Alamat ng Perlas sa Mindanao

Isang binatang mangingisda ang nagkaroon ng kasintahang dalagang Muslim sa isang pook sa
Mindanao noong unang panahon. Ang magkasintaha'y nagsumpaang pakakasal pagsapit nila
sa ika-dalawampu't isang taon. Limang taon pa silang maghihintay.

Tuwing sila'y mag-uusap, ipinaaalala ng isa't isa na huwag makalimot sa sumpaan. Laging
nangangako ang binata na ang dalaga lamang ang tanging pakaiibigin.

"Pinakamamahal kita Leoniza," ang magiliw na sabi ng binata. "Ikaw lamang ang babaing iibigin
ko habang buhay. Gugustuhin ko pa ang kamatayan kung hindi rin lamang ikaw ang aking
magiging kapalaran."

"Salamat, mahal ko," natutuwang tugon ni Leoniza. "Napaka-dakila ng iyong pag-ibig. Sana'y
palarin ka sa iyong paghahanap-buhay upang makapag-impok tayo para sa ating pag-iisang-
dibdib. Huwag ka sanang magpapabaya sa iyong kalusugan. Mag-ingat ka sa iyong
paglalayag," dugtong pa.

"Maraming salamat, mahal ko, sa iyong mga paalaala," tugon ng binata, sabay paalam.

Laging nagsusunuran at waiang pagkukulang ang magkasintahan sa isa't-isa. Kapuwa sila

tapat sa sumpa. Walang madilim na panginorin sa kanilang pag-ibig. Laging bukang-liwayway.
Walang pagmamaliw ang kanilang pagtitinginan. Subali't mapagbiro ang tadhana. Biglang
nawala ang binata at hindi na napakita sa kanyang kasintahan.

Parang mababaliw si Leoniza. Araw at gabi'y nasa daungan upang magba-sakaling magkita sila
ng kanyang minamahal. Umulan at umaraw ay nananatili siyang nag-aabang sa daungan,
hanggang sa iluwal sa maliwanag ang bunga ng kanilang pagkakasala.

Naging tulala ang dalaga. Sa tuwina'y nakatayong walang kibo na animo'y isang rebulto.
Walang katinag-tinag na napako ang paningin sa laot ng dagat. Minsa'y maluha, minsa'y
humahalakhak. Dumating ang saglit na hindi sukat asahan. Siya'y naging isang taong-bato.

Diumano, isang araw ay nakita ng mga nagmamasid na lumuluha ng perlas ang taong-bato.
Biglang lumaganap ang balita. Ang taong-bato ay dinumog ng mga tao upang sila'y manlimot
ng perlas.

Isang inang dukha ang nagtiyagang naghintay ng iluluhang perlas. Kasama niya ang anak na
pipituhing taong gulang. Yumakap sa rebulto ang ina't nagmakaawa, "Bigyan mo kami ng iyong
perlas." Nang ang ina ay bumitaw sa pagkakayakap sa rebulto ay hindi niya makita ang
kanyang anak. Hanap dini, hanap doon. Inabot ng dilim ang ina sa paghahanap subali't
nawalan ng saysay.

Nang magsawa ang bata sa paglalaro sa may dalampasigan, saka pa niya naalaala ang
kanyang ina. Kanyang pinagbalikan at tinalunton ang kinaroroonan ng taong-bato. Hindi niya
naratnan doon ang kanyang ina.

"Inay, inay, narito ako...! Saan ka naroon?" ang sigaw ng bata, tuloy yakap sa paanan ng
rebulto.

Naantig ang damdamin ng taong-bato. Kanyang naalaala ang kanyang yumaong anak. Ang
kanyang mga mata'y dinaluyan ng masaganang luha.

Kinabukasan, ang ina ay nagbalik sa lunan ng taong-bato. Natuklasan niyang nagkalat ang mga
perlas sa paligid ng rebulto. Siya'y nanlimot ng perlas. Kinamaya-maya'y dumating ang nawalay
na anak.

"Saan ka nanggaling? Kahapon pa kita hinahanap! Hanggang ngayon ikaw ay aking hihintay!"

"Akopo'y nanlimot ng kabibi. Nagbalik po ako sa rebulto, ngunit kayo'y wala na roon!"

"Bakit hindi ka umuwi sa atin?"

"Hindi ko alam ang daan sa pag-uwi. Sa bahay po ng kaibigan ko ako natulog. Ako'y kanyang
ipinagsama nang makitang iyak kayo nang iyak!"

"Tulungan mo akong manlimot ng perlas. Pagkatapos ay uuwi na tayo."

Nang malaunan ang kinatatayuan ng taong-bato ay nakarating ng talpukan ng alon. Ang rebulto
ay tinangay ng alon. Ito'y napalaot sa pusod ng dagat hanggang sa nawala.

Ang luha ng dalagang nabigo sa pag-ibig ang pinagmulan ng maraming perlas sa dagat ng
Mindanao.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-perlas-sa-mindanao/
Alamat ng Pinya - First Version
Matamis at masarap ang nasabing prutas lalo na kapag katamtaman ang pagkahinog.
Maraming nagsasabi na ito raw ay magaling na pantunaw lalo na kapag bagong kain tayo.
Kung bakit maraming mga mata at kung bakit pinya ang tawag sa kanya ay malalaman nating
sa ating alamat.

Sa isang malayong pook ng lalawigan, nakatira ang mag-inang si Aling Osang at si Pina na
kaisa-isang anak. Palibhasa'y bugtong na anak, hindi ito pinagagawa ng ina at sa halip siya ang
nagtatrabaho ng lahat nang gawaing bahay. Ang katuwiran ng ina ay "maliit pa naman si Pina."
Marahil ay paglumaki na ay gagawa rin siya. Kung kaya ang gawain ni Pina ay maglaro, maligo,
magbihis at matulog. Si Pina ay lumaki sa layaw dahil na rin kay Aling Osang.

Nais na sana ng ina na turuan ang anak na gumawa, ngunit naging ugali na nito ang
katamaran. Kaya sa malimit na pangyayari, hindi na mautusan ng ina ang anak, palibhasa'y ina
kaya matiisin. Kung ayaw magtrabaho ng anak, siya na ang gumagawa.

Tumagal ang sakit ni Aling Osang, nagrereklamo na si Pina na pagod na raw ito sa paglilingkod
sa ina.

Isang umaga, si Pina'y nagluto at maghahain na lamang ito ngunit hindi makita ang sandok.
"Saan kaya naroroon ang sandok?" ang sambit nito.

"Hanapin mo, naririyan lamang yan," ang sagot ng ina.

"Kanina pa nga ako hanap ng hanap e! Talagang wala!" sabi ng anak.

"Bakit ba hindi ka na lang magkaroon ng maraming mata nang makita mo ang hinahanap mo!
Ito talagang anak ko, walang katiyaga-tiyaga."

"Marami naman kayong sinisermon pa" ang wika ng anak sabay panaog. Marahil ay hahanapin
niya ang sandok sa silong at baka nahulog.

Lumipas ang mga oras ngunit hindi na nakabalik si Pina sa itaas. Nawala siya na parang bula
na naglaho at walang nakakita sa kanya kahit kapitbahay. Ilang araw ang nakaraan sa tulong at
awa ay gumaling na si Aling Osang. Hinanap ng ina ang anak ngunit hindi na sila nagkita.

Isang araw, sa may bakuran ay nagwalis si Aling Osang. Laking gulat niya nang makita niya
ang tumubong halaman malapit sa kanilang tarangkahan. Inalagaan niya iyon at dinilig araw-
araw. Di nagtagal at nagkaroon ng bunga. Napansin niya ito at tila maraming mata. Tuloy
naalala niya ang sinabi niya sa kanyang anak na si Pina.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-pinya-1st-version/
Alamat ng Pinya - Second Version
Sa isang komunidad sa Iloilo ay may mag-inang naninirahan. Ang ina, na isang balo ay si Aling
Kerok at ang anak naman ay si Pina. Mahal na mahal ng ina ang nag-iisang anak niya.
Sapagkat wala nang ama, inisip ni Aling Kerok na ang pagpapalayaw sa anak ay isang
mabuting hakbang sa pagpapabuti sa pag-uugali ng bata. Nagkamali si Aling Kerok sapagkat
nasanay si Pina sa laging pagsandal sa kaniya. Hindi gumagawa ng anumang bagay si Pina na
di ikinukunsulta sa ina. Lagi at laging si Aling Kerok ang gumagawa sa bahay. Kung hindi
utusan ay maglalaro lang si Pina mula umaga hanggang hapon. Kapag napagod sa kalalaro
matutulog na lang ito o mamimintana.

Lagi nang nagagalit si Aling Kerok. Napupuno siya sa gaht sa katamarang ipinakikita ni Pina.

"Ano ba naman Pina, pagod na ako rito sa kaluluto e hayan ka lang at pahiga-higa. Pakikuha
mo nga yung sandok.!"

Nag-iinat na bumangon si Pina.

"Saan po kukunin, Inay?"

"Di sa ibabaw ng mesa, saan pa!"

Halos araw-araw ay ganito nang ganito ang nangyayari sa bahay.

Minsan, napakunot-noo si Aling Kerok sapagkat nawawala sa mesang tahian ang gunting na
pantabas niya.

"Pina, Pina," utos nito, "pakihanap mo nga yung gunting na pantabas ko!"

Tumayo mula sa pamimintana ang dalagita at padabog na namewang.

"Saan ko po ba hahanapin, Inay?"

"Di dito, dyan, doon kahit saan!" nanggagalaiting sagot ngina.

"Ang hirap po namang maghanap, Inay. Saan po ba yung dito, dyan at doon?" pamimilosopo ng
anak.

"Ay naku, pamimintana na naman yang inaatupag mo. Konting galaw, konting sipag, batang 'to,
oo! Paano uunlad ang buhay mo kung mamimihasa ka sa katatanong at kapapamintana mula
umaga hanggang hapon!"

Minsan naman, habang naglalaba si Aling Kerok ay nagulat na naman si Pina sa katatawag ng
ina. Sarap na sarap pa naman siya sa pakikipagkuwentuhan sa kaniyang mga kaibigan.

"Pina! Pina!" sigaw ng ina.

"Po! Bakit na naman po?"

"Anong bakit na naman. Lagi ka na lang nakikipagkuwentuhan sa mga kaibigan mo. Puwede
bang pauwiin mo na sila nang makatulong din ang mga iyan sa kani-kanilang magulang!
Daldalan kayo nang daldalan! At ikaw, Pina, hanapin mo yung palupalo ko nang matapos na
ang paglalaba ko sa mga damit mo."

"Saan po ba naroon, Inay?" tanong na naman ni Pina.

"Hanapin mo sa batalan!"galit na sigaw ni Aling Kerok.

Lalong nag-init ang ina nang sa pagbabalik ni Pina ay di nito dala ang palupalo.

"Hindi ko po nakita, Inay."

"Hay naku! Lagi ka na lang wala. Hindi ko po nakita! Mahirap pong maghanap! Wala ka na bang
alam gawin kundi makipagkuwentuhan, makipaglaro, matulog, kumain, magpahinga,
mamintana? Kapag pinaghanap ay wala kang makita. Pina! Magkaroon ka naman sana ng
maraming mata! Hindi bibig ang ginagamit sa paghahanap kundi mata! Mata, Pina!"

Umiiyak na nagtatakbo sa itaas ng bahay si Pina. Sa sobrang galit ni Aling Kerok ay hindi nito
sinundan upang aluin ang anak. Gusto niyang mapag-isip-isip ni Pina ang kamalian ng dalagita.

Nang manananghalian na si Aling Kerok ay hinihintay niyang lumabas sa silid ang kaisa-isang
anak subalit walang Pinang lumabas sa kuwarto. Tinawag ni Aling Kerok si Pina pero walang
sinumang sumagot sa kanya.

Hinanap ng ina sa buong kabahayan si Pina pero wala siyang nakita kahit anino man lang ng
dalagita.

Humagulgol nang humagulgol si Aling Kerok. Nagsisisi siya sa mga binitiwang mga salita. Pero
kahit namumugto na ang mga mata ay wala pa rin siyang Pinang makita.

Lumipas ang mga araw, linggo at buwan. Wala nang Pinang kinagagalitan si Aling Kerok.

Minsan ay nagulat na lamang ang ina nang may masulyapan siyang isang halamang sumulpot
sa kaniyang bakuran. Dinilig niya ito at binantayan araw-araw.

Takang-taka si Aling Kerok nang magbunga ang halaman. Ang bunga ay parang isang ulo na
maraming mata.
Napansin din ng mga kapitbahay ang kakaibang bunga ng halaman. Nang mag-usisa sila kung
ano ang -pangalan ng halaman ay may bahid pa ng luhang sinagot ni Aling Kerok.

"Pi... Pina!" may pagmamalaking sagot ng ina.

Magmula noon ang pangalang Pina na tawag sa prutas na may mga mata ay naging pinya.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-pinya-2nd-version/
Alamat ng Pipino
Noong araw, sa Lumang Taal, Balangay ng Batangan, ay may mag-asawang may anak na
lalaki. Ang pangalan ng ama ay Rupino, ang ina ay Paula, at ang anak naman ay Tirso. Sa halip
na maging maalaala at mapagmahal sa aswa't anak si Rupino ay totoong pabaya. Siya ay
napakatamad at napakasugarol pa.Kaya upang sila ay mabuhay, si Paula ang siyang
naghahanap-buhay.

Isang araw, si Paula ay nagluto ng pananghalian. Si Rupino ay pinakiusapan ni Paula na

magsibak ng kahoy upang may maigatong sa niluluto. Si Paula ay matagal ding nakiusap bago
napasunod si Rupino. Datapwa't hindi pa halos nangangalahati ng pagsibak si Rupino ay
huminto ito.

"Paula, Paula, " ang sigaw ni Rupino buhat sa ibaba, "Napakasakit ng ulo ko. Para bang
mabibiyak. Bigyan mo nga ako ng piso at bibili ako ng gamot."

Nalalaman ni Paula na si Rupino at nagdadahilan lamang sapagka't marahil ay tinatamad at

sinusumpong ng pagsususgal.

"Saan ba ako kukuha ng oiso?" ang sagot ni Paula. "At saka anong sakit ng ulo ang sinasabi
mo? Ang totoo'y ibig mo lang magsugal. Sulong! Kung ayaw mong magsibak ngkahoy ay
umalis ka at ako ang magsisibak."

Si Rupino ay umalis na ngingiti-ngiti pa. Hindi siya nagbalik kundi nang inaakala niyang luto na
ang pagkain.

"Paula, maghain ka nga," ang utos niya sa asawa. "Nagugutom ako."

Si Paula naman na nakalimot na sa kanyang galit ay madaling sumunod.

"Tirhan mo ng kaunting kanin at kaunting ulam si Tirso," ani Paula. "Siya'y hindi pa kumakain
sapagka't inutusan ko."

Ngunit nasarapan si Rupino sa pagkain. Nang maalala niya ang pagtitira sa kaunting kanin at
ulam kay Tirso ay naubos na niyang lahat ang kanin at ulam.

Nang dumating si Tirso at maghalungkat sa paminggahan ay nakita niyang ubos na ang lahat
ng ulam at kanin.

"Inay, wala na pong ulam at kanin a," ang maiyak-iyak na sumbong ni Tirso. "Simot na simot po
ang mga palayok."

"Rupino hindi mo ba tinirhan ng pagkain ang anak mo?" ang usisa naman ni Paula.

"Aba tinirhan ko," ang pagsisisnungaling ni Rupino. "Baka kinain ng hayop." At si Rupino ay
lumabas at hinanap angpusa at aso. Ang hayop ay pinagpapalo ni Rupino hanggang ang puno
at aso ay magtalunan sa batalan.

Lumipas ang mga araw. Noon ay tag-ani ng palay. Upang mayroon silang makain ang mag-
inang Paula at Tirso ay tumutulong sa pag-aani ng palay sa kanilang mga kapit-bahay na may
palayan. Ang mga palay na inuupa sa kanila ng kanilang mga tinutulungan ay itinatago nila sa
kanilang bangang malaki sa kanilang silid.

Isang araw, sa paghahalungkat ni Rupino sa loob ng silid ay natagpuan niya ang banga ng
palay. Nang Makita niya na mapupuno na halos ang banga ay napangiti ng lihim. Alam na niya
ang kanyang gagawin. Mapaglalangan na naman niya si Paula.

Nang dumating ang mag-ina buhat sa bukid ay dinatnan nila si Rupino na naghihimas ng
manok. Si Rupino ay mukhang malungkot na malungkot.

"Aba, ano ang nangyari sa iyo?" ang usisa ni Paula. "Baki parang Biyernes Santo ang mukha
mo?"

"Masama ang nagyari, e, ang simulan ni Rupino. "Natalo ako sa tupada."

"Oo, e ikaw ba naman ay nanalo na?" ang ika ni Paula. "Ang pinagtataka ko saiyo ay kung saan
ka kumukuha ng ipinatatalo."

"Iyon nga ang sasabihin ko sa iyo, e. Nakita ang palay na tinitipon ninyo sa banga at ipinagbili
ko.

"Ang iniisip ko ay kung yung pinagbilan ay maparami ko ay gugulatin kita. Nguni't talaga yatang
minamalas ako lahat ng pinagbilan ko ay natalo."

Si Paula at Tirso ay hindi nakakibo. Si Paula ay nanlambot na lamang at nangilid na ang luha.
Pumanhik sila ng bhay na malatang- malata ang katawan.

Si Rupino ay maliksing tumayo ng si Paula at Tirso ay pumanhik na sa itaas. Tuwang-tuwa siya

samantalang siya ay nagbibihis. Ang totoo'y hindi pa natatalo ang sampungpisong pinagbilan
niya ng palay. Ang limang piso ay nasa bulsa niyaat ang lima pa ay nasa lambat na nakasuksok
sa kanilang silong. Ang limang pisong nasa bulsa niya ay dadalhin niya sa sugalan. Kung
sakaling matalo ay maaari pa siyang umuwi at kumuha ng puhunan.

"Inay, paano ang gagawin natin ngayon?" ang tanong ni Tirso ng nakaalis na si Rupino.
"Nasayang lamang ang pagod natin."

"Bayaan mo na anak, at ako'y maghahanap ng maipagbibili," ang wika ni Paula. "Makakaraos

din tayo sa awa ng Dios."
Si Paula ay naghalungkat ng anumang maipagbibili sa loob ng bahay ngunit wala siyang
makita. Nanaog siya at baka sakali sa silong aymay Makita siya.. At hindi nga siya nagkamali
sapagka't at namataan niya ang lambat na nakasabit sa isang haligi.Ang lambat ay kinuha ni
Paula at madaling ipinagbili sa Intsik. Ang pinagbilan ay madaling binili ni Paula ng kalahating
kabang bigas at ng maiulam na nila ng marami-raming araw.

Si Paula ay kasalukuyang naluluto ng si Rupino ay dumating na humahangos.

"Kakain ka na ba?" ang tanong ni Paula. "malapit ng maluto ang ulam."

"Huwag mo akong abalahin," ang payamot na sigaw ni Rupino at nanaog uli. Tuloy-tuloy siyang
pumasok sa silong.

Walang anu-ano ay mabilis na umakyat sa hagdan si Rupino.

br>

"Ang lambat?" Nasaan ang lambat?" ang humahangos niyang usisa. "Ano ang ginawa mo sa
lambat?"

"Ha? Lambat?" ang walang tutong sagot ni Paula. "A, ang lambat. Ipinagbili ko at ang
pinagbilan ay binili ko ng kalahating kabang bigasat ng maraming ulam."

"Ipinagbili mo! Ipinagbili mo ay may lamang limang piso iyon!" Si Rupino ay nanginginig na
lumpit sa asawa. Sinampal niya ito ng ubod-lakas, sinuntok at sinipa. Hindi pa yata nakasiya
roon ay hinawakan niya sa ulo si Paula at ipinukpok ng ipinukpok ang ulo nito sa dinding ng
bahay. "Hindi mo nalamang itinago ko sa lambat ang kalahati ng pinagbilan ko sa palay?"

"Diyos ko!" ang panangis ni Paula ng lubayan na siya ng kagulgulpi ni Rupino. "Labis labis na
po ang mga pagtitiis naming ng anak ko sa taong ito. Diyos ko, kaawaan mo po kami! Maano
pong Mo na ang taong ito at ng kami ng anak mo ko ay makatikim na ginhawa!"

At anong laking himala angnangyari. Isang napakatalim na kidlat ang biglanggumuhit, kidlat na
sinundan ng kulog na nakatutulig. Si Paula at Rupino ay nawalan ng malay-tao.

Nang si Paula ay pagsaulan ng hininga ay nakita niyng si Rupino ay maitim na maitim at patay
na. Si Rupino pala ay tinamaan ng kidlat. Samantalang pinagmasdan niya ang mukha ni Rupino
ay may narinig siyang isang tinig na nagsasabi ng ganito: "Ibaon mo sa inyong halmanan ang
bangkay ng iyong asawa. Sa puntod ng kanyang libingan ay may sisiot ng isang halaman.
Alagaan mong mabuti ang halamanang iyansapagka'y iyay pakikinabangan ninyo. Si Rupino ay
di nakatulong sa inyo noong siya y nabubuhay. Ngayong siya'y patay na ay makatulong sana
siya sa inyo"

Hindi naman naglaon at isang baging na maganda at malusog ang sumulpot sa puntod ng
libingan ni Rupino Ang baging madaling lumaki at namunga, at nang anihin ni Paula ang bunga
ng baging at kanilang kainin ay anong sarap ang mga bungang iyon sa panlasa. Ang baging na
iyon ay ang unang pipino sa daigdig. At sapagka't ang baging ay sumipot sa puntod ni Rupino,
tinawag itong pipino.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-pipino/
Alamat ng Pitong Bituin
May isang ama na may anim na anak. Ang magkakapatid ay pulos lalaki. Ang panganay ay
pinangalanang Benigno at ang lima'y ang mga sumusunod ayon sa gulang: Isko, Tarcelo,
Ubaldo, Inocencio at Numeriano.

Isang araw ang ama ay napilitang magsalita sa kanila, "Mga anak napapanahon nang kayo'y
magtrabaho. Kayo'y may sapat nang gulang upang buhayin ang inyong sarili. Maaari na kayong
maglagalag upang hanapin ang inyong kapalaran."

Naramdaman ng mga anak na ang kanilang ama ay hirap na hirap na sa pagpapakain sa kanila
kaya sila'y nagkaisang magpaalam kinaumagahan.

Ang anim ay sama-samang umalis. Nang sila'y makarating sa pinagkurusan ng tatlong daan
ang bawa't isa'y pumili ng kanyang direksiyong patutunguhan. Tig-iisa sila ng daan.

Bago naghiwa-hiwalay, sila'y nagkaisa sa payo ng panganay na magtatagpo sa pinagkurusan

ding iyon makalipas ang isang araw at isang taon. Sila'y sabay-sabay na babalik sa kanilang
ama. Uuwi sila sa kanilang tahanan na busog sa karanasan.

Sila nga'y naglagalag. Nang dumating ang taning na araw sila'y bumalik tulad ng
pinagkasunduan.

Ang sabi ng ama, "Ako'y natutuwa at kayo'y pulos malulusog. Dinggin ko ang inyong naging
karanasan sa paghahanap ng inyong magandang kapalaran."

Si Benigne na panganay ay nagsimula, "Natutuhan ko pong gumawa ng barko na umuusad sa

kanyang sarili. Hindi kailangan pa ang hangin upang ito ay lumayag."

"Mabuti," ang sagot ng ama.

Ang sumunod ay si Tarcelo na nagsalita nang may pagmamalaki, "Natutuhan kong makinig
nang mahusay at naririnig ko ang anumang pangyayari sa buong daigdig."

"Talagang matalino ka," ang sagot ng ama.

"Ako ay mahusay mamaril. Napatatamaan ko kahit ulo ng aspili sa layong isang milya," ang
pagyayabang ni Ubaldo.

"Hindi pa ako nakaririnig ng ganyang kasanayan," ang pakli ng ama.

"Naaakyat ko po kahit anong tayog ng bundok. Nakalalakad ako sa dingding na animo'y isang
langaw," ang pamamarali naman ni Inocencio.

"Katakataka nga naman," ang paghanga ng ama. "At ikaw naman Numeriano, aking bunso,
mayroon kana bang natatanging karanasan?"

"Opo, Itay. Ako po'y dalubhasang magnanakaw. Kung sa pagnanakaw wala akong kapantay."

Sa narinig ay umasim ang mukha ng ama. At nagpatuloy, "Sa inyong mga natutuhan, kayo kaya
ay mabuhay sa inyong sarili? Iyan kaya ay magbigay sa inyo ng marangal na hanapbuhay?
Kailangan pa ba na ang barko ay lumakad sa kanyang sarili gayong may hangin namang
tagataboy sa kanyang layag at may mga kamay na tagagaod? Kailangan pa ba na ang barko ay
dumaan sa katihan gayong sa kabi-kabila ay panay na dagat? Kailangan pa bang marinig ang
pangyayari sa ibang bansa gayong tayo'y binging-bingi na sa pakikinig sa mga pangyayari sa
sariling bayan? Bakit pa kailangan tudlain ng punglo ang ulo ng aspili gayong napakaraming
usang dapat barilin sa ating mga gubat? Bakit pa kakailanganin ang lumakad sa dingding
katulad ng langaw gayong maraming malalapad na daan ang dapat lakaran? Bakit hahangarin
ang maging magnanakaw gayong libu-libong malinis na gawain ang naghihintay na gampanan
ng mga mapagpalang kamay?"

Hindi nakaimik ang mga anak sa narinig. Sila'y nagsawalang-kibo. Basta't nasabi ng panganay,
"Darating po ang panahon na magagamit iyan."

Dumating nga ang pagkakataon. Ang magandang prinsesang kaharian ay ninakaw ng isang
engkantado. Ipinangako ng hari na sinumang makapagsasauli sa prinsesa ay pakakasalan nito
bukod sa ibibigay na pabuyang kalahati ng kaharian bilang alaala sa pagkakasal.

Ang anim na magkakapatid ay nakipagsapalaran. Gumawa si Benigno ng bapor na tumakbo sa

kanyang sarili. Sila'y sumakay at ito'y pinalakad ni Isko.

Narinig ni Tarcelo ang panangis ng prinsesa sa Bundok na Kristal. Sila'y nagpunta roon. Inakyat
ni Ubaldo ang bundok at nakita nila ang prinsesa. Nakatulog ang engkantado sa kandungan ng
prinsesa samantalang siya'y walang tigil sa pagluha. Ang luha ay pinapahid ng kanyang
mahaba at ginintuang buhok.

Madaling nakuha ni Numeriano ang prinsesa na hindi nagising ang engkantado. Sila'y
patakbong pumunta sa bapor. Ang bapor ay matuling naglayag.

Ang magaling makinig na si Tarcelo ay nagsalita, "Naririnig ko na tayo'y hinahabol ng

engkantado."

Sumagot ang prinsesa, "Tatapusin niya tayong lahat pag tayo'y inabutan. Walang salang tayo'y
aabutan sapagka't siya'y simbilis ng hangin. Kung mayroon sanang magaling bumaril..."

"Ako'y magaling bumaril. Ano ang aking gagawin?" ang sabat ni Ubaldo.

"Ang engkantado ay hindi maaaring mamatay liban lamang kung mapapatamaan ang maliit at
maitim na nunal sa may itaas ng kanyang dibdib sa tapat ng kanyang puso. Nariyan ang lihim
ng kanyang kamatayan."

Dumating ang engkantadong dumaragsa na tulad ng hangin. Siya'y binaril ni Ubaldo sa

mahiwagang nunal kaya natimbuang at namatay.

Iniuwi ng anim na magkakapatid ang prinsesa sa kanyang palasyo. Hindi malaman ng hari kung
sino sa kanila ang dapat pakasalan ng prinsesa kaya siya'y nagsalita, "Ipinauubaya ko sa
prinsesa ang pagpili ng kanyang dapat pakasalan..."

Litung-lito ang prinsesa at ayaw niyang pakasal sa alinman sa anim sapagka't silang lahat ay
tulung-tulong sa pagsagip sa kanya kaya nakalaya sa kamay ng engkantado. Siya'y nagsalita,
"Ipinauubaya ko sa inyong anim kung ano ang inyong pasiya."

Ang bawa't isa sa magkakapatid ay may pag-ibig sa prinsesa. Bukod sa rito ayaw silang
maghiwalay. Ang isa't isa ay ayaw magpaubaya.

May isang diyosang makapangyarihan na biglang dumating at humatol sa kanilang kapalaran,

"Kayong pito, yayamang ayaw ninyong maghiwa-hiwalay ay gagawin kong mga bituin."

Pagkasabi nito ang pito ay dagling napailanglang sa langit at naging mga bituin. Ang prinsesa
ang pinakamaningning sa lahat at si Numeriano, ang magnanakaw na aandap-andap!

Mula noon, makikita ang pitong bituing aanti-antilaw sa pisngi ng langit sa ayos na parang tabo.
Iyan ay tinatawag sa Ingles na the Great Dipper.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-pitong-bituin/
Alamat ng Pitong Isla
Nang kakaunti pa ang mga taong naninirahan sa Isla ng Panay, may isang mangingisdang
nakatira sa Iloilo. Siya'y may pitong anak na dalaga. Sabihin pa, pagkat magaganda kaya
maraming binatang nanliligaw.

Dumating sa Panay ang mga mangangalakal na galing sa Borneo.

Nagustuhan ng mga ito ang mga dalaga kaya sila'y hinandugan ng regalo. Tinanggap naman
ang mga alaala bagamat hindi tiyak ng mga dalaga kung ang mga ito ay tunay ngang kanilang
iniibig. Tumutol ang ama pagkat batid niyang ang kanyang mga anak ay isasama sa Borneo
pag-uwi ngmga negosyante. Sa gayon siya'y mapapag-isa. Subalit walang nagawa ang
kanyang pagtutol.

Isang hapon ang ama ay nagpunta sa dagat upang mamingwit. Nang siya'y makaalis ang
pitong anak na dalaga ay sumama sa mga mangangalakal. Dinala nila ang kanilang mga
kasangkapan at sumakay sa batel. Nang sila'y nasa Straight ng Guimaras, nakita ng ama ang
tatlong sasakyang kanilang kinalululanan. Ang ama'y humabol subalit hindi inabutan ng
kanyang maliit at mabagal na bangka ang mabibilis na praw ng mga taga-Borneo.

Ang kaawa-awang matanda ay pagod na pagod sa kagagaod. Siya'y nagmakaawa, "Mga anak
ko, magbalik kayo. Huwag ninyo akong iwan!" Siya'y nanambitan at lumuha ng masaganang
luhang sing-alat ng dagat. Malamig na simoy ng habagat ang kanyang nadama, bilang
katugunan sa kanyang daing, ang alapaap ay nagdilim. Ang langit ay nagsungit... Kumidlat at
umugong ang kulog. Pumatak ang mabigat na ulan. Nawala sa malas niya ang mga praw.

Umuwi ang matanda. Siya'y umiyak nang umiyak. Ang kanyang masaganang luha ay
nakikipagtimpalak sa patak ng ulan. Hindi siya nakatulog nang gabing iyon. Ang mga anak ang
kanyang naalaala.

Kinaumagahan, kinuha ang kanyang bangka at pumalaot sa gitna ng dagat sa pagbabaka-

sakaling makita ang mga anak na lulan ng mga praw. Baka raw naantala ng bagyo ang kanilang
sasakyan. Sa kanyang pagtataka ang kanyang nakita sa malayong tanaw ay maliliit na isla na
wala roon nang nakaraang araw. Siya ay gumaod nang gumaod. Kanyang nakita ang mga pira-
pirasong labi ng praw ng mga taga-Borneo na lumulutang malapit sa mga isla. Kanyang binilang
ang mga isla sa kanyang mga daliri. Pito! Sila ang mga anak na dalagang nangalunod.

Ang mga praw na kanilang sinasakyan ay winasak ng malakas na bagyo. Ang mga sasakya'y
nilansag ng hangin at malakas naulan. Ang mga ito'y napadpad sa coral reef at mga bato.

Ang mga walang turing na anak na dalaga ay naging mga isla.

Tinawag na Mga Isla ng Pitong Makasalanan (Isla de los Siete Pecados.)

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-pitong-isla/
Alamat ng Prinsesa ng Makapuno
Noong unang panahon sa mismong Chinese Parian na kalapit ng hardin Botaniko, may lawa na
karugtong ng Ilog Pasig. Sa ilog ay naglutang ang mga halamang tubig na kung tawagi'y
Quiapo. Naglipana ang mga buwaya at mga ibon sa buong maghapon. Ang pampang ng ilog ay
natatamnan ng mga halamang sasa at mangrove. Nagyayaot dito sa ilog ang mga champan at
kasko ng mga Intsik.

Bago pumasok si Legaspi sa Look ng Maynila ang lagoon na ito ay tinitirahan ng pamilya ng
rahang ang pamilya ay tumakas dahil sa kalupitan ng sultan ng Borneo. Ito ay binubuo nina
Raha Madia, asawang si Kimay, at magandang anak na si Makapuno. Ang raha ay may kapatid
na lalaking ang ngala'y Tindoy. Si Tindoy ay may dalawang anak na sina Kamachile at Guanar
na nagbibinata. Katulad ng kanilang mga kapitbahay, wala silang pinagkukunan ng ikabubuhay
kundi ang Ilog Pasig.

Maraming nakakaibig kay Makapuno subali't hindi magustuhan ng kanyang ama't ina. Wala
siyang aliwan kundi gampanan ang mga gawaing bahay. Katulad ng dapat mangyari sa nilakad-
lakad ng panahon ang mag-asawa ay binawian ng buhay at inilibing ayon sa ugaling Borneo.

Ang magkapatid na Kamachile at Guanar, mga pinsan ni Makapuno, ang tanging

pinangagalingan ng ikabubuhay ng matandang Tindoy, pati na rin ng pamangkin niya.

Isang araw, isang binatang manlilibot galing Borneo ang dumaan at nakita ang di
pangkaraniwang kagandahan ni Makapuno. Kagyat na umibig ang binata sa dalaga. Gayon di
naman ang dalaga. Siya'y nagkaroon ng pagtatangi sa binata.

Si Tandang Tindoy at sina Kamachile at Guanar ay nakipag-usap kay Makapuno. Sila'y

nagkaisa na ang binata ay isailalim sa pagsubok. Ang binatang si Luanbakar ay magsisilbi sa
pamilya ni Makapuno sa itinakdang panahon. Ang unang ipinatungkol sa kanya ay paggawa ng
mahabang dike na tumatalikop sa palaisdaang katabi ng lagoon. Ang Ilog Pasig ang
pinagkukunan ng tubig ng palaisdaan.

Kahit nag-iisa sa pagyari ng palaisdaan pagka't si Luanbakar ay may angking sipag, siya'y may
pag-asang magtagumpay sa itinakdang pagsubok.

Ang palaisdaan ay malapit lamang sa bahay. Naging ugali ni Makapuno na dalhan ng pagkain
si Luanbakar pagka't kanyang minamahal ito. Nagbanta ang magkapatid napinsan ni Makapuno
na patayin ang binata.

Nang si Luanbakar ay abalang-abala sa paggawa ng dike, dumating si Kamachile na

nagkunwaring may hinahabol na baboy-ramo. Dala niya ang kanyang matalim na sibat.
Nagtanong si Kamachile, "Mayroon bang baboy-ramong nagdaan dito? Dito naglagos sa
bagnos na ito. Siya'y aking hinahabol."

"Wala akong nakita. Ang mga hayop ay karaniwang di nagtatago sa ilog," sagot ng tinatanong.
Sa isang iglap ang matulis na sibat ni Kamachile ay tumino sa tagiliran ni Luanbakar sa ilalim ng
kaliwang dibdib. Gayong mapanganib ang sugat na lalang ng sibat, si Luanbakar ay
nakagapang at nakaahon pa rin sa dike. Nang anyong kakarimot ng takbo si Kamachile,
yayamang batid niya na katapusan na niya, buong lakas na inihagis ni Luanbakar ang kanyang
sibat kay Kamachile na noo'y narapa sa tuod ng isang mangrove. Natimbuang si Kamachile na
may tama ng sibat. Lumapit sa kanya si Luanbakar sa pamamagitan ng painut-inot na
paggapang. Nagbilin si Luanbakar, "Ang Bathala ang bahala sa atin! Pinatatawad kita sa iyong
karuwagan at kataksilan!" at tuloy nabulagta sa piling ni Kamachile. Kapuwa sila nalagutan ng
hininga.

Natigatig ang loob ni Makapuno pagkat si Kamachile ay hindi pa umuuwi lalo't nang ito'y umalis
ay kanyang kinamalasan ng bagabag na di mapagwari. Siya'y nagsadya sa dike. Natagpuan ni
Makapuno ang pinsan at ang kasintahang kapuwa bangkay nang malamig. Gayon na lamang
ang kanyang pagluha. Tinakpan niya ng mga dahon ang kanilang bangkay at dinagtaan ng mga
siit. Ipinaglihim kay Guanar ang malungkot na pangyayari.

"Bakit wala pa si Kamachile? Saan siya nagpunta? tanong ni Guanar sa pinsan.

"Magkasama sila ni Luanbakar na umalis. Sila'y nangangaso sa gubat," ang sagot.

Kagyat na kinuha ni Guanar ang sibat at umalis.

Bumalik si Makapuno sa pook ng trahedya na may dalang pala.

Madilim ang gabi. Ang ulan ay tikatik. Wala siyang ilaw subali't nagtiyaga siyang naghukay ng
butas na malalim. Dito niya inilibing ang dalawang kulang-palad.

Naglinis siya ng katawan at bumalik sa bahay. Naghanda ng pagkain kay Guanar. Hatinggabi
na nang dumating si Guanar na may dalang usang nasila sa gubat. "Hindi ko natagpuan ang
dalawa. Sinaliksik ko na ang kagubatan," sabi niya.

Inaliw ng dalaga ang pinsan, "Hayaan mo't sila'y walang-salang darating bukas."

Kinaumagahan, si Guanar ang nagpatuloy sa pagtatapos ng dike. Nakita niyang may mga patak
ng dugo sa kalapit na palaisdaan. Ang sabi ni Makapuno ay iyon daw ay dugo ng hayop na
nagdaan doon nang sinundang araw.

Lumipas ang ilang buwan nguni't walang balita tungkol sa pagbabalik ng dalawang hinihintay.
Ang mga naghihintay ay nangulilang lubos lalo na ang Matandang Tindoy.

Hindi matiis ni Makapuno ang pighating gumigimbal sa kanyang katauhan kaya isang araw
nagbihis ng pinakamagandang kasuotan. Ang lahat niyang damit ay iniayos. Kinamaya-maya'y
may kumalabog sa ilog. Nang malaman ni Guanar na wala sa bahay si Makapuno, ito'y
kanyang hinanap at doon natagpuan sa bunganga ng Pasig. Kanyang pinagyaman ang lunong
katawan at ibinaon sa may katamtamang lalim na hukay. Wala siyang maapuhap na pananda
sa pinagbaunan. Sa kabutihang palad, siya'y nakahagilap ng lumulutang na niyog na kanyang
sinungkit ng tikin. Ibinaon niya ito sa lupang pinaglibingan sa pinsan.

Ang mga taga-Kalilaya at Bai ay namili ng niyog na ito upang itanim sa kani-kanilang bukid.

Ang mga bunga ng niyog ay nagtataglay ng mga katangian ng prinsesa: matamis, malabo at
kahali-halina. Ito ang kasaysayan ng kauna-unahang niyog na makapuno.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-prinsesa-ng-makapuno/
Alamat ng Pusit
Noong unang panahon sa mga sapa, ilog at dagat ay walang bagay na nabubuhay. Ang
Bathala ng Karagatan ay nalulungkot sapagkat pawang alon ng tubig ang nakikita niyang
takbuhan nang takbuhan.

"Ah, gagawa ako ng mga bagay na makalalangoy sa tubig o makauusad sa rnga pampang."
nakangiting nangusap ang Bathala ng Karagatan.

Sa isang kisapmata ay nagkaroon ng naglalanguyang bagay sa tubig.

Sa unang mga araw ay laging nagkakaaway-away ang mga hayop na naninirahan sa tubig.
Hinayaan ng Bathala ang ganito. Nang makita niyang sa pag-aaway-away ay nagkakasakitan
ang mga hayop ay nagtakda siya ng isang malaking pulong. Itinakda niya ang pag-uusap sa
pagsikat ng araw. Nang dumating ang takdang oras kinabukasan ay masaya ang Bathala sa
tronong kinauupuan sa pampang ng karagatan. Isa-isang nagdatingan ang mga
naglalanguyang nilalang. Nang inaakalang nakikinig na ang lahat sa kanya ay nagsimulang
magsalita ang Bathala ng Tubig, "Gusto kong magkasundu-sundo kayo nakatira man kayo sa
sapa, ilog o dagat. Kailangang igalang ninyo ang bawat isa."

"Aba, mas malaki po ako. Kailangan pong igalang ako lalo na ng maliliit!" pagyayabang ng
Balyena.

"Walang mala-malaki sa tubig, Balyena. Ang paggalang ay hindi batay sa liit o laki. Ito ay base
sa kung ang pag-uugali mo ay masama o mabuti." paglilinaw ng Bathala.

"Ano po ba ang mga pag-uugaling kagalang-galang?" usisa ng Barakuda.

"Kagalang-galang ka kung ikaw ay nagmamahal sa iba."

"Kahit po ba pangit ay kailangang mahalin?" tanong ng Dalagang Bukid.

"Aba oo, wala sa panlabas na anyo ang tunay na kagandahan. Nasa puso natin ito. Magiging
kagalang-galang ka kung mabait ka, kung matulungin ka, kung handa kang dumamay sa
kalungkutan ng iba." pagdidiin ng Bathala.

"Anu-ano pa po ba ang iba pang pag-uugali na masasabi nating maganda?" dagdag na tanong
ni Hipon.

"Maganda kung ang trato mo sa lahat ay pantay-pantay, walang mataas walang mababa. Ang
bawat isa sa atin ay may kani-kaniyang mapagtatagumpayang gawain. Walang nilalang ang
Diyos na nahuhuli o nakauungos." pagpapaliwanag ni Bathala.

"Kailangan po palang pantay lang ang ating pagtingin sa Dilis at Pating. Kahit ang una ay may
kaliitan at ang huli ay may kalakihan. Pareho silang naninirahan sa dagat.
Dapat tandaang pribilehiyong nakakapasok sa maliliit na siwang ng mga bato ang Dilis
samantalang ang mga Pating naman ay milya-milya ang distansyang nalalangoy. Isang
katotohanan lamang na may mga bagay na maliliit na nakapupuwing. May magagawa ang Dilis
na hindi makakayang gawin ng Pating." paliwanag ni Alamang.

Naging maganda ang pagpapalitan ng mga kuru-kuro. Upang lalong maging aktibo ang
partisipasyon ng bawat isa, pinasimulan ni Bathalang muling bigyan ng kani-kaniyang trabaho
ang bawat grupo batay sa kani-kaniyang magagandang katangian.

"Kayo na may mga lagare ang puputol sa masasamang ugali ng bawat nilalang na lumalangoy
sa sapa, ilog at karagatan."

"Masusunod po," payukong sagot ng mga Lagareng Isda.

"Kayo na may malalaking bibig ang magiging tagasigaw ng mga iniuutos ng inyong Bathala."

"Tinatanggap po namin," sagot ng mga Buwaya.

"Kayo na sobra sa lapad ang papasan sa maliliit na Tulya, Tahong at Talaba."

Tinatanggap po namin," pahayag ng Lumba-lumba.

"At kayo na may mga sandatang nakaiipit ang magpapanatili sa katahimikan ng ating kaharian."

"Masusunod po," mabilis na tango ng mga Alimango.

Habang nagbibigay ng ilah pang pagtatakda si Bathala ay natanaw ng lahat na paparating ang
pinakamapuputing Pusit na nakasakay sa milyong Guraming sa kaliitan ay mangiyak-ngiyak sa
pampang.

Pagkaahon na pagkaahon ng mga Pusit ay nagpausad-usad ang mga ito hanggang sa

marating ang pintuan ng kaharian.

"Paraanin ninyo kami!" galit na sigaw ng mga nagmamadaling Pusit habang hinaharang ng
Lagareng Isda.

Nang ayaw papasukin ang nagpupumilit na mga Pusit na tumatakbong papasok ay nag-usisa si
Bathala.

"O bakit humahangos kayo?"

"Nahuli kami. Napasarap kami sa kalalangoy sa tubig. Iyang Lagareng Isda ninyo ayaw kaming
papasukin sa palasyo! Sobra sa yabang!" Inis na kinalkal ng mga Pusit ang lupang kinatatayuan
at isinawsaw ang mga nguso sa putikan. Pinagsusumpit nila ang mga Lagareng Isdang
napilitang magtago sa likod ni Bathala.

Upang disiplinahin ang mga Pusit ay pumagitna ang mga Alimango na puputol sa masasamang
ugali ng mga Pusit. Pero nang akmang sisipitin na ng mga Alimango ang mga Pusit ay muling
isinawak nila ang mga nguso sa maitim na putik. Sa takot na baka sila rin ay maputikan,
nagtatakbo ang mga Alimango na ikinagalit ni Bathala.

"Teka muna may mga gawain pala kayong itinatakda. Ano ba ang ibinigay ninyo sa amin? Tiyak
na maganda ang trabaho namin dahil mapuputi kaming lahat. Makikisig ang mga anak naming
lalake at magaganda naman ang mga anak naming babae," pagyayabang ng mga Pusit.

Nang makitang hawak ni Bathala ang listahan ay hinablot ito ng mga bastos na Pusit. Nang
makitang wala silang papel na gagampanan sa kaharian ay pinagpupunit nila ang kalatas at
pinagsusumpit ang lahat.

Hindi na nakapagpigil ang Bathala ng Karagatan. Tinawag ang lahat ng Alimango at ipinadakip
ang mga Pusit sabay pahayag, "Isinusumpa ko ang angkan mo Pusit. Magmula ngayon ay hindi
mo na kailangang isawak ang nguso mo sa putikan. Lagi ka nang magkakaroon ng putik sa
buong katawan. Ito ang maisusumpit mo nang maisusumpit sa buhay at kamatayan."

Sa isang iglap ay naging kulay itim ang mga Pusit na may tila tintang itim na isinusumpit.
Sapagkat parang pusikit na kadiliman ang hatid ng Pusit, ang pusikit ay naging Pusit.

Iyan ang pinagmulan ng alamat ng Pusit.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-pusit/
Alamat ng Rosas
Noong araw ay may isang magandang dalagang nagngangalang "Rosa," na balita sa kanyang
angking kagandahan, kayumian, at kabaitan. Maraming nangangayupapa sa kanyang
kagandahan. Ngunit ni isa sa mga ito ay hindi niya mapusuan.

Dahil ang gusto ni Rosa ay ang maglingkod sa Panginoon at sa pagtulong sa mga

nangangailangan ng kanyang tulong. Ngunit si Cristobal, isang mahigpit niyang mangingibig, ay
di makapapayag na di mapasakanya ang dalaga, at ito'y nagtangkang agawin si Rosa at dinala
ito sa hardin.

Ngunit nananalangin si Rosa sa Panginoon at noon di'y siya'y naging bangkay. Sa takot ni
Cristobal ay ibinaon niya ang dalaga sa bakuran nito at saka siya lumayo sa pook na iyon
upang di na magbalik kailanman.

Mula noon ay hindi na nakita ng mga taga roon si Rosa. Sa halip, sa bakuran nito ay may isang
halamang tumubo na may bulaklak ngunit paghawak sa tangkay nito ay mapapasigaw ka dahil
sa talas ng tinik ng halamang hinahawakan. Dahil niloob ito ng Panginoon na gawing bulaklak si
Rosa na ang tangkay ay may mga tinik na tagapangalaga rito upang di-pagnasaang pupulin
lamang ng sinuman.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-rosas/

Alamat ng Saging - First Version

May isang prinsesang napakaganda; kaya ang tawag sa kanya ay Mariang Maganda. Ang
kanyang tahanan ay malapit sa isang maliit na gubat; doo'y maraming magaganda't
mababangong halamang namumulaklak. Araw-araw, ay nagpapasyal ang prinsesa sa gubat na
ito. Namimitas siya ng mga bulaklak na katangi-tangi ang ayos. Isang araw, sa kanyang
pamamasyal, ay nakatagpo siya ng isang prinsipe. Magandang lalaki ang prinsipeng iyon. Nang
makita ni Mariang Maganda ay nakaramdam siya agad ng kakatuwang damdamin. Ang prinsipe
naman pala'y gayon din. Kaya agad silang nagkapalagayan at nagkahulihan ng loob.

Araw-araw ay namamasyal sila ng prinsipe, hanggang sa magtapat ng pag-ibig ang prinsipe.

Palibhasa'y sadyang may inilalaan nang pagtingin ang prinsesa, hindi na ito nagpaumat-umat at
tinanggap ang iniluluhog na pag-ibig ng prinsipe.

Isang hapon matapos silang mamasyal, nag-ulayaw ang dalawa sa lilim ng mabangong
halamanan ng prinsesa.

"Mariang Maganda, kay ganda ng mga bulaklak mo, nguni't ang mga bulaklak doon sa aming
kaharian ay higit na magaganda at mababango; walang makakatulad dito sa inyo."
"Bakit, saan ba ang inyong kaharian?"

"Doon sa dako roon na hindi maaaring marating ng mga taong may katawang-lupa."

Ilan pang saglit at nagpaalam na ang prinsipe na malungkot na malungkot. Kaya napilitang
magtanong si Mariang Maganda. "Mangyari'y..." at hindi na nakuhang magpaliwanag ang
prinsipe.

"Mangyari'y ano? Ano ang dahilan?" ang tanong ng prinsesang punung-puno ng agam-agam.

"Dapat an akong umuwi sa amin, kung hindi, hindi na ako makababalik. Ibig ko sanang isama
kita, nguni't hindi maaari, hindi makapapasok doon ang tulad ninyo. Kaya paalam na irog."

"Bumalik ka mamayang gabi, hihintayin kita sa halamanang ito. Babalik ka ha?"

"Sisikapin ko Mariang Maganda," ang pangako ng prinsipe. Nang malapit ng maghatinggabi,

dumating ang prinsipe. Sinalubong siya ng prinsesang naghihintay sa loob ng hardin. Nag-usap
na naman sila ng nag-usap. Kung saan-saan nadako ang kanilang pag-uusap. Hawak-hawak
ng prinsesa ang mga kamay ng prinsipe.

Kaginsa-ginsa'y biglang napatindig ang prinsipe. "Kailangang umalis na ako, Mariang Maganda.
Maghahatinggabi na, kapag hindi ako lumisan ay hindi na ako makababalik sa amin. Diyan ka
na subali't tandaan mong ikaw rin ang aking iniibig," at ginawaran ng halik ang mga talulot na
labi ni Mariang Maganda.

Pinigilan ng prinsesa ang mga kamay ng prinsipe. Hindi niya mabatang lisanin siya ng kanyang
minamahal. Sa kanilang paghahatakan, biglang nawala ang prinsipe at naiwan sa mga palad ng
dalaga ang dalawa niyang kamay. Natakot ang prinsesa, kaya patakbong nagtungo sa isang
dako ng kanyang halamanan at ibinaon ang mga kamay.

Ilang araw, pagkatapos ay may kakaibang halamang tumubo sa pinagbaunan niya. Malalapad
ang mga dahon at walang sanga. Ilan pang araw pagkaraa'y nagbulaklak. Araw-araw, ay
dinadalaw ng prinsesa ang kanyang halaman. Makaraan ang ilang araw, ang mga bulaklak ay
napalitan ng mga bunga. Parang mga daliring nagkakaagapay. Iyon ang mga unang saging sa
daigdig.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-saging-1st-version/

Alamat ng Saging - Second Version

May isang dalagang hinahangaan sa angkin niyang kagandahan. Mariang Maganda ang tawag
sa kaniya. Siya ay may harding puno ng sariwang halaman. Marami dito ang namumulaklak.
May rosal, kamya at santan dito. Mayroon ding sampaguila, eadena de amor at ehampaea.
Nakikipagtagisan ng gan(Ja ang dalaga sa bawat bulaklak na dito ay makikita.

Parang kabubukadkad na bulaklak pa lang si Maria. Siya ay batang-bata pa. Bagamat marami
nang aali-aligid na nanliligaw ay wala pa siyang mapili isa man.

Kay Maria, hindi mahalaga kung sino ka. Ang tanging basehan niya sa pagsinta ay kung gusto
ba niya ang binatang sa kanya ay nagmamahal.

Isang hapong namumupol siya ng mga bulaklak ay may isang makisig na binatang bumaba sa
isang karwahe. Natiyak ni Mariang galing sa isang marangal na pamilya ang ginoo.
Ipinagtanong ng binata kung saan daw ba makikita ang plaza. Itinuro ni Maria ang tamang
daan. Nagpasalamat na may ngiti sa mga labi ang binata. Hindi alam ni Mariang gusto lang
palang makipagkilala ng ginoo kaya ito bumaba sa tarangkahan ng hardin nila.

Magmula noon, buwan-buwan nang dumadalaw sa hardin ang binatang nakakarwahe na

nagpakilala sa pangalang Aging. Nang makasiguro si Maria sa matapat na saloobin ng binata
ay sinagot ito ng dalaga.

Isang hapon ay nagulat si Maria nang humahangos na dumating ang kasintahan.

"Ikinalulungkot ko Mariang sa lalong madaling panahon ay ipagsasama kita sa aming daigdig.

Natatakot akong baka hindi ko na matutunan ang daan papunta sa inyong sangkalupaan. Unti-
unti nang napapansin ng aking mga kalipi ang lagi kong pagkawala sa aming daigdig."

Nahintakutan ang dalaga na baka mawala na sa kaniyang paningin ang tanging binatang
nakapagpatibok sa puso niya.

Sa sobrang pagkalito ay lalong dumiin ang pagkakakapit ni Maria sa mga kamay ni Aging nang
magpapaalam na ito.

Nakaalis at nakaalis ang nagmamadaling binata ay di napansin ng humahagulgol na dalaga na

lalong humigpit ang tangan niya sa naputol na mga kamay ni Aging na inaagusan ng sariwang
dugo.

Sa matinding takot ay ibinaon ni Maria ang dalawang putol na kamay sa kanyang hardin.

Tulad ng pangamba ni Maria ay di na nga nakabalik pa si Aging. Makalipas ang mga araw ay
napansin ng dalaga na may sumibol na halaman sa lugar na kanyang pinagbaunan. Lumaki
ang halaman. Naging malusog na puno ito at namunga. Nagtataka si Mariang kahawig ng mga
bunga nito ang mga daliri ni Aging. Ilang linggo pa ay sumulpot naman ang animo puso nitong
kulay pula sa labis na pagmamahal. Kahit hindi na nakabalik pa ang kasintahan ay masaya na
rin si Maria na may panahong isang dakilang mangingibig ang nagmahal sa kanya. Pero tuwing
sasagi sa isip ng dalaga ang matagal na pinagsamahan nila ay napapaluha rin ito at
sinasambit-sambit ang pangalang Aging...Aging.

Ang pangalang Aging ay naging Saging. Yan ang alamat ng unang saging.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-saging-2nd-version/

Alamat ng Sampaguita - First Version

Ang sampaguita, na ating pambansang bulaklak, ay may iniingatang isang magandang alamat.
Ang dalawang pangunahing tauhan ay bibigyan natin ng mga makabagong pangalan, bagaman
ayon sa matanda, ang mga tagpong inilalarawan sa kuwento ay nangyari noong bago pa
dumating dito sa atin ang mga Kastila.

Noo'y panahon pa ng mga baranggay at datu. Ang Balintawak at ang Gagalangin ay baranggay
na magkapit-bahay. Sa pagitan ay may isang matibay na bakod na yari sa mga pinatuyong
kawayan , na tuwing limang taon ay ginigiba at pinapalitan. Kung minsan, ang nagpapalit ay
ang mga kawal ng datu sa Gagalangin; kung minsan naman ay ang mga kawal ng datu sa
Balintawak. Ngunit ang lahat ay gumagawa alinsunod sa utos ng kani-kanilang puno.

Ang datu ng Balintawak ay mayroon daw isang anak na dalaga na walang pangalawa sa
kagandahan, maging sa mukha at sa pag-uugali. Ang ngalan niya ay Rosita, wala na siyang
ina, datapuwa't mayroon siyang apat na abay na pawang mga dalaga rin; sila ang nag-aasikaso
sa kanyang mga pangangailangan. Maraming binatang nagingibig sa kanya, ngunit ang
nakabihag ng kanyang mailap na puso ay ang anak na binata ng datu ng Gagalangin na
nangangalang Delfin.

Nakapagtataka kung bakit gaong ang kanilang mga ama ay mahigpit na magkaaway ay sila'y
tinubuan ng pag-ibig sa isa't isa. Marangal ang pag-ibig ni Delfin kay Rosita -- walang halong
pag-iimbot, alang ano mang masamang hangarin. Sa isang sulok ng bakod ng hanggahan
natatabingan ng malagong halaman, si Delfin ay gumagawa ng isang lihim na lagusan
kanayang madaraanan. Kaya't kung gabing maliwanag ang buwan, malimit daw magpasayal
sila ni Rosita, kasama ang mga abay na dalaga. Sinasamyo nila ang malinis na simoy ng
kabukiran at pinanonood nila ang kaayaayang mukha ng buwan. Ang pag-iibigan nilang iyon ay
lingid sa kaalaman ng kanilang mga magulang.

Minsan, nabalitaan ng datu ng Gagalangin na ang hanggahang bakod ay binubuwag at

pinapalitan ng mga taga-Balintawak. Nag-utos siya sa ilan niyang mga tauhan upang magmasid
sa ginagawang pagbabakod ng mga taga-Balintawak. Nang sila'y magbali, tumanggap siya ng
blita na ang bagong bakod na itinatayo ay iniusod nang may limang talampakan sa dako ng
Gagalangin, at samakatuwid ay nakakakuha sa kanilang lupa. Agad siyang nagpautos sa datu
ng Balintawak.
"Sabihin ninyo," anya sa mga utusan, " na ibalik ang bakod sa dating kintatayuan. Hindi
matuwid ang kanilang ginagawa, sapagka't tunay na isang pagnanakaw."

Nagalit ang datu ng Balintawak nang humarap sa kanya ang mga sugong buhat sa Gagalangin
at sabihin sa kanya ang biling ng datu roon. "Sabihin niyo sa inyong datu," ang wika niya sa
mga sugo," na ako'y hindi magnanakaw. Ang bakod ay binbalik ko lamang sa dapat kalgyan
ayon sa natuklasan kong mga kasulatan ng aking mga nuno."

Ipinag-alab bg loob ng ama ni Delfin ang tinanggap niyang balita. Sa gayung mga alitan, ang
karaniwang nagiging hangganan ay digmaan.

Inihanda ng datu ng Gagalangin ang kanyang mga hukbo. Kailangang bawiin niya sa
pamamagitan ng patalim ang lupang sa palagay niya ay ninakaw sa kanya. Nang mabalitaan ng
datu ng Balintawak na ang Gagalangin ay naghahanda upang siya ay digmain, iginayak din niya
ang kanyang mga kawal. Nang malapit na ang araw ng paglusob ng hukbo ng Gagalangin sa
mga taga-Balintawak, ang datu ay biglang dinapuan ng isang mahiwagang karamdaman at di
nagtagal ay namatay. Naiwan kay Delfin ang isang mabigat na panagutan: siya ang magiging
heneral ng hukbo ng Gagalangin.

Nang makarating sa kaalaman ni Rosita ang bagay na ito, siya'y kinabahan. Si Delfin ay
batang-bata at wala pang gaanong karanasan sa digmaan, samatalang ang kanyang ama ay
nahasa na sa maraming pakikilaban sapul pagkabata. Gayon na lamang ang kanyang pag-
aalala. Ibig sana niyang magkausap sila ni Delfin upang ito'y himuking iurong na ang digmaan
at mapayapang pakipag-usapan sa ama niya ang lahat. Datapuwa't wala na silang panahon
upang magkausap pa. Kinabukasan noo'y lalabas na sa larangan ang kanyang ama sa unahan
ng isang malaking hukbo.

Naging madugo ang labanan nang magsagupa ang dalawang hukbo. Maraming nalagas sa
magkabilang panig. Si Delfin ay natadtad ng sugat , at dahil sa masaganang dugong nawala sa
kanya, siya'y nabuwal na lamang at sukat sa lupa. Bago siya nalagutan ng hininga, ipinagbilin
niya sa kanyang mga kawal na doon siya ilibing sa tabi ng hanggahang bakod, malapit sa lihim
na lagusang dinaraanan niya kung gabing maliwanag ang buwan at sila ni Rosita, kama ng mga
abay nito, ay mapayapang namamasyal sa makapal na damuhan.

Hindi nabanggit ng mga matatandang nagkuwento ang sinapit na buhay ng dalawang magsing-
ibig, kung ano ang naging hanggan ng labanan. Ang sabi lamang nila ay ganito : nang
mabalitaan ni Rosita ang pagkamatay ni Delfin sa labanan, ang dalaga'y nagkasakit sa
matinding dalamhati. Nagpatawag ng magagaling na mangagamot ang datung ama niya, ngunit
sino man sa kanila'y hindi nakapagpagaling sa kaawa-awang dalaga. Unti-unti itong pinanawan
ng lakas. Nang sa palagay ni Rosita ay hindi siya magtatagal, hiningi niya sa kanyang ama na
ang bangkay niya'y doon lamang ilibing sa tabi ng pinaglibingan kay Delfin. Masaklap man sa
kalooban ng datu, pinagbigyan niya ang kahilingan ng minamahal niyang anak.

Maraming taon ang lumipas mula noon. Nawala na ang mga baranggay at dumating na ang
mga Kastila. Naitatag na ang siyudad ng Maynila. At buhat noo'y marami ng tao sa Balintawak
at sa Gagalangin. Ngunit ang mga tao sa dalawang pook na ito ay naliligalig sa isang
mahiwagang bagay. Kung buwan daw ng Mayo, lalu na kung mga gabing maliwanag ang
buwan, may mahiwagang tinig na naririnig ang nagsisipanirahan sa may pagitan ng ng dalwang
nayong naturan. Ang tinig ay waring sa isang babae at malambing daw na parang marahang
bulong ng panggabing hanging humahalik sa mga dahon ng halaman. "Sumpa kita! ...Sumpa
kita!" ang winiwika raw ng tinig. Ngunit ang mga tao, kung minsa't sila'y nagbabantay, ay wala
namang nakikita. Napansin nila na ang waring nagmumula sa isang masukal na dako, na
sinibulan ng dalawang puno ng halamang ang mga bulaklak ay may kaliitan datapuwa't maputi,
maraming talulot at ang iwing bango'y pambihira. Ganyan ang lagi nang nasasaksihan ng mga
tao roon kung buwan ng Mayo, taun-taon.

Sa di-kawasa'y naisipan nilang hukayin ang dalawang halamang iyon upang matuklasan ang
hiwaga ng malambing na tinig at ang kahulugan ng mga salitang sinasambit. Hindi naman sila
gaanong naghirap. Nguni't ang kanilang pagtataka'y lalo pang nadagdagan nang makita nilang
ang dalwang puno ng mababangong halaman ay nagmumula sa mga bibig ng dalawang
bungong hindi gaanong nagkakalayo sa pagkakabaon, at nakakabit pa rin sa kalansay. Ngayo'y
nanariwa sa alala ng mga matatanda ang kasaysayan ng dalawang kapos-palad - Si Delfin at si
Rosita. Samantala....

Ang kuwento'y nagkasalin-salin sa maraming bibig, at ang "Sumpa kita!" na inihahatid ng

panggabing simoy sa pandinig ng mga nagmamatyag ay naging "Sampaguita" , na siyang
iningalan na tuloy sa mahalimuyak na bulaklak ng halamang tumutubo sa libing ng magsing-
irog.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-sampaguita-1st-version/

Alamat ng Sampalok
Sa isang komunidad ay may matapobreng Donyang sobra sa sungit. Wala itong kinikilalang
kapitbahay. Kailangang lagi mo siyang tinatawag na donya upang hindi ka niya ingusan at
sigaw-sigawan.

Kapag may kalamidad tulad ng bagyo, sunog o lindol na lubhang nakaapekto sa mga
kapitbahay ay wala siya isa mang tinutulungan. Ang lahat ng kayamanan ay kanyang iniingatan.
Gusto niyang lagi itong nadadagdagan upang mapanatili raw niya ang kasaganaan
habambuhay.

Sa kawalan ng puso ng donya ay malayo ang damdamin ng mga kababayan niya. Kapag
bumababa sa malapalasyong bahay at sumasakay sa ipinagyayabang na karwahe ay parang
wala-siyang sinumang nakikita. Para sa kanya pinakamayaman siya at pawang maralitang
dapat tapak-tapakan ang lahat na.
Sa panunuod ng mga sarsuela sa plaza ay kailangang ipagdala siya ng silya ng mga katulong
na inaapi-api niya. Gusto niyang nasa harapan siya ng entablado kung saan nais niyang pag-
usapan ng lahat ang bago niyang baro at saya.

Sa pagsisimba sa kapilya gustung-gusto rin niyang sa harapan siya nakikita. Laging may
dalawa siyang katulong na nagsasalit magpaypay sa kaniya. Kapag bigayan na ng abuloy sa
simbahan ay parang bulag siyang walang nakikita. Ayaw niya kasing mabawasan kahit katiting
ang iniingatang kayamanan na hindi naman niya madadala sa libingan.

Kapag nagdadaan ang prusisyon sa lansangan ay makikitang buong rangyang nagliliwanag ang
malalaking bintana ng donya. Ngingisi-ngisi siyang nanunungaw na para bang nagpapahayag
sa lahat na tanging ang bahay niya ang pinakamalaki at pinakamaganda na dapat tingnan
lamang at kainggitan.

Iyan ang donyang makasarili at mayabang. Walang panahon sa mga kapitbahay at tuwang-
tuwang nakauungos sa lahat ng bagay.

Isang tanghali ay galit na galit ang donya sapagkat nagambala ng nagkakaingay na mga bata
ang prenteng-prenteng pagtulog niya. Sumagsag siyang pababa. Nakita niyang nag-aagawan
ang mga bata sa mga buto ng halamang ipinamimigay ng isang matandang pulubi.

"Hoy pulubi! Bakit mo ipinamumudmod ang mga butong iyan sa oras ng pagtulog ko ha?"
nanggagalaiting tanong ng ganid na donya.

"Pa...pasensya na po kayo. Hindi ko po alam na natutulog kayo," pagmamakaawa ng pulubi.

"Pasensya, naistorbo mo na ang pagtulog ng reyna ngayon ka pa magdidispensa? Hoy mga

bata, huwag na huwag kayong mag-iingay sa harap ng bahay ko oras-oras, minu-minuto. Kung
hindi ay matitikman ninyo ang galit ko!" asar na asar na sigaw ng donyang walang
pinahahalagahan.

Napaurong ang nanginginig na mga bata nang paghahablutin ng donya ang matitigas na butong
tangan-tangan nila.

"Dahil sa mga batang ito nagising tuloy ako. Sige mabahong pulubi, lumayas ka na! Kayo rin
mga pesteng bata kayo, umalis kayo sa harap ko! Alis ngayon din, pronto!"

Nang mapag-isa ang mapang-aping donya ay galit na galit na itinapon nito ang mga buto sa
bakuran.

Isang linggo lang ang lumipas ay nagulat ang donya nang matanawan niya sa bakuran ang
naglakihang mga halaman. Natitiyak niyang ang mga iyon ang mga butong ipinamahagi ng
pulubi sa mga bata.
Hindi nagtagal ang mga halaman ay naging matataas na puno. Takang-taka ang donya nang
mamunga ang mga ibinato niyang mga buto. Pagkatatamis at matuwid na matuwid ang mga
bunga ng mga punong may malalabay na mga sanga.

Isang hapong masayang pinagmamasdan ng donya ang mga punong hitik na hitik sa bunga ay
nasulyapan niya ang nakagalitang mga bata na titinga-tingala.

"Pwede po bang makahingi?" gutom na nakikiusap ang mga bata.

"Ano, pahingi? Ako ang nagtanim at nagdilig bakit kailangang manghingi kayo? Mga walang
modo! Parang wala kayong mga magulang na nagtuturo sa inyo. Umalis kayo ngayon dito.
Bilisan ninyo!"

Upang mapabilis ang pagpapaalis ay kumuha ng timba ng tubig ang donya. Humahalakhak na
pinagbabasa nito ang mga paslit na bata na ginaw na ginaw at lubhang kaawa-awa.

Sa di kalayuan ay biglang sumulpot mula sa kawalan ang uugud-ugod na pulubi. Alam niyang
nagmamalabis na naman ang donya kaya napilitang lumapit siya. Nagmakaawa siyang bigyan
man lang siya ng kahit ilang bunga ng mga punong nagsitubo sa malawak na bakuran.

"Hoy pulubi heto ka na naman. Dati ay inistorbo mo ako sa pagtulog. Ngayon nama'y humihingi
ka ng ipagtatawid gutom. Ayokong makita ang pagmumukha mo. Lumayas ka, layas!"

Hindi tuminag sa pagkakatayo ang matanda.

"Sobra ka na! Ang nagugutom ay dapat mong pakainin. Ang nauuhaw ay dapat mong
painumin!"

"Kahit kumpul-kumpol ang matatamis na bunga ng mga punong ito ay ipagdadamot ko sa iyo.
Wala akong pakialam kung magutom ka man. Ang mahalaga ay kinaiinggitan ng lahat ang mga
punong tumubo sa aking bakuran."

"Ka..kahit na isa man lang. Kaawaan mo na ang isang matandang katulad ko na hilahod na sa
gutom."

"Kahit na kaputol ay di kita bibigyan. Manigas ka riyan sa gutom."

Akmang papanhik na ang donya nang biglang habulin ng pulubi ang nahulog na kumpol na mga
bunga.

Sa sobrang galit ng donya ay sinundan kaagad nito ang yuyuko sanang pulubi. Hinablot ng
matapobre ang braso ng matanda at isang malakas na sampal ang pinadapo nito sa kaliwang
pisngi ng pobre. Ang lakas ng sampal ay ikinatumba at ikinasadlak ng pulubi sa maalikabok na
bakuran ng gahaman.

Nanginginig na tumindig ang pulubi at sa isang marangal na tinig ay nangusap, "Kaawa-awa ka

Petronila." Takang-taka ang donya pagkat alam ng pulubi ang tunay na pangalan niya. "Pulubi
nga ako pero busilak naman ang puso ko. Ang ibinibigay ko lamang ay anumang aking
nakakayanan. Ang mga buto ng halamang namumunga sa iyong bakuran ay mga butong
nakaya kong ihandog sa mga pobreng batang tumulong sa akin upang makatawid ako sa tulay
na baging na natatanaw mo mula rito. Mga buto lang iyan na pinagkaguluhan at pinagkatuwaan
lang nilang paghati-hatian. Mga butong inagaw mo sa kanila na ngayong namunga ay
ipinagkakait mong hatian sila. Isinusumpa kong magiging maasim ang bunga ng punong iyan.
Matuto ka sanang magpakababa sapagkat mamamatay din tayo at ang lupang tinutuntungan
natin ay siya ring lupang sa atin ay maglilibing."

Pagkasabi nito ay tumalikod na ang matanda. Kinabahan ang donya lalo na nang makitang ang
mga bunga ng mga punong nasa harap ay nagsiurong at nagmistulang mga daliring nanduduro.

"Lo...lola patawarin ninyo ako" lumuluhang sabi ng mapagmataas na donya. Pero kahit na
anong alok na ihain ay hindi na lumingon pa ang pulubing tila nagliliwanag ang katauhan sa
mataos na kabaitan.

"Sinampal mo ako tapos ay inaalok?" gumagaralgal pa rin ang tinig ng pulubina sa isang iglap
ay naging liwanag na nakasisilaw. Nang mawala sa harap niya ang matanda ay napaluhod ang
donya sa malaking misteryong naganap sa kanya.

Sapagkat sumampal tapos ay nag-alok, ang prutas na umasim mula noon ay tinawag nang
Sampal-Alok na nauwi sa Sampal-Ok na sa paglipas ng mga taon ay naging Sampalok.

Diyan nagsimula ang alamat ng Sampalok.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-sampalok/

Alamat ng Sirena
Sa isang karaniwang bukid nanirahan ang mag-asawang Vilma at Tirso. Ang kanilang bahay ay
malapit sa dagat. Si Tirso ay mangingisda. Ang pangingisda ang pinagkakakitaan
ngpamumuhay ng mga tagaroon.

Sa ikatlong taong pagsasama ng mag-asawa saka pa naglihi si Vilma. Sa kanyang paglilihi

laging gustong iulam sa pagkain ay isdang bangus.

May mga araw na walang mahuling bangus si Tirso kaya si Vilma'y nagtatampo at hindi na
kakain. Siya ay iiyak nang iiyak.
Isang araw si Tirso ay pumunta sa dagat. Siya'y walang malamang gawin nang makarinig ng
sigaw. Makatatlong ulit na narinig niya ang kanyangpangalan. "Tumingin ka sa ibaba!" ang sabi
ng tinig.

Tumungo si Tirso at nakita ang isang malaking isdang bangus, maganda at may korona.

"Ako'y nagmula sa kailaliman ng dagat. Ako ang hari ng kara-gatan. Baka ikaw ay may
kailangan. Ako'y handang tumulong sa iyo!"

Nagtapat si Tirso. "Ang aking asawa ay nagdadalang-tao. Lagi siyang humihingi sa akin ng
isang bangus. Wala akong ibigay. Wala akong mahuli sa dagat at wala ring mabili sa
pamilihan."

"Kita'y tutulungan. Linggo-linggo o kahit araw-araw kita'y bibigyan ng bangus sa isang

kondisyon?"

"Ano ang kondisyon?"

"Pagdating ng iyong anak sa gulang na pitong taon, siya'y ibibigay mo sa akin!"

Yayamang walang ibang paraan sa pagkakaroon ng isdang bangus para sa kanyang asawa,
siya'y pumayag.

"Bukas magsisimula ang rasyon. Bibigyan kita ng isda." Sila'y naghiwalay nakapuwa nasiyahan.

Nang sumunod na araw si Tirso ay nagpunta sa aplaya. Nakita niya ang mga isdang handa at
nakahanay sa buhanginan. Kinuha niya ang mga ito at iniuwi. Niluto ni Vilma ang mga isda at
ang mag-asawa'y nagsalo. Ganito ang pangyayari kahit na si Vilma ay nagsilang na ng sanggol.

Pinangalanan ang sanggol na Marita. Napakaganda ng bata! Mahal na mahal ng ama't ina si
Marita. Ito'y maitim ang buhok, at mga mata'y kumikislap tulad ng sa manyika.

Ang tatlo ay naglalaro sa looban ng kanilang bahay subalit tikis na hindi pinapasyal sa
dalampasigan.

Ang bata ay lumaki at sa kanyang paglaki ay lalong nag-ibayo ang pagmamahal ng ama't ina.

Dumating ang ikapitong taon ng bata. Ligalig na ligalig si Tirso. Hindi niya malaman kung paano
niya ipagtatapat ang kanyang ipinangako sa Haring Bangus.

"Vilma, may ipagtatapat ako sa iyo. Huwag kang magagalit. Sa halip ay ako'y payuhan mo kung
ano ang nararapat nating gawin -kung ano ang solusyon sa ating problema!"
"Ano bang problema ang pinagsasabi mo?"

"Natatandaan mo ba noong ikaw ay naglilihi? Noong gusto mong kumaing lagi ng isdang
bangus? Suysuy ka nang suysuy na manghuli ako sa dagat. Sa aking pag-uwi wala akong dala.
Wala ring mabili sa pamilihan. Ako'y tinulunganng mga Haring mga isda. Tinulungan ako ng
Hari ng mga Bangus. Siya raw araw-araw ay magbibigay sa akin ng isdang rasyon. Dahil diyan
kaya ako'y pinapangakong pagdating ng ating sanggol sa gulang na pitong taon, ibibigay ko sa
kanya si Marita!"

"Hindi maaari!" sabay tulo ng luha. Siya ay tangi nating kayamanan. Hindi ko matitiis na siya ay
mawalay! Sukdang aking ikamatay, ako'y tutol!"

Isang umaga si Tirso ay nagpunta sa aplaya. "Marangal na Hari ng mga isda, ayaw pumayag
ng aking asawa! Ipinakikiusap na sa halip na kunin mo si Marita, ikaw ay bibigyan namin ng
diamanteng singsing at anim na kalabaw!"

"Magpakalalaki ka! Pahalagahan mo ang iyong pangako at ang ating kasunduan!"

Nag-isip si Tirso. Pumasok sa kanyang loob na ang kanyang kausap ay isda lamang kaya hindi
nito kayang agawin o kunin si Marita kung ito'y malayo sa dagat o sa dalampasigan. Ipinasya
niya na hindi niya tutuparin ang kanyang pangako.

Siya'y nagtatakbo na walang kaputok mang sinalita.

Galit na galit ang Haring Bangus. "Oras na ang batang iyan ay pumarito sa aplaya, siya'y aking
dudukutin!" naibulong sa sarili.

Mula noon ay hindi na nakita sina Tirso, Vilma at Marita sa bay-bay dagat.

Isang umaga, may dumating na batel sa dalampasigan. Ang mga tao sa baryo ay
naghalimbumbungan at nag-usyoso. Ang ilan sa kanila ay namili ng kung anu-anong gamit sa
bangkang nakadaong.

Natanaw ni Marita ang mga taong umakyat-manaog sa sasakyan. Tumawag ng pansin ni Marita
ang matingkad na kulay ng sasakyan. Siya'y nagpunta roon. Iyon ang unang pagkakataon ng
gayong uri ng bangka sa daungan.

Nang dumating doon si Marita, nakapag-alisan na ang mga tao. Marahan siyang lumapit sa
bangka. Sa isang iglap siya ay sinakmal ng dambuhalang alon.

Siya'y nagpagibik at humingi ng tulong ngunit nang dumating ang saklolo ay huli na.

Ang ina at ama, kasama ang mga taganayon ay naghanap at ginalugad ang karagatan subalit
nawalan ng saysay.
Tuwing sasapit ang orasyon matapos magdasal sina Vilma at Tirso, sila'y pupunta sa talukan
ng alon sa pagbabaka-sakaling makita si Marita. Lumakad ang mga buwan at mga taon subalit
kahit anino ay walang nakita ang mag-asawa.

Isang gabing maliwanag ang langit dahil sa kabilugan ng buwan, ang dalawang matanda ay
naganyak na magdalampasigan. Sila'y may namataang isang magandang babaeng mahaba
ang buhok. Ito'y lumalangoy. Ang kalahati ng kanyang katawan paitaas ay tao (human) subalit
sa pababa ay walang paa. Ang pinakapaa ay puno ng kaliskis. Sa dulo ay palikpik. Ito ang
unang sirena.

Pinoy Edition © 2018 - All rights reserved.

Source: https://www.pinoyedition.com/mga-alamat/alamat-ng-sirena/