Ты, Боже, мне повелеваешь; Но меру сил моих ты знаешь – Мне ль нежным чувством управлять?
Обидеть друга не желаю,
И не хочу его села, Не нужно мне его вола, На всё спокойно я взираю:
Ни дом его, ни скот, ни раб,
Не лестна мне вся благостыня. Но ежели его рабыня Прелестна… Господи! я слаб!
И ежели его подруга
Мила, как ангел во плоти,- О Боже праведный! прости Мне зависть ко блаженству друга.
Кто сердцем мог повелевать?
Кто раб усилий бесполезных? Как можно не любить любезных? Как райских благ не пожелать?
Смотрю, томлюся и вздыхаю,
Но строгий долг умею чтить, Страшусь желаньям сердца льстить, Молчу… и втайне я страдаю. A Zecea Porunca
La binele altuia sa nu ravnesc,
Tu Doamne,mie-mi poruncesti Stii insa, ca mi-s puterile lumesti- Fierbintile-mi simtiri,ar trebui sa-mi stapinesc? Prietenul sa-mi supar nu voiesc, La satul lui nu jinduiesc De are-un bou,nu mi-l doresc La toate ,linistit si impacat privesc.: Nici casa lui,nici animalul,niciun sclav, Nu ma atrage averea-i toata, Insa cumva,de are-o roaba Preafrumoasa…Doamne!Eu sant slab! Si daca se intampla ca iubita lui, Sa fie dulce,ca ingerii la trup, O Doamne,iarta-ma,sa ma infrupt As vrea,din fericirea lui. Cine inimii poate sa-i porunceasca? Cine este rob inutilelor porniri? Cum poti,cinstit, a nu iubi? Cum raiul,cineva sa nu-si doreasca? Ma uit,ma cutremur si regret, Porunca-ti insa stiu sa o pazesc, Din inima-mi,dorinta izgonesc, Tac….si sufar in secret Catalin Carceanu,Zevio(VR),6 iunie,