diveRsity magazine

mei 2010

CHECK IT OUT:
IN DIT
NUMMER
ONDER
ANDERE
DE
VOLGENDE
ONDER-
WERPEN

>> Lang leve de liefde!

>> ‘Coming out is niet verplicht’

>> Discriminatie voelt echt niet lekker

>> ‘Altijd die vraag:

ben je nou bi of homo?
 inhoud
>> blz. 4 / Flirtende maagden en players met praatjes
Liefde. Volgens het woordenboek is liefde genegenheid van twee personen tegenover elkaar, gebaseerd op seksu-
ele aantrekkingskracht.

>> blz. 8 / Discriminatie voelt echt niet lekker,

je voelt je minderwaardig

In Rotterdam, een stad met een ongelofelijke mix aan bewoners, hebben


jongeren vaker dan ze lief is te maken met discriminatie. Een afschuwe-

lijk gevoel, als iemand zijn afkeer laat blijken omdat jij gewoon bent wie
je bent.

>> blz. 14 / ‘Niet meer one of the guys’

Huisje, boompje, beestje… Een leuk gezinnetje, zo zien de meeste jongens en meisjes hun toekomst. Maar dan
blijk je homoseksueel te zijn…

>> blz. 18 / Lang leve de liefde

 lips op tv tonen pimps die bitches en ho’s onderdrukken, loverboys
C
pikken hun ‘vriendinnetjes’ na schooltijd op en op je vijftiende zwanger
zijn is al lang geen uitzondering meer. Kortom: er schort nogal wat aan
de seksuele moraal van sommige Rotterdamse jongeren.

>> blz. 21 / Spuugzat Ssspit!

Spuugzat Ssspit! Is dat jou ook wel eens overkomen?

>> blz. 22 / ‘Altijd die vraag: ben je nou bi of homo?’

T oen op de middelbare school van Arnold bekend werd dat hij homo
was, kon hij maandenlang de aula niet in. Hij werd vreselijk gepest en
blz
uitgescholden.

>> blz. 28 / ‘Realiteit loverboys is
keihard’
Maria, (19) raakt als brugklasser in de ban van Manou, een lo-
verboy. Slechts twaalf jaar oud, loopt ze regelrecht in de val van
de keiharde crimineel, die haar voor zich laat werken. Hij dwingt
Maria met mannen naar bed te gaan, drugs te smokkelen en an-
dere meisjes te ronselen om hen in dezelfde val te lokken. COLOFON

Dit magazine is in opdracht

>> blz. 32 / ‘Tienermoeders: erop van Gemeente Rotterdam gemaakt.

of eronder Realisatie en uitgave

Harriët Duurvoort en Marco Peper

Piepjong zwanger raken, bij celebs lijkt


Hoofdredacteur
het soms een trend, maar als je in de Harriët Duurvoort

praktijk tienermoeder wordt valt het be- Art direction & vormgeving

paald niet mee.

DPODFQU
FO
DSFBUJF
0/58&31456%*0

www.1plus1-ontwerp.nl

>> blz. 36 / ‘Coming out is niet Aan dit nummer werkten mee
verplicht’ Claudia Coenen, Bart Krieger, Humprey Asahmoah,
Vincent Bons, Miriam van Coblijn en Anouk Hebing
i2rotterdam wil jongeren met een niet-Nederlandse afkomst
helpen bij de acceptatie van hun homoseksualiteit. Maatwerk is
Cover
daarbij het sleutelwoord.
xxy/qeuerian

>> blz. 40 / XXY en Theo Website

http://www.rotterdam.nl

 it magazine gaat over jezelf zijn, en over

D Copyright
seksuele diversiteit. Voor de cover heb- Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen
zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.
ben we een foto mogen gebruiken van
het feest XXY, een openminded Rotter- Rotterdam, mei 2010

dams feest.

blz 
 Tekst Humprey Asahmoah

blz

Rotterdamse jongeren over liefde en seks
Flirtende
maagden
en
players
met
praatjes
Liefde. Volgens het woordenboek is liefde genegenheid
van twee personen tegenover elkaar, gebaseerd op sek-
suele aantrekkingskracht. Dat is duidelijk. Maar hoe gaan
jongeren om met liefde en seks? Is met iemand naar bed
gaan liefde? We gingen de straat op om de stemming te
peilen onder de Rotterdamse jongeren. In een stad vol
mooie jonge meiden en jongens proef je overal de ver-
leiding. Maar in een cultureel diverse stad als Rotterdam
denkt de een veel makkelijker over seks dan de ander...
Ozlem(18) is single. De Turkse heeft een vriendje gehad, maar ze hadden
voortdurend ruzie. Daarom ging het uit. Ondanks dat ze een relatie achter de
rug heeft, is Ozlem nog steeds maagd. Dat is niet uit overtuiging, maar door
haar opvoeding. “Ik hoor al mijn hele leven dat je geen seks mag hebben
voor het huwelijk. Ik weet ook dat het niet mag van de islam.”
In tegenstelling tot Ozlem is Nahom(17) geen maagd meer. De scholier
heeft ook geen vriendin. “Nee, liever niet. Relaties zijn voor later als ik groter
ben.” Maar hij wil wel seks. “Ik wil de lusten, maar niet de lasten. Meisjes
zijn soms lastig. Ze willen vaak je aandacht en daar heb ik niet altijd tijd
voor.”
Ik voelde mij gebruikt
Leonie is dol op aandacht. De Nederlandse is zeker geen maagd, maar ze is
zeer voorzichtig met jongens. De 17-jarige kent genoeg heren met praatjes.
Sommigen zeggen tegen meisjes dat ze ze lief en leuk vinden, maar zodra
ze seks met ze hebben gehad, gaan ze ervandoor en laten ze niets meer van
zich horen. “Dat is me twee keer overkomen. Dat vind ik niet zo leuk, want ik
voelde me gebruikt. Jongens mogen me aandacht geven, maar mij krijgen
ze niet meer.”
Leonie heeft geleerd van haar slechte ervaringen. Voor haar is liefde en
seks niet hetzelfde. Het zijn twee verschillende dingen. Dit beamen veel
jongeren. Mensen kunnen seks hebben met elkaar zonder verliefd te zijn.
De Marokkaan Nordin gaat een stap verder. “Mannen kunnen makkelijker
seks en liefde van elkaar scheiden dan vrouwen. Seks heeft niks met liefde
te maken.”
Ideale partner bestaat niet
Ozlem is het niet met de stelling van Nordin eens. “Mensen hebben te-
genwoordig makkelijker seks met elkaar, maar seks heeft voor mij alles
met liefde te maken.” Ze kan zich dan ook niet voorstellen dat meisjes met
jongens naar bed gaan waarop ze niet verliefd zijn. “Seks is jezelf geven. Je
moet van iemand houden, wil je zover gaan, vind ik.” Sterker, seks wordt
iets bijzonders als je verliefd bent. “Ik heb daar geen ervaring in, maar ik
kan me voorstellen dat als je verliefd bent, dat je automatisch seks met je
geliefde wil hebben.”
Om seks te kunnen hebben, hebben mensen een welwillende partner nodig.
Hoe ziet de ideale geliefde eruit? Iedereen wil een aantrekkelijk uitziende
wederhelft. Maar er is meer. “De ideale partner bestaat niet,”zegt Nordin. “Ik
vind karakter veel belangrijker. Een meisje dat me tegengas geeft.” En wat
zoekt Nahom in een meisje? “Ik wil een lieve negerin. Zo een die voor me
door het vuur gaat.”
Een mooie glimlach en betrouwbaar
De meisjes stellen hele andere eisen aan hun partner. Zo wil Leonie een
jongen die haar vooral aan het lachen maakt. “Hij moet ook voetballen of
tennissen. Dat vind ik leuk.” Leonie heeft nog meer eisen. “Hij moet niet te
stoer zijn. Hij moet wel van mooie kleren houden.” En Ozlem? “Hij moet een
mooie glimlach hebben.”
Zowel jongens als meisjes hechten veel waarde aan een eerlijke partner.
Vertrouwen en betrouwbaar zijn de toverwoorden. Leonie: “Ik zie veel jon-
gens om heen die meisjes belazeren. Ze zeggen dat ze van die meiden hou-
den, maar soms blijkt dat ze vriendinnetjes ernaast hebben.” Ozlem kent
de ervaringen van Leonie. “Daarom wil ik een jongen die niet naar andere
meisjes kijkt en ook geen seks heeft met anderen.” Volgens Nordin weet je
wat je aan iemand hebt als het minder met je gaat. “Ik wil een meisje dat niet
alleen de leuke tijden, maar ook de klote momenten met me deelt.”
blz 

‘Als ik seks wil, bel ik
een paar meisjes die ik in mijn
telefoon heb staan.’
blz

Veel jongeren jagen hun lusten na, maar op den duur willen ze allemaal een serieuze
relatie. Nordin geeft zijn visie hierop. “Een relatie is geven en nemen. Soms moet je
een stapje opzij doen voor de ander. Als je bijvoorbeeld ruzie hebt, moet je niet ten
koste van alles gelijk willen hebben.” En Nahom? “Voor mij zijn relaties alleen goed
voor de seks.”
Het mag nog niet
De liefde is een hele worsteling voor haar. De 20-jarige Zenib is sinds april smoor-
verliefd. Ze droomt ervan om met hem naar de bioscoop te gaan en uren hand in
hand een romantische strandwandeling te maken. De Marokkaanse weet wat wel en
niet mag van haar islamitische geloof. Zo is seks voor het huwelijk absoluut uit den
boze. Dat is frustrerend voor Zenib. “Ik droom de hele dag van seks met deze jongen,
maar het mag niet.” Een hevige strijd tussen hart en verstand. “Ik ben een mens en
soms wil ik seks hebben, maar ik zou het zonde van mezelf vinden als ik het zou doen,
want dan ga ik over mijn eigen grenzen. Dat wil ik niet; ik wacht tot ik getrouwd ben.”
Zenib en haar geliefde dansen om elkaar heen. Ze weet dat ze eigenlijk met hem wil
trouwen. “We kunnen dan seks hebben. Ik kan hem alles geven wat ik heb.”
De ideale partner heeft Zenib al aan de haak geslagen. Hij is een lange jongen met
volle lippen en roze wangetjes. Hij heeft een gespierd lichaam en mooie tanden. De
20-jarige hecht veel waarde eraan dat haar partner haar alles vertelt in een relatie en
dat ze hem kan vertrouwen. “Mijn geliefde wil naar de hoeren omdat hij bij mij zijn
behoefte niet kwijt kan. Dat heeft hij me gewoon verteld.” Ze vindt het niet leuk, maar
haar vriendje weet precies waar de grens ligt. “Hij mag kijken naar andere meisjes,
maar niet kopen.”
Overtuigd maagd
Ze is al twee jaar verliefd, maar Lubna heeft geen seks gehad met haar vriend. De
18-jarige Irakese is uit overtuiging maagd. Bovendien is het heel gebruikelijk in haar
cultuur dat je geen seks hebt voor het huwelijk. Seks is voor haar iets bijzonders en
uitsluitend voor getrouwde stellen. “Daarom moeten we wachten tot de huwelijks-
nacht, anders hebben we niks bijzonders te doen op die nacht.”
Ondanks haar overtuiging is niks menselijks Lubna vreemd. Ze vindt het soms frus-
trerend om met haar vriend te zijn, want ze komt in de verleiding om met hem te
vrijen, maar het is vooralsnog niet gebeurd. “Ik vind het wel spannend, want ik ben
benieuwd naar hoe het voelt om seks te hebben.” Maar kan seks zonder verliefdheid?
“Ik zou het in ieder geval niet kunnen.”
Lubna heeft een leuke relatie. Het stel is lief tegen elkaar en heeft veel voor elkaar over.
En zij zijn eerlijk naar elkaar toe. “We hebben alle mogelijke verleidingen besproken
en daar afspraken over gemaakt. De belangrijkste is dat we geen seks hebben met
anderen.” De vriend van Lubna komt van de Kaapverdische Eilanden. Hij is donker,
lang en heeft een kaal hoofd. “Gewoon een lekker ding en hij is van mij!”
Seks is net als eten
Zico vindt zichzelf een ouderwetse jongen. Als hij ooit de liefde van zijn leven vindt, wil
hij een meisje dat hem door dik en dun steunt. De 18-jarige scholier wil dat de liefde van
twee kanten komt. “Anders klopt het niet.” De Rotterdammer met Portugees bloed vindt
dat seks en liefde twee verschillende dingen zijn. “Seks is een behoefte, net als eten. Het
is iets wat je lichaam nodig heeft. Seks is voor mij dus geen liefde.” Volgens Zico zijn er
twee soorten seks; seks om de seks. “Ook seks met liefde. Dit is pas echt bijzonder.”
Zico heeft net een drie maanden durende relatie achter de rug en is nu vrijgezel. Een
bewuste keus. “Ik ben bezig met mijn toekomst. Ik wil misschien stage gaan lopen in het
buitenland. Als je een vriendin hebt, is het lastig om dat te doen.” Daarom prefereert hij
occassional seks. En het gaat tot nu toe goed. “Als ik seks wil, bel ik een paar meisjes
die ik in mijn telefoon heb staan.” Maar in de toekomst wil Zico gewoon huisje-boom-
pje-beestje met een meisje dat mooi is van zowel binnen als buiten. Maar nu even niet.
“Ik geniet van mijn leven.”
 ‘Seks met liefde:
dat is pas echt
bijzonder.’
Ik moet af en toe afwis-
selen
Jerry (21) en Nigel (22) zijn dikke maa
tjes. Elke dag zijn ze in de stad te vinden.
Ook vanavond kijken ze om zich heen en
stoppen pal voor de Mc Donalds. Om de
haverklap worden ze aangesproken door
jonge meiden. De heren genieten zicht-
baar van de aandacht, maar Jerry houdt
zich enigszins afzijdig. Nigel maakt
graag praatjes en lacht veelvuldig met
de meisjes.
De jongens zijn tegenpolen van elkaar.
Maar ze hebben al vier jaar een rela-
tie met twee zusjes die tweeling zijn.
Jerry is rustig en zorgzaam. Hij staat
ook serieus in het leven. “Ik kijk graag
om me heen, maar ik doe verder niks,”
zegt Jerry. “Ik ben hondstrouw. Ik kan
me zonder moeite inhouden.” Dat kan
ook makkelijk omdat hij alleen seks kan
hebben met een meisje als hij een band
met haar heeft.
In tegenstelling tot Jerry is Nigel avon-
tuurlijk. Voor hem is seks, gewoon seks.
Daarbij is Nigel niet bepaald trouw als
het gaat om meisjes. “Ik heb weliswaar
een vriendin, maar ik wil nog niet set-
telen. Ik ben jong.” Hij vertrouwt zijn
vriendin ook niet helemaal. Dat komt
door zijn omgeving, want hij heeft ge-
zien hoe zijn nichtjes vreemdgingen,
terwijl ze vriendjes hadden. “Je weet niet
wat ze doet als je er niet bent.” Daarom
kiest hij vaak voor zichzelf. “Ik kan niet
elke dag dezelfde bruine bonen eten. Ik
moet af en toe afwisselen.” Maar Nigel
is lief voor zijn vriendin als zij samen op
stap zijn. Hij flirt niet met anderen als
zij erbij is. “Dat vind ik respectloos.” Op
den duur wil Nigel een rustig leven. “Als
ik over een paar jaar nog bij mijn vrien-
din ben, gaat een lampje branden. Dan
word ik trouw.”
blz 
 Tekst Humphrey Asamoah / beeld Vincent Bons en Humphrey Asamoah

blz

zonder
Iedereen

een leven

discriminatie
heeft recht op
In Rotterdam, een stad met
een ongelofelijke mix aan
bewoners, hebben jonge-
ren vaker dan ze lief is te
maken met discriminatie.
Een afschuwelijk gevoel, als
iemand zijn afkeer laat blij-
ken omdat jij gewoon bent
wie je bent. Iemand met een
bepaalde kleur, een bepaald
geloof of een bepaalde sek-
suele voorkeur. Jongeren die
zelf gediscrimineerd worden,
discrimineren op hun beurt
weer anderen. Houdt het
nooit op? Want uiteindelijk
wil iedereen toch hetzelfde:
lekker leven en laten leven.
Toch? Rotterdamse jongeren
vertellen waarom respect en
tolerantie zo ontzettend be-
langrijk is.
blz 
 Rotterdam, de havenstad met zijn bonte verzameling aan kleuren, geuren en smaken.
Een palet aan gezichten. Meer multiculti dan Rotterdam is bijna niet te vinden. En
op het eerste gezicht lijkt iedereen met elkaar door één deur te kunnen. Dit maakt
Rotterdam het ideale decor voor een onderzoekje naar discriminatie. Hoe ervaren
Rotterdamse jongeren, met een allochtone achtergrond of met een andere seksuele
geaardheid, de sfeer in Rotterdam? Voelen zij zich wel eens gediscrimineerd? En hoe
voelt dat, discriminatie? En discrimineer je zelf wel eens? Ondanks dat je misschien
zelf precies weet hoe het voelt om niet geaccepteerd te worden om wie je bent?

Harder klimaat
De afgelopen jaren heet het dat het klimaat in Nederland harder is geworden. Na 11
september, de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh is de stemming in Neder-
land omgeslagen. Als er nu verkiezingen zouden worden gehouden zou de PVV de
grootste partij worden. Veel mensen zijn negatief over de multiculturele samenleving,
en moslims hebben het helemaal zwaar te verduren. De islam wordt gezien als de
grote bedreiging van de Nederlandse cultuur, en er gaat geen dag voorbij of dat wordt
weer ingepeperd. Maar ook andere groepen liggen onder vuur. Homo’s worden juist
weer door veel allochtonen gediscrimineerd, al kunnen autochtonen er ook wat van.
Mensen die zich in de hoek gedrukt voelen gaan zich defensief opstellen en discri-
mineren soms net zo hard terug. Of ze discrimineren op hun beurt weer een andere
groep. Soms lijkt het erop alsof niemand er meer zin in heeft, in die samenleving die
je met zo veel verschillende groepen moet delen. Een houding die weinig zin heeft,
omdat je uiteindelijk toch allemaal samen moet leven op school, in je buurt, in een
stad als Rotterdam. Een positieve houding tegenover mensen waar je misschien niet
zoveel van begrijpt, is veel productiever.

Vrije meningsuiting is natuurlijk belangrijk, maar discriminatie lijkt steeds gewo-

ner te worden. Rotopmerkingen en beledigingen slikten mensen vroeger in, maar nu
spuit iedereen zijn gal, bot en hard. En daar moet iedereen maar mee dealen. Maar je
kwetst er mensen diep mee, en maakt ze negatief, bang en wantrouwend. Bovendien:
je oogst wat je zaait: als je discrimineert, wek je weer op dat je terug gediscrimineerd
wordt. Want er is echt niet alleen maar één groep die discrimineert, iedereen heeft er
wel eens een handje van. Wees eerlijk, wordt iedereen daar nou vrolijker van? Zou de
wereld er niet relaxt en gezellig uitzien als we er eindelijk eens mee kappen? Gewoon
een beetje respect opbrengen voor een ander...
Spleetoogjes
Op het Schouwburgplein zitten twee jongens wat te drinken en naar eigen zeggen
chickie’s te checken’. Moos heeft een Aziatisch uiterlijk en zijn vriend Mickey is Ne-
derlands. Ze zijn allebei achttien jaar en kennen elkaar van kindsaf aan. “We zijn
heel lang duo penotti en we zijn er trots op,” zegt Moos. Tegenwoordig voelt hij zich
weer thuis in Nederland, maar het is wel eens anders geweest. De Rotterdammer is
in zijn jonge jaren vaak gediscrimineerd. “Ik ben uitgescholden voor zwartje of dat ik
spleetoogjes had. Op die momenten voelde ik me niet geaccepteerd. Het voelde alsof
ik hier niet mag zijn. En dat is een heel onplezierig gevoel,” legt hij uit.
Moos is inmiddels ouder en hij heeft meer zelfvertrouwen, dus als hij uitgescholden
wordt, raakt het hem niet meer. Er is een ander fenomeen dat hem wel raakt. “Als ik
een winkel binnenloop met mijn vrienden, voel ik gewoon dat het personeel op ons
let. Dat is vervelend, want je kunt er niet zo veel mee. Je kunt namelijk niet bewijzen
dat ze jou en je vrienden volgen. Dat is een rare vorm van discriminatie. Waarom vol-
gen ze alleen mensen met een kleurtje? Witte mensen stelen toch ook, of niet soms?
Racisme is gewoon onzin!”
En Mickey dan, de vriend van Moos? Wordt hij wel eens gediscrimineerd? “Nee,
eigenlijk niet. Ik ben nogal groot, dus mensen zijn door mijn verschijning bang voor
me. Daarbij ben ik gewoon wit met blond haar en blauwe ogen. Maar ik ben wel in si-
tuaties geweest waar vrienden van me uitgescholden werden door mensen op straat.
Dan word ik heel kwaad. Mensen die discrimineren vind ik dom,” zegt Mickey.
Para als ik niet naar binnen mag
Als het om discriminatie gaat, kan de 24-jarige Marokkaan Mohamed een woordje
meepraten. Mohamed woont aan de Kruiskade. Hij wordt regelmatig geconfronteerd
met racisme. “Ik mag wel eens niet naar binnen bij een discotheek. De uitsmijter zegt
dan dat het een besloten feest is voor alleen vaste klanten. Of het is te vol en dat je
volgende week maar terug moet komen. Of je hebt gewoon de verkeerde schoenen
(lees: sportschoenen) aan,” vertelt Mohamed.
Mohamed vindt het onzin dat hij soms geweigerd wordt bij discotheken. Hij is net
als alle jongeren; hij wil gewoon lol maken. “Daarom word ik para als ik niet naar
binnen mag. Ik schreeuw dan tegen de portier. Ik scheld hem de huid vol, want ik
kan de weigering niet aanvaarden. Discriminatie voelt echt niet lekker. Je voelt je dan
minderwaardig. Waarom mogen zij wel naar binnen en ik niet?”
Discriminatie gebeurt overal, dus ook op scholen. Hind heeft lang, zwart haar. De
15-jarige vmbo-leerlinge is op stap met haar vrienden. Zij werd gediscrimineerd door
een klasgenootje. “Ze zei: ‘Kankerbuitenlander, ga terug naar je eigen land’,” vertelt
Hind. “Ik was geschokt en kwaad. Ik was zo boos dat ik haar een klap in haar gezicht
gaf. Zo’n opmerking hoort gewoon niet. Ik heb net als haar recht om in Nederland te
zijn. Ik ben Nederlander, klaar.” Natuurlijk is het fout iemand in het gezicht te slaan
om een opmerking, weet ze. Ze heeft daar spijt van. “Maar ik was zo kwaad”.

blz
10
Stokken en blikjes cola
Het was op school dat de homoseksu-
ele jongens Jan (15) en Wesley (25)
gediscrimineerd werden. “De alloch-
tone jongens wijzen me na en roepen
dan homo, homo,” doet Jan zijn relaas.
Wesley zat een paar jaar geleden op een
lyceum in Rotterdam, maar is van de
school afgegaan vanwege pesterijen om
zijn seksuele geaardheid. Wesley: “De-
genen die me plaagden, waren gewoon
Nederlanders. Het waren echte ettertjes.
De buitenlanders waren juist aardig
voor me.”
Wesley heeft wel vaker te maken gehad
met discriminatie. Hij woont in Slinge
en dat is volgens hem niet echt een to-
lerante buurt als het om homo’s gaat.
“Er wonen veel Marokkanen en door
hun geloof zien ze homo’s als vieze,
onreine mensen. Ik ben onlangs nog
bekogeld met stokken, colablikjes en
stenen door Marokkaanse jongens uit
mijn buurt.”
Wesley en Jan voelen zich door de in-
cidenten erg onveilig. De docenten van
Jan praten met zijn medeleerlingen,
maar daar blijft het bij. “En het helpt
niet, want ze blijven me naroepen. Maar
het is het veiligst voor me om zelf geen
actie tegen ze te ondernemen, want ze
lopen altijd in groepjes.” Wesley is nog
altijd in shock van wat hem onlangs
overkwam. En heeft vooralsnog geen
aangifte gedaan. “Ik ga dat binnenkort
wel doen. Ik dacht dat de politie me niet
serieus zou nemen, maar ik heb begre-
pen dat ze wel een zaak van dit soort
incidenten willen maken.”
Leven en laten leven
Ondanks de discriminatie-incidenten,
lijkt het motto van de Rotterdamse
jeugd ‘leven en laten leven’ te zijn. Want
uiteindelijk vindt iedereen discriminatie
verschrikkelijk. Moos: “Met discrimi-
nerende opmerkingen kwets je mensen.
Racisme is onnodig omdat je mensen
kleineert.” De geïnterviewde jongeren
weten hoe pijnlijk het is om gediscri-
‘Discriminatie
bestaat zo lang
als de mens op
aarde is, maar
het is nog steeds
niet opgelost.
Ik vind dat we
elkaar maar
moeten negeren,
dan kan iedereen
rustig zijn leven-
tje leiden.’
mineerd te worden, dus hoe verleidelijk
het soms ook is, de meesten discrimi-
neren ook geen andere groepen. Ook
niet als het gaat om homoseksuelen?
Mohamed: “Ik ben moslim en ik weet
dat het in de Koran staat dat het niet
mag of hoort. Ik kom geen homo’s
tegen, dus voor mij is er niks aan de
hand.” Hind dan? “Ik ken geen gays,
maar zij hebben ook recht op een leven
zonder discriminatie.”
De jongeren vinden discriminatie geen
goede zaak en daarom moet het bestre-
den worden. Maar hoe? Iedereen heeft
zijn eigen oplossing. Zo vindt Moha-
med dat we elkaar moeten proberen te
begrijpen. “Als iemand interesse toont
in mij en me niet ontloopt omdat ik Ma-
rokkaan ben, heeft die mijn aandacht.
Wellicht kunnen we praten over het le-
ven en waar we mee bezig zijn.” Hind
houdt er een heel andere mening op
na. “Discriminatie bestaat zo lang als
de mens op aarde is, maar het is nog
steeds niet opgelost en dat gaat in mijn
leven ook niet gebeuren. Ik vind daarom
dat we elkaar moeten negeren. Zo kan
iedereen rustig zijn leventje leiden.”
Wesley en Jan dan? “Ik zou niet weten
wat we kunnen doen tegen intolerantie
naar homoseksuelen,” zegt Jan. Daar
is Wesley het helemaal met hem eens.
“De Marokkaanse jongeren blijven ons
vies vinden. Ze gaan ons nooit mogen,
wat we ook doen.”
Moos is van mening dat mensen met
verschillende achtergrond elkaar in
hun waarde moeten laten, dus moslims
moeten bijvoorbeeld niet tegen christe-
nen zeggen dat ze moslim moeten wor-
den. “Doe gewoon je ding, blijf jezelf.
Er zijn genoeg zaken om je druk over
te maken. Je moet bijvoorbeeld werken
voor je doekoe!” Moos vindt ook dat
een brede blik op het leven discrimi-
natie aanzienlijk zou verminderen. “Ik
denk dat als verschillende bevolkings-
groepen en rassen met elkaar zouden
mengen dat we elkaar beter zouden
begrijpen. Maar als iedereen in zijn
hokje blijft zitten, gebeurt er niks. Ik zie
om me heen dat sommige meisjes (bij-
voorbeeld Marokkaanse en Turkse) bij
hun eigen ‘soort’ blijven omdat mixen
niet mag van hun geloof of cultuur. Dat
werkt niet bevorderlijk in de strijd tegen
discriminatie.”
blz 11
 Charlie, voetballer: ‘Als
iemand me discrimineert
in het stadion, ga ik
beter voetballen om
degene een poepie te
laten ruiken’
Charlie is Rotterdammer in hart en nie-
ren. Hij is achttien en voetbalt bij prof-
club RKC Waalwijk. De jongeman hoopt
ooit als profvoetballer door het leven te
gaan. Op deze zaterdagmiddag is hij net
gearriveerd met de trein uit Waalwijk en
gaat even chillen met zijn maatje Hub-
ber in de stad. In Rotterdam heeft hij
nooit te maken gehad met discriminatie.
Maar als voetballer wordt hij in stadions
wel eens gediscrimineerd. “In sommige
stadions maken ze apengeluiden als ik
of andere donkere jongens aan de bal
zijn,” vertelt Charlie. Daar kan de Rot-
terdammer woest om zijn. Zijn woede
gebruikt hij om het vijandige publiek te
laten zien wat hij in huis heeft. “Ik ga er
alleen maar beter van voetballen, want
ik wil ze een poepie laten ruiken. Ik laat
mijn voeten spreken, maar ik ga mensen
niet uitschelden. Zo ben ik niet,” legt hij
uit.
De profvoetballer in spé vindt discri-
minatie kortzichtig en irritant. Hij weet
waarom mensen discrimineren. “Ja-
loezie. Donkere jongens lopen er altijd
goed gekleed bij. Blonde meisjes vin-
den ons leuk, spannend en interessant.
Dat leidt blijkbaar tot afgunst.” Charlie
is een optimistisch mens, daarom denkt
hij dat zijn levensfilosofie discriminatie
een halt kan toeroepen. “We moeten
elkaar gelijk behandelen. Ik geloof dat
als je anderen respectvol benadert, dat
je vanzelf respect krijgt. Als iedereen dat
zou doen, dan zou discriminatie in elk
geval minder plaatsvinden.”
Doina, vwo-scholiere: ‘Mensen discrimineren omdat
ze bang zijn voor de ander’
Ze staan buiten een sieradenwinkel in het winkelcentrum te wachten op andere vrien-
dinnen die binnen juwelen aan het uitproberen zijn. Het zijn Doina en Samira. Doina
heeft Nederlandse ouders en Samira heeft een Marokkaanse achtergrond. Door de
hoofddoek die de meiden dragen, worden zij vaak gediscrimineerd. Samira: “Als ik
door een dure winkel loop, krijg ik vaak gezelschap van de beveiliging. Ze lopen dan
met me mee.” Maar dat is nog niet alles. Vroeger toen zij geen hoofddoek droeg, werd
zij anders behandeld dan nu. “Ik krijg vaak op straat vieze blikken van mensen. Zo
van: ‘Daar heb je weer zo’n onderdrukt meisje met hoofddoek. Of daar heb je weer zo’n
fundamentalist.’ Die lui weten niks van je, toch hebben ze een mening over je. Dat is
irritant. Daarom heb ik schijt aan ze.”
Wat Samira beschrijft, klinkt Doina zeer bekend in de oren. Vanwege haar Neder-
landse achtergrond en uiterlijk, krijgt de 15-jarige vwo-scholier vaak blikken van
onbegrip van voorbijgangers. Een enkel keer neemt iemand de moeite om met haar te
praten, maar tot een zinnig gesprek komt het meestal niet. “Ze zeggen vaak: ‘Je bent
Nederlands, waarom heb je hoofddoek op?’ Ik word echt kwaad van zulke vragen. Ik
denk dan: waarom zo’n domme vraag? Ze zijn bevooroordeeld en willen niet echt
weten waar ik mee bezig ben. Ik wil een goede moslim zijn.”
De meiden vinden discriminatie belachelijk. En er moet iets aan gedaan worden,
want Nederland is een democratie en iedereen heeft recht op een leven zonder dis-
criminatie, zeggen ze. Wat is de oplossing dan? “Zelf het goede voorbeeld geven. Als
iemand je een vieze blik geeft, moet je vriendelijk terug lachen. Het gebeurt wel eens
dat ik echt contact heb met iemand. Dan praten we over de islam.” Doina heeft een
praktische oplossing voor discriminatie. “We moeten elkaar beter leren kennen voor
wederzijds begrip. Daarom ben ik voor om activiteiten als buurtfeesten te organise-
ren. Op deze manier leren mensen elkaar kennen en daardoor zullen ze minder discri-
mineren. Ik geloof dat mensen discrimineren omdat ze bang zijn voor de ander.”

blz
12
Ricardo, uit Dordt: ‘Als iemand me discrimineert,
discrimineer ik gewoon terug’ Discriminatie kwetst
Ricardo is een 18-jarige jongen met een Zuid-Amerikaans uiterlijk, maar hij komt uit Ricardo. “Maar het
Dordrecht. Hij is op stap in Rotterdam met zijn vriendin Tamara en haar vriendinnen
Soma en Hind. De Dordtenaar woont in een wijk waar veel buitenlanders wonen. “De leidt ook tot haat
verhouding daar is zeventig procent buitenlanders en dertig procent Nederlanders.”
bij mensen en haat
De scheve verhouding in de wijk leidt regelmatig tot spanningen. “Een keertje kwam
een groep Nederlanders uit de kroeg. Toen ze me zagen, zeiden ze tegen me dat ze brengt problemen
mijn soort niet moesten.” Ricardo werd boos, maar op dat moment was zijn veront-
waardiging zo groot dat hij niks anders kon doen dan ze uitlachen. “Ik was alleen, tussen mensen.”
anders was ik de confrontatie aangegaan.”
Zijn oplossing voor
Voor dit incident was Ricardo ontspannen en maakte hij zich nooit zorgen om dis-
criminatie. Maar de tijden zijn veranderd. “Tegenwoordig, als Nederlanders me dis- het probleem?
crimineren, discrimineer ik gewoon terug. Je moet voor jezelf opkomen, dus je gaat
niet stilzitten. Dus als iemand me uitscheldt voor vieze buitenlander, zeg ik dat hij zelf “Je mening voor
moet oprotten,” legt hij uit.
jezelf houden, want
Discriminatie kwetst Ricardo. “Maar het leidt ook tot haat bij mensen en haat brengt
problemen tussen mensen.” Zijn oplossing voor het probleem? “Je mening voor je- volgens mij is dat
zelf houden, want volgens mij is dat respect tonen.” Ricardo vindt ook dat er meer
gemengde wijken moeten komen, maar het evenwicht moet kloppen. “Vijftig procent respect tonen.”
Nederlanders en vijftig procent allochtonen, want we moeten uiteindelijk met elkaar
leven. En mensen als Wilders moeten we uit de media weren, want als hij in het
nieuws is geweest, groeit de haat. Als hij er niet is, is er geen haat!”

blz 13
 Tekst Humprey Asahmoah / fotografie Anouk Hebing

blz
14
 o n e
Huisje, boompje,
‘N i e t m e e r
beestje… Een leuk
gezinnetje, zo zien
de meeste jongens
en meisjes hun toe-
komst. Maar dan blijk
je homoseksueel te
zijn…Voor jezelf die
gevoelens erkennen
kan je leven volledig
of th e g u y s ’
op zijn kop zetten.
Je zelfvertrouwen
kan een behoorlijke
knauw krijgen. Ineens
ziet je toekomst en je
Roy: uiteindelijk op straat verteld. Toen viel meer zelfvertrouwen. En een last is van
positie in de samen- ‘Ik ben door mijn het kwartje.” Roy belt daarna zijn va- mijn schouders gevallen. Ik zou daarom
coming out veel vrien- der op zijn werk om hem het nieuws te iedereen die overweegt om uit de kast te
leving er heel anders den kwijt geraakt’ vertellen. “Ik had verwacht dat hij zou komen, aanraden het gewoon te doen.”
flippen, maar hij zei alleen: ‘als je maar
uit. En dan moet je Een hele worsteling was zijn homosek- gelukkig bent.’ Dat was een hele gerust-
sualiteit voor hem. Heel lang had de stelling.” Robin:
het je vrienden en je 16-jarige Roy moeite om zijn seksuele ‘Ik wilde helemaal geen
geaardheid te accepteren, want hij wist Gepest homo zijn’
familie nog vertellen. dat het leven van homo’s niet makke- Zijn coming out heeft indruk op hem
lijk is. Zo kan je aangevallen of gepest gemaakt, want hij moest veel doorstaan. Eigenlijk weet Robin vanaf het begin van
Vier jongens vertellen worden. De scholier heeft daarom zijn Zo is Roy tussen de vijftien en twintig zijn puberteit dat hij homo is. Maar om-
seksualiteit twee jaar geheim gehouden vrienden kwijt geraakt. En dat is niet al- dat het voor hem een onbekend gevoel
hun verhaal over uit voor zijn omgeving. les. “De ouders van sommige mensen is, blijft zijn seksuele geaardheid naam-
die ik kende, kwamen naar me toe en loos. Sterker nog, de nu 20-jarige wil
de kast komen. Flippen zeiden dat ik uit de buurt van hun kin- van dat gevoel af; hij wil geen homosek-
Roy kon de last niet meer dragen. Hij deren moest blijven.” In zijn woonplaats sueel zijn. Maar het gevoel blijkt sterker
vertelt het zijn moeder als hij veertien is. weet iedereen dat Roy homoseksueel is te zijn dan zijn wens. “In de puberteit
Zij gelooft hem in eerste instantie niet. omdat kennissen het rondverteld heb- vonden jongens om me heen meisjes
“We waren tv aan het kijken. Ik heb het ben. “Ik word daarom gepest.” Maar het leuk, maar ik had meer met jongens.
haar drie keer verteld, maar zij dacht dat is niet alleen kommer en kwel. “Sinds Het was gewoon zo, dus ik moest mijn
ik een geintje maakte. Ik heb het haar ik verteld heb dat ik homo ben, heb ik gevoel volgen,” blikt hij terug.

blz 15
 Trillen van spanning
Wat homoseksualiteit precies inhield
heeft Robin op internet gezocht. Op het
net vond hij een schat aan informatie op
internetsites voor homojongeren (zoals
die van Apollo Rotterdam), chatgroups
en inspirerende verhalen van mensen
over seksualiteit. Zijn seksualiteit was
gedefinieerd, maar Robin is er nog
niet. Hij moet het zijn omgeving vertel-
len over zijn seksuele voorkeur. Robin
vreest vooral de reactie van zijn vader.
“Ik heb het eerst het op msn aan mijn
goede vriend verteld. Hij vond dat ik
mezelf moest zijn en vond het dus
goed.” Daarna zijn zijn ouders aan de
beurt. Robin trilt van spanning, maar
het hoge woord moet eruit. Hij licht zijn
moeder in op het moment dat zijn vader
er niet bij is. Later vertelt zijn moeder
het nieuws aan zijn pa en de rest van
de familie. “Mijn vader maakte af en toe
grapjes over homo’s. Ik had daarom ver-
wacht dat hij het niet leuk zou vinden dat
ik homoseksueel ben. Maar gelukkig...
Hij vindt het okay, mits hij grapjes over
homo’s mag maken.”
Geen kleinkinderen
Er was nog een reden waarom Robin
gespannen was. “Mijn seksualiteit ver-
andert het beeld dat mijn ouders van me
hebben. Wellicht hadden ze gehoopt op
kleinkinderen. Dat zou nu natuurlijk niet
snel gebeuren. Dat maakte het moeilijk,
want ik stel ze teleur.”
‘Ik ben
f t i e n e n
de v i j
vrie n d e
omdat ik
mo ben’
blz
16
Joost:
‘Alsof ik een alien ben’
Hij is een laatbloeier. Joost weet pas
op zijn twintigste dat hij homo is. Nu is
hij 28 en vertelde zijn ouders een jaar
geleden over zijn seksuele voorkeur.
Het was er voorheen niet van gekomen.
Hij droomde in zijn puberteit, net als
iedere jongen, van meisjesborsten. “Ik
vond ze spannend.” Maar in de loop der
jaren verdwenen zijn gevoelens voor
vrouwen. “Ik had geen behoefte om met
meisjes naar bed te gaan.”
Mijn moeder had een
vermoeden
Stukje bij beetje dringt het tot Joost
door dat hij toch echt homo is. Homo-
seksueel zijn valt hem enigszins tegen,
want zodra mensen erachter komen dat
hij op jongens valt, verandert hun hou-
ding. “Als ik zeg dat ik een vriendje heb,
ben ik opeens niet meer one of the guys.
Of je wordt benaderd alsof je een alien
bent.”
Joost is op vakantie met zijn toenmalige
vriendje in Thailand als hij gaat msn’en
met zijn moeder. Ze vraagt plotseling
of het leuk is met de jongen waarop
Joost antwoordt dat hij niet zomaar een
vriend is, maar zijn vriendje. Zijn moe-
der zegt dat ze altijd heeft vermoed dat
hij homo was. Maar zijn vader had geen
flauw idee. “Daarom was hij geschokt
toen ik het hem vertelde. Hij was ook
stil en erg teleurgesteld. Later zei hij:
‘Leuk voor je.’”
t u s s e n
t w i n t i g
n k w i j t g e r a a k t
Positieve effecten Moeders dromen in
Zijn coming out heeft positieve effecten duigen
op zijn leven gehad. Joost hoeft zich Voordat Patrick zijn ouders op de
niet meer te verdedigen als hij weer hoogte had gebracht van zijn seksu-
eens heeft gezoend met een jongen en ele geaardheid, had hij het zijn beste
zijn moeder daar lucht van heeft gekre- vriend al verteld. “Hij was niet verrast,
gen. “En mijn relatie met mijn twee zus- want volgens hem praatte ik nooit over
sen is veel hechter geworden. We zijn meisjes.” Dat gesprek gaf Patrick het
naar elkaar toe gegroeid.” Het is uiter- vertrouwen om zijn ouders het nieuws
aard niet allemaal hosanna. “Jongens te vertellen. “Toen ik mijn vader vertelde
zijn gewend dat andere jongens meisjes dat ik homo was, keek hij me aan alsof
lekker vinden. Je valt buiten de boot als hij door de bliksem was getroffen.” Twee
je dat niet hebt.” maanden lang zei zijn vader niks over
zijn bekentenis. Inmiddels heeft hij zijn
zoon geaccepteerd. Patrick heeft later
Patrick: ook zijn moeder ingelicht, maar die had
‘Mijn pa leek wel getrof- er veel meer moeite mee. “Ik ben net als
fen door de bliksem’ veel jongens klaargestoomd voor een
leven met een meisje en nu komt er niks
Patrick (20) weet sinds twee jaar dat hij van terecht. Haar dromen voor mij zijn
homoseksueel is. Op zijn werk kwam hij in duigen gevallen.”
een jongen tegen waar hij verliefd op
werd. Maar hij houdt zijn seksuele voor-
keur zeker twee maanden voor zichzelf.
Op een gegeven moment moest hij toch
met de billen bloot.
Patrick heeft sinds kort zijn rijbewijs.
Hij ging uit in de rosse buurt van Rot-
terdam en kreeg een parkeerboete. “Ik
woon nog thuis en ik wist dat de bon
naar ons huis gestuurd zou worden. Ik
wist dat mijn vader zou vragen wat ik in
die buurt deed. Daarom heb ik dit voor-
val gebruikt om hem te vertellen dat ik
homo ben.”
‘Mij n v a d e r
h o k t t o e n
was gesc
ik h e t h e m
vertelde.

TIPS
• Eerst peilen hoe mensen in je omgeving over homoseksualiteit denken.
• Niet aan iedereen tegelijk vertellen, maar één voor één.
• Bedenkt van tevoren hoe en wat je gaat vertellen.
• Je moet je niet onder druk laten zetten door wie dan ook om uit de
kast te komen, maar zelf

St i l e n e r g
teleu r g e s t e l d .
Late r z e i h i j :
‘L e u k v o o r
je.” blz 17
 Wensen en Grenzen wil jongeren weerbaarder maken op seksueel gebied
Tekst Claudia Coenen

Lang leve
de
liefde!

Clips op tv tonen pimps die bitches en ho’s onderdrukken, loverboys pikken hun

‘vriendinnetjes’ na schooltijd op en op je vijftiende zwanger zijn is al lang geen uitzondering meer. Kort-

om: er schort nogal wat aan de seksuele moraal van sommige Rotterdamse jongeren. De OSG Nieuw Zuid

organiseerde samen met het preventieprogramma Wensen en Grenzen van de GGD Rotterdam-Rijnmond

daarom de Week van de Liefde en Respect.

blz
18
 Lang
leve de
liefde!
Rotterdam is een moderne en levendige
stad die met kop en schouders boven
andere steden in de Randstad uitsteekt.
Dan hebben we het helaas niet alleen
over de torenhoge gebouwen langs de
Maas. In 2005 en 2006 kwam de stad
veelvuldig in het nieuws met excessen:
loverboys, tienerzwangerschappen, een
hoge homo-intolerantie en een aantal
groepsverkrachtingen. Kortom: er moest
iets gedaan worden aan de seksuele
moraal van sommige Rotterdamse jon-
geren. De Gemeente Rotterdam schakel-
de de GGD Rotterdam-Rijnmond in. Die
instantie is verantwoordelijk voor het
(preventieve) gezondheidsbeleid voor
jongeren, waaronder ook de seksuele
gezondheid valt. Een werkgroep con-
cludeerde dat in Rotterdam sommige
jongeren slecht weten hoe ze met elkaar
om moeten gaan op het gebied van sek-
sualiteit. Ze lijken elkaars grenzen niet
te kennen en te respecteren. Omdat ze
geen gedegen seksuele en relationele
opvoeding hebben gehad.
“Dit geldt overigens bij lange na niet
voor álle Rotterdamse jongeren”, be-
nadrukt Lottie Heijink, preventie-inter-
ventiemedewerker van de GGD Rotter-
dam-Rijmond, “Bij het merendeel van
de jeugd gaat alles goed op dit gebied.
Maar bij enkelen ontstaan er in de pu-
bertijd dus problemen. En helaas wor-
den deze excessen steeds extremer.” De
GGD Rotterdam-Rijnmond hoopt met
het project Wensen en Grenzen hierin
verandering te kunnen brengen. Dit
programma werkt aan de seksuele en
relationele vorming van de Rotterdamse
jongeren. Ingezet wordt op drie opvoed-
domeinen: ouders, onderwijs en vrije
tijd. “Zodat de Rotterdamse jongeren
weerbaarder worden op seksueel gebied
en hun eigen wensen en grenzen beter
kunnen aangeven”, aldus Lottie.
Onder het mom ‘jong geleerd is oud
gedaan’ wordt al begonnen bij de kleu-
ters. “Sommige ouders en volwasse-
nen schrikken daarvan”, erkent Lottie,
“Maar dit moet je niet zien als seksuele
voorlichting zoals bij volwassenen of
pubers. Met kleuters hebben we het
bijvoorbeeld over knuffelen. Ze nemen
hun favoriete knuffel mee naar school.
Vertellen waarom dit hun favoriete knuf-
fel is. Waarom het ze een gevoel van
veiligheid geeft. Dat het oké is om te
knuffelen met je moeder, je vader, met
de juf. Maar niet met de buurman of de
tramconducteur. En wat ze kunnen doen
als ze eens een dagje niet willen knuf-
felen, of iemand niet willen knuffelen.
Op die manier proberen we de kleuters
weerbaar te maken. Zodat ze weten dat
ze hun eigen grenzen mogen aangeven
en dat andere mensen ook grenzen heb-
ben.”
In de kleuterklassen en de groepen drie,
vier en vijf van de basisschool staan za-
ken als vriendschap, respect, relatievor-
ming en (uiterlijke) verschillen tussen
jongens en meisjes centraal. Lottie: “Het is van belang zo vroeg mogelijk te beginnen.
Als je pas in de puberteit gaat praten over relaties en seksualiteit, gaat de deur dicht.
Dan willen ze hier alleen nog met leeftijdsgenoten over praten.”
Andere tijden
De tijden zijn veranderd. Vroeger volstond voorlichting over anticonceptie, seksueel
overdraagbare aandoeningen (soa’s) en aids. Tegenwoordig niet meer. Lottie: “Deze
kinderen komen overal, leven in de grote stad, hebben toegang tot internet, kijken te-
levisie. Via de televisie en de media komen zoveel beelden bij ze binnen op seksueel
gebied. Thuis kunnen ze er vaak niet over praten, omdat het bijvoorbeeld een taboe
is. En net die ene biologieles waar seksuele voorlichting aan de orde komt op school,
hebben ze gemist. Dus zoeken ze het op internet op, downloaden porno. En denken
vervolgens dat het normaal is om te slaan en iemand aan de haren te trekken tijdens
het vrijen. Terwijl dat juist het beeld is van hoe het níet in werkelijkheid gaat.”
De seksuele moraal van sommige Rotterdamse jongeren, en van jongeren in het al-
gemeen, is veranderd de afgelopen jaren. Dat kan docent en teamleider Pleun Lagen-
dijk van de OSG Nieuw Zuid alleen maar beamen. Al 31 jaar staat hij voor de klas.
“Vroeger had je geen loverboys. En als in 1980 een meisje zwanger werd, dan was
dat: oei oei oei, schande! Tegenwoordig ben je als leraar verbaasd als het bij twee,
drie zwangerschappen blijft per jaar.”
De seksuele moraal
van sommige Rotterdamse
jongeren, en van jongeren in
het algemeen, is veranderd de
afgelopen jaren.
blz 19
 Lang
leve
de liefde!

Docenten moeten dus alert zijn op bepaalde signalen. Pleun: “Als een meisje weigert
haar jas uit te doen in de klas, en in een paar weken tijd steeds dikker wordt, dan weet
je genoeg. Die is zwanger. Of dat meisjes je komen vertellen dat er vaak een ‘meneer
in een auto’ rondhangt bij school. Dan is er dus een loverboy actief.”

Maar als leraar en als onderwijsinstelling wil je meer kunnen betekenen voor de
schoolgaande jeugd. De Rotterdamse OSG Nieuw Zuid was al bekend met Wensen
en Grenzen. Vanuit dit GGD-programma werden op de school het hele jaar door
lessen gegeven over het voorkomen van bijvoorbeeld loverboy-problematiek en tie-
nerzwangerschappen. Uiteindelijk mondde dit in 2009 uit in de Week van de Liefde
en Respect. Deze liep gelijktijdig met de landelijke Week van de Liefde. Die wordt
gehouden in de week voorafgaand aan 14 februari: Valentijnsdag.

Hartjeskoeken

Alle reguliere lessen maakten plaats voor workshops van anderhalf uur over het
thema liefde en respect: in de breedste zin van het woord. Dus relaties, liefde en
respect voor de medemens, onder het mom: Lang leve de liefde. Zo bakten de leer-
lingen hartjeskoeken, maakten ze schilderijen met als thema de liefde, of soldeerden
ze metalen hartjes en roosjes tijdens de lessen techniek. Met behulp van de lessen in
het boekje ‘Loving Me, Loving You’, werden kwesties als geweld binnen een relatie of
omgaan met een jaloers vriendje aan de orde gesteld.
Lagendijk: “In het begin hadden de leerlingen zoiets van: ‘Daar praat je toch niet
over?’ Of zelfs: ‘Dat gaat je niets an!” Maar al snel kwamen de leerlingen goed los en
werd vrij openhartig gesproken over zaken als respect voor de ander en het zelf be-
palen waar jij je eigen grens trekt. Het meest indrukwekkend was de workshop waarin
een voormalig slachtoffer van een loverboy haar verhaal deed. Meisjes kwamen met
tranen in de ogen uit die workshop. Maar ook jongens, van die bouwvakkertypes,
waren na afloop heel stil en duidelijk onder de indruk.”

Het project Wensen en Grenzen is zeker van toegepaste waarde, vindt Pleun. “Op
Als een meisje weigert haar onze school zitten jongeren in de derde en vierde klas van het vmbo, dus in de leeftijd
van veertien tot en met zeventien jaar. De leeftijd waarop ze vaak gaan experimenteren
jas uit te doen in de klas, en op seksueel gebied. Met geen enkele voorlichting houd je dat tegen. Maar als we al
bereiken dat een enkeling nadenkt over voorbehoedmiddelen, of dat een meisje wél
in een paar weken tijd steeds een keer ‘nee’ zegt tegen een jongen, dan heeft het succes gehad.”

dikker wordt, dan weet je “Liefde is iets moois”, vindt Lottie, “Je bent jong, je wordt voor de eerste keer verliefd,
krijgt voor de eerste keer verkering. Hier willen we absoluut een positieve bijdrage
genoeg. Die is zwanger. aan leveren.”

blz
20
Spu
Spuugzat Ssspit! Is dat jou ook wel eens overkomen? Ik had het in het begin
niet eens door. Niet totdat mijn vriend me met de neus op de feiten drukte.
Op het moment dat het gebeurde zei hij: gek hè, waarom doen ze dat toch? Ik
vroeg hem: wat? Hij zei: dat spugen, dat doen ze voor ons. Ik: waarom dan?
Hij: omdat we gay zijn! Ik dacht: jongens die op straat in een grote Europese
stad naar ons spugen als wij voorbij lopen? Nee Bram, als we op die manier
gaan leven is het a) niet gezellig en b) kun je dan werkelijk overal wel wat
achter gaan zoeken. Wij lopen veel op straat en jongeren spugen veel op
straat, vooral die kids die zich in clubjes verzamelen op de hoek van de straat,
pleintjes en bruggen, vaak met scooters enzo. Logisch dat als we op straat

ug
lopen we jongeren tegenkomen die spugen. So what! Toeval.

Toch was ik na dit voorval getriggerd, maar check dit, nog diezelfde week
deed zich een herhaling voor. Ik kon het niet geloven. Dit keer was ik alleen.
Ik liep door een drukke winkelstraat en uit de tegengestelde richting kwam
een Nederlander met mijns inziens een Marokkaanse achtergrond mij tege-
moet (ik ben tégen discriminatie, maar vóór het beestje bij de naam noemen).
Precies op het moment dat we elkaar passeerden spuugde hij een dikke fluim
vlak bij mij op straat en liep door alsof hij toevallig precies op dat moment
moest spugen. Ik schrok, ik geloofde het niet, ik voelde me vernederd en ik
werd kwaad, heel kwaad. Wat denkt hij wel, mij zo respectloos te behandelen,
terwijl hij mij helemaal niet kent. Ik weet dat ik gay ben, dat ben ik al lang,

za
daar heb ik niet voor gekozen. Waar ik wel voor heb gekozen is om mij niet
te verbergen, mijn leven te leven en het beste uit mezelf te halen en anderen
daar ook bij te helpen. Bovendien, wat komt hij hier zoeken? Nederland is
een modern Europees land. Mijn vader is Surinaams en mijn moeder Ne-
derlands, ik ben hier samen met mijn zuster geboren. Ik ben hier ook opge-
groeid. Dit is mijn land en ik zal jou eens duidelijk maken dat ik hier mag zijn!
Maar voordat mentale agressie verbaal of lichamelijk wordt, verstrijken er bij
mij altijd een dikke twee minuten en was mijn agressor reeds verdwenen in
de drukke winkelstraat. Ik bleef achter met een ***gevoel.

Het was zomer, een zwoele avond en mijn vriend en ik gingen naar de film.
Geloof me, we zoeken het niet op, maar we moesten aan het einde van de

t
straat een groepje opgeschoten urban jongens - inderdaad met scooters -
voorbij. Dit keer bewust van de situatie liepen we met gepaste voorzichtig-
heid langs. Een seconde lang dachten we een voorbeeldig groepje nieuwe
Nederlanders zonder kleerscheuren te passeren. Fout... Een roggelende keel
klonk boven de tram uit en er werd gespuugd. Ik weet niet wat er over me
kwam, misschien de notie dat ik het niet over mijn kant laat gaan dat iemand
mijn vriend of mij op zo’n laffe wijze respectloos behandelt, dat we meer
waard zijn, of simpelweg dat ik dacht: ik zal je krijgen. Maar in een split
second spuugde ik zelf daadkrachtig op straat. Ssspit!

Het groepje was heel even stom geslagen. Ze begrepen het, ik spuugde voor
hen. Ze grinnikten en wij liepen, zonder ergens verder aandacht aan te beste-
den, door. Je zou kunnen denken: ze lachten jou of jullie uit. Ik denk het niet.
Ik denk dat ze inzagen hoe ontzettend simpel ze bezig waren en dat we hun
respectloze gedrag hebben doorzien. Belangrijker nog dat we het niet slikken!
Maar los daarvan, ik voelde me goed, heel goed. Bart Krieger

Bart Krieger

blz 21
 Homojongeren geven voorlichting in de klas
Tekst en fotografie Anouk Hebing

blz
22
‘Altijd
die vraag:
ben je nou
bi of
homo?’
Toen op de middelbare school van Arnold bekend werd dat hij homo was, kon hij maan-
denlang de aula niet in. Hij werd vreselijk gepest en uitgescholden. Nu komt hij bij jou
op school langs om te vertellen over zijn homoseksualiteit. Moedig, want uit onderzoek
blijkt dat maar liefst 87 procent van de jongeren op middelbare scholen niets met homo-
seksuelen te maken wil hebben. Arnold werkt voor HOI, een voorlichtingsprogramma
over homoseksualiteit. Ontmoet behalve Arnold ook Janneke, Stijn, John en Linda.

blz 23
 Arnold Westerhout (23) woont in Dor-
drecht en heeft een vriend. Arnold is
coördinator van HOI en heeft zo’n
tachtig voorlichtingen gegeven.

‘Homo zijn is normaal’

Mijn ideaal is dat homoseksualiteit
wordt genormaliseerd, en daarbinnen
is alles mogelijk. Homo zijn is gewoon,
als je daarnaast travo wil zijn, in leren
string wilt rondlopen of diverse wilde
sekspartners hebt moet je zelf weten,
maar dat vertegenwoordigt dé homo
niet.
De vooroordelen in de klas zijn vaak
heel extreem. Het feit alleen al dat ik niet
in een leren broek en petje binnen kom
is voor velen al zo’n verrassing. Ik ben
heel burgerlijk, kleedt me saai, heb een
baan en een vaste partner.
Doodziek?
Op een school in Gorinchem maakte de
docente aan het begin van de les goed-
bedoeld een vergelijking tussen mij
en haar doodzieke zoon. ‘Hij heeft die
ziekte van God gekregen en jij dus ook.’
stelde ze. Tot ik haar uitlegde dat haar
zoon waarschijnlijk zou kiezen voor ge-
nezing als hij de keus zou hebben, en ik
niet zou kiezen voor ‘genezing’ van mijn
gevoelens. Een mooie ervaring was toen
een leerling om deze voorlichting had
gevraagd omdat hij zelf kort geleden uit
de kast was gekomen. Hij wilde het op
die manier uit leggen aan zijn vrienden.
mijn middelbare school werd ik enorm Ik ben er niet om zieltjes te winnen,
gepest. Ik werd vreselijk uitgescholden mensen over te halen of een discussie
en kon maandenlang de aula niet door. te winnen. Ik vertel mijn verhaal in alle
Docenten deden niets terwijl dit toch eerlijkheid en dan wordt zo’n les een
duidelijk een indicatie was hoe slecht beleving.
het met tolerantie en acceptatie gesteld Ik wil geen mensen overtuigen, ik ben
was op school. gewoon open ik heb niets te verliezen.
Eerlijkheid
Er zijn wel eens leerlingen tijdens een
voorlichting weg gelopen. ‘Oh ik word Toen het bekend
hier echt misselijk van, ik moet hier echt
weg’. Ook kwam er een keer een leer- werd op mijn
ling met een briefje van zijn moeder met
daarin een verwijzing naar een vers uit middelbare school
de Bijbel waaruit zou blijken dat homo-
seksualiteit slecht is. werd ik enorm
gepest. Ik werd
vreselijk
uitgescholden en
kon maandenlang
de aula niet door.

Toen ik op mijn veertiende op een jon-

gen verliefd werd en hij ook op mij kon
ik mijn homoseksuele gevoelens vrij
vlot accepteren. Omdat ik meteen er-
voer hoe mooi dat is, liefde met iemand
delen. Maar toen het bekend werd op
blz
24

‘Homoseksualiteit is geen keuze!’
Het beeld van de homo als handtasjes-
nicht in een leren string is heel sterk bij
jongeren. Ik wil een ander plaatje laten
zien, een ander verhaal laten horen. Ik
krijg vaak de opmerking: ‘van jou had ik
het echt niet verwacht, jij bent hartstikke
mannelijk. Door de voorlichting wil
ik de jongeren laten zien dat iedereen
homoseksuele gevoelens kan hebben.
Ik word gek van mensen die zeggen:
‘Ze moeten het zelf weten hoor, van mij
mogen ze.’ Alsof homoseksualiteit een
keuze is...
Ik val ook op vrouwen
Toen ik een jaar of dertien was vond ik
voor het eerst een jongen leuk, maar ik
was het er helemaal niet mee eens. Ik
had wel eens vriendinnetjes en wilde
ook uiteindelijk gewoon trouwen en
kinderen. Toen ik zestien was ontstond
er op school de roddel dat ik homo zou
zijn maar die heb ik heel snel de wereld
uit kunnen helpen. Ik val ook op vrou-
wen dus ik heb het heel lang kunnen
ontkennen.
Rond mijn 21ste heb ik het voor mezelf
geaccepteerd. Ik val nog steeds ook op
vrouwen hoewel ik op het moment een
vriend heb. Dan komt altijd de vraag
‘ben je nou bi of homo?’, maar ik heb
geen label nodig, ik ben ik en ik word
verliefd op een persoon.
John van Gelder (26) woont in Schie-
dam en heeft een vriend. John is
sinds een jaar of twee actief voor HOI
en heeft zo’n tien keer voorlichting
gegeven op middelbare scholen.
Het leukste van voorlichting geven vind Ik ben vooral mens
ik als ze elkaar gaan corrigeren zo van Ik ben homoseksueel maar dat is maar
‘stil nou joh’. Ik geef voorkeur aan een zo’n klein onderdeel van mij. Het heeft
beetje drukke klas, zolang ze maar op- me gevormd, net als het feit dat ik
recht geïnteresseerd zijn. Gek genoeg geadopteerd ben, maar ik ben vooral
gaan ze er vaak vanuit dat je met degene mens. Mijn ideaal is ontwikkelingswerk
waar je de voorlichting mee geeft een re- te gaan doen, ik wil een boek schrijven
latie hebt. De vragen gaan altijd richting over mijn adoptie en ooit een dichtbun-
seks, dan willen ze heel specifiek weten del publiceren. En groeien als mens.
wat je tussen de lakens uitspookt, maar
daar ligt voor mij toch wel de grens.
Dan komt altijd de vraag ‘ben je nou bi of
homo?’, maar ik heb geen label nodig, ik ben ik
en ik word verliefd op een persoon.
blz 25
 ‘Wilt u trouwen, wilt u kinderen?’

Janneke de Kreij (24) woont

in Vlaardingen en heeft een
vaste vriendin. Ze is sinds
anderhalf jaar actief voor
HOI en heeft vijf voorlich-
tingen gedaan.

blz
26

De eerste keer was echt doodeng maar
het ging hartstikke goed! We beginnen
meestal met een algemeen verhaaltje
over wat homoseksualiteit is en vertel-
len vervolgens een beetje over ons zelf.
Dan komen de vragen meestal vanzelf.
De vragen zijn heel divers maar het valt
me op dat meiden heel correct zijn met
vragen als ‘wilt u trouwen’ en ‘wilt u kin-
deren’, terwijl jongens heel direct zijn en
vooral vragen hebben over seks.
Alleen op de wereld
Grappig zijn de opmerkingen van de
jongens. ‘Ja, maar je hebt mij nog niet
gehad, dan piep je wel anders!’ Een keer
werd er in een hele drukke klas voordat
we begonnen waren geroepen: pedo’s!
Toen heb ik ze maar even rustig uit ge-
legd dat dat toch echt iets anders is...
Op de vraag ‘wat is homoseksualiteit’
wordt heel vaak geantwoord: ‘dat twee
mannen seks hebben.’ Zo grappig. Ik
had zelf best graag voorlichting willen
hebben op de middelbare school. Ik
worstelde toen best met mijn gevoelens
en was er van overtuigd dat ik de enige
op de hele wereld was. Ik zat bij Arnold
(de coördinator) op school en hij werd
vreselijk gepest. Ik heb daar zelf nooit
zo’n last van gehad gelukkig.
Mezelf zijn
In de laatste klas van de mavo wist ik
het zeker, dat ik op meisjes viel. Ik heb
het toen niet aan iedereen op school
verteld. Later op het mbo wel, maar toen
was het niet zo’n issue; ik zat op mbo-
elektrotechniek in een klas met alleen
maar jongens dus ik denk dat ze het wel
verwacht hadden. Er zat eerst nog een
ander meisje bij me in de klas en haar
heb ik het ook verteld. Zij heeft daarna
alle contact verbroken. Dat doet zeer
maar ik kan niemand dwingen.
Wat
Ik wil gewoon zoveel mogelijk mezelf
zijn. Als ik naar mijn geaardheid ge-
vraagd wordt zal ik het niet ontkennen,
maar ik loop er niet mee te koop. Ik wil
dat ze eerst mij leren kennen voordat ik
het label ‘pot’ krijg.
is
Mijn ideaal? Oud en gelukkig worden,
carrière maken, trouwen. Geen kinde-
ren, wel een hond!
Er zat nog
Hoi?
een ander meisje
bij me in de klas en
haar heb ik het ook
verteld. Zij heeft
daarna alle contact
HOI is in 2004 ontstaan uit een samenwerking tussen het COC (homobe-
verbroken. langenorganisatie) en Apollo (ook een homojongerenvereniging). Arnold
Westerhout, coördinator: “We wilden voorlichting gaan geven op scholen
omdat uit cijfers bleek dat er enorm veel onbegrip over homoseksualiteit
bestaat, maar liefst 87 procent van de jongeren op middelbare scholen wil
niets met een docent of medeleerling te maken hebben als blijkt dat hij/zij
homoseksueel is.”
“Dit komt door onbekendheid en onwetendheid en hieruit ontstaan voor-
oordelen en discriminatie. Dus laten wij ze kennis maken op een leuke,
laagdrempelige manier. We gaan niet vertellen ‘dit en dat is een homo’, want
dat kan ook niet. We zijn ook gewoon mensen en dat willen we graag laten
zien. De dialoog op gang brengen door wederzijds respect te tonen en open
en eerlijk te zijn.“
De voorlichting gebeurt altijd met zijn tweeën. De voorlichters zijn vakkun-
dig getraind en vertellen vanuit hun eigen ervaringen.
blz 27
Tekst Miriam van Coblijn / fotografie Vincent Bons

Maria Mosterd:
‘Realiteit loverboys
is keihard’

‘
Hij zette
mij een mes
op
de keel
’
Maria, (19) raakt als brugklasser in de ban van Manou, een loverboy. Slechts twaalf jaar oud, loopt ze regelrecht

in de val van de keiharde crimineel, die haar voor zich laat werken. Hij dwingt Maria met mannen naar bed te

gaan, drugs te smokkelen en andere meisjes te ronselen om hen in dezelfde val te lokken. Ze weet te ontkomen

en schrijft er een bestseller over, ‘Echte mannen eten geen kaas’, vol rauwe realiteit.

blz
28
Na twee keer zes maanden in India te hebben verbleven om weer zelfvertrouwen
en een gevoel van eigenwaarde te krijgen, schreef Maria op advies van een hulp-
verlener haar bloedstollende verhaal. In totaal heeft ze drie maanden aan haar
boek gewerkt, elke ochtend van negen tot twaalf uur. Aanvankelijk wilde ze haar
belevenissen helemaal niet met anderen en leeftijdsgenoten delen. Die behoefte
heeft ze pas sinds kort. Ze schreef een absolute bestseller.

Niemand heeft iets door

Met haar boek ‘Echte mannen eten geen kaas’ hoopt de Zwolse scholiere het
onderwerp loverboys uit de taboesfeer te halen. Want Maria is niet het enige
slachtoffer. Eerder waren er in die stad al geruchtmakende zaken van pooiers met
jonge meisjes. Zwolle gaat er sindsdien prat op een beleid te hebben, waarbij
scholen, politie en hulpverlening samenwerken. Schokkend aan Maria’s verhaal
is dat de schoolleiding niet door had hoe vaak ze spijbelde. Daarom was ook
haar moeder niet op de hoogte. Maria bleef al die tijd naar school gaan. “Mijn
moeder merkte wel iets, maar dacht: “dat is de puberteit.” Haar moeder is al
enige tijd in een juridische strijd verwikkeld met de school, die ze verwijt nooit
melding te hebben gemaakt van Maria’s vele absenties.
Nul vertrouwen
Veel scholen geven hun leerlingen voorlichting over loverboys, er zijn folders De verkrachtingen die ze openlijk beschrijft, grijpen je bij de keel. Maria was niet
met roze kleurtjes en hartjes en wolkjes. Ook circuleren er afbeeldingen van zozeer naïef eerder piepjong. Ze belandde aan de zelfkant van de maatschappij.
twee donkere handen die een gouden kettinkje om een meisjesnek hangen. Ma- Haar voor haar moeder zorgvuldig verborgen gehouden leven speelde zich af in
ria zag van binnenuit hoe ook jongens slachtoffer waren van ronselpraktijken, gore woningen in achterbuurten. Maria werd gedwongen seks te hebben met
onderdrukking en geweld. Het verhaal van Maria speelde tot twee jaar geleden. meerdere mannen tegelijk die ze allemaal omschrijft als vies en lelijk. Het gaat
Sindsdien is met de school overleg geweest. nu redelijk goed met haar, ook emotioneel. In mannen heeft ze ‘nul’ vertrouwen.
Manou en zijn helpers weten waar ze woont. Vandaar dat ze niet meer anoniem
Hij was dik en lelijk blijft.
De term loverboy is bedacht door een Nederlandse journalist en bestaat nu zo’n
zes jaar. Ook Manou, zo staat op de omslag van het boek, is een loverboy. Maria: “Als je jong bent, ben je flexibel. Ik ben er nog lang niet bovenop. Mijn
verblijf in India heeft een bijdrage geleverd aan het verwerkingsproces. Ik heb
De jonge schrijfster omschrijft Manou als een machtig man die de touwtjes van er dansles aan gehandicapte kinderen gegeven, een winkel opgezet en in wees-
zijn criminele imperium strak in handen heeft: zo bezit hij vervalste paspoorten huizen gewerkt. Ver weg van de invloed van Manou, zodat ik beter van hem kon
en kan hij mensen laten verdwijnen. Maria is het oneens met de uitdrukking afkicken. Ook de vastberadenheid van mijn moeder heeft mij gered uit de handen
loverboy. Waarom? “Niemand weet hoe het er echt aan toe gaat. Ik vind het een van deze pooier en mensenhandelaar. Mijn advies voor andere meiden? Besef
ongelukkige term. In de voorlichting is het slachtoffer een naïef meisje. Met an- dat pooiers en loverboys bestaan! Maar de tactiek van deze mannen verandert zo
dere woorden: het is haar eigen schuld! Ik was niet verliefd, tsss, echt niet! Want vaak… Kijk in elk geval gewoon goed om je heen… “
een loverboy is een doortrapte, vaak mooie jongen die meisjes uit de provincie
verleidt. Verblind door aandacht en liefde zijn de meisjes als was in zijn handen
en stemmen ze toe voor hem als prostituee te gaan werken. Echte mannen eten geen kaas
Maria Mosterd
Manou was helemaal niet aantrekkelijk, integendeel. Hij was dik en bovendien Paperback, 186 pagina’s euro 14,95
lelijk. En ik heb nog nooit een cadeau van hem gehad. Wat wel? Machtsdronken ISBNnr. 9789055159048
zette hij mij het mes op de keel, waardoor ik verlamd raakte van angst. Ik hoop
doordat ik mijn mond opendoe, deze mannen, die ik liever pooiers noem, niet
langer ongestraft hun gang kunnen gaan. Want de waarheid heeft geen mooie
woorden nodig”, zegt Maria.

Aandacht en spullen
Ze beschrijft in haar boek openhartig en onverbloemd hoe ze in Manou’s greep
kwam en bleef. Hoe Manou en zijn Antilliaanse en Afrikaanse handlangers haar
drogeren. Ze deed later aangiftes tegen diverse jongens, maar nooit tegen Ma-
nou. Ook nu nog mist ze hem soms, op een bepaalde manier. Hij gaf ook warmte
en zorgde voor haar. Die gekke wereld was normaal voor haar. Ze was nog maar
een kwetsbare tiener. Resoluut wijst ze verliefdheid op hem van de hand. “ Ik was
niet verliefd op hem. Maar er was wel aantrekkingskracht. Als jong meisje vond
ik aandacht van jongens en mooie spullen interessant.”

blz 29
 Maria wordt gedwongen
seks te hebben met
meerdere mannen tegelijk
die ze allemaal omschrijft
als vies en
lelijk

Loverboys zijn vaak ‘mooie jongens’, die meisjes verleiden tot een ‘relatie’ met
veel aandacht en cadeaus. Na een tijdje wil de jongen in kwestie geld zien en
moet het meisje gaan werken: vaak in de prostitutie. Dit gaat in bepaalde geval-
len gepaard met geweld. De loverboys zijn naast een groep allochtone jongens
(veelal Marokkaans en Antilliaans), ook autochtoon. Uit onderzoek van een aan-
tal jaar geleden blijkt dat 60 procent autochtoon is. Vanwege het feit dat eerwraak
een rol speelt bij Turkse jongens, komen onder die groep niet of nauwelijks
loverboys voor. Het ronselen van slachtoffers gebeurt soms ook door meis-
jes. Het vooroordeel is dat meisjes die slachtoffer worden alleen uit de sociaal-
economisch zwakkere milieus komen. Dat is niet altijd het geval. Alle groepen
meiden worden slachtoffer van loverboys, maar Marokkaanse meisjes vormen
een speciale risicogroep. Omdat zij, als ze eenmaal ontmaagd zijn, vaak thuis
verstoten worden, zijn ze volledig afhankelijk van de loverboy. Wat maakt dat een Maria Mosterd is de laatste weken in het nieuws gekomen omdat Peter
jongen het in zijn hoofd haalt meiden op zo’n afschuwelijke manier te misbrui- R. de Vries haar ervan beschuldigde dat haar aangrijpende verhaal niet
ken? Tal van factoren spelen een rol. Een verknipt vrouwbeeld, dat op zich vaak op feiten gebaseerd is. Ze zou een fantast zijn. Toch hebben we dit stuk
weer voortkomt uit het onvermogen om normale contacten met meisjes te leggen in dit magazine willen plaatsen. Omdat de keiharde wereld die ze in
als gevolg van onder meer een slechte opvoeding, religieus/culturele taboes, haar boek beschrijft, voor veel meiden wel degelijk dagelijkse realiteit
een macho en materialistische levenshouding, stellen deskundigen. Plus niet is. Dus of het boek letterlijk waargebeurd is, of dat het fictie is op basis
het vermogen hebben je in te leven in de gevoelens van andere mensen. Maar van de wereld waarin meisjes zich laten verleiden door loverboys, doet
het is allemaal geen enkel excuus. Mooie loverboy of niet: Zo’n gast spoort ge- eigenlijk niet zoveel ter zake...
woon voor geen meter.
De GGD in Rotterdam spant zich in om slechte ervaringen in relaties
tegen te gaan en heeft speciaal hiervoor de site www.loveralert.nl in
het leven geroepen.

WWW.LOVERALERT.NL

blz
30
Fragment uit
Echte mannen
eten geen
kaas
“Ik keek naar Bassim, hij was een heel brede, niet al te grote jongen, een Afrikaan. Hij had dezelfde wanna-
begangsterkleren aan als die Antillianen en had een heel klein beetje kroeshaar op zijn hoofd. Hij leek al best
oud, dertig of zo, maar hij zei dat hij twintig was. Ik keek om me heen en zag een pleintje met een glijbaan
en een zandbak, en allemaal rijtjeshuizen met dichtgetimmerde ramen. Het was het enige studentenhuis in
de buurt en er woonden alleen maar Afrikanen. Bassim stond ongeduldig in de deuropening te wachten. Ik
liep zijn kamer in en daar was het net zo donker als in de rest. Bassim deed de deur achter zich op slot. Ik zat
opgesloten, ik kon het raam ook niet uit, het was te hoog.

‘Ik heb zin in neuken,’ hoorde ik Bassim opeens. Even was ik vergeten dat hij er ook nog was. Ik draaide me
om en hij stond bloot voor me. Hij had al een stijve en kwam langzaam op me aflopen. ‘Ik wil niet, Bassim,
alsjeblieft, mag ik weg?” vroeg ik bijna smekend. Hij begon te lachen. Hij deed de deur open en er kwam nog
een Afrikaan de kamer binnen. Hij deed de deur weer op slot en nu zat ik dus met twee van die negers op
een kamer opgesloten. ‘Ik heb zin om te neuken,’ zei Bassim weer en dit keer kwamen hij en die andere neger
op me af lopen. Die andere neger was veel groter en breder dan Bassim, hij zag er zo eng uit dat ik gewoon
kippenvel kreeg. De mannen stonden voor me en die grote neger begon me uit te kleden, terwijl Bassim zich
begon af te trekken. Toen die neger mijn kleren met moeite had uitgekregen, want ik werkte niet mee, werd
ik op mijn knieën geduwd en kwam Bassim voor me staan. Ik moest hem pijpen en deed ik dat niet, dan zou
die neger me slaan. Hij bleef achter me staan en hield mijn hoofd vast. Bassim duwde zijn piemel zo diep
naar binnen dat ik begon te kokhalzen. Toen ze dat hoorden werd ik overeind getrokken en de neger gaf me
een stomp in mijn maag waardoor ik weer op de grond zakte, ze begonnen te lachen en ik werd naar het bed
gesleept.

De neger begon zich ook uit te kleden terwijl Bassim me neerlegde zoals hij dat wilde. Hij begon me te neu-
ken, zo hard dat ik begon te huilen. Dat vond hij alleen maar leuk en hij ging door met waar hij mee bezig was.
Ik trok het niet meer. Dit was een van de eerste keren dat ik gewoon nuchter was terwijl ik voor Manou moest
werken en op dat moment snapte ik niet hoe ik dat al die tijd had volgehouden. Ik begon te schreeuwen en
van me af te trappen. Ik werd helemaal gek in mijn hoofd, Bassim hield op en greep me bij mijn haren. Op dat
moment werd er keihard op de deur gebonkt, de neger deed open en ik zag Manou in de deuropening staan.
Hij keek heel erg kwaad, ik was opgelucht omdat ik dacht dat hij kwaad was op Bassim, maar het bleek dat
hij kwaad was op mij omdat ik niet luisterde. Manou kwam op me af en trok me aan mijn arm omhoog. ‘Ben
je gek of zo, waar ben je mee bezig, vieze slet!’ schreeuwde hij en trok me mee de kamer uit. ‘Had me dan een
joint gegeven, ik wil dit niet meer, Manou, laat me los!’ schreeuwde ik. Ik begon te hyperventileren. ‘Stel je
niet aan, meekomen jij,’ zei Manou op een iets rustiger toon. Hij sleurde me de trap af door de keuken, waar
een andere trap was. Boven aan de trap was een kamer, hij leek op die van Bassim, alleen was hier een kast.
Hij deed de kast open en stopte mij erin.”

blz 31
Tekst Miriam van Coblijn / beeld Onbekend

Piepjong zwanger raken, bij celebs lijkt het soms een trend, maar
als je in de praktijk tienermoeder wordt valt het bepaald niet
mee. Meestal kom je er in je eentje voor te staan, en komt je op-
leiding onder druk. Maar dat je leven over is, is een fabeltje. De
verantwoordelijkheid voor een kind dwingt jonge vrouwen ertoe
hun leven weer op zijn poten te krijgen. Dat kan misgaan, maar
ook heel goed, zoals in het geval van Dyonisa, kind van een tie-
nermoeder, en Cheyenne, zelf tienermoeder.

blz
32
Dionysa’s(15) moeder was zeventien
“Zelf wil ik absoluut geen tienermoeder worden”
Hoe is het om dochter te zijn van een voormalig tienermoeder? In Dionysa’s geval
geweldig, haar moeder Sylvie Raap is haar vriendin en rolmodel. Maar Sylvie ging
dan ook niet bij de pakken neerzitten toen zij op haar zeventiende Dionysa kreeg. Ze
richtte Stichting Steady op, dat hulp biedt aan tienermoeders. Tienermoeders kunnen
ook carrière maken, zo bewees Dionysa’s moeder. Toch moet Dionysa er niet aan
denken zelf ooit zo jong een kind te krijgen.
huiswerk moet afmaken voordat ik de deur uit mag. Chillen met vrienden heeft niet
de hoogste prioriteit. Nadat ik mijn Havo-diploma gehaald heb wil ik nog twee jaar
Vwo gaan doen. Mijn hart ligt bij theaterwetenschappen maar filosofie lijkt mij ook
interessant. Ik wil mezelf zo breed mogelijk ontwikkelen. Mijn moeder heeft me altijd
voorgehouden: kennis is macht. Als ik later kinderen wil, moet ik ze ook een goede
opvoeding en toekomstperspectief kunnen bieden.”

Qua doen en laten is de pittige Dionysa de spitting image van haar moeder: Dezelfde
zelfbewuste houding, die ze uiteraard van haar rolmodel heeft afgekeken. Hoewel
grotendeels door haar moeder opgevoed, koestert ze ook de goede band met haar
biologische vader. “Een fantastische man, kan altijd bij hem aankloppen. Hoewel
ik twee ouders niet per se een verrijking vindt voor het opgroeien van kinderen. Dat
hangt af van het milieu waarin je leeft. Bij mij op school zie je veel kinderen van
gescheiden ouders. Gedeeld ouderschap komt daarom vaak voor.

Kind met een kind

Voor veel jonge tienermoeders vervult mijn moeder een voorbeeldfunctie. Zij heeft
aangetoond dat je als tienermoeder ook een succesvolle maatschappelijke carrière
kunt opbouwen. Dat vind ik knap. Van kleins af aan besefte ik al wel dat mijn moeder
zo jong is. Mensen keken er wel van op: ‘een kind met een kind’, hoorde ik ze denken.
Zowel mama als ik ergerden ons mateloos aan al die mensen die ongevraagd over je
oordelen. Van die voor de hand liggende opmerkingen als: “je hoeft in deze tijd toch
niet meer zomaar zwanger te raken “? Of: ”zo’n meisje met zo’n dikke buik, dat is toch
geen gezicht” ? Iedereen leek mijn moeder dom te vinden. Voor mijn oma was het een
enorme klap toen ze hoorde dat mijn moeder zwanger was. Mama was pas zeventien In 2007 kregen 2.540 tiener-
toen ik geboren werd. Ze heeft geen makkelijke start gehad. Gelukkig kon ze wel altijd meisjes een kind. Dit is vrijwel
op de steun van mijn oma rekenen.” hetzelfde aantal als een jaar
eerder. Het geboortecijfer daal-
Luisteren naar elkaars muziek de onder tieners in de meeste
niet-westerse herkomstgroe-
Dionysa heeft gelukkig een open relatie met haar moeder. Over seks praten ze open- pen en bleef constant onder
hartig, zonder angst of schaamte. Hoe denkt Dionysa over tienermoeders? Resoluut: autochtone tienermeisjes.
“Zelf zou ik absoluut geen tienermoeder willen zijn. Ongepland zwanger raken, zon- Het aantal nieuwe tienermoe-
der opleiding, werk en onderdak zitten vind ik voor een jonge meid verre van ideaal. ders is sinds 2001 bij 19-jari-
Als het toch gebeurt, dan accepteer ik de situatie. In groep 7 van de basisschool heb gen met 24 procent gedaald.
ik een spreekbeurt over dit onderwerp gehouden. Onder andere over de werkwijze van Bij meisjes jonger dan 17 jaar
Steady (zie kader, MvC). Daardoor zijn kinderen die ik ken minder bevooroordeeld was de afname 43 procent.
tegenover tienerzwangerschappen. Juist omdat ik er altijd zo open over ben geweest, Met 5,2 geboorten per 1.000
doorbreek ik het taboe. meisjes van 15–19 jaar is het
Nederlandse cijfer een van de
Zelf kent Dionysa genoeg meiden waar het woord seks thuis taboe is. “Ik ben bang dat laagste ter wereld.
meisjes die van hun ouders geen seksuele voorlichting krijgen, daardoor ook eerder
zwanger zouden kunnen raken. Mijn moeder trad altijd in de publiciteit. Ik vond het
altijd inspirerend om haar op de barricaden te zien staan. Ik ben blij met mijn jonge
moeder die overal van op de hoogte is! Echt vet!. Generatiekloof? O, prachtig woord!.
Plagerig: ‘Mam, er is echt sprake van leeftijdsverschil!.’ In werkelijkheid valt dat reuze
mee, we schelen maar zeventien jaar, elkaars muziek vinden we supercool.”

Ambitie

“Sommige vrienden van mij feesten erop los, je leeft tenslotte maar één keer! Ze
vinden studeren saai en zien het nut ervan niet in. Maar op mij heeft dat geen nadelig
effect. Ik vaar mijn eigen koers. Ik doe nu Havo-3, vorig jaar zat ik nog in Vwo-2.
Best balen, dat ik nu een niveau lager zit. Mijn moeder vindt het ook jammer, maar
ze blijft mij stimuleren. Ze spreekt me weleens streng toe dat ik eerst serieus mijn

blz 33
 ‘Een baby is echt geen
roze wolk’
Cheyenne is zestien als ze ongepland,
en ondanks dat ze aan de pil is, zwanger
raakt. De jaren voor haar zwangerschap
zijn al behoorlijk zwaar geweest. Chey-
enne besluit haar kindje te houden en
ze aanvaardt de consequenties. En die
beslissing maakt haar leven er zeker niet
eenvoudiger op.
“Toen ik zwanger raakte, was het eerste
wat door mijn hoofd schoot: hoe vertel
ik het mijn moeder?”, vertelt de half Ne-
derlandse/half Antilliaanse Cheyenne.
Ze is op dat moment amper zestien en
heeft met haar familie net een bewogen
tijd achter de rug. “Het contact met mijn
vijf jaar oudere broer was slecht en ook
tussen mijn moeder en mij boterde het
niet. Ik was een lastige tiener, had geen
zin in school en ik liep in die tijd ook
weg van huis. Kwam na in aanraking te
zijn geweest met politie en jeugdzorg
op mijn dertiende bij de crisisopvang
blz
34
terecht. Door de goede opvang raakte
ik weer op het rechte pad. Mijn moeder
en ik maakten het weer goed. Voorheen
hadden we best een goede relatie. Ik
moest nog een jaar in een leefgroep
blijven wonen, daarna zou ik begeleid
op kamers gaan wonen.”
Misselijk
In die periode schrijft Cheyenne zich in
voor een Mbo-studie Sociaal Cultureel
Werk. Als ze maanden in de leefgroep
zit, gaan ze op kamp naar Texel. “ Ik
voelde me daar niet zo happy, was mis-
selijk. Ik dacht: “dat komt vast door het
eten”. Een begeleidster raadde me aan
een zwangerschapstest te kopen. De
test pakte positief uit, terwijl ik wél de
pil had geslikt. Het nieuws over mijn
zwangerschap hakte er behoorlijk in!
Mijn moeder reageerde rustig en advi-
seerde mij goed na te denken over wat
ik nu precies wilde: het kindje houden of
toch abortus plegen?
Trouwen en weer schei-
den
Haar reactie was voor mij een hele op-
luchting. De zwangerschap mocht dan
een ongelukje zijn, mijn baby was dat
niet! Mijn toenmalige vriend gaf me
alle steun; op mijn zestiende besloten
we te gaan trouwen. Een hele stap, op
die manier had ik ook niks meer met
Jeugdzorg of de Raad voor de Kinder-
bescherming te maken. Helaas liep ons
huwelijk na een half jaar spaak. Terwijl
ik hoogzwanger met fysieke ongemak-
ken thuis zat, ging mijn vriend gewoon
stappen. Dat was best even slikken.
Soms had ik het gevoel dat zijn leven
doorging, waar dat van mij stil was blij-
ven staan. We besloten dan ook te gaan
scheiden. Achteraf heb ik te weinig van
mijn zwangerschap genoten, ik heb veel
nachtmerries gehad. Ook ben ik veel
vriendinnen kwijtgeraakt, ik heb er nog
maar eentje over. De geboorte van mijn
kindje voelde onwerkelijk. Zelf kwam ik
op de tweede plaats, na Harmony. Heb
echt aan het moederschap moeten wen-
nen. Het is beslist geen roze wolk. Of
iedereen jokt, of het valt mij gewoon be-
hoorlijk tegen. Maar het opvoeden gaat
me verder prima af!”
Steun van moeder
Vanwege haar jonge leeftijd komt Chey-
enne niet in aanmerking voor een studie-
toelage. Haar moeder besluit te helpen.
Ze kan samen met Harmony bij haar
blijven wonen. “Doordat zij mijn Mbo-
opleiding betaalde, kon ik toch naar
school. Bovendien hoef ik het geld van
haar niet terug te betalen. Haar grootste
wens is dat ik mijn studie afrond en een
goed betaalde baan vind zodat ik finan-
cieel onafhankelijk ben. Superfijn is dat
mijn dochtertje ook vaak ’s avonds bij
haar mag blijven slapen. Momenteel
heb ik mijn eigen huis en ga ik in de
ochtend meteen door naar school.
Onbenullen
De beeldvorming over tienermoeders
deugt lang niet altijd, vindt Cheyenne.
“In de documentairereeks Tienermoe-
ders van SBS6 van vorig jaar vertelden
vier jonge meiden tussen de 13 en 18
jaar hun verhaal. Ze zijn allemaal on-
gepland zwanger geraakt, maar kiezen
er wel voor om het kind te houden. Ik
zat echt met open mond van verbazing
te kijken zeg. SBS6 heeft bewust al die
probleemgevallen belicht. Eentje was
Terwijl ik hoogzwanger
met fysieke ongemakken thuis
zat, ging mijn vriend
gewoon stappen
nog maar 13! Op die leeftijd had ik nog
niet eens seks gehad… Jeetje, die mei-
den denken er allemaal erg makkelijk
over. Sommige gebruikten niet eens
voorbehoedsmiddelen en nog zijn ze
verbaasd dat ze zwanger zijn. Die mei-
den presenteerden zich als een stel on-
benullen. De reportage was beslist niet
representatief voor het overgrote deel
van de tienermoeders. Via de stichting
Steady voor tienermoeders heb ik vorig
jaar een assertiviteitstraining gevolgd.
Heb veel over mezelf geleerd: Ben ik
nou alleen nog moeder of ook nog
Cheyenne? Ik was op zoek naar mijn
identiteit en heb die dankzij de work-
shop ontdekt.” Cheyenne heeft geleerd
verantwoordelijk te zijn en heeft haar
leven weer op de rails gekregen.
Stichting Steady informeert tienermoeders over opleidingen, huisves-
ting en financiële zaken.
Sylvie Raap is de oprichter van Stichting Steady en moeder van Dio-
nysa en Ciyennah. Zelf ondervond zij zelf als tienermoeder dat de weg
naar officiële instanties voor veel jonge moeders zwaar en ingewikkeld
is. Ze ging vanuit haar woonplaats Rotterdam tienermoeders bijstaan
die een uitkering wilden aanvragen, een opleiding wilden volgen, op
zoek waren naar een baan of behoefte hadden aan contact met lotge-
noten.
Sinds 2001 is Steady onderdeel van vrouwenopvang Rotterdam. Door
informatie aan te bieden, de jongeren structuur aan te bieden en opties
te laten zien proberen de medewerkers van Steady goed op weg te
helpen.
Voor informatie over zaken als een babyuitkering, erkenning, huis-
vesting, scholing, kinderopvang kun je bij Steady terecht. Samen met
Steady worden er oplossingen gezocht voor jouw situatie.
Naast persoonlijke begeleiding heeft Steady ook een groep voor zwan-
gere meiden en jonge moeders. Samen ondernemen zij leerzame en
leuke activiteiten. De groep heet Who’s that girl en is elke maandag-
middag van 13 tot 15 uur in het gebouw van Steady.
’T Winkeltje is een uitleenpunt van kinderkleding, kindermeubels en
wandelwagens om de jonge moeders op weg te helpen. Je kunt de
spullen gratis gebruiken en wanneer je het niet meer nodig hebt breng
je het weer terug. ’T Winkeltje is op maandag, woensdag en vrijdag van
9-12 uur te bereiken.
Steady
Bergweg 363
3038 AA Rotterdam
010-4144717
steady@vrouwenopvang.org
blz 35
Tekst Claudia Coenen / fotografie Anouk Hebing

Als je ‘uit
de kast komen’
niet ziet zitten…
i2rotterdam wil jongeren met een niet-Neder-
landse afkomst helpen bij de acceptatie van hun
homoseksualiteit. Maatwerk is daarbij het sleu-
telwoord. Openlijk uit de kast komen kan moei-
lijke situaties met zich meebrengen. Belangrijk is
dat je je lekker in je vel blijft voelen.
Nederlanders zijn over het algemeen direct, to the point. Ook wat homoseksualiteit
betreft. Dit ben ik en je accepteert me maar zoals ik ben, is een vaak gehoord argu-
ment als een Nederlander tegen zijn of haar ouders en omgeving uit de kast komt.
Zeker in de grote steden waar de mensen meer op zichzelf zijn. Homo’s en lesbiennes
hebben wat dat betreft gewoon hun plekje in de maatschappij opgeëist, en terecht.
Maar wat als er vanuit je culturele achtergrond niet zo licht over homoseksualiteit
wordt gedacht? En je niet alleen rekening moet houden met jezelf en je familie, maar
zelfs met je hele gemeenschap? Dan is zo’n harde, ‘Nederlandse’ opstelling vaak
makkelijker gezegd dan gedaan. Verstoten worden door je eigen familie is dan een
van de minder erge dingen die je kunnen overkomen. Moeten vrezen voor je leven
het andere uiterste. En dan heb je daar nog allerlei graduaties tussenin. Plus de
mogelijkheid dat je familie je (uiteindelijk) gewoon accepteert zoals je bent, homo of
hetero en open minded.

Voor jongeren die vanuit hun (culturele) achtergrond worstelen met hun homoseksu-
aliteit, heeft Rotterdam Verkeert het project i2rotterdam opgezet. Hier kunnen jonge
holebi’s (een verzamelnaam voor homo’s, lesbiennes en biseksuelen) terecht voor
blz
36
 Een afspraak met de familie kan zijn
dat hun kind zorgt dat het voorzichtig is, om
zo de familie-eer te beschermen. Dus niet
op gay feesten worden gefotografeerd.

advies en ondersteuning. In de vorm van informatie, een goed gesprek, doorverwij-
zing naar andere instanties en tips over leuke open minded feestjes of bijeenkomsten.
Daarnaast wil i2rotterdam het onderwerp homoseksualiteit bespreekbaar maken bin-
nen de diverse culturen en geloven in Nederland. Voor het onlangs opgestarte project
zijn drie welzijnswerkers aangenomen. Projectleider Patty Franken (29) is “zo Neder-
lands als maar zijn kan”, jongerenmedewerker Abdelilah (30) is van Marokkaanse
afkomst en zijn collega Sahar (33) is Iraanse. Patty: “Als jong team staan we dicht bij
de jeugd. Bovendien weten we alledrie genoeg af van de multiculturele samenleving
en diverse geloofsovertuigingen.”
Generaliseren
Die laatste twee zaken zijn zeker niet onbelangrijk, zo leert de ervaring. Het gevaar
van generaliseren gluurt om de hoek. “Vaak wordt bij de woorden ‘allochtoon’ en
‘homoseksualiteit’ meteen gedacht aan moslims en zaken als eerwraak en verstoten
worden door je familie. Dit komt natuurlijk voor, maar het is zeker geen regel”, legt
Patty uit. Abdelilah: “Bovendien zijn er binnen de islamitische culturen onderling ook
veel verschillen. In sommige landen in het Midden Oosten, zoals Syrië en Jordanië,
zijn de mensen opener en verwesterd. Je hebt er zelfs hele homostraten. In Istanbul
is een bloeiende gayscene, maar in andere delen van Turkije, in Marokko en Iran kan
dat juist weer niet.”
Patty: “En wat dacht je van de Chinezen? Daarvan zijn er veel in Rotterdam. Die zijn
vaak helemaal niet bekend met homoseksualiteit. Bovendien is het een erg gesloten
gemeenschap. Als je daarbinnen homo bent, heb je het vaak moeilijk.” Abdelilah:
“Maar ook binnen Europa zelf zijn er verschillen. Zo kun je in Zuid-Europese landen
als Portugal, Italië en Griekenland ook niet openlijk homo of lesbisch zijn.”
Geloof en cultuur
Sahar is van mening dat het vaak niet eens zozeer vanuit de cultuur komt, maar dat
het meer te maken heeft met geloof. “Van het geloof mag homoseksualiteit niet. Dat
is iets algemeens, dat geldt niet alleen voor migranten. Zo heb je veel christenen in
Nederland. Die jongeren kunnen thuis ook niet zomaar uit de kast komen. Dat wordt
gewoon niet geaccepteerd.” Ze haalt een eigen voorbeeld uit haar eigen omgeving
aan. “Toen ik aan mijn Iraanse moeder, die moslim is, vertelde dat ik voor dit project
ging werken, reageerde ze meteen van: leuk! Mijn Nederlandse stiefmoeder had er
juist grote moeite mee. Ze vond het maar niets dat ik jongeren ging helpen bij hun
coming-out. Soms líjkt homoseksualiteit in de ene cultuur beter geaccepteerd dan in
de andere, maar dat is maar schone schijn. Cultuur zegt niet (altijd) alles.” Abdelilah:
“Ik ken juist een streng gelovige Antilliaanse jongen, die iedere zondag trouw naar de
kerk gaat en zelfs dominee wil worden. Zijn ouders accepteren zijn homoseksualiteit
helemaal, vinden dat heel normaal.” “Het is iets typisch Nederlands om overal een la-
beltje op te plakken”, waarschuwt Patty. Ze bedoelt daarmee dat een cultuur of geloof
op een bepaalde manier op homoseksualiteit zou reageren. “Bovendien verschilt dat
niet alleen per cultuur en geloof, maar ook per individu en familie.”

blz 37
 Verstoten worden door je eigen familie
is dan een van de minder erge dingen die je
kunnen overkomen. Moeten vrezen voor
je leven het andere uiterste.

Empowerment
Maatwerk is dan ook het sleutelwoord in de aanpak van i2. Dus de hulpverlening aan-
passen aan de persoonlijke situatie. Van zowel de jongere die bij hen aanklopt voor
advies als voor zijn of haar omgeving. Als een jongere daar behoefte aan heeft, kan
ook een persoonlijk empowerment plan opgesteld worden. Met als doel de jongere
sterk en weerbaar te maken binnen zijn of haar situatie.
“En daar hoort het promoten van de coming-out níet bij”, zegt Abdelilah heel stellig,
“Veel culturen zitten daar niet op te wachten. Het onderwerp bespreekbaar maken is
iets anders. Maar je hoeft het niet altijd expliciet te benoemen.” Sahar beaamt dat:
“Dat zie je bijvoorbeeld ook met oudere mensen van de Antillen. Ze luisteren wel naar
je algemene verhaal over homoseksualiteit, en vinden het prima.
Maar meer dan dat willen ze ook niet horen.” Niet openlijk uitkomen voor je seksuele
geaardheid heeft natuurlijk wel de consequentie dat je een soort van dubbelleven
moet leiden. “Natuurlijk is dat niet fijn”, erkent Abdelilah, “Maar aan de andere kant:
hoeveel hetero’s leiden niet een dubbelleven? Dat ze getrouwd zijn en daarnaast een
buitenechtelijke affaire hebben bijvoorbeeld?” Of zelfs als ze samenwonen zonder ge-
trouwd te zijn terwijl dat ook niet geaccepteerd wordt in een cultuur. “De coming-out
is inderdaad geen voorwaarde bij i2”, beaamt ook Patty, “Erover praten is voor deze
jongeren al fijn. Dat ze rust vinden, vrede hebben met hun eigen situatie.” “En met de
familie en achterban, op hun eigen manier”, vult Abdelilah haar aan. Soms voldoet
het dan al om een gesprek met de ouders aan te gaan. Die willen immers altijd het
beste voor hun kind. De oplossing ligt dan soms al erin dat hun zoon of dochter gaat
studeren in een andere stad, ver weg van Rotterdam. Zodat de familie er niet meer
mee geconfronteerd wordt. Een andere afspraak met de familie kan zijn dat hun kind
zorgt dat het voorzichtig is, om zo de familie-eer te beschermen. Dus niet op gay
feesten worden gefotografeerd en op gay internetsites komen te staan met je foto. En
ook niet op de bekende gay spots rondhangen.

blz
38
 Voor meer info,
Depressief
Soms zijn de problemen waar de jongeren die aankloppen bij i2 toch serieuzer van

check:
aard. Accepteren dat je homoseksuele gevoelens hebt, is gewoon niet altijd even
makkelijk vanuit de eigen cultuur of het geloof. Soms kan en mag het gewoon niet

www.i2rotterdam.nl
van de eigen omgeving. “De jongeren die bij ons aankloppen, kampen vaak met de
zogenaamde dubbelbinders problematiek, een loyaliteitsconflict”, legt Patty uit, “Je
eigen gevoelens staan immers lijnrecht tegenover die van de familie en cultuur.
Hierdoor kan de jongere problemen krijgen met de eigen identiteit. Die problemen ui-
ten zich niet altijd even zichtbaar of direct. Zo kan de jongere bang zijn om uitgesloten
te worden, en houdt hij daarom zijn gevoelens liever voor zichzelf.” Abdelilah: “Waar-
door hij depressief wordt of geen zelfvertrouwen meer heeft.”Patty: “Aan de drugs
gaat. Of, om zijn eigen gevoelens te ontkennen, gaat trouwen. Maar ondertussen
doodongelukkig is. Of wel uiting geeft aan zijn homoseksuele gevoelens en naar
homo-ontmoetingsplekken gaat waar onbeschermde seks plaatsvindt. Met het gevaar
dat hij hiv of een soa (seksueel overdraagbare aandoening, cc) oploopt.” Abdelilah:
“Of verstoten wordt, of bedreigd wordt vanuit de eigen familie.” Patty: “Dan is het
zaak om zo’n jongere door te verwijzen naar een andere instantie, waar we ook nauw
mee samenwerken.”

Kortom, voor al hun problemen, maar ook gewoon en vooral voor een goed gesprek,
kunnen jonge Rotterdamse holebi’s terecht bij i2rotterdam. “Jongeren mogen ons
altijd bellen, mailen en/of langskomen”, besluit Patty uitnodigend.

www.i2rotterdam.nl
www.i2rotterdam.hyves.nl
p.franken@rotterdamverkeert.nl
tel: 010-206 72 22

blz 39
 Coverfoto:
Tekst Harriet Duurvoort / beeld XXY

en Theo
“Iedereen
in zijn
waarde
laten.
Daar gaat
het om.”

blz Theo staat links op de foto

40
Dit magazine gaat over jezelf zijn, en over
seksuele diversiteit. Voor de cover heb-
ben we een foto mogen gebruiken van
het feest XXY, een openminded Rotter-
dams feest. Of je nou homo, bi of hetero
bent, en van wat voor etnische afkomst
je ook bent, je mag meefeesten met XXY.
Theo Heskes produceerde de foto shoot
en werkte mee met de organisatie van
het feest. “Er zijn te weinig gemixte fees-
ten”, vindt hij. “Het leuke van XXY is dat
we mensen niet in hokjes duwen, maar
iedereen zichzelf laten zijn. Daarin zijn
we ook een voorbeeld voor de samen-
leving. Alles zit door elkaar, en allerlei
culturen zijn vertegenwoordigd. Samen
hebben we een geweldige tijd. Iedereen
is mens, daar gaat het om. En je hoeft
je geen zorgen te maken als een jongen
een andere jongen een kus geeft.” Het
eerste feest was een ongelofelijk succes.
“Ik heb met alles geholpen, geflyerd,
een reportage gemaakt, en geholpen
met de aankleding. En voor dat laatste
heb ik ook mijn tante Vera enthousiast
gemaakt. Zij richt etalages in, en heeft
ons bij dit feest geholpen met het interi-
eur. Veel zwart, boeddha’s, het werd erg
mooi.
Theo Heskes is net klaar met de presen-
tatie van zijn eerste televisieserie, Your
Stories,een jongerenprogramma dat te
zien is geweest bij Antenne/ RTV Rijn-
mond. Hij is zelf van Turks/Nederlandse
afkomst en is homoseksueel. In het
programma maakte hij onder meer een
reportage over XXY, en over eye2Rot-
terdam waar hij zich voor inzet. “Your
Stories ging over allerlei verschillende
onderwerpen die bij jongeren spelen,
en seksualiteit en discriminatie spelen
daarin een grote rol. Naast trouwens al-
lerlei onderwerpen.”
Eenheid moet gewoon, vindt Theo. An- mengd. Surinaams, Antilliaans, Kaap-
ders wordt iedereen thuis aangeleerd verdiaans, Marokkaans, Nederlands. Ik
om anderen niet in hun waarde te laten. zie wel dat het niet overal makkelijk is om
“Mijn vriendenkring is ontzettend ge- met je homo-zijn om te gaan. Veel jon-
gens leiden een dubbelleven.” Zelf heeft
hij geen moeite om voor zijn voorkeur
uit te komen. Met discriminatie heeft hij
niet veel te maken gehad. “Je kunt om
verschillende dingen gediscrimineerd
worden. Ik probeer bijvoorbeeld door
te breken als presentator en acteur, en
bij mij wordt vaak mijn Haagse accent
dan een probleem gevonden. Dat is ook
discriminatie, haha.”
blz 41