DAMP (werktitel W.

) door de Eilandverkaveling
Inspiratie
Het lijden van de jonge Werther (W. Goethe) heeft als inspiratiebron gediend om een verhaal te
vertellen over een jongen die worstelt met het leven en de liefde. Tijdens het creatie-proces zijn we
verder en verder van dit initile idee verwijderd geraakt. De uiteindelijke voorstelling heeft hier nog
weinig mee te maken.

Verhaal
Aan het begin komt W., die ondertussen 22 is, terug in zijn eigen kamer in het huis waar hij is
opgegroeid, om de laatste dozen op te ruimen. In de laatste doos vindt hij een boekje, dat hem
terug katapulteert naar een periode in zijn jeugd die voor hem zeer belangrijk is geweest.
Gaandeweg wordt duidelijk dat W. werd opgevoed door zijn tante Jeanne en nonkel Patrick, omdat
zijn ouders zijn gestorven in een accident toen hij 5 jaar was.
Zijn tante en nonkel zijn eenvoudige, goedmenende mensen, en W. komt terecht op een eliteschool waar hij zich niet echt goed voelt. Hij heeft geen vrienden, en schermt zich af van de
buitenwereld door zijn gevoelens te onderdrukken, en te proberen het leven te verklaren vanuit
wiskundige principes.
Tot er op zijn 16 iets gebeurt, wat een kantelpunt in zijn leven wordt. Zijn hele levensfilosofie wordt
op de helling gezet. Dit alles wordt in gang gezet door n simpele gebeurtenis. Onderweg naar
een feest op het einde van het schooljaar vangt hij een glimp op van een meisje, waanzinnig mooi,
en de volgende uren en dagen zijn een aaneenschakeling van snel opeenvolgende
gebeurtenissen.
Hij gaat naar een feest, belandt in een soort gevecht met een andere jongen, en wordt de
volgende dag van school gestuurd. Daarop zoekt hij een vakantiejob als pizzabezorger voor de
Turkse pittabar waar ook zijn vriend Abdel voor werkte. Zijn vriend Abdel (dat realiseert hij zich pas
later) is enkele jaren eerder gestorven toen hij met zijn Italiaanse scooter tegen een Bulgaarse
vrachtwagen, met Poolse chauffeur knalde.
In die pittabar blijkt ook de vriendin van Abdel te werken, en op het moment van de ontmoeting
beseft W. dat zij het beeld is dat hij enkele weken tevoren heeft opgevangen.
Het stuk eindigt op het moment dat W. met de laatste doos de kamer verlaat, waarbij wordt
opengelaten wat er later in zijn leven gebeurd is, maar het is duidelijk dat deze periode een zeer
belangrijke invloed heeft gehad.

Verklaring van de titel

We hebben gekozen voor DAMP, omwille van een scene in de badkamer bij tante Jeanne waarbij
de badkamer vol damp hangt. Maar het woord damp roept ook andere connotaties op zoals niet
goed kunnen zien, een waas, en dit is zeker van toepassing op de zoekende W. die heel wat tijd
nodig heeft om zichzelf te vinden.

Gebruik van muziek

De Eilandverkaveling werkt steeds met muziek als essentieel onderdeel van de voorstellingen. Zo
is de muziek meer dan liedjes, maar wordt hij gebruikt om sferen te scheppen - waarbij de muziek
zelfs bijna de functie van decor kan krijgen - het verhaal te ondersteunen, of zelfs om de vertelling
verder te zetten en in klank te vertellen wat niet in woorden hoeft of kan gezegd worden.
Bijna alle muziek is speciaal voor de voorstelling geschreven.
We hebben gekozen voor een niet-traditionele bezetting: klarinet en basklarinet, gitaren, en drums/
slagwerk.

Themas

Vriendschap
Eenzaamheid
Multiculturaliteit
Pesten
Familie
Sociale milieus

Auteur/regisseur
Wim De Wulf is al jaren actief in het theater. Eerst als acteur (Mannen van den Dam, Stekelbees,
NTG...) later als regisseur en als tekstschrijver. Hij verdiende zijn sporen bij o.a. Kommil Foo,
Theater Antigone, Ultima Thule, Kapitein Winokkio, Hij zette locatieprojecten op. O.a. in de
Archeologische site van Ename en in een psychiatrische kliniek te Melle. Hij schreef libretto's voor
en regisseerde opera's van zijn compaan Johan De Smet (o.a. Raponsel en het bejubelde Decap)
Daarnaast ensceneerde hij hedendaagse opera's, op muziek van Hans Rotman in Weimar en
Erfurt. Sinds medio 2001is hij artistiek leider bij Ultima Thule.

Spelers

Jonas De Vuyst (spel)

Pedro Guridi (klarinet)
Johan Sarens (gitaar)
Frederik Tilkin (drums)

Over de Eilandverkaveling
Het gezelschap werd opgericht door theatermaker Ward Bal en muzikant Jeroen Tilkin, in
hun tienerjaren samengebracht door het kinderkoor van de Vlaamse Opera. Later werden
de broers Tilkin, Frederik en Wouter betrokken. De vijfkoppige kerngroep was compleet
met de laatste muzikant Johan; eerst Johan Vingerhoets, later werd het Johan Sarens. De
krachtige mix van deze vijf, ieder met zijn expliciete kwaliteiten, biedt oeverloze
mogelijkheden.
Ward is de man van het woord. Hij is een belangrijk acteur binnen het gezelschap, maar
deelt ook regiegewijs de lakens uit.

Jeroen is zanger en pianist, maar voelt zich ook achter vele andere instrumenten
kiplekker. Ook de acteur in hem verschijnt op de planken. Plus een niets ontziende
fantasie en ongekende gedrevenheid, geeft dat vonken.
Frederik is drummer, percussionist en, zeer belangrijk, informaticus. Het ontwerpen en
programmeren van doelgerichte software, zoals aansturing van projectoren via DMX of de
bediening van video door de muzikanten, vallen op zijn territorium.
Wouter speelt viool en (contra-)bas maar is de man die alle anderen goed doet klinken.
Door zijn specialisatie in geluidstechniek heeft de groep echt alles in de hand.
Johan is gitarist, maar breidde zijn werkdomein uit in de instrumentenbouw. Zijn
handigheid en materiaalkennis komen op de bhne in decorstukken, rekwisieten en
technische benodigdheden als statieven en kabukis.
In haar voorstellingen legt De Eilandverkaveling meer en meer de nadruk op de interactie
tussen de verschillende parameters; tekst, beeld, muziek en theater. Alles live uitgevoerd,
schept de muziek nog meer magie en raakt het publiek helemaal betrokken. Eerdere
producties van de Eilandverkaveling waren Broers (2005) en Kleintje of het Verlangen
(2008). In 2010 volgde Zwanenzang.In 2012 kwam Eternal Lifeop de planken.
Vanaf 2014 werkt de Eilandverkaveling meer als kollektief, waarbij samenwerkingen
worden aangegaan met andere acteurs en muzikanten. Dit leidde in 2014 tot de
voorstelling De Sneeuwman gebaseerd op het bekende prentenboek van Briggs, met
naast Ward Bal, ook pianiste Axelle Kennes. In 2015 leidde de samenwerking met Wim De
Wulf tot de voorstelling DAMP, met naast Johan Sarens en Frederik Tilkin ook Jonas De
Vuyst en Pedro Guridi.