Kiespijn

Vóórdat m’n staminee door de Hiddink-hype interactief veranderde in een

roodachtige gloed -Wilkommen in West-Korea- had de vrijdagavondvergadering
andere sores aan hun kop.
Ik schuif pas om acht voor twaalf aan, nadat eindelijk de lilleken óndog was
gestopt met het steeds maar dwingender wijzen naar de muis met een
gebiedend “Pápa tekenen? , Pápa kleuren!” Na de tigste computertekening met
zelfverzonnen verhaaltje viel zoonlief in een diepe slaap.
Tussen de bouwmeester en de reclameman is nog plaats. Een nog net geen
schraal biertje wordt naar me toegeschoven. In stereo hoor ik hun debat aan.
“Ja maor, gael is toch de kleur van de haat.” “Ach dat is een kwestie van
afspraak.” “Nae, dat bunt zo gegruuide symbolen. Wit is ónschuld, zwart,
rouw…” “En blauw die van trouw!”, weet de bloemschikster tegenover me te
interrumperen. “Dat mo’j neet zomaor willen veranderen omdat zo’n
kunstenmaker dat bedech. Gruun wordt gedemoniseerd!” ‘t Daagt me in ‘t
Oosten. Ze hebben ‘t over de D-toren. ’s Middags had ik toevallig de
ontwerpen in vogelvlucht gezien. Ik moest denken aan een verwaarloosde kies.
Ook had ‘t wel iets van een hart. De reclameman wist te melden dat het toch
iets prozaïscher in mekaar stak. De kunstenaar had zich simpelweg laten
inspireren door ‘Doetinchem Winkelstad’ en kwam met een omgekeerde
boodschappentas op de proppen.
Het twaalf-en-halve meter hoge kunstwerk wisselt gelijk een kameleon van
kleur, al naar gelang de stemming in de stad. Rood is liefde, blauw, geluk, geel,
angst en groen staat voor haat. Een wat ouderwets aandoend
kleurensymboliek. De uitvoering van het interactieve deel vond ik gezocht.
Kunstmatig in zijn uitwerking.
De bomen die nu nog op de geplande plek staan uiten in de vier seizoenen
beter hun gevoel.
“Ja, laten Spong en Hammerstein dít onrecht, de kleuren aangedaan, maar
aanklagen!” opper ik schaterlachend. De architect vindt ’t ongezien “Nul
komma niks!” Alleen al bij het horen van de naam van een collega architect
-die de kunstenaar inschakelde bij het maken van het ontwerp- moet hij kotsen
“Computervormgegeven gevuulloze ónzin” reert hij over de stamtafel van ’t
Veertje.

Het gesprek dreigt uit de hand te lopen. Uitbater Gertmans kijkt ons
bedenkelijk aan. De reclameman vindt het wel wat hebben. Dán begrijp ik ‘t.
Want dát is ’t natuurlijk. Een reclameballon. Een kunstwerk verkleed als drager
van boodschappen. ’t Wel en wee van Dörkum. Tevreden met deze vaststelling
bestel ik een rondje en de babbel kabbelt voort in rustiger vaarwater. Ik
probeer de discussie nieuw leven in te blazen door te opperen dat het typisch
museumkunst is. “Niet voor langs de openbare weg.” Ik deel mijn ervaring dat
de helft van de tijd dit soort techniekafhankelijke kunstwerken, het niet doet.
“Is een bevroren fontein nog het beoogde waterkunstwerk?” vraag ik
filosoferend. We komen er niet uit en nemen d’r nog één.
De presentatie van het kunstwerk in de Gruitpoort levert in de weken erna een
stroompje ingezonden brieven op. Ze willen me doen geloven dat de officiële
schetsvertoning een schertsvertoning was. De locale politici verscholen zich
achter ambtenaren en inspraak. Nog niet durven kiezen. Kiespijn. ’t Verdreet
van Dörkum.
Hoe het ook zij. Laat eerst de kleuren spreken. “Geef hen een spreekbuis!”
Misschien dat het dán nog wat wordt, met dat interactieve kunstwerk.
Als opmaat voor de zomervakantie begeef ik me eerst maar eens via de
Hiddinkdijk in alle rust op de kerkenpaden van Harreveld, Mariënvelde en
Zieuwent. Genieten van ‘Beeld en Landschap’. Lekker kijken en eventueel
geraakt worden door kunstwerken die in de alledaagse omgeving zijn
opgenomen. Daar met m’n lief of de kleine pótwortel over dollen. Heerlijk, dat
is me eigenlijk al interactief genoeg.