El

  intúe   o   motivo   polo   que   en   ocasións   non   descansa   ben;   podería   dicirse   que   o  
sabe   con   certeza,   pero   recoñecer   que   ten   que   sacar   forza   de   vontade   para   facer  
máis   exercicio   é   un   reto   demasiado   esixente   para   a   súa   preguiza   conxénita.   Esta  
noite   deitouse   cedo,   case   sorprendentemente   cedo,   tendo   en   conta   que   as   dúas  
noites   anteriores   durmira   estupendamente   as   8   horas   que   case   sempre   se   lle  
resisten  nos  dominios  de  Morfeo.  
 
Marchou  para  a  cama,  leu  unhas  páxinas  dalgún  dos  libros  que  ten  en  marcha  na  
súa   renovada   devoción   lectora   e   a   continuación   apagou   a   luz.   Como   cada   noite  
desde  que  Ela  non  está,  estende  a  man  cara  o  outro  lado  da  cama,  como  se  palpar  
físicamente  a  ausencia  puidera  paradoxicamente  facer  que  se  sinta  máis  conectado  
na  distancia  con  Ela.  
 
Transcorren  un  par  de  horas  mergullado  nun  sono  axitado.  Súa  e  destápase.  Sente  
frío  e  turra  semidurmido  pola  manta.  Sente  sede  e,  adurmiñado,  renega  do  xamón  
que  ceou  esa  noite.  Sempre  o  mesmo  fallo  de  tomalo  para  cear,  non  aprendo,  pensa  
El.  Despois  do  habitual  debate  interno  consigo  mesmo,  non  menos  de  35  minutos  
de   estúpida   autoxustificación,   decídese.   Érguese.   Prende   a   luz,   pero   pecha   os   ollos.  
Ás   veces,   esas   cousas   pasan.   Como   se   ter   luz   pero   non   mirar   xa   evitase   calquera  
posibilidade  de  tropezar  coa  colcha  tirada  ós  pés  da  cama,  os  marcos  das  portas,  as  
butacas  do  salón  que  cambio  recentemente  de  ubicación,  os  cadros  do  pasillo.    
 
Xa  na  cociña,  colle  a  xerra  de  auga.  Que  raro…  está  baleira.  Se  Ela  estivese  aquí  xa  
podería  botarllo  en  cara  e  rirnos  un  pouco,  pensa.  A  El  non  lle  gusta  recoñecelo  e  a  
Ela  encántalle  facerlle  rabear  dicindo  que  non  o  cre,  pero  a  El  todo  lle  fala  dela  e  fai  
que  a  bote  máis  de  menos.    
 
Despois  de  beber  e  esquivar  todas  as  trampas  que  a  súa  propia  desidia  converte  en  
trampas   mortais   na   escuridade   da   noite,   fai   unha   parada   de   rigor   na   habitación  
pequena.   Convéncese   a   si   mesmo   de   que   escoitou   un   sonido,   probablemente   dun  
mail  ou  algo.  Despois  de  abrir  o  correo,  revisar  un  par  de  mensaxes  de  Twitter  e  
comprobar  que,  a  pesar  de  todo,  a  noite  tamén  converte  a  Internet  nun  mundo  de  
sombras,  decide  volver  para  cama.  
 
De   novo   ás   escuras   tenta   non   pisar   a   colcha   (misión   imposible)   e   non   tropezar.  
Déitase   apoiado   lateralmente,   ollando   cara   o   lado   dereito,   como   máis   lle   gusta  
quedar  durmido.    
 
O  tempo  pasa.  10  minutos.  15  minutos.  25  minutos.  2:00.  2:07.  
 
Que  che  pasa,  meu  ben,  por  que  non  dormes?,  escoita  detrás  de  si.  Que  cousas  ten  a  
miña  cabeciña  cando  estou  adurmiñado,  pensa.    
 
Estás  ben?  Non  terás  mal  a  barriga  outra  vez?,  di  Ela.  Agora  si  que  está  seguro,  non  
pode   ser   outra   voz.   Ninguén   coma   Ela   pode   xuntar   na   mesma   frase   a   tenrura   de  
preocuparse   por   el,   a   dozura   de   susurrar   así   ó   lado   do   seu   ouvido,   o   simpático  
reproche   pola   súa   condición   de   pupas   e   a   sonora   pronuncia   dese   erre   tan  
característico.  
 
Sen  sorprenderse  de  que  Ela  estea  aquí  nin  sospeitar  que  a  súa  cabeza  pode  estar  
pedindo   a   berros   unhas   urxentes   probas   de   funcionamento,   decídese   a   falarlle.  
Estou  ben,  dille,  é  simplemente  unha  desas  noites  raras  que  teño  a  veces,  amor.  
 
Xa,  claro,  seguro  que  é  porque  me  botabas  de  menos,  pícao  Ela.  Non  imaxinas  canto  
te   boto   de   menos,   confesa   El   coa   esperanza   de   que   nesta   ocasión   non   haxa   máis  
dúbidas  nin  xogos  cos  seus  sentementos.  Eu  tamén  a  ti,  recoñece  Ela.  
 
Deu  a  volta  e  viu  que  realmente  Ela  estaba  alí.  Apoiouse  un  pouco  nela  e  estirou  o  
brazo  para  prender  a  lampariña  que  estaba  do  outro  lado  da  cama.  Así  puido  vela.  
Estaba  fermosa,  co  seu  sorriso  cheo  de  maxia,  cos  seus  ollos  que  lanzaban  faíscas  
de  luz,  cos  beizos  que  desexou  desde  o  primeiro  bico.    
 
Por   que   tardaches   tanto   en   vir   se   cada   noite   te   espero?,   dixo   El   sen   obter   resposta.  
Ela  pousoulle  a  súa  man  na  faciana,  con  combinación  perfecta  de  tenrura  e  firmeza  
para   conseguir   acariñalo   e   atraer   a   súa   boca.   Déronse   un   bico   longo,   lento.   Un   bico  
de  película  antiga  con  música  da  banda  de  jazz  acompañando  os  últimos  bailes  da  
madrugada,  pensou  El.  Decidiuse  a  abrazala,  un  brazo  por  baixo  do  pescozo,  outro  
por   enriba   da   súa   cintura.   O   seu   bico   gaña   paseniño   intensidade,   como   se   cada   vez  
quixeran   poder   abarcar   un   pouquiño   máis   do   outro.   El   abrázaa   con   máis   forza  
contra   o   seu   corpo.   Sente   ó   mesmo   tempo   os   beizos   quentes   e   húmidos,   a  
suavidade   da   espalda   que   aloumiña   por   debaixo   da   camiseta   que   Ela,   coma  
sempre,   lle   colleu   prestada   no   armario,   os   peitos   que   El   sempre   considerou  
fermosos   e   sensuais,   os   pés   fríos   que   entrelazan   nun   xogo   tácito   dun   ‘pilla-­‐pilla’  
infantil.    
 
Ela  sorrí  con  picardía  cando,  como  xa  sabía  perfectamente  antes  de  sentilo,  nota  a  
excitación   del   ó   abrazala.   Ela   xa   sabe   que   cando   El   lle   pasa   a   man   dese   xeito  
apaixonado   polas   cadeiras   é   un   signo   inconfundible   de   que   a   desexa.   Deséxote,  
susúrralle  El,  disipando  calquera  remota  dúbida  que  aínda  puidera  albergar.  
 
Por   que   non   me   quitas   a   roupa   e   me   volves   toliña   de   pracer?,   dille   Ela   tomando  
prestadas  as  mesmas  palabras  dunha  das  primeiras  veces  que  se  deitaron  xuntos.  
Nada  hai  que  me  apeteza  máis,  confesa  El.  Ámote.  Eu  a  ti  tamén.  
 
El   case   nunca   o   fai   así,   pero   decide   quitar   a   roupa   primeiro.   Fóra   a   camiseta   do  
pixama  de  verán,  o  seu  preferido.  Fóra  os  calzóns,  agora  un  pouco  grandes  de  máis  
desde  que  adelgazou,  pero  clásicos  coma  sempre,  cos  seus  cadros  grises  e  azuis.    
 
Agora   mira   cara   Ela,   axúdaa   a   incorporarse   lixeiramente   e   quítalle   a   camiseta.  
Volve  a  deitala  e,  coa  súa  colaboración,  quítalle  as  bragas  verdes  cun  monequiño,  
como   non,   no   sitio   menos   erótico   posible   para   ter   algo   así.   A   verdade   é   que   no  
fondo  encántame,  pensa,  pero  xurándose  non  recoñecerllo  xamais.    
 
Nada   do   que   despois   pasou   sucedeu   por   vez   primeira.   Pero   todo   o   que   depois  
pasou  tivo  o  sabor  da  novidade,  do  estreo,  da  primicia…  da  vez  primeira.    
 
Poderían   facer   o   amor   nos   mesmos   lugares,   coas   mesmas   posición,   os   mesmos  
xogos,   complicidades   e   a   mesma   rutina   de   tantas   outras   veces.   Pero   hoxe,   como   en  
cada  ocasión  que  traducen  corporalmente  o  seu  amor,  é  diferente.    
 
Cada   día,   cada   noite   que   se   aman,   entréganse   por   completo   un   ó   outro   sen  
gardarse   nada.   E   cando   un   o   dá   todo,   cando   un   se   entrega   totalmente,  
forzosamente  ten  que  darse  de  novo  no  seguinte  encontro.  
 
Os  dous  entréganse,  déixanse  levar,  devecen  un  polo  outro  como  só  poden  facelo  
os   que   se   necesitan   e   queren   necesitarse.   Os   dous   gozan,   disfrutan   e   senten   un  
pracer   infinito   como   só   poden   facelo   os   que   se   desexan   e   queren   desexarse.   Os  
dous   vibran,   arrepíanse,   namóranse   e   fúndense   como   só   poden   facelo   os   que   se  
aman  e  queren  amarse.  
 
Hai   moito,   moito   tempo,   que   sabía   que   contigo   sería   un   home   plenamente   feliz,  
díxolle   El   despois   de   sentila   estremecendo   de   pracer   entre   os   seus   brazos.   Ti   es  
feliz,   meu   ben?   E   ela,   pechando   forte   os   ollos,   afirmando   levemente   coa   cabeza   e  
cun   sorriso   que   denota   unha   emoción   intensa,   acerta   a   dicirlle…   si,   son   moi   feliz,   e  
sei  que  o  vou  ser  moito  máis  se  estás  comigo.  
 
El   esboza   un   sorriso   tímido   pechando   os   ollos   e   facendo   esa   expresión   tan  
característica  na  que  enruga  a  súa  fronte  e  que  a  ela  lle  resulta  tan  curiosa,  suspira  
fonda   e   quedamente   e,   como   en   tantas   ocasións   en   que   non   atopa   palabras   para  
expresar  o  torrente  de  sentimentos,  pensamentos  e  emocións  que  o  asaltan,  cala.  
 
Quedan   deitados   un   ó   lado   do   outro,   ollándose,   acariñándose   coas   puntas   dos  
dedos   nos   beizos   do   outro   e   arrancándose   bicos   suaves   nos   que   poden   recrearse   e  
parar  o  tempo  en  instantes  eternos.  
 
El   comeza   a   sentirse   canso.   Tes   que   durmir,   cariño,   di   Ela   mesturando   tenrura   e  
pesar.   Si,   responde   el   monosilábicamente,   sinal   de   que   realmente   está   canso   e  
precisando  durmir.  Dásme  un  bico  de  boas  noites?,  di  Ela.  Claro,  meu  amor,  ámote.  
 
Ese  bico  de  boas  noites  no  que  El  está  adurmiñado  pero  totalmente  relaxado  e  Ela  
é  todo  dozura  é  un  dos  seus  preferidos.  Ten  o  sabor  da  felicidade,  da  serenidade,  
da  vida  que  se  sabe  compartida  e  acompañada.    
 
Boa  noite,  Javi.  Non  quero  durmir,  Chela.  Por  que  non?  Se  estás  caendo  co  sono.    
 
Pois  si,  dixo  El,  pero  sei  que  cando  esperte  xa  non  estarás  aquí.