NATUTO SI ARVIN
1 Si Arvin ay batang pintasero.
Lagi siyang may pintas sa bawat taong
makita niya. “Ha-ha-ha! Ang laki ng ilong
mo, Dennis. Parang hinog na kamatis.” O
kaya nama’y “Tingnan mo ang pilantod na
si Tonyo, kung maglakad ay parang
sumisipa,” wika nito habang pauyam na
hinahabol ng tingin ang kawawang si
Tonyo na nabiktim ng polyo noong ito’y
bata pa.
2 Dahil sa ugaling ito’y maraming
inis kay Arvin. Wala siyang kaibigan
maliban sa kaklaseng si Aristeo na tulad
niya’y pintasero at buskador din. Iniiwasan
sila ng iba pa nilang mga kaklase dahil
masakit ang kanilang mga biro at kung
hindi mahaba ang pasensiya mo,
mapapaaway ka pa.
3 Madalas ngang mapaaway ang
magkaibigang Arvin at Aristeo subalit
balewala ito sa kanila. Ang mahalaga’y
natutuwa sila sa pamimintas nila sa
kapansanan ng iba.
4 Pinagsabihan ng kanyang ina si
Arvin subalit madalas na nagbibingi-
bingihan ito sa mga pangaral sa kanya.
5 “Anak, huwag mong ugaliing
mamintas ng tao. Nakasasakit ka ng
damdamin. Wala kang magiging totoong
kaibigan kung parati kang ganyan,”
pangangaral sa kanya ng ina.
6 Tatahimik lamang si Arvin. Sa
loob-loob niya, hindi totoong wala siyang
kaibigan. Katunayan, kaibigan niya si
Aristeo. Masarap tumawa kasama nito
habang pinag-uusapan nila ang malaking
tenga ni Cesar, ang kapandakan ni James,
ang katabaan ni Josie at ang pabulul-bulol
na salita ni Teresa.
7 Kung tutuusin, guwapo si Arvin.
Maputi siya at may mapupulang labi,
matangos na ilong, at maayos manamit.
Bilib siya sa kanyang itsura na madalas
niyang ipagmalaki.
8 Pag-uwi niya sa bahay, tulad ng
dati, ay diretso siya sa salamin upang
muling tingnan at hangaan ang sarili.
Subalit, ano ito? Pagharap niya sa
salamin ay kakaiba ang kanyang nakita.
Taglay niya ang malaking ilong ni Dennis,
ang pilantod na paglakad ni Tonyo, ang
malaking tenga ni Cesar, ang kapandakan
ni James, at ang katabaan ni Josie.
Sinubok niyang magsalita. “Ma. . .ma. . .
tu. . .lu . . .ngan nin. . . yo a. . .ko!”
Pabulul-bulol na rin ang kanyang
pagsasalita.
9 Humahangos siyang tumuloy sa
kuwarto ng kanyang mga magulang. Hindi
rin makapaniwala ang mga iyon sa
nangyayari sa kanilang anak. Umiiyak si
Arvin subalit wala siyang magawa. “Paano
pa ako makalalabas ngayon?
Pagtatawanan ako ng makakikita sa akin!”
naluluhang sabi nito sa sarili.
10 Nanatili siyang nakakulong sa
kanyang kuwarto. Balot ng lungkot at
pagsisisi dahil sa mga ginawa niyang
pamimintas sa iba. Dito niya naalala si
Aristeo. Kaibigan niya ito at alam niyang
masasamahan siya nito ngayong hindi siya
makalabas dahil sa kanyang kalagayan.
11 Tinawagan niya ito at nangako
namang dadalawin siya. Hindi nga
nagtagal at tumunog ang doorbell. Si Arvin
mismo ang nagbukas ng pinto dahil sa
pananabik na makausap ang kaibigan.
12 “Ha-ha-ha! Anong nangyari sa
iyo? Parang kamatis ang ilong mo, ang laki
ng tenga mo, at bakit ganyan ka
maglakad? Pilantod! Pilantod! Ha-ha-ha!
Parang biik ang katawan mo!” Masasakit
ang pamimintas na hindi niya inasahang
maririnig sa kaibigan. “Uuwi na ako,
ayokong mahawa sa iyo,” pahabol pang
sabi ni Aristeo habang mabilis na
lumalabas ng gate. Malakas na napasigaw
si Arvin dahil sa sobrang sama ng loob.
 13 “Arvin, Arvin, gising!
Nananaginip ka, Anak!” sabi ng kanyang
ina habang niyuyugyog siya. Kasunod nito
ang kanyang ama na may dalang isang
basong tubig. Pagkatapos uminom ay
niyapos niya nang mahigpit ang kanyang
ina. “Mama, sori, hindi na ako
mamimintas ng tao. Magbabago na po
ako,” wika ni Arvin habang patuloy na
humihikbi.

14 Nagtatakang nagkatinginan na
lamang ang kanyang mga magulang
subalit nagpapasalamat sila sa kung
anumang panaginip na nakapagpabago sa
masamang ugali ng kanilang anak.

********