Το μεγάλο βυζί και το μικρό καθήκι

*
Άς ξαναγυρίσουμε όμως στο καθήκι το μικρό, τον
«πνευματικό» ιό του πολιτικού Μπάλφουρ, καθώς
βγαίνουν βρώμες σήμερα που … ευωδιάζουν. Έτσι
νομίζω πρέπει να χαρακτηριστή το παρακάτω βιβλίο.
Πρώτα όμως να δούμε τι ακριβώς λέγει ο συνάδελφός
μου και συνάδελφος του Μπάλφουρ [;], πρεσβύτερος.
 Πρεσβυτέρου Σταύρου Τρικαλιώτη, εφημερίου Ι.
Ν. Αγ. Παρασκευής Αττικής, «ΑΓΩΝΑΣ
ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ».
Τὰ πρῶτα πνευματικὰ κείμενα τοῦ ἠγιασμένου
Γέροντος τοῦ ῎Εσσεξ, ᾿Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ:
«Ἡ ἀλληλογραφία τοῦ Γέροντος Σωφρονίου μὲ τὸν
Δ. Μπάλφουρ»
Ὅταν διαβάζω κείμενα τοῦ Γέροντος Σωφρονίου,
μένω ἔκπληκτος ἀπὸ τὸ θεολογικὸ τους βάθος καὶ
κυρίως ἀπὸ τὶς θεοεμπειρίες ποὺ ἐκφράζουν. Εἶναι
κείμενα ποὺ σὲ βάζουν νὰ προβληματιστεῖς, νὰ
στοχασθεῖς σὲ ὑψηλὰ πνευματικὰ θέματα, ἀλλὰ
ταυτόχρονα εἶναι καὶ κείμενα ποὺ ξεπερνοῦν τὰ ὅρια
τῶν συνηθισμένων θεολογικῶν μελετῶν.
Ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ τῶν θεολογικῶν κειμένων
τοῦ Γέροντος Σωφρονίου ἀπὸ τὶς ἄλλες σύγχρονες
θεολογικὲς μελέτες εἶναι, νομίζω, ἡ ὑπέρβαση – ὄχι
κατάργηση- τοῦ διανοητικοῦ ἐγκλωβισμοῦ τοῦ
σύγχρονου ἀνθρώπου – τοῦ θεολογικῶς
«στοχαζομένου» - καὶ ἡ ἀναγωγή του στὴ σφαῖρα τοῦ
ἁγίου Πνεύματος.
[Σημείωση: Μη μου το λές! Σκέφτομαι ότι
μπάλφουρες, καραμαναλήτες, στεργιάδηδες, βενιζέλοι,
μαξμέρτεν, βύρωνες, πατσίφικοι κι ένα σωρό τέτοιοι,
κάτι το βαθύτατα κοινόν έχουν, όλα αυτά τα σκατά. Το
περίεργον είναι ωστόσο, όχι αυτό, αλλά ότι υπάρχουν
θιασώτες της δυσωδίας που αποπνέει η
βρυκολακιασμένη τους μιζέργια και ξεφτίλα. Αυτό κι αν
είναι ΥΠΕΡΒΑΣΙΣ!]
Πολὺ διαφωτιστικὰ εἶναι κι ὅσα γράφει σχετικὰ ὁ
Γέροντας Σωφρόνιος: «…ὁ ἀνθρώπινος νοῦς, ὄντας
ἄκρως περιορισμένος, δὲν εἶναι ἱκανὸς μόνος του νὰ
διεισδύει στὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. (Προσθήκη Γέροντος
Σωφρονίου: Ἐκεῖ ἰσχύει ἄλλη τάξη πραγμάτων,
θεόσδοτη). Προηγεῖται ἡ πίστη (προσθήκη: ὄντας
πνεῦμα), ποὺ εἶναι ἀσύγκριτα λεπτότερη καὶ τελειότερη
καὶ πιὸ ἀπέραντη ἀπὸ τὸν νοῦ. Μόνο ἀργότερα, μὲ
τὴν πνευματικὴ πεῖρα, ὁ ἄνθρωπος φθάνει ἐκεῖνο, ποὺ
καὶ μὲ τὸ νοῦ του ἀρχίζει νὰ κατανοεῖ ὡς ἀλήθεια.
Εἶναι ἀδύνατο στὸν ἄνθρωπο νὰ τὸ ἐξηγήσει αὐτό,
ἐνόσω δὲν γνωρίζει ἐμπειρικὰ τὴν πνευματικὴ ζωή»
(«Ἀγώνας Θεογνωσίας», σ. 109).
Ὁ λόγος τοῦ Γέροντος Σωφρονίου εἶναι λόγος
ἁγιοπνευματικός, ἀπόρροια ἔντονης προσωπικῆς
ἀσκήσεως καὶ πνευματικῶν ἀγώνων. Ὁ ἴδιος θὰ πεῖ
στὸν Δ. Μπάλφουρ: «Σᾶς μιλῶ γιὰ ὅσα εἶμαι
βέβαιος, ἐπειδὴ τὰ ἔζησα ὁ ἴδιος» (σ. 198). Εἶναι
λόγος καθαρθέντος ἀνθρώπου, σύγχρονος πατερικὸς
λόγος. Λόγος ποὺ δροσίζει καὶ ξεκουράζει τὸ σύγχρονο
ἄνθρωπο, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ λόγος ἀπαιτητικός,
«δύσκολος», «στενός». Λόγος, σὲ τελευταία ἀνάλυση,
ποὺ μᾶς ἀνοίγει εὐρεῖς θεολογικοὺς ὁρίζοντες, στὰ
αὐστηρὰ πάντα πλαίσια τῆς πατερικῆς παραδόσεως καὶ
τῆς ὀρθόδοξης δογματικῆς τῆς Ἐκκλησίας μας.
[Σημείωση: -Πού είναι η ταμπακιέρα; ‘Αυτός ήταν
κατάσκουπους πιδί μ’, του ξέρς; μου λέει κάποια στιγμή
ο παππούς, που ο Μπάλφουρ πήγε στην τουαλέττα. –Ισύ
παππού δε μ’έλιγις προυχτέ για του συναμφότιρου;
Φαίνεται την τελευταία λέξη την άκουσε ο
επανερχόμενος Μπάλφουρ και το πιο περίεργο ήταν ότι
την κατάλαβε! Αλλά και το γεγονός ότι κατανοούσε
πλήρως το ‘Ζουράρειον Δόγμα’, όπως το απεκάλεσε η κ.
Ε. Σ. Θαύμασα λοιπόν στην πράξη, το σε πιο βαθμό
γνώριζε ο Μπάλφουρ την γλώσσα μας, ακόμα και τις
διαλεκτικές παραλλαγές, ακόμα και ‘τα μάγκικα’!
 Πολύ σωστά έχει παρατηρηθεί: ‘Father Dimitri
was obviously a well-educated and very courteous
person. He had studied in various parts of Europe and
spoke several languages fluently. These included ancient,
Byzantine and modern Greek, not to mention colloquial
'mangika' (slang)’, ότι ο Μπάλφουρ ήταν εκτός των
άλλων κι ένας άριστος γλωσσολόγος, ένας ελληνιστής!
Και πώς να το πής αυτό; Ένας Μισέλληνας ελληνιστής;
‘Συναμφότερον’! Πολύ καλά το σκέφτηκε ο Ζουράρης.]
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ ἔχει γίνει
γνωστὸς στὸν ὀρθόδοξο θεολογικὸ χῶρο ἀπὸ τὰ
κυκλοφοροῦντα καὶ στὴν ἑλληνικὴ ἔργα του: «Ὁ ἅγιος
Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης», «Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς
ἐστι», «Περὶ προσευχῆς», «Ἄσκησις καὶ θεωρία»,
«Περὶ Πνεύματος καὶ ζωῆς» κ. ἄ.
Πρόσφατα (2004) ἐκδόθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ
Σταυροπηγιακὴ καὶ Πατριαρχικὴ Μονὴ Τιμίου
Προδρόμου ῎Εσσεξ ᾿Αγγλίας τὸ βιβλίο τοῦ
Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου: «ΑΓΩΝΑΣ
ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ», ποὺ περιλαμβάνει τὴν ἀλληλογραφία
τοῦ Γέροντος Σωφρονίου μὲ τὸν Δαβὶδ Μπάλφουρ, σὲ
μετάφραση ἀπὸ τὰ ρωσικὰ στὰ ἑλληνικὰ τοῦ Ἀρχιμ.
Ζαχαρία.
Ὁπωσδήποτε, ὅπως κάθε ἀλληλογραφία, ἔτσι κι
αὐτή, ἔχει βαθιὰ προσωπικὸ χαρακτήρα. ῞Οπως
ἐπισημαίνει κι ὁ Γέροντας Σωφρόνιος: «Ὅ,τι γράφεται
σὲ συγκεκριμένο πρόσωπο καὶ κάτω ἀπὸ εἰδικὲς
συνθῆκες… ἀπὸ κάθε ἄποψη προορίζεται γιὰ κάποια
μεταβατικὴ περίοδο».
῞Οπως εὔστοχα παρατηρεῖ στὴν ἐκτενὴ καὶ
κατατοπιστικὴ εἰσαγωγὴ τοῦ βιβλίου (σ.15- 46) ὁ
ἱεροδιάκονος Νικόλαος: «Οὐσιαστικὰ τὸ περιεχόμενο
τῶν ἐπιστολῶν ανταποκρινόταν στὶς τρέχουσες
πνευματικὲς ἀνάγκες τοῦ παραλήπτη τους, τοῦ
Δαβὶδ Μπάλφουρ» (σ. 18).
[Σημείωση: καταπληκτικό! Γράφει ένας φουκαράς
στις αναμνήσεις του: "…The ship was packed and the
British Embassy staff carried most of the Embassy files
with them. Το σκάφος ετοιμάστηκε και το προσωπικό
της βρετανικής πρεσβείας τσουβάλιασε τα περισσότερα
αρχεία παίρνοντάς τα μαζί τους.
Μαζί με τ’ αρχεία πήραν και τ’ αρχίδι: One of the
passengers was David Balfour who was the vicar of the
little chapel attached to the Evangelismos Hospital, an
impressive tall figure of a man sporting a large black
beard. Άρα, δεν είχε ξυριστεί ακόμα. Σκαπουλάροντας
το’παιζε και παπάς διότι ποιος ξέρει; Μπορεί να πέφταν
πάνω σε κανα-γερμανικό υποβρύχιο και να τον έπαιρνε ο
διάολος. Σαν παπάς θα σώζωνταν απ’ τις τρίχες του;!
Although he had been ordained as a priest of the
Greek-Orthodox Church he was a British national and it
was widely rumoured that he was an agent of British
Intelligence. Βέβαια, ο κόσμος ποτέ δεν έτρωγε
κουτόχορτο, πλήν του ότι το κατάπινεν αμάσητον!
His official title was 'Father Dimitrios'. Τότε γιατί
ο Σουφρόνιος τον λέει ‘πάτερ Δαυίδ’;
He was also the spiritual father of the Greek Royal
family. Εμ τέτοιον πνευματικό είχανε οι βασιλιάδες μας
και γι’ αυτό τους πήρε ο διάολος.
I refer to David Balfour because recently the
'athenian' which is the only English language magazine
in Athens, in its issue dated January 1988, published a
feature article about him, saying that even before the
Germans had entered Athens he had shaved off his
beard and divested himself of his clerical robes. Ρόμπα ο
άνθρωπος, τρόμπα οι άλλοι. Είχαν λόγους πιστεύω να
γράφουν αυτό το πράγμα: ΘΕΛΑΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΜΙΑ
‘άλλη’ ΕΙΚΟΝΑ περί Μπάλφουρος, όπως κάποιοι να τον
αγιοποιήσουν. Γιατί όχι; Ο άνθρωπος ταξίδευσεν εις ύψη
αφαντάστου ξεφτίλας = ταπεινώσεως; Άσε που έκλαιγε
κι όλας, ακόμα κι αν δεν είχε κρομμύδια εκεί κοντά.
"I can say quite categorically that this was not true.
When the 'Corinthia' sailed he was still 'Father Dimitrios'
and in fact he officiated at a Resurrection service while
we were still at sea. Έπ! Παρών κι αξούριστος ο
μπαγάσας, κι όπως είπα 2-3 φορές κόντεψε να του
φανούνε χρήσιμες οι τρίχες, ιδού!
On the voyage we carried out lifeboat drill on two
occasions, once when it was thought that there was a U-
boat in the vicinity, and another time when an aircraft
flew overhead which turned out to be friendly.
Καταλάβατε. Τέτοιους δάσκαλους έχουνε οι τσιριμώκοι
κι οι παπαντρέηδες οι ΟΦΑ = όπου φυσήξει άνεμος,
πρώτα πάν αριστερά
κι ύστερα στρίβουν δεξιά…
ή γίνονται πρώτα καλογέροι
κι ύστερα βρίσκουν ταίρι
…όσους τους πάει πέρα-δώθε,
το θαλασσινό αγέρι
και τους κάμνει και παιδιά
δίχως να’ναι παπαδιά.
Απ’ όλους αυτούς ετράβηξεν
πολλά η ανθρωπότης
που όταν γεράσει ο διάβολος
γίνεται και δεσπότης.
I shall never forget how I was moved with emotion
when I saw the women getting into the boats, most of
them carrying babies or children in their arms, calmly
singing hymns in low voices. Άκου ρε πράμματα,
 τραγούδαγαν ύμνους
σε μπαλφούριο
πλάγιον του δευτέρου
για να’χουν άνεμον ούριο,
αι ούσαι εν τω κοτέρω!
Κι έπλεεν ήσυχον έτσι
το ανθρωποειδές κοτέτσι,
-Ποιος ήξερε πως ήτανε
μαζί τους το καθήκι
και έπλεεν μαζί μ’ αυτές
στο ίδιο το καήκι;
και δεν υπήρχαν όρια
και δεν υπήρχαν όροι,
αφού τον παπαμπάλφουρα
τον είχανε στην πλώρη
κι ο αγέρας την γεννιάδα του
την πάγαινε ως την πρύμνη,
κι από παντού ακούγονταν
μέσ’ την βαρκούλαν ύμνοι!
"Some time later I met David Balfour again in
Cairo, and this time he had shaved off his beard, and he
was wearing the uniform of a Major in the Intelligence
Corps which is a regular unit of the British army"
Βρέ βρέ το παληκάρι μας
τι έκαμε για χάρη μας!
Ράσα πέταξεν και τρίχες,
τις καλές για να’βρη τύχες
–ή ίσως μόνες τους να πέσαν,
αφού τα σύκα δεν του αρέσαν;
Ελάτε, πάρτε την ευχή του
από την μαύρη την ψυχή του.
Ο αυτόπτης Ηλιάσκος, συνταξιδιώτης του, λέει κι
άλλα και τα βάζω έτσι, όπως τα γράφει: Eliascos said he
would like to quote a little more from the sensational
article written by J.M. Thursby in the 'athenian'.
"Several years before war was even declared, the
Abwehr (German military intelligence), along with the
Nazi civilian secret service, had highly trained
undercover agents operating in Greece. With
consummate skill they had catalogued all military and
civil information that could be useful to the Third Reich,
and organised spy rings throughout the country.
As war became more and more inevitable, it also
became increasingly imperative that Britain and other
anti-fascist countries should gain specific and accurate
knowledge of these operations.
"During this period a monk, who had embraced the
Orthodox faith in Warsaw, arrived from Poland via
Mount Athos, to join the monastery of Pendeli, just
outside Athens. According to his biographer John
Freeman, his registration at Pendeli reads,
Cell 102 Serial number 75 Secular name David
Balfour Ecclesiastic name Dimitri Place of birth England
Age 35 Inscribed order of His Holiness the Archbishop
of Athens. ‘Ωπ! Coming from the Russian Church.
Archbishopric ordinance number 3197 of 9 May 1936."
"Father Dimitri was obviously a well-educated and
very courteous person. He had studied in various parts of
Europe and spoke several languages fluently. These
included ancient, Byzantine and modern Greek, not to
mention colloquial 'mangika' (slang).
When a vacancy arose for a priest to serve the
chapel at Evangelismos Hospital in central Athens, who
should be more suitable for this post in the heart of the
select neighbourhood of Kolonaki than the well-
educated, well-bred, charming and conscientious Father
Dimitri." (David Balfour died aged 86 on the 11th of
October 1989).
Πάμε να ιδούμε και τα υπόλοιπα ανδραγα …
ΘΥΜΑΤΑ ή ανδραγαθαύματά του στην πνευματική
ζωή]
Ὁ ἱεροδιάκονος Νικόλαος τονίζει τὴν ἀξία τῶν
«ἐμπειρικῶν» αὐτῶν ἐπιστολῶν ἀλλὰ καὶ τὸν κίνδυνο
γενικεύσεων: «Οἱ ἐπιστολὲς αὐτὲς ἀντανακλοῦν μὲ
ἀλάθητο τρόπο τὴν ἐσωτερικὴ ζέση τοῦ πνεύματος τοῦ
νεαροῦ τότε ἀσκητοῦ Σωφρονίου. Ἀποκαλύπτουν ἐν
μέρει τὰ μυστικὰ τῆς καρδίας του, ποὺ κατακλύζεται
ἀπὸ τὸ πῦρ τῆς ἀγάπης του πρὸς τὸν Χριστό.
Διαβάζοντάς τα ὁ καθενὰς μπορεῖ νὰ ἀντλήσει κάτι
ψυχικὰ ὠφέλιμο, νὰ ἐνισχυθεῖ στὴν πίστη καὶ νὰ
γευθεῖ πνευματικὴ παρηγορία. Δύσκολα μπορεῖ κάποιος
νὰ ἐκλάβει τὶς ἐκδιδόμενες ἐπιστολὲς ὡς μέσο γενικῆς
ποδηγετήσεως στὴν πνευματικὴ ζωή» (σ. 18).
Τὰ θέματα ποὺ θίγονται στὴν ἐπιστολὴ δὲν
ἐξαντλοῦνται. Δὲν ὑπάρχει ἡ συστηματικὴ ἀνάλυση
ἐννοιῶν καὶ ὅρων. Δίνονται ὅμως σὲ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ
οἱ γενικὲς γραμμές, ποὺ βοηθοῦν τόσο τὸν
παραλήπτη (Δ. Μπάλφουρ), ὅσο καὶ κάθε ἀναγνώστη
στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀληθείας σὲ θέματα τῆς
ἐσωτερικῆς πνευματικῆς ζωῆς, σὲ θέματα ποὺ
ἀφοροῦν στὸν ἀγώνα τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ,
«στὸν ἀγώνα τῆς Θεογνωσίας», κατὰ τὸν εὔστοχο
τίτλο τοῦ βιβλίου.
Παράλλληλα θίγονται καὶ θέματα γενικότερου
ἐνδιαφέροντος, ὅπως τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
ποὺ ὁ Γέροντας τὸν χαρακτηρίζει ὡς «ἐπικίνδυνη
αἵρεση» (βλ. Σ. 160- 162).
Ἐπίσης, σὲ πολλὰ σημεῖα γίνεται ἀναφορὰ στὸν
Καθολικισμό, μιὰ καὶ ὁ Δ. Μπάλφουρ ἦταν πρὼην
Καθολικὸς καὶ μάλιστα ἱερωμένος, ποὺ μὲ
θαυματουργικὸ τρόπο ἀσπάσθηκε τὴν Ὀρθοδοξία,
[σημ. μα τι μπαρούφες είναι δαύτες!] ὅπως βεβαίωσε
κι ὁ Γέροντας Σιλουανός, ἅγιος πλέον τῆς Ὀρθόδοξης
Ἐκκλησίας μας: «Ὁ Μπάλφουρ μεταστράφηκε στὴν
Ὀρθοδοξία μὲ θαῦμα» (σ.22).
[Σημείωση: Ναι, πάρ’ τ’ αυγό και κούρεφ’ το κι
ύστερα σιγούρεφ’ το].
Ὅπως ἐπισημαίνει στὴν εἰσαγωγὴ ὁ ἱεροδιάκονος
Νικόλαος: «Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος, μὲ τὴ σεμνότητα
ποὺ τὸν χαρακτήριζε, δὲν ἤθελε, ὅσο ζοῦσε, νὰ
διαβαστοῦν τὰ γράμματα αὐτὰ ἀπὸ ἄλλους, καθὼς
μέσα ἀπὸ αὐτὰ ἀποκαλύπτονται πολλὰ βαθειὰ
προσωπικά του βιώματα» (σ.17).
Ὁ ἴδιος, μάλιστα, εἶχε γράψει γιὰ τὶς ἐπιστολὲς
αὐτές: «Τώρα δὲν θὰ ἔγραφα πολλὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ
ἐπέτρεψα τότε στὸν ἑαυτό μου. Τὸ παρελθὸν ὅμως
ὡς «γεγονός» δὲν διαγράφεται ἀπὸ τὴ ζωή» (σ. 17).
[Σημείωση: Από πού δηλαδή διαγράφεται; Από την
αγιογδαρτοποίησιν ίσως;!]
Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ κατανοήσουμε τὸ πνεῦμα
τῶν ἐπιστολῶν τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, ἂν δὲν
γνωρίσουμε ὁρισμένα στοιχεῖα ἀπὸ τὴν πολυκύμαντη
ζωὴ καὶ τὴν ψυχολογία τοῦ Δ. Μπάλφουρ, γιὰ τὸν
ὁποῖο ὁ Γέροντας Σωφρόνιος προσευχόταν ἔντονα
ἡμέρα καὶ νύκτα κατὰ τὴ διάρκεια ἀρκετῶν μηνῶν.
[Σημείωση: Δεν έβρισκε κανέναν άλλον κακομοίρη να
προσευχηθή;]
῾Ο Δ. Μπάλφουρ γεννήθηκε στὶς 20/1/1903 - ἦταν
δηλαδὴ σχεδὸν συνομίληκος μὲ τὸν Γέροντα Σωφρόνιο-
ἀπὸ γονεῖς Καθολικούς. Ἀκολούθησε τὸν Καθολικισμὸ
καὶ ἔγινε μοναχὸς καὶ καθολικὸς ἱερέας. Παράλληλα
ἐκδηλώνει τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὸν ὀρθόδοξο
μοναχισμό. [Μά και Χότζας δεν έγινε ο τύπος σε μια
«μυστική του αποστολή; Δες: Β. Μαρκεζίνη, Πολιτικὴ
Ἱστορία τῆς Νεὠτερης Ἑλλάδος, Τόμος Δ', Ἀθῆνας,
1978, σ. 365: «… Σημειωτέον ότι εις την Μέσην
Ανατολήν επί τι διάστημα
υπεδύετο τον Μουσουλμάνον ιερωμένον
(Χότζαν)»,
-και το βάζω με μεγάλα γράμματα και με πιο
μεγάλα θα βάλω μόλις βρώ τα σκατούργια του όταν
υπεδύετο
τον βουδδιστήν και τον ραββίνον
–βέβαια για ραββίνος του πάει καλλίτερα ο
ρόλος. (Καμπαληστής μάλλον).
Μήπως κι ο γαμημένος [όντως, πολλάκις] Λώρενς
της Αραβίας, τα ίδια δεν έκαμνε;
Πόσοι και πόσοι τέτοιοι Βαβύληδες και την
ορθοδοξία δεν μόλεψαν;
Όχι ρε παιδιά να αγιοποιήσουμε κιόλας τον
τσόγλανο που ‘μετάνοιωσε’ λέει.
[Δεν είπε ΠΟΤΕ για τι φυσικά].
Για τί ακριβώς μετάνοιωσε;
Που ΥΠΗΡΕΤΗΣΕ ΠΙΣΤΑ την αγγλοεβραϊκή
κουράδα ή ότι μείωσε και ζημείωσε τους έλληνες και
την πίστη των ελλήνων;
ΠΩΣ το έδειξε αυτό;
Επειδή «έκλαιγε» κατινίστικα σε λειτουργίες του
Έ-σεξ;
[Θα ’χε κάπου κοντά κρομμύδια, σωστά;]
*
Ἕνα ταξίδι του στὸ Ἅγιον Ὅρος (τὸ 1932) - μὲ
σκοπὸ νὰ μελετήσει ὁρισμένα χειρόγραφα- καθὼς καὶ
ἡ ἐκεῖ συνάντησή του μὲ τὸν Γέροντα Σιλουανὸ καὶ
τὸν Γέροντα Σωφρόνιο, θὰ ἀποβοῦν καθοριστικὰ γιὰ
τὴν ἐξέλιξη τῆς μετέπειτα πνευματικῆς του πορείας.
*
 ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Ο Μπάλφουρ - Δημήτριος
σύμβουλος του άλλου σκοτεινού ανθρώπου, του Ρεξ
Λίπερ, ως στέλεχος των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών,
προετοίμασε συστηματικά τη δράση του στην Ελλάδα.
Το 1934 ήρθε από το Παρίσι στην Ελλάδα, [;]
πήγε στο Αγιον Ορος και «συνδέθηκε» με τον Ρώσο
καλόγερο Σωφρόνιο.
*
Τελικά, χάρη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, [σημ. Μη
βρίζεις βρέ!] ἀσπάζεται τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἀπὸ ἐκείνη
τὴ στιγμὴ ξεκινᾶ ἡ «ἀδελφικὴ ἀλληλογραφία» μεταξὺ
αὐτοῦ καὶ τοῦ Γέροντος Σωφρονίου.
«Χειραγωγούμενος ἀπὸ τὴν πνευματικὴ
καθοδήγηση τοῦ π. Σωφρονίου καὶ τὶς πατρικὲς
συστάσεις τοῦ Γέροντος Σιλουανοῦ ὁ Μπάλφουρ
ἀσπάσθηκε τὴν Ὀρθοδοξία στὶς 12 Σεπτεμβρίου τοῦ
1932 καὶ τοῦ ἀναγνωρίσθηκε ἡ ἱερατικὴ του ἰδιότητα
(ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ἐλευθέριο, ἔξαρχο τοῦ
Πατριαρχείου Μόσχας στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη). [σημ.
Δίχως χειροτονία;]
Ἡ ἐκκλησιαστικὴ αὐτὴ πράξη γεννᾶ ὁρισμένα
ἐρωτηματικά, ποὺ δὲν εἶναι τῆς παρούσης νὰ
διερευνηθοῦν. [Και πότε θα διερευνηθούν; Αφού …
αγιοποιήσετε τον τσόγλανον;]
Γιὰ νὰ μὴ μακρυγορήσω, δὲν θὰ ἀναφερθῶ σὲ
λεπτομερειακὰ βιογραφικὰ τοῦ Μπάλφουρ, [ναι τόλμα
να αναφερθής!] θὰ ἀναφέρω, ὅμως, μερικὰ
χαρακτηριστικὰ τῆς ὅλης του ψυχολογίας, καθὼς καὶ
τὴν πνευματικὴ σχέση μεταξὺ Γέροντος Σωφρονίου καὶ
Μπάλφουρ.
῾Ο Γέροντας Σωφρόνιος στὶς ἐπιστολές του
ἀναφέρεται πάντοτε στὸν Μπάλφουρ μὲ πολλὴ
ἀδελφικὴ ἀγάπη, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὶς
προσφωνήσεις, καθὼς καὶ ἀπὸ τοὺς ἐπιλόγους τῶν
ἐπιστολῶν του:
«Ἀγαπητὲ καὶ περιπόθητε ἐν Κυρίῳ ἀδελφέ,
Βαθυσέβαστε πάτερ Δαβίδ, εὐλογεῖτε», [σημ.
ΘΥΜΙΖΩ ότι ΔΑΒΙΔ είναι το αγγλοεβραϊκό του
όνομα. Το ψευτοχριστιανικό κι ‘ορθόδοξο’ ήταν λέει
Δημήτρης. Γιατί δεν τον λέει ‘παπα-Δημήτρη’ ΔΑΥΙΔ
τον λέει!;]
«Μὲ ἀγάπη ἐν Κυρίῳ…», «Ἀφοσιωμένος σὲ σᾶς
ὥς τὸ τέλος τῆς ζωῆς μου, μὲ τὴν ἐν Κυρίῳ ἀγάπη».
Σὲ κάποια ἐπιστολὴ ὁ Γέροντας Σωφρόνιος τὸν
σκλαβώνει κυριολεκτικὰ μὲ τὴν πολλή του ἀγάπη:
«Σᾶς ὑπόσχομαι ὅτι θὰ προσεύχομαι γιὰ σᾶς ὡς
τὸν τάφο καί, ἂν ὁ Κύριος δώσει σὲ μένα τὸν ἄθλιο
τέτοια χάρη, τότε καὶ μετὰ τὸν θάνατό μου θὰ
προσεύχομαι γιὰ σᾶς, ὡς τὴν πιὸ ἀγαπητὴ καὶ
συγγενὴ σὲ μένα ψυχή» (σ. 111). [Σημ. Είναι θέμα
ψυχώσεως όντως, άλλη εξήγηση δεν έχω].
Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος τὸν ἐλέγχει μὲ τὸ χάδι τῆς
εἰλικρινοῦς ἀγάπης, προσέχοντας μὲ πολλὴ λεπτότητα
καὶ εὐγένεια νὰ μὴν τὸν πληγώσει, ἀλλὰ νὰ τὸν
βοηθήσει στὴ συνειδητοποίηση τῶν ἐλλείψεών του καὶ
στὴ διόρθωση τῶν σφαλμάτων του. [Σημ. Δηλαδή
ΠΩΣ ακριβώς θα διορθώση τα σφάλματά του ο
…’πάτερ’ [σίκ!] –κολοκύθια στο πάτερο!- ‘Δαβήδ’;]
Σημείωση: Κάνω μια μικρή διακοπή εδώ, για να
πώ κάτι εύθυμο σε μια συνάντησή μας με τον ίδιο,
σχετικά με το όνομα ΔΑΥΙΔ.
Κι αυτό έχει την σημασία του. Πιάστηκα απ’ αυτό
και σε μια συνάντησή μας που ήταν μπροστά κι άλλοι,
του είπα: ‘-Πρίν από σένα φίλε, μύστερ φάδερ Δαυίδ,
υπήρξεν στην ξεφτιλισμένη Ελλάδα, το προτεκτοράτο
που φκιάξατε για να δολοφονήσετε την Ρωμηοσύνη και
τον ελληνισμό, κι ένα άλλο κάθαρμα του διεθνούς
εβραιομασσωνισμού με το ίδιο όνομα, ένας άλλος Δαυίδ,
πράκτορας σιχαμένος της μεγάλης πόρνης Βρεττανίας, ο
Δαυίδ Πατσίφικο. Σίγουρα τον ξέρεις φίλε, έτσι δεν
είναι;’
Τα είπα μαλακά. Ο λαλίστατος φάδερ, χαμογέλασε,
οι άλλοι τράβηξαν το ζόρι και δεν καταλαβαίνω γιατί.
Μάλλον τους ενοχλούσε η ‘αγένειά’ μου μπροστά
στην δική τους γλυκανάλατη τιποτοσύνη.
Προς τιμήν του ο ίδιος ο Μπάλφουρ δεν
ηνοχλήθη. Μάλλον έγινε τούτο αιτία να αναπτυχθή
κάποιου είδους φιλία ανάμεσά μας και μια σειρά
συζητήσεων όπου εγώ κρατούσα την ίδια στάση, δεν
επιτεθόμουν σ’ αυτόν κατ’ ευθείαν, αλλά ‘τά ’λεγα στην
νύφη να τ’ ακούση η πεθερά’ όπως λέμε στην Θεσσαλία.
Εκείνο που διαπίστωσα ήταν ότι γκοτζάμ καθηγητές
πανεπιστημίου, άνθρωποι με πλήθος περγαμηνές ΔΕΝ
ΓΝΩΡΙΖΑΝ καθόλου την υπόθεση του σιχαμένου
πράκτορα ΔΑΥΙΔ ΠΑΤΣΙΦΙΚΟ που συγκλόνησε όχι
μόνο την Ελλάδα, αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
και κόντεψε ν’ ανατινάξη την ειρήνη στην Ευρώπη!
Δεν γνώριζαν!
Όλοι τους πλήν ενός, του πρυτάνεως, που μου
ψιθύρισε ‘άστου τούτου τώρα…’. Το άφησα.
Αναρωτιέμαι μόνο πόσοι έλληνες γνωρίζουν την ξεφτίλα
της υπόθεσης αυτού του άλλου ΔΑΥΙΔ Πατσίφικο;
Τούτον τον εβραίο, σίγουρα οι εγγλέζοι θα έπρεπε
να τον έχουν ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ως μάρτυρα των
συμφερόντων τους διότι τα μέγιστα συνετέλεσε στην
άνδρωση και γιγάντωση των πεπρωμένων του
αγγλοεβραϊσμού.
Θέλοντας να μην πω δικά μου οργισμένα λόγια,
αντιγράφω από εγκυκλοπαίδειες την ‘Υπόθεση ΔΑΥΙΔ
Πατσίφικο’, κυρίως από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη
εγκυκλοπαίδεια.
Η Υπόθεση Πατσίφικο ήταν μια διπλωματική
και πολιτική κρίση μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας το
1847-1850 που ανέκυψε με αφορμή την επίθεση το 1849
του αθηναϊκού όχλου κατά της περιουσίας του
βρετανικής υπηκοότητας Εβραίου Δον Δαυίδ
Πατσίφικο, [διπλωματικού ‘συναδέλφου’ του
Μπάλφουρος], προξένου της Πορτογαλίας.
Η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει τη χρονιά εκείνη για
πρώτη φορά το «κάψιμο του Εβραίου» ή του «Ιούδα»,
πασχαλινό έθιμο κατά το οποίο έκαιγαν αχυρένιο
ομοίωμα Εβραίου.
[-Γιατί;;; Το ξέρετε;
ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΝΕ οι εβραιόδουλες
‘εγκυκλοπαίδειες’: είχε έρθει στην Αθήνα τότε ο
μέγιστος των αλητών του κόσμου, ο αγγλοεβραίος
μεγιστάν ΡΟΤΣΙΛΝΤ και οι άθλιοι πωλητικοί της
ξεφτιλισμένης χώρας μας που κάνουν τούμπες στους
εβραίους, δεν θέλαν να του κάνουν ‘άσχημη εντύπωση’
κι όπως πάντα πουλούσαν τον λαό τους, τι απλό!
Οι ιούδες].
Με αφορμή την απαγόρευση αυτήν όχλος επιτέθηκε
στον Εβραίο Δον Πατσίφικο, εισέβαλε στο σπίτι του και
προξένησε καταστροφές. Ο Πατσίφικο ζήτησε υπέρογκο
ποσό ως αποζημίωση από το ελληνικό κράτος αλλά δεν
ικανοποιήθηκε και τότε στράφηκε στη βρετανική
κυβέρνηση.
Η υπέρμετρη αντίδραση της Βρετανίας, που
κορυφώθηκε με τον ναυτικό αποκλεισμό της χώρας
από το Βρετανικό Ναυτικό το 1850 και την κατάσχεση
ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο, ωστε να αναγκαστεί η
Ελλάδα να καταβάλει αποζημίωση, αποτελεί
πρωτοφανή στην ιστορία των διεθνών σχέσεων
αναίτια επίδειξη ισχύος και αμφισβήτηση της
κυριαρχίας κυρίαρχου κράτους [σημ. ναι, μ’ αυτό το
πλευρό να κοιμάστε! ‘κράτους’ λέτε για την Ελλάδα;
Πέστε σκατό καλλίτερα] και έχει παραμείνει κλασικό
παράδειγμα στρατηγικής καταναγκασμού μέσω της
"διπλωματίας της κανονιοφόρου".
Η κρίση έληξε ύστερα από παρέμβαση των άλλων
δύο προστάτιδων δυνάμεων [σημ. οι πόρνες έχουν
‘προστάτες’ και …η Ελλάδα τους!] του νεοσύστατου
ελληνικού κράτους, της Γαλλίας και της Ρωσίας και
αφού η Ελλάδα δέχτηκε ισχυρό οικονομικό πλήγμα. Ο
βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός έμεινε στην ιστορία
ως Παρκερικά, από το όνομα του Βρετανού ναυάρχου.
Παρκερικά ή Πατσιφικά ή Υπόθεση Πατσίφικο
(όρος που δόθηκε από την γαλλική διπλωματία, κατά το
υπόθεση Ντρέιφους), ονομάσθηκαν, από τους Έλληνες,
τα υπέρογκα ενάντια της Ελλάδας πιεστικά εκ μέρους
της Αγγλίας μέτρα, (ναυτικός αποκλεισμός, απαγόρευση
καταπόπλων πλοίων, με κίνδυνο κατάσχεσης αυτών
κ.λ.π) που λήφθηκαν τον Ιανουάριο του 1850, εξ
αφορμής επεισοδίου που σημειώθηκε στην Αθήνα σε
βάρος του ισπανοεβραίου και Αγγλου υπήκοου Δαυίδ
Πατσίφικο, πρώην Προξένου της Πορτογαλίας και στη
συνέχεια τοκογλύφου.
Η ονομασία προήλθε από το όνομα του Άγγλου
ναυάρχου Ουΐλιαμ Πάρκερ που και εφάρμοσε τα μέτρα
αυτά, κατά διαταγή του τότε υπουργού των εξωτερικών
της Αγγλίας Πάλμερστον, ώστε να αναγκαστεί η
Ελλάδα να καταβάλει την εξαιρετικά υπέρογκη
αποζημίωση.
Τα μέτρα δε εκείνα αποτέλεσαν πρωτοφανή στην
ιστορία των διεθνών σχέσεων αναίτια επίδειξη ισχύος
και αμφισβήτηση της κυριαρχίας κυρίαρχου κράτους και
έχει παραμείνει κλασικό παράδειγμα στρατηγικής
καταναγκασμού μέσω της "διπλωματίας της
κανονιοφόρου".
Γεγονός όμως υπήρξε ότι έναντι των μέτρων
εκείνων πάντες οι Έλληνες από του Βασιλέως μέχρι και
του τελευταίου εργάτη επέδειξαν γενναία ψυχραιμία
και οι δε πληγέντες από τα μέτρα αυτά κυρίως έμποροι
και ναυτιλλόμενοι στον Πειραιά τάχθηκαν όλοι στο
πλευρό της ελληνικής Κυβέρνησης επιδοκιμάζοντας την
στάση της. [Εδώ θαυμάζεις απλώς! Και λές κάτι
φαίνεται να υπάρχη από ελλαδίτσα].
Τελικά μετά από διπλωματικά επεισόδια μεταξύ
Γαλλίας και Αγγλίας και της παρέμβασης της Ρωσίας ο
ναυτικός αποκλεισμός ήρθη στις 15 Απριλίου του 1850
όπου και το ζήτημα της αποζημίωσης του Πατσίφικο
παραπέμφθηκε σε διεθνή διαιτησία.
Ο πρωταγωνιστής Δαυίδ, ή Νταβίντ, Πατσίφικο
ήταν ισπανοεβραίος ή πορτογαλοεβραίος (γεννήθηκε:
Γιβραλτάρ 1784, πέθανε: 1854 Λονδίνο), τυχοδιώκτης
που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1836 ως Πρόξενος
της Πορτογαλίας στην Αθήνα από το 1836 ως το 1842
οπότε και παύθηκε συνεπεία καταχρήσεων.
Στην συνέχεια προσκολλήθηκε στον κύκλο της
[ΕΒΡΑΙΑΣ πέστε το ρέ!] Δούκισσας της Πλακεντίας
που έζησε για κάποιο διάστημα με βοηθήματά της. Στην
συνέχεια επιδόθηκε στην τοκογλυφία με άγνωστους
πόρους.
Διαμένοντας τότε επί της οδού Καραϊσκάκη, της
συνοικίας Ψυρρή, (Αθήνα), έγινε παραίτιος
οχλοκρατικού επεισοδίου σε βάρος του, λόγω ασέβειας
που επέδειξε κατά την εκφορά του επιταφίου του Ιερού
Ναού Αγίου Φιλίππου και του επακόλουθου εθίμου της
καύσης ομοιώματος του Ιούδα.
Συγκεκριμένα το έτος εκείνο (1849)
πρωτοαπαγορεύθηκε το έθιμο αυτό μετά την εκφορά του
επιταφίου, τουλάχιστον στην Αθήνα λόγω της έκτακτης
τότε επίσημης επίσκεψης του Γάλλου τραπεζίτη
Ρότσιλντ. Έτσι ο αθηναϊκός λαός ανέβαλε τη τέλεση του
εθίμου για την Δευτέρα του Πάσχα, στη πλατεία Ηρώων
(στου Ψυρρή).
Όταν όμως επενέβη η αστυνομία και ακολούθησαν
ταραχές, διερχόμενο το πλήθος προ της οικίας του
Πατσίφικο είτε προκαλούμενο απ’ τον ίδιο είτε
θεωρώντας αυτόν ως υπαίτιο της απαγόρευσης επιτέθηκε
στη οικία του προκαλώντας κάποιες καταστροφές, ο
ίδιος δε, μόλις και που διασώθηκε από τη μανία του
πλήθους, κατέφυγε στη αγγλική πρεσβεία, της οποίας
την υπηκοότητα είχε αποκτήσει πρόσφατα [ώ! Τι
‘σύμπτωσις’ που λένε].
Ιδιαίτερα άξιο προσοχής είναι ότι αμέσως το πρωί
της επομένης του συμβάντος ο τότε άγγλος πρεσβευτής
Σερ Έντμοντ Λάιονς προέβει σε διάβημα προς το
ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών για την
καταβολή αποζημίωσης στον θιγέντα με το αστρονομικό
για τα τότε δεδομένα ποσό των 886.736 δραχμών και 57
λεπτών. Τότε η ελληνική κυβέρνηση βεβαίως αρνήθηκε
θεωρώντας ότι το θέμα ανήκει στη Δικαιοσύνη.
Η άρνηση αυτή έδωσε την ευκαιρία στον τότε
Υπουργό Εξωτερικών της Αγγλίας Πάλμερστον να
ζητήσει από την Ελληνική Κυβέρνηση την άμεση
καταβολή της αποζημίωσης για τις καταστροφές που
υπέστη ο Πατσίφικο, χωρίς να είχε γίνει ούτε
στοιχειώδης καταγραφή.
 Το ποσό αυτό είχε κριθεί πολλαπλάσιο ακόμη και
της αξίας των τότε ανακτόρων (της Πλατείας
Κλαυθμώνος).
Επειδή και τότε η ελληνική κυβέρνηση δεν
συναίνεσε σε αυτό, άνευ δηλαδή της δικαστικής οδού, ο
Πάλμερστον έφθασε στο πρωτόγνωρο για τα τότε διεθνή
δρώμενα να διατάξει τον αγγλικό στόλο να προβεί σε
ναυτικό αποκλεισμό του Ελληνικού Βασιλείου και
ακόμη την κατάσχεση πολεμικών και εμπορικών πλοίων,
γεγονότα που έμειναν γνωστά ως Παρκερικά κατά το
ωμότερο και βιαιότερο τρόπο προκειμένου να πετύχει
τους στόχους του, δηλαδή την επιβολή φιλοβρετανικής
πολιτικής στην Ελλάδα και την μεταβολή της
ακολουθούμενης τότε φιλορωσικής πολιτικής.
Με την αιτηθείσα επέμβαση όμως των Μεγάλων
Δυνάμεων της Ρωσίας και της Γαλλίας και ιδιαίτερα με
την αποχώρηση του Γάλλου πρέσβη από το Λονδίνο η
υπόθεση πλησίασε στο τέλος της.
Ορίσθηκε επιτροπή διαιτησίας η οποία και
εξακρίβωσε πως η ζημία που τελικά είχε υποστεί ο
Πατσίφικο ήταν μόλις 3.750 δραχμές, με αρκετές
αμφιβολίες, αφού και ο ίδιος δεν μπόρεσε να αποδείξει
το τρόπο απόκτησης των καταλογιζομένων ειδών. Έτσι
αφενός η ελληνική κυβέρνηση κατέβαλε στον
Πατσίφικο το ποσόν των 3.750 δραχμών και αφετέρου
επεστράφη σε αυτήν το υπόλοιπο ποσό εκ 330.000
δραχμών που είχε εν τω μεταξύ καταθέσει στην Αγγλία,
ως εγγύηση, για την άρση τουλάχιστον του
αποκλεισμού.
Στην Αγγλία το θέμα συζητήθηκε στην Βουλή των
Λόρδων όπου καταδικάστηκε η ενέργεια του
πρωθυπουργού, ενώ η Βουλή των Κοινοτήτων αναίρεσε
την απόφαση.
 Ο Πάλμερστον υπερασπίστηκε τις ενέργειές του όχι
μόνο για την συγκεκριμένη υπόθεση αλλά για την
γενικότερη εξωτερική πολιτική του, που υιοθετούσε την
υπεράσπιση οποιουδήποτε Βρετανού πολίτη με όλα τα
μέσα, με μια ομιλία πέντε ωρών γνωστή ως Civis
Romanus sum (Είμαι Ρωμαίος πολίτης).
Η Βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας απέστειλε
σχετικό έγγραφο στον Πρωθυπουργό θεωρώντας τον εν
λόγω υπουργό ως κύριο υπαίτιο της εις βάρος της
Αγγλίας αποδιδόμενη διεθνή δυσφορία αλλά και
κοινοποιώντας την απαγόρευση πλέον οποιασδήποτε
ενέργειας επί εξωτερικών σχέσεων χωρίς την
προηγούμενη έγκρισή της.
Μετα το τέλος της υπόθεσης ο ΔΑΥΙΔ αυτός
εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο.
Και πάμε να συνεχίσουμε τα διακοπέντα με τον
‘θεοθέντα’ Δαυίδ, τον άλλο, τον ρουφχιάνο τον μεγάλο.
Του μιλάει ο Σοφρώνιος και του λέει σπουδαίες
αρλούμπες.
*
 Σουφρώνιος; Τι εστίν ούτος ο φίλος του
Μπάλφουρα;
Γιατί ο Μπάλφουρας πήγε σ’ αυτόν και τον
‘ερωτεύτηκε’ τόσο πολύ;
Ποια σχέση είχε ο ΖΑΧΑΡΩΦ τούτος
‘Σουφρώνιος’ με τον άλλον Ζαχάρωφ;
-Ποιόν άλλον; ΕΚΕΙΝΟΝ τον ‘αφεντικό’ του
ΤΡΕΜΠΙΤΖ στον οποίο είχε πάει εν Ρουμανία το μικρό
παιδί που πλιατσιάνιζε στις λάσπες πεσκέσι ο εν λόγω
πολυπράκτωρ εβραίος.
*
Σόϊ τούτου του Ζαχάρωφ και ομόφυλος φυσικά ήτο
ο άλλος Ζαχάρωφ, ο αφεντικός και του Βενιζέλου
δηλαδή, αλλά να αφήσουμε τον φίλο μου τον Γρηγόρη
[Μπέλλο] να μας τα πή καλλίτερα.
 ΜΠΑΣΙΛ ΖΑΧΑΡΩΦ
του Γρηγόρη Μπέλλου
[Σημ. Παραθέτω το λίαν εξαίρετο άρθρο του Γρηγόρη
και συνάπτω σχόλια ημέτερα και εικόνες σχετικώς, με
τον πολυπράκτορα διεθνή αλήτη, κ.ά. +Απόστολος]
*
“Ήμουν Ρώσσος στην Ρωσσία,
Έλλην στην Ελλάδα
και Γάλλος στο Παρίσι”.
"Εδημιούργησα πολέμους για να πωλήσω όπλα και
στις δύο πλευρές.... Τα επώλησα σε όποιον μπορούσε να
τα αγοράση…"[1] Δες: Donald McCormick, "Peddler
of Death: the Life and Times of Sir Basil Zaharoff".
1965, New York: Holt, Rinehart and Winston

"If your chairman considers my yesterday's letter as

important as I do he should spontaneously do the
chocolate" (Αν ο πρόεδρός σας θεωρήση το χθεσινό μου
γράμμα τόσο σημαντικό όσο εγώ, τότε αμέσως θα πράξη
την σοκολάτα)[2] Σημ. Από τα αρχεία του Φόρεϊν
Όφφις, όπου σοκολάτα εννοεί την παρασημοφόρησί
του.
Χαρακτηρίζεται από πολλούς ως μυστηριώδης και
με ομιχλώδες παρελθόν αλλά αυτό οφείλεται στην
εβραϊκή του καταγωγή και συγκεκριμένα από το
γκέττο του Βιλκομίρ της Λιθουανίας.
Ωνομάζετο Μανουέλ Σαχάρ, οι δε γονείς του
μετανάστευσαν στην Κωνσταντινούπολι ενώ αυτός ήτο
νήπιο 4 ετών.
Γεγονός καταγεγραμμένο είναι ότι το 1855, σε
ηλικία 6 ετών, ευρίσκετο στην Κωνσταντινούπολι
εργαζόμενος ως "κράχτης" οίκων ανοχής
καθοδηγώντας τους ναυτικούς στα πορνεία του Γαλατά.
 *Σημ. Εικάζω εκ τούτου ότι αφού ο Ζαχάρωφ
γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1849 και πέθανε στις
27 Νοεμβρίου του 1936, σε ηλικία 87 ετών, τούτο
σημαίνει ότι το 1909 που συνεργάζονταν με τον
Τρέμπιτς ήταν γύρω στα 60.
-Ιέ, [= ναί] τουν γνώρσα κι ‘γώ αυτόν σοι λέου. [=
Ο ‘παππούς’, μου μιλούσε για τον Τρέμπιτς] …
Ήταντους πουλλιές φουρές στου ινστιτούτου τ’
Χαουσχόφιρ στου Μόναχου, τουν φιλουξινούσι η Κάρλ
κι στου σπίτι τ’.
Δε μοι γέμζι του μάτι, αλλά μιλούσι καλά
γιρμανικά, ήξιρνι κι ιλλινικά κι θιουλουγία. Νουμίζου
ήταν κι παπάς στην Αμιρική, αλλά πουλήθκι στουν
Ζαχάρουφ.
Για λίγουν κιρό, αφού η Ζαχάρουφ έμεινι μι τσ’
ιγγλέζοι κι ου ιβρέους –στου είπα ότι ήταν κι εβραίους;-
πήγι μι τσ’ γιρμανοί.
Είχαν τα ίδια ουράματα μι τουν Κάρλ, κ’ η
Γκαίμπιλς ήταν καχύπουπτους απεναντίτς […]
 -Σι ποιους ρά παππού; Κι γιατί;
-Κύττα. Κ’ οι δγυότς αυτοί οι μπάσταρδοι ήταν
ρουφχιάνοι τουν ιγγλέζων.
Η Τρέμπιτς κ’ η Ζαχάρουφ. Ιγώ ξιέρου πως
γνουρίσκαν.
Μισουλάβσι ου Λόϋντ Τζώρτζ. Σ’ αυτόν
αναφέρουνταν η Ζαχάρουφ για τα όπλα κ’ η Τρέμπιτς
για τα πιτρέλια.
-Σχιτίζουνταν δηλαδή αυτοί οι τρείς;
-Ναί, ήταντις ένα τρίγουνο. Η καθέναστς ήξιρνι τα
πάντα για τουν άλλουν.
Κ’ η Γκαίμπιλς αυτό πίστιβι, μ’ έλιγι πάντα πως γι’
αυτό δεν βασίζουνταν στουν Τραίμπιτς, ούτι κ’ η Χίτλιρ,
κι απουδείχκι πως είχαν δίκιου…
-Δηλαδή πως απουδείχκι παππού;
-Όταν έφυγι η Ές, τσ’ πήρ’ η μπάλλα όλοι αυτοί.
Φάνκι καθαρά πως είτε ήταν άνθρωποι τουν ιγγλέζουν ή
ιρουτουτρουπούσαν μι τσιαυτοί.
 -Μα λένε πως στην πραγματικότητα ου Ές δεν πήγι
μαναχόστ, η Χίτλιρ ήταν σύμφουνους, έτσι δεν είνι;
-Όχι. Ιγώ δεν του πιστεύου αυτό. Τουν Ές τουν
ήξιρα καλλίτιρα απ’ όλοι –ήταν τριλάρας,
απουκρυφιστής, πνιβματικά σόϊ με τέτχιους σαν τουν
Χαουσχόφιρ, τουν Τρέμπιτς, τουν Γκουρτζίηφ κτλ.
-Ναί, αλλά ο Ζαχάρωφ ήταν ‘πραγματιστής’…
-Ιμένα μοι λές; Ξιέρου πως δεν του αναφέρει
κανένας αυτό. Ου Ζαχάρουφ ήταν πιο απουκρυφιστής
απ’ όλοι αυτοί. Ξέρς πως η γυιόστ ηγείτι τουν
σατανιστών στην Αμιρική, μι τουν Λαβέη;
Κι πριν σχιτίζουνταν μι τουν Κρώληι κι η
μπαμπάστ. Που τουν ήξιρνι τουν Κρώληι η Ζαχάρουφ;
Μοι λές; -Κατάλαβις τώρα;
*
 Από νεαρή ηλικία έγινε "προστάτης" γυναικών,
πασίγνωστος στον υπόκοσμο της Κωνσταντινουπόλεως.
Η προπαγάνδα του σιωνισμού όμως, την οποία
ασμένως απεδέχθησαν οι λειψεγκέφαλοι, τον ήθελε
γεννηθέντα το 1849 δήθεν στα Μούγλα της Μικρασίας,
χωρίς όμως αυτό να δύναται να τεκμηριωθή κατ' ουδένα
τρόπο.
Αυτή η πληροφορία είναι σκόπιμη φήμη
διαδωθείσα υπό του κύκλου των διαχειριστών του
εμφανίζοντάς τον ως Έλληνα πατριώτη με απώτερο
σκοπό την αποδυνάμωσι εθνικών αντανακλαστικών
στις αντεθνικές ενέργειες και παροτρύνσεις του προς
όφελος των σιωνιστικών επιδιώξεων. Μεγαλώνοντας,
εκτός των οίκων ανοχής, ησχολήθη με τις αγορές της
Κωνσταντινουπόλεως, με ανταλλαγές νομισμάτων-
συναλλάγματος αλλά και διάφορες παρανομίες όπως
έκδοσι πλαστού χρήματος.

[Εικόνα: Τον κάνανε και ‘έργο’ τον αληταρά πάτρωνα

του Βενιζέλου, ‘Ο Κύριος του Πολέμου’!]
Κάποια στιγμή ευρέθη στην Αγγλία
κατηγορούμενος για παράνομο εμπόριο. Όπως όλα με
αυτόν είναι σκοτεινά, άλλοι μεν υποστηρίζουν ότι μετά
την Αγγλία ήρθε εις Αθήνας άλλοι δε ότι επέστρεψε
στην Πόλι και σε ηλικία 24 ετών, κατόπιν αντιδικίας με
κάποιον ναυτικό, έσυρε μαχαίρι, τον εφόνευσε και
αμέσως εδραπέτευσε προς Αθήνας.
Ο Ζαχάρωφ αίφνης έγινε αντιπρόσωπος όπλων της
πολεμικής βιομηχανίας Νόρντενφελντ, λέγεται τη
βοηθεία του Έλληνος πολιτικού Στεφάνου
Σκουλούδη[3] ο οποίος τον προώθησε στην
Νόρντεφελντ.
Ο λόγος προσλήψεώς του από τα κυκλώματα
εμπορίας όπλων ήταν απλός. Οι προμηθευταί όπλων,
μετέρχονται όλων των μέσων προκειμένου να επιτύχουν
πωλήσεις.
Στα πακέττα δελεασμού, πάντα υπήρχε προσφορά
πορνών στους υποψηφίους πελάτας. Για δύο λόγους
βασικώς. Πρώτος για ψυχαγωγία και ικανοποίησι του
πελάτου και δεύτερος για μελλοντικό του εκβιασμό από
φωτογραφίες, μαρτυρίες κλπ. Αυτές οι δραστηριότητες,
κεκαλυμμένες υπό απόλυτο σκότος, δεν ήτο δυνατόν να
γίνουν γνωστές.

Σημ. [3] Ο πανίσχυρος πολιτικός Σκουλούδης

τον προστάτευσε από την λαϊκή περιφρόνησι και
απομόνωσι εις Αθήνας. Φαίνεται οι Αθηναίοι εκείνης
της εποχής να είχαν αντιληφθή την αθλία ποιότητα
του Ζαχάρωφ.
Όλως περιέργως όμως, ο Ζαχάρωφ είχε άνετη κι
άμεση πρόσβασι στα σαλόνια των πολιτικών εις
Αθήνας.
 Ουδείς βιογράφος εξηγεί το γιατί αλλά καθ' ότι
προαγωγός γυναικών, δυνάμεθα να το αντιληφθούμε.
Από αυτόν το 1885 παρήγγειλε η Ελληνική
Κυβέρνησις το πρώτο της υποβρύχιο, Σουηδικής
κατασκευής, για το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, έναντι
9.000 λιρών.
Κατέπλευσε στην Ελλάδα το 1886 αλλά δεν ήτο
κατασκευσμένο να καταστή μάχιμο και δεν ενετάγη στον
Στόλο. Διότι είχε προαποφασισθή η Ελλάς να ηττηθή
το 1897[4].

Σημ. Το 1885, ο Αγγλικής καταγωγής George

William Garrett παρήγαγε σχέδιο τορπιλοβόλου
υποβρύχιου ναυπηγηθέν ακολούθως υπό του Σουηδού
ναυπηγού Thorsten Nordentfelt.
Για την πρώτη δοκιμή του Υποβρυχίου
NORDENFELT #1 στο Landskrone της Σουηδίας, ο
Nordendfelt εκάλεσε παρατηρητές του ναυτικού από
πολλές Ευρωπαϊκές και Λατινο - Αμερικανικές χώρες.
Παρ' όλον ότι οι παρατηρητές δεν εντυπωσιάσθηκαν,
η Ελληνική κυβέρνησις απεφάσισε την αγορά του
πανάκριβου ΝORDENFELT 1.
Ο Μπασίλ Ζαχάρωφ ήταν ο μεσάζων για αυτή
την αγορά. Ο Ζαχάρωφ άφηνε τους αφελείς να τον
θεωρούν (τουλάχιστον εν μέρει) Ελληνικής
καταγωγής και φήμες κι αναφορές στον πατριωτισμό
του είχαν επιρροή στην απόφασι της Ελληνικής
Κυβερνήσεως.
Ανεξαρτήτως της καταγωγής και του
πατριωτισμού του ο Ζαχάρωφ επώλησε τα δύο
αμέσως επόμενα τύπου ΝORDENFELT υποβρύχια
στην Οθωμανική Αυτοκρατορία πείθοντάς τους ότι
κινδύνευαν απ' το ελληνικό.

Ο Τούρκος Σουλτάνος ήθελε να εξουδετερώσει

οιοδήποτε Ελληνικό πλεονέκτημα, και ήταν πρόθυμος
να πληρώση ακόμα περισσότερα χρήματα.
Ακολούθως, διέγραψε τον κίνδυνο από τα δύο
τουρκικά υποβρύχια στους Ρώσσους κι αγόρασαν κι
εκείνοι δύο.
Το υποβρύχιο ήταν ατμοκίνητο, μήκους 33
μέτρων, εκτοπίσματος επιφανείας 160 τόννων,
ταχύτητος 9 κόμβων στην επιφάνεια, είχε πλήρωμα
τριών ανδρών και ήταν εξοπλισμένο με μία
δοκιμαστική τορπίλη.
Λόγω κακής κατασκευής, ουδέποτε κατέστη
επιχειρησιακό διότι δεν ηδύνατο να πλεύση και/ή να
καταδυθή.
*

Το 1888 η εταιρεία πολυβόλων Μαξίμ

συνεχωνεύθη με την Νόρντενφελντ κι ο Ζαχάρωφ
προέκυψε ως ο ισχυρός ανήρ της νέας εταιρείας. Το
1890 η Μαξίμ διεχωρίσθη απ' την Νόρντενφελντ αλλά ο
Ζαχάρωφ κατάφερε, άγνωστο πως, να εξασφαλίση
πλειοψηφικό πακέττο μετοχών της Μαξίμ.
Στας Αθήνας εξηκολούθησε την γνωστή του
εργασία για αρκετά έτη και ακολούθως μετέβη εις
Αγγλία. Οι Ρότσιλντ (και όχι μόνο) πάντα ενέτασσαν
στις μυστικές επιχειρήσεις τους άτομα του υποκόσμου
αλλά αν αυτά τα άτομα ήσαν Εβραίοι, αυτομάτως
εθεωρούντο έμπιστοι.
Το ταλέντο του Ζαχάρωφ τόσο στην προώθησι
γυναικών όσο και στον εκβιασμό, αξιοποιηθέν υπό των
Αφανών καταλλήλως, τον ωδήγησε σε υψηλές θέσεις και
σε απόκτησι μεγάλου πλούτου και τιμών. Βασική
προϋπόθεσις των νέων του καθηκόντων ήτο η απόκρυψις
του παρελθόντος του. Εξώδευσε πολλά εκατομμύρια
για να εξαφανίση από τις διάφορες υπηρεσίας το
βδελυρό παρελθόν του αλλά ατύχησε όταν ο υιός του ο
Χαΐμ το 1911 απεκάλυψε τα πάντα για το ποιόν του
πατρός του με αποτέλεσμα να τον αποκληρώση.
*
Να τι γράφουν κι οι τούρκοι σήμερα για τον
αληταρά φονιά εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων κι όχι
μόνο ρωμηών και τούρκων… Δές: Turkish Books,
‘Yunan İşgalinin Patronu Zaharoff $5.99 Product Code:
zBK965193AV636 Author: İsmail Çolak, ISBN:
9756174544 Edited By: Sevinç Özarslan Publisher:
Lamure Kitap Published: İstanbul, Sep. 2005 Pages: 135

20. Yüzyıl Başı Avrupa'sında, Şimdilerin ABD'li

Ünlü Finansörü George Saros'u ve 'Karanlıklar Prensi'
Richard Perle'ü Türkiye Doğumlu Savaş Tezgahçısı;
'Ölüm Tüccarı' Esrarengiz Bir Rum Anadolu'daki Yunan
İşgalinin Bir Numaralı Gizli Patronu ve Finansörü Milli
Mücadele'nin başlamasında, Yunanistan'ın İzmir'i
işgaliyle start alan Batı Anadolu Harekatı'nın ateşleyici
rol oynadığı tarih sayfalarında uzunca anlatılmıştır;
ancak perde arkasındaki, 1849 Muğla doğumlu Rum
asıllı Sir Basil Zaharoff'un kanlı elinin bundaki payı
hep gözden kaçırılmıştır. Ne bu dönemin kaynağı
niteliğindeki eserlerde ne de ders kitaplarında, Zaharoff
ve onun misyonu hakkındaki tatmin edici bir bilgiye
rastlanmadığı gibi, çoğunluğunda adından bile söz
edilmemektedir. Halbuki, o dönemde Avrupa'nın bir
numaralı silah tüccarı ve para babası olan Zaharoff'un,
Yunanistan'ın Küçük Asya Macerası'na kalkışmasında,
"baş mimar" mevkiine eriştiği tarihen ortadadır.
O, Venizelos'un patronluğunu yaparak, hesapsız
ölçülerdeki silah ve para yardımıyla, Yunan Harekatı'nın
finansörlüğünü üstlenmiştir. Üstelik, İngiltere Başbakanı
Llyod George'un "başdanışmanı" hüviyetini de taşına bu
esrarengiz Rum; İngiltere ve müttefiklerinin Ön Asya
politikasının, Yunanistan'ın Helenizm rüyasına hizmet
edecek istikamette şekillenmesinde fevkalade etkili
olmuştur. Ayrıca, Türk-Yunan Savaşı'nın ortaya
çıkışında, bugüne kadar görmezden gelinen gizli …
*
 Ο δημοσιογράφος Άλαν Φάρναμ (Alan Farnham)
εδημοσίευσε την Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου του 1998 στο
περιοδικό ΤΙΜΕ ότι: "...ο Ζαχάρωφ κατέστρεψε
συστηματικά όλα τα αρχεία περί της παιδικής και
νεαράς ηλικίας του καθιστώντας την έρευνα στο
παρελθόν του αδύνατη. Εχρησιμοποίησε αρκετούς
σωσίες και δεν επέτρεψε φωτογραφήσεις παρά μόνο σε
πολύ μεγάλη ηλικία όταν είχε ήδη αποσυρθή....".
Στο ίδιο περιοδικό, στις 6 Ιανουαρίου 1936, υπάρχει
παρουσίασις της βιογραφίας του Ζαχάρωφ από κάποιον
Γερμανό ονόματι Robert Neumann ο οποίος έγραψε ότι
"... η ανακάλυψις των βιογραφικών του στοιχείων
απαιτούσε ικανότητες όχι συγγραφέως αλλά
ντετέκτιβ...". Ο Neumann ανέφερε ότο ο Ζαχάρωφ είχε
εργασθή νεαρός στην Πόλι ως πυροσβέστης και ως
προαγωγός γυναικών.
 Η αποκάλυψις της καταγωγής του από τον υιό του
περιγράφεται αναλυτικώς στο ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΙΜΕ,
ΔΕΥΤΕΡΑ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1933, ΑΡΘΡΟ "Names
make news".
Σε κατά λέξι μετάφρασι το άρθρο είναι το
παρακάτω: (Την τελευταία εβδομάδα τα παρακάτω
ονόματα κυριάρχησαν στις ειδήσεις:
Ο Χάιμαν Μπαρνέττ Ζαχάρωφ, 63 ετών,
Λιθουανός διαμένων στο Ruislip της Αγγλίας,
διακηρύσσων ότι είναι υιός του 83χρονου Σερ Μπασίλ
Ζαχάρωφ, Ευρωπαίου βαθύπλουτου εμπόρου όπλων
(ΤΙΜΕ 16 Οκτωβρίου), κατέθεσε αγωγές σε Λονδίνο και
Παρίσι προς εξαναγκασμό του Σερ Μπασίλ να τον
αναγνωρίση. Διαβεβαιώνει ότι ο σερ Μπασίλ εγεννήθη
στην Ρωσσία, κατέθεσε πιστοποιητικό από την πόλι
Βιλκομίρ της Λιθουανίας (τότε τμήμα της Ρωσσίας),
ληξιαρχική πράξι γάμου και πιστοποιητικό γεννήσεως,
τα οποία αποδεικνύουν ότι ο Μανέλ Σαχάρ, ενυμφεύθη
την Χάια Έλκα Καρολλίνσκα και είχαν υιό ονόματι
Χαΐμ Μανέλεβιτς Σαχάρ.
 Ο γάμος διελύθη το 1877 ενώ καί οι δύο γονείς του
ετέλεσαν νέους γάμους. Ο Χάιμαν Ζαχάρωφ βεβαιώνει
ότι το Ζαχάρωφ είναι υποκοριστικό του Σαχάρ.
Η κατάθεσίς του είναι αντίθετη με τα αρχεία της
Αγγλικής κυβερνήσεως όπου το 1918 ο Σερ Μπασίλ
εχρίσθη ιππότης, στα οποία δηλούται ότι εγεννήθη εις
Παρισίους και επίσης είναι αντίθετη με την φήμη ότι
εγεννήθη στην Κωνσταντινούπολι από πτωχούς
Έλληνες γονείς και υιοθετήθη από πλούσιο Άγγλο.
Ο Χάιμαν Μπαρνέτ Ζαχάρωφ εδήλωσε σε
δημοσιογράφο της Ντέιλυ Χέραλντ ότι "για 22 χρόνια
ασχολούμαι γι' αυτή την αναγνώρισι. Τώρα πιστεύω
έφτασα στο τέρμα της προσπαθείας... Έχω προσωπικές
αναμνήσεις προς υποστήριξι των θέσεών μου.
Ενθυμούμαι χαρακτηριστικά σημάδια στο σώμα του
πατέρα μου... Επιθυμώ εξέτασι αίματος").

ΣΥΣΤΗΜΑ ΖΑΧΑΡΩΦ
Η έκφρασις αυτή είναι γνωστή και αναφέρεται σε
ένα ενορχηστρωμένο σύνολο υποχθονίων, κακοηθών
προπαγανδιστικών πράξεων προκειμένου να "πεισθή"
κάποιος υπεύθυνος, σε αποδοχή-υπογραφή κάποιας
παραγγελίας.
Περιλαμβάνει συγκεκριμένα, δωροδοκίες διαφόρων
τύπων όπως χρηματισμό, ακίνητα, γυναίκες, δημιουργία
κακοηθών σχολίων μέσω ελεγχομένων ΜΜΕ,
εκβιασμούς όλων των ειδών, τόνωσι αντιθέσεων,
διασπορά ψευδών ειδήσεων, καλλιέργεια εχθρικού
κλίματος, καλλιέργεια αντιπαθειών για δημιουργία
μίσους και αν έπρεπε, και δολοφονίες. Μετά την
επιθυμητή έναρξι εχθροπραξιών, οι ειδικοί σύμβουλοι
εξησφάλιζαν ισορροπίες μέσω ελεγχομένων
παραγγελιών όπλων - πυρομαχικών καί για τους δύο,
ώστε να διατηρήται η εμπόλεμος κατάστασις όσο το
δυνατόν περισσότερο.
Το ταλέντο του Ζαχάρωφ στην παρασκηνιακή
διαχείρισι των πολιτικών μέσω εκβιασμών-γυναικών-
δωροδοκιών-φημών ήταν τέτοιο ώστε να μην συνδεθή
γενικώς με σκάνδαλα. Αν και στην περίπτωσι του
Ιάπωνος Ναυάρχου Φούτζι, όπου οι μεγάλες δωροδοκίες
εκ μέρους του Ζαχάρωφ έγιναν γνωστές, η αποκάλυψίς
των ήτο η μόνη εξαίρεσις στον κανόνα.

ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΙ
ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ Α' Π.Π.
Το 1890, η μεγαλυτέρα εταιρεία όπλων στην
Αγγλία -και στον κόσμο- ήτο η Βίκερς, η οποία ανήκε
στους Ρότσιλντς. Το 1897, η Βίκερς-Άρμστρονγκ
εξηγόρασε την ναυπηγική Νaval Construction and
Armaments Co. αλλά και την Μαξίμ του Ζαχάρωφ και
την Νόρντεφελντ.
Ήταν η εποχή που οι Ρότσιλντς ήδη είχαν
σχεδιάσει τον Α' Π.Π. και επεδόθησαν σε πυρετώδεις
πωλήσεις όπλων σε όλες τις κυβερνήσεις. Ο Ζαχάρωφ
ετοποθετήθη στο Δ.Σ. της Βίκερς με εντολές την αύξησι
πωλήσεων σε παραδοσιακούς εχθρούς.
 Η κοσμοκράτειρα Αγγλία της προ του Α' Π.Π.
εποχής, μέσω Ρότσιλντς και λοιπών Εβραίων ήλεγχε
την παγκοσμία τάξι. Εβοήθησε πολύ επομένως το ότι
εκείνη την εποχή ...έτυχε όλως συμπτωματικώς και ο
Υπουργός Οικονομικών της Αγγλίας ήταν ο Εβραίος
Ισαάκς[5], ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας
ήταν ο Εβραίος Ντάλενμπεργκ, Υπουργός Οικονομικών
της Γαλλίας ήταν ο Εβραίος Λουσιέν Κλοτζ,
πρωθυπουργός της Ιταλίας ήταν ο Εβραίος Λουίτζι
Λουσσέττι[6] (ο οποίος είχε διαδεχθή τον επίσης Εβραίο
Σύδνεϊ Σονίνο) και υπουργός εξωτερικών της
Αυστροουγγαρίας ήταν ο Εβραίος φον Αλόις Λέξα
AEHRENTHAL[7].
[5] Ανήκε στην οικογένεια η οποία κατάφερε να
αγοράση από τον Μαρκόνι την εφεύρεσί του. Ο
Ιταλο-ιρλανδός Μαρκόνι, μετέβη στο Λονδίνο το 1896
και εβοηθήθη στην εφεύρεσί του από τον
αρχιμηχανικό των Αγγλικών Ταχυδρομείων, τον Σερ
Ουίλλιαμ Πρίης οπότε κατωχύρωσε την πατέντα.
 Ο εξάδελφος του Μαρκόνι, συνταγματάρχης
Χένρυ Τζαίημσον-Ντέιβις τον εχρηματοδότησε και
ίδρυσαν την εταιρεία Ασυρμάτου Τηλεγραφίας η
οποία το 1900 μετωνομάσθη σε ΜΑΡΚΟΝΙ
ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ ΤΗΛΕΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΕ. Το 1899
ιδρύθη και η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝ ΜΑΡΚΟΝΙ.

Το 1899 έλαβε την περίφημη κατοχύρωσι-

πατέντα αρ. 7777 για ασύρματη επικοινωνία
βασισμένη σε εργασία του Σερ Όλιβερ Λότζ.
Τονίζεται ότι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ
απέρριψε το 1943 την πατέντα 7777 όταν απεδείχθη
κλεμμένη από τον Λοτζ, Τέσλα και Στόουν.
Αυτές τις εταιρείες αγόρασαν οι Ρότσιλντ. Ο
Εβραίος διευθυντής των Αγγλικών Ταχυδρομείων,
σερ Χέρμπερτ Σαμουήλ, της οικογενείας στην οποία
ανήκε η πετρελαϊκή Σελλ, και ο Εβραίος Γκόντφρεϊ-
Τσαρλς Ισαάκς, πρόεδρος της Μαρκόνι LTD, έδωσαν
το 1912 από 50.000 μετοχές της Μαρκόνι στον αδελφό
του Τσαρλς τον Αρχιδικαστή και Υπουργό
Οικονομικών Ρούφους Ισαάκς και στον
Πρωθυπουργό Λλόυντ Τζώρτζ προτού οι μετοχές
εγκριθούν και κυκλοφορήσουν στο χρηματιστήριο,
ενώ μεγαλομέτοχος ήταν οι Ζαχάρωφ και Βαρώνος
Μούρευ του Έλιμπανκ...

Όταν σε 10 ημέρες οι μετοχές εισήχθησαν και οι

λεπτομέρειες της δωροδοκίας των 100.000 μετοχών
έγιναν γνωστές από τον τύπο και ξέσπασε το γνωστό
σκάνδαλο Μαρκόνι στην Αγγλία, όχι μόνο έμεινε
ανέγγιχτος ο Λλόυντ Τζώρτζ αλλά ο Ρότσιλντ επέβαλε
στον πρωθυπουργό Λόρδο Άσκουιθ τον διορισμό του
Ρούφους Ισαάκς ως Υπουργού Δικαιοσύνης και να
χρισθή με επίσημο τίτλο Βαρώνος Ρέντινγκ.
Η μετεξέλιξις της ΑΜΕΡΙΚΑΝ ΜΑΡΚΟΝΙ
επετεύχθη μέσω της ιδρύσεως της RCA με την
απίστευτη προώθησι του ρωσσοεβραίου Δαυίδ
Σαρνώφ ο οποίος προσελήφθη από την ΑΜΕΡΙΚΑΝ
ΜΑΡΚΟΝΙ σε ηλικία 15 ετών το 1906 σαν κλητήρ,
έγινε τεχνικός-χειριστής το 1908, εν συνεχεία
επιθεωρητής, αρχιμηχανικός ενώ σε ηλικία 28 ετών
έγινε εμπορικός διευθυντής της νέας εταιρείας όταν η
Αμέρικαν Μαρκόνι αγοράστηκε από την General
Electric ονομαζομένη πλέον RCA, και στα 30 του
Αντιπρόεδρος-Γενικός Διευθυντής της RCA, στα 31
εκτελεστικός αντιπρόεδρος όταν το 1926 ίδρυσε το
δίκτυο NBC, στα 38 Πρόεδρος όταν μυστικά αγόρασε
το κομμάτι ΜΜΕ της ΑΤΤ. Μετά τον θάνατό του τον
διεδέχθη ο υιός του Ρόμπερτ. Έτσι οι Ρότσιλντ, χωρίς
να φαίνονται πουθενά εισχώρησαν παντού.

Στο σκάνδαλο ΜΑΡΚΟΝΙ ο έξυπνος βαρώνος

Μούρευ μετεκόμισε στις ΗΠΑ όπου έγινε διευθυντής
της Mexican Eagle Oil Company.
Να σημειωθή ότι η ανάπτυξις του τηλεγράφου
έδωσε τέλος στις πολύπλοκες διαδικασίες μεταφοράς
απορρήτων πληροφοριών του τελείου παγκοσμίου
κατασκοπευτικού δικτύου των Εβραίων εμπόρων-
πρακτόρων καθιστώντας το πλέον ευέλικτο και
γρήγορο.

[6] Ο Λουσέττι είχε προετοιμάσει το έδαφος για

τον επόμενο πρωθυπουργό, τον Τζιολίττι ο οποίος ήτο
πρωθυπουργός το 1892-93. Η πρωθυπουργία του
Τζιολίττι εχαρακτηρίσθη από σκάνδαλα και πολιτική
αλητεία.
Ήτο αναμεμειγμένος σε μεγάλη τραπεζική απάτη
με την Banca Romana. Για την κάλυψί του πέρασε
νέο τραπεζικό νόμο αλλά απέτυχε στην προσπάθειά
του να συγκαλύψη τον συνεταίρο του στην απάτη, τον
Ταλόνγκο.

Κατεχράσθη την εξουσία του όταν εξηφάνισε

ενοχοποιητικά έγγραφα και ωδηγήθη σε παραίτησι
ως άτιμος ενώ το κράτος ήτο πλήρως διαλυμένο.
Πρότασις μομφής εναντίον του απερρίφθη. Όντας στο
παρασκήνιο για λίγα έτη, απέκτησε πάλι επιρροή
όταν ηγήθη των Σοσιαλιστών στους οποίους υπεσχέθη
πλήρη ασυδοσία αν έλθη στα πράγματα.
Τοιουτοτρόπως έγινε υπουργός εσωτερικών το
1900 και πρωθυπουργός το 1903 αλλά παρητήθη ως
αποτυχημένος το 1905 έχοντας γίνει μισητός από τους
σοσιαλιστές αλλά ξανάγινε πρωθυπουργός το 1906-
1909.

Τέτοιου είδους πολιτικοί αλήτες, των οποίων η

πολιτική πορεία είναι πλήρως ελεγχομένη με
εκβιασμούς λόγω σκανδάλων, απάτης, απληστίας,
μωροφιλοδοξίας κλπ ήταν και είναι πλήρως
αξιοποιήσιμοι από τους διαφόρους τύπου Ρότσιλντς.
Το πολιτικό αυτό ανδράποδο ωδήγησε την
Ιταλία στον Τουρκο-ιταλικό πόλεμο, ο οποίος έγινε
για να δημιουργηθή μίσος στην Τουρκική κοινή
γνώμη κατά των Δυτικών ώστε εύκολα οι Εβραίοι
Νεότουρκοι να καλλιεργήσουν πνεύμα πολέμου κατά
Αγγλίας-Γαλλίας εν όψει Α' Π.Π. διότι αυτό
απαιτούσε ο σιωνιστικός σχεδιασμός.
[7] Ο φον Χερενθαλ ήταν ο εφαρμοστής του
Βαλκανικού μεγα-σχεδίου των Ρότσιλντς το οποίο
προέβλεπε την επανεφαρμογή του Ιουδαϊκού Τόξου
του Ιωσήφ Νάσι. Προσήρτησε την Βοσνία -
Ερζεγοβίνη στην Αυστροουγγαρία παρασύροντας την
Ρωσσία σε μυστική συμφωνία να αποδεχθή την
προσάρτησι με αντάλλαγμα την Αυστροουγγρική
συμφωνία διάπλου των ρωσσικών πολεμικών από τα
Δαρδανέλλια.
Στα φανερά βέβαια, η Αγγλία, Ρωσσία, Σερβία
διεφώνησαν φραστικά στην προσάρτησι. Στα σχέδιά
τους όμως για τον επερχόμενο Α' Π. Π., οι βαλκανικές
έριδες ήταν σημαντικές.
Όμως από τις προσαρτημένες αυτές περιοχές,
συγκεκριμένα από το Σεράγεβο, ξεκίνησε ο φον
Χερενθαλ τον Α' Π. Π. Και να τονισθή επίσης ότι
Αυστριακοί ήσαν οι ωπλίσαντες την χείρα του
παράφρονος Σχοινά [Σημ. *ή Εσχενάζι, εβραίο;] ώστε
να δολοφονήση τον βασιλέα Γεώργιο στην
Θεσσαλονίκη διότι προφανώς δεν ήτο σύμφωνος με
τα Μικρασιατικά Σχέδια.
*
Εικόνα: Ένας άλλος τσόγλανος
μπαλφουράνθρωπος, ο μούλος Παπάγος ο οποίος ήθελε
λέει να πεθάνουμε μέχρις ενός για να υπερασπίσουμε
τα ύψιστα εθνικά συμφέροντα των ΕΓΓΛΕΖΩΝ !
Πώς να μην τον έχουν στο τάϊμ;
Για να λάβετε γνώση: … Στις 20 Απριλίου 1941,
ημέρα του Πάσχα, ο Τσολάκογλου σε συνεννόηση με
τον διοικητή του Α΄ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο
Παναγιώτη Δεμέστιχα, τον διοικητή του Β΄ Σώματος
Στρατού, αντιστράτηγο Γεώργιο Μπάκο, και τον
Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σπυρίδωνα, κατάργησε
πραξικοπηματικά τον διοικητή Στρατιάς Ηπείρου Ιωάννη
Πιτσίκα, ανέλαβε ο ίδιος διοικητής της Στρατιάς και
υπέγραψε πρωτόκολλο ανακωχής με τον διοικητή της
1ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Ες-Ες, υποστράτηγο
Γιόζεφ (Σεπ) Ντήτριχ (Josef "Sepp" Dietrich), στο
Βοτονόσι του Μετσόβου. [= Σωστά διέκρινε ο άνθρωπος
το μάταιον πλέον της ανθρωποσφαγής και φρόντισε να
διασώση ό,τι μπορούσε σε συμφωνία με τους γερμανούς
ΚΙ ΟΧΙ ΤΟΥΣ αλήτες ιταλούς που ξεσκίσαμε! Αλλά
πλέον με τους γερμανούς ο αγώνας ήταν μάταιος].
Σε αυτή την συνθηκολόγηση ο Αλ. Παπάγος ήταν
αντίθετος, όπως γράφει και ο C M Woodhouse
«προσπάθησε, πολύ αργά, να ματαιώσει την παράδοση
του Τσολάκογλου».
Σε τηλεγράφημά του μάλιστα στις 21 Απριλίου
1941 προς το Διοικητή Στρατιάς Ηπείρου ανέφερε:
«Πληροφοροῦμαι ὅτι ἀντιστράτηγος Τσολάκογλου
ἀνέλαβε πρωτοβουλίαν συνθηκολογήσεως. Δὲν
κατανοήθη παρὰ πάντων ὅτι ὕψιστα συμφέροντα
Πατρίδος ἀπαγορεύουσι τοῦτο. Ἐπικαλοῦμαι
πατριωτισμὸν πάντων. Στρατὸς δέον ἀγωνισθῆ μέχρις
ἐσχάτου ὁρίου δυνατοτήτων του. Ἀντικαταστήσατε
ἀμέσως Τσολάκογλου».
ΔΕΣΤΕ κι αυτό… ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ
προς τον πρέσβη της Αγγλίας Λίντλευ:
«Η Ελλάς υπήρξε τίμια Σύμμαχος της Αγγλιας. Την
εγκαταλείψατε αλλά εκείνη συνέχισε μόνη τον αγώνα.
[= Είσασταν δηλαδή ΑΛΗΤΕΣ και άτιμοι!]. Είδε τους
πληθυσμούς της να σφαγιάζονται, την ελληνική γη να
ακρωτηριάζεται. Μπορεί να ζήσει και μόνη.
Και αν καταρρεύσει θα στήσουμε στον Κάβο
Μαλέα [;] μιά πινακίδα που θα γράφει, πως εδώ
ανθούσε κάποτε ένας πολιτισμός, που κατέστρεψαν οι
Δυτικές Δυνάμεις, με πρωταγωνίστρια την Αγγλία.
Αυτό να διαβιβάσεις στη Κυβέρνησή σου.
Τελειώσαμε κύριε. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε.
Πηγαίνετε!» [Βεβαίως, έχουμε να ΠΟΥΜΕ πολλά!]
 Ο μετέπειτα πρωθυπουργός Λόυντ-Τζώρτζ ήταν
περικυκλωμένος από το σιωνιστικό σύστημα δεχόμενος
δωροδοκίες και εκβιασμούς. Μάλιστα ο Μπασίλ
Ζαχάρωφ, από τα πρώτα πολιτικά βήματα του Λλόυντ
Τζώρτζ, κατάφερε να τον εκβιάζη όταν του
εδημιούργησε ερωτική σχέσι με την πρώην σύζυγό
του[8].
Σημ. Όλοι οι ασχοληθέντες με τον Ζαχάρωφ
αναφέρονται στον δεύτερο γάμο του με ευγενή
Ισπανίδα αλλά ΟΥΔΕΙΣ αναφέρεται στην πρώτη του
σύζυγο. Ούτε στην καταγωγή της, ούτε στο όνομά της
το οποίο προδίδει την εβραϊκή καταγωγή της.
Πάντως η Εγκυκλοπαίδεια ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ
αναφέρει ότι απεβίωσε απομονωμένη την δεκαετία
του 1890.
*

Βοηθός του ήταν κάποιος Ουγγροεβραίος

ονόματι Τρέμπιτς, ο οποίος κατάφερε να χρισθή κατ'
αρχάς αγγλικανός ιερεύς με το όνομα Τρέμπιτς-
Λίνκολν!
Αργότερα, σαν υπάλληλος του Ζαχάρωφ,
προωθήθηκε και έγινε βουλευτής ενώ το 1930 [*Σημ.
λάθος! Το σωστό είναι 1943] απεβίωσε σαν μοναχός
στο Θιβέτ, [Σημ. *πάλι λάθος, το σωστό είναι
Σαγκάη], δίνοντας διάστασι στην έννοια κοσμοπολίτης.
Ο ισχυρός άνδρας της Βίκερς, υπάλληλος των
Ρότσιλντ, ώργωσε την Ευρώπη πουλώντας όπλα στους
πάντες[9] όπως Ιαπωνία, Ρωσσία, Αγγλία, Γαλλία,
Γερμανία αλλά και σε μικρά κράτη όπως Ελλάδα και
Τουρκία αφού προηγουμένως όμως το σιωνιστικό
κύκλωμα μέσω ελεγχομένων Μ. Μ. Ε. εδημιούργη
τεχνητές ανάγκες.
Σημ. [9] Επώλησε στους αντιμαχομένους κατά
τον Ρωσσο-Ιαπωνικό πόλεμο και στους
πρωταγωνιστές των αποικιακών πολέμων σε Ασία
και Αφρική. Επίσης στις ΗΠΑ κατά τους πολέμους με
Φιλιππίνες και Κούβα. Από την Ισπανία μόνο είχε
παραγγελία άνω των 5.000.000 στερλινών.
Ένα παράδειγμα ενεφανίσθη σε επιστολή του 1907
γραφείσα υπό διευθυντού του γερμανικού εργοστασίου
Paul von Gontard το οποίο μυστικώς ανήκε στην Βίκερς,
προς αντιπρόσωπο της Βίκερς στο Παρίσι, παρακινώντας
τον να αποστείλη δελτία τύπου στον ελεγχόμενο τύπο,
αναφέροντας την ανάπτυξι νέων γαλλικών πολεμικών
συστημάτων προς αντιμετώπισι των Γερμανών.
Ακολούθως, τα γαλλικά άρθρα θα απετέλουν μοχλό
πιέσεων στην Γερμανική Βουλή για αύξησι
εξοπλισμών.
Ο Ζαχάρωφ ευρίσκετο και στις δύο χώρες.
Σαν υπάλληλος των Ρότσιλντς είχε εύκολη
πρόσβασι σε Αυλές και Καγγελλαρίες, σε γραφεία
υπουργών αλλά και σε πακέττα μετοχών διαφόρων
εταιρειών.
Ο "θερμός Έλλην πατριώτης" ανέλαβε εργολαβία
εκσυγχρονισμού των Οθωμανικών ναυπηγείων και
ναυστάθμων στον Βόσπορο και αναδιάταξι των
οχυρώσεων.
Έκανε καλή δουλειά όπως απεδείχθη από την
(σκόπιμη) καταστροφή των συμμάχων στα Δαρδανέλλια
στον Α' Π. Π. όπου τα πολυβόλα Μαξίμ θέρισαν
χιλιάδες. Ακολούθως, πείθοντας τον Τσάρο ότι ήτο
Ρώσσος πατριώτης, εδημιούργησε κολοσσιαία
πολεμική βιομηχανία πυροβόλων στον Βόλγα με
ρωσσικό μεν τίτλο αλλά θυγατρική της Βίκερς,
εκτοπίζοντας τον ανταγωνιστή Σνάιντερ, υποσχόμενος
αντιγραφή αγγλικών σχεδίων.
Με τέτοια επένδυσι μόνο θα μπορούσε η Ρωσσία να
ανταπεξέλθη στον σχεδιασμένο ήδη γι' αυτήν ρόλλο
στον Α' Π. Π, αλλά όχι να κυριαρχήση.
Παράδειγμα "πολυπολιτισμικής" κατά Ζαχάρωφ
εταιρείας όσον αφορούσε τους μετόχους, ήτο η Εταιρεία
Τορπιλλών Société Française des Torpilles Whitehead η
οποία συνεστήθη το 1913 στην Γαλλία ως
κατασκευάστρια εκρηκτικών, τορπιλλών, ναρκών κλπ.
Αν και γαλλική εταιρεία, η πλειοψηφία των
μετοχών ανήκε στην Βίκερς και μεγαλομέτοχος και
διευθύνων σύμβουλος ήτο ο Ζαχάρωφ. Το όνομα
Whitehead η εταιρεία το έλαβε από τον μέτοχό της
άγγλο πρέσβυ στην Γαλλία, James Beetham Whitehead.
Μέτοχοι επίσης ήταν ο Γάλλος αντιναύαρχος
Aubert, η Margareta von Bismarck, η θυγατέρα του
γνωστού μετέπειτα Καγγελλαρίου και ο Αυστριακός
Κόντε Edgar Hoyos του Φιούμε[10]. Σημ. Engelbrecht
and Hanighen, "Merchants of Death", 1934,
Εκδόσεις Dodd, Mead & Company
Ο Ζαχάρωφ ήταν μεγαλομέτοχος της Teschen Steel
Company, της Berghütten Arms Factory, της Skoda της
Krupp κλπ. Ήτο επίσης συνεταίρος του Δρα Άλφρεντ
Νόμπελ, ο οποίος ως γνωστόν ήτο φιλάνθρωπος λόγω
ανακαλύψεως ισχυράς εκρηκτικής ουσίας.
Δεν ήθελε πολύ ο "φιλάνθρωπος" [*λέγε:
φιδάνθρωπος…] και "υπεράνω χρημάτων" Νόμπελ να
πεισθή από τον "φιλάνθρωπο" και "υπεράνω χρημάτων"
συνεργάτη του, τον Ζαχάρωφ, ότι η πώλησις του
χημικού τύπου του εκρηκτικού εις όλους τους
αντιμαχομένους θα ελειτούργη ως τρόπος αποτροπής
μελλοντικών πολέμων!
Εν τω μεταξύ, λίγο προ του Α' Π. Π. εξαγόρασε την
Γαλλική τράπεζα Union Parisienne Bank και την
μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα Excelsior[11].
Σημ. Επίσης αγόρασε και την μεγάλη Quotidiens
Illustrés.
Κατόπιν της αγοράς των από τον Ζαχάρωφ
κατέστησαν όργανα αγγλικής προπαγάνδας στην
Γαλλία και υπέρμαχοι των πολεμικών βιομηχανιών
και εξοπλισμών προβάλλοντας φυσικά την Βίκερς.
Σχόλια: Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ
Στην Ευρώπη τελείωσαν οι πολεμικές επιχειρήσεις
τον Μάη του 1945 και στην Ασία τον Αύγουστο του
1945, στην Ελλάδα όμως πριν τελειώσει ο Β
Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει ο εμφύλιος
πόλεμος, τον Δεκέμβρη του 1944 ξεκίνησαν οι
αντιστασιακές οργανώσεις επιχειρήσεις οι οποίες
κράτησαν 33 μέρες αλλά και μετά την συνθήκη της
Βάρκιζας ο λαός βίωνε σε εμφυλιακή κατάσταση ώσπου
επίσημα το 1946 ξεκίνησαν και επιχειρήσεις σε όλη την
χώρα μέχρι 27/8/1949, έτσι ενώ όλα τα έθνη
αναδιοργάνωναν τις οικονομίες τους στην Ελλάδα
σπάσαμε ότι απέμεινε από τον Β ΠΠ και μάλιστα και
πολύ χειρότερα, όταν χάραξε η «ειρήνη» (γιατί
πραγματικά ειρήνη δεν είχαμε). Οι απώλειες της
περιόδου 1940-1949 ανέρχονται σε 500.000.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ο αμερικάνος στην Αθήνα θέλει

φωτογραφία με παιδάκια που κάνουν τους μποξέρ, οι
φωτογραφίσεις αυτές συνοδευόντουσαν από δωράκια
προς τα παιδιά από τον αμερικάνο (σοκολάτες,
καραμέλες κλπ), Ελλάδα 1950 (συλλογή Ensign Tom
Hahn).
 Ασφαλώς, τέτοιες φωτογραφίες θα’χε πολλές κι ο
Μπάλφουρας με τα κατηχητόπουλά του ‘πρίν’ απ’ τον
ηλίθιο πόλεμο στον οποίο ΕΣΠΡΩΞΕ την Ελλάδα, μαζί
με τους συνενόχους του. Ή όχι;
Κυττάξτε! Την επόμενη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:
‘Μεταφορά νερού...’ –η τραγική ‘πλάκα’ είναι πως οι
μπαλφουροδιάδοχοι στην χώρα-μπουρδέλλο, υποτίτλιζαν
αυτές τις φωτογραφίες "Οι Καρυάτιδες"... και το
χιούμωρ, συνεχίζεται: ‘…Η κύρια μάστιγα του
πληθυσμού ήταν η φυματίωση. Στην Αθήνα τα
νοσοκομεία ήταν γεμάτα φυματικούς ενώ χιλιάδες
διεκδικούσαν κρεβάτι. Το τι συνέβαινε στην Ελληνική
επαρχία από υγεία και περίθαλψη το βλέπουμε στο πιο
κάτω δημοσίευμα του Πάνου Σκλιά από τα Ιωάννινα:
«…ο πληθυσμός της υπαίθρου μαστίζεται από την
φυματίωσιν, η οποία ελλείψει οιασδήποτε
καταπολεμήσεως ή προστασίας εξαπλούται επικινδύνως.
Ολόκληρος η Ήπειρος, με πληθυσμόν 320.000
κατοίκων, διαθέτει 300 μόνον νοσοκομειακάς κλίνας.
Εις το νοσοκομείον Ιωαννίνων υπάρχουν 130 φυματικοί,
ενώ άλλοι 117, αδυνατούντες να εισαχθούν προς
νοσηλείαν, ελλείψη κλινών, νοσηλεύονται κατ’ οίκον».
 Κυττάξτε και στο «ΒΗΜΑ» 28ης Ιανουαρίου 1950.
Την κατάσταση την ορίζει με ακρίβεια η εφημερίδα
Νταίηλυ Χέραλντ που λέει ότι υπάρχουν δύο βασίλεια
το Ν1 που είναι οι νεόπλουτοι της Αθήνας και
«αμιλλώνται το Παρίσι» και το Ν2 η υπόλοιπη Ελλάδα:
«Εις το βασίλειον υπ’ αριθμ. 1 ουδέν ίχνος πολεμικής
εημώσεως είτε υποσιτισμού που κατατρέχει το των
πειναλέων βασίλειον υπ’ αριθμ. 2 και αναβιβάζει το
ποστόν της φυματιώσεως εις το υψηλότερον μεταξύ των
χωρών του σχεδίου Μάρσαλ… έξω των γελοίων
εξωγκωμένων πόλεων Αθηνών, Πειραιώς και
Θεσσαλονίκης, ο ελληνικός λαός διάγει ζωήν
υποτυπώδη με αβέβαιαν δίαιταν ζυμαρικών, φασολιών,
λευκού τυριού, ψωμιού και ελαιόλαδου».
 Σημείωση για την λέξη Excelsior. Έκανα ειδική
έρευνα γι’ αυτή την λέξη και βρήκα ενδιαφέροντα
πράγματα, ώστε ένα μέρος όσων βρήκα βάζω κι εδώ:
*
Εδώ, στην ύπατη μασονική «υπερσφραγίδα» των
300, βλέπετε πως η ίδια η Μασονία [η γυναίκα που
κρατά κλάδο Ακακίας στο δεξί, με τον Κρούξ Ανσάτα
«Σταυρό της Ίσιδας», να κοσμεί σε πελώριο μέγεθος το
στήθος, πεντάκτινο αστέρι Δαυήδ στα μαλλιά κτλ], η
ίδια η μασονία! Γίνεται «πουλί» και βγάζει κατάμαυρες
[εωσφορικές] «φτερούγες», μέσα από τις φωτιές της
κόλασης, [διακρίνονται τα κρανία των κολασμένων στα
πόδια, ο αστράπτων μαύρος εωσφορικός ουρανός, άνω]
και η εωσφορική δήλωση γραπτώς: “Excelsior” [= ο
μασόνος της «μεγαλλίτερης» Τάξης, η μασονία που θα
προκύψει ύστερα απ’ το Παγκόσμιο πραξικόπημα εν μια
ημέρα, αφού περάσει δηλαδή το κλιμακούμενο τωρινό,
τεχνητό «Χάος.
Η λατινική λέξη Excelsior, είναι επίθετο,
συγκριτικού βαθμού, του excelsus – excelsa – excelsum
= υψηλός, εξέχων των άλλων. Στον συγκριτικό βαθμό,
[εδώ], έχουμε excelsior, ο υπερθετικός βαθμός είναι:
excelsissimus. Το ουσιαστικό excelsum σημαίνει «η
Μεγάλη Τάξις» κτλ].
*
Ξαναγυρνάμε στον Ζαχάρωφ.
Για δε την υστερφημία του και την ικανοποίησι των
συμπλεγμάτων του, εδημιούργησε για τον εαυτό του
εικόνα φιλανθρώπου με απώτερο σκοπό την απόκτησι
τίτλων ευγενείας.
Συγκεκριμένα, ίδρυσε Οίκο Απομάχου Ναύτου
στην Γαλλία με αντάλλαγμα ιδιότητα μέλους της
Λεγεώνος της Τιμής. Ακολούθως ίδρυσε έδρα
αεροδυναμικής στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων με
αντάλλαγμα θέσι Αξιωματούχου στην Λεγεώνα της
Τιμής και το 1914 τον Ιούλιο ο πρωθυπουργός, άγνωστο
έναντι τίνος αντιτίμου [12], τον προβίβασε σε Αρχηγό
της Λεγεώνος. Αναφέρεται ότι άφησε στον
πρωθυπουργό Μπριάν το 1915 φάκελλο με 1.000.000
φράγκα για τις χήρες του (δικού του) πολέμου... Κάτι
παρόμοιο έκανε και στην Αγγλία με ίδρυσι μίας-δύο
πανεπιστημιακών εδρών και δυο-τριών άλλων
δωρεών...
Σημ. [12] Ο Γάλλος πρωθυπουργός ένοιωθε
κολακευμένος από τις επισκέψεις ωραίων γυναικών,
δώρα του Ζαχάρωφ. Στην ανακοίνωσι της νέας
παρασημοφορήσεως του Ζαχάρωφ "λόγω εξαιρέτων
υπηρεσιών", ένας γερουσιαστής τον ερώτησε ποίες
ακριβώς ήσαν οι εξαίρετες υπηρεσίες. Ο
πρωθυπουργός αγνόησε την ερώτησι κι όλοι έλαβαν
το μήνυμα.
*
ΥΠΕΡ ...ΕΛΛΑΔΟΣ!
Η βασικώτερη αποστολή του Ζαχάρωφ για
λογαριασμό του σιωνισμού ήταν ο εξαναγκασμός της
Ελλάδος να εξέλθη στον Α' Π. Π. με τους συμμάχους
και να ακολουθήση η εκστρατεία στην Μικρασία. Είχε
ήδη αποφασισθή και προχωρούσε Α... η ίδρυσις του
Ισραήλ, Β... η απαλλαγή της Τουρκίας εξ ελληνικών
πληθυσμών, όπως διαβεβαιεί ο Εβραίος Χένρι
Μόργκεντάου στα απομνημονεύματά του[13], Γ... η
κυριαρχία των κρυφοεβραίων Νεοτούρκων του
Κεμάλ, και Δ... η πλήρης αγγλοποίησις της Κύπρου και
για να ταιριάσουν όλα αυτά εις βάρος της Ελλάδος,
έπρεπε να πολεμήση και τελικώς να ηττηθή η Ελλάς.
Εργαλείο εφαρμογής των σχεδίων του σιωνισμού και
του Ζαχάρωφ στην Ελλάδα, εχρίσθη ο Βενιζέλος και
το κόμμα του. Ο οποίος Βενιζέλος ήδη είχε δεχθή "όχι
για τον ίδιο αλλά για το κόμμα των φιλελευθέρων"
μεγάλη χρηματική δωρεά[14] από τον Ζαχάρωφ.
[13] Henry Morgenthau, "AMBASSADOR
MORGENTHAU'S STORY", NEW YORK,
DOUBLEDAY, PAGE & COMPANY, 1918 όπου στο
κεφ. ΙΙΙ αναφέρεται ήδη από το 1915 στο σχέδιο
διωγμού των Ελλήνων, παρουσιάζοντάς το όμως ως
σχέδιο των Γερμανών επιβληθέν στους Νεοτούρκους!
[14] Christos Theodoulou, «Greece and the
Entente», ΙΜΧΑ, Θεσ/νίκη 1971, σ. 191. Η μελέτη
μέσω σχετικών γαλλικών αρχείων αποκαλύπτει ότι
μεσολαβητής μεταξύ Βενιζέλου και τον Ζαχάρωφ ήτο
ο Γεώργιος Αβέρωφ (1886-1928), στενός συνεργάτης
του Βενιζέλου και μετέπειτα πρόεδρος της Επιτροπής
Ολυμπιακών Αγώνων, στο αρχείο του οποίου υπάρχει
το σχετικό τεκμήριο.
Πρόκειται για επιστολή του προς τον Ζαχάρωφ,
τον Μάιο του 1916, σχετική με την χρηματοδότησι
του κόμματος των Φιλελευθέρων. Αντικείμενό της, η
αγορά γραφείων του κόμματος τα οποία θα
χρησίμευαν και σαν κατοικία του ιδίου του Βενιζέλου.
Ο τελευταίος φέρεται να αρνείται μια τέτοια
«δωρεά» προς το πρόσωπό του, να την αποδέχεται
όμως για λογαριασμό του κόμματος.
Από το περιεχόμενο του ιδίου φακέλου
γνωρίζουμε πως ο Ζαχάρωφ ενέκρινε τελικώς την
αγορά με συνθηματικό τηλεγράφημά του
(30.5/12.6.1916) κι ότι την επομένη, «κατόπιν
συνεννοήσεως» με τον βενιζελικό δικηγόρο Ιωάννη
Αθανασάκη, υπεγράφησαν τα σχετικά χαρτιά στο
όνομα του Αβέρωφ. Κόστος 400.000 δραχμές. Το
σχετικό κείμενο ευρίσκεται στον "ΙΟ" της
Ελευθεροτυπίας, 8/1/2005 με τίτλο "Οι μίζες του
εθνάρχη".
*
Επομένως, στην περίπτωσι της Ελλάδος Δόγμα
του Συστήματος Ζαχάρωφ εφηρμόσθη ευκόλως. Οι
Αγγλικές και Γαλλικές μυστικές υπηρεσίες
επιζητούσαν διακαώς την έξοδο της Ελλάδος στον
πόλεμο λόγω στρατηγικής του Α' Π. Π. αλλά
ταυτοχρόνως το επιζητούσε και η εφαρμογή των
εβραϊκών υποχθονίων σχεδίων για την μικρασιατική
καταστροφή και ενδυνάμωσι της Τουρκίας των
κρυφοεβραίων νεοτούρκων προς όφελος του Ισραήλ
με ταυτόχρονη εξαθλίωσι της Ελλάδος.
Εδημιούργησαν λοιπόν με μεγάλη ευκολία έναν
εθνικό διχασμό, ο οποίος εκόστισε στον Ζαχάρωφ
(δηλ. στην Αγγλία των Ρότσιλντ) 2.500.000
εκατομμύρια δολλάρια[15] για όσο η Ελλάς ευρίσκετο
εις εμπόλεμο κατάστασι. Αυτά τα επλήρωσαν και το
1920-1922. Από παραγγελίες όπλων όμως εισέπραξαν
πολλαπλάσια ενώ οι αφελείς ρωμηοί τον ανεκήρυξαν
εθνικό ευεργέτη[16].
[15] Το ΒΗΜΑ, 27/08/2006, Σελ.: A16
[16] Επί παραδείγματι, η κ. Φωτεινή Τομαή,
(πρώην σύζυγος του προέδρου του Συνασπισμού κ.
Κωνσταντοπούλου *σημ. Εβραία, -την χώρισε ο
άνδρας της και την έδερνε!) προϊσταμένη της
Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του
υπουργείου Εξωτερικών, σε άρθρο της στο ΒΗΜΑ,
27/08/2006, σελ. A16, αποκαλεί τον Ζαχάρωφ "θερμό
πατριώτη", "ευεργέτη", "ευπατρίδη" και τον θεωρεί
αφελώς "Γοητευμένο από την ακτινοβολία της
προσωπικότητας του Ελευθερίου Βενιζέλου".
Το άρθρο αποτελεί ύμνο στην Αγγλική
εξαγνισμένη ιστορική άποψι και είναι
χαρακτηριστικόν της επιβεβλημένης στους ραγιάδες
πολιτικής ορθότητος την οποία αποδέχεται ασμένως η
δουλικότης των ρωμηών. Από την άλλη δείχνει και
την πίστι των "αφεντικών" στην επιβολή του
ψεύδους αλλά μέσω τί είδους κομματικών
συστημάτων και ανθρώπων αυτό προωθείται.
*
Θυμάμαι τα λόγια του παππού που μού’λεγε συχνά:
-Όλοι οι ηγέτις τουν κρατών τσ’ Γής πιδί μ’ είνι ιβραίοι,
ή κρυπτουϊβραίοι, ή μισουϊβραίοι κ’ ιβριουποιηθέντις ή
του λιγότιρου ιβριόφιλοι κι τιχνιτοί ιβραίοι – μασσώνοι
φιλουϊβραίοι, καταλαβαίντς;
Το καταλάβαινα και τότε, είχαμε τον Τίτο στην
Γιουγκοσλαβία [= Ιωσήφ Βάϊς Μπρόζ], τον Φράνκο
στην Ισπανία, τον Κράϊσκυ στην Αυστρία, τον
Κίσσινγκερ [= Αμπραχάμ Μπέν Ελαζάρ] στις ΗΠΑ, τον
Βίλλυ Μπράντ [= Ελία Φαράμ] στην Γερμανία, τον
Τσάτσο [= Σασσούουν] στην Ελλαδίτσα κτλ κτλ που
δικαίωναν τα λόγια του παππού.
Από τότε μου έγινε η συνήθεια να ψάχνω για
εβραϊκή καταγωγή σε όλα τα καθάρματα και μέχρι
σήμερα δεν έπεσα ποτέ έξω. Είτε κάποια ‘μαμά’ τους,
είτε με κάποιον άλλον τρόπο, στις πιο απίθανες
περιπτώσεις ακόμα, φαίνονταν δηλαδή όλα τα καθήκια
να είναι εβραίοι και κρυπτοεβραίοι, το συνηθέστερο. Για
ελάχιστους έμεναν οι φάκελλοί μου ‘κλειστοί’ διότι
προσέκρουα σε απροσπέλαστα στοιχεία για την εβραϊκή
τους διασύνδεση.
Μετά από καιρό γίνονταν προσπελάσιμα τα καλά
κρυμμένα στοιχεία τους και προσέγγιζα με πολλούς
τρόπους την εβραϊκή τους διασύνδεση, που κάλυπτε
παραδόξως και πλήθος ‘αντιεβραίων’! Ακόμα κι εκεί,
είχαμε να κάνουμε με μασκαρεμένους εβραίους, όπως ας
πούμε ο Φράνκ Κόλλιν, αρχηγός του Αμερικανικού
Ναζιστικού Κόμματος, ο Γιάν Φον Κλάϊν, ο προδότης
του Ρότ Αρμέ Φραξιόν και άλλοι, ιδίως στον
‘σοσιαλιστικό’ χώρο, κάτι Μιττεράν [Γαλλία],
Παπανδρέηδες [Ελλάδα] κλπ.
Πάντα ελόχευε η έκπληξη σε θέματα ‘τέτοια’.
Έκανα και πειράματα. Ο Μπάλφουρ ας πούμε.
Σχετίστηκε με Νέα Ζηλανδία, η γυναίκα του ήταν από
κεί… Άραγε ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας ‘εβραίος’;
Τι σήμαινε αυτό; Ψάχνω στον Φάκελλο του
Νεοζηλανδού ηγέτη.
Πάμε στην πρωτεύουσα λοιπόν όπου εδράζεται το
βαβυλωνιακό κατασκεύασμα, [θυμίζει Πύργο της
Βαβέλ…], We go to the capital of NEW ZEALAND,
WELLINGTON....
 Ιδού το ‘The BEEHIVE’. Εδώ λέει, απλώνουν τις
ποδάρες και τις κοιλάρες τα νεοζηλανδικά παράσιτα…
[Wellington. The Government of NEW ZEALAND
resides here]. Το λένε Κυψέλη, ή ‘μελισσώνα’. Αυτό θα
πή το BEEHIVE και τι σημαίνει αυτό; Προφανώς τις
μέλισσες, τους κηφήνες και τα τσιμπήματά τους…
‘means a lot of BEES and hence STINGS...’.
Πολύ καλά. Να ιδούμε τον πρωθυπουργό… [The
PRIME minister leads to a lot of things as well]. Κόβεις
φάτσα, βγάζεις συμπέρασμα;
 Αυτός είναι: Prime Minister New Zealand. Ο John
KEY. Και τι είναι; John KEY is JEWISH. (Τουτέστιν:
Mother jewish), δηλαδή η ‘μαμά’ εβραία. Και
γεννήθηκε; -He was born on 9 AUGUST. Σημαίνει κάτι
αυτό;
Είναι η αποφράδα ημέρα του Ισραήλ! Που
καταστράφηκε ο πρώτος ναός, που καταστράφηκε την
ίδια μέρα ο δεύτερος ναός, που τους έδιωξαν ο
Φερδινάνδος κι η Ισαβέλλα από την Ισπανία, που
γεννήθηκε ο Σαμπατάϊ Τζβή ο Ντονμές και αποστάτης…
Ωστόσο, κάποιοι βρίσκουν κι άλλα: …Have posted
a lot about that date. NIXON's last day in office. Sharon
Tate massacre. Melanie Griffith Born. (Bird, married to
ZORRO), Van ALLEN (radiation belt) dead. Audrey
Tautou born. (Tattoo, the MARK).
-Ποιο σημάδι;
-Αυτό που για όσους δεν το γνωρίζουν το παραθέτω
στην συνέχεια! Είναι το ‘σημάδι’ του Αντιχρίστου.

Θα μπορούσε να συμβή διαφορετικά; Θα μπορούσε

ο πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας να μην είναι
ιουδαίος; Βεβαίως! Γιατί όχι; Τότε αντί για την
προηγούμενη ‘φάτσα’ θα είχαμε κάποια άλλη, λιγότερο
‘ξέγκλαβη’, αλλά περισσότερο καλλωπισμένη. Την
φάτσα κάποιου ιθαγενή, όπως τούτη ας πούμε του Maori
Chief. New Zealand. Δεν του πάει περισσότερο για
‘πρωθυπουργός’; Εξάλλου, γιατί πρέπει να το κρίνουν οι
εγγλέζοι αποικιοκράτες αυτό και στην χώρα των Μαορί
να βάζουν για πρωθυπουργό τον εβραίο τους;
Θα έμπαινε ποτέ πρωθυπουργός στην χώρα των
εβραίων ένας Μαορί; Αλλά, οι άτιμοι τζιούς χώνονται
παντού κι όχι μονάχα στις πρωθυπουργίες…
 *
Στον Α' Π.Π. η Βίκερς επαρουσίασε απίστευτα
κέρδη έχοντας παράξει στην Αγγλία 3 καταδρομικά
πλοία, 53 υποβρύχια, 3 βοηθητικά πλοία, 62 ελαφρά
πλοία, 2.328 κανόνια, 90.000 νάρκες, 22.000 τορπίλλες,
5.500 πολεμικά αεροπλάνα και 100.000 πολυβόλα[17].
Σημ. Τα στοιχεία είναι από το Γαλλικό περιοδικό
Historia, Ιούλιος 1977.
Η επιτυχία του ήτο πλήρης στην περίπτωσι της
Ελλάδος και βάσει αυτής ο βασιλεύς Γεώργιος ο 5ος της
Αγγλίας το 1918 τον έχρισε Ιππότη του μεγαλόσταυρου
του νεοτεύκτου Τάγματος της Βρεταννικής
Αυτοκρατορίας [18] χαρίζοντάς του τον τίτλο του
Βαρώνου και το 1921 προήχθη σε Μεγαλόσταυρο
Ιππότη του Τάγματος του Μπαθ...
[18] Στα αρχεία του Φόρεϊν Όφφις τα οποία
άνοιξαν το 2005, αναφέρουν ότι ο Ζαχάρωφ
(υπογράφοντας πάντα ως ΖΕΝΤΖΕΝΤ και
αποκαλώντας το χρίσμα του "σοκολάτα"), είχε
ζητήσει παράσημο από το 1916 μέσω Κάιλαρντ σαν
ανταμοιβή των προσπαθειών του για τον ελληνικό
διχασμό.
Όμως, λόγω της μυστικής αποστολής δεν ήτο
δυνατόν να τιμηθή. Μετά το τέλος του πολέμου όμως,
οι συνεχείς πιέσεις του Ζαχάρωφ απέδωσαν.
Στον φάκελλό του στην Αγγλία αναφέρεται ως
γεννηθείς εις Γαλλία... [19 Το αμερικανικό περιοδικό
ΤΙΜΕ της 5ης Μαΐου 1923 αναφέρει ότι εγεννήθη εις
Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Επίσης γράφει ότι
επισήμως η περιουσία του ανήρχετο τότε σε
100.000.000 δολλάρια αλλά ότι στην πραγματικότητα
είναι πολλαπλασία.
Αυτά εγράφησαν όταν στην Ελλάδα οι
κομματικοί φύλακες του Βενιζέλου διετυμπάνιζαν την
οικονομική καταστροφή του φίλου των Ζαχάρωφ
παρουσιάζοντάς τον ως πατριώτη προφανώς για να
καλύψουν τις μίζες τους].
Η εφημερίς The Times εκτίμησε την απώλεια του
Ζαχάρωφ στον Α' Π. Π. σε 50.000.000 λιρών αλλά αυτά,
γράφει το περιοδικό, ήταν ένα μικρό ποσοστό των
κερδών του!!!
*
Τα αρχεία περί Ζαχάρωφ του Φόρεϊν Όφφις
άνοιξαν το 2005[20] και δεν είναι δύσκολο να δούμε εξ
αρχής σ' αυτά το αποτέλεσμα της προσπαθείας
παραχαράξεως των βιογραφικών του στοιχείων, γεγονός
για το οποίο επλήρωσε αρκετά χρήματα όπως
προανεφέρθη από τον δημοσιογράφο του περιοδικού
ΤΙΜΕ.
Στην εξαγνισμένη του ιστορία αναφέρονται τα περί
δήθεν ελληνικής του καταγωγής τα οποία ασμένως και
ακρίτως χρησιμοποιούν στην Ελλάδα διάφοροι ρωμηοί
για διαφόρους λόγους.
Άλλοι δηλαδή "άγαν πατριώται" για να
βαυκαλίζονται με την ιδέα του "δαιμονίου πανέξυπνου
Έλληνος" κι άλλοι αντιπατριώται για να τονίζουν το
"πόση ζημία κάνουν οι Έλληνες στον κόσμο".
Και οι δύο πλευρές όμως αποτελούν στοιχεία
ευκόλου διαχειρίσεως υπό των αφανών εξουσιαστών,
μέσω διαφορετικών μεν ιδεολογικών πλαισίων τα οποία
όμως συγκλίνουν στην δημιουργία εθνικών πληγών.
Με το άνοιγμα των αρχείων αυτών των άγγλων,
ενεφανίσθησαν δύο άρθρα στον ελλαδικό τύπο[21], τα
οποία ανεμάσησαν τα στοιχεία τα οποία οι άγγλοι(;)
επιθυμούν περί Ζαχάρωφ και σχέσεώς του με τον
Βενιζέλο αλλά ταυτοχρόνως απέκρυψαν τα περί
χρηματισμού των φιλελευθέρων υπό των άγγλων προς
εξυπηρέτησι των Αγγλικών συμφερόντων στην περιοχή.
Συγκεκριμένα, στα βρεταννικά αρχεία καταγράφεται για
τον Ζαχάρωφ επί λέξει ότι "Μετά το ξέσπασμα του
πολέμου το 1914, οι εμπορικές επαφές του και
γνώσεις περί των Βαλκανίων, τον κατέστησαν
χρήσιμο πράκτορα της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας.
Οι εταιρείες του εκερδοφόρησαν και επί πλέον
αντεμοίφθη με την πολυπόθητη αναγνώρισι -την
'σοκολάτα' της κωδικοποιημένης αλληλογραφίας του-
αυτήν του χρίσματος του Μεγαλόσταυρου Ιππότη του
Τάγματος της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας".
Δεν είναι περίεργο το ότι το αγγλικό άρθρο αρχίζει
με την ανακοίνωσι ότι ο Ζαχάρωφ "...είχε μεγάλη όρεξι
για δημόσιες τιμές".
Αυτός ο οποίος φέρεται από τα αγγλικά αρχεία ως
σύνδεσμός του ήταν ο καλοσπουδασμένος σερ Βίνσεντ
Κάιλαρντ, πρώην αξιωματικός του Μηχανικού και του
τμήματος Κατασκοπείας του Υπουργείου Ενόπλων
Δυνάμεων. Μεταξύ 1883 και 1898 διεχειρίζετο το
Συμβούλιο Οθωμανικού Χρέους μέσω ομολόγων.
Μέσω αυτής της υπευθύνου θέσεως, ήλεγχε τρόπον
τινά τα οικονομικά της Τουρκίας, απαιτώντας άμεσες
πληρωμές προς ικανοποίησιν των πιστωτών του χρέους.
Ήτο επίσης ευθέως αναμεμειγμένος στα οικονομικά –
τραπεζικά - επενδυτικά προγράμματα της Μέσης
Ανατολής [22 Με την συμμετοχή-αρωγή του φίλου
του, Εβραίου μεγαλοτραπεζίτου σερ Έρνεστ Κάσσελ,
οικονομικού συμβούλου του Εδουάρδου 7ου. Η
αγαπημένη εγγονή του Κάσσελ ενυμφεύθη τον Λόρδο
Μάουντμπάτεν.].
Το 1898 ο Κάιλαρντ προσελήφθη στο Δ.Σ. της
Βίκερς της οποίας έγινε οικονομικός διευθυντής. Το
1915, οι μυστικές υπηρεσίες προσήγγιζαν τον Ζαχάρωφ
μέσω του Κάιλαρντ.
Σημ. [20] FOREIGN AND COMMONWEALTH
OFFICE, THE RECORDS OF THE PERMANENT
UNDER-SECRETARY'S DEPARTMENT - Liaison
between the Foreign Office and British Secret
Inteligence, 1873-1939, FCO Historians, March 2005,
κεφάλαιο "Chocolate for Zedzed", Basil Zaharoff
and the secret diplomacy of the Great War, σελ. 27
 [21] "ΙΟΣ" της Ελευθεροτυπίας, 8/1/2005 και Το
ΒΗΜΑ, 27/08/2006, Σελ.: A16
*
Επί αρκετόν καιρό, ψάχνοντας τα διεθνή
σαπρόφυτα, σκέφτομαι: -Είναι κρυπτοεβραίος ο
αρχιαλήτης λαδωτήρας των σάπχιων ελλαδιτών
πωλητικών Χριστοφοράκος ή όχι;

Τα τελευταία 35 χρόνια στην μεταπολιτευτική

Ελλάδα της Καραμαναλητοκρατίας, 1975-2010, γίνεται
της πουτάνας από σκάνδαλα και μίζες των
εβραιομασσωνοσκατοανθρώπων του ‘συστήματος’.
Βασικός μιζαδώρος, ένας τσόγλανος, φίλος όλων
των σιχαμένων πωλητικών, κάποιος Χριστοφοράκος.
Λές να’ναι και τούτος ο λαδωτήρας εβραίος;
Κατάφερε πάντως το απίστευτο: να μας αποκαλούν
“απατεώνες” οι Γερμανοί που προστατεύουν τον
αρχιαπατεώνα Χριστοφοράκο… τον μεγάλο συνεργό
τους στο μεγάλο πλιάτσικο. Τον άνθρωπο που τάιζε τους
εδώ Γερμανοτσολιάδες και έπειτα έδινε τις λίστες των
λαδωμένων στην …Τουρκία.
 Αφού κύριοι Γερμανοί εσείς είστε τίμιοι, γιατί δεν
μας τον εκδίδετε έτσι για να μας πει ποιοί είναι οι
απατεώνες που ΕΣΕΙΣ μας καταλογίζετε;
Άς δούμε τι κάνει τώρα ο αλήτης. Διαβάζουμε: Σε
σπίτι ωραίας Γερμανίδας βρίσκεται ο πρώην
επικεφαλής της Ζήμενς. Οι Γερμανοί εξακολουθούν να
μας δουλεύουν. Στην επίσημη ανακοίνωση της
εισαγγελίας Μονάχου, αφού διευκρινίζεται ότι επιτέλους
(ύστερα από τρεις εβδομάδες) ενεργοποιούν το
ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης που είχε βγάλει η
Ελλάδα, ισχυρίζονται ότι αναζητούν τον Χριστοφοράκο,
αλλά δεν τον έχουν βρει και ούτε τον έχουν συλλάβει.
Να τους πούμε εμείς που μένει; ή για την ωραία
-αλλά παντρεμένη πιά- γερμανίδα, στο σπίτι της οποίας
έχει εγκατασταθεί; Ας προλάβουν οι Γερμανοί αρμόδιοι,
επειδή όπως επίσης πληροφορούμεθα ετοιμάζεται να
μετακομίσει και πάλι σε μεγάλο ξενοδοχείο στο Μόναχο
ή σε σπίτι φίλου του, πρώην μεγαλοπαράγοντα της
γερμανικής Ζήμενς. Κι’ αυτό για να μην «εκθέσει» την
οικογένεια της γερμανίδας.
Στην ανακοίνωσή της η εισαγγελία αναφέρεται και
στον Καραβέλα, για τον οποίο λέγει ότι επίσης έχει
εκδοθεί ευρωπαϊκό ένταλμα, αλλά διευκρινίζει ότι αυτός
έχει ελληνική υπηκοότητα. Να υποθέσουμε λοιπόν ότι οι
Γερμανοί θα προστατεύσουν τον Χριστοφοράκο και
θα ξαποστείλουν τον Καραβέλα; ή ότι θα
προστατεύσουν και τους δύο ανθρώπους τους που
διαχρονικά εργάστηκαν για τα συμφέροντα της
Γερμανίας; Διότι όλα δείχνουν ότι και οι δύο ήταν πιο
κοντά στη Γερμανία παρά στην Ελλάδα. Διαχρονικά.
Από το τέλος της δεκαετίας του ‘60 κιόλας.
Δείτε τις φωτογραφίες του Bon Viveur
Χριστοφοράκου, ελεύθερου και ωραίου στο Μόναχο υπό
την προστασία των αφεντικών του: Χριστοφοράκος:
Είναι κεφάτος. Ψωνίζει από το σβέρκο μας.
[Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Οκτωβρίου 21,
2009].

Έχει σημασία να δείτε την άνεση με την οποία

κινείται ένας πραγματικός gentleman στους δρόμους του
Μονάχου. Κινείται, ψωνίζει, σα να μην τρέχει τίποτα.
Καλυμμένος από μια διακομματική συνεργασία του
50% των λαδωμένων της βουλής και την ανοχή των
υπολοίπων. Με αστείες μεθοδεύσεις, ένα κράτος –
οπερέτα ανέχεται την προστασία του Γερμανικού
Έθνους στον άνθρωπο που κρατά το κλειδί για δύο
πράγματα:
1. Το μεγαλύτερο ξεπούλημα εθνικής περιουσίας
στη μεταπολίτευση, που οδήγησε στην υποθήκευση του
μέλλοντος όλων των πολιτών αυτής της χώρας. Ένα
διακομματικό έγκλημα που διέπραξαν κάποια
κοινοβουλευτικά καθάρματα για να γεμίσουν τις τσέπες
τους εις βάρος του μόχθου των επερχόμενων γενεών.
2. Τον άνθρωπο που πιθανότατα κατέστησε
έρμαιο του Κεμαλικού φασιστικού κράτους πλήθος
Ελλήνων πολιτικών. Αφού ο εμπνευστής του 2% είναι
ο περιβόητος Τούρκος πεθερός του.
Ποιός Έλληνας πολιτικός άραγε θα υπεράσπιζε τα
Ίμια ή θα σήκωνε ανάστημα όταν η φίλη και σύμμαχος
Τουρκία θα γνώριζε για τις λαδωμένες του τσέπες;
Αυτά για τα παραμύθια των “προδοτικών”
φιλοτουρκικών θέσεων συγκεκριμένων πολιτικών.
Γεμάτες τσέπες είναι. Όπως όλοι οι υποστηρικτές της
διεθνώς που αποδεικνύεται είτε ότι λαδώθηκαν ή έχουν
άμεσα οικονομικά συμφέροντα.
-Πως ήταν η μέρα σου Γιαβρί μ’;
-Λάδωσα δυό υπουργούς και δυό διοικητές αγάπη
μου.
Ιδού λοιπόν η γυναίκα του αλήτη. Μια ντονμέδα!
Ερώτημα: θα παντρεύονταν μια τέτοια έναν μη
κρυπτοεβραίο;
-Ναί;
-Όχι;
Άς δούμε το δημοσίευμα… Είπαμε ότι δεν είναι
δυνατόν άνθρωπος με βασική ιστορική γνώση και ηθική
του μέσου όρου να υποστηρίξει την φασιστική Τουρκική
πολιτική.
Στίβουμε λοιπόν το μυαλό μας να δούμε ποιός
μπορεί να είναι ο λόγος που ντόπιοι παράγοντες
προωθούν τα Τουρκικά συμφέροντα.
Στο εξωτερικό όλες οι περιπτώσεις έχουν εξηγηθεί
τεχνοκρατικά: Άλλος έχει μετοχές σε εταιρείες
Τουρκικών συμφερόντων, άλλος επένδυσε στα
κατεχόμενα, άλλος χρηματίστηκε, άλλος ικανοποιεί τα
σεξουαλικά του βίτσια. Οι Ελληναράδες; (εκτός των
Πρασίνων που ακολουθούν την επίσημη γραμμή των
Γερμανών).
 Η κυρία λοιπόν που βλέπετε είναι η Nükhet
Demiren-Χριστοφοράκου, “πρώην” σύζυγος του
Μιχάλη Χριστοφοράκου. Ο πατέρας της Nükhet
Demiren είναι γνωστός ως ο “κύριος 2%” της Ζημενς
διεθνώς. Η ίδια μάλιστα φέρεται να συνδέεται συγγενικά
με τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.
Είναι βέβαια αφελής όποιος δεν πιστεύει πως η
κυρία δεν γνώριζε έναν προς έναν τους λαδωμένους
Έλληνες πολιτικούς. Πόσα πήραν, πότε τα πήραν και
με ποιόν τρόπο. Το πιθανότερο είναι να το γνωρίζει και
ο πατήρ της καθότι κύριος 2%, αλλά και ο άνθρωπος που
ανέδειξε τον Μιχάλη Χριστοφοράκο.
Θυμηθείτε τώρα ένα προς ένα τα ονόματα των
πολιτικών που φαίνεται να έχουν εμπλακεί με τη
Siemens. Οι “Γερμανοτσολιάδες” όπως τους
αναφέρουμε συχνά. Ποιές θέσεις έχουν για την Τουρκία.
Ποιές ακριβώς ήταν και οι έμπρακτες ενέργειες τους.
Σκεφθείτε προσεκτικά ένα - ένα τα ονόματα… θα
εκπλαγείτε.
Εδώ η Τουρκία εκμεταλλεύτηκε ακόμα και τις
σεξουαλικές προτιμήσεις πολιτικών διεθνώς για να
εκβιάσει και να περάσει τις θέσεις της. Τι καλύτερο να
γνώριζε ποιοί Έλληνες πολιτικοί έχουν χρηματιστεί. Και
πως θα το χρησιμοποιούσε…
Έχουμε πει ότι η υπόθεση της Siemens είναι μια
ιστορία ντροπής και σήψης. Υπάρχει σοβαρή
πιθανότητα λοιπόν να χρησιμοποιήθηκε σαν όχημα για
να ελέγχει τους Έλληνες πολιτικούς. Άρα, εκτός από
τους Πράσινους, τους Δουλέμπορους και τους
πρεζέμπορους που λογικά έχουν ταυτισμένα
συμφέροντα, έχουμε ένα ψιχίο ενδεχόμενης διαπλοκής
που βρίξει εδώ έναν σύμμαχο και… Αυτό που
εντυπωσιάζει στα προηγούμενα δημοσιεύματά μας για
την παρουσία των κ. Παπανδρέου και
Παπακωνσταντίνου στα φόρουμ που διοργάνωνε ο
Σωκράτης Κόκκαλης για να προωθήσει τις μπίζνες του
στην Πληροφορική με την Τουρκία, είναι η εξαφάνιση
κάθε σχετικού στοιχείου από το Internet, πέραν του ενός
και μοναδικού λινκ (www.tbv.org.tr...).
Γιατί άραγε; Προσέξαμε επίσης ότι και στα δύο
φόρουμ συμμετείχε η πρώην σύζυγος του Μιχάλη
Χριστοφοράκου Nükhet Demiren-Χριστοφοράκου
(φωτογραφία). Όπως διαβάζουμε στα ΝΕΑ, όταν ο Μ.
Χριστοφοράκος ήταν στην Γερμανία παντρεύεται με την
Τουρκάλα [δηλαδή τουρκοεβραία] αγαπημένη του, η
οποία ανήκει σε μια από τις ισχυρές επιχειρηματικές
οικογένειες της γειτονικής χώρας και φέρεται να έχει
συγγένεια με τον πρώην πρόεδρο της Τουρκίας
Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ .
Απέκτησαν δίδυμα και χώρισαν μετά την επιστροφή
του στην Ελλάδα, διότι εκείνη δεν μπορούσε να
συνηθίσει τη ζωή στη χώρα μας και τη συνεχή απουσία
του στο εξωτερικό. Εκείνος, κάτι σπάνιο για πατέρα,
κέρδισε την κηδεμονία των παιδιών του και αυτά
χρησιμοποίησε ως δικαιολογία στην τελευταία αίτησή
του για παράταση από τον ανακριτή: δεν θα μπορούσε
να τα φροντίσει καθώς φέτος έδιναν Πανελλαδικές. Λίγο
αργότερα βέβαια, στα τέλη Μαΐου, εκείνος διέφευγε στη
Γερμανία και η πρώην σύζυγός του ερχόταν εσπευσμένα
στην Αθήνα για να τα αναλάβει». (http://www.tanea.gr)
*
Τα αγγλικά αρχεία μας πληροφορούν ότι στον
φάκελλο FO 1093/47-57, υπάρχουν τα τεκμήρια του
πρακτορικού-προπαγανδιστικού ρόλλου του
Ζαχάρωφ στον διχασμό της Ελλάδος αλλά και του
ρόλλου του στην όξυνσι των αντιθέσεων με σκοπό τον
κερδοφόρο γι' αυτόν πόλεμο. Επίσης μας πληροφορούν
επισήμως ότι το εργαλείο της εφαρμογής της
πολιτικής των στην Ελλάδα ήτο ο Βενιζέλος.
Η ενορχήστρωσις όλων αυτών, κατά τα αρχεία,
ξεκινά το 1915 με γράμμα του Ζαχάρωφ στον Κάιλαρντ
όπου αναφέρει ότι "έδωσε" στην Ελλάδα συνολικώς
1.200.000 λίρες τα τελευταία 9 έτη και με άλλες 300.000
λίρες "θα κάνη την Ελλάδα να μπή στην συμμαχία
και να πολεμήση την Βουλγαρία εντός 20 ημερών".
Διότι, προσέθεσε, "εγώ κι ο Βενιζέλος είμαστε
αγαπημένοι φίλοι" ενώ ο πρωθυπουργός του Βασιλέως
Σκουλούδης "θα με ακολουθήση με χαρά".
"Το μόνο που χρειάζεται", έγραψε ο Ζαχάρωφ,
"είναι να εξαγοράσουμε τις γερμανόφιλες εφημερίδες,
45 πολιτικούς και έναν στρατηγό του μετώπου". Για
την επιτυχία του σκοπού αυτού εζήτησε μέσω Κάιλαρντ
απ' την αγγλική κυβέρνησι 1.500.000 λίρες. Στα αρχεία
αναφέρεται η δυσκολία του εγχειρήματος λόγω
υπάρξεως 3.000 πρακτόρων της Γερμανίας στην
Ελλάδα και τελικώς 1.407.000 λίρες, μέσω της
Τραπέζης Μπάρκλεϋ στην Νεάπολι της Ιταλίας,
εδώθησαν στον Ζαχάρωφ για να εξαγοράση τον διχασμό.
Επίσης τα αρχεία μας πληροφορούν ότι άλλο
1.000.000 γαλλικά φράγκα επληρώθησαν στον Γεώργιο
Αβέρωφ, τον ιδιαίτερο του Βενιζέλου, μέσω της
Αιγυπτιακής τραπέζης του συνεργάτου του Κάιλαρντ,
Έρνεστ Κάσσελ. Με όλα αυτά τα χρήματα για
δωροδοκίες, εδημιουργήθη από τον Ζαχάρωφ το
βενιζελικό πρακτορείο ειδήσεων Radio Agency το οποίο
κατά τα αγγλικά αρχεία ο Ζαχάρωφ ήθελε να καταστή
"ένα έντιμο διεθνές προπαγανδιστικό όργανο".
Επίσης, κατά τα αρχεία, εξώδευσε 37.000 λίρες για
δημιουργία βενιζελικού τύπου ενώ υπερηφανεύθη στον
Κάιλαρντ ότι (προφανώς κατόπιν των δωροδοκιών του)
από το 1916 δεν είχε ψηφισθή στην ελλαδική βουλή
τίποτε κατά των συμφερόντων των συμμάχων.
Όμως επειδή τελικώς η βασιλική κυβέρνησις δεν
εκήρυττε πόλεμο κατά της Βουλγαρίας σπάζοντας την
ουδετερότητα, ο Ζαχάρωφ ειδοποίησε τους άγγλους ότι
εχρειάζοντο 5.000.000 δραχμές για να "πείση" τον
Βενιζέλο για διεξαγωγή εκλογών, αν και τελικώς
επεκράτησε η "πολιτική των κανονιοφόρων" η οποία
επέβαλε την εκδίωξι του Βασιλέως.
 Για τις υπηρεσίες του αυτές, τον Ιούλιο 1917, ο
Βενιζέλος τον παρεσημοφόρησε με τον Σταυρό του
Τάγματος του Σωτήρος. Μάλλον συνεφώνησαν με την
παρασημοφόρησι και οι 5.000 νεκροί Έλληνες
στρατιώται του Α' Π. Π. διότι ουδείς εξ αυτών
διεμαρτυρήθη.
Μετά τον Α' Π.Π. αφωσιώθη περισσότερο στο να
εξωθήση, μέσω Βενιζέλου, την Ελλάδα στην
καταστροφή και όταν το επέτυχε το 1920 τα πράγματα
έλαβον την επιθυμητή γι' αυτούς τροπή.
Για να βεβαιωθή δε ότι ο Βενιζέλος θα υπέγραφε
την ολεθρία Συνθήκη των Σεβρών, ήταν μαζύ του
συνεχώς στο συνέδριο. Με όλες του τις δυνάμεις ο
σιωνισμός διεφήμισε ως μεγάλη επιτυχία την
καταστροφική συνθήκη, απευθυνόμενος στο άλογο
εθνικό συναίσθημα του λαού, με τόση επιτυχία ώστε
ακόμη σήμερα να θεωρήται μη πολιτικώς ορθή η κριτική
στον Βενιζέλο.
Αξιοσημείωτο ότι μετά την έντεχνη αποχώρησι
Βενιζέλου μέσω σκοπίμων εκλογών, ο Ζαχάρωφ
παρέμενε εις Αθήνας έως ότου ο βασιλεύς πεισθή να
συνεχίση τον πόλεμο.
Κατόπιν της επιτυχίας του περί βεβαίας
επερχομένης ελληνικής καταστροφής, αγόρασε από τον
φίλο του Λούη ΙΙ του Μονακό την υπό πτώχευσι
εταιρεία Société des Bains de Mer στην οποία ανήκε το
περίφημο καζίνο. Έπεισε μάλιστα τον Κλεμανσώ να
περιλάβη στην Συνθήκη των Βερσαλλιών άρθρο για τα
δικαιώματα του Μόντε Κάρλο.
Εν τω μεταξύ, μέσω της γνωριμίας του
αντιπροσώπου της Βίκερς εις Παρισίους και
υφισταμένου του, M. Nicolas Pietri, με τον Μούρευ του
Έλιμπανκ (γνωστού από το σκάνδαλο Μαρκόνι)
διευθυντού της πετρελαϊκής Mexican Eagle Oil
Company, ανήκε στην ομάδα εκμεταλλεύσεως του
Αλγερινού πετρελαίου. Αυτή η δράσις δεν τον απέτρεψε
από το να ιδρύση πετρελαϊκή εταιρεία, την πρόγονο της
ΒΡ.
Ο Ζαχάρωφ απεβίωσε το 1936 στην Ριβιέρα,
οργανώνοντας τις λεπτομέρειες για τον Β' Π.Π. Λίγο
προ του θανάτου του, εδολοφόνησε κάποιον Εβραίο
ονόματι Ναντέλ, μέλος της Εθνικής Ασφαλείας της
Γαλλίας, ο οποίος τον εξεβίαζε επί δεκαετία με
ενοχοποιητικά γράμματα. Ο Ναντέλ ανευρέθη νεκρός
στην σουίτα του στην Ριβιέρα με 1.000.000 φράγκα στο
συρτάρι του γραφείου του.
*
Είναι συνηθισμένο οι εβραίοι να χώνονται εκεί
που δεν το περιμένεις, κυρίως με επιγαμίες. Φαίνεται
λοιπόν, κάποιον νταλκά είχε κι ο τέως πρόεδρος των
ΗΠΑ να κάνη οβρηό γαμπρό.
 Σάββατο, Ιούλιος 31, 2010, Εβραίος ο νέος
γαμπρός του Κλίντον. Τι σύμπτωση!
Ο νέος σύζυγος της κόρης του πρώην προέδρου των
ΗΠΑ, Κλίντον, είναι εβραίος στο θρήσκευμα. Ο πατέρας
του είναι ένας γυρολόγος των αμερικάνικων εκλογών
αλλά και των θεσμών των Η.Ε. Πάντως σίγουρα αυτός ο
γάμος έχει την έγκριση της... μαμάς της Chelsea, της
Hillary Clinton, της κερατωμένης και ξεφτιλισμένης
‘συζύγου’ του λεκιασμένου ‘Πρόεδρου της πΗΠΑς’
όπως είναι γνωστός ο αρχιδολοφόνος των Σέρβων και
πολλών άλλων.
Η εικόνα είναι από τον εβραϊκό γάμο της κόρης του
σιχαμένου αρχιφονιά και έκφυλου Clinton.

Ο Ιουδαϊσμός, πιστεύουν πολλοί, είναι μια

θρησκεία που… δεν αποδέχεται την ύπαρξη του Θεού,
μια θρησκεία που προσηλυτίζει τους ακολουθητές της σε
μονοπάτια σωβινισμού και ματαιοδοξίας, ώστε να
'κυριαρχεί' στα ανώτερα επίπεδα της πυραμίδας της
παγκόσμιας εξουσίας.
 Αυτή η διαχρονική πρακτική τους, ασφαλώς ώθησε
τον Βολταίρο να γράψη: «Δεν θα εύρητε εις τους
Εβραίους παρά έναν λαόν αμαθή και βάρβαρον όστις
συνενώνει από πολλού την πλέον αισχράν φιλαργυρίαν,
την απεχθή δεισιδαιμονίαν, με το ακατανίκητον μίσος,
δι’ όλους τους λαούς οίτινες τον ανέχονται και τον
πλουτίζουν».
Λοιπόν, η μαμά είναι που παίζει ρόλο, στην
τσιφουταροσύνη. Και μια άλλη μαμά εβραία, αισθάνεται
περήφανη πίσω από τον τωρινό πρωθυπουργεύοντα των
ελλήνων, τον γνωστό γυιό και εγγονό πρωθυπουργών οι
οποίοι είχαν πίσω τους μπόλικες εβραίες.
Λέω ‘μαμάδες’ με δύο έννοιες. Και την βιολογική
και την συμβολική. Καλπάκι φοράει, εβραίος δεν είναι;
Ο ΓΑΠ στη "μαμά" πατρίδα του...
 *
ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ
Η απόδοσις τιμών σε κάποιον τόσο σημαντικό
υπάλληλο της Αφανούς Κυβερνήσεως όπως ήτο ο
Ζαχάρωφ είναι από τα ουκ άνευ του σιωνισμού ο οποίος
επιπροσθέτως έχει την διαχρονική τάσι να βαπτίζη
"φιλανθρώπους" όλους τους αιμοσταγείς αφανείς
πολεμοκάπηλους επειδή ελάχιστο ποσόν από τα
υπέρογκα κέρδη των, το διέθεσαν για ένα ίδρυμα ή ένα
θεραπευτήριο, ή μία πανεπιστημιακή έδρα κλπ
Αυτό συνέβη καί στην Ελλάδα όπου για 500.000
φράγκα στο ίδρυμα Παστέρ, νοσοκομειακό εξοπλισμό
900.000 φράγκων, λίγες χιλιάδες για τους σεισμοπαθείς
της Κορίνθου [23 Για τους σεισμοπαθείς της ΝΔ
Γαλλίας, εδώρησε 20.000 δολλάρια, όπως αναφέρει το
ΤΙΜΕ του Μαρτίου 1930] και λίγα για νοσοκομείο
παίδων, ακυρώθηκε η ενοχή του για τον εθνικό διχασμό
και για το σφαγείο της Μικράς Ασίας.
Αυτά τα ποσά είναι γελοία αναλογιζόμενοι ότι τον
καιρό του διχασμού και Α' Π.Π. ο θεωρούμενος απ' τους
ρωμηούς "κατεστραμμένος οικονομικά" Ζαχάρωφ,
έδωσε 4.500.000 δολλάρια στον πρίγκιπα του Μονακό
για το κασίνο του Μόντε Κάρλο. Τα επισήμως
ανακοινωθέντα έσοδά του από τα ποσοστά του μόνο
στην Βίκερς κατά τον Α' Π.Π. ήταν 22.780.000 λίρες [24
Περιοδικό TIME, 6 Ιανουαρίου 1936]
Παρ' όλα αυτά, αλλά ακόμη σήμερα, δύσκολα
κανείς τολμά να αρθρώση αλήθειες γι' αυτόν τον
υπάνθρωπο. Το είδος ανθρώπου το ονομαζόμενο
"ρωμηός" όχι μόνον έχει κατεστραμμένη κοινή λογική
αλλά τα άπειρα εγκεφαλικά του φράγματα το εμποδίζουν
ακόμη κι απ' αυτήν την λογική και, εύκολη σήμερα,
έρευνα. Έτσι, το είδος αυτό, ακόμη και τους
εθνοκαταστροφείς τύπου Ζαχάρωφ, τους αναγορεύει σε
"μάρτυρες ή ήρωες" κι αυτό διότι ο Ζαχάρωφ ήτο φίλος
του Βενιζέλου. Για τον εγκεφαλικά κατεστραμμένο
ρωμηό, εφ' όσον οι άγγλοι το επιβάλλουν, ο Βενιζέλος
δογματικώς ήταν άψογος άρα και ο φίλος του πρέπει
δογματικώς να θεωρήται άψογος ασχέτως αν υπήρξε μια
από τις πιο σκοτεινές φυσιογνωμίες της ευρωπαϊκής
σκηνής του περασμένου αιώνος.
Σε ότι αφορά τον εκτός Ελλάδος κόσμο, την
υστερφημία και κυρίως τον εξαγνισμό του Ζαχάρωφ, ο
σιωνισμός την ανέθεσε στον Εβραίο καθηγητή Δρα
Lewisohn, Richard με το βιβλίο του "MYSTERY MAN
OF EUROPE--SIR BASIL ZAHAROFF", Εκδόσεις
Lippincott, 1929, Philadelphia. Ο οποίος καθηγητής
απαντά μεγαλοφώνως στους ανοήτους Ρωμηούς υμνητάς
του Ζαχάρωφ «Λένε ότι η αποτυχία της Μικρασιατικής
εκστρατείας εστοίχισεν εις τον Ζαχάρωφ το ήμισυ της
περιουσίας του. Αυτό είναι ασφαλώς υπερβολικόν".
Επειδή όμως οι Εβραίοι πάντα επιθυμούν να
θυματοποιούνται, ο Λέβινσον συνεχίζει "Πάντως η
ζημία, έστω και αν πρόκειται για την περιουσία ενός
Ζαχάρωφ, υπήρξε σημαντική.
Είχε προμηθεύσει όπλα και πυρομαχικά επί
πιστώσει, είχε δανείσει χρήματα και, το σπουδαιότερον,
η μεγάλη οργάνωσις την οποίαν είχεν ιδρύση κατά τον
πόλεμον εν Ανατολή, απέβη οργάνωσις στοιχίζουσα
πολλά χρήματα, χωρίς να αποδίδη κανέν κέρδος».
Αν ζούσε ο Ζαχάρωφ πιθανώς να ήτο υπερήφανος
για τον λειψεγκέφαλο συμπατριώτη του, ιδρυτή του
Σατανισμού και της "Εκκλησίας του Σατανά" Anton
Szandor LaVey ο οποίος εγεννήθη στο Σικάγο το 1930
και απεβίωσε το 1997.
Στην βιογραφία του αναφέρεται η εβραϊκή του
καταγωγή[25] από Εβραίους της Γαλλίας, Αλσατίας,
Γερμανίας, Ρωσσίας και Ρουμανίας και ότι το
οικογενειακό του όνομα ήταν Boehm. Αναφέρει η
βιογραφία του ότι πρότυπά του ήσαν οι Cagliostro,
Ρασπούτιν και Ζαχάρωφ.
[25] Στην βιογραφία του αναφέρει “...δεν με
ενδιαφέρει τι λεν για μένα. Τι θα πουν; ότι είμαι
τρελλός; ότι κάνω λάθος για το πως πραγματικά είναι
ο κόσμος; ότι είμαι κακό και δολοφονικό πνεύμα; ότι
είμαι ακραίος; ότι είμαι ένας λιγδιάρης γλοιώδης
γυφτοεβραίος καραγκιόζης....". Όμως η θυγατέρα του
Ζήνα απεκάλυψε ότι δεν ήσαν "γυφτοεβραίοι (gypsy-
jews)" αλλά μόνο Εβραίοι.
*
 Μέσω γνωστών-αγνώστων κύκλων του Σαν
Φρανσίσκο, όπου είχε εγκατασταθή μονίμως, έγινε
γνωστός και διάσημος, γιατί αυτό προέβλεπε το αφανές
σχέδιο διαφθοράς της κοινωνίας.
Λόγω αυτής της υποστηρίξεως, όχι μόνον οι δρόμοι
της δημοσιότητος και σπίτια των διασήμων είχαν ανοίξει
τις θύρες των σ' αυτόν αλλά η "εκκλησία" του, ετέλη
μυστηρια όπως βαπτίσεις-γάμους-κηδείες υπό πλήρη
αμνηστία αλλά ... όλως περιέργως με αγνώστου
προελεύσεως οικονομική άνεσι. Με την τρίτη σύζυγό
του και επίσημη βιογράφο του[26], είχε έναν υιό και νυν
διάδοχό του τον Σατάν Ξέρξη Καρνάκι Λα-βέη.
[26] Blanche Barton, "The Secret Life of a
Satanist: The Authorized Biography of Anton
LaVey", Los Angeles: Feral House, 1990
Το συγκεκριμένο έμβλημα που βρίσκεται στο
πρώτο τεύχος του περιοδικού τους το πήραν οι κλέφτες
της Χρυσής Αυγής από την Ο.Ε.Α και από τον
αμφιγονικό χάρτη ελληνικού πλανηταρχικού πολιτισμού
της Ο.Ε.Α. που δημοσιεύτηκε αρχές της δεκαετίας του
80.
Μπορείτε να τον δείτε εδώ http://amfigonia.pa-
sy-a.gr/2009/05/27/13-00/ …
Πήραν όμως ΣΚΟΠΙΜΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΥΧΑΙΑ
μόνον την αριστερόστροφη σβάστικα, (αριστερά
ατραπός του τεκτονικού σινοσιωνιστικού αισχρού
διπολικού συμπαιχνιακού παιχνιδιού του Καλού και του
Κακού ... θεούλη) ενώ η Αμφιγονία περιέχει και τη
δεξιόστροφη σβάστικα και το απολλώνειο κέντρο, τα
γλοιώδη νεοναζιστάκια απομόνωσαν από την αμφιγονία
σκοπίμως μόνον τον άρρενα πολιτισμό, αριστερόστροφο
(ροπή), επεκτεινόμενο (βέλος), όπως ομοίως έπραξε και
ο Χίτλερ (κάτω από τις καθοδηγήσεις και
χρηματοδότηση εβραίων μογγόλων, Ροζεμπεργκ,
Χαουσχόφερ, Λικνολν Φον Τρεμπιτς, Βαρμπουργκ,
Κουν Κοεν και Λοεμπ, Ροτσιλδς κλπ) για να
προκαλέσουν τα εγκλήματα πολέμου και να επισύρουν
μομφή και σε αυτά τα πανάρχαια ελληνικά εμβλήματα
αλλά και καταστροφή στην Πελασγική Ελλάδα όπως
έπραξαν ομοίως με την Πελασγική Γερμανία που τώρα
βρίσκεται πλήρως υπό σινοσιωνιστική κατοχή.
Ακόμα και το αγχιβασίην του μέγιστου Ηράκλειτου
αντέγραψαν τα νεοναζιστάκια Χρυσά Αυγά
παρουσιάζονταν εμέσως ως νεοναζί ακόμα και τον
μέγιστο φιλόσοφο. Απαξιώνουμε να τους φτύσουμε
ώστε να μη πάει χαμένο το σάλιο μας.
*
Μέσω της 3ης συζύγου του μαθαίνουμε για την
λατρεία του στον Ζαχάρωφ ο οποίος επίσης απέκρυψε
την εβραϊκή του καταγωγή. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι
"... ήταν ο σερ Μπασίλ Ζαχάρωφ ο οποίος έγινε κύριο
πρότυπο της ζωής του Λα-βέη. Μάλιστα προς τιμήν του
Ζαχάρωφ, ωνόμασε το 1978 τον εγγονό του Στάντον
Ζαχάρωφ". Του άξιζε του ολεθρίου για τους Έλληνες και
για άλλους λαούς Ζαχάρωφ μία τέτοια υστεροφημία από
σατανικά, πνευματικώς διαταραγμένα άτομα-κοινωνικά
μικρόβια γιατί κι αυτός τέτοιο μικρόβιο ήτο! [Πηγή:
Γρηγόριος Μπέλλος].
*
Κρυπτοεβραίοι διάβολοι δεν δαιμονοποιούν μονάχα
την τραγική Ελλάδα. Να δήτε και στην κατακαημένη
Τουρκία τι γίνεται. Τα ίδια και χειρότερα.
Ιδού: Κρυπτοεβραίοι και μασώνοι κυβερνούν την
Τουρκία! Παρακολουθώ με ενδιαφέρον μια
‘Καταγγελία Τούρκων πολιτών’.
 To youtube είναι απαγορευμένο στην Τουρκία με
το πρόσχημα ότι κάποιοι υβρίζουν τον Ατατούρκ. Στην
πραγματικότητα όμως θέλουν να κρύψουν την καταγωγή
του καθώς και των περισσοτέρων αρχηγών του
νεοτουρκικού κινήματος.
Ήταν ντονμέδες δηλαδή κρυπτοεβραίοι το κεντρικό
τους τζαμί ήταν το Γενί Τζαμί στην Θεσσαλονίκη
σήμερα μουσείο.
Ο Ταλαάτ Πασάς ο εγκέφαλος της εξόντωσης των
χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας ήταν και
αυτός κρυπτοεβραίος είχε πει ότι πρέπει να σφαγούν
όλοι ακόμη και οι γυναίκες και τα παιδιά. Το μίσος αυτό
δεν γίνεται αποδεκτό από τους ισλαμιστές τούρκους που
το θεωρούν κάτι ξένο απ' αυτούς. Τελικά ξέφυγε από την
Κων/πολη με Γερμανικό υποβρύχιο! Και έζησε μέχρι το
1921 όταν τον εκτέλεσε ένας αρμένιος στο Βερολίνο
όπου κρύβονταν.
Σήμερα οι τούρκοι τον θεωρούν ήρωα και κάθε
χρόνο κάνουν εκδήλωση-πορεία στο Βερολίνο.
Συγκρίνουν την εκτέλεσή του με την δολοφονία του
Αρμένιου δημοσιογράφου Χ. Ντίνκ και ούτε λίγο ούτε
πολύ την δικαιολογούν γιατί σκότωσαν τον ήρωα τους το
1921. Από τούρκους οπαδούς του ισλάμ στο youtube
καταγγέλεται ότι οι ιδρυτές του σύγχρονου τουρκικού
κράτους νεότουρκοι ήταν κρυπτοεβραίοι και μασώνοι
όπως Εμμάνουελ Καρόσσο, Κεμάλ, Ισαάκ Μόιζες,
Ταλαάτ, Εμβέρ κλπ.
Υπολογίζουν τον σημερινό πληθυσμό των
ντονμέδων σε ενάμιση εκατομμύριο που ζει στην
δυτική Τουρκία και ιδίως σε Σμύρνη και Κωνστ/πολη.
Αποτελούν τον αφρό του κοσμικού κράτους,
καλλιτέχνες, συγραφείς κλπ καθώς και τους αρχηγούς
του στρατού…
*
Να ξαναγυρίσουμε όμως στο τι έλεγε ο Σουφρώνιος
στον ‘αδερφό’ του Μπάλφουρα
 *
Θὰ τοῦ πεῖ χαρακτηριστικά: «Ἐγὼ δὲν εἶμαι γιὰ
σᾶς οὔτε γέροντας οὔτε πατέρας, ἀλλὰ ἀδελφός.
Νομίζω ὅτι στὴν εἰλικρινή μου φροντίδα γιὰ σᾶς, καὶ
ἄν πῶ κάτι δυσάρεστο, ἐσεῖς ὡς σοφὸς ἄνδρας, ποὺ
γνωρίζει καλὰ ὅτι οἱ γνήσιες ἐπιπλήξεις καὶ ἐπιτιμήσεις
ἀπὸ κάποιον ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ εἶναι καλύτερες ἀπὸ τοὺς
δολίους ἀσπασμοὺς τοῦ κόλακα (Βλ. Παροιμ. κζ΄, 6),
θὰ ἀποκομίσετε ὄφελος ἀπὸ τὸν ταπεινό μου λόγο»
(σ.116). Γι’ αὐτὸ καὶ δὲ διστάζει νὰ τοῦ πεῖ: «… ἡ
πεῖρα σας εἶναι πεῖρα ἀρχαρίου, καὶ μαζὶ σας δὲν
μπορῶ ἀκόμη νὰ μιλήσω γιὰ πολλά» (σ. 104). ῎Η
κάπου ἀλλοῦ: «…δὲν γνωρίζετε ποιὰ εἶναι τὰ πάθη σας
οὔτε πῶς νὰ παλέψετε μὲ αὐτά» (σ. 106).
Παράλληλα, ὅμως, ὁ Γέροντας Σωφρόνιος, μὲ τὸ
ποιμαντικὸ χάρισμα ποὺ τὸν διέκρινε, δὲν δίσταζε
κάποτε σ’ αὐτὸν τὸν «ἄπειρο καὶ ἐμπαθή» νὰ
ἐξομολογηθεῖ βαθειὲς πνευματικὲς ἐμπειρίες του:
«Μέχρι καὶ τώρα μοῦ φαίνεται ὅτι κατὰ τὴ διάρκεια
τῆς προσευχῆς τὰ ζέοντα δάκρυα ἔρρεαν ὄχι μόνο ἀπὸ
τὰ μάτια μου ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλη τὴν ὑπάρξή μου. Ὅλο
μου τὸ σῶμα γέμιζε ἀπὸ τὸν παράδοξο πόθο νὰ
καρφωθεῖ, νὰ σταυρωθεῖ, προκειμένου νὰ γνωρίσουν οἱ
ἄνθρωποι τὸ φῶς τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ (καὶ δὲν σᾶς τὰ
διηγοῦμαι ὅλα)» (σ. 107- 108).
Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος ἀναμόρφωσε πνευματικὰ
καὶ ἀναγέννησε τὸν Μπάλφουρ: «διὰ πολλῆς ὑπομονῆς
καὶ πόνου σφοδροῦ, καὶ καθημερινῶν δακρύων,
ἀγκαλὰ καὶ σὺ δὲν ἐγνώρισες κανένα ἀπὸ τοῦτα ὁποῦ
ἐδοκίμασα ἐγὼ διὰ σέ» (λόγια τοῦ ἁγ. Συμεὼν τοῦ
Νέου Θεολόγου, ποὺ τὰ ἀπευθύνει ὁ Γέροντας στὸν
Μπάλφουρ, σ. 124).
Ὁ Μπάλφουρ, ὅπως εἴπαμε, δὲν ἦταν σταθερὸς
στὴν πίστη του· πολλὲς φορὲς ἀμφιταλαντευόταν καὶ
ἀμφέβαλλε: «Ναί, ἔχω κλίση πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία,
ἀλλὰ τί γίνεται, ἂν ὁ Καθολικισμὸς εἶναι ἀλήθεια;
Πῶς θὰ ἦταν δυνατὸ νὰ καταλάβω ὁριστικά, ποῦ
βρίσκεται ἡ ἀλήθεια, ποῖος εἶναι ὁ ὀρθὸς δρόμος;»
(σ. 125).
[Σημείωση: Λοιπόν, στις ουσιαστικές μου
συζητήσεις με τον Μπάλφουρα, στην Αγία Τριάδα,
περπατούσαμε στο φθινοπωρινό απόγευμκα στην
παραλία, τον ρώτησα: -Και γιατί ήρθες ξανά στην
Ελλάδα [το 1944], χαζός ήσουν;
-Για να ελέγξω τους ρώσσους.
–Έ; Τους κουμμουνιστές; Να τους σταματήσης;
-Όχι. Τους ρώσσους. Να τους σταματήσω; Ά όχι.
Να τους ελέγξω. Κλείνει η παρένθεσις, πάμε στο τι του
απαντούσε ο γέροντας και μετά ίσως πώ τι του απάντησα
εγώ].
Καὶ ὁ Γέροντας τοῦ ἀπαντοῦσε: «Γνωρίζετε,
αγαπητὲ πάτερ Δαβίδ, ὅτι ἂν δὲν στερεωθεῖτε μὲ
πίστη στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλὰ παραδίδεσθε
ἀκόμη σὲ ἐνδοιασμοὺς καὶ ἀμφιβολίες, δὲν θὰ
γνωρίσετε τὴν ἀληθινὴ πνευματικὴ ζωή» (σ. 126). Σὲ
κάποια ἄλλη περίσταση θὰ τοῦ πεῖ ἁπλὰ καὶ
ἀπερίφραστα: «…δὲν «ὑπάρχει σὲ αὐτοὺς (στοὺς
Καθολικοὺς) ἡ ἀλήθεια. Στὴ δεδομένη μάλιστα
περίπτωση μπορῶ νὰ σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι δὲν θὰ
ἔπρεπε νὰ ταράζεται ἡ ψυχὴ σας βλέποντας τὴ
σημαντική, ὡς πρὸς τὴν ἐξωτερικὴ ὀργάνωση καὶ
πειθαρχία, ὑπεροχὴ τοῦ Καθολικισμοῦ σὲ σύγκριση μὲ
τὴν Ὀρθόδοξη ᾿Εκκλησία, γιατὶ αὐτὸ εἶναι «γῆ».
Ἐπίσης μὴ σκανδαλίζεσθε γιατὶ στὴν ἐποχή μας ἡ
Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι πραγματικὰ σταυρωμένη.
(Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸν προθάλαμο τοῦ οὐρανοῦ)» (σ. 85).
Αὐτὰ ἄς τὰ βλέπουν ὁρισμένοι δικοί μας
"παπολιγούρηδες" [σημείωση: αυτό μ’ αρέσει!] καὶ
θιασῶτες τῆς ρωμαιοκαθολικῆς πειθαρχίας καὶ τάξεως.
Ὁ Μπάλφουρ ἀποτελεῖ, πραγματικά, μία τραγικὴ
φιγούρα. Κάποτε θὰ ὁμολογήσει: «Ἡ ζωή μου εἶναι
μία θλιβερὴ ἀμφιταλάντευση» (σ. 379).
Οἱ ἀμφιταλαντεύσεις τοῦ Μπάλφουρ φτάνουν στὸ
ἀποκορύφωμα τους, ὅπως ὁ ἴδιος μαρτυρεῖ: «Ἔχασα
τὴν πίστη ὅτι ἡ Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη
ποὺ κατέχει τὴν ἀλήθεια σὲ ὅλο τὸ πλήρωμά της».
Στὴ διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου,
ευρισκόμενος ὁ Μπάλφουρ στὸ Κάιρο ξυρίζει τὰ γένεια
του, [καλά τα κάνει, οι ΤΡΙΧΕΣ δεν έχουν σημασία,
αλλά ποιος ξέρει; Η ορθοδοξία ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ τις
τρίχες για να μην μπαίνουν μέσα τσιναβωτοί! Ως
γνωστόν οι τοιούτοι με βλάβες στ’ αρχίδια δεν βγάζουν
γένεια και πρωτίστως πούστηδες η ορθοδοξία δεν θέλει
–γι’ αυτό ΖΗΤΑΕΙ απαξάπαντος οι παπάδες να έχουμε
γένεια και λίγο ευγένεια. Εξάλλου από το σαγόνι, λατ.
«μπάρμπα» βγαίνουν οι λέξεις μπαρμπέρης αλλά και
βαρβάτος = γενειοφόρος, ο σεξουαλικά ενεργός,
ξαναγυρνάμε στον ξυρισθέντα αρχικατάσκοπο], βγάζει
τὸ ράσο του καὶ διαρρυγνύει κάθε σχέση μὲ τὴν
Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τὰ χρόνια ποὺ ἀκολούθησαν
τὰ χαρακτηρίζει ὡς «χρόνια τελείας ἀθεΐας» (σ. 388).
Ἀργότερα, ἔχοντας πλέον χάσει τὴν πίστη του, γίνεται
δεκτὸς στὶς ἀνιχνευτικὲς ὑπηρεσίες τοῦ Βρετανικοῦ
Στρατοῦ στὸ Κάιρο καὶ προβιβάζεται στὸ βαθμὸ τοῦ
ταγματάρχη! [σημείωσις: επ! πήγε κι ευελπίδων
μήπως; Ή έτσι για πλάκα τον κάναν ανώτατο
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟ τους οι αγγλοεβραίοι πάτρωνές του;]
Λίγο ἀργότερα, θὰ γίνει διπλωματικὸς ἐκπρόσωπος
[σημ. με ΠΟΙΑ προσόντα;] τῆς Βρετανικῆς
Κυβερνήσεως.
Στὰ δύσκολα αὐτὰ χρόνια για τὸν Μπάλφουρ ὁ
Γέροντας Σωφρόνιος δὲν παύει νὰ προσεύχεται γι’
αὐτόν, συναισθανόμενος τὴν εὐθύνη του ἐνώπιον τοῦ
Θεοῦ γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ Μπάλφουρ. Ὥσπου ἦρθε ἡ
τελευταία μεταστροφὴ στὴν ἐσωτερικὴ ζωὴ τοῦ
Μπάλφουρ τὸ 1962.
Σημείωση: 20 χρόνια μετά, τον ρώτησα:
‘-Γιατί τά ’κανες αυτά;’,
‘-Για την πατρίδα μου. Ήμουν υπάλληλος μιας
αυτοκρατορίας’.
‘–Που πέθαινε’, συμπλήρωσα. Συνοφρυώθηκε, με
κύτταξε προβληματισμένος. Μην μου πής ότι δεν το
οσμίζοσουν;
-Τι θες να πής; είπε.
-Μιλάω για την Κύπρο και τους
σαπουνοποιηθέντες (εβραίους των στρατοπέδων) που
μαζεύατε εκεί. Εμπλέκεσαι και στο κυπριακό ή όχι;
-Τι κυπριακό; (νευρίασε), αυτός ο βλάξ ο
Γεώργιος το άνοιξε!
–Λές ο Γρίβας; Δικός σας δεν ήταν;
 -Ναι, ναι, όχι αυτός, ο άλλος ο βλάκας, ο βασιλιάς.
–Γι’ αυτό τον φάγατε το 47;
-Όχι όχι εγώ. Δεν εμπλέκομαι σ’ αυτό.
–Ο Μποδοσάκης;
-Έ;
-Ρωτώ: ο Μποδοσάκης τον έβγαλε απ’ την μέση ή
έκανε ο ΔΙΑΚΟΣ την βρώμικη δουλειά ΓΙΑ ΣΑΣ;
Κλείνει η παρένθεση, (από τις ουσιαστικές συζητήσεις
μου) με τον εν λόγω. Αργότερα θα αναφερθώ στον
υπαρίθμ 2 ρουφχιάνο των αγγλοεβραίων τον Διάκο που
ήταν το πρωτοπαλλήκαρο του Μπάλφουρ, πριν του την
βιδώση η ορθολοξία. Προσοχή: λοξία, λόξα (= τρέλλα),
επίτηδες το ’γραψα έτσι.
Ὁ Μπάλφουρ κάνει αἴτημα νὰ τὸν δεχτεῖ ἡ
Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στοὺς κόλπους της ὡς λαϊκὸ
πλέον. ῞Οπως σημειώνει ὁ ἱεροδιάκονος Νικόλαος:
«Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὥς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ὁ
Μπάλφουρ φρόντιζε μὲ κάθε ἐπιμέλεια τὴν πίστη του
στὴν Ὀρθοδοξία, μεταλαμβάνοντας συχνὰ τῶν ἁγίων
τοῦ Χριστοῦ μυστηρίων. Πολλοὶ θυμοῦνται τὰ καῦτα
δάκρυα μετανοίας, ποὺ ἔχυνε στὴ θεία Λειτουργία.
Ἀπὸ τότε ἀνανεώθηκε καὶ ἡ πνευματικὴ ἐπαφή του μὲ
τὸν Γέροντα Σωφρόνιο. Ἡ πνευματικὴ καθοδήγηση δὲν
γινόταν πλέον δι’ ἀλληλογραφίας, ἀλλὰ προφορικὰ
κατὰ τὴ διάρκεια τακτικῶν συναντήσεων» (σ. 30).
Ὁ Μπάλφουρ ἐκοιμήθη [= τα τίναξεν] τὴν 11η
Ὀκτωβρίου 1989 μετὰ ἀπὸ παρατεταμένη ἀσθένεια. Ὁ
ἱεροδιάκονος Νικόλαος μᾶς δίνει τὸ ὁριστικό του
ψυχογράφημα: «Πολλοὶ πιστεύουν ὅτι ὁ Μπάλφουρ
ἔζησε χρησιμοποιώντας ὑποκριτικὰ τὴν Ὀρθοδοξία.
Καὶ ἡ ἄποψη αὐτὴ ἴσως στηρίζεται στὶς παλινωδίες
του, ὅπως καὶ σὲ ὁρισμένες συγκυρίες τῆς
περιπετειώδους ζωῆς του. Τὰ κείμενα ὅμως ποὺ
διαθέτουμε δὲν ὁδηγοῦν σὲ τέτοια συμπεράσματα» (σ.
30).
Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος κατεύθυνε πνευματικὰ τὸν
Μπάλφουρ, χωρὶς νὰ ἀπελπίζεται γιὰ τὶς πολλὲς του
πτώσεις. Ζοῦσε τὸ δρᾶμα του ὡς προσωπικὸ του
δρᾶμα, ὅπως τονίζει σχετικά: «Ἡ ἐμπειρία τῆς
πνευματικῆς πατρότητος εἶναι ἐξαιρετικὰ
ἐνδιαφέρουσα, ἀλλὰ ἡ ἄσκησή της, δηλαδὴ ὁ ἀγώνας
στὴν καρδία τοῦ ἀδελφοῦ ἐνάντια στὸ πάθος ποὺ τὸν
βασανίζει, ὑπερβολικὰ δύσκολη. Μὲ ἄλλα λόγια εἶναι
ἀνάγκη νὰ τὸν δεχθεῖς στὴν καρδία σου καὶ νὰ ζήσεις
τὸν πειρασμὸ του ὡς προσωπικὰ δικό σου» (σ. 289).
[Σημείωση: Άλλο πάλι και τούτο! Δηλαδή ;;;]
*
Ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ πάρουμε κάποιο μήνυμα ἀπὸ τὶς
ἐπιστολὲς τοῦ Γέροντα Σωφρονίου, εἶναι τὸ μήνυμα
τῆς διαρκοῦς μετανοίας, ποὺ θὰ πρέπει νὰ χαρακτηρίζει
κάθε ἄνθρωπο. Γιὰ ὅλους ἰσχύουν τὰ λόγια τοῦ
Γέροντα στον Μπάλφουρ: «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων
ἕνεκεν! Θὰ ὑπομείνουμε. Τέτοια εἶναι ἡ ὁδός μας.
Προσέκοψες, ἀνορθώσου! Ἔπεσες, σήκω!
[Σημείωση: Αυτό μ’ αρέσει, γίνεται και τσάμικο!]
Ποτὲ ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀπελπίζεσαι» (σ. 245).
*
 *
Ουί. Ο παπάρας στο κέντρο πούλαγε θάλασσα σε
φιλετάκια οικοπέδων σε …πόλεις ανα την αγ. Ελλάδα.
Συνάδελφος του Μπάλφουρ ο ξεφτιλισμένος. Τα
παπάργια ένθεν κακείθεν τακιμιάζουν ΠΑΝΤΑ με
τέτοιους λεχρίτες. Κι εσύ λαέ ηλίθιε χειροκρότα τους
και χειροφίλησέ τους για να σου κλέβουν με την ίδια
βουλιμία αυτή η κοπριά το μέλλον σου και να ’χουν
δώσει τ’ ασφαλιστικά σου δικαιώματα πεσκέσι στους
εβραίους. Γι’ αυτό χασκογελάνε: σας βρίσκουνε
ωραίους.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε, ὅτι
οἱ ἐπιστολὲς αὐτὲς τοῦ Γέροντος Σωφρονίου πρὸς τὸν
Μπάλφουρ γράφτηκαν κατὰ τοὺς χρόνους παραμονῆς
του στὸν ῎Αθω, «ὅταν ὅλο του τὸ εἶναι ἦταν
συγκεντρωμένο στὴν ἐσωτερικὴ πάλη γιὰ τὴ
σύλληψη τοῦ Θείου Προτύπου» (σ. 31). ῾Ο νεαρὸς
τότε ἀσκητὴς Σωφρόνιος ἀγωνιζόταν γιὰ τὴν
ἀπόκτηση τῆς Βασιλείας, ἀγωνιζόταν γιὰ τὴν
ἀπόκτηση τῆς "Θεογνωσίας", ὅπως φαίνεται "ἐν
μέρει" ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς αὐτές.
[Σχόλιο: μελέτα τ’ αμελέτητα δίπαξ. Να πώ δυό
λόγια για τον Διάκο; Πρόκειται για τον άμεσο
συνεργάτη υπαρίθμ 2 του Μπάλφουρος, ένα παπάρι που
έκαμνε κουμάντο στην Στοά Ησίοδος. Για να μην πώ
δικά μου λόγια και μου ξεφύγει το θέμα, παραθέτω μια
ΑΡΙΣΤΗ και ενδιαφέρουσα περιγραφή αγνώστου τινός
που ακολουθεί. Διαβάστε την δίπαξ δηλαδή 2 φορές
τουλάχιστον, εάν θέλετε να μορφωθήτε πριν να
διαμορφωθήτε!
*
Η ελληνική ιστορία του εικοστού αιώνα είναι ένα
εξαιρετικά περίπλοκο πλέγμα δυσδιάκριτων και
δυσεξήγητων εξελίξεων, πίσω από τις οποίες κρύβονται
μύθοι και καλώς φυλαγμένα μυστικά. Περίεργες
φυσιογνωμίες ελίσσονται και πρωταγωνιστούν, χωρίς
ποτέ να μάθουμε από πού έρχονται και τι στόχους
έχουν. Αυτά καθεαυτά τα γεγονότα είναι πολλές φορές
αντιφατικά μεταξύ τους και δεν μπορούν εύκολα να
κατανοηθούν, αφού άλλοι είναι οι τελικοί στόχοι και
άλλα φαίνονται. Πρέπει με απύθμενη υπομονή και
τεράστια προσοχή να ακτινογραφούμε το τι συνέβη και
τι συμβαίνει, ώστε να συνθέσουμε το παζλ που αφορά
άμεσα την εθνική μας υπόσταση.
Προσεκτική μελέτη της αλυσίδας των διαδοχικών
γεγονότων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πίσω ή δίπλα
από τους θεσμούς λειτουργούν κάποια παράκεντρα
εξουσίας που δίνουν κατευθυντήριες γραμμές. Κάποια
άτυπα επιτελικά γραφεία ενσκήπτουν και σχεδιάζουν
προσεκτικά τι μέλλει γενέσθαι.
Κάθε μέρα σερβίρεται ένας πρωινός καφές και το
επιτελείο καθορίζει τη γραμμή και αναθέτει στον καθένα
εξαρτώμενο τι θα κάνει, τι θα πει, πώς θα ενεργήσει. Ο
πρωινός καφές ουσιαστικά είναι μια κονσόλα όπου με
επιδεξιότητα σκηνοθετείται το καθημερινό έργο που
παίζεται στην Ελλάδα. Αυτό δεν γίνεται μόνο στα
τελευταία χρόνια.
Ακόμη και όταν δεν είχε μπει στη ζωή μας η
τηλεόραση, ούτε καν ο κινηματογράφος, πάλι κάποιο
σκοτεινό κέντρο μοίραζε τους ρόλους. Εκατό και
περισσότερα χρόνια πριν, πάλι κάποιος πρωινός καφές (ή
έστω ένα απογευματινό τσάι, κατά το βρετανικότερο)
καθόριζε τις εξελίξεις. Και αν αυτός ο καφές
σερβιριζόταν στο πρωθυπουργικό γραφείο, τίποτε δεν θα
ήταν περίεργο, αφού εκεί βρίσκεται θεσμικά το αρχηγείο
της εκτελεστικής εξουσίας. Δυστυχώς, ο πρωινός καφές
πινόταν σε άλλα γραφεία και σε άλλα αρχηγεία. Λίγοι οι
εωχούμενοι, πληθώρα οι ανύποπτοι.
Τόσα και τόσα ακατανόητα που έχουν συμβεί και
που έχουν δεσμεύσει την πατρίδα μας ή ακόμη και τους
εαυτούς μας, τα συμφέροντα μας τα εθνικά αλλά και τα
ατομικά, ξεκινούν από κάποια κέντρα και παράκεντρα.
Όταν ο Ιωάννης Μεταξάς [ΣΗΜ. κρυπτοεβραίος]
με την επταμελή κοινοβουλευτική δύναμη (και απ' αυτήν
ακόμη είχε διαρροές) κατόρθωσε το 1936 να γίνει ο
νόμιμος πρωθυπουργός της χώρας και στη συνέχεια
χωρίς καμιά αντίδραση να ανατρέψει το
κοινοβουλευτικό καθεστώς, κανείς δεν ενοχλήθηκε.
Διότι και τότε κάποιος πρωινός καφές είχε προηγηθεί.
Πολύ αργότερα μάθαμε και τις λεπτομέρειες, όταν έγινε
η γνωστή η αντίδραση του Σοφοκλή Βενιζέλου,
[ΣΗΜ. και τούτος, ντονμές] ο οποίος διαμαρτυρήθηκε
που ο Μεταξάς τον ξεγέλασε στις 4 Αυγούστου και δεν
τον έκανε αντιπρόεδρο.
 Ωστόσο, ο Μεταξάς δεν έκανε του κεφαλιού του.
Πριν από την κήρυξη της δικτατορίας ήθελε
απαραιτήτως τη συνεργασία και των βενιζελικών, για
να κερδίσει χρόνο και ανοχή. Στη συνέχεια, την ήθελε
πάλι για να διατηρήσει το καθεστώς του. Όσες
συνεργασίες και συμμαχίες χρειάστηκε για να πάρει την
εξουσία και να την κρατήσει, δεν ήταν απολύτως δική
του επιλογή. Υπήρχαν κάποιοι που του καθόριζαν
άξονες συνεργασίας και πρόσωπα επιλογής.
Αλλά ποιοι ήταν αυτοί;
Υπάρχει ένα κωδικό όνομα που έχει στην
περίπτωση μια μοναδική αξία: Ησίοδος. Είναι η
ονομασία της τεκτονικής στοάς στην οποία ανήκε ο
Ιωάννης Μεταξάς. Το πώς βρέθηκε μασόνος ο Μεταξάς
είναι μια άλλη ιστορία, που αποτελεί ένα ιδιαίτερο θέμα,
μια και έγινε σε ηλικία 47 ετών και κάτω από
ασυνήθιστες συνθήκες. Πάντως, η ένταξη του Μεταξά
στη μασονία, όταν αποφάσισε να γίνει πολιτικός και να
πάψει να είναι στρατιωτικός, του επέτρεψε να κινείται
ελεύθερα και να στοχεύει πρακτικότερα.
Η μασονική ιδιότητα δεν είναι το άπαν, είναι όμως
ένα εισιτήριο για να εξασφαλίσει κάποιος την εμπλοκή
του με τα παράκεντρα της εξουσίας. Και εν πάση
περιπτώσει, κάποιοι μυστήριοι δεσμοί εξηγούνται μόνον
αν γνωρίζουμε ότι από πίσω υπάρχει κάποια μασονική
στοά.
Κατά τη διάρκεια της 4ης Αυγούστου, ήταν κοινό
μυστικό ότι μόνον ένας άνθρωπος υπήρχε που
μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε στην Ελλάδα. [ΣΗΜ. Ο
Μπάλφουρ ο παπάς κι ο ΔΙΑΚΟΣ το παπάρι του!]
Αυτός δεν ήταν ο βασιλιάς Γεώργιος Β' (που κατά
σύμπτωση ήταν και εκείνος μασόνος), ούτε και ο ίδιος ο
Iωάννης Μεταξάς. Τα πάντα ήταν υπό τον έλεγχο
κάποιου ασήμαντου και άγνωστου Ιωάννη Διάκου, ο
οποίος δεν είχε φωτογραφηθεί ποτέ, ούτε είχε
εμφανισθεί σε καμιά εκδήλωση και γενικά απέφευγε το
φως του ηλίου.
Και όμως. Αυτός ο άγνωστος Διάκος έλυνε και
έδενε για τουλάχιστον πέντε πλήρη χρόνια, δηλαδή από
τον Απρίλιο 1936, οπότε ο Μεταξάς έγινε
πρωθυπουργός, μέχρι τον Απρίλιο 1941, οπότε η
κυβέρνηση μεταφέρθηκε στην Κρήτη και στη συνέχεια
στην Μέση Ανατολή. Οποιαδήποτε απόφαση και
ενέργεια είχε ισχύ, μόνον αν είχε προηγουμένως
συμφωνήσει ο Διάκος. Οποιοσδήποτε νόμος, διάταγμα ή
κυβερνητική απόφαση (και μάλιστα σε μια εποχή που
δεν υπήρχε κοινοβούλιο και νομοθετικές λειτουργίες)
δεν δημοσιευόταν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως
χωρίς την έγκριση του. Υπουργός, νομάρχης, διοικητής
οργανισμού ή και ένας απλός δημόσιος υπάλληλος δεν
διοριζόταν, αν ο Διάκος δεν είχε εκ των προτέρων
συμφωνήσει.
Επί 4ης Αυγούστου ένας άνθρωπος ήλεγχε τότε τις
τύχες όλης της χώρας, κατευθύνοντας την εκτελεστική
και τη νομοθετική εξουσία. Και αυτός δεν ήταν ο
Μεταξάς, όπως όλοι νομίζουμε, αλλά κάποιος
εξωθεσμικός, ο άγνωστος για τους πολλούς Διάκος. Μα
τι ήταν τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος, από πού
αντλούσε τη δύναμη του;
Στα παρασκήνια ήταν βέβαια γνωστή η
παντοδυναμία του. Παράγοντες τον έψαχναν για να
τους διορίσει ή εν πάση περιπτώσει για να κερδίσουν την
εύνοια του. Την εποχή εκείνη είχε κυκλοφορήσει η φήμη
ότι η δύναμη του προερχόταν από τις αγγλικές
μυστικές υπηρεσίες, των οποίων ήταν πράκτορας. Αυτό
όμως ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε, ενώ ο Διάκος ήταν
μασόνος και μάλιστα υψηλόβαθμος. Φυσικά, το γεγονός
ότι ο Ι. Διάκος ήταν μασόνος δεν θα τον εμπόδιζε να
ενεργούσε και για λογαριασμό της Ιντέλιτζενς Σέρβις,
αφού η ελληνική μασονία ως εξαρτώμενη από το
σκωτικό τεκτονικό δόγμα είχε πάντα άρρηκτους
δεσμούς με την αγγλική πολιτική.
Ο Διάκος ήταν λοιπόν ο σκοτεινός εξουσιαστής στα
πέντε εκείνα χρόνια και δεν ήταν ο απλός στυλοβάτης
του καθεστώτος, όπως π.χ. ο Κωνσταντίνος
Μανιαδάκης ή ο Αλέξανδρος Παπάγος [ΣΗΜ.
βασιλικός μούλος].
Η άλλοτε ανεξήγητη σχέση του με τον Μεταξά
σήμερα μπορεί εύκολα να ερμηνευθεί, αν γνωρίζουμε ότι
ο Διάκος είχε μεγαλύτερο βαθμό στη μασονία από τον
δικτάτορα και τον Γεώργιο Β'. [ΣΗΜ. Κι ο Μπάλφουρ
ακόμα μεγαλλίτερον από ολουνούς τους!]
Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με τον Ελευθέριο
Βενιζέλο, [ΣΗΜ. κρυπτοεβραίος, ντονμές] όταν
πεισματικά και με τυφλά μάτια στήριζε τον ύπατο
αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη που είχε κατηγορηθεί
για ανθελληνική συμπεριφορά στη Σμύρνη. Κανείς τότε
δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ένας ασήμαντος
δικηγόρος του Ηρακλείου και με τέτοιο εριστικό και
προκλητικό χαρακτήρα μάλιστα είχε καταφέρει να κάνει
κυριολεκτικά ό,τι θέλει σε βάρος του ελληνικού
πληθυσμού στη Μικρά Ασία και να μην ενοχλείται από
τη φυσική ιεραρχία του, δηλ. την κυβέρνηση των
Αθηνών.
Η παντοδυναμία του Στεργιάδη δεν άντεξε μόνον
όσο πρωθυπουργός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αλλά
και όταν την εξουσία πήραν τον Νοέμβριο του 1920 οι
αντιβενιζελικοί, μέχρι και την τελευταία ημέρα της
μικρασιατικής καταστροφής, οπότε βρετανικό πλοίο
έφθασε στην προκυμαία της καιόμενης Σμύρνης και
τον παρέλαβε για να τον φυγαδεύσει και να αποφύγει
έτσι το λυντσάρισμα. Ο Στεργιάδης ως υψηλόβαθμος
μασόνος ήταν ο ανάδοχος του Βενιζέλου στον
μασονισμό, γεγονός στο οποίο όφειλε την τόση επιρροή
του στον Έλληνα πρωθυπουργό.
Στην Ελλάδα της 4ης Αυγούστου, ο κωδικός
«Ησίοδος» αρκούσε για να συμμετέχει κανείς στα
ανώτατα κλιμάκια. Μπορεί οι τρεις τελείες στην
υπογραφή, οι συνθηματικοί χαιρετισμοί και τα δηλωτικά
για τη μασονική ιδιότητα να διευκόλυναν κάποιον να
παίζει ρόλο στην εξουσία, όλα όμως ξεκινούσαν από τον
πρωινό καφέ στο νεοκλασικό της οδού Αχαρνών, όπου
έδρευε η Μεγάλη Στοά. Εκεί αποφασίζονταν όλα.
Μεθοδικά και όχι τυχαία η εξουσία είχε μοιρασθεί.
[ΣΗΜ. Εκεί ή στην Ιερά Μονή Πεντέλης, σφηκοφωλιά
του παπα-Τζίμ;]
Οι ιστορικοί αναρωτιούνται πώς ο δικτάτορας είχε
εμπιστευθεί έναν σχετικώς άγνωστο απόστρατο
αξιωματικό, τον Νικόλαο Παπαδήμα, για να τον έχει ως
υφυπουργό Στρατιωτικών σε όλη την περίοδο της
δικτατορίας, καθώς και τον Ιπποκράτη Παπαβασιλείου
ως υφυπουργό Ναυτικών. Και οι δύο ήταν μασόνοι. Όχι
βέβαια πως δεν ήταν και άλλοι υπουργοί της εποχής
εκείνης μασόνοι.
Όταν ο Κωνσταντίνος Ζαβιτσιάνος, προβεβλημένο
στέλεχος του Κόμματος Φιλελευθέρων και άλλοτε
πρόεδρος της Βουλής, έγινε με την κήρυξη της
δικτατορίας του Μεταξά αντιπρόεδρος του, όλοι
εξεπλάγησαν. Βέβαια τότε δεν ήταν γνωστές οι
συζητήσεις που έκανε ο Σοφ. Βενιζέλος με τον Μεταξά,
αλλά ωστόσο ο τελευταίος ήταν δημοσίως πάντα το
κόκκινο πανί για τους βενιζελικούς. Η άμεση ορκωμοσία
του Ζαβιτσιάνου στις 5 Αυγούστου 1936 ως
αντιπροέδρου της κυβερνήσεως και υπουργού
Οικονομικών υπήρξε καθοριστική για να μην υπάρξουν
πολιτικές αντιδράσεις. Ήταν άραγε τυχαίο ότι ο
Ζαβιτσιάνος ήταν επιφανής μασόνος και μάλιστα στη
στοά Ησίοδος»;
Άλλωστε δεν ήταν ο μόνος βενιζελικός που
υπηρέτησε σε τέτοια καίρια θέση στη δικτατορία
Μεταξά. Ένας πολύ πιστός της υπουργός ήταν και ο
Παναγιώτης Σφακιανάκης που παρέμεινε μέχρι τη Μάχη
της Κρήτης ως γενικός διοικητής Κρήτης. Μασόνος και
αυτός.
Στις 4 Αυγούστου 1936, δήμαρχος Αθηναίων ήταν
ο Κώστας Κοτζιάς. Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα
έγινε υπερδήμαρχος της πρωτεύουσας και όλων των
πέριξ προαστείων και υπουργοποιήθηκε. Ήταν άραγε
τυχαίο ότι ο Κοτζιάς ήταν επιφανής μασόνος και
μάλιστα στη στοά «Ησίοδος»;
Ο κωδικός «Ησίοδος» πρόσφερε και άλλους
υπουργούς στη δικτατορία Μεταξά, έτσι που οι μασόνοι
τότε μεταξύ τους να μακαρίζουν εκείνους που ήταν μέλη
αυτής της στοάς. Όχι βέβαια ότι η γνωστή μασονική
αλληλεγγύη θα τους εμπόδιζε να απολαύουν των
ωφελημάτων της εξουσίας, αλλά άλλο είναι να
βρίσκεσαι σε τέτοιο στενό σύνδεσμο με τα βαρύγδουπα
ονόματα της δικτατορίας και άλλο να πηγαίνεις
συστημένος.
Ο άγρυπνος Διάκος, που μέχρι το 1936 εργαζόταν
ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες, ήταν ο
κεντρικός στυλοβάτης του καθεστώτος. Χωρίς την
παρουσία του, η δικτατορία κινδύνευε να γκρεμιστεί.
Πέριξ του Διάκου όμως υπήρχαν και άλλοι στυλοβάτες.
Ένας εξ αυτών, ο γνωστός Μανιαδάκης, κάλυπτε την
ασφάλεια του καθεστώτος - και αποτελεσματικά όπως
αποδείχθηκε. Ο Αλέξ. Παπάγος από την άλλη μεριά
ήλεγχε απόλυτα τον στρατό. Στα θέματα του Τύπου και
της προπαγάνδας, τον ίδιο ρόλο έπαιζε ο Θ. Νικολούδης.
Άμεσος βοηθός του τελευταίου αυτού στυλοβάτη της
δικτατορίας, άγνωστος για τους πολλούς, αλλά πολύ
γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, ήταν ο Γεώργιος
Σεφεριάδης, δηλαδή ο Γιώργος Σεφέρης! Αν και
διπλωμάτης καριέρας, ο Σεφέρης είχε δεχθεί την
απόσπαση του στο υπουργείο προπαγάνδας πρόθυμα, θα
έλεγε κανείς μέχρι σημείου παρεξηγήσεως.
Αλλά, ο κωδικός «Ησίοδος» δεν τελειώνει έτσι
απλά, αφού είναι συνδεδεμένος με ένα μεγάλο τμήμα της
σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας, θέλουμε δεν
θέλουμε. Την ώρα που η δικτατορία της 4ης Αυγούστου
είναι στο φόρτε της, σε κάποιες άλλες αθηναϊκές στοές
της μασονίας γίνονται διαβουλεύσεις και απλώνονται
άλλα κυκλώματα. Η πρωτοκαθεδρία του Μεταξά
φαίνεται πως έχει ενοχλήσει κάποιους άλλους μασόνους
με ανάλογες προσωπικές φιλοδοξίες, οι οποίοι βέβαια
δεν ενδιαφέρονται για την αποκατάσταση των
κοινοβουλευτικών θεσμών, αλλά μόνο για την κατάληψη
της εξουσίας. Τουλάχιστον δύο κινήματα πλησίασαν
στην επιτυχία να ανατρέψουν τον Μεταξά, αλλά στο
παρά πέντε αποκαλύφθηκαν από τις υπηρεσίες του
Μεταξά.
Ο ίδιος δεν είναι απαραβίαστος, αφού ουσιαστικά
εντολές εκτελεί και ο ίδιος. Ο μόνος απαραβίαστος
πάντα είναι ο Διάκος, ο ασήμαντος δημοσιογραφίσκος
για τους αθηναϊκούς κύκλους, αλλά το μεγάλο αφεντικό
στην πραγματικότητα. Και ενώ ο Μεταξάς χάνει τη ζωή
του κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, όταν αρνήθηκε
να δεχθεί τη γερμανική μεσολάβηση για να σταματήσει ο
ελληνοϊταλικός πόλεμος, ο διάδοχος του είναι έτοιμος
από τα παρασκήνια, αλλά κανείς δεν τον είχε φαντασθεί
πριν. Την ίδια μέρα που ο Μεταξάς πεθαίνει με το αίμα
του δηλητηριασμένο κατά την επίσημη εκδοχή, στις 29
Ιανουαρίου 1941, την ίδια μέρα καλείται ο άχρωμος και
άοσμος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Αλέξανδρος
Κοριζής και γίνεται ο νέος δικτάτορας. Κατάπληκτη η
κοινή γνώμη στην Ελλάδα πληροφορείται τον νέο
αρχηγό, που αν υπήρχε σειρά διαδοχής στο καθεστώς θα
είχε μετά βίας την 4.537η θέση...
Ποιος τον διόρισε; Αυτό είναι μια λεπτομέρεια
χωρίς ιδιαίτερη αξία. Το βέβαιο είναι ότι ο Κοριζής
δείχνεται συνεπέστερος αγγλόφιλος από τον προκάτοχο
του και δέχεται αμέσως μετά τον διορισμό του την
καλυμμένη άφιξη βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα,
κάτι που ο Μεταξάς είχε αρνηθεί, αφού είχε την
προειδοποίηση των Γερμανών ότι σε τέτοια περίπτωση
θα λάμβαναν μέτρα. Ο «εθνικός κυβερνήτης», όπως
αρεσκόταν ο δικτάτορας να αυτοαποκαλείται, άλλαξε
λόγω υπερβολικά αιφνίδιου θανάτου. Ο άτυπος
σύμβουλος του παραμένει και μετά την αλλαγή. Ο
Διάκος είναι και πάλι ο κρυφός υπερπρωθυπουργός της
χώρας, που εκτελεί με επιμέλεια την αποστολή του. Και
ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται και η Ελλάδα αντιμετωπίζει
με την ίδια πάντα επιτυχία τους Ιταλούς, η μοιραία πλέον
επέμβαση των Γερμανών εκδηλώνεται στις 6 Απριλίου
1941. Τα γεγονότα τρέχουν πλέον και όλοι γνωρίζουν τι
μέλλει γενέσθαι. Δύο μόλις μέρες αργότερα οι Γερμανοί
πλησιάζουν στη Θεσσαλονίκη και ο εκεί στρατιωτικός
διοικητής Κων. Μπακόπουλος αναγκάζεται να
συνθηκολογήσει.
Για την ενέργεια του εκείνη ο Μπακόπουλος ποτέ
δεν χρειάστηκε να απολογηθεί (σε αντίθεση με τον
στρατηγό Τσολάκογλου, που υπέγραψε δυο εβδομάδες
αργότερα την άλλη συνθηκολόγηση και για την οποία το
1945 καταδικάστηκε σε θανατική ποινή). Πολλοί,
κυρίως ανώτατοι αξιωματικοί, αναρωτήθηκαν μετά το
τέλος του πολέμου το γιατί. Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι
ο Μπακόπουλος ήταν μασόνος, όχι όμως ο
Τσολάκογλου. Λέει κάτι αυτό;
Η ραγδαία κατάρρευση του Μετώπου τις
δραματικές εκείνες μέρες της γερμανικής εισβολής
οδηγεί σε ένα αδιέξοδο τον ελληνικό στρατό και την
πολιτική ηγεσία στην Αθήνα. Βρετανικές και συμμαχικές
δυνάμεις βρίσκονται στη Βόρειο Ελλάδα και
κατέρχονται γρήγορα προς τα κάτω για να αποφύγουν
την αιχμαλωσία τους από τους Γερμανούς. Οι διαταγές
από το γενικό επιτελείο προς τις ελληνικές μονάδες που
διατηρούν θερμή επαφή με τους Γερμανούς και
πιέζονται με σφοδρότητα είναι να μην εγκαταλείπουν τη
θέση τους και να τους παρακωλύουν, ώστε να δώσουν
χρόνο στις συμμαχικές δυνάμεις να οπισθοχωρήσουν
χωρίς να κυκλωθούν. Είναι προφανές ότι τώρα κάπου
είναι μάταιη η ανθρωποθυσία των ταλαιπωρημένων
Ελλήνων στρατιωτών, οι οποίοι δεν προασπίζουν έναν
αγώνα με προοπτική, αλλά μόνο και μόνο για να μην
θιγούν οι σύμμαχοι που άλλωστε δεν μπορούσαν να
προσφέρουν κάτι.
Στο ελληνικό στρατηγείο, που είχε την έδρα του ως
γνωστόν στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας (πόσο
σημαδιακός αυτός ο τίτλος του αθηναϊκού ξενοδοχείου
τότε!), οι Έλληνες αξιωματικοί είναι αγανακτισμένοι και
συζητούν μεταξύ τους τα δραματικά γεγονότα. Ακόμη
και ο ίδιος ο Κοριζής, ο άνθρωπος που είχε επιλεγεί
ακριβώς για να λειτουργήσει περισσότερο ως Άγγλος
και λιγότερο ως Έλληνας, βρίσκεται σε δίλημμα.
 Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, επισκέπτεται τον
Γεώργιο Β' στο γραφείο του στη Μ. Βρετανία και
συζητεί τη σκέψη του. Ο βασιλιάς είναι αυστηρός και
δεν δέχεται κουβέντα. Πρώτα οι Άγγλοι, πάνω απ' όλα
οι Άγγλοι. Η μοίρα του Έλληνα στρατιώτη είναι ούτως ή
άλλως προδιαγεγραμμένη και εν πάση περιπτώσει
αδιάφορη για τον βασιλιά. Οι Αγγλοι πρέπει να
διευκολυνθούν στην οπισθοχώρηση τους,
ανεξαρτήτως θυσιών.
Ο Γεώργιος Β΄ κατακεραυνώνει τον πρωθυπουργό
της εμπιστοσύνης του, μέσα σε βαριά ατμόσφαιρα. Και ο
τελευταίος φεύγει βαριά προβληματισμένος. Μπαίνει
στην πρωθυπουργική λιμουζίνα και λέει στον οδηγό να
τον πάει σπίτι του. ενώ στα ελάχιστα λεπτά που διαρκεί
η διαδρομή είναι αμίλητος. Μόλις φθάνει στο σπίτι του,
κατά τις αφηγήσεις των οικείων του, κλείνεται στο
δωμάτιο που χρησιμοποιεί ως γραφείο.
Αμέσως μετά που ο Κοριζής έφυγε από το γραφείο
του βασιλιά, ο τελευταίος καλεί τον Ι. Διάκο, χωρίς ποτέ
να μάθει κανείς τι του είπε. Ο Διάκος κατευθύνεται
πεζός και «ασθμαίνων» φθάνει στο σπίτι του Κοριζή.
Μετά λίγο ο αστυφύλακας φρουρός της πρωθυπουργικής
κατοικίας ακούει έναν πυροβολισμό. Όταν οι οικείοι
άνοιξαν το δωμάτιο του Κοριζή, τον Βρήκαν να έχει στο
χέρι του ένα περίστροφο και τα μυαλά του να έχουν
ανατιναχτεί στον αέρα, στην κλασική στάση
αυτοκτονίας.
Τα σχόλια είναι περιττά. Σε καμιά ιατροδικαστική
έκθεση δεν αναφέρθηκε αν ο δεξιόχειρ Κοριζής βρέθηκε
να κρατάει το περίστροφο στο αριστερό του χέρι ή το
αντίστροφο. Ο Διάκος πάντως επιστρέφει στον βασιλιά
και αναφέρει. Οι εφημερίδες την άλλη μέρα γράφουν
ότι «ο Έλλην πρωθυπουργός έπεσε αγωνιζόμενος»*.
 *
*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια ασήμαντη λεπτομέρεια επ’
αυτού: ‘…στη νεκρώσιμη ακολουθία του οποίου θα
συλλειτουργήσει ο πατήρ Δημήτριος – Ντέιβιντ
Μπάλφουρ, ο εξομολογητής του’…, δες: σελ. 26 του
Απόρρητος Φάκελος Κώδικας Ραφαήλ Α΄, εκδόσεις
Μέτρον, 2005.
Ποιος θα είναι ο νέος «εθνικός κυβερνήτης», μια
που εξακολουθεί πάντα να μην υπάρχει κοινοβούλιο ή
οποιοδήποτε συμβουλευτικό σώμα, π.χ. ένα συμβούλιο
στέμματος ή κάτι ανάλογο; Εδώ εφαρμόζεται και πάλι ο
κωδικός Ησίοδος». Καλείται και πάλι το πιο
απροσδόκητο πρόσωπο για να αναλάβει την εξουσία: ο
Κώστας Κοτζιάς με την περίεργη γραβάτα. Μασόνος,
μέλος της στοάς «Ησίοδος». Ο βασιλιάς, τις τόσο
κρίσιμες αυτές ώρες, του αναθέτει την εντολή
σχηματισμού κυβέρνησης.
Ο Κ. Κοτζιάς δήλωνε ως επάγγελμα διαφημιστής,
είχε υπάρξει όμως ασφαλιστής και στο απώτερο
παρελθόν για ένα βραχύ διάστημα εκδότης της μικρής
εφημερίδας «Πολιτεία», με πολιτικό συντάκτη τον Ι.
Διάκο. Από χρόνια κυκλοφορούν πολλές φήμες στην
αθηναϊκή κοινωνία για τον Κοτζιά, που τον έχουν
καταστήσει ένα ξεχωριστό πρόσωπο. Άλλωστε είναι ο
μόνος Αθηναίος που κυκλοφορεί με γραβάτα χωρίς
κόμπο, κάτι που φυσικά δεν σημαίνει τίποτε
περισσότερο από τη διάθεση αυτοπροβολής της
ιδιορρυθμίας του.
Για τους Άγγλους είναι αγγλόφιλος, για τους
Γάλλους γαλλόφιλος. Για τους Ιταλούς ιταλόφιλος,
αφού άλλωστε αποκαλύφθηκε ότι ο Μουσολίνι και ο
Τσιάνο τον προόριζαν για κατοχικό πρωθυπουργό τις
παραμονές της ιταλικής επίθεσης της 28ης Οκτωβρίου
1940, όταν στη Ρώμη πίστευαν ότι μέσα σε λίγα 24ωρα
θα είχαν καταλάβει ολόκληρη την Ελλάδα. Για τους
Γερμανούς όμως, σύμφωνα με επίσημα έγγραφα του
γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, που ήρθαν στο
φως της δημοσιότητας μετά την κατάρρευση του Γ'
Ράιχ, ήταν γερμανόφιλος.
Με τους Γερμανούς ο Κοτζιάς ίσως είχε τις πιο
ιδιαίτερες σχέσεις. Είναι εκείνος που είχε υποδεχθεί
θερμά στο αεροδρόμιο τον Γκαίμπελς, τον περίφημο
υπουργό Προπαγάνδας, στο ταξίδι που είχε κάνει στην
Αθήνα επί 4ης Αυγούστου. Ο ίδιος ο Κοτζιάς είχε
επισκεφθεί επανειλημμένα το Βερολίνο επί Χίτλερ, είχε
δημιουργήσει φιλία με τον Γκαίριγκ, τον Νο 2 μετά τον
Χίτλερ, ενώ ο τελευταίος του είχε δωρήσει σε
αναγνώριση της ιδιαίτερης εκτίμησης που του έτρεφε
ένα υπερμέγεθες χάλκινο ανάγλυφο, έργο του γλύπτη
Αρνο Μπρέκερ.
Έφταναν τόσο μακριά λοιπόν οι διασυνδέσεις του
κωδικού «Ησίοδος»;
Για περισσότερο από δύο 24ωρα ο Κοτζιάς ήταν
υπό ορκωμοσία πρωθυπουργός, μέχρι που για κάποιους
αξεδιάλυτους ακόμη λόγους, η βρετανική πρεσβεία ήρε
την εμπιστοσύνη της προς το πρόσωπο του. Η νέα
κυβέρνηση είχε πρόεδρο τον Γεώργιο Β' και αντιπρόεδρο
τον ναύαρχο Αλ. Σακελλαρίου. Στις επόμενες τέσσερις
ημέρες ο βασιλιάς, η ελληνική κυβέρνηση (με πρόεδρο
τώρα τον Εμμανουήλ Τσουδερό), ο Διάκος και ο χρυσός
της Τράπεζας της Ελλάδος έφευγαν από την Αθήνα για
την Κρήτη και από εκεί άλλοι μεν επήγαν στην
Αλεξάνδρεια και άλλοι στο Λονδίνο. Στη βρετανική
πρωτεύουσα θα βρουν καταφύγιο ο Γεώργιος Β' και ο
αιχμαλωτισμένος χρυσός της Τράπεζας της Ελλάδος.
 Στην Αίγυπτο θα εγκατασταθεί η εξόριστη ελληνική
κυβέρνηση, που πέρασε από τα τελωνεία της
Αλεξάνδρειας χωρίς δυσκολία. Αντίθετα, ο Ι. Διάκος,
πρόσωπο άγνωστο στην ημιανεξάρτητη Αίγυπτο,
δυσκολεύθηκε να περάσει από το τελωνείο της
Αλεξάνδρειας λόγω ενός αμύθητης αξίας θησαυρού
που είχε στις αποσκευές του. Μαζί του έφερε για
προσωπική χρήση ράβδους χρυσού, χρυσά κοσμήματα
σε ποικίλα μεγέθη, διάφορα τιμαλφή, καθώς και χρυσές
λίρες.
Ο άγνωστος μας Αιγύπτιος τελωνειακός επέμενε να
τον ελέγξει και να καταγράψει λεπτομερώς τον αμύθητο
θησαυρό του, όπως και έγινε. Βιαστικά διαβήματα της
εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης προς τις αιγυπτιακές
αρχές επέτρεψαν τελικά την είσοδο του Διάκου χωρίς
περαιτέρω προβλήματα.
Τι γινόταν όμως στην Αθήνα, που πλέον κατεχόταν
από τους Γερμανούς;
Στις 27 Απριλίου 1941 η πρωτεύουσα κατελήφθη
και δύο μέρες αργότερα σχηματίστηκε κατοχική
κυβέρνηση υπό τον στρατηγό Γ. Τσολάκογλου, που είχε
συνάψει και τη συνθηκολόγηση. Πολλές είναι οι
γνωστές λεπτομέρειες, αλλά άγνωστη παραμένει μέχρι
σήμερα μία. Μια λεπτομέρεια αρκετά διαφωτιστική.
Ο Νο 2 στη νέα κυβέρνηση Τσολάκογλου είναι ο
αντιπρόεδρος της και υπουργός Παιδείας και Προνοίας,
ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, γνωστό πρόσωπο της
αθηναϊκής κοινωνίας και καθηγητής της γυναικολογίας
στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Λεγόταν τότε πως είχε
ξεγεννήσει τους μισούς Αθηναίους και ταυτόχρονα ότι
ως μεγαλοϊδιοκτήτης ήταν κάτοχος των μισών δημοσίων
κτιρίων της πρωτεύουσας.
 Πασίγνωστος για τη γερμανοφιλία του, όχι μόνο
λόγω των σπουδών του στη Γερμανία και των
πολλαπλών εκεί δεσμών του, αλλά και επειδή ήταν ο
πρόεδρος του Ελληνογερμανικού Συνδέσμου. Σύμφωνα
με μαρτυρία Έλληνα αξιωματικού της αστυνομίας, που
ήταν αρμοδίως εντεταλμένος να φρουρεί την κατοικία
του Γερμανού πρεσβευτή στην Αθήνα, όταν ο τελευταίος
βρισκόταν εν είδει κατ' οίκον περιορισμού κατά τη
διάρκεια του ελληνο-γερμανικού πολέμου τον Απρίλιο
1941], ο Κ. Λογοθετόπουλος ήταν η πρώτη γνωστή
ελληνική προσωπικότητα που επισκέφθηκε τον
πρεσβευτή για να τον συγχαρεί επί τη καταλήψει της
πρωτεύουσας!
Ο Λογοθετόπουλος είναι η ζωντανή συνέχεια του
ίδιου κέντρου εξουσίας, που από το 1935 ελέγχει την
κατάσταση στην Ελλάδα. Όσο και να φανεί παράδοξο,
το γεγονός ότι οι Γερμανοί έχουν κατακτήσει τη χώρα
μας δεν φαίνεται να πτοεί αυτό το κέντρο, το οποίο
παραμένει πανίσχυρο και υπό τη σβάστικα. Η μασονική
στοά «Ησίοδος» έχει και πάλι όλα τα πόστα στα χέρια
της, αφού ο Λογοθετόπουλος, ο αντιπρόεδρος της
κατοχικής κυβέρνησης, είναι (και αυτός!) μέλος της.
Πρέπει κανείς να έχει ενδιατρίψει σε απόρρητα αρχεία
και να έχει μελετήσει σε βάθος τα γεγονότα, ώστε να
καταλήξει στους ανατριχιαστικούς συσχετισμούς που
ανατρέπουν την ιστορία.
Από τον Μεταξά και τον Κοτζιά, περνάμε τώρα
στον κατοχικό Λογοθετόπουλο και τρίβουμε τα μάτια
μας. Ένα συγκεκριμένο κλειστό κύκλωμα διαχειρίζεται
την εξουσία, και όχι μόνο, αφήνοντας απέξω όσους δεν
δηλώνουν υποταγμένοι. Τώρα η Ελλάδα τελεί υπό ξένη
και ασφυκτική κατοχή. Η χήρα Μεταξά και η
Γερμανίδα γυναίκα του Λογοθετόπουλου, αδελφή του
περίφημου στρατάρχη Λιστ (διοικητή της στρατιάς που
κατέλαβε την Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941),
αναλαμβάνουν σε αγαστή σύμπνοια τη διοίκηση του
ΠΙΚΠΑ και άλλων φιλανθρωπικοί οργανώσεων, μαζί με
άλλα πρόσωπα που χωρίς δυσκολία προσφέρουν τις
υπηρεσίες τους από το ένα καθεστώς στο άλλο. Αν θα
μπορούσαμε λεπτομερώς να αναφέρουμε τα ονόματα
που συναντά κανείς στην υπηρεσία των Γερμανών και
των Ιταλών, πέριξ ή υπό τους κατοχικούς κυβερνήτες, θα
καταλαβαίναμε αφενός μεν τη δύναμη των κέντρων
εξουσίας, αφετέρου δε την ηθική ένδεια της κοινωνίας
μας. Αρκεί μόνο να σημειώσουμε ότι εκλεκτός βοηθός
του Κ. Λογοθετόπουλου επί Κατοχής ήταν ο Γρηγόρης
Λαμπράκης! Σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία του
τελευταίου, υπάρχουν ακόμη πολλοί που με αυταρέσκεια
καυχώνται ότι στα νιάτα τους ήταν Λαμπράκηδες.
Ο κωδικός «Ησίοδος» δεν τελειώνει με τον
Λογοθετόπουλο. Άλλωστε τα σκοτεινά κέντρα που
διαχειρίζονται κατά βούληση τις τύχες του ελληνικού
λαού δεν είναι προσωποποιημένα. Οι διακλαδώσεις είναι
πολλαπλές και συχνά αμφίδρομες, ώστε να ελέγχονται
όλοι οι χώροι και να καλύπτονται όλα τα ενδεχόμενα.
Ο Διάκος τον Μάιο του 1941 είχε ολοκληρώσει την
αποστολή του, όταν τον έπιανε ο ανώνυμος Αιγύπτιος
τελωνειακός να είναι κατάφορτος με χρυσαφικά. Ήδη
είχε παραδώσει την εξουσία και είχε γίνει η εναλλαγή.
Ακριβώς την ίδια εποχή και για άλλους λόγους, ο
Γεώργιος Β' επανερχόταν στο αγαπημένο του Λονδίνο
για να συμβιώσει ανετότερα με την Αγγλίδα ερωμένη
του, ενώ το μέλλον του επαφίετο στα χέρια της
υπερδύναμης που έδρευε εκεί.
Αυτό δεν εμπόδιζε τον ίδιον ακριβώς μήνα του
ίδιου ακριβώς εκείνου χρόνου την εξ αίματος αμφιθαλή
αδελφή του, την πριγκίπισσα Ειρήνη της Ελλάδος, να
γίνει βασίλισσα στη φασιστική Κροατία του Άντε
Πάβελιτς! Ποιο είναι το πρόβλημα;
Στην Ελλάδα ο λαός πεινούσε, δυστυχούσε και
πέθαινε σωρηδόν. Η αξία της ζωής είχε υποτιμηθεί σε
απίθανο βαθμό. Αλλά τα ίδια «εκλεκτά» πρόσωπα ήταν
στο παρασκήνιο, πάντα άφθαρτα και καλοζωισμένα.
Είναι ιστορικό ψεύδος ότι εκείνη την εποχή, την τόσο
σκληρή, ήρθαν τα πάνω κάτω. Τα ίδια κέντρα συνέχισαν
απρόσκοπτα να απλώνουν την επιρροή τους, αντλώντας
δύναμη ακόμη και από τον ξένο κατακτητή.
Λόγω της Κατοχής και της εχθρικότητας του
ναζισμού προς τη μασονία, που την θεωρούσαν
(σύμφωνα με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών) ως
εξάρτημα του εβραϊσμού, οι στοές στην Ελλάδα, όπως
και σε όλες τις κατεχόμενες χώρες, μπορεί να έκλεισαν
επίσημα και να «διηρπάγησαν τα έπιπλα και τα αρχεία»
τους. Οι μασόνοι όμως έμειναν ακλόνητοι στη θέση
τους, εξίσου ισχυροί και αποτελεσματικοί,
ανανεώνοντας συμμαχίες και συνεργασίες,
επιτυγχάνοντας διεισδύσεις και επιρροές,
αποκαθιστώντας έντεχνα τις ισορροπίες.
Αυτή είναι η αλήθεια, αυτή είναι η πραγματικότητα.
Η διαπλοκή σε όλο το μεγαλείο της. Οι μασόνοι σε
πρωταρχικές θέσεις έχουν την πίτα και την μοιράζουν
ανάμεσα σε ημέτερους και σε πράκτορες. Θέματα αρχών
ή πεποιθήσεων δεν υπάρχουν, αφού άλλωστε
δεσμεύονται με σκοτεινούς και απαραβίαστους όρους.
Όλα ρυθμίζονται με βάση την υπακοή και την
υποταγή τους, ανεξάρτητα από την κοινωνική προβολή
του καθενός. Αδιαμαρτύρητα στοιχισμένοι όλοι προς μια
συγκεκριμένη κατεύθυνση, που την ακολουθούν με
συνέπεια και πειθαρχία είτε συμφωνούν είτε όχι.
 Έχετε ακούσει ποτέ κανέναν μασόνο να θύμωσε και
να έκανε αποκαλύψεις, αν π.χ. τον αδίκησαν ή δεν του
συμπεριφέρθηκαν καλά οι αδελφοί του; Και στη σπάνια
περίπτωση που κάποιος διαφωνεί ή πέφτει σε δυσμένεια,
η διαπλοκή δεν παύει να τον ελέγχει και να τον
καθοδηγεί.
Να λοιπόν πώς γράφεται η ιστορία στη χώρα μας.
Τα αόρατα κέντρα και παράκεντρα καθορίζουν την
πορεία μας και όποιος αποτολμήσει να αντιλέξει, βγαίνει
έξω από το παιχνίδι και γίνεται στόχος. Αν όμως
διατηρεί τη μασονική ιδιότητα, η τροχιά του είναι
λαμπρή και πάντα θα υπάρχει ένα προστατευτικό δίκτυο
για να καθιστά τη ζωή του ευκολότερη και να υπηρετεί
το σύστημα αποτελεσματικότερα ].
Να βάλω και κάτι άλλο εδώ περί ‘Διάκου’ και
άλλων τινών, παρμένα στην τύχη απ’ το διαδίκτυο, πολύ
διαφωτιστικά, μιας και τέτοια χολεριασμένα υποκείμενα
μας βοηθούν αρκούντως και στο θέμα του παπάρα
Μπάλφουρα.
Το εν λόγω σάητ τιτλοφορείται: Απ’ τον παππού
στον εγγονό! Ενώ το διακοσμεί μια ωραία αψίδα Μ όπως
Μπάλφουρ και Μεταξάς και Μασόνος ή Μαλάκας τις
έτερος;
*
Καιρός ίσως για ένα διάλειμμα προς τιμήν μιας
κυρίας. Δεν την ξέρω, αλλά έγραψε κάτι πολύ όμορφο
που έρχεται να δέση πολύ καλά με όσα είπαμε και τα
δικαιώνει ίσως από άποψη πρακτικής σκοπιμότητάς τους
που τέλεια ανίχνευσε το γυναικείο μυαλό και αφορά την
‘λαϊκή’!
Λέει αγαπητή Άγνωστη Κυρία: Θυμάστε ποτέ τον
εξαφανισμένο πηθικάνθρωπο Τσαμτσίκα να έκανε
ρεπορτάζ στο σούπερ μάρκετ για την αύξηση τιμής του
τριβουτανικού νατρίου που έβαζαν οι πολυεθνικές στην
“παραδοσιακή παντζαροσαλάτα”;
Όχι. Τη λαϊκή είχαν στο μάτι τα αφεντικά του.

Αποκαλύψαμε, αναλύσαμε, διαπιστώσαμε,

περιγράψαμε. Μόνο οι κακοπροαίρετοι, οι θιασώτες της
επερχόμενης λαίλαπας ή οι ανίατα πεπεισμένοι από την
πολυετή προπαγάνδα των ΜΜ”Ε” δεν κατάλαβαν τη
σοβαρότητα της κατάστασης και την ανάγκη ανάληψης
λαϊκής δράσης.
Όλοι μέσα μας γνωρίζουμε ότι είμαστε οι μόνοι που
οφείλουμε και μπορούμε να αγωνιστούμε για το μέλλον
αυτής της πατρίδας, το μέλλον του συνόλου, το μέλλον
του κόσμου ολόκληρου. Να δώσουμε την χαριστική
βολή στην εξ- ουσία, απλώς επαναφέροντας την Ουσία.
Την Ουσία της ύπαρξης, την απλότητα της ορθής ζωής,
την αρμονία και την ειρήνη, συστατικά της πραγματικής
αειφορίας, της περιβόητης “ανάπτυξης”.
 Εδώ κάπου ανατέλλει ο φόβος. Η φοβία που
εμποδίζει την ανάληψη δράσης καθ’ ότι το μεγαλύτερο
όπλο της “μηχανής” είναι η ηττοπάθεια. Η παράδοση
άνευ αγώνα ή μάλλον πρωτού υπάρξει καν σκέψη για
αγώνα. Όμως τα πράγματα είναι τόσο απλά. Οι λύσεις
είναι απλούστατες αλλά όπως και το πρόβλημα έχει
περιβληθεί με έναν μανδύα “πολυπλοκότητας”,
γραφειοκρατίας, συνωμοσιολογίας, αποθέωσης του
κακού.
Το έχουμε πει και άλλες φορές. Όταν έχεις σκύψει
το κεφάλι περιμένοντας την χατζάρα του Τσέτη, δεν
οφελεί να αναρωτιέσαι εάν ο Κεμάλ ήταν
κρυπτοεβραίος και συνεργάτης του
ιλουμινατομασώνου Βενιζέλου. Απλά, θα χάσεις το
κεφάλι σου. Το πρόβλημα είναι ακριβώς το χέρι που
κρατά το σπαθί και η δική σου υποταγή. Την καταγωγή
της συνυφάδας του Τοπάλ μπορείς να την ψάξεις
μετά.
Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα και με τις
περιβόητες λέσχες “που κινούν τα νήματα”. Γι’ αυτό
και αποκαλύψαμε τα ονόματα των γελοίων και πως
ακριβώς πήραν τις θέσεις κλειδιά ώστε να κρατούν τα
ηνία των επικοινωνιών και του χρήματος.
Εμείς χτίσαμε αγαπητοί τα τείχη που μας
περιβάλλουν. Με το δικό μας χρήμα και τον δικό μας
μόχθο. Εμείς δώσαμε μέχρι και το τελευταίο Ευρώ
στους δολοφόνους μας, στους δεσμοφύλακες μας. Με
αυτόν ακριβώς τον τρόπο, θα τους αποδομήσουμε, τώρα
που είδαμε ξεκάθαρα τα πρόσωπα τους. Με τα ΔΙΚΑ
μας όπλα όμως, όχι τα δικά τους.
Ναι μεν πρέπει να είμαστε ΟΛΟΙ έτοιμοι να
βρεθούμε στους δρόμους όταν δοθεί το σύνθημα, το
ΣΩΣΤΟ σύνθημα αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. ΠΟΣΟΙ
από εμάς θα το κάνουν; Πάντα υπάρχει αυτός ο
διαολάκος στο κεφάλι που μας λέει “που να τρέχω
τώρα, θα το δω από την τηλεόραση”.
Ας δούμε λοιπόν πιο πρακτικές μεθόδους μα και
επώδυνους για τους δυνάστες μας, μέχρι την τελική
σύγκρουση (που είναι αναπόφευκτη). Θα γίνει όμως με
τους ΔΙΚΟΥΣ μας όρους ώστε να μη βρουν για άλλη
μια φορά την ευκαιρία οι αιώνιοι Ιαβέρηδες του
ορθού και του ωραίου, να εκμεταλλευθούν την
αναταραχή.
Η πρώτη και κύρια μέθοδος φίλοι, όσο απλοϊκή και
αν φαίνεται, είναι η ΛΑΪΚΗ!
Όλοι έχουμε βασικές ανάγκες, καθημερινές. Όλοι
θέλουμε την εύκολη λύση που είναι το Supermarket
όπου αγοράζουμε σακουλάκια με κωδικούς και πλήθος
χημικών συστατικών. Ε όχι και είδος πρώτης ανάγκης το
Ε1512 που δεν ξέρουμε τι διάολο είναι και τι κάνει. Για
να μην πάμε στα περιβόητα “Βιο” και παραδοσιακά
προϊόντα. Σαν την περιβόητη διαφήμιση της Helmans με
τους “φύλακες των συνταγών”. Αν υποψιαστώ ότι η
γιαγιά μου έβαζε τριβουτανικό νάτριο στη φάβα, θα γίνω
κρεατοφάγα!
Λαϊκή λοιπόν. Κατά προτίμηση ΜΟΝΟ από τον
παραγωγό. Τον λιτό πάγκο με ένα ή δυό φρούτα,
ζαρζαβατικά κλπ. Τον άνθρωπο που αγκαλιάζει τη Γη
και μοχθεί για να παράγει τα κολοκυθάκια και να μας τα
φέρει στη γειτονιά.
Θυμάστε ποτέ τον εξαφανισμένο πηθικάνθρωπο
Τσαμτσίκα να έκανε ρεπορτάζ στο σούπερ μάρκετ για
την αύξηση τιμής του τριβουτανικού νατρίου που έβαζαν
οι πολυεθνικές στην “παραδοσιακή παντζαροσαλάτα”;
Όχι. Τη λαϊκή είχαν στο μάτι τα αφεντικά του.
 Τα πάντα λοιπόν από τη λαϊκή. Όχι, δεν θα σας πώ
να γίνετε μουτζαχεντίν και να λούζεστε με πράσινο
σαπούνι (δοκιμάστε το πάντως), δεν θα σας γυρίσω
μανούλες στην εποχή της παραμάνας. Για τα πάμπερς
και τα απορρυπαντικά να πάτε σε ένα ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ
συμφερόντων “Μάρκετ” και να τα ψωνίσετε, ει δυνατόν
Ελληνικά.
Η Λαϊκή όμως σας δίνει πλήρως τα πρωτογενή που
χρειάζεστε. Τα φρούτα χωρίς barcode, αυτά που
ΑΚΡΙΒΩΣ πρέπει να τρώμε. Θυμηθείτε το, η αγιορίτικη
αντικαρκινική διατροφή στηρίζεται αποκλειστικά και
μόνο στα προϊόντα της λαϊκής. Μα επιπλέον, ΚΑΘΕ
ΕΥΡΩ ΠΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΜΕΝΕΙ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Δεν πάει εκτός, μέσω διαύλων
offshore και πολυεθνικών μετόχων.
Επιπλέον, βλέπουμε τον κόσμο στα ΜΑΤΙΑ και δεν
κοιτάμε ΑΨΥΧΑ ΡΑΦΙΑ. Ενισχύουμε την ύπαιθρο
απέναντι σε αυτούς που μας θέλουν στα τσιμεντόκλουβα
μας να ψωνίζουμε από τα τσιμεντομάρκετ με τις
τεχνητές οσμές και την αηδιαστική απαλή μουσική της
κατανάλωσης.
Ενδυναμώνοντας την λαϊκή, ενισχύουμε και άλλους
παραγωγούς με άλλα προϊόντα να προσέλθουν από το να
παρακαλούν τους αγοραστές των υπεραγορών να βάλουν
το αγνό σαπουνάκι τους που το φτιάχνουν με μεράκι
δίπλα στα χημικά κατασκευάσματα του …Πρώκτορ (και
Γκάμπλ).
Λαϊκή λοιπόν, από το Ψυχικό μέχρι το Σουφλί.
Όπως χιλιάδες χρόνια. Σταδιακά θα καταλάβουμε ότι
αυτή η φαινομενικά ασήμαντη ενέργεια είναι
αποτελεσματικότατη μορφή λαϊκής δράσης. ΠΑΜΕ
λοιπόν!
*
 Άς επανέλθουμε τώρα στα παραπανίσια.

“Μ”, όπως Μεταξάς. Ιωάννης Μεταξάς! Η

“αισθητική” μιας χούντας
27 Οκτωβρίου 2006. Παραμονή της εθνικής
επετείου, εκπομπή μεγάλου ιδιωτικού καναλιού, που
μεταδίδεται εκτάκτως, φιλοξενεί τον εγγονό του
Εμμανουέλε Γκράτσι, του Ιταλού πρεσβευτή που τα
χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 παρέδωσε το
γνωστό τελεσίγραφο στον Ιωάννη Μεταξά.
Δεν παρακολούθησα την εκπομπή. Ελάχιστα
ενδιαφέρει το αν ο δικτάτορας απάντησε “Alors, c’est la
guerre” [Βικιπαίδεια] ή “Donc monsieur, c’est la guerre”
[Αρτέμης Ψαρομηλίγκος, "Μεταξάς - Ζαχαριάδης: Ένα
ΟΧΙ επί δύο", Ε- Ιστορικά, 27-10-1999, σ. 16]. Είχαμε
πόλεμο, λοιπόν. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Φθινόπωρο 1936. Πριν από ακριβώς εβδομήντα
χρόνια, ένας άλλος πόλεμος, υπόγειος αυτή τη φορά,
μαινόταν στα παρασκήνια του δικτατορικού καθεστώτος
της 4ης Αυγούστου. Δύο αντίπαλες φατρίες
συγκρούονταν λυσσαλέα. Από τη μια πλευρά εκείνη
του Ιωάννη Διάκου και από την άλλη εκείνη του
Θεόδωρου Σκυλακάκη.
 Ο Ιω. Διάκος, που χαρακτηρίζεται από κάποιους ως
“άγνωστος δημοσιογραφίσκος”, υπήρξε ένας από τους
ισχυρότερους άνδρες της μεταξικής δικτατορίας, από
την αρχή και μέχρι το τέλος της, την άνοιξη του 1941.
Κάποιοι πιθανολογούν ότι αυτή η δύναμή του
οφειλόταν στην μασονική ιδιότητά του και στο
γεγονός ότι ήταν τέκτων υψηλότερου βαθμού από τους
επίσης τέκτονες Ι. Μεταξά και βασιλιά Γεώργιο.
Λεπτομέρειες…
Ο απόστρατος αξιωματικός Θ. Σκυλακάκης,
υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Μεταξά και πριν
την δικτατορία, “ανέπτυξε πλούσια αντιλαϊκή δράση.
Ήταν από τους πρώτους υποστηρικτές των φασιστικών
ιδεών στη χώρα μας και οργανωτής των πρώτων
φασιστικών οργανώσεων. Ο Σκυλακάκης έπαιξε σοβαρό
ρόλο στην παρασκηνιακή προετοιμασία της 4ης
Αυγούστου. Αλλά δεν ήταν από τους ανθρώπους που
δούλευαν για να καρπώνονται άλλοι. Είχε ο ίδιος
απεριόριστες φιλοδοξίες. Ονειρευόταν να παραμερίσει
μια μέρα το Μεταξά και να γίνει αυτός δικτάτορας. Ο
Μεταξάς δεν άργησε να καταλάβει τις προθέσεις του.
Δεν ήταν όμως και εύκολο να τον κτυπήσει αμέσως και
να τον εξουδετερώσει, γιατί ο υπουργός των Εσωτερικών
είχε στα χέρια του αρκετά κλειδιά του κρατικού
μηχανισμού…” [Σπύρος Λιναρδάτος, 4η Αυγούστου, ε'
έκδοση, εκδ. Θεμέλιο, 1988, σελ. 42-3].
Οι λεπτομέρεις της διαμάχης δεν θα μας
απασχολήσουν. Πάντως η διαπάλη μεταξύ Ι. Διάκου και
Θ. Σκυλακάκη έληξε με τη συντριβή και την εκτόπιση
του υπουργού Εσωτερικών. Στις 4 Ιανουαρίου 1937
δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες η παρακάτω κυβερνητική
ανακοίνωση: “Κατόπιν υποδείξεως του κ. Προέδρου της
Κυβερνήσεως, υπέβαλαν χθες τας παραιτήσεις των ο
υπουργός των Εσωτερικών κ. Σκυλακάκης και ο
υφυπουργός παρά τω Προέδρω της Κυβερνήσεως κ.
Παπαχελάς. Αι παραιτήσεις των δύο υπουργών εγένοντο
δεκταί υπό της Α. Μ. του Βασιλέως.” [Λιναρδάτος, ό.π.,
σελ. 45-6]
Ο Αλέξανδρος [Αλέξης] Παπαχελάς ήταν άνθρωπος
του Σκυλακάκη. Σε λίγες ημέρες ο Μανιαδάκης τον
έστειλε εξορία. Έγραφε ο ίδιος ο Παπαχελάς το 1972 σε
επιστολή του προς την εφημερίδα Ακρόπολις:
“Δυστυχώς αι συνεχείς επεμβάσεις του
δημοσιογράφου Ιω. Διάκου, του μυστηριώδους αυτού
προσώπου, εις τα διαφόρους υπηρεσίας [...] σωρεία
άλλων υπόπτων επεμβάσεων και τελικώς η κατάρτισις
σκανδαλώδους νοσμοσχεδίου περί αλευροβιομηχανίας,
κατέστησε αδύνατον την συνέχισιν του έργου μου
εξυγιάνσεως των δημοσίων έργων διότι οι πάντες
έτρεμον προ του σατανικού αυτού προσώπου”
[Λιναρδάτος, ό.π., σελ. 46].
Με τη σημερινή ορολογία των εν γένει
προοδευτικών αλλά και όσων κόπτονται δια την πρόοδον
της χώρας, θα λέγαμε ότι ο “μυστηριώδης” και
“σατανικός” Ι. Διάκος, με τις “ύποπτες” μεθοδεύσεις,
ήταν ο αρχιερέας της διαπλοκής στην εποχή του.
Εκτός αν θεωρήσουμε ότι και τότε υπήρχαν συμφέροντα.
Ταξικά συμφέροντα.
Απ’ τον παππού στον εγγονό, λοιπόν.
Άπαξ. Το λένε.
Δις. Δεν κρύβεται.
Τρις. Δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω, αλλά με
μέτριες σπουδές πώς γίνεται κάποιος σύμβουλος του
πρωθυπουργού σε ηλικία τριάντα ετών;
Σε καμιά περίπτωση, βέβαια, δεν ευθύνεται κάποιος
για το παρελθόν ή για το παρόν μελών της οικογενείας
του. Ούτε κατά διάνοια! Αλλά δεν υπάρχει μόνον
οικογενειακό παρελθόν. Υπάρχει και ταξικό
οικογενειακό παρελθόν – που όπως και να το κάνουμε
όλο και κάπως συνεισφέρει στο… φιλοπρόοδον των
μελών της οικογενείας.
Διότι όταν από το ένα σόι κρατάς από υφυπουργό
της μεταξικής δικτατορίας και από το άλλο από
οικογένεια μεγαλο-στρατηγο-ναυάρχων [Δούσμανη],
λογικό δεν είναι να περάσεις στη συνέχεια από το
Κολλέγιο και την… ανανεωτική αριστερά για να
καταλήξεις στο… ΕΛΙΑΜΕΠ;
Quiz: Ποιανού μεγάλου σύγχρονου Έλληνα
φιλόσοφου, που πέθανε πριν από μερικά χρόνια, η
μητέρα -καταπώς λέγεται- ήταν μία Παπαχελά; [αδελφή
του παρά τω πρωθυπουργώ]
Παράθεση: Περιμένοντας για την απάντηση στο
ερώτημά σου… συγχαρητήρια για το ενημερωτικότατο
post! Ένα εύκολο ερώτημα τώρα. Ποιός Παπαχελάς
μετακινείται μεταξύ USA, Λαμπρακιστάν και
Καθημερινής με απίστευτη ευκολία; Αποδεικνύοντας
την έλλειψη στεγανών στην Ελληνική νομενκλατούρα;
Για τον Μεταξά (του οποίου μόνο φίλος δεν
είμαι…) θα θυμίσω μια μεγάλη κουβέντα – δυστυχώς
δεν συγκρατώ το όνομα του αντίπαλού του(!) που την
διατύπωσε. “Ο Μεταξάς ήταν ο μόνος Έλληνας που
μπορούσε να πεί ΝΑΙ και δεν το έκανε!”
-Αν πω Καστοριάδης κερδίζω;
-Τι θα γίνει με εσένα; Παλιά, στις Θ&Δ έδινες και
κανα δωράκι!
-Καλή η… κακία του αντιπάλου του Μεταξά, αλλά
απλώς κακία. Ο Μεταξάς “θα μπορούσε” να πει ΝΑΙ,
αλλά “δεν μπορούσε”. Γιατί για να μπορέσει να κάνει τη
δικτατορία του στηρίχτηκε στους Άγγλους [τον πρέσβη...
Βατερλώ ή Ουώτερλοου] και στο αγγλόφιλο παλάτι.
Όχι, δηλαδή, ότι υπήρχε και κανένας πολιτικός [για
τους στρατιωτικούς δεν το συζητάμε] στην Ελλάδα, στα
μέσα της δεκαετίας του 1930, που να μην επιθυμεί μια
κάποια δικτατορία. Από τον Μεταξά ως τον Ζαχαριάδη,
μηδέ του Βενιζέλου εξαιρουμένου. Οι αστοί μια αστική
δικτατορία, οι υπόλοιποι μια προλεταριακή.
O Alexis προαλείφεται για διευθυντής της
Καθημερινής… Κι όχι τίποτα άλλο είχαμε και διαβάζαμε
καμιά σοβαρή ανάλυση από τους Λυγερό - Δελαστίκ -
Παπακωνσταντίνου… Τα εκσυγχρονιστήρια βάλαν
επίσης πόδι και στον Ελεύθερο Τύπο της Γιάννας. Θα
ξυπνήσουμε καμιά μέρα, χωρίς να το πάρουμε είδηση,
σκλάβοι στην Τουρκιά και θα μας ζητάνε και το
λογαριασμό από πάνω.
-Φυσικά και κερδίζετε! Αλλά προς τι το
ερωτηματικό; Μία ελάχιστη έρευνα στο google με τα
δύο επώνυμα σας δίνει αμέσως το πρώτο-πρώτο
αποτέλεσμα μιας σελίδας με γενεαλογικά στοιχεία,
φτιαγμένη από κάποιον Μιχαήλ Μοάτσο. Εξ όσων
μπόρεσα να διασταυρώσω, ή ήξερα ήδη, τα στοιχεία του
είναι μάλλον σωστά – με τη γνωστή επιφύλαξη για ό,τι
κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.
-Και παλιός αναγνώστης των Θ&Δ classic;
Πληθώρα δώρων για σας αγαπητέ μου:
1. Το πρώτο άρθρο του Alexis κατά του σχεδίου
Ανάν σε ολόχρυση κορνίζα. Τώρα γράφει στην
Καθημερινή, μεγάλο σχήμα, μεγάλη κορνίζα, πολύ
χρυσός για σας!
2. Ένα αντίτυπο του βιβλίου των Alexis & Tassos
για τη 17Ν σας… έρχεται αρκεί να στείλετε ένα e-mail
δια τα περαιτέρω.
 3. Παλιός αναγνώστης των Θ&Δ classic; Ένας
τόμος για σας με όλες τις προκηρύξεις της 17Ν, αρκεί να
απαντήσετε σωστά στο -πανεύκολο- ερώτημα: “Ποια η
συγγένεια μεταξύ Ιωάννου Μεταξά -της 4ης
Αυγούστου- και Αλέξανδρου Γιωτόπουλου – της 17ης
Νοεμβρίου;”
-Ο απόστρατος αξιωματικός Θ. Σκυλακάκης μήπως
ειναι παππούς του ΓΓ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων
του υπουργείου Εξωτερικών, που “Υπηρέτησε, επίσης,
ως σύμβουλος του Πρωθυπουργού (1989), σύμβουλος
του Υπουργού Εθνικής Αμύνης (1989-1990), σύμβουλος
του Πρωθυπουργού και προϊστάμενος του Γραφείου
Σχεδιασμού & Επικοινωνίας του Πρωθυπουργού (1990-
1993)”, Αναπληρωτής Δημάρχου Αθηναίων,
Αντιδήμαρχος Οικονομικών, καθώς και Πρόεδρος της
Δημαρχιακής Επιτροπής (ΝΤΟΡΑ)…?
-Διόλου απίθανο να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν
μπόρεσα να επιβεβαιώσω τη συγγένεια. Το αναφέρω και
στο κείμενο. Μέχρι νεωτέρας, λοιπόν.
Αυτά τα περίεργα είχε το σάητ που αντέγραψα και
δείχνουν πολλές όπως βλέπετε θλιβερές προεκτάσεις του
θέματος
*
Κι όμως. Θέλω να τελειώσω το θέμα και δεν
μπορώ. Νοιώθω ότι κάποιες απόψεις πρέπει να
συμπεριλάβω. Για να δήτε ότι δεν είναι πλέον όλοι
ηλίθιοι και πολλοί άρχισαν να ξυπνάν στην Ελλάδα κι
από κάθε άποψη η γνώση τους είναι δύναμη, η δύναμη
που θα απαλλάξη το αύριο απ’ τους σιχαμένους
αιμοπότες των λαών. Διαβάστε μετά προσοχής την
παρέμβαση που ακολουθεί… ‘Κεμάλ και Βενιζέλος’.
Στις 19 Μαΐου 1919, ο Τούρκος και
κρυπτοεβραίος γεννηθείς εν Θεσσαλονίκη, Κεμάλ
Ατατούρκ, αυτονομήθηκε επίσημα από την Οθωμανική
κυβέρνηση και οργάνωσε τον ανθελληνικό τούρκικο
στρατό, με κύριο στόχο την εξόντωση των Ελλήνων και
των Αρμενίων. Υποβοηθούμενος (όπως πάντα, η
Τουρκία) από Αμερικάνους και Εβραίους.
Αυτό το ανθελληνικό σκουλήκι, έσφαξε με μίσος
τους Έλληνες, έκαψε, λεηλάτησε και σφετερίστηκε τη γη
μας. Με αρχηγό τον Ατατούρκ, σημειώθηκαν ελληνικές
γενοκτονίες κυρίως σε Σμύρνη, Βόρειο Ελλάδα και
Κωνσταντινούπολη. Οι Νεότουρκοι έχοντας ως όνειρο
τη δημιουργία μιας απέραντης τουρκομουσουλμανικής
αυτοκρατορίας από τις παρυφές της Κίνας έως τη
Μεσόγειο, εισήλθαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο
πλευρό των Γερμανών.

Εικόνα: Ο Κεμάλ Ατατούρκ

Μαρτυρίες της σφαγής
 Εικόνα: Μακρόνησος 1922, πρόσφυγες
Βασισμένος σε μια σειρά επισήμων αναφορών ο
Βρετανός πρωθυπουργός Λόιντ Τζορτζ προβαίνει σε
δημόσιες δηλώσεις στη Βουλή των Κοινοτήτων (House
of Commons. The Parliamentary Debates, Fifth Series,
τομ. 157): «…(στον Πόντο) δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων,
ανδρών, γυναικών και παιδιών απελαύνονταν και
πέθαιναν. Ήταν καθαρή ηθελημένη εξολόθρευση.
«Εξολόθρευση» δεν είναι δικιά μου λέξη. Είναι η λέξη
που χρησιμοποιεί η Αμερικανική Αποστολή».
Ο Αράλοβ, σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, όπως
αναφέρει στα απομνημονεύματά του που κυκλοφόρησαν
το 1960 στη Μόσχα με τον τίτλο Vospominaniya
Sovietskovo Diplomata 1922-1923, ενημερώνεται στη
Σαμψούντα από τον αρχιστράτηγο Φρούνζε. Ο Φρούνζε
του είπε ότι είχε δει πλήθος Έλληνες που είχαν
σφαγιαστεί, «βάρβαρα σκοτωμένους Ελληνες γέρους,
παιδιά, γυναίκες». Προειδοποίησε επίσης τον Αράλοβ
για το τι πρόκειται να συναντήσει: «…πτώματα
σφαγιασμένων Ελλήνων τους οποίους είχαν απαγάγει
από τα σπίτια τους και είχαν σκοτώσει πάνω στους
δρόμους».
Ο Βρετανός αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη Sir
Horace Rumbold πληροφορεί τον υπουργό εξωτερικών
Curzon ότι: «Οι Τούρκοι φαίνεται ότι δρουν βάσει
προμελετημένου σχεδίου για την εξόντωση των
χριστιανικών μειονοτήτων… Ολοι οι άνδρες ηλικίας άνω
των 15 ετών της περιφέρειας Τραπεζούντος και της
ενδοχώρας εκτοπίστηκαν στα εργατικά τάγματα του
Ερζερούμ, Καρς και Σαρήκαμις».
Η σφαγή των Ελλήνων που κατοικούσαν σε
περιοχές της δυτικής Μικράς Ασίας, που δεν βρισκόταν
στον έλεγχο του ελληνικού στρατού, ήταν μέρος της
τακτικής των Κεμαλικών.
Το τηλεγράφημα -που βρέθηκε στα γαλλικά
στρατιωτικά αρχεία που φυλάσσονται στον πύργο του
Vencennes στο Παρίσι από τον ερευνητή Χ. Τσιρκινίδη-
της Επιτροπής Κατοίκων των πόλεων Αϊδινίου, Ντενιζλί
κ.ά. προς τον Γάλλο πρωθυπουργό λέει τα εξής: «…στις
22 Ιουνίου 1920, Κεμαλικοί ενεργώντας στην περιοχή
Ναζλή σε συνεργασία με εγκληματίες που ήρθαν από τα
Σώκια, προφασιζόμενοι προέλαση του ελληνικού
στρατού λεηλάτησαν σπίτια χριστιανών αποκομίζοντας
λεία.
Κάψανε την πόλη με εκρηκτικά εξαιρώντας τη
μουσουλμανική συνοικία και τέλειωσαν την αποστολή
τους με σφαγές και βασανιστήρια… Σύμφωνα με
υπολογισμούς, ο αριθμός των αγρίως σφαγιασθέντων και
νεκρών κάτω από τα ερείπια ξεπερνά τα 500 άτομα. Το
υπόλοιπο πλέον των 3.000, εκ των οποίων οι
περισσότεροι γυναίκες και παιδιά, εντελώς
απογυμνωμένοι οδηγήθηκαν δια της βίας σε
αξιοθρήνητη κατάσταση προς το εσωτερικό…
Αδύνατοι γέροι, μη μπορώντας να ακολουθήσουν
το καραβάνι σκοτώθηκαν αγρίως καθ’ οδόν. Τα πτώματά
τους παραμένουν άταφα… Η τύχη των κατοίκων του
Σαράκιου είναι τελείως άγνωστη.
Στο Ντενιζλί, 20.000 Έλληνες συγκεντρωθέντες
υπέστησαν την ίδια τύχη. Ο άρρην πληθυσμός χωρίς
εξαίρεση οδηγήθηκε επί της ερήμου νήσου της λίμνης
Εγκιρντίρ. Οι Τούρκοι επεδόθησαν σε λεηλασία, όργια
κατά γυναικών και παιδιών.
Οι αρχηγοί των Κεμαλικών μαλώνουν για τη
διανομή της λείας…. Εξοχώτατε, στο όνομα του
ανθρωπισμού παρακαλούμε λάβατε μέτρα για την
οριστική απαλλαγή μας από την ανυπόφορη τυραννία,
που είναι χωρίς προηγούμενο στις δέλτους της ιστορίας».
Ουϊνστον Τσόρτσιλ: «Ο Κεμάλ γιόρτασε το
θρίαμβό του με τη μεταβολή της Σμύρνης σε τέφρα και
την τεράστια σφαγή του εκεί χριστιανικού πληθυσμού.»

Εικόνα: Ο σφαγιασμός της Σμύρνης.

Εικόνα: Οι κεμαλικοί συνέλαβαν στη Σμύρνη όλους

τους Έλληνες άνδρες από 14 έως 70 ετών. Ελάχιστοι
επέζησαν.
 Εικόνα: Ορφανά παιδιά, οι γονείς τους
θανατώθηκαν απ’τις στρατιές του δολοφόνου Κεμάλ.

Εικόνα: Πρόσφυγες της Μικρασιατικής

Καταστροφής
 Η εξόντωση των Ελλήνων της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας, που αποφάσισαν οι Νεότουρκοι στη
Θεσσαλονίκη το 1911, ολοκληρώθηκε με απόλυτη
επιτυχία από τον Μουσταφά Κεμάλ. Από τον πληθυσμό
των 2. 601. 312 που ήταν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία
(Πόντο, Ιωνία και Καππαδοκία) και στην Ανατολική
Θράκη πριν το 1914, επέζησαν 1.221.849 -οι οποίοι
καταμετρήθηκαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα το 1928-
καθώς και όσοι εξαιρέθηκαν της ανταλλαγής των
πληθυσμών στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο
ή διέφυγαν κατευθείαν σε χώρες του εξωτερικού.
Ανθέλληνες, Εβραίοι και προδότες
Η προδοσία των Ελλήνων ερχόταν πάντα από
εκείνους που η Ελλάς φιλοξενούσε, είτε ως πολιτικούς
ανακυρηγμένους από το ελληνικό σύνολο, είτε με πάγια
επιβολή άλλων μεγάλων δυνάμεων όπως είναι η
Αμερική κλπ. Οι ίδιοι οι πολιτικοί της Ελλάδος, η ίδια η
εκκλησία-τότε, παλαιότερα και σήμερα-πάντα την
πρόδιδαν, πάντα την πούλαγαν, πάντα την εξευτέλιζαν.
Έτσι καταλήγουμε στο γεγονός πως ο Έλλην ανέκαθεν
έτρεφε φίδια ανθελληνικά στον κόρφο του.
Οι προδότες είναι όλοι με ελληνικά ονόματα,
μιλούν ελληνικά, έχουν ελληνική υπηκοότητα. Ο,τι και
να κάνουν όμως, όσο «Έλληνες» και αν το παίζουν, δεν
παύουν να είναι Εβραίοι και Τούρκοι, ανθέλληνες μέχρι
το κόκκαλο.
 Ο Ιωάννης Μεταξάς
Ο εβραίος φασίστας και ναζί Ιωάννης Μεταξάς
υπήρξε ο μεγαλύτερος λάτρης του Ατατούρκ στην
Ελλάδα. Είχε δωρίσει το υποτιθέμενο σπίτι του
Μουσταφά Κεμάλ πασά στη Θεσσαλονίκη στο τουρκικό
κράτος, αφού πρώτα το είχε αγοράσει με τα λεφτά του
δημοσίου από τον ιδιώτη που το κατείχε.
Επιπλέον μετονόμασε την Οδό Αποστόλου
Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ. Με λίγα λόγια
αφαίρεσε το όνομα ενός Εβραίου και έδωσε το όνομα
ενός κρυπτοεβραίου Τούρκου σφαγέα των Ελλήνων.

Ο μασσώνος Χρυσόστομος Σμύρνης προς τον

Βενιζέλο: «…Ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας, το
ελληνικό κράτος αλλά και σύμπαν το ελληνικό έθνος,
καταβαίνει πλέον εις τον Αδην, από του οποίου καμμία
πλέον δύναμις δεν θα δυνηθή να το αναβιβάσει και να το
σώσει. Της αφαντάστου ταύτης καταστροφής βεβαίως
αίτιοι είναι οι πολιτικοί και προσωπικοί σας εχθροί,
πλην και υμείς φέρετε μέγιστον της ευθύνης βάρος…»
 Εικόνα: Ο Eβραίος Γιώργος Παπανδρέου, ως
υπουργός Εξωτερικών, καταθέτει στεφάνι και τιμά τον
Κεμάλ Ατατούρκ, τον σφαγέα εκατομμυρίων Ελλήνων.

Εικόνα: Ο Τούρκος Κώστας Καραμανλής,

συνεχιστής πιστός στην τακτική του Βενιζέλου, του
μεταξά, και του μπάρμπα του, ως πρωθυπουργός της
Ελλάδας, καταθέτει στεφάνι και τιμά τον Κεμάλ
Ατατούρκ, τον σφαγέα των Ελλήνων στο Μαυσωλείο
του.

Και υπογράφει ο Καραμανλής στο βιβλίο

επισκεπτών του μαυσωλείου του δολοφόνου, ως
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. «Ο Κεμάλ Ατατούρκ
για τον Ελευθέριο Βενιζέλο είναι το πολιτικό θάρρος..
Την βούληση και την διορατικότητα, να μην αφήσουν
συγκρούσεις και τραγωδίες του παρελθόντος να
γίνουν εμπόδια σε προσπάθειες οικοδόμησης ενός
καλύτερου μέλλοντος, ειρήνης και συνεργασίας, προς
όφελος των 2 λαών μας». Κ.Καραμανλής, 24.1.2008
Βενιζέλος, ο Eβραιότουρκος
Ο ανθέλλην Εβραϊότουρκος, και συγγενής του
σκύλου κρυπτοεβραίου Κεμάλ Ατατούρκ, Ελευθέριος
Βενιζέλος (το πραγματικό του όνομα ήταν Αλί Βεν
Ζελόν), πρότεινε τον Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ)
για Νόμπελ Ειρήνης.
Πουλάει ως πρωθυπουργός την Ανατολική Θράκη,
την Ίμβρο, την Τένεδο, και υπογράφει το 1930 την
«Ελληνοτουρκική συνθήκη φιλίας, ουδετερότητος και
διαιτησίας» παρά την έντονη αντίδραση των Ελλήνων
προσφύγων, τους οποίους απείλησε με διώξεις, με την
κατηγορία του εχθρού του κράτους.
 Όσο ήταν πρωθυπουργός, δόθηκαν τίτλοι
ιδιοκτησίας σε εκκλησία και κουκουλοφόρους
ρουφιάνους πολιτικούς.

Εικόνα: Αλί Βεν Ζελόν

Το πούλημα της Ανατολικής Θράκης
Ο Ελ. Βενιζέλος, τον οποίο οι επαναστάτες
κάλεσαν να αναλάβει τη διακυβέρνηση είχε ήδη
αποδεχτεί την άποψη της Αντάντ για την Ανατολική
Θράκη. Σε τηλεγράφημά του προς τους επαναστάτες
έγραφε:
«Η απώλεια της Ανατολικής Θράκης ήταν
καταστροφή ανεπανόρθωτος… εφόσον αι Δυνάμεις
απεφάσισαν την απόδοσίν της εις την Τουρκία. Η
κυβέρνηση είναι ανάγκη τάχιστα να χαράξη την
πολιτικήν της. Εάν η πολιτική αύτη περιλαμβάνη την
απόφασιν να κρατήσωμεν την Θράκην και εναντίον της
γνώμης των πρώην συμμάχων μας, αι θερμαί μου ευχαί
θα συνοδεύουν τον αγώνα τούτον του Έθνους, αλλά
ευρίσκομαι εν τοιαύτη περιπτώσει εις την θλιβεράν
ανάγκην να αρνηθώ την αποδοχήν της τιμητικής εντολής
όπως αντιπροσωπεύσω την χώραν εις το εξωτερικόν».
Έτσι έγινε αποδεκτή η συμφωνία των Μουδανιών
και τα μεσάνυχτα της 14ης Οκτωβρίου 1922 ο
ελληνικός στρατός άρχισε να αποχωρεί από την
Ανατολική Θράκη, ακολουθούμενος από 300.000 νέους
πρόσφυγες.
 Η Αθήνα δεν έκανε ούτε το ελάχιστο για να
διατηρήσει τον έλεγχο της Ελλάδος σ’ αυτή την
βασική περιοχή του ελληνισμού, ενώ είναι βέβαιο ότι
ούτε τα κεμαλικά στρατεύματα μπορούσαν να
διασχίσουν τον Ελλήσποντο και τα Δαρδανέλλια, ούτε η
Αντάντ να υποχρεώσει στρατιωτικά την Ελλάδα να
αποχωρήσει.
Ο Ελ. Βενιζέλος, με περισσή ευκολία ως γνήσιος
ανθέλλην, και λειτουργώντας υπογείως για χάρη της
Τουρκίας, εγκατέλειψε μια από τις σημαντικότερες
ιστορικές εστίες των Ελλήνων. Η παράδοση και το
πούλημα της Ανατολικής Θράκης, μαζί και των νησιών
Ίμβρου και Τενέδου, αποτελεί πλέον ένα γεγονός για το
οποίο δεν γίνεται καν λόγος, αλλά έχει ξεχαστεί και
διαγραφτεί από την ιστορία.

Εικόνα: Ελ. Βενιζέλος, Χ. Μοργκεντάου και Α.

Δοξιάδης με ορφανά προσφυγόπουλα από τη Μικρά
Ασία το Φλεβάρη του ’24.
Η συνθήκη της Λωζάνης, 1923
Κατά τη Σύμβαση αυτή η ανταλλαγή δεν ήταν
πλέον εκούσια και ελεύθερη αλλά υποχρεωτική και
αποτέλεσμα όρου πολεμικής ήττας. Στη Συνδιάσκεψη
της Λωζάννης η Ελλάδα, παρόλο που ήταν αντίθετη
στην άποψη της ανταλλαγής, εντούτοις πιεζόμενη από το
ατυχές αποτέλεσμα του πολέμου, δήλωσε να συζητήσει
εκούσια και αμοιβαία ανταλλαγή. Η Τουρκία όμως δεν
δέχθηκε ούτε εκούσια ούτε αμοιβαία αλλά υποχρεωτική.
Στην εν λόγω Σύμβαση καθορίζονταν τα εις την
υποχρεωτική ανταλλαγή υποκείμενα πρόσωπα, η
ιθαγένειά τους, ο χρόνος της ανταλλαγής, η εκκαθάριση
των περιουσιών τους, καθώς και η τύχη των
εξαιρουμένων της ανταλλαγής προσώπων.
Η Συμφωνία του 1930
Αργότερα, με μεσολαβητή τον Ιταλό δικτάτορα
Μουσολίνι, ο Βενιζέλος θα υπογράψει το 1930 την
«Ελληνοτουρκική συνθήκη φιλίας, ουδετερότητος και
διαιτησίας» παρά την έντονη αντίδραση των προσφύγων,
τους οποίους απείλησε με διώξεις, με το γνωστό
Ιδιώνυμο. Δηλαδή, με την κατηγορία του εχθρού του
κράτους. Όσο ήταν πρωθυπουργός δόθηκαν τίτλοι
ιδιοκτησίας σε εκκλησία και κουκουλοφόρους
ρουφιάνους πολιτικούς.
Η ελληνική πλευρά οδηγήθηκε στην υπογραφή της
Συνθήκης επειδή είχε γίνει αποδεκτή η πρόθεση της
φασιστικής Ιταλίας να δημιουργηθεί ένας άξονας Ρώμης-
Αθήνας-Άγκυρας και ένα σύστημα τριμερούς
συνεργασίας και θα είχε ως βάση ένα σύνολο διμερών
συμφωνιών. Αποτέλεσμα αυτού του συγκεκριμένου
πολιτικού οράματος υπήρξε η ελληνοτουρκική
Συμφωνία της Άγκυρας του 1930, με την οποία
αντιμετωπίζονταν όλες οι εκκρεμότητες μεταξύ των δύο
χωρών και παραχωρούνταν οριστικά οι περιουσίες των
προσφύγων στο νέο τουρκικό κράτος. Μέχρι τότε -όσον
αφορά το διεθνές δίκαιο- οι περιουσίες των
«ανταλλαχθέντων» παρέμεναν υπό την ιδιοκτησία των
ιδιοκτητών τους, μόνο που τα δύο κράτη είχαν
αποφασίσει να είναι διαχειριστές των περιουσιών
αυτών.
 Η συμφωνία του ‘30, μαζί με την υποβολή
πρότασης του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελ.
Βενιζέλου προς την Επιτροπή του Νόμπελ για την
βράβευση του Μουσταφά Κεμάλ Πασά -που είχε ήδη
λάβει το προσωνύμιο Ατατούρκ (Πατέρας των
Τούρκων)- με το Νόμπελ Ειρήνης, εγκαινίασαν μια νέα
ανθελληνική εποχή.
Σε βγάζει έξω από τα ρούχα σου το κείμενο που
στάλθηκε από τον Βενιζέλο στην Επιτροπή, στο οποίο ο
Κεμάλ, ο σφαγέας των Ελλήνων χαρακτηριζόταν ως:
«πραγματικός στυλοβάτης της ειρήνης».

Δήλωσις Εκκαθαρίσεως Κινητής και Ακινήτου

Περιουσίας κατά την ανταλλαγή ελληνοτουρκικών
πληθυσμών (1923-1927) ΑΝΤΕ ΡΕ, ΣΤΕΙΣΤΕ ΤΟΥΣ
ΑΝΔΡΕΙΑΝΤΕΣ, ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΥΣ, ΨΗΦΗΣΤΕ
ΤΟΥΣ, ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΕΦΑΝΙΑ,
ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΤΕ ΤΟΥΣ. ΠΡΟΒΑΤΑ.
 Image of David Balfour 200 x 350 - 27k – jpg
ltscotland.org.uk [Τον κάναν κώμιξ τον σαχλαμάρα!]
αλλά εμάς τι μας έκανε. Εν πάση περιπτώσει, κάποιος
άλλος αληταράς θα… [δες φάτσα στο εικονογραφημένο
περιοδικό].
Τσακώστε και κάποιες άγνωστες παπαργιές κάποιου
Φουράκη περί ‘Διάκου’ που συνεχίζει να εμπνέη την…
Ομάδα ΕΨΙΛΟΝ!
Σύμφωνα με τον Φουράκη αυτόν, λοιπόν, ‘… Θά
πρέπει κάποιοι κύριοι πού παριστάνουν τούς ερευνητές
όπως κάποιος κύριος τώρα πού έβγαλε ένα βιβλίο γιά τό
"Αίνιγμα των Έψιλον" νά ανατρέξουν καί λίγο στήν
σύγχρονη ιστορία καί νά μάθουν ποιός ήταν ὁ Γιάννης
Διάκος. Αν μάθουν ποιοί καί τί ήταν ο Ιωάννης Διάκος
καί ο Ελευθέριος Πρόκος, τότε μπορούμε νά μιλήσουμε
καί γιά τήν σύγχρονη ύπαρξη της Ομάδας Ε.
Όσον αφορά σ' αυτό τό θέμα, θά μιλήσω εν εκτάσει
όταν κρίνω ή κριθεί ότι πρέπει νά μιλήσω γιά νά πώ αυτά
που θά πρέπει νά αποκαλύψω.
[…] Ο Διάκος είναι ο εμπνευστής του "νέου
ελληνικού πολιτισμού" και ήταν ο μυστικοσύμβουλος
του Μεταξά, και μετέπειτα του Αλεξάνδρου Παπάγου. Ο
Γιάννης Διάκος όμως ήταν αντιβασιλικός, πρόσφατα
εντόπισα άρθρα του στον Εθνικό Κήρυκα, πύρινα άρθρα
εναντίον της "ξενόφερτης βασιλείας". Από πολλά
στοιχεία βγαίνει ότι όλη αυτή η ιδεολογία της "4ης
Αυγούστου", περί "νέου ελληνικού πολιτισμού", ήταν
έργο του Διάκου και κάποιας ομάδας ανθρώπων.
*
 *
Ή χαιρετάνε κάποιους, ή με τον τρόπο τους κι αυτοί
προσεύχονται, ώστε να οδηγηθούν σε μια θέωση ή
εξιλέωση, αφού ξωφλήσουν πρώτα κάποια υποχρέωση.
Άς πάμε ωστόσο σε λιγότερο μεταφυσικές
μπαρούφες, στην μπαλφούρια αλληλογραφία
εντρυφώντες:
῞Οπως ὑπογραμμίζει ὁ ἱεροδιάκονος Νικόλαος:
«῾Η πνευματικὴ ἐπικοινωνία τοῦ Γέροντα μὲ τὸν ἅγιο
Σιλουανὸ ἀναμφίβολα ἐπέδρασε καθοριστικὰ στὴ
θεολογικὴ μορφὴ τῶν ἐπιστολῶν αὐτῶν» (σ. 31).
Εἶναι σημαντικὲς καὶ διαφωτιστικὲς οἱ πληροφορίες
ποὺ ἀντλοῦμε ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς αὐτὲς καὶ γιὰ τὸ
πρόσωπο τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ. Εἶναι χαρακτηριστικὰ
ὅσα μᾶς λέει ὁ Γέροντας Σωφρόνιος γιὰ τὸν ἅγιο:
«᾿Εγὼ ὁ ἴδιος κατὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ τὸν εἶδα
πολλὲς φορὲς τόσο πλούσια ἐπισκιασμένο ἀπὸ τὴ
χάρη, ὥστε ἡ δύναμη τοῦ πνεύματός μου δέν ἀρκοῦσε
νὰ ἀτενίσει τὸ πρόσωπό του. ῾Ο ἄνθρωπος αὐτὸς
εἶναι πλήρης Πνεύματος Χριστοῦ, θείας ἀγάπης.
῎Εζησε μὲ τέτοιον ἀγώνα ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ καὶ μὲ
τέτοια ἄσκηση γιὰ τὸν Θεό, ποὺ πολὺ σπάνια
κατορθώνεται» (σ. 59). Αὐτὸς "ὁ ὀλιγογράμματος καὶ
ἁπλὸς ἄνθρωπος" γνώριζε τὴν πνευματικὴ ζωὴ "ἕως
τὰ ἔσχατα ἴσως ὅριά της ποὺ μποροῦν νὰ γίνουν
ἐφικτὰ ἐπὶ τῆς γῆς» (σ. 59).
Γιατί, ἄραγε, θὰ ἄξιζε νὰ διαβάσει κάποιος τὶς
ἐπιστολὲς αὐτὲς τοῦ Γέροντος Σωφρονίου; Θὰ
προσπαθήσω νὰ δώσω μερικὲς λακωνικὲς
ἀπαντήσεις.
·γιατὶ εἶναι ἔργο τῆς νεότητάς του, ποὺ περιέχει
σπάνιες ἐξομολογήσεις καὶ ἴσως ἀποτελέσει τὸ
"κλειδὶ" γιὰ τὴν εἰσαγωγή μας στὸ μετέπειτα βαθὺ
θεολογικό του ἔργο.
·γιατὶ στὶς ἐπιστολὲς κρύβεται ὁ θυσιαζόμενος
στὴν προσευχὴ "ὑπὲρ τοῦ ἄλλου" ἀδελφός, αὐτὸς ποὺ
δίνει, γιατὶ πραγματικὰ "ἔχει". «Οὐκ ἄν λάβοις παρὰ
τοῦ μὴ ἔχοντος».
·γιατὶ μᾶς δίνει τὴ σοφία τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ
ἰδίως τῶν λεγομένων "Νηπτικῶν καὶ ᾿Ασκητικῶν", μ᾿
ἕνα τρόπο σύγχρονο, ἁπλό, καὶ ἐπαγωγικό. Διδάσκει
βάσει τῶν ἐμπειριῶν του.
·γιατὶ θέτει μιὰ τομὴ στὰ ὑποπροϊόντα τῆς πλάνης
καὶ ὁριοθετεῖ τὸ δρόμο τῆς ἀλήθειας, ποὺ ὁδηγεῖ
στὴ θέωση. [Σημ. Δηλαδή ο Μπάλφουρ θεώθηκε ή
ποιός;]
·γιατὶ θὰ ἀνακαλύψουμε ἕναν ταπεινὸ νεαρὸ
μοναχό, ποὺ περιγράφει, κάποτε μὲ ἁπλότητα
μικροῦ παιδιοῦ, ἐμπειρίες ὑψηλῆς πνευματικῆς ζωῆς,
χωρὶς νὰ ταπεινολογεῖ ὑποκριτικά.
·γιατὶ βλέπουμε πῶς ὁ νεαρὸς Σωφρόνιος ἔκανε
πράξη τή ρήση τοῦ Γέροντος Σιλουανοῦ: «ἔχε τὸ νοῦ
σου στὸν ᾅδη καὶ μὴν ἀπελπίζεσαι». Τὸν βλέπουμε,
πράγματι, νὰ βυθίζεται στὸν ἐσωτερικό του ᾅδη, νὰ
φτάνει σὲ ὁριακὲς καταστάσεις, ποὺ ὅμως τὶς
ὑπερέβαινε διὰ τῆς προσευχῆς.
·γιατὶ μᾶς διδάσκει τὸ "δύσκολο" ἔργο τῆς
προσευχῆς -τὸ βαρύτερο κατὰ τοὺς Πατέρες- ποὺ
ὅμως, ἄν ὁ ἄνθρωπος ξεπεράσει τὴ δυσκολία του, τότε
αὐτὴ (ἡ προσευχὴ) «γίνεται τόσο γλυκειά, ὅσο τίποτε
ἄλλο στὸν κόσμο» (σ. 240).
·καὶ τέλος, γιατὶ στὶς ἐπιστολὲς αὐτὲς βλέπουμε
ἕναν ὁμοιοπαθὴ μὲ μᾶς ἀδελφό, ὁ ὁποῖος μᾶς παρέχει
"πνευματικὴ βοήθεια" καὶ γιατὶ ἀνακαλύπτουμε ὅτι:
«δὲν πάσχουμε μόνο ἐμεῖς ἀπὸ τὴν πίεση κάθε εἴδους
κακίας, ὅτι ὅλους μᾶς πολεμεῖ ὁ διάβολος μὲ τὸν ἴδιο
τρόπο, ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι κάθε
ἡμέρα μὲ πόνο ὑποβάλλονται σὲ δοκιμασίες» (Πρβλ.
σ. 246-447).
Τὸ μόνο ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ἀπὸ αὐτὴ
τὴ θέση εἶναι ἕνα ταπεινὸ εὐχαριστῶ στὸν
μεταφραστὴ τῶν ἐπιστολῶν αὐτῶν στὴν ἑλληνικὴ, τὸν
παν/το ᾿Αρχιμ. Ζαχαρία, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴ δυνατότητα
νὰ ἔρθουμε σὲ ἐπικοινωνία μὲ "τὰ πρῶτα πνευματικὰ
κείμενα" τοῦ Γέροντος Σωφρονίου.
Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος ἐκοιμήθη ξημερώματα
Κυριακῆς τῆς 11ης Ἰουλίου 1993, ἡμέρα κατὰ τὴν
ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν Ἀνάσταση τοῦ
Κυρίου. Ὁ ἴδιος ἀναφέρει σὲ κάποια του ἐπιστολή:
«Γνωρίζω κάποιον στὸ Παρίσι, ὁ ὁποῖος, ἀπὸ τὸ
Μεγάλο Σάββατο ὥς τὴν τρίτη ἡμέρα τοῦ Πάσχα, κατὰ
τὴ διάρκεια τριῶν ἡμερῶν, βρισκόταν σὲ καταστάση
θεωρίας, γεγονὸς ποὺ μὲ τὶς μορφὲς τῆς γήινης
ὑπάρξεως μας μποροῦσε νὰ τὸ ἐκφράσει λέγοντας μόνο
ὅτι εἶδε τὴν πρωΐα τῆς ἀνέσπερης ἡμέρας. Πρωΐα,
γιατὶ τὸ φῶς ἦταν παράδοξα τρυφερό, λεπτό, ἱλαρό,
κάπως κυανό. Ἡ ἀνέσπερη λοιπὸν ἡμέρα εἶναι ἡ
αἰωνιότητα» (σ. 257).
Πιστεύω, ὅτι αὐτός ποὺ εἶχε αὐτὴν τὴν ἐμπειρία
τῆς πρωΐας τῆς ἀνέσπερης ἡμέρας, δὲν εἶναι ἄλλος
ἀπὸ τὸν «ἡγιασμένον Γέροντα τοῦ Ἔσσεξ», τὸν
Ἀρχιμανδρίτη Σωφρόνιο Σαχάρωφ.
῎Ας ἔχουμε τὴν εὐχή του κι ἄς ἐπικαλούμαστε τὶς
πρεσβεῖες του γιὰ τὴ μαρτυρικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
μας καὶ γιὰ τὸν καθένα μας προσωπικά.
*
Καλόν το ανάγνωσμα ως εδώ, να συνεχίσωμεν με
έναν Ντέηβιντ Μπάλφουρ ΠΡΙΝ τον Ντέηβιντ
Μπάλφουρ!
Μα γίνεται τέτοιο πράγμα; Όρσε: Ένα πολύ
προφητικό βιβλίο γράφεται κάποιες δεκαετίες πρίν
γεννηθεί ο υιός Μπάλφουρ! Και δές: Σκοτσέζικη
πεζογραφία - Μυθιστόρημα [DDC: 823]

Ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ δεν έχει ζήσει μέχρι τα 16

του χρόνια κάποια περιπέτεια. Δεν έχει περάσει ποτέ μια
νύχτα στις σκοτσέζικες ορεινές περιοχές, δεν έχει
πλεύσει ποτέ στις μεγάλες θάλασσες, δεν έχει παλέψει
ποτέ σε μάχη. Στην πραγματικότητα δεν έχει αφήσει
ποτέ ούτε το πατρογονικό του σπίτι. Γνωρίζει μόνον όσα
συντελούνται μέσα στην ήρεμη ζωή του τόπου του.
Όλα αλλάζουν με τον ξαφνικό θάνατο των γονιών
του. Μαθαίνει ότι έχει μεγάλη περιουσία και ότι δεν
προορίζεται για μια απλή και ήρεμη ζωή. Πέφτει θύμα
απαγωγής από τον μοχθηρό θείο του και τον
φορτώνουν στο αμπάρι ενός πλοίου για να πουληθεί
σκλάβος στην Αμερική.
Με τη βοήθεια ενός αντάρτη δραπετεύει, αλλά
εμπλέκεται στον αγώνα των Σκοτσέζων χαϊλάντερ
ενάντια στην αγγλική εξουσία.
Κατηγορείται άδικα για μια δολοφονία και στην
προσπάθειά του να διαλευκάνει μόνος το έγκλημα για να
απαλλαγεί, ερωτεύεται την Κατριόνα και μπλέκεται
σε νέες περιπέτειες.
Ο τόμος "Οι περιπέτειες του Ντέιβιντ
Μπάλφουρ" αποτελείται από δύο αυτοτελή έργα: την
"Απαγωγή" και την "Κατριόνα" (που εκδόθηκαν το
1886 και το 1893 αντιστοίχως).
*
Κι άλλη μια είδηση που έχει πλάκα διότι ο αλήτης
αυτός έγινε ρόμπα στα εικονογραφημένα παραμύθια.
Πρέπει να ψάξω να βρώ το τεύχος! Comics στα
Ελληνικά, Κλασσικά Εικονογραφημένα 1951- περ. 1960,
τεύχος 79. Δαυΐδ Μπάλφουρ Κλασσικά
Εικονογραφημένα!
*
SYNEXIZETAI