{ Een leven in auto’s }
Niks mis met een
krasje of deukje
Susanne den Boer (41) is pas aan haar vierde auto toe, maar kocht
tussentijds samen met haar vriend impulsief nog wel een Amerikaanse
camperbus die hij opknapte, maar die waarschijnlijk nooit af is.
1999
Een witte Peugeot 205, dat
was mijn eerste autootje. Ik
kocht hem voor 750 gulden
van een particulier in Breda.
Samen met mijn vader, die de
ballen verstand heeft van au-
to’s, ging ik af op een adver-
tentie in de krant. Het was
liefde op het eerste gezicht:
mijn eigen kleine, witte
scheurmonster. Dat de Peu-
geot al 12 jaar oud was kon mij
niet deren, hij zag er prima
uit. Voor de vorm deed de
verkoper de motorkap open
en mijn vader en ik knikten.
We hadden geen idee wat we
zagen, maar er lag in ieder
geval een motor in. Na een
proefritje was de deal rond.
Trots als een pauw reed ik
achter mijn vader aan naar
huis. Bijna thuis stopte ik bij
de friettent voor het avond-
eten. Toen ik mijn auto weer
wilde starten, gebeurde er
niets. Nog geen uur na aan-
schaf hing ik al aan de lijn
met een autobedrijf om mijn
Peugeot te laten wegslepen.
Gestorven accu. Domme
pech, concludeerde de gara-
gehouder. Ik besloot direct lid
te worden van de Wegen-
wacht en dat was maar goed
20 | zaterdag 25 augustus 2018
Voor de vorm
deed de
verkoper de
motorkap open
en mijn vader
en ik knikten
ook. In de jaren die volgden
verzoop ik mijn autootje een
paar keer bij het starten met
de handmatige choke en één
keer vond ik hem scheefhan-
gend terug op de parkeer-
plaats met een lekke band.
Gelukkig zat bij de koop wel
een prima ‘thuiskomertje’ in-
begrepen.
2002
Toen ik voor mijn werk in alle uithoeken
van Nederland moest zijn, drong de be-
hoefte aan een wat meer betrouwbare
auto zich al snel op. Tijdens een lunch-
wandeling spotte ik bij een autobedrijf
een twee jaar oude, knalrode Citroën
Saxo. Ik stond direct in vuur en vlam.
Met deze auto heb ik vooral gave, vaak
nachtelijke ritjes door Nederland ge-
maakt. Nagenietend van een voetbalwed-
strijd in Groningen of een handbalduel in
Zuid-Limburg. De Saxo vertoonde heel
wat minder kuren dan zijn voorganger,
maar bood wel hetzelfde parkeergemak:
klein maar fijn.
Slechts één keer liet de wagen me schrik-
ken. Ik reed door de binnenstad van
Breda toen plots het gaspedaal los op de
bodem van de auto lag. Met wat geluk
kon ik de wagen nog net een open par-
keerhaven in sturen. De man van de We-
genwacht had het nog nooit eerder
gezien, maar oordeelde dat het gaspedaal
mogelijk was losgeraakt door trillingen.
Niet te hard over drempels vliegen was
zijn gouden tip. Een advies dat ik eerlijk
gezegd niet erg ter harte heb genomen.
WG
2009
Met lichte pijn in het hart
ruilde ik mijn geliefde Saxo na
zeven jaar in voor een hel-
blauwe Citroën C3. Het was
tijd voor een gezinsauto, de
kinderwens diende zich aan.
Ik liet me inpakken door de
koddige bolvorm van de
wagen. Het zullen de hormo-
nen wel zijn geweest. Qua
ruimte voldeed hij prima aan
mijn wensen, maar daarmee
is alles gezegd. Al snel begon
de lak op de strips af te blad-
deren en een grapjas brak na
een paar maanden de grill
deels af. Ik ben van het type
dat vindt dat een auto vooral
goed moet rijden, elke euro
die er extra aan besteed moet
worden is weggegooid geld.
Dus reed ik jaren met afge-
bladderde lak en een kapotte
grill rond. Na vijf jaar was ik
het beu. Toen de kans zich
aandeed de auto voor een
goede prijs in te ruilen, greep
ik die kans meteen.
Mijn vriend heeft
wat afgevloekt, de
bus bleek in veel
slechtere staat dan
de verkoper ons had
voorgehouden
WG
2010
‘Het was een nogal impul-
sieve aankoop.’ Die zin
hebben mijn vriend en ik
in de jaren na de aankoop
van onze Ford Econo-
line E150 uit 1988 vaak
uitgesproken. Tijdens een
vakantie hadden we wat
gemijmerd over hoe leuk
het zou zijn een camper te
hebben en drie weken
later stond de Ameri-
kaanse camperbus naast
ons huis. Voor 3800 euro
gekocht bij een particulier
in Oost-Brabant. Mijn
vriend viel voor het stoere
gebulder van de V8-
motor en ik zag ons al
rondtoeren en genieten
van weekendjes weg. In-
middels zijn we acht jaar
verder en zijn we er nog
nooit een weekendje mee
op pad geweest. Mijn
vriend heeft de eerste
jaren wat afgevloekt, de
bus bleek in veel slechtere
staat dan de verkoper ons
had voorgehouden. Het
APK-rapport klopte voor
geen meter. Inmiddels
ligt onze schuur vol bus-
onderdelen en heeft mijn
vriend de camper in de
avonduren technisch ge-
zien grotendeels zelf op-
geknapt. De bus rijdt
inmiddels heerlijk relaxt,
maar de binnenkant is
nog niet af. Overnachten
zit er dus nog steeds niet
in.
Tot op de dag
van vandaag
voelt de
Ford Fiësta
voor mij als
een feestje
2014
Ik ging eigenlijk kijken naar
een tweedehands gifgroene
Ford Fiësta bij een dealer in
Utrecht, maar kocht uiteinde-
lijk de net wat chiquere witte
variant die ook in de show-
room stond. Zonder mijn af-
tandse Citroën C3 gezien te
hebben, bood de dealer er een
prima inruilbedrag voor.
Deal! Tot op de dag van van-
daag voelt deze wagen voor
mij als een feestje. Hij rijdt
goed, voelt veilig en ik heb er
tot nog toe weinig onkosten
aan gehad (even afkloppen).
Helaas staan er sinds afgelo-
pen najaar wel een paar flinke
krassen op de witte bumper
na een domme actie waarbij
de achterzijde van mijn
wagen een elektriciteitshuisje
‘kuste’. Ik zal u de details be-
sparen. De schade beïnvloedt
echter niet mijn rijgenot, dus
negeer ik de krassen voorals-
nog. Ik heb gewoonweg geen
zin er geld aan uit te geven. ¶
VAN DE BESPROKEN AUTO’S ZIJN NIET ALLE ORIGINELE
FOTO’S BEWAARD GEBLEVEN. DE GETOONDE FOTO’S
TONEN MODELLEN DIE VERGELIJKBAAR ZIJN.
magazine | 21