ÄÉØÙ Çëåêôñ. Ä/íóç: www.ekp-dipso.gr E-mail: roumeliotisantonios@gmail.com, info@goneisenorias.
gr
Ìçíéáßá ÐåñéïäéêÞ Ýêäïóç - 1⁄4è. Áìáëßáò 97 - Áñ. öýëëïõ 251- 252 ÍïÝìâñéïò - ÄåêÝìâñéïò 2018
γαπητοί μου αδελφοί και
αδελφές,
το θέμα μας σήμερα εί-
ναι όπως πάντοτε σπουδαίο.
Όμως έρχομαι ταπεινά και
αληθινά να υπογραμμίσω ορισμένα λόγια
ενός σοφού
ηγιασμένου
ÅðéìÝëåéá μάκαρος
Áíôùíßïõ Ñïõìåëéþôç
ÐñùôïðñåóâõôÝñïõ γέροντος
roumeliotisantonios@gmail.com
Γερμανού
του ηγουμέ-
νου της Ιεράς
Μονής Σταυροβουνίου της μαρτυρικής
Κύπρου μας, όπου ήταν ηγούμενος από
το 1952 - 1982 μ.Χ.
Γράφει και διδάσκει ο απλούς και ενά-
ρετος Άνθρωπος του Θεού. σταματημό. Σε ένα γράμμα του προς τα
«Τις παρά φύσιν παρεκτροπές των πνευματικά του τέκνα γράφει: «Με κάθε
Σοδομιτών και Γομοριτών ο Θεός τις τι- τρόπο να προστατεύετε τα παιδιά και από
μώρησε με ένα «παρά φύσιν» τρόπο: Με τα ψυχοφθόρα αναγνώσματα και θεάματα.
βροχή δηλαδή όχι από νερό, αλλά από Να τα μάθετε να αγαπούν τα καλά βιβλία.
φωτιά κι από θειάφι». Να τα διδάσκετε με παραδείγματα από
Συνεχίζοντας ο σοφός άνθρωπος π. τους Βίους των Αγίων, και μάλιστα της
Γερμανός μας νουθετεί «Το σώμα μας Παναγίας και του Χριστού! Προστατέψτέ
είναι «ναός του Θεού» (βλ. Α΄ Κορινθ. τα, από τις κακές συναναστροφές. Φρο-
6,19). Γι’ αυτό, όταν το παραδίδουμε στις ντίστε να αποκτήσουν πρώτιστα τον φόβο
σαρκικές αμαρτίες, βεβηλώνουμε αυτό το του Θεού. Να μάθουν τον εκκλησιασμό,
ζωντανό ναό. Και είναι γραμμένο ότι «ει τις τη νηστεία, την προσευχή, την ανεξικακί-
τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον α, την ταπεινοφροσύνη. Να αγαπήσουν
ο Θεός, ο γαρ ναός του Θεού άγιος εστιν, την άσκηση, τη θεληματική στέρηση, τη
οίτινες εστε υμείς» (Α΄ Κορινθ. 3,17). λιτότητα, την ολιγάρκεια. Δώστε τους γερά
«Η φιληδονία και η φιλοσαρκία ψυ- θεμέλια. Να βάλουν τον Χριστό στην καρ-
χραίνουν και εξαφανίζουν την αγάπη στον διά τους. Τη φοβερή ώρα της Κρίσεως να
Θεό» έλεγε και μάλλον συνεχίζει να λέει μπορείτε ακατακρίτως να πείτε στον Θεό:
ο ενάρετος όσιος Γερμανός Σταυροβου- «Ιδού εγώ και τα παιδία, α μοι έδωκεν ο
νιώτης της Κύπρου. Μάλιστα ο μακάριος Θεός» (Ησ. 8,18).
τούτος γέροντας λέγει: «Παλαιότερα οι Συνεχίζει ο μακάριος αυτός άνθρωπος
άνθρωποι αισθάνονταν ντροπή, όταν του Θεού: «Οίδαμεν ότι όταν φανερωθεί (ο
έπεφταν σε σαρκικά αμαρτήματα. Σήμερα Χριστός, κατά τη Δευτέρα Του Παρουσία)
δυστυχώς τα αμαρτήματα αυτά διαπράτ- όμοιοι αυτού εσόμεθα, ότι οψόμεθα Αυτόν
τονται αδιάντροπα. Και με τον κατήφορο καθώς εστι και πας ο έχων την ελπίδα ταύ-
που πήραμε, θα έλθει καιρός, που όχι την επ’ αυτώ αγνίζει εαυτόν, καθώς εκείνος
μόνο δεν θα θεωρούνται πια αμαρτήματα, αγνός εστι» (Α΄ Ιωαν. 3,3). Με τη Δευτέρα
αλλά και θα… επαινούνται! Ουαί και αλοί- Του Παρουσία ο Χριστός δεν μας χαρίζει
μονον, όταν θα φτάσει η κοινωνία μας σ’ υλικά κέρδη, αλλά κάτι, που είναι ασύ-
εκείνο το σημείο!». γκριτα ανώτερο: τη θέα του Προσώπου
Αυτές οι «Πατρικές παραινέσεις» του Του! Δεν θα το πετύχουμε όμως αυτό, αν
μακαριστού Γέροντος Γερμανού Σταυρο- δεν αγωνιζόμαστε στην παρούσα ζωή για
βουνιώτου δεν έχουν όπως θα λέγαμε την αγνότητα και τη σωφροσύνη, έχοντας
ύψιστο πρότυπο τον Κύριό μας, ο Οποίος
×ÑÉÓÔÏÕÃÅÍÍÉÁÔÉÊÇ ðåéíÞ öÜôíç ôïõ íåïãÝííçôïõ
Éçóïý! Ìéá ãéïñôÞ åôïßìáóáí
ÃÉÏÑÔÇ
ôçí ÊõñéáêÞ 30 Äåêåìâñßïõ
¸íá äþñï áðëü ðåñé- ãé’ Áõôüí, ãéá ôç ÌçôÝñá
ôõëéãìÝíï ìå ðïëý üìïñöç Ôïõ ôçí ÐáñèÝíï ÌáñéÜì,
êïñäÝëá öñïíôßäáò êáé áãÜ- ôïí ðñïóôÜôç ôçò ÉùóÞö ôïí
ðçò ðñüóöåñáí ôá ðáéäéÜ ÌíÞóôïñá, ôïõò Áãßïõò ÁããÝ-
êáé ïé íÝïé ôùí Êáôç÷çôéêþí ëïõò, ôïõò Üãñõðíïõò ÐïéìÝ-
ó÷ïëåßùí ôïõ Áãßïõ ÉùÜííïõ íåò êáé ôïõò óïöïýò åî’
Ðáñáëßáò Ðáôñþí óôçí ôá- Áíáôïëþí ÌÜãùí. 5 όμως εγκατέλειψε τον θρόνο του και 7
Ô.Ê. 262 22 ÐÜôñá - ÔéìÞ 1c
ÄÉÁÂÁÓÔÅ
Ðñïåôïéìáóßá ãéá ôç
ÃÝííçóç ôïõ ×ñéóôïý
Οι λέξεις που θα μπορούσε να δανειστεί κα-
νείς για να περιγράψει την ωραία προετοιμασία
για του Χριστού τη Γέννηση στην Ενορία του αγί-
ου Ιωάννου Προδρόμου Παραλίας είναι: απλά,
πανευφρόσυνα, εκκλησιαστικά, καλαίσθητα, πα-
ραδοσιακά, με πολύ μεράκι! Θα σταματήσουμε
όμως τους
χαρακτηρι-
σμούς και θα
προχωρή-
σουμε στην
ουσία.
3
×ñéóôïõãåííéÜôéêï Ïñáôüñéï
õðü ôçí Äéåýèõíóç
ôïõ ê. Öþôç Ìðáñïýôá
είναι κατεξοχήν Αγνός και Σώφρων!».
«Η εγκράτεια από τα σαρκικά πάθη
είναι φυσική κατάσταση, ενώ αντίθετα η
πτώση στις σαρκικές αμαρτίες είναι στην
πραγματικότητα κάτι το αφύσικο. Σήμερα
όμως έχει τόσο πολύ παραπλανηθεί ο
κόσμος, ώστε θεωρεί το φως σαν σκότος
και το σκότος σαν φως. Χαρακτηρίζει
τους εγκρατείς και σώφρονες «καθυστε-
ρημένους» και «οπισθοδρομικούς», ενώ
αυτούς που κυλιόνται στο βούρκο των
σαρκικών ηδονών, τους θεωρεί … προο- κ. Φώτης Μπαρούτας 3
δευτικούς! Τους θαυμάζει και τους εκθειά-
ζει! Ήλθε η εποχή, που αναφέρει ο Μέγας
Αντώνιος, ότι θα βλέπουν αυτοί που είναι
άφρονες, εκείνους που σωφρονούν, και
θα τους θεωρούν σαν παράφρονες, μη Åðßóêåøç ôùí Êáôç÷çôéêþí
μπορώντας να διακρίνουν ότι στην πραγ-
óôï åõãçñåßï ÁËÅÎÁÍÄÑÁ
ματικότητα παράφρονες είναι οι ίδιοι!».
Αγαπημένοι μου αδελφοί και σεβα-
στές μου αδελφές, τα λόγια αυτού του αν-
θρώπου του Θεού είναι πιστεύω για όλους
μας πυξίδα αλλά και φάρος. Ας προσπα-
θήσουμε καθώς θα συμμελετήσουμε τα
κείμενα και την συνέχεια του θέματος.
Η ταπεινοφροσύνη
Κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι
τα δώρα του Θεού, που στηρίζουν την Τα κατηχητικά σχολεία
ελπίδα μας. Είναι οι αυθεντικοί μάρτυρες όλων των βαθμίδων μαζί
του Λόγου. Δεν είναι μουσειακό υλικό για με τον Εφημέριό τους
συντήρηση. Είναι ζωντανές πηγές για κατηχητές και κά-
άντληση. Έζησαν με πάθος την αλήθεια ποιους γονείς των
του Χριστού και μίλησαν με χάρη και παιδιών το Σάββα-
γοητεία για το ουράνιο μεγαλείο της. Τα το 22 Δεκεμβρίου
άρθρα, που θα ακολουθήσουν είναι μια επισκέφτηκαν το
ανθοδέσμη αρετών κομμένη από τον κήπο ευγηρείο “ΑΛΕΞΑΝ-
της αγίας ζωής τους. Αν οσφραίνοντάς την ΔΡΑ” στα Νιφορέϊκα
νοιώσουμε, έστω και λίγο, να τονώνεται ο Πατρών. Έψαλλαν
ψυχικός μας οργανισμός, τα άρθρα αυτά
τα κάλαντα στους
εξεπλήρωσαν τον προορισμό τους. φ ι λο ξ ε ν ο ύ μ ε ν ο υ ς
Ας αρχίσουμε από την Αγίαν ταπείνω- και τους επισκέπτες
ση, όπως την έζησε και έγραψε γι’ αυτήν του ιδρύματος, τρα-
ένας μεγάλος δάσκαλος της πνευματικής γούδησαν μεταδίδο-
ζωής ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Ο όσιος ντας μία ευχάριστη
Ισαάκ έζησε τον Ζ΄ αιώνα. Εξελέγη επί- εορταστική νότα στο
σκοπος Νινευί της Συρίας. Γρήγορα χώρο. Άλλωστε δε λένε πως όταν μοιράζεσαι τη
χαρά αυτή διπλασιάζεται;
 ΔΙΨΩ
ÍïÝìâñéïò - ÄåêÝìâñéïò 2018 óåëßäá 2

Ó
8/11
ÕÍ Á Î Á Ñ É
Áãßá ÐñåóâõôÝñÁ 1⁄4ëãá ôçó ÁëÜóêáó
Σ
του μακαριστού αρθρογράφου Πολύκαρπου Πετσίνη

Η Matushka (Μητερούλα) Όλγα, γηγενής στην Αλά-
σκα από τη φυλή Yupik, γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου
1916 μ.Χ. Ο σύζυγός της, ο Νικολάι Μιχαήλ, ήταν ο ταχυ-
δρόμος στο χωριό και διευθυντής του γενικού καταστή-
ματος, ο οποίος αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας και στη
συνέχεια αρχιερέας. Έχει υπηρετήσει την κοινότητα της
ως σύζυγος ιερέα, αλλά και ως μαία.
Η Matushka Όλγα γέννησε δικά της δεκατρία παιδιά,
πολλές φορές χωρίς τη βοήθεια μαίας ή δικών της ανθρώ-
πων, από τα οποία επέζησαν τα oκτώ.
Ήταν γνωστή για τη συμπάθεια και τη φροντίδα της
προς όσους είχαν υποστεί κακοποίηση παντός είδους,
ιδίως σεξουαλική κακοποίηση. Ενώ η οικογένειά της ήταν
φτωχή, έδωσε απλόχερα σε αυτούς που ζούσαν χειρότερα από αυτήν, συχνά έδινε
και από τα ρούχα των παιδιών της στους απόρους. Ήταν επίσης γνωστή η ικανότητά
της να πει πότε μια γυναίκα ήταν έγκυος, ακόμη και πριν από την ίδια τη γυναίκα που
είχε χάσει την περίοδό της.
Η Matushka Όλγα αναπαύτηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1979 μ.Χ. Πολλοί άνθρωποι
από τις γύρω περιοχές ήθελαν να έρθουν στην κηδεία της, αλλά επειδή ήταν Νοέμ-
βριος, λόγω κακοκαιρίας, φαινόταν αδύνατον. Αλλά από την ημέρα της κηδείας της,
ένας άνεμος από το νότο έφερε ζεστό καιρό, απόψυξε τον πάγο και το χιόνι και έκανε
το ταξίδι για το Kwethluk εφικτό. Όταν οι πενθούντες αποχώρησαν από την Εκκλησία
για να πάρουν το σώμα στο νεκροταφείο, ένα σμήνος πουλιών ακολούθησε. Εκείνοι
που έσκαψαν τον τάφο της διαπίστωσαν ότι το έδαφος, επίσης, είχαν αποψυχθεί. Το
βράδυ, μετά την κηδεία της, ο κανονικός σκληρός χειμώνας επέστρεψε.
- πόσους παλμούς αναγέννησε και πόσες ελ-
17/11 1⁄4óéïò ËÜæáñïó
Ο Όσιος Λάζαρος από την παιδική του ηλικία,
ασπάστηκε το μοναχικό βίο. Έμαθε τη ζωγραφική
τέχνη και την άσκησε σαν επάγγελμα. Φρόντισε από
νεαρή ηλικία να σκληραγωγήσει τον εαυτό του και να
μάθει την εγκράτεια. Ήταν ελεήμων με τους άπορους
και όσους είχαν την ανάγκη της βοήθειάς του. Έτσι
λοιπόν, διακρινόμενος για την βαθιά του πίστη και τον
πλούτο των αρετών του, τιμήθηκε με το αξίωμα της
ιεροσύνης.
Όταν ο Άγιος χειροτονήθηκε ιερέας, άρχισε σκληρούς αγώνες ενάντια σε όλες τις
αιρέσεις. Υπέστη πολλές διώξεις και θλίψεις από τους οπαδούς των αιρέσεων Ευτυ-
χούς, Νεστορίου και Διοσκόρου, και όχι μόνο από αυτούς αλλά και από τους άθεους
εικονομάχους. Ο Όσιος ήταν τόσο ένθερμος υποστηρικτής της πίστεως που στάλθηκε
στη Ρώμη για να αγωνιστεί για τα αποστολικά και πατρικά δόγματα. Επέστρεψε με
μεγάλες επιτυχίες από τη Ρώμη, στην Κωνσταντινούπολη. Πηγαίνοντας πάλι στη
Ρώμη για τους αγώνες του, αρρώστησε στο μέσο της πορείας του. Έτσι απεβίωσε εν
ειρήνη το 867 μ.Χ. Το τίμιο σώμα του ανακομίστηκε και ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή
του Ευάνδρου.
υγγραφέας του «Οδοιπορικού στο νομό Αχαΐας» είναι ο μακαριστός Πολύκαρπος Πετσίνης,
γνωστός στην πατραϊκή κοινωνία από την πολυετή προσφορά του ως επαγγελματίας ράφτης
αλλά και ως αρθρογράφος του τοπικού τύπου. Άνθρωπος που ενδιαφερόταν για τα κοινά και αγαπούσε
αγνά την Εκκλησία του Χριστού. Με παιδικό του πρότυπο τον Ιωάννη Μακρυγιάννη, ήρωα της Ελληνικής
Επανάστασης και οραματιστή μιας ευνομούμενης Ελλάδας, και με ανεπιτήδευτη πένα κατέγραψε την
ιστορία των χωριών της αχαϊκής γης δίνοντας ταυτόχρονα το γεωγραφικό και το λαογραφικό τους
στίγμα. Και όλα αυτά με βάση την επιτόπια παρατήρησή του και την αέναη μελέτη του.
Η εφημερίδα «ΔΙΨΩ» θα φιλοξενεί σε κάθε φύλλο της ένα αυτοτελές κεφάλαιο από το
«Οδοιπορικό στο νομό Αχαΐας» προς γνώση και τέρψη του αναγνωστικού της κοινού.
To êÜóôñï
ôçò Ëéóôñßíáò
Η πολιορκία συνεχιζόταν εδώ στο μικρό τροφίμων και για στρατωνισμό της φρουράς.
και απόρθητο φρούριο του Σαλμενίκου και Υπάρχουν θεμέλια μικρών κυκλικών οικημά-
η βυζαντινή σημαία με τον δικέφαλο αετό των, μικρών πύργων για άμυνα και τα ερείπια
κυμάτιζε ψηλά στην ακρόπολη για τελευταία μιας μικρής εκκλησίας στο ψηλότερο σημείο
φορά το 1460-61 στη μικρή τούτη γωνιά της του φρουρίου προς νότο, τα οποία είναι
αχαϊκής γης. ασβεστόχτιστα. Το νερό για το φρούριο είχε
Ύστερα από το γράμμα που έστειλε στην διοχετευθεί από το χωριό Γραίκα με σωλη-
Εσπερία ο τελευταίος πρόμαχος της Ελλά- νωτικό υδραγωγείο, του οποίου τα ίχνη και
δας, ο Γραίτζας Παλαιολόγος - ποιος ξέρει τώρα ακόμη έρχονται στο φως από τους εκεί
καλλιεργητές. Μέχρι προ ολίγων δεκαετιών
πίδες αναπτέρωσε και του ιδίου του ήρωα και σωζόταν η πόρτα του φρουρίου επενδυμένη
της γενναίας φρουράς. Εντούτοις όμως δεν με χαλκό.
έφερε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Αν πρέπει να σεβαστούμε την παράδοση
Η καταστροφή που έγινε στην Πελοπόν- είναι ανάγκη να πιστέψουμε ότι όταν ήρθαν
νησο ήταν τέτοια ώστε ούτε το μικρό Σαλμενί- οι Φράγκοι στην Πελοπόννησο το 1205 μ.Χ.
κο μπορούσε να θεωρηθεί από την αυλή του το φρούριο αυτό υπήρχε και αντιστάθηκε σ’
Δούκα στο Μιλάνο ως σημείο κατάλληλο από αυτούς. Οι σιδερόφραχτοι ιππότες της Δύσης
το οποίο έπρεπε να χτυπηθούν οι Τούρκοι. δεν μπορούσαν να δράσουν στ’ απόκρημνο
Αλλά κι αν ήθελαν στο Μιλάνο, δεν μπορού- εκείνο μέρος.
σαν να δώσουν την ανάλογη βοήθεια. Έτσι Κι ενώ απελπισμένοι κατασκόπευαν το
με την ελπίδα της βοήθειας που περίμεναν φρούριο από ένα απέναντι ψηλό ύψωμα,
και με το άκαμπτο φρόνημα που διακρίνει έπιασαν εκεί κάπου μια γριά που λεγόταν Λί-
τους ήρωες, επέμενε η φρουρά του Σαλμενί- στραινα ή Λιστρίνα, η οποία αναγκάστηκε να
κου στην αντίσταση. υποδείξει ως τρόπο εξαναγκασμού προς πα-
Επειδή η πολιορκία παρατεινόταν και ράδοση της φρουράς και των γύρω κατοίκων
καθώς έφτανε ο χειμώνας, οι Τούρκοι απο- που είχαν καταφύγει εκεί, την αποκοπή του
φάσισαν να κάνουν άνετη στρατηγική βάση. σωλήνα, τον οποίο τρόπο και φανέρωσε.
Γι’ αυτό μόλις άρχισε το φθινόπωρο του 1460, Και οι μεν Φράγκοι κατέλαβαν έτσι το μι-
ενίσχυσαν το φρούριο της Λιστρίνας που βρί- κρό και απόρθητο φρούριο, οι Έλληνες όμως
σκεται μιάμιση ώρα ανατολικά απ’ εδώ, κοντά αργότερα έπιασαν την Λίστραινα και την έθα-

30/12 ÏóéïìÜñôõó Áíõóßá
Η Αγία Ανυσία, έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα
Διοκλητιανού (298 μ.Χ.). Καταγόταν από τη Θεσσαλονί-
κη και ήταν θυγατέρα γονέων ευσεβών και πολύ πλου-
σίων. Όταν πέθαναν οι γονείς της, η Ανυσία στάθηκε
κυρία του εαυτού της. Ούτε τα πλούτη που κληρονόμησε
τη μέθυσαν, ούτε η ορφάνια της την παρέσυρε. Αλλά με
φρόνηση και εγκράτεια, προσπαθούσε πάντα να μαθαί-
νει «τι εστίν ευάρεστον τω Κυρίω». Τι δηλαδή, είναι
ευχάριστο και ευπρόσδεκτο στον Κύριο. Η ευσέβειά της
αυτή, την έκανε γνωστή στους ειδωλολάτρες. Μια φορά
λοιπόν, ενώ πήγαινε στην Εκκλησία, τη συνάντησε κά-
ποιος ειδωλολάτρης στρατιώτης. Αφού την έπιασε βίαια,
την έσυρε στους βωμούς των ειδώλων και την πίεζε να θυσιάσει στους Θεούς. Η
Ανυσία ομολόγησε ότι πιστεύει στον Ένα και αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, και
Αυτόν αγωνίζεται να ευχαριστεί κάθε μέρα. Ο στρατιώτης εξαγριωμένος, άρχισε να
βλασφημεί το Θεό και τότε η Ανυσία τον έφτυσε στο πρόσωπο. Ντροπιασμένος αυτός,
έσυρε το σπαθί του και διαπέρασε τα πλευρά της. Έτσι η Ανυσία, πήρε το αμαράντινο
στεφάνι του μαρτυρίου.
στο σημερινό χωριό Γραίκα, απ’ όπου ενίσχυ-
αν κάθε φορά τον στρατό της πολιορκίας και
απέκρουαν τις εξόδους που επιχειρούσαν οι
πολιορκημένοι.
Το κάστρο της Λιστρίνας είχαν καταλάβει
οι Τούρκοι από τις πρώτες μέρες της πολιορ-
κίας του Σαλμενίκου. Το φρούριο αυτό βρί-
σκεται 20΄ της ώρας ανατολικά του χωριού
Γραίκα της Αιγιαλείας.
Από τα τρία μέρη του κυκλώνεται με τα
παρακλάδια του χειμάρρου Μεγανίτη, οι δε
απόκρημνες χαράδρες το κάνουν απρόσβλη-
το. Μόνο δυτικά ένα στενό δρομάκι οδηγεί
στο φρούριο το οποίο μόνο σ’ αυτήν την
πλευρά είχε τείχος, όπως και μερικά προστα-
τευτικά έργα κοντά στην πόλη.
Σήμερα σώζονται ακόμη οι τοίχοι χωρίς
αμμοκονίαμα, πλέον των είκοσι μικρών σπι-
τιών, τα οποία θα χρησίμευαν για αποθήκες
ψαν ζωντανή στο ψηλό εκείνο ύψωμα από το
οποίο έδειξε τον σωλήνα.
Στον τάφο της Λίστραινας έριξαν οι Έλλη-
νες πέτρες αναθέματος, ο σωρός των οποίων
διασώζεται ακόμη στη μέση ενός χωραφιού
και λέγεται «της γριάς το μνήμα». Το φρούριο
λέγεται σήμερα από τους γύρω κατοίκους
Παλιόκαστρο. Ο Γεώργιος Φραντζής στο
μικρό «Χρονικό» του γράφει: «Για το χωριό
Γραίκα υπάρχουν αντιφατικές πληροφορίες.
Επί Φραγκοκρατίας 1205 - 1430 υπήρχε το
φρούριο της Λιστρίνας, επομένως και η περι-
οχή του Γραίκα».
Το χωριό τούτο αναφέρεται και σε σιγίλιο
του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ το 1807,
που βρίσκεται σήμερα στη Μονή Πεπελενί-
τσας Αιγιαλείας.
 ΔΙΨΩ
ÍïÝìâñéïò - ÄåêÝìâñéïò 2018
Από πάντα ήταν συγκινητικό όταν Έλ-
ληνες της διασποράς έδιναν ευχές και αφι-
ερώσεις στους συγγενείς τους στην Ελλάδα
μέσα από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση.
Ειδικά, τις άγιες μέρες του Δωδεκαημέρου
οι εκπομπές αυτές ενώνουν τον τόπο μας
με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, ενώνουν το
αδελφικό αίμα, ζεσταίνουν τις ανθρώπινες
στιγμές, απαλύνουν τη μοναξιά, τονώνουν
το ελληνικό DNA!
Σε όλους τους απανταχού Έλληνες
αφιερώνεται αυτό το παραμύθι το μωραΐτικο
που παντρεύει κούτσουρα Χριστουγεννιά-
τικα αλλά παρακαλάει - με τον τρόπο που
μόνο τα παραμύθια ξέρουν να χρησιμο-
ποιούν - να συνεχιστεί μία παραδοσιακή
συνταγή των αγίων ημερών… Για να δούμε
θα βρείτε ποια είναι;
Μία φορά κι ένα καιρό ήταν μία ψηλή
λεπτή ιτιά
και δίπλα
Επιμέλεια
της ένας
της Μάρθας Στίγκα γ ε ρ ο δ ε -
Δασκάλας μ έ ν ο ς
πλάτανος.
Αυτά τα
δύο δέντρα είχαν μαζί γεννηθεί και μαζί
μεγαλώσει πλάι - πλάι. Αυτά έβλεπε ο ήλιος
όταν χάραζε την αυγή και αυτά αποχαιρετού-
σε όταν πήγαινε στη δύση.
Στα κλαριά του πλατάνου μαζεύονταν
όλα της ρεματιάς τα πουλιά κα στη λεπτό-
κορμη ιτιά τα πιο χαριτωμένα ζούδια. Στις ρί-
ζες τους, ένα ρυάκι έτρεχε με γάργαρο νερό
και τα δρόσιζε, και όταν φυσούσε ο άνεμος,
κα η ιτιά έτρεμε, άπλωνε ο πλάτανος ένα
μεγάλο κλαρί και το πέρναγε γύρω από τον
κορμό της και την στήριζε γερά.
Αυτή την συναδελφοσύνη την αγα-
πούσαν όλα τα ζώα του κάμπου και της
βουνοπλαγιάς. Όταν πήγαιναν στο ρυάκι
να πιουν νερό κοίταζαν με τρυφερότητα τα
δύο δέντρα.
Μόνο οι αλεπούδες χαμογελούσαν
πονηρά κι όλο και κάτι ψιθύριζαν σε όλους.
Μα κανένα από τα ζώα δεν έδινε σημασία
και ήταν όλα ευχαριστημένα, γιατί κάτω
από τον ίσκιο τους βρίσκανε πάντα δροσιά
και φιλοξενία. Και τα χρόνια περνούσαν κι
η ρεματιά ζούσε ήσυχα τη ζωή της. Τα δύο
δέντρα είχαν την εκτίμηση και το σεβασμό
του κάμπου. Μία παραμονή Χριστουγέννων
το χιόνι είχε πέσει αποβραδίς και τα είχε
κάνει όλα κατάλευκα. Η ιτιά ντύθηκε με τ’
άσπρα της και όπως γέρναν τα κλαδιά της
βαριά, βαριά από το χιόνι, έμοιαζε με καλο-
ντυμένη νυφούλα που ήταν έτοιμη να πάει
στην εκκλησία. Ο πλάτανος γύρισε και την
κοίταξε με αγάπη, έτσι όμορφη που ήταν
και τα ζωάκια την καλημέρισαν και της είπαν
γεμάτα θαυμασμό:
-Όμορφη που είσαι με τα πέπλα σου
σήμερα, λυγερή ιτιά!
Εκείνη τίναξε λίγο χιόνι απ’ τα κλαριά
της και τα ευχαρίστησε:
-Είστε, φίλοι μου, πολύ ευγενικοί και σας
ευχαριστώ.
Πάνω στην ώρα ήρθαν κι οι δύο πονη-
ρές αλεπούδες. Μόλις την είδαν έτσι όμορ-
φη κι ευτυχισμένη, δεν κρατήθηκαν και της
είπαν:
-Τι κρίμα, κυρά Ιτιά μου, που δεν φόρεσε
ο πλάτανος τα γαμπριάτικά του. Θα είσαστε
καλό ζευγάρι. Εσύ χαμηλοβλεπούσα κι αυ-
τός έτσι πελώριος και χοντρός που είναι, και
γέλασαν περιπαιχτικά.
Ο πλάτανος θύμωσε, άπλωσε τα κλαδιά
του χαμηλά και όπως φεύγανε οι αλεπούδες
απρόσεκτα, μπερδεύτηκαν και πέσαν κάτω.
Ήταν πολύ αστείες, έτσι που προσπαθού-
σαν να ξαναφτιάξουν τις τσαλακωμένες τους
ουρές, ενώ τα ζωάκια γύρω τους γελούσαν.
-Έννοια σου κυρ - Πλάτανε και θα σε
φτιάξουμε εμείς, είπαν κι έφυγαν θυμωμένες
από το ρέμα και τράβηξαν για το χωριό να
πάνε σε κανένα ξεμοναχιασμένο κοτέτσι
να ξεπουπουλιάσουν καμιά πουλάδα. Έτσι
σταμάτησαν στο πιο μικρό κοτέτσι έξω από
το χωριό.
Σε λίγο φάνηκαν να έρχονται τρεις χω-
ρικοί προς το μέρος τους. Ο μπάρμπα Θα-
νάσης ο μελάς, ο Μάστρο Σπύρος ο μπαλω-
ματής κι ο γέρο Στάθης ο βοσκός, που είχε
καμιά δεκαριά αρνάδες και τις έβοσκε στα
ριζοβούνια γιατί δεν τον κρατούσαν τα πόδια
του να πάει ψηλά στις κορυφές. Ήταν απορ-
ροφημένοι από την κουβέντα τους και δεν
τις πρόσεξαν, που είχαν ζαρώσει πίσω από
μία στοίβα ξύλα. Το θέμα που κουβέντιαζαν
ήταν σοβαρό. Είχαν βγει να πάνε να βρουν
τα κατάλληλα ξύλα για το πάντρεμα της φω-
τιάς. Έπρεπε να είναι το ένα σφεντούλι και
τ΄ άλλο από κέδρο και να κόψουν και καμιά
αγριογκοριτσά για το χριστόξυλο. Τούτα λέ-
γανε οι τρεις φίλοι και σταμάτησαν μπροστά
από την καλύβα του γέρο Στάθη, γιατί είδαν
να έρχονται τα παιδά τα ραγκατσάνια (μα-
σκαράδες με προβιές), ντυμένα με προβιές
να πουν τα κάλαντα. Αγαπούσαν αυτόν τον
ψηλό γερο βοσκό με την αγαθή καρδιά τα
παιδιά που πάντα κάτι τους φίλευε.
-Να τα πούμε παππού; είπαν με ένα
στόμα.
-Να τα πείτε λεβέντες μου, είπε ο παπ-
πούς και άνοιξε το φτωχικό του και πέρασε
μέσα η παρέα και τα παιδιά και άρχισαν τα
καλαντίσματα.
«Αυτά τα σπίτια τα καλά, τα βλάχικα
κονάκια,
με τις αυλές, με το κλαρί και στο καρδάρι
γάλα,
να ‘χουνε χίλια πρόβατα και πεντακόσια
γίδια,
να’ χουν ζευγάρια είκοσι και δεκαοχτώ
φοράδες,
να’ χουν γελάδες εκατό κι αμπάρια φορ-
τωμένα,
να μπαινοβγαίνουν οι δικοί, οι φίλοι να
μη λείπουν,
κι όσοι διαβάτες κι αν περνούν να τρώνε
να κοιμούνται.
Και από χρόνου»,
Είπαν τα παιδιά και πήραν για τ’ άσπρι-
σμα (δώρο, μπουναμάς) μια μυτζήθρα φρέ-
σκια και δυο αυγά από τις κότες που είχαν
έρθει να ξεπουπουλιάσουν οι αλεπούδες, κι
ύστερα τρέχοντας φύγανε για το χωριό.
Τότε βγήκαν κι οι φίλοι μας να πάνε να
κόψουν ξύλα. Πήραν και τα ζα τους μαζί και
ξεκίνησαν. Οι πονηρές αλεπούδες που είχαν
ανθρώπινη λαλιά γιατί ήταν Χριστούγεννα,
είπαν φωναχτά:
-Τα ξύλα που ζητάτε θα τα βρήτε στο
ρέμα. Εκεί θα δήτε το πάντρεμα στα δέ-
ντρα.
Οι τρεις φίλοι κοιτάχτηκαν.
-Τ’ άκουσες; Ρώτησε ο μπαρμπα Θανά-
σης ο μελάς.
-Τ’ άκουσα, είπε ο μαστρο Σπύρος ο
τσαγκάρης.
-Λόγια πονηρά, είπε ο γερο Στάθης ο βο-
σκός, μη τ’ ακούμε, και πάμε στο Ριζόβουνο,
εκεί έχει αγριογκοριτσές.
Οι άλλοι όμως δεν τον άκουσαν.
-Σ’ ακούσαμε, είπαν, αλλά θα πάμε εκεί
που λέει το κάλεσμα. Έτσι κίνησαν και φθά-
σανε στο ρέμα. Μόλις είδαν το αγκάλιασμα
των δέντρων πισωπλατήσανε.
-Τι είναι τούτο το σημαδιακό, είπαν.
Καλύτερο πάντρεμα της φωτιάς δεν θα μπο-
ρούσαμε να φανταστούμε.
Και πριν προφτάσει ο γερο Στάθης να
πει λέξη, σήκωσαν τα τσεκούρια τους και δί-
νουν μια στην κατάλευκη ιτιά και την ξαπλώ-
νουν κάτω. Ύστερα κόψαν του πλάτανου το
γερό κλαδί που ήταν γύρω της και τα φορτώ-
νουν στα ζώα τους και γυρίζουν στο χωριό.
Έξω από το σπίτι του κυρ Στάθη στάθηκαν,
óåëßäá 3
ξεφόρτωσαν
τα κλαριά του
πλατάνου και
την ιτιά κι άρ-
χισαν να την
κόβουν μικρό-
τερα κομμάτια.
Ξεχώρισαν
από δυο του
καθενός κι ένα
μεγάλο κομμάτι
από τον κορμό
της ιτιάς για
το χριστόξυλο.
Ύστερα πήρε
ο καθένας το
μερίδιό του και
τράβηξαν για
τα σπίτια τους.
Ο γερο
Στάθης κοίταξε
το κομμάτι της
ιτιάς έτσι όπως
ήταν κομματια-
σμένο και κα-
κοκαρδίστηκε.
-Τι σου κά-
ναμε κυρά μου,
είπε. Τι ήταν
τούτη η συμφο-
ρά που κάναμε
στη χάρη σου;
Θα μας συγχω-
ρέσεις άραγε φεύγανε αυτές κοροϊδεύοντας τις άρπαξε
ποτέ; Και σκούπισ’ ένα δάκρυ που’ τρεξε. από τις ουρές και τους τις έκοψε σύριζα και
Μετά πήρε τα δυο ψηλά κλαριά για το τις άφησε κολοβές, να γυρίζουν και να κλαίνε
πάντρεμα της φωτιάς και μπήκε στο καλύβι ντροπιασμένες.
του. Έβαλε το κούτσουρο όπως ήταν το έθι- Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα που άνοιξαν οι
μο πάνω σ’ ένα πολύχρωμο σαμαρόσκουτο, ουρανοί, είδαν όλα όσα γίνηκαν στη γη και
το στόλισε με καρύδια και με μύγδαλα, του άκουσαν την προσευχή του γερο Στάθη του
έδεσε και μια τούφα με άσπρο μαλλί και γύ- βοσκού, κοίταξαν με αγάπη το παράπονο
ρισε και το κοίταξε λυπημένος. του πλατάνου κι ευλόγησαν τα δυο κλαριά.
-Ας είναι κυρά ιτιά μου για το καλό, να Σαν ξημέρωσε η αυγή, όλα τα ζούδια της ρε-
διώξεις και τα κατσιβέλια (καλλικατζάρια) ματιάς είδαν περίεργα δυο νέα δέντρα πανέ-
που θα έρθουν. μορφα και τρυφερά να έχουν φυτρώσει στην
Άναψε ύστερα ξυλάκια γύρω του για σκιά του πλατάνου και αυτός να έχει απλώ-
προσάναμα, να πιάσει το κούτσουρο καλά σει τα κλαριά του και να τα προστατεύει.
και να σιγοκαίει τις δώδεκα μέρες, όσο θα Οι χωρικοί που είχαν παντρέψει κι αυτοί
κρατούσαν οι γιορτές των Χριστουγέννων. τα δυο κλαριά είδαν πως κανένα κλαράκι δεν
Ύστερα πήρε το κλαρί του πλατάνου και κάηκε. Τα μάζεψαν λοιπόν και πρωϊ - πρωϊ
της ιτιάς, τα έπλυνε με κρασί και με λάδι και τ’ κατέβηκαν στη ρεματιά να τ’ αφήσουν κάτω
άφησε πάνω στο χριστόξυλο να καούνε. απ’ τον πλάτανο. Τότε είδαν το παράξενο και
Εκείνα έβγαλαν έναν αναστεναγμό σαν σταυροκοπήθηκαν.
να πονούσανε και ύστερα πέταξαν μια γαλά- -Ημέρες αγάπης, ψιθύρισαν και χάϊδε-
ζια φλόγα που πήγε ίσα στο τζάκι, χωρίς να ψαν τα δυο νεοβγαλμένα δέντρα.
χωριστεί. Δεν έβγαλε καμιά σπίθα και όπως Τους βάλανε γύρω - γύρω πασάλους
κοίταζε ο γερο Στάθης τούτο το παράξενο, για να μην πάει κανένα ζούδι να τα φάει κι
είδε μέσα στην γαλάζια φλόγα δυο λεπτές ύστερα τους κρέμασαν στα τρυφερά κλαριά
μορφές αγκαλιασμένες και λυπημένες. Έκα- τους καρύδια και αμύγδαλα και είπαν να μην
νε γρήγορα τον σταυρό του. ξαναπαντρέψουν πια δέντρα. Μόνο να τα
-Χριστέ μου που γεννιέσαι απόψε, είπε, στολίζουν, να τα καμαρώνουν και στο τζάκι
τι είναι τούτο που βλέπουν τα μάτια μου. Οι μόνο ξερά κλαδιά θα παντρεύουν.
ψυχούλες των δέντρων ζωντάνεψαν. Τι θα Από τότε ζήσαν όλοι ευτυχισμένοι κι
κάνω τώρα; Τι θέλετε παιδιά της γης; Τι ήταν έγιναν τα δυο νέα δέντρα γερά και δυνατά
τούτο το κακό που σας κάναμε; κι είχαν δυο κορμούς και μια ρίζα κι όλοι
Τότε οι ψυχούλες απαντήσανε με την οι αγαπημένοι πήγαιναν και κόβανε πλα-
λεπτή τους φωνή. τανόφυλλα και φύλλα ιτιάς και στολίζανε τα
-Πάρε μας από δω, γερο Στάθη, και φύ- νυφιάτικα τραπέζια τους κι αυτό το στόλισμα
τεψέ μας στη ρεματιά. Τα φύτεψε κι έρριξε τους έφερνε ευτυχία σ’ όλη τους τη ζωή.
και τη στάχτη απ’ το χριστόξυλο. Ύστερα
τράβηξε για την καλύβα του, να προσευχη- Και η παραδοσιακή συνταγή ποια; Συ-
θεί να τον συγχωρέσει ο Θεός για το κακό μπληρώστε α---- και βρείτε τη. Μ’ αυτή να
που έκαμε στα δυο δέντρα. στολίσουμε το σπίτι μας, μ’ αυτή να μοσχο-
Κι ενώ ο γερο Στάθης προσευχόταν, οι μυρίσουμε το γιορτινό τραπέζι, μ’ αυτή να
δυο αλεπούδες χαρούμενες για το κατόρθω- λαμπυρίσουμε την ψυχή μας! Παραδοσιακή
μά τους πήγαν στη ρεματιά να κοροϊδέψουν συνταγή, δοκιμασμένη, πάντα πετυχημέ-
τον πλάτανο. Τον είδαν κουτσουρεμένο, χω- νη…
ρίς το δυνατό κλαρί του, να έχει τα κλαριά ΠΗΓΕΣ: Κασσιανής Πανουτσοπού-
του πεσμένα, να στάζει ολόκληρος από το λου, «Γοργόνες και σταυραετοί», λαο-
κλάμα και να ποτίζει τα δυο νεοφυτεμένα γραφικά παραμύθια.
κλωνάρια, και άρχισαν να γελούν δυνατά.
«Χι,χι,χι,χι,…». Δεν γέλασαν όμως πολύ.
Το τσοπανόσκυλο του γερο Στάθη που τις
πήρε μυρουδιά τις έστησε καρτέρι και όπως
 ΔΙΨΩ
ÍïÝìâñéïò - ÄåêÝìâñéïò 2018
Éåñü Óáñáíôáëåßôïõñãï &
Áêïëïõèßåò
•Από τις 15 Νοεμβρίου τελούνταν ιερό
Σαρανταλείτουργο, μία ασύγκριτη ευκαιρία
πνευματική προετοιμασίας των πιστών κα-
θώς και η ομιλία του εφημερίου πρωτοπρ. π.
Αντωνίου Ρουμελιώτη κάθε Τετάρτη απόγευ-
μα. Δεν έλειπαν επίσης και οι Ακολουθίες του
Εσπερινού και του Αποδείπνου με Χαιρετι-
σμούς προς την Υπεραγία Θεοτόκο καθώς
και ιερά Παράκληση προς τον Τίμιο Πρόδρο-
μο. Στις 23 Δεκεμβρίου τελέστηκε νυχτερινή
Θεία Λειτουργία κατά την οποία έγιναν και οι
Μεγάλες Ώρες.
Åõðñåðéóìüò éåñïý íáïý &
êáèáñéüôçôá
•Κατά την διάρκεια της Σαρακοστής έγινε
και η καθαριότητα του ιερού ναού, ο ευπρε-
πισμός του καθώς και όλων των χώρων της
πνευματική διακονίας. Θα πει κανείς ίσως:
Μα τι σημαντικό μπορεί να έχει αυτού του
είδους η κίνηση που χρήζει ιδιαίτερης μνεί-
ας; Απλούστατα, προκειμένου να στρωθεί
ο ναός και το ενοριακό αρχονταρίκι του επι-
στρατεύτηκε η αγαθή διάθεση, ο πολύτιμος
χρόνος και το αστείρευτο μεράκι ανδρών και
γυναικών, πιστών μελών της Εκκλησίας. Εί-
ναι εύκολο στις μέρες μας να γίνει αυτό;
ÌõóôÞñéï ôçò Ìåôáíïßáò &
ÅîïìïëïãÞóåùò
•Προ της μεγάλης εορτής των Χριστου-
•Την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου
το πρωί μετά το πέρας της Θείας
Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε αι-
μοδοσία στο ενοριακό αρχονταρίκι.
Πολλοί χριστιανοί προσήλθαν ως
αιμοδότες στη σκιά του Μεγάλου
Αιμοδότη, του Ιησού Χριστού. Το
απόγευμα της ίδιας ημέρας η ενορία
του Αγίου Ιωάννου με πραγματική
χαρά υποδέχτηκε τη Μικτή Εκ-
κλησιαστική Χορωδία του ιερού
ναού Αγίου Δημητρίου Πατρών
υπό τη διεύθυνση του κ. Φώτη
Μπαρούτα. Παρουσίασαν ένα Χρι-
στουγεννιάτικο ορατόριο διανθισμέ-
νο από εκκλησιαστικούς επίκαιρους
βυζαντινούς ύμνους αλλά και από
απαγγελία σχετικών κειμένων από
νέους και νέες της Ομάδας φοιτη-
τών του ιερού ναού αγίου Ιωάννου.
Την εκδήλωση τίμησαν με την
παρουσία τους κλήρος και λαός του
Θεού.
óåëßäá 4
γέννων πραγματοποιήθηκε το μυστήριο
της Μετανοίας και
Εξομολογήσεως
για όλα τα παιδιά
των Κατηχητικών
Σχολείων από
νηπιακής έως νε-
ανικής ηλικίας.
•Επίσης, τη Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου τελέ-
στηκε το Μυστήριο του Ευχελαίου προς ίαση
ψυχών και σωμάτων ως είθισται προ των
μεγάλων εορτών.
Η χαρά των παιδιών το Άγιο Δωδεκα-
ήμερο δεν κρύβεται, η αλήθεια να λέγεται.
Περιμένουν, να τα δώσουν όλα στη Χρι- Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέ-
στουγεννιάτικη γιορτή τους, την Κυριακή 30 τος ο Προϊστάμενος εφημέριος
Δεκεμβρίου στο Ενοριακό Αρχονταρίκι του του αγίου Ιωάννου Πρωτ/ρος
Ναού. π. Αντώνιος Ρουμελιώτης και
ο συνεφημέριος π. Ιωάννης Μιχαλόπου-
λος ευχήθηκαν τα δέοντα στα σχολεία της
ενορίας μοιράζοντας χριστουγεννιάτικες
κατασκευές σε μαθητές και δασκάλους του
3ου Νηπιαγωγείου, του 2ου και 3ου Δημοτικού
Σχολείου, του 2ου Γυμνασίου και του ΕΠΑ. Λ.
Παραλίας. Οι κατασκευές αυτές είχαν δημι-
ουργηθεί από το Καλλιτεχνικό Εργαστήρι
ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ σε συνεργασία με το Καλλι-
τεχνικό Τμήμα του ιερού ναού. Τα ταλαντού-
χα αυτά χέρια και η γελαστή καρδιά αυτής
της συνεργασίας δημιούργησαν και δώρα
για την Ιερά Μητρόπολη Πατρών, τα οποία
ο Σεπτός μας Ποιμενάρχης θα μοιράσει
τις άγιες μέρες κατά τη διάρκεια επίσκεψής
του σε ευαγή ιδρύματα των Πατρών.
Κάπου εδώ ολοκληρώθηκε με λίγα
λόγια η ενοριακή ζωή στον ναό του Γενε-
σίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών,
που περιελάμβανε την προετοιμασία των
πιστών ενόψει του αγίου Δωδεκαημέρου.
Στιγμές όμορφες, πνευματικές που αν
κάποιος δεν τις ζήσει, ίσως και να μην τις
καταλάβει.
Ãßíå êé åóý ìÝëïò ôçò áèëçôéêÞò ïéêïãÝíåéáò
ôçò ÃÁËÇÍÇÓ
Áí èåò íá ãßíåéò êé åóý ìÝëïò ôçò áèëçôéêÞò ïéêïãÝíåéáò
ôçò ÃÁËÇÍÇÓ åðéêïéíþíçóå óôá ôçëÝöùíá 6977816363, 6972874527 êáé óôï email:
a.o.galini@hotmail.gr êáé åðéóêÝøïõ ôçí çëåêôñïíéêÞ äéåýèõíóç www.ekp-dipso.gr.
 ΔΙΨΩ
ÍïÝìâñéïò - ÄåêÝìâñéïò 2018
ANTIAÉÑÅÔÉÊÇ ÓÔÇËÇ
ÁÐÁÍÔÇÓÅÉÓ ÓÅ ÁÉÑÅÔÉÊÏÕÓ:
Ãéáôß åìåßò ïé Ïñèüäïîïé ôéìïýìå ôçí
ÌçôÝñá ôïõ Êõñßïõ;
Ç ôéìÞ ôçò
Ðáíáãßáò óôçí
Áãßá ÃñáöÞ
Áñ÷éìáíäñßôïõ Êëåüðá Çëßå
Åìåßò ïé Ïñèüäïîïé ÷ñéóôéáíïß ôéìïýìå
ôçí Ðáíáãßá ÐáñèÝíï Ìáñßá ðéï ðïëý áð’
üëïõò ôïõò áãßïõò êáé áããÝëïõò ôïõ ïõñá-
íïý, äéüôé áõôÞ êáôáîéþèçêå íá ãåííÞóåé ôïí
×ñéóôü, ôïí ÓùôÞñá ôïõ êüóìïõ, äéá ôçò åðé-
óêéÜóåùò ôïõ Áãßïõ Ðíåýìáôïò. Ç ôéìÞ ôçí
ïðïßá áðïäßäïõìå óôçí ÌçôÝñá ôïõ Êõñßïõ
åßíáé åîáéñåôéêÞ, ôéìéùôÝñá Þ åõëáâåóôÝñá,
åðåéäÞ áõôÞ äåí åßíáé ìéá ìüíï «ößëç Ôïõ»,
üìïéá ìå ôïõò Üëëïõò áãßïõò, áëëÜ åßíáé
õðÝñ-áãßá (Ðáíáãßá) áð’ üëïõò ôïõò áãßïõò
êáé ôïõò áããÝëïõò.
Ãé’ áõôü, ôüóï ïé Üããåëïé üóï êáé ïé
Üíèñùðïé ôçí ðñïóêõíïýí êáé ôçí ôéìïýí
ìå ðñïóåõ÷Ýò, Üóìáôá, áêïëïõèßåò êáé
åãêþìéá. Ôïéïõôïôñüðùò ÷áéñÝôçóå áõôÞí
ï Áñ÷Üããåëïò ÃáâñéÞë óôïí Åõáããåëéóìü
(Ëïõê. 1,28-29) êáé ç Áãßá ÅëéóÜâåô, ç
ìçôÝñá ôïõ Áãßïõ ÉùÜííïõ ôïõ Âáðôéóôïý
(Ëïõê. 1, 40-43).
Ç ßäéá ç Ðáíáãßá ÐáñèÝíïò Ìáñßá
ðñïöçôåýåé äéÜ ôïõ Áãßïõ Ðíåýìáôïò: «éäïý
ãáñ áðü ôïõ íõí ìáêáñéïýóé ìå ðÜóáé áé
ãåíåáß, üôé åðïßçóÝ ìïé ìåãáëåßá ï äõíá-
ôüò…» ( Ëïõê. 1, 48-49). Áð’ áõôÜ ôá ëüãéá
êáôáëáâáßíïõìå, üôé ç åîáéñåôéêÞ ôéìÞ ôçò
ÌçôÝñáò ôïõ Êõñßïõ åßíáé çèåëçìÝíç êáé
ïñéóèåßóá áðü ôïí ºäéïí ôïí Èåü. ÁõôÞ ôçí
åîáéñåôéêÞ ôéìÞ ôçí ïðïßá ðñïóäßäåé ç Ïñ-
èüäïîïò Åêêëçóßá óôçí ÐáñèÝíï Ìáñßá óõ-
ãêñïôåß ôç ëáôñåßá ôçò ÌçôÝñáò ôïõ Êõñßïõ.
Óôá ðëáßóéá ôçò ëáôñåßáò ôçò Õðåñáãßáò
Èåïôüêïõ, áíáöÝñïõìå êáôÜ ðñþôïí ôéò ìå-
ãÜëåò ÈåïìçôïñéêÝò åïñôÝò ïé ïðïßåò åßíáé:
Ôï ÃåíÝóéïí ôçò Õðåñáãßáò Èåïôüêïõ,
Ôá Åéóüäéá, ï Åõáããåëéóìüò, ç Êïßìçóç ôçò
Èåïôüêïõ. Êáôüðéí ïé áêïëïõèßåò ïé ïðïßåò
ãßíïíôáé óôéò Åêêëçóßåò êáé ôá ìïíáóôÞñéá
ðñïò ôéìÞí ôçò, ïé ÷áéñåôéóìïß, ïé ðáñáêëç-
ôéêïß êáíüíåò, ïé áãéïãñáöçìÝíåò åéêüíåò
êáé óôïëéóìÝíåò ôüóï üìïñöá, ðñï ðÜíôùí
ïé èáõìáóôÝò êáé ðïëëÝò Üëëåò ðñïóåõ÷Ýò
äéÜ ôùí ïðïßùí æçôïýìå ôçí âïÞèåéá ôçò
ÌçôÝñáò ôïõ Êõñßïõ üëåò ôéò çìÝñåò ôçò
æùÞò ìáò.
Ôéìïýìå ôçí ÈåïìÞôïñá äéüôé áõôÞ åßíáé
ç ìçôÝñá ç ïðïßá åãÝííçóå ôïí Õéüí ôïõ
Èåïý êáé ç ðñþôç ç ïðïßá ðñåóâåýåé õðÝñ
ôïõ êüóìïõ åìðñüò óôçí Ðáíáãßá ÔñéÜäá.
ÁõôÞ ìáò âïçèÜ ðéü ðïëý óôçí êáôÜêôçóç
ôçò óùôçñßáò äéÜ ôùí áãßùí ôçò ðñïóåõ÷þí.
1⁄4ìùò, êáôÜ ôçí ìáêñáßùíá éóôïñßá åì-
öáíßóèçêáí êáé ìåñéêïß âëÜóöçìïé ôüóïí
ÅÉÓÁÃÙÃÅÓ- ÅÌÐÏÑÉÁ ÁÍÔÁËËÁÊÔÉÊÙÍ
& ÇËÅÊÔÑÏËÏÃÅÉÏ- ÓÕÍÅÑÃÅÉÏ ÁÕÔÏÊÉÍÇÔÙÍ
Êïëïêïôñþíç 1- Í. Óïýëé Ô.Ê. 26500- ôçë/öáî: +302610
641860 www.automintzas.gr, e-mail: sales@automintzas.gr
åíáíôßïí ôïõ ÓùôÞñïò êáé ôïõ Åõáããåëßïõ
Ôïõ, üóïí êáé åíáíôßïí ôçò ÌçôÝñáò ôïõ Êõ-
ñßïõ, ôïõò ïðïßïõò ïíïìÜæïõìå áéñåôéêïýò
ç ïðáäïýò Üëëùí ïìïëïãéþí (íåïðñïôåóôÜ-
íôåò).
Ï ¢ãéïò Áðüóôïëïò Ðáýëïò óôéò åðé-
óôïëÝò ôïõ äåß÷íåé üôé óôéò Ýó÷áôåò çìÝñåò
èá åìöáíéóèïýí Üíèñùðïé ïé ïðïßïé äåí èá
áíÝ÷ïíôáé ôç äéäáóêáëßá ôçò ïñèÞò ðßóôåùò,
áëëÜ èá èÝóïõí äéäáóêÜëïõò êáôÜ ôá Ýñãá
ôùí, ðáñåêêëßíïíôáò ðñïò ôá ðáñáìýèéá.
ÄçëáäÞ, Ý÷ïíôáò ôçí üøç ôçò áëçèéíÞò ðß-
óôåùò, èá áñíïýíôáé ôçí äýíáìÞ ôçò, óõíå-
÷þò äéäÜóêïíôåò êáé ìç ìðïñþíôáò íá öèÜ-
óïõí óôçí áëÞèåéá ôçò ðßóôåùò, «1⁄4í ôñüðïí
äå ÉáííÞò ÉáìâÞò áíôÝóôçóáí Ìùûóåß, ïýôù
êáé ïýôïé áíèßóôáíôáé ôç áëçèåßá, Üíèñùðïé
êáôåöèáñìÝíïé ôïí íïõí áäüêéìïé ðåñß ôçí
ðßóôéí. Ðïíçñïß äå Üíèñùðïé êáé ãüçôåò
ðñïêüøïõóéí åðß ôï ÷åßñïí, ðëáíþíôåò êáé
ðëáíþìåíïé». (Â’ Ôéì. 3,8 êáé 13).
Åìåßò áðü ôçí áñ÷Þ ôçò ðëÜóåùò áõôïý
ôïõ Ýèíïõò, Ýôóé ãíùñéæüìáóôå, ñïõìÜíïé
êáé ïñèüäïîïé ÷ñéóôéáíïß. ¸ôóé ãåííçèÞêá-
ìå êáé Ý÷ïõìå õðï÷ñÝùóç íá äéáôçñÞóïõìå
áãíü êáé ðëÞñåò ü,ôé êëçñïíïìÞóáìå áðü
ôïõò ðñïãüíïõò, ùò áðü ôïí ºäéïí ôïí Èåü.
Äéüôé ëÝãåé ï Áðüóôïëïò Ðáýëïò: «ÓôÞêåôå
êáé êñáôåßôå ôáò ðáñáäüóåéò áò åäéäÜ÷èçôå
åßôå äéÜ ëüãïõ åßôå äé’ åðéóôïëÞò çìþí» (Â’
Èåò. 2, 15) .
Ïé ÐñïôåóôÜíôåò (Äéáìáñôõñüìåíïé) êáé
ìáæß ìå áõôïýò ïé áéñåôéêïß íåïðñïôåóôÜíôåò
- ïðáäïß ôùí Üëëùí óýã÷ñïíùí ïìïëïãé-
þí - ôùí çìåñþí ìáò, ïíïìáæüìåíïé êáé
«ìåôáìåëçìÝíïé», ìåôáîý ôùí ðïëëþí ôïõò
óõóêïôßóåùí ôïõ íïõ ôïõò êáé ôùí øåõäþí
äéäáóêáëéþí ôïõò, âëáóöçìïýí ðéï ðïëý
ôçí Ðáíáãßá Èåïôüêï êáé ÁåéðÜñèåíï Ìá-
ñßá. ËÝíå áõôïß ïé âëÜóöçìïé ôçò ÌçôÝñáò
ôïõ Êõñßïõ üôé äåí ðñÝðåé íá ôçò áðïäßäïõ-
ìå ìåãÜëç ôéìÞ äéüôé ïýôå ï ºäéïò ï Õéüò ôçò
Éçóïýò ×ñéóôüò äåí ôçí åôßìçóå. Áõôü öáß-
íåôáé áðü ôá ëüãéá ôïõ ÓùôÞñïò: «åßðå äå ôéò
áõôþ, éäïý ç ìÞôçñ óïõ êáé ïé áäåëöïß óïõ
åóôÞêáóéí Ýîù æçôïýíôÝò óå éäåßí, ï äå áðï-
êñéèåßò åßðå ôù ëÝãïíôé áõôþ, ôéò åóôéí ç ìÞ-
ôçñ ìïõ êáé ôßíåò åéóßí ïé áäåëöïß ìïõ; êáé
åêôåßíáò ôçí ÷åßñá áõôïý åðß ôïõò ìáèçôÜò
áõôïý Ýöç, éäïý ç ìÞôçñ ìïõ êáé ïé
áäåëöïß ìïõ, üóôéò ãáñ áí ðïéÞóç ôï 8
óåëßäá 5
•Το πνεύμα των ημερών απαιτούσε εορ-
ταστικό στολισμό κι έτσι έγινε. Ένα μεγάλο
όπου δέσποζαν οι
άγιες φιγούρες της Χριστουγεν-
σπήλαιο κατασκευάστηκε στον προαύλιο νιάτικης νύχτας. Πραγματικά, χάρμα οφθαλ-
χώρο στην είσοδο του πνευματικού κέντρου, μών για μικρούς και μεγάλους!
Ναι, σε αυτά τα πρόσωπα της ορατής
και αόρατης κτίσης αφιέρωσαν τη γιορτή τους
οι μικροί συντελεστές της. Έψαλλαν βυζαντι-
νούς ύμνους, τραγούδησαν επίκαιρα τραγού-
δια που άγγιξαν την ανθρώπινη ψυχή και τα
παιδιά και οι νέοι και οι νέες της φοιτητικής
ομάδας. Οι θεατές χάρηκαν και τη ζωντανή
Τέλος, την
μουσική που έπαιξαν τα παιδιά του Μουσι-
παράσταση έκλε-
κού τμήματος του ναού με την επιμέλεια της
ψε το τελευταίο
μουσικού - κατηχήτριας Βασιλικής Αθανα-
μέρος, το κερα-
σοπούλου. Μουσικά όργανα συνόδεψαν και
σάκι που αρέσει
τα τραγούδια των νέων που ακολούθησαν.
σε μικρούς και
Κιθάρα έπαιξε ο Παναγιώτης Κουτρουμάνης,
μεγάλους: ένα
υπεύθυνος των μαθημάτων κιθάρας του
παιχνίδι προβο-
ναού και πιάνο η Βασιλική Αθανασοπούλου,
λής με ερωτήσεις
υπεύθυνη του Μουσικού τμήματος του ναού.
σχετικές με τη
Τραγούδησαν οι κατηχήτριες Ουρανία Κορ-
ζωή του Χριστού
δού και Νικολίτσα Σπηλιοπούλου καθώς και
και του αγίου Τι-
ο Παναγιώτης Κουτρουμάνης.
μίου Προδρόμου
Ξεχωριστή ενότητα σ’ αυτή τη γιορτή
και Βαπτιστού
υπήρξαν και οι προβολές και οι σχολιασμοί
Ιωάννου. Ξεση-
πάνω σ’ αυτές που ετοίμασαν μέλη της
κώθηκαν όλοι
φοιτητικής ομάδας, της οποίας υπεύθυνος
με την αγωνία
κατηχητής είναι ο Προϊστάμενος του ναού
της νίκης και της
Πρωτ/ρος π. Αντώνιος Ρουμελιώτης. Οι φοι-
απόκτησης του
τητές Παναγιώτης Κουτρουμάνης, Ουρανία
πολυπόθητου
Κορδού, Αγγελική Νικολάου, Βασιλική Πο-
δώρου της σω-
λίτη και Νικολίτσα Σπηλιοπούλου επέλεξαν
στής απάντησης.
προβολές μέσα από τις οποίες πρόβαλλαν
Όλη η εκ-
τις αξίες της ευγένειας, της συντροφικότητας,
δήλωση διανθίστηκε με διάφορες προβολές
της αγάπης προς τον άλλο άνθρωπο, της τα-
που αναδείκνυαν κι αυτές το αληθινό μήνυμα
πείνωσης, της ελεημοσύνης, της χαράς, της
των Χριστουγέννων και τον επίλογο έβαλε ο
πίστης. Αξίες και αρετές που τις άγιες ημέρες
π. Αντώνιος Ρουμελιώτης που επαίνεσε την
του Δωδεκαήμερου ίσως είναι λίγο παραγκω-
προσπάθεια των παιδιών, των νέων να δια-
νισμένες αφού τη θέση τους έχουν αρπάξει
κηρύξουν με τον τρόπο τους το μήνυμα της
στην κυριολεξία τα ρεβεγιόν, οι εκδρομές, τα
Γέννησης του Σωτήρος Χριστού.
λαμπιόνια, ο υπερκαταναλωτισμός, η «με-
λαγχολία» των Χριστουγέννων…
 ΔΙΨΩ
ÍïÝìâñéïò - ÄåêÝìâñéïò 2018 óåëßäá 6

ενός δένδρου. (Δευτ. Ε΄.17)

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ Έτσι το άλο-
γό του έφυγε Σκοπός του κεφαλαίου τούτου είναι αφ’
ÓÅÉÑÁ: “ÐÁËÁÉÁ ÄÉÁÈÇÊÇ” κάτω από τα ενός να υποδειχθή ότι ένα από τα αίτια του
πόδια του και φόνου είναι ο φθόνος, που επηρεάζει και την
αυτός εκρε- παιδική ηλικίαν, αφ’ ετέρου δε να εξαρθή το
ÁÅÉÌÍÇÓÔÏÕ ÃÅÙÑÃÉÏÕ Î. ÏÉÊÏÍÏÌÏÕ ÍÅÁ
μάσθηκε από καθήκον της συγχωρήσεως και αγάπης και
ÓÔÇËÇ τα μαλλιά και προς αυτούς τους εχθρούς.
ÊÁÔÇ×ÇÔÏÕ ÁÐÏÓÔÏËÉÊÇÓ ÌÇÔÑÏÐÏËÅÙÓ ÐÁÔÑÙÍ
δεν μπορούσε
να ξεπιασθή. Η ΟΓΔΟΗ ΚΑΙ Η ΔΕΚΑΤΗ ΕΝΤΟΛΗ
3ο μάθημα Φαντασθήτε τώρα «ΟΥ ΚΛΕΨΗΣ» (Δευτερ. Ε΄.19)
ΠΕΜΠΤΗ ΕΝΤΟΛΗ
τι πόνους δοκίμαζε «ΟΥΚ ΕΠΙΘΥΜΗΣΕΙΣ … ΠΑΝΤΑ ΟΣΑ
Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΥΙΟΣ
και ποια τρομάρα. ΕΣΤΙ ΤΩ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ» (Δευτερ. Ε΄.21)
(Β΄ Βασιλειών, εκλογαί εκ των κεφαλαί-
Διότι επερίμενε ότι
ων ΙΕ-ΙΗ)
θα έφθαναν εκεί οι Η ΛΕΠΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΓΙΕΖΙ (Δ΄ Βασιλ. Ε΄.)
Από όλους τους Βασιλείς του Ισραηλι-
νικηταί στρατιώται Την εποχή που εζούσε ο προφήτης Ελι-
τικού έθνους ενδοξότερος υπήρξε ο Δαυίδ.
του Δαυίδ και θα τον σαίος, οκτακόσια περίπου χρόνια προτού
Δεν ήταν μόνον ανδρείος βασιλεύς, αλλά και
έπιαναν εις τα χέρια. γεννηθή ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός,
ευσεβής και αφωσιωμένος εις τον Θεόν. Τό-
Πράγματι, σε λίγη υπήρχε ένας άνθρωπος που υπέφερε από
σον πολύ αγαπούσε τον Θεόν και τας εντο-
ώρα φθάνει εκεί ένας μια πολύ κακή αρρώστια, από λέπρα. Ο
λάς Του, ώστε νέος ακόμη έφτιαχνε ωραίους
από τους στρατηγούς άνθρωπος αυτός λεγότανε Νεεμάν και είχε
ψαλμούς και ύμνους, με τους οποίους ευχα-
του Δαυίδ, ο Ιωάβ. μεγάλο αξίωμα. Ήταν αρχιστράτηγος εις
ριστούσε κι εδόξαζε τον Θεόν. Δι’ αυτό και
Είδε τον Αβεσσαλώμ το Βασίλειον της Συρίας. Αλλά τι με αυτό;
ο Άγιος Θεός τον φώτιζε εις το καλό και τον
κρεμασμένον και του Ένεκα της λέπρας εσάπιζε το σώμα του
προστάτευε και τον βοηθούσε, δια να νικά
λέει: και έπεφταν κομμάτια - κομμάτια, αυτός δε
τους εχθρούς και να δοξάζη το έθνος του.
- Α, εδώ εβασανίζετο και υπέφερε τρομερά. Ούτε
Ο Δαυίδ είχε πολλά παιδιά. Ένα από τα
είσαι; Ήλθε η ώρα να ιατροί, ούτε φάρμακα μπορούσαν να τον
παιδιά του ήτο ο Αβεσσαλώμ. Ο Αβεσσα-
πληρώσης την ελεει- θεραπεύσουν.
λώμ όμως δεν έμοιαζε καθόλου με τον πα-
νήν σου διαγωγή. Κάποτε όμως έμαθε ότι εις την γειτο-
τέρα του. Από μικρός ακόμη έδειχνε ότι δεν
Και χωρίς να νικήν χώραν, Παλαιστίνη, υπήρχε ένας άν-
ελογάριαζε τας εντολάς του Αγίου Θεού και
συλλογισθή την δια- θρωπος του Θεού, ένας μεγάλος προφήτης,
φαινόταν ότι δεν θα γίνη καλός άνθρωπος.
ταγήν του Δαυίδ, τον ο Ελισαίος, και ότι αυτός έκανε σπουδαία
Ήταν ένα όμορφο παλληκάρι, με ωραία μα-
χτυπά με το κοντάρι θαύματα.
κρυά ξανθά μαλλιά που τα χτένιζε με προσο-
και τον αφήνει νε- Δεν χάνει λοιπόν καιρό. Διατάσσει τους
χή. Γενικώς περιποιείτο πολύ τον εαυτόν του
κρόν. Έφθασαν έπει- υπηρέτας του να ετοιμάσουν δώρα πολλά,
και ήθελε να φαίνεται καλύτερος από τους
τα εκεί στρατιώται του φορεσιές πολύτιμες και άλλα πράγματα.
άλλους. Ήταν δηλαδή αλαζών. Αυτό εγίνετο
Δαυίδ. Κατέβασαν Επήρε και χρήματα πολλά μαζί του και
αφορμή, ώστε τ’ αδέλφια να μαλώνουν με-
τον Αβεσσαλώμ από χωρίς αργοπορία, ξεκινά και έρχεται εις την
ταξύ των και να φιλονεικούν. Ο Δαυίδ σαν
το δένδρο και τον πόλιν όπου έμενε ο ξακουσμένος προφήτης.
καλός πατέρας πολλές φορές εσυμβούλευε
έρριξαν εις ένα λάκκο. Ρωτώντας ευρήκε το σπίτι και εζήτησε να
τον Αβεσσαλώμ και του έλεγε ότι δεν φέρε-
Επάνω του έρριξαν ιδή τον Ελισαίο και να τον παρακαλέση να
ται καλά. Αλλά εκείνος δεν άκουγε τίποτε.
ένα σωρό πέτρες. τον θεραπεύση. Ο Ελισαίος δεν παρουσιά-
Έφευγε από το παλάτι επήγαινε και εύρισκε
Όταν έμαθε ο σθηκε καθόλου. Μόνον παρήγγειλε εις τον
κακούς φίλους και εγύριζε έξω με αυτούς. ανεβή εις το θρόνο αυτός. Μάζεψε λοιπόν
αρκετό στρατό και τους φίλους του όλους και Δαυίδ ότι νικήθηκε ο Αβεσσαλώμ και εφο- Νεεμάν και του είπε:
Τους φίλους αυτούς τους αγαπούσε, διότι
νεύθηκε, λυπήθηκε κατάκαρδα και ήταν - Πήγαινε εις τον ποταμόν Ιορδάνη να
τον επαινούσαν και τον εκολάκευαν. «Εσύ παρουσιάσθηκε με στρατό απ’ έξω από την
απαρηγόρητος. λουσθής επτά φορές. Και θα γίνης καλά.
πρέπει να είσαι βασιλεύς, του έλεγαν, όχι ο πρωτεύουσα, την Ιερουσαλήμ. Μόλις είδαν
αυτό οι στρατηγοί του Δαυίδ, έτρεξαν να του - Αχ, παιδί μου Αβεσσαλώμ, έλεγε κλαί- Όταν άκουσε την απάντησιν αυτήν ο
πατέρας σου».
οντας. Διατί να μη με ακούσης και να πάθης Νεεμάν, εις την αρχή θύμωσε, διατί ενόμισε
Και ο Αβεσσαλώμ, παιδί ξεμυαλισμένο, το αναγγείλουν.
- Το παιδί σου, ο Αβεσσαλώμ, επανε- αυτό το κακό; Αχ, Αβεσσαλώμ, παιδί μου. ότι ο Ελισαίος τον περιγελούσε.
τα επίστευε αυτά και το είχε πάρει επάνω
του. Τον πατέρα του δεν τον σεβόταν και στάτησε εναντίον σου και θέλη να σε σκο- Πόσο θα ήθελα να πεθάνω εγώ αντί εσύ. Σκέφθηκε λοιπόν να μην πάη εις τον
Αβεσσαλώμ, παιδί μου, Αβεσσαλώμ! Ιορδάνην, αλλά να γυρίση εις την πατρίδαν
ποτέ δεν πρόσεχε τας συμβουλάς του. Δι’ τώση δια να γίνη αυτός βασιλεύς. Είναι με το
του. Ύστερα όμως άλλαξε γνώμη και επήγε
αυτό σιγά - σιγά γινότανε και χειρότερος. Ο στρατό του έξω από την πόλι. Τι θα κάμουμε
ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ εις τον Ιροδάνην και ελούσθηκε με πίστιν
Δαυίδ δε έβλεπε ότι το παιδί του είχε πάρει τώρα;
Φαντασθήτε την λύπην και την στενο- (Μετά μικράν διακοπήν). Λύπη πράγ- επτά φορές. Τι να ιδή τότε; Η λέπρα έφυγε
κακό δρόμο και στενοχωριότανε πολύ. Πολ-
χώρια του Δαυίδ. Δεν τον έμελλε πολύ, αν ματι γεμίζει την ψυχήν μας, όταν ακούμε δια από πάνω του και έγινε τελείως υγιής. Με
λές φορές τον έπαιρνε ιδιαιτέρως και με
έχανε τον θρόνον και την ζωήν του ακόμα. τους θρήνους και τα κλάματα του αγαθού την καρδιά τώρα πλημμυρισμένη από χαρά
πολλή αγάπη τον παρακαλούσε ν’ αλλάξη
Περισσότερο τον πλήγωνε η αχαριστία! Και εκείνου πατέρα, του Δαυίδ, καθώς και δια και από ευγνωμοσύνη προς τον μεγάλον
διαγωγή.
το άσχημο τέλος εκείνου του παιδιού. Αλλά προφήτην, γυρίζει πάλι να τον βρή. Παρου-
- Άκουσε τας συμβουλάς μου, του έλεγε, η ασέβεια του αναξίου παιδιού του. Και τι
το θλιβερό αυτό τέλος του Αβεσσαλώμ από σιάζεται εις τον Ελισαίον και τον ευχαριστεί
και μη με πικραίνης κάθε ημέρα. Διότι, αν να κάμη τώρα; Να κάμη πόλεμο με το παιδί
ποια αιτία προήλθε; (…) - Πως θα μπο- διότι με τας προσευχάς του ο Άγιος Θεός του
δεν ακούσης και δεν αφήσης τον κακό δρό- του; Και να τον σκότωναν; Αυτή η σκέψις τον
ετάραττε πολύ. Διότι οι γονείς, όσο κακό κι ρούσε ο Αβεσσαλώμ να ζη ευτυχισμένος; έδωκε την υγείαν με το νερό του ποταμού.
μο, θάρθη ημέρα που θα μετανοήσης αλλά
αν είναι το παιδί τους, το αγαπούν και δεν - (…) - Αυτός όμως τι έκανε; - (…) - Μάλιστα. - Τώρα κατάλαβα, του λέγει, ότι δεν
τότε θα είναι αργά.
Έδειξε τόσην ασέβεια, και την ασέβεια προς υπάρχει άλλος Θεός αληθινός. Παρά μόνον
Διά λίγες ημέρες ο Αβεσσαλώμ εφαινό- θέλουν να πάθη τίποτε. Δι’ αυτό ο Δαυίδ
απεφάσισε να φύγη από την Ιερουσαλήμ. τον πατέρα του την επλήρωσε τόσον ακριβά. ο Άγιος Θεός των Ισραηλιτών. Αλλά, σε
τανε κάπως ότι διορθωνότανε. Αλλά ύστερα
Πήρε μαζί του τους πιστούς στρατηγούς και Από αυτό λοιπόν τι διδασκόμεθα και ημείς; παρακαλώ πολύ, πάρε αυτά τα δώρα, που
από λίγο, πάλι τα ίδια. Ο Δαυίδ ο καϋμένος
έφερα. Σου τα προσφέρω με την καρδίαν
δεν ήξευρε τι να κάμη μ’ αυτό το παιδί. τον πιστό στρατό του και έφυγε πέρα από
ΔΙΔΑΓΜΑ: Η ασέβεια προς τους γονείς μου δια την μεγάλην ευεργεσίαν που μου
Έβλεπε ότι όσο παιρνούσαν τα χρόνια και τον Ιορδάνη. Ο Αβεσσαλώμ σαν νικητής
τιμωρείται από τον Θεόν αυστηρά. έκαμες.
εμεγάλωνε ο Αβεσσαλώμ τόσο και χειρότε- εμπήκε εις την Ιερουσαλήμ και ανακηρύχθη-
κε βασιλιάς. Δεν ήξευρε όμως να διοικήση Δι’ αυτό πρέπει να φυλάμε εκείνο που - Αδύνατον, του απαντά ο προφήτης.
ρος γινότανε.
καλά και ο λαός υπέφερε. Εν τω μεταξύ παραγγέλει ο απόστολος Παύλος. Δεν θα πάρω τίποτε απολύτως. Επέμενε ο
Όταν ο Αβεσσαλώμ επέρασε τα είκοσι
ΡΗΤΟΝ: «Τα τέκνα υπακούετε τοις γο- Νεεμάν να δώση τουλάχιστον μερικά πολύ-
χρόνια, δεν εσκεπτότανε πλέον τίποτε άλλο, όμως οι στρατηγοί του Δαυίδ ωργάνωσαν
καλά το στρατό τους και ήταν έτοιμοι να τι- νεύσι κατά πάντα». (Κολασ. Γ΄.20) τιμα δώρα που είχε φέρει. Αλλά ο προφήτης
παρά πώς να επιτύχη εκείνο που του έλεγαν
Ποίος θα μας το εξηγήση; - (…) - Κατα- επέμενε να μην δεχθή τίποτε. Δεν θα τα κρα-
οι κακοί φίλοι, δηλαδή να διώξη τον πατέ- μωρήσουν τον ασεβή υιόν, τον Αβεσσαλώμ.
Ο Δαυίδ με μεγάλη του λύπη λέγει εις τους λαβαίνω τώρα, παιδιά, ότι σας ελέγχει η συ- τήσω του λέγει. Πάρε τα πάλι μαζί σου και
ρα του και να γίνη αυτός βασιλεύς! Αλλά
στρατηγούς του. νείδησί σας. Όταν παρακούετε τους γονείς πήγαινε εις την ευχήν του Θεού.
εσκέφθηκε, δια να επιτύχη έπρεπε να έχη
την αγάπη του λαού. Δι’ αυτό εσηκωνότανε - Κάμετε όπως ξεύρετε. Μόνον να προ- σας, τι αισθάνεσθε μέσα εις την ψυχήν σας; Ο Νεεμάν αναγκάσθηκε να υποχωρήση.
πρωί - πρωί, ντυνότανε την καλή φορεσιά σέξτε ένα πράγμα, να μη σκοτωθή ο Αβεσ- - (Λύπη, φόβος, ντροπή) Πήρε πίσω όλα όσα έφερε, ευχαρίστησε και
Οι γονείς λαμβάνουν τότε κανένα μέτρο; πάλιν τον Ελισαίον και έφυγε.
του κι επήγαινε εις την μεγάλην είσοδο της σαλώμ.
Οι στρατηγοί τότε, έβαλαν τα σχέδιά - (Τιμωρούν) - Βεβαίως αλλ’ αυτό είναι το Αλλά τα πολλά χρήματα και τα πολύτιμα
πόλεως. Απ’ εκεί έμπαιναν όσοι ερχότανε
λιγώτερο. Αν οι γονείς θεωρούν δίκαιο να ενδύματα, με τα χτυπητά χρώματα, που είχε
στην πρωτεύουσα από όλα τα μέρη του των και αφήκαν να πολεμήσουν εναντίον
τιμωρήσουν την παρακοήν, χωρίς άλλο θα φέρει ο Ναιμάν δια τον Ελισαίον, έκαμαν
Βασιλείου και ήθελαν να παρουσιασθούν του Αβεσσαλώμ. Όλοι όσοι ήσαν ευσεβείς,
τιμωρήση τα ασεβή και παρήκοα παιδιά, ο μεγάλην εντύπωσιν εις τον υπηρέτην του
εις τον βασιλέα διά διάφορες υποθέσεις των. είχαν πεποίθησι ότι ήτο αδύνατον να νικήση
ο επαναστάτης Αβεσσαλώμ. Άγιος Θεός. Ελισαίου, έναν νέον που τον έλεγαν Γιεζί.
Τους εχαιρετούσε με μεγάλη ευγένεια και
- Πως είναι δυνατόν έλεγαν, να βοηθήση Δι’ αυτό βλέπουμε σήμερα, ότι ολίγοι Πρώτη φορά έβλεπε τόση πολυτέλεια και
τους ρωτούσε με ενδιαφέρον.
βλέπουν προκοπή και ευτυχία. Διότι παρα- ομορφιά!
- Από ποια πόλι έρχεσθε; Γιατί θέλετε ο Άγιος Θεός ένα τέτοιο παιδί που επανεστά-
βαίνουν τας εντολάς του Θεού και δεν σέ- - Ακούς εκεί, σκεπτόταν, να μην κρατή-
να παρουσιαθήτε εις τον Βασιλέα; Και αφού τησε κατά του πατέρα του;
Επί τέλους άρχισε η μεγάλη μάχη. Αλλά βονται τους γονείς των. Ειπέτε μου λοιπόν ση τίποτες ο κύριός μου από τα ωραία δώρα,
εκείνοι του εξιστορούσαν δια ποια υπόθεσι
σε λίγο ο στρατός του Αβεσσαλώμ το έβαλε πάλι, ποιές αποφάσεις θα λάβωμεν; - (…) που του έφερε ο Νεεμάν! Και ήταν τόσο
ήρχοντο, ο Αβεσσαλώμ τους έλεγε:
Πολύ καλά. πολύτιμα πράγματα! Αν θα είχα μερικά! Τι
- Είναι φανερό το δίκαιό σας. Αλλά ποιος εις τα πόδια. Αφήκαν τον αρχηγόν τους και
καθένας εφρόντιζε πώς να σώση τον εαυτόν όμορφες φορεσιές! Τι ωραία υφάσματα!
θα σας το δώση; Αν ήμουν εγώ βασιλεύς, θα
του με τη φυγήν. Ο Αβεσσαλώμ όταν είδε ότι Άρχισε να τα επιθυμή πολύ.
σας το έδιδα…
Εσκέφθηκε λιγάκι και έλαβε μίαν από-
Με αυτόν τον τρόπο, ο Αβεσσαλώμ ο στρατός του εσκόρπισε, εσκέφθηκε και αυ-
φασιν.
σιγά - σιγά έκαμε πολλούς φίλους εις όλο τός να φύγη δια να σωθή. Καβάλλα επάνω
- Θα τρέξω εγώ από πίσω του και θα του
το βασίλειο. Και όταν επί τέλους ενόμισε εις το άλογό του, έτρεχε όσο ημπορούσε,
4ο μάθημα πάρω μερικά…
ότι ήταν καιρός, απεφάσισε να κάμη επα- διότι τον εκατεδίωκαν να τον πιάσουν. Εκεί
όμως που έτρεχε μέσα εις το δάσος, πιά- Η ΕΚΤΗ ΕΝΤΟΛΗ “Ου φονεύσεις” Και πράγματι άρχισε να τρέχη
νάστασι, δια να ρίξη τον πατέρα του και να
σθηκαν τα μακρυά μαλλιά του εις τα κλαδιά προς τον δρόμον, που έφευγε ο Νεε- 7
 ΔΙΨΩ
ÍïÝìâñéïò - ÄåêÝìâñéïò 2018 óåëßäá 7

αποσύρθηκε στην έρημο. Εκεί με πόνους

πολλούς και αγώνες σκληρούς αναδείχτηκε
ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά αναστή-
ματα της εποχής του και του οποίου η ηθική
ακτινοβολία εις την Ανατολή υπήρξε μεγάλη.
Τι έχει λοιπόν να μας πει για την μεγάλη αρε-
τή της τ α π ε ι ν ο φ ρ ο σ ύ ν η ς ο Άγιος Ισαάκ;
1.ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΗΣ
Εκείνο, που εντυπωσιάζει τον αναγνώ-
στη των λόγων του είναι πρώτιστα ο θαυμα-
σμός με τον οποίο μιλάει για την ταπείνωση.
Την ανεβάζει σε ύψη δυσθεώρητα, την ονο-
μάζει στολή της θεότητος. Την θεωρεί το
θεμέλιο της πνευματικής ζωής. Χωρίς αυτήν
και λείχουν τας χείρας και τους πόδας αυ- τον βαθμόν της ταπεινοφροσύνης.
όλες οι άλλες αρετές είναι μάταιες. Εκείνος
τού, διότι οσφραίνονται εις αυτόν εκείνην Αλλά ταπεινόφρων εν αληθεία είναι
που την κατέχει αποκτά κύρος ουράνιο.
την ευωδίαν, την οποίαν εξέπεμπεν ο Αδάμ και λέγεται εκείνος, όστις έχει εις το
Γίνεται μαγνήτης ισχυρός, που ελκύει
προ της παραβάσεως και την οποίαν πάλιν κρυπτόν άξιόν τι υπερηφανείας και δεν
τους ανθρώπους κοντά του. Αλλά και τρομε-
ο Ιησούς Χριστός διά της παρουσίας αυτού υπερηφανεύεται, αλλ’ ως χουν θεωρεί
ρός σε δύναμη, που τον φοβούνται τα θηρία
ανανέωσε και έδωσε εις ημάς. Πλησιάζει εις το χάρισμα, το οποίον έχει κρυπτώς.
και τον τρέμουν οι δαίμονες.
τους ανθρώπους και προσέχουν αυτόν ως Αλλά ούτε εκείνον ονομάζομεν ταπει-
Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο τον Άγιο να
τον Κύριον, και τι λέγω ανθρώπους; Αλλά και νόφρονα, όστις δια της ενθυμήσεως
μιλήσει. «Θέλω ν’ ανοίξω το στόμα, ω αδελ-
οι δαίμονες μεθ’ όλης της σφοδρότητος και των αμαρτημάτων αυτού συντρίβει
φοί, και να ομιλήσω περί της υποθέσεως
της πικρίας και μεθ’ όλης της μεγαλαυχείας την εαυτού καρδίαν και δεν αφήνει
της ταπεινοφροσύνης. Αλλά φοβάμαι, όπως
αυτών και του φρονήματος, όταν πλησιά- τον νουν αυτού να υπερηφανεύεται
φοβείται εκείνος, όστις μέλλει να ομιλήσει
ζουν εις τον ταπεινόφρονα γίνονται ως χους και ταπεινοφρονεί. Αν και τούτο το εί-
περί Θεού διά συλλογισμών ανθρωπίνων.
και μαραίνεται όλη αυτών η κακία και κατα- δος είναι επαινετόν. Αλλ’ επειδή εισέτι
Καθ’ ότι η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της
στρέφονται άπασαι αυτών αι μηχαναί και τα έχει τον λογισμόν της υπερηφανείας,
θεότητος. Επειδή ο υιός και λόγος του Θεού
πανουργεύματα αυτών μένουν ανενέργητα. δεν απέκτησε την τελεία ταπείνωση. ντα συμβαίνουσι εις αυτούς, ίνα έχωσι αίτιας
και Πατρός ενανθρωπήσας επί της γης, αυ-
Η ταπείνωση και χωρίς άλλων έργων συγ- Τέτοιος ταπεινόφρων είναι εκείνος όστις δεν ταπεινώσεως. β) Δεύτερον ο συνεχής αγών
τήν ενεδύθη και συνανεστράφη μεθ’ ημών
χωρεί πολλά αμαρτήματα, τα έργα όμως χρειάζεται να μηχανάται και να εφευρίσκει του ανθρώπου να καθυποτάσσει το επάρατο
και πας, όστις ενδυθή αυτήν τον Χριστόν
άνευ της ταπεινώσεως όχι μόνον υπάρχουν δια του νοός αυτού αιτίας, ίνα ταπεινοφρο- εγώ του. Η προσπάθειά του αυτή φαίνεται
ενδύεται. Δια τούτο και η χοϊκή κτίσις, όταν
ανωφελή αλλά και πολλών κακών πρόξενα. νεί. Αλλά κατά πάντα τελείως και φυσικώς «Σαν αδιαλείπτως ενθυμείται τας εαυτού
βλέπετε πάντα άνθρωπον, ενδεδυμένον
Καθώς το αλάτι ηδύνει πάσαν τροφήν, ούτω θεωρεί εαυτόν ως αμαρτωλόν και ευτελή και αμαρτίας και την πλησιάζουσαν ώρα του
τούτο το ομοίωμα προσκυνεί αυτόν προς
και η ταπείνωση ηδύνει πάσαν αρετήν… ευκαταφρόνητον… Και αλλού ερωτά, θέλεις θανάτου, εάν εις πάσαν περίπτωσιν προτι-
τιμήν του ιδίου αυτής δεσπότου, τον οποίον
2.ΠΟΙΑ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟ- να δεις εάν είσαι πραγματικά ταπεινόφρων; μά τον έσχατον τόπον, εάν δεν μέμφεται τινά
είδε ενδεδυμένον αυτήν και συναναστρε-
ΣΥΝΗ «Δοκίμασον σ’ εαυτόν εις τας παρά των άλ- κατά διάνοιαν, εάν υπακούει προθύμως ή
φόμενον μετ’ αυτής… Τον ταπεινόφρονα
Αλλά η ταπεινοφροσύνη κλείνει μέσα λων γινομένας σοι αδικίας και παρατήρησον, σιωπά πάντοτε και δια να είπω εν συντομία,
άνθρωπον ουδείς μισεί ποτέ, ουδέ επιπλήτ-
της τεράστια πνευματική δύναμη και φθά- εάν δεν ταράσσεσαι αδικούμενος». η ξενιτεία και η πτωχεία και η διαγωγή της
τει, ουδέ καταφρονεί επειδή αγαπά αυτόν
νει μέχρι το θρόνο του Θεού εφόσον είναι 3.ΠΩΣ ΑΠΟΚΤΑΤΑΙ μονώσεως γεννώσι ταπείνωσιν και καθαρί-
ο δεσπότης αυτού και διά τούτο αγαπάται
γνήσια και αληθινή γιατί υπάρχει και η Δύο είναι τα μέσα - κατά τον ιερό ζουσι την καρδίαν…».
παρά πάντων. Όλοι επιθυμούν αυτόν και εις
ψεύτικη και παραχαραγμένη. Εις το σημείο συγγραφέα - με τα οποία μπορούμε να Αξίζει να τελειώσουμε με μία υπέροχη
πάντα τόπον, όπου πλησίαζεν, ως άγγελος
αυτό επιμένει ο Άγιος πατήρ. Πολλοί έχουν κατακτήσουμε την υψοποιό ταπείνωση. α) προτροπή, που απευθύνει σ’ όλους μας.
φωτός βλέπουσιν αυτόν. Και όταν λαλήση,
την ψευδαίσθηση ότι είναι ταπεινοί, ή πα- Πρώτα η βοήθεια του Θεού, που πολλές «Εξευτέλισον σεαυτόν και θέλεις ειδεί την
ο σοφός και ο διδάσκαλος σιωπούν έμπρο-
ριστάνουν τους ταπεινούς απέχουν όμως φορές επιτρέπει δοκιμασίες και πειρασμούς δόξαν του Θεού εις εαυτόν. Γίνου ευκατα-
σθεν αυτού και όλων των ανθρώπων οι
πολύ από την πραγματικότητα. Ο ταπεινός για να συναισθανθούμε την αδυναμία μας. φρόνητος εν τη μεγαλοσύνη σου και όχι
οφθαλμοί προσέχουν εις το στόμα αυτού και
έχει βαθειά επίγνωση της πνευματικής του «Ο Θεός παραχωρεί αιτίας ταπεινώσεως μέγας εν τη σμικρότητί σου. Μη ζήτει να
πας άνθρωπος ακούει τους λόγους αυτού
αθλιότητας. Δεν ζει με φαντασιώσεις, είναι και συντριμμού καρδίας, ίνα όσοι αγαπώσι τιμηθείς παρά τοις ανθρώποις, ενώ υπάρ-
ως λόγους Θεού. Οι λόγοι αυτοί είναι γλυκείς
ρεαλιστής. Δεν υπερβάλλει, δεν εξαπατά, αυτόν, πλησιάσωσι προς αυτόν δια της τα- χεις πλήρης ψυχικών πληγών. Έχε σεαυτόν
εις την ακοήν των σοφών και παρά πάντων
ούτε σφετερίζεται ξένα χαρίσματα. Κάθε δικό πεινώσεως, και πολλάκις μεν φοβίζει αυτούς αμαρτωλόν, ίνα δικαιωθείς εν όλη σου τη
ως Θεός θεωρείται, κάν ιδιώτης υπάρχει και
του καλό το θεωρεί δώρο Θεού ακόμη και δια των σωματικών παθών και της πτώσεως ζωή. Γίνου αμαθής και ιδιώτης εν τη σοφία
αμαθής κατά τους λόγους και κατά την θεω-
την ταπεινοφροσύνη του. Και καθόλου δεν των αισχρών και μιαρών ενθυμήσεων, πολ- σου και όχι σοφός εν τη αμαθεία σου».
ρίαν ευκαταφρόνητος και ευτελής. Πλησιάζει
δυσκολεύεται να εξευτελίσει τον εαυτόν του λάκις δε δια ανθρωπίνων ονειδισμών και
ο ταπεινόφρων εις τα φθοροποιά θηρία και
μπροστά στους άλλους. ύβρεων, ενίοτε δε δια σωματικών ασθενειών
άμα ίδωσι αυτόν, αμέσως ημερούται η
Γράφει συγκεκριμένα, «όχι πάς όστις και πότε μεν δια κόπων και μόχθων και του
αγριότης αυτών και πλησιάζουν αυτόν ως
εκ φύσεως υπάρχει κόσμιος και ησύχιος φοβερού πολέμου του διαβόλου, πότε δε δια
δεσπότην αυτών και κινούν τας κεφαλάς
ή φρόνιμος και πράος, έφθασεν ούτος εις διαφόρων φοβερών πραγμάτων. Ταύτα πά-

λά χρήματα. ματα και τις φορεσιές; Τώρα θέλω να μου ειπήτε

Ε υ χ α - Ο Γιεζί κατέβασε τα μού- ποία πράγματα των άλλων
ριστημένος
ο Γιεζί, διότι
τρα και εσιώπησε. Ο Ελισαίος
τότε, με φωνή που θα έκανε
μπορεί να επιθυμήση κανείς;
(τα χρήματα, τα κτήματα, τα
ÄÉØÙ
επέτυχε τον κάθε άνθρωπον να φοβηθή και αξιώματα κ.λ.π.) - Και ένα Ìçíéáßá ÐåñéïäéêÞ ¸êäïóç
σκοπόν του, να τρέμη επρόσθεσε. παιδί ποία αγαθά άλλου παι-
γυρίζει γρή- - Δι’ αυτό που έκαμες θα διού ημπορεί να επιθυμήση;
γορα εκεί τιμωρηθής. Από την στιγμήν - (παιχνίδια, καλή ενδυμασία,
ÉäéïêôÞôçò: Á.Ï. ÃÁËÇÍÇ
που έμενε ο αυτήν η λέπρα που έφυγε από ωραία βιβλία, ξένα κοσμήματα (Åëëçíïñèüäïîç Êïéíùíßá
προφήτης. τον Νεεμάν θα κολλήση επάνω κ.λ.π.) Κάθε λοιπόν τέτοια επι-
Ðñïóþðùí ÄÉØÙ)
Επήγε όμως σου. Θα την έχης όσον θα ζης, θυμία είναι κακή, διότι εύκολο
πρώτα εις ένα θα την έχουν και τα παιδιά είναι να μας οδηγήση και εις το Áñ. Öýëëïõ: 251 - 252
άλλο σπίτι και σου! ΨΕΥΔΟΣ και εις την ΚΛΟΠΗΝ
¸ôïò: 20ï
έκρυψε τα Με τα λόγια αυτά του όπως το Γιεζί. Δια να μην μας
πράγματα και Ελισαίου ήρθε αμέσως το κυριεύση δε η επιθυμία των
τα χρήματα αποτέλεσμα. Όλο το σώμα του ξένων πραγμάτων πρέπει Åêäüôçò:
του Νεεμάν. Γιεζί εγέμισε από λέπρα και ο να μένωμεν ευχαριστημένοι Áíôþíéïò Ñïõìåëéþôçò
Έπειτα, σαν δυστυχής εκείνος έμεινε από και με τα λιγώτερα, αυτά που Ðñùôïðñåóâýôåñïò
να μην είχε τότε λεπρός. ζηλεύουμε, δεν μας είναι απα-
συμβή τίποτε, ραίτητα και δι’ αυτό δεν έχουν ÓõíôÜóóåôáé áðü ïìÜäá óõíåñãáôþí
παρουσιά- ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ δ’ ημάς μεγάλην αξίαν. Όσα
ζεται εις τον Τώρα θέλω να ακούσω είναι χρήσιμα, θα μας τα δώση
Ελισαίον δια παιδιά, τις εντυπώσεις σας ο Άγιος Θεός και πρέπει να Õðåýèõíç Äçì. Ó÷Ýóåùí:
μάν με την ακολουθίαν του. Σε να κάμη ό,τι από την ιστορία αυτή… πώς του τα ζητάμε. Αλλά και αν δεν ÂáóéëéêÞ Áèáíáóïðïýëïõ
κάποια στιγμή γύρισε πίσω ο εργασίες χρειαζότανε. σας φαίνεται η τιμωρία του Γιε- εγκρίνη να μας τα δώση, εμείς ÊáèçãÞôñéá ÌïõóéêÞò
Νεεμάν και είδε τον υπηρέτην - Από πού έρχεσαι Γιεζί; ζί; - (…) - Ποίον ήτο το αμάρτη- πρέπει να μένωμεν ήσυχοι και
του Ελισαίου να τρέχη δια να Τον ερωτά ο προφήτης. μά του; - (επεθύμησε τα ξένα ειρηνικοί με όσα μας δίδει. Öùôü: Ìáñßá Ìðïõ÷Üãéåñ
τον προφθάση. - Δεν πήγα πουθενά. Εδώ πράγματα, και δι’ αυτό εζήτησε
ΣΚΟΠΟΣ: Δια του μαθή-
¸äñá: ÐÜôñá
- Σταθήτε, είπε εις τους ιδι- ήμουνα, απαντά εκείνος χωρίς να τα αποκτήση με τέτοιον τρό-
κούς του. Βλέπω να έρχεται ο εντροπήν. Αλλά ξέχασε ότι ο πον). - Τι μας διδάσκει λοιπόν ματος τούτου θέλομεν να διδά-
υπηρέτης του προφήτου. Τι να κύριός του ήταν μεγάλος προ- η ιστορία του Γιεζί; ξωμεν πόσον μέγα κακόν είναι Ôçë.: 2610 340480
ζητή; φήτης και μπορούσε να ξεύρη το να επιθυμή κανείς να παίρ- Öáî: 2610 346687
- Ο Κύριός μου με έστειλε, τι γίνεται πολύ μακρυά. Και να ΔΙΔΑΓΜΑ: Δεν πρέπει νη ξένα πράγματα. Τουναντίον Ä/íóç: 1⁄4èùíïò Áìáëßáò 97
του λέγει ο Γιεζί, δια να μου τώρα του λέγει ο Ελισαίος: να επιθυμούμε τα ξένα δε ποίαν ευλογίαν έχει παρά
δώσης δύο καλές ενδυμασίες - Διατί η ψυχή σου αγά- πράγματα. Θεού εκείνος, που προθύμως Åêôýðùóç: Ä. Ðáíáãéùôüðïõëïò
και μερικά χρήματα, διατί πρό πησε και επεθύμησε τα ξένα ΡΗΤΟ: Αυτό διατάσσει ο μεταδίδει από τα αγαθά του εις
ολίγου του ήρθαν δύο ξένοι και πράγματα; Νόμισες πως δεν Άγιος Θεός με την δεκάτην τους άλλους. Ôá åíõðüãñáöá Üñèñá åêöñÜæïõí
θέλει να τους περιποιηθή. σε κατάλαβα, όταν έτρεχες να εντολήν: «Ουκ επιθυμήσεις áðüøåéò ôïõ áñèñïãñÜöïõ ãéá ôéò ïðïßåò
- Πολύ ευχαρίστως, απα- φθάσης τον Νεεμάν, και όταν πάντα όσα τω πλησίον öÝñåé ï ßäéïò åõèýíç.
ντά ο Νεεμάν. Και του έδωκε εκείνος γύρισε πίσω και του εστί». (Δευτ. Ε΄.21)
δύο καλές ενδυμασίες και πολ- ζήτησες και σου έδωσε τα χρή- Τι εννοούν τα λόγια αυτά;
 ΔΙΨΩ
ÍïÝìâñéïò - ÄåêÝìâñéïò 2018 óåëßäá 8

Âéâëéï “Ï ×ÑÉÓÔÏÓ
ÏÄÇÃÏÓ ÌÁÓ” ÃåèóçìáíÞ
ðáñïõóßáóç
Ðñïìçèåõèåßôå ôá áðü ôï êáôÜóôçìá
ÐÏÑÖÕÑÉÁÓ ÌÏÍÁ×ÇÓ (+) 1⁄4èùíïò Áìáëßáò 97 ÐÁÔÑÁ
åêêëçóéáóôéêþí åéäþí êáé âéâëßùí
“ÃÅÈÓÇÌÁÍÇ”.
ÔÇË. 2610 346 687
1⁄4èùíïò Áìáëßáò 97, ÐÁÔÑÁ -
ôçë. 2610 346 687.
Óôï Ðíåõìáôéêü åñãáóôÞñé
ÃÅÈÓÇÌÁÍÇ ìðïñåßôå íá âñåßôå:

“ÆÙÇ ÄÉ×ÙÓ ÓÕÍÔÁÃÅÓ”

ÓêÝøåéò ÷ùñßò äß÷ôõ áóöáëåßáò...
ôïõ ð.×áñÜëáìðïõ Ðáðáäüðïõëïõ
ÅÊÄÏÓÉÓ ÁÑÌÏÓ

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Σκέψεις χωρίς δίχτυ γιατί

ασφαλείας... ψά-
Οι αληθινές σχέσεις ανατρέπονται. χνει
Παίζονται κάθε μέρα κορώνα-γράμμα- κ ά -
τα. που
Μάθε να γράφεις και να σβήνεις ν α
συνεχώς την ιστορία της ζωής σου,
δίχως να φοβάσαι τις μουντζούρες και
σου. Θέλεις ένα φιλί ζωής. Τότε κάπου
τα λάθη. στηριχτεί.
αρχίζει η σχέση με τον Θεό.
Να έχει ο άλλος την ανάγκη να γεί- Είναι στιγμές που δεν σου φτάνει
ρει πάνω σου γιατί σε αγάπησε και όχι το οξυγόνο. Δεν αρκούν οι δυνάμεις

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Προβαίνουμε σε φή με καίρια και κρίσιμα πιστεύου-

δεύτερη έκδοση του βιβλίου μας «Μα-
θητεία σε σύγχρονους αγίους Γέροντες»
για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί η πρώτη
έκδοση εξαντλήθηκε και είναι δύσκολη
πια η δυνατότητα ανεύρεσης του βιβλί-
ου· δεύτερον, γιατί μετά από εικοσαετία
περίπου παρέλευσης από την πρώτη έκ-
δοση υπάρχει η ανάγκη όχι μόνο διευκρί-
νησης ορισμένων σημείων από κάποια
κείμενα, αλλά και προσθήκης με νέα
θέματα, ιδίως για τον όσιο πια Πορφύριο
τον Καυσοκαλυβίτη, τον άγιο Γέροντα
Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, τον άγιο
Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ και την
αγία Γερόντισσα Γαβριηλία (Παπαγιάν-
νη), καθώς και ένα γενικό για τους τρεις
επισήμως ενταχθέντες στο αγιολόγιο της
Εκκλησίας μας Πορφύριο Καυσοκαλυβί-
τη, Παΐσιο τον Αγιορείτη και Ιάκωβο τον
Ευβοέα. Πιστεύουμε ότι η δεύτερη αυτή
έκδοση, βελτιωμένη και επαυξημένη, θα
καλύψει την αγοραστική ζήτηση, κυρίως
όμως θα δώσει και πάλι την αφορμή σε
εν Χριστώ αδελφούς να έλθουν σε επα-
με θέματα της εν Χριστώ πίστης και “Ìáèçôåßá óå óýã÷ñïíïõò
ζωής, τα οποία προσφέρονται με áãßïõò ÃÝñïíôåò”
απλό τρόπο και προκαλούν ίσως
τον πιο απαιτητικό αναγνώστη να ôïõ ð. Ãåùñãßïõ ÄïñìðáñÜêç
αναζητήσει τις ίδιες τις πηγές της ÅÊÄÏÓÅÉÓ áêïëïõèåßí
πίστης μας, την Αγία Γραφή δηλα-
δή και την Πατερική Παράδοση της απο- * ðïéêéëßá ïñèüäïîùí âéâëßùí,
Εκκλησίας μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τελούν
ότι τα κείμενα στην πρώτη καταγραφή τ η ν
* áãéïãñáößåò,
τους απετέλεσαν ένα είδος μικρής και προ- * êïìâïó÷ïßíéá,
συνοπτικής κατήχησης, με την έννοια όχι τεραι- * ÷åéñïðïßçôï èõìßáìá,
ασφαλώς μιας αποκρουστικής και ξένης ότ η τά
τελικά προς την καρδιά του ανθρώπου
* åêêëçóéáóôéêÜ óêåýç,
μας, γι’
προσφοράς γνώσεων, αλλά της αύρας αυτό * éåñáôéêÜ Üìöéá,
της ζωντανής πίστης, που κατανύσσει κ α ι * áóçìÝíéïõò óôáõñïýò,
την καρδιά και αναζωογονεί τον άνθρω- ό , τ ι
* åßäç ãÜìïõ - âÜðôéóçò,
πο, φέρνοντάς τον ενώπιον του Κυρίου. γ ρ ά -
Και το λέμε αυτό, όχι γιατί έχουμε εμπι- ψ α μ ε êáèþò êáé Üëëåò ÷åéñïðïßçôåò äçìéïõñãßåò êáé
στοσύνη στις δικές μας καταγραφές, σ υ ν ι - äþñá üëá ìå áãÜðç êáé óåâáóìü óôçí ïñèïäïîßá, ôéò
αλλά γιατί εμπιστευόμαστε εκείνους στούν ðáñáäüóåéò êáé ôçí ïéêïãÝíåéá.
που εμπειρικά γνώρισαν τον Κύριο, σαν σχολι-
τους συγχρόνους οσίους Γέροντες, ανα- α σ μ ό
γνωρισμένους επισήμως ή όχι από την στη δική τους εμπειρία και μαρτυρία για
Εκκλησία. Τα λόγια και η πράξη εκείνων τον Θεό.

èÝëçìá ôïõ ðáôñüò ìïõ ôïõ åí ïõñáíïßò, áõôüò ìïõ áäåëöüò
êáé áäåëöÞ êáé ìÞôçñ åóôßí» (Ìáôè. 12, 47-50). Ôï ãåãïíüò,
ëïéðüí, üôé ç ÐáñèÝíïò Ìáñßá ôïõ Þôáí ìçôÝñá äåí Ý÷åé êáìßá
óçìáóßá ÝìðñïóèÝí ôïõ, ïé åî áßìáôïò ó÷Ýóåéò Ôïõ Þ ç óáñ-
êéêÞ óõããÝíåéá äåí Ý÷ïõí êáìßá áîßá ïýôå ðñïôßìçóç åìðñüò
óôéò ðíåõìáôéêÝò Ôïõ ó÷Ýóåéò ìå åêåßíïõò ïé ïðïßïé êÜíïõí ôï
èÝëçìá ôïõ Ðáôñüò, üðïéïé êáé áí åßíáé áõôïß.
Åðßóçò ðñïóèÝôïõí áêüìç áõôïß, üôé áõôü, öáßíåôáé êáé
áðü ôïí ôñüðï ìå ôïí ïðïßïí ôçò áðåõèýíåôáé ï ÓùôÞñáò êáé
ìå Üëëåò åõêáéñßåò, ôçí ïíïìÜæåé ãýíáé, ôï ïðïßï óçìáßíåé üôé
Þôáí íõìöåõìÝíç, äçëáäÞ ü÷é ðáñèÝíïò, äéüôé êáô’ áõôüí ôïí
ôñüðïí åðáëçèåýåôáé ï ëüãïò ôçò ÃñáöÞò: «Éçóïýò ïõí éäþí
ôçí ìçôÝñá êáé ôïí ìáèçôÞí ðáñåóôþôá ïí çãÜðá, ëÝãåé ôç
ìçôñß áõôïý, ãýíáé, éäïý ï õéüò óïõ…» (ÉùÜí. 19,26). Åðßóçò
ôçí ïíïìÜæåé ðåñéöñïíçôéêÜ êáé óôï ãÜìï ôçò ÊáíÜ ôçò Ãáëéë-
ëáßáò: «ËÝãåé áõôÞ ï Éçóïýò, ôé åìïß êáé óïß ãýíáé;» (Éùáí. 2,4).
¸ôóé, ëïéðüí, åìåßò ó’ áõôÞ ôçí ðåñßðôùóç äåí ìðïñïýìå íá
ôçí èåùñÞóïõìå õðÝñ-Üíù (Õðåñáãßá) êáé äåí ìðïñïýìå íá
ôçò ðñïóÜãïõìå ìéá ëáôñåßá äéáöïñåôéêÞ.
ÁëëÜ äåí åßíáé Ýôóé üðùò ðéóôåýïõí üëïé áõôïß ïé ðëáíåìÝ-
íïé áðü ôçí áëÞèåéá ôçí ïðïßá åñìçíåýïõí êáôÜ ôï äéêü ôïõò
áññùóôçìÝíï ìõáëü êáé ãåìÜôï åãùéóìü, äéüôé êáôÜ ôçí ðñþôç
ðåñßðôùóç ãßíåôáé ëüãïò ãéá Üëëï êáé åéäéêÜ üôé, åêôüò áðü ôç
óáñêéêÞ óõããÝíåéá, õðÜñ÷åé êáé ìéá Üëëç óõããÝíåéá ìå ôïí ×ñé-
óôü, ðïëý ðéï ìåãÜëç êáé ðéï óçìáßíïõóá, ç øõ÷éêÞ óõããÝíåéá,
ç ïðïßá óõíßóôáôáé óôï íá ãßíåôáé ôï èÝëçìá ôïõ Èåïý. ÁõôÞ
ç óõããÝíåéá üìùò, äåí êáôáñãåß êáé äåí ìéêñáßíåé ôç óáñêéêÞ.
Ç äéáöïñÜ óõíßóôáôáé óôï ãåãïíüò üôé ôçí øõ÷éêÞ óõããÝíåéá
ìðïñåß íá ôçí êåñäßóåé ï ïðïéïóäÞðïôå, åêôåëþíôáò ôï èÝëçìá
ôïõ Ðáôñüò. ÓõããÝíåéá óçìáßíåé ü÷é ìüíï ìßá ó÷Ýóç óáñêéêÞò
óõããÝíåéáò, áëëÜ êáé ìéá ó÷Ýóç áãÜðçò êáé øõ÷éêÞò åíüôçôáò.
Åêåßíïò ï ïðïßïò êÜíåé ôï èÝëçìá ôïõ Èåïý, åêåßíïò ãßíåôáé
øõ÷éêÜ óõããåíÞò ìå ôïí Èåü. Ôïéïõôïôñüðùò, äéÜ ôùí ëåãïìÝ-
íùí ðéï ðÜíù ëüãùí, ï ÓùôÞñáò ü÷é ìüíï äåí ðáñáìÝñéóå ôç
óáñêéêÞ Ôïõ óõããÝíåéá ìå ôç ÌçôÝñá Ôïõ, ïýôå åìßêñáéíå ôçí
ôéìÞ ç ïðïßá Þñìïæå óå ìéá ìçôÝñá áðü ôïí õéü ôçò, áëëÜ ìüíï
ðñïóðÜèçóå íá ôïíßóåé üôé ç Üëëç óõããÝíåéá ìå Áõôüí, ç øõ÷é-
êÞ, áí êáé åßíáé ìåãÜëçò áîßáò, ìðïñåß ùóôüóï íá ôçí åðéôý÷åé
ï ïðïéïóäÞðïôå ðéóôüò.
Óõíåðþò, Þôáí Ýíáò ëüãïò ðñïôñåðôéêüò êáé åíèáññõíôé-
êüò ðñïò ôçí ìåñéÜ ôïõ ðëÞèïõò, êáé ü÷é Ýíáò ðåñéöñïíçôéêüò
ðñïò ôç ÌçôÝñá Ôïõ. Ï ÓùôÞñáò ìáò Éçóïýò ×ñéóôüò, üóï âñé-
óêüôáí ìå ôç ÌçôÝñá Ôïõ óôç ãç, óõíå÷þò ôçí Üêïõãå êáé ôçí
áãáðïýóå êáé Þôáí õðïôáãìÝíïò ðñïò áõôÞ (Ëïõê. 2,51), êáé
üôáí ôïõ æçôïýóå êÜôé äåí Ýäåé÷íå áíõðÜêïõïò ðñïò áõôÞ. ¸ôóé,
óôï ÃÜìï ôçò ÊáíÜ ôçò Ãáëéëáßáò, óôç æÞôçóç ôçò ÌçôÝñáò Ôïõ,
ÐëçêôñïëïãÞóôå
Åêåßíïò Ýêáíå ôï ðñþôï èáýìá, ìåôáôñÝðïíôáò ôï íåñü óå
êñáóß (ÉùÜí. 2,3-10). Êáôüðéí åß÷å ìåãÜëç öñïíôßäá ãéá ôçí
www.ekp-dipso.gr Þ
ÌçôÝñá Ôïõ êáé áêüìç üôáí Þôáí êñåìÜìåíïò óôï óôáõñü, ôçò
óõìðåñéöåñüôáí ìå öñïíôßäá êáé äßäïíôáò íá ôçí öñïíôßæåé ï www.goneisenorias.gr
ðéï áãáðçìÝíïò ìåôáîý ôùí ìáèçôþí Ôïõ - ï ¢ãéïò ÉùÜííçò ï
ÅõáããåëéóôÞò - êáôÜ ôéò ãñáöÝò: «Éçóïýò ïýí éäþí ôçí ìçôÝñá
êáé ôïí ìáèçôÞí ðáñåóôþôá üí çãÜðá, ëÝãåé ôç ìçôñß áõôïý,
ãýíáé, ßäå ï õéüò óïõ. Åßôá ëÝãåé ôù ìáèçôÞ, éäïý ç ìÞôçñ óïõ,
êáé áð’ åêåßíçò ôçò þñáò Ýëáâåí ï ìáèçôÞò áõôÞí åéò ôá ßäéá»
(ÉùÜí. 19, 26-27). ÂëÝðåéò üôé ï ÓùôÞñ åäþ, ôïí êáéñü ôùí ðéï
ìåãÜëùí äïêéìáóéþí Ôïõ åðß ôïõ óôáõñïý, äåí áìÝëçóå íá
äåßîåé öñïíôßäá ðñïò ôï ðñüóùðï ôçò ÌçôÝñáò Ôïõ, ç ïðïßá
ôïí ãÝííçóå êáé ôïí áíÝèñåøå; Êáé ðþò èá Þôáí äõíáôüí íá
ðåñéöñïíÞóåé ôçí ÌçôÝñá Ôïõ, üôáí ï ºäéïò ï Èåüò Ýäùóå
åíôïëÞ íá ôéìïýìå ôïõò ãïíåßò, êáèþò åßíáé ãñáììÝíï: «Ôßìá
ôïí ðáôÝñá óïõ êáé ôçí ìçôÝñá óïõ …» (Äåõô. 5, 16).
Κάθε Δευτέρα στις 8.30 μ.μ. ζωντανά
ÊáôÜ äåýôåñï äåí õðÜñ÷åé ëüãïò ðåñéöñïíÞóåùò, áëëÜ, στο web ράδιο & web tv ΔΙΨΩ οι συναντή-
ôïõíáíôßïí, öáßíåôáé ðùò ôçí åöñüíôçóå åìðéóôåýïíôÜò ôçí σεις νέων & εργαζομένων.
óôçí öñïíôßäá ôïõ Áðïóôüëïõ ÉùÜííç - îÝñïíôáò üôé Åêåßíïò
äåí èá âñßóêåôáé ðëÝïí óôç ãç ãéá íá ôçí öñïíôßæåé óôï õðüëïé- Εισηγητής και συντονιστής των συ-
ðï ôçò æùÞò ôçò, êáèþò äåßîáìå êáé ðéï ðÜíù. Áõôü ôï ãåãïíüò ζητήσεων είναι ο Πρωτ/ρος π. Αντώνιος
äåí åßíáé ìßá áíåíôéìüôçôá, áëëÜ áëçèéíÜ, ìéá ìåãÜëç ôéìÞ êáé Ρουμελιώτης.
óåâáóìüò ðñïò ôï ðñüóùðï ôçò ÌçôÝñáò Ôïõ, ãéá ôçí ïðïßá
ïýôå óôá âÜóáíá åðß ôïõ óôáõñïý äåí îå÷íÜ íá ôçí öñïíôßæåé, Μπορείτε να συμμετέχετε και εσείς θέ-
åðáêüëïõèï ôçò ðéï ìåãÜëçò áãÜðçò, ôçí ïðïßá åß÷å ðñïò ôï τοντας τα δικά σας ερωτήματα, τις δικές σας
ðñüóùðü ôçò, ùò ìçôÝñá. ÅÜí üìùò ôçí ïíïìÜæåé «ãýíáé», óå
êáìéÜ ðåñßðôùóç ìå ôçí Ýííïéá ôçò ðáíôñåìÝíçò ãõíáßêáò ç
παρατηρήσεις και προτάσεις στο email:
ìå ôïí óêïðü ôçò ðåñéöñïíÞóåùò, áëëÜ ìüíï ìå ôçí Ýííïéá webradiodipso@hotmail.com ή στο
ôïõ ãÝíïõò, ôïõ öýëïõ. Äéüôé êáôÜ ôïí ßäéï ôñüðï áðåõèýíèç- τηλ.: 2610 340480.
êáí êáé ïé äýï Üããåëïé óôïí ôÜöï óôç Ìáñßá ôçí ÌáãäáëçíÞ:
«Ãýíáé, ôé êëáßåéò;» (ÉùÜí. 20, 12-13). Åíþ ïé äýï Üíäñåò ïé
ïðïßïé ðáñÝóôçóáí óôçí ÁíÜëçøç ôïõ Êõñßïõ óôïõò ïõñáíïýò,
åßðáí ðñïò ôïõò Áðïóôüëïõò: «¢íäñåò Ãáëéëáßïé, ôé åóôÞêáôå
åìâëÝðïíôåò åéò ôïí ïõñáíüí;» (ÐñÜî. 1,11). Ïýôå ïé Üããåëïé,
ïýôå ïé äýï Üíäñåò äåí áðçýèõíáí ôá ëüãéá «ãýíáé» Þ «Üíäñåò»
ðåñéöñïíçôéêÜ, áëëÜ ôïõíáíôßïí êáôÜ ôñüðï èùðåõôéêü.
ÓÕÍÅ×ÉÆÅÔÁÉ