MALDEGEM

Mijnheerken van Maldegem

Op zekere dag toog Mijnheerken van Maldeghem op jacht, even buiten Brugge. Hij had
tegenslag die dag, want het wild bleef uit zijn buurt. Plots bemerkte hij, tegen een
reusachtige linde geleund, een herder met een prachtige jachthoorn als de zijne en vroeg
aan de herder hoe hij aan de hoorn was gekomen. De herder antwoordde dat hij met de
hoorn niets te maken had en dat hij moest maken dat hij wegkwam, zoniet zou hij op zijn
hoorn blazen en zouden er zesendertig ketelaars te voorschijn komen. Dat wilde
Mijnheerken van Maldeghem natuurlijk geloven. Hij greep de hoorn, blies erop en terstond
kwamen de ketelaars uit het struikgewas gesprongen en in een oogwenk was Mijnheerken
omsingeld. Nu kreeg onze held het toch wel even benauwd toen hij al die ongure tronies
naar zijn bezittingen zag loeren. Gelukkig was er bij de rovers een man die Mijnheerken
zeven jaar had vergezeld door alle dorpen en steden van Vlaanderen en zijn vroegere
meester tijdig herkende: hij smeekte zijn kameraden hem het leven te laten. Vlug strooide
Mijnheerken nog wat stuivers in het rond en deelde hij wat kledingsstukken uit.

Na een korte beraadslaging lieten de rovers hem dan ook vertrekken, op voorwaarde
nochtans dat hij nooit iets over zijn bizarre avontuur zou vertellen, wat prompt werd
beloofd. Nauwelijks terug in Brugge, liet Mijnheerken de vloer van zijn kamer met zand
bedekken en ... hij schreef met zijn teen in het zand waar de zesendertig ketelaars zich
ophielden. Binnen de kortste keren trok een groep soldaten naar de bossen rond
Maldegem en dra zaten de ketelaars gevangen.

Ze werden opgesloten in een onderaardse kerker van Reesinghe, kregen elk een broodje
en een kruik water, waarna de kerker hermetisch werd dichtgemetseld. De ijselijke kreten
van de veroordeelden waren dagenlang tot ver in het dorp te horen ... Na deze
gebeurtenis verbleef Mijnheerken nimmer meer op zijn kasteel: de linden groeiden, het
kasteel brokkelde af en de kerker bleef gesloten. Sedert die tijd spookt het op Reesinghe
en stapten de reizigers wat haastiger dan gewoonlijk voorbij het Kasteel, daarbij
zenuwachtig een kruis slaand...