Академический Документы
Профессиональный Документы
Культура Документы
MATHÉMATIQUES 1. FILIERE MP
Z k+1 Zk
∀k ∈ [a + 1, +∞[∩Z, f(x) dx 6 f(k) 6 f(x) dx.
k k−1
1
I.A.2) • Supposons α > 1. Soit n > 2. La fonction x 7→ α est continue et décroissante sur [1, +∞[. D’après la question
x
précédente,
n
X n Zk
X Zn n
1 1 1 1 1 1
α
6 1 + α
dx = 1 + α
dx = 1 + − α−1
=1+ −
k k−1 x 1 x (α − 1)x 1 α − 1 (α − 1)nα−1
k=1 k=2
1
61+ .
α−1
Xn
1 1
Ainsi, pour tout entier n > 2, 6 1+ ce qui reste vrai pour n = 1. Mais alors, la suite des sommes partielles
kα α−1
k=1
1 1
de la série de terme général positif α , k ∈ N∗ , est majorée et donc la série de terme général α , k ∈ N∗ converge.
k k
1
• Supposons α 6 1. La fonction x 7→ est continue et décroissante sur [1, +∞[. Donc, pour n ∈ N∗ ,
x
X n Xn Xn Z k+1
1 1 1
α
> > dx = ln(n + 1).
k k k x
k=1 k=1 k=1
n
X 1 1
Puisque lim ln(n + 1) = +∞, on a lim α
= +∞ et donc la série de terme général α , k ∈ N∗ diverge.
n→+∞ n→+∞ k k
k=1
1
La série de terme général , n ∈ N∗ converge si et seulement si α > 1.
nα
Z +∞ Z +∞
Zn
1 1 1 1
0 6 Rn (α) − 6 dx −
dx = dx
(α − 1)nα−1n−1 n xαx α
n−1 x α
1 1
6 (n − (n − 1)) × = .
(n − 1)α (n − 1)α
α α
α 1 n 1
On en déduit que ∀n > 2, 0 6 n Rn (α) − 6 = 1+ 6 2α .
(α − 1)nα−1 n−1 n−1
1
Ainsi, nα Rn (α) − = O(1) ou encore
(α − 1)nα−1 n→+∞
1 1
Rn (α) = +O .
n→+∞ (α − 1)nα−1 nα
I.B.2) Soit k ∈ N∗ . La fonction f est de classe C3 sur ]0, +∞[. La formule de Taylor-Laplace à l’ordre 2 s’écrit
Z k+1
′ (k + 1 − k)2 f ′′ (k) (k + 1 − t)2 (3)
f(k + 1) − f(k) = (k + 1 − k)f (k) + + f (t) dt
2 k 2
Z k+1
1 α 1 α(α + 1) (k + 1 − t)2
= α− + dx,
k 2 kα+1 2 k xα+2
Z
α(α + 1) k+1 (k + 1 − t)2 1 α 1
En posant Ak = dx, on a f(k + 1) − f(k) = α − + Ak avec
2 k xα+2 k 2 kα+1
Z
α(α + 1) k+1 12 α(α + 1)
0 6 Ak 6 α+2
dx = .
2 k k 2kα+2
N
X
• Pour N > n, (f(k + 1) − f(k)) = f(N) − f(n) (somme télescopique). Puisque lim f(N) = 0 (car α − 1 > 0), la série
N→+∞
k=n
+∞
X 1
de terme général f(k + 1) − f(k), k > n, converge et (f(k + 1) − f(k)) = −f(n) = .
(α − 1)nα−1
k=n
+∞
X
α 1 α α 1 1 1 1
• = Rn (α + 1) = +O = +O .
2 kα+1 2 n→+∞ 2 ((α + 1) − 1)n(α+1)−1 ((α + 1) − 1)nα+1 2nα nα+1
k=n
X+∞ X +∞
α(α + 1) 1 1
• − Ak = Ak 6 Rn (α + 2) avec Rn (α + 2) = + O et en particulier
2 n→+∞ (α + 1)nα+1 nα+2
k=n k=n
+∞
X
1 1
Rn (α + 2) = O . Par suite, − Ak = O .
n→+∞ nα+1 n→+∞ nα+1
k=n
1 1 1 1 1 1 1
En résumé, Rn (α) = + + O + O = + + O .
n→+∞ (α − 1)nα−1 2nα nα+1 nα+1 n→+∞ (α − 1)nα−1 2nα nα+1
p p p−1
!
X 1 (j) X 1 X X ai (i+j)
g = ai f(i+j) = f
j! j! j!
j=1 j=1 i=0 06i6p−1
16j6p
X
2p−1
X
ai
= f(k)
j!
k=1 i+j=k
06i6p−1
16j6p
p
X k
X 2p−1
X Xk
ak−j f(k) + a k−j f(k)
= a0 f ′ +
j! j!
k=2 j=1 k=p+1 j=1
k (k−1)+1
X ak−j X a(k−1)−j
= ak−1 + = 0,
j! j!
j=1 j=2
p−1
X
et donc g ′ = f ′ + bl,p f(p+l) où les bl;p sont indépendants de f. Donc, la suite (an )n∈N convient. On a ainsi montré
l=1
l’existence de la suite (an )n∈N .
II.A.2) Montrons l’unicité de la suite (an )n∈N . Soit (an′ )n∈N un suite solution.
On applique l’égalité de 1) à la fonction f : x 7→ x et à p = 1. On obtient a0′ × 1 = 1 et donc a0′ = 1.
Soit p > 2. On applique l’égalité de 1) à la fonction f : x 7→ xp .
p−1 p p
X X g(k) X p! ′
Dans ce cas, bl,p f(p+l) = 0 de sorte que f ′ = (∗). Mais g = a0′ xp + pa1′ xp−1 + . . .+ p!ap−1
′
x= a xj .
k! j! p−j
l=1 k=1 j=1
En identifiant les coefficients constants dans l’égalité (∗), on obtient
p
X p
X ′
1 p! ′ ap−i
0= ap−i i! = p! ,
i! i! i!
i=1 i=1
p
X ′ p
X ′ n+1
X
′
ap−i ′
ap−i ∗
′
an+1−i
et donc ap−1 =− . En résumé, ∀p > 2, ap−1 = ou encore ∀n ∈ N , an′ = .
i! i! i!
i=2 i=2 i=2
n+1
X ′
an+1−i
Ainsi, si (an′ )n∈N est une suite solution, on a nécessairement a0′ = 1 et ∀n ∈ N∗ , an′ = . Mais alors, par
i!
i=2
récurrence, ∀n ∈ N, an′ = an ce qui montre l’unicité de la suite (an )n∈N .
p+1
X ap+1−i
a0 = 1 et ∀p > 1, ap = − .
i!
i=2
∀p ∈ N, |ap | 6 1.
a0 1 a1 a0 1 1 1
a1 = − = − et a2 = − − = − = .
2 2 2 6 4 6 12
1 1
a1 = − et a2 = .
2 12
II.A.3) a) Pour p ∈ N, posons up = 1. Puisque ∀p ∈ N, |ap | 6 up , on a Ra > Ru = 1 et en particulier, pour tout nombre
X
complexe z tel que |z| < 1, la série ap zp converge.
p∈N
b) On effectue le produit de Cauchy des deux séries entières considérées et pour |z| < 1, on obtient
+∞ n
! +∞
X z X
(ez − 1)ϕ(z) = ap zp
n!
n=1 j=0
+∞ n
! +∞ n+1
!
X X an−i X X an+1−i
n
=z+ z =z+ zn+1
i! i!
n=2 i=1 n=1 i=1
= z.
z
Ensuite, on rappelle que pour tout z ∈ C, ez = 1 ⇔ z ∈ 2iπZ. Donc, si z 6= 0 et |z| < 1, on a ez − 1 6= 0 puis ϕ(z) = .
ez − 1
D’autre part, ϕ(0) = a0 = 1.
+∞
X
c) Notons D le disque unité ouvert. Pour tout z de D \ {0}, posons ψ(z) = ϕ(z) − a1 z = a0 + ap zp . Pour z ∈ D \ {0},
p=2
on a
z z 2z + z(ez − 1) z(ez + 1)
ψ(z) = ϕ(z) − a1 z = + = = .
ez −1 2 z
2(e − 1) 2(ez − 1)
1
−z + 1
ez z(ez + 1)
Pour z ∈ D \ {0}, on a ψ(−z) = = = ψ(z) ce qui reste vrai pour z = 0. Donc, la fonction ψ est
1 2(ez − 1)
2 − 1
ez
paire et on sait que ∀k > 1, a2k+1 = 0.
∀k > 1, a2k+1 = 0.
1
a0 = 1, a1 = − , a3 = 0 puis
2
a3 a2 a1 a0 1 1 1 −10 + 15 − 6 1
a4 = − − − − =− + − = =− .
2 6 24 120 72 48 120 720 720
1
a4 = − .
720
2p
X Z k+1
(k + 1 − k)i (k + 1 − t)2p (2p+1)
g(k + 1) − g(k) = g(i) (k) + g (t) dt
i! k (2p)!
i=1
2p−1 Z k+1 p−1
!
X (k + 1 − t)2p X
′ (2p+l) (2p+1+i)
= f (k) + bl,2p f (k) + ai f (t) dt.
k (2p)!
l=1 i=0
1 (−α) . . . (−α − 2p − l + 2)
• Pour 1 6 l 6 2p − 1, f(2p+l) (k) = (1 − α)(−α) . . . (−α − 2p − l + 2)k1−α−2p−l = et
1−α k2p+l−1+α
α(α + 1) . . . (α + 2p + 2p − 1 + 2) α(α + 1) . . . (α + 4p + 1)
donc, pour 1 6 l 6 2p − 1, |f(2p+l) (k)| 6 = puis
k2p+1−1+α k2p+α
2p−1 !
X 2p−1
X 1
(2p+l)
bl,p f (k) 6 α(α + 1) . . . (α + 4p + 1) |bl,2p | = A1 k−(2p+α) .
k2p+α
l=1 l=1
Z ! Z !
k+1 (k + 1 − t)2p p−1
X k+1 p−1
X
(2p+1+i) (2p+1+i)
ai f (t) dt 6 |ai ||f (t)| dt
k (2p)! k
i=0 i=0
p−1
X
6 |ai ||f(2p+1+i) (k)|
i=0
1
D’autre part, puisque g est une combinaison linéaire des fonctions x 7→ , k ∈ N, avec α − 1 + k > 0 pour k ∈ N,
∗
xα−1+k
on a lim g(x) = 0. On en déduit que pour n ∈ N ,
x→+∞
+∞
X 2p−1
X 2p−2
X
(g(k + 1) − g(k)) = lim (g(N + 1) − g(n)) = −g(n) = − ak f(k) (n) = − ak f(k) (n)
N→+∞
k=n k=0 k=0
+∞
X +∞
X +∞
X 2p−1
X
1
Rn (α) = α
= f ′
(k) = ((g(k + 1) − g(k) − R(k)) = − ak f(k) (n)
k
k=n k=n k=n k=0
2p−2
X
1
= − ak f(k) (n) + O .
n→+∞ n2p+α−1
k=0
+∞
X
1 1 1 1 (4) 1
Rn (3) = = −f(n) + f ′ (n) − f ′′ (n) + f (n) + O
k3 n→+∞ 2 12 720 n8
k=n
1 1 1 1 1
= + + − + O .
n→+∞ 2n2 2n3 4n4 12n6 n8
+∞
X
1 1 1 1 1 1
= + 3+ − +O .
k3 n→+∞ 2n2 2n 4n4 12n6 n8
k=n
∀n ∈ N, deg(An ) = n.
Z1
1 1 1
• A1′ = A0 = 1 et donc il existe a tel que A1 = X + a puis 0 = + a et donc a = − . Ainsi, A1 = X − .
(t + a) dt =
0 2 2 2
2 Z1 2
1 X X t t 1 1
• A2′ = A1 = X − et donc il existe a tel que A2 = − + a puis 0 = − + a dt = − + a et donc
2 2 2 0 2 2 6 4
1 X2 X 1
a= . Ainsi, A2 = − + .
12 2 2 12
2 Z1 3
′ X X 1 X3 X2 X t t2 t
• A3 = A2 = − + et donc il existe a tel que A3 = − + + a puis 0 = − + + a dt =
2 2 12 6 4 12 0 6 4 12
1 1 1 X3 X2 X
− + + a et donc a = 0. Ainsi, A3 = − + .
24 12 24 6 4 12
1 X2 X 1 X3 X2 X
A1 = X − , A2 = − − et A3 = − + .
2 2 2 12 6 4 12
Z1 Z1
c) Soit n > 2. An (1) − An (0) = An′ (t) dt = An−1 (t) dt = 0 (car n − 1 > 1). En particulier, puisque 2n − 1 > 2,
0 0
A2n−1 (0) = A2n−1 (1). Mais d’après la question précédente, A2n−1 (0) = (−1)2n−1 A2n−1 (0) = −A2n−1 (0) et finalement
A2n−1 (0) = A2n−1 (1) = 0.
d) Soit n ∈ N. On sait que deg(An ) = n. La formule de Taylor pour les polynômes fournit
n
X (k) n n
An (0) k X An−k (0) k X Xk
An (X) = X = X = cn−k .
k! k! k!
k=0 k=0 k=0
n
X Xk
∀n ∈ N, An (X) = cn−k .
k!
k=0
Soit n > 1.
Z1 n Z n
X cn−k 1 k X cn−k
0= An (t) dt = t dt = .
0 k! 0 (k + 1)!
k=0 k=0
e) c0 = A0 (0) = 1 et pour n ∈ N,
n
X n+1
X cn+1−i
cn−k
cn = − =− .
(k + 1)! i!
k=1 i=2
Ainsi, la suite (cn ) vérifie les égalités définissant la suite (an ) de manière unique et donc ∀n ∈ N, cn = an .
∀n ∈ N, An (0) = an .
Xn
an−k k X |an−k | k
n
|An (t)| = t 6 |t|
k! k!
k=0 k=0
n
X 1
6 (d’après la question II.A.2))
k!
k=0
+∞
X 1
6 = e.
k!
k=0
Mais alors, si z est un nombre complexe tel que |z| < 1, pour tout n ∈ N, |An (t)zn | 6 e × |z|n qui est le terme général
d’une série géométrique convergente. On a montré que pour tout nombre z tel que |z| < 1 et tout réel t ∈ [−1, 1], la série
de terme général An (t)zn , n ∈ N, est absolument convergente et donc convergente.
b) Soit z un nombre complexe tel que |z| < 1. Pour t ∈ [−1, 1] et n ∈ N, posons fn (t) = An (t)zn .
• La série de fonctions de terme général fn converge simplement sur [−1, 1] vers la fonction t 7→ f(t, z).
• Chaque fn , n ∈ N, est une fonction dérivable sur [−1, 1].
• f0′ = 0 puis, pour n > 1,
Comme la série numérique de terme général e|z|n , n ∈ N, est convergente, on en déduit que la série de fonctions de terme
général fn , n ∈ N, est normalement et donc uniformément convergente sur [−1, 1].
D’après le théorème de dérivation terme à terme, la fonction t 7→ f(t, z) est dérivable sur [−1, 1] et sa dérivée s’obtient par
dérivation terme à terme. Ainsi, pour tout réel t ∈ [−1, 1],
+∞
X zezt
∀t ∈ [−1, 1], ∀z ∈ D \ {0}, f(t, z) = An (t)zn = = ϕ(z)ezt .
ez − 1
n=0
′ 1 |a2n |
A2n+1 (x)| = |A2n+1 (x) − A2n+1 (0)| 6 |x − 0|Sup|A2n+1 (x)| 6 Sup|A2n (x)| 6 .
1
x∈[0, 2 ]
2 x∈[0, 1 ] 2
2
|a2n |
Ainsi, ∀x ∈ [0, 1], |A2n+1 (x)| 6 .
2
|a2n |
∀n ∈ N∗ , ∀x ∈ [0, 1], |A2n (x)| 6 |a2n | et |A2n+1 (x)| 6 .
2
Z1 Z1
Aq (t)f(q+1) (t) dt = ′
Aq+1 (t)f(q+1) (t) dt
0 0
h i1 Z 1
= Aq+1 (t)f(q+1) (t) − Aq+1 (t)f(q+2) (t) dt,
0 0
!
q
X h i1 h i1 Z 1
f(1) − f(0) = (−1)j+1 Aj (t)f(j) (t) + (−1)q Aq+1 (t)f (q+1)
(t) − Aq+1 (t)f(q+2) (t) dt
0 0 0
j=1
q+1
X h i1 Z1
= (−1)j+1 Aj (t)f(j) (t) + (−1)q+1 Aq+1 (t)f(q+2) (t) dt.
0 0
j=1
2p+1
X h i1 Z 1
f(1) − f(0) = (−1) j+1 (j)
Aj (t)f (t) − A2p+1 (t)f(2p+2) (t) dt
0 0
j=1
2p+1
X Z1
= A1 (1)f ′ (1) − A1 (0)f ′ (0) + (−1)j+1 (Aj (1)f(j) (1) − Aj (0)f(j) (0)) − A2p+1 (t)f(2p+2) (t) dt
j=2 0
p
X Z1
1 (2j) (2j)
= (f ′ (0) + f ′ (1)) + (−1) 2j+1
a2j (f (1) − f (0)) − A2p+1 (t)f(2p+2) (t) dt
2 0
j=1
p
X Z1
1 (2j) (2j)
= (f ′ (0) + f ′ (1)) − a2j (f (1) − f (0)) − A2p+1 (t)f(2p+2) (t) dt.
2 0
j=1
X p Z1
1 (2j) (2j) (2p+2)
f(k + 1) − f(k) = fk (1) − fk (0) = (fk′ (0) + fk′ (1)) − a2j (fk (1) − fk (0)) − A2p+1 (t)fk (t) dt
2 0
j=1
X p Z1
1
= (f ′ (k) + f ′ (k + 1)) − a2j (f(2j) (k + 1) − f(2j) (k)) − A2p+1 (t)f(2p+2) (t + k) dt
2 0
j=1
p
X Z k+1
1 ′
= (f (k) + f ′ (k + 1)) − a2j (f(2j) (k + 1) − f(2j) (k)) − A2p+1 (u − k)f(2p+2) (u) du
2 k
j=1
Xp Z k+1
1 ′
= (f (k) + f ′ (k + 1)) − a2j (f(2j) (k + 1) − f(2j) (k)) − A∗2p+1 (t)f(2p+2) (t) dt (I)
2 k
j=1
Puisque f tend vers 0 quand x tend vers +∞, la série télescopique de terme général f(k + 1) − f(k), k > n, converge et
+∞
X
(f(k + 1) − f(k)) = −f(n).
k=n
De même, pour tout j > 1, la série télescopique de terme général f(2j) (k + 1) − f(2j) (k), k > n, converge et
+∞
X
(f(2j) (k + 1) − f(2j) (k)) = −f(2j) (n).
k=n
Ensuite, d’après la question III.A.3)b), en notant ε2p+2 le signe de la fonction f(2p+2) sur [n, +∞[,
Z Z Z
k+1 k+1
|a2p | k+1 (2p+2)
∗ (2p+2) ∗ (2p+2)
A2p+1 (t − k)f (t) dt 6 |A2p+1 (t − k)||f (t)| dt 6 ε2p+2 f (t) dt
k k 2 k
|a2p | (2p+1)
= ε2p+2 (f (k + 1) − f(2p+1) (k)).
2
Puisque la série télescopique de terme général f(2p+1) (k + 1) − f(2p+1) (k), k > n, converge, la série de terme général
Z k+1
A∗2p+1 (t − k)f(2p+2) (t) dt est absolument convergente et donc convergente.
k
Enfin, la série de terme général f ′ (k), k > n, converge en tant que combinaison linéaire de séries convergentes.
+∞ p Z +∞
1X ′ X
−f(n) = (f (k) + f ′ (k + 1)) + a2j (f(2j) (n) − A∗2p+1 (t)f(2p+2) (t) dt
2 n
k=n j=1
+∞
X +∞
X p
X Z +∞
1 1
= f ′ (k) + f ′ (k) + a2j (f(2j) (n) − A∗2p+1 (t)f(2p+2) (t) dt
2 2 n
k=n k=n+1 j=1
+∞
X p
X Z +∞
1
= − f ′ (n) + f ′ (k) + a2j (f(2j) (n) − A∗2p+1 (t)f(2p+2) (t) dt,
2 n
k=n j=1
et donc
+∞
X X p Z +∞
1
f ′ (k) = −f(n) + f ′ (n) − a2j (f(2j) (n) + A∗2p+1 (t)f(2p+2) (t) dt.
2 n
k=n j=1
De plus,
Z +∞ X Z
+∞ k+1 ∗
∗
A2p+1 (t)f (2p+2)
(t) dt 6 A2p+1 (t)f (2p+2)
(t) dt
n k k=n
+∞
X |a2p | (2p+1)
6 ε2p+2 (f (k + 1) − f(2p+1) (k))
2
k=n
|a2p |
= ε2p+2 (−f(2p+1) (n))
2
|a2p | (2p+1)
= |f (n)| (car ε2p+2 (−f(2p+1) (n)) est nécessairement positif).
2
Z +∞
|a2p | (2p+1)
∗
A2p+1 (t)f (2p+2)
(t) dt 6 |f (n)|.
2
n
III.B.3) Soit p > 2. Soit n ∈ N∗ . La fonction f de la question I.B.2) vérifie les hypothèses de la question III.B.2). On
peut donc lui appliquer la formule précédente et on obtient
+∞
X +∞
X
1
Rn (α) = = f ′ (k)
kα
k=n k=n
X p−1 Z +∞
1 1
= + − a2j f(2j) (n) + A∗2p−1 (t)f(2p) (t) dt
(α − 1)nα−1 2nα n
j=1
p−1
X Z +∞
= −(a0 f(n) + a1 f ′ (n) + a2j f(2j) (n)) + A∗2p−1 (t)f(2p) (t) dt
j=1 n
Z +∞
1
avec, par identification à la formule de I.B.2), A∗2p−1 (t)f(2p) (t) dt = O .
n n→+∞ n2p+α−1
Z1 Z 1/2 Z1 Z 1/2 Z0
An (t)g(t) dt = An (t)g(t) dt + An (t)g(t) dt = An (t)g(t) dt − An (1 − u)g(1 − u) du
0 0 1/2 0 1/2
Z 1/2 Z 1/2 Z 1/2
= An (t)g(t) dt + (−1)n An (t)g(1 − t) dt = An (t)(g(t) − g(1 − t)) dt.
0 0 0
IV.A.2) Soient p ∈ N∗ et n ∈ N∗ .
n−1
X
en,4p (α) = 1
S − (a0 f(n) + a1 f ′ (n) + . . . + a4p f(4p) (n))
kα
k=1
Z +∞
= S(α) − Rn (α) − (a0 f(n) + a1 f ′ (n) + . . . + a4p f(4p) (n)) = S(α) − A∗4p+1 (t)f(4p+2) (t) dt
n
et donc
Z +∞
en,4p (α) =
S(α) − S A∗4p+1 (t)f(4p+2) (t) dt.
n
Maintenant, les dérivées d’ordre pair de f sont négatives et croissantes sur ]0, +∞[. D’après la question précédente,
en,4p (α) > 0 et donc S
S(α) − S en,4p (α) 6 S(α).
Z +∞
e
De même, S(α) − Sn,4p+2 (α) = en,4p+2 (α) ou aussi en remplaçant p par
A∗4p+3 (t)f(4p+4) (t) dt 6 0 et donc S(α) 6 S
n
en,4p−2 (α).
p − 1, S(α) 6 S
en,2p (α) 6 |a2p+2 ||f(2p+2) (n)|.
∀p ∈ N∗ , ∀n ∈ N∗ , S(α) − S
Z 2π Z 2π x
b p (n) = 1
A e p (x)e−inx dx =
A Ap e−inx
dx
2π 0 0 2π 2π
Z1
= Ap (t)e−2inπt dt
0
Z1
b p (0) =
Donc, A Ap (t) dt = 0 (car p > 1 et si n ∈ Z∗ ,
0
Z1
1 (p+1)
b p (n) =
A Ap (t) e−2inπt dt
(−2inπ)p+1 0
Z1
1 (p+1)
= × (−1)p
Ap (t) e−2inπt dt
(2inπ)p+1 0
1 Xp h (j)
i1
= e−2inπ − e0 + (−1)j Aj (t) e−2inπt (d’après la question III.B.1)a))
(2inπ)p+1 0
j=1
b p (0) = 0 et ∀n ∈ Z∗ , A
b p (n) = − 1
∀p ∈ N∗ , A .
(2inπ)p
e ′ (x) = 1 A ′ x = 1 Ap−1 x .
e p est de classe C1 sur [0, 2π[ et pour x ∈ [0, 2π[, A
IV.B.3) Soit p ∈ N∗ . La fonction A p
2π p 2π 2π 2π
e p est de classe C1 par morceaux sur [0, 2π] puis sur R par 2π-périodicité.
Mais alors, A
X X +∞
X
b 2p (n)ein×0 = 1 1 2 1
a2p = A2p (0) = A − 2p
− 2p
=− 2p 2p
(2inπ) (−2inπ) (2iπ) n
n∈Z n∈N ∗ n=1
p+1 1
= (−1) S(2p).
22p−1 π2p
1
∀p ∈ N∗ , a2p = A2p (0) = (−1)p+1 S(2p).
22p−1 π2p