Академический Документы
Профессиональный Документы
Культура Документы
“Non hai forma máis internacionalista de axir que asumindo o protagonismo histórico e
político no que te identificas, e sentindo cada bandeira de liberdade que se mova en calquera
lugar do mundo e facéndoa propria, mas asumindo que temos que libertarnos por nós
mesmas e mesmos; eu, independentista, abrazo con entusiasmo o que se está a facer en
Madrid, e interpélame a ser consecuente aquí, asumindo o protagonismo, non mimetizando
un comportamento doutra esfera de poder e doutro referente soberano. Independentismo e
solidaridade co pobo español, aínda que a muitos non lles entre, non é antagónico, máis ben é
tradicional na historia do noso nacionalismo, sempre sumamente construtivo, de esquerdas,
emancipador e irmandiño, no senso republicán da fraternidade da Revolición Francesa.”
Ademais, dende o principio consideramos moi importante dispor dun “caixón das
ideas”, dun think-thank, a libre disposición, co obxectivo de facer unha especie de
“argumentario” ou charla tipo, ou presentación de diapositivas coa que cada persoa
que o desexase puidese explicar á xente máis moza – e a toda a xente, de calquera
condición – cómo funciona o mundo, organizando charlas, encontros ou coloquios nas
distintas localidades da Galiza. Algo didáctico e moi sinxelo, tendo en conta que a
concienciación, o coñecemento é o primeiro paso para a rebelión.
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
Con estas ideas iniciais lanzamos na Rede a pregunta – aquí non hai certezas –: é
preciso uha rebelión galega? Así, puxemos en marcha un blogue
(http://mexanedinquechove.blogspot.com/), un manifesto de partida (incluído abaixo en
anexos – anexo 1) e unha frase típica galega dos tempos do Fragasaurius para
expresarmos a indignación: “mexan por nós e quérennos dicir que chove”. No blog
definíamonos así:
“En "Mexan por nós" somos xente que queremos vivir en democracia, nunha
democracia de verdade, con decisión sobre os asuntos económicos, sen oligopolios económicos,
mediáticos nin de ningún tipo, que queremos poder vivir dignamente na nosa terra, que non
queremos seguir a destruír o planeta nin que a maior parte da humanidade viva na miseria
para que unha minoría de ricachóns gañe cada vez máis.”
A propia Iolanda Aldrei, David Outeiro Fernández e Javier Foz poderían ser un
bo equipo para concretar estes puntos, a quen se podería unir Eva Nion, que fixo a
seguinte:
“A cesión de uso de solo é o único modo de tirar adiante coa terra e co país. Concesións con
alugueres (100-300 euros) e responsabilidade de mantenhemento a 50-75 anos no rural.
Dereito á explotación, a autoxestión, etc. A min paréceme unha das chaves para un futuro un
pouco mellor xestionado, sosteníbel, e viábel.”
Tamén Begoña Maira Benítez engade máis puntos: “Defensa da terra viva e digna
para todas, non á incineración, envasese retornabeis, aforro enerxético, non ao AVE, non ao
plan do litoral, non ás piscifactorías, saneamento das rías para poder vivir nelas e delas.
ecuperación, mantenemento e reforzamento do transporte público ferroviario ordinario
porque o AVE a parte do custo económico, deterioro medioambiental, etc, é un transporte que
maioritariamente so se poden permitir as clases mási acomodadas e provoca deixación das
redes ferroviarias tradicionais de menor custe para a clase traballadora.”
E Maria Castelo Leston indica que haberá que concretar máis cuestións sobre o
rural. Rugidoiro Rdg recolle a proposta e aporta o seguinte:
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
“Galiza foi e é um país agricola. A terra cultivabel, entendida como medio de vida, fonte
de alimentaçao, debe ser protegida da especulaçao e dedicada tao só a esta finalidade,
rejeitando qualquer transformaçao da mesma que nao cumpra estes requisitos.
Os prados, as leiras, os montes, nao sao fábricas, sao a nossa matriz, e coma tal debemos
trata-los. Com a terra, entendemos todos os demáis recursos naturais relacionados (hídricos,
cinegeticos, forestais, paisagisticos...)
Ainda, entendemos o rural como o cerne da nossa cultura, e asim será o alvo das políticas de
uma nova urbanizaçao, máis humana e centrada em o seu elemento máis importante, o ser
humano.
A desarticulaçao dos sistemas económicos, produtivos, organizativos, sociais e culturais do
mundo rural nao fai mais que preparar a nossa propia extinçao como povo, como entidade
cultural, como naçao e possivel também como seres vivos.
Debemos rejeitar as grandes conurbaçoes como algo alheio á nossa herdança e contrario aos
intereses económicos, sociais e ecologicos que defendemos, e que cream desigualdades,
fraturas e desequilibrios territoriais e danos medioambientais irreparaveis.
As cidades debem ser lugares onde as pessoas possam se desenrolar plenamente, nao
cárceres de escravos destinados á produçao e ao consumo de esa produçao.
Ainda, os asuntos que se refirem a estos principios (politicas agrarias, a problemática quota
latea, o urbanismo, a revalorizaçao do mundo rural) debem ser tratados aquí no país, por nós
e entre nós.”
sexo.
Da mesma maneira nao se poden financiar com dinheiro público os Centros Educativos
Religiosos pois atenta contra a legislaçao vixente na C.C.A.A. Galega e no Estado Espanhol,
em cuja Constituiçao se declara que o Estado Espanhol é um Estado Aconfesional e, por
tanto, nehuma religiao terá carácter estatal.
A religiao tém que saír do Ensino Obrigatório, saír das Escolas, e passar a ser uma opçao
pessoal individual em tempo de lazer, como qualquer outra.
Tém que restabelecer-se a matéria de Ética pois o Ensino Obrigatório tém que oferecer ao
alunado a possibilidade de compreender-se a sí próprio como Pessoa, como parte de uma
sociedade concreta no tempo e no espaço e como parte de um mundo complexo e diverso.
A reforma do sistema financieiro, ainda bancario, debe ser feita polos e para os cidadãos, e
tem de ser humano, racional e local. O dinheiro não debe producir riqueza, o dinheiro debe
ser um medio de simplicação do troco e do pago de servizos, não uma mercancia.
Intervençom do governo dos cidadãos nos temas esenciais pra uma pessoa, vivenda,
educaçom, sanidade.
Rejeite da especulação com a vivenda;
as fontes de alimentação, a sanidade e a educação são minimos indispensaveis para uma
subsistencia digna e quedarão fora das leis do mercado.
Não se negocia com os medios esenciais para a vida.
A cultura e os desportos deberão ser tratados como dereitos do ser humano para a realização
persoal e não como privilegios e deberão quedar também fóra das canles especulativas de
mercado.”
Sobre o sistema financeiro, José Tubio propón: “O BCE deve poder comprar dívida
pública. E só o BCE. As administrações públicas não devem poder endividar-se com entidades
privadas.” E, engade: “Publificação de monopólios e oligopólios. A existência de oligopólios ou
monopólios privados rendíveis que redundem na falta de competência dum sector da
economia (hidrocarburos, telecomunicações, banca) deve ser motivo suficiente para a sua
publificação (expropriação) com a correspondente indemnização dos accionistas a preços de
mercado. A seguir, realizar-se-á uma gestão pública do sector ou uma revenda (com
benefícios) fraccionando o mercado de modo que a competência fique garantida; em função
da vontade (da cor) do governo.”
- Sobre o dereito á vivenda, José Tubio propón: “A vivenda deve ficar, a partir
dum nível, fora do comércio por ser bem de primeira necessidade. Nenhuma pessoa deve
poder ser titular de mais de 2 vivendas, senão é por causa justificada (justificadíssima). A
poupança, especulativa ou não, deve ficar de fora da vivenda (para isso está o outro...).”
Deputación de Ourense. Propostas máis xerais foron a de ocupar a TVG e facer unha
“queima simbólica nas praças públicas de exemplares dos jornais falsimídia do sistema”.
Tamén se plantexou a retirada de diñeiro dos bancos, co cal a xente de
#galizarevolution se suma á retirada simbólica de 155 € dos bancos prevista para o 30
de maio. Contra o poder financeiro internacional, Begoña Maira Benítez aboga por
adherirse “á plataforma que ten presentado unha denuncia contra as axencias de
calificación de débeda soberana (esas que xogan a dicir "ohhh, a túa débeda non vale nada, é
unha basura; a pasamos de c111 a d"+1 y su p. m..), e así fan perder moiiito diñeiro aos
erarios públicos (entre eles o noso que xa está na picota) e aos pequenos aforradores, e se
embolsan enoooormes cantidades de diñeiro suxo da ESPECULACIÓN”.
ANEXOS
Nós, a xeración que, por vez primeira en moito tempo, teremos menos dereitos
e posibilidades de futuro que os nosos pais e nais; aquelas persoas que investimos
moito tempo e cartos das nosas familias en nos formármos; aquelas que medramos a
carón da TV a prometernos un mundo de fantasía onde todo o mundo había de ser
rico; aquelas que pensabamos que viviamos en democracia, estamos fartas de que
mexen por nós, estamos…
* fartas de termos que emigrar de Galiza por obrigación, para ter traballo, e
fartas de traballos precarios no noso país, onde 20% das persoas están no límite da
pobreza.
Non cremos no engano de que as reformas sociais que benefician aos poderes
financeiros son inevitábeis; non cremos o que nos venden de que “vivimos no mellor
dos mundos posíbeis”. Cremos que hai alternativa, se nós a facermos realidade, que hai
outra maneira de xestionar a economía, póndoa ao servizo da xente.
* onde haxa democracia directa e participativa, unha cultura cívica que posibilite
que toda a xente poida participar e deba implicarse en todos os asuntos que os
afecten.
Por iso, as mozas e mozos que creamos este manifesto facemos un chamamento
á mocidade galega e a toda a sociedade para construírmos desde a Galiza a alternativa
a este mundo tolo, movemento en que participemos xente moza e organizacións baixo
a bandeira común da loita contra o Capitalismo e por unha orde social xusta. Para iso,
convidámosvos a participar nunha asemblea aberta, con lugar e data por decidir entre
toda a xente que nos unamos.
ANEXO II
Séchu Sende. Algumhas palavras sobre o que está a suceder no Obradoiro.
Ola, vou contar-vos as minhas impresions sobre este movimento, a dia de hoje, mas
com a perspectiva que me da ter estado no Obradoiro -menos do que gostaria por
asuntos familiares- como persoa mui interessada no que está a suceder.
Vou falar, pois, sobre a evoluçom que percebo na acampada do Obradoiro, modelo
que nom -repito- nom se pode comprendr na sua complexidade desde a imagem que
se oferece na rede social, internet.
Hoje houvo -graças á participaçom das persoas mais concienciadas mas com grande
participaçom das persoas do Obradoiro -um grupo que se reuniu para
explicar/intercambiar impreson sobre da Lei de Família que começou com 7 persoas
acabou num grupo de mais de 100.
A estas horas -eu voltei com a pequena á casa, aló ficou a minha compa- esta-se a
debater, se nom se fixo, esse tema.
Mas este está a ser um proceso participativo que requer da criaçom de espaços de
intercámbio, informaçom, conflito, erros e acertos que irá conformando a própria
identidade da movida.
Esses espaços de convívio e humanidade, aqui está a novidade, tenhem como tema e
argumento central a ideologia: quer-se construír um modelo político novo. Melhor
dito: actualizado.
Desde o meu ponto de vista de persoa preocupada pola normalizaçom da nossa língua
-galego ou portugues na Galiza- é umha oportunidade única: compartir a nossa própria
experiéncia, temores, sonhos, debilidades e fortaleças com gente que nom é como
nós. E participar das suas emoçons e ideologias.
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
Em quant a língua, a cousa evoluciona. Nom sei, por suposto como vai continuar o
movimento a respeito disto. Mas a evoluçom é evidente. E agora nom tenho tempo
para escreber mais.
Quando me acheguei ao Obradoiro por vez primeira figem-no com muita humildade.
O outro dia escoitando a Carlinhos Gende no concerto da noite flipei: letras com
mensagem, em galego, of course, a levantar o público. Sem Carlinhos Gende isto seria
outra cousa, sem Peter Punk isto seria outra cousa, sem as mulheres que participarom
hoje isto seria outra cousa.
Outra cousa mais: o movimento funciona através de persoas, a cousa nom funciona
mediante asociaçons, colectivos... Cada persoa representa-se a si mesma, como nos
primeiros dias do Prestige. Como em Burla Negra, como em Area Negra. Nom como
na Plataforma Nunca Mais... O movimento parece que nem sequer tem nome. Nom
existe um nome que agrupe todo isto. Isso de 15 M é algo do que se botou mao mas já
está superado. O de Democrácia Real Xa, penso, já é umha fase diferente, um
substrato enriquecedor. A participaçom é a título persoal. Assi se está construíndo
isto.
A ver.
Este documento tiene como única finalidad plasmar un consenso de mínimos, con
el objetivo de consolidar una democracia real. No pretende exponer propuestas
concretas, sino los principios por los que deberán regirse las futuras medidas.
Invitamos a todos los ciudadanos a que hagan suyos los principios básicos citados
en este documento y los reclamen de forma activa en los lugares que consideren
oportunos. Así mismo, llamamos a la difusión de este documento en acampadas,
comités, chats, foros, comunidades o cualquier otro lugar físico o virtual.
Tras quedar sobradamente demostrado que os representantes dos cidadáns, unha vez
elixidos lexislan sen ter en conta a quen están a representar, vemonos na obriga e na
responsabilidade de facer un chamamento a democratización do estado.
Cremos que é viable adoptar un consenso entre todos os cidadáns para mudar esta
realidade.
Estamos dispostos a seguir nesta praza ata que teñamos un acordo de todos e ata que
o fagamos realidade, indefinidamente.
ANEXO V
Revisión da Lei de Memoria Histórica 5/2007 por non atender as principais demandas
das organizaciós e colectivos que traballan pola recuperación da memoria histórica.Esta lei é
ineficiente porque na práctica, continúa deixando nas mans dos represaliados as
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
exhumacións, non ten axilizado o proceso de atopar a miles de desaparecidos, nin tampouco
se ten aplicado una política de exhumacions, debido a que se ten delegado nas comunidades
autónomas e locais a prestación de axuda as víctimas e familiares, non facendo máis que
insistir, conforme xa se viña producindo, na fragmentación da resposta e desigualdades nos
apoios por razóns xeográficas. Aquí a vontade das autoridades depende do seu grado de
resistencia ou apertura hacia os dereitos das víctimas, das posicións ou interes políticos ou
incluso dos presupostos e recursos disponibles. Algunos xuízes fan incluso deixación da súa
responsabilidade ó inhibirse das causas interpuestas.
Amnistía Internacional lamentaba a falta de compaixón coa dor das familias quenes, de modo
precario e cos seus propios medios, emprenderon a recuperación dos restos, baseándose clasi
exclusivamente nas indicacións dos cada vez menos testigos superviventes, así coma que
poido observar numerosas dificultades e obstáculos atopados. O feito de que o tempo corre
en detrimento dos familiares dos desaparecidos, na maioría de idade avanzada, ten sido outro
dos aspectos que non se teñen tido en conta. Porque a lei, neste senso, debeu de térense
dotado dos mecanismos adecuados para actuar en consecuencia. Ademáis, tense criticado con
dureza que os certificados que está a emitir o Ministerio de Xustiza sobor a condición de
víctima faise en privado e que non veña acompañado de ningún tipo de prestación, o cal o
converte nun papel inútil ós ollos de quenes teñen sufrido as feridas da represión.
ANEXO VI
- Manoel Santos. 15M, ou o camiño que nos queda.
Primeira, que a historia –local ou universal– rara vez se reinventa, senón que se
reproduce ciclicamente e, emporiso, cómpre tela ben presente para deseñar calquera
estratexia antisistémica. A dereita, coma nos anos trinta, móvese coma peixe no mar
nesta situación de crise sistémica provocada polas súas propias políticas económicas –e
sociais–, e a deriva totalitaria, o ecofascismo e o xa famoso darwinismo social
militarizado están máis preto de nós do que poderiamos pensar.
movemento 15M. E se ese 15M, como apunta Antoni Domènech, é a alternativa que
nos queda?
Estamos diante dun movemento aínda moi incipiente, que asemade protagonizan
novos actores e que por riba emprega novas canles de comunicación e organización,
que a moitos se lle/nos escapan. É por isto que é lóxico que, por unha banda, non teña
demasiado definidas aínda as súas reclamacións e propostas –e que incluso se estean a
mesturar allos con bugallos en moitísimas ocasións–; e que, pola outra, se desenvolva
totalmente fóra dos circuítos do activismo “tradicional”.
O 15M está máis ca nada formado por persoas que exercen o activismo por vez
primeira –malia que en acampamentos tan organizados como o de Madrid parece
detectarse un apoio “na sombra” de colectivos xa expertos ben identificábeis–, sen
contacto anterior con forma algunha de crítica social radical, e emporiso é entendíbel
que vaian construíndo os seus argumentarios case dende cero, alleos a que a meirande
parte deles levan expostos en papeis, ensaios e manifestos dende hai lustros.
Sigo a pensar que o movemento do que estamos a falar pouco o nada vai ensinar,
dende o punto de vista ideolóxico e de construción propositiva, a quen leva anos a
loitar contra o sistema, a quen levan anos indignados ou indignadas. As críticas case
sempre van rematar nas mesmas conclusións antisistémicas. Porén, si pode
aprendernos moito, moitísimo, sobre novos xeitos de proceder, de organizármonos e
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
de chegar á xente para sumar masas críticas á loita, que debería ser o obxectivo
primario do activismo. Fuxir desta escola renovada de política social que parece estar a
agromar, como se xa tivésemos todo aprendido, só delata un ensimismamento tan
inútil como fachendoso e desprezativo.
Polo que respecta ao carácter “español” da mobilización, este non parece estar
en absoluto en contraposición coa realidade social das nosas cidades máis populosas,
onde o sentimento “galeguista”, e xa que logo o emprego do idioma propio, é residual.
Por dicilo doadamente, éche o que hai. Parece obvio que a maior parte do activismo
galego até agora era hexemonicamente iso, galego. Isto fai que sexa dificilmente
asimilábel o que está a acontecer, o que escoitamos moitas veces da boca dos mozos e
mozas que acampan aquí e acolá, e que mesmo xere un rexeitamento radical. Porén,
querería eu saber que porcentaxe deste activismo naceu xa “galeguizado” e que
porcentaxe foi “galeguizándose” co tempo, tanto no eido idiomático coma no eido
analítico.
Non dubido que a análise mental das eivas e alternativas que cadaquén vai
xerando cando constrúe o seu espírito crítico por forza remata levando as ideas
globais ao campo local, e na Galiza local tamén é nacional. Emporiso afastarse por puro
sectarismo –dubido que acontecese o mesmo se o 15M comezara en Turín ou en
Dublín– desta onda de mobilización, á que nos deberiamos amarrar como a lapa á
pedra, pode ser un erro histórico para o activismo galego. Subirse a ela para por unha
banda aprender e pola outra achegar outras visións –e porque non, a experiencia–
parece o máis intelixente e responsábel. Entendo que #galicianrevolution quere ir por
ese camiño.
ANEXO VII
- Texto de Ken Knabb, aportado no foro.
A grosso modo podemos distinguir cinco graus de “governo”:
A presente sociedade oscila entre os pontos (4) e (5), isto é, entre governo
minoritário declarado e governo minoritário disfarçado, ambos camuflados por uma
fachada simbólica de democracia. Uma sociedade liberada eliminaria os pontos (4) e (5)
e progressivamente reduziria a necessidade dos pontos (2) e (3)...
Até mesmo no caso raro quando um político “radical” tem uma chance real de ganhar
uma eleição, todos os tediosos esforços de campanha de milhares de pessoas podem
repentinamente virar em nada diante de algum escândalo trivial descoberto em sua
vida pessoal, ou porque ele inadvertidamente disse algo inteligente. Se consegue evitar
estas armadilhas, ele tende a evitar assuntos controversos temendo desagradar os
eleitores indecisos. Se finalmente acaba sendo eleito, ele quase nunca implementa as
reformas que prometeu, a não ser, talvez, depois de anos de disputas e embates com
seus novos colegas; que lhe dá uma boa desculpa para sua principal prioridade: fazer os
acordos necessários para que se mantenha indefinidamente no poder. Na lida com os
ricos e poderosos, ele desenvolve novos interesses e gostos pelos quais ele se justifica
dizendo que merece essas coisas para se recuperar dos anos que dedicou trabalhando
pela causa. Pior de tudo, se ele eventualmente consegue passar algumas medidas
“progressivas”, este excepcional e normalmente trivial sucesso é colocado como uma
prova de que as políticas eleitorais são dignas de confiança, atraindo muito mais
pessoas que irão desperdiçar suas energias nas futuras campanhas deste tipo.
Uma das pichações de maio de 1968 ilustra bem esse aspecto, “submeter-se a um
chefe é doloroso; escolher um chefe é estúpido!”
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
ANEXO VIII
- Acampadas galegas: http://acampadas.posterous.com/blogs-das-acampadas-
galegas
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
ANEXO IX
- Manifesto por unha Democracia Real Xa!
Manifesto (galego)
Somos persoas normais e correntes. Somos coma ti: xente que se levanta polas
mañás para estudar, para traballar ou para buscar traballo, xente que ten familia e
amizades. Xente que traballa arreo todos os días para vivir e darlles un futuro mellor a
quen nos rodea.
Algunhas destas persoas considerámonos máis progresistas, outras máis
conservadoras. Unhas crentes, outras non. Unhas temos ideoloxías ben definidas,
outras considerámonos apartidarias e outras apolíticas… Pero todas e todos estamos
preocupados, indignados polo panorama político, económico e social que vemos
arredor de nós. Pola corrupción da clase política, empresarial e da banca… pola
indefensión da cidadanía de a pé.
Esta situación fainos dano día tras día. Pero se nos unimos, podemos mudala. É hora de
pórse en movemento, hora de construírmos entre todos, entre todas, unha sociedade
mellor. Por iso sostemos firmemente o seguinte:
xeito que o goberno debe ser do pobo. Así e todo, a maior parte da clase
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
política nin sequera nos escoita. As súas funcións deberían ser as de levar a
nosa voz ás institucións, facilitando a participación política e cidadá mediante
vías directas e procurando o maior beneficio para o groso da sociedade, non a
de se enriqueceren e medraren a expensas de nós, atendendo unicamente aos
ditados dos grandes poderes económicos e aferrándose ao poder mediante
unha ditadura partitocrática encabezada polas inamovibles siglas do PPSOE.
enriquecer unha minoría que non sabe nin das nosas necesidades. Somos xente
anónima, pero sen nós, nada disto existiría, pois nós movemos o mundo.
humano, mais temos que pólos ao noso servizo. Somos persoas, non produtos
do mercado. Eu non son só quen compro, por que o compro e a quen llo
compro.
ANEXO X
- Propostas – Democracia Real Xa.
delitos de corrupción.
Publicación obligatoria del patrimonio de todos los cargos públicos.
2. CONTRA EL DESEMPLEO:
conciliación laboral hasta acabar con el desempleo estructural (es decir, hasta
que el desempleo descienda por debajo del 5%).
Jubilación a los 65 y ningún aumento de la edad de jubilación hasta
contratación temporal.
Seguridad en el empleo: imposibilidad de despidos colectivos o por
duración.
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
3. DERECHO A LA VIVIENDA:
recursos.
Que se permita la dación en pago de las viviendas para cancelar las
hipotecas.
restablecimiento de los trenes que se están sustituyendo por el AVE con los
precios originarios, abaratamiento de los abonos de transporte, restricción del
tráfico rodado privado en el centro de las ciudades, construcción de carriles
bici.
Recursos sociales locales: aplicación efectiva de la Ley de Dependencia,
público aportado.
Prohibición de inversión de bancos españoles en paraísos fiscales.
praxis bancaria.
6. FISCALIDAD:
bancarias.
Eliminación de las SICAV.
paraísos fiscales.
Promoción a nivel internacional de la adopción de una tasa a las
investigación.
Referéndums obligatorios y vinculantes para las cuestiones de gran
ANEXO XI
- Manifesto da #acampadasol.
¿Quiénes somos?
Estamos aquí por dignidad y por solidaridad con los que no pueden estar aquí.
Estamos aquí porque queremos una sociedad nueva que dé prioridad a la vida
por encima de los intereses económicos y políticos. Abogamos por un cambio en la
sociedad y en la conciencia social.
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
ANEXO XII
- Manifesto #acampadaobradoiro Santiago de Compostela.
13. Supresión das Deputacións Provinciais, e por conseguinte o nicho que supón
para políticas clientelares e caciquís.
ANEXO XIII
- Manifesto #catalanrevolution.
QUÈ ÉS #CATALANREVOLUTION?
#catalanrevolution DENUNCIA les formacions polítiques que atien l’odi entre els
pobles de Catalunya i d’Espanya. Entenem que la democràcia no ha de fer por a ningú i
l’autodeterminació és un dret inalienable, d’aquesta manera una democràcia real
l’acceptarà amb normalitat.
#catalanrevolution DENUNCIA la manca d’un futur per als joves. Amb més d’un
40% d’atur juvenil, amb sobrada formació, amb la càrrega de missatges polítics
contradictoris i contraproduents durant els últims vint anys, els i les joves de Catalunya
viuen un dels pitjors periodes de la seva vida amb la convicció que el futur només pot
ser pitjor.
ANEXO XIV
- Acampada Lisboa.
1º Manifesto do Rossio
A democracia real não existirá enquanto o mundo for gerido por uma ditadura
financeira. O resgate assinado nas nossas costas com o FMI e UE sequestrou a
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
democracia e as nossas vidas. Nos países em que intervém por todo o mundo, o FMI
leva a quedas brutais da esperança média de vida. O FMI mata! Só podemos rejeitá-lo.
Rejeitamos que nos cortem salários, pensões e apoios, enquanto os culpados desta
crise são poupados e recapitalizados. Porque é que temos de escolher viver entre
desemprego e precariedade? Porque é que nos querem tirar os serviços públicos,
roubando-nos, através de privatizações, aquilo que pagámos a vida toda? Respondemos
que não. Defendemos a retirada do plano da troika. A exemplo de outros países pelo
mundo fora, como a Islândia, não aceitaremos hipotecar o presente e o futuro por
uma dívida que não é nossa.
ANEXO XV
- Santiago Alba Rico. A Qasba en Madrid.
Non, non o é. Na Tunicia, un pasiño por detrás, aínda se confía en que sexa suficiente
con ter constitución, eleccións, parlamento e liberdade de prensa para que haxa
democracia. En España, calzada de súpeto con botas de sete leguas, comprendeuse nun
lóstrego que as institucións non bastan se quen goberna as vidas dos cidadáns é o
mercado e non o parlamento. Estes mozos sen casa, sen traballo, sen partido,
asociaron con intuición certeira as "dificultades económicas" ao goberno ditatorial, non
dunha persoa concreta, non, senón dunha estrutura económica que desactiva
ininterrompidamente todos os mecanismos políticos -da xudicatura aos medios de
comunicación- que deberían garantir o xogo democrático. Estes mozos sen futuro
souberon espir dun golpe a falacia subcutánea que durante décadas sostivo a
lexitimidade do sistema: a identidade entre democracia e capitalismo. Na Tunicia e en
Exipto o capitalismo daba paus; en España unhas poucas lambetadas. Ningún réxime
económico exaltara tanto a mocidade como valor mercantil e ningún a desprezou
tanto como forza real de cambio: mentres a publicidade ofrecía unha e outra vez a
imaxe inmutable dun desexo sempre reverdecido, eternamente novo, os mozos
españois sufrían o paro, o traballo precario, a descualificación profesional, a exclusión
material da vida adulta e, a pouco que se subtraesen ás normas socialmente aceptadas
do consumo pequenoburgués, a persecución policial. No mundo árabe, para que non
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
É impresionante -impresionante, si- ouvir berrar a estes mozos apartidistas, sen moita
formación ideolóxica ou directamente "ideolofóbicos", a palabra "revolución", como na
Qasba de Tunes. Son pacíficos, disciplinados, ordenados, solidarios, pero quéreno
cambiar Todo. Queren cambiar o réxime, como na Tunicia: monopolio bipartidista das
institucións, corrupción, degradación do sector público, manipulación mediática,
impunidade dos responsables da crise. Como na Qasba da Tunicia, todos os partidos
institucionais, tamén os de esquerdas, víronse collidos a contrapé ou empuxados fóra
de xogo. Os mozos de Sol (e das outras cidades españolas) non representan a
ningunha forza política nin se senten representados por ningunha forza política. Pero o
erro -claramente instrumentalizado polos que senten ameazados polo estalido- é
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
pensar que nos atopamos ante un rexeitamento, e non ante unha reivindicación, da
política. Á luz de experiencias históricas precedentes poderiamos concluír que o
desprestixio das institucións e da clase dirixente franquea o paso ás solucións
populistas ou demagóxicas e á irrupción dun "líder forte" cuxa vontade desate
máxicamente todos os nós e resolva milagrosamente todos os problemas. É o fascismo
clásico. Pero o fascismo clásico, cuxa sombra se inchaba xa no horizonte, é máis ben o
que estes mozos viñeron a impedir e denunciar. O populismo e a demagoxia están a
gobernarnos xa; os "líderes fortes" son os que dominan os partidos e tratan de impor
as súas adhesións fiduciarias, puramente emocionais, aos nenos eternos nos que
quixeron converternos. Estamos en plena campaña electoral e os españois paséanse
entre reclamos publicitarios dos candidatos. Hai algunha dúbida? "Por que di vostede
que en Xapón non hai democracia?", preguntábanlle ao novelista Kenzaburo Oé. "Polo
sorriso do primeiro ministro". Os estafadores, os violadores, os paidófilos, os caudillos
sorrín precisamente así. Roubáronnos até a pureza dos sorrisos.
Os mozos da Qasba de Madrid, das Qasbas de toda España, queren democracia real,
pois saben que dela depende o seu futuro e o de toda a humanidade; aínda non saben
que esa democracia, como nos lembra Carlos Fernández Liria, é o que outros
chamamos sempre comunismo. Terán que descubrilo ao seu modo. Nós, os máis
vellos, o que vimos descubrindo desde fai cinco meses, no mundo árabe e agora en
Europa, é que "os nosos" -así os chama Xullo Anguita- non son como nós. En Desexo
de ser punk, a extraordinaria novela de Belén Gopegui, a adolescente Martina,
exemplar vivo desta nova clase social construída nas arestas dos mercados, repróchalle
ao seu pai: "non fuches un bo exemplo". Non demos, non, un bo exemplo aos mozos
e, a pesar diso, cando desde a esquerda os desprezábamos só un pouco menos do que
os despreza Botín ou a Warner, cando criamos definitivamente formateadas todas as
subxectividades nun horizonte blindado, son eles os que se levantaron contra a
"enchenta de lambetadas" para reclamar unha "revolución" democrática. Martina está
na Porta do Sol e poida que tamén fracase, como fracasou o seu pai. Pero que ningún
cincuentón de dereitas (nin de esquerdas) veña a dicirlle que tivo a vida fácil; que
ningún cincuentón de dereitas (nin de esquerdas) veña a dicirlle que sen loita non se
consegue nada neste mundo. A segunda década do século XXI anuncia un futuro
terrible, incerto, quizais apocalíptico, pero deparounos xa algunhas sorpresas que
deberían rexuvenecernos.
Unha é que, se todo vai tan mal como dicimos, é seguro que haberá resistencia.
Outra é que o que verdadeiramente une é o poder e que a Porta do Sol, pase o que
pase, ten xa poder.
E outra é que todas as análises, por agudos e meticulosos que sexan, deixan fóra un
residuo que acabará desmentíndoos.
Non haberá unha revolución en España, polo menos de momento. Pero unha sorpresa,
un milagre, unha tormenta, unha conciencia nas tebras, un xesto de dignidade na apatía,
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
ANEXO XVI
- David Rodríguez. O nacionalismo galego e Democracia Real Xa!
Entre algunhas das ideas intelixentes que ven expresando Alain Badiou nestes últimos
tempos quédome, así de memoria, con dúas:
Tanto unha como a outra cobran especial vixencia ao albur do que está sucedendo co
chamado movemento Democracia Real Xa! A toma da Porta do Sol de Madrid por
parte dun conxunto de cidadáns autoconvocados e as metástases da mesma a menor
escala que van agromando por todo o Estado parecen querer ser ese Acontecemento
inesperado que se viu de facer ser extenso despois de ter sido só ser virtual e que ten
o potencial de mudar o prisma con que percibimos a nosa realidade. Que o nome do
movemento inclúa a palabra Democracia para denunciar, como Badiou, que aquilo co
que nos aguilloaban a diario non era en verdade digno de tal nome senón mero
simulacro anestesiante consegue golpear con gran precisión na trabe mestra do edificio
ideolóxico do capitalismo neoliberal: o binomio absurdo democracia=capitalismo /
capitalismo=democracia.
Con esta paisaxe coma pano de fondo xorden, aquí e acolá, entre algunhas das xentes
vinculadas ao soberanismo galego de esquerdas e, en xeral, no mundo do activismo
organizado previamente a este novo movemento, certa espectación ante os feitos non
exentos de desconfianza (nalgúns casos xustificada) pero co agravante de esquecer que
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
Aínda que cativo na súa capacidade mobilizadora (outra cousa é analizar a corrente de
simpatía que está a xerar no interior de non pouca xente anónima), o movemento
Democracia Real na Galiza está a ser impulsado por xente nova nas súas dúas acepcións,
nova en idade e nova nisto do activismo. Estamos asistindo á primeira mobilización de
capas sociais criadas na opulencia alienante desta fase concreta do capitalismo
neoliberal tan destructiva e suicida. Xente cun contacto escaso co movemento
altermundista dos noventa, canto máis co que puido ser o movemento obreiro dos
anos 70, o movemento antimilitar dos 80 o movemento pola lingua tamén desas
décadas ou o movemento feminista. Xentes que cando lles falas dos 60 pensan máis na
estética psicodélica made in centro comercial que nas revoltas de París. Xente que
naceu cando o muro de Berlín xa caera e para os que a imaxinería clásica da esquerda
é cousa dos libros de historia. En definitiva, xente que se move nuns marcos mentais
diferentes aos do activista de sempre. De aí a perplexidade e mesmo o recelo deste
último.
Pero compre sermos xenerosos. Para moitos deses rapaces e rapazas esta loita é a súa
primeira loita. Percibimos simpleza nalgunhas das súas manifestacións e lemas e
percibimos que non son quen aínda de relacionar a súa loita coas loitas de outros (a
congruencia das loitas das que falaba Domènech) pero sería un erro censuralos. Na
experiencia apréndese e na práctica vanse creando as alianzas. Mal farían os activistas
con pedigrí desprezando este alude de enerxía deslabazada e fresca. Máis que criticalos
o que compre é acompañalos e, sobre todo, aprendermos mutuamente (porque moito
temos que aprender sobre o seu uso das novas tecnoloxías). Que rapaces e rapazas,
eu mesmo coñezo algunhas, se tivesen manifestado desta volta e non noutras
mobilizacións (que mesmo nin souberan que houbera outras mobilizacións
interesantes) demostra máis a incapacidade dos vellos activistas para atraeren a esta
xente que o pasotismo ou o embiguismo deses rapaces. Hai vontade, o que están a
buscar é como canalizar esa vontade. Se cadra non son os campións da coherencia
pero.. quen foi un campión da coherencia con vinte anos? (e co dobre tamén).
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
Non deixo de lembrar estes días os artigos que hai uns meses escribira O Beiras, coa
mestría e a intuición que o caracterizan, sobre a Doutrina dos dous mundos no
nacionalismo galego. Esta separación dos dous mundos estase a aplicar tamén a
pequena escala: o nacionalismo galego segue ensimismado no seu mundo en lugar de se
mesturar e liderar a ese outro mundo de rapaciada con ganas de implicarse
politicamente. E iso non pode ser máis que cavar a súa propia tumba. Algo ben
paradoxal cando vemos que desde as inmediacións do mesmo movemento Democracia
Real Xa! se coloca (canda a IU) á organización política máis grande do soberanismo
galego, o BNG, como a forza que con máis fidelidade seguiu, nas súas votacións no
Congreso dos Deputados, os postulados que ese movemento está a defender arestora
na rúa.
ANEXO XVII
- Alfredo Iglesias Diéguez. Da indignación á revolución.
medida aínda hoxe. Neste sentido, quero deixar constancia da miña simpatía polo
movemento social que percorre as cidades españolas baixo o nome de Democracia
Real Xa, que aínda que só sexa a modo de símbolo se visualiza na acampada das xentes
que tomaron a Porta do Sol de Madrid dende o pasado 15 de maio.
Non teño a máis mínima dúbida, así o demostraron nestes poucos días de vida,
que irán evolucionando cara a unha desas alternativas. Ogallá que o camiño escollido
por todas e todos nós sexa o que culmine na revolución democrática que precisamos!
ANEXO XVIII
- Carlos Taibo. Palabras para o 15 de maio.
Tentei reconstruír aquí, sobre a base dos meus apuntamentos, o que dixen na
Porta do Sol madrileña o domingo 15, ao final da multitudinaria manifestación que
convocou a plataforma Democracia Real Xa.
Tempo haberá para valorar –a min cústame traballo– que é o que está a acontecer
estes días. Conténtome agora con chamar a atención sobre unha discreta experiencia
persoal que algo nos di –penso– da zozobra coa que os medios de incomunicación do
sistema asumiron a revolta de tantos mozos.
Nos xornadas sucesivas ao día 15 recibín unha chea de chamadas deses medios de
incomunicación. Algunhas procedían, por certo, de emisoras de radio e de xornais que
de xeito altivo e descortés puxéronme na rúa no seu momento. Pareceume evidente
que os profesionais correspondentes andaban desesperados buscando algunha cara que
porlle ao movemento que, fundamentalmente articulado por mozos, empezaba a
tomar a rúa. En todos os casos –xa terei tempo de mudar, se procede, de conduta–
negueime a facer declaración algunha e en todos suxerín que entrevistasen aos
organizadores das manifestacións e, máis aínda, aos propios manifestantes. Nunha
desas conversas o meu interlocutor insistiu na súa demanda e preguntoume
expresamente se non habería algún outro profesor universitario que puidese pór a súa
cara. Ao parecer, e aos ollos dalgúns, para explicar o que está a acontecer é inevitábel
botar man das sisudas explicacións que proporcionamos os mestres de universidade,
coma se a xente do montón non soubese expresarse con claridade e contundencia.
Menos mal que hai algún profesional que se salva. Onte, e de novo na Porta do Sol, un
xornalista díxome que os mozos aos que entrevistara falaban moito mellor que Tomás
Gómez e –dáme o pálpito– que a propia señora De Cospedal.
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
“Quen estamos aquí somos, de seguro, persoas moi distintas. Levamos na cabeza
proxectos e ideais diferentes. Conseguiron, con todo, que nos poñamos de acordo
nun feixe de ideas básicas. Tento resumilas de xeito moi rápido.
Para comprendelo non está de máis que asumamos unha rápida comparación con
outras cifras. Uns anos atrás ese Goberno español que acabo de mencionar
destinou en inicio 9.000 millóns de euros ao saneamento dunha única caixa
de aforros, a de Castela-A Mancha, que se achaba ao bordo da quebra;
estou a falar dunha cifra que se achegaba ás dúas terzas partes da esixida en
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
recortes pola Unión Europea. Durante dous anos fiscais consecutivos, ese mesmo
Goberno obsequiou con 400 euros a todos os que facemos unha declaración da renda.
A todos, dito sexa de paso, por igual: o mesmo recibiu o señor Botín que o cidadán
máis pobre. Segundo unha estimación, ese agasallo levou, en cada un deses anos,
10.000 millóns de euros. Estou a falar do mesmo Goberno, que se autotitula
socialista, que non dubidou en suprimir un imposto, o do patrimonio, que
por lóxica grava ante todo aos ricos, reducindo sensibelmente a recadación,
mentres incrementaba en troques outro, o IVE, que castiga aos pobres. O
mesmo Goberno, en fin, que a penas fai ren para loitar contra a fraude fiscal e que
mantén a lexislación máis laxa da Unión Europea no que fai a evasión de capitais e
paraísos fiscais.
Volvo, con todo, ao do gasto militar. Este último, visibelmente agachado tras
numerosas partidas, responde a dous grandes obxectivos. O primeiro non é
outro que manter a España no núcleo dos países poderosos, cos deberes
consecuentes en materia de apoio a esas xenuínas guerras de rapina global
que lideran os Estados Unidos. O segundo vincúlase co designio de
preservar un apoio franco ao que fan tantas empresas españolas no
exterior. Alguén tivo noticia de que algún portavoz do Partido Socialista ou
do Partido Popular se atrevese a criticar, sequera só sexa livianamente, as
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011
Remato. Gustaríame nestas horas ter unha lembranza para alguén que nos deixou en
Madrid o martes pasado. Falo de Ramón Fernández Durán, que iluminou o noso
coñecemento no que respecta ás miserias do capitalismo global e púxonos sobre aviso
ante o que nos espera da man desa xenuína idade das tebras na que, se non o
remediamos, penetrámonos ás alancadas. Non se me ocorre mellor xeito de facelo
que a que me invita a rescatar unha frase que repetiu moitas veces o meu amigo José
Luís Sampedro, de quen escoitaremos, por certo, un saúdo dentro duns minutos. A
frase en cuestión, que penso reflexa ben a ás claras a nosa intención desta tarde,
pronunciouna Martin Luther King, o muñidor principal do movemento de dereitos civís
nos Estados Unidos de cincuenta anos atrás. Di así: “Cando reflexionemos sobre o
noso século, o que nos parecerá máis grave non serán as fechorías dos
malvados, senón o escandaloso silencio das boas persoas”. Moitas grazas por
terme escoitado".
ANEXO XIX
- Xosé Manuel Beiras fala sobre as mobilizacións de maio de 2011, 22 – 5 - 2011
(transcripcción a partir da canle teleirmandinha no Youtube).
eso, entón eso é unha bomba de reloxería, é imparable, a non ser que se reprima
polos métodos máis brutais que poda haber, por todo tipo de métodos.
Este movemento non pode conter programas partidarios porque é un
movemento cívico, é un movemento dunha gran diversidade na súa composición. O
que si contén son – e parece que iso se fai explícito en mensaxes, en afirmacións
enunciadas por portavoces, pola xente que entrevistan – algunhas cousas claras. Polo
tanto, hai un eixo, primeiro, de diagnose da patoloxía primordial do sistema. Segundo:
unha denuncia de que esa patoloxía hai que atallala e, polo tanto, por exemplo, acabar
coa hexemonía do poder financeiro, restablecer as liberdades de verdade, etc. Eso é
un programa de reivindicacións, non é un programa político electoral, e menos aínda
partidario, porque logo iso é susceptible de moitas lecturas. O importante é que este
movemento de rebelión cívica vaia cobrando por autoorganización e por decantación
unha orientación ideolóxico-política sobre as bases das reivindicacións claves e das
denuncias claves que formulan eles mesmos e, polo tanto, que se convirta nun
movemento proxectado na instancia política e un movemento, en rigor, antisistémico.
Eles din con moita gracia que eles non son antisistema, que o sistema é anti-eles, que o
sistema é anti-nós. Aí acertan plenamente: é o sistema o que está operando contra os
cidadáns, reconvertíndoos en súbditos. Entón, os súbditos rebélanse, como se
rebelaron no s. XVIII en Europa, e din “nós queremos ser cidadáns e queremos ser os
titulares do poder político e ter, polo tanto, a capacidade de decisión”. E aí hai que
facer a formulación dun programa político, un programa revolucionario para
transformar a sociedade e restablecer a democracia, unha cousa que Emir Sader dicía:
“é necesaria a Democracia Radical”, e Democracia Radical significa eso, restablecer
que a democracia se practica de abaixo para arriba, moi horizontalmente, e que os
principios de liberdade, igualdade, fraternidade e de democracia horizontal funcionan e
que, sobre esa base, a cidadanía formula iniciativas políticas. E logo haberá xa as
diferenciacións porque os grupos sociais non son iguais pero terán uns denominadores
comúns, que son a base dun programa común, como, por exemplo, nunha formulación
frontista, como o nacionalismo galego nos anos 80s e 90s, unha fronte cun programa
común que é revolucionario no fondo, con unhas formulacións logo que son lecturas
distintas de distintas ópticas sociais, ideolóxicas, culturais… dese programa común
pero que, en definitiva, no eixo fundamental, tenden a cambiar a sociedade, polo tanto,
un movemento emancipador. No nacionalismo galego é a emancipación nacional e
versión ás 15:06 do 26 de maio de 2011