On one side of the fence I am caught in my mind; in my thoughts, my anxieties, my

judgments, and my fears.

On the other side of the fence I have let go of all those thoughts and I feel at
ease and at peace.
And I know that nothing can threaten this peace, for it is an intrinsic quality of
life itself, not something that can be created or destroyed. It seems obvious that
all I need do is relax and simply let go of my fears. How, I wonder, could I ever
have got myself so muddled and entangled?
I have let go of the belief that what goes on around me determines whether or not I
am content. In this state I am free to respond to the needs of others without the
aura of self-concern that dogs so much of our thinking. Mahatma Gandhi put it very
clearly:
Detachment is not apathy or indifference. It is the prerequisite for effective
involvement. Often what we think is best for others is distorted by our attachment
to our opinions: we want others to be happy in the way we think they should be
happy. It is only when we want nothing for ourselves that we are able to see
clearly into other’s needs and understand how to serve them.

The difference is that, once liberated from its state of trance, the mind is no
longer lost in fruitless concerns about things that happened in the past, nor is it
caught up in anxieties about what might or might not happen in the future. Instead,
we can focus more fully on the task at hand.

Moreover, a mind that is free from worry and concern is -- almost by definition --
a mind that is at peace. Here, in the present moment, we find that which we have
been seeking all along. It is not “out there” in some circumstance or thing, but
right here, within us, at the core of our being.

There is nothing we have to do or achieve to find inner peace, joy and fulfillment.
All that is needed is to remove the layers of thought that have kept it hidden; to
stop worrying about whether or not we are ever going to find it in the future, and
realize that it is -- as it always has been and always will be -- here now.

Aan de ene kant van het hek zit ik opgesloten in mijn hoofd, mijn gedachtes, mijn
bezorgdheden, mijn oordelen en mijn angsten.
Aan de andere kant van het hek heb ik alle gedachten losgelaten en voel ik me
rustig en vredig.
En ik weet dat niks deze vrede in gevaar kan brengen, want het is een aspect van
het leven zelf, niet iets dat kan worden geschapen of vernietigd. Het is nu
duidelijk dat rustig zijn en mijn angsten loslaten alles is wat ik hoef te doen om
hier te komen. Hoe heb ik me ooit zo kunnen drukmaken en verstrikt kunnen raken in
het web?
Ik heb het idee achter me gelaten dat alles wat om me heen gebeurd bepaald of ik
tevreden ben of niet. In deze staat ben ik vrij te reageren op de behoeftes van
andere mensen zonder de aura van bezorgdheid over mezelf over me heen, dat zoveel
van ons denken beinvloedt.
Het loslaten is geen onverschilligheid. Je hebt het juist nodig voor actieve
betrokkenheid. Wat wij denken dat het best is voor iemand is vaak verdraaid door
onze gehechtheid aan onze mening. Wij willen anderen gelukkig zien in de manier
waarin wij denken dat ze gelukkig zouden moeten zijn. Het is pas als we niks voor
onszelf willen dat we een ander persoons behoeftes helder kunnen zien en snappen
hoe we ze kunnen helpen.