Ik ga eerlijk zijn, of de motivatie ook maar enig verschil gaat maken in mijn kansen weet ik niet, maar het

is toch de moeite waard voor mij. Voor het leesgemak was ik van plan mijn motivatie kort te houden,
maar er zijn zo zoveel dingen die ik kwijt wil over waarom een reis als dit zoveel voor mij zou betekenen.
Het voelde niet compleet toen ik delen had verwijderd, dus besloot ik dat het beter zou zijn het
volledige verhaal te vertellen dan een kortere samenvatting te geven waardoor mijn gevoelens niet tot
hun recht zouden komen.

Ik weet haast niet waar ik moet beginnen, het is niet zomaar dat ik voor Mexico heb gekozen. Graag wil
ik vertellen over mijn connectie tot dit land, maar ook de mensen.

Vorig jaar had ik de kans om in het buitenland te studeren voor mijn minor, ondanks dat ik het zo enorm
spannend vond om er op m’n eentje op uit te gaan, koos ik ervoor om te studeren aan een universiteit
buiten Europa. Ik wilde graag buiten m’n comfortzone treden en die cultuurschok meemaken, me te
omringen met compleet andere mensen en hun normen en waarden. Ook om de natuur te ontdekken,
een ander klimaat te ervaren en van het diverse eten te genieten.

Surprise, surprise. Ik vloog in Juli in m’n eentje naar Mexico-Stad om te gaan studeren in Querétaro, drie
uur rijden van Mexico-Stad af. Hiervoor was ik nog nooit buiten Europa geweest en eerlijk gezegd had ik
het ook nooit van mezelf verwacht, ik had het al niet zo op vliegen. Voor mij was die exchange een soort
katalysator, het heeft me gepusht zodat ik die stap wel moest maken.

Toen ik arriveerde in Mexico besefte ik pas dat ik mezelf een beperkt zicht had opgelegd op mijn
toekomst en kansen. Die gedachtes verdwenen als sneeuw voor de zon, wat een vrijheid voelde ik, de
wereld stond voor me open. Mexico heeft zo veel te bieden op verschillende vlakken, ik werd verliefd.
Niet alleen op het land.

De eerste maand na mijn aankomst moest ik iemand ontmoeten, op een strandfestival, acht uur rijden
van de stad waar ik studeerde. Ik raakte aan de praat met Erik, een leuke Mexicaanse jongen, we
hadden direct een klik. We hadden zulke heerlijke droge humor samen en nog nooit had ik zo snel een
connectie met iemand gehad. Alsof het zo had moeten zijn, bleek hij in dezelfde stad te wonen als ik,
studeerde hij aan dezelfde universiteit en woonde op 15 minuten lopen van mijn huis.

Terug in Querétaro hielden we contact en het werd allemaal serieuzer. Het besef dat je op exchange
bent en dat je na een paar maanden weer terugkeert naar “het echte leven”, zorgde voor veel angsten
en twijfels bij mij. Wil ik iets serieus aangaan? En zo ja, zouden we er hetzelfde in staan op het moment
dat ik terug zou moeten. Hij zei altijd dat ik het een kans moest geven, dat we er zo’n mooie tijd van
zouden kunnen maken samen en dat hij vond dat het het waard zou zijn.

Nou, twee maanden later waren we op strandvakantie met zijn familie. En wat betreft vooroordelen
over Mexicanen en de liefde kan ik zeggen dat die zeker niet uit de lucht zijn komen vallen. Hij vroeg me
officieel terwijl we samen in de oceaan dreven met de ondergaande zon en kocht diezelfde nacht nog
een prachtig boeket van mijn favoriete rode rozen, wat niet de eerste en laatste keer was.

Ik denk dat we sinds dat weekend bijna geen dag zonder elkaar waren. We hebben nog geprobeerd wat
reisjes te maken en dingen gedaan die voor ons allebei nieuw waren, het was speciaal en zo’n fijn gevoel
om zulke moment met elkaar te kunnen delen. Kerst en Oud en Nieuw, én zijn verjaardag heb ik
allemaal met hem en zijn familie kunnen vieren, waar ik zo enorm dankbaar voor ben.
Maar dan komt dat besef weer, op een gegeven moment moet je weer terug. Meerdere keren kon ik me
zo verslagen voelen als ik daaraan dacht, ik was nog niet klaar om terug te gaan.
Toch besloten we dat we verder wilden met onze relatie, ik had nog nooit zo iemand als hem ontmoet
en we wilden elkaar niet kwijt.

Een paar dagen voor mijn vertrek zaten we wat te grappen over onze relatie, diezelfde avond hadden
we ons Facebook status veranderd naar getrouwd. Samen waren we heerlijk aan het genieten van de
reacties die we erop kregen, wat een grap. Maar om eerlijk te zijn, als het erop aankwam zou hij de
persoon zijn met wie ik wil trouwen en dat weet hij ook.
Dus ja, het afscheid was enorm pijnlijk. Je moet gedwongen uit elkaar, op het moment dat je denkt niet
gelukkiger te kunnen zijn.

We skypen bijna dagelijks en ik voel dat onze band ook sterker wordt, het ontwikkelt zich op vlakken die
niet zo aanwezig waren als toen we bij elkaar waren. In een lange-afstandsrelatie werk je vooral aan je
vertrouwen in elkaar, je deelt alle kleine en grote gebeurtenissen en leert om alsnog je eigen leven te
kunnen leven terwijl die persoon die zoveel voor je betekent niet fysiek daarvan deel uit kan maken op
het moment dat je zo ver uit elkaar bent. Alsnog denk ik ieder moment van de dag aan hem en wacht
tot de dag aanbreekt dat we elkaar weer kunnen zien. Ondanks dat het moeilijk is dat we niet fysiek bij
elkaar kunnen zijn, weet ik dat iedere dag wachten het waard zal zijn. Hij verzekert me iedere dag weer
dat hij zoveel van me houdt en biedt me zoveel vertrouwen in onze relatie.

Helaas is ons struikelblok wanneer we elkaar weer gaan zien. Hij kon een half jaar aan mijn universiteit
studeren na de vakantie, maar in het kort was zijn aanvraag mislukt tot verdriet van ons beiden. Dus na
de zomervakantie zal hij nog minimaal een half jaar in Mexico moeten blijven studeren.
Zijn zomervakantie loopt van begin mei tot begin augustus, maar vanaf april zal ik minimaal 3 maanden
bezig zijn met mijn bachelor-opdracht/stage, ik kan hem niet beloven dat ik klaar zal zijn als hij me op
zou komen zoeken aan het eind van zijn vakantie. Daarnaast is de kans dat ik überhaupt een paar weken
vrij kan krijgen zodat we samen kunnen zijn en reizen ook klein. We wisten dit al een tijdje, maar we
blijven doorzetten. Het is maar de vraag wat ik na de zomervakantie moet gaan doen, ik ben namelijk
midden in het zoeken naar een opdracht en ik kan het niet veroorloven om nu energie te steken om
naar iets te zoeken in Mexico voor na de vakantie.
En dat is lastig, want een belangrijk punt in een lange-afstandsrelatie is dat je naar het weerzien toe kan
werken dat alles waard maakte, en dat mist nog.

Toen ik de actie voorbij zag komen op Facebook, kon ik het niet helpen dat ik stiekem begon te dromen
om zoiets te winnen en met Erik te reizen. Ja, hij is Mexicaans, maar ik zou met niemand liever willen
reizen en ik gun hem om ook zo’n mooie trip te maken, dan maar als toerist in eigen land.
Ik weet dat het een enorm kleine kans is, maar nooit geschoten is áltijd mis en het blijft een mooie
gedachte om over na te denken.