c




 

Mund të më bësh të ndihem e vogël,

Mund të më zhdukësh tërësisht.

Mund të më anullosh frymën,

Dhe të më bësh edhe më keq..pluhur.

Mund të më shkelësh si grimcat,

shpërndara dhe të përbuzura
rrëzuar e derdhur dheut të Tokës.

POR«vetëm një minutë,

sepse, unë shkoj qetë e kudo.

Kështu mund të rikuperoj të gjitha mangësitë,

nëse kam ndonjë mangësi.

Unë mund të bëhen një trup i vetëm:

e fortë si një tullë dhe,
si mua, me një mijë të tilla,
ngrihet goxha mur për t¶u bërë themel.

Mund të më shohësh të fluturoj

larg dhe e patronditur,
e gjithmonë do më ndjesh aq të afërt me veten.

Unë mund t¶i duroj të gjitha këto

por kurrë të shoh fytyrën tënde pa një buzëqeshje ..
« dhe gojën tënde,
larg nga imja.

*
¢    



 

Dua të kuptoj
se si të kthehen në vendin e vet
të gjitha ato pjesë
të cilat janë ndarë
nga mua«

Unë
jam e papërsosur«

Një pjesë
i cila nuk është e imja pjesë
është brenda meje, pa dëshirë
ka gjetur vendin e duhur
në rëndesë.

Një mjedis të bukur,

që kam në qendër,
nuk ka një pamje
të denjë për ngjyra të tilla..
Ndihem e paplotë.

Dikur..
Ka qenë një kohë
kur unë nuk ndihesha kështu.

Një kohë,
ku jam ndjerë e plotë.

Plotë me
dëshirë për të jetuar.

Plotë me
dëshirë për shaka.

Plotë me
dëshirën për të zbuluar ..

e pastaj ..
ngadalë,
u ndjeva e zbrazur«

Me kohën
konsumohem edhe unë.
hjo ka veshur
pasionet e mia.

hjo ka veshur
pak nga
zhgënjimet e mia.

Ndoshta jam kështu

sepse ndihem e rritur«?

Ndoshta
vetëm kam veshur
atë vello të zhgënjimit
që më mbulon
sytë
dhe nuk më lejon
për të parë
plagët
që jeta ka lënë
në trupin e çdo njeriu«?

Tani
jam zhveshur.
Po..
Zhveshur lakuriq..

Lakuriq
pa forca të blinduara
për t¶u mbrojtur
nga vetvetja dhe
nga ky realitet
që fsheh,
me një të shtënë
një erë të papritur
në mashtrimin e përrallës «.

*
ë

Rreth meje ..
vjeshtë gri,
të ftohtët pregatit dimrin të vijë,
shiu i imët lag duart e mia të vjetra,
kockat dhembin nga lagështia,
pamje që i jep ngjyrë të ngrirë vendin tim,
syve të mi,
që kohë më parë,
shndrisnin, qeshnin,
tani janë gjysëm mbyllur
dhe buzët e mia nuk do të buzëqeshin më «
si sytë e mi gri..

« pastaj,
beh një rreze e diellit edhe pse zbehtë,
vjen përmes dritares
dhe ngroh duart e mia të vjetra
që ngadalë rifillojnë lëvizjen e tyre,
kishin ngrirë«
gri ishin, porsi sytë..
Drita, është përhapur
dhe sytë e mi qeshën
ngrohtësia ngadalë shpërndahet
nëpër dhomë
që nuk është më e lagësht,
kockat më nuk therin..

..dhe lulet e vyshkura

si me magji çelën
nga vazo me pluhur,
pluhur gri..
gri ka qenë porsi jashtë
e gjithçka rifilloi ciklin
me ngjyra të nxehta..
me ngrohtësi.. me dritë«

..Një trokitje në derë

dhe hyn në një formë madhështore,
fytyra e panjohur
mbështjellë
nga drita dhe ngrohtësia e diellit,
me krahët e saj
më përqafoi
e me zë të ulët pëshpëriti
jam jeta«