ZATERDAG 3 MAART 2007
53
Zijn er grenzen voor u? Weigert u
bepaalde wensen inzake borstcor-
recties uit te voeren?
“Ik merk uiteraard dat de beeldcultuur
totaal anders is dan tien tot vijftien jaar
geleden, dat meisjes danig met perfecte
vormen worden geconfronteerd en zich
erdoor laten beïnvloeden. Waar ik het soms
moeilijk mee heb, is meisjes met een mooie
en sexy A-cup die om een borstvergroting
vragen. Daar zal ik nog niet te snel op
ingaan. Ik vind dat ze hun voorkomen, hun
borsten, hun hele lichaam het best eerst
toetsen. Bij een vriendje bijvoorbeeld, tij-
dens een relatie, bij iemand die hen graag
leert zien, letterlijk en figuurlijk. Mét dat
specifieke voorkomen. Ik vind het niet ver-
keerd om een meisje met heel kleine bor-
sten toch aan te passen, maar ik stimuleer
het niet.”
Hebt u al zaken geweigerd?
“Natuurlijk, zoals ook mijn collega’s af en
toe doen. Je moet in het algemeen nooit
iets uitvoeren waarvan je denkt dat het
geen verbetering zal zijn. Ik mag mijn
smaak niet opdringen, maar als mensen
me om van die enorme borsten vragen, zal
ik dat weigeren. Ik heb geen zin om aan de
‘groteborstenwedstrijd’ mee te doen.”
Is er dan zo’n competitie onder
vrouwen over hun borsten?
“Bij mijn publiek merk ik dat niet speci-
aal. Toch bestaat het, weet ik, in bepaalde
kringen, groepen, beroepen.”
Wat zijn de huidige tendensen qua
schoonheidsideaal, wat stelt u vast
in uw praktijk?
“Jongere meisjes hebben vandaag sowie-
so grotere borsten en dat is een groot ver-
schil met tien tot twintig jaar geleden. Het
zou met voeding te maken hebben en met
bepaalde hormonale ontwikkelingen.
Kortom, dit is een algemene fysiek waar-
neembare verandering. Maar zijn er ook
tendensen?
“(denk na) Weet je, toen ik nog chirurg in
opleiding was, had ik één ideaal: vrouwen
die me iets zouden vragen omdat het
moest van hun man, zou ik resoluut weige-
ren. Elke vraag moest in eerste instantie
van de vrouw komen. Nu, eens in de prak-
tijk bleken die vragen zelden of niet voor te
komen. De eisende man die gretig om de
grotere maat vraagt, sorry, maar ik kom
hem zelden tegen. Mannen, merk ik, moe-
ten almaar voorzichtiger zijn in hoe ze zich
uiten tegenover hun vrouw. Sommigen
moeten maar opperen ‘dat het iets groter
mag’ en de vrouwen zouden het weigeren.
Vrouwen vinden het niet zo leuk als man-
nen veel commentaar hebben op hun bor-
sten.
“Een tendens die ik ook vaststel bij kop-
pels die voor een vergroting komen, is dat
net de man tegen zijn vrouw zegt, tijdens
de consultatie: ‘Ach, voor mij is het niet
nodig, ik vind je goed zoals je bent. Maar
het zijn jouw borsten, doe ermee wat jij
wilt.’”
Betrekt u de mannen in het hele
proces van de ‘ombouw’?
“Wat ik altijd doe bij borstvergrotingen is
man en vrouw samen het maatje laten kie-
zen. Dat is nooit makkelijk, een nieuwe
maat vastleggen, dus ik geef een paar pro-
thesen mee en dan kunnen ze thuis oefe-
nen, passen, kijken, commentariëren, even-
tueel raad vragen aan vriendinnen of aan
de moeder. Ik merk wel dat de man eerder
geneigd is het maatje groter te nemen. Dat
is en blijft een constante.”
Dus de ‘tettenman’, die is er nog. Hij
bestaat.
“(lacht) De man die op borsten valt,
bestaat. Enfin dat denk ik toch. Hier in mijn
praktijk zullen ze zich wel inhouden, maar
dat ietsje meer... Hmm, daar zijn ze wel
voor te vinden. Ze denken wellicht ook: ‘Als
je die uitgave doet, zie dat het de moeite
is.’”
Zoals bij de kapper: er mag een
goed stuk af!
“Binnen mijn specialiteit gaat het dan om
een centimeter of centiliter meer. (lacht)”
Hoe komt het dat de man oog blijft
hebben voor die volumineuze
boezem?
“Pas op, het gaat minder over grootte
dan over vorm, dus meer over vol dan
over dik. Evolutionair is dat te verklaren
Bij veel vrouwen verandert er meer dan de borsten
die een normalere omvang kregen. Ze veranderen zelf,
kleden zich anders, meten zich een nieuw kapsel aan, beginnen
te sporten... Ze krijgen als het ware uitzicht op een nieuw leven
vanuit het feit dat mensen aangetrokken
zijn en blijven tot een jonge, vruchtbare
borst. Die is iets volumineuzer en stevi-
ger dan de borst van iemand die vijftig of
ouder is. Het is in alle culturen merk-
baar. Vruchtbaar, vol, strak, rechtstaand
trekt het meest aan. Het is ook naar dat
ideaalbeeld dat mensen teruggrijpen als
een en ander ineen- of wegzakt. Zoiets zit
diep in onze herinnering, miljoenen
jaren oud is dat gegeven. En uitgerekend
dat krijgt er nu een culturele factor bij,
uitgerekend dat wordt getoond en aan-
gemoedigd in de videoclips op muziek-
zenders.”
Blijft de vraag: hoe bekijkt de vrouw
zichzelf, haar borsten, door haar
eigen ogen of door de ogen van
haar omgeving?
“Beide wensen vallen samen. Dat is nogal
dubbel, inderdaad.”
Ook dubbel is de gedroomde vorm:
een volume à la Jennifer Lopez trekt
aan, maar ook de spookachtige Kate
Mossverschijning, bij wie je naar
borsten op speurtocht moet.
“In een en dezelfde cultuur. Het klopt,
je ziet effectief die vreemde spanning
qua schoonheidsideaal. Verkleiningen
die een anorectisch voorbeeld nastreven,
worden bij mij echter zelden of nooit
aangevraagd. De twiggycultuur is er een
beetje aan het uitgroeien. Al hangt ook
dat weer af van de milieus die meisjes
frequenteren, van de peergroup.”
Hoe gaan vrouwen om met hun bor-
sten? De vrouw wordt als midveerti-
ger nadrukkelijk gewezen op haar
nominale kans om net daar kanker
te ontwikkelen. Ontstaat er angst?
“Er zijn uiteraard mensen die bang zijn
om zichzelf te betasten of zich te laten
onderzoeken, maar ik vind het door de
band genomen ongelooflijk meevallen.
De meeste vrouwen staan open voor
screenings en zien het als een mogelijk-
heid die ze krijgen om preventief te wer-
ken, om te redden wat fout kan lopen.
Vrouwen zijn beducht voor maar ook
bezorgd over hun borsten. Ik stel vast dat
zij die borsten echt wel koesteren en blij-
ven koesteren, want net dat vormelijke
gegeven wordt als elementair vrouwelijk
beschouwd. Dat blijft een constante. Het
is iets om trots op te zijn, vinden ze, een
uithangbord.”
Zijn er vrouwen die hun borsten
weg willen, voor het geval dat...
“Het gebeurt, maar dan om specifiek
medische redenen. Soms krijg je doorver-
wijzingen van gynaecologen die vragen
borstweefsel weg te nemen omdat er in de
familie van die vrouw vaak borstkanker
voorkomt. Indien genetisch bepaald is dat
daartoe een grote kans bestaat, kan men
beslissen om borsten alvast weg te nemen.
Dat wordt wel eerst in teams besproken en
afgewogen. Daarna wordt er weggenomen
en nadien eventueel een reconstructie
gemaakt.”
Er zijn ook aangeboren afwijkin-
gen, zei u net. Vrouwen met één
borst, amazones tegen wil en dank,
bijvoorbeeld.
“Het komt regelmatig voor, dat er één
borst niet is, of dat de borstklier of de borst-
spier ontbreekt, waardoor je bijna een
holte krijgt in plaats van een welving. Het is
een aangeboren afwijking die chirurgisch
perfect valt te herstellen.”
En de extra tepel...
“... als gevolg van blijven steken in een
embryonale voorfase. Komt ook regelmatig
voor. Embryonaal heb je als vrouw een
‘tepellijst’, zoals bij honden: tepels op een
rij. Bij de mens verdwijnt die rij doorgaans.
Soms echter houden meisjes een of twee
extra tepels over onder de borst. Dat kan
voor een welving met borstweefsel zorgen
en dan zie je onder de borst ineens een half
borstje opduiken. In de puberteit, als alles
begint te groeien, komt ook dat er ineens.
Sommige meisjes ontwikkelen zelfs twee
borstjes onder elkaar. Ook extra tepels of
welvingen kun je heel makkelijk verwijde-
ren, het is een simpele ingreep.”
En mannen met borsten?
“Dat komt in de puberteit ook vaak voor,
door medicatie of hormonale veranderin-
gen. Dikwijls uit zich dat in pijn zodra die
zone wordt betast. Jongens schamen zich
dan enorm. Soms verdwijnt de borst spon-
taan, soms niet.
“Maar het kan weggenomen worden. Het
is een vrij banale operatie. Je neemt het
borstkliertje onder de tepel weg en eventu-
eel het overtollige weefsel. Volume weg,
jongen in kwestie slaakt diepe zucht. Ik zie
het vaak in mijn praktijk.”
U hebt in uw leven al honderden,
duizenden borsten gezien. Schrikt u
soms en denkt u: oei, dit kan ik
onmogelijk fiksen?
“Na twaalf jaar heb je inderdaad al een
en ander gezien, maar wat me dezer
dagen opvalt, zijn de soms grote gevol-
gen van de vermageringschirurgie, de
maagringen en maagverkleiningen. We
worden nu heel veel geconfronteerd met
mensen met ‘te veel vel’. Sommige vrou-
wen zijn zo vermagerd dat ze met extre-
me slapheid achterblijven, met overtol-
lig veel huid die daar maar hangt rond
buik en borst. Dan zie je soms dingen.
(schudt het hoofd) Om dat goed te krij-
gen moet je met heel speciale prothesen
werken en dan buik, armen, borsten,
benen... alles aanpakken. Op zo’n
moment moet je een grondig herstel
doorvoeren.”
Hoe is de vrouw die voor u zit de
voorbije jaren geëvolueerd?
“Ze is minder bang om te komen. De
schaamte is minder. Ze voelt ook niet meer
zo’n druk om te esthetiseren. Een uitzonde-
ring zijn de jonge meisjes, die wel beïn-
vloed kunnen worden door hun omgeving.
Oudere vrouwen zijn bijzonder zelfstandig
geworden in hun keuzes. Bij oudere dames
zie je ook dat ze meer durven te tonen en
zelfs bloter gaan. De dames blijven langer
actief, ze tennissen, fietsen, fitnessen.”
Wat vindt u zelf de noodzakelijkste
aanpassing, voor de vrouw? De
borsten?
“Ik heb zelf natuurlijk niets te vinden. Ik
merk wel dat de antiverouderingschirur-
gie enorm in de lift zit. Maar het belang-
rijkste bij een mens blijft wat hij tussen
zijn twee oren meekreeg en wat zijn of
haar zelfbeeld is. Wat je van kindsbeen
vooral moet leren, is jezelf graag zien.
Anders zal de realisatie van je leven nave-
nant zijn.
“Wij plastische chirurgen zijn er om die
extra duw te geven, dat extra handvat aan
te reiken in de richting van het ‘welbevin-
den’. Wij zijn slechts technici die uiterlijke
aanpassingen maken. En we zullen dat zo
gedegen en zo goed mogelijk proberen te
doen. Wat wij de laatste jaren wel almaar
meer zien, zijn mensen die in een crisissi-
tuatie verkeren. Veel scheidingen, een-
zaamheid, veel alleenstaande vrouwen.
Met hen moet je heel voorzichtig zijn.
Sommigen willen correcties doen midden
in dat proces van een echtscheiding. Hun
man is dan net weg met iemand van de
leeftijd van hun dochter. Je voelt als arts
dat die vrouwen zichzelf te negatief bekij-
ken en naar een ideëel beeld van zichzelf
streven. Daar moet je geweldig mee oplet-
ten. Het is ook niet aan te raden om
iemand te opereren die een zware depres-
sie doormaakt. Anderzijds kan zo’n
ingreep iemand de moed geven om zich te
herpakken, te herdefiniëren en het leven
weer op eigen ritme aan te pakken.”