The story is about a beautiful princess named Mariang Maganda who lives near a forest. One day while walking in the forest, she meets a handsome prince. They fall in love and spend their days together. The prince tells Mariang Maganda about his kingdom, which humans cannot access. He has to return but does not want to leave Mariang Maganda. They meet again at night in the garden, holding hands until the prince realizes he must leave before midnight to return to his kingdom, or he will not be able to go back.
The story is about a beautiful princess named Mariang Maganda who lives near a forest. One day while walking in the forest, she meets a handsome prince. They fall in love and spend their days together. The prince tells Mariang Maganda about his kingdom, which humans cannot access. He has to return but does not want to leave Mariang Maganda. They meet again at night in the garden, holding hands until the prince realizes he must leave before midnight to return to his kingdom, or he will not be able to go back.
The story is about a beautiful princess named Mariang Maganda who lives near a forest. One day while walking in the forest, she meets a handsome prince. They fall in love and spend their days together. The prince tells Mariang Maganda about his kingdom, which humans cannot access. He has to return but does not want to leave Mariang Maganda. They meet again at night in the garden, holding hands until the prince realizes he must leave before midnight to return to his kingdom, or he will not be able to go back.
Characters: main-hunter Supporting-thief, justice of the peace Setting: time-one day Place-on the forest
Brief summary: A hunter was out hunting one day on the forest and killed a deer. Since it was very late in the day, he couldnt take the deer home. He skinned it. He hangs it as high as he could on the branch of a tall pine tree. The following day he returned for his deer, but the deer was gone. He searched the area for tracks. When he found clues, he went to the justice of peace for help. The justice of peace asked him if he had any idea as to who stole the deer. The hunter replied that he had seen the thief and he didnt know who it was, but he could give an accurate description of the man who stole the deer. The justice of the peace said if he knows something, tell him what kind of man heis. The hunter replied that he is shorter than him, he is older, and he had a yellow bulldog with him. The justice of the peace asked how the hunter knew all that. The hunter replied that he knew he is shorter than the hunter because he had to put some logs beneath the tree to reach the deer. The justice of the peace asked how he knew he is old. Then the hunter replied because he took short steps, like an old man. The judge was convinced and granted permission to look for a man fitting that description. After searching for some time, the hunter and the justice of the peace arrived at a house. They saw a yellow bulldog. They knocked on the door and a small, old man appeared. Then they searched his barn and found the stolen deer. So the hunter, by using his wits, had tracked down the thief who had stolen his deer.
Lesson/ message: You shall not steal
The Ugly Duckling
Author: Kristine Arenas Setting: Country side Moral Lesson: Character is better than ones physical appearance Characters: Mother Duck, 4 Ducklings, Ugly duckling, Farmers, Hunters Reaction: Do not follow what the four ducklings done to the ugly Ducklings.
Once upon a time, there lived a duck that grew up in the countryside. The duck had been sitting on her nest watching for her eggs to hatch. From each egg came a cute duckling that lifted its head and cried. Four ducklings had come out from their shell but there was still one that would not break. The mother was tired sitting on the eggs, but she seated again on the nest. One morning the large egg finally broke. She was Shocked. The mothers heart melted. She spread her swings and embraced her little one. The Ugly duckling became the center of jokes of the flock. Mother would fight other ducks because of him. The saddest part of it was that even his brothers would tease him. One day Ugly Duckling made a bold decision. A good farmer took pity of Ugly Duckling. The farmers wife kept him warm and feed him. And he heard the woman said, If he is fat enough, I will cook him. Ugly Duckling decided to flee. Ugly Duckling came to a place where he thought he would be alone only to find out that wild geese were all over the place. For the nest few weeks, he lived in peace. One morning, he was awakened by the sound of hunters in the area. He fled away as fast as he could. Time passed by a lot of times the thought of his mother would creep into his mind. He also yearned for his brothers even if they had done him wrong in the past. The young bird felt that his wing had been stronger. Now, he could fly higher and longer. He saw four beautiful swans swimming in the water. He had been maltreated and had been discriminated because he was ugly. Mother Duck could not speak a work when a beautiful swan appeared before her. She would always remember the duckling mother. She cackled with joy as she embraced him
SKIPPING CHRISTMAS
SETTING: It was a holiday and the places were full of snow. The people are preparing for the upcoming Christmas Eve and it was very cold.
PLOT:The story focuses on how Luther Krank and his wife Nora tried to avoid doing the traditional Christmas frenzy. The plan was hatched by Luther himself after he and his wife took their daughter Blair to the airport for a yearlong mission to Peru with the Peace Corps. After calculating how much money
They spent last Christmas, Luther decides to take a 10-day Caribbean Cruise with his wife this year instead of celebrating Christmas the usual way. No Christmas shopping, no Christmas trees, not even the traditional Christmas party they hosted. Nora reluctantly agreed at first but as the day of the cruise approaches she thinks it's a great idea as they all miss the crazy commotion people had to endure during the season. Or so they thought...... MORAL LESSON: As I have said this story was really inspiring and great. For me the moral lesson here is for us to keep the spirit of Christmas. We dont need to take those daily routine just to spend the Christmas all we have to do is that our family and we has to celebrate it together. SUMMARY :The story focus on how Luther and Nora Krank try to avoid the frenzy traditionally experienced during the Christmas holiday. On the Sunday after Thanksgiving, the two bring their daughter Blair to the airport, where she departs for a year-long assignment in a remote area of Peru with the Peace Corps. Nora bemoans the fact the upcoming Christmas will be their first time they are separated as a family, prompting her husband to calculate how much they spent celebrating the holidays the prior year. When he realizes they have little to show for the $6,100 they
A Home For A New Year
Author: D. Paulo Dizon Setting: Time: When Mang Estong building their new house two days before New Year. Place: In the vacant lot where they building their new house. Characters: Mang Estong -the father. . MotherMelkor-the son of Mang Estong.d.Victa-daugther of Mang Estong The driver-
Summary: This is the story of Mang Estong and his family who was humiliated by the driver of the owner of the land that their house occupied. That is the reason why Mang Estong utters bad words against that man because he could not believe at first it could happen: that one man could drive another from a shelter. At noon time when Mang Estong was fairly exhausted, after eating lunch he spread tarpaulin and slept on the ground. Melkor tasked by his mother to continue to work for the roof. While working, he felt the burning of his scalp and skin but, he could stand it. Several times he hit his finger by hammer then, he knows what his father felt. When his father stood up and he already finishes the roof, Melkor utter the same bad words against the driver. His father now feeling better after siesta said, It is alright to be angry and to hate but maybe it is better to forgive. Melkors Mother and his sister Victa are now preparing to move their thing sin this hack. Little by little they will add something to the house. Then, build a kitchen, put curtain, and plants. Most interesting part: When Mang Estong stood up after his siesta and Melkor already finished the roof. He was very tired and his hands and skin are soared. Melkor utter the same bad words that Mang Estong said before. May the lightning hit them all, May a hundred thunders descend from the heaven hit them while they are dancing. But, Mang Estong said that it is alright to be angry and hate but, it is better to forgive. Value acquired: It is alright to be angry and hate. But, it is better to Forgive. . . For if you forgive others their trespasses your heavenly Father will forgive you
Alamat ng Saging
Tauhan: Mariang Maganda,at ang prinsipe Tagpuan: Tahanan
BUOD: May isang prinsesang napakaganda; kaya ang tawag sa kanya ay Mariang Maganda. Ang kanyang tahanan ay malapit sa isang maliit na gubat; doo'y maraming magaganda't mababangong halamang namumulaklak. Araw-araw, ay nagpapasyal ang prinsesa sa gubat na ito. Namimitas siya ng mga bulaklak na katangi-tangi ang ayos. Isang araw, sa kanyang pamamasyal, ay nakatagpo siya ng isang prinsipe. Magandang lalaki ang prinsipeng iyon. Nang makita ni Mariang Maganda ay nakaramdam siya agad ng kakatuwang damdamin. Ang prinsipe naman pala'y gayon din. Kaya agad silang nagkapalagayan at nagkahulihan ng loob. Araw-araw ay namamasyal sila ng prinsipe, hanggang sa magtapat ng pag-ibig ang prinsipe. Palibhasa'y sadyang may inilalaan nang pagtingin ang prinsesa, hindi na ito nagpaumat-umat at tinanggapanginiluluhog na pag-ibig ng prinsipe. Isang hapon matapos silang mamasyal, nag-ulayaw ang dalawa sa lilim ng mabangong halamanan ng prinsesa. "Mariang Maganda, kay ganda ng mga bulaklak mo, nguni't ang mga bulaklak doon sa aming kaharian ay higit na magaganda at mababango; walang makakatulad dito sa inyo." "Bakit, saan ba ang inyong kaharian?" "Doon sa dako roon na hindi maaaring marating ng mga taong may katawang-lupa." Ilan pang saglit at nagpaalam na ang prinsipe na malungkot na malungkot. Kaya napilitang magtanong si Mariang Maganda. "Mangyari'y..." at hindi na nakuhang magpaliwanag ang prinsipe."Mangyari'y ano? Ano ang dahilan?" ang tanong ng prinsesang punung-puno ng agam- agam."Dapat na akong umuwi sa amin, kung hindi, hindi na ako makababalik. Ibig ko sanang isama kita, nguni't hindi maaari, hindi makapapasok doon ang tulad ninyo. Kaya paalam na irog."Bumalik ka mamayang gabi, hihintayin kita sa halamanang ito. Babalik ka ha?" dumating ang prinsipe. Sinalubong siya ng prinsesang naghihintay sa loob ng hardin. Nag-usap na naman sila ng nag-usap. Kung saan-saan nadako ang kanilang pag-uusap. Hawak-hawak ng prinsesa ang mga kamay ng prinsipe. Kaginsa-ginsa'y biglang napatindig ang prinsipe. "Kailangang umalis na ako, Mariang Maganda. Maghahatinggabi na, kapag hindi ako lumisan ay hindi na ako makababalik sa amin. Diyan ka na subali't tandaan mong ikaw rin ang aking iniibig," at ginawaran ng halik ang mga talulot na labi ni Mariang Maganda. Pinigilan ng prinsesa ang mga kamay ng prinsipe. Hindi niya mabatang lisanin siya ng kanyang minamahal. Sa kanilang paghahatakan, biglang nawala ang prinsipe at naiwan sa mga palad ng dalaga ang dalawa niyang kamay. Natakot ang prinsesa, kaya patakbong nagtungo sa isang dako ng kanyang halamanan at ibinaon ang mga kamay. Ilang araw, pagkatapos ay may kakaibang halamang tumubo sa pinagbaunan niya. Malalapad ang mga dahon at walang sanga. Ilan pang araw pagkaraa'y nagbulaklak. Araw-araw, ay dinadalaw ng prinsesa ang kanyang halaman. Makaraan ang ilang araw, ang mga bulaklak ay napalitan ng mga bunga. Parang mga daliring nagkakaagapay. Iyon ang mga unang saging sa daigdig. Aral : " Katotohanan ay bumubukal sa lupa; At ang katuwiran ay tumungo mula sa langit. ALAMAT NG GAGAMBA Tauhan:gaganba,ate,kuya,at si bathala BUOD: Si Gamba ay isang manghahabi. Siya ang pinakamahusay sa lahat ng manghahabi sa kanilang komunidad. Sapagkat alam niyang siya ang pinakamagaling, taas noo siya at walang sinumang pinapansin. "Ate, pahiramin mo naman ako ng karayom na pamburda mo. Pwede ba Ate?" Galit na umangil si Gamba, "Lumayu-layo ka nga rito. Huwag mong mahiram-hiram ang pamburda ko. Baka masira lang ito, wala kang perang ipambayad dito. Layo!" Napaiyak ang kapatid na babae ni Gamba. Naramdaman niyang hindi siya itinuturing na kapatid ng ate niya. Parang langit ang taas nito, napakahirap abutin. Maya-maya, ang kapatid na lalaki naman ang lumapit kay Gamba. "Ate, Ate tulungan mo naman ako. Pakisulsi mo namn ang napunit na kamiseta ko." "Lumayo ka rito. Istorbo ka talaga. Doon ka sa Nanay magpasulsi. Walang ginagawa ang matandang iyan! Sige layo ka rito. Layo!" Narinig ng ina ang mapagmataas na tinig ng anak. Nagpupuyos ang damdamin ng kahabag- habag na ina. Gusto sana niyang saktan si Gamba subalit nagpigil siya. "Sumusobra ka na Gamba. Obligasyon mong pakitaan ng mabuting asal ang mga kapatid mo. Kung nanghihiram sila sa iyo, pahiramin mo. Kung humihingi sila ng tulong, tulungan mo. Hindi lang kapatid mo ang dapat pagpakitaan mo ng kagandahang-loob. Lahat ng nangangailangan ay dapat mong kalingain." Parang walang narinig si Gamba. Patuloy itong humabi ng tela mula sa mga sinulid na nasa ikitan niya. Isang gabing inaaya si Gamba ng ina upang maghapunan, pagalit itong sumigaw, "Ano ba kayo. Iniistorbo na naman ninyo ako. Di ba ninyo nakikitang hindi pa ako tapos sa hinahabi ko?" "Ba...baka magkasakit ka, iha, kung malilipasan ka sa pagkain." "Wala kayong pakialam.""Gamba," pagpigil ng mapagmahal na ina, "kasalanan sa Diyos ang pagtanggi mo sa pagkain.""Ano bang kasa-kasalanan. Wala akong pakialam kung kasalanan man un. Inuulit ko. Pabayaan ninyo ako sa ginagawa ko!" "Patawarin ka ni Bathala," luhaang sabi ng ina. "Sana humabi ka na lang nang humabi," inis na hiling ng kapatid na babae ni Gamba. "Oo nga humabi ka na lang nang humabi...humabi nang humabi," dugtong ng kapatid niyang lalaki.Ang hiling ng magkapatid ay dininig ni Bathala. Sa isang makapangyarihang tinig ay narinig ng lahat ang galit Nito, Naging mapagmataas ka sa kaunting kaalamang bigay Ko sa iyo. Di mo kinakalinga ang mga kapatid na kailangang tulungan. Hindi mo rin binigyan ng puwang sa puso ang magulang mo! Pati na biyaya sa hapagkainang dulot Ko ay tinatalikuran mo. Bilang parusa, paghahabi na lang ang gagawin mo araw-araw, oras-oras, minu-minuto!" Pagkasabi nito ay biglang nawalang parang bula si Gamba. Isang insektong paikut-ikot na humahabi ng sapot ang naiwan sa silyang kinauupuan ng dalaga. Sa awa sa anak ay napahagulgol ang ina at marahang hinaplos nitoang insekto at tinawag na Gamba...Gamba.Magmula noon si Gamba ay tinawag nang Gagamba na araw at gabi ay walang tigil sa paghabi hindi ng sinulid sa ikiran kundi ng sapot mula sa kanyang katawan
Ang Alamat ng Malate
Isinulat ni: Rene Alba
Tauhan:Maria,Jose,at ang mga kastila Tagpuan:MAynila
BUOD: Ang Malate ay isang lugar sa Maynila. Ito ay karugtong ng Mabini at Harrison, malapit sa Roxas Boulevard at sa tabi nito ay dagat. Kung paano naging Malate ay siya nating isasalaysay. Mayroong dalawang magkapatid na si Maria at si Jose. Madalas silang naliligo sa tabi ng dagat. Isang araw habang naliligo ang magkapatid ay may napadaang mga dayuhan at ito ay ang mga Kastila. Sa maraming pagkakataon ang mga dayuhan ay mahilig magtatanong sa mga pook at lugar na kanilang dinaraanan pagkat bahagi ito ng kanilang pagsisiyasat.
Nang mga sandaling yaon ang magkapatid ay nag-aayos ng kanilang dalang baon. Kakain na lamang sila ng mapuna nila na wala pala silang dalang tubig, mabuti pa yata'y uminom na lang tayo ng tubig sa dagat ang wika ni Jose. Biglang tumungo ito sa dagat at tinikman ang tubig. Samantala ang mga kastila na namamasyal ay palapit kay Maria at itinatanong sa kanya ang pangalan ng pook sa wikang Kastila. Hindi ito maintindihan ni Maria sa halip ay tinawag ang kapatid na si Jose, kasalukuyang tumitikim si Jose ng tubig sa dagat. Pasigaw na pinaalam nito kay Maria ang tubig dagat. "MA-ALAT ATE! MA-ALAT ATE!" Narinig ito ng mga Kastila at inakala ng mga ito na ang pasigaw na sinabi ni Jose ay ang pangalan ng pook. Magmula noon ay pinangalanan at tinawag ng mga Kastila ang nasabing pook na MALATE, hango sa tubig dagat na ma-alat ate!
ALAMAT NG ROSAS
Tauhan:Rosa,Cristobal,panginoon Tagpuan:Noong araw
BUOD: Noong araw ay may isang magandang dalagang nagngangalang "Rosa," na balita sa kanyang angking kagandahan, kayumian, at kabaitan. Maraming nangangayupapa sa kanyang kagandahan. Ngunit ni isa sa mga ito ay hindi niya mapusuan. Dahil ang gusto ni Rosa ay ang maglingkod sa Panginoon at sa pagtulong sa mga nangangailangan ng kanyang tulong. Ngunit si Cristobal, isang mahigpit niyang mangingibig, ay di makapapayag na di mapasakanya ang dalaga, at ito'y nagtangkang agawin si Rosa at dinala ito sa hardin. Ngunit nananalangin si Rosa sa Panginoon at noon di'y siya'y naging bangkay. Sa takot ni Cristobal ay ibinaon niya ang dalaga sa bakuran nito at saka siya lumayo sa pook na iyon upang di na magbalik kailanman. Mula noon ay hindi na nakita ng mga taga roon si Rosa. Sa halip, sa bakuran nito ay may isang halamang tumubo na may bulaklak ngunit paghawak sa tangkay nito ay mapapasigaw ka dahil sa talas ng tinik ng halamang hinahawakan. Dahil niloob ito ng Panginoon na gawing bulaklak si Rosa na ang tangkay ay may mga tinik na tagapangalaga rito upang di-pagnasaang pupulin lamang ng sinuman.
Alamat Ng Alagaw
Noong ikalabinlimang dantaon, humigit-kumulang, ang Lumang Taal ay isang masaganang balangay sa talpukan ng alon ng Lawang Bunbon na sakop ni Raha Matapang. Ang Batangas tulad sa ngayon ay di pa lalawigang natatatag kundi pulu-pulutong na mga balangay sa ilalim ng kapangyarihan ng iba't ibang raha at lakan. Nang panahong iyon ay kaylimit salakayin ng mga Moro ang baybay-dagat ng Balayan pati ng Hog Pansipit. Dahil dito'y nagsanib ang mga munting balangay upang magdamayan at isailalim ng pangangasiwa ng lalong matapang at makapangyarihang lakan. Ang Taal ang pinakamatibay na moog laban sa Kamorohan. Minsan, si Raha Matapang, bantog na mandaragat ay nagpadala ng mga kawal upang sagupain ang mga Moro sa larangan ng digma sa baybayin ng Mindoro. Ito'y kanyang isinagawa upang ang kanyang kaharian ay malayo sa anumang kapinsalaan ng digma. Napabilang sa mga kawal ang Binatang Marahas na uliran sa bait at sigla. Bago lisanin ni Marahas ang kanyang kasintahang si Mutyang Marikit ay nagbilin ng ganito: "Minamahal kong Marikit, sa pag-alis ko ay dala ko ang kabuhayan at kamatayan. Ang utos ng ating matanda ng Balangay ay di maaaring suwayin. Ikaw ang unang-unang pupula sa akin kung tatalikdan ko ang tungkuling iniatas ng ating balangay. Oo, lilisan kang baon mo ang aking pagmamahal. Si Marahas ay nagpatuloy: "Iiwan ko sa iyong kandili at pag-aaruga ang isang halamang ituring mo ring ako - ang aking sarili. Kung ako ay masawi ito'y malalanta. Kayk siya'y diligin mo at pag- ingatan. Ang luha mo lamang ang tanging lunas."</p> <p>Naghiwalay sila.</p> <p>Nalagas ang mga araw sa tangkay ng panahon. Walang balitang galing kay Marahas. Patuloy rin nang pagmamalasakit si Marikit sa halamang iniwan sa kanya ng kanyang giliw. Pinagyaman niya ang nasabing halaman sapagka't ito lamang ang naiwang tanging sanla ng irog at taga- pagpaalaala ng kanyang katapatan.</p> <p>Isang araw, ang halaman ay nalanta. Nagsadya siya sa palasyo ni Raha Matapang upang makibalita tungkol kay Marahas. Ang mga kawal na nagbalik sa digmaan ay nagbalita at nagpatotoong si Marahas, ay nasawi, nguni't nasawing taglayang karangalan sapagka't sila'y nagtagumpay naman. Umuwi si Marikit na ang puso'y halos naawalat sa kapighatian. Ang kanyang tanging aliw lamang sa sarili ay.ang pangyayaring ang kanyang mahal ay namatay sa ngalan ng kabayanihan.</p> <p>Gabi't araw ay dinilig niya ang halaman ng mga patak ng luha. Sa kanyang matamang pag- aalaga, ang halaman ay muling umusbong, lumago ang mga dahong masinsin, at namulaklak.</p> <p>Si Marikit ay naging masasaktin. Subali't ang bawa't karamdama'y may lunas. Kung siya'y dadalawin ng sakit ng ulo, may lagnat, may sipon at nag-uubo, ang mga dahon ng halaman nito o ang mga bulaklak nito ay kanyang nilalaga. Matapos magpunas gamit ang pinagkuluang tubig, siya'y gagaling agad. Kung sumasakit ang kanyang tiyan, iinom ng tubig na pinaglagaan ng halaman. Natambad sa kaalaman ng madia ang lunas na idinudulot nito. Nagsigaya ang mga kapitbahay ni Marikit hangga't ang buong balangay, di lamang ang buong Batangas kundi ang Katagalugan ay natutong uminom ng alagaw.</p> <p>Subali't bakit tinawag na alagaw ang halaman? Si Marikit ang nagbigay ng ngalan... kinuha sa salitang "Alaga raw," alag aaraw-araw ni Makirit ang halaman.</p>