Daniel Fineman.

A Special Relationship: The United States and Military Government in

Thailand, 1947-1958. Honolulu: University of Hawaii Press, 1997. viii + 357 pp. $39.00
(cloth), ISBN 978-0-8248-1818-0.

Reviewed by Arne Kislenko (University of Toronto/Ryerson Polytechnic University)

Published on H-USA (March, 1999)

The Special Relationship

U.S.-Thai relations have received little scholarly attention, a somewhat surprising fact
considering how vital Thailand was to American political, economic, and military objectives in
Southeast Asia during the Vietnam War era. At the height of the American war in Vietnam,
there were nearly 45,000 U.S. military personnel in Thailand, along with almost six hundred
aircraft. From a major B-52 base at Utapao and an array of other military installations
throughout Thailand, the United States launched about 80 percent of the air strikes against
North Vietnam and Laos between 1964 and 1968. Moreover, Thailand was a key political ally
in Asia, an integral member of the Southeast Asian Treaty Organization (SEATO),
Washington's model for economic development of the region, and the primary base for U.S.
covert operations throughout Indochina from the early 1950s through to the mid-1970s.

Given this relative dearth of scholarship on U.S-Thai relations, Daniel Fineman's A Special
Relationship is a welcome and important contribution. Based on his 1993 doctoral dissertation
in history at Yale University (The United States and Military Government in Thailand, 1947-
1958), A Special Relationship offers a detailed examination of both American foreign policy
considerations in Southeast Asia and the entrenchment of military authoritarianism in Thailand
during the 1950s. In fact, the interdependency between these two themes is central to
Fineman's thesis. At the heart of his argument is the contention that in order to develop an
anti-communist defence of Southeast Asia, the United States knowingly promoted and
legitimised military government in Bangkok, which in turn retarded the democratization of
Thailand and perpetuated over thirty years of political repression. As Fineman states, "
[S]imply put, American policy aims were incompatible with Thai democracy" (p. 261).

Using a wide array of declassified United States government documents, Fineman argues that
Thailand was of primary foreign policy importance to both the Truman and Eisenhower
administrations. Comparatively more stable than other countries in Southeast Asia, Thailand
became a focus of American efforts to stem the tide of communism in the region. Having
never been colonized, Thailand did not endure the painful and divisive nationalist struggles
that consumed its neighbours. With a fairly homogenous population, great reverence for the
monarchy, and deep religious conviction, the Thais were considered by American officials to
be less vulnerable to communism than people elsewhere in Southeast Asia. Consequently,
Thailand was seen as a potential bastion for Washington in the midst of regional instability.
This view resulted in dramatically increased economic and military assistance to the
government in Bangkok throughout much of the 1950s, and the expansion of American covert
operations throughout Indochina launched from bases in Thailand.

However, to secure the Thais' friendship and further its own foreign policy objectives in
Southeast Asia, Fineman maintains that the United States actively promoted a military
government in Thailand after 1945. Since the end of absolute rule by the monarchy in 1932, a
struggle for power between civilian and military factions had dominated the Thai polity.
During World War II, the military ruled the country led by Plaek Phibunsongkhram (Phibun),
who pursued a vigorous anti-Western nationalism that eventually resulted in Thailand's war-
time alliance with Japan. Despite such dubious credentials, after the war the military and
Phibun eventually came to be seen in Washington as the best bet for Thailand's political
stability, and the best guarantor of American policy objectives in Southeast Asia.

After a series of ineffective civilian-led coalition governments between 1945 and 1947, the
military regained power in November 1947, eventually putting forth a reformed Phibun as the
so-called Coup Group's leader. Fineman traces the career of Phibun and his main rival, Pridi
Phanomyong, through the 1930s and 1940s, and deals extensively with the 1947 coup and its
aftermath. Then Fineman turns his attention to the development of Thailand's closer
relationship with the United States, premised in the early 1950s from Washington's stand point
on the need to contain communist expansion in Asia. However, abandoning the more
traditional national security analytical paradigm, Fineman contends that an ideological
convergence of American and Thai anti-communism was not the only, or even the primary,
reason for the development of a closer relationship between Washington and Bangkok (p. 3).
While fighting the spread of communism in Southeast Asia may have been the chief American
concern, Fineman emphasizes traditional, non-ideological considerations in influencing the
Thai perspective, such as concerns about Chinese expansionism, the vulnerability of Thailand's
historic buffers, Laos and Cambodia, and the best course for Thailand's economic
development. Above all else, Fineman focuses on domestic politics in Thailand as the most
important factor shaping the Thai perspective on closer relations with the United States.
Instead of treating them as separate entities as the national security model presupposes,
Fineman argues that Thailand's foreign policy inclination and its domestic political situation
were inextricably connected, and that during the late 1940s the Thai experimentation with
democratic reform posed a fundamental challenge to Washington's anti-communist efforts in
Southeast Asia.

The second and third parts of A Special Relationship focus on this symbiotic relationship
between domestic political developments in Thailand and their effect on the country's foreign
policy inclination towards the United States. Through his command of the Thai language,
Fineman brings to bear an impressive array of Thai documents, including those obtained from
Thailand's National Archives and Foreign Ministry Library. While acknowledging the
considerable organizational disarray that exists in Thai government sources, and the Thai
military's predilection for "back-room" decisions without accurate note-keeping, Fineman
nonetheless weaves together a fascinating narrative that accounts for the Thai perspective. His
discussion of the emerging rivalry between Phibun and his powerful Minister of the Interior,
Phao Siyanon, is particularly effective in demonstrating how domestic politics, and not just
Cold War conceptions, influenced Thailand's diplomacy in the 1950s. Both Phibun and Phao
played a dangerous game by trying to woo increased American military and economic aid
while simultaneously pursuing democratic reforms and (albeit covertly) even a possible
rapprochement with the People's Republic of China, all in the hope of enhancing their own
political positions within the Thai polity. Such confusing twists and turns illustrate the
traditional flexibility of Thai politics and foreign policy, and the frequent reluctance of even
military hard-liners like Phibun to abandon Thailand's historic non-alignment with foreign
powers.

Fineman also addresses the crucial role that the CIA and other American agencies played in
Thailand. As early as 1951, the U.S. military established bases for conventional and covert
operations in Indochina, in the process drawing close to particular factions within the Thai
armed forces. The CIA was especially influential through its support of Phao and his many,
often nefarious, business interests. In contrast, Fineman portrays the American Embassy in
Bangkok as frequently lacking leadership and direction, not to mention the important political
connections enjoyed by the CIA or U.S. Army. According to Fineman, American intra-agency
rivalries contributed to the inherent factionalism of the Thai polity, hastening the return to a
military dictatorship. Such was the case in June 1951 during the so-called Manhattan Coup, in
which the CIA, without consulting U.S. Embassy officials, played a vital role in the Thai
Army's defeat of a Navy plot to seize power (pp. 149-51).

Fineman argues that open divisions within the Thai military, as well as the flirtation with
political reform and a diplomatic accommodation of communism, came to an end in November
1957 with yet another coup. From the shadows of the Coup Group emerged Army General
Sarit Thanarat, who, while uncertain of the American resolve to oppose communism in
Southeast Asia, became convinced that a closer relationship with the United States was in
Thailand's best interests. Rigidly anti-communist and fearful of Chinese expansion, Sarit
abandoned democratic reforms and instituted a frequently harsh dictatorship that dominated
Thailand through to the mid-1970s. Fineman concludes that while military authoritarianism
most definitely had its roots in Thai political culture, irrespective of American influence, the
fact remains that U.S. economic and military aid after World War II solidified the position of
the Thai armed forces in politics. Thus the American containment policy and military
authoritarianism in Thailand were inextricably linked, and as the 1950's and 1960's unfolded,
mutually reinforcing.

A Special Relationship offers a thoroughly researched, effective presentation of a complex

subject. Fineman's arguments are compelling and challenge most of the available scholarship
on U.S.-Thai relations. Viewed solely within the context of the Cold War or the conflicts in
Indochina, the convergence of anti-communist interests between the United States and
 Thailand seems to be predominant. But viewed within the context of traditional Thai foreign
policy considerations, domestic politics, and Thai culture, the U.S.-Thai relationship takes on
added dimensions. By extension, Fineman's argumentation also undermines the idea that
Thailand's role in the Vietnam War era was motivated simply by ideology or mercenary
tendencies. While American economic and military aid were unquestionably important
considerations for Thailand throughout the 1950s, 1960s, and 1970s, there was much more at
stake for Thailand, just as there were many more factors that shaped Thai foreign policy. A
Special Relationship also brings into focus the importance Thailand had for American policy
objectives in Southeast Asia in the fifteen years after World War II. Overshadowed by the
conflicts in Vietnam, Laos, and Cambodia, Thailand has usually received only peripheral
attention, and in this regard Fineman's work represents an important contribution to existing
scholarship in American diplomatic history.

Copyright (c) 1999 by H-Net, all rights reserved. This work may be copied for non-profit
educational use if proper credit is given to the author and the list. For other permission, please
contact H-Net@h-net.msu.edu.

If there is additional discussion of this review, you may access it through the list discussion
logs at: http://h-net.msu.edu/cgi-bin/logbrowse.pl.

Citation: Arne Kislenko. Review of Fineman, Daniel, A Special Relationship: The United
States and Military Government in Thailand, 1947-1958. H-USA, H-Net Reviews. March,
1999.
URL: http://www.h-net.org/reviews/showrev.php?id=2860

Copyright © 1999 by H-Net, all rights reserved. H-Net permits the redistribution and
reprinting of this work for nonprofit, educational purposes, with full and accurate attribution
to the author, web location, date of publication, originating list, and H-Net: Humanities &
Social Sciences Online. For any other proposed use, contact the Reviews editorial staff at
hbooks@mail.h-net.msu.edu.

Humanities & Social

Sciences Online

Copyright © 1995-2011 - Contact Us

RSS | Validate: HTML | CSS
 สหรัฐ ฯ สนับสนุนอํานาจเผด็จการทหารใน
ไทยในทศวรรษ 1950

การศึกษาของ Daniel Fineman เรื่อง A Special Relationship: The United States and Military
Government in Thailand, 1947 - 1958 (Honolulu: University of Hawaii Press, 1977) ชี้ว่า สหรัฐ ฯ มีส่วน
สําคัญให้การเมืองไทยตกอยู่ใต้อํานาจเผด็จการทางทหารในทศวรรษ 1950
Fineman ศึกษานโยบายต่างประเทศของสหรัฐ ฯ ในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และการดํารง
อยู่อย่างมั่นคงของอํานาจเผด็จการทหารในประเทศไทยในทศวรรษที่ 1950 โดยให้ความสําคัญกับสห
สัมพันธ์ของทั้งสองเรื่อง และชี้ให้เห็นว่า เพื่อขยายการต่อต้านคอมมิวนิสต์ในภูมิภาคเอเชียตะวันออก
เฉียงใต้ สหรัฐ ฯ ให้การสนับสนุนและรับรองรัฐ บาลทหารของไทย ซึ่งทําให้พัฒนาระบอบประชาธิปไตย
ของไทยล่าช้าและเกิดการกดขี่ทางการเมืองนานกว่า 3 0 ปี
ไทยมีความสําคัญอย่างยิ่งต่อนโยบายต่างประเทศของรัฐ บาลทรูแมนและไอเซนฮาว เนื่องจากไทย
ค่อนข้างจะมีความมั่นคงกว่าประเทศอื่นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จึงเป็นจุดศูนย์กลางของความ
พยายามของสหรัฐ ฯ ที่จะสกัดการเติบโตของลัทธิคอมมิวนิสต์ในภูมิภาคดังกล่าว เนื่องจากไทยไม่เคย
ตกเป็นอาณานิคม จึงไม่เคยเผชิญกับการต่อสู้ชาตินิยมที่แตกแยกและเจ็บปวด เนื่องจากประชาชนค่อน
ข้างจะเหมือนๆกัน มีความจงรักภักดีต่อระบอบกษัตริย์ และศรัทธาต่อศาสนา เจ้าหน้าที่สหรัฐ ฯ จึงมองว่า
คนไทยนั้นเปราะบางต่อลัทธิคอมมิวนิสต์น้อยกว่าประชาชนชาติอื่นๆในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
วอชิงไทยจึงมองไทยว่าเป็นฐานที่มั่นสําคัญท่ามกลางความไม่มั่นคงของภูมิภาคนี้ สหรัฐ ฯ จึงให้ความ
ช่วยเหลือทางการเมืองและเศรษฐกิจอย่างมากแก่รัฐ บาลไทยเกือบตลอดทศวรรษที่ 1950 การขยายการ
ปฏิบัติการลับของสหรัฐ ฯ ไปทั่วทั้งอินโดจีก็เริ่มจากฐานทัพในไทย
เพื่อรักษาความเป็นมิตรของไทยและคงวัตถุประสงค์ของนโยบายต่างประเทศของสหรัฐ ฯในภูมิภาค
เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ต่อไป Fineman ยืนยันว่าสหรัฐ ฯ ได้ให้การสนับสนุนรัฐ บาลทหารในไทยหลังปี
1945 อย่างแข็งขัน สหรัฐ ฯ มองว่าจอมพล ป. พิบูลสงครามเป็นตัวเดิมพันที่ดีสุดสําหรับความมั่นคง
ทางการเมืองของไทย และเป็นนายประกันที่ดีสุดสําหรับวัตถุประสงค์ของนโยบายสหรัฐ ฯ ในภูมิภาค
เอเชียตะวันออกเฉียงใต้
Fineman อธิบายพัฒนาการของความสัมพันธ์ใกล้ชิดมากขึ้นระหว่างทั้งสองประเทศว่า อาจไม่ใช่แค่
ความต้องกันทางอุดมการณ์ต่อต้านลัทธิคอมมิวนิสต์ของสหรัฐ ฯ และไทย อาจไม่ใช่สาเหตุเดียว หรืออาจ
ไม่ใช่สาเหตุหลัก แต่ Fineman เน้นว่า ข้อพิจารณาเดิมของไทย และไม่ใช่เรื่องอุดมการณ์มีอิทธิพลต่อมุม
มองของไทย เช่น ความกังวลเรื่องลัทธิการขยายตัวของจีน การอ่อนแอของรัฐ กันชนของไทยอย่างลาว
และกัมพูชา และหนทางที่ดีสุดสําหรับการพัฒนาเศรษฐกิจของไทย Fineman ชี้ให้เห็นว่าการเมืองภายใน
ของไทยเป็นปัจจัยสําคัญที่สุดที่กําหนดมุมมองของไทยต่อการมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดมากขึ้นกับสหรัฐ ฯ
นอกจากนั้นทิศทางนโยบายต่างประเทศและสถานการณ์ทางการเมืองภายในของไทยเกี่ยวพันกันอย่าง
แยกไม่ออก ระหว่างปลายศตวรรษที่ 1940 การพยายามปฏิรูปประชาธิปไตยของไทยท้าท้ายความ
พยายามต่อต้านคอมมิวนิสต์ของวอชิงตันอย่างยิ่ง การแข่งอํานาจระหว่างจอมพล ป. และพลตํารวจเอก
เผ่า ศรียานนท์แสดงให้ว่า ไม่ใช่แค่แนวคิดเรื่องสงครามเย็น แต่การเมืองภายในด้วยที่มีอิทธิพลต่อการ
ทูตไทยในทศวรรษที่ 1950 ทั้งคู่ต่างพยายามขอความช่วยเหลือทางทหารและเศรษฐกิจจากสหรัฐ ฯ เพิ่ม
ขึ้น โดยทําการปฏิรูปประชาธิปไตยไปพร้อมกัน หรือแม้แต่แอบไปปรองดองกับสาธารณรัฐ ประชาชนจีน
สิ่งเหล่านี้สะท้อนถึงการยืดหยุ่นทางการเมืองและนโยบายต่างประเทศของไทย และการไม่เต็มใจที่เกิด
ขึ้นอยู่บ่อยๆ ที่จะละทิ้งนโยบายไม่ฝักใฝ่มหาอํานาจใดอันเป็นจารีตของไทย
Fineman ชี้ให้เห็นถึงบทบาทสําคัญของ CIA และหน่วยงานของสหรัฐ ฯ ในไทย เริ่มตั้งแต่ 1951
สหรัฐ ฯ เข้าไปตั้งฐานทัพเพื่อปฏิบัติการปกติและลับในอินโดจีน และเข้าไปใกล้ชิดกับกลุ่มบางกลุ่มใน
กองทัพไทย CIA มีอิทธิพลเป็นพิเศษด้วยการสนับสนุนเผ่าและผลประโยชน์ทางธุรกิจที่มักไม่ดี หลาย
อย่างของเผ่า Fineman ชี้ว่า การแข่งขันภายในระหว่างหน่วยงานของสหรัฐ ฯ ช่วยให้เกิดความแตกแยก
ในการเมืองไทยตามมา เร่งการกลับมาของเผด็จการทหาร เช่น กรณีกบฏแมนฮัตตันในเดือนมิถุนายน
1951 CIA มีบทบาทสําคัญช่วยให้กองทัพบกเอาชนะฝ่ายทหารเรือที่วางแผนยึดอํานาจได้ โดยที่ CIA ไม่
ได้ปรึกษาสถานทูตสหรัฐ ฯ
Fineman สรุปว่า ขณะที่อํานาจเผด็จการทหารเป็นรากที่ฝังอยู่ในวัฒนธรรมการเมืองไทย ไม่เกี่ยวกับ
อิทธิพลของสหรัฐ ฯ แต่ความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจและการทหารของสหรัฐ ฯ หลังสงครามโลกครั้งที่ 2
ทําให้สถานะของกองทัพไทยในการเมืองไทยแข็งแกร่งขึ้น ดังนั้นนโยบายปิดล้อมคอมมิวนิสต์ของสหรัฐ ฯ
(Containment Policy) และอํานาจเผด็จการทหารในไทยจึงเกี่ยวพันกันอย่างแยกไม่ออก และสนับสนุนซึ่ง
กันและกันต่อมาในทศวรรษที่ 1950 และ 1960
Arne Kislenko ผู้วิจารณ์ชี้ว่า ข้อสรุปของ Fineman เป็นการทําลายความคิดที่ว่า บทบาทของไทยใน
สงครามเวียดนามมาจากแรงจูงใจด้านอุดมการณ์หรือความต้องการผลตอบแทนเท่านั้น
--------------------------
ที่มา: พ.ต.ศรศักร ชูสวัสดิ์ สรุปจาก Arne Kislenko. "Review of Daniel Fineman, A Special
Relationship: The United States and Military Government in Thailand, 1947 - 1958," H-USA, H-Net
Reviews, March, 1999. URL: http://www.h-net.msu.edu/reviews/showrev.cqi?path=18266921682 661.
3/4/44.