BIBLIJA ZA NOVO DOBA

NAPOMENA čITAOCU;

Svaki čovek ima slobodnu volju i potencijalnu mogućnost razvoja do

jedinstva u Božanskom.

Spoznaje i iskustva iznešena u ovoj knjizi su znak dobre volje i podrške

onima koji tragaju za proširenjem svoga uma i svoje svesnosti, kao i onima
koji tragaju za bogospoznajom. Sadržaj knjige su vlastite spoznaje i iskustva
uslovljene milosti božijom i reinkarnaciskim iskustvima ličnisti u mom
individualnom biću, koje mogu služiti i drugima, kao orijentiri na ličnom
putu razvoja pojedinca, koji o svemu odlučuje slobodnom voljom.

Pisac knjige i izdavač, ne podležu odgovornosti za pogrešno razumevanje

ili zloupotrebu sadržaja i informacija iznetih u ovoj knjizi.

Sa milošću Božijom - dobro sa dobrim u sinergiji boljeg.

Autor

POGLED CELOVITOM SPOZNAJOM

U špici razvoja materijalizma i objektivne svesnosti u početku dvadeset prvog

veka, oseća se miris slobode u svim delovima sveta i u svim oblastima
manifestacije na zemlji. Ta sloboda dolazi osvitanjem humanog evolutivnog
ljudskog razvoja na zemlji sa poimanjem novog čovekovog pogleda na svet koji
bazira na celovitoj spoznaji. Celovita spoznaja obuhvata sintezu aspekata i
iskustava čulne, odnosno (umne spoznaje) sa kojom čovečanstvo prvo razvija
objektivnu svesnost pod uticajem slobodne volje, kao čovekove spoljne spoznaje,
i sa aspektom otkrivanja i primene intuitivne spoznaje, odnosno unutarnje
spoznaje koja pretstavlja vid duhovne spoznaje, koja se zasniva na svesti i
božanskoj volji.
 Ovaj novi pogled na svet polazi od shvatanja relativnosti i višedimenzijalnosti u
postojanju i otvara perspektivu celovitoj spoznaji, odnosno spoznaji istina u
manifestaciji i postojanju, što je u znatnoj meri drugačije od viđenja i tumačenja
sveta i postojanja kroz samo umnu ili objektivnu svesnost.

Mnogi misle da je ovaj pogled i pristup preuranjen, međutim nije, jer on počinje
da se pojavljuje u mnogim tačkama ovoga sveta.

Poimanje ukupnog stvaranja postojanja i manifestacije sa stanovišta celovite

spoznaje iskusio sam u drugoj polovini dvadesetog veka, a izdato je u Beogradu
kroz pet odvojenih knjižica, i pošto iste obuhvataju celinu sa stanovišta celovite
spoznaje, što asocira na cilj BIBLIJEda objasni cilj nastanka i postojanja sveta , zbog
čega je i dat naslov ove knige kao celine ,,BIBLIJA ZA NOVO DOBA, koja je
pripremljena za objavljivanje i izdavanje početkom dvadeset prvog veka.

Cilj ovoga poduhvata je da svakom pojedincu i svim njegovim zajednicama ukaže na

suštinu i potencijalnost čoveka u njegovoj evoluciji od životinje i ličnosti do bogo
čoveka i večnosti.

KNJIGA I
PROCESI STVARANJA--SINERGIJA

I. UVOD

Od detinjstva su me interesovala određena pitanja iz oblasti postojanja, kao što

su vreme, kretanje, brzina, memorija, stanja svesti, relativnost u postojanju, kao i
spoznaja sebe. Za vreme rada i uposlenosti, pored tekućih poslova, moja
zainteresovanost je bila i na traženju odgovora na pomenuta i slična pitanja u
raznim oblastima nauke, filozofije, religije i graničnih oblasti.

Sinergija, kao procesi stvaranja i ispoljavanja u postojanju i privređivanju bila

je moja preokupacija i u radnom i u slobodnom vremenu, a određene promene u
sebi sam koristio u svom tekućem radu*. Početkom 1992. godine postao sam
izbeglica, zbog ratnih dejstava u zemlji u kojoj sam do tada živeo i radio.
Gubljenje materijalnih i radnih prava, a time i ekonomske i socijalne
slobode, ograničilo je većinu mojih aktivnosti i interesovanja. Ova situacija mi je
istovremeno otvorila slobodu duha, da se u potpunosti predam onim pitanjima koja
su mi bila preokupacija celog života.
 Još dok sam bio u radnom odnosu uzeo sam doktorsku tezu Granice rasta. Teza
se, doduše, odnosila na utvrđivanje granica razvoja i rasta privrede i društva. Samo
naučni pristup nije mi mogao dati odgovore na određena pitanja i procese razvoja,
stvaranja i ispoljavanja koji se odvijaju multidimenzijalno, a ne samo u
manifestaciji objektivnog sveta.

. Baveći se ovim pitanjima došao sam u kontakt sa trojicom naučnih radnika,**

koje je takođe intrigirala sinergija u akciji, u privredi i društvu. Grupu je više
interesovrala sinergija kroz organizaciju i efekte privređivanja, dok je mene više
zani od grupe. mala sinergija kao proces stvaranja i ispoljavanja kroz sva vremena
i na svim nivoima postojanja, to je uslovilo izdvajanje moga delovanja u
istraživanju i udaljavanju

Godine 1993. moja prethodna traganja omogućila su dublje uvide suštinskih

spoznaja o stvaranju i ispoljavanju i napisao sam rad ,,Dinamički procesi stvaranja
i ispoljavanja-sinergija u celini i na svim planovima,,. Moji poznanici koji su imali
priliku da pročitaju materijal reagovali su na izraze koji nisu jednoznačno određeni
u javnosti i nauci, pa sam odlučio da u samom uvodu razjasnim osnovne pojmove, i
ukažem na neke suštine u procesima stvaranja i ispoljavanja. Narednih godina sam
ulazio u detaljnije zakonitosti sinergije po raznim oblastima i planovima postojanja,
što je i mene menjalo i uvoilo me u celovitu spoznaju, a rezultat toga je bilo izdato
pet knjižica sa ovom vrstom pogleda na stvaranje , postojanje i manifestaciju što je
dato u narednim naslovima knjiga.

Pri svemu tome pojedina pitanja su davana u raznim aspektima, kako bi ukupna
oblast bila pristupačnija čitaocu.

Radeći na tezi Granice rasta i projektu Sinergija u akciji, a zatim na procesima

stvaranja, ulazio sam u spoznaju relativnosti ispoljavanja i multidimenzijalnosti
svetova.

Moja polazišta krenula su od određenih konstatacija!

Objektivni svet je uslovljen pa i ograničen u ispoljavanju brzinama svetlosti, i

drugim granicama čulnih osetila. Mehanizam našeg uma nastao je čulnim
opažanjima koja se temelje na frekfencijama do svetlosnih, i u granicama drugih
čulnih vibracija. Kosmičko postojanje, pa i kompleksno čovekovo ispoljavanje, ima
znatno veće mogućnosti i potencijalnosti od objektivnog ispoljavanja koje je samo
jedan vid postojanja.

Kompletna igra ili iluzija ispoljavanja apsolutne svesti u kosmičkom okviru samo je
tranzicija sinergetskih transformacija do iskustva objektivnog sveta, i evolucije kroz
transcendiranje sposobnosti reagovanja i umova do apsolutne svesti.

U čitavom ovom procesu žeđ za spoznajom, srećom i potvrđivanjem istine je uzrok

sinergetske tranzicije, na svim nivoima umova i svesti na zemlji u vasioni i kosmosu.
Volja čovekovog bića je izvor snage koja ga pokreće u manifestaciji do iskustva i
jedinstva u apsolutu odnosno apsolutnom postojanju.

Kosmos je okvir u kome se analogno ispoljavaju svi kosmički sadržaji u raznim

formama postojanja, u kome je materijalno ispoljavanje samo jedan od oblika
ispoljavanja. Objektivna svest, u uslovima naše vasione, evoluira do samosvesti, a
samosvest do kosmičke svesti, koja je okvir ispoljavanja APSOLUTNE SVESTI. Svi
oblici svesti su u matrici apsolutne svesti – APSOLUTNOG BOGA.

Sve svesti su hijerarhijski umrežene i izvesno holografski povezane sa intuitivnim

transverima, i po njihovim neispoljenim matricama odvijaju se involucija i evolucija
u Kosmosu, pa samim tim i u objektivnom svetu postojanja.

Brzine kretanja iznad svetlosnih brzina i frekfencije izvan opsega naših čula , za
umove su neispoljeni i nesaznajni procesi, dok postojanje egzistira i izvan ovih
granica koje nisu opažljive čoveku sa spoljnim čulima.

Svest u inerciji, a zatim i energiji započinje za um neispoljeno, a zatim i ispoljeno

manifestovanje.

Svesnost i kretanje uslovljavaju manifestaciju, a sa njom i ispoljavanje vremena.

Memorija je trag kretanja entiteta u odgovarajućem ambijentu i ona je uzrok

ispoljavanju vremena u odgovarajućim umovima i svestima.

Kombinovanje i indukcije postojećeg sinergetski ispoljavaju novo i raznovrsno.

Vreme je posledica memorije i čini dimenziju za kretanje umova, kao novih oblika
reagovanja.

Vreme je relativna dimenzija u ispoljavanju, i vremena su relativna u zavisnosti od

umova i svesti.

Kontinuitet sinergetskih procesa uvek je u sadašnjosti, kao što i život teče u

sadašnjosti, a ta sadašnjost predstavlja večnost.

Vreme je apstraktna tvorevina za kretanje i relativno ispoljavanje uma, pa i

određenih oblika svesti.

Onima na putu duhovnog razvoja putem razumevanja, izložena iskustva mogu

biti od koristi za širenje i integraciju uma i dostizanja do viših oblika svesti.

Po zahtevu čitalaca ovog materijala na samom početku,, objašnjavam neke

pojmove koji nisu jednoznačno određeni u ovome svetu, a koriste se u ovim
materijalima.
 SVEMIR je ono što jeste beskrajno, a u delu svemira pod uticajem apsolutne svesti
ispoljava se model kosmosa. U svemiru postoji mogućnost ispoljavanja više
kosmosa. Svemir kao neograničeno polje ima potencijal inercije i oblik svesnosti
koji je suprotan našem poimanju svesti.

SINERGIJA obuhvata procese ispoljavanja i stvaranja novog od svesti do materije

( involucija ), i ispoljavanje od materije do svesti (evolucija ), što predstavlja ukupan
proces stvaranja i ispoljavanja APSOLUTNE SVESTI, kroz koju se apsolutna svest
potvrđuje kao istina početka i završetka manifestacije i ispoljavanja u Kosmosu.

APSOLUTNA SVEST predstavlja u ljudskom poimanju apsolutnog boga (početak

i kraj ). Ona je jedini entitet u kosmosu koji ne podleže relativnosti, jer je kosmička
jedinica a ujedno prožima svaku tačku kosmosa, odnosno nalazi se u svakoj tački
kosmosa. Teško je za ljutski um da pojmi takav razvoj, koji postiže sažimanje
vremena i prostora u jednoj tački, koja istovremeno prožima i uslovljava
ispoljavanje ukupnog kosmosa. Prema tome, kosmos je jedinica apsolutne svesti, jer
se po njenoj ideji ispoljava.

Indukcioni uticaj Početnog potencijala svesnosti i reagovanja uslovljava

ispoljavanje Kosmosa i Apsolutne svesti u Početnom potencijalu svemirske inercije.
Način prožimanja je na holografskom principu brzinom Apsolutne svesti , a to znači
beskonačnom brzinom u granicama Kosmosa, zbog čega Kosmos i jeste jedinica
Apsolutne svesti. Sva involucija i sva evolucija koja se dešava kroz sinergetske
procese ispoljavanja u Kosmosu ima zadatak da omogući razvoj duhovnih bića do
Apsolutne svesti. Model Kosmosa je uslovljen Apsolutnom svešću, i po njoj se
ispoljava, kao večni model sinergetske tranzicije i ispoljavanja svesti, snaga i
materije. Ispoljavanje Apsolutne svesti bazira se na apstraktnim kretanjima i
sinergiji početnih potencijala., i sve što se ispoljava pod direktnim uticajem
Apsolutne svesti je večno za umno poimanje. Sva duhovna bića u ovom Kosmosu u
sebi nose tačku Apsolutne svesnosti (božansku iskru), koja ulaze u procese
involucije i evolucije postajući na kraju celina u celini. Ono što se ispoljava pod
uticajem drugih oblika svesti je relativno i u funkciji vremena i odgovarajućih
oblika umova i svesi. Pod direktnim uticajem Apsolutne svesti ispoljavaju se i
evoluiraju logoidne svesti u Kosmosu.

KOSMOS je ambijent i jedinica ispoljavanja apsolutne svesti. Model kosmosa u

neispoljenom ambijentu čistog kretanja, za ljudsko poimanje je neispoljen, jer je
ambijent apsolutne svesti, koji je daleko od ispoljenosti mentalnih, magnetnih i
drugih oblika postojanja. Taj ambijent je u obliku diska, koji je kompenzovan
suprotstavljenim čistim kretanjima indukovanom od strane početnih potencijala.
Model ispoljavanja kosmosa nije materijalizovan, niti je spoznatljiv za sadašnje
naučno poimanje, odnosno objektivno poimanje. Nauka ima uvid u samo
materijalno i energetski deo ispoljenog Kosmosa. U Kosmosu sve ispoljeno je
relativno, a večnim možemo smatrati samo model kosmičkog sinergetskog
ispoljavanja. Samo Apsolutna svest nije relativna u k
Kosmosu, dok je sa aspekta svemira i ona relativna.. Svest je uvek uzrok stvaranja i
ispoljavanja, i kroz ukupne procese involucije i evolucije, ona sebe potvrđuje kao
Apsolutnu istinu. Zbog nedovoljnog uvida u celinu Kosmosa i uvida u relativna
kretanja u Kosmosu , nauka je zaključila da se Kosmos širi i kreće. Dok je stvarna
istina da Kosmos rotira i osiluje oko vlastitih osa, otuda potiče ispravan zakljičak o
zakrivljenosti prostora.

Kretanje je temelj ispoljavanja u Kosmosu i sve što je ispoljeno potice od kretanja

i uslovljeno je relativnošću. Kretanje pripada prirodi svesti. Sinergije kao procesi
indukcija i kompenzasija su zakonitosti kompenzovanja i ispoljavanja u Kosmosu i
svim drugim relativnim mestima ispoljavanja. Govorim o relativnim mestima
ispoljavanja, jer je kretanje uzrok ispoljavanja, a kretanje je relativan pojam čije se
brzine kreću od nule do beskonačnosti, i sve što se ispolji je ipak relativno. Pošto se
ove stvari teže shvataju, ukazaću na strukturu kvarka kao naučno otkrivene
najmanje čestice materije. Sastavni delovi kvarka nisu stabilni, već su nestabilna
materijalna ispoljenja kompenzovanih kretanja– sila nazvanih stringovima, a kvark
postaje stabilna čestica njihovim sjedinjavanjem i kompenzacijom. Drugi slučaj za
izvođenje analogija ukazaću na izvedene kontrolisane procese nuklearnih implozija
i eksplozija, gde se samo mali deo materije dekompenzuje i pretvara u energiju, čiji
su svedoci obični ljudi.

LOGOIDNA SVEST je uslovljena i ispoljena kosmičkim modelom ispoljavanja

kao duhovna projekcija upotpunjene materijalne čestice. Ova čestica je obavila
kosmičku evoluciju na svim ravnima (7) postojanja u Kosmosu i iskusila uticaje svih
kosmičkih zraka (12) i ravni, pod direktnom jurisdikcijom Apsolutne svesti, i na taj
način stekla Kosmičku svest. U funkciji jezgre stvaraoca božanske iskre i tačke u
Kosmosu na kojoj je ustaljeno njeno habitualno kretanje, i svih spoljnih uticaja,
svaka logoidna svest ima različitu logoidnu svest od drugih logoidnih svesti u
Kosmosu. Svaka logoidna svest uslovljena je od strane Apsolutne svesti, da
uslovljava evoluciju svoje vasione, i razvoj umova do nivoa logoidne svesti. Na taj
način i vasiona postaje jedinica logoidne svesti. S druge strane, logoidna svest u
našoj vasioni predstavlja našeg boga , koji uslovljavlja celokupno stvaranje i
ispoljavanje u našoj vasioni i prisutna je u svakoj tački ispoljenoj u vasioni. U
jurisdikciji ove svesti evoluira naša vrsta. Ova svest ispoljava više omotača naše
vasione, pa i naše Zemlje, koji nas štite od direktnog uticaja mnogih kosmičkih
dejstava. Evolucija svake jedinke ljudskog društva u vasioni našeg Sunčevog
sistema uslovljena je logoidnom svešću, a razlike u umovima jedinki su rezultat
slobodne volje i položaja na Zemlji svake jedinke. Logoidna svest kroz evoluciju
svoje vasione stiče iskustvo objektivne svesti, čime završava svoju evoluciju u
jedinstvu Apsoluta.

VASIONA je ambijent ispoljavanja logoidne svesti. Drugim rečima, vasione su

sunčevi sistemi. Vasione nisu samo one koje su materijalno ispoljene, one mogu biti
ispoljene i u drugim oblicima postojanja, kao što su mentalne snage, duhovne snage,
i drugi oblici energetskih snaga. Svaka vasiona je jedinica svoje logoidne svesti, koja
je prožima i uslovljavlja. Vasiona našeg Sunčevog sistema je ambijent evolucije
naših umova do nivoa logoidne svesti. Vasiona svoju evoluciju završava kada sama
postigne logoidnu svest.

INDIVIDUALNOST je večni deo ljudskog bića. Ona odgovara onom što se u

nekim kulturama naziva više JA, više biće, anđeo čuvar, duša. Kroz nju se
ostvaruje kontinuitet večnosti ljudskog bića, jer je i sama projekcija
materijalizovanog jezgra snage u kosmosu, uz indukciju Apsolutne svesti, koje je
takođe večna. U nekim kulturama je nazivaju i božanskom iskrom. Njena je uloga
da iskusi materijalno ispoljavanje, odnosno objektivnu svest i uslovi evoluciju
ličnosti do stapanja sa individualnosti, i nivoa logoidne svesti. Ona od svake ličnosti
koju uslovljava preuzima sva pozitivna iskustva u vidu sposobnosti reagovanja, i
svedok je ukupne evolucije bića. Ona ujedno uslovljava i evoluciju svake nove
ličnosti u procesima reinkarnacija. U svim procesima reinkarnacija ona je
inspirator i svedok svake ličnosti. Individualnost je onaj deo bića koji se sintetiše sa
ličnošću koji će dalju evoluciju nastaviti iskušavanjem drugih oblika svesnosti u
kosmosu do spajanjem sa svojim stvoriteljem iz kosmosa.

UM se ispoljio kao relativni virtuelni sistem iz međusobnih slobodnih odnosa

individua, i kao posledica ispoljavanja slobodne volje. Slobodna volja kao novi
sinergetski tip reagovanja između individua u našoj vasioni nastala je u početku
evolucije u Sunčevom sistemu. Um je nastao u odnosima između individua i između
individua i okoline. Memorija kao trag kretanja uslovljava nastanak uma i iluzije
vremena prošlosti i budućnosti koji predstavljaju dimenziju za kretanje uma u tom
vremenu. U međusobnom odnosu individue i okoline, individua svojim nametanjem
ili odbijanjem impregnira neispoljeni oblik energije svojom slobodnom voljom u
međusobnom ambijentu. Tako impregnirani stavovi međusobno reaguju i po
sinergetskim principima ispoljavaju um kao novi oblik reagovanja u obliku navika.
S obzirom na način i vreme nastanka , način skladištenja memorije, i operativno
korištenje memorije, um obuhvata svesni deo uma, podsvesni deo uma i nesvesni
deo uma. Svesni sadržaji obuhvataju sve reakcije i navike koje ličnost stekne od
rođenja, odnosno sve ono što čini ličnost u životu. Podsvesni sadržaji čine iskustva
koja je čovek potisnuo. Nesvesni deo uma obuhvata memoriske sadržaje reagovanja
svih ličnosti koje su bile u funkciji određene individualnosti od početka evolucije
bića do granice nastanka ispoljavanja aktuelnog svesnog uma. Ustvari taj nesvesni
dio uma čini memorije prethodnih ličnosti koji su u jurizdikciji individualne
svesnosti u čoveku. Um se razvija kroz nivoe svesnosti uma koje probuđeni mogu
sagledavati kao omoteče ili forme uma. Svesnost kompletnog uma prelazi u
individualnu svest i postiže na kraju evolucije ispoljavanja objektivne svesti
stapanjem ličnosti i individualnosti, i to je jedna od privilegija probđjenih ljudi, i
onih koji idu tim putem. Sa umom se ispoljava i njegov relativni prostor i vreme.

Polazeći od premise u ovom materijalu SPOZNAJOM SEBE RASTETE OD

LIČNOSTI DO APSOLUTA, ukazaću na neke detalje koji su dostupni većini a
pogotovu razumnim i obrazovanim ljudima.
 Nije tajna da je čovek višedimenzijalno biće, odnosno mnogostruko napisana i
otvorena knjiga, za upućene u oblasti duhovnog razvoja. Genetska struktura
čovekove ćelije je otkrivena, sa tim počinje proces iščitavanja procesa informatičko-
biološkog ispoljavanja bića, do mogućnosti, stvaranja samog bića. To potvrđuje da
je svaka ćelija, knjiga o nastanku, evoluciji i trajanju vrste. Svaka je ćelija
holografski strukturirana na sinergetskim analogijama nastanka materije i
kosmosa. Pošto je svesno i genetski strukturirano čovekovo telo na holografskom
principu, to su i pojedine strukture čovekovog tela napisane knjige o celini ( mozak,
koža, oči, uši, dlanovi, prsti, genetika ćelija itd.). Kao posledica toga u narodu se
razvilo niz tehnika dijagnostikovanja i lečenja (su jok, akumpuktura, dodiri,
masaže, magnetna polja, rekonekcije itd.). Dobri poznavaoci ovih tehnika medicinu
koriste samo kao jedan od objektivnih faktora informisanja.

Spoznajući sebe na induktivan način, čovek istovremeno spoznaje strukture sveta

postojanja, i obrnuto. Učenje treba da posluži procesu razumevanja, a razumevanje
otvara sve druge procese. Sve što običan čovek čini u cilju je postizanja stanja veće
sreće ili iz straha. Kada čovek počne da shvata i razumeva sebe , onda počinje da
razumeva i sve procese u sebi, i sve procese u svetu postojanja. Kao što znate, svaki
čovek može da postane svedok razvoja uma ako promatra razvoj svoga uma u
određenim tačkama svoga života, a zatim nastavi sagledavati pretpostavke o
razvoju uma genijalnih ljudi ili duhovno razvijenih ljudi. Sudeći o sebi svaki čovek
može sagledati napore koje preduzima za dostizanje određenih stepena spoznaje i
sreće iz okvira razvoja ličnosti u materijalnom tjelu. Međutim, čovek u
materijalnom telu može da dostigne mnogo veće spoznaje, iz svih vidova postojanja
u evoluciji čoveka do kosmičkog i apsolutnog ispoljavanja. On u sebi pored uma
nosi i večni dio sebe kao individualnu svesnost koja može biti u komunikaciji sa
svim višim oblicima svesti u vasioni i kosmosu, i koja akumulira u sebi sva iskustva
objektivnog sveta postojanja.. Svaka spoznaja je širenje svesnog uma ili svesti, svaka
spoznaja oslobađa čoveka i čini ga sretnim. Sa širenjem krugova spoznaje šire se i
svesni um i svest, i povećava se intenzitet sreće. Granice sreće, spoznaje i ljubavi
nisu u umu, nego su u Kosmičkoj i Apsolutnoj svesti.

Susrećem mnoge ljude indoktrinirane tezama da čoveku nije dato da spoznaje, i da

se meša u misterije stvaranja i ispoljavanja. Svedočenje ISUSA HRISTA u svojoj
ulozi bogočoveka, kao i drugih velikih tvoraca religija i bogospoznavatelja, jasno je
ukazalo na mogućnosti evolucije i bogospoznaje do božanske svesti.
Neprepoznavanje božanske iskre i individualne svesti u sebi i podleganje raznim
dogmama najveća je zapreka razvoju ličnosti i čoveka.

Pišući pojedinačne knjige iz ovih oblasti uvek sam se pitao dali je vreme za
iznošenje ovakvih spoznaja i pogleda na svet, međutim kad sam pristupio
oslikavanju celine ,,BIBLIJE ZA NOVO DOBA,, ovlašten sam od strane stubne
duhovne hijerarhije da mogu za ovu epohu izneti i oslikati manifestaciju i
postojanje u skladu sa svojom celovitom spoznajom, a to će shvatiti oni koji su na
putu bogospoznaje.
Bez smirenja i koncentracije ne treba prilaziti čitanju ovih knjiga.

II. CILJ
Misterije i enigme o stvaranju, ispoljavanju i postojanju golicale su čoveka od
nastanka njegovog uma, o čemu svedoče usmeno prenošeni i pismeno zabilježeni
tragovi kroz vreme bitisanja čovekove vrste. Na osnovu ove znatiželje ljudi i društvo
su diverzifikovali svoja interesovanja kroz razvoj interesa i institucija u oblasti
religija, filozofija, nauka i graničnih pristupa, da bi došli do istina u stvaranju i
postojanju. Čovek na početku 21. veka još je daleko od celovite spoznaje sebe,
spoznaje relativnosti u postojanju i kraja svoje evolucuje. To što je meni omogućila
stubna milost Svetog Trojstva u ukupnim procesima stvaranja i ispoljavanja
(APSOLUTNA SVEST; LOGOIDNA SVEST; I MOJA INDIVIDUALNOST) da
imam uvide u celokupnost tih procesa, stvorilo je kod mene odgovornost da to u
pisanom obliku stavim na raspolaganje sadašnjoj generaciji i novim generacijama,
sa željom da doprinesu opštem i duhovnom razvoju ljudi i društva, koje ova pitanja
interesuju u sadašnjem i budućim vremenima, a svakoj slobodnoj volji ostavljeno je
da ih koristi ili ne, zavisno od nivoa njihovog interesovanja , razvoja i razumevanja.
Dapače shvatio sam da je to i osnovna svrha moga reinkarnaciskog življenja u
ovome životu.

Sve što je ispoljeno u kosmosu, a ono obuhvata vidljivo i za naše poimanje

nevidljivo, u nekoj je vezi i ravnoteži (harmoniji). Spoznajući od svega što je
ispoljeno, i za naše poimanje neispoljeno, ulazio sam u relativnost i uzročnost
ispoljavanja sebe i ostalih svetova postojanja na Zemlji, u vasioni i kosmosu. Ti
procesi i zakonitosti stvaranja i ispoljavanja odgovaraju za sada poznatom terminu
stvaranja novog , odnosno sinergiji. Sve ispoljeno uzrok je svega što se ispoljava u
sadašnjosti. Sve moje spoznaje i uvidi rezultat su svih ispoljenih spoznaja, i
zahvalan sam svemu ispoljenom, što mi je omogućilo percepciju i uvide u ukupno
manifestovanje i postojanje, a ja ih stavljam svim ljudima na uvid. Svest je uzrok
ispoljavanju, a kosmos i sve što se u njemu ispoljava je model ispoljavanja i
evolucije svesti.

Ispoljavanje objektivnog sveta pod uticajem slobodne volje uslovilo je suprotnosti,

a time i relativnosti postojanja, kao i mnoge zablude i stramputice o ispoljavanju, ali
i to su procesi objektivizacije evolucije uma i svesti. U ovom osvrtu pomenuću samo
neke postulate o kojima ću se detaljnije baviti.

U igri ISPOLJAVANJA granice rasta i razvoja čovekove vrste sa slobodnom

voljom u funkciji su sa njegovim duhovnim razvojem u reinkarnaciskim procesima i
ukupne evolucije u granicama apsolutne svesti.

Svi procesi ispoljavanja su u funkciji vremena, pa samim tim i relativni.

 Samo neispoljeno je izvan vremena i apsolutno, a nama prepoznatljiva forma njegovog
izraza su svest i Bog, kao i Početni potencijali uslovitelji manifestovanja.. Poimanje
ovih izraza je u holografskoj paradigmi, gde vreme i prostor nemaju ulogu. Um je
mehanizam za spoznaju objektivnog sveta i karika za dostizanje svesti.

Čovek je veoma složeno bice i strukturirano analogno kosmosu, i analogno

kosmičkom ispoljavanju na sedam nivoa, čovek je strukturiran iz sedam formi- tela.

Pojedine strukture čoveka su večne kao i Kosmos, a pojedine, kao što je

materijalno telo i um, vezane su samo za jedan život. Zemlja i Sunčev sistem samo
Čoveku uslovljavaju jednu fazu u objektivnoj spoznaji sveta, i evoluciji do krajnjeg
cilja.

Um je inverzan sa svešću, te je samim tim i veoma ograničen. Nauka ide

deduktivnim putem spoznaje, i na bazi objektivnih čula, pa nije ni čudo da je do
sada sinergetski objasnila i definisala četiri sile i na tragu je petoj, od ukupno 10
koje su u funkciji ispoljavanja kosmosa i čoveka.

Analogije, indukcije, kompenzacije i sinergija su zakonitosti koje se manifestuju i

ispoljavaju na svim nivoima postojanja.

Nadogradnjom nauke sa ovim zakonitostima i direktnom percepcijom omogućiće

joj se da uđe u multidimenzijalnost i spoznaju kompleksnosti postojanja i
ispoljavanja na svim nivoima postojanja, a ne samo na materijalnom planu, to je
imperativ novoga doba. U novom dobu čovek mora postati otvoren za sve svetove
postojanja. Dvadeset prvi vek otvara pupoljak spoznaje duhovnog, što će povećati
kreativnost i ubrzati razvoj na zemlji, kao i uspostavljanje komunikacije sa drugim
svetovima. Istina o ispoljavanju je uvek postojala i bila dostupna samo veoma retkim
pojedincima, i ista je saopštavana u raznim pakovanjima i bojama saglasno vremenu
i stepenu evolucije, a došlo je vreme za saopštavanje istine primerene ovom
vremenu, i udaranju temelja Bibliji ovog doba.

U ovoj fazi evolucije čoveka na Zemlji relativne su brzine rasta i razvoja svakog
pojedinca, iako je svima cilj isti – dostizanje većih nivoa uma i svesti.

Milenijumi pojedinačnih evolucija se mogu skraćivati u procesu tekuće evolucije,

procesovanjem duhovnog razvoja i simpatetičke indukcije onoga koji je spoznao, na
onoga koji ima razumevanje i želi da spozna.

Onima koji tragaju za istinom i procesima spoznaje, i koji su na putu razumevanja

i duhovnog razvoja, iskustva u spoznavanju koja su iznešena u ovim materijalima, i
ako ista postanu predmet koncentracije i meditacije, omogućiće iskušavanja u
proširivanju i prevazilaženju uma, i dosezanja raznih oblika svesti, što i jeste cilj
ovoga materijala.
 Onima otvorenima sa sposobnostima razumevanja i poverenja put duhovnog
razvoja je ubrzan, i ova izlaganja biće im podsticaj i podrška.

Onima koji ne mogu praviti sinteze nauka, religija i duhovnog razvoja, i kojima
nedostaju upornost i razumevanje, ove spoznaje i izlaganja neće biti dovoljno
razumljivi i prepoznatljivi, (izlaz je u ponavljanju) oni će nastaviti tranziciju
postepene evolucije i iskušavanja, kao osnova objektivnog sveta.

Ovim knjigama nije cilj da čoveka zabave , da ga zaintrigiraju , da troši vreme i

da bude dopadljive. One nemaju klasičan prilaz. U njima svaka rečenica daje
informacije o putu spoznavanja. One su zato teške za čitanje i razumevanje, jer
govore o drugačijem dosadašnjem i novom. One su nastale iz slobode duha i
dubokih težnji za spoznajom istine. Ukoliko ove knjige obezbede bar malo
indukovanja čitaoca u tom smislu, a hoće onima koji budu strpljivi u čitanju,
ispuniće i svoj cilj.

III. PROCESI DINAMIČKOG ISPOLJAVANJA –

SINERGIJA

Sinergija je proces stvaranja i ispoljavanja novog u relativnom postojanju,

kombinacijom i kompenzacijom postojećih faktora, kroz apsolutne zakonitosti
preslikavanja, akcije, reakcije i indukcije, i njihovom kompenzacijom, gde se pored
postojećeg, ispoljava i novo, koje čini celinu prožetu svešću. Ove zakonitosti i
procesi analogno se dešavaju na svim nivoima kosmičkog ispoljavanja, a to znači i u
objektivnom svetu. U prostorno-vremenskom ambijentu svest opaža ispoljeno,
kombinacijom i kompenzacijom ispoljenog, reaguje na to, i kreacijom i indukcijom
stvara novo. U relativnom postojanju sinergija je kao i život, uvek i samo u
sadašnjosti, a sva prošlost je samo utisak u svesti o ispoljenom, a sva budućnost je
plan sinergetskih namera ispoljavanja u budućnosti.

Od singularne tačke statika, do naredne singularne tačke statika (apsoluta), po

principu sinergetskog perpetuumobila, kroz procese involucije i evolucije, ispoljava
se relativni kosmički univerzum, i u njemu na analogan način, ograničen broj
makro i mikrouniverzuma . Dedukcijom i objektivnim načinom razumevanja
nauka je otkrila deo subatomskog masenog sveta, kao i elektrone, kvarkove,
neutrina i slično. Nauka je otkrila i određena energetska kvantna pakovanja, kao
što su fotoni, i na tragu je gravitonima i misaonima. Nauka je takođe integrisala
četiri kosmičke sile ispoljavanja (gravitacione, elektromagnetne, jake nuklearne sile
i slabe nuklearne sile ). Iako je nauka kroz teoriju relativiteta uspostavila korelaciju
između snage (energije ) i materije, ona još ne prepoznaje sinergetske
kompezacione zakonitosti, kompezovanja energije u materiju ( dinamičke snage
kretanja, kroz indukovanje i kompezovanje čvrstog sprega sila, kompezuju se u
relativno statički oblik mase).

Subjektivnim intuitivnim načinom razumevanja došlo se do otkrića suptilnih

snaga kretanja u energetskim poljima, i njihovim kvantnim pakovanjima, kao i do
shvatanja apstraktnih polja i apstraktnih kretanja, i njihovih utiskivanja u
energetska polja. Psihologija je otkrila apstraktne modele arhetipskih oblika, koji
su osnova sinergetskih procesa kondenzovanja i ispoljavanja. Nauka naslućuje
apstraktne kanale kretanja kao zrake, i stringove kao vrtloge u kompezovanju
materije, a detaljno je utvrdila i kretanja kvanta snage i kretanja subatomskih
masenih čestica.

Svako kretanje, kao i sila, pored određenosti smerom, ima svojstvo senzibilnosti.
Sam svemir je za naše poimanje neograničen, odnosno otvoren. U delu svemira
odvija se kosmičko ispoljavanje. Sam svemir je senzitivan i ima svojstvo inercije, i
tim svojim svojstvima kroz tranziciju kretanja početnog potencijala svesnosti i
reagovanja uslovljava i ispoljava zatvaranje kosmosa u disk, kao i ukupno
kosmičko ispoljavanje. U svemiru može da se ispoljava neograničeni broj kosmosa.
Naučna je zabluda da je kosmos negraničen i otvoren, a tome je uzrok prihvatanje
samo objektivnog oblika svesnosti. Kosmičko ispoljavanje ograničeno je dosegom
prostiranja apsolutne svesti. Svest i njeno kretanje spadaju u vrstu apstraktnog
kretanja, ona nema masu ni osobine kvantnih energetskih polja, i nije ograničena
brzinama elektromagnetnih kretanja, ali elektromagnetna polja joj pružaju otpor, i
ona u njima ostavlja tragove, koji su upravo oblici memorije, odnosno arhetipski
oblici sinergetskog ispoljavanja.

Apsolutna svest, koja za nas predstavlja statika, odnosno apsolutnog boga je bez
vremena i prostora sa gledišta kosmičkog ispoljavanja, holografski simpatetičkom
indukcijom, stvara prostorno vremenski kosmički ambijent sinergetskog
ispoljavanja u inertnoj i senzitivnoj osnovi svemira. Apsolutna svest započinje
kreaciju idejom kretanja, koju svemirska inercija ograničava i kretanje zakrivljuje
i zatvara u kosmički krug. Ideja kretanja apsoluta, i svojstvo svemirske inercije,
ispoljavaju prvu dualnost u kosmosu. Pored apstraktnog ispoljavanja, vibracija je
prvi čin kosmičkog ispoljavanja. Već u prvom činu vibratornog kretanja u
svemirski inertnoj i senzitivnoj osnovi ispoljavaju se zakonitost akcije i reakcije i
zakonitost utiskivanja traga ili memorije. Pomak-kretanje, sa svim do tada
ispoljenim, sinergetski ispoljava zakonitost indukcije u okolini, i otvara vremenski
prostor kao osnovu ispoljavanja uma. Kada kretanje zatvori habitualni kosmički
krug, svojim momentom kretanja uvlači unutarnji deo svemira u kretanje, a sa
svojom spoljnom indukcijom u svemiru, indukuje okomito kretanje okolnog
svemira, koje ima nameru da ogranič i iuravnoteži dejstvo kretanja kosmičkog
kruga na širi svemir ( ovo je pretstavljeno u simbolu krsta ). Ovo suprotstavljeno
sekundarno kretanje dela svemira uravnotežuje spoljno dejstvo kosmičkog
kretanja. Na taj način svemir ograničava, kompenzuje i zatvara kosmos, a njhovo
međudejstvo postaje osnova ispoljavanja u kosmosu. Reakcija na kompenzaciju
ovih apstraktnih kretanja ispoljava treće kosmičko kretanje analogno sa prva dva
kruga, i koje se klati izmađu ova dva kruga kretanja, pojačavajući naizmenično
uticaje primarnog i sekundarnog kruga, odnosno procese stvaranja i
uravnotežavanja u čitavom kosmosu (to predstavlja apsolut – trostruku silu u
jedinici ).

U međusobnoj sinergetskoj sintezi ove tri vrste apstraktnih kretanja sa ispoljenim

pojavama holografskog preslikavanja, utiskivanja, akcije i reakcije, kao i indukcije,
ispoljavaju se apstraktni oblici kretanja zraka koji postaju kanali za kretanje sa
minimalnim otporom i utisnutim senzacijama, odnosno memorijom. Sažimanjem
apstraktnih kretanja u brzinama većim od svetlosti ispoljavaju se kvanti sile,
polariteti, magnetna polja i naelektrisanja kvanta. Između suprotstavljenih
strujanja na supkvantovskim rastojanjima ispoljavaju se suprotstavljene
nuklearne sile, magnetne sile, centrifugalne i centripetalne sile, koje
kompenzacijom grade čvrsti spreg sila, čiji je rezultat ispoljenost masene čestice,
koje zavisno od strukture sjedinjnosti mogu biti stabilne i nestabilne, pri tome se
dinamika apstraktnog prenosi u statički ispoljene masene čestice na drugom,
odnosno objektivnom planu postojanja. Obodni momenat kompenzacionog
kretanja u masenoj čestici prenosi se u rezonancu na masenom ispoljenom planu.
Kompenzovani momenat na kvantnom planu, zbog unutarnje dinamike kretanja,
stvara nove, odnosno viškove sila, kao što su gravitacione, magnetne, električne,
životne, senzibilne misaone itd.To je bila tajna večnosti ispoljenog na kosmičkom
planu. Opisane sinergetske zakonitosti omogućavaju:

DA KRETANJA SA PUNIM MOMENTOM, NA KOSMIČKOM PLANU BEZ

OTPORA, PORED ODRŽAVANJA SEBE, STVARAJU I NOVO KRETANJE,
ODNOSNO NOVU SNAGU.

Ovo možemo smatrati prvim kosmičkim zakonom stvaranja.

Taj proces pored ostalog predstavlja i stvaranje novog, za šta koristimo naziv sinergija
ispoljavanja. Na taj način svaka ispoljena čestica na kosmičkom planu, kao i sam kosmos
su trajni izvori snage i ispoljavanja za druge planove postojanja. Prema tome,
kompenzovane masene čestice na kosmičkom planu su generatori koji iz neispoljenog
ispoljavaju sile u ispoljeno, kao što su: sile gravitacije, magnetizma, elektrisanja,
senzibilne misaone, i životne. Arhetipovi ispoljenih masenih čestica na kosmičkom
planu, kao i sam kosmos, jesu svojevrstan analogni perpetumobile. Na analogan način se
ovi sinergetski procesi odvijaju i na drugim kosmičkim planovima, kao i u svim
vasionama i u svakom čoveku. Objektivni svet se ispoljava iz kosmičkog. SVESNA
kreacija na kosmičkom planu je arhetip involucije i evolucije za ispoljavanje u
objektivnom svetu.

Sinergetski procesi kompenzovanja segmentirali su kosmički disk u sedam

koncentričnih krugova koji čine sedam nivoa postojanja. Samo na sedmom nivou se
ispoljava objektivni svet. Složenost arhetipskih čestica određuje njihov raspored po
ravnima na principu dejstva centrifugalne sile. Na našem planu postojanja
sinergetske procese, koji se ispoljavaju do materije, nazivamo procesima involucije,
a ispoljavanje u materiji do svesti nazivamo procesima evolucije.

Evolucioni zamah uslovljavaju božanska i slobodna volja kao potencije početna

dva potencijala ( potencijal svesnosti i reagovanja i potencijal svemirske inercije)
koji sinergetski uslovljavaju i ispoljavaju senzitivne sile, gravitacione, magnetne i
centrifugalne, te proces počinje sa ispoljavanjem maglina, galaksija i vasiona. Sve te
pojave prate procesi koje opažaju astronomi, izuzev pretpostavke Velikog praska.

Pojave analogne Velikom prasku moguće su u zgušnjavanju ispoljenosti vasiona,

gde dolazi do dekompenzacije sila, koje kompenzuju vasionu i tada se vasiona
razvija u novi kosmos.To isto može da se desi i sa kosmosom, kada nastaje
ispoljavanje novih kosmosa. Na ovaj način zgušnjavanjem ispoljenosti u vasioni i
kosmosu moguće je njihovo širenje putem praska u nove kosmose u otvorenom
svemiru. I kao što kretanje u svemiru polazi od singularne taške ispoljavanja
kosmosa, analogno se ispoljavaju u kosmosu materijalne čestice, magline, galaksije,
vasione i konačno bića iz kosmički ispoljenih sadržaja. Ono što ispoljava i nastaje,
to i prestaje. Mehanizmi vraćanja u singularnu tačku su evolucija razvoja uma i
svesti do APSOLUTNE SVESTI, kao i mehanizmi analogni crnim rupama, gde se
ostaci galagtičkih i kosmičkih sadržaja koji nisu završili evoluciju duha i materije,
obrnutim procesom depolarizuju i vraćaju u svemirsku ravnotežu neispoljenog.

Da bi shvatanje sinergije bilo upotpunjeno, ukazaću i na neka pitanja o sinergiji

uma, i njegovog evolutivnog razvoja do svesti. U praktičnom životu um i svest se
često zamenjuju, iako je um inverzan svesti, a svesni deo uma njihova je spojnica (
na mentalnom planu ). Svaka kompenzovana masena čestica, u zavisnosti od svoje
složenosti, ima sposobnost memorije u svojoj kompenzovanoj energiji, i ima
sposobnost trajnog stvaranja sila, polja i holografskih prenosa svesti (gravitacione
sile, magnetne sile, arhetipske oblike i slično). Svako utiskivanje, i svaki trag
kretanja, bilo u uravnoteženoj svemirskoj praznini, u kvantnim poljima, bilo u
materiji predstavlja memoriju. Memorija uz sposobnost reakcije čini osnovu
svesnog uma. Sažimanje utisaka memorije, njihovom kombinacijom, i reakcijom na
njihovu sintezu, čini ispoljavanje, kreaciju novog, što sve čini sinergiju uma.

Svesni deo uma se ispoljava na bazi prijema ograničenih frekvencija opažanja

putem čula, i iz te ograničenosti i sam um je ograničen, i kao takav subjektivno
opaža i formira svoj univerzum. Čovek koji živi sa razumevanjem, i stalno ispoljava
sinergetsko ponašanje kreativnog stvaranja, razvija svoje duhovne sposobnosti, pa
može svoj umni sinergetski kreativni proces da obogati novim dimenzijama
opažanja, simpatetičkom indukcijom i direktnom percepcijom. Ovim se ruše
barijere svesnog uma, pa postepeno nesvesni deo uma postaje svestan.

Sinergijom svesnosti individualnog uma otvaraju se dimenzije kolektivne svesti

ljudske zajednice, čijom se sintezom i sinergijom otvaraju putevi logoidne svesti, a
na analogan način i kosmičke i apsolutne svesti. Dakle, u objektivnom svetu
sinergija predstavlja dinamički proses ispoljavanja potencijalnog apstraktnog plana
i volje raznih oblika svesti, na špici sadašnjosti u čitavom prostorno - vremenskom
ambijentu sa ispoljavanjem svega i sticanjem iskustava objektivne, subjektivne i
apsolutne svesti. IGRA ISPOLJAVANJA ODVIJA SE IZ APSOLUTNE PRAZNINE
– PUNINE,POČETNIH POTENCIJALA DO RAVNOTEŽE I JEDINSTVA U
APSOLUTNOJ PRAZNINI – PUNINI. Ovaj pojam praznina neki nazivaju punina.

Ovaj materijal o sinergiji stvaranja ima trajnu vrednost i teško ga je bilo sažeto i
razumljivije napisati. On je bitan samo za one koji imaju žeđ za sposnaju ukupne
manifestacije i za kreacije na višim planovima svesti. Velika većina ljudi koji teže
spoznaji i duševnom miru mogu ove sadržaje i preskoćiti i pratite ostale sadržaje.
Uporniji ako se potrude i meditiraju nad rečenicama, biće svesni da nisu izgubili
vreme. Svestan sam nepreciznosti jednoznačnog poimanja izraza kako u društvu,
tako i u nauci, kao i stavova nauke o neotkrivenim oblastima, ili otkrića sa
pogrešnim pretpostavkama, pa opet iznosim ovo saopštenje radi edukacije, a ne radi
informisanja, jer novo doba i stepen evolucije zahtevaju celovite i istinite spoznaje.
Ovo je pisano pre svega za one koji imaju milost božju da se ubrzano kreću stazom
duhovnog razvoja, koji imaju visok stupanj strpljenja i razumevanja i koji se mogu
koncentrisati i meditirati na svakoj rečenici. Oni će imati šansu da prevaziđu
granice čulnog uma i naći će se na putu sinteze i sticanja viših oblika svesti. Onima
koji kruže utabanim putevima uma, a budu imali strpljenja da sa razumevanjem
pročitaju ovaj materijal, simpatetička indukcija će pobuditi interesovanje i sećanje
za druge dimenzije postojanja.

IV. NEKA PITANJA ISPOLJAVANJA DUHA I SVESTI

Za nauku više nije tajna da se kosmos ispoljava po principima holografske
paradigme, kao što to od davnina nije tajna za određene ljude i religije. Kosmos je
čudesan oblik ispoljavanja, prožet svešću i životom. Kosmos možemo simbolički
iskazati kao apstraktan model, koji bi analogno odgovarao ljudskom poimanju
perpetuumobila. Materija i energija imaju isto poreklo, nisu uništive, i kroz
tranziciju menjaju samo oblike. Svest je uzrok ovoj tranziciji i kosmos je pun ovih
supstancija. Sve što se ispoljava u vasioni, čoveku i atomu, dešava se na analogan
način kosmičkom ispoljavanju uz realizaciju sinergetskih principa kombinovanja
postojećeg, da bi se ispoljilo novo i raznovrsno.

Manifestacija nastaje ispoljavanjem dualnosti, a kretanje objekata je samo

poseban vid manifestacije i života. Čovek je jedno od najkompleksnijih dela
kosmosa, koji kroz procese involucije i evolucije može da iskusi objektivnu svest
ispoljavanja, božansku svest uslovljavanja, kosmičku i apsolutnu svest. Konačno sve
se to u čoveku nalazi evolutivno programirano, ali zaključano sa sedam brava,
odnosno sedam pečata, u sedam tela, kako SVETA predanja kažu, a potvrđuju
probuđeni ljudi.

Savremenim ljudima u procesu spoznaje sebe i ukupnog kosmičkog ispoljavanja

najviše odgovara put razumevanja i ljubavi. Uvek je bilo ljudi koji su iskusili ove
procese, i spoznali sebe, kao holografsku tačku apsoluta u sebi. Njihove spoznaje su
bile iskre svetlosti koje su markirale put čovečanstva kroz evoluciju. Moj cilj je da
zaintrigiram pojedince sklone razumevanju, i spremne za buđenje da obrate pažnju
na pojedine tačke i područja ispoljavanja materije, uma i svesti od kojih neka
čovečanstvu nisu bila u spoznaji, da bi im to poslužilo da ubrzaju svoj put
istraživanja, razumevanja, spoznaje i evolucije.

Kao što je um inverzan svesti , tako je i spoznaja unutrašnjeg sebe inverzna

spoznaji objektivnog spoljašnjeg sveta, zbog čega i iznosim određene zakonitosti i
spoznavanja spoljnjeg sveta. Koliko istine u sebi sadrži naša reč –kovanica svemir.
Ova reč ukazuje na ostvarenu ravnotežu polja svesti i snaga, koja je bila pre
ispoljavanja, i u kojoj će ispoljavanje završiti svoju veliku igru. Prema religioznim i
naučnim spoznajama i otkrićima, svest predstavlja sposobnost reagovanja i
memorije, dok se snaga uočava u energetskim poljima.

Mogućnost kompenzacije i uspostavljanja ravnoteže između ovih polja, kao i

njhovog kombinovanja i reagovanja, otvara procese manifestacije. Svest je
suptilniji, i za naš um neispoljeni oblik uzrokovanja, konstituisana po principu
holografskih polja. Svest ima mogućnost reagovanja, saznavanja i utiskivanja
memorije, u polja snage, jednako svakom tačkom, kao i celinom. Taj princip
odražava beskonačnu brzinu prenosa informacija, što isključuje postojanje
vremena, odnosno ukazuje na vreme kao relativnu ideju. U odnosu na ispoljene
oblike snage, svest ima privlačnost u obliku ljubavi. Samim tim svest ima mogućnost
kolapsiranja i oblikovanja polja u kvante snage i materijalne oblike. Apsolutna ili
čista svest u sebi sadrži sve informacije i sva znanja u oblicima reagovanja i
vibratornih obrazaca. To ukazuje da ona u sebi sadrži sve mogućnosti i sve
nemogućnosti (za naše relativno poimanje) ispoljavanja u oblicima igara. Pošto ovi
izrazi nemaju masu ni snagu, to ne zauzimaju prostor, ovo opet ukazuje na
relativnost prostora, i njegovog razvoja u obliku ideje. Čista svest je samodovoljna i
ima težnju ka ispoljavanju i objektivizaciji. Da bi se apsolutna svest mogla ispoljiti,
potrebno joj je da se ograniči. Arhetipski oblik ograničavanja čiste svesti za
ispoljavanje je kosmos.

Kosmos je zatvoren u arhetip polja svesti i polja snage, u kome se ona neprestano
kombinuju u tranziciji sadašnjosti u ispoljavanju sve novijih i novijih kosmičkih
mogučnosti. Vibratornim obrascima svest pobuđuje polja snage u kretanje.
Kretanjem snage u svemiru bez otpora, snaga stiče svoju habitualnost, i indukuje
novo kretanje (snagu). Kombinovanjem i kompezovanjem više vrsta kretanja –
snaga, pored postojećih indukuju se i nove vrste i oblici snaga. Ova dva principa
stvaranja i ispoljavanja novih snaga nazivamo sinergijom ispoljavanja snaga.
 Ne ulazeći ovim materijalom u principe i zakonitosti kosmičkog ispoljavanja,
napominjem da su to apstraktni mehanizmi polja, kojima se kroz procese
holografskog preslikavanja, indukovanja, privlačenja, odbijanja, ostvaruju
sinergetski procesi kolapsiranja i kompenzacija kosmičkih snaga i svesti do kvanta
snaga, subatomskih čestica i atoma, a zatim, kroz procese evolucije i sublimacije, do
stvaranja objektivnog sveta i objektivne svesti.

Apsolutna svest je bez prostora i vremena za naše umno poimanje, a svi ostali
oblici svesti su uslovljeni, i imaju svoje dimenzije vremena i prostora. Apsolutna
svest se kroz apstraktne mehanizme kosmosa ispoljava u kosmosu u vidu kosmičke
svesti.

Kosmička svest u odnosu na apsolutnu je ograničena prostorom kosmosa i

modusom igre ispoljavanja, iz koje nastaje kosmos. Igra ispoljavanja počiva na
dualnostima i polaritetima, frekvenciji, vremenu i prostoru. Kosmička svest sadrži u
sebi sve engrame, odnosno vibratorne obrasce, za sve ono što se, i što će se ispoljiti u
kosmosu, kroz sve procese involucije i evolucije, i ona se spoznaje intuitivnom
spoznajom odnosno otkrivanjem. Kosmos je takođe ambijent za odvijanja evolucija
najkompleksnijih entiteta do božanske svesti, odnosno logosa ( logoidnih svesti
vasiona ).

Složenost entiteta koji evoluiraju u kosmosu, kao i njihovo mesto, određuju oblik i nivo
logoidne svesti. Na taj način se kosmička svest sinergetskom simplifikacijom preslikava
u mnogobrojne entitete logoidnih svesti. Svaka vasiona ima različitu logoidnu svest,
mada se one razvijaju na istim principima. Logoidna svest svake vasione uslovljava
involutivne i evolutivne procese svih entiteta koji se ispoljavaju u toj vasioni. Svaka
ispoljena materijalna čestica u kosmosu je sinergetsko jezgro ispoljavanja snage,
analogno kosmosu kao celini. Svaka ta čestica sposobna je da stvara svog duhovnog
dvojnika kao arhetipsku sliku – božansku iskru, koja evoluira u određenim vasionama,
iskušavajući na taj način objektivnu svest. Ta arhetipska slika – božanska iskra u stalnoj
je vezi sa svojim tvorcem – kosmičkom česticom, od koje crpi određenu snagu.

Svaki čovek naše vasione evoluira iz određene božanske iskre, što znači da ima
kosmičko poreklo, dok u svojoj Sunčevoj vasioni iskušava i razvija svoju objektivnu
svest i materijalno postojanje. Naša vasiona sa svojom logoidnom svešću je ambijent u
kome pored drugih entiteta evoluiraju i ljudska bića. Iz međusobnog odnosa božanskih
iskri razvila se slobodna volja, koja daje poseban pečat ljudskoj vrsti i evoluciji.

Slobodna volja ima šire mogućnosti ispoljavanja od logoidne. Slobodna volja može
da opredeljuje i ispoljava akcije i dela u skladu sa evolucijom – pozitivno, ili
suprotno evolutivnim kretanjima – negativna dela i oblici ispoljavanja. Akcije i
reakcije koje daju dinamiku ispoljavanja na našem objektivnom planu istovremeno
ostavljaju utisnuća ili tragove u eteru kosmičkog postojanja, koji su bez sadržaja,
pa samim tim i trajni – večni. Na taj način manifestacije na ispoljenom
(objektivnom) planu ostavljaju utisnuća – refleksije u nemanifestovanom planu
kosmičkog etera. Ove refleksije – utisnuća čine memoriju. Ljudi sa višim oblicima
svesti mogu da čitaju tu memoriju prošlosti. Sposobnost reakcije se sa memorijom
organizuje i ispoljava um.

Duh ili um nastaje na relaciji odnosa između individua, ili između individua i
objektivnog sveta. Duh prenosi utiske na organe čula. U međusobnom odnosu
induvidue i okoline individua svojim nametanjem ili odbijanjem impregnira
neispoljeni oblik energije u ambijentu. Takvi impregnirani stavovi međusobno
reaguju i ispoljavaju um. Ovako ustanovljeni um ima velike sposobnosti kretanja i
širenja, kao i mogućnosti utisnuća, prijema i prenošenja vibratornih informacija, do
čula i preko njih, do organa spoznaje.

U procesu ispoljavanja božanskih iskri logoidna svest simpatetičkom indukcijom

– vibracijom utiskuje engrame evolutivnog ispoljavanja čoveka, u obliku višeg bića,
odnosno velikog JA (individualna svesnost). Slobodna volja je u funkciji iskušavanja
i ciklusa trajanja i ispoljavanja materijalnih oblika čoveka. Ovaj oblik višeg bića
(individualna svest) je svedok manifestacije slobodne volje i ličnosti, i u skladu sa
njihovim delima vodi i usmerava procese reinkarnacija, i stvaranja novih ličnosti,
kroz proces evolucije čoveka do božanske svesti. Iz odnosa koji se ispoljavaju
između individualnosti javljaju se novi tipovi reakcija iz osnova slobodne volje. Iz
osećanja samodovoljnosti, na principima ideja dualnosti, kretanja, vremena,
prostora, i ispoljavanja materije, bez subjektivne i kosmičke svesti ispoljava se
entitet ličnosti – malo ja.

Dakle, ličnost nastaje kao sposobnost reagovanja na stvaranju novog, odnosno

unošenjem novog faktora u evoluciju. Ličnost počnje sa iskušavanjem objektivnog sveta
u sticanju objektivne svesti, da bi kroz evoluciju oslobodila individualnu svest i više
oblike svesti. Više JA u čoveku, ukoliko nije survano, ima stalnu vezu sa božanskom
svešću koja ga je indukovala, i nakon smrti svoga materijalnog čoveka, iz njegovog
duha i memorije u eteru, preuzima sva pozitivna iskustva i sposobnosti reagovanja,
koja su u skladu sa evolutivnim procesima. Iskustva i reakcije koje su rezultat
negativnih faktora slobodne volje služe višem JA kao podloga za konstituisanje nove
ličnosti, koja se vraća kroz proces reinkarnacije u ponovno materijalno ispoljenje, i
u nastavak evolucije. Taj proces reinkarnacije nastavlja se dotle dok dejstvo
slobodne volje ne postane indentično sa logoidnom voljom, odnosno dok se um
ličnosti ne ujednači sa svešcu višeg JA, kada dolazi do njihove fuzije.

U cilju shvatanja relativnosti uma i objektivnog postojanja ukazaću na nekoliko

činjenica i apstraktnih ideja koje uslovljavaju ispoljavanje uma.

Dualnosti i suprotstavljena kretanja, odnosno frekvencija, polazišta su manifestacija u

ispoljavanju našeg kosmosa. Frekvencija kao oblik suprotstavljenog kretanja omogućava
dinamiku i rasprostiranje kretanja. Vibracija sa jedne ravni postojanja prenosi se u obliku
ritma kretanja na drugu ravan postojanja. Zvuk sačinjavaju vibracija i ritam. Sve
informacije se oblikuju pomoću vibracija, ritmova i akorda. Čulni organi putem duha
prihvataju frekventne obrasce, kao informacije iz okolnog sveta, i prenose ih određenim
organima za spoznaju. Kao što je već rečeno, u duhovnu energetsku strukturu – božansku
iskru, logoidni svesni principi sa viših ravni postojanja, simpatetičkom indukcijom,
putem vibracija utiskuju engrame, odnosno vibratorne obrasce, svesnog reagovanja,
ispoljavajući u čoveku program evolutivnog razvoja kroz procese reinkarnacije..

Prenošenje sile sa jedne ravni na drugu i pretvaranje sile u oblik, obavlja se činom
utiskivanja, (R.B***. komentar MODULACIJA), gde se na delu pojavljuju polariteti i
sile privlačenja i odbijanja, ispoljavajući čvrst spreg sila, koji dinamičko kretanje sa jedne
ravni postojanja prevodi u statički oblik kompenzovanih sila, odnosno materiju, ukoliko
se radi o viđenju sa naše ravni postojanja. Kao što znate, sile sa nižih ravni postojanja
prenose se na gornje ravani postojanja sa kvadratnim uvećanjem, a sa veće na nižu
korenovanjem, odosno važe principi integralnog i diferencijalnog računa. Vibracijom se
istovremeno otvaraju ideje i dimenzije: oblika, vremena i materije, a samim tim i čin
materijalnog postojanja.

Manifestacije ispoljavanja se uvek i samo dešavaju u sadašnjosti. Sve ono što se

dešavalo do sadašnjosti, to znači u prošlosti, nalazi se samo kao apstraktni otisak u
memoriji, u obliku engramskih (odnosno vibratornih obrazaca), informacija. Sve ono što
će se dešavati tka se iz prošlosti i sadašnjosti u potencijalne engrame, odnosno vibratorne
obrasce, ispoljavanja. Na taj način je sve objektivno postojanje u sadašnjosti i sadašnjost
jeste večnost. Ovo stanje mogu da uvide probuđeni ljudi. U ovom slučaju se uviđa da su
manifestacije iz vremena utisnute u prostornu memoriju, što je ključ razumevanja
duhovnog sveta. U ovom slučaju naše relativno vreme nestaje.

S druge strane, čulni organi čoveka koncipirani su za prijem samo određenih oblika i
određenih učestalosti frekvencija u spoljnjem svetu. Sve ono što čula primaju, slike,
zvuk, temperaturu, ukus, miris i mentalne vibracije, različiti su oblici učestalosti
vibratornih obrazaca. Sve što ima manje ili veće frekvencije od limita naših čula za
običnog čoveka je neispoljeno (NEVIDLJIVO, NEOSETILNO). Razvojem viših oblika
svesti proširuju se dijapazoni prijema frekvencija i mogućnosti spoznaje drugih svetova
postojanja smirivanjem čula i njihovim okretanjem unutar sebe za duhovnu spoznaju.
Granice proširivanja ovih percepcija su granice logoidne i kosmičke svesti.

Svest je uzrok ispoljavanja, a ispoljavanje se simbolično ostvaruje stvaranjem

apstraktnih mentalih slika na višem planu postojanja, koje privlače i kolapsiraju određene
snage, a zatim i subatomske čestice i atome, kao i druge entitete u procesu sinergetskog
ispoljavanja u duhovno i materijalno ispoljenje.

Kroz evoluciju ličnosti čovjek stiče objektivnu svest, a kroz evoluciju individalnosti sa
integrisanom ličnošću čovek stiče logoidnu – božansku svest. Evolucija u našoj vasioni
upravo ima zadatak da čoveku obezbedi iskustvo ispoljavanja objektivnog sveta i
postizanja nivoa logoidne svesti. Dostižući određene nivoe spoznaje i iskustva, čovek se
oslobađa zakonitosti koje uslovljavaju te spoznaje i iskustva, odnosno oslobađa se
uslovljavanja logoidne svesti, jer je i sam dosegao nivo logoidne svesti. Na taj način
dostižući nivo logoidne svesti, koja uslovljava ispoljavanje u našoj vasioni, čovek se
oslobađa svih zakonitosti koje vladaju u ovoj vasioni, i samim tim su stvoreni uslovi za
njegovo iskušavanje drugih logoidnih svesti u kosmosu.. (To su izvorišta čuda.)
 Čovekovo evolutivno iskustvo u vasioni se ostvaruje kroz evoluciju duhovne refleksije
– božanske iskre određene materijalne čestice, koja je sinergetsko jezgro ispoljavanje
snage u kosmosu. Ta materijalna čestica kao jezgro snage predstavlja tačku snage u
holografski konstituisanom kosmosu. Ova energetska tačka snage putem energetskih
strujnica obezbeđuje deo snage za evoluciju božanske iskre i njenog čoveka.

Čestica kao izvor snage i kreator božanske iskre je proizvod apsolutne svesti, kroz
arhetip kosmosa. Fuzijom objektivne svesti ličnosti sa logoidnom svešću individualnosti,
a zatim njihovim spajanjem sa njihovim stvaraocem, jezgrom snage iz kosmosa, stvara se
viši božanski entitet, koji može da iskušava i saznaje kosmičke oblike svesti. Ovako
razvijeni entitet i sam može da uslovljava ispoljavanje nove vasione. Ljudsko biće je
apsolutnim planom ispoljavanja predodređeno da evoluira od kosmičke čestice do
apsolutne svesti. Odnosno, holografske tačke apsolutne svesti.

V. NAUČNE POTVRDE RELIGIOZNIH UVIDA

Javni mediji kao narodno dobro, čije postojanje uslovljava narod, mogli bi bar
delom uzvratiti narodu dobrim, kroz objektivno informisanje i stručnu i duhovnu
edukaciju. Takav stav medija doprinosio bi opštem razvoju pojedinca i društva.
Ono čime se oni bave više je indoktrinacija, manipulacija, uljuljkivanje i srozavanje
svesti i sposobnosti ljudi i zajednice.

Ovaj materijal ima za cilj da pobudi interesovanje ljudi za vlastitu spoznaju, i

usklađivanje sebe sa prirodom i evolucijom, za dobrobit sebe i svoje okoline. U
dvadeset prvom veku neće biti retki ljudi koji će biti zainteresovani da ulože malo
truda da bi mnogo shvatili i naučili o duhovnosti i bogospoznaji.

Ulazak nauke u subatomski svet, magnetna polja, gravitaciona polja, polja uma i
svesti, te holografsko preslikavanje, genetsku informatiku i nano tehnologije,
proširuje objektivno sagledavanje i na granična područja objektivne spoznaje.

Celovitim sagledavanjem i korištenjem analogija, uz smirivanje uma i okretanjem

čula ka unutra, širi se percepcija i mogućnost opažanja drugih vančulnih
frekvencija i spoznavanje drugih svetova postojanja. Religije, kao i neke filozofije,
koje su koristile ljubav i predanost Bogu, ili umirivanje i transcendiranje uma,
sticale su uvide u nastajanje i postojanje. Natčulnim opažanjem, odnosno
direktnom percepcijom-intuitivnom spoznajom, moguće je opaziti stanja u
vančulnim oblastima, gde se odvijaju sinergetski procesi ispoljavanja novog,
odnosno manifestacija i ispoljavanje. Za objektivnu svest i čulnu percepciju
manifestacija nastaje kretanjem materijalnih čestica, dok za subjektivno opažanje
manifestacija nastaje kretanjima u poljima snaga i energija ( magnetne,
gravitacione, umne i slično ).

U pristupu ispoljavanju, napredne religije (vere) polaze od otvorenog i

bezgraničnog svemira, što je ispravna pretpostavka, dok nauka polazi od otvorenog
i beskonačnog kosmosa, što je netačna pretpostavka, zbog ograničenosti samo
objektivnog opažanja. Pomenute vere subjektivnim opažanjem polaze od
singularne tačke ispoljavanja, putem vibracije, što je dosta tačno, dok nauka uzima
kao početak nastanka sveta materijalni prasak singularnog objekta, što je pogrešna
pretpostavka. Sistemski sintetičko-sinergetski pristup, koji polazi od istinske
spoznaje i uvida, i kombinacije religioznih otkrovenja i naučnih otkrića polazi od
polarnosti i dualnosti. Prva dualnost su svest sa sposobnošću reagovanja i
svemirska inercija, koji su uzrok ispoljavanja apsolutne svesti i kosmosa, gde svest
sa sposobnošću reagovanja uslovljava vibraciju u potencijalu svemirske inercije.

Stalni treptaji ispoljavaju polje usmerenog kretanja. Inercijalni ambijent svemira

zakrivljuje polje kretanja i zatvara ga u kosmički krug. U svemiru ne postoje drugi
otpori kretanju, te to kretanje ne gubi snagu. Kretanje koje ne gubi snagu indukuje
novo kretanjeu svemirskoj inerciji. Tim dugotrajnim procesima indukcije i reakcije
kompenzuje se pulsirajući kosmos na trostrukom polju sila i svesnosti.

Evolucionim impulsima kosmos ispoljava svoje arhetipske mehanizme zraka i

ravni za zgušnjavanje (kolapsiranje) kvantnih polja i kvantnih sila koje struje
zrakama, a ove su ujedno stecišta magnetnih polja.

Između zraka kojima struje suprotstavljene sile na subatomskim rastojanjima

javljaju se magnetne, nuklearne, električne, centrifugalne i centripetalne sile, koje
dva suprotstavljena kretanja kompenzuju u momenat kružnog kretanja – čvrst
spreg sila. Ovaj čvrsti momenat kompenzovanih sila na planu našeg objektivnog
opažanja predstavlja subatomsku česticu.

U okviru kosmosa pre ispoljavanja materijalnih čestica apsolut ispoljava

kosmičku svest koja je u holografskoj vezi, i koja uslovljava kosmičko postojanje i
ispoljavanje. Svaka stabilna čestica u kosmičkom postojanju proizvod je kosmosa, i
nalazi se na liniji sila, a zavisno od svoje specifične veličine zauzima položaj na
ravnima kosmosa. U svakoj ispoljenoj energetskoj tački, a na našem planu
postojanja i u svakoj materijalnoj tački, postoji svesni arhetip čestice. Svaka
materijalna čestica predstavlja ogromnu zgusnutu energiju u kretanju. U energiju
materijalne čestice, putem simpatetičke indukcije može se uneti ogroman broj
engrama i informacija, kao obrazaca za evoluciju i razvoj. Najsloženije
stabilizovane čestice mogu putem zraka da se kreću, pri čemu u njih može apsolutna
ili logoidna svest da utiskuje engrame svesti. Na taj način ove energetske čestice
postaju jezgra snage za evoluciju. Svaka materijalna čestica kompenzuje se na istim
principima i na analogan način kao i kosmos, otuda ona postaje trajni izvor snage
za ispoljavanje vasiona i drugih entiteta u kosmosu i vasionama.

Vasione se kompenzuju na analogan način kosmosu i atomu u okvirima određene

logoidne svesti. Sve vasione su različite, i ispoljavaju se po arhetipu svoga logosa.
Svaka vasiona je inverzan – preslikavajući oblik logoidne svesti, koji se preslikava
iz, za nas neispoljenog kosmičkog oblika logosa kao refleksiona svest
(materijalizovana vasiona u evoluciji). Reflektovane ( preslikavajuće –iluzorne)
vasione su ambijenti objektivne evolucije raznih vrsta umova, i njihovih evolucija
do svesti. Apsolutna svest obuhvata postojanje i ne- postojanjeza naše umno
poimanje, iz nepostojanja ispoljava se kretanje – vibracija, što čini suprotnost
svemirskoj inerciji, i to predstavlja dualitet od kojeg kreću sinergetska
transformacija, manifestacija i ispoljavanje.

Za naše poimanje svest je neispoljena struktura, koja se sastoji od memorije i

sposobnosti reagovanja, i ima oblik kosmičkog postojanja, kao što su logos – Bog i
život. Memoriju čine tragovi koje u kosmičkom eteru ostavljaju kao svoja otisnuća
sva kretanja, počev od ideja i misli pa do objekata. Ovi tragovi – memorije nazivaju
se apstraktna kretanja i postoje u holografskoj vezi sa izvorom svoga stvaranja, i
nisu ograničeni svetlosnim brzinama i materijalnim osobinama.

Dakle, ukupna manifestacija kosmosa je sazdana na kretanju, i to prvo na

apstraktnim kretanjima svesti, ideja, i misli, a zatim na ispoljavanju vibracije, i
kretanja polja i sila, i konačno na kompenzaciji sila u materijalne čestice, te
ispoljavanju svih entiteta kroz dalji proces evolucije.

Sinergetski proces ispoljavanja , od potencijala svesnosti i reagovanja preko ideje

kretanja i kompenzovanja preko ispoljavanja arhetipa kosmosa i apsolutne
svesnosti a zatim kosmičkih sila i , pa do ispoljavanja materijalnih čestica i atoma
nazivamo procesom involucije.

Procese ispoljavanja objektivne svesti, kroz oblike objektivnog sveta kao što su
razvoj uma (ličnosti i individualnosti), logoidne svesti, i kosmičke do apsolutne
svesti, nazivamo evolucijom. Evolucija svesti u kosmičkom postojanju ispoljava se
prvo kao kosmička svest, zatim svest o sebi, i na kraju kao objektivna svest, i to je
put evolucije svesti logosa (bogova vasiona). Međutim, čovekov proces evolucije je
inverzan logoidnom. Razlog za to je što se evolucija svake vasione odvija u ogladalu
kosmičke evolucije.

Apsolutna svest se počela ispoljavati u kosmičkom obliku u postojanje, kroz

procese involucije, i evoluirajući putem ograničenog broja entiteta, da bi se iz
objektivnog postojanja vratila kao sazrelo seme sa svim iskustvima postojanja u
apsolut i nepostojanje (zakon nestajanja kroz dupliranje).
 U objektivnom svetu život se manifestuje kretanjem materijalnih čestica, a od
složenosti i stabilnosti materijalnih čestica zavisi evolucija njih samih, i struktura
koje se sa njima ispoljavaju. Viši oblici svesti se utiskuju simpatetičkom indukcijom
u energiju materijalne čestice, i predstavljaju dušu entiteta koji evoluira na osnovu
tih sadržaja svesti.

Apsolutna svest u kosmosu utiskuje svest entitetima logosa, koji će po tom uzoru iz
svoje podsvesti ispoljavati vasione. Na bazi ove svesti logosi ispoljavaju vasione i
njihove sadržaje.

. Vasione su reflektovane svesti logosa, i sve što je u njima su reflektovane kreacije

odgovarajućih kosmičkih subjekata. Logos svojom svešću uslovljava evoluciju u
vasioni. On sam utiskuje simpatetičkom indukcijom engrame (kao programe
evolucije čoveka kao duhovnog bića u individualnu svesnost) u entitete koji
evoluiraju u vasioni. Na taj način, zadobijajući svoju dušu, entiteti evoluiraju i stiču
svoja iskustva u vasioni, da bi svoja pozitivna objektivna iskustva putem
individualnosti preneli logosu koji njih uslovljava, na taj način se objektivnom
svešću stiču duhovni i materijalni oblici u evoluirajućoj vasioni. Čovek je jedna od
vrsta bića koje evoluiraju u vasioni našeg Sunčevog sistema, do razvoja svoje
logoidne svesti.

Kao što su sve kosmičke materijalne čestice proizvod kosmosa, tako su i

reflektovane duhovne strukture u vasioni duhovne projekcije određenih kosmičkih
struktura, a njihovu evoluciju u vasioni uslovljava logoidna svest dotične vasione.
Kosmičke jedinice su energetska jezgra snaga kosmosa u kojima energija kretanja
indukuje novu energiju, koja je osnova evolucije reflektovanog života u vasioni. Sve
čestice u kosmičkom stanju holografski su povezane kosmičkom svešću. Na sličan
način su sve reflektovane jedinice vasione povezane sa svojim stvaraocima u
kosmosu putem vrste zraka, putem kojih dobijaju određenu snagu za svoj život i
evoluciju u vasioni. Pošto se u vasioni prvo ispoljava objektivna svest, to je uslov za
evoluciju u vasioni posedovanje materijalnog tela. Da bi došlo do novog ispoljavanja
u vasioni, potrebno je da materijalno telo stvori mentalnu sliku, na mentalnom
planu, a onda se nastavlja proces kao u kosmičkom ispoljavanju. Reflektovane
duhovne jedinice čovekove vrste u procesu evolucije u vasioni, pored uticaja
logoidne svesti koja ih uslovljava, razvile su u međusobnom odnosu slobodnu volju
koja odstupa od logoidne volje (zapravo inverzna je sa istom). Slobodma volja u sebi
sadrži mogućnost slobodnog izbora – i dobrog i lošeg, odakle počinje i odgovornost
ličnosti. Individualnosti ljudskih duša djeluju jedne na druge, a ta snaga volje u
odnosu i ambijentu slobodne volje impregnira bivstvo, iz čega se razvija um svake
individue. Ti odnosi između individua impregnirani su slobodnom voljom
nametanja ili odbijanja, iz čega se formira ličnost svake individue. Ličnost proističe
iz dejstva slobodne volje i ona evoluira kroz procese reinkarnacije do sjedinjavanja
sa individualnosti, koja je produkt kosmičke materijalne čestice i logoidne volje.
Ovaj proces daje vremenski prostor postojanju čovekove vrste kroz procese
reinkarnacije na Zemlji.
 Čovek sa svojim umom kao jedinica nalazi se u holografskoj mreži postojanja.
Njegova svaka ideja, svaka misao, emocija i kretnja prenose se izvan njega u
spoljnu okolinu, a takođe i unutar sebe na sva njegova tela, ćelije subatomske čestice
i energetska polja i mehanizme uma. Na osnovu sinergije tih aktivnosti, ispoljava se
život i sva ispoljenost čoveka u sadašnjosti. Posle svake smrti čoveka individualnost
preuzima od ličnosti iskustva i sposobnosti reagovanja svega što je usklađeno sa
logoidnom svešću. Sva negativna iskustva i sposobnosti reagovanja, individualnosti
služe kao baza za gradnju nove ličnosti za novu inkarnaciju. Sjedinjenjem ličnosti i
individualnosti rascvetava ego i dolazi do potpune mentalne svesnosti i pune
kreativnosti uz spoznaju logoidne svesti. Takvo biće logoidna svest više ne
uslovljava. Takvo biće sa logoidnom svešću ne može više opstajati u amijentu
logoidne vasione u kome je evoluirala, nego nastavlja kosmičku evoluciju svesti
drugih vasiona, težeći da se sjedini sa svojim stvoriteljem iz kosmosa. Spoznajom
kosmičke svesti biće gubi individualnost, prelazeći u holografsku tačku apsolutne
svesti, odakle može da ponovo počne igru ispoljavanja.

Prema tome, apsolutna svest putem vibracije započinje dualnu igru kosmičkog
ispoljavanja, ispoljavajući se u vidu kosmičke svesti i sinergetskih mehanizama
kretanja. Sve vasione su produkti kosmosa, jer su sa određenim poljima i silama
kompenzovane da bi evoluirale. Sve objektivno u vasioni je povezano i uslovljeno
logoidnom svešću i kompenzuje se međusobnim akcijama i reakcijama u procesu
evolucije. Analogno se dešava i sa Zemljom kao jedinicom koja je kompenzovana u
vasioni. Čovek kao biće u odnosu je sa svim snagama i umovima na Zemlji.
Posredno na njega deluju i sve snage vacione. ( Planetarna astrologija)

Uviđajući sve kosmičke strukture i funkcije, kao i analognosti i ispoljavanja u

vasionama i materijalnim česticama, koji čine sinergetske generatore snage, pravo
je čudo da se ti principi ne koriste u proizvodnji snage na Zemlji, umesto opasnih
fisija i fuzija. Spoznajni i tehničko-tehnološki uslovi već postoje.

Sinergetski procesi ispoljavanja koji su opisani u ovom tekstu su analogni i

univerzalni za sve ravni kosmičkog ispoljavanja, te se analogno mogu koristiti i na
Zemlji. Spoznaja i kopiranje prirodnih zakonitosti bili su osnova pronalazaštva i
stvaranja. Početkom 21. veka biće prevaziđene granice samo objektivnog gledanja u
nauci i privređivanju. To će obezbediti znatno brži duhovni i tehnološki razvoj na
Zemlji. Objasniće se ostalih pet snaga koje kompenziraju čoveka i kosmičku celinu.
Na principima kosmosa, vasione i ćelije otkriće se načini dobijanja novih snaga koje
će zameniti one neobnovljive. Veštačko pakovanje informacija u gene otvoriće
sasvim nove prostore. Nano tehnologije otkrivaju nove snage i uticaje kao i
mogućnosti manipulacije sa njima.Virtuelnim poljima u informatici biće
integrisana i dimenzija uma, što će ponovo revolucionarno promeniti svet. Sva ova
otkrića mogu biti i vrlo opasna ako se otkriju pre dovoljnog duhovnog razvoja i
globalne organizacije svetske zajednice. Prisetimo se da je dinamit pre upotrebljen
za razaranje nego za graditeljstvo, atomska energija za atomsku bombu pre nego za
struju, hemijska jedinjenja za bojne otrove, pre nego za herbicide i plastiku itd.
 Duhovnim razvojem ljudi povećavaju se razumevanje i solidarnost ljudi i njihovo
shvatanje prirodne povezanosti. Svetsko jedinstvo i poredak gradiće se na
razumevanju radi ostvarivanja optimuma u svemu, i da bi svima bilo bolje, a ne na
sili. Pošto su naredni vekovi razvoja duha, nadajmo se da će rasti socijalna zrelost i
da će svest upravljati silom. To je put evolucije.

U okviru religioznog razvoja još uvek postoje procesi diverzifikacije novih vera i
novih sekti. Te procese diverzifikacije polako zamenjuju procesi unifikacije, prvo u
jedinstvo globalnih verskih organizacija, a zatim i unifikacijom globalnih verskih
zajednica u jedinstvo religije koja počiva na istinitoj spoznaji božanskog. Vere
(religije) koje teže bogospoznaji sa celovitom svesnošću same će se prilagođavati
novom dobu i novom vremenu.

Ovi uvidi o stvaranju i evoluciji ukazuju i na procese koji nam predstoje u

razvoju odnosa i društva na Zemlji, i mogu služiti za orijentaciju. Religija je samo
jedna u vasioni i kosmosu, a to je religija bogospoznaje. Vere su relativne i podložne
diverzifikaciji i umifikaciji.

VI. POTPUNIJA OBJAŠNJENJA PITANJA

ISPOLJAVANJA – SINERGIJA
Evolucione promene znanja, nauke i razvoja postale su merljive na bazi
statističkog pračenja u vremenu, pa su izvedeni zaključci da se pomenute veličine
ubrzavaju u skladu sa eksponencijalnom funkcijom. Rečeno je da je početak
stvaranja u kosmosu počeo sa dualnošću i suprotstavljenim kretanjem uzrokovanim
čistom svešću – apsolutom. Eksponencijalne brzine porasta znanja nauke i razvoja
vode nas ka beskonačnim brzinama promena, odnosno holografskom načinu
ispoljavanja, što je karakteristika čiste svesti, odnosno apsoluta. Tako se polazeći od
ideje i vizije sinergetskog procesa tranzicije evolucije u kosmosu odvija kompleksna
sinergetska evolucija na svim planovima postojanja, da bi se kompletna evolucija
završila sa novom apsolutnom svešću u apsolutu. Ljudski um, koji se temelji na
čulnim opažanjima, izuzev razvijenog uma retkih pojedinaca, teže poima procese
ispoljavanja na drugim planovima postojanja, odnosno druge svetove. Pa i na
objektivnom planu ispoljavanja još uvek nisu poznati procesi ispoljavanja na
subatomskim i energetskim poljima. Sve to što mu je nespoznatljivo, a čije se
posledice osećaju, čovek današnjice smatra prirodnim i božanskim zakonima, kao
nešto dato. Analogno ovome, mrav ili neka druga niža bića našu civilizaciju opažaju
kao prirodni zakon. U čitavom kosmosu, pa i u našoj vasioni, sve što se ispoljava na
bilo kojoj frekvenciji, sve je promenljivo i odvija se u tranziciji sinergetskog
ispoljavanja, samo apsolutni model kosmosa, koji uslovljava sinergetsko
ispoljavanje i tranziciju promena , može se smatrati nepromenljivim, mada se i on
menja sa završetkom evolucije. Mehanizmi slobodne volje, ega i ličnosti
omogućavaju širinu spoznaje objektivnog sveta i objektivne svesti , te su samim tim
i kočnica bržeg razvoja i evolucije čoveka, kao bogopoznavaoca. Evolucija čeveka je
inverzna, i počinje sa objektivnom spoznajom sveta i svesti. U spoznaji objektivnog
sveta i svesti pouzdani instrumenti su dostignuća nauke i filozofije sa mehanizmom
logike. Sa tim znanjima čovek dolazi do granica uvida o spoznaji sebe kao faktora
objektivnog sveta i drugih svetova – dimenzija. Podrška u ovome procesu mogu da
budu razna religiozna učenja i uvidi. Bogaćenje u spoznavanju sebe mogu da
dopune znanja i uvidi niza graničnih oblasti. U ovim procesima značajnu ulogu
igraju analogije i umirivanje uma. U ovoj fazi se privode svesnom umu sadržaji
podsvesnog i nesvesnog uma. Memorije genetskog porekla, kao i memorije
kosmičkog porekla, uključuju se u opažanje svesnog uma. Proces vrhunskog
razvoja duhovnog stanja može da bude veoma brz ukoliko je evolucija privedena
kraju u prethodnim životima. Epigeneza slobodne volje sve manje deluje u
ispoljavanju negativnosti ovakvog čoveka. Čovek sve više uviđa svoju povezanost i
zavisnost sa okolinom, svetom, vasionom i kosmosom. Ličnost se ubrzano razvija, i
postaje sve sličnija individualnosti, koja je nosilac iskustava i reakcija svih
prethodnih svojih ličnosti. Fuzijom ličnost i individualnosti dostiže se samosvest,
kojoj se zatim otvara proces dosezanja kosmičke svesti. Ljudi sadašnje populacije
osećaju posledice sinergetskih promena na Zemlji i u svojoj životnoj tranziciji. Mali
broj ljudi ulazi u spoznaju suštine sinergetskih promena u objektivnom svetu, a
retki su, ili možda i slučajni, oni koji u početku trećeg milenijuma ulaze u suštin
manifestacije i postojanja i primenu celovite spoznaje.

Spoznaja unutrašnjeg sebe u korelaciji je sa spoznajom spoljašnjeg sveta. Razvoj

ličnosti povećava kreativnost čoveka na mentalnom planu. Sa jedinstvom ličnosti i
individualnosti dosežu se neshvatljive kreativne mogućnosti. Spoznaje iz svesti
ovakvih ljudi, pored komunikacije, šire se induktivno na pojedince ljudskog roda sa
sličnom frekvencijom. Ono što je o evolutivnoj spoznaji poznato retkim pojedincima
sadašnje civilizacije biće poznato većini ljudi u narednim milenijumima. Svesti i
snage kosmosa i vasione podržavaće evoluciju u našoj vasioni narednih milenijuma,
što ne znači da neće biti ratova i sukoba, ali i oni će podupirati procese unifikacije
Čovek je jedno od složenijih bića kosmosa, kome je omogućena evolucija sa
slobodnom voljom, pa samim tim i lepeze spoznaje dobra i zla, i širina osnove za
iskušavanje svih oblika svesti i evolucije do apsoluta.Većina ljudi će u u 21. veku
osećati potrebu i zov duhovnosti, međutim, snaga želja i strahova još dugo će vršiti
dominantan uticaj kod prosečnog čoveka. Upravo te želje i strahovi su kotve
materijalizma u čoveku. Retki su ljudi koji bi se odrekli želja, i koji su spoznali
mehanizme strahova. Može se smatrati da je mera prevazilaženja želja i strahova
proporcionalna meri razvoja duhovnosti.

Želje i strahovi su zamajac sudbine, odnosno karme, te onaj koji ovaj zamajac
smiri, korespondira u više svetova postojanja, i može biti učitelj na duhovnom putu.
U kosmosu postoji ograničen broj civilizacija. Veliki broj od njih je razvijeniji od
naše. Civilizacije su razvijenije ukoliko evoluiraju u skladu sa logoidnom voljom, i
nemaju uticaja epigeneze slobodne volje. Logoidna volja i u našoj vasioni uslovljava
evoluciju u pozitivnom, a uticaje epigeneze ispravlja procesima reinkarnacije.
Logoidna svest svake vasione, pored uslovljavanja evolucije svoje vasione, fazno
preuzima sva reagovanja iz vasione, i na taj način sama stiče određene objektivne
oblike svesti. Sinergija ispoljavanja i tranzicija evolucije se dešava u svesti logosa
svake vasione. Svest logosa trpi kosmičke uticaje. Logoidna svest opaža evolucione
promene u svojoj vasioni. Sinergetskim sažimanjem ideja objektivne evolucije u
vasioni, s jedne strane, a s druge, dejstvo kosmičkih uticaja koji deluju na kosmičku
podsvest logoidne svesti, stvara potencijal sinergetske sinteze i reagovanja, čiji je
rezultat kreacija novih sadržaja. Ova nova kreacija čini korak u tranziciji
evolucije u vasioni, što se čini kroz sve faktore i snage u vasioni. Ove faze se ciklički
ponavljaju u skladu sa kosmičkim uticajima sve do kraja evolucije
vasione.

Sada aktuelnom ljudskom umu može biti prihvatljivo da se kako u sebi, tako i u
vasioni i kosmosu ne dešava ništa slučajno, i da su svi prirodni zakoni posledice
neke svesti i nekih snaga, koje su prethodile našoj evoluciji i posle kojih su ostale
habitualne zakonitosti, odnosno prirodni zakoni koje mi opažamo kao takve. Ti
prirodni zakoni su takođe u stalnoj tranziciji promena pod uticajem kosmičkih
uslova, kreativne sinteze logoidne svesti i objektivnih faktora koji se ispoljavaju u
vasioni. Svaki čovek je deo sinergetskog procesa naše vasione, zatim Zemlje, te
okoline u kojoj bitiše. Čak i ako čovek sam ništa ne deluje, uslovljeni procesi okoline
nose njegovu tranziciju u vremenu. Ukoliko taj isti čovek deluje svojom slobodnom
voljom, on svoje delovanje uključuje u sinergetski proces okoline, zajednice, države,
Zemlje i vasione našeg Sunčevog sistema.

Svaka akcija i reakcija bez obzira na to od čega polazi, sinergetski se uključuje u

procese pomenutih celina u vasioni. Kada je ranije ukazano na procese memorije i
svesti, rečeno je da svest čini memorija plus sposobnost reagovanja. Za memoriju je
rečeno da predstavlja trag misli ili kretanja. Kada je u pitanju čovek i njegovo
delovanje, memorija se ostvaruje bar na trostrukom nivou, i to u ćelijama koje
opažaju kontakt, u nervnom sistemu, i na kosmičkom nivou postojanja čoveka.
Svaki od ovih oblika memorija ima svoje mehanizme nastajanja, trajanja,
međusobnog uticaja, i uticaja sa drugim procesima. Memorija koja nastaje kao
trag kontakta na ćelijskom nivou ima mehanizam svoga pamćenja i trajanja, kao i
mehanizme svog prenosa na druge ćelije i nervni sistem. Mehanizmi prenosa čulnog
opažanja prenose informacije u obliku struja , koje mogu biti u vidu energetskog
toka, hemijskih reakcija ili magnetnog prenosa. Svako čulo čoveka ima poseban
oblik struje ili frekvencije kojima se prenose informacije. Nervni sistem može da
odlaže memorijske informacije u ćelije mozga i nervnog sistema, koji imaju svoje
mehanizme trajanja i aktiviranja. Nervne memorije iz strukture objektivnog sveta
indukuju vibracije i apstraktna kretanja na kosmički nivo postojanja, bez
materijalnog i energetskog naboja, što čini trajni oblik memorije. Ne samo čulne
informacije koje ulaze u memoriju nego i misli čoveka indukuju tragove u
kosmičkom obliku postojanja. To je osnova religiozne spoznaje "da se ništa ne može
sakriti".

Sve akcije u objektivnom svetu ostavljaju svoje tragove kao memoriju koja traje
večno u kosmičkom obliku postojanja. Ljudima su poznati fizički zakoni akcije ali
ne i uticaj i transfer tih zakonitosti na druge ravni postojanja. Akcija i reakcija su u
objektivnom svetu postojanja vezane za neutralizaciju i ravnotežu. Snaga reakcije
prenosom sa niže podravni postojanja na višu uvećava se sa kvadratnom
potencijom, a u obrnutom slučaju važi zakonitost korenovanja. U obliku uma i
svesti reakcije su slične, ali i analogno različite. Um i svest bitišu na razlicitim
nivoima postojanja, a zakoni na svakom nivou su različiti. Već je ranije pomenuto
da je um nastao kao sinteza velikog broja i oblika reagovanja. S obzirom na razne
oblike memorija, um je instrument za sticanje objektivnog stanja svesti, i
korespondentan je, odnosno može biti korespondentan, sa fizičkim, astralnim i
mentalnim telom čoveka, i on je posledica biološko-psihološkog razvoja čovekove
vrste. Istovremeno je čovekova individualnost korespondentna sa mentalnim,
duhovnim i kosmičkim telom, i posledica je svesno duhovnog razvoja bića. Um
svoju dinamiku ispoljava u fizičkom telu kao ličnost. Razvojem uma čovek postaje
svestan svog fizičkog tela, a zatim i eterskog, astralnog i mentalnog tela.

Korespondencija a zatim i sinteza ličnosti i individualnosti se ostvaruje u

mentalnom telu, odnosno na mentalnom nivou uma i svesti. Kada čovek zaspi,
obično i ličnost spava, dok se individualnost aktivira i prevodi iskustva ličnosti iz
objektivnog sveta u apstraktne sadržaje ideja i oblike reagovanja na duhovnom
planu. Razvojem uma čovek može svoju budnu svest da prenosi u san kroz oblike
eteričnog, astralnog i mentalnog tela, i na taj način stiče spoznaje i iskustva na
frekvencijama tih tela i tih podravni postojanja. Takvim razvojem ličnost se
približava nivou svesti individualnosti, i sintezi sa njom. Ličnost je onaj dio bića
podložan umiranju i reinkarnaciji. Smrću fizičkog čoveka dolazi do dezintegracije
fizičkog, a zatim eteričnog i astralnog tela u određenim vremenskim periodima.
Iskustva i oblike reagovanja ličnosti iz objektivnog sveta preuzima individualnost
tokom života i nakon smrti ličnosti, odnosno dezintegracije tela i uma. Ta iskustva i
oblici reagovanja koje je preuzela individualnost pridružuju se u njoj iskustvima i
oblicima reagovanja prethodnih inkarnacija, kao i logoidnom hologramu, koji je
logos utisnuo u duh individualnosti.

Individualnost, koja je projekcija određenog jezgra životne sile u kosmičkom

postojanju indukovana apsolutnom svešću, dolaskom u krug dejstva logoidnog
uticaja biva uslovljena holografskim pečatom logoidne vibracije, što predstavlja
jezgro duše evoluirajućeg čoveka. Takva individualnost nalaže program popravke
negativnih iskustava i reakcija, koja su se ispoljavale pod uticajem slobodne volje i
koje su odstupile od programa logoidne volje. Ovo se odvija kroz proces
strukturiranja nove ličnosti, i njen dalji proces reinkarnacije. Svakom novom
reinkarnacijom ličnosti, individualnost se bogati novim oblicima reagovanja i
objektivne svesnosti, i na taj način raste prema veličini svesti logosa.
Strukturiranjem nove ličnosti individualnost u nju simpatetičkom vibracijom
utiskuje pozitivna iskustva reagovanja, kao i program onoga što treba da ispravi, i
onoga što još treba da iskusi i uči. Proces reinkarnacije se nastavlja dok se ne steknu
sve ideje i iskustava reagovanja objektivnog sveta. Kroz tako strukturiranu ličnost
predodređuju se sudbina i tok života ličnosti.

U aktuelizaciju života uvek se uključuje slobodna volja ličnosti, i sa većim znanjem

i iskustvom ona sve manje zastranjuje. Samo izuzetno retki visoko duhovno
razvijeni ljudi koji su mogli da promene unutrašnjeg sebe mogu da menjaju
sudbinu. Ali takvi pojedinci više i nisu ljudi, iako u tom obliku funkcionišu. Aura
takvih ljudi zrači u okolinu, te postoje mogućnosti svetlosnog prožimanja
materijalnog tela. Bez potpunijeg iskustva objektivnog sveta ne dolazi božja milost.
Pitanje je samo u kojim životima, i u kojoj gustini su ostvarena iskustva i
sposobnosti reagovanja, i koliko je toga ostalo za naredne inkarnacije u ovom svetu
čoveka. Prema verskim iskustvima, cilj čovekove evolucije na Zemlji je dostizanje
božanske svesti, što je tačno. Dostizanje tog nivoa evolucije, vjerska učenja smatraju
krajem. Međutim, religiozni ljudi, a to nisu ljudi koje sputavaju dogmatizmi
određenih vera, imaju mnogo veće domete spoznaje i izvan uslovljene božanske
svesti i ispoljavanja vasione Sunčevog sistema. Oni mogu imati uvide u kompletno
sinergetsko ispoljavanje u kosmosu koje je u domenu apsolutne svesti.

Evolucionom sintezom ličnosti i individualnisti dostiže se božanska ili logoidna

svest. Logoidna svest takvo biće više ne uslovljava i ono nije ograničeno nikakvim
zakonom vasione niti njenog boga – logosa. Ovako razvijeno biće ne gubi svoju
idividualnost, već stiče slobodu i mogućnost iskušavanja ostalih božanskih svesti u
kosmosu. Tek sa iskustvom ostalih božanskih svesti u kosmosu, uz ranije iskustvo
objektivne svesti i svesti o sebi, tako sintetizovana svest gubi svoju individualnost u
apsolutnoj svesti.

Termin sposobnost reagovanja je iskustvo uma i iskustvo svesti. To je oblik

prožimanja postojećih faktora u umu i svesti i koji uz podsticaj spoljnih uticaja
stvaraju potencijal reagovanja tog istog uma ili svesti, što za posledicu ima sintezu i
stvaranje novog, što je nazvano sinergijom ispoljavanja. To je svesno prožimanje
faktora na bilo kom planu postojanja, njihova svesna sinteza uz podsticaje spolja ili
iz podsvesti, što ima za posledicu reagovanje i stvaranje novog. To novo što je
nastalo čini celinu ili jedinicu bez obzira na njegovu složenost, jer je sintetizovano
svešću. Pošto um operiše u materijalnim i energetskim poljima, njegove
frekvenkcije, procesi ispoljavanja i reagovanja su sporiji. Međutim, individualnost i
svest deluju u subenergetskim i apstraktnim poljima svesti, gde su reakcije i sinteze
holografske, ili skoro holografske ako se radi o subenergetskim poljima.

Takođe je važno napomenuti da će po završetku ljudske evolucije na Zemlji i u

sunčevoj vasioni, ona za sobom ostaviti razvijene socijalne zakonitosti u vidu
prirodnih zakona. Razvoj tih socijalnih odnosa je vidljiv i u sadašnje vreme, i to
kroz razvoj udruženih oblika rada, razvoj društvenih zajednica i Ujedinjenih
nacija. I što je koja zemlja razvijenija, u njoj su razvijeniji socijalni odnosi i
socijalni zakoni. Kraj 20. veka je doveo u špicu razvoj odnosa u društvu na bazi
privatne svojine i egoističkog poriva sticanja. Svako sticanje izvan normalne
reprodukcije je egoidni proces i bazira se na špekulaciji izigravanju i prevari.
Pojedini naučnici iz oblasti društvenih odnosa i organizacije su još odavno u nazovi
uspješnom biznisu prepoznali zloupotrebu neinformisanosti, izigravanje zakona i
prevare.

Dvadeset prvi vek počinje da prevazilazi egoizam i želju za sticanjem kao osnovnu
pogonsku snagu razvoja privrednih sistema, i ustupa mesto razumevanju, shvatanju
nužnosti, povezanosti i socijalnih odnosa, te duhovnom razvoju čovjeka. Procesi
razvoja informatike, genetike, automatizacije i robotizacije sve će više oslobađati
čoveka od fizičkog rada , i stvarati sve veću potrebu za razvojem usluga i duhovnim
razvojem. Neki složeni procesi ispoljavanja su u ovom materijalu sagledani iz nešto
drugačijeg ugla da bi postali shvatljiviji, a neki su i ponovljeni radi lakšeg
percipiranja.

VII. SINERGETSKA TRANZICIJA UMA KROZ.PROCESE

ISPOLJAVANJA

Ispoljavanje u kosmosu počinje sa vibracijom, a uzrok njenog nastanka objašnjen

je u prethodnim poglavljima. Sve što se ispoljilo i sve što će se ispoljiti u kosmosu
može se dovesti u vezu sa tom svojom uzročnošću. To potvrđuje i te kako da postoje
procesi involucije i evolucije, ne baš u smislu darvinizma, nego kao sinergetska
tranzicija. Sve počinje iz jedinstva i neispoljenog na početku involucije i vraća se u
jedinstvo na kraju evolucuje.

To što možemo smatrati da prolazi kroz stalnu tranziciju su svesno osećanje, koje
se ispoljava kroz razne oblike kretanja i reagovanja, umova i svesti. Energija kao
drugi dualni izraz početka stvaranja takođe prolazi kroz tranziciju do materije i
raznih oblika energije.

Jezgra života kao nosioci razvoja životnih oblika i vrsta u kosmosu ispoljavaju se
kompenzacijom snaga u kosmičkom reaktoru, pri čemu kosmičkim reaktorom
podrazumevamo kosmos u celini, odnosno ispoljenje kosmičke svesti. Ta jezgra
snage su mikrokompenzovane jedinice večnog ispoljavanja snaga u kosmičkom
obliku, i sinergije ispoljavanja nove snage, a na drugoj ravni postojanja kao
vibratorne materijalne čestice.

Svako kretanje i kompenzacija, pa i misli i ideja, ostavljaju za sobom tragove koji

su memorija. Prema tome, svaka životna jezgra u svojoj energiji ima svesno
osećanje nastajanja stringa iz procesa kompenzacije dve suprotstavljene sile i
njihovog kompenzovanja. Odrazi jezgra života u vidu arhetipske slike su privučeni
od logoidne svesti budućeg našeg sunčevog sistema i zajedno sa ostalim maglinama
raznih energija i čestica putuju do mesta kosmičke ravnoteže logoidne svesti u
kosmosu i nastanka levolviranja u kosmosu. Ovi arhetipovi jezgara života su jezgra
večnog postojanja i klice ljudskih bića koje će evoluirati u kosmosu. Oni su ujedno
večni kosmički produkt stvaranja apsolutne svesti. U tački svoje ravnoteže u
kosmosu logoidna svest počinje da levorvira u društvu svoje galaksije oko centra
kosmosa, uključujući spiralna kretanja maglina i galaksija , kao središta apsolutne
svesti, gde nastavlja sa procesima ispoljavanja naše vasione. Pre nego što je postala
logoidna svest, ona je završila svoju kosmičku evoluciju, i dostigla kosmičku svest i
svest o sebi, što nazivamo logoidnom svešću. Logoidna svest prožima svoju vasionu i
uslovljava svu evoluciju u njoj.

Druge vasione u kosmosu imaju druge logoidne svesti. Arhetipni odrazi jezgara
života u našem Sunčevom sistemu nazvani su božanske iskre. Deo tih božanskih
iskri predodređen je za evoluciju čovekove vrste. Logoidna svest uslovljavanje
božanskih iskri ostvaruje simpatetičkom indukcijom određenih obrazaca
reagovanja i svesti, koja će biti okvir ponašanja božanskih iskri u evoluciji u
Sunčevom sistemu. Ovaj deo svesnosti sa početnom svesnošću nastanka kompenzuje
se kao individualnost, odnosno kao večni deo svesnosti čoveka, i to je drugi faktor
trojstva u čoveku. Pod dejstvom logoidne svesti u jezgru božanske iskre indukuje se
inverzan tip logoidnoj svesnosti, nazvan ego. Kompenzacija lodoidne svesti i ega
ispoljava dualni oblik svesnosti, s jedne strane, individualnost koja se bazira na
istinskom razumevanju i ljubavi kao božanskom voljom, i s druge, um koji se
bazira na nepotpunom razumevanju i odbijanju što se odražava kroz posesivnost.
Ovaj treći entitet nazivamo umom ličnosti, kao treći entitet u biću čoveka. Sve ovo
ukupno predstavlja mentalni odraz čovekovog tela sa trojstvom večnog postojanja i
tranzicije ispoljavanja. Razlog ovako moduliranog uma je potreba da se putem
njega iskuse svi oblici objektivne svesnosti, kako pozitivni, tako i negativni, i time se
trasiralo ispoljavanja do logoidne i apsolutne svesti. Umu nije dat spoj sa
individualnošću da bi imao spoznaju ukupnog procesa stvaranja i sinergije, nego
mu je data svesnost o odvojenom postojanju stečenom vlastitim iskustvom u
objektivnoj svesti i tekućem životu, uz određene instinkte održanja i
razmnožavanja, kao i nesvesno u ukupnom ispoljavanju, za koje obično um nije
upućen da osvesti. Taj proces spoznaje i osvešćenja omogućen mu je kroz procese
reinkarnacije. Za ispoljavanje uma ispoljeni su astralno, eterično i materijalno tela,
koja su u funkciji uma i jednog života, i sva su podložna raspadanju. Emocije sa
svojim poljem suprotnosti pružaju pravi i širok ambijent za delovanje uma i za
iskušavanje širokog spektra objektivne svesti, jer svoje korenje nose iz slobodne i
božanske volje i samim tim su kočnica brzeg razvoja uma i dosezanja stanja
božanske svesti. U fazi dovoljno nerazvijenog uma vladajuća sila je posesivnost,
koja je posledica slobodne volje i ispoljava se kao prisvajanje i sebičnost. Akcije su
u funkciji prianjanja za sve ono u čemu se učestvuje, sve ono što donosi bol i patnju
izaziva odbojnost od strane drugih. Tako je um izgrađen kao generator kojeg
pokreće momenat sile želje i straha.Takav um je igrač u spektru emocija i organa
čula u igri svoga ispoljavanja. Patnja i bol života opominju um da se menja.
Međutim, sva objektivna iskustva ispoljavanja moraju biti privedena svesti da bi
ličnost bila sposobna da se stopi sa individualnošću. Dok god ima u ličnosti
nesvesnih sadržaja objektivnog ispoljavanja, datih programima individualnosti,
dotle postoje i želje i strahovi, a sa njima se proces reinkarnacije nastavlja.

Za dugotrajne procese reinkarnacije i postepene evolucije ipak postoji prečica. Ta

prečica je proces razumevanja. Svi sadržaji i reakcije objektivnog ispoljavanja
moraju biti privedeni svesti, ponavljam svesti, a ne umu. To se postiže ili putem
iskustva ili putem razumevanja. Razumevanje je milenijumski kraći proces. Da bi
došao u fazu istinskog razumevanja, čovek mora da promeni sebe okrećući svoja
čula unutarnjoj spoznaji i razvijajući celovitu svesnost. Promena sebe znači
spoznaju sebe i procesa ispoljavanja, kao takav on se primiče svom uravnoteženju,
shvata sebe, svoju ulogu u ispoljavanju, prevazilazi želje i strahove, umiruje svoj
um. Svemu tome prethode svojstva skromnosti, tolerancije i ljubavi, a dalje
predstoji put koračanja u duhovnosti prema logoidnoj i apsolutnoj svesti. Prema
tome, čovek je biće u sinergetskoj evoluciji koje se menja sa vibracijama svoga
postojanja i sa promenom tih vibracija može da dostigne sve promene stanja uma i
svesti. Ti procesi spoznaje i razumevanja se takođe ubrzavaju evolucijom, i svaki
čovek ima svoj individualni put.
 VIII. SINERGETSKI PRISTUP ISPOLJAVANJU

Zbog izražavanja sumnji, ili čuđenja pojedinaca zbog pristupa nešto drugačijeg
od naučnog, detaljnije objašnjavamo sam pristup spoznavanju, i aplikujemo ga u
proces ispoljavanja čoveka.

Svi pristupi o procesima ispoljavanja mogu se sažeti u pet pristupa, i to:

- religijski,

- filozofski,

- naučni,

- graničnih oblasti i

- sinergetski.

Religijski i filozofski pristup, kao i pristup graničnih oblasti, počivaju na

božanskom stvaranju i evoluciji.

Naučni pristup počiva na prasku materije a zatim evolucije.

Sinergetski pristup počiva na sinergiji ispoljavanja svesri i reagovanja kroz

procese involucije i evolucije, počinjući proces ispoljavanja sa početnim
potencijalom svesti i reagovanja , i završavajući ga sintezom svog ipoljavanja u
apsolutnoj svesti.

Početak ispoljavanja, mereno našim vremenom, nauka postavlja pre 24 milijarde

godina.

Mere religije i filozofije vežu se za kosmičke dane i noći, godine i vekove.

Sinergetski pristup prihvata da je materija počela da evoluira pre 24 milijarde

godina, s tim što ovome periodu dodaje još bar jednu trećinu toga perioda, koliko je
trajao proces involucije od svesti do energije, i od energije do materije.

Za naše umove to je dug period, za apsolutnu svest, gde ne postoji vreme opažano
našim umovima i nije dug period, nego je trenutak večnog sinergetskog ispoljavanja
u sadašnjosti. Nas život koji ima prirodu svesti odvija se uvek u sadašnjosti. Prvi
materijal o sinergiji u ovoj knjizi imao je nameru da iskaže sažeto proces
ispoljavanja u ukupnom relativnom vremenu, i upravo zato je polazio od
sinergetskog pristupa, gde su sažete prirodne zakonitosti u arhetipove i njihovo
ispoljavanje.

Sinergija stvaranja i ispoljavanja je sam proces stvaranja i uvek počiva na

najmanje tri faktora, a to su postojeće ispoljeno ( koje se sastoji od najmanje dva
faktora), sinergija kombinivanja i stvaranja, da bi se ispoljilo treće, nešto novo. Ovi
procesi su lančani, i nastaju simetrije ispoljavanja u svim pravcima, a posledica
toga je dejstvo nama poznatog holografskog pristupa.

Princip trojstva je prisutan u svim pristupima (Otac, sin, i Sveti duh –postojanje,
Bog, nepostojanje – svemir, apsolutna svest kosmos – Bog , vibracija, snaga).

U sinergetskom pristupu uzima se svemir kao nepostojanje, svesnost sa

reagovanjem kao aktivni princip, svemirska inercija kao inertni princip i vibracija
kao sinergetsko ispoljenje prva dva faktora , od ove manifestacije kreću simetrični
sinergetski lanci ispoljavanja.

Sinergetske zakonitosti takođe deluju i u procesima spoznavanja. Kod čoveka

može se poći od prethodno spoznatih ideja koje um sinergetski kombinuje i stvara
novu ideju, ili pak intuitivno otkriva ideje koje se nalaze u poljima svesnosti.

Ljudi koji imaju veće ambicije u spoznavanju koriste sve spoznato u umu, i sve u
podsvesti, kao i ideje iz polja svesnosti uz sinergetsku kombinaciju, ispoljavaju nove
ideje, i na kraju, oni koji teže istinama, obuhvataju sve ono što je u umu, kao i ono
što mogu uključiti iz logoidne i kosmičke svesti, i na to sve primene sinergiju uma ili
svesti, dolazeći do novih spoznaja i novih ideja. Ovaj poslednji pristup mnogi
dovode pod sumnju. Takve upućujem na opažanja u nekim legendama, na neke
religijske i filozofske spoznaje nastale hiljade godina prije pismenih tragova, koje u
sebi nose istine koje u svojim otkrićima nauka stalno potvrđuje. Nauka je prihvatila
više oblike uma i svesti, i ne može da negira druge svetove postojanja. Nauka već
proučava magnetna polja i oblasti uma i svesti, čak ih i meri. Tako je ustanovljeno
da normalni čovečiji um radi u frekvencijama opsega magnetnih polja od 10 do 50
Hz , logoidna svest od 10 do 3 Hz, i kosmička svest od 0 do 3 Hz. To ne znači da
logoidna svest ne prekriva sve frekvencije u našoj vasioni, a kosmička svest u
kosmosu. Poznato je da čovek može da funkcioniše i u izmenjenim stanjima svesti ,
kada njegovo polje funkcioniše na znatno manjim frekvencijama. Neka od tih stanja
su dubok san, utrnulost, razni vidovi sahmadija i nirvana i božanske svesnosti..

Sve više naučnika u svojim procesima delovanja i svojim shvatanjima prevazilazi

čulni pristup, i počinje koristiti vančilne pristupe. Moje je mišljenje da se može
održavati eksponencijalni trend rasta u spoznavanju i razvoju samo korištenjem
pored čulnih i drugih načina spoznaje, zahvatajući uvek celinu spoznaje i
postojanja.
 Na Zemlji je uvek postojalo, doduše malo (na prste jedne ruke), ljudi koji su
zahvatali celost i koristili vančulnu percepciju. Od takvih i njima sličnih potiču i
religije, filozofije i opšti duhovni i drugi razvoj na Zemlji. Iznositi spoznaje uvek,
kao i danas, bilo je opasno. Prvo opasno za lice koje iznosi, a drugo, ukoliko su
spoznaje dublje opasno za čovečanstvo. Dokle god se na Zemlji iskušava slobodna
volja, spoznaja u detaljima prirodnih zakona i sinergije može biti upotrebljena u
destruktivne svrhe. U razvoju ljudskih vrsta to se i dešavalo (Lemurija, Atlantida).
Danas, kada se zapaža početak izvesne kristalizacije socijalnih zakonitosti na Zemlji
, mogu se iznositi spoznaje koje će širiti vidove spoznaje u celovitosti, sa ciljem da se
menjaju pristupi u obrazovanju, informisanju, kulturi, razvoju, privređivanja, i
društva na Zemlji. Ovo je malo slobodnije iznošenje nekih stvari, znajući da treba
dosta vremena da dođe do aplikacija, kao i svesnosti da će za sada malom broju
ljudi biti dostupnan ovaj materijal, a jednom broju ljudi koji ga pročitaju biće
nedovoljno razumljiv. Ovo pisanje ima nameru da ove materijale učini dostupnim
čitavom svetu putem Interneta.

Svaki čovek uz malo napora može naučiti relaksaciju svoga tela i smirivanje svoga
uma . Odvajkada za to postoje razne tehnike.Prem Ravat masovno prenosi znanja o
okretanju svojih čula unutar sebe, pod uslovom dovoljne zrelosti i razumevanja,
čime se stvaraju uslovi za duhovnu i celovitu svesnost. Oni koji su u procesima
reinkarnacija vodili život umereno moralno, uz ne- stvaranje karme, nego njeno
brisanje, oni su već postigli razumevanje, toleranciju i strpljenje, a samim tim i
relaksaciju i smirenje uma, odnosno smanjili pulsiranje svog svesnog i magnetnog
polja. Polja svesti se razlikuju od magnetnih polja. Polja uma su sličnija magnetnim
poljima. U ovom slučaju razlike su zanemarene pošto još ne postoje instrumenti za
merenje svesti.

U svom funkcionisanju čovek je istovremeno u polju kosmičke svesti, logoidne

svesti i u svom umu. Trostrana komunikacija sva tri polja moguća je u tački
rezonancije ova tri polja (atraktorija – zlatni presek). Utvrđeno je da se ta tačka
rezonancije ova tri polja nalazi na frekvenciji od 10 Hz. Na ovaj način čovekovom
umu postaje dostupna njegova podsvesna memorija, logoidna i kosmička svest, te
primenom sinergetskog ispoljavanja na ove faktore stiče mogućnost spoznaje
prošlosti sinergetskog stvaranja u sadašnjosti, i predviđanja budućnosti. Normalno
je da se u ovaj proces svesti i spoznaje, unose sve spoznaje do sadašnjosti. Polazeći
od toga da su u prošlosti korišćene spoznaje do toga trenutka, sinergija rađa
spoznaje i ideje u tom trenutku, koje se mogu izraziti tada dostupnim izrazima. To
je razlog da sve novo nosi neke razlike, ali suštine i ideje, kao i prirodne zakonitosti
su večne.

Sinergetski pristup u spoznaji koji je pored klasičnog pristupa koristio ono što je
izneseno u ovom materijalu iznedrio je ovaj sinergetski pristup u procesu
ispoljavanja, odnosno stvaranja sveta.

Kao što je ranije istaknuto kosmos se ispoljava na tri globalna svesna nivoa, i to:
– kosmički nivo – kosmička svest, kosmičke sile, stringovi, odnosno materijalne
čestice, logosi,

– logoidno ispoljavanje, što predstavlja ispoljavanje vasiona, planeta i neorganskog

sveta,

– ispoljavanje organskog sveta, gde je u špicu čovek sa svojim umom.

U svim ovim slučajevima ispoljavanja uvek su bitna tri faktora. U prvom slučaju
to je svemir, apolutna svest i kosmos, za drugi slučaj to su materijalne čestice,
logoidna svest i vasione, planete, odnosno anorganski svet, i za treći slučaj to su
materijalne čestice i arhetipovi materijalnih čestica, um i organski svet. Kao što
vidimo, inicijativni sinergetski faktori ovih ispoljavanja su kosmička svest, logoidna
svest i um. Sve one procese u kojima se svest zaodeva u omotače, odnosno forme-
tela nazivamo procesima involucije, u stvari tim se dešava transmisija znanja i
snaga u oblike tela. Obrnuti procesi, u kojima se vrši oslobadanje uma i tela od
omotača, nazivamo evolucija, što predstavlja transmisiju oblika u znanje i energije
uz oslobađanje energije i materije. U stvari, involucijom svest vrši tranziciju kroz
razne oblike svesti, energija i materije, uobličavajući sebe u objektivnu formu, dok
se evolucijom vrši tranzicija svesti unifikacijom iz oblika i omotača objektivnog i
subjektivnog sveta do uma i apsolutne svesti To znači da će na završetku involucije
kosmos biti objektivni odraz apsoluta, vasiona logosa a čovek uma. Na kraju
evolucije čovek će se unificirati u logoidnu svest , vasiona u kosmičku svest a
kosmička u apsolutnu svest. Shvatajući sve ove procese nije teško zaključiti da su
sva ova ispoljavanja samo igra potencijala svesti i reagovanja.

IX. POLARITETI I POLOVI

Polariteti se razvijaju na dualnosti, odnosno suprotnosti. Indukcija se ispoljava
kao odnos između polariteta i ona je uzrok sinergetskog ispoljavanja.
Kompenzacijom suprotstavljenih i indukovanih suprotstavljenih sila kompenzuje se
čvrsti spreg sila, što u objektivnom svetu čini materijalne čestice. Pored ostalog
ovom kompenzacijom , ispoljava se trajni izvor gravitacione sile. Gravitaciona sila
je sila privlačenja. Na razlici gravitacionih sila uspostavljaju se ravnoteža i
privlačenje. U osnovi se čestice ne drže gravitacionim silama, već se drže silama
odbijanja koje su posledica indukcija i polariteta. Iz života nam je poznato da se
suprotni polovi privlače. To svojstvo polariteta je kosmička zakonitost koja
omogućava kompenzacione procese. U ispoljavanju polja snaga i materije polariteti
čine da se sila ispolji u oblik kroz proces kompenzacije čvrstog sprega sila. Polaritet
počiva na privlačenju centra i privlačenju okoline. Dejstvo polariteta se uvek dešava
na dva aktuelna nivoa postojanja, kao što su neispoljeno – ispoljeno, svesno –
nesvesno, subjektivan svet – objektivan svet. Polariteti uslovljavaju simplifikaciju,
ispoljavanje, udvajanje, razmnožavanje.
 U prvom činu ispoljavanja na apstraktnom planu bili su svest sa reagovanjem i
inercija. Ta dva suprotstavljena pojma uključivala su u sebi dualnost i polarnost.
Prema već opisanom modelu kosmičkog stvaranja ispoljene su suprotstavljene sile.
Zakonitosti kretanja inercije i indukcije uslovili su zakrivljivanje sila i indukovanje
novih polja i sila sa kružnim tokovima. Zavisno od smera kruženja sile stvara se
polje koje ima privlačnost centra, a supritno indukovano kruženje izaziva polje sila
koje su usmerene ka periferiji. Ta dva ispoljena dejstva čine polaritete. Polariteti
učestvuju u kompenzaciji i kondenzaciji kvanta sila. Zakonitosti polarizacije su
uzročnost ispoljavanju i drugih sila, kao što su nuklearne, magnetne i električne.
Naime tok suprotstavljenih sila iznad svetlosnih brzina i na subatomskim
rastojanjima indukuje nuklearne sile koja suprotstavljena kretanja prevode u čvrsti
spreg sila, odnosno string. Te procese kompenzacije uzrokuju polaritetiti, sa
osobinama privlačenja i odbijanja. U kompenzaciji kretanja pri ispoljavanju
materijalnih čestica ispoljavaju se i druge sile, kao što su magnetne, gravitacione i
električne. Sva ta ispoljena polja i sile nose karaktere polarnosti. Polariteti su
takođe nosioci procesa ispoljavanja i spajanja kvarkova u pozitrone i neutrone koji
imaju karakteristike pozitivnih i negativnih čestica, zavisno od stanja elektrona.
Polariteti takođe igraju ulogu i u ispoljavanju molekula i kompletno anorganske
materije.

Dejstvo polariteta možemo iskazati analogno procesima modulacije, kompenzacije

ili utiskivanja.Te se analogije ispoljavaju na svim ravnima postojanja. Kao što se
materija i energija kroz sinergetske procese involucije i evolucije ispoljavaju u
prostorno -vremenskom ambijentu, tako i osobina, odnosno zakonitost polariteta
ima svoju involuciju i evoluciju u istom ambijentu. U procesu sinergetskog
stvaranja polariteti se sa apstraktnih polja utiskuju u polja snage, a zatim iz polja
snage u materijalne čestice. Upravo zakon polariteta utiče da se između dve
suprotstavljne sile na subatomskim rastojanjma indukuju nuklearne sile i čvrsti
spreg sila, ovnosno vrtlog, a on predstavlja deo kvarka kao prvo materijalno
ispoljenje. Na osnovu polariteta indukuju se sile koje sintetizuju delove kvarka u
kvark. Suprotnost jednog entiteta privlači suprotnost drugog entiteta. Uz visoke
temperature i pritiske, analogan se proces ostvaruje u kompenzaciji protona i
neutrona a zatim i atoma i elemenata.

Poseban proces involucije polariteta se nastavlja u sinergetskim procesima

stvaranja u koje su uključene životne sile, pri čemu ispoljena materijalna čestica
dobija svojstvo reagovanja. U proces sinteze jednoćelijskih organizama utisnuti su
i polariteti, sa sposobnošću reagovanja i delenja kao svojstvom reprodukcije. Sa
razvojem višećelijskih organizama ispoljava se i genetika. Sa ispoljavanjem biljnog
sveta polariteti se pored genetskog ispoljavanja počinju ispoljavati i kao polni
organi kroz cvetove i semenke. Evolucija biljnog sveta dovela je da se neke biljke
razviju kao polne biljke koje tek treći entiteti mogu da oprašuju. Dostignuća
evolucije u razvoju biljnog sveta kao svest reagovanja prenose se na razvoj
životinjskog sveta, sa posebnim aspektom ispoljavanja polnih organa i
usklađivanjem razvoja kompletnih struktura jednopolnih organizama. Na ćelijskom
nivou u građi ćelija postoje dvopolnost, ali uz preovlađivanje jednog pola koji se
ispoljava. Kod životinjskog sveta polariteti su inkomporirani i u čulne organe,
putem koji se ispoljavaju privlačenja suprotnosti. Svu involuciju i evoluciju
polariteta iz procesa stvaranja nasleđuje razvoj čovekove vrste kroz forme svesnih
reagovanja. Kod čoveka polariteti se pored ostalog usklađuju sa funkcijom uma.
Evolucija polariteta dostiže svoj vrhunac u ispoljavanju kroz funkciju uma, gde će
se dostići i ravnoteža polariteta i njihova unifikacija i nestajanje u svesti. Čovekov
organizam muškog pola informatički sažima sebe u svoj prototip aktivnog pola –
spermatozoid, dok ženski pol sažima sebe u pasivni pol jajeta. Njihova sinteza
stvara osnovu za treći element, odnosno ličnost.

Čak je i Lemark naučnim putem istraživanja postavio tezu da se nasledne

biološke osobine prenose genetskim putem što potvrđuje principe i postavke
duhovne spoznaje, gde se sve biološke informacije iz tela čoveka na induktivan
način prenose u gene muških i ženskih rasplodnih ćelija. Analogno to se dešava i u
životinjskom svetu. Čovekova individualnost kao otisak viših nivia svesti nema
klasičnu polarnost, u stvari njena polarnost je u višim oblicima svesti. Ličnost kao
produkt individualnosti i procesa objektivizacije svesti ima polnost, koja se
razvojem ličnosti unificira u bes- polnu individualnost.

U čovekovom biću um kao celina polaritetan je prema individualnoj svesti.

Individualna svest ima svoj polaritet u logoidnoj svesti i privlačnu snagu ljubavi, sve
do doostizanja logoidne svesti. Humano čovekovo biće dostizanjem logoidne
svestipostaje istog polariteta kao i logoidna svest i tada se okreće prema novom
polaritetu Kosmičke svesti. Sa dosezanjem Kosmičke svesti humano biće otkriva
polaritet u Apsolutnoj svesti sa ljubavlju za jedinstvo u Apsolutu.

X. ISPOLJAVANJE SNAGA
Dualnost je aksiom ispoljavanja. Suprotnost svesti sa sposobnošću reagovanja je
svemirska inercija. Prvi ispoljeni sinergetski produkt ove dvojnosti je vibracija (reč,
om amen).

Vibracijom se ispoljavaju apstraktna i magnetna polja snaga privlacenja, nazvana

kosmička snaga sa potencijalom božanske volje. Ovoj snazi se pripisuju atributi
privlačenja ljubavi, organizacije, svesnosti. Na ovu akciju kosmičke snage,
inercijalni svemir reaguje indukcijom suprotstavljenog polja haosa. Haos je druga
snaga u ispoljavanju. Haosu se pripisuju atributi slobodne volje, odbijanja
destrukcije, nesvesnog. U našem kosmosu snaga kosmosa nosi pozitivan potencijal a
snaga haosa negativan. Sinergijom ove dve snage ispoljava se treća snaga, nazvana
granična snaga koja uravnotežuje prve dve. U procesu uravnotežavanja ona u
jednoj fazi ubrzava prvu kosmičku silu a u drugoj fazi drugu, na taj način kosmos
dobija dinamiku života. Sinteza ove tri sile je apsolutna sila svesnosti u centru
kosmosa, i ona večno emanira četvrto polje – snagu svetlosti i svesnosti.
 Sinergijom trostrukog magnetnog polja kosmos se segmentira na ravni ((7). U
secištu polja stvaraju se zraci kojima teku indukovane tangencijalne sile. Trostruko
magnetno polje ispoljava 12 kosmičkih zraka.Tangencijalne sile su sile petog reda
po nastanku.. Ove sile Koje se presecaju stvaraju vrtloge koji su uzrok ispoljavanja
stringova – začetnici materijalnih čestica. Sile u centru kosmosa ispoljavaju visoke
snage toplote i tako se ispoljava šesta snaga u ispoljavanju kosmosa toplota.
Stringovi su delovi kvarka i oni se spajaju i čine kvarkove koji su prve stabilne
čestice. U stvaranju stringova, delova kvarka ispoljavaju se vrste nuklearnih sila,
koje suprotstavljene tangencijalne sile kosmosa kompenzuju u čvrst spreg sila, koji
ispoljava materijalne čestice. Nuklearne sile su sedma vrsta kosmičkih sila.
Ispoljavanjem materijalnih čestica indukuju se gravitacione sile koje su, kao i
magnetne, beskonačnog dometa. U ispoljavanju vasiona i planeta, kada usijani
gasovi prelaze u plazme, ispoljavaju se termonuklearne i nuklearne reakcije. U tim
procesima ispoljavaju se nuklearne sile u oblikovanju protona, neutrona, atomskih
jezgara i atoma. Zatim u ispoljavanju planeta i organskog sveta ispoljavaju se
genetske ili molekularne sile. Ove sile se javljaju u procesima ispoljavanja
organskog sveta. Zbog toga ih možemo nazvati životnim silama. U tekstu smo
materijalnu česticu – kvark nazvali jezgrom života, jer je njegova unutrašnja
dinamika večna, naime njegove tangencijalne i nuklearne sile večno kruže u kvarku
i ispoljavaju večno magnetne i gravitacione sile koje su takođe večne. Međutim, kod
organske materije ona stiče sposobnost reagovanja, radi se o ispoljavanju gena i
molekula, i ove sile imaju osobine održanja života i reprodukcije, a zavisno od vrste
ispoljavanja imaju kodiran i odgovarajući vek. I poslednja snaga je ona koja
nastaje unifikacijom svih snaga iz kosmosa, a to je apsolutna snaga, koja uslovljava
ispoljavanje kosmosa. Kao što smo videli, od svesti počinje oblikovanje pomenutih
10 snaga u kosmosu, uz podrku svemirske inercije a od nih se sinergetski ispoljava
bezbroj drugih sila i materija, koje deluju u čitavom kosmosu.

XI. ISPOLJAVANJE MATERIJE

Početak ispoljavanja materije nastaje kompenzacijom tangencijalnih sila
kosmosa, kroz proces indukcije nuklearnih sila koje sa tangencijalnim silama
stvaranju čvrsti spreg sila, i to predstavlja string ili deo kvarka. Spajanje više
stringova u celinu predstavlja kvark. Zavisno od smera rotacije kvarka, on dobija
negativno ili pozitivno naelektrisanje, što predstavlja električne sile. Zavisno od
broja stringova u kvaru, oni dobijaju svoju specifičnu težinu, veličinu, sposobnost
kretanja oko sebe i u kosmosu. Najmanji kvak se sastoji od tri stringa a najveći od
deset. U procesima ispoljavanja maglina, galaksija i vasiona ispoljavaju se Sunca i
planete u uslovima kad se odvijaju lančane termonuklearne fuzije uz visoke
temperature, kvarkovi se kompenzuju u pozitrone i neutrone, a oni se putem
nuklearnih sila fuzionišu u atomska jezgra. Zavisno od strukture, odnosno broja
protona i neutrona u atomskom jezgru, ispoljavaju se razni atomi, a oni
predstavljaju elemente. Atomi se dalje spajaju u molekule i tim se ispoljava
objektivni svet. Materija se može ispoljavati u pet agregatnih stanja, i to:
- čvrsto, koje razlikujemo čulima,

- tečno,

- plazmatično, u stanju nuklearnih fuzija i fisija,

- gasovito, kvarkovi i

- eterično, stringovi.

Materiju takođe možemo svrstati u anorgansku i organsku. U ispoljavanju

organske materije, za razliku od anorganske, učestvuju dodatno i genetske, odnosno
životne sile, koje drugačije strukturiraju izgradnju molekula i jezgra ćelija. Ćelija u
sinergetskom procesu stvaranja pored silama manipuliše i nukleotidima većine
elemenata. Nukleotidi sa sobom unose svoja vibratirna kretanja, zatim magnetne, i
gravitacione sile, što se podvrgava procesu tihe oksidacije i time sinergije svega
onoga sto ćelija ispoljava (održavanje, stvaranje materijalnih oblika, stvaranje i
reprodukcija energija i materije, kodiranje memorije itd.). Iako je struktura
molekularne građe organskog sveta drugačija (geni, hromozomi, enzimi, proteini,
koloidi, i slično), osnovne zakonitosti suprotstavljenih sila, naelektrisanja,
memorisanja, magnetnih i drugih sila su iste . Isti je i holografski princip u
strukturi jezgra ćelije, kao i gradnje tela.

Logoidna svest uslovljava ispoljavanje našeg Sunčevog sistema. Subjekt nosilac

logoidne svesti je logos – Bog naš i naše vasione. Njegovo ispoljavanje počinje
kompenzacijom desetostraničnog (od deset delova) kvarka. Svojim ispoljavanjem u
kosmosu on stiče kosmičku svest i svest o sebi. Sa tom snagom on rotira oko sebe,
pri čemu ga centrifugalna sila kosmosa pomera po ravnima kosmosa ka periferiji.
Pošto on sada ima vlastitu centrifugalnu silu od svog obrtanja oko sebe, on počinje u
svoju orbitu privlačiti mentalne arhetipe kvarkova po ravnima, kao i same
kvarkove. Sa svojom masom magline nalazi ravnotežu na sedmoj ravni postojanja i
tu počimnje da rotira oko centra kosmosa. Od ovoga momenta počinje ispoljavanje
vasione. Krećući se od centra Kosmosa prema periferiji, on prikuplja u maglinu
različite kvarkove i njihove mentalne otisake, i stiže na sedmu ravan, gde su locirani
devetostranični kvarkovi, koje takođe privlači u svoju maglinu. Srazmerno snazi
svojih svesnih, elektromagnetnih i gravitacionih sila on se ograničava na delu sedme
ravni, poljima svojih sila, te počinje ispoljavanje. Na sedmoj ravni postoji ogroman
broj vasiona u ispoljavanju. Pod uticajem sinergije svih snaga vasiona počinje da se
kompenzuje u disk kao i kosmos, a zatim dolazi do ispoljavanja planeta. Paralelno
sa ispoljavanjem planeta počinje i sinergetski proces ispoljavanja bića po
planetama.

XII. ISPOLJAVANJE ČOVEKOVIH TELA

 Čovekovo ispoljavanje počinje sa ispoljavanjem kvarka u kosmosu i pod uticajem
Apsolutne svesti. Mentalni dio kvarka je privućen poljima logosa koji putuje na
sedmu ravan. Logoidna svest u mentalnom otisku kvarka (duši) kodira ukupan
program objektivnog ispoljavanja kvarka do čoveka i čoveka do logoidne svesti.
Mentalni okvir ili duša sa kodiranim programom logoidne svesti nazivamo
individualnost ili srce. Srce je strukturirano dualno i ima dva dela, mentalne
sadržeje logoidne volje, i ego sa mentalnim sadržajima slobodne volje. Srce
indukuje snagu intelekta kao pozitivnu i snagu uma kao negativnu snagu. Um je
kreator stvaranja astralnog, eteričnog i materijalnog tela u čoveku. Individualnost
ispoljava um ili ličnost koja se upućuje u planetarni proces involucije. U
reinkarnativnim karmičkim procesima individualnost evolucijom po planetama
gradi svoje omotače, odnosno tela, u kojima su sve znanje , zakonitosti koje vladaju
na ravni, i zakonitosti gradnje tela na odgovarajućoj ravni. Na taj način
individualnost gradi pet formi-tela u planetarnom sistemu vasione i dva u kosmosu,
što je ukupno sedam. Posle ovoga procesa involucije nastaje proces evolucije po
istim ravnima, gde se u mentalnu memoriju individualnosti preuzimaju sva znanja ,
oblici reagovanja i zakonitosti ispoljavanja tela i ravni, pa se tako um oslobađa sva
četiri umna omotača.U ovim procesima involucije i evolucije individualnosti svoja
iskustva reagovanja u objektivnoj svesnosti induktivno odnosno intuitivno prenose
logoidnij svesti, kojima se logoidna svest bogati objektivnom svesnošću da bi istu
prenosila novim rojevima božanskih iskri koje šalje u procese objektivnog
ispoljavanja svesti.

Tih tela koje individualnost gradi su četiri umna i jedno duhovno i to:

– fizičko,

– eterično,

– astralno,

– mentalno i

– duhovno.

Druge dve forme-tela bogočovek ispoljava kroz kosmos uz spoznavanje kosmičke

svesti i na kraju završava u sedmoj formi apsoluta.

Prva četiri omotača pripadaju ravni fizičkog sveta, peti omotač pripada logoidnoj
svesti, odnosno duhovnoj ravni i u njemu je još uvek prisutna individualnost.

Šesto forma- telo je kosmičko telo u kome više ne postoji ni individualnost. Sedmo
forma- telo je apsolutna svest, što u statičnosti predstavlja neispoljenost-prazninu.

Materijalno telo je ono što nam je poznato spolja, to je objektivni otisak.

Materijalno telo čini i unutrašnjost tela, koju možemo spoznati samo subjektivnim
umom. Dok je spoljni izgled tela, slika tela u koži , unutrašnja struktura je složena, i
kao celina odražava um čoveka u materijalnom svetu postojanja. Tek potpunom
subjektivnom spoznajom unutrašnjeg fizičkog tela postaje moguć ulazak u drugo
telo, kao i njegovu spoznaju.

Eterično forma-telo ima oblik materijalnog tela, ima eteričnu materijalnu

strukturu, svoj nervni sistem i reaguje na sugestije. Ovo se telo opaža subjektivnim
umom kao neprozirni dim i može se izdvajati iz fizičkog tela. Ono je budno u stanju
hipnoze, i preko njega je moguće manipulisati fizičkim telom. Energetskom
neravnotežom u ovom telu izazivaju se mnoge bolesti fizičkog tela. Ovo telo prati
fizičko telo i posle smrti, i to do 14 dana, a zatim se raspada. Postizanjem svesnosti
drugog tela iznutra moguće je ući u treće forma- telo i spoznavati ga.

Treće forma-telo se zove astralno telo, ili telo želja. Ovo telo je strukturirano od
kvanta emocija i ima oblik fizičkog tela. Subjektivnim opažajem izgleda kao
prozirna magla. Prožima fizičko telo, i predstavlja izvor svih želja i emocionalnih
stanja. Može da se izdvaja iz fizičkog tela i ostvaruje kontakt sa drugim astralnim
telima u astralnom svetu postojanja. Sa njim može da se ulazi u astralne svetove i
da se u njima stiču iskustva.

Astralno telo je podložno raspadu nakon smrti fizičkog tela u roku od 36 dana
(ovičaji četdeset dnevnice nakon smrti čoveka). Ne postoji granica astralnog i
mentalnog tela, dovoljno je samo htenje.

Četvrto forma-telo se naziva telom misli – mentalno. U mjemu je sinergetski

mehanizam opažnja, reagovanja, sinteze i kreacije novog. U objektivnom svetu sve
što se želi ispoljiti u fizičkom obliku, potrebno je imaginirati na mentalnom planu.
Mentalno telo su vratanca za viši oblik svesnosti i ulaska u duhovno telo. Duhovno
telo pripada duhovnoj ravni u kojoj operiše logoidna svest i kodira u duše program
razvoja objektivne svesti. U ovom telu su stopljene ličnost i individualnost u
logoidnu svest, kojoj preostaje povezivanje sa svojim jezgrom života u kosmosu, a
zatim iskušavanje drugih svetova postojanja u kosmosu. Ovaj proces traje dugo, da
bi bogo-čovek dostigao snagu i moć uslovljavanja vasiona.

Spoznavanjem svih ovih procesa čovek širi svoj um i svest, prelazeći od životinje u
ljudsko biće, može da koristi više i optimalne varjante u svom radu i ponašanju,
postiže razumevanje, smirenost i skromnost, shvata sebe u društvu na Zemlji i u
kosmosu, prevazilazi sve emotivne karakterne osobine čoveka, i izrasta u novo biće.

UM I SVEST SU KONSTRUKTIVNI,

SNAGA I MATERIJA SU GRADIVNI.

 XIII. NEKI STAVOVI KAO PREPREKE NA PUTU
RAZVOJA
Pisati ono što u ovom vremenu i sredini nije spoznato je rizik. Pre svega ne
postoje reči za ono što nije spoznato, nego se iskušenja i sinergetske spoznaje
moraju iskazivati na približan način izrazima koji već postoje. Mnogi ljudi ne
uviđaju razlike između mozga i uma, mozga i svesti, i uma i svesti. Mozak, um i
svest mnogi poistovećuju, zato što prva dva operišu sa memorijom, dok je u trećem
memorija istovremeno osvešćena i čini svest. Mozak je materijalne prirode, dok su
um i svest duhovne prirode. Memorija može da se skladišti u svim materijalnim
strukturama mozga, ali može i u energijama, duhu i kosmičkom eteru. Materijalni
oblici života mogu biološku instinktivnu memoriju da skladište i prenose genetski.
Ovo služi kao deo osnove u razvoju uma. Genetska memorija i instinktivni oblici
reagovanja čine deo nesvesnog uma. Svako od sedam čovekovih formi-tela ima svoj
um u svome telu, kao i svoju memoriju, zato i mogu da funkcionišu posebno, što
potvrđuju svojim iskustvom svi probuđeni ljudi. Iako ovaj stav još nije postao
naučan, većina ljudi, ili u svesnom stanju ili u snu ima iskustvo o izdvajanju i
kretanju pojedinih formi- tela.

Čovekovo materijalno telo je možda najsavršenije materijalno ispoljenje u

kosmosu, u kome ljudski um evoluira objektivirajući se. Još nije završena
evolucija ljudskog uma i ljudskog tela. Evolutivna sinergija ljudskog uma dešava se
na duhovnom planu, a svaki korak razvoja ljudskog uma na duhovnom planu prati
materijalizacija u objektivnom svetu i materijalnom telu čoveka. Neorganski svet
ima svest o svom ispoljavanju od ideja, i energije do kvarkova, protona, atoma i
molekula. Organski svet ima svest o ispoljavanju do materijalnih elemenata, a
zatim genetski biološki um do ispoljavanja biljaka i životinja. Ljudska bića prošla
su sve prethodne faze evolucije, i imaju o istom memoriju i sposobnosti reagovanja
u nesvesnom.

Svi objektivni oblici rezultat su materijalizacije određenih ideja i misli , a sve ideje
i misli rezultat su ispoljavanja određenih umova i svesti. Ispoljavanje svih oblika do
čovekovog bića rezultat je viših oblika svesti do logoidne. Čovek u duhovnom obliku
proizvod je imaginacije apsolutne i logoidne svesti, kroz proces ispoljavanja i
evolucije materijalnih čestica u kosmosu. Imaginacije određenih vrsta kosmičkih
čestica su arhetipske projekcije tih čestica kao duše, koje evoliraju u okrilju
logoidne svesti naše vasione. Taj oblik ispoljenog arhetipa koji je stvoren u
jurisdikciji apsolutne svesti u sebi nosi osobine večnosti, kao i sposobnosti memorije
i reagovanja.

Logoidna svest u našoj vasioni uslovljava evoluciju ljudske vrste do današnjeg

dana i ubuduće do evoluiranja bića čoveka do nivoa logoidne svesti. I zaista, čovek
je vrsta u kosmosu koja može da evoluira do apsolutne svesti. Taj entitet duhovnog
porekla koji smo nazvali individualnost ili duša je akumulator svih memorija i
oblika reagovanja svih ličnosti koje individualnost inkarnira, u iskušavanju
objektivnog sveta. Spoj duhovnih bića, koja ulazi u objektivno ispoljavanje, dešava
se u vrtlogu emocionalnog doživljaja parova, sa biološkim delom spojenog
spermatozoida i jajašceta. Tu dolazi do fuzije biološko genetske memorije i
instinktivnih oblika reagovanja sa duhovnim programom duše, pri čemu nastaje
ličnost koja se ispoljava u tekućem životu.

Memorija nije samo u mozgu i nervima nego i u svim čovekovim telima, kao i u
kosmičkom postojanju.

U tekstu je dovoljno ukazano na razlike između uma i svest, i kao i na njhove

evolucije.

Čovekov um je tvorac kreiranja i kombinovanja ispoljenih materijala i odnosa, i

prema njegovom planu se angažuju i drugi umovi, snage i materijali iz okoline za
proces ispoljavanja i delovanja. Tek kada čovek postigne više nivoe uma ili svesti,
moguće su mu operacije i na mentalnom i na duhovnom planu, kada može
manipulisati neispoljenim snagama, energijama i entitetima za ispoljavanje na
objektivnom planu. Um ima svoje granice razvoja do logoidne svesti, što su i granice
širenja njegovog duha. Granice rasta logoidne svesti su u kosmičkoj svesti, dok su
granice rasta kosmičke svesti u apsolutnoj svesti. Apsolutna svest ima svojstvo
ispoljenosti ukupnog kosmosa, i svojstvo neispoljenosti, to jest svojstvo ispoljavanja
svega mogućeg, i za našu objektivnu svest, nemoguća ispoljavanja. Ova pitanja ne
moraju biti jasna običnom čoveku. . Ljudima koji su iskusili postojanje više
svetova, ili potpunu predanost Bogu i ljubavi, ova saopštenja mogu biti razumljiva i
prihvatljiva, dok drugi treba da ulože trud da bi to razumeli

Kretanje iz svake tačke na Zemlji u istom pravcu, a u različitim smerovima, vodi

nas na isto mesto, to isto važi i za Sunčev sistem i kosmos. To je svojstvo
sinergetskog ispoljavanja na Zemlji, u vasioni i u kosmosu, kao i svojstvo da je
jedinica ljudskog uma čovek, jedinica logoidne svesti vasiona i jedinica kosmičke
svesti kosmos. Međutim, svaki od ovih entiteta ima granice rasta i razvoja i vreme
postojanja. Samo apsolut koji se ispoljava u kosmosu ima svoje mogućnosti i u
neispoljenom, i zbog toga je večan u trajanju i neograničen u ispoljavanju. Svaki
čovekov identitet je satkan od potencijala evolucije do kosmičke svesti, a kako će se
um razvijati, zavisi od njegove slobodne volje, ali bi svako trebalo da spozna cilj
ukupne manifestacije kroz involuciju i evoluciju kao i mogućnosti svoje
manifestacije i evolucije.

Današnje obrazovanje ljudi u svetu postavljeno je na naučnom pristupu

objektivnog razumevanja i delom na verskom obrazovanju, koje je samo delimično
duhovno. Danas u svetu skoro da ne postoji duhovno ili religiozno obrazovanje,
nego samo versko. Samo mali broj pojedinaca ima svest o jedinstvenoj religiji kao
istinitoj spoznaji – bogospoznaji, koja je samo jedna na Zemlji, vasioni i u kosmosu.
 Vere imitiraju religiju i ispunjene su različitim željama od kojih potiču sva
razdvajanja, suprotnosti, netolerancije i sukobi, što se ne može svrstati u duhovnost
i religioznost.

Sinergetski pristup obrazovanju koji je stvarno religiozni pristup jeste holistički

pristup koji obuhvata i naučne pristupe iz objektivnog sveta, koji ne ograničavaju
duhovne spoznaje kao duhovni pristup-put bogospoznaje.. To je pristup budućnosti
koji će otvarati mogućnosti daljeg eksponencijalnog razvoja na Zemlji, i stvaranju
sveobuhvatnog mira i harmonije na njoj.

Još je uvek hrabrost razumeti i verovati u sinergetski pristup, jer je on istinit i

naučan i religiozan, dok nauka i vere polaze iz suprotstavljenih gledista. Sinergetski
pristup je sinteza nauke i religije u osnovi , i već ga praktično primenjuju pojedinci i
grupe, bilo svesno, bilo nesvesno.

Proces razumevanja polazi od spoznaje. Sama spoznaja ima mogućnost pristupa

iz dva pravca, iz pravca induktivne spoznaje, što znači sinergetski pristup spoznaji
prirodnih zakonitosti, stvaranja i ispoljavanja, koji su analogni na Zemlji, u vasioni
i kosmosu i iz pravca objektivne spoznaje uma. Uz tu širinu spoznaje sa
koncentracijom na bilo kom pitanju dolazi se do potpunog razumevanja svakog
pitanja.

Drugi je pristup deduktivni, koji polazi od obučenosti na naučnom principu i

koncentracijom na pojedinost takođe se dolazi do dubljih spoznaja, ali za to je
potrebno dugo vreme specijalističke obuke o pojedinosti. Put celovite spoznaje je
jedan od puteva ka božanskom, jer se tim putem otvaraju vrata svim višim oblicima
uma i svesti, odnosno božanskom.

Drugi globalni put do božanskog je put poverenja, ljubavi i predaje. Subjekat

kome se iskazuje potpuno poverenje, ljubav i predaja, može da bude bilo šta, do
samih božanstava. Tim procesom dolazi do rastapanja ličnosti i ega subjekta u
objektu. Tim rastapanjem nestaje um i dolazi se do svesnosti objekta. Prema tome,
poverenjem, ljubavlju i predajom subjekat se otvara prema objektu u duhovnom
smislu.

Suština molitve nije ništa drugo do dovođenje duhovnog sebe u stav poverenja
ljubavi i predaje prema božanskom. Čin predaje nije nimalo jednostavan kako se
čini. U sadašnjoj fazi evolucije čovek je u duboko egoidnom umu objektivnog
ispoljavanja, što znači da je prvo okrenut ka sebi, i sve što čini, čini delom za sebe.
 Poverenje, ljubav i predaja zahtevaju nestajanje ličnosti i njeno utapanje u
objekat kome se veruje, koji se voli i kome se predaje. Čovek koji sve što dela, ne
čini za sebe, nego za druge, i svoje postojanje veže za volju objekta, može biti u
činu poverenja ljubavi i predaje. Ako se okrenete oko sebe, videćete da su takvi ljudi
retki, a oni koji jesu takvi, izazivaju poverenje i ljubav drugih prema sebi. Ljubav
prema sebi čin je posesivnosti, a ne ljubavi. Njegova je sila okrenuta prema
unutrašnjem egu, okolina tu silu opaža kao egoidnu, odnosno posesivnu, i ona iz
okoline indikuje sile odbijanja, a sinergija tih sila daje negativne i destruktivne
posledice. Ljubav je sila i snaga iz osnova božanske volje koja se emanira u okolinu,
i ona kod drugih u okolini indukuje snage poverenja, prihvatanja i ljubavi, prema
subjektu koji je izvršio indukciju. Pored ovih postoje i drugi putevi spoznaje
božanskog.

U razvoju objektivnog uma veoma važnu ulogu igra pažnja. Ona je kontinualna i
može se razvrstati na tri stepena, s obzirom na faktore koji učestvuju u njoj. Prvi
stepen pažnje bio bi onaj koji se prima samo čulima, drugi stepen pažnje je onaj u
koji su uključena čula i osećaji, dok se treći stepen pažnje obuhvata celinom bića –
svesću. U prvi i drugi stepen pažnje uključen je um, dok je u trećem stepenu pažnje
um umiren, a uključeni su biće i svest u celini, i to je stepen potpune pažnje.
Dovođenjem sebe u stanje potpune pažnje um je pod uticajem individualne svesti i
ostvarije mogućnost kreativnog delovanja. U induktivnom stavu posesivnosti
otvaraju se potencijal želja , i vreme i prostor za ispoljavanje uma, i dok god postoji
prostor za ispoljavanje ega, postojaće želje i ispoljavnje uma. Funkcija uma prestaje
sa potpunom spoznajom objektivnog sveta, ili predajom istog objektu predaje. Na
neki način um i jeste skup obrta uma i sinergetskih procesa ispoljavanja.
Spoznajom ukupnog procesa stvaranja i delovanja uma moguće je zgasnuti želje, a
time otvoriti prostor za svest – božansku svest. Drugim rečima izraženo, sa
nestankom želja smiruje se dinamika uma,čula okreću u unutrašnjost i nastupa
dominacija svesti.

Nivo razumevanja i spoznaje, kao i nivo poverenja ljubavi i predaje mora biti
veoma visok da bi se mogli ostvarivati procesi ispoljavanja svesti. Cilj ovog teksta je
da ukaže na puteve i procese evolucije, i da pruži šansu svakom čoveku da ubrzava
svoju evoluciju. S druge strane, svaki čovek dostigao je određeni nivo evolucije, i
ostvaruje programe razvoja objektivne svesti na nivou uma, putem svoje sudbine.
Iako je evolucija razvoja čovečanstva prešla najveći deo puta, svi ljudi nisu na istom
nivou razvoja uma, i svi ljudi ne mogu imati isti nivo razumevanja i predanosti.
Zbog toga je većina ljudi zbunjena i nesvesno sledi program svoje sudbine.

Istorijski gledano, čovek je počeo da oblikuje socijalne odnose u svojoj familiji,

svome plemenu, svojoj naciji, svojoj državi. Te zakonitosti dostići će u potpunost
kada svaki čovek na Zemlji bude u istom položaju prava i odgovornosti i socijalne
sigurnosti, i kada se te navike počnu genetski, intuitivno ili na sličan način
nasleđivati. U realnom životu to je daleka budućnost, ali do tog vremena harmonija
će stalno rasti.

Bogatstvo nije uslov razvoja uma i svesti. Ono podržava uslove posticanja
prisvajanja i rasta egoizma, što ego dovodi do rasprskavanja, odnosno
prevazilaženja, jer je svaki pojedinac, kroz razvoj objektivne svesti i kroz procese
reinkarnacija, iskusio ili će iskusiti maksimum ega. Siromaštvo, kao i bogatstvo su
programi objektivne spoznaje. Siromaštvo nije prijatno i pred čoveka postavlja
nevolje i prepreke uz istovremeno sazrevanje i povećanja sposobnosti objektivnog
delovanja i opstajanja. Sva iskustva, i pozitivna i negativna, čoveka bogate
mudrošću i traženjem ravnoteže, što je najbrži put evolucije. Već je ukazano na
procese stvaranja i evolucije čovečanstva, od ideje i misli do sadašnje ispoljenosti,
kao i na njegov put u daljoj evoluciji. Čovek kao vrsta u svom razvoju prevazići će
objektivno postojanje, da bi evoliralo do božanskih entiteta. Međutim, evolucija
čoveka u ovom objektivnom postojanju na Zemlji trajaće još mnogo milenijuma .

Pošto se čovečanstvo razvija u uslovima slobodne volje, pozitivan progres bivaće sve
veći, uz istovremeno uvećanje i destruktivnih metoda i problema. Sa dostizanjem
razvoja viših nivoa uma i osvitanja svesnosti i socijalnih zakonitosti, rašće
razumevanje, tolerancija i harmonija, a smanjivaće se mogućnosti negativnog
ispoljavanja i ponašanja, što će voditi ljudsku zajednicu u kolektivno svesno i
božansko postojanje. Ne treba zaboraviti da je um inertan u promenama i da
najčešće kruži po navikama i naučenim obrascima reagovanja.

Za promene je potreban napor i hrabrost za susret sa nepoznatim. Tako je i ovaj

prilog jedan podsticaj u tom smislu.

Od početka rada na ovom materijalu imao sam namjeru, a i u obavezi sam prema
svome mentoru disertacije Granice rasta, koji je imao intuitivno razumevanje za
ovaj rad (profesor Vladimir Šolaja), kao i duhovnim hijerarhijama, da ovaj
materijal učinim javnim.

. Dužan sam da pomenem i književnicu Jaru Ribnikar, koja me je uporno

podsticala da ove spoznaje proširujem i učinim javnim i putem kjiga.

XIV. ČOVEČANSTVO, SUBJEKT OBJEKTIVNOG

RAZVOJA SVESTI, I SVEDOK RAZVOJA VIŠIH OBLIKA
SVESTI I UKUPNE EVOLUCIJE

Razvoj objektivne svesti uslovljava i razvoj naše civilizacije. Savremenom čoveku

na putu duhovnog razvoja mogući su uvidi i u sve druge oblike ispoljavanja, i
ukupne procese involucije i evolucije koji se dešavaju u nasem Sunčevom sistemu i u
Kosmosu. Ta kompleksnost je teško shvatljiva običnom ljudskom umu, koji je
uslovljen deduktivnim pristupom gledanja na svet sa spoljnim čulima, teran zeljama
i strahovima i vizijom relativnog života i smrti. Samo induktivni i holistički pristup,
ili visok stepen razumevanja, omogućavaju čoveku sagledavanje kompleksnosti
stvaranja i ispoljavanja na svim planovima postojanja što mu omogućava da bude
oslobođen prisila uma, i da sagledava večnost uz mogućnost spuštanja u dedukciju
bilo koje pojedinosti.

Čovek nije samo faktor objektivnog ispoljavanja već je i posledica svih drugih
planova ispoljavanja koji se dešavaju u Kosmosu, vasioni i njemu. Samim tim je i
sinergetska tranzicija čovekovog ispoljavanja višestruko kompleksinja od osetilnog
objektivnog ispoljavanja. Apsolutna svest kao polazno i završno stanje
ispoljavanja sadrži viziju stanja i ukupni potencijal volje sinergetskog ispoljavanja.
U materijalnu česticu i božansku iskru svakog čoveka apsolutna a zatim i logoidna
svest indukuju odgovarajuće mogućnosti i programe iskušavanja i spoznaje
evolucionih procesa, koje su se, i koje će se dešavati u ukupnom ispoljavanju, do
kraja evolucije u kosmičkoj svesti.

Prosečan čovek 21. veka još je daleko od spoznaje sebe i svoga puta u ukupnoj
tranziciji i evoluciji, svoje vrste, Zemlje, Sunčevog sistema i Kosmosa u celini.
Kosmički zakoni ispoljavanja su večni i utiču direktno ili indirektno na sve što se
ispoljava u Kosmosu

Logoidni zakoni u našoj vasioni su večni onoliko koliko je večna naša vasiona i oni
su podložni kosmičkim zakonima kroz funkciju logoidne svesti.

Čovek sa svojim umom evoluira u ambijentu Zemlje i Sunčevog sistema u skladu sa

logoidnim zakonima. Svi programi evolucije čoveka koji se odvijaju u našoj vasioni i
koji se nalaze u logoidnoj svesti vasione indukovani su u odgovarajajuće božanske
iskre, odnosno duše svakog čoveka. Logoidna svest koja čini jedinicu logoidne svesti
sprečava direktne kosmičke uticaje na faktore svoje vasione, te ih transformiše u
logoidne zakonitosti, koje indukuje u faktore svoje vasione.

Čovek u sadašnjoj fazi sinergetske evolucije na Zemlji posledica je trojstva

evolutivnih faktora koji ga ispoljavaju na materijalnom planu u ovoj fazi razvoja, i
to:

– prvo genetski faktori muškog pola ispoljeni u semenu,

– drugo, genetski faktori ženskog pola ispoljeni u jajašcetu,

– treće, duhovni faktori oblika reagovanja, kao iskustva duše u procesima

reinkarnacija – duša sa evolutivnim programom evolucije.
Sinergetskom tranzicijom kroz kombinaciju ovih faktora ispoljava se čovek kao
biće sa aktuelnom ličnošću. Genetski faktori muškog i ženskog pola nose prethodne
memorije genetskih iskustava, sve od primarnih oblika kretanja. Duša nosi
programe evolucije indukovane od logoidne svesti, i sve oblike reagovanja koje je
preuzela u procesima reinkarnacije od prethodnih ličnosti.

Slobodna volja koju je razvila čovekova vrsta obogatila je čoveka za ukupne

procese ispoljavanja na materijalnom planu – sve pozitivno i sve negativno, i sa tim
otvorila procese evolucije prema kosmičkoj i apsolutnoj svesti.

Ovim se nameće pitanje gde su granice sposobnosti i mogućnosti razvoja čoveka,

a odgovor bi bio da su one u granicama logoidne i apsolutne svesti, odnosno u
mogućnostima svih čuda za sadašnje poimanje.

Usmena, kao i pismeno prenošena memorija beleži postojanje bogo -ljudi, božjih
sinova, svetaca i proroka, za koja se vezuju čuda stvaranja, ispoljavanja i učenja.
Ljudska bića, koja su u telesnom obliku dostigla razvoj viših oblika svesti, imaju
sposobnosti izvođenja procesa objektivnog ispoljavanja u realnom vremenu, a to
znači za čoveka ranijih, pa i sadašnjeg vremena, izvođenje čuda. U većini vera
mogućnost izvođenja čuda bila je osnova za priznavanje svetaštva. Pošto su bili
retki slučajevi mogućnosti ispoljavanja čuda, svetovne želje kroz vremenske epohe
uvodile su i druge faktore i oslanjanja na memoriju, što je uticalo na inflaciju
svetaštva.

Po programu evolucije čovečanstvu je namenjen razvoj slobodne volje i svesnosti, i

taj proces će se sve više ubrzavati, ali ti procesi se ne mere danima, mesecima i
godinama nego decenijama, stolećima i milenijumima, to opet ne znači da pojedinci
ne mogu ostvariti uvide u evoluciju u toku jednog života. Nauka koja počiva na
objektivnoj spoznaji doživljava svoj eksponencijalni razvoj u oblasti objektivne
spoznaje. Mnogi ozbiljni naučnici došli su do granica subjektivne spoznaje i svesno
ili nesvesno koriste i druge metode uvida i spoznaje putem vančulne percepcije, koju
nauka nije verifikovala, što im omogućava značajne prodore, pa će sa ovim
trendovima u doglednoj budućnosti biti brisane granice čulne i vančulne spoznaje i
u nauci, što će voditi u epohe kreativnog čovečanstva. Onim ljudima koji se bave
duhovnim razvojem i imaju uvide i iskustva u spoznaje na Zemlji poznato je da
postoje duboki uvidi u sve oblasti. Oni uvidi i spoznaje koji se ostvaruju naučnim i
organiziranim putem sve se više zatvaraju i ograničavaju zbog posesivnosti i
komercijalizacije.

Sva znanja postoje u višim formama svesti, a čovek treba da razvija sebe da ih
dokuči. Posesivnost uma koja je stvorila zakonitosti i odnose postojećeg društva,
uvela je i loše odnose komercijalizacije znanja i zatvaranja njegovog širenja i
prenošenja, i na to ukazujem sa željom da prenosi znanja i iskustva budu opšte
narodno dobro dostupni svima koji žele da ga imaju.
Još veći uvidi se ostvaruju kroz subjektivne uvide i duhovni razvoj, i ovi načini su
vezani za ličnosti i često nestaju sa njima. U fazi emocionalnog sazrevanja ljudskog
roda mogao bi biti opasan brzi transver znanja i uvida, jer bi ih ljudski umovi
zloupotrebili i zato su mehanizmi usporavanja bazirani na neznanju, koje u fazi
emocionalnog razvoja usporava evolucione procese na meru aktuelnog života i
razvoja.

Oblast spoznaje vančulnom percepcijom praćena je velikim brojem spekulanata

i prevaranata, koji eksploatišu narodna verovanja u ostvarivanju prevara i sticanja
dobara. Sva duhovna znanja i uvidi daleko su od komercijalizacije, i to može biti
neko od merila za razlučivanje. Formirane navike, običaji i doktrine velike su
prepreke u razvoju čoveka. Shvatanje relativnosti u svemu do apsoluta otvara
granice razvoja.

Čovekov organizam sastoji se od više stotina milijardi ćelija. Svaka od tih ćelija
mnogo je sposobnija od ikakvog mehanizma koji je čovek stvorio, jer ćelije mogu
da transformišu materiju , pretvaraju materiju u razne oblike energija, izvode
procese regeneracije, izvode procese reprodukcije, deluju informatički na više
planova postojanja, deluju organizaciono i ispoljavaju dinamiku delova i ukupnog
tela, i putem delovanja uma utiču na dinamiku društva, Zemlje, vasione i kosmosa.
Sva ta dinamika se opaža na objektivnom planu, dok se stvarni procesi odvijaju na
svim planovima postojanja. Svi ti planovi su prožeti i sinhronizovani kroz delovanje
nesvesnog i svesnog uma, i zato predstavljaju jedinicu reagovanja. Svi ti sadržaji
svesnog i nesvesnog uma nalaze se u trojstvu faktora koji ispoljavaju ličnost i telo
čoveka. Privođenjem svih tih nesvesnih sadržaja i programa razumevanju i
svesnosti, svesnost se širi, a granice širenja su u logoidnoj , kosmickoj i apsolutnoj
svesti.

U smislu svesnog osećanja čovekov um predstavlja jedinicu, jer se svako

delovanje na tu jedinicu prenosi na sve delove te jedinice i na svu ćelijsku i
subatomsku strukturu tela, kao i na sve energetske strukture u raznim planovima
ispoljavanja, pri čemu se ostvaruju kompenzacije i ukupno ispoljavanje čoveka.
Ukoliko bi sve pojedinačne spoznaje ljudskog društva bile integrisane i društveno
prihvaćene i jednako tretirane kao religiozne i naučne spoznaje, ostvario bi se
neviđeni skok u razvoju čoveka i društva. Svi programi i mehanizmi stvaranja,
ispoljavanja, reprodukcije, i regeneracije nalaze se u u samom čoveku, a kroz
njihovo osvešćivanje ostvaruje se razvoj i evolucija čoveka. Na duhovnom,
mentalnom i energetskom planu počinju svi procesi koji se objektivizuju kroz
subatomsko, atomsko i ćelijsko ispoljavanje. Ljudsko biće u strukturi svojih tela
nosi i sve programe svoga postojanja evolucije i ispoljavanja , pa samim tim i
stvaranja , održavanja i reprodukcije.

Zakonitosti na gornjim planovima postojanja deluju na niže planove postojanja.

Granice čovekovog razvoja su u višim oblicima svesti. Samim tim i svi programi
stvaranja , regeneracije, ozdravljenja, reprodukcije, već se nalaze u raznim
strukturama čovekovog tela. Pojedinci mogu ostvariti uvide u sve strukture tela i
njihovog funkcionisanja , te samim tim mogu i uticati na sve te procese
ispoljavanja. Već danas ima mnogo uspešnih metoda regeneracije (isceljivanja i
podmlađivanja) svih tela i na raznim planovima postojanja (duhovnom, mentalnom,
astralnom, eteričnom i materijalnom). Još od drevnih vremena pa do današnjih
dana pojedini šamani, vračevi, magovi, iscelitelji i sveti ljudi znali su koristiti
metode isceljivanja i podmlađivanja na pojedinim ili svim planovima postojanja.
Drevni metodi lečenja akupunkturom, indukovanjem, dodavanjem ili oduzimanjem
telesnih entiteta na pojedinim planovima postojanja, dodavanjem ili oduzimanjem
snaga u energetskim telima čoveka, probijaju se i u praktično primenjenu medicinu.
Uspešne metode lečenja, od fizičkog do duhovnog plana, dosta uspešno razvija Park
Dzae VU iz Koreje kroz metode SU JOK , kao i ruska lekarka Larisa Fotina kroz
svoje metode LORA, kao i neki filipinski iscelitelji koji leče na mentalnom planu.
Takođe postoje i mnogi drugi manje ili više uspešni pojedinci iscelitelji.
Iščitavanjem i upoznavanjem genetike i njene sinergije u nizu naučnih oblasti
otvara se veoma široko polje razvoja metoda regeneracije i reprodukcije. Mnoga
otkrića i uvidi u funkciji, delo su pojedinaca i izolovani su kao parapristupi, i izvan
su društvene podrške i organizacije. Međutim, sva ova dešavanja u funkciji su
sinergetskog emocionalnog i mentalnog sazrevanja čovečanstva, koje se odvija po
eksponencijalnoj funkciji, ali za naš vek življenja veoma sporo.

Želje i strahovi su u osnovi dinamike objektivnog ispoljavanja, želje drugih vrsta i

oblika postoje i na drugim planovima postojanja hijerarhijski uslovljene i
predstavljaju potencijal dinamike evolucije. Ispunjavanjem, odnosno osvešćivanjem
želja na jednom planu postojanja otvaraju se putevi za više planove postojanja, i
tako do kraja evolucije u apsolutnoj svesti.

Od nazovimo postojanja bez vremena i prostora, preko svih šest nivoa

ispoljavanja i postojanja do aktuelnog objektivnog ispoljavanja veoma je složen i
teško zamisliv proces, ali ne i nedostižan jer ga manifestacija ostvaruje. Zakonitosti
delovanja i ispoljavanja na gornjim planovima utiču i kontrolišu iste zakonitosti na
donjim planovima, a sva dešavanja na donjim planovima imaju odraze na gornje
planove. Postoji svesna i nesvesna prožetost svih planova postojanja u čoveku, otuda
i mogućnost uviđanja. Pojedincima današnjice otvorene su mogućnosti spoznaje i
uticaja na ispoljavanje do duhovnog plana, otuda i sva otkrovenja i sva čuda koja se
dešavaju u savremenom svetu. Uzrok ispoljava posledicu, a putem posledice
možemo doći do uzroka.

Simulacijom ideja, misli, osećaja, stvaralačkih snaga u telu, kao mehaničkih

pokreta, može se uzbuditi dinamika sinergetskog ispoljavanja. Te pojave se danas
mogu uočiti kod retkih duhovno razvijenih ljudi, i oni su nosioci uvida i otkrića u
savremenom svetu na svim planovima postojanja ljudskog tela.

Pojedinci koji su čitali moje tekstove imali su primedbe da im materija nije

dovoljno jasna, što mi je shvatljivo, jer su u sažetom obimu iznete osnovne
zakonitosti stvaranja i ispoljavanja koje traju više desetina milijardi godina.
Pristup je drugačiji od pristupa na kojima su umovi obučavani. Procesi su
sagledavani holističkim pristupom i predstavljaju novo i neuobičajeno za um. U
spoznavanju su uvedene analogije, kako bi se mogli praviti milenijumski koraci u
uočavanju sinergetskih zakonitosti. Pojedini procesi i zakonitosti su dati detaljnije,
što je novo i teže za razumevanje. Materijal ima holistički pristup, i ima mogućnost
indukcije, jer u sebi sadrži zakinitosti ispoljavanja od početka do kraja evolucije
kosmosa i čoveka, što izraženo na skali našeg vremena nije kraće od 32 milijarde
godina. Samo ljudu sa veoma širokim spoznajama, i oni duhovno razvijeni sa
reinkarnaciskom zrelošću, mogu prepoznavati ovde izražene suštine. To isto postižu
i ljudi sa trajnom usmerenošću i težnjom za spoznajom. Svim ostalima može
koristiti više čitanja i postupnog razumevanja, a ne može štetiti.Trajna usmerenost i
težnja za spoznajom uslov su da se vrata otključaju i da postignu emocionalnu i
mentalnu zrelost. U relativnosti ne postoje nedostižnosti. Dragi čitaoče, kada
razumeš proces relativnosti, stvaranja i postojanja, probudićeš se.

XV. REZIME

Procesi stvaranja, ispoljavanja i postojanja tretirani su različito u pojedinim

vrstama religija. U filozofiji to su još uvek enigme, dok se nauka koja ima samo
objektivan pristup toj oblasti, zadržala na prasku singularne materije, što je daleko
od istine koja polazi od toga da se ti procesi temelje na svesti i umu i relativnosti
manifestacije. U ovoj knjizi dat je nešto drugačiji pristup procesima stvaranja,
ispoljavanja i postojanja u odnosu na dosadašnja objašnjenja nauke i vera, što sa
sobom nosi rizik novog, odnosno prihvatanja i razumevanja. I kao što je rečeno,
relativnost i igra stvaranja, ispoljavanja i postojanja polaze od apsolutne svesti, i
završavaju se u sintezi apsolutne svesti.

Vremensko- prostorni ambijenti su relativna postojanja u svakom umu i svesti, i u

toj relativnosti objašnjeni su modeli stvaranja i ispoljavanja – sinergija. Apsolutna
svest koju mnogi smatraju ništavilom je jedina nepromenljivost i večnost sa
stanovišta kosmičke manifstacije od koje počinje sve da se stvara i ispoljava. U ovoj
knjizi prvi put su dati u celini stvaranje, ispoljavanje i postojanje na svim nivoima
postojanja. Svi procesi koji se dešavaju u kosmosu, za naše relativno ispoljavanje, i
koji traju nekoliko desetina milijardi godina, prikazani su kroz procese involucije,
od svesti do materije, a zatim kroz procese evolucije od materije do svesti. Njima je
pokazano da su svi procesi koji se odvijaju relativno, u prostorno- vremenskim
ambijentima, uzrokovani oblicima umova i svesti, čija evolucija vodi i potvrđuje
put do sinteze u apsolutnu svest.

Celovitost zakona relativnosti stvaranja , ispoljavanja i postojanja, počev od

apstraktnih ideja i kretanja, ispoljavanja raznih snaga do materijalnih čestica, a
zatim stvaranje raznih oblika umova i svesti, i unificiranog stvaranja i ispoljavanja
objektivnog sveta, objašnjeni su i dati konzistentno u ovoj knjizi. Poštujući
prostorno -vremenski ambijent u ispoljavanju, prvo je ukazano na uzročnost
apsolutne svesti i svemira. Objašnjni su osnovni oblici stvaranja, razni oblici svesti,
kao procesi kosmičkog ispoljavanja do materijalnih čestica, odnosno procesi
involucije. Zatim su objašnjeni procesi stvaranja i ispoljavanja u vasionama, i kao
treće prikazani su procesi ispoljavanja na Zemlji i u čoveku. Najinteresantnije i
najdetaljnije objašnjeni su procesi stvaranja i ispoljavanja uma i tela čoveka, kao i
njegova involucija i evolucija, kroz sve relativne faze ispoljavanja i postojanja.
Detaljnije je ukazano na procese ispoljavanja od materije do svesti ( evolucija), pri
čemu su obuhvaćene sve faze razvoja uma, svesti i tela čoveka.

Uloga čoveka kao vrste, subjekta i svedoka stvaranja i ispoljavanja postoji u svim
fazama ispoljavanja, kroz procese ispoljavanja materijalnih čestica, preko
nesvesnog i svesnog uma, do svih oblika svesti.

Oslikani su relativnost vremena, prostora, materije i večnost postojanja u

sadašnjosti. Spoznavajući ulogu čoveka kao bića u svim fazama postojanja, čovek
prevazilazi stanja postojanja materijalnog sveta. Tek u tim uslovima ispoljava se
potpuna njegova kreativnost. Istovremeno je ukazivano i na trendove dešavanja u
budućnosti u određenim oblastima do vizije večnosti. Ulazeći u suštinu ovih teza,
svaki pojedinac i zajednica će moći da spoznaju sebe, i da usklađuju sebe sa svojom
ulogom i putem u evoluciji.

U beskonačnosti relativne raznovrsnosti stvaranja i ispoljavanja , u ovoj knjizi dat

je kostur zakonitosti i analogija svih relativnih procesa stvaranja, ispoljavanja i
postojanja, kroz ukupne procese involucije i evolucije, što može biti dovoljno čoveku
koji sa dužnom pažnjom i razumevanjem prilazi proučavanju ovih materijala i
meditacijom na pojedinim zakonitostima. Vrata svesnosti će se otvarati, u spoznaje
relativnosti sinergetske igre svesti u stvaranju, ispoljavanju i postojanju.

Jedno čitanje ovoga materijala može doneti prepoznavanje, više čitanja vodi
razumevanju.

Možda je ovaj tekst preuranjen u vremenu za masovniju primenu, ali i

pojedinačni slučajevi težnji na putu bogospoznaje opravdavaju njegovo iznošenje u
javnost.

Ovim putem dolazi se do odgovora na mnoge misterije, i daju prilazi spoznavanju

drugih misterija.

Dragi čitaoče, kad osvestiš relativnost i procese stvaranja i postojanja, bićeš

probuđen.
Napomene

* Firma ''UNIS-Sarajevo u kojoj sam radio i vodio poslove razvoja i organizovanja od

njegovog nastanka do aprila 1992. godine

** Grupa sinergista sa kojima sam jedno vreme radio na istraživanju ''Sinergije u

akciji'', koji su činili prof. drr Miloš Sinđić; prof. dr Milivoje Božin i prof. general
Krsto Bosanac.

*** Rudolf Bošnjak, istrživač iz Sarajeva, koji je osetio neke suštine u mom sajtu, i
preneo ga na svoj sajt

[1] Petar Skok, Etimologiski rječnik hrvatskoga ili srpskog

jezika I-IV, JAZU, Zagreb, 1973.

Dragan Krstić, Psihološki rečnik - Rečnik termina , Ilustracija,

Rečnik biografija , Beograd, 1988.

Milan Vujaklija, Leksikon stranih reči izraza,

Prosveta, Beograd, 1974.

Bratoljub Klaić , Rječnik stranih riječi, ''Zora'', Zagreb, 1958

Milan Vujaklija, Leksikon stranih reči izraza , str. 878

Jedno poglavlje u Bjeličinoj studiji nazvano je ''Čovečanstvo , subjekt razvoja

objektivne svesti i svedok razvoja viših oblika svesti i ukupne evolucije''.Govori li to
o suštini ovih ''pokušaja spoznajnog udara''?

Vukajlija,op.cit., str. 878.

D Bjelica , rukopis knjige Naslov CILJ.

Op.cit. Rukopis.
 KNJIGA II
TRANSCENDIRANJE UMA - PUT KA
PROSVETLJENJU
Svim ljudima na putu razumevanja i evolucije

I. OSVRT NA KNJIGU
1. 1 UKLJUČENJE U RAZVOJ CELOVITOSTI

Preporučujem budućem čitaocu knjige da joj prilazi sa simpatijom i izvesnim,

obaveznim delom strpljivosti kojom u sebi inače raspolaže. Knjiga je to zaslužila. Ne
čita se ni lako ni brzo. U atmosferi opšteg ubrzavanja svakog proticanja mi bismo
želeli da saznamo lako i brzo. Ova se knjiga tome opire. Nemojte žuriti, kaže u
svome podtekstu, radi se o učenju života. A on nije lakši od matematike, geografije,
istorije, geologije, medicine itd, koliko već naučnih struka ima, ne, nije lakši od njh.
Ova je knjiga samo jedan priručnik za učenje i ozbiljno studiranje predmeta koji se
zove život. Predmet kako mu Bjelica prilazi, obuhvata nesavladljivu materiju
svakog, pa i celoživotnog istraživanja.

Svemir i čovek. Ima li više od toga?

 Bjelica svojom knjigom ohrabruje čoveka da se nesputano i slobodno, iako sa
oskudnim obrazovanjem, ograničen navikama, običajima, snagama društvene
svesti, ili svojim strahovima i nesigurnošću, bilo gde i bilo kad, upušta u
posmatranje, beleženje, procenjivanje, nagađanje koje mu suflira intuicija, u
proširivanje svojih sposobnosti učestvovanja u stvaranju života, u delovanju na
najbližu, dalju, pa čak i daleku okolinu svoje ličnosti, ohrabruje čoveka da odgoneta
večite zagonetke i da ih nanovo postavlja, i sebi, radi provere, i drugima radi
razmene iskustava i znanja.

''Danas u objektivnoj svesnosti na zemlji svaki čovek raspolaže jedinicom svoga

uma. Sve jedinice umova indukuju kolektivne umove. Mogu se uočiti kolektivni
umovi u svim oblicima zajedništva ( familija, nacija država, planeta ) Kolektivni
umovi utiču na pojedinačne umove, pri tome pospešuju manje razvijene umove, a
koče razvoj naprednijih umova. Kolektivni um ne može sprečiti pojedinca koji
deluje iz polja svesti....

Danas kad je kolektivni um na nivou emotivne svesnosti, a negde i mentalne zrelosti,

spoznavanje uma, smirivanje uma i njegovo prevazilaženje može postati predmet
opšte edukacije, da bi se ubrzalo razumevanje i harmonija u životu sveta.'' Tako
piše Bjelica u uvodu ove knjige.

Knjiga je optimistička u svojoj veri u velike mogućnosti čoveka da razvije svoj

umni potencijal i da očisti svoju dušu od nasleđenih i stečenih trauma koje zagađuju
dušu. Razvijene svesti i oslobođen naslaga mračnih omamljenosti čovek kreće
putem dobra, putem kojim bi smo mogli nazvati put ka istini, lepoti i radosti. Ljudi
bi postali gradivo božije volje . Ono što kaže religija kada objašnjava da je svaka
delatnost ako je ispravna služenje bogu i izvršavanje volje božije, u ovoj se knjizi na
naučni način stavlja pred čoveka kao zakon obrazovanja i udubljivanja u samog
sebe radi sve jačeg osvešćivanja u smislu odgovornosti prema božijoj harmoniji
koju čovek iz neznanja ili nepažnje narušava.

Duhovnost knjige nosi jedna predanost stvoritelju kosmosa, ona može da

pomogne sve rastućoj želji čovečanstva za poštovanjem svačijeg boga i sve rastućoj
povezanosti i znanju o međuzavisnosti svih od svakoga.

Svuda na planeti u ljudskoj komunikaciji, od jednostavne do najsloženije , u

vaspitnim ustanovama i verskim zajednicama, u filozofskim i pedagoškim,
psihijatriskim specijalnim ustanovama, u masovnim sredstvima obaveštavanja i
vaspitanja, zaista svuda se pojačava najozbiljnije zanimanje i buđenje takvog
zanimanja za pitanje opstanka čoveka u sve težim uslovima života koji,
paradoksalno sa napretkom nauka, prete svakodnevnom razvoju i opstanku
današnjce. Prodrlo je u uspavanu ili omamljenu svest današnjeg običnog čoveka
saznanje da je pojedinac sposoban da uništi celokupno čovečanstvo-pritiskom na
jedno ''fantomsko''dugme ubijanja na najvišem naučnom nivou. Ali moć čoveka
koji, kako tako, ipak i danas može da upotrbljava svoju slobodnu volju, ima moć
izbora, poseduje moć ljubavi i intuicije, takođe počinje da se razvija, obogaćuje,
povezuje često i nevidljivim nitima širom ugrožene planete,i u tu moć veruje i autor
ove knjige, priklanjajući se njome naporima naprednog dela čovečanstva da spasi
drago i lepo šarenilo lepotice planete-zamlje.

Beograd 04.07.2004. god. Jara Ribnikar

II UVOD
Ovo je nastavak knjige "Procesi stvaranja - sinergija".

U ovoj fazi i epohi razvijenosti uma na zemlji, proces razumevanja je

jedan od mogućih (možda i adekvatan) puteva spoznaje celovitosti u igri
ispoljavanja svesti.

U knjizi "Procesi stvaranja - sinergija" prikazani su ukupni procesi

stvaranja i ispoljavanja pokretani svešću, radoznalošću i težnjom spoznaje
ukupnog stvaranja i ispoljavanja Apsolutne svesti do materije (involucija),
odnosno objektivne spoznaje i sposobnosti reagovanja, a zatim preko
ispoljavanja i razvoja uma i svesti, dolazak do jedinstva sa apsolutnom
svešću (evolucija). Evoluciju čine procesi objektivnog ispoljavanja putem
uma i unifikacijai transcendiranja umova i svesti u njihove implicitne
poretke svesti.

Ovaj put holističkog sinergetskog pristupa koji je rezultat čulne, odnosno

spoljne spoznaje i unutrašnje intuitivne spoznaje, može biti orjentir
tragaocima za istinitom spoznajom koji teže da saznavanjem i
razumevanjem spoznaju stvaranje, ispoljavanje i postojanje. Moja spoljna i
unutrašnja spoznaja stavljena na papir, za druge postaje samo spoljna
spoznaja-znanje. Imamo analogan odnos teorije i prakse, što nije kroz
praksu iskušeno, ostaje spoljno znanje. Kroz iskustveni doživljaj mi utiske
iz objektivnog sveta putem uma kanališemo kao memoriju u ćeliske
strukture i u dimenziju obitavanja individualnosti. U objektivnom shvatanju
sveta, funkcionišu znanje i ne znanje, a rezultat toga su haotični odnosi i
svet u kome živimo. Istinito znanje je ono spoljno znanje koje se obogati i
potvrdi iskustvom unutrašnje spoznaje. Ovaj put manifestacije od njenog
uzroka na početku (Apsolutna svest), od početnih oblika reagovanja i
tragova kretanja kao memorije, iskušava i spoznaje sve manifestacione
oblike reagovanja u kosmosu, u vasionama, na planetama i u bićima, da bi
na kraju evolucije ostvario sintezu Apsolutne svesti u jedinstvu sa
početkom. Subjekat se objektivizira u objekte kroz relativne procese i
završava u subjektu, što vidimo kroz relativne procese transcendiranja
involucije i evolucije. Analogno ukupnoj manifestaciji odigrava se i put
manifestacije svakog čoveka. Polazeći od materijalne čestice i njene
božanske iskre u kosmičkom postojanju, prikazan je njen put ispoljavanja u
vasioni i na zemlji do čoveka današnjice, kao i put koji čoveku predstoji u
sticanju viših oblika svesti.Taj put manifestacije se i odvija iz tri implicitna
poretka kroz tri eksplicitna poretka kao tri paradigme. Ko poznaje pravi put
ne upušta se u beskrajna lutanja. Na svakom putu razumevanje i spoznaja
oslobađa.

Hoću da potvrdim, da se čovek današnjce koristeći čulni um i uvide

intuitivne spoznaje, može dovesti do smirenosti uma i punog kreativnog
kapaciteta funkcionisanja u umu uz puno sreće i harmonije. Ova iskustva
mogu biti orjentir tragaocima za istinom, a svako nalazi svoj put.

U Svemiru, zbog inertnog polja istog, svako kretanje zatvara se u krug.

Kretanje ljubavi i svesti koje emanira Apsolutna svest u Svemiru, zatvara se
u kosmičko polje kao matrica kosmičke manifestacije. To isto čini i svaka
logoidna svest okružena vasionskim poljem kao matricom ispoljavanja u
vasioni. Ovaj proces postojanja u božanskom obliku fizičari (Dejvid Boom)
nazivaju još i implicitnim poretkom (božanski oblik).

U svom objektivnom ispoljavanju svaki čovek iz svoga ega emanira

posesivnost i odbojnost kao svoje osobine, ispoljene pod uticajem slobodne
volje i u svom polju gradi um i otvara dimenziju vremena za kretanje uma i
ispoljavanje svoga univerzuma. Ovo bi po Bomu odgovaralo eksplicitnom
poretku (ispoljeni oblik božanskog). Implicitni poredak za čovekovo
poimanje ima finu hijerarhiju vibracija i postojanja u individualnoj
svesnosti, kao što to ima i eksplicitni sistem uzročnosti.

Ovaj pristup je pokazao relativnost stvaranja i ispoljavanja u kosmičkom

disku, što može zadovoljiti radoznalost spoznaje u objektivnoj svesti. Pošto
se iskustvo objektivne svesti ostvaruje putem čulnog uma, potrebni su bili
milenijumi i milenijumi postepenog evolutivnog razvoja uma da bi se stiglo
do sadašnje spoznaje i zrelosti istog. Ulazak u kompletne procese stvaranja
i manifestovanja je potreban da bi se shvatile zakonitosti i mehanizmi
funkcionisanja uma i svesti u ukupnoj relativnosti ispoljavanja, i da bi se um
mogao transcendirati. Potpuna spoznaja nečega i razumevanje znači i
prevazilaženje istoga u relativnim svetovima postojanja. Danas u
objektivnoj svesnosti na zemlji svaki čovek raspolaže jedinicom svoga uma.
Sve jedinice umova indukuju kolektivne umove. Mogu se uočiti kolektiviteti
umova u svim oblicima zajedništva (familija, nacija, vera, država, planete).
Kolektivni umovi utiču na pojedinačne umove, pri tome pospešuju manje
razvijene umove, a koče razvoj naprednijih umova. Kolektivni um ne može
sprečiti pojedinca koji deluje iz polja svesti. Čak i pre desetinu hiljada
godina kada je kolektivni um bio u instinktivnoj zrelosti, bilo je umova u
svetu koji su spoznavali mehanizme uma i imali prisustvo svesti, ali to su bili
samo blesci u tami kao smerokazi kretanju čovečanstva u razvoju uma.

Danas kada je kolektivni um u proseku na nivou emotivne svesnosti, a

negde i mentalne zrelosti, spoznavanje uma, smirivanje uma i njegovo
prevazilaženje može postati predmet opšte edukacije populacije, da bi se
ubrzavalo razumevanje i harmonija u životu sveta. Stanje mentalne
svesnosti uz prisustvo svesnosti individualnosti je moćan mehanizam
kreiranja i ispoljavanja u području objektivne svesnosti i danas to
prosvetljeni um može da koristi u objektivnom svetu. Celovitom
edukacijom, a koja obuhvata spoznaju čulnim umom i unutrašnju intuitivnu
spoznaju, više ljudi postiže potpuniji kapacitet svesnosti, a samim tim
podiže se nivo kolektivnnog uma. Za ovaj proces potrebna je hrabrost i
sloboda od svakog vezivanja i čistota uma, bez toga nema milosti božije, niti
mogućnosti potpunih spoznaja. Zbog toga ovaj materijal ima za cilj da
objasni nastajanje, građu i mehanizme uma, kako se um može razviti do
potpune mentalne svesnosti, kako se um može smiriti, kako sa umom
ostvarivati uvide u više oblike svesnosti, da bi isti mogao postati optimalno
kreativan, a zatim da bi isti mogao kontrolisati i transcendirati, i otvoriti
vrata u područja spoznaja i trajnih stanja svesnosti i prosvetljenosti. Videli
smo da individualnost programira novu ličnost kroz reinkarnacuju, zato
kada um dostigne mentalnu zrelost on može u kontaktu sa individualnošću
da čini sva preoblikovanja tela, psihe, emocija i slično izvodeći te operacije
na mentalnom planu, iza čega sledi ispoljavanje na fizičkom planu.

III. NAUKA, RELIGIJA I FILOZOFIJA

Sa gledišta današnjeg uma mi imamo dojam da živimo u vremenu, dok sa
gledišta svoje individualnosti, mi živimo u večnosti, a ta večnost je trenutak
sadašnjosti našeg sinergetskog ispoljavanja, i postojanja. Ta gledišta
odražavaju frekvencije uma i svesti, odnosno svetove njihovog ispoljavanja.
Iz ovoga proizilazi da je dimenzija svesnosti ortogonalna na dimenziju
vremena. Baš u toj ortogonali se ispoljava holografsko sažimanje vremena
svih umova u sunčevoj vasioni, kao i svega ispoljenog, i ulazak eksplicitnog
poretka vasione u implicitni poredak logoidne svesti.

Nauka i njeni principi su ispoljeni kao instrumenti uma za rasčlanjivanje,

analizu i zaključivanje umom. Tim svojim putem nauka je stigla u
subatomski svet i polja snaga. U tim relacijama nalaze se i granice
objektivnog i subjektivnog sveta, i granica sinteze energije u materiju.

Nauka već ulazi u procese indukovanja sila i modulaciju istih, a pojedinci

iz nauke otkrivaju uticaje svesti na polja snaga. Pomenuću samo neke od
naučnika koji su se istakli na ovom polju: Dejvid Bum, Alan Aspekt, Džek
Skarleti, Džon Bel, Robert Višlam, Amit Gosvami, Gustav Jung, Rajmond
Čiao, Fon Nojman, Boze, Fermi, Šeldrejk, Lemark i drugi. Ne mogu se oteti
utisku da je svaki od nabrojanih imao uvide u područje svesnog postojanja.

Naredni korak koji predstoji nauci je ulazak u odnose svesti, energije i

materije, gde neće biti moguće zaobići mogućnosti intuitivne spoznaje, iako
i sada tvrdim da svaki ozbiljni naučnik ima i svesne uvide u stanja koja
proučava. Metod induktivne spoznaje oduvek je bio metod spoznaje
mistika. Mistika je oduvek prelazila u nauku, a naučnik-mudrac će u
narednim vremenima biti pravilo. Stvaranje čoveka i svega ispoljenog sa
celovitim pogledom na svet i stvaranje i postojanje, do sada nije bio interes
nauke zbog ne prihvatanja duhovne svesnosti od strane nauke. Nauka
pokušava da otkriva Božanske procese stvaranja i ispoljavanja putem
objektivne spoznaje. Spoznajom u području genetike, nauka je utvrdila da
su geni skupovi informacija utisaka u obliku memorije, i da ćelisko telo
predstavlja ogromnu bazu podataka od začetka vrste do danas. Ako je
pravilo nauke da objektivizira principe i zakonitosti svesnosti, ona će to
mnogo uspešnije obavljati kroz celovitost bića koristeći polja svesnosti,
odnosno putem spoljne svesnosti i unutarnje intuitivne svesnosti.

Religija je put spoznavanja božanskog putem celovite spoznaje.

Bog se ne može naći spoljašnjom spoznajom, ali ga možemo osetiti kao
fragment svega ispoljenog kroz unutrašnju spoznaju. Religija- Vjere kao
spoznaja božanskog kao jedinstvenog, podlegala je, manje ili više, uticajima
uma, degradirajući se u veliki broj verskih zajednica (religija) i sekti, koje
manje više operišu sa umnog gledišta. Verske zajednice i sekte su samo
prakse načela, dogmi, običaja i verovanja. Koliko iste mogu da svojom
spoljnom i unutrašnjom spoznajom dostignu bogospoznaju toliko su bliže
religiji. U organizovanim vjerama i sektama samo od boga nadareni
pojedinci , a koji se u narodu pogrdno zovu misticima ovladavaju celovitim
spoznajama i napreduju putem bogospoznaje.

Unutrašnji poredak logosa je logoidna svest, a njen spoljni oblik je

ispoljena naša vasiona.

Religija jeste jedna, i ona je univerzalna za našu vasionu. Spoznajom

jedinstvenosti religije menja se svaki čovek i svako društvo; time se
ostvaruje osnova jedinstva sveta, harmonije i raja na zemlji.

Neke od istočnih religioznih zajednica razvile su metode kojima se

postižu stanja nirvane ili visokog stepena prosvetlenja, kao stanja potpune
neaktivnosti. Te metode su uglavnom ne akcije, putevi smirivanja,
zbunjivanja i zaustavljanja uma. To je doprinosilo spoznajama božanskog,
istovremeno mnogi su to smatrali kao završetak duhovnog i osilirali sa
inercijom uma, što je značilo zaglavljivanje u inerciji uma. Ove verske
zajednice um osuđuju kao zapreku dostizanja veće svesnosti. Um to i jeste,
ali je on i put za iskustvo objektivne svesnosti, koji je uslov za dosezanje
kosmičke i apsolutne svesnosti. Ako bi čovek svojim akcijama slobodne volje
izbegao ispoljavanje uma, on bi izbegao iskustvo svoga objektivnog
postojanja i dalji proces evolucije bio bi mu nemoguć.

Kulture zapada razvile su forme svoga ispoljavanja na zakonitostima

dinamike uma.

Međutim, i jedne i druge kulture su u polaritetima verovanja, pa će se

dalja dinamika uma odvijati tako da će istočne kulture težiti dinamici uma,
a zapadne smirivanju uma. To za posledicu ima i mešanje stanovništva i
njihovo genetsko usklađivanje. Istovremeno, zakoni reinkarnacije ukidaju
prepreke kulturnog nasleđa, jer svaka individua sledi program objektivne
spoznaje i može da ispoljava ličnost čas u jednoj, čas u drugoj kulturnoj
sredini. Kao što se istočna kultura zaglavila u inertnosti i osudi uma i dosega
nirvane pojedinca kao trajnog blaženstva, tako se i zapadna kultura
zaglavila u dinamici uma kao jedinog instrumenta spoznaje, na nepotpunim
spoznajama, jer ignoriše put unutrašnje spoznaje, nalazi ciljeve postojanja
u objektivizaciji i očekivanju raja koji ne stiže.

Pravi put jeste u putu celovite spoznaje, koristeći paralelno i spoljnu i

unutrašnju spoznaju, dovodeći svoj put i put društva u harmoniju spoznaje i
sreće, prihvatajući dinamički objektivne spoznaje i spoznaje unutrašnjih
božanskih zakonitosti, kao neminovnost u evoluciji, i ulazeći u evoluciju
logoidne svesti uslovljavanja i kosmičke svesti unifikacije u jedinstvo.

Ne postoji više religija. Religija je jedna,a postoji više vera i verovanja.

Za sve procese stvaranja i ispoljavanja iz tri implicitna poretka u tri
eksplicitna poretka su odgovorna tri božanska oblika i to:

--Apsolutna svest ----Apsolutni bog

--Logoidna svest ----Bog vasione

--Individualnost ----Božansko u čoveku

Na kraju evolucije u Kosmosu postaju sva tri pomenuta entiteta postaju

jedno –u jedinstvu.

Svi implicitni poretci su u međusobnoj hijerarhiskoj holograhskoj vezi.

Tri odgovarajuća eksplicitna poretka su takođe u međusobnoj holografskoj
vezi, a oni su:

- Kosmos

- Vasiona
- čovek

Kao što jedan implicitni poredak proizlazi iz drugog, tako se svaki

eksplicitni poredak analogno strukturira u eksplicitne holografske
sinergetske reprodukcije: kosmosa u ogroman broj vasiona, vasiona u
ogroman broj bića. Analogno ovome se odvija i holografska sinergetska
reprodukcija Apsolutne svesti u ogroman broj logoidnih svesti, zatim
logoidna svest vasione u ogroman broj individualnosti.

Svi drugi duhovni entiteti vasione i Kosmosa u službama su navedenih

božanskih oblika, njima treba odavati dužno poštovanje, ali njih nije nužno
obožavati.

Ovo je bio jedan od razloga da se u knjizi "Procesi stvaranja" prikaže

panorama objektivne svesnosti ispoljavanja, i kompletni procesi
ispoljavanja u objektivnoj svesnosti i i relativnosti.

Filozofija se počela razvijati kao spekulativna nauka između dva

suprotstavljena pristupa, naučnog-čulnog-umnog pristupa, i religioznog kao
unutrašnjeg intuitivnog pristupa. Filozofija zapada je uglavnom podlegla
metodama govora spekulativnog uma. Većina zapadnih filozofa, iako
savršeno logična i analitična, dolazi do granica uma, ostajući u njemu. Retki
su pojedinci kao Platon i njegovi učitelji, koji se nisu zaglavili u umu. On je
primer prevazilaženja uma i crpeo je spoznaje u stanju svesnosti.

Zbog velikog respekta naučnog umnog stava na zapadu, ređi su slučajevi

dostizanja stanja prosvetlenja. Ne mogu se oteti utisku da su to stanje na
našim područjima ostvarili prema ostavljenim pisanim tragovima: Sveti
Sava, Petar Petrović Njegoš, Otac Tadej, kao i neki mistici koji su ostali
anonimni ili zabeleženi u narodnom predanju. Pošto je na zapadu na
razmeđu dvadesetog i dvadeset prvog veka veliki uticaj nauke i religije u
životu društva, i pošto su obe oblasti manje ili više pod uticajem umne
spoznaje, evolucija razvoja uma i svesti se sve više ispoljava kroz spoznaje
u okviru graničnih područja i "Nju ejdža", odnosno izvan službeno priznatih
oblika i načina istraživanja i edukacije. Evoluciju uma i svesti mogu
zaustaviti jedino prirodne katastrofe, a ona se čovekovim delovanjem može
samo ometati. U današnjem vremenu, ljudi koji imaju iskustva i spoznaje u
spoljnjem i unutrašnjem saznavanju, dužni su da te spoznaje nude tekućoj
edukaciji populacije.

IV SVEST
Svest predstavlja implicitni poredak, odnosno božansko stanje
postojanja, postojanje koje spoznajemo unutrašnjom spoznajom. Mnoge
religije-vjere i filozofije božansko postojanje vide kao jedinstveni oblik
postojanja, mada on u sebi ima panoramu holografske hijerarhije sa raznim
formama svesti.

Apsolutnu svest smo označili kao uzrok i početak manifestovanja. U

pomenutoj knjizi je takođe prikazano kako se od kretnje-vibracije u
svemirskom polju razvija manifestacija kroz involutivne i evolutivne
procese do ispoljavanja svih kosmičkih formi i svih oblika reagovanja,
umova i svesti, i do evolutivne sinteze apsolutne svesti. Svaki oblik svesti i
uma ima svoje zakonitosti postojanja, a svi su oni hijerarhijski holografski
umreženi. Svi oblici umova i svesti do apsolutne, nalaze se u određenoj
evoluciji i sa završetkom svoje evolucije ulaze-transcendiraju u hijerarhisko
stanje višeg nivoa. Oni su takođe na određenom nivou vibracije u
međusobnom spoju i komunikaciji. Sa osvitom ideje manifestovanja osviće i
ideja vremena i prostora. Ideja prostora je beskonačnai istu ograničavaju
dejstva svesti i umova u svojoj sinergiji spajanja i ispoljavanja. Ovde se pod
manifestacijom ne podrazumeva samo kretanje objekata, nego i kretanje
ideja, misli i energija. Svaki oblik svesti ima svoje dimenzije vremena i
prostora. U globalnom polju svesti mogu se hijerarhijski uočiti sledeće vrste
svesti: Apsolutna svest, Kosmička svest i logoidne svesti. Svi procesi u
Kosmosu koji se odvijaju u direktnoj jurisdikciji bilo kojeg oblika svesti,
odvijaju se po zakonima božanske volje u harmoniji bez polarnosti i
dualiteta, i ne mogu izazvati suprotnosti i haos. Uticaji haosa ostvaruju se u
objektivnoj svesnosti i slobodnoj volji.

U objektivnom svetu, čovekovi entiteti ispoljeni su uticajem slobodne

volje, gde vladaju zakoni dualnosti - polariteti. Pod ovim uticajima
indukovan je i um kao hetero - instrument ispoljavanja objektivne
svesnosti. Da bi izrazio sebe u spoljnom svetu, um koristi organe delovanja i
telo putem kojih izražava sebe prema vani: emocijama, gestovima; mislima
koje izražava govorom, pismom, slikama; akcijama kojima izražava sve
svoje stvaralaštvo. Za uspostavljane odnosa sa drugim i okolinom, um
ispoljava svoja čula i obrnuto, kojima spoznaje sebe i okolinu kao objektivni
svet. Tako je čovek u objektivnoj spoznaji ispoljen kao mehanizam
objektivne svesti i za ispoljavanje individualnog objektivnog univerzuma.
Pomoću čula izrastaju forme fizičkog sveta. Da su kojim slučajem čovekova
čula ispoljena da spoznaju svu stvarnost sebe, onda bi on uočio u sebi
Kosmos u malom. Pošto je um indukovan pod uticajem slobodne volje za
ispoljavanje posesivnosti i otpora u dimenziji vremena, to su njegova
ispoljenja suprotna od svesnih. Ukoliko bi se ti uticaji odvijali
nekontrolisano, mogli bi izazvati neravnoteže u čoveku, u društvu, na
planeti, vasioni i kosmosu. Totalna sloboda umova predstavlja haos.

Posesivnost i želja za moći danas su kod zapadne civilizacije su u špici

svoga razvija. Tu su takmičenje, sticanje i eksploatacija uzvišeni kao
stubovi društva i zaštićeni zakonima. Otuda i sva zbrka nesigurnost i
suprotnosti u današnjoj civilizaciji. Da bi u organizaciji objektivnog sveta
umovi mogli koegzistirati, postoje moralne, socijalne, humane i druge
zakonitosti i zakoni, koji ograničavaju slobodu umova i omogućavaju neku
koegzistenciju. Ovaj oblik odnosa u budućnosti će se sve više razvijati.
Čulna umna spoznaja je spoznaja sveta omotača u objektivnom svetu. Iako
mikroskopijom i teleskopijom um ulazi i dubine spoznaje, ostaju krajnje
granice polja i unutrašnjeg postojanja koje nije moguće spoznati bez
unutrašnje intuitivne spoznaje, odnosno bez spoznaje selovitom svešću..
Unutrašnja spoznaja obuhvata unutrašnju puninu celine kao duhovnog. Kao
instrument kontrole destrukcije i haosa koji može da ispoljava um, ispoljena
je takođe funkcija reinkarnacije za entitete sa umom, odnosno božanskom
iskrom. Ovim mehanizmom se usklađuju reagovanja i haotična ponašanja
slobodne volje i uma sa božanskom voljom i svešću.

APSOLUTNA SVEST. Pored rečenog o apsolutnoj svesti, kažemo da je to

stanje bez lokalnosti, bez uzročnosti, bez vremena i prostora, sa
istovremenim prožimanjem svesnošću kompletnog Kosmosa, sa mogućnošću
vizije stanja u svakoj tačci vremena i prostora relativnog Kosmosa, sa
mogućnosti moduliranja svih polja u Kosmosu, i sa mogućnošću pokretanja
svake manifestacije. Svaka posebna svest poseduje stanje odgovarajuće
svesti, stanje postojanja i trajnog mira, harmonije i blaženstva, kao i stanje
težnje za ispoljavanjem. Stepeni ovih stanja su najveći u apsolutnoj svesti.
Apsolutnu svest čini istovremeno i biti i ne biti, praznina, i punina. I pored
svega iznesenog, mi smo svedoci procesa manifestacije i ispoljavanja, a to
znači da i apsolutna svest ima težnju za stvaranjem i ispoljavanjem,
odnosno svojom reprodukcijom iz implicitnog u eksplicitni poredak. Ta
težnja ostvaruje se kroz implicitne i eksplicitne poretke, prvo kroz
ispoljavanje ideje polariteta, ideje vremena, prostora i ideje kosmičke
svesti, a zatim kosmičkog reaktora za ispoljavanje kosmičke svesti i
involutivnih procesa, do ispoljavanja jezgri snaga i arhetipskog oblika
materije, kao i logoidnih svesti. Ovo je ujedno i implicitni oblik Apsolutne
svesti, dok je njen eksplicitni oblik Kosmos i Kosmička svest. Apsolutna
svest uslovljava svojim implicitnim poretkom arhetipne forme u Kosmosu i
ispoljavanje deset kosmičkih snaga koje su uzroci ispoljavanja svih sadržaja
u Kosmosu. Svojim postojanjem i pulsiranjem Kosmos večno emituje svest,
ljubav i druge kosmičke snage u sve tačke kosmosa, i sa istima uslovljava
kompletnu manifestaciju, kroz involutivne i evolutivne procese svih
ispoljenih formi u Kosmosu i vasionama. I Apsolutna svest ima svoju
konačnost, jer je produkt sinergetskog ispoljavanja početnih potencijala
svemira.U kosmičkom kretanju božanskih iskri po kosmičkim zracima u iste
se indukuju simpatetičkom indukcijom pečati božanske svesnosti od strane
Apsolutne svesti i zrake kojom putuju što oblikuje entitet božanskih iskri.
Pošto kostur kosmosa čini 12 kosmičkih zraka to se u božanskim iskrama
ispoljava 12 individualni vrsta kosmičkih svesti o sebi, a iskušavanje svih
tih vrsta individualnih svesnosti u Kosmosu, sintetiše Kosmičku svest u
celini kao ispoljeni oblik Apsolutne svesti. U kosmičkom pečatu kojeg
Apsolutna svest utiskuje u svaku božansku iskru nalaze se inicijalni začeci
12 individualnih vrsta svesnosti koji se ispolje kroz kretanje zracima u
Kosmosu a neki id njih nastavljaju evoluciju kao čovekova humana vrsta na
zemlji. Taj individualni oblik u evoluciji na zemlji opredeljuje čovekovu
individualnu svesnost, a u procesu materijalizacije čovekaoblikuje i par
DNK lanaca koji se ispoljavaju u ćelijama čoveka.

KOSMIČKA SVEST. Kosmička svest iako ispoljeni oblik Apsolutne svesti,

sa naše umne tačke gledišta je implicitni poredak. Kosmos predstavlja prvi
ispoljeni arhetipni oblik života, kroz koji iz implicitnog izvire ispoljavanje u
eksplicitni model koji ispoljava modele reagovanja, zatim modele
reagovanja za ispoljavanje kosmičkih snaga, ispoljavanje kosmičkih snaga
ispoljava modele reagovanja za ispoljavanje stringova i kvarkova,
ispoljavanje samih stringova i kvarkova, i na kraju ispoljavanje logoidnih
svesti i njihovu kosmičku evoluciju. Sve što se ispoljava u ovoj fazi
kosmičkog ispoljavanja pod direktnim je uticajem Apsolutne svesti. Ovaj
eksplicitni proces ispoljavanja iz Apsolutne svesti za nas je implicitni
poredak. U ovome kosmičkom procesu ispoljavanja, ispoljavaju se i stringovi
kao kvantovana snaga koja se putem čvrstog sprega sila zatvara u kruženje
sa svojstvim ispoljavanja mase i gravitacije. Stringovi su preteča materije,
jer tek stringovi sjedinjeni u kvarkove ispoljavaju materiju. Kroz materiju
se ispoljavaju složeniji oblici reagovanja a sa njom i svi oblici logoidnih
svesti. Logoidne svesti su sa našeg gledišta iz uma implicitna stanja za naše
umove. Tek procesi ispoljavanja koji se dešavaju u jurisdikciji logoidnih
svesti, pripadaju sa našeg gledišta eksplicitnom poretku objektivnog sveta, a
to su procesi ispoljavanja i evolucije uma. Upotpunjene ili stabilne jezgre
života kao arhetipi materijalnog ispoljavanja sa mogućnošću složenih oblika
reagovanja i kretanja kroz Kosmos, nosioci su razvoja logoidnih svesti.
Krećući se po određenim kosmičkim zakonitostima kroz Kosmos u trajnoj
emanaciji apsolutne svesti, svaka logoidna svest stiče sposobnosti
reagovanja i individualnu svest o sebi i drugim logoidnim svestima u
Kosmosu, odnosno Kosmičkoj svesti.

Sa završenom kosmičkom evolucijom u Kosmosu, logoidne svesti

prikupljaju gradivne forme i supstancije za ispoljavanje svojih sunčevih
sistema, nalazeći tačku svoje harmonije i ravnoteže u Kosmosu. Logoidni
sistemi sa prikupljenom građom iz Kosmosa u dostignutoj ravnotežnoj tačci,
revolviraju oko tačke centra Kosmosa (lokacija središta Apsolutne svesti) i
počinju ispoljavanje svojih sunčevih sistema odnosno vasiona. Uslovljavajući
ispoljavanje sunčevih sistema počinje za nas da se poljavljuje eksplicitni
poredak, odnosno za nas objektivno ispoljavanje.

LOGOIDNA SVEST. U svojoj evoluciji u kosmosu individualna logoidna

svest stekla je svesnost svih 12 logoidnih zraka i sa apsolutnim pečatom u
sebi stekla je Kosmičku svest Logoidna svest induktivno je nasledila
atribute apsolutne svesti uz manju kapacitivnost, ograničenja u stvaranju,
ali sa mugućnošću uslovljavanja evolucije u svojoj vasioni. Sakupivši svojom
snagom i obrtnim momentom forme - građu za svoj sunčev sistem, logoidna
svest pristupa procesu uslovljavanja i ispoljavanja svoje vasione i svega
manifestovanog u vasioni. U fazi svoga kosmičkog ispoljavanja logoidna svest
je stekla kosmičku svest i svest o sebi. Ona je to iskustvo sticala uz stalno
prisustvo jezgra svoje snage - materijalne čestice i Apsolutne svesti, pa je
pored svesti stekla i sve moći snage. Ono što logoidnoj svesti nedostaje u
njenoj evoluciji jesu iskustva reagovanja u stvaranju i ispoljavanju
objektivnog-materijalnog sveta. Taj oblik svesti logoidna svest stiče u
ispoljavanju naše vasione i čoveka. Sa sticanjem iskustva reagovanja
ispoljavanja svih formi i objekata u vasioni, ona i sama zadobija objektivnu
svest. Ispoljavanju planeta prethodi ispoljavanje određenih formi snaga
putem evolucija rojeva božanskih iskri koje oblikuju vasionske zakone i
forme i sadržaje planeta i sunčevog sistema.

Podsvesni arhetip Kosmosa logoidnoj svesti je inspiracija za ispoljavanje

vasione. Arhetipske slike jezgri života koje je privukla logoidna svest na
putu kroz Kosmos su osnove sinergetskog ispoljavanja ljudi. Taj arhetipski
otisak jezgre života u Kosmosu su forme duša - božanskih iskri koje ulaze u
manifestujuću vasionu. Obzirom na mesto i uslove svoga nastanka, ove
božanske iskre imaju kosmičko poreklo i jurisdikcije Apsolutne svesti.
Prema tome, sama božanska iskra jeste oblik svesti koja ulazi u
manifestaciju u vasioni. Jezgro života kao večni izvor snage ostaje u
kosmičkom stanju postojanja, a samo njegov arhetip svesti ulazi u
manifestaciju vasione i svoje ispoljavanje. Božanska iskra u sebi ima svest o
svom kosmičom nastanku, ali nema svest o ukupnoj kosmičkoj manifestaciji
i svest o objektivnom ispoljavanju. Ulazeći u matricu i jurisdikciju
ispoljavanja logoidne svesti, ona biva uslovljena logoidnom svešću, uz
istovremenu inverznu indukciju ega kao drugog polariteta logoidnom
uticaju. Taj entitet logoidne prirode je individualnost i njena je sposibnost
istinito viđenje i emanacija ljubavi, a njen oblik reagovanja je svedočenje u
evoluciji njenih ličnosti i umova. Pošto ego kao rezultat inverzne indukcije
ima osobine suprotne indivudualnosti, nema svest o celini nego o sebi i
svojoj odvojenosti, sa osobinama posesivnosti i odbijanja i gradnje svoga
univerzuma. Sa ispoljenim ovim atributima u našoj vasioni nastaje faza
ispoljavanja objektivne svesti.

SVEST OBJEKTIVNOG ISPOLJAVANJA. Iz procesa uspostavljanja osnosa

između individua, uspostavlja se novi oblik reagovanja kao slobodna volja.
Ego sa slobodnom voljom ispoljava čula kao svoje senzore za prikupljanje
utisaka iz spoljnjeg sveta, i sa tim utiscima ispoljava mehanizam uma kao
instrument za spoznavanje objektivne svesnosti i internu gradnju svoga
univerzuma. Ličnost u umu uspostavlja svoje ciljeve koji predstavljaju
jednu stranu polariteta. Uspostavljanjem cilja kao jednog pola, u umu se
indukuje i njemu suprotan pol. Između ličnosti i cilja stvara se tenzija
punjena mislima i emocijama, i ta energija ličnosti služi za postizanje cilja.
Sve otpore na putu postizanja cilja um lageruje pod suprotni polaritet, i on
tim dobija snagu. Kada se cilj ostvari, prestaje tenzija i nastupa smirenost i
osećaj sreće. Pošto je drugi polaritet skupljao suprotne indukovane snage,
on sada ima veliku snagu privlačenja ličnosti i ona kreće u vremenu ka
suprotnoj strani polariteta, i tako nastaje klackanje između polariteta uma,
a sa tim i sticanje iskustava svih vrsta reagovanja u objektivnoj svesnosti. U
ispoljavanju slobodne volje težište je u uticaju negativne sile haosa i
njegove anti svesti, pa i čitavo objektivno ispoljavanje ima negativan
predznak slobodne volje u odnosu na ispoljavanja ostalih oblika svesti, zbog
čega i jesu ispoljeni procesi reinkarnacije za ljudski rod za potrebu
usklađivanja sa logoidnom svešću. Čovekovo telo je sedmostruki hardver sa
sedam formi omotača i sa sedam vrsta softvera (umova i svesti).
Razumevanje hardverske i softverske strukture tela i njhovim unificiranjem
u jedinstveno funkcionisanje zadatak je naše evolucije. Objektivna svesnost
odražava odvojeno posmatrača, posmatranje i posmatrano. Razvojem
unutrašnje intuitivne svesnosti, čovek oseća i spoznaje stapanje u jedinstvo
sebe tri navedena poimanja. To svojstvo ispoljavanja iz celine tri pojmovna
i objektivna svojstva, i ulaska i stapanja u celinu tih pojmova i objekata,
govori nam o prirodi eksplicitnih i implicitnih poredaka u ukupnoj
manifestaciji. Taj dinamizam prati svaki um i svaki oblik svesti. Kada bilo
koja svest, pa i Apsolutna, završi svoju evoluciju i manifestaciju, postaje
svesna sebe i svoje unutrašnje težnje koja je pokreće na manifesovanje.

Globalna šema manifestacije i kosmičke reprodukcije može se prikazati na sledeći

način:

APSOLUTNA SVEST

Ideje polariteta

postojanje..............................................................ne postojanje

vreme.....................................................................ne vreme

prostor....................................................................ne prostor

energetsko polje svemira.....................................polje svesti Apsoluta

Manifestacija
 Kosmos Apsolutna svest

Kosmičke sile

Materija

Božanske Iskre

Logoidne svesti

Snage

Vasiona Logoidna svest

Materija

Božanske Iskreno,

Snage

Planete

Čovek Individualnost

Snage

Materija

Ego

Um Individualnost

Ličnost

Polariteti
Memorija

Sposobnost reagovanja

Želja

Strah

Patnja

Zadovoljstvo

Logoidna svest

Vasiona

Kosmička svest

Kosmos

Apsolutna svest

Svest ima težnju za ispoljavanje formi do materijalizacije, a um sa

čovekom je vrhunac mogućnosti objektivnog materijalnog ispoljavanja. Tek
sa svim iskušenim oblicima reagovanja materijalnog sveta, počinje
transcendiranje umova i svesti do jedinstva u apsolutu. Svi ovi prosesi
relativnog stvaranja i ispoljavanja predstavljaju čudesnu igru ispoljavanja
svesti i sudbine čoveka. Čovek ih mora spoznati i razumeti da bi ih
transcendirao i time prevazišao relativnosti svoga postojanja. Obično je
čovek u zabludi da se može preskakati u evoluciji, želeo bi da se za čas
nađe na kraju evolucije. Samo koraci spoznavljanja sposobnosti reagovanja
napravljeni u procesima reinkarnacije prošlih života, osnova su daljag
koračanja u tekućem životu. Ono što je moguće je da se mogu zgusniti
iskustva, spoznaja i razumevanje, kao i prenos simpatetičkom indukcijom
onih koji su spoznali, i na taj način ostvariti relativno brži napredak.

Iz ovih prikaza vidimo kako iz implicitnih poredaka izranjaju eksplicitni

poretci, i kako se po holografskim principima eksplicitni poretci unificiraju u
implicitne.
 Po okončanju evolucije u ekspicitnom poretku svi entiteti pa i poretci se
unificiraju u svoje implicitne poretke na holografskim principima (relativne
igre večnih postojanja).

V PUT DO UMA
U prethodnom izlaganju videli smo osvit uma koji predstavlja sposobnost
reagovanja i memorije i mehanizam spoznaje objektivne svesnosti.
Sposobnost reagovanja aktuelnog uma obuhvata mogućnot stvaranja
mentalnih slika i njihove sinteze sa emocijama u utiske, kombinaciju utisaka
i sintezu novih utisaka (što nazivamo sinergijom uma), analizu utisaka i
njihovo sortiranje po sličnisti i skladištenje u memoriske mape, a poseban
deo sposobnosti reagovanja čini mehanizam donošenja odluka, odnosno
ličnost. Ovaj deo uma kao mehanizam reagovanja, ispoljio se u procesima
ispoljavanja slobodne volje.

Prvi oblici reagovanja su ispoljeni pokretanjem svesti u inertnom polju

svemira, što je za posledicu imalo kompenzacije i kvantiranje polja snaga.
Emanacijom ljubavi i svesti od strane Apsolutne svesti u polju Svemira javila
su se reagovanja kao početak manifestacije apstraktnog. Svi tokovi odnosno
kretanja izazivaju reagovanja okolnih polja i indukovanje novih polja.
Kompenzacije i secišta polja izazivaju reakcije, i kompenzovanja polja u
tokove sila. Tokovi sila na bliskim rastojanjima izazivaju nove indukciske
reakcije i nove sile. Kombinacijom svih tih zakonitosti reagovanja
ispoljavaju se sposobnosti reagovanja i polariteti koji su pratilac svih oblika
ispoljavanja i sinergije.

Svako kretanje polja, njihovi preseci i kompenzacije izazivaju

ispoljavanje snaga - sila. Svako kretanje sila indukuje nova polja. Kretanje
sila na subkvarkovskim rastojanjima indukuje nove sile. Memoriju čine
tragovi kretanja svesti, uma, snaga i objekata u određenim poljima.
Nastanku reakcije uma prethode oblici ispoljavanja uma u životinjskom i
biljnom svetu, kao i oblici reagovanja u ispoljavanju molekula, atoma,
protona, kvarkova do stringova. Sve ove pojave vuku svoje korenje iz
prvobitnih potencijala Svesti i reagovanja i Potencijala inercije i anti svesti.
Evoluciju čovekovog uma opredelio je novi način reagovanja između
individua a to je slobodna volja. Do pojave slobodne volje individue su
sledile logoidnu volju. Slobodna volja otvara mogućnost samostalnog
odlučivanja svake jedinke. Mehanizam uma nastao je inverznom indukcijom
svesti kao dualni mehanizam za spoznaju objektivne svesnosti sa svojstvima
posesivnosti i odbijanja. Um kao virtuelni entitet posledica je ispoljavanja
memorije kao tragova kretanja iz prošlosti i apstraktnih planoai zamišljenih
ideja u budnućnosti, što odgovara reinkarnaciskom planu novog ispoljavanja
ličnosti. Prema tome um je virtuelni entitetkoji operativno djeluje u
pdimenzijama prošlosti i budućnosti, dok sadašnjost individualnoj svesnosti
i postojanju u večnosti. Prvi polariteti su Svest i sposobnost reagovanja i
Polaritet svemirske inercije, a zatim oni koji prethode manifestaciji su
polje Svemira i polje Apsolutne svesti. Mehanizam Kosmosa satkan je od, za
nas apstraktnih, kretanja polja i snaga i sposobnosti reagovanja. Na bazi
polariteta polja i sposobnosti reagovanja ispoljavaju se snage, a zatim i
stringovi kao preteče materijalnih izraza. Sinergetskim kombinacijama
polarizovanih polja i sposobnosti reagovanja ispoljeno je svih deset
kosmičkih sila koje su osnovica ispoljavanja svega u svim svetovima
postojanja.

Sposobnosti reagovanja, polariteti i ispoljene kosmičke sile, uzrok su

ispoljavanja svih struktura objektivnog postojanja od stringa preko kvarka,
elektrona, neutrona, atomskog jezgra, atoma, molekula i svega ispoljenog.
Sposobnost reagovanja do ispoljavanja molekula imala je jedan karakter, a
sa ispoljavanjem ćelije sa životnom snagom dobila je novi karakter.

Razvijanjem biljnog i životinjskog sveta razvijala se i sposobnost

reagovanja, da bi novi skok bio ostvaren sa čovekovom vrstom i sintezom
božanske iskre sa genetskim polaritetima muškog i ženskog.. Taj novi skok
izazvala je nova vrsta reagovanja ispoljavanjem slobodne volje. Slobodna
volja se ispoljila iz međusobnog delovanja individua. Individualnost nije u
umu. Ona je u drugoj dimenziji i u engramu duše nastala direktnom
indukcijom kosmičke svesti, i u odnosu je sa logoidnom svesti, a svedok je
delovanja uma i uslovljava razvoj uma. Ličnost je inverzna individualnosti i
funkcioniše sa operativnim svesnim umom. Ona je trajni svedok ispoljavanja
uma, i arbitar u ispoljavanju novih ličnosti u procesima reinkarnacija.

Obzirom na razvoj uma, njegove frekvencije i načine ispoljavanja u

raznim dimenzijama, možemo ga iskazati u više oblika i to: fizičko
ispoljavanje, eteričko ispoljavanje, astralno ispoljavanje i mentalno
ispoljavanje. U procesu ispoljavanja ovih vrsta reagovanja, u čoveku su
ispoljene i četiti telesne forme sa spoljnim izgledom fizičkog tela, i sa
suštinski različitim supstancijama i to: fizičko telo, eterska forma-telo,
astralna forma-telo i mentalna forma-telo. Fizičko ispoljavanje uma
obuhvata sposobnosti reagovanja na nivou životinje, i u njemu napetost i
dinamiku ostvaruju instinkti. U eterskom telu napetost izazivaju posesivnost
i odbijanje i one daju dinamiku ovom telu i čoveku. U astralnom telu
napetost daju emotivni utisci i želje, i ono je skladište emotivnih utisaka od
početka ispoljavanja slobodne volje. Mentalna forma-telo je strukturirana
od ideja i misli i skladište je mentalnih utisaka od početka formiranja uma
do tekućeg trenutka, kao i programa utisaka koje očekuje razvoj uma.

Kada ličnost iskusi postojanja i sve mogućnosti reagovanja u svim

navedenim telima i ispuni očekivani program razvoja uma koji je u
individualnosti, onda se ličnost i individualnost stapaju i dosežu stanje
logoidne svesti. Ličnost je operativna sposobnost reagovanja nastala
indirektnom indukcijom logoidne i individualne svesti, koja nije svesna
svoga nastanka i ima utisak posebnosti i nezavisnosti sa težnjom stvaranja
svoga univerzuma. Sa takvim stavom ona je u umu i koristi mehanizme uma.

Memorija predstavlja tragove - otiske koje iza sebe ostavljaju u poljima i

medijima sve vrste kretanja od ideja, misli, snaga do objekata. Memorije
mogu da se skladište u energijama, u genima, u materiji i u kosmičkom
eteru - prani. Zavisno o vrsta memorija, njihove namene i svrhe, kao i
medija u kome se skladište, one imaju trajanje od nekoliko sekundi do
večnog trajanja. Memorija daje kontinuitet u nastajanju i postojanju uma.

U svojim saopštenjima ne koristim termin duh pošto on obuhvata veoma

široko poimanje u oblasti ispoljavanja uma i svesti. Čitavo polje pete ravni
strukturirano je sadržajima duha i duhovnim oblicima. U nas se čak
izjednačava um i duh. Um jeste oblik duha kao i svi emotivni i mentalni
sadržaji koje proizvodi um. Pošto postoje mehanizmi i termini u oblasti
stvaranja i ispoljavanja u našem jeziku, i određeni su odgovarajućim
svojstvima da ih možemo shvatiti i upoznati, te iste termine i mehanizme
zato i koristim.

VI. ISPOLJAVANJE UMA

Po vremenu nastanka i načina ispoljavanja uma i lociranja memorija,
kompletne sadržaje uma možemo grupisati u tri grupe i to: nesvesne,
podsvesne i svesne sadržaje uma.

Nesvesni sadržaji obuhvataju sposobnosti reagovanja i utiske iz

kosmičkog puta ispoljavanja jezgri života (materijalnih čestica) i božanske
iskre do ispoljavanja fizičkog tela, odnosno do početka ispoljavanja
slobodne volje i uma čoveka. Te sposobnosti reagovanja i utisci ugrađeni su
kao automatizmi u gene i prenose se genetski na potomstvo. Ustvari,
sinergetskom kombinacijom gena ispoljava se novo - novi čovek.

Labaratorijskom kombinacijom i izmenom gena, danas se mogu stvarati

novi entiteti i time se potvrđuje da čovek teži svojim stvaralaštvom u
objektivnom svetu da se približi božanskim mogućnostima u materijalnom
ispoljenju. Ispoljavanje nesvesnog uma je automatizovano i obezbeđuje
ispoljavanje i funkcionisanje čovekovog tela na bazi genetske memorije i po
utisnutim programima logoidne svesti.

Sadržaji podsvesnog polja uma obuhvataju sposobnosti reagovanja i

utiske koji su nastali u procesima ispoljavanja čovekovog uma pod uticajem
slobodne volje, kao i u procesima prethodnih inkarnacija, do tekućeg
života.

Sadržaji svesnog uma obuhvataju sposobnosti reagovanja i memorisane

utiske iz tekućeg života.

Pošto svesni i podsvesni um određuju čoveka kao posebnu vrstu, i pošto

isti čine kariku u dostizanju svesti, to će biti i posebno razmotreni.

U božansku iskru, odnosno dušu čoveka, logoidna svest modulira

direktnom indukcijom program evolucije ispoljavanja objektivne svesnostiu
formi individualnost koja ima božanski oblik reagovanja, i u ulozi je
svedoka i programatora ispoljavanja svih ličnosti u objektivnom životu uma i
čoveka. Istovremeno, logoidna svest u dušu inverznom indukcijom utiskuje
drugi polaritet - ego, čija će uloga biti ispoljavanje uma kao mehanizma za
ispoljavanje objektivne svesti kod čoveka. Za ispoljavanje ovih novih
mehanizama reagovanja potrebna je i nova dimenzija ispoljavanja. Pošto
svest i individualnost operišu u sadašnjosti (večnoj sadašnjosti), a um je
njima inverzan, to je i odgovarajuća dimenzija potrebna za ispoljavanje
uma ortogonalna na sadašnjost: to su prošlost i budućnost, odnosno vreme.
Tako je vreme ispoljeno kao dimenzija za kretanje i ispoljavanje uma.
Utisci uma se memorišu u vremenu i prostoru. Tako prošlost postaje baza
memorija odigranih utisaka, a budućnost postaje baza očekivanih utisaka. Iz
ovoga zaključujemo da um funkcioniše sa bazom vremena prošlosti i
budućnostii na memoriji koja je relativni oblik postojanja.. Prema tome, um
je idejno predodređen za dualno shvatanje i razumevanje i manifestovanje
u vremenu prošlosti i budućnosti (imaginarno postojanje). Samim tim i
kompletna građa uma je dualna, gde vreme ostaje dimenzija ispoljavanja
svake osobine, od najpozitivnije do najnegativnije, i od prošlosti do
budućnosti.

Um čoveka se počeo ispoljavati ispoljavanjem slobodne volje između

individualnosti. Individualnosti sprečene u evoluciji, počele su da troše
svoju energiju u uspostavljanju međusobnih odnosa. Bez međusobnih
odnosa, individualnosti su bile u nekoj vrsti kolektivne svesti, a zatim su
počele između sebe zauzimati gledišta. Ta gledišta su pretstavljala
određene mentalne slike i relacije. Uspostavljanjem tih međusobnih
relacija, stanje kolektivnog ja prenosi težište na ja sam, pri čemu se
ispoljava novi oblik reagovanja - ličnost.

Baza razvija oblika reagovanja ja sam indukovana je inverznom

indukcijom logoidne svesti u obliku ega. Ego postaje centar objektivnog
ispoljavanja i on uslovljava ispoljavanje uma kao operativnog organa
opažanja i ispoljavanja objektivnog sveta i svesnosti. Kako se sada svaka
ličnost oseća kao posebnost i nezavisna, odnosi između njih se počinju
razvijati kroz nametanje svojih gledišta ili odbijanje gledišta drugih.
Nametanje gledišta od jedne ličnosti i pružanje otpora tom nametanju od
strane druge ličnosti, unosi emocije i impregnira gledišta i stavove
uspostavljene između individua. Tako uspostavljena gledišta u svakoj
ličnosti formira građu uma i umove - u jednoj sa stavom nametanja, u
drugoj sa stavom opiranja. Upravo te akcije nametanja i odupiranja stvorile
su mehanizam uma kao sintezu mentalnog i emocionalnog. Svaki poraz u
nametanju volje izaziva patnju, a svaki uspeh izaziva zadovoljstvo. Patnja
izaziva želju da se izbegne bol, a zadovoljstvo izaziva želju da se isto
ponovi. Ove suprotstavljene želje su motivatori kretanja uma. Kao što
vidimo, i ovde imamo na delu dve suprotstavljene sile (nametanje i
odbijanje) i dve indukovane snage (patnje i zadovoljstva). Ovaj mehanizam
nije ništa drugo nego čvrsti spreg sila uma. Sa razvojem uma ovaj momenat
jača i ubrzava se uz izazivanje sve većih patnji i zadovoljstava. Kada ličnost
utvrdi svoj cilj, um istovremeno indukuje suprotni (negativni) polaritet od
cilja. Utvrđujući određeni cilj, ličnost u umu izaziva tenziju između sebe i
cilja što služi kao snaga za put do cilja. Sve pozitivne utiske na putu do cilja
ličnost memoriše oko cilja, a sve negativne utiske ličnost memoriše oko
negativnog indukovanog cilja. Neke vere pa i neke kulture uzimaju ovako
ispoljenu ličnostkao večni entitet , što je greška i izaziva konfuziju u
razimevanju i transcendiranju relativnih forni umnih i svesnosnih entiteta.

Kada se gledište koje se nameće od strane jedne individue prihvata od

strane druge individue, relacije se ne pune emocijama i ne formiraju se
utisci, odnosno ne dodaje se sadržaj uma. Na taj način građa uma se
popunjava u relacijama između ličnosti, i ličnosti i okoline.

Upravo taj mehanizam ispoljavanja mentalnih slika i njihovo punjenje

emocijama, ispoljilo je mehanizam uma kao sintezu mentalnog i
emocionalnog. Emocije predstavljaju snagu i one povezuju mentalno sa
fizičkim telom. Snaga je ćelijski proizvod u ljudskom telu, a mentalno
pokreće emociju koja mobiliše telesne snage i one se odražavaju kroz
razne oblike emocionalnih ponašanja. Tek mentalne šeme ispunjene
emocijama daju snagu uma i njegovo istrajavanje. Možemo reći da ustvari
um predstavljaju mentalne šeme reagovanja ispunjene emocijama. Već smo
pomenuli, um je uzrok ispoljavanja mentalnog tela, astralnog tela,
energetskog tela i materijalnog tela. Sva ova tela se prožimaju, i sinergetski
ispoljavaju čoveka u sadašnjosti koji je funkcioniše sa umom.

Čišćenje uma i tela u procesu smirivanja uma, nije ništa drugo nego
pražnjenje mentalnih šema od emotivnih naslaga i transcendiranje
pojedinih nivoa uma.

Kada se rodi, dete sa sobom donosi genetski nesvesni deo uma i čulne
sposobnosti preko kojih spoznaje okolni svet i formira svesni um.
Istovremeno, njegov se um formira u ambijentu odraslih umova, koji ga
takođe uslovljavaju. Umovi se formiraju samo kroz jedan prozor viđenja
čulnog objektivnog sveta. To viđenje je nepotpuno, sa jedne strane zbog
ograničenih prijema čulnih organa, a sa druge strane što je stvarno
postojanje višestruko složenije od samo fizičkog tela. Čulna sposobnost
prijema je ograničena (viđenje samo makro veličina, čujenje samo
određenog broja decibela, draženje samo određenih ukusa, dodir samo
određenih struktura i temperatura, mirisanje samo određenih veličina i
vrsta emanacija). Čula su omeđena u konstrukciji obimom opažanja, i za
opažanje spoljnih utiska, ona nemaju mogućnosti spoznavanja kroz druge
prozore spoznaje eteričkih, emocionalnih, mentalnih i duhovnih dimenzija
ili svetova postojanja, pa samim tim ni celovitosti postojanja.

Svojom sposobnošću reagovanja i razlučivanja, um oblikuje i klasira

umne utiske po kvalitetu, kvantitetu, značenju i meri, i iste skladišti kao
memoriju u prostorno vremenske mape uma, kako bi ih mogao koristiti u
sinergiji ispoljavanja uma. Svoje tekuće utiske um uvek kombinuje sa
memorijom utisaka iz prošlosti i očekivanim utiscima mašte iz budućnosti.
Na taj način um sinergetski ispoljava svoje postojanje i svoj univerzum. Um
po svojoj prirodi ispoljava - hetero ( razlikovanje , razdvaja, udaljava),
nasuprot stvaranju jedinstva koju ulogu ima svest.. On stalno pravi svetove
u svetovima, dok ne otkrije relativnost u postojanju, i onda počinje
kretanje ka svesnosti i jedinstvu. Koliko um ide u hetero i razdvajanje
pogledajmo u jezicima. Od intuicije i božanskog, u kome je komunikacija
bez zvučna, um ulazi u delanje i stvaranje novih glasova i reči kao i jezika,
koji se stalno razlikuju i međusobno udaljavaju i vode u međusobno
nerazumevanje. Svedoci smo koliko se u kratkom periodu formira novih
nacija i novih jezika. Za sva ta cepanja, razdvajanja, suprotstavljanja,
izolacionizam, um nalazi opravdanja u stvaranju bogatstva raznovrsnosti,
koje vodi do besmisla, da bi tek u besmislu počeo da se orjentiše i traži
smisao u jedinstvu. Ko danas ne oseća potrebu za jedinstvenim jezikom, da
bi mogao komunicirati sa celim svetom i biti slobodan? Ko u sebi ne oseća
težnju za svesnom komunikacijom? Jezik je instrument objektivizacije i
hetero i on udaljava od transcendencije. Koliko treba čoveku da osvesti i
uspostavi mehanizme pretvaranja ideja u misao, izražavanje misli putem
govora ili pisma, kao sadržaja razumljivih drugom? Uporedimo to sa genom
koji je proizvod svesti i koji u sebi ima svu memoriju, sve utiske i sve
instrukcije za ispoljavanje i funkcionisanje određenih struktura i sistema u
čoveku; analogno tome možemo uporediti moć uma i moć svesti kao
stvaraoce pomenutih relacija.

Univerzumi različitih umova nisu isti ali su slični, jer se svi umovi
ispoljavaju u matrici logoidne svesti koja umovima uslovljava mogućnosti i
granice ispoljavanja. Nagomilani utisci po sličnosti se osnažuju, i mogu imati
veliki uticaj u relativnom životu. Sortirani utisci u polaritetne suprotnosti
imaju snagu privlačnosti i zaglavljivanja ličnosti u trajnija kretanja između
polariteta (ponekad i čitav život). Iz ovoga se da zaključiti da um nastaje iz
odnosa nametanja i odupiranja. U suštini, um je nastao iz opiranja i dualnih
promena. On ispoljava otpor i inerciju negativnog mehanizma slobodne
volje i usmerava u destrukciju i haos, ali je nosilac ispoljavanja objektivne
svesti i put je iskušenja raznih oblika reagovanja u našem objektivnom
postojanju. Zato se um mora iskušavati dok se ne prevaziđe. Mehanizam
uma je analogan klatnu na satu gde potencijal snage jedne strane prelazi u
potencijal snage druge strane.

Mehanizam ličnosti je sklon uglavljivanju u kretanje od jednog do

drugog ekstrema-polariteta. Na klatnu uma postoji ravnotežna tačka i ona je
na prelazu između prošlosti i budućnosti, odnosno u sadašnjosti. Ovo je
ujedno i kontaktna tačka za mogućnost uvida sa svešću. Proces dovođenja
uma u tačku ravnoteže je proces smirivanja uma i svođenje uma na
sadašnjost. Čim um ne može da se kreće u svojoj postojbini vremena on se
zaustavlja, a svesnost se pojavljuje u večnoj sadašnjosti, i mi se
manifestujemo u dimenziji svesnosti. Ove činjenice nam govore o
iluzornosti uma koji svaki zasebno gradi svoj univerzum na bazi čulnih
opažanja i memorije utisaka ispoljavajući vreme kao dimenziju svoga
postojanja i ispoljavanja. Ako se prihvataju drugi onakvi kakvi jesu i stanja
kakva su, ne formira se um i ostaje nam da osvestimo stare nagomilane
naslage uma, ili iščistimo takve sadržaje i otvorimo prostore ispoljavanja
individualne svesnosti u čovku..

Posao promene ili čišćenja uma nije nimalo lak. Čulnim umom prirodno
nisu spoznatljiva druga stanja postojanja čoveka, a umna spoznaja je
dominantan način u ovo vreme. Sve vere-religije su svesne toga, i one su
svojim pristupom gradile metod umerenosti, morala, nesebičnosti,
odricanja, ishrane, molitve i predaje, i verovanja u Boga u svim trenucima.
Pošto i sveštena lica žive okružena umovima ljudi, i sami su prihvatali
odnose i formalizovali se u okolini, i nisu ubedljivo svojim delima dokazivali
ono što govore.

Savremeno društvo je mikroskopima i teleskopima ušlo duboko u

spoznaju mikro i makro sveta, i neminovno mu se otkriva spoznaja
relativnosti postojanja. Sa druge strane, u svetu je otkriveno toliko metoda
umirivanja uma i tela, zaustavljanja i transcendiranja uma, da su retki ljudi
koji na taj način ili slučajno nisu imali iskustva iz drugih dimenzija ili
svetova postojanja. Lična iskustva na ovome planu su najveći podsticaj za
promene na putu razumevanja i bogospoznaje.

Vidimo da je um jedan virtuelni relativni mehanizam koga možemo

upoznati i koga možemo menjati i razvijati, gde u krajnjem slučaju možemo
ostvariti jedinstvo ličnosti i individualnosti i obezbediti funkcionisanje
čoveka sa punom svešću. Ulazeći u procese unutrašnje spoznaje, um
bogatimo iskustvima duhovnog sveta i činimo ga potpunim u funkcionisanju,
integrišući ga sve više sa svešću.

VII SVESNI I NESVESNI UM

Ako promatramo um kao sposobnost reagovanja i memoriju, onda on vuče

tragove reagovanja i svesnosti od kosmičke manifestacije i ispoljavanja
božanske iskre, odnosno naše duše, do dana današnjeg. Obzirom na način
skladištenja memorije i način funkcionisanja uma, udomaćena je njegova
podela na svesni um i nesvesni um. Čini se još praktičnijom njegova
klasifikacija na svesni, podsvesni i nesvesni um. Nesvesni um bi obuhvatao
utiske i sposobnosti reagovanja do faze ispoljavanja slobodne volje i
čovekovog uma. Ti utisci i sposobnosti reagovanja našli su svoje mesto u
genima i podložni su razvoju u automatici ispoljavanja nesvesnog uma u
čoveku. Otisci sa reagovanjem su holografski strukturisani u ćelijama čoveka
i ispoljavaju se kroz razvoj ćelija i funkcionalnih organa u čoveku. Preko sto
milijardi ćelija u čovekovom organizmu skladno funkcioniše pod upravom
kolektivnog nesvesnog uma ispoljavajući svu složenost čoveka i regenerišući
više milijardi ćelija svakog dana. Na svu sreću, tu slobodna volja nije unela
pojedinačno odlučivanje. U ispoljavanju svoga univerzuma svesni um ima
težnju da sve dublje ulazi u unutrašnje spoznaje, tako da je već ovladao
genetskom strukturom i informatikom gena, te je na pragu da izmenom
gena i njihovim kombinacijama stvara nove organizme.

One utiske koji su nastali sa ispoljavanjem slobodne volje i ličnosti, pa

do rađanja u ovom objektivnom životu, možemo smatrati podsvesnim
umom. Sadržaj utisaka ovoga uma je bliži zahvatima od strane ličnosti koja
ih kombinuje sa tekućim utiscima i ispoljava nove sadržaje uma. Ovi utisci
su memorisani u strukturi čovekovih formi-tela.

Svesnim umom nazivamo um sa utiscima stečenim u tekućem životu, sa

ličnošću kao sposobnošću reagovanja, i sa memorijom smeštenom u umu i
nervnom sistemu. Navedene granice podela u umu su relativne i svi sadržaji
i sposobnosti reagovanja mogu biti prevedeni u svesni deo uma, kada
isčezavaju polariteti i dinamika uma i nastupa stanje svesti. Kroz funkciju
uma individualnost se bogati svim oblicima reagovanja iz iskustva
objektivnog sveta. Individualnost usmerava um u iskušavanje svih oblika
reagovanja u objektivnom svetu do dostizanja nivoa logoidne svesnosti.

Spoznaja iznutra, odnosno intuitivna spoznaja kroz četiri forme umnog

ispoljavanja i tri forme ispoljavanja duhovnog sveta, obuhvata ostale
prozore celovitog sagledavanja, odnosno ostalih šest svetova postojanja.
Otvaranjem svih sedam prozora ostvaruje se potpuna holistička spoznaja
postojanja i svi oblici umova i svesti. Ako svest aproksimiramo kao znanje
onda ona ima svoju širinu u objektivnom spoznavanju tela i svoju dubinu
kroz duhovnu spoznaju svih nivoa postojanja.

Dostignuta kolektivna svest čovečanstva, i spoznajne mogućnosti spolja i

iznutra dozvoljavaju primenu metoda holističke edukacije deteta od
rođenja do završetka života. To znači da dete treba edukovati o svoj
složenosti postojanja uz paralelno negovanje unutarnje intuitivne spoznaje.
Takvim obrazovanjem razvijalo bi se biće sa svim svojim potencijalima,
razvijao bi se holistički čovek i holistički svet sa punim kapacitetima svesti.
Ti procesi se ne otvaraju trenutno nego kroz dugo vreme, ali je vreme da
se sa tim počne, jer postoje uslovi. Prvo je potrebno vršiti edukaciju
odraslih, da bi oni to prenosili deci.
 VIII PROSVETLENJE
Proces prosvetljenosti je stanje relativne osvešćenosti koje započinje
intuitivnim uvidima u stanje postojanja viših dimenzija uma, i zatim
dostizanja viših nivoa svesti (logoidne, kosmičke, do apsolutne svesti).
Spoznavanje sebe obuhvata dva mehanizma i to: um za spoljašnju spoznaju
i individualnost sa intuicijom za unutrašnju spoznaju. Oba ova entiteta
nalaze se u čoveku i otvaruju se, prvi kroz sticanje objektivne spoznaje, i
drugi kroz sticanje intuitivne spoznaje. Ovaj mehanizam možemo smatrati
analogno šestim čulom koje otvara treće oko za spoznavanje duhovnog
sveta. Prvi mehanizam je posledica preslikavanja logoidne svesti u
vremensko prostornu dimenziju objektivne svesti u našoj vasioni kao u
ogledalu. Za objektivnu spoznaju u ovoj dimenziji bio je potreban
mehanizam uma koji smo u predhodnom tekstu objasnili. Formativno
postojanje javlja se u više dimenzija, ali su mehanizmi spoznaje različiti.
Međutim, postoje faze u evoluciji čoveka kada može koristiti oba
mehanizma naizmenično, a takvo njegovo stanje nazivamo prosvetljenjem.
Mehanizmi čulne spoznaje i um su neophodni za život u objektivnoj svesti
da bi se stekle sve sposobnosti reagovanja ove dimenzije postojanja, i da bi
se mogli vratiti u jedinstvo svesti.

Nauka je počela da se razvija kao instrument čulne spoznaje, i stvorila je

telo navika koje nauku dogmatizuje. Međutim, sve dubljom spoznajom
nauka dolazi do granica nastanka fizičkog sveta i spoznaje relativnosti
postojanja i višedimenzionalnosti svetova postojanja.Pred njom se otvaraju
pitanja na koja ne može odgovoritimogućnostima objektivne spoznaje, a
odgovori na isto se nalaze u dimenzijama duhovnih spoznaja. Nauka okorela
u navikama, teško otvara vrata intuitivnoj spoznaji. Međutim, došlo je
vreme kada sve veći broj naučnika koristi intuitivnu spoznaju i analogije, i
pitanje je dana prihvatanja i ove metode kao oficijelne.

Filozofija je nastala iz potrebe izmirenja i integracije mehanizma čulne

spoznaje i mehanizma intuitivne spoznaje. Na istoku se filozofija više
priklanjala religioznoj, odnosno intuitivnoj spoznaji, dok je na zapadu bila
sklonija umnoj, odnosno naučnoj spoznaji. Ni na jednoj strani nije
prihvaćen srednji put jednakog respekta i jednog i drugog prilaza.

Um je i od načina spoznaje stvorio dva polaritetna prilaza, opirući se

transcendiranju istih i ulasku u stanje svesti. Kada već postoje duboke
spoznaje o relativnosti dostignute naučnim putem, i relativnosti oblika
svesti i uma i višedimenzionalnosti svetova postojanja opaženih intuitivnim
spoznajama, pravo je čudo da se ne prihvata oficijelna sinteza oba pristupa,
već to čine samo pojedinci, koje podozrivo smatramo misticima. I ovo
pisanje je jedan od pokušaja prizivanja oficijelnosti da stvara iste uslove za
pristupe spoljnoj i unutrašnjoj spoznaji i stvaranju uslova za celovitu
spoznaju.
 Mi smo na pragu brze evolutivne promene i stvaranja novog čoveka koji
će prevazilaziti zapreke uma i ograničenja njegovom postojanju (u vidu
toplote, pritiska, svetlosti, zvuka, kretanja, sila, potrebe klasične hrane i
odevanja), omogućujući mu postojanje u za nas drugim dimenzijama
postojanja. Um kao isključivi polarni mehanizam objektivne spoznaje,
zaprečava drugi pristup koji spoznaji i životu daje potpunost. Izlaz je u
respektovanju svih oblika reagovanja stečenih kroz objektivnu svesnost kao
i svih spoznaja duhovne i kosmičke svesnosti.

Osnovni motivi uma izraženi kroz želje i strahove, proizvod su cilja da se

postigne trajna sigurnost, spokojstvo, radost i blaženstvo. Ova trajna
svojstva ne nalaze se u dosegu uma, valjano izražena. Ona se u umu osećaju
kao kroz zamućeno staklo i ograničena u vidu manje ili veće težnje za
znanjem, u trenutcima postizanja cilja osećanje kratkotrajne sreće, i
osećanjem fizičkog života kao postojanja. Međutim potpuna stanja svesti,
blaženstva i postojanja su u svesti. Stanja sreće, mira i zadovoljstva koje
može da dostigne um u momentima polnog sjedinjavanja i u momentima
ostvarivanja moći nad drugima - su kratkotrajna, i ona su ugrađena u
mehanizme instikata razmožavanja i opstanka vrste, kao i u mehanizme
posesivnosti, osvajanja i nametanja. Ta stanja sreće su izvor novih želja. U
sklopu uma moguća su pomenuta stanja manjeg inteziteta, koja se ostvaruju
samo kratkotrajno po dostizanju ciljeva, a zatim ta stanja smenjuju njima
polarna negativna svojstva. Zapreke koje sprečavaju prosečnog čoveka
današnjice da imaju uvide i viša stanja svesti, su velovi emocionalnog i
mentalnog uma koji se moraju iskusiti i transcendirati.

Da bi razvilo trajna stanja slobode i blaženstva, čovečanstvo traga od

svog postanka i nalazi ih u svesti. Doći do stanja prosvetljenosti znači
prevazići polaritete u sebi, prihvatiti sebe i sve oko sebe onako kakvo jeste
(bez kritike, osude i nametanja), postati svedok stanja postojanja i
zaustaviti kretanje uma, prepoznati u sebi božansko i biti u svetom trojstvu
božanskog. To stanje donosi rast, trajno spokojstvo i mir, radost u sebi koja
ne zavisi ni od čega spoljnjeg, i emanaciju ljubavi u okolinu. U tom stanju
otvaraju se kanali spoznavanja analogno sedmom čulu, ostvaruje se
maksimalni potencijal čoveka, poboljšava se njegov imunitet i zdravlje i
produžava se vek. Sve spoljne mentalne i emocionalne veze su ograničenja,
one ne mogu doneti blaženstvo, nego samo utiske i sposobnosti reagovanja i
podizanje svesnosti. Svoju sposobnost reagovanja - ličnost treba odvojiti od
mentalnih i emocionalnih sadržaja uma i preneti u sadašnjost odnosno
stanje individualnosti, odnosno večnosti. Postoji opravdanje samo za jednu
vezu, a to je emanacija ljubavi ka drugima i primanje ljubavi od drugih, što
predstavlja duhovno jedinstvo. Proces evolucije odvija se sa ciljem
unifikacije svih duhovnih bića sa božanskom iskrom u jedinstvo apsoluta.
Princip unifikacije duhovnih bića na svim ravnima postojanja odvija se kroz
snagu lubavi i ona je ta koja vodi u jedinstvo božanskog. Čovek u stanju
uma emanira posesivnost i u matrici svoje posesivnosti gradi svoj
univerzum. Tek prosvetljeni čovek u stanju svesti emanira ljubav u okolinu,
kao što to čini logoidna svest u vasoini i Apsolutna svest u Kosmosu.
Intuitivnim pristupom umiruje se um i ostvaruju uvidi u polja svesti gde ne
vladaju zakoni polariteta i dualnih odnosa. Ti uvidi otvaraju put čoveku u
stalnija i stabilnija stanja svesnosti. Ti uvidi postupno menjaju ukupnu
strukturu čoveka, i vode ga u kooperativnost i jedinstvo postojanja, što je
njegova krajnja sudbina. Pojedinci su oduvek razvijali veoma širok spektar
manje ili više uspešnih puteva dolaska do stanja blaženstva odnosno svesti.

Danas kada zemlja i život na njoj postaje celina čulne i intuitivne

spoznaje, jednako i na Istoku i na Zapadu razvijaju se holističko-
sinergetske spoznaje koje sintetizuju čulni umni pristup sa intuitivnim
svesnim pristupom. Današnjem čoveku svi ti načini i putevi mogu da budu
dostupni, kao i načini spoznaje spolja i iznutra. Ovim spoznajama je
potrebno otvoriti puteve edukovanja široke populacije na zemlji, i to se
očekuje od onih koji odlučuju i upravljaju zemljama i svetom.

Imajući sav taj spektar spoznaja pred sobom, čovek može da uvidi da svi
ti putevi vode smirivanju i zaustavljanju tela i uma, i svođenju postojanja u
sadašnjost. Sve metode znanja, ljubavi, disanja, koncentracije, razne vrste
joga, mantranja, kontemplacije, predaje, molitve, zbunjivanja uma,
drogiranja i slično, vode stanju veće pažnje, smirivanja i zaustavljanja uma,
a time i ulaska u svesno stanje. Razne metode zahtevaju kraće ili duže
vreme i upornost, i svaki čovek sam treba da utvrdi koji mu put najviše
odgovara. Um se protivi adekvatnoj primeni tih metoda, zato je i teško
primeniti te metode u potpunosti, jer sve one pre ili kasnije isključuju um.

Koristeći pojedinačne ili sve metode, čovek smiruje svoje telo i povećava
pažnju i razumevanje i počinje da shvata mehanizme i građu uma. Manje
obrazovanim ljudima pogodnije su metode koje vode do zbunjivanja uma i
usmeravanja pažnje molitvom ili potpunom predajom. Potpuno predati sebe
nekome, ili nekoj aktivnosti, znači izgubiti sebe, odnosno svoj um, i biti
vođen umom ili svešću drugog.

Obrazovanijim ljudima nije težak put spoznaje građe uma i mehanizama

njegovog delovanja, jer sama spoznaja uma predstavlja transcendiranje
uma. Osetiti i iskusiti građu uma i biti svedok rada svoga uma, predstavlja
ulazak u stanje svesti kroz svoju individualnost, što dovodi do praga sinteze
ličnosti sa individualnošću.

Svesti emaniraju polja svesnosti i ljubavi i od njih grade svoje matrice i

polja manifestovanja. Apsolutna svest ispoljava polje kosmosa, a logoidne
svesti polja vasiona, a um čoveka polje čoveka do ulaska u implicitni
poredak svesti.
 Umovi, kao inverzne indukcije svesti, emaniraju polja vremena sa
emocijama i metalnim projekcijama, i u prostorno-vremenskom ambijentu
grade svoje univerzume. Zbog toga između uma i svesti vlada odnos
isključivosti, ali su oni u stalnom dodiru i uvek postoji mogućnost
zaustavljanja uma i nastupa svesnosti - stanja božanskog.

U stanju svesti nema obrta dualnosti, čovek je u stanju ljubavi i emanira

ljubav i svesnost. On ne zavisi ni od čega drugog izvan sebe u objektivnom
svetu i ima potpunu slobodu od svih izgrađenih vezivanja sa umom, on se
oslobađa svih naslaga uma i svoga ega, on postoji u sadašnjosti, odnosno u
večnom božanskom, i može biti u kontaktu sa svim oblicima svesti. Čovek
koji nije iskusio sve oblike reagovanja ovoga objektivnog sveta privučen je
istim, i plaši se ulaska u stanje svesne uzročnosti. Ta tačka prelaska iz
objektivnog u božanski svet uvek je prisutna, samo je potrebna zrelost,
hrabrost i odluka. Kada čovek dođe do mogućnosti da se kao potenciometar
uključuje u sve vrste vibracija, ostvario je izvanrednu slobodu, čistotu uma
i jedinstvo sa svojom individualnostu, kao i život sa svešću.

Istovremeno, istorijsko svedočenje o prosvetljenim ljudima i njihovom

delovanju govori nam o ispravnosti puta. Ovoga puta navodim samo neke
koji su u istoriji ostavili tragove prosvetlenja: Krišna, Mojsije, Lao Ce,
Platon, Zaratustra, Isus Hristos, Patanđali, Sveti Sava, Dionizije, Šankara,
Ekart, Petar Petrović Njegoš, Isak Sirin, Rudolf Štajner, Juktešvar, Ošo
Rajneš, indiski prosvetljenici koji se zovu babe, neke lame itd.

Sva stanja prosvetljenosti praćena su težnjom za apsolutnom slobodom i

ostvarivanje viših oblika svesti do jedinstva u apsolutnoj svesti.

U narednom tekstu prikazani su neki načini ponašanja koji utiču na

procese prosvetljenja.

IX. PUT MORALNOSTI IZ BOŽIJIH ZAPOVESTI

PO MOJSIJU
Većina od deset božijih zapovesti potiču iz božanske riznice koja je bila
dostupna prosvetljenim, i kao što vrede u večnosti, vrede i za sva vremena
ovoga sveta. Ovim se pokušava ukazati na univerzalnost nekih od tih
zapovedi.

-Princip verovanja u jednog boga je verovanje u božanski princip svetog

trojstva koje se ispoljava na svim planovima postojanja. Tri božanska
principa koja su u jednom (Apsolutna svest, Logoidna svest, Individualna
svest) stvaraju i ispoljavaju na tri globalna nivoa ispoljavanja, odnosno u tri
eksplicitna poretka (Kosmos, Vasiona, Čovek).

-Princip "ne ubij" odnosi se i na ljude i na sav živi svet, kao i na dela i na
misli. Taj stav mora ući u stanje uma i ponašanje čoveka, da svojim delom
ne bi doprineo nagomilavanju negativnih sadržaja u umu.

-Princip "ne čini drugom što tebi nije milo". Pored značenja izrečenih
reči ima i šire značenje, a to je ne nametanje drugima svojih stavova u
odnosima, jer se nametanjem stavova formira um i kod sebe i kod drugih.

-Princip "ne čini preljube" je u praksi mutirao i pratio ga je razvoj

određenih institucija da bi se izbegle loše posledice.

Čovek je polarno biće i teži za jedinstvom polova i celinom, i ta

sposobnost reagovanja mu je utisnuta u instinkte razmnožavanja. Isto tako,
u sjedinjavanju polova čovek je blizu stanja blaženstva. Polnom
sjedinjavanju treba da predstoji ljubav da bi veza bila trajna. U zapovesti i
stoji "ne čini pre ljubavi". Za vezu iz ljubavi nisu potrebne ni religiozne ni
društvene forme venčavanja. Ako polno sjedinjavanje dolazi u većini prakse
iz posesivnosti, što je suprotno ljubavi, zadovoljstva su kratka i razvija se
odbojnost, netolerancija, razdvajanje i udaljavanje. Razvoj paklenih odnosa
ne mogu sačuvati nikakve formalne religiozne i društvene veze. Danas se u
državama sa socijalno razvijenim odnosima, sve više grade institucionalne
mogućnosti za zaštitu i opstanak deteta rođenog u bilo kojim okolnostima.
Čoveku treba puno mudrosti da prepoznaje i razdvoji ljubav od
posesivnosti, a mladi naraštaji nisu edukovani unutrašnjom spoznajom
kojom se jedino može uočavati celovito postojanje i ljubav.

X PAŽNJA I PRISUSTVO
Kako je u prethodnoj knjizi uočeno, pažnja je kontinualno svojstvo uma i
svesti i zavisna od njihovog stepena razvijenosti uključuje se u život sa
odgovarajućim stepenom postignuća..

Prvi nivo pažnje je pažnja koja se prima čulima, i zavisno od pojedinaca

njen dijapazon je veoma širok. Drugi nivo pažnje je onaj koji se ostvaruje
preko čula i osećanja. I treći nivo pažnje je onaj koji proizilazi iz prisustva
svesti. Pažnja iz prisustva svesti kreće se od trenutačnih svesnih uvida, do
pažnje trajne prisutnosti svesti, što čini potpunu pažnju ili prisutnost.

Pošto smo u ovome materijalu na području transcendiranja uma,

zadržaćemo se na načinima pažnje koji omogućavaju prisustvo svesti.
 Prvo, svođenje pažnje na očekivani trenutak. Ako nešto očekujete
svakog trenutka sa punom opreznošću, i u to uključite kompletno svoje
postojanje, sa povećanjem pažnje vi se isključujete iz vremena i postojite u
sadašnjem trenutku. U tom trenutku isključuje se i um sa svim mislima i
emocijama, sve je u pažnji trenutka, i vi ste tada izvan uma i nalazite se u
polju svesti. Tada se ispoljava vaša individualnost. U tom stanju vi
doživljavate drugu realnost, drugu svetlost svesti, stvarnost okoline u punoj
lepoti svega ispoljenog. Potpuno prisustvo sebe i okoline u punoj lepoti
osećate bez čula. Ako u jednom trenutku osetite ovo stanje u vama će se
uspostaviti težnja da to stanje iskustva imate što češće i što duže.

Drugo, usmeravanje pažnje na svoj um i svoje emocije. Kada ste spoznali

mehanizme ispoljavanja uma i svesti, koncentrišući pažnju na svoju
unutrašnjost, na izvor misli i emocija, vi ćete postajati svedok pojave svojih
misli i emocija, i ako ste ih svesni u trenutku, one će gubiti svoje polaritete
i nestajati, a vi ćete sve više postajati svedok vašeg uma i on više neće
moći vašu sposobnost reagovanja da zahvati u svoje kretanje. Vi ste tada na
pragu svesti gde individualnost, preuzimajući sposobnost reagovanja, i
prelazi od svedoka delovanja uma u operativno upravljanje čovekom.

Treće, dopustite u sebi prisustvo tišine. Iz prethodnih izlaganja dolazite

do zaključaka i postajete svesni da se u tišini - praznini ispoljavaju sve
manifestacije i da je tišina iza svih pojavnih oblika. Pažnja i težnja za
tišinom izvešće vas iz čulnih polja i polja uma i vremena, i bićete u stanju
svesti.

Traženjem omoga što je u vama nepromenljivo smiruje se i transcendira

umgde nastupa individualna svesnost.

Kada se očiste sve naslage uma, nastupa individualnost sa sposobnošću

reagovanja, sa osvešćenom memorijom u kosmičkom postojanju i
mogućnošću komunikacije sa svim poljima svesti. Tada čovek - biće, postaje
svestan sebe i jedinstva sa svim postojanjem i svestan svoga puta u
evoluciji.

Čovek je milenijumima uslovljavan da je njegov um biće, i da je njegovo

biće fizičko telo. To jeste zabluda, ali je ujedno i temelj objektivnog
spoznavanja sveta.

Danas se, od najranijeg detinjstva čovek uslovljava pozitivnim

polaritetnim akcijama da bude samo dobar, škole ga uče da bude polaritetno
dobar, verske zajednice kroz religiozna učenja ga uče da bude samo dobar,
društvo ga uči da bude samo dobar. Mnogi veliki poznavaoci duhovnosti koji
sebe smatraju svetskim učiteljima, nakon čišćenja uma od negativnih
utisaka nastoje u svakoj seansi da um napune pozitivnim utiscima. Sećam se
susreta sa jednim velikim svetskim učiteljem (koga cenim jer je napravio i
pravi korake napred), koji je u meni prepoznao žeđ za poznavanjem.
Smatrao me je malo čudnim - kada sam mu rekao da u njegovom učenju ne
prepoznajem načine prevazilaženja uma, on mi je rekao: ''Šta će ti to?''.
Kasnije, kada sam dolazio u situacije otklanjanja poslednjih tragova uma, ta
ideja (što mi to treba?) mi se u pojedinim momentima činila smislenom, jer
se um odupirao zadnjim instrumentima besmisla i straha. Prepoznao sam da
je tada taj učitelj bio zaglavljen u toj situaciji straha ostajanja bez uma u
besmislu. Tek spoznajom mehanizma i gradnje uma, čovek spoznaje da se
polarnim pristupom gradi um i da na tome on postoji, da je svet višestruko
polarizovan i da je ispunjen svim zlom kao i dobrim, i da kada postavlja
pozitivan cilj, um nesvesno indukuje drugi negativan pol istog događaja.

Nisam susretao ni psihologe ni psihijatre koji su ova pitanja do kraja

rasčistili, a pogotovu religiozne ljude. Iza uma se nalazi svest. Samo kad um
stane ili otstupi svest se pokazuje na delu. Dok polarizujete na dobro i zlo,
um je još u vama. Kada nema dualnosti, nema ni uma i vi egzistirate u
sadašnjosti odnosno u svesti. Strah od gubitka uma je najveća zabluda i
mogu slobodno reći i najveća prepreka prosvetlenju i dolasku do viših oblika
svesti. Shvatite mehanizme uma i transcendirajte strahove.

Pažnja je laser unutrašnje spoznaje, i kada nju osetite kao laser, vi ste u
svesti.

XI PUT

Iskustva iznešena u ovoj, i u knjizi "Procesi stvaranja-sinergija", su iz

riznice svesnog postojanja i spoznate relativnosti. Ona samo ukazuju na put
istine koju čovek ne može naučiti, već je mora sam iskusiti. Tekstovi su
puni sadržaja i energije.

Ko u sebi ima zrelosti, smirenosti i razumevanja i čija je frekfencija na

odgovarajućem nivou, biće privučen sadržajima ove knjige, osetiće
poverenje i crpeće iskustva iz njih. Tvrde, odnosno jake ličnosti koje imaju
materijalistički um i osećaju telo i um kao svoje biće trebaju duže raditi na
sebi, a ovi tekstovi će olakšati razumevanje uma i prevazilaženje istog., jer
ego može biti privučen još većim egom, a razuman čovek može biti privučen
prosvetljenim. Prosvetlenje dolazi razumevanjem i prevazilaženjem ega.

Onima koji prvim pregledom teksta osete neku privlačnost,

preporučujem da tekstove proučavaju u tišini i iz tišine svoga bića, to znači
punim svojim prisustvom, bez misli i emocija, a sam tekst će u njma
indukovati istinite spoznaje i put svesnosti koji moraju samostalno iskusiti.
 Ovaj sinergetsko holistički pristup spoznavanju i razumevanju ukupne
kosmičke manifestacije pogodan je za ljude na putu znanja i težnjom za
celovitom spoznajom. Paralelnom aktivacijom spoljne čulne spoznaje i
unutarnje intuitivne spoznaje, čovek počinje delovati celovito i sa punim
potencijalom svesnosti. U prethodnoj i ovoj knjizi prikazan je put
manifestacije od njenog uzroka na početku, do završetka ostvarenjem -
reprodukcijom uzroka na kraju manifestacije i sa jedinstvom u početnoj
tački. Krug kosmičkog manifestovanja počinje od svesti kao subjekta, ulazi u
sve vrste formatizacije do materijalnih ispoljenja, da bi se kroz evoluciju
ostvario kao subjekt u celovitoj svesti.

Analogno ukupnoj manifestaciji odvija se put manifestacije svakog

čoveka. Polazeći od materijalne čestice i ispoljavanja božanske iskre u
kosmičkom postojanju, prikazan je njen put ispoljavanja u vasioni i zemlji
do današnjice, kao i put koji čoveku predstoji u sticanju svih oblika svesti u
evoluciji do Apsolutne svesti.

Involutivni proces pokrenut od apsolutne svesti polazeći od početnih

oblika reagovanja i tragova kao memorije, kroz sticanje svih iskustava u
svim svetovima postojanja i objektivizacije, završava u ostvarenju svog
uzroka Apsolutne svesti.

Hoću da potvrdim da se čovek današnjice, koristeći čulni um i uvide

intuitivne spoznaje, može dovesti u stanje srećnijeg života i punog
kapaciteta kreativnog funkcionisanja u harmoniji sa sobom sa drugima i
okolinom. Ko poznaje pravi put ne upušta se u beskrajna lutanja, a svaki
put razumevanja i spoznaje oslobađa.

Sve što je izneseno daje se kao putokaz za lakše prepoznavanje svoga

puta.

XII ISHRANA I DISANJE

Može se pouzdano tvrditi da je čovek najsloženija ispoljena forma u

Kosmosu, jer je stvoren analogno Kosmosu. U njemu funkcionišu kosmička
večna struktura duše, logoidna struktura Individualnosti i zemaljske
strukture materijalnog, eterskog, astralnog i mentalnog tela. Gradivni
elemenat fizičkog sveta je string i osnovni materijalni gradivni elemenat
našeg tela je string. Kvark i složenije manifestacije do atoma igraju ulogu u
gradnji i postojanju naših tela u funkciji uma i individualne svesti.
 Sve ove strukture funkcionišu u i sa svojim odgovarajućim medijima. Nije
samo vazduh i hrana što čovek razmenjuje sa okolinom, nego su tu i
toplota, svetlost, životne snage, emocionalne snage i duhovne snage, svest i
ljubav. Čovek je evoluirao postupno kroz razne načine reagovanja i forme
tela, počev od božanske iskre do fizičkog tela, pri tome je prolazio kroz
razne faze razmene energije i materije sa okolinom. Danas imamo u čoveku
što svesno, što nesvesno, sve te sposobnosti reagovanja i funkcionisanja i
mogućnosti prilagođavanja. Čovek će se kroz svoju evoluciju i dalje
prilagođavati i usklađivati sa razvojem svesti do same forme svesti. Čovek,
satkan pored ostalog i od materijalnih supstanci, može zadržati svoju
materijalnu formu i bez klasične hrane (eksperimenti jogina), a danas
imamo i čitavi pokret i kurseve koje vodi Džezmahin (Jasmuheen), kako
živeti od svetlosti. Na naš jezik je prevedena njena knjiga "ŽIVETI OD
SVETLOSTI - ishrana za novi milenijum", a njen program može se videti na
njenom sajtu. Njen put takođe vodi ka prosvetlenju.

U ovome trenutku za nas je bitno da se ukratko osvrnemo na uticaje

hrane i disanja na proces dolaska do prosvetljenja.

Disanje je nesvesna funkcija čoveka, u koju, što više unosimo svesnosti,

postajemo sve više povezani sa celinom svoga bitisanja. Pored vazduha
disanjem se u organizam unose i druge eterične supstancije i životne snage.
Vazdušna struktura u organizmu omogućava i učestvuje u metabolizmu
ćelija i vrši razmenu materije u organizmu. Svesnom regulacijom
mehanizma disanja, čovek uključuje svoju pažnju unutra i otvara vrata
unutrašnjih čula i unutrašnje spoznaje, a time podiže i nivo svoje
energije.

Jogiska praksa je duboko i uspešno spoznala funkciju disanja, i ta su

iskustva danas prisutna na svim jezicima i dostipna populaciji na Zemlji.
Tehnike disanja, mnoge tehnike čišćenja i transcendiranja uma i tehnike
promene sebe, razvijao je Živorad Mihajlović-Slavinski. Njegove knjige se
mogu naći u našim knjižarama i korisno ih je proučavati. Ovde se daje samo
jedna tehnika koja istraživače može zadovoljiti u smirivanju i koncentraciji
pažnje unutar sebe.

Ova tehnika sastoji se u obraćanju pažnje na svoje disanje, pri udisaju

koji traje 8 sekundi, pauze između udisaja i izdisaja u trajanju od 4
sekunde, zatim izdisaja u trajanju od 16 sekundi i pauze između izdisaja i
udisaja u trajanju 4 sekunde. Potrebno je napraviti 10 do 15 ovih ciklusa da
se um počne smirivati i da podignete svoju energiju na veći nivo, a što ćete
osetiti u svojim očnim kapcima i na usmama. Pre primene ovoga disanja
treba sprovesti relaksaciju tela i uma koja je manje više poznata svakom
čoveku.
 Razvojem društva i industrije dolazi do značajnog zagađenja vazduha i
oštećenja ozonskog omotača. Buđenjem ekološke svesti u svetu ove
opasnosti neće predstavljati veće probleme.

Fizičko i celokupno telo čoveka sa njegovim unutarnjim organima i

ćelijama, evolutivno je ispoljeno za optimalno funkcionisanje na
vegetarijanskoj ishrani i to presnoj hrani. Životinjsko meso, kuvana i pržena
hrana, ako se duže koriste, ostavljaju trajnije i štetne posledice na
funkcionisanje organizma i na procese duhovnog razvoja. Umerenost u
ishrani kao i u svemu je mera uspešne evolucije čoveka. Razvojem uma i
svesnosti čovek može prevazilaziti klasične načine ishrane i prilagoditi svoj
metabolizam na hranu iz vazduha i životne snage.

XIII OPRAŠTANJE

Utisci mentalnih šema i emocija čine sadržaje uma. Bilo kakvi doživljaji,
bilo fizički ili psihički, praćeni nezadovoljstvom, mržnjom, patnjom, bolom i
slično, ili opiranje nasilju, uticali su da se u umu memorišu utisci o tome.
Gomilanje i povezivanje tekvih utisaka uznemirava um i može stvoriti
snažne mentalne i emocionalne entitete koji pomračuju um i izazivaju
nekontrolisana ponašanja i pražnjenja emocija. Ove naslage utisaka takođe
sprečavaju normalne energetske tokove u čovekovom organizmu i izazivaju
razna oboljenja. Efikasan mehanizam u otklanjanju takvih naslaga je
opraštanje. Um može biti u stanju inata, mržnje i želje za osvetom, i da
održava i brani takvo stanje, veoma dugo pa i tokom celog života. Patnju i
posledice toga oseća sam čovek koji u sebi nosi tog parazita koji mu upija
energiju, i ne dozvoljava umu normalno funkcionisanje. Psihijatri i
psiholozi, kao i drugi istraživači koji se bave evolucijom čoveka, otkrili su
mehanizme, koji su više ili manje uspešni u čišćenju uma i neutralisanju
mentalnih i štetnih sadržaja uma. Jedan od tih mehanizama čišćenja i
stabilizacije uma je opraštanje. Sa druge strane ne opraštanje je
mehanizam gradnje uma kao dualnog sistema. Razumevanje vodi
opraštanju, i samo onaj ko može u potpunosti da razume, može u
potpunosti i da oprosti.

Pravo opraštanje nije samo verbalni čin, nego je prizivanje sećanja kada
se ispoljio negativni utisak. U tom stanju potpune unutrašnje spoznaje treba
doneti odluku o oprostu i oprostiti. Pre meditacije i otkrivanja unutrašnjeg
sebe, dobro je proći čišćenje negativnih mentalnih i emocionalnih utisaka.
Takvi utisci su obično locirani u grupama po sličnosti, i kada se očisti jedan
sadržaj, obično u umu izlaze sa njim slični povezani sadržaji i postupci se
ponavljaju. Tim putem, kao i tehnikom skretanja pažnje sa oživljenog
utisaka, očišćen um od svih štetnih utisaka prestaće da se žali, tuži, osuđuje
sebe i druge, prestaće da bude uzrok loših odnosa i patnje. Čist um će
dozvoliti svojoj individualnosti da svedoči o akcijama uma, odnosno
dozvoliće pristup svesti u tekućem životu.

XIV SNOVI
Snovi su stanja odmora za sve oblike umova i svesti sa stanovišta
objektivne svesnosti.

Suštinu o snovima možemo spoznati kroz celoviti pristup čovekovom biću,

jer se celovitost čoveka i njegove potencijalnosti odvija u večnosti.

Ta večnost obuhvata manifestaciju promatranu u relativnom vremenu od

momenta indukovanja božanskih iskri kao duhovnih entiteta čovekove vrste
od strane apsolutne svesnosti ( apsolutnog boga) do završetka evolucije
čovekovog bića u njegovom jedinstvu sa apsolutnom svesnošću.

Sinergetska indukcija duhovnih božanskih iskri iz za nas neispoljenog

apsoluta , ispoljava se u kosmičkoj svesnosti u modelu kosmosa. Entiteti
duhovnih iskri čoveka u toj fazi nalaze se u kosmičkoj svesnosti, gde ne
postoje faze svesnog stanja i sna nego je jedinstvo kosmmičke svesnosti..

Transmutacija humane božanske iskre odvija se kroz procese involucije i

evolucije kroz sedam dimenzija ili pod dimenzija postojanja-relativnog
postojanja i izgradnju sedam formi tela (oblika) svesti i uma. Svaki od ovih
formi svesnosti do nivoa kosmičke svesti odvija se kroz faze svesnog
postojanja i sna. Svaka forma postojanja ima i svoje filtere koji menjaju
sadržaje snova u odnosu na svesna stanja.Kroz iskustva involucije kroz
pojedine dimenzije postojanja božanske iskre čovekovih bića grade forme
svoga postojanja u tim dimenzijama kao i oblike svesnosti, u povratku nazad
u jedinstvo kroz evoluciju razgrađuju forme, koje prelaze u oblike
svesnosti kroz sve nivoe ili dimenzije postojanja. Nastankom indukcijom od
strane apsolutne svesnosti božanska iskra dobija formu individualnosti sa
programom individualne svesnosti.

Individualnost sa individualnom svesti ulazi u dimenziju objektivne svesnosti

pod uticajem slobodne volje i kroz iskustva podravni, gradi forme umnih
tela kroz involuciju i evoluciju ličnosti sa nivoima umnih svesnosti.U
procesu objektivnog ispoljavanja ispoljavaju se forme; fizička, eterska,
astralna i mentalna sa odgovarajućim stanjima umne svesnosti (fizička
,instinktivna , emocionalna i mentalna). Ove procese ispoljavanja prati
dualnost entiteta kroz formu individualnosti sa individualnom svesnosti, i
uma i umne svesnosti-ličnosti i tela čoveka.

U ovome procesu um je operativni dinamički operator, a individualnost

svedok akcija uma i memoriski akumulator događaja i i skustava objektivnog
sveta. Kroz ovaj proces evolucije postojanje se alternativno odvija kroz
stanja svesnih (budnih) stanja i snova. U čitavom ovom procesu budnog
stanja um je u stanju iskušavanja sposobnosti reagovanja i života
objektivnog postojanja sa individualnosti u funkciji svedočenja, a kada um
ulazi u san individualnost se oslobađa svedočenja i ulazi u druge dimenzije
postojanja koje obuhvataju sve memoriske sadržaje odvijanja
manifestacije, utičuči na harmonizaciji sadržaja između raznih dimenzija
postojanja i prošlosti i budućnosti.Kod običnih ljudi koji nisu ovladali svim
nivoima umova i svesnosti individualna svesnost prolaskom kroz filtere
dimenzija postojanja menja sadržaje prilagođavajući ih mogućnostima
razumevanja u probuđenom umu ( svesnom stanju).. Kada um iskusi sve
oblike reagovanja odnosno svesnosti objektivnog sveta, um se sa
sposobnošću reagovanja stapa unificira) sa individualnosti koja sada sa
celokupnom memorijom objektivne svesnosti i sposobnosti reagovanja
ispoljava logoidnu svesnost., a takav čovek ako je još u materijalnom telu
postaje prosvetljen. I ovaj entitet logoidne svesnosti još uvek ima budna
stanja i stanje snova između kojih mogu biti samo neznatne razlike.

Tek kroz kosmičko iskustvo raznih logoidnih svesti isčezavaju logoidne

individualnosti ,a sa njima i stanje snova i biće ulazi u stanje kosmičke
svesnosti.

Savremena nauka ulazi u istraživanje snova sa stanovišta objektivne

svesnosti, sa naglašenim interesom istraživanja poremećaja sna i lečenja
raznih poremećaja sna i zdravlja.Pred njom ostaje prihvatanje stanja
intuitivne svesnostii ulazak u snove celovitom spoznajom

A Sada još nekoliko fundamentalnih zapažanja o snovima.

Svaka od četiri forme uma ima svoje zasebne snove, koji u fizičkom telu najviše
odstupaju od stanja realnog života jer prolaze kroz najviši broj filtera.. Snovi
astralnog tela su u polju utisaka svih predhodnih života, i mogu se isti kroz snove
privesti svesti. Snovi mentalnog tela su blizu realnosti ispoljavanja realnog stanja.
Snovi mentalnog sveta mogu se iskušavati polja prošlih utisaka i tekuceg života kao
i stanja buduće manifestacije objektivnog sveta čoveka. Čak postoje i snovi
individualnosti koji su veoma slični realnom ispoljavanju u duhovnoj dimenziji. Dok
u šestoj dimenziji kosmičke svesti ne postoji razlika sna i realnosti. Osvešćivanjem
nivoa uma i svesti, čovek stiče sposobnost da ulazi sa budnom svesnošću u stanja
snova, što bogati njegovu spoznaju i ubrzava evoluciju.o uvodeći čovekovo biće u
stanje večnosti.
 XV. SMRT
Sa iskustvom nivoa umova i svesti, i stanje smrti dobija svoju relativnost.
Klasična smrt je smrt umnih tela, ali ona nije smrt duše i individualnosti,
koje kao biće ulaze u procese reinkarnacija.

Okončanje života ličnosti i umnih tela otvara mogućnosti stvaranja i

rađanja nove ličnosti sa postojećom dušom i individualnošću.

Genetici ispoljavanja nove ličnosti u novom fizičkom telu priključuje se

stara duša sa novom ličnošću i sa svedokom individualnosti iz druge
dimenzije i čini čoveka spremnog za iskušavanje objektivne svesnosti. Taj
proces reinkarnacija (koja se zasniva na zakonima ograničenja-limitacije) se
nastavlja sve dotle, dok individualnost ne skupi sve mogućnosti reagovanja
u ispoljavanju objektivnog sveta. Želje i strahovi su sile obrtnog momenta
reinkarnacije, i dokle one traju, trajaće i karma ( zasnovana na zakonima
akcije i reakcije) i reinkarnacija. Sticanjem iskustava viših dimenzija uma,
stiču se i spoznaje o relativnosti i sinergiji stvaranja, a to je proces koji
transcendira, odnosno gasi želje i strahove koji nestaju u mentalnoj
zrelosti.

Neki adepti unutrašnjih (duhovnih) svetova, prenose informaciju o

postojanju sedam smrti u ukupnoj manifestaciji, i to je tačno. Pri tome se
za prvu smrt uzima kolapsiranje energije kroz čvrsti spreg sila i ispoljavanje
materijalne čestice, a zatim sve promene stanja prelaska iz jedne dimenzije
ispoljavanja u drugu predstavljaju stanja smrti, a ulasci u drugu dimenziju
smatraju se rađanjem. Druga smrt predstavlja neutralizaciju sila akcije i
reakcije. San se smatra trećom smrti jer ličnost privnemeno uzima odmor, a
individualnost je aktivna u snu. Četvrta smrt predstavlja smrt čoveka kako
to doživljavamo. Peta smrt predstavlja smrt individualnosti. Šesta smrt
predstavlja nestajanje kosmičke svesti u apsolutnoj, dok je sedma smrt
prestanak bića i ulazak u implicitni poredak Apsoluta.

Život i smrt su relativni polariteti u postojanju koji menjaju forme svoga

manifestovanja u relativnom vremenu, i oni predstavljaju kontinuitet u
putu čoveka do večnosti.

XVI PUT DO CELINE UNUTARNJOM SPOZNAJOM

Znajući za početak manifestacije u Kosmosu sa Apsolutom, i imajući
spoznaju da se čitava manifestacija završava sintezom u Apsolutu, te
znajući da se sinergetsko holografski procesi stvaranja i ispoljavanja
odvijaju po zakonima preslikavanja i direktne i indirektne indukcije, uz
poznavanje implicitnih i eksplicitnih poredaka, prepoznajemo u svim
procesima analogije sinergizma i zakonitosti spoljnjeg i unutrašnjeg
spoznavanja iz objektivnog i duhovnog sveta.

Stanje Apsoluta sa četiri svojstva: svest, postojanje, blaženstvo i težnja

za ispoljavanjem, čini početak manifestacije u Kosmosu. Apsolutna svest je
indukovala u Kosmos ispoljavanje raznovrsnosti logoidnih svesti, i sve su
one bez slobodne volje i sa mogućnostima uslovljavanja evolucija u svojim
vasionama logoidnih svesti. U ovome momentu nas interesuje manifestacija
koja se odvijala u našoj vasioni do sada, i ona koja će se odvijati do
završetka evolucije čoveka u logoidnoj svesti. Drugo činjenično stanje koje
u ovoj tački naše evolucije moramo uzeti u obzir, je postojeće stanje
razvoja čovekove vrste na Zemlji u našoj sunčevoj vasioni. Pri tom polazimo
od svih ispoljenih stanja i faktora do danas sa svim njegovim nasleđem u
evoluciji. Logoidna svest nasledila je i razvila sva svojstva Apsoluta (svesti,
postojanja i blaženstva) sa manjom kapacitivnošću i nijansama razlika
između logoidnih svesti. Sve one sposobnosti reagovanja koje su u evoluciji
razvijene pod uticajem logoidne volje u potpunoj organizaciji i harmoniji,
nasledili smo kroz genetsko nasleđe evolucije, što smo nazvali nesvesnim
umom. To i jeste nesvesno za naš um, ali je ustvari deo svesnosti nastao
pod uticajem logoidne svesti. Sva integracija rada ćelija i organa i svih
ispoljenih tela u čoveku, svi energetski tokovi i sva hemija, usklađeni su
logoidnom voljom u savršenstvu i harmoniji i tu nisu potrebne naše
intervencije. Odstupanje uma od logoidne svesnosti nastalo je pod uticajem
ispoljavanja slobodne volje. I upravo ovaj deo uma odnosno sposobnosti
reagovanja potrebno je uskladiti sa logoidnom svešću da bi napredovali u
evoluciji. Svi problemi ispoljeni u evoluciji čoveka do današnjeg dana,
posledica su ispoljavanja slobodne volje i uma, koji grade svoje univerzume
u već postojećem univerzumu logoidne svesti. Nama predstoji put da
uskladimo naše funkcionisanje sa logoidnom svešću, da povratimo
harmoniju u sebe i okolinu, čime se eliminišu svi problemi bolesti i patnje.

Međutim ono što imamo kao specifično u razvoju uma i svesti čoveka, je
slobodna volja i razvijeni instrumenti uma za iskustva ispoljavanja
objektivne svesti u svim njenim dimenzijama postojanja. Iz prethodnih
razmatranja u kojima su razrađeni procesi evolucije slobodne volje i uma
kod čoveka, videli smo da je evolucija slobodne volje i uma samo jedna
faza, kako u evoluciji čoveka, tako i u evoluciji logoidne volje. Ta faza se
nije mogla izbeći, već se morala iskusiti u evoluciji čoveka i logoidne svesti.

Samo ukupnom spoznajom dobra i zla, isti se mogu prevazići i ući u

jedinstvo cilja - svesti. Videli smo da završavajući svoju evoluciju uma i
ostvarivanjem jedinstva ličnosti i individualnosti, čovek ulazi u stanje
logoidne svesti sa svim iskušenim sposobnostima reagovanja objektivnog
ispoljenog sveta. Sada je pitanje šta se tu može učiniti ?

Prvo imamo jasan cilj dostizanja stanja logoidne svesti čije osobine
poznajemo. Imamo stanje neuravnoteženog i polarizovanog uma, koji se
mora uravnotežiti i prevazići dualnost uz ostvarivanje jedinstva ličnosti i
individualnosti. Kada imamo cilj i znamo globalni put i sadržaj akcija, znamo
što nam je činiti da sa što više sreće i harmonije u sebi i društvu idemo do
cilja. U narednom tekstu ćemo detaljnije razraditi način i put dolaska do
cilja.

Slobodna volja i delovanje uma su instrumenti koje smo morali koristiti u

procesima spoznaje objektivnog sveta, i oni su nas udaljili od ponašanja i
harmonije koja se ispoljava pod uticajem logoidne volje. Čovekova je vrsta
dostigla i prešla maksimalnu tačku u ispoljavanja destruktivnog uma, a i
ovaj se materijal ne bi ispoljio da to nije slučaj. Znači postoje epohalni
uslovi i znanje bržeg uravnotežavanja uma i njegovog transcendiranja.

U ovoj tački pred nama su dva zadatka. Prvo, da više ne formiramo um u

smislu negativnog ispoljavanja slobodne volje. Drugo, da očistimo negativne
naslage umnih utisaka nastalih kroz nasleđe kao posleidca ispoljavanja
slobodne volje.

Pre nego razradimo načine i akcije u realizaciji ovih zadataka,

osvnućemo se na početne i završne osobine božanskog ispoljavanja a to su:
svest, postojanje i blaženstvo. U prethodnoj knjizi ("Procesi stvaranja -
sinergija") i ovoj knjzi, dovoljno je ukazano na oblike ispoljavanja svesti i na
faze u razvoju uma, dok u nastavku slede načini razvoja i osvešćivanja uma
do logoidne svesti.

Kada je u pitanju postojanje, u obe pomenute knjige iznešeni su

argumenti koji upućuju na shvatanje sinergetskih procesa stvaranja i
relativnosti stanja postojanja kroz čitave procese manifestacije.

Kada je u pitanju blaženstvo, obzirom na naučeno i vlastita iskustva,

potrebno je naglasiti sledeće. Blaženstvo je stanje koje čovek može iskusiti
u stanju nirvane i prisustvu božanske svesti. Navešću samo neke od osobina
ovoga stanja koje je moguće izraziti i kojima treba naći mesto u
ispoljavanju svoga uma. Ta ispoljavajuća svojstva su punoća života, stanje
radosti bića koje se emanira kao ljubav u okolinu i stanje poštovanja i
pobožnosti.

Sledeći iznešeno čovek može iskusiti integrackijom spoljne i unutrašnje

spoznaje, stanje logoidne svesti i tada može da se ispoljava celovito.
 Stanje radosti je božansko svojstvo koga je moguće dostići,
nezagađivanjem svoga uma negativnim osobinama i utiscima u tekućim i
narednim akcijama života, i odstranjivanjem negativnih utisaka iz već
izgrađene memorije svoga bića.

Stanje poštovanja i pobožnosti je, ustvari, stav poverenja, jednakosti,

uzvraćanje ljubavlju i dobrotom, poniznosti i skrušenosti prema svemu
ispoljenom kao eksplicitnom izrazu božanskog. Ove stavove poštovanja i
pobožnosti, pored izraza u spoljnom obličju, treba izgraditi i kao unutrašnji
stav predaje i molitve i komunikacije mislima.

Stav predaje proizilazi iz shvatanja božanskog jedinstva, i da je sve što

činiš rezultat uticaja božanskog kroz tebe, da pripada kao i ti božanskom, a
ne tebi kao produktu slobodne volje. Molitveni stav pored navedenog
obuhvata i zahvalnost na životu i postojanju u božanskom ispoljavanju.

Osećaj moći, gordosti i osionosti su negativni polariteti navedenih

osobina, koji su velike zapreke čovekove evolucije.

Čovek u ovome objektivnom svetu, niti može biti izolovan, niti treba da
se izoluje, nego da svojim pozitivnim stavom čini za sebe i okolinu sa kojom
živi u simbiozi duhovnog sveta. Pošto će se društvo kao celina još dugo
ispoljavati u funkciji uma kakav jeste, sa svim pozitivnim i negativnim
osobinama, pojedinac može da uspostavi svoju opciju i svoju ulogu, da ne
bude zahvaćen vrtloženjem uma u sebi i iz okoline, i da ne teče u umovima.
To je moguće uraditi ako se razume i osvesti struktura i funkcija svoga uma,
i tada treba omogućiti prisustvo svesnosti, odnosno svedočenju svoje
individualnosti u delovanju uma. Ovim zahvatom se celi um dovodi u stanje
svedočenja, i ma kakva snaga događaja i emocija koja se dešava oko njega,
neće ga moći uvući u sebe i izvesti iz uloge svedoka. U takvim situacijama
svedočeći um će znati šta je najbolje da preduzme, šta treba činiti, čime će
dati najpozitivniji doprinos situaciji i okolini.

Sve negativne osobine koje može da ispolji čovekov um kao što su:
nerazumevanje, netolerancija, nelagodnost, potištenost, depresija, ludost,
mržnja, ljutnja, ljubomora, zavisnist, pijanstvo, krađa, nasilje, ubijanje,
nanošenje zla, zavađanje, raspirivanje negativnosti, patnje, bolesti,
nesreće, tuge, nemaštine, prisvajanja, otimanja, bogaćenja, laganja,
nepoštovanja, nametanja svojih gledišta drugima, sukobljavanja, opiranja, i
sve ono što može izazvati negativne utiske u umu, samo su polariteti
pozitivnih osobina u čoveku. Znajući to, treba se opredeliti za nestvaranje
novih polariteta u umu, ni pozitivnih ni negativnih, nego neutralnih, i
čišćenje negativnih utisaka, čime se vrši i neutralizacija dualnosti
polariteta. Tim putem postižemo čistotu uma, veći stepen jedinstva ličnosti
i individualnosti u čoveku, harmoniju u ispoljavanju čoveka i društva,
odnosno ostvarivanje raja na zemlji, i dostizanje nivoa logoidne svesti.
 Ono što do sada nije dovoljno objašnjeno je način ucelovljivanja
čovekovog bića i proces bržeg dolaska do prosvetljenja i završetka evolucije
čovekovog uma.

Radoznalost i htenje spoznavanja, opredelilo mi je put upoznavanja sa

širokim spektrom metoda i iskustava u svim oblastima nauka, religija i
graničnih oblasti u evoluciji i razvoju čoveka. Uverio sam se da svaka od
njih metoda rešava određeni aspekt, i daje određeni pomak na putu
razumevanja i razvoja uma. Svojim iskušavanjem uverio sam se da neke od
njih imaju različite mogućnosti dometa i ostvarivanje različitih nivoa uma i
svesti. Neke od tih metoda dovode do nirvaničnog stanja svesti uz
odgovarajuće vreme, doslednost i upornost. Nirvanično iskustvo se
ostvaruje dostizanjem jedinstva ličnosti i individualnosti, odnosno stanja
logoidne svesti, ali bez moći snage koju logoidna svest naše vasione ima, i
koju je ostvarila u jedinstvu sa jezgrom života u procesima kosmičke
evolucije kao i same kosmičke svesti. Logoidna svest naše vasione je
ostvarila iskusto svesti o sebi i kosmičke svesti i jedinstvo sa jezgrom života
, i kroz kosmičku evoluciju je stekla sposobnosti uslovljavanja evolucije
vasione.

Dosegom razvoja svoga uma do nivoa logoidne svesti, čovekovoj

individualnosti sa logoidnom svešću predstoji evolucija i procesi
ucelovljivanja sa svojim jezgrom života (materijalnom česticom iz kosmosa,
uzrokom ispoljavanja božanske iskre), a zatim iskušavanje drugih logoidnih
svesti u kosmosu, kako bi na kraju zadobila sve moći i kosmičku i apsolutnu
svest.

Sve naprednije verske zajednice sa svojim religioznim učenjima, stale su

u tački dostizanja nirvaničkog stanja svesti. Retki su ljudi koji su dostizali i
koji dostižu to stanje svesti, koje se naziva i nivo svesti božanskih sinova. U
mojim spoznajama ne postoje tragovi da je svest ljudskog porekla ušla u
jedinstvo apsolutne svesti, mada je to put i cilj evolucije. Svakom čoveku
odgovara specifičan put koga treba sam da oseti, što ne znači da ne treba
koristiti razne puteve i širiti svoje spoznaje. Imao sam sreću i sposobnost da
prepoznajem valjanost puteva i da ne odem u beskonačna lutanja i
istraživanja. Osećam potrebu da sinergetski sintetišući sva svoja iskustva iz
načina celovite spoznaje, iznesem ista u ovoj knjizi kao orjentire na jednoj
stazi ukupnog puta spoznaje, razvoja uma i dostizanja razvoja svih nivoa
svesti.

Obzirom da svaki čovek ima određeni nivo razvoja čulnog uma i spoznaje
objektivnog sveta, u ovoj knjizi ukazuje se na jedan od načina unutrašnje
intuitivne spoznaje, koja sa spoljnom umnom spoznajom daje mogućnost
ucelovljenja bića i ucelovljenja spoznaje.
 Telo treba prihvatiti u svoj svojoj složenosti, onakvoj kakvu smo
spoznali spoljnim opažanjem umom i opažanjima koja ćemo osetiti svojom
unutrašnjom intuitivnom spoznajom. Spoznaja spolja i iznutra je celovita
spoznaja. Um je tvorac svoga objektivnog sveta, a drugima ga saopštava
rečima ili slikama. Reč - jezik je instrument komunikacije u spoljnom svetu.
Spoznaja spolja je spoznaja jednog omotača, a spoznaja unutrašnjosti je
spoznaja nutrine do spoljnog omotača kroz svo vreme i prostor
manifestacije. Razumevanje i unutrašnje iskustvo uvodi nas u unutrašnji
duhovni svet. Ulaženjem u svoju unutrašnjost, mi ustvari svoju pažnju
odvraćamo od spoljnjeg sveta ka unutra. Tim gestom mi okrećemo i svoja
čula od spoljnih objekata u svoju unutrašnost. Prestankom čulnog kontakta
uma sa objektivnim spoljnim svetom, um se smiruje i zaustavlja, i tada
nastupa individualnost kao vidilac unutrašnjeg duhovnog sveta.
Komunikacija u unutrašnjem svetu je intuitivna - komunikacija između bića.
Biti bez misli je zaustavljanje uma. Zbog toga i jeste meditacija na ništa
veoma snažan metod u zaustavljanju uma. Uvođenje svesnosti u objektivnu
umnu svesnost se ostvaruje ulaskom u unutrašnjost svoga tela i duhovno
postojanje. Osvitanjem svesnosti u umnoj spoznaji um se usporava, i rado
beži u san, kad se susreće sa povećanom pažnjom, koncentracijom i
meditacijom, jer svi ti postupci zaustavljaju i ukidaju um.

Pre nego otpočnemo proces ulaska u unutrašnjost tela i sticanje

iskustava unutrašnjom intuitivnom spoznajom, potrebno je izvršiti
relaksaciju tela nekom od poznatih metoda koje se sada predaju i u
školama. Napominjem da su posebno uspešne metode relaksacije
unutrašnjom vizualizacijom svakog dela tela (yoga nidra). Završetkom ove
operacije potrebno je izvesti opraštanje svemu onome što je učestvovalo u
formiranju uma. Procesu se prilazi zatvorenim očima i u memoriji utisaka
polazi se od najsnažnijih emotivnih događaja, koji se sa puno volje
oživljavaju na način kako su se odigrali. U toj situaciji svesno se donosi
odluka oprosta za sve aktere u događaju i oprašta se svemu onome što je
izazvalo uzbuđivanje uma. Neutralizacijom toga događaja, pojaviće se
sledeći sličan prvom. I sa njim treba isto uraditi. Taj proces treba voditi dok
se u umu javljaju takvi utisci gde treba oprostiti. Ovaj proces se ne završava
u jednom danu, i treba ga ponavljati dok se javljaju utisci za oprost.

Sledeća operacija koja bi bila korisna da se izvede je čišćenje negativnih

utisaka iz uma. Prvi korak za ovaj proces je takođe relaksacija tela
(izvedena na prethodno opisani način). Drugi korak je opuštanje uma putem
obraćanja pažnje na ritmičko disanje i izvođenje ritmičkog disanja.
Obraćanjem pažnje na disanje i unutarnje kretanje daha, skreće se pažnja
unutar tela i okreću čula prema unutra. U organizam se unosi svesno veća
količina vazduha i prane i podiže se nivo unutrašnje energije, takođe se
podiže i nivo unutrašnje pažnje. Za ovaj proces možete koristiti bilo koju
tehniku disanja ili pranajame što vam odgovara. Ako nekome ove prakse
nisu poznate, onda može koristiti tehniku datu pod naslovom ,,ishrana i
disanje ,,

Sada se može pristupiti čišćenju negativnih utisaka uma. I za ovaj

postupak razvijeno je niz metoda koje možete raditi sami ili sa stručnim
licem za odgovarajuću metodu. Ako već nemate neku od metoda koju
koristite, možete koristiti sledeću: Zatvorite oči i iz memorije pozovite
najtraumatičnije utiske u svoj operativni um. Odaberite jedan od utisaka i
potpuno ga oživite u svom umu onakvog kakav je bio u momentu nastanka.
Tu mentalnu sliku oživljenu napunjenim emocijama proširite u prostor da
mentalna šema eksplodira i emocije nestanu u vakumu, a zatim skrenite
pažnju na drugu stvar. Posle raspršenja ovog utiska, u um izlazi naredni
sličan prethodnom s kojim ćete tehniku izvoditi na isti način, i tako redom
dok se utisci pojavljuju. Čovek koji ima iskustva i koji je očistio svoj um, i
ove tehnike takođe transcendira i prolazi kroz stanja uma i svesti.

Posle provedenih ovih praksi čovek ima smiren um i potrebno je da

stekne određena iskustva reagovanja iz svakog nivoa ispoljavanja uma.
Ukoliko je neki čovek u prethodnim životima iskusio određene nivoe umova
i svesti, on će se u procesu unutrašnje spoznaje naći na nivou koji dalje
treba da iskušava. U procesu unutrašnje spoznaje sebe postoje četiri nivoa
uma kojima odgovaraju četiri dimenzije (podravni) ispoljavanja, i četiri
forme tela.

Nivoi uma Dimenzija-svet Forma

tela

Čulna umna spoznaja Fizički svet Fizičko telo

Unutarnja spoznaja energetska Eterični svet Eterično telo

Unutarnja spoznaja emocija Astralni svet Astralno telo

Unutarnja spoznaja misli Mentalni svet Mentalno telo

U narednom tekstu biće istaknuto kako se ulazi u unutrašnju spoznaju i

samo bitni orjentiri iskustava svakog nivoa, dok svakom praktikantu ostaju
istraživanja bez granica.
 Za ulazak u unutrašnjost tela odnosno unutrašnju spoznaju, kao i u
prethodnim slučajevima potrebno je proći relaksaciju tela, opraštanje,
čišćenje uma i ritmičko disanje. Treba zatvoriti oči i svu svoju pažnju
preneti na unutrašnjost fizičkog tela. Opažanjima ulaziti u svaki deo
fizičkog tela i sve organe. Osvrnuti se na rad ćelija i funkcionalnost
kompletnog organizma možete svojom trećom rukom (mentalna energetska
ruka) da milujete unutrašnje organe. Nakon potpune spoznaje unutarnjeg
fizičkog tela u stanju ste da vidite spoljni izgled eteričnog tela. Ne
zadržavam se na fizičkom telu jer je svima poznato.

Pre nego otpočnemo proces ulaska u unutrašnjost eterične forme-tela i

sticanjem iskustava unutrašnjom intuitivnom spoznajom, pogledajte kako
funkcioniše sva ta vaša unutrašnja struktura i vidićete oblik vašeg eteričnog
forme-tela, ono ima isti oblik kao i vaše fizičko telo, ali je struktura
energetska, sa sistemom energetskih tokova i energetskih centara.

Ovo telo i ovi centri su analogno svesne energetske pumpe, koje vrše
pogon i upravljanje energetskim tokovima i razmenom energija u telu sa
ćelijama i organima, i izvan tela sa večnim postojanjem. Ovo telo je
podložno spoljnim utiscima sugestije i hipnoze. Na ovo telo, pošto mu je
struktura energetska, ne deluje gravitacija i može se voljno kretati kroz
prostor ali ne i vreme. Ko ulazi u ovo telo može istraživati formativni svet
ove podravni.

Kada iskusite unutrašnje eteričko telo i dok se još nalazite u

unutrašnjosti eterske forme, ukazaće vam se spoljni oblik astralne forme
koji je isti kao i fizičko telo, ali je ispunjen emocijama i ima sivo prozirnu
boju. Ima svoj sistem funkcionisanja i snažno je povezano sa umom. Astral
svojim emocionalnim snagama daje dinamiku umu. U ovoj formi su sadržani
svi emotivni sadržaji uma prethodnih života. Na ovo telo ne deluje
gravitacija, ono može po volji da se odvaja od fizičkog tela i može da se
kreće samo u dimenziji prošlog vremena. Astralna dimenzija ima svoj
formativni svet iz prošlog vremena. Ovu pod-ravan možete istraživati, ali je
bitno steći iskustvo i svest, da bi se moglo ići dalje. Spoznajom astralnog
tela iznutra, možete uočiti mentalnu formu spolja.

Mentalna forma spolja ima istu formu kao i tri prethodne, ali je ispunjena
mentalnim sadržajima. Ovo telo je kreator mentalnih formi i akcija u
objektivnom svetu. Mentalni plan su vrata i spoj sa duhovnim planom koji je
u sasvim drugoj i hijerarhijski višoj ravni. Mentalno telo prožima i uključuje
sva formativna tela svojih podravni. Ono ima svoj mentalni formativni svet
u kome se može kretati u dimenziji vremena prošlosti i budućnosti, ima
indukcione sposobnosti delovanja na druga mentalna tela. Ono je stvaralac
u objektivnom svetu. Sa ovim telom se dolazi do prosvetlenja. Kada um
dostigne stabilizaciju u mentalnom telu, tada je na delu individualnost kao
božanska svest u telu čoveka. Fizička supstancija tela se profinjuje, jer se
telo očistilo od svih ometajućih utisaka i funkcioniše po zakonitostima
logoidne volje. Individualnost za razliku od umnih tela nema ni formu, nego
je svest u domenu prostiranja logoidne svesti sa središtem u individualnosti.
Svesnost u obliku svetlosti čak prosijava i kroz fizičko telo čoveka koji je u
kontroli individualne svesti . U ovoj fazi mentalne svesnosti u fizičkom telu,
pažnja i čula se usmeravaju prema trećem oku, jer se putem njega ulazi u
dimenziju duhovnog sveta i putem njega se stiču iskustva duhovnog sveta. U
duhovnom svetu sve je strukturisano od duhovne supstancije i sve je za
naše poimanje živo. Fizičko telo, iako profinjeno da može levitirati, u sebi
uvek sadrži inerciju i ona vremenom postaje smetnja dalje evolucije. U
kosmičku dimenziju svesnosti se ne ulazi sa formom fizičkog tela bez obzira
na profinjenost, jer u iskustvu kosmičke svesti rastapa se i sama
individualnost. Postoje takođe i neki drugi pristupi u duhovno telo, ali ako
čovek nije prethodno iskusio razvoj četiri nivoa uma, korištenje tih metoda
može dovesti do cepanja ličnosti i šizofrenije, kada se um deli po
dimenzijama i funkcioniše istovremeno i nekontrolisano od strane
individualnosti. Iskustvo duhovnog tela je najveći stepen funkcionisanja
individualnosti i ljudskog bića.

Sa ovom svešću se uranja u duhovni svet i vraća u objektivni svet. Sa

ovim umom svest čoveka čini kreativnu puninu i stiče stanje prosvetljenosti
u objektivnom svetu. Sa logoidnom svešću ulazi se u duhovni svet i iskušava
se stanje nirvanične svesti. Obično su se na ovome stanju zaustavile Vere-
religije. Ličnost u spoju sa individulanošću dolazi do uvida iz duhovnog
sveta i na taj način um dolazi do spoznaja. U duhovni svet ulazi samo
individualnost i ona nema oblik (formu), nego je svest omeđena
individualnim osobinama sa sposobnošću reagovanja. Ulaz u duhovni svet se
ostvaruje vizijom trećeg oka ili spuštanjem frekvencije tela i svesti na
veoma niske nivoe, kada se ostvaruje veza i korespodencija sa višim
oblicima svesti. Individualnost na duhovnom planu teži spoju sa svojim
kosmičkim jezgrom života putem kojeg dolazi do mogućnosti sticanja snaga i
moći. Tako kompletirana logoidna svest ulazi u kosmičko ispoljavanje, i sa
iskustvom istog, transcendira individualnost i postaje holografska tačka
Kosmičke svesti. U šestoj dimenziji Kosmičke svesti ne postoji stanje
čoveka, nego samo stanje Boga sa svim moćima i težnjom da se iskuse stanja
drugih logoidnih svesti u Kosmosu. Sa svim tim iskustvima Kosmička svest je
pred skokom ulaska u stanje ne-dimenzija, ne-vremena i ne-bića, u stanje
Apsoluta, koji je opet u stanju pokretanja svih i novih manifestacija u
svemirskoj beskonačnosti, odnosno u relativnosti.

XVII REZIME
Čovek novoga doba se rađa u ovome vremenu rađa činom rođenja i
njegovom evolucijom.
 Dete rođenjem u sebi nosi svu genetsku memoriju od početka evolucije
čoveka, kao i svu podsvesnu memoriju od sticanja slobodne volje i
civilizaciskih dostignuća iz svojih reinkarnacija.

Čovek je satkan od znanja. Setite se koliko je znanja smešteno u jednom

genu, a čitava građa čovekovog tela je Kosmos u malom. Zašto ne otvoriti tu
datoteku znanja, i otvoriti se za komunikaciju sa Kosmosom i svim u
Kosmosu. To je danas moguće i svaki pojedinac nosi u sebi te ključeve.
Ovom knjigom ponuđeni su čitaocu neki od tih ključeva, i zavisi od svakog
pojedinca kada će se i koliko će se otvoriti za svesnu spoznaju i za znanje
postojanja i evolucije. Taj jezik spoznavanja je čistota vaše duše i uma i
unutrašnja intuitivna spoznaja, pored vaše čulne spoznaje.

Ono što je današnjem čoveku potrebno, jeste učiniti da mu ta memorija

bude dostupna, kao i civilizacijska spoznaja ovoga doba, koja je
upotpunjena svim oblicima spoznaje i reagovanja, ali nije kristalizovana (ne
bukvalno) tako da može biti konzumirana na adekvatan način.

Danas nije teško poverovati da je čovek ono što razume i što spoznaje.
Pitam svakog čitaoca, zašto ne biti celovit u celini postojanja?

Shvatajući sa objektivnog stanovišta postojanje svemira, kosmosa, vasiona,

čoveka i svega ispoljenog u vasioni, shvatajući procese relativiteta
holističko sinergetskog stvaranja i ispoljavanja, čovek može shvatiti
relativnost ukupnog postojanja i igre stvaranja i ispoljavanja. Ovim dvema
malim knjižicama, daje se savremenom čoveku kao mogućnost način
razumevanja, razvijanja i sticanja viših nivoa uma putem unutrašnje
intuitivne spoznaje, dostizanje do svesti i dalji put evolucije sa svešću.

Ukazano je na kosmičku celinu relativnog stvaranja i ispoljavanja kroz sve

forme i kroz sve faze relativnog vremena, od početka manifestovanja do
danas. Ukazano je na mehanizme funkcionisanja uma i svesti kao na
implicitne poretke koji izviru iz početnog i završavaju u jedinstvu sa
početnim, kao i na sve eksplicitne poretke, koji izviru iz implicitnih
poredaka, a takođe izviru i jedni iz drugih; a sve to ulazi u sintezu sa
početnim, unoseći sva bogatstva oblika i reagovanja, dajući poticaj novim
igrama manifestacije i ispoljavanja.

Ovim pozivam sve oficijelnosti ove civilizacije da pristupe novom načinu

edukovanja, gde će se um čoveka razvijati da shvati objektivni svet; da
ubuduće um ne opterećuju mentalnim i emocionalnim sadržajima koji ga
mute i ograničavaju, nego da ga čiste i da um uvek bude čist, i da može
unutrašnjom intuitivnom spoznajom bogatiti sebe kroz uvide u više
dimenzije svesti i svetove postojanja, i da na taj način ispoljava
prosvetljenog čoveka sa harmonijom u sebi i sa kompletnim postojanjem.
 Meditativnim pristupom sadržajima ovih kniga moguće je shvatiti
relativnost ukupnog postojanja, stvaranja i uslovljavanja, sticati spoznaju
svih mehanizama uma i svesti i vršiti transcendiranje svega spoznatog u
celinama. Integrišući mehanizme reagovanja i memorija ličnosti i
individualnosti, vi se osposobljavate da ulazite u sve dimenzije relativnog
postojanja, i da tim putem crpite spoznaje i iskustva iz tih dimenzija
postojanja i koristite ih u svom tekućem životu kao prosvetljen čovek. Ovim
je ukazano na put, a svaki čovek treba da ga iskušava na svoj analogan
način, kroz čulnu spoljnu i unutrašnju intuitivnu spoznaju.

Na ovome putu ćete se zaista menjati.

Apelujem još jednom na sve one koji budu razumeli ovo gradivo, da
svojim delanjem doprinose načinu edukovanja čoveka u ovom novom dobu i
sa novim pogledom na svet.

KNJIGA III.

GRANICE RELATIVNOSTI STVARANJA I

POSTOJANJA
I. OSVRT RECENZIJE
SINERGIJA KAO SKRIVENI PRINCIP PRIRODE

Vidljive fenomene prirode, bioloških sistema i društva moguće je, sa više

ili manje uspeha, opisati klasičnim zakonima uključujući tu i složene
stohastičke procese. Dakle, u ovom slučaju radi se o fenomenologiji,
odnosno onom delu stvarnosti koji opažamo klasičnim komunokacionim
kanalima. Medjutim, pravi pokretači procesa ostaju skriveni, pa čak i veze
izmedju fenomenološkog i „stavri po sebi“. Moše se reći da je tu vezu
moguće objasniti kvantnom talasno funkcijom, i to onim njenim delom koji
nazivamo klasična kvantna funkcija. Pored ovog dela, dela kvantne funcije
postoji još jedan, nekalsični, koji ima karakter ne-lokalnosti. Pomoću njega
je moguće „zakucati na vrata“ onoga dela stvarnosti koju nazivamo „stvar
po sebi“ i njima se služi autor Drago Bjelica.
 Za čoveka, ograničenog u prostoru i datog datom vremenu, saznanja o
skrivenoj sinergiji prirode je važna, ali je za život u jednom ljudskom veku
daleko važnija sinergija, koju inače nazivamo mudrost. Zato se treba setiti
mislilaca kao što je Lajbnic koji je govorio da “Posle duhovnog mira od svih
stvari ovoga sveta najvažnije je zdravlje, za čije očuvanje najviše značaja
imaju medicina i tehnika”, odnosno Hipokrata koji je još u doba aničke
Grčke znao da “Celini prirode pripada i ljudska priroda, koja je potčinjena
istim zakonima kao i sva priroda, jer je sve božansko i sve ljudsko“. Zato se
sada na nov način nameću stara pitanja, na koja je moguće dati sledeće
odvovore:

Religiozan čovek intuitivno zna i veruje, duhovnik osim što zna, imanentno
i oseća, a mistik se poistovećuje sa sopstvenim izabranim viđenja Boga, ali
niko od njih ne zna šta je Bog.

Ateista a priori ne veruje u Boga, naučnik je racionalni skeptik koji sumnja i

ne interesuje ga šta je Bog, a panteista, polazeći od principa harmonije
prirode, istražuje šta je Bog, i šta je božansko u nama.

Religiozni vernik je u poniznosti prema Bogu, a grešnik u strahu od smrti.

Duhovnik je u miru sa sobom, ljudskim i božanskim u sebi.

Mističar je u iluzijama o Bogu, i mogućnostima ostvarenja moći.

Ateista je u raciju zdravorazumske logike i u uverenju apsoluta slobode

izbora i slobodne volje.

Naučnik je u sumnji, nadi i veri kao uverenju.

Panteista je granicama raspodele koju daju harmonijski procesi.

Bogataš je onaj koji ima imovinu i/ili novac, i kome su očuvanje i uvećanje
novca i imovine osnovni cilj.

Bogat čovek je onaj koji pored uvećanja svog duhovnog i materijalnog

bogastva vodi računa i o prirodnom i društvenom.

Srćan ćovek je onaj koji u sebi nosi mudraca.

Mudrac je biće mere, a Bog bitak Mere.

Posle mudraca u biću nastupa Nemi logos i Scenario koji sadrži dejstva,
odnosno Akciju, koju naše biće dovoljno ne razume, ali preko
fenomenološkog uočava da se radi o Harmoniji, te da naše biće da bi
preživelo mora ostvariti jedinstvo (sinergiju) prirode, čoveka i tehnike, u
meri i po meri.

Teme i zaključke koje pokreće autor ove knjige o nastajanju i postojanju

daju mnoge odgovore i sve dovode u relacije mogućeg.

Zato je Sinergizam teorija i praksa; uspostavljanja i bivstvovanja

duhovnog mira i zdravlja pojedinca, očuvanja harmonije u prirodi,
unapređenja poslovnog, tehničko-tehnološkog i društvenog razvoja
organizacija i država koje su iznutra srećne, a spolja poštovane.

30.05.2005. Prof. dr Đuro Koruga

II. UVOD
Ova, kao i dve moje prethodne knjige, imaju nešto drugačiji pogled na
svet i postojanje od uobičajenih iskustava i učenja ljudi ovoga doba. U
spoznavanju sebe i spoljnjeg sveta, većina ljudi koristi samo čulnu
spoznaju, odnosno um. Um je sposobnošću svojih čula, kao mehanizam
spoljne spoznaje, ograničen na delimičnu spoljnu spoznaju. Da bi nešto
spoznali onako kako jeste, potrebna je celovita (holistička) spoznaja. Ta
celovita ili holistička spoznaja, obuhvata sve aspekte percepcije i spolja i
iznutra, od materijalnog do energetskog i idejnog, i od postojanja do
nepostojanja sa svom relativnošću. Pristup ovoj građi podrazumeva
strpljenje i razumevanje i ako se sa tim uđe u njeno proučavanje, nagrada
može biti sposobnost celovite spoznaje, odnosno bogospoznaje. Težnja za
spoznajom nastajanja i postojanja bila je kod pojedinih ljudi prisutna u svim
vremenima, pa postoje mnoga učenja, mnoge upute i mnogo puteva
spoznavanja. Svi se ti putevi, ipak, ulivaju u najkraći put. Taj put ide
evolucijom od ličnosti preko individualnosti, a zatim do logoidne i kosmičke
svesti. Moć sinergetskog stvaranja i ispoljavanja odvija se kroz pojedine
oblike svesnosti. Ti oblici svesnosti svoju manifestaciju ograničavaju
prostorom koga prožimaju i vremenom koga uslovljavaju. Prostorni
ambijenti sinergetskog manifestovanja i ispoljavanja su: kosmos za
apsolutnu svest, vasiona za logoidnu svest, a planeta Zemlja za ispoljavanje
objektivne svesnosti i evoluciju uma čoveka. Sinergetska moć uma na Zemlji
se ostvaruje kroz organizovanje i počinje od "sebe" čoveka. Moć uma raste
sa njegovom evolucijom, razvojem i širenjem i sposobnošću organizovanja,
do nivoa planete Zemlje. Dalja evolucija i sinergetska moć čoveka odvija se
putem individualnosti do logoidne i apsolutne svesnosti.

Koliko čitalac ovih knjiga u njihovo proučavanje unese više truda,

strpljenja, razumevanja i meditacije, toliko će i ući u dubinu celovite
spoznaje. Ne zaboravite da su granice celovite spoznaje u apsolutnoj
svesnosti.

Što čovek ne iskusi, ne može ni istinski spoznati.

Ova, treća po redu knjiga, je moje reagovanje na utiske onih koji su čitali
moje prve dve knjige:

- "PROCESI STVARANJA - SINERGIJA"

- "TRANSCENDIRANJE UMA - PUT KA PROSVETLJENJU"

Ona obuhvata određene dublje aspekte mojih spoznaja i iskustava koji se

temelje na čulnoj i intuitivnoj spoznaji, a koji mogu biti saopšteni u ovoj
fazi čovekove evolucije (civilizacije) bez štetnih uticaja po nju.

Kao što se evolucija objektivnog sveta naslanja na sve do sada ispoljeno,

takvi su i zakoni spoznaje (koristi se sve spoznato u objektivnom svetu, kao
i zakonitosti postojanja iz drugih dimenzija ukupne manifestacije u
kosmosu, a njihova sinergija otkriva uvide celovite spoznaje i mogućnosti
komunikacije sa višim stanjima svesnosti). Ova knjiga, kao i prethodne dve,
osvrće se samo na manifestacione procese u čoveku, na Zemlji i vasioni
našeg Sunca, i na njihovu povezanost sa kosmosom u hijerarhiji svesnosti.
Ono što možda nije dorečeno u prvim knjigama, nastojalo se učiniti ovom, u
meri shvatanja celine.

Ovi sadržaji su za one koji su dostigli izvesnu sposobnost orijentacije u

manifestaciji, i koje pokreće želja za spoznajom sebe i svoje uloge u
manifestaciji. Zbog toga ove knjige za neke ljude mogu biti teže, i zahtevati
veći napor u razumevanju, kao i napor u iskušavanju svoga ličnog puta.
Teškoću može predstavljati i to što je na malom prostoru izneto mnogo
novih stvari, a dobar deo tih novih stvari su suprotne onima koje su
naučene. To od čitaoca zahteva revidiranje mnogih ranije prihvaćenih
stavova od čega mnogi beže. Ove knjige ni u kom slučaju nisu za zabavu,
razonodu i trošenje ličnog vremena. One su za spoznavanje sebe i svoje
uloge u ukupnom manifestovanju.

Izvinjavam se onima kojima knjiga dođe u ruke, a za koje je duhovno i

imaginarno nerazumljivo.Oni je mogu koristiti sa povećanom pažnjom i
razumevanjem, i trud će biti koristan.

Kako umovanje uvek traži uzrok i posledicu, za očekivati je da krajnje

pitanje kod razmatranja ovih stvari bude: Zašto potencijal apsolutne
svesnosti uzrokuje manifestaciju?
Moje intuitivno naslućivanje odgovora na ovo pitanje upućuje na tri aspekta
i to:

- pošto je kosmos ograničen u svemiru, manifestovanje može biti težnja za

njegovim proširenjem ili zasejavanjem novih kosmosa;

- potvrđivanje sebe, da se može nastati involucionim i evolucionim

manifestovanjem u kosmosu;

- uživanje u manifestaciji stvaranja, ispoljavanja i evolucije.

Apsolutna svesnost je izvan svih dinenzija, i uzročnik je ispoljavanja

svih dimenzija i kosmičkog manifestovanja.

Nadam se da će sadržaji ove knjige doprineti razumevanju i spoznavanju

relativnosti nastajanja i postojanja sebe i svega ispoljenog.

III. . UVIĐANJE RELATIVNOSTI UMA

U inverznoj indukciji ega u božanskoj iskri, indukuju se dva polariteta
svesnosti i to:

- polaritet objektivne svesnosti iz koje se ispoljava um i ličnost i

- polaritet logoidne svesnosti koji je nosilac individualnosti i njene

evolucije.

Ličnosti se u prostorno-vremenskom ambijentu logoidne svesnosti

reinkarniraju i evoluiraju do faze razvoja mentalnog uma u čoveku kada
dolazi do fuzije polariteta ega, pri čemu individualnost preuzima sve
sadržaje ličnosti i nastavlja evoluciju čoveka kroz više oblike božanske
svesti. Um se razvija iz sposobnosti reagovanja i stvaranja navika u dualnoj
koncepciji subjekta i objekta, analogno laticama u pupoljku ruže koje se
svijaju oko duše ograničavajući joj slobodu delovanja u objektivnom svetu,
do faze rascvetavanja i oslobađanja individualne svesnosti, koja je u
duhovnoj dimenziji svesnosti i u kojoj nema dualnog koncepta podele na
subjekat i objekat.

Ličnost se stvara čulnom svesnošću kao slika o sebi koja se razvija nanovo
sa svakom reinkarnacijom. Ti manifestacioni procesi temelje se na
nepoznavanju suštine manifestacije i svog drugog pola - individualnosti koja
svedoči u večnosti i koja je u komunikaciji sa božanskim svestima.

To svojstvo neznanja je ujedno i uslov da bi se mogla razviti objektivna

svesnost i postojanje u objektivnoj svesnosti, kao faza rayvoja u ukupnoj
svesnosti u manifestaciji.

U trenutku svoje evolucije, kada ličnost spozna sebe i svoju manifestaciju

i prepozna način gradnje slike o sebi (um), ona dostiže mogućnost
transcendiranja svoga uma. Tada dolazi do realizacije celovitosti čoveka i
njegove celovite, odnosno logoidne svesti - što daje slobodu čovekovom
postojanju u višim stanjima svesnosti - i prevazilaženja vremensko-
prostornih barijera i dimenzija uma. Sve dimenzije postojanja imaju svoje
zakone i harmonije postojanja koji se mogu i matematički izražavati. Sve
dimenzije postojanja imaju svoje sinergetske procese manifestovanja i
ispoljavanja novog. Sinergija stvaranja i manifestovanja se u svim
dimenzijama odvija odgovarajućom faktorijelskom harmonijom, gde je
svako novo stanje određeno svim prethodnim stanjima u manifestaciji i
odgovarajućoj svesnosti.

Ograničeno znanje koje nastaje iz ličnih reagovanja u manifestaciji i

božanski nagon za stvaranjem svoga univerzuma, tera ličnost da stvara svoj
univerzum na bazi samo ličnih spoznaja i sposobnosti organizovanja okoline,
što sa sobom nosi sve probleme objektivnog postojanja. Tek sa evolucijom
čoveka i otkrivanjem dimenzija podsvesti i nadsvesti u ukupnom
manifestovanju, dolazi do postepenog prevazilaženja uma i spoznaje sa
svešću ukupnog manifestovanja, kao i spoznaje svoje uloge u svemu tome.

Dozvoljavajući sebi ulazak u stanje individualne svesnosti kroz intuitivnu

spoznaju, mi ulazimo u komunikaciju sa svim višim oblicima svesnosti, koje
su holografski povezane u sve-slobodi i sve-znanju.

Ovim želim da ukažem samo na neke aspekte toga kako se pažljivom umu
relativnost potpuno otkriva.Uzmimo kosmologiju i astronomiju. Razmotrimo
koliko se o njima zna sada, koliko se o njima znalo pre10, 100, 1000,
10.000 i 100.000 godina. Uzimajući u obzir zakonitost eksponencijalnog
rasta spoznaje u vremenu, možemo pretpostaviti šta će se dešavati u ovim
oblastima u narednih 10.000 godina. Danas mi tek prepoznajemo da se naša
vasiona nalazi u galaksiji zvanoj Mlečni put ili Kumova slama. Nauka još nije
otkrila kretanje naše vasione u galaksiji Kumove slame, niti kretanje
galaksije u kosmosu, nego bazira svoje zaključke na pogrešnoj pretpostavci
velikog praska.
 Ljudi koji su do spoznaje dolazili na intuitivan način a koje nazivamo
misticima, znali su istine o tome u svim vremenima, kao i da naša vasiona
ima složeno kretanje u samoj galaksiji, i da galaksija kao celina kruži u
kosmosu oko jednog centra.

Pitam se kako ljudi mogu zamisliti kosmičku harmoniju bez jedinstvene

svesnosti?

Na isti način, posmatrajmo meteorologiju u poslednjih i narednih 100

godina, i videćemo kako se otkrivanjem zakonitosti na Zemlji i u vasioni
dolazi do sve preciznijih kratkoročnih i dugoročnih prognoza. Isto se dešava
i u drugim naučnim oblastima, kao i oblastima koje nauka naziva
alternativom.

Nauka još tretira Zemlju kao neživi subjekat, a ona je itekako živo biće
koja ima evoluciju analogno čoveku. Zar Zemlja ne poseduje svoju
unutarnju magmu sa svom njenom dinamikom? Zar zemljina kora, sa svom
svojom faunom i florom koja postoji u simbiozi, ne predstavlja život nalik
životu milijardi ćelija u čovekovom telu.? Zar atmosfera nema svoje zakone
koji omogućavaju evoluciju na Zemlji? Zar stratosfera nema svoju dinamiku
i zakone koji utiču na ispoljavanje zakona u atmosferi i na Zemlji? Zar
ozonski omotač i magnetno polje ne utiču na ispoljavanje ostalih sfera i tela
na Zemlji? Zar gravitacija i njeni zakoni ne daju stabilnost Zemlje u vasioni i
stabilnost formi u sistemu Zemlje? Retki su oni koji znaju da Zemlja ima i
svoju dušu i svoju individualnu svesnost. Na sličan način strukturirano je i
Sunce i njegova vasiona.

Astrologija planetarnih uticaja na čoveka, bila je prvi naučni pristup na

Zemlji koji se bavio čulnim opažanjima kretanja planeta, zvezda i galaksija.
Astrolozi su koristili ne samo čulnu, već i intuitivnu spoznaju i dolazili do
preciznih i istinitih opažanja. Kosmička kretanja i kosmički uticaji spadaju u
domen sideralne astrologije, a na čoveka se mogu prenositi od strane
planetarnog bića i logosa samo preko individualnosti, a to znači pomoću
intuitivne spoznaje. Retki su ljudi na Zemlji koji imaju znanja u oblasti
sideralne astrologije. Planetarna astrologija bavi se kretanjem planeta u
vasioni i njihovim uticajima na ljude. Planetarne uticaje čovek uglavnom
prima preko ličnosti. Ti uticaji kroz vreme evoluiraju i zakonitosti uticaja se
menjaju, a retki su astrolozi koji dubinski prate evolutivne promene i
uticaje na planetarnom nivou. Astrolog u današnjem svetu nije pravi ako ne
koristi čulne i intuitivne spoznaje. Interes za astrologiju u ovome vremenu
oživljava. Astrologija kao i mnoge druge pojave se komercijalizuje na
plitkim spoznajama, ali iza plitkosti dolazi i dubina.

Današnji čovek je delom svestan da mnoge snage koje uslovljavaju

njegovo nastajanje i postojanje dolaze od Sunca i njegove vasione. Malo je
onih koji su svesni da se kompletna evolucija čoveka odvija u matrici
logoidne svesti naše vasione. Slično je i sa galaksijama i strukturom
kosmosa. Počev od čoveka pa do kosmičke svesti, vidimo da je svaki nivo
manja jedinica ili sistem uslovljen od šireg i većeg sistema, i tako redom do
kosmosa i apsolutne svesti kao polaznih jedinica u manifestaciji.

Taj centar Kosmosa sa svojim snagama privlačenja - ljubavi i svesti,

iskonski je polaritet sposobnosti reagovanja u odnosu na drugi polaritet
svemirske inercije koja ima suprotno dejstvo (odbijanje). Ova dva polariteta
daju mogućnost sinergije manifestacije. Sinergijom kruženja duhovnih
snaga pomenutih potencijala, ispoljava se nova duhovna snaga koja ima
kružni tok između njih, i koja oscilira u kosmičkom modulu podržavajući
fazno, prvo jednu a zatim drugu duhovnu snagu. Te tri duhovne snage čine
prvo trojstvo ispoljenog duha Kosmičke svesti u Kosmosu. To trojstvo, kroz
jedinicu kompenzacije - Kosmos, ulazi u manifestaciju i istovremeno, sa
naizmeničnim uticajem prožima Kosmos dajući mu snagu i svesnost
manifestacije.

Sunce sa svojom vasionom takođe čini celinu svojih telesnih formi i na

sebe prima uticaje svih primarnih kosmičkih snaga, kao i druge inter-
kosmičke uticaje galaksija i vasiona. Uslovi funkcionisanja faune i flore na
Zemlji su veoma nežni, i ako bi Zemlja bila izložena direktnim kosmičkim
uticajima, život na njoj ne bi mogao postojati u ovom obliku. Pošto logoidna
svest i naša vasiona, a pre svega Sunce, prima sve te kosmičke uticaje, oni
iste transformišu i šalju na Zemlju kroz zakonitosti funkcionisanja vasione, a
koji na Zemlji uslovljavaju evoluciju ovakvu kakva jeste.

Nauka se još uvek deli i specijalizuje za sve uža područja, što je

zakonitost razvoja objektivne svesnosti, i na taj način sve više prodire u
spoznavanje manifestacije. Danas je sve očitije postojanje svesti da
čovečanstvo živi u simbiozi sa sobom, sa prirodnim zakonima na Zemlji, u
vasioni i dalje, da se celine na svim nivoima manifestacije međusobno
prožimaju, i da je sve zavisno od svega.

Osvrnimo se zatim na relativnost uma sa aspekata života ličnosti (od rođenja

do smrti). Kada se rodi, dete kao celina sa sobom iznosi u objektivni svet
svoj nesvesni um koji nasleđuje iz genetskih i duhovnih resursa, kao i
potencijal programa sudbinske evolucije za svoj objektivni život. Svesni um
dete počinje da razvija od nule do kraja života, a nivo razvoja uma koji će
dostići u svom životu zavisi od njegove sudbine i slobodne volje -
mogućnosti su ogromne i kreću se od nule do logoidne svesnosti.

Posmatrajmo kako dete stvara um od oblika reagovanja do navika. Zatim

možemo analizirati kako dete širi um sa povećanjem prečnika kretanja i
iskušavanja, a zatim i učenjem. Osvrnimo se i na domete uma kreativnih ili
duhovno razvijenih ljudi (mistika) za vreme njihovog života.
 Ovoj evolutivnoj zakonitosti spoznaje, čovek se nekada suprotstavlja
donošenjem zakona pod uticajem posesivnosti uma, kao što su stvaranje
granica ljudima, znanju i ekonomskim mogućnostima, zatim kroz zatvaranje
i komercijalizaciju spoznaja i njhove primene. Spoznaje u čovečanstvu su
toliko uznapredovale da se ne mogu ograničavati, pa će društvo morati ta
pitanja da reguliše sa aspekta harmonije društva i socijalnih odnosa.

Zatim se osvrnimo i na istorijsku dimenziju razvoja pojedinih epoha

posmatranjem razvoja uma, počev od čitanja ostavljenih otisaka u materiji i
zabeležene memorije u pisanom i usmenom obliku. Videćemo kako se um
čoveka razvijao po epohama od svesnosti postojanja materijalnog oblika,
preko instinktivnog uma, do sadašnjeg emotivnog uma. Ako u tim fazama
uočite dosege prosvetljenih pojedinaca, susrešćete se sa mogućnostima
mentalnog uma, a ponekada i božanske svesti. Na ovaj način možete steći
predstavu o relativnosti uma kroz epohe.

U razmatranju relativnosti uma, potrebno je koristiti celoviti pristup

njegove spoznaje, ne samo sa spoljnje strane, nego i sa unutrašnje, što
znači um u celini. U moje prve dve knjige dovoljno je rečeno o nastajanju i
funkcionisanju svesnog, podsvesnog i nesvesnog uma, njihovom
osvešćivanju u jedinstvu uma, te ulozi evolucije i čula u njegovom
nastajanju, kao i načinu smirivanja i transcendiranja uma i dolaska do
celovite svesnosti. Ovde želim da ukažem na put integracije i sažimanja svih
tih spoznaja i sticanje celovite spoznaje. Ako sinergetski obuhvatate
spoznaje i dostignuća u svim naučnim oblastima, dostignuća intuitivne
spoznaje religioznih mistika sa intuitivnom spoznajom univerzuma, stvorili
ste u sebi uslove sinergetske spoznaje svega u manifestaciji. Na vašem putu
će se nalaziti i ljudi sa odgovarajućim spoznajama i sutuacije koje vam
otvaraju celovitu spoznaju. Otvaraće se sve dimenzije postojanja.
Spoznaćete sve misterije i enigme postojanja, i otvorićete božansko u sebi
direktnom percepcijom. Osnovno od čega morate poći je da um shvatite kao
instrument objektivne spoznaje u jednoj fazi čovekove evolucije koji se
može upoznati, kontrolisati, upravljati, umiriti i transcendirati stapanjem sa
individualnošću u božansku svesnost.

IV. RELATIVNOST POSTOJANJA U VREMENU I

VIŠEDIMENZIONALNA POSTOJANJA
Relativnost postojanja je odraz manifestovanja.
 Za početak manifestacije potrebno je dvoje. Jedno od tih dvoje jeste
svemirska inercija. Svemirska inercija je stanje postojanja koje možemo
opisati tako da u svakoj tački deluju sile u svim smerovima iz te tačke. Te
sile se međusobno poništavaju, što inerciju svemira čini neograničenom
celinom i dimenzijom postojanja, odnosno ne-postojanja svemirskog stanja.
To drugo što jeste je svest sa sposobnošću reagovanja - dimenzija
postojanja svesti. Ako ovo posmatramo sa aspekta sile, to možemo iskazati
kao da u svakoj tački postojanja u toj dimenziji, svesnost deluje
koncentrično na tačku iz svih smerova. Pored toga, svest ima svojstvo
reagovanja (kretanja i modifikacije), što je uzročnik indukcijskih, odnosno
sinergetskih pojava stvaranja i ispoljavanja u relativnom svetu i u inertnim
poljima, što predstavlja manifestaciju, odnosno pojavu sinergije stvaranja
i ispoljavanja.

Svojstvo reagovanja svesnog osećanja je potencijal neispoljenog svesnog

osećanja – Potencijala svesnosti i reagovanja, kao dinamika arhetipskih
ideja i misli, koje predstavljaju potencijal te svesti prema praznini
svemirske inercije.Taj Potencijal reagovanja neispoljenog apsolutnog stanja
svesnosti u odnosu na svemirsku inertnu prazninu, izaziva manifestacionu
indukciju koja se ispoljava u vidu vibracije sa pratećom dimenzijom
vremena, i koja otvara prostore relativnim manifestacionim procesima. Taj
vibratorni izvor je večan koliko i kosmička manifestacija, jer sa njim
manifestacija i otpočinje. Ta vibracija je primorodijalni zvuk, nešto novo u
odnosu na prva dva stanja, koje se ispoljilo kroz sinergetsku indukciju prve
dvojnosti. Ono što jeste iskonsko i večno su Potencijal svemirske inercije i
Potencijal reagovanja, svesnog reagovanja žive sile uzroka ispoljavanja
Apsolutne svesnosti. Ta novorođena frekvencija koju možemo smatrati
večnom, je sinergetski produkt prva dva potencijala, i u sebi nosi svojstva
oba potencijala - svojstvo svesnog reagovanja i svojstvo inercijalne sile, kao
i nasleđe sinergetskih potencijala reagovanja novostvorenog iz prethodna
dva svojstva.

Kosmos se ispoljava kao model sinergetskog kombinovanja ta dva stanja

postojanja (postojanja i ne-postojanja), i relativno večne vibracije, što
sinergetski ispoljava za nas večnu manifestaciju stvaranja u svim
dimenzijama postojanja u Kosmosu. Prvi oblici manifestovanja ispoljavaju
se kao virtuelna stanja i forme, zatim počinju da se ispoljavjui polja i snage,
i na kraju involucije, materija. U manifestacionom procesu Kosmosa, sve
novo što se ispolji ima sposobnosti kombinovanja i sinergetskog reagovanja
sa prethodno postojećim, a to jesu sinergetski procesi stvaranja i
ispoljavanja čitave kosmičke manifestacije.

Pojava vibracije kao manifestacionog procesa, sa sobom otvara i novu

demenziju vremena u kojoj se mogu izvoditi manifestacioni procesi. Forme
ispoljavanja imaju svoje planove nastajanja i vremena trajanja. Forme,
ritmovi i vremena trajanja su različiti i zavisni od konstelacije kretanja i
konstelacije svesnosti u svakoj sredini. Naše vreme objektivnog ispoljavanja
je toliko kratko za dimenziju logoidnog ispoljavanja, da ovo smatramo
večnim u odnosu na naše vreme i ti su odnosi analogni u odnosu na druge
dimenzije. Ritmovi vremena u svakoj vasioni kosmosa su različiti i zavise od
kretanja i konstelacija svesnosti.

Mi na Zemlji, pored ostalog, vreme pratimo promenom faza dana i noći,

kao posledicu obrtanja Zemlje oko Sunca. Vasiona i logoidna svesnost imaju
svoje dane i noći, koji zavise od kretanja vasione u galaksiji. Na isti način i
Kosmos ima svoje dane i noći, koje opredeljuje dejstvo prstena graničnika i
njegovog pojačavanja dejstva prstena Kosmosa ili prstena Haosa, što
opredeljuje preimućsto pozitivni ili negativnih uticaja Kosmosa. Mereno
našim vremenom, razlike u vremenu trajanja su ogromne između raznih
dana i noći. Vidimo da je pojam večnosti u manifestaciji relativan i u
funkciji je svesnog osećanja, uma i svesti. Sa stanovišta celovite svesnosti,
samo dva početna stanja - potencijala su večna. Sva manifestacija je
relativna: ima svoj početak i kraj i sve manifestovano ulazi u implicitno
stanje početnog. Kako je rečeno u prethodnim knjigama, Kosmos je
ograničen u svemiru, ne širi se, već je sa aspekta relativnosti postojanja
ograničen poljima i silama svemira (haosa) i poljima i silama svesti Kosmosa
(apsolutne svesti), i procesom svoje manifestacije se zgušnjava kao model
relativnog ispoljavanja snaga, materije i svesnog postojanja.

U Kosmosu su se ispoljavale i ispoljavaće se polja, snage, stringovi,

kvarkovi, atomi, magline, vasione i galaksije, jer je Kosmos model
relativnog stvaranja i ispoljavanja. Da ne bi došlo do relativne zgusnutosti
snaga i materije, u Kosmosu su ispoljeni i inverzni modeli kosmičkom
ispoljavanju, analogno crnim rupama, gde se dešava dipolarizacija i
dekompenzacija snaga i materije, koje relativno postojanje ispoljenog
svode na početna stanja manifestovanja.

U PRAVILU SVAKA GALAKSIJA IMA SVOJU CRNU RUPU KAO MHANIZAM

POVRATKA U POČETNO STANJE.

Sa stanovišta celovite spoznaje, život ne treba vezati samo za organsko

postojanje, nego za proces manifestovanja, jer manifestacija jeste život, i
sve što se ispolji u bilo kom stanju postojanja ima svoj relativni život i svoje
trajanje. Svaka dimenzija postojanja ima svoje forme ispoljavanja, svoju
relativnost postojanja i svoje zakone funkcionisanja. Zakoni formatizovanog
postojanja u svim dimenzijama su različiti, ali i slični, jer manifestacija
počinje od jednog (svesti) i dve dimenzije postojanja. Da bi se čovek
osvestio u postojanju, on mora iskusiti sve dimenzije postojanja u umu i u
svesti i doći do celivite spoznaje i Apsolutne svesnosti.

Logoidne vasione su prožete svesnošću logoidnih svesti- bogova, koji

imaju svest o sebi i kosmičku svest, a kroz involuciju i evoluciju svojih
vasiona stiču objektivnu svesnost. Logoidna svest, odnosno logos, ima
takođe svoju evoluciju slično, ali inverzno čoveku. Materijalna čestica i
božanska iskra (horus i eros) su polazište evolucije kroz sticanje kosmičke
svesnosti, svesti o sebi, i na kraju objektivne svesnosti. Individualnost za
logoidnu svest je vasiona, dok njenu ličnost predstavljaju bića koja
evoluiraju u vasioni, i čiju objektivnu svesnost preuzima logoidna svest na
kraju njihove evolucije, da bi time završila ciklus evolucije ukupne
svesnosti. Čovekovo svesno osećanje sastoji se od dva oblika svesnosti, čiji
su nosioci ličnost i individualnost. Individualnost je indukovana direktnom
indukcijom božanske svesti, a ličnost inverznom indukcijom, odnosno pod
uticajem slobodne volje. To znači da je ličnost inverzno indukovana u
odnosu na logoidnu svest. Pri tome čovek kroz evoluciju prvo iskušava,
spoznaje i razvija objektivnu svesnost, a zatim će iskušavati i sticati
svesnost o sebi i kosmičku svest.

Evolucija čoveka nije vezana samo za objektivno materijalno postojanje,

već i za druge dimenzije postojanja. Ako se posmatra samo čovekoliko
postojanje na Zemlji dva do tri miliona godina unazad, što upravo čine razni
naučni pristupi, mogu se primetiti kvantni skokovi u razvoju uma i forme
(tela). Kvantni skokovi u razvoju uma dovode i do kvantnih skokova razvoja
formi (tela), pri čemu su kroz epohe evolutivno razvijeniji nastavljali
evoluciju, dok su oni koji su zastali u razvoju - izumirali. Ovo ističem zbog
toga što ova epoha uvodi čoveka u novo raskršće kvantnog skoka uma, od
objektivnog razvoja ka duhovnom razvoju. Put kroz raskršće će trajati
epohama, koje će biti eksponencijalno kraće od predhodnih. Kraći put
duhovne staze vodiće sazrele pojedince kroz druge dimenzije postojanja,
dok će drugi put voditi kroz evolutivno materijalno postojanje uz
asimptotsko približavanje duhovnom putu i materijalnom isčezavanju.

Čovek u objektivnom stanju svesti težiće da postigne večno postojanje

života i čoveka i da postigne celovitu svesnost. Naučni pristup razvoju u
imitaciji prirode (Boga) vodiće ga na informatičkom planu digitalizacije do
dostizanja svetlosnih brzina u obavljanju mnogih poslova putem računara,
kao i do potpune robotizacije drugih poslova. Digitalizacija i hardversko-
softverski komunikacioni standard i nano tehnologije, danas dramatično
menjaju organizovanje i poslovanje približavajući ih brzinama koje graniče
sa svetlosnom. Polako se izgrađuju virtuelno-digitalizovani sistemi
funkcionisanja u spoljnjem svetu, što je slično delovanju holografskih
sistema funkcionisanja u čoveku i prirodi (vasioni i Kosmosu), u kojima se
odvija put evolucije čovekovog uma i svesti ka jedinstvu postojanja. Ulazak
u genetiku i subatomsku manipulaciju stvaranja i ispoljavanja materijalnih
čestica i energija, vodiće digitalizaciji i robotizaciji svih procesa koji će se
odvijati velikim brzinama postižući rezultate koji su se u objektivnoj
evoluciji sveta odvijali u epohama. To je ono što će u matrici evolucije
čoveka izvoditi iz dimenzije objektivnog postojanja u dimenzije mentalnog,
duhovnog i svesnog postojanja. Razvojem i transcendiranjem uma, razvijaće
se i transcendirati forme čovekovog ispoljavanja. Na taj način će čovek
spoznavati sebe i svoje postojanje u relativnosti i svoj put bogočoveka. Taj
razvoj objektivne svesnosti i objektivnog sveta, ima svoje granice
postojanja kroz koje iščezava u više dimenzije postojanja.

U inverznoj evoluciji čovečanstvo imitira razvoj božanskih moći kao

spoljnu organizaciju zajednica, država i saveza do Ujedinjenih nacija. Kroz
božanske zakonitosti bogospoznaje, moći se razvijaju na individualnom
planu i putem razvoja svesti, dok to ljudi ostvaruju u spoljnjem svetu putem
organizovanja društva i razvojem uma. Oni koji se bave duhovnim razvojem
i mistikom mogu postići stanje kada moć sa individualnosti prelazi na
ličnost.

Potencijalna moć organizacije ljudskog društva je veća čim obuhvata veću

populaciju, te je zbog toga i postojala težnja za moći upravljanja svetom,
kao i u sadašnjem vremenu organizacija Ujedinjenih nacija. Na kraju, svako
udruživanje i organizacija moći odražava se i predstavlja pojedincem. U
dolazećim vremenima i organizacijama biće veoma bitna zrelost čoveka koji
se dovodi na mesta organizovane moći. Sada smo u fazi demokratskog
razvoja kada je populacija manipulisana od strane partija ili stranaka,
verskih zajednica, moći nosilaca kapitala ili oružanih snaga, koje biraju
pojedince na takva mesta. Pošto su promoteri tih manipulacija na nivou
emotivne zrelosti, oni biraju emotivne ličnosti. Istorijski je redak slučaj da
je na čelu države bio biran čovek mentalne zrelosti i ti se periodi smatraju
zlatnim dobima. Zlatna doba čovečanstva se mogu očekivati kada
organizovane populacije budu u stanu da biraju prosvetljene (mudre ljude)
za te položaje, i ako takve ljude mognu navesti da obavljaju takve funkcije.

Pošto je čovek u svom evolutivnom razvoju koncipiran na sliku i priliku

apsolutne svesti ( A.Boga), to mu je i namenjena uloga da iskusi sve
mogućnosti reagovanja umova i svesti počev od vibracije, pa sve do
apsolutne svesti. Zato ga i možemo nazvati svedokom manifestacije i
evolucije u Kosmosu. Materijalna forma čoveka nije logoidna, jer je nastala
pod uticajem uma i planetarne svesnosti, ali je individualnost logoidna
forma, a transcendiranjem uma usklađivaće se i forme bića sa logoidnom.

To je sudbina čoveka u evoluciji na zemlji i sunčevom sistemu. Na

pomenuto raskršće, kroz budućnost će stizati sve veći broj ljudi. Na to
raskršće stizali su pojedinci i pre 10.000 godina. Legende su zabeležile Sina
Sunca koji je čovečanstvu ostavio određene zakonitosti i orjentire kretanja
u evoluciji. Tu tradiciju su nastavili božiji sinovi kao što su Krišna,
Zaratustra, Buda, Isus i drugi adepti i učitelji unutrašnjih i spoljnih svetova,
kao vesnici određenih spoznaja, filozofija i religija. U ovom i narednim
vekovima, sve veći broj ljudi ulaziće u ovo raskršće pri čemu će se jedan
broj ljudi opredeljivati za stazu duhovnog razvoja, a svi drugi koji budu išli
putem uma objektivnog postojanja, primicaće se postepeno stazi duhovnog
razvoja. Stazom objektivnog razvoja kojim ide matica čovečanstva,
razvijaće se socijalni odnosi i socijalne zakonitosti koje će postajati
kosmičke zakonitosti u evoluciji objektivne svesti za mnoge vasione u
razvoju i nastajanju. Čovečanstvo će na planu razvoja objektivne svesnosti
ostaviti iskristalisano iskustvo-znanje, zakonitosti socijalnih odnosa kao
svoje kosmičko seme za manifestaciju postojanja u ovom kosmosu.

V. ČOVEČANSTVO KAO SVEDOK KOSMIČKE EVOLUCIJE

Danas na Zemlji uglavnom postoje dva globalna verovanja o nastanku
manifestacije i sveta: kreacionistički i evolutivni pristup, uz još neke nove
pristupe koji se bliže holističkim pogledima na svet. Kreacionistički pristup
temelji na kreativnom božanskom stvaranju, pri čemu svaka vera na svetu
ima svoje viđenje i tumačenje. Evolucioni pristup polazi od velikog praska
na koji se kalemi Darvinova teorija o evoluciji života na zemlji. Darvin je
jedan od sjajnih umova jer je uočio određene zakonitosti evolucije u
sličnosti formi i struktura. Međutim, on nije imao mogućnosti celovite
spoznaje sinergerskih procesa stvaranja novog i prolaska stvaralačkih
procesa kroz razne dimenzije postojanja. On je pretpostavio linearnu
evoluciju sa prelaskom vrsta u vrstu, isključujući kreaciju kao sinergetski
proces stvaranja i ispoljavanja novog, u čemu je načinjena greška. Evolucija
je samo jedna faza ukupne manifestacije koja sledi kreativne procese
stvaranja novog - usavršavanjem. Inače, evoluciji prethodi involucija, koja
kroz kompenzacije u finijim supstancijama dovodi do ispoljavanja materije.
Darvin nije dao celovitost evolucije, niti je objasnio nastanak vrsta,
prepuštajući to slučajnosti. Njegov pristup nije potpun i rano je proglašen
naučnom istinom, kao i neki drugi naučni pristupi. Do istine se može doći
samo celovitom spoznajom a ne umom.

Sve ispoljeno materijalno počinje od stringova, kao prelaznog oblika

energije u materiju. Međutim, i string je posledica kreativnog kvantiranja,
kao što je i svaka faza sjedinjavanja stringova u kvarkove, a ovih u
neutrone, atome i dalje do ispoljenja objektivnog sveta, posledica
sinergetskih kreacionih procesa kompenzovanja i ispoljavanja novog.

Svaka ispoljena forma ima svoju duhovnu dimenziju, počev od ideje i

misli, do energetskih magnetnih polja, preko svih formi i dimenzija
postojanja. Sve te duhovne forme i njhova evolucija potiču iz Potencijala
apsolutne svesnosti i njenih sinova, i rezultat su sinergetskih kombinacija
sa drugim Potencijalom svemirske inercije. U svemu tome duh je život, a
oblik života postoji u svakoj formi.

Duše čovekove vrste, kao i duše triju vrsta koje su prethodile čovečijom,
stigle su u maglini logoidne svesti naše vasione i tu izvode svoju evoluciju.
 Sinergetsko-holistički pristup koga sam izneo u svojim knjigama,
podrazumeva i kreciju i evoluciju sa nešto drugačijim uvidima i
tumačenjima. Kreacija kao proces preslikavanja ideja i misli sa finijih ravni
postojanja na grublje ambijente postojanja, sinergetski indukuje
manifestaciju, koja ispoljava novo. Jedna je Apsolutna svest kao uzročnik
stvaranja i ispoljavanja duša koje evoluiraju do viših stepena svesnosti,
odnosno manifestovanja, dok postoji niz kreativnih bića koja kreiraju i
stvaraju prirodne zakonitosti po manifestacionim ravnima i sa ograničenim
oblicima svesnosti. Razni oblici svesti, a na nekim ravnima i um, mogu biti
kreatori sinergetskih manifestacionih procesa.

Kada se govori sa stanovišta celovite spoznaje, evolucija je samo jedna

faza ukupne manifestacije. Evolucija se može vezati za evoluciju bilo kojih
formi u smislu razvoja vrste. Međutim, same vrste kao novo, nastaju
sinergetskim manifestovanjem postojećeg i dobijanjem novog.

Sposobnost reagovanja u apsolutnom potencijalu je apsolutna volja. Ona

je uzrok frekvencije kao kretanja i ispoljavanja duha. Razlika između
potencijala apsolutne svesnosti i svemirske inercije je uzrok pojavi
kretanja. Potencijal svemirske inercije je suprotan potencijalu reagovanja
apsolutne volje, i on nastoji da ograniči kretanje, odnosno potencijal
apsolutne volje, te ga možemo smatrati potencijalom negativne, odnosno
slobodne volje. To svojstvo negativne ili slobodne volje u inverziji
objektivnog sveta predstavlja težnju za destrukcijom i razaranjem svih
formi formativnog sveta. Ovi potencijali snaga su preteče ispoljavanja duha
i svega ispoljenog na svim planovima postojanja.

Prvi pokret izazvan sposobnošću reagovanja Apsolutne svesnosti u odnosu

na Potencijal svemirske inercije, ispoljava negativnu indukciju svemirske
inercije i ta dva potencijala sa svojim regovanjima ispoljavaju sinergetski
produkt frekvencije i novu ravan postojanja ispoljavanja snaga. Impulsno
kretanje koje pokreće potencijal apsolutne svesnosti, daje kretanje u
jednom pravcu koje inercijalni potencijal svemira nastoji da ograniči. To
nastojanje deluje na zakrivljivanje pravca kretanja, što kretanje zatvara u
kosmički krug. Otuda sva zakrivljenja u kosmosu i Euklidov ptostor. To
primarno kretanje predstavlja silu božanskog duha.

Svemirska inercija se odupire struji kretanja kosmičkog duha i izazvanom

indukcijom u sebi ispoljava suprotnu kružnu silu svemirskog kruga poznatog
kao krug Haosa, odnosno strujanja negativne snage haotične ili slobodne
volje. Ova dva polja, polje volje i svesnosti i inertno svemirsko polje,
kompenzuju polje Kosmosa u bezgraničnom svemiru. Ta dva polja su
pokretačke snage manifestacije u Kosmosu, koje ujedno sprečavaju da se
uticaji kosmičke manifestacije prenose na svemir. Inercijalna snaga nameće
forme i okvire, dok svesna snaga teži svesti, kretanju i neograničenoj
slobodi. Interakcija dve suprotstavljene snage, između sebe sinergetski
indukuje novu, treću uravnotežavajuću snagu - dinamičku snagu, koja
oscilatorno pojačava uticaje prve ili druge snage i na taj način obezbeđuje
naizmenično večnu pozitivnu ili negativnu dinamiku kosmičke
manifestacije.

Te tri snage, kao i tri oblika duha, su ispoljavanje apsoluta iz svog

implicitnog poretka u eksplicitni poredak jedinstva Kosmičke svesti i
Kosmosa. Te tri snage kao celina ispoljene kosmičke svesti, utiču na
kvantiranje sila i na sve sinergetske procese ispoljavanja novog, na svim
planovima postojanja. Taj plan kosmičke manifestacije i kosmičke svesnosti
se direktno preslikava na vasionsko manifestovanje i ispoljavanje logoidnih
svesti i njihovih vasiona. Kod ispoljavanja čoveka kao trećeg izvoda
svesnosti, postoje znatno složeniji procesi, jer uključuju i inverziju volje.
Ispoljena apsolutna svest u vidu kosmičke svesnosti jedina je u stanju da
kreativnim preslikavanjem ispoljava individualnosti - duše sa potencijalom
božanskih moći, koje mogu evoluirati do kosmičke svesnosti. Ta bića koja su
nastala prvenstveno pod uticajem božanske volje, raspolažu božanskom
svešću, međutim, čoveku je namenjeno da prvo iskušava objektivnu svest,
to znači da prvo razvije ličnost do nivoa individualnosti. Ličnost kao
dualnost individualnosti indukovana je inverzno, što znači pod
prevashodnim uticajem slobodne volje, i može se smatrati četvrtim izvodom
ispoljavanja svesnog osećanja. Međutim, pošto ličnost i individualnost daju
celinu čoveka, možemo ga smatrati trećim izvodom.

Logoidna svest, iako Bog naše vasione, ne ispoljava individualnosti - duše

čoveka, ali uslovljava sve postojanje i evoluciju ličnosti do individualnosti i
čoveka do logoidne svesnosti. Oni uslovljavaju i upravljaju bićima i snagama
koje kreiraju u matrici logoidne svesnosti. Kada je u pitanju naša vasiona,
tu se radi o logoidnoj svesti i sedam evolucionih etapa ispoljavanja i
evolucije individualnosti - božanskih iskri, koje iza sebe ostavljaju vasionske
zakonitosti u kosmičkoj svesti. Od tih sedam etapa ispoljavanja i evolucije,
četiri etape pripadaju čovekovoj vrsti u skladu sa rasnim grupama.

Četiri vrste individualnosti u našoj vasioni su:

- Bića-duše stvaraoci vasionskih snaga i zakona u vasioni

- Bića- duše kreatori oblika, mrtve prirode, smrti i njihovih zakonitosti u

vasioni

- Bića-duše kreatori bioloških zakonitosti u vasioni

- Individualnost čoveka za spoznaju objektivne svesnosti, evoluciju ličnosti i

ispoljavanje socijalnih zakonitosti u vasioni.
 U svim sinergetskim procesima stvaranja i ispoljavanja novog u vasioni
učestviju prve tri vrste duhovnih bića zavisno od svoga nastanka.

Sva sinergetska dejstva ljudi počivaju na zakonima koje su ispoljila prva

tri činioca manifestacije u našoj vasioni.

Kreativnost čovekove vrste zavisi od njegove evolucije. Dokle čovek

postoji sa umom, njegova kreativnost je vezana za spoljni objektivni svet.
Međutim, kada njegova individualnost počne da preuzima ulogu upravljanja
u čoveku, onda se stiču mogućnosti kreativnog stvaranja objekata mrtve
prirode a zatim i žive, i tada dostiže nivo logoidne svesnosti.

Neki duhovni učitelji poput Gurđijeva, tvrdili su da čovek ne poseduje

individualnost - dušu i da je treba razviti kroz razvoj ličnosti. Međutim,
ličnost je drugi i niži plan postojanja, i ona ne može imati moći kosmičke
svesti da bi stvorila dušu. Individualnost u čoveku je biće, čijim
svedočenjem i pokroviteljstvom se odvija razvoj ličnosti, da bi na kraju
preuzela sve sposobnosti reagovanja ličnosti iz svesnosti objektivnog
postojanja.

Čovek kao činilac kosmičkog ispoljavanja objektivne svesnosti, ispoljen je

inverzno (kao u ogledalu) logoidnoj svesti da bi, kroz procese involucije i
evolucije, mogao svedočiti evoluciji svih oblika reagovanja i svesnog
osećanja do dostizanja svih nivoa razvoja uma i holografskih tačaka
logoidne, Kosmičke i Apsolutne svesti.

Apsolutna svest u svom implicitnom obliku je neispoljeno postojanje. Ona

se ispoljava u eksplicitni oblik postojanja kosmičke i logoidne svesti, kako bi
se ove nastavile ispoljavati kroz galaksije i vasione do objektivne
ispoljenosti sadržaja vasiona na svim planovima postojanja i sa relativnim
vremenima ispoljavanja.

Logoidne svesnosti su direktne projekcije Apsolutne svesnosti, dok je

čovek njihova inverzna projekcija koja iskušava objektivnu svesnost umnog
postojanja i istom bogati logoidnu svesnost. To upravo znači da je Kosmos,
sa svim svojim potencijalom ispoljavanja sadržaja, ogledalo Apsolutne svesti
(Apsolutnog Boga), koja se iz implicitnog stanja otvara kroz relativnu
dimenziju vremena u eksplicitno stanje ispoljenosti kosmičkih sadržaja, i
tim potvrđuje svoje nastajanje i postojanje kroz sve dimenzije relativnog
postojanja.

Slobodna volja je novi faktor ispoljavanja dualne objektivne svesnosti,

koja unosi simetriju ispoljavanja suprotnosti u objektivnoj svesnosti. Kroz
čoveka, kao inverznu tačku apsolutne svesnosti, odvija se evolucija
reagovanja i svesnog osećanja - od impulsa kao kretanja, preko svih oblika
reagovanja, do ispoljavanja svih nivoa umova i svesti, završavajući u
holografskoj tački Apsolutne svesti. Sposobnost reagovanja, pulsiranje,
odnosno frekvencija, je polazište manifestacije i određuje granice
dimenzija postojanja i komuniciranja. Ono ujedno određuje i dimenzije
vremena trajanja.

Vremena trajanja su relativna i kreću se od nule (bezvremenosti) do

beskonačnosti (večnosti), i to nam još jednom potvrđuje relativnost u
manifestaciji. Celovitost čoveka strukturirana je kroz sedam globalnih
sistema - dimenzija postojanja, što je odraženo u njegovoj celini od sedam
formi (tela) koja su nastajala u involuciji, počevši od kvantovanja
suprotstavljenih sila, do konačnog oblikovanja fizičkog materijalnog tela. Ta
sva manifestovana kosmička iskustva, ugrađena su u strukturu čovekovih
formi (tela) postojanja, kroz involucioni proces strukturiranja sedmostrukih
formi ispoljenosti u čoveku. Sa tih sedam formi - tela nastalih u involuciji,
završava involucija čoveka i započinje evolucija, kao obrnuti proces
involutivnog puta, kroz koju čovek stiče spoznaje i znanja o tim
formativnim involutivnim procesima. Na taj način on transcendira
zakonitosti dimenzija postojanja i strukturiranja svojih formi (oslobađanja
tela). Takođe, na taj način čovek u procesu svoje evolucije integriše sve
sposobnosti reagovanja i razvoja raznih nivoa umne svesnosti i viših oblika
postojanja svesti, dok svoj put ne završi u apsolutnoj svesnosti (kao
holografska tačka apsolutne svesti).

Čitav taj manifestacioni proces čoveka svedoči, od nastanka vibracije i

empatičke indukcije putem arhetipskih slika svesnog osećanja od strane
apsolutne svesti, i na kraju mnogih kompenzacionih procesa formativno
ispoljava materijalne čestice i njene svesne arhetipske projekcije božanske
iskre (duše). Te dve forme osnova su dualne manifestacije koje su uvek u
nekoj energetskoj i svesnoj vezi.

Materijalna čestica kao večno kosmičko jezgro ispoljavanja snaga, ostaje

u kosmičkoj dimenziji postojanja, dok se njen arhetip - božanska iskra -
privučena logoidnom svešću našeg sunčevog sistema, uključuje u njegovu
maglinu i otiskuje na put involucije i evolucije naše vasione. Pošto je
čovekova involucija i evolucija inverzna logoidnoj i kosmičkoj, tim mu je
omogućeno da prvo iskušava i stiče objektivnu svesnost, a zatim logoidnu i
kosmičku. Pod uticajem simpatetičke indukcije logoidne svesti naše
vasione, duša čoveka indukuje ličnosti kao relativne nosioce iskušavanja
objektivne svesnosti. Ta duša koju u svojim materijalima nazivam
individualnost, jeste božanskog porekla i opstaje u dimenzijama svesnosti.
Ona je relativno večna u manifestaciji naše vasione i u kosmičkoj
manifestaciji, da bi isčezla u jedinstvu svesnosti apsolutne svesti. Ona je
memorijski akumulator svih iskustava i svih znanja manifestacionih procesa
koje preuzima od svojih ličnosti u reinkarnacijskim procesima, a zatim i
svojim iskušavanjem kosmičkih manifestacija.
 Pošto su polja svesnosti i dimenzije svesti po prirodi suprotstavljene
poljima snaga i dimenzijama snaga, to između njh nastaju reakcije koje čine
sinergetske procese stvaranja i ispoljavanja novog (manifestovanje), a
tragovi tih reakcija čine memoriju. U reinkarnativnim procesima ličnost je
vezana samo za jedan život, a duša inkarnira toliko ličnosti dok ne stekne
iskustvo ukupne svesnosti objektivne manifestacije, i izjednači se sa svešću
logoidne svesti naše vasione, da bi zatim našla svoje jezgro snage u
kosmičkom postojanju, i tako sa ukupnim moćima logoidnog boga ušla u
iskušavanje drugih svesnosti u kosmosu. Ovaj put bogospoznaje - sticanja
celovite spoznaje i znanja - otkriva i sve druge puteve bogospoznaje.

Mnoge religije i duhovna učenja govore o usnulosti čovečanstva u čemu

ima izvesne analogije sa relativnošću postojanja. Naše stanje u ovome
vremenu nije san, već je objektivna svesnost koja takođe ima svoje snove,
koji obično predstavljaju zavirivanja u druge dimenzije, druga vremena i
druga stanja svesnosti.Sa stanovišta relativnosti i i objektivnu svesnost
možemo smatrati vrstom sna. Ljudi koji iskuse druge dimenzije postojanja i
druga stanja svesnosti, uviđaju da je objektivno postojanje isto tako
relativno kao i postojanje u drugim dimenzijama i drugim stanjima
svesnosti. Zato objektivnu svesnost neki nazivaju usnulim stanjem.
Iskušavanjem svih dimenzija postojanja i manifestovanja formi, čovek uviđa
relativnost u postojanju i počinje da iskušava i transcendira sve nivoe uma i
svesti. Razvoj objektivnog materijalnog sveta ostvarivaće se po
zakonitostima umova na osnovu dualnog ispoljavanja pozitivnosti i
negativnosti u simetričnom odnosu. Taj dualni razvoj sveg pozitivnog i
negativnog stvaralaštva, razvija um do mentalne svesnosti sa postepenim
transcendiranjem istog. Da bi čovečanstvo opstalo u svojoj evoluciji u
objektivnoj svesnosti, ono uspostavlja i razvija socijalne odnose i zakone i
na taj način prevazilazi uvek prisutne mogućnosti samouništenja, i
napreduje u evoluciji uma i svesti.

Od biblijskog ugriza jabuke objektivne svesnosti, čovek nije zaspao niti je

isteran iz Raja, nego je na sebe preuzeo ulogu iskušavanja jedne nove
dimenzije svesnog postojanja, bez koje se ne bi mogao zatvoriti krug igre
kosmičkog stvaranja, ispoljavanja i potvrđivanja apsolutne svesnosti. Taj
potencijal volje ostvarivanja krajnjih granica objektivne svesnosti toliko je
snažan, da je organizovano udruživanje ljudi već hiljadana godina
eliminatorno osuđivalo pojedince koji su bili vesnici budućnosti i celovite
spoznaje. U pojedinim sredinama sveta, evolutivna zrelost došla je do nivoa
tolerancije postojanja celovite svesnosti, na kojoj će temeljiti dalji ubrzani
razvoj objektivnog čovečanstva, spoznaja funkcije uma i mogućnost
postojanja odgovarajućih formi čoveka i u drugim dimenzijama postojanja.
Društvo u dimenziji objektivnog postojanja će se još dugo razvijati dok ne
iscrpi sve mogućnosti sinergetskog kombinovanja objektivnog ispoljavanja,
odnosno dok se asimptotski ne približi dimenziji duhovnog postojanja i
logoidne svesnosti.
 VII. MENTALNA SVESNOST UMA - POSLEDNJA FAZA U
RAZVOJU ČOVEKA I DRUŠTVA U OBJEKTIVNOJ SVESNOSTI
POSTOJANJA
Već ima desetina hiljada godina da su retki pojedinci ostvarivali mentalnu
svesnost, ali su kao takvi bili toliko neobični u svojim sredinama, da bi
odmah bili eliminisani kao vesnici neobičnog i nepoznatog. Potencijal
nagona objektivne svesnosti ima svoj hod i zakonitosti spore i postepene
evolucije, koja se mora evolutivno otvarati iz implicitnog u eksplicitni
poredak. Po tom osnovu u narodu postoje izreke da "kokoš koja rano
propeva - prva ide u lonac", ili "prvi se mačići u vodu bacaju". Samo društva
koja su razvila toleranciju prema duhovnosti, imala su toleranciju i prema
pojavi ljudi sa mentalnom zrelošću i svešću. To potvrđuju i istorijske
činjenice: Mun, Krišna, Buda i mnogi učitelji, šamani, patrijarsi i babe
pojavljivali su se i opstajali u istočnim kulturama sa tolerancijom duhovne
komponente. Sudbina Isusa, kao i mnogih društava i nacija kao sto su
Bogumili, Kopti, Templari, Indijanci, kao i nosilaca vizija i naučnih pogleda
za budućnost u srednjim vekovima Zapada, bila je da su žrtvovani kao
remetioci postojećeg stanja i poretka. I danas u svetu, pojedine vere
(religije) i pojedini nacionalizmi ukorenjeni u navike i tradicionalizam,
dramatično utiču na organizaciju i razvoj društva eliminišući svaku pojavu
koja remeti izgrađeni sistem tradicija i navika, i time dugoročno stvaraju
uslove svoga zaostajanja i svoje eliminacije u objektivnom svetu.

Analogne pojave se danas dešavaju i u najrazvijenijim zemljana sveta, gde

se po osnovu posesivnosti razvio kapital-odnos do tačke kada isti postaje
kočnica razvoja tolerancije i harmonije u razvoju sveta. Na posesivnosti,
kao odnosu između ljudi i u društvu, razvio se i feudalni sistem i
kapitalizam. Taj sistem je uneo dinamiku u razvoj društva, takmičenje kao i
sve netolerancije, netrpeljivosti i ratove. Uz naraslu svesnost uma,
posesivnost danas (kao i njeni produkti egoizam i kapital-odnos) sve više
počinje da igra negativnu ulogu u razvoju društva i njegovih odnosa. U
objektivnom svetu ispoljavanja, tehnološki razvoj i produkcioni odnosi
dostigli su veliki zamah, kako u pogledu pozitivnih rezultata, tako i
destrukcije, koji se ispoljavaju simetrično. Ta posesivnost koja se hiljadama
godina smatrala temeljem razvoja civilizacije, ulazi u fazu izazivanja
suprotnih i negativnih uticaja po dalji razvoj društva. U mnogim zemljama
sistem vrednosti i odnosa izgrađen je na kapital-odnosu i tako utvrđen, da je
svaki pokušaj promene osuđen eliminacijom. Kako svaka pojava u dualnom
svetu ima svoju pozitivnu i negativnu stranu, tako i posesivnost i njegov
kapital-odnos imaju isto relativno svojstvo. Relativna ocena uloge
posesivnosti i kapital-odnosa u dosadašnjem istorijskom razvoju društva (sa
stanovišta dinamike i civilizaciskog napretka objektivnog sveta) može se
smatrati pozitivnom, ali će ta uloga u narednim fazama razvoja postajati
kočnica razvoja i napretka društva. Ta posesivnost i kapital-odnos, izazivali
su i nestanak pojedinaca, pojedinih društava i naroda, i to će se nastavljati i
u budućnosti, s tim što će destrukciju i propast izazivati prvo u sebi, a zatim
u drugima.

Spoznaja sebe i proces dolaska do intuitivne i celovite spoznaje razara

snagu ličnosti i ličnost dovodi na nulu, da bi se nakon toga mogao razvijati
humani čovek na putu bogospoznaje. U fazi emotivnog razvoja uma na
zemlji malo je ljudi spremnih da se zaputi tim putem, ali će ih svakom
godinom bivati sve više. Ona društva i one sredine koje ne budu u stanju da
kapital-odnose prevazilaze razvojem socijalnih odnosa, solidarnosti i
tolerancije, neće opstajati na duže staze.

Svaka pojava u objektivnom svetu je dualna u vremenu, a mudar je onaj

ko to zna i usklađuje svoje postojanje sa tim stanjima. Pojava socijalnih
odnosa i socijalnih zakona sve je prisutnija u mnogim zajednicama sveta. Ti
odnosi će razvijati toleranciju i harmoniju u svetu, a ko to ne bude razumeo
i gajio, osudiće sebe na evolucionu eliminaciju. Ova pravila važiće i za
pojedinca, i za nacije, i za vere, i za države. Dostignuti civilizacijski i
tehnološki razvoj, kao i razvoj socijalnih odnosa, uvodi čovečanstvo u epohe
mentalne svesnosti pojedinaca, a zatim i ukupnog društva. Te faze će biti i
poslednje faze razvoja čoveka i njegovog društva u objektivnoj dimenziji
postojanja.

Svedoci smo dosadašnjeg istorijskog eksponencijalnog razvoja objektivnog

sveta, i on će i dalje nastaviti tako da se razvija. To današnji um teško može
da shvati i prihvati upravo zbog nepoimanja relativnosti postojanja, ali
nosilac toga procesa nije matica društva, nego pojedinci koji sve češće
ulaze u faze svoje mentalne zrelosti, a samim tim i kreativnosti u razvoju
civilizacije i odnosa u njoj. Sve se više stvaraju uslovi kada kreativne misli
pojedinaca podržava okolina, a nekada i priroda, ukoliko su one usklađene
sa istom, i na taj način se veoma brzo materijalizuju u objektivnom
postojanju. Da bi čovek ostvario mentalnu svesnost, on mora da se menja i
iznutra i spolja. U toj promeni on ide putem iskušavanja i spoznavanja sebe
od životinjskog do humanog bića, od eksplicitnog materijalnog postojanja,
do implicitnog logoidnog postojanja, od ličnosti do individualnosti, od
nagonskog čoveka do bogo-čoveka. To nije proces koji se ostvaruje samo
umnom spoznajom, nego se spoznaja mora proširiti i intuitivnom
spoznajom, a to znači i spoznajom svih dimenzija postojanja. Ego kao
inverzni arhetip svesnosti je centar čovekovog stvaranja, ispoljavanja i
obrtanja uma, centar posesivne snage i ispoljavanja želja, oko koga svaka
ličnost snagama privlačenja i odbijanja izgrađuje svoj spoljni univerzum u
čijem je centru ličnost. Sada zamislite skup takvih ličnosti i imaćete
stvarnost u kojoj se nalazite. Faza razvoja na početku 21. veka (u kome se
nalazimo), omogućava nam da prepoznajemo izlaze iz emotivnog postojanja
i ulaze u područja osvita mentalne faze razvoja objektivnog sveta, koja
pojedincima pruža šansu raskrsnice i odvajanja ulaskom u fazu duhovnog
razvoja. Put duhovnog razvoja otvara vrata logoidnog sveta i svetova drugih
dimenzija postojanja, dok ga staza umnog razvoja asimptotski vodi kroz
vreme, kao na ivici ponora, i približava ga putu duhovnog razvoja. Ovim
putem ide matica čovečanstva u iskušavanu objektivne svesnosti
postojanja.To asimptotsko približavanje matice sveta duhovnom putu i
čuvanje čovečanatva od stalno prisutne mogućnosti uništenja, uslovljavaju
pojedinci sa zrelom mentalnom svesnošću uma koji će se javljati sve češće i
u sve većem broju.

Moć uma ljudi na nivou mentalne svesnosti je jako velika, jer im se

otvaraju vrata svih dimenzija postojanja i svih oblika svesti, jer su egoizam
zamenili sa ljubavlju, a ličnost sa individualnošću. U ovoj i narednim
fazama takve ljude će podržavati i njhova objektivna okolina i božanska
svesnost. Dok god čovek može da zloupotrebi svoje moći, božanske moći mu
neće biti dostupne, i u tom slučaju moći će da raspolagaže samo moćima
kroz spoljnu organizaciju sveta.

Lični univerzum svakog pojedinca je virtuelan - izgrađen na opažanju

svojih čula i verovanja. Kroz verovanje pojedinac upliviše na delove
univerzuma drugih i time proširuje svoj univerzum. Međutim, svi ti
univerzumi izgrađeni na umnoj spoznaji relativni su i nisu održivi u drugim
dimenzijama postojanja. Mentalna svesnost je najveći stepen razvoja uma i
tada je čovek u stanju da razumeva sebe, funkcije i rad svoga uma, kao i
relativnost postojanja. U tom stanju on može da ulazi i u druge dimenzije
postojanja i da mu se otvaraju područja svesnosti drugih dimenzija
postojanja. Globalni put ljubavi za bogospoznaju može se sagledati i
uporediti sa dva Ho Ši Minova puta, od kojih se svaki sastoji od velikog broja
staza, a sve one vode od severa prema jugu i obrnuto. Jedan od tih puteva
je put znanja, koji bi se mogao uporediti sa stazom bogova. Drugi put je put
predaje, kada sebe predajemo bez ostatka onome, ili onoj volji u koju se
ima poverenje, da će nas preneti u druge dimenzije postojanja. Potencijal
za obe staze je ljubav i težnja prema bogospoznaji. Svaki od tih puteva
sastoji se od velikog broja ličnih ili individualnih staza, a sve vode istom
cilju. Za izlazak na te puteve za svakog čoveka postoji uslov da razori svoj
umni univerzum, zadržavajući sposobnosti reagovanja, da bi kao individua
mogao ući u zajednički, viši logoidni univerzum. Sve vere- (religije) izrasle
su na principu drugog puta - predaje sebe onome u koga se ima poverenje
da nas može uzneti u druge dimenzije postojanja.

Prvi put, put znanja, veoma je redak pa čak i slučajan. Ovaj put zahteva
pristup sveznanju objektivnog postojanja koje se ispoljilo i koje postoji, kao
i onom koje će se ispoljavati u budućnosti objektivnog sveta. Sa spoznajom
relativnosti objektivnog sveta nestaju njegove granice i ostaje otvorenost
prema drugim dimenzijama postojanja. Um i njegove granice nestaju sa
objektivnim svetom. Prvi koraci u spoznaji sebe jesu mir, pažnja i jasnoća u
spoznavanju svojih instinkata, nagona, emocija i misli, radosti življenja.
Jasnoća i spoznavanje svih tih virtualnuh stanja i formi mora biti tolika, da
ih čovek moze sagledati, spoznati, kontrolisati i istima voljno upravljati.
Čovek kroz to ovladava strukturom i funkcijom svoga uma i tela, uviđa kako
se um gradi i razgrađuje, sagledava granice svoga uma i univerzuma,
sagledava sve veze u svome umu i veze sebe sa objektivnim univerzumom,
vidi da ga posesivnost i mržnja jednako vezuju za objektivno postojanje, a
da mu ljubav otvara druge dimenzije postojanja. On počinje da kontroliše i
upravlja svojom voljom, i da istu usklađuje sa logoidnom voljom. On otvara
svoja unutrašnja čula i postiže mogućnost komunikacije sa drugim
dimenzijama postojanja otkrivajući primorodijalni zvuk kojim se apsolutna
svest iz svoga implicitnog-neispoljenog počinje ispoljavati u kosmičku
vibraciju koja večno traje i prožima sve dimenzije i svetove postojanja, sa
sposobnošću reagovanja i komunikacije. Osvešćuje svoja stanja snova, i
sagledava relativnost svoga objektivnog stanja svesnosti. Sagledava faze
razvoja i moći uma i koristi ih za opšte dobro i evoluciju. I konačno, čovek
sagledava svoju ulogu u postojanju i način prevazilaženja uma.

Moć mentalnog uma je na granici božanskog, i on će biti arbitar budućeg

brzog razvoja čovečanstva u objektivnom svetu postojanja. Retki su ljudi
koji se upuštaju u spoznaju uma. Još su ređi oni koji se upuštaju u spoznaju
relativnosti, granica uma i drugih oblika svesnosti, a samo su slučajni oni
koji mogu svedočiti o ograničenjima uma i prestanku svoje zaljubljenosti i
vezanosti za um i objektivni svet, i kojima um postaje smetnja u poljima
svesnosti.

Arhetipska idejna forma je sinergetski model indukovanja i

kompenzovanja životnih snaga, i njenih sinergetskih manifestacija i
privlačenja snaga subatomskih i atomskih čestica u strukturiranju svih tela u
čoveku. Holografska sinergetska koncepcija razvoja čoveka kao celine,
ostvaruje se kroz razvoj njegovih formi sa sistemima svesnosti. Svaka forma
u čoveku ima svoju svesnost i svoj sistem funkcionisanja. Ono što
podrazumevamo pod čovekom nije samo fizička forma, nego je to
holografska sinteza najmanje pet njegovih formi: fizičke, energetske,
astralne, mentalne i duhovne. Ova duhovna forma je forma njegove večne
duše koja u sebi nosi programe umne evolucije, i nosilac je programa dalje
svesne evolucije individue do apsolutne svesnosti.

Kao što se neispoljena apsolutna svest otvara u eksplicitni poredak svih

kosmičkih sadržaja, tako i duša nosi evolutivno ispoljavanje svih formi
čoveka, kroz sva stanja postojanja od sposobnosti reagovanja do jedinstva u
apsolutnoj svesnosti. Prosečna civilizacijska razvijenost ljudskog društva
danas se nalazi na nivou emocionalne svesnosti, s tim da postoje pojedinci i
na nivou instinktivne svesnosti, kao i oni sa mentalnom svesnošću.
Sudbinski, i na sreću čovečanstva, postoje i retki pojedinci sa uvidima u sve
vidove postojanja i njihova svedočenja daju orjentaciju pravcu kretanja
čovečanstva. Sve što je ispoljeno u objektivnom stanju, u sebi nosi
memoriju o svome nastajanju i svedočenju postojanja. Nauka u raznim
oblastima nalazi metode iščitavanja tih memorijskih tragova, i dosta
uspešno razumeva i iščitava prošle epohe postojanja. Istovremeno, postoji i
kosmička memorija o svoj kosmičkoj manifestaciji, ali je ona privilegija
samo celovite svesnosti. Nauka često iskušava i procese zasnovane na
pogrešnim pretpostavkama, koje vremenom otkriva i ispravlja, i to je jedan
od razloga da se nauka asimptotski približava duhovnom postojanju. Kao što
materija u sebi nosi tragove i memoriju o svom postojanju, tako i kosmičko
postojanje u sebi sadrži memoriju svih ideja, misli, emocija i manifestacija,
kao tragove postojanja koji nisu u dimenziji prostora i vremena. Upravo to
kosmičko postojanje čini dušu nepovredivom od svih energetskih i
materijalnih uticaja. Individualnost kao subjekt, za nas večnog trajanja,
nosilac je iskušavanja objektivne svesnosti. Ona u toku vremena indukuje
toliko ličnosti koliko je potrebno za iskustvo ukupnog opusa objektivne
svesnosti, tako da je poslednja ispoljena ličnost koja je na kraju svoga
razvoja toliko slična individualnosti da dolazi do njihove simbioze, posle
čega je subjekat evolucije individualnost sa svim sposobnostima reagovanja
ličnosti.

Pošto je fizičko telo strukturirano od inertne materije, ono postaje

smetnja daljoj evoluciji svesti koju nosi individualnost, zbog čega je fizička
forma pogodna za evoluciju sa umom. Za dalju evoluciju sa individualnošću
pogodne su duhovne i svesne forme. Iako je ambijent individualnosti
duhovna dimenzija, individualnost može biti arbitar i u fizičkom telu, ali je
tada čovek prosvetljen, svetac ili bogočovek.

Nosilac čovekove večnosti je njegova individualnost - duša, koja skuplja

sva iskustva objektivnog razvoja kroz vreme. Ambijent te evolucije i
razvoja je vasiona našeg sunčevog sistema u kojoj je uslovljena kompletna
evolucija koja se odigrava u vasioni u kojoj evoluira i čovečanstvo sa
individuama i njihovim ličnostima.

Individualnost se razvija do nivoa logoidne svesnosti naše vasione kroz

razvoj objektivnih umova svojih ličnosti. Logoidna svest vasione preuzima u
svoje iskustvo i objektivnu svesnost koju čovečanstvo daje Kosmosu kao
svoj doprinos razvoju ukupne svesnosti. Individualnosti predstoji evolucija u
Kosmosu i iskušavanje Kosmičke svesti kroz koju se gubi svojstvo i okvir
individualnosti.

U okviru Kosmosa, vasione su dovoljno udaljene jedna od druge planom

ravnoteže kosmičkih uticaja da evolucija u vasioni ne bi trpela uticaje
drugih vasiona i drugih logoidnih svesti.

Jurisdikcija nad kosmičkom manifestacijom je u Apsolutnoj svesti.

 Kao što je Kosmos u igri apsolutne svesti ispoljen kao model manifestacije
stvaranja i ispoljavanja svih formi na svim planovima i vraćanja u
neispoljeno, tako je isto u mogućnosti da ispolji brzi model antikosmičke
manifestacije, kada se sve ispoljeno dipolarizuje i dekompenzuje u početne
dualne forme. Opažane crne rupe odgovaraju ovim modelima dipolarizacije
kao čistača kosmičkih ispoljenja, koje se nalaze u svim galaksijama.

Kada pojedinac nauči da kontroliše svoje telo i um, on može da ulazi po

volji u razne planove postojanja (nivoe svesnosti - dimenzije). On tek tada
uočava i razumeva relativnost postojanja, i život i smrt u svim svojim
relativnim stanjima ispoljavanja. Svaki nivo svesnosti čoveka i njegove
forme ima posebne frekvencije postojanja u odgovarajućoj dimenziji
postojanja. U tim dimenzijama čovek ima i svoje snove. Postavlja se pitanje
da li pojedine forme čoveka imaju isti vek trajanja. Sve forme u čoveku
imaju različite dužine trajanja u vremenu, i smrt fizičkog tela ličnosti
prethodi smrti ostalih umnih tela ličnosti, dok individualnost - duša ima
večno trajanje u manifestovanju čoveka. Ove tvrdnje potvrđuju iskustva
onih koji su osvestili ukupno postojanje. Iako su sve četiri umne forme
svesnosti vezane za ličnost, smrt fizičkog tela nije istovremeno i smrt
ostalih umnih tela. Smrtnost ostalih umnih tela dešava se u dimenzijama u
kojima funkcionišu i koje nisu vidljive čulnom umu u budnom stanju.
Posledice toga ogledaju se u mogućnostima transplantacije delova tela, kao i
mogućnosti njhovog veštačkog zasejavanja i uzgajanja. Kao što se odvija
život pojedinih formi (tela) čoveka u različitim dimenzijama postojanja, u
tim dimenzijama se nalaze i memorije tih oblika svesnosti. To je i razlog što
postoji mogućnost odvajanja pojedinih formi umne svesnosti čoveka, i
mogućnost svesnog kretanja i iskušavanja drugih dimenzija. Te druge
dimenzije imaju i svoja posebna vremena koja pripadaju tim dimenzijama
postojanja.

Čovekova ličnost funkcioniše u vremenu strukturiranom iz prošlosti i

budućnosti. Vreme prošlosti je u memoriji prošlosti, a budućnost u
programu sudbine do kraja života. Život u sadašnjosti je život u večnosti i
on pripada čovekovoj individualnosti. Kada čovekova celina počne da
funkcioniše pod uticajem individualnosti (umirenost objektivne svesnosti),
onda znamo da je čovek prosvetljen. Astralnom telu (dimenziji) pripada
memorija prošlosti, koja je čoveku dostupna izlaskom i funkcionisanjem u
astralnom telu ili kroz proces regresije. Ovo stanje frkvencije u današnjem
vremenu bitno utiče na funkcionisanje emotivne svesnosti objektivnog
sveta. Mentalnom nivou svesnosti pripada i deo budućnosti koji se nalazi u
programu života za ličnosti.

Duhovna svesnost je plan funkcionisanja individualnosti i memorije

individualnosti. Ona je za umno objektivno postojanje u večnosti, odnosno
u sadašnjosti. Ustvari, i individualnost postoji u dimenziji svoga vremena, ali
ova dimenzija vremena za ličnost je večnost, pošto se u tom vremenu
završava evolucija i postojanje svih ličnosti koje pripadaju odgovarajućoj
individualnosti.

Iako u praktičnom životu ego u zatvorenom obliku vezujemo za ličnosti,

on se rascvetava - kristališe u duhovnoj dimenziji i na kraju rasprskava i
nestaje u dimenziji kosmičke svesnosti. Usudio bih se da kažem da sa
prestankom individualnosti prestaje i čovek, i da u daljoj evoluciji postoji
kao bog sa kosmičkom svesnošću i njegovim završetkom u apsolutnoj
svesnosti. Ulazeći u celovitu spoznaju, čovek uviđa da smrt nije ono što
podrazumevamo pod tim imenom u objektivnoj svesnosti, već da je smrt
relativna i da se javlja u raznim formama manifestovanog postojanja. Pod
terminom relativnih smrti, mogli bismo smatrati da su smrti završeci
postojanja u pojedinim dimenzijama, te da smrt u jednoj dimenziji otvara
rađanje u drugoj dimenziji i tako kroz svih sedam dimenzija postojanja. To
bi značilo da prva smrt predstavlja kolapsiranje sinergetskog procesa
manifestovanja svsnosti i snaga u formu materije, a pretposlednja smrt bi
bila smrt individualnosti i rađanje boga u Kosmičkoj svesnosti, dok bi sedma
(i poslednja) smrt bila prelazak Kosmičke eksplicitne svesnosti u implicitni
neispoljeni poredak Apsolutne svesnosti.

U sagledavanju celovitig postojanja može se uočiti da snove između

ostalog prate forme ispoljavanja života po planovima i dimenzijama
postojanja. Svaka forma života ima svoju vrstu sna kada se aktuelna
funkcija svesti privremeno isključuje iz manifestacije radi odmora i
regeneracije snaga u manifestovanom procesu.

Pošto u čoveku postoji višestruka svesnost i višestruki snovi, spavanjem,

snevanjem i umirivanjem objektivne svesnosti aktiviraju se drugi oblici
svesnosti i otvaraju druge dimenzije postojanja kroz koje se ostvaruje
celovita funkcija čoveka. Pošto se kroz proces spavanja i sanjanja čoveku
otvaraju i druge dimenzije postojanja, to je ovo stanje pogodno za proces
osvešćivanja - privođenje svesti svih sadržaja podsvesnog i nesvesnog uma,
odnosno ostvarivanje celovite spoznaje. U tom procesu čovek stiče
sposobnost da unosi svesnost u svoje snove i da osvešćuje svoje snove i
spavanje. Na taj način nestaju granice između budnog stanja i spavanja, i
kroz taj proces dostiže se celovita spoznaja. Razmatranje života, snova i
smrti, koje je izloženo ovde, kao i drugim mojim knjigama, čini se
dovoljnim za one koji su u potrazi za spoznajom relativnosti i celovitog
postojanja.

VIII. EVOLUCIJA OBJEKTIVNE SVESNOSTI NA IVICI

PONORA
 Ovde se bukvalno ne radi ni o kakvom ponoru, nego se radi o granicama
suprotnosti čije je razmeđe jedna tačka, kao što se stranice ponora
završavaju u tačkama koje čine ivicu. Ivice ponora predstavljaju lica
dualnosti. Uzrok stanja rizične manifestacije je inverzna indukcija uma u
odnosu na uzročnu svest. Um je u celini indukovan polarnim suprotnostima,
pa je i ispoljeni svet koji se odvija manifestacijama uma - ispoljen kao
dualni objektivni svet. Tu se ne radi ni o kakvom grehu, niti padu čoveka iz
carstva božijeg, nego se radi o kosmičkim mogućnostima stvaranja i
ispoljavanja umom objektivnog stanja postojanja i zatvaranja involuciono-
evolucionih ciklusa u Kosmosu. U tom ambijentu objektivne svesnosti um
nastaje, evoluira i transcendira u viši oblik svesnosti. Evolucija uma se
odvija do nivoa logoidne svesnosti, kako bi se u manifestaciji ostvarilo
iskustvo inverznog postojanja i mogućnost povratka iz eksplicitnih u
implicitne poretke. Um je modulator mogućnosti ispoljavanja dualnosti
objektivnog sveta, pa samim tim i ispoljavanja četiri forme čovekovog
umnog postojanja. I sve što se ispolji u spoljnje postojanje je dualno, a ta
dualnost se odnosi i na karmičko-sudbinski ambijent ispoljavanja u lancu
više ličnosti indukovanih odgovarajućom individualnošću. Uzročno-
posledične zakonitosti važe kako u životu ličnosti, tako i u reinkarnacijskom
ambijentu i procesima lanca života više ličnost jedne iste individualnosti.

Slobodna volja je bila uzrok ispoljavanja uma. Slobodna volja znači

slobodu uma da se opredeljuje za vrstu dualnosti. To u stvari nije sloboda
čoveka. Sloboda čoveka znači oslobođenost od prisile dualnosti, odnosno
oslobođenost od umne zavisnosti. U takvoj slobodi je preostala samo
individualnost, čije postojanje pripada drugoj dimenziji vremena (za um
znači večnost) i tada se može govoriti o slobodi i nepredvidivosti individue
koja sledi božansku volju i njenog postojanja u sadašnjosti. Čovek nekada u
nesvesnom nazire kao tragove nekadašnje slobode i zlatnog doba u
prošlosti, što je ustvari memorija iz faza evolicije individualnosti dok nije
ušla u sintezu sa polaritetima ličnosti.

U ambijentu objektivnog postojanja uma, sva budućnost je uslovljena

svom prošlošću i ukupnim programom mogućnosti objektivne evolucije.
Zahvatanjem jedne dualnosti za objektivno ispoljavanje iz celine umne
svesti, ostaje ili se indukuje njena dualnost u nesvesnom koja čeka na svoj
red ispoljavanja. U tom klackanju dualnih ispoljavanja, postepeno evoluira i
svesnost uma do nivoa mentalne svesnosti, kao poslednje faze njegovog
razvoja. Sve što um stvara može da se iskoristi u dualne svrhe (pozitivno i
negativno) za manifestovanje.

Kako se svet svojim razvojem neumitno globalizuje, tako su moguća i

globalna dejstva njegovog stvaralaštva. U prethodnim fazama razvoja ljudi
su imali manje mogućnosti kretanja, manje mogućnosti komunikacija, bili su
u manjim zajednicama, a njihovi su produkti bili manjeg dejstva i manje
moći. Već u ovome vremenu, globalizacija sveta je prisutna u svim
segmentima, tako da ivica provalije ne preti samo pojedincu i grupi nego
čitavom svetu.

Iako je čovekov um indukovan inverzno svesti, on postepeno evoluira do

nivoa svesti i ta evolucija mu omogućava da izbegava krah, i da se udaljava
od ivice vlastitog ponora. Svaka svest srazmerno dijapazonu svoga uticaja
ima i moć. Takođe i svaki um zavisno od snage svoje ličnosti i sposobnosti
organizovanja ostvaruje svoju moć u okolini. U ovome treba razlikovati
jačinu ličnosti koja se ostvaruje kroz snagu ega, posesivnosti i sposobnosti
organizovanja za uspostavljanje moći, od ovome suprotstavljenog kvaliteta,
a to je mudrost kojom se ostvaruje najveći uticaj, ne sa snagom, već sa
ljubavlju koja se daje.Um operiše na memoriji u dimenziji vremna.

Moć i volja logoidne svesti je u vasioni, ali je ona jedinstvena. Moć i volja
kosmičke i apsolutne svesti su u kosmosu, ali one su jedinstvene pa, što je
uslov da se može ostvarivati harmonija.

Um takođe teži moći u spoljnjem svetu. Pošto je um model spoljnjeg

manifestovanja čoveka, njegova je težnja da u svoj univerzum privuče
spoljni svet i da istim upravlja svojim umom.

Pošto su svi umovi slični, među ljudima i njhovim zajednicama vladaju

suprotstavljeni intertesi, a svoju koegzistenciju uspostavljaju
organizovanjem i uspostavljanjem svojih zakona. Po pravilu, kroz
organizaciju pojedinac nameće svoju moć drugima.

Težnja i borba za moć je najveća u fazi emotivnog razvoja. Nažalost, ovo

je faza vrhunca ispoljavanja emotivne svesnosti kada u svakom trenutku
čovečanstvu preti uništenje od samog sebe. Ova faza razvoja čoveka
omogućava maksimalno ispoljavanje posesivnosti i maksimalne suprotnosti u
sticanju moći. Trajnija je nedaća što su zakoni društva izgrađeni na podršci
moći i posesivnosti, i većina ljudi se opredeljuje za emotivne ljude i upravu.
I u ovim situacijama ljudi počinju da prepoznaju šta je to što ih kao celinu
dovodi u opasnost. Nije više moguće uništiti drugoga, a da se ne izazovu
uništavajuće okolnosti i za sebe. U ovo vreme sve više ljudi ulazi u faze
mentalne zrelosti, i u toj mentalnoj svesnosti prepoznaje sebe kao deo
društva i deo prirode, te počinje da se usklađuje i ponaša tolerantnije. Kada
čovek postane svestan kako je svaka njegova manifestacija trag postojanja
njegove celovitosti, on se menja i usklađuje sa okolinom i prirodom i
postaje mudriji. Kako sagledava sebe kao delić društva i okoline sa kojima
živi u simbiozi i bez kojih ne može da bitiše, labavi njegova posesivnost i
težnja za moći, a raste svesnost o jednakosti i nužnosti tolerancije i
podrške, te uspostavljanju odgovarajućih socijalnih odnosa. Razvojem
međusobnih odnosa kroz paradigmu socijalnih odnosa, čovečanstvo se
odmiče od ivice ponora i uplovljava u mentalnu zrelost. Sve više ljudi
postaje svesno da su posesivnost i težnja ka moći glavni razlozi svih
sukobljavanja i ratovanja, te da su to negativne i opasne osobine za dalji
razvoj društva. Egoizam kao simbol jačine ličnosti, građen je vekovima kao
uzor moći i dominacije, da bi u sadašnjem i budućim vremenima postao
simbol prisvajanja, nasilja i zla, koji narušavaju mir i harmoniju u razvoju
društva i sveta.

Odnos prema mudrosti u današnjem društvu postaje tolerantniji. Mudrost

u nauku ulazi kroz primenu intuitivne spoznaje. Ne postoji ozbiljnije
naučno delo ispoljeno bez korišćenja intuitivne spoznaje, a u budučnosti će
naučnik biti i mudrac koji koristi čulnu i intuitivnu spoznaju. Nauka sada
jedino u matematici dozvoljava više i druge dimenzije, mada je u stanju da
kontroliše i manipuliše memorijama na razne načine. Nastajanje i
postojanje virtualnih svetova i memorija je ulaz u druge dimenzije i sve više
ljudi postaje svesno da je čovek kao celina simbioza više dimenzija. Ovo
nauka neće moći još dugo vremena da zanemaruje, ili će prepustiti svoju
ulogu alternativi koja koristi i čulnu i vančulnu percepciju.

Izbor mudrih upravljača će biti velika blagodet za populacije koje ih

biraju, jer će se umesto suprotstavljanja ceniti i razvijati harmonija. Kako
je ružno viditi trajna sukobljavanja između političara, stranaka, pozicije i
opozicije, u borbi za vlast i lične pozicije, a ne u traženju rešenja za
boljitak zajednice ili naroda. Oni koji se bezobzirno bore za vlast, kao i oni
koji imaju ekonomsku moć a bore se da ostvare i političku, vesnici su
despotizma i diktature. Kada čovek postane svestan da svaka njegova
manifestacija ostavlja trag (memoriju ) svoje celovitosti u objektivnom i
kosmičkom postojanju, i da ga čeka popravni život u ovom i budućim
rođenjima, on počinje da se menja i postaje mudriji.

IX. KARMA - ZAKONITOST OBJEKTIVNOG POSTOJANJA

UZROKA I POSLEDICE
Zemlja kao planeta našeg sunčevog sistema sa svim svojim
specifičnostima, ispoljena je kao ambijent za ispoljavanje i evoluciju
objektivne svesnosti čovekove vrste. Taj dualni ambijent nije prepušten
haotičnosti, nego je podređen zakonitosti uzroka i posledice - odnosno
karme koja počiva na zakonu akcije i reakcije. Ova zakonitost usmerava
evoluciju dualnosti do ravnoteže, što je uslov za prevazilaženje zakona
karme i reinkarnacije , te zakona akcije i reakcije i limitacije.

Čovek kao celina strukturiran je iz dve dualnosti i to: individualnosti sa

božanskom večnošću, i ličnosti kao nosioca iskušavanja i sticanja
objektivne svesnosti ograničenog života i smrtnosti, kao šanse za kontrolu i
usklađivanje objektivnog razvoja. Zakonitost uzroka i posledice u spoznaji
svakog čoveka i objektivnog sveta umne ličnosti, su u dimenziji njegovog
uma. Međutim, dejstvo ovih zakonitosti se proteže na čitav ambijent
čovekove umne evolucije, a to je poznato samo ljudima sa intuitivnom i
celovitom spoznajom.

Nauka je nastala na čulnoj spoznaji i zakonu uzroka i posledice u

objektivnom postojanju. Ona ne poznaje celovitu funkciju čoveka, pa ni
karmičku zakonitost u celini. Prateći materiju, energiju i memoriju, nauka
ulazi u subatomski svet i nevidljivo. U ostvarivanju svojih ciljeva, pojedini
naučnici koriste koncentraciju, kontemplaciju i manipulisanje virtualnim
svetom (što su metodi i drugih svetova koji postoje), ali im, generalno
gledano, inercija utvrđenih navika iz gradnje naučnih temelja objektivne
svesnosti, ne dozvoljava izlazak izvan granica čulne spoznaje.

Nasleđe božanske prirode u čoveku u obliku radoznalosti i težnje za

istinskom spoznajom, ne mogu ograničiti nikakve sile objektivnog sveta, ni
državni, ni naučni, ni verski zakoni. Težnja za istinskom spoznajom uvek je
prolazila i uvek će prolaziti kroz sve organizovane barijere na dobrobit
razvoja društva i civilizacije.

U današnjem svetu, alternativni pristupi u spoznaji ne priznaju oficijelne

granice, pa je tako i na planu duhovnog razvoja. Sve forme pojavnog sveta
koje se brane granicama, a ne usklađuju se sa relativnošću evolucije i
postojanja, osuđene su na prevazilaženje. Demokratizacija društva na
Zemlji donosi izvestan stepen slobode, čime se labave mnoga ograničenja i
ubrzava sinergetsko usklađivanje i globalizacija sveta.

Kako je samo veličanstvena božanska promisao sa čovekom u kome se

sučeljavaju unutrašnji i spoljnji univerzum, i um čoveka koji uviđa spoljni
univerzum, i svest sa uvidom unutrašnjeg univerzuma. Čovek je ustvari
tačka inverzije dva univerzuma i uma i svesti, i ključ spoznaje relativnosti i
svih stanja postojanja. Neznanje je prepreka između čoveka i Boga.
Instrument uma, koji mu je kao inverzija svesti indukovan da bi spoznao
objektivnu svesnost ispoljenog univerzuma i sposobnosti reagovanja u
njemu, i sam će postati prepreka unutrašnjoj spoznaji i stanjima svesnosti.
Evolucija i razvoj samog uma čoveka dovodi do karike mentalnog uma, kao
spoja sa svesnošću. Jedan od aspekata čovekove evolutivne uloge je da,
otkrivajući sebe spolja i iznutra, otkrije svu relativnost postojanja i
manifestovanje uma i svesti u čoveku i Kosmosu, i da potvrdi ulogu
Apsolutne svesti u ispoljavanju, evoluciji i neispoljenom. U tom kontekstu
možemo uočiti i neke aspekte, istorijske varijable i tačke sadašnjeg stanja.
U ovom momentu i pored večnog stvaranja novog, sve ispoljeno u evoluciji
se unificira i globalizuje. Udruživanje i državno organizovanje se takođe
globalizuje prateći evolutivni put. Versko organizovanje se takođe
globalizuje, prvo u velike verske zajednice, a zatim dolaze faze unifikacije i
sublimacije u jedinstvenu i globalnu religiju bogospoznavanja.
 U poslednje dve hiljade godina religije su se pod uticajem uma
diverzifikovale i širile snagom svetovne moći kojom su raspolagale, ili koju
su imale iza sebe. Razvojem demokratičnosti na Zemlji i odvajanjem religije
od države, izmiče se snaga uticaja vjere, a sve više postaje aktuelan uticaj
organizacije i mogućnosti ostvarenja bogospoznaje kroz celovitu svesnost.
Organizacija se sve više globalizuje i unificira u harmonizaciju postojanja i
ostvarivanja jedinstvene religije bobospoznaje na zemlji.

Niz naučnih disciplina iščitava prošlost iz tragova koje je ostavila

manifestacjia o razvoju postojanja u materiji na Zemlji.

Desetinu hiljada godina su stari tragovi koji su se prenosili usmenim

predanjima, a šest hiljada godina se tragovi prenose pisanim znacima. U
prirodi čoveka postoji i istorijski ređa mogućnost, čitanje memorija
manifestacije iz memorija drugih dimenzija postojanja.

Sudovi o prošlosti se ne mogu donositi sa aspekta aktuelnog poretka ili

pojedinih religioznih ubeđenja, odnosno objektivnim umom. Istiniti sudovi
mogu biti dati samo iz aspekta svedočenja čovekove individualnosti. Svakom
ozbiljno informisanom čoveku današnjice sa univerzalnom spoznajom,
istorijski gledano, danas se otkrivaju začuđujuće mogućnosti i dubine
spoznaje koje su ostavile iza sebe pojedine vjere i pojedine civilizacije.
Određeni aspekti spoznaje, za nas Istočnih civilizacija starijih od pet hiljada
godina, aktuelni su još i danas na ukupnom svetskom planu spoznaje i
potvrđivaće evoluciju do kraja razvoja objektivnog sveta. To potvrđuje da
je mogućnost celovite spoznaje (putem intuitivne spoznaje) bila od davnina
prisutna, da se milenijumima držala i prenosila u tajnosti, i da ova faza
evolucije dozvoljava izranjanje ovih tajni u objektivni svet preko ljudi koji
za njima žude.

Joga, čija se određena iskustva ne mogu osporiti u objektivnom svetu,

vezuje se za bogo-ljude Šivu, a zatim Krišnu, koji je povratio izgubljenu
krija jogu u indijskoj civilizaciji. To potvrđuju i iskopine starije od 5000
godina.

Već je 170 godina prošlo od kada je Babađi počeo da čini napore na

unifikaciji bogospoznaja pojedinih velikih vera- religija, dajući zadatak Šri
Juktešvaru da analizira i uporedi učenja Jovanovih otkrovenja iz Biblije, i
indijske Sanatana darme. Juktešvar je to izneo u knjizi "Sveta nauka", gde
je pokazao indentičnost viđenja ove dve velike vere-religije u pogledu
stvaranja i ispoljavanja celine čoveka i njegovog odnosa prema božanskom,
odnosno bogospoznaje i postojanja.

Čovek kao najinteligentnije biće na Zemlji, koje ima evidentnu

evoluciju utvrđenu u nauci, ima svoje potpunije određenje u najstarijim
religioznim shvatanjima o njegovoj večnosti u manifestaciji objektivne
svesnosti. Put intuitivne spoznaje, koga možemo nazvati putem religiozne
spoznaje, od najstarijih vremena do danas utvrđuje i potvrđuje zakone
karme - sudbine, i inkarniranje čoveka u procesu evolucije. Isusove
spoznaje i učenje, i sam njegov ulazak u objektivni svet, potvrđuje
zakonitosti karme i reinkarnacije. Prošlo je više stotina godina od Isusovog
rođenja, dok na odgovarajućim saborima nije donešena odluka da se isključi
reinkarnacija iz hrišćanskog verovanja, kao put trajanja i evolucije čoveka.
To je poznato poznavaocima hrišćanske religije. Tim stavom, hrišćanska
tradicija stvorila je sebi nepremostivu prepreku u pogledu na svet i
postojanje čoveka odbacujući intuitivnu spoznaju i evoluciju čoveka kroz
reinkarnacije. Intuitivna spoznaja koja je temelj religije tim je stavljena u
aut. I ta prepreka će ostati nepremostiva dok se ne otkloni, jer nije u skladu
sa Hristovim učenjem i istinitim postojanjem.

Negirajući istinske spoznaje o evoluciji čoveka i procesima reinkarnacije,

organizovano hrišćanstvo svodi čoveka na ličnost, odbacujući božansku
prirodu čoveka, postavljajući Zemlju u centar svemira - što odstupa od
naučne spoznaje,kao i istinite spoznaje, i odnosno prave religiozne
spoznaje. Takvi zabludni stavovi danas su poznati mnogim ljudima i
sveštenicima, ali zvanične hrišćanske religije ne odstupaju od
tradicionalnosti i ponekad pogrešno donesenih odluka. To dovodi do toga da
ljudi u hrišćanskom svetu masovno gube poverenje u sebe i svoje vere, i
svoj interes usmeravaju na spoznaje i religije indijskog podkontinenta ili
religije spoznate celivitom spoznajom, kao i do masovne pojave sekti koje
nude prihvatljivije poglede na svet i postojanje savremenom čoveku. (Ovde
postoji izvesna distinkcija u zemljama koje su jedno vreme funkcionisale u
komunizmu i ateizmu, gde je ateistički vakuum povratio interes za vjere-
religiju za izvesno vreme.)

Poznat je evolutivni kraj svih pojava i stanja objektivnog sveta ukoliko

sebe ne usklađuju sa evolutivnim dostignućima. Bežanje od evolutivnih i
istinitih spoznaja je bežanje od odgovornosti i neznanje.

Ono što čini razliku između čoveka i životinje je um sa slobodnom voljom i

mogućnošću evolucije uma i svesti. Zar bi moglo čovečanstvo da napreduje
bez duhovnog razvoja i duhovne memorije? Ni pakao ni raj, kao odredišta
duša posle smrti u hrišćanstvu, ne daju mogućnost evolucije - ta mogućnost
postoji samo u objektivnom svetu. Reinkarnacija je ta koja odvaja čoveka
od životinje i koja ga vodi bogospoznaji i jedinstvu sa božanskim.

Tehnike regresije i spoznavanja prethodnih života dostupne su danas

svakom čoveku.
 Snovi čoveka kao riznica memorija prethodnih života potvrđuju
reinkarnacijske procese.

Procesi zasejavanja tkiva ili organa ljudi ukazuju da se tim putem

razvijaju samo biološke osobine, a ne i duhovne.

I konačno, zar treba odbacivati spoznaje i iskustva svih prosvetljenih ljudi

koji svedoče o večnom životu i procesima reinkarniranja?

Nove generacije ljudi na Zemlji neće živeti u neznanju, i pratiće i

usklađivaće se sa istinitim znanjem. Nema čoveka na Zemlji da ne veruje u
Boga ili prirodne zakonitosti, što je isto, jer se Bog eksplicitno ispoljava kroz
prirodu i njene zakonitosti. Većini stanovnika na Zemlji je poznato da je
Bog ili priroda jedinstvena za sve ljude, a da to isto, razne vere nazivaju
različitim imenima, izvodeći oko toga različita verovanja, što za posledicu
ima brojne podele i pojavu suprotnosti. Razvoj različitih verovanja je
posledica dualnog uma i ispoljavanja slobodne volje, i kroz njih sticanja
iskustava objektivnog sveta. Ta inverzija dualne manifestacije (nalik
božanskoj ali inverzno), je oblik svesnosti koja se iskušava na Zemlji da bi
ušla u iskustvo kosmičke svesnosti. Višim oblicima svesti, kao i celovitoj
čovekovoj svesnosti, ne postoje tajne koje nisu ili koje ne mogu biti
otkrivene u kosmičkoj manifestaciji. Relativnost u kome je mogućnost ili
nemogućnost razumevanja i prihvatanja tih tumačenja od strane pojedinca,
svoju tajnu imaju u ključevima celovite spoznaje.

Pošto kosmička manifestacija potvrđuje nastajanje i postojanje apsolutne

svesti, to se ni jedan deo manifestacije ne može odvijati bez neposrednog
ili posrednog plana i uticaja te svesti. U našoj vasioni manifestacija se odvija
uslovljena od strane logoidne svesnosti koja je pod jurisdikcijom apsolutne
svesnosti. Čovek kao arbitar ispoljavanja objektivne dualne svesti i sam je
strukturiran dualno za iskušavanje objektivne svesnosti. Čak se i čovekov
mozak u razvoju razdvaja na levu i desnu sferu sa svojim specifičnim
funkcijama prilagođeno objektivnoj svesnosti. Tu dualnost čine ličnost i
individualnost. Individualnost je nosilac i svedok ostvarivanja božanskog
plana u čoveku i kao takva je večna.

Ličnost je nosilac slobodne volje i smrtnosti, kao i vlastito iskušene

svesnosti i prianjanja za objektivnu manifestaciju, odnosno ispoljavanja i
manifestovanja uma. Sva nametanja ili odupiranja između ljudi stvaraju um.
Ukoliko bi ličnost imala neograničeni vek sa slobodnom voljom koja nosi
negativni predznak, zlo i destrukcija bi mogle dostići ogromne razmere.
Zbog toga je ličnosti ograničen vek i kroz smrt je čoveku data šansa da (kroz
karmičke i reinkarnacijske procese) usklađuje svoju evoluciju i sva
reagovanja iz objektivnog sveta koji se dovode u saglasje logoidne,
kosmičke i apsolutne svesnosti. Ograničenjem života ličnosti, ograničava se i
mogućnost destrukcije na Zemlji i u kosmosu, uz mogućnosti akumuliranja
svih sposobnosti reagovanja objektivnog sveta u svedoku-individualnosti ,
odnosno celovitom čoveku. Individualnost kao progenerator ličnosti, ujedno
je i akumulator iskustava i sposobnosti reagovanja svih svojih ispoljenih
ličnosti. U ispoljavanju nove ličnosti kroz plan i program manifestacije,
pridružuju se i nagoni i sposobnosti izvođenja manifestacije, zbog čega
slobodnoj volji nije data mogućnost da sprovodi ili ne sprovodi program
sudbine, nego joj je kroz izvođenje akcija ostavljena sloboda volje i učenja
i kroćenja čovekovog karaktera i navika u skladu sa logoidnom voljom.
Ocelovljenjem čoveka sintezom ličnosti i individualnosti, ucelovljuje se i
funkcija leve i desne moždane regije kao instrumenta duha.

U procesu svoje evolucije, nakon upotpunjavanja čulne spoznaje i razvoja

spoljnjeg sveta, čovek se intuitivnom spoznajom okreće unutar sebe, svom
unutrašnjem univerzumu. Upoznavajući svoj unutrašnji univerzum, čovek
spoznaje i sve dimenzije postojanja i ispoljavanja. On u tom univerzumu
pronalazi jezgru energije svoga života u kosmičkom obliku, kao izvoru
večne energije svoga života (kundalini snaga). Spoznajući funkciju snage
jezgre života celovitom svesnošću, on ulazi u mogućnost upravljanja tom
snagom, odnosno postaje nosilac, pored svesnosti, i funkcija moći, i tim
dostiže celovitost logoidne božanstvenosti.

Kroz procese reinkarnacija, učenje i usklađivanje svesnosti ide dotle dok

čovek ne postane svestan svojih uticaja na gradnju svoga i drugih umova.

Svaki uticaj na drugog i svako opiranje drugom stvara umove, a samim tim
stvara i karmu koja se u narednim ciklusima mora odrađivati i brisati. Kada
prestane stvaranje novog uma i nove karme, preostaje brisanje preostale
karme i ulazak u stanje prosvetljenja - celovitog čoveka sa logoidnom
svesnošću.

X. SPOZNAJA SEBE
Moto moje prve knjige "Procesi stvaranja - sinergija" glasi: "Spoznajom
sebe rastete od ličnosti do Apsoluta. Tom rečenicom, za čoveka na
duhovnom putu spoznaje, rečeno je sve u vezi manifestacije i ispoljavanja
čoveka, na analogan način kako je i vibracija-zvuk osnova kompletne
kosmičke manifestacije. Zapazio sam da neki od onih koji su čitali ovu
knjigu teško da su i primetili ovu rečenicu, što me je ponukalo da malo
detaljnije ukažem na njenu suštinu.

Pošto je čovek biće i jedna tačka ispoljenog kosmosa, on je strukturiran

analogno Kosmosu i zaista odražava Kosmos kao celinu. To je posledica
holografske sinergije stvaranja i ispoljavanja. Relativnost kao dimenzija
vremena, omogućava inverziju i sve oblike modifikacija u involuciji i
evoluciji koja se dešava u Kosmosu i čoveku. Kako je čovek biće svih
dimenzija postojanja, njegova je uloga (i mogućnost) da osvesti sve uzroke
nastajanja i postojanja u Kosmosu i u čoveku, i da se osvesti u uzročnoj
svesnosti. Ako je čovek to što je rečeno i što jeste, onda to nastajanje i
postojanje sebe i Kosmosa može spoznati kroz samoga sebe. U spoljašnjem
smislu čovek jeste tačka spoljašnjeg univerzuma, dok istovremeno, u
unutrašnjem smislu, odražava kompletnost kosmičkog univerzuma. To znači
i da je univerzum za sebe. Na taj način vidimo da je čovek dodirna tačka
spoljašnjeg i unutrašnjeg univerzuma, koji nastaju jedan iz drugoga i ulaze
u sintezu jednan sa drugim.

Univerzumi logoidnih svesti nalaze se u matrici uzročne Kosmičke svesti.

Individualnost je indukovana u matrici Kosmičke svesti, dok je u našoj
vasioni dobila i inverznu indukciju logoidne svesti kao program za
objektivno ispoljavanje uma. Zbog toga individualnost ima mogućnost
usklađivanja frekvencija i jedne i druge božanske svesti i mogućnost
komunikacije sa njma, kao i svoju večnost. Svaki čovek ima svoj spoljnji
univerzum koga opaža i virtuelno gradi svojim umom. Um ima dimenziju
nesvesnosti (koju nazivamo nesvesnim umom) u kojoj su sadržaji prošle
manifestacije nastali u genetskoj evoluciji i kolektivnoj evoluciji razvoja
individualnosti u planetarnom sistemu vasione, i svoju svesnu dimenziju
(koju zovemo svesnim delom uma), koja je nosilac iskustava tekućeg
života. To što se u čoveku indukuje svesni deo uma zovemo ličnost, i ona je
arbitar ispoljavanja objektivne svesnosti. Individualnost je nosilac
preslikane božanske svesnosti, i njenog inverznog programa za ispoljavanje
ličnosti i spoznaju objektivne svesnosti. Dok u čoveku odvojeno funkcionišu
ličnost i individualnost, postoji i dualno postojanje, odnosno objektivna
svesnost i duhovna, kao i spoljnji i unutrašnji univerzum. Razvojem
objektivne svesnosti, razvijaju se i virtuelni unutrašnji i spoljnji univerzumi
koji se sve više prožimaju i stapaju, da bi u jednom trenutku postali isto.

Ličnostima kao nosiocima slobodne volje, ograničen je vek trajanja, pa se

u evoluciji čoveka ispoljava veći broj reinkarniranih ličnosti. Ličnost postoji
i funkcioniše u dimenziji objektivne svesnosti. Individualnost postoji i
funkcioniše u duhovnoj dimenziji, odnosno dimenziji logoidne svesnosti. Da
bi individualnost mogla sticati iskustva objektivnne svesnosti, potrebne su
joj forme i mehanizmi za iskušavanje objektivne svesnosti, a to je ličnost,
odnosno njene ispoljene forme uma i čoveka. Um je virtuelni mehanizam
sposobnosti reagovanja i memorije, a čovek je objektivno ispoljena forma i
nosilac manifestacije ličnosti i individualnosti. Individualnost je
strukturirana od svesti i duha, i može da postoji i deluje u svim
dimenzijama uma i svesti. Individualnost svoju širinu stiče preuzimanjem
sposobnosti reagovanja svojih ličnosti iz objektivnog sveta. Tek kada ovo
iskustvo na neki način postane kolektivno sa svim sposobnostima reagovanja
iz objektivnog sveta, individualnost ima mogućnost unifikacije sa logoidnom
svesnošću. Čovek sa slobodnom voljom genetski nasleđuje sva iskustva
involucije i evolucije u formi nesvesnog uma (energetske kompenzacije,
stringovske, kvarkovske, neutronske, atomske, kristalne, biološke, ćelijske i
životinjske).

U ovoj situaciji nas interesuje evolutivna faza čoveka sa slobodnom

voljom i umom. Slobodna volja je u principu inverzna logoidnoj volji i ima
svojstvo ispoljavanja suprotnosti u odnosu na ono što se ispoljava logoidnom
voljom, a to znači sve negativno u objektivnom svetu. Slobodna volja koju
opažamo kod čoveka, ustvari je sinergetska kompenzacija logoidne i
slobodne volje (pozitivnog i negativnog, odnosno dobra i zla). Već je
pomenuto da je vek ličnosti ograničen zbog ograničenja moguće destrukcije
u objektivnom svetu.

Evolucija čoveka u objektivnoj svesnosti je postepena i odvija se kroz

razvoj uma i tela. To znači da i ličnost iz svog implicitnog poretka ispoljava
um i telo u eksplicitnom poretku. Taj proces evolutivnog razvoja uma i
čoveka u objektivnoj svesnosti, traje nekoliko stotina hiljada godina. Razvoj
uma i čoveka se odvija kroz ličnosti, a kontinuitet njihovog bića se odvija
kroz individualnost do stanja idealnog čoveka - bogočoveka.

Životi i evolucije ličnosti se odvijaju proz četiri plana-stanja uma i kroz

četiri forme tela. U procesu spoznavanja sebe, čovek može iskusiti sva
stanja postojanja u svim oblicima uma i u svim formama tela. O tim
stanjima i procesima više je rečeno u predhodne dve moje knjige.

U iskušavanju svake nove ličnosti kroz reinkarnacijski proces, utiskuju se

sposobnosti reagovanja koje su ostvarile prethodne ličnosti, nagoni i
sposobnosti organizovanja manifestacija iz programa karmičkih akcija. U
sadašnjoj epohi na Zemlji, ljudi žive u emotivnoj fazi svesnosti uma, dok će
određene buduće generacije živeti u ambijentu mentalne svesnosti, što je
sada teže zamislivo stanje kreativnosti i razvoja. U narednoj fazi iza
mentalne, ljudi će iskušavati duhovno postojanje, i biće na duhovnom planu
sve do postojanja individualnosti i sticanja božanskih moći. Ulaskom
individualnosti u kosmičku svesnost, individualnost prestaje a ostaje
iskustvo kosmičke svesnosti, da bi se steklo i poslednje iskustvo
neispoljenog stanja apsolutne svesnosti. Evolutivnom spoznajom otvaranja
viših nivoa uma, ostvaruju se spoznaje unutrašnjeg i spoljašnjeg
univerzuma. Osnovni instrumenti u gradnji uma i opažanju objektivne
svesnosti su - ograničena čula. Pošto je individualnost indukovana
božanskom svesnošću i moćima, mogućnost njene percepcije je božanska -
direktna percepcija u svim dimenzijama postojanja. Kao što postoje faze u
hijerarhiji razvoja i otvaranja umova, slično je i kod individualnosti, koja
preuzima sve sposobnosti reagovanja umova, a zatim samostalno iskušava
razvoj duhovne i kosmičke svesnosti.
 Faze razvoja uma se ne preskaču i one se moraju kroz iskustvo spoznati.
Tek kad su iskušene i spoznate sve četiri faze uma, ulogu arbitra u čoveku
počinje da preuzima individualnost. U procesu spoznavanja unutrašnjosti
svojih formi, čovek koristi dva puta i to:

a) spoljni put putem medicine, gde se mogu snimati unutrašnji organi kao
materijalna stanja, a mogu se meriti i neke energetske funkcije;

b) put intuitivne spoznaje kao drugi, potpuni put sagledavanja svoje

unutrašnjosti, gde postoje mogućnosti spoznavanja u svim dimenzijama
postojanja čoveka bez ostatka.

Kako čovek kroz umni razvoj spoznaje svoj um i svoje forme, on uviđa i
njihovu građu i supstancije iz kojih se izgrađuje (materija, energija,
emocije, misli i duh).

Spoznajom svih tih struktura i funkcija, on stiče mogućnosti njihove

kontrole i transcendiranja sve relativnosti.

Dok čovek postoji kao dualno biće i u formi materijalnog tela, on u svoje
biće unosi hranu, vazduh i životnu snagu. Iskustva izdvojenog postojanja
čovekovih formi, kao što su astralno i mentalno telo, ne traže hranu ni
vazduh, jer te funkcije ostaju sa fizičkim telom, a ove druge forme
funkcionišu u svojim odvojenim dimenzijama. U stanju individualnosti i
duhovnog postojanja, ne postoje potrebe za materijalnim supstancijama
(čak ni u obliku vazduha), jer tada život funkcioniše živitnom snagom. Čak i
u fizičkom telu, kada individualnost nosi život i postojanje, hrana nije
nužna, jer se funkcionisanje čoveka profinjuje i metabolizam adaptira na
vazduh i životnu snagu.

Manifestacija i relativnost se ispoljavaju iz neispoljenog stanja svesnosti,

da bi na kraju manifestacije, relativnost i manifestacija ušle u neispoljeno
stanje Apsolutne svesnosti. Ko to spozna on zna da je manifestacija igra
Apsolutne svesnosti.

Pošto u predhodne dve knjige nije bilo mnogo reči o strahu kao jednoj od
najjačih emotivnih snaga i veza ličnosti sa objektivnim svetom postojanja,
sada ću iskoristiti priliku da kažem koju reč o tom svojstvu.

Kao i drugi emotivni sadržaji, i strah je produkt uma. Strah je svojstvo

koje zarobljava, odnosno zamrzava znatne količine energije čoveka i uzrok
je ispoljavanja smrti u objektivnom svetu. Sve forme straha se mogu svesti
u sledeće:

- strah od nepoznatog (mraka)

- strah od gubitka ličnosti i individualnosti

- strah od smrti.

Spoznajom relativnosti manifestacije, i u okviru toga spoznajom

manifestacije čoveka, upoznaju se evolucione faze ispoljavanja ličnosti i
individualnosti, kao i mehanizmi stvaranja, ispoljavanja i oslobađanja
straha, a oblici smrti se shvataju kao preobražaj i šanse za napredovanje u
evoluciji. Umesto strahova javlja se radoznalosti žeđ iskušavanja stanja
promena, kao kod Sokrata. Strahovi se mogu eliminisati i na druge načine
kao što su brze i višestruke promene straha i radosti, koje time slabe
zamrzavajuće forme straha.

Razvojem celovite svesnosti, raspadaju se forme straha i integrišu se

snage čoveka koje su bile blokirane u manifestacionim procesima. Ovi
procesi se mogu odvijati samo u celovitom čoveku (sa celovitom spoznajom)
sa materijalnim telom, i samo se sa njim postiže prosvetljenje.

XI. . RELATIVNOST INVOLUCIJE I EVOLUCIJE

Nauka se još muči sa teorijom velikog praska i pravolinijskim širenjem

rasprsnutog u neograničenom kosmosu, pretpostavljajući da će jednom, na
nekoj graničnoj tački, doći do preokreta širenja u skupljanje-fuziju, ne
znajući ništa o toj granici. U samoj toj pretpostavci mogu se uočiti suprotne
tvrdnje i pobijanja sopstvenih stavova o neograničenosti kosmosa - što nije
osnova naučnog prilaza. Dokaz toga je činjenica da nauka ostaje na
stanovištu da je kosmos beskonačan. Pretpostavka da će kosmos u jednom
trenutku prestati da se širi i da će preći u skupljanje, ruši tezu o
beskonačnom kosmosu, jer mu nauka utvrđuje granicu prestankom širenja i
početkom skupljanja. Teorijom relativnosti i promatranjem kretanja u
vasioni i kosmosu, nauka saznaje da su sva kretanja zakrivljena u smislu
kruga ili spirale, što takođe ima svoje granice, a zakrivljena kretanja moraju
imati uzrok svoga krivljenja (dato u knjizi "Procesi stvaranja - sinergija").
Ovaj zaključak je ispravan sa stanovišta celovite spoznaje, ali on je
suprotan naučnom stavu o velikom prasku. Nauka pre praska pretpostavlja
postojanje beskonačne gustine i beskonačne mase materije i njene
singularne veličine. Same te pretpostavke beskonačnog širenja i
beskonačnog skupljanja vode u nepostojanje, o čemu nauka nema
pretpostavki, ili ih stavlja u imaginaciju.

Matematika je otvorila dimenzije imaginacije, odnosno dinmenzije koje

nisu fizičko objektivne, međutim, nauka beži od toga, jer se zatvorila u
objektivno svesno shvatanje. Ukoliko nauka ostane zatvorena u ovom
shvatanju, ona će zatvoriti svoje dosege razumevanja. Od toga se ne treba
plašiti jer već sada mnogi naučnici koriste intuiciju i imaginaciju. Prateći
raspad materije, nauka je uočila njen prelaz u energiju, i prateći najsitnije
čestice, uočila njene tragove u materiji kao memoriju. Nauka je došla i do
stringa kao smotuljka energije, proglašavajući ga najsitnijom materijalnom
česticom. String jeste energetski smotuljak, ali još uvek nije isključivo
materija, nego je na putu ispoljavanja energije u materiju i ima svojstva i
energije i materije. Zato kažemo da je string delimično kompezovana
energija, dok je tek u kvarku materija kompletno kompenzovana energija.
Kompenzaciji stringa prethode procesi kvantiranja polja u sile, a zatim
kretanje suprotstavljenih sila koje na bliskim rastojanjima izazivaju
indukciju suprotstavljenih nuklearnih sila, što daje sinergiju ispoljavanja
čvrstog sprega sila - stringa. Kompletnu kompenzaciju energije u materiju
čine dve ili više čvrstih sprega sila - stringova, koji kompenzuju kvarkove
kao stabilnija materijalna ispoljenja. Osnova ispoljavanja kvarka su dve
kvantirane suprostavljene sile, čije brzine ne moraju biti ograničene
brzinama svetlosti. Pošto se procesi odvijaju u drugim, ne-materijalnim
dimenzijama, te sile u sebi nose suprotstavljene potencijale koje na bliskim
rastojanjima indukuju dve suprotstavljene nuklearne sile, a njihov
sinergetski kompenzacioni efekat stvara novi sinergetski proizvod kvark,
kao materiju i novu dimenziju ispoljavanja objektivnog sveta. Kvarkova,
takođe, ima više vrsta zavisno od broja stringova koji ulaze u sinergetske
kompenzacione procese. Sinergetskom kompenzacijom stringova nastaje
ispoljavanje forme kvarka, mase i gravitacije.

Kvark ima efekte kompenzacije: masu i formu za novu dimenziju

ispoljavanja, a večna kompenzacija sila u njemu daje u ispoljenje večnu silu
gravitacije koja postoji dok i materija, odnosno do prelaska materije u
energiju ili dipolarizacije u polazne potencijale. Otuda se i Ajnštajnove
formule mogu uzeti kao dosta tačne.

Hablova pretpostavka pravolinijskog kretanja kao posledice praska i

tumačenja crvenog pomaka kao orjentira udaljavanja galaksija, posledica je
samo objektivne spoznaje, viđenja samo malog dela kosmosa i
neprihvatanja kosmosa kao relativne i zatvorene kružne manifestacije.
Galaksije kruže u Kosmosu u svojim spiralama i imaju harmonizovane
putanje. Zbog toga crveni pomak ne mora biti samo udaljavanje galaksija.
Međutim, taj zaključak se uzima kao aksiom astronomije i kosmologije.

Fridman je pretpostavio da se Kosmos kreće kroz vreme i da su prasak i

gravitacija uzroci kosmičke manifestacije, što su loše pretpostavke.

Dimenziju svemira možemo smatrati beskonačnom: gde je sve mirno nema

manifestacije, nema postojanja i nema vremena. Kosmos je samo tačka u
svemiru, gde počinje manifestacija, gde počinje prostor i vreme i sve forme
i dimenzije kosmičkog ispoljavanja.
 Dimenzija postojanja Apsolutne svesnosti je suprotna dimenziji
nepostojanja svemira. Između te dve dimenzije postoji napetost dva
potencijala. Svemir je nosilac potencijala inercije, a dimenzija Apsolutne
svesnosti je nosilac potencijala svesnosti i kretanja. Interakcijom ovih
dimenzija i njihovih napetosti, počinje proces manifestacije ispoljavanjem
ograničenog modula Kosmosa, a zatim kosmičkog ispoljavanja. Gravitacija je
samo jedna od deset kosmičkih sila koja je nastala u procesu kompenzacije
materije, i zbog toga se ne može uzeti kao isključivi faktor manifestacije.

Nauka podrazumeva vreme kao fiksan i neograničen tok - taj zaključak je

relativan i on vredi za našu Zemlju i za objektivnu svesnost.

Vreme je posledica konstelacije kretanja i oblika života (svesnosti).

Svaka vasiona u Kosmosu ima svoje vreme, i svaki oblik života ima svoje
vreme, kao što i svaka dimenzija postojanja u Kosmosu ima svoje vreme. U
Kosmosu su vremena relativna, a u svemiru ne postoji vreme, kao ni u
dimenziji i potencijalu apsolutne svesnosti u okviru Kosmosa. Ova tvrdnja je
malo teška za objektivni um ali je istinita.

Vremena pojedinih stanja svesnosti prema drugim dimenzijama mogu se

činiti beskonačnim, iako to nisu.

Sva tri Fridmanova modela o postanku Kosmosa počinju od pogrešnih

pretpostavki velikog praska i dele njegovu sudbinu.

Tek kvantna mehanika, spajajući relativnost sa principom neodređenosti,

dolazi do ispravne pretpostavke da bi vreme i prostor mogli biti konačni.
Sve naučne teorije koje gravitaciju uzimaju kao suprotnost prasku i od toga
izvode i razvijaju manifestaciju, polaze od pogrešne pretpostavke.

Razlika u potencijalima je uzrok manifestacije. Materija i gravitacija su

tek produkti u nizu manifestacije. Gravitacija je nastala u sinergetskom
procesu ispoljavanja materije i prošli su eoni i eoni od početka
manifestacije do ispoljavanja materije. Problem za nauku je što materiju
uzima kao polazište u manifestaciji, a gravitaciju kao svojstvo materije, ne
utvrđujući njihove uzroke, a to su posledice ograničene svesnosti
objektivnog uma.

Izneću još jednu činjenicu koja negira naučnu teoriju o velikom prasku.
Ukoliko je došlo do velikog praska, onda u centru praska ostaje vakum zbog
odbacivanja sve materije i svemir. Taj vakum koji se javlja u centru
eksplozije je isti sa onim u neispoljenom svemiru. Šta bi onda moglo
preokrenuti šireći kosmos u skupljanje? Gravitacija je svojstvo materije i
deluje između materijalnih formi, a u centru ne postoji materija koja bi
privlačila, nego vakum kao i u praznom svemiru. Gravitacione sile su
privlačne oko svojih formi. Gravitacione sile između masenih formi se
uravnotežuju do iznosa manje sile, sa razlikom veće sile nastaje
privlačenje, da bi sa sjedinjenjem svojih masa, sjedinile i svoja gravitaciona
polja.

Neke naučne teze relativnosti govore o zaktivljenisti prostora. Prostor ima

za osnovu beskonačnost, a njegova relativna ispoljavanja određuju uticaji
polja i sila kao i oblici svesnosti. Prema tome, prostor kao i vreme se mogu
vezati za manifestaciju jer sa njom i nastaju i prestaju.

Herman Bondi i Tomas saopštili su 1948. godine tezu o teoriji

nepromenjljivosti, kojom su tvrdili da se galaksije neprekidno obrazuju u
procesima ispoljavanja nove materije koja se neprekidno stvara. Nažalost,
nauka je kasnije odbacila njihov pristup, jer je remetio teoriju velikog
praska.

Ovaj njihov zaključak potvrđuje pristup celovite spoznaje da je Kosmos

modus neprekidnog ispoljavanja i manifestovanja, pored ostalog i materije,
i da stalno postoje procesi ispoljavanja materije, maglina, galaksija,
vasiona... Istom spoznajom se došlo do toga da u Kosmosu postoje modusi,
suprotno kosmičkom modusu stvaranja i ispoljavanja, koji materiju i
energiju mogu dekompezovati i bipolarizovati, vraćajući ih u prvobitne
potencijale.

Šezdesetih godina prošlog veka, promatrajući kolapse zvezda, Penrouz je

izveo zaključak da se u kolapsu zvezda njhov obim smanjuje beskonačno do
tačke, i da tim raste sila gravitacije i zakrivljenost prostora do
beskonačnosti. Hopkins je prihvatio ovu Penrouzovu tezu sa stavom da je
kosmos beskonačan i da u njemu postoji materije onoliko koliko se vidi. Na
osnovu tih pretpostavki on je postavio teoreme, i na bazi njih izveo
matematičke modele, kao dokaze singularnosti i postojanja velikog praska.

Međutim, ukoliko su početne pretpostavke pogrešne, pogrešne će biti i

teoreme i na bazi njih izvedeni matematički modeli.

Slažem se da je matematika apstraktna, i da se njenom primenom mogu

modelirati sve forme iz svih dimenzija postojanja do imaginacija i ne
postojanja, ali, ako se matematski izrazi moduliraju na neistinama - oni će
dati neistine.

Prvo, materija nije iskonski oblik postojanja, nego su to potencijali kao

uzroci ispoljavanja polja i sila, a materija je posledica ispoljavanja i
kompenzovanja sila. Drugo, Kosmos u kome se dešavaju manifestacije nije
beskonačan, samo je svemir koji je bez manifestacije beskonačan.
Manifestacije su relativnost Kosmosa. Kosmos se ispoljavanjem energija i
materije popunjava i zgušnjava da bi u jednoj fazi ispoljio involuciju i
evoluciju kao procese trnsformacija svesti, energije i materije, a zatim i
inverzne procese kosmičkim, kroz koje se sve ispoljene forme u Kosmosu,
koje nisu stigle do kosmičke svesnosti, dekompenzuju i depolarizuju u sile i
prvobitne polaritete, čime se zaustavlja zgušnjavanje Kosmosa. Ti kosmički
modeli dekompenzacije i dipolarizacije su analogni otkrivenim crnim
rupama.

Fejnemen i Hopkins su došli do imaginarnog vremena gde nestaju razlike

između prostora i vremena, dolazeći tako do euklidovskog prostor-vremena.
Pod uticajem objektivnog uma, oni to stavljaju u naučnu fantastiku, ali ipak
na kraju otvaraju mogućnost da je euklidovsko prostor-vreme zapravo
fundamentalni koncept, a ono što mi nazivamo prostor-vremenom samo
plod mašte. Hopkins je izneo pretpostavku da, kada bismo se našli u
imaginarnom vremenu, ne bismo naišli na singularnost, kao i da je moguće
da je ono što nazivamo imaginarnim vremenom, zapravo mnogo bazičnije u
odnosu na ono što nazivamo realnim vremenom, što je samo zamisao u
našoj glavi izmišljena da bismo opisali Kosmos. Ova njegova dilema ukazuje
na uvide celovite spoznaje, jer umna spoznaja nije celovita, a sve dimenzije
postojanja su relativne i moguće, i sa ovim stavom je saopštio jednu istinu,
iako je istu odbacio pod pritiskom svoga objektivnog uma.

Fejnemenov pristup, da je u shvatanju čestice i LKosmosa potrebno uzeti

sve zbirove istorija kretanja čestice kroz realna i imaginarna vremena,
osnova je za punu kvantnu teoriju. Ovi zaključci, kao i zaključci Boma o
implicitnim i eksplicitnim poretcima i Ajnštanova formula ekvivalencije
energije i materije, kao i Aspektove potvrde o dualnosti čestica, ukazuju na
dosege tih ljudi u intuitivnoj i celovitoj spoznaji i na susret mudraca i
naučnika u čoveku. Čestice u svojoj involuciji i evoluciji prolaze kroz sve
dimenzije postojanja, a Kosmos nije ništa drugo do euklidov prostor-vreme,
s tim što prostor i vreme nisu zakrivljeni, nego su ideje manifestovanja, a
Kosmos je zakrivljen. Sve dimenzije postojanja, uključujući i objektivno
postojanje, su relativne i mogiće, zavisno od oblika svesnosti, a za čoveka,
zavisno od njegovih iskustava i spoznaja.

Hopkins je zaista sjajan um sa uvidima i u druge dimenzije postojanja i iz

njegovih radova vidi se postepena integracija realnog i intuitivnog, ali kod
njega još postoje otpori naučnog objektivnog pogleda na svet. Singularna
nula je granica objektivnog shvatanja, i kao što postoje negativni brojevi
ispod nule i nesvesno iza svesnog, tako postoje i dimenzije postojanja, a
čovek je dokaz potpunog višedimenzionalnog bića.

Teorija relativnosti je potvrdila da se materija može skupiti samo do

određene dimenzije, a ne u singulanu tačku, i da ona prelazi u energetske
forme, te da između materije i energije postoji ekvivalencija.
 Prema uvidu celovite svesnosti, nije zbir materije i energije taj koji je
konstantan u kosmosu.

Kosmička konstanta je zbir potencijala, materije i energije:

P + M + E = C,

gde su:

P - potencijali koji ispoljavaju kosmos

M - materija ispoljena u kosmosu

E - energija ispoljena u kosmosu

C - kosmička konstanta kosmosa.

Parametri P, M, i E su relativne veličine.

Pre manifestacije su materija i energija imale nulte iznose.

Prvo su se ispoljavala energetska polja i sile, a tek zatim materija.

Crne rupe su ispoljene kao sigurnosni ventili, da ne bi došlo do velike

zgusnutosti kosmosa.

U svetu objektivne svesnosti, za graničnu brzinu uzeta je brzina svetlosti,

što je sasvim logično, jer je svetlost jedan od uzroka opažanja objektivnog
sveta putem čula vida, a istovremeno ima granično svojstvo energije kao
talasnog kretanja, i materijalnu formu fotona, kao materijalni oblik.

Gravitacija deluje iz materije na sve ono što ima materijalnu i energetsku

formu, a to znači i na fotone, sa mogućnosti zakrivljivanja njihovih putanja.
Svetlost, kao i druga energija, pa i materija, kada se kreće bez otpora - ne
gubi snagu.

Svetlosna brzina ograničava granice objektivne spoznaje i svesnosti.

Materijalno postojanje je jedino u objektivnoj dimenziji. Druge dimenzije
imaju druge forme i druge strukture postojanja. U drugim dimenzijama
postojanja koje ne uključuju materiju, ne važe zakoni objektivnog sveta, pa
samim tim ni gravitacione sile, kao ni ograničenje brzine do brzine
svetlosti.

Postoji znatan broj ljudi sa stanjem umne svesnosti koji su iskusili

kretanja svojih odgovarajućih tela (astralnog i mentalnog) bez gravitacije, i
stanja promena bez vremena, a to znači i bez granice svetlosne brzine.
 Tek sa iskustvom svih dimenzija i zakonitosti postojanja, čovek može
zaključivati pouzdano o relativnosti, nastajanju i postojanju. Videli smo da
se materija ne može sabiti dalje od kvarkovske supstancije, ali se može
prevesti u energije, a energije se mogu prevesti u potencijale iz kojih su
energije kvantirane.

Na osnovu ponašanja svetlosnih kupa, i njihovog zakrivljivanja pod

uticajem gravitacije u teoriji relativiteta, Penrouz je zaključio da zvezda
koja kolapsira pod sopstvenom gravitacijom biva zarobljena u polju čiji se
obodi vremenom smanjuju do nulte veličine. Ovaj zaključak se može izvesti
sa stanovišta objektivne svesnosti. Međutim, sa stanovišta celovite
svesnosti, vide se i drugi mehanizmi koji deluju u kolapsirajućoj zvezdi. To
su procesi dekompenzacije i procesi dipolarizacije, kada materija prelazi u
energiju, a energija u početne porencijale. Zapravo, ono što se dešava je da
materija prelazi u druge dimenzije postojanja energije, a energija u druge
dimenzije potencijala, i to je odgovor za dimenzije crnih rupa, a ne da se
materija smanjuje na singularnu nulu.

Penrouz je pravilno uočio paralelno postojanje tri sveta (dimenzije

postojanja), iako je imao ova saznanja, nije uočio, ili nije respektovao,
različite zakonitosti u dimenzijama postojanja, verujući i dalje u veliki
prasak.

Paulijeva teza isključivosti tvrdi da dve čestice materije ne mogu imati isti
položaj i ubrzanje, i da zbog toga nastaju sile odbijanja - ovaj uvid se izvlači
iz subatomskih stanja.

Celovitom spoznajom dolazi se do zaključaka da se kod suprotstavljenih

kretanja sila na stringovskim udaljenostima, između njih indukuju njima
suprotstavljene nuklearne sile odbijanja, koje sa suprostavljenim silama
grade čvrste sprege sila, iz čije kompenzacije proističe, pored ostalog, i
čestica. Odraz tog stanja je toplota, i to je stanje koje neposredno prethodi
ispoljavanju materije i gravitacije. Primetio sam da na sličnim principima
Vujo Gordić utvrđuje kretanja planeta u sunčevom sistemu. Koristeći
gravitaciona i toplotna polja sa drugim primenjenim potencijalima iz
objektivnog sveta, on eksperimentiše sa toplotnim i hidrauličnim
osciloskopima.

Kao što čovek ima svoj involutivni i evolutivni razvoj, tako imaju i
nebeska tela polazeći od stringova, kvarkova, atoma, maglina, galaksija,
zvezda, belih patuljaka, neutronskih zvezda, sve do crnih rupa. Sve ove
forme imaju svoje oblike svesnosti koji ih određuju.

O postojanju i evoluciji zvezda naučnici govore kao o gorivu koje se može

istrošiti u termonuklearnim reakcijama do ostatka u vidu belih patuljaka.
Međutim, postoje i lančane reakcije gde materija bez ostatka prelazi u
energiju, ili crne rupe, gde materija prelazi u energiju, a energija u
prvobitne potencijale.

Ono što se u objektivnom svetu čini kao kolapsirajući proces na singularnu

tačku, samo je proces prelaska iz dimenzije u dimenziju.

Kao što određena konstelacija kretanja formira Kosmos i kosmičko

ispoljavanje, tako njoj suprotna konstelacija kretanja formira crne rupe
koje mogu da dekompenzuju i depolariziraju sva kosmička ispoljenja, i u
tome su granice relativnosti.

Matematskim kretanjem kroz relativnost postoje prolazi kroz singularnost,

što naučnici za sada tumače kao crvotočinu kroz prostor i vreme. Međutim,
to nisu crvotočine, već je to kretanje kroz dimenzije, što je sudbina
čovekove evolucije.

Nauka se još boji drugih dimenzija, jer druge dimenzije objektivni um

uvode u apsurde, jer to su područja svesti koja isključuje um. Tim se
objektivni univerzum ličnosti ruši. U druge dimenzije se ulazi svešću, ili
umom na prelazu u svest. Svest je stanje harmonije i ona je oslobođena svih
dualnosti uma. Kada čovek uđe u stanje svesnosti, on je u jednoj vrsti
večnosti sa stanovišta shvatanja vremena iz objektivne svesnosti.

Uticaj pogrešne pretpostavke o velikom prasku, uticao je i na kanalisanje

nekih izraza u vezi otkrića formi bozona i fermiona. Forme bozona nauka
svrstava u čestice jer ne poima polja svesti i polja snaga bez materijalnih
formi. A to svrstavanje dovodi do zabuna. Bozoni su forme snage i svesnosti,
a ne materije, i iza njih stoje dimenzije snaga i dimenzije duha i svesti.
Ukoliko se budu dalje istraživale zatvorene bozonske forme, onda će se
uočiti i centri tih formi, koji su bića svesti iz dimenzija bozonskih svetova.
Na taj način, nauka će izlaziti iz matematskih imaginarnih dimenzija i
ulaziti u dimenzije postojanja i otkrivanje svih oblika i dimenzija umova i
svesti, kao i harmonija koje su sa njima.

U prosvetljenom stanju, čovek je u višedimenzionalnoj svesnosti, i ideje i

misli opaža kao bozonske forme svesnosti i snaga putem intuitivne spoznaje.

Sve što proizlazi iz uma je relativno - um je instrumenat jedne dimenzije.

Samo ono što je rezultat celovite svesnosti kao instrumenta svih dimenzija,
može imati trajne vrednosti u okviru kosmičke manifestacije..

Opažanje i prihvatanje stava da je Zemlja centar postojanja i da Sunce

kruži oko Zemlje, važilo je u nizu epoha. Kada se saznalo za strukturu
vasione i kretanja planeta, došlo je do promene mnogih shvatanja.
 Preostaje nam da spoznamo Kosmos i sve dimenzije postojanja u Kosmosu
i čoveku, što će dovesti do suštinskih promena u shvatanju sveta i
postojanja kao i uviđanja da je objektivna svesnost samo jedna faza u
razvoju čoveka, a to će omogućiti dalji eksponencijalni rast civilizacije i
put čoveka ka potencijalu Apsolutne svesnosti, koja je uzrok manifestovanja
u Kosmosu.

Svest za um jeste imaginarna i sva manifestacija je imaginarna kao rezultat

pravilnog sleda u igri manifestovanja svesti.

XII. ŽELJA ZA MOĆ I GORDOST

Apsolutna svest - Apsolutni Bog je jedinica, jer istovremeno prožima
Kosmos, izvan je vremena i nepromenljiva za umnu svesnost, a ispoljava
eksplicitni poredak Kosmosa putem manifestacije, koja je relativna. Zato je
i Kosmos jedinica, jer predstavlja eksplicitno ispoljenje implicitnog poretka
Apsolutne svesnosti. Jedan od ispoljenih atributa Apsolutne svesti je moć.
Ta moć se sastoji od mogućnosti pokretanja manifestacije, mogućnosti
kontrolisanja, i mogućnosti prestanka manifestacije u eksplicitnom poretku.
Pošto je Apsolutna svest jedinica, ona nema odnos sa drugim, nego samo
unutar sebe ispoljava tok manifestacije. Da bi Apsolutna svest bila ono što
jeste, i da bi kroz manifestaciju mogla da ispoljava eksplicitni poredak i sve
ispoljeno vraća u implicitni poredak potvrđujući se, ona stiče i potvrđuje
sva iskustva manifestacije. To što smatramo negativnim, ispoljava se pod
uticajem slobodne volje i kroz iskustvo objektivne svesnosti, a ima svoje
korene u potencijalu svemirske inercije. Objektivna svesnost temelji na
dualnosti. Dualna svesnost (svesnost slobodne volje), proizlazi iz inverzije
Apsolutne svesnosti i mora biti pod strogom kontrolom, da ne bi izazvala
destrukciju i haos u sebi i u Kosmosu, a da bi se, istovremeno, mogle iskusiti
sve mogućnosti njenog delovanja. Slobodna volja se ispoljava kroz um koji
ima svoju evoluciju razvoja u objektivnoj svesnosti.

Pošto je čovek u ličnosti inverzna indukcija apsolutne svesnosti, u njemu

se indukuju direktno i inverzno atributi slobodne volje, i atributi i osobine
božanske svesnosti. Ta dualna indukcija u duši čoveka sadrži i dva oblika
svesnosti: individualnost, koja ima božansku prirodu i ulogu svedoka u
evoluciji drugog oblika svesnosti, koga nazivamo ličnost, sa instrumentom
svesnog osećanja - umom. Prevashodna uloga uma je da iskusi reagovanja
slobodne volje u manifestaciji i sticanje objektivne svesnosti. Harmonija u
Kosmosu se temelji na kosmičkoj i logoidnoj volji i odnosima ljubavi.
Apsolutna svest raspolaže i logoidnom i slobodnom voljom. Slobodna volja
ima prirodu svemira - haosa, da sve stvoreno prevede u nepostojanje, a
pošto je Kosmos ispoljen kao model sinergetskog stvaranja i ispoljavanja, to
se ne može tolerisati neograničenost ispoljavanja slobodne volje. To i jeste
razlog što se čovečanstvo u evoluciji kreće ivicom ponora, jer mu je data
mogućnost da iskusi i osvesti delovanje slobodne volje.

Moć Apsolutne svesti je neograničena u kosmosu i ona se ispoljava kroz

snagu ljubavi koja se daje i koja obezbeđuje harmoniju svega ispoljenog u
Kosmosu. Ustvari, kroz ljubav koju daje svest, ona postoji u jedinstvu sa
svim ispoljenim. Osnova slobodne volje je suprotna ljubavi - ona je
posesivnost koja teži da sve uvuče u svoju dominaciju.

Um je mehanizam za spoljnu spoznaju i spoljnje organizovanje čoveka sa

objektivnom svesnošću, za eksplicitnu gradnju spoljnjeg sveta, i sa
posesivnošću kao osnovnom voljnom snagom. Sa posesivnošću, svaki čovek
gradi svoj univerzum sa težnjom da nad svim dominira svojom moći.
Posesivnost u odnosima uzrokuje i zavist i ljubomoru kao svoja odbrambena
oružja. U tim težnjama svi aspiriraju na iste prostore i odnose, što je uzrok
svih konflikata i sukoba, a što je ambijent našeg objektivnog sveta. Ti
konflikti su između ljudi, kao i između svih oblika zajednica (porodica,
nacija, vera, država, rasa, itd). U tim konfliktima um se veoma sporo razvija
i osvešćuje. Prolaze hiljade godina da bi čovek spoznao sebe i svoju ulogu u
postojanju, i tek tada postaje sposoban da se menja i usklađuje sa okolinom
i prirodom, i da prepoznaje posesivnost kao uzrok svih svojih nedaća.

Prva ljudska bića sa slobodnom voljom imala su mnogo duži životni vek,
tako da su neki od njih razvijali veliki stepen destrukcije slobodne volje-
zlovolje (simbolika Avelja i Kaina). Skraćivanje ljudskog veka bio je ključ da
se čovečanstvo usmeri na put logiodne volje i svesti.

Razvojem organizacije i moći ličnosti i države, čovečanstvo i danas

potvrđuje koliko može biti opasna slobodna volja- zlovolja. Ono što danas
nazivamo kultom ličnosti izgrađenim od moći države ili zajednice su
despotizmi, fašizmi, imperijalizmi...

Kapitalizam, kao savremena forma posesivnosti, ima istu osnovu svoga

postanka kao i svi drugi izmi. I on će odigrati svoju istorijsku ulogu u
integrisanju sveta da bi, podležući socijalnim zakonima, otišao u istoriju
razvoja sveta. Mafizam je idukcija kapitalizma, kada pojedinac, istim i
sličnim metodama, nastoji da stvori svoju imperiju. Kada se izgradi kult
ličnosti, on se ne može srušiti u svojoj sredini bez prirodne smrti ili jačom
silom spolja. Istorijsko svedočenje i pamćenje ove generacije, osvetljava
kao kulteve ličnosti Džingis Kana, Franka, Hitlera, Staljina, Mao Ce Tunga...
Raspad Jugoslavije su izazvale takve ličnosti, što će istorija zabeležiti kao
korak nazad u evoluciji i stvaranju jedinstva. Unifikacija i put ka jedinstvu
su sudbina populacije na Zemlji.

Čovekova involucija se odvija kroz sedam planova i formi do ispoljavanja

materijalnog tela, dok evolucija obuhvata disoluciju formi i unifikaciju
svesti do jedinstva u apsolutnoj svesti. Kada organizacija materije dostigne
svoju najsavršeniju formu i strukturu, a to je u čoveku, počinje proces
unifikacije i odbacivanje telesnih formi. Počev od apsolutne svesti, uvek se
finije forme svesnosti projektuju na gušće i grublje sredine, gradeći tako
grublje forme u tim sredinama. U procesima reinkarnacija ličnosti, um gradi
od prve do četvrte forme tela, nastavljajući se u novoj reinkarnaciji na
dostignuća prethodnih, sve dok ne dostigne savršenu mentalnu formu, da bi
dalju evoluciju preuzela individualnost - božanska forma u čoveku.
Memorija uključuje vreme i ona je osnova renkarnacije. Ukoliko ne postoji
memorija, ne postoji ni prošlost ni budućnost, nema vremena i nema
reinkarnacija. Ljubav je snaga i vodilja unifikacije.

Iz ove faze postojanja mogu da deriviraju i druge staze, kao što su staze
satanizma, staze uništenja stvorenog, staze ništavila... One su stranputice u
zlo i nestajanje, i ne zaslužuju nikakva saopštavanja sa moje strane.

Smrt prati evoluciju čoveka u iskušavanju objektivne svesnosti dok ne

stigne do ljubavi i svesnosti individualnosti, kada božanska večnost
preuzima biće čoveka.

Ljubav je esencija božanskog ispoljavanja i cilj unifikacije emotivnih

snaga čoveka sa drugim pravcem delovanja.

Čovek je poslednja generacija bića sa duhom i svešću koja evoluira u ovoj

vasioni. U tom procesu postepenog razvoja, on prepoznaje sebe kao
inverziju kosmičke svesnosti, prevazilazeći dualno ponašanje. Sagledavajući
relativnost postojanja, čovek sagledava svoju ulogu u postojanju, počinje da
zaviruje i u druge dimenzije postojanja, nazire božanske moći, želje i
radosti, i počinje da se usklađuje sa višim dimenzijama postojanja.
Otvarajući na taj način nova područja svesnosti, čovekov um i ličnost
ustupaju svoju ulogu individualnosti i logoidnoj svesnosti.

Dok su božanske moći na unutrašnjem planu sa ljubavlju koja se daje, um

je okrenut prema spolja i teži za moći, i gradi je u spoljnjem svetu putem
organizovanja. Pošto um obezbeđuje razvoj moći u spoljnjem svetu putem
organizacije, granice težnje za njegovom moći su granice planete Zemlje. I
u samom umu postoje granice njegovog razvoja i evolucije i one su u
mentalnoj svesnosti, kada um počinje transcendiranje prema logoidnoj
svesnosti. Kroz to transcendiranje um prevazilazi svoju inverziju i njegovu
ulogu u čoveku preuzima individualnost, koja je u potpunom skladu sa
logoidnom svesnošću.

Jačanjem uma i snaženjem posesivnosti u čoveku, razvija se i gordost kao

odraz uzvišenosti i snage ličnosti. Iskušavajući život u okolnostima
organizovane moći, čovek stiče utisak o svojoj posebnosti, o svojoj
uzvišenosti u odnosu na druge, o posebnosti svih virtuelnih oblika
organizacija kojima i sam pripada (porodica, vera, nacija, država, rasa itd).
Okrenut sebi, ne poznajući druge i zakonitosti prirode, čovek se sili,
odnosno gordi. Gordost u čoveku pokazuje i njegovu vezanost za ono po
čemu se gordi. Svaka vezanost je osobina uma koja je čoveku data da je
upozna i prevaziđe kao negativnost. Čak i najveći umovi koji dostižu granice
umne spoznaje, skloni su gorđenju na svoju znanost ili moć. Pogledajte
samo kako masovni mediji, poznavajući moć slike i reči, mogu za veoma
kratko vreme da izmanipulišu široku populaciju i stvore idole. Osiljen čovek
uzdignut do idola, počinje i sam da zrači tu silinu i da indukuje te osobine u
svojoj okolini. To još više cepa ionako pocepane ljude. Svi ti trendovi i
brendovi idu do krajnosti dualnog ljudskog uma, iako već postoji svesnost o
putu ravnoteže. Unutrašnja strana gordosti, ili njena druga strana - je
preziranje. Skupljanjem gordosti oko ličnosti, preostaje prezir prema
drugima. Prezir prema drugima pobuđuje mržnju drugih, što je uzrok
konflikata i odnosa kojih smo svesni. Neznanje je to koje čoveku dozvoljava
snagu ličnosti i gordost.

Kada govorim o znanju, to se ne odnosi samo na umno znanje, jer umno

znanje jača snagu ličnosti i čoveka gordi. Pored čulnog znanja postoji i
intuitivno znanje, koje je znanje o postojanju i znanje o relativnosti
postojanja, i ono vodi u ucelovljenje čoveka. Tek sa tim znanjem čovek
može da prepoznaje sebe spolja i iznutra, da shvati svoje postojanje i svoju
ulogu u postojanju, da prepoznaje svoj put i njime kreće. Čovek i njegov
život su u stalnom toku u pravcu postojanja ili u pravcu smrti. Mnoge
sredine od ljudi očekuju nepromenljivost stavova, a ne menjanje u
objektivnom svetu je zastoj koji vodi smrti. Čovek današnjice ne mora sve
sposobnosti reagovanja da iskušava u svom životu, njemu su otvoreni
memorijski zapisi postojanja u usmenom prenosu, u pisanim oblicima, u
istorijskim tragovima u materiji, u genetskim memorijama, kao i intuitivnim
kosmičkim memorijama. Onaj ko zna i hoće, može sve te oblike da propusti
kroz svoj unutrašnji svet i dođe do celovite spoznaje. Unutrašnji čovek je
odraz Kosmosa u kome je sve povezano; na isti način je i spoljnji čovek je
odraz Kosmosa u kome je sve povezano, ali to ne opažamo čulnom
spoznajom. U evoluciji svoje čulne spoznaje, čovek je prolazio kroz mnoga i
pozitivna i negativna stanja nastala njegovim uticajima i uticajima drugih.
Sva zastranjivanja pod uticajem slobodne volje, kao i ono što nije iskusio,
čeka ga u programu iskušavanja ili osvešćivanja. Kako je čovek u svome
životu povezan sa drugima u razne oblike zajednica, to se mnoge
manifestacije dešavaju pod uticajem kolektivne volje i kolektivnog uma.
Stvarna odgovornost čoveka postoji ne samo iza akcija njegovog uma i
njegove volje, nego i iza akcija zajedničkog uma i volje, iza kojih i sam
formalno stoji. Svaki pritisak na drugog ili opiranje drugom u odnosima
stvara um, a to se dešava i kada je u pitanju kolektivni um i volja. Jedan od
načina usklađivanja i osvešćivanja uma je - prepoznati svoju negativnu
ulogu i akciju, i kajanjem i oprostom čistiti svoj um i karmu od svojih i
zajedničkih negativnih dela. Posesivnost je moć ličnosti i moć samog uma
koja privlači jače od gravitacije. Pošto je ta osobina inverzna ljubavi i stvara
haos, njoj se suprotstavlja celokupno postojanje. Tek kada čovek doživi
promenu u sebi i kada posesivnost prestane, on može da zrači i daje ljubav
u okolinu i na taj način dobija sve postojanje, predajući mu se. Ponašajući
se tako da svojim akcijama pritiska i otpora ne stvara novi um ni kod sebe ni
kod drugih, u čoveku brzo dolazi do čišćenja uma kada sve emocije prelaze
u ljubav, a sve misli u harmoniju koja usklađuje i povezuje. Na taj način
čovek prepoznaje svoje zablude veličine i moći uma kao što su posesivnost,
gordost, zavidnost, netrpeljivost, mržnja i slično, i tada počinje da puzi ka
celovitoj spoznaji i svojoj božanskoj sudbini.

XIII. ISPOLJAVANJE BOLESTI

Bolesti su činioci koji prate ispoljavanje objektivnog sveta i ispoljavanje
humanog čoveka od njegovog genetskog ispoljavanja do njegove
prosvetljenosti i ulazka u stanje bogo-čoveka. Bolesti vuku svoje korenje od
uticaja Svemirskog potencijala inercije i njenog anti svesnog delovanja, koji
se uključuje u sinergetsku manifestaciju sa Potencijalom sposobnosti
reagovanja i svesnosti. Svemirski inercijalni potencijal odražava za naše
poimanje negativne kosmičke uticaje i pojavljuje se kao faktor slobodne
volje u odnosima individua, a ti odnosi nametanja ili opiranja ispoljavaju
navike i virtuelni mehanizam uma. U kompenzaciji forme uključuje se i
njena polarna suprotnost okidača za destrukciju forme i isti su genetski
programirani za destrukciju formi i života, kada forma odigra svoju ulogu i
kada se steknu uslovi za njhovu aktivaciju.

Ti okidači ugrađeni u perceptore i subatomske čestice ili gene,

genetski se prenose kroz razvoj vrsta. Objektivnu formu čovek u evoluciji
nasleđuje iz evolucije materijalnih, biljnih i životinjskih vrsta, a kroz to
nasleđuje i odgovarajuće genetske bolesti. Drugi uticaji svemirske inercije
ispoljavaju se u kompenzovanju polja snaga u tekućem životu pod uticajem
slobodne volje, uma i spoljnih uticaja kroz kompenzovanje patogenih polja
raznih vrsta u odgovarajućim tela-formama u čoveku.Ta patogena
inercijalna polja omogućavaju pokretanje okidača genetskih bolesti ili
ispoljavanje novih patogenih oblika života kao virusa, bakterija, mikroba,
gljiva i slično i sa istim ispoljavanje novih bolesti.

I genetski okidači i patogena polja ispoljavaju se u pojedinim forma-

telima čoveka, i samo na tim nivoima postijanja mogu biti efikasno
uklanjana i lečena, dok lečenje na samo materijalnom planu pretstavlja
zalečivanje.

U čitavom objektivnom postojanju čoveka karmički i reikarnaciski procesi

su satkani u celini postojanja od odgovarajućih indukcionih i
kompenzacionih procesa i isti pretstavljaju procese reinkarnaciskog učenja
i razvoja uma. Razvojem uma čovek uči da ne stvara novu karmu i bolesti, a
zatim prelazi na čišćenje karme i uma nastalih u prethodnim životnim
fazama.

Svaka umna forma postojanja čoveka sa njegovim tela-formama nosi

pored ostalog i dinamiku nastajanja i ispoljavanja bolesti, a pravilo je da
tamo gde su nastali uzroci i gde nastaje bolest potrebno je i otklanjati
uzroke i lečiti bolest.

Praćenje bolesti moramo razmatrati u celini sa postankom čoveka

današnje vrste u objektivnom svetu i fizičkom telu. U mojim prethodnim
izlaganjima izneto je, da osnova ispoljavanja današnjeg čoveka vodi poreklo
iz sinergetske kombinacije genetike muškog i ženskog semena, i duhovne
božanske iskre. Genetski faktori imaju svoje evoluciono poreklo od
čovekolike životinje čiji je vek života programiran na način ostalih
životinjskih vrsta. Utiskivanje svih genetskih informacija obuhvatalo je
informacije uzročnika bolesti i konačnog razaranja objektivnog života i tela.
Treći elemenat u stvaranju čoveka je duša kao božanska iskra, koja ima
božansko poreklo i božanske osobine, bez programiranih elemenata bolesti i
smrti. Njen put u evoluciji čoveka je programiran sublimacijom u više oblike
svesnosti, i sa prethodnim razvijem i transcendiranjem uma. Svest nije
energija, ali je našem poimanju najsličnija energiji. Neki su tu svesnu snagu
u smislu ispoljavanja života i bolesti, radi lakšeg razumevanja, nazvali Bela
energija, što je dosta adekvatno. Ta Bela energija ima svoj izvorni polaritet
u Apsolutnoj svesnosti, i ima svojstvo privlačenja, memorije i reagovanja, a
samim tim i mogućnost manifestovanja sa inercijalnom energijom koja je
suprotnih svojstava, i koju uslovno zovu Siva energija, a koja pobuđena i
organizovana Belom energijom ulazi u manifestaciju.

Sve osobine početnih energija kroz manifestacione procese prenose se na

novoispoljeno uz sinergetsko ispoljavanje i novostvorenih osobina. Pa i u
ispoljavanju materijalnih čestica prenose se ta svojstva polaznih energija i
to, u obliku božanske iskre svesnosti (Bela energija) i kroz dinaničko jezgro
snage (kvantirane i kompenzovane Sive energije). Ta Bela energija nosi
osobine svesti, memorije i reagovanja, pokretanja i organizovanja svih
sinergetskih manipulacija, dok Siva energija ( koja nije svesna) pretstavlja
medij ispoljavanja snaga i kao gradivni materijal ispunjavanja objektivnih
formi. Sinergijom ovih energija ispoljavaju se um (ličnost) i individualnost u
obliku aure i fizičkog tela čije jedinstveno funkcionisanje čini čoveka u
celini. Remećenjem strukture, funksionisanja i ravnoteže ovih energija u
auri i telu nastaju poremećaji i bolesti u auri i fizičkom telu. Aura je
virtuelna dimenzija tela i uslovljava ispoljavanje fizičkog tela, bez koga ne
može postojati u celini.
 U ranijim izlaganjima videli smo šta sve utiče na ispoljavanje uma, a to su
odnosi koji se ispoljavaju nametanjem ili odupiranjem između ličnosti. To
nametanje i odupiranje u odnosima utiče na ispoljavanje svih negativnih
misli emocija i stresova kod čoveka.

Pošto je aura energetski model funkcionisanja fizičkog čoveka, svi

događaji tela i aure su reverzibilni. Čovekovo telo je veoma osetljiv
mehanizam, i svi uticaji na njega prenose se na auru, kao što i aura prima
sve uticaje iz drugih dimenzija i usklađene prenosi na telo.

To što utiče na stvaranje uma , utiče i na poremećaje u auru i telu

čoveka.

Pošto je manifestacija u kosmosu pokrenuta božanskom voljom (samo

pozitivna volja), to se sve ispoljeno u kosmosu mora usklađivati sa
božanskom voljom radi ostvarenja harmonije i upravljivosti.

Evolucija čoveka je programirana na iskustvu slobodne volje za

iskušavanje objektivne svesnosti, što je inverzno logoidnoj volji i duhovnom
postojanju. Razvoj iskustava slobodne volje ograničeno je bolom, patnjom i
vekom ličnosti, što se kroz iskustvo usklađuje sa božanskom voljom i
svesnosti. Bolesti kao životinjsko nasleđe i uticaj inercijalnih sila su u
strukturi uma, i tek sa transcendiranjem uma nestaju bolesti sa svojim
uzročnicima.

Negativne misli, emocije i stresovi imaju odgovarajuću frekfenciju, sa

Sivom energijom i sa istom sinergetski reaguju i ispoljavaju novu energiju (
Patogena polja) koja smanjuje količinu Sive energije u auri, a sprečava
funkcionisanje svesne energije. To sve sprečava funkcionisanje energija u
fizičkom telu i drugim telima i auru., i to su uslovi i uzročnici ispoljavanju
svih patogenih oblika života (bakterija virusa i otrova, i remetećih energija)
i bolesti koje razaraju auru i tela. Pozitivne misli i emocije su posledica
božanske volje i svesti, ne stvaraju um i ne reaguju sa energijama aure i
tela, nego isto funkcionisanje postiču.

U genetskoj strukturi čoveka zveri ispoljeni su i geni izazivači raznih

obolenja, koji su genetski okidači, i koji zavisno od uslova prije ili kasnije
stupaju u dejstvo da okončaju objektivni život i fizičko telo i njih je
nasledio današnji čovek.

Treći elemenat u ispoljavanju čoveka je duša koja u sebi nosi božansku

večnost prema tome i određenu perspektivu za čoveka, koja ga vodi do bogo
čoveka i u večnost. Tek sa genetskim promenama čovekovih gena i lečenjem
na nivou onih tela na kojima se stvaraju uslovi bolesti i ispoljavaju same
bolesti može se znatnije povećavati vek objektivnog čoveka, ali se kroz to
menjaju i njegove forme, njegov um i njegove telesne strukture i čelije, što
vodi prelasku fizičke forme čoveka u druge forme postojanja. To pripada
narednim fazama čovekove evolucije. Ono što već osviće je ispoljavanje
mentalne svesnosti u razvoju čoveka kada će um, auručne strukture i
svesnost čoveku biti spoznate, i kada će se moći preventivno uticati na
nastanak i lečenje bolesti. Fizičko telo i aura predstavljaju ispoljene forme
uma i svesti. Razvojem mentalne svesnosti nestaće nepoznanice o
funkcionisanju tela i aure, iskljčivati će se uslovi uzročnici bolesti i iste će
se efikasno lečiti. Transcendiranjem uma i osvitanjem svesnosti širiće se
aura i menjati fizičko telo i čovek će se usklađivati sa božanskim. Kada
individualnost počne upravljati čovekom menjaće se i genetika čoveka,
njegova svesnost i neće biti moguća pojava bolesti.

Za pojedince koji idu putem duhovnog razvoja i iskustvom individualnosti

nestaju bolesti, a fizičko telo postaje smetnja potpunoj slobodi i večnom
životu. Postoji puno načina otklanjanja bolesti i poremećaja funkcionisanja
aure i tela koje već danas primenjuju duhovno uznapredovani alternativci.
Medicina više leči posledice a manje uzroke zbog nepoznavanja celovitog
čoveka sa fizičkim telom i aurom. Perspektiva je u celovitom pristupu
čoveku i preventivnom delovanju, i pojedinci iz medicinskog osoblja bivaju
zahvaćeni spiralama duhovnog razvoja uz promatranje i lečenje čoveka u
celini.

Prema mome iskustvu najadekvatniji put bez bolesti je put ka čistoj

svesti putem čišćenja uma od svih negativnih stanja prošlog postojanja
lociranih u auri i telu, i izbegavanje stvaranja uma i bolesti negativnim
mislima emocijama, strahovima i stresovima. Ovim putem dolazi se do
čišćenja aure i tela a ujedno i do transcendiranja uma i ulaska u svesnost i
večnost.

Primetio sam da Ljubiša Stojanović ulazi hrabro intuitivnom spoznajom u

strukture i uloge aure kod čoveka i da isto uspešno koristi u isceljivanju, ali
svoje delovanje neutrališe komercijalizacijom.. Pošto već postoje
instrumenti za merenje svojstava, pa i slikanje pojava, iz virtuelnih svetova
postojanja, nadati se da će i medicina prihvatati metode intuitivne spoznaje
i koristiti iste.

XIV. STAZA OSVEŠĆENJA

Ovo je početak dvadeset prvog veka, i ovo vreme pripada epohi osvita
duhovnosti, ali i najvećeg stepena izraženog materijalizma i posesivnosti od
početka evolucije slobodne volje kod čoveka.

Uloga ovoga pristupa i pisanja je da doprinese buđenju ljudskog roda u

epohi svitanja duhovnosti na Zemlji. Novi pogled, odnosno celoviti pogled na
stvaranje i postojanje, potreban je svima: od najmanjeg deteta, do čoveka
koji napušta dimenziju objektivnog sveta. Ovaj pristup treba da prožima,
pre svega, vaspitanje i obrazovanje, a kroz to će prožimati i sve pore
ljudskih odnosa i bitisanja.

Da se ne shvati da sam protiv materijalizma - on je, kao i sve prethodne

faze u iskušavanju objektivnog sveta, neminovna faza razvitka ljudskog
društva koju neminovno nasleđuje faza duhovnosti. Tridesetak posto
evolucionog vremena razvitka ljudskog društva preostaje da se dovrši
evolucija, uzimajući u obzir početak evolucije čoveka sa slobodnom voljom.
Moramo uzeti u obzir da se u ovoj fazi vreme i sva druga pojavnost relativno
ubrzava.

Pre pedeset godina, u mestima gde sam živeo, nije se znalo za izraz
ekologija, ali je ona danas prisutna u svim društvima i zakonima većine
društava. Sećam se dečije pesme Čika Jove Zmaja:

"Gde god nađeš zgodno mesto tu drvo posadi,

a ono je blagorodno pa će da nagradi".

U svim vremenima, počev od stvaraoca Veda, Mojsija, Krišne, Zaratustre,

Bude, Isusa, Svetog Save i mnogih prosvetitelja i filozofa kao što su Pitagora,
Sokrat i Platon, bilo je prosvetljenih ljudi koji su upućivali i osvetljavali put
ljudskoj evoluciji. Takvih inicijatora evolucije ima sve više i javljaju se sve
češće u postojećem čovečanstvu. Svaki narod na Zemlji imao je pojedince
kao svetle tačke i darove od Boga na putu svoga opstanka ili evolucije, kao
što je imao i tamne tačke, kao božije kazne za svoja loša dela na tome putu,
o čemu sudi istorija.

Ovo vreme je najjača faza materijalizma, i faza najveće posesivnosti, što

je posledica razvoja čovekovog uma. Epoha mentalne svesnosti pojedinca i
društva otvara vrata razvoju duhovnosti u ljudskom rodu. Posesivnost
počinje da se povlači pod nadirom ljubavi, a um i ličnost počinju da naziru
svesnost i individualnost, i pojavljuje se mogućnost njihove komunikacije.
Da bi se ti procesi dešavali, i samo društvo treba da čini napore koji će te
evolutivne korake podupirati i ubrzavati. Sve dosadašnje epohe razvoja
čoveka i njegovog društva, pratile su odgovarajuće faze u razvoju uma.
Čovečanstvo se, ako posmatramo prosek, sada nalazi u fazi emotivne
svesnosti uma, a predstoji mu ulazak u mentalnu svesnost. U mentalnoj
svesnosti uma, razumevanje, tolerancija i socijalni odnosi, pored umne
svesnosti, dozvoljavaju i intuitivnu svesnost, odnosno duhovnu svesnost,
koju u sebi nosi individualnost. Ako želimo da prihvatamo taj hod evolucije i
otvaramo joj vrata, to se najbolje čini kroz toleranciju i dopuštanje
holističkog pristupa i pogleda na svet, putem vaspitanja i obrazovanja. Ako
političari teže reformama, onda je primena intuitivne spoznaje prag svih
reformi. Gledajući iz tog ugla na stanje sveta i odnosa u njemu, čini se da su
mnogi odnosi i zakoni u društvima postavljeni tako da se oslanjaju na
negativnosti u čoveku, i da forsiraju negativne uticaje u životu i društvu, i
da na taj način mogu da zloupotrebe sav naučni i tehnološki progres na
zemlji. To su posledice prožetosti društava zakonitostima koji proističu od
posesivnosti u objektivnom svetu.

Procesi u oblasti nauke i tehnologije su došli dotle da omogućavaju

informatičko- robotizovane procese u svim oblastima privređivanja, i ta
virtuelizacija i robotizacija će se sve više ubrzavati. Ovladava se kontrolom
lančanih reakcija i genetskog kodiranja informacija, nije daleka budućnost
kodiranja žive supstance, brže se napreduje u pravcu mogućnosti
proizvodnje gena, bakterija ili virusa kao razarača čovekovih supstancija,
nego u pravcu lekovitih protivotrova i virusa. Rak su svetle ćelije koje se
lako ne uništavaju, kao i izazivači side, rušitelji imunog sistema i osnove
čovekovog fizičkog postojanja, i oni imaju induktivnu prirodu. Čovekov um
kao inverzija svesnosti po prirodi slobodne volje, spretniji je u izumima
destrukcije nego kosmičkim principima stvaranja i ispoljavanja božanske
svesnosti. Sve više se otkrivaju duhovne i druge snage prirode i svi oblici
frekvencija i zračenja. Nisu daleko mogućnosti uticaja na stratosferu,
magnetna i gravitaciona polja kao i planetarna kretanja, gde mali
poremećaji mogu katastrofalno da utiču na opstanak planete Zemlje, a da i
ne pominjem mogućnosti manipulisanja umom i razvoj nano tehnologija.
Sve te spoznaje nose potencijal evolutivnog progresa, ali i mogućnost
totalnog uništenja. Međutim, um je po prirodi dualan i u sebi nosi
potencijale, odnosno mogućnosti i dobrog i lošeg, zbog čega su
reinkarnacijski procesi nužnost u evoluciji i održanju objektivne svesnosti,
a transcendiranje uma kraj potencijalnih opasnosti. Čak se može činiti da te
negativne spoznaje i mogućnosti idu brže od razvoja božanske svesnosti u
čoveku. Ipak, treba da znamo da se sve te manifestacije odigravaju u
matrici logoidne svesnosti vasione i kosmičke svesnosti kosmosa, da je
čovek predodređen za ispoljavanje objektivne svesnosti, i da mu je kao vrsti
određen put u kosmičkoj manifestaciji i prolaz kroz sve oblike svesnosti.

Upravo ova faza razvoja čovečanstva zahteva razvoj oblika intuitivne

svesnosti iz koje je isključena zla volja, odnosno slobodna volja na kojoj je
um postavljen u celini. Upravo ovaj razvoj koji je brz i koji će se još
ubrzavati, nosi sa sobom i mentalnu svesnost koja je karika između umne
svesnosti i svesnosti individualnosti. Naš uticaj na realizaciju tih promena
može se ostvarivati kroz promene u načinu vaspitanja i obrazovanja za
sticanje intuitivne spoznaje i celovite svesnosti.

Ostaće kao istorijski primer celom svetu, to koliko se destruktivizma

ispoljilo krajem dvadesetog veka na tlu Jugoslavije izazvanog negativnim
spoljnim i unutrašnjim indukcijama. Za smirivanje te destrukcije i unutra i
spolja, potrebna je velika svesnost i mudrost iznutra, i razumevanje spolja,
da bi se stanje na ovim prostorima stabilizovalo, što se izgleda, nakon
svega, odvija uspešno. Treba imati u vidu da negativna sila u sebi nosi sve
negativnosti, pa i uzroke svoje destrukcije, ali buđenje svesnosti i sveta zna
i da traje.

Vekovi revolucija i revolucionarnih metoda u čoveku i u društvu ipak

prolaze, što mnogi neće ili ne mogu da shvate.

Emotivnu fazu razvoja uma karakteriše to da su sve zakonitosti društva

prožete uticajima posesivnosti i straha, i kao reakcije, namerama i željama
za ostvarenjem socijalne pravde, koja se ne ostvaruje, ili se sporo ostvaruje
u svim društvima.U ovome periodu, u mnogim zemljama većina vladajućih
uticaja i odnosa u društvu pobuđuje i raspiruje negativne strane i snage u
čoveku. Pogledajte samo razdražujuće zvuke i kolorite svetlosti koje nas
zasipaju, kao i obim negativnih senzacionalističkih informacija iz svih
sredina i svih medija. Analizirajte napadnost reklamnih i političkih poruka
koje zavode, i sve većom brzinom indoktriniraju um. Istovremeno,
obrazovanje i vaspitanje se odvija uglavnom na čulnim spoznajama.
Spoznaje i znanja se ograničavaju i komercijalizuju, a netrpeljivost između
rasa, nacionalnih i verskih zajednica se interno podstiče. Eksperimenti u
genetici se podstiču u cilju sticanja dobiti. Kapital je u raspodeli nosilac
dobiti, a ne znanje, rad i potrebe. Siromaštvo i nesigurnost se šire, a
bogatstvo se koncentriše na pojedince. Danas, kada su naučni i tehnološki
napredak i bogatstva najveći, najveća je i nesigurnost i siromaštvo i to ne
može dugo trajati. Novo doba i novi ljudi nisu za takve uloge.

Novo doba od čoveka zahteva da briše tragove negativnih utisaka u svom

umu, da razvija celovitu širinu spoznaje, da razvija toleranciju i ljubav,
kroz buđenje u sebi onoga što je božansko. Na ovome insistiram zato što
znam da su iskušena mnoga reagovanja pod uticajem slobodne volje, i da
nije nužna dualnost u manifestaciji, već sve veći uticaj intuitivne i celovite
svesnosti.

Sve ono što se zajednički organizuje za ljude, moralo bi se ispoljavati kao

pozitivna usluga koja u ljudima indukuje pozitivne međusobne odnose i
ljubav prema svemu, i podstiče pozitivnu sinergiju stvaranja i ispoljavanja.
U prirodi privatnog biznisa, koji je još nužnost u ovoj fazi razvoja i
predstavlja vrhunac posesivnosti koji nema granica, i da pomoću kapitala
nastoji da kroz lobiranja i kupovine utiče na sve faze pripreme i donošenja
važnih odluka i zakona, da bi stvorio carstvo posesivnosti koje se obnavlja i
proširuje. Mnogi ljudi postaju svesni svih ti ponašanja, a budi se i
osiromašena masa koja ima najveću snagu u živoj sili. Politika je ta koja
arbitrira i uravnotežuje, ali obično sa zakašnjenjem i često je u službi moći.

U procesu vaspitanja i obrazovanja čoveka, pored njegovog upućivanja u

spoznaje spoljnjeg univerzuma, potrebno ga je upućivati i na spoznaju sebe
i unutrašnjeg univerzuma, i na taj način graditi celovitog čoveka sa
celovitom spoznajom. Čini mi se da je u evoluciji čoveka ponajteža faza
okretanje svojih čula i svoga uma ka unutra, jer to vodi promeni svesnosti i
shvatanju relativnosti objektivnog uma i ukupnog postojanja. To su dugi
procesi za čoveka, mada mogu biti i trenutni za pojedinca.

Um više nije tajna za pojedince u svetu. Njegovo nastajanje, njegova

struktura i uloga su takođe spoznati u dovoljnoj meri, a njegova evolucija i
transcendencija u individualnost poznati su samo pojedincima.

Spoznavajući um, čovek stiče i mogućnost kontrole uma sa svim njegovim

funkcijama, i to otvara transverzale svesti u čoveku i u Kosmosu. U svemu
tome, uvek se polazi od stanja koje jeste i za to je uvek vreme.

Kao prvo, to stanje obuhvata čoveka i njegovu okolinu, i uslovljenosti

čoveka i okoline. Čovek kao celina funkcioniše uslovljen okolinom. Okolina
na njega deluje i uslovljava ga veoma širokim spektrom uticaja, počev od
kosmičkih, koji se ispoljavaju kao zakonitosti Kosmosa i struktura u
Kosmosu, zatim logoidnih, vasionskih i planetarnih uticaja koji proističu iz
zakonitosti vasione, zatim uticaja Zemlje i svih njenih polja i snaga koji se
ispoljavaju kao prirodni zakoni, do uticaje zakona i odnosa svih oblika
društvenih zajednica i bića na zemlji. Veća spoznaja svih tih uticaja daje
čoveku veću slobodu i adekvatniju mogućnost usklađivanja i reagovanja na
njih, do ostvarivanja jedinstva sa svim oblicima božanstava. Celovitu
spoznaju čovek ostvaruje spoljnom čulnom i unutrašnjom intuitivnom
spoznajom.

Moj pristup i iskustva koja sam izneo, bacaju tračke svetlosti na stanja i
zakonitosti relativnog manifestovanja u postojanju. Ove spoznaje su
iznesene na trpezu švedskog stola, pa ko šta želi i šta je kome sudbina!

Uzgred želim da ukažem i na određene zakonitosti o pristupu i putu lakše

orijentacije.

Svi ti uticaji i zakonitosti spolja reflektuju se kroz razne snage i polja koja
direktno ili indirektno utiču na čoveka i na ono što čovek razmenjuje sa
okolinom. Čovek sa okolinom je u interakciji razmene pritiska,
temperature, svetlosti i drugih energija i zračenja, svih oblika osećanja, i
uticaja raznih snaga i životnih sila. Pored toga, čovek iz okoline uzima
vazduh, životnu silu, tečnisti i hranu, odajući u okolinu svoje kretanje i
akcije, izdah, razne emocije i misli i sve vrste izlučevina i zračenja. Sa
oblicima svoga reagovanja u svim manifestacionim procesima uslovljava se i
njegova sudbina i njegova evolucija. Ako smo svesni odakle dolazimo, šta
nam je uloga i kuda idemo, naš put može da bude puno kraći i puno srećniji,
ali do tog stanja treba doći.
 Čovek je produkt evolucionih dostignuća u manifestaciji i svojih
reagovanja u manifestaciji svoje evolucije. Ukoliko čovek ima svest o svemu
tome, on može sebe da uskladi sa daljim tokom evolucije i sa
odgovarajućom svesnošću u daljoj evoluciji. Čovek je evoluirao u
odgovarajućoj strukturi atmosfere, zemljišta, vode, magnetnih polja i
gravitacije, i on u daljoj evoluciji ne bi smeo da svojim delovanjem
pogoršava mikro i makro stanja i uslove, što često nije slučaj. Sada on
nesvesno remeti ozonski i ugljovodonični omotač, zagađuje atmosferu
štetnim gasovima i frekvencijama, remeti mentalna polja destruktivnim
ponašanjima i mišljenjima, zagađuje zemlju i vodu i izaziva konflikte.
Njegova brza evolutivna promena i usklađivanje sa svim tim poremećajima
nije moguća, i to postaje izvor mnogih opasnosti. Sve su to posledice
nedovoljno osvešćenog uma, međutim, svest o svemu tome se javlja i sa
kašnjenjima usklađuje ponašanje ljudi na zemlji.

Posesivna trka za bogaćenjem toliko ubrzava obrte uma većine ljudi,

uvodeći sve više ljudi u siromaštvo i nesigurnost, usmeravajući dobit na uže
prostore i pojedince.

Pogoršanje kvaliteta vazduha, vode i zemljišta, te neadekvatna genetska

prilagođavanja i veštačka hrana uz masovnu industrisku produkciju - sve to
dovodi do porasta degenerativnih oboljenja i neizlečivih bolesti.
Industrijalizacijom propagande i razvojem raznih igara koje degenerišu
čoveka, sve to izgleda kao namera organizovanog društva. Ipak, to je
posledica neznanja. Bombardovanjem čoveka neuravnoteženim decibelima i
senzacijama svetlosnih efekata, stvaraju se lažni idoli i upućuju lažne
poruke, što usmerava um u anarhiju i bolesti. Sve to prate giganti industije
lekova, koji izvlače poslednje uštede siromašnog čoveka. Ovome se
pridružuju horde alternativaca koji koriste nesreću i lakoumnost ljudi.
Nisam protiv alternativaca i farmaceutskih giganata, nego protiv njihove
posesivnosti. Alternativci su bili pioniri stvaranja novog, ali njihov rad se
tada temeljio na naučnoj i intuitivnoj spoznaji - i samo takav on je nosilac
progresa. Ta nesvesna vrtnja posesivnog uma će usporavati i zaustavljati se,
dok će, istovremeno, odnosi na bazi razumevanja i ljubavi postepeno
preuzimati primat u organizovanju društva i svim sferama života. Borba za
kvalitet vazduha i protiv štetnih zračenja, uzima sve više maha u velkom
broju država i lokalnih zajednica. Pionirski pokreti o korišćenju i
proizvodnji zdrave hrane, kao i učenja o zdravoj ishrani - postaju masovna
pojava.

Ljudi koji nesvesno podlegnu svim tim negativnim trendovima, ulaze u

tesnac svojih zdravstvenih i psiholoških problema, ali istovremeno sve više
dolaze sebi, mada to često bude i suviše kasno. Čist, ozonom ispunjen
vazduh, sa sobom nosi potrebnu životnu snagu i materijal za metaboličke
procese. Ljudi ne bi trebalo da se duže zadržavaju u uslovima nepovoljnih
zračenja, a zdrava i sirova hrana koju organizam može da prihvati u tom
obliku, može biti isceljujuća terapija i zamena za većinu lekova.

Sve ono što u čoveku podstiče negativnosti, zakonima treba sankcionisati i

oporezovati, a ono što ljude navodi na obrazovanje, razumevanje i dobre
namere - treba stimulisati i podsticati.

Ekonomska ograničenja su velike ograde u ispoljavanja slobode ljudi. Te

ekonomska ograničenja su često posledica vođenja zajednica od strane
pojedinaca i vlasti opsednutih posesivnošću i destruktivnim idejama, ili
vođstva ljudi bez ideja, koji ne mogu da nađu izlaze za razvoj svoje države i
nacije uz podršku i saradnju sa svetom, koja je uvek moguća. Sedmostruki
hardver formi i sedmostruki softver umova i svesti čine celinu čoveka, i
ukoliko se sve to sinhronizuje i osvesti u čoveku, on postiže večnost i
postaje Bogočovek. Sve je to dostupno čoveku.

Svaki čovek u sebi ima potencijal svetog trojstva u vidu: božanske iskre
indukovane apsolutnom svesnošću, duše sa uslovljenim programima
logoidne svesi za evoluciju putem individualnosti sa sadržaja logoidnih
programa za ispoljavanje objektivne svesnosti, i ličnosti kao operatora u
sticanju objektivne svesnosti. Svi ovi sadržaji se nalaze prvo u implicitnom
poretku, da bi se, potom, ispoljavali u eksplicitnom poretku čoveka.

U samom opredeljenju za duhovni razvoj, treba biti svestan funkcije

individualnosti koja je u božanskoj dimenziji i u komunikaciji sa višim
oblicima svesnosti, a ujedno svedoči o manifestaciji svih svojih ličnosti, i
funkcije ličnosti koja iskušava objektivno postojanje kroz funkciju svoga
uma. Individualnost je u implicitnom poretku, izuzev u slučajevima dubokog
sna, procesa reinkarnacija, stanja nirvane i prosvetljenja, kada
individualnost istupa umesto ličnosti.

Procesi intuitivne ili unutrašnje spoznaje aktiviraju individualno u čoveku,

pri čemu um biva potpuno umiren. To umirenje uma znači čistotu uma bez
ikakvih sadržaja u smislu misli i emocija. Tako u našem narodu postoji izraz
"čisti um" kao sinonim za mudrost. Za dostizanje ovih stanja nije dovoljno
da se ista knjiški nauče - ona se moraju individualno iskusiti, da bi
raspolagali istinitom spoznajom o tome. Zato se kaže da se znanje stiče
učenjem i prenosom, a istinito znanje potvrđuje vlastitim iskušavanjem. Do
istinite spoznaje dolazi se pravom praktičnošću, odnosno vlastitim
iskustvom, ali ta iskustva nisu merila onog što smatramo praktičnim
iskustvom, nego mistična iskustva u razvoju svesnosti. Bližio bi se kraj
objektivnom postojanju kada bi ljudi masovnije doživljavali prosvetljenje.
Stoga nije nužno prisiljavati ljude na put duhovnog razvoja; treba im dati
osnovne spoznaje, a ostalo prepustiti njihovoj slobodnoj volji, koja će se
asimptotski približavati logoidnoj volji. Ogroman je broj prepreka koje su
ljudi sebi postavili na svom evolutivnom putu razvoja, i svako i dalje gradi
svoju sudbinu. Zato je potrebno da ljudi imaju mogućnost spoznaje svoga
početka i orijentir cilja kome idu sa svom stohastikom, da ne bi skretali u
bespuća kojih takođe ima u manifestaciji. Koliko je širenje spoznaje sporo,
može se pokazati na primeru tvoraca veda, koji nisu mlađi od 5000 godina,
a poznavali su energetska nevidljiva tela i energetske centre (čakre) i
kundalini energiju. Tek danas nauka može fotografski da zabeleži samo
neke manifestacije nekih unutrašnjih tela putem Kirlijanovih uređaja i
nekih elektronskih sistema, ali još zvanično ne prihvata druge dimenzije
postojanja izvan objektivne svesnosti, niti relativnost celovitosti čoveka.
Sve to ukazuje na dimenziju relativnosti spoznavanja u objektivnoj
svesnosti.

U prosesima spoznavanja sebe, u proširivanju spoznaja uma i svesti,

najbitnije je postati svestan sebe u smislu sedmostrukog hardvera i
softvera, steći mogućnost umirivanja i kontrole svojih funkcija, a pre svega
ovladati ispravnim disanjem i unošenjem hrane. Ako čovek upozna sebe
spolja i iznutra, imaće mogućnost da osvesti i upravlja svim svojim
funkcijama i svojim svesnim i nesvesnim umom, čime dostiže celovitu
svesnost. Prilagođavajući svoju ishranu u smislu umerenog unosa zdrave i
žive hrane i vode, a zatim unoseći čisti vazduh i životnu snagu
odgovarajućm načinom disanja (pranajame), čovek na adekvatan način
može da podigne svoje energetske snage, te da umiruje svoje telo i svoj
um. Umirujući svoje telo i svoj um, čovek usklađuje sebe sa frekvencijom
svoje individualnosti (božanskog u sebi) i na taj način dovodi sebe u
mogućnost komunikacije sa svim oblicima snaga i svesnosti u postojanju.

Svi metodi od postanka sveta koji su učili ljude mudrosti, proširenju i

smirivanju uma i dostizanju svesti, svode se na umirenje tela i uma, a pod
umirenjem uma podrazumeva se zaustavljanje misli i emocija, i pražnjenje
uma od njihovih sadržaja. U tome stanju prestaje funkcija uma, a nastupa
individualnost sa svim osobinama božanske svesnosti. Prirodno stanje
individualne svesnosti je u dimenziji drugačijoj od dimenzije bjektivne
svesnosti. Zbog toga su se javljali, i javljaće se problemi ljudima božanske
svesnosti, koji se manifestuju u ambijentu objektivne svesnosti.

U određenim fazama umne svesnosti, nije bilo opstanka ljudima sa

božanskom svesnošću i istorija beleži njihove žrtve. Sa razvojem uma,
uspostavlja se veće razumevanje i tolerancija, tako da je u mnogim
sredinama danas moguće opstajati i sa većim nivoima svesti u ambijentu
objektivne svesnosti. Duhovnost pre svega zahteva sposobnost pridržavanja
moralnog kodeksa - moralnih zapovesti po Mojsiju i drugim adeptima
unutrašnjih svetova. To ne mora da obuhvata mnoge izvedene moralne
okvire savremenog društva.

Sa čistotom uma dolazi i čistota tela. Ovladavanjem relaksacijom tela i

disanjem, otvaraju se vrata koncentraciji i kontemplaciji. Procesima
koncentracije se usmeravaju misli i emocije prvo ka jednoj tački, a zatim na
ništa, dok proses kontemplacije podrazumeva prenošenja sebe u objekte i
stanja koja se posmatraju. Na taj način dolazi se do stupnja jedinstva svesti,
subjekta i objekta. Već u tom stanju čovek je u samospoznaji sebe i
spoljnjeg sveta. Doći u to stanje samospoznaje sebe i spoljnjeg sveta, i
uviđanja svoje uloge u tom svetu, nije nimalo lagan posao. Najmanje
200.000 godina čovekoliko biće sa slobodnom voljom izgrađuje um za
objektivnu spoznaju sveta. Sve te sposobnosti reagovanja, kao i program
evolucije objektivne svesnosti, nalaze se u svesnom i nesvesnom umu. Sve
akcije i reagovanja koja su se dešavala a nisu usklađena sa logoidnom
svešću, usklađuju se i reprogramiraju kroz procese reinkarnacija ili kroz
proces osvešćivanja uma, koji se izvodi čišćenjem tragova negativne karme
kroz kajanja i opraštanja, ili drugim metodama čišćenja uma.

U tim procesima samospoznaje i čišćenja uma, čovek mora da nauči kako

se stvara um, koja je njegova uloga, i kako se um može transcendirati, da bi
čovek postojao u stanju svesti. Na taj način čovek sagledava da je um
potrebno u celosti integrisati, ovladati istim, osvestiti i smestiti sve
sposobnosti reagovanja u memoriju, i na kraju odbaciti mehanizam uma kao
vremensku mašinu da bi se postojalo u božanskoj svesti. Postoje čitavi
procesi usklađivanja uma sa individualnom svesnošću - od prvog uvida
dimenzije svesnosti, do stanja razvoja uma kada on svojim akcijama više ne
utiče na stvaranje uma ni kod sebe ni kod drugih (tada kada čovek prestaje
da seje seme sudbine i prihvata svoju stabilnost u svesnosti). Da bi izbegli
napore u razvoju sebe do Bogočoveka, neki ljudi su spremni da svoju volju i
svoje biće predaju drugom. Taj drugi može da se nađe u rasponu od Boga do
sotone, i rezultati su adekvatni tome. Preuzimanje odgovornosti na sebe u
celokupnoj evoluciji i manifestaciji, daje najkraći i najkvalitetniji potpuni
put, a izbor ostaje na slobodnoj volji svakog pojedinca. Čak i oni koji se
predaju Bogu, na kraju moraju da se odreknu istog, da bi iskusili
celokupnost evolucije.

U odnosu sa sobom i drugima, čovek se ispoljava mislima, govorom i

akcijama. Kontrolom uma i dovođenjem sebe u stanje kada više ne gradi um
ni kod sebe ni kod drugih, on prestaje da vrši pritisak na druge i da se im se
opire, jer upravo te dve aktivnosti ispoljavaju um i kod sebe i kod drugih.

Sva iskustva objektivnog sveta prožeta su istovremeno i srećom i radošću,

i patnjom i bolom, jer u tom procesu ispoljavanja učestvuju dualne snage.
Ona iskustva gde preovlađuju bol i patnja, izazivaju odbojnost u umu, a
odbojnost vezuje čoveka. Međutim, i ona iskustva ispunjena srećom i
radošću koja izazivaju privlačenje, takođe vezuju i razvijaju navike i želje.
Svako vezivanje izaziva ponavljanje i istrajavanje uma.

Mnoge svetovne nauke i vere uče o potrebi pozitivnog uma. Pozitivno u

svesnom indukuje negativno u podsvesnom umu, i kroz to zakoni uma i
sudbine nastaju i postoje. Zbog toga čovek mora da osvesti dualnost uma, i
da kroz evoluciju uma prati put ravnoteže, odnosno put nestvaranja uma i
nevezivanja. U objektivnom svetu ne postoji pozitivno bez negativnog, a
neutralizacija istih nas uvodi u druge dimenzije postojanja.

Poistovećivanje i vezanje sebe za iskustva uma je svojsto i tragedija uma,

jer to zatvara prirodnu slobodu bića i njegovu svesnost, a to i jeste prava
uloga uma u iskušavanju objektivne svesnosti.

Ovo učenje važi za ovu fazu umnog razvoja, kada je čovečanstvo u

najvećoj meri iskusilo objektivnu svesnost. Ovo učenje se u potpunom
svetlu nije ni moglo pojaviti ranije, jer bi ometalo funkciju razvoja
objektivne svesnosti, a kosmička evolucija ne bi mogla da zatvori svoj krug
bez iskustva objektivne svesnosti. Čak i ovo saopštenje u sebi ima
samoodbranu puta evolucije, koja se sastoji u tome da mnogi neće moći da
razumeju ove sadržaje bez odgovarajućeg nivoa umne svesnosti,
radoznalosti i upornosti. I dugotrajni negativni stav čovečanstva prema
prosvetljenim i Bogo-ljudima, je odbrambeni mehanizam razvoja objektivne
svesnosti koji nije mogao biti izbegnut.

Karmički zakoni su zakoni kroćenja slobodne volje i usklađivanja iste sa

logoidnom voljom. Sudbina ili karma je sačinjena od programa iskušavanja
objektivne svesnosti i memorije neusklađenuh manifestacijskih akcija sa
božanskom svešću, kao i nagona i sposobnosti, sa jedne strane, i
ispoljavanja svih tih programa i iskustava bola, patnje i radosti kao učitelja
u iskustvu kroćenja slobodne volje, sa druge strane. Samo duhovno visoko
razvijeni ljudi mogu uticati na promenu svoje sudbine, ali oni tada zapravo i
nisu ljudi objektivne svesnosti.

Kada čovek počinje ozbiljnije da se okreće samospoznaji?

Čovek počinje ozbiljnije da se okreće samospoznaji kada njegova zrelost

dođe do tog nivoa, da u njemu počinju preovlađivati želje za spoznajama
suštine manifestovanja umesto spoljnih efekata manifestacije. Idući tragom
suština, sužavaju se ogromne lepeze raznolikosti spoljnih manifestacija i
spoznaju se zakoni sinergija. Taj proces spoznaje suština dešava se
paralelno i u spoljnjem i u unutrašnjem svetu - čula se iz spoljnjeg sveta
spoznaje okreću unutrašnjoj spoznaji. Spoznajući sebe iznutra i spolja,
čovek spoznaje uzroke svih svojih bolova i patnji i u stanju je da ih
prevazilazi. Postepeno dolazi do osvešćivanja nesvesnog uma i um se
ucelovljuje i ulazi u jedinstvo individualnosti, koja je uvek u božanskoj
svesnosti. Tek kada um postane totalno smiren, što znači i totalno čist, on
prestaje, i umesto njega nastupa individualnost sa svojim funkcijama
svesnosti, ljubavi i blaženstva. Dalje preostaje evolucija individualnosti do
kosmičke svesnosti, i ulazak u jedinstvo neispoljene apsolutne svesnosti.
 XV. REZIME
Sumirajući procese od početka manifestacije, i one koji će se dešavati do
njenog završetka, nameće se pitanje suštine, smisla i nade čovekovog
bivanja.

Da li su sve boli i patnje, sva sreća i radosti manifestovanja vredne

bivstvovanja i nadanja? Sa stanovišta celovite spoznaje i sa neizmernom
radošću mogu da zaključim: **DA. IMA SMISLA I IMA NADE ZA CELI LJUDSKI
ROD**.

Ono što je ishod svega, što je bilo i što će biti, je večna celovita svesnost,
beskonačna radost i blaženstvo, i to je cilj čovekove evolucije.

Čovekova vrsta do ovoga doba je prevalila najduži i najteži deo puta svoje
involucije i evolucije i ostatak puta, na kome čovek sve potpunije može sam
da odlučuje o svojoj daljoj sudbini, sve je izvesniji. Ono što je do sada
iskušeno i spoznato, daje mu mogućnost da još brže otkriva i spoznaje sebe
u postojanju i da upravlja svojim kormilom u pravcu večnosti, svesti i
blaženstva.

Čoveku je dato i ima sve potencijale, da spozna i iskusi manifestaciju

Kosmosa, vasiona i čoveka, da osvesti svoje biće kroz sve oblike uma i
svesnosti, i da na kraju svoju tačku holografske svesnosti pridruži jedinstvu
Apsoluta.

Što čovek pre spozna svoju relativnost i svoju središnju osu, koja vodi od
ličnosti do individualnosti, a zatim logoidne i Kosmičke svesti sa završetkom
u Apsolutu, i što više u to veruje i toga se drži, pre će ostvariti.

Kroz svu tu manifestaciju, njegova duša sa sposobnošću svesti i

reagovanja polazi od apsolutne svesnosti, da bi se istoj vratila sa bogatstvom
iskustava čitave manifestacije, i na taj način potvrdila nastajanje i
postojanje Apsolutne svesnosti.

Kroz proces involucije, ugrađuju se sva znanja i sposobnosti reagovanja u

formatizovanje tela sa raznim oblicima uma i svesti, da bi se kroz evoluciju
ostvarila unifikacija svih oblika umova i svesti u potencijal Apsolutne
svesnosti i slobode.

Sve što se ispoljilo i steklo iskustvo formi, vraća se u oblike Potencijala

psolutne svesnosti i Potencijala svemirske inercije. Čak i bogovi vasiona
svoju objektivnu svesnost stiču kroz involuciju i evoluciju svojih vasiona.
 Čovek, kao i svi viši božanski oblici svesti, u sebi nosi tačku sposobnosti
reagovanja za manifestaciju u svemirskoj inerciji kao tačku podsvesti, koja
je potencijal akcije za manifestaciju sa svemirskom inercijom, odnosno za
svu sinergiju stvaranja i ispoljavanja. U preostalom delu procesa svoje
evolucije, čovek treba da spozna svoj um kao vremensku mašinu, i da iza
njega dođe do svesnosti kao večnog ogledala ukupnog manifestovanja.

Uceloviti sebe znači prikupiti sebe (svoje misli i svoje emocije) iz sve
prošlosti i sve budućnosti, i sa celovitošću postojati u sadašnjosti.

Prosvetliti se znači dovesti sebe u stanje koje ogledava celokupnu prirodu

i manifestaciju, da ima potpunu slobodu u svim dimenzijama postojanja, a
ovo stanje je dostupno svima koji za tim žude, i na tom putu ulažu
odgovarajući trud.

Ovo pisanje ima nameru da podstakne i osnivanje duhovne akademije kao

ognjila duhovne spoznaje u dolazećim vremenima, tamo gde postoje uslovi i
razumevanje za to.

Uz pomoć svetog trojstva, biti u svetom trojstvu.

KNJIGA IV

CELOVITA SPOZNAJA I
HOLISTIČKO HOLOGRAFSKA
PARADIGMA

I. UVOD
 U do sada objavljenim knjigama o relativnosti, stvaranju i prosvetljenju,
dao sam izvesnu spoznajnu građu o ukupnom manifestovanju. Neki od
čitalaca kojima su dostupne pomenute knjige i sajt na srpskom jeziku,
sugerisali su mi da bi neka pitanja trebalo detaljnije objasniti, jer još nije
došlo vreme buđenja većeg interesovanja za spoznavanje sebe, spoznavanje
manifestacije i mesta i uloge čoveka u toj manifestaciji. Moje postojanje u
objektivnoj spoznaji ima smisao ukoliko doprinosi daljem razvoju uma i
viših nivoa svesnosti pojedinaca i ljudskog društva, i ostvarivanju veće
harmonije i blaženstva svih ljudskih zajednica. Zbog toga činim i ovaj napor
u produbljivanju određenih spoznaja, razjašnjavanju manifestacije i razvoja
ličnosti do idividualnosti, i čoveka do bogočoveka, odnosno uloge i
razvojnog puta čoveka na bogospoznajnom putu ka jedinstvu. Nije nimalo
lako preći sa spiralnog puta smrti na uzlaznu spiralu puta života i jedinstva
u bogospoznaji. Ono što sam smatrao da bi još koristilo ljudskom
razumevanju u ovome vremenu, a što umovi ovog doba ne mogu
zloupotrebiti, pokušao sam da iznesem i objasnim na način razumljiv
zrelijim ljudima.

Kraj dvadesetog i početak dvadeset prvog veka doveo je do dubokih otkrića

u objektivnoj spoznaji na naučnom planu, kao i u duhovnom razvoju na
planu unutrašnje intuitivne spoznaje, odnosno na planu celovite spoznaje.
U ovoj fazi razvoja emotivnog objektivnog uma na planeti, organizacija
državnih uprava i drugih njenih institucija temelje na zakonitostima
funkcionisanja posesivnog dualnog uma, i po tom osnovu, u ovoj fazi, odvija
se sva manifestacija čovekove organizacije na Zemlji. Ova epoha razvoja
emotivnog uma dozvoljava i pozitivno i negativno manifestovanje, mada se
drastična destrukcija sankcioniše. Dokle god je osnovni vrednosni kriterijum
za izbor vlasti i vrednovanje čoveka snaga ličnosti, što znači snaga
emotivnog dualnog uma, uvek će legitimni zakoni biti donošeni i sprovođeni
u tom duhu, i sva će se otkrića prvo iskoristiti u cilju posesivnosti i
korišćenja destrukcije. To su kosmičke zakonitosti u sticanju objektivne
svesnosti. Dualni um je inverzan individualnoj svesti i svim višim oblicima
svesti, a njegov razvoj i usklađivanje sa individualnom svešću odvija se i
usklađuje veoma sporo. Legalizam je u sadašnjem svetu proizvod takvog
dualnog uma, a proces promene, usklađivanja i sazrevanja je spor i
postepen. Još uvek put unutarnje spoznaje - bogospoznaje u većem delu
sveta nije legitiman. Verske spoznaje i poduke u nekim društvima imaju
legalitet, ali to su putevi različiti od celovite duhovne spoznaje -
bogospoznaje.

Zrelost čovečanstva sve više budi interes za jedinstvo i suživot, a rizici

makaza dualnog uma postaju sve globalniji i katastrofalniji. Tako se
spoznaja jedinstva i harmonije i njihovog globalizma, sagledava kao jedini
izlaz za opstanak aktuelnog društva. Naučna dostignuća u oblasti stvaranja
materije i antimaterije, u spoznaji gena i mogućnostima manipulacije
genima, u kontroli jonskih struja i polariteta uma i proizvodnji bioloških
čipova i manipulacija virtuelnim poljima, zatim stvaranje i primjene
nanotehnologija opasna su oruđa u rukama dualnih umova, koji nemaju
mogućnost kontrole svoje dualne prirode, i mogu da dovedu do globalne
destrukcije i rizika nestanka sveta.

Stizanjem nauke na granicu objektivne svesnosti kroz otkrivanje

mehanizama stvaranja materije i antimaterije, okrivanje polariteta uma i
svesnosti, virtuelnih svetova i drugih dimenzija postojanja, bliži se preokret
njenih pogleda na svet u smislu davanja prioriteta celovitoj umesto
objektivnoj svesnosti, a tada će rizici makaza dualnog uma početi da se
smanjuju. Doktrinarni pristup nauke objektivnoj spoznaji je izuzetno čvrst
oklop koji nauku izoluje od celovite spoznaje. Iako svaki savremeni
ozbiljniji naučnik u svojoj praksi koristi intuitivnu spoznaju, način duhovne
i celovite spoznaje nema svoj legalitet u naučnim gledanjima, pristupu i
organizaciji. Pomenuću samo trojicu naučnika koji su zadužili našu
civilizaciju svojim otkrićima na bazi intuitivne spoznaje.

Ajnštajnova konstatacija: “Intuitivni duh je sveti dar, a racionalni duh je

verni sluga. Mi smo stvorili društvo koje slavi slugu, a zaboravlja sveti dar” -
jasno govori o stanju svesnosti u kojoj se nalazio.

Tesline vizije dejstva višestrukih obrtnih magnetnih polja i indukcija, kao

i prenos snaga na velike udaljenosti, ukazuje na dosege njegove
individualne svesnosti.

Leonardo Da Vinči, u petom principu spiritualnih tajni, otkriva da

kreativnost zahteva postizanje ravnoteže između suprotnosti i integraciju
polariteta.

Mogu odgovorno da tvrdim da se ni jedno epohalno naučno i drugo otkriće

nije desilo bez upotrebe intuitivne svesnosti. Prosečna svesnost društva i
njegovih institucija je na nivou emotivne svesnosti; uz formu demokrature
većinskog odlučivanja dualnih umova, posesivnost je opredeljujuća snaga u
odlučivanju i provođenju odluka, što daje veće šanse zloupotrebi novih
otkrića u realizaciji pojedinačnih i kolektivnih interesa dualnih emotivnih
umova. Ovo je rezultat velikog disbalansa između naučnih otkrića i
duhovnog razvoja ljudi, čija je svesnost na nivou emotivnog uma. Sticanje
intuitivne, a time i celovite spoznaje, nema svoj legalitet, ali je prisutno u
pojedincima i odvija se pod pritiskom evolucije svesti, i samo je pitanje
trenutka kada će ono dobiti svoj legalitet i ulogu u društvu.

Pod duhovnošću se ne mogu podrazumevati verske obuke koje su rezultat

razdeljene religije i pod uticanjem razdeljenih objektivnih umova.
Verovanje je rezultat ograničene spoznaje. Istinita spoznaja isključuje
verovanje, i temelji se na istini. Verovanje se počelo razvijati kod čoveka iz
susreta individua sa drugim duhovnim bićima koja su oblikovala i ispoljavala
prirodne snage i zakone na Zemlji i u vasioni našeg Sunca; otuda i verovanja
ljudi u njih kao božanske snage i bogove.

U kasnijim fazama razvoja čovečanstva, pod uticajem slobodne volje,

razvijao se um koji je ograničavao čoveka na njegova čula i spoljnu
spoznaju objektivnog sveta. Na taj način se čovek odvajao od celine
postojanja i u međusobnim odnosima počeo da razvija ličnost kao celinu za
sebe. Inverzna božanska indukcija indukovala je dvopolnu svesnost duše,
pri čemu jedan pol čini čulni um sa posesivnom snagom, a drugi pol -
individualnost sa božanskom svešću i snagom ljubavi. Indukovana božanska
slika individualnosti u duši čoveka, postala je svedok postojanja i
iskušavanja ličnosti sa objektivnom svešću i skladište memorije ukupne
manifestacije ličnosti.

Jedna od vladajućih snaga ličnosti je posesivnost. Ličnost pomoću čula i

memorije gradi svoj virtuelni univerzum oko sebe, i on je objektivan samo
za ličnost. Svaka ličnost ima svoj objektivni univerzum koji je virtuelan i
rezultat je uma. Razvijeniji pojedinci u svim vremenima imali si mogućnosti
uvida u druge dimenzije postojanja, i oni su na temelju svojih vizija kreirali
verovanja i vere koje su se kalemile na postojeće kulture i običaje, i
prilagođavale se svim spoljnim uticajima do danas, udaljavajući se manje ili
više od celovite spoznaje - bogospoznaje, odnosno jedinstvene religije i
jedinstva.

Um kao softver evolucije čoveka u objektivnoj svesnosti, uslovljavan je za

spoznavanje i ispoljavanje dualne manifestacije sa odgovarajućim
polaritetima. Sve što se u umu formira je dualno, a vreme je prostor za igru
ispoljavanja uma između polariteta. Svesni um se formira od rođenja i stiče
samo spoljnu spoznaju, dok je za unutrašnju spoznaju potrebno uključiti
softver individualne svesti. Pošto individualna svesnost ima drugi polaritet
od uma, oni ne mogu funkcionisati zajedno, nego naizmenično ili sjedinjeno
iz individualnosti. Umna spoznaja je ograničena delimičnim shvatanjem i
razumevanjem, i ne može shvatiti celinu, odnosno imati celovitu spoznaju.
Sam um je mehanizam koji shvata polaritetno i ispoljava polaritete sa četiri
snage i to: snage gradnje fizičkog tela, snage gradnje energetskog tela,
snage gradnje emotivnog ili astralnog tela i snage gradnje mentalnog tela.
Um kao softver izgrađen je od ova četiri umna tela koji sinergetski -
zajednički funkcionišu kao um u telu čoveka. Umna ili objektivna svesnost
razvija se postupno: prvo energetski i fizičko um i telo, a zatim astralno i
mentalno um i telo. Sve što se stvori i ispolji sa ovim umnim snagama u
čoveku, odnosno svakoj njegovoj formi, je dualno - počev od ćelija tela,
preko snaga u telu, preko astralnih i mentalnih formi. Svaka od ovih formi
uma, ukoliko su razvijene, može da funkcioniše u zasebnim frekvencijama,
odnosno planovima postojanja, a to znači na fizičkom planu, eterskom
planu, astralnom planu i mentalnom planu. Sve što u svojoj manifestaciji um
formira ili opaža, gradi i puni sa četiti pomenute snage i dualizira. Prema
tome, u umu je sve dualno.

Um ima istorijsku funkciju razvoja u vremenu (redosledom koji smo

napomenuli) i svoju evoluciju završava razvojem mentalne svesnosti uma.
Pošto je um ispoljen u funkciji sticanja objektivne svesnosti, njegovu
dinamiku u iskušavanju i spoznaji pokreću želje sa programom spoznavanja
oba dualiteta za sve aspekte ispoljavanja. Ako um iskusi i spozna oba
polariteta jednog aspekta, ili ako iste depolarizira, ostvarena je spoznaja
celine i polariteti su sjedinjeni i neutralisani, čime prestaje polaritetni
napon i tokovi snaga toga aspekta.

Na taj način taj aspekt nije više aktivan u delokrugu uma, on je zamišljenu
želju ostvario u objektivnom svetu ili na drugi način rečeno duplirao. Time
taj osvešćeni aspekt kao celina ispada iz uma i ulazi u funkciju individualne
svesnosti kao sposobnost reagovanja u objektivnom svetu. U poslednje
vreme razvijeno je niz spiritualnih tehnika ucelovljenja polariteta u
čovekovom umu, odnosno tehnika razvoja uma. Međutim, pošto polariteta
može biti koliko i odnosa, i stalno se razvijaju i uspostavljaju novi procesi
spoznaje uma, zbog toga neutralizacije mogu dugo trajati uz trajno
otvaranje novih aspekata.

Napomenuo sam na više mesta da um staje i nestaje obustavljanjem

njegovog kretanja, njegovom spoznajom u celini, ili predajom uma drugoj
individualnosti ili pak na drugi način. Pri tome se mora imati spoznaja o
ukupnom spiritualnom razvoju čoveka i manifestacije, a stvar je izbora
svakog pojedinca kojim putem i kojim načinom da širi svoju spoznaju...

Spoznajom polaritetnih krajnosti ili njihovom neutralizacijom, prestaje

spoljni tok uma i obezbeđuje se smirenost i zadovoljstvo uma i otvara put
razvoja uma ka višim nivoima uma i svesti. Čovek tek na nivou mentalne
svesnosti može da spoznaje svoj um i sebe, i tek tada može da vrši kontrolu
svoga uma i izbegava negativna ispoljenja svoga objektivnog uma i tako
izbegava stvaranje nove sudbine (karme). Tek kada nivo ovoga uma bude
odomaćen u pojedinim ljudima i njihovim kolektivitetima, i kada se počne
induktivno prenositi, nestajaće destruktivno odlučivanje i ponašanje kod
ljudi i njihovih zajednica i razvijaće se tolerancija i harmonija među ljudima
i njihovim kolektivitetima.

Kontakt sa višim stepenima svesnosti duhovnih entiteta i bogova, koji u

svojoj evoluciji postaju sve zasićeniji znanjem, moći, blaženstvom, svešću -
za čovekov um i telo nisu podnošljivi i mogu delovati uništavajuće. Tek
evolucijom uma i preobražajem uma i tela, čovek može da podnosi svojstva
i stanja viših oblika svesnosti. Obzirom na prirodu uma, ni u jednoj fazi
razvoja čovekove vrste nije bilo lagodnosti i smanjenog rizika u
manifestaciji zbog njegove uloge u iskušavanju slobodne volje i dualnog uma
kroz formu objektivne svesnosti, a što je samo jedna faza u razvoju celovite
svesnosti , odnosno viših faza razvoja svesti.

U faze razvoja emotivnog uma, njegov omotač je tako snažan jer ga grade
emotivne i mentalne snage pod uticajem ograničene svesnosti, a on se
odražava u čoveku i njegovim odnosima kao neznanje, posesivnost i
suprotstavljanje. Ove dve ljuske čovekovog uma su i odvojene i pomešane i
grade se epohama razvoja i nestajanja ličnosti. Mentalni nivo čovekovog
uma ima takođe svoju misaonu ljusku ili granicu (i svoj svet frekvencije i
postojanja), koja ga i povezuje i odvaja od viših formi svesnih stanja.
Mentalni nivo uma u svome razvoju čisti se od snaga posesivnosti i iste
potiskuje snagama ljubavi. U ovoj fazi svoga razvoja čovek postaje obuzet
težnjom u spoznaji sebe i za svoj cilj postavlja dostizanje viših oblika
svesnosti, usmerava svoju manfestaciju i akcije ka tom cilju, pravi izlete i
otkriva druge dimenzije svesnosti i postojanja, gradeći most ka duhovnoj
dimenziji postojanja. Transcendiranjem ove mentalne ljuske u iskušavanju
objektivne svesnosti, čovek okončava fazu iskušavanja objektivne svesnosti,
prestaje manifestacija uma, i on se utapa u individualnu svesnost koja se
kao ljudsko iskustvo ugrađuje u manifestaciju u dostizanju jedinstva
celokupne logoidne, a zatim i kosmičke i apsolutne svesnosti.

U ovoj fazi smirivanja uma i njegovog trenscendiranja, individualna

svesnost nastupa i zamenjuje um, ona je svedok i nosilac razvoja svih oblika
reagovanja ličnosti i memorije njenog manifestovanja u svim procesima
reinkarnacija. Ona nosi i početnu svesnost božanske iskre i njene
mogućnosti komunikacije sa svim višim formama svesnosti. Taj momenat je
stanje duševne vatre i svetlosti u unutrašnjoj viziji čoveka, i predstavlja
prelazak iz spirale smrti u izlaznu spiralu života, ljubavi, svesnosti i
večnosti.

Prethodne epohe u razvoju čoveka, kao i epoha razvoja emotivne

svesnosti, praćene su razvojem ograničene objektivne svesti, posesivnošću,
suprotstavljanjem i borbom. Razvoj mentalne svesti je poslednja karika u
razvoju uma, ali i karika koja povezuje i umnu manifestaciju sa
manifestacijom pod uticajem svesti. Čitava epoha razvoja emotivnog uma u
čoveku praćena je razvojem posesivnosti, spoljnim dualnim opažanjem i
opusom životinjskog nasleđa u čoveku, koji jačaju ego, tj. ličnost i
posesivnost. Iz svog životinjskog karaktera, čovek sa razvojem uma prelazi u
karakter humanog čoveka, a zatim u karakter i osobine bogo-čoveka. Ove
evolutivne faze menjaju čoveka u potpunosti, od njegovog fizičkog do
njegovog duhovnog postojanja. Čak se menja i patnja čoveka, jer fizička
patnja ustupa mesto emocionalnoj i mentalnoj patnji. Sve se menja i u
čoveku i u uslovima njegovog okruženja. Čovek će od smrtnog postepeno
prelaziti u večno biće. Sva njegova struktura, sve njegove potrebe se
menjaju, menjaće se i njegovo zdravstveno i psihološko stanje i sposobnost
njegovog bitisanja u drugim dimenzijama postojanja. Čovek će iz svoga
fizičkog ograničenja i stanja suprotstavljanja i borbe prelaziti u
transparentna stanja sa osobimama razumevanja, tolerancije, ljubavi i
slobode.

Spoznavanje čovekovog uma i svesti, primena celovite spoznaje u nauci

legalizacijom intuitivne spoznaje i obukom ljudi u istoj, omogućiće i dalje
eksponencijalni razvoj u svim oblastima ljudske manifestacije, kao i u
drugim dimenzijama postojanja. Nanotehnologije dovode do
minijaturizacije svih sredstava, a genetsko prilagođavanje otvara dalje
procese biološkog razvoja čoveka i njegovog okruženja, a sa tim se
razvijaju i otvaraju nove vrste usluga u polju virtualizacije u životu ljudi.

Sve ove promene i potrebe prilagođavanja već sada zahtevaju promenu

čovekovog pogleda na svet i razvoj njegove intuitivne i celovite spoznaje.
Još u procesu razvoja svoga uma čovek treba da shvati iluziju i ništavnost
svoje ličnosti i dualnog uma, da bi izvršio obrt u pogledu na svet i krenuo
putem svesti i života u jedinstvu. Čovek svoju ništavnost postojanja u
objektivnoj svesnosti ne može spoznati emotivnim umom. Tek mentalnom
svesnošću i spoznajom drugih dimenzija postojanja i relativnosti, čovek
počinje da sagledava sebe i svoju beznačajnost u objektivnoj manifestaciji,
kao i svoje moguće potencijale u evoluciji i manifestaciji kada ovlada
celovitom svesnošću. Ta intuitivna i celovita spoznaja otvaraju u čoveku
izvor božanske volje i svesnosti. Čovek će spoznati da je proces formiranja
uma samo jedna faza u razvoju svesti i da on u celini nije biće
egocentričnog uma, borbe i smrti, (što je neosvešćena faza razvoja bića),
već individua večnog života i svih oblika svesnosti u spoznaji ukupne
manifestacije. Spoznajom ovoga puta, čovek počinje da se kreće kroz život
tokom punim nade, ljubavi i blaženstva ka početnoj i zadnjoj tački
apsolutne svesnosti. Sva ova kretanja, pred čovečanstvo sa objektivnom
spoznajom uma stavljaju prioritetan zadatak razvoja socijalnih odnosa, koje
je čovek dužan da iskusi u svom razvoju, i da kroz to da svoj doprinos
kosmičkoj manifestaciji.

Parola iz preuranjenog razvoja socijalističkog i komunističkog društva:

“STVARANJE (RAD) PREMA MOGUĆNOSTIMA, A RASPODELA PREMA
POTREBAMA” - je cilj humanizma i razvoja socijalnih odnosa, i to će biti
veliki doprinos čovečanstva u razvoju ukupne svesnosti. Ove socijalne
odnose moguće je ostvariti jedino mentalnom ili celovitom svesnošću ljudi,
kroz sreću pojedinaca i zajednica što, pomažući bližnjima i manifestaciji s
ljubavlju, pomažu i sebi samima.

Kako je naznačeno u prethodnim knjigama, život u ovom Kosmosu čine

manifestacije ne samo fizičkog, nego i duhovnog sveta postojanja. Spoznaja
samo objektivne manifestacije, bez obzira kako bila duboka, ne budi čoveka
u celovitu svesnost, već ga čini ograničenim i drži u relativnoj spoznaji i
neznanju. Celovita spoznaja uključuje u sebe i objektivnu spoznaju, i
mogućnost dolaska do istinite spoznaje u svakoj oblasti postojanja.

Na bazi spoznaje manifestacije možemo nešto reći i o stanju ne-

manifestacije i ne- ispoljenosti. Pošto je manifestacija začela iz svemira,
možemo zaključiti da je svemir (neograničeni pojam, iako ga ograničavamo
imenom) bio u stanju SVE-MIRA, odnosno ravnoteže, iz koje je počela igra
ispoljavanja svesnosti, sa sposobnošću Apsolutne svesnosti, i reagovanja kao
kretanja. Izvlačeći se iz ravnoteže Svemira, Apsolutna svesnost se
ispoljavala kao kosmički potencijal svesti i kretanja, ostavljajući ispražnjeni
deo svemira kao suprotni potencijal svemirske inercije. Kratak osvrt na
proces ispoljavanja Kosmosa dat je u knjizi “PROCESI STVARANJA –
SINERGIJA”. Na kraju se može postaviti pitanje: da li je Svemir zaista večan?
On to zaista jeste i samo može biti delimično zahvaćen manifestacijom, da
bi se po prestanku manifestacije vratio u stanje ravnoteže. Isto tako,
postavlja se pitanje da li je Kosmos večan? Obzirom da smo prikazali kako se
Kosmos stvara i ispoljava, može se izvesti zaključak da Kosmos nije večan,
iako su faze manifestacije Kosmosa tako duge, da ga sa stanovišta našeg
uma možemo smatrati večnim. Isto tako, videli smo da Kosmos ima sve
mogućnosti i osobine večne manifestacije, a to je večno ispoljavanje snaga,
materije, svesnosti i božanskih iskri, kao i mehanizme dipolarizacije i
dekompenzacije materije i energije, da bi mogao večno da funkcioniše. Na
kraju bismo mogli da pretpostavimo da kada Kosmos završi svoju evoluciju i
manifestaciju, ulazi u ravnotežu svemira, i da novu manifestaciju može
pokrenuti u znatno većem Kosmosu.

Razlike u prvobitnim potencijalima su uzroci svih kretanja i

manifestovanja u Kosmosu. Kretanje u najširem smislu predstavlja život i
osnovu sinergetskog manifestovanja. Materija nije početak manifestacije,
kako to nauka smatra, nego je materija nastala nakon dugih epoha
sinergetskih kombinovanja i involucije, kroz kvantiranja snaga i njihovog
kompenzovanja u stringovske i kvarkovske forme. Procesi manifestacije nisu
samo karakteristike fizičkog sveta i njegovog ispoljavanja, nego su
karakteristike svih dimenzija postojanja i svih formi ne materijalnog
postojanja snaga, umova i svesti. Vreme je apstraktna i relativna dimenzija
za manifestaciju i ispoljavanje raznih oblika reagovanja i kretanja umova i
svesti, i samim tim je relativno kako za dimenzije ispoljavanja, tako i za
ispoljene forme.

Većina ljudi na Zemlji početkom dvadeset prvog veka je svesna objektivne

dimenzije sebe, svoje vasione i Kosmosa. Sve druge dimenzije postojanja za
prosečnog čoveka današnjice su apstraktne prirode. Ovakav čovek
postojanje promatra iz tačke gledišta emotivnog uma i svestan je samo
jedne nepotpune objektivne dimenzije postojanja. Ukupna objektivna
svesnost zahteva pogled iz tačke svesnosi mentalnog uma. Um današnjeg
čoveka, kao softver, ima dva dela, i to softver svesnog uma, kojeg formira
ličnost počev od svoga rođenja, i softver nesvesnog uma, koji je u bližoj
vezi sa individualnom svesnošću, i koji ima svoje nesvesne sadržaje
automatiziranog softvera tela čoveka nastalog na temelju svih procesa
njegove biološke i genetske evolucije do ovoga rođenja, dosadašnjih svesnih
iskustava ovoga života, kao i iskustava koja će iskusiti do kraja tekućeg
života.

Epohu koja je pred nama mogli bismo nazvati epohom bržeg razbuđivanja
i osvešćivanja čoveka na duhovnom planu, gde čovek počinje da shvata
holistički pogled na svet i ukupni sinergizam manifestacije, svrsishodnost,
povezanost i hijerarhiju manifestovanja u čoveku, vasioni i Kosmosu,
holističko strukturiranje, stvaranje i postojanje svega u manifestaciji, kao i
celovitu spoznaju stvaranja i postojanja.

Sa aspekta Apsolutne svesnosti, evoluciji čovečanstva u vasioni našeg

Sunčevog sistema dat je najveći logoidni značaj, jer su za njega rezervisane
četiri etape ispoljavanja, dok su za ostale tri vrste duhovnih bića koja
oblikuju i ispoljavaju prirodne zakonitosti vasione, predviđene tri etape.
Razvoj čovečanstva i njegova evolucija u uslovima slobodne volje su
izvestan rizik za čovečanstvo, vasionu i Kosmos, jer slobodna volja
omogućava i sve vrste negativnog i destruktivnog ponašanja.

Igra manifestacije ne bi mogla postojati bez polariteta, kretanja i

dualizma svih mogućnosti manifesovanja pozitivnih i negativnih, sa
stanovišta uma. U manifestaciji ne učestvuje samo jedan polaritet, nego
osam polariteta koji omogućuju prelaske iz implicitnih u eksplicitne
poretke. Manifestacija proizilazi iz polariteta i oni joj daju napon trajanja.
Tek u objektivnoj svesnosti, pojedinim polaritetima čovek daje pozitivne ili
negativne atribute. Početni smer kretanja apstraktnih ideja sila i polja, a
zatim i realnih, kao i kretanje materijalnih ispoljenja u desnu stranu,
opredelilo je prirodu ispoljavanja Kosmosa kao modula ispoljavanja svih
oblika svesnosti snaga i materija, kroz negativno naelektrisanje elektrona i
stvaranje sveta i materije.

Da je prvo kretanje imalo suprotan smer i ispoljavanje pozitrona, umesto

Kosmosa ispoljio bi se antikosmos, antimaterija i anti-svet. Nauka je već
izvela eksperimente u kontrolisanim uslovima i proizvela pozitron i anti-
atom, čime je dokazana mogućnost ispoljavanja antikosmosa, antimaterije i
antisveta. I jedna i druga mogućnosti ispoljavanja Kosmosa i antikosmosa,
nalaze se u mogućnosti igre ispoljavanja Apsolutne svesti u svemirskoj
inerciji. A to se ogleda I kroz ispoljavanje crnih rupa po galaksijama. Naučni
dokaz o stvaranju antimaterije, trebalo bi da utiče na promenu naučnog
stava o postojanju samo objektivnog sveta i objektivne svesnosti i, ako se
shvati u tom smislu, onda će to biti pozitivno iskustvo. Dodir materije i
antimaterije vodi oba oblika postojanja u nepostojanje i u svemirsku
inerciju, koja je pasivni uzročnik ispoljavanja i jednog i drugog postojanja.
Ovi eksperimenti govore o graničnim mogućnostima dualnog uma.

U okviru Kosmosa, odnosno njegovih galaksija, ispoljeni su i sigurnosni

mehanizmi koji će ga štititi od preteranog zgušnjavanja snaga i materije,
kao i njihovo vraćanje u početno stanje potencijala, pošto je Kosmos večni
model ispoljavanja svesti snage i materije. Ti mehanizmi su modusi crnih
rupa ili analogni njima, koje imaju mogućnost depolarizacije i
dekompenzacije snaga i materije u početne potencijale.

Prosvetljeni ljudi, pogledom iz aspekta celovite ili Apsolutne svesnosti, znali

su za mogućnosti nastajanja antikosmosa i antimaterije kao kosmičke
suprotnosti, i znali su da o tome ne saopštavaju ništa. Pošto je moj cilj
pobuđivanje i razvoj uma i svesti kod ljudi, u smislu njhovog sazrevanja i
sticanja celovite svesnosti, to pre svega želim da ukažem ljudima na
mogućnost celovite spoznaje i na njihov put i ulogu u manifestaciji i težnji
za jedinstvom u bogospoznaji.

II. GLOBALNE FAZE MANIFESTACIJE I KOSMIČKOG

ISPOLJAVANJA
SVEMIR *URAVNOTEŽENI NEMANIFESTOVANI

• • ISPOLJAVANJE KOSMIČKIH POTENCIJALA (POTENCIJAL SVESNOSTI I

REAGOVANJA, I POTENCIJAL SVEMIRSKE INERCIJE)
• • ISPOLJAVANJE TRI POLJA KOSMIČKIH PRSTENOVA
• • ISPOLJAVANJE SEDAM KOSMIČKIH RAVNI (KONCENTRIČNI
PRSTENOVI)
• .ISPOLJAVANJE 12 KOSMIČKIH ZRAKA
• • ISPOLJAVANJE KOSMOSA
• • ISPOLJAVANJE APSOLUTNE SVESNOSTI
• • ISPOLJAVANJE KOSMIČKIH SNAGA
• • ISPOLJAVANJE STRINGOVA
• • ISPOLJAVANJE KVARKOVA
• • ISPOLJAVANJE BOŽANSKIH ISKRI
• • ISPOLJAVANJE LOGOIDNIH SVESTI
• *ISPOLJAVANJE GALAKSIJA I VASIONA
• • EVOLUCIJA VASIONA
• • ISPOLJAVANJE SUNCA I PLANETA
• • EVOLUCIJA BOŽANSKIH ISKRI U VASIONAMA
• *·EVOLUCIJA ČOVEKA SA UMOM
• ·EVOLUCIJA ČOVEKA DO LOGOIDNE SVESTI
 • .EVOLUCIJA DO KOSMIČKE SVESTI
• •DEPOLARIZACIJA I DEKOMPENZACIJA (CRNE RUPE)
• • POČETNI POLARITETI
• • SVEMIR
•
• III. EVOLUCIJA ČOVEKA U VASIONI I KOSMOSU

• • LOGOIDNA SVEST SA MAGLINOM BOŽANSKIH ISKRI I SUBATOMSKIH

ČESTICA
• .*·MANIFESTACIJA BOŽANSKIH ISKRI KOJE ISPOLJAVAJU
SVEMIRSKE ZAKONE I OBLIKOVANJE SUNCA I PLANETA
• • ISPOLJAVANJE ŽIVIH ORGANIZAMA
• • ISPOLJAVANJE BILJNOG SVETA
• • ISPOLJAVANJE ŽIVOTINJSKOG SVETA
• • EVOLUCIJA BOŽANSKIH ISKRI ČOVEKA U VASIONI
• • EVOLUCIJA ČOVEKA SA INSTINKTIVNIM UMOM
• • EVOLUCIJA ČOVEKA SA ETERSKIM UMOM
• • EVOLUCIJA ČOVEKA SA EMOCIONALNIM UMOM
• • EVOLUCIJA ČOVEKA SA MENTALNIM UMOM
• • EVOLUCIJA HUMANOG ČOVEKA SA INDIVIDUALNOM SVEŠĆU
• • EVOLUCIJA BOGO-ČOVEKA SA LOGOIDNOM SVEŠĆU
• • ISKUŠAVANJE KOSMIČKE SVESTI
• • ISKUŠAVANJE APSOLUTNE SVESTI

IV. EVOLUCIJA SVESNOG OSEĆANJA U VASIONI I

KOSMOSU

• • RAVNOTEŽNA SVEMIRSKA SVEST – NEPOSTOJANJE

• • POLARITETI (SVESTI I REAGOVANJA, I SVEMIRSKA INERCIJA)
• •KOSMOS
• • APSOLUTNA SVEST
 • • BOŽANSKE ISKRE
• • LOGOIDNA SVESNOST
• •BOŽANSKE ISKRE U VASIONI I ZAKONI VASIONA
• ·BOŽANSKE ISKRE ČOVEKA U VASIONI
• • INSTINKTIVNI UM ČOVEKA
• • ETERIČNI UM ČOVEKA
• • EMOTIVNI UM ČOVEKA
• • MENTALNI UM ČOVEKA
• • INDIVIDUALNA SVEST ČOVEKA
• • LOGOIDNA SVEST ČOVEKA
• • ISKUSTVO KOSMIČKE SVESTI
• • ISKUSTVO APSOLUTNE SVESTI
• • STANJE POČETNIH POLARITETA
• • JEDINSTVO U SVEMIRU

V. ČOVEK U MANIFESTACIJI

Sa stanovišta svoje umne spoznaje, čovek predstavlja jedinicu prožetu

umom koji spoznaje čulima u ovoj fazi svoga razvoja. Um je instrument,
odnosno softver ograničene relativne spoznaje, i služi samo za spoljnu
spoznaju čulima.

Nas interesuje šta je to što bi čoveku omogućilo istinitu, odnosno celovitu

spoznaju. Videli smo da umom možemo doći samo do relativne spoljne
spoznaje, ali sa njim ne možemo dokučiti unutrašnju spoznaju. Unutrašnja
spoznaja ne obuhvata samo bukvalnu unutrašnju strukturu, nego ona u sebi
nosi dimenziju postojanja u vremenu i prostoru, a to znači kompletan
proces involucije i evolucije, odnosno manifestacije. Unutrašnje postojanje
je analogno kosmičkom postojanju. Čovek je idejno stvoren kao duhovno
biće, i namenjena mu je ukupna spoznaja kroz ukupnu manifestaciju, da bi
ostvario holografsku tačku Apsolutne svesnosti. Od jednog inkarniranog
života ličnosti u večnosti, preko individualne memorije, ostaje samo
memorijska sposobnost reagovanja. Snovi su jedan od mostova za
ostvarivanje kontakta svesnog sa nesvesnim, zbog čega snovi mogu da budu
jedna od kapija za osvešćivanje nesvesnog i ulazak u unutrašnju (duhovnu)
svesnost. Taj instrument unutrašnje spoznaje je pomenuti drugi pol
božanske svesnosti u duši, koju smo nazvali individualna svesnost, odnosno
individualnost. Ta individualna svesnost je inverzna umu, a njena spoznaja
se ostvaruje intuitivnim putem i komunikacijom sa višim oblicima svesnosti
u manifestaciji. Ona je svedok operativne funkcije uma, i svu memoriju
manifestacije uma skladišti u svoju memoriju. Pošto je individualna svest
božanski oblik i poseduje večnost, ona je svedočila u manifestacijama
ličnosti svim reinkarniranim ličnostima svoje božanske iskre. Njoj na
raspolaganju stoji i sva memorija biološko-genetskog razvoja iz drugih
dimenzija manifestacije. Vibracija kao oblik komunikacije individualne
svesti, omogućuje toj svesti vezu i komunikaciju sa entitetima duhovnog
sveta.

Duge epohe manifestacije su prošle da bi se u čoveku razvio um, što je

proces koji traje i sada. Faze razvoja čovekovog uma praćene su i razvojem
pojedinih čovečijih tela. Medijumskim osnovama tela odgovaraju i
medijumske osnove nivoa uma: fizičko-instinktivno, eterično, astralno,
mentalno. Ova četiri tela sa svoja četiri nivoa uma, razvijaju objektivnu
svesnost u čoveku, koja je osnova razvoja viših nivoa svesnosti u čoveku, i
jedan stepen razvoja celokupne svesnosti u Kosmosu. Čovek je jedina
duhovna vrsta koja razvija oblik objektivne svesnosti u našoj vasioni,
prenoseći istu drugim višim duhovnim vrstama naše vasione. Razvojem
individualne svesnosti u procesu objektivne spoznaje, čovek ostvaruje svest
o sebi spolja i iznutra i dostiže celovitu svesnost (logoidnu božansku
svesnost). U logoidnoj svesnosti čoveka su integrisane objektivna i
individualna svesnost. Svaka logoidna svest u sebi nosi ograničavajuću ljusku
ili formu individualnosti koja je odeljuje od kosmičke svesnosti. Njena
forma doseže obim vasione, a isčezava spoznajom ostalih oblika svesnosti u
Kosmosu, kada postaje holografska tačka Kosmičke svesnosti.

Razvoj unutrašnje svesti o sebi i celovite spoznaje, prethodno zahteva

iskustvo iz razvoja svih stepena umne spoznaje, da bi zatim taj um bio
potpuno umiren, pri čemu se njegova sposobnost memorije i reagovanja
integriše sa individualnom svešću. Ova faza razvoja zahteva potpuni zaokret
u pogledu na svet, od spoljne vizije sveta, na viziju unutrašnjeg sveta, a
integrisane, ove sposobnosti daju celovitu spoznaju.

U prethodnim knjigama je ukazano na izvesne aspekte i oblike svesnosti,

forme i dimenzije postojanja, kojima bih dodao i sledeći detalj.
Manifestacija počinje apstraktnim kretanjima i apstraktnim formama
svesnosti na putu indukovanja i kompenzovanja potencijala u kvantne snage
i kvantna strujanja polja i strujnica snaga. Na ovaj način nastaju izvesni
tokovi strujanja nazvani strunama. ( analogno strunama u nauci). Pominjan
je i nastanak stringova ili smotuljaka snaga koje su prve forme u prelazu
snaga u materijalne forme (sa svojstvima i snaga i materije). Pomoću
odgovarajućih sinergetskih indukcija i snaga, stringovi se kompenzuju u
delove kvarkova i kvarkove, a na isti način se dalje ispoljavaju subatomski
delovi atoma kao što su neutrini, fotoni, elektroni, pozitroni, neutroni i
dalje do samih atoma. Ispoljavanjem navedenih entiteta, ispoljavaju se i
kompenzuju razni oblici sila kao što su električne, magnetne, svetlosne,
nuklearne, toplotne, gravitacione i slično.

Sinergetskim kombinacijama pomenutih entiteta i sila, ispoljavaju se

odgovarajuće vrste atoma koji su za nas prepoznatljivi oblici vrsta materije.
Svu ovu dinamiku manifestacije uzrokuju i prate svesne arhetipske forme.
Već imamo naučni izraz za karakter materijalnih formi u izrazu fermioni.
Takođe postoje i samo duhovne forme koje bi mogle biti adekvatne onome
što u nauci nazivaju bozonskim formama. Svaka fermionska forma je ujedno
i bozonska forma napunjena odgovarajućim snagama i materijom. Sa ovim
opažanjima već sagledavamo i različite dimenzije postojanja, i to dimenzije
postojanja duhovnih formi i duhovnih snaga, i materijalne forme sa
sadržajima duha i materije.

Pošto su pokretači manifestacije razlike početnih potencijala, to svaka

manifestacija i sve ispoljeno u sebi ima (u manjoj ili većoj meri) polazne
potencijale. Jedan od karaktera potencijala svemirske inercije je
suprotstavljanje i nametanje ispoljavanja oblika, dok Apsolutna svesnost
ima karakter reagovanja (kretanja) i svesnosti. Smer kretanja početnih
potencijala određuje karakter ispoljavanja Kosmosa ili antikosmosa.

Sva manifestacija u Kosmosu je svrsishodna, jer se ispoljava u matrici

Kosmičke svesnosti i pulsira sa kosmičkim fazama manifestacije i
uravnotežavanja. Uticaj kosmičkih potencijala je naizmeničan u vremenu. U
manifestovanju i ispoljavanju kretanja, prvo se ispoljavaju određene forme
duhovnih snaga, koje, sa aspekta čovekovog uma, mogu biti sa većim
uplivom potencijala Apsolutne svesnosti (odnosno kosmičke indukovane
snage i volje), ili pod uticajem svemirske inercije i njene indukovane snage
Svemira (sa našeg objektivnog aspekta možemo to uprošćeno nazvati
negativnim duhovnim snagama), koje pokreću manifestaciju i uslovljavljaju
postojanje u svim dimenzijama postojanja. Ta sinergija stvaranja i
ispoljavanja novog iz implicitnih u eksplicitne poretke, ispoljava se pod
uticajem božanske volje sa većim uplivom kosmičke (pozitivne) snage, da bi
u manifestaciji pod uticajem slobodne volje pretežan uticaj bio svemirske
inerijalne (haotične) snage).

Za nauku je Kosmos beskonačan, pošto se nauka temelji samo na

objektivnoj svesnosti postojanja. Međutim Kosmos se može spoznati samo
celovitom svesnošću, to jest objektivnom i duhovnom svesnošću zajedno.
Kosmos je u Svemiru ograničen ispoljenom Apsolutnom svešću. Posle
ispoljavanja određenih zakona i snaga koje modeliraju i ispoljavaju Kosmos i
njegovo funkcionisanje, Kosmos ispoljava snage i forme subatomskih čestica
stringova, a zatim i druge duhovne I materijalne forme i snage.

Pod direktnom jurisdikcijom Apsolutne svesnosti, počinje ispoljavanje

duhovnih entiteta koji se simpatetički indukuju od strane Apsolutne
svesnosti, u najkompleksnije energetske forme kvarka. Ovi entiteti prvo
razvijaju svest o sebi i kosmičku svest, i time postaju logoidni bogovi sa
logoidnim svestima, koji uslovljavaju evoluciju vasiona, u kojima se mogu
sticati i objektivni oblici svesnosti. Sa završetkom evolucije svojih vasiona,
logoidni bogovi stiču i objektivne svesnosti entiteta koji evoluiraju u tim
vasionama. Logoidne svesnosti kompletirane sa objektivnom svesnošću,
dostižu holografska stanja kosmičke svesnosti, odnosno postaju holografske
tačke kosmičke svesnosti.

Evolutivni put čoveka je inverzan putu razvoja logoidnih bogova i

logoidnih svesti, jer ne počinje sa istim potencijalom složenosti materijalne
čestice kao božanske iskre, i ne odvija se pod direktnim uticajem božanske
volje i svesti Apsoluta, nego pod uticajem slobodne volje i duhovnih entiteta
u logoidnoj matrici naše vasione. Božanska iskra iz koje će evoluirati
duhovni čovek je takođe proizvod Apsolutne svesti i Kosmosa, ima svoj
identitet, i sa sobom nosi deo Kosmičke svesnosti o kvantiranju snaga i
kompenzaciji stringova i kvarkova kao i program svoje evolucije do
Apsolutne svesnosti.

Matrica božanske iskre, odnosno duše, je dualna sa stanovišta volje i

svesnog osećanja. Ona u sebi nosi potencijal božanske volje i individualni
oblik božanske svesnosti, i potencijal slobodne volje i umne dualne
svesnosti. Svaka od ovih volja je potencijal određenog oblika ispoljavanja
svesti ili uma. Ova dva potencijala daju ukupni potencijal bića. U ovome
Kosmosu pod božanskim podrazumevamo pozitivnu manifestaciju, dok
slobodna volja omogućava i negativnu manifestaciju. U svakoj volji postoji
potencijal svesnosti i potencijal snage. Potencijal svesnosti izaziva
sinergetska kombinovaja svesti od početnog impulsa do ispoljavanja
Apsolutne svesnosti, odnosno od arhetipa impulsa do arhetipa Apsolutne
svesnosti, što obuhvata sve vrste reagovanja i formi u kosmosu. Potencijal
snage obuhvata potencijal sinergetskog kombinovanja od kvantiranja snaga i
svih materijalnih formi svega što se može ispoljiti u Kosmosu. Sinergija
predstavlja kombinovanje postojećeg i dobijanje novog, i taj se lanac
nastavlja u ravnima postojanja i kroz ravni (svetova) postojanja.

Pošto je ovo Kosmos a ne antikosmos, početak ispoljavanja počinje sa

potencijalom i snagama božanske volje, i odvija se razvojem svesti o sebi i
razvojem kosmičke i logoidne svesti. Da bi se razvila ukupna, odnosno
Apsolutna svesnost, potrebna su i iskustva manifestacije pod uticajem
slobodne volje, odnosno objektivne svesnosti. Čovek evoluira prvo pod
uticajem slobodne volje razvojem čula i uma, i sa njima objektivne
svesnosti. Um kao softver, predstavlja dinamiku ličnosti u objektivnom
svetu. Tek sa razvojem svih stepena umne spoznaje, čovek se okreće
razvoju svoje unutrašnje svesnosti pod jurisdikcijom svoje individualnosti i
potencijalom božanske volje.
 Svest o sebi, svome zadatku i ulozi u manifestaciji, potiče iz izvorišta
božanske volje u individui i u sebi nosi spoznaju o večnosti. Evolucija
čoveka i njegove duše u manifestaciji logoidne svesti, počinje razvojem čula
i uma. Čovekov um se razvija kao softver objektivne svesnosti, a nakon
iskustva manifestacije uma, u čoveku se razvijaju viši oblici svesti, odnosno
celovita – logoidna svesnost kroz aspekt evolicije božanske iskre. Dalji
razvoj logoidne svesti odvija se kroz iskustva raznih oblika kosmičke svesti,
do gubljenja okvira identiteta logoidne svesti u kosmičkoj svesnosti. Prema
tome, ono što je zajedničko u manifestaciji svim entitetima u Kosmosu, to
su faze kvantiranja i kompenzovanje snaga u početne forme stringova,
kvarkova i drugih subatomskih čestica do atoma, i adekvatno tome,
ispoljava se deo kosmičke svesnosti.

U duhovnoj manifestaciji, ono što čini razlike u božanskim iskrama, su

identiteti koji se indukuju pod direktnim uticajem Apsolutne božanske
svesnosti i koji samim tim, dobijaju večnost sa potencijalom božanske i
slobodne volje u matrici čovekove duše, koja će kroz procese sticanja
objektivne svesti, a zatim svesti o sebi i logoidne svesti, nastaviti sa
sticanjem širih oblika Kosmičke i Apsolutne svesti i time završiti svoju
evoluciju. Videli smo da božanska iskra kao preteča čoveka, u njegovoj
involuciji prolazi kroz osmostruke faze polarireta i u svakoj toj fazi iskušava
izgradnju odgovarajućih umova i svesti, i njima odgovarajućih telesnih
formi.

Nauka je u oblastima biofizike, biohemije i informatike otkrila strukture,

mehaničku građu, jonske struje i određene funkcije ćelija... Međutim, bez
celovite spoznaje ona neće biti u stanju da otkrije nesvesna i svesna polja
uma i svesti i njihovo funkcionisanje u ćelijama i sklopovima ćelija,
organima i na nivou čoveka kao celine, i njegovo funkcionisanje sa celim
postojanjem. Unutrašnja, odnosno duhovna spoznaja, može otkriti čoveku
njegovu celovitu manifestaciju i u vremenu i u prostoru, što sa umnom
spoznajom čini celovitu spoznaju.

U dosadašnjim izlaganjima smo videli da je matrica duše apsolutnog

božanskog porekla sa programom i potencijalom ukupne manifestacije
iskušavanja svih nivoa umova i svesti, i da je Kosmos modul koji omogućava
evoluciju i stvaranje od vibracije do Apsolutne svesnosti.

Slobodna volja sa svojom snagom posesivnosti je vesnik ispoljavanja čula,

dualnog uma i objektivnog tela u čoveku. Slobodna volja je u potencijalu
apsolutne volje kao druga strana lica božanske volje, ona se ispoljava i
razvija iz odnosa između individua i mogućnosti slobode u manifestaciji i
odlučivanju, a pošto je posesivnost osnovna snaga u manifestaciji slobodne
volje, to ličnost kao forma uma postaje centar manifestacije uma, i
ograničavajući faktor ukupne spoznaje. Logoidno biće - Bog naše vasione,
kao i drugi duhovni entiteti u našoj vasioni veći od čoveka, nemaju
mogućnost odlučivanja i manifestovanja slobodnom voljom (izuzev
inicijatora - gospodara duha koji su duhovne snage koje su iskusile razvoj
slobodne volje u duhovnom svetu naše vasione, ne i u objektivnom). Slobod-
nu volju duhovni entiteti mogu preuzimati samo kao iskustvo manifestacije
čoveka u vasioni. Ispoljavanje slobodne volje daje mogućnost i negativne
manifestacije i destrukcije kao posledice posesivnosti, suprostavljanja i
borbe između ličnosti i njihovih kolektiviteta.

Kalem duše sa njenim polom individualne svesti, omogućava razvoj uma i

udaljavanje od njegove životinjske prirode ka humanoj i božanskoj prirodi
kroz procese reinkarnacija. Prostor u osvešćivanju uma čine četiri stepena
razvoja uma i njihove četiri telesne forme u čoveku. Ove četiri softverske
forme uma, i njima četiri odgovarajuće forme tela, čine ogradu duši i njenoj
individualnoj svesnosti. Ovo čoveka dugo drži u ograničenoj objektivnoj
spoznaji i nemogućnosti dostizanja celovite svesnosti, sve dok ne iskusi sve
sposobnosti reagovanja pod uticajem slobodne volje. Čak i logoidna
božanska svest ima ograničenje u individualnosti, što je razdvaja od drugih
logoidnih, kosmičkih i Apsolutne svesnosti.

Sve dosadašnje spoznaje čovečanstva se slažu da manifestacija potiče od

jednog događaja. Nauka uzima veliki prasak materije za početak
manifestacije, dok verske i duhovne spoznaje za početak kreacije, na ovaj
ili onaj način, uzimaju božansku kreaciju. Prvi dokaz kosmičkog
kreacionizma je svrsishodnost stvaranja u Kosmosu i njegova harmonija i
organizacija. Čak je i manifestacija i ispoljavanje uma pod uticajem
slobodne volje (gde dolazi do kontrolisanog ispoljavanja destruktivnih
snaga) svrsishodna, jer je programirana i omogućava ispoljavanje
objektivne svesnost kao dela kosmičke i Apsolutne svesnosti.

Čovek, kao agens slobodne volje, u određenim fazama svoje evolucije ima
ograničenu mogućnost svog destruktivnog delovanja, što je obezbeđeno
kroz ograničeni vek njegove ličnosti, kratak period trajanja objektivnih
svesnosti i njegovo ponavljanje kroz reinkarnacije u večnom životu
individualnosti. Sa druge strane, interesu jedinke suprotstavljeni su interesi
drugih jedinki i kolektiviteta,a sama individualnost u ispoljavanju ličnosti
ograničila je stepen njene destrukcije. NJegova individualnost je večni
svedok ispoljavanja i manifestacije ličnosti koje ona ponovo reinkarnira.

Um je uzrok rizika u čitavoj manifestaciji njegovog ispoljavanja i on čini

čoveka u objektivnoj svesnosti. Sva negativna iskustva i patnje čoveka i
njegovih kolektiviteta su lekcije koje usmeravaju pojedinca i njegove
zajednice na usklađivanje sa božanskom voljom i svešću, što su ciljevi na
našem putu razvoja i iskušavanja objektivne svesnosti. Zaustavljanjem
svoga uma i okretanjem svojih čula od spoljnjeg sveta ka unutarnjem, mi
dozvoljavamo ispoljavanje svesnosti naše individualnosti (koja jeste
božanska svesnost indukovana apsolutnom voljom i u sebi nosi svu memoriju
od početka našeg manifestovanja), kao i mogućnost komunikacije sa
logoidnom svešću i drugim snagama naše vasione. Na nivou individualne
svesnosti čovek ne mora da komunicira ni govorom ni pismeno, već intuicija
i oblici vibracija postaju komunikaciono sredstvo, a duhovne i druge
nevidljive forme opažaju se unutrašnjom, odnosno intuitivnom spoznajom.
Dok se spoljna spoznaja zadržava uglavnom na materijalnom, unutrašnja
spoznaja otkriva dimenziju vremenske memorije i sve dubine manifestacije,
a vrsta vibriranja omogućava komunikacije sa drugim individualnostima i
entitetima u vasioni i Kosmosu.

Integrisana svest ličnosti i individualnosti nije čvrsto vezana za fizičko

telo, kao ni za preostala tri umna tela, njena operativa je ograničena
vasionom, a kosmička svesnost Kosmosom. Svest individualnosti čovek može
kontemplacijom prenositi na bilo koji drugi entitet, sa mogućnošću
spoznavanja svega o njemu. Ovaj nivo svesnosti omogućava čoveku i druge
moći. Ovde se postavlja pitanje sigurnosti drugih od ovakvih mogućnosti
čoveka. Tu ne postoje nikakvi rizici, jer ova stanja i mogućnosti se ne mogu
postići u čoveku koji ima želje, emocije i posesivni um, odnosno koji ima
samo um kao oblik svesnosti. Čak ako bi neko i došao do ovih sposobnosti
određenim magijskim obukama, bez dovoljno razvijene svesti bio bi uništen
od odgovarajućih svesnih snaga. Prema tome, celovita svesnost
kontemplirana na bilo koji entitet, može postati svesna toga entiteta u
celini i iznutra i spolja u svom vremenu i prostoru njegove evolucije.

Želja za postizanjem ovih svojstava i svesti, javlja se u svakom umnom

čoveku, ali takve želje mogu biti kočnice koje čoveka vode nazad u
reinkarnacije, jer um počiva na željama.

Ono što je potrebno za ostvarivanje celovite svesnosti su reinkarnacijska

zrelost duše sa svim iskustvima i sposobnostima reagovanja u objektivnom
svetu, kao i unutrašnja spoznaja. Kod onoga ko to ima, stvar je trenutka
nastupanja preobražaja i prosvetlenja.

Za svakog čoveka koji oseća zov spoljnje i unutrašnje spoznaje, korisna su

iskustva koja su imali prosvetljeni ljudi, korisna je kontrola svoga uma i
emocija, korisno je smirivanje svoga tela i uma, korisna je spoznaja sebe u
celini, te poznavanje puta ka jedinstvu, uz stalnu težnju za jedinstvom u
logoidnoj, Kosmičkoj i Apsolutnoj svesti.
 VI. HIJERARHIJE SVESNOG OSEĆANJA

U pristupu ovoj temi, sledi se put unutrašnje spoznaje i početak manifestovanja božanske volje i
svesnosti u Kosmosu i vasioni, i nastavlja se sa ispoljavanjem slobodne volje sa umom kao
softverom, da bi se prešlo na evolutivne procese ispoljavanja logoidne svesti i viših oblika
svesnosti kod čoveka.

Već je napomenuto da je ispoljena Apsolutna svest ispoljena od početnog

potencijala svesti i svesnog reagovanja, i svemirske inercije kao sekundarne
snage i svesti, i nosilac je ukupne apsolutne volje kao potencijala svog
ispoljavanja u Kosmosu. Drugi potencijal je svemirska inercija, koju
možemo posmatrati kao medij u kome se manifestuje ukupna kosmička
manifestacija. Kosmos je ograničeni deo Svemira prožet Apsolutnom svešću,
a razlike između dva potencijala daju ukupnu božansku i slobodnu volju;
one daju svest i snagu odvijanju svih sinergetskih procesa i sve kosmičke
manifestacije. Kosmos ima sve atribute jedinice Apsolutne svesti, a ista nosi
u sebi arhetip kao konačno stanje ispoljene manifestacije u Kosmosu.
Razlike u prvobitnim potencijalima daju napon volje, snaga i svesti za
ispoljavanja u svim relativnim vremenima kosmičke manifestacije.

Manifestacija počinje apstraktnim impulsima koji izazivaju reakcije i

indukcije u polju svemirske inercije. Svemirska inercija oseća potencijal
Apsolutne svesnosti kao uznemirenje i ograničava kosmičku silu u njenom
kretanju zatvarajući je u kosmički krug kretanja. Svemirska inercija takođe
ograničava i indukcioni uticaj sile kosmičkog kretanja, indukcijom okomitog
svemirskog polja kretanja (haosa), koje zaustavlja prenošenje uticaja
kretanja kosmičkog polja na ostali svemir. Ova dva suprotstavljena polja u
kretanju, svojim reakcijama i međusobnom indukcijom, indukuju i treće,
kružno rotirajuće polje, koje se još i klati između ovih polja pojačavajući i
uravnotežujući njihove uticaje i održavajući pulsirajući život celog Kosmosa
i manifestacije u njemu. Ovim snagama pripadaju i oblici svesti, podsvesti i
dinamike duha. Ova sinergija tri polja, tri vrste sila i tri oblika svesti u
jednom, čine ispoljenog Apsolutnog Boga - uzročnika manifestacije u
Kosmosu. Ova ispoljena jedinica Apsoluta u centru Kosmosa ima svu volju i
sve potencijale svesnosti i snaga za kosmičku manifestaciju. Kosmos
predstavlja ispoljenje Apsoluta koji se kroz kosmičku sinergiju i
manifestaciju potvrđuje i umnožava stvaranjem niza entiteta duhovne
svesnosti. Ti entiteti kroz evoluciju dostižu Apsolutnu svesnost i postaju
holografske tačke Apsoluta. Ostavljam čitaocima da utvrde da li se (i koliko
puta) ova igra ispoljavanja dešavala, i da li će se dešavati u Svemiru.
 U prvoj knjizi: PROCESI STVARANJA — SINERGIJA, opisan je detaljnije
proces ispoljavanja materijalnih čestica. Rekli smo da su fermionske forme
ujedno i bozonske (duhovne) forme ispunjene silama i materijalnim
supstancijama. Sa aspekta celovite svesnosti videli smo da materija
predstavlja kompenzovane energije u trajnim formama kretanja, pri čemu
se kao sinergetski efekti trajno ispoljavaju električna magnetna, nuklearna i
gravitaciona polja sa svojim delovanjima na okolinu. Svaka bozonska forma
posledica je sinergetske kreacije nekog oblika svesti, dok su fermioni
popunjeni sinergetski kompenzovanim snagama i materijom. Iz ovoga
vidimo da bozonske i fermionske forme imaju i svoje sadržaje svesnosti koji
održavaju dinamiku i kompenzaciju snaga u sebi, te da večno produkuju
određena polja sila (magnetne, električne, gravitacione, svesne). To znači i
da svaka subatomska materijalna forma ima svoj oblik svesnosti i
reagovanja, što naučnici mogu da opaze i kroz Braunova kretanja čestica i
merenje polja.

Svi oblici kretanja, pa i kretanja ideja, misli, snaga i materije, ostavljaju

svoje tragove kretanja u odgovarajućim medijima i ti tragovi predstavljaju
memoriju, a ti mediji su izvori potencijala svemirske inercije. Memorija nije
materijalne prirode i ne zauzima prostor. Memorija sa sposobnošću
reagovanja - čini svest i ona se ispoljava u posebnoj dimenziji postojanja.
To je razlog da se svest i njene forme duha ne mogu opaziti umom.
Memorija i njena duhovna sposobnost reagovanja, prvi su začeci svesnosti i
ispoljavanja bozonskih, a zatim i fermionskih formi. Svaki oblik reagovanja,
pa i oblici umova i svesti, imaju svoja polja delovanja koja su najsličnija
magnetnim poljima, i imaju svoje uticaje u poljima snaga i subatomskim
formama. Ova polja svesnosti imaju mogućnost komunikacije između sebe
ukoliko su sličnih vibracija, a takođe imaju i sinergetske mogućnosti
kombinacija, sjedinjavanja, kompenzovanja, indukovanja i ispoljavanja
novih polja.

Subatomske forme imaju svoje oblike svesnosti, a jedinstvo subatomskih

formi u atomu daju sinergetsku svest atoma. Sve više forme, od molekula do
planeta i zvezda, imaju svoje forme svesnosti, koje su sinergetski
kompenzovane od svesnosti svojih delova.

Kod promatranja čoveka i njegovog ispoljavanja, uočava se dejstvo

njegovog svesnog i nesvesnog uma. Nesvesni um u sebi sadrži sve
standardizovane sposobnosti reagovanja i memorije od početka
manifestacije u lancu ispoljavanja preko energije, materije, biljnog sveta,
životinjskog sveta do svoga rađanja u tekućem životu. Koristim izraz
“standardizovani oblici reagovanja”, jer su prošli cenzure svrsishodnosti
Božanske svesnosti. Involucija i evolucija koje postoje u razvoju svesti i
čoveka su kreacionističke i svrsishodne, a ne na bazi grešaka. Moguće
greške se u involuciji i evoluciji odbacuju i ne ulaze u standardne obrasce
nesvesnog (svesnog), a to je moguće jer postoji jedinstvo svesti u jednom
Apsolutnom. Svi standardni obrasci reagovanja u nesvesnom su u skladu sa
božanskom svešću i voljom, i unose se kao informacije u biološku genetsku
građu kao baza svih oblika reagovanja. Ove baze podataka pristupačne su u
duhovnom svetu određenim entitetima, koje oni mogu da koriste u sinergiji
stvaranja i ispoljavanja vrsta. Ove baze podataka koje prate evoluciju
čoveka, prisutne su u memoriji čovekove individualnosti i istoj služe u
procesima reinkarniranja ličnosti. Mnoge od tih informacija nalaze se kao
obrasci reagovanja u genima čoveka.

Danas, više naučnih oblasti uspešno sagledava, otkriva i upoznaje fizičku i

funkcionalnu strukturu ćelija. Otkrivaju se polariteti i raznovrsne jonske
struje u ćelijama, mogućnosti naelektrisanja jona, i to sve sa stanovišta
objektivne svesnosti. Međutim, još uvek izmiče posmatranje ćelija sa
njihovog duhovnog stanovišta i svesnosti, a dok se ne uvidi i ovaj aspekt
ćelija, neće se moći upoznati ćelija u celini sa svim svojim funkcijama. Ono
što svaku ćeliju čini neotkrivenim stvoriteljem je njena umna svesnost, koju
čovek naziva nesvesnim umom, jer se njena dinamika odvija pod uticajem
nesvesnog a ne svesnog uma. Na svu sreću, kompletno čovekovo
funkcionisanje je u području nesvesnog, dok dualni um u takav organizam
često unosi stresove i negativne energije, lošu hranu, vodu i vazduh, što
remeti nesvesne funkcije i izaziva bolesti. Osvešćenje svoga nesvesnog uma
je moguće, samo ukoliko se transcendira dualni um i uloga uma prepusti
individualnoj svesnosti u čoveku koja je iste prirode kao i nesvesni um.
Prekid kontinuiteta funkcionisanja nesvesnog uma i individualne svesnosti,
bio je potreban da bi se stekla iskustva manifestacije pod uticajem slobodne
volje i svesnog uma, odnosno objektivne svesnosti. Sa stanovišta
individualne božanske svesti, ova objektivna manifestacija i spoznaja
izgleda kao vrsta sna ili intermeco u manifestaciji.

Period manifestacije svesnog uma obuhvata periode razvoja i

funkcionisanja četiri stepena svesnog uma kojima je individualnost
svedočila. U daljem periodu, kada se iskusi sva objektivna svesnost,
individualnost preuzima ulogu operativnog softvera u manifestaciji. Prema
tome, kada um iskusi sva četiri nivoa umne svesnosti u čoveku, on se
smiruje i svoje funkcije i ulogu prenosi na individualnost, koja je svest i
svedok u evoluciji čoveka do kosmičke svesnosti.

Prema dešifrovanim genetskim informacijama čoveka današnjice, njegova

genetska starost vrste sa duhovnim sposobnostima je oko dvesta hiljada
godina. Do ovoga perioda čovek se razvijao kao dualno biće sa svim
osobinama životinjskog sveta. Tada je simpatetičkom indukcijom dualnom
biću dodat i treći duhovni entitet božanske iskre - duše, i od tada čovek
funkcioniše kao (nazovimo ga tako) tropolno biće. Sa ovim entitetom duše,
čovek je stekao klicu večnosti u postojanju, i evoluciju uma i svesti.
 Životinje imaju svoj instinktivni i emotivni um, a takav je bio i čovek-
životinja. Duša je takođe polarno indukovana sa polom individualnosti
(božanske volje i božanske svesnosti), i drugim polom - ličnosti (umom i
slobodnom voljom). Ovaj um sa ličnošću i slobodnom voljom ima ulogu da
iskusi objektivnu svesnost i da razvije čoveka-životinju do humanog čoveka i
bogo-čoveka.

Ovim početnim promenama, čovek je sa koloseka životinje prešao na

kolosek Čoveka. Ova promena unela je drugu dimenziju u postojanju
čoveka, došlo je do promene funkcionisanja čoveka i daljeg razvoja
njegovog emocionalnog i mentalnog uma. Te promene se dešavaju
postepeno već dvesta hiljada godina i dešavaće se i dalje. Iskušavanjem i
razvojem mentalnog uma u čoveku, um će završiti svoju ulogu, a evoluciju i
dalji razvoj preuzima individualnost kao drugi polaritet duše, pri čemu
prestaju i sve dualne funkcije uma u čoveku i čovek ulazi u fazu duhovnog
razvoja u večnosti. Ovaj deo manifestacije sa individualnošću, pošto je
dostignuta logoidna svesnost, ne može više ostati u matrici logoidne svesti
naše vasione, čime se oslobađa svih veza i zakona matrice vasione, već ona
kreće dalje u iskušavanje raznih oblika logoidnih svesti u Kosmosu do
jedinstva u Kosmičkoj svesnosti. Razlika napona između logoidne i kosmičke
svesti usmerava iskušavanje ostalih oblika svesnosti u Kosmosu. Ovo biće,
bogaćenjem ostalim svesnostima Kosmosa, gubi svoju ljusku logoidnog
identiteta i postaje holografska tačka kosmičke svesti u Kosmosu, što sa
druge strane predstavlja ispoljenje Apsoluta.

Svaki um je vrsta softvera koji u odgovarajućoj sredini predstavlja ličnost

i život čoveka u ograničenom veku, čija manifestacija daje odgovarajuća
iskustva objektivne svesnosti. Posesivnost je opredeljujuća snaga uma, a
želje I strahovi su generator dinamike uma i čoveka sa umom. U indivi-
dualnoj svesti glavna pokretačka snaga je ljubav, a ispoljava se kroz davanje
i služenje, i ona je osnovna snaga u daljoj evoluciji svesti. Nesvesni i svesnu
um određuju dinamiku i akcije čoveka. Duša, kao treći entitet u stvaranju
čoveka, donosi mu sve kreativne i duhovne mogućnosti.

Te kreativne mogućnosti mogu biti veoma različite, od organizacije sebe i

svojih pomagala u izvođenju akcija na ostvarivanju sopstvenih želja, bilo
pozitivnih, bilo negativnih, konstruktivnih ili destruktivnih, do
organizovanja ili učešća u akcijama u kojima učestvuju drugi ljudi i
kolektiviteti. Aktivnosti koje čovek pokreće, organizuje i provodi, mogu se
pokretati na četiri plana postojanja, jer se akcije koje se manifestuju na
objektivnom planu mogu pokretati i kroz prethodna dejstva na tri plana
postojanja (duhovni, mentalni, i astralni).

Za stvaranje i izvođenje akcija na objektivnom planu, ljudi koriste

organizaciju i voljnu ili nevoljnu mobilizaciju ljudi i sredstava objektivnog
sveta. Kreativnu manifestaciju na objektivnom planu postojanja ljudi i
drugi svesni entiteti mogu pokretati i sa drugih planova postojanja uz pomoć
odgovarajućih duhovnih snaga sa tih planova. Razvojem svoga uma i svoje
svesnosti, čovek stiče sposobnosti ulaska u druge planove postojanja i
zauzimanjem tačke gledišta sa tih planova može pokretati manifestaciju. Pri
tome on na ispravan način mora koristiti odgovarajuće nivoe svoga uma i uz
pomoć odgovarajućih vibracija može stupati u komunikaciju sa
odgovarajućim duhovnim snagama na tom planu, te iste koristiti za
izvođenje manifestujućih procesa u subatomskom ili objektivnom svetu. U
ovom slučaju čovek mora imati potpunu spoznaju tih planova postojanja,
kao i poznavanje snaga i zakona delovanja na tim planovima. Duhovne snage
imaju mogućnost prepoznavanja nivoa uma i svesti čoveka, i izvršavaju
čovekove namere i htenja jedino ako je on znalac, gospodar i stvaraoc na
tom planu.

Astralni (emotivni) plan postojanja, kao i mentalni i duhovni planovi,

imaju svoje zakone i mogućnosti komunikacije, kao i mogućnosti
komunikacije sa tih planova sa čovekom, odnosno odgovarajućim nivoom
uma ili svesti čoveka. Ta komunikacija se izvodi odgovarajućim snagama i
oblikom vibriranja čovekovih umnih struktura i struktura svesti (astralni i
mentalni um i svest individualnosti). Čovečanstvo je uvek imalo ljude na
putu bogospoznaje (adepte) koji su raspolagali svim sposobnostima i
visokim magijskim kreacionizmom. Istorija beleži postojanje tajnih škola i
obuka za razvoj duhovnosti i magije koje su bile dostupne visoko razvijenim
sveštenicima i kraljevima zaduženim za vođenje i upravljanje narodima. I
danas postoje kako javne, tako i tajne knjige duhovnosti, kabale i magije,
koje mogu biti jako korisne onima koji su sazreli da se bave bogospoznajom
i visokom magijom i kabalom, što je u krajnjem slučaju isto, jer
bogostvaranje za čoveka nije ništa drugo nego najviša magija. Sva
manifestacija se ispoljava višedimenzionalno, a nauka uporno odbacuje
duhovno postojanje, i uporno ostaje ograničena u objektivnoj spoznaji i
nepotpunom znanju.

Svemir sa svojim inertnim svemirskim poljem, je moćni reagens koji

reaguje na Apsolutnu svesnost i sva kretanja, a njihove reakcije i indukcije
su uzrok ukupne kosmičke manifestacije, što nauka ne zna i ne želi da zna,
jer joj je strana unutrašnja duhovna spoznaja, kao i celovita spoznaja.

Kosmos je prva manifestovana duhovna forma snaga kretanja sa svešću i

inercijom, u kome je vladajući uticaj Apsolutne svesti. Sva je manifestacija
produkt kombinovanja polaznih polaritetnih polja, gde sinergija svakog
kombinovanja stvara novo i raznovrsno, koje opet stupa i sinergetsko
kombinovanje sa svim ostalim, zadržavajući istovremeno i početne osobine.
Tako se stalno sinergetski umnožavaju sadržaji Kosmosa.

Svesnost je motorika duha, a duh je motorika u svim formama. Pošto

manifestacija počinje od Jednoga, ona se sinergetski umnožava kroz vreme
i razne forme, zadržavajući uvek početne principe dinamike, organizacije i
svesti onog prvog, kao i uticaje onog drugog koje uslovljava ispoljavanje
formi. Taj princip stvaranja i ispoljavanja odgovara otkrivenom principu
holograma. Svi planovi postojanja (dimenzije postojanja) izviru jedni iz
drugih. Implicitna stanja se otvaraju i razvijaju u eksplicitne raznovrsnosti,
da bi ova ponovo postala implicitna i ispoljavala nova raznovrsna eksplicitna
stanja, stvarajući na taj način različite dimenzije i planove postojanja.

VII. HOLOGRAFSKE ZAKONITOSTI U STVARANJU I

ISPOLJAVANJU

Sa izrazom hologram sam se susreo kod slaganja vektora sila u mehanici, a

zatim u primeni kod izrade holografskih slika uz pomoć laserskih zraka i
mikroskopskim i skenerskim tehnologijama. Ukratko, to je tehnologija sni-
manja slika koja omogućava da se u svakoj tački holografske fotografije
nalaze informacije o ukupnoj fotografiji, ili pak, kada se kombinuju
magnetna ili slična zračenja sa laserskom svetlošću za dobijanje slika koje u
sebi nose informacije trodimenzionalnog slikanog objekta. To znači da se iz
jedne tačke može izvesti celokupna slika ili prostorni presek slikanog,
odnosno skeniranog tela. Ova tehnologija proizlazi iz principa da se odbijeni
laserski zrak od predmeta seče sa drugim laserskim zrakom, ili sa
magnetnim fluksom kojim se prozračuje predmet, pri čemu se sečenjem
zraka prenose sve informacije snopa zrka na svaku strujnicu drugog snopa,
a zatim se te informacije prenose na fotoosetljivu podlogu ili ekran
računara. Kombinacijom ovoga principa sa magnetnim ili drugim fluksovima
koji prožimaju celo telo, uz primenu računarske tehnologije, moguće je
izvoditi slike trodimenzionalnog prostora iz svake tačke dobijene slike, i to
nalazi primenu u svim vrstama skeniranja.

Slični principi koriste se u dvodimenzionalnoj ravni sa programerskim

mapiranjem informacija u oblasti kompjuterskih tehnologija. Iz ovih
primera vidimo kako se holografskom tehnologijom informacije iz snopa
zraka prenose na svaku strujnicu i obrnuto, te kako se slika površine svodi
na jednu tačku i obrnuto. Ovi holografski principi i tehnologije mogu se
koristiti i u okviru trodimenzionalnog prostora i sa više medija. Analogno
ovome, priroda ili božanska svesnost ove principe koristi i u četvrtoj
dimenziji prostor-vreme, kao i svim drugim dimenzijama postojanja. Čitava
kreacija (i sinergija) koristi slične principe stvaranja i ispoljavanja
implicitnog i eksplicitnog postojanja. Ovaj holografski princip je
univerzalan, jer svi oblici zraka ili zračenja nose u svojim medijima
odgovarajuće informacije koje se mogu prenositi na druga zračenja i druge
medijume. Informacije nisu materijalne prirode i zato se mogu vezati za sve
medijume, od etera svemirske inercije, duhovne snage i polja snaga i
materije, i u velikim količinama skladištiti.

Sve materijalne forme su kompenzovane forme kretanja snaga (energije),

i te kompenzovane snage produkuju svoja nuklearna, električna, magnetna i
gravitaciona polja, kao i polja svesnih reagovanja. Sva ova polja sinergetski
reaguju, indukuju se i kompenzuju sa drugim poljima u svojoj okolini
stvarajući novo i raznovrsno. Sva ova svojstva imaju i subatomske čestice,
atomi, molekuli, ćelije i sve druge ispoljene forme do Kosmosa. Duhovne
forme koje nemaju materiju, mogu imati razne sposobnosti reagovanja,
razne nivoe umova i svesti, zavisno od njihovog stvaraoca i njhove namene.
Samo duhovna bića i božanske iskre čiji je stvaraoc Apsolutna svesnost
imaju večno postojanje. Čovek i sva razvijenija duhovna bića mogu biti
tvorci nekih duhovnih bića. Elementali i Elementari su duhovna bića koje
može da kreira duhovno razvijeniji čovek iz svoga duha za odgovarajuće
namene i sa odgovarajućim vekom, i isti su uvek u vezi sa njim, i traju sa
njim.

Kosmos kao matrica Apsolutne svesnosti je holografski prauzor za sva

druga sinergetska stvaranja i ispoljavanja. Po njegovom se uzoru ispoljavaju
i vasione, logoidne svesti i atomi. Čovekovo ispoljavanje se odvija po istim
principima, ali sa određenom inverzijom u pojedinim fazama
manifestovanja. Čovek je analogan Kosmosu. Čovekova forma ima svoju
unutrašnju dimenziju sličnu Kosmosu, sa potencijalima božanske i slobodne
volje koji mu omogućuju evoluciju do jedinstva sa Apsolutom.

Kosmos, vasiona, pa i čovek sa svojim principima, su holografski preslikani

na ćeliju čoveka. Nauka je uspela da otkrije da određene biljke, odnosno
njihove ćelije, mogu izvršiti sintezu određenih atomskih elemenata, koji ni
na kakav način nisu unešeni u organizam i ćeliju, što još jednom potvrđuje
analogiju ćelije sa Kosmosom i vasionom. Genetska struktura ćelija ukazuje
na njenu holografsku strukturu u odnosu na čoveka u celini, odakle su se
razvijale tehnologije kloniranja biljaka, životinja i ljudi. Čovekovi delovi
tela, kao i celo telo, takođe su holografski strukturirani i softverski
usklađeni umovima i svesti. Božanska iskra je takođe holografski
strukturirana tačka Apsolutne svesnost koja u sebi sadrži kompletan arhetip
čovekove evolucije sa zadatkom iskušavanja ukupne manifestacije do
Apsolutne svesnosti. To takođe znači da je božanska iskra holografska tačka
i duhovnog čoveka, duhovni čovek holografska tačka logoidne svesti, a
logoidna svest holografska tačka kosmičke i Apsolutne svesti.

Sinergija svih nesvesnih umova ćelija u čoveku daje nesvesni entitet uma
u čoveku, dok sinergija svih čula u čoveku daju sinergiju čovekovog svesnog
uma. Na taj način se kompenzuju i svesti planeta, vasiona i Kosmosa u
celini. Čitava manifestacija i stvaranje novog je u večnom lancu
manifestacije. Kosmos je izgrađen na sinergiji apsolutne volje i pozitivnog
sinergizma.

Međutim, da bi se Apsolutna svest potvrdila i omogućila celovitu spoznaju

svim duhovnim bićima koje je ispoljila, pored manifestacije božanske volje
potrebno je da se steknu iskustva i manifestacije slobodne volje i
objektivne svesnosti. Pošto se pod uticajem slobodne volje razvijaju i sva
negativna i destruktivna dejstva, ova manifestacija je kontrolisana
višestrukim zakonitostima, a jedan od njih je i ograničavanje veka ličnosti,
iako je njihova duša večna u manifestaciji. Pošto je pogonska snaga uma
posesivnost ličnosti, ograničenjem veka ličnosti ograničava se i mogućnost
čovekovog posesivnog i destruktivnog delovanja. Sa svakim rođenjem čovek
počinje razvoj od svog embrionalnog trojstva: muške i ženske genetike, i
duše. Ovo biće, svojim razvojem iz pomenutog trojstva, ubrzano prolazi
faze razvoja ukupne evolucije. Prvo se kroz razvoj i delovanje nesvesnog
uma odigravaju sva iskustva ispoljavanja i razvoja materije, zakonitosti
funkcionisanja biljnog sveta (plod vezan za matericu); zatim slede faze
razvoja životinjskog sveta sa instinktima, a potom faze razvoja svesnog uma
i njegovo funkcionisanje zajedno sa nesvesnim umom. Kada čovek iskusi
umnu spoznaju objektivne svesnosti, on se okreće duhovnoj unutršnjoj
spoznaji i razvoju ostalih viših oblika svesnosti, iz programa razvoja
božanske i slobodne volje. Drugi ograničavajući faktor čovkove destrukcije
su razne bolesti i oboljenja. Treći ograničavajući faktor destruktivne
slobodne volje su suprotnosti i borbe između ljudi i njhovih kolektiviteta.
Značajan faktor u ograničavanju destrukcije čoveka je porast iskustvenih
spoznaja i usklađivanje njegovog manifestovanja sa božanskom voljom, koja
je iz jedinstva i svrsishodna u jedinstvu. Dualni svedok, individualna
svesnost, takođe u fazi zrelosti preuzima kontrolu i od tada se čovek
manifestuje u skladu sa božanskom voljom, bez suprotstavljanja,
destrukcije i bolesti, i u skladu sa svim postojanjem.

Suština holografske interferencije svodi se na to da svaka tačka u jedinici

ima ista svojstva kao jedinica. To znači da svaka božanska iskra ima
određena svojstva Apsoluta (Apsolutne svesti), i mogućnost evolucije do
Apsolutne svesti. Spoznaja manifestacije određene jedinice određuje njenu
suštinu, obim i upravljivost. Jedinicom možemo smatrati jedinstvo sa onim
čime je jedinica istovremeno prožeta (svojstvo svesnog osećanja, um,
svest). Samo Apsolutna svest ima volju i moć koja može kompenzovati iz
sebe božanske iskre koje imaju večni život. Sposobnost reagovanja i
indukcionog stvaranja novog je svojstvo suprotstavljenih potencijala volje.
Potencijal volje svemirske inercije je beskonačan kao i Svemir, pa i
potencijal apsolutne volje možemo smatrati beskonačnim iako to nije. To je
uzrok da Kosmos nije beskonačan nego je ograničen dejstvom Apsolutne
svesti, a u Svemiru može biti ispoljeno više kosmosa. Suprotstavljeni
potencijali svemirske inercije i Apsolutne svesnosti daju razliku potencijala
svesti i sile koji su osnova kosmičke manifestacije.

Kada čovek počne da razumeva ove principe, on počinje da shvata

relativnost i manifestaciju i svoj put bogospoznaje. Zrelost svake jedinice
u reinkarnacijskim procesima razvoja uma i svesti, daje mogućnost
razumevanja i shvatanja manifestacije i evolucije čoveka do Apsolutne
svesnosti. Holografska interferencija odnosi se na sve vrste zračenja i sila,
pa i zračenja uma i svesti. Holografske interferencije i prožimanja zraka su
osnov svih oblika umova i svesnosti u čoveku, vasioni, i Kosmosu.

Individualna svest je večni svedok sve manifestacije svojih ličnosti.

Logoidna svest naše vasione je svedok manifestacije svih duhovnih bića koja
evoluiraju u vasioni, a Apsolutna svest je svedok manifestovanja svih
logoidnih bogova vasiona i Kosmosa. Možemo zaključiti da je individulna
svest treći izvod Apsolutne svesti, dok je logoidna svest drugi izvod. Upravo
iz ovih principa proizlaze principi sveznanja i svemoći. Spoznajom
holografskih principa u stvaranju i ispoljavanju i mogućnosti celokupne
spoznaje, mogu se shvatiti implicitna i eksplicitna stanja u manifestaciji,
relativnost manifestacije i holografskog jedinstva tačke i Kosmosa. Ko ova
pitanja razume i spozna, i sam je ostvaren u bogospoznaji, i to je etalon
zrelosti čoveka u manifestaciji.
VIII. KOMUNIKACIJE U STVARANJU I MANIFESTACIJI
Kada je isticana potreba i mogućnost celovite spoznaje, videli smo da je znanje i
spoznaja drugo lice manifestacije, i da su one vezane za stanje neispoljenog
Apsoluta, te da imaju svoj početak i kraj u jednom. Manifestacija je relativna,
počinje sa kretanjem i ona je posledica podsvesne spoznaje u Apsolutu. Iz opisa
celovite manifestacije videli smo da svakoj božanskoj iskri predstoji put iskušavanja
manifestacije pod uticajem božanske i slobodne volje, odnosno iskušavanje svih
mogućnosti reagovanja i svih oblika umova i svesti, da bi i sama postala holografska
tačka Kosmičke i Apsolutne svesti. To znači da božanske iskre postaju isto što i te
svesti. Iz ovoga možemo zaključiti da pomenute svesti sadrže sve oblike i sposobno-
sti reagovanja i svesnosti u obliku ideja i zakonitosti. Apsolut predstavlja sve
znanje, svu moć, sav autotitet i sve zakonitosti stvaranja, postojanja i nestajanja. Da
bi se potencijal Apsolutne svesti ispoljio, on se mora ograničiti u polje Kosmosa kao
ograničenog prostora manifestacije. Taj okvir Kosmosa čini granice ispoljavanja i
manifestacije Kosmičke svesnosti, kao ispoljenog oblika Apsolutne svesnosti.
Trostrukost polja i trostrukost sila i trostrukost svesi u ispoljavanju Kosmosa
ukazuje na analogiju ispoljavanja i manifestacije svih duhovnih bića u Kosmosu. To
je prvi korak ispoljavanja implicitnog Apsoluta indukcijom u raznovrsnost
ispoljenog eksplicitnog Kosmosa. Pored ispoljavanja odgovarajućih zakonitosti,
ispoljavaju se i odgovarajuća jezgra života - božanske iskre, iz kojih će se kroz
svoju evoluciju u Kosmosu razviti logoidne svesti vasiona.

Ispoljavanje Apsolutne svesti u prvu formu Kosmosa možemo predstaviti

kao prvo polaritetno stvaranje i ograničavanje. Ovakav Kosmos čini
implicitni poredak za drugi korak eksplicitnog ispoljavanja. Svaka logoidna
svest koja je evoluirala u Kosmosu, stekla je svest o sebi i Kosmičku svest.
Drugi korak ispoljavanja implicitne Kosmičke svesti predstavlja zasejavanje
logoidnih svesti po Kosmosu iz kojih će evoluirati vasione u Kosmosu. Treći
korak eksplicitnog ispoljavanja sada implicitne logoidne svesti je u
određenom fazama zasejavanje odgovarajućih božanskih iskri u vasioni i
njihova evolucija.

Evolucija ljudi u vasioni je je inverzna, jer se odvija pod pretežnim

uticajem slobodne volje. S obzirom na inverziju, čovek prvo razvija um za
iskušavanje objektivne svesnosti. Ovu evoluciju čoveka u vasioni možemo
smatrati četvrtim korakom izlaska čoveka iz implicitnog stanja božanske
iskre u eksplicitno stanje čoveka sa umom. Evolucija uma prolazi takođe
kroz četveropolnost sa četiri nivoa uma i četiri forme tela. Da bi čovek
završio svoj evolutivni put, on mora steći iskustvo gradnje svih oblika umova
i svesti, svih procesa gradnje tela i oslobađanje tela do jedinstva sa
Apsolutom. Apsolutnu svesnost možemo smatrati ukupnom svesnošćuu. U
ovim radovima, pod celovitom svesnošću podrazumevamo ono što čini
integracija umne i individualne svesnosti. Celovitost mora sadržavati
početak i kraj da bi bila celovita. Istina se može naći samo u celovitosti.
Zbog toga, bilo čemu da prilazimo, ako želimo da o njemu znamo istinu,
moramo sagledati celovitost toga.

Manifestaciju, njen početak, trajanje i kraj smo upoznali, i videli smo da

ona u ovome Kosmosu proističe iz kretanja, i to prvo iz apstraktnog kretanja
svesti, a zatim iz kretanja i kvantiranja snaga, i kompenzacije i kretanja
materije.

Ako komunikaciju uzmemo kao odnos, moramo je sagledati sa početkom i

krajem, kako unutar jedinice, tako i između jedinica. Komunikacija u
jedinici je istovremena i predstavlja sinergizam usklađenih holografskih
tačaka jedinice. Komunikacioni odnosi između jedinica, gde se
manifestacija odvija pod uticanjem božanske volje, su usklađeni istom
voljom, dok su odnosi između jedinica u manifestaciji pod uticajem
slobodne volje - pretežno haotični. Oblik organizovanja ljudi, zajednica i
država na Zemlji, je oblik uvođenja zakonitosti i reda u manifestaciji ljudi
pod uticajem slobodne volje. Impuls kao začetak manifestacije sa svojom
uzastopnošću vibracije, uslovljava sinergetske procese reakcija i indukcija
između početnih polariteta, i taj odnos označava vibracijom (ispoljavajući
zvuk). Potencijalne sposobnosti reakcije i indukcije su sinergetski
potencijali manifestacije početnih neispoljenih potencijala, a impuls
kretanja i zvučnost su početak ispoljenog manifestovanja kroz procese
reagovanja, indukovanja i kompenzovanja. To je ujedno početak i vremena
i ograničavanja kosmičke forme relativnih odnosa u beskonačnom Svemiru.
Kao što vidimo, prvi odnos između ispoljenog i neispoljenog je vibracija, a
ono što nas dalje interesuje su odnosi u ispoljenom i ispoljavanju.

Izvorno manifestaciju prouzrokuju impulsi, odnosno vibracije, što znači da

u tome možemo tražiti i početak komunikacije. Sva manifestacija i
ispoljavanja dešavaju se u kosmičkom modulu, odnosno u kosmičkoj
matrici kao jedinici. Kosmos jeste jedinica. Da bi bio jedinica, on mora biti
direktno ili indirektno prožet svesnim osećajem u jedinici, odnosno
Apsolutnom svesnošću, što jeste početak stvaranja i manifestovanja, a
njegov završetak je u uniji evoluiranih tačaka kosmičke svesnosti u
Apsolutu. To što Kosmosu u celini daje život, svesnost i relativnu
manifestaciju je - Apsolutna svesnost. Da bi se izvodila igra manifestacije u
Kosmosu, ona mora imati mogućnost harmonije i upravljivosti, što se odvija
putem kosmičke svesti u odvijanju evolucija u vasionama sa njihovim
svesnostima. Harmonija, svrsishodnost, upravljivost i manifestovanje se
uslovljava od Apsolutne preko kosmičkih i logoidnih svesnosti vasiona, jer
novostvoreno uvek u osnovi sadrži i staro.

Vibracija kao izvor manifestacije je izvor i drugog lica manifestacije -

svesnosti. Da bi se nastavila harmonija i upravljivost u vasionama u kojima
se dešavaju i manifestacije pod uticajima slobodne volje, potrebno je imati i
standardni oblik komunikacije koji bi mogao obezbediti svrsishodnost i
upravljivost u celini. To jedinstvo u Kosmosu se postiže kroz jedinstvo
kosmičke komunikacije, kroz kosmičku komunikacionu mrežu u određenom
opsegu frekvencija. Ta jedinstvena frekvencija putem koje se obezbeđuje
jedinstvo, svrsishodnost i evolucija u Kosmosu, kreće se od nule do deset
herca. Na tim frekfencijama mogu da komuniciraju sva duhovna bića
stvorena od Apsoluta u Kosmosu, među kojima su i logoidne svesnosti i
individualne svesnosti u ljudima.

Kako smo videli, i božanske iskre, kao preteče duhovnih ljudi, su

ispoljene od Tvorca -Apsoluta, ali one mogu da se uključe u kosmičku
komunikacionu mrežu samo kroz individualnost i u celini nakon svoje
evolucije u objektivnoj svesnosti, odnosno, kada budu u mogućnosti da
kontrolišu svoj um i da svoju vibraciju spuste ispod deset herca. Sa
vibracijom svoga tela i uma od deset i manje herca, čovek može da se
uključuje u kosmičku komunikacionu mrežu. Evoluirajući do tog nivoa,
čovek u pravilu upoznaje i kosmički jezik komunikacije. Dovodeći sebe do
ove frekvencije, čovek postaje potpuno smiren i pod uticajem individualne
svesnosti, kada može da stupa u komunikaciju sa svim duhovnim bićima koja
evoluiraju u vasioni, a zatim i u Kosmosu. Vibracija Apsolutne svesti teži ka
nuli, zato je njena brzina beskonačna, i za nju je Kosmos jedinica.

Čovekov um funkcioniše na frekvencijama od 14 do 60 herca. Niže

vibracije smiruju um. Već sa vibracijom od 10 herca u čoveku se uključuje
svest individualnosti, koja može da se uključuje u kosmičku mrežu
komunikacija. Gornjoj granici frekvencije čovekovog uma, odgovara
instinktivni um, dok donjoj granici frekvencije odgovara mentalni um. Za
kosmičku komunikaciju udaljenost nije ograničenje, jer su brzine svesti
skoro neograničene. Logoidne svesti imaju višu frekvenciju od Apsolutne
svesnosti, a veliki razmaci između vasiona nisu samo rezultat gravitacionih
odnosa ravnoteža, već postoje da bi se smanjio međusobni uticaj logoidnih
svesnosti na evolucije u drugim vasionama. Svaka vasiona je zaštićena
nizom polja da bi evoluciju u istoj štitila od mnogih unutarkosmičkih
uticaja. Na isti način i Zemlja u Sunčevom sistemu je zaštićena mnogim
poljima, da bi svoju evoluciju štitila od kosmičkih, sunčevog i
međuplanetarnog uticaja.

Razvoj i uspostavljanje svesnih komunikacija u vasioni i čoveku su

analogni onim u Kosmosu. Kao što se u Kosmosu u odgovarajućim božanskim
iskrama indukuju individualne i logoidne svesti, u manifestaciji vasione
indukuju se u umovima ljudi odgovarajući programi i razvijaju softveri za
evoluciju i razvoj ljudi u vasioni.

U božanskim iskrama – dušama ljudi, odigrala se dvostruka indukcija i to

indukcija individualne svesti, kao direktna indukcija Apsolutne svesnosti, i
direktna indukcija ličnosti od strane logoidne svesti, a što čini indirektnu
indukciju, odnosno inverznu indukciju Apsolutne svesnosti.

Um ulazi u manifestaciju kao egocentrična ličnost, a individualna svesnost

skuplja iskustva reagovanja kroz svedočenje u manifestaciji, od svih ličnosti
koje se reinkarniraju u opusu ispoljavanja objektivne svesnosti i slobodne
volje. Individualna svesnost je u stalnoj komunikaciji sa logoidnom
svesnošću, a um kao instrument izgradnje svog spoljnjeg univerzuma, kroz
manifestaciju evoluira kroz svoje razvojne stepene.

Čulna osećanja se razvijaju i ispoljavaju kroz pet čulnih organa u čoveku,

čija sinergetska interakcija ispoljava um u čoveku, kao softver njegovog
spoljnjeg ispoljavanja i funkcionisanja. Pokreti i grimase čovekovog tela bili
su prvi prepoznatljivi oblici komuniciranja. Druga forma komunikacije se
razvijala od grlenih zvukova, od čega su se razvili govorni organi i govor. Da
bi se um izrazio grimasama, pokretima i govorom, on to mora imati u svojim
svesnim i nesvesnim sadržajima. Um kao softver ima svoju naslednu
genetsku memoriju nesvesnog, zatim sposobnost reagovanja i primanja
raznih informacija, sposobnost upoređivanja oseta sa memorijom,
sposobnost memorisanja, sposobnost sinergetske kompenzacije misli i
punjenje misaonih formi emocionalnim snagama. Rezultat tih procesa su
misaone forme napunjene emocijama, koje sa jedne strane ulaze u
memorije, a sa druge strane grade spoljni univerzum čoveka, u kome sam
funkcioniše. Taj spoljni univerzum izgrađen u umu omogućava čoveku da se
izrazi u spoljnjoj dinamici objektivnog sveta, putem organa kretanja i
govora.

Ovde nas interesuje mehanizam govora. Da bi se misli, misaone forme i

njihov emotivni sadržaj ispoljile, razvio se u čovekovoj glavi kompleks
mehanizama čiji je cilj da misaone forme i emotivni naboj iz virtuelnog i
energetskog oblika prenese u mehaniku zvuka i zračenje emocija. Strujanje
vazduha koji ulazi i izlazi iz čoveka je izvor zvuka. Grleni mehanizmi daju
odgovarajuće vibracije zvuku, a govorni jezični, usni, zubni, nepčani i nosni
mehanizmi uslovljavaju putem mišića određene forme i mogućnosti
kretanja, uslovljavajući forme i tonalitete zvukova. Misli i emocije se putem
odgovarajućih nerava i mišića prenose na odgovarajuće govorne organe,
grimase i pokrete tela.

Savremeno društvo koristi u govoru različite jezike i glasove u

objektivnom svetu. Ta različitost potiče od istovetnih vibracija na višim
nivoima zajedničke manifestacije i jedinstvenih vibracija. Savršenstvo i
svrsishodnost jezika može se tražiti u pravilu koje je predložio Vuk Karađić:
“Piši kako govoriš, čitaj kako je napisano” - da svaki glas ima svoju slovnu
oznaku. Ovi procesi će voditi jedinstvu jezika u svetu, što nameće
evolucija.
 Glasovi se iz spoljnjeg sveta na čovekove slušne organe prenose putem
vibracija, a putem vibracija se takođe prenose i zvukovi od čoveka preko
govornih organa na spoljni svet. Takođe smo videli da se putem vibracija
uspostavljaju komunikacije na svim planovima postojanja, kao i između
planova. Na ovaj način, i sa energetskog i svesnog prilaza, dolazimo do
uzroka sveta, sa vibracijom kao osnovom. Pošto su vibracije izvor kretanja i
ukupne manifestacije, i putem energije prenose informacije i svest, to su
iste i uzroci ispoljavanja i kretanja duhovnih snaga. U svakom slučaju,
vibracijama se uspostavlja kretanje i prenošenje informacija, bilo reaktivno
ili induktivno, na svim planovima postojanja.

Svi planovi postojanja imaju odgovarajuće medije u kojima se dešavaju

manifestacije. Na primer, čovek na Zemlji ima materijalne forme u četiri
agregatna stanja, u astralnom svetu mediji su emocijalna polja, na
mentelnom planu mediji su mislena baza, na duhovnom planu duhovna
supstancija, na kosmičkom planu inertno etersko polje. Vibracije zvukova,
boja, emocija, misli i arhetipskih formi - mogu biti pokretači manifestacije.
Svaki plan postojanja ima svoj medij i svoje pokretače vibracija. U
objektivnom svetu pokretači vibracija i manifestacija mogu biti duhovne
snage sa viših planova, ili umovi kao softveri u objektivnom planu
postojanja. Um može da proizvodi mentalne i emocionalne forme i govor
kao sredstvo ispoljavanja vibracija. Svesni i nesvesni um pokreće čoveka na
akciju, a govor mu služi za organizaciju i mobilizaciju ostalih snaga za
izvođenje manifestacije. Čovek sa odgovarajućim nivoima uma može da
pokreće manifestaciju i na astralnom i mentalnom planu. Za pokretanje
manifestacije na astralnom planu koristi se emotivni um kao pokretač
vibracije, čime se pokreću odgovarajuće emotivne snage sa tog plana, a
njihovo se dejstvo prenosi i na objektivni - materijalni plan. Na sličan način
se pokreće manifestacija i na mentalnom planu, pri čemu je moderator
vibracija mentalni um, a vibracije misli pokreću odgovarajuće snage na
mentalnom planu, da bi se proces nastavio kroz ostale planove do
objektivnog.

Manifestacija na objektivnom planu može se takođe pokrenuti i sa

duhovnih planova, i u tom slučaju moderator vibracija mora biti
individualna svesnost ili logoidne svesnosti, a medij u kome se vibracije
pokreću je vasionski eter. Na ovom se nivou pokreću i odgovarajuće
duhovne snage, čije se dejstvo prenosi i na plan objektivnog postojanja.
Kosmička svesnost kao ispoljena svesnost Apsoluta, predstavlja univerzalno
polje svih zakona koji mogu biti ispoljeni u ukupnom manifestovanju u
Kosmosu kao celini. Sve te zakonitosti su ispoljene u vibratornim formama.
Te zakonitosti su rasadnik eksplicitnog ispoljavanja na svim nivoima
postojanja. U svakom koraku eksplicitnog ispoljavanja umnožavaju se
različite zakonitosti koje u osnovi imaju početnu osobinu. Te osnovne
zakonitosti imaju svoje vibracije koje su preteče zvukova i drugih osetilnih
snaga, koje su u funkciji ispoljavanja čulnih organa. Da bi se moglo
manipulisati zvukovima u objektivnom svetu, svakom se zvuku daje
određena slovna forma. Da bi slova, kao simbolične forme, imala vibratornu
moć za pokretanje snaga na višim i nižim planovima postojanja, njima se
moraju pridodavati i druge vibrirajuće osobine kao što su zvuk, vibratorno
uzročno značenje, svetlosne boje, emocije. Tek ovako integrisana vibracija
slova ima moć pobude snaga i zakona na raznim planovima postojanja. Na
ovaj način, koristeći slova i reči sa arhetipskim vizijama i vibracijama,
čovek može istima da pokreće manifestacione procese sa raznih planova
postojanja i na raznim planovima postojanja.

Svaka vibrirajuća forma snaga ili duhova, ima i svoje ime koje proizilazi iz
vibrirajućih osobina, i na taj način, kroz vibrirajuću čovekovu evokaciju
određenog bića, može se sa istim stupati u kontakt, i mogu se pokretati
takve zakonitosti ili bića. Upoznavajući sve te zakonitosti u postojanju i
manifestaciji, čovek razvija božanska svojstva, stiče mogućnosti
stvaralaštva i ulazu u holografska stanja raznih vrsta i nivoa svesnosti.

Na bazi ovih spoznaja, vremenom se razvila magija koja koristi reči i

odgovarajuće rituale i pomagala kojima se uistinu mogu razviti magijske
moći i stvaralaštvo. Reči se grade na sinergetski način kombinovanja jednog
slova sa svakim drugim slovom. Zavisno od broja slova u reči, u magiji se
koriste ključevi. Prvi ključ su jedinična ili prosta slova. Svako slovo ima
svoje osobine, odnosno zakonitosti koje su različite za četiri plana na
kojima se mogu koristiti. Ta četiri plana čine tri umna plana postojanja i to:
materijalni, astralni i mentalni plan, i kao četvrti plan - plan duha ili akaše,
u kome operiše individualna svest. Kada čovek sa umom želi da koristi
individualnu svest, on svoju svest prenosi u stanje bez vremena i prostora,
odnosno dolazi u to stanje putem određene vrste transa.

Drugi ključ predstavljaju reči od dva slova koje se grade sinergetskom

kombinacijom svakog pojedinačnog slova sa svakim drugim slovom. Osobine
ovih slova se sinergetski kombinuju i različite su na svakom od postojeća
četiri plana postojanja.

Treći ključ predstavljaju reči od tri slova i grade se sinergetski u svim

mogućim kombinacijama sa tri slova sa svojim sintetičkim osobinama na sva
četiri plana.

Četvrti ključ koji je ljudima moguć za praksu, su reči sa četiri slova koja,
sa sinergetskim kombinacijama daju ukupno 531 441 reči.

U kosmičkoj manifestaciji postoji sedam globalnih planova postojanja, i

analogno tome, i sedam mogućih magijskih ključeva, čija je praksa van
mogućnosti obuhvata i shvatanja današnjeg čoveka jer su analogni svim
zakonitostima Kosmosa. To je u jurisdikciji jedino kosmičke svesnosti i
njenih pridruženih evoluiranih holografskih tačaka – evoluiranih bića do
kosmičke svesnosti.

Kabala i tantra počivaju na istim principima, s tim što kabala barata

izvornim zakonitostima vibracija i slova i primene individualne svesnosti, te
na taj način čoveku omogućava stvaralaštvo i božanske osobine. Koga
interesuje praksa u ovoj oblasti, pored egipatskog Trismesgistosa, veoma
poučna su dela Franca Bardona iz dvadesetog veka.
 IX. RELATIVNOST DUALNOSTI FORMI I PLANOVA
POSTOJANJA

U istraživanju manifestacije, na kraju nalazimo početno stanje, eksplicitni

procesi ispoljavanja raznovrsnosti prelaze u implicitne poretke ispoljavanja
jedinstva u svesnosti. Taj kraj manifestacije uzrokuje nestanak napona
suprotnosti, odnosno napona suprotstavljenih volja, koje su se kroz igru
manifestacije istrošile odnosno uravnotežile, ulazeći u stanje sve-mira,
odnosno stanja mira, ne kretanja, pa i nepostojanja - to je ono stanje
beskonačnosti koje nazivamo Svemirom. Ono što se dobilo kao novo čitavim
procesom manifestacije, jesu nove tačke Apsolutne svesnosti, koje
uvećavaju polaznu Apsolutnu svesnost i daju veći potencijal novim
manifestacijama. Slično tome, to stanje susrećemo i kod čoveka kada
prelazi iz svesnog stanja u san, kao i u slučajevima kada dostigne cilj
razvoja jednog oblika svesnosti i njegovo prelaženje iz nižih stanja svesti i
postojanja u viša stanja, svesti i postojanja.

Poslednje stanje do koga možemo dopreti u čovekovoj evoluciji je stanje

holografske tačke Apsolutne svesnosti, koje jeste prva sinergetska tvorevina
neispoljenog Potencijala Apsolutne svesnosti, i Potencijala kosmičke
inercije. To polje neispoljene Apsolutne svesnosti nosi osobine božanske
volje, svesti, reagovanja i blaženstva. Nalazim hrabrosti da ovoga puta ovaj
entitet nazovem živom silom, što sam dugo vremena izbegavao zbog
negativnog stava civilizacije prema tom terminu. Za prvi potencijal, mislim
da je živa sila najadekvatniji izraz, jer je entitet koji pokreće i daje život i
svesnost ispoljavanju i svemu ispoljenom u kosmosu. Drugi potencijal
svemirske inercije nosi u sebi osobine ne kretanja, inercije, destrukcije,
smrti i ne postojanja. Ova dva polja mogu ući u stanje mira - Svemira, ili da
se probude u stanje manifestacije, kako je opisano u ovoj i drugim mojim
knjigama. Samim tim što su potencijali bili uravnoteženi i sjedinjeni,
buđenjem u odvojene potencijale svaki od njih u sebi ima i holografsku
tačku drugog potencijala što je izvor pojave i funkcije polariteta i njihove
upućenosti jedanog na drugog. Međutim, Apsolutna svesnost nastaje
ispoljavanjem iz okvirnog apstraktnog tela Kosmosa, gde se prvo pod
dejstvom žive sile u inerciji Svemira ispoljava zatvoreni kosmički prsten, pri
čemu ispoljavanjem ovoga prstena Kosmosa, živa sila u svoje dejstvo
uključuje sile inercije iz drugog potencijala koje zatvoaraju kosmički krug
kretanja. Drugi krug i prsten, odnosno polje, je indukovano reagovanjem
svemirske inercije na kretanje snaga i svesnosti prvog prstena. Granični
prsten, odnosno polje, takođe je sinergetski produkt dva početna
potencijala, koji se izražava kao treća sila koja nastaje iz međudejstva dva
prstena, koja sa kosmičkom i svemirskom silom daju jedinstvo Apsolutne
sile i svesnosti, kao vladajućeg zakona i aspekta manifestacije u kosmosu.
Ove tri sile u jednom, kao i sile koncentričnih kosmičkih sfera i zraka, uzrok
su početka manifestacije bogova i njihovih vasiona, što zovemo trećim
implicitnim poretkom ili korakom u manifestaciji.

Ovom manifestacijom, kao sinergetski efekat, ispoljava se i deset

kosmičkih sila i stringovi kao začeci ispoljavanja materije. Manifestacijom
Kosmosa i završetkom evolucije u Kosmosu postiže se cilj sa ispoljavanjem
novih evoluiranih holografskih tačaka Apsolutne svesti u Kosmosu, koje i
jesu Apsolutna svesnost. Time se ostvaruje dupliranje postavljenog cilja, a
samim tim prelazak cilja u neispoljeno stanje, odnosno implicitni poredak
višeg stanja početnih potencijala. Istrošenošću potencijala volje, dolazi do
ravnoteže potencijala i stanja, ne kretanja i mira, odnosno Svemira.
Pretpostaviti je da se stanjem stresa Svemir budi u dualnost dva početna
potencijala od kojih je jedan Potencijal Apsolutne svesnosti i reagovanja, a
drugi Potencijal svemirske inercije. Upravo od ovih stanja počeli smo da
pratimo početak manifestovanja i gradnje forme Kosmosa. Taj apstraktni
model Kosmosa je prva forma i okvir ispoljavanja neispoljene Apsolutne
svesnosti početnih potencijala, u Apsolutnu svesnost koja se manifestuje i
ispoljava u Kosmosu.

Da ukratko rezimiramo: pre ispoljavanja Apsoluta kao zakona trostruke

sile: volje, blaženstva i svesti u jednom, postojala su potencijalna polja
neispoljenog Apsoluta kao polja žive sile, i polje svemirske inercije kao
polje inertne sile, koji se mogu uravnotežiti u stanje mira (svemira) ili
pokrenuti manifestaciju u postojanje.

Volje početnih potencijala svesti i reagovanja u Apsolutnoj svesti

ispoljavaju se kao božanska i slobodna volja koje su generatori
manifestacije u Kosmosu. Ove volje su potencijali snaga, i to: božanska
volja je potencijal snage koja teži ka centru sa osobinama ljubavi i radosti,
dok je slobodna volja potencijal snage koja teži periferiji sa osobinama
destrukcije, ograničavanja i neznanja. Manifestacijom ovih snaga ispoljavaju
se forme i polariteti kao i sve ispoljeno u postojanju. Zavisno od veličine
uticaja pojedine snage, opaža se polaritetna razlika ispoljenih entiteta i
osobina. Videli smo da su tri snage sjedinjene u Apsolutu, što čini trostruki
polaritet snaga stvaranja, uravnotežavanja i razaranja ili destrukcije. Ove
tri sile se polarišu u Kosmosu i izvorno prate manifestaciju na svim nivoima
postojanja u Kosmosu. Ove tri snage koje su se ispoljila u tri odgovarajuća
kosmička prstena, dejstvom svojih polja ograničavaju Kosmos u apstraktnu
formu diska, iz koje, zbog snage kompenzacionih polja, ne može izaći ništa
od manifestovanog.

Dejstvom svojih uticaja, prva dva ispoljena, suprotstavljena i okomito

postavljena kosmička prstena su generator manifestacije koja se odvija u
Kosmosu. Ove dve ispoljene forme kretanja imaju i svoje svesnosti, koje
nasleđuju od početnih suprotstavljenih potencijala sa osobinama svesnosti i
nesvesnosti. Svesnost, sa sposobnošću reagovanja, pripada kosmičkoj snazi i
volji, a nesvesnost i inercija pripadaju svemirskom prstenu.

Na taj način ova dva prstenasta polja uravnotežavaju svoje uticaje u

odnosu na spoljni Svemir. Sada se njihove interakcije prenose na njihovo
međusobno dejstvo koje odvaja od prstena Kosmosa novi uravnotežujući
prsten, koji uravnotežuje njihovo međusobno dejstvo kroz dinamiku
klaćenja od jednog do drugog prstena. Prema tome, ovaj prsten pored
svoga obrtanja ima klaćenje od jednog do drugog prstena. Ovaj treći
prsten, zbog svoga odnosa i uticaja, nazvan je prstenom graničnikom. Uloga
ovoga prstena je da naizmenično pojačava dejstvo prvo jednog, a zatim
drugog prstena na manifestaciju Kosmosa, i na taj način daje impulse
manifestovanju. Ova nova kosmička snaga je začetnik pulsiranja Kosmosa i
nastanka duha na bazi uticaja početnih potencijala. Obzirom da je ovaj
prsten nastao odvajanjem od kosmičkog prstena, on je pod prevashodnim
uticajem kosmičkog prstena božanske svesnosti i volje, što kosmičkoj
manifestaciji daje pozitivan ishod. Na ovaj način nastaje trajno pulsiranje sa
rastom i smanjivanjem uticaja početnih kosmičkih snaga, čiji strahoviti
kompenzacioni uticaj daje stabilnost manifestaciji u Kosmosu.

Stabilizacijom međudejstava tri prstena, dalji njihovi uticaji prenose se na

unutrašnjost Kosmosa sa središtem jedinice Apsolutne svesnosti u centru
Kosmosa. Sinergetskim uticajima snaga i volje tri prstena sa svojim obrtnim
poljima i jedinstvom Apsolutne svesti iz centra, dolazi do separacije u
kosmičkom disku na sedam koncentričnih sfera sa različitim vibracijama u
svakom koncentričnom prstenu. Ovih sedam kosmičkih prstenova
predstavljaće sedam dimenzija postojanja, odnosno sedam globalnih nivoa
svesnosti, u koje se raspoređuju materijalne čestice zavisno od svoje
veličine i specifične težine. Sinergetskim uticajem kretanja tri prstena i
sedam koncentričnih planova, Kosmos se dalje segmentira strujnicama sila
ili zrakama u koje se sažimaju uticaji pomenutih polja, odnosno entiteta.
Ovih zraka je dvanaest koji u parovima struje iz centra ka periferiji i od
periferije ka centru, u obliku položenog znaka osmice. I ovi zraci su takođe
polarisani i trpe sve uticaje u Kosmosu. Sa ovim stanjem manifestacije
ispoljen je apstraktni kostur Kosmosa kao model manifestacije.

Stanje Svemira je otvoreno i ničim ograničeno. Da bi manifestacija mogla

da se izvodi, živa sila svesnosti I reagovanja se budi iz ravnotežnog mira
(svemira) i počinje vibracijom (kretanjem i ispoljavanjem Da bi došlo do
ispoljavanja manifestacija se ograničava virtuelnom strukturom (kosturom)
kosmosa. o kome smo govorili. Buđenjem neispoljene žive sile ona se
sažima i odvaja iz Svemira i impulsnim kretanjem kvantira snage u zatvoreni
kosmički prsten. Nastanak ostala dva prstena već smo opisali. Zatvoreni
kosmički disk je prvo ograničenje Kosmosa i Apsolutne svesti koja se
ispoljava u Kosmosu. Ova Apsolutna svesnost nije isto što I početni
potencijal svesnosti i reagovanja ( koju smo uslovno nazvali živom silom),
jer su i sami prstenovi nastali sinergetskom kombinacijom početnih
potencijala, a apsolutna svest je produkt tri sile u jednoj i tri stanja svesti u
jednom.

Iz aspekta evolucije čoveka na zemlji i Sunčevom sistemu, kao i njegovog

kosmičkog razvoja, možemo uočiti da se procesi manifestacije odvijaju iz
implicitnih stanja u eksplicitna stanja kroz osam koraka. Pri tome svaki
korak ispoljava, odnosno ograničava formu i frekvenciju postojanja sa
dimenzijama vremena i prostora. Svaki od ovih koraka ispoljava i unosi u
postojanje nove uticaje i nove oblike i stanja polarnosti i svesnosti. Pored
ovog vertikalnog kretanja kroz ravni postojanja, odvija se i sinergetska
mogućnost kombinovanja i stvaranja novih raznovrsnosti ispoljenih faktora,
sa svim do tada ispoljenim faktorima u manifestaciji. Sinergetske
kombinacije se mogu utvrđivati faktorijelskim računanjem. Ovaj dvosmerni
hod manifestacije raznovrsnosti može se posmatrati u spirali, gde koraci po
vertikali čine dimenzije postojanja, a po prečniku raznovrsnost sinergetskih
kombinacija ispoljavanja novog.

Apstraktni modul kosmičkog principa stvaranja i ispoljavanja sastoji se od

tri kosmička prstena, sedam kosmičkih ravni postojanja i dvanaest
kosmičkih zraka, što ukupno predstavlja dvadeset i dva tvorilačka principa
Kosmosa. Tvorci tarota su znali da ove tvorilačke snage iskažu u simbolima
slika i da isto prikažu kao simboličnu tvorilačku mašinu i ostave je u
objektivnom svetu kao slike za obuku pod maskom karata za igranje. Nije
ni slučajnost da su Jevreji u svom alfabetu uzeli 22 simbolična slovna znaka,
i mogućnost izražavanja istima zvučnih vibracija kao pokretačkih ključeva
manifestacije. Ovaj se princip koristi i za prilaz kosmičkom pismu u
kabalističkom i tantričkom pristupu sagledavanja i pokretanja manifestacije
određenim rečima, mantrama i tantrama. Ova dvadeset dva tvorilačka
aspekta mogu ispoljiti 22 faktorijel mogućnosti sinergetskog kombinovanja
ispoljavanja raznovrsnosti na tom planu postojanja. U kosmičkoj dinamici, u
zavisnosti od međusobnog odnosa, uticaja i kretanja polja i snaga,
ispoljavaju se raznovrsna polja i snage, kao i razne forme i raznovrsni
procesi reagovanja, kvantiranja, indukovanja, preslikavanja i prenosa
informacija kao i stvaranja i rastvaranja formi. Procesi koji se odvijaju na
ovom kosmičkom planu su večni koliko je večan i sam Kosmos.

Ovi procesi se odvijaju paralelno sa drugim eksplicitnim i implicitnim

porecima koji se ispoljavaju jedni iz drugih u kosmičkom disku uz
međusobna sinergetska delovanja.

Procesi reagovanja sa zakonitostima akcije i reakcije u objektivnom svetu

su poznati, a delimično i ranije opisani: procesi kvantiranja obuhvataju
razne procese sažimanja, kondenzacije, indukcija, slaganja snaga iz polja u
strujnice kretanja. Na taj način i početni vibratoroni impuls deluje
pogonski, induktivno i privlačno na potencijal inertnog polja, pobuđujući i
kvantirajući snage u svoj tok. I u ovom slučaju važe principi koje je zapazila
magija (zgusni i razredi). Procesi indukovanja su poznati iz elektrotehnike,
gde se vrši transformacija određenih energetskih potencijala u druge
energetske oblike ili u druge medije (potencijal vode u električnu struju,
proizvodnja struje u generatorima, transformatorima, motorima, i drugim
potrošačima ili pretvaračima energije). Isti je slučaj i kod indukcije i
prenosa emocija kod ljudi. Indukcioni procesi se dešavaju i između ravni
postojanja i služe za transfer energije između ravni postojanja.

Preslikavanje i prenos informacija obuhvata sve principe prenošenja od

jednog medija na drugi. To se dešava na svim planovima postojanja.
Informacije se, kao tragovi kretanja, prenose i u presecima zraka u svim
medijima. Sinergetski principi stvaranja i kombinovanja važe i za ove
procese. Pomenuću samo proces kompenzacije kod kompenzovanja i
ispoljavanja materije, gde se slažu i kompenzuju kvantiranja i indukcije sila
i polja u ispoljvanju čvrste sprege sila, odnosno materije, što je proces koji
je opisan ranije. Ove procese zatvaranja određenih kretanja u omotač
stabilne forme nazivamo kompenzacijama. Kompenzacijama se ispoljavaju I
stabilizuju i duhovni i materijalni entiteti.

Modul Kosmosa je implicitni rasadnik za 22 faktorijel mogućnosti

sinergetskog eksplicitnog ispoljavanja raznih entiteta i uticaja, snaga,
materije i svesnosti. U ovom procesu ispoljava se i 10 vrsta kosmičkih snaga
koje uz pomoć svesnosti ispoljavaju sve raznovrsnosti u Kosmosu.
Kompenzacijom kosmičkih snaga ispoljavaju se i stringovi, kao prva i
prelazna forma energije u materiju, a daljom kompenzacijom i spajanjem
stringova ispoljavaju se kvarkovi. Zavisno od broja kompenzovanih stringova
u kvarku, ovi dostižu svoju veličinu, stabilnost i specifičnu težinu, čijim
spajanjem dolazi do nastanka raznih subatomskih čestica sa raznim
potencijalima - masama. Zavisno od svoje specifične težine kvarkovi se
raspoređuju po kosmičkim ravnima i u skladu sa zakonima centrifugalnih
sila. Zavisno od smera svog obrtnog kosmičkog momenta (spina), čestice
stiču naelektrisanja, negativno kao stanje elektrona i pozitivno kao stanje
pozitrona. Odgovarajuće kosmičke sile indukuju se u kosmičkim zracima i
indikuju odgovarajuće polarnosti. Dve suprotstavljene sile na subatomskim
rastojanjima indukuju dve suprotstavljene nuklearne sile koje, sve zajedno
sa prvim parom, kompenzuju čvrsti spreg sila koji se u objektivnom svetu
opaža kao materijalna čestica sa svim njenim osobinama. Materijalna
čestica, pored kompenzovanih sila koje imaju svoju unutrašnju dinamiku,
stiče i svoja magnetna i polaritetna svojstva, svoju gravitacionu silu, kao i
vrstu svesnosti, i traju dokle traje materijalna forma čestice.

Atomi su veoma složeni konglomerati kompenzovanih snaga i kao jedinke

predstavljaju razne vrste atomskih elemenata. Simpatetičkom indukcijom,
Apsolutna svesnost indukuje u odgovarajuće materijalne čestice određena
svojstva životne snage i svesnosti. Materijalne čestice, indukovane životnom
snagom i svešću Apsoluta, nazivaju se jezgra života ili božanske iskre. Ovaj
indukovani pečat života i svesnosti je jezgro večnosti i duhovnosti koji vodi
čoveka kroz svu manifestaciju, i na kraju manifestacije dovodi ga kao
holografsku tačku u jedinstvo Apsolutne svesti. Iz ugla naše evolucije ovih
iskri ima sedam vrsta.

Najsloženije božanske iskre su entiteti koji evoluiraju u Kosmosu pod

direktnom jurisdikcijom Apsolutne svesnosti i stiču svest o sebi i kosmičku
svest. Sa ovim sposobnostima ove iskre imaju moć, svesnost i volju
logoidnih svesti, kao bogovi vasiona koji uslovljavaju nastanak vasiona i
njihovu evoluciju. Samo ograničeni broj i vrsta materijalnih čestica su
indukovane Apsolutnom svesnošću (božanske iskre) i iste su tim činom
osposobljene za duhovnu evoluciju i razvoj od ličnosti do Apsolutne
svesnosti. Sve ostale materijalne čestice nisu indukovane od Apsolutne
svesnosti, i zavisno od svoje veličine i specifične težine raspoređene su po
kosmičkim ravnima i učestvuju u manifestacionim procesima. Kako vidimo,
implicitno svojstvo Apsolutne svesti se indukuje u božanske iskre i one u
sebi nose apsolutnu volju za involucijom i evolucijom u sticanju iskustva od
sposobnosti reagovanja u materijalnoj čestici, do iskustva Apsolutne
svesnosti.

Drugi korak u evoluciji je evolucija logoidnih božanskih iskri u Kosmosu do

njihovih ispoljavanja u svojim vasionama. U ovom slučaju, svaka logoidna
svest je implicitni poredak koji treba da se ispolji u vasionu sa njenim
sadržajima kao eksplicitni poredak. Svaka logoidna svest se ograničava
svojom vasionom, koja predstavlja njenu ljusku ili telo da bi se ispoljila i
mogla usloviti evoluciju u vasioni. Kod ispoljavanja svake forme ispoljavaju
se i odgovarajući novi polariteti. Sam logos je jedan polaritet, a ispoljeni
sadržaji vasione drugi polaritet. Logoidna svesnost u svojoj auri na putu
kroz kosmos i svoju galaksiju privlači pored stringova i kvarkova i određeni
broj božanskih iskri, da bi zavisno od svoje specifične težine zauzela
revolvirajuću putanju oko središta Kosmosa, i tako započela sa
uslovljavanjem evolucije svoje vasione.

Stupanje na scenu individualnih božanskih iskri koje će evoluirati u

vasioni, možemo smatrati trećim korakom eksplicitnog ispoljavanja, u kome
kao polaritete imamo logoidnu svesnost i duše sa individualnim svestima
koje će evoluirati u vasioni kao matrici logoidne svesti.

Četvrti korak manifestacije predstavlja evolucija ljudi u matrici logoidne

svesti, gde jedan polaritet predstavlja individualna (božanska) svesnost, a
drugi polaritet predstavlja um čoveka. U ovoj fazi manifestacije imamo
četiri podfaze razvoja uma, pod uticajem četiri globalne četvoropolne
snage, ili pak osmostrukost polariteta koji ispoljavaju umove i telo čoveka
sa ispoljavanjem objektivne svesnosti. Svaka od ovih snaga ima svoje
polaritete, tako da um možemo uporediti sa četverostrukim magnetom.
Svaka od ovih snaga ispoljava svoju formu kao što su fizičko telo,
energetska forma, astralna forma i mentalna forma.

Prema tome, u evoluciji čoveka postoji sedam stepenica, ili sedam nivoa
svesnosti, i osmi nivo koji predstavlja neispoljeno jedinstvo Svemira.

Put do jedinstva zahteva spoznavanje i transcendiranje svih nivoa

postojanja, odnosno svih oblika umova i svesti, kao i zakonitosti njihovog
manifestovanja. Postojanje umova i svesti u pojedinim oblicima, možemo
smatrati tačkama gledišta bića. Za čovekov pogled iz uma samo objektivna
svesnost je realnost, a ostali nivoi postojanja su za njega iluzorni ili
imaginarni. Za pogled iz svake više tačke gledišta, stanja svih nižih ravni su
realna. Kada čovek spoznaje celovitom spoznajom ili iskušavanjem
pojedinim nivoima uma, on isto stanje može da transcendira prelazeći u
sledeće više stanje uma ili svesnosti. Na taj način, čovek evoluira od
fizičkog tela i instinktivne svesnosti, preko eterskog, astralnog i mentalnog
stanja uma i tela, a zatim, stepenicama od individualne svesnosti preko
logoidne, Kosmičke do Apsolutne svesnosti, da bi stanje manifestacije
završilo u neispoljenom Svemiru odakle je manifestacija i krenula.

Vidimo da svaki oblik svesnosti i manifestovanja ima granice prostora i

svoje relativno vreme. Sa tačke poimanja objektivnog uma, jedino Svemir u
mirovanju nema prostor i vreme mada I on ima svoj san I manifestaciju.
Početkom manifestacije i ispoljavanja početnih potencijala javlja se vreme,
a prostor se počinje ispoljavati sa ispoljavanjem kosmičkog diska.Vremena
trajanja u apsolutnoj, kosmičkoj i logoidnoj svesti za čovekov um su
beskrajna, iako sa stanovišta viših oblika svesti imaju granice trajanja.

Indukcijom božanskih iskri iz Apsolutne svesti, one se od nje odvajaju i

ograđuju određenim oblicima svesti i umova, da bi mogle iskušavati
određene oblike reagovanja, svesti i umova. Svaki oblik svesti ili uma ima
svoje sposobnosti reagovanja i polaritetne aspekte i entitete kao sadržaje,
kao i svoju matricu prostornog i vremenskog ispoljavanja. Matrice
prostornog i vremenskog ispoljavanja su: za Apsolutnu svest - Kosmos i
apsolutno vreme, za logoidnu svest - vasione i logoidno vreme, za čovekov
um - planeta Zemlja i zemaljsko vreme. Manifestacije traju u okviru
odgovarajućih matrica paralelno, i svaka u svome vremenu i prostoru i
trenutku sadašnjosti. Svako osvešćivanje svojih aspekata ili entiteta, ili
uravnotežavanje ili neutralizacija njihovih polariteta, doprinosi integraciji
uma ili svesti, a posledice toga su proširivanje uma ili svesti, sticanje većeg
stepena slobode i volje i povećanje moći. Na taj način, prevazilaženjem
granica umova i svesti, svesnost i volja nalaze zajedništvo u Apsolutnoj
svesnosti, sreća u blaženstvu, a moć u svemoći.
 X. REZIME

Za čoveka devetnestog veka koji nije znao da čita i piše, govorilo se da je

nepismen, a za čoveka krajem dvadesetog veka koji nije znao da koristi
računar, takođe se govori da je nepismen. U dvadeset prvom veku, za
čoveka koji ne ovlada celovitom spoznajom, govoriće se da je
samoograničen.

Čoveku je data mogućnost iskušavanja i sticanja slobode, sveznanja, moći,

blaženstva, večnosti i ukupne svesnosti. Ključevi čovekovog ograničenja
nalaze se u njemu samom. Život je kretanje, a iza svakog kretanja nalazi se
svesnost. Spoznaja jedinstva je proporcionalna ukupnoj svesnosti i
sveznanju. Božanska i Slobodna volja su potencijali evolucije čoveka kroz
ukupnu manifestaciju. Probuđenje u život i kretanje ka jedinstvu je put
bogospoznaje.

Krećući se stepenicama razvoja uma i razvoja svesti, čoveku se

otključavaju brave otkrivajući sve šire horizonte spoznaje relativnosti
postojanja, manifestacije u postojanju, saznanja, blaženstva, ljubavi i
večnosti.

• SLAVA APSOLUTNOM BOGU KOJI STVORI MOJU DUŠU I OMOGUĆAVA MOJU

EVOLUCIJU DO SEBE.

• · SLAVA LOGOIDNOM BOGU MOJE VASIONE KOJI USLOVLJAVA MOJE

POSTOJANJE I MOJU EVOLUCIJU DO SEBE.
• · ZAHVALJUJEM SVOJOJ INDIVIDUALNOJ SVESNOSTI KOJA ME VODI
NA PUTU BOGOSPOZNAJE U JEDINSTVO.

KNJIGA V

U SUSRET VEČNOSTI

I. UVOD
 U prethodnim mojim knjigama obuhvaćena je manifestacija, relativnost,
stvaranje, postojanje i procesi transcendiranja implicitnih u eksplicitne stanja i
obrnuto u ukupnoj manifstaciji u Kosmosu.

Oni koji su pažljivo čitali prethodne knjige i koji su imali milost božiju da
transcendiraju nivoe uma , odnosno, transcendiraju svoje telesne omotače,
naslućuju večnost, i idu u susret svesnosti i večnosti. Mnogi tragovi usmenih
predanja u mnogim oblastima sveta, bacaju zrake svetlosti na neke aspekte
večnosti.Većina vjera i sekti imaju svoje vizije božanskog i večnog postojanja, a
većina tvoraca vjera i sekti imali su manje ili više sposobnosti transcendiranja više
svetova postojanja, a sa tim i dostizanja viših nivoa uma i svesnosti, i mogli su svoje
spoznaje izneti u vidu učenja , oko kojih su se okupljali ljudi i gradili organizacije
vera i sekti.

Neki mistici i filozofi koji su razumevanje uzneli iznad uma imali su uvide sa
celovitom svesnošću i ostavljali su svoje poglede na večnost, bilo pismeno ili usmeno.

Osvrćući se isključivo na aspekt večnosti, i sam sam zaključio da bi ovim

pogledom mogao jasnije osvetliti neka pitanja manifestacije i time doprineti opštem
razumavanju i poimanju, kako moga pisanja tako i smisla života savremenog
čoveka.

U prethodnim razmatranjima termin večnosti vezan je za početne potencijale

(potencijal svesti i sposobnosti reagovanja, i potencijal svemirske inercije) , dok je
termin relativne večnosti vezan za dimenzije duhovnog, logoidnog i kosmičkog
postojanja (postojanja božanske svesnosti).

Drugim rečima u stanju objektivnog postojanja relativno večnim smatramo entitet

duše i individualnosti, čija je karakteristika kontinuitet postojanja svesti kao i
života bića. To stanje spoznaje večnosti čovek može da iskusi razvojem uma do
mentalne svesnosti i transcendiranjem uma a potom ulaskom u dimenzije
individualne, logoidne i kosmičke svesnosti. Stanje svesnosti o večnosti u našoj
kulturi ostvaruje se kroz stanje prosvjetljenosti, a u istočnim kulturama kroz stanja
samhadija i nirvane i božanske svesti.

Ukratko rečeno večnost odgovara mogućnosti održavanja kontinuiteta svesnosti i

života kroz sva transcendentna stanja postojanja kroz koja čovek prolazi u svojoj
evoluciji od ličnosti u objektivnom postojanju do postojanja u holografskoj tački
apsolutne svesnosti.

Današnji stepen razvoja društva podrazumeva izvesnu reinkarnacisku zrelost

većine ljudi.
 Izvestan broj ljudi u ovoj epohi ispunjava uslove da može ozbiljnije menjati sebe i
svoje poglede na svet, i da shvati kompleksnost i potencijalnost čoveka u
manifestaciji i evoluciji. To zahteva da čovek viđenje sebe i sveta postojanja
preusmeri na celovitu spoznaju uz korištenje intuicije.

Ukoliko je čovek u stanju da na ovakav način promeni svoje poglede na svet,

manifestaciju i postojanje, onda orjentiri na njegovom putu ka večnosti mogu da
budu i sledeće preporuke. Usmeravanje pažnje na relaksaciju i smirivanje svoga
tela i svoga uma, okretanje svojih čula od spoljnog sveta ka unutrašnjem
usmeravanjem svoje pažnje na dah. Za ovu praksu u današnjem svetu postoji veliki
broj tehnika, a svako treba da odabere i iskušava onu koja mu daje najefikasnije
rezultate.

Pored iskustva u smirivanju tela i uma, čovek treba da zna, da podizanje svoje
energije znatno pospešuje njegov razvoj. Brzo podizanje svoje energije čovek može
ostvariti adekvatnom ishranom i ritmičkim disanjem. Usklađivanjem ishrane prema
krvnim grupama i smanjenjem konzumiranja hrane životinjskog porekla doprinosi
harmonizaciji rada ćelija i funkcionisanja organa u telu. Upotrebom ritmičkog
disanja (pranajame) služi brzom podizanju nivoa energije u telu i olakšava
odvajanje pojedinih telesni formi od fizičkog tela. Zatim se pažnja usmerava na
spoznaju načina na koji se gradi um, i načina njegovog funkcionisanja. Pri tome
čovek mora spoznati svoje nivoe uma , njegovu strukturu i medije iz kojih se um
stvara. Sa ovim iskustvima čovek počinje iskušavati podravni funkcionisanja
pojedinih nivoa uma i čovekovih telesnih omotača. Na taj način čovek olakšava
sazrevanje i tranziciju umnih nivoa. Kako čovek svoj um gradi u odnosima sa
drugima, potrebno je usklađivati svoje ponašanje i svoj moral, koristeći deset
božijih zapovesti u umu i u svojim delima. Ovaj pristup daje dobre rezultate u
razvoju i transcendiranju uma. Kada stekne sva ova iskustva i uskladi svoje
ponašanje čovek je u stanju da kontroliše svoj um i svoje telo, instikte, emocije i
razmišljanje. U ovome stanju čovek može da odluči i da prestane dalju gradnju
novog uma. Prestankom gradnje novog uma, čovek treba nastaviti praktikovanje
čišćenja do tada stvorenog uma. Danas za čišćenje uma postoji jako mnogo
razvijenih tehnika, a čovek treba da izabere za sebe najprikladniji način čišćenja
uma. Ne mogu da ne napomenem jednu od uspešnijih tehnika a to je čišćenje karme
opraštanjem, kao i primenom meditacije na ništa. Ovi postupci jako doprinose
smirenju uma. Spoznajom sebe u celini, a to je spoznajom sebe iznutra i sa vani
čovek upoznaje i manifestaciju u celini postojanja, a rezultat toga je ovladavanje
celovitom spoznajom. Sa ovim stanjem svesnosti čovek spoznaje put bogospoznaje ,
stiče molitveni stav prema svetom trojstvu (apsolutna svest-apsolutni bog, logoidna
svest-logoidni bog, svoje individualno biće-veliko Ja), i postaje religiozan. Ovaj
proces prati rast božanske volje u čoveku. Iskušavanjem svih ovih pristupa u
čoveku prestaju strahovi i želje . Strahovi i želje pretstavljaju zamajac ispoljavanja
snaga posesivnosti i gradnje uma odnosno ispoljavanja objektivne svesnosti.
Spoznaja uma njegovog stvaranja i transcendiranja je prvi stepen škole u evoluciji i
razvoju humanog čoveka. Isčezavanjem uma, isčezavaju i strahovi i želje sa
snagama posesivnosti, a u čoveku se otvara prostor za ljubav, sreću i blaženstvo, što
prema verovanjima i selovitoj spoznaji odgovara rajskom ili nebeskom stanju
postojanja..

Svi ovi duhovni entiteti i duhovna stanja koja su za objektivni svet ne vidljivi, a za
neke ljude i ne postojeći, čine formativna stanja, koja individualna svest opaža. Sve
ove spoznaje razotkrivaju um kao virtuelni mehanizam za spoznaju objektivnog
sveta, koji je nužan za razvoj objektivne svesnosti i viših bozanskih stanja svesnosti ,
odnosno celovite svesnosti. Um čoveka i njegova individualnost nisu kompatibilni u
istoj dimenziji postojanja. Dok ima uma, individualnost je u drugoj dimenziji i ona
svedoči umnoj manifestaciji u životu. Kada um prestane individualnost sa
sposobnošću reagovanja nastupa u životu čoveka.

II. CELOVITI POGLED NA VEČNOST I NJENO

POIMANJE

Kosmički potencijal svesnosti i sposobnosti reagovanja može se ispoljiti samo u

odnosu sa sebi suprotnim potencijalom svemirske inercije sa osobinama anti svesti.
I jedan i drugi potencijal su zasebno neispoljeni. Odnos među njima stvara razliku
potencijala, što pretstavlja volju, a pretežnost uticaja potencijala opredeljuje vrstu
volje (božanska volja i slobodna volja) koji je osnova ukupne manifestacije u
kosmosu.

U razumevanju potencijala možemo se poslužiti analogijama , kao što nam je

poznato u elektrici razlika potencijala omogućava tok sile (struje), ili visinski
potencijal vode prenosi se u tok vode, a zatim njen potencijal prenosi se na kinetičko
kretanje rotora, da bi zatim isto indukovalo magnetne potencijale i tok struje. Na
sličan način potencijal svetlosti i toplote uslovljava ispoljavanje niz energija i
njihovih kompenzacija do materijalnih formi u objektivnom svetu..

U kosmičkoj jedinici postoji ekvivalentnost potencijala sa ekvilalentnošću snaga i

materije.

Indukcije u kombinaciji postojećih potencijala uslovljavaju i izazivaju utiskivanja

ili modulacije i ispoljavanje novog, i svaka kosmička ravan ili dimenzija postojanja
rezultat je takvih sinergetskih akcija sa viših ravni.

Ko razvije celovitu svesnost može da otkriva intuitivno znanja i može pratiti

manifestacione procese od kvantiranja polja i snaga do njihovih kompenzacija kroz
stringove, kvarkove, subatomske čestice, atome, molekule, ćelije kao i materijalne
forme do planeta vasiona i galaksija. Ove kompenzacione procese prati sinergetsko
ispoljavanje snaga i formi. Forme nisu samo materijalne, one mogu biti i duhovne
svih hijerarhiskih nivoa, takođe opažljive za bića sa celovitom svesnošću. Atomska
eksplozija nam pokazuje koliko je kroz procese kompenzacije skoncentrisano
energije u maloj čestici, iako se samo jedan dio materije dekompenzuje atomskom
eksplozijom.

Polazeči od početnih potencijala koje možemo smatrati neispoljenim sa pojavom

razlike potencijala i kretanja, počinje i manifestovanje. Kretanje i memorija
uslovljavaju dimenzije vremena, a kompenzacioni procesi ispoljavaju ograničene
forme kao segmente neograničenog prostora. U procesima manifestacije se
ispoljavaju, prvo za nas apstraktne forme koje nazivamo duhovnim, a tek zatim
forme snaga i materijalne forme. Vidim da je i nauka konačno došla do Hiksovog
bozona kao duhovne forme, što može doprineti da nauka pored objektivnog
postojanja počne ulaziti i u druge dimenzije postojanja , i da na taj način proširuje
poglede u pravcu celovite spoznaje.Sa celovitom spoznajom se ulazi u stanja
večnosti.

Videli smo da je i apsolutna svesnost nastala u manifestacionom procesu

sinergetskog ispoljavanja Kosmosa daleko pre, (u kosmičkim dimenzijama
vremena), nego što je počelo ispoljavanje materije. Tako Kosmos pretstavlja
jedinicu kompenzovanu Apsolutnom svesnošću u beskraju svemirske inercije.
Prema tome Kosmos je prva kompenzacija početnih potencijala i prva forma
apstraktne- duhovne ispoljenosti kompenzovane primarnim snagama, koje čine
prvo sveto trojstvo u manifestaciji (tri kompenzovana polja snaga, koja kompenzuju
kosmos i apsolutnu svest kao jedinicu kosmosa). Da bi ovo bilo shvatljivije
upotrebiti ću analogiju stvaranja matematike, koja je u osnovi i celini apstraktna.
Matematika se počinje ispoljavati fiksiranjem određenih poimanja nazvanim
aksiomima, a zatim primenom određenih teorema razvija se njena apstraktna
mreža primenjenih veština koje mogu da prate i sve sinergetske procese
manifestacije. Da su pojmovi aksioma i teorema uzeti drugačiji , bila bi i
matematika drugačija.

Čim se javlja manifestacija, prati je i vreme kao i njegove granice trajanja. Te

granice trajanja kosmičke manifestacije su za umove beskrajne, pa čak i za logoidne
svesnosti vasiona. Svaki proces kompenzovanja uslovljava i svoje vreme, kao i (da
nazovem )odgovarajući oblik svesnosti. Svesnost je vezana za duhovnu formu, i
svaka forma , pa i materijalna ima oblik svesnosti i svoje relativno vreme. Sve forme
su kompenzovane duhom i snagama, pa i svaka materijalna forma. Sve forme
nastaju kompenzovanjem duha ili snaga i imaju svoje relativno trajanje,( život) kao
i vraćanja u polazna stanja kroz dekompenzacione procese.

U svim manifestovanim sinergetskim procesima možemo pratiti duhovno svesni

proces, i manifestacioni proces snaga i materije. Svako kompenzovanje, kako
duhovno, tako i materijalno, ima svoju formu koja nastaje kompenzacijom, kao i
svoje sadržaje. Svi sadržaji imaju svoje oblike svesnosti, a sama forma sadrži svest
procesa kompenzacije. I kroz ovo gledanje možemo prepoznavati odnose svesnog i
nesvesnog u međusobnoj relaciji.
 Samim procesom kompenzovanja zatvaraju se određeni procesi svesnosti u forme
sa oblikom nesvesnosti. Iskustva života i manifestacije kao i procesi dekompenzacija
oslobađaju svesnost iz formi, te nesvesna stanja prevode u svesna..U ranijim
knjigama je objašnjeno kako je sve duhovno pa i materijalno konstituisano na
holografskim principima, i zakonitosti implicitnog i eksplicitnog ispoljavanja.
Prema tome i apsolutna svest je konstituisana holografski, gde svaka tačka
odražava celinu, a celina svesno odražava svaku svoju tačku. Božanske iskre kao
preteče duhovnih bića koja evoluiraju su posledica ovih procesa u Apsolutnoj svesti
koje nastaju simpatetičkom indukcijom apsoluta u arhetipe materijalnih čestica
kao jezgri života..

Kroz formu kosmosa apsolutna svesnost ispoljava arhetipne duhovne forme

različitih tipova čestica, i sa odgovarajućim duhovnim snagama uslovljava njihovu
kompenzaciju odgovarajućim snagama i energijama, kao i harmoniju između
takvih entiteta . Te arhetipne duhovne forme su analogne onim fomama koje je
nauka nazvala bozonima. Kada su bozonske forme ispunjene kompenzovanom
energijom ili materijom onda predstavljaju, analogno, ono što naučnici zovu
fermioni.

U modulu kosmičkog postojanja prvo se ispoljavaju duhovne forme i snage, koje

omogućavaju sinergetska ispoljavanja do materijalnih formi. Emanacijom svojih
božanski iskri u obliku duhovnih formi, ispoljavaju se duhovne forme večnosti, koje
su vrste duša, koje u manifestacionim prosesima mogu da evoluiraju do svoga
ishodišta Apsolutne svesnosti. Proces kompenzovanja možemo promatrati kao
složeni proces izgradnje formi, čiji unutrašnji faktori funkcionisanja postaju
nesvesni, u odnosu na spoljnu formu i njenu svesnost sa okolinom. Putem ovih
procesa involucija napreduje od početnih potencijala kroz niz kosmičkih ravni
gradeći niz kompenzovanih formi do ispoljavanja svih ravni postojanja i
ispoljavanja svega materijalnog u kosmosu.. Naša božanska iskra koja predstavlja
tačku apsolutne svesnosti privučena logoidnom svesti naše vasione, kreće u maglini
naše vasione do ravnotežne tačke vasione , gde počinje revolviranje vasione u k

Kosmosu, a sa time i vasionska evolucija, a u njoj i evolucija božanske iskre čoveka..

Ako se osvrnemo na nastanak apsolutne svesnosti vidimo da je njena pokretačka

snaga svesnost i reagovanje i da istu uslovljava inercijalni potencijal sa oblikom anti
svesti. Pošto je primarna snaga manifestovanja svest i sposobnost reagovanja,
konačni je ishod manifestacije i ispoljavanja kosmos u kosmičkoj harmoniji.

Kvantni fizičar Dirak saopštio je da svakoj čestici u kosmosu odgovara i jedna

antičestica. Ovaj zaključak je izveo polazeći od simetričnosti induktivnih uticaja u
ispoljavanju čestica. Međutim kosmos nije kompenzovan na taj način ispoljavanja
čestica i atičestica već sa pokretom u smeru i i sa spinom koji ispoljava elektrone, i
na taj način se ispoljava kosmos kao modul za ispoljavanje svesti i materije. Ukoliko
bi primarna snaga stvaranja i ispoljavanja bila svemirska inercija i anti svest, spin
kretanja bi bio drugačiji u smislu ispoljavanja pozitrona , a time i anti kosmosa i
anti materije.

Međutim u okviru kosmosa mogu da se ispoljavaju moduli za dekompezovanje

snaga i materije sa primarnom silom svemirske inercije i ispoljavanjem pozitrona
(analogno crnim rupama ) pri čemu se ispoljavaju anti kosmički procesi i anti
kosmos u malom, anti svest i depolarizovani i dekompezovani sadržaji koji se
prevode u početne komponente. Napominjem da su u naučnim labaratorijama
izvedeni eksperimenti u ograničenim uslovima ispoljavanja pozitrona i anti čestice.

Pošto manifestacija opstaje na principima i procesima alternativnog jačanja

kosmičkih uticaja početnih potencijala, odnosno pozitivnog i negativnog, to sve
ispoljeno odražava te uticaje kroz manifestaciju sa završetkom evolucije pod
kontrolom i isključivim uticajem božanske volje, što daje volju i snagu svim
duhovnim snagama da iskušaju celovitu manifestaciju i uplove u svesnost i
reagovanje, kao holograhske strukture apsoluta sa iskustvom početka i kraja
manifestovanja.

Prema mome poimanju na bazi analogija i naučnog datiranja nastanka materije,

služeći se analogijama celovite spoznaje, početak manifestacije ovoga kosmosa nije
kraći od 32 milijarde godina mjereno vremenom našeg objektivnog postojanja.
Pošto nije bilo velikog praska , a stvaranju materije prethodili su procesi
ispoljavanja duha i kosmičkog modula koji ispoljava i ispoljavaće pored ostalog i
materiju do kraja svoga postojanja, što za sadašnjeg čoveka pretstavlja pravu
večnost. Nauka je svesna procesa stalnog sinergetskog ispoljavanja subatomskih
čestica materije, galaksija, vasiona i planeta, ali objektivni umovi nisu u stanju da
spoznaju celovitost postojanja i manifestacije, zbog čvrste uronjenosti u objektivno
postojanje, držeći se određenih dogmi objektivnog uma kao isključivo naučnog
pogleda na postojanje i manifestaciju.

O trajanju ciklusa manifestacije kosmosa se ne bi izjašnjavao, ali ni on nije

apsolutno večan, i sve što se manifestuje ima svoje vreme i svoju relativnost
postojanja i trajanje.

Prve božanske iskre svesnosti pridružene su najkompleksnijim kvarkovskim

česticama kao materijalnim česticama (indukuju se u materiju u vidu duhovnog
odraza materije) i kroz kretanja u kosmosu iskušavaju kosmičku svest, i svest o
sebi, i grade svoju logoidnu formu, stičući sposobnosti logoidnih bogova, koji imaju
zadatke da krećući se kroz Kosmos u svoju auru privlače odgovarajuće aphetipske
strukture kao i stringovske i kvarkovske materijalne čestice, što sve zajedno čini
maglinu određene vasione. taj logos i logoidna svesnost su večni kao i inaša
individualnost koja dostiže nivo logoidne svesnosti u procesu evolucije. Takva
logoidna svest sa svojom maglinom po zakonima stvaranja kosmičke ravnoteže
nalazi svoje mesto ravnoteže i revolviranja u galaksiji i kosmosu. Na takav način
započinje i evolucija naše vasione kroz ispoljavanje duhovnih i materijalnih formi u
vasioni, a zatim i sunca i planeta, uz nastavak evolucija svih sadržaja naše vasione u
matrici logoidne svesnosti. Manifestacija u maglini naše vasione pojavljuje se kao
rezultat podsvesne ideje logoidne svesti o stvaranju i ispoljavanju Kosmosa, s tim da
se vasiona ispoljava kao inkubator evolucije objektivne svesnosti. U igri
manifestovanja i ispoljavanja sva duhovna bića koja potiču od božanskih iskri su
predodređena da steknu i iskuse sve sposobnosti reagovanja u Kosmosu, i na taj
način završe u jedinstvu apsolutne svesnosti uz spoznaju potencijala koji su uslovili
manifestaciju.

Duhovnim snagama možemo nazvati i tri primarna kosmička prstena i tri njihova
oblika svesti čija duhovna sinteza ispoljava apsolutnu svesnost, koja je uzrok
ispoljavanja arhetipnih duhovnih formi i snaga koje uslovljavaju manifestaciju
kosmičkih zakonitosti.

Samo Apsolutna svesnost ima mogućnost da emanira iz sebe duhovne božanske

iskre sa pomenutim potencijalima, koje su večne u objašnjenom smislu, dok sva
ostala duhovna bića od logoidnih svesti, preko hijerarhija duhovnih bića koje
ispoljavaju zakonitosti manifestovanja, kao i samog čoveka, mogu ispoljavati
određene duhovne forme iz svoga duha, koje mogu trajati koliko im odredi njihov
tvorac, a ne mogu trajati duže od svoga tvorca.

Slobodna volja se počela ispoljavati kod određenih duhovnih bića za razvoj

slobodne volje i uma pod uticajem zastoja u evoluciji pod uticajem božanske volje,
koji se dešavao u čekanju da prethodni soj božanski iskri oslobodi evolutivnu ravan
prelaskom na sledeću ravan manifestacije, to su zastoji u razvoju božanske iskre.
Čekajući u tim zastojima božanske iskre su počele uspostavljati međusobne odnose
po slobodnoj volji. Ti odnosi i navike u odnosima bili su novi obrasci reagovanja i
njihov rezultat je ispoljavanje dualnog uma i slobodne volje sa snagom posesivnosti.
Memorija navika i sposobnost reagovanja u odnosima počeo je razvijati momenat
dualnog instrumenta objektivne spoznaje sveta, odnosno uma. Evolutivnom razvoju
uma svakako da su prethodili procesi ispoljavanja i razvoja čula kao instrumenata
spoljnog opažanja. Pet dualnih čulnih entiteta ispoljilo je dualni um u akciji. Ta
iskustva slobodne volje i ispoljavanja dualnog uma prenesena su intuitivnom
indukcijom na ljutske humane božanske iskre, što je služilo kao osnova evolucije
raznih nivoa čovekovog uma kroz procese reinkarnaciske evolucije.

Čovek kao jedno od najsloženijih biće u kosmosu, na svome putu od božanske

iskre gradi pet svojih formi kao što su individualnost, mentalma , astralna,
instinktivna i fizička forma u dvije dimenzije postojanja i četiri pod dimenzije
funkcionisanja umne svesnosti. Manifestacijom kroz procese reinkarnacija ovih pet
formi sa oblicima svoje svesnosti se razvija pod uticajem potencijala slobodne volje,
Ovi procesi traju sve dok čovek ne iskusi sve forme reagovanja u objektivnom svetu
i ne postigne potpunost objektivne svesnosti. Čovek koji razvija sposobnosti svoje
intuitvine spoznaje i spoznaje sebe, upoznaje svoje forme postojanja i ostvaruje
kontakt sa svojom individualnosti, može pratiti svoje preobražaje i svoju
transtendenciju ulazeći u dimenzije svesnosti u susret večnosti. Ovi procesi veoma
dugo traju i nije dovoljno prepoznavati faze transcendencije u evoluciji nego se
moraju lično iskušavati sve vrste reagovanja svih nivoa uma, uz spoznaju njihove
strukture, lokacije, načina ispoljavanja i načina njihovog kontrolisanja od strane
svesnog uma. Na primer instinktivni um je građen iz odnosa i navika delovanja
instikata i kroz to je konpenzovana velika snaga instikata u umu, koja se može
osloboditi na način njhovog prepoznavanja u sebi i spoznaje samih kompenzacionih
procesa i njihovim privođenjem svesnosti. Razumevanjem svih ovih procesa,
spoznaje se i svet postojanja instikata, a tim spoznajama ostvaruje se i
dekompenzacija instinktivnih kompezovanih snaga i iste se privode svesnosti. To
isto se dešava i sa emotivnim umom i mentalnim umom. Kada se čovek nalazi u
određenoj vrsti uma , taj um upravlja njim i on sve gleda kroz taj um. Taj um ima
mogućnost unošenja utisaka u memoriju, kao i čitanja utisaka iz određenih
memoriskih medija.

Kada ostvari tranziciju određenog nivoa uma , čoveku biva jasna kompletna
manifestacija na tom nivou i u mogučnosti je da sagleda sve negativnosti, zablude i
prepreke koje se dešavaju u tom polju umnog funkcionisanja. Slično je i sa
emotivnim nivoom uma. Tek kada čovek spozna sve svoje emocije njihovo
stvaranje, pokretanje i postojanje na astralnom nivou, čovek je u mogućnosti da
može kontrolicati svoje emocije , tada može da prekine stvarati emotivni um, i da
oslobađa sve svoje zarobljene kompezovane emocije, i prevodi ih u stanje i snage
svesnosti. Sa dekopenzovanjem emotivnog uma najvećim delom prestaju i želje
čoveka i um počinje funkcionisati na mentalnom nivou. Najveći broj ljudi sadašnje
populacije ne može viditi smisao svoga života bez emotivne manifestacije, što
ukazuje na kom se nivou uma nalazi taj dio populacije.. Funkcionisanjem čoveka na
mentalnom nivou, polako se vrši njegov preokret pogleda na svet i stiče mogućnosti,
spoznaje viših duhovnoih svetova, a um počinje sagledavati kao virtuelni
mehanizam koji mu je bio potreban za iskušavanje objektivnog sveta i objektivne
svesnosti pod uticajem slobodne volje, koji su čoveku i postojanju nužni da bi se
nastavila ili ostvarila dalja evolucija.Transcendiranja koja su se desila i dešavaju
prethodno pomenutim nivoima uma, desiće se i sa mentalnim nivoom uma.

Mentalni nivo uma obuhvata svet misli i postojanje u svetu misli. Svi oni koji se
nalaze na nižim nivoima uma kao i većina sa mentalnim umom, ne mogu shvatiti
mogućnost postojanja bez upotrebe uma, kao ni mogućnost spoznavanja bez uma.
Istina je da tek sa smirivanjem uma i transcendiranjem istog, čovek ulazi u polja
prosvetljenosti i individualne i logoidne svesti transcendirajući u vasionske jedinice
svesnosti, to je stanje božanskog u čoveku koje je postalo osvešćeno, i sa
mogućnostima božanskog delovanja.

Dokle god u čoveku jača ličnost, njegova individualnost odražava negativnu formu
duhovnog postojanja. Onaj koji je okrenut celovitoj spoznaji sagledava
manifestaciju u celini i otkriva dejstva i put evolucije pod uticanjem božanske volje,
i on ubrzano spoznaje i transcendira svoje umne forme, a njegova individualnost
poprima logoidnu formu i funkcioniše u dimenzijama postojanja svesnosti. U
procesu razvoja uma bitno je da se čovek navikava na izdvajanje svojih umnih
formi iz telesne forme materije, jer na taj način iskušava svoje moguće stepene
slobode i postepeno prenosi svesnost u pojedine nivoe umne svesnosti , a zatim i u
polja duhovnog postojanja, i time na određeni način vežba prelaženje praga
večnosti.

Razni nivoi uma i svesti su u mogučnosti da događaje iz života redukuju i upisuju

u memorije raznih stanja postojanja od stringovskih polja preko
kvarkovskih,atomskih, molekularnih, ćeliskih, instinktivnih, astralnih, mentalnih,
duhovnih, eterskih i svesnih, raznim procesima reakcija hemiskih, električnih,
magnetnih, gravitasionih i svesnih unose memorije događaja u strukture tih polja.
Razvojem paznje i sećanja u dugim epohama transcendensije formi, uma i svesti,
čovek razvija sposobnosti očitavanja tih memorija , čime se prevode nesvesna,
potsvesna i snena stanja u stanja celovite svesnosti.

Struktura vasione se ispoljava sa evolucijom najkompleksnijih božanskih iskri u

vasioni koje kroz svoju evoluciju stvaraju i vasionske zakone, i stvaranje vasionskih
prvo duhovnih, a zatim i materijalnih formi i sila do mineralnog, biljnog i
životinjskog sveta.

Kod ispoljavanja humanoidnog čoveka pratimo dvije linije evolucije života i to ,

jednu liniju materijalnog i genetskog ispoljavanja života, i drugu liniju duhovne
evolucije božanskih iskri koja se odvija u vasioni logoidne svesti. Ispoljavanje
genetike čoveka životinje trajala je milionima godina, kao što je trajala i evolucija
duhovnih božanskih iskri u umnim i duhovnim dimenzijama postojanja naše
vasione.

Genetska linija evolucije života prati evoluciju i metamorfozne promene od

početka ispoljavanja stringova, do stvaranja ćelija i čoveka životinje. Duhovna linija
polazi od ispoljavanja božanskih iskri do ispoljavanja individualnosti, duše i uma i
njihovog sinergetskog sjedinjavanja sa polnim genetskim životom u celovito biće
duhovnog čoveka, kome su tim činom čoveku otvoreni procesi evolucije uma i stanja
svesnosti, do konačnog vaznesenja u božanska stanja slobode do jedinstva sa
apsolutom. Da bi se iskusila objektivna svest postojanja sa slobodnom voljom
potrebna je materijalna forma tela. Emaniranim božanskim iskrama ispoljavanja
humane čovekove vrste namjenjena je inverzna evolucija , da prvo iskušaju i steknu
objektivnu svesnost kroz materijalno ispoljavanje , posle toga svest o sebi i
kosmičku svest, a to je upravo obrnuto od evolucije svesnosti logoidnih bića i
duhovnih bića koja uslovljavaju i ispoljavaju kosmičke i vasionske zakone.

U ranijim razmatranjima smo videli da svaka sunčeva vasiona ima svoju svesnost
koje smo uslovno nazvali logoidnim svestima. Sinteza svih ovih svesnosti u kosmosu
daju kosmičku svest, što sa druge strane pretstavlja ispoljenu formu implicitne
apsolutne svesnosti.
 Ono za što se pouzdano može tvrditi da je večno su potencijali, a sa ispoljavanjem
manifestacije ispoljavaju se i relativna vremena , i sve što je vezano za manifestaciju
i vremena, može biti relativno a ne i apsolutno večno.

Bozanske iskre ulazeći u svoju kosmičku manifestaciju grade svoju individualnu

formu svesnosti, da bi mogle iskusiti oblike logoidne i objektivne svesnosti kroz
kosmičku i manifestaciju u vasionama.

Božanske iskre humanog duhovnog čoveka na mentalnim, astralnim i

instinktivnim podravnima sticale su iskustva stvaranja formi tela i uma na tim
ravnima i od medija postojanih na tim ravnima. Tek kada je genetsko materijalna
linija ispoljavanja života čoveka životinje dostiga svoj optimum, a duhovna linija
evolucije i života čovekove božanske iskre iskusila gradnju formi i umova na
unutrašnjim podravnima , stvoreni su uslovi sinteze dva životna puta evolucije,
muške i ženske genetike, i duše iskre božanskog duha, kao osnovnog trojstva
ispoljavanja objektivnog sveta čoveka.

Kao što vidimo duhovni čovek današnjice je daleko kompleksniji etintet od onoga
kako ga danas vidi nauka i većina vjera (religija). Bez obzira na dosege nauke
objektivnom svesnošću nije moguće sagledati kompleksnost i evolutivnu
potencijalnost čoveka.. Tek sa potpunim razvojem umne svesnosti i razvojem
sposobnosti intuitivne spoznaje dolazi se do celovite svesnosti koja omogučava
čoveku spoznaju sebe iznutra i sa vani sa svom svojom potencijalnošću, kao i
spoznaju kompletne manifestacije i postojanja na putu večnosti u okviru kosmosa.

Sedma ravan kosmičkog postojanja je ravan objektivnog postojanja i obzirom na

njenu evoluciju, komunikacije i razvijanje formi uma i svesti i ona je strukturirana
na sedam podravni postojanja koje analogno odgovaraju kosmičkim ravnima. Kroz
ove podravni čovekova vrsta može da evoluira do nivoa logoidne svesnosti.
Božanska iskra čoveka predstavlja unutrašnju holografsku tačku apsolutne
svesnosti čiji su apsolutni sadržaji svesti unutrašnji neispoljeni, odnosno nesvesni
koji se kroz svoju ukupnu evoluciju kroz čoveka, vasionu i kosmos ispoljavaju u
spoljnu svesnost do nivoa kosmičke svesti, koja je eksplicitno stanje implicitne
apsolutne svesti.

Humani čovek putem svoje ličnosti, duše i individualnosti transcendira kroz

iskustva manifestacije i evolucije uma i svesti do kosmičke svesnosti, kao eksplicitne
forme apsolutne svesnosti. Duša odnosno božanska iskra koja je po svojoj prirodi
relativno večna, tranzitira kroz procese manifestacije i omotače umova i svesti
osvešćivanjem svih sposobnosti reagovanja i ostvaruje jedinstvo sa svim božanskim
entitetima svesnosti do apsolutne svesti.

Humani čovek sa stanovišta celovite spoznaje je veoma kompleksno biće sa

potencijalnostima i mogućnostima iskušavanja ukupne manifestacije i celovite
svesnosti, kroz transcendiranje svih stanja postojanja., dosežući do večnosti ,
svesnosti i blaženstva. Zaista ima smisao postojati, a to je moguće sagledati samo
kroz zaokret prema duhovnom razviju i celovitoj spoznaji.

Duhovni čovek današnjice je uznapredovao u razvoju uma i neki od ljudi imaju

visoku reinkarnacisku zrelost da im je intuitivna spoznaja na domaku ostvarenja .
Čovečanstvo ulazi u fazu razvoja slobode i demokratije uz toleranciju drugačijih
pogleda na svet i dozvoljavanje uklanjanja zabluda, i prepreka kao dugoročnih
naslaga nepotpunih umnih opažanja i spoznaja.

Indukcijom duhovnih božanskih iskri apsolutna svesnost ispoljava svoje

holografske tačke svesnosti sa sposobnošću reagovanja ograničene na tačke
reagovanja i svesti uz otvaranje dimenzije vremena manifestacije tih entiteta kroz
procese involucije i evolucije Iskušavajući sve oblike reagovanja i umova i svesti
entitet čoveka bogati sebe do nivoa kosmičke i apsolutne svesti, čime se i sama
apsolutna svest kroz isti proces potvrđuje. Možemo reći da je neznanje i ne
poznavanje sebe i svojeg cilja i uloge u manifestaciji uzrok sve konfuzije i patnje u
ispoljavaju objektivne svesnosti i čoveka u objektivnom svetu a da je manifestacija
škola sticanja iskustava do apsolutne svesnosti.

Sticanjem spoznaje posesivne snage i druge emotivne i mentalne snage

transformišu se u snage ljubavi,a čovek se oslobađa svih umnih i svesnosnih
omotača i postaje slobodan, transcendentan i večan.

Evolucijom božanskih iskri humanog ljutskog roda u našoj vasioni odvija se kroz
procese kompenzovanja raznih nivoa umova, a zatim transcendiranjem tih nivoa do
sinteze razvijene ličnosti sa upotpunjenom individualnosti, što pretstavlja nivo
logoidne svesti.

Razvoj nivoa uma i svesti u našoj vasioni odvija se evolutivno kroz kompenzaciske
procese izgradnje umnih i telesnih formi čoveka. Umne i telesne forme čoveka
razvijaju se kroz podravni naše vasione kao što su mentalni, emotivni, instinktivni i
fizički planovi života, i ispoljavanje u njima odgovarajućim medijima.

Ovde treba napomenuti da se genetski razvoj materije počev od stringova razvio

do životinjskog razvoja materijalnog tela. Duhovni čovek uslovljen je tačkom
sinteze genetskog razvoja do čoveka životinje i duhovnog razvoja božanske iskre do
duše i uma čoveka. Božanska iskra u sebi nosi kompenzovanu plan kosmičke i
logoidne forme svesti, a kroz vasionsku evoluciju kompenzuje umne forme kao i
umna tela (mentalno astralno i energetsko ). Put razvoja humanog čoveka odvija se
kroz proces razumevanja i spoznaje celovitog čoveka spolja i iznutra , odnosno tela
uma i svesti.

Kroz razumevanje gradnje i funkcionisanja pojedinih formi čoveka, stiče se

sposobnost dekompenzacije tih formi uz transcendiranje nivoa uma, tela i svesti.
Izgradnjom fizičkih, umnih i svesnih formi vrši se kroz kompenzovanje
odgovarajućih formi materije uma i svesti, a iskušavanje i razumevanje tih
mehanizama, dekompenzuju se forme i ostvaruje se transcendiranje čoveka od
njegovog fizičkog tela i ličnosti do svih nivoa uma i svesti, i konačno do apsolutne
svesti odakle je krenula involucija i manifestacija čoveka. Involucija se ostvaruje
spuštanjem u duhovno umno i materijalno postojanje čovaka, da bi evolucijom
humani čovek ostvarivao sve nivoe uma i svesti i dosegao nivo jedinstva sa apsolutm
svesti. Osvešćivanjem svih tih lanaca i sadrzaja manifestacije , čini put do večnosti.
Taj zatvoreni lanac involucije i evolucije počinje i završava sa Apsolutnom svesti i
čini osnovu večnosti, a večnost je u svesnosti.

Razumevanjem pojedinih nivoa uma i svesnosti, čovek ovladava tim nivoima i

spoznaje relativnost postojanja i manifestacije, kao i različite dimenzije vremena i
postojanja, i kroz to korača u večnost.

III. OSVRT NA VIŠEDIMENZIJALNOST I

POTENCIJALNOST ČOVEKA

Višedimenzionalno kompenzovanje i strukturiranje čoveka praćeno je višeslojno

kompenzovanim potencijalnostima, i mogučnostima metamorfoza, kako kroz
procese kompenzovanja, tako i kroz procese transcendiranja, odnosno de
kompenzovanja, što mu omogućava relativno manifestovanje i večno postojanje. Sa
ćeliskog stanovišta čovek se sastoji od više milijardi ćelija, sa više sistema funkcija i
organa koji skladno i sinergetski funkcionišu u funkciji njegovog svesnog i
nesvesnog uma i individualnosti.

Nesvesni um sadrži sve standardne mogućnosti reagovanja od početka

manifestacije po genetskoj liniji, što ustvari pretstavlja oblik svesnosti koja se nalazi
u drugoj dimenziji od objektivne svesnosti, i ta se svesnost nasleđuje u genima i
nazivamo je nesvesnim u odnosu na tekuću objektivnu svesnost koju stičemo
iskustvom življenja. Ovo nesvesno upravlja funkcionisanjem čoveka pod uticajem
božanske volje, i bez mešanja čovekove slobodne volje.

Svesni um čini softver svih iskušenih navika delovanjem čoveka u tekućem životu.

Individualnost je božansko u čoveku sa svom memorijom evolucije božanske iskre

i svih ličnosti čoveka iz reinkarnaciskih procesa koje se deponuju u memoriji
individualnosti.
 Um čoveka je takođe pod dimenzionalan, relativan i ima evoluciju u vremenu, a
cilj mu je da omogući čoveku i drugim duhovnim snagama u vasioni dostizanje
objektivne svesnosti.

Um ličnosti čoveka pretstavlja njegov svesni um koji se razvija u čoveku za vreme

njegovog tekućeg života. Pet vrsta čula opaža u pet različiti oblasti osećanja, i
posledice tih opažanja su memorije. Pet različitih utisaka sinergetski se sintetiše u
umu sa sposobnošču reagovanja. Um kao celina sintetiše događaje i beleži u
memoriju svesnog, na sličan način kako i kamera beleži određenom frekfencijom
slike, tonove i utiske prenosi na prostornu memoriju filma ili čipa.

Snimljeni događaji se mogu putem projektora vratiti u iluzorno (apstraktno)

stanje događaja, što radi i um kroz svoje sečanje. Kamera interpretira smo dva čula
( sluha i vida). U toku je niz eksperimenata koji istražuju mogućnosti obuhvatanja
snimanjem i reprodukcijom i ostala tri čula. , što bi obuhvatilo umne frekfencije i
funkciju. Možemo samo zmisliti koliko bi um bio siromašan da se formira na bazi
samo jedne čulne funkcije. Individualnost pored prenošenja utisaka uma kao
spoljne svesnosti ima i unutrašnja čula koja individualnosti omogućavaju
unutrašnju, odnosno intuitivnu spoznaju i svesnost.

Pored opažanja um proizvodi i subjektivno vreme.

U čoveku paralelno postoje pored fizičkog tela čoveka još i tri forme tela
(energetsko astralno i mentalno) i svako od njih ima svoju formu uma. Neke od ovih
formi iskusio je znatan broj ljudi.

Danas postoji niz uspešnih tehnika regresija za iskušavanje ovih formi uma i tela
kao i njihovih pod dimenzija postojanja. Za one koje to interesuje, te vežbe mogu
biti jako korisne jer kroz njih čovek iskušava mogućnosti odvajanja energetskih i
duhovnih formi od materijalnih, uz spoznaje unutarnjeg postojanja i funkcionisanja
čoveka, a to sve ubrzava njegov razvoj i evoluciju i približava ka svesnom i večnom
postojanju.

Umna evolucija kroz procese reinkarnacija čoveka traje , dok čovek ne osvesti sve
svoje umne i telesne forme i njihovo funkcionisanje, a kroz to i objektivnu svesnost
u potpunosti. Za svo vreme manifestacije i razvoja uma individualnost svedoči iz
svoje dimenzije postojanja, i u svojoj memoriji skuplja sva reagovanja i iskustva iz
objektivnog sveta tekućeg života ličnosti, i upravlja reinkarniranjem novih ličnosti.
Kada se upotpuni razvoj objektivne svesnosti, individualnost u sebe prima i
sadržaje zadnje ličnosti u razvoju sa njenom sposobnošću reagovanja . Za sve vreme
života reinkarniranih ličnosti, individualnost funkcioniše i svedoči iz svoje dimenzije
postojanja.

Sa iskušavanjem svih pod dimenzija postojanja i formi tela i uma, um se

osposobljava za prenošenje svesnosti u druge pod dimenzije postojanja, a
integracijom svoje memorije i sposobnosti reagovanja sa individualnošću ostvaruje
se logoidna svesnost i mogućnost kontinualnog prenošenja svesnosti u duhovni svet i
iskušavanje kosmičke svesnosti. Pored veze sa umom individualnost poseduje i svoja
unutrašnja čula sa osjetilima duhovnog sveta i frekfenciju koja joj omogućava
komunikaciju sa duhovnim i božanskim snagama. Individualnost iskušavanjem
svesti drugih vasiona po Kosmosu, dekompenzuje svoju individualnu formu i
subjekat i objekat postaju isto sa svešću i bez vremena u kosmičkoj jedinici i u
kosmočkoj svesti.

Paralelno sa razvojem umne svesnosti, osvešćuju se mnoga područja nesvesnog u

čoveku. Na ovaj način se ostvaruje razvoj humanog čoveka od ličnosti do apsolutne
svesnosti, i od fizičkog postojanja čoveka do bogočoveka i kosmičkog postojanja i
večnosti.

Kratko rečeno apsolut svojom svesnošću i moćima emanira neke od svojih

holografskih tačaka svesnosti u kosmičku dimenziju ispoljenih materijalnih čestica
odnosno kosmički modul ispoljavanja (apstraktni modul Kosmosa) radi
manifestacije i sticanja iskustva u igri ispoljavanja (manifestaciji) koje se odvija
kroz sve ravni postojanja (dimenzije) do objektivnog postojanja (fizičkog) sa
objektivnom svesnosti. Kroz te procese manifestovanja stiču se iskustva i
kompenzuju forme svsnosti i forme oblika koji izvode manifestaciju u određenim
ravnima postojanja i tako do ravni objektivnog postojanja. Čovek ovoga vremena u
sebi sadrži iskustva gradnje formi i oblike svesnosti iz dvije dimenzije i četiri pod
dimenzije postojanja, dok kosmičko iskustvo i formu postojanja može iskusiti tek
nakon iskušavanja logoidne forme i svesti. Ovaj proces i iskustva kompenzovanja
možemo analogno nazvati involucijom čoveka, dok njegovom evolucijom možemo
nazvati tok obrnutog procesa sakupljanja iskustava iz dekompenzovanja njegovih
formi (transcendirajući forme u stanja svesnosti) od materijalnog čoveka do
apsolutnog boga.

Svaka od ovih umnih i telesnih formi po pod dimenzijama postojanja ima faze
svoga bivstvovanja na javi i u snu. Isti je slučaj i sa individualnosti koja ima faze
jave i sna. U nižim stanjima oblika postojanja uma velike su razlike između jave i
sna jer umni omotači čine filtere koji menjaju sadržaje sna u prolazu prema javi,
dok kod individualne svesti te razlike nestaju., da bi i sama individualnost daljom
evolucijom bila inhibirana u stanje kosmičke svesti.

Iskušavanjem transcendentnog puta uma kroz forme uma i forme tela ostvaruje
se osvešćivanje snova i prenošenje uma i svesti jave u svest snova., to isto se dešava i
prilikom smrti, kada prosvetljeni prenosi u kontinuitetu svoju svest u duhovnu
dimenziju postojanja, i tim putem se takođe postiže osvešćivanje svih nesvesnih
sadržaja uma i svesnosti, odnosno, spoznaja večnosti, kao i život u večnosti onih koji
to mogu.

Polazeći od stanja shvatljivog opažanju čula , kao i stanja uma koji se formira na
informacijama naučnih istraživanja do perioda sadašnjisti, možemo pratiti niz
relativnih formi postojanja današnjeg čoveka. Prvo možemo uočiti proces muškog
polnog spermatozoida u lancu prenošenja genetskih osobina humane vrste
muškarca.Taj proces se odvija kroz muško nasleđe uz nazovimo magnetisanje tela
čoveka u snošaju, koje doživljavaju sve njegove ćelije u sinergetskom proizvođenju
semena, ti procesi se dešavaju i kod žene i stvaranju genetskog jajašceta.
Sjedinjavanjem spermatozoida i jajašca dolazi do sinergetskog šoka zbog
polaritetnih razlika potencijala muškog i ženskog , gde dolazi do sinergetskog
rekombinovanja gena spermatozoida i jajašceta uz istovremeno stvaranje
energetskog vrtloga i na duhovnom planu. Duša postoji u drugoj dimenziji vremena
i u mogućnosti je sagledavanja uslova u objektivnom svetu gde će moći ostvariti svoj
reinkarnaciski plan, i tako odgovarajuća duša postaje spremna za reinkarnaciju, i
reinkarnira se, unoseći dio sebe (ličnost) u trojstvo sinergetskog jedinstva novog
života. Drugi dio duše čini individualnost koja funkcioniše u drugoj dimenziji i
prisutna je svim događajima života ličnosti kao svedok. Kroz ovo stvaranje novog
života proces se odvija ne samo na fizičkom već i na duhovnom planu. Genetska
linija dostignutog biološkog života čovekove vrste sjedinjuje se sa individualnom
dušom koja nosi duhovna nasleđa reinkarnaciskih procesa ličnosti koje pripadaju
datoj individualnosti i koja nastavlja manifestaciju u uslovima geografsko istoriskog
i kulturnog nasleđa sredine. Individualnost koju smatramo večnom gledano iz
fizičkog plana postojanja, ima svoje planove postojanja i puteve manifestacije koji
se odvijaju pod uticajima slobodne volje u procesima evolucije humanog čoveka.
Individualnost u osnovi kao božanskra iskra apsoluta u sebi nosi božanska svojstva i
večno postojanje na duhovnom planu. Ona u sebi nosi celokupni program involucije
i evolucije čoveka kroz njegovu manifestaciju do objektivnog sveta i njegovu
evoluciju do kosmičke svesnosti. Individualnost iako u drugoj dimenziji postojanja
u odnosu na čoveka i njegovu ličnost koji su u objektivnoj dimenziji postojanja u
stalnoj je vezi sa ličnosti jer svedoči njnoj manifestaciji u objektivnom postojanju.
Individualnost kao kreator plana postojanja i svedok manifestacije svih svojih
ličnosti na objektivnom planu u svojoj memoriji skladišti sve sposobnosti
reagovanja (iskustva), koja joj služe za programiranje novih ličnosti u procesima
reinkarnacija, upoređujući moguće potencijalne sadržaje mogućnosti reagovanja sa
iskušenim sadržajima reagovanja. U vremenskom toku reinkarnacija ličnost se
razvija kroz nivoe umne svesnosti , postajući sve zrelija sa višim nivoima umne
svesnosti. Kada se steknu i sva iskustva poslednjeg nivoa umne mentalne svesnosti,
um je dostigao zrelost i svesnost koja odgovara mogućnošću sinteze sa
individualnosti. Tada Individualnost apsorbuje sve te sadržaje sa sposobnosti
reagovanja odnosno objektivnu svesnost, i sama transcendira u ono stanje koje
nazivamo logoidna svest, i kojoj nije više mesto u objektivnom svetu i u jurisdikciji
logoidne svesti u čijoj je matrici evoluirala. Takva logoidna svest se otiskuje na
kosmički put iskušavanja drugih logoidnih svesti u vasionama kosmosa., da bi na
kraju transcendirala i samu sebe postajući holografska tačka u jedinstvu kosmičke
svesnosti.

Sinergetski ispoljeni embrion u utrobi majke je novi biološki entitet sa novom

ličnošću i relativno večnom individualnošću sa dušom kao subjektom večne
manifestacije čoveka. U prethodnim izlaganjima vidili smo da se ličnost ispoljava u
matrici postojanja individualne duše na bazi potencijalnog programa ukupne
evolucije čoveka i iskušenih sposobnosti reagovanja svih prethodnih ličnosti u
objektivnom postojanju, a koje su kreirane od iste individualnosti. Na taj način
ličnost dobija potencijalni program doživljaja i sadržaja, koje mora ostvariti
iskušavanjem u životu ličnosti u objektivnom postojanju i sa uticajem svoje
slobodne volje. Ta slobodna volja daje dubinu iskušavanja, onoga što nazivamo
negativnim sadržajima u objektivnom svetu. Ti potencijalni programi su nesvesni za
ličnost, i tek sa iskušavanjem kroz život postaju svesni sadržaji reagovanja. Taj
program ispoljavanja nesvesnih sadržaja kao plan ispoljavanja života čoveka,
praćen je nizom duhovnih snaga koje uslovljavaju ispoljavanje tekućeg života, kojih
čovek u objektivnom svetu nije svestan. Tek razvojem viših nivoa uma čovek
otkriva i svoja unutrašnja čula i razvija sposobnost uvida u druge dimenzije
postojanja i viđenje drugih duhovnih bića kao i unošenje svesnog stanja u stanja
snova, i na taj način čovek osvešćava nesvesne sadržaje i korača u svesnost i večnost.

Novi život sa novom genetskom strukturom i novom ličnosti, počinje da se razvija

u matrici majke i ubrzano prolazi mnoge faze evolutivnog života i organa i raznih
formi reagovanja i svesnosti, do izlaska nakon devet meseci u atmosferu objektivnog
sveta.

Izlaskom u objektivni svet čovek je opremljen svim sistemima organskog

funkcionisanja pod uticajem nesvesnog uma, kao i sa pet čula koja čine osnovu za
iskušavanje i formiranje njegovig svesnog uma. Njegov svesni um razvija se uz
pomoć čula, memorije i sposobnosti reagovanja. Memorisanjem utisaka stvaraju se
navike, a one čine osnovu svesnog uma i njegovog kretanja u prošlosti i budućnosti
ove ličnosti. Kroz reinkarnaciski razvoj, osvešćivanje, i sazrevanje razvijaju se
potencijali čula i njihovih sposobnosti opažanja, ne samo u objektivnom svetu, nego
i u drugim svetovima relativnog postojanja. U procesu razvoja novog života
embrion prolazi skraćeno i ubrzano sve faze razvoja od kristalnog, ćeliskog, biljnog,
životinjskog, koje su imale svoju posebnu evoluciju, i ostali su u memoriji
sposobnosti reagovanja u nesvesnom, odnosno oblicima božanskog postojanja.
Božanska iskra sa svojim sinergetskim sposobnostima, pretstavlja analogno, kalem
evolucije humane vrste čoveka, sa svesnim osećajem i potencijalom razvoja svih
nivoa uma i svesti, kojim putem stiče potencijal večnosti i evolucione svesnosti
prema apsolutnoj svesti.

U skladu sa svojim potencijalom svesnosti uma koju nosi ličnost, odvija se razvoj i
život objektivnog čoveka kroz njegova životna iskustva i sazrevanje sa
mogućnostima transcendiranja umnih nivoa svesnosti. U prethodnim knjigama
ukazano je na proces razlaganja i odumiranja pojedinih struktura uma kao i
tranzicije njegove sposobnosti reagovanja i memorije putem duše i individualnosti,
nakon smrti fizičkog tela i dekompenzacije uma . U duhovnoj dimenziji
individualnost na bazi ostvarene evolucije u reinkarnaciskim procesima, uvjetuje
gradnju nove ličnosti za sticanje novih iskustava u objektivnom svetu. U zavisnosti
od stečenih iskustava prethodnih života, sa planom događaja i duhovnih snaga koje
će učestvovati na ispoljavanju uma u objektivnom postojanju ispoljava se
odgovarajući nivo svesnosti uma. Pod tim okolnostima se struikturira i nivo uma
ličnosti koji se ispoljava na objektivnom planu postojanja, odnosno objektivnom
svetu postojanja.

Kad um dostigne mentalni nivo svesnosti i iskusi sva reagovanja objektivne

svesnosi, individualnost apsorbuje um i njegove sposobnosti reagovanja, prestaju
procesi reinkarnacije, i biće čoveka ulazi u stanje prosvetljenja i večnosti i sticanje
kosmičkih iskustava evolucijom u Kosmosu. I to bi bio susret sa večnošću.