древний город Алеппо!

Мечети с минаретами в небе, низкие старые хижины с красивыми

зданиями и пыльные улицы, освещенные солнцем, придали городу потрясающий вид. Сюда
каждый день приходили караваны с разными товарами.

Однажды незнакомец прибыл в Алеппо с небольшим караваном. По внешнему виду было ясно,
что он обычный поэт! Поэт избежал смерти на родине и путешествовал по стране. Хотя сначала он
чувствовал свою смерть, он не сдавался. Он искал правду!

Азербайджанский поэт - Насими. Он пел красивые песни на родном языке. Веря в творческую
силу мужчины, он считал ее священной, считал ее символом 32 буквальных существ, уважал
немусульманские народы, любил музыку и песни и ценил женщин как красоту жизни и мира.

Он проповедовал честность, человечность и справедливость и называл угнетателей и тех, кто

использовал религию как источник зла, великаном и вороном.

Насими бежал в Турцию после того, как его господин Фазлуллах Наими был убит Мираншахом,
сыном Темура. Он живет в Алеппо, счастья мало. Враги поэта, стихи которого преподавались на
языках, росли день ото дня. За ним всегда следили.

Рассказывают, что однажды в Алеппо мальчик прочитал вслух газель учителя:

Когда они слышат это, они спрашивают молодого человека

- Чье это стихотворение?

говорит молодой человек:

- Это мое, - написал я.

Они его ловят. Его приговаривают к повешению. Накануне своей смерти первосвященник задал
юноше последний вопрос:

- Молодой человек, пожалейте себя. Говорить правду. Мы тебя оставим.

Юноша решительно отвечает:

- Я сказал, что стихотворение мое. Я написал! Палачи задушили его. Говорит мужчина в толпе

- Постой, это не его вина. Обними меня. Я написал стихотворение. Он сделал это на память.

Все говорят друг другу и смотрят на него с удивлением. Молодого человека освобождают,
арестовывают и заводят под дерево. Лидер Тухани спрашивает:

- Кто ты, как дела, откуда?

- Сейид Имамеддин Насими! Я из далекого города Ширван. Я поэт.

- Насими? Насими ?! Он изумленно кричит.

Его ужасный голос внезапно разнесся по городу. Эхо в долинах Налаб.

"Каффир!" Сатана! Враг религии! Ведь вы перешли в наши руки!

Аран сдирает кожу пятки, видны все буквы ... Кожа Насими шелушится. Он желтеет, потому что
потерял много крови. Его враги издеваются над ним. - Вы ничего на свете не боитесь, вы не знаете
Бога, так почему же ваш цвет желтый? Насими отвечает:
- Я солнце любви, рожденное на горизонте вечности, оно желтеет с заходом солнца.

«Это так хорошо известно, что если капля его крови упала, он должен был быть отрезан», - сказал
священник, приговоривший Насими. Хотя капля крови поэта случайно попадает на палец
священника, он поворачивает лицо под предлогом. Насими, который в то время был в крови,
говорит:

Если отрубить Захиду один палец, он замерзнет и убежит от правды. Имя Насими стало символом
мужества, героизма и отваги на Ближнем Востоке.

qədim Hələb şəhəri! Səmada minarələri olan məscidlər, gözəl binalarla düzülmüş alçaq köhnə daxmalar
və günəşin yandırdığı tozlu küçələr şəhərə heyrətamiz görkəm verirdi. Hər gün buraya gələn karvanlar
müxtəlif mallar gətirirdilər.

Bir gün bir qərib kiçik bir karvanla Hələbə gəldi. Görünüşündən aydın görünürdü ki, o, adi şairdir! Şair
vətənində ölümdən qurtulub ölkəni dolaşdı. Ölümünü hər an başında hiss etsə də, ruhdan düşmədi. O,
həqiqəti axtarırdı!

Azərbaycan şairi Nəsimi idi. O, ana dilində zərif mahnılar oxuyurdu. İnsanın yaradıcı gücünə inanaraq onu
müqəddəs saymış, 32 hərfi varlığın simvolu hesab etmiş, qeyri-müsəlman xalqlara hörmət etmiş, musiqi
və mahnıları sevmiş, qadını həyatın və dünyanın gözəlliyi kimi qiymətləndirmişdir.

Dürüstlüyü, insanlığı, ədaləti təbliğ edir, zalımları, dindən şər mənbəyi kimi istifadə edənləri div və qarğa-
quzğun adlandırırdı.

Nəsimi öz ustadı Fəzlullah Nəiminin Теуmurun oğlu Мirаnşаh tərəfindən öldürülməsindən sоnrа,
Тürkiуəуə qaçır. Hələbdə yaşayır.Xoşbəxtlik bəs etmir. Şeirləri dillərdə tədris olunan şairin düşmənləri
günü-gündən artırdı. Onu həmişə izləyirdilər.

Deyilənə görə, bir dəfə Hələbdə bir oğlan müəlliminin ceyranını ucadan oxuyur:

Bunu eşidədə sonra gəncdən soruşurlar

- Bu kimin şeiridir?

gənc deyir:

- Bu mənimdir, yazdım.

Onu tuturlar. Onu Dаr ağacdan asmağa məhkum edirlər. Ölüm ərəfəsində ruhanilərin başçısı gəncdən
sonuncu dəfə soruşdu:

- Cavan, özünə yazığı gəl. Düzünü deyin. Biz səni buraxacağıq.

Gənc qətiyyətlə cavab verir:

- Dedim ki, şeir mənimdir. Yazdım! Cəlladlar onu boğdular. Camaatın içindən bir adam deyir

– Dayan, bu onun günahı deyil. Məni asın. bir şeir yazdım. O, bunu xatirə kimi edib.
Hamı bir-birini deyir və heyrətlə ona baxır. Gənci azad edir, tutub ağacın altına aparırlar. Rəhbər Tuhani
soruşur:

- Кimsən, nəçisən, haradan burа gəlmisən?

- Seyid İmаməddin Nəsimi! Uzaq Şirvan şəhərindənəm. Şаirəm.
- Nəsimi? Nəsimi?! – dеуə ruhаni heyrətlə bağırır.
Onun dəhşətli səsi bir anda şəhərə yayılır. Нələb göуlərində əks-sədа verir.
- Каfir! Şeytan! Din düşməni! Axır ki, əlimizə keçdin!
Aраrın, dabanının dərisini çıxar, bütün hürufilər görünsün... Nəsiminin dərisi qopar. Çox qan itirdiyi üçün
sarıya çevrilir. Düşmənləri onu ələ salırlar. - Dünyada heç nədən qorxmursan, Allahı tanımırsan, bəs niyə
rəngin saralır? Nəsimi cavab verir:

- Mən əbədiyyət üfüqündə doğulan sevgi günəşiyəm, günəş batanda saralır.

Nəsimiyə hökm oxuyan keşiş deyir: “O qədər məlumdur ki, onun qanından bir damla düşsə, onu kəsmək
lazım idi”. Təsadüfən şairin qanından bir damla keşişin barmağına düşsə də, o, bəhanə edərək üzünü
çevirir. O zaman qan içində olan Nəsimi deyir:

Zahidin bir barmağını kəssən donub həqiqətdən qaçar. Nəsimi adı Yaxın Şərqdə igidlik, qəhrəmanlıq və
mərdlik simvoluna çevrilib.
Varlıq – существо,
Daxma – хижина,
Rəmz – символ,
Tozlu – пыльный,
Coşğunluqla – с вдохновением,
Cəllad – палач,
Insansevərlik – гуманизм,
Günah – вина,
Ədalət – справедливость,
Heyrətlə - с изумлением,
Təbliğ etmək – пропагандировать,
Süzmək – оглядывать,
Zalım – жестокий,
Bağırmaq – орать,
Qazanc mənbəyi – источник дохода,
Dəhşətli – ужасный
Div – великан,
, Əks-səda – эхо,
Qarğa-quzğun – стервятник,
Kafir – вероотступник,
Ustad – мастер,
Daban – пятка,
Təqib – преследование,
Istehza – ирония,
Izləmək – следить,
Əbədiyyət üfüqü – горизонт вечности,
Sətir – строка,
Eşq – любовь, Məlun
Heyrətə salmaq – поражать,
Qəribə - странный,
Aşkardır – очевидно,
Görkəm – облик,
Vəziyyət – положение,
Cürbəcür – разнообразный,
Təhlükəli – опасный,
Qərib – чужеземец
Hökm vermək – приказать,
Qədəm basmaq – войти,
Ruhani – духовник,
Zahiri görkəm – внешность
Ərəfə - канун,
, Səyyah – путешественник,
Pəncə - лапа,
Yaxa qurtarmaq – освободиться,
Diyarbədiyar – из страны в страну,
Həqiqət – истина,
Incə - нежный,
Mənalı – имеющий смысл,
Nəğmələr qoşmaq – сочинять песни,
Vəsf etmək – воспевать,
Yaradıcılıq qüdrəti – сила творчества,
Qətiyyətlə - категорично, – проклятый,
Təsadüfən – случайно,
Bəhanə - отговорка,
Sözündən dönmək - отступать от своего слова,
Zahid – отшельник,
Miskin – беспомощный.