Chapter 24

Horātius carmina scrībit

result clauses

(a) Horātius carmina scrībit

Horā tius iam satis pecū niae accipiēbat ut modicē uīueret; otiō fruēbā tur
adeō ut, Apollinis monitū s memor, carmina compō neret. sic duō s annō s
contentus perēgit. Marcō Cicerō nī saepe occurrēbat quī cognō uerat eum
carmina compō nere; ille Horā tium rogā uit ut carmina sibi recitā ret. cum
ea audīuisset, tantopere dēlectā tus est ut dīceret Horā tium optimum esse
poetam. amīcīs suīs dīcēbat sē poetam nouum inuēnisse; illī carmina audīre
cupiēbant. sīc fā ma eius paulā tim ēmā nā bat et laudibus amīcō rum adeō
excitā tus est ut spērā ret sē mox tō tum librum carminum cō nfectū rum esse.
ex hīs carminibus ū num hīc ascrībimus, in quō uītam colō nī rū sticī
laudat:

Beatus ille qui procul negotiis,

ut prisca gens mortalium,
paterna rura bobus exercet suis
solutus omni faenore
5 neque excitatur classico miles truci
neque horret iratum mare
forumque vitat et superba civium
potentiorum limina.

aut in reducta valle mugientium

prospectat errantis greges

15 aut pressa puris mella condit amphoris

aut tondet infirmas ovis.

libet iacere modo sub antiqua ilice,

modo in tenaci gramine:
25 labuntur altis interim ripis aquae,
queruntur in silvis aves
fontesque lymphis obstrepunt manantibus,
somnos quod invitet levis.

67 haec ubi locutus faenerator Alfius,

 iam iam futurus rusticus,
omnem redegit idibus pecuniam,
quaerit kalendis ponere.

(b) Vergilius amīcitiam Horātī petit

diē quō dam Horā tius, cum aerā riō discessisset, in tabernā sub arbore
sedēbat, cum iuuenis eī nō n nō tus accessit. ‘saluē, Horā tī,’ inquit; ‘ego sum
Pū blius Vergilius Marō . amīcus quīdam mihi dīxit tē carmina compō nere.
dē tuīs carminibus tantā admīrā tiō ne locū tus est ut iamdū dum cupiam tē
cognoscere.’ ille surrexit eumque salū tā uit; respondit sē carmina Vergilī
lēgisse atque ea ualdē admīrā rī.
Vergilius eī arrīsit; ‘gaudeō ,’ inquit, ‘tē mea carmina prō bā re. sed quid
hodiē factū rus es? an otiō sus es? uīsne domum mēcum uenīre?’
Horā tius gaudēbat quod Vergilium amīcitiam suam peteret eumque
domum secū tus est. ad multam noctem in hortō sedēbant inter sē colloquentēs.
Horā tius eī recitā uit poēma quod de Alfiō nū per scrīpserat.
Vergilius rīsit et ‘ego quoque’ inquit ‘poēma compō nere cō nor dē rēbus
rū sticīs. ea quae tū iocō se tractā s ego seriō expō no; nam dē colō nō rum
labō ribus canō , dē rū ris amoenitā te, dē uītā rū sticō rum innocentī et
tranquillā .’ Horā tius eum rogā uit ut aliquid huius carminis sibi recitā ret, sed
ille negā uit sē carmen eī recitā tū rum esse; ‘uix quicquam perfēcī,’ inquit;
‘neminī haec recitā bō dō nec perfecta erunt.’ tandem Horā tius surrēxit
dīxitque sē domum redīre dēbēre. Vergilius, cum Horā tium ualēre iubēret, dīxit sē
colloquiō ualdē gauīsum esse; ‘sperō ’, inquit ‘tē saepe hū c uentū rum esse et
carmina tua mihi recitā tū rum.’