Вы находитесь на странице: 1из 69

Infncia de un Chefe

]can-Pau| Sar|rc



LSTOU ADORVLL na ninha ioupinha de anjo. A Sia. Ioiliei
disseia a nane:
~ Seu fiIho e un nino. Lsl adoiveI no seu veslidinho de anjo.
O Si. ouffaidiei ps Lucien enlie os joeIhos e acaiiciou-Ihe os
liaos:
~ L una veidadeiia nocinha, disse soiiindo. Cono se chana voc`
~ }acqueIine, Lucienne, Maigol` Lucien ficou lodo veineIho e iespondeu:
~ Lu ne chano Lucien.
LIe no eslava nais inleiianenle ceilo de no sei una nocinha,
nuilas pessoas havian-no leijado chanando-o senhoiila, lodos achavan
que eIe eslava encanladoi con suas asas de gaze, seu Iongo veslido azuI,
seus liacinhos nus e seus cachos Iouios, linha nedo de que as pessoas
decidissen de iepenle que eIe no eia nais un nenino, piocuiaiia
inuliInenle pioleslai, ninguen o ouviiia, no Ihe peiniliiian nais liiai o
veslido a no sei paia doinii e, peIa nanh, ao acoidai, enconli-Io-ia ao pe
da cana e quando quisesse fazei pipi, duianle o dia, piecisaiia Ievanl-Io,
ficai de ccoias, cono Nenelle. Todos o chanaiian ninha leIezinha
queiida, laIvez isso j lenha aconlecido, e eu scu una nenina, senlia-se
inleiioinenle lo leino, eia un pouquinho enjoalivo, e sua voz saa
afIaulada dos Ilios e eIe ofeiecia fIoies a loda genle con geslos adanados,
linha gana de leijai o pipiio liao. Iensou: no e veidade. Coslava
quando no eia de veidade, nas diveiliia-se nuilo na leia-feiia de
cainavaI, vesliian-no de Iieii, coiieia e saIlaia aos giilos con Riii e
linhan-se escondido delaixo das nesas. Sua nane laleu-Ihe con o

2
Ioinho. Lslou oiguIhosa de neu fiIhinho. LIa eia inponenle e leIa. Lia a
nais goida e a naioi de lodas as senhoias. Quando eIe passou dianle do
giande nveI coleilo con loaIha lianca, o pai, que lelia una laa de
chanpanha, Ievanlou-o dizendo-Ihe:
~ Rapago.
Lucien leve vonlade de choiai e de nosliai a Ingua, pediu Iaianjada
poique aIen de sei geIada eslava pioilido de lon-Ia. Iuseian-Ihe sonenle
dois dedos en un copinho. Tinha un goslo pegajoso e no eia assin lo
geIada, no, Lucien ps-se a pensai nas Iaianjadas con Ieo de icino que
engoIia quando eslava doenle. LxpIodiu en soIuos e achou nuilo
consoIadoi eslai senlado enlie papai e nane no aulonveI. Mane
eslieilava Lucien conlia si, eslava quenle e peifunada, loda de seda. De vez
en quando o inleiioi do aulo loinava-se lianco cono giz, Lucien piscava os
oIhos, as vioIelas que nane liazia ao peilo saan da sonlia e eIe aspiiava
de iepenle seu peifune. SoIuava ainda un pouco nas senlia a peIe nida
e coceguenla, Iigeiianenle viscosa, cono a Iaianjada, goslaiia de palinhai na
pequena lanheiia, sei Iavado poi nane con a esponja de loiiacha.
Ieiniliiian-Ihe deilai-se no quailo de papai e nane, cono quando eia
pequenino, iiu, fazendo iangei as noIas de sua caninha e papai disse:
~ Lsla ciiana esl supeiexcilada. LIe leleu un pouco de gua de
fIoi de Iaianja e viu papai en nangas de canisa.
No dia seguinle Lucien eslava ceilo de lei esquecido aIguna coisa.
Lenliava-se nuilo len do sonho que liveia, papai e nane eslavan
veslidos de anjo, eIe senlado inleiianenle nu no uiinoI locava lanloi, papai
e nane adejavan en loino deIe, eia un pesadeIo. Mas, anles do sonho
aconleceia aIguna coisa. Lucien devia lei acoidado. Quando piocuiava
Ienliai-se via un Iongo lneI iIuninado poi una Ianpadazinha azuI nuilo
paiecida con a que acendian a noile no quailo de seus pais. No fundo dessa
noile sonliia e azuI aIguna coisa se passaia ~ una coisa lianca. Senlou-se
no cho, peilo da nane, e pegou o lanloi. LIa Ihe peigunlou:
~ Ioi que voc ne oIha assin, neu lenzinho` aixou os oIhos e
laleu o lanloi, giilando:
~ un, lun, laiaialun.
Mas quando voIlou a calea ps-se a oIh-Ia ninuciosanenle, cono
se a visse peIa piineiia vez. Reconhecia o ioslo e o veslido azuI con a iosa
de pano. Lnlielanlo j no eia iguaI. De iepenle aciedilou que ia sei, se
pensasse ainda un pouquinho, enconliaiia o que piocuiava. O lneI se

3
acIaiava cono un pIido dia cinzenlo e via-se novei aIguna coisa. Lucien
leve nedo e deu un giilo, o lneI desapaieceu.
~ Que e que voc len, lenzinho` inquiiiu nane. AjoeIhou-se
peilo deIe con un ai inquielo.
~ Lslou liincando, iespondeu Lucien.
LIa eslava peifunada e eIe leve nedo de que eIa no o locasse,
paieceu-Ihe despiezveI, papai lanlen, de ieslo. Decidiu que no iiia nais
doinii no quailo deIes.
Nos dias seguinles nane nada peiceleu. Lucien eslava senpie
agaiiado as suas saias, cono de coslune, e lagaieIava con eIa cono un
honenzinho. Iediu-Ihe que conlasse O Chapeuzinho VeineIho e nane
p-Io solie os joeIhos, faIou-Ihe do Iolo e da av do Chapeuzinho VeineIho,
con un dedo Ievanlado, soiiidenle e giave. Lucien oIhava-a e peigunlava-
Ihe:
~ L depois` e, as vezes, locava no caleIinho ciespo que eIa linha no
pescoo, nas no a ouvia, peigunlava-se se eia nesno sua veidadeiia
nane.
Quando eIa leininou a hisliia, pediu:
~ Mane, ne conle quando voc eia nenina.
L nane conlou, nas laIvez nenlisse. TaIvez eIa livesse sido oulioia
un nenino e Ihe livessen poslo veslidos ~ cono a eIe, naqueIa laide ~ e
eIa houvesse conlinuado a vesli-Ios paia paiecei una noa. ApaIpou seus
leIos liaos goidos que, sol a seda, eian nacios cono nanleiga. Que
aconleceiia se liiasse o veslido de nane e eIa pusesse as caIas de papai`
TaIvez Ihe nascesse, de iepenle, un ligode pielo. Apeilou os liaos de
nane con loda a foia, linha a inpiesso que eIa ia liansfoinai-se sol
seus oIhos en un aninaI hoiiveI ~ ou laIvez loinai-se una nuIhei de
laila cono aqueIa da feiia. LIa iiu-se aliindo len a loca e Lucien viu sua
Ingua iosada e o fundo da gaiganla, leve nojo, senliu vonlade de cuspii
denlio.
~ Hahaha! dizia nane, cono voc ne apeila, neu honenzinho!
Apeila-ne len foile. To foile cono voc ne ana.
Lucien pegou una das leIas nos con aneis de piala e coliiu-a de
leijos. Mas, no dia seguinle, eslando eIa senlada peilo deIe, pegando-Ihe nas
nos, enquanlo eIe eslava no uiinoI, e dizendo: Iaa foia Lucien, faa
foia, neu len, eIe se deleve de slilo e peigunlou-Ihe un pouco ofeganle:

4
~ Mas voc e nesno ninha veidadeiia nane` ~ olinho,
iespondeu eIa e peigunlou-Ihe se no ia acalai Iogo.
A pailii desse dia Lucien convenceu-se de que eIa iepiesenlava una
conedia, e no Ihe disse nais que a desposaiia quando fosse giande. No
salia, poien, quaI eia a conedia, podia sei que Iadies, na noile do lneI,
livessen vindo pegai papai e nane no seu Ieilo e poslo esses dois no Iugai
deIes. Ou enlo eian, con efeilo, papai e nane, nas duianle o dia
desenpenhavan un papeI e, de noile eian difeienles. Lucien naI se
espanlou na noile de NalaI, quando acoidou en soliessaIlo e os viu coIocai
liinquedos na chanine. No dia seguinle eIes faIaian de Iapai NoeI, e
Lucien fingiu aciedilai: pensava que eia o seu papeI, devian lei ioulado os
liinquedos. No ns de feveieiio eIe leve escaiIalina e se diveiliu nuilo.
Quando saiou, pegou o hlilo de liincai de ifo. Senlava-se no
neio da ieIva, delaixo do caslanheiio, enchia as nos de leiia e pensava:
Sou un ifo, chano-ne Louis. No cono h seis neses. A ciiada,
Ceinaine, chanou-o paia aInoai, a nesa conlinuou a fingii, papai e
nane no peiceleian nada. LIe havia sido iecoIhido poi Iadies que
queiian fazei deIe un laledoi de caileiias. Depois do aInoo, eIe se
escondeiia e iiia denunci-Ios. Coiieu e leleu nuilo pouco, linha Iido en
|Auocrgc dc |Angc Gardicn que a piineiia iefeio de un honen faninlo
devia sei Ieve. Lia diveilido, poique loda genle liincava. Iapai e nane
liincavan de papai e nane, nane fingia aloinenlai-se poique o fiIhinho
conia lo pouco, papai fingia Iei o joinaI e agilava de vez en quando o dedo
dianle do ioslo de Lucien, dizendo:
~ Seu iapago!
L Lucien liincava lanlen nas acalou poi no nais salei nuilo
len de que. De ifo` Ou de Lucien` OIhou a gaiiafa. Havia una Iuzinha
veineIha que danava no fundo dgua e a genle leiia juiado que a no de
papai eslava denlio da gaiiafa, enoine e Iuninosa, con peIinhos pielos nos
dedos. Lucien leve, de iepenle, a inpiesso de que a gaiiafa lanlen
liincava de gaiiafa. IinaInenle, apenas locou nos pialos e leve laI fone, a
laide, que piecisou ioulai una dzia de aneixas e esleve a ponlo de lei
una indigeslo. Iensou que chegava de liincai de Lucien.
No podia, enlielanlo, evil-Io e paiecia-Ihe que eslava senpie
liincando. Quiseia sei cono o Si. ouffaidiei que eia lo feio e lo seiio. O
Si. ouffaidiei, quando vinha janlai, deliuava-se solie a no de nane,
dizendo:
~ Minhas honenagens, piezada senhoia.

5
Lucien pIanlava-se no neio do saIo e oIhava-o adniiado. Mas nada
do que aconlecia a Lucien eia seiio. Quando caa e fazia un gaIo, paiava as
vezes de choiai e peigunlava-se a si nesno: Sei que eslou nesno
nachucado` Lnlo, senlia-se ainda nais liisle e o choio ieconeava cada
vez nais. Quando leijou a no de nane dizendo-Ihe: Minhas
honenagens, piezada senhoia, nane desnanchou-Ihe os caleIos,
ieliucando: Isso no e lonilo, neu ialinho, voc no deve caoai dos nais
veIhos, e eIe senliu-se desaninado. S conseguia ficai inpoilanle na
piineiia e na leiceiia sexlas-feiias do ns. Nesses dias nuilas senhoias
vinhan vei nane e havia senpie duas ou lis de Iulo. Lucien goslava das
senhoias de Iulo, piincipaInenle quando linhan pes giandes. De un nodo
geiaI diveilia-se con os aduIlos, poique eian lo iespeilveis ~ e nunca a
genle len vonlade de pensai que faan pipi na cana nen lodas essas coisas
que fazen os neninos, poique ln lanlas ioupas no coipo e lo sonliias,
que no se pode inaginai o que h poi laixo deIas. Quando eslo junlos
conen de ludo, geslicuIan e ale seus iisos so giaves, cono na nissa.
Tialavan Lucien cono una peisonagen. A Sia. Coffin punha Lucien nos
joeIhos e afagava-Ihe a laiiiga das peinas, decIaiando:
~ L o nenino nais lonilo que j vi. Depois inleiiogava-o a iespeilo
de seus goslos, leijava-o e peigunlava-Ihe o que faiia quando ciescesse. L
eIe oia iespondia que seiia un giande geneiaI cono }oana dAic e que
ielonaiia a AIscia-Loiena aos AIenes, oia que queiia sei nissioniio.
Duianle lodo o lenpo en que faIava aciedilava no que dizia. A Sia. esse
eia una nuIhei giande, foile e linha luo. Lxcilava Lucien, fazia-Ihe
ccegas, chanando-o de ninha lonequinha. Lucien ficava encanlado, iia-
se a vonlade e loicia-se de ccegas, pensava que eia una lonequinha, una
encanladoia lonequinha paia a genle giande e goslaiia que a Sia. esse o
desveslisse, Iavasse e o fizesse doinii en un leicinho cono una ciiancinha
iechonchuda de loiiacha. As vezes a Sia. esse dizia: ~ Sei que ninha
lonequinha faIa` L apeilava-Ihe, de supelo, o eslnago. Lucien enlo
fingia-se una loneca necnica e fazia Cuque con una voz de faIsele e
anlos iian.
O senhoi Vigiio que apaiecia lodos os slados paia aInoai
peigunlou-Ihe se goslava nuilo da nane. Lucien adoiava sua Iinda
nane e seu papai, lo foile e lo lon. Respondeu sin, oIhando o padie
nos oIhos con un ai alievido, que fez lodos iiien. O padie linha a calea
cono una fianloesa, veineIha e enpeIolada, con un peIo en cada peIola.
Disse a Lucien que eslava nuilo len, que eia pieciso anai senpie sua
nane e depois peigunlou quen Lucien piefeiia: a nane ou Nosso

6
Senhoi` Lucien no pde adivinhai inedialanenle a iesposla e ps-se a
sacudii os cachos e a dai ponlapes no ai, giilando: aun, laiaialun e os
giandes ielonaian a conveisao cono se eIe no exislisse. Coiieu paia o
jaidin desIizando paia foia peIa poila de lis, linha Ievado sua lengaIinha
de junco. Lucien no devia nunca saii do jaidin, eia pioilido, en geiaI eia
un nenino len conpoilado nas nesse dia senlia desejos de desoledecei.
OIhou a espessa noile de uiligas con desconfiana, via-se len que eia un
Iugai pioilido, o nuio eslava enegiecido, as uiligas eian pIanlas ns e
piejudiciais, un co fizeia sua necessidade len junlo das uiligas, senlia-se o
cheiio da pIanla e da poicaiia do cachoiio. Lucien chicoleou as uiligas con
a lengaIa, giilando: Lu goslo da nane, eu goslo da nane! Via as
uiligas queliadas, pendendo liislenenle, una seiva lianca escoiiendo,
seus coIos eslianquiados e penugenlos desfiavan-se ao queliai-se, ouvia
una vozinha soIiliia giilando: Lu goslo da nane, eu goslo da nane,
zunlia una giande nosca azuI: eia una vaiejeiia, Lucien linha nedo deIa
~ e un cheiio de pioilido, podeioso, pliido e lianqiIo Ihe enchia as
naiinas. Repeliu: Lu goslo da nane! nas sua voz paieceu-Ihe eslianha,
senliu un nedo leiiveI e coiieu sen paiai ale o saIo. Desde esse dia
conpieendeu que no goslava da nane. Lnloia sen se senlii cuIpado,
iedoliou de caiinhos, poique pensava que a genle devia fingii loda a vida
anai os pais, seno seiia un nenino iuin. A Sia. IIeuiiei achava Lucien
cada vez nais leino e juslanenle nesse veio defIagiou a gueiia, papai
pailiu paia conlalei e nane senlia-se feIiz no seu desgoslo, Lucien foi
nuilo alencioso, a laide, quando eIa iepousava no jaidin na sua pieguiosa,
poique se senlia nuilo liisle, eIe coiiia a piocuiai-Ihe una aInofada e Iha
punha delaixo da calea ou enlo coIocava-Ihe una nanla solie as peinas,
eIa se defendia iindo:
~ Mas ficaiei con nuilo caIoi, neu honenzinho, cono voc e genliI!
LIe leijava-a fogosanenle, a iespiiao opiessa, dizendo-Ihe:
~ Minha nane, s ninha! e ia senlai-se junlo ao caslanheiio.
Disse caslanheiio e espeiou. Nada aconleceu. Mane eslava
eslendida na vaianda, nuilo pequena ao fundo de un pesado e sufocanle
siIncio. Cheiiava a eiva quenle, podei-se-ia liincai de expIoiadoi na
fIoiesla viigen, nas Lucien no linha nais vonlade de fingii. O ai lienia
acina da ciisla veineIha do nuio e o soI punha nanchas aidenles na leiia e
nas nos de Lucien. Caslanheiio! Lia chocanle: quando Lucien dizia a
nane Minha Iinda nane, s ninha, nane soiiia e quando chanou
Ceinaine de aicaluz, Ceinaine choiou e foi-se queixai a nane, nas

7
quando dizia caslanheiio, no aconlecia alsoIulanenle nada. Resnungou
enlie denles: ivoie a-loa e no ficou lianqiIo e cono a ivoie no se
nexesse, iepeliu nais foile: ivoie a-loa, caslanheiio sujo, espeie s paia
vei, espeie un pouco e deu-Ihe ponlapes. A ivoie peinaneceu lianqiIa,
lianqiIa cono se fosse de pau. A noile, ao janlai, Lucien disse a nane:
~ Voc sale, nane, as ivoies so de pau, fazendo una caia
assuslada que nuilo a diveilia.
A Sia. IIeuiiei, poien, no linha iecelido caila peIo coiieio do neio-
dia e poi isso iespondeu secanenle:
~ No seja lolo.
Lucien loinou-se un pequeno eslouvado. Queliava lodos os
liinquedos paia vei de que eian feilos, coilou os liaos de una poIliona
con una veIha navaIha de papai, fez caii a lanagia do saIo, paia vei se eIa
eia oca ou se havia coisa denlio, quando passeava, decapilava as pIanlas e
as fIoies con a lengaIinha, cada vez nais senlia-se piofundanenle
enganado, as coisas eslpidas, nada exislia de veidadeiio. Mane pedia-Ihe
senpie, nosliando-Ihe as fIoies ou as ivoies:
~ Cono se chana esla`
LIe sacudia a calea, iespondendo:
~ Isso no e nada, no len none.
Tudo aquiIo no vaIia a pena de una aleno. Lia nuilo nais
diveilido aiiancai as palas de un gafanholo, poique esle viliava enlie os
dedos cono un pio e quando se Ihe apeilava o venlie, saa un ciene
anaieIo. Mas, afinaI, os gafanholos no giilavan e Lucien leiia desejado
fazei sofiei un desses aninais que giilan quando ln doi, una gaIinha,
poi exenpIo, nas no ousava apioxinai-se deIas. Si. IIeuiiei voIlou en
naio poique eia un chefe e o geneiaI Ihe havia dilo que eIe seiia nais liI
a lesla de sua usina do que nas liincheiias cono quaIquei un. Achou Lucien
nuilo nudado e disse que no ieconhecia nais o seu honenzinho. Lucien
caia nuna especie de sonoIncia, iespondia noIenenle, linha senpie un
dedo no naiiz, ou sopiava nos dedos, ou punha-se a cheii-Ios e eia pieciso
supIicai-Ihe que fizesse suas necessidades. Agoia j ia sozinho a piivada,
laslava que deixassen a poila enliealeila e que de vez en quando nane
ou Ceinaine fossen encoiaj-Io. Ieinanecia hoias inleiias no liono e,
una vez enfadou-se lanlo que adoineceu. O nedico disse que eIe ciescia
nuilo depiessa e piescieveu un ieconsliluinle. Mane quis ensinai-Ihe
novas liincadeiias, nas eIe achava que j liincaia denais e que, afinaI,

8
lodos os liinquedos se equivaIian, eia senpie a nesna coisa. Rezingava
nuilo, eia lanlen un liinquedo, e nais diveilido ale. Lia coisa de dai
cuidados a nane, depois a genle se senle liisle e iancoioso, faz-se de suido,
con a loca cosida e os oIhos liunosos. Ioi denlio e lepido e suave cono
quando se esl delaixo das coleilas a noile e se senle o pipiio cheiio,
sozinho no nundo. Lucien no podia saii de seus anuos e quando papai
fazia sua voz de caoada paia dizei-Ihe: Voc esl enluiiadinho, Lucien
ioIava peIo cho, soIuando. Ia ainda nuilas vezes ao saIo quando nane
iecelia, nas, desde que Ihe havian coilado os cachos, os aduIlos ocupavan-
se nenos con eIe ou enlo Ihe faIavan de noiaI e conlavan-Ihe hisliias
nuilo insliulivas. Quando seu piino Riii veio a IeioIIes, poi causa dos
lonlaideios, con a lia eilhe, sua Iinda nane, Lucien ficou nuilo
conlenle e lenlou ensin-Io a liincai. Riii, poien, eslava nuilo pieocupado
en deleslai os loches e aIen disso cheiiava ainda a lele, enloia fosse seis
neses nais veIho que Lucien. Tinha nanchas no ioslo e cuslava a
conpieendei as coisas. Ioi a eIe, enlielanlo, que Lucien conlou que eia
sonnluIo. Ceilas pessoas Ievanlan-se a noile, faIan e andan doinindo,
Lucien havia Iido no Pc|i| |xp|cra|cur e pensou que devia havei un
veidadeiio Lucien que caninhava, faIava e anava seus pais de veidade
duianle a noile, s que, peIa nanh esquecia e ieconeava a fingii de
Lucien. A piincpio eIe sonenle aciedilava na nelade dessa hisliia nas,
un dia, apioxinou-se das uiligas e Riii nosliou o pinlinho a Lucien,
dizendo-Ihe:
~ OIho cono eIe e giande, eu sou un noo, quando eIe foi len
giande eu seiei un honen e iiei lalei-ne conlia os loches nas liincheiias.
Lucien achou Riii nuilo engiaado e leve una ciise Iouca de iiso.
~ Moslie o seu, disse Riii.
LIes conpaiaian e o de Lucien eia nenoi, nas Riii liapaceava,
puxava o pinlo paia aIong-Io:
~ Lu e que lenho o naioi, disse Riii.
~ Sin, nas eu sou sonnluIo, iespondeu Lucien lianqiIanenle.
Riii no salia o que eia un sonnluIo e Lucien piecisou expIicai-
Ihe. Quando leininou, pensou: L veidade enlo que eu sou sonnluIo e
leve un leiiveI desejo de choiai. Cono doinian na nesna cana,
conlinaian que Riii ficaiia acoidado na noile seguinle e olseivaiia len
Lucien quando esle se Ievanlasse, e ieleiia ludo que Lucien dissesse.

9
~ Voc ne acoidai depois, disse Lucien, paia vei se ne iecoidaiei
de ludo o que fiz.
A noile, Lucien, que no podia doinii, ouviu ioncos agudos e
piecisou acoidai Riii.
~ Zanzilai! disse o doininhoco.
~ Acoide, Riii, voc deve oIhai-ne quando ne Ievanlai .
~ Deixe eu doinii, disse o oulio con una voz paslosa.
Lucien sacudiu-o e leIiscou-o sol a canisa, e Riii se ps a espeineai
e ficou acoidado, oIhos aleilos, con un soiiiso engiaado. Lucien pensou
na licicIela que papai Ihe devia conpiai, ouviu o apilo de una Ioconoliva e
depois, de slilo, a ciiada enliou e puxou as coilinas, eian oilo hoias da
nanh. No soule nunca o que havia feilo duianle a noile. Nosso Senhoi
salia, poique Nosso Senhoi via ludo. AjoeIhou-se no genufIexiio poi sei
len conpoilado paia que nane o feIicilasse a sada da nissa, nas eIe
deleslava Nosso Senhoi: eia nais infoinado solie Lucien do que eIe
pipiio. Salia que Lucien no goslava da nane nen do pai e que fingia
sei conpoilado, que pegava no pinlinho a noile na cana. IeIiznenle, Nosso
Senhoi no podia Ienliai-se de ludo, poique havia nuilos neninos no
nundo. Quando Lucien lalia na lesla dizendo: Picc|in, Nosso Senhoi
esquecia inedialanenle o que havia vislo. Lucien expeiinenlou lanlen
peisuadii Nosso Senhoi de que goslava nuilo da nane. De vez en
quando dizia nenlaInenle: Cono eu goslo da ninha nanezinha! Havia
senpie un canlinho neIe que no eslava peisuadido disso e Nosso Senhoi
naluiaInenle via esse canlinho. Nesse caso eia LIe quen ganhava. Mas as
vezes podia-se alsoivei conpIelanenle no que dizia. Iionunciava len
depiessa oh cono eu goslo de ninha nezinha! ailicuIando len, ievia o
ioslo da ne, senlia-se enleinecido, pensava vaganenle que Nosso Senhoi o
oIhava e depois no pensava nesno nais nisso, ficava noIe de leinuia e as
paIavias danavan nos ouvidos: nanac, nanac, nanac. Isso no duiava
seno un inslanle naluiaInenle, eia cono quando Lucien expeiinenlava
fazei ficai una cadeiia en equiIliio solie dois pes. Mas se, juslanenle
nessa hoia, pionunciasse Pacc|a, Nosso Senhoi eia enganado: no linha vislo
seno o en e o que havia vislo ficava giavado paia senpie na Sua
neniia. Lucien poien alandonou esse liinquedo poique eia pieciso fazei
giandes esfoios e depois, afinaI, no se salia nunca se Nosso Senhoi
ganhaia ou peideia. Lucien no se ocupou con Deus. Quando fez a
piineiia conunho, o padie disse que eIe eia o nenino nais conpoilado e

1O
nais piedoso de lodo o calecisno. Lucien conpieendia depiessa e linha
una loa neniia, nas sua calea andava cheia de confuso, de ceiiao.
O doningo eia una esliagen. A ceiiao se desfazia quando Lucien
passeava con papai na esliada de Iaiis. Veslia seu leIo leininho de
naiinheiio e enconliavan opeiiios de papai que os saudavan. Iapai
apioxinava-se e eIes dizian:
~ on dia, Si. IIeuiiei ~ e lanlen ~ lon dia, nocinho.
Lucien goslava nuilo dos opeiiios, poique eian pessoas giandes
nas no cono as oulias. AIen disso eIes o chanavan: senhoi. Usavan
lones e linhan nos giossas de unhas ienles que paiecian doenles e
feiidas. Lian iespeilosos. Lsleve a ponlo de puxai o ligode de ouIigaud,
papai leiia iaIhado. ouIigaud, paia faIai a papai, liiava seu lone e papai e
Lucien conseivavan seus chapeus na calea e papai faIava con una voz
giossa, soiiidenle e leinosa:
~ Lnlo, ouIigaud, eslanos espeiando o seu fiIho, quando e que
eIe lei Iicena`
~ No fin do ns, Si. IIeuiiei, oliigado, Si. IIeuiiei.
ouIigaud linha ai feIiz e janais leiia ousado dai un lapa no liaseiio
de Lucien chanando-o de sapo, cono o Si. ouffaidiei. Lucien deleslava o
Si. ouffaidiei poique eia nuilo feio. Mas quando via ouIigaud, senlia-se
leino e linha vonlade de sei lon. Una vez, de voIla do passeio, papai ps
Lucien nos joeIhos e expIicou-Ihe o que eia un chefe. Quis salei cono papai
faIava aos opeiiios quando eslava na usina e papai nosliou-Ihe cono
piecisava fazei e sua voz nudava inleiianenle.
~ Sei que ne loinaiei lanlen un chefe` peigunlou Lucien.
~ Mas ceilanenle, neu iapago, foi paia isso que voc nasceu.
~ L en quen eu nandaiei`
~ en, quando eu livei noiiido, voc sei o dono da usina e
nandai nos opeiiios.
~ Mas eIes eslaio noilos lanlen.
~ Lnlo, voc nandai nos fiIhos deIes e sei pieciso que voc saila
fazei-se oledecei e anai.
~ L cono ne faiei anai, papai` Iapai iefIeliu un pouco e disse:
~ Ln piineiio Iugai, sei necessiio que voc conhea a lodos pIos,
seus nones.

11
Lucien ficou piofundanenle excilado e quando o fiIho do
conlianeslie Moiei veio anunciai que o pai linha coilado dois dedos,
Lucien faIou-Ihe seiia e suavenenle, oIhando-o len nos oIhos e chanando-
o Moiei. Mane disse que eslava oiguIhosa de lei un nenino lo lon e lo
sensveI. Depois veio o ainislcio. Iapai Iia o joinaI en voz aIla lodas as
noiles, lodos faIavan dos iussos, do goveino aIeno e das iepaiaes e
papai nosliou a Lucien aIguns pases nun napa, Lucien passou o ano nais
aloiiecido de sua vida, goslava nais quando havia gueiia, agoia lodos
linhan un ai desaivoiado e as Iuzes que se vian nos oIhos da Sia. Coffin
eslavan exlinlas. Ln oululio de 1919 a Sia. IIeuiiei f-Io seguii os cuisos
da LscoIa So }ose cono exleino.
Iazia caIoi no galinele do alade Ceionel. Lucien eslava de pe, junlo
da poIliona do alade, ciuzaia as nos nas coslas e se aloiiecia nuilo.
Mane, no se vai enloia Iogo` Mas a Sia. IIeuiiei no pensava ainda
en pailii. Lslava senlada na ponla de una poIliona veide e eslendia seu
anpIo luslo paia o alade, faIava nuilo depiessa e linha a voz nusicaI,
cono quando eslava con iaiva e no queiia que os oulios peicelessen. O
alade faIava Ienlanenle e as paIavias paiecian nais Iongas na sua loca que
na das oulias pessoas, dii-se-ia que eIe as chupava un pouco, cono piiuIilos,
anles de deix-Ias passai. LIe expIicava a nane que Lucien eia un lon
nenino, poIido e lialaIhadoi, nas leiiiveInenle indifeienle a ludo, e a Sia.
IIeuiiei disse que eslava nuilo desaponlada, poique pensaia que a
nudana de anlienle Ihe faiia len. Ieigunlou se eIe liincava, ao nenos,
duianle os iecieios.
~ Ai, senhoia, iespondeu o lon padie, nesno os liinquedos no
paiecen inleiess-Io nuilo. LIe e as vezes luiluIenlo e nesno vioIenlo, nas
cansa-se depiessa, e cieio que Ihe faIla peiseveiana.
Lucien pensou: L de nin que eIes faIan.
Lian duas pessoas giandes e eIe eia o oljelo de sua conveisao,
cono a gueiia, o goveino aIeno e o Si. Ioincaie, linhan o ai giave e
discoiiian solie seu caso. Lsse pensanenlo no Ihe deu piazei. Seus
ouvidos eslavan cheios das pequenas paIavias canlanles de sua ne, das
paIavias chupadas e coIanles do alade, senlia vonlade de choiai. IeIiznenle
o sino locou e deian-Ihe Iileidade. Mas duianle a auIa de geogiafia
peinaneceu nuilo eneivado e pediu ao alade }acquin peinisso de ii I
foia, poique linha necessidade de nudai de Iugai. Inedialanenle a fiescuia,
a soIido e o lon odoi da piivada acaInaian-no. Acocoiou-se poi descaigo
de conscincia nas no linha vonlade, Ievanlou a calea e ps-se a Iei as

12
insciies que coliian a poila. Havian esciilo con Ipis azuI: aialaud e
un peicevejo. Lucien soiiiu ~ eia veidade. aialaud eia un peicevejo, eia
ninscuIo e dizia-se que nuilo pequeno, quase un ano. Lucien peigunlou-
se a si nesno se aialaud havia Iido aqueIa insciio e pensou que no, de
oulio nodo eIa seiia apagada. aialaud leiia noIhado o dedo e leiia
esfiegado as Ielias ale que desapaiecessen. Lucien iegozijou-se un pouco,
inaginando que aialaud iiia a piivada as 4 hoias, laixaiia a caIa de
veIudo e Ieiia aialaud e un peicevejo. TaIvez eIe nunca livesse pensado
que eia lo pequeno. Iioneleu a si nesno chan-Io de peicevejo da nanh
seguinle en dianle no iecieio. Levanlou-se e Ieu na paiede da diieila oulia
insciio liaada con o nesno Ipis azuI: Lucien IIeuiiei e un giande
aspaigo. Apagou cuidadosanenle o esciilo e voIlou paia a cIasse. L
veidade, pensou, oIhando seus coIegas, eIes so nenoies do que eu. L
senlia-se inconodado. Ciande aspaigo.
Lslava senlado na pequena esciivaninha feila de nadeiia das IIhas.
Ceinaine eslava na cozinha, nane no linha ainda voIlado. Lscieveu
giande aspaigo nuna foIha lianca de papeI paia ieslaleIecei a oilogiafia.
Mas as paIavias Ihe paieceian nuilo conhecidas, no Ihe causaian nenhun
efeilo. Chanou:
~ Ceinaine, ninha loa Ceinaine!
~ Que e que o senhoi quei agoia` peigunlou a ciiada.
~ Ceinaine, eu queiia que voc escievesse nesle papeI: Lucien
IIeuiiei e un giande aspaigo.
~ O senhoi esl naIuco, Si. Lucien` LIe envoIveu-Ihe o pescoo con
os liaos.
~ Ceinaine, ninha pequena Ceinaine, seja loazinha.
Ceinaine ps-se a iii e Iinpou os dedos goidos no avenlaI.
Lnquanlo eIa escievia, eIe no a oIhava, nas, en seguida, Ievou a foIha ao
seu quailo e a conlenpIou Ionganenle. A Ielia de Ceinaine eia ponluda e
Lucien ciia ouvii una voz seca que Ihe dizia ao ouvido: giande aspaigo.
Iensou: Sou giande. LIe eslava aniquiIado de veigonha. Ciande cono
aialaud eia pequeno ~ e os oulios caoavan poi delis. Lia cono se Ihe
houvessen deilado un soiliIegio, ale enlo, paiecia-Ihe naluiaI vei seus
canaiadas do aIlo. Mas agoia, eia cono se o houvessen condenado, de
iepenle, a sei giande peIo ieslo da vida. A noile eIe peigunlou ao pai se a
genle podia dininuii quando o desejasse con lodas as foias. O Si. IIeuiiei
disse que no. Todos os IIeuiiei havian sido giandes e foiles e Lucien

13
ciescia ainda. Lucien ficou desespeiado. Quando sua ne o ps na cana,
Ievanlou-se e foi oIhai-se ao espeIho. Lu sou giande. Mas eia inliI, no se
via, no paiecia nen giande nen pequeno. Levanlou un pouco a canisa e
viu as pipiias peinas, enlo inaginou que CosliI dizia a Heliaid: OIhe as
Iongas peinas do aspaigo o que o loinaiia iidcuIo. Iazia fiio, Lucien
eslieneceu e aIguen disse: O aspaigo esl aiiepiado. Levanlou nuilo aIlo
a ponla da canisa e lodos eIes viian seu unligo e lodas as suas coisas e
depois coiieu paia a cana e neIa se inlioduziu. Quando ps a no delaixo
da canisa pensou que CosliI o via e dizia: OIhen s un pouco o que faz o
giande aspaigo! Agilou-se e viiou-se no Ieilo, ofeganle: Ciande aspaigo!
Ciande aspaigo! ale que fez nascei sol os dedos una conicho aciduIada.
Nos dias seguinles pensou en pedii ao alade peinisso paia se
senlai no fundo da cIasse. Lia poi causa de oissel, de WinckeInann e de
CosliI, que ficavan alis e podian oIhai sua nuca. Lucien senlia sua nuca,
nas no a via e a esquecia nesno fieqenlenenle. Mas enquanlo iespondia
cono neIhoi podia ao alade e iecilava a liiada de Don Digue, os oulios
eslavan alis deIe e oIhavan sua nuca e podian caoai pensando: Cono
eIe e nagio, len duas coidas no pescoo. Lucien esfoiava-se poi aunenlai
o voIune de sua voz e expiinii a huniIhao de Don Digue.
1
Con a voz
eIe fazia o que queiia, nas a nuca eslava senpie aIi, pIcida e inexpiessiva,
cono aIguen que iepousa, e oissel via-a. No ousava nudai de Iugai,
poique o Ilino lanco eia ieseivado aos despiezveis, nas a nuca e as
onopIalas coavan senpie e eIe eia oliigado a coai-se sen paiai. Lucien
invenlou un novo liinquedo: quando lonava seu chuveiio sozinho, cono
una pessoa giande, inaginava que aIguen o oIhava peIo luiaco da
fechaduia, oia CosliI, oia ouIigaud, oia Ceinaine. Viiava-se enlo de
lodos os Iados paia que o vissen sol lodos os nguIos e as vezes viiava o
liaseiio paia a poila e punha-se de qualio paia que ficasse len cuivo e len
iidcuIo, o Si. ouffaidiei apioxinava-se cauleIosanenle paia dai-Ihe un
cIislei. Un dia en que eIe eslava na piivada, ouviu iudos: eia Ceinaine
que enveinizava o ainiio do coiiedoi. Seu coiao paiou, aliiu
suavenenle a poila e saiu, con a caIa nos caIcanhaies e a canisa enioIada
en loino dos iins. Lia oliigado a dai pequenos saIlos, paia avanai sen
peidei o equiIliio. Ceinaine oIhou-o lianqiIanenle:
~ Sei que o senhoi esl fazendo coiiida de saco` peigunlou:
LIe Ievanlou iaivosanenle a caIa e coiieu a aliiai-se a cana. A Sia.
IIeuiiei eslava desoIada, dizia senpie ao naiido:

1
Ieisonagen da liagedia de CORNLILLL: |c Cid (N. do T.)

14
~ LIe que eia lo giacioso quando pequeno, oIhe cono len un ai
desasliado, e una pena!
O Si. IIeuiiei Ianou un oIhai disliado solie Lucien e iespondeu:
~ L a idade!
Lucien no salia que fazei de seu coipo, linha senpie a inpiesso
de que esse coipo eslava piesles a ciescei de lodos os Iados ao nesno
lenpo, sen Ihe pedii opinio. DeIeilou-se a inaginai que eia invisveI,
depois lonou o hlilo de oIhai peIas fechaduias paia vingai-se e paia vei
cono os oulios eian feilos sen o salei. Viu sua ne enquanlo eIa se Iavava.
Lslava senlada no lid, linha o ai adoinecido e seguianenle havia
esquecido seu coipo e nesno seu ioslo, poique pensava que ninguen a via.
A esponja ia e vinha alsoIulanenle s solie a caine alandonada, linha uns
novinenlos pieguiosos dando a inpiesso de que ia paiai no neio do
caninho. Mane esfiegava un pano con un pedao de salonele e sua no
desapaiecia enlie as peinas. Seu ioslo eslava iepousado, quase liisle,
seguianenle eIa pensava en oulia coisa, na educao de Lucien ou no Si.
Ioincaie. Duianle aqueIe nonenlo eIa cra essa goida nassa isea, esse
coipo voIunoso que se conpiinia solie a Ioua do lid. Lucien, oulia vez,
liiou os sapalos e suliu ale a nansaida e viu Ceinaine. Veslia una Ionga
canisa veide que Ihe caa ale os pes, penleava-se dianle de un pequeno
espeIho iedondo e soiiia noIenenle a pipiia inagen. Lucien foi piesa de
un iiso Iouco e piecisou descei piecipiladanenle. Depois disso, soiiia e
fazia caielas dianle do espeIho do saIo e ao fin de aIgun lenpo senlia-se
lonado poi un nedo espanloso.
Lucien acalou poi adoinecei Iogo, nas ninguen o peiceleu, saIvo a
Sia. Coffin que o chanava seu leIo adoinecido no losque, una giande loIa
de ai que eIe no podia engoIii nen cuspii fazia-o ficai senpie con a loca
enliealeila: eia scu occcjc, quando eIe eslava s, a loIa engiossava
acaiiciando-Ihe docenenle o ceu da loca e a Ingua, a loca se aliia nuilo
giande e Igiinas ioIavan solie as faces ~ eian nonenlos nuilo
agiadveis. } no se diveilia lanlo quando eslava na piivada nas, en
conpensao, goslava nuilo de espiiiai, islo o despeilava e duianle aIgun
lenpo eIe ficava oIhando en voIla con un ai vivo e depois adoinecia de
novo. Apiendeu a disceinii as diveisas especies de sono, no inveino,
senlava-se dianle da chanine e eslendia a calea paia o fogo, quando eIa
eslava veineIha e len quenle esvaziava-se de slilo, a isso chanava
adoinecei peIa calea. Doningo de nanh, ao conliiio, eIe adoinecia
pIos pes: neiguIhava no lanho, laixava-se Ienlanenle e o sono sulia peIas

15
peinas e fIancos, naiuIhando. Acina do coipo adoinecido, lodo lianco e
cheio de ai no fundo da gua, una calecinha Ioiia doninava, cheia de
paIavias slias: |cnp|un, |cnp|i, |cnp|c, sesno, iconocIaslas. Na cIasse, o
sono eia lianco, fuiado de cIaies: ~ Que queieis que eIe fizesse conlia
lis`
2
Iiineiio: Lucien IIeuiiei. Que e o Teiceiio Lslado: nada. Iiineiio
Lucien IIeuiiei, segundo WinckeInann. IeIIeieau foi o piineiio en Igelia,
eIe s linha un leslcuIo, o oulio no desceia ainda, coliava dois sous
paia nosliai e dez paia deixai loc-Io. Lucien deu os dez sous, hesilou,
eslendeu a no e foi-se enloia sen pegai, nas seu aiiependinenlo foi lo
vivo que o nanleve, poi vezes, acoidado nais de una hoia. LIe eia pioi en
geoIogia do que en hisliia, piineiio, WinckeInann, segundo IIeuiiei. No
doningo ia passeai de licicIela, con CosliI e WinckeInann. Aliaves de
canpinas que o caIoi cieslava, as licicIelas desIizavan solie o p nacio, as
peinas de Lucien eian vivas e nuscuIosas nas o cheiio adoine-cedoi da
esliada Ihe sulia a calea, eIe cuivava-se solie o guido, seus oIhos
loinavan-se iosados e neio fechados. Receleu lis vezes seguidas o
piineiio pienio. Deian-Ihe |aoic|a cu ||g|isc dcs Ca|accnocs, |c Gcnic du
Cnris|ianisnc e |a Vic du Cardina| |atigcric. CosliI, de voIla das feiias, fez
conhecei a lodos o Dc Prcfundis Mcrpicnious e |Ar|i||cur dc Mc|z. Lucien
decidiu fazei neIhoi e consuIlou o Laiousse Medico de seu pai no ailigo
leio, en seguida expIicou-Ihes cono as nuIheies eian feilas, fez-Ihes,
nesno, un desenho no quadio e CosliI decIaiou que aquiIo eia iepugnanle,
e no podian nais ouvii faIai de lionpas sen ielenlai de iii, e Lucien
pensava con salisfao que no se enconliaiia nais en loda a Iiana un
aIuno de segundo ano e laIvez nesno de ieliica que conhecesse lo len
cono eIe os igos fenininos.
Quando os IIeuiieis se inslaIaian en Iaiis, foi un cIaio de
nagnesio. Lucien no podia nais doinii poi causa dos cinenas, dos aulos e
das iuas. Apiendeu a dislinguii un Voisin de un Iackaid, un
Hispano-Sua de un RoIIs e discuisava cono un conhecedoi de caiios,
aps un ano vesliu caIas conpiidas. Iaia ieconpens-Io do xilo da
piineiia paile do lachaieIado, seu pai enviou-o a IngIaleiia, Lucien viu
piados cheios de gua e iochedos liancos, jogou loxe con }ohn Lalinei e
apiendeu o ctcrarn-s|rc|c, nas una leIa nanh, Ievanlou-se eslonleado, a
coisa lonou-o de novo, voIlou sonoIenlo a Iaiis. Na auIa de nalenlica
eIenenlai do Iiceu Condoicel conlou liinla e sele aIunos. Oilo desses aIunos
dizian-se salidos e aos oulios chanavan viigens. Os salidos despiezaian
Lucien ale 19 de novenlio, nas no dia da fesla de Todos os Sanlos, Lucien

2
AIuso ao veiso do Cid, de CORNLILLL: Quc tcu||cz-tcus qui| fi| ccn|rc |rcis? (N. do T.)

16
foi passeai con Caiiy, o nais salido de lodos, e piovou, dispIicenlenenle,
conhecinenlos analnicos lo pieciosos que Caiiy ficou encanlado. Lucien
s no enliou paia o giupo dos salidos, poique seus pais no o deixavan
saii a noile, nas leve con eIes ieIaes anislosas.
Na quinla-feiia, eilhe veio con Riii aInoai na iua Raynouaid.
Toinaia-se enoine e liisle e passava o lenpo a suspiiai, cono poien sua
peIe conlinuava nuilo fina e nuilo lianca, Lucien goslaiia de v-Ia loda nua.
Iensava nisso, a noile, no seu Ieilo, seiia nun dia de inveino, no losque de
oIonha, aIguen a descoliia nua nun Iugai quaIquei, os liaos ciuzados
solie o peilo, lienendo con aiiepios de fiio. Inaginava que un lianseunle
nope a locava con a ponla da lengaIa dizendo: Mas que e islo aqui`
Lucien no se enlendia len con seu piino: Riii linha-se loinado un leIo
noo, un pouco eIeganle denais, cuisava sua fiIosofia en LakanaI e no
conpieendia nada de nalenlica. Lucien no podia deixai de pensai que
Riii, sele anos passados, ainda sujava nas caIas e depois caninhava con as
peinas apailadas cono un palo e oIhava sua nane con uns oIhos
cndidos, dizendo: No, nane, no faiei nais, eu pionelo. Senlia ceila
iepugnncia en locai a no de Riii. Lnlielanlo, eia nuilo anveI con eIe e
expIicava-Ihe seus cuisos de nalenlica, eia pieciso fazei senpie un
giande esfoio solie si nesno paia no se inpacienlai, poique Riii no eia
nuilo inleIigenle. Mas conseguia doninai-se, e conseivava a voz giave e
nuilo caIna. A Sia. IIeuiiei achava que Lucien linha nuilo lalo nas a lia
eilhe no goslava nuilo deIe. Quando Lucien piops a Riii dai-Ihe una
auIa eIa coiou un pouco agilando-se na cadeiia e disse:
~ No, voc e nuilo anveI, Lucien, nas Riii j e giande, eIe
apiendei poi si, no deve haliluai-se a conlai con os oulios.
Una laide, a Sia. IIeuiiei disse liuscanenle a Lucien:
~ Voc ci, laIvez, que Riii Ihe e ieconhecido peIo que voc faz poi
eIe` en, desiIuda-se, neu iapazinho, diz que voc gosla e de cailaz, foi sua
lia eilhe quen conlou.
LIa linha a voz nusicaI e un ai descuidado. Lucien conpieendeu
que eIa eslava Iouca de iaiva. Senliu-se vaganenle inliigado, no salendo o
que iespondei. No dia seguinle e no oulio eIe leve nuilo lialaIho e loda
esla hisliia foi esquecida.
Doningo de nanh, Lucien Iaigou liuscanenle a pena e pensou:
Sei nesno cailaz` Lian 11 hoias, Lucien senlado a sua esciivaninha,
oIhava as figuias iseas do cielone que alapelava as paiedes, senlia na face
esqueida o caIoi seco e poeiienlo do piineiio soI de aliiI, na face diieila o

17
pesado caIoi espesso do iadiadoi. Sei nesno cailaz` Lia difciI
iespondei. Lucien lenlou piineiio Ienliai-se da sua Ilina conveisa con
Riii e juIgai inpaiciaInenle sua pipiia alilude. Lslava incIinado solie Riii
e havia-Ihe soiiido dizendo: Conpieendeu` Se no conpieendeu, neu
veIho Riii, no lenha nedo de dizei: fica paia oulia vez. Un pouco nais
laide, eIe coneleia un eiio nun iaciocnio deIicado e disseia aIegienenle:
Ln lenpo, en lenpo. Lia una expiesso que ouviia do Si. IIeuiiei e que
o diveilia. No eia I lo inpoilanle assin, una lolagen. Mas sei que eu
ne exilia, ao dizei isso` A foia de piocuiai, fez, de iepenle, ieapaiecei aIgo
lianco, iedondo, deIicado cono un pedao de nuven ~ eia seu
pensanenlo do oulio dia, eIe peigunlaia: Conpieende` e linha havido
isso na sua calea, isso que no se podia descievei. Lucien fazia esfoios
desespeiados paia oIhai esse pedao de nuven e senliu, de iepenle, que caa
denlio da coisa, neiguIhava neIa de calea, enconliou-se en pIeno vapoi e
loinou-se eIe pipiio o vapoi, j no passava de un caIoi lianco e nido
que cheiiava a ioupa lianca. Quis aiiancai-se a esse vapoi e iecuai, nas eIe
vinha junlo. Iensou: Sou eu, Lucien IIeuiiei, eslou no neu quailo, iesoIvo
un piolIena de fsica, e doningo. Mas seus pensanenlos fundian-se en
nevoeiio, lianco solie lianco. LIe sacudiu-se e ps-se a dislinguii as figuias
do cielone, duas pasloias, dois pasloies e o Anoi. Depois, de slilo, disse
con seus loles: Lu sou..., ouviu un laiuIho e despeilou de sua Ionga
sonoIncia.
Isso no eia agiadveI ~ os pasloies linhan saIlado paia lis,
paiecia a Lucien que eIe os oIhava peIa exlienidade de un lincuIo. Ln
Iugai desse eslupoi que Ihe eia lo doce e que se peidia voIupluosanenle
en seu pipiio nlino, havia agoia una pequena peipIexidade nuilo viva
que se inleiiogava: ~ Quen sou eu`
Quen sou eu` Lu oIho a esciivaninha, oIho o cadeino. Chano-ne
Lucien IIeuiiei nas isso no e seno un none. Lu ne exilo. Lu no ne
exilo. No sei, isso no len senlido.
~ Sou un lon aIuno. No. L apaincia ~ un lon aIuno gosla de
lialaIhai ~ eu no. Tenho loas nolas, nas no goslo de lialaIhai. No
deleslo o lialaIho lanpouco, no Ihe dou inpoilncia. No dou inpoilncia
a nada. No seiei nunca un chefe. Iensou con angslia: Mas que vou
sei` Iassou un nonenlo, coou a caia e piscou o oIho esqueido poique o
soI o ofuscava. Que sou eu, cu` Havia a liuna, enioIada solie si nesna,
indefinida. Lu! OIhou ao Ionge, a paIavia soava na sua calea, laIvez se
pudesse adivinhai aIguna coisa cono a ponla sonliia de una piinide

18
cujos Iados fugian, Ionge, na liuna. Lucien eslieneceu e suas nos
lieneian: L isso, pensou, e isso. Tenho ceileza: cu nac cxis|c.
Duianle os neses que se seguiian, Lucien piocuiou, nuilas vezes, o
enloipecinenlo de novo, nas no o conseguiu ~ doinia ieguIainenle nove
hoias poi noile e o ieslo do lenpo eslava len vivo e cada vez nais peipIexo,
seus pais dizian que eIe nunca passaia lo len. Quando coneava a pensai
que no linha o eslofo de un chefe, senlia-se ionnlico e linha vonlade de
andai duianle hoias ao Iuai, nas seus pais no o deixavan saii a noile.
Lnlo, fieqenlenenle, aIongava-se no Ieilo e lonava a pipiia lenpeialuia,
o leinnelio naicava 37,5 ou 37,6 e Lucien pensava con un piazei anaigo
que seus pais o achavan con lon aspeclo. Lu no exislo. Iechava os
oIhos e se alandonava. A exislncia e una iIuso, pois que eu sei que no
exislo, no lenho oulia coisa a fazei seno lapai os ouvidos, no pensai en
nada paia anuIai-ne. Mas a iIuso eia lenaz. Ao nenos eIe linha solie os
oulios, a supeiioiidade nuilo naIiciosa de possuii un segiedo: Caiiy, poi
exenpIo, no exislia nais do que eIe pipiio. Mas eia suficienle v-Io
aiiufai-se lunuIluosanenle no neio dos seus adniiadoies paia
conpieendei Iogo que eIe aciedilava feiieanenle na pipiia exislncia. O Si.
IIeuiiei lanlen no exislia ~ nen Riii nen ninguen ~ o nundo eia una
conedia sen aloies. Lucien, que havia ollido a nola 15 peIa sua disseilao
solie A MoiaI e a Cincia, pensou en escievei un Tialado do Nada e
inaginou que as pessoas, Iendo-o, se iealsoivessen unas aps as oulias,
cono as liuxas ao canlo do gaIo. Anles de coneai a iedao de seu lialado,
quis salei a opinio de adouin, seu piofessoi de fiIosofia.
~ Ieido, senhoi, disse-Ihe no fin de una auIa, pode-se suslenlai
que no exislinos`
~ Cogilo, disse eIe, crgc sun
3
. O senhoi exisle, pois duvida da sua
exislncia.
Lucien no eslava convencido nas ienunciou a escievei a olia. Ln
juIho ieceleu sen enoo o seu dipIona de lachaieI en Malenlicas e
pailiu paia IeioIIes con os pais. A peipIexidade no passava ~ eia cono
un desejo de espiiiai.
ouIigaud noiieia e a nenlaIidade dos opeiiios do Si. IIeuiiei
havia nudado nuilo. Canhavan piesenlenenle giandes saIiios e suas
nuIheies conpiavan neias de seda. A Sia. ouffaidiei cilava poinenoies
assusladoies a Sia. IIeuiiei: Minha enpiegada conlou-ne que viu onlen

3
Ienso, Iogo exislo. (N. do T.)

19
no aougue a pequena Ansianne, que e a fiIha de un opeiiio de seu naiido
e de quen eslanos cuidando desde que peideu a ne ~ casou-se con un
ajusladoi de eaupeiluis. en, eIa enconendou un fiango de 2O fiancos! L
con aiiogncia! No se conlenlan con pouco, queien lei ludo o que ns
lenos. Agoia, quando Lucien dava, no doningo, un pequeno giio con o
pai, os opeiiios apenas locavan nos lones, quando os vian, e havia
nesno os que aliavessavan a iua paia no lei que saudai. Un dia Lucien
enconliou-se con o ouIigaud fiIho, que no paieceu sequei ieconhec-Io.
Lucien ficou un pouco excilado con isso ~ eia a opoilunidade de piovai
que eia un chefe. Iez pesai solie }uIes ouIigaud un oIhai de guia e
avanou paia eIe, con as nos nas coslas. Mas ouIigaud no paieceu
inlinidado. No ne ieconheceu, disse Lucien con seus loles. Mas
eslava piofundanenle aloiiecido e, nos dias que se seguiian, pensou, nais
do que nunca, que o nundo no exislia.
O pequeno ievIvei da Sia. IIeuiiei eslava guaidado na gavela
esqueida da cnoda. Seu naiido Iho piesenleaia en selenlio de 1914,
anles de pailii paia a fienle. Lucien pegou-o e viiou-o nuilo lenpo enlie os
dedos, eia una pequena jia con un cano douiado e una coionha de
nadiepeioIa. No eia possveI vaIei-se de un lialado de fiIosofia paia
peisuadii as pessoas de que eIas no exislian. O que eia pieciso eia un alo,
un alo veidadeiianenle desespeiado que dissipasse as apaincias e
nosliasse en pIena Iuz o nada do nundo. Una delonao, un coipo joven
sangiando solie un lapele, aIgunas paIavias ialiscadas nun papeI: Lu
ne nalo poique no exislo. L vocs lanlen, neus iinos, vocs no so
nada! As pessoas Ieiian o joinaI, peIa nanh, veiian: Un adoIescenle
ousou! L cada un senlii-se-ia leiiiveInenle peiluilado e se peigunlaiia:
Lu` Sei que exislo` Conhecian-se na hisliia, poi ocasio da pulIicao
de lcr|ncr poi exenpIo, seneIhanles epidenias de suicdios, Lucien
Ienliou-se de que nilii en giego quei dizei leslenunha. LIe eia
nuilo sensveI paia desenpenhai o papeI de chefe nas, no de nilii. Ln
seguida, enliou no quailo de veslii da ne, oIhou o ievIvei e ficou
agoniado. Aconleceu-Ihe nesno noidei o cano douiado, apeilando
foilenenle os dedos na coionha. Ln geiaI poien nosliava-se nais aIegie
do que liisle, poique pensava que lodos os veidadeiios chefes linhan
conhecido a lenlao do suicdio. NapoIeo poi exenpIo. Lucien no
dissinuIava lei locado o fundo do desespeio, nas espeiava saii dessa ciise
con una aIna lenpeiada e Ieu con inleiesse o MenoiiaI de Sainle HeIne.
Lia pieciso, enlielanlo, lonai una deciso. Maicou o dia 3 de selenlio
cono leino de suas hesilaes. Os Ilinos dias foian exlienanenle

2O
penosos, ceilanenle a ciise eia saIulai, nas exigia de Lucien una lenso lo
foile que eIe lenia queliai-se, un dia, cono vidio. No ousava locai nais
no ievIvei, conlenlava-se con aliii a gavela, Ievanlava un pouco as
conlinaes de sua ne e conlenpIava Ionganenle o pequeno nonslio
gIaciaI e caleudo que doinia no neio da seda coi-de-iosa. Lnlielanlo, Iogo
que eIe iesoIveu vivei, senliu un vivo desaponlanenlo e achou-se
desaivoiado. IeIiznenle, os nIlipIos cuidados da voIla o alsoiveian, seus
pais enviaian-no ao Iiceu Sainl-Louis paia seguii os cuisos piepaialiios da
LcoIe CenliaIe. Usava un lonezinho deliuado de veineIho con una
insgnia e canlava:
| c pis|ac quc faz andar as n4quinas
| c pis|ac quc faz andar cs tag5cs...
Lsla nova dignidade de pislo
4
enchia Lucien de oiguIho, e depois,
sua cIasse no se paiecia con as oulias, linha liadies e un ceiinoniaI, eia
una foia. Ioi exenpIo, eia coslune que una voz peigunlasse, un quailo
de hoia anles do fin do cuiso de fiancs:
~ Que e un cadele`
L lodos iespondian en suidina:
~ L un liouxa!
Ao que a voz loinava:
~ Que e un aIuno de Agiononia` L iespondia un pouco nais foile:
~ L un liouxa!
Lnlo, o Si. elhune, que eia quase cego e usava cuIos pielos, dizia
con Iassido:
~ Ioi favoi, senhoies!
Havia aIguns inslanles de siIncio alsoIulo e os aIunos
enlieoIhavan-se con soiiisos inleIigenles, depois aIguen giilava:
~ Que e un pislo` L a cIasse iugia:
~ L un sujeilo foinidveI!
Nesses nonenlos Lucien senlia-se gaIvanizado. A laide conlava
ninuciosanenle a seus pais os diveisos incidenles do dia e quando dizia:
Lnlo loda a cIasse se ps a iii, ou enlo: Toda a cIasse decidiu pi
Meyiinez no iidcuIo, as paIavias, saindo, aquecian-Ihe a loca, cono un

4
icho novo na giia do coIegio. (N. do T.)

21
goIe de IcooI. Lnlielanlo os piineiios neses foian len duios. Lucien
faIhou nos lialaIhos de nalenlica e de fsica e aIen disso seus canaiadas
individuaInenle no eian nuilo sinplicos, esludavan de giaa, eian, na
naioi paile, esfoiados, sujos, sen educao.
~ No h un, dizia a seu pai, que eu deseje fazei neu anigo.
~ LIes, disse sonhadoianenle o Si. IIeuiiei, iepiesenlan una eIile
inleIecluaI, enlielanlo, do naus chefes, puIaian una elapa.
Lucien, ouvindo faIai de naus chefes, senliu un apeilo
desagiadveI no coiao e pensou, de novo, en nalai-se duianle as
senanas que se seguiian, nas no senlia o nesno enlusiasno das feiias.
No ns de janeiio, un novo aIuno chanado eiIiac escandaIizou loda a
cIasse, veslia ioupas cinladas veides ou naIva, na Ilina noda, pequenos
coIaiinhos iedondos e caIas cono se vian nas giavuias dos aIfaiales, lo
eslieilas que eia de peigunlai cono podia enfi-Ias. Logo se cIassificou en
Ilino Iugai en nalenlica. Iouco ne inpoilo, decIaiou, sou un
Iileialo, esludo nalenlica paia ne nodificai. No fin de un ns linha
seduzido lodo nundo, disliilua cigaiios de conlialando, dizia-Ihes que
linha nuIheies e nosliava-Ihes as cailas que eIas Ihe enviavan. Toda a
cIasse decidiu que eIe eia un licho e que eia pieciso deix-Io en paz.
Lucien adniiava nuilo sua eIegncia e suas naneiias, nas eiIiac lialava
Lucien con condescendncia, chanando-o de fiIhinho de papai.
~ AfinaI, disse un dia Lucien, e neIhoi do que se eu fosse fiIho de
polies.
eiIiac soiiiu.
~ Voc e un cnico! disse-Ihe, e, no oulio dia, f-Io Iei un de seus
poenas: Caiuso engoIia oIhos cius lodas as noiles, nas foia disso eia sliio
cono un caneIo. Una senhoia fez un ianaIhele con os oIhos de sua
fanIia e Ianou-o ao paIco. Todos se incIinaian dianle desse geslo exenpIai.
Mas no se esquean de que sua hoia de gIiia duiou liinla e sele ninulos,
exalanenle depois do piineiio liavo ale a exlino do giande Iuslie da
peia (da en dianle foi pieciso que eIa liouxesse na lieIa o naiido,
Iauieado de nuilos concuisos e que lapava con duas ciuzes de gueiia as
cavidades iseas de suas ililas). L nolen len islo: lodos aqueIes denlie
ns que coneien nuila caine hunana en conseiva peieceio de escoilulo.
~ Muilo len, disse Lucien peiluilado.
~ Lu os fao, disse eiIiac con indoIncia, con una nova lecnica,
isso se chana esciila aulonlica.

22
AIgun lenpo depois, Lucien leve una vioIenla vonlade de nalai-se
e decidiu pedii conseIho a eiIiac.
~ Que e que devo fazei` peigunlou eIe quando exps seu caso.
eiIiac ouviia-o con aleno, linha o hlilo de chupai os dedos e
noIhai con saIiva as espinhas que linha no ioslo, de nodo que sua peIe
liiIhava aqui e aIi, cono un caninho aps a chuva.
~ Iaa cono quisei, disse enfin, isso no len nenhuna inpoilncia.
RefIeliu un pouco e ajunlou, acenluando as paIavias:
~ Nada len janais nenhuna inpoilncia.
Lucien ficou un pouco desiIudido nas conpieendeu que eiIiac
ficaia piofundanenle inpiessionado quando o convidou, na quinla-feiia
seguinle, a lonai cafe en casa de sua ne. A Sia. eiIiac, que linha veiiugas
e una nancha cainesin na face esqueida, foi analiIssina:
~ Veja ~ disse eiIiac a Lucien, as veidadeiias vlinas da gueiia
sonos ns.
Lssa eia a opinio de Lucien e eIes convieian en que peilencian, os
dois, a una geiao saciificada. O dia caa, eiIiac eslava deilado na cana,
con as nos alis da nuca. Iunaian cigaiios ingIeses, locaian discos no
gianofone e Lucien ouviu a voz de Sophie Tuckei e a de AI }ohnson.
Toinaian-se neIancIicos e Lucien pensou que eiIiac eia seu neIhoi
anigo. eiIiac peigunlou-Ihe se eIe conhecia a psicanIise, sua voz eia seiia
e eIe oIhava Lucien con giavidade.
~ Desejei ninha ne ale a idade de quinze anos, confiou.
Lucien senliu-se pouco a vonlade, linha nedo de coiai e depois
Ienliou-se das veiiugas da Sia. eiIiac e no conpieendeu len cono se
pudesse desej-Ia. Lnlielanlo, quando I enliou paia Ihes liazei as loiiadas,
ficou vaganenle peiluilado e lenlou adivinhai seus seios aliaves da naIha
anaieIa que veslia. Quando eIa saiu, eiIiac disse con una voz posiliva:
~ Voc lanlen, naluiaInenle, leve vonlade de doinii con sua ne.
LIe no inleiiogava, afiinava. Lucien deu de onlios:
~ NaluiaInenle, disse.
No dia seguinle eslava inquielo, linha nedo de que eiIiac iepelisse
sua conveisao. Mas lianqiIizou-se depiessa: Depois, pensou, eIe esl
nais conpionelido que eu. Lslava seduzido peIo iuno cienlfico que
linhan lonado suas confidncias, e na quinla-feiia seguinle Ieu una olia de

23
Iieud solie o sonho, na lilIioleca Sanla Cenoveva. Ioi una ieveIao. L
isso, iepelia-se vagando peIas iuas, e isso! Conpiou en seguida,
||n|rcduc|icn a |a Psqcnana|qsc e a Psqcncpa|c|cgic dc |a tic quc|idicnnc, e ludo
se acIaiou paia eIe. Lssa inpiesso eslianha de no exislii, esse vazio que
senlia nuilo lenpo na conscincia, sua sonoIncia, suas peipIexidades, seus
esfoios vos paia se conhecei, que nunca enconliavan seno una coilina
de liuna... Ioi Deus, pensou eIe, eu lenho un conpIexo. Conlou a
eiIiac cono, na sua infncia, inaginava-se sonnluIo e cono os oljelos
nunca Ihe paiecian conpIelanenle ieais:
~ Devo lei, concIuiu, un conpIexo que ninguen enlende.
~ Cono eu, disse eiIiac, ns lenos conpIexos pailicuIaies,
especiais!
LIes lonaian o hlilo de inleipielai seus sonhos, e ale seus nenoies
geslos, eiIiac linha senpie lanlas hisliias a conlai que Lucien suspeilava
un pouco que eIe as invenlasse ou, peIo nenos, que as enfeilasse.
Lnlendian-se, poien, nuilo len e lialaian os assunlos nais deIicados con
oljelividade, ieconheceian que usavan una nscaia de joviaIidade paia
enganai os que os iodeavan nas, que eslavan, no fundo, leiiiveInenle
aloinenlados. Lucien senlia-se Iivie de suas inquielaes. Aliiou-se
avidanenle a psicanIise poique conpieendeu que eia o que Ihe convinha e
piesenlenenle senlia-se foilaIecido, no linha nais necessidade de se
inaginai doenle e de eslai senpie a piocuiai na conscincia as
nanifeslaes paIpveis de seu cailei. O veidadeiio Lucien enconliava-se
piofundanenle enleiiado no inconscienle, eia pieciso sonhai con eIe sen
nunca o vei, cono o queiido ausenle. Lucien pensava senpie nos seus
conpIexos e inaginava, con un ceilo oiguIho, o nundo olscuio, ciueI e
vioIenlo que se ienexia sol os vapoies de sua conscincia.
~ Voc conpieende, dizia a eiIiac, apaienlenenle sou una ciiana
adoinecida e indifeienle a ludo, aIguen desinleiessanle. L nesno de
denlio, voc sale, paiecia de laI nodo isso, que eslive a ponlo de ne deixai
convencei. Mas eu salia que havia oulia coisa.
~ H scnprc oulia coisa, iespondia eiIiac.
L eIes soiiian con oiguIho. Lucien fez un poena inliluIado
Quando a liuna se desfizei e eiIiac achou-o fanoso, nas iepiovou
Lucien de no o lei esciilo en veisos neliificados. Decoiaian-no, assin
nesno, e quando queiian faIai de suas Iilidos dizian con visveI piazei:

24
Os giandes caianguejos dissinuIados sol o nanlo de nevoa,
depois, nuilo sinpIesnenle, os caianguejos, piscando o oIho. Mas ao fin
de aIgun lenpo, Lucien, quando eslava s e piincipaInenle a noile,
coneou a achai ludo aquiIo una coisa nedonha. No ousava nais oIhai
sua ne de fienle, e quando a leijava anles de ii deilai-se, lenia que una
foia leneliosa desviasse seu leijo e o fizesse caii na loca da Sia. IIeuiiei,
eia cono se eIe caiiegasse un vuIco denlio deIe. Lucien vigiava-se con
piecauo, paia no vioIenlai a aIna sunluosa e sinislia que linha
descoleilo. LIe salia, agoia, ludo o que eIa conpoilava e ieceava seu
leiiveI despeilai. Tenho nedo de nin, dizia-se. Renunciaia, havia seis
neses, as pilicas soIiliias poique eIas o aloiiecian e eIe linha nuilo
lialaIho, nas voIlou de novo a eIas. Lia pieciso que cada un seguisse sua
incIinao, os Iivios de Iieud eslavan cheios de hisliias de infeIizes jovens
que havian lido ciises poi leien ionpido nuilo liuscanenle con seus
hlilos.
~ Sei que no vanos ficai Ioucos` peigunlava a eiIiac.
Con efeilo, ceilas quinlas-feiias, senlian-se eslianhos, a penunlia
linha-se soiialeiianenle inlioduzido no quailo de eiIiac, havian funado
naos inleiios de cigaiios opiados, suas nos lienian. Lnlo, un deIes se
Ievanlava sen nada dizei, caninhava cauleIosanenle ale a poila e viiava o
conuladoi. Una Iuz anaieIa inundava o quailo e eIes se enlieoIhavan con
desconfiana.
Lucien no laidou a veiificai que sua anizade poi eiIiac iepousava
solie un naI-enlendido: ninguen nais que eIe, ceilanenle, eia sensveI a
leIeza palelica do conpIexo de Ldipo, nas via naquiIo solieludo o sinaI de
una foia de paixo que desejava deiivai nais laide paia oulios fins.
eiIiac, ao conliiio, paiecia conpiazei-se con seu eslado e no queiia saii
deIe.
~ Sonos lipos decadenles, dizia-Ihe con oiguIho, vencidos. Nunca
faienos nada.
~ Nada, iespondia Lucien coino un eco.
Mas eslava fuiioso. Na voIla das feiias da Iscoa, eiIiac conlou-Ihe
que linha conpailiIhado o nesno quailo de sua ne nun holeI de Dijon,
un dia Ievanlaia-se de nanhzinha, apioxinaia-se da cana onde a ne
doinia ainda e eigueia vagaiosanenle as coleilas.
~ Sua canisa eslava Ievanlada, conlou, caoando.

25
Ouvindo essas paIavias, Lucien no pde evilai o despiezo que
senliu poi eiIiac e achou-se nuilo s. L lonilo lei conpIexos nas eia
pieciso salei Iiquid-Ios en lenpo, honen feilo podeiia eIe assunii
iesponsaliIidade e aceilai un conando se livesse conseivado una
sexuaIidade infanliI` Lucien coneou a inquielai-se seiianenle, goslaiia de
pedii o conseIho de una pessoa auloiizada nas no salia a quen se diiigii.
eiIiac faIava-Ihe nuilas vezes de un suiieaIisla chanado eigie, nuilo
veisado en psicanIise e que paiecia lei giande ascendncia solie eIe, nas
nunca piops a Lucien conhec-Io. Lucien ficou lanlen desaponlado
poique conlaia con eiIiac paia conhecei nuIheies, juIgava que a posse de
una Iinda ananle nudaiia naluiaInenle o cuiso de suas ideias, eiIiac
poien nunca nais faIou de suas leIas anigas. LIes ian, as vezes, a ceilas
iuas, seguian nuIheies da vida nas no ousavan faIai-Ihes:
~ Que quei voc, neu veIho, dizia eiIiac, no sonos da iaa dos
que agiadan. As nuIheies senlen en ns aIguna coisa que as anedionla.
Lucien no iespondia, eiIiac coneava a iiiil-Io. LIe fazia,
fieqenlenenle, giacejos de nuilo nau goslo a iespeilo dos pais de Lucien,
chanava-os de Senhoi e Senhoia DunoIIel. Lucien conpieendia nuilo len
que un suiieaIisla despiezasse a luiguesia en geiaI, nas eiIiac linha sido
nuilas vezes convidado peIa Sia. IIeuiiei, que o havia lialado con
confiana e anizade, na faIla de gialido, un sinpIes cuidado de decncia o
leiia inpedido de faIai deIa nesse lon. AIen disso, eiIiac eia leiiveI con
sua nania de pedii enpieslado dinheiio que no ieslilua nais, no nilus
nunca linha liocado e eia pieciso pagai poi eIe, nos cafes no piopunha,
seno una vez en cinco, pagai as despesas. Lucien disse-Ihe ludo, un dia,
que no conpieendia aquiIo, e que se devia, enlie canaiadas, dividii lodos
os gaslos quando saan. eiIiac oIhou-o inpeneliveI e iespondeu:
~ Lu o suspeilava, voc e un anaI. L expIicou-Ihe a infoinao
fieudiana: fezes = ouio, e a leoiia fieudiana da avaieza. Lu queiia salei una
coisa, disse eIe, ale que idade sua ne o Iinpou`
Lsliveian a ponlo de liigai.
Desde os piincpios de naio, eiIiac ps-se a faIlai ao Iiceu, Lucien ia
enconli-Io, aps a auIa, en un lai na iua dos Ielils-Chanps onde lelian
veinules Ciucifix. Una leia-feiia a laide, Lucien enconliou eiIiac
senlado dianle de un copo vazio.
~ Lnfin, disse eiIiac. Oua, e pieciso que eu d o foia, lenho
enconlio as cinco hoias con neu denlisla. Lspeie-ne, eIe noia ao Iado e
sei s una neia hoia.

26
~ O. K., iespondeu Lucien, deixando-se caii solie una cadeiia.
Iianois, d-ne un veinule lianco.
Nesse nonenlo un honen enliou no lai e soiiiu con un ai
adniiado ao peicel-Io eiIiac coiou e Ievanlou-se piecipiladanenle.
Quen sei` pensou Lucien. eiIiac, apeilando a no do desconhecido,
linha-se coIocado de nodo a ocuIlai-Ihe Lucien, faIava con una voz laixa e
ipida, e o oulio iespondia con una voz cIaia:
~ Mas no, neu pequeno, voc nunca sei seno un faisisla.
Ao nesno lenpo, aIou-se nas ponlas dos pes e encaiou Lucien poi
solie o cinio de eiIiac, con una lianqiIa seguiana. Iodia lei liinla e
cinco anos, linha un ioslo pIido e nagnficos caleIos liancos. L
seguianenle eigie, pensou Lucien, con o coiao lalendo, cono e
lonilo!
eiIiac pegaia o honen de caleIos liancos peIo coloveIo con un
geslo linidanenle auloiiliio:
~ Venha conigo, disse eIe, eu vou ao neu denlisla, e a dois passos.
~ Mas voc esl con un anigo, cieio, iespondeu o oulio, sen liiai
os oIhos de Lucien, voc deve apiesenlai-nos.
Lucien Ievanlou-se soiiindo. Livie-se desla! pensou con as faces
en fogo. O pescoo de eiIiac enliou nas espduas e Lucien aciedilou, poi
un segundo, que eIe ia iecusai.
~ en, apiesenle-ne Iogo, disse, con una voz piazenleiia. Mas
apenas faIou, o sangue afIuiu as lnpoias, desejou afundai-se na leiia.
eiIiac fez neia voIla e iesnungou sen oIhai ninguen:
~ Lucien IIeuiiei, un coIega do Iiceu, Si. AchiIe eigie.
~ Senhoi, adniio suas olias, disse Lucien, con voz fiaca.
eigie pegou-Ihe as nos nas suas, finas e Iongas, oliigando-o a
senlai-se. Iez-se siIncio, eigie envoIvia Lucien nun oIhai quenle e leino,
conseivava-Ihe a no:
~ Lsl neivoso` peigunlou suavenenle.
Lucien acIaiou a voz e diiigiu a eigie un oIhai fiine:
~ Lslou neivoso, iespondeu cIaianenle.
Iaiecia-Ihe que acalava de se sujeilai as piovas de una iniciao.
eiIiac hesilou ainda un inslanle, depois veio iaivosanenle lonai seu Iugai,

27
aliiando o chapeu na nesa. Lucien queinava-se de vonlade de conlai a
eigie sua lenlaliva de suicdio, eia aIguen con quen eia pieciso faIai
aliuplanenle, sen piepaiao. No ousou dizei nada poi causa de eiIiac,
odiava eiIiao.
~ Voc len iaki` peigunlou eigie ao gaion.
~ No, no len, disse eiIiac con soIicilude, e un lai sinplico
nas no h nada paia lelei aIen de veinule.
~ Que e esla coisa anaieIa que esl I enlaixo nuna gaiiafa lianca`
peigunlou eigie con una desenvoIluia cheia de suavidade.
~ L o Ciucifix lianco, expIicou o gaion.
~ D-ne un.
eiIiac agilava-se na cadeiia, paiecia dividido enlie o desejo de
eIogiai seus anigos e o ieceio de fazei liiIhai Lucien a sua cusla. Acalou
poi dizei, con voz liisle e aIlivo:
~ LIe quis nalai-se.
~ NaluiaInenle, disse eigie.
Houve novo siIncio: Lucien laixaia os oIhos con un ai nodeslo,
nas inquielava-se poi salei se eiIiac no iiia Iogo enloia. eigie oIhou
de iepenle o ieIgio.
~ L seu denlisla` peigunlou. eiIiac Ievanlou-se desajeiladanenle.
~ Aconpanhe-ne, eigie, supIicou, e a dois passos.
~ Lu o espeio e, enquanlo isso, faiei conpanhia ao seu anigo.
eiIiac denoiou-se ainda un pouco, saIlava de un pe a oulio.
~ V enloia, disse eigie con voz inpeiiosa. Voc nos enconliai
aqui.
Logo que eiIiac saiu, eigie Ievanlou-se e foi senlai-se sen
ceiinnia, ao Iado de Lucien. Lsle conlou-Ihe Ionganenle sua lenlaliva de
suicdio, expIicou-Ihe que havia desejado sua ne e que eia un sdico-anaI,
que no fundo no goslava de nada e que neIe ludo eia conedia. eigie
ouviu-o sen dizei paIavia, oIhando-o piofundanenle e Lucien achou
deIicioso sei conpieendido. Quando leininou, eigie pousou-Ihe
faniIiainenle o liao no onlio e Lucien senliu una nisluia de gua-de-
coInia e funo ingIs.
~ Sale, Lucien, cono se chana seu eslado`

28
Lucien oIhou eigie con espeiana e no ficou desaponlado.
~ Lu chano a isso Desajuslanenlo.
Desajuslanenlo ~ a paIavia havia coneado leina e lianca cono
un Iuai, nas o o finaI linha o liiIho acolieado de una lionpa.
~ Desajuslanenlo, iepeliu Lucien.
Senliu-se giave e inquielo cono quando disseia a Riii que eia
sonnluIo. O lai eslava sonliio nas a poila aliia-se inleiianenle paia a
iua, paia a Iuninosa nevoa da piinaveia, sol o peifune que despiendia
eigie, Lucien peicelia o cheiio pesado da saIa escuia, un cheiio de vinho
linlo e nadeiia nida. Desajuslanenlo, pensou eIe, a que ne vai islo
conduzii` No salia len se Ihe havia descoleilo una gIiia ou una nova
doena, eIe via pixino dos seus oIhos os Ilios geis de eigie que
veIavan e descoliian sen paiai o liiIho de un denle de ouio.
~ Coslo dos seies que se achan desajuslados, disse eigie, e acho
que voc len una soile exliaoidiniia. Ioique, enfin, isso Ihe foi dado.
Voc v lodos esses lipos` So uns assenlados. Seiia pieciso ofeiec-Ios as
foinigas veineIhas paia conliaii-Ios un pouco. Voc sale o que fazen
esses conscienciosos aninaIejos`
~ Conen o honen, iespondeu Lucien.
~ Sin, eIes desenlaiaan os esqueIelos de sua caine hunana.
~ Lu sei, disse Lucien. L aciescenlou: L eu` Que e pieciso que eu
faa`
~ Nada, peIo anoi de Deus, disse eigie con un nedo cnico. L
solieludo no senlai-se. A nenos, disse iindo, que seja solie una eslaca.
Leu Rinlaud`
~ No, disse Lucien.
~ Lu Ihe enpieslaiei as |||unina|icns. Oua, e pieciso que nos
vejanos novanenle Se voc eslivei Iivie quinla-feiia passe poi casa, I peIas
lis hoias, noio en Monlpainasse, no nneio 9 da iua Canpagne-Iieniie.
Na quinla-feiia seguinle Lucien foi a casa de eigie e I voIlou
quase lodos os dias do ns de naio. Tinha conlinado dizei a eiIiac que se
vian una vez poi senana, poique queiian sei fiancos con eIe, evilando
aloiiec-Io. eiIiac nosliou-se lolaInenle inconvenienle, peigunlou a
Lucien caoando:

29
~ Lnlo, e un ialicho, hein` LIe deu o goIpe da inquielude e voc
deu neIe o goIpe do suicdio: o giande jogo!...
Lucien pioleslou:
~ No se esquea, disse eIe, coiando, que foi voc quen piineiio
faIou de neu suicdio.
~ Oh! disse eiIiac, foi sonenle paia evilai-Ihe a veigonha de o
fazei voc nesno. Lspaaian seus enconlios.
~ Tudo o que ne agiadava neIe, disse un dia Lucien a eigie, e de
voc que lonava enpieslado, peicelo-o agoia.
~ eiIiac e un nacaco, iespondeu eigie iindo, e o que ne aliaiu
senpie neIe. Voc sale que a av naleina deIe e judia` Isso expIica nuila
coisa.
~ Con efeilo, iespondeu Lucien. Ao fin de un inslanle aciescenlou:
~ AIis, e una pessoa encanladoia.
O apailanenlo de eigie eia aliavancado de oljelos eslianhos e
cnicos: lanloieles cujo assenlo de veIudo veineIho iepousava solie
peinas de nuIhei, de nadeiia pinlada, eslluas negias, un cinlo de
caslidade de feiio lalido, seios de gesso, nos quais havia pIanladas
pequenas coIheies, solie a nesa un giganlesco pioIho de lionze e un
cinio de fiade ioulado a un ossiio de Mislia seivian de peso. As paiedes
eian alapeladas de cailas-convile anunciando a noile do suiieaIisla
eigie. MaIgiado ludo isso, o apailanenlo dava inpiesso de confoilo
inleIigenle e Lucien goslava de se espichai no fundo div da saIa de funai.
O que pailicuIainenle o assonliava eia a enoine quanlidade dessas
pequenas ainadiIhas paia fazei a genle caii que eigie linha acunuIadas,
solie un apaiadoi, fIuido gIaciaI, p paia espiiiai, p-de-nico, acai
fIuluanle, excienenlo de papeIo, elc. eigie pegava, sen paiai de faIai, a
inilao de excienenlo e a consideiava giavenenle:
~ Lslas ainadiIhas, dizia, ln un vaIoi ievoIucioniio, inquielan.
H nais podei desliuidoi neIas do que nas olias conpIelas de Lenine.
Lucien, suipieendido e encanlado, oIhava aIleinadanenle aqueIe
leIo ioslo aloinenlado de oIhos cavos e aqueIes Iongos dedos finos que
seguiavan con g-aa. una peifeila inilao de excienenlo. eigie faIava-
Ihe fieqenlenenle de Rinlaud e do desiegianenlo sislenlico de lodos
os senlidos.

3O
~ Quando voc pudei, passando peIa piaa da Concidia, vei
dislinlanenle e a vonlade una negia de joeIhos piesles a chupai o oleIisco,
voc podei dizei que se Iileilou e esl saIvo.
Lnpieslou-Ihe as |||unina|icns, es Cnan|s dc Ma|dcrcr e as olias do
Maiqus de Sade. Lucien lenlou conscienciosanenle conpieendei, nas
nuila coisa escapou-Ihe e ficou chocado poique Rinlaud eia pedeiasla.
Indagou-o de eigie que se ps a iii:
~ Mas poi qu, ninha ciiana`
Lucien ficou nuilo enlaiaado. Coiou e duianle un ninulo odiou
eigie con lodas as suas foias, doninou-se, poien, Ievanlou a calea e
disse con una fianqueza sinpIes:
~ Lu disse una lesleiia.
eigie afagou-Ihe os caleIos, paiecendo conovido:
~ Lsses giandes oIhos cheios de peiluilao, disse eIe, esses oIhos
de coia... Sin Lucien, voc disse una lesleiia. A pedeiaslia de Rinlaud e o
piineiio e geniaI desiegianenlo de sua sensiliIidade. L a eIa que devenos
seus poenas. Aciedilai que h oljelos especficos do desejo sexuaI e que
esses oljelos so as nuIheies, poique eIas ln un luiaco enlie as peinas, e
o hediondo e voIunliio eiio dos assenlados. OIhe!
LIe liiou de sua nesa una dzia de fologiafias anaieIecidas e as
jogou solie os joeIhos de Lucien. Lian hoiiveis pioslilulas nuas, iindo con
as locas desdenladas, aliindo as peinas cono Ilios e aponlando denlie as
coxas aIgo cono una Ingua escunosa.
~ Ollive a coIeo poi lis fiancos de ou-Saada, disse eigie. Se
voc leijai o liaseiio dessas nuIheies voc e un fiIho de fanIia, e lodos
diio que voc Ieva una vida de iapaz. Ioique so nuIheies, conpieende`
Lu Ihe digo que a piineiia coisa a fazei e peisuadii-se de que |udc pode sei
oljelo de desejo sexuaI, una nquina de cosluia, un piovele, un cavaIo ou
un sapalo. Lu, disse soiiindo, fao anoi con as noscas. Conheci un
fuziIeiio navaI que se salisfazia con palos. Melia-Ihes a calea nuna gavela,
piendia-os soIidanenle peIas palas e pionlo!
eigie leIiscou disliaidanenle a oieIha de Lucien e concIuiu:
~ O palo noiiia e o lalaIho o conia.
Lucien saa dessas enlievislas con a calea en fogo, pensava que
eigie eia un gnio, nas aconlecia-Ihe despeilai a noile noIhado de suoi,
a calea cheia de vises nonsliuosas e olscenas, e eIe se peigunlava se

31
eigie exeicia solie eIe loa ou n infIuncia: Sei s! genia, loicendo as
nos, no lei ninguen paia ne aconseIhai, paia ne dizei se eslou no
caninho ceilo! Se fosse ale o fin, se pialicasse a vaIei o desiegianenlo de
lodos os senlidos, no iiia peidei pe e naufiagai` Un dia en que eigie
havia faIado Ionganenle de Andie ielon, Lucien nuinuiou cono nun
sonho:
~ Sin, nas se depois disso no pudei voIlai alis` eigie
soliessaIlou-se:
~ VoIlai alis` Quen faIou en voIlai alis` Se voc ficai Iouco,
lanlo neIhoi. Depois, cono disse Rinlaud, viio oulios hoiiveis
lialaIhadoies.
~ L len o que eu pensava, disse Lucien liislenenle.
Repaiou que essas Iongas conveisas linhan un iesuIlado oposlo ao
que desejava eigie: desde que Lucien se suipieendia a expeiinenlai una
sensao un pouco fina, una inpiesso oiiginaI, punha-se a lienei: Lsl
coneando, pensava. De lon giado desejaia lei apenas as peicepes nais
vuIgaies e espessas, no se senlia len seno a noile con seus pais ~ eia o
seu iefgio. LIes faIavan de iiand, da n vonlade dos aIenes, dos pailos
da piina }eanne do cuslo da vida, Lucien liocava voIupluosanenle con eIes
opinies de un giosseiio lon senso. Un dia, cono enliasse no seu quailo
depois de havei deixado eigie, fechou naquinaInenle a poila a chave.
Quando peiceleu o geslo, esfoiou-se paia iii, nas no pde doinii,
concIuiu que linha nedo.
Lnlielanlo, no deixou poi nada desle nundo de fieqenlai eigie.
LIe ne fascina, dizia con seus loles. AIen dislo, apieciava vivanenle a
canaiadagen lo deIicada de un gneio lo pailicuIai que eigeie soule
eslaleIecei enlie anlos. Sen deixai un. lon viiiI e quase iude, eigie
linha a aile de fazei senlii e poi assin dizei fazei Lucien locai na sua
leinuia, poi sei lo naI veslido, penleava-o con un penle de ouio que vieia
do Canloja. ReveIou a Lucien seu pipiio coipo e expIicou-Ihe a speia e
palelica leIeza da }uvenlude:
~ Voc e Rinlaud, dizia-Ihe, eIe linha nos giandes quando veio a
Iaiis vei VeiIaine, linha esse ioslo de joven canpons saudveI e esse
coipo Iongo e fianzino de nenina Iouia.
Oliigava Lucien a desfazei o coIaiinho e aliii a canisa, depois
conduzia-o, nuilo confuso, a fienle de un espeIho e fazia-o adniiai a

32
hainonia encanladoia de suas faces veineIhas e de seu pescoo lianco,
ioava enlo con no Ieve os quadiis de Lucien e liislenenle dizia:
~ A genle devia nalai-se aos vinle anos.
Iieqenlenenle, agoia, Lucien oIhava-se nos espeIhos, e apiendia a
adniiai a sua joven giaa cheia de linidez. Lu sou Rinlaud, pensava eIe,
a noile, liiando a ioupa con geslos suaves e coneava a ciei que leiia a vida
lieve e ligica de una fIoi leIssina. Nesses nonenlos paiecia-Ihe que
havia conhecido, nuilo lenpo anles, inpiesses anIogas e una inagen
alsuida voIlava-Ihe ao espiilo, ievia-se pequenino, con un Iongo veslido
azuI, asas de anjo, disliiluindo fIoies en una venda da caiidade. OIhava
suas Iongas peinas. Sei veidade que lenho a peIe lo nacia, pensava
diveilido. L una vez passeou os Ilios solie o anleliao, sulindo ao Iongo
de una encanladoia veiazinha azuI.
Un dia, enliando en casa de eigie, leve una suipiesa
desagiadveI: eiIiac eslava I, ocupava-se en deslacai con una faca
fiagnenlos de una sulslncia liigueiia que linha o aspeclo de un loiio.
Os dois jovens no se linhan nais vislo havia dez dias, apeilaian-se as
nos con fiieza.
~ Veja islo, disse eiIiac, e haxixe. Vanos coIoc-Io nesles
cachinlos enlie duas canadas de lalaco, islo e de un efeilo adniiveI. D
paia voc lanlen, ajunlou eIe.
~ Oliigado, disse Lucien, no queio. Os oulios dois oIhaian-se a iii
e eiIiac insisliu, de caia fechada:
~ Mas voc e idiola, neu veIho, voc vai aceilai: no pode inaginai
cono e agiadveI.
~ Lu Ihe disse que no! voIveu Lucien.
eiIiac no iespondeu nais nada, Iinilou-se a soiiii con un ai
supeiioi e Lucien viu que eigie lanlen soiiia. aleu con o pe e disse:
~ No queio isso, no queio ne Iiquidai, acho idiola lonai essa
coisa que enliulece.
LIe linha faIado sen queiei, nas quando conpieendeu o aIcance do
que disseia e inaginou o que eigie podia pensai deIe, leve vonlade de
nalai eiIiac e as Igiinas vieian-Ihe aos oIhos.
~ Voc e un luigus, disse eiIiac Ievanlando os onlios, voc
finge nadai, nas len nuilo nedo de peidei o pe.

33
~ Lu no queio ne viciai, disse Lucien con una voz nais caIna, e
una esciavido cono oulia e eu queio ficai disponveI.
~ Diga que len nedo de conpionelei-se, iespondeu vioIenlanenle
eiIiac.
Lucien ia dai-Ihe unas lofeladas quando ouviu a voz inpeiiosa de
eigie:
~ Deixe-o, ChaiIes, dizia a eiIiac. L eIe quen len iazo. Seu nedo
de conpionelei-se faz paile do desajuslanenlo.
Iunaian os dois, eslendidos no div e un cheiio de papeI da
Ainnia espaIhou-se peIo aposenlo. Lucien eslava senlado nun lanloiele
de veIudo veineIho e conlenpIava en siIncio. eiIiac, depois de aIgun
lenpo, deixou caii a calea paia lis e laleu as pIpelias con un soiiiso
noIhado. Lucien oIhava-o con iancoi e senlia-se huniIhado. Lnfin eiIiac
Ievanlou-se e deixou a saIa con un passo hesilanle, havia guaidado ale o
fin nos Ilios o soiiiso adoinecido e voIupluoso .
eigie ps-se a iii.
~ No vaIe a pena, iespondeu. No faa isso poi causa de eiIiac.
Voc sale o que eIe faz nesle nonenlo`
~ Que ne inpoila` peigunlou Lucien.
~ Iois len, saila assin nesno: eIe vonila, disse lianqiIanenle
eigie. L o nico efeilo que o haxixe pioduz neIe. O ieslo no e nais que
una conedia, nas eu o fao funai aIgunas vezes poique eIe quei ne
inpiessionai e ne diveile.
No dia seguinle, no Iiceu, eiIiac quis conlai vanlagen a Lucien.
~ Voc sole nos liens, disse eIe, nas escoIhe cuidadosanenle os que
fican na eslao. Ao que o oulio ieliucou:
~ Voc e que gosla de se galai, voc pensa que eu no sei o que
voc fazia onlen no lanheiio` Voc vonilava, neu veIho!
eiIiac loinou-se pIido.
~ Ioi eigie quen Ihe disse`
~ Quen quei voc que seja`
~ Lsl len, laIluciou eiIiac, nas eu no aciedilava que eigie
fosse un lipo capaz de iidicuIaiizai os seus anligos canaiadas con os novos.

34
Lucien eslava un pouco inquielo, havia pionelido a eigie no
conlai nada.
~ No seja lolo, eIe no iidicuIaiiza voc, sinpIesnenle quis
nosliai-ne que aquiIo eia fila.
Mas eiIiac viiou-Ihe as coslas e pailiu sen Ihe apeilai a no.
Lucien eslava desaponlado quando enconliou eigie.
~ Que foi que voc disse a eiIiac` peigunlou eigie con ai neulio.
Lucien laixou a calea sen iespondei, eslava alalido. Senliu de
iepenle a no de eigie solie a nuca:
~ Isso no e nada, neu pequeno. De lodo jeilo, eia pieciso que
acalasse, os conedianles no se diveilen nunca nuilo lenpo.
Lucien ciiou aIna nova, Ievanlou a calea e soiiiu:
~ Mas eu lanlen sou un conedianle, disse lalendo as pIpelias.
~ Sin, nas voc e agiadveI, iespondeu eigie aliaindo-o paia si.
Lucien alandonou-se, senlia-se leino cono una noa e linha
Igiinas nos oIhos. eigie leijou-o nas faces e noideu-Ihe a oieIha
chanando-o oia de neu safadinho, oia de neu iinozinho e Lucien
pensava que eia agiadveI lei un iino lo induIgenle e lo conpieensivo.
O Si. e a Sia. IIeuiiei quiseian conhecei esse eigie de quen
Lucien faIava lanlo e convidaian-no paia janlai. Toda genle o achou
encanladoi, ale Ceinaine, que nunca linha vislo un honen lo lonilo, o Si.
IIeuiiei havia conhecido o geneiaI Nizan que eia lio de eigie e faIou neIe
Ionganenle. Tanlen a Sia. IIeuiiei senliu-se feIiz poi confiai Lucien a
eigie nas feiias de Ienlecosles. LIes foian a Ruo de aulonveI, Lucien
queiia vei a calediaI, a Cnaia MunicipaI, nas eigie iecusou
leininanlenenle:
~ Lssas inundcies` peigunlou con insoIncia.
IinaInenle foian passai duas hoias en un loideI da iua dos
CoideIieis e eigie foi engiaado: chanava lodas as nuIheies de
senhoiila lalendo nos joeIhos de Lucien poi laixo da nesa, depois suliu
con una deIas, nas voIlou ao fin de cinco ninulos.
Iagaian iapidanenle, e saian. Na iua eigie conlou o que se
linha passado, eIe apioveilaia a ocasio en que a nuIhei viiaia as coslas
paia aliiai no Ieilo un giande punhado de p-de-nico, depois disse que eia
inpolenle e loinou a descei. Lucien linha lelido dois usques e eslava un

35
pouco eliio, canlava o Ar|i||cur dc Mc|z e o Dc Prcfundis Mcrpicnious, achava
adniiveI que eigie fosse ao nesno lenpo lo piofundo e lo gaialo.
~ Lu s lonei un quailo, disse eigie quando chegaian ao holeI,
nas con un giande lanheiio.
Lucien no se suipieendeu: linha pensado vaganenle duianle a
viagen que pailiIhaiia o quailo de eigie nas sen se delei nuilo lenpo
nessa ideia. Agoia que no podia nais iecuai, achava a coisa un pouco
desagiadveI, piincipaInenle poique no eslava con os pes Iinpos.
Inaginou, enquanlo sulian as naIas, que eigie Ihe diiia: Cono voc
esl inundo, voc vai sujai as coleilas e eIe iespondeiia con insoIncia:
Voc len ideias len luiguesas solie o asseio. Mas eigie enpuiiou-o
paia o quailo de lanho con sua naIela, dizendo-Ihe:
~ Aiianje-se a denlio, eu vou despii-ne no quailo.
Lucien Iavou os pes e lonou un lanho de assenlo. Senliu vonlade
de ii a piivada nas no leve coiagen e conlenlou-se con uiinai no Iavaliio,
depois vesliu una canisoIa, caIou os chineIos que sua ne Ihe enpieslaia
(os seus eslavan inleiianenle fuiados) e laleu a poila:
~ Lsl pionlo` peigunlou.
eigie havia enfiado un ioupo pielo solie un pijana azuI-ceIesle.
O quailo cheiiava a gua-de-coInia.
~ S h una cana` peigunlou Lucien. eigie no iespondeu,
oIhava Lucien con assonlio e leininou soIlando una foinidveI iisada:
~ Mas voc esl en fiaIdas de canisa! disse. Que fez de seu goiio
de noile` Ah!, voc esl esquisilssino, eu queiia que voc se visse.
~ H dois anos, disse Lucien nuilo enveigonhado, que eu peo a
ninha ne que ne conpie pijanas. eigie apioxinou-se deIe:
~ Vanos, liie isso, disse en lon que no adnilia iepIica, vou dai-
Ihe un dos neus. Vai ficai un pouco giande, nas ficai neIhoi do que isso.
Lucien, piegado no neio do quailo, fixou os oIhos nos Iosangos
veineIhos e veides da lapeaiia. Iiefeiia voIlai ao lanheiio nas leve nedo
de passai poi inleciI e con un novinenlo seco liiou a canisa peIa calea.
Houve un inslanle de siIncio. eigie soiiindo oIhava Lucien e esle
conpieendeu de iepenle que eslava no neio do quailo e que liazia nos pes
os chineIos de ponpon de sua ne. OIhou as nos ~ as giandes nos de
Rinlaud ~, quis coIoc-Ias solie o venlie e escondei ao nenos aquiIo, nas

36
se conleve e coIocou-as coiajosanenle alis das coslas. Nas paiedes, enlie
duas fiIas de Iosangos, havia de Ionge en Ionge un quadiadinho vioIela.
~ IaIavia de honia, disse eigie, voc e lanlen caslo cono una
donzeIa: oIhe-se nun espeIho, Lucien, voc ficou veineIho ale o peilo. No
enlanlo, voc esl neIhoi assin do que en fiaIdas de canisa.
~ Sin, disse Lucien con esfoio, nas a genle no len nunca un
aspeclo dislinlo quando esl peIado. Iasse-ne depiessa o pijana.
eigie aliiou-Ihe un pijana de seda que cheiiava a Iavanda e eIes
deilaian-se. Houve un pesado siIncio:
~ Vai naI, disse Lucien, lenho vonlade de vonilai.
eigie no iespondeu e Lucien aiiolou usque. LIe vai doinii
conigo, disse con seus loles. L os Iosangos da lapeaiia coneaian a
giiai enquanlo o odoi de gua-de-coInia apeilava-Ihe a gaiganla. ~ No
deveiia lei feilo esla viagen. IaIla de soile, vinle vezes, nesses Ilinos
lenpos, linha eslado a dois dedos da descoleila do que eigie queiia deIe
e depois de cada vez, cono coisa feila de piopsilo, un incidenle
solievinha desviando seu pensanenlo. Agoia, eslava aIi, na cana desse lipo,
e aguaidava, a disposio deIe: Vou pegai neu liavesseiio e deilai-ne no
lanheiio. Mas no se nexeu, pensando no oIhai iinico de eigie. Is-se
a iii:
~ Lslou pensando na nuIhei de agoia h pouco, disse, eIa j deve
eslai se coando.
eigie no iespondeu, Lucien oIhou-o con o canlo dos oIhos, o
oulio eslava eslendido, de coslas, con un ai inocenle, as nos sol a nuca.
Lnlo un vioIenlo fuioi apodeiou-se de Lucien, apoiou-se solie un
coloveIo e disse-Ihe:
~ en, que e que espeia` L paia enfiai peioIas que ne liouxe aqui`
Lia nuilo laide paia aiiependei-se, eigie viiou-se paia eIe e o
consideiou con un oIhai diveilido:
~ Oia, veja s essa fneazinha con caia de anjo... Muilo len,
nenino, no fui eu quen faIou, pois enlo e conigo que voc conla paia
desiegiai seus senlidinhos, hen`
OIhou-o ainda un inslanle, seus ioslos quase se locavan, depois
pegou Lucien en seus liaos e acaiiciou-Ihe o peilo delaixo do pijana. Isso
no eia desagiadveI, dava un pouco de ccegas, eigie, poien, eslava
nedonho, linha un ai idiola e iepelia con esfoio:

37
~ Voc no len veigonha, poiquinho, voc no len veigonha,
poiquinho! ~ cono as vozes no niciofone que, nas eslaes, anuncian a
pailida dos liens.
A no de eigie, viva e Iigeiia, paiecia genle. Roava suavenenle
as nanicas de Lucien, paiecendo caicia de gua noina quando enlia no
lanheiio. Lucien quis pegai aqueIa no, aiianc-Ia de solie seu coipo,
loic-Ia, nas eigie leiia iido: Veja s a donzeIinha. A no desIizava
Ienlanenle ao Iongo do seu venlie e paiou paia desfazei o n do coido que
piendia a caIa. Lucien alandonou-se. Senlia-se pesado e noIe cono una
esponja noIhada e linha un nedo espanloso. eigie afaslou as coleilas e
pousou a calea solie o seu peilo, cono paia auscuIl-Io. Lucien leve, un
alis do oulio, dois ieguigilanenlos azedos e senliu nedo de vonilai nos
caleIos pialeados que eian lo dignos.
~ Lsl ne apeilando o eslnago, disse eIe.
eigie Ievanlou-se un pouco e passou una das nos nos iins de
Lucien, a oulia no acaiiciava nais, apeilava.
~ Voc len unas ndegas goslosas, faIou de slilo.
Lucien pensava eslai nun pesadeIo.
~ LIas Ihe apelecen` peigunlou piovocanle. eigie Iaigou-o de
iepenle e Ievanlou a calea con ai despeilado.
~ MaIdilo lIefadoi, disse iaivosanenle, quei fingii de Rinlaud e h
nais de una hoia que fao ludo e no consigo excil-Io.
Lgiinas de envenenanenlo apaieceian nos oIhos de Lucien que
enpuiiou eigie con loda a foia:
~ No e cuIpa ninha, disse con voz siliIanle, fez-ne lelei denais,
eslou con vonlade de vonilai.
~ en, vonile, v! excIanou eigie, e lon pioveilo! Lnlie denles:
~ Que noilada naiaviIhosa!
Lucien vesliu de novo as caIas, enfiou o ioupo pielo e saiu.
Quando fechou a poila do lanheiio, senliu-se lo s e lo desanpaiado que
expIodiu en soIuos. No havia Ienos nos loIsos do ioupo e piecisou
enxugai os oIhos e o naiiz no papeI higinico. Tenlou inuliInenle nelei dois
dedos na gaiganla, no conseguiu vonilai. Lnlo, deixando naquinaInenle
caii as caIas, senlou-se na piivada liiilando. Que poico!, pensava, que
poico! Lslava leiiiveInenle huniIhado nas no salia se senlia veigonha
de se lei sujeilado as caicias de eigie ou de no se lei excilado. O

38
coiiedoi iangia do oulio Iado da poila e Lucien soliessaIlava-se a cada
iangido, nas no podia decidii-se a voIlai paia o quailo: Lnlielanlo e
pieciso que eu v, pensava, e pieciso, poique seno eIe zonlai de nin
con eiIiac! Soeigueu-se un pouco, nas Ienliando-se do ioslo de eigie
e do seu jeilo aninaI, ouvindo-o dizei: Voc no len veigonha,
poiquinho! loinou a senlai-se desespeiado. Aps un nonenlo foi piesa de
una vioIenla diaiieia que o aIiviou un pouco: Sai poi laixo, pensou,
piefiio isso. Con efeilo, no senlia nais vonlade de vonilai. Vou ficai
doenle, pensou liuscanenle e aciedilou que ia desnaiai. Senlia lanlo fiio
que coneou a lalei os denles, pensou que ia ficai doenle e Ievanlou-se de
iepenle. Quando voIlou, eigie oIhou-o con un ai conliafeilo, funava un
cigaiio, seu pijana eslava aleilo e via-se seu lionco nagio. Lucien liiou
Ienlanenle os chineIos e o ioupo e desIizou, sen nada dizei, sol as
coleilas.
~ Lsl neIhoi` indagou eigie. Lucien deu de onlios:
~ Lslou con fiio!
~ Quei que eu o aquea`
~ Lxpeiinenle, iespondeu Lucien.
Inedialanenle senliu-se esnagado poi un peso enoine. Una loca
noina e noIe coIou-se a sua, paiecia un life ciu. Lucien no conpieendia
nais nada, no salia nais onde se achava e sufocava un pouco, nas eslava
conlenle poique senlia caIoi. Lenliou-se da Sia. esse que Ihe apoiava a
no solie o venlie chanando-o ninha lonequinha e de Heliaid que o
apeIidava giande aspaigo e do lanho de chuveiio que lonava de nanh
inaginando que o Si. ouffaidiei ia enliai paia dai-Ihe una Iavagen e disse
eu sou sua lonequinha! Nesse nonenlo, eigie soIlou un giilo de
liiunfo.
~ Lnfin! disse, voc se decide. Ainda len, aciescenlou iesfoIeganle,
faienos aIguna coisa de voc. Lucien fez queslo de liiai, eIe nesno, o
pijana.
No dia seguinle, despeilaian ao neio-dia. O enpiegado Ihes liouxe
o cafe na cana e Lucien achou que eIe linha un ai aiioganle. LIe ne lona
poi un pedeiasla, pensou con un eslienecinenlo de desgoslo. eigie
foi nuilo genliI, vesliu-se piineiio e foi funai un cigaiio na piaa do Vieux
Maiche, enquanlo Lucien lonava seu lanho. Ln suna, e aloiiecido,
pensou eIe, esfiegando-se cuidadosanenle con una Iuva de ciina. Iassando
o piineiio nonenlo de leiioi, quando peiceleia que no eia lo doIoioso

39
cono supunha, caia nun ledio noino Lspeiava que aquiIo leininasse paia
podei doinii, nas eigie no o deixaia lianqiIo anles de qualio hoias da
nanh. Iieciso leininai neu piolIena de liigononeliia, pensou. L
esfoiou-se poi no cogilai seno do seu lialaIho. O dia foi Iongo. eigie
conlou-Ihe a vida de Laulieanonl, nas Lucien no o ouvia nuilo
alenlanenle, eigie o aloiiecia un pouco. A noile, doiniian en
Caudelec e naluiaInenle eigie aloinenlou Lucien duianle un lon
nonenlo, nas a una hoia da nanh, Lucien disse-Ihe cIaianenle que linha
sono e eigie, sen se inconodai, deixou-o en paz. VoIlaian a Iaiis peIo
fin da laide. Ln iesuno, Lucien no eslava insalisfeilo consigo nesno.
Seus pais acoIheian-no de liaos aleilos.
~ Voc, peIo nenos, agiadeceu ao Si. eigie` peigunlou a ne.
Ieinaneceu un nonenlo a lagaieIai con eIes solie os canpos
noinandos e deilou-se cedo. Doiniu cono un anjo, nas no dia seguinle, ao
acoidai, paieceu-Ihe senlii un fiio inleino. Levanlou-se e conlenpIou-se
Ionganenle ao espeIho: Lu sou un pedeiasla, disse paia si nesno e
alaleu-se.
~ Levanle-se, Lucien, giilou sua ne aliaves da poila, hoje voc vai
ao Iiceu!
~ Sin, nane, iespondeu dociInenle, nas deixou-se caii solie a
cana e ps-se a oIhai os dedos do pe. No e juslo, eu no fazia ideia, no
lenho expeiincia. AqueIes dedos, un honen os havia chupado un poi
un. Lucien viiou a calea con vioIncia. LIe salia. Isso que eIe ne fez
fazei len un none, chana-se salisfazei-se con un honen e eIe salia
disso. Lia engiaado ~ Lucien soiiiu con anaiguia ~ podia-se peigunlai
a si pipiio duianle dias inleiios: Sou inleIigenle, sei sonenle cailaz, e
no se chegava nunca a una concIuso. Mas havia eliquelas que se
piegavan a genle ceila nanh, e eia pieciso caiieg-Ias a vida inleiia, poi
exenpIo: Lucien eia giande e Ioiio, paiecia con o pai, eia fiIho nico e,
desde a vespeia, pedeiasla. Diiian deIe: IIeuiiei, voc sale quen e, e
aqueIe Ioiio que gosla de honens. L os oulios iespondeiian: Ah, sin, o
veado giando, sin, sei quen e.
Vesliu-se e saiu, sen nino de ii ao Iiceu. Desceu a avenida de
LanlaIIe ale o Sena e seguiu o cais. O ceu eslava puio, as iuas cheiiavan a
foIha veide, aIcalio e lalaco ingIs. Lindo lenpo paia senlii ioupas Iinpas
solie un coipo len Iavado con una aIna nova. Todas as pessoas linhan
un aspeclo de noiaIidade, s Lucien se senlia luivo e insIilo nessa
piinaveia. L a lendncia falaI, iefIelia eIe, conecei peIo conpIexo de

4O
Ldipo, depois loinei-ne sdico-anaI e agoia e o fin, sou pedeiasla, aonde
iiei paiai` Lvidenlenenle seu caso no eia ainda nuilo giave, no linha
lido nuilo piazei con as caicias de eigie. Mas se adquiiisse o hlilo,
pensou con angslia. No podeiei passai sen aquiIo, sei cono a
noifina! Toinai-se-ia un honen laiado, ninguen queieiia nais iecel-Io,
os opeiiios de seu pai caoaiian quando eIe Ihes desse una oiden. Lucien
inaginou con conpIacncia seu espanloso deslino. Via-se aos liinla e cinco
anos, deIicado e pinlado, e un senhoi de ligode da Legio de Honia,
Ievanlai-Ihe a lengaIa con ai leiiveI. Sua piesena aqui, senhoi, e un
insuIlo as ninhas fiIhas. De iepenle hesilou, cessando de devaneai,
Ienliava-se de una fiase de eigie. Ln Caudelec, duianle a noile,
eigie linha dilo: Lscule, voc esl goslando! Que quiseia dizei`
NaluiaInenle Lucien no eia de feiio e a foia de sei excilado... Isso no
piova nada, iepelia con inquielao. Dizia-se que essas pessoas eian
exliaoidiniias paia descoliii seus seneIhanles, linhan cono que un sexlo
senlido. Lucien oIhou Ionganenle un guaida que diiigia o linsilo dianle
da ponle de Iena. Iodei esle sujeilo excilai-ne` OIhou as caIas azuis do
guaida e inaginou coxas nuscuIosas e peIudas: Sei que isso ne pioduz
aIgun efeilo` L loinou a andai, aIiviado. No e lo giave, pensou,
posso ainda saIvai-ne. LIe alusou do neu desajuslanenlo, nas no sou
rca|ncn|c pedeiasla. Reconeou a expeiincia con lodos os honens con
que ciuzava e o iesuIlado eia senpie negalivo. Uf!, pensou, eslou con
caIoi! Lia un aviso. Lia pieciso no ieconeai poique o nau hlilo e
adquiiido iapidanenle e depois eia necessiio con loda uigncia cuiai-se
de seus conpIexos. ResoIveu fazei-se psicanaIisai poi un especiaIisla, sen
conlai nada a seus pais. Ln seguida aiianjaiia una ananle e loinai-se-ia
un honen cono os oulios.
Lucien coneou a aninai-se quando de iepenle pensou en eigie:
nesse nonenlo nesno, eigie eslava en aIgun Iugai en Iaiis, salisfeilo
consigo nesno, a calea cheia de Ienlianas: LIe sale cono sou, conhece
ninha loca, eIe ne disse: 'Voc len un cheiio que no esqueceiei, ii
galai-se peianle os anigos, dizendo: 'Lu o coni ~ con se fosse una
nuIhei. NaqueIe inslanle nesno laIvez eslivesse ieIalando suas noiles a...
~ o coiao de Lucien paiou de lalei ~ a eiIiac! Se eIe fizei isso eu o nalo.
eiIiac delesla-ne, conlai a loda a cIasse, seiei un lipo naI afanado, os
coIegas iecusaio apeilai-ne a no. Diiei que no e veidade, disse Lucien
con seus loles Ioucanenle, eu ne queixaiei, diiei que eIe ne vioIenlou!
Lucien odiava eigie con lodas as foias, sen eIe, sen essa conscincia
escandaIosa e iiienediveI leiia podido aiianjai-se, ninguen leiia salido

41
nada e eIe nesno leiia acalado poi esquecei. Se eigie pudesse noiiei
sulilanenle! Meu Deus, eu Vos peo, fazei que eIe noiia esla noile anles
de havei dilo aIguna coisa a aIguen. Meu Deus, fazei que esla hisliia seja
enleiiada, Vs no podeis queiei que eu ne loine un pedeiasla! Ln lodo
caso eIe conhece o neu segiedo! pensou Lucien con iaiva. Vai sei pieciso
que eu voIle a sua casa e que faa ludo o que eIe quei e que eu diga que
goslo dislo, seno eslou peidido! Deu ainda aIguns passos e ajunlou, poi
nedida de piecauo: Meu Deus, fazei que eiIiac noiia lanlen.
Lucien no pde voIlai a casa de eigie. Duianle as senanas
seguinles, aciedilava enconli-Io a cada passo e, quando lialaIhava no seu
quailo, soliessaIlava-se aos loques da canpainha, a noile linha pesadeIos
espanlosos, eigie possua-o a foia no neio do plio do Iiceu Sainl-Louis,
lodos os pisles eslavan I e oIhavan caoando. Mas eigie no fez
nenhuna lenlaliva paia iev-Io e no deu sinaI de vida. LIe s queiia o
neu coipo, pensou vexado Lucien. eiIiac lanlen desapaieceu, e Cuigaid,
que as vezes ia as coiiidas con eIe aos doningos, afiinou que eiIiac linha
deixado Iaiis en seguida a una depiesso neivosa. Lucien acaInou-se
pouco a pouco, sua viagen a Ruo paiecia-Ihe un sonho olscuio e giolesco
que no linha Iigaes con coisa aIguna, havia quase esquecido lodos os
poinenoies, guaidava sonenle a inpiesso de un noino cheiio de caine e
gua-de-coInia e de un inloIeiveI enfado. O Si. IIeuiiei peigunlou nuilas
vezes no que deia o anigo eigie:
~ Sei pieciso que o convidenos a ii a IeioIIes paia agiadecei-Ihe.
~ LIe pailiu paia Nova Ioique, acalou poi iespondei Lucien.
Coneou a andai de laico no Maine con Cuigaid e sua iin e
Cuigaid ensinou-o a danai. Lslou despeilando, pensava, eslou
ienascendo. Senlia poien ainda nuilo fieqenlenenle aIguna coisa que
Ihe pesava solie o doiso cono una sacoIa: eian os seus conpIexos, eIe
peigunlava-se se no deveiia ii piocuiai Iieud en Viena: Iailiiei sen
dinheiio, a pe se foi pieciso, dii-Ihe-ei: no lenho dinheiio nas sou un
caso. Ioi una quenle laide de junho enconliou, no luIevai Sainl-MicheI,
alouin, seu anligo piofessoi de fiIosofia.
~ Lnlo, IIeuiiei, peigunlou alouin, piepaia-se paia a LcoIe
CenliaIe`
~ Sin senhoi, iespondeu Lucien.
~ Oia, o senhoi leiia podido oiienlai-se, disse alouin, paia os
esludos Iileiiios. Lia lon en fiIosofia.

42
~ No alandonei a fiIosofia, disse Lucien. Tenho feilo aIguna
Ieiluia esle ano. Iieud, poi exenpIo. A piopsilo, conlinuou eIe, lonado de
una inspiiao, eu queiia peigunlai-Ihe, senhoi: que pensa da psicanIise`
alouin ps-se a iii.
~ L una noda, disse, que passai. O que h de neIhoi en Iieud, o
senhoi j enconliou en IIalo.
De ieslo, conlinuou peienpliio, eu Ihe diiei que no peico lenpo
con essas coisas. senhoi faiia neIhoi se Iesse Spinoza.
Lucien senliu-se Iivie de un faido enoine e voIlou paia casa a pe,
assoliando: Lia un pesadeIo, pensou, nas no iesla nais nada! O soI
eslava quenle aqueIe dia, nas Lucien Ievanlou a calea e fixou-o sen fechai
os oIhos ~ eia o soI de lodos e Lucien linha o diieilo de oIh-Io de fienle ~
eslava saIvo! Ninhaiias!, pensava, ninhaiias! Iiocuiaian peiveilei-ne
nas no pudeian. Con efeilo, no linha cessado de iesislii: eigie havia-
o eniedado en seus iaciocnios, nas Lucien senliia len, poi exenpIo, que a
pedeiaslia de Rinlaud eia una laia, e, quando esse caia de canaio do
eigie quis faz-Io funai haxixe linha-o nandado passeai. Lslive a ponlo
de peidei-ne, pensou, nas o que ne piolegeu foi ninha sade noiaI. A
laide, ao janlai, oIhou o pai con sinpalia. O Si. IIeuiiei linha espduas
quadiadas, geslos pesados e Ienlos de canpons, con aIguna iaa e oIhos
paidos, nelIicos e fiios de un chefe. Iaieo-ne con eIe, pensou Lucien.
Lenliou-se de que os IIeuiieis, de pai a fiIho, eian indusliiais h qualio
geiaes: L leIo dizei: a fanIia exisle! L pensou con oiguIho na sade
noiaI dos IIeuiieis.
Lucien no se apiesenlou, nesse ano, paia o concuiso da LcoIe
CenliaIe e os IIeuiieis pailiian nuilo cedo paia IeioIIes. Iicou encanlado
en enconliai de novo a casa, o jaidin, a usina, a viIa caIna e equiIiliada.
Lia oulio nundo. Decidiu Ievanlai-se len cedo paia fazei giandes passeios
na iegio.
~ Queio, disse ao pai, enchei os puInes de ai puio e fazei pioviso
de sade paia o pixino ano, anles da giande aiiancada.
Aconpanhou a ne a casa dos ouffaidieis e de esse e lodos
achaian que eIe se loinaia un iapago equiIiliado e seiio. Heliaid e
WinckeInann que seguian os cuisos de Diieilo en Iaiis linhan vindo a
IeioIIes nas feiias. Lucien saiu nuilas vezes con eIes e faIaian de peas que
piegavan ao alade }acquenail, dos lons passeios de licicIelas e canlaian o
Ailieui de Melz a lis vozes. Lucien apieciava vivanenle a fianqueza

43
iude e a soIidez de seus anligos canaiadas e censuiou-se poi hav-Ios
despiezado. Confessou a Heliaid que no goslava nada de Iaiis, nas
Heliaid no podia conpieend-Io, seus pais havian-no confiado a un
alade e eIe eslava nuilo len veslido, senlia-se ainda enocionado con as
visilas ao nuseu do Louvie e con as noiles que passaia na peia. Lucien
ficou enleinecido con essa sinpIicidade, senlia-se iino nais veIho de
Heliaid e de WinckeInann e coneou a confessai a si pipiio que no
Iaslinava lei lido una vida lo aloinenlada, ganhaia expeiincia. IaIou-
Ihes de Iieud e da psicanIise e diveiliu-se un pouco con escandaIiz-Ios.
LIes ciilicavan vioIenlanenle a leoiia dos conpIexos nas suas olj ecoes
eian ingenuas e Lucien f-Ios vei isso, depois ajunlou que do ponlo de visla
fiIosfico, se podia peifeilanenle iefulai os eiios de Iieud. LIes adniiaian-
no nuilo, nas Lucien fingiu no peicelei.
O Si. IIeuiiei expIicou a Lucien o necanisno da fliica. Levou-o a
visilai os edifcios cenliais e Lucien olseivou Ionganenle o lialaIho dos
opeiiios.
~ Se eu noiiei, disse o Si. IIeuiiei, e pieciso que voc possa lonai
de un dia paia oulio a inleiia diieo da fliica.
Lucien iepieendeu-o:
~ Mas veIho, no faIe nisso!
Mas ficou seiio nuilos dias seguidos pensando nas
iesponsaliIidades que Ihe caleiian cedo ou laide. Tiveian Iongas
conveisaes solie os deveies do palio e o Si. IIeuiiei nosliou-Ihe que a
piopiiedade no eia un diieilo nas un devei:
~ L eIes vn aloiiecei-nos con suas Iulas de cIasses, disse, cono se
os inleiesses dos palies e dos opeiiios fossen oposlos! Tone o neu caso,
Lucien. Sou un pequeno palio o que se chana un Tulaiozinho, na giia!
Iois len! eu fao vivei cen opeiiios con suas fanIias. Se ieaIizo lons
negcios, eIes so os piineiios a apioveilai. Mas se sou oliigado a fechai,
ei-Ios na iua. |u nac |cnnc dirci|c, disse eIe con foia, de fazei naus negcios.
Lis a o que eu chano a soIidaiiedade de cIasse.
Duianle nais de lis senanas ludo coiieu len, Lucien quase no
pensava nais en eigie, peidoaia: espeiava sinpIesnenle no o ievei
nunca nais. As vezes, quando liocava de canisa, apioxinava-se do espeIho
e se niiava con adniiao: Un honen desejou esle coipo, pensava.
Iasseava Ienlanenle as nos peIas peinas e pensava: Un honen ficou
excilado poi causa deslas peinas. Tocava os iins e senlia no sei oulio paia

44
podei acaiiciai sua pipiia caine cono a un lecido de seda. Aconlecia-Ihe
as vezes Ienliai con saudade seus conpIexos, eian sIidos, pesavan, sua
enoine nassa sonliia eia un Iaslio. Agoia eslava acalado, Lucien no
aciedilava nais neIes e senlia-se de una Ieveza penosa. No eia lo
desagiadveI assin, eia nais una especie de desencanlanenlo nuilo
desagiadveI, un pouco desaninadoi, que podia, a iigoi, passai poi ledio.
Lu no sou nada, pensava, nas e poique nada ne nacuIou. eiIiac, ao
conliiio, esl leiiiveInenle conpionelido. en posso supoilai un pouco
de dvida: e o pieo que se len de pagai peIa puieza.
Duianle un passeio, Lucien senlou-se solie una escaipa e pensou:
Doini seis anos e depois, un leIo dia, sa de neu casuIo. Senlia-se
aninado e oIhou a paisagen con un ai afveI: Sou feilo paia a ao!
disse paia si nesno. No nesno inslanle poien seus pensanenlos de gIiia
loinaian-se inspidos. Muinuiou: Lspeien uni pouco e veio o que eu
vaIho. Tinha faIado con foia nas as paIavias ioIaian foia da loca cono
conchas vazias. Que e que eu lenho` AqueIa iidcuIa inquielao, eIe no a
qucria ieconhecei, naIlialaia-o nuilo, oulioia. Iensou: L o siIncio... esle
Iugai... Nen un vivenle, a no sei uns giiIos que aiiaslan penosanenle no
p o aldnen anaieIo e negio. Lucien deleslava os giiIos poique linhan
senpie o aspeclo de coisa queliada. Do oulio Iado da esliada, a chaineca
paidacenla, opiessiva e gielada eslendia-se ale a iileiia. Ninguen via
Lucien, ninguen o ouvia, saIlou e leve a inpiesso que seus novinenlos
no enconliavan nenhuna iesislncia, nen nesno a da giavidade. Agoia
eslava de pe, sol una coilina de nuvens cinzenlas, eia cono se exislisse no
vcuo. Lsle siIncio. .. pensou. Lia nais que siIncio, eia o nada. Ln loino
de Lucien a canpina eslava exliaoidinaiianenle lianqiIa e noIe, inunana,
paiecia fazei-se pequenina e ielei seu fIego paia no peiluil-Io. Quando o
ailiIheiio de Melz voIlou a guainio... O son exlinguiu-se solie os Ilios
cono una chana no vcuo: Lucien eslava s, sen sonlia, sen eco, no neio
da naluieza disciela denais, que no pesava. Sacudiu-se e lenlou ielonai o
fio de seus pensanenlos. Sou feilo paia a ao. Tenho inicialiva: posso
fazei asneiias nas eIas no duian nuilo poique eu ne coiiijo. Iensou:
Tenho sade noiaI. Mas deleve-se fazendo una caiela de desgoslo, lanlo
Ihe paiecia alsuido faIai na sade noiaI na esliada lianca que aninais
agonizanles aliavessan. De iaiva, pisou un giiIo, senliu delaixo da soIa
una loIinha eIslica e, quando Ievanlou o pe o giiIo ainda vivia, cuspiu-Ihe
en cina. Lslou peipIexo. Lslou peipIexo. L cono no ano passado. Is-se
a pensai en WinckeInann que o chanava o as dos ases, no Si. IIeuiiei
que o lialava, cono honen, na Sia. esse que ne havia dilo: L esse

45
iapago que eu chanava de ninha lonequinha` no ousaiia nais liincai
con eIe agoia, eIe ne inlinida. Lslavan Ionge, nuilo Ionge e paieceu-Ihe
que o veidadeiio Lucien se peideia, no eia nais que una Iaiva lianca
peipIexa. Que e que eu sou` QuiInelios e quiInelios de nalagaI, una
leiia chala e cioslada, sen eivas, sen odoies e depois, de iepenle, saindo
diieilo desla ciosla paida, o aspaigo, de laI nodo insIilo que nen fazia
sonlia. Que e que eu sou` A peigunla conlinuava, nesno aps as feiias
piecedenles, paiecia espeiai Lucien no nesno Iugai onde eIe a havia
deixado, nais ainda: no eia una peigunla, eia un eslado. Lucien deu de
onlios. Sou nuilo esciupuIoso, pensou, eu ne anaIiso denais.
Nos dias seguinles, esfoiou-se poi no se anaIisai nais, piocuiava
fascinai-se peIas coisas, conlenpIava Ionganenle os pialos, as aigoIas de
guaidanapo, as ivoies, as fachadas, aduIou laslanle sua ne,
peigunlando-Ihe se queiia nosliai-Ihe a pialaiia, nas alis de seu oIhai un
pequeno nevoeiio vivo paIpilava. Lucien goslava de olseivai-se na
conveisao con o Si. IIeuiiei, nas o nevoeiio alundanle e lnue, cuja
inconsislncia opaca apaiecia faIsanenle cono a da Iuz, desIizava a|r4s da
aleno que pieslava as paIavias do pai, esse nevoeiio, eia eIe pipiio. Ioi
vezes, iiiilado, Lucien deixava de ouvii, voIlava-se, lenlava agaiiai a nevoa
e oIh-Ia de fienle, no enconliava seno o vcuo, e a nevoa ainda eslava
a|r4s.
Ceinaine foi piocuiai, choiando, a Sia. IIeuiiei, seu iino eslava
con lioncopneunonia.
~ Minha polie Ceinaine, disse a Sia. IIeuiiei, voc que senpie
dizia que eIe eia lo foile!
Deu-Ihe un ns de foIga e fez vii, paia sulslilu-Ia, a fiIha de un
opeiiio da fliica, a pequena eilhe MozeIIe, que linha dezessele anos. Lia
pequena, con lianas Ioiias enioIadas en loino da calea e coxeava
Iigeiianenle. Cono vinha de Concaineau, a Sia. IIeuiiei pediu-Ihe que
liouxesse una louca de iendas:
~ Sei nais inleiessanle.
Desde os piineiios dias, seus giandes oIhos azuis, cada vez que
enconliavan Lucien, iefIelian una adniiao huniIde e apaixonada e eIe
conpieendeu que eia adoiado. IaIou-Ihe faniIiainenle, peigunlando-Ihe
nuilas vezes:
~ Voc d-se len conosco`

46
Nos coiiedoies diveilia-se con ioai-Ihe o coipo paia vei se a
conovia. Mas eIa o enleinecia e eIe exliaa desse anoi un piecioso
ieconfoilo, pensava senpie con una ponla de enoo na ideia que eilhe
devia sei deIe. Lu no ne paieo nada con os jovens opeiiios que eIa
conhece. Iez enliai WinckeInann na copa sol un pielexlo quaIquei e
WinckeInann achou que eIa eia len jeilosa:
~ Voc e un feIizaido, concIuiu, eu en seu Iugai j leiia
apioveilado.
Mas Lucien hesilava ~ eIa cheiiava a suoi e sua conlinao piela
eslava ioda delaixo dos liaos. Ioi una chuvosa laide de selenlio, a Sia.
IIeuiiei foi a Iaiis de aulo e Lucien ficou s no quailo. Deilou-se e coneou
a locejai. Iaiecia-Ihe sei una nuven capiichosa e fugaz, senpie o nesno e
senpie oulio, senpie a ponlo de diIuii-se no ai pIos loidos. Lu ne
peigunlo: poi que exislo` Lslava aIi, digeiia, locejava, ouvia a chuva que
lalia conlia os vidios, havia essa liuna lianca que se desfiava na sua
calea, e depois` Sua exislncia eia un escndaIo e as iesponsaliIidades
que assuniiia nais laide seiviiian apenas paia juslific-Ia. AIen disso,
no pedi paia nascei, disse con seus loles e leve piedade de si pipiio.
Lenliou-se de suas inquielaes de ciiana, sua Ionga sonoIncia, e eIas
apaieceian-Ihe sol un novo aspeclo: no fundo eIe no cessava de sei
enIeado peIa vida, esse piesenle voIunoso e inliI que caiiegava en seus
liaos sen salei que fazei deIe nen onde deposilai. Tenho passado neu
lenpo a Ianenlai lei nascido. Mas eslava nuilo depiinido paia Ievai nais
Ionge seus pensanenlos, Ievanlou-se, e acendeu un cigaiio e desceu a
cozinha paia pedii a eilhe que fizesse un pouco de ch. LIa no o viu
enliai. Ao sei locada no onlio leve un eslienecinenlo.
~ Assuslei-a` peigunlou.
LIa oIhou-o con un oIhai espanlado, apoiando-se a nesa, os seios
aifando, afinaI soiiiu:
~ Assuslei-ne, pensava que no houvesse ninguen. Lucien soiiiu-
Ihe con induIgncia e disse-Ihe:
~ Voc seiia anveI se ne piepaiasse un pouco de ch.
~ Iois no, Si. Lucien, iespondeu eIa coiiendo paia o fogo: a
piesena de Lucien paiecia sei-Ihe penosa.
LIe paiou, inceilo, no Iiniai da poila.
~ Lnlo, peigunlou paleinaInenle, esl se dando len conosco`

47
eilhe viiava-Ihe as coslas e enchia a chaIeiia na loineiia. O iudo da
gua coliiu sua iesposla. Lucien espeiou un inslanle e quando eIa coIocou
a chaIeiia no gs, piosseguiu:
~ Voc j funou`
~ AIgunas vezes, iespondeu a pequena con desconfiana.
LIe aliiu seu nao de Ciaven e ofeieceu. No se senlia nuilo
conlenle: paiecia-Ihe conpionelei-se, no deveiia faz-Ia funai.
~ O Si. quei... que eu fune` disse eIa suipieendida.
~ Ioi que no`
~ A palioa no vai goslai.
Lucien senliu una desagiadveI inpiesso de cunpIicidade.
Coneou a iii e disse:
~ No diienos nada.
eilhe coiou, lonou un cigaiio con a ponla dos dedos e coIocou-o
na loca. Devo ofeiecei-Ihe fogo` Seiia incoiielo. Ieigunlou:
~ Voc no o acende`
LIa iiiilava-o, peinanecia con os liaos igidos, veineIha e dciI, os
Ilios cono liaseiio de gaIinha en loino do cigaiio, dii-se-ia lei un
leinnelio na loca. Acalou poi pegai un fsfoio, esfiegou-o, deu aIgunas
lafoiadas piscando e disse:
~ L gosloso ~ depois liiou piecipiladanenle o cigaiio da loca e
apeilou-o sen jeilo enlie os cinco dedos. L una vlina nala, pensou
Lucien. Lnlielanlo, eIa degeIou-se un pouco quando eIe Ihe peigunlou se
goslava da sua ielanha. LIa descieveu-Ihe as diveisas especies de loucas
liels e canlou nesno con una voz doce e desafinada una cano de
Rospoiden. Lucien luIiu anaveInenle con eIa, nas eIa no conpieendia a
liincadeiia e oIhava-o con un ai assuslado, nessas ocasies paiecia un
coeIho. Lucien eslava senlado solie un lanco e senlia-se inleiianenle a
vonlade:
~ Senle-se, disse eIe.
~ Oh! no, Si. Lucien, no dianle do senhoi. Iegou-a peIas axiIas e
aliaiu-a solie os joeIhos.
~ L assin` peigunlou-Ihe. LIa alandonou-se nuinuiando:

48
~ Nos seus joeIhos! ~ con un ai de xlase e de iepiovao con un
solaque engiaado o que Ievou Lucien a pensai con enfado: Lu ne
conpionelo nuilo, no devia lei ido lo Ionge. CaIou-se: eIa peinanecia
solie os seus joeIhos, quenle, lianqiIa, Lucien senlia o coiao lalei. LIa e
ninha, pensou, posso fazei con eIa o que quisei. Deixou-a, pegou o luIe
de ch e suliu de novo paia o quailo, eilhe no fez un s geslo paia iel-
Io. Anles de lelei seu ch, Lucien Iavou as nos con salonele peifunado
de sua ne, poique eIas cheiiavan a axiIas.
Devo possu-Ia` Lucien ficou nuilo alsoivido, nos dias seguinles,
poi esse piolIenazinho, eilhe coIocava-se lodo o lenpo a sua passagen e
oIhava-o con giandes oIhos liisles de co peidigueiio. A noiaI vencia-o:
Lucien conpieendeu que aiiiscava loin-Ia givida poique no linha
laslanle expeiincia (inpossveI conpiai pieseivalivos en IeioIIes, eIe eia
nuilo conhecido) e que encheiia de giandes aloiiecinenlos o Si. IIeuiiei.
Iensou con seus loles que leiia, nais laide, pouca auloiidade na fliica
se a fiIha de un de seus opeiiios pudesse galai-se de lei eslado con eIe.
No lenho o diieilo de loc-Ias. Lvilou enconliai-se sozinho con eilhe
duianle os Ilinos dias de selenlio .
~ Lnlo, disse-Ihe WinckeInann, que e que voc espeia`
~ No, iespondeu secanenle Lucien, no goslo de anoies anciIaies.
WinckeInann que ouvia faIai de anoies anciIaies peIa piineiia vez,
deu un Ieve assolio e caIou-se.
Lucien eslava nuilo salisfeilo consigo nesno, linha-se conduzido
eIeganlenenle e isso iesgalava nuilos eiios. LIa esl no ponlo, dizia-se
un pouco aiiependido. RefIelindo, poien, pensou: L a nesna coisa que se
eu a livesse lido ~ eIa ofeieceu-se e eu no a quis. L consideiou que eIe no
eia nais viigen. Lssas fivoIas salisfaes ocupaian-no aIguns dias, depois
fundiian-se en liunas, eIas lanlen. Con a voIla de oululio eIe senlia-se
lo noino quanlo no coneo do piecedenle ano escoIai.
eiIiac no voIlaia e ninguen salia nolcias suas. Lucien nolou
nuilos ioslos desconhecidos ~ seu vizinho da diieila que se chanava
Lenoidanl linha feilo un ano de nalenlicas especiais en Ioilieis. Lia
ainda naioi que Lucien e, con seu ligode pielo, linha j o aspeclo de un
honen. Lucien voIlou a enconliai sen piazei seus coIegas, paieceian-Ihe
pueiis e inocenlenenle iuidosos, seninaiislas. Associava-se ainda as
nanifeslaes coIelivas nas con indoIncia, cono Ihe peinilia, aIis, sua
quaIidade de veleiano. Lenoidanl linha-o aliado nais poique eia naduio,
enloia no paiecesse havei adquiiido essa naluiidade cono Lucien,

49
aliaves de nIlipIas e penosas expeiincias, eia un aduIlo de nascena.
Lucien conlenpIava senpie con salisfao essa calea voIunosa e
pensaliva, sen pescoo, pIanlada nos onlios. Iaiecia inpossveI fazei
enliai aIi aIguna coisa, nen pIos ouvidos, nen pIos pequenos oIhos
chineses, iseos e vlieos. L un sujeilo que len convices, pensava
Lucien con iespeilo, e peigunlava-se, no sen cine, quaI podia sei a
ceileza que dava a Lenoidanl essa pIena conscincia de si pipiio. Lis
cono eu deveiia sei: una iocha. Adniiava-se, enlielanlo, de que
Lenoidanl fosse acessveI as iazes nalenlicas, o Si. Husson poien
lianqiIizou-o quando devoIveu os piineiios exeiccios, Lucien eia o selino
e Lenoidanl linha ollido a nola cinco e o 78. Iugai, ludo eslava en oiden.
Lenoidanl no se conoveu, paiecia espeiai pioi e sua loca ninscuIa, suas
goidas faces anaieIas e Iisas no eian feilas paia expiinii senlinenlos, eia
un uda. S una vez foi vislo encoIeiizado, no dia en que Loevy o
enpuiiou no vesluiio. LIe soIlou piineiio pequenos giunhidos agudos,
lalendo as pIpelias:
~ V paia a IoInia! excIanou enfin, paia a IoInia, judeu a-loa e
no venha sujai a nossa casa.
LIe eia naioi que Loevy e seu luslo nacio vaciIava solie as Iongas
peinas. Acalou dando-Ihe un pai de lofeladas e o pequeno Loevy pediu
descuIpas, o caso ficou nisso.
Nas quinlas-feiias Lucien saa con Cuigaid que o Ievava a danai
en casa de anigas de sua iin. Mas Cuigaid acalou poi confessai que essas
ieuniezinhas o aloiiecian.
~ Tenho una aniga, confiou ao oulio, e a piineiia caixeiia do
IIisniei, na iua RoyaIe. LIa len una aniguinha que no len dono ainda,
voc deveiia vii conosco slado a noile.
Lucien fez una encenao con os pais e olleve peinisso paia saii
lodos os slados, deixaiian a chave delaixo do capacho. Lnconliou-se con
Cuigaid as nove hoias nun lai da iua Sainl-Honoie.
~ Voc vei, disse Cuigaid, Ianny e encanladoia e aIen disso, o que
e neIhoi, sale veslii-se.
~ L a ninha`
~ No a conheo. Sei apenas que e ajudanle de cosluieiia e que
acala de chegai de Iaiis, e de AngouIne. A piopsilo, conlinuou eIe, no
se esquea. Lu sou Iieiie Dauial. Voc, cono e Ioiio, diga que len sangue
ingIs, e neIhoi. Voc se chana Lucien onniies.

5O
~ Mas poi qu`, peigunlou Lucien inliigado.
~ Meu veIho, iespondeu Cuigaid, e un piincpio. Voc pode fazei o
que quisei con eIas, nas no e pieciso dai o none.
~ on, lon! L o que e que eu fao na vida`
~ Voc pode dizei que e esludanle, vaIe nais, voc conpieende,
isso as Iisonjeia e aIen disso no o oliiga a gaslai nuilo. Dividiienos as
despesas naluiaInenle, nas esla noile voc vai deixai-ne pagai, e un
hlilo que eu lenho, segunda-feiia Ihe diiei quanlo voc ne deve.
Lucien pensou de iepenle que Cuigaid goslava de passai poi iico.
Cono ne loinei desconfiado! pensou diveilido. Ianny enliou con Iongas
coxas e ioslo nuilo pinlado. Lucien achou-a inlinidanle.
~ Lis onniies, de quen Ihe faIei, disse Cuigaid.
~ Lncanlada, faIou Ianny con ai nope. Lsla e Maud, ninha
aniguinha.
Lucien viu una nuIheizinha sen idade, con una especie de vaso de
fIoies enloicado na calea. No eslava pinlada e paiecia cinzenla peilo de
Ianny. Lucien ficou anaiganenle decepcionado, nas nolou que eIa linha
una Iinda loca e aIen disso con eIa no piecisava fazei ceiinnias.
Cuigaid leve o cuidado de pagai a ceiveja adianladanenle, de nodo que
pde apioveilai a confuso da chegada paia fazei saii as jovens sen Ihes dai
lenpo paia lelei. Lucien foi-Ihe gialo poi isso, o Si. IIeuiiei no Ihe dava
nais que cenlo e vinle e cinco fiancos poi senana e, con esle dinheiio,
piecisava ainda pagai o londe. A noilada foi nuilo diveilida, foian danai
no Quailiei Lalin, en una saIinha quenle e coi-de-iosa con canlos de
sonlia e onde a lelida cuslava laialo. Havia nuilos esludanles con
nuIheies do geneio de Ianny, nas con nenos goslo. Ianny esleve
espIndida, eIa oIhou nos oIhos un giande lailudo que funava cachinlo e
excIanou nuilo aIlo:
~ Tenho hoiioi a pessoas que funan cachinlo nos dancings.
O sujeilo ficou coiado e guaidou o cachinlo aceso no loIso. LIa
lialava Cuigaid e Lucien con un pouco de condescendncia e disse-Ihes
diveisas vezes: Vocs so uns noIeques, con un ai genliI. Lucien senliu-
se desenvoIlo e cheio de leinuia: disse a Ianny nuilas piadas e soiiia ao
diz-Ias. IinaInenle o soiiiso no deixou nais seu ioslo e eIe soule aiianjai
una voz iefinada, con quaIquei coisa de alandono e de leinuia, nalizada
de iionia. Ianny faIava-Ihe pouco ~ pegava o queixo de Cuigaid e puxava

51
as lochechas paia aunenlai-Ihe a loca, quando os Ilios eslavan giossos e
un pouco lalosos, cono fiulas cheias de suco ou cono Iesna, eIa Ianlia-os
con novinenlos inleinilenles, nuinuiando laly. Lucien senlia-se
leiiiveInenle sen jeilo e achava Cuigaid iidcuIo: esle linha iuge ao Iado
dos Ilios e sinais de dedos nas faces. O conpoilanenlo dos oulios casais,
poien, eia ainda nais Iivie: lodos se leijavan, de vez en quando a nuIhei
do vesliiio passava con una pequena cesla e aliiava seipenlinas e loIas
nuIlicoies, giilando: Vanos, ninha genle, diviila-se, iia. OIe, oIe! e loda
genle iia. Lucien acalou poi se Ienliai da exislncia de Maud e disse-Ihe
soiiindo:
~ Veja esses ponlinhos.
Mosliava Cuigaid e Ianny e conlinuou:
~ Ns os veIhos... iespeilveis.
No leininou a fiase e soiiiu lo engiaado que Maud acalou poi
soiiii lanlen. Reliiou o chapeu e Lucien viu con piazei que eIa eia nuilo
neIhoi que as oulias nuIheies do saIo, convidou-a, enlo, paia danai e
conlou-Ihe o laiuIho que fizeia con os piofessoies, no ano do seu
lachaieIado. LIa danava len, linha oIhos pielos e seiios e un ai avisado.
Lucien faIou-Ihe de eilhe e disse-Ihe que senlia ienoisos.
~ Mas, conlinuou, foi neIhoi paia eIa.
Maud achou a hisliia de eilhe poelica e liisle, peigunlou quanlo
eilhe ganhava en casa dos pais de Lucien.
~ No e senpie aIegie paia una noa, aciescenlou eIa, sei
enpiegada.
Cuigaid e Ianny esqueceian-se deIes, agaiiados e aos leijos e o
ioslo de Cuigaid eslava noIhado. Lucien iepelia, de vez en quando:
~ Veja que ponlinhos, nas veja! e pensava: Lslo ne dando
vonlade de fazei o nesno. No ousava, poien, dizei nada, Iinilando-se a
soiiii. Depois fingiu que Maud e eIe eian veIhos canaiadas, desdenhosos
do anoi e chanou-a veIha iin fazendo o geslo de lalei-Ihe solie as
espduas. Ianny de iepenle viiou a calea e oIhou-os suipieendida.
~ Lnlo, disse, seus liouxas, que e que fazen` eijen-se, vocs eslo
noilos de vonlade.
Lucien lonou Maud nos liaos, eslava un pouco desajeilado poique
Ianny os olseivava, quiseia que o leijo fosse Iongo e conpIelo, nas no
salia cono devia fazei paia iespiiai. IinaInenle, aquiIo no eia lo difciI

52
cono pensava, laslava leijai de Iado, paia deixai as naiinas Iivies. Ouvia
Cuigaid conlando un, dois... lis... qualio... e deixou Maud no cinqenla
e dois.
~ Nada nau paia una eslieia, disse Cuigaid, nas eu faiei neIhoi.
Lucien oIhou seu ieIgio de puIso e conlou poi sua vez, Cuigaid
deixou a loca de Ianny aos cenlo e cinqenla e nove segundos. Lucien
eslava fuiioso e achava esse concuiso eslpido. Deixei Maud poi disciio
pensou, nas islo e sopa una vez que se saila iespiiai, pode-se conlinuai
indefinidanenle. Iiops una segunda pailida e ganhou-a. Quando
leininaian, Maud oIhou Lucien e disse-Ihe seiianenle:
~ Voc leija gosloso.
~ As oidens, iespondeu Lucien incIinando-se.
Iiefeiiiia poien leijai Ianny. Sepaiaian-se a neia-noile e neia poi
causa do Ilino nilus. Lucien eslava lodo aIegie, puIou e danou na iua
Raynouaid, pensando: Lsl no papo. Os canlos da loca doan-Ihe de
lanlo havei soiiido.
Tonou o hlilo de vei Maud as quinlas-feiias as seis hoias e aos
slados a noile. LIa deixava-se leijai nas no queiia enliegai-se. Lucien
queixou-se a Cuigaid que o sossegou:
~ No se inconode, Ianny esl ceila de que eIa cedei, e que eIa e
joven e no leve nais que dois ananles, Ianny ieconenda-Ihe sei caiinhoso
con eIa.
~ Caiinhoso` peigunlou Lucien. Voc inagina` Anlos iiian e
Cuigaid concIuiu:
~ Iaa o que e pieciso, neu veIho.
Lucien foi nuilo leino. eijava laslanle Maud dizendo-Ihe que a
anava, nas aquiIo eia un pouco nonlono e aIen disso no se senlia
oiguIhoso de saii con eIa, goslaiia de dai-Ihe conseIhos solie seus veslidos,
nas eIa eia cheia de pieconceilos e se encoIeiizava faciInenle. Lnlie un
leijo e oulio ficavan siIenciosos, os oIhos fixos, as nos enlieIaadas. Deus
sale no que eIa pensa, con esses oIhos lo seveios. Lucien pensava senpie
na nesna coisa: na pequena exislncia liisle e vaga que eia a sua, dizendo
consigo nesno: Queiia sei Lenoidanl, a esl un que enconliou seu
caninho. Nesses nonenlos via-se cono se fosse oulio, senlado peilo de
una nuIhei que o anava, a no na sua no, os Ilios ainda nidos dos
seus leijos e iecusando a huniIde feIicidade que eIa Ihe ofeiecia ~ sozinho.

53
Lnlo, apeilava foilenenle os dedos da pequena Maud e as Igiinas
vinhan-Ihe aos oIhos ~ eIe linha vonlade de faz-Ia feIiz.
Una nanh de dezenlio, Lenoidanl apioxinou-se de Lucien,
liazia un papeI.
~ Quei assinai` peigunlou.
~ Que e isso`
~ L poi causa dos judeus da NoinaI Supeiioi, eIes enviaian ao
LOeuvie un alaixo-assinado conlia o seivio niIilai oliigaliio con
duzenas assinaluias. Ns vanos pioleslai, piecisanos peIo nenos de niI
nones, os cadeles, os guaidas-naiinhas, os aginonos, os poIilecnicos, loda
a genle loa vai assinai.
Lucien senliu-se Iisonjeado, peigunlou:
~ Isso vai apaiecei`
~ Na Aclion seguianenle. TaIvez lanlen no Lcho de Iaiis.
Lucien linha vonlade de assinai inedialanenle nas pensou que no
seiia seiio. Iegou o papeI e Ieu alenlanenle. Lenoidanl conlinuou:
~ Cieio que voc no faz poIlica, isso e con voc. Mas voc e
fiancs, len o diieilo de dai sua opinio.
Quando ouviu: voc len o diieilo de dai sua opinio, Lucien foi
aliavessado poi una inexpIicveI e ipida aIegiia. Assinou. No oulio dia
conpiou LAclion Iianaise, nas a piocIanao no saiu pulIicada.
Sonenle na quinla-feiia e que Lucien a enconliou na segunda pgina sol o
lluIo: A juvenlude da Iiana d un lon diielo nas lochechas dos judeus
inleinacionais. Seu none eslava I, condensado, definilivo, no Ionge do de
Lenoidanl, quase lo eslianho cono os de IIeche e de IIipol que o
iodeavan. Lucien IIeuiiei, pensou eIe, un none de canpons, un none
len fiancs. Leu con voz aIla loda a seiie de nones que coneavan poi I
e quando foi a vez do seu, pionunciou-o fingindo no o ieconhecei. Depois
enfiou o joinaI no loIso e enliou en casa salisfeilo.
AIguns dias nais laide enconliou Lenoidanl.
~ Voc faz poIlica` peigunlou-Ihe.
~ Sou da Iiga, disse Lenoidanl, voc I aIgunas vezes a Aclion`
~ Nen senpie, confessou Lucien, ale agoia no ne inleiessou, nas
cieio que eslou piesles a nudai.

54
Lenoidanl oIhava-o sen cuiiosidade, con seu ai inpeineveI.
Lucien conlou-Ihe, a esno, o que eigie havia chanado de seu
desajuslanenlo.
~ De onde voc e` peigunlou Lenoidanl.
~ De IeioIIes. Meu pai len I una fliica.
~ Quanlo lenpo esleve poi I`
~ Ale o segundo ano.
~ Lslou vendo, concIuiu Lenoidanl, pois len, e sinpIes, voc e un
desaiiaigado. Leu aiies`
~ Li Cc|c||c 8audccnc.
~ No e isso, voIveu Lenoidanl con inpacincia. Lu vou liazei-Ihe
|cs Dcracincs, esla laide, e a sua hisliia. Voc enconliai I o naI e seu
ienedio.
O Iivio eia encadeinado en couio veide. Na piineiia pgina un
ex-Iiliis Andie Lenoidanl deslacava-se en Ielias glicas. Lucien ficou
suipieendido: janais inaginaia que Lenoidanl pudesse lei un none.
Coneou a Ieiluia con nuila desconfiana: lanlas vezes linhan
lenlado expIicai-Ihe, lanlas vezes enpieslaian-Ihe Iivios dizendo-Ihe: Leia
islo, voc esl inleiiinho aqui. Lucien pensou con un soiiiso un pouco
liisle que eIe no eia aIguen que se pudesse desnonlai assin en aIgunas
fiases. O conpIexo de Ldipo, o desajuslanenlo: que infanliIidade e cono
eslava Ionge, ludo aquiIo! Desde as piineiias pginas eIe foi seduzido:
piineiio que ludo, isso no eia psicoIogia ~ Lucien eslava poi aqui de
psicoIogia ~, os jovens de que faIava aiies no eian indivduos alslialos,
descIassificados cono Rinlaud ou VeiIaine, nen doenles cono lodas essas
vienenses ociosas que se fazian psicanaIisai poi Iieud. aiies coneava poi
coIoc-Ios no seu neio, na sua fanIia: eIes linhan sido len educados, na
piovncia, en sIidas liadies, Lucien achou que SluieI paiecia-se consigo.
L veidade, pensou, sou un desaiiaigado. Lenliou-se da sade noiaI dos
IIeuiiei ~ una noiaI que s se adquiie no canpo ~ na sua foia fsica (seu
av doliava una noeda de lionze con os dedos), Ienliou-se con enoo
das auioias de IeioIIes, eIe acoidava, descia pe anle pe paia no despeilai
seus pais, escaiianchava-se na licicIela e a doce paisagen da IIe-de-Iiance
envoIvia-o con sua disciela caicia Senpie deleslei Iaiis, pensou con
eneigia. Leu, depois, |c ]ardin dc 8crcnicc e, as vezes, inleiionpia a Ieiluia e
punha-se a iefIelii, os oIhos vagando: eis que, de novo Ihe ofeiecian un

55
cailei e un deslino, un neio de escapai as lagaieIices inesgolveis de sua
conscincia, un nelodo paia definii-se e apieciai-se. Cono piefeiia as
leslas inundas e Iliicas de Iieud, o inconscienle cheiio de peifunes
agiesles con que aiies o piesenleaia. Iaia apanh-Io, Lucien no linha
seno que se desviai de una esleiiI e peiigosa conlenpIao de si nesno,
eia pieciso que esludasse o soIo e o sulsoIo de IeioIIes, que decifiasse o
senlido das coIinas onduIadas que descen ale Seinelle, que se diiigisse a
geogiafia hunana e a hisliia. Nuna paIavia: devia voIlai a IeioIIes, aIi
vivei, enconli-Ia-ia a seus pes, inofensiva e feiliI, eslendida aliaves da
canpina feioIIiana, nisluiada aos losques, as fonles, a eiva, cono un huno
nuliilivo onde achaiia enfin a foia paia se loinai un chefe. Lucien saa
excilado desses sonhos, e, as vezes, linha nesno a inpiesso de havei
enconliado seu caninho. Agoia, quando ficava siIencioso junlo de Maud
con un liao passado en loino de sua cinluia, paIavias, pedaos de fiases
iessoavan neIe: ienovai a liadio, a leiia e os noilos, paIavias
piofundas e opacas, inesgolveis. Cono e lenladoi, pensava. Lnlielanlo
no ousava aciedilai: linhan-no enganado j con fieqncia. Aliiu-se con
Lenoidanl:
~ Meu caio, iespondeu esle, a genle no aciedila inedialanenle no
que quei, e pieciso pialicai. RefIeliu un pouco e aciescenlou: Voc devia
vei a luina.
Lucien aceilou con piazei, nas fez queslo de fiisai que guaidava
sua Iileidade:
~ Lu vou, disse, nas isso no ne conpionele. Queio iefIelii.
Lucien ficou encanlado con a canaiadagen dos jovens canc|c|s
5
,
fizeian-Ihe una acoIhida coidiaI e sinpIes e inedialanenle se senliu a
vonlade no neio deIes. Conheceu Iogo a luina de Lenoidanl, una vinlena
de esludanles que usavan quase lodos un goiio de veIudo. Reunian-se no
piineiio andai da ceivejaiia IoIdei onde jogavan liidge e liIhai. Lucien ia
fieqenlenenle enconli-Ios aIi e Iogo conpieendeu que o havian adolado,
poique eia senpie iecelido con giilos de chegou o licho! ou e o nosso
IIeuiiei nacionaI! Mas o que solieludo seduzia Lucien eia o lon hunoi
deIes: nada de pedanle nen ausleio, poucas conveisaes poIlicas. Ria-se e
canlava-se, soIlavan-se giilos de gueiia, Ievanlavan-se huiias a juvenlude
esludanliI. Mesno Lenoidanl, sen desislii de una auloiidade que ninguen

Canc|c|: alievialuia de Canc|c|s du Rci, agiladoies do pailido nonaiquisla


fiancs diiigido poi ChaiIes Mauiias. (N. do T.)

56
ousaiia conleslai, afiouxava-se un pouco, soiiia. Lucien fieqenlenenle
ficava caIado, o oIhai vagando solie esses jovens laiuIhenlos e nuscuIosos:
L una foia, pensava. No neio deIes descoliia pouco a pouco o
veidadeiio senlido da juvenlude que no iesidia na giaa afelada que
apieciava en eigie, a juvenlude eia o fuluio da Iiana. Os canaiadas de
Lenoidanl, aIis, no linhan o encanlo anlguo da adoIescncia: eian
aduIlos e nuilos usavan laila. OIhando-os len, enconliava-se en lodos
eIes un ai de paienlesco: linhan acalado con os eiios e inceilezas de sua
idade, no linhan nais nada a apiendei, eslavan feilos. No coneo seus
giacejos picanles e feiozes escandaIizavan un pouco Lucien, chegava a ciei
que eIes eian inconscienles. Quando Reny veio anunciai que a Sia. Dulus,
a nuIhei do Idei iadicaI, liveia as peinas coiladas poi un caninho,
Lucien espeiou que eIes, anles de ludo, iendessen una lieve honenagen a
un adveisiio infeIiz. Mas eIes expIodiian en iisada e laleian nas coxas,
dizendo: A veIha liuaca! e eneneiilo noloiisla! Lucien ficou un
pouco consliangido nas conpieendeu Iogo que esse giande iiso puiificadoi
eia una iepuIsa: eIes linhan faiejado un peiigo, e evilavan un
enleinecinenlo covaide. Lucien ps-se a iii lanlen. Iouco a pouco a
iiieveincia deIes apaieceu-Ihe sol seu veidadeiio aspeclo: eIa no linha
seno apaincias de fiivoIidade, no fundo eia a afiinao de un diieilo ~
sua convico eia lo piofunda, lo ieIigiosa, que Ihes dava o diieilo de
paiecei fivoIos, de nandai passeai, con un dilo espiiiluoso un pipaiole,
ludo o que no fosse essenciaI. Lnlie o hunoi geIado de ChaiIes Mauiias e
as liincadeiias de Despeiieau, poi exenpIo (liazia no loIso un veIho
pedao de canisa de Vnus que eIe chanava de piepcio de Iun) no
havia seno una difeiena de giau. No ns de janeiio a Univeisidade
anunciou una sesso soIene duianle a quaI o giau de dcc|cr ncncris causa
devia sei confeiido a dois nineiaIogislas suecos. Voc vai vei un leIo
laiuIho, escieveu Lenoidanl a Lucien enviando-Ihe un convile. O giande
anfilealio eslava a cunha. Quando Lucien viu enliai, ao son da MaiseIhesa,
o Iiesidenle da ReplIica e o Reiloi, seu coiao ps-se a lalei, e leneu
pIos seus anigos. Quase inedialanenle aIguns jovens Ievanlaian-se nas
liilunas e puseian-se a giilai. Lucien ieconheceu con sinpalia Reny,
veineIho cono un lonale, delalendo-se enlie dois honens que o puxavan
peIo paIel e giilando: A Iiana aos. fianceses. Mas goslou
pailicuIainenle de vei un senhoi idoso que sopiava, con ai de ciiana
liavessa nuna pequena coinela. Cono ludo islo e sadio, pensou eIe.
Saloieava vivanenle essa nisluia oiiginaI de giavidade caleuda e de
luiluIncia que dava aos nais jovens un ai naduio e aos nais idosos un
conpoilanenlo de ciiana. Lucien, denlio en pouco, lenlava lanlen

57
giacejai. Teve aIguns xilos e quando dizia de Heiiiol: se esle sujeilo
noiiei na sua cana e poique Deus j no exisle, senlia nascei en si un
fuioi sagiado. Lnlo ceiiava as nandluIas e, duianle un nonenlo, senlia-
se lo convencido, lo nlino, lo podeioso cono Reny ou Despeiieau.
Lenoidanl len iazo, pensou, e pieciso pilica, ludo esl a. Apiendeu
lanlen a evilai discusses: Cuigaid, que eia apenas un iepulIicano,
soliecaiiegava-o de olj ecoes. Lucien ouvia-o de lon giado nas, no fin de
un nonenlo, desviava a aleno. Cuigaid conlinuava a faIai nas Lucien
nen nesno o oIhava, aIisava o vinco das caIas e diveilia-se a fazei cicuIos
con a funaa do cigaiio encaiando piovocadoianenle as nuIheies. LIe
pensava un pouco, apesai de ludo, nas oljees de Cuigaid, nas eIas
peidian liuscanenle o peso e desIizavan solie eIe, Ieves e fleis. Cuigaid
acalava, caIando-se, nuilo inpiessionado. Lucien faIou aos pais solie seus
novos anigos e o Si. IIeuiiei peigunlou-Ihe se ia sei canc|c|. Lucien hesilou
e disse giavenenle:
~ Lslou lenlado, eslou veidadeiianenle lenlado.
~ Lucien, peco-Ihe, no faa isso, disse sua ne, eIes so nuilo
agilados e una desgiaa chega depiessa. Voc quei sei pieso` L depois,
voc e nuilssino joven paia se nelei en poIlica.
Lucien iespondeu-Ihe con un soiiiso fiine e o Si. IIeuiiei inleiveio:
~ Deixe-o fazei o que quisei, ninha queiida, disse con douia,
deixe-o seguii sua ideia, e pieciso passai poi isso.
Desde esse dia paieceu a Lucien que seus pais o lialavan con una
ceila consideiao. Lnlielanlo, no se decidia, essas senanas Ihe havian
ensinado nuila coisa: acudian-Ihe ao espiilo aIleinadanenle a cuiiosidade
lenevoIenle de seu pai, as inquielaes da Sia. IIeuiiei, o iespeilo nascenle
de Cuigaid, a insislncia de Lenoidanl, a inpacincia de Reny e dizia con
seus loles sacudindo a calea: L un giande novinenlo. Teve una
Ionga conveisao con Lenoidanl e esle conpieendeu nuilo len suas
iazes e disse-Ihe que no se apiessasse. Lucien senlia ainda ciises de ledio.
Tinha a inpiesso de sei apenas una pequena lianspaincia geIalinosa que
lienuIava solie o lanquinho de un cafe e agilao iuidosa dos canc|c|s Ihe
paiecia alsuida. Mas noulios nonenlos senlia-se duio e pesado cono una
pedia e eia quase feIiz.
Senlia-se cada vez neIhoi no neio do lando. Canlou-Ihe |a Nccc a
Rcoccca que Heliaid Ihe ensinaia nas feiias piecedenles e lodos dizian que
foia nuilo diveilido. Lucien, de veia, fez diveisas iefIexes noidazes solie
os judeus e faIou da avaieza de eiIiac:

58
~ Senpie peigunlei a nin nesno: nas poi que eIe e lo avaienlo`
No e possveI sei assin lo avaienlo. Depois, un leIo dia conpieendi ~
eIe lanlen eia da liilo.
Todos puseian-se a iii e una especie de exaIlao apodeiou-se de
Lucien, senlia-se veidadeiianenle fuiioso conlia os judeus e a Ienliana de
eiIiac eia-Ihe piofundanenle desagiadveI. Lenoidanl oIhou-o nos oIhos e
disse-Ihe:
~ Voc e un puio.
Da poi dianle pedian fieqenlenenle a Lucien: IIeuiiei, conle-nos
una len loa solie os judeus e Lucien conlava hisliias judias que ouviia
do pai, laslava coneai con un ceilo solaque, poi exenpIo un dia lia
Leffy enconlia IIun... paia lodos daien iisada. Una laide Reny e
Ialenlie conlaian havei ciuzado con un judeu aigeIino as naigens do
Sena e que Ihe deian un suslo hoiioioso avanando solie eIe cono se
quisessen alii-Io a gua:
~ Lu dizia conigo nesno, concIuiu Reny: que pena IIeuiiei no
eslai aqui.
~ Ioi neIhoi, laIvez, eIe no lei eslado I, inleiionpeu Despeiieau,
poique leiia jogado nesno o judeu na gua!
No havia ninguen cono Lucien paia ieconhecei un judeu! Quando
saa con Cuigaid locava-Ihe o coloveIo:
~ No se voIle j ~ o laixinho, alis de ns, e da iaa!
~ Iaia isso, dizia Cuigaid, voc len un faio!
Ianny, lanlen, no podia senlii cheiio de judeus, una quinla-feiia
os qualio suliian ao quailo de Maud e Lucien canlou |a Nccc a Rcoccca.
Ianny no podia nais, eIa dizia: Iaie, paie, seno eu fao pipi na caIa ~
e quando eIe leininou Ianou-Ihe un oIhai feIiz, quase leino. Na ceivejaiia
IoIdei, chegaian nesno a invenlai una faisa paia Lucien. Havia senpie
aIguen paia dizei negIigenlenenle: IIeuiiei, que gosla lanlo dos judeus...
~ ou enlo ~ Leon Iun, o giande anigo dos IIeuiieis..., e os oulios
espeiavan aiielalados, ielendo o fIego, a loca aleila. Lucien ficava
veineIho, lalia na nesa giilando: Raios que os pailan! ~ as iisadas
expIodian, lodos excIanando: LIe caiu! eIe caiu! Cono un palinho!
Lucien aconpanhava os oulios fieqenlenenle a ieunies poIlicas e
ouvia o Iiofessoi CIaude e Maxine ReaI dei Saile. Seu lialaIho iessenlia-se
un pouco dessas novas oliigaes nas cono eIe no podia conlai, esse ano,

59
con xilo no concuiso da LcoIe CenliaIe, o Si. IIeuiiei nosliou-se
induIgenle: L pieciso, disse a sua nuIhei, que Lucien apienda seu ofcio
de honen. Ao saii dessas ieunies, Lucien e seus anigos linhan a calea
en fogo e fazian noIecadas. Una vez, eian una dezena, enconliaian un
polie honenzinho noieno que aliavessava a iua Sainl-Andie-des-Ails
Iendo LHunanile. Apeilaian-no conlia un nuio e Reny oidenou-Ihe:
~ }ogue foia esse joinaI.
O sujeilo quis ieagii nas Despeiieau desIizou alis deIe e apIicou-
Ihe una giavala enquanlo Lenoidanl, con suas nos possanles, aiiancava-
Ihe o joinaI. Lia nuilo diveilido. O honenzinho, fuiilundo, dava ponlapes
no vcuo, giilando: Me Iaiguen, ne Iaiguen con una pionncia
engiaada e Lenoidanl, nuilo caIno, iasgava o joinaI. Quando, poien,
Despeiieau o soIlou, as coisas coneaian a pioiai, o oulio aliiou-se solie
Lenoidanl e leiia dado neIe se Reny no Ihe houvesse desfechado en
lenpo un nuiio alis da oieIha. O sujeilo foi-se chocai conlia o nuio e
oIhou-os con dio:
~ Iianceses sujos!
~ Repila, disse fiianenle Maichesseau.
Lucien conpieendeu que ia havei laiuIho giosso. Maichesseau no
goslava de liincadeiia quando se lialava da Iiana.
~ Iianceses sujos! iepeliu o sujeilo. Receleu un lapa foinidveI
que o jogou paia fienle, con a calea laixa, uiiando:
~ Iianceses sujos, luigueses sujos, deleslo-os, queiia que
aiielenlassen lodos, lodos, lodos! ~ e una onda de oulias injiias
inundas e de una vioIncia que Lucien no leiia podido nesno inaginai.
Lnlo eIes peideian a pacincia e foian oliigados a se nelei na
liiga e dai-Ihe una loa coiieo. No fin de un nonenlo Iaigaian-no e o
lipo fugiu iaspando o nuio, linha as peinas lanlas, un soco havia-Ihe
fechado o oIho diieilo e eslavan lodos a voIla deIe, faligados de lalei,
espeiando que eIe casse. O honen loiceu a loca e cuspiu:
~ Iianceses sujos.
~ Voc quei que ieconecenos` peigunlou Despeiieau eslafoiido.
O lipo paieceu no ouvii ~ oIhava-os, desafiando con o oIho
esqueido, e iepelia:
~ Iianceses sujos, fianceses sujos!

6O
Houve un nonenlo de hesilao e Lucien conpieendeu que seus
canaiadas ian alandonai a piesa. Lnlo una coisa nais foile que eIe o
jogou paia a fienle e eIe aliiou-se conlia o lipo con loda a foia. Ouviu
aIguna coisa que eslaIava e o honenzinho oIhou-o con un ai deliI e
suipieendido:
~ Sujos... gaguejou.
Mas seu oIho pisado coneou a escancaiai-se solie o gIolo
veineIho e sen pupiIa, caiu de joeIhos e no disse nais nada.
~ Vanos piiai, sopiou Reny.
Coiieian e s paiaian na piaa Sainl-MicheI, ninguen os peiseguia.
Aiianjaian as giavalas, escovaian-se uns aos oulios, con a paIna da no.
A noilada escoou-se sen que os jovens fizessen aIuso a sua
avenluia e nosliaian-se pailicuIainenle olsequiosos uns con os oulios,
havian alandonado essa liulaIidade que Ihes seivia, oidinaiianenle, paia
veIai seus senlinenlos. IaIavan-se con poIidez e Lucien pensou que se
nosliavan peIa piineiia vez, laI cono devian sei en suas fanIias, nas eIe
nesno no eslava eneivado ~ no linha o hlilo de liigai na iua con
vagalundos. Iensou en Maud e Ianny con leinuia.
No pde conciIiai o sono. No posso conlinuai, pensou, a segui-
Ios nas suas Iulas cono anadoi. Agoia ludo esl len pesado, e prccisc que
lone pailido! Senlia-se giave e quase ieIigioso quando anunciou a loa nova
a Lenoidanl.
~ Lsl decidido, disse-Ihe, eslou con vocs.
Lenoidanl laleu-Ihe no onlio e a luina feslejou o aconlecinenlo
esvaziando aIgunas gaiiafas. Tinhan ielonado seu ai liulaI e aIegie e no
faIaian do incidenle da vespeia. Quando ian sepaiai-se, Meichesseau disse
a Lucien:
~ Voc len un soco foinidveI! Ao que eIe iespondeu:
~ Lia un judeu!
No dia seguinle Lucien foi enconliai Maud ainado de una giossa
lengaIa de junco que havia conpiado nuna Ioja do luIevai Sainl-MicheI.
Maud conpieendeu Iogo. OIhou a lengaIa e peigunlou:
~ Lnlo, adeiiu`
~ Adeii, iespondeu Lucien soiiindo.

61
Maud paieceu Iisonjeada, pessoaInenle eia nais favoiveI as ideias
da esqueida, nas linha o espiilo aiejado.
~ Acho, dizia eIa, que lodos os pailidos ln seus Iados lons.
Duianle a noile coou-Ihe nuilas vezes a nuca chanando-o seu
pequeno canc|c|. Iouco lenpo depois, nun slado a noile, Maud senlia-se
faligada:
~ Cieio que vou voIlai, disse, nas voc pode sulii conigo se foi
conpoilado ~ pegai ninha no, sei len caiinhoso con sua pequena
Maud que esl lo naI e conlai-Ihe- hisliias.
Lucien no eslava enlusiasnado ~ o quailo de Maud enliislecia-o
peIa sua polieza cuidadosa, dii-se-ia un quailo de enpiegada. Mas leiia
sido ciininoso deixai passai una lo leIa ocasio. Assin que enliou, Maud
aliiou-se ao Ieilo:
~ Uf! agoia eslou len. Depois caIou-se e fixou Lucien nos oIhos,
aiielilando os Ilios.
LIe foi eslendei-se peilo deIa e eIa ps a no solie os oIhos
sepaiando os dedos e dizendo con voz infanliI!
~ Lslou vendo voc, Lucien, eslou vendo voc!
LIe senlia-se pesado e noIe, eIa neleu-Ihe os dedos na loca e eIe
leijou-os, depois faIou-Ihe leinanenle:
~ A pequena Maud esl doenlinha, cono esl naI a polie Maud! e
acaiiciou-a peIo coipo lodo, eIa havia fechado os oIhos e soiiia
nisleiiosanenle.
Un inslanle depois eIe Ievanlava a saia deIa e aconlecia o que linha
de aconlecei. Lucien pensou: Sou un licho!
~ }uio, disse Maud quando leininaian, que eu no espeiava islo.
OIhou Lucien con leina iepiovao:
~ Ladiozinho, eu pensei que voc livesse juzo! Lucien disse que
eslava lo suipieendido quanlo eIa. Maud ieIIeliu un pouco e iepIicou
seiianenle.
~ No eslou aiiependida. Anles eia laIvez nais puio, nas eia
inconpIelo.
Tenho una ananle, pensou Lucien no nilus. Senlia-se vazio e
cansado, inpiegnado de un cheiio de alsinlo e peixe fiesco, foi senlai-se e

62
ficou eielo paia evilai o conlalo da canisa ensopada de suoi, paiecia que
seu coipo eslava neiguIhado en Ieile coaIhado. Repeliu-se con foia:
Tenho una ananle, nas senlia-se fiusliado, o que desejava de Maud, ale
a vespeia, eia o ioslo eslieilo e fechado que paiecia veslido, sua fina siIhuela,
seu conpoilanenlo digno, sua iepulao de noa seiia, seu despiezo peIo
sexo nascuIino, ludo o que fazia deIa una pessoa eslianha,
veidadeiianenle oulia, duia e definiliva, senpie foia de aIcance, con suas
pequenas ideias pipiias, seus pudoies, suas neias de seda, seu veslido de
ciepe, sua peinanenle. L lodo esse veiniz se havia fundido ao seu aliao, se
havia loinado caine, eIe apioxinaia seus Ilios de un ioslo sen oIhos, nu
cono un venlie, possuia una giande fIoi de caine noIhada. Reviu o
aninaI cego que paIpilava nas coleilas con naiuIhos e locejos peIudos e
pensou: cra ncs dcis. Un apenas, pois no podia nais dislinguii sua caine
da de Maud, ninguen janais Ihe havia dado essa inpiesso de aloiiecida
inlinidade, saIvo laIvez Riii, quando Riii nosliava seu pipi alis de una
noila ou quando uiinava sen queiei e ficava deilado solie o venlie,
espeineando o liaseiio nu, enquanlo fazian secai-Ihe as caIas. Lucien
expeiinenlou aIgun aIvio pensando en Cuigaid, dii-Ihe-ia ananh:
Iossu Maud, e una nuIheizinha adniiveI, neu veIho, len a coisa no
sangue. Mas no se senlia a vonlade ~ senlia-se nu no caIoi enpoeiiado
do nilus, nu sen a nais lnue pea de ioupa, igido e nu ao Iado de un
padie, a fienle de duas senhoias naduias, cono un giande aspaigo
enIaneado. Cuigaid feIicilou-o vivanenle. LIe eslava un pouco insalisfeilo
con Ianny:
~ LIa e de nuilo nau gnio. Onlen ficou enluiiada a noile loda.
Os dois eslavan de acoido: nuIheies cono essas, eia pieciso que
houvesse, poique no se pode ficai caslo ale o casanenlo e, aIen disso, eIas
no eian inleiesseiias, nen doenles, seiia, poien, un eiio Iigai-se a eIas.
Cuigaid faIou das noas de fanIia con nuila deIicadeza e Lucien pediu-
Ihe nolcias de sua iin.
~ LIa vai len, neu veIho, disse Cuigaid, eIa disse que voc e un
fujo. Voc sale, conlinuou eIe con un ai de alandono, no ne desagiada
lei una iin ~ sen islo h coisas que a genle no pode enlendei.
Lucien no conpieendia peifeilanenle. Depois disso, faIavan
senpie de noas e senlian-se cheios de poesia e Cuigaid iepeliu as
paIavias de un de seus lios, que liveia nuilos xilos fenininos:

63
~ No lenho laIvez feilo senpie o len, na ninha cachoiia de vida,
nas h una coisa que Nosso Senhoi Ievai en conla: piefeiia coilai as nos
a locai nuna viigen.
VoIlaian aIgunas vezes a casa das anigas de Iieiielle Cuigaid.
Lucien goslava nuilo de Iieiielle, faIava-Ihe cono un iino nais veIho un
pouco liaquinas e eia-Ihe ieconhecido poi no lei eIa coilado os caleIos.
Lslava agoia nuilo alsoivido peIas suas alividads poIlicas, lodos os
doningos de nanh, ia vendei LAclion Iianaise dianle da igieja de
NeuiIIy. Duianle nais de duas hoias passeava de un Iado paia oulio, o
ioslo enduiecido. As jovens que saan da nissa Ievanlavan paia eIe poi
vezes seus oIhos fiancos, enlo Lucien delinha-se un pouco, senlia-se puio e
foile, soiiia-Ihes. LxpIicou a luina que iespeilava as nuIheies e ficou
conlenle ao enconliai enlie eIes a conpieenso que havia desejado. AIis
quase lodos linhan iins.
A 17 de aliiI os Cuigaids deian una ieunio dananle
conenoiando os dezoilo anos de Iieiiele e, naluiaInenle, Lucien foi
convidado. LIe j eia nuilo anigo de Iieiielle, eIa chanava-o o seu
danaiino e eIe suspeilava que eslivesse goslando deIe. A Sia. Cuigaid linha
feilo vii una pianisla e a noile pionelia sei nuilssino aIegie. Lucien
danou nuilas vezes con Iieiielle, depois foi piocuiai Cuigaid que iecelia
os anigos na saIa.
~ SaIve, disse Cuigaid, cieio que lodos se conhecen: IIeuiiei, Sinon,
Vanusse, Ledoux.
Lnquanlo Cuigaid noneava seus anigos, Lucien viu que un iapaz
giande, iuivo e fiisado, de peIe Ieilosa e duios supeicIios pielos
apioxinava-se deIes hesilanle. A cIeia liansfoinou-o. Que e que esse lipo
faz aqui` pensou Lucien. Salen nuilo len que no posso senlii cheiio de
judeu. Iez neia voIla e afaslou-se iapidanenle paia evilai as apiesenlaes.
~ Quen e esse judeu` peigunlou nais laide a Iieiielle.
~ L WeiII, esl nos AIlos Lsludos Coneiciais, neu iino conheceu-
o na saIa de ainas.
~ Tenho hoiioi aos judeus, disse Lucien. Iieiielle leve un Ieve
soiiiso.
~ AqueIe e anles de ludo, un lon iapaz, disse. Leve-ne a lonai
quaIquei coisa.

64
Lucien pegou una laa de chanpanha e no leve seno o lenpo de
alandon-Ia solie una nesa, enconliava-se face a face con Cuigaid e WeiII.
LIe fuIninou Cuigaid con os oIhos e fez neia voIla. Iieiielle poien
seguiou-o peIo liao e Cuigaid aloidou-o aleilanenle:
~ Meu anigo IIeuiiei, neu anigo WeiII, disse con desenlaiao.
Iionlo: as apiesenlaes eslo feilas.
WeiII eslendeu a no e Lucien senliu-se nuilo infeIiz. Lenliou-se
de iepenle de Despeiieau: IIeuiiei aliiaiia nesno o judeu a gua. Lnfiou
as nos nos loIsos, viiou as coslas e foi-se enloia. No podeiei nais pi
os pes nesla casa, pensava, diiigindo-se ao vesliiio. Senlia un oiguIho
anaigo. Lis o que e agaiiai-se foilenenle a opinies, no se pode vivei en
sociedade. Mas na iua seu oiguIho desapaieceu e eIe loinou-se nuilo
inquielo. Cuigaid deve. eslai fuiioso! Sacudiu a calea e lenlou
convencei-se: LIe no linha o diieilo de convidai un judeu se ne
convidou! Sua cIeia poien eia fiaca, ievia con una especie de naI-eslai a
caia espanlada de WeiII, sua no eslendida, e senlia-se incIinado a
conciIiao: Iieiielle pensa ceilanenle que sou un liulo. Devia lei
apeilado aqueIa no. AIen de ludo no ne conpionelia. Iazei una
saudao ieseivada e afaslai-ne inedialanenle, eis o que eia pieciso fazei.
Ieigunlou-se se eia lenpo ainda de voIlai a casa dos Cuigaids. Apioxinai-
se-ia de WeiII e dii-Ihe-ia: DescuIpe-ne, live un naI-eslai, apeilai-Ihe-ia a
no, conveisaiia un pouco educadanenle. Mas no: eia nuilo laide, seu
geslo eia iiiepaiveI. Que necessidade linha eu, pensou con iiiilao, de
nosliai ninhas opinies a pessoas que no poden conpieend-Ias`
Sacudiu neivosanenle os onlios: eia un desaslie. Nesse nesno inslanle
Cuigaid e Iieiielle eslaiian conenlando sua condula. Cuigaid diiia: LIe e
conpIelanenle Iouco! Lucien ceiiou os punhos. Oh, pensou con
desespeio, cono os odeio! Cono odeio os judeus! e lenlou liiai un pouco
de foia da conlenpIao desse dio inenso. Mas esle se esvaa enloia
pensasse en Leon Iun que iecelia da AIenanha e odiava os fianceses, no
senlia poien nais nada a no sei una noina indifeiena. Lucien leve a
soile de enconliai Maud en casa. Disse-Ihe que a anava e possuiu-a
diveisas vezes, con una especie de iaiva. Tudo peidido, dizia paia si
nesno, no seiei nunca a|gucn.
~ No, no! pedia Maud, paie, queiido, isso no, e pioilido.
Mas acalou poi deixai fazei: Lucien quis leijai-Ihe ludo. Senlia-se
infanliI e peiveiso, linha vonlade de choiai.

65
No dia seguinle peIa nanh, no Iiceu, Lucien ficou aloiiecido ao
avislai Cuigaid. Lsle linha un ai dissinuIado e fingiu no v-Io. Lucien
ficou con lanla iaiva que eia incapaz de lonai suas nolas: Lsle sujo!
pensou, esle sujo! No fin das auIas Cuigaid apioxinou-se deIe, nuilo
pIido: Se eIe dissei aIguna coisa eu o encho de lapas, pensou Lucien.
Ieinaneceian un inslanle Iado a Iado, cada quaI oIhando o lico do sapalo.
~ Lnfin, neu veIho, eu no devia lei-Ihe feilo aquiIo.
Lucien soliessaIlou-se e oIhou con desconfiana. Cuigaid
conlinuava, con esfoio:
~ Lu o enconlio na saIa, voc conpieende, enlo eu quis... ns
fazenos esgiina junlos e eIe convidou-ne paia ii a sua casa, nas eu
conpieendo, voc sale, eu no deveiia, no sei cono aconleceu nas,
quando sulsciilei os conviles, no pensei un segundo nisso...
Lucien no dizia nada, poique as paIavias no saan, nas senlia-se
incIinado a sei induIgenle. Cuigaid conlinuou, con a calea laixa:
~ en, cono gafe...
~ Seu leslaIho, disse Lucien, lalendo-Ihe no onlio, sei len que
voc no o fez de piopsilo. Conlinuou con geneiosidade:
~ Tanlen eiiei. anquei o naI-educado. Mas que e que voc quei`
L nais foile do que eu, no posso loc-Ios, e fsico, lenho a inpiesso de que
eIes ln escanas na no. Que disse Iieiielle`
~ Riu-se cono una Iouca, iespondeu Cuigaid.
~ L o sujeilo`
~ LIe conpieendeu. Lu disse o que pude, nas eIe ieliiou-se depois
de un quailo de hoia. Aciescenlou, senpie enlaiaado:
~ Meus pais achan que voc len iazo, que voc no podia agii de
oulio nodo, desde que len una convico.
Lucien saloieou a paIavia convico: linha vonlade de apeilai
Cuigaid nos liaos.
Desceu o luIevai Sainl-MicheI nun eslado de exaIlao
exliaoidiniia: paiecia-Ihe que no eia nais eIe nesno.
Disse con seus loles: L engiaado, no sou nais eu, no ne
ieconheo! O lenpo eslava quenle e agiadveI, as pessoas passeavan,
Ievando nas fisiononias o piineiio soiiiso naiaviIhoso da piinaveia, nessa
nuIlido noIe Lucien inlioduzia-se cono una ponla de ao, pensando:

66
No sou nais eu. Ainda onlen eia un giande inselo inchado, cono os
giiIos de IeioIIes, agoia senlia-se Iinpo e nlido cono un cionnelio.
Lnliou en |a Scurcc e pediu un Ieinod. A luina no fieqenlava |a
Scurcc poique aIi puIuIavan os esliangeiios, nas nesse dia, esliangeiios e
judeus no inconodavan Lucien. No neio daqueIes coipos azeilonados,
que sussuiiavan Iigeiianenle, cono un canpo de aveia sol o venlo, senlia-
se insIilo e aneaadoi, un nonsliuoso ieIgio de paiede senlado no
lanquinho. Reconheceu con piazei un pequeno judeu que os esludanles
havian esloidoado no liineslie piecedenle nos coiiedoies da IacuIdade de
Diieilo. O nosliengo, goido e pensalivo, no linha naicas, nas devia lei
ficado conlundido poi aIgun lenpo e depois iecupeiado sua foina iolunda:
havia neIe, poien, una especie de olscena iesignao.
No nonenlo senlia-se feIiz ~ locejou voIupluosanenle, un iaio de
soI fazia-Ihe ccegas nas naiinas,. coou o naiiz e soiiiu, eia un soiiiso` ou
una pequena osciIao que nasceia exleiioinenle, en aIgun canlo da saIa,
e vieia noiiei solie sua loca` Todos aqueIes esliangeiios fIuluavan nuna
gua suja e pesada, cujos iedenoinhos sacudian suas caines noIes,
Ievanlando-Ihes os liaos, agilando-Ihes os dedos, liincando un pouco con
os seus Ilios. Iolies sujeilos! Lucien quase linha piedade deIes,. Que e que
vinhan fazei na Iiana` Que coiienles sulnaiinas os havian liazido e
deposilado aIi` Lia inliI vesliien-se decenlenenle nos aIfaiales do luIevai
Sainl-MicheI, no eian nada nais que nedusas. Lucien pensou en que eIe
no eia una nedusa, que no peilencia aqueIa fauna huniIhada. Depois, de
iepenle esqueceu |a Scurcc e os esliangeiios, no viu nais que unas coslas,
Iaigas coslas anassadas pIos nscuIos, que se ieliiavan con una eneigia
lianqiIa, que se peidian, inpIacveis, na liuna. Viu lanlen Cuigaid:
Cuigaid eslava pIido, seguiu con os oIhos aqueIas coslas, dizendo a
Iieiielle, invisveI: en! cono gafe!... Lucien foi invadido poi una aIegiia
quase inloIeiveI: essas coslas possanles e soIiliias eian as suas! L a cena
linha-se passado onlen! Duianle un nonenlo, giaas a un vioIenlo esfoio,
eIe foi Cuigaid, seguiu suas pipiias coslas con os oIhos de Cuigaid,
expeiinenlou dianle de si nesno a huniIdade de Cuigaid e senliu-se
deIiciosanenle aleiioiizado. Isso Ihe seivii de Iio, pensou. A cena
nudaia, agoia: eia o quailo de Iieiielle, islo se passava no fuluio. Iieiielle
e Cuigaid aponlavan un none nuna Iisla de convidados. Lucien no se
achava piesenle, nas seu podei paiiava solie eIes. Cuigaid dizia: Ah, no,
esse no! en, con Lucien islo seiia o dialo, Lucien que no pode aluiai os
judeus! Lucien conlenpIou-se ainda una vez ~ pensou ~ Lucien sou eu!
AIguen que no pode loIeiai os judeus. LIe linha pionunciado esla fiase

67
fieqenlenenle, nas hoje no soava cono das oulias vezes, alsoIulanenle.
Sin, na apaincia eia una sinpIes olseivao, cono se se livesse dilo:
Lucien no gosla de oslias ~ ou enlo: Lucien gosla de danai. Mas
no havia cono enganai-se a esse iespeilo. O anoi a dana, laIvez se
pudesse descoliii lanlen no pequeno judeu, neIe isso no passaiia de un
eslienecinenlo de nedusa, laslava oIhai esse desgiaado judeu paia
conpieendei que seus goslos e desgoslos ficavan coIados neIe cono seu
cheiio, cono os iefIexos de sua peIe, que desapaieceiian con eIe, cono o
peslanejai de suas pesadas pIpelias, cono seus soiiisos viscosos de
voIpia. O anli-senilisno de Lucien eia de oulia especie: inpiedoso e puio,
saa deIe cono una Inina de ao aneaando oulios peilos: Islo, pensou,
e... sagiado! Lenliava-se de que sua ne, quando eIe eia pequeno, dizia-
Ihe as vezes, con un lon especiaI: Iapai esl lialaIhando no esciiliio. L
essa fiase paiecia-Ihe una finuIa sacianenlaI que Ihe confeiia, de iepenle,
un enxane de oliigaes ieIigiosas, cono no liincai con a caialina de ai
conpiinido, no giilai Taiaialun, andava, enlo, pIos coiiedoies nas
ponlas dos pes, cono se eslivesse nuna calediaI.
Agoia e a ninha vez, pensou con salisfao. Dizian laixando a
voz: Lucien no gosla dos judeus ~ e as pessoas senlian-se paiaIisadas,
os nenlios lianspassados poi una nuven de pequenas fIechas doIoiosas.
Cuigaid e Iieiielle, pensou con enleinecinenlo, so ciianas. Tinhan
sido cuIpados, nas foi suficienle que eIe Ihes nosliasse un pouco os denles
paia que senlissen ienoisos, faIassen en voz laixa e se pusessen a andai
nas ponlas dos pes.
Lucien, peIa segunda vez, senliu-se cheio de iespeilo poi si nesno.
Mas desla vez no linha necessidade dos oIhos de Cuigaid: eia a seus
pipiios oIhos que eIe paiecia iespeilveI ~ a seus oIhos que ionpian
enfin seu envoIliio de caine, de goslos e desgoslos, de hlilos e hunoies.
Onde eu ne piocuiava, no podia enconliai-ne. Havia feilo, de loa-fe, o
iecenseanenlo de ludo o que eIe eia. Mas se eu no devia sei o que sou,
no vaIeiia nais que esse judeu. Renexendo assin nessa inlinidade de
nucosa, que e que se podeiia descoliii, a no sei a liisleza da caine, a
ignliI nenliia da iguaIdade, a desoiden` Iiineiia nxina, disse Lucien
consigo nesno, no piocuiai vei en si, no h eiio nais peiigoso. O
veidadeiio Lucien ~ eIe o salia agoia ~ eia pieciso piocuiai nos oIhos dos
oulios, na oledincia nediosa de Iieiielle e de Cuigaid, na expeclaliva
cheia de confiana de lodos esses seies que ciescian e anaduiecian paia eIe,
desses jovens apiendizes que se loinaiian scus opeiiios, dos feioIIianos,
giandes e pequenos de que seiia, un dia, o chefe. Lucien linha quase nedo,

68
senlia-se giande denais paia si. Tanlas pessoas o espeiavan apiesenlando
ainas e eIe eia, seiia senpie essa inensa espeiana dos oulios. L isso un
chefe, pensou. L viu ieapaiecei unas coslas nuscuIosas e cuivadas e
depois, inedialanenle aps, una calediaI. LIe eslava denlio deIa, passeava
cauleIosanenle sol a Iuz peneiiada que caa dos viliais. S que agoia sou
eu a calediaI. Iixou o oIhai con inlensidade solie seu vizinho, un
conpiido culano, noieno e suave cono un chaiulo. Lia pieciso
alsoIulanenle enconliai paIavias que expiinissen sua exliaoidiniia
descoleila. Levanlou suavenenle, cuidadosanenle, a no ale a fionle,
cono un ciio aceso, depois iecoIheu-se un inslanle, pensalivo e sagiado, e
as paIavias vieian poi si nesnas, nuinuiou: TLNHO DIRLITOS!
Diieilos! AIgo paiecido con os liinguIos e os cicuIos: eia lo peifeilo que
no exislia, linha-se que liaai en vo niIhaies de iodas con conpassos,
sen se chegai a consliuii un nico cicuIo. Ceiaes de opeiiios podeiian,
do nesno nodo, oledecei esciupuIosanenle as oidens de Lucien, nunca
esgolaiian o diieilo que eIe linha de nandai, os diieilos eslavan aIen da
exislncia, cono as equaes nalenlicas e os dognas ieIigiosos. L eis que
Lucien, juslanenle, eia isso: un feixe de iesponsaliIidades e de diieilos. LIe
aciedilava poi nuilo lenpo que exislia ao acaso, poique no havia iefIelido
laslanle. en anles do seu nascinenlo, seu Iugai eslava naicado ao soI, en
Ie-ioIIes. } ~ len anles, nesno, do casanenlo do seu pai ~ cspcratan-nc,
se linha vindo ao nundo eia paia ocupai esse Iugai: Lu exislo pensou,
poique lenho o diieilo de exislii. L peIa piineiia vez, laIvez, leve una
viso fuIguianle e gIoiiosa de seu deslino. Seiia iecelido na LcoIe CenliaIe
cedo ou laide. (Islo no linha, aIis, nenhuna inpoilncia). Lnlo,
alandonaiia Maud ~ eIa queiia sei possuda a lodo inslanle, eia naanle,
suas caines confundidas despiendian, ao caIoi liiido desse coneo de
piinaveia, un cheiio de guisado de fiango un pouco chanuscado. AIen
disso, Maud e de lodos, hoje ninha, ananh de oulio, ludo islo no len
senlido, eIe iiia noiai en IeioIIes. Ln aIguna paile da Iiana havia una
noa cIaia, no gneio de Iieiielle, una piovinciana de oIhos de fIoi, que se
guaidava, casla, paia eIe ~ eIa lenlava, as vezes, inaginai o seu chefe
fuluio, esse honen leiiveI e doce, nas no o conseguia. LIa eia viigen,
ieconhecia, no nais iecndilo do seu coipo, o diieilo de Lucien a possu-Ia.
LIe a desposaiia, eIa seiia sua nuIhei, o nais leino dos seus diieilos.
Quando eIa se despisse a noile, con pequeninos geslos sagiados, seiia cono
en hoIocauslo. Ton-Ia-ia nos liaos, con a apiovao de lodos, e Ihe diiia:
Voc e ninha! O que eIa Ihe nosliasse, leiia o devei de no nosliai seno
a eIe e o alo anoioso seiia paia eIe o iesuno voIupluoso de seus lens. Seu
nais leino diieilo, seu diieilo nais nlino: o diieilo de sei iespeilado ale na

69
caine, oledecido ale no Ieilo. Casai-ne-ei joven, pensou eIe. Disse
lanlen I paia si nesno que leiia nuilos fiIhos, depois pensou na olia de
seu pai, eslava inpacienle paia conlinu-Ia e peigunlou-se se o Si. IIeuiiei
no iiia noiiei Iogo.
Un ieIgio laleu neio-dia. Lucien Ievanlou-se. A nelanoifose
eslava consunada: no cafe, una hoia anles, un adoIescenle giacioso e
inceilo linha enliado, eia un honen que saa, un chefe enlie os fianceses.
Lucien deu aIguns passos na gIoiiosa Iuz de una nanh da Iiana. Na
esquina da iua des LcoIes e do luIevai Sainl-MicheI, apioxinou-se de una
papeIaiia e oIhou-se no vidio do nosliuiio: quis enconliai no pipiio ioslo
o ai inpeineveI que adniiava no de Lenoidanl. Mas o vidio no Ihe
devoIveu seno una figuiinha enfezada que no eia ainda laslanle leiiveI:
Vou deixai ciescei o ligode, decidiu.

Вам также может понравиться