Title: Limousine

Date: 21-01-2010
Number: 8

De limousine stopte vlak voor de hangar die als een reuzachtige muil open stond. In
het schemer in de hangar stond een Cessna tweemotorig vliegtuig, de propellors
nog steeds langzaam roterend tot ze luid tikkend tot stilstand kwamen. De kleine
deur aan de zijkant van het toestel werd rustig geopend, het trappetje van twee
treden klapte automatisch mee. De chauffeur van de limousine stapte uit en opende
de deur van het achtergedeelte.

Uit de luxe auto stapte een jonge vrouw, gekleed in een chique jas die haar lijf
bedekte. Ze was knap, haar slanke gezicht benadrukt door de lange blonde haren
die er langs naar beneden liepen. Ze bloosde door de kou wat duidelijk te zien was
op haar bleke huid. De kou sloeg in haar gezicht toen de wind van de landingsbaan
langs de auto blies. Ze knipperde de tranen weg en stopte haar kin dieper in haar
jas. Met snelle passen liep de vrouw de hangar in, waar het nog steeds koud was
maar ze in ieder geval wat bescherming van de scherpe wind had.

Ondertussen was er een jongen uit het vliegtuig gestapt. Hij had een pak aan die
hem als gegoten zat en perfect pastte bij zijn jeugdige gezicht. Met zelfverzekerde
stappen liep hij op de vrouw af en glimlachte toen hij bij haar was. “Leontien, altijd
een genoegen.” Zei hij met zijn gebruikelijke suave en maakte een kort buiginkje
terwijl hij haar hand vastpakte. Ze knikte kortaf, proberend boos over te komen
maar ze kon een klein glimlachje niet verbergen toen hij haar op zijn gebruikelijke
manier benaderde.

“Victor, ik ben nog steeds boos op je.” Zei ze, met haar stem zo vlak en streng
mogelijk. De jongen keek naar haar ogen en leek na te denken waarover ze dan
boos zou moeten zijn. Opeens werden zijn ogen iets wijder en hij knikte
instemmend. “Oh ja, het feest. Sorry, maar je weet hoe het gaat.” Hij snuifde
arrogant en draaide weg van Leontien. Ze brieste nu echt van boosheid. “Hoezo ‘je
weet hoe het gaat’?! Je bent gewoon naar New York gevlogen voor het weekend! Je
WIST dat ik een feest ging geven op het jacht van mijn ouders.”

De jongen haalde zijn schouders op terwijl hij richting de limousine liep. Hij vond
niet dat hij zich hoefde te verantwoorden tegenover haar. Hij had zijn hele leven al
mogen gaan en staan waar hij wou. Alleen omdat ze zich zijn vriendin noemde
betekende dat nog niet dat hij die vrijheid zomaar opgaf. En trouwens, hij was het
helemaal niet eens met de naam die hun relatie had gekregen. Als ze hoorde wat er
in New York was gebeurd was snapte ze dat misschien ook.

De vrouw stampvoette achter hem aan terwijl ze door bleef praten, zwaaiend met
haar armen. “Je bent een hufter Victor! Maar oh wee als iemand het bij jou flikt.”
Victor stond plots stil, en zijn reactie deed Loentien schrikken. Ze stopte ook, een
paar meter achter hem. Hij draaide zich om, zijn gezicht kwaad en zijn ogen donker.
“Hoezo? Wie heeft mij wat geflikt?” Hij stond in drie passen voor haar, zijn gezicht
vlak voor die van haar. Zijn blauwe ogen boorden zich in de hare en ze keek
zenuwachtig opzij.

Victor baldde zijn vuisten terwijl hij op een antwoord wachtte. Toen ze niks zei siste
hij tussen zijn tanden: “Wie, Leontien.” En hij bracht zijn gezicht nog iets dichter
naar die van haar. Ze slikte, haar ogen flitsten langs de jongen voor haar naar de
chauffeur die naast de limousine stond. Heel kort maakte ze oogcontact en ze wist
dat hij hun in de gaten hield. Ze kuchte zachtjes, nog steeds van haar stuk
gebracht, en vouwde haar armen voor haar borst. “Niks.” Haar stem piepte. “Ik zei
alleen dat je dat niet kan hebben.” Hij gromde zachtjes, keerde zich toen weer om
en beende naar de limousine.

De chauffeur stond al klaar bij de deur en hield hem open voor de rijke jongeman
die aan kwam lopen. Victor dook naar binnen in het warme interieur van de auto en
opende een flesje bier. Een moment later stapte Leontien de auto in en ging naast
hem op de achterbank zitten. Ze had blijkbaar haar oude temperament weer
teruggevonden en begon gelijk te klagen. “Jeetje Victor, het is half elf. Kun je
misschien nog even wachten met aan het bier beginnen?”

Hij wuifde haar gezeur weg en nam demonstratief een slok van het alcoholische
drankje. “Ik leef nog in New York tijd meid. Het is daar net half drie ’s nachts.” Ze
zuchtte diep en klagend en langzaam om zonder nog iets te zeggen duidelijk te
maken dat ze het er niet mee eens was. De jongen naast haar negeerde het en
dronk zijn bier op. Terwijl de limousine het vliegveld af reed en de snelweg opzocht
pakte hij er nog een.

...

De limousine reed de uitvoegstrook op toen het paneel dat tussen de chauffeur en

zijn passagiers stond naar beneden schoof. Het hoofd van de chauffeur kwam
tevoorschijn en hij draaide zijn hoofd een kwartslag terwijl hij een half oog op de
weg voor zich hield. “Ik moet even tanken mevrouw.” Zei hij beleefd. De auto was
van haar ouders dus hij richtte zich alleen tot haar. Het waren niet zijn zaken wat
voor omhooggeschoven tuig ze met zich meenam, alhoewel hij deze al vaker had
gezien.

“Okay, geen probleem Willem.” Zei ze terug, terwijl ze naar voren leunde. “Zijn we
wel om drie uur thuis?” Vroeg ze gelijk erna. De man achter het stuur knikte. “Jawel
mevrouw. Ik denk dat we er al iets eerder zullen zijn.” Leontien bedankte hem en
leunde weer naar achteren terwijl Willem het scherm weer naar boven liet gaan.
Hoewel het bedoeld was om de privacy van de passagiers te garanderen liet het
altijd nog een beetje geluid door, een manier voor hem om de dochter van zijn baas
in de gaten te houden.
Hij was geen bodyguard maar hij was ook geen klein mannetje, en ze had al een
paar keer een beroep gedaan op zijn redelijk intimiderend voorkomen om lastige
rijkeluis jongens weg te jagen. Tot klappen uitdelen was het nooit gekomen maar hij
vermoedde dat het niet veel langer kon duren. De Victor die nu achterin zat was
een graadje erger dan de rest. Hij had Leontien al een paar keer van zijn huis
opgehaald, lijkbleek en trillend op haar benen. Victor had haar dan uitgezwaaid, een
lege glimlach op zijn gezicht met een drankje in zijn andere hand.

Terwijl de chauffeur uitstapte om de benzinetank te vullen, keek Leontien uit de

geblindeerde ruit naar buiten. De snelweg liep langs het benzinestation en vormen
van autos en vrachtwagens zoemden voorbij. Victor had het kleine tvtje uit het
plafond naar beneden geklapt en keek nu ongeinteresseerd naar een sitcom. De
scherpe Amerikaanse stemmen vulde de auto, af en toe onderbroken door een
lachbandje.

Na een paar minuten keek Victor naar het meisje naast zich, dat nog steeds naar
buiten staarde. Hij legde zijn hand op haar knie, die van onder haar jas naar buiten
stak. Ze schrok en draaide zich naar hem, voordat ze kalmeerde. Met haar hand op
de zijne keken ze elkaar even aan. “Hey luister, sorry van het weekend. Je had
gelijk.” Begon hij. In zijn hoofd was hij nu al verveeld van het spelletje. Hij bood zijn
excuses aan, zij accepteerde het en hij deed het over een paar dagen weer. Het
enige wat hij niet wist was hoe lang ze het zou pikken.

Leontien glimlachtte breed terwijl ze naar zijn excuses luisterde. Zijn ogen staarden
in die van haar en haar hart klopte in haar keel. Ze was zo verliefd op hem. Hij had
alles mee. Hij was knap, slim en rijk. Heel erg rijk. Natuurlijk kon hij af en toe wel
wat egoistisch zijn maar wie was dat niet. Ze vergaf hem zelfs zijn opvliegers als ze
alleen waren. Het deed een dag of wat zeer maar daarna was alles weer goed en
was hij de lieve jongen waar ze op was gevallen. Het kwam door de drank, vertelde
ze zichzelf.

Willem stapte weer de auto in en de motor kletterde toen het contact werd
omgedraaid. De motor begon weer te draaien en een paar seconden later begon de
limousine weer te rijden. Het draaide terug de snelweg op en zette zijn reis voort.
Leontien had het niet door, luisterend naar de honingzoete stem van haar vriend,
wiens hand ondertussen langzaam zijn weg haar been op vond. Ze glimlachte en
blooste toen ze het doorhad, maar duwde toen resoluut zijn hand weg. Hij
probeerde het vaak, zeker als ze in een limousine zaten, maar tot nu toe had ze
hem altijd geweigerd.

Victor glimlachte terug, maar zijn uitdrukking was zuur. In zijn hoofd was hij razend.
Hoe durfde dit mens hem te weigeren. En niet voor de eerste keer, dit was al zeker
een jaar aan de gang. De frigide trut wou het alleen in de slaapkamer doen, met de
deur op slot en de gordijnen dicht. De enige reden dat hij haar nog om zich heen
tolereerde was dat zijn vader golfmaatje was met die van haar. Als hij dat in gevaar
bracht wist hij dat zijn vader hem echt kon straffen. Een vermindering van zijn
zakgeld, of geen vliegprivileges meer. Dat was het niet waard. En trouwens, hij had
genoeg meisjes om zich heen die wel tot dat soort dingen bereid waren.

De vrachtwagen remde geen moment af, het lage profiel van de limousine
verborgen door de berm van bomen tussen de snelweg en de invoegstrook. De
bestuurder bedacht zich net wat een mooie invoegplek hij had gevonden toen hij
doorhad dat die al bezet was door de lange zwarte auto. Toen hij een ruk aan zijn
stuur gaf was het al te laat. De zestien wieler beukte tegen de limousine, de tonnen
van de vrachtwagen ramden de in vergelijking fragiele limousine uit zijn rijstrook,
tegen het busje dat net aan het inhalen was.

Met een geluid van schrapend metaal en banden die opeens geen grip meer hadden
kantelde de limo en vloog over zijn kop. Rollend vloog het over de snelweg, heen en
weer geslingerd toen het tegen de andere autos klapte. Uiteindelijk kwam het tot
stilstand na een tiental meter over zijn dak te hebben doorgegleden. Vanbinnen was
alles stil.