Causes of War: A Theory Analysis

Kyle Amonson
“To expect states of any sort to rest reliably at peace in a condition of anarchy would require the uniform
and enduring perfection of all of them” (Waltz, 2001, pg. 9).
War and conflict has been as much a constant in human history as humans. As Kenneth Waltz states, “there is no
peace in a condition of anarchy,” and there will always be a form of anarchy as long as human nature is a
variable in our complex domestic and international systems. Many scholars have analyzed the causes of war on a
state-by-state-basis, other writers believe that it is possible to provide a wider, more generalized explanation
(Baylis et al, 2017, pg. 239). Additionally, many well-known international relations theorists have applied forms
of theoretical framework to understand how and why we create friction in our societies, focusing on a variety of
aspects, from international institutions to gender. For neorealist writers such as John Mearsheimer, international
politics is not characterized by these constant wars, but nevertheless a relentless security competition, as we will
discuss in this essay (Baylis et al, 2017, pg. 242).
There are many immediate contributing factors of war, and this essay will discuss them, but it will initially focus
on the generalized explanation of human nature in the pursuit of security as the primary cause of war. This essay
will define war in the international and historical sense, then analyze human nature’s role in conflict, followed by
human nature’s projection on the nation state and finally conclude with the most frequent manifestations of
conflict and conclusion.
Defining War
“War is nothing but a duel on an extensive scale…war therefore is an act of violence intended to compel our
opponent to fulfil our will” (Clausewitz et al, 2008, pg. 12).
In order to understand the causal factors of war we have to define what war is and reverse engineer how and why
these parties escalated their relations to a violent level of conflict. War is organized violence among groups; it
changes with historical and social context; and, in the minds of those who wage it, it is fought for some purpose,
according to some strategy or plan (Baylis et al, 2017, pg. 225). War may seem simple to define yet encompasses
a variety of conflicts with many types and forms of war displayed throughout history and modern times. The two
most common forms of warfare are high intensity conflict and low intensity conflict. High intensity conflict is
defined through concepts consistent with linear warfare, symmetric combat, combined arms maneuver and
unified action through multiple domains. This type of warfare is engaged with “near-peer” capable parity
between states. Low-intensity conflict is consistent with asymmetric, permissive battlefields, irregular guerilla
tactics, counter-insurgency operations and typically involves non-state actors. Within the concept of war as a
whole there also exists the concept of “total war,” where a state is fighting for its very existence. Total war is
relative to the concept of “limited war,” which is fought for any lesser goal than political existence (Baylis et al,
2017, 228). Additionally war can either be international, involving more than one sovereign state, or a civil war,
existing within a state.
Escalating a conflict to a state of war is never a lighthearted decision, regardless of the type and level of
violence. By nature, war escalates, each move is checked by a stronger counter-move until one of the combatants
is exhausted (Baylis et al, 2017, pg.230). War takes a significant toll on both the economy and the society of the
warring nations, often irreparably changing their culture and shaping their politics for years to come. As
Clausewitz famously stated:
War is always a serious means for a serious object….Such is War, such the Commander who conducts it; such
the theory which rules it. But War is not pastime; no mere passion for venturing and winning; no work of a free
enthusiasm: it is a serious means for a serious object (Clausewitz et al, 2008, pg. 30).
Human Nature’s Role
“Wars result from selfishness, from misdirected aggressive impulses, from stupidity. Other causes are
secondary…” (Waltz, 2001, pg. 30).
War is a creation of human nature. The psychological variables, feelings, and behavioral traits of humankind are
just a few of the wide range of variables that comprise what is the basic human experience. One common trait to
all humans in any society is our flaws and the inherent differences established among society that have
developed our cultural norms throughout history. While humans are not “hard-wired” for war and destruction,
war is a by-product of envy, selfishness, and self-preservation. As Kenneth Waltz stated in his analysis of “the
first image” in his book,Man, the State, and War, all “other causes are secondary.” In order for a state to wage
war, “the passions which break forth in War must already have a latent existence in the people” (Clausewitz et
al, 2008, pg. 33).
Another common trait is the innate need for safety, most easily described through Maslow’s hierarchy of needs.
Maslow states that “if the physiological needs are relatively well gratified, there then emerges a new set of
needs, which we may categorize roughly as the safety set of needs” (Maslow, 1943, pg. 6). Additionally, Liberty
Hobbes stated “everyone in a state of nature fears for his safety, and each is out to injure the other before he is
injured himself” (Waltz, 2001, pg. 93). In the field of international relations, prominent theoretical frameworks
refer to this need for safety among people groups as the concept of security.
Security most closely resonates in the subjective state of mind of the people group in that given state. As stated
by Arnold Wolfers "security, in an objective sense, measures the absence of threats to acquire values, in a
subjective sense, the absence of fear that such values will be attacked" (Baylis et al., 2017, pg. 240). One can
attempt to quantify state power and military capability as it relates to security, but primarily security is a feeling,
often felt as a lack of threat-based anxiety on the individual level.
Regardless of the reason for conflict, human’s arrogance that their morality is the ultimate morality has justified
conflict since the beginning of time. St. Augustine of Hippo set a precedence of justifying violence in the sake of
the common good, a “common good” that is based on societal norms. The commonly accepted just war tradition
suggests that any conflict in the name of an end state of peace is acceptable, based on the tenants of jus ad
bellum,jus in bello, and jus post bellum, which all encompass varying levels of subjectivity (Baylis at al, 2017,
pg. 215).
Human Nature’s Projection as a State
“A nation is secure to the extent to which it is not in danger of having to sacrifice core values if it wished to
avoid war, and is able, if challenged, to maintain them by victory in such a war” - Walter Lippman (Baylis et al,
2017, pg. 240).
In order to understand the causes of war we have to first analyze human nature and the common traits of
individuals. But individuals do not wage war, states and non-state actors wage war. These groups of individuals,
bound by a common idea that compels them to violence, represent the human condition that projects on a state to
cause conflict. As stated by Waltz in his second image, “men live in states, so states exist in a world of states,”
explaining that states mimic human nature, and the international community subsequently mimics states (Waltz,
2001, p. 20). International relations scholars have applied frameworks to war to assess its root cause and have
distilled a variety of conclusions. Realism focuses on ideology based on the pessimistic school of thought that
human nature will inevitably lead to war while attempting to develop power to support a state's national interests.
Realists believe no one can be trusted to protect your state but yourself, security can only be guaranteed through
self-help, and regardless of a state's personal goals, the one common interest is survival. Additionally, neorealists
focus on the anarchical concept of states existing in a community lacking central authority, where nationalism
and security competition leads to inevitable conflict.
Liberal theorists believe that because of the inherent flaws in human nature that humans project onto states, that
states will become less and less relevant, resulting in the increased influence of institutions in conflict. These
theorists emphasize the positive consequences of globalization in creating deepening interdependence and
spreading prosperity, thereby reinforcing global stability (Baylis et al., 2017, Page 30). Liberal institutionalism
focuses on the major role that institutions and non-state actors play in international relations and their capability
of mitigating security competition through the concept of collective defense. Marxists point towards conflict
generated through social divides and class friction, on a domestic and international scale while constructivists
focus on the social and cultural variables.
A consistent narrative in many major theories is the emphasis of the basic need for security. Clausewitz stated
that “as long as the enemy is not defeated, he may defeat me; then I shall no longer be my own master”
(Clausewitz et al, 2008, pg. 15-16). This type and level of fear continues the perpetual security competition.
Inherent to this competition is that, regardless of the level of state aggression, an increase in security by one state
is perceived as a decrease in personal security by another. One example of this in recent history is nuclear
proliferation. Our text confirms that the "globalization has also facilitated the proliferation of weapons
technologies, including those associated with weapons of mass destruction (WMD)" (Baylis et al, 2017, pg.
250). These WMDs have directly resulted in the continued escalation of security competition, evident in events
such as the Cold War. Each increase in capability directly creates a perceived decrease in rival states security
climate. This competitive technological cycle has been present ever since the start of conflict as stated by
Clausewitz, “the necessity of fighting very soon led men to special inventions to turn the advantage in their own
favor” (Clausewitz et al, 2008, pg. 90).
What we have therefore established is a security-based cycle, which is bound to the subjective feeling of safety
within the individuals and culture of the represented state. This has effectively continued to affirm conflict as
both a form of international relations and a political tool. War will continue to be of the oldest and most common
forms of international relations…war is both older than the sovereign state and likely to endure into any
globalized future (Baylis et al, 2017, pg. 223).
Similar to Maslow’s hierarchy at the individual level, states feel as though they cannot focus on developing their
ideal society until security is assured. Once security has been established, a civil society can begin (Baylis et al.,
2017, Page 108). In addition to this cycle of security competition, and the coinciding arms race, states have
historically utilized the theory that they can attain security through offensive action to prevent future conflict.
Pre-emptive war is as ingrained in war far as back as Sun Tzu’s ancient military strategies. Around 500 B.C. Sun
Tzu stated that “standing on the defensive indicates insufficient strength; attacking, a superabundance of
strength” (Tzu, 1910, pg. 68). States would consistently rather conduct conflict away from their civilian
populace, on their terms, when conditions permitted.
Manifestations of Conflict
Accepting that human nature’s inherent requirement for safety is projected onto the state, thus driving security
competition through weapon development, pre-emptive action and power balancing to ensure a state’s
ideological continuance, we can further evaluate the manifestations of this friction. However, the secondary
motives are typically very different than the primary pursuit of security. Historically, war has revolved around
either a society or people group attempting to apply their beliefs to a fellow society, economic or territorial gain
and to obtain independence. We will specifically analyze the variables of economic gain, territorial gain,
religious ideals, civil war, revolution and pre-emptive war.
Territorial and Economic Gain
Historically, the pursuit of territory and resources has been one of the most prominent secondary reasons for
conflict. The increase in land and the subsequent resources on that land directly correlates to a state’s power,
thus increasing the invading states security. As stated by the Athenians to the Melians in Thucydides History of
the Peloponnesian War, “besides extending our empire we should gain in security by your subjection,”
demonstrating the belief that an invasion to expand territory and conquer people groups enables security
(Thucydides, 1810, p. 389).
A modern example would be Russia, who has engaged in illegal annexations in both Ukraine and Georgia for the
simple purpose of expanding territory. Related to this example, Waltz states that:
An explanation may be made in terms of geographic or economic deprecations or in terms of deprivations too
vaguely defined to be labeled at all. Thus a nation may argue that it has not attained it “natural” frontiers, that
such frontiers are necessary to its security, that war to extend the state to its deserved compass is justified or even
necessary (Waltz, 2001, pg. 91).
Religion
War has historically decided which ideologies dominated (Baylis et al, 2017, pg. 236). The ideologies that have
resulted in some of the greatest levels of conflict are those based in religion. The belief in the promise of a
specific afterlife has driven people groups to escalate and justify conflict in the name of their ideologies for
thousands of year. The desired end state of many of these groups is the secure establishment of a stable society to
institute their religion of choice. Just like a government, they need security for stability. The most well know
example of religious conflict are the medieval crusades during the 10th – 12th centuries. However, even in
modern times religious conflict is still prevalent across the globe.
One prominent example of religious based conflict is the persistence of Islamic extremism in the Middle East
through violent non-state actors. Many radical Muslims believe in a society defined by a purified Islam, a return
to the Islam “practiced and preached by Mohhammed…in the early 7 th century…which would bring with it the
diving blessings these early believers enjoyed” (Suarez, 2013, pg. 14). In modern society, these extremists have
demonstrated time and time again their willingness to resort to violence to try to achieve this religious goal.
Civil War and Revolution
Marxists, based on the manifesto of Carl Marx, often focus on the domestic conflicts of civil wars that drive
states to violence. While their conclusions mostly revolve around class friction it is common for states to have
ideological differences within their territorial borders leading to an attempt to establish a majority or revolution
through violence. Another significant example of a revolution is the United States’ own Revolutionary War,
establishing independence from Great Britain, based on the concept of “no taxation without representation.” In
order for the United States to establish their own democracy and create a stable society, based on their ideals,
they needed to escalate conflict to the point of war to gain independence.
Even after a revolution is successful or civil war is resolved the lingering ideology may still exist, dormant, in
that society, leading to future conflict. Clausewitz stated “even the final decision of a whole War is not always to
be regarded as absolute. The conquered State often sees in it only a passing evil, which may be repaired in after
times…(Clausewitz et al, 2008, pg. 20).
Preemptive War
One scenario that prematurely escalates conflict is the act of pre-emptive
war. Though a state may want to remain at peace, it may have to consider undertaking a preventive war; for if it
does not strike when the moment is favorable it may be struck later when the advantage has shifted to the other
side (Waltz, 2001, p. 21). Sun Tzu stated “he will win who, prepared himself, waits to take the enemy
unprepared. He will win who has the military capacity and is not interfered with by the sovereign” (Tzu, 1910,
pg. 68). Any military strategist knows that seizing the initiative and maintaining tempo and audacity on the
offensive is one of the most significant advantages in battle. Often these strategies are elevated to the level of the
state, where to ensure security, a state strikes first.
Conclusion
“The art of war is of vital importance to the State…it is a matter of life and death, a road either to safety or
ruin” (Tzu, 1910, pg. 46).
States engage in war to satisfy their human need for safety and security. This allows states to establish stable
societies where they can live in status quo with their ideology, religion and culture of choice. The human aspect
of society directly reflects in the state and the decisions that state makes. The international body of states,
operating with the same human aspects, exists in the anarchic community that exists in constant competition for
security through balancing power to ensure their continued existence. Alexander Leighton once said "for world
peace we must start on the community level" in that we need to understand regional needs before we can appeal
to them in the pursuit of peace (Waltz, 2001, Page 67). On analysis of the inherent flaws in human nature, the
only way to effectively target the original source of war is to recognize, target and understand the human nature
and needs drive humans to create war. The challenge in addressing this human nature circles us right back to the
inherent need for safety. Until individuals can be reasonably assured of their safety and security, without the use
of violence, we will continue to escalate conflict to war.

Savaşın Nedenleri: Bir Teori Analizi

Kyle Amonson
“ Herhangi bir türden devletlerin anarşi koşullarında barış içinde güvenle dinlenmesini beklemek,
hepsinin tek tip ve kalıcı mükemmelliğini gerektirecektir ” (Waltz, 2001, s. 9).
Savaş ve çatışma, insanlık tarihinde insanlar kadar sabit kalmıştır. Kenneth Waltz'ın belirttiği gibi, “anarşi
koşulunda barış yoktur” ve insan doğası karmaşık yurtiçi ve uluslararası sistemlerimizde değişken olduğu sürece
her zaman bir anarşi şekli olacaktır. Birçok bilim adamı, savaşın nedenini eyalet bazında analiz etmiş, diğer
yazarlar daha geniş ve daha genel bir açıklama yapmanın mümkün olduğuna inanmaktadır (Baylis ve ark., 2017,
s. 239). Ek olarak, birçok tanınmış uluslararası ilişkiler teorisyeni, toplumlarımızda sürtünme yaratıp neden
yarattığımızı ve uluslararası kurumlardan cinsiyete kadar çeşitli yönlere odaklandığımızı anlamak için teorik
çerçeve biçimlerini uygulamıştır.John Mearsheimer gibi neorealist yazarlar için, uluslararası politika bu sürekli
savaşlarla nitelenmiyor,
Savaşa hemen katkıda bulunan pek çok faktör var ve bu makale onları tartışacak, ancak başlangıçta güvenlik
arayışı içinde insanın doğasının genel olarak açıklanmasına odaklanacak, savaşın ana nedeni olarak güvenlik. Bu
yazı, savaşı uluslararası ve tarihsel anlamda tanımlayacak, daha sonra insan doğasının çatışmadaki rolünü analiz
edecek, ardından insan doğasının ulus devlet üzerindeki izdüşümünü analiz edecek ve en sonunda çatışma ve
sonuç tezahürü ile sonuçlanacaktır.
Savaşı Tanımlamak
 “Savaş, geniş çapta bir düellodan başka bir şey değildir… bu nedenle savaş, rakibimizi irademizi yerine
getirmeye zorlayan bir şiddet eylemidir ” (Clausewitz ve diğerleri, 2008, s. 12).
Savaşın nedensel faktörlerini anlamak için savaşın ne olduğunu tanımlamalı ve tersine çevirmeliyiz ki bu partiler
neden ilişkilerini şiddetli bir çatışma düzeyine yükseltti? Savaş gruplar arasında şiddet örgütlüyor; tarihsel ve
sosyal bağlamda değişiyor; ve, bunu ücret alanların kafasında, bir strateji veya plana göre bir amaç için savaştı
(Baylis ve diğerleri, 2017, s. 225). Savaşın tanımlanması basit görünebilir, ancak tarih boyunca ve modern
zamanlarda ortaya konan savaş türleri ve çeşitli savaş biçimleriyle çeşitli çatışmaları kapsar. En yaygın iki savaş
şekli, yüksek yoğunluklu çatışma ve düşük yoğunluklu çatışmadır. Yüksek yoğunluklu çatışma, doğrusal savaş,
simetrik savaş, birleşik silah manevrası ve çoklu alanlar aracılığıyla birleşik eylem ile tutarlı kavramlarla
tanımlanır. Bu savaş türü, devletler arasında “eşler arası” yetenekli parite ile ilgilidir. Düşük yoğunluklu çatışma,
asimetrik, izin verilen savaş alanları, düzensiz gerilla taktikleri, karşı-direniş operasyonları ile tutarlıdır ve
genellikle devlet dışı aktörleri içerir.Bir bütün olarak savaş kavramı içinde, bir devletin varlığı için mücadele
ettiği “toplam savaş” kavramı da vardır.Toplam savaş, politik varoluştan daha az amaç için savaşan “sınırlı
savaş” kavramına bağlıdır (Baylis ve diğerleri, 2017, 228). Ek olarak, savaş birden fazla egemen devleti içeren
bir devlet ya da bir devlet içinde mevcut olan bir iç savaşı içerebilir. karşı isyan operasyonları ve genellikle
devlet dışı aktörleri içerir. Bir bütün olarak savaş kavramı içinde, bir devletin varlığı için mücadele ettiği
“toplam savaş” kavramı da vardır. Toplam savaş, politik varoluştan daha az amaç için savaşan “sınırlı savaş”
kavramına bağlıdır (Baylis ve diğerleri, 2017, 228). Ek olarak, savaş birden fazla egemen devleti içeren bir
devlet ya da bir devlet içinde mevcut olan bir iç savaşı içerebilir. karşı isyan operasyonları ve genellikle devlet
dışı aktörleri içerir. Bir bütün olarak savaş kavramı içinde, bir devletin varlığı için mücadele ettiği “toplam
savaş” kavramı da vardır. Toplam savaş, politik varoluştan daha az amaç için savaşan “sınırlı savaş” kavramına
bağlıdır (Baylis ve diğerleri, 2017, 228). Ek olarak, savaş birden fazla egemen devleti içeren bir devlet ya da bir
devlet içinde mevcut olan bir iç savaşı içerebilir.
Bir çatışmayı bir savaş durumuna yükseltmek, şiddetin türüne ve seviyesine bakılmaksızın hiçbir zaman çok açık
bir karar değildir. Doğası gereği, savaş tırmanıyor, her hareket savaşçılardan biri tükenene kadar daha güçlü bir
karşı hareketle kontrol ediliyor (Baylis ve diğerleri, 2017, sf.230). Savaş, savaşan ulusların hem ekonomisine
hem de topluma ciddi bir şekilde zarar veriyor, çoğunlukla kültürlerini onarılamayacak şekilde değiştiriyor ve
gelecek yıllarda politikalarını şekillendiriyor. Clausewitz'in dediği gibi:
Savaş her zaman ciddi bir cisim için ciddi bir araçtır… .Such, Savaş, böyle yürüten Komutan; onu yöneten böyle
bir teori. Ancak Savaş eğlence değildir; girişim ve kazanma tutkusu yok; ücretsiz bir coşkuyla uğraşmak yok:
ciddi bir nesne için ciddi bir yoldur (Clausewitz ve ark., 2008, s. 30).
İnsan Doğasının Rolü
“Savaşlar bencillikten, yanlış yönlendirilmiş agresif dürtülerden, aptallıktan kaynaklanıyor. Diğer nedenler
ikincildir… ”(Waltz, 2001, sf. 30).
Savaş, insan doğasının bir yaratımıdır. İnsanlığın psikolojik değişkenleri, duyguları ve davranış özellikleri, temel
insan deneyiminin ne olduğunu içeren geniş değişkenlerden sadece birkaçıdır. Herhangi bir toplumdaki tüm
insanlar için ortak bir özellik, bizim kusurumuz ve tarih boyunca kültürel normlarımızı geliştiren toplum içinde
içsel olan farklılıklardır. İnsanlar savaş ve yıkım için “kablolu değil” olsa da, savaş kıskançlık, bencillik ve
kendini korumanın bir ürünüdür. Kenneth Waltz'ın “İlk İmaj” adlı kitabında, İnsan, Devlet ve Savaş adlı
kitabında yaptığı gibi, “diğer sebeplerin tümü ikincildir” . Bir devletin savaş açması için “Savaşta ortaya çıkan
tutkular Zaten halkta gizli bir varlığa sahip olmalı ”(Clausewitz ve diğerleri, 2008, s. 33).
Diğer bir yaygın özellik, Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisi içinde en kolay şekilde tanımlanmış olan doğuştan
gelen emniyet ihtiyacıdır. Maslow, “fizyolojik ihtiyaçlar nispeten iyi bir şekilde tatmin edildiyse, o zaman
kabaca ihtiyaç duyulan güvenlik gereksinimleri olarak kategorize edebileceğimiz yeni bir ihtiyaçlar kümesi
ortaya çıkar” diyor (Maslow, 1943, s. 6). Ek olarak, Liberty Hobbes “doğası gereği herkes kendi güvenliği için
endişe duyuyor ve her biri diğerine kendisini incinmeden yaralamak için” dedi (Waltz, 2001, s. 93). Uluslararası
ilişkiler alanında, önde gelen teorik çerçeveler, bu güvenlik ihtiyacına insan grupları arasında güvenlik kavramı
olarak atıfta bulunur.
Güvenlik, o devletteki halk grubunun sübjektif akıl durumunda en yakın biçimde yankılanır. Arnold Wolfers'in
belirttiği gibi “güvenlik, nesnel anlamda, değer elde etme tehditlerinin yokluğunu, öznel anlamda, bu tür
değerlere saldırılacağına dair korkunun yokluğunu” ölçer (Baylis ve diğerleri, 2017, s. 240) . Biri devlet
iktidarını ve askeri kabiliyetini güvenlikle ilgili olarak ölçmeye çalışabilir, ancak öncelikle güvenlik, bireysel
düzeyde tehdit temelli kaygı eksikliği olarak hissedilen bir duygudur.
Çatışma sebebi ne olursa olsun, insanın ahlakının nihai ahlak olduğuna dair küstahlığı, çatışmayı zamandan beri
haklı çıkardı. Hippo’nun St. Augustine’i, toplumsal normlara dayanan “ortak bir iyilik” olan ortak iyilik uğruna
şiddeti haklı göstermenin önceliğini belirledi. Yaygın olarak kabul edilen sadece savaş gelenek barış bir uç
devlet adına herhangi bir çelişki içinde kiracı dayalı kabul edilebilir olduğunu göstermektedir jus ad bellum , jus
in bello vejus sonrası bellum tüm öznellik çeşitli düzeylerde kapsayacak, en (Baylis ve arkadaşları, 2017, sayfa
215).
İnsan Tabiatının Devlet Olarak İzdüşümü
“Bir millet buna savaştan kaçınmak istediğini temel değerlerini ödün vermek zorunda tehlikesinde olmadığı için
ölçüde güvenli ve böyle bir savaşta zafer onları korumak için itiraz edilirse, yapabiliyor” - Walter Lippman
(Baylis ve arkadaşları, 2017, sayfa 240).
Savaşın nedenlerini anlamak için önce insan doğasını ve bireylerin ortak özelliklerini analiz etmeliyiz. Ancak
bireyler savaş, devletler ve devlet dışı aktörler savaş açmazlar. Onları şiddete zorlayan ortak bir fikre bağlı olan
bu birey grupları, bir devlete çatışmaya neden olan durumu gösterir. Waltz tarafından ikinci resminde de
belirtildiği gibi, “erkekler eyaletlerde yaşar, bu yüzden devletler bir dünyada olur” açıklamasının, insan doğasını
taklit ettiğini ve uluslararası toplumun sonradan ülkeleri taklit ettiğini açıklar (Waltz, 2001, s. 20). Uluslararası
ilişkiler uzmanları, kök nedenini değerlendirmek için savaşa çerçeveler uygulamış ve çeşitli sonuçlar
çıkarmıştır. Gerçekçilik, bir devletin ulusal çıkarlarını desteklemek için güç geliştirmeye çalışırken, insan
doğasının kaçınılmaz olarak savaşa gireceği karamsar düşünce okuluna dayanan ideolojiye odaklanır. Realistler,
devletinizi korumak için kimsenin güvenemeyeceğine inanıyor ama kendiniz, güvenlik yalnızca kendi kendine
yardım yoluyla güvence altına alınabiliyor ve bir devletin kişisel hedefleri ne olursa olsun, ortak ilgi alanlarından
biri hayatta kalmak. Ek olarak, neorealistler, milliyetçilik ve güvenlik rekabetinin kaçınılmaz çatışmaya yol
açtığı merkezi otoriteye sahip olmayan bir toplulukta var olan devletlerin anarşik kavramına odaklanır.
Liberal teorisyenler, insan doğasında doğuştan gelen kusurlar nedeniyle, insanların devletlere yansıttığı,
devletlerin daha az ve daha az alakalı olacağına ve kurumların çatışmadaki etkisinin artmasına neden olacağına
inanmaktadır.Bu kuramcılar, küreselleşmenin derinlemesine bağımlılık yaratma ve refahı yaymadaki olumlu
sonuçlarını vurgulayarak küresel istikrarı pekiştiriyorlar (Baylis ve diğerleri, 2017, Sayfa 30).Liberal
kurumculuk, kurumların ve devlet dışı aktörlerin uluslararası ilişkilerde oynadıkları rol ve toplu savunma
kavramıyla güvenlik rekabetini hafifletme yeteneklerine odaklanmaktadır. Marksistler, sosyal bölünmeler ve
sınıf sürtünmesi yoluyla yaratılan çatışmaya, yerel ve uluslararası ölçekte, yapılandırmacılar ise sosyal ve
kültürel değişkenlere odaklanır.
Birçok önemli teoride tutarlı bir anlatım, temel güvenlik ihtiyacının vurgulanmasıdır. Clausewitz, “düşman
yenilmediği sürece beni yenebilir; o zaman artık kendi efendim olmayacağım ”(Clausewitz ve diğerleri, 2008, s.
15-16). Bu tür korku seviyesi ve sürekli güvenlik rekabeti devam ediyor. Bu rekabetin doğasında, devletin
saldırganlık seviyesine bakılmaksızın, bir devletin güvenliğindeki bir artışın bir başkası tarafından kişisel
güvenliğin azalması olarak algılanmasıdır. Bunun yakın tarihte bir örneği nükleer yayılmadır. Metnimiz,
"küreselleşmenin, kitle imha silahları (KİS) ile ilişkili olanlar da dahil olmak üzere silah teknolojilerinin
çoğalmasını" kolaylaştırdığını da doğrulamaktadır (Baylis ve diğerleri, 2017, s. 250). Bu KİS'ler doğrudan
Soğuk Savaş gibi olaylarda açıkça görülen güvenlik rekabetinin artmasıyla sonuçlanmıştır. Kapasitedeki her artış
doğrudan rakip devletlerin güvenlik ortamlarında algılanan bir düşüş yaratır. Bu rekabetçi teknolojik döngü,
Clausewitz'in belirttiği çatışmanın başlangıcından bu yana, “çok yakında savaşmanın gerekliliği, erkekleri kendi
lehine kendi lehine çevirmek için özel icatlara yol açtı” (Clausewitz et al, 2008, sf. .
Bu nedenle kurduğumuz şey, bireyler ve temsil edilen devletin kültürü içindeki öznel emniyet duygusuna bağlı
olan güvenlik temelli bir döngüdür. Bu, hem bir uluslararası ilişki biçimi hem de politik bir araç olarak çatışmayı
onaylamaya etkili bir şekilde devam etti. Savaş, uluslararası ilişkilerin en eski ve en yaygın biçimlerinde olmaya
devam edecek… savaş hem egemen devletten daha yaşlı, hem de küreselleşmiş bir geleceğe tahammül etme
olasılığı var (Baylis ve diğerleri, 2017, s. 223).
Maslow'un bireysel düzeydeki hiyerarşisine benzer bir şekilde, devletler güvenlik sağlanıncaya kadar ideal
toplumlarını geliştirmeye odaklanamayacaklarını düşünüyor. Güvenlik sağlandıktan sonra bir sivil toplum
başlayabilir (Baylis ve diğerleri, 2017, Sayfa 108). Bu güvenlik yarışması döngüsüne ve aynı zamanda çakışan
silahlanma yarışına ek olarak, devletler gelecekteki çatışmayı önlemek için saldırgan eylemlerle güvenliği
sağlayabilecekleri teorisini tarihsel olarak kullandılar. Önleyici savaş, savaşta Sun Tzu'nun eski askeri stratejileri
kadar kökleşmiş. MÖ 500 civarında Sun Tzu“Savunmada ayakta durmak, yetersiz güç anlamına gelir; Saldırı,
kuvvetin çok fazla olması ”(Tzu, 1910, s. 68). Devletler, şartlar uygun olduğunda, şartlarıyla, sivil nüfustan
sürekli olarak çatışma çıkarırlar.
Çatışma Belirtileri
İnsan doğasının doğası gereği emniyet gerekliliğinin devlete aktarılmasını kabul ederek, bir devletin ideolojik
devamlılığını sağlamak için silah geliştirme, önleyici eylem ve güç dengelemesi yoluyla güvenlik rekabeti
sağlayarak, bu sürtünmenin tezahürlerini daha da değerlendirebiliriz. Bununla birlikte, ikincil nedenler tipik
olarak birincil güvenlik arayışından çok farklıdır. Tarihsel olarak savaş, inançlarını başka bir topluma, ekonomik
ya da bölgesel bir kazanıma uygulamaya ve bağımsızlık kazanmaya çalışan bir toplum ya da insan grubunun
etrafında dönmüştür. Ekonomik kazanç, bölgesel kazanç, dini idealler, iç savaş, devrim ve önleyici savaşın
değişkenlerini özel olarak analiz edeceğiz.
Bölgesel ve Ekonomik Kazanç
Tarihsel olarak, bölge ve kaynakların peşinde koşmak, çatışmaların en belirgin ikincil nedenlerinden biri
olmuştur.Arazideki artış ve ardından bu topraklar üzerindeki kaynaklar, doğrudan bir devletin gücüyle
bağlantılıdır, böylece istilacı devletlerin güvenliğini arttırır. Atinalıların Melekler'e , Peloponezya
Savaşı Tarihinde bulunan Thucydides'teki Melians'a da belirtildiği gibi , “imparatorluğumuzu boyun
eğdirerek güvence altına almalıyız” dedi. , sayfa 389).
Modern bir örnek, bölgeyi genişletmek amacıyla hem Ukrayna hem de Gürcistan’da yasadışı ilhaklarla uğraşan
Rusya olacaktır. Bu örnekle ilgili olarak, Waltz şunları belirtir:
Coğrafi veya ekonomik değer düşüklükleri veya etiketlenemeyecek kadar belirsiz olan yoksunluklar açısından
bir açıklama yapılabilir. Dolayısıyla bir ülke “doğal” sınırlara ulaşmadığını, bu sınırların güvenliğinin gerekli
olduğunu, devleti hak ettiği pusulaya genişletme savaşının haklı olduğunu hatta hatta gerekli olduğunu iddia
edebilir (Waltz, 2001, s. 91).
Din
Savaş, tarihsel olarak hangi ideolojilerin egemen olduğuna karar vermiştir (Baylis ve diğerleri, 2017, s. 236). En
büyük çatışma seviyelerinin bazılarıyla sonuçlanan ideolojiler, dine dayalı olanlardır. Belirli bir ahiret vaadine
olan inanç, insan gruplarını binlerce yıl boyunca ideolojileri adına çatışmayı tırmandırmaya ve haklı çıkarmaya
itmiştir.Bu grupların birçoğunun arzu edilen son hali, kendi seçtikleri dini oluşturmaları için istikrarlı bir
toplumun güvenli bir şekilde kurulmasıdır. Tıpkı bir hükümet gibi, istikrar için güvenliğe ihtiyaçları var. Dini
çatışmanın en iyi bildiği örnek 10 sırasında ortaçağ haçlı seferleri vardır inci 12 - inci yüzyıllarda. Bununla birlikte,
modern zamanlarda bile, dini çatışma dünya genelinde hala yaygındır.
Dini temelli çatışmaların öne çıkan bir örneği, Ortadoğu’daki İslam aşırıcılığının şiddet içermeyen aktörlerle
ısrar etmesidir. Birçok radikal Müslümanlar “erken 7'de ... uygulanan ve Mohhammed tarafından tebliğ
saflaştırılmış İslam'a, İslam'a dönüş ile tanımlanan bir toplumda iman inci , (Suarez 2013 onunla bu erken
inananlar zevk dalış nimetleri getirecek yüzyılın ...” sayfa 14). Modern toplumda, bu aşırılık yanlıları bu dini
amaca ulaşmak için tekrar tekrar şiddete başvurma isteklerini gösterdiler.
İç Savaş ve Devrim
Carl Marx'ın manifestosuna dayanan Marksistler, genellikle devletleri şiddete iten iç savaşların iç çatışmalarına
odaklanırlar. Vardıkları sonuçlar çoğunlukla sınıf sürtünmesi etrafında dönerken, devletlerin kendi sınırları
içinde ideolojik farklılıklara sahip olmaları yaygındır ve şiddet yoluyla çoğunluk ya da devrim kurma
girişiminde bulunur.Devrimin bir başka önemli örneği, “temsil edilmeksizin vergilendirilmemesi” kavramına
dayanarak, Büyük Britanya'dan bağımsızlık yaratan ABD'nin kendi Devrim Savaşı’dır. ideallerine dayanarak,
bağımsızlığı kazanmak için çatışmayı savaş noktasına tırmandırmaya ihtiyaçları vardı.
Bir devrim başarılı olsa da veya iç savaş çözüldükten sonra bile, kalıcı toplum ideolojisinde hala var olabilir,
uyuşmaz, gelecekte çatışmaya neden olabilir. Clausewitz “bütün bir Savaşın nihai kararı bile her zaman mutlak
sayılmaz. Fethedilen devlet genellikle içinde sadece geçtikten sonra onarılabilecek bir geçen kötülük görür…
(Clausewitz ve diğ., 2008, s. 20).
Önleyici Savaş
Çatışmayı zamansal olarak tırmandıran bir senaryo, önleyici eylemdir
savaş. Bir devlet barış içinde kalmak isteyse de, önleyici bir savaş yapmayı düşünmek zorunda kalabilir; Çünkü,
anın uygun olduğu zaman grev yapmazsa, avantaj diğer tarafa geçtiğinde daha sonra vurulabilir (Waltz, 2001, s.
21).Sun Tzu, “Kendisini hazırlayan, düşmanı hazırlıksız almak için bekleyen kişiyi kazanacak” dedi. Askeri
kapasiteye sahip olan ve egemen tarafından müdahale edilmeyen kişiyi kazanacak ”(Tzu, 1910, s. 68). Herhangi
bir askeri stratejist inisiyatifin ele geçirilmesinin ve saldırganın temposunun ve cesaretin korunmasının savaşta
en önemli avantajlardan biri olduğunu bilir. Genellikle bu stratejiler, devletin seviyesine yükseltilir, güvenliğin
sağlanacağı yer, önce devlettir.
Sonuç
“Savaş sanatı Devlet için hayati bir öneme sahip… bu bir ölüm kalım meselesi, hem güvenliğe hem de yıkıma
açık bir yol” (Tzu, 1910, s. 46).
Devletler, güvenlik ve emniyet için insani gereksinimlerini karşılamak için savaşa girerler. Bu, devletlerin
ideolojileri, dinleri ve tercih ettikleri kültürleriyle statüko içinde yaşayabilecekleri istikrarlı toplumlar
kurmalarına izin verir. Toplumun insani yönü doğrudan devlete ve devletin verdiği kararlara yansır. Aynı insani
yönlerle faaliyet gösteren uluslararası devletler topluluğu, varoluşlarını devam ettirmek için güç dengelemek
suretiyle güvenlik için sürekli rekabet halinde olan anarşik toplumda bulunmaktadır. Alexander Leighton bir
keresinde, barış arayışı içinde onlara hitap etmeden önce bölgesel ihtiyaçları anlamamız gerektiği için “dünya
barışı için topluluk düzeyinde başlamalıyız” dedi (Waltz, 2001, Sayfa 67). İnsan doğasındaki içsel kusurların
analizi üzerine, Orjinal savaş kaynağını etkili bir şekilde hedeflemenin tek yolu, insan doğasını tanımak, hedef
almak ve anlamak ve insanları savaş yaratmaya iten ihtiyaçlar. Bu insan doğasını ele almadaki zorluk, bizi
doğanın emniyet ihtiyacına geri döndürüyor. Bireyler, güvenlikleri ve güvenlikleri konusunda makul bir şekilde
güvenceye alınana kadar, şiddet kullanmadan, çatışmayı savaşa tırmandırmaya devam edeceğiz.

Contemporary Warfare

Gerasimov discusses several elements that characterize war today and what tasks to tackle. First, he lists the

features that characterize contemporary military conflicts. They include noncontact operations, weapon costs,

the use of robotics, various forms for employing forces, the use of information-psychological and information-

technical effects, and other factors. Second, he discusses hybrid operations and the “flip side,” which he labels

as a new perception of peacetime, when security and sovereignty are threatened by means other than violent

measures, (i.e., nonmilitary means). Third, he lists tasks for the Academy of Military Science to study, to include

the current forms of confrontation and the methods to oppose them, the development of counters to hybrid

warfare means used by the West against Russia, the development of forms and methods of operations under

various conditions, and the problems associated with organizing force regroupings. Fourth, he notes that

Russia’s military capabilities have been improved via the balanced development of all services and branches.

Specifically, he highlights five areas: the development of high-tech weapons, new communication means,

intelligence, automated command and control, and radio-electronic warfare. Fifth, he underscores one thought

on several occasions—that the use of military force is still the best way to describe “war.” Additionally,

Gerasimov warns that there has not been enough attention paid by military scholars to certain topics including

“combat operations against irregular enemy formations; employment of groupings consisting of regular forces

and national militia detachments; combat under urban conditions, including where fighters are holding civilians

as ‘human shields’; and post-conflict normalization.”

Finally, it should be noted that Gerasimov’s speech offered a good example of “how to think like a Russian

officer,” as he mentions key elements associated with their military science: trends, forecasting, the correlation

of types of struggles, and forms and methods. Special attention should also be paid to how Gerasimov

characterizes “hybrid operations” as a U.S. and NATO activity and “hybrid warfare” as promoted by mass
media and “as an established term is, at present, premature.” It is significant that when he states “the Russian

army has shown skill [in Syria] in conducting new-type warfare,” new-type warfare is understood as the

emerging depiction for Russian thinking on war.

Timothy Thomas, Foreign Military Studies Office

Remarks by General of the Army Valery Gerasimov, “Contemporary Warfare and Current Issues for the Defense
of the Country”

War has always been a constant companion of humanity. It was born before the appearance of the state and is

one of the factors of the development of the state.

It is natural that the problem of defining the nature and essence of warfare has always been at the center of

attention of domestic and foreign scholars. Clausewitz singled out the political nature of war, treating it as a

continuation of politics by other means. He understood “other means” to be violent ones. He compared war to

“extended single combat,” defining it as “an act of violence having the goal of forcing the enemy to carry out our

will.”

Snesarev and Svechin—eminent Russian and Soviet military theorists at the beginning of the twentieth

century—made a significant contribution to the development of “the science of war.” The principal trends of

waging war, which are a result of not only political, but also economic and social relations, are an example of

their research.

By the beginning of the 1990s, a firm understanding of war as a means of achieving political goals exclusively

on the basis of employing means of armed struggle developed.

War as a phenomenon occupies the minds of both domestic and foreign military specialists. At present, the

United States has a classification of military conflicts, including traditional and nontraditional warfare. At the

beginning of the twenty-first century, American theorists proposed the inclusion of “hybrid warfare” in this

classification. This refers to actions that occur in a period that cannot possibly be associated purely with war or

with peace.

In domestic science and practice, a more weighty approach to the classification of contemporary military

conflicts has been determined. It takes into account a greater number of attributes of wars and armed conflicts.

According to the Military Doctrine of the Russian Federation, wars, together with armed conflicts, comprise the

general content of military conflicts. They are “a form of resolving interstate or intrastate conflicts with the

employment of armed force.” At the same time, there is no definition of “war” in official international or

domestic documents.
The term “war” is used in domestic military science. It is defined in the Military Encyclopedia. Today, the

military and scientific community is dynamically discussing issues regarding a clarification of the concept of

war.

Some scholars and specialists adhere to the classical treatment of the nature and content of war. Here, the

objectivity of the evolutionary development of warfare as a phenomenon and the necessity of introducing

changes into its theory are not rejected. Others recommend a fundamental reexamination of views on the nature

and content of the concept of war, taking into consideration that armed struggle is not an obligatory attribute.

At present, one can encounter in print and in public discussion such phrases as “information warfare,”

“economic warfare,” “hybrid war,” and a multitude of other variants of the use of the word “war.” All this must

be analyzed and discussed. It is evident that a healthy scholarly discussion can only be something good for

domestic military science.

The General Staff is focusing the necessary attention on resolving this issue. In 2016, a discussion on the nature

of the concept of war under contemporary conditions was organized at the General Staff Military Academy.

A meeting of the military security issues section of the Security Council’s science board also examined this

issue. During the discussion, general guidelines were developed regarding the necessity of analyzing the

characteristics and features of contemporary military conflicts and clarifying their genesis and development.

Military conflicts at the end of the twentieth century and beginning of the twenty-first century differ from one

another with respect to composition of participants, weapons employed, and forms and methods of troop

activities. At the same time, military conflicts have not gone beyond the bounds of the conventional nature of

war; their components are types of struggle such as direct armed struggle, political struggle, diplomatic struggle,

information struggle, et al. New features have appeared in them such as a change in the correlation of the

contribution of one type of struggle over another to the overall political success of a war, the overwhelming

superiority of one of the sides in military force and economic might, etc.

"A substantive feature of contemporary military conflicts is the increasing employment of the latest robotic
complexes and unmanned aerial vehicles with varied designations and actions. New forms of employment of
different forces and means have appeared."

There are a number of features that are characteristic for contemporary military conflicts.

The experience of NATO operations in Yugoslavia, which heralded the era of so-called “noncontact” or

“remote” warfare, has not received widespread circulation. The reason is an objective one: restrictions of a

geographic and economic nature were imposed on the achievement of the goals of the war. The cost factor for

weapons and war began to play an important role in the selection of methods for conducting military operations.
A substantive feature of contemporary military conflicts is the increasing employment of the latest robotic

complexes and unmanned aerial vehicles with varied designations and actions. New forms of employment of

different forces and means have appeared. For example, during the operations in Libya, a no-fly zone was

established and a naval blockade was carried out in combination with the joint operations of private military

companies from the NATO countries and the opposition’s armed formations.

The leading countries of the world have declared that gaining information superiority is an indispensable

condition of combat operations in their concepts for the employment of armies. To resolve this task, mass

information and social network resources are used. At the same time, the forces and means of information-

psychological and information-technical effects are involved. Thus, in conflicts in the Middle East, the mobilized

capabilities of the social networks Facebook, Twitter, and other information-technical effects were used widely

for the first time.

The conflict in Syria was an example of the use of “hybrid” methods of operation. Traditional and nontraditional

operations of both a military and nonmilitary nature were used simultaneously in this conflict. In its first stage,

Syria’s internal conflicts were transformed into armed assaults by the opposition. Then, with the support of

foreign advisors and dynamic information effects, these actions acquired an organized character. As a result,

terrorist organizations, supplied and directed from abroad, joined the opposition to the government.

The United States and NATO countries are actively introducing “hybrid operations” in the international arena.

For the most part this was conditioned by the fact that this operational variant does not fall under the definition

of aggression.

The mass media are calling these methods “hybrid warfare.” However, using the phrase “hybrid warfare” as an

established term is, at present, premature.

An analysis of the conflicts of the beginning of the twenty-first century points to a number of trends with respect

to their transformation.

Today the blurring of the line between a state of war and peace is obvious. The flip side of “hybrid operations” is

a new perception of peacetime, when military or other overt violent measures are not used against some state,

but its national security and sovereignty are threatened and may be violated.
"Nonmilitary forms and means of struggle have received unprecedented development and have acquired a
dangerous, sometimes violent nature. The practical use of nonmilitary methods and means can cause a collapse
in the energy, banking, economic, information, and other spheres of a state’s daily activities."

The spectrum of reasons and approaches for the use of military force is broadening. It is being used increasingly

more often to support the economic interests of a state under the slogan of protecting democracy or instilling

democratic values in some country.

The emphasis in the content of methods of confrontation is shifting in the direction of extensive employment of

political, economic, diplomatic, information, and other nonmilitary measures, implemented with the involvement

of the protest potential of a population.

Nonmilitary forms and means of struggle have received unprecedented development and have acquired a

dangerous, sometimes violent nature. The practical use of nonmilitary methods and means can cause a collapse

in the energy, banking, economic, information, and other spheres of a state’s daily activities. One can cite as an

example the results of the cyberattacks on Iran’s energy infrastructure in 2015.

An analysis of the characteristic features, traits, and trends in the development of contemporary military conflicts

indicates that one general feature is inherent to all of them, one way or another: the use of military force. In some

conflicts, as in the two U.S. wars against Iraq or in the NATO operation against Yugoslavia, this is almost

classical armed struggle. In other conflicts, as, for example, in Syria, armed struggle is conducted by one side in

the form of antiterrorist operations, and by the other side in the form of operations by illegal irregular armed

formations and terrorist organizations.

Thus, the main content of contemporary warfare and warfare in the foreseeable future remains as before, and its

principal indicator will be the presence of armed struggle.

Taking all these factors into consideration, it is still practical to keep the definition of “war” as given by

the Military Encyclopedia.

In addition, the issue of determining the essence of war is not closed; it is current and requires continuous study

and careful consideration. With this goal, a roundtable discussion on the theme, “Contemporary Warfare and

Armed Conflicts: Characteristic Features and Traits,” will be held in August of this year [2017] within the

framework of the program of the ARMIIA-2017 international military-technological forum. Scholars from the

Academy of Military Sciences should most actively participate in the round table and forum. It is necessary to

continue work on interdepartmental standardization of military-political and military terms and definitions.
"The capabilities of the armed forces are being improved by means of a balanced development of all services and
branches and the development of high-tech weapons, contemporary means of communication, intelligence,
automated command and control, and radio-electronic warfare."

The growth of conflict potential in the world emphasizes the urgency of a number of tasks in the field of the

country’s defense. The principal one remains as before—the guaranteed repulsion of possible aggression from

any direction in the relationship of the Russian Federation and its allies. In peacetime, when carrying out

measures for strategic deterrence, it is necessary to ensure the neutralization of threats to the country’s security

by relying on available forces and means.

In this regard, the role and importance of forecasting and assessing military dangers and threats is growing. It is

advantageous to implement them together with an assessment of economic, information, and other threats to the

Russian Federation.

The capabilities of the armed forces are being improved by means of a balanced development of all services and

branches and the development of high-tech weapons, contemporary means of communication, intelligence,

automated command and control, and radio-electronic warfare.

At present, large-scale outfitting of the Strategic Rocket Forces with contemporary missile complexes is

underway. The Navy is acquiring new atomic submarines with ballistic and cruise missiles that are unparalleled

in the world. Strategic aviation aircraft—our legendary TU-160s and TU-95MSs—are being modernized. This

will make it possible that, as a whole, 90 percent of the strategic nuclear forces will be outfitted with

contemporary equipment by 2020.

The strike potential of high-tech weapons in the armed forces will increase fourfold by 2021. This will make it

possible to safeguard Russia’s security along the entire border perimeter. The percentage of contemporary

weapons and military equipment in the Ground Forces will reach no less than 70 percent by 2021. The

Aerospace Forces will acquire new-generation aircraft, which will increase the combat capabilities of aviation

1.5 times. The Navy will be supplied with contemporary ships equipped with high-tech, long-range rockets.

Robotics is playing a substantial role in increasing combat capabilities. The large-scale, but reasonable

employment of various types of robotic complexes will increase the effectiveness of troop operations and ensure

a substantial reduction in personnel losses.

Today, the armed forces have acquired a unique opportunity to verify and test new models of weapons and

military equipment under complex climatic conditions.

It is necessary to continue to generalize the experience of the employment of the means of armed struggle in the

Syrian events and to extract lessons to fine-tune and modernize them.

Victory in any war is achieved not only by the material, but also by the spiritual resources of the nation, its

cohesion, and the attempts by all forces to oppose aggression. Therefore, the Russian Federation’s military-

political leadership is exerting considerable efforts to restore the people’s faith in the army. Today the armed

forces are arriving at a fundamentally new level of combat readiness, and this is finding full support in Russian

society.

In the interests of further increasing the prestige of the armed forces, it is important to develop ties between the

army and society. For this, it is necessary to improve systems for training servicemen and for the military-

patriotic education of young people.

The resolution of current tasks for safeguarding the country’s military security is impossible without their careful

and advanced study.

At the same time, as the experience in Syria has shown, today we are resolving many tasks through practical

experience, without having the opportunity to draw upon the recommendations of military science.

Thus, military scholars have not given the necessary attention to the problems of conducting combat operations

against irregular enemy formations; the employment of groupings consisting of regular forces and national

militia detachments; combat under urban conditions, including where fighters are holding civilians as “human

shields”; and post-conflict normalization.

During the operation for stabilizing the situation in Syria, missions that were new for the troops were often

resolved on the spot, taking into account the experience that had been acquired and expedience. Here, the

Russian army has shown skill in conducting new-type warfare, organizing coalitions, and working with allies.

Russia’s growing combat might and the capabilities of the armed forces to resolve strategic missions on a remote

theater of military operations was demonstrated to the world community.

Practical experience has been acquired in planning and conducting air operations, delivering massive rocket and

air strikes, and employing air-, sea-, and land-based high-tech weapons.

Deck aviation of the heavy aircraft carrier Admiral Kuznetsov took part for the first time in combat operations,

completing more than sixty sorties.

Under the guidance of Russian military advisors and with the continuous support of Russia’s Aerospace Forces’

aviation, large gangs were crushed in the provinces of Latakia, Aleppo, and Damascus. Control was

reestablished over Palmyra.

It is extremely important that the combat experience that was gained be maximally used in the combat

development and preparation of command-and-control organs and of the troops.

On the whole, the role of military science remains, as ever, fundamentally important, and its results should be

drawn on in practice. In this regard, I would like to linger on the priority tasks of the Academy of Military

Sciences and of military science on the whole.

First and foremost is the study of new forms of interstate confrontation and the development of effective

methods for countering them.

It is necessary to focus special attention on determining preventive measures to counter the unleashing of

“hybrid warfare” against Russia and its allies.

It is necessary to effectively study the features of contemporary military conflicts and, on the basis of this,

develop effective forms and methods of troop and force operations under various conditions.

The problems of organizing and implementing force regroupings on remote theaters of military operations

require separate research.

Nor have the general tasks of military science lost their urgency. They also require further work, development of

new ideas, and acquisition of new knowledge.

I am sure that the scholars of the Academy of Military Sciences, together with representatives from Russia’s

military-science complexes, are making an important contribution to the resolution of these and other problems,

which will make it possible to increase the defensive capabilities and security of our country.

Gerasimov, günümüzde savaşı karakterize eden ve hangi işlerin üstesinden gelebileceği ile ilgili çeşitli unsurları

ele alıyor. İlk olarak, çağdaş askeri çatışmaları karakterize eden özellikleri listeler. Kontaksız operasyonlar,

silah maliyetleri, robotiklerin kullanımı, güç kullanmanın çeşitli biçimleri, bilgi-psikolojik ve bilgi-teknik

etkilerin kullanımı ve diğer faktörleri içerir. İkincisi, güvenlik ve egemenliğin şiddet içeren tedbirler dışındaki

araçlarla tehdit edildiği (örneğin, millet dışı araçlarla) yeni bir barış zamanı algısı olarak nitelendirdiği melez

operasyonları ve “ters taraf” ı tartışıyor. Üçüncüsü, Askeri Bilimler Akademisi'nin incelemesi, mevcut çatışma

biçimlerini ve bunlara karşı koyma yöntemlerini, Batı'nın Rusya'ya karşı kullandığı melez savaş araçlarına karşı

sayaçların geliştirilmesini dahil etmek için görevlerini listeliyor. çeşitli koşullar altında formların ve çalışma

yöntemlerinin geliştirilmesi ve güç gruplarının örgütlenmesi ile ilgili problemlerin geliştirilmesi. Dördüncüsü,

Rusya'nın askeri yeteneklerinin tüm hizmetlerin ve şubelerin dengeli gelişimi ile geliştirildiğini belirtti. Özellikle,

beş alanı vurguluyor: ileri teknoloji silahların geliştirilmesi, yeni iletişim araçları, istihbarat, otomatik komuta

ve kontrol ve radyo-elektronik savaş. Beşinci olarak, birkaç kez bir düşünceyi - askeri güç kullanımının hala

“savaşı” tanımlamanın en iyi yolu olduğunun altını çiziyor. Ek olarak, Gerasimov, askeri alimler tarafından

“karşı mücadele operasyonları” da dahil olmak üzere bazı konularda yeterince dikkat görmediği konusunda

uyarıyor düzensiz düşman oluşumları; düzenli kuvvetler ve ulusal milis müfrezelerinin oluşturduğu grupların
istihdamı; savaşçıların sivilleri “insan kalkanları” olarak tuttuğu yerler de dahil olmak üzere kentsel koşullar

altında mücadele; ve çatışma sonrası normalleşme. ”

Son olarak, Gerasimov'un konuşmasının askeri bilimiyle ilgili temel unsurlardan bahsettiği için “bir Rus subayı

gibi nasıl düşünüleceğine” dair güzel bir örnek sunduğunu belirtmek gerekir: eğilimler, tahminler, mücadele

türlerinin korelasyonu, formlar ve yöntemler . Gerasimov'un ABD ve NATO etkinliği olarak “melez

operasyonları” ve kitle iletişim araçlarının desteklediği “melez savaşları” ve “mevcut bir terim olarak şu anda

erken olduğu” yönündeki özelliğine de dikkat edilmelidir. “Rus ordusu [Suriye'de] yeni tip savaşlar yürütme

konusunda yetenek gösterdi”, yeni tip savaşın Rus savaş düşüncesinin ortaya çıkması olarak ortaya çıktığı

anlaşılıyor.

Timothy Thomas, Yabancı Askeri Etütler Ofisi

Ordu Genel Valery Gerasimov, “Ülkenin Savunması İçin Çağdaş Savaş ve Güncel Konular”

Savaş her zaman sabit bir insanlık arkadaşı olmuştur. Devletin ortaya çıkmasından önce doğmuş ve devletin

gelişiminin faktörlerinden biridir.

Savaşın doğasını ve özünü tanımlama sorununun her zaman yerli ve yabancı alimlerin dikkatinin merkezinde

olması doğaldır. Clausewitz, savaşın siyasal yapısını, siyasetin bir başka yolla sürdürülmesi olarak

değerlendirdi. “Başka yolların” şiddet içeren olduğunu anladı. Savaşı, “düşmanı irademizi gerçekleştirmeye

zorlama amacı taşıyan bir şiddet eylemi” olarak tanımlayarak “genişletilmiş tek savaş” ile karşılaştırdı.

Snesarev ve Svechin - yirminci yüzyılın başında ünlü Rus ve Sovyet askeri teorisyenleri - “savaş biliminin”

gelişimine önemli katkılarda bulundu. ayrıca ekonomik ve sosyal ilişkiler, araştırmalarına bir örnek.

1990'lı yılların başında, yalnızca silahlı mücadele araçlarını kullanarak, politik hedeflere ulaşma aracı olarak

kesin bir savaş anlayışı geliştirildi.

Bir fenomen olarak savaş hem yerli hem de yabancı askeri uzmanların kafasını işgal ediyor. Şu anda, ABD

geleneksel ve geleneksel olmayan savaşlar da dahil olmak üzere askeri çatışmaların bir sınıflamasına

sahiptir. Yirmi birinci yüzyılın başında, Amerikalı teorisyenler bu sınıflamaya “karma savaş” eklemeyi

önerdiler. Bu, tamamen savaş veya barış ile ilişkilendirilemeyecek bir dönemde gerçekleşen eylemleri ifade eder.

Yerli bilim ve pratikte, çağdaş askeri çatışmaların sınıflandırılmasına daha ağır bir yaklaşım belirlenmiştir. Daha

fazla sayıda savaş ve silahlı çatışma niteliği dikkate alınır.

Rusya Federasyonu Askeri Doktrinine göre , savaşlar silahlı çatışmalarla birlikte, askeri çatışmaların genel

içeriğini oluşturur. Bunlar “silahlı kuvvetlerin istihdamıyla devletlerarası ya da devletlerarası çatışmaları çözme

şeklidir”. Aynı zamanda, resmi uluslararası veya yerel belgelerde “savaş” tanımı yoktur.
“Savaş” terimi iç askeri bilimde kullanılmaktadır. Askeri Ansiklopedi'de tanımlanmıştır . Bugün, askeri ve

bilimsel topluluk, savaş kavramının netleştirilmesine ilişkin konuları dinamik olarak tartışıyor.

Bazı bilim adamları ve uzmanlar, doğanın klasik savaşına ve savaş içeriğine bağlı kalmaktadır. Burada, savaşın

evrimsel gelişiminin bir olgu olarak nesnelliği ve kuramına değişiklik getirme zorunluluğu

reddedilmez. Diğerleri, silahlı mücadelenin zorunlu bir nitelik olmadığını göz önünde bulundurarak savaş

kavramının niteliği ve içeriği hakkındaki görüşlerin tekrar gözden geçirilmesini önermektedir.

Şu anda, “bilgi savaşı”, “ekonomik savaş”, “karma savaş” ve “savaş” kelimelerinin kullanımının bir çok çeşidi

gibi ifadelerin basımı ve kamuoyunda tartışılması mümkün. analiz edildi ve tartışıldı. Sağlıklı bir bilimsel

tartışmanın yalnızca yerli askeri bilim için iyi bir şey olabileceği açıktır.

Genelkurmay, bu sorunu çözmek için gerekli dikkati yoğunlaştırmaktadır. 2016 yılında Genelkurmay Askeri

Akademisi'nde çağdaş koşullar altında savaş kavramının doğası üzerine bir tartışma düzenlendi.

Güvenlik Konseyi'nin bilim kurulunun askeri güvenlik sorunları bölümünde bir toplantı da bu konuyu

inceledi. Tartışma sırasında, çağdaş askeri çatışmaların özelliklerini ve özelliklerini analiz etmenin gerekliliği ve

gelişimlerini açıklığa kavuşturma gerekliliği hakkında genel kılavuzlar geliştirilmiştir.

Yirminci yüzyılın sonundaki ve yirmi birinci yüzyılın başındaki askeri çatışmalar, katılımcıların kompozisyonu,

kullanılan silahlar ve birlik faaliyetlerinin biçimleri ve yöntemleri bakımından birbirinden farklıdır. Aynı

zamanda, askeri çatışmalar savaşın geleneksel doğasının sınırlarının ötesine geçmedi; bileşenleri, doğrudan

silahlı mücadele, politik mücadele, diplomatik mücadele, bilgi mücadelesi ve diğerleri gibi mücadele

türleridir. Bir tür mücadelenin diğerine olan katkısının bir savaşın genel siyasi başarısına olan korelasyonunda

bir değişiklik, askeri güçler ve iktisadi güçteki taraflardan birinin ezici üstünlüğü vb.

"Çağdaş askeri çatışmaların en önemli özelliği, en son robotik komplekslerin ve çeşitli atamalar ve eylemlerle
insansız hava araçlarının istihdamının artmasıdır. Farklı güç ve araçların yeni istihdam biçimleri ortaya
çıkmıştır."

Çağdaş askeri çatışmalar için karakteristik bir dizi özellik var.

“Kontaksız” veya “uzak” savaş çağını ilan eden Yugoslavya’daki NATO operasyonlarının deneyimi, yaygın bir

dolaşım almadı. Sebep nesnel olanı: savaşın amaçlarına ulaşmasında coğrafi ve ekonomik nitelikte kısıtlamalar

getirildi. Silah ve savaş için maliyet faktörü, askeri operasyonların yürütülmesinde yöntem seçiminde önemli bir

rol oynamaya başladı.

Çağdaş askeri çatışmaların en önemli özelliği, en son robotik komplekslerin ve çeşitli özelliklere ve eylemlere

sahip insansız hava araçlarının istihdamının artmasıdır. Farklı güç ve araçların yeni istihdam biçimleri ortaya
çıkmıştır. Örneğin, Libya'daki operasyonlar sırasında uçuşa yasak bir bölge kuruldu ve NATO ülkelerinden özel

askeri şirketlerin ve muhalefetin silahlı oluşumlarının ortak operasyonlarıyla birlikte bir deniz ablukası yapıldı.

Dünyanın önde gelen ülkeleri, bilgi üstünlüğü kazanmanın, orduların istihdamı konusundaki kavramlarında

savaş operasyonlarının vazgeçilmez bir koşulu olduğunu açıkladı. Bu görevi çözmek için toplu bilgi ve sosyal ağ

kaynakları kullanılır. Aynı zamanda, bilgi-psikolojik ve bilgi-teknik etki güçleri ve araçları söz konusudur. Bu

nedenle, Ortadoğu'daki çatışmalarda, sosyal ağların Facebook, Twitter ve diğer bilgi-teknik etkilerinin mobilize

edilmiş yetenekleri ilk kez yaygın olarak kullanılmıştır.

Suriye'deki çatışma “hibrit” operasyon yöntemlerinin kullanımına bir örnekti. Bu çatışmada hem askeri hem de

askeri olmayan nitelikteki geleneksel ve geleneksel olmayan operasyonlar aynı anda kullanılmıştır. İlk

safhasında Suriye'nin iç çatışmaları muhalefet tarafından silahlı saldırılara çevrildi. Daha sonra, yabancı

danışmanların ve dinamik bilgi etkilerinin desteğiyle, bu eylemler düzenli bir karakter kazandılar. Sonuç olarak,

yurt dışından tedarik edilen ve yönlendirilen terör örgütleri hükümete muhalefet katıldı.

Amerika Birleşik Devletleri ve NATO ülkeleri aktif olarak uluslararası arenada “hibrit operasyonları”

başlatıyorlar. Çoğunlukla bu, operasyonel varyantın saldırganlık tanımına girmediği gerçeğiyle şartlandırıldı.

Kitle iletişim araçları bu yöntemleri “karma savaş” olarak adlandırmaktadır. Ancak, “karma savaş” ifadesini

belirlenmiş bir terim olarak kullanmak, şu anda erkendir.

Yirmi birinci yüzyılın başındaki çatışmaların analizi, onların dönüşümüyle ilgili bir dizi eğilime işaret ediyor.

Bugün bir savaş hali ve barış arasındaki çizginin bulanıklığı açıktır. “Karma operasyonların” çevrilmesi, askeri

veya diğer açık şiddet içeren önlemlerin bir devlete karşı kullanılmadığı, ancak ulusal güvenliğinin ve

egemenliğinin tehdit edildiği ve ihlal edilebileceği yeni bir barış zamanı algısı.

"Millet dışı formlar ve mücadele araçları daha önce benzeri görülmemiş bir gelişme gösterdi ve tehlikeli, bazen
şiddet içeren bir nitelik kazandı. Millet dışı yöntem ve araçların pratik kullanımı, bir devletin günlük enerji,
bankacılık, ekonomik, bilgi ve diğer alanlarında çökmeye neden olabilir faaliyetleri."

Askeri güç kullanımı için sebeplerin ve yaklaşımların yelpazesi genişlemektedir. Demokrasiyi koruma ya da bazı

ülkelere demokratik değerler yerleştirme sloganı altında bir devletin ekonomik çıkarlarını desteklemek için

giderek daha sık kullanılıyor.

Yüzleştirme yöntemlerinin içeriğindeki vurgu, nüfusun protesto potansiyelinin katılımıyla uygulanan politik,

ekonomik, diplomatik, bilgi ve diğer askeri olmayan önlemlerin yoğun şekilde kullanılması yönünde

değişmektedir.
Askeri olmayan biçimler ve mücadele araçları daha önce benzeri görülmemiş bir gelişme göstermiş ve tehlikeli,

bazen şiddet içeren bir nitelik kazanmıştır. Askeri olmayan yöntemlerin ve araçların pratik kullanımı, enerjinin,

bankacılığın, ekonominin, bilginin ve bir devletin günlük faaliyetlerinin diğer alanlarında çökmeye neden

olabilir. Biri, 2015 yılında İran'ın enerji altyapısı üzerindeki siber saldırıların sonuçlarını örnek olarak verebilir.

Çağdaş askeri çatışmaların geliştirilmesindeki karakteristik özelliklerin, özelliklerin ve eğilimlerin analizi, genel

bir özelliğin, bir şekilde veya başka bir şekilde hepsine özgü olduğunu gösterir: askeri güç kullanımı. Bazı

ihtilaflarda, iki ABD’nin Irak’a ya da NATO’nun Yugoslavya’ya karşı yürüttüğü savaşlarda olduğu gibi, bu

neredeyse klasik silahlı mücadeledir. Örneğin Suriye’de olduğu gibi, diğer çatışmalarda da bir tarafı terörle

mücadele operasyonları, diğer tarafında ise yasadışı usulsüz silahlı oluşumlar ve terör örgütleri tarafından

operasyonlar şeklinde silahlı mücadele yürütülmektedir.

Bu nedenle, öngörülebilir gelecekte çağdaş savaş ve savaşın ana içeriği eskisi gibi kalır ve temel göstergesi

silahlı mücadelenin varlığı olacaktır.

Tüm bu faktörleri göz önüne alarak, Askeri Ansiklopedi tarafından verilen “savaş” tanımını korumak hala

pratiktir .

Ayrıca savaşın özünü belirleme konusu da kapalı değil; günceldir ve sürekli çalışma ve dikkat etmeyi

gerektirir. Bu amaç doğrultusunda, ARMIIA-2017 uluslararası askeri-teknolojik programı çerçevesinde “Çağdaş

Savaş ve Silahlı Çatışmalar: Karakteristik Özellikler ve Özellikler” konulu yuvarlak masa tartışması bu yılın

Ağustos ayında [2017] forum. Askeri Bilimler Akademisi'nden alimler, en aktif biçimde yuvarlak masa

toplantısına ve foruma katılmalıdır. Bölümlerarası askeri-politik ve askeri terim ve tanımların standardizasyonu

üzerine çalışmaya devam edilmesi gerekmektedir.

"Silahlı kuvvetlerin yetenekleri, tüm hizmetlerin ve branşların dengeli bir şekilde geliştirilmesi, ileri teknoloji
silahların geliştirilmesi, çağdaş iletişim araçları, istihbarat, otomatik komuta ve kontrol ve radyo-elektronik savaş
yoluyla geliştiriliyor."

Dünyadaki çatışma potansiyelinin artması, ülkenin savunması alanında bir dizi görevin aciliyetini

vurgulamaktadır. Asıl olan daha önce olduğu gibi kalır - muhtemel saldırganlığın Rusya Federasyonu ve

müttefikleri arasındaki ilişkilerde herhangi bir yönden garantili itilmesi. Barış zamanında, stratejik caydırıcılık

önlemleri alırken, mevcut güçlere ve araçlara dayanarak ülke güvenliğine yönelik tehditlerin nötralize edilmesini

sağlamak gerekir.

Bu bağlamda, askeri tehlikeleri ve tehditleri tahmin etme ve değerlendirmenin rolü ve önemi

artmaktadır. Bunların Rusya Federasyonu için ekonomik, bilgi ve diğer tehditlerin bir değerlendirmesiyle birlikte

uygulanması avantajlıdır.
Silahlı kuvvetlerin yetenekleri, tüm hizmetlerin ve branşların dengeli bir şekilde geliştirilmesi, ileri teknoloji

silahların geliştirilmesi, çağdaş iletişim araçları, istihbarat, otomatik komuta ve kontrol ve radyo-elektronik savaş

yoluyla geliştiriliyor.

Şu anda, Stratejik Roket Kuvvetlerinin çağdaş füze kompleksleri ile geniş çapta donatılması devam

etmektedir. Donanma, dünyada benzersiz olan balistik ve cruise füzeleriyle yeni atom denizaltıları

alıyor. Stratejik havacılık uçakları - efsanevi TU-160'larımız ve TU-95MS'lerimiz - modernize ediliyor. Bu, bir

bütün olarak, stratejik nükleer kuvvetlerin yüzde 90'ının 2020 yılına kadar çağdaş ekipmanlarla donatılmasını

mümkün kılacaktır.

Silahlı kuvvetlerdeki yüksek teknoloji silahlarının grev potansiyeli 2021 yılına kadar dört kat artacak. Bu,

Rusya'nın güvenliğini tüm sınır çevrelerinde korumayı mümkün hale getirecek. Kara Kuvvetleri'ndeki çağdaş

silahların ve askeri teçhizatın yüzdesi 2021 yılına kadar yüzde 70'ten az olmayacak. Havacılık Kuvvetleri,

havacılığın savaş kapasitesini 1,5 kat artıracak olan yeni nesil uçakları satın alacak. Donanma, yüksek

teknolojiye sahip uzun menzilli roketlerle donatılmış çağdaş gemilerle tedarik edilecek.

Robotik savaş yeteneklerini arttırmada önemli bir rol oynuyor. Çeşitli robotik kompleks tiplerinin büyük ama

makul düzeyde kullanılması, asker operasyonlarının etkinliğini artıracak ve personel kayıplarında önemli bir

düşüş sağlayacaktır.

Bugün, silahlı kuvvetler karmaşık iklim koşulları altında yeni silah ve askeri teçhizat modellerini doğrulamak ve

test etmek için eşsiz bir fırsat edindi.

Suriye olaylarında silahlı mücadele araçlarının istihdam deneyimini genelleştirmeye devam etmek ve bunları

ince ayar yapmak ve modernize etmek için ders çıkarmak gerekiyor.

Herhangi bir savaşta zafer, yalnızca maddi değil, aynı zamanda ulusun manevi kaynakları, uyumu ve tüm

güçlerin saldırganlığa karşı koyma girişimleriyle de sağlanır. Bu nedenle, Rusya Federasyonu'nun askeri-politik

liderliği, halkın orduya olan inancını geri kazanmak için büyük çaba harcıyor. Bugün silahlı kuvvetler temelde

yeni bir savaşa hazır olma seviyesine ulaşıyor ve bu Rus toplumunda tam destek görüyor.

Silahlı kuvvetlerin prestijini daha da arttırmak adına ordu ve toplum arasındaki bağları geliştirmek

önemlidir. Bunun için asker yetiştirme ve gençlerin askeri yurtseverlik eğitimi için sistemler geliştirmek

gerekiyor.

Ülkenin askeri güvenliğini korumak için mevcut görevlerin çözülmesi, dikkatli ve ileri düzeyde bir çalışma

olmadan mümkün değildir.

Aynı zamanda, Suriye'deki deneyimin gösterdiği gibi, bugün askeri bilimin önerilerini kullanma fırsatı bulmadan

pratik deneyimlerle birçok görevi çözüyoruz.

Bu nedenle, askeri alimler düzensiz düşman oluşumlarına karşı savaş operasyonlarını yürütme sorunlarına

gerekli dikkati göstermemişlerdir; Düzenli kuvvetlerden ve ulusal milis müfredatlarından oluşan grupların

istihdamı; savaşçıların sivilleri “insan kalkanları” olarak tuttuğu yerler de dahil olmak üzere kentsel koşullar

altında mücadele; ve çatışma sonrası normalleşme.

Suriye'deki durumu istikrara kavuşturma operasyonu sırasında, birlikler için yeni olan misyonlar, edinilen

tecrübeler ve keşifler göz önünde bulundurularak, çoğunlukla yerinde çözüldü. Burada, Rus ordusu yeni tip

savaşlar yürütmek, koalisyonlar düzenlemek ve müttefiklerle çalışmak konusunda yetenek gösterdi.

Rusya’nın artan mücadele gücü ve silahlı kuvvetlerin uzak bir askeri harekat tiyatrosunda stratejik görevleri

çözme yetenekleri dünya toplumuna gösterildi.

Hava operasyonlarını planlama ve yürütme, büyük roket ve hava saldırıları sağlama ve hava, deniz ve kara

tabanlı yüksek teknoloji silahları kullanma konusunda pratik deneyim kazanıldı.

Ağır uçak gemisi Admiral Kuznetsov'un güverte havacılığı , ilk defa altmıştan fazla sıralama yaparak savaş

operasyonlarında yer aldı.

Rus askeri danışmanlarının rehberliğinde ve Rusya Havacılık ve Uzay Kuvvetlerinin havacılığının sürekli

desteğiyle, Lazkiye, Halep ve Şam illerinde büyük çeteler ezildi. Palmyra üzerinde kontrol yeniden kuruldu.

Kazanılan savaş deneyiminin, savaşın geliştirilmesi ve komuta kontrol organlarının ve birliklerin

hazırlanmasında azami derecede kullanılması son derece önemlidir.

Genel olarak, askeri bilimin rolü, her zaman olduğu gibi, temelde önemini korumakta ve sonuçları pratikte

kullanılmalıdır. Bu bağlamda, Askeri Bilimler Akademisi'nin ve genel olarak askeri bilimin öncelikli görevlerine

devam etmek istiyorum.

Birincisi ve en önemlisi, devletlerarası yeni çatışma biçimlerinin incelenmesi ve bunlarla mücadele etmek için

etkili yöntemlerin geliştirilmesidir.

Rusya ve müttefiklerine karşı “melez savaşın” serbest bırakılmasının önlenmesine yönelik önleyici tedbirlerin

belirlenmesine özel önem verilmesi gerekmektedir.

Çağdaş askeri çatışmaların özelliklerini etkin bir şekilde incelemek ve buna dayanarak, çeşitli koşullar altında

kuvvet ve kuvvet operasyonlarının etkili formlarını ve yöntemlerini geliştirmek gerekir.

Askeri operasyonların uzak tiyatroları üzerindeki güç gruplarının örgütlenmesi ve uygulanması sorunları ayrı

araştırmalar gerektirir.

Askeri bilimin genel görevleri de aciliyetini kaybetmedi. Ayrıca, daha fazla çalışmaya, yeni fikirlerin

geliştirilmesine ve yeni bilgilerin edinilmesine ihtiyaç duyarlar.

Askeri Bilimler Akademisi alimlerinin, Rusya'nın askeri-bilim komplekslerinin temsilcileriyle birlikte, savunma

yeteneklerini ve güvenliğini arttırmayı mümkün kılacak bu ve diğer sorunların çözümüne önemli katkılarda

bulunduğundan eminim.

Conventional War in the Nuclear Age

GO BACK

Lessons From the Korean War (1950-53) and the Sino-Soviet (1969) Conflict

G.V. Vaidyanatha

Introduction
Nuclear deterrence has become the catchword for security since the cold war era. Nuclear
weapons are regarded as absolute weapons, which promise total security to a state. It is argued
that they are not weapons of war, but primarily, instruments of deterring war. The fear of
'mutually assured destruction' contributes to the stability of deterrence. In essence, as nuclear
weapons cannot be used to bring any reasonable military gains, but only to inflict maximum
punishment, they cannot be rationally usedin the event of a war. But, when a state is threatened
with war, it will obviously use nuclear weapons if the alternative is total surrender.
The logic of nuclear deterrence to prevent nuclear war is relatively simple. But can nuclear
weapons prevent conventional conflicts? Some strategic thinkers argue that, as there is always
the threat of conventional conflicts escalating into a nuclear conflict, they will deter
conventional wars as well. They argue that for deterrence to be established the threat need not
be absolutely credible. Any war may develop into a full-scale war. What may be done is as
effective as what would be done. But other strategists disagree. It is here that theory of nuclear
deterrence can be questioned on rational grounds. What nuclear weapons guarantee is
annihilation for both the parties. Hence rational states will be extremely reluctant to use
nuclear weapons. But, for deterrence to work, the commitment to use nuclear weapons should
not be doubted. As Henry Kissinger comments "deterrence is greatest when military strength is
coupled with willingness to employ it." But in many cases, such a commitment is difficult even
to promise.
This is because not all values a state wants to preserve are of equal importance. Every State is
bothered about its own security and survival. It would not be willing to risk its survival to
preserve 'lesser interests'. Peace established by nuclear deterrence can be 'thwarted by the
impossibility of combining maximum destructiveness with limited risk". But at the same time
these interests have also to be preserved. Especially during the cold war preservation of
hegemonic interests became very important for both the superpowers to maintain the general
balance of power. Thus, nuclear weapons could not deter conventional wars for the same
reason they deterred nuclear wars- they were instruments of mutual annihilation and, therefore,
could not be used.
The fear of being caught between " eaten piecemeal or nibbled to death" caused preparations
for what is called 'limited wars'. For example, the US policy makers feared that the Soviet
'Salami tactics', though not individually provoking enough to justify 'massive retaliation',
might collectively tilt the balance of power in Soviets favour over time. Therefore, every attack
had to be met with the same level of response. This led to limited wars.
John Garnett identifies four types of Limited wars- wars limited in geography, objectives,
means and targets. But regional wars though limited for the super powers can be unlimited for
the regional powers. Further means and targets are only instruments of war and have to be
understood only within the broader context of goals of war. Thus, it is the objectives, which
really define the nature of limited wars. As Kissinger comments-'A limited war is fought for
specific political objectives...(and) reflects an attempt to affect the opponents will, not to crush
it. Of course it is true that wars are limited by definition in the nuclear age because of the
means- the nuclear weapons. But, limited means have conditioned the goals of war as well.
Thus, while in the conventional wars, victory is the goal in the nuclear world, defeating the
enemy might be dangerous as there is the possibility of the loser escalating the war to a higher
level. Thus the logic of limited wars can be easily understood. But, what happens in the case of
asymmetric nuclear balance, that is, when a nuclear weapons state is facing a non-nuclear
opponent? Can the nuclear weapons really deter the non-nuclear weapon states in all the cases?
In fact, theoretically it can be easily argued that the non-nuclear weapons states faced with the
threat of 'mutual annihilation' will easily succumb. But historical examples prove these
theoretical assumptions a myth. The best illustration is the Korean War, where the United
States clearly did not deter Chinese from entering the conflict. Though the nuclear weapons
did play an important role in the ending of the conflict, it clearly did not prevent the war itself.
This paper attempts to analyse two important cases in this respect- the Korean War of 1950-
1953 and the Sino-Soviet border clash of 1969. Both the cases are vastly dissimilar, but they
definitely point to the fact that nuclear weapons do not automatically prevent violent conflicts.
Nevertheless, the course of both the wars differed in fundamental ways. While the Korean
stalemate dragged on bloodily for more than three years, the Sino-Soviet conflict ended with
just two clashes. But importantly, when both the conflicts ended they stuck to the status quo.
This paper attempts to explain the causes for the failure of deterrence, and the role of nuclear
weapons and the threat of escalation in re-establishing peace.
The Korean War (1950-53)
The Korean War represents a turning point in the history of the nuclear world. It symbolised
the transformation from the conventional age to the nuclear age. It was also the first of the
many 'limited war' cases of the cold war period.
The war happened through many stages, each of which signified a step in escalation. First,
North Korean communist forces, trained by the Soviet Union, attacked South Korea on June
25, 1950. Within three days, Seoul fell and there was a threat of North Korea overrunning
South Korea. At first, the President of the United States, Harry Truman, pledged only air
support and naval forces, but later, realising the relevance of preserving South Korea, sent in
ground troops. That changed the course of the war- though only temporarily. Mac Arthur army
not only vacated the North Korean army from the south, but crossed the 38th parallel and
invaded the North, to finish the war, on 24 November. The fall of North Korea army and the
continuing offensive of the United Nation forces towards the Yalu provoked the Chinese to
enter the war. On 26 November, the Chinese forces started a major counter offensive and
pushed back the United Nation forces behind the 38th parallel. The major battles of the war
were over within the first year but the 'bloody war' dragged on for more than three years with
both sides leading no major offensives but getting struck in a series of localised but costly
conflicts. By the end of 1952 the US casualties alone read 21,000 killed over 91,000 wounded
and 13,000 missing which made it fourth bloody conflict in the history of US. The war was
terminated in 1953 with both the parties accepting the 38th parallel as the boundary.
A war, in a fundamental sense, represents a failure of deterrence. In the Korean War, there
were three stages in which deterrence broke down. First, US failed to deter North Korea,
secondly China failed to deter US from entering the war and finally, US failed to deter China
from entering the war. As we are concerned about the role of nuclear weapons in conventional
war (or avoiding them-deterrence) we will concentrate on the first and third instances of
deterrence failure. Why, the US with its Nuclear weapons did not deter Nuclear Korea in the
first place, and later, China?
The outbreak of the war (1950)
Most historians argue that US failed to prevent North Korea from attacking because US did not
commit itself to the preservation of South Korea. In fact, South Korea fell out of the 'defence
perimeter' in the Far east as articulated by Secretary of State- Dean Acheson in his January 12,
1950 speech. Thus, Alexander George and Richard Smoke argue that it was a case of 'failure to
employ deterrence rather than deterrence failure'.
Historical facts suggest that this interpretation is correct. The US not only recalled most of its
troops from South Korea as a result of massive demobilisation ordered after the second world
war but also gave no indication that it will risk its military forces to defend the South Korea. In
fact there was no major domestic debate about South Korea and even after the Acheson's
speech there were no opposition voiced against the exclusion of South Korea from the defence
perimeter while there was considerable resentment for having excluded Formosa (Taiwan)
similarly. In fact, even the Joint Chief of Staffs opined that "from the stand point of military
security, the US has little interest in maintaining the present troops and bases in Korea...". The
argument was that in the event of another general war, South Korea would be only a liability
because forces in Korea could not be maintained there without substantial reinforcement prior
to the initiation of hostilities. Thus South Korea had no military or strategic importance for the
United States. Therefore, even though there was strategic warning regarding the possibility of
North Korean attack (but there was no tactical warning), the US did not take any steps to
counter it. Thus, war could not be stopped because there was no 'commitment' to deter.
In this context the more important question is why did the US intervene at all? The answer
gives a clue to the nature of war in the coming cold war period. It can be best explained in
terms of the 'domino' theory. The US thought that if one of its satellites is given up easily, even
without a war, it might provoke the enemy to cause more aggressions, thus, changing the status
quo and, in the long run, affecting the balance of power. Thus, now wars have to be fought for
strictly political reasons. War always had political goals- war is an act of force our enemy to do
our will. But now wars had to be fought only political ends without expecting any military
gains.
The lack of major military gains is a characteristic of most wars during the cold war. Here, role
played by nuclear weapons in deterring an escalated war is fundamental. Nuclear weapons
made war possible, but also limited them as well. Political goals were there but the means
(nuclear weapons) 'limited' those goals.
Thus it can be argued that wars were fought in the cold war because there was 'less interest' at
stake for the super power. But what was 'limited' for superpowers was definitely not so for the
regional actors. Thus, for both North Korea and South Korea they were unlimited wars.
Therefore, especially South Korea strongly resented the truce as US was comfortable with
'limited' political goals but its own vital interest was at stake-its survival. Eventually South
Korea accepted the truce because of US pressure.
China enters the war
Wars can be controlled because they are limited political objectives for the major powers in the
game, but wars do not start if there are only limited interests at stake. In fact one can turn the
point and argue that conflicts happened because there was a vital interest at stake for the
regional power-allies. And greater the stake greater is the possibilities of conflicts. This reason
helps to explain both the North Korean attack and more importantly, the Chinese decision to
enter the war overtly.
The Chinese decision to enter the war is important because it really signified the breakdown of
deterrence. By that time not only was United States' commitment to defend South Korea was
not in question but that could not doubt the 'credibility' of the commitment. US forces were
already fighting in the Korean peninsula.
There are two major arguments for the failure of US to deter China. Firstly, the supporters of
MacArthur argue that United States should have threatened with air strikes on Chinese
mainland. Thus it was a failure to commit one's forces for escalation. Secondly, Truman's
supporters argue that China entered the war because MacArthur's 'end of the war offensive'
towards Yalu river threatened Manchuria and the security of China, forcing the latter's entry
into war. They argue that United States forces should have left a buffer between themselves
and the Yalu river. Thus it was a failure to provide reassurance.
It is important to note the difference between the two arguments. Strictly speaking, deterrence
depends on the threat to inflict punishment only. Therefore even re-assurance which is a
concession means the failure of deterrence. But the necessity of re-assurance gives a clue to the
political dynamics of the way deterrence functions in practice. Mao's war cables conclusively
prove that the decision to enter the war was made atleast by 2 October because '...if we (the
Chinese) allow the United States to occupy all of Korea...the American invaders will run more
rampant with negative effects for the entire Far East.' More importantly, China was conscious
of the threat posed by the United States and thus Mao said, "We must be prepared (for the fact)
that the United States may, at a minimum, use its Air Force to bomb many cities and industrial
centres in China."
Therefore it can be seen that deterrence that is the threat of punishment,is not always effective.
For China, the crossing of the 38th parallel by the UN forces meant that the security of the
Chinese State is at stake. Manchuria would be threatened, the Northeast defence forces will be
stressed, the south Manchurian elective power would be controlled by the enemy and also the
presence of enemy so close to the border might be used by the reactionaries to stir up trouble at
home. Thus, China was willing to take on the United States, which was a nuclear power. One
can also argue that it had the backing of the Soviet Union, which had tested atomic bomb in
1949 but clearly Soviets did not have the capacity to deliver on American homeland. Of
course, they could have started a war in Europe, and in fact, that fear is one of the reasons for
the restraint of the United States in Korea. This does not mean that deterrence -threat to
punish- has no role at all. In fact the ending of the Korean conflict can be ascribed to
'deterrence by punishment'. Eisenhower came to power with the objective of ending the
Korean War. War perse- in terms of major battles has ended long time back but localised
conflict-rarely involving over a battalion- had been continuing. There were no major gains to
be made. China had preserved its borders and the United States had preserved South Korea.
But war continued because nobody knew how to end it and Eisenhower saw only one way to
end the war- the threat of escalation. Increasing ground forces would lead only to more war
with no signs of victory. Therefore, war had to be expanded and to "keep the attack from
becoming overtly costly we would have to use atomic weapons".
The threat of escalation worked and China accepted the same proposals, which it had rejected
before, and it involved a major concession on the part of China, that is, giving up insistence on
forced repatriation of soldiers.
The important question-why did the threat of escalation work in 1953 but did not deter in
1950? China, which consciously disregarded the possibility of nuclear escalation in 1950, was
deterred by the same in 1953. In the former instance, the question of Chinese security was at
stake, while in the latter only unification of Korea was at stake, and neither the United States
nor the Chinese had much to bother about it. At best it was an ideological issue. Thus, even
nuclear weapons may not deter war if state survival is at stake.
The Sino-Soviet conflict (1969)
The Sino-Soviet boundary clashes of 1969 are regarded as another instance of failure of
deterrence. The clashes themselves were minor. There were only two major engagements- on 2
March, and 15 March. Though the dispute remained for many years afterwards, there were no
armed clashes.
Most historians believe that China started the conflict on March second. So, the essential
question is how did the Chinese not feel deterred by the superior power and nuclear power of
the Soviet Union and secondly- why and how did the conflict conclude so early?
The border dispute between China and the Soviet Union was there since a long time though
Chinese raised the issue publicly only in 1963. While China before 1949 was too weak to raise
the issue, the Communist China kept its silence on the issue in the 1950s due to its dependence
on Soviet for economic and technological assistance. The growing rift between the Soviet
Union and china in the late 50s brought into open the subsumed dispute.
But to face the superior Soviet Union was not an easy task. Mao's strategy between 1959-66
was one of provoking the Soviet Union by sending unarmed groups to the Soviet side of the
border. These 'aggressions' did not involve a change in the status quo in terms of possession of
territories. Thus they were intended to test Soviet response. The Soviet responded accordingly-
intercepted these groups and sent them back. Since 1966, coinciding with the great proletariat
cultural revolution, Mao adopted a more aggressive stand though it did not involve a major
clash. That was to come only in 1969 with the surprise attack on Chen Piao (Damonasky)
island. Major Soviet counter attack came on 15 March, with considerable casualties on the
Chinese side. The Soviet had clearly 'escalated' the conflict and even threatened the use of
nuclear weapons. The clashes ended there.
There are many reasons for the clashes of 1969. The Chinese had an interest at stake-
repossession of territories. How important was these to them could only be a conjecture but
definitely it was not as important as to involve the question of State survival. Thus they were
willing to take risks but not wage a war. They were comfortable with the status quo if the
alternative was an escalated war.
The above analysis faces the risk of over simplification. Mao in fact believed that even the
`Soviet Union fears China.' China's strength was in numbers- the infantry. Soviet's had
superior arms and therefore any land battle would have been an infantry armour battle. Even
though it would be difficult to predict the outcome of such a war, China clearly fancied its
chances. This explains the initial Chinese attack on 2 March. Even here Chinese chose a
limited conflict and did not extend the area of conflict. Thus the purpose was to test the Soviet
reaction.
Soviets responded strongly. While on 2 March, there was only a 'skirmish' involving about 100
soldiers on either side and 31 dead on the Soviet side, 15 March witnessed a nine hour regular
battle, involving at least one regiment-about 1500 soldiers- on either side. The Chinese
casualties were estimated to be about 800. It was considerably higher than the Soviet casualties
on March second.
Concurrently, Soviet leaders sent out threats of further escalation. Thus, Soviet leaders
consistently emphasised that Soviet Union has a superior force with rockets and nuclear
weapons which will be used if the occasion demands. Thus, on 15 March, a radio peace and
progress broadcast to China (in Mandarin) warned that 'the main striking force of the Soviet
forces is their rocket units capable of carrying nuclear warheads (which were) many times
stronger than all the explosives used in the past wars put together...(Also) atomic powered
submarines can be launched directly from beneath the Sea (and) the Chinese have no such
weapon". The radio repeated the warning on March17.
The Chinese response to the Soviet nuclear blackmail is interesting. The Hsinhua domestic
news service characterised Soviet Union as a 'nuclear tyrant' and that, 'the Soviet nuclear
ballistic missile units stationed at Lower lake Baikal and along the Sino-Mongolian border
have 'made good preparations' and are 'ready at any time' to launch "all out destructive nuclear
counter attacks against China". But then the argument shifted to political rhetoric. " The 700
million Chinese people, armed with Mao's thought will (not) be intimidated by their nuclear
blackmail." There was not even a threat of counter attack. While the Soviet threat (radio
broadcast) was directed against China, Chinese reply was directed at domestic audience and it
was more an attempt to assuage fears rather than any counter measure to meet the Soviet
blackmail.
Conclusion
The two case studies unambiguously point to the fact that though nuclear weapons deter, it is
not automatic, and it also depends on the context. George and Smoke argue that deterrence
cannot be an effective substitute for a sensible foreign policy or be utilised to cover up gross
foreign policy errors. For deterrence to work there has to be an unambiguous 'commitment' as
well as capability to make that 'credible'.
But deterrence even nuclear deterrence cannot deter all wars. What nuclear deterrence
fundamentally attempts to do is to maintain the status quo. It is a situation in which both the
parties agree to coexist not peacefully but without wars. The status quo can be favourable to
one party than the other. Parties cannot allow the 'change in status quo' because once it is
changed then the victor will have more incentives to commit more aggressions.
In Korea the status quo was the 38th parallel. In fact when UN committed its forces to cross
the parallel, the explicit purpose was only to repel the North Korean aggression. It was only
because of MacArthur's adventurism that the policy was changed later. On 7 October, the UN
General Assembly met again to authorise the extension of war thus trying to unify Korea by
force. In fact one can even argue that if China had not intervened, Soviet Union might have
intervened there for the domino theory applied to them as well.
Again when Mao decided to enter the war, it was to "combat the enemy who dares to advance
and attack north of the 38th parallel". Of course, like MacArthur, he would have liked to inflict
a full defeat on the enemy and 'destroy the American forces within Korea itself, and effectively
resolve the Korean problem. But that was only a long term goal-more political than military in
nature. Anyway, it did not involve a vital security interest in the way, which could threaten the
Chinese State. Thus it was not a vital interest for which China could risk a United States
nuclear attack. Further, even the United States agreed not to cross the 38th parallel. Thus,
China agreed to have the 38th parallel as the ceasefire line
On the other hand the Sino-Soviet conflict, China was probing the commitment of the Soviet
Union to the nature of the battle. If the battle was to be a continuous land battle China had
fancied its chances. Even this proved to be difficult as the Soviet counter attack on March 15
exposed weaknesses in the Chinese army. Nevertheless it was the threat of escalation to the use
of air power and nuclear weapons which decided the course because China had no capability
either to defend or retaliate. Even though China had conducted a nuclear blast in 1964 it had no
capability to deliver them on the Russian mainland. Only by 1971, China had developed a
modest number of medium range ballistic missiles (e.g., DF-3A missiles). By 1973 it had
developed a partial nuclear deterrent against a Soviet attack. Thus faced with a threat of
escalation Chinese withdrew.
In fact Chinese versions of the border clashes, quite predictably accuse the Soviets as having
committed aggression. Nevertheless it has to be remembered that it is the Chinese State which
was the revisionist power. It was China, which was dissatisfied with the border. Thus, even if
one concludes that Soviets committed aggression the essential question for deterrence remains-
why did China not escalate the conflict? Especially if it is true, as they claim, that they had
repulsed the Soviet attack of March 15? The answer unless one can argue about the 'inherently
peaceful nature of the Chinese' is that the costs of war was not worth taking the risk. Status quo
was preferable to assured destruction.
Status quo is important in another fundamental sense. Both the cases we have referred to above
are asymmetric cases, that is, where only one of the parties was a nuclear power. We analysed
why even a stronger power with nuclear weapons may fail to deter the weaker power. But what
happens if even the other power acquires nuclear weapons?
The cold peace of the cold war has led many analusts to argue that nuclear weapons deter even
conventional wars. But that is the case only with the United States and the Soviet Union. Of
course there has been no third world war. But it is also important to realise that they did not
have any vital interest at stake. Therefore even their conflict was 'ideological', or rather
political and homogenous. But hegemony has to be preserved. It was regarded as an essential
national interest but by no means can be regarded as having involved with the question of
threat to territorial security as in the case of China in 1950 and to a limited extent to the Soviet
Union in 1969.
But, faced with the threat of nuclear weapons, states are willing to sacrifice of some national
interests provided it did not involve threat of the state's survival. Thus, China realising even
after having a deterrent capability against United States is not willing to wage a war to annex
Taiwan. Soviet Union during the Taiwan Straits crisis of 1957-58 refused to support China.
Clearly, Soviet Union did not want to risk the alteration of status quo, as it did not contribute
any of its vital security interests. For China, Taiwan is part of unfinished history but trying to
rectify it might even risk its present. This is also the reason why Sino-Soviet border remained
quite for twenty years after the 1969 clashes.
Thus, the presence of nuclear weapons definitely deters nuclear wars but the same may not be
true of 'limited wars'. The logic of nuclear weapons is different from the logic of conventional
world. Nuclear weapons have only 'deterrence by punishment', that is, the threat and capacity
to inflict nuclear punishment. In the conventional world it is deterrence by denial, "the
capability to deny territorial gains", which are more important.
In general, 'deterrence by punishment' should deter all wars. But when a vital interest of a state
is involved the alternative might also involve similar costs. Thus, a conventional conflict may
start when a change in status quo involves vital interests. But the threat of escalation almost
always works to end the war, provided status quo is restored. Thus, even while nuclear
weapons helps to reserve status quo, nuclear deterrence is also a condition of the same status
quo.

Nükleer Çağda Konvansiyonel Savaş

GO BACK

Kore Savaşı'ndan (1950-53) ve Çin-Sovyet (1969) Çatışmasından Alınan Dersler

 GV Vaidyanatha

Giriş
Soğuk savaş döneminden bu yana nükleer caydırıcılık güvenlik için bir araç haline
geldi. Nükleer silahlar, bir devlete toplam güvenlik vaat eden mutlak silahlar olarak kabul
edilir. Savaş silahları değil, öncelikle savaşı caydırıcı araçlar oldukları iddia
edilmektedir. 'Karşılıklı garantili yıkım' korkusu caydırıcılığın istikrarına katkıda
bulunuyor. Temel olarak, nükleer silahlar herhangi bir makul askeri kazancı sağlamak için
kullanılamadığından, ancak yalnızca azami ceza almak için kullanılamazlar , savaş
durumunda rasyonel olarak kullanılamazlar . Ancak, bir devlet savaşla tehdit edildiğinde,
alternatif toplam teslimiyet ise açık bir şekilde nükleer silah kullanacak.
Nükleer savaşı önlemek için nükleer caydırıcılık mantığı göreceli olarak basittir. Ancak
nükleer silahlar geleneksel çatışmaları önleyebilir mi? Bazı stratejik düşünürler, geleneksel
çatışmaların her zaman nükleer bir çatışmaya girme tehdidi olduğu için, geleneksel savaşları
da caydıracağını savunuyorlar. Caydırıcılığın tesis edilmesi için tehdidin kesinlikle güvenilir
olması gerekmediğini savunuyorlar. Herhangi bir savaş tam ölçekli bir savaşa
dönüşebilir. Ne olabilir yapılabilir Ne kadar etkili olduğunu ediyorum yapılabilir. Ancak diğer
stratejistler aynı fikirde değil. İşte burada nükleer caydırıcılık teorisi rasyonel olarak
sorgulanabilir zeminler. Nükleer silahların garantisi her iki taraf için de imha. Bu yüzden
rasyonel devletler nükleer silah kullanmak konusunda son derece isteksiz olacaklar. Ancak,
çalışma caydırıcılığı için nükleer silah kullanma taahhüdünden şüphe edilmemelidir. Henry
Kissinger'ın dediği gibi, "askeri güç kullanma isteği ile birleştirildiğinde caydırıcılık en
iyisidir". Ancak birçok durumda, böyle bir taahhüdün söz vermesi bile zordur.
Bunun nedeni, bir devletin korumak istediği tüm değerlerin eşit öneme sahip olmamasıdır. Her
devlet kendi güvenliği ve hayatta kalması için canını sıkıyor. “Daha az çıkarları” korumak için
hayatta kalma riskini almak istemeyecektir. Nükleer caydırıcılıkla kurulan barış, azami
yıkıcılığın sınırlı riskle birleştirilmesinin imkansızlığıyla engellenebilir ". Ancak aynı zamanda
bu çıkarların da korunması gerekiyor. Özellikle soğuk savaş sırasında, hem süper güçler için
hegemonik çıkarların korunması çok önemli hale geldi. genel güç dengesini korumak için
nükleer silahlar, nükleer savaşları caydırdıkları için konvansiyonel savaşları engelleyemediler -
karşılıklı imha aracı oldular ve bu nedenle kullanılamadılar .
“Yenilen parça parça veya ölüme parçalanmış” arasında yakalanma korkusu, “sınırlı savaşlar”
olarak adlandırılan şeye hazırlıklara neden oldu. Örneğin, ABD’li politika yapıcılar, Sovyet’in
“Salamî taktikleri” nin bireysel olarak “büyük misillemeyi” haklı çıkaracak kadar
kışkırtmasalar da, zaman içinde Sovyetler’deki güç dengesini topluca eğebileceklerinden
korkuyorlardı. Bu nedenle, her saldırı aynı yanıt düzeyinde gerçekleştirilmelidir. Bu sınırlı
savaşlara neden oldu.
John Garnett, coğrafyada, amaçlarda, araçlarda ve hedeflerde sınırlı olan dört Sınırlı savaş
türünü tanımlar. Ancak süper güçler için sınırlı olsa da bölgesel savaşlar, bölgesel güçler için
sınırsız olabilir. Diğer araçlar ve hedefler yalnızca savaş araçlarıdır ve yalnızca daha geniş
savaş hedefleri bağlamında anlaşılmalıdır. Dolayısıyla, sınırlı savaşların doğasını gerçekten
tanımlayan hedefler. Kissinger'in belirttiği gibi - “Sınırlı bir savaş belirli politik hedefler için
savaşılıyor ... (ve) rakiplerini etkilemegirişimini , ezmeme değil. Elbette
savaşların sınırlı olduğu doğruNükleer çağda tanım gereği, araçların anlamı-nükleer
silahlar. Ancak, sınırlı araçlar savaşın hedeflerini de şartlandırdı. Bu nedenle, konvansiyonel
savaşlarda zafer, nükleer dünyada amaçtır, düşmanı yenmek tehlikeli olabilir, çünkü
kaybedenlerin savaşı daha yüksek bir seviyeye çıkarması olasılığı da vardır. Böylece sınırlı
savaşların mantığı kolayca anlaşılabilir. Ancak, asimetrik nükleer dengede, yani bir nükleer
silah devletinin nükleer olmayan bir rakiple karşı karşıya kalması durumunda ne olur? Nükleer
silahlar, tüm durumlarda nükleer olmayan silah devletlerini gerçekten caydırabilir mi? Aslında,
teorik olarak, nükleer olmayan silah devletlerinin “karşılıklı imha” tehdidiyle karşı karşıya
kaldıklarının kolaylıkla kaybolacağı savunulabilir. Ancak tarihsel örnekler bu teorik
varsayımları bir efsane olarak ispatlamaktadır. En iyi örnek, ABD’nin Çin’in anlaşmazlığa
girmesini açıkça engellemediği Kore Savaşı’dır. Nükleer silahlar çatışmanın sona ermesinde
önemli bir rol oynamasına rağmen, açıkça savaşın kendisini engellemedi.
Bu makale, bu konuda iki önemli durumu analiz etmeye çalışmaktadır - 1950-1953 Kore
Savaşı ve 1969'daki Çin-Sovyet sınır çatışması. Her iki dava da büyük ölçüde farklıdır, ancak
kesinlikle nükleer silahların otomatik olarak önlemediği gerçeğine işaret etmektedir. şiddetli
çatışmalar. Bununla birlikte, her iki savaşın seyri de temel yollardan farklılık
gösteriyordu. Kore çıkmazı üç yıldan fazla bir süre kanlı bir şekilde sürse de, Çin-Sovyet
çatışması sadece iki çatışma ile sonuçlandı. Fakat daha da önemlisi, her iki ihtilaf da sona
erdiğinde statükoya bağlı kaldılar. Bu makale, caydırıcılığın başarısız olmasının nedenlerini ve
nükleer silahların ve barışı yeniden kurma konusundaki yükseliş tehdidini açıklamaya
çalışmaktadır.
Kore Savaşı (1950-53)
Kore Savaşı nükleer dünya tarihinde bir dönüm noktasıdır. Geleneksel çağdan nükleer çağa
geçişi sembolize ediyordu. Aynı zamanda soğuk savaş döneminin birçok “sınırlı savaş”
vakasının ilki idi.
Savaş, her biri tırmanmada bir adım olduğu anlamına gelen birçok aşamada gerçekleşti. İlk
olarak, Sovyetler Birliği tarafından eğitilen Kuzey Kore komünist kuvvetleri 25 Haziran
1950'de Güney Kore'ye saldırdı. Üç gün içinde Seul düştü ve Kuzey Kore'nin Güney Kore'yi
ele geçirme tehdidi vardı. İlk başta, Amerika Birleşik Devletleri Başkanı Harry Truman,
yalnızca hava desteği ve deniz kuvvetleri sözü verdi, ancak daha sonra kara birlikleri
gönderdiği için Güney Kore’nin korunmasının önemini anladı. Bu, savaşın gidişatını değiştirdi
- ancak geçici olarak. MacArthur ordu güneyden Kuzey Kore ordusu boşalan ama 38 paraleli
geçti ve, Kuzey işgal sadece bitirmekSavaş, 24 Kasım'da. Kuzey Kore ordusunun çöküşü ve
Birleşmiş Milletler güçlerinin Yalu’ya karşı devam eden saldırıları Çinlileri savaşa girmeye
teşvik etti. 26 Kasım'da, Çin kuvvetleri büyük bir karşı saldırı başlattı ve Birleşmiş Milletler
güçlerini 38. paralelin arkasına itti. Savaşın ana savaşları ilk yıl içinde sona ermişti, ancak
'kanlı savaş' üç yıldan fazla sürdü ve her iki taraf da büyük bir saldırıya yol açmadı, ancak bir
dizi yerelleştirilmiş ancak maliyetli çatışmalara çarptı. 1952’nin sonuna gelindiğinde,
ABD’nde yalnızca 21.000’in 91.000’inden fazla yaralı ve 13.000’i de ABD’nin dördüncü kanlı
çatışmasına neden oldu. Savaş 1953'te, her iki taraf da sınırın 38. paralelini kabul ederek sona
erdi.
Bir savaş, temel anlamda, caydırıcı bir başarısızlığı temsil eder. Kore Savaşı'nda caydırıcılığın
bozulduğu üç aşama vardı. Birincisi, ABD Kuzey Kore’yi caydırmadı, ikincisi Çin’in
ABD’nin savaşa girmesini engellemedi ve nihayetinde ABD, Çin’in savaşa girmesini
engellemedi. Nükleer silahların konvansiyonel savaştaki (ya da caydırıcılıktan kaçınmanın)
rolü hakkındaki endişelerimizden dolayı, birinci ve üçüncü caydırma başarısızlığı vakalarına
odaklanacağız. Neden ABD, Nükleer silahlarıyla Nükleer Kore'yi en başta ve sonra da Çin'i
engellemedi?
Savaşın patlak vermesi (1950)
Çoğu tarihçi, ABD’nin Kuzey Kore’nin saldırmasını engellemediğini, çünkü ABD’nin
kendisini Güney Kore’nin korunmasına adamadığını savunuyor. Aslında, Güney Kore, 12
Ocak 1950 tarihli konuşmasında Dışişleri Bakanı Dean Acheson tarafından ifade edildiği gibi,
Uzak Doğu'daki 'savunma çevresinden' düştü. Bu nedenle, Alexander George ve Richard
Smoke bunun “caydırıcılık başarısızlığı yerine caydırıcıyı kullanamama” durumu olduğunu
savunuyorlar.
Tarihsel gerçekler, bu yorumun doğru olduğunu düşündürmektedir. ABD, ikinci dünya
savaşından sonra sipariş edilen kitlesel sömürgeleştirme sonucu yalnızca Güney Kore’deki
birliklerinin çoğunu geri çağırmakla kalmadı, aynı zamanda askeri güçlerini Güney Kore’yi
savunması için riske sokacağına dair herhangi bir gösterge vermedi. Aslında Güney Kore
hakkında önemli bir iç tartışma olmadı ve Acheson'un konuşmasından sonra bile, Güney
Kore'nin savunma çevresinden dışlanmasına karşı çıkan hiçbir itiraz yoktu ve aynı zamanda
Formosa'yı (Tayvan) da benzer şekilde dışladığı için ciddi bir tevbe edildi. Aslında,
Genelkurmay Başkanı bile “ABD’nin askeri güvenlik açısından ABD’nin şu anki birliklerini
ve Kore’deki üslerini korumaya çok az ilgi duyduğunu” belirtti. Tartışma, başka bir genel
savaş durumunda, Güney Kore yalnızca bir sorumluluk olacaktır çünkü Kore’deki güçler,
düşmanlıkların başlatılmasından önce önemli ölçüde pekiştirilmeden orada
korunamamıştır. Dolayısıyla Güney Kore'nin ABD için askeri veya stratejik önemi yoktu. Bu
nedenle, Kuzey Kore saldırısının olasılığı konusunda stratejik bir uyarı olmasına rağmen
(ancak taktiksel bir uyarı yoktu), ABD buna karşı koymak için herhangi bir adım
atmadı. Dolayısıyla, savaş durdurulamadı çünkü caydırıcı bir 'taahhüt' yoktu. ABD buna karşı
koyma konusunda herhangi bir adım atmadı. Dolayısıyla, savaş durdurulamadı çünkü caydırıcı
bir 'taahhüt' yoktu. ABD buna karşı koyma konusunda herhangi bir adım atmadı. Dolayısıyla,
savaş durdurulamadı çünkü caydırıcı bir 'taahhüt' yoktu.
Bu bağlamda en önemli soru, ABD neden hiç müdahale etmedi? Cevap, önümüzdeki soğuk
savaş döneminde savaşın doğasına dair bir ipucu veriyor. En iyi 'domino' teorisi ile
açıklanabilir. ABD, uydularından birinin savaştan vazgeçmeden kolayca vazgeçilmesi
durumunda düşmanın daha fazla saldırganlığa neden olabileceğini, dolayısıyla statükoyu
değiştirdiğini ve uzun vadede güç dengesini etkileyebileceğini düşünüyordu. Bu nedenle, şimdi
savaşların kesinlikle politik sebeplerden dolayı mücadele edilmesi gerekiyor. Savaş her zaman
politik hedeflere sahipti - savaş, düşmanımızı irademizi yapmak için bir güç eylemidir. Ancak
şimdi, herhangi bir askeri kazanım beklemeden savaşlar yalnızca siyasi amaçlarla savaştı.
Büyük askeri kazanımların eksikliği, soğuk savaş sırasındaki çoğu savaşın bir
özelliğidir. Burada, nükleer silahların artan bir savaşı caydırmakta oynadığı rol esastır. Nükleer
silahlar savaşı mümkün kıldı, fakat onları da sınırlandırdı. Siyasi hedefler vardı ancak araçlar
(nükleer silahlar) bu hedefleri “sınırlandırıyor”.
Dolayısıyla, soğuk savaşta savaşların savaştığı söylenebilir, çünkü süper güç için daha az ilgi
çekiyordu. Fakat süper güçler için 'sınırlı' olan şey kesinlikle bölgesel aktörler için böyle
değildi. Böylece hem Kuzey Kore hem de Güney Kore için sınırsız savaşlardı. Bu nedenle,
özellikle Güney Kore, ABD’nin limited sınırlı ’siyasi hedefleri ile rahat ettiği için ateşkesine
şiddetle karşı çıktı, ancak kendi hayati çıkarları tehlikede. Sonunda Güney Kore, ABD baskısı
nedeniyle ateşkes kabul etti.
Çin savaşa giriyor
Savaşlar kontrol edilebilir çünkü oyundaki belli başlı güçler için politik hedefler sınırlıdır,
ancak yalnızca söz konusu çıkarların sınırlı olması durumunda savaşlar başlamaz. Aslında bir
kişi bu konuyu döndürebilir ve çatışmaların gerçekleştiğini iddia edebilir, çünkü bölgesel
iktidar müttefikleri için hayati bir çıkar var. Ve daha büyük risk, daha büyük çatışmaların
olasılıklarıdır. Bu sebep, hem Kuzey Kore saldırısını hem de daha önemlisi Çin’in savaşa
açıkça girme kararını açıklamaya yardımcı olmaktadır.
Çin’in savaşa girme kararı, caydırıcılığın çöküşüne gerçekten işaret ettiği için önemlidir. O
zamana kadar sadece Amerika Birleşik Devletleri'nin Güney Kore'yi savunma taahhüdü söz
konusu değildi, ancak söz konusu taahhüdün 'güvenilirliğinden' şüphe edemezdi. ABD
kuvvetleri zaten Kore yarımadasında savaşıyordu.
ABD'nin Çin'i caydırmamasının iki ana argümanı var. Birincisi, MacArthur’un destekçileri,
ABD’nin Çin anakarasındaki hava saldırısıyla tehdit etmesi gerektiğini savunuyorlar. Bu
nedenle birinin güçlerini yükseltmek için taahhütte bulunamamasıydı. İkincisi, Truman'ın
destekçileri, MacArthur’un Yalu nehrine yönelik “ savaş taarruzunun sona ermesi ”
nedeniyle Mançurya’yı ve Çin’in güvenliğini tehdit ederek Çin’in savaşa girmesini tehdit ettiği
için Çin’in savaşa girdiğini savunuyor . ABD kuvvetlerinin kendileriyle Yalu nehri arasında
bir tampon bırakması gerektiğini savunuyorlar. Böylece güvence sağlamada başarısızlık oldu.
İki argüman arasındaki farkı not etmek önemlidir. Açıkça söylemek gerekirse, caydırıcılık
yalnızca ceza verme tehdidine bağlıdır. Bu nedenle, bir imtiyaz olan yeniden güvence bile
caydırıcılığın başarısızlığı anlamına gelir. Ancak yeniden güvencenin gerekliliği, caydırıcılığın
uygulamadaki politik dinamikleri hakkında bir ipucu veriyor. Mao’nun savaş kabloları, savaşa
girme kararının 2 Ekim’e kadar en azından verilmiş olduğunu gösterdi; çünkü '... biz Çin’e
ABD’nin tüm Kore’yi işgal etmesine izin verirsek ... Amerikan işgalcileri olumsuz olarak daha
fazla koşarlar. Tüm Uzak Doğu için etkileri. ' Daha önemlisi, Çin, ABD’nin yarattığı tehdidin
farkındaydı ve bu yüzden Mao, “En azından ABD’nin
Dolayısıyla ceza tehdidi olan caydırıcılığın her zaman etkili olmadığı görülebilir. Çin için, BM
kuvvetleri tarafından 38. paralelin aşılması, Çin Devletinin güvenliğinin tehlikede olduğu
anlamına geliyordu. Mançurya tehdit edilecek, Kuzeydoğu savunma kuvvetleri vurgulanacak,
güney Mançurya seçmeli gücü düşman tarafından kontrol edilecek ve aynı zamanda sınırın çok
yakınında olan düşman varlığı, gericiler tarafından evde sorun yaratma amacıyla
kullanılabilir. Böylece Çin, nükleer bir güç olan ABD'yi devralmaya istekliydi. Ayrıca,
1949'da atom bombasını test eden Sovyetler Birliği'nin desteğine sahip olduğunu ancak
Sovyetler'in Amerikan anavatanlarına teslim etme kapasitesinin olmadığını iddia
edebilir. Tabii ki, Avrupa'da bir savaş başlatabilirlerdi, ve aslında, Bu korku, ABD’nin
Kore’deki kısıtlamasının sebeplerinden biridir. Bu, ceza verme caydırıcılığının hiçbir rolü
olmadığı anlamına gelmez. Aslında Kore ihtilafının sona ermesi 'ceza ile caydırıcılığa'
atfedilebilir. Eisenhower, Kore Savaşı'nı sona erdirme hedefi ile iktidara geldi. Savaş
perspektifi, büyük savaşlar açısından uzun zaman önce sona ermiştir, ancak nadiren bir taburu
ele alan yerel çatışmalar devam etmekteydi. Yapılacak önemli kazanımlar yoktu. Çin
sınırlarını korumuş ve ABD Güney Kore'yi korumuştur. Ancak savaş devam etti çünkü kimse
nasıl sonlandırılacağını bilmiyordu ve Eisenhower savaşı sonlandırmanın yalnızca bir yolunu
gördü - yükseliş tehdidi. Kara kuvvetlerinin arttırılması, yalnızca zafer belirtisi olmadan daha
fazla savaşa yol açacaktır. Bu nedenle, savaşın genişletilmesi ve “
Eskalasyon tehdidi işe yaradı ve Çin, daha önce reddettiği aynı teklifleri kabul etti ve Çin'in,
askerlerin ülkesine geri gönderilmesinde ısrar etmekten vazgeçen önemli bir taviz verdi.
Önemli soru-neden yükselme tehdidi 1953'te işe yaradı, ancak 1950'de caydırmadı? 1950’de
nükleer tırmanma ihtimalini bilinçli olarak göz ardı eden Çin, 1953’te de aynı şekilde
caydırıldı. Eski örnekte, Çin’in güvenliği sorunu tehlikedeydi; Amerika Birleşik Devletleri ve
Çinlilerin bu konuda rahatsız edecek çok şeyleri yoktu. En iyi ihtimalle, ideolojik bir
konuydu. Dolayısıyla, nükleer silahlar bile devletin hayatta kalması tehlikede ise savaşı
caydırmayabilir.
Çin-Sovyet çatışması (1969)
1969'daki Çin-Sovyet sınır çatışmaları bir başka caydırıcılık örneği olarak kabul
edilir. Çatışmaların kendisi küçüktü. 2 Mart ve 15 Mart'ta sadece iki büyük angajman
vardı. Anlaşmazlık yıllar sonra da devam etse de silahlı çatışma yaşanmadı.
Çoğu tarihçi, Çin’in çatışmaya ikinci Mart’ta başladığına inanıyor. Öyleyse, asıl soru Çin’in
Sovyetler Birliği’nin üstün gücü ve nükleer gücü tarafından nasıl caydırılmadığını ve ikincisi -
çatışma neden bu kadar erken sonuçlandı?
Çin ile Sovyetler Birliği arasındaki sınır anlaşmazlığı, Çin’in sorunu yalnızca 1963’te
kamuoyuna açıklamasına rağmen uzun zamandan beri varlığını sürdürdü. ekonomik ve
teknolojik yardım için Sovyete bağımlılığı. Sovyetler Birliği ile Çin arasındaki 50'li yılların
sonlarında artan rekabet, bu hileli anlaşmazlığı açığa çıkardı.
Ancak, üstün Sovyetler Birliği ile yüzleşmek kolay bir iş değildi. Mao'nun 1959-66 arasındaki
stratejisi, silahsız grupları sınırın Sovyet tarafına göndererek Sovyetler Birliği'ni kışkırtmaktan
biriydi. Bu 'saldırılar', statükonun bölgelere sahip olması bakımından bir değişiklik
içermiyordu. Böylece Sovyet tepkisini test etmeyi amaçladılar. Sovyet buna göre müdahale etti
ve bu grupları geri gönderdi. 1966'dan bu yana, büyük proleteryanın kültürel devrimi ile aynı
zamana denk gelen Mao, büyük bir çatışma içermese de, daha agresif bir duruş sergiledi. Bu
sadece 1969'da Chen Piao (Damonasky) adasına yapılan sürpriz saldırı ile gelecekti. Büyük
Sovyet karşı saldırı 15 Mart'ta gerçekleşti ve Çin tarafında ciddi kayıplar oldu. Sovyet açıkça
'tırmandı' Çatışma ve hatta nükleer silah kullanımını tehdit etti. Çatışmalar orada sona erdi.
1969'daki çatışmaların pek çok nedeni var. Çin'in, bölgeleri tehlikeye atmakla ilgisi vardı. Bu
onlar için ne kadar önemliydi sadece bir varsayım olabilirdi ama kesinlikle Devletin hayatta
kalması sorununu içerecek kadar önemli değildi. Bu yüzden risk almaya istekliydiler ancak
savaşa katılmıyorlardı. Alternatif yükseltilmiş bir savaş olsaydı, statükoyla rahat ettiler.
Yukarıdaki analiz aşırı basitleştirme riskiyle karşı karşıyadır. Mao aslında “Sovyetler
Birliği'nin Çin'den korktuğuna” inanıyordu. Çin'in gücü rakamlardaydı - piyade. Sovyetin
üstün kolları vardı ve bu nedenle herhangi bir kara savaşı bir piyade zırhı savaşı olurdu. Böyle
bir savaşın sonucunu tahmin etmek zor olsa da Çin, şansını açıkça hayal etti. Bu, ilk 2
Mart'taki Çin saldırısını açıklıyor. Çinliler bile burada sınırlı bir çatışma seçti ve çatışma
alanını genişletmedi. Böylece amaç Sovyet tepkisini test etmekti.
Sovyetler şiddetle cevap verdi. 2 Mart'ta, her iki tarafta da yaklaşık 100 asker ve Sovyet
tarafında 31 kişinin öldüğü sadece bir çatışma vardı, 15 Mart'ta her iki tarafta da en az bir alay-
1500 asker içeren dokuz saatlik bir düzenli savaşa tanık oldu. Çin'deki zayiatın yaklaşık 800
olduğu tahmin edildi. İkinci martta Sovyet zayiatlarından oldukça fazlaydı.
Aynı zamanda, Sovyet liderleri daha fazla yükseltme tehdidi yolladı. Bu nedenle, Sovyet
liderleri, Sovyetler Birliği'nin, vesilesiyle kullanılacaksa roketler ve nükleer silahlarla üstün bir
güce sahip olduğunu sürekli olarak vurguladı. Böylece, 15 Mart'ta Çin’e (Mandarin’de)
yayınlanan bir radyo barışı ve ilerlemesi, “Sovyet kuvvetlerinin asıl çarpıcı gücünün,
kullanılan tüm patlayıcılardan çok daha güçlü olan nükleer savaş başlıkları taşıyabilen roket
üniteleri olduğunu” Geçmişte bir araya getirilen savaşlarda ... (Ayrıca) atomdan güç alan
denizaltılar doğrudan Denizin altından fırlatılabilir (ve) Çinlilerin böyle bir silahı yok. "
Sovyet nükleer şantajına Çin’in tepkisi ilginç. Hsinhua iç haber servisi, Sovyetler Birliği'ni
“nükleer bir tiran” olarak nitelendirdi ve “Baykal Gölü'ndeki ve Çin-Moğol sınırındaki Sovyet
nükleer balistik füze birimleri“ iyi hazırlıklar yaptı ”ve“ her zaman hazır ”dedi. "Çin'e yönelik
yıkıcı nükleer karşı saldırıların tümünü" başlatmak. Fakat argüman siyasal söylemlere
geçti. “Mao'nun düşüncesiyle donanmış 700 milyon Çinli, nükleer şantajlarından korkmayacak
(değil).” Karşı saldırı tehdidi bile yoktu. Sovyet tehdidi (radyo yayını) Çin'e yönelik iken,
Sonuç
İki vaka incelemesi açıkça, nükleer silahların caydırmasına rağmen, otomatik olmadığının ve
aynı zamanda bağlama bağlı olduğunu gösteriyor. George ve Smoke, caydırıcılığın makul bir
dış politika için etkili bir alternatif olamayacağını veya gayri safi dış politika hatalarını örtbas
etmek için kullanılamayacağını savunuyor. Çalışmaya caydırıcılık için, bu 'inandırıcı' olma
kabiliyetinin yanı sıra açık bir 'taahhüt' olmalıdır.
Ancak caydırıcılık bile nükleer caydırıcılık bütün savaşları caydıramaz. Nükleer caydırıcılığın
temelde yapmaya çalıştığı şey statükoyu korumaktır. Her iki tarafın da barış içinde değil savaş
olmadan bir arada yaşamaya karar verdikleri bir durum. Statükoyu bir taraf için diğerinden
daha uygun olabilir. Taraflar 'statükodaki değişime' izin veremezler çünkü bir kez
değiştirildikten sonra victor daha fazla saldırganlık yapmak için daha fazla teşvike sahip
olacaktır.
Kore'de statükon 38. paraleldi. Aslında, BM paralelini geçmek için güçlerini taahhüt ettiğinde,
açık amaç yalnızca Kuzey Kore saldırganlığını püskürtmekti. Sadece MacArthur'un
maceracılığı yüzünden politikanın daha sonra değişmesiydi. 7 Ekim'de, BM Genel Kurulu
savaşın uzatılmasını onaylamak için tekrar bir araya geldi ve böylece Kore'yi zorla
birleştirmeye çalıştı. Aslında, Çin müdahale etmediyse, Sovyetler Birliği'nin kendilerine
uygulanan domino teorisi için de müdahale edebileceği iddia edilebilir.
Mao savaşa girmeye karar verdiğinde yine "38. paralelin kuzeyine saldırmaya ve saldırmaya
cesaret eden düşmanla savaşmak" oldu. Tabii ki, MacArthur gibi, düşmana tam bir yenilgiye
uğramak ve 'Kore'nin içindeki Amerikan kuvvetlerini yok etmek ve Kore sorununu etkin bir
şekilde çözmek isterdi. Ancak bu, uzun vadeli bir hedef-doğada askeriyeden daha politikti. Her
neyse, Çin Devletini tehdit edebilecek şekilde hayati bir güvenlik ilgisi içermiyordu. Bu
nedenle Çin’in Birleşik Devletler nükleer saldırılarını riske atması hayati bir çıkar
değildi. Ayrıca, ABD bile 38. paralelini geçmemeyi kabul etti. Böylece Çin ateşkes hattının 38.
paraleline sahip olmayı kabul etti.
Öte yandan, Çin-Sovyet çatışması, Çin, Sovyetler Birliği'nin savaşın doğasına olan bağlılığını
araştırıyordu. Savaş sürekli bir kara savaşı olacaksa, Çin şansını hayal etmişti. 15 Mart’taki
Sovyet karşı saldırılarının Çin ordusunda zayıf yanlara maruz kalması bile bunun zor olduğunu
kanıtladı. Bununla birlikte, Çin'in savunma ya da misilleme yapma kabiliyetine sahip olmadığı
için kursu belirleyen hava gücü ve nükleer silahların kullanımına tırmanma tehdidi
vardı. Çin'in 1964'te nükleer bir patlama yapmasına rağmen, onları Rusya anakarasında teslim
etme kabiliyeti yoktu. Sadece 1971'de Çin, mütevazı sayıda orta menzilli balistik füze
geliştirmiştir (örneğin, DF-3A füzeleri). 1973'te Sovyet saldırısına karşı kısmi bir nükleer
caydırıcı gelişti. Böylece Çin çekilme tehdidi ile karşı karşıya kaldı.
Aslında, sınırın Çince versiyonları, Sovyetleri saldırganlık yapmakla suçladığı tahmin
ediliyor. Bununla birlikte, revizyonist güç olan Çin Devleti olduğu hatırlanmalıdır. Sınırdan
memnun olmayan Çin'di. Dolayısıyla, Sovyetlerin saldırganlık yaptığı sonucuna varılsa bile,
caydırıcılık için temel soru kalıyor - Çin neden çatışmayı tırmandırmadı? Özellikle de, iddia
ettikleri gibi, 15 Mart Sovyet saldırısını püskürttükleri doğruysa? Biri, “Çin'in doğası gereği
barışçıl doğası” hakkında tartışamadıkça cevap, savaş maliyetinin riske girmeye
değmediğidir. Statüko, yıkımı garantilemek için tercih edildi.
Statüko, başka bir temel anlamda önemlidir. Yukarıda bahsettiğimiz her iki durum da,
asimetrik vakalardır, yani taraflardan yalnızca birinin nükleer bir güç olduğu yerlerdir. Nükleer
silahlarla daha güçlü bir gücün bile zayıf gücü caydırmak için neden başarısız olduğunu analiz
ettik. Fakat diğer güç bile nükleer silah edinirse ne olur?
 Soğuk savaşın soğuk huzuru, birçok tahminde nükleer silahların geleneksel savaşları bile
engellediğini iddia etti. Ancak bu sadece ABD ve Sovyetler Birliği'nde geçerli. Tabii üçüncü
dünya savaşı olmadı. Ancak, tehlikede hayati bir ilgileri bulunmadığını fark etmek de
önemlidir. Bu yüzden onların çatışması bile “ideolojik” ya da politik ve homojendi. Ancak
hegemonya korunmalıdır. Önemli bir ulusal çıkar olarak kabul edildi, ancak hiçbir şekilde
1950’de Çin’de olduğu gibi, 1969’da Çin’de olduğu gibi toprak güvenliğine yönelik tehdit
sorunuyla ilgili olduğu ve 1969’da Sovyetler Birliği’ne sınırlı olduğu söylenemez.
Ancak nükleer silah tehdidiyle karşı karşıya kalan devletler, devletin hayatta kalma tehdidini
içermemesi koşuluyla bazı ulusal çıkarlardan fedakarlık etmeye isteklidir. Dolayısıyla Çin,
ABD’ye karşı caydırıcı bir kabiliyet kazandıktan sonra bile, Tayvan ekine savaş açmaya istekli
değil. Tayvan Boğazları sırasında Sovyetler Birliği 1957-58 krizleri Çin'i desteklemeyi
reddetti. Açıkçası, Sovyetler Birliği, yaşamsal güvenlik çıkarlarının hiçbirine katkıda
bulunmadığından, statükonun değiştirilmesi riskini almak istemedi. Çin için Tayvan, bitmemiş
tarihin bir parçası ama onu düzeltmeye çalışmak bugününü riske bile atabilir. Çin-Sovyet
sınırının 1969'daki çatışmalardan sonra yirmi yıl kalmasının nedeni de budur.
Dolayısıyla, nükleer silahların varlığı kesinlikle nükleer savaşları engelliyor, ancak aynı şey
“sınırlı savaşlar” için de geçerli olmayabilir. Nükleer silahların mantığı, geleneksel dünyanın
mantığından farklıdır. Nükleer silahlar yalnızca “ceza ile caydırıcı” dır, yani nükleer ceza
verme tehdidi ve kapasitesi. Geleneksel dünyada, bu daha önemli olan "bölgesel kazanımları
inkar etme yeteneği" inkar edilmesidir.
Genel olarak, 'ceza ile caydırma' bütün savaşları caydırmalıdır. Ancak, bir devletin hayati bir
çıkarları söz konusu olduğunda, alternatif de benzer maliyetleri içerebilir. Bu nedenle,
statükodaki bir değişiklik hayati çıkarları içerdiğinde geleneksel bir çatışma
başlayabilir. Ancak tırmanma tehdidi, statükonun geri kazanılması şartıyla, neredeyse her
zaman savaşı sonlandırmak için çalışır. Dolayısıyla nükleer silahlar statükonun korunmasına
yardım etse de, nükleer caydırıcılık aynı statükonun bir şartıdır.

Limited War

Limited war is a subjective and relative term that has gained currency chiefly to distinguish certain conflicts
from wars fought for ends and by means that have impressed men as extreme. Limited wars are as old as the
history of mankind. They have occurred among the most primitive and the most advanced peoples and in every
civilization. The great majority of all international wars have been fought for ends far short of domination or
annihilation and by means far short of the complete destruction of the enemy’s armed forces or his society. In
these respects even the two so-called total wars of this century—World War I and World War II—were
significantly limited.

The concept of limited war is also old and ubiquitous in history. Primitive tribes, as well as the knights of
the Middle Ages, have been conscious of explicit customs and rules of mutual restraint in the conduct of warfare.
In ancient China, as well as eighteenth-century Europe, there were laws explicitly formulated to regulate
warfare.

Yet the consciousness of limited war as a distinct kind of warfare, with its own theory and doctrine, has emerged
most markedly in contrast to threemajor wars, waged between several major states, in behalf of popular national
and ideological goals, by means of organized conscripted forces and massive firepower: the Napoleonic
Wars, World War I, and World War II.

The detailed elaboration of a strategic doctrine of limited war, the formulation of specific plans for carrying out
this doctrine, and the combined efforts of government, the military establishment, and private analysts and
publicists to translate the doctrine into particular weapons and forces are developments peculiar to the nuclear
age. They are products of the profound fear of nuclear war and the belief that the limitation of war must be
carefully contrived, rather than left to inherent limitations upon military capabilities.

The principal exponents of limited war in the eighteenth century were (1) the principal military tacticians of wars
of fortification and maneuver, like Vauban and Marshal de Saxe; (2) proponents of international laws to regulate
and civilize war, like Vattel, who drew upon the principles of Grotius; and (3) political theorists like Rousseau
and Fenelon, who saw war as a necessary, if rather indecisive, instrument for preserving a balance of power. In
the latter half of the nineteenth century legal and balance-of-power theorists were somewhat overshadowed by
the exponents of modern military power and glory, like Marshal Foch. Most of the leading military thinkers,
with the notable exception of Karl von Clausewitz, were prophets of blitzkrieg and wars of annihilation. After
World War I, proponents of international order, in their search for collective security and disarmament as
methods of avoiding war, generally ignored the problem of limiting war. Liddell Hart, virtually the only
exponent of a military strategy of limited war between the two world wars, applied his prescriptions chiefly to
Britain’s situation.

After World War II, however, there was a great resurgence of interest in limited war among civilian analysts as
well as military experts, particularly in the United States after the Korean War. The new exponents of limited
war advocated the systematic control of military potential and of war as a useful, carefully restricted instrument
of policy. On the most fundamental level they drew their inspiration from Clausewitz, who in expounding the
theory of war as a continuation of diplomacy had related the scope and intensity of war to its political context
with a profundity appreciated equally by Lenin and Mao Tse-tung.[See the biography ofClausewitz.]

A limited war is now broadly defined as a war that is fought for ends far short of the complete subordination of
one state’s will to another’s and by means involving far less than the total military resources of the belligerents,
leaving the civilian life and the armed forces of the belligerents largely intact and leading to a bargained
termination. More narrowly, it is defined as a local nonnuclear war. Limited war is therefore a matter of degree.
It is also a matter of perspective, since a war that is limited for one belligerent might be close to total for another.
Furthermore, a limited war may be restricted in some respects and not in others. Thus, a civil war or insurrection
may be fought by limited means for the total stake of controlling a government.
Yet despite the impossibility of defining limited war by simple and absolute criteria, it is not difficult,
historically, to distinguish limited wars from wars of great scope and intensity.

Limited wars in history

The eighteenth century

The middle of the eighteenth century stands out as the first notable period of limited warfare in the history of the
modernstate system. In marked contrast to the preceding religious wars and the general wars revolving around
Louis xiv’s struggle for hegemony and to the subsequent French Revolution and Napoleonic Wars, the wars of
this period generally consisted of short, duellike battles of maneuver fought for limited dynastic and territorial
objectives, within a system where rough equilibrium of power was maintained by about five major states. The
wars left civilian life relatively unaffected and altered the international status of the major countries only
minimally or gradually.

The limited character of war in this period must be attributed largely to the economic and technological obstacles
preventing the major states from destroying each other’s armed forces and devastat- ing or occupying each
other’s homelands. This in turn reflected the limited capacity of monarchies to organize armed forces and
mobilize military potential. Furthermore, warfare was limited by the great role of sea power and by the fact that
sea war did not ravish the land.

The limited warfare of the eighteenth century, however, cannot be attributed solely to the nature of military
technology, since the technology was not very different then from that of the preceding and following periods of
general war. It must also be attributed to the limited nature of the political ends for which states fought; to the
equilibrium of power between the major participants, which restrained them from pushing an advantage too far;
to the stilted, drill-field military tactics suited to keeping expensive and untrustworthy troops under control; to a
general respect for laws of war distinguishing between combatants and noncombatants, belligerents and
nonbelligerents; and to the prevailing social and political system, which made these political, legal, and military
constraints congenial to the homogeneous ruling classes of Europe. Beyond these factors, the limitation of
eighteenth-century warfare can be explained simply by the desire of rulers and ruled to avoid the chaos of the
religious wars.

The nineteenth century

The Napoleonic period removed many of the political and social conditions of limited war. In undermining
the ancien regime and introducing the concept of the “nation in arms,” itprepared the way for a popular
nationalism far less congenial to the limitation of war than the pragmatic Realpolitik of the eighteenth century.
Napoleon demonstrated the capacity of states to generate popular enthusiasm for war by nationalistic and
ideological appeals and to translate this enthusiasm into unprecedented military power through mass conscription
and the mobilization of industry and technology. By reconciling military discipline with individual initiative, he
enabled states to use new tactics of camouflage, mobility, and destructive pursuit that gave war a new dynamism.
He showed that where such decisive force could be exerted on land, sea war would cease to be a limiting
factor and instead would become, through blockade and the destruction of commerce, a forerunner of total
war against civilian life.

Nevertheless, the rest of the nineteenth century —notably from 1854 to 1870—was, again, a period of limited
war, thanks largely to the absence of wars between the several major states (except the Crimean War, which was
fought in a peripheral location). The latter half of the nineteenth century saw the unprecedented development in
peacetime of war plans, conscription, military logistics, and communications (notably railroads and telegraph)
and a rapidly advancing military technology. Yet, the new potentialities of destruction inherent in these
developments were not fully exploited or generally appreciated until World War I, although the American Civil
War should have been a grim warning. Instead, Prussia’s quick, limited victories in 1866 (against Austria) and
1871 (against France) were believed to be the models of future wars.

The two world wars

World War I was not deliberately undertaken as a general war. It became a world war because of diplomatic
miscalculations, the interlocking network of alliance commitments, the inflexibility of mobilization plans and
war plans, the prevailing assumption among the military that a general war was inevitable, the weakness of
civilian control over the military, and the failure of the initial German offensive, followed by a war of attrition
and stalemate that national animosities, fed by popular sentiment, made it difficult to terminate without victory.
Consequently, even if the will to avoid general war had been stronger, war would have become general and
extremely destructive without a systematic effort by governments to subject military planning and operations to
overall political direction under a strategy of limited war.

Yet few drew any such lessons from that shocking experience. Rather, it was generally assumed that unless war
could be avoided by collective security and disarmament there would soon be another and even more devastating
world war. The rise of the expansionist totalitarian powers, the fascist glorification of war, and the perfection and
proliferation of more destructive weapons, including aerial bombardment, seemed to make this inevitable.

Actually, the fascist states preferred to satisfy their ambitions through intimidation and through quick, limited
aggressions against negligible opposition; but the failure of the democratic states to contain these aggressions at
the outset by limited means and their unwillingness to use force for limited ends assured the fulfillment of the
prophecies of total war when the democratic states, contrary to Hitler’s calculations, belatedly offered resistance
in 1939 and when Japan, confronted with the American oil embargo and rearmament, launched what it regarded
as a limited, preventive attack on Pearl Harbor.

The nuclear age

In the aftermath of World War II, the invention of nuclear weapons and the onset of the cold war raised a general
feeling that only the United Nations and disarmament could prevent another total war. Yet, within a decade this
opinion had been modified by the widespread conviction that the potential destructiveness of a nuclear war
would deter a total war and by a concomitant surge of private and official interest in meeting a purported danger
of limited wars.

This new attention to limited war has been justified by the occurrence of more than fifty limited wars of various
kinds within twenty years after World War II. All of them were fought outside Europe, with the exception of the
Greek civil war in 1945–1949 and the Hungarian rebellion in 1956. The great majority were internal wars; that
is, wars that arose and were fought largely within the boundaries of a single state. Several of these were full-
scale civil wars: in Greece; China in 1945–1949; Bolivia in 1949; Algeria in 1954–1962; Cuba in 1958–1959;
the Congo in 1960–1963; Vietnam from 1959; and Indonesia in 1966.

A number of internal wars were, in communist parlance, “national liberation wars,” supported from outside by
the Soviet Union, Communist China, or other communist countries: in Greece; French Indochina in 1946–1954;
Burma in 1948–1954; Malaya in 1948–1960; the Philippines in 1946–1954; and Vietnam. And one should add to
this list two abortive rebellions against Soviet and Communist Chinese domination: in Hungary, and Tibet in
1956–1957. Although internal, most of these wars were major international political events because they
determined the status of colonial holdings and/oraffected the balance of power in the cold war.

Several of the approximately fifty limited wars arose from a direct invasion of the territory of one state by
another state: the Korean War in 1950–1953; the Guatemalan war in 1954 (which, However, had many
characteristics of an internal war); the Israeli-Egyptian war and the British-French invasion of Suez in 1956; and
the Indian conquest of Goa in 1961. One might also categorize the Quemoy-Matsu conflict in 1954–1958 as an
aborted interstate war. Like most of the internal wars, these interstate wars reflected the major political issues in
the world since World War II: the national-colonial conflict and the communistnoncommunist conflict.

There were, also, a few interstate wars fought primarily by subversive means, but all of these except the war in
Vietnam were low-level conflicts arising from indigenous national rivalries: Somalia-Ethiopia in 1960,
Indonesia-Malaya in 1963, and Algeria-Morocco in 1963.

Some of the civil and internal wars were quite destructive—as in Greece, China, and Algeria— and total, rather
than limited, in the sense that different regimes competed for complete control of a country. The Korean War,
although limited from the American and Chinese standpoint, was virtually total from the standpoint of the North
and South Korean regimes. Yet, all of these wars were strictly limited in geographical extent, the number of
countries directly involved, and the scope and intensity of violence. Although a number of them involved either
the United States or the Soviet Union, none involved both powers directly and simultaneously.

The limited nature of these wars can be partly explained by a variety of conditions that helped limit wars in
previous periods of history: the limited or local nature of political issues at stake, the tactics of internal warfare,
the limited military capacity of the belligerents, the one-sided nature of the contest, the pressure by allies for
constraint, the fear of overcommitment at the expense of protecting prior interests elsewhere. The notable feature
of this period, however, is that despite the global nature of the cold war and the depth and intensity of the overall
conflict of interests and aims, and despite the immense destructive power that the principal adversaries could
inflict upon each other, the major communist and democratic powers did not bring their full military power to
bear upon each other. Only in the Korean War did major Western and communist powers employ their armed
forces in direct combat with each other. Therefore, the limitation of warfare since World War II must be largely
attributed to the military abstinence and restraint practiced by the principal adversaries in the cold war.

A large part of the explanation of this military abstinence and restraint lies in the deterrent effect of the very
capacity for mutual destruction that would make another general war so catastrophic. This deterrent effect,
combined with a number of other military and political factors conducive to limitation, was most marked in the
Korean War, where, contrary to all previous expectations in the West, an American-Communist Chinese conflict
remained local and limited, with each side deliberately refraining from military actions that threatened to expand
the war and both sides agreeing to an inconclusive termination.

The limited war in Vietnam is as notable an example as the Korean War of studied application by the United
States of ascending gradations of limited force toward the achievement of a negotiated settlement on limited
terms. It was even more notable, however, for evoking widespread popular approval of and insistence upon such
limits.

The modern concept

The Korean War in time stimulated a new concept and strategic doctrine of limited war, which received
additional impetus from the growth of Soviet nuclear striking power, the introduction of thermonuclear bombs
and long-range missiles in Soviet and American arsenals, and the communists’ explicit emphasis in the 1960s on
national liberation wars.

According to this concept, the stability of the bi-polar nuclear balance, resulting from the reluctance of the
nuclear powers to use nuclear weapons except in retaliation against nuclear weapons, could not be relied upon to
deter communist powers from supporting limited aggressions and might, in fact, encourage such aggressions
because the United States might be deterred from using nuclear weapons first when it had no effective means of
conventional resistance. Furthermore, if involved in a local conventional conflict, the United States and its allies
might not be capable of controlling the escalation or expansion of such a war but would have to choose between
defeat and a nuclear catastrophe. To deter such aggressions or to fight local wars effectively without incurring an
intolerable risk of nuclear war, the United States, according to this thesis, would have to develop a capacity to
fight different kinds of small wars successfully, with a diversified arsenal of conventional capabilities
appropriate to various constraints upon weapons, targets, and the zone of combat, while holding open the lines of
diplomatic communication to facilitate the termination of combat, probably short of a clear-cut military or
political victory. This new concept of limited war was explicitly based on the principle, drawn from Clausewitz,
that the conduct of war should be scrupulously disciplined by overall political considerations, so that war will be
an effective instrument of policy rather than an instrument of maximum destruction.

The concept of limited war did not find official favor with American Secretary of State Dulles; only in the last
years of the Eisenhower administration were some concessions made to the idea. Instead, the administration
stressed the alleged economic and military necessity of avoiding future Koreas by depending primarily on the
American capacity to meet local conventional aggressions with strategic and tactical nuclear retaliation to deter
little and big wars alike. This strategy—loosely called massive retaliation—was also adopted by allies of the
United States in the North Atlantic Treaty Organization(NATO), who were equally anxious to substitute nuclear
firepower for conventionally armed man power following their brief rearmament effort during the Korean War
period.

In this period, however, a movement for strategic revision arose within the United States Army and Navy and
among academic analysts and research organizations interested in military questions. According to this
revisionist movement, the dependence of the West on nuclear weapons was increasingly incredible as a deterrent
against the most likely forms of aggression; it would be ineffective or disastrous if deterrence should fail or be
inapplicable; and it was inadequate as an instrument of policy in conflicts short of war (in which the Soviet
Union could confront the United States and its allies with the choice between acquiescence and thermonuclear
holocaust).

When President Kennedy and Secretary of Defense McNamara took office in 1961, they explicitly adopted the
concept of limited war, which had emergedas a criticism of the prevailing strategy. Moreover, they instituted a
far-reaching program to revise military policies so as to support a strategy oflimited war. They created “special
forces” to handle guerrilla warfare, urged a build-up of NATO#x2019’s conventional capabilities in order to
raise the threshold of effective resistance without resorting to nuclear war, and increased the capacity of the
United States to transport armed forces by air to prevent or deter local wars. The key phrase used to describe this
revised strategy was “flexible and controlled response.”

The concept of flexible and controlled response, however, was applied beyond local nonnuclear war. It also
embraced the concept of deliberately planning for the “option” of using nuclear weapons in a limited fashion,
under constraints upon their number, type, and targets and in response to effective central political direction.

Thus, the concept of limited war came to include even a controlled strategic “counterforce” war, in which the
United States would try to confine nuclear exchanges to such military targets as missile bases, holding back its
capacity to devastate Soviet cities, as an inducement to the Soviet Union not to attack American cities.

Whether or not a nuclear war could be kept limited, the unwillingness of the American government to relinquish
this possibility was a striking indication of growing inhibitions against resorting to unlimited war or depending
entirely on the “balance of terror “to deter armed conflict. It signified increasing reluctance to depend for
deterrence upon a military response that it would not be rational to carry out.

There were signs that the nuclear-missile age had induced similar attitudes in Soviet civilian and military leaders.
Premier Khrushchev led Soviet spokesmen in avowing that thermonuclear weapons, by deterring the “capitalist-
imperialist “powers, had overruled the Marxist-Leninist dictum that the dictatorship of the proletariat could come
about onlyby a violent clash of arms precipitated by imperialist desperation. Such a clash, he said, was no longer
“fatalistically inevitable.” Onnumerous occasions he and other Soviet leaders stressed the immense and
intolerable damage that communist as well as “imperialist” powers would suffer in a nuclear war.

Although Chinese spokesmen did not disagree with this view, they differed with Soviet spokesmen in being
more confident that the United States would be deterred by Soviet nuclear power from escalating national
liberation wars and particularly from initiating the use of nuclear weapons.

Whether for effect or out of conviction, Soviet spokesmen continued to assert that any war between the Soviet
Union and the United States would result in nuclear war and continued to deny the possibility that either a
strategic or tactical nuclear war could be limited, but in the mid-1960s some Soviet military men began to
publish criticisms and qualifications of these views.

Furthermore, communist doctrine had always emphasized political constraints on war and the cautious, flexible
use of force. Mao Tse-tung’s strategy of revolutionary war, which dominated Chinese thinking and remained the
leading rationale of un-conventional war, was suffused with concepts of limited war although its aim was total.
By 1961 both Soviet and Chinese strategy emphasized the necessity of supporting “national liberation wars”
(that is, internal wars promoting a communist takeover) and acknowledged the possibility of “local wars” outside
Europe (that is, geographically restricted wars between states, which might or might not be limited in weapons)
as a contingency to be deterred or frustrated.

Continuing problems

In the United States there emerged during the 1960s a broad consensus supporting the strategy of flexible and
controlled response. AmericaℙsEuropean allies largely accepted the strategy as it applied outside Europe, but
they were generally far more skeptical about the feasibility or utility of fighting a limited conventional war, let
alone a limited nuclear war, in Europe. Their skepticism reflected differences of geography and was not likely to
yield to American persuasion. Accordingly, they remained reluctant to build up NATO’s conventional
capabilities and were fearful that the emphasis on a strategy of limited conventional war would undermine the
credibility of nuclear deterrence. France went furthest in openly criticizing the doctrine of flexible and controlled
response and in acclaiming a doctrine of extended nuclear deterrence as a substitute for conventional resistance.
Despite the German Federal Republic’s twelve divisions and the six American divisions, the capacity of
NATO’s European-based forces to withstand the Soviet Union’s forces in eastern Europe for more than a few
days remained in doubt. France’s withdrawal from NATO’s integrated commands in 1966 only highlighted this
situation.

The United States in the mid-1960s became increasingly preoccupied with the war in Vietnam. There the
addition of concentrated firepower (includingheavy strategic and tactical bombing) and regular ground warfare
to guerrilla warfare and civic action fitted none of the previous concepts of limited war. Except for more detailed
attention in the United States to the process of escalation, strategic thought about limited war seemed to have
passed its phase of innovation.

Strategic quiescence, however, did not resolve outstanding differences in the West about the particular forces
and strategies needed for deterrence, resistance, and the support of policy in crises short of war. What should be
the purpose of NATO’s conventional forces in Europe: to provide merely a “screening, force” to detect an attack
or to be a “tripwire” to sound the alarm for nuclear retaliation? to prevent an unopposed limited territorial grab?
to force the enemy to pause long enough to consider the risk of a nuclear war? to withstand Soviet forces in
Europe conventionally for days? months? Under what conditions, if any, should the West use nuclear weapons
first? If nuclear weapons were used, how, if at all, could a bilateral nuclear war, especially one in Europe, be
significantly limited in geographical extent, targets, and duration? What should be the function of tactical (that
is, battlefield) weapons as opposed to longer-range nuclear weapons? Could either tactical or strategic nuclear
exchanges be confined to “bargaining and demonstration”? How could such exchanges be kept under effective
central command and political control?
The most hopeful thing about these unanswered and necessarily conjectural questions was that their very
imponderability made a potential aggressor uncertain about the response to his incursions, and this uncertainty,
combined with his awareness of the intolerable penalties of miscalculation, would itself be a powerful deterrent
to rash moves. Indeed, notwithstanding the Korean War, throughout the cold war both the communist powers
and the United States and its allies have exercised great caution in avoiding a direct military encounter with each
other, afraid that any such encounter might expand into a thermonuclear war. Approaches to the brink of war,
such as the Formosa Strait crisis in 1958, the Berlin crises in 1948–1949 and 1958–1962, and the Cuban crisis in
1962, show that this caution does not preclude dangerous tests of will and nerve, under the shadow of war. Yet,
through such tests the major adversaries in the cold war seem to have learned the acceptable limits of pressure
and counterpressure short of war. If the detente that developed after the Cuban missile crisis should last, it will
be largely due to this mutual understanding, toward which the American doctrine and forces of limited war made
a major contribution by bolstering American resolve to accept the risks of war in crises.

One of the serious questions for the future, However, is whether the deterrents that have developed in an
essentially bipolar world would persist in a world in which there might be a number of additional significant
centers of political decision and military power both inside and outside the two blocs. A more decentralized
structure of international power and interests might weaken the existing deterrents against aggression and war
and increase the danger of limited wars breaking out and expanding into major wars, especially if the initial
belligerents owned nuclear weapons. In the light of this danger, the most challenging problem of limiting
warfare in the future might be to extend to an eroding bipolar or multipolar world methods and concepts of
deterring, confining, and restraining warfare that would be as effective as those that emerged in the first two
decades after what one must hope was the last, and not just the latest, world war.

Limited war:

Sınırlı savaş, belli çatışmaları, amaçlarına yönelik savaşlardan ve erkekleri aşırı derecede etkilemiş olan
araçlardan ayırt etmek için temelde para kazanmış öznel ve göreceli bir terimdir. Sınırlı savaşlar, insanlık tarihi
kadar eskidir. En ilkel ve en gelişmiş halklar arasında ve her medeniyette ortaya çıkmışlardır. Tüm uluslararası
savaşların büyük çoğunluğu, egemenlik veya imhadan çok kısa bir süre önce ve düşmanın silahlı kuvvetlerinin
veya toplumunun tamamen imha edilmesinin çok kısa sürdüğü için savaştı. Bu bakımdan, bu yüzyılın iki sözde
toplam savaşı bile - I. Dünya Savaşı ve II . Dünya Savaşı - önemli ölçüde sınırlıydı.

Kavram sınırlı savaşın da eski ve tarihi aynı anda bulunur. İlkel kabilelerin yanı sıra Orta Çağ şövalyeleri
de, savaşın uygulanmasında açık gelenek ve karşılıklı kısıtlama kurallarının bilincindedir. Eski Çin’de, on
sekizinci yüzyıl Avrupa’nın yanı sıra, savaşı düzenlemek için açıkça formüle edilmiş kanunlar vardı.
Yine de, sınırlı bir savaşın kendine özgü bir savaş türü olduğu bilinci, kendi teorisi ve doktrini ile, popüler ulusal
ve ideolojik hedefler adına, örgütlü ortaklaşa düzenlenmiş olarak, birkaç büyük devlet arasında yapılan üç savaşa
zıt olarak en belirgin şekilde ortaya çıkmıştır. kuvvetler ve büyük ateş gücü: Napolyon Savaşları , I. Dünya
Savaşı ve II . Dünya Savaşı .

Sınırlı bir savaşın stratejik doktrininin detaylandırılması, bu doktrini gerçekleştirmek için özel planların
oluşturulması ve hükümetin, askeri kuruluşun ve özel analistlerin ve yayıncıların doktrini belirli silahlara ve
kuvvetlere dönüştürmek için ortak çabaları nükleer çağa. Nükleer savaşın derin korkusundan ve savaşın
sınırlandırılmasının askeri kabiliyetler üzerindeki doğal sınırlamalara bırakılmak yerine dikkatli bir şekilde ele
alınması gerektiği inancıdır.

On sekizinci yüzyıldaki sınırlı savaşın başlıca üstelleri: (1) Vauban ve Mareşal de Saxe gibi tahkim ve manevra
savaşlarının başlıca askeri taktikçileri; (2) Grotius'un ilkelerine dayanan Vattel gibi savaşı düzenleyen ve
uygarlaştıran uluslararası yasaların savunucuları; ve (3) Rousseau ve Fenelon gibi savaşı gerekli görmüş,
kararsız olsa da güç dengesini koruma aracı olarak gören politik teorisyenler . On dokuzuncu yüzyılın son
yarısında yasal ve iktidar dengesi teorisyenleri, Mareşal Foch gibi modern askeri iktidar ve görkem üsluplarının
gölgesinde kaldı. Karl von Clausewitz'in istisnai istisnası dışında, önde gelen askeri düşünürlerin çoğu, yıldırım
peygamberleri ve imha savaşları idi. Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra, uluslararası düzenin savunucuları, toplu
güvenlik ve silahsızlanmanın savaşı önleme yöntemleri olarak kullandıklarında, savaşı sınırlandırma sorununu
genellikle görmezden geldiler. İki dünya savaşı arasındaki sınırlı bir askeri savaş stratejisinin neredeyse tek
örneği olan Liddell Hart, reçetelerini esas olarak İngiltere'nin durumuna uyguladı.

Bununla birlikte, II. Dünya Savaşı'ndan sonra sivil analistler ile askeri uzmanlar arasındaki sınırlı savaşa,
özellikle de Kore Savaşı'ndan sonra ABD'de büyük bir ilgi uyandı . Sınırlı savaşın yeni üsleri, askeri potansiyelin
ve savaşın sistematik kontrolünü yararlı, dikkatlice sınırlandırılmış bir politika aracı olarak savundu. En temel
düzeyde, ilhamlarını, diplomasinin bir devamı olarak savaş teorisini ortaya koyan, savaşın kapsamını ve
yoğunluğunu, Lenin ve Mao Tse-tung tarafından eşit olarak takdir edilen bir küfür ile politik bağlamına
irdeleyen Clausewitz'den aldılar. Clausewitz'in biyografisine bakın .

Sınırlı bir savaş şimdi genel olarak bir devletin iradesinin bir başkasının iradesine tam olarak bağlanmasının çok
kısa sürdüğü için savaşan bir savaş olarak tanımlanmaktadır ve savaşçıların toplam askeri kaynaklarından çok
daha azını içeren, sivil yaşamı ve silahlı kuvvetleri içeren araçlar savaşçıların büyük çoğunluğu sağlam ve
pazarlıklı bir fesih. Daha dar, yerel nükleer olmayan bir savaş olarak tanımlanır. Sınırlı savaş bu nedenle bir
derece meselesidir. Aynı zamanda bir bakış açısı meselesidir, çünkü bir savaşçı için sınırlı bir savaş, bir başkası
için toplama yakın olabilir. Ayrıca, sınırlı bir savaş, bazı bakımlardan başkalarında değil, bazı yönlerden
sınırlandırılabilir. Dolayısıyla, bir iç savaş ya da ayaklanma, bir hükümeti kontrol etmenin toplam kazancı için
sınırlı yollarla mücadele edilebilir.

Ancak, sınırlı savaşı basit ve mutlak ölçütlerle tanımlamanın imkansızlığına rağmen, sınırlı savaşları büyük
kapsam ve yoğunluktaki savaşlardan ayırmak zor değildir.

Tarihte sınırlı savaşlar

Onsekizinci yüzyıl

On sekizinci yüzyılın ortası, modern sistem tarihinin ilk önemli sınırlı savaş dönemi olarak göze
çarpıyor. Önceki dini savaşlar ve Louis xiv'in hegemonya mücadelesini ve ardından gelen Fransız
Devrimi ve Napolyon Savaşları etrafında dönen genel savaşlarla belirgin bir tezat oluşturması üzerine , bu
dönemin savaşları genel olarak sınırlı hanedan ve bölgesel amaçlar için savaşan manevra kısa, ikili savaşlarından
oluşuyor Güçte kaba dengenin beş büyük devlet tarafından korunduğu bir sistem içinde. Savaşlar sivil hayatı
göreceli olarak etkiledi ve büyük ülkelerin uluslararası statüsünü ancak minimal veya kademeli olarak değiştirdi.

Bu dönemdeki savaşın sınırlı karakteri, büyük devletlerin birbirlerinin silahlı kuvvetlerini tahrip etmesini ve
birbirlerinin vatanlarını tahrip etmesini veya işgal etmesini önleyen ekonomik ve teknolojik engellere
atfedilmelidir. Bu da monarşilerin silahlı kuvvetleri örgütleme ve askeri potansiyeli harekete geçirme
konusundaki sınırlı kapasitelerini yansıtıyordu. Dahası, savaş deniz gücünün büyük rolü ve deniz savaşının
toprağı tahrip etmemesi gerçeğiyle sınırlıydı.

Bununla birlikte, on sekizinci yüzyılın sınırlı savaşı, yalnızca askeri teknolojinin yapısına atfedilemez, çünkü
teknoloji, önceki ve sonraki genel savaş dönemlerinden çok farklı değildi. Devletlerin savaştığı siyasi amaçların
sınırlı doğasına da atfedilmelidir; büyük katılımcılar arasındaki güç dengesine, onları çok fazla bir avantaja
itmelerini engelleyen; Pahalı ve güvenilmez birlikleri kontrol altında tutmaya uygun stilize, sondaj sahalarındaki
askeri taktikler; genel olarak savaş yasalarına saygı göstermeksavaşçı ve savaşçı olmayan, savaşçı ve savaşçı
olmayanları ayırt etmek; ve bu siyasi, yasal ve askeri kısıtlamaları, Avrupa'nın homojen yönetici sınıflarına
uygun kılan geçerli sosyal ve politik sisteme. Bu faktörlerin ötesinde, on sekizinci yüzyıl savaşının
sınırlandırılması basitçe yöneticilerin isteği ile açıklanabilir ve dini savaşların kaosundan kaçınmak için
yönetilebilir.

On dokuzuncu yüzyıl

Napolyon dönemi, sınırlı savaşın politik ve sosyal koşullarının çoğunu ortadan kaldırdı. Eski rejimibaltalamak
ve “silahlı millet” kavramını tanıtmak , on sekizinci yüzyılın pragmatik Realpolitik'inden ziyade savaşın
sınırlanmasına çok daha az uygun olan popüler bir milliyetçiliğin yolunu hazırladı .
Napolyon, devletlerin milliyetçi ve ideolojik temyizlerle savaş için popüler bir coşku yaratma ve bu coşkuyu
kitlesel bir tasdik ve sanayi ve teknolojinin mobilizasyonu yoluyla eşi görülmemiş bir askeri güce çevirme
kapasitesini gösterdi. Askeri disiplini bireysel inisiyatif ile uzlaştırarak, devletlerin savaşa yeni bir dinamizm
kazandıran yeni kamuflaj, hareketlilik ve yıkıcı arayış taktiklerini kullanmalarını sağladı. Karada bu belirleyici
gücün uygulanabileceği yerlerde, deniz savaşının sınırlayıcı bir faktör olmaktan çıkacağını ve bunun yerine,
abluka ve ticaretin yıkılmasıyla sivil hayata karşı toplam savaşın öncüsü olacağını gösterdi .

Bununla birlikte, on dokuzuncu yüzyılın geri kalanı - özellikle 1854 - 1870 arasında - yine, büyük ölçüde birkaç
büyük devlet arasındaki ( periferik bir bölgede yapılan Kırım Savaşı hariç) savaşların olmaması nedeniyle sınırlı
bir savaş dönemiydi. ). On dokuzuncu yüzyılın son yarısı, barış dönemlerinde savaş planlarında, askerlik, askeri
lojistik ve iletişimde (özellikle demiryolu ve telgraf) benzeri görülmemiş bir gelişme ve hızla ilerleyen bir askeri
teknoloji gördü. Yine de, bu gelişmelere özgü yeni yıkım potansiyelleri tam anlamıyla kullanılmamış veya
Amerikan İç Savaşı'na rağmen I. Dünya Savaşı'na kadar genel olarak takdir edilmemiştir.korkunç bir uyarı
olmalıydı. Bunun yerine, Prusya'nın 1866'da (Avusturya'ya karşı) ve 1871'de (Fransa'ya karşı) kısa, sınırlı
zaferlerinin gelecekteki savaşların modelleri olduğuna inanılıyordu.

İki dünya savaşı

I. Dünya Savaşı kasıtlı olarak genel bir savaş olarak ele alınmadı. Diplomatik yanlış hesaplamalar, birbirine bağlı
ittifak taahhütleri ağı, seferberlik planlarının ve savaş planlarının yetersizliği, ordu arasında genel bir savaşın
kaçınılmaz olduğu varsayımı, ordu üzerindeki sivil kontrolün zayıflığı ve ilk Alman taarruzunun başarısızlığı,
ardından bir yıpratma savaşı ve halk duygularının beslediği ulusal düşmanlıkların zafer olmadan
sonlandırılmasının zorlaştığı bir çıkmaz ve çıkmaz yaşandı. Sonuç olarak, genel savaştan kaçınma isteği daha
güçlü olsa da, hükümetlerin askeri planlama ve operasyonları sınırlı bir savaş stratejisi altında genel siyasi
yönelime maruz bırakmalarına yönelik sistematik bir çaba olmadan, genel ve aşırı yıkıcı hale gelebilirdi.

Ancak çok az kişi bu şok edici deneyimin bu tür derslerini çıkardı. Aksine, genel olarak, kolektif güvenlik ve
silahsızlanma ile savaştan kaçınılmadığı sürece, yakında başka ve daha da yıkıcı bir dünya savaşı olacağı
varsayılmıştır. Genişlemeci totaliter güçlerin yükselişi, faşist savaşın yüceltilmesi ve hava bombardımanı da
dahil olmak üzere daha yıkıcı silahların mükemmelliği ve çoğalması bunu kaçınılmaz kılıyordu.

Aslında faşist devletler, ihmal yoluyla ve ihmal edilebilir muhalefete karşı hızlı, sınırlı saldırılarla hırslarını
yerine getirmeyi tercih ettiler; ancak demokratik devletlerin başlangıçta bu saldırıları sınırlı araçlarla
sürdürmemeleri ve sınırlı uçlar için güç kullanma isteksizlikleri , Hitler'in hesaplarına aykırı olarak demokratik
devletlerin 1939'da direniş göstermeleri üzerine toplam savaş kehanetlerinin yerine getirilmesini
sağlamıştır. Japonya, Amerikan petrol ambargosu ve silahlanma ile karşı karşıya kaldığında, Pearl
Harbor’a sınırlı, önleyici bir saldırı olarak gördüğü şeyi başlattı .
Nükleer çağ

II. Dünya Savaşı sonrasında nükleer silahların icadı ve soğuk savaşın başlaması, yalnızca Birleşmiş Milletler ve
silahsızlanmanın başka bir toplam savaşı önleyebileceği yönünde genel bir his uyandırdı . Yine de, on yıl içinde
bu görüş, bir nükleer savaşın potansiyel yıkıcılığının bir toplam savaşı caydıracağı ve sınırlı bir savaş
tehlikesiyle karşı karşıya kalmak için özel ve resmi çıkarların beraberinde geldiği bir artışa yol açacağı
konusundaki yaygın inanç tarafından değiştirildi.

Sınırlı savaşa yapılan bu yeni dikkat, II. Dünya Savaşı'ndan sonraki yirmi yıl içerisinde elliden fazla sınırlı
çeşitlilikte savaşın ortaya çıkmasıyla haklı çıkmıştır. Hepsi, 1945–1949’daki Yunan iç savaşı ve 1956’daki
Macar isyanı hariç, Avrupa dışında savaştı. Büyük çoğunluk iç savaşlardı; yani, büyük ölçüde tek bir devletin
sınırları içinde ortaya çıkan ve savaşılan savaşlar. Bunların birçoğu tam ölçekli iç savaşlardı:
Yunanistan'da; 1945–1949'da Çin; 1949'da Bolivya; 1954-1962'de Cezayir; 1958-1959'da Küba; 1960-1963'te
Kongo; 1959'dan Vietnam; ve 1966'da Endonezya.

Komünist paritede, Sovyetler Birliği , Komünist Çin veya diğer komünist ülkeler tarafından dışardan desteklenen
“ulusal kurtuluş savaşları” vardı . 1946–1954'te Fransız Hinthindi; 1948–1954'te Burma; 1948-1960'ta
Malaya; 1946–1954'te Filipinler; ve Vietnam. Ve bir de bu listeye Sovyet ve Komünist Çin hakimiyetine karşı
iki abortif ayaklanma eklemeliyiz: Macaristan'da ve Tibet 1956-1957'de. Her ne kadar içsel olsa da, bu
savaşların çoğu büyük uluslararası siyasi olaylardı; çünkü sömürge işletmelerinin durumunu belirlediler ve
/ veya soğuk savaştaki güç dengesini belirlediler .

Yaklaşık elli sınırlı savaşın bir kısmı, bir devletin topraklarının başka bir devlet tarafından doğrudan işgal
edilmesinden kaynaklandı: 1950–1953 yıllarındaki Kore Savaşı ; 1954'teki Guatemala savaşı (ki bu, iç savaşın
birçok özelliğine sahipti); 1956'da İsrail-Mısır savaşı ve İngiliz-Fransız Süveyş istilası; ve 1961'de Hindistan'ın
Goa'yı fethi. Biri 1954-1958'deki Quemoy-Matsu ihtilafını, eyaletler arası bir savaş olarak kategorize edebilir. İç
savaşların çoğunda olduğu gibi, bu eyaletlerarası savaşlar, II. Dünya Savaşı'ndan bu yana dünyadaki başlıca
siyasi sorunları yansıtıyor: ulusal-sömürgeci çatışma ve komünistnoncommunist çatışma.

Aynı zamanda, birkaç devletlerarası savaş esas olarak yıkıcı yöntemlerle savaştı, ancak Vietnam'daki savaş
dışındakilerin hepsi yerli ulusal rekabetlerden kaynaklanan düşük seviyeli çatışmalardı: 1960'ta Somali-
Etiyopya, 1963'te Endonezya-Malaya ve Cezayir- 1963'te Fas.

Bazı iç ve iç savaşlar - Yunanistan, Çin ve Cezayir'de olduğu gibi - ve bir ülkenin tam kontrolünü sağlamak için
farklı rejimlerin rekabet ettiği anlamında, toplamdan çok yıkıcıydı. Kore Savaşı, Amerikan ve Çin bakış açısıyla
sınırlı olmasına rağmen, Kuzey ve Güney Kore rejimlerinin bakış açısıyla neredeyse bütün oldu. Bununla
birlikte, bu savaşların tümü coğrafi boyutta, doğrudan dahil olan ülkelerin sayısı ve şiddetin kapsamı ve
yoğunluğu konusunda kesinlikle sınırlıydı. Bir kısmı ABD'yi veya Sovyetler Birliği'nidahil etse de, hiçbiri
doğrudan ve aynı anda iktidarı dahil etmedi .

Bu savaşların sınırlı niteliği, önceki tarih dönemlerinde savaşların sınırlandırılmasına yardımcı olan çeşitli
koşullar ile kısmen açıklanabilir: söz konusu olan siyasi meselelerin sınırlı veya yerel niteliği, iç savaş taktikleri,
savaşçıların sınırlı askeri kapasitesi, Yarışmanın tek taraflı doğası, müttefiklerin kısıtlama baskısı, başka bir
yerde önceki çıkarları koruma pahasına aşırı taahhüt korkusu. Bununla birlikte, bu dönemin dikkat çekici
özelliği, soğuk savaşın küresel doğasına ve genel çıkar ve amaç çatışmasının derinliğine ve yoğunluğuna rağmen
ve ana rakiplerin birbirlerine uygulayabileceği büyük yıkıcı güce rağmen, büyük komünist ve demokratik güçler,
tam askeri güçlerini birbirlerine dayandırmaya yetmedi. Sadece Kore Savaşı'nda büyük Batılı ve komünist güçler
silahlı kuvvetlerini birbirleriyle doğrudan mücadelede kullandılar. Bu nedenle, II. Dünya Savaşı'ndan bu yana
olan savaşın sınırlandırılması, büyük ölçüde soğuk savaştaki ana rakiplerin uyguladığı askeri yoksunluk ve
kısıtlama ile ilişkilendirilmelidir.

Bu askeri yoksunluk ve kısıtlamanın açıklanmasının büyük bir kısmı, başka bir genel savaşı feci hale getirecek
olan karşılıklı yıkım kapasitesinin caydırıcı etkisinde yatmaktadır. Sınırlandırmaya elverişli birkaç diğer askeri
ve politik faktörle birlikte bu caydırıcı etki, Batı’daki önceki tüm beklentilerin aksine, Amerikan-Komünist bir
Çin çatışmasının yerel ve sınırlı kaldığı Kore Savaşı’nda en belirgin savaşı genişletmekle tehdit eden askeri
eylemlerden kasıtlı olarak kaçınan taraf ve her iki taraf da sonuçsuz bir fesih kararı vermiştir.

Vietnam'daki sınırlı savaş, Birleşik Devletler tarafından sınırlı şartlarda müzakere edilen bir anlaşmaya varmaya
yönelik olarak sınırlı güç kademeli olarak yükselen uygulama çalışmalarının Kore Savaşı'na bir örnektir. Ancak,
bu tür sınırlamalar üzerinde yaygın olarak kullanılan popüler onay ve ısrarı uyandırmak için daha da dikkat
çekiciydi.

Modern kavram

Zaman içinde Kore Savaşı, Sovyet nükleer saldırı gücünün büyümesinden, termonükleer bombaların ve Sovyet
ve Amerikan cephanelerine uzun menzilli füzelerin getirilmesinden ve komünistlerin açıklanmasından ilave bir
ivme kazandıran sınırlı bir savaş doktrini ve stratejik doktrinini teşvik etti 1960'larda ulusal kurtuluş savaşlarına
vurgu.

Bu konsepte göre, iki kutuplu nükleer dengenin istikrarı, nükleer güçlerin nükleer silah kullanma konusundaki
isteksizliğinden kaynaklanmaktadır.nükleer silahlara karşı misilleme dışında, komünist güçlerin sınırlı saldırıları
desteklemelerini engellemek için güvenilemezdi ve aslında, bu tür saldırıları teşvik edebilir, çünkü Birleşik
Devletler ilk önce etkili bir geleneksel direniş aracı olmadığında nükleer silah kullanmaktan caydırılabilir.
. Ayrıca, yerel bir geleneksel çatışmaya dahil olursa, Birleşik Devletler ve müttefikleri böyle bir savaşın
yükselişini veya genişlemesini kontrol edemeyebilir, ancak bir yenilgi ile nükleer bir felaket arasında seçim
yapmak zorunda kalacaklar. Bu tür saldırıları caydırmak ya da kabul edilemez bir nükleer savaş riski olmadan
yerel savaşları etkin bir şekilde mücadele etmek için, ABD’nin bu tez uyarınca farklı türdeki küçük savaşlarla
başarılı bir şekilde mücadele edebilecek kapasiteyi geliştirmesi gerekiyor. Silahlar, hedefler ve savaş bölgesi
üzerindeki çeşitli kısıtlamalara uygun, geleneksel yeteneklerin çeşitlendirilmiş bir cephaneliğiyle, savaşın
sonlandırılmasını kolaylaştırmak için diplomatik iletişim hatlarını açık tutarken, muhtemelen açık bir askeri ya
da politik zaferden mahrum. Bu yeni sınırlı savaş kavramı açıkça, Clausewitz'in çizdiği ilkeye dayanarak,
savaşın genel politik düşüncelerle titizlikle disipline edilmesi gerektiği, böylece savaşın en fazla yıkım aracı
yerine etkili bir politika aracı olacağına dayanıyordu.

Sınırlı savaş kavramı, Amerikan Dışişleri Bakanı Dulles ile resmi bir kaygı bulamadı ; Eisenhower yönetiminin
yalnızca son yıllarında bu fikre bazı tavizler verildi. Bunun yerine, yönetim, küçük ve büyük savaşları caydırmak
için stratejik ve taktik nükleer misilleme ile yerel geleneksel saldırganları karşılama kapasitesine bağlı olarak
gelecekteki Korelilerden kaçınmanın ekonomik ve askeri gerekliliğini vurguladı. Bu strateji - gevşek bir şekilde
misilleme olarak adlandırıldı - ABD’nin Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü'ndeki (NATO) müttefikleri
tarafından da kabul edildi. .

Ancak bu dönemde, ABD Ordusu ve Donanması ve askeri sorularla ilgilenen akademik analistler ve araştırma
kuruluşları arasında stratejik revizyon hareketi ortaya çıktı. Bu revizyonist harekete göre, Batı'nın nükleer
silahlara olan bağımlılığı, en olası saldırganlık biçimlerine karşı caydırıcı olarak giderek daha
inanılmazdı; caydırıcılığın başarısız olması veya uygulanamaz olması durumunda etkisiz veya felaket olur; ve
savaşın yetersiz olduğu çatışmalarda bir politika aracı olarak yetersiz kaldı (Sovyetler Birliği'nin Birleşik
Devletler ile müttefikleri ile tanışma ve termonükleer soykırım arasında seçim yapma şansı vermesi).

Başkan Kennedy ve Savunma Bakanı McNamara, 1961'de göreve geldiğinde, açıkça geçerli stratejiyi eleştiren
ortaya çıkan sınırlı savaş kavramını benimsediler. Ayrıca, sınırsız bir savaş stratejisini desteklemek amacıyla
askeri politikaları gözden geçirmek için kapsamlı bir program başlattılar. Gerilla savaşını ele almak için “özel
kuvvetler” yarattılar, nükleer savaşa başvurmadan etkili direniş eşiğini yükseltmek için NATO # x2019’un
geleneksel yeteneklerinin birikmesini istediler ve ABD’nin silahlı kuvvetleri taşıyabilme kapasitelerini artırdılar.
yerel savaşları önlemek veya caydırmak için hava. Bu gözden geçirilmiş stratejiyi tanımlamak için kullanılan
anahtar cümle “esnek ve kontrollü tepki” idi.

Bununla birlikte, esnek ve kontrollü cevap kavramı, yerel nükleer olmayan savaşın ötesinde uygulandı. Aynı
zamanda, nükleer silahların sınırlı bir şekilde, bunların sayısı, türü ve hedefleri ile etkili merkezi politik
yönelime cevap olarak kısıtlamaları altında kullanılmasının “seçeneği” için kasıtlı olarak planlama kavramını
benimsemiştir.
Bu nedenle, sınırlı savaş kavramı, ABD'nin nükleer santralleri füze üsleri gibi askeri hedeflerle sınırlandırmaya
çalışıp, Sovyet şehirlerini tahrip etme kapasitesini geri çekmeyi teşvik edeceği kontrollü bir stratejik “karşı güç”
savaşı bile içerdi. Sovyetler Birliği’ne Amerikan şehirlerine saldırmamak.

Nükleer bir savaşın sınırlandırılıp korunmayacağına bakılmaksızın, Amerikan hükümetinin bu ihtimalden

vazgeçme konusundaki isteksizliği, silahlı çatışmayı caydırmak için sınırsız savaşa başvurma ya da tamamen
“terör dengesi” ne bağlı olduğuna dair çarpıcı bir gösterge oldu. Yürütmenin rasyonel olmayacağı bir askeri
tepkiye dayanarak caydırıcılığa bağımlı olma konusundaki artan isteksizliği işaret ediyordu.

Nükleer füze çağının, Sovyet sivil ve askeri liderlerinde benzer tutumlar yarattığına dair işaretler
vardı. Başbakan Kruşçev, Sovyet sözcülerine, “kapitalist-emperyalist” güçleri reddeden termonükleer silahların,
proletaryanın diktatörlüğünün, yalnızca emperyalist çaresizliğin şiddetli bir çatışmasıyla gelebileceğini iddia
ederek, Marksist-Leninist diktiyi reddettiğini iddia etmelerine yol açtı. Böyle bir çatışmanın artık “ölümcül
kaçınılmaz” olmadığını söyledi. Çok sayıda olayda kendisi ve diğer Sovyet liderleri, komünist ve emperyalist
güçlerin nükleer bir savaşta yaşayacağı büyük ve dayanılmaz hasarı vurguladı.

Her ne kadar Çinli sözcülerin bu görüşe katılmasalar da, Sovyet sözcüleri ile ABD'nin Sovyet nükleer gücünün
ulusal kurtuluş savaşlarını tırmandırmaktan ve özellikle de nükleer silah kullanımını başlatmasından
caydırılacağından emin olmaları konusunda farklılık gösterdiler.

Sovyet sözcüleri, mahkumiyet olsun ya da olmasın, Sovyetler Birliği ile ABD arasındaki herhangi bir savaşın
nükleer savaşla sonuçlanacağını ve stratejik ya da taktik bir nükleer savaşın sınırlandırılabileceği olasılığını inkar
etmeye devam ettiğini iddia etmeye devam ettiler. 1960'ların ortalarında bazı Sovyet askeri adamları bu
görüşlerin eleştirilerini ve niteliklerini yayınlamaya başladı.

Dahası, komünist doktrin savaş ve politik, temkinli ve esnek güç kullanımı üzerindeki politik kısıtlamaları her
zaman vurgulamıştır. Mao Tse-tung'un Çin düşüncesine hâkim olan ve konvansiyonel olmayan savaşın temel
gerekçesi olan devrimci savaş stratejisi, amacı toplam olmasına rağmen sınırlı savaş kavramlarıyla
doluydu. 1961'de hem Sovyet hem de Çin stratejisi “ulusal kurtuluş savaşlarını” (yani, bir komünist devralmasını
teşvik eden iç savaşları) desteklemenin gerekliliğini vurguladı ve Avrupa dışındaki “yerel savaşlar” olasılığını
kabul etti (yani, coğrafi olarak devletler arasındaki savaşları sınırlandırdı) Silahlarda sınırlı ya da sınırlı
olmayabilir) caydırılması veya engellenmesi için bir koşul olarak.

Devam eden problemler

Amerika Birleşik Devletleri'nde 1960'larda esnek ve kontrollü müdahale stratejisini destekleyen geniş bir fikir
birliği ortaya çıkmıştır. Amerika’nın Avrupa müttefikleri Avrupa dışında uygulanan stratejiyi büyük ölçüde
kabul ettiler, ancak genellikle Avrupa'da sınırlı bir nükleer savaş yerine, sınırlı bir geleneksel savaşla mücadele
etmenin uygulanabilirliği ya da faydası konusunda çok daha şüpheci oldular. Onların şüpheciliği, coğrafyadaki
farklılıkları yansıtıyordu ve Amerikan ikna edilmesine neden olma ihtimali yoktu. Buna göre NATO’nun
geleneksel yeteneklerini geliştirmek konusunda isteksiz davrandılar ve sınırlı bir geleneksel savaş stratejisine
yapılan vurgunun nükleer caydırıcılığın güvenilirliğini zedeleyeceğinden korkuyorlardı. Fransa, esnek ve
kontrollü cevap doktrini açıkça eleştirmede ve geleneksel direnişin yerine geçen uzatılmış nükleer caydırıcılık
doktrini kabul etmede en ileri gitti. Alman Federal Cumhuriyeti’nin on iki bölünmesine ve altı Amerikan
bölünmesine rağmen, NATO’nun Avrupa merkezli kuvvetlerinin Sovyetler Birliği’nin doğu Avrupa’daki
güçlerine birkaç günden daha uzun süre dayanma kapasitesi şüpheli kaldı. Fransa’nın 1966’da NATO’nun
bütünleşik komutlarından çekilmesi bu durumu vurguladı.

1960'ların ortalarında Amerika Birleşik Devletleri, Vietnam'daki savaşla giderek daha fazla meşguldü. Orada
yoğun ateş gücü (ağır stratejik ve taktik bombalama dahil) ve gerilla savaşına düzenli toprak savaşı ve sivil
eylem için daha önceki sınırlı savaş kavramlarının hiçbirine uymadı. Amerika Birleşik Devletleri'ndeki tırmanma
sürecine daha fazla dikkat etmenin dışında, sınırlı savaş konusundaki stratejik düşünce inovasyon aşamasını
geçmiş gibi görünüyordu.

Bununla birlikte, stratejik sessizlik, Batı’daki caydırıcılık, direniş ve politikanın savaştan uzak krizlerde
desteklenmesi için gerekli olan belirli güçler ve stratejiler konusundaki olağanüstü farklılıkları
çözmedi. NATO’nun Avrupa’daki geleneksel güçlerinin amacı ne olmalı: yalnızca bir saldırı tespit etmek için
“tarama, güç” sağlamak veya nükleer misilleme alarmını çalmak için “üçlü” olmak mı? beklenmedik bir sınırlı
bölge kapma önlemek için? düşmanı bir nükleer savaş riskini gözetecek kadar duraklatmaya
zorlamak? Avrupa'da Sovyet kuvvetlerine geleneksel olarak günlerce dayanacak mı? ay? Hangi koşullar altında,
eğer varsa, Batı ilk önce nükleer silah kullanmalı? Eğer nükleer silahlar kullanılsaydı, nasıl olsa, özellikle
Avrupa’daki ikili bir nükleer savaşın coğrafi kapsamda önemli ölçüde sınırlı kalması nasıl hedeflenebilir, ve
süre? Daha uzun menzilli nükleer silahların aksine taktik (yani savaş alanı) silahlarının işlevi ne
olmalıdır? Taktik ya da stratejik nükleer borsalar “pazarlık ve gösteri” ile sınırlandırılabilir mi? Bu değişimler
nasıl etkili bir merkezi komuta ve siyasi kontrol altında tutulabilir?

Bu cevapsız ve zorunlu olarak tartışmalı sorularla ilgili en umut verici olan şey, onların çok zayıf olmalarının,
saldırılara verilen yanıtlara karşı belirsiz bir potansiyel saldırganlık yaratması ve bu belirsizliğin, yanlış
hesaplanmaya karşı tahammül edilemez cezalar konusundaki farkındalığıyla bir araya gelmesidir. döküntü
hareket eder. Gerçekten de, Kore Savaşına rağmen, soğuk savaş boyunca hem komünist güçler hem de Birleşik
Devletler ve müttefikleri, böyle bir karşılaşmanın bir termonükleer savaşa girebileceğinden korkan, birbirleriyle
doğrudan bir askeri karşılaşmadan kaçınmak için büyük bir özen göstermişlerdir. 1958’deki Formosa Boğazı
krizi, 1948-1949 ve 1958-1962’deki Berlin krizleri ve 1962’deki Küba krizleri gibi savaşın eşiğine yaklaşmak,
bu uyarının tehlikeli irade ve sinir sınavlarını engellemediğini gösteriyor. savaşın gölgesinde. Yine de, bu tür
testler yoluyla, soğuk savaştaki başlıca rakipler, savaşın yetersizliğini ve baskı altına almanın kabul edilebilir
sınırlarını öğrenmiş gibi görünüyor. EğerKüba füzesi krizinden sonra gelişen detente , Amerikan doktrini ve
sınırlı savaş kuvvetlerinin, Amerikanın krizlerdeki savaş risklerini kabul etmeye karar vermesini destekleyerek
büyük katkı sağladığı bu karşılıklı anlayıştan kaynaklanacak.

Gelecek için ciddi sorulardan biri, ancak, esasen iki kutuplu bir dünyada gelişen caydırıcıların, içinde ve dışında
bir dizi ek önemli siyasi karar merkezi ve askeri güç olabileceği bir dünyada devam edip etmeyeceğidir. iki
blok. Daha merkezi olmayan bir uluslararası güç ve çıkar yapısı, saldırganlık ve savaşa karşı mevcut caydırıcıları
zayıflatabilir ve sınırlı savaşların, özellikle de ilk savaşçıların nükleer silahlara sahip olması halinde, büyük
savaşlara dönüşme ve genişleme tehlikesini artırabilir. Bu tehlikenin ışığında, gelecekteki savaşı
sınırlandırmanın en zorlu sorunu, aşındırıcı bir iki kutuplu veya çok kutuplu dünya yöntemlerini ve caydırıcı,
sınırlandırıcı kavramları.

Revolutionary warfare:

History
In the American Revolution and the Nineteenth Century

Large-
scale guerrilla fighting accompanied the American Revolution, and the development of guerrilla tactics under su
chpartisan leaders as Francis Marion

, Andrew Pickens

, and Thomas Sumter

has been called the great contribution of theAmerican Revolution to the development of warfare. The term guerr
illa itself was coined during the Peninsular War (1808–
14), when Spanish partisans, under such leaders as Francisco Mina, proved unconquerable even by the armies of
Napoleon I

. From Spain the use of the term spread to Latin America and then to the United States.
During the U.S. Civil War, William C. Quantrill

, who operated in Missouri and Kansas, was the most notorious of theConfederate guerrilla leaders, but John S.
Mosby

, in Virginia, was undoubtedly the most effective. During the Franco-Prussian War (1870–
71) the Germans suffered so much from French partisans, or francs-tireurs, that Field Marshall vonMoltke

ordered the shooting of all prisoners not fully uniformed and led by regular officers. In the Philippines after theS
panish-
American War, the U.S. Army conducted a long campaign against Filipino guerrillas, such as Emilio Aguinaldo

, andMoro bands. There has been frequent guerrilla warfare in Latin America. Notable among early 20th-
century Latin Americanguerrillas are Francisco (Pancho) Villa
, Emiliano Zapata

, and Augusto C. Sandino

.
World War I to World War II

In World War I the most spectacular theater of guerrilla operations was the Arabian peninsula, where, under the l
eadership ofT. E. Lawrence

and Faisal al-Husayn (later Faisal I

), various Arab guerrilla bands fought superior Turkish forces. In the late1920s and 30s the Chinese Communists
under the leadership of Mao Zedong

, perhaps the world's leading theorist ofmodern guerrilla warfare, conducted a large-
scale guerrilla war, along with mobile and positional warfare, against both theKuomintang and the Japanese in N
China. Mao saw the People's War, as he called it, progressing from minor skirmishing toa conventional conflict
as he led the Communists to victory.
Guerrilla tactics, aided by the development of the long-
range portable radio and the use of aircraft as a means of supply,reached new heights in World War II. The Germ
ans failed to establish a complete hold on Yugoslavia because of the guerrillaresistance, which was led by the Co
mmunist partisan leader Tito

and supplied in part by Allied airdrops. In the Soviet Unionguerrilla warfare was included in instruction at the m
ilitary academy; in the field it was so brilliantly organized that itconstituted a continual threat to the German rear
and contributed greatly to the German disaster on the Eastern Front.
In Western Europe the Allies organized guerrilla forces in France, Norway, Denmark, Holland, Belgium, Italy, a
nd Greece.These forces (known collectively as the "underground" and, in France, as the maquis) were supplied b
y Allied airdrops andcoordinated from London by radio. The resistance forces in Western Europe, led mainly by
British- and American-
trainedofficers, conducted not only guerrilla operations but also industrial sabotage, espionage

, propaganda campaigns, and theorganization of escape routes for Allied prisoners of war.
By the end of World War II resistance forces had played a major role in the defeat of Germany. Throughout the
war theUnited States and Britain also carried on guerrilla warfare in the Philippines and Southeast Asia, and in C
hina large-scaleguerrilla operations were conducted against the Japanese by both Communists and Nationalists.
Since World War II

Since World War II guerrilla warfare has been employed by nationalist groups to overthrow colonialism, by dissi
dents tolaunch civil wars, and by Communist and Western powers in the cold war

. There have been dozens of such conflicts.

Just after World War II large-
scale guerrilla warfare broke out in Indochina between the French and the Communist Viet Minh

, led by Ho Chi Minh

and Vo Nguyen Giap

. After the French defeat at Dienbienphu

(1945), France withdrew from theconflict; but the 1954 Geneva Conference

brought no permanent peace, and Communist guerrilla activity continued in Laos,Cambodia, and South Vietnam
. In the subsequent Vietnam War

the United States fought in support of the South Vietnamesegovernment against local guerrillas (Viet Cong

) aided by North Vietnamese troops. In Cambodia, the Khmer Rouge

wagedguerrilla warfare to win control of the nation and, after being ousted by the Vietnamese army, again resort
ed to it until thegroup's disintegration (1999).
In Algeria guerrilla warfare against the French was begun by the nationalists in 1954 and conducted with ever-
increasingviolence until Algeria won its independence in 1961. Greek nationalists in Cyprus carried on guerrilla
warfare against theBritish from 1954 until that country gained independence in 1959. Fidel Castro

and Ernesto (Che) Guevara

in 1956launched a guerrilla war in Cuba against the government of Fulgencio Batista; in 1959, Batista fled the c
ountry and Castroassumed control. This success gave encouragement to rebel guerrilla bands throughout Latin A
merica. In 1967, Guevarawas killed by the Bolivian army while leading such a rebel band in the jungles of Bolivi
a.
In the late 1960s, Palestinian Arab guerrillas intensified their activities against the state of Israel. In 1971, after a
full-scalewar with the Jordanian army, they were ousted from their bases in Jordan. However, the Palestine
Liberation Organization

(PLO) and other groups continued their raids on Israel from other Arab countries. After the PLO was forced tole
ave Lebanon (1982, 1991) its fighters were again dispersed, but it continued to mount attacks until peace negotia
tions inthe early 1990s. Since the late 1980s, terrorism

—long an element in conflict and a hallmark of many Hamas

attacks—andother tactics (see Intifada

) have increasingly marked the Israeli-Palestinian conflict.

The United States has sponsored guerrillas, most notably anti-
Castro Cuban forces and Nicaraguan contras. Modern "urbanguerrilla" activities such as hijacking and kidnappi
ng

are frequently inspired by ideology rather than patriotism and are oftentinged with elements of terrorism. The Ir
ish Republican Army

(late 1960s to mid-1990s) and Peru's Shining Path

engagedin both attacks on government forces and various forms of terrorism. Since the 1990s many nations exp
erienced somedegree of ongoing societal disruption due to persistent unconventional warfare, among them Afgh
anistan, Algeria, Burundi,Cambodia, Colombia, Iraq, Rwanda, Sierra Leone, and Turkey (in Kurdish areas).

Amerikan Devrimi ve Ondokuzuncu Yüzyılda

Büyük
ölçekli gerilla mücadele eşlik Amerikan Devrimi'ni, ve gelişmeyi ait gerilla taktikleri altında böyle partizan liderl
eriolarak Francis Marion
, Andrew Pickens

, Ve Thomas Sumter

gelmiştir edilmiş denilen büyük

bir katkı ait Amerikan Devrimiiçin gelişim içinde savaş. Vadeli gerilla kendisi edildi icat sırasında Peninsular Sa
vaşı (1808-1814), ne zaman İspanyol partizanlar, altında bu
tür liderler olarak Francisco Mina, ispat yenilmez bile tarafından orduların arasında Napolyon I

. Gönderen İspanya kullanımı hakkındaki süreli yayılmasına karşı Latin Amerika ve ardından karşı Birleşik Devl
etleri.
Sırasında ABD İç Savaşı, William C. Quantrill

, Kim ameliyat içinde Missouri ve Kansas, oldu en namlı ait Konfederasyon gerilla liderleri, ancak John S. Mosb
y

, İçinde Virginia'da, oldu kuşkusuz en etkili. Sırasında Fransa-Prusya Savaşı (1870-

1871) Almanlar yaşadı böylece çok gelen Fransız partizanları, ya frankın-Tireurs o Saha Marshall Von Moltke

sipariş çekimait tüm mahkumların değil tam üniformalı ve led tarafından düzenli subay. Gelen Filipinler sonra İ
spanya-
Amerika Savaşı, ABD Ordusu yürütülen bir uzun kampanya karşı Filipinli gerillalar, böyle olduğu Emilio Aguin
aldo

,VeMorobantlar. Oradagelmiştirolmuştursıkgerilla savaş içinde Latin Amerika'da. Önemli arasında erken 20.
yüzyıl Latin Amerikalı gerilla olan Francisco (Pancho) Villa

, Emiliano Zapata

, Ve Augusto C Sandino

.
I. Dünya Savaşı - II. Dünya Savaşı

Gelen Dünya Savaşı I en muhteşem tiyatro ait gerilla operasyonları oldu Arap yarımadası, nerede, altında liderlik
arasında T. E. Lawrence

ve Faysal el-Hüseyin (daha sonra Faysal Ben

), çeşitli Arap gerilla grupları , üst

düzey Türk kuvvetleriyle savaştı . Gelen geç 1920 ve 30s Çinli Komünistler altında liderlik arasında Mao
Zedong

, Belki dünyanın önde gelen teorisyeni ait Modern gerilla savaşı, yürütülen bir büyük
ölçekli gerilla savaşı boyunca sahip mobil ve pozisyonel savaş, karşı hem Kuomintang ve Japonca içindeN Çin.
Mao Halk Savaşını gördü . olarak o denilen ,
bunu ilerleyen den küçük skirmishingiçin bir konvansiyonel çatışma olarak o açtı komünistleri için zafer.
Gerilla taktikleri, destekli tarafından gelişim ait uzun
menzilli portatif radyo ve kullanım ait uçağın olarak bir aracı ait temini, ulaştığı yeni yükseklikleri de Dünya Sav
aşı II. Almanlar başarısız etmek kurmak bir tam tutuş üzerinde Yugoslavya çünkü bir gerilla direnci, oldu led tar
afından Komünist partizan lideri Tito
 ve tedarik yılında parçası ile Müttefik airdrops. In Sovyetler Birliği gerilla savaşında edildi dahil içinde talimat d
e askeri akademide; içinde bu alanda o oldu bu
yüzden zekice düzenlenmiş olduğunu o oluşturulan bir sürekli tehdit etmek Alman arka ve emeği büyük
ölçüde için Alman felaket üzerine Doğu Cephesi.
In Batı Avrupa Müttefikler düzenlenen gerilla güçleri de Fransa, Norveç, Danimarka, Hollanda, Belçika, İtalya,
ve Yunanistan. Bu kuvvetler (bilinen topluca olarak "yeraltı" ve de Fransa'nın olarak maki) edildi sağlanan tarafı
ndan Müttefik airdrops ve koordine dan Londra tarafından radyo. Direnç kuvvetleri de Batı Avrupa, led ağırlıklı
tarafından British- ve Amerikan eğitimli subaylar, yürütülen değil sadece gerilla operasyonları ama aynı
zamanda endüstriyel sabotaj, casusluk

, Propaganda kampanyaları ve organizasyon içinde kaçış yolları için Müttefik mahkumların arasında savaş.
By sonu arasında Dünya Savaşı II direnç kuvvetlerinin etmişti oynanan bir majör rol içinde yenilginin arasında
Almanya'da. Boyunca savaş Birleşik Devletleri ve İngiltere de taşınan üzerine gerilla savaşında içinde Filipinler
ve Güneydoğu Asya'da, vede Çin büyük
ölçekli gerilla operasyonları edildi yürütülen karşı Japonlar tarafından hem Komünistler ve Milliyetçiler.
II. Dünya Savaşı'ndan beri

Yana Dünya Savaşı II gerilla savaşı vardır edilmiş istihdam ile milliyetçi gruplar için devirmek ,
sömürgeciliği tarafından muhaliflere karşı başlatmak sivil ,
savaşlar ve tarafından Komünist ve Batılı güçlerin de soğuk savaş

. Orada var olmuş onlarca ait bu tür çatışmaları.

Hemen ardından Dünya Savaşı II büyük
ölçekli gerilla savaşı kırdı dışarı içinde Çinhindi arasında Fransız ve Komünist Viet Minh

, Led tarafından Ho Şi Min

ve Vo Nguyen Giap

. Sonra Fransız yenilgisinin de Dienbienphu

(1945), Fransa çekildi gelen çatışma; ancak 1954 Cenevre Konferansı

getirilen hiçbir kalıcı barış, ve Komünist gerilla faaliyeti devam yılındaLaos, Kamboçya, ve Güney Vietnam. Ge
len müteakip Vietnam Savaşı

Birleşik Devletler savaşmış içinde destek ve Güney Vietnam hükümetinin karşı yerel gerillalar ( Viet Cong

) Destekli tarafından Kuzey Vietnam birlikleri. In Kamboçya, Kızıl Kmerler

ücretli gerilla savaşı için kazanmak kontrolünü arasında ulus ve, sonra varlık devrik tarafından Vietnam ordusu t
ekrar başvurdu için bunun kadar grubun dağılması (1999).
In Cezayir gerilla savaşı karşısında Fransız edildi başlamış tarafından milliyetçilerin içinde 1954 ve yürütülen ile
sürekli
artan şiddet dek Cezayir kazandı onun bağımsızlığını içinde 1961 Yunan milliyetçiler de Kıbrıs'a taşınan üzerine
gerilla savaşı karşısında İngiliz dan 1954 yılına kadar bu ülke kazandı bağımsızlık içinde 1959. Fidel Castro

ve Ernesto (Che) Guevara

içinde 1956 başlatıldı Bir gerilla savaşı içinde Küba karşı hükümetin bir Fulgencio Batista; içinde 1959, Batista
kaçan ülkeyi ve Castro kabul kontrolünü. Bu başarı verdi teşvik etmek asi gerilla bantları boyunca Latin Amerik
a'da. In 1967, Guevara edildi öldürülen tarafından Bolivyalı ordusunun ise lider böyle bir asi bandı içinde ormanl
arda arasında Bolivya.
Gelen sonlarında 1960'ların, Filistin Arap gerillalar yoğunlaştı onların faaliyetlerini karşı devletin içinde İsrail. I
n 1971, sonrabir tam
ölçekli savaş ile Ürdün ordusu onlar edildi devrik gelen kendi üsleri de Ürdün. Ancak, Filistin Kurtuluş
Örgütü

(FKÖ) ve diğer gruplar sürdürdü onların baskınlar üzerine İsrail den diğer Arap ülkelerinde. Sonra FKÖ edildi z
orladı için terk Lübnan (1982, 1991) onun savaşçıları vardı Tekrar dağılmış, ama o devam
etti üzere monte saldırıları kadar barış görüşmelerinde de erken 1990'ların. Yana sonlarında 1980'lerin, terörizm

BOYU ÇÖZÜMSÜZbirunsuruiçindeçatışmavebirişaretidiraitbirçokHamas'ın

Saldırıların-ve diğer taktik (bkz İntifada

) Var giderek işaretlenmiş İsrail-Filistin çatışmasını.

Birleşik Devletler etti sponsor gerillaları, en önemlisi Castro
karşıtı Kübalı güçleri ve Nikaragua contras. Modern "kentsel gerilla" etkinlikleri bu tür olarak kaçırma ve adam
kaçırma

olan sık ilham tarafından ideoloji yerine daha vatanseverlik ve edilir sıklıkla çalan ile elemanların arasında teröri
zm. İrlanda Cumhuriyet Ordusu

(geç 1960 için 1990'ların) ve Peru'nun Parlayan Yolu

meşgul içindehemsaldırılarüzerinehükümetgüçlerininveçeşitliformlardaarasındaterörizm. Yana1990'lardanbirço

kmilletlerdeneyimlibazıderecesiniaitsüregelentoplumsalbozulmanedeniylekarşıinatçıalışılmamış,
savaşarasındakendilerineAfganistan,Cezayir,Burundi,Kamboçya,Kolombiya,Irak,Ruanda,SierraLeone,veTürkiye
( Kürt bölgelerinde).

Guerilla warfare :

Guerrilla warfare is waged by civilians who are not members of a traditional military unit, such as a nation’s
standing army or police force. In many cases, guerrilla combatants are fighting to overthrow or weaken a ruling
government or regime.

This type of warfare is typified by sabotage, ambushes, and surprise raids on unsuspecting military targets. Often
fighting in their own homeland, guerrilla combatants (also referred to as rebels or insurgents) use their
familiarity with the local landscape and terrain to their advantage.

Key Takeaways: Guerrilla Warfare

 Guerrilla warfare was first described by Sun Tzu in The Art of War.
 Guerrilla tactics are characterized by repeated surprise attacks and efforts to limit movement of enemy
troops.
 Guerrilla groups also use tactics of propaganda to recruit fighters and win the support of local
populations.
History

The use of guerrilla warfare was first suggested in the 6th century BC by Chinese general and strategist Sun Tzu,
in his classic book, The Art of War. In 217 BC, Roman Dictator Quintus Fabius Maximus, often called the
“father of guerrilla warfare,” used his “Fabian strategy” to defeat the mighty invading army of Carthaginian
general Hannibal Barca. In the early 19th century, citizens of Spain and Portugal used guerrilla tactics to
defeat Napoleon’s superior French army in the Peninsular War. More recently, guerrilla fighters led by Che
Guevara assisted Fidel Castro in overthrowing Cuban dictator Fulgencio Batista during the Cuban Revolution of
1952.
Largely due to its use by leaders like Mao Zedong in China and Ho Chi Minh in North Vietnam, guerrilla
warfare is generally thought of in the West only as a tactic of communism. However, history has shown this to
be a misconception, as a multitude of political and social factors have motivated citizen-soldiers.

Purpose and Motivation

Guerrilla warfare is generally considered a war motivated by politics—a desperate struggle of common people to
right the wrongs done to them by an oppressive regime that rules by military force and intimidation.

When asked what motivates guerrilla warfare, Cuban Revolution leader Che Guevara gave this famous response:

“Why does the guerrilla fighter fight? We must come to the inevitable conclusion that the guerrilla fighter is a
social reformer, that he takes up arms responding to the angry protest of the people against their oppressors, and
that he fights in order to change the social system that keeps all his unarmed brothers in ignominy and misery.”

History, however, has shown that public perception of guerrillas as heroes or villains depends on their tactics and
motivations. While many guerrillas have fought to secure basic human rights, some have initiated unjustified
violence, even using terrorist tactics against other civilians who refuse to join their cause.

For example, in Northern Ireland during the late 1960s, a civilian group calling itself the Irish Republican
Army (IRA) conducted a series of attacks against British security forces and public establishments in the
country, as well as Irish citizens who they believed to be loyal to British Crown. Characterized by tactics such as
indiscriminate bombings, often taking the lives of uninvolved civilians, the IRA’s attacks were described as acts
of terrorism by both the media and the British government.

Guerrilla organizations run the gamut, from small, localized groups ("cells") to regionally dispersed regiments of
thousands of well-trained fighters. The groups’ leaders typically express clear political goals. Along with strictly
military units, many guerrilla groups also have political wings assigned to develop and distribute propaganda for
recruiting new fighters and winning the support of the local civilian population.

Guerrilla Warfare Tactics

In his 6th century book The Art of War, Chinese General Sun Tzu summarized the tactics of guerrilla warfare:

“Know when to fight and when not to fight. Avoid what is strong and strike at what is weak. Know how to
deceive the enemy: appear weak when you are strong, and strong when you are weak.”

Reflecting General Tzu’s teachings, guerrilla fighters use small and fast-moving units to launch repeated surprise
“hit-and-run” attacks. The goal of these attacks is to destabilize and demoralize the larger enemy force while
minimizing their own casualties. In addition, some guerrilla groups home that the frequency and nature of their
attacks will provoke their enemy to carry out counter-attacks so excessively brutal that they inspire support for
the rebel cause. Facing overwhelming disadvantages in manpower and military hardware, the ultimate goal of
guerrilla tactics is typically the eventual withdrawal of the enemy army, rather than its total surrender.

Guerrilla fighters often attempt to limit the movement of enemy troops, weapons, and supplies by attacking
enemy supply line facilities like bridges, railroads, and airfields. In an effort to blend in with the local population
guerrilla fighters rarely were uniforms or identifying insignia. This tactic of stealth helps them utilize the element
of surprise in their attacks.

Dependent on the local population for support, guerrilla forces employ both military and political arms. The
political arm of a guerrilla group specializes in the creation and dissemination of propaganda intended not only
to recruit new fighters but also win the hearts and minds of the people.
Guerrilla Warfare vs. Terrorism

While they both employ many of the same tactics and weapons, there are important differences between guerrilla
fighters and terrorists.

Most importantly, terrorists rarely attack defended military targets. Instead, terrorists usually attack so-called
“soft targets,” such as civilian aircraft, schools, churches, and other places of public assembly. The September
11, 2001 attacks in the United States and the 1995 Oklahoma City bombing are examples of terrorist attacks.

While guerrilla rebels are typically motivated by political factors, terrorists often act out of simple hatred. In the
United States, for example, terrorism is often an element of hate crimes—crimes motivated by the terrorist’s
prejudice against the victim’s race, color, religion, sexual orientation, or ethnicity.

Unlike terrorists, guerrilla fighters rarely attack civilians. In contrast to terrorists, guerrillas move and fight as
paramilitary units with the objective of seizing territory and enemy equipment.

Terrorism is now a crime in many countries. The term “terrorism” is sometimes incorrectly used by governments
to refer to guerrilla rebels fighting against their regimes.

Guerrilla Warfare Examples

Throughout history, evolving cultural ideologies such as liberty, equality, nationalism, socialism, and religious
fundamentalism have motivated groups of people to employ guerrilla warfare tactics in efforts to overcome real
or imagined oppression and persecution at the hands of a ruling government or foreign invaders.

While many battles of the American Revolution were fought between conventional armies, civilian American
patriots often used guerrilla tactics to disrupt the activities of the larger, better-equipped British Army.

In the Revolution’s opening skirmish—the Battles of Lexington and Concord on April 19, 1775—a loosely-
organized militia of Colonial American civilians used guerrilla warfare tactics in driving back the British Army.
American General George Washington often used local guerrilla militias in support of his Continental Army and
utilized unconventional guerrilla tactics such as spying and sniping. In the final stages of the war, a South
Carolina citizen militia used guerrilla tactics to drive British commanding General Lord Cornwallis out of the
Carolinas to his ultimate defeat in the Battle of Yorktown in Virginia.

South African Boer Wars

The Boer Wars in South Africa pitted 17th-century Dutch settlers known as the Boers against the British Army
in a struggle for control of two South African republics founded by the Boers in 1854. From 1880 until 1902, the
Boers, dressed in their drab farming clothes, used guerrilla tactics such as stealth, mobility, knowledge of the
terrain, and long-range sniping to successfully repel the brightly-uniformed invading British forces.

By 1899, the British changed their tactics to better deal with Boer attacks. Finally, British troops began interring
civilian Boers into concentration camps after torching their farms and houses. With their source of food almost
gone, the Boer guerrillas surrendered in 1902. However, generous terms of self-governance granted to them by
England demonstrated the effectiveness of guerrilla warfare in securing concessions from a more powerful foe.

Nicaraguan Contra War

Guerrilla warfare is not always successful and can, in fact, have negative results. During the height of the Cold
War from 1960 to 1980, urban guerrilla movements fought to overthrow or at least weaken the oppressive
military regimes ruling several Latin American countries. While the guerrillas did temporarily destabilize the
governments of counties such as Argentina, Uruguay, Guatemala, and Peru, their militaries eventually wiped out
the rebels, while also committing human rights atrocities on the civilian population as both a punishment and a
warning.
From 1981 to 1990, “Contra” guerrillas attempted to topple the Marxist Sandinista government of Nicaragua.
The Nicaraguan Contra War represented the era’s many “proxy wars”—wars instigated or supported by Cold
War super-powers and archenemies, the Soviet Union and the United States, without directly fighting each
other. The Soviet Union supported the Sandinista government’s military, while the United States, as part of
President Ronald Reagan’s anti-communist Reagan Doctrine, controversially backed the Contra guerillas. The
Contra War ended in 1989 when both the Contra guerrillas and the Sandinista government troops agreed to
demobilize. In a national election held in 1990, anti-Sandinista parties took over control of Nicaragua.

Soviet Invasion of Afghanistan

In late 1979, the military of the Soviet Union (now Russia) invaded Afghanistan in an effort to support the
communist Afghan government in its long-running battle with anticommunist Muslim guerrillas. Known as
the Mujahideen, the Afghan guerrillas were a collection of local tribesmen who initially fought the Soviet troops
from horseback with obsolete World War I rifles and sabers. The conflict escalated into a decade-long proxy war
when the United States began supplying the Mujahideen guerrillas with modern weapons including advanced
anti-tank and anti-aircraft guided missiles.

Over the next 10 years, the Mujahideen parlayed their U.S.-supplied weapons and superior knowledge of the
rugged Afghan terrain to inflict ever more costly damage on the far larger Soviet army. Already dealing with a
deepening economic crisis at home, the Soviet Union withdrew its troops from Afghanistan in 1989.

Guerilla warfare

Gerilla savaşı, bir ülkenin ayakta ordusu veya polis gücü gibi geleneksel bir askeri birliğe üye olmayan siviller
tarafından yönetiliyor. Çoğu durumda, gerilla savaşçıları iktidardaki bir hükümeti veya rejimi devirmek veya
zayıflatmak için savaşıyorlar.

Bu tür bir savaş, şüphesiz askeri hedeflere yapılan sabotaj, baskın ve sürpriz baskınlarla ifade edilir. Genellikle
kendi vatanlarında savaşan gerilla savaşçıları (isyancılar ya da isyancılar olarak da bilinir) yerel manzaraya
aşinalıklarını ve arazilerindeki avantajlarını kullanırlar.

Anahtar Paket Servisler: Gerilla Savaşı

 Gerilla savaşı, önce Savaş Sanatı'nda Sun Tzu tarafından tarif edildi .
 Gerilla taktikleri, tekrarlanan sürpriz saldırılar ve düşman birliklerinin hareketlerini sınırlandırma
çabaları ile karakterizedir.
 Gerilla grupları aynı zamanda savaşçıları toplamak ve yerel halkın desteğini kazanmak için propaganda
taktiklerini kullanıyor.
Tarihçe

Gerilla savaşının kullanımı ilk kez MÖ 6. yy'da Çinli general ve stratejist Sun Tzutarafından klasik The Art of
War kitabında önerildi . M.Ö. 217'de sık sık “gerilla savaşının babası” olarak adlandırılan Roman Diktatör
Quintus Fabius Maximus, “ işgalci savaşın babası” olarak adlandırılan Fabian Maximus, “ işgalci
Ordusu Hannibal Barca ordusunu yenmek için “ Fabian stratejisini ”kullandı . 19. yüzyılın başlarında, İspanya ve
Portekiz vatandaşları , Yarımada Savaşı’ndaki Napolyon’un Fransız ordusunu yenmek için gerilla taktiklerini
kullandılar . Daha yakın zamanlarda, Che Guevara'nın yönettiği gerilla savaşçıları , 1952 Küba Devrimi sırasında
Küba diktatörü Fulgencio Batista'yı devirmek için Fidel Castro'ya yardım etti .

Büyük ölçüde Çin'deki Mao Zedong ve Kuzey Vietnam'daki Ho Chi Minh gibi liderler tarafından
kullanılmasından dolayı , gerilla savaşı genellikle Batı'da yalnızca bir komünizm taktiği olarak
düşünülüyor . Bununla birlikte, tarih bir yanlış anlaşılma olduğunu göstermiştir; çünkü çok sayıda politik ve
sosyal faktör vatandaşları-askerleri motive etmiştir.
Amaç ve Motivasyon

Gerilla savaşı genellikle siyasetin motive ettiği bir savaş olarak kabul edilir - sıradan insanların kendilerine
yapılan yanlışları askeri kuvvet ve gözdağıyla yöneten baskıcı bir rejim tarafından düzeltmek için çaresiz bir
mücadele olarak kabul edilir.

Gerilla savaşını neyin motive ettiği sorulduğunda, Küba Devrimi lideri Che Guevara bu ünlü cevabı verdi:

“Gerilla savaşçısı neden savaşıyor? Gerilla savaşçısının sosyal bir reformcu olduğu kaçınılmaz sonucuna
varmalıyız, insanların öfkeli protestolarına cevap vermek için silah alıyor ve bütün silahsız kardeşlerini tutan
sosyal sistemi değiştirmek için savaşıyor. bilgisiz ve sefalet içinde. ”

Ancak tarih, gerillaların kahraman ya da kötü adam olarak algılanmasının taktiklerine ve motivasyonlarına bağlı
olduğunu göstermiştir. Birçok gerilla temel insan haklarını güvence altına almak için mücadele ederken, bazıları
haklı olarak şiddete başlamış, hatta nedenlerine katılmayı reddeden diğer sivillere karşı terör taktikleri
kullanıyorlardı.

Örneğin, 1960'ların sonlarında Kuzey İrlanda'da, kendisini İrlanda Cumhuriyet Ordusu (IRA) olarak adlandıran
bir sivil grup , ülkedeki İngiliz güvenlik güçlerine ve kamu kuruluşlarına ve ayrıca sadık olduğuna inandıkları
İrlanda vatandaşlarına yönelik bir dizi saldırı düzenledi British Crown’a. Ayrılmaz bombalamalar gibi taktikler
tarafından karakterize edilen, çoğu kez çözülmemiş sivillerin hayatını alan IRA'nın saldırıları, hem medya hem
de İngiliz hükümeti tarafından terör eylemleri olarak tanımlandı.

Gerilla örgütleri, küçük, yerel gruplardan ("hücreler") binlerce iyi eğitimli dövüşçünün bölgesel olarak dağılmış
alaylarına kadar gamı yönetiyor. Grup liderleri tipik olarak açık politik hedefler ifade eder. Kesin olarak askeri
birliklerin yanı sıra, birçok gerilla grubu, yeni savaşçıları işe almak ve yerel sivil nüfusun desteğini kazanmak
için propaganda geliştirmek ve dağıtmak için atanmış siyasi kanatlara sahip.

Gerilla Harp Taktikleri

Çin Genel Sun Sun Tzu , 6. yüzyıl savaş kitabında gerilla savaşının taktiklerini özetledi:

“Ne zaman savaşacağını ve ne zaman savaşmayacağını bil. Güçlü olandan kaçının ve zayıf olana
vurun. Düşmanı nasıl aldatacağınızı bilin: güçlü olduğunuzda zayıf, zayıf olduğunuzda güçlü görünün. ”

General Tzu'nun öğretilerini yansıtan gerilla savaşçıları, küçük ve hızlı hareket eden birimleri, tekrarlanan
sürpriz “vur ve kaç” saldırılarını başlatmak için kullanırlar. Bu saldırıların amacı, kendi zayiatlarını asgariye
indirirken daha büyük düşman kuvvetini istikrarsızlaştırmak ve moralsizleştirmektir. Ek olarak, bazı gerilla
grupları, saldırılarının sıklığının ve doğasının, düşmanlarını, isyancılara destek verecekleri kadar acımasız karşı
saldırılar yapmalarına neden olacakları için teşvik ediyor. İnsan gücü ve askeri donanımdaki büyük
dezavantajlarla karşı karşıya olan gerilla taktiklerini esas amacı, genel olarak teslim olmaktan ziyade düşman
ordusunun en sonunda geri çekilmesidir.

Gerilla savaşçıları genellikle köprü, demiryolları ve hava limanları gibi düşman ikmal hattı tesislerine saldırarak
düşman birliklerinin, silahlarının ve malzemelerinin hareketlerini sınırlamaya çalışır. Yerel nüfusa uyum
sağlama çabasında, gerilla savaşçıları nadiren üniforma yapıyorlardı veya kimliklerini tespit ediyorlardı. Bu gizli
taktik, saldırılarında sürpriz unsurunu kullanmalarına yardımcı olur.

Destek için yerel nüfusa bağlı olarak, gerilla kuvvetleri hem askeri hem de siyasi silah kullanıyor. Bir gerilla
grubunun siyasi kolu, yalnızca yeni savaşçılar işe almakla kalmayıp aynı zamanda halkın kalbini ve aklını da
kazanmak için propaganda oluşturma ve yayma konusunda uzmanlaşmıştır.

Gerilla Savaşı ve Terörizm

Her ikisi de aynı taktik ve silahların çoğunu çalıştırırken, gerilla savaşçıları ile teröristler arasında önemli
farklılıklar var.
En önemlisi, teröristler savunucu askeri hedeflere nadiren saldırırlar. Bunun yerine, teröristler genellikle sivil
uçaklar, okullar, kiliseler ve diğer halk toplanma yerleri gibi “yumuşak hedefler” olarak saldırırlar. 11 Eylül
2001 saldırıları ABD ve 1995 Oklahoma bombalama terörist saldırı örnekleridir.

Gerilla isyancıları tipik olarak siyasi faktörler tarafından motive edilirken, teröristler genellikle basit nefretten
etkilenirler. Birleşik Devletler'de, örneğin, terörizm genellikle nefret suçlarının bir öğesidir - teröristin kurbanın
ırkına, rengine, dinine, cinsel yönelimine veya etnik kökenine karşı önyargılığının neden olduğu suçlar.

Teröristlerin aksine, gerilla savaşçıları nadiren sivillere saldırır. Teröristlerin aksine, gerillalar toprak ve düşman
teçhizatını ele geçirmek amacıyla paramiliter birimler olarak hareket ediyor ve savaşıyorlar.

Terörizm artık birçok ülkede bir suçtur. Terörizm terimi, bazen hükümetler tarafından rejimlerine karşı savaşan
gerilla isyanlarını ifade etmek için yanlış olarak kullanılmaktadır.

Gerilla Harp Örnekleri

Tarih boyunca, özgürlük, eşitlik, milliyetçilik , sosyalizm ve dini köktencilik gibi gelişen kültürel ideolojiler ,
insan gruplarını, egemen bir hükümetin veya yabancı işgalcilerin elinde gerçek veya hayal edilen baskı ve
zulümün üstesinden gelme çabalarında gerilla savaş taktiklerini kullanma konusunda motive etti.

Amerikan Devrimi'nin birçok savaşı geleneksel orduların arasında savaştı. Sivil Amerikalı vatanseverler daha
büyük, daha donanımlı İngiliz Ordusu'nun faaliyetlerini aksatmak için sıklıkla gerilla taktiklerini kullandı.

Devrim'in açılış çatışmasında - 19 Nisan 1775'teki Lexington ve Concord Savaşları -sömürgeci

Amerikalı sivillerin gevşek bir şekilde örgütlenmiş milisleri , İngiliz Ordusu'nu geri çekerken gerilla savaş
taktiklerini kullandı. Amerikan Generali George Washington, Kıta Ordusunu desteklemek için sık sık yerel
gerilla milislerini kullandı ve casusluk ve taarruz gibi geleneksel olmayan gerilla taktiklerini kullandı. Savaşın
son aşamalarında, Güney Carolina vatandaşı bir milis militanı, İngiliz komutanı General Lord Cornwallis’i
Carolinas’tan çıkarıp Virginia’daki Yorktown Savaşı’ndakien büyük yenilgisine götürmek için gerilla
taktiklerini kullandı .

Güney Afrika Boer Savaşları

Boer Savaşları Güney Afrika'da 1902 yılına kadar 1880 itibaren 1854 yılında Boers tarafından kurulan iki Güney
Afrikalı cumhuriyetlerin kontrolü için bir mücadele içinde İngiliz Ordusu karşı Boers olarak bilinen 17. yüzyıl
Hollandalı yerleşimciler çekirdeksiz, Boerler, onların sıkıcı çiftçilik giymiş Giysiler, gizli, hareketlilik, arazi
bilgisi ve uzun mesafeli keskin nişancılık gibi kullanılmış gerilla taktiklerini, parlak üniformalı istilacı İngiliz
kuvvetlerini başarılı bir şekilde kovmak için kullandı.

1899'da İngilizler Boer saldırılarıyla daha iyi başa çıkmak için taktiklerini değiştirdi. Sonunda, İngiliz birlikleri,
çiftliklerini ve evlerini yaktıktan sonra sivil Boers'ı toplama kamplarına sokmaya başladı. Boer gerillaları gıda
kaynakları neredeyse tükenmekle birlikte 1902'de teslim oldu. Ancak, İngiltere tarafından kendilerine verilen
cömert özyönetim şartları, gerilla savaşının daha güçlü bir düşmandan taviz vermedeki etkinliğini gösterdi.

Nikaragua Kontra Savaşı

Gerilla savaşı her zaman başarılı değildir ve aslında olumsuz sonuçlar doğurabilir. Soğuk Savaş’ın 1960’tan
1980’e kadar yükselişinde, kentsel gerilla hareketleri, birkaç Latin Amerika ülkesini yöneten baskıcı askeri
rejimleri devirmek veya en azından zayıflatmak için savaştı. Gerillalar, Arjantin, Uruguay, Guatemala ve Peru
gibi eyaletlerin hükümetlerini geçici olarak dengesizleştirirken, militanları sonunda bir isyancıyı silerken, sivil
toplumdaki insan hakları vahşetini hem ceza hem de uyarı olarak işledi.

1981'den 1990'a kadar “Contra” gerillaları Nikaragua'daki Marksist Sandinista hükümetini devirmeye
çalıştı . Nikaragua Kontra Savaşı, dönemin birçok “vekâlet savaşı” nı temsil ediyordu; Soğuk Savaş süper güçleri
ve armenemileri, Sovyetler Birliği ve ABD’nin doğrudan birbirleriyle savaşmaksızın başlattığı ya da desteklediği
savaşlar. Sovyetler Birliği Sandinista hükümetinin ordusunu desteklerken, Başkan Ronald Reagan'ın komünizm
karşıtı Reagan Doktrini'nin bir parçası olarak ABD, Contra gerillalarını tartışmalı bir şekilde destekledi . Kontra
Savaşı, hem Contra gerillalarının hem de Sandinista hükümet birliklerinin demobilizasyonu konusunda
anlaşmaya vardığı 1989 yılında sona erdi. 1990'da yapılan ulusal bir seçimde, Sandinista karşıtı partiler
Nikaragua'nın kontrolünü devraldı.

Afganistan'ın Sovyet işgali

1979'un sonlarında Sovyetler Birliği'nin ordusu (şimdi Rusya), komünist Afgan hükümetini, anti-komünist
Müslüman gerillalarla uzun süredir devam eden mücadelesinde desteklemek için Afganistan'ı işgal
etti. Mücahidler olarak bilinen Afgan gerillaları, başlangıçta eski I. Dünya Savaşı tüfekleri ve kılıçlarıyla Sovyet
birliklerini at sırtından savaştıran yerel kabileler topluluğu idi. Çatışma, Amerika Birleşik Devletleri,
Mücahidlere gerillalara, ileri tank karşıtı ve uçaksavar güdümlü füzeler dahil olmak üzere modern silahlar
sağlamaya başladığında, on yıl süren bir vekalet savaşına yol açtı.

Önümüzdeki 10 yıl boyunca, Mücahidler ABD’nin sağladığı silahları ve engebeli Afganistan arazisi hakkındaki
üstün bilgilerini, çok daha büyük olan Sovyet ordusuna daha pahalı bir şekilde zarar verecek şekilde
topladı. Zaten evde derinleşen bir ekonomik krizle uğraşan Sovyetler Birliği, birliklerini 1989 yılında
Afganistan'dan çekti.

Insurgency and counterınsurgency:

Insurgency has been the subject of extensive study, ongoing debate, and endless controversy. Like most forms of
irregular war, it confounds efforts at precise definition. Long associated with communist "wars of national
liberation," insurgency has been widely considered illegitimate by Western governments, who often faced such
conflicts as their empires collapsed after the World War II. The tendency of the United States since the attacks of
11 September 2001 to label all forms of political violence below the level of conventional war as "terrorism"
adds to the confusion surrounding this form of conflict.

The emotional connotations surrounding the term, its imprecise use, and its confusion with terrorism point to the
need for clear definitions of insurgency and its corollary, counterinsurgency. Such clarification must precede any
historical overview of this most persistent form of conflict.

DEFINING TERMS

Insurgency is a campaign to gain control of a state from within through a combination of propaganda, guerrilla
warfare, and terrorism. Guerrilla warfare refers specifically to the military activities of insurgents, usually
against military units and police of a threatened state. Analysts distinguish between insurgent
guerrillas and partisan guerrillas (usually referred to simply as partisans) who operate behind enemy lines and
in support of regular forces resisting an invasion. Guerrillas operate out of uniform in small bands using hit-and-
run tactics. They attack isolated government outposts, ambush small military and police units, and disrupt
communications within a state. Faced with superior force, they disappear into the general population, which
either actively supports them or at least acquiesces to their presence.

Terrorism, like guerrilla warfare, is a weapon in the insurgent arsenal. Calculated to spread fear, such acts aim to
disrupt the normal functions of a state. Insurgents will assassinate officials, bomb government buildings, and
murder members of the general population who support the existing order as a warning to others. In contrast to
contemporary religious terrorism, insurgent terrorism seeks to make a dramatic statement without producing
mass casualties. Both prefer symbolic targets and foster the impression that they can strike anywhere at any time.
Insurgents, however, find killing people they seek to win over to their cause counterproductive. Two historical
examples make this contrast abundantly clear. When the Irgun Zvai Leumi bombed the King David Hotel in
Jerusalem in 1946 as part of their campaign to expel the British from Palestine, they phoned in a warning before
detonating their bomb. More than ninety people died when the British ignored the warning, but killing them was
not as important to the insurgents as destroying a symbol of British power. When Al Qaeda attacked the World
Trade Center in 2001, it sought both to destroy a symbol of American economic strength and to kill as many
people as possible.

The political objective of gaining control of a country links guerrilla warfare and terrorism into a coherent
insurgent campaign. Insurgencies usually occur within states characterized by significant degrees of misrule and
popular discontent with the status quo. Insurgents seek to exploit such discontent by persuading disaffected
people that conditions would improve once the insurgents gain power. They communicate their agenda, which
usually includes an attractive list of reforms and social programs, through propaganda. To succeed, insurgents
need not persuade that many people to support them. They require only the active support of the few and the tacit
acceptance of the many. Most people with a poor standard of living (absolute or relative), limited opportunities,
and few political rights will be fence-sitters during insurgency, struggling to survive while waiting to see who
will make their lot better.

Counterinsurgency, as the name suggests, consists of those efforts by a threatened state to defeat insurgency.
Any counterinsurgency campaign, however, that merely reacts to insurgent attacks will fail. For this reason, one
of the gurus of Western counterinsurgency, Sir Robert Thompson, objected to the term entirely. A threatened
state must, first and foremost, identify and address the causes of unrest that foster the insurgency in the first
place. These sources of discontent may be economic, social, political, or any combination of the three. Like the
insurgents who threaten it, a reforming government will try to sell its program to disaffected people through
propaganda. Unlike the insurgents, though, the state will actually have to show some progress in improving
conditions. Meeting the needs of its people is, after all, the raison d'être for any government. Because such
measures aim to regain the trust of a disaffected population, this aspect of counterinsurgency is often referred to
as "winning hearts and minds."
Because a reforming government is even more vulnerable to attack than a repressive one, it must take measures
to protect people, institutions, and critical infrastructure from terrorism and guerrilla warfare. Given the extent of
such vulnerability, the state must also undertake offensive action against the insurgents. In doing so, it must
make every effort to use force in a limited and selective manner. An overreliance on force will alienate people
further and drive them into the arms of the insurgents.

TYPES OF INSURGENCY

The foremost practitioner of insurgency and the man who wrote the first practical guide for conducting it was the
Chinese communist leader Mao Zedong (1893–1976). In his decades-long struggle to overthrow the government
of Chiang Kai-shek, Mao adopted a phased approach to Karl Marx's general theory of proletarian revolution,
which he later articulated in his book On Guerrilla Warfare (1937). Mao envisioned and implemented a strategy
specifically designed for China's demographic situation. He planned to secure an isolated area as a base, win
support of the country's vast rural population through propaganda, engage in guerrilla operations, and then, when
his movement was strong enough, engage Chiang Kai-shek's regular forces, which were often tied down
protecting urban areas. Mao would thus "drown the cities in a sea of peasants."

Mao's victory in 1949 led many insurgents to emulate his methods. Few actually succeeded, and those who did
enjoyed the advantage of attacking "soft colonial targets." Only Fidel Castro pulled off a truly Marxist
insurgency against the decidedly corrupt government of Fulgencio Batista y Zaldívar in Cuba. Mao's success had
the unfortunate effect of convincing the West that all insurgencies were communist-inspired. By far the largest
number and the most successful were primarily anticolonial, even if the insurgents espoused communist
doctrine. Failure to distinguish between these two motivations had tragic consequences for the United States in
Vietnam.

COLONIAL COUNTERINSURGENCY CAMPAIGNS

The World War II left European colonial powers severely weakened. Virtually all of them had suffered defeat at
the hands of the Germans and/or Japanese, shattering the myth of Western military invulnerability. Asia in
particular saw the emergence of revolutionaries who had fought the Japanese and who were not about to accept
the restoration of colonial powers. The postwar anticolonial insurgencies produced distinctively national
counterinsurgency responses. The French and British experiences in particular provide a vast body of
information and a stark contrast in opposing strategies.

French counterinsurgency

France experienced by far the most extensive and humiliating experience in World War II. Defeated by the Nazi
blitzkrieg in 1940, the country suffered four years of occupation, during which the Japanese overran its colony in
Indochina. A communist resistance movement led by Ho Chi Minh fought the Japanese and determined to secure
independence after the war. The Vietminh organization launched a highly effective campaign, assassinating pro-
French village leaders while winning the support of local people.

In combating this threat, the French made every mistake a counterinsurgency campaign can make. They
deployed a heavily armed, mechanized, road-bound army to fight lightly armed, mobile guerrillas. They relied
on brutality and excessive firepower and tied their forces down in cities and fortified garrisons, thus losing touch
with the Vietnamese people. The climax came in 1954, when the frustrated French tried to establish a fortified
outpost at Dien Bien Phu. They sought to draw the insurgents into battle and destroy them with heavy artillery.
General Vo Nguyen Giap, however, turned the tables on the French, cutting off the garrison and overrunning the
position.

This stunning defeat led to French withdrawal from the northern part of Indochina, but it did not lead to reform
of French methods. Within a few years the nation found itself tied down in yet another desultory conflict in
Algeria. Despite some successes, French forces again relied on repressive methods that alienated Algerians,
French citizens at home, and the international community. The inevitable ignominious withdrawal occurred in
1962.

British counterinsurgency

Britain enjoyed a greater degree of success in its counterinsurgency campaigns than the French or any other
colonial power. This success derived from trial and error during more than a century of "imperial policing" and
from some unique features of British common law. British counterinsurgency strategy rested on four broad,
flexible principles: minimum force, winning hearts and minds, civil-military cooperation, and tactical flexibility.
English common law dictated that use of force to subdue unrest had to be the least amount necessary to achieve
an immediate result. Limitations on the use of force led the British to address the causes of unrest that led to
insurgency in the first place, in an effort to "win the hearts and minds" of the disaffected population. Once
people saw their lives improving, they might support the government rather than the insurgents, even to the point
of providing intelligence to the security forces. To implement the counterinsurgency strategy, the British relied
on local committees of police, military, and civil officials. They applied the same decentralization to military
operations, in which junior and noncommissioned officers enjoyed considerable latitude in discharging their
duties.

The British achieved their greatest success against communist insurgents in the Federation of Malaya (1948–
1960). Like the French, the British had experienced a humiliating defeat by the Japanese. The Marxist Malayan
People's Liberation Army, which the British had trained and equipped to fight the Japanese, launched an
insurgency against colonial rule after the war. They gained support of Chinese peasants who lived a subsistence
existence in squatter villages along the jungle fringes. To separate the insurgents from this support, the British
relocated the population into new, protected villages with better homes, running water, medical clinics, and
schools. They offered the Chinese land and citizenship. This approach produced the intelligence that allowed
small units to pursue the insurgents deep into the jungle.

Critics of the British approach maintain that it was achieved under favorable circumstances and, in any event,
represented little more than a holding action. To be sure, British counterinsurgency did not produce an unbroken
string of victories, as the withdrawal from Palestine in 1947 and South Arabia in 1967 indicate. However, a
Malayan-style victory in Oman (1970–1975) and what appears to be success in Northern Ireland suggest that the
success of British counterinsurgency derives from more than fortuitous circumstances and good luck.

OTHER INSURGENCIES

While most insurgencies target colonies, two occurred within Europe itself. Basque separatists in Spain sought
an independent homeland consisting of Basque provinces in Spain and France. Catholic insurgents in Northern
Ireland pursued unification of the province with the Irish Republic

Basque Fatherland and Liberty, better known as ETA from the Basque acronym, drew support from a Basque
population deprived of its language, culture, and institutions by the dictatorship of Francisco Franco (1892–
1975). ETA launched its campaign in the 1960s with attacks on police and government institutions within the
Basque region and Madrid. The insurgents' greatest success came with the assassination of Franco's handpicked
successor, Admiral Louis Carrero Blanco, in 1973. This success also marked the beginning of ETA's decline.
The reestablishment of democracy following Franco's death in 1975 resulted in a new Spanish constitution that
granted the Basque provinces limited autonomy, use of the Basque language, and cultural independence.
Continued violence in spite of these concessions, particularly a bombing that killed twenty-one in Barcelona in
1987, turned public opinion against ETA. Improved counterinsurgency methods, including an extradition treaty
with France, contributed further to ETA's decline. The organization declared a cease-fire in 1998, and although it
announced an end to the cease-fire in late 1999, ETA was much less visible in the first years of the early twenty-
first century. The Northern Ireland insurgency began in 1969 as a civil rights movement against what had
become an apartheid regime oppressive of Catholics. The Provisional Irish Republican Army (PIRA) gained
control of the movement and launched an insurgency against British rule. After initial blunders, including
the Bloody Sunday massacre of 1972, the British rediscovered their traditional approach to counterinsurgency,
combining economic development and political reform with selective use of military forces. The PIRA's failure
to achieve military success led them to seek a political settlement. Both sides agreed to a cease-fire in 1994 and
the Good Friday Accords in 1998. Despite some setbacks, this settlement has held.
İsyan, kapsamlı çalışma, devam eden tartışma ve bitmeyen tartışma konusu oldu. Çoğu düzensiz savaşın şekli
gibi kesin tanımdaki çabaları da şaşırtıyor. Komünist "ulusal kurtuluş savaşları" ile uzun zamandır ilişkili olan
isyan, imparatorluklarının II . Dünya Savaşı'ndan sonra çöküşleri gibi sık sık çatışmalarla karşı karşıya kalan
Batılı hükümetler tarafından yaygın olarak meşru değildi . ABD’nin 11 Eylül 2001’deki saldırılardan bu yana,
“terörizm” olarak konvansiyonel savaş düzeyinin altındaki tüm siyasi şiddet biçimlerini etiketleme eğilimi, bu
çatışma biçimini çevreleyen karışıklığa yol açıyor.

Terimi çevreleyen duygusal çağrışımlar, onun kesin olmayan kullanımı ve terörizmle olan
karışıklığı, isyancıların netliğini ve bununla ilişkili olarak karşı koyulmayı tanımlamasının gerekliliğine işaret
ediyor . Bu açıklama, bu en kalıcı çatışma biçiminin herhangi bir tarihsel incelemesinden önce gelmelidir.

TANIM ŞARTLARI

İsyan , bir devleti propaganda, gerilla savaşı ve terörizm kombinasyonunun içinden kontrol altına almak için bir
kampanyadır . Gerilla savaşı , özellikle isyancıların, genellikle askeri birliklere ve tehdit altındaki bir devlet
polisine karşı askeri faaliyetlerini ifade eder. Analistler, isyancı gerillalar ile partizan gerillalarıarasında
ayrım yaparlar (genellikle sadece partizanlar olarak adlandırılırlar).düşman hatlarının arkasında ve bir istilaya
direnen düzenli güçleri desteklemek için çalışanlar. Gerillalar, vur ve kaç taktiklerini kullanarak küçük gruplarda
tekdüze çalışır. İzole edilmiş hükümet taslaklarına saldırırlar, küçük askeri ve polis birimlerini tuzağa düşürürler
ve bir eyaletteki iletişimi engellerler. Üstün güçle karşı karşıya kaldıklarında, ya aktif olarak onları destekleyen
ya da en azından varlıklarını edinen genel nüfusa girerler.

Terörizm, gerilla savaşı gibi, isyancı cephaneliğinde bir silah. Korkuyu yaymak için hesaplanan bu tür
davranışlar bir devletin normal işlevlerini bozmayı amaçlamaktadır. İsyancılar, yetkilileri öldürecek, hükümet
binalarını bombalayacak ve mevcut düzeni başkalarına uyarı olarak destekleyen genel nüfusun cinayet üyelerini
bombalayacak. Çağdaş dini terörizmin aksine, isyancı terörizm kitlesel zayiatlar üretmeden dramatik bir
açıklama yapmak istiyor. Her ikisi de sembolik hedefleri tercih eder ve istedikleri zaman herhangi bir yere
vurabilecekleri izlenimini geliştirir. Ancak, isyancılar kazandıkları insanları öldürmeye çalışırken karşılığını
buluyorlar. İki tarihsel örnek bu karşıtlığı çok net bir şekilde ortaya koyuyor. Irgun Zvai Leumi, İngilizleri
Filistin'den kovma kampanyalarının bir parçası olarak 1946'da Kudüs'teki Kral David Otel'i
bombaladığında, bombalarını patlatmadan önce bir uyarı verdiler. İngilizler uyarıyı görmezden geldiğinde
doksandan fazla insan öldü, ancak isyancılar için onları öldürmek, İngiliz iktidarının bir sembolünü yok etmek
kadar önemli değildi. El Kaide'ye saldırdığında2001 yılında Dünya Ticaret Merkezi , hem Amerikan ekonomik
gücünün bir sembolünü yok etmeye hem de mümkün olduğunca çok insanı öldürmeye çalıştı.

Bir ülkenin kontrolünü ele geçirmenin politik hedefi, gerilla savaşını ve terörizmi tutarlı bir isyan kampanyasına
bağlar. İsyanlar genellikle, önemli derecelerdeki yanlışlıklar ve statüko ile popüler olan hoşnutsuzluk dereceleri
ile karakterize olan devletler içinde ortaya çıkar. İsyancılar, hoşnutsuz insanları, isyancılar iktidara geldiğinde
koşulların iyileşeceğine ikna ederek bu hoşnutsuzluktan yararlanmaya çalışırlar. Genellikle çekici bir reform
listesi ve sosyal programlar içeren gündemlerini propagandayla iletiyorlar. Başarılı olmak için, isyancıların
birçok insanın kendilerini desteklemesi için ikna etmesi gerekmez. Sadece birkaçının aktif desteğini ve
birçoğunun zımni kabulünü gerektirir. Yoksul yaşam standartlarına sahip çoğu insan (mutlak ya da akraba),
sınırlı fırsatlar ve az sayıda siyasi hak, isyan sırasında sığınmacılar olacak, kimin daha iyi olacağını kimin
göreceğini beklerken hayatta kalmak için mücadele edecek.

Kontrgerilla,Adından da anlaşılacağı gibi, isyanı yenmek için tehdit altındaki bir devletin bu çabalarından
oluşuyor. Ancak, yalnızca isyancı saldırılara tepki gösteren herhangi bir karşı-aciliyet kampanyası başarısız
olacaktır. Bu sebepten ötürü, Batı’daki talihsizlik gurularından biri olan Sir Robert Thompson tamamen terime
itiraz etti. Tehdit altındaki bir devlet, her şeyden önce, her şeyden önce isyanı teşvik eden huzursuzluk
nedenlerini tespit etmeli ve ele almalıdır. Bu hoşnutsuzluk kaynakları ekonomik, sosyal, politik veya üçünün
herhangi bir kombinasyonu olabilir. Kendisini tehdit eden isyancılar gibi, reformcu bir hükümet de programını
propaganda yoluyla özürlü insanlara satmaya çalışacak. Ancak isyancıların aksine, devletin şartların
iyileştirilmesi konusunda bir miktar ilerleme göstermesi gerekecek. Sonuçta, halkının ihtiyaçlarını karşılamak,
herhangi bir hükümet için en yüksek karardır.

Reformcu bir hükümet, baskıcı olandan daha saldırıya açık olduğundan, insanları, kurumları ve kritik altyapıları
terörizm ve gerilla savaşından korumak için önlemler almalıdır. Bu güvenlik açığının kapsamı göz önüne
alındığında, devlet ayrıca isyancılara karşı saldırgan eylemde bulunmalıdır. Bunu yaparken, gücü sınırlı ve seçici
bir şekilde kullanmak için her türlü çabayı göstermelidir. Gücüne uygulanan aşırı ağırlık, insanları daha da
yabancılaştırır ve isyancıların kollarına sürükler.

SİGORTA TÜRLERİ

Başlıca isyancı uygulayıcı ve bunu yürütmek için ilk pratik rehberi yazan adam Çin komünist lideri Mao
Zedong'du (1893-1976). Chiang Kai-şek hükümetini devirmek için yıllarca süren mücadelesinde Mao, Karl
Marx'ın daha sonra Gerilla Savaşı (1937) adlı kitabında dile getirdiği proleter devrim teorisine aşamalı bir
yaklaşım benimsemiştir . Mao, Çin'in demografik durumu için özel olarak tasarlanmış bir strateji tasarladı ve
uyguladı. İzole bir bölgeyi üs olarak güvence altına almayı, ülkenin engin kırsal nüfusunu propaganda ile
desteklemeyi, gerilla operasyonlarına katılmayı ve hareketinin yeterince güçlü olduğu zamanlarda Chiang Kai-
şek ile meşgul olmayı planladı.kentsel bölgeleri korumak için sık sık bağlanan düzenli kuvvetler. Mao böylece
"şehirleri bir köylü denizinde boğacak" diyecekti.

Mao'nun 1949'daki zaferi, birçok isyancıya yöntemlerini taklit etmesine neden oldu. Çok az kişi gerçekten
başarılı oldu ve bunu yapanlar "yumuşak sömürge hedeflerine" saldırma avantajını kullandılar. Yalnızca Fidel
Castro , Küba'daki kesin olarak yozlaşmış Fulgencio Batista y Zaldívar hükümetine karşı gerçekten Marksist bir
isyan çıkardı. Mao'nun başarısı, Batı'yı bütün isyanların komünistlerden ilham aldığına ikna etmenin talihsiz bir
etkisi oldu. İsyancılar komünist doktrini benimsemiş olsalar bile, bugüne kadarki en büyük sayı ve en başarılı
olanı birincil olarak anti-sömürge idi. Bu iki motivasyon arasında ayrım yapmamak , Vietnam'daki ABD için
trajik sonuçlara yol açtı.

COLONIAL COUNTERINSURGENCY KAMPANYALARI

II . Dünya Savaşı, Avrupa sömürgeci güçlerinin ciddi şekilde zayıflamasına neden oldu. Neredeyse hepsi
Almanların ve / veya Japonların ellerinde yenilgiye uğradı, Batı askeri savunmasızlığı efsanesini paramparça
etti. Özellikle Asya, Japonlarla savaşan ve sömürgeci güçlerin restorasyonunu kabul etmek üzere olmayan
devrimcilerin ortaya çıktığını gördü. Savaş sonrası anti-sömürgeci isyanlar, belirgin bir şekilde ulusal karşı-
direniş tepkileri üretti. Özellikle Fransız ve İngiliz deneyimleri muazzam bir bilgi birikimi ve muhalif
stratejilerde keskin bir kontrast sağlar.

Fransız karşı işçilik

Fransa, II. Dünya Savaşı'ndaki en kapsamlı ve küçük düşürücü deneyim yaşadı. 1940’ta Nazi saldırısı tarafından
mağlup edilen ülke, Japonların Çinhindi’deki sömürgesini istila ettiği dört yıl işgal altında kaldı. Ho Chi
Minh başkanlığındaki bir komünist direniş hareketi Japonlarla savaştı ve savaştan sonra bağımsızlığı sağlamaya
kararlıydı. Vietminh organizasyonu, yerel halkın desteğini kazanırken, Fransız yanlısı liderlere suikast yapmak
için oldukça etkili bir kampanya başlattı.

Bu tehditle mücadelede, Fransızlar her hatayı bir karşı-emeklilik kampanyasının yapabileceği şekilde
yaptı. Hafif silahlı, mobil gerillalarla savaşmak için ağır silahlı, makineleştirilmiş, karaya bağlı bir ordu
kurdular. Acımasızlığa ve aşırı ateş gücüne güvendiler ve güçlerini şehirlere ve güçlendirilmiş garnizonlara
bağladılar ve böylece Vietnam halkına dokunmadılar. Doruk, 1954'te, sinirli Fransız, Dien Bien Phu'da
müstahkem bir karakol kurmaya çalıştığında geldi. İsyancıları savaşa sokmaya ve ağır toplarla imha etmeye
çalıştılar. Ancak General Vo Nguyen Giap , Fransızların masalarını çevirdi, garnizonu kesip pozisyonu bozdu.

Bu çarpıcı yenilgi, Fransızların Çinhindi'nin kuzey kesimlerinden çekilmesine neden oldu, ancak Fransız
yöntemlerinde reformlara yol açmadı. Birkaç yıl içinde ulus Cezayir'deki bir başka çaresiz çatışmaya kendini
bağladı. Bazı başarılara rağmen, Fransız kuvvetleri Cezayirleri, evdeki Fransız vatandaşlarını ve uluslararası
toplumu yabancılaştıran baskıcı yöntemlere tekrar güvendi. Kaçınılmaz iğrenç geri çekilme 1962'de gerçekleşti.
İngiliz direnişçilik

İngiltere, karşı saldırı kampanyalarında Fransız veya diğer sömürge iktidarlarından daha fazla başarı elde etti. Bu
başarı, yüzyıllarca süren bir “emperyal polislik” sırasındaki deneme yanılmalarından ve İngiliz ortak
hukukunun bazı benzersiz özelliklerinden kaynaklanmaktadır . İngiltere'deki karşı-direniş stratejisi dört geniş,
esnek ilkeye dayanıyordu: asgari güç, gönül ve zihin kazanan, sivil-askeri işbirliği ve taktiksel
esneklik. İngiliz ortak kanunuhuzursuzluğu bastırmak için güç kullanımının, acil bir sonuç elde etmek için
gereken en az miktar olması gerektiğine dikkat çekti. Güç kullanımının sınırlandırılması, İngilizleri, hoşnutsuz
nüfusun “gönlünü ve aklını kazanma” çabasıyla, isyanı başlatan huzursuzluk nedenlerini ele almaya
yönlendirdi. İnsanlar hayatlarını düzelttikten sonra, güvenlik güçlerine istihbarat sağlama noktasında bile
isyancılar yerine hükümeti destekleyebilirler. Karşı eylem stratejisini uygulamak için İngilizler, yerel polis,
askeri ve sivil yetkililer komitelerine güvendi. Aynı ademi merkeziyetçiliği, genç ve görevli olmayan
memurların görevlerini yerine getirme konusunda önemli bir irtifaya sahip oldukları askeri operasyonlara
uyguladılar.

İngilizler, Malaya Federasyonu'ndaki (1948–1960) komünist isyancılara karşı en büyük başarılarını elde
ettiler. Fransızlar gibi, İngilizler de Japonlar tarafından aşağılayıcı bir yenilgiye uğradı. İngilizlerin Japonlarla
savaşmak için eğittiği ve donattığı Marksist Malayan Halk Kurtuluş Ordusu, savaştan sonra sömürgeci yönetime
karşı bir isyan başlattı. Orman saçaklarındaki gecekondu köylerinde geçim kaynağı olan Çinli köylülerin
desteğini kazandılar. İsyancıları bu destekten ayırmak için İngilizler, daha iyi evler, akan su, sağlık klinikleri ve
okullarla nüfusu yeni, korunan köylere yerleştirdi. Çin topraklarını ve vatandaşlığını teklif ettiler. Bu yaklaşım,
küçük birimlerin isyancıları ormanın derinliklerine doğru takip etmesine izin veren zekayı üretti.

İngiliz yaklaşımının eleştirmenleri, uygun koşullar altında elde edildiğini ve her durumda bir bekletme
eyleminden daha fazlasını temsil ettiğini iddia ediyor. Elbette, Britanya’daki taarruz, 1947’de Filistin’den ve
1967’de Güney Arabistan’dan çekilmenin gösterdiği gibi kırılmamış bir zafer dizisi üretmedi. Bununla birlikte,
Umman'da Malaya usulü bir zafer (1970–1975) ve Kuzey İrlanda'da başarı gibi görünen , İngiltere'deki taarruzun
başarısının tesadüfî şartlardan ve iyi şanstan kaynaklandığını göstermektedir.

DİĞER SİGORTALAR

İsyancıların çoğu sömürgeleri hedeflerken, iki tanesi Avrupa'nın içinde gerçekleşti. İspanya'daki Bask
ayrılıkçıları, İspanya ve Fransa'daki Bask eyaletlerinden oluşan bağımsız bir vatan aradılar. Kuzey
İrlanda'daki Katolik isyancılar , eyaletin İrlanda Cumhuriyeti ile birleşmesini sağladı.

Bask kısaltmasından ETA olarak daha iyi bilinen Bask Anavatanı ve Özgürlüğü, Francisco
Franco'nundiktatörlüğüyle dilinden, kültüründen ve kurumlarından yoksun bir Bask nüfusundan destek
aldı . ETA, Bask bölgesi ve Madrid'deki polis ve devlet kurumlarına yapılan saldırılarla 1960'larda kampanyasını
başlattı. İsyancıların en büyük başarısı, Franco'nun seçtiği halefi Amiral Louis Carrero Blanco'nun 1973'te
suikast etmesiyle geldi. Bu başarı, ETA'nın düşüşünün başlangıcını da işaret etti. Franco'nun 1975'teki ölümünü
takiben demokrasinin yeniden kurulması, Bask eyaletlerine sınırlı bir özerklik ve Baskça dilinin kullanılmasıyla
ilgili yeni bir İspanya anayasasına yol açtı.ve kültürel bağımsızlık. Bu imtiyazlara rağmen devam eden şiddet,
özellikle 1987'de Barselona'da yirmi birini öldüren bir bombalama, ETA'ya karşı kamuoyu fikrini
değiştirdi. Fransa’ya iade iadesi anlaşması da dahil olmak üzere iyileştirilmiş karşılama yöntemleri, ETA’nın
düşüşüne daha fazla katkıda bulundu. Örgüt 1998'de bir ateşkes ilan etti ve 1999 yılının sonlarında ateşkesin
sona erdiğini açıklasa da, ETA yirmi birinci yüzyılın ilk yıllarında daha az görülüyordu. Kuzey İrlanda isyanı,
1969'da Katoliklere baskı yapan bir apartheid rejimine dönüşen bir sivil haklar hareketi olarak
başladı . Geçici İrlanda Cumhuriyet Ordusu(PIRA) hareketin kontrolünü ele geçirdi ve İngiliz yönetimine karşı
bir isyan başlattı. 1972'deki Kanlı Pazarkatliamı da dahil olmak üzere ilk sıkıntıların ardından İngilizler,
ekonomik kalkınma ile siyasi reformu seçici kuvvet kullanımıyla birleştirerek geleneksel direnişçilik
yaklaşımlarını yeniden keşfetti. PIRA'nın askeri başarıya ulaşamaması, siyasi bir çözüm bulmalarını sağladı. Her
iki taraf da 1994'te ateşkes ve 1998'de İyi Cuma Anlaşmalarını kabul etti. Bazı aksamalara rağmen, bu
anlaşmaya varıldı .

Irak ve Ötesi

Irak'taki savaş, isyancılığın en ısrarcı çatışma biçimlerinden biri olarak kaldığını acı bir şekilde açıkça
belirtti. Maalesef, bu savaşın yürütülmesi, geleneksel silahlı kuvvetlerin geçmişteki savaşlardan çok az şey
öğrendiğini gösteriyor. Amerikan liderliğindeki koalisyon, uzun süren bir savaş için hazırlıklı değildi ve nihayet
sadece terörizm yerine bir isyan olarak kabul edilen şeye yavaş yavaş adapte oldu. Bununla birlikte, birkaç
katılımcı, en önemlisi İngilizler ve Hollandalılar, acı veren tarihsel deneyimlerini yürüttüler ve mücadeleye daha
sabırlı, kapsamlı bir yaklaşım uyguladılar. Geçen yüzyılın karşı-direniş deneyimi herhangi bir rehberse, işe
yarayacak tek yaklaşım budur.

Definition of Terrorism – Social and Political Effects

By Gregor Bruce In Review Article Issue Volume 21 No. 2 .

Introduction

Social structure and order, governance of society and politics are dependent on good communication, and good
communication requires agreement on definitions of terminology. Terrorism can dramatically influence the
world, as shown by the far-reaching and prolonged effects of the attacks in New York on 11 th September
2001. The definition of terrorism will affect communication and response to this issue and so have
consequences for society and politics. However a suitable universal definition remains elusive because different
bodies, organisations and government agencies have different definitions to suit their own particular role,
purpose or bias.

Methodology
A broad internet literature search was performed by entering key words in widely used internet search engines
such as Google and Yahoo. Key words used were “terrorism” (plus derivatives such as “terror”, “terrorist, etc)”
and “definition” (plus derivatives such as “define”, “defining”, etc). This revealed a large number of internet
references but the vast majority were published for purposes other than improvement in knowledge or for
scientific research. Most were the publications of political organisations across the full spectrum from left to
right, pressure groups, lobby groups, “think tanks” with a biased point of view, commercial organisations and
“journalists” or “researchers” expressing a pre-conceived point of view. Often the information presented was
second or third hand and had been altered to suit the bias of the author. All but a few were rejected. Separating
truth from disinformation is a hazard when researching terrorism.

Organisations, governments, national states and other bodies that have social and political influence were
searched through the internet and classical texts on the topic of terrorism in order to examine their definitions of
terrorism and how these definitions affect their social and political influence.

These searches were performed during January and February 2012.

A search of the printed literature was performed with the assistance of the Charles Sturt University Library using
the key words of “terrorism” and “definition”.

United Nations

Terrorism is international. The command and control of terrorist groups, the recruitment, training, active
operations and the target audience can all be located in different countries and so counter-terrorist measures will
not be effective unless all nations cooperate in agreeing to the characteristics of terrorist groups and their
activities. Agreement on a common definition would be a step towards universal cooperation in the prevention of
terrorism. The UN unsuccessfully attempted to get universal agreement after the 1972 Munich Olympic
massacre. Some nations, particularly in Africa, Asia and the Middle East, were unwilling to label groups as
terrorists if they sympathised with their aims, because of the perjorative aspects of the label. The West has also
sympathised with groups which have committed terrorist activities. The Reagan administration supported the
Nicaraguan Contras and there was Western support for the African National Congress in South Africa in the
mid-1980s when their actions were terrorist. A universal definition will define terrorism irrespective of the aims
of the group. As stated by Louise Richardson (1) ) “The legitimacy or otherwise of the goals being sought (by a
group) should be irrelevant to whether a group is (defined as) a terrorist group” and “so a terrorist is not a
freedom fighter and a terrorist is not a guerrilla. A terrorist is a terrorist, no matter whether or not you like the
goal s/he is trying to achieve, no matter whether or not you like the government s/he is trying to change”.

Nonetheless, the UN has struggled to provide a definition that is accepted by all nations. In 2001 it adopted the
International Convention for the Suppression of Terrorist Bombings even though they were unable to define the
word “terrorist”. The Convention only covered one very small aspect of terrorism. The UN (2) produced an
interim draft definition in 2001. It down-plays political justification and lists acts of violence as terrorism if they
are “resulting or likely to result in major economic loss, when the purpose of the conduct, by its nature or
context, is to intimidate a population, or to compel a Government or an international organisation to do or
abstain from doing any act.” In 2007 they were shifting to a consensus academic definition. On 1 December
2010 the Head of the UN Counter-Terrorism Committee Executive Directorate said that “the fact that there was
not a universal definition of terrorism presented a challenge” (3). .

Badey,as quoted by White (4) ) agreed that “nations are hampered by an inability to define and criminalise
terrorism” and this remains a problem in achieving trans-national counter-terrorism.

Academic Research

Researchers and academic students of terrorism desire the intellectual discipline of a definition to enable
focussing on a specified topic. This would facilitate communication between researchers, their organisations and
their contribution to society’s counter-terrorism measures if they are using common language and definitions.
Most academic definitions emphasise the combination of violence, politics, sociology and psychology. The
threat of violence is included as well as actual violence.

Walter Laqueur (5) ) uses the simple, broad definition “terrorism is the illegitimate use of force to achieve a
political objective by targeting innocent people”.
Tore Bjorgo (6) ) states “terrorism is a set of methods of combat rather than an identifiable ideology or
movement, and involves premeditated use of violence against (primarily) non-combatants in order to achieve a
psychological effect of fear on others than the immediate targets.”

Fernando Reinares (cited on p.120 in reference 6) distinguishes three traits that define terrorism for the purpose
of academic study. Firstly, it is an act of violence that produces widespread disproportionate emotional reactions
such as fear and anxiety which are likely to influence attitudes and behaviour. Secondly, the violence is systemic
and rather unpredictable and is usually directed against symbolic targets. Thirdly, the violence conveys messages
and threats in order to communicate and gain social control.

A very useful guide to academic thought is the study by Schmid and Jongman (7) ) referred to by many authors
(e.g. Hoffman, White, Richardson, Bjorgo) which examined 109 definitions and found 22 frequently used
“definitional elements” (Table 1).

Agreement on definitions of terrorism will assist the research and study which may progress to counter measures
for the benefit of democratic governments and society.

Legal Profession

The legal profession desires a definition that can be used for the successful prosecution and conviction of
accused terrorists. Defence or an appeal by an accused terrorist is easier if the crimes are ambiguously defined.

Prosecutions in the US can be under the Homeland Security Act of 2002 (8). ) This Act emphasises the danger
to human life, covers the critical infrastructure and key resources, but also includes the psychological and
political aspects.

Terrorism is covered by the “Criminal Code Act 1995 Part 5.3 Divisions 100-106 pp 95-126” of the Australian
Federal Government (9) and defines terrorism (groups and individuals) for the purpose of prevention,
investigation and criminal prosecution. It is primarily legalistic but does acknowledge the psychological, social
and political aims of such groups. Members of the group that planned a suicide attack on Holsworthy Army
Barracks were prosecuted and convicted under anti-terrorism legislation.

Prosecutors in Australia and overseas can have more success using conventional charges under the criminal code
because of the imprecision of the legal definition of terrorism, particularly if a violent terrorist act has taken
place, whereas anti-terrorist legislation becomes more relevant if there is a threat of violence or if the terrorist act
is still in the planning stage

Accurate legal definition of terrorism is important for society and for governance to enable successful
investigation and prosecution of terrorists within the established judicial system.

Law Enforcement and Counter-Terrorist Agencies

Law enforcement agencies involved in counter-terrorism and intelligence (e.g. FBI, Special Branch of Scotland
Yard, Australian Federal Police Counter-Terrorism) need definitions of terrorism as guidelines for their task and
legal endorsement for duties which are close to (and sometimes over) the boundaries of civil liberty.
Consequently their definitions have more emphasis on actions and criminality than motivation and psychology
so that the investigation of individuals and groups can be justified more on the basis of their activities rather than
their presumed motives. Actual acts of terrorist violence are emphasised above the threats of the violence.

The US State Department (10) ) describes terrorism as “premeditated, politically motivated violence perpetrated
against non-combatant targets by sub-national groups or clandestine agents, usually intended to influence an
audience”. The FBI’s definition is “the unlawful use of force or violence against persons or property to
intimidate or coerce a Government, the civilian population, or any segment thereof, in furtherance of political or
social objectives” (11). Similarly the Australian Federal Police are guided by the Criminal Code Act 1995
(9). These definitions legitimise the actions of these agencies in the counteraction and investigation of terrorism
rather than increasing their understanding of it.

These definitions can have significant social and political implications. They can benefit society by empowering
effective counter-terrorism measures. They can harm society if they allow measures that cross the boundaries of
civil liberties.
Governments and Political Parties

There are two reasons why politicians or governments will place importance on the definition of terrorism.

Firstly it can be used for public relations or “spin” to persuade their electorate that they are taking appropriate
steps to combat terrorism and gain acceptance of laws or measures that are more draconian than would be
accepted for any other purpose. An example is President George W. Bush’s use of the expression “War on
Terrorism” which categorises terrorists as a conventional military enemy and legitimises conventional military
action rather than counter-terrorist measures which can be interpreted by the US electorate as being “too soft.”
The Obama administration has shifted from military to counter-terrorism and has since actually been accused of
being “too soft”.

Australian Federal Governments have also reassured the general public regarding their efforts to counteract
terrorism, particularly because they are aware that votes will be lost if there is a perception that governments
are doing otherwise.

A side benefit for governments is the opportunity to introduce laws that are more repressive than is usually the
case. The laws may be directed to terrorism but frequently are sufficiently extensive or intrusive to increase
government power generally. Citizens are more accepting of the loss of individual civil rights in the name of
counter-terrorism. Government abuse is an over-reaction to terrorism and can be followed by a backlash by
citizens. One of the aims of a terrorist act is to precipitate an inappropriate reaction by governments (12).
Truthful definitions of terrorism by politicians can help reassure and educate the public and preserve their civil
rights.

Secondly, governments and politicians can use definitions of terrorism to repress, victimise or demonise their
opponents, civilians, political bodies and religions. This happens most frequently in authoritarian states but has
occurred in democratic states, an example being the use of Guantanamo Bay to sequestrate individuals from the
normal legal system in the USA by defining them as terrorists. There are many examples of perversion of
definition by authoritarian states, such as the labelling of French and Greek Resistance fighters as “terrorists” by
Nazi Germany and the March 2012 description of Syrian civilians as “terrorists” by Syrian President Bassar al
Assad while they are being killed by Syrian Government agents (13). ).

Misuse of the definition of terrorism can have far-reaching social and political consequences. Political parties
and religions can be outlawed and persecuted. An individual who is convincingly defined as a terrorist loses
many civil rights. If they happen to reside in certain areas of Afghanistan or Pakistan, they are at risk of being
killed by a drone.

Terrorist Groups

Unsurprisingly, terrorists’ definitions of terrorism are different from those of the remainder of society. They
prefer terms such as freedom fighter, guerrilla, insurgent and revolutionary. Richardson’s comment on these
terms has been discussed earlier (1) ). Hoffman (14) () also describes the attempts of terrorist groups to evoke
more acceptable images of themselves by the use of favourable descriptors or definitions, e.g. “freedom and
liberation”, “armies or other military organisational structure”, “self-defence movements”, “righteous
vengeance”.

Osama bin Laden described “good and bad terrorism” (1) ). “Terrorism can be commendable and it can be
reprehensible. Terrifying an innocent person…. is objectionable and unjust, also unjustly terrorising people is not
right. Whereas terrorising oppressors and criminals and thieves and robbers is necessary for the safety of people
and protection of their property…..The terrorism we practise is of the commendable kind for it is directed at the
tyrants and the aggressors and the enemies of Allah, the tyrants, the traitors who commit acts of treason against
their own countries and their own faith and their own prophet and their own nation. Terrorising those and
punishing them are necessary measures to straighten things and to make them right.”

There will be continuing social and political consequences as long as terrorists continue to define themselves in
these terms and act accordingly. Terrorism will exist indefinitely because there will always be individuals and
groups that get reassurance and motivation from this type of self-justification.

Australian Department of Defence

The Australian Federal Government delineates the mission and provides the budget for the Department of
Defence and the Australian Defence Force (ADF) for the defense of the Australian homeland and its
international security interests, including defense against terrorism. Terrorism needs to be accurately defined by
the ADF so that it can pursue this task appropriately.

Searching the ADF website does not reveal a precise definition but does reveal past discussion papers which
have confirmed that a clear definition is needed to help future planning of counter-terrorist measures as distinct
from planning for conventional military action. For example, Major Adam Boyd uses the FBI definition of
terrorism and then states that “a pre-eminent strategic studies speaker” at the 2004 Australian Command and
Staff Course was “adamant that Australia did not have a comprehensive strategy to combat macro-terrorism”
(15).

The Department of Defence publishes an annual update which includes a section on terrorism but does not define
the term.

The Australian Federal Government published a White Paper on Counter-Terrorism in 2010 but it does not
include a definition of terrorism (16).

The Medical Profession

There is interaction between terrorism and the medical profession, since victims of terrorism will require
treatment for physical and/or psychological injury.

Doctors, particularly military doctors or doctors involved in humanitarian assistance, can be faced with ethical or
judgmental decisions when treating suspected terrorists. Terrorism, particularly suicide terrorism, can produce
mass casualties with a mix of terrorists and their victims, requiring ethical discipline from the medical team to
allocate treatment to the casualties of greatest need. Definitions of terrorism are irrelevant in this situation.

Captured or deserting terrorists are assessed by forensic psychiatrists and psychologists.

Research into the medical aspects, physical and psychological, of terrorism requires a specific definition of
terrorism relevant to medical research.

Arnold et al., (17) point out at that terrorism “definitions have been crisis-centred, frequently reflecting the
political perspectives of those who seek to define it” and that “a universal medical and public health definition of
terrorism will facilitate clinical and scientific research, education, and communication about terrorism-related
events or disasters”. Their proposition is as follows:

“The intentional use of violence–real or threatened–against one or more non-combatants and/or those services
essential for or protective of their health, resulting in adverse health effects in those immediately affected and
their community, ranging from a loss of well-being or security to injury, illness, or death.”

Definitions by the medical profession put more emphasis on the psychological effects on victims and regard
threatened violence as significant as is actual violence. The definitions strive to be an accurate reflection of the
reality of terrorism and avoid terms which may imply bias or an emotional response to terrorism.

Medical definitions of terrorism are for the purpose of medical research and must not influence treatment of
casualties and participants of terrorism. This must be provided on conventional ethical indicators.

Media

The media use the word “terrorism” as a term that will persuade people to read newspapers and watch television
news programmes. It does not use a precise definition but calls events “terrorism” to catch the attention of the
public (eg “school bullying terrorism”, “terrorism in the western suburbs of Sydney”, “economic terrorism”,
“West Indies cricket pace attack terrorism”). The main education of the public on terrorism is via the media and
frequent misuse of the word will result in it becoming a meaningless cliché.

Conclusion
There is an assortment of collectives and individuals with a vested interest in terrorism and they have defined the
term in the form that suits their bias or perspective. They include organisations and alliances of nations,
academics and researchers, the legal profession, the health profession, counter-terrorist and law enforcement
agencies, governments that wish to protect their citizens, governments that wish to repress their citizens, terrorist
groups and the media. They have different agenda, even within their groups, and so it is unlikely that there will
be agreement on a common definition of terrorism. This will have social and political consequences

Terörizmin Tanımı - Sosyal ve Politik Etkiler

By Gregor Bruce In İnceleme Madde Sayı Cilt 21 No: 2 .

Giriş

Toplumsal yapı ve düzen, toplumun ve politikaların yönetimi iyi iletişime bağlıdır ve iyi iletişim, terminolojinin
tanımları üzerinde anlaşma gerektirir. 11 New York'taki saldırıların geniş kapsamlı ve uzun süreli etkilerle
gösterildiği gibi Terörizm dramatik, dünyayı etkileyebilir inci terörizm tanımı bu konuya iletişim ve yanıtı
etkileyebilir ve böylece toplum ve siyaset için sonuçlar doğuracaktır Eylül 2001. Bununla birlikte, uygun bir
evrensel tanım hala belirsizdir, çünkü farklı kurumlar, kuruluşlar ve devlet kurumları kendi rollerine, amaçlarına
veya önyargılarına uygun farklı tanımlara sahiptir.

metodoloji

Google ve Yahoo gibi yaygın kullanılan internet arama motorlarında anahtar kelimeler girilerek geniş bir
internet literatür taraması yapıldı. Kullanılan anahtar kelimeler “terörizm” (artı “terör”, “terörist vb. Gibi
türevler)” ve “tanım” (artı “tanımlamak”, “tanımlamak” gibi türevler) idi. Bu, çok sayıda internet referansını
ortaya çıkardı, ancak büyük bir çoğunluk, bilgideki iyileşme veya bilimsel araştırmalar haricinde
yayınlandı. Bunların çoğu, siyasi örgütlerin soldan sağa tam yelpazedeki yayınları, baskı grupları, lobi grupları,
önyargılı bir bakış açısına sahip “düşünce tankları”, ticari kuruluşlar ve “gazeteciler” ya da önceden tasarlanmış
bir noktayı ifade eden “araştırmacılar” idi görünüm. Sunulan bilgiler genellikle ikinci veya üçüncü eldi ve
yazarın önyargısına uyacak şekilde değiştirildi. Birkaçı hariç hepsi reddedildi. Terörizmi araştırırken gerçeği
dezenformasyondan ayırmak bir tehlikedir.

Terörizm tanımlarını ve bu tanımların sosyal ve politik etkilerini nasıl etkilediğini incelemek amacıyla internet
ve terörle ilgili klasik metinler aracılığıyla sosyal ve politik etkiye sahip olan örgütler, hükümetler, ulusal
devletler ve diğer kuruluşlar arandı.

Bu aramalar Ocak ve Şubat 2012'de yapıldı.

Basılı literatür taraması, Charles Sturt Üniversitesi Kütüphanesi'nin yardımıyla “terörizm” ve “tanım” anahtar
kelimeler kullanılarak yapılmıştır.

Birleşmiş Milletler

Terörizm uluslararasıdır. Terörist grupların komuta ve kontrolü, işe alım, eğitim, aktif operasyonlar ve hedef
kitlenin tümü farklı ülkelerde yer alabilir ve bu nedenle terörist önlemlerin tümü, bütün ülkeler terörist grupların
ve onların özelliklerine karar vermede işbirliği yapmazsa etkili olmaz. faaliyetleri. Ortak bir tanım üzerinde
anlaşma yapılması, terörün önlenmesinde evrensel işbirliğine doğru bir adım olacaktır. BM, 1972 Münih
Olimpiyat katliamından sonra başarısızlıkla evrensel bir anlaşma yapmaya çalıştı. Özellikle Afrika, Asya ve Orta
Doğu'daki bazı ülkeler, etiketin olumsuz yönleri yüzünden amaçlarına uygun davranırlarsa grupları terörist
olarak etiketleme konusunda isteksizdiler. Batı ayrıca terörist faaliyetlerde bulunan gruplara da sempati
duyuyor. Reagan yönetimi Nikaragua Kontralarını destekledi ve eylemlerinin terörist olduğu 1980'lerin
ortalarında Güney Afrika'daki Afrika Ulusal Kongresi'ne Batı'dan destek geldi. Evrensel bir tanım, grubun
amaçlarından bağımsız olarak terörizmi tanımlayacaktır. Louise Richardson (1) tarafından belirtildiği gibi “Bir
grubun bir terörist grup olarak tanımlanması (bir terörist grup olarak tanımlanması)” ve “dolayısıyla bir teröristin
bir özgürlük savaşçısı olmaması” ile alakası olmalıdır. ve bir terörist bir gerilla değildir. Bir terörist, elde etmeye
çalıştığı hedefi sevip sevmediğinize bakılmaksızın, hükümetin değişmeye çalıştığını sevip sevmediğinize
bakmaksızın bir teröristtir ”.
Bununla birlikte, BM, bütün milletler tarafından kabul edilen bir tanım sağlamakta zorlandı. 2001 yılında,
“terörist” kelimesini tanımlayamasalar bile, Uluslararası Terörist Bombardımanlarını Bastırma Uluslararası
Sözleşmesini kabul etti. Sözleşme sadece terörizmin çok küçük bir yönünü kapsıyordu. BM (2) 2001 yılında
geçici bir taslak taslak oluşturmuştur. Politik gerekçelendirmeyi küçümsemekte ve eylemin doğası gereği büyük
ekonomik kayıplarla sonuçlanabilecek veya sonuçta ortaya çıkması muhtemel olan şiddeti terörizm olarak
sıralamaktadır veya bağlam, bir popülasyonu gözünü korkutmak veya bir Hükümeti veya uluslararası bir
kuruluşu herhangi bir eylemde bulunmamak veya yapmaktan kaçınmaya zorlamaktır. ”2007'de bir konsensüs
akademik tanımına geçtiler. 1 Aralık 2010'da Birleşmiş Milletler Terörle Mücadele Komitesi Başkanı İcra
Direktörlüğü “evrensel bir terör tanımı olmadığı gerçeğinin bir meydan okuma olduğunu” söyledi (3). .

White (4) tarafından alıntılandığı üzere Badey, “ulusların terörizmi tanımlamamasına ve kriminalleştirmemesinin
engellenmesine karar verdiğini ” kabul etti ve bu, uluslar arası terörizme ulaşmada bir sorun olmaya devam etti.

Akademik araştırma

Araştırmacılar ve terörün akademik öğrencileri, belirli bir konuya odaklanmayı sağlayacak bir tanımın
entelektüel disiplini istemektedir. Bu, ortak dil ve tanımlar kullanıyorlarsa, araştırmacılar, kuruluşları ve
toplumun terörle mücadele önlemlerine katkıları arasındaki iletişimi kolaylaştıracaktır. Çoğu akademik tanım,
şiddet, siyaset, sosyoloji ve psikolojinin birleşimini vurgular. Şiddet tehdidi gerçek şiddete ek olarak dahil edilir.

Walter Laqueur (5)) , basit ve geniş bir tanımı kullanmaktadır: “terörizm, masum insanları hedef alarak siyasi bir
hedefe ulaşmak için yasal olmayan güç kullanımıdır”.

Tore Bjorgo (6)) “terörizmin tanımlanabilir bir ideoloji veya hareketten ziyade bir dizi mücadele yöntemi
olduğunu ve korkunun diğerlerinden daha fazla psikolojik bir etki yaratabilmesi için (esas olarak) savaşçı
olmayanlara yönelik önceden belirlenmiş bir şiddet kullanımını içerdiğini belirtir acil hedefler. ”

Fernando Reinares (referans 6'da sayfa 16'da belirtilen) akademik çalışmanın amacı için terörizmi tanımlayan üç
özelliği ayırmaktadır. Birincisi, tutum ve davranışları etkilemesi muhtemel olan korku ve kaygı gibi yaygın
orantısız duygusal tepkiler üreten bir şiddet eylemidir. İkincisi, şiddet sistematik ve tahmin edilemez ve
genellikle sembolik hedeflere yöneliktir. Üçüncüsü, şiddet iletişim kurmak ve sosyal kontrol sağlamak için
tehditler ve mesajlar iletir.

Akademik düşünceye ilişkin çok yararlı bir rehber, Schmid ve Jongman'ın (7) yaptığı, 109 tanımları inceleyen ve
sıklıkla kullanılan “tanımlayıcı unsurları” bulan çok sayıda yazarın (örneğin, Hoffman, White, Richardson,
Bjorgo) kullandığı çalışmadır (Tablo 1). .

Terörizm tanımlarına dair anlaşma, demokratik hükümetlerin ve toplumun yararına yönelik önlemlere karşı
koyabilecek araştırma ve incelemelere yardımcı olacaktır.

Hukuk Mesleği

Hukuk mesleği, suçlanan teröristlerin başarılı kovuşturması ve mahkum edilmesi için kullanılabilecek bir
tanımlamayı arzu eder. Suçlar belirsizce tanımlanırsa, suçlanan teröristlerin savunması veya temyiz edilmesi
daha kolaydır.

ABD’deki kovuşturmalar, 2002’de Vatan Güvenliği Kanunu’nda olabilir (8). ) Bu Kanun insan yaşamı için
tehlikeyi vurgular, kritik altyapı ve kilit kaynakları kapsar, aynı zamanda psikolojik ve politik yönleri de içerir.

Terörizm, Avustralya Federal Hükümetinin (9) “Ceza Kanunu Yasası 1995 Bölüm 5.3 Bölüm 100-106, 95-126.
Bölümler” kapsamındadır ve önleme, soruşturma ve cezai kovuşturma amacıyla terörizm (gruplar ve bireyler)
tanımlar. Öncelikli olarak yasaldır, ancak bu tür grupların psikolojik, sosyal ve politik amaçlarını kabul
eder. Holsworthy Ordusu Kışlası'na intihar saldırısı planlayan grubun üyeleri terörle mücadele yasası uyarınca
yargılandı ve mahkum edildi.

Avustralya’daki ve diğer ülkelerdeki savcılar, özellikle de şiddet içeren bir terör eylemi gerçekleştiyse, terörle
mücadele yasası bir tehdit oluşturduğunda, terörle mücadelenin yasal tanımının yanlış olması nedeniyle, ceza
kanunu altındaki geleneksel suçlamaları kullanarak daha fazla başarıya sahip olabilirler. Şiddet veya terör eylemi
hala planlama aşamasındaysa
Terörizmin doğru yasal tanımı, kurulan yargı sistemi içerisinde teröristlerin başarılı soruşturma ve
kovuşturmalarını sağlamak için toplum ve yönetişim için önemlidir.

Yasa Uygulama ve Terörle Mücadele Ajansları

Terörle mücadele ve istihbaratla ilgili kanun uygulayıcı kurumlar (örneğin, FBI, Scotland Yard Özel Şubesi,
Avustralya Federal Polis Terörle Mücadele Şubesi), terörizmin görevlerine yönelik kılavuzlar olarak
tanımlanması ve (ve bazen sona eren) görevlerin yasal olarak onaylanması gerekmektedir. medeni özgürlük
sınırları. Sonuç olarak, tanımları motivasyon ve psikolojiden ziyade eylemler ve suçluluk üzerine daha fazla
vurgu yapar, böylece bireylerin ve grupların araştırılması varsayımsal motivasyonlarından ziyade faaliyetleri
temelinde haklı çıkarılabilir. Gerçek terör eylemleri eylemleri şiddet tehdidinin üzerinde durmaktadır.

ABD Dışişleri Bakanlığı (10), terörizmi, “genellikle izleyiciyi etkilemek amacıyla ulusal gruplar veya gizli
ajanlar tarafından savaşan olmayan hedeflere karşı yürütülen önceden tasarlanmış, politik olarak motive edilmiş
şiddet” olarak tanımlamaktadır. FBI'ın tanımı “bir Hükümeti, sivil nüfusu veya herhangi bir bölümünü, siyasi
veya sosyal amaçların yıkılmasında korkutmak veya zorlamak için kişilere veya mülklere yönelik yasadışı güç
kullanımı veya şiddettir” (11). Benzer şekilde, Avustralya Federal Polisi, 1995 tarihli Ceza Kanunu Kanunu ile
yönlendirilmektedir (9). Bu tanımlar, bu kurumların, terörizmin önlenmesi ve soruşturulması konusundaki
eylemlerini, anlayışlarını arttırmak yerine meşrulaştırmaktadır.

Bu tanımların önemli sosyal ve politik etkileri olabilir. Etkili terörle mücadele önlemlerini güçlendirerek
topluma fayda sağlayabilirler. Sivil özgürlüklerin sınırlarını aşan önlemlere izin verirse topluma zarar verebilir.

Hükümetler ve Siyasi Partiler

Politikacıların veya hükümetlerin terörizm tanımına önem vermesinin iki nedeni var.

Birincisi, halkla ilişkiler için ya da seçmenlerini terörizmle mücadele etmek için uygun adımlar atmaları ve
başka amaçlarla kabul edilenden daha dürüst olan yasaların ya da önlemlerin kabul edilmesini sağlamak için
uygun adımları atmaları konusunda ikna etmek için kullanılabilir. Bunun bir örneği Başkan George W. Bush’un,
teröristleri geleneksel bir askeri düşman olarak kategorize eden ve ABD’nin seçmenleri tarafından “çok
yumuşak” olarak yorumlanabilecek terörle mücadele tedbirlerinden ziyade geleneksel askeri eylemi
meşrulaştıran “Terörle Savaş” ifadesini kullanması. “Obama yönetimi askeriyeden teröre geçti ve o zamandan
beri“ çok yumuşak ”olmakla suçlandı.

Avustralya Federal Hükümetleri ayrıca genel olarak kamuoyuna terörle mücadeledeki çabaları konusunda
güvence verdi, çünkü özellikle hükümetlerin başka türlü yaptıkları iddiasıyla oyların kaybedileceğini biliyorlar.

Hükümetler için bir yan yarar, genellikle durumdan daha baskıcı olan yasalar getirme fırsatıdır. Yasalar teröre
yönelik olabilir, ancak genellikle devlet gücünü artırmak için yeterince kapsamlı ya da
müdahalecidir. Vatandaşlar, terörle mücadele adına bireysel medeni hakların kaybını daha fazla kabul
ediyorlar. Devlet istismarı teröre aşırı tepki veriyor ve bunu vatandaşlar tarafından bir tepkiyle takip ediyor. Bir
terör eyleminin amaçlarından biri, hükümetler tarafından uygunsuz bir tepki vermeyi hızlandırmaktır
(12). Politikacılar tarafından yapılan terörizmin doğru tanımları, halkı rahatlatmaya ve eğitmeye ve sivil
haklarını korumaya yardımcı olabilir.

İkincisi, hükümetler ve politikacılar terörist tanımlarını, muhaliflerini, sivillerini, siyasi organlarını ve dinlerini
baskı altına almak, mağdur etmek veya şeytanlaştırmak için kullanabilirler. Bu en sık otoriter devletlerde olur,
ancak Guantanamo Körfezi'nin ABD'deki normal hukuk sistemindeki bireyleri terörist olarak tanımlayarak
bireyleri elimine etmek için kullandığı örnek olarak demokratik devletlerde meydana gelmiştir. Fransız ve
Yunan Direniş savaşçılarının Nazi Almanyası tarafından "terörist" olarak etiketlenmesi ve Suriye Devleti
Başkanı Basar Esad'ın Suriye Devleti'nin Mart 2012'de Suriye sivillerinin "terörist" olarak tanımlanması gibi
otoriter devletlerin tanımlarının sapkınlığına dair birçok örnek var Suriye Hükümeti ajanları tarafından
öldürülmek (13). ).

Terörizm tanımının yanlış kullanılması, geniş kapsamlı sosyal ve politik sonuçlara neden olabilir. Siyasi partiler
ve dinler yasaklanabilir ve zulmedilebilir. İkna edici şekilde terörist olarak tanımlanan bir kişi birçok medeni
haklarını kaybeder. Afganistan veya Pakistan’ın belirli bölgelerinde yaşıyorlarsa, bir dron tarafından öldürülme
riski altındalar.
Terörist Gruplar

Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, teröristlerin terörizm tanımları toplumun geri kalanından farklıdır. Özgürlük
savaşçısı, gerilla, isyancı ve devrimci gibi terimleri tercih ediyorlar. Richardson'un bu terimlerle ilgili yorumu
daha önce tartışılmıştı (1) ). Hoffman (14) () ayrıca terörist grupların “tanımlayıcı özgürlükler ve özgürlük”,
“ordular veya diğer askeri örgütsel yapı”, “savunma ve savunma” gibi uygun tanımlayıcıları veya tanımları
kullanarak kendilerinin daha kabul edilebilir imajlarını uyandırma girişimlerini tanımlamaktadır. ”,“ Doğru
intikam ”.

Usame bin Ladin, “iyi ve kötü terörizm” i açıkladı (1)). “Terörizm övgüye değer olabilir ve anlaşılabilir
olabilir. Masum bir insanı korkutmak…. sakıncalı ve haksız, aynı zamanda haksız yere insanları terörize etmek
de doğru değil. İnsanların güvenliği ve mülklerinin korunması için ezilenlere, suçlulara ve hırsızlara ve
soygunculardan korkmak zorunluyken…. zorbalar, kendi ülkelerine, kendi inançlarına, kendi peygamberlerine
ve kendi milletlerine karşı ihanet etme eyleminde bulunan hainler. Bunları terörize etmek ve cezalandırmak işleri
düzeltmek ve düzeltmek için gerekli önlemlerdir. ”

Teröristler kendilerini bu terimlerle tanımlamaya ve buna göre hareket etmeye devam ettikleri sürece, devam
eden sosyal ve politik sonuçlar olacaktır. Terörizm sonsuza dek sürecek çünkü her zaman bu tür bir kendini haklı
göstermekten güvence ve motivasyon alan bireyler ve gruplar olacak.

Avustralya Savunma Bakanlığı

Avustralya Federal Hükümeti misyonunu belirledi ve Terörizme karşı savunma da dahil olmak üzere Avustralya
vatanının savunması ve uluslararası güvenlik çıkarları için Savunma Bakanlığı ve Avustralya Savunma Gücü'ne
(ADF) bütçe sağladı. Terörizmin ADF tarafından doğru bir şekilde tanımlanması ve böylece bu görevi uygun bir
şekilde sürdürmesi gerekmektedir.

ADF web sitesinde arama yapmak kesin bir tanım ortaya koymuyor, ancak terörle mücadele önlemlerinin
geleneksel askeri harekat planlamasından farklı olarak gelecekteki planlanmasına yardımcı olmak için açık bir
tanımın gerekli olduğunu doğrulayan eski tartışma belgelerini ortaya koyuyor. Örneğin, Binbaşı Adam Boyd,
FBI’ın terörizm tanımını kullanıyor ve 2004 Avustralya Komutanlığı ve Çalışanlar Kursunda “seçkin bir stratejik
araştırma konuşmacısı” nın “Avustralya’nın makro-terörizmle mücadele için kapsamlı bir stratejisi olmadığını”
söylüyor. (15).

Savunma Bakanlığı, terörizmle ilgili bir bölümü içeren ancak terimini tanımlamamış yıllık bir güncelleme
yayınlar.

Avustralya Federal Hükümeti, 2010 yılında Terörle Mücadele hakkında bir Beyaz Belge yayınladı, ancak terör
tanımını içermiyor (16).

Tıp Mesleği

Terörizm kurbanları fiziksel ve / veya psikolojik yaralanma için tedavi gerektireceğinden terörizm ile tıp mesleği
arasında bir etkileşim vardır.

Doktorlar, özellikle askeri doktorlar veya insani yardımda yer alan doktorlar, şüpheli teröristleri tedavi ederken
etik veya yargılayıcı kararlarla karşı karşıya kalabilirler. Terörizm, özellikle intihar terörizm, teröristlerin ve
mağdurlarının bir karışımı ile kitlesel zayiatlar üretebilir ve tıbbi ekipten en fazla ihtiyaç duyulan zayiatlara
muamele etmeleri için etik disiplini gerektirir. Terörizmin tanımları bu durumda önemsizdir.

Yakalanan veya terk eden teröristler, adli psikiyatristler ve psikologlar tarafından değerlendirilir.

Terörizmin fiziksel ve psikolojik tıbbi yönleri üzerine araştırmalar, tıbbi araştırmalarla ilgili özel bir terör tanımı
gerektirir.

Arnold ve arkadaşları, (17), terör tanımının “tanımları kriz merkezli olduğunu, sıklıkla tanımlamaya çalışanların
politik perspektiflerini yansıttığını” ve “terörizmin evrensel bir tıbbi ve halk sağlığı tanımının klinik ve
Terörizmle ilgili olaylar veya felaketler hakkında bilimsel araştırma, eğitim ve iletişim ”. Önerileri aşağıdaki
gibidir:
“Bir veya daha fazla savaşçı olmayana ve / veya sağlıkları için önemli olan veya korunan hizmetlere karşı kasıtlı
şiddet kullanımı - gerçek veya tehdit altında - derhal etkilenenlere ve toplumlarına zarar vermemek üzere derhal
olumsuz etkilere neden olan sağlık sorunları - Yaralanma, hastalık veya ölüme karşı olmak veya güvenlik. ”

Tıp mesleğinin tanımları, mağdurlar üzerindeki psikolojik etkilere daha fazla vurgu yapmış ve tehdit altındaki
şiddeti, gerçek şiddet kadar önemli görmektedir. Tanımlar, terör gerçekliğinin doğru bir yansıması olmaya ve
terörizme önyargı ya da duygusal bir cevap verebilecek terimlerden kaçınmaya çalışmaktadır.

Terörizmin tıbbi tanımları, tıbbi araştırma amaçlıdır ve zayiat ve teröristlerin tedavisini etkilememelidir. Bu,
geleneksel etik göstergelerde sağlanmalıdır.

medya

Medya, “terörizm” kelimesini, insanları gazete okumaya ve televizyon haber programlarını izlemeye ikna edecek
bir terim olarak kullanıyor. Kesin bir tanım kullanmaz, ancak halkın dikkatini çekmek için “terörizm” olarak
adlandırır (örneğin “okul zorbalık terörizmi”, “Sidney'in batı banliyölerinde terörizm”, “ekonomik terörizm”,
“Batı Hint Adaları kriket hızı saldırısı terörizmi”) “). Halkın terörizmle ilgili ana eğitimi medya aracılığıyladır ve
kelimenin sıkça yanlış kullanılması, bunun anlamsız bir klişe haline gelmesine yol açacaktır.

Sonuç

Terörizmle ilgili kazanılmış hakka sahip kolektifler ve bireyler vardır ve terimi önyargılarına veya bakış
açılarına uygun biçimde tanımlamışlardır. Bunlar arasında uluslar, akademisyenler ve araştırmacıların örgütleri
ve ittifakları, hukuk mesleği, sağlık mesleği, terörle mücadele ve kanun uygulayıcı kurumlar, vatandaşlarını
korumak isteyen hükümetler, vatandaşlarını bastırmak isteyen hükümetler, terörist gruplar ve medya yer
alıyor. Grupları içinde bile farklı gündemleri var ve bu nedenle ortak bir terörizm tanımı üzerinde anlaşma
yapılması muhtemel değil. Bunun sosyal ve politik sonuçları olacaktır.

Asymmetrical warfare, unconventional strategies and tactics adopted by a force when the military capabilities
of belligerent powers are not simply unequal but are so significantly different that they cannot make the same
sorts of attacks on each other.
Guerrilla warfare, occurring between lightly armed partisans and a conventional army, is an example of
asymmetrical warfare. Terrorist tactics, such as hijackings and suicide bombings, are also considered to be
asymmetrical, both because they tend to involve a smaller, weaker group attacking a stronger one and also
because attacks on civilians are by definition one-way warfare. War between a country that is both able and
willing to use nuclear weapons and a country that is not would be another example of asymmetrical warfare.
Victory in war does not always go to the militarily superior force. Indeed, colonial powers have contended with
asymmetrical threats since the rise of empires. In the 6th century BCE Darius I of Persia, at the head of the
largest and most powerful army in existence at the time, was checked by the Scythians, who possessed a smaller
but far more mobile force. As recounted by Herodotus in Book IV of his History, the Scythians retreated before
the main body of the Persian army, drawing it deeper into Scythian territory, only to launch lethal mounted
strikes on Persian encampments. Darius was forced to retire, leaving the Scythians in command of the lands
beyond the Danube River.

In the modern era, Western powers fighting in developing countries have sometimes been defeated by local
forces despite massive asymmetries in terms of conventional military strength. Colonial powers were forced to
withdraw from Algeria, Indochina, and other areas not necessarily as a result of defeat in battle but because of
their lack of will to sustain the war. In Vietnam a crushing defeat at the Battle of Dien Bien Phu in 1954 sapped
the will of the French military, and, after some two decades of U.S. involvement in the Vietnam War, the social
and political environments at home forced the United States to concede defeat and withdraw its forces. The
insurgents in colonized countries often did not need to defeat the sometimes long-established colonizer but
merely persuaded it to withdraw from the region. Asymmetries of both power and will were operating: the
colonial powers possessed superior military resources but were sometimes reluctant or unable to bring them to
bear.
The value of asymmetrical tactics can be seen most clearly in guerrilla warfare—indeed, guerrillameans “little
war” in Spanish. Guerrilla fighters are generally fewer in number and possess fewer and less-powerful weapons
than the opposing force. Guerrilla tactics include ambush, avoiding open battle, cutting communication lines,
and generally harassing the enemy. Guerrilla warfare has been practiced throughout history, and it includes both
military operations carried out against the rear of an enemy’s army and operations carried out by a local
population against an occupying force. The aim of the guerrilla fighter is erosion of the enemy’s will to sustain
the costs of continuing the war. Henry Kissinger observed that “the guerilla wins if he does not lose. The
conventional army loses if it does not win.”
Although usually exercising a smaller force, guerrilla fighters, especially in urban areas, can
be formidable adversaries to a conventional military. Guerrilla fighters typically do not inhabit large, well-
established bases, making it impossible for their enemy to exploit technological advantages such as aerial
bombardment to destroy personnel and infrastructure. If the guerrillas are in an urban area, their opponents
cannot use powerful conventional weapons unless they are willing to inflict large numbers of civilian casualties
and risk increasing popular support for the guerrillas. Small guerrilla or insurgent groups also tend to be less
hierarchical, meaning that a force cannot be neutralized by the capture or death of a handful of leaders.
Groups lacking the ability to take power either militarily or politically may resort to terrorist attacks within the
heart of a state. Terrorist attacks in cities attract more media coverage than those in rural areas; car bombs,
assassinations, and bombs left in crowded public places are common tactics of urban terrorism. As long as the
survival of its state is not at risk, the nation under attack may be politically unable to use its full military power
and thus may have to fight a limited war while terrorists commit themselves and their resources to total war.
Terrorist groups are willing to rely on tactics that the states they attack are unlikely or unwilling to use, such as
suicide bombings or targeting civilians.

Asimetrik savaş , savaşçı güçlerin askeri yeteneklerinin eşitsiz olmadığı, ancak birbirlerine aynı türde saldırılar
yapamayacakları kadar önemli olduğu zaman, bir güç tarafından benimsenen alışılmadık stratejiler ve taktikler .
Hafif silahlı partizanlar ile geleneksel bir ordu arasında meydana gelen gerilla savaşı , asimetrik savaşa bir
örnektir.Kaçırılma ve intihar saldırıları gibi terörist taktiklerin de asimetrik olduğu düşünülüyor, çünkü hem daha
güçlü bir birine saldıran daha küçük, daha zayıf bir grup içerme eğilimindeler, hem de sivillere yönelik saldırılar
tek yönlü savaş olarak tanımlanıyor. Hem nükleer silah kullanabilecek hem de istekli olan bir ülke ile asimetrik
savaşın bir başka örneği olmayacak bir ülke arasındaki savaş.
Savaşta zafer her zaman askeri açıdan üstün kuvvete gitmez. Gerçekten de, sömürgeci güçler imparatorlukların
yükselişinden bu yana asimetrik tehditlerle karşı karşıya kaldılar. 6. yüzyılda BCEPersia'dan Darius I , o sırada
var olan en büyük ve en güçlü ordunun başındaydı.Daha küçük ama daha hareketli bir kuvvete
sahip İskitler . Herodot'un IV. Kitabında anlattığı gibiTarih , İskitler, Pers ordusunun ana organı önünde geri
çekildiler, yalnızca İsrailliler topraklarına daha da derinlemesine çekti, ancak yalnızca Farsça kamplarına
ölümcül bir saldırı başlattılar. Darius, İskitleri Tuna Nehri'ninötesindeki toprakların komutasında bırakarak
emekli olmak zorunda kaldı.

Modern çağda, gelişmekte olan ülkelerde savaşan Batılı güçler, geleneksel askeri güçler bakımından büyük
asimetrilere rağmen bazen yerel güçler tarafından yenildi. Sömürgeci güçler, savaşta yenilginin bir sonucu olarak
değil, savaşı sürdürme isteklerinin yetersizliği nedeniyle Cezayir , Çinhindive diğer bölgelerden çekilmek
zorunda kaldı . In Vietnam bir mağlubiyet Dien Bien Phu Savaşı'nda1954 yılında ABD varlığının yaklaşık iki yıl
sonra, Fransız ordusunun isteğimizi yıkamadı veVietnam Savaşı , evdeki sosyal ve
politik ortamlar ABD'yi yenilgiyi kabul etmeye ve güçlerini geri çekmeye zorladı . Sömürülen ülkelerdeki
isyancıların çoğu zaman, uzun süredir kurulmuş olan sömürgecileri yenmeleri gerekmiyordu, ancak onu
bölgeden çekilmeye ikna ettiler. Hem iktidarın hem de iradenin asimetrileri çalışıyordu: sömürgeci güçler, üstün
askeri kaynaklara sahipti, ancak bazen isteksiz ya da onları taşıyamayacaktı.
Asimetrik taktiklerin değeri, gerilla savaşında en net şekilde görülebilir - gerçekte, gerilla İspanyolcada “küçük
savaş” anlamına gelir.Gerilla savaşçıları genellikle sayıca daha azdır ve karşı güçten daha az ve daha az güçlü
silahlara sahiptir. Gerilla taktikleri arasında pusu, açık savaştan kaçınma, iletişim hatlarını kesmek ve genellikle
düşmanı taciz etmek bulunur. Gerilla savaşı tarih boyunca uygulanmıştır ve hem düşmanın ordusuna karşı
yürütülen askeri operasyonları hem de yerel halk tarafından işgalci bir kuvvete karşı yürütülen operasyonları
içerir. Gerilla savaşçısının amacı düşmanın savaşı sürdürme maliyetini sürdürme arzusunun aşınmasıdır. Henry
Kissinger , “gerilla kaybetmezse kazanır. Geleneksel ordu kazanmazsa kaybeder. ”
Genellikle daha küçük bir güç kullanmasına rağmen, özellikle kentsel alanlarda, gerilla savaşçıları, geleneksel
bir ordunun zorlu düşmanları olabilir . Gerilla savaşçıları tipik olarak büyük, sağlam temellere oturmaz,
düşmanlarının personeli ve altyapıları yok etmek için hava bombardımanı gibi teknolojik avantajlardan
yararlanmalarını imkansız kılar . Eğer gerillalar kentsel bir bölgedeyse, muhalifleri çok sayıda sivil zayiat verme
ve gerillalara yönelik halkın desteğini arttırma riski almadıkça güçlü geleneksel silahları kullanamazlar. Küçük
gerilla veya isyancı gruplar da daha az hiyerarşik olma eğilimindedir, bu da bir gücün bir avuç liderin
yakalanması veya ölmesiyle etkisiz hale getirilemeyeceği anlamına gelir.
 Askeri veya politik olarak iktidar alma kabiliyetine sahip olmayan gruplar, devletin kalbindeki terörist saldırılara
başvurabilirler. Kentlerdeki terörist saldırılar, kırsal alanlardakilerden daha fazla medyayı etkiliyor; araba
bombaları, suikastlar ve kalabalık halka açık yerlerde bırakılan bombalar, kentsel terörizmin ortak
taktikleridir . Devletinin hayatta kalabilmesi risk altında olmadığı sürece, saldırı altındaki ulus tam askeri gücünü
kullanamayabilir ve dolayısıyla teröristler kendilerini ve kaynaklarını toplam savaşa adadıklarında sınırlı bir
savaşla mücadele etmek zorunda kalabilirler . Terörist gruplar, saldırdıkları devletlerin intihar bombardımanları
veya sivilleri hedef alma gibi olası veya isteksiz oldukları taktiklerine güveniyor.

U.S. Nuclear Strategy

BY R . R I D D E R H O F ON F E B R U A R Y 8 , 2 0 1 8 · L E A V E A C O M M E N T

30 January 2018, U.S. President Trump, during his State of the Union speech, called for a nuclear arsenal “so
strong and powerful that it will deter any acts of aggression.”

The President made clear that his first priority is to protect the United States, allies, and partners. The 2018
Nuclear Posture Review (2018 NPR)lays out important policy changes with regard to U.S. nuclear weapons. The
renewal of its nuclear forces will have huge implications for the security of the country and its allies, its public
finances and the salience of nuclear weapons in global politics. While the United States has continued to reduce
the number and salience of nuclear weapons, others, including Russia and China, have moved in the opposite
direction. They have added new types of nuclear capabilities to their arsenals, increased the salience of nuclear
forces in their strategies and plans, and engaged in increasingly aggressive behavior, including in outer space and
cyber space. Current plans provide for spending an estimated US$1,200 billion over 30 years to modernise or
replace U.S. nuclear arsenal.

No consensus exists as to whether the use of nuclear weapons is in fact an option for decision makers to consider
or whether the goal is to ensure that they can never be used. The different strategies that have been developed
since 1945 for U.S. nuclear strategy—massive retaliation, flexible response, a fatalistic acceptance of the logic of
mutually assured destruction, and the search for the most effective ways of stemming nuclear proliferation in
unstable or unpredictable actors—all reflect attempts to provide guidance for policymakers as to the strategic
purpose of these weapons.

Nuclear deterrence may have emerged with the Cold War, but that does not mean that just because the Cold War
is over, nuclear weapons and deterrence are no longer relevant to U.S. grand strategy and security. The overall
aim of the U.S. nuclear weapons arsenal (deterrence) has not changed and, as in the past, it is stated that nuclear
weapons will only be used in the ‘most extreme circumstances’.

2010 NPR versus 2018 NPR

Under the Obama administration, the Pentagon had already planned in the 2010 Nuclear Posture Review(2010
NPR) to modernize the nation’s nuclear weaponry, which consists of missiles fired from land and sea and bombs
from warplanes. The 2018 NPR reiterates the announcement made in the 2010 NPR that the U.S. ‘will not use or
threaten to use nuclear weapons against non-nuclear weapons states that are party to the Non-Proliferation Treaty
(NPT) and in compliance with their nuclear non-proliferation obligations.’ However, there are two important
differences between the 2010 and 2018 NPR:

1. 2010 NPR: nuclear weapons will be used to retaliate (and thus deter) nuclear attacks only. 2018 NPR: Nuclear
weapons may be used in response to ‘significant non-nuclear

strategic attacks’, including attacks on civilian population or infrastructure. Retaliation against massive cyber-
attacks or against any actor that ‘supports or enables terrorist efforts to obtain or employ nuclear devices' may
also involve the use of nuclear weapons. Trump’s NPR suggests that the role of nuclear weapons in U.S. security
policy will not decrease, as in Obama’s NPR, but rather increase.

2. 2010 NPR: the U.S. will not develop new nuclear warheads. 2018 NPR plans for new types of warheads: low-
yield warheads to be used by existing Sea-Launched Ballistic Missiles (SLBM) and/or a – newly to be developed
– Sea-Launched Cruise Missile (SLCM). Lower-yield weapons, causing less (collateral) damage, ‘will help
counter any mistaken perception of an exploitable

“gap” in U.S. regional deterrence capabilities’, the 2018 NPR assumes.

The current U.S. Administration apparently believes that nuclear war can be controlled: a U.S. response with
low-yield weapons to Russian use of tactical nuclear weapons could prevent immediate escalation to the release
of the strategic arsenal. Many critics actually doubt whether nuclear war can be controlled once both sides have
started to use (tactical or low-yield) nuclear weapons.

Impact on NATO and Europe

The NATO Strategic Concept of 2010 underlines that the fundamental purpose of Alliance nuclear forces is
deterrence. Allies also agreed in 2010 on “seeking to create the conditions and considering options for further
reductions of non-strategic nuclear weapons assigned to NATO”. Any NPR has direct effects on the European
member states of NATO –a nuclear alliance relying significantly on U.S. nuclear weapons. The 2018 NPR seems
to consider the non-strategic component as the weakest element in the U.S. nuclear posture in view of the
continued existence and modernisation of the Russian short- and medium-range nuclear weapons. The
development of low-yield SLBMs and SLCMs is meant to fill this ‘nuclear gap’. As they are sea-based,
European countries risk being out of the loop when it comes to formulating their role unless they become part of
NATO’s nuclear force posture. Mentioning the option of developing a ground-based nuclear capability for the
intermediate range is an option with far-reaching consequences. If Trump were to call on European Allies to
share the nuclear burden by planning the deployment of nuclear ALCMs by their Dual Capable Aircraft in
Belgium, Germany, Italy, the Netherlands and Turkey, it would also generate a huge political debate in the
Alliance. Transatlantic security and defence relations may be negatively affected if Washington perceives a lack
of will on the part of European NATO allies to support the U.S. in implementing the NPR. A political debate on
the role of nuclear weapons might raise questions on the future role of the French and British nuclear forces in
‘Europeanising’ the nuclear arsenals. Taking into account Brexit and London’s dependency on the US for
maintaining and modernising the Trident SLBMs, such a Europeanisation is less likely in the British case. As
France is the only continental European country with an independent nuclear arsenal, which in general can be
maintained and modernised without any outside involvement, Paris will hold the key to any form of
Europeanising its nuclear forces (or part of it).

Conclusion
It would be difficult to envisage returning to non-nuclear capabilities as the primary instruments for deterring
major war between great powers. Instead, US nuclear strategy will have to be continually updated to deal with
new technologies, new threats, and new contexts, especially now "the United States faces a more diverse and
advanced nuclear-threat environment than ever before, with considerable dynamism in potential adversaries’
development and deployment programs for nuclear weapons and delivery systems."

Nuclear deterrence can best be accompanied by a set of arms control agreements and crisis-control measures to
prevent unintended nuclear war. However, the 2018 NPR does not reflect any ambition in this regard. The
introduction of new types of ‘smaller’, low-yield nuclear weapons may contribute to lowering the threshold for
nuclear weapons use and blur the difference between nuclear and conventional weapons. This in turn may
endanger the global norm against nuclear weapons use and increase the risks of nuclear warfare because of
misunderstandings and miscalculation. With the risk of a renewed nuclear arms race on the horizon, European
allies should emphasise the need for serious arms control and risk reduction efforts between the US and other
nuclear weapons states to prevent a dangerous spiral of continuously increasing nuclear escalation risks.

ABD Nükleer Stratejisi

YAZAN R . R İ D D E R H O F ON 8 Ş U B A T 2 0 1 8 · Y O R U M Y A Z

30 Ocak 2018, ABD Başkanı Trump, Birlik Devletinin konuşması sırasında nükleer bir cephaneye çağrıda
bulundu: “her türlü saldırganlık eylemini caydıracak kadar güçlü ve güçlü”.
 Başkan, ilk önceliğinin ABD'yi, müttefiklerini ve ortaklarını korumak olduğunu açıkça belirtti. 2018 Nükleer
Durum İnceleme (2018 NPR)ABD nükleer silahlarıyla ilgili önemli politika değişikliklerini ortaya
koyuyor. Nükleer güçlerinin yenilenmesi, ülke ve müttefikleri güvenliği, kamu maliyesi ve nükleer silahların
küresel politikadaki yeri için büyük etkileri olacaktır. Birleşik Devletler nükleer silahların sayısını ve önemini
azaltmaya devam ederken, Rusya ve Çin de dahil olmak üzere diğerleri ters yönde hareket etti. Cephaneliklerine
yeni nükleer yetenek türleri eklediler, nükleer güçlerin strateji ve planlarındaki açıklıklarını artırdılar ve dış ve
siber uzay dahil olmak üzere giderek daha agresif davranışlarda bulundular. Mevcut planlar, ABD nükleer
cephaneliğini modernize etmek veya değiştirmek için 30 yılda tahmini olarak 1.200 milyar ABD Doları
harcamayı öngörmektedir.

Nükleer silah kullanımının gerçekte karar vericilere karar vermesi için bir seçenek olup olmadığı veya amacın
asla kullanılmamasını sağlamak olup olmadığına dair bir fikir birliği yoktur. ABD’nin nükleer stratejisi için
1945’ten bu yana geliştirilen farklı stratejiler - büyük misilleme, esnek tepki, karşılıklı güvence altına alınmış
imha mantığının ölümcül bir kabulü ve kararsız veya öngörülemeyen aktörlerdeki nükleer yayılmanın en etkili
yollarının araştırılması - hepsi Bu silahların stratejik amacı konusunda politika yapıcılara rehberlik etme
girişimlerini yansıtır.

Soğuk Savaş ile nükleer caydırıcılık ortaya çıkmış olabilir, ancak bu Soğuk Savaş sona erdiği için nükleer
silahların ve caydırıcılığın ABD’nin büyük stratejisi ve güvenliği ile ilgili olmadığı anlamına gelmez. ABD
nükleer silah cephaneliğinin genel amacı (caydırıcılık) değişmedi ve geçmişte olduğu gibi, nükleer silahların
sadece 'en zor koşullarda' kullanılacağı belirtildi.

2010 NPR, 2018 NPR'ye karşı

Obama yönetimi altında, Pentagon, 2010 Nükleer Duruşma İncelemesi'nde (2010 NPR) ülkenin karadan ve
denizden çıkan füzelerden ve savaş uçaklarından bombalardan oluşan nükleer silahlarını modernize etmeyi
planlamıştı . 2018 NPR, 2010 NPR’inde yapılan açıklamada, ABD’nin nükleer silahların Nükleer Silahlarla
Mücadele Anlaşması’na (NPT) taraf olmayan ve nükleer silahlara aykırı davrananlara uymayacak şekilde
kullanmayacağını veya tehdit etmeyeceğini açıkladı. çoğaltma yükümlülükleri. ' Ancak, 2010 ve 2018 NPR
arasında iki önemli fark vardır:

1. 2010 NPR: nükleer silahlar yalnızca nükleer saldırılara misilleme yapmak (ve dolayısıyla caydırmak) için
kullanılacak. 2018 NPR: Nükleer olmayan önemli nükleer silahlara cevaben nükleer silahlar kullanılabilir.

sivil nüfusa veya altyapıya yapılan saldırıları da içeren stratejik saldırılar. Büyük siber saldırılara veya
“teröristlerin nükleer cihazlar alma veya kullanma çabalarını destekleyen veya sağlayan” herhangi bir aktöre
karşı misilleme, nükleer silah kullanımını da içerebilir. Trump’ın NPR’si ABD’nin güvenlik politikasındaki
nükleer silahların rolünün Obama’nın NPR’inde olduğu gibi azalmayacağını, aksine artacağını öne sürüyor.

2. 2010 NPR: ABD yeni nükleer savaş başlığı geliştirmeyecek. 2018. Daha düşük (teminat) hasar veren daha düşük
verimli silahlar, 'herhangi bir yanlış işletilebilirlik algısını karşılamaya yardımcı olacaktır.

2018 NPR, ABD’nin bölgesel caydırıcılık yeteneklerinde “boşluk” olduğunu varsayıyor.

Mevcut ABD İdaresi görünüşte nükleer savaşın kontrol altına alınabileceğine inanıyor: ABD’nin düşük verimli
silahlarla Rusya’nın taktik nükleer silah kullanımına verdiği yanıt, stratejik cephaneliğin serbest bırakılmasının
derhal tırmanmasını önleyebilir. Pek çok eleştirmen aslında, her iki taraf da (taktiksel ya da düşük verimli)
nükleer silah kullanmaya başladığında nükleer savaşın kontrol edilebileceğinden şüphe ediyor.

NATO ve Avrupa Üzerine Etki

2010’un NATO Stratejik Kavramı İttifak nükleer kuvvetlerinin temel amacının caydırıcılık olduğunun altını
çiziyor. Müttefikler ayrıca, 2010 yılında “NATO'ya atanan stratejik olmayan nükleer silahların azaltılması için
seçeneklerin ele alınması ve seçeneklerin araştırılması” konusunda hemfikirdiler. Herhangi bir NPR'nin
NATO’nun Avrupa’daki üye ülkeleri - ABD nükleer silahlarına önemli ölçüde dayanan - bir nükleer ittifak
üzerinde doğrudan etkisi vardır. 2018 NPR, stratejik olmayan bileşeni, Rus kısa ve orta menzilli nükleer
silahların varlığının ve modernizasyonunun ışığında ABD nükleer duruşundaki en zayıf unsur olarak
görüyor. Düşük verimli SLBM'lerin ve SLCM'lerin geliştirilmesi, bu 'nükleer boşluğu' doldurmak içindir. Deniz
temelli oldukları için Avrupa ülkeleri, NATO’nun nükleer kuvvet duruşunun bir parçası olmadıkça rollerini
belirleme konusunda döngüden çıkma riski taşıyor. Ara menzil için zemine dayalı bir nükleer yetenek geliştirme
seçeneğinden bahsetmek, geniş kapsamlı sonuçları olan bir seçenektir. Trump, Avrupalı müttefiklerini Belçika,
Almanya, İtalya, Hollanda ve Türkiye’deki İkili Kabileli Uçakları ile nükleer ALCM’lerin konuşlandırmasını
planlayarak nükleer yükü paylaşmaya çağırırsa, İttifak’ta da büyük bir siyasi tartışma ortaya
çıkardı. Washington, NPR'yi uygulamada ABD'yi desteklemek için Avrupa NATO müttefikleri adına bir irade
eksikliği algılarsa, Transatlantik güvenlik ve savunma ilişkileri olumsuz yönde etkilenebilir. Nükleer silahların
rolüyle ilgili siyasi bir tartışma, Fransız ve İngiliz nükleer güçlerinin nükleer cephanelikleri 'Avrupalılaştırmakta'
gelecekteki rolüyle ilgili sorulara yol açabilir. Brexit ve Londra'nın Trident SLBM'lerini sürdürmek ve
modernize etmek için ABD'ye bağımlılığı dikkate alındığında, böyle bir Avrupalılaşma İngiliz örneğinde daha az
olasıdır. Fransa, bağımsız bir nükleer cephaneli olan tek kıta Avrupası ülkesi olduğundan, genel olarak herhangi
bir dış müdahale olmaksızın korunup modernize edilebildiğinden, Paris, nükleer güçlerini (veya bunun bir
parçasını) Avrupalılaştırmanın herhangi bir biçiminin anahtarını elinde tutacaktır.

Sonuç
Büyük güçler arasındaki büyük savaşı engellemenin birincil aracı olarak nükleer olmayan yeteneklere geri
dönmeyi öngörmek zor olacaktı. Bunun yerine, ABD nükleer stratejisinin sürekli olarak yeni teknolojiler, yeni
tehditler ve yeni bağlamlarla başa çıkmak için sürekli güncellenmesi gerekecek, özellikle şimdi "Birleşik
Devletler, potansiyel rakiplerinde kayda değer bir dinamizmle, her zamankinden daha çeşitli ve gelişmiş bir
nükleer tehdit ortamıyla karşı karşıya 'Nükleer silahlar ve dağıtım sistemleri için geliştirme ve yerleştirme
programları.'

Nükleer caydırıcılığa en iyi, istenmeyen nükleer savaşı önlemek için bir dizi silah kontrol anlaşması ve kriz
kontrol önlemleri eşlik edebilir. Bununla birlikte, 2018 NPR bu konuda herhangi bir hırs yansıtmamaktadır. Yeni
“daha küçük”, düşük verimli nükleer silah türlerinin kullanılması, nükleer silah kullanımı eşiğini düşürmeye ve
nükleer silah ile konvansiyonel silahlar arasındaki farkı bulanıklaştırmaya katkıda bulunabilir. Bu da nükleer
silah kullanımına karşı küresel normu tehlikeye sokabilir ve yanlış anlamalar ve yanlış hesaplamalar nedeniyle
nükleer savaş risklerini artırabilir. Ufukta yenilenmiş bir nükleer silahlanma riski ile Avrupa müttefikleri, sürekli
artan nükleer artış risklerinin tehlikeli bir spiralini önlemek için ABD ile diğer nükleer silah ülkeleri arasında
ciddi silah kontrolü ve risk azaltma çabalarına olan ihtiyacı vurgulamalıdır.

Past present future :

There is no graver threat to the world than nuclear war, a catastrophe some believe is less unlikely than
commonly assumed. A president’s most awesome responsibility is control of America’s nuclear weapons. Most
presidents, when briefed on the contents on the war plan, are stunned.

As Donald Trump prepares to assume this charge, U.S. nuclear policy finds itself at a historical crossroads. The
incoming administration will be presented with at least five tensions that will force difficult choices for the
future of American nuclear strategy.

First, the world is in the midst of a technological transformation that threatens to undermine both the idea and the
reality of strategic stability based on mutual vulnerability between nuclear-armed states. For decades, advocates
of what Robert Jervis called the “nuclear revolution” emphasized the inalterable facts of the atomic age: clean
first strikes that eliminated an adversary’s ability to unleash a devastating nuclear response were next to
impossible, as were perfect defenses against a nuclear attack. Once a state secured its ability to retaliate to a
nuclear strike with forces of its own, there was little point in building more or better nuclear weapons. Seeking
nuclear primacy, in other words, was pointless, since greater numbers of nuclear weapons could not change the
basic fact of mutual assured destruction. Brendan Green and Austin Long, as well as Daryl Press and Keir
Lieber, have conducted trailblazing work to reveal that the United States never fully accepted the premises of
mutual vulnerability. In reality, it tried very hard over the years (with varying degrees of success) to escape it.
The United States invested extraordinary sums over decades to produce what Press and Leiber term the
“counterforce revolution.” Massive improvements in missile accuracy, stealth, and speed, combined with
increased sensory and computing power, make today’s nuclear balance far less stable than once thought.
Furthermore, as Long highlights, the United States needed to pursue primacy and damage limitation strategies if
its extended deterrent relationships with allies were to remain credible.
Second, the same technological revolution that vastly increased counterforce capabilities blurred the once-bright
lines between nuclear and non-nuclear weapons. The next president may be able to carry out missions once the
sole remit of nuclear weapons with advanced conventional capabilities, such as hypersonic missiles, directed
energy, and cyber weapons. This new situation presents its own set of challenges. The United States fights its
conventional wars by seeking to blind and cripple its adversary’s command, control, communication, and
intelligence capabilities in the opening hours and days of a conflict. As Joshua Rovner points out, this concept of
operations may make a nuclear armed target think that the United States seeks to disarm its nuclear response
capacity. In such circumstances, that state might feel enormous pressure to escalate the conflict and employ its
nuclear weapons. As Long highlights, it is still unclear when and where advanced conventional weapons can
substitute for nuclear weapons, especially as adversaries continue to harden, hide, and make mobile their nuclear
forces.

Third, the goals of nuclear deterrence and nuclear disarmament are in increasing tension. As Nina Tannenwald
reminds us, the non-nuclear weapons states of the world are growing increasingly impatient with the failure of
the nuclear weapons states to move toward what are seen as their moral and legal obligations to eliminate their
nuclear stockpiles. The humanitarian consequences movement, a globally popular movement barely discussed in
the United States, is one reflection of this frustration with the slow pace of nuclear disarmament. A similar
tension plays out in the United States, as the Obama administration committed to move towards a world without
nuclear weapons while concurrently authorizing a multi-decade, trillion-dollar modernization of American
strategic nuclear forces.

Fourth, we continue to witness increased geopolitical strains among states with nuclear weapons. These tensions
fall into two categories. The first danger is regional tensions, such as those in East and South Asia (and
potentially the Middle East) that are made worse by erratic regimes (think North Korea) or states pursuing
aggressive nuclear policies and postures (think Pakistan). Second, geopolitical tensions have increased among
the larger nuclear powers. China’s rise has increased the possibility of clashes over disputed maritime claims and
territories such as Taiwan while also unnerving Japan and South Korea, who are under the U.S. nuclear
umbrella. Russia’s conquest of Crimea, aggressiveness toward NATO’s eastern flank, and loose rhetoric
surrounding its own nuclear policy have generated great concern in the United States and Europe. The nuclear
shadow hovers menacingly over each of these trouble spots.

Fifth, nuclear policy exposes deep ethical conundrums. On the one hand, a robust nuclear strategy remains a
crucial tool of American grand strategy: to deter adversaries, reassure allies, and limit proliferation. On the other
hand, short of a highly unlikely “bolt from the blue” nuclear attack on the United States (and perhaps not even
then), it remains had to imagine under what scenario the United States would ever detonate a nuclear weapon
against an adversary. It is rarely discussed openly, but using these weapons would generate such horrific
consequences as to make their employment largely unthinkable. As Long dryly notes:

While any military operation has an ethical component, the vast power of all but the smallest nuclear weapons is
likely to produce significant collateral damage if used against targets in any but the most remote and uninhabited
locations.

These moral tensions were powerful during the Cold War, when the United States faced an arguably existential
threat from a ruthless ideological and geopolitical adversary. Over 70 years since their only wartime use, in a
disordered but hardly desperate world, the threat to use unthinkably destructive weapons that lies at the heart of
United States nuclear deterrence strategy is both incredible and morally challenging.

At the International Security Studies Forum, we convened five leading thinkers to grapple with these challenges.
At one end of the spectrum, Nina Tannenwald recommends that the United States work hard to strengthn the
norm of non-use of nuclear weapons. One clear way this could be done is for the United States to embrace a no-
first use policy, which was recently debated — and in the end rejected — by the Obama administration. On the
other end, Press and Leiber see no way to escape the dynamic technological changes that make the nuclear
balance more volatile. Relatedly, Long advocates a continued push for damage limitation capabilities to generate
“optimum instability” in order to make U.S. extended deterrence postures credible.

The contributions by Acton and Rovner fall somewhere in between. Acton argues that the current U.S. nuclear
strategy of calculated ambiguity is increasingly not credible, while alliance considerations and conventional
force imbalances would make a nuclear no-first use pledge unwise at this time. Rovner suggests that the Obama
administration successfully threaded the needle between deterrence and what he calls “devaluation.” While full-
scale disarmament is, for Rovner, a chimera, careful policies can accomplish both America’s deterrent and
nonproliferation missions.

Why is there such a wide range of views and recommendations in the nuclear policy community writ large?
Debate and disagreement is not unusual among specialists in American foreign policy and international affairs.
The nuclear field, however, seems especially divided and stovepiped into various tribes. Nuclear policy is
discussed in fundamentally different ways in different settings. In the academic world, an article on nuclear
policy published in a leading political science journal using quantitative methods would have almost nothing in
common with a paper published by a historian based on new archival materials, even if the set of questions
driving the research were similar. Similar divides and gaps mark the worlds of policy and academics, advocates
of deterrence or disarmament, specialists in strategy versus experts in proliferation and non-proliferation, and
Americans and everyone else.

Understanding and assessing nuclear policy presents historical and epistemological challenges that are often
underappreciated. Analysts make suggestions based on causal claims that are developed by exploring the past.
Two problems confront any scholar looking to make arguments based on America’s nuclear history.

The first problem when looking at the nuclear past is getting access to the primary sources, which in many cases
remain classified. There is even a greater challenge, however: the existence of at least four distinct and at times
competing histories of U.S. nuclear policy since 1945. First, there is the intellectual history of nuclear strategy
and strategists — the so-called “wizards of Armageddon” who populated RAND and many university centers in
the immediate postwar period. The fascinating story of how these brilliant thinkers developed the language and
concepts behind deterrence theory is often mistakenly conflated with actual U.S. policy. The second problem is
the rhetorical history of nuclear policy — great speeches or documents, such as Secretary of State John Foster
Dulles’s “massive retaliation” speech or Robert McNamara’s presentation to NATO in Athens laying out
flexible response doctrine. These documents and speeches were often more important as signals to domestic
audiences, allies, and adversaries than as guides to actual war plans. In fact, these private and public declarations
were often at odds with the third strand — the operational history of U.S. nuclear weapons. Perhaps the most
deeply classified history, the story of what weapons were developed and acquired, how they were deployed and
who controlled them, and what strategies were in place for their use, often bore little resemblance to what either
game theorists wrote or cabinet secretaries stated (perhaps most perplexing and distressing to a historian). There
existed far more continuity in U.S. nuclear war plans across administrations, for example, than public
declarations would have indicated. Finally, the most elusive but perhaps most important history is how different
U.S. presidents thought about nuclear weapons as a tool to advance American grand strategy, and what views
they held on issues ranging from nonproliferation to nuclear deterrence to coercion to actual use.

Perhaps a greater challenge is epistemological in nature. Analysts developing causal claims about nuclear
weapons face a welcome problem, as they are trying to understand an event that never happened: why we have
never had a thermonuclear war. Explaining why something has never happened is difficult and at best
speculative. Many understandably believe that the Soviet Union was deterred from invading Western Europe by
U.S. nuclear strategies, but we do not really know for sure. It may well be the Russians never had any interest in
attacking the West, whether it fielded nuclear weapons or not. It may also be that nuclear weapons made crises,
instability, and war more likely. Indeed, the dangerous (second and third) Berlin and Cuban Missile Crises were
crises created by the tensions of a nuclearized world.

Furthermore, many of the claims made about the influence of nuclear weapons and the effectiveness of nuclear
deterrence rest upon characteristics that are hard to observe and almost impossible to measure. Deterrence is
based upon perceptions of qualities like fear, uncertainty, and resolve — all traits that do not clearly manifest
themselves prior to an event (and when deterrence “works,” no event takes place). In the absence of clear-cut
ways to measure and assess these often elusive and manipulable characteristics and their effects, it becomes very
hard to test the wide range of claims analysts make about the influence of nuclear weapons on grand strategy and
world politics. This is not to say that we should not develop and try to test hypothesis about nuclear weapons;
only that we should be careful not to overstate our claims or breezily dismiss contrary claims by thoughtful
analysts.

In truth, many contemporary recommendations about U.S. nuclear policy are based on either incomplete
histories or fail to appreciate the epistemological and methodological challenges behind nuclear issues. Recent
scholarship has revealed that the parsimonious theories and stylized narratives we once relied on to understand
U.S. nuclear weapons policy have been found wanting. For example: If nuclear weapons are such effective tools
to guarantee a state’s sovereignty and security, why have so few nuclear-capable countries stopped short of
deploying their own nuclear weapons? How do we explain nuclear latency or nuclear threshold states, which
occupy the important “in-between” space between possessing a nuclear weapon and not? Why did the United
States work with its hated adversary, the Soviet Union, to stem nuclear proliferation, even against the interests of
its own allies, such as West Germany, Japan, and South Korea? Why did the United States invest and develop in
massive and arguably destabilizing damage-limitation capabilities — MX, cruise missiles, the Trident D-5,
Pershing II, advanced antisubmarine warfare capabilities, missile defense — soon after enshrining strategic
stability in the ABM, SALT, and SALT II treaties? What influence did this investment in dramatic improvement
in qualitative nuclear capabilities, at a time of quantitative nuclear balance, have on decision-makers in the
Kremlin and on the outcome of the Cold War? How, if at all, does the history of the nuclear age interact with
other historical strands, such as the Cold War, globalization, decolonization, and regional dynamics?

The list of unanswered questions is long and growing longer, and absent answers (or even agreement on what the
right questions are), it will be difficult to achieve consensus on how nuclear weapons should be incorporated into
United States grand strategy in 2017 and beyond. The good news is that the pieces in this roundtable offer an
excellent start.

The field of nuclear studies is an area in which academics can make a real difference in shaping policies of
obvious importance and consequence. Bridging the stovepipes between different nuclear communities,
recognizing the steep challenges to understanding how nuclear weapons affect grand strategy and international
relations, being willing to challenge and test well-worn conventional wisdoms, undertaking the critical historical
work, and understanding the deep moral considerations that lie at the heart of these issues will all be crucial.
Regardless of who became the American president in 2017, guidance on these all too important questions would
be important. Under the current circumstances, it is nothing short of essential.

Dünya için nükleer savaştan daha ağır bir tehdit yoktur, bazılarının genel olarak varsayıldığından daha az
olası olduğuna inanılan bir felakettir . Bir başkanın en büyük sorumluluğu Amerika'nın nükleer silahlarının
kontrolü. Çoğu cumhurbaşkanları, brifing üzerinde içeriğine savaş planı, olan sersemlemiş.

Donald Trump bu suçlamayı üstlenmeye hazırlanırken, ABD nükleer politikası kendisini tarihi bir kavşak
noktasında bulur. Gelen yönetim, Amerikan nükleer stratejisinin geleceği için zor seçimleri zorlayacak en az beş
gerilimle sunulacak.

Birincisi, dünya, hem fikre hem de nükleer silahlı devletler arasındaki karşılıklı kırılganlığa dayanan stratejik
istikrar gerçeğini baltalama tehdidinde olan teknolojik bir dönüşümün ortasında. Onlarca yıldır, Robert
Jervis'in “nükleer devrim” olarak adlandırdığı şeyin savunucuları”Atom çağının değiştirilemez gerçeklerini
vurguladı: Bir rakip, yıkıcı bir nükleer tepkisi açığa çıkarma kabiliyetini ortadan kaldıran temiz ilk grevler,
nükleer bir saldırıya karşı mükemmel savunmalar olduğu gibi, imkansız bir şeydi. Bir devlet, kendi kuvvetleriyle
bir nükleer saldırıya misilleme yapma yeteneğini güvence altına aldığında, daha fazla veya daha iyi nükleer silah
inşa etmenin çok az noktası vardı. Başka bir deyişle, nükleer önceliği aramak anlamsızdı, çünkü daha fazla
sayıda nükleer silah karşılıklı güvencenin imha edilmesinin temel gerçeğini değiştiremedi. Brendan Green ve
Austin UzunDaryl Press ve Keir Lieber'in yanı sıra, Birleşik Devletlerin karşılıklı güvenlik açığı tesislerini hiçbir
zaman tam olarak kabul etmediklerini ortaya çıkarmak için iz bırakmaya yönelik çalışmalar yürüttü. Gerçekte,
yıllar içinde (çeşitli derecelerde başarı ile) kaçmak için çok çalıştı. Birleşik Devletler, Press ve Leiber’in “karşı-
devrim devrimi” olarak adlandırdıkları şeyi üretmek için onlarca yıldan fazla bir sürede olağanüstü miktarda
yatırım yaptılar. . Dahası, Long'un vurguladığı gibi, Birleşik Devletlerin müttefiklerle olan uzun süreli caydırıcı
ilişkileri güvenilir kalırsa, önceliği sürdürmesi ve sınırlama stratejilerine zarar vermesi gerekiyordu.

İkincisi, büyük ölçüde güçlenme kabiliyetini artıran aynı teknolojik devrim, nükleer ve nükleer olmayan silahlar
arasındaki bir zamanlar parlak çizgileri bulanıklaştırdı. Bir sonraki cumhurbaşkanı, hipersonik füzeler,
yönlendirilmiş enerji ve siber silahlar gibi gelişmiş geleneksel özelliklere sahip nükleer silahların tek görevi
yerine getirildikten sonra misyonları gerçekleştirebilir. Bu yeni durum kendi zorluklarını da beraberinde
getiriyor. ABD, muhalifinin emir, kontrol, iletişim ve istihbarat kabiliyetlerini bir çatışmanın açılış saatlerinde ve
günlerinde kör etmek ve sakatlamak isteyerek geleneksel savaşlarıyla savaşıyor. As Joshua rovnerBu operasyon
kavramının, ABD'nin nükleer müdahale kapasitesini silahsızlandırmak istediğini düşünmesini nükleer silahlı bir
hedef haline getirebileceğini belirtti. Bu gibi durumlarda, bu durum çatışmayı tırmandırmak ve nükleer
silahlarını kullanmak için büyük bir baskı hissedebilir. Long'un vurguladığı gibi, gelişmiş silahların nükleer
silahların yerini ne zaman ve nerede kullanabileceği hala belli değil, özellikle de rakipler nükleer güçlerini
sertleştirmeye, gizlemeye ve mobil hale getirmeye devam ettikçe.

Üçüncüsü, nükleer caydırıcılık ve nükleer silahsızlanma hedefleri gerginliği arttırmaktır. Nina

Tannenwald'ın bize hatırlattığı gibi , nükleer silah devletlerinin nükleer stoklarını ortadan kaldırmak için ahlaki
ve yasal yükümlülükleri olarak görülenlere doğru hareket etmemeleri nedeniyle dünyanın nükleer olmayan silah
durumları giderek daha sabırsızlanıyor. İnsani sonuçları hareketi zorlukla ABD'de tartışılan küresel halk
hareketi, nükleer silahsızlanma yavaşlığı ile bu hayal kırıklığı bir yansımasıdır. ABD'de de benzer bir gerginlik
yaşanıyor. Obama yönetimi, nükleer silahsız bir dünyaya doğru ilerlerken, aynı zamanda Amerikan stratejik
nükleer kuvvetlerinin on yıllarca süren trilyon dolarlık modernizasyonunu da onayladı.

Dördüncüsü, nükleer silahlı devletler arasında artan jeopolitik baskılara tanık olmaya devam ediyoruz. Bu
gerilimler iki kategoriye ayrılır. İlk tehlike, Doğu ve Güney Asya'daki (ve potansiyel olarak Orta Doğu'daki)
düzensiz rejimler tarafından daha kötü hale getirilen (Kuzey Kore'yi düşünen) veya agresif nükleer politika ve
duruşları izleyen devletler (Pakistan gibi) gibi bölgesel gerilimlerdir. İkincisi, daha büyük nükleer güçler
arasında jeopolitik gerilimler artmıştır. Çin’in yükselişi tartışmalı denizcilik iddiaları ve Tayvan gibi bölgelerle
ilgili çatışma olasılığını artırırken, ABD nükleer şemsiyesi altındaki Japonya ve Güney Kore’yi de
sinirlendiriyor. Rusya’nın Kırım’ı fethetmesi, NATO’nun doğu tarafına saldırganlık ve kendi nükleer politikasını
çevreleyen gevşek söylemAmerika Birleşik Devletleri ve Avrupa'da büyük endişe yarattı. Nükleer gölge, bu
sorunlu noktaların her birinin üzerinde tehditkar bir şekilde dolaşıyor.

Beşinci olarak, nükleer politika derin etik sıkıntıları ortaya koymaktadır. Bir yandan, güçlü bir nükleer strateji
Amerikan büyük stratejisinin çok önemli bir aracı olmaya devam ediyor: rakipleri caydırmak, müttefikleri
güvence altına almak ve çoğalmayı sınırlamak. Öte yandan, Amerika Birleşik Devletleri'ne (ve belki de o
zamanlar bile) pek de muhtemel olmayan bir "mavi cüzi" nükleer saldırısından ötürü, ABD'nin bir düşmana karşı
nükleer bir silahı patlatacağını hayal etmek zorunda kaldı . Nadiren açıkça tartışılmaktadır, ancak bu silahları
kullanmak, istihdamlarını büyük ölçüde düşünülemez hale getirecek kadar korkunç sonuçlar
doğuracaktır. Kurudukça not edildiği gibi:

Herhangi bir askeri operasyonun etik bir bileşeni olmasına rağmen, en küçük nükleer silahların dışındaki büyük
güç, en uzak ve ıssız yerler dışındaki hedeflere karşı kullanıldığında ciddi bir teminat hasarı yaratması
muhtemeldir.

Bu ahlaki gerilimler, Soğuk Savaş sırasında ABD'nin acımasız bir ideolojik ve jeopolitik rakipten tartışmalı bir
varoluşsal tehditle karşı karşıya kalmasıyla güçlüydü. Tek savaş sırasındaki tek kullanımlık kullanımlarından bu
yana 70 yıldan fazla bir süredir, düzensiz fakat neredeyse ümitsiz bir dünyada ABD'nin nükleer caydırıcılık
stratejisinin merkezinde yer alan, düşünülemez derecede yıkıcı silah kullanma tehdidi hem inanılmaz hem de
ahlaki açıdan zordur.

At Uluslararası Güvenlik Çalışmaları Forumu'nun , bu zorluklarla mücadele etmeyi beş lider düşünürleri
toplandı. Yelpazenin bir ucunda, Nina Tannenwald ABD'nin nükleer silahların kullanılmaması normunu
güçlendirmek için çok çalışmasını tavsiye ediyor . ABD son zamanlarda edildi no-ilk kullanımı politikası
benimsemeye için bu yapılabilir bir açık yoludur tartışılan ve - sonunda reddedilen - Obama yönetimi
tarafından. Diğer taraftan, Press ve Leiber nükleer dengeyi daha değişken hale getiren dinamik teknolojik
değişikliklerden kaçmanın bir yolunu görmüyor . Buna bağlı olarak, Long , hasar sınırlama yetenekleri
için sürekli bir iticiliği savunuyor ABD’nin uzun süreli caydırıcılıklarını inandırıcı hale getirmek için “optimum
istikrarsızlık” yaratmak.

Acton ve Rovner'in katkıları aralarında bir yere düşer. Acton, ABD’nin hesaplanan belirsizlik konusundaki
nükleer stratejisinin giderek daha güvenilir olmadığını , ancak ittifakla ilgili kaygılar ve konvansiyonel güç
dengesizliklerinin şu anda nükleer olarak ilk kez kullanılmadıklarını söyledi. Rovner, Obama
yönetiminin caydırıcılık ile “devalüasyon” dediği şey arasında iğneyi başarıyla tehdit ettiğini öne sürüyor . Tam
ölçekli bir silahsızlanma Rovner için bir kimera olsa da, dikkatli politikalar hem Amerika'nın caydırıcılığını hem
de çoğalmaya neden olmayan görevleri başarabilir.

Nükleer politika topluluğunda neden bu kadar geniş görüş ve öneriler var? Tartışma ve anlaşmazlık, Amerikan
dış politikası ve uluslararası ilişkilerdeki uzmanlar arasında olağandışı değildir. Bununla birlikte, nükleer alan
özellikle bölünmüş ve çeşitli kabilelere bölünmüş gibi görünüyor. Nükleer politika, farklı ortamlarda temel
olarak farklı şekillerde tartışılmaktadır. Akademik dünyada, önde gelen bir siyaset bilimi dergisinde kantitatif
yöntemler kullanarak yayınlanan nükleer politika üzerine bir makalenin ortak hiçbir yanı yokturAraştırmayı
yönlendiren bir dizi soru olsa bile, yeni arşiv materyallerine dayanan bir tarihçi tarafından yayınlanan bir
bildiriyle. Benzer bölünmeler ve boşluklar politika ve akademisyenlerin dünyalarını, caydırıcılık veya
silahsızlanmayı savunanları, stratejide uzmanların çoğalması ve yayılmasının önlenmesinde uzmanları,
Amerikalılar ve diğerlerini işaret ediyor.

Nükleer politikayı anlamak ve değerlendirmek, çoğu zaman takdir edilmeyen tarihi ve epistemolojik zorluklar
sunar. Analistler, geçmişi araştırmak suretiyle geliştirilen nedensel iddialara dayanarak önerilerde bulunurlar. İki
sorun, Amerika'nın nükleer tarihine dayanarak tartışmalar yapmak isteyen herhangi bir bilgiyle karşı karşıya.

Nükleer geçmişe bakarken ilk sorun, çoğu durumda sınıflandırılmış olan birincil kaynaklara erişim
sağlamaktır. Ancak, daha büyük bir zorluk var: 1945'ten beri ABD nükleer politikasının en az dört ayrı ve zaman
zaman rekabet eden tarihlerinin varlığı. İlk olarak, “Armageddon sihirbazları” olarak adlandırılan nükleer strateji
ve stratejistlerin entelektüel tarihi var. Savaş sonrası dönemde RAND'ı ve birçok üniversite merkezini
doldurdu. Bu parlak düşünürlerin dili ve caydırıcılık teorisinin arkasındaki kavramları nasıl geliştirdiğinin
büyüleyici hikayesi, genellikle ABD'nin gerçek politikasıyla yanlışlıkla karıştırılıyor . İkinci sorun, nükleer
politikanın retorik tarihi - Dışişleri Bakanı John Foster Dulles gibi büyük konuşmalar ya da belgeler ”Masif
misilleme ”konuşması veya Robert McNamara'nın Atina'daNATO’ya sunumu, esnek bir cevap
doktrini hazırladı . Bu belgeler ve konuşmalar, çoğunlukla yerel izleyicilere, müttefiklere ve rakiplere verilen
sinyaller olarak gerçek savaş planlarına rehberlik etmekten daha önemliydi.. Aslında, bu özel ve halka açık
beyanlar, ABD nükleer silahlarının operasyonel tarihi olan üçüncü iplikçikle çelişiyordu. Belki de en derinden
sınıflandırılmış tarih, hangi silahların geliştirilip edinildiğinin, bunların nasıl dağıtıldığının ve kimlerin kontrol
edildiğinin ve bunların kullanımı için hangi stratejilerin kullanıldığının öyküsünün, oyun teorisyenlerinin yazdığı
ya da kabine sekreterleri tarafından belirtilenlere çok az benzerliği olduğu (belki de bir tarihçiye en şaşırtıcı ve
üzücü). ABD nükleer savaş planlarında, örneğin kamuoyunda yapılan açıklamaların gösterebileceğinden çok
daha fazla süreklilik vardı. Son olarak, en belirsiz fakat belki de en önemli tarih, ABD başkanlarının nükleer
silahları Amerikan büyük stratejisini ilerletmek için bir araç olarak nasıl düşündüklerini,

Belki de daha büyük bir zorluk doğada epistemolojiktir. Nükleer silahlarla ilgili nedensel iddialar geliştiren
analistler, asla gerçekleşmeyen bir olayı anlamaya çalıştıkları için hoş bir sorunla karşı karşıya kalıyorlar: neden
hiç bir termonükleer savaş almadık. Bir şeyin neden hiç olmadığının açıklanması zordur ve en iyi ihtimalle
spekülatiftir. Pek çok kimse, Sovyetler Birliği'nin Batı Avrupa’yı ABD nükleer stratejileri ile istila etmekten
caydırıldığına inanıyor, ancak kesin olarak bilmiyoruz. Rusların nükleer silahlar kullanıp kullanmadıklarına
bakılmaksızın Batı'ya saldırmakla hiç ilgilenmemiş olmaları iyi olabilir. Ayrıca nükleer silahların krizleri,
istikrarsızlığı ve savaşı daha da muhtemel hale getirdiği de olabilir . Gerçekten de, tehlikeli (ikinci ve üçüncü)
Berlin ve Küba Füze Krizleri krizdinükleer bir dünyanın gerilimleri tarafından yaratılmıştır .

Ayrıca, nükleer silahların etkisi ve nükleer caydırıcılığın etkinliği hakkında yapılan iddiaların çoğu,
gözlemlenmesi zor ve ölçülmesi neredeyse imkansız olan özelliklere
dayanıyor. Caydırıcılık algılaradayanırkorku, belirsizlik ve çözme gibi nitelikler arasında bir olaydan önce
açıkça ortaya çıkmayan tüm özellikler (ve caydırıcılık “işe yaradığı zaman”, hiçbir olay gerçekleşmez). Bu
genellikle belirsiz ve manipüle edilebilir özellikleri ve bunların etkilerini ölçmek ve değerlendirmek için kesin
yöntemler bulunmadığında, analistlerin nükleer silahların büyük strateji ve dünya siyaseti üzerindeki etkisine
ilişkin yaptığı çok çeşitli iddiaları test etmek çok zorlaşıyor. Bu, nükleer silahlarla ilgili hipotezleri
geliştirmememiz ve test etmememiz gerektiği anlamına gelmez; sadece iddialarımızı abartmamamıza ya da
aksine iddiaları düşünceli analistler tarafından açıkça reddetmemeye dikkat etmemiz gerekir.

Gerçekte, ABD nükleer politikası ile ilgili birçok çağdaş öneri ya eksik tarihçelere dayanmakta ya da nükleer
meselelerin ardındaki epistemolojik ve metodolojik zorlukları takdir etmemektedir. Son zamanlarda yapılan
burs, ABD nükleer silah politikasını anlamak için güvendiğimiz temel kuramların ve stilize edilmiş anlatıların
istediğini ortaya çıkardı. Örneğin: Nükleer silahlar bir devletin egemenliğini ve güvenliğini garanti altına almak
için bu kadar etkili bir araçsa, neden bu kadar az sayıda nükleer yetenek sahibi ülke kendi nükleer silahlarını
kullanmaktan vazgeçti? Bir nükleer silaha sahip olmak arasındaki önemli “arada” alanı işgal eden nükleer
gecikmeyi veya nükleer eşik durumlarını nasıl açıklarız? Birleşik Devletler neden nükleer silahlanmayı
engellemek için nefret karşıtı olan Sovyetler Birliği ile çalıştı? Batı Almanya, Japonya ve Güney Kore gibi kendi
müttefikleri çıkarlarına karşı bile? ABD neden devasa ve tartışmasız bir şekilde istikrarsızlaştırıcı hasar sınırlama
yeteneklerine yatırım yaptı ve geliştirdi - MX, seyir füzeleri, Trident D-5, Pershing II, gelişmiş antisubmarine
savaş yetenekleri, füze savunması - ABM, SALT ve SALT II antlaşmaları? Bu yatırım nitel nükleer
kapasitelerde, nicel nükleer dengede, Kremlin'deki karar vericilere ve Soğuk Savaş'ın sonucundaki çarpıcı
iyileşmeye ne oldu? Nükleer çağın tarihi, Soğuk Savaş, küreselleşme, sömürgecilik ve bölgesel dinamizm gibi
diğer tarihsel iplikler ile nasıl etkileşime giriyor? ve Güney Kore? ABD neden devasa ve tartışmasız bir şekilde
istikrarsızlaştırıcı hasar sınırlama yeteneklerine yatırım yaptı ve geliştirdi - MX, seyir füzeleri, Trident D-5,
Pershing II, gelişmiş antisubmarine savaş yetenekleri, füze savunması - ABM, SALT ve SALT II
antlaşmaları? Bu yatırım nitel nükleer kapasitelerde, nicel nükleer dengede, Kremlin'deki karar vericilere ve
Soğuk Savaş'ın sonucundaki çarpıcı iyileşmeye ne oldu? Nükleer çağın tarihi, Soğuk Savaş, küreselleşme,
sömürgecilik ve bölgesel dinamizm gibi diğer tarihsel iplikler ile nasıl etkileşime giriyor? ve Güney Kore? ABD
neden devasa ve tartışmasız bir şekilde istikrarsızlaştırıcı hasar sınırlama yeteneklerine yatırım yaptı ve geliştirdi
- MX, seyir füzeleri, Trident D-5, Pershing II, gelişmiş antisubmarine savaş yetenekleri, füze savunması - ABM,
SALT ve SALT II antlaşmaları? Bu yatırım nitel nükleer kapasitelerde, nicel nükleer dengede, Kremlin'deki
karar vericilere ve Soğuk Savaş'ın sonucundaki çarpıcı iyileşmeye ne oldu? Nükleer çağın tarihi, Soğuk Savaş,
küreselleşme, sömürgecilik ve bölgesel dinamizm gibi diğer tarihsel iplikler ile nasıl etkileşime giriyor? Trident
D-5, Pershing II, gelişmiş antisubmarine savaş yetenekleri, füze savunması - ABM, SALT ve SALT II
anlaşmalarında stratejik istikrarı koruduktan hemen sonra mı? Bu yatırım nitel nükleer kapasitelerde, nicel
nükleer dengede, Kremlin'deki karar vericilere ve Soğuk Savaş'ın sonucundaki çarpıcı iyileşmeye ne
oldu? Nükleer çağın tarihi, Soğuk Savaş, küreselleşme, sömürgecilik ve bölgesel dinamizm gibi diğer tarihsel
iplikler ile nasıl etkileşime giriyor? Trident D-5, Pershing II, gelişmiş antisubmarine savaş yetenekleri, füze
savunması - ABM, SALT ve SALT II anlaşmalarında stratejik istikrarı koruduktan hemen sonra mı? Bu yatırım
nitel nükleer kapasitelerde, nicel nükleer dengede, Kremlin'deki karar vericilere ve Soğuk Savaş'ın sonucundaki
çarpıcı iyileşmeye ne oldu? Nükleer çağın tarihi, Soğuk Savaş, küreselleşme, sömürgecilik ve bölgesel dinamizm
gibi diğer tarihsel iplikler ile nasıl etkileşime giriyor? Kremlin'deki karar vericilere ve Soğuk Savaş'ın sonucuna
mı karar verdiniz? Nükleer çağın tarihi, Soğuk Savaş, küreselleşme, sömürgecilik ve bölgesel dinamizm gibi
diğer tarihsel iplikler ile nasıl etkileşime giriyor? Kremlin'deki karar vericilere ve Soğuk Savaş'ın sonucuna mı
karar verdiniz? Nükleer çağın tarihi, Soğuk Savaş, küreselleşme, sömürgecilik ve bölgesel dinamizm gibi diğer
tarihsel iplikler ile nasıl etkileşime giriyor?

Cevaplanmamış soruların listesi uzuyor ve uzuyor ve cevapların olmaması (ya da doğru soruların ne olduğu
konusunda anlaşılması bile), nükleer silahların Amerika Birleşik Devletleri'ndeki büyük stratejisine 2017 ve
sonrasında nasıl dahil edileceği konusunda fikir birliğine varmak zor olacak. İyi haber, bu yuvarlak masadaki
parçaların mükemmel bir başlangıç yapması.

Nükleer araştırmalar alanı, akademisyenlerin bariz önem ve sonuç politikalarını şekillendirmede gerçek bir fark
yaratabilecekleri bir alandır. Soba borularını farklı nükleer topluluklar arasında köprülemek, nükleer silahların
büyük stratejiyi ve uluslararası ilişkileri nasıl etkilediğinin anlaşılması konusundaki zorlu zorlukların farkına
varmak, iyi giyilmiş geleneksel bilgeliği sorgulamak ve test etmek, eleştirel tarihsel çalışmaları üstlenmek ve
derin ahlaki düşünceleri anlamak Bu konuların özünde tüm önemli olacaktır. 2017'de Amerikan cumhurbaşkanı
olan kim olursa olsun, bu çok önemli sorulara rehberlik etmek önemli olacaktır. Mevcut şartlar altında, temel bir
eksiklik yok.

Russian / Soviet Doctrine

After the explosions of the first Soviet atomic device in l949 and the Soviet hydrogen bomb in l953, the Soviet
armed forces acquired nuclear weapons. Also introduced in the 1950s were ballistic- and cruise-missile
technologies, jet engines, and artificial earth satellites, as well as computers and automated control systems.
These important events were known in the Soviet Union as the "revolution in military affairs." Of all the new
developments, nuclear weapons most affected Soviet strategy. Nuclear weapons altered the nature and methods
of armed struggle on the strategic level because they could accomplish the military's strategic tasks without
operational art and tactics. Not until Stalin's death in l953, however, could the Soviet military begin exploring
the full strategic potential of the new weapons. Although he had pushed for the development of the "bomb,"
Stalin played down its importance and did not encourage the military to formulate a new strategy incorporating
nuclear weapons.

Transition to a nuclear strategy began in the mid-1950s, when Soviet military thinkers began recognizing the
importance of surprise, of the initial period of war, and of using nuclear strikes to determine the course and
outcome of a war. In February l955, Marshal Pavel A. Rotmistrov published in the Soviet journal Voennaia
mysl' (Military Thought) a ground-breaking article on "surprise." He stressed the importance of landing the first,
"preemptive" nuclear blow to destroy the enemy's weapons when the latter was preparing a surprise attack. Since
the mid-l950s, the concept of preempting an enemy's nuclear weapons has become firmly entrenched in Soviet
military thought.

In the l950s, the increased mobility of armor and the striking power of nuclear weapons bolstered the concept of
the deep offensive operation. Nuclear weapons produced fundamental operational changes. The scope and depth
of an operational offensive grew, and its violence intensified. Soviet military thinkers believed that they could
achieve a decisive victory by delivering preemptive nuclear strikes on objectives deep in the enemy's rear and,
subsequently, by encircling, cutting off, and destroying the enemy's troops with nuclear and conventional
munitions. Soviet military writers soon began to point out, however, that radioactive contamination, fires, and
floods caused by massive nuclear strikes could interfere with the success of operations.

As the Soviet military came to view nuclear weapons as particularly suitable for general war, it needed a strategy
for their use. In l957 a series of military seminars at the highest level helped leaders develop the elements of a
new nuclear strategy. A group of Soviet military strategists under the direction of Marshal Sokolovskii continued
the work of the seminars. In l962 they published Military Strategy, the first Soviet treatise on strategy since l927.

In January 1960, Khrushchev unveiled the new nuclear strategy in a speech to the Supreme Soviet. According to
Khrushchev, this strategy's aim was deterring war rather than fighting it. Despite Khrushchev's emphasis on
deterrence and reductions in military manpower, Sokolovskii's Military Strategy focused on apocalyptic
scenarios for fighting a world war with nuclear weapons and stressed the need for mass armies. The idea of
preemption resurfaced, this time on an intercontinental basis, because the Soviet Union had acquired nuclear
intercontinental ballistic missiles (ICBMs) and could threaten the territory of the United States. Sokolovskii
maintained that the Soviet side had to "frustrate" an enemy coalition's attack by delivering massive nuclear
strikes on the enemy's territories. These strikes would destroy not only the enemy's weapons but also the enemy's
will to continue the war, thus limiting the damage from a retaliatory strike.

This view of nuclear strategy prevailed during most of the l960s. Soon after the publication of the third edition of
his Military Strategy in l968, however, Sokolovskii wrote with an eye on the future: "Military affairs are entering
or have already entered the next stage of their development, and apparently it is necessary to introduce essential
changes into military art." Such changes began to occur in the 1960s and continued through the 1970s and 1980s.

In the early l960s, nuclear weapons became the "basic means of destruction on the field of battle." Soviet
tacticians believed that nuclear strikes during an engagement would help the Soviet armed forces to seize and
retain the initiative on a tactical level and achieve victory in battle. The new emphasis on nuclear weapons led to
changes in tactical concepts. Instead of massive concentration of forces on the main direction of attack, theorists
advocated concentration of nuclear strikes and maneuver by troops and by nuclear missiles.

Soviet military theorists came to realize that use of nuclear weapons by both belligerents could complicate
offensive tactical combat by slowing down the Soviet advance while strengthening the enemy's defense. Because
increased mobility and high rates of advance formed the most important Soviet operational and tactical
principles, the Soviet military began to perceive nuclear weapons as problematic. Thus, in the late 1960s and the
1970s, Soviet military planners began to reorient tactics away from reliance on nuclear weapons toward reliance
on new conventional weapons. Concepts such as the concentration of forces on the main axis, partial victory, and
economy of force again assumed their prenuclear importance.

Beginning in the mid-1960s, the Soviet military leadership tried to add new, less destructive, strategic options,
not only as a response to NATO's "flexible response" concept but also because the leaders began to doubt the
possibility of a true victory in an all-out nuclear war. Although most military writings upheld the obligatory
belief in socialism's victory, doubters hinted that not only imperialism but also socialism could perish in a
nuclear holocaust.

In the 1970s, the Soviet Union built up its conventional forces in Europe and adopted new operational concepts
for the conduct of a deep offensive operation using both conventional and nuclear weapons. A conventional
phase was to precede the nuclear phase. The search for options intensified in the l970s, after the Soviet Union
had achieved rough nuclear parity with the United States, thereby making a nuclear war with the West less
likely. If escalation had been imminent, the Soviet Union had the capability-- accurate and reliable ICBMs with
multiple warheads--to limit its strikes to the adversary's weapons, thus reducing the level of violence. Other
options examined in the 1970s and 1980s included a nuclear war limited to Europe, a combined arms offensive
with both nuclear and conventional weapons, and a completely conventional strategic operation in Europe,
where Soviet nuclear weapons would deter Western use of nuclear weapons.

The addition of new strategic options did not alter the basic nuclear war scenario of the l960s. Two monographs
published in 1985 and 1986 by Gareev and Lieutenant General Pavel A. Zhilin, respectively, reaffirmed the
increased importance of surprise during the initial period of a nuclear war. According to these specialists, such a
"surprise nuclear strike," if successful, could determine both the course and the outcome of a war. Soviet belief
that the United States was acquiring nuclear missiles capable of delivering a surprise strike and was developing
an antimissile shield to protect United States territory from Soviet retaliation contributed to the Soviet military's
perception of the growing role of strategic surprise.

Russian Policy and Doctrine

Since the breakup of the USSR, the Russians have discussed rebuilding a viable, cohesive fighting force out of
the remaining parts of the former Soviet armed forces. These policies are articulated in three inter-related
documents. According to the Russian Security Council's plan, "Concept of National Security" is the fundamental
document, and the "Concept of Foreign Policy" and the "Military Doctrine" develop the corresponding parts for
the Ministry of Foreign Affairs and the Ministry of Defense.

A new Russian Military Doctrine, promulgated in November 1993, implicitly acknowledges the contraction of
the old Soviet military into a regional military power without global imperial ambitions. In keeping with its
emphasis on the threat of regional conflicts, the doctrine calls for a Russian military that is smaller, lighter, and
more mobile, with a higher degree of professionalism and with greater rapid deployment capability. Such a
transformation has proven difficult.

In December 1997 President Yeltsin signed a decree approving a "National Security Concept of the Russian
Federation " based on the concept of comprehensive security. While acknowledging the existence of threats from
various sources, this concept says that the causes of all the threats Russia is currently faced with lie in the critical
conditions of its own economy. It lists political, economic, and military tasks to be tackled in order to eliminate
all sorts of threats and secure national security of Russia.

Russia attaches great importance to defending its national interests and is seeking to strengthen its presence as a
world power. In line with this policy, Russia has been actively pursuing diplomatic activity aimed at neutralizing
unipolar dominance and at creating a multipolar world. This has led to the development of heightened tension
with the United States.

The new "National Security Concept" decreed by acting President Vladimir Putin in early January 2000 marked
a shift in Russia's view of the world, pledging to resist western attempts to dominate the globe. The policy
lowered the threshold at which Russia may resort to nuclear weapons. The previous strategy, decreed in
December 1997, declared that nuclear weapons could only be used "in the case of a threat to the very existence
of the Russian Federation as a sovereign state". The new document states that the use of nuclear weapons is
necessary "to repel armed aggression if all other means of resolving a crisis situation have been exhausted or turn
out to be ineffective". The 1997 strategy spoke of "partnership" with the west and decreed that there was no
threat of military aggression to Russia. The new doctrine states that two "mutually exclusive tendencies" have
emerged, with the "multi-polar world" promoted by Russia in conflict with "the west led by the US" which aims
to use its military might to dominate world affairs.

The draft of a new "Military Doctrine" was released in October 1999, and the Russian government approved this
document in early February 2000. The new "Military Doctrine" did not address the issue of Russia's hypothetical
enemy.

In mid-2000 the new "Concept of Foreign Policy" was released, replacing the version that was approved by
Boris Yeltsin in 1993. The new "Concept of Foreign Policy" is unambiguous about the identity of Russia's
hypothetical enemy: "new challenges and threats to the national interests of Russia are emerging in the
international sphere. There is a growing trend towards the establishment of a unipolar structure of the world with
the economic and power domination of the United States."
Arms Control Issues

In the 1990s, Russia's status as a nuclear power raised two major issues. First, the deactivation of nuclear
weapons in Russia and elsewhere in the former Soviet Union caused a series of problems that affected primarily
the civilian population. Second, the rate and conditions for reduction of Russia's nuclear arsenal were matters of
heated debate among military and civilian policy makers in the mid-1990s.

During five decades of the Cold War, the Soviet Union stockpiled an estimated 40,000 nuclear warheads, which
were located from the Far East to the Ukrainian Republic on the western border. Besides the Russian Republic,
three other Soviet republics--Belorussia, Kazakstan, and Ukraine--had nuclear weapons on their soil. In the early
1990s, Russia and the United States agreed that, to prevent proliferation of nuclear weapons and materials, the
three other republics should relinquish their entire stockpiles to Russia or destroy them. Although the final
cleanup of nuclear materials promises to last into the next century, by the end of 1994 the three former Soviet
republics had signed START I and the NPT as nonnuclear states. (Ukraine required additional security
assurances and financial aid from the United States as a condition of its participation.)

Experts estimated that disposal of all deactivated nuclear warheads would require at least ten years because
Russian facilities can only dismantle 2,000 warheads per year. Another complication is the disposition of an
estimated 100,000 now-superfluous employees of nuclear weapons installations who had access to nuclear
technology; failure to find suitable employment for such individuals might cause them to sell their highly
valuable knowledge abroad. And the total number of displaced employees of nuclear installations is estimated to
be much larger.

The presence of nuclear material in Russia has caused other problems. Between 1990 and 1994, the number of
documented cases of smuggling of nuclear materials out of Russia went from zero to 124, mainly because of lax
security at nuclear sites (see Crime, ch. 10). Although most cases of nuclear smuggling have involved civilians,
in 1994 naval officers stole three uranium fuel rods from a submarine in Murmansk--and in the mid-1990s the
fast-deteriorating living standards of Russia's military made such incidents more likely (see Troop Support
Elements, this ch.). The Ministry of Defense has voiced concern that terrorists might take advantage of security
lapses to seize a nuclear weapon; in 1995 a Chechen guerrilla leader threatened to use nuclear terrorism against
Russia's civilian population. In a deal signed in 1992, the United States agreed to buy 500 tons of weapons-grade
uranium, mainly to ensure that such material did not move into unscrupulous hands. In December 1994, Russia
and the United States agreed to inform each other of dangerous incidents involving nuclear materials, and the
United States has provided assistance in upgrading Russia's nuclear security procedures.

A second problem related to Russia's nuclear arms is the radiation pollution that has resulted from the discarding
of nuclear materials into the ground and the sea. The naval forces have continued the Soviet-era practice of
dumping nuclear materials overboard in the Sea of Japan and the Kara Sea, provoking strong reactions from
neighboring countries. In mid-1996 at least fifty of Russia's decommissioned nuclear submarines were standing
with fuel rods intact along the Arctic coast, awaiting dismantlement (see Environmental Conditions, ch. 3).

The geopolitical and diplomatic aspects of the nuclear situation are equally problematic. Russia ratified START I
in November 1992. That treaty limited the United States and Russia to 1,600 strategic nuclear delivery vehicles
(bombers, submarines, and intercontinental ballistic missiles--ICBMs) and 6,000 nuclear warheads each. (The
actual number was between 7,000 and 9,000 because of the treaty's counting rules.) The treaty also set a limit of
4,900 ballistic missile warheads and 1,100 warheads mounted on mobile ICBMs. The number and configuration
of bombers also was prescribed.

In January 1993, United States president George H.W. Bush and President Yeltsin signed START II. That treaty,
which is based on the limitations of START I, would eliminate heavy ICBMs and ICBMs with multiple
warheads, and the total number of warheads would be reduced from the nominal START I level of 6,000 to an
actual figure between 3,000 and 3,500. START II calls for two phases of reduction, the first of which would
begin in 2000. At the end of the second phase, new reductions would be complete in all three delivery modes:
land-based ICBM, submarine, and bomber.

In March 1993, the Supreme Soviet (later in 1993 renamed the State Duma) began discussion of START II. The
debate over ratification of the treaty continued sporadically for three years and showed no signs of reaching a
resolution as of mid-1996. Opponents of the treaty described it as another Western effort to penetrate Russia's
national security; treaty backers, including Yeltsin, argued that maintaining the nuclear force at START I levels
was financially impossible for Russia, so the much lower START II level matches Russia's capabilities while
holding the United States far below its potential. In any case, most of the 2,500 warheads that START II would
eliminate were outmoded and scheduled for retirement by the mid-1990s. According to Western experts, in 1996
Russia had the financial resources to deploy only about 500 single-warhead ICBMs, although more than 900
were permitted under START I at that point. Also, Russia's failure to ratify START II encouraged the United
States to deploy an anti-ballistic missile (ABM) system that would negate much of Russia's nuclear potential.
The matchup of potential United States ABM capabilities with existing Russian nuclear strike capabilities
became a key consideration in the START II ratification debate.

Nevertheless, beginning in 1995 the question of NATO expansion overshadowed other aspects of the START II
debate; the more anti-Western State Duma that was seated in January 1996 made the impending expansion of
NATO a primary argument against START II ratification. Some Russian treaty supporters concurred that the
treaty should not be ratified unless NATO expansion plans were shelved. Ultimately, Russia ratified START II
in early 2000.

Rusça / Sovyet Doktrini

1949’daki ilk Sovyet atom cihazının patlamasından ve 1995’teki Sovyet hidrojen bombasının patlamasından
sonra Sovyet silahlı kuvvetleri nükleer silahlar edindi. Ayrıca 1950'lerde tanıtılan balistik ve cruise-füze
teknolojileri, jet motorları ve yapay yer uyduları, bilgisayar ve otomatik kontrol sistemleri vardı. Bu önemli
olaylar Sovyetler Birliği'nde "askeri ilişkilerde devrim" olarak biliniyordu. Tüm yeni gelişmeler arasında,
nükleer silahlar Sovyet stratejisini en çok etkiledi. Nükleer silahlar, silahlı mücadelenin niteliğini ve
yöntemlerini stratejik düzeyde değiştirdi, çünkü ordunun operasyonel sanat ve taktikler olmadan stratejik
görevlerini yerine getirebildiler. Ancak Stalin'in l953'teki ölümüne kadar Sovyet ordusu yeni silahların tüm
stratejik potansiyelini keşfetmeye başlayamadı.

Nükleer stratejiye geçiş, 1950'lerin ortalarında, Sovyet askeri düşünürlerinin, sürprizin, ilk savaş döneminin
önemini fark etmeye başladıkları ve savaşın seyrini ve sonucunu belirlemek için nükleer saldırıları kullanmaya
başladıkları zaman başladı. Şubat l955’te Mareşal Pavel A. Rotmistrov, Sovyet dergisi Voennaia mysl’de
(Askeri Düşünce) “sürpriz” üzerine çığır açan bir makale yayınladı. O, sürpriz bir saldırı hazırlarken düşmanın
silahlarını yok etmek için ilk "önleyici" nükleer darbeyi inmenin önemini vurguladı. 1950'lerin ortalarından bu
yana, bir düşmanın nükleer silahlarını önleme kavramı Sovyet askeri düşüncesinde sağlam bir şekilde yerleşmiş
oldu.

1950'lerde zırhın hareket kabiliyetinin artması ve nükleer silahların çarpıcı gücü, derin taarruz operasyonu
kavramını güçlendirdi. Nükleer silahlar temel operasyonel değişiklikler üretti. Operasyonel bir saldırganın
kapsamı ve derinliği arttı ve şiddeti arttı. Sovyet askeri düşünürleri, düşmanın arka tarafındaki derin hedeflere
preemptif nükleer saldırılar yaparak ve ardından nükleer ve konvansiyonel mühimmatlarla kuşatıcı birliklerini
çevreleyerek, yok ederek belirleyici bir zafer kazanabileceklerine inanıyorlardı. Sovyet askeri yazarları kısa süre
sonra, nükleer saldırıların yol açtığı radyoaktif kirlenmenin, yangınların ve sellerin operasyonların başarısına
müdahale edebileceğini belirtmeye başladılar.

Sovyet ordusu nükleer silahları genel savaş için özellikle uygun görmeye başladığında, onların kullanımı için bir
stratejiye ihtiyacı vardı. 957'de en üst düzeyde bir dizi askeri seminer, liderlerin yeni bir nükleer strateji
unsurlarını geliştirmelerine yardımcı oldu. Mareşal Sokolovskii yönetimindeki bir grup Sovyet askeri stratejisti,
seminerlerin çalışmalarına devam etti. L962'de Askeri Strateji'yi yayınladılar, 1927'den bu yana strateji üzerine
ilk Sovyet incelemesi.

1960 Ocak'ında Kruşçev Yüksek Nükleer Sovyet konuşmasında yeni nükleer stratejiyi açıkladı. Kruşçev'e göre,
bu stratejinin amacı savaşmaktan çok savaşı caydırmaktı. Kruşçev'in askeri insan gücündeki caydırıcılık ve
azaltma vurgusuna rağmen, Sokolovskii'nin Askeri Stratejisi nükleer silahlarla bir dünya savaşıyla savaşmak için
kıyamet senaryolarına odaklandı ve kitlesel ordulara duyulan ihtiyacı vurguladı. Önceleme fikri, bu kez
kıtalararası bir temelde yeniden ortaya çıktı, çünkü Sovyetler Birliği nükleer kıtalararası balistik füzeler
(ICBM'ler) edinmişti ve Amerika Birleşik Devletleri topraklarını tehdit edebiliyordu. Sokolovskii, Sovyet
tarafının, düşman topraklarına kitlesel nükleer saldırılar düzenleyerek bir düşman koalisyonunun saldırılarını
"hüsrana uğratması" gerektiğini belirtti.
Bu nükleer strateji görüşü 1960'ların çoğunda hâkim oldu. Bununla birlikte, Askeri Stratejisinin üçüncü
baskısının 1968'de yayınlanmasından kısa bir süre sonra, Sokolovskii geleceğe bir göz attı: "Askeri işler
gelişimlerinin bir sonraki aşamasına giriyor ya da çoktan girmiş ve görünüşe göre gerekli askeri sanatta
değişiklikler. " Bu değişimler 1960'larda ortaya çıkmaya başladı ve 1970'lerde ve 1980'lerde devam etti.

1960'ların başlarında, nükleer silahlar “savaş alanında temel yıkım aracı” haline geldi. Sovyet taktikçileri,
nişanlanma sırasında nükleer saldırıların Sovyet silahlı kuvvetlerinin, inisiyatifi taktik seviyede ele almasına ve
tutmaya ve savaşta zafer kazanmasına yardımcı olacağına inanıyordu. Nükleer silahlara yapılan yeni vurgu,
taktik kavramlarda değişikliklere neden oldu. Ana saldırı yönündeki yoğun kuvvet yoğunluğu yerine,
teorisyenler birlikler ve nükleer füzeler tarafından nükleer saldırı ve manevra konsantrasyonlarını savundu.

Sovyet askeri teorisyenleri, her iki savaşçı tarafından da nükleer silah kullanımının, düşmanın savunmasını
güçlendirirken Sovyet ilerlemesini yavaşlatarak saldırgan bir taktiksel mücadeleyi karmaşıklaştırabileceğini fark
etti. Hareket kabiliyeti ve yüksek ilerleme oranları, Sovyet'in operasyonel ve taktik prensiplerinin en önemli
kısmını oluşturduğundan, Sovyet ordusu nükleer silahları sorunlu olarak algılamaya başladı. Böylece, 1960'ların
sonlarında ve 1970'lerin sonunda, Sovyet askeri planlamacıları, taktikleri nükleer silahlara dayanmaktan, yeni
konvansiyonel silahlara dayanmaktan uzaklaştırmaya başladılar. Ana eksen üzerindeki kuvvetlerin
yoğunlaşması, kısmi zafer ve kuvvet ekonomisi gibi kavramlar, yeniden doğuştan gelen önemini üstlendi.

1960'lı yılların ortalarından itibaren Sovyet ordusunun liderliği, NATO’nun “esnek tepki” kavramına bir cevap
olarak değil, aynı zamanda liderlerin gerçek bir zafer olasılığından şüphe etmeye başladıkları için yeni, daha az
yıkıcı, stratejik seçenekler eklemeye çalıştı tümüyle nükleer savaş. Her ne kadar çoğu askeri yazı, sosyalizmin
kazandığı zaferin zorunlu inancını desteklese de, şüpheliler, yalnızca emperyalizmin değil, sosyalizmin de
nükleer bir soykırımda yok olabileceğini ima etti.

1970'lerde Sovyetler Birliği, geleneksel güçlerini Avrupa’da inşa etti ve hem geleneksel hem de nükleer silahları
kullanarak derin bir taarruz operasyonu için yeni operasyonel konseptleri benimsedi. Geleneksel bir faz nükleer
fazdan önce gelmekti. Sovyetler Birliği'nin Amerika Birleşik Devletleri ile sert bir nükleer parite elde etmesinin
ardından, 1970'lerde yoğunlaşan seçenekler arayışı, dolayısıyla Batı ile nükleer savaşı daha az muhtemel hale
getirdi. Eğer yükseliş yaklaşmış olsaydı, Sovyetler Birliği, birden fazla savaş başlığına sahip olan doğru ve
güvenilir ICBM'leri - grevlerini rakiplerinin silahlarıyla sınırlandırarak şiddet düzeyini düşürme yeteneğine
sahipti. 1970'lerde ve 1980'lerde incelenen diğer seçenekler arasında, hem nükleer hem de konvansiyonel
silahlarla saldırgan bir silah olan Avrupa ile sınırlı bir nükleer savaş yer alıyordu.

Yeni stratejik seçeneklerin eklenmesi, 1960'ların temel nükleer savaş senaryosunu değiştirmedi. 1985 ve 1986'da
Gareev ve Korgeneral Pavel A. Zhilin tarafından yayınlanan iki monograf, nükleer savaşın ilk döneminde
sürprizin artan önemini yeniden doğruladı. Bu uzmanlara göre, böyle bir "sürpriz nükleer saldırı", eğer başarılı
olursa savaşın hem seyrini hem de sonucunu belirleyebilir. Sovyet Birleşik Devletlerinin bir sürpriz grevi
gerçekleştirebilecek nükleer füzeler edindiğine ve ABD topraklarını Sovyet misillemesinden korumak için bir
antimissile kalkanı geliştirdiğine olan inancı Sovyet ordusunun stratejik sürprizin artan rolü hakkındaki algısına
katkıda bulundu.

Rus Politikası ve Doktrini

SSCB'nin dağılmasından bu yana, Ruslar eski Sovyet silahlı kuvvetlerinin geri kalan bölümlerinden
uygulanabilir, uyumlu bir mücadele gücü inşa etmeyi tartıştılar. Bu politikalar birbirine bağlı üç belgede
açıklanmaktadır. Rusya Güvenlik Konseyi'nin planına göre, "Ulusal Güvenlik Kavramı" temel belgedir ve "Dış
Politika Kavramı" ve "Askeri Doktrin" Dışişleri Bakanlığı ve Savunma Bakanlığı için uygun parçaları
geliştirmektedir.

Kasım 1993’te ilan edilen yeni bir Rus Askeri Doktrini, eski Sovyet ordusunun küresel emperyalist emelleri
olmaksızın bölgesel bir askeri güce büzülmesini dolaylı olarak kabul ediyor. Bölgesel çatışma tehdidine olan
önemini sürdüren doktrin, daha profesyonel, daha hızlı ve daha hızlı konuşabilme kabiliyetine sahip, daha küçük,
daha hafif ve daha hareketli bir Rus ordusunu istiyor. Böyle bir dönüşümün zor olduğu kanıtlanmıştır.

Aralık 1997’de Başkan Yeltsin, kapsamlı güvenlik kavramına dayanan “Rusya Federasyonu Ulusal Güvenlik
Konseptini” onaylayan bir kararname imzaladı. Çeşitli kaynaklardan gelen tehditlerin varlığını kabul ederken, bu
kavram Rusya'nın şu anda karşılaştığı tüm tehditlerin nedenlerinin kendi ekonomisinin kritik koşullarında
yattığını söylüyor. Her türlü tehdidi ortadan kaldırmak ve Rusya'nın ulusal güvenliğini sağlamak için ele
alınması gereken siyasi, ekonomik ve askeri görevleri listeler.

Rusya ulusal çıkarlarını savunmaya büyük önem veriyor ve dünya gücü olarak varlığını güçlendirmeyi
hedefliyor. Bu politika doğrultusunda, Rusya, tek kutuplu egemenliği etkisiz hale getirmeyi ve çok kutuplu bir
dünya yaratmayı amaçlayan diplomatik faaliyetlerde aktif olarak çalışmaktadır. Bu, Amerika Birleşik
Devletleri'nde artan gerilimin gelişmesine yol açmıştır.

Cumhurbaşkanı Vladimir Putin’in Ocak 2000’nin başlarında vekalet ettiği yeni "Ulusal Güvenlik Kavramı",
Batı’nın dünyaya egemen olma çabalarına direnme sözü veren Rusya’nın dünya görüşünde bir kaymaya işaret
ediyordu. Politika, Rusya'nın nükleer silahlara başvurabileceği eşiği düşürdü. Aralık 1997’de ilan edilen önceki
strateji, nükleer silahların ancak “Rusya Federasyonu’nun egemen bir devlet olarak varlığına yönelik bir tehdit
söz konusu olduğunda” kullanılabileceğini açıkladı. Yeni belge nükleer silahların kullanılmasının "kriz
durumunun çözülmesinin diğer tüm yolları tükenmiş ya da etkisiz kaldığı takdirde silahlı saldırganlığı geri
çekmek için" gerekli olduğunu belirtiyor. 1997 stratejisi, batı ile “ortaklıktan” bahsetti ve Rusya'ya askeri saldırı
tehdidi olmadığına karar verdi.

Ekim 1999'da yeni bir "Askeri Doktrin" taslağı yayınlandı ve Rus hükümeti bu belgeyi Şubat 2000 başlarında
onayladı. Yeni "Askeri Doktrin" Rusya’nın varsayımsal düşmanı meselesine hitap etmedi.

2000 yılının ortalarında, 1993 yılında Boris Yeltsin tarafından onaylanan versiyonun yerini alan yeni "Dış
Politika Kavramı" piyasaya sürüldü. Yeni "Dış Politika Kavramı", Rusya’nın varsayımsal düşmanının kimliği
konusunda belirsiz Rusya’nın ulusal çıkarları uluslararası alanda ortaya çıkmakta. ABD’nin ekonomik ve
iktidarında hakimiyeti ile dünyanın tek kutuplu bir yapısının kurulmasına yönelik bir eğilim var. "

Silah Kontrolü Sorunları

1990'larda, Rusya'nın nükleer bir güç olarak statüsü iki ana konuyu gündeme getirdi. İlk olarak, Rusya'da ve eski
Sovyetler Birliği'nde başka yerlerde nükleer silahların etkisizleştirilmesi, öncelikle sivil nüfusu etkileyen bir dizi
soruna neden oldu. İkincisi, Rusya'nın nükleer cephaneliğini azaltma oranı ve koşulları, 1990'ların ortalarında
askeri ve sivil politika yapıcılar arasında hararetli tartışmalardı.

Soğuk Savaş'ın beş yıl boyunca, Sovyetler Birliği, Uzak Doğu'dan Ukrayna sınırına kadar batı sınırında bulunan
yaklaşık 40.000 nükleer savaş başlığı stokladı. Rusya Cumhuriyeti dışında, diğer üç Sovyet cumhuriyetinin -
Belarus, Kazakistan ve Ukrayna - topraklarında nükleer silahları vardı. 1990'ların başında, Rusya ve ABD,
nükleer silahların ve malzemelerin çoğalmasını önlemek için, diğer üç cumhuriyetin tüm stoklarını Rusya'ya
bırakmaları veya imha etmeleri gerektiği konusunda anlaştılar. Nükleer malzemelerin son temizliğinin gelecek
yüzyıla kadar çıkacağına söz vermesine rağmen, 1994’ün sonunda üç eski Sovyet cumhuriyeti START I ve
NPT’yi nükleer olmayan devletler olarak imzaladılar. (Ukrayna, katılım şartı olarak ABD'den ek güvenlik
güvence ve mali yardım istedi.)

Uzmanlar, devre dışı bırakılmış tüm nükleer savaş başlıklarının elden çıkarılmasının en az on yıl gerektireceğini,
çünkü Rus tesislerinin yılda yalnızca 2.000 savaş başlığını sökebileceğini belirtti. Diğer bir komplikasyon,
nükleer teknolojiye erişimi olan yaklaşık 100.000 şimdiye kadar gereksiz olan nükleer silah teçhizatının
görevlendirilmesidir; bu tür bireyler için uygun iş bulamama onların yüksek değerli bilgilerini yurt dışında
satmalarına neden olabilir. Ve nükleer tesislerin yerinden edilmiş çalışanlarının toplam sayısının daha büyük
olduğu tahmin edilmektedir.

Rusya'da nükleer maddenin varlığı diğer sorunlara neden oldu. 1990 ve 1994 arasında, Rusya'dan nükleer
maddelerin kaçakçılığına maruz kaldığı belgelenen vakaların sayısı, esas olarak nükleer bölgelerdeki gevşek
güvenlik nedeniyle sıfırdan 124'e çıktı (bkz. Suç, bölüm 10). Çoğu nükleer kaçakçılık vakası sivilleri etkilese de,
1994 yılında deniz subayları Murmansk'ta bir denizaltıdan üç uranyum yakıt çubuğu çaldı; Elementler, bu
ch.). Savunma Bakanlığı, teröristlerin nükleer bir silahı ele geçirmek için güvenlik ertelemelerinden
yararlanabileceği konusundaki endişelerini dile getirdi; 1995'te bir Çeçen gerilla lideri Rusya'nın sivil nüfusuna
karşı nükleer terörizm kullanmakla tehdit etti. 1992 yılında imzalanan bir anlaşmada, Amerika Birleşik
Devletleri, esas olarak bu tür malzemelerin vicdansız ellere geçmemesini sağlamak için 500 ton silah sınıfı
uranyum almayı kabul etti. Aralık 1994’te, Rusya ve ABD, birbirlerini nükleer maddeler içeren tehlikeli olayları
bilgilendirmeye karar verdiler ve ABD, Rusya’nın nükleer güvenlik prosedürlerinin iyileştirilmesinde yardım
sağladı.

Rusya'nın nükleer silahlarıyla ilgili ikinci bir sorun, nükleer maddelerin toprağa ve denize atılmasından
kaynaklanan radyasyon kirliliğidir. Deniz kuvvetleri, komşu ülkelerden gelen sert tepkilere yol açan Sovyet
döneminde Japonya Denizi ve Kara Denizinde nükleer malzemelerin boşaltılması uygulamasını
sürdürdü. 1996'nın ortalarında, Rusya'nın hizmet dışı bırakılmış nükleer denizaltılarının en az elli tanesi, Kuzey
Kutbu kıyılarında bozulmadan bekleyen yakıt çubuklarıyla duruyordu (bkz. Çevresel Koşullar, bölüm 3).

Nükleer durumun jeopolitik ve diplomatik yönleri de eşit derecede sorunlu. Rusya, Kasım 1992’de START I’i
onayladı. Bu anlaşma, ABD’yi ve Rusya’yı 1600 stratejik nükleer dağıtım aracı (bombacılar, denizaltılar ve
kıtalararası balistik füzeler - ICBM'ler) ve 6.000 nükleer savaş başlığı ile sınırlandırdı. (Anlaşmanın sayma
kuralları nedeniyle asıl sayı 7.000 ila 9.000 arasındaydı.) Anlaşma aynı zamanda 4.900 balistik füze savaş başlığı
ve mobil ICBM'lere monte edilmiş 1.100 savaş başlığı sınırını belirledi. Bombardıman uçaklarının sayısı ve
konfigürasyonu da yazılmıştı.

Ocak 1993’te, Amerika Birleşik Devletleri Başkanı George HW Bush ve Başkan Yeltsin II. START I'in
sınırlamalarına dayanan bu antlaşma, birden fazla savaş başlığı olan ağır ICBM'leri ve ICBM'leri ortadan
kaldıracak ve toplam savaş başlığı sayısı, 6.000 nominal START I seviyesinden 3.000 ila 3.500 arasında gerçek
bir rakama indirilecektir. II. BAŞLANGIÇ, ilk olarak 2000 yılında başlayacak olan iki azaltma aşamasını
gerektirir. İkinci aşamanın sonunda, her üç teslimat modunda da yeni indirimler tamamlanabilir: kara tabanlı
ICBM, denizaltı ve bombardıman.

Mart 1993’te, Yüksek Sovyet (daha sonra 1993’te Devlet Duma’sı yeniden adlandırıldı), START II’nin
tartışmasına başladı. Anlaşmanın onaylanmasına ilişkin tartışma üç yıl boyunca düzensiz olarak devam etti ve
1996'nın ortalarından itibaren bir çözüme ulaşıldığına dair herhangi bir işaret göstermedi. Anlaşmanın
muhalifleri, bunu Rusya'nın ulusal güvenliğine nüfuz etmek için başka bir Batı çabası olarak nitelendirdi; Yeltsin
de dahil olmak üzere antlaşma destekçileri, START I seviyelerinde nükleer kuvvetin korunmasının Rusya için
finansal olarak imkansız olduğunu savundu, bu yüzden daha düşük START II seviyesinin, Rusya’yı ABD’yi
potansiyelinin çok altında tutmasına olanak sağladığı gibi. Her durumda, START II'nin ortadan kaldıracağı 2.500
savaş başlığının çoğu, modası geçmiş ve 1990'ların ortalarına kadar emeklilik için planlanmış. Batılı uzmanlara
göre, 1996'da Rusya, bu noktada START I kapsamında 900'den fazla kişiye izin verilmesine rağmen, yalnızca
yaklaşık 500 tek savaş başlığı olan BKA'ların konuşlandırılması için finansal kaynaklara sahipti. Ayrıca,
Rusya’nın START II’yi onaylamaması, ABD’yi, Rusya’nın nükleer potansiyelinin çoğunu olumsuz yönde
etkileyecek balistik bir füze (ABM) sistemi kullanmaya teşvik etti. Potansiyel ABD ABM yeteneklerinin mevcut
Rus nükleer saldırı yetenekleriyle eşleştirilmesi, START II onay tartışmalarında önemli bir husus haline geldi.

Bununla birlikte, 1995’te başlayarak NATO’nun genişlemesi sorunu, BAŞLANGIÇ tartışmasının diğer yönlerini
gölgeledi; Ocak 1996’da oturan Batı karşıtı devlet Duma’sı NATO’nun genişlemesini genişletmeyi, II. Bazı Rus
anlaşma destekçileri, NATO genişleme planları rafa kaldırılmadığı sürece anlaşmanın onaylanmaması gerektiği
konusunda hemfikirler. Sonuçta, Rusya 2000 yılının başlarında START II'yi onayladı.

RUSSİAN NUCLEAR STRATEGY

Many critics have challenged the assumptions of the recent Nuclear Posture Review (NPR) concerning Russia.
Allegedly the NPR got Russian doctrine wrong and is therefore needlessly provocative in its call for
modifications to U.S. nuclear forces.

A closer look at the facts and, even more importantly, at Moscow’s behavior suggests otherwise. To be sure it is
arguable that Russia’s nuclear strategy is not “escalate or deescalate”, i.e. using nuclear weapons first in a war
that is going badly in order to force NATO or the U.S. to come to the table because those enemies will fear
nuclear war more than Russia does.

If we look at Russia’s activities it becomes clear that the strategy is much broader, namely it is a strategy to
demonstrate nuclear capability ostentatiously throughout all the stage of any crisis to control the escalation
processes during that crisis. Should war ensue, escalating to deescalate is part of that process. But, in fact the
broader strategy is one of escalation control to inhibit any Western response to attempted Russian faits
accomplis.

Second, while it is true that rhetorically Russia prioritizes non-nuclear means of deterrence, its procurements and
deployments prioritize nuclear weapons by a huge margin. This is true for the current 2013 to 2020 procurement
plan and the impending 2018 to 2027 plan that was just announced.

At present, Russia is running over 20 production lines for short, medium, and long-range nuclear weapons that
are to be tailored to any kind of contingency ranging from low-yield to high yield weapons. Pentagon sources
report that by 2026 given current trends Moscow can expect to have up to 8000 warheads tailored for these
varying contingencies. These current programs comprise both modernization of existing capabilities and new
ones such as hypersonic missiles and countervalue weapons that will target civilians rather than military targets
such as the Status-6 nuclear torpedo.

Third, Moscow has also deployed nuclear-capable Iskander missiles to Kaliningrad, its outpost on the Baltic Sea,
virtually ensuring that any scenario in the Baltic will go nuclear very quickly and that Russia will fire first. Its
analysts have also explored preemptive nuclear strikes as well. It has deployed nuclear-capable weapons to
Crimea as well and regularly not only exercises nuclear weapons with conventional ones; it also regularly makes
overt nuclear threats to NATO members.

Fourth, Russia has violated every arms control treaty of the past generation, whether it is the Conventional Arms
in Europe (CFE) Treaty, or the INF treaty. Moreover, its current production rates should take it over the limits
set up in the New START treaty of 2011 some time this year. There is also reason to believe that Moscow is
playing games with this treaty. Its most recently reported figures indicate compliance by the treaty deadline of
February 2018, stating Moscow deployed 26 new heavily armed MIRVs (multiple independent reentry vehicles)
while their overall number declined by 26. And the prominent Russian military commentator Viktor Litovkin
reported in late 2017 Moscow had over 1800 deployed warheads, at least 239 more than the declared number.

The New Start Treaty does not contain attribution rules, without which it is impossible to verify warhead
numbers for the treaty, so Moscow has ample room to play games with regard to its observance of the treaty.

Finally, Russia’s military doctrine does state that nuclear weapons will only be used “when the existence of the
state is in jeopardy”.

Since the Russian government regularly trumpets that its security is in jeopardy from Western policies, it is
impossible to know what this really means — and under what conditions it will launch nuclear weapons. Thus
the doctrine is merely a data point, not hard evidence. Certainly it must be weighed against the procurement and
deployment and exercise facts on the ground.

At the same time there is evidence from the Russian press that in fact industry is driving production, not driven
by government demand — a situation that replicates Soviet times.

For these reasons, if not more, the NPR is a relatively restrained document not some call to nuclear Armageddon,
it is consistent with past bipartisan policies and provides a mature response to Russian and Chinese nuclear
developments. For independent Russian analysts, China has many more nuclear weapons then our analysts
believe to be the case. That fact should also indicate caution in challenging the NPR’s assessment of current
trends.

Those who wish to believe that we should undertake unilateral disarmament or restraint from nuclear powers
may have the moral satisfaction that comes from proclaiming the virtues of renunciation of power. Unfortunately
for the U.S. which is the foundation stone of any hope of global order, such renunciation is a luxury it and its
allies cannot afford.

Stephen Blank, Ph.D., is a senior fellow at the American Foreign Policy Council, focused on the geopolitics and
geostrategy of the former Soviet Union, Russia and Eurasia. He is a former professor of Russian National
Security Studies and National Security Affairs at the Strategic Studies Institute of the U.S. Army War College. He
is also a former MacArthur fellow at the U.S. Army War College.

Birçok eleştirmen, son Nükleer Duruş Dergisi'nin (NPR) Rusya ile ilgili varsayımlarına itiraz etti. İddiaya göre
NPR, Rus doktrinini yanlış yaptı ve bu nedenle ABD nükleer güçlerinde değişiklik yapılması çağrısına ihtiyaç
duymadan kışkırtıcı.

Gerçeklere ve hatta daha da önemlisi, Moskova'nın davranışına yakından bakıldığında aksi

belirtiliyor. Rusya’nın nükleer stratejisinin “tırmanma ya da küçültme” olmadığı, yani NATO’yu ya da ABD’yi
masaya gelmeye zorlamak için kötü giden bir savaşta ilk olarak nükleer silahları kullanmanın tartışmalı
olduğundan, bu düşmanlar nükleer savaştan korkacaklarından Rusya'dan daha fazla.

Rusya’nın faaliyetlerine bakacak olursak, stratejinin çok daha geniş olduğu, yani kriz sırasında yükseliş
süreçlerini kontrol etmek için herhangi bir krizin tüm aşamasında gösterişli bir şekilde nükleer yetenek gösterme
stratejisi olduğu açıkça ortaya çıkıyor. Savaşın başlaması durumunda, indirgeme yoluna tırmanmak bu sürecin
bir parçası. Fakat aslında, daha geniş olan strateji, Rusya'nın bütünlüklü girişimlerine karşı herhangi bir Batı
tepkisini engellemek için artan kontrollerden biridir.

İkincisi, söz konusu Rusya’nın nükleer olmayan caydırıcılık araçlarına öncelik verdiği doğruyken, alımları ve
dağıtımları nükleer silahları çok büyük bir oranda önceliklendiriyor. Bu, mevcut 2013 - 2020 satın alma planı ve
henüz ilan edilmemiş olan 2018 - 2027 arası planlama planı için geçerlidir.

Şu anda, Rusya, düşük verimden yüksek verim silahlarına kadar her türlü acil durum için tasarlanan kısa, orta ve
uzun menzilli nükleer silahlar için 20'nin üzerinde üretim hattını işletiyor. Pentagon kaynakları, 2026 yılına
kadar mevcut trendleri göz önüne alarak Moskova'nın bu değişken durumlara göre uyarlanmış 8000 adede kadar
savaş başlığı olmasını bekleyebileceğini bildirdi. Bu mevcut programlar hem mevcut yeteneklerin
modernizasyonunu hem de Durum-6 nükleer torpido gibi askeri hedeflerden ziyade sivilleri hedef alacak
hipersonik füzeler ve karşı silahlar gibi yenilerini içeriyor.

Üçüncüsü, Moskova ayrıca Baltık Denizi'ndeki karakolu olan Kaliningrad'a nükleer yetenekli İskender füzeleri
dağıttı, Baltık'taki herhangi bir senaryonun çok hızlı bir şekilde nükleer hale gelmesini ve Rusya'nın ilk önce
ateşlenmesini sağladı. Analistleri ayrıca koruyucu nükleer saldırıları da araştırdı. Kırım'a nükleer silahlar dağıttı
ve düzenli olarak sadece nükleer silahlar kullanmayacak; Ayrıca düzenli olarak NATO üyelerine nükleer
tehditler oluşturuyor.

Dördüncüsü, Rusya, Avrupa'daki Konvansiyonel Silahlar (CFE) Antlaşması ya da INF anlaşması olup
olmadığını, her neslin geçmiş neslin anlaşmasını kontrol etmesini ihlal etti. Ayrıca, mevcut üretim hızları, bu yıl
bir zamanlar 2011'in Yeni START Antlaşmasında belirlenen limitleri aşmalıdır. Moskova'nın bu antlaşma ile
oyun oynadığına inanmak için de sebep var. En son bildirilen rakamları, Moskova’nın 26 yeni ağır silahlı MIRV
(birden fazla bağımsız yeniden yerleştirme aracı) varken, toplam sayısının 26 oranında azaldığını ve önde gelen
Rus askeri yorumcu Viktor Litovkin’in 2017’nin sonlarında Moskova’da bildirildiğini belirten 1800'den fazla
konuşlandırılmış savaş başlığı, ilan edilen sayının en az 239'u vardı.

Yeni Başlangıç Antlaşması, antlaşma için savaş başlığı numaralarının doğrulanmasının imkansız olduğu atıf
kuralları içermez, bu nedenle Moskova, anlaşmaya uyması bakımından oyun oynamak için geniş bir alana
sahiptir.

Son olarak, Rusya'nın askeri doktrini nükleer silahların ancak “devletin varlığı tehlikede olduğunda”
kullanılacağını belirtiyor.

Rus hükümeti, güvenliğinin Batı politikalarından tehlikeye girdiğini düzenli olarak attığından, bunun gerçekte ne
anlama geldiğini ve hangi şartlar altında nükleer silahlar açacağını bilmek imkansızdır. Bu yüzden doktrin
sadece kanıt değil, bir veri noktasıdır. Elbette, satın alma ve yerleştirme aleyhine tartılarak gerçeklere dayanarak
değerlendirilmelidir.

Aynı zamanda, Rus basınının sanayinin, hükümetin talebi tarafından değil, aslında Sovyet zamanlarını çoğaltan
bir durum olan üretimi yönlendirdiğine dair kanıtlar var.

Bu nedenlerden ötürü, NPR daha fazla olmasa da, bazı nükleer Armageddon'a çağrı yapmayan, kısıtlı bir
belgedir, geçmiş iki taraflı politikalarla tutarlıdır ve Rus ve Çin nükleer gelişmelerine olgun bir cevap
verir. Bağımsız Rus analistleri için Çin'in nükleer silahları var, o zaman analistlerimiz bunun böyle olduğuna
inanıyor. Bu gerçek, NPR'nin mevcut eğilimleri değerlendirmesine meydan okumada da dikkat göstermelidir.

Tek taraflı silahsızlanma ya da nükleer güçlerden uzak durmamız gerektiğine inanmak isteyenler, iktidarın
reddedilmesinin erdemlerini ilan etmekten kaynaklanan ahlaki tatminkarlığa sahip olabilir. Ne yazık ki, küresel
düzenin herhangi bir umudunun temel taşı olan ABD için, bu tür bir feragatname, müttefikleri karşılayamayacağı
bir lüks.

Stephen Blank, Amerikan Dış Politika Konseyi'nde eski Sovyetler Birliği, Rusya ve Avrasya'nın jeopolitiği ve
jeostratejisine odaklanan kıdemli bir doktora öğrencisidir. ABD Ordusu Savaş Koleji Stratejik Etütler
Enstitüsü'nde eski Rus Ulusal Güvenlik Çalışmaları ve Ulusal Güvenlik İşleri profesörüdür. Ayrıca ABD Ordusu
Savaş Koleji'nde eski bir MacArthur üyesidir.

Chinese NUCLEAR STRAGY

The PLA Rocket Force is continuing to upgrade its missile forces and shift its emphasis from a posture of immobile
and vulnerable positions hidden deep in mountains to a highly mobile and more survivable mode. A new CCTV
documentary also reveals that China’s multiple independently targetable re-entry vehicle (MIRV)-capable
intercontinental ballistic missile (ICBM) DF-41 will begin active service in 2018 (PLA Daily, December 25,
2017; People’s Daily Online, November 28, 2017).

While China’s strategic nuclear capabilities are changing, there is still a high level of uncertainty among analysts
about the specifics of China’s nuclear strategy. Though China vigorously censors information about its missile
forces, examination of a body of relatively authoritative military texts provides useful context to help understand
China’s nuclear strategy beyond the more visible changes in equipment. Importantly, it is evident that as China
modernizes its nuclear forces, it is also debating a shift in strategy, including the abandonment of its No First Use
(NFU) policy.

The Evolution of China’s Nuclear Strategy

According to Chinese nuclear strategists, two major concepts best describe the evolution of China’s nuclear
strategy. The first, overarching drive for China’s development of a nuclear weapon was to “curb and stop nuclear
blackmail” (遏止核讹诈), and secondly to maintain “effective counter-nuclear attack deterrence” (有效反核威慑
).

China’s first nuclear strategy, adopted during the 1960s and 70s, is based on the premise that a country must
possess nuclear weapons in order to prevent nations with nuclear weapons from “blackmailing” those without
them. [1]China’s lack of nuclear weapons during the Korean War and the Taiwan Strait Crisis of 1958 motivated
Chinese leadership to accelerate research and development of nuclear weapons, resulting in China’s first nuclear
test in 1964. But because this strategy has “no clear requirements for the quantity and quality of nuclear weapons”
due to technological and financial constraints, it could only meet the “minimum goal” of symbolic possession to
prevent nuclear blackmail. This crude strategy may also account for the Beijing’s lack of strategic communication
with other powers, which was generally construed by analysts outside China as a strategy of almost total
ambiguity. [2]
The second concept, which is understood as China’s nuclear strategy from the 1980s up to present, is “effective
counter-nuclear attack deterrence.” This strategy is an outgrowth of China’s development of more effective (or
credible) second-strike nuclear capabilities since the 1980s. This strategy requires China to possess nuclear
counter-attack capabilities that can survive the first nuclear attack and launch retaliatory nuclear strikes (报复性
核打击). These nuclear counter-attack capabilities “can be limited, but must be effective” (可以有限, 但必须有
效), and capable of being launched on command if an enemy attack is detected. [3] Such a requirement also implies
that surveillance satellite and radar capabilities need to be enhanced to provide sufficient early warning.

Moreover, this strategy requires China’s strategic nuclear forces to have survival and protection capabilities, so
that sufficient capabilities can survive the enemy’s first nuclear attack. Similarly, China’s nuclear counter-strike
capabilities “must include effective defense-penetration capabilities including the opponent’s missile defense
system.” These requirements may account for China’s efforts in recent years to develop its own missile defense
system and counter-missile defense capabilities, develop and deploy more solid-fuel, road and rail-mobile strategic
missiles and nuclear ballistic missile submarines, and test MIRV-capable ICBMs and hypersonic glide vehicles
(China Brief, April 21, 2016; July 21, 2017).

Another requirement of this strategy is that China’s nuclear forces must be able to “cause unbearable damage
effects to the enemy”—destroying 20–30 percent of an opponent’s “important strategic targets,” which likely refers
to major cities and other “value” targets as opposed to enemy nuclear forces.

China’s nuclear strategists are then faced with the problem of building sufficient capabilities to achieve these
effects and deter, but which are also financially sustainable.

Finally, for this strategy to be effective and credible, China’s nuclear strategists believe that effective strategic
communication is indispensable. This communication must include the demonstration of credible quantity and
quality of nuclear capabilities, and of the “will and resolve” (意志和决心) to use them, and letting potential
opponents to be “absolutely convinced” (确信不疑) of Chinese willingness to use nuclear weapons. This may
account for Chinese media coverage of strategic missile force and submarine exercises, discussion of advanced
space, air, sea, and land-based advanced surveillance capabilities and acknowledgement of ongoing tests of anti-
missile systems, MIRV-capable ICBMs, and hypersonic glide vehicles.

Debating No First Use

China’s nuclear policy can be understood as following the principle of No First Use, which is consistent with its
second strike-based nuclear strategy of “effective counter-nuclear attack deterrence.” But there appears to have
been increasing discontent with this policy from within China’s analytical community on nuclear policy and
strategy in recent years. This discontent has been reflected in several critical views of NFU.

One view is that NFU may impose certain limitations on the strategic use of China’s Rocket Force, implying
reduced crisis response flexibility due to the highly centralized decision-making in employing nuclear weapons.

Moreover, some believe that NFU reduces the credibility of China’s already small nuclear forces, and that
abandoning NFU may enhance China’s nuclear deterrent. These analysts are particularly impressed by Russia’s
abandonment of NFU to compensate for its inferiority in conventional capabilities. Abandoning NFU, they argue,
is the most cost-effective way to free up scarce resources from defending China’s vital strategic targets for
offensive capabilities to realize China’s primary strategic objectives.

Chinese analysts have also suggested that China abandon NFU in a number of threatening scenarios:

Conditions for China to Launch a First Strike [4]

China’s conventional forces are unable to defend against a “large-scale foreign invasion”
If “the enemy attacks our nuclear bases with conventional arms, posing enormous threat to our
strategic nuclear forces”
PLA’s operational objectives face an “enormous threat”
by a “large-scale foreign military intervention” in a “war of safeguarding national unity”—referring to
a Taiwan conflict scenario
Escalation indicating an opponent’s “intention” to cross the nuclear threshold
Attacks with conventional arms against nuclear bases and targets of life-and-death value like
the Three-Gorges Dam causing destruction comparable to or larger than a nuclear attack.”

Supporters of NFU offer a number of rebuttals. Rather than hampering crisis response flexibility, they argue, the
decision to employ nuclear weapons has always been “controlled in the hands of the state’s top leadership” which
would be unaffected regardless of whether China continues the NFU policy.

Regarding whether abandoning NFU may enhance the credibility of China’s nuclear deterrence, it is argued that
some countries may follow a policy of “first-use,” but that “does not mean that they would engage easily in nuclear
adventure.” Chinese analysts carefully note that Russia’s abandonment of NFU in 1993 neither deterred NATO
from its eastward expansion nor stopped the U.S. from waging a war in Kosovo. An additional concern is that if
the gap in nuclear capability is too large, if the weaker side abandons NFU, it may trigger a pre-emptive nuclear
strike by a superior opponent.

Supporters of NFU also argue that a “large-scale foreign invasion” of China is unlikely due to the rapid increase
in the destructiveness of modern warfare, which has forced major powers to pursue limited objectives with limited
wars. The difficulty large powers have faced in invasions (such as Vietnam and Afghanistan) further demonstrates
the low likelihood of success of such a strategy.

Moreover, according to the pro-NFU view, the United States has less incentive to intervening in a war over Taiwan,
and abandoning NFU may have little impact on U.S. decision whether to intervene because the U.S. has “absolute
nuclear superiority” over China. With a tradition of “inferior fighting superior,” they argue, China should build up
its conventional capabilities to deter Taiwan independence and U.S. intervention.

Finally, in regard to attacks on China’s nuclear bases and strategic targets of “life-and-death value” (such as the
Three-Gorges Dam) with conventional arms, supporters of NFU argue that recent wars demonstrate that attacks
meant to cause civilian casualties and economic losses—instead of achieving operational objectives—are unlikely.
Moreover, China can deter these strikes because China possesses long-range, conventional precision-strike
capabilities that can retaliate in kind by striking both the opponent’s homeland targets and its overseas bases. As
a result, foreign conventional attacks of these Chinese targets are highly unlikely if not completely impossible.

Conclusion

China’s nuclear forces are undergoing an important transformation into an effective, survivable force. As these
new capabilities come online, China’s leaders will have to reassess the full scope of their nuclear strategies. While
No First Use is likely to remain China’s official nuclear policy in the near future, in the meantime, the dynamic
evolution of China’s nuclear policy, strategy, and capabilities requires careful analysis. Such analysis is
particularly necessary if the anti-NFU view begins to have great popular support within the PLA, if China develops
a more grim view of its regional security environment, or if China believes that its economy is sufficient to support
a more robust nuclear capability along the lines of Russia or the United States.

PLA Roket Kuvveti, füze kuvvetlerini yükseltmeye ve vurgusunu, dağların derinliklerine gizlenmiş hareketsiz ve
savunmasız pozisyonların duruşundan, son derece hareketli ve daha ayakta kalabilen bir moda döndürür. Yeni bir
CCTV belgesel ayrıca Çin'in çoklu bağımsız hedeflenebilir Yeniden giriş araç (MIRV) -yeteneği kıtalararası
balistik füze (ICBM) DF-41 2018 (aktif hizmet başlayacak ortaya koymaktadır PLA Günlük ;, 25 Aralık
2017 Halkın Günlüğü Çevrimiçi , 28 Kasım , 2017).

Çin'in stratejik nükleer yetenekleri değişmekle birlikte, analistler arasında Çin'in nükleer stratejisinin özellikleriyle
ilgili hala yüksek bir belirsizlik seviyesi var. Çin, füze kuvvetleri hakkındaki bilgileri şiddetle sansürlemesine
rağmen, nispeten yetkili askeri metinlerin bir organının incelenmesi, Çin'in nükleer stratejisini ekipmandaki daha
görünür değişikliklerin ötesinde anlamaya yardımcı olmak için yararlı bir bağlam sağlar. Önemlisi, Çin'in nükleer
güçlerini modernize ettiği gibi, İlk Kullanımda Olmayan (NFU) politikasının kaldırılması da dahil olmak üzere,
stratejideki bir değişimin tartışıldığı açıktır.

Çin'in Nükleer Stratejisinin Gelişimi

Çinli nükleer stratejistlere göre, iki ana kavram Çin'in nükleer stratejisinin evrimini en iyi şekilde
tanımlamaktadır. Çin'in bir nükleer silah geliştirmesinin önündeki en büyük itici güç “nükleer şantajı engellemek
ve durdurmak” (遏止 核 讹诈) ve ikincisi “etkili nükleer karşı saldırı caydırıcılığını” (有效 反核 威慑) korumaktı.

Çin’in 1960’larda ve 70’lerde kabul edilen ilk nükleer stratejisi, bir ülkenin nükleer silahlı ulusların onlarsız
olanları “şantaj yapmasını” önlemek için nükleer silahlara sahip olması gerektiği fikrine dayanıyor. [1]Çin’in Kore
Savaşı sırasındaki nükleer silah eksikliği ve 1958’li Tayvan Boğazı Krizi, Çin’in 1964’de ilk nükleer testine neden
olan nükleer silah araştırmalarını ve geliştirmelerini hızlandırmak için liderliğini teşvik etti. teknolojik ve finansal
kısıtlamalar nedeniyle nükleer silahların kalitesi, nükleer şantajı önlemek için sadece sembolik sahipliğin “asgari
amacını” karşılayabilirdi. Bu ham strateji aynı zamanda Pekin’in, Çin’in dışındaki analistler tarafından neredeyse
tam bir belirsizlik stratejisi olarak yorumladığı diğer güçlerle stratejik iletişim eksikliği olduğunu da
açıklayabilir. [2]

1980'lerden günümüze kadar Çin'in nükleer stratejisi olarak anlaşılan ikinci kavram, “etkili nükleer karşı saldırı
caydırıcılığı” dır. Bu strateji, Çin’in Çin’den 1980'ler. Bu strateji, Çin'in ilk nükleer saldırıdan kurtulabilen ve
toplayıcı nükleer saldırıları başlatabilen nükleer karşı saldırı kabiliyetlerine sahip olmasını gerektiriyor (报复性
核 打击). Bu nükleer karşı saldırı yetenekleri “sınırlı olabilir ancak etkili olmalı” ((有限, 但 必须 有效) ve bir
düşman saldırısı tespit edildiğinde komuta edilebiliyor. [3] Böyle bir gereklilik, gözetleme uydusu ve radar
yeteneklerinin yeterli erken uyarı sağlamak için arttırılması gerektiğine de işaret eder.

Dahası, bu strateji Çin'in stratejik nükleer kuvvetlerinin hayatta kalma ve korunma yeteneklerine sahip olmasını
gerektirir, böylece yeterli yetenekler düşmanın ilk nükleer saldırısında hayatta kalabilir. Benzer şekilde, Çin'in
nükleer karşı saldırı yetenekleri “rakibin füze savunma sistemi dahil olmak üzere etkili savunma nüfuz etme
yetenekleri içermelidir”. Bu gereklilikler, Çin'in son yıllarda kendi füze savunma sistemini ve karşı füze savunma
yeteneklerini geliştirme, geliştirme ve daha fazla katı yakıt, karayolu ve demiryolu-mobil stratejik füze ve nükleer
balistik füze denizaltıları dağıtmak ve MIRV yetenekli ICBM'leri ve hipersonik kayma araçlarını test etmek ( Çin,
Kısa , 21 Nisan 2016; 21 Temmuz 2017 ).

Bu stratejinin bir başka gereksinimi de, Çin'in nükleer kuvvetlerinin “düşmanın dayanılmaz hasarlarına neden
olabileceği” - muhtemelen büyük şehirlere ve diğer “değer” hedeflerine atıfta bulunan bir rakibinin “önemli
stratejik hedeflerinin” yüzde 20-30'unu aşın düşman nükleer kuvvetlerinin aksine.

Çin'in nükleer stratejistleri daha sonra bu etkileri elde etmek ve caydırmak için ancak aynı zamanda finansal olarak
da sürdürülebilir olan yeterli yetenekleri geliştirme sorunu ile karşı karşıya kalıyor.

Son olarak, bu stratejinin etkili ve güvenilir olması için Çin'in nükleer stratejistleri etkili stratejik iletişimin
vazgeçilmez olduğuna inanıyor. Bu iletişim, nükleer kapasitelerin güvenilir miktarının ve kalitesinin ve bunları
kullanmak için “irade ve çözmenin” (意志 和 决心) gösterilmesini ve potansiyel muhaliflerin Çin’in istekliliğinin
“kesinlikle ikna edilmesini” (确信 不 疑) içermelidir. nükleer silah kullanmak için. Bu, Çin'in stratejik füze
kuvveti ve denizaltı tatbikatları, gelişmiş alan, hava, deniz ve kara temelli ileri sürveyans kabiliyetlerinin
tartışılması ve sürmekte olan anti-füze sistemleri, MIRV yetenekli ICBM ve hipersonik kayma testlerinin
onaylanması ile ilgili medyada yer alabilir Araçlar.

İlk Kullanım Yok

Çin'in nükleer politikası, ikinci grev temelli nükleer karşı etkili nükleer saldırı caydırıcılığı caydırıcı nükleer
stratejisi ile tutarlı olan İlk Kullanım Yok ilkesini takip ediyor olarak anlaşılabilir. Son yıllarda nükleer politika ve
strateji üzerine analitik topluluk. Bu hoşnutsuzluk NFU'nun eleştirel görüşlerine de yansımıştır.

Bir görüş, NFU’nun Çin Roket Gücü’nün stratejik kullanımına bazı sınırlamalar getirebileceği ve nükleer
silahların kullanılmasında oldukça merkezi bir karar alma nedeniyle kriz yanıtında esnekliğin azalması olduğu
yönünde.

Dahası, bazıları NFU’nun Çin’in zaten küçük nükleer güçlerinin güvenilirliğini azalttığına ve NFU’yu terk
etmenin Çin’in nükleer caydırıcılığını artırabileceğine inanıyor. Bu analistler, Rusya'nın geleneksel yeteneklerdeki
yetersizliğini telafi etmek için NFU’yu terk etmesinden özellikle etkilendiler. NFU'dan vazgeçmek, kıt kaynakları
Çin'in temel stratejik hedeflerini gerçekleştirmek için saldırgan yetenekler için hayati stratejik hedefleri
savunmaktan kurtarmanın en uygun maliyetli yolu olduğunu savunuyor.

Çinli analistler, Çin’in bir dizi tehdit edici senaryoda NFU’yu bıraktığını da ileri sürdüler:

Çin'in İlk Grevi Başlatması İçin Koşullar [4]

Çin’in konvansiyonel güçleri “büyük çaplı bir yabancı istilaya” (“大规模 外敌 入侵”) karşı savunamıyor
“Düşman nükleer üslerimize geleneksel silahlarla saldırır, stratejik nükleer kuvvetlerimize büyük tehdit
oluşturur”
PLA'nın operasyonel hedefleri “büyük bir tehdit” ile karşı karşıya
(“巨大 威胁”) “Tayvan ulusal ihtilaf senaryosuna göre“ ulusal birliği koruma savaşı ”içinde“ büyük
çaplı bir dış askeri müdahale ”(“ 大规模 军事 干预 ”) ile
Nükleer eşiği geçmek için rakibin “niyetini” belirten yükseliş
Nükleer üslere karşı geleneksel silahlarla yapılan saldırılar ve Three-Gorges Barajı gibi yaşam-ölüm
değeri hedeflerine yönelik saldırılar, nükleer bir saldırı ile karşılaştırılabilir ya da daha büyük yıkıma
neden oldu. ”

NFU taraftarları çok sayıda çürütücü teklif ediyor. Kriz müdahalesinin esnekliğini engellemekten ziyade, nükleer
silah kullanma kararının her zaman Çin’in NFU politikasına devam edip etmediğinden bağımsız olarak
etkilenmeyecek “devletin liderliğinin elinde kontrol edildiğini” iddia ediyorlar.

NFU’yu terk etmenin Çin’in nükleer caydırıcılığının güvenilirliğini arttırıp arttırmayacağına ilişkin olarak, bazı
ülkelerin “ilk kullanım” politikası izleyebileceği, ancak “nükleer maceraya kolayca katılabilecekleri anlamına
gelmediği” iddia ediliyor. Rusya’nın 1993’te NFU’yu terk etmesinin NATO’yu doğunun genişlemesinden
alıkoymadığını ve ABD’nin Kosova’da savaş açmasını engellediğini belirtti. Ek bir endişe, nükleer kapasitedeki
boşluk çok büyükse, zayıf taraf NFU'dan ayrılırsa, üstün bir rakip tarafından önleyici bir nükleer saldırıyı
tetikleyebilir.

NFU taraftarları ayrıca, Çin’in “büyük çaplı bir yabancı istila” nın sınırlı savaşlarla sınırlı hedefleri zorlamaya
zorlayan modern savaşın yıkıcılığındaki hızlı artış nedeniyle muhtemel olmadığını savunuyorlar. Büyük güçlerin
işgallerde (Vietnam ve Afganistan gibi) karşılaştığı zorluk, böyle bir stratejinin başarı olasılığının düşük olduğunu
gösteriyor.

Üstelik, NFU yanlısı görüşüne göre, ABD’nin Tayvan’la savaşta araya girme konusunda daha az teşviki var ve
NFU’yu terk etmek ABD’nin Çin’de “mutlak nükleer üstünlüğü” olduğu için ABD’ye müdahale edip etmeme
kararı üzerinde çok az etkisi olabilir. “Düşük savaş üstünlüğü” geleneğiyle Çin, Tayvan'ın bağımsızlığını ve
ABD'nin müdahalesini caydırmak için geleneksel yeteneklerini geliştirmesi gerektiğini savunuyorlar.

Son olarak, Çin'in nükleer üslerine ve “yaşam-ölüm değerinin” (Three-Gorges Barajı gibi) stratejik hedefleri olan
geleneksel silahlarla yapılan saldırılarla ilgili olarak, NFU taraftarları son savaşların sivillerin zayiatlara yol açması
gerektiğini gösterdiğini iddia ediyor ve operasyonel amaçlara ulaşmak yerine ekonomik zararların olması
muhtemel değildir. Dahası, Çin bu grevleri caydırabilir çünkü Çin, hem rakibin vatan hedeflerini hem de denizaşırı
üslerini vurarak aynı misilleme yapabilen uzun vadeli, geleneksel hassas vuruş kabiliyetlerine sahiptir. Sonuç
olarak, bu Çin hedeflerine yapılan geleneksel konvansiyonel saldırıların, tamamen imkansız olmamaları olası
değildir.

Sonuç

Çin'in nükleer kuvvetleri, etkili ve sürdürülebilir bir kuvvete doğru önemli bir dönüşüm geçiriyor. Bu yeni
yetenekler çevrimiçi hale geldikçe, Çin liderleri nükleer stratejilerinin tüm kapsamını yeniden değerlendirmek
zorunda kalacaklar. İlk Kullanım Yok, yakın gelecekte Çin'in resmi nükleer politikası olarak kalırken, bu arada
Çin'in nükleer politikasının, stratejisinin ve kabiliyetlerinin dinamik gelişimi dikkatli bir analiz gerektiriyor. Bu
tür bir analiz özellikle, NFU karşıtı görüşün PLA içinde büyük popüler desteğe sahip olmaya başlaması
durumunda, Çin'in bölgesel güvenlik ortamına daha sert bir bakış açısı geliştirmesi ya da Çin'in ekonomisinin daha
sağlam bir nükleer kapasiteyi desteklemek için yeterli olduğuna inanması durumunda gereklidir. Rusya veya
Amerika Birleşik Devletleri sınırları boyunca.
 India’s nuclear strategy: A shift to counterforce?

 RAJESH RAJAGOPALAN
It is important to reflect on the implications of a counterforce strategy — it is now the central issue in
the Indian nuclear debate.

 COUNTERFORCE
 FIRST STRIKE
 FIRST USE

Two close observers of Indian nuclear policy recently suggested that official thinking about India's
nuclear strategy may be moving in a radical new direction, towards a first -use or even a first-strike
strategy. Until now, it had been assumed that Indian nuclear policy would be retaliatory rather than
pre-emptive, and that it will be focused on countervalue (i.e., the adversary's cities) rather than
counterforce (the adversary's nuclear forces) targets.

For India, both a first-use and a first-strike strategy (and they are not the same) are the wrong choices
for the simple reason that they will be ineffective in achieving either its wartime or deterrence
requirements, in addition to embroiling India in an unnecessary nuclear arms race, and is likely to lead
to dangerous crisis instability to boot. But, before considering these issues, an equally important
question needs to be asked: how credible are the claims that Indian nuclear strategy may be changing?

Vipin Narang argued in a presentation at the Carnegie International Nuclear Polic y Conference that
comments made by senior Indian officials — specifically an essay written by Lt. Gen. B.S. Nagal,
former commander of India's Strategic Forces Command (SFC), the "personal" comments made by
former Defence Minister Manohar Parrikar, and most importantly, in the chapter on India's nuclear
doctrine in the recent book by Shivshankar Menon, the former National Security Advisor — suggest
that India may launch a nuclear attack first if and when it believes Pakistan is ready to cross the
nuclear threshold and that this might take the form of an attempted full counterforce strike against
Pakistan. Narang points to other pieces of evidence that India is working towards this strategy: the
focus on MIRVs (Multiple Independently-targetable Re-entry Vehicles), missile defences, missile
accuracy, readiness, and numbers. Shashank Joshi backs up Narang, arguing that these comments by
former senior officials are "indicative of the fluid, elusive nature o f nuclear strategy, as well as a more
uncertain security environment and growing confidence in Indian capabilities."
How credible are the claims that Indian nuclear strategy may be changing?

Neither Narang nor Joshi claim these as settled changes. Joshi su ggests that Menon's words are "more
likely a warning, than an indication of imminent shifts," while Narang is more categorical that this is
"where India may be heading, and certainly wants to head." But it is difficult to judge whether former
officials are outlining their personal views or reflecting an internal debate when they write,
considering that even ministers feel little compunction in pontificating about personal views on critical
nuclear issues in public. But there is little indication in the writ ings of these officials that they have
grappled with the serious problems that comes with a first -strike or a first-use strategy (outlined
below), which suggests these are not well thought or researched policy positions in an internal debate.
That these are positions taken by former officials means that they need to be seriously debated, but
that is a far cry from seeing it as indicative of the direction of official policy.

A more serious problem is that there is no clear evidence that India is attempting t o develop the
capabilities that it needs for such a strategy. Each of the indicators that Narang points to could have
other explanations. For example, India's BMD programme is over two decades old, starting well before
India's 1998 nuclear tests. It is possible, of course, that whatever its origins, India now considers its
BMD programme as part of a damage-limitation first-strike strategy. But it is difficult to make this
assumption without better evidence of the link between the BMD programme and any change in India's
nuclear employment strategy.
A more credible piece of evidence is India's push for greater accuracy of its missile syste ms.
Obviously, there is little need for accuracy if India were considering hitting only cities and so the push
for greater accuracy could be seen as presaging a counterforce strategy. Similarly, MIRVing of
missiles may also appear to be less important for a minimal deterrent force that targets only cities. But
as Narang himself pointed out in an earlier essay, many of these capabilities are being developed by
the Defence Research and Development Organization (DRDO) without political sanction. While such
unauthorised development (or at least the DRDO boasting about them) could possibly force political
decisions later, there is little indication of anything of that sort happening y et.
Narang also points to India developing more missiles, but there is little indication of any spurt in the
numbers of India's missiles. Moreover (as I point out below) any first -strike or even first-use strategy
would require India to have a nuclear arsenal far larger than Pakistan's, whereas what exists is a
significant nuclear imbalance in Pakistan's favour. Not only do we not see any dramatic growth in
Indian nuclear forces, we have not even heard any expression of concern by any Indian official about
this imbalance, which suggests that Indian officials are not particularly concerned about it. This by
itself is an important indicator that India is not considering a counterforce strategy, at least in any
systematic manner.

Still, it is important to reflect on the implications of a counterforce first -use or first-strike strategy, if
only because it is now the central issue in the Indian nuclear debate. But first, there has to be some
clarity about terms and concepts. What Shivshankar Menon is suggesting, i t appears, is not so much a
"first strike" strategy, but a first-use one that may be entirely or partially a counterforce strike. But all
counterforce strikes are not "first strikes". Even an entirely counterforce first attack is not a "first
strike" strategy. Traditionally, first-strike is a bolt-from-the-blue attack, with no warning, which
means that the targeting side does not have to worry about the adversary dispersing its mobile systems
and bombers. This is the assumption that Keir A. Lieber and Daryl G. Press make, for instance, in their
well-received study on US nuclear superiority. But, all the discussion in the debate about Indian first -
strike, both from Menon and Nagal as well as in the responses to them, refer to India attacking either
after a Pakistani nuclear attack or in the context of an imminent Pakistani nuclear attack. Neither fit
the pattern of a 'bolt from the blue' attack because in a crisis situation, Pakis tan will already be on
alert and has potentially already dispersed its nuclear weapons. (Even if they had not planned to do so
until now, this Indian debate will certainly force their hand). This is thus better described as first -use
than as first-strike.
There has to be some clarity about terms and concepts. What Shivshankar Menon is suggesting, it
appears, is not so much a "first strike" strategy, but a first -use one that may be entirely or partially a
counterforce strike.

Even a true surprise first-strike strategy, which may be possible with a relatively smaller arsenal, is
simply not viable for India because it does not have the necessary superiority vis -à-vis Pakistan in
nuclear warheads. The numbers problem becomes even more onerous if India is conside ring a first-use
strategy, after Pakistan is already alerted.

Considering the requirements of a first-strike strategy against Pakistan will illustrate the problems that
India faces. Pakistan has dozens of ballistic missiles of varying ranges which are depl oyed, according
to one assessment, in seven to eight garrisons. Pakistan's F-16s, Mirages and J-17s fighter-bombers,
which are generally suspected to have nuclear missions, a re based or have been spotted at about half a
dozen different Pakistan Air Force (PAF) airbases. That makes about fifteen targets. If some of the
most important command and control sites are included (the three service headquarters and the
Strategic Plans Division) as well as key facilities associated with nuclear weapons (the assessment by
Kristensen and Norris, cited above, mentions nine facilities, which is a good starting point: Gadwal,
Khushab, Chasma, Nilore, Kala Chitta Dhar, Fatehjung, Tarnawa, Taxi la, and Wah) plus a couple of
the Corps headquarters that might be in charge of Pakistan's TNWs, an extremely conservative
estimate suggests around 30 counterforce aimpoints.
India is currently thought to have about 100 to 110 nuclear warheads, deployed on a mix of missiles
and aircraft. Considering that China has a much larger nuclear arsenal and is also a much larger
country, it would not be implausible to assume that India devotes a larger part of its arsenal for China
oriented missions than Pakistan oriented ones. But even if it is assumed that India needs only half of
its arsenal for China oriented missions, that leaves just about 50 to 55 warheads for these thirty -odd
counterforce target aimpoints. Calculating the number of warheads per aimpoint is com plicated, with
variables including the hardness of the target and the reliability of the warhead and delivery
vehicle. Lieber and Press, for example, suggest that the US needs anywhere from one warhead (for
nuclear weapons storage facilities) to as many as seven warheads (for Russian silo -based and land-
mobile missiles) depending on the type of target.
In India's case, there is little information about reliability, warhead yie lds or target hardness. Still,
assuming (very) generously that India needs only two warheads per aimpoint, it needs at least 60
warheads even for such a truncated target list. Of course, Indian decision -makers will also need to
keep some weapons in reserve to target any surviving Pakistani nuclear assets and to retaliate if
Pakistan attacks India with these. If we assume just 30 reserve warheads, India needs a total of about
90 warheads just to conduct a surprise 'splendid' first -strike against Pakistan, which will leave India
with barely two dozen warheads to deter China.

In India's case, there is little information about reliability, warhead yields or target hardness.

The numbers problem would be insurmountable in a first -use strategy of the kind discussed by Menon
and Nagal, which is in the context of an India -Pakistan crisis, when Pakistan can be expected to have
already dispersed its nuclear forces. For example, even targeting Pakistan's air -based nuclear weapons
will be difficult. India will have to tar get all 25 to 30 airbases and airfields from where Pakistan could
deploy its nuclear-capable bombers, instead of just half-a-dozen airbases that it could target in a true
surprise first-strike. This does not exhaust the list of bomber -basing options for Pakistan, of course.
Pakistan has over one hundred airports and it has even practiced landing aircraft on highways to
disperse them in times of crisis. In addition, Pakistan's missiles are road -mobile, and it is unlikely that
India will be able to find them after they are dispersed. Thus, a true surprise first-strike attack may be
possible if India dramatically increased the size of its nuclear arsenal and achieved significant
numerical superiority over Pakistan. But a counterforce attack on Pakistan in a crisis, after it is
alerted, is simply not feasible even if India had a larger arsenal than Pakistan because India will not
succeed in hitting more than a handful of Pakistan's nuclear weapons, which will achieve little even as
a damage limitation exercise.
There are additional problems with moving towards a first-use strategy. Such a strategy requires India
to achieve significant numerical superiority, which will lead to an arms race because Pakistan will be
forced to respond, and it can depend on China to help out. More worryingly, it coul d also worsen crisis
instability if both sides are worried that the other might launch first, a condition Thomas Schelling
described decades ago as the 'reciprocal fear of surprise attack.'
Finally, the key question is about whether such a strategy will better serve to deter Pakistan because
Menon and Nagal appear to be more interested in winning a nuclear exchange than in deterring it.
While there are significant credibility problems in threatening to launch a massive nuclear attack on
Pakistan's cities in response to a Pakistani TNW attack, the credibility problems in threatening a
counterforce attack on Pakistan is greater because of the level of numerical superiority it requires,
which India does not have and is unlikely to achieve. Non -credible threats dilute India's deterrence,
and moving towards a counterforce strategy will only worse n India's nuclear deterrence credibility
problem.
 The proposals made by these former officials require consideration and should be debated. But it is
unlikely that these proposals reflect official thinking or that they suggest India may be considering a
first-use or first-strike strategy.

Hindistan'ın nükleer stratejisi: Mücadeleye geçiş?

 RAJESH RAJAGOPALAN
Bir işgücü stratejisinin etkilerini yansıtmak önemlidir - bu şimdi Hindistan nükleer tartışmasındaki en
önemli konudur.

 DESTEKLEME
 İLK ATAK
 İLK KULLANIM

Hindistan nükleer politikasının yakın iki gözlemcisi, Hindistan'ın nükleer stratejisi hakkındaki resmi
düşüncenin radikal bir yeni yönde, ilk kullanıma ya da hatta ilk s aldırı stratejisine doğru
ilerleyebileceğini öne sürdü. Şimdiye kadar, Hindistan nükleer politikasının önleyici olmaktan ziyade
misyoner olacağı ve karşı güç (hedefin nükleer kuvvetleri) hedeflerinden ziyade karşı (odaklanacak
şehirler) üzerine odaklanacağı varsayılmıştır.

Hindistan için, hem ilk kullanım hem de ilk vuruş stratejisi (ve aynı değillerdir), Hindistan’ı içine
çekmenin yanı sıra, savaş zamanını veya caydırıcılık şartlarını yerine getirmede etkili olmamalarının
basit bir nedeni olarak yanlış tercihlerdir Gereksiz bir nükleer silahlanma yarışı ve önyükleme için
tehlikeli kriz dengesizliğine yol açma olasılığı var. Ancak, bu sorunları göz önünde bulundurmadan
önce eşit derecede önemli bir soru sorulmalı: Hint nükleer stratejisinin değişebileceği id diası ne kadar
güvenilir?

Vipin Narang , Carnegie Uluslararası Nükleer Politika Konferansı'ndaki sunumunda, üst düzey Hintli
yetkililer tarafından yapılan yorumların - özellikle Hindistan'ın Stratejik Kuvvetler Komutanlığı eski
komutanı General S. Nagal'ın (SFC) yazdığı bir makalesinde , "kişisel" yorumların yapıldığı savundu
Eski Savunma Bakanı Manohar Parrikar tarafından ve en önemlisi, Shivshankar Menon'un son
kitabında Hindistan'ın nükleer doktrini bölümünde yer aldı.Eski Ulusal Güvenlik Danışmanı -
Pakistan’ın nükleer barajı geçmeye hazır olduğuna ve ne zaman hazır olacağına inanıyorsa,
Hindistan’ın önce nükleer bir saldırı başlatabileceğini ve bunun Pakistan’a karşı tam bir karş ı saldırı
girişimi şeklinde olabileceğini düşündürmektedir. Narang, Hindistan'ın bu stratejiye yönelik çalıştığına
dair diğer kanıtlara işaret ediyor: MIRV'lere (Bağımsız Olarak Hedeflenebilir Çoklu Giriş Araçlarına),
füze savunmasına, füze doğruluğuna, hazırlık durumuna ve sayılara odaklanıyor. Shashank Joshi , eski
üst düzey yetkililerin bu yorumlarının "nükleer stratejinin akışkan, zorl u doğasının yanı sıra daha
belirsiz bir güvenlik ortamı ve Hint yeteneklerine duyulan güvenin göstergesi olduğunu"
savunarak Narang'ı destekledi.
Hindistan nükleer stratejisinin değişebileceği iddiası ne kadar güvenilir?

Ne Narang, ne de Joshi bunları yerleşik değişiklikler olarak iddia etmiyor. Joshi, Menon'un sözlerinin
"yakın bir kayma göstergesinden ziyade bir uyarı" olduğunu öne sürüy or, Narang ise bunun
"kategoriye girdiği ve kesinlikle yönelmek istediği" olduğu konusunda daha kategorik. Ancak eski
yetkililerin, kamuoyu ile ilgili kritik nükleer meselelere ilişkin kişisel görüşlerin belirtilmesinde çok
az bir uyumluluk hissettiğini düşünerek, eski yetkililerin yazdıklarında kişisel görüşlerini özetlediğini
veya iç tartışmaları yansıttığını yargılamak zordur. Ancak, bu yetkililerin yazılarında, bir ilk-grev
veya ilk kullanım stratejisinin (aşağıda ana hatlarıyla belirtildiği) ortaya kon an ciddi bir sorunla
uğraştığına dair çok az gösterge vardır; iç tartışma.

Daha ciddi bir sorun, Hindistan'ın böyle bir strateji için ihtiyaç duyduğu yetenekleri geliştirmeye
çalıştığına dair net bir kanıt olmadığıdır. Narang'ın işaret ettiği göstergelerin her birinin başka
açıklamaları olabilir. Örneğin, Hindistan’ın BMD programı, Hindistan’ın 1998 nükleer testlerinden
çok önce başlayan 20 yıldan daha eski . Elbette, kökeni ne olursa olsun, Hindistan şimdi BMD
programını bir hasar sınırlama ilk vuruş stratejisinin bir parçası olarak görüyor. Ancak BMD programı
ile Hindistan'ın nükleer istihdam stratejisindeki herhangi bir değişiklik ara sındaki bağlantıya dair daha
iyi bir kanıt olmadan bu varsayımı yapmak zordur.
Daha güvenilir bir kanıt parçası Hindistan'ın füze sistemlerinde daha fazla hassasiyet
sağlamasıdır. Açıkçası, eğer Hindistan sadece şehirleri vurmayı düşünürse, doğruluk için ç ok az
ihtiyaç vardır ve bu nedenle daha fazla doğruluk için itme bir karşılama stratejisi olarak
görülebilir. Benzer şekilde, füzelerin MIRV'ı da yalnızca şehirleri hedef alan asgari caydırıcı güç için
daha az önemli görünebilir. Fakat Narang'ın kendisinin daha önceki bir makalede işaret ettiği gibi , bu
yeteneklerin çoğu Savunma Araştırma ve Geliştirme Örgütü (DRDO) tarafından politik yaptırım
olmadan geliştiriliyor. Bu tür yetkisiz bir gelişme (ya da en azından DRDO'nun onlar hakkında
övünmesi) muhtemelen siyasi kararları daha sonra zorlayabilir, ancak bu tür bir olayın henüz
gerçekleştiğine dair çok az gösterge vardır.
Narang, Hindistan'ın daha fazla füze geliştirdiğine de işaret ediyor, ancak Hindistan'ın füzelerinin
sayısında herhangi bir sıçrama olduğuna dair çok az gösterge var. Üstelik (aşağıda belirttiğim gibi)
herhangi bir ilk vuruş veya hatta ilk kullanım stratejisi, Hindistan'ın Pakistan'ınkinden çok daha büyük
bir nükleer cephaneye sahip olmasını gerektirirken, var olan Pakistan'ın lehine önemli bir nükleer
dengesizliktir. Sadece Hindistan nükleer kuvvetlerinde çarpıcı bir büyüme görmüyoruz, Hintli
yetkililerin bu konuda özellikle endişe duymadıklarını gösteren herh angi bir Hintli yetkili tarafından
bu dengesizlikle ilgili herhangi bir endişe ifadesi bile duymadık. Bu tek başına Hindistan'ın, en
azından herhangi bir sistematik biçimde bir karşı güç stratejisi gözetmediğini gösteren önemli bir
göstergedir.
Yine de, yalnızca Hint nükleer tartışmasındaki ana sorun olduğu için bir karşı güç ilk kullanım ya da
ilk vuruş stratejisinin etkilerini yansıtmak önemlidir. Fakat önce terimler ve kavramlar konusunda
netlik olmalı. Shivshankar Menon'un önerdiği gibi görünen o ki, çok fazla bir "ilk vuruş" stratejisi
değil, tamamen veya kısmen bir karşı saldırı grevi olabilecek ilk kullanım stratejisi. Ancak tüm işgücü
grevleri "ilk grev" değildir. Tamamen karşı bir ilk saldırı bile "ilk vuruş" stratejisi değildir. Geleneksel
olarak, ilk vuruş, hiçbir uyarı olmaksızın mavi renkte bir saldırıdır, bu da hedef tarafın, mobil
sistemlerini ve bombardıman uçlarını dağıtma konusunda endişelenmek zorunda kalmaması anlamına
gelir. Bu, Keir A. Lieber ve Daryl G. Press’in yaptığı varsayımdır.Örneğin, ABD nükleer üstünlüğü
konusundaki başarılı çalışmalarını yapabilir. Ancak, hem Menon'dan hem de Nagal'dan gelen Hint ilk
greviyle ilgili tartışmaların yanı sıra bunlara verilen yanıtlarla ilgili tüm tartışmalar, bir Pakistan
nükleer saldırısından sonra veya yakın bir Pakistan nükleer saldırısı bağlamında saldıran Hindistan'a
atıfta bulunuyor. Ne de bir “mavi cıvata” saldırısı yapısına uymuyor çünkü kriz durumunda Pakista n
zaten uyanık olacak ve potansiyel olarak nükleer silahlarını dağıttı. (Şimdiye kadar yapmayı
planlamamış olsalar bile, bu Hint tartışması kesinlikle ellerini zorlayacaktır). Bu nedenle, ilk
kullanımdan, ilk saldırıdan daha iyi kullanılır.
Terimler ve kavramlar konusunda biraz netlik olması gerekir. Shivshankar Menon'un önerdiği gibi
görünen o ki, çok fazla bir "ilk vuruş" stratejisi değil, tamamen veya kısmen bir karşı saldırı grevi
olabilecek ilk kullanım stratejisi.

Nispeten daha küçük bir cephaneyle mümkün olabilecek gerçek bir sürpriz ilk saldırı stratejisi bile
Hindistan için geçerli değil çünkü nükleer savaş başlıklarında Pakistan karşısında gerekli üstünlüğe
sahip değil. Pakistan zaten uyarıldıktan sonra Hindistan ilk kullanım stratejisini düşünüyor sa, sayı
sorunu daha da zahmetli hale geliyor.

Pakistan'a karşı ilk vuruş stratejisinin gereklilikleri göz önüne alındığında Hindistan'ın karşılaştığı
sorunları gösterecektir. Bir değerlendirmeye göre, Pakistan konuşlandırılmış çeşitli menzilli balistik
füzelere sahip, yedi ila sekiz garnizon içinde. Genelde nükleer misyonları olduğundan şüphelenilen
Pakistan'ın F-16'ları, Mirages ve J-17'lerin avcı bombardıman uçakları, yaklaşık yarım düzine farklı
Pakistan Hava Kuvvetleri (PAF) hava üssünde bulunuyor veya tespit edildi. Bu yaklaşık on beş hedef
yapar. En önemli komuta ve kontrol alanlarından bazıları (üç servis merkezi ve Stratejik Planlar
Bölümü) ve nükleer silahlarla ilgili temel tesislerin (yukarıda belirtilen Kristensen ve Norris
tarafından yapılan değerlendirme) dahil edilmesi durumunda, iyi bir başlangıç noktası: Gadwal,
Khushab, Chasma, Nilore, Kala Chitta Dhar, Fatehjung, Tarnawa, Taxila ve Wah) ve Pakistan'ın
TNW'lerinden sorumlu olabilecek birkaç Kolordu karargahı, 30 muhafazakarlık hedefine ilişkin son
derece muhafazakar bir tahmin .
Hindistan şu anda yaklaşık 100 ila 110 nükleer savaş başlığı, füze ve uçak karışımı üzerine
konuşlandırıldığı düşünülüyor. Çin'in çok daha büyük bir nükleer cephaneye sahip olduğu ve aynı
zamanda çok daha büyük bir ülke olduğu göz önüne alındığında, Hindistan'ın Çin yönelimli misyonlar
için cephaneliğinin Pakistan odaklı olanlardan daha büyük bir bölümünü ayırdığını varsaymak
mümkün olmayacaktır. Ancak Hindistan'ın Çin'e yönelik misyonlar için cephaneliğinin sadece yarısına
ihtiyaç duyduğu varsayılsa bile, bu otuz tuhaf karşı hedef hedefi için yaklaşık 50 ila 55 savaş başlığı
bıraktı. Hedef başına savaş başlığı sayısını hesaplamak, hedef in sertliği ve savaş başlığı ile dağıtım
aracının güvenilirliğini içeren değişkenlerle karmaşıktır. Lieber ve Basın, for example, suggest that the
US needs anywhere from one warhead (for nuclear weapons storage facilities) to as many as seven
warheads (for Russian silo-based and land-mobile missiles) depending on the type of target.
Hindistan'ın durumunda, güvenilirlik, savaş başlığı verimi veya hedef sertliği hakkında çok az bilgi
var. Yine de, (çok) cömertçe Hindistan'ın amaç başına sadece iki savaş başlığına ihtiyacı olduğunu
varsayarsak, böyle kesilmiş bir hedef listesi için bile en az 60 savaş başlığına ihtiyacı var. Elbette,
Hintli karar vericilerin, hayatta kalan Pakista n nükleer varlıklarını hedef almak ve Pakistan'ın
Hindistan'a saldırması durumunda misilleme yapmak için bazı silahları yedek tutmaları
gerekecektir. Sadece 30 yedek savaş başlığı kabul edersek, Hindistan'ın, sadece Çin'i caydırmak için
ancak iki düzine savaş başlığı bırakacak olan Pakistan'a yönelik ilk "grev" sürprizini yapmak için
toplam 90 savaş başlığına ihtiyacı var.

Hindistan'ın durumunda, güvenilirlik, savaş başlığı verimi veya hedef sertliği hakkında çok az bilgi
var.

Sayılar problemi, Pakistan'ın nükleer güçlerini dağıttığı tahmin edilebileceği bir Hindistan -Pakistan
krizi bağlamında Menon ve Nagal tarafından tartışılan türden ilk kullanım stratejisinde aşılmaz
olacaktır. Örneğin, Pakistan'ın hava kaynaklı nükleer silahlarını hedef almak bile zor
olacak. Hindistan, Pakistan’ın nükleer silahlı bombardıman uçaklarını hedef alabileceği 25 ila 30 hava
üssünü ve hava alanlarını hedeflemek zorunda kalacak. Bu elbette Pakistan için bombardıman üssü
seçeneklerinin listesini tüketmiyor. Pakistan'ın 100'den fazla havalimanı var ve karayollarında iniş
uçaklarını bile kullandıonları kriz zamanlarında dağıtmak. Buna ek olarak, Pakistan'ın füzeleri
karayollarında hareketlidir ve Hindistan'ın dağıldıktan sonra onları bulması pek mümkün değildir. Bu
nedenle, eğer Hindistan nükleer cephaneliğinin boyutunu önemli ölçüde arttırdıysa ve Pakistan’a karşı
önemli bir sayısal üstünlük sağladıysa, gerçek bir sürpriz ilk saldırı saldırısı mümkün olabilir. Ancak,
bir krizde Pakistan’a yapılan bir saldırı karşısında, uyarılmasının ardından, Hindistan’ın Pakist an’dan
daha büyük bir cephaneli olmasına rağmen, Hindistan’ın bir nükleer silahtan daha fazlasını elde
etmeyi başaramayacak olan, bir nebze bir hasar sınırlama egzersizi.
İlk kullanım stratejisine doğru ilerlemede ilave sorunlar var. Böyle bir strateji, Hindistan'ın bir silah
yarışına yol açacak önemli sayısal üstünlüğe ulaşmasını gerektiriyor, çünkü Pakistan yanıt vermek
zorunda kalacak ve Çin'in yardım etmesine bağlı olabilir. Daha da endişe verici olmak gerekirse, iki
tarafın da diğerinin ilk başlayabileceğinden endişelenmesi durumunda, Thomas Schelling'in on yıl
önce ' sürpriz saldırı korkusu ' olarak nitelendirdiği bir koşul olduğu takdirde, kriz istikrarsızlığını
daha da kötüleştirebilir .
Son olarak, kilit soru, böyle bir stratejinin Pakistan'ı caydırmak için daha iyi hizmet edip
etmeyeceğidir. Çünkü Menon ve Nagal, caydırıcı olmaktan ziyade nükleer bir değişim kazanmakla
ilgileniyor gibi görünmektedir. Pakistan'ın TNW saldırısına cevap olarak Pakistan şehirlerine yoğun
bir nükleer saldırı başlatma tehdidinde önemli kredibilite problemleri varken, Pakistan’a yapılan bir
karşı saldırı tehdidini tehdit etmedeki kredibilite sorunları, Hindistan’ın yaptığı sayısal üstünlük
seviyesi nedeniyle daha büyük sahip değil ve başarması olası değil. Güvenilir olmayan tehditler,
Hindistan’ın caydırıcılığını azaltıyor ve bir güçlendirme stratejisine doğru ilerlemek, yalnızca
Hindistan’ın nükleer caydırıcılık güvenilirliği sorununu daha da kötüleştirecek.
Bu eski yetkililer tarafından yapılan teklifler dikkate alınmalı ve tartışılmalıdır. Ancak bu önerilerin
resmi düşünceyi yansıtması ya da Hindistan'ın bir ilk kullanım ya da ilk vuruş stratejisi olarak
düşünebileceğini öne sürmeleri pek mümkün değil.

Pakistan’s nuclear strategy

A nuclear South Asia has altered the strategic doctrine and culture in the region. For India, it was principally to
discourage China and retaliate for the mortification it faced in 1962. For Pakistan, it was to ensure the larger
state, i.e. India, would not get involved in any misadventure.

Pakistan needed to wind up plainly as a nuclear state not by choice rather by the impulse of conditions because
of developing ordinary asymmetry and threat perception vis-à-vis India. When Pakistan detonated its nuclear
device in 1998 in response to India’s nuclear tests, it like a responsible member of international community
chose nuclear restraint as a part of nuclear policy and vowed to maintain its capability as a credible minimum
deterrence to ward off security threats from India. This viably implied that Pakistan would not utilise its nuclear
devices unless incited to do so. The incitement implies that Pakistan would utilise its nuclear capability only
when the adversary goes past Pakistan’s nuclear threshold. That is to say, greater the conventional force lower
would be the threshold to employ nuclear deterrence.

Indian strategic analysts’ acuities that addition of sophisticated weaponry and the introduction of new war
fighting concepts like ‘Cold Start Doctrine’ (CSD) and ‘Pro Active Operations’ (PAO) will shift the balance of
power to New Delhi’s favor is an austere folly. Nonetheless, technologically advanced nations like UK, US,
France and Israel are also encouraging India to advance its armed force’ capabilities. India’s widespread military
development with the uncontrolled help from the aforesaid technologically advanced countries is disturbing for
the South Asian strategic stability.

It is imperative to kill the world wide assumption that Pakistan aspires for nuclear equality with India. In
actuality, Pakistan only aims for a balance of power and strategic stability

Notwithstanding India’s military hardware imports are far greater than those of its avowed regional strategic
competitor ‘Pakistan’. More recently India was admitted as 42nd member of the multilateral export cartel
regime, the Wassenaar Arrangement (WA).

New Delhi’s entrance into WA would help Indian military in acquiring critical dual military goods and
innovations for their up degree and modernisation. Moreover, India was also admitted as a full member of
MTCR (Missile Technology Control Regime) in 2016, a west dominated cartel which maintains the monopoly
over trade in missile and space technology.

Likewise, the large scale acquisition of military hardware, Academic professionals and public rejection of ‘no
first use’ policy and aspirations to carryout disarming strikes against Pakistan has raised concerns within the
official circles of Pakistan but Pakistan responded in an effective and well calculated manner.

Instead of entering into an arms race with its nuclear rival Islamabad refurbished its nuclear deterrence posture.
Pakistan reiterated that it would retain and stick to its Full Spectrum Deterrence (FSD) in line with the credible
minimum deterrence. Pakistan’s full spectrum deterrence is to ensure there are no gaps in its deterrence
capability. FSD is more of a qualitative response than a quantitative one to the new war fighting concepts of
‘CSD’ and ‘PAO” introduced by India. However, its scope ranges from conventional to strategic and to the
tactical levels.

However, a repeatedly ask question is that whether the full spectrum deterrence is in-accordance with the
underlying credible minimum deterrence?

Well to answer this one needs to comprehend the credibility of deterrence which demands preparedness at every
level of the deterrence ladder.

So it can’t be stated that Pakistan has backed off from its underlying credible minimum deterrence posture but
has just responded to the growing threats to its security and the South Asian strategic stability. The current
posture of full spectrum deterrence additionally demonstrates that Islamabad would proceed with its endeavors
to deter India in the entire spectrum in view of the changing South Asian strategic environment.

To conclude, full spectrum deterrence, as being actualised by Pakistan, is not the same as apparently propagated
by others, particularly the west. Similarly it is also imperative to kill the world wide view that Pakistan aspires
nuclear equality with India. Surely Pakistan doesn’t quest parity but aims for balance of Power and strategic
stability.

Pakistan’s nuclear strategy

Nükleer bir Güney Asya, bölgedeki stratejik doktrin ve kültürü değiştirdi. Hindistan için, esas olarak Çin’i
cesaretlendirmek ve 1962’de karşılaştıkları mortikasyon için misilleme yapmaktı. Pakistan’a göre, Hindistan’ın
daha büyük bir devletin herhangi bir talihsizlikle uğraşmamasını sağlamaktı.

Pakistan'ın, Hindistan'a karşı sıradan asimetri ve tehdit algısı geliştirmesi nedeniyle koşulların dürtüsüyle değil,
seçim yoluyla değil, nükleer bir devlet olarak açıkça sarılması gerekiyordu. Pakistan, Hindistan’ın nükleer
testlerine cevaben 1998’de nükleer cihazını patlattığında, uluslararası toplumun sorumlu bir üyesi gibi nükleer
politikanın bir parçası olarak nükleer kısıtlamayı seçti ve Hindistan’dan gelen güvenlik tehditlerini önlemek için
güvenilir bir asgari caydırıcılık özelliğini sürdürme sözü verdi. . Bu açıkça, Pakistan'ın nükleer cihazlarını
kullanmaya istekli olmadığı sürece kullanmayacağı anlamına geliyordu. Teşvik, Pakistan'ın nükleer kabiliyetini
ancak muhalif Pakistan'ın nükleer eşiğini geçtiğinde kullanabileceği anlamına geliyor. Başka bir deyişle,
geleneksel güç düşük, nükleer caydırıcılığa maruz kalmanın eşiği olacaktır.

Hintli stratejik analistlerin sofistike silahların eklenmesinin ve 'Cold Start Doctrine' (CSD) ve 'Pro Active
Operations' (PAO) gibi yeni savaş savaşı kavramlarının getirilmesinin keskinliği Yeni Delhi'nin lehine olan güç
dengesini değiştirecek . Bununla birlikte, İngiltere, ABD, Fransa ve İsrail gibi teknolojik olarak gelişmiş ülkeler
de Hindistan’ı silahlı kuvvetlerinin kabiliyetlerini geliştirmeye teşvik ediyorlar. Hindistan'ın yukarıda belirtilen
teknolojik açıdan gelişmiş ülkelerden kontrolsüz yardımı ile yaygın askeri gelişimi Güney Asya'nın stratejik
istikrarı için rahatsız edicidir.

Pakistan'ın Hindistan ile nükleer eşitlik arzusunda olduğu dünya çapında bir varsayımı öldürmek
zorunludur. Gerçekte, Pakistan sadece bir güç ve stratejik istikrar dengesini hedefliyor

Buna rağmen Hindistan'ın askeri donanım ithalatı, söz konusu bölgesel stratejik rakibi 'Pakistan' ihracatından
çok daha büyük. Daha yakın zamanlarda Hindistan, çok taraflı ihracat kartel rejimi olan Wassenaar
Arrangement'in (WA) 42. üyesi olarak kabul edildi.

Yeni Delhi’nin WA’ya girişi Hint ordusuna, yüksek dereceli ve modernizasyon için kritik ikili askeri mallar ve
yenilikler edinmelerinde yardımcı olacak. Ayrıca, Hindistan 2016 yılında, füze ve uzay teknolojisindeki tekel
 ticaretini tekelde tutan batı hakim bir kartel olan MTCR'nin (Füze Teknolojisi Kontrol Rejimi) tam üyesi olarak
kabul edildi.

Aynı şekilde, büyük ölçüde askeri donanım, Akademik uzmanlar ve 'ilk kullanımda değil' politikasının
kamuoyunun reddedilmesi ve Pakistan'a yönelik silahsızlanma grevlerinin önlenmesi, Pakistan'ın resmi
çevrelerinde kaygı uyandırdı ancak Pakistan etkili ve iyi hesaplanmış bir şekilde cevap verdi.

İslamabad nükleer rakibi ile bir silahlanma yarışına girmek yerine nükleer caydırıcılık duruşunu
yeniledi. Pakistan, inandırıcı asgari caydırıcılığa paralel olarak Tam Spektrum Koruması'na (FSD) sahip
olacağını ve buna bağlı kalacağını yineledi. Pakistan'ın tam spektrumlu caydırıcılığı, caydırıcılık kabiliyetinde
boşluk olmamasını sağlamaktır. FSD, Hindistan tarafından tanıtılan “CSD” ve “PAO” yeni savaş savaşı
kavramlarına olan nicel cevaptan daha niteliksel bir cevaptır. Bununla birlikte, kapsamı gelenekselden stratejik
ve taktiksel seviyelere kadar uzanmaktadır.

Bununla birlikte, tekrar tekrar sorulan bir soru, tam spektrumlu caydırıcılığın altında yatan güvenilir minimum
caydırıcılıkla uyumlu olup olmadığıdır.

Bunu cevaplamak için, caydırıcılık merdiveninin her aşamasında hazırlık yapılmasını gerektiren caydırıcılığın
güvenilirliğini kavramanız gerekir.

Bu nedenle, Pakistan'ın asgari güvenilmez asgari caydırıcılık duruşundan geri çekildiği, ancak güvenlik ve
Güney Asya'daki stratejik istikrar için artan tehditlere yanıt verdiği söylenemez. Tam spektrumlu caydırıcılığın
mevcut duruşu ayrıca İslamabad'ın değişen Güney Asya stratejik ortamı göz önüne alındığında Hindistan'ı tüm
spektrumda caydırmaya yönelik çabalarıyla devam edeceğini göstermektedir.

Sonuç olarak, Pakistan tarafından gerçekleştirildiği gibi, tam spektrumlu caydırıcılık, görünüşte diğerleri
tarafından, özellikle batı tarafından yayılanlarla aynı değildir. Benzer şekilde, Pakistan'ın Hindistan'la nükleer
eşitlik arzusunda olduğu görüşünü dünya çapında öldürmek de zorunludur. Şüphesiz Pakistan parite arayışı
içinde değil, Güç ve stratejik istikrar dengesini amaçlar.

THE RELEVANCE OF STRATEGIC STUDIES IN POST-COLD WAR

Introduction

Consciously or unconsciously, the strategy has been widely applied in various aspects of human life, so the word

the strategy already familiar. Strategy requires a long way and time to be a study that can be applied in life.

Although in the beginning is been synonymous with the military, strategic studies has been developed so that it

can spread to of politics and economics world. Strategic studies also have debates about whether the study is still

relevant and necessary in the face of the threat of non-traditional and human security issues in international

relations. This paper will try to discuss about:

What is the understanding of the word strategy and how the opinions of experts?

How the emergence and development of strategic studies?

Is a strategic study still relevant with the emergence of non-traditional threats and human security issues?

What is the role of this study in the Post-Cold War and globalization era?

Understanding the Definition of Strategy

Strategy is the overall approach that deals with planning and an overview of the objectives to be achieved,

the exercise of ideas, and execution of an activity within a certain time. Strategy is usually applied in the military

world. According to Clausewitz, strategy is a form of bonding for something that used to go to war. The strategy

is also defined by Liddell Hart as the art distribution and application of the military instrument as the end of a

policy.

According to Edward Luttwak, the word "strategy" comes from the Greek, "strategos" meaning "general",

but it has nothing to do with current meaning of the world. Another Greek word that might explain the strategy is

derived from the word "strategike episteme", which means that the general's kwoledge, or "strategon Sophia"

meaning the general's wisdom. [1]

In Webster's Third New International Dictionary, the Strategy has the meaning of science and art of using

the forces of politics, economics, psychology, and the military from one nation or group of nations that allow

maximum support to policies that have been established, either at peace or at war.[2]

Regardless of the opinions of experts, the strategy can also be defined as art to organize and manage all

kinds of resources they have to achieve an objective that has been planned in advance. In a simple, the strategy is

a plan to be implemented in a vision to reach the mission and try to be responsible for any destination that has

been built, the plan was initiated, and any implications that may occur. Therefore, the strategy has a range of long-

term time dimension with respect to capital, obstacles which may obstruct, and alternatives can be

implemented. [3]

Strategies often identified with the tactic because both are almost the same at first glance. But between

strategy and tactics have the different dimensions, scope, and a different use. The strategy has a long period of

time and thought to represent the activity of a thing. While all forms of implementation and manifestation of a

strategy to reach a vision called tactics. In other words, tactics are short-term measures that only prepared and

made to face what is happening.

This tactic is more compact and has a minimum degree of flexibility and feasibility, when compared with

the strategy. The strategy requires precision in any calculation because it involves a greater dimension and
fundamental.Like a building, the strategy is the foundation of the building. Vision in the preparation of the strategy

to be achieved is a roof, where the buffer of the roof is a tactic. So the error in the determination of a policy in the

preparation of the strategy is fatal for objectives that will be achieved.[4]

The strategy also has an important position in international relations and policy making, both inside or

outside the country. A country needs a reliable strategic especially for ministers and diplomats, as they are at the

forefront of maintaining the existence and position of a country in international relations. The determination

national interest is the preparation of the strategy that drawn up for the long term which is then implemented

through the formulation of policy. By knowing the importance of a strategy, it gives birth to a study that discusses

strategy deeply. For that, the strategic study was born.

The emergence and development of Strategic Studies

In the academic, study about strategy began to emerge after World War II, but the basics have been around

since centuries ago when a general of China, Sun Tzu in his book The Art of War, wrote his thoughts on how to

achieve the strategy of war, “what is of supreme importance in war is to upset the enemy’s strategic plans, next

best is to disrupt his alliance by diplomacy, and the next best is to attack his army, the worst policy is to attack

cities”.[5]

At first, strategic studies developed out of the university academia, and very identic with the military and

war. After World War I, the seeds of this empirical about strategic studies began exist when some universities

founded the department of international relations as an attempt to avoid the birth of the war again, but the study of

the strategy itself is still heavily influenced by the natural sciences, like physics and engineering.

In further development, strategic studies developed rapidly when the world at that time experience the

Cold War and arm race, but again, it still influenced by the military. Actually strategic studies at that time focused

only on something called by deterrence, which as a major issue that widely used by the conflicting party, the

United State versus Soviet Union, to bluff their opponent with purposed that the opponent does not do the things

that can threaten balance of the world with a conflict that refers to the re-birth of the war. By taking advantage of

the cold war, some party trying to establish and develop strategic studies as an academic subject, but a variety of

policy changes to make these studies difficult to set up.

Indeed, Strategic Studies have continuity with the theory of realism, that basic assumption that human

beings are selfish and want to win themselves. This is in line with the Strategic Studies that consider the other as

an the opponent and learn how to conquer the opponent. In addition, the constructivist approach also helped the
development of Strategic Studies to provide focus attention on the importance of the dynamics of the relationship

between "objective" and "way" that extremely crucial and affects the final result in any conflict. Strategy is always

exists where politic take place, even if the political objective can be achieved without violence and war. Although

Strategic Studies try to apply the analogy of a "war" as widely, but Strategic Studies also focus on the role of armed

forces in times of peace or war. [6]

On its development, the strategy changed from time to time. After the end of the Cold War, Strategic

Studies focuses on international security, that combines the concepts and practices so that the theories put forward

can be applied. This is one of the efforts to prove that the theory made by scientists not only can be understood as

textual but also contextual.

The end of the Cold War, moreover, also makes the scope area of Strategic Studies increasingly

widespread, not just talking about the military and security such as what happened before, but a combination of

both that gave birth to a new science that escaped earlier. For example, security studies are now expanding the

scope includes diplomacy, policy formation, economic, social mobilization, innovation, knowledge, and control

arms. Changes occur in the military that are now viewed as more moral decision-making because it does not always

give priority to the ego to show strength through war, but more concerned with peace. Strategic Studies has many

inspired many aspects of the political world, including the security and the military.

Thereby, it can be said that Strategic Studies are still very relevant in international relations for Strategic

Studies is not monotonous in terms of war and the military only, but can cover a wider sense, including the global

issues that are currently happening in the world at large. Strategy also plays the important role in facing the non-

traditional threats, such as drug trafficking, transational organized crime, international terrorism, and also very

needed against the human security issues, such as infectious diseases, food security, natural disaster, global

warming, etc. [7]

The Role of Strategic Studies in Post-Cold War and Globalization Era

Development of the age and technological advances that exist inside provides great opportunities for the

strategy, to grow wider. With the passage of time, along with the emergence of globalization, interdependence and

complexity in the relationship between the state, bring the strategic studies to not only monotonous in term of war

strategy, but it has substance and the development of knowledge strategically expanding into various fields, both

in political and economic fields. Now everyone realized how important it is to apply strategic thinking, because

basically every management and exercise is always accompanied by a strategy.

 Strategic studies is still urgently needed to face the challenges of security from time to time, either from

traditional threats, which war and its main actors are the State, as well as new threats that the main actors are not

only the State, but also all parties, including individuals. The emergence of new threats to humans and the

development of a universal perspective also add spice to the development of strategic studies.

Terrorism Issues

One of the non-traditional threats of security, dealing with the relevance of Strategic studies in the 21st

century now, is a case of terrorism. The case was widely discussed after the attacks of 9/11 that destroyed the twin

towers in the U.S. after being hit by two planes hijacked by terrorists. Terrorism is a real challenge of global

security, so the concepts of security in each country were to change, from put forward the concept of conventional,

to the new security concept that is more comprehensive. Because terrorism is a threat that threatens the lives of

people around the country, then it is very vital role in the strategy to confront the issue of terrorism.

The British have a step, which was considered to address the threat of global terrorism, called Contest

Strategy. This strategy has four ways: Pursue, Prevent, protect and prepare. Pursue is a way to catch terrorists

through intelligence gathering and analysis. While Prevent is a way intended to reduce the threat of international

terrorism that focuses on the radicalization of individuals, including fixing the structural problems, obstruct the

agitators and escapement of terrorism, and launched a campaign to fight the ideology that supports terrorism.

Protect is a defense effort in the face of terrorist attacks. This aspect focuses on the enhancement, and overall

security. And finally, prepare that be used when an attack cannot be prevented so that it can be done as soon as

possible to restore its impact. [8]

The problems of terrorism, in general, motivated by injustice, poverty, and narrow fanaticism which if it

had been associated with religious issues will become increasingly complicated. A low level of education in remote

communities also makes them vulnerable to the manipulation of religion used by terrorist groups.

Nuclear and Weapons of Mass Destruction Issues

Another threat on human security issues is nuclear. Nuclear revolution becomes a discussion that marked

a shift in military strategy. This is due to the transformation nature of military force, which means that classic

strategy has begun to be questioned its significance when faced with what is happening in the modern world. This

revolution was marked by the victory of offense over defense, as well as the transition from the "war to win" to

"preventive war" through a policy of deterrence. [9] This revolution involves the creation and development of

weapons of mass destruction, so it is identical with nuclear and marks the birth of "nuclear strategy".
 According to Klien, he said that “Clausewitz’s three modification of real war no longer upheld in the

nuclear world…Welfare in the nuclear age is claimed to be Instantaneous, unlimited, and irreversible in tis

overwhelming consequences”. [10] Furthermore, industrialization and the mechanization of war lead to "all war

is limited" belong to Clausewitz, become less relevant when it has a tendency toward total war with the

development of technology; defense subordinated to the offense, the iron is replaced with a steel, a battle between

soldiers turned into a battle between machines, emergence of strategic bombing, and a shift in war strategy targets

becomes more towards the moral sentiment and the enemy's civilian population. From this it can be seen that

modern strategy and technology developments affecting the strategic studies when nature of war was also changed.

In the international scope, nuclear strategy are more likely to the restrictions with the policy of Non-

Nuclear Weapon Proliferation treaty (NPT) which is one of the international regime of nuclear existence. Nuclear

power technology is a a powerful and efficient and can be used as the discovery of alternative fuels, but as a

double-edged knife, nuclear also has a dangerous nature which makes the world worried about the use of nuclear

power in any form. For example, a Japanese nuclear technology leaked after being hit by the devastating

earthquake. Things like this causes the world is still controversy regarding the procurement and development of

nuclear, so the existence of nuclear kept under pressure until the point of disappears.

Global Warming Issues

Global warming is one of the new phenomenons faced by humanity that occurred due to the greenhouse

effect and continuous environmental destruction, as well as industrial emissions that are difficult to be controlled.

As a result of global warming is an extreme climate change that swept all over the world.

The uncertain seasonal changes and continuous environmental destruction that occur, resulting in a

serious impact on human life, such as famine, poverty, scarcity of natural resources, health disorders, and natural

disaster.[11] This global phenomenon if not taken seriously, it will cause a more serious threat for humanity. For

this reason, strategic studies play its part to help human race deal with global issues that arise.

Scarcity of Energy Issues

The need of oil and gas energy which continue to increase in the society, is contrary to the availability of

the energy that limited, has implications for political, economic and security. The issue of energy security in this

decade is continuing to emerge and it is expected to have an impact on global security in the years to come. The

greater number of humans on earth and the economic revival in countries that have a significant impact on global

security contributed to the growing need for energy.

 For developing countries, rising oil prices have an impact on economic stability and security; especially

increase the burden on state budgets and expenditures. In the public sphere, the rise in world oil prices has an

impact on prices of goods and services that are not balanced with purchasing power. This rising prices could

potentially encourage social unrest if not managed properly.[12]

Limited energy resources of oil encourage worries about emergence of new competition in various areas,

which is triggered by the need to secure energy sources. This condition lead to the energy crisis in future periods

will be more serious and have a great tendency to be a source of conflict between countries in the fight over natural

resources. Considering that most of the oil and gas resources located in developing countries, the developing

countries will become the most widely felt impact.

So can be said, from human security issues as non-traditional threats above, that position of strategy is

needed then it can provide some alternative way to confront these challenges. This is a proven strategic study still

relevant in the post-cold war era and globalization. Strategic studies have already covered many aspect of life, not

only in military fields as in the beginning. The strategic studies help people to get the desired destination so that

the authors believe that the strategic studies will continue to be relevant until the world ends.

Actual Example of International Politics Affairs, Case Studies: The Success of Obama in U.S Election 2008

As mentioned above, the strategy can be applied not only in the military and security only, but has spread

to the world of politics and economics. In politics, as an example to the case study, the strategy is still very relevant

and needed. Peeling the success of Barack Hussein Obama in the 2008 U.S. elections, is not only because of

expertise in political negotiations, but also because Obama successfully implement marketing elements in the

political struggle to become number one in the U.S.

Successful teams make planning positioning, differentiating and branding carefully and execute political

marketing programs with optimal. Political marketing is intended to disseminate information about the program

made by political actors through the channels aimed at specific targets, in order to gain support as much as possible.

In his strategy, Obama did pull, push and pass marketing. Pull marketing is defined as the use of internet

technology in capturing the support and funding, while pass marketing is useful for gain strong support from young

voters and minority voters. One of the keys of Obama's victory lies in the use of internet technology in capturing

the support and funding. Obama is the first successful example which integrating technology with political

organizational change model that emphasizes participation of volunteers and extensive large and fast of feedback,

so cause the enthusiasm that had never happened before.

 Obama's campaign team dared to refuse campaign funds from the government quota in the belief that he

was able to raise funds independently, one through the internet. The result, Obama's camp can get more money

than its competitors. When McCain took the allotment of funds for the campaign, and finally troubled by funds

that have been thin on the end days of campaigns, at the same time Obama can produce tens of dollars to broadcast

the advertisement campaign in all 30-minute national television networks. [13]

Inspired by the success of social networks, such as Facebook, MySpace and YouTube, Obama’s team set

up a website namely MyBarackObama.com ("MyBo"), which is used as epicentrum of Obama's overall strategy

to attract the mass of the virtual world community. Through this site Obama is able to collect almost 1 billion

dollars from millions of donors which can contribute only $ 5 per person. Until the seconds before the election,

Obama has 1.7 million friends on Facebook, MySpace 510 000, and 45,000 followers on Twitter. With this

strategy, Obama is loved by young people, so that the age group under 29 dominate vote Obama by 66 percent. [14]

Analyzing from the case studies above, it can be seen how the study of the strategy is not only applied in

the realm of the military or the war only. The collectivity demands of human problems that are very wide push

strategy to be applied in every line of human life. As the success of Obama in the 2008 election that not spared

from the applications of marketing strategies and the use of Internet technology, thus he become the first person

in history to successfully utilize the internet, especially social networks in his campaign. This proves that the

development of strategy use as a tool or way has been expanded in various aspects of human life at large.

CONCLUTION

The word strategy is familiar in the ears of every human being, because basically the strategy is

implemented in each of the goals to be achieved. Strategy can be defined as a plan to achieve a goal and are

responsible for any purpose that is built, the plan was declared, and any implications that may occur. Of course

the strategy and tactics have different meanings. The difference between them is located at the time, if the strategy

is long term objectives, while tactics are short term objectives.

The emergence and development of strategic studies has actually been happening for a long time, which

is after World War I with the aim to prevent war. Unfortunately, the developments of strategic studies get various

kinds of obstacles. In the beginning strategic studies have a small scope, which is always identic with the war. This

is what then called as traditional threats.

After the Cold War, strategic studies has developed rapidly, so that the expanded of coverage, that is to

the political and economic world. The emergence of non-traditional threats and human security issues, such as
 global warming, terrorism, and nuclear and weapons of mass destruction, more encouraging the development of

strategic studies, as a relevant study to enter the era of globalization. One example of the attitude of international

politics is the success of Obama in the 2008 election in the U.S. With the political strategy of marketing, he

successfully becomes the first person in history to take advantage of advances in technology and the internet,

especially social networking, in attracting a lot of support and funding. This is just one example that

implementation of the strategy is still needed.

SOĞUK SOĞUK SAVAŞTA STRATEJİK ÇALIŞMALARIN İLİŞKİSİ

tanıtım

Bilinçli ya da bilinçsiz olarak, strateji insan yaşamının çeşitli yönlerinde geniş çapta uygulanmıştır, bu nedenle

kelime zaten bilinen bir stratejidir. Strateji, hayata uygulanabilmesi için uzun bir yol ve zaman

gerektirir. Başlangıçta ordu ile eş anlamlı olmasına rağmen, politika ve ekonomi dünyasına yayılabilmesi için

stratejik çalışmalar geliştirildi. Stratejik çalışmalar, uluslararası ilişkilerde geleneksel olmayan ve insan güvenliği

sorunları için tehdidin hala ilgili ve gerekli olup olmadığı konusunda da tartışmalar yapıyor. Bu makale

aşağıdakileri tartışmaya çalışacaktır:

Uzmanların görüşleri nelerdir?

Stratejik çalışmaların ortaya çıkışı ve gelişimi nasıl?

Stratejik bir çalışma, geleneksel olmayan tehditlerle ve insan güvenliği konularında hala geçerli mi?

Bu çalışmanın Soğuk Savaş Sonrası ve küreselleşme çağındaki rolü nedir?

Strateji Tanımını Anlamak

Strateji, ulaşılması amaçlanan hedefler, fikirlerin kullanımı ve belirli bir süre içinde bir faaliyetin

yürütülmesi konusundaki genel yaklaşımdır. Strateji genellikle askeri dünyada uygulanır. Clausewitz'e göre,

strateji savaşa giden bir şey için bir bağlanma şeklidir. Strateji aynı zamanda Liddell tarafından sanatın dağıtımı

ve enstrümanın bir politikanın sonu olarak uygulanması olarak tanımlanmaktadır.

Edward Luttwak’a göre, “strateji” kelimesi Yunanca’dan geliyor, “genel” anlamına gelen “stratejgolar”,

ancak dünyanın şu anki anlamı ile ilgisi yok. Stratejiyi açıklayabilecek bir diğer Yunan kelime, "episteme
stratejisi" kelimesinden türetilmiştir, yani generalin Kwoledge'i veya "Strategon Sophia", generalin bilgeliği

anlamına gelir. [1]

Webster’ın Üçüncü Yeni Uluslararası Sözlüğü’nde, Strateji bilimde ya da siyaset, ekonomi, psikoloji ve

ordunun güçlerini kullanma konusunda, her iki ülkede de azami desteğe izin veren bir grup ulustan askere sahip.

barış ya da savaşta. [2]

Uzmanların görüşlerine bakılmaksızın, strateji, önceden planlanmış ve başarmaları gereken her türlü

kaynağı düzenlemek ve yönetmek olarak tanımlanabilir. Basit bir şekilde, strateji inşa edilen görevi, planın

başlatılmasını ve ortaya çıkabilecek herhangi bir çıkarımı gerçekleştirebilmektir. Bu nedenle, stratejinin

sermayeye, kısıtlanabilecek engellere ve alternatiflere ilişkin olarak uzun vadeli bir zaman aralığı vardır. [3]

Stratejiler genellikle taktiklerle tanımlanır, çünkü bunlar ilk bakışta neredeyse aynıdır. Aralarındaki taktik

ve stratejilerin farklı boyutları, kapsamları ve farklı kullanımları vardır. Stratejinin uzun bir süresi var ve bir şeyin

etkinliğini temsil ettiği düşünülüyor. Tüm uygulama biçimleri ve bir ulaşma stratejisinin tezahürü olsa da taktik

denilen bir vizyon. Başka bir deyişle, taktikler, yalnızca olup bitenle yüzleşmek için hazırlanmış ve hazırlanmış

kısa vadeli önlemlerdir.

Bu taktik daha kompakttır ve strateji ile karşılaştırıldığında minimum derecede esneklik ve fizibiliteye

sahiptir. Bu strateji herhangi bir hesaplama gerektirir çünkü daha büyük bir boyut ve temel içerir. Bir bina gibi,

strateji de binanın temelidir. Vizyon, çatının çatısının taktik olduğu bir çatıdır. Stratejinin belirlenmesindeki hata,

gerçekleştirilecek hedefler için hayati öneme sahiptir. [4]

Stratejinin, ülke içinde ve dışında uluslararası ilişkiler ve politika yapımında da önemli bir yeri var. Bir

ülkenin uluslararası ilişkilerde varlığını ve konumunu korumada ön planda oldukları için özellikle bakanlar ve

diplomatlar için uluslararası ilişkiler ülkesi. Ulusal çıkar tespiti, politika oluşturma yoluyla uygulanan uzun vadede

hazırlanan bir stratejinin hazırlanmasıdır. Stratejiyi derinlemesine tartışan bir çalışmayı doğurur. Bunun için

stratejik çalışma doğdu.

Stratejik Çalışmaların Ortaya Çıkışı ve Gelişimi

Akademik olarak, strateji üzerine çalışma II. Dünya Savaşı'ndan sonra ortaya çıkmaya başladı, ancak

temelleri, Çin'in Sun Tzu adlı kitabında Savaş Sanatı adlı kitabında Çin’in Sun Tzu’nun bu stratejinin nasıl

başarılacağı konusundaki düşüncelerini yazması savaş, "bir sonraki en iyi, ittifakı diplomasi ile bozmak ve bir

sonraki en iyi, ittifakı diplomasi ile bozmak." [5]

 İlk başta, üniversite akademisi dışında stratejik çalışmalar geliştirildi, ordu ve savaşla çok özdeşti. I.

Dünya Savaşı'ndan sonra, stratejik çalışmalar hakkında ampirik tohumlar ortaya çıkmaya başladı, bazı

üniversiteler kuruldu, ancak stratejinin araştırılması hala doğalın kendisinden etkileniyordu. fizik ve mühendislik

gibi bilimler.

Daha da gelişmekte olan Soğuk Savaş ve kol yarışı zamanında hızla gelişen stratejik çalışmalar, yine de

ordu tarafından etkilendi. Aslında stratejik çalışmalar, çelişkili tarafların, ABD ve Sovyetler Birliği'ne karşı,

rakiplerini yapabileceklerini yapmadıklarını iddia ederek blöf yapmak için kullanılan, caydırıcılık denilen bir şeye

odaklandı dünyanın dengesini, savaşın yeniden doğmasını ifade eden bir çatışma ile tehdit ediyor. Soğuk savaştan

yararlanarak, akademik bir konu olarak stratejik çalışmalar kurmaya ve geliştirmeye çalışan bir parti olmakla

birlikte, bu çalışmaları yapmak için çeşitli politika değişiklikleri yapılması zordur.

Gerçekten de, Stratejik Araştırmalar, gerçekçilik teorisi ile sürekliliğe sahiptir; bu, insanların bencil

oldukları ve kendilerini kazanmak istedikleri temel varsayımına dayanır. Rakibi nasıl fethetmek için. Ek olarak,

yapılandırmacı yaklaşım aynı zamanda son derece önemli olan ve herhangi bir çatışmanın nihai sonucunu

etkileyen "amaç" ve "yol" ile de yardımcı olmaktadır. Strateji, politik hedefe şiddet ve savaş olmadan da

ulaşılabilse bile, her zaman mevcuttur. Stratejik Araştırmalar “savaş” analojisini yaygın olarak uygulamaya çalışsa

da, Ancak Stratejik Araştırmalar, silahlı kuvvetlerin barış veya savaş zamanlarındaki rolüne de odaklanıyor. [6]

Gelişmesinde, strateji zaman zaman değişti. Soğuk Savaş'ın sona ermesinden sonra Stratejik Etütler,

uygulanabilecek kavram ve teorileri birleştiren uluslararası güvenliğe odaklanır. Bu sadece bağlamsal değil aynı

zamanda bağlamsaldır.

Üstelik Soğuk Savaşın sona ermesi, Stratejik Araştırmalar alanının kapsamını daha da yaygınlaştırıyor,

sadece askeri ve güvenlikten önce olduğu gibi bahsetmekle kalmıyor, aynı zamanda bir sorun değil. Daha

önce.Örneğin, güvenlik çalışmaları diplomasi, politika oluşturma, ekonomik, sosyal mobilizasyon, inovasyon,

bilgi ve kontrol silahlarının kapsamını içerir. Askeri olayları değiştirmek artık daha ahlaki bir karar alma olarak

görülüyor, çünkü savaşta güç göstermek için her zaman egoya öncelik vermiyor, ancak barışla daha fazla

ilgileniyor. Stratejik Çalışmalar, güvenlik ve ordu dahil olmak üzere siyasi dünyanın birçok yönüne ilham verdi.

Dolayısıyla, Stratejik Araştırmaların Uluslararası Stratejik Araştırmalar İlişkilerinde hala çok alakalı

olduğu söylenebilir, yalnızca savaş ve ordu açısından monoton değil, küreselleşme de dahil olmak üzere daha geniş

bir anlam aralığını kapsayabilir. büyük. Strateji ayrıca, uyuşturucu kaçakçılığı, uluslararası örgütlü suçlar,

uluslararası terörizm gibi geleneksel olmayan tehditlerle karşı karşıya kalmakta ve ayrıca bulaşıcı hastalıklar, gıda

güvenliği, doğal afet, küresel ısınma gibi insan güvenliği konularına çok ihtiyaç duyulmasında önemli rol

oynamaktadır vb [7]
 Soğuk Savaş Sonrası ve Küreselleşme Döneminde Stratejik Çalışmaların Rolü

Strateji için daha fazla büyümek için büyük fırsatlar sağlamada mevcut olan çağın gelişimi ve teknolojik

gelişmeler. Zamanın geçmesiyle birlikte, küreselleşmenin ortaya çıkışı, devletler arasındaki ilişkide karşılıklı

bağımlılık ve karmaşıklık, ancak stratejik olarak çeşitli alanlara genişleyen bilginin özü ve gelişimi var. hem politik

hem de ekonomik alanlarda alanlar. Şimdi herkes stratejik düşünceyi gerçekleştirdi, çünkü temelde her zaman bir

stratejinin eşlik ettiği her yönetim ve egzersizdir.

Geleneksel tehditlerden, ya da Devletten olanlardan kaynaklanan zaman zaman zorluklarla yüzleşmek

için hala acil olarak stratejik araştırmalara ihtiyaç vardır bireyler dahil partiler. Yeni tehditlerin ortaya çıkması ve

evrensel bir bakış açısının geliştirilmesi de stratejik çalışmaların gelişimine baharat katıyor.

Terörizmle İlgili Konular

Geleneksel olmayan güvenlik tehditlerinden biri, terörizm olayıdır. Olay, teröristler tarafından kaçırılan

iki uçak tarafından vurulduktan sonra ikiz kuleler tarafından tahrip edilen 9/11 saldırıları sonrasında geniş çapta

tartışıldı. Terörizm, küresel güvenlik için gerçek bir meydan okumadır, bu nedenle ülkelerdeki güvenlik

kavramları, geleneksel kavramdan, daha kapsamlı olan yeni güvenlik kavramına değişecektir. Çünkü terörizm,

terör sorunuyla yüzleşme stratejisinde hayati bir rol oynamaktadır.

İngilizlerin, küresel terörizm tehdidi olduğu düşünülen ve Strateji Yarışması adı verilen bir adımı var. Bu

stratejinin dört yolu vardır: Takip Et, Koru, Koru ve Hazırla. Takip, teröristleri istihbarat toplama ve analiz yoluyla

yakalamanın bir yoludur. Önleme, yapısal sorunlar dahil, uluslararası terörizm tehdidini azaltma, ajitatörleri

engelleme ve terörizmden kaçma ve teröre destek veren ideolojiyle mücadele için bir kampanya başlatma amaçlı

bir yöntemdir. Terörist saldırılar karşısında çabayı koruyun. Bu özellik geliştirme ve genel güvenliğe

odaklanmaktadır.Ve son olarak, bir saldırıyı önleyemediğinde, etkisinin geri kazanılmasını mümkün kılacak

şekilde hazırlanın. [8]

Genel olarak terörizm sorunları, dinsel meselelerle ilişkilendirilirse giderek karmaşıklaşacak olan

adaletsizlik, yoksulluk ve dar fanatizm tarafından motive edildi. Uzak topluluklardaki düşük eğitim seviyesi, onları

terörist gruplar tarafından kullanılan dine müdahale etmeye açık hale getirmektedir.

Nükleer ve Kitle İmha Konularının Silahları

İnsan güvenliği konularında bir başka tehdit nükleerdir. Nükleer Devrim, askeri strateji değişimini

belirleyen bir tartışma haline geldi. Bu, askeri gücün dönüşümünden kaynaklanmaktadır; bu, modern dünyada
 olanlarla karşı karşıya kalındığında klasik stratejinin önemle sorgulanması gerektiği anlamına gelir. Bu devrim

savunmaya yönelik suç zaferi ve “kazanma savaşından” “önleyici savaşa” geçişi bir caydırma politikasıyla

belirledi. [9] Bu devrim, kitle imha silahlarının yaratılması ve geliştirilmesini içerir, bu yüzden nükleer ile aynıdır

ve “nükleer stratejinin” doğuşuna işaret eder.

Müşteriye göre, " Clausewitz'in nükleer dünyada üç emlak tadilatını desteklemediğini" "Nükleer çağda

refah anında, sınırsız ve ezici sonuçlarda geri çevrilemez" dedi. [10] Dahası, sanayileşme ve savaşın

mekanizasyonu, Clausewitz'e “bütün savaş sınırlıdır”; teknolojinin gelişmesiyle birlikte toplam bir savaşa eğilimi

olduğunda daha az alakalı hale gelir; Savunma saldırıya tabi tutulur, demir yerine çelik kullanılır, askerler arasında

bir savaş makineleri arasında bir savaşa dönüştü, stratejik bombardımanın acil durumu ve savaş stratejisi

hedeflerinde bir kayma daha ahlaki ve düşman sivil nüfusu olur. Bundan değiştirilebilir ve teknoloji gelişimine

değiştirilebilir.

Uluslararası kapsamda, nükleer varlığın uluslararası rejimlerinden biri olan nükleer strateji

(NPT). Nükleer enerji teknolojisi, alternatif yakıtların keşfi olarak kullanılabilecek güçlü ve verimli bir yöntemdir,

ancak çift taraflı bir bıçak olarak nükleer, nükleer enerjiyi herhangi bir şekilde kullanmayı zorlaştıran tehlikeli bir

yapıya sahiptir.Örneğin, bir Japon nükleer teknolojisi, yıkıcı depremden etkilendikten sonra sızdırıldı. Dünyanın

bu nedeni gibi şeyler hala nükleer alım ve geliştirme konusunda tartışmalıdır, bu nedenle nükleer varlığın ortadan

kalkma noktasına kadar baskı altında tutulması.

Küresel Isınma Sorunları

Küresel ısınma, kontrol edilmesi zor olan en etkili ve sürdürülebilir çevresel imha süreçlerinden

biridir.Küresel ısınmanın bir sonucu olarak bu, tüm dünyada aşırı bir iklim değişikliğidir.

Belirsiz mevsimsel değişimler ve meydana gelen sürekli çevresel yıkım, açlık, yoksulluk, doğal

kaynakların azlığı, sağlık bozuklukları ve doğal afet gibi insan yaşamını ciddi şekilde etkilemektedir. [11] Bu

insanlık için ciddi bir tehdittir. Bu nedenle, stratejik çalışmalar insan ırkının ortaya çıkan küresel meselelerle başa

çıkmasına yardımcı olmak için rol oynamaktadır.

Enerji Sorunlarının Kıtlığı

Toplumda artmaya devam eden petrol ve gaz enerjisine duyulan ihtiyaç, politik, ekonomik ve güvenliğin

bir yansımasıdır. Bu on yılda enerji güvenliği konusu ortaya çıkmaya devam ediyor ve önümüzdeki yıllarda

küresel güvenliği etkilemesi bekleniyor. Dünyadaki daha fazla insan ve ülkelerdeki ekonomik canlanma, artan

enerji ihtiyacına katkıda bulunan küresel güvenlik üzerinde önemli bir etkiye sahiptir.
 Gelişmekte olan ülkeler için, yükselen petrol fiyatlarının ekonomik istikrar ve güvenlik üzerinde etkisi

vardır; özellikle devlet bütçeleri ve harcamaları üzerindeki yükü arttırır. Kamusal alanda, mal ve hizmetlerin fiyatı

satın alma gücü ile dengelenmiyor. Bu yükselen fiyatlar, uygun şekilde yönetilmemesi durumunda sosyal

huzursuzluğu teşvik edebilir. [12]

Petrolün sınırlı enerji kaynakları, güvenli enerji kaynaklarına duyulan ihtiyaç ile tetiklenen çeşitli rekabet

alanlarının ortaya çıkması endişelerini teşvik etmektedir. Bu durum gelecekteki dönemlerde enerji krizine yol

açacak daha ciddi olacak ve doğal kaynaklar ile mücadelede ülkeler arasında büyük bir çatışma kaynağına sahip

olacaktır.Gelişmekte olan ülkelerde yer alan en fazla petrol ve gaz kaynağının bulunduğunu göz önüne alarak,

gelişmekte olan ülkeler en çok hissedilen etki haline gelecektir.

Bu nedenle, yukarıda bahsedilen geleneksel olmayan tehditler olarak insan güvenliği konularından, bu

zorluklarla yüzleşmek için alternatif yollar sağlamak için stratejinin bu pozisyona ihtiyaç duyduğu

söylenebilir. Bu, soğuk savaş sonrası ve küreselleşme dönemlerinde hala kanıtlanmış bir stratejik

çalışmadır. Stratejik çalışmalar, başlangıçta olduğu gibi sadece askeri alanlarda değil, yaşamın birçok yönünü

kapsamıştır. Stratejik çalışmalar, dünya sona erinceye kadar alakalı olmaya devam edecek stratejik uçları

öğrenmelerine yardımcı oluyor.

Uluslararası Politika İlişkilerine İlişkin Gerçek Örnek, Örnek Olaylar: ABD Seçimlerinde Obama'nın Başarısı

2008

Yukarıda bahsedildiği gibi, strateji sadece askeri ve güvenlik amaçlı olarak değil, politika ve ekonomi

dünyasına da yayılmıştır. Politikada, vaka çalışmasına bir örnek olarak, strateji hala çok alakalı ve gerekli. 2008

ABD seçimlerinde Barack Hussein Obama'nın başarısını soymak, aynı zamanda Obama'nın ABD'de bir numara

olmak için politik mücadelede pazarlama unsurlarını başarıyla uygulamasından dolayı

Başarılı ekipler, pazarlama programlarını optimum şekilde planlama ve konumlandırma, farklılaştırma

ve markalama çalışmalarını özenle ve politik olarak yaparlar. Politik pazarlamanın mümkün olduğunca destek

olabilmesi için belirli hedefleri hedef alarak program hakkında bilgi yayması amaçlanmaktadır.

Stratejisinde Obama pazarlamaya başladı, itdi ve pazarladı. Çekme pazarlaması, destek ve finansmanın

yakalanmasında internet teknolojisinin kullanımı olarak tanımlanırken, geçiş pazarlaması, genç seçmenlerden ve

azınlık seçmenlerinden güçlü bir destek almak için kullanışlıdır. Destek ve finansmanın yakalanmasında

Obama'nın internet teknolojisinin kullanımındaki zaferinin anahtarlarından biri. Obama modeli, gönüllülerin
katılımını vurgulayan ve daha önce hiç olmamış olan coşkuyu ve geniş kapsamlı geri bildirimleri vurgulayan

politik örgütsel değişim modeliyle birinci sınıf bir teknolojidir.

Obama'nın kampanya ekibi, birinden internet üzerinden bağımsız olarak para toplayabileceğine inandığı

için hükümet kotasındaki kampanya fonlarını reddetmekten. Sonuç olarak, Obama'nın kampı rakiplerinden daha

fazla para alabilir. McCain kampanyanın ilk kez fonlar tarafından nihayetinde sıkıntı çektiği kampanyaya ilk kez

girdiğinde, Obama aynı zamanda 30 dakikalık ulusal televizyon ağlarının hepsinde bir dizi yayın kampanyası

yapabilir. , [13]

Obama'nın ekibi, sanal dünya topluluğunun kitlesini çekmek için Obama'nın genel stratejisinin merkezi

olarak kullanılan MyBarackObama.com ("MyBo") adında bir web sitesi kurdu. , Obama, bu site aracılığıyla, kişi

başına sadece 5 dolar katkıda bulunabilecek milyonlarca bağışçıdan yaklaşık 1 milyar dolar

toplayabiliyor. Seçimden birkaç saniye öncesine kadar Obama'nın Facebook'ta 1.7 milyon arkadaşı, MySpace 510

000 ve Twitter'da 45.000 takipçisi var. Bu strateji ile Obama gençler tarafından seviliyor, böylece 29 yaşın

altındaki yaş grubu Obama'ya yüzde 66 oy veriyor. [14]

Yukarıdaki durum çalışmalarının analizi, durumdan görülebilir. Çok geniş olan insan sorunlarının

kolektivitesi, insan yaşamının her satırında uygulanacak stratejileri zorlamaktadır. İnternet’in başarısına gelince,

özellikle kampanyasındaki sosyal ağlar. Bu, stratejinin geliştirilmesinin bir araç veya yol olarak kullanıldığını,

insan yaşamının çeşitli yönleriyle genişlediğini kanıtlamaktadır.

gerçekleştiriyorum

Strateji kelimesi, her insanın kulaklarına aşinadır, çünkü temelde stratejiye ulaşmak gerekir. Strateji, inşa

edilmesi amaçlanan bir hedefe ulaşmak için bir plan olarak tanımlanabilir, plan ilan edildi ve ortaya çıkabilecek

herhangi bir çıkarım. Elbette strateji ve taktiklerin farklı anlamları vardır. Strateji uzun vadeli hedefler ise, taktikler

kısa vadeli hedefler ise.

Stratejik çalışmaların ortaya çıkışı ve gelişimi, savaşın önlenmesi amacıyla I. Dünya Savaşı'ndan sonra

olan uzun süredir yapılmıştır. Çeşitli engeller alın. Stratejik çalışmaların başında, savaşla her zaman aynı olan

küçük bir kapsam var. Buna geleneksel tehditler denir.

Soğuk Savaştan sonra, geniş kapsamlı kapsama alanı, yani politik ve ekonomik dünya için stratejik

çalışmalar hızla geliştirilmiştir. Küresel olmayan ısınma, terörizm, nükleer ve kitle imha silahları gibi geleneksel

olmayan tehditlerin ve insan güvenliği sorunlarının ortaya çıkması, küreselleşme çağına girmek için ilgili bir

çalışma olarak stratejik çalışmaların geliştirilmesini daha cesaret vericidir. Tarihte teknoloji ve internetteki
gelişmelerden, özellikle de sosyal ağlardan yararlanan ilk kişilerden biri, pazarlamanın stratejik stratejilerinden

biridir. çok destek ve fon çekmek. Bu, uygulamaya hala ihtiyaç duyulan bir örnektir.