Bitlis Eren Üniversitesi Yayınları: 7

Düzelti
Prof. Dr. Mehmet DEMİRTAŞ

Editörler
Prof. Dr. Mehmet İNBAŞI,
Prof. Dr. Mehmet DEMİRTAŞ

Katkıda Bulunanlar
Arş. Görevlisi Muhammed UĞURLU
Arş. Görevlisi Yunus KIRAYİT

Baskı - Cilt
Kalkan Matbaacılık
Büyük Sanayii, Birinci Cadde 99/32, İskitler / Ankara
kalkanofset@gmail.com, www.kalkanofset.com
Telefon: 0312 341 92 34, Fax: 0312 384 5746

Kapak Fotoğrafı
Bitlis İl Halk Kütüphanesi
http://bitlis.kutuphane.gov.tr/TR-94095/fotograflarla-eski-bitlis.html

Kapak ve Sayfa Tasarım

Mehmet Sadık KİŞİ

Tarihî ve Kültürel Yönleriyle Bitlis (I. Cilt)

ISBN
978-605-61507-7-7 (1.c)
978-605-61507-6-0 (Tk)

1. Baskı: Aralık 2019, Ankara

“Tarihî ve Kültürel Yönleriyle Bitlis (I. Cilt)” kitabında yayımlanan yazıların yasal ve
bilimsel sorumluluğu yazarlarına aittir. Kitabın yayın hakkı Bitlis Eren Üniversitesi’ne
aittir. Kitabın hiçbir bölümü yayıncının izni olmaksızın, elektronik, mekanik, fotokopi,
kayıt yöntemleriyle veya başka bir yöntemle çoğaltılamaz, bir veri muhafaza
sisteminde saklanamaz veya iletilemez. Kaynak göstermek kaydıyla alıntı yapılabilir.
 İÇİNDEKİLER

Önsöz �����������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������9

Önsöz ��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 11

Urartu Döneminde Bitlis’in Sosyo-Ekonomik Yapısı����������������������������������������������������������������������������������������13

Ksenophon’un Anabasis (Onbinlerin Yürüyüşü) Adlı

Eserinde Bitlis ve Çevresi / Bitlis and Its Environment in the
Work of Xenophon’s Anabasis (The March of Ten Thousands) ��������������������������������������������������������������������21

Urartu Krallığı’nın Van Gölü’ndeki Ulaşım ve Taşımacılık Faaliyetleri�������������������������������������������������������31

“Bagagîş / Bałałîş” Adından “Badlîs / Bidlis” Adına:

Ermeni ve Bizans Kaynaklarında “Bitlis” Adının İlk Görünümleri�������������������������������������������������������������� 49

El-Ensab Tarihi Kitabında Bitlis Şehri������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 63

Ortaçağ İslam Coğrafyacılarına Göre Bitlis-Ahlat ve Çevresi ������������������������������������������������������������������������81

Müslüman Coğrafyacı ve Seyyahlara Göre Bitlis ve Çevresinin

Sosyal ve Ekonomik Durumu (10. ve 17. Asırlar Arası) ������������������������������������������������������������������������������������95

Van Gölü Havzası’nda Revvâdî ve Hezbânî Hâkimiyeti��������������������������������������������������������������������������������103

Dilmaçlı Hâkimiyetinde Bitlis’in Tarihi Gelişimi����������������������������������������������������������������������������������������������117

Gazan Han Döneminde Yapılan Mali Reformların Bitlis ve Havalisi Üzerindeki Tesirleri���������������� 129

Akkoyunlular Devrinde Bitlis ve Yöresi: Genel Bir Değerlendirme������������������������������������������������������������ 139

Yavuz Sultan Selim’in Doğu Anadolu Siyaseti ve İdris-i Bitlisî�����������������������������������������������������������������145

5
Osmanlı-Safevî Geriliminde Doğu Anadolu Beyleri�����������������������������������������������������������������������������������������151

Kanunî Sultan Süleyman’ın İkinci İran Seferi ve

Bitlis Bölgesinde Meydana Gelen Olaylar������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 165

Devlet ve Emaret: Bitlis ve Çevresinde Osmanlı Hâkimiyetini Doğru Okumak ������������������������������������183

Hakkari and Bedlis Emırates Relations Untıl 1665

1665 Yılına Kadar Hakkari ve Bitlis Emirliklerinin İlişkileri����������������������������������������������������������������������� 193

Erken Dönem Osmanlı Maliye Defterlerinde Yer Alan;

Bitlis ve Havalisinin Ekonomik, Siyasi ve Sosyal Tarihine Ait Belgeler��������������������������������������������������201

XVII. Yüzyılın İlk Yarısında Şark Seferlerinde Bitlis ve Çevresinin Rolü�������������������������������������������������211

Safevilerden Osmanlıya İltica Eden Ulama Paşa ve

Şeref Han ile Giriştiği Bitlis Hakimiyeti Mücadelesi�������������������������������������������������������������������������������������� 221

‫ ����������������������������������������������������������������������������������������������������امارة بدليس بعد مقتل االمير شرفخان الخامس‬231

The Emirate of Bitlis in the Reign of Abdal Khan Bitlisi 1617-1668 ��������������������������������������������������������243

16. Yüzyıl Sonlarından, 17. Yüzyılın Ortalarına Bitlis’te Eşkıyalık ve Şiddet�����������������������������������������265

Osmanlı-İran Savaşlarında Bitlis ve Kazalarının

Sefer Organizasyonu Açısından Rolü (1723-1746)�����������������������������������������������������������������������������������������279

XVIII. Yüzyılda Adilcevaz Sancağı������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������287

Osmanlı Devirlerinde Adilcevaz Kalesi’ne Dair Bazı Tespitler��������������������������������������������������������������������301

“Bitlis’e Han Olmak”: Osmanlı Klasik Döneminde

Bitlis Beyliğine Atanma Sürecine Dair Notlar �������������������������������������������������������������������������������������������������� 319

Kuruluşundan 1864 Vilayet Nizamnamesi’ne Kadar Bitlis’in

Osmanlı İdari Taksimatı İçerisindeki Yeri Üzerine Bir Değerlendirme����������������������������������������������������335

Osmanlıdan Cumhuriyete Tatvan İskelesinin Ulaşım

ve Ticaret Faaliyetleri Bakımından Önemi��������������������������������������������������������������������������������������������������������347

Osmanlı Devleti’nde Misyonerlik Faaliyetleri ve Bitlisteki Çalışmaları����������������������������������������������������365

İngiliz Konsolos Brant’ın Raporlarına Göre 19. Yüzyılın İlk Yarısında Bitlis �����������������������������������������383

19. Yüzyılın Sonları ile 20. Yüzyılın Başlarında Bitlis ve

Çevresinde Asayiş Olayları / At the Beginning of the 20th
Century With the End of the 19th Century Security Cases in Bitlis����������������������������������������������������������393

6
XIX. ve XX. yy’da Bitlis ve Çevresi’nde Hamidiyeli
Aşiretlerin Asayiş ve İnzibat Meselelerindeki Rolü ve
Meseleye Dair Konsolosluk Raporlarının Değerlendirilmesi������������������������������������������������������������������������413

Amerikan Board ve Bitlis’teki Çalışmaları (Amerikan Board Belgeleri Işığında) ���������������������������������423

Amerikan Board’un Bitlis’teki Varlığı Çerçevesinde

Bitlisli Protestan Kadın Misyoner Grace Highley Knapp’ın Faaliyetleri��������������������������������������������������445

Protestan Misyoneri Corç (George)’un Bitlis’teki Komite Faaliyetleri (1896) ����������������������������������������465

Rus Generali Y. V. Maslovski’nin Hatıratında Bitlis����������������������������������������������������������������������������������������487

II. Abdülhamid Dönemi Bitlis Vilayetinde Islahat Çalışmaları ve Nahiye Teşkilatı����������������������������495

Bitlis’ten Amerika’ya Ermeni Göçü ve Amerika’da Ermeni

Diasporasının Faaliyetleri (1878-1915) / Armenian Migration
From Bitlis to the United States of America and Activities of the
Armenian Diaspora in the United States of America (1878-1915)������������������������������������������������������������527

Ermenilerce Bitlis Vilayetinde Yapılan Zulüm ve Katliamların Şekil ve Yöntemleri��������������������������537

Bitlis Süryanilerinin Bölge Halkı ve Osmanlı İdaresi ile İlişkileri (1889-1920)������������������������������������553

İngiltere’nin Bitlis Yardımcı Konsolosluğu: Francis Edward Crow

Dönemi / Britains’s Bitlis Province Vice-Consular: Francis Edward Crow Period��������������������������������559

Adana Valisi İsmail Hakkı Bey’in “Raporlarım” Adlı Eserinde

Bitlis Kazası ile İlgili Bulgular (1912)��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������581

II. Meşrutiyet Bitlis’inde Toplumsal Cinsiyet ve Kentsel Asayiş:

1913/1914 Tarihli Cerâim Cetvellerine Göre Bitlis’te Şiddet Suçları��������������������������������������������������������597

I. Dünya Savaşı: Bitlis-Muş Hattı Çatışmalarının Viyana Basınına

(Deutsches Volksblatt ve Neuigkeits Welt Blatt) Yansımaları�������������������������������������������������������������������� 605

Erzurum Kongresi’nde Bitlis Vilayeti Delegeleri���������������������������������������������������������������������������������������������� 619

Birinci TBMM’de Bitlis Milletvekilleri ve Faaliyetleri / Deputies of

Bitlis and Their Activities in the First Grand National Assembly of Turkey (TBMM)������������������������ 631

Bitlis Milletvekillerinin I. Dönem I. Yasama Yılı Faaliyetleri

Activities of Bitlis Deputies During the First Term the First
Legislation Year of Turkish Parliament��������������������������������������������������������������������������������������������������������������647

Cumhuriyet Dönemi’nde Sason ve Sason İsyanları���������������������������������������������������������������������������������������� 661

7
İkinci Dünya Savaşı Yıllarında CHP Teftiş Raporlarına
Göre Bitlis (1939-1945) / Bitlis on the Inspectional Reports of
CHP During World War II (1939-1945)����������������������������������������������������������������������������������������������������������������679

CHP Parti Müfettişi Feyzi Kalfagil’in Bitlis Raporları (1944-1945) ����������������������������������������������������������697

Yerel Basına Göre 27 Mayıs 1960 Darbesi’nin Bitlis’teki Yansımaları�����������������������������������������������������723

Bitlis Senatörlerinin Cumhuriyet Senatosundaki Faaliyetleri (1961-1980) ������������������������������������������733

Cumhuriyet Döneminde Bitlis’in İdari Yapısı ve

Nüfusu (1923-1970) / Administrative Structure and Population
at the Bitlis in the Repuclican Era (1923- 1970)���������������������������������������������������������������������������������������������� 741

Bitlis’te Beş İktisadi Sorun ve Çözüm Paketi���������������������������������������������������������������������������������������������������� 751

8
 ÖNSÖZ

Binlerce yıllık bir geçmişe sahip olan Bitlis birçok medeniyete ev sahipliği yapmıştır. Alternatifi olma-
yan bir yol güzergâhında yer alması nedeniyle de vaz geçilmez olmuş ve güçlü bir medeniyet inşa et-
miştir. Dönem dönem Anadolu’nun en gelişmiş ve kalabalık şehirleri arasında yer alan Bitlis sahip ol-
duğu birikimi sayesinde bugün büyük bir potansiyeli bünyesinde barındırmaktadır. İlk çağlardan bu
yana şehri mesken tutan devlet ve topluluklar günümüze çok önemli bir miras bırakmışlardır. Tarihi
kalesi, köprüleri, kervansarayları, hanları, hamamları, tarihi mezarlıkları, camileri ve medreseleri ile
insanlığın birçok ortak kültür mirasına sahip olan Bitlis aynı zamanda İslam Medeniyetinin de önem-
li merkezleri arasında yer almaktadır. İslam Tarihi boyunca Bitlis aynı zamanda bir medrese şehri,
bir eğitim şehri olma özellikleri ile de ön plana çıkmıştır. Burada çok sayıda büyük alim, mütefekkir,
tarihçi ve siyasetçi yetişmiş ve bu insanlar sadece yaşadıkları zamanlarına değil çağlara hükmeden
ürünler ortaya koymuşlardır. Kendi döneminde dünya siyasetine etki eden çalışmaları ile İdris-i Bitli-
si aynı zamanda Osmanlıların bir cihan devleti haline gelmesine de katkılar yapmıştır. Şems-i Bitlisi,
Şükr-i Bitlisi, Müştak Baba, Şerefhanlar Sülalesi, daha birçok önemli şahsiyet Bitlis’in medeniyet ik-
liminden beslenmiş, gerek Bitlis’e gerekse İslam coğrafyasına hizmetler vermişlerdir. Verdiği eserleri
dünyada en çok ilgi gören kişiler arasında yer alan Said Nursi ve İslam Bilim Tarihinin en önemli
temsilcilerinden olan Fuat Sezgin Bitlis’in diğer iftihar kaynakları arasında yer almaktadırlar.

Bitlis’in bütün ilçeleri de aynı medeniyet iklimin güçlü temsilcileri arasında bulunmaktadır. Sahip
olduğu 3 kalesi, tescilli antik kenti, tarihi mezarlıkları ile ve doğal özellikleri ile Anadolu kentleri ara-
sında özel bir öneme sahip Tatvan, aynı zamanda Bitlis’in en kalabalık yerleşim yeridir. İslam öncesi
çağlara ait sayısız eseri bünyesinde barındıran Ahlat İslam hâkimiyeti ile birlikte yeni bir medeniyet
iklimini yaşamaya ve İslam Medeniyetinin en önemli eserlerini bünyesinde barındırmaya başlamış-
tır. Bu çerçevede dünyanın en büyük İslam mezarlığının yanı sıra çok sayıda kümbeti, kaleleri, tarihi
köprüleri ile İslam dünyasında ayrıcalıklı bir yer edinmiştir. Hemen yanı başında yer alan Adilcevaz
benzer bir medeniyet devresini yaşamış önemli bir kenttir. Kef Kalesi şehirle özdeşleşmiş olsa da
Adilcevaz, İslam medeniyetine ait çok sayıda esere ev sahipliği yapmaktadır. Osmanlı İdari taksi-
matı içinde önemli bir yer işgal eden Adilcevaz son dönemlerde yapılan çalışmalar sayesinde daha
başka vasıfları ile de ön palana çıkmış ve ülkemizde gündem oluşturmuştur.

9
Özellikle yeni yeni keşfedilemeye başlayan mikrobiyolitler gerek yerli gerekse yabancı araştırmacı-
ların ilgisini çekmeye devam etmektedir. Sahip olduğu manevi atmosferi ile insanı kendine bağlayan
Hizan görkemli tarihiyle de dikkati çekmektedir. Osmanlı öncesinde ve Osmanlı çağında idari ma-
nada büyük bir önemi olan Hizan yetiştirdiği büyük zatların mekânı olmuştur. Said Nursi dünyaca
tanınan bir alim ve mütefekkir olmanın yanı sıra bir mücadele insanı olarak Hizan’ın manevi ikli-
minde yetişmiş çağlar üstü mesajı olan bir şahsiyettir.

Bitlis’in adeta insan kaynağı olan Mutki tarih boyunca önemli ve stratejik olmuş kadim bir kent
olarak öne çıkmaktadır. Bakir coğrafyası sahip olduğu tarihi birikimi ile uyum içindedir. Şelalesi ve
Beyaz kilisesi ile anılsa da hemen her noktasında tarihine tanıklık edecek kalıntılara sahiptir. Mutki
halen eğitim faaliyetlerini canlı bir şekilde sürdüren medreseleri ile ülkemizin her tarafından gelen
öğrencilere hitap etmektedir. Yetiştirdiği önemli alim ve siyasetçileri ile dikkati çeken Mutki dışa-
rıya en fazla göç veren bir kent olma özelliğine sahiptir. Güroymak geçmişte çok sayıda büyük alim
ve zahid yetiştirmiştir. Kümbetleri ve tarihi mezarlıkları ile de adından söz ettiren Güroymak aynı
zamanda hızla gelişme eğilimi gösteren bir şehridir.

Çok az özelliğinden bahsettiğimiz Bitlis’in tarihini, kültürünü ve sahip olduğu medeniyet birikimini
elbette birkaç satıra sığdırmak mümkün değildir. O bakımdan bu alanların uzmanlarına ihtiyaç vardır.
Tarihi ve Kültürel Yönleriyle Bitlis isimli iki ciltlik eser tam da bir uzman çalışması olarak öne çık-
maktadır. Bu eserde yer alan makaleler bilimsel özgünlükleri ile Bitlis’in Tarihini ve Kültürünü en iyi
şekilde yansıtacak bir çalışma olarak ortaya çıkmıştır. Bu eser Bitlis’in Tarihini ve Kültürel Yönlerini
derli toplu olarak ele alan ilk çalışma olma özelliğine sahiptir. Üniversite olarak bu şehre yaptığımız
hizmetlerin en değerlileri arasında saydığımız bu eser aynı zamanda bir başvuru kaynağı ve adeta bir
bilgi hazinesi mahiyetindedir. Bu değerli eserin oraya çıkmasına vesile olan başta Prof. Dr. Mehmet
Demirtaş ve Prof. Dr. Mehmet İnbaşı olmak üzere bütün yazarlarına teşekkürü bir borç bilirim. Bu ese-
rin başta Bitlisliler, ülkemizin bilim camiası ve Bitlis’le ilgili çalışmalar yapacak olan bütün araştır-
macılar için bir başvuru kaynağı olacağına olan inancımı ifade ederek emeği geçen herkesi kutlarım.

Prof. Dr. Erdal Necip YARDIM

Bitlis Eren Üniversitesi Rektörü
Aralık 2019, Bitlis

10
 ÖNSÖZ

Öncelikle ifade etmek istiyorum ki, bu çalışmaya katkı veren çok önemli hocalar oldu. Benim eski
dostlarımdan Prof. Dr. Feridun Mustafa Emecen hocanın, Tarihin İçinde Manisa isimli tezine çok
önceleri yardımda bulunuyordum. O dönemde bu çalışmanın çok başarılı bir tez olduğunu fark et-
miştim. Ondan sonra kendileri büyük hocalar arasına girdiler. Nitekim pek çok kez kendilerinin yar-
dımlarını gördüm. Şimdi bu vesile ile ona teşekkür etmek istiyorum. Daha sonra Prof. Dr. Emecen’in
“Yavuz Sultan Selim ve Doğu Anadolu Siyasetinde Bitlis” konulu kitabı da yayınlandı.

Prof. Dr. Mehmet İprişli, aynı zamanda Büyük Osmanlı Tarihçilerinin araştırılmasını üstlenen bir
üstattır. Prof. Dr. İprişli’ye “İdris-i Bitlisi’nin Tarihi Kaynakları” konusundaki çalışması için teşekkür
ederim. Tabi bu kaynakların tercümesi 19. yüzyılda çok zor, büyük ihtimalle sondajlar yapıldı, ince
elenip sık dokundu ve tercümesi yapıldı. Şimdi bilgisayar dönemine geçtik ve bu işler daha kolay
olacak. Çünkü bu kadar uzun metinleri hafızamızda kurmak ve tutmak mümkün değil. Bunun için
19. yüzyıldaki insanları belki daha iyi anlayabiliyoruz ama daha önceki dönemleri anlamak son de-
rece zor. Örneğin, 15. yüzyılla ilgili bir İtalyan, Latin metninden çeviri yapmak oldukça uğraştırıcıdır.
Bu nedenle ileride bu tip şeyler bazı sürprizler getirecektir.

Prof. Dr. İdris Bostan, bildiğiniz gibi Osmanlı Donanması, Denizcilik Teşkilatı ve Tersaneler konusun-
daki uzmanlığıyla, Türkiye’nin önde gelen akademisyenlerindendir. Bunun için Prof. Dr. Bostan ho-
camızın, “Osmanlı Denizcilik Tarihi” konusundaki çalışmasının çok değerli olduğunu düşünüyorum.
Tabi ben İdris-i Bitlisi ile yakından ilgileniyordum ve onun bu kadar büyük bir tarihçi olduğunu çok
uzun zamandır biliyordum. Unutmadan söyleyeyim Budapeşte’deki Macar Bilimler Akademisinin
Şarkiyat Kütüphanesinde, İdris-i Bitlisi’nin Fatih Sultan Mehmet ile ilgili olan kitabının 8’inci ya da
7’inci bölümünün bir nüshası vardır.

Bu tür çalışmaların Türkiye için çok önemli olduğunu biliyorum. Bu çalışma sayesinde ayrıca İdris i
Bitlisi hakkında bazı yeni şeyler duydum ve öğrendim. Derslerim ve çalışmalarım sırasında bunları
kullanacağım. Son olarak ifade etmek istiyorum ki, bu kadar seçkin bilim insanının yaptığı bir çalış-
mada yer almak benim için büyük bir onurdur. Bu vesile ile Prof. Dr. Mehmet Demirtaş’a ve Prof. Dr
Mehmet İnbaşı’ya teşekkürlerimi sunmak istiyorum.

Prof. Dr. Prof. Dr. Géza DÁVİD

Lorând Eötvös Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi, Türkoloji Bölümü (Macaristan)

11
 URARTU DÖNEMİNDE BİTLİS’İN SOSYO-EKONOMİK YAPISI

Dr. Öğr. Üyesi Ebru MANDACI

Bitlis Eren Üniversitesi
Tarih Bölümü, mandaciebru@hotmail.com

Giriş

Bitlis adı, Bitlis Kalesi’nin kuruluşuyla ilgili rivayete göre Büyük İskender’in komutanlarından olan
“Lais” isminden gelmektedir. Büyük İskender Hindistan seferine çıkarken Lais’i bir türlü ele geçi-
rilemeyen Bitlis’te bırakmış ve burada güçlü bir kale inşa etmesini buyurmuştur. Büyük İskender
kaleyi inşa eden Lais’i onurlandırmak için kente “Bedlîs” adını vermiştir.[1]

Bölgeyle ilgili ilk yazılı bilgilerimiz Asur krallarının yıllıklarına dayanmaktadır. M.Ö. XIII. yüzyılın
ilk çeyreği ile M.Ö. IX. yüzyılın ilk yarısı Uruatri ve Nairi Konfederasyonları’nı kapsayan dönemdir.
Van Gölü çevresindeki topraklarda yaşayan ve Hurriler ile akraba oldukları düşünülen feodal beylik-
ler Urartu Devleti’nin temelini oluşturmuştur. Anadolu’nun zenginliklerini sömürmek isteyen Asur
kralları bölgeye sık sık sefer düzenlemiş, bölgedeki beylerden vergi ve haraç almıştır. Asur saldırıları
bölgedeki feodal beylerin birleşmesine zemin hazırlamıştır.[2]

Asur çivi yazılı belgelerinde geçen “Uaiais” yer adı Bitlis yakınlarına lokalize edilmektedir.[3] Bölgede
ilk araştırmalar yapan Burney tarafından II. Sargon’un Urartular üzerine düzenlediği Sekizinci Se-
fer’de bahsettiği Uaiais şehriyle Tatvan’ın aynı yer olduğu kabul edilmektedir.[4] Asur kaynaklarında
“Zingun” ve “Ziqunu”[5] olarak geçen Adilcevaz-Kefkalesi’nin Urartular dönemindeki ismi ise “Ziuqu-
ni Ülkesi’ndeki Haldi’nin kenti” olarak geçmektedir.[6]

1 Sinan Kılıç, “Van Gölü’nün Güneybatısındaki Tatvan Kalesi’nin Yok Ediliş Öyküsü ve Uaiais Kalesi’nin Yeri Sorunu”, Mu-
hibbe Darga Armağanı, Sadberk Hanım Müzesi Yayını, İstanbul 2008, s. 295.
2 Taner Tarhan, “Urartu Devleti’nin Kuruluş Evresi ve Kurucu Krallardan Lutipri=Lapturi Hakkında Yeni Görüşler”, Anad-
olu Araştırmaları, sy. 8, (1980), s. 70-72.
3 Igor M. Diakonoff-S. M. Kashkai, Geographical Names According to Urartian Texts,
Dr. Ludwig Reichert Verlag, Wiesbaden 1981, s. 101.
4 C. A. Burney, “Urartian Fortresses and Towns in the Van Region”, Anatolian Studies, Vol. 7, (1957), s. 39.
5 Diakonoff-Kashkai, a.g.e., s. 105.
6 Serkan Erdoğan, “Kefkalesi Urartu Yerleşiminin Tarihsel Arka Planı”,
Tarih Araştırmaları Dergisi, c. XXXVI/ sy. 62, (2017), s. 33.

13
Asur kaynaklarında M.Ö. 13. yüzyıldan itibaren isimleri geçmeye başlayan Uruatri ve Nairi kabile-
leri, M.Ö. 9. yüzyılda bir devlet meydana getirmişler ve bölgede Urartu Krallığı’nın egemenliği başla-
mıştır.[7] Bitlis’in de içinde olduğu topraklarda M.Ö. 590 yılında Medler’in Urartulara son vermesiyle
bu topraklarda Med hâkimiyeti başlamıştır. M.Ö. 6. yüzyılın ortalarında içlerinde Armenia yöneti-
cilerinin de bulunduğu vassallar, Perslerin desteğini alarak Medler’i bölgeden uzaklaştırmışlar ve
M.Ö. 553 yılında Pers hâkimiyetine girilmiştir. Perslerin Armenia satraplığı içinde devam eden süreç
Büyük İskender’in bölgeye gelmesiyle son bulmuştur.[8]

Bitlis’in Sosyo-Ekonomik Yapısı

Bitlis sınırları içinde bulunan Süphan ve Nemrut volkanik dağlarının yüksek yaylalarında yapılan
araştırmalar sonucunda, Bitlis’te M.Ö. 2. binyılda yaylacılık kültürünün var olduğu anlaşılmıştır. Bit-
lis’in Ahlat ilçesinin kuzeyinde yer alan Yuvadamı ve Cemaleddin (Sütey Yaylası) köylerinde yapı-
lan yüzey araştırmaları sonucunda, burada M.Ö. 2. binyılda yerleşim olduğu belirlenmiştir. Özellikle
Ahlat’ın 7 km kuzeyinde yer alan Yuvadamı’da Erken Transkafkasya Dönemi’nden Demir Çağı’na
kadar yerleşim izleri tespit edilmiştir. Bu iki köyün bulunduğu Sütey Yaylası denizden 2200-2300
metre yükseklikte olup, Süphan volkanik dağının güneybatı eteklerinde yer almaktadır. Yayla kalın
ve siyah renkli toprağıyla ot ve çayırın bol yetiştiği Doğu Anadolu’nun en önemli otlak bölgesidir.[9]

Diğer iki önemli yerleşim yeri de İlk Tunç Çağı’na tarihlenen Adilcevaz’da bulunan Kümbet Höyük ve
Ahlat’ın kuzeyindeki Atom Yaylası’nda yer alan Harabe Hulik’tir. Harabe Hulik’te Erken Transkaf-
kasya keramiklerinin çok yüksek bir yaylada ele geçirilmesi konumuz açısından önem arz etmekte-
dir. Bölgedeki araştırmaların odak noktası Orta ve Son Tunç çağlarını içermektedir. Söz konusu dö-
nem kültürleri boyalı çanak-çömlekleriyle karakterize olup, Aras boyalıları adı verilmektedir. Ovalık
alanlarda pek rastlanmayan bu kültür izleriyle yüksek yaylalarda karşılaşılmaktadır. Geniş otlaklara
sahip olan bu yaylalar hayvancılık yapmaya oldukça elverişli alanlardır. Söz konusu yüksek yayla-
lardaki yerleşim yerlerinde hayvancılığa dayanan bir ekonominin var olduğu düşünülmektedir. Bu
kültür pastoral bir yaşam tarzının göstergesidir.[10]

Sütey Yaylası ve Süphan Dağı çevresinde bulunan mezarlar kurgan türündedir. Kurgan türü mezar-
lar ve bazılarının çok renkli bezemeleri olan çanak-çömlekler yayla kültürünün varlığını destekle-
mektedir. Kurganlar taştan yapılmış dikdörtgen mezar odası ile tepe şeklinde yükseltiden meydana
gelmektedir. Bunlar gömülen kişinin statüsü konusunda da bilgi vermektedir. Zira kurganın boyutu
kişinin statüsüne göre farklılık göstermektedir. Söz konusu halkların sürekli yerleşim yerlerine ait
buluntu yoktur. Dolayısıyla yaylak-kışlak yaşamı sürdükleri anlaşılmaktadır.[11]

Arkeolojik kazılar ve yüzey araştırmalarından M.Ö. 2. binyılda Doğu Anadolu’nun bu yüksek yayla-
larında nüfusun oldukça arttığı ve küçük köylerin sayısının fazlalaştığı anlaşılmaktadır. Bu dönemde
yaşam standartlarında herhangi bir değişiklik gözlemlenememiştir. Küçük köylerde yaşayan halk
toplulukları hayvancılık ve tarımla geçimlerini sağlamışlardır. Nüfus sayısındaki büyük artış, hay-
vancılık yapan toplulukların geçici yerleşim yerleri aramasına sebep olmuştur. Nüfusun artmasıyla

7 Mirjo Salvini, Urartu Tarihi ve Kültürü, çev. Belgin Aksoy, Arkeoloji ve Sanat Yayınları, İstanbul 2015, s. 28.
8 Yıldız Deveci Bozkuş-Sultan Deniz Küçüker, Armenia-Ermeniler ve Armenia Bölgesi’nin Eskiçağ Tarihi,
Genesis Kitap, Ankara 2011, s. 47-48.
9 Aynur Özfırat, Doğu Anadolu Yayla Kültürleri (M.Ö. II. Binyıl), Arkeoloji ve Sanat Yayınları, İstanbul 2001, s. 79-80.
10 Aynur Özfırat, “1997 Yılı Bitlis-Muş Yüzey Araştırması: Tunç ve Demir Çağları”, XVI. Araştırma Sonuçları Toplantısı (25-
29 Mayıs 1998-Tarsus), c. II, Kültür Bakanlığı Milli Kütüphane Basımevi, Ankara 1999, s.
11 Kemalettin Köroğlu, “Urartu: Krallık ve Aşiretler”, Urartu-Doğu’da Değişim, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul 2011, s. 17-20.

14
hayvan sayısında da artış meydana gelmiş ve otlaklar yetersiz gelmeye başlamıştır. Hayvancılık
yapan köylüler hayvanlarıyla beraber suyu ve otlakları çok olan yüksek yaylalara göç etmişlerdir.
Neticede yarı göçebelik, köy hayatının mecburi bir yaşam tarzı olmuştur.[12]

Yukarıdaki bilgilerden de anlaşılacağı üzere, Urartu Krallığı’nın kurulmasından önceki dönemde

bölgede başlıca geçim kaynağı hayvancılık olan aşiretler yaşamıştır. Doğu Anadolu Bölgesi’nin dağ-
lık olması, kışların da sert ve uzun geçmesinden dolayı hayvancılık en önemli geçim kaynağını teşkil
etmiştir. Urartu döneminde de önemini sürdüren ekonominin bu alanında, yetiştirilen hayvanlardan
sığır, koyun ve keçi ana türü oluşturmuştur. Urartu kalelerinde yapılan kazılarda ele geçen kemikle-
rin incelenmesinden bunların sığır, koyun ve keçi olduğu belirlenmiştir. Koyun yetiştiriciliği keçiye
oranla daha fazla yapılmıştır. Koyunun tercih edilme sebebi süt miktarının fazlalığı, yünü, kışa da-
yanıklılığı ve etinin lezzetli olmasıdır.[13] Urartu Krallığı zamanında hayvancılığın yapıldığı söz konu-
su yüksek yaylalarda devletin denetim kurduğuna dair kanıtlardan yoksunuz. Nemrut ve Süphan
gibi yüksek volkanik dağların eteğinde yer alan yaylalarda denetim kurmak zor olmuştur. Bu coğraf-
yalarda belirlenen kanıtlar çoğunlukla yarı göçebe halklarla ilişkilidir ve yerel özellik göstermekte-
dir. Urartu Krallığı yatırımlarını büyük oranda tarım arazilerinin olduğu yerlere yapmış, ulaşılması
ve denetimi zor olan yüksek yaylalardan yağmalama yoluyla hayvan ihtiyacını karşılamıştır.[14]

Doğu Anadolu Bölgesi yüksek dağları ve volkanik tepeleriyle Anadolu’nun en dağlık ve deniz seviye-
si yüksekliğinin en fazla olduğu bölgesidir. Tarım ancak yüksek dağlar arasında kalan alçak bölüm-
lerde, tarımsal cepler olarak adlandırılabilecek küçük tarım alanlarında yapılabilmektedir. İskân et-
mek için de bu sınırlı tarım arazilerinin bulunduğu bölgeler seçilmiştir. Diğer taraftan bölgede doğal
su kaynaklarının azlığı da tarım arazilerini sulama sorununa sebep olmuştur.[15] Urartu kralları Doğu
Anadolu Bölgesi’nde egemen oldukları toprakların tarım potansiyelini artırmak ve nüfusun besin
gereksinimini sağlamak için büyük tarım projeleri gerçekleştirmişlerdir. Kıraç ve daha önce tarıma
açılmamış topraklar işlemeye elverişli hale getirilmiştir. Tarım arazilerinin sulanması için ise baraj
ve gölet gibi inşa faaliyetleri gerçekleştirilmiştir.[16]

Bitlis’in Adilcevaz İlçesi’nde yer alan Kefkalesi çevresinde yapılan tarım arazilerini sulama işlemi
Kırcagöl Barajı ile Aygır Gölü sulama sistemiyle yapılmıştır. İlçenin 6-7 km doğusunda bulunan Ay-
gır Gölü’nde Van Toprak-Su Bölge Müdürlüğü tarafından sulama amaçlı çalışma yapılırken, tesadü-
fen Urartu Krallığı döneminde yapılmış keramik su boruları ortaya çıkarılmıştır. Künklerin hemen
yanında taştan yapılmış bir kanal da bulunmuştur. Aygır Gölü’nden alınan su ile gölün güneyinde-
ki tarım alanlarına künkler ve taş kanalla su getirilmiştir.[17] Adilcevaz’ın 5 km kuzeyinde bulunan
Kırcagöl Barajı da Urartu Krallığı’nın gerçekleştirmiş olduğu önemli sulama inşalarından birisidir.
Gölün güneyindeki dar ve kayalık bir boğaza 3 metre kalınlığında olan 3 duvarın arasına birisi 3
metre, diğeri 4,5 metre kalınlığında blokaj malzemesiyle doldurmak suretiyle 17 metre genişliğinde
olan kalın bir baraj duvarı elde edilmiştir.[18] Kefkalesi’nin 1,5 km kadar kuzeydoğusunda bulunan
Kırcagöl Barajı ile Aygır Gölü sulama sistemi muhtemelen II. Rusa (MÖ 685-645) döneminde inşa
ettirilmiştir. Zira Aygır Gölü’nün güneybatısında bugün tarım alanı olarak kullanılan geniş alanda

12 Afif Erzen, Doğu Anadolu ve Urartular, Türk Tarih Kurumu Basımevi, Ankara 1984, s. 19-20.
13 Haluk Sağlamtimur, “Urartu Krallığı’nda Hayvancılığın Sosyo Ekonomik Açıdan Önemi”, Anadolu Arşt., sy. 20, (2017), s. 2-4.
14 Köroğlu, a.g.e., s. 17.
15 Altan Çilingiroğlu, Urartu Krallığı Tarihi ve Sanatı, Yaşar Eğitim ve Kültür Vakfı, İzmir 1997, s. 6.
16 Erim Konakçı, “Urartu Krallığı’nın Ekonomik ve Siyasi Yapılanmasında Toplu Nüfus Aktarımları”, Altan Çilingiroğlu’na
Armağan, Yukarı Deniz Kıyısında Urartu Krallığı’na Adanmış Bir Hayat, Arkeoloji ve Sanat Yay., İstanbul 2009, s. 343.
17 Oktay Belli, “Van Bölgesi’nde Urartu Baraj ve Sulama Sisteminin Araştırılması, 1990”, IX. Araştırma Sonuçları Toplantısı,
Anıtlar ve Müzeler Genel Müdürlüğü, Çanakkale 1991, s. 485-486.
18 Oktay Belli, “Doğu Anadolu Bölgesi’nde Keşfedilen Urartu Barajlarına Toplu Bir Bakış”, Belleten, c. LX/ sy. 229, (1996), s. 658-659.

15
yapılan incelemeler sonucu M.Ö. 7. yüzyılın sonlarına tarihlenen keramik parçaları ele geçmiştir.[19]
Adilcevaz-Kefkalesi kazılarında 170 adet depolama işlevi gören pitoslar ortaya çıkarılmıştır. Küp-
lerin yükseklikleri 1. 90 – 2.03 m. arasında değişmekte olup, bir küp ortalama 1000 litreden fazla
hacme sahiptir. Kefkalesi deposunun toplam hacmi 200.000 litre civarındadır. Bu pitosların şarap
saklamak, tahıl ve yağ depolamak için kullanıldığı düşünülmektedir.[20] Urartu kralları vergi olarak
aldıkları tarım ürünlerini, inşa ettirdikleri kalelerin depolarında toplamışlardır. Urartu kalelerinde
yapılan kazılarda ortaya çıkarılan depo küplerinde buğday, kızılca (kılçıklı) buğday, darı, bezelye,
nohut, bakla, mercimek, çavdar, susam ve şarap gibi yiyecek-içecek maddeleri ile yağ bitkileri bu-
lunmuştur.[21] Urartu Kralları tarafından yeni oluşturulan tarım arazilerine toplu nüfus nakilleri yapı-
larak ekonominin ihtiyacı olan insan gücü sağlanmıştır.[22]

Tehcir uygulamasıyla göç ettirilen insan grupları sitadellerin eteklerine yerleştirilmiştir. Buralara
yerleştirilen insanlara muhtemelen tarım arazilerini işleme görevi verilmiştir. Urartu krallarının is-
kân politikası sonucunda şehirler ve eyalet merkezlerinin çevresinde köyler ortaya çıkmıştır. Teh-
cir politikasıyla gelenlerin dışında bazı yarı göçebe aşiretler de tarım alanlarına yakın höyüklere
yerleşerek, buralarda köyler meydana getirmişlerdir.[23] Kefkalesi yazıtındaki bilgilerden Argišti oğlu
Rusa döneminde Kefkalesi’nin işgücünü sağlamak amacıyla çeşitli bölgelerden halk topluluklarının
getirildiği anlaşılmaktadır. Belgenin ilgili kısmında şu bilgiler bulunmaktadır:

“Argišti oğlu Rusa, Ziuquni Ülkesi’nin Haldi Şehri’ni yaptırdı. Argišti oğlu Rusa der ki: Düşman ülke-
sinden kadınlar götürdüm... Muški, Hati ve Halitu ülkelerinden halk (?)... bu kale, ayrıca bu şehirleri
... bu kaleye ekledim. Hiçbir zaman ... bunların herhangisine (hiç kimse kötülük etmesin). Argišti
oğlu Rusa der ki: Tanrı Haldi bana… sundu(?) Tanrı Haldi için bu güçlü işleri yaptım. Tanrı Haldi’nin
büyüklüğüyle Argišti oğlu Rusa, güçlü kral, büyük kral, Biainili Ülkesi’nin kralı, ülkelerin kralı ve
Tušpa Şehri’nin kahramanıdır”.[24]

Urartular dönemine ait olan çok az ekonomik belgeden sosyal yapı hakkında dolaylı bilgiler edin-
mekteyiz. Urartuların yerli halkı özgür sınıfı oluşturmaktaydı ve bu sınıf köylüler ile fethedilen böl-
gelerin halklarına oranla daha fazla özgürlüklere sahipti. Urartu ordusu ile ekonominin insan gü-
cünün temelini yerli halk oluşturmaktaydı. Devlet yapısına entegre edilen fethedilmiş toprakların
halkları ise yerli halkın askeri yükünü azaltmak için orduya alınmaktaydı. Erzak ve teçhizat gibi
ihtiyaçlar devlet tarafından karşılanmıştır.[25] Başka ülkelerden getirilen insan gruplarının bazılarına
muhtemelen sonradan serf muamelesi yapılmıştır. Bunlar köle sınıfından daha üst tabakada olup,
tarım arazilerinde çiftçi olarak çalışmışlardır. Köle sınıfından olanlar büyük olasılıkla savaş esirle-
rinden olup, Urartu özgür tabakasının himayesinde ev ve malikaneler ile bazı çiftliklerde çalıştırıl-
mışlardır.[26] Ksenophon’un vermiş olduğu bilgilerden Pers egemenliğindeyken de başlıca ekonomik
gelirin tarım ve hayvancılığa dayandığı anlaşılmaktadır. Mezopotamya’dan dönerken Van Gölü’nün
batısından geçen Ksenophon, Armenia’ya ulaştıklarında her çeşit yiyecek dolu köylerle çevrili bir
saraya geldiklerini, farklı farklı köylere gidip konaklamaya karar verdiklerini belirtmektedir. Orada
her çeşit nefis içecek, davar, buğday, hoş kokulu yıllanmış şarap, kuru üzüm ve her çeşit sebze bul-
muşlardır.[27] Ksenophon yağ bitkileri hakkında da bilgi vermektedir.

19 Belli, Van Bölgesi’nde Urartu Baraj ve Sulama Sisteminin Araştırılması, 1990, s. 487.
20 Erdoğan, a.g.m., s. 36.
21 Belli, Doğu Anadolu Bölgesi’nde Keşfedilen Urartu Barajlarına Toplu Bir Bakış, s. 636.
22 Konakçı, a.g.m., s. 344.
23 Köroğlu, a.g.e., s. 47.
24 Margaret R. Payne, Urartu Çiviyazılı Belgeler Kataloğu, Arkeoloji ve Sanat Yayınları, İstanbul 2006, s. 282-283.
25 Jak Yakar, “Etnoarkeolojik Veriler Işığında Doğu Anadolu’nun Urartu Döneminde Sosyo-Ekonomik Yapısı”,
Urartu-Doğu’da Değişim, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul 2011, s. 127-128.
26 Yakar, a.g.e., s.129.
27 Ksenophon, Anabasis, IV, 4, 7-8-9.

16
Yağ olarak zeytinyağı yerine susam, acıbadem, sakız yağı ve domuz yağı kullandıkları bilgisi var-
dır.[28] Persler döneminde bu köylerin her biri ayrı bir üretim birimiydi. Kırsal kesimin ekonomik
örgütlenmesi olan köyler, tarım stokları ve şehir ekonomisi için önemli bir yere sahipti. Şehirlerin
büyümesiyle orantılı olarak tarım ürünlerine ihtiyacın artmasıyla beraber köy sayılarında da ar-
tış meydana gelmiştir.[29] Ksenophon’un anlattıklarından bölgede beslenen hayvanlar konusunda da
bilgi edinmekteyiz. O, tüm köylülerin ve muhtarın krala vergi olarak verilecek tay yetiştirdiklerini
ifade etmektedir. Ayrıca evlerin toprak altında olduğu, hayvanlar için giriş yapıldığı, insanların ise
merdivenle indiği betimlemesi yapılmıştır. Ksenophon, köylerdeki bu konutlarda koyun, keçi, inek,
kümes hayvanları ve bütün bu hayvanların yavrularının olduğunu söylüyor.[30]

Bölgede yapılan tarım hususunda Brant ve Glascott’un yapmış olduğu incelemelerden, toprağın be-
reketi ve yetiştirme metodu konusunda bilgi edinmekteyiz. Süphan Dağı’nın güneyinde toprak yapı-
sı kumlu olmasına rağmen buğdaydan yıllık hasadın 25 misli alınırken, arpadan 40, çavdardan ise
50 katı elde edilmiştir. Tarlalar ucu eğimli olan sabanla delgi yöntemiyle sürülmüştür. Bu sürülme
şekliyle toprağın nemli katmanlarına inilebilmiş ve toprağın sulanmasına gerek kalmamıştır. Bir çift
öküz tarafından çekilen sabanın keskin ve eğimli ucu toprakta 15 cm civarında arklar açmaktadır
ve sabanın arkasından giden bir kişi tohumu delgiye atmıştır. Böylece sürülme işlemi sırasında to-
humun atılması da gerçekleşmiştir. Söz konusu sürme metodu sayesinde toprağın çok nemli taba-
kasına tohum ulaşmış ve 10 gün gibi kısa bir sürede filiz vermiştir. Çok iyi mahsul alınan köylerin
çiftçileri, köyün çevresinde bulunan büyük çayırlık alanlarda ise sığır ve at yetiştiriciliği yapılmıştır.
Brant ve Glascott, Adilcevaz’a yaklaşırken yolun her iki tarafında da çayırların ve meyve bahçeleri-
nin olduğunu ifade etmektedirler.[31]

Diğer taraftan Eskiçağ’da Bitlis, Urartu Krallığı’nın çevre ülkelerle yapmış olduğu ticarette de büyük
önem arz etmiştir. Zira krallığın “güney ticaret yolu” Bitlis’ten geçmekteydi. Urartu kralları Doğu
Anadolu Bölgesi’nin ilk düzenli kara yolunu yaptırtmışlardır. Güney ticaret yolu güzergâh olarak
Erciş tarafından gelip, Adilcevaz-Ahlat-Tatvan-Bitlis Çayı üzerinden Kuzey Suriye’ye ilerlemek-
tedir. Bronz yapmak için gerekli olan kalay bu yolla temin edilmiştir. Urartu kalelerinde bulunan
atölyelerde kalaya oldukça fazla ihtiyaç olmuştur. Dolayısıyla Bitlis Çayı Vadisi’nden geçen ticaret
yolu Urartu Krallığı’nın hem maden endüstrisi hem de diğer ekonomik ihtiyaçları açısından oldukça
önemliydi. Bu yol yapılırken geçilmesi zor olan kayalık bölümlerde tüneller yapılmıştır. Bitlis Çayı
Vadisi’ni tamamen takip eden yolda, Bitlis’in 10 km güneyindeki “Deliklitaş” mevkiinde kayalıklar-
dan dolayı geçit zorluğu olmuştur. Belli’ye göre, “Deliklitaş (Semiramis) Kaya Tüneli” Urartu kralları
tarafından açtırılmıştır, fakat hangi kral döneminde yapıldığı kesin değildir. Urartular’ın inşa etmiş
oldukları bu karayolu ile yukarıda bahsettiğimiz sulama sistemi, krallığın yıkılmasından sonra böl-
geye hâkim olan devletler tarafından da kullanılmıştır.[32] Başkent Tuşpa’dan başlayıp batıya ve sonra
güneye doğru uzanan bu Urartu karayolunun üzerinde konaklama istasyonları da bulunmuştur. Ah-
lat-Adilcevaz karayolunun yedinci kilometresinde 1 km içeride Cevizderesi’nde dikdörtgen planlı bir
yapı tespit edilmiştir. Özfırat’a göre, büyük taş bloklardan yapılmış dış duvarları olan bu küçük tesis
muhtemelen Urartu kervansarayıdır.[33] Asur ve Akhaemenid yazıtlarında da söz konusu konaklama
binalarının varlığından bahsedilmektedir. Örneğin Yeni Asur belgelerinde “harrān šarri” (kral yolu)

28 Ksenophon, Anabasis, IV, 4, 13.

29 Jak Yakar, Anadolu’nun Etnoarkeolojisi, çev. Selen Hırçın Riegel, Homer Kitabevi, İstanbul 2007, s. 68.
30 Ksenophon, Anabasis, IV, 5, 24-25.
31 James Brant- A. G. Glascott, “Notes of a Journey Through a Part of Kurdistán, in the Summer of 1838”, The Journal of the
Royal Geographical Society of London, Vol. 10, (1840), s. 404-406.
32 Oktay Belli, “Urartu Krallığı’nın Güney Ticaret Yolu ve Bitlis-Deliklitaş (Semiramis) Kaya Tüneli”, II. Van Gölü Havzası Sem-
pozyumu (04-07 Eylül 2006-Bitlis), Bitlis Valiliği İl Kültür ve Turizm Müdürlüğü Kültür Yayınları, Ankara 2007a, s. 21-25.
33 Aynur Özfırat, “Van Gölü’nün Batı Kıyısında İki Urartu Merkezi”, Arkeoloji ve Sanat, sy. 108, (2002), s. 21-23.

17
üzerinde bulunan ve “kalliu” adı verilen konaklama tesislerinden söz edilmektedir.[34] Bu karayolu
üzerinde tüccarlar için kervansaray yapılması, Bitlis’in ticaret açısından ne kadar önemli bir konum-
da olduğunu göstermektedir. Eskiçağ’da Bitlis, Urartu Krallığı’nın madenciliği açısından da önemli
bir noktada bulunmaktadır. Urartu kralları tarafından kurulan kalelerin atölyelerinde madenden çe-
şitli eşyalar, silah ve takılar üretilmiştir.

Krallığa hammadde sağlayan maden yatakları 3 ana bölgede yer almaktadır. Bu bölgelerden birisi
Van-Bitlis-Hakkâri-Siirt-Diyarbakır alanıdır. Bölgede bulunan altın, gümüş, kurşun, bakır ve demir
madenleri Urartu Krallığı’nın kurulması ve gelişmesinde çok büyük rol oynamıştır. Van Gölü’nün gü-
neyinde yapılan araştırmalar sonucunda çok sayıda maden ergitme merkezi ile cüruf deposu tespit
edilmiştir. Bu coğrafyada bulunan ormanlık alanlar maden işlemek için gerekli olan odun kömürüne
kaynaklık yapmış ve demirciliğin gelişmesini sağlamıştır.[35]

Sonuç

Bitlis ve ilçelerinde yapılan yüzey araştırmaları sonucu tespit edilen kurgan türü mezarlar ve ça-
nak-çömleklerden, burada M.Ö. II. binyılda yerleşim olduğu tespit edilmiştir. Buluntulardan yayla
kültürünün yaygın olduğu, hayvancılıkla geçimini sağlayan toplulukların yaylak-kışlak şeklinde yarı
göçebe yaşadıkları anlaşılmaktadır. Besiciliği yapılan hayvanlar muhtemelen koyun, keçi ve sığırdır.
Söz konusu dönemde Bitlis’in yüksek yaylalarında nüfusun oldukça çoğaldığı ve küçük köylerin sa-
yısının arttığı görülmektedir.

Köy hayatı süren ve başlıca geçim kaynağı hayvancılık olan topluluklar, hayvanlarını otlatma gerek-
siniminden pastoral bir yaşam tarzını ortaya koymuşlardır. Diğer taraftan Urartu Krallığı’nın kurul-
masından önce bölgede aşiretlerin yaşadığı ve krallığın kurulmasından sonra bunlardan bazılarının
sitadellere yakın yerlerde köyler meydana getirdikleri görülmektedir.

Urartular döneminde ise hayvancılığın yanı sıra tarımın da gelişmeye başladığı anlaşılmaktadır.
Urartu krallarının tarımda verimi artırmak için hayata geçirdikleri inşa projelerinin izleri Bitlis’te
de görülmektedir. Urartu kralları tarafından yaptırılan Kırcagöl Barajı ile Aygır Gölü sulama sistemi
Adilcevaz-Kefkalesi yerleşiminde tarımın yapıldığını kanıtlamaktadır.

Urartulara ait çok az ekonomik belgeden sosyal sınıfların olduğu anlaşılmaktadır. Urartu yerli halkı
özgür sınıfı oluşturmaktaydı. Kefkalesi’ne yapılan toplu nüfus aktarımlarıyla getirilen topluluklar
ise muhtemelen serf muamelesi görmüşlerdir. Bunlar köle sınıfından daha üst statüye sahip olan ve
tarım arazilerinde çiftçi olarak çalıştırılan sınıfa dahildir. Eskiçağ’da Bitlis ticaret ve madencilik için
de büyük önem arz etmiştir. Urartu kralları maden ocakları ve ticaret için büyük karayolu projeleri
gerçekleştirmiştir. Devletin güney ticaret yolu Bitlis’ten geçirilmiştir. Bitlis sınırları içerisinde bulu-
nan konaklama istasyonları bu yolun ne kadar önemli olduğunu göstermektedir. Bu yollar Urartular
ve sonrasında bölgeye egemen olan devletler tarafından kullanılmıştır.

34 Veli Sevin, “Urartular’a Ait Dünyanın En Eski Karayolu”, Anadolu Araştırmaları, sy. 11, (1989), s. 52-53.
35 Oktay Belli, “Urartu Krallığı Döneminde Van Gölü’nün Güneyinde Demir Madenciliğinin Gelişimi”, II. Van Gölü Havzası Sem-
pozyumu (04-07 Eylül 2006-Bitlis), Bitlis Valiliği İl Kültür ve Turizm Müdürlüğü Kültür Yayınları, Ankara 2007b, s. 32-36.

18
Kaynaklar

Belli, Oktay, “Van Bölgesi’nde Urartu Baraj ve Sulama Sisteminin Araştırılması, 1990”, IX. Araştır-
ma Sonuçları Toplantısı, Anıtlar ve Müzeler Genel Müdürlüğü, Çanakkale 1991, s. 479-504.
Belli, Oktay, “Doğu Anadolu Bölgesi’nde Keşfedilen Urartu Barajlarına Toplu Bir Bakış”, Belleten, c.
LX/ sy. 229, (1996), s. 631-680.
Belli, Oktay, “Urartu Krallığı’nın Güney Ticaret Yolu ve Bitlis-Deliklitaş (Semiramis) Kaya Tüneli”,
II. Van Gölü Havzası Sempozyumu (04-07 Eylül 2006-Bitlis), Bitlis Valiliği İl Kültür ve Turizm
Müdürlüğü Kültür Yayınları, Ankara 2007a, s. 20-28.
Belli, Oktay, “Urartu Krallığı Döneminde Van Gölü’nün Güneyinde Demir Madenciliğinin Gelişimi”,
II. Van Gölü Havzası Sempozyumu (04-07 Eylül 2006-Bitlis), Bitlis Valiliği İl Kültür ve Turizm
Müdürlüğü Kültür Yayınları, Ankara 2007b, s. 29-41.
Bozkuş, Yıldız Deveci- Sultan Deniz Küçüker, Armenia-Ermeniler ve Armenia Bölgesi’nin Eskiçağ
Tarihi, Genesis Kitap, Ankara 2011.
Burney, C. A., “Urartian Fortresses and Towns in the Van Region”, Anatolian Studies, Vol. 7, (1957),
pp. 37-53.
Brant, James- A. G. Glascott, “Notes of a Journey Through a Part of Kurdistán, in the Summer of
1838”, The Journal of the Royal Geographical Society of London, Vol. 10, (1840), pp. 341-434.
Çilingiroğlu, Altan, Urartu Krallığı Tarihi ve Sanatı, Yaşar Eğitim ve Kültür Vakfı, İzmir 1997.
Erdoğan, Serkan, “Kefkalesi Urartu Yerleşiminin Tarihsel Arka Planı”, Tarih Araştırmaları Dergisi,
c. XXXVI/ sy. 62, (2017), s. 31-58.
Erzen, Afif, Doğu Anadolu ve Urartular, Türk Tarih Kurumu Basımevi, Ankara 1984.
Kılıç, Sinan, “Van Gölü’nün Güneybatısındaki Tatvan Kalesi’nin Yok Ediliş Öyküsü ve Uaiais Ka-
lesi’nin Yeri Sorunu”, Muhibbe Darga Armağanı, Sadberk Hanım Müzesi Yayını, İstanbul 2008, s.
291-300.
Konakçı, Erim, “Urartu Krallığı’nın Ekonomik ve Siyasi Yapılanmasında Toplu Nüfus Aktarımları”,
Altan Çilingiroğlu’na Armağan, Yukarı Deniz Kıyısında Urartu Krallığı’na Adanmış Bir Hayat,
Arkeoloji ve Sanat Yayınları, İstanbul 2009, s. 339-353.
Köroğlu, Kemalettin, “Urartu: Krallık ve Aşiretler”, Urartu-Doğu’da Değişim, Yapı Kredi Yayınları,
İstanbul 2011, s. 12-56.
Ksenophon, Anabasis- On binlerin Dönüşü, çev. Tanju Gökçöl, Hürriyet Yayınları, İstanbul 1974.
Özfırat, Aynur, “1997 Yılı Bitlis-Muş Yüzey Araştırması: Tunç ve Demir Çağları”, XVI. Araştırma
Sonuçları Toplantısı (25-29 Mayıs 1998-Tarsus), c. II, Kültür Bakanlığı Milli Kütüphane Basımevi,
Ankara 1999, s. 1-23.
Özfırat, Aynur, Doğu Anadolu Yayla Kültürleri (M.Ö. II. Binyıl), Arkeoloji ve Sanat Yay., İst. 2001.
Özfırat, Aynur, “Van Gölü’nün Batı Kıyısında İki Urartu Merkezi”, Arkeoloji ve Sanat, sy. 108,
(2002), s. 21-27.
Payne, Margaret R., Urartu Çiviyazılı Belgeler Kataloğu, Arkeoloji ve Sanat Yayınları, İst. 2006.
Sağlamtimur, Haluk, “Urartu Krallığı’nda Hayvancılığın Sosyo Ekonomik Açıdan Önemi”, Anadolu
Araştırmaları, sy. 20, (2017), s. 1-16.
Salvini, Mirjo, Urartu Tarihi ve Kültürü, çev. Belgin Aksoy, Arkeoloji ve Sanat Yayınları, İst. 2015.
Sevin, Veli, “Urartular’a Ait Dünyanın En Eski Karayolu”, Anadolu Arşt., sy. 11, (1989), s. 47-63.
Tarhan, Taner, “Urartu Devleti’nin Kuruluş Evresi ve Kurucu Krallardan Lutipri=Lapturi Hakkında
Yeni Görüşler”, Anadolu Araştırmaları, sy. 8, (1980), s. 69-114.
Yakar, Jak, Anadolu’nun Etnoarkeolojisi, çev. Selen Hırçın Riegel, Homer Kitabevi, İstanbul 2007.
Yakar, Jak, “Etnoarkeolojik Veriler Işığında Doğu Anadolu’nun Urartu Döneminde Sosyo-Ekonomik
Yapısı”, Urartu-Doğu’da Değişim, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul 2011, s. 126-150.

19
 KSENOPHON’UN ANABASİS (ONBİNLERİN YÜRÜYÜŞÜ)
ADLI ESERİNDE BİTLİS VE ÇEVRESİ

BITLIS AND ITS ENVIRONMENT IN THE WORK OF

XENOPHON’S ANABASİS (THE MARCH OF TEN THOUSANDS)

Prof. Dr. Muzaffer DEMİR

Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, dmuzaffer68@gmail.com.

Giriş

Anabasis (Hellence: ἀνάβασις), Ksenophon’un Eski Anadolu tarihini ilgilendiren en önemli eseridir.
Kelimesinin tam anlamıyla “Yukarı Ülkeye Seyahat” anlamına gelmektedir. Türkçe’ye “Onbinlerin
Yürüyüşü” olarak da çevrilmiştir. Atinalı Ksenophon kendi kaderiyle de yüzleştiği bu eserinde ba-
şından geçen olayların tamamını basit, detaylı ve canlı bir şekilde birebir gözlemleriyle kaydetmek-
tedir. Boiotialı arkadaşı Proksenos tarafından (Anab.3.1.9) Pers taht mücadelesine bir Yunanlı paralı
askeri olarak katılmaya ikna edilmiştir. Babasının ölümü üzerine Pers tahtı varisi olan II. Artakser-
kes’in kardeşi Lidya-Sardeis satrapı Genç Kyros’a karşı 401 yılında Kunaksa’da gerçekleşen meydan
savaşında Kyros’un safında yer almıştır. Ancak Genç Kyros’un bu savaşı kaybetmesi ve öldürülmesi
üzerine, yanında hayatta kalan paralı askerlerle birlikte anavatanına geri dönmek zorunda kalmış-
tır. Başından geçenleri de hatıra kitabı tarzındaki bu eserinde işlemiştir. Özellikle Sardeis’ten Su-
riye Kapıları’na ve Kunaksa savaşı sonrası Tigris vadisinden kuzeye doğru dağlık alan üzerinden
Trabzon’a ve buradan da Kuzey Karadeniz sahilleri boyunca Trakya’ya kadar geçtiği yerler itibariyle
Anadolu tarihi coğrafyası, siyasi, kültürel ve etnik yapısı hakkında verdiği bilgiler değerlidir. Ancak
Ksenophon’un bu eserinde kendi karakterini ön plana çıkarma gayreti tarihi içerik açısından birta-
kım eleştirilere sebep olmuştur.[1]

1 Anabasis adlı eserinin değerlendirmesi için bkz. J.W.I. Lee, “Xenophon’s Anabasis and the Origins of Military Autobiography”,
içinde: Arms and the Self: War, the Military and Autobiographical Writing. Editör: A. Vernon, Kent ve London 2005, ss.41-60.

21
Ksenophon’un ordusunun güneyden kuzeye, Trabzon’a doğru dönüş yolu üzerinde Bitlis ve civarı
veya Bitlis bölgesi siyasi kontrol alanıyla ilgili olarak Tigris (Dicle) ile birleşen Kentrides (Botan/Ulu-
çay) ve vadisi sınır olarak gözükmektedir. Tigris ve Kentrites nehirlerinin birleştiği yer olan, Botan
vadisi sınırları içerisinde kalan bölge, Yunanlı paralı askerlerin yürüyüşü sırasında önem arz etmek-
tedir. Dicle Nehri’nin önemli bir kolu ve debisi her mevsim yüksek olan Botan Suyu dar ve derin bir
vadiyi oyarak içinden geçmektedir. Ksenophon, bu nehir vadisinin Kardukhia ve Armenia bölgeleri
arasındaki sınırı oluşturduğunu şöyle bildirmektedir:

“O gün için de de, iki plethora genişlikte ve Armenia’yı Kardukhialıların ülkesinden ayıran Kentrides
nehrinin sınırındaki ovaya yukarıdan bakan köylerde ordugahlarını kurdular. Yunanlılar , bir ovaya
bakan manzarasından hoşnut oldukları burada dinlendiler; çünkü nehir Kardukhialıların dağların-
dan altı veya yedi stadia uzaklıktaydı.”[2]

Ksenophon’un burada kullandığı “o gün içinde de” terimi ordunun önceki günde köylerde karargahını
kurduğu anlamına gelmektedir. Kentrides nehri yaklaşık 30 metre genişliğinde ve ovada Kardukhia
dağlarından bir kilometreden biraz fazla uzaklıkta akmaktadır.[3] Burada karargahlarını kurmaktan
ve dinlenme fırsatı bulmaktan çok memnundular, çünkü şimdi gerekli erzaklara sahiptiler ve sınıra
gelmeden önce Kardukhialıların topraklarında yürüyüş yaptıkları yedi gün boyunca sürekli olarak
savaştıklarından çok zorluklar çekmişlerdi (Anab.4.3.2).

Ksenophon’un bu tarifleri bölgenin, daha doğrusu Botan vadisinin topografyası ile benzerlik göster-
mektedir. Botan vadisinin sınır olduğunu nehrin öteki yakasında kendilerini bekleyen süvari düşman
birliklerinden anlamaktayız. Ksenophon gün ağardığında nehrin ötesinden geçişlerini engellemek
için tamamen silahlı atlı birliklerinin belirdiğini bildirmektedir; aynı zamanda Armenia içlerine iler-
lemelerini engellemek için yaya birlikleri sarp ve dik kayalıklarda konumlanmışlardır (Anab.4.3.3).
Bunlar Perslerin Armenia satrabı Orontas ve onun komutanı Artukhas’ın birlikleri olup, Armenia,
Mardia ve özgürlüğüne düşkün, cesur bir halk olduğu söylenen Khaldaialılardan oluşmaktadırlar,
uzun ince dallardan örülmüş kalkanları ve mızrakları bulunmaktadır (Anab.4.3.4).[4]

Nehirden üç dört plethra uzaklıkta kayalıkların üzerinde konumlanmış bu askerlerin yanından

geçen tek bir yapay yol bulunmaktadır ve bu noktadan Yunanlılar nehri geçmeye çalışmışlardır
(Anab.4.3.5). Dolayısıyla bu yolun karşısında bir nehir geçidi olacağını düşündüklerinden geçiş nok-
tası olarak burasını belirlemişlerdir. Ancak nehri geçme teşebbüsleri başarısızlıkla sonuçlanmış ve
geriye nehrin kenarında kamp kurdukları yere geri dönmek zorunda kalmışlardır. Çünkü su göğüs-
lerinin üstüne gelmektedir, nehir yatağı büyük ve kaygan taşlardan dolayı pürüzlüdür, nehrin akımı
güçlü olduğundan kalkanlarını taşıyamamaktadırlar, kafalarının üstünde taşısalar da vücutları ok-
ların saldırısına açık duruma düşmektedir (Anab.4.3.6).

Bu arada arkalarından da Kardukhialılar kalabalık bir birlik toplayarak kendilerini sıkıştırmaya

başladığından Yunanlılar önde ve arkada düşman ve ortada nehir olmak üzere sıkışıp kalmışlardır
(Anab.4.3.7). Ksenophon, o günün gecesinde buradan çıkış yolu bulacaklarına dair bir rüya görür.

2 Ksen.Anab.4.3.1. Kardukhialılar hakkında çalışma için bkz. S. Brennan, “The Noble Kardouchoi and the Barbarous
Mossynoikoi: Remembering and Forgetting Ancient Anatolian Peoples”, Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler En-
stitüsü Degisi 20, 2015, ss.100-103.
3 Tahmini 1100-1200 metre için bkz. O. Lendle, ‘‘Der Marsch der, Zehntausend’ durch das Land der Karduchen’’, Gymna-
sium 91, 1984, ss.203-236.
4 C. Sagona, Satraplığa bağlı birlikler ve ittifak güçlerinin Ak Melek tepesi ve nehre yaklaştıkça alçalan Çobandede tepesinde
bulunan Kentrites (Aras?) nehrine yaklaşık 128 metre mesafede bulunan kayalıklara yerleştiğini belirtmektedir. Bkz. “Did
Xenophon Take the Aras High Road? Observations on the Historical Geography of North-East Anatolia”, Ancient Near East-
ern Studies Suppliment 14, 2004, s.307. Ancak Sagona’nın tespitlerinin önemli bir kısmının hatalı olduğu görüşündeyiz.

22
Kampta ateş yakmak için odun toplamaya giden iki genç asker, nehrin karşısında çamaşırların asıl-
dığı bir yaşam alanı veya mağarası olduğunu fark ederek, yaşlı bir adam, kadın ve küçük kız çocuk-
larının buraya astıkları çamaşırları almak için nheri geçmeyi denemişler ve nehrin burada oldukça
sığ (vücutlarının ortasına kadar geliyor) olduğunu fark ederek geriye haber vemişlerdir. Burasının bir
avantajı da düşman süvari birliklerinin ulaşamayacağı bir yer olmasıdır (Anab.4.3.12). Ordu niha-
yetinde nehri sollarına alarak yaklaşık dört stadia (700-800 metre) uzaklıktaki bu geçiş noktasına
ulaşmış ve yükleriyle birlikte buradan geçmeyi başarmışlardır (Anab.4.3.17).

Ordunun geçiş yeri ile bağlantılı arkeolojik bir buluntu da söz konusudur. Botan ve Dicle’nin keşistiği
akış yerinde 1854 yılında bir Kelek ile Musul’a seyahat eden R.B. Oakley, filika kancasına takılan ha-
sarlı Boiotia tipinde bir bronz miğfer bulmuştur ve bu başlık Oxford’da Ashmolian Müzesi’nde sergi-
lenmektedir (Bkz. Figür 1). İlerleyen ordunun içinde başta Genç Kyros’un arkadaşlarından Proksenos
olmak üzere Boiotialı paralı askerler de bulunmaktaydı ve bunların miğfer taktıkları bilinmekteydi.[5]
Yukarıda bahsettiğimiz ordunun ilk geçiş için denemede bulunduğu, ancak başarısız olduğu nehir
geçidinde bu miğferin düşmüş olması, ancak derenin güçlü akıntısı sonucu Dicle nehri ile birleşme
noktasına kadar taşınmış olması ihtimali dikkate alınmalıdır.

Dolayısıyla kuzey doğuya doğru Botan üzerindeki ordunun bu geçiş noktası Dicle ile birleşme nok-
tasından çokta uzakta olmasa gerektir. Bu bağlamda Sağlamtimur ve Schachner, Şeyh Ömer Dağı
Kentrites vadisini doğudan kapadığından dolayı, ordunun kullanabileceği muhtemel iki güzergâh
önerirler. Buna göre ordu, muhtemel güzergâh önerisinde bulunan Sağlamtimur-Schachner, modern
Eruh ilçesi sınısrları içinde Bağgöze ovası üzerinden Armenia ve Kardukhia arasında sınır oluşturdu-
ğuna inandıkları Kentrites nehrine ulaşıldığını, oradan da Kavaközü deresi çukurluğundan geçilerek
nehri aşmaya çalıştıklarını, dolayısıyla Çattape’nin 2 km kuzeyine (Eruh ilçesine bağlı Bağlıca köyü-
nün batısı) geçiş noktasını işaret etmektedirler.[6] Kanaatimizce ordunun, Eruh üzerinden Şeyh Ömer
dağının kuzey eteklerinden Eğlence/Yığıntı veya hemen biraz daha kuzey doğuda Eruh’tan gelen yol
üzerinde de bulunan Sağlarca (günümüz Sıça deresi vadisi boyunca ilerleyen Eruh/Üzümlük/Ufaca
veya Eruh-Kurtalan Yolu’nda Sağlarca’dan nehri geçerek) üzerinden karşı tarafta Kurtalan ovası ve
sonrasında Siirt il merkezi çevresine geçiş yapmış olmaları ihtimal dahilindedir. Bir ihtimal daha söz
konusudur, bu da biraz daha kuzey-doğu da günümüzdeki Cizre-Şırnak-Eruh-Çizmeli-Siirt anayol
güzergahına denk gelmektedir. Ksenophon’un derenin hızlı aktığına ve derinliğine ve karşı tarafın
da kayalık olmasına vurgu yapmasından bu ihtimalin de göz önüne alınması gerekmektedir.

Ksenophon, karşı tarafta geçişi engellemeye çalışan düşmanı şaşırtmak için ilk denedikleri yerden
tekrar geçiş yapacakmış gibi askerlerin bir kısmını buraya yönlendirmiştir; böylelikle düşman bir-
likleri ikiye bölünerek zayıflatılmış ve aynı zamanda arkadan uzaktan ok atan ve mızraklarla saldır-
maya çalışan Kardukhialılara karşı da düzenli ve yerinde savaş taktikleriyle başarı elde edebilmişler
ve sonuçta göğüs göğüse savaşmak için yeterli teçhizata sahip olamayan düşman kaçmaya zorlan-
mıştır (Anab.4.3.18-4.3.34).

5 Anab.1.1.11; 1.2.17. Proksenos için ayrıca bkz. Lee, a.g.e., ss.43-44. Ksenophon (Hipp.12.3) özellikle süvari birlikleri için
Boeotia tipi miğferi önermiştir, çünkü göğüs zırhının üstündeki bütün kısımlara koruma sağlamakta ve serbest bakış açısı-
na müsaade etmektedir. Bkz. J. Obert, “A Brief History of Greek Helmets”, Ancient Planet Online Journal 2, 2012, ss.13-14.
Ayrıca bkz. A.D. Fraser, “Xenophon and the Boeotian Helmet”, Art Bulletin 4.3, 1992, ss.99-108. Ksenophon’un tavsiyesine
Büyük İskender de uymuş ve süvari birliklerini bu miğferle donatmıştır. Bkz. J.K. Anderson, Ancient Greek Horsemanship,
Berkeley and Los Angeles 1961, s.147. Diğer taraftan bu miğferin Perslere karşı sefer düzenleyen İskender’in süvarilerin-
den birisine ait olabileceği iddia edilmektedir. Bkz. P. Connolly, Greece and Rome at War, London 1981, s.73.
6 Cizre’den Kentrides (Botan) nehrini geçip Garzan vadisinin doğusundan Siirt’e doğru ilerledikleri rota için bkz. H. Sağlam-
timur-A. Schachner, ‘‘Anabasis-Marsch der Zehntausend: Der lange Heimweg des Griechenheeres durch Südostana-
tolien aus archäologisch-topographischer Sicht”, Antike Welt 36.3, 2005, 94.sayfa, harita 2. Bu rota neredeyse günümüz
Cizre-Siirt yolunu takip etmektedir. Ayrıca bkz. A. Schachner-H. Sağlamtimur, “Xenophons Überquerung des Kentrites:
Ein archäologischer Nachtrag”, Istanbuler Mitteilungen 58, 2008, 414’üncü sayfa, harita 5.

23
Bu noktadan itibaren Ksenophon şöyle devam etmektedir (Anab.4.4.1): “Geçişi başarıyla tamam-
ladıktan sonra, öğleye yakın savaş düzenine girerek tamamen düz bir ülke ve hafif meyilli tepeler-
den Armenia boyunca beş parasangesten az olmamak üzere ilerlemeye başladılar; Armenialılar ve
Kardukhialılar arasındaki savaşlardan nehrin yakınında köyler bulunmamaktaydı”. Ksenophon’un
burada düz ova boyunca engebeli olmayan arazi boyunca ilerlediklerini söylemesi Sağlarca geçiş
noktasını kullanmaları ihtimalini daha güçlü kılmaktadır. Geçişin 8 Şubat 400 tarihinde gerçekleş-
tiği öngörülmektedir.[7] Ksenophon’un ordunun geçtiği bölge ‘yer yer yassı tepelerden oluşmaktaydı’’
ifadesi, Kurtalan ovasına işaret etmektedir. Güvenlik açısından oldukça düzlük alanlar yürüyüş için
tercih edilmiş olmalıdır.

Daha sonra sonunda büyük bir köye ulaşmışlardır ve burada satrap için bir saray bulunmaktadır, bu
arada evlerin çoğu üstlerinden yükselen kulelere sahiptirler ve evlerde çok fazla erzak bulunmakta-
dır (Anab.4.4.2). Buraya ulaşmak için yaklaşık beş parasanges ilerlemişlerdir (1 parasanges 5.768
km: 30 Olympik stadia’ya eşittir; Attika ölçüsünde 5.3 km.) [8]. Bu da 25-30 km. lik bir mesafeye denk
gelmektedir. Bize göre, Ksenophon ve ordunun hangi rotayı takip ettiğini belirleyebilmek için ver-
diği mesafeler üzerinden gidilmesi önem arz etmektedir.[9] Burada sözedilen sarayın ve etrafındaki
pek çok kuleli evlerin olduğu yer Siirt olabilir. Sağlamtimur-Schachner’in önerdiği Çattepe’nin 2 km.
kuzeyinden Siirt’e kadar olan uzaklık 31 kilometredir ve eğer Çattepe’den biraz daha kuzeydoğuda
Sağlarca’yı geçiş noktası olarak alırsak mesafe yaklaşık 25-30 kilometre arasına denk gelmektedir,
bu da Ksenophon’un verdiği uzaklık rakamlarıyla uyum sağlamaktadır.

Ksenophon’a göre (Anab.4.4.3), ordu satrap sarayının olduğu bu yerden itibaren “Tigris nehrinin
kaynaksularını geçtikleri yere kadar 2 stages, 10 parasanges ilerlemiştir. Buradan 3 stages, 15
parasanges ilerleyerek Teleboas nehrine ulaşmışlardır. Bu büyük olmasa da güzel bir nehirdir ve
etrafında pek çok köy bulunmaktadır”. 10 parasanges toplamda yaklaşık 50-60 kilometreye denk
gelmektedir. Günümüzde de yürüyüş rakamlarıyla aynı sonuca ulaşma ihtimali söz konusudur. Bu
bağlamda Ksenophon’un sözünü ettiği su kaynaklarının Fırat’ın kolları (Murat suyu veya Karasu) ol-
duğunu iddia etmek yanlıştır (Sagona, a.g.m., s.311), çünkü bu durum Ksenophon’un verdiği mesafe-
lerle uyuşmamaktadır. Siirt’ten 50 kilometre kuzeye doğru ilerlediklerinde ulaşılan yer- Siirt-Bitlis
arasında Bitlis nehrinin de aktığı Ziyaret veya Baykan yerleşimine denk gelmektedir.

Buradan da 15 parasanges, 75 kilometre daha ilerlemişlerdir. Baykan-Bitlis arası yaklaşık 62 kilo-

metredir. Dolayısıyla Teleboas, kaynaklarının Bitlis’e kadar uzandığı Bitlis çayı olabilir. Ksenophon
doğrudan bildirmese de, Bitlis gibi merkezi bir yere geldikleri anlaşılmaktadır, çünkü burada Batı
Armenia valisinin vekili Tiribazos ile karşılaşmışlar, evleri yakmamaları ve istedikleri erzakları al-
maları karşılığında bir anlaşma imzalamışlardır (Anab.4.4-6). Bitlis tarihi olarak son derece strate-
jik bir darboğazdır,[10] dolayısıyla Tiribazos’un merkez kalelerinden birisi olması da normaldir. Bura-
dan düz ova boyunca 15 parasanges daha ilerlemişler ve etrafında bol erzağın olduğu pek çok köyü

7 I.K. Paradeisopoulos, “A Chronology Model for Xenophon’s Anabasis”, Greek, Roman and Byzantine Studies 53, 2013, s.655.
8 Hdt.2.6.3; Ksen.Anab.5.5.4.
9 Bu bağlamda S. Brennan’ın “In the Tracks of the Ten Thousand: A Journey on Foot Through Turkey, Syria and Iraq” (Rob-
ert Hale 2005) başlıklı çalışması önemlidir. Brennan Ksenophon’un Anabasis adlı eserinde verdiği mesafeler üzerinden
Onbinlerin gidiş güzergahını belirlemiş ve doğru tepitlerde bulunmuştur.
10 R. Dankoff, Evliya Çelebi in Bitlis, Leiden, New York: E. J. Brill 1990, 12, 17-18; M. Galletti, “Kurdish Cities Through the
Eyes of Their European Visitors”, Oriento Moderno 20.81, 2001, s.111. Bitlis suyu vadisinden Bitlis’e ulaşım için ayrıca
bkz. J. Shiel, “Notes on a Journey from Tabríz, Through Kurdistán, via Vân, Bitlis, Se’ert and Erbíl, to Suleïmániyeh, in July
and August, 1836”, Journal of the Royal Geographical Society of London 8, 1838, s.71. Assur kralı III. Salmanassar’ın da
bölgeye düzenlediği seferinde bu çayın vadisini kullanmış olabileceği önerilmektedir. Bkz. A.T. Olmstead, “Shalmaneser
III and Establishment of Assyrian Power”, Journal of the American Oriental Society 41, 1921, s.361, dipnot 33. Siirt’ten
Bitlis’e Ksenophon’un bu yolu takip ettiği düşünülmektedir. Bkz. B. Dickson, “Journeys in Kurdestan”, Geographical Jour-
nal 35.4, 1910, s.367. Önerdiğimiz yol için bkz. Harita 1. Bu yol önerisi D. French’in Iran (36, 1998, 15-43) dergisinde
yayınlanan “Pre-and Early-Roman Roads of Asia Minor. The Persian Royal Road” başlıklı makalesinin 44.sayfasındaki
haritası üzerinde gösterilmektedir. Cizre-Siirt-Bitlis-Muş güzergahı.

24
bulunan bir saraya ulaşmışlardır. Dolayısıyla Muş ovasının en doğu kısmından Güroymak ve civa-
rına ulaştıkları anlaşılmaktadır ve buradayken ağır kar yağışına maruz kalmışlardır (Anab.4.4.8).
Ksenophon, daha sonraki yürüyüşleri sırasında günümüzde Göroymak ve civarındaki evlere benzer
meskenlerden şöyle bahsetmektedir (Anab.4.5.24). “Burada evler yerin altındaydı, bir kuyununki
gibi ağıza sahiptiler, ancak aşağıdaki alanları genişti; ve bu arada girişleri yük hayvanları için aşağı-
ya doğru tünellenmişti, insan meskunları bir merdivenle inmekteydiler. Evlerde keçiler, koyun, sığır,
kümes hayvanları ve yavruları bulunmaktaydı; ve bütün hayvanlar büyütülmekteydi ve kendilerine
otları evlerde verilmekteydi”. Burada ordunun ilerleyişi sırasında talan edilen köylerdeki ev tipleri
tarif edilmektedir. Ksenophon’un payına düşen bu köyü, Atinalı Polykrates komutasındaki birlikler
ele geçirmiştir; ele geçirilenler arasında köyün reisi, Pers kralına haraç olarak vermek için hazır tu-
tulan 17 tay, 8 gün önce evlenmiş olan köy reisinin kızı da bulunmaktadır (Anab.4.5.24). Böylesine
yeraltı ev köylerine hala modern Armenia’da rastlanmaktadır.

Bitlis’in Güroymak ilçesine bağlı Günkırı köyünde[11] ve Muş ovasında Hasköy’de karınca yuvaları-
na benzeyen bu tipik evlere rastlanmaktadır. Yerlatında ya da yarısı yerlatında bulunan bu mimari
tarzdaki evler Muş, Sivas ve Erzurum’da, Van Gölü’nün kuzey ve batı kıyılarını da içine alan Doğu
Toroslar’ın kuzeyindeki pek çok yerde görünmektedir. MS XVIII. ve XIX. yüzyıllarda Armenia’daki
köylerde bu evlerin yapımına hala devam edilmiştir. Sadece aşırı soğuk ve kar yağışından değil, aynı
zamanda güvenlikten kaynaklanan kaygılarla da bu evlerin inşa edildiği düşünülmektedir. “Tütek-
likli ev” ya da yukarıya doğru giderek daralan tüteklikli damlardaki ahşap hatıllara kırlangıç kuyru-
ğunu andıran bir şekil verilmesi nedeniyle, “kırlangıç kubbe” olarak ta adlandırılmaktadır.[12]

Muhtemelen Güroymak civarındaki köylerdeyken ezaklar olarak mümkün olan bütün iyi şeyleri elde
etmişlerdir. Bunlar arasında kurban etmek için hayvanlar, hububat, güzel kokulu eski şaraplar, ku-
rutulmuş üzümler ve her türden bakla yer almaktaydı (Anab.4.4.9). Kar fırtınası geçtikten sonra
birlikler yeniden toparlanmaya başlamıştır (Anab.4.4.10). Yine de yoğun kar yağışı altında gece-
yi geçirmek zorunda kalmışlardır (Anab.4.4.11). Ateşler yakarak ve kendilerini yağlayarak ayakta
ve hayatta kalmayı başarmışlardır (Anab.4.4.12). Vücutlarını ısıtmak için kullandıkları zeytin yağı
değildir, zeytin yağı yerine bol miktarda kulladıkları yağ, domuz yağı, susam, acı bademler veya te-
rebentin karışımından elde edilmekteydi, onlar aynı zamanda bu malzemelerden elde edilen mis
kokulu bir yağa da köylerde rastlamışlardır (Anab.4.4.13). Ksenophon’un bahsettiği bu karışımın,
bölgedeki insanların soğuk kış şartları altında vücut ısılarını artırmak için kullandıkları görülmek-
tedir. Benzer yağın özellikle Armenia köylerinde günümüzde kullanıp kullanılmadığı araştırmak ge-
rekmektedir. Sonrasında erzak sağlamak için birlikler dağıtılarak bir kaç köyde evler talan edilmeye
ve yakılmaya devam edilmiştir (Anab.4.4.14).

Ordu daha sonra Muş ovasını kuzey batıya doğru geçerken, ateş yakıldığı görülen dağlara gönderi-
len Temnoslu Demokrates, ok, yay ve ok kılıflarıyla birlikte bir Amazon baltası taşıyan satrap Tiri-
bazos’un kampından bir Persliyi yakalamıştır (Anab.4.4.15-17). Ondan Tiribazos’un kendi güçleri,
Khalybia ve Taokhialı paralı askerlerle birlikte, dağ geçidinde, yani “tek yolun geçtiği dar geçitte”
Yunanlılara saldırmak için pozisyon aldığı bilgisini almıştır (Anab.4.4.18). Bu kişinin rehberliğinde
düşman kampına aniden saldırmışlar, bazılarını öldürerek kaçmaya zorlamışlardır, bu arada gümüş
ayaklı yatakları, içki kapları, fırıncıları ve içki servis edenleriyle birlikte Tiribazos’un çadırını da ele
geçirmişlerdir (Anab.4.4.19-22). Tabii burada Ksenophon’un bahsettiği bu dar geçidin neresi oldu-
ğunun tartışılması gerekmektedir. Burası Güroymak ile Muş arasındaki yolda bir dağ geçidi olabilir.

11 Bkz. Resim 1 ve 2.
12 J. Yakar, Anadolu’nun Etno-Arkeolojisi Tunç ve Demir Çağlarında Kırsal Kesimin Sosyo-Ekonomik Yapısı, Çev.Selen
Hırçın Riegel, İstanbul 2007, ss.353-354.

25
Ordu, ertesi gün düşmanın yeniden toparlanmasına fırsat vermeden ve onların “dar geçitlerin” kont-
rolünü sağlamasından önce bütün hızla devam etmeye karar vermiştir. Toparlanıp harekete geç-
mişler ve çok sayıda rehberle birlikte “derin kar arasından” yürümeye devam etmişlerdir ve gün bit-
meden Tiribazos’un onlara saldırmayı düşündüğü zirveyi aşmışlardır (Anab.4.5.1). “[2] Oradan ıssız,
çorak, bozkır bir toprak boyunca 3 stages, 15 parasanges (yaklaşık 75-80 km.) ilerleyerek Euphra-
tes (Fırat) nehrine kadar ilerlemişler ve burasını geçerek kendilerini göbeklerine kadar ıslatmışlardır
[3] ve gelen rapora göre nehrin kaynakları çokta uzak değildir”. Güroymak’tan Muş-Karaköprü ve
Fırat’ın kollarından Muratsuyu üzerindeki Tarihi Murat köprüsünün bulunduğu yere kadarki günü-
müz yol mesafesi yaklaşık olarak Ksenophon’un verdiği uzaklıkla eşleşmektedir. Dolayısıyla ordu-
nun günümüz modern yolunu kaba olarak takip eden Güroymak-Muş-Varto yolu üzerinden kuzeye,
Pasinler ovasına doğru ilerlediğini söyleyebiliriz. Murat suyunu geçtikleri noktadan bir ova boyunca
ve derin kar üzerinde 3 stages, 13 parasanges ilerlemişlerdir. Üçüncü aşamada kuzey rüzgarı su-
ratlarına çok sert estiğinden, herşeyi soğuktan kavurduğundan ve dondurduğundan çok zorlanmış-
lardır. Yani yaklaşık 65 kilometre daha ilerlemişlerdir. Muş- Varto arası yaklaşık 60 kilometredir.
Dolayısıyla ordunun Varto civarına geldiği anlaşılmaktadır.

Kaynakça

Antik Literatür
Hdt. (= Herodotos, Historiai)
Herodotus. With an English translation by A. D. Godley. Cambridge, Mass.- London 1920.
Herodot Tarihi. Çev. : M. Ökmen - A. Erhat, İstanbul 1991².

Ksen. Anab. (= Ksenophon, Anabasis)

Anabasis I-VII. With an English translation by C. L. Brownson. Cambridge, Mass-London 1968
(The Loeb Classical Library)

Ksen.Hipp. (= Ksenophon, Hippike)

Xenophon. Xenophon in Seven Volumes, 7. With an English Translation by E. C. Marchant- G. W.
Bowersock. Cambridge, Mass-London 1925 (The Loeb Classical Library)

26
Modern Kaynakça
Anderson, J.K, Ancient Greek Horsemanship, Berkeley ve Los Angeles 1961.
Brennan, S., In the Tracks of the Ten Thousand: A Journey on Foot Through Turkey, Syria and
Iraq, Robert Hale 2005.
Brennan, S., “The Noble Kardouchoi and the Barbarous Mossynoikoi: Remembering and Forgetting
Ancient Anatolian Peoples”, Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Degisi 20, 2015,
ss.100-107.
Connolly, P., Greece and Rome at War, London 1981.
Dankoff, R., Evliya Çelebi in Bitlis, Leiden, New York: E. J. Brill 1990.
Dickson, B., “Journeys in Kurdestan”, Geographical Journal 35.4, 1910, ss.357-378.
Fraser, A.D., “Xenophon and the Boeotian Helmet”, Art Bulletin 4.3, 1992, ss.99-108.
French, D., “Pre- and Early-Roman Roads of Asia Minor. The Persian Royal Road”, Iran 36, 1998,
ss.15-43.
Galletti, M., Kurdish Cities Through the Eyes of Their European Visitors”, Oriento Moderno 20.81,
2001, ss.109-148.
Lee, J.W.I., “Xenophon’s Anabasis and the Origins of Military Autobiography”, içinde: Arms and the
Self: War, the Military and Autobiographical Writing. Editör: A. Vernon, Kent ve London 2005,
41-60.
Lendle, O., ‘‘Der Marsch der, Zehntausend’ durch das Land der Karduchen’’, Gymnasium 91, 1984,
ss.203-236.
Obert, J., “A Brief History of Greek Helmets”, Ancient Planet Online Journal 2, 2012, ss.48-59.
Olmstead, A.T., “Shalmaneser III and Establishment of Assyrian Power”, Journal of the American
Oriental Society 41, 1921, ss.345-382.
Paradeisopoulos, I.K., “A Chronology Model for Xenophon’s Anabasis”, Greek, Roman and Byzanti-
ne Studies 53, 2013, ss.645-686.
Pektaş, K., “Bitlis ve Çevresi 2009 Yılı Yüzey Araştırması”, içinde: XXVIII. Araştırma Sonuçları
Toplantısı, Cilt II, Ankara 2011, ss.457-476.
Sagona, C., “Did Xenophon Take the Aras High Road? Observations on the Historical Geography of
North-East Anatolia”, Ancient Near Eastern Studies Suppliment 14, 2004, 307, 299-331.
Sağlamtimur, H.-Schachner, A., ‘‘Anabasis-Marsch der Zehntausend: Der lange Heimweg des Grie-
chenheeres durch Südostanatolien aus archäologisch-topographischer Sicht”, Antike Welt 36.3,
2005, ss.93-97.
Schachner, A.-Sağlamtimur, H., “Xenophons Überquerung des Kentrites: Ein archäologischer Na-
chtrag”, Istanbuler Mitteilungen 58, 2008, ss.411-417.
Shiel, J., “Notes on a Journey from Tabríz, Through Kurdistán, via Vân, Bitlis, Se’ert and Erbíl, to
Suleïmániyeh, in July and August, 1836”, Journal of the Royal Geographical Society of London 8,
1838, pp. 54-101.
Yakar, J., Anadolu’nun Etno-Arkeolojisi Tunç ve Demir Çağlarında Kırsal Kesimin Sosyo-Ekono-
mik Yapısı, Çev. Selen Hırçın Riegel, İstanbul 2007.

27
Figür 1 : Boiotia Miğferi

28
Harita 1: Doğu Anadolu’da Pers Kraliyet Yolu (French, a.g.m., 41, Figür 10)

29
Resim 1: Karınca yuvaları şeklindeki evler (Yakar, a.g.e., resim 142)

Resim 2: Evlerin içi (Pektaş, a.g.m., resim 6.)

30
 URARTU KRALLIĞI’NIN VAN GÖLÜ’NDEKİ
ULAŞIM VE TAŞIMACILIK FAALİYETLERİ

Prof. Dr. Rafet ÇAVUŞOĞLU - Yenal SÜRÜN - Erdal ÖZGÜNER

Giriş

Urartu Krallığı MÖ 9-7. yüzyıllar arasında Van (Tuşpa) başkent olmak üzere Doğu Anadolu, Kuzey-
batı İran, Kuzey Kafkasya’nın bir bölümünde egemenlik kurmuştur. Bu engebeli coğrafyada Urartu-
lar yerleşim yerlerini birbirine bağlayan kara yolları inşa etmişlerdir. Bunun yanı sıra ülke sınırları
içinde bulunan nehir ve göllerde sal, tekne gibi çeşitli araçlarla taşımacılık yapıldığı düşünülmek-
tedir. Urartu coğrafyasında büyük ölçekte üç adet göl yer almaktadır. Bunlar Van, Sevan ve Urmiye
Gölleridir (Harita 1). Büyüklük açısından Van Gölü, Sevan Gölü’nden sonra ikinci sırayı oluşturmak-
tadır. Van Gölü eski kaynaklarda çeşitli isimlerle adlandırılmaktadır. Assur kaynaklarında genelde
“Yukarı Deniz”[1] olarak geçmektedir. Ayrıca III. Salmannasar’ın (M.Ö.858-824) Nimrut kentinde bu-
lunmuş olan yazıtının ilgili bölümünde “Nairi Ülkesinin Aşağı Ve Yukarı Denizlerinin fatihi…” [2] sözü
edilmektedir. Yukarı Deniz’in Van Gölü, Aşağı Deniz’in de Urmiye Gölü olduğu tahmin edilmektedir.[3]
Antik Çağ yazarlarından Strabon, Van Gölü’nden şu şekilde bahseder; “Arsene Gölü soda içeriklidir
ve elbiselerin gölde yıkanması kolaydır.” Yine göl ile ilgili bir başka ifadesinde geçen “Thapitis”, söz-
cüğü Tuşpa anlamına gelmektedir. Bu adın Ortaçağ’daki yazılış biçimi Tosp/Tospitis şeklindedir.[4]
El-Belâzurî’nin 860-870 yıllarında yazmış olduğu “Fütûh-ul Buldan” adlı eserinde Van Gölü’nden
“et-Tarrîh Gölü[5]” olarak bahsedilmektedir. Yakut el-Hamevî, “Mu’cemu’l Büldân” adlı eserinde Van
Gölü için “Ahlat Gölü” olarak geçmekte ve dünyada emsali olmayan göl olarak tanımlamaktadır.

1 David Daniel Luckenbill, Ancient Records of Asyyria and Babylonia, I-II, Chicago, 1926, 236; Albert Kirk Grayson, Assyr-
ian Royal İnscriptions, II, Weisbaden, 1976, s.30.
2 Luckenbill, a.g.e., s.641; Altan Çilingiroğlu, UrartuTarihi, Ege Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları, 1994, Bornova.
3 Oscar White Muscarella, The Catalogue of Ivoris From Hasanlu, Philadelphia, 1980, s.214.
4 H. Hamilton-W. Falconer, The Geography of Strabon, XI, 11.14.8, London, 1903, s.270.
5 El Belazuri, Futuhu’l Buldan. Ülkelerin Fetihleri, (Çev. M. Fayda), Kültür ve Turizm Bakanığı Yayınları No:707, Sevinç Mat-
baası, Ankara, 1987, s. 286. (E. Belaruzi 1987’den aktaran Çetinkaya, O., “Suyla Gelen Kültür: Ahlat’ın Su Kaynakları ve
Balıkçılığı.”, IX. Ahlat Kültür Haftası Müze Kent Ahlat’ın Türk Kültür Tarihinde Dünü ve Bugünü Sempozyumu Bildirileri,
Ahlat-Bitlis, 1999, s. 921.

31
Ayrıca söz konusu gölde “et-Tarrîh” olarak bilinen bir balık türünün diğer şehirlere pazarlandığı söy-
lenir.[6] Eb-ul Fida’nın “Takvim-ul Buldan” adlı eserinde Van Gölü “Erciş Gölü[7]”, Evliya Çelebi’nin
seyahatnamesinde ise “Van Deryası”[8] olarak geçmektedir. Deniz ya da nehir taşımacılığına ilişkin
veriler Mezopotamya’da Obeyd Dönemi’ne kadar uzanmaktadır. Göl, nehir, dere ve çay kaynaklarına
yakın kurulan uygarlıklar, bu kaynakları taşımacılık için kullanmışlardır. Buna ilişkin en eski yel-
kenli tekne modeline ve o dönemlerde yapılan taşımacılığa ilişkin bilgilerimiz Eridu’da ele geçen bir
tasarımdan gelmektedir. Geç Obeyd (MÖ. 5900-4300) Dönemi’ne ait bir mezarda bulunan kilden
yapılmış yelkenli tekne modeli[9], eski dönemlerde yapılan tekne tasarımları hakkında bilgi vermesi
açısından önem taşımaktadır (Çizim 1). Geç Uruk (M.Ö. 3500/3400-3100) ve Cemdet Nasr (M.Ö.
3100-2900) dönemlerine ait sanat eserlerinde tekne, kayık ve sandal tasvirlerine rastlanmaktadır.
Ayrıca, Uruk kralı Gılgamış Destanı’nda kayık ve gemilerden sıkça bahsedilmesi ve Ur kral mezar-
larında çok sayıda tekne modeli bulunması, Mezopotamya’da nehirler üzerinde kayık ve teknelerin
sıkça kullanıldığını göstermektedir.[10]

Sümer’de özellikle Erken Hanedanlar Dönemi’nde (M.Ö. 2900-2350) yelkenli gemilerin yapılması,
Sümerlerin deniz yolunu kullanabildiklerinin diğer bir kanıtıdır.[11] Ayrıca Mezopotamya’da sazlardan
yapılan kayıklar ve yelkenli tekneler zamanla geliştirilerek Basra Körfezi’nde kullanılmasını berabe-
rinde getirmiştir. İnşa ettikleri gemilerin su sızdırmasını önlemek için kendiliğinden doğal petrolden
elde ettikleri zifti (bitümen) kullanmışlardır.[12] Bu sayede M.Ö. 3. binyılın başından itibaren Ur ile
Dilmun (Bahreyn), Umman (Meluhha) gibi ülkeler arasında deniz ulaşımı yapılabildiği bilinmekte-
dir.[13] Ur kraliyet mezarlarından (MÖ. 2600-2500) birinde gümüş bir kürekli sandal bulunmuştur.
Bu sandalların benzerlerini silindir mühürler üzerinde de görmekteyiz.[14] MÖ. 2. Bin yıldan itibaren
kayık, tekne gibi taşıma işi için üretilen araçların gelişerek devam ettiği bilinmektedir. Mısır Yeni
Hanedanlık Dönemi (MÖ. 1540-720) nehir taşımacılığına ilişkin verilerden Mısırlıların, yelkenli ve
yelkensiz (Kürekli) olmak üzere ahşap tekneler ve papirüs tekneler kullandıkları anlaşılmaktadır.[15]
Mısırlılar, başta ticaret olmak üzere seyahat, askeri, dini ve balıkçılık alanında nehir taşımacılığın-
dan önemli ölçüde istifade etmişlerdir.[16]

Nehir ve deniz taşımacılığında, MÖ. 1.binyıla kadar gelişen bilgi birikimi, ihtiyaçlar ve sağladığı bir
takım avantajlar nedeniyle ulaşım konusunda deniz ya da nehir taşımacılığının önemi daha da art-
mıştır. Ancak bu döneme ait Urartu Krallığı göl ulaşımı ile ilgili bilgilerimiz sınırlı olsa da, çağdaşı
Yeni Assur Krallığı’na ait yazılı veriler ve tasvirli eserler önemli bilgiler sağlamaktadır. Sennacherib
(MÖ 704-681) tarafından kurulan Ninive şehrinde 15 kapı vardır ve bu kapılardan birinin adı “İskele
Kapısı”dır. Bu kapı bir iskele ile Dicle Nehri’ne açılmakta.[17] Yine yazılı verilerden gemi taşımacılığında
tahıl ürünleri, tuz, tekstil, hayvan, bakır ve kalay gibi malzemelerin taşındığını bilmekteyiz.[18]

6 Yakut El-Hamevi, Mu’cemu’l Büldân, Cilt: II, Beyrut,s.380-381.

7 Osman Çetinkaya,“Doğu Anadolu Su Kaynaklarının Doğal ve Balıkçılık Tarihi Üzerinde İncelemeler”, Doğu Anadolu
Bölgesi IV. Su Ürünleri Sempozyumu, 28-40, Haziran, Erzurum, 2000, s.403-422.
8 Evliya Çelebi, Seyahatname, Cilt III-IV, İstanbul, 1993, s.515.
9 Petr Charvat, Mesopotamia Before History, London and New York, 2002, Fig: 4.26.
10 Hamza Ekmen, “Filolojik ve Arkeolojik Verilere Göre Anadolu’da M.Ö. II. Binde İletişim ve Ulaşım Aracı Olarak Nehirlerin
Önemi”, İletişim Ağları ve Sosyal Organizasyon, Ege Yayınları, İstanbul, 2015,s. 48.
11 Kemalettin Köroğlu, Eski Mezopotamya Tarihi, Başlangıcından Perslere Kadar, İletişim Yayınları, İstanbul 2013, s. 18.
12 H. Ekmen, a.g.m., s. 48.
13 K. Köroğlu, a.g.e., s. 19.
14 Michael Roaf, Mezopotamya ve Eski Yakındoğu, Atlaslı Büyük Uygarlıklar Ansiklopedisi/9,(Çev. Zülal Kılıç), s.122.
15 Adamson, P. B., “The Possibility of Sea Trade Between Mesopotamia and Egypt During the Late Pre-dynastic Period”,
Aula Orientalis 10, Knaresboroug (England), 1992, s. 175-179.
16 George Andrew Reisner, “Antiquities Egyptiennes”, “Models of Ships and Boats”, Du Musee Du Cair, France, p. II., . 216.
17 Haluk Sağlamtimur,“Dicle Üzerinde Nehir Taşımacılığı ve Hasankeyf”, Aktüel Arkeoloji,Sayı 53, 2016, s. 50.
18 Sağlamtimur, 2016, 50.

32
Yeni Assur saraylarında yer alan kabartmalarda da taşımacılıkta kullanılan gemi türleri hakkında bil-
gi edinmekteyiz (Çizim 2). Buna göre tekneler, kayıklar ve sallar başta olmak üzere çeşitli türlerde ne-
hir taşıtlarının olduğu anlaşılmaktadır.[19] Yeni Assur Krallığı’ndan siyasi, ekonomik, yazı ve sanat gibi
birçok alanda etkilenen Urartular, olasılıkla taşımacılık alanındaki gelişimlerden de etkilenmişlerdir.

Van Gölü Kıyılarındaki Urartu Yerleşmeleri ve Doğal Koylar

Van Gölü etrafında tarıma elverişli verimli alanlar ile önemli ovalar yer almaktadır. Bunlar; Van,
Gürpınar, Gevaş, Muradiye, Erciş, Adilcevaz, Ahlat ve Tatvan’dan oluşmaktadır. Bu verimli alanlar
ile ovaların yakınına Urartular birçok yerleşim yeri kurmuştur. Yerleşim merkezleri arasındaki ula-
şım arazinin engebeli topoğrafik yapısına rağmen, kara yolu ile sağlanmıştır. Başkent Tuşpa (Van
Kalesi), Van Gölü kenarında kalker kayalık üzerine kurulmuştur. Kara ve göl üzerinden ulaşım ağının
merkezi konumundadır (Çizim 3). Kalenin batı ucunda en erken Urartu yazıtının bulunduğu Madır/
Sardur Burcu olarak adlandırılan bir yapı yer almaktadır. Madır/Sardur Burcu’nun hangi amaca yö-
nelik yapıldığı tam olarak netlik kazanmamakla birlikte iskele olabileceği üzerinde görüşler bulun-
maktadır.[20] Urartu başkenti Tuşpa merkez olmak üzere Van Gölü kenarında kurulan Urartu kaleleri
arasındaki göl taşımacılığının iki ana güzergâh üzerinden yapıldığı tahmin edilmektedir (Resim 1).

Van Kalesi’nden kıyı boyunca kuzeye doğru Urartu kalelerini sırasıyla şöyle sayabiliriz.

Karaçay deltasının hemen kenarındaki Topaktaş Kalesi bulunmaktadır. Ayanis Kalesi, Van’a 38 km
mesafede olup yüksek bir tepe üzerine kurulmuştur. Urartu kralı II.Rusa (MÖ.685-645) tarafından
kurulan kale, Van Gölü’nün doğu kıyısında yer almaktadır.[21]

Gölün hemen kenarında bir kayalık halinde yükselen Amik Kalesi, Ayanis Kalesi’nin batısında
yaklaşık 2 km mesafededir. Burada yer alan kalıntılar ve seramiklerin incelenmesi sonucu, kalenin
Urartu Dönemi’ne ait olduğu ifade edilmiştir.[22] Kalenin yaklaşık 300 m kuzeyinde yer alan kayanın
doğal yapısı iskele işlevindedir (Resim 1). Bu doğrultudaki bir diğer kale de, Van’ın 20 km kadar ku-
zeyinde yer alan Adır Kalesi’dir. Burada Tunç Çağı höyüğü üzerinde bir Urartu kalesi yer almaktadır.
İyi işlenmiş taş bloklardan oluşan sur kalıntıları Urartu döneminin klasik özelliklerini yansıtmak-
tadır.[23] Adır Kalesi’nin hemen kuzeydoğusunda liman işlevinde olan doğal bir koy yer almaktadır.

Van İli’nin 51 km kuzeyinde, gölün kenarında ve Van-Erçiş modern karayolunun 1 km. batısında
Çolpan (Panz) Kalesi yer almaktadır. Kalenin Erken Demir Çağ kalesi üzerinde bir Urartu yerleşimi
söz konusudur. Burada iyi işlenmiş iri blok taşlardan sur kalıntıları Urartu Dönemi’nden kalmadır.[24]
Kalenin kuzeydoğusundaki doğal koy liman görevindedir. Van/Muradiye ilçesine bağlı Karahan
Mahallesi (Köyü), Bendimahi Çayı’nın kuzeyinde, Van Gölü’nün kenarında yer almaktadır. Burada
Urartu kralı Minua’ya (MÖ.810-786) ait birçok Urartu yazıtı ele geçmiştir. Bunlardan bir tanesinde
“Minuahinili” isimli bir kent kurduğundan söz etmektedir.[25]

19 Richard David Barnet-Amleto Lorenzini, Assyrische Sculpturen in the British Museum, Bongers, 2010, s. 157.
20 Afif Erzen, “Van Kalesi 1974 Kazı Çalışmaları”, Türk Arkeoloji Dergisi, 23/2, Ankara, 1976, s. 49 vd.
21 Altan Çilingiroğlu, “Ayanis Kalesi”, Aktüel Arkeoloji, 60, İstanbul, 2012, s.52-53.
22 Sinan Kılıç-Hanifi Biber-Orhan Varol, “Urartu Krallığı ve Sonrası”, Van 2006 Kül. ve Tur. Envanteri, İst.2006, s.97-169.
23 Kılıç-Biber-Varol, 2006, a.g.m., s.100.
24 Oktay Belli-Erkan Konyar, “Kuzeydoğu Anadolu’da Erken Demir Çağ’ına Ait Kale ve Nekropollerin Araştırılması”, Türkiye
Arkeolojisi ve İstanbul Üniversitesi, 2003, s.365-366.
25 Ali M. Dinçol-Ersin Kavaklı, “Van Bölgesinde Bulunmuş Yeni Urartu Yazıtları/Die neuen urartäischen Inschriften aus
der Umgebung von Van”, Anadolu Araştırmaları: Ek Yayın 1, İstanbul, 1978, s.19 vd. ; Ali Dinçol-Ersin Kavaklı, “Karahan
Köyü’nde Bulunan Dört Yeni Urartu Yazıtı”, Anadolu Araştırmaları VI, Ankara, 1979, s.17-32.

33
Yazıtta geçen Minuahinili kentinin günümüz Karahan Mahallesi civarında olduğu belirtilmekte-
dir.[26] Bendimahi Çayı’nın oluşturduğu alan bir liman görünümündedir. Bu yerleşme, başkent Tuş-
pa’dan başlayarak kuzeybatı İran’a giden eski yolun kavşak noktasını oluşturmaktadır. Bu alanda
hem Bendimahi Çayı’nın göle dökülen bölümü hem de topoğrafik yapısı koy şeklindedir. Karahan
yerleşmesinin yaklaşık 3 km. kuzeybatısında, göl kenarında yer alan diğer bir Urartu yerleşimi de
Keçikıran Kalesi’dir. Burada ayakta kalan sur duvarları Urartu döneminin karakteristik özelliklerini
yansıtmaktadır.[27] Kalenin güneybatısındaki kayalık alanın oluşturduğu doğal burun, bir liman gö-
rünümündedir. (Resim 2 ). Keçikiran Kalesi’nin yaklaşık 4 km. batısında Ünseli (Ernis) yerleşmesi ile
Alacahan Kalesi bulunmaktadır.[28] Erken Demir Çağı’ndan beri kullanılmaya başlanan bu iki Urartu
yerleşmesinin orta noktasındaki kıyı şeridi doğal bir kulak yapısı oluşturmaktadır. Bu kısım deniz
taşıtları için doğal bir liman işlevindedir. (Resim 3 ).

Deliçay Kalesi, Van/Erciş ilçesinin yaklaşık 10 km. doğusunda, Deliçay Deresi’nin Van Gölü’ne ka-
rıştığı noktada doğal bir tepe üzerine kurulmuştur. Kale oldukça tahrip olmasına rağmen, kalenin
kuzey kesiminde ve göl kenarında bazı Urartu duvar kalıntılarını görmek mümkündür.[29] Kalenin
batısı ile Deliçay Deresi’nin göle karıştığı bölüm doğal liman görünümündedir. Bir diğer Urartu dö-
nemi yerleşimi ise Van/Erciş ilçesinin 10 km. güneybatısındaki Çelebibağı Höyüğü (Mezarlığı)’[30] ile
Höyüğün yaklaşık 1,5 km batısındaki Madavank[31] alanıdır.

Bu iki yerleşim alanındaki arkeolojik kalıntılar, Urartular için bölgenin önemli bir merkez olduğunu
göstermektedir. Ayrıca buradaki Zilan Çayı deltasında oluşan liman görünümlü doğal koy, göl ula-
şımı için oldukça elverişlidir. Van Gölü’nün kuzeybatısında, göl kıyısında kurulu ve birbirine yakın
diğer iki merkez ise Adilcevaz ve Kef Kaleleridir. Adilcevaz Kalesi gölün hemen kıyısında, II. Rusa
(MÖ.685-645) tarafından kurulan Kef Kalesi ise kıyıdan yaklaşık 3 km.lik bir mesafede yer almak-
tadır. Bu kalelerde Urartu Dönemi’nden kalma sur duvarı ve diğer yapı birimlerine ait kalıntılar mev-
cuttur.[32] Bu kaleler başkent Tuşpa’nın ve Van Gölü’nün batı kıyısında yer almaktadır. Söz konusu
kaleler gerek kara yolu ve gerekse göl taşımacılığı için önemli bir noktayı oluşturmaktadır (Resim 5).

Van Gölü kenarında kurulun bir diğer yerleşme ise Ahlat-Tatvan arasındaki Kıyıdüzü Köyü’nün yak-
laşık 500 m. güneyinde yer alan Kıyıdüzü Yerleşmesi’dir. Yerleşme alanında Urartu Dönemi’ne ait
seramik parçaları ile mimari kalıntılar bulunmaktadır. Burada ayrıca göl kıyısında göle doğru uza-
nan duvar izleri, iskele yapısı olabileceğini düşündürmektedir. Ayrıca Kıyıdüzü yerleşmesinin sahili
koy şeklinde limanı andırmaktadır. (Resim 6-7 )

Van Gölü’nün güneybatısında yer alan bir diğer önemli kale de Tatvan Kalesi’dir. Kale, göle uzanan
burundaki doğal bir kayalık üzerinde yer almaktadır.[33] Kalenin Urartu Dönemi’nde inşa edildiğini
gösteren arkeolojik kalıntılar ele geçmiştir. Bunlar seramik buluntuları, Urartu kaya mezarı ve bazı

26 Mirjo Salvini, Corpus Dei Testi Uratei, Vol. I-II, (CTU I-II) Istituto dı Studi Civilta Dell’e Egeoe Del Vicino Orient, Docume
ta Asiana, Roma, 2008. (CTU I: s. 70).
27 Burney, 1957, a.g.m., s.49. ; Veli Sevin,“ Keçikıran: Van Bölgesi’nde Yarım Kalmış Bir Urartu Projesi”, Hayat Erkanal’a
Armağan: Kültürlerin Yansıması, İstanbul, 2006, s. 667 vd.
28 Oktay Belli, “Urartu Krallığı Döneminde Van Bölgesi’nde İşletilen Taş Ocakları ve Atölyeleri”, Türkiye Arkeolojisi ve İstan-
bul Üniversitesi (1932-1999), 2000, s.418.
29 Burney, 1957, a.g.m., s.49.
30 Abdüsselam Uluçam, Eski Erciş-Çelebibağı Mezarlığı ve Mezar Taşları, Türk Tarih Kurumu, Ankara, 2000, s. 4 vd. ; Rafet
Çavuşoğlu, “Eski Erciş-Çelebağı Höyüğü Tunç ve Demir Çağı Tabakaları Üzerine Bir Değerlendirme” Höyük, Sayı 3, s.6-7.
31 Rafet Çavuşoğlu, “Rock-Cut Tombs and an Open-Air Shrine at Madavank, Eastern Turkey”, Ancinet Near Eastern Stud-
ies, Vol.XL, Louvain, 2003, s.135-157.
32 Charles Burney-James Lawson, “Measured Plans of Urartian Fortresse”, Anatolian Studies VII, Cambridge University
Press, 1960, s.188. ; Emin Bilgiç- Baki Öğün, “1964 Adilcevaz Kef Kalesi Kazıları”, Anatolia VIII, Ankara, 1964, 65 vd;
Emin Bilgiç- Baki Öğün, “Adilcevaz Kef Kalesi İkinci Mevsim Kazıları (1965)”, Anatolia IX, Ankara, 1965, 1 vd.
33 Sinan Kılıç,“Van Gölü’nün Güneybatısındaki Tatvan Kalesi’nin Yok Ediliş Öyküsü ve Uaiais Kalesi’nin Yeri Sorunu”, Mu-
hibbe Darga Armağanı, İstanbul, 2008, s. 291-300.

34
kaya işaretlerinden anlaşılmaktadır.[34] Kalenin kurulu olduğu kayalığın doğal yapısı bir limanı an-
dırmaktadır. Bu kale Urartuların kara ve göl ulaşımı için önemli bir kavşak noktası niteliğindedir
(Resim 6). Urartu’nun başkenti Tuşpa’dan (Van Kalesi) kıyı boyunca güneye doğru Urartu kaleleri ve
yerleşim alanları ise şu şekildedir. Edremit, Dilkaya Höyüğü ve Gevaş/Hişet Kalesi’dir. Van Gölü’nün
güneyindeki dağların sarp ve yüksek olması karayolu ulaşımını zorlaştırmış olmalıdır. Bu nedenle
ulaşımın bu kesimlerde deniz yolu ile sağlanmış olduğu düşünülmektedir. Ancak, göl kenarında el-
verişli koylar bulunmasına rağmen, Urartu kale ve yerleşim merkezleri üzerine şimdiye kadar geniş
çaplı yüzey araştırmaları yapılmamıştır. Dolayısıyla Urartu başkentinden çıkan deniz ulaşımının
şimdilik Gevaş’a kadar uzandığını söyleyebiliriz. Bu güzergâhın Gevaş’tan itibaren de gölün güney
kıyılarını takip ederek Tatvan Kalesi’ne doğru uzandığını tahmin etmekteyiz (Resim 8).

Van’ın Edremit İlçesi’nde yer alan eski taş ocakları, Erek Dağı’nın Van Gölü’ne uzanan güneybatı
ucunda yer almaktadır. Bu bölgede traverten taş yatakları bulunmaktadır. Urartu Dönemi’nde tra-
verten taş yataklarının, Urartu kale ve yerleşimlerinin inşasında kullanıldığı düşünülmektedir. Do-
layısıyla burada bir Urartu Dönemi’nin varlığından söz etmek mümkündür. Başkent Tuşpa’nın (Van)
batı ucundaki Madır/Sardur Burcunda kullanılan taşların Edremit bölgesindeki taş ocaklarından
temin edildiği ve göl üzerinden sallarla getirildiği ileri sürülmüştür.[35]

Van Gölü’nün güney kıyısındaki bir diğer Urartu yerleşimi de Engil Çayı’nın göle döküldüğü kısım-
da yer alan Dilkaya Höyüğü’dür. Van il merkezinin 24 km güneybatısında olup Van Gölü kıyısın-
da yer almaktadır. Höyükte yapılan arkeolojik kazılar, geçmişinin Tunç Çağlarına kadar uzandığını
göstermiştir. Bu höyükte Urartuların da yerleştiğini gösteren mimari kalıntılar ile çok sayıda eser
ele geçmiştir.[36] Kuzeybatı İran ve Çavuştepe Kalesi’nden gelen tahıl ve benzeri ürünlerin karayolu
ile Dilkaya Höyüğü üzerinden Van Gölü’ne ulaştığı ve buradan göl taşımacılığıyla başkent Tuşpa’ya
nakledildiğini tahmin etmekteyiz.

Van’ın Gevaş İlçesi’nde, Van Gölü’nün güneybatı kıyısında yer alan bir diğer kale de Gevaş/Hişet Ka-
lesi’dir. Kale, gölün kıyısında küçük bir tepe üzerine kurulmuştur. Tepenin güneyindeki sur kalıntısı
ile seramik buluntular, buranın Urartu Dönemi’nde yerleşim gördüğünün kanıtlarıdır.[37] Karadan göle
doğru girinti yapan doğal tepedeki kale, deniz taşıtlarının yanaşabileceği bir liman görünümündedir.

Van Gölü Çevresindeki Eski Karayolu ve Göl Ulaşımı

Urartu Krallığı Dönemi yol güzergâhları incelendiğinde Van Gölü kıyısında yer alan kaleler boyunca
uzanan karayolu ulaşımı söz konusudur. Başkent Tuşpa’dan başlayan kara yolu doğu, batı, kuzey ve
güneye olmak üzere çeşitli yönlere uzanıyordu.[38] Bu ulaşım ağı sadece Van Gölü çevresiyle sınırlı
değildi. Göl kenarında ya da yakınında yer alan kalelerden bazıları, çevre bölgelere açılan yolların
birer kavşak noktası durumundaydı. Bunlardan kuzey güzergahı; başkent Tuşpa’dan başlayarak
Ayanis, Amik, Adır Höyük, Panz (Çolpan), Aliler ve oradan da Karahan Mahallesi (Köyü) civarında
bulunan Minuahinili yerleşmesine ulaşmaktaydı.[39] Muradiye Ovası’nın sonunda kurulan bu yerle-
şim, Urartu’nun kuzeye açılan kapısı durumunda olup önemli bir kavşak noktasındadır. Bu noktada

34 Aynur Özfırat, “Van Gölünün batı kıyısında iki Urartu merkezi” Arkeoloji Ve Sanat, Sayı 108, 2002, s. 23.
35 Oktay Belli-Ali Dinçol, “Hazine Piri Kapısı ve Aşağı Zivistan Taş Ocakları”, Anadolu Araştırmaları, VIII, 1982, s.170-171.
36 Altan Çilingiroğlu, “Van-Dilkaya Höyüğü Ön Çalışması”, II. Araştırma Sonuçları Toplantısı, İzmir, 1984, s.159.
37 Burney, 1957, a.g.m., s.47.
38 Burney, a.g.m., s.43.
39 Burney, a.g.m., s. 43 vd.

35
başkent Tuşpa’dan gelen yol ikiye ayrılmaktadır. Biri Muradiye Ovası’ndan kuzeye, Güney Kafkasya
ile Kuzeybatı İran bölgelerine uzanmaktadır. İkinci yol ise Van Gölü kenarında kurulan Keçikıran,
Alacahan ve Deliçay Kalelerini geçerek Erciş’e ulaşmaktaydı. Urartu Krallığı açısından Erciş, ya-
pılan askeri ve diğer sevkiyatlar için kilit rol oynamaktaydı. Erciş’te de yol ikiye ayrılmaktaydı. Biri
Van Gölü kenarını takip ederek Adilcevaz, Ahlat üzerinden Tatvan’a ulaşırken, diğeri Patnos’a doğru
ilerlemekteydi.[40] Göl kenarını takip edip Tatvan’a ulaşan sahil yolu, buradan Rahva düzlüğüne iler-
lemektedir. Rahva düzlüğündeki yol günümüzde olduğu gibi Bitlis ile Muş’a uzanan kavşak nokta-
sındadır. Bu yol da Urartuların güneye açılan kapısı durumundadır. Tatvan’dan Rahva Düzlüğü’ne ve
buradan da Bitlis deresini geçip güneye doğru devam ediyordu.[41]

Bahsi geçen bu güzergâhlarda karayolu ile ulaşımın yanı sıra göl ulaşımının da kullanılmış olabile-
ceği düşüncesindeyiz. Bu kavşak noktaları arasında geçiş de yine daha avantajlı bir durumda olan
göl üzerinden sağlanmış olmalıdır. Özellikle askeri seferlerde; silahlar, çeşitli teçhizatlar, kuru ve
sıvı gıdalar gibi malzemelerin yanı sıra yaya birliklerin aktarımında göl taşımacılığı önemli avantaj
sağlamış olmalıdır. Karayoluna kıyasla göl taşımacılığı zamandan tasarruf ve çok fazla miktarda
malzemenin taşınmasını mümkün kılmaktadır.

Ayrıca taşınan malların güvenliği açısından da avantajlıdır. Ayrıca Van Gölü Havzası’nın zorlu fizi-
ki ve doğal şartlarının etkisiyle göl ulaşımının kullanılmaya başlanması, deniz taşıtlarının yapımını
teşvik ettiği gibi koyların da işlevsel hale getirilmesini sağlamıştır. Karayolu ulaşımında güvenlik, ta-
şınan malların sınırlılığı, taşıma esnasında oluşabilecek zararlar ve mal kaybı, özellikle kış aylarında
bölgenin engebeli coğrafyası da göz önünde bulundurulduğunda Urartuların göl üzerinden yapmış
olduğu ulaşım ve taşıma faaliyetlerinin daha avantajlı olduğunu göstermiştir. Bu nedenle göl ke-
narında bulunan Urartu yerleşim yerleri arasındaki bağlantının daha çok göl üzerinden sağlandığı
tahmin edilmektedir. Urartular, Van Gölü etrafına kurdukları kalelere hem karayolu ile hem de göl
üzerinden ulaşım sağlamış olmalıdırlar. Urartu’dan günümüze her ne kadar iskele/liman yapısı tespit
edilememiş olsa da bu kalelerin doğal bir koy/liman görünümüne sahip olması, Urartu Dönemi’nde
bu kalelerin iskele ya da liman olarak da kullanıldığına işaret etmektedir. Urartular’ın görsel ve yazılı
belgelerinde şimdiye kadar göl taşımacılığı ile ilişkili Toprakkale’den ele geçen ve yelkenli bir gemi
modeline ait olduğu düşünülen mühür baskısı dışında herhangi bir arkeolojik veri bulunmamaktadır.

40 Veli Sevin, “Urartulara Ait Dünyanın En Eski Karayolu”, Anadolu Araştırmaları 11, İstanbul, 1989, s.50.
41 Charles Burney, “Urartian Fortresses and Towns in the Van Region”, Anatolian Studies VII, Cambridge University Press,
1957, s. 37-53.

36
Sonuç

Eski karayolu olarak tabir edilen karayolu ve göl kenarında kurulu olan kalelerden yola çıkılarak göl
ulaşımı üzerine birtakım değerlendirmeler yapmak mümkündür. Urartu Krallığı’nın kurulu olduğu
coğrafyada üç adet göl mevcuttur: Van Gölü, Sevan Gölü ve Urmiye Gölü. Ancak Urartuların Van Gölü
Havzası’nın merkezini oluşturduğu topraklarda, Van Gölü kenarında çok sayıda kale kurmuş olduk-
larını görmekteyiz. Ancak anlaşıldığı kadarıyla gerek karayolu ve gerekse göl ulaşımı düşünülerek
belli bir plan ve strateji doğrultusunda kalelerin kurulmuş olduğunu söyleyebiliriz.

Hazırlamış olduğumuz göl ulaşım haritası ve eski yol üzerinde yer alan merkezler de birbirine pa-
rallelik göstermektedir. Bunun sonucu olarak da göl kenarına Van (Tuşpa), Topaktaş, Ayanis, Amik,
Adır, Ermişler Yerleşmesi, Çolpan, Aliler, Karahan (Minuahinili), Keçikıran, Ünseli, Alacahan, Deli-
çay, Çelebibağı Höyüğü, Madavank Yerleşmesi, Kef Kalesi, Adilcevaz, Kıyıdüzü Yerleşmesi, Edremit,
Dilkaya Höyüğü, Gevaş/Hişet ve Tatvan Kalesi gibi Urartu merkezleri kurulmuştur. Bunlardan Van
(Tuşpa), Amik[42], Karahan (Minuahinili), Deliçay Adilcevaz ve Tatvan Kalelerinin liman kaleleri ola-
rak inşa edildiğini düşünmekteyiz. Söz konusu kaleler doğrultusunda karayolu ulaşımına yönelik
güzergahlar belirlenmiştir. Bu güzergahlar başkent Tuşpa’dan kuzey-kuzeybatı ve güney-güneybatı
yönüne ilerlemektedir. Bu güzergahlara ilişkin ayrıntılı değerlendirme metin içinde vurgulanmıştır.
Ancak bu güzergahlarda dikkati çeken en önemli özellik, her iki güzergahın başkent Tuşpa’dan baş-
laması ve Tatvan Kalesi’nde birleşmesidir.

Bu aslında Urartuların batıya ve güneydeki ticaret yolları ve zenginliklerine inme politikalarının

bir sonucudur. Böylece Güney Kafkasya ile Kuzeybatı İran için kuzey güzergahının, güney için de
Tatvan Kalesi’nden başlayan rotanın izlendiğini görmekteyiz. Kuzey rotasında özellikle Karahan
bölgesindeki Minuahinili yerleşmesi bir kavşak noktası oluşturmaktadır. Erciş güzergahından ise
Patnos’a ulaşılmaktaydı. Buradan da kuzeye Diauehi ülkelerine ve Bingöl Dağları üzerinden batıya
geçiliyordu. Karayolu üzerine yapılan bu değerlendirmeler; göl ulaşımını da yakından ilgilendirmek-
tedir. Göl ulaşımının da yine bu kaleler baz alınarak gerçekleştirildiği düşüncesindeyiz.

Başkent Tuşpa’dan başlayan göl taşımacılığı, her merkeze uğrayarak ya da duruma göre doğrudan
bir merkeze ulaşma amacıyla gerçekleşmiş olmalıdır. Bahsi geçen kalelerin liman işlevinde kulla-
nıldığına dair herhangi bir veri bulunmasa da, bunların göl kenarına bilinçli bir şekilde kurulması
ve hepsinin seçilen alanının aynı zamanda bir doğal liman görünümüne sahip olması, bu konuda-
ki düşüncemizi güçlendirmektedir. Bunların yanı sıra Urartuların kurulu olduğu coğrafyanın arazi
şartlarının ne denli zor olduğu ortadadır. Yaz aylarında hem karadan hem de göl üzerinden taşıma-
cılık yapılmış olmalıdır. Ancak bu ulaşımın özellikle uzun geçen kış mevsiminde karayollarının karla
kaplı olması, muhtemelen Van Gölü üzerinden taşımacılığın yapılmasını zorunlu kılmıştır.

Yine karayolu taşımacılığından engebeli arazide taşınan malların israf olması ya da zarara uğraması
da önemli bir husustur. Ayrıca güvenlik ve harcanan zamanın çokluğu da göz önünde bulundurul-
duğunda göl ulaşımı oldukça avantajlı bir konumda olmaktadır. Karayolu ulaşımında bir merkezden
diğerine gitmek için belki de her merkeze uğrama zorunluluğu varken, göl taşımacılığı sayesinde bu
merkeze doğrudan ulaşım söz konusu olabilir. Özellikle ağır yüklerin taşınmasında oluşacak zarar,
zaman kaybı ve zorluklar, göl taşımacılığı ile oldukça rahat bir hal alabilir.

42 Altan Çilingiroğlu, Urartu Krallığı Tarihi ve Sanatı, İzmir, 1997, s. 50.

37
Örneğin; Ayanis Kalesi’nden Kef Kalesi’ne gitmek için karayolundan kuzey-kuzeybatı güzergahının
izlenmesi halinde yaklaşık 4-5 günde, göl üzerinden yapılacak ulaşımla ise buraya daha erken bir
sürede ortalama 6-8 saatte varılabilinir. Ayrıca başkent Tuşpa’dan Tatvan’a karayolu ile yaklaşık
bir hafta, göl üzerinden ise bir gün içinde ulaşılabilir (Çizim 3). Urartuların taşımacılık faaliyetleri
esnasında; özellikle askeri seferlerde teçhizat taşınmasında, tahıl ürünleri, inşa malzemeleri, insan
nakilleri, sıvı ürünler ve diğer malzemeleri taşıdıkları söylenebilir. Bunların yanı sıra seyahat amaçlı
da göl taşımacılığından faydalanmış olmalıdırlar.

Özellikle askeri seferler esnasında yaya birliklerin taşınması, ağır silahlar gibi teçhizatlar, göl üze-
rinden yapılan taşıma ile güvenlik ve zaman tasarrufu açısından büyük önem taşıyordu. Van Gö-
lü’nde faaliyet gösteren gemi ya da tekneler kıyıya yanaşıp, bir ahşap merdiven aracılığı ile malzeme
yüklemesi veya inip binme işlemlerinin yapıldığını düşünmekteyiz (Resim 9). Bu taşıma esnasında
kullanılan araçlara ilişkin de bir veri olmamakla birlikte çağdaşlarından Yeni Assur, Geç Hitit Kral-
lığı ve Mısır’da yapılan nehir taşımacılığı fikir sahibi olmamızı sağlamaktadır. Yeni Assur’da yelkenli
tekne, sal, tekne ve gemilerden istifade edildiğini yazılı ve görsel verilerden anlamaktayız.[43]

Yine Mısır ve Geç Hitit Krallıklarından Azatiwataya’da yelkenli gemi[44] modellerini görmek müm-
kündür. Dolayısıyla Urartuların da taşımacılık faaliyetlerinde yelkenli tekne, sandal, gemi ve salları
kullanmış oldukları ileri sürülebilir. Kullanılan gemi modellerinde hava koşullarının da etkili olduğu
görülmektedir. Mısır’da kullanılan yelkenli gemi modellerinin benzerlerine Yeni Assur’da da rast-
lanmaktadır. Ancak rüzgarın elverişsiz olduğu koşullarda Yeni Assur Krallığı’nda kürekli gemiler de
kullanılmıştır. Van Gölü’ndeki hava koşulları göz önünde bulundurulduğunda rüzgar, yelkenli gemi-
ler için uygundur, ancak rüzgarın olmadığı durumlarda küreklerin devreye girdiği düşünülmektedir.
Küreklerin ayrıca gemi, tekne ya da sallarda da kullanıldığı söylenebilir.

Van Gölü üzerinde Urartu Krallığı sonrası taşımacılığa ilişkin diğer bilgilerimiz de Ortaçağ, Osmanlı
ve Cumhuriyet Dönemi’nin 1970’li yıllarına kadar uzanmaktadır. Özellikle Osmanlı Dönemi’nde Van
Kalesi, Adilcevaz, Ahlat ve Tatvan Kalelerinde iskelelerin varlığı ve bu kalelerin liman kenti olarak
kullanıldığını görmekteyiz. Bu dönemlerde hakim olan göl taşımacılığı fikri, eski çağlara dayanabilir.
Dolayısıyla benzer amaçlı kullanımın Urartular için de geçerli olduğunu söylenebilir. Urartuların göl
taşımacılığı ile ilgili veriler şimdilik bunlarla sınırlıdır. Ancak ilerleyen dönemlerde yapılacak yeni
su altı arkeolojik çalışmaları ve jeoradar taramalarında elde edilebilecek yeni bulgular, bu konudaki
bilgilerimize yeni verileri ekleyeceği açıktır.

43 Barnet-Lorenzini, a.g.e., s. 157.

44 İrfan Tuğcu, “Karatepe-Aslantaş (Azatiwataya) Tasvir Sanatında Tekne Betimlemeleri”, Çukurova Araştırmaları Dergisi,
Cilt II, Sayı 2, Kış: 16, Adana, 2016, s.39-53.

38
Kaynakça

ADAMSON, P. B., (1992), “The Possibility of Sea Trade Between Mesopotamia and Egypt During the
Late Pre-dynastic Period”, Aula Orientalis 10, Knaresboroug (England). ss. 175-179.
BARNET, R.D.-LORENZINI, A., (2010) Assyrische Sculpturen in the British Museum, Bongers,
1975.
BELAZURİ, E., (1987), Futuhu’l Buldan. Ülkelerin Fetihleri (Çev. M. Fayda), Kültür ve Turizm Baka-
nığı Yayınları No:707, Sevinç Matbaası, Ankara.
BELLİ, O., (2000), “Urartu Krallığı Döneminde Van Bölgesi’nde İşletilen Taş Ocakları ve Atölyeleri”,
Türkiye Arkeolojisi ve İstanbul Üniversitesi (1932-1999), s. 415-422.
BELLİ, O.-DİNÇOL, A., (1982), “Hazine Piri Kapısı ve Aşağı Zivistan Taş Ocakları”, Anadolu Araştır-
maları, VIII, s.167-181.
BELLİ, O.-KONYAR,E., (2003), “Kuzeydoğu Anadolu’da Erken Demir Çağ’ına Ait Kale ve Nekropol-
lerin Araştırılması”, Türkiye Arkeolojisi ve İstanbul Üniversitesi, s.363-369.
BİLGİÇ, E.-ÖĞÜN, B., (1964), “1964 Adilcevaz Kef Kalesi Kazıları”, Anatolia VIII, Ankara, 1964, s.
65-72.
BİLGİÇ, E.-ÖĞÜN, B., (1965), “Adilcevaz Kef Kalesi İkinci Mevsim Kazıları (1965)”, Anatolia IX,
Ankara, 1965, s.1 vd.
BURNEY, C.A., (1957), “Urartian Fortresses and Towns in the Van Region”, Anatolian Studies VII,
Cambridge University Press, s. 37-53.
BURNEY, C.A., - LAWSON, R.J., (1960), “Measured Plans of Urartian Fortresse”, Anatolian Studies
VII, Cambridge University Press, s.178-194.
CHARVAT, P., (2002), Mesopotamia Before History, London and New York.
ÇAVUŞOĞLU, R., (2003), “Rock-Cut Tombs and an Open-Air Shrine at Madavank, Eastern Turkey”,
Ancinet Near Eastern Studies, Vol.XL, Louvain, s.135-157.
ÇAVUŞOĞLU, R., (2011),“Eski Erciş-Çelebağı Höyüğü Tunç ve Demir Çağı Tabakaları Üzerine Bir
Değerlendirme”, Höyük, 2011, Sayı 3, s.6-7.
ÇELEBİ, E., (1993), Seyahatname, Cilt III-IV, (Sad. T. Temelkuran-N. Aktaş), İstanbul.
ÇETİNKAYA, O., (1999), “Suyla Gelen Kültür: Ahlat’ın Su Kaynakları ve Balıkçılığı.”, IX. Ahlat Kültür
Haftası Müze Kent Ahlat’ın Türk Kültür Tarihinde Dünü ve Bugünü Sempozyumu Bildirileri, Ah-
lat-Bitlis, s.921.
ÇETİNKAYA, O., (2000), “Doğu Anadolu Su Kaynaklarının Doğal ve Balıkçılık Tarihi Üzerinde
İncelemeler”, Doğu Anadolu Bölgesi IV. Su Ürünleri Semp., 28-40 Haziran, Erzurum, s.403-422.
ÇİLİNGİROĞLU, A., (1984), “Van-Dilkaya Höyüğü Ön Çalışması”, II. Araştırma Sonuçları Toplantısı,
İzmir, s.159-161.
ÇİLİNGİROĞLU, A., (1994), Urartu Tarihi, Ege Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları, Bornova.
ÇİLİNGİROĞLU, A., (1997), Urartu Krallığı Tarihi ve Sanatı, İzmir, Tükelmat A.Ş.
ÇİLİNGİROĞLU, A., (2012), “Ayanis Kalesi”, Aktüel Arkeoloji, 60, İstanbul, s.52-53.
DİNÇOL, A.-KAVAKLI, E., (1978), “Van Bölgesinde Bulunmuş Yeni Urartu Yazıtları/Die neuen
urartäischen Inschriften aus der Umgebung von Van”, Anadolu Araştırmaları: Ek Yayın 1, İstanbul,
s.19 vd.
DİNÇOL, A.M.,-KAVAKLI, E., (1979), “Karahan Köyü’nde Bulunan Dört Yeni Urartu Yazıtı”, Anadolu
Araştırmaları VI, Ankara, s.17-32.
EKMEN, H., (2015), “Filolojik ve Arkeolojik Verilere Göre Anadolu’da M.Ö. II. Binde İletişim ve Ula-
şım Aracı Olarak Nehirlerin Önemi”, İletişim Ağları ve Sosyal Organizasyon, Ege Yayınları, İstan-
bul, 2015, s.47-66.

39
ERZEN, A., (1976), “Van Kalesi 1974 Kazı Çalışmaları”, Türk Arkeoloji Dergisi, 23/2, Ank., s. 49 vd.
GRAYSON, A. K., (1976) Assyrian Royal Inscriptions, II, Weisbaden.
GRAVE, D.C., (1981), The Ships of the Ancient Near East (c.2000-500 B.C.), Department Orientalis-
tiek Leuven.
HAMİLTON, H.-FALCONER, W., (1903), The Geography of Strabon, XI, 11.14.8, London.
KILIÇ, S., (2008), “Van Gölü’nün Güneybatısındaki Tatvan Kalesi’nin Yok Ediliş Öyküsü ve Uaiais
Kalesi’nin Yeri Sorunu”, Muhibbe Darga Armağanı, İstanbul, s.291-300.
KILIÇ, S.-BİBER, H.,-VAROL, O., (2006), “Urartu Krallığı ve Sonrası”, Van 2006 Kültür ve Turizm
Envanteri, İstanbul, s.97-169.
KÖROĞLU, K., (2013), Eski Mezopotamya Tarihi, Başlangıcından Perslere Kadar, İletişim Yayınları,
İstanbul 2013.
LAR, LUCKENBILL, D.D., (1926-1927), Ancient Records of Asyyria and Babylonia, I-II, Chicago,
MUSCARELLA, O.W., (1980), The Catalogue of Ivoris from Hasanlu, İran, Philadelphia.
ÖZFIRAT, A., (2002), “Van Gölünün batı kıyısında iki Urartu merkezi” Arkeoloji Ve Sanat, Sayı 108,
s.23 vd.
REISNER, G.A., (1913) “Antiquities Egyptiennes”, “Models of Ships and Boats”, Du Musee Du Cair,
France, p. II.
ROAF, M., (1996), Mezopotamya ve Eski Yakındoğu, Atlaslı Büyük Uygarlıklar Ansiklopedisi/9,(Çev.
Zülal Kılıç).
SAĞLAMTİMUR, H., (2016) “Dicle Üzerinde Nehir Taşımacılığı ve Hasankeyf”, Aktüel Arkeoloji, 53,
48-58.
SALVİNİ M., (2008), Corpus Dei Testi Uratei, Vol. I-II, (CTU I-II) Istituto dı Studi Civilta Dell’e Ege-
oe Del Vicino Orient, Documenta Asiana, Roma.
SEVİN, V., (1989), “Urartulara Ait Dünyanın En Eski Karayolu”, Anadolu Araştırmaları 11, İstanbul,
1989, s.47-56.
SEVİN, V., (2006),“ Keçikıran: Van Bölgesi’nde Yarım Kalmış Bir Urartu Projesi”, Hayat Erkanal’a
Armağan: Kültürlerin Yansıması, İstanbul, 2006, s. 667 vd.
TUĞCU, İ., (2016), “Karatepe-Aslantaş (Azatiwataya) Tasvir Sanatında Tekne Betimlemeleri”, Çu-
kurova Araştırmaları Dergisi, Cilt II, Sayı 2, Kış: 16. 39-53.
ULUÇAM, A., (2011), “Eski Erciş-Çelebibağı Mezarlığı ve Mezar Taşları”, Türk Tarih Kurumu, Ank.

40
Harita 1: Urartu Krallığı’nın yayılım haritası.

Çizim 1: Eridu’daki yelkenli tekne modeli Çizim 2: Yeni Assur Dönemi kürekli tekne modeli
(P. Charvat, Mesopotamia Before History, (M.C. Grave, The Ships of the Ancien Near East
London and New York, 2002, Fig: 4.26). (c.2000-500 B.C.), Department Orientalistiek
Leuven, 1981).

41
Çizim 3: Van Gölü kıyısındaki Urartu merkezleri ve muhtemel göl ve kara yolu güzergahları.

Resim 1: Van Gölü kıyısındaki Urartu merkezlerinin uydu görüntüsü.

42
Resim 2: Kuzey güzergahındaki Urartu merkezleri ve Muradiye Ovası.

Resim 3: Keçikıran Kalesi’nden doğal koyun genel görünüşü.

43
Resim 4: Çelebibağı Höyüğü ile Madavank Yerleşimleri arasındaki doğal koyun uydudan görünüşü.

Resim 5: Adilcevaz Kalesi ve koyun batıdan görünüşü.

44
Resim 6: Tatvan Kalesi ile Kıyıdüzü Yerleşiminin uydudan görünüşü.

Resim 7: Tatvan Kalesi ve İskelenin havadan genel görümü.

45
Resim 8: Kıyıdüzü Yerleşimi ve koyun batıdan görünüşü.

Resim 9: Gevaş Hişet Kalesi’nin havadan genel görünüşü.

46
Resim 10: Van Gölünde kıyıya yanışmış yelkenli gemi ve ahşap merdiven
(19 yüzyılın başları), ( Demirtaş, M.,- Subaşı O., Osmanlıdan Cumhuriyete
Van Gölü Denizcilik Tarihi, 2015, 52).

47
 “BAGAGÎŞ / BAŁAŁÎŞ” ADINDAN “BADLÎS / BİDLİS” ADINA:
ERMENİ VE BİZANS KAYNAKLARINDA
“BİTLİS” ADININ İLK GÖRÜNÜMLERİ

Prof. Dr. Mehmet TEZCAN

Uludağ Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, tezcanm@isbank.net.tr

Giriş

Bitlis” şehrinin adı, öncelikle bir kalenin, sonra civardaki bir çayın adı olarak IV. yy.dan itibaren Er-
meni kaynaklarında, daha sonra ise Grek / Bizans kaynaklarında geçmektedir. Bunun bugün kullan-
dığımız haliyle “Bitlis” şekline girmesi, VII. yy.daki İslâm fethinden sonra Arap kaynaklarında ismin
“Badlis” ve “Bedlis”[1] şeklinden Osmanlı döneminde “Bidlis”, Cumhuriyet döneminde ise “Bitlis” ha-
lini almasıyla alakalıdır. IX. yy. İslâm tarihçisi El-Belazuri, İslâm orduları komutanı İyaz b. Ganm
b. Züheyr el-Fihrî’nin H. 19-20 / M. 639-640 yılında El-Cezîre bölgesindeki fetihleri[2] münasebe-
tiyle bölgenin fethinden bahsederken şehrin adını “ Bedlîs” olarak kaydetmektedir. Abbasiler
döneminde, Türk asıllı komutan ve Erminiyye valisi Boğa el-Kebîr’in bölgeye gelişi münasebetiyle
El-Belâzurî yine “ Bedlîs” kelimesini zikretmektedir.[3] Vaktiyle IX. yy. Arap âlimi Ömer el-Va-
kıdî’ye atfedilen eser Fütûhü’ş-Şâm’da da Erzen, Ahlat, Bitlis ve çevresinin fethi münasebetiyle ke-
lime, “‫ بدليس‬Bedlîs” olarak verilmektedir.[4] X. yy. ın önemli coğrafyacı müelliflerinden Muhammed b.
Ahmed El-Makdisî’nin (947-1000) eserinde de Bedlîs şeklindedir.[5] İsmin harekeli şeklini ise XIII.
yy.ın meşhur coğrafyacısı Yakut el-Hamavî (1179-1229), XIV. yy. coğrafyacısı Ebu’l-Fidâ ile, Yakut
el-Hamavî’nin eserinin muhtasarını hazırlayan İbn Abdi’l-Hakk el-Bağdâdî’nin (ölm.739/1338-
39) eserlerinde görüyoruz. Yakut bunu “‫ ﺒﹽﺪﹿﻠﹻﻴﺲﹾ‬Bedlîs” okunacak şekilde vermiştir.[6] XIV. yy. müellifi
Ebu’l-Fidâ’da ise isim harekeli olarak hep “Bidlîs ” şeklindedir.[7] İbn Abdi’l-Hakk el-Bağdâdî’nin ese-

1 “Bitlis” ismi İslâm kaynaklarından birinde “Bidlîz” şeklinde olarak z’li olarak da gözüküyor.
2 Iyaz b. Ganm’ın 640 yılı faaliyetleri hakkında bk. Petersen 2013: 434-438.
3 Hitti 1916: 275, 331; Belâzurî 1987: 242, 297; El-Belâzurî 1987: 252, 303.
4 Bk. Muhammed el-Vâkıdî 2016: 529-530.
5 Al-Moqaddasi 1906: 377; Mukaddesî 2015: 388.
6 Yakut el-Hamavi el-Rumi 1977: 358.
7 Ebü’l-Fidâ 2017: 309, 311, 314-315.

49
rinde isim, harekeli olarak “ Bedlîs” imlası ile veriliyor.[8] Bitlis adının biraz farklı ilk imlasını XI.
yy.ın önemli dâî şahsiyeti ve seyyahı Nâsır-i Husrev’in Farsça eserinde “Bitlîs ‫ ”بطليس‬olarak görüyo-
ruz.[9] Osmanlı döneminde bu ismin artık “Bidlîs” olarak okunduğunu görüyoruz. “Bitlis” adının farklı
okunuşlarına dikkati çeken XVI. yy. Osmanlı müellifi ve Evzahü’l-Mesâlik adlı Arapça eserin yazarı
Sipahizade Mehmed ibn Alî el-Brûsevî (ölm. 997/1589),[10] şehrin adını “ Bidlîs” olarak hareke-
liyor.[11] XV. yy.da Şirazlı Fîrûzâbâdî (729-817 / 1328-1415) tarafından telif edilen Arapça Kâmû-
sü’l-Muhît’te ve onu Türkçeye tercüme eden Mütercim Âsım Efendi’nin (1755-1820) 1810 yılında
tamamladığı El-Okyânûsü’l-Basît fî Tercemeti’l-Kâmûsi’l-Muhît adlı eserinde şehrin adı “
Bidlîs” olarak verildiği[12] gibi, XVI. yy.da Bitlis’in yetiştirdiği iki bilgin, İdris-i Bidlîsî[13] ile Şükrî-i
Bidlîsî’nin[14] eserlerinde, yine Bitlis beği ve Şerefnâme müellifi Şeref Han’ın (1543-1603) eserinde,
her ne kadar okunuş imlası verilmiyorsa da, isim “Bidlîs” olarak zikredilmektedir.[15] XVI. yy.ın ilk
yarısında Matrakçı Nasûh’un Kanuni Sultan Süleyman’ın 1533-1536 tarihleri arasındaki Irakeyn
seferini anlatan önemli eserinde gerek kalenin, gerekse şehrin adı “Bitlîs” olarak yazılmıştır.[16] XVI.
yy.ın meşhur Türk seyyahı ve gerek şehrin kuruluşu, gerekse ismi konusunda oldukça teferruatlı bil-
giler veren Evliya Çelebi ise şehrin kurucusu olan kişiyi, harekeli şekilde “Bedlîs” olarak zikrederken,
şehrin adını bugün olduğu gibi o zaman da yine harekeli olarak, her geçtiği yerde “Bitlîs” şeklinde
vermiştir.[17] Öyle anlaşılıyor ki bu isim, bölge Türklerin eline geçtikten sonra ve Osmanlılar dönemi-
ne doğru önce “Bidlis”, daha sonra “Bitlis” imlasına değişmiştir.

Ermeni Kaynaklarında Bitlis Adı

Ermeni kaynaklarında “Bidlis” adının Ermenice şekli olarak “Bagheş”, VII. yy. ilk yarısında yazılan
ve Ananias Şirakatsi’ye ait kabul edilen Armenia Tarihi’nde (Aşkharhatsoyuts) geçmektedir. Bidlis
ismi hakkında ele alacağımız ikinci Ermeni kaynağı, VII. yy.daki Sebeos’a atfedilen “Armenia Tari-
hi”dir. Bu eserin bir rivayetinde Bidlis adı bir kale adı olarak “Bagheş” şeklinde geçerken, Sebeos’un
1672 tarihli Bitlis yazmasında “Baghagheş” şeklinde geçmektedir. Üçüncü kaynak olarak, Tomas
Artsruni’nin “Artsrunik Sülalesi Tarihi”nde bu isim, “Baghagheş” yanı sıra “Bagheş” şeklinde de ve-
rilmektedir. VII. yy. Bizans döneminin önemli Ermeni kaynaklarından Faustos Buzantios’da ise Bid-
lis adı yerine muhtemelen bir yanlış yazılım sebebiyle “Baṙaej” şekli görülmektedir.

XII. ve XIII. yy.ın büyük Ermeni tarihçisi Urfalı Matheos ile tarihçi ve coğrafyacısı “Büyük” Var-
dan’ın eserlerinde de Bitlis adı zikredilmektedir. Bagheş kelimesinin yazılış ve okunuşu sırasında,
“gh” harfinin bazan “l” olarak ifade edilmesi dolayısıyla bu kelime “Bałeş / Bałeş ve Bałałeş / Bałałiş”
şekillerinde de yazılmaktadır. Yine Eski Ermenice ile günümüz Ermenicesi arasındaki farktan dolayı
“b” harfinin telaffuzunda bazan “p” telaffuzu tercih edildiği için kelime “Pagheş” veya “Paghagheş”
şeklinde yazılıp söylenmektedir.

8 İbn Abdi’l-Hakk el-Bağdâdî 1992: I / 171.

9 Hakîm Nâsır-e Husrev 1377: 10, 215; Nâsır-ı Husrev 1985: 168.
10 Onun hakkında bk. Bursalı Mehmed Tahir Bey 1975: 129-130.
11 Sipahizade 2006: 197. Onun eserini neşreden El-Mehdî Abdi’r-Revâziyye, sadece bu iki eserde (yani Yakut el-Hamavî’nin
ve onun muhtasarı olan İbn Abdi’l-Hakk el-Bağdâdî’nin eserlerinde) Bidlis’in “Bedlîs” şeklinde harekelendiğine dikkati
çekmiştir (197, n.1).
12 Fîrûzâbâdî 2008: 104; Mütercim Asım Efendi 2013: 2566.
13 Karataş-Kaya-Baş [2008]: 27 ve n. 40; İdris-i Bitlisî 2013: xxii*xxiii.
14 Argunşah 1997: 198-199.
15 Veliaminof-Zernof 1860.
16 Matrakçı Nasuh 1976: 99a, 100a.
17 Evliya Çelebi 2013: 222a-224a.

50
Şiraklı Ananias’da “Bagheş ” Adı:
631 yılına tarihlenen ve aslen Armenia’daki Şirak kasabasından olduğu için Şiraklı olarak anılan
Ananias’a ait bu Armenia Coğrafyası, daha önceki yayınlarda Pseudo-Moses Horenatsi’ye atfedil-
mişti, ama şimdi artık Ananias’a ait kabul ediliyor. Eserin adı “Aşkharhatsoyts” (Coğrafya) olarak
geçmektedir ve “Bitlis” adını bir kale olarak zikreden ilk Ermeni kaynaklarındandır.[18] Bu eserin uzun
ve kısa olmak üzere iki versiyonu vardır, Bidlis adı da sadece uzun versiyonda kaydedilmiştir.[19] Ar-
menia’nın en önemli coğrafya eseri olan bu kaynakta, 591 yılındaki Bizans-Sasani Anlaşması son-
rası sınır belirlendikten sonra, daha önceden Sasanilere ait iken şimdi Bizans eline geçen Bznunik
mıntıkasında bir kale adı olarak “c‘berdn Bagheş ” şeklinde geçmektedir.[20]

Van Gölü’nün hemen güney-batısında yer alan Bznunik bölgesinin[21] en önemli şehri o dönemde
de Hlat (Ahlat) olup, adı yine “Baghagheş” olarak ifade edilen Bitlis çayı üzerinde bulunan bu Ba-
gheş / Baghagheş, Bznunik’in önemli bir kalesi idi.[22] Ermeni kaynakları üzerinde çalışan H.
Hübschmann ve başka araştırıcılar da burasının Arapların Badlis veya Bidlis’i, günümüzdeki Bitlis
olduğunu belirtmektedirler.[23]

Sebeos’un “Heraclius’un Tarihi”nde (Padmutyun Sebeosi) “Bagheş” Adı:

Muhtemelen VII. yy. başlarında doğmuş ve 661 yılından sonra ölmüş olan Sebeos, VI. yy. sonu ile
VII. yy. ilk yarısında “Heraclius’un Tarihi” olarak bilinen eserin atfedildiği kişidir. Müslüman Arap
orduları ile Bizans kuvvetlerinin karşılaşmalarından ve bunda Ermeni kuvvetlerinin de faaliyetle-
rinden söz ederken Sebeos, bilhassa 640lı yıllardan itibaren iki taraf arasındaki olaylardan bah-
seder. Bizans’ın Doğuda Armenia’daki magister militum’u olan, Rştunik bölgesi idarecisi Theodo-
ros Rştuni’nin, 652 tarihlerinde Emevi idarecisi Muaviye’ye tâbi olması, daha sonra birçok Ermeni
idarecilerinin Müslümanlara karşı başlattığı isyanı anlatan Sebeos, 652 yılında Bizans ordusunun
Mardastan’da Araplara mağlup olmasını zikreder. İsyancılar tarafından görevinden azledilen ve ün-
vanı elinden alınan Theodoros Rştunik’in, görevi devralmaya gelen yeni idareciyi ve 40 kadar ada-
mını yakalatıp tutuklaması sonrasında Sebeos, onların bir kısmının “Baghiş” kalesine, diğerlerinin
Bznunik, yani Van Gölü’ndeki adalara hapsettirdiğini anlatırken Bitlis kalesi münasebetiyle “berdn
Baghiş(oy) ” (Genitif hal ekiyle) ifadesini kullanmaktadır.[24] Fakat eserin başka
bir nüshasında (A nüshası) ise kelime “Baghaghiş ”[25] olarak verilmektedir. Burada ma-
nasını “kale” olarak verdiğimiz Ermenice kelime, Ermeni dilinde “ berd” olarak geçmektedir ki,
genellikle “(insan eliyle inşa edilen) kale, şehir kalesi, şato, tahkimat” anlamındadır.[26]

18 Thomson 1989: 107.

19 Önceden Pseudo-Moses Horenatsi’ye atfedilen eserin 1736 yılındaki Ermenice metin ve Latince tercümesi ile 1877 yılın-
da yayınlanan ve yine Ermenice metni ile Rusça tercümesine yer veren Patkanov yayını (mesela bk. Patkanov 1877: 45)
da kısa versiyona dayanır ve Bagheş adı bunlarda bulunmamaktadır.
20 Géographie de Moïse de Corène 1881: 31, 42 (Fr. tercümesi); Adontz - Garsoian 1970: 119*; Hewsen 1992: 166.
21 Bk. Hewsen 1992: 62A, Map XV.
22 Hewsen 1992: 166, n. 85.
23 Hübschmann 1969: 317-318, 324.
24 Sebeos 1979: 165 (35).
25 Sebeos 1979: 165, n.35. Thomson, bu kelimeyi Baghaghiş değil Baghaliş (‘Bałałēsh’) olarak okumaktadır. Bitlis adının
“Baghaliş” imlasıyla verildiği rivayetin (A nüshası), Bitlis şehrinde yazılmış olmasına dikkati çektikten sonra Thomson,
bu ifade ile, Bitlis kalesinin hemen yakınındaki Bitlis geçidinin Grekçe ismi olan “kleisoura Balaleison” arasında irtibat
kurmakta, Thomas Artsruni’nin aynı şekilde geçtiğini söylediği en eski yazma nüshasıyla da bunu alâkalandırmaktadır
(Sebeos 1999: 138, n. 852). Halbuki gerek Sebeos’un edition critique çalışmasında, gerekse Thomson’un referans verdiği
Hübschmann’ın eserinde bu kelime Baghaghiş ( ) şeklindedir (Hübschmann 1969: 324). Kelime, Thomas Arts-
runi’de de, aşağıda görüleceği gibi, “Baghagheş” şeklindedir.
26 Bedrossian 1875-79: 100; Galstyan 1984: 125. Ayrıca bk. Sebeos 1999: 137-138, 268-270; Sebeos 1979: 165; Thomson
2001: 105; Hübschmann 1897: 301; Hübschmann 1969: 381, 413; Garsoïan 1989: 517.

51
Sebeos’un Bitlis Kopyasında “Bitlis” Şehri ve Koryun’un “Maşto-
ts’un Hayatı” Adlı Eseri Hakkında:
Sebeos’un 1672 tarihinde Bitlis’de kopyası yapılmış olup, Gazar Parpetsi ve Koryun’un en eski ori-
jinal metinlerini de ihtiva eden bir versiyonunda ise Bitlis ismi “Baghagheş” şeklinde geçmektedir.[27]

Koryun’a gelince, o, IV. yy. sonu ile V. yy.ın ilk yarısında Armenia coğrafyasının ve Ermeni alfabesi-
nin oluşumu hakkında oldukça önemli tarihî bilgi kaynağıdır. Koryun hakkında fazla bilgi yoksa da
onun, Ermeni alfabesini oluşturan vardapet Mesrop Maştots’un öğrencisi olduğu ve Ermeni alfabe-
sinin oluşturulmasında da çok önemli bir yere sahip olduğu malumdur. V. yy.ın ortalarında hazırlan-
mış olduğu kabul edilen bu eser,[28] Maştot’un Hayatı veya “Maştots’un Tarihi” adıyla bilinmektedir.

Thomas Artsruni’nin “Artsrunik Hanedanı Tarihi”nde “Bitlis” Adı:

“Bitlis” adı hakkında en iyi bilgi sahibi olduğumuz eser, IX-X. yy.da yaşamış bir Ermeni soylusu ve
din adamı olan Thomas Artsruni’nin çalışmasıdır. Kendisi hakkında sadece eserinin “Önsöz” kıs-
mında bilgi vardır.[29] Patmut‘iwn tann Artsruneats‘ (Artsruni Sülalesinin Tarihi) adını taşıyan ve X.
yy.ın hemen başında, 908 tarihlerinde yazıldığı tahmin edilen eserin elde bulunan yegâne nüshası,
1303 yılında Van Gölü’ndeki Agtamar adasında yazılmıştır.[30] Eser, Hz. Muhammed’in ve Halifelerin
kısa bir biyografisinden sonra 851 ile 904 tarihleri arasında Müslümanlar ile Hristiyanlar arasındaki
münasebetleri detaylı olarak ele almaktadır ve bilhassa IX. yy.ın ikinci yarısında Güney Armenia
tarihi açısından önemlidir. Vaspuragan bölgesinde Artsrunik hanedanının tarihini ihtiva etmekte
olup, 904 veya 908 tarihinden önce öldüğü zannedilen ve Artsrunik ailesi üyesi olduğu ve vardapet
ünvanına sahip, yani kilise içerisinde manevî bir öğretmen görevi gören, aynı zamanda Ermeni ve
Grek tarihçilerinin eserlerine de aşina olan soylu biri tarafından yazılmıştır.[31]

Dört kitaptan oluşan eserinin 2. Kitabının 6. Bölümünde, X. yy. başlarından artık İslâm hâkimiye-
tinde ve Diyarbekir emirleri tarafından idare edilen Bitlis’i anlatırken Thomas, burasını “şahastan
” yani bir başkent olarak isimlendirirken şehrin adını “Baghagheş” olarak vermek-
tedir ki birçok araştırıcı, bunun “Bagheş”in başka bir versiyonu olduğu üzerinde durmaktadır.[32] O
tarihlerde (VIII. yy.ortaları) Diyarbekir emiri olan ve Armenia bölgesinden Taron prensi ve Bagratuni
ailesinden Bagarat’ın kızkardeşi ile evli olan Mûsâ b. Zurare[33] ile Bagarat arasında savaşla sonuçla-
nacak bir durum ortaya çıktı ve buna Vaspuragan’ın diğer soyluları da iştirak etti. Sonuçta Ermeni
kuvvetleri karşısında Müslümanlar mağlup olup bir kısmı ormanlık bölgelere kaçarken bazıları da
“şahastan Bagheş ”e (dipnotta, 1303 tarihli versiyonda: i şhstann Baghagheş
)[34] sığındılar.[35] Thomas bu bilgiyi, Abbasi Halifesi Cafer el-Mütevekkil
döneminde (232/847-861) ve 222 / 836 olayları içerisinde anlatmaktadır ve haliyle tarihler birbirine
uymamaktadır. Bu Ermenice ifadedeki “şahastan / şahstan”, bir eyaletin, mıntıkanın başkenti an-
lamındadır.[36] Bu dönemde Bitlis’in bir eyalet merkezi, başkenti olduğu bu ifadeden anlaşılmaktadır.

27 Thomson 2001: 108.

28 N. Adonts, bazı deliller ileri sürerek bunun, 451 Avarayr savaşı sonrası ile 462 yılında Sasani şahı Peroz’un 5. saltanat
yılı arasındaki bir dönemde yazılmış olma ihtimali üzerinde durmaktadır. M. Abegyan ise 451 yılından önce yazıldığı
görüşündedir. Bir başka araştırıcı ise 444 tarihini vermektedir.
29 Ter-Mkrtiçyan 1984: 10.
30 Thomas Artsruni 1985: 15.
31 Greenwood 2010: 102-104; Hacikyan 2002: 212-213.
32 Mesela bk. Köhler 1989: 25.
33 Thomson 2001: 108.
34 Tovma Artsruni i Anonim 2006: 125.
35 Thomas Artsruni 1985: 177.
36 Hübschmann 1897: 209 (464).

52
Faustos Buzantios’un “Buzandaran Patmut‘iwnk‘”nde Bitlis Adı:
Ermenice aslının V. yy. öncesinde hazırlandığı düşünülen bu eserin atfedildiği Faustos, Bizanslı ka-
bul edildiği için “Buzantios”, Ermenice olarak ise “Buzandatsi” (“Bizans’dan”) veya daha doğru şek-
liyle “Biwzandatsi” sıfatıyla anılmaktadır;[37] dört kitaptan oluşan eserin sadece III-VI kitapları gü-
nümüze ulaşabilmiştir. 330-387 tarihleri arasını ihtiva eden bu tarih, “Bizans Armeniası’nın Tarihi”
anlamında olduğu için bazı araştırıcılar tarafından “Armenia Tarihi” veya “Epik Tarihler” olarak da
isimlendirilmektedir.

Bizanslı Faustos, Van Gölü’nün batısında Aghznik (Aljnik) bölgesindeki (gawar) önemli bir kasaba-
dan (awan) veya köyden (gwgh) bahsederken (III.xiv) bunu “ Baṙaēǰ gwgh” olarak
vermektedir.[38] Eserin bazı elyazma nüshalarında bu isim “Gaweč” olarak da geçtiği için bunun da
muhtemelen yine Baghagheş / Bagheş karşılığı olarak alternatif bir yazımı olduğu düşünülmektedir.[39]
Bulunduğu mevki itibariyle Bitlis’in yerine tekabül ettiği için N. Garsoïan gibi bilginler, bunun Erme-
nicedeki “Baghagheş / Bagheş”, Grekçedeki “Βαλαλείσων Balaleison”, yani bugünkü Bitlis karşılığı
olduğunu belirtmektedirler.[40]

Urfalı Mateos’un Eserinde Bitlis Adı:

XII. yy.ın önemli diğer bir Ermeni müellifi olan ve muhtemelen Urfa manastırlarından birinde rahiplik
de yapmış olan Urfalı Mateos’un (952-1136) üç kısımdan oluşan Zhamanakagrut’iwn (Kronik) adlı
meşhur eserinde de “Bagheş” adını görüyoruz. Urfa’nın 1036 tarihinde Bizanslılar tarafından zaptı
için çevre bölgelerden gelip Urfa kalesi önünde toplanan 40’dan fazla emîr münasebetiyle Ahlat’tan
ve Bitlis’ten gelenler sayılırken Zura adlı komutanın da Bitlis’den (
)[41] geldiği zikrediliyor. Bitlis adı burada “Bagheş Բագէշ” değil “Baliş Բալիշ” olarak kaydedilmiştir.[42]
Yine, Bizans İmparatoru II. Basileos tarafından inşa ettirilerek Bitlis’e götürülen bir mancınık ve
bunun daha sonra 1054-55 yılında (Ermeni takvimiyle 503) Malazgirt kuşatmasında Tuğrul Bey
tarafından kullanılışı münasebetiyle Bitlis’ten bu defa “Bagheş ” olarak bahsedilmektedir.[43]

Smbat Sparapet’in Taregirk Adlı Eserinde Bagheş Adı:

Smbat Sparapet (1208-1276), kendi eserine örnek olarak Urfalı Mateos’un eserini almış ve onun
çalışmasının dörtte üçünü özetleyerek anlatmıştır. Ama onda olmayan bazı önemli bilgiler de ihtiva
eden Smbat’ın eseri, bilhassa 1163-1272 tarihleri arası için verdiği bilgiler itibariyle orijinaldir. XIII.
yy.ın önemli Ermeni tarihçilerinden, aynı zamanda diplomat ve komutanlarından olan[44] Smbat Spa-
rapet de, Taregirk (Yıllık) adlı eserinde, Bagheş adına yer vermiştir. Tıpkı Mateos’un eserinde olduğu
gibi, 1054 yılı (Ermeni takvimiyle 503 yılı) hadiseleri münasebetiyle Selçuklu Sultanı Tuğrul Bey’in

37 Garsoïan 1989: 14.

38 P‘awstosi Buzandac‘woy 1832: 38; Pavstos Buzand 1987: 63; Garsoïan 1989: 88; Gevorgyan 1953: 32. M. A. Gevorgyan,
buradaki kelimeyi kasaba veya şehir olarak değil köy olarak çevirmiştir. “Gwgh”, Ermenicede köy anlamındadır (Galstyan
1984:163). Halbuki Garsoïan, kullanılan kelimenin Ermenicede “köy” (gewł / gewgh)’den ziyade “kasaba” (awan) olduğu
üzerinde durmaktadır (Garsoïan 1989: 453). Nitekim eserin St. Malhasyants tarafından 1968 yılında Modern Ermenice
olarak yapılan baskısında bu, “Baraej kasabası ” olarak değiştirilmiştir.
39 Garsoïan 1989: 453.
40 Garsoïan 1989: 453.
41 Mattʻēos Uṛhayetsʻwoy 1898: 62; Matthew of Edessa 1993: 53 (Dostourian, burada eserin 1898 yılındaki yeni baskısını
kullanmış ve Bitlis adını yeni baskıya göre Baliş şeklinde vermiştir, 1869 baskısında ise Bageş şeklindedir). Ayrıca bk.
Mattʻēos Uṛhayetsʻwoy 1869: 70; Honigmann 1970: 136, n. 3.
42 Mattʻēos Uṛhayetsʻwoy 1898: 62; Matthew of Edessa 1993: 53; Matthew of Edessa 2017: 23. Ayrıca bk. Honigmann
1970: 136, n. 3. Yazmalardaki bu farklı imlada, zannımızca Ermenicedeki “ł / gh ” harfi ile “l ” harfinin yazılışlarının
birbirine benzer olması etkili olmuş gözüküyor.
43 Chronique de Matthieu d’Edesse 1858: 100; Mattʻēos Uṛhayetsʻwoy 1869: 142; Urfalı Mateos 1987: 55, 101; Matthew of
Edessa 1993: 87.
44 Ter-Mkrtiçyan 1984: 29. “Sparapet”, yani “baş kumandan” olarak anılan Smbat’ın aynı zamanda “Gundstabl” lakabı da
vardır. Bk. Ter-Mkrtiçyan 1984: 28.

53
Bitlis’e gittiği ve oradan, vaktiyle İmparator tarafından şehir surlarının savunması için inşa ettirilen
dev mancınığı oraya getirttiğinden bahsederken Smbat, “ Bagheş” ismini vermektedir.[45]

Vardan Areveltsi’nin “Aşharhatsoyts (Coğrafya)”unda Bitlis Adı:

XIII. yy.ın önemli Ermeni kilise adamlarından ve tarihçi, “Büyük” lakaplı Vardan Areveltsi’nin “Aş-
harhatsoyts” (Coğrafya) adlı eserinde de “Bitlis” adı geçmektedir. Vardan’ın doğum yeri bilinme-
mekle birlikte Doğu Armenia’dan olduğu tahmin edilmektedir, muhtemelen bu yüzden “Areweltsi”
(Ermenicede “Doğulu, Doğudan”) veya “mec” (Büyük) sıfatıyla anılmaktadır.[46] Vardan hakkında XIII.
yy.ın önemli Ermeni kaynaklarından Genceli Kiragos ve Aknerli Grigor’un eserlerinden bilgi sahi-
bi olmaktayız. Onların verdiği bilgilere göre Vardan, 1200-1210 tarihlerinde doğmuş ve 1271-72
tarihinde ölmüştür. Armenia bölgesinin çoğunu gezmiş, son derece eğitimli bir kilise âlimi olduğu
için haklı olarak vardapet ünvanıyla da anılmaktadır. Vardan birkaç tane eserin yazarı olduğu ka-
dar coğrafya hakkında kısa bir çalışma da yazmıştır. Bunun uzun ve kısa olmak üzere iki versiyonu
vardır; R. Thomson’a göre uzun versiyon, kısa olandan daha sonra genişletilmiş olup metin bizzat
Vardan’ın kaleminden çıkmış değildir. Bu Armenia Coğrafyası, önceden Pseudo-Moses’e, şimdi ise
Şiraklı Ananias’a atfedilen Armenia Coğrafyası’ndan sonraki yegâne coğrafya eseridir. Bu eserde
ağırlık Armenia ve Kafkasya olmak üzere yer isimlerine yer verilmektedir.[47] Vardan’ın eserinde
“Bitlis” adı “Bagheş ” olarak geçmektedir.[48] Başta Vardan olmak üzere genellikle Ermeni
kaynaklarında Bitlis, aynı bölgede yer alan ve diğer bir önemli merkez olan Ahlat ile birlikte anılır.

Vardan’ın “Universel Tarih” (Ermenice adı: Hawak‘umn patmut‘ean) olarak çevrilebilecek bir de tarih
konusunda eseri vardır.[49] Bunun 1267 tarihinden hemen sonra kaleme alındığı anlaşılıyor. Bu eseri
Thomson, klasik türdeki Ermeni kaynaklarından tarih türündeki çalışmalardan ziyade kronik türü
çalışmalara dâhil etmektedir.[50] Vardan’ın Türkçeye “Türk Fütuhat Tarihi” olarak çevrilen eserinin[51]
isminde görüldüğü gibi, Selçuklular hakkında verdiği bilgiler son derece önemlidir, çünkü Vardan,
bugün artık elde bulunmayan veya parçalar halinde günümüze ulaşan (Hohannes Sarkawag’ın eseri
gibi) bazı Ermeni kaynaklarını kullanmıştır.

Moses Horenatsi’nin Patmut‘iwn Hayots‘ Adlı Eserinde “Klesur /

Kghesur” (Bitlis Geçidi?) Hakkında:
Bitlis’in ismen değil, ama zımnen kastedildiği Ermeni kaynakları arasında son olarak Moses Ho-
renatsi de kaydedilebilir. V. yy.ın ikinci yarısına yerleştirilen ve en meşhur Ermeni tarihçisi sayılan
Moses Horenatsi’nin “Patmut‘iwn Hayots‘” adlı eserinde de Bitlis adına bir işaret olduğu şeklinde
görüşler vardır. Horenatsi, Ermeni mitolojisindeki kahramanlardan ve güneş-tanrısı olarak tasvir
ettiği Vahagn’ın, Sanasar ailesinden Şaraşan’ı Dicle nehri kıyı bölgelerinde “büyük bdeaşh” ve gü-
ney-batının valisi tayin ederek kendisine Van Gölü güney-batısındaki “Arzan ve buna bağlı mıntıka
ile Toros dağlarını, yani Sim ve bütün kghesur’u eyalet olarak verdiğini”[52] anlatırken “
kghesur” ifadesini kullanmaktadır. Başka yazmalarda “ klēsur”, “ klesur” ve “
gklēsur” şekillerinde de geçen bu ifade,[53] Hübschmann ve Thomson tarafından, Grek

45 Smbat Sparapet 1956: 51; Smbat Sparapet’s Chronicle 2005: 25.

46 Ter-Mkrtiçyan 1984: 27.
47 Thomson 1989: 128.
48 Vardan 1960: 41 (201); Thomson 1989: 107, n. 5.
49 R. Thomson, bunu Tarih ile Kronik arasında bir yere yerleştirmektedir. Bk. Thomson 1989: 141, n.*
50 Thomson 1989: 125-126.
51 Bk. Müverrih Vardan, “Türk Fütuhatı Tarihi (889-1269)”, çev. Hrant D. Andreasyan, Tarih Semineri Dergisi, 1-2, İst. 1937.
52 Moses Khorenats‘i 1978: 143.
53 Patmut‘iwn Hayots‘ 1913: 116 (18); Movses Horenatsi 1981: 155. Ermeni kaynaklarında “klesur ” kelimesi ve
açıklamaları hakkında bk. Açaryan 1973: 602-603.

54
kaynaklarındaki “kleisoura Balaleison”, yani Bitlis Geçidi olarak yorumlanmıştır.[54] Gerçekten de Or-
taçağ Ermeni kaynaklarında, bu bölgeden bahsedilirken, eğer “çor, çora(y)” ve “pahak” kelimeleri
geçiyorsa bunlar genellikle Bitlis Geçidi olarak yorumlanmaktaydı; çünkü Bitlis’in bütün hususiyet-
leri içerisinde onu diğerlerinden ayıran en önemli özelliği, bir geçit olmasıdır ve bu geçit rolü, onu
diğerlerinden en üste taşımaktadır.[55]

Patmut‘iwn Hayots‘un gerek metin, gerekse tercümesini yayınlamış olan N. O. Emin ve St. Malhas-
yan, bu klesur / kghesur’u, Bitlis bölgesi olarak değil, Suriye’nin kuzey-doğu kısmı olarak “Κοίλη
Συρία Koile-Suria” şeklinde yorumlamışlardır.[56]

Bizans Kaynaklarında Bitlis Adı:

Bizans’dan önce Anadolu ve Fırat nehrine kadar Doğu Anadolu bölgesinde Roma İmparatorluğu,
onun doğusunda ise İran’daki Parth / Arşak Hanedanı bulunuyordu; Bitlis’in yer aldığı coğrafya da
haliyle Parth sahasına dâhildi. Dolayısıyla bu erken dönemde Bitlis’in adını Grekçe kaynaklarda faz-
la görmüyoruz. Doğu’da yeni kurulan ve Fırat’ın batısına doğru da ilerleme temayülünde olan Sa-
saniler döneminde önce 387 yılında, sonrasında 591 tarihinde Roma’nın ve sonrasında Bizans’ın
Armenya arazisine doğru bir genişlemesinden bahsedilebilir. İlk sınır Fırat’tan geçerken sonrasında
Habur nehrinden kuzeye Theodosiopolis’e (Erzurum) kadar çekilecek bir hat her iki devlet arasında
sınır kabul edildi. 591 anlaşması ile ise Bizans, Bitlis bölgesi de dâhil Van Gölü’nün güneyinden ku-
zey-doğusuna çekilecek bir hatta kadar bütün bölgeyi savaşsız Sasaniler’den teslim aldı ve bölgede
bir organizasyon gerçekleştirdi. Bu yeni organizasyona göre Bitlis, Bizans İmparatorluğu içerisinde,
önceden “Tawruberan”, daha sonra ise “Tarawn” adı verilen bölgede yer alıyordu.[57] İşte bu VI. yy.
sonu ile VII. yy. başlarından itibaren Bitlis’in Bizans dönemi Grek kaynaklarında geçmeye başladığı
görülmektedir. Bizans’ın bölgedeki siyasi hâkimiyet davası ve bölge ile alâkası, Herakleios döne-
mi öncesindeki kısa fasılalar hariç, X.-XI. yy.larda Tarawn (Muş) ve Vaspuragan Ermeni prenslik
ve krallıklarının Bizans’a ilhak edilmesi ve arkasından gelen Türkmen / Selçuklu akınları sonucu
bölgenin artık Türk hâkimiyetine girmesine kadar devam etmiştir. Tabiatiyle Bitlis’in adı da Grek
kaynaklarında geçmektedir.

Erken Dönem Bizans Kaynaklarında Bitlis:

“Βαλαλεις Balaleis”, “Βαλαλείσων Balaleison” ve “Βαλούως Balouos”:

Roma ile Bizans İmparatorluğu dönemine ait Grekçe kaynaklarda Bitlis adı bir şehir olarak genellikle
“Βαλαλεισ Balaleis” ve “Βαλαλείσων Balaleison” olarak geçmektedir. Mesela, Georgios Kyprios adlı
birine atfedilen ve 600 yıllarında oluşturulmuş Descriptio Orbis Romani adlı Bizans dönemi Grekçe
bir metinde “Bitlis Geçidi” anlamında “ kleisoura Balaleison, Ba-
lales (dağ) Geçidi” ifadesine yer verilmiştir.[58] Burada geçen Grekçe “κλεισούρα kleisoura” kelimesi,[59]
J. Marquart ve R. Thomson gibi bilginlere göre, Ermeni kaynaklarında (mesela Moses Horenatsi’de)

54 Hübschmann 1904: 311; Moses Khorenats‘i 1978: 143, n. 28.

55 Saraçoğlu 1989: 89.
56 Moisey Horenskiy 1893: 60, 247 (158); Movses Horenatsi 1981: 347 (131); Moses Khorenats‘i 1978: 143, n. 28.
57 Bu hususta bk. Tezcan 2008: 64-66.
58 Georgii Cyprii 1890: 48, 168; Adontz - Garsoïan 1970: 175, 52*; Honigmann 1970: 30; Thomson 2001: 108. Ermeni kay-
naklarında bu bölge münasebetiyle geçen en önemli geçit “Զորա պահակ Çora pahak” ifadesinin de Bitlis Geçidi’ne işaret
ettiği anlaşılmaktadır. Bilindiği üzere bu ifade, Kafkasya münasebetiyle Derbend Geçidi / Çor Geçidi için kullanılmıştır.
59 Grekçede κλεισούρα kelimesi “dar geçit, boğaz” demektir (Liddell - Scott 1996: 957). Honigmann’ın Türkçe tercümesinde
ise “”Dağ geçit bölgesi” olarak yorumlanmıştır (Honigmann 1970: 40). Onun verdiği örneklere göre, Anadolu’da Bizans
hâkimiyeti döneninde çok sayıda “kleisura” vardı. W. Köhler bu Grekçe kelimeyi “etrafı çevrili bölge” anlamında kullan-
mıştır (Köhler 1989: 25) ki Bitlis’in coğrafî durumuna da işaret etmektedir.

55
da geçen “kłesur / kghesur”un[60] karşılığı olup Baghagaheş / Bagheş’e, yani Bitlis kalesine tekabül
etmektedir.[61] N. Adontz ve N. Garsoïan da Ermeni kaynaklarındaki muhtelif ifadelerle bunu karşı-
laştırarak bazı karşılıklar vermişlerdir.[62]

Georgios Kyprios’da Bitlis ile ilgili geçen diğer bir isimlendirme de, Arzanene mıntıkasındaki
Βαλοῦως Balouos’dur.[63] E. Honigmann gibi bazı bilginler, Ermeni kayıtlarına göre sınırların bu kadar
doğuya genişlediği konusunda şüphe etseler[64] de Georgios Kyprios’un bu kaydına göre Bizans’ın 591
tarihlerinde Bitlis’e kadar sınırlarını genişlettiği tahmin ediliyor.[65]

Bitlis Adının Menşei Hakkında Birkaç Söz:

Ermenice versiyonlardaki “Bagheş” (veya “Baghagheş”) kelimesi konusunda bazı araştırıcılar, bunu
bir Ermeni halk rivayetine ve Ermenice kelime köküne dayandırarak “pagh” ve “eş” kelimelerinden
getirmek eğilimindedirler. “Pagh ”, “soğuk”, “eş ” ise “eşek” anlamına gelmektedir. “Pagh”
kelimesinin Grabar Ermeni alfabesiyle yazılışında ilk harfin “b” yerine “p” ile yazıldığı görülüyor,
çünkü bu “p” harfi bazan “b”, bazan da “ph / f” harfi için yazılıyor, bizzat harfin kendisi de “be” ola-
rak ifade ediliyordu.[66] Bu masalımsı geleneğe göre (Avantabadum), soğuk bir kış günü ahırından
çıkan bir eşek civardaki vadide soğuktan donarak ölmüş, ölüsü ise ancak kış bitip bahar geldiğinde
donmuş halde bulunmuştu. Bundan dolayı da bu soğuk iklime uygun olarak buraya “soğuk eşek”
anlamında bir isim verilmiştir. Bu Ermenice ifadesinin daha sonra ( /
Bagheş) şekline değiştiği görülüyor.[67]

Bir diğer rivayet ise İslâm kaynaklarındaki “Badlis / Bidlis” adıyla alâkalıdır. Bilhassa Şerefhan
el-Bidlisî’nin Şeref-nâme isimli eserini yazarken faydalandığı ve oradan aktarma yaptığı İslâm kay-
nağında geçen İskender efsanesi (İskender-i Zû’l-karneyn) rivayetidir. Şerefhan aktardığı bu bilgi-
yi, XII.yy. sonu-XIII. yy.ın ilk yarısındaki önemli müelliflerden Hamdullah Müstevfî-i Kazvinî’nin
(1281-1349) Nüzhetü’l-Kulûb[68] adlı eserinden aktarmıştır. Türkiye’deki yanlış bilgilerin bir kısmı,[69]
bu Hamdullah Müstevfî-i Kazvînî’ye ve ona atıf yapan Şerefname rivayetine dayanmaktadır. Nüz-
hetü’l-Kulûb’da ise bu hususta sadece, Dicle nehrinin doğduğu kuzeydeki sıradağlar münasebetiyle,
bu dağların hududunda bulunan “hısn-ı Zû’l-karneyn” tabiri geçmekte[70] ve daha fazla bir açıklama
yapılmamaktadır. Bu kısa açıklama da, coğrafî bakımdan Bitlis kalesine işaret etse gerektir.

Şerefname’de konu daha uzun şekilde hikâye edilmiştir; Bitlis’in “İskender-i Rûmî’nin âsârından”
olduğu belirtilerek kalenin / şehrin kuruluşu, hizmetlilerinden (gulâm) biri olan ‫ بدليس‬Bedlîs’e bağla-
narak kalenin adı da ona nisbetle bizzat İskender (Makedonyalı Alexandros, M.Ö. 336-323) tarafın-
dan “Bedlîs” olarak isimlendirilmiştir.

60 Bk. Hübschmann 1969: 318.

61 Markwart 1930: 213, n.2.
62 Adontz - Garsoïan 1970: 436, n. 24.
63 Georgii Cyprii 1890: 48 (943: κάστρον Βαλοῦως); Adontz - Garsoïan 1970: 52*; Hewsen 2001: 90 (69); Prokopios 2014:
xxvi; Honigmann 1970: 35.
64 Honigmann 1970: 32.
65 Goubert 1951: 293-294; Hübschmann 1969: 231 (“Die neue Grenze beider Reiche lӓsst sich somit für diese Zeit durch
eine Linie von Nisibis nach dem Berge Entsakhhisar südwestlich vom Vansee, und…”); Honigmann 1970: 30; Hewsen
2001: 89.
66 Bk. Bedrossian 1875-79: 590, 592, 195; Bedros Zeki 1907: 687, 314; Galstyan 1984: 548, 233.
67 Macler 1916: 360 ( : , veya ); Thomson 2001: 108.
68 Şerefname’nin bazı yazmalarında bu isim, yanlışlıkla “Zînetü’l-Kulûb”a dönüşmüş, birçok araştırıcı da bu yanlış bilgiyi
kullanmışlardır. Bu konuda açıklama için bk. Charmoy 1875: 163-164, n.679-682. Hamdullah Müstevfî, aynı zamanda
Tarih-i Güzîde isimli tarih kitabının da yazarıdır.
69 Bu yanlışlık, Bitlis kalesi hakkında özel bir araştırma yapmış olan Nazmi Sevgen ile başlamış ve diğerleri de ondan almış
görünüyor.
70 Hamd-allāh Mustawfī-Le Strange 1915: 214 (metin); Hamd-allāh Mustawfī-Le Strange 1919: 206 (terc.).

56
Yine Şerefname’de, bu ismin Türkçe ve Farsça yazmalarda “‫ ت‬t” harfi ile Betlîs veya Bitlîs’e çevrildiği
ve bu imlanın galat olduğu anlatılmaktadır.[71] Şeref-nâme’den sonra bilhassa XVII. yy.ın meşhur sey-
yahı Evliya Çelebi de, bazı mahalli kaynaklar da kullanmakla birlikte, esas olarak Şerefname’den alıp
daha uzun olarak bu şehir efsanesini Seyahatname’sinde anlatmıştır. Mıgdısî Tarihi’ne[72] göre, ba-
şında iki boynuzu olduğu için Arap lisanında “Zû’l-Karneyn” (iki boynuz sahibi) olarak isimlendirilen
Büyük İskender (İskender-i Kübrâ),[73] boynuzlarından rahatsızlık duyarak âb-ı hayat aramakta idi.

Bitlis civarına geldiğinde Dicle’nin kolu Batman-Suyu civarından geçerken oranın suyunu içince
boynuzlarından biri düşen ve rahatlayan İskender, burada bir kalenin inşasını emretmişti. Onun
hazinedarlarından olup burada bir kale yapmasını istediği ‫ بدليس‬Bedlîs (başka rivayetlerde Leys / Lis),
bu kudretli kaleyi yapıp İskender’e daha sonra teslim ederken onu hayli zorlamıştı. İskender de ona
bu yüzden “kötü Lis/Leys” anlamında “Bed-Leys” demişti.

Bitlis kalesine atanan gulam Bedlis’den sonra bu isim, “Bed-Leys”den galat olarak “Betlîs” şeklin-
de kalmış; Yunan kaynaklarında ise isim, “ ‫ پرغاز مغال آلكسندره‬Pirgaz Mıgal Aleksendire”, yani “Büyük
İskender kal’ası” olarak anılmıştır.[74] Dikkati çeken önemli bir husus da Evliya Çelebi’nin, Seyahat-
name’sinde “Bitlis” adını hep “‫ ت‬t” ile yazıp harekelemesidir. Bu rivayetin de Doğudaki bütün Büyük
İskender ve Zû’l-Karneyn efsanelerinde olduğu gibi zamanla Müslümanların uydurduğu bir rivayet
olduğu anlaşılmaktadır. Makedonyalı Aleksandros’un Bitlis civarından değil oldukça daha güneyden
geçtiği, Kafkasya’daki “İskender Seddi” rivayetlerinde olduğu gibi zaten daha kuzeye hiç çıkmadığı
malumdur. Ama XIII. yy.da Genceli Nizamî başta olmak üzere İskender-nâme türü eserler kaleme
alan şairler, İskender’i oldukça kuzeye çıkarmakta, hatta Ruslarla savaştırmaktadır. Bu konuda özel
olarak Sankt-Peterburg’da 1827-29 tarihlerinde yayınlanan ve İskender ile ilgili bütün İslâmî riva-
yetleri toplayıp tercüme eden Fransızca bir çalışma da mevcuttur. Sonuç olarak, Bitlis kalesinin ve
şehrinin adı, V. yy.dan itibaren Ermeni kaynaklarında, VII. yy.dan itibaren, yani Bizans İmparator-
luğunun bölge ile doğrudan alakadar olmaya başlamasından sonra ise Grek kaynaklarında zikredil-
meye başlamıştır. Ermeni kaynaklarında “Bagheş” ve “Baghagheş”, Grek kaynaklarında ise bunun bir
versiyonu olarak “Balaleis(on)” olarak geçmektedir. Doğrudan Bitlis kalesi veya şehri kastedilmediği,
bölgenin en önemli ve stratejik noktası olan Bitlis Geçidi’nden bahsedildiği zaman ise Ermenice ola-
rak kghesur / klesur, Grekçe kaynaklarda ise “kleisoura” olarak geçmektedir. Müslümanların bölgeyi
fethinden sonra bu isim “Bedlîs / Bidlîs” imlasından bugünkü “Bitlis” şekline dönüşmüştür.

Şehrin adının, Doğudaki İskender Geleneği’ne uygun olarak, kurucusundan hareketle “Bed-Lis”
adından bozma olduğu görüşü İslâm dünyasında oldukça yaygın olmakla birlikte bir halk rivayeti
olduğu anlaşılıyor. Şehrin adının Ermenice “soğuk eşek” anlamındaki bagh-eş”den gelmiş olması,
Bitlis’in oldukça soğuk iklimi dikkate alındığında daha doğru gözüküyor.

71 Bk. Şerefhan el-Bidlîsî (t.y.): 440-444; Scheref-nameh 1860: 335-339; Charmoy 1873: 200; Şaraf-Han 1967: 384-385.
72 Her ne kadar Evliya Çelebi, efsaneye ilave ettiği bazı bilgileri “Mıgdisî” diye bir tarihçiden aldığını söylüyor (“müverrih-i
hakîkî Mıkdisî ibni Bey-Haki-yi Yârmenî”) ise de bunun kim olduğu tesbit edilememiştir. Konuyu araştıran Dankoff,
bunun muhtemelen, Kudüs’de oturan bir Ermeni tarihçinin adı veya sıfatı olduğunu tahmin ediyor (Dankoff 1986: 74-75,
77; Dankoff 1990: 427). Ama yine Dankoff’un işaret ettiği üzere onun asıl kaynağının Şerefnâme olduğu anlaşılmaktadır.
Bk. Dankoff 1990: 12.
73 Evliya Çelebi 2013: 85a: “Sebeb-i tesmiyesi bi-kavl-i târîh-i Mıgdisi İskender-i Zû’l-karneyn iki boynuz sahibi olmağıla
lisân-ı Arabda karn boynuza dirler. Anınçün İskender’e karneyn dirlerdi. Ammâ İskender bu iki boynuzun veca’ından bir
sâat hâb-ı râhatda olamazdı.” Evliya Çelebi’nin gerek 1. (1999), gerekse 2. baskısında (2006) ve ondan hareketle yapılan
yeni baskısında (2011), bold olarak gösterdiğimiz kısımlar atlandığı için okunmamıştır.
74 Evliya Çelebi 2013: 222a-222b; Evliya Çelebi 2011: 65; Dankoff 1990: 52-57; Hartmann 1919: 236-237. Ayrıca bk. Sev-
gen 1959: 74; Köhler 1989: 59-60.

57
Bbiliyografya

Açaryan, Gr. (1973). Etimologiçeskiy Korennoy Slovar’ Armyanskogo Yazıka, t. II (Ե - Վ), Erevan:
İzd-vo Erevanskogo universiteta.
Adontz, N. – Garsoïan, N. (1970). Armenia in the Period of Justinian. The Political Conditions ba-
sed on the Naxarar System. Translated with Partial Revisions. A Bibliographical Note and Appen-
dices by N. G. Garsoïan. Lisbon: Calouste Gulbenkian Foundation.
Argunşah M. (1997). Şükrî-i Bitlisî. Selîm-nâme. Kayseri: Erciyes Üniversitesi Yay.
Hitti, Ph. Kh. (1916). The Origins of the Islamic State being a translation from the Arabi Accom-
pained with Annotations Geographic and Historic Notes of the Kitâb Futûh al-Buldân of al Imâm
abu-l ‘Abbâs Ahmad ibn-Jâbir al-Balâdhuri. Vol. I, New York: Columbia University.
Bedros Zeki (1907). Ermeniceden Türkçeye Mükemmel Lugat.
Bedrossian, M. (1875-79). New Dictionary Armenian-Eng. Venice: S. Lazarus Armenian Academy.
Belâzurî, El-İmâm Ebî’l-Abbâs Ahmed b. Yahyâ b. Câbir (H.1407/M.1987). Fütûhü’l-Büldân. Tah.
Abdullâh Enîs Et-Tabbâ‘-Omer Enîs Et-Tabbâ‘, Beyrut: Müesesetü’l-Maârif.
Bursalı Mehmed Tahir Bey (1975). Osmanlı Müellifleri. 3. Cild, Haz. İ. Özen, İstanbul: Yaylacık
Matbaası.
Charmoy, F. B. (1873-1875). Chèref-Nâmeh ou Fastes de la Nation Kourde par Chèref-ou’ddîne.
Prince de Bidlîs, dans l’Iïâlèt d’Ärzeroûme. Traduits du Persan et commentés par F. B. Charmoy.
Tome II, prèmiere partie (1873), seconde partie (1875). St.-Pétersbourg.
Chronique de Matthieu d’Edesse (1858). Chronique de Matthieu d’Édesse (962-1156) avec la
Continuation de Grégoire le Prêtre jusqu’en 1162. Bibliotheque Historique Arménienne ou Choix
des Principaux Historiens arméniens traduits en français et Accompagnés de Notes historiques et
géographiques. Collection destinée à servir de complément aux Chroniqueurs byzantins et slavons
par Edouard Dulaurier, Paris: Imprimerie A. Carro.
Dankoff, R. (1986). “ ‘Mıgdisi’: An Armenian Source for the Seyahatname”, WZKM, vol. 76. Festsch-
rift Andreas Tietze zum 70. Geburtstag gewidmet von seinen Freunden und Schülern, 73-79.
Dankoff, R. (1990). Evliya Çelebi in Bitlis. The Relevant Section of the Seyahatname. Edited with
Translation, Commentary and Introduction. Leiden-New York-København-Köln: E. J. Brill.
Ebü’l-Fidâ (2017). Ebü’l-Fidâ Coğrafyası (Takvimü’l-Büldan). Terc. ve Yay. Haz. R. Şeşen, İstanbul:
Yeditepe Yay.
El-Belâzurî (1987). Fütûhü’l-Büldân. Çev. M. Fayda, Ankara: Kültür Bakanlığı Yay.
Evliya Çelebi (2011). Evliya Çelebi Seyahatnâmesi. 1-6. Kitaplar. C.1, 4. Kitap. Haz. Y. Dağlı – S. A.
Kahraman – R. Dankoff – Z. Kurşun – İ. Sezgin. İstanbul: Yapı Kredi Yay.
Evliya Çelebi (2013). Seyâhatnâme (III. ve IV. cilt). İndeksli Tıpkıbasım, 2. Cilt, Yay. Haz. S. Ali
Kahraman, Ankara: AKDTYK TTK Yay.
Fîrûzâbâdî (2008). El-Kâmûsü’l-Muhît. Tahkik: Enes Muhammed Eş-Şâmî ve Zekeriyyâ Câbir Ah-
med, Kahire: Dârü’l-Hadîs.
Galstyan, E. G. (red., 1984). Armyansko-Russkiy Slovar’. Akademiya Nauk Armyanskoy SSR.
Gl. Red. E.G. Galstyan, red. E.S. Vardumyan, R.V. Madoyan, N.A. Sardaryan, E.A. Sarkisyan,İ.D.
Strel’tsova, N.A. Ter-Grigoryan. İnstitut Yazıka im. R. Açaryana, Erevan: İzd-vo Akademii Nauk
Armyanskoy SSR.
Garsoïan, N. G. (Tr. and Comm.) (1989). The Epic Histories Attributed to P‘awstos Buzand (Buzan-
daran Patmut‘iwnk‘). Cambridge: Harvard University Press.
Géographie de Moïse de Corène (1881). Géographie de Moïse de Corène d’après Ptolémée. Texte
Armenien, traduit en Français par le P. Arsene Soukry, Mékhitarite, Venise: Imprimerie Arménienne.
Georgii Cyprii (1890). Descriptio Orbis Romani. Edidit H. Gelzer. Lipsiae.

58
Gevorgyan, M. A. (1953). İstoriya Armenii Favstosa Buzanda. Perevod s drevnearmyanskogo i
kommentarii M. A. Gevorgyana, pod redaktsiey S. T. Eremyana, vstupitel’naya stat’ya L. S. Haçik-
yana, Pamyatniki Drevnearmyanskie Literaturı I, Erevan: İzd-vo AN Armyanskoy SSR.
Goubert, P. (1951). Byzance avant L’Islam. Tome premier. Byzance et L’Orient sous les Succes-
seurs de Justinien. L’Empereur Maurice. Paris: Editions A. et J. Picard et Cie.
Greenwood, T. (2010). “T‘ovma Artsruni”, Works on Christian-Muslim Relations. A Bibliographi-
cal History. Vol.2 (900-1050). Edited by D. Thomas, A. Mallett vd., Arts and Humanities Research
Council, Leyden: Brill, 102-107.
Hacikyan A. J. (Coord. Ed.) (2002). The Heritage of Armenian Literature, vol.II. From the Sixth to
the Eighteenth Century. Detroit: Wayne State University Press.
Ḥamd-allāh Mustawfī-Le Strange (1915-1919). The Geographical Part of the Nuzhat-al-Qulūb
composed by Hamd-allāh Mustawfī of Qazwin in 740 (1340). Edited by G. Le Strange (1915),
Translated by G. Le Strange (1919). Leyden-London: E. J. Brill, Imprimerie Orientale, Luzac & Co.
Hartmann, R. (1919). “Zu Ewlija Tschelebi’s Reisen im oberen Euphrat- und Tigris-Gebiet”, der
Islam. Zeitschrift für Geschichte und Kultur des islamischen Orients, hrsg. C. H. Becker in Berlin
und R. Tschudi in Hamburg, Bnd. 9, 184-244.
Hewsen, R. H. (1992). The Geography of Ananias of Širak (Ašxarhac‘oyc‘). The Long and the Short
Recensions. Introduction, Translation and Commentary, Wiesbaden: Dr. Ludwig Reichert Verlag.
Honigmann, E. (1970). Bizans Devletinin Doğu Sınırı. Terc. eden: F. Işıltan, İstanbul: İst. Üniv. Ede-
biyat Fakültesi Yay.
Hübschmann, H. (1897). Armenische Grammatik. I. Theil. Armenische Etymologie. Leipzig: Druck
und Verlag von Breitkoff & Haertel.
Hübschmann, H. (1969). Die altarmenische Ortsnamen mit Beiträgen zur historischen Topograp-
hie Armeniens. Amsterdam: Oriental Press.
İbn Abdi’l-Hakk El-Bağdâdî, Safîyyü’d-dîn (1992). Merâsıdü’l-Ittılâ’ alâ Esmâi’l-Emkineti ve’l-
Bikâ, ve hüve Muhtasaru Mu’cemi’l-Büldan li-Yâkût. Tahkik ve talik: Ali Muhammed el-Becâvî, c.
1-3, Beyrut: Dârü’l-Ceyl.
Köhler, W. (1989). Evliya Çelebi Seyahatnamesinde Bitlis ve Halkı. Türkçesi: H. Işık, İstanbul: Alan
Yayıncılık.
Liddell, H. G. – Scott, R. (1996). A Greek-English Lexicon. With revised supplement. Oxford: Cla-
rendon Press.
Macler, F. (1916). “Notre-Dame de Bitlis”. Extrait du Journal Asiatique (Novembre-Décembre 1915),
Paris, 357-444.
Matrakçı Nasuh (1976). Nasûhü’s-Silâhî (Matrâkçî). Beyân-ı Menâzil-i Sefer-i ‘Irakeyn-i Sultan
Süleymân Hân. Önsöz, Giriş, Çevriyazı, Notlar ve Dizinler ile Tıpkıbasımı Yayına Haz. H. G. Yurday-
dın, Ankara: Türk Tarih Kurumu Yay.
Mattʻēos Uṛhayetsʻwoy (1869). Patmutʻiwn. Jerusalem.
Mattʻēos Uṛhayetsʻwoy (1898). Zhamanakagrut’iwn. Ed. M. Me’lik’-Adamean, N. Te’r-Mik’aye’le-
an. Vagharshapat.
Matthew of Edessa (1993). Armenia and the Crusades. Tenth to Twelfth Centuries. The Chronicle
of Matthew of Edessa. Translated from the Original Armenian with a Commentary and Introdu-
ction by A. E. Dostourian, Foreword by K. H. Maksoudian, lanham-New York-London: University
Press of America.
Matthew of Edessa (2017). Chronicle. Translated from Classical Armenian by Robert Bedrosian To
the memory of Matti Moosa, visionary historian Sources of the Armenian Tradition. New Jersey:
Long Branch.
Sipahizade, Muhammed Alî el-Brusevî (2006). Evzahü’l-Mesâlik ilâ Ma’rifeti’l-Büldân ve’l-Memâ-
lik. Tahkik: El-Mehdî Abdi’r-Revâziye, Beyrut: Dârü’l-Garbi’l-İslâmî.

59
Markwart, J. (1930). Südarmenien und die Tigrisquellen nach griechischen und arabischen Geog-
raphen. Wien.
Matthew of Edessa (1993). Armenia and the Crusades. Tenth to Twelfth Centuries. The Chronicle
of Matthew of Edessa. Translated from the Original Armenian with a Commentary and Introducti-
on by A. E. Dostourian, Foreword by K. H. Maksoudian, London: University Press of America.
Moisey Horenskiy (1893). İstoriya Armenii Moiseya Horenskago. Novıy perevod N. O. Emina (s
primeçaniyami i prilojeniyami), Posmertnoe izdanie, Moskva: Tipografiya V.A. Gatsuk.
Moses Khorenats‘i (1978). History of the Armenians. Translation and Commentary on the Literary
Sources by R. W. Thomson, Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press.
Movses Horenatsi (1981). Hayots Patmut’yun. Ed. St. Malhasyants. Erevan: Erevan University
Press.
Mütercim Asım Efendi (2013). El-Okyânûsü’l-Basît fî Tercemeti’l-Kâmûsi’l-Muhît. Kâmû-
su’l-Muhît Tercümesi. 3. Cilt. Yay. Haz. M. Koç, E. Tanrıverdi, İstanbul: Türkiye Yazma Eserler
Kurumu Başkanlığı.
Muhammed el-Vâkıdî (2016). Fütûhü’ş-Şâm. Terc. H. Gülşen (İkinci Baskıya haz. M. S. Baybal, K.
Gülşen), Konya: Nüve Kültür Merkezi Yay.
Al-Muqaddasi (1906). Descriptio Imperii Moslemici. Edidit M. J. De Goeje. Editio Secunda, Brill.
El-Mukaddesî (2015). İslâm Coğrafyası (Ahsenü’t-Takâsîm). Çeviren ve Notlar: D. A. Batur, İstan-
bul: Selenge Yay.
Nâsır-e Husrev Kubâdiyânî Mervezî (1373). Sefernâme. Be-kûşiş Dr. Muhammed Debîr Siyâkî,
Tehran: Zevvâr.
Nâsır-ı Husrev (1985). Sefername. Çev. A. Tarzî, İstanbul: Millî Eğitim Basımevi.
Patkanov, K. P. (1877). Armyanskaya Geografiya VII veka po R. X. (pripisıvavşayasya Moiseyu
Horenskomu). Tekst i Perevod c prisovokupleniem kart i obyasnitel’nıh primeçaniy. Sankt-Peter-
burg: Tipografiya İmperratorskoy Akademii Nauk.
Patmut‘iwn Hayots‘ (1913). Moses Khorenats‘i. Patmut‘iwn Hayots‘. Ed. M. Abeghean, S. Yarut‘iw-
nean, Tiflis.
Pavstos Buzand (1987). İstoriya Armenii (na armyanskom yazıke: Hayots patmut’iwn: t’argma-
nut’iwn ew tzanot’agrowt’yunnere St. Malhasyantsi). Erevan: İzd-vo Erevanskogo universiteta
(Erevani Hamalsarani Hratarakcut’iwn).
P‘awstosi Buzandac‘woy (1832). P‘awstosi Buzandac‘woy Patmut ‘iwn Hayoc‘ i c‘ors dprut‘iwns.
Venedik.
Petersen, L. I. R. (2013). Siege Warfare and Military Organization in the Successor States (400-
800 AD): Byzantium, the West and Islam. Leiden-Boston: Brill.
Prokopios (2014). The Wars of Justinian. Translated by H. B. Dewing, Rev. and Modern. with an
Introduction and Notes by A. Kaldellis, Cambridge: Hackett Publishing Company.
Saraçoğlu, H. (1989). Doğu Anadolu Bölgesi. İstanbul: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
Scheref-nameh (1860). Scheref-nameh ou Histoire des Kourdes par Scheref, Prince de Bidlis.
Publiée pour la premiere fois, traduite et annotée par V. Véliaminoff-Zernoff, tome I. Texte persan. -
Première partie, St.-Pétersbourg.
Sebeos (1979). İstoriya Sebeosa. Svodnıy Kritiçeskiy Tekst, Predislovie i Kommentarii G. V. Abgar-
yana, Erevan: İzd-vo Akademii Nauk Armyanskoy SSR.
Sebeos (1999). The Armenian History attributed to Sebeos. Translated with notes, by R. W. Thom-
son, Historical commentary by J. Howard-Johnston, Assistance from T. Greenwood, Part I-II. I.
Translation and Notes, II. Historical Commentary, Liverpool: Liverpool University Press.
Sevgen, N. (1959). Anadolu Kaleleri. I. Cilt, Ankara: Doğuş Ltd. Şirketi Matbaası.
Smbat Sparapet (1956). Smbatay sparapeti taregirk’. Venedik.
Smbat Sparapet (2005). Smbat Sparapet’s Chronicle. Translated by R. Bedrosian, Sources of the
Armenian Tradition, New Jersey: Long Branch.

60
Şaraf-Han (1967). Şaraf-Ḫān İbn Şamsaddīn Bidlīsī. Şaraf-Nāme. Tom I. Perevod, Predislovie,
Primeçanie i Prilojeniya: E. İ. Vasil’eva, Pamyatniki Pis’mennosti Vostoka XXI, Moskva: İzd-vo
“Nauka”.
Ter-Mkrtiçyan, L. H. (1985). Armyanskie istoçniki o Sredney Azii VIII-XVIII vv. Moskva: İzd-vo
“Nauka”. Glavnaya redaktsiya Vostoçnoy Literaturı.
Tezcan, M. (2008). “Roma-Parth ve Sasani Savaşları Döneminde (M.Ö. I-M.S. VII. yy.) Tatvan ve
Çevresi”, I. Uluslararası Dünden Bugüne Tatvan ve Çevresi Sempozyumu Bildirileri. Ed. M. Bilen –
V. Gürhan – E. Gümüş, İstanbul: Beyan Yayınları, 55-76.
Thomas Artsruni (1985). History of the House of the Artsrunik‘. Translation and Commentary by
R. W. Thomson, Detroit: Wayne State University Press.
Thomson, R. W. (1989). “The Historical Compilation of Vardan Arewelc‘i”, Dumbarton Oaks Papers,
vol. 43, s. 125-226.
Thomson, R.W. (2001). “Bitlis and Armenian Histories”. Armenian Baghesh / Bitlis and Taron /
Mush. Edited by R. G. Hovannisian, California: Mazda Publishers, s. 105-118.
Tovma Artsruni i Anonim (2006). İstoriya Doma Artsruni. Kritiçeskiy tekst, predislovie i primeça-
niya M. O. Darbinyan-Melikyan, Erevan: “Magahat”.
Urfalı Mateos (1987). Urfalı Mateos Vekâyi-Nâmesi (952-1162) ve Papaz Grigor’un Zeyli (1136-
1162). Türkçeye çev. H. D. Andreasyan, Notlar: Ed. Dulaurier, M. H. Yınanç, çev., 2. Baskı, Ankara:
TTK Yay.
Vardan (1960). Ashkharhatsoyts Vardanay Vardapeti. Ed. H. Berberian, Paris: Araks.
Yakut el-Hamavi el-Rumi (1977). Mucemü’l-Büldân. C.1. Beyrut: Darü’l-Sadir.
Veliaminof-Zernof, V. (1860). Scheref-nameh ou Histoire des Kourdes par Scheref, Prince de Bid-
lis. Tome I. Texte persan-Premiere Partie, St.-Petersbourg.

61
 ‫مدينة بدليس في كتاب تاريخ األنساب‬

‫ درويش يوسف حسن‬.‫د‬.‫م‬.‫أ‬

‫ جامعة دهوك‬-‫قسم التاريخ – كلية االداب‬
‫كردستان – العراق‬

EL-ENSAB TARİHİ KİTABINDA BİTLİS ŞEHRİ

Derviş Yusuf Hasan

Özet

Bu araştırma Bitlis tarihinin iki farklı dönemini kapsamaktadır, birincisi Bitlis tarihinin islami döne-
midir, bu dönem (Beni El-ehdab El-Türkmeni) emirliği egemenliğini oluşturuyor. Bu emirlik Selçuk
sultanı Alparslan’nın oğlu sultan Melikşah döneminden başlayıp Eyyübi devletinin (7.Hicri - 13.Mi-
ladi) yüzyılı başlarında bu emirliği yıkıma uğuratmasına kadar devam etmiştir. Diğer konu ise Bitlis
tarihinin 19.yüzyılın ilk çeyreğinden oluşuyor.

Bu dönem Bitlis tarihinin zor dönemi olarak nitelendiriliyor; çünkü bu dönemde Bitlis güçlü bir
emirlikten aşiret liderliğine dönüşmüştür. Kaynaklar bu dönemde bu şehir ile ilgili bilgileri açık ve
detaylı bir şekilde açıklamamktadır, emir Salih Şirvan bey’nin (El-ensab Tarihi) adlı kitabında bu
dönemdeki Bitlis ve Şirvan emirleri arasındaki siyasi ilişkileri incelemiştir, ve bu bölgenin aşiret
çatışmaları hakkında detaylı bilgiler vermektedir.

63
Bu araştırma iki bölümden oluşuyor, birinci bölüm Bitlis tarihinin islam fetihlerinden başlamış (Beni
El-ehdab) emirliğinin hükümranlığı altında çökünceye kadar devam etmiştir, yine bu bölümde Bit-
lis’in (Beni El-ehdab) emirliği dönemindeki koşullarından ve sonrasında Eyyübi devletinin bu şehri
kontrol ettikleri dönemden bahsedilmiştir, ayrıca bu bölümde Bitlis emirliği Rojeki emirlikleri tara-
fından kurulmasından bahsediyor.

İkinci bölümde ise Bitlis şehri koşulları Salih Şirvani›nin (El-ensab Tarihi) adlı kitabında incelen-
miştir, bu bölüm iki eksene bölünüyor. Birinci eksende Şirvan emirliği ve Salih Şirvan bey’nin hayatı
ve (El-ensab Tarihi) kitabının özeti yer alıyor, ikinci eksende Şirvan emirliği ve Bitlis emirleri arasın-
daki siyasi ilişkileri ve bu şehrin tarihi olaylarını incelenmiştir.

64
 ‫ملخص البحث‬
‫يتناول هذا البحث فترتين مختلفتين من تاريخ بدليس‪,‬احداهما خالل التاريخ االسالمي وهي بدليس اثناء حكم‬
‫امارة بني االحدب التركماني تلك االمارة التي بدات منذ عهد السلطان ملكشاه بن الب ارسالن السلجوقي وحتى‬
‫سقوطها بيد االيوبيين في مطلع القرن (‪7‬هـ‪31/‬م)‪.‬‬
‫اما الموضوع االخر فهي تاريخ بدليس في الربع االول من القرن (‪91‬م) وهي فترة عصيبة تحولت بدليس‬
‫خاللها من امارة قوية الى زعامة عشائرية‪,‬ولم تعالج المصادر تاريخ المدينة بشكل واضح في هذه الفترة‪,‬وتناول‬
‫االمير صالح بك الشيرواني في كتابه(تاريخ االنساب) العالقات السياسية بين امارة شيروان وحكام بدليس في‬
‫تلك الفترة‪ ،‬وقدم معلومات دقيقة عن الصراعات العشائرية في هذه المنطقة‪.‬‬
‫قسمت هذه الدراسة الى مبحثين‪,‬تناول المبحث االول عرض تاريخي لمدينة بدليس من الفتح االسالمي حتى‬
‫وقوعها تحت حكم امارة بني االحدب‪,‬وتم التطرق ايضا الى اوضاع بدليس خالل حكم بني االحدب ثم سيطرة‬
‫االيوبيين على المدينة‪,‬كما تناول المبحث البدايات االولى لنشأة امارة بدليس على يد االمراء الروزكيين‪.‬‬
‫اما المبحث الثاني تم التطرق الى اوضاع مدينة بدليس في كتاب تاريخ االنساب للمؤلف صالح بك‬
‫الشيرواني وتناول المبحث عبر محورين‪,‬بحث في المحور االول نشأة امارة شيروان‪,‬وسيرة االمير صالح‬
‫بك الشيرواني‪,‬ونبذة مختصرة عن كتاب تاريخ االنساب‪,‬اما المحور الثاني تناول العالقات السياسية بين امارة‬
‫شيروان وحكام بدليس واهم االحداث التاريخية التي جرت في تلك المدينة‪.‬‬
‫المقدمة ‪:‬‬
‫عرفت مدينة بدليس بأصالتها وعراقتها الحضارية منذ العصور القديمة‪,‬وفي الحقبة االسالمية وبالتحديد‬
‫في نهاية العصر العباسي اتسم تاريخها بالحيوية واالزدهار وتكونت فيها امارة شبه مستقلة‪,‬اصبح المرائها‬
‫عالقات سياسية مع سالطين دولة المماليك في بالد مصر مما ترك االثر االكبر في حياة هذه المدية العظيمة‪.‬‬
‫اما في الحقبة الحديثة فقد اشتهرت بدليس بشخصيات معروفة في التاريخ‪,‬فأمير بدليس (شرفخان) عرف بانه‬
‫اب التاريخ الكردي فضال عن الشخصية البارزة ادريس البدليسي الذي عقد معاهدة مع السلطان سليم االول‬
‫ليحفظ االستقالل النسبي لالمارات الكردية وحاول دون القضاء على تلك االمارات فترة من الزمن‪.‬‬
‫ركز البحث الذي نحن بصدد دراسته تناول تاريخ هذه المدينة خالل الفترة الواقعة بين (‪9181-6871‬م)احدى‬
‫الفترات المجهولة من تاريخ هذه المدينة‪,‬فقد تناولها احد امراء شيروان وهو صالح بك بن خان بداق في كتاب‬
‫سماه(االنساب)وهو يبحث في انساب طوائف اسرة امراء شيروان‪,‬وتاتي اهمية هذا الكتاب‪,‬ان المؤلف شاهد‬
‫عيان ومعاصر لالحداث‪,‬ودون ما شاهده وما سمعه‪,‬ومن هنا فان كتابه يعد من اوثق المصادر في تاريخ هذه‬
‫الفترة‪,‬مما ال نظير له عند غيره من المؤرخين‪,‬كما قدم لنا معلومات دقيقة عن عالقة امارة شيروان مع امراء‬
‫بدليس في هذه الفترة وعالقاتها مع ايالة وان وباشا موش وامراء هيزان واغوات سيرت وغيرهم‪.‬‬
‫المبحث األول ‪:‬بدليس خالل التاريخ االسالمي‪:‬‬
‫من الثابت تاريخيا ان مدينة بدليس قبل الفتح االسالمي كانت تحت حكم الروم البيزنطيين‪,‬حيث اورد ابن‬
‫اعثم الكوفي رواية مفادها ان هرقل الروم عندما استنفر اهالي الشام وارمنيية والجزيرة لحرب الفرس‬
‫السامايين((فأجابته اهل دين النصرانية من جميع البالد من ارض الشام وكور ارمنيية وارض الجزيرة)) ([[[)‪.‬‬
‫وفي سنة (‪726‬م)وبالقرب من نينوى دارت معركة كبيرة بين هرقل الروم وملك الفرس كسرى الثاني وانتهت‬
‫المعركة بانتصار الروم ومتابعة فلول الجيش الفارسي([[[) وبهذا اصبحت جميع المدن والبلدان التابعة الرمينية‬

‫‪1‬‬ ‫كتاب الفتوح (الدكن‪,)1968:‬ج‪,1‬ص‪()220‬‬

‫‪2‬‬ ‫‪.‬اسد رستم ‪ ،‬الروم في سياستهم وحضارتهم(بيروت‪،)1955 :‬ج‪،1‬ص‪() 237‬‬

‫‪65‬‬
 ‫والجزيرة خاضعة لحكم الروم ومن ضمنها بدليس احدى مدن ارمينية في تلك الفترة‪.‬‬
‫اما بالنسبة لعملية الفتح االسالمي لمدينة بدليس فان المصادر التاريخية وخاصة كتب الفتوحات ال تتطرق‬
‫بشكل واضح الى فتح هذه المدينة ‪,‬ولذا ينبغي اخذ نبذة مختصرة عن فتح المدن الشهيرة في اقليم الجزيرة الن‬
‫ذلك يساعد على توضيح بعض ما يتعلق بفتح بدليس ‪.‬‬
‫وبعد ان حققت الجيوش االسالمية انتصارات كبيرة في جبهتي الشام والعراق وجه عمر بن الخطاب (ض)‬
‫عياض بن غنم قائد جبهة الشام الى اقليم الجزيرة وسار بقواته الى هذا االقليم في شهر شعبان من سنة‬
‫(‪81‬هـ‪936/‬م)فكانت اولى المدن الشهيرة التي وصلها القائد عياض كانت مدينة الرقة‪,‬وتمكن من فتحها‬
‫وصالح بطريق المدينة وكتب له امانا على اهلها وكنائسها مقابل اعطاء الجزية للمسلمين ثم سار عياض الى‬
‫مدينة الرها (اورفه)وبعد فتحها صالحهم ايضا وكتب لهم كتاب امان‪,‬ثم تقدم بقواته الى حران‪,‬ثم ارسل عدد من‬
‫قادته الى المدن المجاورة ثم تقدم عياض الى مدينة سروج وحصن كيفا وصالحهم مثل صلح الرها‪,‬وبعدها عبر‬
‫بقواته نهر الفرات وقصد منبج وبعد فتحها توجه نحو مدينة راس العين وعصى عليها مدة ثم فتحها ايضا‪,‬ثم‬
‫فتح عياض في هذه الفترة مدينة امد بغير قتال‪,‬كما فتح مدينة ماردين ودارا ونصيبين وكان ذلك في نهاية سنة‬
‫(‪91‬هـ‪046/‬م)وبداية سنة (‪02‬هـ‪146/‬م) ([[[)‪.‬‬
‫ثم تقدم عياض الى مدينة ارزن وفتحها وصالح اهلها مثل صلح نصيبين وبعدها اتخذ هذا القائد المسلم طريقة‬
‫نحو بدليس عن طريق الدربند المشهور الواقع بالقرب من بدليس او يبدو ان اهل بدليس لم يقاوموا الجيوش‬
‫االسالمية وفتحوا ابواب مدينتهم للجيش االسالمي الن البالذري لم يذكر اية معلومات بشأن معارضة اهالي‬
‫بدليس للفاتحيين‪,‬وفي نفس الوقت يذكر ان القائد عياض اجتاز بقواته بشكل سريع من بدليس الى مدينة خالط‬
‫وصالح بطريق المدينة ‪,‬فلو ان هناك مقاومة او قتال جرى بين اهل بدليس والجيش االسالمي‪,‬لما سار عياض‬
‫بهذه السرعة الى خالط‪,‬او لتطرق اليها البالذري الن هذا المؤرخ سبق ان اشار الى مقاومة اهل الرقة‬
‫([[[)‬
‫ونصيبين وراس العين‬
‫وبعد ان فتح عياض مدينة خالط توغل بقواته في داخل اراضي ارمينية حتى وصل عين الحامضة‪,‬ثم رجع‬
‫عياض ثانية الى بدليس وادى صاحب بدليس ما عليها من الخراج المفروض عليه([[[)‪.‬‬
‫ومما يؤيد انه تم فتح هذه المدينة بدون قتال‪,‬ان الواقدي ذكر ان بطريق بدليس (سرود بن بولش)اجتمع في‬
‫احدى مروج بدليسبالقائد عياض‪ ،‬واتفق معه على مبلغ من المال قدره مائة الف دينار يدفعه سنويا للمسلمين‪.‬‬
‫كما اكد هذا البطريق انه ال يعارض على احد من اهل المدينة يدخل في دين المسلمين([[[)‪.‬‬
‫من كل ما سبق تبين ان فتح بدليس قد تم من قبل قوات الجبهة الشامية التي كان يقودها عياض بن غنم سنة‬
‫(‪02-91‬هـ‪146-046/‬م)‪.‬‬
‫التسعفنا المصادر التاريخية الى اوضاع بدليس خالل العهدين الراشدي واالموي ‪,‬ثم تنقطع االخبار عن هذه‬
‫المدينة حتى منتصف القرن (‪4‬هـ‪01/‬م)ولم تكن الخالفة العباسية لها اية سلطة على هذه المنطقة‪,‬وكانت الخالفة‬
‫نفسها تحت سيطرة البويهيين‪,‬اما اقليم الجزيرة الفراتية مع حلب واعمالها كانت تحت سيطرة الحمدانيين‪ ،‬بل‬
‫وحتى ان نواب الحمدانيين كانوا غير مخلصيين وكل منهم يحاول التفرد بحكم ما بيده من البالد‪,‬اما اذا نظرنا‬
‫الى اوضاع بدليس وموش وخالط ومالزكرد فهذه المدن كانت تعيش في حالة من الفوضى السياسية وعدم‬
‫االستقرار ويذكر مسكويه ان احد االمراء الطامعين يدعى ابا الورد تغلب على ارمينية ومالزكرد‪,‬ولم يلتفت‬

‫‪3‬‬ ‫‪.‬البالذري ‪,‬فتوح البلدان‪ ،‬بيروت‪,)1983:‬ص ‪()176‬‬

‫‪4‬‬ ‫‪.‬البالذري‪,‬فتوح البلدان‪,‬ص ‪()173‬‬
‫‪5‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪ ،‬ص ‪()176‬‬
‫‪6‬‬ ‫‪.‬تاريخ فتح الجزيرة والخابور وديار بكر ‪ ،‬تحقيق‪ .‬عبدالعزيز فياض(دمشق‪ ،)2006 :‬ص ‪()214-215‬‬

‫‪66‬‬
‫نائب سيف الدولة الحمداني(نجا) الى المخاطر التي تحدق بنفوذ الحمدانيين ومن ضمنها هجمات الروم‪,‬بل عمل‬
‫لصالحه وحارب ابا الورد وانتزع منه مالزكرد وموش وخالط وسيطر على هذه المنطقة‪,‬وفي نفس الوقت‬
‫([[[)‬
‫كانت هذه المدن وغيرها من الثغور الجزرية والشامية تتعرض لهجمات الروم‪.‬‬
‫لكن سيف الدولة الحمداني تدارك الموقف وقضى على هوالء الثائرين (ابا الورد ونجا)وخلص الثغور‬
‫([[[)‬
‫الجزرية والشامية من مخاطر البيزنطيين واعاد االمن واالستقرارالى هذه المناطق‪.‬‬
‫استمرحكم الحمدانيين على مدينة بدليس حتى سنة (‪763‬هـ‪779/‬م)ففي هذه السنة قرر عضد الدولة البويهي‬
‫انهاء نفوذ الحمدانيين في الموصل والجزيرة الفراتية‪ ,‬والقضاء على االمير الحمداني ابا تغلب بن ناصر الدولة‬
‫الحمداني‪,‬الذي انظم الى جانب اعداء عضد الدولة البويهي‪,‬ولذلك ارسل االخير حملة عسكرية بقيادة ابو الوفاء‬
‫طاهر بن عمر يتعقب ابا تغلب‪,‬ولما علم االخير بذلك نقل اهله وامواله الى حصن بدليس‪,‬وقام هو بمناورة‬
‫عسكرية وتنقل بين عدة مناطق في الجزيرة الفراتية‪,‬عندئذ اراد عضد الدولة القضاء عليه بسرعة وخرج بنفسه‬
‫على راس جيش كبير‪,‬واجبر ابا تغلب على االنسحاب من القالع القريبة من الموصل‪,‬ثم جهز عضد الدولة‬
‫فرقة عسكرية بقيادة حاجبه طغان لمالحقة ابا تغلب‪,‬فهرب االخير مضطرا ثانية الى بدليس‪,‬ولكنه لم يبقى في‬
‫المدينة‪,‬فاخيرا ترك بدليس ودخل بالد الروم‪,‬لكن االوضاع الداخلية في هذه البالد كانت غير مستقرة‪,‬فترك‬
‫بالد الروم وعاد ثانية الى ميافارقين ثم قصد الشام حيث قتل في الرملة‪)[[[( .‬وبمقتل ابا تغلب انهى البويهيون‬
‫حكم الحمدانيين في الجزيرة والموصل وكذلك في بدليس والبلدان المجاورة لها ووقعت المنطقة تحت سيطرة‬
‫([‪)[[1‬‬
‫البويهين حتى ظهرت الى الساحة السياسية االمارة المراوية‬
‫وبعد تأسيس االمارة المروانية في ديار بكر واستقرار سلطة المراونيين خاصة في عهد نصر الدولة الذي‬
‫وسع حدود امارته في جهة الشمال‪,‬اصبحت بدليس احدى مناطق نفوذهم غير ان المصادر لم تشير الى اسماء‬
‫والة المروانيين على بدليس سوى اسم امير واحد وهو ابي القاسم هبة هللا بن موسك الذي تولى حكم بدليس في‬
‫عهد االمير نظام الدين بن نصر الدولة(‪274-354‬هـ‪9701-1601/‬م)ويبدو ان بدليس كانت اخر مناطق نفوذ‬
‫المروانيين من جهة الشمال‪,‬ومجاورا لمناطق نفوذ االرمن‪,‬ولهذا لقب امير بدليس باالمير المجاهد‪,‬الذي يحارب‬
‫االرمن والروم ‪,‬اي ان منطقته كانت ثغرا للمسلمين‪.‬وبلغ من اعتماد االمير نظام الدين على امير بدليس انه‬
‫([‪)[[1‬‬
‫زوجه ابنته (الست قان)وبعد وفاة زوجها‪,‬تزوجت هذه االميرة من اخيه محمد بن موسك‪.‬‬
‫ظلت مدينة بدليس احدى مناطق نفوذ المروانيين حتى سقوط اماراتهم بيد السلطان السلجوقي ملكشاه‬
‫سنة(‪084‬هـ‪5801/‬م)ثم بسط السالجقة سيطرتهم على جميع مناطق نفوذ المروانيين بما فيها بدليس وارزن‬
‫ووسطان‪,‬ومنح السلطان ملكشاه حكم هذه المدن الى احد قادة التركمان يدعى طغان ارسالن‪,‬ويعرف بيتهم‬
‫([‪)[[1‬‬
‫ببني االحدب‪.‬‬
‫وبعد وفاة السلطان السلجوقي ملكشاه سنة (‪584‬هـ‪2901/‬م) نشب صراع بين ابناء اسرته وخاصة بين تتش‬
‫وابن اخيه بركياروق‪,‬وتمكن تتش من السيطرة على جميع اقليم ديار بكر وغيرها‪,‬لكن تتش قتل في الصراع‬
‫الدائر مع ابن اخيه بركياروق سنة (‪884‬هـ‪5901/‬م)وافقد دقاق بن تتش سيطرته على معظم مدن ديار‬
‫([‪)[[1‬‬
‫بكر‪,‬وسيطر كل امير على مدينة‪,‬فكانت بدليس وارزن من نصيب االمير حسام الدين تمتكين‬

‫‪7‬‬ ‫‪.‬مسكويه‪ ،‬تجارب االمم‪ ،‬تحقيق‪ .‬سيد كسرويي حسن(بيروت‪،)2003 :‬ج‪ ،5‬ص ‪()338 337-‬‬
‫‪8‬‬ ‫‪.‬مسكويه ‪،‬تجارب االمم‪ ،‬ج‪ ،5‬ص‪()342‬‬
‫‪9‬‬ ‫‪.‬مسكويه ‪,‬تجارب االمم ‪ ،‬ج‪ ،5‬ص ‪()437-438‬‬
‫‪10‬‬ ‫‪.‬مسكويه ‪,‬تجارب االمم‪،‬ج‪ ،5‬ص ‪443 340-‬؛ ابن االثير ‪ ،‬الكامل في التاريخ‪ ،‬تحقيق‪ .‬محمد يوسف دقاق( بيروت‪،)1998 :‬ج‪ ،7‬ص ‪() 415‬‬
‫‪11‬‬ ‫‪.‬ابن شداد ‪,‬االعالق الخطيرة في ذكر امراء الشام والجزيرة‪ ،‬تحقيق‪ .‬يحيى عبارة(دمشق‪،)1978 :‬ج‪,3‬ق‪,1‬ص‪()381‬‬
‫‪12‬‬ ‫‪.‬ابن شداد‪,‬االعالق‪ ،‬ج‪,3‬ق‪,2‬ص‪()538‬‬
‫‪13‬‬ ‫‪.‬الفارقي‪،‬تاريخ ميافارقين‪ ،‬تحقيق‪ .‬كريم فاروق الخولي ويوسف بالوكن(استانبول‪ ،)2014 :‬ص‪()544‬‬

‫‪67‬‬
‫استمر حكم حسام الدين تمتكين على بدليس وارزن من سنة (‪194‬هـ‪7901/‬م)حتى سنة (‪594‬هـ‪1011/‬م)‬
‫وفي هذه السنة اورد الفارقي نصا يفهم منه ان حكم بدليس وارزن قد انتقل ثانية من حسام الدين تمتكين سنة‬
‫(‪515‬هـ‪1211/‬م) الى حاكمها االول شمس الدولة طغان ارسالن‪,‬فكان هذا مواليا المير ماردين نجم الدين‬
‫ايلغازي ([‪ ،)[[1‬اي ان بني االحدب اعادوا سيطرتهم على بدليس‪.‬‬
‫ظل شمس الدولة طغان ارسالن يحكم بدليس وارزن حتى وفاته سنة (‪925‬هـ‪4211/‬م)‪)[[1[( .‬وتولى الحكم‬
‫بعده ابنه حسام الدين قرتي حتى وفاته سنة (‪835‬هـ‪3411/‬م) ‪ ،‬وخالل عهد حسام الدين قرتي قاد عماد الدين‬
‫زنكي في سنة ‪835‬هـ‪3411 /‬م حملة عسكرية شاملة على حصون ديار بكر ومن ضمنها بدليس ([‪ )[[1‬ولكن‬
‫ابن االثير الذي ذكر هذه المعلومات ال يتطرق الى موقف امير بدليس من هذه الحملة العسكرية‪ ،‬ونرجح ان‬
‫حسام الدين قد اعلن والئه وخضوعه لزنكي مما ابقاه االخير على امارته‪.‬‬
‫وبعد وفاة حسام الدين قرتي استلم الحكم في بدليس‪ ،‬وارزن بعده اخوه شمس الدين ارسالن مدة عامين حتى‬
‫وفاته سنة (‪045‬هـ‪5411/‬م) ثم جاء الى الحكم اخاه االخر فخر الدين دولتشاه‪,‬ويقول الفارقي انه بعد وفاة اخيه‬
‫([‪)[[1‬‬
‫(( استبد باالمارة وملك جميع والية ابيه واخيه ))‪.‬‬
‫وكانت السرة بني االحدب حكام ارزن وبدليس عالقات مصاهرة مع العائلة االرتقية في ماردين وميافارقين‬
‫‪,‬فقد تزوج كل من حسام الدين قرتي واخيه دولتشاه اميرتين من البيت االرتقي وهما سفري خاتون نورة‬
‫([‪)[[1‬‬
‫خاتون‪.‬‬
‫ويتضح من النصوص التاريخية ان امير بدليس وارزن فخر الدين دولتشاه كان محايدا على قدر المستطاع‬
‫من الخالف القائم بين حكام االراتقة في ماردين والفرع االخر في حصن كيفا‪,‬فلما حصل قتال بين نجم الدين‬
‫البي حاكم ماردين وفخر الدين قرا ارسالن سنة(‪255‬هـ‪7511/‬م)وانضم صاحب خالط شاه ارمن الى جانب‬
‫حاكم ماردين‪,‬الذي وصل بقواته الى بدليس ثم عبر الى ارزن ثم قصد حصن كيفا‪,‬فلم يبين الفارقي القريب‬
‫من االحداث موقف صاحب بدليس من هذا الصراع الذي انتهى فيما بعد الى الصلح‪)[[1[( .‬كما اكد المؤرخ‬
‫المذكور ان صاحب حصن كيفا فخر الدين زوج ابنه ناصر الدين من بنت صاحب بدليس دولتشاه سنة‬
‫([‪)[[2‬‬
‫(‪755‬هـ‪1611/‬م)‬
‫ومن جهة اخرى شارك صاحب بدليس وارزن دولتشاه في الحملة العسكرية التي قادها شاه ارمن صاحب‬
‫خالط مع السلطان السلجوقي ارسالن بن طغرل مع االتابك ايلدكز سنة(‪855‬هـ‪/‬م) ضد ملك االبخاز والكرج‬
‫وحققوا انتصارا كبيرا عليه‪ ,‬وحصلوا على غنائم كثيرة من هذه الحملة ويقول الفارقي انه كان موجودا ببدليس‬
‫لما وصل صاحبها دولتشاه من هذه الغزوة وزين البلد لقدومه في اول شهر رمضان من هذه السنة ([‪. )[[2‬‬
‫ويبدو ان سبب الحملة العسكرية التي قادها كل من صاحب بدليس وصاحب خالط ومعهم سلطان السالجقة‬
‫طغرل ضد الكرج واالبخاز‪,‬النهم قاموا في السنة قبلها اي (‪755‬هـ‪1611/‬م)باالغارةعلى مدينة دوين‪,‬التابعة‬
‫الرزن‪,‬وهدموا منارة الجامع الذي بناها صاحب ارزن قرتي بن االحدب‪,‬كما هاجموا على بقية المساجد والدور‬
‫في هذه المدينة‪. )[[2[( .‬‬
‫كما شارك حكم بدليس دولة شاه في الحملة العسكرية من نفس السنة (‪855‬هـ‪2611/‬م) التي قادها صاحب‬

‫‪14‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()557‬‬

‫‪15‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه ‪,‬ص‪()575‬‬
‫‪16‬‬ ‫‪. .‬التاريخ الباهر في الدولة االتابكية في الموصل ‪ ،‬تحقيق‪ .‬عبدالقادر احمد طليمات(القاهرة ‪ ،)1983 :‬ص ‪() 66‬‬
‫‪17‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()593‬‬
‫‪18‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()604-605‬‬
‫‪19‬‬ ‫تاريخ الفارقي‪,‬ص‪()615‬‬
‫‪20‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()662‬‬
‫‪21‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()625‬‬
‫‪22‬‬ ‫‪.‬الفارقي‪,‬تاريخ‪,‬ص‪,544‬ص‪() 627‬‬

‫‪68‬‬
‫ماردين نجم الدين البي االرتقي ضد الملك الداشمندي يعقوب ارسالن‪,‬اثناء هجومه على والية خرتبرت‬
‫ونهبها‪,‬واجبروه على المغادرة والعودة الى بالده ([‪)[[2‬وفي السنة التالية اي سنة (‪955‬هـ‪3611/‬م)توفي قاضي‬
‫ارزن ناصح الدين الحسن بن محمد بن وهبان‪,‬وولى مكانه ابن اخيه صارم الدين حسن‪,‬كما عين في تلك الفترة‬
‫([‪)[[2‬‬
‫ايضا قاضيا جديدا لبدليس وهو المؤيد ابو طاهر بن عبد هللا الخطيب‪.‬‬
‫ونظرا ً لموقع بدليس االستراتيجي ووقوعها على الطريق الرئيسي بين ديار بكر ومدينة خالط‪,‬ولذلك امرت‬
‫احدى اميرات بني سكمان (حكام خالط)تدعى خاتون خالط‪,‬اثناء رجوعها من ماردين الى خالط سنة‬
‫(‪065‬هـ‪4611/‬م) بانشاء عدة مشاريع خيرية في بدليس منها اعادة تعمير الطريق بين درب بدليس من‬
‫الشيخ اويس الى بدليس واعاد بناء جميع الجسور البالغ عددها تسعة‪ ،‬من الحجر والكلس بدال من االخشاب‬
‫المطروحة‪،‬كما امرت ببناء جسر كبير في جنوب بدليس وبناء فندق كبير بالقرب من الجسر‪,‬بحيث يبيبت فيه‬
‫اكثر من ثالثمائة دابه باحمالها واصحابها‪,‬وقد اثنى عليه الفارقي بعملها قائال‪ (( :‬ولقد اثرت في هذا الطريق‬
‫([‪)[[2‬‬
‫من الخير ما لم يعمل احد مثله))‪.‬‬
‫ولم يذكر الفارقي اسم خاتون خالط التي عملت هذه االعمال الخيرية اال انه يذكر في سنة (‪665‬هـ‪0711/‬م)‬
‫توفيت خاتون زينب بنت احمد بن سكمان زوجة صاحب ماردين نجم الدين واخت حاكم خالط شاه ارمن احمد‬
‫بن ابراهيم ([‪)[[2‬فنرجح انها هي نفس االميرة التي قامت بهذه االعمال‪.‬‬
‫سبق ان اشرنا ان االمير دولتشاه من بيت االحدب كان يحكم بدليس منذ سنة (‪045‬هـ‪5411/‬م)ولم تشر‬
‫المصادرالى نهاية حكمه اال ان ابن االثير اورد نصا يفهم منه انه استمر يحكم بدليس في سة (‪875‬هـ‪2811/‬م)‬
‫وانه شارك مع حكام االطراف خالط وماردين واتابك الموصل‪,‬وكونوا حلفا ضد السلطان صالح الدين بسبب‬
‫([‪)[[2‬‬
‫عزمه على االستيالء على الموصل‬
‫لم تقدم المصادر التاريخية معلومات عن نهاية االمير دولتشاه‪,‬ومن اعقبه في الحكم من بيت االحدب في ارزن‬
‫وبدليس‪,‬اال ان المؤرخ ابن واصل الحلبي اشار ان اهالي بدليس كاتبوا السلطان صالح الدين االيوبي بعد وفاة‬
‫حاكم خالط شاه ارمن سكمان الثاني بن ابراهيم سنة (‪185‬هـ‪5811/‬م)وطالبوه بضم مدينتهم الى حكمه بسبب‬
‫خوفهم من مطامع اتابك اذربيجان محمد بن البهلوان الذي قدم الى خالط وهو ينوي االستيالء عليها ([‪)[[2‬اال ان‬
‫مملوك شاه ارمن يدعى سيف الدين بكتمر تمكن من بسط سيطرته على خالط‪,‬وانهى مطامع السلطان صالح‬
‫([‪)[[2‬‬
‫الدين االيوبي ومحمد البهلوان في حكم خالط‬
‫ومن جهة اخرى لما انفرد بكتمر بحكم خالط سنة (‪185‬هـ‪5811/‬م)اراد ان يضم بدليس الى مناطق نفوذ‬
‫حكمه‪,‬فانتزع هذه المدينة من بني االحدب بسبب اتصال اميرها بالسلطا صالح الدين االيوبي‪,‬واصبحت بدليس‬
‫منذ ذلك الحين تابعة اداريا لخالط ([‪)[[3‬وال تشير المصادرالى اسم هذا االمير وكل ما ورد بخصوص اسمه‬
‫انه كان عم االمير حسام الدين حاكم ارزن الذي انهى االيوبيون حكمه سنة (‪726‬هـ‪5221/‬م) وعوضه بحكم‬
‫مدينة آي ([‪.)[[3‬‬
‫وفيما يتعلق ببدليس فقد خضعت لسيطرة امراء وحكام خالط حتى سنة (‪406‬هـ‪7021/‬م) ومنذ تلك السنة‬
‫اصبحت بدليس احدى مناطق نفوذ االيوبيين‪,‬وتناوب على حكمها ابناء الملك العادل االيوبي وكان اخرهم‬

‫‪23‬‬ ‫‪.‬الفارقي‪,‬تاريخ الفارقي‪,‬تحقيق بدوي عبد اللطيف عوض‪,‬دار الكتاب اللباي‪(,‬بيروت‪,)1974:‬ص‪()626‬‬

‫‪24‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()627‬‬
‫‪25‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()633‬‬
‫‪26‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()649‬‬
‫‪27‬‬ ‫‪.‬الكامل ‪,‬ج‪,10‬ص‪() 117‬‬
‫‪28‬‬ ‫‪.‬مفرج الكروب‪ ،‬تحقيق‪ .‬جمال الدين شيال( القاهرة‪،)1953 :‬ج‪,2‬ص‪() 168‬‬
‫‪29‬‬ ‫‪.‬ابن االثير‪,‬الكامل‪,‬ج‪,10‬ص‪133‬؛ابن واصل ‪,‬مفرج الكروب‪,‬ج‪,2‬ص‪() 169‬‬
‫‪30‬‬ ‫‪.‬ابن االثير ‪,‬الكامل‪,‬ج‪,10‬ص‪488‬؛ابن شداد ‪,‬االعالق الخطيرة‪ ،‬ق‪,2‬ج‪,3‬ص‪()540‬‬
‫‪31‬‬ ‫‪.‬ابن االثير ‪,‬الكامل‪,‬ج‪,10‬ص‪488‬؛ابن شداد ‪,‬االعالق الخطيرة ‪,‬ق‪,2‬ج‪,3‬ص‪()458-459‬‬

‫‪69‬‬
‫الملك االشرف موسى االيوبي وكانت بدليس تدار من قبل نوابه في خالط حتى سيطرة جالل الدين منكبرتي‬
‫على خالط سنة (‪726‬هـ‪5221/‬م) وكان اخر امير على خالط وبدليس عز الدين ايبك الذي قتله السلطان‬
‫جالل الدين ([‪,)[[3‬وتمكن االيوبيون من استرجاع بدليس وخالط وغيرها من المدن من سيطرة جالل الدين‬
‫الخوارزمي‪,‬واعاد االيوبيون نفوذهم ثانية في المنطقة‪ ،‬وبعد عدة اشهر وهرب جالل الدين من المنطقة الى‬
‫اقليم اذربيجان بعد خسارته امام القوات االيوبية وحلفائهم سالجقة الروم([‪ .)[[3‬وتزامن ذلك مع وصول قوات‬
‫مغولية للقضاء على السلطان جالل الدين الذي هرب الى ديار بكر وقتل في احدى قرى ميافارقين سنة‬
‫([‪.)[[3‬‬
‫(‪826‬هـ‪0321/‬م)‬
‫وكانت القوات المغولية التي تالحق جالل الدين انتشروا في المدن والبلدان الكردية في الجزيرة الفراتية‬
‫ومارسوا اعمال السلب والنهب والقتل بحق االهالي ‪,‬فتعرضت كل من سواد امد وارزن وميافارقين ودنيسر‬
‫واسعرد ونصيبين‪,‬كما توجهت فرقة اخرى الى بدليس وخالط وبركري وارجيس‪,‬ودمروا هذه المدن كما‬
‫([‪. )[[3‬‬
‫احرقوا بدليس في هذه السنة‬
‫لم تزود المصادر التاريخية باية معلومات عن اوضاع بدليس بعد حرقها من قبل المغول سنة (‪826‬هـ‪0321/‬م)‬
‫اال انه يمكن القول ان بدليس وخالط والمدن التابعة لها بقيت لمدة سنتين اخريين للحكم االيوبي ثم اعاد سالجقة‬
‫الروم سيطرتهم على خالط وجميع المدن القريبة منها سنة (‪136‬هـ‪3321 /‬م) واستمر حكمهم على هذه البلدان‬
‫([‪.)[[3‬‬
‫حتى مجئ المغول الى هذه البالد واحكموا سيطرتهم على خالط وامد وغيرها سنة (‪146‬هـ‪3421 /‬م)‬
‫ومن جهة اخرى كان سالجقة الروم قد حاولوا التصدي للمغول في سنة (‪046‬هـ ‪/‬م) ودخلوا في معركة فاصلة‬
‫معهم عند سهل (كوسه داغ) غير ان المغول انتصروا على قوات سالجقة الروم‪,‬وكانت لهذه المعركة اثر حاسم‬
‫في مقدرات الدولة السلجوقية‪,‬ووقعت االناضول بعدها في قبضة المغول‪ ,‬واعلن السلطان السلجوقي كيخسروا‬
‫الثاني خضوعه الكامل للمغول وتعهد لهم بدفع جزية سنوية للمغول‪,‬وبهذا قضى المغول على استقاللية دولة‬
‫([‪)[[3‬‬
‫السالجقة واقام المغول قواعد ثابتة في بالدهم‬
‫بالنسبة الوضاع مدينة بدليس السياسية بعد خضوع دولة سالجقة الروم لسلطة المغول‪,‬ونتيجة لعدم وجود‬
‫اية اشارة في المصادر التاريخية عن تلك الفترة‪,‬فان للباحث ان يفترض في تلك الحالة‪,‬ان امراء بدليس‬
‫االصليين من العشيرة الروزكية استغلوا فرصة خلو بدليس من نواب القوى الخارجية سواء من سالجقة الروم‬
‫او االيوبيين‪,‬فضال عن بعد القواعد المغولية عن بدليس‪,‬فأسسوا النفسهم امارة شبه مستقلة واداروا حكمهم‬
‫بانفسهم‪,‬وربما في الفترة التاريخية ما بين سنة(‪146-046‬هـ‪3421 -2421 /‬م)‪,‬كانت ظهور نواة اول امارة‬
‫في بدليس وعلى يد رؤوساء العشيرة الروزكية‪ ،‬وقد يكون حكام المغول قد اعترفوا بحكمهم مقابل ارسال مبالغ‬
‫مالية سنوية الى حاكم المغول العام (جرماغو) في بالد الروم‪.‬‬
‫ومما يؤيد ما ذكرناه ان االمير شرفخان البدليسي ذكر ان االمراء الروزكيون استغلوا هذه الفرصة لتأسيس كيان‬
‫سياسي لهم الدارة شؤونهم‪,‬النهم تركوا بدليس منذ حملة عماد الدين زنكي على بدليس سنة (‪835‬هـ‪3411/‬م)‬
‫([‪,)[[3‬وتحصنوا في االماكن الحصينةمن وراء الجبال والوديان‪,‬غير خاضعين للمتغلبين‪,‬واخذوا يتحينون‬

‫‪32‬‬ ‫‪.‬النسوي ‪,‬سيرة السلطان جالل الدين منكبرتي‪ ,‬نشر وتحقيق حافظ احمد حمدي‪,‬دار الفكر العربي‪( ,‬القاهرة ‪,)1953:‬ص‪() 322‬‬
‫‪33‬‬ ‫‪.‬ابن العبري ‪ ،‬تاريخ الزمان‪ ،‬نقله الى العربية االب اسحق ارملة‪ ،‬المكتبة الشرقية(بيروت‪,)1991:‬ص )(‬
‫‪34‬‬ ‫‪.‬السوي‪,‬سيرة جالل الدي‪,‬ص‪() 382‬‬
‫‪35‬‬ ‫ابن االثير‪ ،‬الكامل ‪،‬ج‪ ،10‬ص‪492-493‬؛ الحموي‪ ،‬التاريخ المنصوري‪ ،‬تحقيق‪ .‬ابو العيد دودو( دمشق‪،)1981 :‬ج‪1,229-223‬؛ عباس اقبال‪,‬تاريخ )(‬
‫‪.‬المغول منذ حملة جنكيزخا حتى قيام الدولة التيمورية‪,‬ترجمة عبد الوهاب علوب‪,‬المجمع الثقافي االمارات المتحدة ‪(,‬ابو ظبي‪ , )2000:‬ص‪167‬‬
‫‪36‬‬ ‫ابن واصل ‪,‬مفرج الكروب في اخبار بني ايوب‪,‬تحقيق‪ .‬حسنين محمد ربيع( القاهرة‪)1972 :‬ن ‪,‬ج‪,5‬ص‪327‬؛حكيم عبد الرحمن ‪,‬بابيري‪ ,‬مدية خالط )(‬
‫‪.‬دراسة في تاريخها السياسي والحضاري(‪493-641‬هـ‪1100-1243/‬م ) ‪,‬دار سبيريز‪(,‬اربيل‪,)2005:‬ص‪176‬‬
‫‪37‬‬ ‫مؤلف مجهول‪ ،‬اخبار سالجقة الروم‪،‬ترجمة‪ .‬محمد السعيد جمال الدين(القاهرة‪ ،290 283- ،)2007 :‬؛عبد المعطي الصياد‪,‬المغول في التاريخ‪,‬دار الهضة)(‬
‫‪.‬العربية‪(,‬بيروت ‪,)1970:‬ص‪183‬‬
‫‪38‬‬ ‫‪.‬ابن االثير‪,‬التاريخ الباهر ‪ ،‬ص‪() 68‬‬

‫‪70‬‬
‫الفرص حتى ضعف الحكم االتابكي في المناطق القريبة من ديار بكر‪,‬عاد هوالء االمراء الروزكيون الى‬
‫بالدهم‪ ,‬وربما ظلوا مختفين او ظلوا بعيدين عن اي نشاط سياسي خالل فترة الحكم االيوبي لبدليس‪.‬وبعدهم‬
‫([‪)[[3‬‬
‫سالجقة الروم ‪ ،‬فلما خلت هذه المطقة (بدليس وتوابعها) من اي قوة سياسية خارجية‪ ،‬شكلوا امارتهم‪.‬‬
‫لكن السؤال الذي يطرح نفسه من كان مؤسس هذه االمارة؟لحد االن لم نعثر على معلومات دقيقة بشأن‬
‫ذلك‪,‬كلها تخمينات وفرضيات‪,‬حتى المؤرخ البدليسي الذي تابع هذا الموضوع لم يحسم االمر‪,‬وكل ما ذكره‬
‫ان نسل حكام بدليس من االمير ضياء الدين اخو عز الدين حاكم حزو ‪,‬ولكنه في نفس الوقت لم يذكر اية‬
‫معلومات عن عز الدين وضياء الدين وفي اي فترة زمنية حكموا هذه البالد‪,‬ثم يذكر انه لما سيطر جالل الدين‬
‫الخوارزمي على خالط وتوابعها سنة(‪726‬هـ‪9221/‬م)ذكر ان حاكم بدليس كان الملك االشرف‪,‬وبعد هذا كان‬
‫حاكمها اخوه (الملك مجد الدين)ثم صار (عز الدين) وبعده (مير ابو بكر)ثم االمير (شيخ شرف)وبعده االمير‬
‫([‪)[[4‬‬
‫ضياء الدين الذي كان معاصرا ً لتيمورلنك‬
‫ولو نظرنا الى هذا الموضوع‪,‬وفق المصادر التاريخية المعاصرة لتلك الفترة وقارناه مع معلومات‬
‫شرفخان البدليسي‪,‬تبين لنا ان الملك االشرف هو نفس الملك االشرف موسى بن العادل االيوبي المتوفى سنة‬
‫(‪536‬هـ‪7321/‬م)الذي كان خالط وبدليس ووسطان من مناطق نفوذ حكمه‪,‬وكان ينوب عنه اخوه مجير الدين‬
‫يعقوب مع اخيه االخر‪,‬فضال عن ذلك‪,‬عين االشرف الى جانب اخيه‪,‬مملوكه وقائد عساكره(عزالدين ايبك)لكي‬
‫يدير الحكم في خالط وبدليس ووسطان([‪ ،)[[4‬ويمكن القول ان مجير الدين االيوبي هو نفس الملك (مجد الدين)‬
‫وعز الدين هو نفس عز الدين ايبك اللذين اشار اليهما البدليس‪.‬‬
‫اما فيما يتعلق باالمير (ابو بكر) حاكم بدليس الذي اشار اليه البدليسي فيمكن ان نرجح هو اول امير امارة‬
‫بدليس من العشيرة الروزكيه‪,‬تولى الحكم في بدليس بعد االيوبيين‪,‬وجاء ذكره في مؤلف ابن فضل هللا العمري‬
‫باسم (صاحب بدليس)االمير شرف الدين ابو بكر‪,‬ويقول المؤرخ المذكور عنه ((ان بلده صغير ودخله يسير‬
‫وعمله ضيق)) ([‪ )[[4‬ويتضح من هذا ان االمارة االقتصادية ووارداتها كانت قليلة‪.‬‬
‫وكان لالمير شرف الدين ابو بكر ‪ -‬رغم صغر امارته‪ -‬لكن له عالقات سياسية مع القوى الكبرى في تلك‬
‫الفترة وهم المماليك والمغول االيلخانيين فكان الطرفان يجريان اتصاالت معه بحكم موقع بالده االستراتيجي‬
‫فكان طريق بدليس احدى الطرق الرئيسية التي يسلكها كل من ممثلي الدولتين المغولية والمملوكية اثناء اجراء‬
‫اية اتصاالت بينهما ويقول ابن فضل هللا العمري بشأن ذلك ((وهو (اي بدليس) طريق المارة وقصاد االبواب‬
‫([‪)[[4‬‬
‫السلطانية الى االردو ))‬
‫وبلغ من مكانة امير بدليس شرف الدين ابو بكر عند السلطات المملوكية في مصر‪,‬ان السلطان المملوكي‬
‫محمد بن قالوون كان يراسل امير بدليس وكانت درجة المكاتبة اليه((صدرت هذه المكاتبة الى المجلس السامي‬
‫االميري))‪)[[4[( .‬لم تحدد المصادر سنة وفاة االمير ابو بكر فتولى حكم االمارة بعده االمير ضياء الدين‪,‬الذي‬
‫اشار اليه البدليسي وذكر ابن ناظر الجيش معلومات مختصرة ودقيقة عن هذا االمير ضياء الدين‪,‬ابو الفوارس‬
‫الروشكي وكان له اخ يدعى (الغرس بالو)وكانت السلطات المملوكية في مصر تراسل االمير ضياء الدين‬
‫([‪)[[4‬‬
‫وصيغه المكاتبة اليه ((الحاكم ببدليس‪ ...‬وتعريفه الروشكي)‬

‫‪39‬‬ ‫‪.‬شرفنامه‪,‬ترجمة محمد علي عوني‪(،‬دمشق‪ ، )2006 :‬ج‪ ،1‬ص‪() 348‬‬

‫‪40‬‬ ‫‪.‬شرفنامه‪,‬ص‪() 347‬‬
‫‪41‬‬ ‫‪.‬النسوي‪ ،‬سيرة السلطان جالل الدين‪ ،‬ص ‪322 321-‬؛ ابن االثير‪ ،‬الكامل‪ ،‬ج‪ ،10‬ص ‪() 487‬‬
‫‪42‬‬ ‫‪.‬التعريف بالمصطلح الشريف‪ ،‬تحقيق‪ .‬محمد حسين شمس الدين(بيروت‪،)1988 :‬ص‪() 54‬‬
‫‪43‬‬ ‫‪ .‬التعريف بالمصطلح الشريف‪ ،‬ص‪() 54‬‬
‫‪44‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪ ،‬ص ‪() 55‬‬
‫‪45‬‬ ‫‪.‬ابن ناظر الجيش‪,‬تثقيف التعريف‪ ،‬تحقيق‪ .‬رودلف فسلي ‪ ،‬المعهد الفرنسي لالثار الشرقية ( القاهرة‪ ،)1987 :‬ص‪() 75‬‬

‫‪71‬‬
‫لم تحدد المصادر التاريخية وفاة امير بدليس ضياء الدين‪,‬وكل ما عرف عنه انه انتهى حكمه قبل سنة‬
‫(‪357‬هـ‪2531/‬م)النه في هذه السنة اتصلت السلطات المملوكية في مصر بابنه(حاج)الذي خلف والده في‬
‫حكم االمارةوصيغة المكاتبة اليه نفس ما كتبت لوالده ((الحاكم ببدليس‪ ...‬تعريفه الروشكي)) ([‪ )[[4‬ونرجح ان‬
‫االمير حاج هو نفس االمير حاج شرف الذي اشار اليه البدليسي‪.‬‬
‫ولم يكن ضياء الدين الروشكي معاصرا لتيمورلنك كما ذكره البدليسي بل كان ابنه حاج شرف‪,‬الذي التقى‬
‫بتيمورلنك في سهل موش سنة (‪697‬هـ‪3931/‬م)واعاده الى حكم امارته([‪ )[[4‬ومما يسند راينا ان ابن ناظر‬
‫الجيش كان احد موظفي الدولة المملوكية وكاتبا في ديوان االنشاء والوثائق الرسمية المتعلقة بالمراسالت بين‬
‫السلطات المملوكية وبقية الحكام كانت في متناول يديه ومحفوظا في ديوان االنشاء‪.‬‬
‫على اية حال بعد وفاة االمير حاج شرف تولى ابناء اسرته بالوراثة حكم بدليس بدون انقطاع حتى تسلمها‬
‫االمير شرفخان البدليسي المعروف بـ (شرفخان الخامس)ثم توارثها افراد اسرته وكان اشهرهم عبد ال خان‬
‫بن ضياء الدين‪,‬وبعده ابناءه واحفاده حتى مطلع القرن (‪91‬م) ([‪.)[[4‬‬
‫المبحث الثاني ‪:‬امارة شيروان وعالقتها مع امراء بدليس‪:‬‬
‫قبل الحديث عن نشوء هذه االمارة‪,‬البد من القاء نبذة مختصرة عن ناحية شيروان وموقعها الجغرافي‪,‬ذكر‬
‫المؤرخ التركي شمس الدين سامي حدود شيروان بانها قضاء يقع في سنجق سيرت من والية بدليس‪,‬يحده‬
‫من الشمال مركز والية بدليس ومن الشرق منطقة ثرواري‪,‬ومن الجنوب آروه وسيرت‪,‬ومن الغرب غرزان‬
‫([‪[[4‬‬
‫ومركز القضاء هو كفرا‬
‫ويرى احد الباحثيين ان منطقة شيروان كانت تعرف خالل التاريخ االسالمي باسم (حار بخت)حيث كانت‬
‫موطن القبيلة الحاربختية والتي ينسب اليها االمير الكردي باد بن دوستك‪)[[5[( .‬وذكر الفارقي ان االمير باد بن‬
‫([‪.)[[5‬‬
‫دوستك اصله من قرية كرماص‪,‬ثم اختفى هذا االسم وحل محله اسم شيروان‬
‫وكانت تتبع شيروان عدة نواحي خالل العهد العثماني ومن اهم هذه النواحي التي ذكرها مؤلف كتاب االنساب‬
‫هي رشان مركزها قرية كرماص‪,‬وناحية بروز ومركزها طغار‪,‬وناحية بهر ومركزها كفرا‪,‬وناحية ورستاق‬
‫([‪.)[[5‬‬
‫ومركزها تلو‬
‫وفيما يتعلق بامارة شيروا واصل امرائها‪.‬فان المصادر التاريخية ال تذكر معلومات عنهم سوى االمير صالح‬
‫بك الذي ذكر ان اصلهم يرجع الى الصحابي ابو ايوب االنصاري ([‪ )[[5‬وكذلك البدليسي الذي قدم عدة روايات‬
‫بشأن ذلك ومن هذه الروايات ان اباء واجداد امراء هم كانوا من وزراء ملوك بني ايوب‪,‬وبعد سقوط دولتهم‬
‫في مصر والشام على يد المماليك قدم احد اوالدهم الى حصن كيفا ومنها انتقل الى شيروان‪,‬كما ذكر رواية‬
‫اخرى بشأن نسبهم‪,‬وكانوا ثالثة اخوة هم عز الدين وبدر الدين وعماد الدين‪,‬وقدموا هوالء الثالثة الى ناحية‬
‫(كفرا) واستقروا هناك‪,‬حتى تقلدوا الحكم في كفرا (مركز مقاطعة شيروان)بعد فترة من الزمن بفضل عطف‬
‫السالطين الماضيين عليهم‪.‬ثم اردف المؤرخ المذكور ان اول من تقلد الحكم من امراء شيروان في ناحية كفرا‬
‫كان االمير حسين بن ابراهيم دون االفصاح عن الفترة الزمية التي تقلد فيها حكم االمارة‪,‬ثم ذكر اسماء تسع‬

‫‪46‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه )(‬

‫‪47‬‬ ‫‪.‬زرار صديق توفيق‪ ،‬كردستان في العهد الجالئري( دهوك‪ ،)2009 :‬ص ‪() 156‬‬
‫‪48‬‬ ‫ينظر‪ :‬ماجد محمد يونس‪ ،‬امارة بدليس في العهد العثماني‪ ،‬اطروحة دكتوراه غير منشورة ‪ ،‬جامعة زاخو ‪ ،‬فاكولتي العلوم االنسانية‪،‬زاخو ‪،2017 ،‬ص )(‬
‫‪142 ،123 ،79.‬‬
‫‪49‬‬ ‫‪.‬تاريخ االنساب‪ ،‬ص ‪45-46‬؛ تحسين ابراهيم دوسكي‪ ،‬مقدمة كتاب االنساب‪ ،‬ص ‪() 7-8‬‬
‫‪50‬‬ ‫‪.‬عبد الرقيب يوسف ‪,‬الدولة الدوستكية في كردستان الوسطى‪,‬مطبعة اللواء‪(,‬بغداد‪,)1972:‬ص ‪()36‬‬
‫‪51‬‬ ‫‪.‬تاريخ ميافارقين‪ ،‬ص ‪453‬؛ يوسف ‪ ،‬الدولة الدوستكية‪ ،‬ص‪() 36‬‬
‫‪52‬‬ ‫‪.‬تاريخ االنساب‪,‬ص‪() 46‬‬
‫‪53‬‬ ‫‪.‬كتاب االنساب‪ ،‬ص ‪() 46‬‬

‫‪72‬‬
 ‫([‪.)[[5‬‬
‫امراء من اسرته تقلدوا الحكم بعده وكان اخرهم ابداك بن زينل بك‬
‫ثم ذكر االمير صالح بك‪,‬صاحب كتاب االنساب‪,‬الذي نحن بصدد دراسته هنا‪,‬بقية امراء شيروان الذين حكموا‬
‫االمارة حتى زمن توليه نفسه االمارة‪,‬وكان عدد الباقين ايضا تسع امراء واخرهم هو والد المؤلف خان بداق‬
‫بن صالح بك الذي حكم امارة شيروان في الفترة ما بين (‪6871 -7671‬م) ثم تولى الحكم بعده ابنه صالح بك‬
‫([‪)[[5‬‬
‫مباشرة اي بعد وفاة والده اي سنة (‪6871‬م) ‪.‬‬
‫وقبل الحديث عن ما ورد في كتاب االنساب من معلومات عن بدليس‪ ,‬رأينا من الضروري القاء نظرة سريعة‬
‫عن سيرة المؤلف صالح بك الشيرواي‪,‬ونبذة مختصرة عن كتابه االساب‪.‬واذا كانت المصادر التاريخية لم‬
‫تقدم اية معلومات عن سيرة هذا االمير‪,‬ومتى توفي‪,‬فان المؤلف نفسه قدم معلومات ال بأس بها عن سيرته‬
‫ونشأته االولى وعن حياته االجتماعية وافراد اسرته وعالقاته مع ابناء عمومته‪,‬فكما ذكرنا انفا فان اسمه هو‬
‫االمير صالح بك بن خان بداق بك بن صالح بك الشيرواني الذي يرجع في نسبه الى االمير زينل بك االمير‬
‫الشيرواني المشهور احد الطوائف الثالثة م حكام شيروان‪,‬وهم طائفة عبدال بكيان وطائفة زينل بكيان وطائفة‬
‫([‪)[[5‬‬
‫مير عزديني‪,‬وكان مؤلفنا ينتمي الى الطائفة االخيرة‬
‫ولد االمير صالح بك في قلعة كرماص سنة ‪2771‬م)اثناء حكم والده‪,‬اما والدته فكانت بنت امير هيزان‬
‫مرتضى بك الذي يرجعون في نسبهم الى بليجان من ناحية خنس‪,‬ويتضح من قول االمير صالح انه ااالبن‬
‫الوحيد لوالده فهو يذكر ان له تسعة اخوات ومن الذكور هو وحده([‪.)[[5‬ولما كان االبن الوحيد لوالده‪,‬فمن‬
‫الطبيعي ان والده مثل غيره من الحكام‪,‬يهتم بابنه ويعلمه امور االدارة‪,‬فجعله يخدم في امور ديوانه([‪.)[[5‬‬
‫وفيما يتعلق بحياته االجتماعية‪,‬فان االمير صالح بك تزوج خمس مرات وكانت اولى زوجاته بنت خاله‬
‫مرتضى بك امير هيزان‪,‬وكان له ولدين وهما اسعد بك‪ ،‬وخان بداق‪,‬وله ثالثة بنات([‪ ،)[[5‬وفيما يخص بثقافة‬
‫االمير فانه كان يعرف اللغة العربية والفارسية ثم تعلم اللغة التركية بفضل والي ديار بكر مراد باشا الذي كلف‬
‫كاتبه ديوان افندي ليعلمه اللغة التركية‪,‬كما ويذكر امير صالح انه تعلم القراءة والخط بفضل امير جزيرة بوتان‬
‫محمد بك([‪.)[[6‬فضال عن ذلك اكد انه كان شافعي المذهب([‪. )[[6‬‬
‫سبق ان اشرنا ان صالح بك تقلد حكم امارة شيروان بعد وفاة والده سنة (‪6871‬م)‪.‬ويصور االمير نفسه وكيفية‬
‫توليه الحكم‪ ,‬فيشير انه بعد دفن والده اجتمع رؤساء ناحية شيروان مع رعاياهم وذهبوا بي الى الشيخ مصطفى‬
‫بن الشيخ حمزة فألبسني بيضاء مخلوطة بالغزل والصوف‪,‬وبعد بيعة هذا الشيخ لالمير صالح قبل اهل ناحية‬
‫ً ([‪،)[[6‬‬
‫شيروان بامارة االمير صالح‪,‬ثم جعلوا يوسف اغا بن شاهين اغا مدبرا ً له الذي كان مساعدا لوالده ايضا‪.‬‬
‫ويتضح ان امير جزيرة بوتان محمد بك كان له دور في تثبيت حكمه‪,‬وله سلطة فعلية على شيروان وهيزان‬
‫وسيرت وغيرها من المناطق‪,‬ولهذا يقول االمير صالح ان والده كان خادما له‪,‬ويشير ايضا انه بعد واليتي‬
‫بعشرين يوما طلب مني محمد بالذهاب اليه في الجزيرة ومكث عنده ايام ويقول (( وسلم الي الحكم واعطى‬
‫ليوسف اغا خنجرا وسلم اليه تدبير ناحية شيروان))([‪.)[[6‬‬
‫لم نعثر في المصادر التاريخية على سنة وفاة االمير صالح لكنه من جهة اخرى نستدل انه كان حيا واميرا‬

‫‪54‬‬ ‫‪.‬الشرفنامه‪,‬ص ‪() 231‬‬

‫‪55‬‬ ‫‪.‬االنساب‪,‬ص‪,49‬ص‪,78‬ص‪()90‬‬
‫‪56‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()88‬‬
‫‪57‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()89‬‬
‫‪58‬‬ ‫‪.‬االنساب‪,‬ص‪()148‬‬
‫‪59‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()251 ،103 ،114 ،93‬‬
‫‪60‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪ ،‬ص‪()118-119‬‬
‫‪61‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()22‬‬
‫‪62‬‬ ‫المصدر نفسه)(‬
‫‪63‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()92-93‬‬

‫‪73‬‬
‫على شيروان حتى سنة (‪2481‬م) ‪.‬ونستنتج من ذلك انه جاوز الخمسين من عمره وانه خصص اثناء حكمه‬
‫مكانا لدفنه عند ابيه وجده في مقبرة تلو([‪.)[[6‬‬
‫اما بالنسبة لكتاب االنساب‪,‬فان المؤلف صالح بك الف كتابه هذا في انساب طوائف اسرة امراء شيروان ويقول‬
‫انه سماه (تاريخ االنساب) ([‪ ،)[[6‬وفيما يتعلق بدوافع تأليف كتابه فنراه يذكر اكثر من سبب منها انه اراد ان‬
‫يعرف ابناء منطقته بتاريخ امراء شيروان السابقين‪,‬ومعرفة احوالهم وطبيعة حكوماتهم حتى ال يبقى شيئا مخفيا‬
‫([‪)[[6‬‬
‫البناء بلده فبعد تفكير جدي بهذا العمل اخذ على عاتقه القيام بهذا العمل‪.‬‬
‫كما بين المؤلف ايضا ً خطة كتابه واقسامه الذي يتألف منها‪,‬وحسب ما اشار انه يتألف من المقدمة وسبعة‬
‫مباحث وخاتمة‪,‬وذكر في كل مبحث ما يتألف منها واعتمد االمير الصالح بك في تأليف كتابه على نوعين من‬
‫المصادر‪ ،‬وهي المصادر المدونة (الكتابية) والثانية المصادر الشفهية‪ ,‬وكانت المصادر المدونة قليلة ومن‬
‫ابرزها الشرفنامة لالمير شرفخان البدليسي وكتاب جهان نما لكاتب جلبي‪ ،‬ومعرفةنامه للشيخ ابراهيم حقي‬
‫االرضرومي‪,‬فضال عن ذلك ان المؤلف يشير انه اعتمد في مقدمته التاريخية لكتابه على مجموعة اخرى‬
‫من المصادر منها كتاب الحيوان للدميري واخبار الدول للقرماني وكتاب تاريخ الطبري وكتاب الصواعق‬
‫المحرقة‪,‬وكتاب جها نما وغيرها من التواريخ([‪.)[[6‬‬
‫اما النوع الثاني من المصادر وهي الشفهية وكان الجانب االبرز من كتابه اذ اعتمد على مصادره الشخصية‬
‫من مشاهداته الخاصة ومشاركته في احداث عصره بحكم وظيفته كأمير واعلى سلطة في االمارة‪,‬فشكلت‬
‫مشاهداته العينية مصدرا مهما في مؤلفه واضفت على رواياته التاريخية طابع الصدق والدقة‪,‬فهو يذكر‬
‫االحداث التاريخية باليوم والشهر والسنة ([‪ ,)[[6‬ويقول ايضا (( والمعمرون يعلمون باني صادق او كاذب‪,‬فان‬
‫كنت كاذبا في هذه القصص ومدحت نفسي فليقولوا لي‪ :‬انت كاذب!وان كنت صادقا فاطلبوا لي من هللا تعالى‬
‫الرحمة)) ([‪.)[[6‬‬
‫وتأتي اهمية كتاب االنساب ان المؤلف شاهد عيان ومعاصر لالحداث المهمة التي جرت في المنطقة الواقعة‬
‫بين ايالة وان وديار بكر‪,‬ودون ما شاهده وما سمعه‪,‬وكان فيها معلومات مهمة لم نجده في المصادر االخرى‬
‫خاصة فيما يتعلق بامراء بدليس في تلك الفترة واالحداث التي جرت فيها‪,‬وعالقاتها مع امراء شيروان‪,‬وفيه‬
‫ايضا معلومات نادرة عن امارة بوتان قبل تولي االمير بدرخان حكم هذه االمارة‪.‬‬
‫اما ما يخص تاريخ بدليس واالحداث التي جرت على ارضها كما ورد في كتاب االساب‪,‬فان مؤلف هذا الكتاب‬
‫قدم معلومات نادرة عن تاريخ هذه المدينة في الفترة الواقعة ما بين (‪0281-3371‬م)‪ ،‬كما وذكر احداث سبقت‬
‫هذه الفترة‪,‬وحسب المعلومات التي وردت في ثنايا هذا الكتاب يمكن ايرادها وفق النسق االتي‪:‬‬
‫قدم المؤلف اوال نبذة مختصرة عن ارمينيا الصغرى والكبرى وعد بدليس احدى مدن ارمينيا الكبرى اي‬
‫ارمينيا الخارجية والتي تتالف من خالط مركز ارمينيا الكبرى فضال عن بدليس وارجيش ووان وموش ومدن‬
‫اخرى([‪ )[[7‬ويتضح انه اعتمد في ذلك على كتاب جها نما لكاتب جلبي‪,‬وهو نفس التقسيم االداري الذي وضعه‬
‫البلدايون المسلمون في العهود االسالمية‪.‬‬

‫‪64‬‬ ‫‪.‬صالح بك‪,‬االنساب‪،‬ص‪()152 ،87‬‬

‫‪65‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()22‬‬
‫‪66‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()21‬‬
‫‪67‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()-36,34-35 .‬‬
‫‪68‬‬ ‫‪.‬صالح بك‪,‬اال()ساب‪,‬ص‪,90‬ص‪,146‬ص‪()149‬‬
‫‪69‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()145‬‬
‫‪70‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪() 36‬‬

‫‪74‬‬
‫وقبل الحديث عن االوضاع السياسية لمدينة بدليس حسب ما ورد في كتاب االنساب البد من التنويه الى‬
‫مالحظة مهمة‪,‬ان بدليس اداريا كانت تابعة اليالة وان خالل القرن السابع عشر‪,‬وتتألف هذه االيالة من اربع‬
‫سناجق كردية من نوع (حكومت)اي امارات كردية وهي بدليس وخيزان وهكاري ومحمودي([‪ )[[7‬وظلت‬
‫بدليس احدى االمارات التي تتمتع باستقالل شبه ذاتي حتى قيام الدولة العثمانية في القضاء على اقوى واهم‬
‫حكامها وهو االمير عبدال خان بن ضياء الدين (هـ‪5661-7161/‬م)حيث قاد الوزير احمد باشا جيشا عثمانيا‬
‫كبيرا ضده وبمساعدة حاكم هكاري عز الدين تمكن من انهاء حكمه ([‪,)[[7‬وتولى بعده حكم بدليس ابنائه بدر‬
‫الدين وبعده شرف الدين ثم سعيد خان الذي حكم خالل الفترة ما بي (هـ‪2071-1961/‬م) ([‪)[[7‬تحولت امارة‬
‫بدليس بعد القضاء على عبدال خان من امارة قوية الى زعامة عشائرية ضعيفة لغاية سقوطها في منتصف‬
‫القرن (‪91‬م) ([‪.)[[7‬‬
‫وحسب ما اشار اليه االمير صالح بك ان المير بدليس سعيد خان دور كبير في تنصيب جده عز الدين بك‬
‫في حكم امارة شيروان بدال من االمير (شاه محمد رش)الذي كان يتخذ من كفرا مركزا لحكمه‪,‬وكان الذي‬
‫سهل على عز الدين في الحصول على السلطان خاله اسماعيل اغا كوتني‪,‬الذي ذهب الى وزير وان واقنعه‬
‫بمنح حكم شيروان البن اخته عز الدين فأتى بخلعة له ثم ذهب اسماعيل اغا بعد وان الى بدليس واقنع سعيد‬
‫خان بالموافقة مساعدته عسكرياً‪,‬فارسل االخير عساكر مع احد آغوات بدليس يدعى ديوان آغا شيي‪,‬فتوجهت‬
‫عساكر اسماعيل آغا وبرفقة عز الدين ومعهم عساكر بدليس واخرجوا(شاه محمد رش) الشيرواني من كفرا‬
‫ونصبوا مكانه عز الدين بك اميرا على امارة شيروان ([‪.)[[7‬‬
‫وبعد محاوالت يائسة من قبل االمير (شاه محمد رش) الشيرواني السترجاع نفوذه وبمساعدة حاكم جزيرة‬
‫بوتان خان عبدال‪,‬اال ان اسماعيل اغا وسعيد خان البدليسي تمكنوا من تثبيت سلطة عزالدين بك الشيرواني‪,‬‬
‫وقام االخير بنقل مقر االمارة من كفرا الى قلعة كرماص ‪ ,‬وبقي عزالدين يحكم امارة شيروان حتى وفاته سنة‬
‫(‪2071‬م)([‪.)[[7‬‬
‫وخالل فترة حكم االمير صالح بك الشيرواني(‪7671-3371‬م) وهو جد مؤلف كتاب االنساب‪,‬قدم من بدليس‬
‫الى كرماص خان بدليس (نور دهر بك)وكان صهر صالح بك وطلب منه مساعدة عسكرية‪,‬لنقل السلطة في‬
‫بدليس اليه‪,‬وعبر لالمير الشيرواني‪,‬بان اعيان بدليس يؤيدونه‪,‬فلبى االمير صالح طلب (نور دهربك)واعد‬
‫عساكر شيروان مع قوات قولبكيان‪,‬ثم توجهوا نحو بدليس وهاجموا المدينة على حين غفلة من اهلها في احدى‬
‫محالتها‪,‬فوقعت الغيرة الهل بدليس ودافعوا عن مدينتهم واشتبكوا مع قوات صالح بك‪,‬وتمنكوا من دحرهم‬
‫وقتلوا منهم ثالثين رجال مع شاهين مير خورا نويني واخذوا اسلحتهم‪,‬فاضطر صالح بك الى سحب قواته من‬
‫بدليس‪,‬وعقد صلحا مع اعيان بدليس‪ .‬لكن االمير صالح لما رجع بقواته امر احد االغوات المرافقين له وهو‬
‫سليمان اغا آنقوسي باالغارة على احدى قرى روزكان تدعى(جمعا)وقتل منهم حوالي (‪)06‬رجال لكي يثأر‬
‫من قواته الذي قتلوا في بدليس([‪.)[[7‬‬
‫والسؤال الذي يطرح نفسه من كان يتولى حكم بدليس حينذاك؟ وهل ان نوردهر بك قد تولى الحكم فيها قبل‬
‫ذلك؟ ثم اقصى عن السلطة حتى يطلب العون والمدد من امير شيروان؟ومن الواضح ان نور دهر بك كان ابن‬

‫‪71‬‬ ‫‪.‬خليل علي مراد‪ ،‬الكرد كردستان في كتاب جهان نما لكاتب جلبي(اربيل‪ ،)2013 :‬ص ‪() 36‬‬
‫‪72‬‬ ‫‪.‬ماجد محمد يونس‪ ،‬امارة بدليس‪ ،‬ص ‪141‬؛ نزار ايوب كولي‪ ،‬امارة هكاري في العهد العثماني‪( ،‬دهوك‪ ،)2017 :‬ص‪() 218‬‬
‫‪73‬‬ ‫‪.‬ماجد‪ ,‬المرجع السابق‪،‬ص‪()118‬‬
‫‪74‬‬ ‫‪.‬نزار كولي‪ ،‬امارة هكاري‪ ،‬ص ‪() 219‬‬
‫‪75‬‬ ‫‪.‬االنساب‪,‬ص‪()55-58‬‬
‫‪76‬‬ ‫‪.‬االنساب‪,‬ص‪()61‬‬
‫‪77‬‬ ‫‪.‬صالح بك‪,‬االنساب‪,‬ص‪()71-72‬‬

‫‪75‬‬
 ‫عبد ال خان‪ ,‬وقد يكون قد تولى الحكم في بدليس‪,‬في فترة ما‪,‬النه بعد اقصاء والده عن الحكم سنة (‪5661‬م)‬
‫وحتى تولي صالح بك حكم امارة شيروان سنة( ‪3371‬م)تولى حكم بدليس اكثر من ثمانية امراء من اوالد‬
‫([‪)[[7‬‬
‫واحفاد عبد ال خان‪.‬‬
‫اما مصير نوردهر بك ‪,‬وبعد فشل حملة صالح بك على بدليس‪,‬لم يكن واضحا ‪,‬هل قتل ام رجع مع صالح بك‬
‫الى كرماص؟واالهم من ذلك انه كان حيا حتى سنة (‪3371‬م)‪.‬‬
‫وبعد ان تسلم االمير صالح بك الشيرواني وهو صاحب كتاب االنساب‪,‬الحكم في امارة شيروان سة (‪6871‬م)‬
‫واجه هذا االمير مشاكل عديدة من رجال والده البارزين وكان على راسهم يوسف اغا بن شاهين اغا الذي‬
‫اصبح نائبا ومدبرا المارة شيروان‪,‬واراد هذا ان ينفرد بحكم االمارة دون االمير صالح فاضطر االخير‬
‫الى طلب المساعدة من امير بوتان محمد بك الذي قوى سلطته وعين لصالح بك محمود اغا انقوسي مدبرا ً‬
‫([‪)[[7‬‬
‫له‪,‬واصبح محمود اقوى شخصية في االمارة بعد االمير صالح‪.‬‬
‫ومن جهة اخرى كان يعاصر االمير صالح بك من حكام بدليس االمير شرفخان وهو احد احفاد عبد ال خان‬
‫الذي تولى السلطة ما بين (‪7971-8871‬م)‪)[[8[( .‬وكان لالمير شرفخان عالقات وثيقة مع مدير شيروان‬

‫محمود اغا‪,‬وسلم االخير قلعة كردكان له‪,‬الذي عين من قبله نائبا له يدعى قاسم مصطفى كردكي‪.‬‬
‫([‪)[[8‬‬

‫وفي سنة (‪0971‬م)حصل خالف بين االمير صالح واثنين من ابناء اعمامه وهم علي بك وتتربك‪,‬وكانا‬
‫متهمين بقتل محمود اغا‪,‬لذا اخرجهما صالح بك من شيروان‪,‬وقصد االثنين امير منطقة حزو منصور بك الذي‬
‫([‪)[[8‬‬
‫منح لهما االمان‪.‬‬
‫وبوصول االميرين علي بك وتتربك عند حاكم حزو‪,‬وفي نفس الوقت كان هناك اغا اخر في المنطقة يدعى‬
‫دواز اغا وهو رئيس عشيرة سلوقيان‪,‬وكان هذا ايضا وثق عالقاته مع يوسف اغا المدبر السابق لالمير‬
‫صالح‪,‬فاصبحت هناك جبهة مضادة لالمير صالح وهم دواز اغا وحاكم حزو فضال عن علي بك وتتربك‬
‫وابناء شاهين ‪.‬فشعر االمير صالح بالخوف من هؤالء‪,‬فاتصل االمير صالح ومدبره مهمود اغا بحاكم بدليس‬
‫شرفخان‪,‬وطلب منه امداده بعساكر‪,‬فاجاب االخير وارسل قوات من عشيرة روزكا مع ابن اخيه موسى‬
‫بك‪,‬واجتمعت عساكر شيروان وبدليس في قلعة كردكان وهاجموا قصر دواز اغا وقتلوه مع ابنه وعادت هذه‬
‫([‪. )[[8‬‬
‫القوات منتصرة الى كردكان‬
‫كما واشار االمير صالح بك انه في سنة (‪9971‬م) بعث باشا موش مراد باشا الى االمير صالح وطلب منه‬
‫االتصال باخيه مدبر بدليس حاجي شيخ بك‪,‬فالتقى االثنين اي صالح بك ومدبر بدليس في قرية شين‪,‬فاهدى‬
‫مدبر بدليس لالمير صالح هدايا كثيرة منها دمانجه وبارود واشياء اخرى‪,‬ثم اتفق الطرفان على ان يكونا‬
‫متحدين ومتعاونين في جميع الظروف‪)[[8[(.‬وهذا يدل على ان العالقات بين امارة بدليس وامارة شيروان كانت‬
‫وثيقة وقوية في جميع المستويات‪.‬‬
‫واستمرت تلك العالقات الوثيقة بين امارة شيروان وامارة بدليس ومما يؤيد ذلك لما توفيت زوجة االمير‬
‫صالح وهي بنت امير اسبائرت سنة (‪6081‬م)فلما دفنت في مقبرة (تلو)وبنيت على قبرها قبة في الثالث من‬

‫‪78‬‬ ‫‪.‬صالح بك‪,‬االنساب‪,‬ص‪()71-72‬‬

‫‪79‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪() 95‬‬
‫‪80‬‬ ‫‪.‬ماجد‪ ,‬امارة بدليس‪,‬ص‪()146‬‬
‫‪81‬‬ ‫‪.‬صالح‪,‬االنساب‪,‬ص‪()95‬‬
‫‪82‬‬ ‫‪.‬صالح بك‪,‬االنساب‪,‬ص‪()95‬‬
‫‪83‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()96‬‬
‫‪84‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()112‬‬

‫‪76‬‬
‫حزيران من الجص‪,‬ووضع على قبرها ستة عالمات من الفضة‪,‬وارسل تلك العالمات (شيخ بك)مدبر بدليس‬
‫الروزكي (اخو مراد باشا) ويقول االمير صالح‪,‬بعد ان وضع الصندوق على قبرها قرئ عليها احد عشر الفا‬
‫([‪)[[8‬‬
‫وتسعمائة دورا يعني سورة ياسين وملحقاتها ‪.‬‬
‫وفي نفس السنة اي (‪6081‬م)عين مراد باشا واليا على ديار بكر وقبل ذلك كان واليا على موش‪,‬وبتوليه‬
‫هذا المنصب اصبحت العالقات بين االمير صالح الشيرواني‪,‬ومراد باشا واخيه مدبر بدليس شيخ بك‪,‬بين‬
‫المد والجزر ويسود بينها شئ من التنافر‪,‬ففي بداية توليه حكم ديار بكر ارسل مراد باشا دعوة رسمية لالمير‬
‫صالح بزيارة دبار بكر‪,‬فاستجاب لطلبه وزاره في مقره‪,‬وبقي خمسة ايام فيها بكل احترام وتقدير‪,‬وغادر مراد‬
‫باشا في زيارة رسمية الى موش‪,‬كما توجه صالح بك الى امارته في شيروان‪,‬وفي الطريق ارسل اليه مراد‬
‫باشا بعدم االذن له بالوصول الى بلده بناءا على االمر السلطاني وانه على قيد االقامة الجبرية‪,‬النه اكتشف‬
‫في بلده المعدن‪,‬وان الذي اخبر السلطان بشأن ذلك كل من يوسف اغا بن شاهين اغا وابن مصطو االقرع‬
‫البدليسي‪,‬وبعد وصول فريق عمل الستخراج المعدن في شيروان وحيزان‪,‬تبين للسلطات العثمانية ان تكاليفها‬
‫([‪)[[8‬‬
‫اكثر وال تستفاد منها الدولة ‪.‬‬
‫وصادف في تلك الفترة وصول الصدر االعظم يوسف باشا الى ارضروم وطلب من مراد باشا واالمير صالح‬
‫بالقدوم اليه‪,‬لكن مراد باشا لم يستجب لطلبه وارسل ابنه مكانه وطلب من االمير صالح ان يذهب هو الى مقابلة‬
‫الوزير االعظم‪,‬ولكن االمير لم يكشف لنا هل ذهب الى مقابلة الوزير ام ال؟ ([‪.)[[8‬‬
‫ومن جهة اخرى طلب مراد باشا من االمير صالح تسليم قلعة كرماص مقر حكمه‪,‬لغرض استخراج المعدن‬
‫فيه‪,‬فرفض االمير صالح طلبه‪,‬وفي نفس الوقت لم يسمح لالمير صالح بالذهاب الى بلده شيروان‪,‬وادعى مراد‬
‫باشا بانه عين ابنه الصغير اسعد بك اميرا مكان ابيه في امارة شيروان‪,‬كما وهدد اهالي شيروان باجتياح بيوتهم‬
‫ونهبهم‪,‬ووقفت عشائر شيروان وغرزان وبوتان مع االمير صالح‪,‬بينما وقف اهل حيزان مع عشيرة روزكان‬
‫ضد االمير صالح ووقفوا الى جانب مراد باشا([‪.)[[8‬‬
‫وبقي االمير صالح على قيد الجبرية لدى مراد باشا في موش وخالل تلك الفترة حدث تغيير كبير في الدولة‬
‫العثمانية عندما قام السلطان مصطفى بقتل السلطان سليم خان في سنة (‪7981‬م)ونصب نفسه سلطانا على‬
‫الدولة اال انه لم يبقى في السلطة اكثر من سنة وتم تعيين السلطان محمود مكانه في سنة (‪8081‬م)وقبيل مقتل‬
‫السلطان مصطفى‪,‬كان مراد باشا قد هيأ نفسه للذهاب الى ديار بكر‪.‬ومنها الى المعدن‪,‬وكان االمير صالح معه‬
‫وحدث فجأة ان تولى السلطان محمود عرش الدولة‪,‬وارسل البشارة الى كل وزير ولم يرسلها الى مراد باشا‪,‬كما‬
‫وصل في تلك الفترة عبد هللا بك اخ مراد باشا اليه الذي كان نائبه في ديار بكر‪,‬فاجتمع الجميع في منطقة (جم‬
‫باالس)ثم توجهوا الى موش‪.‬ووصلت االخبار الى ناحية شيروان بان االمير صالح بك محبوس لدى مراد‬
‫باشا‪,‬لكن االمر بخالف ذلك على حد قول االمير صالح نفسه بل يقول ان مراد باشا كان يعزه ويكرمه ويجلسه‬
‫([‪.)[[8‬‬
‫الى جانبه ويأكلون الطعام سوية‪.‬‬
‫وبعد بقاء فترة من اقامة االمير صالح لدى مراد باشا في موش‪,‬اراد االخير ان يسمح لالمير صالح بالذهاب‬
‫الى ناحية شيروان‪,‬بشرط ان يبقى احد اقربائه كرهينة لدى مراد باشا‪,‬فارسل مراد باشا رجال الى شيروان كي‬
‫يأتي بالرهينة‪,‬لكن رؤوساء شيروان رفضوا هذا الطلب‪,‬لعدم ثقتهم بمراد باشا‪,‬فاقترحوا عليه ان يأتي مراد باشا‬

‫‪85‬‬ ‫‪.‬صالح‪,‬االنساب‪,‬ص‪()114‬‬
‫‪86‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()115-116‬‬
‫‪87‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()116‬‬
‫‪88‬‬ ‫‪.‬صالح‪,‬االنساب‪,‬ص‪()117‬‬
‫‪89‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()118-119‬‬

‫‪77‬‬
 ‫بصالح بك الى بدليس وهم يأتون بالرهن الى المدينة ايضا([‪..)[[9‬‬
‫وقدم االمير صالح وصفا دقيقا لحاله اثناء قدومه الى بدليس واقامته فيها‪,‬فيشير انه بعد وصوله الى بدليس‬
‫توجه مع مراد باشا الى بيت خان بدليس(دون ان يذكر اسمه)واقاما في بيته المسمى (شهرشين) ليلة واحدة‬
‫‪.‬وهنا وصل مبعوث امير صالح القادم من شيروان بدون اي رهينة‪,‬واخبر مراد باشا باسم رؤساء شيروان نحن‬
‫ال نثق بكالم مراد باشا‪,‬فيقول ايضا ان كان مراد باشا صادقا في نيته فليبعث االمير صالح الى قرية ارفاس مع‬
‫الشيخ لطفي االرفاسي ثم يأتوا جميعا الى بدليس‪ ,‬ولما سمع مراد باشا هذا الكالم رفض مقترح اهالي شيروان‬
‫واكد انه سيحتفظ باالمير صالح ‪,‬وجعله في بيت يوسف كيا حتى ظهر ذلك اليوم‪,‬ثم انتقل مراد باشا من دار‬
‫خان بدليس الى بيت شيخ جيالق‪,‬ثم قدم ثانية الى االمير صالح المقيم في بيت يوسف كيا‪,‬وقبل دخوله الدار جاء‬
‫([‪)[[9‬‬
‫ابنه (اي ابن مراد باشا)عثمان اغا واخبره بان والده على لسان احد غلمانه سيسمح لك بالذهاب الى بلده‪.‬‬
‫وبعد مناقشات بين االمير صالح ومراد باشا (باشا موش)اقترح االخير ان يعين صالح بك كحاكم على‬
‫بدليس‪,‬ويخرج اخاه (شيخ بك) من المدينة‪,‬ويعين ابن صالح بك اميرا على شيروان‪,‬فوافق االمير صالح‬
‫على ذلك‪,‬ثم فجأة غير مراد باشا رأيه‪,‬واكد لالمير صالح بانه سيسمح له بالذهاب الى مقر حكمه في قلعة‬
‫كرماص‪,‬ويذكر االمير صالح ا ن سبب رفع االقامة الجبرية عن االمير صالح‪,‬ان الوزير يوسف باشا (باشا‬
‫ارضروم)ارسل رسالة الى مراد باشا يدعوه الى ارسال االمير صالح اليه‪,‬فخاف مراد باشا من ذلك‪,‬وارسل‬
‫رسالة الى الوزير بان صالح بك هرب من عنده الى االكراد‪,‬ويردف االمير صالح قائال ان سبب حجزه عند‬
‫مراد باشا كان المعدن حجة‪,‬وانما اراد من ذلك ان يبسط سيطرته على ناحية شيروان ويقضي على هذه‬
‫([‪)[[9‬‬
‫االمارة‪.‬‬
‫على اية حال افرج مراد باشا عن االميرصالح بعد حجزه لمدة ستة اشهر عنده‪,‬ولما عاد االمير صالح سنة‬
‫(‪7081‬م)الى كرماص صادف ان حصلت عمليات السرق والنهب على قوافل الطرفين‪,‬لكنه لم يحدث اي قتال‬
‫([‪)[[9‬‬
‫او عداوة بين االمير صالح ومراد باشا‪.‬‬
‫وفي سنة (‪8081‬م)توفي مراد باشا (باشا موش)‪,‬كان له ثالثة ابناء وهم ميرزا باشا ومحمد بك وسليم‬
‫باشا‪,‬وكان لمراد باشا ايضا خمسة اخوه وهم شيخ بك (مدبر بدليس)وعبد هللا بك وابراهيم بك وآلدين بك‬
‫ويوسف باشا‪.‬فحصل نزاع وخصام بين افراد اسرته وقتل على اثر ذلك عدد كبير من ابناء عشيرة روزكان‬
‫ونهب اموالهم‪,‬واخيرا تم االتفاق على ان يصبح (يوسف باشا)اخ مراد باشا حاكما على موش كما اصبح ابن‬
‫اخيه سليم باشا اميرا على قلعة مالزكرت‪,‬ثم اتصل باشا وان وباشا ارضروم مع عدد من العشائر في المنطقة‬
‫بحاكم مالزكرت سليم باشا واكدوا وقوفهم الى جانبه وامدوه بعساكر كي يحارب عمه يوسف باشا(حاكم موش)‬
‫فلما علم االخير بذلك جهز قواته وتصدى لقوات سليم باشا‪,‬وبعد قتال بين الطرفين انتصر سليم باشا واخذ عمه‬
‫يوسف اسيرا وبعثه الى ارضروم فقتله باشا ارضروم‪,‬وسيطر سليم باشا على موش وبدليس وتولى مكانه في‬
‫الحكم‪.‬ولما علم شيخ بك مدبر بدليس بما جرى الخيه يوسف باشا‪,‬هرب مع خان بدليس الى درزن ([‪)[[9‬وال‬
‫يذكر االمير صالح اسم خان بدليس لكن المعروف ان خان بدليس في تلك الفترة هو (غز نفرخان) الذي حكم‬

‫‪90‬‬ ‫‪.‬االنساب‪ ،‬ص‪() 119‬‬

‫‪91‬‬ ‫‪.‬صالح‪,‬االنساب‪,‬ص‪()119‬‬
‫‪92‬‬ ‫المصدر نفسه‪,‬ص‪().120-121‬‬
‫‪93‬‬ ‫‪.‬صالح ‪,‬االنساب‪,‬ص‪()120-141‬‬
‫‪94‬‬ ‫‪.‬االنساب‪, ،‬ص‪() 122‬‬

‫‪78‬‬
 ‫([‪)[[9‬‬
‫ما بين (‪9081-7971‬م)‪.‬‬
‫ومن جهة اخرى قصد شيخ بك ناحية شيروان ومعه افراد اسرته واقام عند االمير صالح بك مدة ثم بعث اخاه‬
‫عبد هللا بك الى وان طالبا منهم مساعدته عسكريا‪,‬فقدمت قوات عسكرية من وان الى تطوان‪,‬اال ان سليم باشا‬
‫لما علم بذلك توجه بقواته الى هناك وتمكن من الحاق الهزيمة بتلك القوات واخذ عمه عبد هللا بك اسيرا وقتله‬
‫([‪)[[9‬‬
‫في موش‪,‬اما القوات التي جاءت من وان عادت ثانية الى المدينة ‪.‬‬
‫اما شيخ بك مدبر بدليس فبقي مدة طويلة في كرماص ثم توجه الى وان‪,‬ومنها ذهب الى ارضروم‪,‬وما ان‬
‫وصلها حتى قطع باشا ارضروم راسه‪,‬واستقرت بذلك اوضاع موش وبدليس واصبح جميع ابناء عشيرة‬
‫روزكان تحت سيطرة ابناء مراد باشا‪,‬وصار سليم باشا االبن االصغر حاكما على موش وبدليس واعمالها‪,‬كما‬
‫وجعل اخاه االكبر محمد بك وزيرا ونائبا له وذلك في سنة (‪7181‬م)‪,‬واشار صالح بك الشيرواني بانه ارتبط‬
‫([‪)[[9‬‬
‫مع محمد بك وسليم باشا بعالقات مصاهرة‪.‬‬
‫بعد هذه السنة لم يشير صالح بك‬ ‫([‪,)[[9‬‬
‫واستمر سليم باشا يحكم بدليس وموش وتطوان حتى سنة (‪8181‬م)‪.‬‬
‫الى اية عالقات بين بدليس وامارة شيروان‬
‫ونستتج من كل ما سبق ان امارة بدليس قد اصابها الضعف واالنقسام خاصة بعد مقتل اميرها المشهور‬
‫عبد هللا خان سنة (‪5661‬م) ولكن مع ذلك استمر افراد اسرته يحكمون بدليس حتى الربع االول من القرن‬
‫(‪91‬م)اال ان السلطة الفعلية اصبحت في تلك الفترة بيد مراد باشا وافراداسرته‪,‬الذين اتخذوا من موش مركزا‬
‫لحكمهم‪,‬واصبحت بدليس تابعة لباشا موش‪,‬وفقدت بدليس بذلك مكانتها كمركز امارة وحلت محلها مدينة‬
‫موش‪,‬اما خانات بدليس من ابناء عبد ال خان‪,‬الحكام االصليين في المدينة‪,‬فقد جردوا من صالحياتهم‪,‬ولم يبقى‬
‫لهم سوى انهم خانات باالسم ‪,‬وخاضعين لحكام موش وبدليس من اسرة مراد باشا‪,‬ولم يشير االمير صالح بك‬
‫الى اسمائهم‪.‬عدا واحد منهم المعروف بـ (باشا روزكان)يدعى باشا بيك بن برها خان)الذي كان حاكما حينذاك‬
‫([‪.)[[9‬‬
‫سنة (‪9181‬م)‬
‫اما متى تولى خانية بدليس فلم يكن معروفا‪,‬لكن الحاكم الذي قبله كان يعرف بـ (نوح خان)الذي تولى الحكم‬
‫سنة (‪9081‬م) ([‪)[[10‬ونرجح ان باشا بيك تولى خانية بدليس بعد نوح خان‪.‬‬
‫وفي الختام يمكن القول ان صالح بك الشيرواني قدم من خالل كتابه تاريخ االنساب معلومات مهمة عن تاريخ‬
‫مدينة بدليس خالل الفترة الواقعة ما بين (‪9181 -3371‬م )‪ ،‬التي تعد من الفترات االمظلمة لتاريخ هذه المدينة‬
‫العريقة التي اصابها الضعف بعد عهد اميرها المشهور عبدال خان‪ ،‬ولوال كتاب االنساب لبقي الكثير من تاريخ‬
‫بدليس في طي النسيان واالهماللعدم تركيز المصادر عليها‪.‬‬

‫‪95‬‬ ‫ماجد‪ ،‬امارة بدليس‪،‬ص‪().145‬‬

‫‪96‬‬ ‫‪.‬صالح‪,‬االنساب‪,‬ص‪()122‬‬
‫‪97‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()123‬‬
‫‪98‬‬ ‫المصدر نفسه‪ ,‬ص‪,114‬ص‪()145‬‬
‫‪99‬‬ ‫‪.‬المصدر نفسه‪,‬ص‪()151‬‬
‫‪100‬‬ ‫‪.‬ماجد‪,‬ص‪()45‬‬

‫‪79‬‬
 ORTAÇAĞ İSLAM COĞRAFYACILARINA
GÖRE BİTLİS-AHLAT VE ÇEVRESİ

Dr. Öğr. Üyesi MUSTAFA AYLAR

Bitlis Eren Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih (Ortaçağ) ABD, mustafaaylar@gmail.com

Giriş

Bitlis şehri, Van Gölü’nün batı yakasında 38 20’ kuzey, 42 5’ doğu derecelerinde yer alır. Rakımı
1400-1500 metre arasındadır. Ermeni kaynaklarında Bitlis adı için Bageş ismi kullanılmaktaydı.
Bitlis kim tarafından ne zaman kurulduğu bilinmemektedir. Fakat bir efsaneye göre Büyük İsken-
der’in Lis adındaki güvendiği bir kumandanı burada Bitlis kalesini inşa etmiş ve sonrasında Büyük
İskender’e tabi olmayı reddetmiştir. Bunun üzerine Büyük İskender, şehri kuşatmış ancak başarısız
olmuştur. Lis daha sonra yaptığından pişman olarak özür dilemiş ve Büyük İskender kendisini affet-
miştir. Şehir ise daha sonra onun kumandanın adı ile anılmaya başlamıştır.[1]

Bitlis ve çevresi, 641 yılında Hz. Ömer’in el-Cezire kumandanı İyaz b. Ganem tarafından Mülüman-
ların hâkimiyetine sokulmuştur. İyaz b. Ganem, Erzen şehrini sulhen aldıktan sonra Bitlis ve Ahlat’a
gelmiş ve buraları İslam hakimiyetine almıştır.[2] Buranın İslam hakimiyetine girmesi konusunda
önemli bilgiler veren Vâkıdî’ye göre İyaz, Yukanna adındaki birini Bitlis hakimi olan Patrik Servend
b. Bolıs’a elçi olarak göndermiş ve Yukanna, İyaz’a cizye ödeyerek barış yapmak istediğini söylemiş-

1 G. L. Lewis, “Bidlis”, EI², I, Leiden-Brill 1986, s. 1206; Bitlis adının nereden geldiği konusunda, XVI. Yüzyıl sonlarında Bit-
lis’te hüküm süren ve “Şerefname” eseriyle tanınan Şeref Han şu bilgileri vermektedir: “Derken İskender, Bedlis adındaki
adamına, burada son derece sağlam ve sarp bir kale yaptırması için emir verdi ve şöyle dedi: O kadar sağlam olsun ki,
benim gibi bir kral onu ele geçirmeye heveslenirse bunu yapamasın ve bundan tamamen aciz kalsın. Böylece bu kalenin
adını kuşaktan kuşağa ve yüzyıldan yüzyıla ebedileştirmiş olursunuz. Bedlis, emre uyarak, Küsür ve Rıbat nehirleri ar-
asında, kaynaktan iki fersah mesafede, kale ve şehri kurmaya başladı. Şimdiki Bedlis şehrinin ve bugünkü kalesinin işgal
ettikleri yer işte burasıydı. Bedlis hem şehrin, hem de kalenin kurulmasını kısa zamanda tamamladı. Sonra İskender
İran fethinden döndüğünde Bedlis Kalesi’nin çevresine varınca, adamı Bedlis hemen kalenin kapılarını kapattı ve savaşa,
dövüşmeye hazırlanarak kaleyi teslim etmeyi reddetti.” Bkz. Şeref Han, Şerefname, Arapça’dan Çeviren M. Emin Bozars-
lan, Ant Yay., İstanbul 1971, s. 386-387.
2 İbnü’l-Esîr, Ebü’l-Hasen İzzüddîn Alî b. Muhammed b. Muhammed eş-Şeybânî el-Cezerî, el-Kâmil fi’t-Tarih, Tahkik
Ömer Abdüsselâm Tedmurî, C. II, Dârü’l-Kitâbü’l-Arabî, Beyrut 1417/1997, s. 358; Türkçe Tercüme, el-Kâmil fi’t-Tarih,
Çeviren M. Beşir Eryarsoy, C. II, Bahar Yayınları, İstanbul 1991, s. 489; Belâzûrî, Ahmed b. Yahyâ, Fütûhu’l-Büldân (Ülke-
lerin Fetihleri), Çeviren Mustafa Fayda, Siyer Yayınları, İstanbul 2013, s. 204.

81
tir. Bunun üzerine Bitlis hakimi yüz bin dinar altın, beş yüz zırh ve bin ok-yay vererek Müslümanlar
ile sulh yapmıştır.[3] 646 yılında Hz. Osman zamanında ise Hz. Osman, Suriye valisi Muaviye’ye bir
mektup yazarak Habib b. Mesleme’yi Ermeniyye bölgesinin ele geçirilmesi için görevlendirmiştir.[4]
Öte yandan Emeviler zamanında Abdullah b. Zübeyr’in[5] isyanı sırasında İrminiyye halkı isyan et-
miştir. Bu sırada bölgenin valisi Abdülmelik b. Mervan tarafından tayin edilen Muhammed b. Mer-
van’dı. Muhammed b. Mervan isyan edenler ile savaşarak onları mağlup etmiş, bölgeye tekrar hâkim
olmuş ve bazı kişileri Ahlat kilisesinde toplayarak idam ettirmiştir.[6]

Ancak bir süre sonra Müslümanlar arasındaki dahili mücadelelerden dolayı burası tekrar Müslü-
manların elinden çıkarak Bizans hakimiyetine girmiştir. Halife Muaviye zamanında tekrar itaat al-
tına alınan Bitlis, bir süre sonra yine meydana gelen iç karışıklıklarda Emeviler’in elinden çıksa da
Halife Abdülmelik zamanında, kardeşi Muhammed b. Mervan tarafından doğrudan doğruya el-Ce-
zire topraklarına bağlanarak gönderilen valiler tarafından yönetilmeye başlanmıştır.[7]

Abbasiler döneminde ise Bitlis şehri, Diyarbakır’a hakim olan Hamdaniler ve Mervaniler’e bağlı
olarak idare edilmiştir. Halife Mütevekkil zamanında Musa b. Zürâre halifeye karşı Bitlis’te isyan
etmiştir.[8] 928 yılında Bizans Domestikos’u büyük bir ordu ile Ermeniye bölgesine gelmiştir. Bizans
ordusu Ahlat ve Bitlis’e girerek camilerdeki minberleri sökerek yerine haç yerleştirmiştir. Bundan
dolayı yöre halkı Bağdad’a halifeninin yanına giderek yardım istemişlerdir.[9] X. Yüzyılda Bizans ve
Mervaniler arasında bir sınır şehri olan Bitlis 1047 yılında Selçuklu hakimiyetine girmiştir.[10]

XI. asırda Türkler’in yoğun olarak Anadolu’ya gelmesi neticesinde Bitlis’te Türk nüfus sayısında ar-
tış olmuştur. Sultan Alp Arslan’ın Malazgirt savaşı öncesinde Bitlis ve Ahlat, Türklerin uğrak yeri
olmuş ve şehir 1084 yılına kadar Selçuklular’a tabi Mervaniler’e bağlı idare edilmiştir.[11] 1085 yılında
Melikşah’ın görevlendirdiği Türkmen emirlerinden Dilmaçoğlu Mehmed Bey, Bitlis ve Erzen’i ele ge-
çirmiş, ardından bölge Melikşah tarafından kendisine ikta edilmiş ve böylece Mehmed Bey burada
Dilmaçoğullarının temelini atmıştır.[12]

1094 yılında Diyarbakır bölgesini denetim altına alan Melik Tutuş, bölgenin yönetimini Atabeg Tuğ-
tekin’e vermiştir. Tutuş’un ölümünden sonra ise Tuğtekin Şam’a gidince Diyarbakır vilayeti Türk-
men emirler arasında yeniden paylaştırılmıştır. 1104 yılından itibaren Dilmaçoğulları’nda Togan
Arslan hüküm sürmeye başlamıştır. Onun döneminde Ahlatşahlar ve Mardin Artuklular’ı, Dilmaço-
ğulları üzerinde nüfuz kazanmışlardır.[13]

Togan Arslan‟ın güçlenmesi ve Mardin Artuklularıyla ilişkilerinden rahatsız olan Ahlatşah İbrahim,
İlgazi’nin de ölümünü fırsat bilerek 1124 yılında Dilmaçoğulları’na saldırmış ve Bitlisi kuşatmıştır.
Bundan dolayı Togan Arslan tekrar Sökmenli hakimiyetini kabul ederek kuşatmadan kurtulmuş ve

3 El-Vâkıdî, Ebû Abdullâh Muhammed b. Ömer, Fütuhü’ş-Şam, C. II, Dâru’l-Kutubu’l-İlmiyye, Beyrut 1417/1997, s. 160-
162; Türkçe Tercüme, Fütuhü’ş-Şam, Çeviren Hasan Gülşen, Nüve Kültür Merkezi, Konya 2016, s. 529-531.
4 Belâzûrî, Fütûhu’l-Büldân (Ülkelerin Fetihleri), s. 229.
5 Abdullah b. Zübeyr, Zübeyr b. Avvâm’ın oğludur ve Emevî hânedanına karşı halifeliğini ilân eden, abâdileden bir sahâbîdir.
Bkz. Hakkı Dursun Yıldız, “Abdullah b. Zübeyr”, DİA, C. I, İstanbul 1998, s. 145.
6 Belâzûrî, Fütûhu’l-Büldân (Ülkelerin Fetihleri), s. 236.
7 Mükrimin Halil Yınanç, “Bitlis”, İA, C. II, İstanbul 1979, s. 662.
8 El-Ya’kûbî, Ahmed b. İshâk, Tarihü’l-Ya’kûbî, C. II, Dâr Sâdr, Beyrut, t.y., s. 489.
9 İbnü’l-Esîr, el-Kâmil fi’t-Tarih, C. VI, s. 734; Türkçe Tercüme, el-Kâmil fi’t-Tarih, Çeviren Ahmet Ağırakça, C. VIII, s. 166.
10 Metin Tuncel, “Bitlis”, DİA, C. VI, İstanbul 1992, s. 226.
11 Ali Ekber Diyânet, “Bidlîs”, Dâiretü’l-Mu’ârrif-i Bozorg İslâmî, C. XI, Tahran 1381/2003, s. 571; Yınanç, “Bitlis”, s. 662.
12 İbnü’l-Esîr, el-Kâmil fi’t-Tarih, C. X, s. 442-443; Türkçe Tercüme, el-Kâmil fi’t-Tarih, Çeviren Ahmet Ağırakça ve Ab-
dülkerim Özaydın, C. XII, s. 456.
13 Osman Turan, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, İstanbul 1993, s. 111-112

82
böylece Bitlis şehri Dilmaçoğulları egemenliğinde Ahlatşahlar hakimiyetini girmiştir.[14] 1192 yılın-
da Ahlatşah hükümdarı Bektemür Bitlis’i ele geçirmiş, bu tarihten itibaren Dilmaçoğulları’nın Bitlis
kolu son bulmuş ve bu beylik Erzen’de hüküm sürmeye devam etmiştir.[15]

XIII. yüzyıl başlarında 1209 yılında Bitlis’e Eyyubiler hakim olmuştur. Sonraki dönemde iktidarını
güçlendirmek amacıyla Hindistan’tan önce İran, Azerbaycan bölgesine gelen Celaleddin Harezmşah,
ardından Doğu Anadolu bölgesinde bir takım faaliyetlerde bulunmuştur. Celaleddin, Moğollar’ın hü-
cumu sırasında bazı askerlerini Bitlis ve Ahlat civarına göndermişti.[16] Ancak Celaleddin, Eyyubiler
hakimiyetinde bulunan Ahlat’ı 1229 yılında uzun bir kuşatmadan sonra topraklarına katınca bu du-
rum Türkiye Selçukluları’nın tepkisini çekmiştir. Ardından Türkiye Selçuklu-Eyyûbî müşterek or-
dusu Celaleddin’i 10 Ağustos 1230 tarihinde Yassıçimen’de ağır bir mağlubiyete uğratmış ve hemen
sonrasında bölge Türkiye Selçukluları’nın hâkimiyetine geçmiştir. Fakat burada Türkiye Selçuklula-
rı’nın hâkimiyeti pek kısa sürmüş ve Eyyûbîler, Bitlis ve çevresine yeniden hâkim olmuşlardır.[17]

Bu sırada Moğollar Celaleddin Harezmşah’ı bölgede takip ediyorlardı. 1231 yılında Moğollar Fırat
kıyılarına gelerek Meyyafarikin, Diyarbakır, Mardin, Nusaybin, Habur, Sincar, Bitlis, Ahlat ve Erciş
yörelerine saldırırak bir çok insan öldürmüş ve çok miktarda yağma yapmışlar[18] ve aynı zamanda
Bitlis’i ateşe vermişlerdir.[19] Akabinde, 1232 yılında Sultan I. Alâeddin Keykubad Kemâleddin Kâm-
yar kumandasındaki bir Selçuklu ordusunu Bitlis yöresine göndermiş, Kemâleddin Kâmyar kısa bir
süre içinde Van, Ahlat, Adilcevaz ile birlikte Bitlis’i de Türkiye Selçuklu Devleti sınırları içine ve
Moğollar’ın harap etmiş olduğu kaleyi de onarmıştır.[20] XIV. yüzyılda Şerefoğulları adlı bir sülâlenin
hüküm sürdüğü Bitlis önce Karakoyunlular’a, bu devletin 1467’de Akkoyunlu Hükümdarı Uzun Ha-
san tarafından ortadan kaldırılmasından sonra da Akkoyunlar’a tâbi olmuştur.[21]

Ortaçağ İslam Coğrafyacılarına Göre Bitlis-Ahlat ve Çevresi

Abbasi Devleti’nin kurulmasından sonra VIII. yüzyılda, Yunan, İran ve Hint astronomi-coğrafya ça-
lışmalarının İslâm dünyası tarafından tanınmasıyla İslam dünyasında coğrafya bir ilim dalı olarak
ortaya çıktı. IX. yüzyılın ortalarında Irak’ta tasvirî coğrafya ekolü, X. yüzyılda da Orta Asya’da Belh
coğrafya ekolü ortaya çıkmıştır. Özellikle Grek coğrafyasının etkisinde kalan bu okullara mensup
coğrafyacılar konu üzerinde rehberlik edecek düzeyde klasik eserler meydana getirmişlerdir. Genel
ve tasvirî coğrafya üzerinde ilk defa sistematik olarak yazı yazanlar IX. yüzyılın ortalarında Irak’ta
görülmüştür. Bu ekolun en önemli coğrafyacıları arasında İbn Hurdâzbih, Ya‘kûbî, Mes‘ûdî, İb-
nü’l-Fakîh, İbn Rüste ve Kudâme b. Ca‘fer bulunmaktadır. [22] Belh Coğrafya ekolü yazarları ise Müslü-
man olmayan ülkeleri dışarıda bırakarak ayrıntılı bir biçimde İslam ülkelerinin coğrafyası üzerinde
durmuşlardır. Bu ekolün en temsilcileri arasında İstahrî, İbn Havkal ve Makdisî yer almaktadır.[23]

14 Azîmî, Ebû Abdillâh Muhammed b. Alî b. Muhammed el-Azîmî et-Tenûhî, Azîmî Tarihi, Selçuklular Dönemiyle İlgili
Bölümler (H.430- 538=1038/39-1143/44), Çeviren Ali Sevim, TTK, Ankara 2006, s. 48.
15 İlhan Erdem, “Doğu Anadolu Türk Devletleri”, Türkler Ansiklopedisi, Yeni Türkiye Yayınları, Ankara 2002, s. 419; İb-
nü’l-Esîr, el-Kâmil fi’t-Tarih, C. X, s. 442-443; Türkçe Tercüme, el-Kâmil fi’t-Tarih, C. XII, s. 456.
16 Hüseyin Karâçanlû, “Bidlîs”, Dâneşnâme-i Cihân-i İslâm, II, Tahran 1375/1997, s. 529.
17 Tuncel, “Bitlis”, s. 226.
18 İbnü’l-Esîr, el-Kâmil fi’t-Tarih, C. X, s. 449; Türkçe Tercüme, el-Kâmil fi’t-Tarih, C. XII, s. 462-464.
19 İbn Haldûn, Abdurrahman b. Muhammed, Tarih-i İbn Haldûn, Tahkik Halil Şehâde ve Süheyl Zekkâr, C. V, Dârü’l-Fikr,
Beyrut 1421/2000, s. 166-167.
20 Tuncel, “Bitlis”, s. 226.
21 Lewis, “Bidlis”, s. 1207; Yınanç, “Bitlis”, s. 663.
22 Ramazan Şeşen, Müslümanlarda Tarih Coğrafya Yazıcılığı, İstanbul 1998, s. 95; S. Maqbul Ahmad, “Coğrafya”, DİA, C.
VIII, İstanbul 1993, s. 50-52.
23 Murat Ağarı, “İslam Coğrafyacılarında Yedi İklim Anlayışı”, AÜİFD 47, sayı 2 (2006), s. 209.

83
Bitlis ve çevresi hakkında bilgi veren coğrafyacı olarak ilk ele aldığımız müellif, İbn Havkal’dir ve
aslen Nusaybinli’dir. İbn Havkal, 943-977 yılları arasında İslâm dünyasında seyahat edip çağdaşı
Muhammed b. Ahmed el-Makdisî gibi daha çok bizzat tuttuğu seyahat notlarını esas alıp adı geçen
eserini meydana getirmiştir. İbn Havkal, Belh coğrafya ekolünün temsilcilerinden biridir ve Sûre-
tü’l-Arz adlı coğrafya kitabında dünyayı temel olarak dörde ayırmıştır.

Sûretü’l-Arz, bir İslâm dünyası coğrafya kitabı olup kısa bir takdimi takip eden iki ana bölümden
meydana gelmektedir.[24] İbn Havkal, Bitlis ve çevresini İrmîniyye bölgesi içinde zikretmiştir. İrmî-
niyye bölgesini İç İrmîniyye ve Dış İrmîniyye olarak ikiye ayırmış ve bu bölgede bulunan şehirler
hakkında önemli bilgiler vererek şunları söylemiştir:

“Dış İrmîniyye’de bazı Müslüman şehirler vardır ve halkı Müslümanlar tarafından yönetilir. Bazen
de Ermeniler tarafından yönetilir. Erciş, Malazgird ve Ahlat gibi bazı şehirlerin halen Müslümanlar
elindedir.[25] Bergeri, Ahlat, Erciş, Vestan, Zevezan ve bu yerlerin arasında kalan ovalar, nahiye-
ler ve kaleler Dış İrmîniyye’den sayılmaktadır. Neşvâ, Bergeri, Ahlat, Malazgird, Bidlis, Kâlikalâ
(Erzurum), Erzen, Meyyafârikin şehirlerinin birbirine benzer büyüklükte şehirlerdir. Fakat Ahlat
eskisine göre kat kat mamurlaşmıştır. Halkı zengin ve mal mülk sahibidir. Ahlat’ta ticarethaneler
ve büyük çarşılar vardır ve tüccarların uğrak yeridir. Halkı huysuz, yabancılara düşmandır.” [26]

İbn Havkal, Van gölü ve çevresi hakkında da önemli bilgiler vererek şunları söylemiştir:

“Bergeri, Ahlat ve Erciş’in güneyinde, doğu batı istikametinde uzanan bir göl bulunur. Uzunluğu on
küsür fersahtır. Bu gölden bir karış kadar küçük balık avlanır. Tirrih adı verilen bu balıklar tuzla-
narak Musul, el-Cezire, Irak, Şam bölgelerine sevk edilir. Bu gölde Ahtamar adında bir kale vardır.
Bu gölün kıyılarından soda tuzları elde edilir. Irak ve diğer yerlerdeki fırıncılara satılır. Buranın ya-
kınında güneyindeki bir dağda zırnık yatakları vardır. Elde edilen zırnık etrafa sevk edilir. Kırmızı,
sarı çeşitleri bulunur.”[27]

İbn Havkal bölgedeki mesafeler konusunda ise şu bilgileri vermektedir:

“Hoy’dan Bergeri’ye 30 fersah, buradan Erciş’e iki gün, buradan Ahlat’a üç gün, buradan Bidlis’e üç
gün, buradan Erzen’e Meyyâfârîkin’e dört gün, buradan Amid’e iki gün mesafe vardır.”[28]

Bitlis ve çevresi hakkında bilgi veren diğer bir coğrafyacı Makdisî (Mukaddesî)’dir. Makdisî, 947 yılı
civarında Kudüs’te doğmuştur. İbn Havkal ile beraber klasik coğrafya edebiyatının en büyük tem-
silcilerinden biridir. Makdisî ünlü coğrafya eseri olan Ahsenü’t-Tekâsîm’i 988-991 yıllları civarında
tamamlamıştır. Kendisi İbn Havkal’in eserindeki bilgileri daha ileri bir merhaleye taşımış ve eserini
yedi iklim üzerine tertip etmiştir. Makdisî, İslâm dünyasını on dört bölgeye ayırmış ve altısını Arap
ülkeleri (Ekâlîmü’l-Arab) olarak ele almıştır. Geri kalan sekizini de Acem ülkeleri (Arap ülkeleri dı-
şındaki ülkeler) başlığı altında incelemiştir. Eser ayrıca o devirde vuku bulmuş bazı hadiselere kay-
nak teşkil etmesi, X. yüzyıl sonlarında İslâm dünyasının fizikî ve beşerî coğrafyası hakkında bilgiler
vermesi, İslâmî yaşayış ve müesseselere dair ayrıntılı bilgiler ihtiva etmesi bakımından da oldukça

24 M. Şemseddin Günaltay, İslâm Tarihi’nin Kaynakları-Tarih ve Müverrihler, İstanbul 1991, s. 431-432; Şeşen, Müslüman-
larda Tarih Coğrafya Yazıcılığı, s. 101-102; Ramazan Şeşen, “İbn Havkal”, DİA, C. 20 İstanbul 1999, s. 34-35.
25 İbn Havkal, Muhammed b. Havkal, Kitâb-ı Sûretü’l-Arz, Münteşirât-i Dârü’l-Mektebetü’l-Hayât, Beyrut 1992, s. 295;
Türkçe Tercüme, Sûretü’l-Arz (10. Asırda İslam Coğrafyası), Çeviren Ramazan Şeşen, 2. baskı, Yeditepe Yayınları, İstan-
bul 2017, s. 302.
26 İbn Havkal, Kitâb-ı Sûretü’l-Arz, s. 295; İbn Havkal/Şeşen, Sûretü’l-Arz (10. Asırda İslam Coğrafyası), s. 303.
27 İbn Havkal, Kitâb-ı Sûretü’l-Arz, s. 297; İbn Havkal/Şeşen, Sûretü’l-Arz (10. Asırda İslam Coğrafyası), s. 305.
28 İbn Havkal, Kitâb-ı Sûretü’l-Arz, s. 302; İbn Havkal/Şeşen, Sûretü’l-Arz (10. Asırda İslam Coğrafyası), s. 311.

84
önemlidir.[29] Makdisî, İklim-i Rehâb kısmını anlatırken burayı birincisi Errân, ikincisi İrmîniyye ve
üçüncüsü Azerbaycan olmak üzere üçe ayırmıştır. Malazgird’i Erran bölgesi içinde gösteren Mak-
disî; Bidlis ve Ahlat’ı ise İrmîniyye bölgesi içinde göstermiştir. [30] Makdisî İklim-i Rehâb kısmının
hemen girişinde Ahlat hakkında önemli bilgiler vererek şunları söylemiştir: “Bereketli, iklimi hoş,
meyveleri üzümleri çok bir bölgedir. Mukân (Mugan), Hılât (Ahlat), Tebriz, iklimi Irak iklimini andıran,
fiyatlarının düşük, ağaçlarla kaplı, nehirlerle süslü en güzel şehirlerdendir.”[31]

Makdisî devam ederek bölge konusunda şunları söylemiştir:

“İrmîniyye önemli bir bölgedir. Buradan perdeler, çok güzel desenli halılar ve başka birçok özel eşyalar
ihraç edilir. Başkenti Debil’dir. Diğer şehirleri Bidlis, Hılât, Erciş, Bergiri, Hoy ve ….. başka şehirlerdir.”[32]

Makdîsî, Bitlis’i Akûr (Mezopotamya) içinde sayan kişilere de karşı çıkmıştır. Makdîsî’ye göre Bitlis
Akûr bölgesinde değil İrmîniyye bölgesindedir.

“Bazıları Bidlis’i Akûr’un (Mezopotamya) bir parçası sayar ve Hamdanoğullarının vilayetlerinden

biri olarak kabul ederler. Ben bu iddiaya cevap olarak derim ki: Her iki bölgenin coğrafyacıları bu
vilayete sahiplenmişlerse de, biz onun adının bir benzerini burada bulduğumuz için onu bu böl-
geye dahil ediyoruz. Çünkü burada da o isme benzer bir şehir Tiflis vardır. Bununla birlikte vila-
yet adları bu konuda bir delil olamaz.”[33] Malazgird’in müstahkem bir kalesi, birkaç mescidi vardır.
Bağı bahçesi çoktur ve Cuma Mescidi çarşının uç kısmındadır.[34] Bidlis, iki nehrin geçtiği ve şehir
içinde buluştuğu derin bir vadide yer alan bir şehirdir. Şehir, nehir tarafından ikiye bölünmüştür.
Öküz başını andıran taştan bir kalesi vardır. Halat (Ahlat), Düz ovada kurulmuş bir şehirdir. Bahçe-
leri güzeldir. Şehrin kerpiç bir kalesi vardır. Cuma mescidi çarşıdadır ve bir akarsuyu vardır.[35]

Bölge hakkında bilgi veren diğer bir coğrafyacı Yâkût el-Hamevî’dir. Yâkût el-Hamevî 1178-79 yıl-
larında Anadolu’da doğmuş, efendisinin Hamevî nisbesinden dolayı kendisi de Hamevî nisbesi ile
tanınmaya başlamıştır. Yâkût, seyahat ettiği yerlerde tanınmış kitapçı, âlim ve kitap meraklısı zen-
ginler ve idarecilerle görüşmüştür. Yâkût, Mu’cemü’l-Büldân adlı ünlü eserini 1218 yılında yazmaya
karar vermiş, eserin ilk müsveddesini 1224 yılında tamamlamış ve eserin nihai halini 1228 yılında
bitirmiştir. İbn Hurdâzbih, Ya‘kūbî, Ceyhânî, İbnü’l-Fakîh, Ebû Zeyd el-Belhî, İstahrî, İbn Havkal,
el-Makdisî ve Ebû Ubeyd el-Bekrî’nin coğrafyaya dair eserleri onun temel kaynaklarındandır. Eser,
en büyük coğrafya ansiklopedisi olarak tanınmakta olup bölge, şehir, kasaba, köy, mevki, deniz, ne-
hir, ada, çöl, dağ, vadi, ova, ribat, manastırlar vb. coğrafî unsurlar alfabetik olarak düzenlenmiştir.[36]

29 Şeşen, Müslümanlarda Tarih Coğrafya Yazıcılığı, s. 102-103; Marina A. Tolmacheva, “Makdisî, Muhammed b. Ahmed”,
DİA, C. XXVII, İstanbul 2003, 431-32; Mustafa L. Bilge, “Ahsenü’t-Tekâsîm”, DİA, C. II, İstanbul 1989, s. 179.
30 Muhammed b. Ahmed Makdîsî, Ahsenü’t-Tekâsîm fî Marifetü’l-Ekâlîm, Leiden-Brill 1906, s. 373-374; Farsça Tercüme,
Ahsenü’t-Tekâsîm fî Marifetü’l-Ekâlîm, Çeviren Ali Nakî Münzevî, C. II, Şirket-i Müellifân ve Mütercimân, Tahran 1361, s.
553-554; Türkçe Tercüme, İslam Coğrafyası (Ahsenü’t-Takasim), Çeviren Ahsen Batur, Selenge Yay., İst. 2015, s. 380-381;
31 Makdîsî, Ahsenü’t-Tekâsîm, s. 373; Makdîsî/Münzevî, Ahsenü’t-Tekâsîm, C. II, s. 553; Makdîsî/Batur, İslam Coğrafyası
(Ahsenü’t-Takasim), s. 380.
32 Makdîsî, Ahsenü’t-Tekâsîm, s. 375; Makdîsî/Münzevî, Ahsenü’t-Tekâsîm, C. II, s. 555; Makdîsî/Batur, İslam Coğrafyası
(Ahsenü’t-Takasim), s. 382.
33 Makdîsî, Ahsenü’t-Tekâsîm, s. 374-375; Makdîsî/Münzevî, Ahsenü’t-Tekâsîm, C. II, s. 555-556; Makdîsî/Batur, İslam
Coğrafyası (Ahsenü’t-Takasim), s. 383.
34 Makdîsî, Ahsenü’t-Tekâsîm, s. 376; Makdîsî/Münzevî, Ahsenü’t-Tekâsîm, C. II, s. 557; Makdîsî/Batur, İslam Coğrafyası
(Ahsenü’t-Takasim), s. 386.
35 Makdîsî, Ahsenü’t-Tekâsîm, s. 377; Makdîsî/Münzevî, Ahsenü’t-Tekâsîm, C. II, s. 559; Makdîsî/Batur, İslam Coğrafyası
(Ahsenü’t-Takasim), s. 388.
36 Şeşen, Müslümanlarda Tarih Coğrafya Yazıcılığı, s. 135-136; Günaltay, İslâm Tarihi’nin Kaynakları-Tarih ve Müverrihler,
s. 435-437; Casim Avcı, Yâkût el-Hamevî, DİA, C. XLIII, İstanbul 2013, s. 288-289.

85
Yukarıda söylediğimiz üzere Yâkût el-Hamevî’nin eseri alfabetiktir. Dolayısı ile her şehri bölge ola-
rak değil alfabetik olarak yazmıştır. Yâkût el-Hamevî bölge hakkında önemli bilgiler vererek ayrıca
şunları söylemiştir:

“Bitlis: Ahlat’a yakın bir şehirdir. Buranın bağları çoktur ve elma burada çok, iyi ve ucuzdur ve baş-
ka yerlere gönderilir. 65° boylam ve 38° enlemde yer alır. Ahmed b. Yahya b. Cabir “İyâz b. Ganem
Cezire’yi fethettiği zaman el-Derb yolundan Bitlis’e vardı ve buradan da Ahlat’a gitti” der.”[37]

“Ahlat: Meşhur verimli ve bol güzel meyvelerle doludur. Boylamı 64,5 enlemi 39 derecedir. 2/3’ü
beşinci iklimde yer alır. İyâz b. Ganem’in fetihlerindendir. Cezireden buraya gönderilmiştir. Buranın
Patriarkı haraç vermeyi kabul etmiştir. İyaz daha sonra Cizre’ye geri döndü. Çeşitli meyveler vardır
ve bol suludur. Kışın soğuğu meşhurdur. Gölü dünyada eşi yoktur. Tirrih adında bir balığı vardır ve
başka şehirlere satmaktadırlar. Ben Belh’de bu balığı gördüm ve duydum ki Gazne’de de bulunur.
Bu iki yerin arasında 4 ay yol vardır. Bu dünyanın acayiplerindendir. İbn Kelbî “Dünyanın acayip-
lerinden birisi Ahlat gölüdür. Yılın 10 ayında balıktan, yengeçten ve kurbağadan boştur ve iki ay
hepsi vardır’’ der.”[38]

“Muş: Muş kelimesi Arapça kökenli değildir. Muş, Ahlat ve bir dağ arasında bir yerde yer almaktadır.”[39]

“Erciş: Ahlat’a yakın bir şehirdir. Halkının çoğunluğu Hıristiyan Ermeni’dir. 66° 20 15 derece boy-
lam ve 40° 20 15 derece enlem arasında yer almaktadır. El-Fakihü’l-Salih Ebu’l-Hasan Ali b. Mu-
hammed b. Mansûr b. Davud el-Ercîşî buralıdır ve O Ebu İshak’ın hankahında doğmuştur.” [40]

“Hîzân: Bağları ve ağaçları çok ve suyu boldur. Diyarbakır ve Siirt’te yakındır. Burada Irak, Cezire
ve Şam’da bulunmayan Şah Belut ve Fındık çoktur. Nasr, Hizan’ın 72° 15’ boylam ve 74° enlemde
olduğunu ve buranın Selman b. Rebia’nın fethettiği yerlerden olduğunu söylemektedir.”[41]

“Erzen: Ahlat yakınlarında meşhur bir şehirdir ve muhkem bir kalesi vardır. Eskiden daha âbâd
olan şehir şimdilerde virane bir durumdadır. Ulemadan bazı kişiler buraya mensupturlar. Ebu Gas-
sân Ayyâş b. İbrahim el-Erzenî, Edip, şair, hattat Yahya b. Muhammed el-Erzenî buraya nisbet
edilmektedir. Bu şehir İyâz b. Ganem tarafından 641 yılında Cezire fethedilmiştir.”

Bölge hakkında bilgi veren diğer bir coğrafyacı aynı zamanda tarihçi olan Ebû’l-Fidâ’dır. Ebû’l-Fi-
dâ, 1273 yılında Dımaşk’ta doğmuş, bir süre Memluk sultanı Kalavun’ın oğlu el-Melik en-Nasır’ın
hizmetinde çalışmış ve Memluk Devletinde önemli mevkilerde görev yapmıştır. Ebu’l Fida’nın en
önemli eserlerinden biri Takvîmü’l-Büldân adlı coğrafya eseridir. Bu eser tablolar halindeki fizik ve
matematik bilgileriyle zenginleştirilmiş, Batlamyus coğrafyası, Kitab el-Atvâl, Bîrûnî, İbn Said, İbn
Havkal, el-İdrîsi’nin coğrafyaları gibi temel kitaplara dayandırılmıştır. Yazar, yer ve iklimler hakkın-
da bilgi verdikten sonra 623 yerleşim merkezinden ve bunların enlem ve boylamlarından bahsetmiş
ve kitabını 1321 yılında tamamlamıştır.[42]

37 Yâkût el-Hamevî, Şihâbeddin Yakut b. Abdullah el-Rûmî, Mu’cemü’l-Büldân, C. I, Dârü’s-Sâdr, Beyrut 1995, s. 358-359.
38 Yakut el-Hamevî, Mu’cemü’l-Büldân, C. II, s. 380-381.
39 Yakut el-Hamevî, Mu’cemü’l-Büldân, C. V, s. s. 223.
40 Yakut el-Hamevî, Mûcem el-Büldân, C. I, s. 144.
41 Yakut el-Hamevî, Mu’cemü’l-Büldân, C. II, s. 331.
42 Müslümanlarda Tarih Coğrafya Yazıcılığı, s. 178-180; Abdülkerim Özaydın, “Ebü’l-Fidâ”, DİA, C. X, İst. 1994, s. 320.

86
Ebu’l-Fidâ, Bitlis-Ahlat ve çevresi hakkında mühim bilgiler vererek şunları söylemiştir:

“Bidlis: Dördüncü iklimin sonunda olup Atval’e, Kanun’a göre 65° 30’ boylamda, 38° 45’ enlemde-
dir. Bu diyardan bir kişinin dediğine göre Bidlis şehri Meyyâfârikîn ile Ahlat arasında suru olan bir
şehirdir. Surunun yarısı harap olmuştur. Dışındaki kaynaklardan gelen sular şehri kat eder. Şehrin
bir vadide bostanları vardır. Hama’dan daha küçüktür. Dağlarla çevrilir. Soğuğu, kışı şiddetlidir,
karı çoktur. İbn Havkal “Burası mamur, hayratı bol, verimli küçük bir beldedir” der. El-Azizî’de
Bidlis’le Ahlat arasında 7 fersah mesafe vardır” denir.”[43]

“Halat, (Ahlat): Dördüncü iklimin sonunda beşinci iklimin başlangıcında olup Atval’e göre 65° 50’
boylamda, 39° 20’ enlemde, Kanun’a göre 65° 50’ boylamda, 39° 40’ enlemde, İbn Said’e göre 65°
55’ boylamda, 39° 40’ enlemde, Resmü’l-Arz’a göre 64° 50’ boylamda, 39° 50’ enlemdedir. Ahlat
halkının anlattığına göre şehir düz bir arazidedir. Çok sayıda bostanı, Dımaşk ırmakları gibi ırmak-
ları vardır. Bu ırmaklardan az miktarı şehre girer. Şehrin harap suru bulunur. Dımaşk kadardır. So-
ğuğu şiddetlidir. Dağlar bir günden fazla uzaklığındadır. İbn Havkal “Ahlat küçük, mamur, verimli,
hayratı bol bir şehirdir” der. El-Azizî’de Ahlat’la Malazgird arasının 7 fersah olduğu söylenir. İbn
Said “İrmîniyye’nin en büyük şehri Ahlat’tır, adı ünlüdür” der.”[44]

“Muş: Beşinci iklimde olup Atval’e göre 64° 30’ boylamda, 39° 30’ enlemdedir. Muş halkından biri-
nin anlattığına göre Muş, suru olmayan, bir vadinin ağzında ve dağın eteğinde küçük bir beldedir.
Muş ovası denen, iki büyük mesafe tutan büyük bir ovası vardır. Bu ovada çayırlar, meralar bulu-
nur. Muş, Meyyâfârikîn’den 2 konak kadar, Ahlat’tan üç konak kadar uzaklıktadır.”[45]

“Erzen: Doğu Anadolu’da dördüncü iklimin sonunda olup Atval’e göre 65° boylamda, 38° enlemde,
İbn Said’e göre 66° boylamda, 39° 10’ enlemdedir. Yakut, el-Müşterik aldı eserinde “Erzen İrmîniy-
ye bölgesinde bir şehir olup Erzen er-Rum diye tanınır” der. Ben derim ki daha önce daha buranın
adı Rum diyarı bahsinde geçti. Yakut ayrıca “Erzen, Ahlat yakınında bir beldedir” der. Ben “Kas-
tedilen işte bu Erzen’dir. Ahlat’tan üç günlük uzaklıktadır” derim. Bu, cetvelde zikredilen şehirdir.
Lübab’ta “Erzen, Diyarbekir’de bir şehirdir” denir. Öyle anlaşılıyor ki, Lübab yazarı söylediğimizi
bilmiyor. Ebu’l-Fidâ, Yakut el-Hamevî’nin yukarıda verdiği bilgilerden birinin ve Lübab yazarının
verdiği bilginin yanlış olduğunu nakletmiştir.”[46]

“Malazgird: Beşinci iklimde olup Atval’e göre 65° boylamda, 39° 30’ enlemdedir. Malazgird yapıları
siyah taştan olan küçük bir beldedir. Orada pınarlar bulunur, ağaç bulunmaz. İbn Havkal “Malaz-
gird, büyüklükte Ahlat ve Neşevâ’ya yakın, verilimli, hayratı bol bir şehirdir. Erzen’e yakındır. İkisi
arasında iki veya üç günlük mesafe vardır. Erzen, Malazgird’in güneyindedir. Güneydoğusunda
Bidlis bulunur. İkisi arası 1,5 günlük mesafeye yakındır” der.”[47]

“Erciş: İrmîniyye’de dördüncü iklimin sonunda beşinci iklimin başında olup Atval’e göre 67° 5’
boylamda, 38° 30’ enlemde; Kanun’a göre 66° 20’ boylamda, 40° enlemde, Resmü’l-Arz’e göre 68°
50’ boylamda, 40° 35’ enlemdedir. Erciş halkından biri “Erciş suru olmayan, ovanın ucunda, dağın
başlangıcında küçük bir beldedir. Ahlat’ın 2 günlük doğusundadır. Buranın gölünden zırrih (inci
kefali) denen balık avlanır, çeşitli yerlere gönderilir” dedi. İbn Said “Göl Ahlat’ın doğusundadır.

43 İsmail b. Ali Ebû’l-Fidâ, Takvimü’l-Buldân, Mektebetü’s-Sekâfetü’d-Dînîye, Kahire 2007, s. 450; Türkçe Tercüme
Ramazan Şeşen, Takvimü’l-Buldân (Ebü’l-Fidâ Coğrafyası), Yeditepe Yayınları, İstanbul 2017, s. 313-314-315.
44 Ebû’l-Fidâ, Takvimü’l-Buldân, s. 450-451; Ebû’l-Fidâ/Şeşen, Takvimü’l-Buldân (Ebü’l-Fidâ Coğrafyası), s. 315.
45 Ebû’l-Fidâ, Takvimü’l-Buldân, s. 449; Ebû’l-Fidâ/Şeşen, Takvimü’l-Buldân (Ebü’l-Fidâ Coğrafyası), s. 313-314.
46 Ebû’l-Fidâ, Takvimü’l-Buldân, s. 450; Ebû’l-Fidâ/Şeşen, Takvimü’l-Buldân (Ebü’l-Fidâ Coğrafyası), s. 314.
47 Ebû’l-Fidâ, Takvimü’l-Buldân, s. 450; Ebû’l-Fidâ/Şeşen, Takvimü’l-Buldân (Ebü’l-Fidâ Coğrafyası), s. 314.

87
Biraz güneye meylederek batıdan doğuya uzunluğu 4 konaktır. Genişliği bir konak kadardır. Bura-
da tuzlanan ve etrafa sevk edilen zırrih balığı bulunur” der.[48]

“Vastan (Gevaş): İrmîniyye’de dördüncü ilkimde olup Atval’e göre 67° 30’ boylamda, 37° 50’ en-
lemdedir. Bu yerin halkından biri “Vastan, Van şehrinin güneydoğusundadır. İkisi arasında bir
günden fazla mesafe vardır. Vastan ovasının ucunda, dağın başlangıcında Erciş gölü kıyısında-
dır. El-Mühellebî “Vastan İrmîniyye şehirlerindendir. Burasıyla Selmas arasında 13 fersah mesafe
vardır. Van ile arasında 6 fersah mesafe bulunur” der.”[49]

“Hîzân: Diyarbakır’dan bir şehirdir. Burada ağaç, bilhassa Fındık ağacı çoktur. Burası dağlar ve
sular arasında bir yerdir.”[50]

Bitlis-Ahlat ve çevresi hakkında bilgi veren diğer bir müellif Hamdullah Müstevfî’dir. 1281 yılında
Kazvîn’de doğan yazar büyük dedesi Emîneddin Nasr, dedesi ve babası Irak müstevfîsi oldukları için
aile müstevfîyan diye anılır. Hamdullah Müstevfî’nin en önemli eserlerinden biri Nüzhetu’l-Kulûb adlı
coğrafya eseridir. Müellif, Nüzhetu’l-Kulûb adlı eserini 1339 yılında tamamlamıştır. Nüzhetü’l-Kulûb
kozmografya hakkında bir giriş, üç esas bölüm (makale) ve bir hâtimeden oluşur. Birinci bölümde
mineraller, botanik ve zoolojiyle ilgili bilgiler verilmekte, ikinci bölümde insanın vücut yapısı, ahlâkî
vasıfları ve melekelerinden bahsedilmektedir. Üçüncü bölüm coğrafyaya ayrılmış olup dört kısımdan
oluşmaktadır. Eser tabiat, kozmografya, coğrafya, antropoloji hakkında önemli bilgiler vermektedir.[51]

Müstevfî, Bitlis-Ahlat ve çevresini Ermen vilayetleri kısmında zikrederek şu bilgileri vermektedir:

“Ahlat: Vergisi, önceden günümüzün 200 tümeni kadar idi. Şimdi ise 39 tümendir. Ahlat dördüncü
iklimdendendir. Boylamı Halidat “Azne” adalarından, enlemi de ekvator ‘’Leh Ket’’ çizgisindendir. Ha-
vası ılımandır. Ahlat’ın, bağları çok fazladır. Burada, meyve de çok iyi yetişir. Vergisi 51.500 dinardır.” [52]

“Erciş: Eskiden daha iyi şehir idi. Boylamı Hâlidât ‘’Ac’’ adalarından, enlemi de ekvator ‘’Let’’ çiz-
gisindendir. Vezir Hace Tacettin Alişâh Tebrizî, Erçiş’in etrafına surlar inşa ettirmiştir ve şimdiye
kadar kale sağlam kalmıştır. Ürünleri tahıl ve pamuktur. Vergisi 80.000 dinardır.”[53]

“Arsuk: Burası Ahlat Gölü’nün yanında yer alan bir kaledir ve iyi bir yerdedir. Vergisi 13.600 dinardır.”

“Bergiri: Küçük bir şehirdir ancak eskiden büyük bir şehir imiş. Fakat sapa bir yerde kalmıştır. Bergi-
ri’nin büyük bir nehri vardır ve bu nehir Aladağ’dan gelmektedir. Bergiri’nin bağları çoktur ve meyvesi
boldur. Şehrin içinde ve bir tarafında muhkem bir kale vardır. Şehrin vergisi 25.000 dinardır.”[54]

“Malazgirt: Dördüncü iklimdendir. Boylamı Hâlidât “Av” adalarından enlemi “Leh Meh” çizgisindendir.
Çok güçlü ve muhkem bir kalesi vardır. İyi bir yerdir ve havası güzeldir. Vergisi 14.000 dinardır.”

48 Ebû’l-Fidâ, Takvimü’l-Buldân, s. 451; Ebû’l-Fidâ/Şeşen, Takvimü’l-Buldân (Ebü’l-Fidâ Coğrafyası), s. 315.

49 Ebû’l-Fidâ, Takvimü’l-Buldân, s. 453; Ebû’l-Fidâ/Şeşen, Takvimü’l-Buldân (Ebü’l-Fidâ Coğrafyası), s. 315-316.
50 Ebû’l-Fidâ, Takvimü’l-Buldân, s. 327; Ebû’l-Fidâ/Şeşen, Takvimü’l-Buldân (Ebü’l-Fidâ Coğrafyası), s. 238.
51 Şeşen, Müslümanlarda Tarih Coğrafya Yazıcılığı, s. 240-242; Günaltay, İslâm Tarihi’nin Kaynakları-Tarih ve Müverri-
hler, s. 309-311; Abdülkerim Özaydın, “Hamdullah el-Müstevfî”, DİA, C. XV, İstanbul 1997, 454-455.
52 Hamdullah Müstevfî Kazvînî, Nüzhetu’l-Kulûb, Neşr. Guy Le Strange, London-Leiden 1915, s. 117.
53 Hamdullah Müstevfî, Nüzhetu’l-Kulûb, s. 117-118.
54 Hamdullah Müstevfî, Nüzhetu’l-Kulûb, s. 118.

88
“Van ve Vestân: Dördüncü iklimde yer alırlar. Van’da bir kale bulunur. Vastân eskiden büyük bir
şehir imiş ancak şimdi orta derecede bir şehirdir. Boylamı Hâlidât ‘’Ac’’ adalarından enlemi de ek-
vator “Lez” çizgisindendir. Havası gayet iyidir ve suyunu bu civardaki dağlardan alır ve Ahlat gö-
lüne döker. Bağları oldukça çoktur ve meyveleri çok iyidir. Vergisi 53.400 dinardır.”[55]

Bölge hakkında bilgi veren diğer bir kişi bir seyyah olan Nâsır-ı Hüsrev’dir. Nâsır-ı Hüsrev 1003-
1004 yıllarında Belh’in Kubâdiyan şehrinde dünyaya gelmiştir. Nâsır-ı Hüsrev yirmi yaşlarında
Belh’e giderek burada Gazneli Mahmud ve daha sonra oğlu Mesud’un hizmetinde kâtip olarak ça-
lışmış; 1040 yılından sonra da Selçuklular’ın hizmetine girmiştir. Nâsır-ı Hüsrev, yaklaşık yedi yıl
sürecek bu seyahatine başladığı sırada kırk iki yaşındaydı. Nîşâbur, Damgan, Simnân, Kazvin ve
Şemîrân’a uğrayarak Tebriz’e ulaşan yazar, oradan Hoy, Ahlat, Bitlis, Meyyâfarikīn, Âmid yoluyla
Harran’a gitmiştir. Çok yönlü bir şahsiyet olan Nâsır-ı Hüsrev’in hayatına dair, Sefernâme’sinde
anlattığı yedi yıllık dönemle (1045-1052) divanında ve diğer eserlerinde verdiği ipucu niteliğindeki
bilgiler dışında bilgi bulunmamaktadır.[56]

Nasır-ı Hüsrev Bitlis ve çevresi hakkında önemli bilgiler vererek şunları söylemiştir:

“14 Kasım 1046 tarihinde Hoy’dan Berkeri’ye ulaştık. Buradan da Van ve Vestan’a ulaştık. Oranın
çarşısında koyun eti satıldığı gibi domuz eti de satılırdı. Kadın erkekler dükkânlarda oturmuşlar çe-
kinmeden şarap içiyorlardı. 20 Kasım 1046’da Ahlat’a vardım. Bu şehir Müslümanlar ile Ermeniler
arasında sınırdır. Berkeri’den buraya kadar olan mesafe 19 fersahtır. Buranın emiri Nasrüddevle
denilen bir kişidir. Yaşı yüz üzerindedir ve çok sayıda oğullardı vardı ve onların her birisine bir vila-
yet vermişti. Ahlat şehrinde üç dille konuşuyorlardı. Tâzî (Arapça), Farsça ve Ermenice. Bana göre
Ahlat bu sebepten dolayı bu ismi almıştır. Burada para ile alışveriş ediliyordu ve bir rıtlın değeri
300 dirhem idi.”[57] “22 Kasım 1046 tarihinde buradan çıkıp bir kervansaraya vardık. Kar ve soğuk
çok şiddetliydi. Halk bu karlı havada anayolu bulup şehre varmak için şehrin önündeki ovaya yol
boyunca bir miktar kazık çakmışlardı. Daha sonra buradan Bitlis şehrine vardım. Bu şehir bir dere
içine kurulmuştu. Buradan 100 menn’i 1000 dinar olan bal aldık. Dediler ki bu şehirde bir adam var
ki bir senede 300-400 tulum bal üretir. Oradan Kıf-Unzur (‫ )قف انظر‬yani durda bak denilen bir kaleye
gittik. Oradan Üveys-i Karani’nin yaptırdığı rivayet edilen bir mescide vardık. Ahlat’tan sonra anı-
lan ve burada kısaca anılan bu memleketlerin hepsi Meyyafarikin iline bağlı yerlerdir.”[58]

Bitlis-Ahlat ve çevresi hakkında bilgi veren diğer bir müellif Zekeriyya Kazvînî’dir. 1202-1203 yıl-
larında Kazvin’de doğan Zekeriyya Kazvînî genç yaşlarda ilim tahsil etmek için Dımaşk’a gitmiştir.
Halife Müstansır döneminin sonlarına doğru Bağdad’a giden Kazvini önce Hille kadığılına; Halife
el-Müsta’sım döneminde ise Vasıt kadılığına getirilmiştir. Kazvini’nin coğrafyaya dair önemli kitabı
Âsârü’l-Bilâd ve Ahbârü’l-İbâd adlı eseridir. Yazarın bu eseri Bir önsöz ve üç mukaddimeden sonra
yedi iklimin ele alındığı bir coğrafya kitabıdır. Eserin önsözünde yeryüzü şekilleri, iklim çeşitleri,
milletler ve ülkeler hakkında çeşitli bilgiler verilmektedir. Müellif yedi iklimin coğrafî dağılımını, her
birinin saat farklarını, enlem ve boylam açısından konumlarını izah ettikten sonra bu bölgelerde yer
alan başlıca şehirleri alfabetik düzen içinde tanıtır ve bu arada tarihleri, ilmî ve kültürel hayatlarıyla
ilgili ilginç tesbitlerde bulunur. Eser, Anadolu’nun birçok şehir ve kasabası ile Orta Asya Türk boyları
hakkında geniş bilgi vermesi açısından da önemlidir.[59]

55 Hamdullah Müstevfî, Nüzhetu’l-Kulûb, s. 119.

56 Müslümanlarda Tarih Coğrafya Yazıcılığı, s. 106; Nihat Azamat, “Nâsır-ı Hüsrev”, DİA, C. XXXII, İst. 2006, s. 395-396.
57 Nâsır-ı Hüsrev, Ebû Muîn Nâsır b. Hüsrev b. Hâris el-Kubâdiyânî el-Mervezî, Sefernâme-i Nâsır Hüsrev, Tashih Mu-
hammed Debîr Sîyakî, İntişârât-ı Kitabfurûşî Zevâr, Tahran 1335, s. 6-7.
58 Nâsır-ı Hüsrev, Sefernâme-i Nâsır Hüsrev, s. 7.
59 Şeşen, Müslümanlarda Tarih Coğrafya Yazıcılığı, s. 168-169; Cevat İzgi, “Kazvînî, Zekeriyyâ b. Muhammed”, DİA, C.
XXV, İstanbul 2002, s. 160.

89
Zekariya Kazvînî Bitlis ve çevresi hakkında şu bilgileri vermektedir:

“Halat (Ahlat): İrmîniyye’de büyük ve meşhur bir şehirdir. Suyu ve ağaçları çoktur. Buranın sakin-
leri Müslüman ve Hıristiyandırlar ve Farsça, Arapça ve Türkçe sohbet etmektedirler. Şehrin etra-
fında muhkem bir kale çevrilidir. Ahlat’ın acayip şeylerinden biri de gölüdür. İbn Kelbi “Bu gölde bir
yılda 10 ay balık olmaz ancak diğer 2 ay burada balık ortaya çıkar. Bu balığın adı Tirrih Balığı’dır”
diye rivayet etmektedir. Bu balık latif ve iyidir ve bu balık diğer memleketlere hatta Hindistan’a bile
gönderilir. Buranın ehli ahlaksızdırlar ve kilit yapma konusunda mahirdirler.”[60]

“Van Gölü’nün yanında sağlam ve uzun bir kale bulunur. Bu kalenin altında güzel Van şehri bu-
lunur. Ayrıca Erciş kalesi ve Erciş kasabası yine bu gölün yanında bulunur. Belki bunun iki burcu
göl suyunun arasındadır. Ayrıca Bitlis vilayeti de gölün yanındadır. Bir tarafı göl ve diğer tarafı da
Diyarbakır vilayetine dayanmaktadır. Mütercim bu gölün yanına gitmişti ve çok kötü kokulu ve hiç
menfaati yoktu.”[61] “Hîzân: Siirt’e yakın Diyarbakır vilayetinde suyu ve bağı çok olan bir yerdir. Bu-
rada el-Cezire, Şam, Irak’ta bulunmayan Şah Belut çoktur. Aynı zamanda Fındık da burada çoktur.”[62]

Bitlis ve çevresi hakkında önemli ancak kısa bilgiler veren başka eserler de mevcuttur. Bu eserler
her ne kadar sınırlı bilgiler verseler de, bölge konusunda çok önemli bilgiler aktarmışlardır. Bu eser-
lerden ilki Farsça yazılan ilk coğrafya kitabı olan ancak yazarı belli olmayan Hudûdü’l-Âlem isimli
kitaptır. Eser 982-983 yılında yazılmıştır. Altmış bir konuya ayrılan eserde müellif kendi zamanın-
da bilinen denizler, adalar, dağlar, nehirler, çöller hakkında bilgi verdikten sonra ülke ve şehirleri
anlatır. Eser Fars edebiyatının en eski mensur örneklerinden biri olması bakımından da önemlidir.[63]

Eserde bölge hakkında şu bilgiler verilmiştir:

“Hoy, Berkirî, Ercic (Erciş), Ahlât, Nahcivân, Bitlis, kimisi küçük kimisi büyük bayırdır, nimeti bol
olan şehirlerdir. Burada yaşayan halk arasında zenginler ve tüccarlar bulunmaktadır. Bu şehirler-
de büyük miktarlarda zili, halı, şalvar ipi ve yün üretilir.

“Malazcerd (Malazgirt), Rum önünde bir sınırdır. Burası halkı savaşçı ve güzel olan bir yerdir.”

“Kâlîkale (Erzurum), içinde sağlam kale olan bir şehirdir. Burada daima din uğruna savaşan gaziler
bulunmaktadır ve buranın tüccarları çoktur.”

“Meyyâfârikîn, İrmîniyye, Cezîre ve Rûm sınırlarında suru sağlam bir şehirdir.”[64]

Bitlis ve çevresi hakkında malumat veren diğer bir müellif İstahrî’dir. İstahrî, İran’ın Fars bölgesin-
deki İstahr şehrinden olduğu anlaşılmaktadır. Ebû Zeyd el-Belhî nin Suvar el-ekâlinı adlı eserini
geliştirip çok miktarda malumat ekleyerek Suret el-Arz veya Kitab el-mesâlik ve’l-memâlik adlı
eserini yazmıştır. İstahrî, dünyayı yirmi “iklim”e ayırır.

60 El-Kazvînî, Zekeriya b. Muhammed, Asârü’l-Bilâd ve Ahbârü’l-İbâd, Dârü’s-Sâdr, Beyrut 1998, s. 524; Farsça Tercüme,
Asârü’l-Bilâd ve Ahbârü’l-İbâd, Çeviren Mîrzâ Cihângîr Kâcâr, Emîr Kebîr, Tahran 1373, s. 603.
61 Kazvînî, Asârü’l-Bilâd, s. 496; Kazvînî/Kâcâr, Asârü’l-Bilâd, s. 574.
62 Kazvînî, Asârü’l-Bilâd, s. 360; Kazvînî/Kâcâr, Asârü’l-Bilâd, s. 423.
63 Şeşen, Müslümanlarda Tarih Coğrafya Yazıcılığı, s. 105; Rıza Kurtuluş, “Hudûdü’l-Âlem”, DİA, C. XVIII, İst. 1998, s. 304.
64 Hudud el-Âlem mine’l-Maşrık ile’l-Mağrib, Tashih Menuçehr Sütûde, Kitâbhâne-yi Tehûrî, Tahran 1983, s. 160; Arapça
Çeviri, Hudud el-Âlem mine’l-Maşrık ile’l-Mağrib, Çeviren Yusuf Elhadî, Dârü’s-Sekâfiyye’n-Neşr, Kahire 1423; s. 166;
Türkçe Tercüme, Hudud el-Âlem mine’l-Maşrık ile’l-Mağrib, ed. V. Minorsky, Çeviren Abdullah Duman ve Murat Ağarı,
Kitabevi Yay., İstanbul 2008, s. 102; İngilizce Çeviri, Hudûd al-Âlam (The Regions Of The World), Çeviren V. Minorsky, 2.
Baskı, London 1970, s. 143.

90
Kitap İslâm dünyasından ve İslâm dünyasına komşu ülkelerden bahseder.[65] İstahrî, Bitlis-Ahlat ve
çevresini İrmeniye, Rân (Errân) ve Azerbaycan kısmını anlatırken zikretmiş ve şu bilgileri vermiştir:

“Neşeve, Berkerî, Hılât (Ahlat), Manâzkird (Malazgirt), Bedlis, Kâlikalâ, Erzen, Meyyâfârikin, ve
Sirâc büyüklükleri ve topraklarının bereketi birbirine yakın olan yerlerdir. Tamamı bayındır ve iyi-
liği bol olan yerlerdir.”[66] “İrmîniyye’de Erciş gölü diye bilinen bir göl vardır. Bu gölde tarrîh denilen
bir balık yetişir ve diğer ülkelere götürülür.[67] Berkerî’den Erciş’e bir günlük, Ercîş’ten Hılât’a (Ah-
lat) üç günlük, Hılât’tan Bitlis’e bir günlük, Bitlis’ten Meyyâfârikîn’e üç günlük, Meyyâfârikîn’den
Âmid’e iki günlük mesafe vardır.”[68]

Bitlis ve çevresi hakkında bilgi veren diğer bir coğrafyacı Kudâme b. Ca’fer’dir. Kudâme b. Ca’fer (ö.
939), Kitâbü’l-Harâc ve Sınâ’ati’l-Kitâbe isimli eserinde yöre hakkında şu bilgileri vermektedir:

“Nusaybîn’den Erzen’e on bir sekek[69], Bitlis’ten Hılât’a dört sekek vardır.”[70]

Kudâme, Bitlis ve Ahlat fetihlerini anlatırken bunu büyük ölçüde Belazûrî’den aktarmıştır:

“İyaz daha sonra Erzen’e gitti ve orayı fethetti. Sonra Derb’e girdi ve Bitlis’e ulaştı. Burayı geçerek
Hılat’a gitti ve buranın patriğiyle anlaştı. Sonunda Erminiyye’deki el-Aynü’l-Hâmıda’ya ulaştı an-
cak daha ileri gitmedi. Daha sonra geri döndü ve Bitlis hakimini, Hılât ve çevresinin haracı ile pat-
riğinin vergisinden sorumlu kıldı.”[71] XIV-XV. yüzyıllarda yaşamış olan Hâfız Ebrû, Bitlis ve çevresi
hakkında şu bilgileri vermektedir:

“Ercîs (Erciş) Gölü: Bu göle Ercis Gölü denilir ve Van, Sultan ve Ahlât Gölü de denilmektedir. Bunun
nedeni bu sahillere sınırları bulunmasındandır. Ayrıca bu göl Büyük İrmîniyye sınırında yer alır.
Burada balık avlanır ve buna tarîk (tirrîh) denilir.

Balığın eti lezzetlidir ve etrafa satılmaktadır. Bu göl Ahlât’ın doğusunda bir günlük yol mesafesin-
dedir. Suyu derin ve tuzludur ve uzunluğu dört günlük mesafedir. Bazen rüzgar esteğinde gölün
dalgaları şiddetli olur. Dalgalar Ahlât’a ve diğer sahillere ulaşır ve bundan gölün dalgalı olduğu
anlaşılır. Bu gölün sahilleri diğer göller gibi kamışlık alan ve ağaçlı değildir.”[72]

“Hîzân: Diyarbakır’dan bir şehirdir. Ağaçları ve bağları çoktur, bilhassa fındık ağacı çoktur. Dağlar
arasında yer almaktadır. Cezire ülkesinde bulunan Şah Belut bunun dışında başka yerde bulun-
mamaktadır.”[73] Bir diğer müellif İbnü’l-Verdî ise Harîdetü’l-Acâîb ve Ferîdetü’l-Ğarâîb eserinde
Bitlis ve çevresi hakkında şu bilgileri vermektedir:

65 Müslümanlarda Tarih Coğrafya Yazıcılığı, s. 101; Marına A. Tolmacheva, “İstahrî”, DİA, C. XXIII, İst. 2001, s. 203-205.
66 İstahrî, İbrahim b. Muhammed, Mesâlikü’l-Memâlik, Tahkik Ahmed b. Sehl Ebûzeyd, Dârü’s-Sâdr, Beyrut 1927, s. 188,
Türkçe Tercüme, Ülkelerin Yolları, Çeviren Murat Ağarı, Ayışığı Kitapları, İstanbul 2015, s. 179.
67 İstahrî, Mesâlikü’l-Memâlik, s. 190, İstahrî/Ağarı, Ülkelerin Yolları, s. s. 180.
68 İstahrî, Mesâlikü’l-Memâlik, s. 194, İstahrî/Ağarı, Ülkelerin Yolları, s. 182
69 Konaklama yeri manasındadır.
70 Kudâme b. Ca’fer, Kudâme b. Ziyâd el-Kâtib el-Bağdâdî, Kitâbü’l-Harâc ve Sınâ’ati’l-Kitâbe, Tahkik Muhammed Hüseyin
Zebîdî, Dârü’l-Reşîdü’n-Neşr, Bağdad 1981, s. 128; Farsça Tercüme Hüseyin Karaçanlû, Neşr-i Elburz, Tahran 1370, s. 105.
71 Kudâme b. Ca’fer, Kitâbü’l-Harâc, s. 312.
72 Hâfız Ebrû, Şihabuddîn Hâfî, Coğrâfyâ-yı Hâfız Ebrû, Tashih Sâdık Seccâdî, C. I, Mîrâs-ı Mektûb, Tahran 1375, s. 131-132.
73 Hâfız Ebrû, Coğrâfyâ-yı Hâfız Ebrû, C. II, s. 38.

91
“Hılât: Güzel bir şehirdir. Eskiden Ermen şehirlerinin üssü idi. Daha sonra Ermen’in sınırları Sîs’e
kadar ulaştı. Burada, batıda kıymeti çok yüksek olan muhteşem, uçkur üretilir. Ayrıca buranın
yakınlarından kırmızı ve sarı zırnîh (zırnık) çıkarılır.”[74]

“Meyyâfârıkîn: Büyük bir şehirdir ve el-Cezire ve Ermîniyye sınırında yer alır.”[75]

İbn Fakîh ise Kitâbü’l-Büldân isimli eserinde meşhur rivayeti tekrar ederek “gölde on ay boyunca
balık, kurbağa ve yengeç olmadığını ancak iki ayda görüldüğünü nakleder.”[76]

Sonuç

Bitlis ve çevresi hakkında bilgi veren coğrafyacılar genel olarak Bitlis ve çevresini İrmîniyye bölgesi
içinde zikretmişlerdir. Van gölünü genel olarak Ercîş Gölü ve Ahlat gölü olarak niteleyen müellifler,
gölden çıkan tirrîh balığının çeşitli yerlere ihraç edildiğini nakletmişlerdir.

Ortaçağda Bitlis ve Ahlat’ın iktisadi ve sosyal durumu konusunda bilgi veren yazarlar o dönemde
Ahlat’ın çok mamur ve iyi durumda olduğunu; yine aynı şekilde Bitlis’in mamur ve çevresinde yeti-
şen ürünlerin başka yerlere ihraç edildiğini belirtmişlerdir. Yine ele aldığımız müelliflere göre Bitlis
ve çevresinde kış mevsimi soğuk; yöre civarındaki kaleler ise muhkemdir. Ayrıca bu bölgede çeşitli
ırklara mensup insanlar bir arada yaşamakta bununla birlikte yörede farklı diller konuşulmaktadır.

74 İbnü’l-Verdî, Zeyneddîn Ömer b. Muzaffer b. Ebî’’l-Fevâris, Harîdetü’l-Acâîb ve Ferîdetü’l-Ğarâîb, Tahkik Enûr Mahmûd
Zenâtî, Mektebetü’s-Sekâfetü’d-Dînîye, Kahire 1428, s. 109-110.
75 İbnü’l-Verdî, Harîdetü’l-Acâîb ve Ferîdetü’l-Ğarâîb, s. 110.
76 İbn Fakîh, Ahmed b. Muhammed, Kitâbü’l-Büldân, Tahkik Yusuf El-Hâdî, Âlemü’l-Kütüb, Beyrut 1416, s. 591; İbn Fakîh,
Ahmed b. Muhammed, Kitâbü’l-Büldân (Bahş-ı Merbût be İran), Farsça Muhtasar Tercüme Muhammed Rıza Hakîmî,
Bunyâd-ı Ferheng-i İran, Tahran 1379, s. 138.

92
Kaynakça

Ağarı, Murat, “İslam Coğrafyacılarında Yedi İklim Anlayışı”, AÜİFD 47, sayı 2 (2006): 195–214.
Ahmad, S. Maqbul, “Coğrafya”, DİA, C. VIII, İstanbul 1993, s. 50-62.
Avcı, Casim Yâkût el-Hamevî, DİA, C. XLIII, İstanbul 2013, s. 288-291.
Azamat, Nihat, “Nâsır-ı Hüsrev”, DİA, C. XXXII, İstanbul 2006, s. 395-397.
Azîmî, Ebû Abdillâh Muhammed b. Alî b. Muhammed el-Azîmî et-Tenûhî, Azîmî Tarihi, Selçuk-
lular Dönemiyle İlgili Bölümler (H.430- 538=1038/39-1143/44), Çeviren Ali Sevim, TTK, Ankara
2006.
Belâzûrî, Ahmed b. Yahyâ, Fütûhu’l-Büldân (Ülkelerin Fetihleri), Çeviren Mustafa Fayda, Siyer
Yayınları, İstanbul 2013.
Bilge, Mustafa L., “Ahsenü’t-Tekâsîm”, DİA, C. II, İstanbul 1989, s. 179-180.
Diyânet, Ali Ekber, “Bidlîs”, Dâiretü’l-Mu’ârrif-i Bozorg İslâmî, C. XI, Tahran 1381/2003, s. 571
Ebû’l-Fidâ, İsmail b. Ali, Takvimü’l-Buldân, Mektebetü’s-Sekâfetü’d-Dînîye, Kahire 2007.
Ebû’l-Fidâ, İsmail b. Ali, Takvimü’l-Buldân (Ebü’l-Fidâ Coğrafyası), Çeviren Ramazan Şeşen, Yedi-
tepe Yayınları, İstanbul 2017.
El-Kazvînî, Zekeriya b. Muhammed, Asârü’l-Bilâd ve Ahbârü’l-İbâd, Dârü’s-Sâdr, Beyrut 1998.
El-Kazvînî, Zekeriya b. Muhammed, Asârü’l-Bilâd ve Ahbârü’l-İbâd, Çeviren Mîrzâ Cihângîr Kâcâr,
Emîr Kebîr, Tahran 1373.
El-Vâkıdî, Ebû Abdullâh Muhammed b. Ömer, Fütuhü’ş-Şam, C. II, Dâru’l-Kutubu’l-İlmiyye, Beyrut
1417.
El-Vâkıdî, Ebû Abdullâh Muhammed b. Ömer, Fütuhü’ş-Şam, Çeviren Hasan Gülşen, Nüve Kültür
Merkezi, Konya 2016.
El-Ya’kûbî, Ahmed b. İshâk, Tarihü’l-Ya’kûbî, C. II, Dâr Sâdr, Beyrut, t.y.,
Erdem, İlhan, “Doğu Anadolu Türk Devletleri”, Türkler Ansiklopedisi, Yeni Türkiye Yayınları, Anka-
ra 2002, s. 383-424.
Günaltay, M. Şemseddin, İslâm Tarihi’nin Kaynakları-Tarih ve Müverrihler, İstanbul 1991.
Hâfız Ebrû, Şihabuddîn Abdullah Hâfî, Coğrâfyâ-yı Hâfız Ebrû, Tashih Sâdık Seccâdî, C. I, Mîrâs-ı
Mektûb, Tahran 1375.
Hudud el-Âlem mine’l-Maşrık ile’l-Mağrib, Tashih Menuçehr Sütûde, Kitâbhâne-yi Tehûrî, Tahran
1983.
Hudûd al-Âlam (The Regions Of The World), Çeviren V. Minorsky, 2. baskı, London 1970.
Hudud el-Âlem mine’l-Maşrık ile’l-Mağrib, ed. V. Minorsky, Çeviren Abdullah Duman ve Murat
Ağarı, Kitabevi, İstanbul 2008.
Hudud el-Âlem mine’l-Maşrık ile’l-Mağrib, Tahkik Yusuf Elhadî, Dârü’s-Sekâfiyye’n-Neşr, Kahire
1423.
İbn Fakîh, Ahmed b. Muhammed, Kitâbü’l-Büldân, Editör Tahkik Yusuf El-Hâdî, Âlemü’l-Kütüb,
Beyrut 1416.
İbn Fakîh, Ahmed b. Muhammed, Kitâbü’l-Büldân (Bahş-ı Merbût be İran), Farsça Muhtasar Terc.
Muhammed Rıza Hakîmî, Bunyâd-ı Ferheng-i İran, Tahran 1379.
İbn Haldûn, Abdurrahman b. Muhammed, Tarih-i İbn Haldûn, Tahkik Halil Şehâde ve Süheyl Zek-
kâr, C. V, Dârü’l-Fikr, Beyrut 1421/2000.
İbn Havkal, Muhammed b. Havkal, Kitâb-ı Sûretü’l-Arz, Münteşirât-i Dârü’l-Mektebetü’l-Hayât,
Beyrut 1992.
İbn Havkal, Muhammed b. Havkal, Sûretü’l-Arz (10. Asırda İslam Coğrafyası), Çeviren Ramazan
Şeşen, 2. baskı, Yeditepe Yayınları, İstanbul 2017.
İbnü’l-Esîr, Ebü’l-Hasen İzzüddîn Alî b. Muhammed b. Muhammed eş-Şeybânî el-Cezerî, el-Kâmil
fi’t-Tarih, Tahkik Ömer Abdüsselâm Tedmurî, C. II, Dârü’l-Kitâbü’l-Arabî, Beyrut 1417/1997.

93
İbnü’l-Esîr, Ebü’l-Hasen İzzüddîn Alî b. Muhammed b. Muhammed eş-Şeybânî el-Cezerî, el-Kâmil
fi’t-Tarih, Çeviren M. Beşir Eryarsoy, C. II, Bahar Yayınları, İstanbul 1991.
İbnü’l-Esîr, Ebü’l-Hasen İzzüddîn Alî b. Muhammed b. Muhammed eş-Şeybânî el-Cezerî, el-Kâmil
fi’t-Tarih, Çeviren Ahmet Ağırakça, C. VIII, Bahar Yayınları, İstanbul 1991.
İbnü’l-Esîr, Ebü’l-Hasen İzzüddîn Alî b. Muhammed b. Muhammed eş-Şeybânî el-Cezerî, el-Kâmil
fi’t-Tarih, Çeviren Ahmet Ağırakça ve Abdülkerim Özaydın, C. XII, Bahar Yayınları, İstanbul 1991.
İbnü’l-Verdî, Zeyneddîn Ömer b. Muzaffer b. Ebî’’l-Fevâris, Harîdetü’l-Acâîb ve Ferîdetü’l-Ğarâîb,
Tahkik Enûr Mahmûd Zenâtî, Mektebetü’s-Sekâfetü’d-Dînîye, Kahire 1428.
İstahrî, İbrahim b. Muhammed, Mesâlikü’l-Memâlik, Tahkik Ahmed b. Sehl Ebûzeyd, Dârü’s-Sâdr,
Beyrut 1927.
İstahrî, İbrahim b. Muhammed, Ülkelerin Yolları, Çeviren Murat Ağarı, Ayışığı Kitapları, İst. 2015.
İzgi, Cevat, “Kazvînî, Zekeriyyâ b. Muhammed”, DİA, C. XXV, İstanbul 2002, s. 160.
Karâçanlû, Hüseyin, “Bidlîs”, Dâneşnâme-i Cihân-i İslâm, II, Tahran 1375/1997, s. 529.
Kazvînî, Hamdullah Müstevfî, Nüzhetu’l-Kulûb, Neşr. Guy Le Strange, London-Leiden 1915.
Kudâme b. Ca’fer, Kudâme b. Ziyâd el-Kâtib el-Bağdâdî, Kitâbü’l-Harâc ve Sınâ’ati’l-Kitâbe, Tahkik
Muhammed Hüseyin Zebîdî, Dârü’l-Reşîdü’n-Neşr, Bağdad 1981.
Kudâme b. Ca’fer, Kudâme b. Ziyâd el-Kâtib el-Bağdâdî, Kitâbü’l-Harâc ve Sınâ’ati’l-Kitâbe, Çeviren
Hüseyin Karaçanlu, Neşr-i Elburz, Tahran 1370.
Kurtuluş, Rıza, “Hudûdü’l-Âlem”, DİA, C. XVIII, İstanbul 1998, s. 304.
Lewis, G. L., “Bidlis”, EI2, Leiden-Brill 1986, s. 1206-1207.
Makdîsî, Muhammed b. Ahmed, Ahsenü’t-Tekâsîm fî Marifetü’l-Ekâlîm, Brill, Leiden 1906.
Makdîsî, Muhammed b. Ahmed, Ahsenü’t-Tekâsîm fî Marifetü’l-Ekâlîm, Çeviren Ali Nakî Münzevî,
C. I–II, Şirket-i Müellifân ve Mütercimân, Tahran 1361.
Mukaddesî, Muhammed b. Ahmed, İslam Coğrafyası (Ahsenü’t-Takasim), Çeviren Ahsen Batur,
Selenge Yay., İstanbul 2015.
Nâsır-ı Hüsrev, Ebû Muîn Nâsır b. Hüsrev b. Hâris el-Kubâdiyânî el-Mervezî, Sefernâme-i Nâsır
Hüsrev, Tashih Muhammed Debîr Sîyakî, İntişârât-ı Kitabfurûşî Zevâr, Tahran 1335.
Özaydın, Abdülkerim, “Ebü’l-Fidâ”, DİA, C. X, İstanbul 1994, s. 320–321
Özaydın, Abdülkerim, “Hamdullah el-Müstevfî”, DİA, C. XV, İstanbul 1997, 454-455.
Turan, Osman, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, İstanbul 1993.
Şeref Han, Şerefname, Arapça’dan Çeviren M. Emin Bozarslan, Ant Yay., İstanbul 1971.
Şeşen, Ramazan, “İbn Havkal”, DİA, C. XX, İstanbul 1999, s. 34-35.
Şeşen, Ramazan, Müslümanlarda Tarih Coğrafya Yazıcılığı, İstanbul 1998.
Tolmacheva, Marına A., “İstahrî”, DİA, C. XXIII, İstanbul 2001, s. 203-205.
Tolmacheva, Marina A., “Makdisî, Muhammed b. Ahmed”, DİA, C. XXVII, İst. 2003, s. 431-432.
Tuncel, Metin, “Bitlis”, DİA, C. VI, İstanbul 1992, s. 225-228.
Yâkût el-Hamevî, Şihâbeddin Yakut b. Abdullah el-Rûmî, Mu’cemü’l-Büldân, C. I-V, Dârü’s-Sâdr,
Beyrut 1995.
Yıldız, Hakkı Dursun, “Abdullah b. Zübeyr”, DİA, C. I, İstanbul 1998, s. 145.
Yınanç, Mükrimin Halil, “Bitlis”, İA, C. II, İstanbul 1979, s. 661-664.

94
 MÜSLÜMAN COĞRAFYACI VE SEYYAHLARA GÖRE
BİTLİS VE ÇEVRESİNİN SOSYAL VE EKONOMİK DURUMU
(10. VE 17. ASIRLAR ARASI)

Dr. Öğr. Üyesi Hasan TAŞKIRAN

Bitlis Eren Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, htaskiran@beu.edu.tr

Giriş

Bitlis, eski zamanlardan beridir bilinen tarihi bir şehirdir. Şehrin ne zaman kurulduğu ve ismiy-
le ilgili kati surette bilgi bulunamamaktadır. Urartulardan itibaren başlamak üzere birçok devletin
idaresi altına kalmış olan Bitlis, Müslüman müverrihlere göre, 7. Asrın ikinci yarısı ve 8. Asrın baş-
larından itibaren İslam devletlerinin egemenliğine girmiştir.[1] Halife Ömer’in el-Cezire kumanda-
nı İyaz b. Ganem tarafından 641 tarihinde Ermeniye (İrmeniye) bölgesinin fethedilmesiyle birlikte
Müslümanların eline geçmiştir.[2] Bölge, Emevi ve Abbasiler döneminde Şam ve Bağdat’tan tayin
edilen Ermeniye (İrmeniye) valileri tarafından yönetilmiştir. Ancak bölgede hem Arap Kaysi Emirliği
(813-940), hem de Ermeni Bagratuni prensliği (862-1045) hüküm sürmüşlerdir.[3]

Bitlis ve çevresi 983/84 tarihinden itibaren Meyyafarkin merkezli Kürt Mervani hanedanının ida-
resinde kalmıştır.[4] Selçukluların Anadolu fetihleriyle birlikte Türk egemenliğine geçmiş olan şehir,
sonraları Ahlat merkezli Ermenkşah/Sökmenliler (1100-1207) tarafından idare edilmiştir. 1207 ta-
rihinde Ermenekşahlar Eyyubilerin eline geçtikten sonra Van gölü havzasındaki şehrilerde Eyyubi

1 Bütün eski kaynakların iktifa ettikleri bir efsaneye göre; günümüzde şehrin merkezinde bulunan kalenin İskender’in
komutanı olan Lis (Badlis) tarafından yapıldığı ve kentin isminin de bu komutanın ismine izafe edilmektedir. Ancak bu
efsane hakikatten uzaktır. Bkz.; Besim Darkot, “Bitlis”, İ.A., C. II, MEB Yay., İstanbul 1979, s. 659-661.
2 Belâzurî, Fütûhu’l Büldân, (Çev. Mustafa Fayda), Siyer Yayınları, İstanbul 2013, s. 204; Mükrimin Halil Yinanç, “Ermeni-
ye”, İ.A., C.IV, MEB Yay., İstanbul 1988, s. 317.
3 Bagratuni prensliği için Bkz.; Başkumandan Simbat, Vekayinâmesi (951-1334), (Çev. Hrand D. Andreasyan), İstanbul
1946, (TTK Basılmamış Eserler T68. B), s.1-30.
4 Mervanilerin, Van gölü havzasındaki şehirlere özellikle günümüzde Bitlis’e bağlı kazalara farklı tarihlerde hâkimiyeti
altına aldığı hem dönemin kaynaklarında hem de günümüz araştırmacılar tarafından kabül edilmektedir. Bkz.; İbnü’l-Ez-
rak, Tarih-i Meyyafarkin, (Mervani Kürtleri Tarihi), (Çev. M. Emin Bozarslan), Koral Yay., İstanbul 1975, s. 61,77; Abdur-
rahim Tufantoz, Mervanoğulları (380-478/990-1085), Marmara Üniv. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü, (Doktora Tezi),
İstanbul 1994, s. 22,30.

95
idaresi başlamıştır. Sonraları Celalddin Harzemşah’ın bölgeye gelmesiyle birlikte gerek Ahlat gerek-
se Bitlis Eyyubi ve Harzemşah mücadelesinin ana merkezlerinden olmuştur. Türkiye Selçukluları
ve sonraları tekrardan Eyyubi idaresine geçmiş olan şehir Anadolu’nun mühim ilim merkezlerinden
biri olmuştur. Ancak Moğol istilasının Doğu Anadolu’da baş göstermesiyle birlikte Van gölü havza-
sındaki şehirler başta Ahlat, Bitlis ve Erzurum olmak üzere karanlık bir evreye girmişlerdi.[5] XIV.
Asırdan itibaren Moğolların zayıflayıp parçalanmasıyla birlikte Van gölü havzasında Karakoyunlu
Türkmenleri bölgeyi idaresi altına almaya başladılar. Aynı dönemlerde Bitlis’in yerli Kürt aşireti Ru-
jekiler ise bu şehirde hâkim olmuş ve zamanla bu Kürt emirleri sülalesi Şerefhanlar adıyla Bitlis’i
idare etmişlerdir.[6] Bitlis ve çevresi Akkoyunlu ve Karakoyunlu hâkimiyet mücadele sahalarından
biri olmasının yanı sıra sonraları İran merkezli kurulmuş olan Safevilerin egemenliğine girmişse de
Yavuz Sultan Selim’in doğu seferi sırasında Osmanlı idaresi altına girmiştir.[7]

Bitlis, 10. Asırdan itibaren klasik Müslüman coğrafyacıların eserlerinde yer almaya başlamıştır.
el-Belazuri, Fütûhu’l-Büldân, Yakubî, Kitâbü’l-Büldân, İbn Hurdazbih, Kitâbü’l-Mesâlik ve’l-Memâ-
lik, Mesudî, Murûc ez-Zeheb, İstahri, Mesâlikü’l-Memâlik, İbn Havkal, Sûret el-Arz, Kazvini, Asar-
ül Bilad ve Ahbar-ül İbad, Mukaddesî, Ahsenü’t-Tekâsîm ve Yakut el-Hamevi, Mu’cemü’l-Büldân
gibi İslam coğrafyacılarının eserlerinin yanı sıra 12-13. Asır İranlı seyahat yazarı Nasır Hüsrev’in
Sefernamesi ve Hamdullah Müstevfi’nin Nüzhetü’l-Muştak gibi farsça eserlerinde de Bitlis ve çev-
resinden bahsedilmektedir. Bunların yanı sıra ilgili dönemlere ait batılı seyyahlarında bu şehir ve
çevresiyle ilgili bilgileri eserlerinde yer vermiş olsalar da bu husus çalışmamızın dışında bırakıl-
mıştır. Ayrıca Osmanlı döneminin en meşhur seyyahı olan Evliya Çelebi Seyahatnamesinde Bitlis
ve çevresinden yoğun olarak bahsetmektedir. Bu coğrafyacı ve seyyahların Bitlis ile ilgili verdikleri
bilgileri çeşitli açılardan tasnif ederek ve yapılan nakillerle şehrin ve çevresinin sosyal ekonomik
yönleri üzerinde durmaya çalışacağız.

Bitlis ve Çevresinin Fiziki ve Coğrafi Konumu

Bitlis’in İçinde Bulunduğu İklim ve Bölge

Müslüman coğrafyacı ve seyyahlar, dünyayı coğrafi olarak iklimlere ve geniş bölümlere ayırmışlar-
dır. Bu bölümleri de İklim-i Hakiki (Yedi iklim) ve İklim-i Örfi (iklimler içerisindeki alt bölgeler, yöre
(küre)) diye ikiye bölmüşlerdir.[8] İbn Havkal gibi bazı coğrafyacılar ise tüm küreyi değil sadece İslam
beldelerini bölümlere veya iklimlere ayırmışlardır.[9] Bitlis ve çevresi Müslüman coğrafyacılarına
göre İklim-i hakikide, Beşinci iklimde yer almaktadır. Beşinci iklimde yer alan alt bölgeleri ise Erran,
Ermeniyye ve Azerbaycan şeklinde üçe ayırmışlardır. Yalnız Müslüman coğrafyacılar bu üç bölgeyi
de İrmeniyye (Ermeniyye) adıyla tanımlamışlardır. Ancak İrmeniyye bölgesini de bazı coğrafyacılar,
küçük ve büyük İrmeniyye yahut üç veya dört bölüme ayırmışlardı.[10]

5 Faruk Sümer, Selçuklular Devrinde Doğu Anadolu’da Türk Beylikleri, TTK Yay., Ankara 1990, s. 52-61, 67-84.
6 İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Anadolu Beylikleri ve Akkoyunlu, Karakoyunlu Devletleri, TTK Basımevi, Ankara 1937, s.60;
Mükrimin Halil Yinanç, “Bitlis”, İ.A., C. II, MEB Yay., İstanbul 1979, s. 662-663.
7 Şeref Han, Şerefname, (Çev. M. Emin Bozarslan), İstanbul 1990, s. 382-527; Abdullah Demir, “16. Yüzyılda Safevi ve
Osmanlı Hakimiyetinde Arşiv Belgeleri Işığında Bitlis Beyleri”, I. Uluslararası, Dünden Bugüne Tatvan ve Çevresi Sem-
pozyumu Bildirileri, Beyan Yayınları, İstanbul 2008, s. 253-283.
8 Müslüman coğrafyacıların Yedi iklim hakkındaki yaklaşımları için Bkz.; Murat Ağarı, “İslam Coğrafyacılarında Yedi İklim
Anlayışı”, AÜİF Dergisi, C. 47, S.2, 2006, s. 195-214.
9 Bu duruma örnek olarak İbn Havkal gösterilebilir. Bkz.; İbn Havkal, Sûret el-Arz, (Nşr. Fuat Sezgin), Frankfurt 1992, s. 2;
İbn Havkal, Sûret el-Arz, (10. Asırda İslam Coğrafyası), (Çev. Ramazan Şeşen), Yeditepe Yay., İstanbul 2014, s. 19-20.
10 Yâkût el-Hamevi, Mû’cemü’l-Büldân, C.I, Daru Sadr, Beyrut 1995, s. 160; Seyfettin Çetin, Yâkût el-Hamevi’nin Mû’ce-
mü’l-Büldân’ıda Kürtler, Nûbihar Yay., İstanbul 2017, s. 58.

96
İrmeniyye’de yer alan şehirler, Bedlis, Ahlat, Erciş, Bargiri (Muradiye), Hoy, Salmas, Urmiye, Dahre-
kan, Meraga, Kalikala (Erzurum)’dır.[11] Ebü’l-Fidâ ve Yâkût, Bitlis’in Ermeniye’de dördüncü kısımda
olup 65 30’ boylamda (tul) 38 45’ enleminde (arz) yer aldığını belirtir. Yine günümüzde Bitlis’in bir
kazası olan Ahlat’ın ise 65 50’ boylam (tul) ve 39 20’ enleminde (arz) olduğunu kaydetmektedir.[12]

Bitlis ve Bağlı Kazaların Diğer Şehirlere Mesafesi

Müslüman coğrafyacılar, yer küre üzerindeki iklim ve bölgelere ayırıp buralardaki şehirleri bildir-
melerinin yanı sıra bu yerleşim yerlerinin fiziki yapılarını, diğer beldelerle aralarındaki mesafeyi ve
diğer bölgelerdeki şehirlerle benzerlikleri hakkında bilgiler vermektedirler.

Müslüman coğrafyacılar, şehirler arasındaki mesafeyi fersah, konak, merhale ve gün şeklinde belir-
lemeler dışında sikkeyi[13]* de ölçü olarak kullanmışlardır. Kudame b. Cafer, Bitlis ve Ahlat yolunu 4
sikke olarak belirlemiş, Makdisi (Mukaddesi) ise Erciş, Ahlat ve Bitlis arasını üçer merhale olduğunu
nakleder.[14] İbn Havkal’ın İrmeniyede’ki yollar ve mesafeler bahsinde, Bitlis, Ahlat ve Erciş arasının
3 gün olduğunu Bitlis’ten Erzen ve Meyyafarkin’e 4 gün olduğunu kaydeder.[15]

Ebü’l-Fidâ, Bitlis’in konumunu belirlerken, buranın Meyyafarkin ve Ahlat arasında, suru olan bir
şehir olarak bahsetmektedir. Bitlis’in diğer şehirlere uzaklığını ise Malazgirt’e 1,5 günlük mesafede
ve önemli bir ilim merkezi olan El-aziz’e ise 7 fersah uzaklıkta olduğunu belirtir. Hoy’dan Bergeri’ye
3 fersah, Erciş’e 2 gündür, Erciş’ten Ahlat’a 3 gündür, Ahlat’tan Bidlis’e 3 gündür, Bidlis’ten Meyya-
farkin’e 4 gündür. Ahlat Muş’a 3 konak kadar uzaklıktadır. Malazgirt ve Ahlat arası 2 veya 3 günlük
mesafededir.[16] Nasır Hüsrev, Bergiri (Muradiye)’den Ahlat arasının 19 fersah olduğunu belirtir. Ay-
rıca Bitlis’e giderken takip ettiği yolu üzerindeki konakları şu şekildedir. Rebiyülevvelin dördünde
(438/1047) Tebriz’den yola çıkarak, Merend yoluyla Hoy’a, Hoy’dan Bergiri (Muradiye), arası 30 fer-
sahtır, Bergiri’den Van ve Vestan (Gevaş)’a oradan Ahlat’a geçtiğini, Ahlat’tan sonra (Rahva ovasının
ismini vermeden) Bitlis’e vardığını. Bitlis’ten sonra Kıf-Unzur “Dur da Bak” (Baykan) kalesine oradan
da Mescidi Üveys-i Karani vardığını, Ahlat’tan sonra kısaca bahsedilen memleketlerin hepsi Mey-
yafarikin’e bağlıdır. Sonra Erzen’e geçtiğini belirtir. [17]

Bitlis’in diğer önemli bir kazası olan Hizan ile ilgili Yâkût’un verdiği bilgiye göre, Hizan’ın Diyarbekir
tarafında Siirt ve Şirvan’a yakın bir şehir olarak konumlandırmaktadır.[18] Evliya Çelebi, Bitlis Eya-
leti sınırlarının beyanı başlığıyla, Doğu’da Van gölü, Tahtıvan (Tatvan) ve Vestan (Gevaş), Güneyde
Şirvan, Batı tarafında 3 konak uzakta Diyarbekir eyaleti, kuzeyde üçüncü menzilde Tecil, dördüncü
menzilde Çapakçur, Kuzeyde üç gün mesafede Erzurum topraklarındaki Malazcird (Malazgirt) ile
hem çetdir. Ayrıca yine kuzeydoğusunda Van denizi kenarında Van sancağının Ahlat beyi hududdur.
Fakat doğusu, Van denizi olup ondan ötesi ile ilgisi yoktur şeklinde konumlandırır.[19]

11 Ebü’l-Fidâ, Takvim el-Büldân, (Nşr. M. Le Baron Mac Guckın De Slane), Paris 1840, s. 388; Ebü’l-Fidâ, Takvimü’l-Büldân,
(Terc. Ramazan Şeşen), Yeditepe Yay., İstanbul 2017, s. 82; Mukaddesî, Ahsenü’t-Takâsîm, (Çev. Ahsen Batur), Selenge
Yay., İstanbul 2015, s. 382.
12 Ebü’l-Fidâ, Terc., s. 314-315; Yâkût el-Hamevi, C.V, s. 355.
13 * Sikke, menzil veya konak manasında kullanılmıştır.
14 Abdurrahman Acar, “Arap Coğrafyacılarına Göre Ahlat ve Çevresi”, IV. Uluslararası Van Gölü Havzası Sempozyum Bildir-
ileri, (Ed. Oktay Belli), Ankara 2011, s. 217.
15 İbn Havkal, s. 275.
16 Ebü’l-Fidâ, s. 314.
17 Nasır Hüsrev, Sefername, İntişarat-ı Kavyani, Berlin 1342/1963, s. 8-9.
18 Yâkût, C. II, s. 331.
19 Evliya Çelebi, Seyahatnâmesi, 4/1. Kitap, (Haz. Seyit Ali Kahraman ve Yücel Dağlı), Yapı Kredi Yay., İstanbul 2012, s. 129.

97
Bitlis ve Bağlı Kazaların Fiziki Yapısı
Ebü’l-Fidâ, şehrin fiziki yapısından bahsederken buranın dağlarla çevrili bir vadide kurulduğunu,
şehri dışardan gelen suların kat ettiğini, şehrin surunun bir kısmının yıkıldığını nakleder. Bitlis’in
Hama’ya benzediğini belirtir.[20] Mukaddesî’de Ebü’l-Fidâ’yı doğrular nitelikte bilgiler nakletmekte-
dir. Ahsenü’t-Takâsîm’e göre Bitlis, iki nehrin geçtiği ve şehir içinde buluştuğu derin bir vadide yer
almaktadır. Şehir nehir tarafından ikiye bölünmüştür. Öküz başını andıran taştan yapılmış bir ka-
lesi vardır.[21]Ahlat ile ilgili vermiş oldukları bilgiler ise şöyledir: Hılat/Ahlat, düz bir arazide dağlara
uzaklığı bir gün mesafededir. Seng Esfid (Süphan Dağı), Menazcıt/Malazgirt ve Ahlat yakınlarında
büyük bir dağdır.[22] Çok sayıda bostanı ve ırmağı olan şehrin suru harap durumdadır. Kerpiç bir ka-
lesi vardır. Cuma mescidi şehrin merkezindedir. Hılat/Ahlat, Dımaşk’a benzemektedir.[23] İbn Havkal,
iç Ermeniye bölgesi içerisinde saymış olduğu Bergeri (Muradiye), Neşvâ, Ahlat, Malazgird, Bidlis,
Kalikala (Erzurum), Erzen’in bir birine benzer büyüklükte şehirler olduğunu kaydeder.[24]

İranlı seyyah Nâsır Hüsrev, Bitlis’ten bahsederken önce Ahlat’a oradan da Bitlis’e geçtiğini nakleder.
Bu şehrin bir dere içinde kurulu olduğu ve buranın kışının çok çetin geçtiğinden bahsetmektedir.

“Cemaziyülevvelin on sekizinde Vestan (Gevaş)’dan Ahlat şehrine vardık. Bu şehir Müslüman ve

Ermenilerin sınırdır. Cemaziyülevvelin ayının yirminci günü oradan ayrıldık ve bir kervansaraya
vardık. Şiddetli bir kar ve soğuk vardı. İnsanlar, karlı ve tipinin olduğu günlerde anayolu bulmak
amacıyla şehrin önündeki ovaya yol boyunca bir miktar kazık çakmışlardır. Oradan Bitlis şehrine
vardık. Bu şehir dere içerisinde kurulmuştur.” [25]

Evliya Çelebi, Bitlis’i İki dağın arasında ve iki su nehrinin üzerinde kurulmuş şehrin kalesini merke-
ze alarak betimleme yapmıştır. Dehdivan dağı ve Avih dağları arasında bir geni taşlık öz içinde Avih
deresinin solunda ve İskender deresi sağında bu iki tatlı nehrin bir araya geldiği yerde göklere doğru
baş uzatmış bir yalçın kaya üzerinde Şeddadi yapı gibi yontma taş ile yapılmış sağlam bir kaledir.
Kalenin kapısına 600 adımda ulaşılır. Doğu batı yönünde dörtgen şeklinde olan kalede 670 adet kale
bedeni bulunmaktadır. Kalenin büyüklüğü 2.900 adımdır. Duvarların boyu seksener arşındır ve on
arşın derinliğindedir. Kalenin içinde 300 hane vardır ama yarısını Han sarayı kaplamıştır.[26]

Selçuklu ve Eyyübi dönemlerinde büyük bir ilim ve kültür merkezi olan Ahlat, Belh ve Buhara’ya
verilen ( ‫“ ) قبته االسالم اخالط‬Kubbetü’l-İslam” yani İslam’ın kubbesi unvanı sonraları Ahlat’a da veril-
miştir.[27] Evliya Çelebi, bu isim yerine Ahlat için Dar-ı Büleh (Büleyh yurdu) yani oğuz taifesi yur-
du olarak belirtmektedir.[28] Şehrin kalesinden bahsederken, 969/1561 tarihinde Zal Paşa eliyle göl
kıyısında dörtgen şeklinde inşa edilmiş, büyüklüğü 3 bin adım, 14 kuleden oluşan, duvarı yüksek
olmayan ve hendeği de derin olmayan ancak geniş ve sağlam duvarlar ve göl kıyısına bakan üç kat
sağlam demir kapısı vardır.[29]

20 Ebü’l-Fidâ, Terc., s. 314.

21 Mukaddesî, s, 388.
22 Yâkût el-Hamevi, C.III, s. 269; Çetin, s. 188.
23 Ebü’l-Fidâ, terc., s. 315; Mukaddesî, s, 388.
24 İbn Havkal, s. 268-269.
25 Nasır Hüsrev, s. 9.
26 Evliya Çelebi, s. 127-128.
27 İbn Bibi, Türkiye Selçuklu Sultanı I. Aleaddin Keykubat ve Celaleddin Harzemşah mücadelesi bahsinde Ahlat’tan “Kub-
betü’l-İslam” olarak bahseder. Bkz.; İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye, C. I, (Çev. Mürsel Öztürk), Kültür
Bakanlığı Yay., Ankara 1996, s. 382.
28 Evliya Çelebi, s. 188.
29 Evliya Çelebi, s. 192.

98
Bitlis’in günümüz mülki sınırlarında yer alan Adilcevaz kazasıyla ilgili ilk dönem Müslüman coğraf-
yacılar tarafından detayla bilgiler verilmemesinin yanı sıra Erciş ve Ahlat arasında yer alan bu küçük
yerleşim yeri ile ilgili Evliya Çelebi detaylı bilgi vermektedir. Şehrin kalesini, Kürtler’in Ceviz kalesi
dedikleri, Van denizinin kıyısında bulut renkli bukalemun nakışlı bir dağın göklere baş uzatmış ka-
yası üzerine kurulmuş, kesme taş ile yapılmış sağlam kale, dayanıklı eski hisar ve büyük sur süslü
bir kale, etrafında hendek yoktur, 38 adet sağlam kulesi ve bir demir kapısı vardır şeklinde tarif eder.[30]

Bitlis ve Çevresinin Sosyal Durumu

Bitlis sahip olduğu coğrafi konum itibariyle önemli bir geçiş noktasında yer almaktadır. Bu durum
şehrin farklı kültürlere, inançlara ve milletlere ev sahipliği yapmasını sağlamıştır. Dini bakımdan
Hıristiyan ve Müslümanların birlikte olduğu, halk olarak ise Ermenilerin, Kürtlerin, Arapların ve
Türklerin beraber yaşamış oldukları bir merkezdir. Bitlis ve çevresinin demoğrafik yapısıyla ilgi-
li Müslüman coğrafyacılara göre Arap fetihleri öncesinde Ermeni ve Kürtlerin bölgede yaşadıkla-
rı, daha sonraları ise Arapların ve Türklerin bölgeyi hükmetmeleriyle birlikte bölgenin demografik
yapısının çeşitlendiğini aktarmaktalar.[31] Kazvini, Hılat/Ahlat halkı Müslüman ve Hristiyanlardan
oluşur, farsça, Ermenice ve Türkçe konuşulduğunu belirtse de yine İranlı seyyah Nasır Hüsrev, bu
şehrin isminin Hılat olmasının sebebinin ise burada üç dilin, Arapça, Farsça ve Ermenice konuşul-
ması sebebiyle bu ismi aldığını ve bu şehrin Müslüman ve Ermenilerin sınırı olduğunu kaydeder.
Şehrin karma karışık ve kalabalık topluluk manasına geldiği için bu ismin verildiğini belirtir.[32]

Evliya Çelebiye göre Bitlis eyaletinde, hân tahriri üzre 43 bin Ermeni reayalar vardır. Bunların 11
mahallede yaşadığını; Müslümanların 17 mahallede yaşadıklarını ve genelde Şafii olduklarını söy-
ler. Hanefi mezhebinden kimse yoktur. Müslümanların mahallelerini tek tek sayarken, Ermenilerin
mahallelerinin adlarını bilmediğini belirtir. Bitlis’te kesinlikle Yahudi, Firenk ve Rum olmadığını da
vurgular. Tamamı Ermenilerdir ve hepsi zengin bezirgânlardır.[33] Ayrıca sosyal hayatın en önemli
yapısı olan Aşiretler hakkında Evliya Çelebi önemli bilgiler vermektedir. Bu aşiretlerin ayrıca siyasi
ve idari yapıda etkili olduklarını belirtir. Bitlis ve çevresinde 77 adet aşiret ve kabile vardır. Bunlar-
dan Mutki aşireti Ali Bey 7 bin tüfekli askere sahiptir. Bitlis şehrinde en kalabalık aşiretin Rojiki/
Roziki Kürt aşireti olduğunu ve sadece şehir içinde 40 bin adamı olduğunu belirtir. Önceki aşiretin
mensuplarının gayet cesur olduğunu, sonrakinin ise diğer Kürtler gibi yiğit ve cesur olmasa da temiz
ve hoşsohbet insanlardan oluştuğunu zikreder.[34]

Bitlis ve Çevresinin Ekonomik Durumu

Bitlis ve çevresindeki beldelerde birçok bağ, bostan ve önemli maden yatakları bulunmaktadır. Bu-
radaki bağ ve bostanlardan elde edilen ürünler hem şehrin ihtiyaçlarını hem de diğer bölgelere ti-
careti bakımından önemli bir yer tutmaktaydı. Ebü’l-Fidâ, Bitlis’in ve Ahlat’ın çok sayıda bostan
ve bağının olduğunu ve İbn Havkal’dan naklen bu şehirlerin mamur yerler olduğunu belirtir. Aynı
şekilde Yakut el-Hamevi, Bitlis’te çok bahçelerin olduğunu kaliteli bol ve ucuz elmasının olduğunu

30 Evliya Çelebi, s. 204-205.

31 Yâkût el-Hamevi, C.I, s. 358; Çetin, s. 156-157.
32 Nasır Hüsrev, s. 8-9.
33 Evliya Çelebi, s. 130, 133.
34 Evliya Çelebi, s. 129.

99
ve birçok ülkeye buradan elma taşındığını ve bu elmanın çok meşhur olduğunu nakleder.[35] Ahlat ile
ilgili Kazvini, burada imal edilen kilitlerin bir benzerinin olmadığını belirtir.[36] İslam coğrafyacıları-
nın bilgi verdiği diğer bir şehir ise Bitlis’e bağlı Hizan’dır. Hizan’da birçok su kaynağı bulunmaktadır.
Bu su kaynakları sayesinde yoğun bir şekilde bağ ve bahçeye sahip olan Hizan, iklim olarak da bir-
çok ürünün yetişmesine müsait bir yerdir. Nitekim bu kentte Fındık, Ceviz, elma ve meşe palamut’u
çok meşhurdur. Öyle ki Yakut el Hamevi, Hizan’da yetişen meşe palamut’unun ne Irak, Cezire ne de
Şam’da yetişmediğini belirtir.[37] Van gölü Bitlis ve çevresini ekonomik olarak besleyen önemli bir
unsurdur. Nitekim Müslüman coğrafyacılar, bu gölüm isimlendirmesi hususunda farklı yaklaşımları
olsa da gölün bölgeye büyük bir ekonomik katkı sağladığı konusunda mutabıktırlar. İbn Havkal, Van
gölüyle ilgili bilgileri verirken buranın Ahlat ve Erciş’in güneyinde doğu batı istikametinde uzanan
10 fersahtan daha uzun bir göl olduğunu belirtir. Tabi bu durum sadece Ahlat ve Erciş arasındaki
uzaklığı karşılamaktadır. Aksi durumda gölün çapı daha uzundur.

Bu gölde bir karış büyüklüğünde küçük balıklar avlanır. Tarrih (gümüş kefali/inci kefali) adı verilen
bu balıkların tuzlandığı ve Musul, El-Cezire, Irak ve Şam bölgelerine nakledildiğini kaydeder. Bölge
ticaretine büyük katkısı olan inci kefali dışında yine gölün kıyılarından elde edilen soda tuzları da
önemli bir ticaret ve gelir kaynağıydı. Nitekim buralardan çıkarılan soda tuzu Irak ve diğer bölge-
lerdeki fırıncılara ekmek yapımı için satılmaktaydı. Yine bölge madencilik bakımından da zengindi.
Özellikle Vestan (Gevaş) ve Hizan arasındaki dağlarda zırnık yatakları bulunmaktaydı. Kırmızı ve
sarı çeşitleri olan bu zırnık madeni diğer bölgelere satılmaktaydı. [38] Evliya Çelebi, Ahlat şehrinin
kuzeyinde yüksek dağlarda binlerce çeşit maden çıkarılır ve bunlar arasında en makbul olanın ise
kırmızı zırnık olduğunu belirtir. Ayrıca zarı zırnıkta buradan çıkarıldığını ve Rumeliye, Anadolu’ya,
Arabistan ve Acem diyarlarına buradan zırnık götürülürdü.[39]

Bitlis ve çevresiyle ilgili tüm bu ekonomik kaynakların yanı sıra belki de geçmişten günümüze bu
şehirle özdeşleşen ve halen varlığını sürdüren en önemli ekonomik emta ise bal’dır. İranlı seyyah
Nasır Hüsrev, “Ahlat’tan Bitlis şehrine vardık. Bu şehir dere içerisinde kurulmuştur. Oradan bal satın
aldık. Bize sattıkları hesaba göre yüz batmanı bir dinara karşılık geliyordu. Anlattıklarına göre, bu
şehirde bir yılda üç yüz, dört yüz tulum bal elde eden kimseler vardır.” Bitlis’in balıyla ilgili bu bilgi-
leri nakleder.[40] Bitlis ve çevresiyle ilgili bu ürünlerin alınıp satıldığı önemli pazarlar bulunmaktaydı.
Bu pazarlarla ilgili Evliya Çelebi, Bitlis merkezde önemli çarşı ve pazardan bahseder. Bunlardan biri
Hüsrev Paşa çarşısı, iki debbağhane (dericiler) çarşısı diğeri ise Kapan Pazarıdır. Hüsrev Paşa çar-
şısında toplamda 2.100 dükkanın olduğunu ve çarşının iki başı demirden kapılı, baştan başa kargir
kemer yapılar ile yapılmış mamur bir çarşıdır. Debbağhane’de işlenen renkli sahtiyan (boyanmış,
cilalanmış deri) ve çeşit çeşit danedar yeryüzünde yoktur. Bitlis’te bir de Kapan Pazarı vardır ki,
bütün kumaşlar, yiyecek ve içecekler bu kapana gelip kantardan geçer, onda bir sultan vergisi alınır
ve belli bir satış fiyatı konur, konulan fiyattan pahalıya satış yapılamaz. [41]

Esasında dericiliğin bu kadar geliştiği bir bölgede hayvancılığın yoğun olarak yapıldığı gerçeğini or-
taya koymaktadır. Nitekim Bitlis şehrinin dereleri ve tepeleri kuşlar ve türlü türlü yaban hayvanla-
rıyla dolu olup, halk ava çıktığında yüz binlerce keklik avlanır. Bu keklikler getirilip Bitlis’in pazarla-
rında üç ay boyunca satılır. Böylece halk koyun ve kuzu eti yemekten kurtulur.[42]

35 Ebü’l-Fidâ, terc., s. 313-314; Yâkût el-Hamevi, C.I, s. 358.

36 Kazvini, s. 524.
37 Yâkût el-Hamevi, C.II, s. 331.
38 İbn Havkal, s. 269.
39 Evliya Çelebi, s. 203.
40 Nasır Hüsrev, s. 9.
41 Evliya Çelebi, s. 134.
42 Evliya Çelebi, s. 146.

100
Bitlis’in düzlük bir alan olmayışı bu şehrin birçok bağ ve bahçeye sahip olmasına yol açmıştır. Öyle
ki Evliya Çelebi, bu şehrin 12 bin bağının olduğunu ve Bitlis halkı yılın sekiz ayını bu bağlarda geçirir.
Burada halkın ileri gelenleri ve diğer sosyal kesimler de dahil insanlar, hem çalışır, bağı imar ederler,
hem de gece gündüz dinlenir, eğlenir, yani yaylarlar. Bazı bağlar 2 bin guruş mahsul verir.

Meyvelerden on bir çeşit armudu meşhurdur.[43] Bitlis’in bir kazası olan Tatvan’ın Van gölüne sınırı
olması ve burada bir limanın olması bölgenin ticaretine önemli katkılar sağlamıştır. Nitekim Tat-
van limanından Van limanına gidecek olan gemilerden alınan vergi şehrin ekonomik yapısına bü-
yük katkı sağlamıştır. Evliya Çelebi seyyahatnamesinde; “Menzil-i kal’a-ı Tahtıvan bahsinde, Ekrâd
kavmi Tatvân derler. (…) Van kulu tarafından bir ağa gümrüğü zabt edüp Van deryâsından gidüp
gelen gemilerden bac ve gümrük, öşr-i sultânî alur. Bu hânın etrâfında ba’zı Ekrâd hâneleri vardır
ammâ bir câmi’den gayrı çârşû-yı bâzârdan ve sâ’ir imâretden bir eser-i binâ yokdur. Ammâ imâr
olacak bender-i lâzımdır. Zîrâ bir latîf limanı vardır.”[44] Bitlis ve çevresinde geçerli olan mesleklere
gelince; ticaret, cerrahlık, esnaflık, hekimlik, çiftçilik, demircilik, hasırcılık, terzilik, dericilik, berber-
lik gibi meslekler sayılabilir.[45]

Sonuç

Müslüman coğrafyacı ve seyyahlar Bitlis ve çevresiyle ilgili gerek duymuş oldukları gerekse de biz-
zat tanık oldukları bilgileri eserlerinde kaydetmişlerdir. Bu coğrafyacı ve seyyahlar, kendilerine has
bir üslupla Bitlis ve çevresinin içinde bulunduğu iklim ve bölge, şehrin konumu, diğer merkezlere
olan mesafelerini belirtmişlerdir. Ayrıca şehrin sosyal ve ekonomik durumunu inanç ve geleneksel
yaşamlarıyla ilgili bilgiler vermişlerdir.

Coğrafyacı ve seyyahların eserlerinde Bitlis ve çevresinin halk olarak Ermenilerin, Kürtlerin, Arapla-
rın ve Türklerin birlikte yaşamış oldukları ve inanç olarak Müslümanların ve Hristiyanların yaşadığı
yer olarak belirtmişlerdir. Ekonomik olarak Bitlis ve çevresinde Van gölünden çıkarılan inci kefali,
soda ve zırnık’ın çevredeki şehirlere satıldığını ayrıca bölgede yetiştirilen elma, fındık, ceviz, meşe
palamut’u günümüzde halen önemini koruyan bal önemli ihraç ürünleri olarak gösterilmektedir.

43 Evliya Çelebi, s. 144, 171.

44 Evliya Çelebi, s. 181-182.
45 Evliya Çelebi, s. 1168-169.

101
Kaynakça

Abdullah Demir, “16. Yüzyılda Safevi ve Osmanlı Hakimiyetinde Arşiv Belgeleri Işığında Bitlis Bey-
leri”, I. Uluslararası, Dünden Bugüne Tatvan ve Çevresi Sempozyumu Bildirileri, Beyan Yayınları,
İstanbul 2008, s. 253-283.
Abdurrahim Tufantoz, Mervanoğulları (380-478/990-1085), Marmara Üniv. Türkiyat Araştırma-
ları Enstitüsü, (Doktora Tezi), İstanbul 1994.
Abdurrahman Acar, “Arap Coğrafyacılarına Göre Ahlat ve Çevresi”, IV. Uluslararası Van Gölü Hav-
zası Sempozyum Bildirileri, (Ed. Oktay Belli), Ankara 2011, s. 215-231.
Başkumandan Simbat, Vekayinâmesi (951-1334), (Çev. Hrand D. Andreasyan), İstanbul 1946, (TTK
Basılmamış Eserler T68. B).
Belâzurî, Fütûhu’l Büldân, (Çev. Mustafa Fayda), Siyer Yayınları, İstanbul 2013.
Besim Darkot, “Bitlis”, İ.A., C. II, MEB Yay., İstanbul 1979, s. 657-661.
Ebü’l-Fidâ, Takvim el-Büldân, (Nşr. M. Le Baron Mac Guckın De Slane), Paris 1840.
Ebü’l-Fidâ, Takvimü’l-Büldân, (Terc. Ramazan Şeşen), Yeditepe Yay., İstanbul 2017.
Evliya Çelebi, Seyahatnâmesi, 4/1. Kitap, (Haz. Seyit Ali Kahraman ve Yücel Dağlı), Yapı Kredi Yay.,
İstanbul 2012.
Faruk Sümer, Selçuklular Devrinde Doğu Anadolu’da Türk Beylikleri, TTK Yay., Ankara 1990.
İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye, C. I, (Çev. Mürsel Öztürk), Kültür Bakanlığı Yay.,
Ankara 1996.
İbn Havkal, Sûret el-Arz, (10. Asırda İslam Coğrafyası), (Çev. Ramazan Şeşen), Yeditepe Yay., İstan-
bul 2014.
İbn Havkal, Sûret el-Arz, (Nşr. Fuat Sezgin), Frankfurt 1992.
İbnü’l-Ezrak, Tarih-i Meyyafarkin, (Mervani Kürtleri Tarihi), (Çev. M. Emin Bozarslan), Koral Yay.,
İstanbul 1975.
İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Anadolu Beylikleri ve Akkoyunlu, Karakoyunlu Devletleri, TTK Basımevi,
Ankara 1937.
Mukaddesî, Ahsenü’t-Takâsîm, (Çev. Ahsen Batur), Selenge Yay., İstanbul 2015.
Murat Ağarı, “İslam Coğrafyacılarında Yedi İklim Anlayışı”, AÜİF Dergisi, C. 47, S.2, 2006, s. 195-214.
Mükrimin Halil Yinanç, “Bitlis”, İ.A., C. II, MEB Yay., İstanbul 1979, s. 661-664.
Mükrimin Halil Yinanç, “Ermeniye”, İ.A., C.IV, MEB Yay., İstanbul 1988, s. 317-326.
Nasır Hüsrev, Sefername, İntişarat-ı Kavyani, Berlin 1342/1963.
Seyfettin Çetin, Yâkût el-Hamevi’nin Mû’cemü’l-Büldân’ıda Kürtler, Nûbihar Yay., İstanbul 2017.
Şeref Han, Şerefname, (Çev. M. Emin Bozarslan), İstanbul 1990.
Yâkût el-Hamevi, Mû’cemü’l-Büldân, C.I-V, Daru Sadr, Beyrut 1995.

102
 VAN GÖLÜ HAVZASI’NDA REVVÂDÎ VE HEZBÂNÎ HÂKİMİYETİ

Dr. Öğr. Üyesi Nevzat KELEŞ

Bingöl Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, keles8023@gmail.com

Giriş

Tarihî coğrafyası itibariyle kuzeyini Apahunik, doğu ve güneydoğusunu Vaspurakan (el-Basfurcân,

el-Busfurcân) ve Andzavatsik (ez-Zevezân), güneyini Rıştunik ve doğusunu Taron’un oluşturduğu
Van Gölü havzası, Müslüman coğrafyacılar tarafından İrmîniyye’nin (Ermîniyye, İrmeniyye) İrmî-
niyye Hâriciyye veya İrmîniyye Suğra şeklinde nitelendirilen bölümü içerisinde değerlendirilmiş-
tir[1]. Çalışmamızın konusunu teşkil eden hadiseler ise daha ziyade Vaspurakan ve Andzavatsik ile
Apahunik ve Ahlat’tan Bargiri’ye kadar uzanan kıyı bölgeleri merkezli olarak gelişmiştir. Buna göre
Vaspurakan ve Andzavatsik 908 yılından itibaren krallık unvanını alan Ermeni Ardzruni hanedanı
tarafından yönetilmekteydi. Bununla birlikte gerek Sâcîler (Sâcoğulları) gerekse de Musâfirîler dev-
rinde bu mülklerini korumak adına Azerbaycan’ın Müslüman emîrlerine tabî olup yıllık vergi (haraç)
vermek durumunda kalmışlardı[2]. Arzdruniler, Derenik Aşot (İbn Deyranî, 937-953) ve Apusehl-Ha-
mazasp’ın (953-972) iktidar yıllarında siyasî birliklerini koruyabildiler. Ancak 972’de Apusehl-Ha-
mazasp’ın ölümüyle krallık toprakları oğulları Aşot Şahak (972-983), Gürgen Haçik (öl. 1003) ve
Senekerim Hovhannes arasında taksim edildi. Bu taksimat neticesinde Aşot kral unvanıyla Vas-
purakan’a yerleşirken, Gürgen Haçik Andzavatsik’e ve Senekerim de gölün güneyini oluşturan Rış-
tunik’e sahip oldu. 983 yılında Aşot’tan sonra Vaspurakan tahtına geçen Gürgen Haçik’in 1003’te
vefat etmesiyle Senekerim Hovhannes, bütün hanedan üyelerini bertaraf ederek 20 yıl daha sürecek

1 Bkz. İbn Havkal, Sûretü’l-ard, thk. M. J. De Goeje, Leiden 1938, s. 343; 10. Asırda İslâm Coğrafyası, çev. Ramazan Şeşen,
İstanbul 2014, s. 267; İdrisî, Kitâbu Nuzetü’l-muştâk fî ihtirâki’l-âfâk, II, Kahire 2002, s. 824; Yakut el-Hamevî, Mu‘ce-
mü’l-buldân, I, Beyrut 2007, s. 160. Öte yandan İrmîniyye’yi üç veya dört bölgeye ayırıp söz konusu coğrafyayı, birinci,
üçüncü veya dördüncü bölgede anılmasıyla ilgili görüşlere dair bkz. İbn Hurdazbih, Yollar ve Ülkeler Kitabı, çev. Murat
Ağarı, İstanbul 2008, s. 105, Yakut el-Hamevî, I, s. 160; Ebü’l-Fidâ, Ebü’l-Fidâ Coğrafyası, çev. Ramazan Şeşen, İstanbul
2017, s. 308-309.
2 İbn Havkal, ; 354-355; Türkçe çev. S. 275-276; Hakkı D. Yıldız, “Sâcoğulları”, Doğuştan Günümüze Büyük İslâm Tarihi, VI,
İstanbul 1989, s. 115, 127; Nevzat Keleş, Şeddâdîler (951-1199) Ortaçağ’da Bir Kürt Hanedanı, İstanbul 2016, s. 71.

103
olan krallığın birliğini bir kez daha sağlamış oldu[3]. Malazgirt’in merkezini oluşturduğu Apahunik
bölgesi ile Ahlat, Erciş, Bargiri, Amik (Amiuk) ve Varag (Yedi Kilise) gibi kıyı şehir ve kaleleri ise
IX. yüzyılın ikinci yarısından itibaren bölgenin siyasi gelişmelerinde önemli birer aktör haline ge-
len bazı Arap kabilelerinin (Beni Suleym ve Osmanîler gibi) elinde bulunmaktaydı[4]. Bunlardan Beni
Suleym kabilesine mensup olan Kaysîler, 353 (964) yılına kadar bir asırdan fazla bir süre Malazgirt,
Ahlat, Erciş ve zaman zaman Bargiri de dâhil olmak üzere Apahunik’de varlıklarını idame ettirdiler.
Konstantinos Porphyrogenitus[5] ve Thomas Artsruni’nin[6] ifade ettiğine göre Kaysî emîrleri bazı dö-
nemlerde Bagratuni Kralı I. Simbat’a (890-914) vergi vermek durumunda kalsalar da İrmîniyye’nin
merkezinde Müslüman hâkimiyetinin temsilcisi olarak iktidarlarını sürdürmeyi başardılar[7]. Ancak
353 (964) yılında isyan eden Seyfüddevle’nin ordu komutanlarından Necâ es-Seyfî, önce Ahlat’ı aldı,
akabinde de Kaysî Emîri II. Ebü’l-Verd’i öldürerek Kaysîlerin hâkimiyetlerine son verdi. Böylece Ma-
lazgirt ile Ebü’l-Verd’e ait şehir ve kalelere hâkim oldu.

Müteakiben Necâ’nın öldürülmesiyle Seyfüddevle, Ahlat, Malazgirt ve Erciş başta olmak üzere Kay-
sî ülkesinin tamamını Hamdânî topraklarına dâhil etti[8]. Bundan sonraki süreçte bölgenin Hamdânî
idaresindeki durumuyla alakalı bilgi bulunmazken, Seyfüddevle’nin ölümünün ardından (Safer 356/
Ocak-Şubat 967), Van Gölü havzasındaki Hamdânî otoritesinin çöktüğünü söylemek mümkündür.
Zira aşağıda da bahis konusu yapacağımız Berdas Phokas’ın Malazgirt’e yönelik seferi, Hamdânîler
tarafından bir karşılık bulmayacaktır. Thomas Artsrunî’nin sürdürücüsünün “Vaspurakan prensle-
rinin kalbinde iyileşmeyen bir yara” şeklinde tarif ettiği Amîk, Varag (Yedi Kilise) ve Bargiri Osmanî-
leri ise Kaysîlere ve Vaspurakan Ermenîlerine karşı uzun süre direnç gösteremediler[9]. Nitekim Amik
ve Varag’ı Ardzrunilere, Bargiri’yi de Kaysîlere kaptırdılar[10].

X. yüzyılın ikinci yarısında Müslümanların Van Gölü havzasındaki doğrudan egemenliği bu şekilde
sönmeye yüz tutarken, Bizans otoritesi uzun yıllardan sonra yeniden bölgede fiilî bir yönetim tesis
etmekteydi. Bu bağlamda söz konusu yüzyılın başından itibaren Müslümanlar aleyhine sınırlarını
genişletip başarılı askerî operasyonlar yürüten Bizans, Nicephoros Phokas (963-969) zamanında
966-967’de Taron’u ilhak ederek kendi topraklarına kattı[11]. Müteakiben bölgede bir imparatorluk
kumandanı veya protospathariosun[12] yönetiminde bir Bizans idarî birliği oluşturuldu[13]. Böylece

3 Bkz. Stephanos Asogik, The Universal History of Step‘anos Tarōnec‘i, transl. Tim Greenwood, Oxford 2017, s. 311-312;
Urfalı Mateos, Urfalı Mateos Vekayinâmesi (952-1136) ve Papaz Grigor’un Zeyli (1136-1162), çev. Hrant D. Andreasyan,
Ankara 1987, s. 12, dipnot 35; Rene Grousset, Başlangıçtan 1071’e Ermenilerin Tarihi, çev. Sosi Dolanoğlu, İstanbul 2006,
s. 474; Nina Garsoian, “The Independet Kingdoms of Medieval Armenia”, The Amenian People From Ancient to Modern
Times, ed. Richar G. Hovannisian, New York 1997, s. 166; Tim Greenwood, “Armenian Neihbours (600-1045)”, The Cam-
bridge History of the Byzantine Empire (500-1492), Cambridge 2008, s. 359.
4 Arap kabilelerinin İrmîniyye’deki yerleşimlerine dair bkz. Thomas Artsruni, History of the House of the Artsrunik‘, İn-
gilizce çev. Robert W. Thomson, Detroit, 1985, s. 277-278; Aram Ter-Ghewondyan, The Arab Emirates in Bagratid Ar-
menia, İngilizce çev. N. G. Garsoian, Lizbon 1976, s. 25-50; Osman Gürbüz, “Van Gölü Çevresinde Arap-Ermeni İlişkileri
ve Yörede Müslüman Topluluklar”, I. Uluslararası Tatvan ve Çevresi Sempozyumu Bildirileri, İstanbul 2008, s. 113-124;
Abdurrahman Acar, “İslâm Coğrafyacılarına Göre Van Gölü ve Çevresi”, V. Uluslararası Van Gölü Havzası Sempozyumu
(9-13 Haziran 2009-Van), İstanbul 2010, s. 150-152; Ömer Tokuş, “ Dokuzuncu Asırda Dımaşk, Dİyarbekir ve Ermîni-
yye’de bir Emîrlik “Şeyhoğulları”, ASOS Journal, 40, 2017, s. 216-221.
5 De Administrando Imperio İngilizce çev. R. J. H. Jenkins, Washington 1967, s.
6 History of the House of the Artsrunik‘, s. 308-310.
7 Kaysîlere dair bkz. Konstantinos Porphyrogenitus, s. 199-205; Thomas Arstruni, s. 283-292, 308-310; Ter-Ghewon-
dyan, 51-60, 65-68, 79-88; Gürbüz, s. 119-121.
8 İbn Miskeveyh, Tecâribü’l-ümem, çev. Kıvameddin Burslan, Ankara 2016, s. 593, 599-600; Yahya b. Said el-Antakî,
Târîhü’l-Antakî, thk. Ömer Abdüsselam Tedmürî, Trablus 1990, s. 103-104; İbnü’l-Esîr, İslâm Tarihi: el-Kâmil fi’t-târîh
tercümesi, VIII, çev. Ahmed Ağırakça, İstanbul 1989, s. 475-476; İbnü’l-Ezrak, Târîhu Meyyâfârikîn, thk. Kerim Faruk
el-Kholy-Yusuf Baluken, İstanbul 2014, s. 434-435.
9 Osmanîlere dair bkz. Thomas Artsrunî, s. 197, 214-215, 277-281, 342-345; Grousset, s. 361-362, 418-420; Ter-Ghe-
wondyan, s. 56-57, 66; Gürbüz, s. 121, 123; Tokuş, “Şeyhoğulları”, s. 216-217.
10 Thomas Artsrunî, s. 277-278, 345; Grousset, s. 414, 418-420.
11 Stephanos Asogik, s. 235; John Skylitzes, A Synopsis of Byzantine Hisotory 811-1057, İngilizce çev. John Wortley, Cam-
bridge 2010, s 268-269.
12 Genellikle senato üyelerine verilen imparatorluk hiyerarşisinde bir rütbe, bkz. Alexander Kashdan-Anthony Cutler, “Pro-
tospatharios”, The Oxford Dictionary of Byzantium, III, New York 1991, s. 1748.
13 Grousset, s. 488.

104
İrmîniyye’nin güneyini oluşturan Taron’a yerleşen Bizans, bundan sonraki süreçte bölgede Ermeni-
lerin yanı sıra Müslüman merkezlerini de hedef almaya başladı. Nitekim Yahya b. Said el-Antakî’nin
Müslümanlara ait olduğunu vurguladığı Malazgirt, 968-969’da (h.359) Bardas Phokas’ın saldırısı-
na uğradı. Kalabalık bir kuvvetle şehri kılıç zoruyla ele geçiren Phokas, şehir surlarını yıktırdıktan
sonra geri çekildi[14]. İbnü’l-Esîr[15], Nikephoros’un yeğeni Phokas’ın bu saldırısını anlatırken, bu za-
manda bölgenin Bizans’ın kontrolüne girdiğini, Müslümanların onlardan bir hayli korktuklarını ve
bu nedenle de diledikleri gibi hareket ettiklerini özellikle vurgulamaktadır. Bununla birlikte X. yüz-
yılın son çeyreğine gelindiğinde Bardas Skleros (976-979, 986-987) ve Bardas Phokas (987-989)
isyanlarıyla Bizans otoritesinin zayıflaması, Kaysî toprakları üzerinde yeni bir Müslüman güç olarak
Mervânîlerin ortaya çıkmasına olanak verdi. Buna karşın Skleros isyanını bastırmak için İmparator
II. Basil, yeni bir politik aktörün Apahunik üzerinde hak iddia etmesine imkân verdi. Bu kişi, yar-
dımlarına karşılık kendisine Basean, Hark ve Apahunik’in vaad edildiği Taik (İberya) Kralı Davit
(küropolat) idi[16]. Çalışmamızda konu edindiğimiz Revvâdîler ve Hezbânîlerin Van Gölü havzasına
yönelik faaliyetlerinin başlaması da bu zamana tesadüf etmektedir.

Revvâdîler ve Hezbânîlerin Bölgeye Yönelik Faaliyetleri

Revvâdîler, Musâfirî Emîri Merzubân’ın (öl. 346/957) Rüknüddevle’ye esir düştüğü 338-341 (949-
951) yılları arasında tarih sahnesine çıkmış ve son Musâfirî Emîri Merzubân b. İsmail b. Vehsûdan’ı
(374/984-985) bertaraf ederek bütün Azerbaycan’a hâkim olmuşlardı. Merzubân’ın vefatından sonra
Tebriz’i kendilerine başkent yapan Revvâdîler, Musâfirî mirasına sahip olmak için mücadele etmiş-
lerdir. Bu anlamda Revvâdî Emîri Ebü’l-Heycâ Muhammed (Memlân), Musâfirî emîrleri arasındaki
taht mücadelesinden istifade ederek Hoy ve Selmâs gibi Azerbaycan şehirlerine hâkim olurken aynı
zamanda Musâfirîler döneminde olduğu gibi İrmîniyye üzerinde de nüfuz oluşturmaya çalışmıştır. Yu-
karıda da işaret ettiğimiz üzere Azerbaycan’a komşu olan Vaspurakan ve Andzavatsik (ez-Zevezân)
Ardzrunileri, Sâcîlerden beri yörenin Müslüman emîrlerine tâbi idiler. Musâfirîler devrinde de devam
eden bu durumu, Ebü’l-Heycâ Memlân’ın da sürdürmek niyetinde olduğunu söylemek mümkündür.

Hezbânîler ise Erbil ve Urmiye merkezli Musul’dan Azerbaycan’a kadar olan mıntıkada mukim bü-
yük bir Kürt aşiretidir. Söz konusu coğrafyada çeşitli hanedanlıklar kurmuşlardır[17]. Bu anlamda ça-
lışmamıza konu olan Urmiye çevresinde önemli bir güç haline gelen Ebü’l-Heycâ b. Rebibüddevle
liderliğindeki Hezbânîlerdir.

Kaynaklardan tespit edebildiğimiz kadarıyla Revvâdîlerin, İrmîniyye’ye yönelik ilk harekâtları 987-
988’de (Erm. Takv. 436) gerçekleşmişti. Ebü’l-Heycâ Memlân, Musâfirîlerin son temsilcisi Merzu-
bân b. İsmail b. Vehsûdan’ı bölgeden uzaklaştırdıktan sonra (h.374/984-985)[18] batıya yönelir. Bu
cihette önce Nahcıvân Emîri Ebû Dulef’e karşı harekete geçerek onu mağlup edip kendisine tâbi

14 Stephanos Asogik, s. 235; Yahya b. Said el-Antakî, s. 136; Ernst Honigmann, Bizans Devletinin Doğu Sınırı, çev. Fikret
Işıltan, İstanbul 1970, s. 148; T. W. Greenwood, “Armenian Neighbours (600-1459)”, The Cambridge History of Byzantine
Empire (500-1492), Cambridge 2008, s. 357; Nevzat Keleş, “Malazgirt Savaşı Öncesinde Doğu Anadolu’nun Siyasî Du-
rumu”, Alp Arslan ve Malazgirt, haz. Erdoğan Merçil, 2011, s. 38.
15 el-Kâmil, VIII, s. 519.
16 Stephanos Asogik, s. 244-245.
17 Hezbânîlere dair bkz. İbn Havkal, 261, 190-191; Zırar Sadik Tevfik, el-Kâbâ‘il ve’z-za‘âmati’l-kabiliyye el-Kurdiyye
fi’l-asri’l-vasit, Erbil 2007, s. 173-174; Ahmed Abdülaziz Mahmud, el-İmâretü’l-Hezbâniyye el-Kürdiyye fî Azerbaycan
ve Erbil ve el-Ceziretü’l-Fıratiyye, Erbil 2012; Osman G. Özgüdenli, “Urmiye”, DİA, XLII, İstanbul 2012, s. 179; Fevziye
Yunus Fettah, “Selçuklular Devrinde Kürtler”, çev. Mehmet Akbaş, Kürtler (Tarih), İstanbul 2015, s. 140-142.
18 Müneccimbaşım Ahmed b. Lutfullah, Câmiü’d-düvel, Topkapı Sarayı Kütüphanesi, III. Ahmed Kütüphanesi Kolleksiyonu
yonu, nr. 2954, 502b.

105
kılar, ardından da Dvin’e yönelir ve burayı ele geçirir[19]. Böylece Sâcî ve Musâfirî mirasının tamamına
hâkim olan Memlân, seleflerinin âdeti üzerine, Ermeni krallıklarından vermekle mükellef oldukları
mutat vergiyi talep eder. Bu hususta Vaspurakan Ardzrunilerinin tutumuna dair bilgi bulunmazken,
Bagratuni Kralı II. Simbat, kendisine yıllık vergisiyle birlikte değerli hediyeler sunar. Bu şekilde be-
raberinde 100 bin kişilik bir ordusu olduğu belirtilen Memlân’ı geri dönmeye ikna eder[20].

Ebü’l-Heycâ Memlân, Vaspurakan ve Andzevatsik krallıklarına da otoritesini kabul ettirmek için

beklediği fırsatı bir yıl sonrasında buldu. Asogik’in bunun bir anlaşmazlık neticesinde olduğunu
belirtmesi, muhtemelen aralarından daha öncesinde var olan bir anlaşma durumuna işaret olarak
kabul edilebilir. Ancak Apahunik emîrinin yani Mervânî Emîri Bâz veya onun buradaki valisinin[21]
yanından ülkesine dönmekte olan Hoy (Her) emirinin oğlu, yolda rastladığı bazı Hıristiyan çocukla-
rını kaçırmaya kalkınca, olaya tanık olan Sargis adında bir Ermeni soylusu tarafından öldürülür. Hoy
emîri, Revvâdî Emîri Ebü’l-Heycâ Memlân’a müracaat ederek Vaspurakanlılardan, oğlunun intika-
mını alması karşılığında ülkesini ona teslim edeceğini belirtir. Bunu fırsat bilen Ebü’l-Heycâ Mem-
lân, kalabalık ordusuyla harekete geçerek Vaspurakan sınırına gelir. Burada ordusunu üç gruba ayı-
rarak, kendisi merkezde olmak üzere üç kol halinde Vaspurakan ülkesine girecek şekilde bir harekât
planı belirler. Fakat kaynağımızın belirtiğine göre aynı gece, Vaspurakan’a girme imkânı bulamadan
vefat eder ve yerine oğlu Memlân geçer. Bundan istifadeyle Ermenistan Kralı II. Simbat, Patrik Haçik
aracılığıyla bütün Hıristiyan ülkesinin yararına olacak bir anlaşma imzalar[22]. Memlân’ın, uzun bir
süre Vaspurakan, Andzavatsik ve Bagratuni topraklarına askeri operasyonlarına ara vermesi onun
da mezkûr anlaşmayla tatmin olduğunu düşündürmektedir. Ancak burada kafaları karıştıran bir
durum söz konusudur. Zira Stephanos Asogik[23], Ebü’l-Heycâ ve Memlân arasında ayrım yaparak
Ebü’l-Heycâ’nın (Ablhac) bu sefer sırasında ölmesiyle oğlu Memlân’nın Revvâdî tahtına oturduğunu
kaydetmektedir. Günümüzde kayıp bulunan Târîhu Bâbi’l-Ebvâb’dan naklen Müneccimbaşı[24] ise
Ebü’l-Heycâ Hüseyin’in ölüm tarihini belirtmeksizin Muhammed yani Memlân’ın da Ebü’l-Hey-
câ ünvanı taşıdığını ve 391 (1000-1001) yılında vefat ettiğini kaydetmektedir. Ancak nümizmatik
veriler onun 405 (1016) yılı civarına kadar hayatta olduğunu göstermektedir[25]. Konu bütünlüğünü
bozmamak adına meseleyle alakalı ihtilaflara bu şekilde işaret etmekle iktifa etmek durumundayız.

Memlân, Ardzruni ve Bagratunîlerle anlaşma yaptıktan sonra, Vaspurakan’ın ötesine yani asıl ko-
numuzu oluşturan Van Gölü havzasına ve Apahunik’e karşı harekete geçti. Onun bu girişimine sebep
ise daha önce de bahsini ettiğimiz Apahunik’te hak iddia eden Küropolat Davit’in Müslümanlardan
Malazgirt’i zorla alması olmuştur. Malazgirt, Erciş, Ahlat ve Bargiri’yle birlikte Asogik’in[26] Apahunik
ve Meyyâfârikîn emîri diye tarif ettiği Mervânî Emîri Bâd’ın elindeydi. Bâd’ın ölmesiyle (380/990)
yeni Mervânî Emîri Ebû Ali’nin içinde bulunduğu güç durumdan yararlanan Küropolat Davit, Malaz-
girt’i kuşattı. Kılıç ve açlıkla zorlayarak aldı. Kendi otoritesini tesis etmek için de şehirdeki Müslüman
ahaliyi kovarak yerlerine Ermeni ve Gürcüleri yerleştirdi. Yüzyıllardan beri Müslümanların elinde
olan Malazgirt’in Davit tarafından alınışı ve yaptıkları hem İran hem de Arap coğrafyasında Müslü-

19 Stephanos Asogik, s. 249-250; Grousset, s. 499; Ghewondyan, s. 101; w. Madelung, “The Minor Dynasties of Northern
Iran”, Cambridge History of Iran, IV, Cambridge 2007, s. 237; Tomar, s. 36
20 Stephanos Asogik, s. 249-250; Grousset, s. 498; Bekir Biçer, Kürtler, Konya 2014, s. 127.
21 Bâz’ın bölgedeki hâkimyetine dair bkz. Thomas Ripper, Diyarbekir Mervânîleri, çev. Bahar Şahin Fırat, İstanbul 2012, s.
139-140; Abdurrahim Tufantoz, Ortaçağ’da Diyarbekir Mervânoğulları/990-1083, Ankara 2005, s. 47-48; Rahmi Tekin,
Ahlat Tarihi, İstanbul 2000, s. 35, 36.
22 Stephanos Asogik, s. 249-251; Grousset, s. 498-499; Paul A. Blaum, “Life in a Rough Neighborhood: Byzantium, Islam
and the Rawwadid Kurds”, The International Journal of Kurdish Studies, XX, 2006, s. 7-8.
23 The Universal History, s. 251.
24 Câmiü’d-düvel, vr. 502b.
25 Bkz. Vardanyan, s. 254-256. Öte yandan İbn Asâkir (Târîhu medineti Dımaşk, VI, thk. Muhibuddin Ebû Said Ömer b.
Garame el-Amravî, Beyrut 1998, s. 264) Vehsûdan’ın künyesini Emîr Vehsûdan b. Muhammed b. Memlân er-Revvâdî
el-Kürdî şeklinde vererek, Memlân’dan sonra yerine aynı adı taşıyan oğlu Muhammed’in geçtiğine vurgu yapmaktadır.
26 The Universal History, s. 300.

106
manların büyük tepkisine neden oldu. Asogik[27], pek çok Müslüman emîrinin, şehri teslim etmesi için
Küropolat Davit’e elçilerle mesajlar gönderdiğini ancak onun, kendileriyle savaş meydanında karşı-
laşmayı tercih ettiğini yazmaktadır. Gönderilen mektuplardan biri de kendisini bölgedeki Müslüman-
ların hâmisi olarak gören Revvâdî Emîri Memlân’a aitti. Urfalı Mateos[28], bahse konu dönem için onu,
Müslümanların baş emîri olarak takdim eder. Öte yandan Memlân’ı İran’ın zalim ve menfur müste-
bidi, Davit’i de dindar ve aziz bir adam olarak tarif ettikten sonra Memlân’ın mektubunun ayrıntısını
şu şekilde vermektedir: “Kimse seni aldatmasın, ey menfur ve ihtiyarlıkta çürümüş bir adam olan
Davit! On yıllık vergi ile beraber, rehine olarak zedegânın oğullarını ve itaat ettiğine dair bir yazıyı
bana göndermezsen, bütün kuvvetimle senin üzerine geleceğim. O zaman seni benim elimden kim
kurtaracaktır? Çünkü ey menfur ihtiyar, seni en ağır ıstıraplara maruz bırakacağım.”

Memlân, Davit’ten red cevabı alınca, mektubunda da söylediği gibi ordusuyla -muhtemelen arala-
rındaki anlaşmaya binaen- Vaspurakan’ı geçerek Aladağ’ın eteğinde Malazgirt’in kuzeydoğusunda
Dzağgodın (Tsağkoyutın) nahiyesindeki Gosdiank’ta (Kostiank) ordugâhını kurdu. Davit ise mütte-
fikleri Bagratunî Kralı Gagik (kardeşi Simbat’ın ölümünden sonra (989) Memlân ile olan anlaşmayı
sonlandırmış olmalı), Kars Kralı Abas, İberya Kralı Bagrat ile birlikte harekete geçerek Vağarşagerd
(Eleşkirt) şehrinde toplandılar ve Memlân ile savaşmak için Bagrevand bölgesine ilerlediler. Ancak
kaynakların ifade ettiğine göre müttefik birlikleri gören Memlân’ın ordusu, herhangi bir savaşa gir-
mekten çekinerek, Bagrevand’ı ateşe verdikten sonra gruplar halinde geri çekilip ülkelerine döndü-
ler[29]. Urfalı Mateos[30], Memlân’ın bu seferini, onun Davit’in Ahlat saldırısını müteakiben 998’deki
seferiyle birleştirerek tek bir olay örgüsüyle anlatmaktadır[31]. Öte yandan olaylara çağdaş olan
Asogik’in yukarıdaki anlatısına tekabül eden bölümüne bazı ilavelerde de bulunmaktadır. Ona göre
Davit’in ordusunda Vaçe, Tıvdat (Tırdat) ve Fers isimli Ermeni savaşçılar ile Ermenistan’ın diğer or-
duları, 3000 okçu piyade ve 2.500 süvari; Memlân’ın ise 200 bin kişilik bir ordusu bulunmaktaydı.

Memlân’ın rivayetler farklı olsa da oldukça kalabalık bir orduyla giriştiği bu mücadeleden netice
alamamasını, Bizans ordularının da bölgeye gelmiş olmasına veya Mervânî Emîri Ebû Ali’nin onlar-
la anlaşma yapmasına bağlamak daha makul görünmektedir. Zira İslâm kaynaklarının bildirdiğine
göre 382 yılında (992-993) bir Bizans ordusu Van Gölü havzasındaki Mervânî topraklarını işgal eder.
er-Ruzrâverî[32] onların Erciş ve Ahlat’ı kuşattıklarını ve halka büyük sıkıntılar yaşattıklarını haber
verirken, saldırıya maruz kalan Mervânî şehirlerine İbnü’l-Esîr[33] Malazgirt’i, İbnü’l-Ezrak[34] da Bar-
giri’yi ilave eder[35]. Bu durumda Bizans’ın müttefiki olan Davit’in Malazgirt’i aldığı ve Bizans birlik-
lerinin de daha sonra Ahlat ve Erciş ile İbnü’l-Ezrak’ın ifadesiyle Bargiri’yi kuşattıkları söylenebilir.
Bu şartlar altında Memlân’ın Bizans ordusundan yana gelecek bir saldırıya da maruz kalmamak için
geri çekildiğini söylemek yanlış olmasa gerektir.

Memlân, kendisi için sonuçsuz kalan bu seferin ardından, kardeşi Merzubân’nın isyanını ve Ebû
Dulef eş-Şeybânî meselesini[36] hallettikten sonra bir kez daha Van Gölü havzasına yöneldi. Davit’in
ordularının Ahlat önünde Mervânî Emîri, Mümehidüddevle Ebû Mansûr (997-1011) tarafından

27 The Universal History, s. 301.

28 Vekâyiname, s. 37-38.
29 Stephanos Asogik, s. 301.
30 Vekâyiname, s. 39.
31 Buna dair ayrıca bkz. Honigmann, s. 152-153; Grousset, s. 512-517.
32 Zahîreddin Er-Ruzrâverî, Zeylü Kitâbu Tecâribü’l-ümem, VII, thk. Ebü’l-Kasım İmamî, Tahran 1987, s. 382 yılı olayları
33 el-Kâmil, IX, çev. Abdülkerim Özaydın, s. 82.
34 Târîhu Meyyâfârikîn, s. 453. Hatta yazar Ebû Ali’nin Bizans ordusunu mağlup ettiğini de yazmaktadır.
35 Neticede Ebû Ali Bizans ile on yıllık bir barış anlaşma yaptıktan sonra Bizans ordusu geri çekilmiştir. Ancak, Malazgirt
Davit tarafından alındığı için, kurtarılamamıştır. Ebü’l-Ferec (Abûl-Ferec-Tarihi, çev. Ömer R. Doğrul, Ankara 1999, s.
274.) ise Basil’in Ebû Ali’nin vergi vermeyi kabul etmesi karşılığında Ermenistan’ı ona bıraktığını belirtmektedir. Buna
dair ayrıca bkz. Ripper, s. 171-173; Tufantoz, s. 54; Tekin, s. 35; Keleş, “Malazgirt Savaşı”, s. 39.
36 Müneccimbaşı, s. 502b: Madelung, s. 237; Vardanyan, s. 251.

107
mağlup edildiğini haber alınca, onunla mücadele için yeniden hazırlıklara başladı. Asogik[37], onun
“Hıristiyanların (kastettiği Davit’tir) Malazgirt’te camiyi yıkmalarını” gerekçe göstererek bu seferle
“Ermenistan ve İberaya’ya hâkim olmayı, Karin (Erzurum) şehrini yeniden inşa etmeyi ve Taik’i
(Tayk) yağmalamayı” amaçladığını söylemektedir. Tebriz’den ayrılan Memlân, Hoy’da ordusunu
topladı ve Vaspurakan’ı geçerek Apahunik’e girdi. Davit, Memlân’ın durumunu haber alınca, kendi-
si savaşamayacak kadar yaşlı olduğundan dolayı Bagratuni Kralı Gagik ve İberya Kralı Gürgen’den
yardım istedi. Gagik, ona Grigor Peylavuni’nin oğlu Vehram, Magistros Simbat ve Marzban Aşot’un
kumanda ettiği 6000 kişilik bir ordu yolladı. 6000 kişilik bir ordu da İberya Kralı Gürgen’den geldi.
Bu orduyu Gagik’in oğlu Fers kumanda etmekteydi. Kars Kralı Abas’ın birlikleri de onlara katıldı.
Davit’in ordusu ise Gabriel (Kapriel) komutasındaydı.

Birleşik Hıristiyan ordularının öncü birlikleri Tzorn Ağdits denilen vadideki Sugav/Sukav Dağı’na[38]
yerleştiler ve Memlân’ın öncü birliklerinin Bagrevand’a girmelerine mani oldular. Daha sonra Erme-
ni ve Gürcü orduları birleşerek Apahunik’e girdiler. Memlân’ın ordugâhının karşısında Erciş yöre-
sinde Cumb Köyü sınırında yüksek ve güvenli bir mevkie yerleştiler. Ancak Asogik’in[39] belirttiğine
göre müttefik ordusu, Memlân’ın ordusunun taciz ve saldırılarından dolayı dehşete düşmüş ve bu-
lundukları korunaklı mevziden dışarı çıkmaya cesaret edememişti. Memlân, onların korktuklarını
ve kendilerinden sayıca az olduklarından dolayı savaş meydanına inmediklerini görünce 18 Ekim
998’de harekete geçip ordusunu taburlar halinde savaş nizamına soktu. Böylece Asogik’in[40] ifade-
siyle bütün ovayı Deylemlilerden oluşan zırh duvarı gibi kapladılar. Bu şekilde Ermeni ve Gürcülerin
karargâh kurdukları tepeye yaklaştılar. Sürekli onlarla savaşmayı bir sonraki güne erteleyen birleşik
Hıristiyan ordusunu çarpışmaya zorlamak için kışkırtma ve onlara karşı meydan okumalarını artır-
dılar. Buna rağmen teke tek savaşmayı kabul eden 5 İberyalı (ki onlarda öldürüldü) dışında kimse
kamptan dışarı çıkmaya cüret edemedi. Bunun üzerine Memlân’ın askerleri savaş düzenleri ve sa-
vunma hatlarını bozdular. Yağma ve talan için her taraftan tedbirsiz bir şekilde Hıristiyan ordu-
sunun kampına saldırdılar. Ermeniler ve Gürcüler de savaş pozisyonu almadan silahlarını kuşanıp
atlarına atlayarak kaynağın ifadesiyle “aslan gibi kükreyerek”, Memlân’ın ordusunun sağ kanadına
yüklendiler. Müslüman ordusunun sağ kanadını püskürtünce bütün ordu dağıldı. Askerlerinin dağıl-
dığını gören Memlân da beraberinde bulunanlarla savaş meydanını terk etti. Kendilerini takip eden
Ermeni ve Gürcü ordularından kurtulmak için Erciş’e sığındı.

Savaş meydanında terk ettiği ordugâhı, hazineleri, atları ve sayısız giysiler (kumaşlar) Davit’in ve
müttefiklerinin eline geçti[41]. Aynı zamanda çok sayıda Müslüman askerinin de esir düştüğü bu sa-
vaşta hem Asogik hem de Urfalı Mateos[42] ittifakla İberyalı Garmıragel’in büyük kahramanlıklar
gösterdiğini belirtmektedir. Hatta Urfalı Mateos[43], onun Memlân’ın eşini ve atını ele geçirdiğini ve
Davit’e gönderdiğini kaydetmektedir. Aynı müellif, Davit’in ordusunun Memlân’ı mağlup etmesini
farklı bir gerekçeye dayandırmaktadır. Onun anlatımına göre “iki taraf geceleyin çarpıştılar. Ay, her
tarafı aydınlatıyordu. Bu esnada, dağlarda hafif bir yağmur yağdığı için bütün tepeler, ateş gibi
parlamaya başladı. Bunu gören Müslüman askerleri, Hıristiyan askerlerinin çok olduklarını zan-
nedip hep birlikte kaçmaya başladılar.”

37 The Universal History, s. 303.

38 Bagrevand’ın kuzeybatısında, bkz. Vardanyan, 252.
39 The Universal History, s. 304.
40 The Universal History, s. 305.
41 Stephanos Asogik, s. 303-306; Urfalı Mateos, s. 309; Grousset, s. 514-517; Ahmed Kesrevî, Şehriyârân-ı Gomnâm,
Tahran, 1335/1956, s. 174-176; Ghewondyan, s. 101; Madelung, s. 237; Blaum, s. 15-18; Vardanyan, s. 251-252; Cengiz
Tomar, “Revvâdîler”, DİA, XXXV, İstanbul 2008, s. 36; Andrew Peacock, “Rawwadid”, IRANICA, http://www.iranicaonline.
org/articles/rawwadids; Biçer, s. 127-128.
42 Vekâyinâme, s. 39.
43 Vekâyinâme, s. 39.

108
Memlân’ın Malazgirt’te Davit’in Müslümanlara ve ibadet yerlerine yaptıklarının öcünü almak, Er-
menistan ve İberya da dâhil bölgeye hâkim olmak maksadıyla tertiplediği bu seferde ağır bir mağ-
lubiyet alması sonrasında bölgede yaşananlar, Revvâdîlerin, mezkûr bölgeye yönelik politikalarında
radikal bazı değişikliklere yol açtı. Memlân’ın kendince haklı gerekçelerle bölgede Müslümanların
hâmisi rolünü üstlenerek, Ermenî ve hatta Gürcü krallıklarının saldırılarına mâni olup onlar üzerin-
de otorite kurma çabası bundan böyle son buldu. Zira bahse konu coğrafyada Revvâdîlerin yapmak
istediği şey, 1000 yılında Küropolat Davit’in ölmesiyle Bizans’a nasip oldu. İmparator II. Basil, Da-
vit’in vefatının ardında çıktığı doğu seferinde Hark, Malazgirt ve Bagrevand’a kadar geldi. Bu seferle,
Davit’in mirasını Bizans topraklarına kattığı gibi, Müslüman emîrliği Mervânîlerle birlikte Revvâ-
dîlere tâbî bulunan Rıştunik Prensi Hovhannes-Senekerim ile Andzavatsik ve Vaspurakan Kralı
Gürgen-Haçik de imparatorun huzuruna çıkarak bağlılıklarını bildirirler[44]. Bu suretle Bizans impa-
ratoru, bölgenin Hıristiyan devletleri üzerinde hâmi bir konuma sahip oldu. Bununla da yetinmeyen
II. Basil, Revvâdîler, Hezbânîler ve Dulefîlere, Van Gölü havzası ile Andzavatsik ve Vaspurakan üze-
rindeki emellerini terk etmeleri, yağmalama, esir alma ve vergi almak gibi eylemlerden vazgeçmeleri
hususunda mektuplar gönderdi[45]. İmparatorun bu mektubu Revvâdîler nezdinde karşılık bulmuş
olmalı ki, bundan sonraki süreçte onların, Andzavatsik, Vaspurakan ve Van Gölü havzasına karşı
herhangi bir askeri harekâtlarına tarih kitaplarına rastlanmamaktadır.

Ancak bu noktada konuyla alakalı çok daha farklı ve yeni bilgilere sahip olabildiğimiz bir kaynak
söz konusudur. Müellifi belli olmayan (Vehsûdan’ın kâtibi İbrahim b. Ahmed b. el-Leys Ebû Muzaffer
el-Ezdî olduğunu tahmin etmekteyiz), el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye adlı bu eserde İmparator II. Basil’in
her iki seferi ve sonrasında Bizans Revvâdî ve Hezbânî münasebetleri hakkında çok önemli ayrıntılar
bulunmaktadır. Buna göre eserde hem Memlân hem de oğlu Vehsûdan döneminde 50 yıllık bir Bi-
zans-Revvâdî anlaşmasından söz edilmektedir. Buna göre Vehsûdan, Gazneli Mahmud’a gönderdiği
mektupta Basil’in her yıl babasına ve sonra kendisine içerisinde kölelerin, yırtıcı kuşların ve değerli
kumaşların yer aldığı kıymetli hediyeler ile birlikte haraç-vergi gönderdiğinden bahsetmektedir[46]. Bu
bilgiden hareketle de Asogik’in Basil’in Revvâdîlere gönderdiğini söylediği mektup ile iki taraf arasın-
da bir anlaşma yapıldığı ve Revvâdîlerin bölgeye yönelik saldırılarının önüne geçmek için de muayyen
miktarda vergi ve hediye teklif ettiğini söylemek mümkündür. Nitekim Revvâdîler ve bölgedeki Müs-
lümanlarla barış yapmış olması nedeniyle bahse konu kaynağımız II. Basil’i, özellikle övmektedir[47].

Bu şartlarda oluşturulan Müslüman-Bizans çatışmasızlık ortamı, II. Basil’in 1021-1022 yılındaki

doğu seferine kadar devam etti. Basil, bu harekâtla İberya’ya kadar bölgeleri ilhak ettiği gibi Vas-
purakan ve Andzavatsik’i de Bizans topraklarına dâhil etti. Vaspurakan Ardzruni Kralı Senekerim
ve Andzavatsik Prensi İbn Deyranî (Derenik), bu sefer sırasında imparatora müracaat ederek bütün
mülklerini ona devrettiler. Tarih kitaplarında buna sebep olarak da Azerbaycan ve Nahçıvan emîrle-
rinin baskısı ve Selçuklu Meliki Çağrı Bey’in Vaspurakan seferi gösterilmektedir[48]. Kaynaklarda Ar-
dzrunilerin, Bizans’a devrettiği yerlerle alakalı bazı ihtilaflar söz konusudur. Zira Bargiri, Erciş, Adil-
cevaz, Malazgirt ve Ahlat da bu cümleden zikredilmektedir. Ancak Malazgirt zaten Bizans’a, Ahlat
ve Adilcevaz Mervânîlere ve aşağıda belirteceğimiz üzere Erciş Revvâdîlere, Bargiri de Hezbânîlere

44 Stephanos Asogik, s. 307-309; Aristakes Lastivertsi, History, İngilizce çev. Robert Bedrosian, New Yok, 1985, s. 4-5;
Grousset, s. 520-521; Keleş, “Malazgirt Seferi”, s. 40.
45 Bkz. Stephanos Asogik, s. 312; Grousset, s. 522; Catherine Holmes, Basil II and the Govarnance of Empire (976-1025),
New York 2005, s. 481; Keleş, “Malazgirt Seferi”, s. 40.
46 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, University Library of Leipzik, The Refaiya Library, Vollers 0671, vr. 7a..
47 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 6b,7a.
48 Bkz. Thomas Artsrunî, Anonymous Continuators, s. 369-371; Skylitzes, s. 336; Aristakes, s. 19; Antakî, s. 382; Urfalı
Mateos, s. 16-18; Grousset, s. 542; Cihan Piyadeoğlu, Çağrı Bey, İstanbul 2011, s.29-35; Blaum, s. 33-34; Keleş, “Malazgirt
Seferi”, s.

109
aitti[49]. Vaspurakan topraklarının kendisine devredilmesi sonrasında II. Basil, sahip olduğu sınır-
ları belirtmek ve doğudan gelecek tehditlere karşı gözdağı vermek gayesiyle İrmîniyye üzerinden
Azerbaycan’a kadar ulaşan bir sefer düzenledi. Aristakes[50], imparatorun, Hoy emirini zorladığını ve
emîrin itaat edip vergi vermeyi teklif ettiğini kaydeder. Ayrıca, onun bu öneriyi düşünürken, kendi-
sine karşı saldırıların arttığını ve kış koşullarının ağırlaşması ile Hoy emîrinin baskınlarından dolayı
ağır kayıplar vererek geri çekilmek zorunda kaldığını da belirttir. Bizans ordusuna büyük zayiatlar
verdiren Müslümanlar, bu seferle yüklü bir ganimet de elde ettiler[51]. el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye’de
ise Vehsûdan’ın Basil ve Rum ordusunun Hoy suğurunda bizzat kendisi tarafından durdurulduğu ve
ansızın saldırıp onu bir gaflet anında kuşatarak ağır kayıplar verdirdiği yazılmaktadır[52]. Devamın-
da Konstantinos’un Basil döneminde iki devlet arasında inşa edilen iyi ilişkilerin ve dostluğun hiçe
sayılarak saldırgan bir politika izlemesine yapılan vurgudan hareketle tarafların Hoy suğurundaki
karşılaşmanın ardından da bir uzlaşma/anlaşmaya vardıkları neticesini çıkarabiliriz[53].

Neticede II. Basil’ın, Hoy’a kadar ulaşan bu seferi ve Vaspurakan topraklarının Bizans’a devri, Rev-
vâdîleri ve Hezbânîleri Van Gölü havzasından uzaklaştırmış görünse de Erciş ve Bargiri’de hala hâ-
kimiyetlerini sürdürmekteydiler. Hezbânîlerin, Bargiri’ye ne zaman sahip olduklarına dair bilgi sa-
hibi olamasak da, Erciş’in 998’de Memlân’ın şehre iltica etmesinden beri Revvâdîlerin elinde olduğu
söylenebilir. Erciş’in Revvâdî ülkesinin bir parçası olması meselesini, şehrin Bizans tarafından zapt
edilmesi karşısında verdikleri mücadeleden de anlamak mümkündür.

Bizans egemenliğinin bu şekilde Vaspurakan’ın ötesine yani Hoy sınırına kadar varmış olması yüz-
yıllardır Müslümanlar arasında el değiştiren ve bizzat Konstantinos Porphyrogenitus’un impara-
torluğun güvenliği ve doğudaki hâkimiyetinin bekâsı açısında alınmasını ısrarla vurguladığı Erciş
ve Bargiri’nin geleceği açısından önemli sonuçlar doğurdu. Nitekim çok kısa bir süre sonra Yahya b.
Said el-Antakî[54], Basil’in iktidarının son senesinde Erciş’i teslim aldığını ve onu Vaspurakan eya-
letine dâhil ettiğini yazmaktadır (415/1124-1125). Aristakes[55] ise, tarih belirtmeksizin İmparator
Konstantinos’un iktidarının ikinci yılında (1026) Vaspurakan Theması Nikephoros Komnenos’un
cezalandırılması hadisesini anlatırken onun, Erciş’i Bizans hâkimiyetine katan kişi olduğunu ifade
etmektedir. Ancak el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye’de yukarıda da işaret ettiğimiz Vehsûdan’ın Yemînüd-
devle Sultan Mahmud’a gönderdiği mektupta, Konstantinos’un daha öncesinde iki devlet arasında
kurulan ve tarafların riayet ettiği ahdi bozan kişi olduğu gösterilmektedir. Mektubun devamında
Konstantinos’un, kendi memleketinin (Revvâdî ülkesine) bir parçası (‫ )و كان من مضافات هذه المملكة‬ve son
İslâm suğuru olduğunu vurguladığı Erciş’e saldırdığını haber vermektedir[56]. Buna göre mektupta
verilen bilgilerin, Erciş’in Revvâdîlere ait olduğunu ve şehrin Konstanstinos döneminde alındığı ko-
nusunda şüpheye yer vermediği kanaatindeyiz. Zaten mektubun gönderiliş gayesi de Erciş’in kay-
bedilmesi nedeniyle Bizans’a karşı sultandan yardım talep etmekti. Mezkûr mektupta Vehsûdan,
“ben bu İslâm suğuru ve iman ülkesinde babam ve ceddimin varisiyim” diyerek kendisini takdim
ederken, seleflerinin de “Deylem Meliki Merzubân b. Muhammed ve Emîr Ebü’l-Heycâ Hüseyin b.
Muhammed” olduğunu anlatmaktadır[57]. Bu şekilde ata yurdu olduğunu belirttiği bu suğur ülkesin-

49 Bununla alakalı bkz. V. A. Arutyunova-Fidanyan, “Fema Vaspurakan”, Vizantiyskiy, Vremnik, 38, 1977, s. 80-81; Ripper,
s. 50; Keleş, “Malazgirt Savaşı”, s. 42.
50 History, s. 25.
51 Honigmann, s. 165; Grousset, s. 548-549; Holmes, s. 483; V. M. Samedov, “ O Maloizvestnih Voynah Mejdu Azerbayd-
janskim Gosudarstvom Ravvadidov i Vizantiey v Pervoy Treti XI veka”, Bakı Universitesi Haberleri, 2, 2011, s. 194; Keleş,
“Malazgirt Savaşı”, s. 43.
52 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 7a.
53 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 7a.
54 Târîhü’l-Antakî, 388.
55 History, s. 30. Buna dair ayrıca bkz. Grousset, s. 550; Honigmann, s. 170; Arutyunova-Fidanyan, s. 85; Samedov, s. 194;
Greenwood, s. 361.
56 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 7a.
57 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 6b.

110
de, Bizans’a karşı “farz (gerekli) olan cihad görevinde” Sultan Mahmud’u “bu İslâm beldesini kur-
tarması için cihat elbisesini giymesi ve haşmetinin gölgesiyle onu kurtarması” hususunda yardıma
davet etmektedir[58]. Bunun yanı sıra kaynağımız sultanı destek konusunda ikna edebilmek için Er-
ciş’in kuşatılması ve sonrasındaki durumuyla alakalı bazı teferruatlar da vermektedir. Bu bağlamda
Komnenos komutasındaki ordular, şehri kuşatıp halkını sıkıştırırlar. Gece gündüz sürdürülen harp
ve kuşatmayla halkını teslim olmaya zorlarlar. Ağır kuşatma şartlarına dayanamayan şehir ahalisi,
istemeyerek de olsa kapıları açmak zorunda kaldı. Kente giren Bizans ordusu, ahaliyi kılıçtan geçi-
rerek burada mukim bulunan Taberistanlı ve Horasanlı gönüllüleri de öldürdüler. Çocukları köleleş-
tirmek için çalıp kadınları esir aldılar. Baskı ve işkencelerle halkın mallarına el koydular.

Camilere rahiplerini ve çanlar yerleştirerek Hıristiyan mabedine dönüştürdüler. Buna rağmen on-
ların bu suğurda “şirkin gözünde toz tanesi” misali kalan iki kaleyi/hisarı ellerinde tutmaya devam
ettiklerini yazmaktadır[59]. Bunları zikrettikten sonra Vehsûdan, babası devrinde olduğu gibi eskinin
cömert bir geleneği olarak Horasanlı gönüllüler ve Sicistan savaşçılarıyla ondan yardım talebini
dile getirir[60]. Konumuz ile alakalı çok önemli bilgiler sunan bu mektubun neticesi ve Vehsûdan’ın Er-
ciş’i kurtarmasına yönelik herhangi bir kurtarma harekâtı hakkında bilgi bulunmazken, el-Mukâti-
bâtü’l-Arabiyye’nin müellifinin eserinin başında verdiği bilgiler bu konuda bazı ön görülerde bu-
lunmamıza imkân sağlamaktadır. Buna göre müellif, Erciş’in düşmesinden sonra Rumların, Neşve,
Dabil (Dvin), Selmâs, Hoy civarlarına sürekli yağma ve tahribatlara yol açan saldırıları nedeniyle
bizzat Vehsûdan’ın emriyle yaklaşık iki yıl boyunca Bizans nezdinde elçi olarak görev yaptığını ve
saldırıların sonlandırılıp muhtemelen Erciş’in teslim edilmesi noktasında diplomatik girişimlerde
bulunduğunu kaydetmektedir[61].

Erciş’in kaybedilmesiyle bölgedeki Revvâdî hâkimiyeti de son bulmuştur. Ancak yukarıda kayna-
ğımızın da işaret ettiği gibi iki hisar ve Hezbânîlere ait bulunan Bargiri, bölgede Müslüman hâki-
miyetinin sembolü olarak hala varlığını sürdürmekteydiler. Bu yönüyle “siyah deri üzerinde beyaz
bir ben”[62] şeklinde tarif edilen Bargiri’nin kaderi de IV. Mikhael (1034-1041) döneminin Vaspu-
rakan Theması Niketas Pogonites’in eliyle son bulacaktır. İslâm tarih kitaplarında Revvâdî Emîri
Vehsûdan ile yeğeni Hezbânî Emîri Ebü’l-Heycâ b. Rebibüddevle arasında yaşanan bir anlaşmazlık
nedeniyle, Vehsûdan’ın, Rumları teşvik ve kışkırtması dolayısıyla kaybedildiği şeklinde bilgi veril-
mektedir[63]. Ermeni ve Bizans kroniklerinde ise bazı anlatım farklılığı göze çarpmaktadır. Arista-
kes’e[64] göre Vaspurakan Katapanı Kavasilas (Kabasilas) büyük bir orduyla muhkem Bargiri şehrini
kuşatıp aldı ve buraya bir askeri birlik yerleştirerek şehrin yönetimini onlara bıraktı. Ancak bir süre
sonra Bizans’ın yeni Vaspurakan valisi Kantsi, maişet tedariki için ordusunu Arcak’a (Ardzak, Er-
çek) gönderince, kalede hapis tutulan Bargiri’nin Müslüman valisi Khrdrig (Xtrik), durumu Hezbânî
emîrlerine haber verdi. Ebü’l-Heycâ ve müttefikleri çok hızlı bir şekilde geldiler. Bizans ordusunu
hazırlıksız yakalayıp onlardan 24 bin kişiyi kılıçtan geçirdiler. Ayrıca Erçek’te bulunan birliklerin
yardıma gelemediğini de söyleyen Aristakes, Kantsi’nin de ölüler arasında olduğunu yazmaktadır.
Urfalı Mateos’a[65] nazaran Bargiri’yi kuşatıp alan bir Ermeni prens olan Kantsi’dir. Kantsi, şehrin
Müslüman ahalisini ve askerlerini kâmilen kılıçtan geçirdi.

58 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 6a.

59 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 7b.
60 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 9b. Kanaatimizce Memlân’ın 998 yılındaki seferine vurgu yapılmaktadır. Zira Stephanos
(s. 303), bu sefer sırasında Memlân’ın Horasan emirinden destek kuvvet aldığını söylemektedir.
61 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 3a-34.
62 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 12a.
63 İbnü’l-Esîr, IX, s. 335.
64 History, s. 40-41.
65 Vekâyinâme, s. 65.

111
Ancak Ermeni askerleri bu sırada pervasızca hareket edip kendilerini içkiye verince şehrin emîri olan
Khrdrig (Xtrik), onların bu durumundan faydalanıp, Müslümanlardan yardım istedi. Müslümanlar
toplanıp Ermenilere baskın düzenlediler. Bu şekilde Kantsi de dâhil olmak üzere onların çoğunu
katlettiler. Hadisenin Bizans cenahından hikâyesini anlatan Skylitzes[66] ise Nikolas Chryselios’un
şehri, patricius yapılması karşılığında Âlim adındaki Müslüman yöneticisinin ihaneti sayesinde al-
dığını ifade etmektedir. Ancak imparator nezdinde umduklarına sahip olamayan Âlim, civardaki
Müslümanlarla işbirliği yaparak ani bir gece baskınıyla altı bin Bizans askerini öldürüp şehri geri
aldı. Bunun üzerine İmparator IV. Mikhael, Niketas Pagonites’i bölgeye gönderdi. Pagonites, Rus ve
diğer unsurlardan oluşan Bizans birlikleriyle şehri çok şiddetli ve uzun süreli bir kuşatmayla ele ge-
çirip Âlim ve oğlunu da öldürdü[67]. Bu noktada İbnü’l-Esîr[68], Abbâsî Halifesi el-Kâim-Biemrillah’ın
(öl.467/1075) müdahalesiyle dayı ve yeğenin uzlaştığını ve kendilerine katılan çok sayıda gönüllü-
ye rağmen, Rumların kaleye iyice yerleşmesi nedeniyle geri alamadıklarını ifadeyle şehrin zaptıyla
alakalı haberleri tamamlar. Yeni kaynağımız el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, bahsini ettiğimiz Ermeni,
Bizans ve İslâm tarih kitaplarının hadiseyle alakalı rivayetlerini destekler mahiyette, ancak hadi-
senin birebir görgü tanığı olarak çok daha önemli ayrıntılar sunmaktadır. Kaynakta Vehsûdan-E-
bü’l-Heycâ anlaşmazlığına yer verilmezken, Rumların Bargiri’yi alma meselesi şu şekilde anlatıl-
maktadır: “Bargiri suğuruna saldırıp (…) ansızın kuşattılar. … silah zoruyla ona hâkim olup halkına
eman verdiler. Sonra aslanlar gibi saldırdılar. Çok sayıda insanı öldürüp kadınları esir aldılar ve
çocukları kaçırdılar. … Mescitleri ruhbanlarına ve rahiplerine mekân yaptılar, minberlere haçlarını
ve çanlarını yerleştirdiler. Camileri içki ve fücur yuvası haline getirip domuzları için mezbahane
yaptılar. Böylece güvenlik ortadan kalkmış oldu.”[69] Zira kışın gelmesi onlara fırsat vermişti. Şiddetli
kar yağışından dolayı atlar yürüyemez ve mızraklı piyadeler hareket edemez olmuştu. Bu nedenle de
Bargiri’ye imdat yardımı ulaştırılamamıştı[70].

Vaziyet bu şekilde cereyan edince bütün bölge emîrlerine cihad için çağrı yapılmış ve yardıma davet
edilmişlerdi. Bunun neticesi olarak kaynağımızın meşhur Türkmenlerin (Yabgulular), bölge Kürtle-
rinin süvarilerinin ve dinsizlere karşı savaşta ölümü isteyen bölgenin gönüllülerinin Hoy suğurunda
bir araya geldiklerini anlatmaktadır. Hezbânî birlikleri ise suğura daha önce varmışlardı. Hep birlik-
te Hoy’dan hareket ettiler. Farklı yollardan işgal edilmiş olan Bargiri’ye vardılar. Bizans ordusu, bin
kişilik seçkin Rus birliği, Rum liderler, Bulgar katiller ve Ermeni süvarilerden müteşekkil idi. Müs-
lümanlar onlara karşı yürüdüler[71]. Revvâdî ordusunun sağ kanadını Kürtlerin soyluları ve Azerbay-
can’ın gönüllüleri meydana getirmekteydi[72]. Bu şekilde sağ ve sol kanatlarıyla hep birlikte Bizans
ordusuna saldırdılar. Bizans ordusu ağır bir mağlubiyet alıp Bargiri’nin surlarına sığındı. Bu da onları
mukadder olan ölümden kurtardı. Onlardan üç binden fazla kimse öldürüldü. İleri gelenlerinden bir
grup esir edildi ve büyük miktarda da ganimet ele geçirildi[73]. Kaynağımızın anlattığı bu parlak zafe-
re rağmen Bargiri geri alınamadı. Burada Bargiri’nin durumuyla alakalı verilen galibiyet haberi, İb-
nü’l-Esir’de dile getirilen Vahsûdan-Ebü’l-Heycâ ittifakı sonrasındaki neticesiz geri alma harekâtı-
nın ayrıntısı niteliğindedir. Kanaatimizce de Niketas Pagonites’in şehri ikinci kez ele geçirmesinden
sonrasıyla alakalı olmalıdır. Zira burada kentin kurtarılmasından bahsedilmezken, Bizans ordusu-
nun şehre iltica etmesi ve bu sayede kurtulması da onların şehri kaybetmediğini göstermektedir.

66 A Synopsis of Byzantine Hisotory, 366-367.

67 Buna dair ayrıca bkz. Grousset, s. 550-551; Honigmann, s. 170; Arutyunova-Fidanyan, 86-87;Samedov, s. 195; Peacock,
“Rawwadid”, http://www.iranicaonline.org/articles/rawwadids.
68 el-Kâmil, s. IX, s. 335.
69 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 3b-4a.
70 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 3b-4a.
71 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 4b.
72 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 12b.
73 el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, vr. 5a, 12b.

112
Sonuç

Sonuç olarak X. yüzyılın son çeyreği ve XI. yüzyılın ilk yarısı, Van Gölü havzasında, Müslüman hâ-
kimiyetini temsil eden yeni iktidarların ortaya çıktığı bir dönem olmuştur. Aynı zamanda söz ko-
nusu değişim bölgedeki Hristiyan iktidarında da kendisini göstermiştir. Erciş, Ahlat, Malazgirt gibi
kentlerde Mervânîler yeni bir güç olarak ortaya çıkarken, doğuda da Sâcîler ve Musâfirîlere halef
olarak Revvâdîler ve devamında Hezbânîler bölge siyasetine tesir eden yeni siyasi aktörler olarak
boy gösterdiler. Revvâdîler, mezkûr coğrafyada Müslüman halkların hâmisi-koruyucusu olarak aktif
ve saldırgan bir politika yürütürken, Hezbânîler ise daha pasif kalmışlardır. Buna rağmen bölge-
ye yerleşme ve burada kalıcı olma noktasında Hezbânîlerin ötesine geçememişlerdir. Hezbânîler
Bargiri ve çevresini doğrudan idare ederken Revvâdîler, Erciş ve yöredeki bazı kalelere hâkimdiler.
Öte yandan özellikle Memlân döneminde gerçekleştirdikleri seferler ile Bagratuni ve Ardzruni gibi
Ermeni krallıklarını kendilerine tâbi vergi mükellefleri haline getirebilmişlerdi.

Bizans İmparatoru II. Basil’in, bölgeye yönelik sert ve saldırgan bir politika takip etmeye başlama-
sı ise hem Ermeni krallıkları ve prensliklerinin bekası hem de Revvâdî ve Hezbânî gibi Müslüman
emîrliklerin buradaki otoriteleri açısında önemli sonuçlar doğurmuştur. 1000-1001 yılında Malaz-
girt ve Bagrevand’a kadar gelen II. Basil, söz konusu Müslüman emîrliklerle yaptığı yazışmalarda,
el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye vesilesiyle öğrendiğimize göre Revvâdîlere Bizans topraklarına ve onlara
bağlı yerlere saldırmamaları karşılığında hediyeler ve yıllık haraç-vergi vermeyi kabul etmiştir. Bu da
Revvâdîlerin bölgeye yönelik saldırgan ve yayılmacı tutumlarından neden vazgeçtiklerini açıklamak-
tadır. Ermeni krallıklarını tasfiye ettiği 1021-1022 yılında Hoy’a kadar ilerleyen II. Basil, yine yeni
kaynağımızdan öğrendiğimize göre bizzat Revvâdî Emîri Vehsûdan ve müttefikleri tarafından durdu-
rulmuştu. Buna rağmen taraflar arasında diplomatik görüşme ve diyalogun sürdürüldüğünü görmek-
teyiz. Fakat Konstantinos ile birlikte başlayan agresif süreçte, Bizans önce Erciş’i ardından da Bargi-
ri’yi alarak bölgedeki Revvâdî ve Hezbânî egemenliğine son vermiştir. Böylece Ermeni kaynaklarında
İrmîniyye’nin kalbinde iyileşmeyen bir yara ve İslâm kaynaklarında da siyah deri üzerindeki beyaz
ben şeklinde tarif edilen bu kentler Selçukluların gelişine kadar Müslümanların elinden çıkmıştır.
Buna rağmen Vehsûdan liderliğindeki Revvâdîler ve Ebü’l-Heycâ liderliğindeki Hezbânîler, Ermenî-
lere ve Bizans’a karşı cihadda yaptıkları çağrılarla Horasan ve Taberistan gibi pek İslâm diyarından
destek almışlardır. Yine bu çalışmamız vesilesiyle Revvâdî Emîri Vehsûdan’ın, Bizans’a karşı yardım
maksadıyla Yeminüddevle Sultan Mahmud’dan yardım talep ettiğini de öğrenmekteyiz.

113
Kaynakça

ACAR, Abdurrahman, “İslâm Coğrafyacılarına Göre Van Gölü ve Çevresi”, V. Uluslararası Van Gölü
Havzası Sempozyumu (9-13 Haziran 2009-Van), İstanbul 2010, s. 148-159.
ARİSTAKES LASTİVERTSİ, History, İngilizce çev. Robert Bedrosian, New Yok, 1985.
ARUTYUNOVA-FİDANYAN, V. A., “Fema Vaspurakan”, Vizantiyskiy, Vremnik, 38, 1977, s. 80-93.
BİÇER, Bekir, Kürtler, Konya 2014.
BLAUM, Paul A., “Life in a Rough Neighborhood: Byzantium, Islam and the Rawwadid Kurds”, The
International Journal of Kurdish Studies, XX, 2006, s. 1-55.
EBÜ’L-FEREC, Abûl-Ferec-Tarihi, çev. Ömer R. Doğrul, Ankara 1999.
EBÜ’L-FİDÂ, Ebü’l-Fidâ Coğrafyası, çev. Ramazan Şeşen, İstanbul 2017.
el-Mukâtibâtü’l-Arabiyye, University Library of Leipzik, The Refaiya Library, Vollers 0671.
FETTAH, Fevziye Yunus, “Selçuklular Devrinde Kürtler”, çev. Mehmet Akbaş, Kürtler (Tarih), İstan-
bul 2015, s. 129-155.
GARSOİAN, Nina, “The Independet Kingdoms of Medieval Armenia”, The Amenian People From
Ancient to Modern Times, ed. Richar G. Hovannisian, New York 1997, 143-185.
GREENWOOD, Tim W., “Armenian Neighbours (600-1459)”, The Cambridge History of Byzantine
Empire (500-1492), Cambridge 2008, s. 333-364.
GROUSSET, Rene, Başlangıçtan 1071’e Ermenilerin Tarihi, çev. Sosi Dolanoğlu, İstanbul 2006.
GÜRBÜZ, Osman, “Van Gölü Çevresinde Arap-Ermeni İlişkileri ve Yörede Müslüman Topluluklar”,
I. Uluslararası Tatvan ve Çevresi Sempozyumu Bildirileri, İstanbul 2008, s. 113-124.
HOLMES, Catherine, Basil II and the Govarnance of Empire (976-1025), New York 2005.
HONİGMANN, Ernst, Bizans Devletinin Doğu Sınırı, çev. Fikret Işıltan, İstanbul 1970.
İBN ASÂKİR, Târîhu medineti Dımaşk, VI, thk. Muhibuddin Ebû Said Ömer b. Garame el-Amravî,
Beyrut 1998.
İBN HAVKAL, 10. Asırda İslâm Coğrafyası, çev. Ramazan Şeşen, İstanbul 2014.
İBN HURDAZBİH, Yollar ve Ülkeler Kitabı, çev. Murat Ağarı, İstanbul 2008.
İBN MİSKEVEYH, Tecâribü’l-ümem, çev. Kıvameddin Burslan, Ankara 2016.
İBNÜ’L-ESÎR, İslâm Tarihi: el-Kâmil fi’t-târîh tercümesi, VIII, çev. Ahmed Ağırakça; IX, çev. Ab-
dülkerim Özaydın, İstanbul 1989.
İBNÜ’L-EZRAK, Târîhu Meyyâfârikîn, thk. Kerim Faruk el-Kholy-Yusuf Baluken, İstanbul 2014.
İDRİSÎ, Kitâbu Nuzetü’l-muştâk fî ihtirâki’l-âfâk, II, Kahire 2002.
JOHN SKYLİTZES, A Synopsis of Byzantine Hisotory 811-1057, İngilizce çev. John Wortley, Camb-
ridge 2010
KASHDAN, Alexander-Anthony Cutler, “Protospatharios”, The Oxford Dictionary of Byzantium,
III, New York 1991, s. 1748.
KELEŞ, Nevzat, “Malazgirt Savaşı Öncesinde Doğu Anadolu’nun Siyasî Durumu”, Alp Arslan ve
Malazgirt, haz. Erdoğan Merçil, 2011, s. 35-54.
___________, Şeddâdîler (951-1199) Ortaçağ’da Bir Kürt Hanedanı, İstanbul 2016.
KESREVÎ, Ahmed, Şehriyârân-ı Gomnâm, Tahran, 1335/1956.
KONSTANTİONS PORPHYROGENİTUS, De Administrando Imperio İngilizce çev. R. J. H. Jenkins,
Washington 1967.
MADELUNG, W., “The Minor Dynasties of Northern Iran”, Cambridge History of Iran, IV, Cambrid-
ge 2007, s. 198-249.
MAHMUD, Ahmed Abdülaziz, el-İmâretü’l-Hezbâniyye el-Kürdiyye fî Azerbaycan ve Erbil ve
el-Ceziretü’l-Fıratiyye, Erbil 2012.
MÜNECCİMBAŞIM AHMED B. LUTFULLAH, Câmiü’d-düvel, Topkapı Sarayı Kütüphanesi, III.
Ahmed Kütüphanesi Kolleksiyonu yonu, nr. 2954.

114
ÖZGÜDENLİ, Osman G., “Urmiye”, DİA, XLII, İstanbul 2012, s. 179.
PEACOCK, Andrew, “Rawwadid”, IRANICA, http://www.iranicaonline.org/articles/rawwadids;
PİYADEOĞLU, Cihan, Çağrı Bey, İstanbul 2011.
RİPPER, Thomas, Diyarbekir Mervânîleri, çev. Bahar Şahin Fırat, İstanbul 2012.
SAMEDOV, V. M., “O Maloizvestnih Voynah Mejdu Azerbaydjanskim Gosudarstvom Ravvadidov i
Vizantiey v Pervoy Treti XI veka”, Bakı Universitesi Haberleri, 2, 2011, s. 192-198.
STEPHANOS ASOGİK, The Universal History of Step‘anos Tarōnec‘i, transl. Tim Greenwood,
Oxford 2017.
TEKİN, Rahmi, Ahlat Tarihi, İstanbul 2000.
TER-GHEWONDYAN, Aram, The Arab Emirates in Bagratid Armenia, İngilizce çev. N. G. Garsoian,
Lizbon 1976.
TEVFİK, Zırar Sadik, el-Kâbâ‘il ve’z-za‘âmati’l-kabiliyye el-Kurdiyye fi’l-asri’l-vasit, Erbil 2007.
THOMAS ARTSRUNİ, History of the House of the Artsrunik‘, İngilizce çev. Robert W. Thomson,
Detroit, 1985.
TOKUŞ, Ömer, “ Dokuzuncu Asırda Dımaşk, Dİyarbekir ve Ermîniyye’de bir Emîrlik “Şeyhoğulları”,
ASOS Journal, 40, 2017, s. 211-225.
TOMAR, Cengiz, “Revvâdîler”, DİA, XXXV, İstanbul 2008, s. 36-37.
TUFANTOZ, Abdurrahim, Ortaçağ’da Diyarbekir Mervânoğulları/990-1083, Ankara 2005.
URFALI MATEOS, Urfalı Mateos Vekayinâmesi (952-1136) ve Papaz Grigor’un Zeyli (1136-1162),
çev. Hrant D. Andreasyan, Ankara 1987.
YAHYA B. SAİD EL-ANTAKÎ, Târîhü’l-Antakî, thk. Ömer Abdüsselam Tedmürî, Trablus 1990.
YAKUT EL-HAMEVÎ, Mu‘cemü’l-buldân, I, Beyrut 2007.
YILDIZ, Hakkı D., “Sâcoğulları”, Doğuştan Günümüze Büyük İslâm Tarihi, VI, İstanbul 1989, s.
81-136.
ZAHÎREDDİN ER-RUZRÂVERÎ, Zeylü Kitâbu Tecâribü’l-ümem, VII, thk. Ebü’l-Kasım İmamî,
Tahran 1987.

Harita 1: X-XI Yüzyıllarda Van Gölü Havzası

115
 DİLMAÇLI HÂKİMİYETİNDE BİTLİS’İN TARİHİ GELİŞİMİ

Dr. Öğr. Üyesi Hüseyin KAYHAN

Onsekiz Mart Üniversitesi
Fen Edebiyat Fakültesi

Giriş

Sultan Melikşah’ın 1092 tarihinde ölümü ile başlayan süreçte Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da yeni
bir siyasi yapı oluştu. 1095-1110 yılları arasındaki onbeş yıllık süreçte Van Gölü havzasından Hısn
Keyfâ’ya kadar uzanan alanda yeni beylikler ortaya çıkmış ve bunlar bölgenin tarihinde aktif rol
almaya başlamışlardı. Melik Tutuş’un 1095’te ölümünden sonra Husâmuddevle Tümtekin Bitlis ile
Erzen’e sahip olmuş ve burada Dilmaçlı Beyliği’nin temellerini atmıştı. Erzen’in eski hâkimi Emîr
Şaruh da Hani’yi almıştı. Kızıl Arslan ise daha önceden aldığı Duvin’e ek olarak Siirt, Tanza ve Bah-
mud’u ele geçirmişti. Amid’de İnaloğulları’nın hâkimiyeti başlamıştı. Hısn Keyfâ ve Mardin’de Artuk
Bey’in oğulları babalarının adıyla anılan yeni beylikler kurdular. Oluşan bu yeni siyasi yapı XII. asır
boyunca bölgenin kaderini çizecek, aynı zamanda da bahsi geçen yerlerde Türk hâkimiyetinin pe-
kişmesini hızlandırarak, yoğun bir yerleşimle birlikte bölgenin Türkleşmesine zemin hazırlayacaktı.

Van Gölü havzasının önemli şehirlerinden Bitlis’in gelişimi ortaçağlar boyunca devam etmiştir. Bu-
rada Türk hâkimiyetinin başladığı XI-XII. yüzyıllarda Dilmaçlı Beyliği hâkimiyeti dönemindeki ge-
lişmeleri takip etmek, hem bölgenin, hem de şehrin tarihi açısından çok yararlı olacaktır.

Siyasî Gelişmeler

Bitlis ve çevresi 641 yılında Müslüman Araplar tarafından haraca bağlandı.[1] Sugûr ve Avâsım böl-
geleri içinde yer alan be şehir, Bizans Devleti ve Müslümanlar arasında birkaç defa el değiştirdi.
Emevîler burayı Diyarbekir amilliğine bağladılar. Şehir, Abbasîler zamanında Diyarbekir’e hâkim

1 Belâzurî, Futûhu’l-Buldân, Çev. M. Fayda, Ankara, 1987, 252.

117
olan Hamdânîler ve daha sonra da Mervânîlerin yönetimine geçti. Şehir, X. yüzyılda Mervânîlerle
Bizans arasında bir sınır şehri olmuştu.[2] Hamdânîlerin yönetimi zamanında Bitlis’in de içinde bu-
lunduğu el-Cezîre bölgesi vergiler ve mükellefiyetlerle harap hale getirilmişti.[3]

Selçuklu ailesinin liderliğindeki Türkler, 1047’de başlattıkları yoğun saldırılarla Doğu Anadolu’da
yağma ve tahribatlarda bulunurken, özellikle Van Gölü çevresindeki Vaspuragan bölgesine ait yirmi
dört yerleşim yerini hedef aldılar.[4] Muhtemelen Bitlis ve çevresi de bu hedefler arasında idi. Türkler,
1048’de Büyük Basen ve Karin Ovası’na ulaşmışlardı. Onlar iki hafta aradan sonra güneyde Taron’a
kadar bir kez daha harekete geçmişler, yağmalar ve tahribatlar yaparak çok sayıda Ermeni esirle
İran’a dönmüşlerdi. Türkler bir yıl sonra 1049 Eylül ayında buraya yine kalabalık bir orduyla gelmiş-
ler ve büyük tahribatlarda bulunmuşlardı.[5]

Sultan Tuğrul Bey, 1054’te Doğu Anadolu’ya yaptığı sefer sırasında Bizans şehirlerini kuşatmak için
yaptırdığı onbeş çemberli korkunç mancınığı Bitlis’ten getirtmişti.[6] Bu bilgi, Bitlis’in 1047’de yapı-
lan seferde Selçukluların hâkimiyetine girdiğini göstermektedir.

Kaynaklarda Bitlis ve çevresinde askeri faaliyetlerde bulunan ilk Selçuklu komutanı olarak Saltuk
görünmektedir. O, Norman komutanı Frankopol Herve ile anlaşarak Kapadokya’daki Bizans yerle-
şim yerlerine saldırılar düzenliyor ve yağmalarda bulunuyordu. İttifakları bir süre sonra bozulmuş
ve yaptıkları savaşta yenilerek kaçıp Ahlat’a sığınmıştı. Bizans şehirlerine saldırılarında aradıklarını
bulamayan Herve’nin askerleri komutanlarının muhalefetine rağmen Saltuk ile barışarak birlikte
hareket etmeye karar vermişler, fakat Saltuk, Ahlat’ın hâkimi Mervanî hükümdarı Ebû’l-Kâsım Nasr
(1061-1080) ile bir plan yaparak, şehre kabul ettikleri bu Frankları hile ile yakalayıp etkisiz hale ge-
tirmişti (1062).[7] Saltuk, 1071’de büyük bir ordu ile Selçukluların üzerine gelen Bizans ordusunun 20
bin kişilik öncü birliğini, onlar Ahlat’ı işgal edip yağmalamakla meşgul iken ansızın bastırarak ye-
nilgiye uğratmıştı.[8] Başta Diyarbekir olmak üzere, Mervânî hanedanının elinde bulunan şehirlerin
Büyük Selçukluların hâkimiyetlerine girdiği 1085’ten sonra Bitlis ve Erzen’in Dilmaçoğlu Mehmed’e
verildiği, böylece Dilmaçlı hanedanının başladığı yönündeki görüş bilim alanında kabul görmüşse de
kaynaklarda bunu destekleyen bilgilere rastlanmamaktadır.

1095’te Melik Tutuş’un yeğeni Berkiyaruk’a yenilerek hayatını kaybetmesiyle başlayan süreçte Tu-
tuş’un oğlu Dukak babasının bölgedeki mirasına sahip olmak istemiş, fakat Meyyâfârikîn dışında,
Diyarbekir ve çevresindeki bütün yerleşim yerlerinin hâkimiyetini kaybetmişti. Başta Amid olmak
üzere çevredeki şehirler süratle Selçuklu komutanlarının ellerine geçmişti. 1095’teki bu gelişme-
ler Bitlis ve Erzen’in Husâmuddevle Tümtekin’in eline geçmesini sağlamıştı.[9] Bu yüzden Bitlis’te
Dilmaçlı hâkimiyetini bu tarihle başlatmak daha uygun görünmektedir. İbnu’l-Esîr, Husâmuddev-
le Tümtekin’in Müker ismini veya ünvanını taşıdığını belirtilmekte, Mükeroğlu Togan Arslan’ın

2 M. H. Yınanç, “Bitlis (Tarih)”, İA, II, 661 vd.; M. Tuncel, “Bitlis”, TDVİA, VI, 226.
3 İbn Havkal, Sûretu’l-Arz, Çev. R. Şeşen, 10. Asırda İslâm Coğrafyası, İstanbul, 2014, 177.
4 Aristakes Lastivertc’i’s, History, Eng. tr. Robert Bedrosian, New York, 1985, 64-66.
5 Aristakes Lastivertc’i’s, 67-71.
6 Urfalı Mateos Vekayi-nâmesi (952-1136) ve Papaz Grigor’un Zeyli (1136-1162), Çev. H. D. Andreasyan, Ankara, 1987, 101;
Smbat Sparapet, Smbat Sparapet’s Chronicle, Eng. tr. R. Bedrosian, Long Branch, New Jersey, 2005, 25.
7 Georgius Cedrenus, Historiarum Compendium, Nşr. İmmanuela Bekkero, CSHB, vol. 35, Bonnae, 1839, 617-620; John
Skylitzes, A Synopsis of Byzantine History, 811-1057, Eng. tr. J. Wortley, NY, 2010, 452-453; Smbat Sparapet, 28; E.
Honigmann, Bizans Devleti’nin Doğu Sınırı, Çev. F. Işıltan, İstanbul, 1970, 181; R. Grousset, Başlangıcından 1071’e Erme-
nilerin Tarihi, Çev. S. Dolanoğlu, İstanbul, 2005, 588.
8 İbnu’l-Adîm, Zubdetu’l-Haleb min Târîhi Haleb, Nşr. S. Dahhan, Dimaşk, 1954. II, 25; İmâdeddîn İsfahânî, Zubde-
tu’n-Nusra ve Nuhbetu’l-Usra, çev. K. Burslan, Irak ve Horasan Selçukluları Tarihi, İstanbul, 1943, 38.
9 İbnu’l-Ezrak, Târîhu’l-Fârikî (Mervânîler Kısmı), Tah. B. A. Avad, Kahire, 1959, 268.

118
513/1119-20 yılında Artukoğlu İlgazi’nin Haçlılar üzerine düzenlediği sefere katıldığı yazmaktadır.[10]
518/1124-25 yılında Hısnkeyfâ Artuklu hükümdarı Davud ile arası bozulan Togan Arslan savaşmak
zorunda kalmış ise de yenilmekten kurtulamamıştı. Bu yenilgiden sonra Artuklu Davud Bitlis’i ku-
şatmıştı.[11] Togan Arslan 532/1137-38 yılında ölmüş ve yerine oğlu Kurti geçmişti.[12] Musul Atabeyi
İmâdeddin Zengî, Bitlis’i kuşatması için bir ordu göndermiş, Kurti tâbi olmayı ve on bin dinar vergi
vermeyi kabul ederek şehrini işgalden kurtarmıştı.[13]

543/1143 yılında Husameddin Kurti Erzen’de ölmüş ve yerine kardeşi Şemseddin Yakut Arslan geç-
mişti. Onun idaresi zamanında İmâdeddin Zengî, Hısn Keyfâ Artuklu hükümdarı Davud’un ölümünü
fırsat bilerek Fırat’ı geçip topraklarını işgal etmişti. Buradan Dilmaçlı topraklarına girmiş ve Hizan’ı
ele geçirmişti. Sıranın Bitlis’e geleceğinden korkan Yakut Arslan, tâbi olmayı kabul ederek kardeşi
Devletşah’ı Zengî’nin yanına rehin olarak göndermiş ve topraklarını istilâdan kurtarmıştı.[14]

Ramazan 541/Şubat 1146 tarihinde Yakut Arslan ölmüştü. Bunun üzerine Fahreddin Devletşah,
üvey babası Ziyâeddin Eyyûb tarafından Erzen’de tahta oturtulmuştu.[15] Dilmaçlıların gerçek tarih-
leri uzun süre tahtta kalan bu hükümdarla birlikte başlamıştı.

Sivas Dânişmendli hükümdarı Yağıbasan, Eylül 1163’te Hısn Keyfâ Artuklu hükümdarı Fahreddin
Kara Arslan’ın topraklarını yağmaladıktan sonra yaptıklarını kabul ettirmek için barış teklifinde
bulunmuş, Kara Arslan’ın bunu kabul etmemesi üzerine saldırılarını daha da genişletmiş, aldığı ga-
nimetler ve esirlerle Sivas’a dönmüştü. Bunun üzerine Kara Arslan’ın yardımına koşan Mardin Ar-
tukluları hükümdarı Necmeddin Alpı ve Fahreddin Devletşah Yağıbasan’ı kozlarını paylaşmak için
savaşa davet etmişlerdi. Gücüne güvenemeyen Yağıbasan bu teklife olumsuz baktığı için taraflar
arsında savaş yapılmamıştı. Necmeddin Alpı ile Fahreddin Devletşah bu gözdağını yeterli görerek
ülkelerine geri dönmüşlerdi. O kışı hazırlıklarla geçirmişler ve Mayıs 1164’te yanlarına Kara Arslan’ı
da alarak Yağıbasan’ın topraklarına girmişlerdi. Malatya’ya çevresindeki Dânişmendli kalelerini
tahrip edip Sivas’a doğru ilerlemişlerdi. Zor durumda kalan Yağıbasan şehrini terk ederek kaçmak
zorunda kalmıştı. Olayları takip eden Nureddin Mahmud Zengî duruma müdahale ederek Franklara
karşı yapacağı seferde kendisine yardıma gelmelerini isteyince, taraflar bu çağrıya olumlu cevap
vermişler ve aralarında barış yaparak, birbirlerinden aldıkları kaleleri iade etmişlerdi.[16]

Fahreddin Devletşah, diğer Türk beylikleri ile evlilikler yoluyla akrabalıklar kurmuştu. Bunlardan
birisi Saltuklular idi. 1154’te İzzeddin II. Saltuk’un kızı ile evlenmişti.[17] Artuklularla da evlilikler
yoluyla akrabalık kurulmuştu. 1148 yılında Fahreddin Devletşah, Mardin Artukluları hükümda-
rı Necmeddîn Alpı’nın kız kardeşi Nûra Hâtun ile 50 bin dinar mehir vererek evlenmişti.[18] Harput

10 İbnu’l-Esîr, el-Kâmil fî’t-Târîh, Çev. A. Ağırakça, A. Özaydın, İst., 1987, X, 439. Buradaki ‫ رکم‬ismi Togan Arslan’ın ba-
basının Türkçe ismi olmalıdır. Kaşgarlı Mahmud, ‫( کم‬Mük) = bükmek fiilinden bahsetmektedir (bkz. Divâni Lugati’t-Türk,
Çev. B. Atalay, Ank., 1986, I, 335). Burada mük + er = (bel) büken, (baş) eğdiren gibi bir fiil ismi ortaya çıkmaktadır.
11 Azimî, Azimî Tarihi (Selçuklularla İlgili Bölümler: H. 430-538), Nşr. ve Çev. A. Sevim, Ankara, 1988, 48.
12 İbnu’l-Esîr, XI, 66. Togan Arslan o kadar iyi tanınmaktaydı ki, bazı önemli İslâm tarihçileri hanedanı onunla başlatmakta
ve “Togan Arslan Hendanı” ismiyle anmaktaydılar (İbnu’l-Esîr, XII, 456; İbn Şeddâd, el-A’laku’l-Hatîre fî Zikri Umerâ
eş-Şâmve’l-Cezîre, Nşr. Yahya Abbâre, Dimaşk, 1978, III/2, 458 vd).
13 Usâme b. Munkîz, Kitâbu’l-İʻtibar, Nşr. P. Hitti, Princeton, 1930, 89. Hanedanın atasını ilk defa gerçek ismi Dilmaç ile
ifade eden Usâme b. Munkîz, Bitlis’in kuşatılması olayının sebebini her ne kadar Zengi’nin Ahlatşah II. Sökmen’in kız-
kardeşi ile evlenmek istemesine rağmen Kurti’nin de bu kızı oğlu Fahreddin Devletşah’la evlendirmek için harekete
geçmesine tepki olarak değerlendirmiş ise de bu gerçek sebep olarak görülmekten uzaktır.
14 İbnu’l-Ezrak, Târihu Meyyâfârikîn ve Âmid, (Artuklular Kısmı), Çev. A. Savran, Erzurum, 1992, 87; İbnu’l-Adîm, II, 277.
15 İbnu’l-Ezrak, (Artuklular Kısmı), 88.
16 İbnü’l-Ezrak, (Artuklular Kısmı),137-138, 142-143, 149-150; Süryani Mihail, Vekayinâme, İkinci Kısım (1042-1195),
Çev. H. D. Andreasyan, 1944 (TTK Kütüphanesi’nde bulunan basılmamış tercüme), 193-194, 195; Abû’l-Farac, Abû’l-
Farac Tarihi, Çev. Ö. R. Doğrul, Ankara, 1987, II, 400; O. Turan, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, İstanbul, 1980, 162-
163; M. H. Yınanç, “Danişmendliler”, İA, III, 473; H. Kayhan, “Melik Muhammed’in ölümünden (1143) sonra Danişmendli
tarihine bir bakış”, Erciyes Üniversitesi III. Kayseri ve Yöresi Tarih Sempozyumu Bildirileri, Kayseri, 2000, 306 vd.
17 İbnü’l-Ezrak, (Artuklular Kısmı),114.
18 İbnu’l-Ezrak, (Artuklular Kısmı),87.

119
ve Hısn Keyfâ Artukuluları hükümdarı Kara Arslan’ın Şubat-Mart 1162 tarihinde oğlu Nâsireddin’i
Fahreddin Devletşah’ın kızı ile evlendirmişti.[19] Böylece o, Artuklu ailesinin yakın akrabası olmuştu.
Akrabalığın dışında, onun Mardin Artuklularına tâbi olduğu da anlaşılmaktadır. Diyarbekir’e hâkim
olan Nisanoğulları ile de akrabalık ilişkileri kurulmuştu. Aralık 1161–Ocak 1162 tarihinde Diyarbe-
kir hâkimi Nisânoğlu Cemâleddin, Fahreddin Devletşah’ın kız kardeşi ile evlenmişti.[20]

Gittikçe güçlenen Salâheddîn Eyyûbî’ye karşı Ahlat hâkimi Zahîreddîn II. Sökmen, Mûsul hâkimi İz-
zeddin Mesud, Mardin hâkimi Kutbeddin II. İlgâzi ve Dilmaçlı Devletşah arasında ittifak kurulmuştu.
İzzeddin Mesud, Haleb’den gelen 1.700 Yörük Türkmeni ve diğer birlikleriyle birlikte harekete geçe-
rek Mardin yakınlarında, Harzem’de Sökmen ve Devletşah ile birleşip karargâhlarını kurmuşlardı.
Sincar’ı eline geçirerek Harrân’a çekilmiş ve yorgun olan askerlerini dağıtmış bulunan Salâheddîn,
kendisine karşı ittifak yapıldığını duyunca Hama’da bulunan yeğeni Takiyeddîn’i yanına çağırmıştı.
Buradan Resulayn’a yönelince, onu takip edip etmeme konusunda birleşik kuvvetler aralarında an-
laşmazlık çıkmış ve hâkimiyet alanlarına geri dönmüşlerdi (1183 Mart sonu-Nisan başı).[21]

Bizans imparatoru II. Ioannes’in 1137 yılındaki kuzey Suriye seferi sırasında İmâdeddin Zengî’nin
yardımına koşan Türk beyleri arasında Dilmaçlı Husâmuddevle Kurti de bulunmaktaydı. İbnu’l-Ez-
rak, bu Türk beyliklerinin ismini anmadan Diyâr-ı Bekr ve Diyâr-ı Rabia askerlerinin Zengî’ye yardı-
ma gittiğinden bahsetmektedir.[22] Bitlis ve Erzen’in de bu bölge içinde bulunması sebebiyle Dimaç-
lıların Bizans Devletinin saldırılarına karşı topyekün savunmaya geçen Türk beyliklerinden birisi
olmuştu. Miryokefalon Savaşı’nda Türkmenlerin rolünü çağdaş Bizans tarihçisi Niketas Khoniates
ortaya koymakta, Sultan II. Kılıç Arslan’ın savaş için Anadolu’daki Türk beyliklerinden yeteri ka-
dar büyük bir yardımcı Türkmen kuvveti getirdiğinden bahsetmektedir.[23] Bu yardımcı birliklerin
Mezopotamya’dan ve ülkenin iç kısımlarında yaşayan Türklerden olduğu belirtilmektedir. Mezo-
potamya’dan gelenler Mardin ve Hısn Keyfâ Artukluları ile Dilmaç Oğulları’nın kuvvetleri idi. İç kı-
sımlardan gelenler de Mengücüklüler, Ahlatşahlar ve Saltukluların gönderdikleri kuvvetler idiler.
Çağdaş Bizans tarihçisi Ioannes Kinnamos da Anadolu Türk beyliklerinin Sultan II. Kılıç Arslan
ile bir ittifakın içerisine girdiğini doğrulamakta ve İmparator Manuel’in bunu nasıl yıkabileceğini
düşündüğünü yazmaktadır.[24]

Ani’nin Gürcülerin eline geçmesi üzerine harekete geçen II. Sökmen, bütün Doğu ve Güneydoğu
Anadolu Türk beylerine haberler göndererek, acilen yardıma çağırmıştı. Bunun üzerine Saltuklu hü-
kümdarı İzzeddin Saltuk, Bitlis ve Erzen hükümdarı Togan Arslan’ın oğlu Sürmari hâkimi Fahreddin
Devletşah ve Artuklu Necmeddin Alpı kendisine yardıma karar vermişlerdi. Müttefik Türk kuvvet-
leri 50 günlük bir zaman içinde Ani önlerine gelerek, burada toplanıp karargâhlarını kurmuşlardı.
Necmeddîn Alpı buraya zamanında yetişememişti. Türklerin Ani önlerine gelip, şehri kuşattıkla-
rını öğrenen Gürcü kralı ordusuyla şehrin yardımına gelmiş ve Türk ordusuna karşı hemen saldı-
rıya geçmişti. Böyle bir saldırıyı beklemedikleri için şehir ile Gürcü ordusu arasında sıkışıp kalan
Türk beylerinin moralleri, İzzeddin Saltuk’un haber vermeden savaş alanından çekilip Kars’a doğru
gitmesiyle iyice bozulmuş ve yaptıkları savaşta ağır yenilgiye uğramışlardı (Ağustos 1161 sonları).
Başta Sökmen olmak üzere, Türk beyleri yanlarında çok az bir kuvvetle kaçıp, canlarını zorlukla kur-

19 İbnu’l-Ezrak, (Artuklular Kısmı),130 vd.

20 İbnu’l-Ezrak, (Artuklular Kısmı),129.
21 İmâdeddin İsfahânî, el-Berku’ş-Şâmî, İstanbul, 1979, V, 61-71; İbnu’l-Esîr, XI, 388-389; İbn Vâsil, Muferricu’l-Kurûb fi
Ahbâri Benî Eyyûb, Nşr., C. eş-Şeyyal, Kahire, 1953-60, II, 132-134; Süryani Mihail, 262; Abû’l-Farac, II, 430; S. Runci-
man, Haçlı Seferleri Tarihi, Çev. F. Işıltan, Ankara, 1986-87, II, 363; R. Şeşen, “İmâdeddîn Kâtib el-İsfehânî’nin eserler-
indeki Anadolu tarihiyle ilgili bahisler”, SAD, III, Ankara, 1971, 295-299.
22 İbnu’l-Ezrak, (Artuklular Kısmı),67.
23 Niketas Khoniates, Historia (Ioannes ve Manuel Komnenos Devirleri), Çev. F. Işıltan, Ankara, 1995, 123-124.
24 Ioannes Kinnamos, Ioannes Kinnamos’un Historia’sı (1118-1176), Yay. I. Demirkent, Ankara, 2001, 207, 208.

120
tarmışlardı.[25] Gürcü kralı III. Bagrat Temmuz-Ağustos 1162 tarihinde 30 bin kişilik büyük bir ordu
ile Azerbaycan’a girerek, Duvin şehri üzerine yürümüştü. Burayı işgal eden Gürcüler, şehir ve çevre-
sini yağmalayıp, 10 bini aşkın insanı kılıçtan geçirmişlerdi. Azerbaycan Atabeyi İldeniz, Gürcülerin
yaptıkları bu saldırıyı haber aldıktan sonra gerekli tedbirleri almak ve karşı harekette bulunmak
amacıyla Azrebaycan ve Arrân’a dönmüş, aralarındaki kozu silahla paylaşacaklarını kesin bir dille
Gürcü kralına iletmişti. Ayrıca durumu bir mektupla Irak Selçukluları hükümdarı Sultan Arslanşah’a
da bildirmişti. Bunun üzerine sultan, büyük bir ordu toplayarak harekete geçmişti. Selçuklu ordusu
Nahcivân’a geldiği zaman orada hazır bekleyen İldeniz’in ordusuyla buluşmuştu. Burada Ahlatşah-
lar hükümdarı II. Sökmen, Merâga hâkimi Arslanaba ve Dilmaçlı hükümdarı Fahreddin Devletşah
orduları ile gelerek sultana katılmışlardı.

Selçuklu hükümdarının faaliyetlerinden haberdar olan Gürcü kralı, böyle büyük bir güce karşı ko-
yamayacağını görünce sultana tâbi olduğunu bildirip, barış talebinde bulunmuşsa da Arslanşah ve
İldeniz bu talebi reddederek, Gürcülerle savaş yapmaya karar vermişlerdi. Birleşik Türk kuvvetleri
Gürcistan topraklarına girmiş, iki ordu birbirleriyle karşılaştıklarında Türk ordusunun büyük saldı-
rı gücü karşısında dayanamayan Gürcü kralı savaş alanından kaçmıştı. Başsız kalan Gürcü ordusu
bozgun şeklinde dağılmıştı (13 Temmuz 1163). Türkler kaçanları uzun bir süre takip etmişler, yakla-
şık 10 bin Gürcü askeri savaş alanında maktul düşmüştü. Bu sayının çok daha fazlası esir alınmıştı.
Gürcü ordusunun bütün ağırlıkları ve kralın servetleri savaş alanında kalarak, ganimet olarak Türk-
lerin eline geçmişti.[26] Bu zaferin duyulmasıyla birlikte bütün Türk şehirlerinde bayramlar yapılmış,
şehirler süslenerek, günlerce süren zafer şenlikleri tertiplenip, yoksullar için yüzlerce baş hayvan
kurban edilmişti.[27] Gürcü saldırılarının Van Gölü havzasına kadar ulaştığı Kraliçe Tamara zamanın-
da (1184-1213), Gürcü Krallığı’nın bir ara Bitlis’i Türklerden aldığını ve kısa süre ellerinde tuttukla-
rını çağdaş Ermeni kaynağı Ani’li Mikhtar belirtmektedir.[28]

Sosyal Gelişmeler

XVI. yüzyıl sonlarında Bitlis’te yaşayan Şeref Han, kalenin ve şehrin Makedonyalı Büyük İskender
tarafından Küsur ve Ribat nehirleri arasında, kaynaktan iki fersah mesafede inşa ettirildiğini belirt-
mektedir.[29] X. yüzyılın ortalarında coğrafyacı Mukaddesi, öküz başını andıran taştan yapılmış kalesi
bulunan Bitlis’in iki nehrin geçtiği derin bir vadide kurulduğunu ve nehir tarafından ikiye bölündü-
ğünü yazmaktadır.[30] Ünlü gezgin Nâsır-ı Husrev ise, XI. yüzyılın ortalarında geldiği Bitlis’in bir dere
içinde kurulmuş şehir olduğunu söylemektedir.[31] XII. yüzyıl coğrafyacısı İdrisî de Bitlis’i Ermeniyye
coğrafyasının şehirlerinden birisi olarak göstermektedir.[32]

25 İbnu’l-Ezrak, (Artuklular Kısmı),127; Kartlis Çovreba, Gürcistan Tarihi (Eski Çağlardan 1212 Yılına Kadar), Çev. H. An-
dreasyan, Ankara, 2003, 343-345; Urfalı Mateos, 331; İbnu’l-Esîr, XI, 228; Vardan Vartabet, “Türk Fütuhatı Tarihi (889-
1269)”, Çev. H. D. Andreasyan, TSD, I,1937, 205; Abû’l-Farac, II, 398-399; Süryani Mihail, 186; O. Turan, Doğu Anadolu,
94; A. Manvelichvili, Histoire de Géorgie, Paris, 1957, 177.
26 İbnu’l-Ezrak, (Artuklular Kısmı),134; Hüseynî, Ahbâru’d-Devleti’s-Selçukiyye, çev. N. Lügal, Ankara, 1943, 110-114; İb-
nu’l-Esîr, XI, 234-235; Kartlis Çovreba, 345-351; Vardan Vartabet, 205-206; İbn Kesîr, el-Bidâye ve’n-Nihâye, Çev. M.
Keskin, 15 cild, İstanbul, 1995, XII, 444; Anili Samuel, Tables Chronologiques, Fr. tr. M. Brosset, Petersburg, 1876, II,
464-465; O Turan, Doğu Anadolu, 94; F. Kırzıoğlu, Yukarı Kür ve Çoruh Boylarında Kıpçaklar, Ankara, 1992, 126; W. E. D.
Allen, A History of The Georgian People, London, 1932, 102.
27 bnü’l-Ezrak, (Artuklular Kısmı),134-135; Step’annos Orbelean, History of The State of Sisakan, Eng. tr. R. Bedrosian, Long
Branch, New Jersey, 2012-2015, 198.
28 R. W.Thomson, “Bitlis ve Ermeni tarihleri”, Tarihi Kentler ve Ermeniler, Bitlis ve Muş, Ed. R. G. Hovannisian, Çev. Z. Kılıç,
İstanbul, 2016, 113.
29 Şeref Han, Şerefnâme, Çev. M. E. Bozarslan, İstanbul, 1990, 387.
30 Mukaddesî, Ahsenu’t-Tekâsîm fî Maʻrifeti’l-Ekâlîm, Ed. M. J. de Goeje, Leiden, 1906, 377.
31 Nâsır-ı Husrev, Sefernâme, Çev. A. Tarzî, İstanbul, 1994, 10.
32 İdrisî, Kitâbu Nuzhetu’l-Muştâk fî İhtirâki’l-Âfâk, 2 cild, Kahire, 2002, II, 825.

121
XIII. yüzyılın ünlü coğrafyacısı Yâkût el-Hamevî, Bitlis’i çevresi bağlarla kaplı, elması bol ve ucuz
olan bir şehir olarak tanıtmaktadır.[33] Eyyûbîler ve Moğolların istilası sırasında şehrin önemli tahri-
batlar yaşadığı ve küçüldüğü anlaşılmaktadır. Nitekim ünlü ansiklopedist el-Ömerî, 1330’larda Bit-
lis’i küçük bir belde olarak vasıflandırmaktadır.[34]

Ebû’l-Fidâ da Bitlis’in surlarının yarısının harap durumda olduğunu belirtmektedir.[35] Sonraki yüz-
yıllarda şehrin kendisini toparladığı ve büyüdüğü anlaşılmaktadır. XVII. yüzyılın ünlü gezgini Evliya
Çelebi, 17 mahallesinde 5 bin hanenin bulunduğunu, Bitlis’in evlerinin derelerin sağında ve solunda,
bağlı-bahçeli, çok katlı, yüksek kârgir binalar olduklarını söylemekte,[36] böylece yaklaşık 25 bin ki-
şinin yaşadığı şehrin genel bir görünümünü ortaya koymaktadır. Yine Evliya Çelebi, Bitlis’te 17 dere
içinde 12 bin bağın ve mesire yerleri olarak kullanılan bâz denilen köşklerinin de bulunduğunu be-
lirtmektedir.[37] Evliya Çelebi ile çağdaş Osmanlı âlimi Kâtip Çelebi, bu bilgileri onaylamaktadır. Ona
göre, Tatvan’dan bir merhale batıda vadi içinde muhkem bir kale ve kasaba olan Bitlis’in mahalleleri
ve evleri vadiden akan nehrin her iki tarafında sıralanmıştı. Şehrin giriş-çıkış yolları dardı. Şehrin
kalesinin çevresi çok sayıda evlerle doluydu.[38]

Şehir halkı baharla birlikte, yaklaşık altı ay kalmak üzere Bestan’daki bağlara göçerler ve sonbahar
mevsiminde geri dönerlerdi. Yaylalarında tadı oldukça hoş elma ve armut bol miktarda yetiştirilirdi.
Bunların yanında kavun, karpuz ve üzüm gibi meyveler de civar yerlerden getirilirdi.[39] Şehrin orta-
sında halkın yoğun olarak kullandığı 21 gözlü bir taş köprü vardı. Merkezde ise Gök Meydan bulunu-
yordu. Yine merkezde dört büyük câmi vardı ve bunların içinde Ermenilerin kilisesi iken şehrin fethi
ile beraber câmiye çevrilen Kızılmescid önemliydi.[40]

Bitlis, Azerbaycan, Diyarbekir ve Ermenistan arasında bir derbentti. Türkistan, İran ve Horasan’dan
Hicaz ve Suriye’ye gidenler şehrin bir fersah güneyinden Deliklitaş denilen tünelden geçerek yolu-
na devam etmekteydiler.[41] Bitlis, Büyük Armenia’nın batı bölgesinde olması hasebiyle Ermenilerin
yaşadıkları bir şehir idi. Şehirde demografik açıdan Ermenilerin ağırlığı yüzyıllar boyunca devam
etmişti. Osmanlı asırlarında da bu özelliğini korumuş gibi görünmektedir. Nitekim Evliya Çelebi,
Bitlis eyaletinde 43 bin Ermeni reayanın yaşadığını ve bunun yarısının Muş’ta bulunduğunu belirt-
mektedir.[42] İlhanlı Devleti zamanında Bitlis’te Kürtler ortaya çıkmaya ve yerleşmeye başlamışlardı.[43]

Bitlis’te Türk hâkimiyetinin başlaması ile birlikte Türkmen gurupları şehrin içinde ve çevresindeki
alanlarda yerleşmişlerdi. Yerleşim yerlerinin çevrelerindeki mezarlar bize bu konuda önemli ipuçları
vermektedir. Bitlis Kalesi’nin güneybatı yönündeki Zeydan Mahallesi’nde bulunan mezarlık geniş
bir alanı kaplamakta ve günümüzde de kullanılmaktadır. Mezarlığın güney yönünde son yıllarda
yapılmış bir mezara monte edilmiş 65 cm. genişliğinde, 50 cm. çapında bir daireden oluşan formu
ile diğerlerinden ayrılan bir mezar taşı bulunmaktadır. Gövde bölümünde iri ve yüksek kabartma
kûfî karakterli harflerle yazılmış iki satırlık okunamayan bir kitabe bulunmaktadır. Üstteki yuvar-
lak kısım geniş altı kollu yıldızın kenarlarında alternatif dizilen palmet, Rûmî üç yapraklı çiçek ve

33 Yâkût el-Hamevî, Muʻcemu’l-Buldân, Tahkik F. A. el-Cundî, Beyrut, 1990, I, 427.

34 el-Ömerî, et-Taʻrîf bî’l-Mustalâhi’ş-Şerîf, Tahkik: M. Huseyn Şemseddîn, Beyrut, 1988, 53.
35 Ebû’l-Fidâ, Takvîmu’l-Buldân, Çev. R. Şeşen, Ebü’l-Fidâ Coğrafyası, İstanbul, 2017, 314.
36 Evliya Çelebi, Günümüz Türkçesiyle Evliya Çelebi Seyahatnâmesi, Haz. S. A. Kahraman, Y. Dağlı, İst., 2008, IV/1, 134.
37 Evliya Çelebi, IV/1, 172. Evliyâ Çelebi, bir başka yerde Bitlis’in şehir nüfusunun 40 bin kişi olduğunu yazar (bkz. IV/1, 129).
38 Kâtip Çelebi, Cihânnumâ, Matbaa-i Amîre, İstanbul, 1732, 413.
39 Kâtip Çelebi, 414.
40 Kâtip Çelebi, 413, 414; Şeref Han, 396.
41 Kâtip Çelebi, 414-415.
42 Evliya Çelebi, IV/1, 130.
43 R. H. Hewsen, “Pağeş/Bitlis ve Daron/Muş’un Tarihi Coğrafyası”, Tarihi Kentler ve Ermeniler, Bitlis ve Muş, Ed. R. G. Ho-
vannisian, Çev. Z. Kılıç, İstanbul, 2016, 58.

122
ortada güçle ile süslenmiştir. Ayrıca mezarlığın orta bölümünde yine kabartma olarak çiçekli kûfî
karakterli kitabeye rastlanan mezar taşı parçası yer almaktadır. Bunlar Dilmaçlı hâkimiyeti döne-
mi Türk mezar taşları olmalıdırlar.[44] Bitlis-Van karayolu üzerinde Tatvan’ın 4 km. güneydoğusunda
bulunan Küçüksu Köyü’nde birbirine yakın iki büyük mezarlıktan Tatvan’dan Hizan’a yönelen kara-
yolunun karşısında dik bir kayalık üzerindeki tepede kurulmuş olan mezardaki kitabelerden XII. ve
XV. yüzyıllarda kullanıldığı anlaşılmaktadır. Burada kitabesinde 569/1173 yılına ait bir mezar ve alt
tarafında kitabesiz başka mezarlar bulunmaktadır. Bunların hepsinin aynı yüzyılda yapılmış olması
tahmin edilmektedir. Mezar taşlarının dışa bakan yüzeylerinde bitkisel ve geometrik süslemeler bu-
lunmaktadır.[45] Bu tür süslemeler Türklük özelliği taşıdığından bu mezarlık ilk Türk yerleşimlerinden
Dilmaçlılar ve Sökmenliler döneminden kalmış gibi görünmektedir.

Güroymak ilçesi ve civar köylerinde bulunan mezarlıklarda çok sayıda sanduka olmakla birlikte ço-
ğunun büyük kısmı toprak altında bulunmaktadır. Sandukalar 2 m. civarında uzunluğa sahiptirler
ve yörede bulunan andezit tüf taşından yapılmışlardır. Sandukalar süsleme unsuru bakımından yö-
rede bulunan Ahlat, Erciş ve Gevaş‘takiler kadar zengin değildir. Yöredeki şahideler üzerinde bulu-
nan kılıç ve kama gibi süslemelerin sandukalara da kısmen yansıdığı görülmektedir. Aşağı Kolbaşı
köyünde bulunan sandukalı şahidelerin bazılarının üzerinde ok motifi görülürken, Günkırı köyünde
üzeri kılıç ve çarkıfelek motifine yer veren bir sandukaya rastlanmıştır. Güroymak ve civar köylerin-
de bulunan mezar taşları bölgemizdeki diğer tarihi mezarlıklarda bulunan mezar taşlarıyla benzer-
likleri olmakla birlikte, biçimsel olarak daha çok sivri veya yuvarlak kemerli ve süsleme açısından
da genellikle insan ve hayvan unsurunu işleyen süslemeleri ile dikkat çekmektedirler. Tarihi olay
ve kahramanlarıyla bağlantılı kılıç, kalkan ve kama motifleri de çok yaygın olarak görülmektedir.[46]
Moğolistan, Yenisey ve Karahanlı bölgelerindeki eski Türk mezarlarının Van Gölü havzasındaki XII.
yüzyıl ve sonrasına ait Türk mezarları ile büyük benzerlikler gösterdiği görülmektedir.[47]

Evliya Çelebi, Bitlis’in yemek kültürü hakkında geniş bilgi vermektedir. Beyaz ekmeği, lavaşı, çakıl
ekmeği, halka çöreği, katmer şeref çöreği, mâhîcesi, baklavası, keklik böreği, ışkını, mastaba çorbası,
cacıklı ve kıjılı peyniri, kaymağı, gömeç balı, keklik kebabı, lavaşlı keklik yahnisi ve keklik pilavı
meşhur yemeklerindendir. İçecekler olarak da köknar şerbeti, nar şerbeti, avşıla şerbeti, reybas çer-
beti, müselles-i şeriyyesi, kayısı cüllabı ve baldıran şerbeti tanınmıştır.[48]

Bitlis’te eski Türk sporlarının çok yaygın olduğu anlaşılmaktadır. Bunlardan birisi de çevgandır ve
Evliyâ Çelebi, halk arasında bu oyunun çok revaçta olduğunu yazmaktadır.[49]

Dilmaçlı Türk yönetiminin Bitlis ve çevresinde yaşayan halkın sosyal ihtiyaçlarını karşılamak için
yatırımlar yaptıklarını görmekteyiz. Müslüman halkın ihtiyaçları için şehirde cami ve mescitler yap-
tırılmasının yanında, Müslüman olmayanların da yararlanabilecekleri çarşılar, dükkânlar, hanlar,
hamamlar, yollar vs. inşa ettirilmiştir. Mardin Artuklu hükümdarı Kutbeddin İlgazi ile evlenen Sök-
menli ailesinden bir prenses, 1165 yılı başlarında büyük paralar harcayarak Bitlis geçidinde ağaç-
lardan yapılmış köprünün yerine taştan bir köprü ve toplamda da dokuz yeni köprü inşa ettirmişti.
Buna ek olarak, Bitlis geçidinden başlayarak Mescid-i Üveys’e ve Bitlis’e kadar uzanan yolları ye-

44 Pektaş, K., “Bitlis mezar taşları (1998)”, 17. Araştırma Sonuçları Top. I, (24-28 Mayıs 1999, İzmir), Ank., 2000, 19-20.
45 K. Pektaş, “Bitlis ve çevresinde ortaçağ ve sonrası incelemeleri (1999)”, 18. Araştırma Sonuçları Toplantısı I, (22-26 Mayıs
2000 Đzmir), Ankara, 2001, 8.
46 H. Buğrul, Van-Bitlis Yöresi XII.-XV. Yüzyıl Mezar Taşlarının İslâm Öncesi Türk Mezar Taşları İle Bağlantıları, Van, 2010
(Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Basılmamış Doktora Tezi), 94.
47 H. Buğrul, 178 (tablo 36), 183 (tablo 40), 216 (tablo 45), 221 (tablo 46), 225 (tablo 48), 228 (tablo 49), 229 (tablo 50),
48 Evliya Çelebi, IV/1, 171.
49 Evliya Çelebi, IV/1, 172.

123
niden yaptırmıştı.[50] Dilmaçlı Beyliği’nde bürokratların bazen beylerle ters düşerek görevlerini kay-
bettikleri, hatta kaçıp başka Türk beylerine sığındıkları görülmektedir. Dilmaçlı veziri Zahireddin
el-Mukarreb Şahmelik, Erzen ve diğer Dilmaçlı şehirlerinde halktan çok büyük vergiler toplaması
sebebiyle Fahreddin Devletşah ile arası bozulunca Haziran-Temmuz 1175 tarihinde Bitlis’i terk ede-
rek Hısn Keyfâ’ya, oradan da Erbil’e kaçmıştı.[51]

Ekonomik Gelişmeler

Bitlis zengin bir şehirdi. Bu şehrin yıllık geliri hakkında bilgi olmamakla birlikte, X. yüzyılda Erzen’in
yıllık haracının Meyyâfârikîn ile aynı, yani 1.560.000 dirhem olması,[52] buranın da benzer bir zen-
ginlikte olduğunu göstermektedir. Şehrin çevresi zengin bağlar ve bahçelerle kaplı idi.[53] Bu durum
Bitlis’in meyve ve sebze yönünden çok zengin olduğunu göstermektedir. İlhanlı veziri Reşîdeddin
Fazlullah, oğlu Mecdeddin’e yazdığı mektubunda, XIV. yüzyıl başlarında Bitlis’in köylerinden 5 bin
men sirke, Vastan’dan 100 men üzüm, 27 bin men nar, Siirt’ten 3 bin men sumak, 5 bin men incir,
Ahlat’tan 8 bin men elma vergi olarak toplanacağını beyan etmektedir.[54] Bu belge, şehrin ve çevre-
sinin meyvecilik yönünden zenginliğini ortaya koymaktadır.

Şehrin hububat yönünden zengin olmadığı anlaşılmaktadır. Nitekim Evliya Çelebi, Bitlis’in un yapı-
lan buğdayının Rahova’dan ve Muş Ovası’ndan geldiğini, buna rağmen şehrin çevresinde az da olsa
halkın yemeklik ihtiyaçlarında kullandığı tahılı üretebildiğini belirtmektedir.[55]

X. yüzyıl coğrafyacısı İbn Havkal, Erzen’in hayvan sürülerinin çok olduğunu belirtmektedir.[56] XI.
asrın ortalarından itibaren bölgeye yerleşen Türkmenlerin ekonomilerinin temeli hayvancılığa da-
yandığı için Van Gölü havzası büyük hayvan sürülerinin otladığı bir alan haline dönüşmüş olmalıydı.
Bölgede yetiştirilen atlar çok meşhur idi. Nitekim, 1394’te ordusuyla bölgeye gelen Timur’a Bitlis
Emîri Hacı Şeref muhtemelen o bölgeye has çok meşhur atlar hediye etmişti.[57] Bu güçlü hayvan var-
lığı şehirde dericilik sektörünün gelişmesine de zemin hazırlamıştı. Bu yüzden şehirde birçok deb-
bağhaneler bulunmaktadır. Nitekim Reşîdeddin Fazlullah, Siirt’ten bin tane sahtiyan (tabaklanmış
deri) vergi olarak toplanacağını beyan etmekte,[58] Evliya Çelebi de şehrin içindeki debbağhanelerin,
kapanların, boyahanelerin varlığından bahsetmekte,[59] Şeref Han da Bitlis’te iki tabakhanenin bu-
lunduğunu söylemektedir.[60] Ortadoğu’daki diğer şehirlerde olduğu gibi Bitlis’te de kumaş sanayinin
oldukça geliştiği görülmektedir. Nitekim Reşîdeddin Fazlullah, Siirt’ten 10 bin arşın adi kirbas (ke-
ten veya pamuklu kumaş), Ahlat’tan bin men elbise vergi olarak toplanacağını beyan etmektedir.[61]
Evliya Çelebi de bu şehirde dokunan renkli sahtiyanlar ve çeşitli danedar sağrıların dünyaca meşhur
olduklarını yazmaktadır.[62] Bölgede bağımsız çiftliklerin bulunmadığı anlaşılmaktadır. Nitekim İbn
Havkal, Erzen’i çiftlik halkının olmadığı bir yer olarak vasıflandırmaktadır.[63] Bu durum Dilmaçlılar

50 İbnu›l-Ezrak, (Artuklular Kısmı),144.

51 İbnu›l-Ezrak, (Artuklular Kısmı),180.
52 İbnu’l-Fakîh, Kitâbu’l-Buldân, Tahkik: Yûsuf el-Hâdî, Beyrut, 1996, 182.
53 Ebû’l-Fidâ, 314; Evliya Çelebi, IV/1, 140; Şeref Han, 396.
54 Reşîdeddîn Fazlullah, Mukâtebât-ı Reşîdî, Nşr. M. Şâfî, Lahor, 1948, 207, 206, 198, 205, 203, 199.
55 Evliya Çelebi, IV/1, 171.
56 İbn Havkal, Sûretu’l-Arz, Çev. R. Şeşen, 10. Asırda İslâm Coğrafyası, İstanbul, 2014, 188.
57 Nizâmeddîn Şâmî, Zafernâme, Çev. N. Lugal, Ankara, 1987, 185.
58 Reşîdeddîn Fazlullah, 191.
59 Evliya Çelebi, IV/1, 140.
60 Şeref Han, 400.
61 Reşîdeddîn Fazlullah, 191, 199.
62 Evliya Çelebi, IV/1, 134.
63 İbn Havkal, 188.

124
zamanında da aynı şekilde devam etmiş gibi görünmektedir. İbn Havkal, Erzen’de evlerin kiracıla-
rının bulunmadığını belirtmektedir.[64] Bu durum bölgede genelde yerli halkların yaşadığını ve yerli
tüccarların dışında dışarıdan gelerek bölgede ticaret yapan yabancı tüccarların olmadığına da de-
lildir. XII. yüzyılda bu durumun değiştiğine dair bir bilgiye rastlamış değiliz. Şehrin su kaynakları
yönünden zengin olduğu anlaşılmaktadır. Nitekim Evliya Çelebi, Bitlis içinde 17 dere ve 27 tane
akarsuyun aktığını, yüksek dağlardan gelen suların bağları, bahçeleri, bostanları, evleri, câmi, han
ve hamamları sulayarak şehir içinde batıya doğru aktığını belirtir.[65]

Nâsır-ı Husrev, Bitlis çevresinde bol miktarda bal istihsali yapıldığından bahsetmektedir. Balcıların
her birinin 300-400 tulum bal ürettikleri, bunun 100 batmanının ancak bir dinar tuttuğu belirtil-
mektedir. Bu da balın çok ucuz olduğunu göstermektedir.[66]

Balın dışında, bölgede ağaçlardan damıtılarak elde edilen katran da önemli bir yöresel üründü. Kat-
ran kuyulara doldurularak dinlendirilir, sonra da kaplara dökülerek diğer şehirlere pazarlanırdı.[67]

X. yüzyılın sonunda Batı ve Orta Ermenistan’daki kentsel toplulukların yapısında bir dönüşüm ya-
şandığı ileri sürülmektedir.[68] 1047’de Türkler tarafından ilhak edilmesi, Bitlis’in sosyal ve kültürel
açıdan yeniden yapılanmasını hızlandırmış görünmektedir. XII. yüzyılda içinde Bitlis’in de bulun-
duğu Ermeniyye’de tüccarların çoğu koyun, keçi gibi küçükbaş hayvanlarla, elbiseler ve güzel koku-
ların ticaretini yapmaktaydılar.[69] Ermeniyye bölgesi kuşakları, nervürlü örtüleri, halıları, kilimleri,
minderleri ve yaşmaklarıyla da tanınmaktaydı. Bunların dışında cevizleri, incirleri ve Van Gölü’nden
çıkarılarak tuzlanıp kurutulan tirrih balığı önemli ticari ürünlerdi.[70] Bunun sonraki yüzyıllarda da
aynı şekilde devam ettiği anlaşılmaktadır.

Evliya Çelebi, Bitlis’te tanınan zanaatların terzicilik, kumaş boyacılığı ve debbağlık olduğunu yaz-
maktadır. Debbağlar değişik renklerde sahtiyanları ustalıkla yaparlar ve bunlar Avrupa’ya ihraç
edilirdi.[71] Muhtemelen XV. asırdan itibaren Akkoyunlu ve Karakoyunluların mücadeleleri sonucu
bölgede ekonomik ve ticari açıdan ciddi bir gerileme yaşanmıştır. Nitekim 1507’de İran’da Safevî
hükümdarı Şah İsmail’in yanında bulunan Venedikli bir tüccar, Bitlis’te üretim olmadığı için tüccar-
ların alış-veriş için Haleb’e, Tebriz’e ve Bursa’ya gittiklerini belirtmektedir.[72]

XVI. yüzyılın başlarından itibaren bütün bölgede olduğu gibi Bitlis’te de ekonomik ve ticari durum-
lar düzelmeğe başlamıştır. Bu meyanda Şeref Han üretimin ve ticaretin gücünü gösteren rakamlar
sunmaktadır. O, Bitlis’te zanaat ve meslek sahiplerine ait 800 kadar dükkân ve mağazanın bulun-
duğunu yazmaktadır.[73] Evliya Çelebi ise bu rakamları biraz abartarak 2.100 dükkân ve kârgir çarşı-
ların bulunduğunu söylemektedir.[74] Bitlis’te köle ticaretinin de yapıldığı anlaşılmaktadır. Bu köleler
Hıristiyan halkalardan Gürcüler idiler. Nitekim Evliya Çelebi, Bitlis’te kölelerin genelde Gürcüler ol-
duğunu yazmaktadır.[75] Muhtemelen Ermeni köleler de vardı.

64 İbn Havkal, 188.

65 Evliya Çelebi, IV/1, 140.
66 Nâsır-ı Husrev, 10.
67 Nâsır-ı Husrev, 10.
68 T. W. Greenwood, “Social Change in Eleventh-Century Armenia: the evidence from Tarōn”, The Transformation of Byzan-
tium: Social Change in Town and Country in the Eleventh Cent. Ed. James Howard-Johnston, Oxford Uni. Press, 2016, 26.
69 İdrisî, II, 825.
70 G. Le Strange, Doğu Hilafetinin Memleketleri (Mezopotamya, İran ve Orta Asya), İslâm Fetihlerinden Timur Zamanına
Kadar, Çev. A. Eskikurt, C. Tomar, İstanbul, 2015, 241.
71 Evliya Çelebi, IV/1, 169.
72 Venedikli Bir Tüccar’ın Seyahatnâmesi, Seyyahların Gözüyle Sultanlar ve Savaşlar, Çev. T. Gündüz, İst., 2007, 142, 143.
73 Şeref Han, 400.
74 Evliya Çelebi, IV/1, 134.
75 Evliya Çelebi, IV/1, 137.

125
Kültürel ve İlmî Gelişmeler

Şehrin merkezinde ve Bitlis Çayı kollarının ortasında bulunan Ulu Câmi’nin kûfî kitabesine dayana-
rak 545/1150 yılında Ebû’l-Muzaffer Muhammed tarafından yaptırıldığı kabul edilmektedir. Ancak
bu kitabenin yapımla ilgili değil de tamirle ilgili olduğu kabul edilmektedir.[76] Bu eser Dilmaçlı döne-
minin özelliğini yansıtmaktadır.

Adilcevaz ilçe merkezi girişinde Van Gölü’ne uzanan meyilli arazinin yamacında eski kale harabeleri
içinde bulunan Ulu Câmi 750/1349 tarihli bir onarım kitabesi taşımaktadır. Mimari yapısı sebebiyle
XII. yüzyılda Dilmaçlı Beyliği zamanında yapılmış olmalıdır.[77]

Şehirde bilimin ve kültürün yaygın ve gelişmiş olduğu anlaşılmaktadır. İsmâʻîl b. Fedâi’l b. Saʻîd
Ebû Muhammed el-Bidlîsî, Ahlat’ın köylerindendir. Otuz sene Dimaşk’ta bir câmide imam olarak
çalıştıktan sonra azledilmiş, sonra da Ramazan 528 / Haziran-Temmuz 1134’te Ebû Muhammed
İbn Tâvus’un yanına yerleşmişti. Namazlarda Şâfiʻler ve Hanefîlere imamlık yapıştı. Mâlikiler ve
Hanbelîler de onun imâmetini istemişlerdi. Görev yaptığı yerde ölmüştü.[78] XII. yüzyılda Ahlat’ta do-
ğan ve yetişen Ebû Aʻlî el-Ahlâtî de hekim, hafız ve felsefe usulü ile meşgul olmuştu.[79] XVII. yüzyılın
başlarında şehirde 70 tane çocuk mektebinin bulunması da eğitimin ne kadar gelişmiş ve yaygın
olduğunu göstermektedir.[80]

Dinî Gelişmeler

Anlaşıldığı kadarıyla şehrin içinde ve çevresinde demografik açıdan çoğunluğu Hıristiyan Ermeniler
oluşturmaktaydı ve bu durum yüzlerce yıl değişmeden devam etmişti. Kayıtlarda şehirde ve çevre-
sinde kilise ve manastırların bulunduğuna dair anlatımlar da bunu doğrulamaktadır. Nitekim, 1162
yılında Bitlis geçidinde Ermenilere ait Bire Manastırı bulunmaktaydı.[81] Kâtip Çelebi ve Şeref Han’ın
Bitlis halkının çoğunun Hıristiyan Ermeni olduğunu söylemeleri, XVI. yüzyılın sonlarında bile Bit-
lis’te yaşayan halkın durumunu göstermektedir.[82]

Bitlis’in şehir merkezinde yaşayan Müslüman halkın tamamen Şâfîi, çevresindeki nüfusunun da
büyük kısmı Şâfîi, az bir kısmı da Henefî mezhebinden idi.[83] XVI. yüzyılın başlarında şehrin çevre-
sindeki dağlık alanlarda Şâfîi Kürtler yaşamaktaydı.[84] Suhreverdiyye Tarikatının burada taraftarları
vardı. Genellikle Ebû Hafs Şehâbeddin’e (1234) nisbet edilmekle birlikte, yetişmesinde amcası ve
şeyhi Ebû’n-Necîb es-Sühreverdî’nin önemli rolü sebebiyle tarikatın kurucusu da sayılan Ebû’n-Ne-
cîb’in müridi ve Suhreverdiyye Tarikatı’nın önderlerinden İmâd Yasir, Dilmaçoğulları zamanında
burada yetişen önemli âlimlerdendi.[85]

76 A. Uluçam, Ortaçağ ve Sonrasında Van Gölü Çevresi Mimarlığı – II – BİTLİS, Ankara, 2002, 21-24. Araştırmacı, eserin
Büyük Selçuklu sanatının Türkiye’deki nadir örneklerinden birisi olduğunu belirtmektedir.
77 A. Uluçam, 164-165. Araştırmacı, eserin Ahlatşahlar dönemine ait olması gerektiğini söylemektedir. Halbuki, bölge bah-
si geçen XII. yüzyılda Dilmaçoğulları Beyliği’nin hâkimiyetinde idi.
78 Sıbt b. el-Cevzî, Mirâtu’z-Zemân fî Tevârîhi’l-Aʻyân, Thk. İbrahim ez-Zeybek, Beyrut, 2013, XX, 328.
79 Ebû’l-Kâsım Zeyd el-Beyhâkî, Kitâbu Tetimme Sivânu’l-Hikme, Lahor, 1351, 90, 130.
80 Evliya Çelebi, IV/1, 132.
81 İbnu’l-Ezrak, 129-130.
82 Venedikli Bir Tüccar’ın Seyahatnâmesi, 143; Şeref Han, 390.
83 Şeref Han, 390.
84 Venedikli Bir Tüccar’ın Seyahatnâmesi,143.
85 Kâtip Çelebi, 415.

126
Sonuç

XI. asrın ortalarından başlayarak bütün XII. asır boyunca Türk hâkimiyeti ve yerleşimlerine sahne
olan Bitlis ve çevresi, statik Ermeni siyasi, sosyal, ekonomik ve kültürel yaşantısından sıyrılarak çok
daha enerjik, kararlı ve gelişmeye açık bir görünüme bürünmüştü. Bunda Dilmaçlı hükümdarlarının,
özellikle de uzun süre tahtta kalan Fahreddin Devletşah’ın yapıcı ve enerjik politikalarının etkisi
büyük oldu. Şehirde bilim ve kültür yaygınlaştı ve gelişti. Müslüman Türk halkı ile Hıristiyan Ermeni
halkı arasında ilişkiler dostluk temeli üzerine oturarak daha da sıklaştı. Türk hâkimiyeti Batı ve Orta
Ermenistan’daki kentsel toplulukların yapısında bir dönüşüm yaşanmasına sebep oldu.

Dilmaçlı hükümdarları Bitlis ve çevresinde yaşayan halkın sosyal ihtiyaçlarını karşılamak için yatı-
rımlar yaptılar. Müslüman halkın ihtiyaçları için şehirde cami ve mescitler yaptırılırken, Müslüman
olmayanların da yararlanabilecekleri çarşılar, dükkânlar, hanlar, hamamlar, yollar vs. inşa ettirildi.
Bitlis nüfusça büyüdü, ticari faaliyetleri genişledi, eğitim ve bilimin ön plana alınarak yaygınlaştırıl-
dığı bir şehir haline geldi.

Kaynakça

Abû’l-Farac, Abû’l-Farac Tarihi, Çev. Ö. R. Doğrul, 2 cild, Ankara, 1987.

Allen, W. E. D., A History of The Georgian People, London, 1932.
Ani’li Samuel, Extrait de la Chronographie de Samuel d’Ani, Recueil des Historiens des Croisades
Documents Armeniens, Paris, 1849, 445-468.
Aristakes Lastivertc’i’s, History, Eng. tr. Robert Bedrosian, New York, 1985.
Azimî, Azimî Tarihi (Selçuklularla İlgili Bölümler: H. 430-538), Nşr. ve Çev. A. Sevim, Ankara, 1988.
Belâzurî, Futûhu’l-Buldân, Çev. M. Fayda, Ankara, 1987.
Buğrul, H., Van-Bitlis Yöresi XII.-XV. Yüzyıl Mezar Taşlarının İslâm Öncesi Türk Mezar Taşları İle
Bağlantıları, Van, 2010 (Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Basılmamış Doktora Tezi).
Ebû’l-Fidâ, Takvîmu’l-Buldân, Çev. R. Şeşen, Ebü’l-Fidâ Coğrafyası, İstanbul, 2017.
Ebû’l-Kâsım Zeyd el-Beyhâkî, Kitâbu Tetimme Sivânu’l-Hikme, Lahor, 1351.
el-Ömerî, et-Taʻrîf bî’l-Mustalâhi’ş-Şerîf, Tahkik: M. Huseyn Şemseddîn, Beyrut, 1988.
Evliya Çelebi, Günümüz Türkçesiyle Evliya Çelebi Seyahatnâmesi, Haz. S. A. Kahraman, Y. Dağlı,
12 cild, YKY, İstanbul, 2008.
Georgius Cedrenus, Historiarum Compendium, Nşr. İmmanuela Bekkero, CSHB, vol. 35, Bonnae, 1839.
Greenwood, T. W., “Social Change in Eleventh-Century Armenia: the evidence from Tarōn”, The
Transformation of Byzantium: Social Change in Town and Country in the Eleventh Century. Ed.
James Howard-Johnston, Oxford University Press, 2016, 1-26.
Grousset, R., Başlangıcından 1071’e Ermenilerin Tarihi, Çev. S. Dolanoğlu, İstanbul, 2005.
H. Kayhan, “Melik Muhammed’in ölümünden (1143) sonra Danişmendli tarihine bir bakış”, Erciyes
Üniversitesi III. Kayseri ve Yöresi Tarih Sempozyumu Bildirileri, Kayseri, 2000, 299-313.
Hewsen, R. H., “Pağeş/Bitlis ve Daron/Muş’un Tarihi Coğrafyası”, Tarihi Kentler ve Ermeniler, Bitlis
ve Muş, Ed. R. G. Hovannisian, Çev. Z. Kılıç, İstanbul, 2016, 45-63.
Honigmann, E., Bizans Devleti’nin Doğu Sınırı, Çev. F. Işıltan, İstanbul, 1970.
Hüseynî, Ahbâru’d-Devleti’s-Selçukiyye, Çev. N. Lügal, Ankara, 1943.
Ioannes Kinnamos, Ioannes Kinnamos’un Historia’sı (1118-1176), Yay. I. Demirkent, Ankara, 2001.
İbn Havkal, Sûretu’l-Arz, Çev. R. Şeşen, 10. Asırda İslâm Coğrafyası, İstanbul, 2014.
İbn Kesîr, el-Bidâye ve’n-Nihâye, Çev. M. Keskin, 15 cild, İstanbul, 1995.

127
İbn Şeddâd, el-A’laku’l-Hatîre fî Zikri Umerâ eş-Şâm ve’l-Cezîre, Nşr. Yahya Abbâre, Dimaşk, 1978.
İbn Vâsil, Muferricu’l-Kurûb fi Ahbâri Benî Eyyûb, Nşr., C. eş-Şeyyal, 5 cild, Kahire, 1953-60.
İbnu’l-Adîm, Zubdetu’l-Haleb min Târîhi Haleb, Nşr. S. Dahhan, 3 cild, Dimaşk, 1951-71.
İbnu’l-Esîr, el-Kâmil fî’t-Târîh, Çev. A. Ağırakça, A. Özaydın, 12 cild, İstanbul, 1987.
İbnu’l-Ezrak, Târihu Meyyâfârikîn ve Âmid, (Artuklular Kısmı), Çev. A. Savran, Erzurum, 1992.
İbnu’l-Ezrak, Târîhu’l-Fârikî (Mervânîler Kısmı), Tah. B. A. Avad, Kahire, 1959.
İbnu’l-Fakîh, Kitâbu’l-Buldân, Tahkik: Yûsuf el-Hâdî, Beyrut, 1996.
İdrisî, Kitâbu Nuzhetu’l-Muştâk fî İhtirâki’l-Âfâk, 2 cild, Kahire, 2002.
İmâdeddîn İsfahânî, el-Berku’ş-Şâmî, İstanbul, 1979.
John Skylitzes, A Synopsis of Byzantine History, 811-1057, Eng. tr. J. Wortley, NY, 2010.
Kartlis Çovreba, Gürcistan Tarihi (Eski Çağlardan 1212’ye Kadar), çev. H. Andreasyan, Ank., 2003.
Kaşgarlı Mahmud, Divâni Lugati’t-Türk, Çev. B. Atalay, 4 cild, Ankara, 1986.
Kâtip Çelebi, Cihânnumâ, Matbaa-i Amîre, İstanbul, 1732.
Kırzıoğlu, F., Yukarı Kür ve Çoruh Boylarında Kıpçaklar, Ankara, 1992.
Kinnamos, Ioannes Kinnamos’un Historia’sı (1118-1176), Yay. I. Demirkent, Ankara, 2001.
Manvelichvili, A., Histoire de Géorgie, Paris, 1951.
Mukaddesî, Ahsenu’t-Tekâsîm fî Maʻrifeti’l-Ekâlîm, Ed. M. J. de Goeje, Leiden, 1906.
Nâsır-ı Husrev, Sefernâme, Çev. A. Tarzî, İstanbul, 1994.
Niketas Khoniates, Historia (Ioannes ve Manuel Komnenos Devirleri), Çev. F. Işıltan, Ankara, 1995.
Nizâmeddîn Şâmî, Zafernâme, Çev. N. Lugal, Ankara, 1987.
Pektaş, K., “Bitlis ve çevresinde ortaçağ ve sonrası incelemeleri (1999)”, 18. Araştırma Sonuçları
Toplantısı I, (22-26 Mayıs 2000, İzmir), Ankara, 2001, 1-15.
Pektaş, K., “Bitlis mezar taşları (1998)”, 17. Araştırma Sonuçları Toplantısı I, (24-28 Mayıs 1999,
İzmir), Ankara, 2000, 15- 28.
Reşîdeddîn Fazlullah, Mukâtebât-ı Reşîdî, Nşr. M. Şâfî, Lahor, 1948.
Runciman, S., Haçlı Seferleri Tarihi, Çev. F. Işıltan, 3 cild, Ankara, 1986-87.
Sıbt b. el-Cevzî, Mirâtu’z-Zemân fî Tevârîhi’l-Aʻyân, Thk. İbrahim ez-Zeybek, Beyrut, 2013.
Smbat Sparapet, Smbat Sparapet’s Chronicle, Eng. tr. R. Bedrosian, Long Branch, New Jersey, 2005.
Step’annos Orbelean, History of The State of Sisakan, Eng. tr. R. Bedrosian, Long Branch, New Le
Strange, G., Doğu Hilafetinin Memleketleri (Mezopotamya, İran ve Orta Asya), İslâm Fetihlerinden
Timur Zamanına Kadar, Çev. A. Eskikurt, C. Tomar, İstanbul, 2015.
Süryani Mihail, Vekayinâme, İkinci Kısım (1042-1195), Çev. H. D. Andreasyan, 1944 (TTK Kütüp-
hanesi’nde bulunan basılmamış tercüme).
Şeref Han, Şerefnâme, Çev. M. E. Bozarslan, İstanbul, 1990.
Şeşen, R., “İmâdeddîn Kâtib el-İsfehânî’nin eserlerindeki Anadolu tarihiyle ilgili bahisler”, SAD, III.
Ankara, 1971.
Thomson, R. W., “Bitlis ve Ermeni tarihleri”, Tarihi Kentler ve Ermeniler, Bitlis ve Muş, Ed. R. G.
Tuncel, M., “Bitlis”, TDVİA, VI, 225-228.
Turan, O., Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, İstanbul, 1980.
Uluçam, A., Ortaçağ ve Sonrasında Van Gölü Çevresi Mimarlığı – II – BİTLİS, Ankara, 2002.
Urfalı Mateos, Urfalı Mateos Vekayi-nâmesi (952-1136) ve Papaz Grigor’un Zeyli (1136-1162), Çev.
H. D. Andreasyan, Ankara, 1987.
Usâme b. Munkîz, Kitâbu’l-İʻtibar, Nşr. P. Hitti, Princeton, 1930.
Vardan Vartabet, “Türk Fütuhatı Tarihi (889-1269)”, Çev. H. D. Andreasyan, TSD, I,1937, 154-257.
Venedikli Bir Tüccar’ın Seyahatnâmesi, Seyyahların Gözüyle Sultanlar ve Savaşlar, Çev. T. Gün-
düz, İstanbul, 2007.
Yâkût el-Hamevî, Muʻcemu’l-Buldân, Tahkik F. A. el-Cundî, 5 cild, Beyrut, 1990.
Yınanç, M. H., “Bitlis (Tarih)”, İA, II, 661-664.
Yınanç, M. H., “Danişmendliler”, İA, III, 468-479.

128
 GAZAN HAN DÖNEMİNDE YAPILAN MALİ REFORMLARIN
BİTLİS VE HAVALİSİ ÜZERİNDEKİ TESİRLERİ

Dr. Erol KELEŞ

Giriş

Gazan Han tahta geçtiğinde halletmesi gereken yığınla mesele çözüm bekliyordu. İstila sürecinin
sebep olduğu tahribatla birlikte İlhanlı hâkimiyetine karşı çıkan isyan hareketleri ülkeyi siyasi ve
iktisadi manada bir istikrarsızlığa sürüklemişti. Uzun süren savaşlar sonucunda halkı katledilen,
kaynakları yağmalanan İran ve Anadolu’nun yeniden bir düzene kavuşturulması gerekmekteydi.
Hülegü’nün İran’a gelişiyle birlikte nizami bir devlet düzeni kurulmasına rağmen devam eden yarım
asırlık sürede dahi adil bir düzen kurulamadı. İran ve Anadolu’ya gelen göçebe Türk ve Moğol boyla-
rının otlak ihtiyacı, yerleşik ahaliyle bu göçebe unsurların sosyo-ekonomik çatışmaları zirai hayatın
yeniden canlandırılmasına engel teşkil ediyordu.[1]

Bu dönemde artık Moğol istilaları nihayete ermiş yağmalama faaliyetleri çoktan bitmişti. İlhanlı
hükümdarları, emirleri ve bürokratları ise müsrifliklerini ağır vergiler koyarak halktan karşılama
yolunu seçmişlerdi. Dolayısıyla Gazan Han öncelikle düzenli bir iktisadi yapı teşkil etmeliydi. Her
şeyden evvel Geyhatu döneminde tamamen boşalan devlet hazinesini tekrar belli bir seviyeye getir-
mek gerekmekteydi.[2] Bunun için de vergilerin, sikke ve ölçülerin yeniden ıslah edilmesi, kalpazan-
lığın engellenmesi şarttı.[3]

Hülegü’den itibaren İlhanlılar her bölüğe belli bir ikta yani konaklama yeri tahsis etmekteydi. Bu
bölüklerin gelirleri sözü edilen iktalarından karşılanırdı ve kendilerinden sonra gelenlere miras bı-
rakılırdı.[4] İlhanlılar bu vilayetleri merkezden tayin ettikleri Türk ve Tatar kumandanlar vasıtasıyla

1 Ayrıntılı bilgi için bkz., Abdulkadir Yuvalı, İlhanlı Tarihi, İstanbul 2017, s.262vd; Osman G. Özkuzugüdenli, Gazan Han ve
Reformları (1295-1304), (Yayınlanmış Doktora Tezi), İstanbul 2000, s.175vd.
2 Gazan Han zamanında mali alanda yapılan düzenlemeler için bkz., Fazlullah b. Abdullah eş- Şirazi, Tahrir-i Tarih-i
Vassaf IV, (nşr., Abdu’l Muhammed Ayeti), Tahran 1372/1994,s.260vd.
3 Şevket Pamuk, Osmanlı Ekonomisi ve Kurumları, (nşr., Gökhan Aksay), İstanbul 2013, s.39.
4 Bu konuda geniş bilgi için bkz., Z. Velidi Togan, “Moğollar Devrinde Anadolu’nun İktisadi Vaziyeti”, Türk Hukuk ve İktisat
Tarihi Mecmuası I, İstanbul 1931, s.38vd.

129
yönetiyorlardı.[5] Nitekim Hülegü’nün Azerbaycan’a gelmesinden önce bölgeden geçen Wilhelm von
Rubruk, Ani şehrinden bahsederken burasının bir Moğol vali tarafından idare edildiğini belirtmek-
tedir.[6] Her vilayetin vergi toplama hususunda farklı kanunları olsa da bu vilayetlerde faaliyet gös-
teren tacirlerden her on dinarda, dinarın yirmidörtte biri vergi alınırdı. Buna tamga/damga adı ve-
rilmekteydi. Ahır ve ağıl hayvanlarını besleyenlerden de yüzde bir oranında kopçur adı verilen vergi
toplanırdı. Âlimler, ruhaniler, hastalar, yaşlılar, çocuklar ve muhtaçlar kopçur vergisinden muaf tu-
tulmuşlardır.[7] Boş arazilerin üretime geçirmek için iktaya verilerek mahsülün artırılması sağlandı.
Herkese ekip işleyebileceği kadar toprak verilmesi kararlaştırıldı. Tebayı oldukça rahatsız eden ver-
gi memurlarının baskıcı uygulamalarına son verildi. Gazan Han 22 Şubat 1304 tarihinde çıkarttığı
vergilere dair fermanda her köy ve kasabanın ne kadar vergi vereceğinin herkes tarafından bilin-
mesine yönelik tedbirlerden bahsetmiştir.[8] Fermanda bu tedbirlerin ağaç tahtaya, taşa, bakır veya
demir levhaya yazılmasını ve bunların herkesin görebileceği camilerin kapıları, minareleri vb. yer-
lere konulmasını belirtmektedir.[9] Hırıstiyan ve Yahudilerin de aynı şekilde görebileceği mekânlara
asmalarından bahsedilmektedirler.[10] Böylece herkesin devlete ödeyeceği vergi miktarı belirlenmiş
olduğundan artık hiç kimse halktan keyfi olarak vergi toplayamayacaktı. Bu yolla halkın soyulması
ve zulme uğramasının önüne geçilebileceği düşünülüyordu.[11]

Gazan Han döneminde yapılan bu mali düzenlemelerin bölge halkı tarafından memnuniyetle karşı-
landığı görülmektedir. Nitekim 1304 tarihinde Nahçivan’da yazılmış olduğu tesbit edilen bir Erme-
ni kaynağında Gazan Han döneminde tüm doğu Hırıstiyanlarının rahata ve huzura eriştiği, Gazan
Han’ın adil bir hükümdar olduğu ve tüm vergileri kaldırarak halkın güvenini kazandığı belirtilmek-
tedir.[12] Aynı tarihte Van’da kaleme alınmış olan iki Ermeni yazması Gazan Han’dan övgüyle bahse-
derek O’nun Ermeni halkının koruyucusu olduğunu dile getirmektedir.[13] Aynı şekilde Reşidüddin,
yapılan bu reformların bir sonucu olarak paranın ayarında bir düzelmenin olduğunu ve bu başarının
daha evvel hiçbir hükümdar ya da halifeye nasip olmadığını belirterek,[14] vergi toplama konusundaki
reformların halkı memnun ettiğini, yerlerini terk edenlerin yurtlarına döndüğünü dile getirmektedir.[15]
Ancak bölgede hüküm süren karasal iklimin bazen toplumun hayatını olumsuz etkilediği de kay-

5 Marie F. Brosset, Marie F., Histoire de la Georgie, S. Petersbourg 1849, s.492vd; Streck, “Ermeniye”, İA VI, s.322; V. Bart-
hold, “Ani”, İA I, s.436; Z. Velidi Togan, “a.g.m”, s.25; M. Fahrettin Kırzıoğlu, Yukarı Kür ve Çoruk Boyları’nda Kıpçaklar
(Ahıska/Çıldır Eyaleti Tarihi’nden), Ankara 1992, s.148. Robert H. Hewsen, İlhanlı yönetiminin bazı Kürt emirlerini Van
Gölü Havzası’na yerleştirme siyaseti takip ettiğinden bahsetmektedir ki bu gerçeği yansıtmamaktadır. Bu konu hakkın-
da bkz. Robert H. Hewsen, “Van/Vaspuragan’ın Tarihsel Coğrafyası”, Tarihi Kentler ve Ermeniler- Van, (nşr., Richard G.
Hovannisian), İstanbul 2016, s.40.
6 Bkz. Wilhelm von Robruk, Moğolların Büyük Hanına Seyahat, (nşr. Ergin Ayan), İstanbul 2012, s.138.
7 Şerefeddin Yaltkaya, “İlhaniler Devri İdari Teşkilatına Dair (Nasir-Eddin Tusi’nin Bir Eseri)”, Türk Hukuk ve İktisat Tarihi
Mecmuası II, İstanbul 1939, s.7-16.
8 Reşidüddin Fazlullah, Tarih-i Mübarek Gazani, (nşr. Karl Jahn), Prag 1941, s.253. Ayrıca Gazan Han döneminde bu kon-
uda alınan tüm önlemler hakkında bkz., Hondmir, Habib’s-Siyer fi Ahbar-i Efrad-i Beşer III, (nşr., Muhammed Debir
Siyaki), Tahran 1362/1983, s.167-170; İ. Hakkı Uzunçarşılı, Osmanlı Devlet Teşkilatına Methal, Ankara 1998, s.241,244;
I. P. Petrushevsky, “The Socio-EconomicCondition of İran Under The İl-Khans”, The Cambridge History of İran V, (nşr.
J.A.Boyle), Cambridge 1968, s.495.
9 Tarih-i Mübarek Gazani, s.262vd; Abdulkadir Yuvalı, a.g.e, s.264.
10 Ayrıntılı bilgi için bkz., W. Barthold, “İlhanlılar Devrinde Mali Vaziyet”, Türk Hukuk ve İktisat Tarihi Mecmuası I, İstanbul
1931, s135vd.
11 Tarih-i Mübarek Gazani, s.260vd. Köylüler için devlete verilecek olan vergi iki takside bölünmüştü. Buna göre ilk taksit
Nevruz’u takip eden ilk yirmi gün (21 Mart-11 Nisan) içinde ikincisi ise 22 Eylül- 12 Ekim tarihleri arasında verilecekti.
Bunu düzenli bir şekilde yürütebilmek için “Takim-i Hani” ya da “Takvim-i İlhani” adıyla bir güneş takvimi de düzenlen-
mişti. Bkz. Osman G. Özkuzugüdenli, a.g.e, s.216.
12 Avedis K. Sanjian, Colophons of Armenian Manuscripts (1301-1480), A Source for Middle Eastern History, Cam-
bridge-London 1969, s.48.
13 Colophons of Armenian Manuscripts, s.48,49. Diğer taraftan Süryani Ebu’l Faraç ise Gazan Han’ın tahta geçişiyle Hırıs-
tiyan, Yahudi ve putperestlere ait mabedlerin yıktırıldığını Bu konuda ayrıntılı bilgi için [bkz., Gregory Ebu’l Faraç, Ebu’l
Faraç Tarihi II, (nşr., Ömer Rıza Doğrul), Ankara 1999, s.657vd.] Nitekim Hamdullah Müstevfi de Gazan Han’ın İslamı
kabul ettikten sonra İran’da devlet kurumlarında bir İslami etkinin başladığını ve farklı dinlere ait bir takım mabedlerin
yıktırıldığından bahsetmektedir. Bkz., Hamdu’llah Mustawfi-i Kazwini, The Ta’rikh-i Guzida (İngilizce trc., E. Browne),
London 1913, s.145. Ayrıca bkz., Tarih-i Mübarek Gazani, s.85; J. A. Boyle, “Dynastic and Political History of the İlkhans”,
The Cambridge History of İran V, (nşr., J. A. Boyle), Cambridge 1968, s.379.
14 Tarih-i Mübarek Gazani, s.286.
15 Tarih-i Mübarek Gazani, s.255.

130
naklara yansımaktadır. Bu bağlamda Gazan Han zamanında Ağrı civarında yazıldığı tesbit edilen bir
Ermeni kaynağında soğuk kış şartlarının insanların yaşamını olumsuz etkilediği anlatılmaktadır.[16]
Anadolu ve Suriye hâkimiyeti için uzun süren İlhanlı-Memluklu mücadeleleri büyük tahribatlara
sebep olmuştu. Öyleki Gazan tahta geçtiğinde ülkenin sadece onda biri mamur haldeydi.[17] Bu sebep-
le şehir ve kasabaları terk edip kırsal alanlara dağılmış olan halkı geri getirebilmek için yoğun bir
mimari ve zirai çalışma başlatıldı.[18] Ülkenin hemen her şehrinde başlatılan mimari atılım insanları
büyük ölçüde merkezi yerlere çekmeyi başarmıştı.[19] Gazan Han, ülklenin pek çok yerinde olduğu
gibi Van Gölü Havzası’nda da imar faaliyetleri yürütmüştür. Bölgenin stratejik önemini bilen İlhanlı
hükümdarı buradaki şehir ve kasabaların tahkimatına öncelik vermiştir. Müstevfi’nin verdiği malu-
mata göre Gazan Han, Van Gölü’nün kuzeyindeki Erciş kasabasını veziri Taceddin Ali Şah’a tahkim
ettirmişti. Zira burası İlhanlıların tahıl ihtiyaçlarını büyük ölçüde karşılayacak kapasiteye sahipti.
Mısır ve pamuk üretimi ön planda olan Erciş’in gelirleri yaklaşık 80.000 dinardı.[20]

Ticaretin gelişmesi kervanların güvenli bir şekilde seyretmesine bağlı idi. Ancak merkezi otoritenin
zayıf olduğu yerlerde yollar eşkiyanın kontrolüne geçmişti. Gazan Han bu durumu ortadan kaldırıp,
ticareti geliştirmek üzere bir takım tedbirler aldı.[21] Doğuya doğru Hoy’a giden yol üzerinde bulunan
Bend-i Mahi, Barkiri/Behergiri (Muradiye) güzergâhının güvenliği titiz bir şekilde sağlanıyordu. Ker-
vanların ülke içerisinde güvenli seyredebilmelerini sağlayan “kavransalar” isimli memurlar görev
yaparlardı. Bunların maiyetlerinde yüzer kişilik askeri kuvvetleri vardı. Aynı şekilde yol muhafızı
olarak “tutkavul” veya “takavul” adı verilen muhafızlar da vardı.[22] Şüphesiz ticaret yollarının gü-
venliği sıkı bir şekilde işleyen haberleşme teşkilatıyla da ilgiliydi. Gazan Han döneminde Moğol-
ların haberleşme teşkilatı olan “yam” yeniden bir düzenlemeye tabi tutularak, işlerlik kazanması
sağlanmıştır.[23] Taşınan malların değerine ve mikdarına göre tüccarlardan vergi alıyorlardı.[24] Bargiri
şehrinin kalesi oldukça savunmaya elverişli bir şekilde inşa edilmişti.[25] Vestam veya Vestan (Gevaş)
Van Gölü’nün güneybatı köşesinde büyük bir kasaba niteliğindeydi.[26] Çok sayıda meyve bahçeleri ve
kaliteli meyveleri vardı. Geliri ise yaklaşık 53.400 dinara tekabül etmekteydi.[27]

Gazan Han, iktisadi yönden başlayan çöküntüyü önlemek için öncelikle şehzadeliği döneminden
itibaren tasvip etmediği,[28] Geyhatu döneminde piyasaya sürülen kâğıt parayı (Çav) piyasadan kal-
dırmakla işe başladı. Gazan Han tahta geçtiği zaman devletin parası oldukça değer kaybetmiş, bu-
nun yanında İlhanlı Devleti’ne bağlı olan ve para basma hakkına sahip olan Küçük Ermenistan,
Rum, Mardin, Gürcistan ve Fars gibi küçük devletler paralarının ayarlarını indirmişlerdi. Özellikle
Rum’dan gelen sikkelerde % 20 oranında gümüş kalmıştı.[29] Gazan Han bu karışıklığa bir son vermek

16 Colophons of Armenian Manuscripts, s.46.

17 Osman G. Özkuzugüdenli, a.g.e, s.23; K. Ramazan Haykıran, Moğollar ve Mevlana, İstanbul 2015, s.157.
18 Terk edilmiş ya da boş bırakılmış tıpraklar imara açıldı. Gazan Han ileri gelenlerle irtibata geçerek imar karşılığında
ilgili toprakların onun oğullarının tasarrufuna bırakılmasını sağladı. Vergiler ise muayyen bir duruma getirildi. Tarih-i
Mübarek Gazani, s.352. Bu konuda geniş bilgi için bkz., I. P. Petrushevsky, “a.g.m”, s.494vd.
19 Tarih-i Mübarek Gazani, s.205vd; David Morgan, Medieval Persia (1040-1797), New York 1988, s.177.
20 Hamd-Allah Mustawfi Kazwini, Nuzhat- Al- Qulub, (nşr., G.Le Strange), London 1919, s.100; Guy Le Strange, Doğu Hi-
lafetinin Memleketleri(Mezopotamya, İran ve Orta Asya), (nşr. Adnan Eskikurt vd.), İstanbul 2015, s.240; Z. Velidi Togan,
“a.g.m”, s.25.
21 Bu konuda ayrıntılı bilgi için bkz., Tarih-i Mübarek Gazani, s.277vd; İ. Hakkı Uzunçarşılı, a.g.e s.264vd.
22 Cingiz Han zamanında tacirlerin güvenli şekilde yollarına devam etmelerini sağlayan Korakçi/Krakçiye adlı memurlar
vardı. Bkz., Alaaddin Ata Melik Cüveyni, Tarih-i Cihangüşa I, (nşr., Mürsel Öztürk), Ankara 1998.s. 117; İbnü’l-İbri Ebu’l-
Ferec, Tarih-i Muhtasari’d-Düvel, (nşr. Şerafeddin Yaltkaya), Ankara 2011, s.7.
23 Bkz. Tarih-i Vassaf III, s.232vd.
24 O. Turan, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, İstanbul 2009, s.50. Bu kunuda ayrıntılı bilgi için bkz., İ. Hakkı Uzu-
nçarşılı, a.g.e, s.257vd.
25 Nuzhat-Al-Qulup, s.100; Guy Le Strange, a.g.e, s.240. Ebu’l-Fida Bargiri’nin Ahlat’ın bir günlük doğu tarafında ve dağlık
bir yerde kurulmuş olduğunu söyler. Bkz., Ebu’l-Fida, Takvimü’l-Büldan, (nşr. Ramazan Şeşen), İstanbul 2017, s. 311.
26 Bu konuda geniş bilgi için bkz., Takvimü’l-Büldan , s.315vd.
27 Nuzhat-Al-Qulup, s.101.
28 Tarih-i Mübarek Gazani, s.56.
29 Tuncay Aykut, “Moğol ve İlhanlı Para Tarihi”, Ak Akçe Moğol ve İlhanlı Sikkeleri (Mongol And İlkhanid Coins), Yapı Kredi
Yayınları, İstanbul 1992, s.27vd.

131
üzere sikke basmayı yeniden düzenleyerek, “para birliği” sistemini kurdu.[30] Aynı şekilde Anado-
lu’da bastırılan tüm paralar da Moğollara aitti. Bu uygulama ülkeye öyle yerleşmişti ki daha sonraki
dönemlerde de Anadolu’da darphanelerde basılan tüm sikkeler bu Moğol sikkelerinin birer benzeri
biçiminde tasarlanmıştır.[31] Komşu devlet ve prenslikler tarafından da kullanılan bu para birimine
“Dinar-ı rabeh” adı verilmişti.[32] Bu sikkeler üzerine Allah ve Peygamberin isimlerinin yazılması zo-
runlu kılındı.[33] Ayrıca hükümdarın adı da İlhanlı ülkesinin her tarafında bastırılan sikkeler üzerinde
yazılacaktı.[34] Bu paranın taklit edilmesi zordu. Çünkü İran’da geçerli olan Uygurca yazıyla değil Mo-
ğol yazı tipi olan “Pagspa”[35] ile işaretleniyordu.[36] Ayrıca bu sikkeler sadece Gazan Han tarafından
teftiş ettirilen resmi darphanelerde basılabiliyordu.[37]

Ağırlığı 2.13 gr olan bu sikkeler sadece basıldıkları tarih ve yer itibariyle birbirlerinden ayırt edile-
biliyordu. Uluslararası ticaret yapmak isteyen ülkeler tarafından da basılması mecbur kılınmıştır.[38]
Gazan Han zamanında 1304 yılında “Divan-ı daru’l-zarb” adlı bir kurumun faaliyet göstermesi bu
para birliği politikasına ne kadar önem verildiğini göstermektedir.[39] XIV. yüzyıl başlarında İlhanlı-
ların hâkim olduğu Anadolu topraklarında kırk civarında darbhane faaliyet gösteriyordu. [40] Gazan
Han dönemine aralarında Van, Bitlis, Ahlat, Erciş ve Ani gibi şehirlerinde bulunduğu bu darbha-
nelerin sayısı 50 civarındaydı.[41] İlhanlı sikkelerinde “Büyük Han”, “Daima Kaan”, veya “Al-a-zam”
lakapları kullanılırken Gazan Han ilk defa “Kaan” ünvanını tek kullanarak bir bakıma merkezden
bağımsız olduğunu da göstermiştir.[42]

Gazan Han’ın Anadolu politikası kendisinden önceki İlhanlı hükümdarlarının politikalarından fark-
lıydı. Her şeyden evvel Selçuklu yönetiminin tüm yetkilerine el koyduğu gibi sultanlar adına basılan
paraları dahi geçersiz kılmıştır. Anadolu’nun değişik kentlerinde kendi adına paralar bastırmıştır.
Kendisinden sonrakiler de (Olcaytu ve Ebu Said) bunu devam ettirdiler.[43] Gazan Han döneminde
takip edilecek olan para politikasının bir sonucu olarak ülke toprakları üç kısma ayrılmıştır. Bu tak-
simat Kuzeybatı, Güneybatı ve Güneydoğu şeklinde idi. Kuzeybatı bölgesi Ermenya ve Gürcistan’ın
birleştirilmesiyle oluşturulmuştu. Yani burası doğuda Nahcivan ile batıda Erzincan arasında kalan
bölgeyi kapsıyordu.[44] Merkezi Erzurum olarak tayin edilen bu bölge büyük ölçüde Hülegü Han döne-

30 Bkz. Tarih-i Vassaf III, s.232. Gazan zamanında uygulanan bu para birliği politikası hakkında ayrıntılı bilgi için bkz.,
Sheila S. Blair, “The Coins of The Later İlkhanıds: Typological Analysis”, Journal of The Economic and Social History of
The Orient, XXVI/3, (1983), s. 296vd; Osman G. Özkuzugüdenli, a.g.e, s.207vd.
31 C. Cahen, Osmanlılardan Önce Anadolu’da Türkler, (nşr. Erol Üyepazarcı, İstanbul 2011, s.316vd.
32 B. Spuler, İran Moğolları (Siyaset, İdare ve Kültür İlhanlılar Devri), (nşr. Cemal Köprülü), Ankara 2011, s.330.
33 Tarih-i Mübarek Gazani, s.283. Gazan Han zamanında bastırılan bu sikkeler için bkz., Tuncay Aykut, “Yapı Kredi Sikke
Koleksiyonu”, Ak Akçe Moğol ve İlhanlı Sikkeleri (Mongol And İlkhanid Coins), Yapı Kredi Yay., İstanbul 1992, s.72-82.
34 Tarih-i Mübarek Gazani, s.286.
35 Bu yazı tipi 1234-1279 yılları arasında yaşayan bir Tibet Papazı tarafından icat edilmiştir. Adını ondan almıştır ki Kubi-
lay tarafından da belli bir müddet kullanılmıştır. Bkz., B. Spuler, a.g.e, s.491.
36 Tuncay Aykut, “Yapı Kredi Sikke Koleksiyonu”, s.71.
37 B. Spuler, a.g.e, s.330vd.
38 Bkz., Gündegül Parlar, “Ahlat ve Çevresinde Darbedilen İlhanlı Sikkeleri”, I. Van Gölü Havzası Sempozyumu (08-10 Eylül
2004), İstanbul 2006, s.142.
39 Osman G. Özkuzugüdenli, a.g.e, s.210.
40 Ş. Pamuk, a.g.e, s.40vd.
41 Bu darphanelerin en önemlileri Kayseri, Şiraz, Bağdat, Bayburt, Beypazarı, Erbil, Cezire, Erzincan, Harput, Konya,
Amasya, Ankara, Malatya, Kırşehir gibi şehirlerde bulunuyordu. [Bkz. Ş. Pamuk, Osmanlı Ekonomisi ve Kurumları, s.40;
Tuncay Aykut, “Moğol ve İlhanlı Para Tarihi”, s.21.] Sözü edilen bu şehirlerde bastırılmış olan sikkelerin özellikleri için
[bkz., Tuncay Aykut, “Yapı Kredi Sikke Koleksiyonu”, s.122vd.] Gazan Han zamanında faaliyet gösteren bu darbhaneler,
bastırılan paraların özellikleri ve Gazan Han’ın para politikası hakkında teferruatlı bilgi için bkz., Judith Kolbas, The
Mongols in İran (Cingiz Khan to Uljaytu 1220-1309), New York 2006, s.335vd.
42 İ. Hakkı Uzunçarşılı, a.g.e, s.177, 181. Gazan Han ve halefleri Ocaytu ve Ebu Said dönemlerinde bastırılan paraların özel-
likleri hakkında bilgi için bkz., Sheila S. Blair, “The Coins of The Later İlkhanıds: Typological Analysis”, Journal of The
Economic and Social History of The Orient, XXVI/3, (1983), s. 295-317.
43 A. Yuvalı, “İlhanlıların Anadolu Politikası ve Doğu Anadolu Şehirlerinin Vergi Potansiyeli”, XI. Türk Tarih Kongresi II, (5-9
Eylül 1990), Ankara 1994, s.590.
44 Bkz. J. Kolbas, The Mongols in İran (Çingiz Khan to Uljaytu 1220-1309), New York 2006, s.338.

132
minde tesis edilmiş Ahlat merkezli Van Eyaleti’nin [45] topraklarından ibaretti. Nitekim Van Eyaleti,
Erzurum’dan Salmas’a, Arran’dan Ahlat’a kadar olan bölgeyi kapsamaktaydı.[46] Bu bağlamda Çoruh
-Kür boyları ile Kars ve Ani gibi yerler merkezi Tiflis şehri olan Gürcistan ve Abkaz vilayetine bağ-
lı iken Yukarı Aras bölgesi de denilen Pasinler, Kağızman ve Sürmeli ise merkezi Ahlat olan Van
Eyaleti sınırları içerisinde yer almaktaydı.[47] Gazan Han’ın para politikasının bir sonucu olarak Ani,
Kars ve Ahlat şehirlerinde faaliyet gösteren darbhanelerde basılan tek tip gümüş sikkeler piyasaya
sürülmekteydi. Tabi bu uygulama 1300 yılının ilk yarısı itibariyle geçerli olabildi. Çünkü bir yıl sonra
bu bölgesel para birliği bozulmaya başladı.[48]

1301 yılından itibaren Erzurum şehri bu bölgesel birliğin yani Ermenya’nın merkezi olma niteliğini
kaybetmeye başladı. Bu dönemde Van Gölü Havzası şehirleri devletin iktisadi politikalarında tekrar
önemli bir konuma yükseldiler. Taştan inşa edilmiş olan kalesiyle iyi korunan Bitis şehri, özellik-
le bol ve kaliteli elma bahçeleriyle çevre memleketlerin ihtiyaçlarını karşılayacabilecek kapasiteye
sahipti.[49] Bölgenin en önemli şehri ve aynı zamanda Van Eyalati’nin merkezi olan Ahlat’ta 10.000
kişilik bir askeri kuvvet yani bir tümen bulunuyordu.[50]

Selçuklular zamanında Doğu Anadolu’nun önemli bir kültür merkezi olan Ahlat önce Celaleddin
Harezmşah’ın yağma ve tahribi, daha sonra da Moğol işgali sebebiyle bu önemini büyük ölçüde
kaybetmişti.[51] Nitekim Ebul-Fida XIV. yüzyılda Ahlat şehrinin surlarının yıkılmış olduğunu ifade
etmektedir.[52] Gelirleri Moğol istilasından evvel 200 tümen[53] iken sonra 39 tümene kadar düşmüş-
tü.[54] Gazan Han’ın iktisadi reformları bölge şehirleri üzerindeki etkisini kısa sürede göstermiş ve
meyve bahçeleri ile meşhur olan Ahlat, İlhanlı sarayının elma ihtiyacını karşılar hale gelmişti.[55] Ga-
zan Han’ın veziri Reşidüddin’in sadece Bitlis’te 100 feddan[56] civarında arazisi vardı.[57] Ahlat’ın bu
zenginlik kaynağı İlhanlı vezirinin de dikkatini çekmiş olacak ki Ahlat’ta pek çok elma bahçesi satın
almıştı.[58] Ayrıca Hamdullah Müstevfi’nin Erciş Gölü diye tarif ettiği Van Gölü’nde çıkarılan ve tırrıh
adı verilen balık türü, çevre bölgelere ihraç edilen başlıca ürünlerin arasındaydı. [59] Başta Ahlat ol-
mak üzere Van Gölü Havzası’nın bu iktisadi zenginlikleri ve stratejik konumu aynı zamanda bölgeyi

45 Bkz., F. Sümer, Kara Koyunlular, Ankara 1992, s.33. Ayrıca bkz. F. Sümer, “Anadolu’da Moğollar”, Belleten, L/297 (1986),
s.100vd; F. Sümer, “Ahlat Şehri ve Ahlatşahlar”, Belleten, L/297 (1986), s.46; B. Spuler, a.g.e, s.384, 385; İsmail Aka, “An-
adolu’dan İran’a Göçler”, Tarihten Günümüze Türk-İran İlişkileri Sempozyumu (16-17 Aralık 2002 Konya), Ankara 2003,
s.57; Şevket Beysanoğlu, Anıtları ve Kitabeleri ile Diyarbekir Tarihi I, Ankara 1987, s.371-375.
46 Bkz., Nuzhat- Al- Qulub, s.100.
47 M. Fahrettin Kırzıoğlu, a.g.e, s.148.
48 Gürcistan bu para politikasından belli bir dönem çıkma teşebbüsünde bulunduysa da Gazan Han’ın sert tedbirleriyle
tekrar bu birliğe dâhil edildi. Bkz. J. Kolbas, a.g.e, s.338.
49 Geniş bilgi için bkz., Takvimü’l-Büldan, s. 314vd; Guy Le Strange, a.g.e, s.240vd.
50 Bkz. Nuzhat-Al-Qulup, s.100.
51 A. Yuvalı, “a.g.m”, s.597.
52 Geniş bilgi için bkz., Takvimü’l-Büldan, s.315.
53 Barthold’a göre; Moğollar “Tümen” kelimesini Türklerden, Türkler ise Çini Türkistan’ın eski ahalisinden almıştır. Tümen,
10.000 demektir. Müverrih Vassaf, Çin hakkında bilgi verirken her tümenin 10.000 “baliş”e her balişin de 6 dinara eşit
olduğunu belirtmektedir. İran’da istimal edilen tümen 10.000 dirheme eşit kabul edilebilir. Dinar memleketin en kıymetli
gümüş sikkesi idi. Eğer “tümen” 10.000 dinara eşit ise tümenin kıymeti 60.000 dirheme eşit demektir. Ayrıntılı bilgi için
bkz., W. Barthold, “a.g.m”, s143vd.
54 Nuzhat-Al-Qulup, s.100.
55 O. Turan, a.g.e, s.142.
56 Feddan bir alan ölçüsü birimidir. Yaklaşık 6300 metrekarelik bir alana tekabül etmektedir.
57 Bkz. Reşidüddin, Mukatebat-ı Reşidi, (Tashih), (nşr., Muhammed Şefi), Pencab 1364/1945, s.226; Murat Zengin, İlhan-
lılar- Eratnalılar- Memluklar Dönemi Malatya (1295-1401), İstanbul 2017, s.138.
58 F. Sümer, Doğu Anadolu’da Türk Beylikleri, Ankara 1998, s.58.
59 Bkz., Nuzhat-Al-Qulup, s.233; Takvimü’l-Büldan, s..315. Balık ticareti daha evvel de yapılmakta idi. [Bkz. Zekeriya el-Ka-
zvini, Asarü’l- Bilad Ahbarü’l-İbad, (nşr. Cihangir Mirza Kaçar), Tahran 1373, s.603.] Daha sonraki dönemlerde de öne-
mini koruduğu anlaşılmaktadır. Nitekim XVII. yy. da yaşamış olan Türk âlimi Kâtip Çelebi yılda bir defa ortaya çıkan
“tirrih” adlı balığın latif ve dayanıklı balığın etrafa gönderildiğini haber vermektedir. Ayrıca konuyla ilgili olarak 1655
yılında bölgeyi ziyaret eden Evliya Çelebi de yılda bir gün Van Gölü’ndeki balıkların bollaşıp tam bir ay binlerce büyük ve
küçük balığın Bendi Mahi deresinden yukarı çıkıp Bendi Mahi Ziyaretgâhı denilen yerde toplandığını, Van defterdarının
bir vazifeli ile bu balıkları tutturduğunu ve tuzlattıktan sonra Acem tüccarına sattığını ve bundan elde edilen parayla da
bölgede vazife görenlerin maaşlarının karşılandığını bildirir. Bkz., Evliya Çelebi, Seyahatname, I/4, (S. Ali Kahraman-Yü-
cel Dağlı), İstanbul 2010, s.185.

133
ilim, sanat ve kültür bakımından da zirveye taşımıştır. Ahlat şehri XIII ve XIV. asırlarda çok sayı-
da kadı, alim ve sanatkarın yetiştiği nadide bir merkez olarak tanınmıştır.[60] Gazan Han adına Şadi
Sargur Aka b. Çağan Aka adlı bir Türk emirinin Ahlat valiliği vazifesini yürüttüğü[61] bu dönemde,
Ahlat şehrinde kurulan darbhanelerde çok sayıda çift dirhem gümüş ve bakır paralar bastırılmıştır.[62]
Erzurum şehrinin yerini belli bir dönem Erçiş üstlenmişti. Artık bölgede geçerli olan gümüş sikkeyi
Erciş darbhanesi basmaya başlamıştı.[63] 1301 yılında Van bir defa da olsa vergilerin toplandığı bir
merkez haline gelmiştir. Daha sonra Van şehrinin bu imtiyazı Ani’ye verilecektir. Van Gölü Havzası,
İran’dan Akdeniz’e ve Karadeniz’e doğru işleyen ve esasen ipek ile baharat gibi yükte hafif pahada
ağır mallar taşıyan önemli ticaret yolları üzerindeydi.[64]

Maveraünnehir’den Akdeniz ve Bizans’a kadar uzanan “Şahrah” yani “İmparator Yolu” dönemin
iktisadi hayatında oldukça önemliydi. Bu yolun “Şahrah-ı Garbi” yani “Batı İmparator Yolu” adı ve-
rilen ve 301 fersah uzunluğundaki Tebriz’den başlayıp Erciş, Adilcevaz, Ahlat, Erzurum üzerinden
Konya’ya ulaşıyor ve oradan güneye yönelerek Alanya limanından sona eriyordu.[65] Diğer bir yol ise
yine aynı güzergâhtan (Erciş, Adilcevaz, Ahlat, Erzurum) Erzincan, Sivas ve Ankara istikametinden
Bursa’ya ulşmaktaydı. Fakat Gazan Han zamanında asıl Tebriz’i Anadolu üzerinden Van Gölü’nün
kuzeyindeki Erciş- Adilcevaz ve Ahlat yolu Tebriz’i Trabzon’a dolayısıyla Karadeniz’e bağlayan ker-
van yolu önemli bir gelişme göstermişti.[66] Ceneviz gibi şehir devletleri bu yollar üzerinde yer alan
bazı şehirlerde ticari konsolosluklar dahi açmışlardı.[67] Ticaretteki bu gelişme haliyle sözü edilen
Van Gölü Havzası’ndaki şehirlerin de zenginleşmesine sebep olmuştur.

İlhanlılar ticari önem arz eden pek çok şehri “kalan, kopçur” gibi bazı vergilerden muaf tutmuşlar-
dır.[68] İlhanlı kitabelerinden anlaşıldığı kadar Ani ve Ankara şehirlerinin böyle bir ayrıcalığının oldu-
ğu anlaşılmaktadır.[69] Ani şehri Moğol hükümdarlarının hususi mülkü (hass-incü) konumunda idi.[70]
Dolayısıyla Van Gölü Havzası’nda bulunan Ahlat, Erçiş gibi şehirlerin de böyle bir imtiyaza sahip
oldukları düşünülebilir. 1302 Erciş’in komşusu olan Ahlat’ta ise 1301 ve 1302 yılında temmuz ile
ağustos aylarında muhtemelen Hırıstiyanların bir takım dini kutlamaları ya da Hacca gidiş zaman-
larına tekabül edecek şekilde darbhanede paralar bastırılmıştır.[71] 1303’ten itibaren bölgede yalnızca
Erciş darbhanesinin faaliyet gösterdiği görülmektedir. Zaten kısa zaman sonra yani 1304’ten itiba-
ren bölgede bir ekonomik durgunluk baş gösterecektir.[72]

60 Beyhan Karamağralı, Ahlat Mezartaşları, Ankara 1992, s.42; O. Turan, Selçuklular Tarihi ve Türk-İslam Medeniyeti,
İstanbul 2010, s.354; N. Durak, “İlhanlar Döneminde Tebriz-Trabzon Hattında Ahlat’ın Yeri ve Önemi”, II. Uluslararası
Ahlat-Avrasya Bilim, Kültür ve Sanat Sempozyumu (25-27 Eylül 2013), İstanbul 2014, s.282.
61 Bkz., Abdürrahim Şerif, Ahlat Kitabeleri, İstanbul 1932, s.87.
62 Bkz., Tuncay Aykut, “Sikkeler (The Coins)”, Ak Akçe Moğol ve İlhanlı Sikkeleri (Mongol And İlkhanid Coins), Yapı Kredi
Yayınları, İstanbul 1992, s.139, 141,153. 1930’lu yıllarda Ahlat’a gelmiş olan Abdurrahim Şerif, Taht-ı Süleyman civarında
Sökmenlilerden kalma bir darbhaneyi gördüğünü, temelden iki metre kalan kesme taşlarla örülü duvarlarının olduğunu
belirtmektedir ki bu darbhane daha sonraki dönemlerde de faaliyet göstermiş olabilir. Bkz., A. Şerif Beygu, a.g.e, s.67.
63 Bkz., Tuncay Aykut, “Sikkeler (The Coins)”, s.139.
64 Tuncay Aykut, “Moğol ve İlhanlı Para Tarihi”, s.19vd.
65 Altan Çetin, “Memlukler Devrinde Mısır-Anadolu İktisadiyatında Yollar”, Işın Demirkent Anısına, İst. 2008, s.533vd.
66 Bu güzergâhlar hakkında geniş bilgi için bkz., Nuzhat-Al-Qulub, s.173vd; Takvimü’l- s.311; Guy Le Strange, a.g.e, s.197.
67 Bkz., Z. Velidi Togan, “a.g.m”, s.16vd.
68 İlhanlılar döneminde toplanan vergiler ve bunların mahiyeti hakkında geniş bilgi için bkz., A. K. S. Lambton, “Mongol
Fiscal Admistration in Persia”, Studia İslamica, No.64 (1986), s.79-99.
69 Z. Velidi Togan, Umumi Türk Tarihine Giriş, İstanbul 1981, s.302.
70 İ. Hakkı Uzunçarşılı, a.g.e, s.236; V. Barthold, “Ani”, İA I, s.436.
71 İlhanlılar Hülegü’den itibaren Aladağ yaylağındaTemmuz ayının başından Ağustos ayının başlarına kadar sürecek olan
bayram merasimi niteliğinde bir kurultay toplarlardı. Devlet erkânı her gün farklı renkte elbiseler giyerlerdi. İlhanlı dev-
letine bağlı sultanlar, krallar ve prensler getirmiş oldukları hediyeleri burada hükümdara sunarak bağlılıklarını ispat
etmiş olurlardı. Bkz., Müverrih Vardan, “Türk Fütühatı Tarihi” (889-1169)”, (nşr. Hrand D. Andreasyan), İÜEFY, Tarih
Semineri Dergisi I/2, İstanbul 1937, s.237. Ayrıca bkz., H. Oktay, Ermeni Kaynaklarına Göre Türkler ve Moğollar, İstanbul
2007, s.174. İlhanlı hakimiyeti altında özellikle Ahlat şehrinin zaman zaman bir dini merkez olarak kullanıldığına şahit
olunmaktadır. Nitekim Abaka döneminde, Katolikos Ter-Agop’un başkanlığında Ahlat’ta konseyler toplanarak serbestçe
kararlar alabilmekteydiler. A. G. Galstyan, Ermeni Kaynaklarına Göre Moğollar, İstanbul 2005, s.168.
72 Bkz., J. Kolbas, a.g.e, s.339.

134
Gazan Han’ın başlatmış olduğu bu para politikasının tam anlamıyla yürütüldüğü ya da darbhane-
lerin sıkı bir şekilde teftiş edilip, edilmediğini tesbit etme imkânımız yoktur. Ancak Ebu Said döne-
minde, bu dönem devletin iktisadi manada güç kaybettiği bir devirdir, İlhanlı paralarının vezin ve
ayarlarındaki düşüşün baş göstermesi, Gazan Han’ın para politikasının ekonomiyi olumlu etkiledi-
ğini göstermektedir. Diğer taraftan Gazan Han döneminde bastırılan dinarın Celayirliler zamanın-
da halen tedavülde olması ve aynı zamanda Anadolu’da basılan paralarda da tesirlerinin görülmesi
bunu teyit etmektedir.[73]

Sonuç olarak, Hülegü ailesinin değil, aynı zamanda Çingiz Oğullarının da en büyük simalarından
Gazan Han, ekonomik ve siyasi bakımdan çökmekte olan İlhanlı devletini yaptığı reformlarla derle-
yip toparlamayı başarmıştı.[74] Bu dönemde İlhanlı devleti gücünün zirvesine ulaşmış, bilhassa mali
sahada almış olduğu tedbirler devletin gelirlerini 1700 tümenden 2100 tümene çıkarmıştır.[75] Bu
bağlamda Bitlis’in de içerisinde bulunduğu Van Eyaleti şehirleri iktisadi ve ticari anlamda büyük bir
ilerleme kaydettiği gibi bayındırlık alanında da önemli bir duruma yükselmişlerdir.

73 Osman G. Özkuzugüdenli, a.g.e, s.216.

74 Gazan Han o kadar kuvvetli bir kavmi asabiyete sahipti ki, tüccar tarafından Çağatay ve Cuci ulularından getirilen Moğol
çocuklarının, Tacik yani yerlilerin eline düşmemeleri için satın aldırarak bunlardan bir tümen meydana getirmişti. O
basit bir Moğol erini bile seviyordu. Camiu’t Tevarih gibi büyük bir eserin yazılması da ondaki güçlü kavmiyet duygusunu
göstermesi bakımından önemlidir. Bu eserde Türkler ve Moğollar kardeş kavimler olarak gösterilmiş ve Türk adı, daha
eski İslam müellifleri gibi her ikisini de ifade eden umumi bir isim olarak kullanılmıştır. Bu eser Osmanlılar da dâhil olmak
üzere, bütün Türk hanedanları nezdinde önemini devam ettirmiştir. Bkz., F. Sümer, “Anadolu’da Moğollar”, s.71vd.
75 I. P. Petrushevsky, “a.g.m”, s.497; W. Barthold, “Gazan”, İA IV, s.729.

135
Kaynakça

AKA, İsmail, “Anadolu’dan İran’a Göçler”, Tarihten Günümüze Türk-İran İlişkileri Sempozyumu
(16-17 Aralık 2002 Konya), Ankara 2003.
Alaaddin Ata Melik Cüveyni, Tarih-i Cihangüşa I, (nşr., Mürsel Öztürk), Ankara 1998.
AYKUT, Tuncay, “Moğol ve İlhanlı Para Tarihi”, Ak Akçe Moğol ve İlhanlı Sikkeleri (Mongol And
İlkhanid Coins), Yapı Kredi Yayınları, İstanbul 1992.
______, Tuncay, “Sikkeler (The Coins)”, Ak Akçe Moğol ve İlhanlı Sikkeleri (Mongol And İlkhanid
Coins), Yapı Kredi Yayınları, İstanbul 1992.
______, Tuncay, “Yapı Kredi Sikke Koleksiyonu”, Ak Akçe Moğol ve İlhanlı Sikkeleri (Mongol And
İlkhanid Coins), Yapı Kredi Yayınları, İstanbul 1992.
BARTHOLD, V. V., “Ani”, İA I.
__________, V. V., “Gazan”, İA IV.
__________, V.V., “Ani”, İA I.
__________, V.V., “İlhanlılar Devrinde Mali Vaziyet”, Türk Hukuk ve İktisat Tarihi Mecmuası I, İstan-
bul 1931.
BEYGU, A. Şerif, Ahlat Kitabeleri, İstanbul 1932.
BEYSANOĞLU, Şevket, Anıtları ve Kitabeleri ile Diyarbekir Tarihi I, Ankara 1987.
BLAİR, Sheila S., “The Coins of The Later İlkhanıds: Typological Analysis”, Journal of The Econo-
mic and Social History of The Orient, XXVI/3, (1983).
BOYLE, J. A., “Dynastic and Political History of the İlkhans”, The Cambridge History of İran V, (nşr.,
J. A. Boyle), Cambridge 1968.
BROSSET, Marie F., Histoire de la Georgie, S. Petersbourg 1849.
CAHEN, C., Osmanlılardan Önce Anadolu’da Türkler, (nşr. Erol Üyepazarcı, İstanbul 2011.
ÇETİN, Altan, “Memlukler Devrinde Mısır-Anadolu İktisadiyatında Yollar”, Işın Demirkent Anısına,
İstanbul 2008.
DURAK, Neslihan, “İlhanlar Döneminde Tebriz-Trabzon Hattında Ahlat’ın Yeri ve Önemi”, II. Ulus-
lararası Ahlat-Avrasya Bilim, Kültür ve Sanat Sempozyumu (25-27 Eylül 2013), İstanbul 2014.
Ebu’l-Fida, Takvimü’l-Büldan, (nşr. Ramazan Şeşen), İstanbul 2017.
Evliya Çelebi, Seyahatname, I/4, (S. Ali Kahraman-Yücel Dağlı), İstanbul 2010.
Fazlullah b. Abdullah eş- Şirazi, Tahrir-i Tarih-i Vassaf IV, (nşr., Abdu’l Muhammed Ayeti), Tahran
1372/1994.
GALSTYAN, A. G., Ermeni Kaynaklarına Göre Moğollar, İstanbul 2005.
Gregory Ebu’l Faraç, Ebu’l Faraç Tarihi II, (nşr., Ömer Rıza Doğrul), Ankara 1999.
Hamd-Allah Mustawfi Kazwini, Nuzhat- Al- Qulub, (nşr., G.Le Strange), London 1919.
Hamdu’llah Mustawfi-i Kazwini, The Ta’rikh-i Guzida (İngilizce trc., E. Browne), London 1913.
HAYKIRAN, K. Ramazan, Moğollar ve Mevlana, İstanbul 2015.
HEWSEN, Robert H., “Van/Vaspuragan’ın Tarihsel Coğrafyası”, Tarihi Kentler ve Ermeniler- Van,
(nşr., Richard G. Hovannisian), İstanbul 2016.
Hondmir, Habib’s-Siyer fi Ahbar-i Efrad-i Beşer III, (nşr., Muhammed Debir Siyaki), Tahran
1362/1983.
İbnü’l-İbri Ebu’l- Ferec, Tarih-i Muhtasari’d-Düvel, (nşr. Şerafeddin Yaltkaya), Ankara 2011.
KARAMAĞRALI, Beyhan, Ahlat Mezartaşları, Ankara 1992.
KIRZIOĞLU, M. Fahrettin, Yukarı Kür ve Çoruk Boyları’nda Kıpçaklar (Ahıska/Çıldır Eyaleti Tari-
hi’nden), Ankara 1992.
KOLBAS, KJudith, The Mongols in İran (Cingiz Khan to Uljaytu 1220-1309), New York 2006.
LAMBTON, A. K. S., “Mongol Fiscal Admistration in Persia”, Studia İslamica, No.64 (1986).
MORGAN, David, Medieval Persia (1040-1797), New York 1988.

136
Müverrih Vardan, “Türk Fütühatı Tarihi” (889-1169)”, (nşr. Hrand D. Andreasyan), İÜEFY, Tarih
Semineri Dergisi I/2, İstanbul 1937.
OKTAY, Hasan, Ermeni Kaynaklarına Göre Türkler ve Moğollar, İstanbul 2007.
ÖZKUZUGÜDENLİ, Osman G., Gazan Han ve Reformları (1295-1304), (Yayınlanmış Doktora Tezi),
İstanbul 2000.
PAMUK, Şevket, Osmanlı Ekonomisi ve Kurumları, (nşr., Gökhan Aksay), İstanbul 2013.
PARLAR, Gündegül, “Ahlat ve Çevresinde Darbedilen İlhanlı Sikkeleri”, I. Van Gölü Havzası Sem-
pozyumu (08-10 Eylül 2004), İstanbul 2006.
PETRUSHEVSKY, I. P., “The Socio-EconomicCondition of İran Under The İl-Khans”, The Cambrid-
ge History of İran V, (nşr. J.A.Boyle), Cambridge 1968.
Reşidüddin Fazlullah, Tarih-i Mübarek Gazani, (nşr. Karl Jahn), Prag 1941.
Reşidüddin, Mukatebat-ı Reşidi, (Tashih), (nşr., Muhammed Şefi), Pencab 1364/1945.
SANJİAN, Avedis K., Colophons of Armenian Manuscripts (1301-1480), A Source for Middle Eas-
tern History, Cambridge-London 1969.
SPULER, B., İran Moğolları (Siyaset, İdare ve Kültür İlhanlılar Devri), (nşr. Cemal Köprülü), Ankara
2011.
STRANGE, Guy Le, Doğu Hilafetinin Memleketleri(Mezopotamya, İran ve Orta Asya), (nşr. Adnan
Eskikurt vd.), İstanbul 2015.
STRECK, “Ermeniye”, İA VI.
SÜMER, Faruk, “Ahlat Şehri ve Ahlatşahlar”, Belleten, L/297 (1986).
______, Faruk, “Anadolu’da Moğollar”, Belleten, L/297 (1986).
______, Faruk, Kara Koyunlular, Ankara 1992.
______, Faruk, Doğu Anadolu’da Türk Beylikleri, Ankara 1998.
TOGAN, Z. Velidi, “Moğollar Devrinde Anadolu’nun İktisadi Vaziyeti”, Türk Hukuk ve İktisat Tarihi
Mecmuası I, İstanbul 1931.
______, Z. Velidi, Umumi Türk Tarihine Giriş, İstanbul 1981.
TURAN, Osman, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, İstanbul 2009.
______, Osman, Selçuklular Tarihi ve Türk-İslam Medeniyeti, İstanbul 2010.
UZUNÇARŞILI, İ. Hakkı, Osmanlı Devlet Teşkilatına Methal, Ankara 1998.
Wilhelm von Robruk, Moğolların Büyük Hanına Seyahat, (nşr. Ergin Ayan), İstanbul 2012.
YALTKAYA, Şerefeddin, “İlhaniler Devri İdari Teşkilatına Dair (Nasir-Eddin Tusi’nin Bir Eseri)”,
Türk Hukuk ve İktisat Tarihi Mecmuası II, İstanbul 1939.
YUVALI, Abdulkadir, “İlhanlıların Anadolu Politikası ve Doğu Anadolu Şehirlerinin Vergi Potansi-
yeli”, XI. Türk Tarih Kongresi II, (5-9 Eylül 1990), Ankara 1994.
_______, Abdulkadir, İlhanlı Tarihi, İstanbul 2017.
Zekeriya el-Kazvini, Asarü’l- Bilad Ahbarü’l-İbad, (nşr. Cihangir Mirza Kaçar), Tahran 1373.
ZENGİN, Murat, İlhanlılar- Eratnalılar- Memluklar Dönemi Malatya (1295-1401), İstanbul 2017.

137
 AKKOYUNLULAR DEVRİNDE BİTLİS VE YÖRESİ:
GENEL BİR DEĞERLENDİRME

Prof. Dr. İlhan ERDEM

Ankara Üniversitesi
Dil Tarih Coğrafya Fakültesi, Tarih Bölümü

Giriş

Yüksek rakımı, geniş ve parçalı platolarıyla Anadolu Coğrafyasının en doğusunda Van Gölü Havza-
sı ile güneyde Kuzey Mezopotamya’nın başlangıç bölümünü oluşturan Diyarbekir bölümü arasında
kalan Bitlis, kendine has coğrafi özellikleri bitki örtüsü, insanları ve kültürü ile karşımıza çıkar. Tür-
kiye’nin öne çıkan kültür öbekleri içinde yer alan yöre daha çok Anadolu, Mezopotamya ve Kafkas
medeniyetlerinin harmanlandığı geniş koridorun özelliğini taşır.

Yerleşik hayata geçiş açısından M.Ö. 8400 yıllarına kadar uzamış bir maziye sahip yöre, Antik
Çağ’da pek çok kavim ve medeniyete tanıklık etmiştir. Daha başlangıçtan itibaren Mezopotamya
Uygarlığının etkisi ve nüfus alanına girmiş olan Coğrafya, bu dönemde Avrasya-Bozkır Uygarlığının
izlerini taşır. Hurriler bu bağlamda öne çıkan bir kültür yapısı oluşturmuştur. Urartular ile (Mö.9- 7
asırlar arası) kendi özgün uygarlık dönemini yakalayan yöre daha sonra Pers, Helen, Roma, Hristi-
yan ve İslam Uygarlıklarının nüfuz alanına girmiş, M.S. 7. asrın ikinci yarısından itibaren de günü-
müze kadar gelen süreçte Müslümanların kontrolüne girmiştir.

Emevi ve Abbasi Halifeliği dönemlerinde daha çok özerk bir siyasi-kültürel yapıda yönetilmiş olan
Bitlis ve çevresi tarihindeki Urartulardan sonraki ikinci büyük yükselişini M.S. 1071 Malazgirt Sa-
vaşı’ndan sonra Türklerin yörede kurduğu Dilmaç Oğulları Beyliği ile yaşamıştır.[1]

Selçuklular’dan önce XI. asrın başların da, Büveyhiler’in Irak’ta ve el-Cezire’de, Fatimîlerin de Suriye
ve Mısır’da nisbi istikrar sağlamaları Güney Kafkasya ve Doğu Anadolu ile birlikte Bitlis’i de olumlu
etkilemiş, artan ticaret ve üretim halkın refahını artırmıştır. Ayrıca bu dönemde Bizans’ın da böl-

1 Osman Turan, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, İstanbul, 1993, s.111 vd.

139
geye müdahil olup nüfuzunu kurması bilhassa Trabzon- Bağdat hattının canlanmasına ve yörenin
de bundan nasiplenmesine yol açtı. Asrın ortalarına doğru İran’dan yola çıkıp Anadolu önünden
Suriye ve Mısır’a giderken Bitlis’e de uğrayan büyük filozof Nasır-ı Hüsrev, “Sefernâme” adlı eserin-
de kentten az da olsa söz eder. Bal’ın bolluğundan bahisle yolların çetinliğinden dem durur. Ayrıca
çevredeki ormanlarda elde edilen katran ile Erran’da yetişen üzümden de söz eder. Ona göre yöre
Meyyâfarikîn’in (Silvan) şehrinin ve Mervanîlerin siyasi ve iktisadi nüfusu altındaydı.[2]

Sultan Melihşah devrinden itibaren yörede Türk hâkimiyeti başlar ve Türkmenlere iskân edilir. Bit-
lis ve çevresi Alp Arslan’ın komutanlarından Dilmaç oğlu Mehmet Bey’e verilir. Bu tarihten sonra bir
asır süren Dilmaç oğulları Beyliği devrinde yöre büyük oranda imar edilir. Camiler, medreseler, yollar
ve kültür eserleriyle donattılar. Ticaret, bilhassa transit ticaret gelişir. Diğer Müslüman toplulukları,
Arap, Kürt, İranlı vs., Hıristiyanlar ile iyi ilişkiler kurmuşlar. Bu dönemde Bitlisliler, Selçuklular ve
Atabeylikler liderliğinde ki ordulara katılarak Suriye-Urfa hattındaki mücadelelerde aktif görev alır-
lar. Ahlat merkezli Sökmenliler ile de sıkı bir işbirliği gelişir. Gürcülere karşı XII. asırda Kafkasya’da
mücadelelere de katılırlar. Selçuklular’ın zayıflaması ile de ortaya çıkan Musul Atabegleri, Azarbey-
can Atabeglereimizin etkisi altına girmişler. Yüzyılın sonunda da Eyyubiler yöreye hâkim olur. Dö-
nemin tanığı İbn’ül-Ezrak, ünlü tarihçi eserinde Sökmenli II. Sökmen’in eşi Ahlat Hatun’un Bitlis
ve çevresinde inşa ettirdiği yollar, köprüler, geçitlerden bahsederken “Köprünün yanı başında 300
hayvanın yükleriyle birlikte konaklayabileceği bir han yaptırdı. Ahlat sahibesi bu yolda hiç kim-
senin benzerini yapamayacağı bir hayır işlemiş oldu” ifadeleriyle bölgede yapının muazzam imar
faaliyetlerinin yanı sıra Ticaret’in ulaştığı gelişmelerle düzeyini de bize yansıtır.[3]

Eyyübiler devrinde bazı siyasi sıkıntılar yaşansa da genel istikrar sağlanmıştır. Bu dönemde bölgede
Harezimli ve Moğollar başta olmak üzere XII. asrın ilk çeyreğinden itibaren yeni siyasi etnik güçleri
görüyoruz. Ayrıca Selçuklular’ın da nüfuzu hissedilmeye başlanmıştı. 1225’den itibaren Azarbey-
can’a yerleşen Celaleddin Harezm’in Anadolu ve Mezapotamya’da söz sahibi olmak için Van Gölü
Havzası ile birlikte Bitlis’te ana hedeflerden idi. O, 1226 yılından itibaren bölgede gözüktü ve Ahlat’ı
ele geçirdikten sonra Bölgeye hakim oldu. Bitlis’te, bu dönemde Harezimliler hâkim olduğu ve bazı
aşiretlerinin yerleştiği mekânlardan oldu. [4]

Yassı Çemen Savaşı’ndan sonra (Miladi1230) yöreye Selçuklular hâkim oldular. Emir Kemaleddin
Kamyar mıntıkayı Sultan I. Alaeddin Keykubad adına fethettiği Selçuklu egemenliği altına soktu.
Selçuklularda en önemli tarihsel kaynağımızın yazarı İbn Bibi’ye göre, Sultan Alaeddin yöre fethe-
dildikten sonra Sahip Ziyaeddin Karaoğlan, Müstevfi Sadeddin Erdebili ve Pervane Taceddin’i ihti-
yaçların ve durumun tespiti gelir, akçe ve vergilerin belirlenmesi amacıyla gönderdi. İlgili görevliler
Ahlat ve Van’da üs kurarak Bitlis ve çevresinin durumunu yazıya geçirdiler. İhtiyaçlarını belirledi-
ler. Teşvikler verdiler. Bu sayede halk bölgelerine, köylerine döndüler. Kaleler onarıldı. Bu bağlamda
Adilcevaz’dan zengin kireç ve ağaç ve taş madenleri nedeniyle öne çekmiştir. [5]

Sosyal ve Ekonomik açıdan hayat yörede normale dönüşürken bilhassa transit ticareti tehdid eden
Harezimliler ile temasa geçildi ve onların Selçuklular hizmetine alınmaları sağlandı. Ancak daha
ciddi bir tehdit olarak Mugan sahrasına yerleşmiş olan Moğolların varlığı yöre için büyük bir sorun
idi. Moğollar 1231’den itibaren sık sık Van Gölü ve Bitlis havalisine gelerek bölgede yağma ve kıtal
yaptılar halka büyük bir zarar verdiler. Selçuklu yönetimi ciddi tedbirler almasına karşın Moğollara

2 Nasır-ı Hüsrev, Sefernâme, Çev: Abdülvahap TARZİ, İstanbul, 1988, s. 10-11.

3 İbnü’l- Ezrak, Tarih-i Meyyafarikin ve Amid, Çev: Ahmet Savran, Erzurum, 1992, s. 144- vd.
4 Osman Turan, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi,s.15-113vd.
5 İbn Bibi, s.426-7.

140
karşı yetersiz kaldı. Her şeye rağmen Bitlis ve yöresinin Selçuklular yönetimine bağlanması Ana-
dolu’nun birliği ve refahı açısından önemli bir hamle olmuştur. Yüzyıllar geçse de halk bu dönemi
önemle ve minnetle anmışlardır. Anadolu’da Tebriz merkezli İlhanlı Devleti’nin kurulmasının ardın-
dan Bitlis ve Van Gölü havzasının büyük oranda istikrara kavuştuğunu Trabzon, Tebriz, Bağdat ara-
sında gelişen ticari akımdan oldukça olumlu etkilendiği anlaşılmaktadır. Öyle ki nüfuz etmiş ve çok
sayıda Türk ve Moğol kavmi bu coğrafyaya yerleşmişler, konar-göçer sistem ve hayvancılık için ge-
niş meraları, otlakları, sulak alanları ve yaylaları ile çok cazip olan bu yöreyi yurt olarak seçmişlerdir.

Oğuzlar’ın Kayı boyundan olan Osmanlıların atası da bu dönemde yöreyi mekân olarak seçtikle-
ri malumumuzdur. İlhanlı çağında yöre için yaşanan olumlu bir gelişme de hükümdarların yazlık
saraylarından birinin yöreye çok yakın olmasının yanında yörenin İlhanlıların onu sahası içine de
alarak oldukça iyi korunmasıdır.[6]

İlhanlı Devletinin çöküşünden sonra yöre çoğunlukla Celayirliler’in kontrolüne girdi. Bağdat mer-
kezli İlhanlı emirlerinden Şeyh Hasan Celayir tarafından kurulan bu devlet zaman içinde Tebriz’i
de kontrol ederek bölgenin, Emir Timur gelinceye kadar en güçlü devleti olarak kaldı. Osmanlılar ve
Memlûkler zahiren de olsa bağlılık göstermişlerdir. Bu zaman da Bitlis ve yöresinde yerel kuvvetler
güç kazandı. Bunlardan Bitlis kentine hakim Kürt beyleri ile çevresinde hakim olan ve İlhanlılar
çağında yöreye gelip yerleşmiş olan Kara-Koyunlu Türkmenleri idiler. Ayrıca çoğu Ermeni asıllı ra-
hiplerin liderliğinde Gayri-müslim unsurlar da önemli bir statüde varlıklarını sürdürmüşlerdir. XIV.
asrın ikinci yarısı ile XV. asrın ilk çeyreğinde yöre yerel güçler ile Bağdat ve Tebriz mahalli (bölge-
sel) güçlerinin mücadele alanı oldu. İlk zamanlarda bilhassa Sultan Şeyh Üveys zamanında Celayirli
kontrolü ile yörenin huzuru ve refahı devam etti.

Timuriler dönemi de Bitlis ve yöresi için belirleyici olmuştur. Timur coğrafyanın istikrarına önem
vermiş, güçlü idareciler tayin etmiştir. Emir Şah bunlardan en önemlisiydi. O sırada yörenin hâkimi
Hacı Şeref, Timur’a tam bir itaat halinde idi. Bu sayede hâkimiyetini sürdürdü. Buna karşılık başta
Kara Koyunlu olmak üzere Türkmenlerle, Timur’un hedefinde idi ve Çağataylılardan çok zarar gör-
müşlerdir. Ermeniler de kısmen zarar gördüler.[7]

Çağatay hükümdarı Timur’un ölümünden sonra bölgede çok hızlı siyasi ve askeri gelişmeler yaşandı.
Celayir- Kara Koyunlu ittifakı yöreye hâkim oldular. Bitlis ve çevresi de Kara Koyunluların kontrolü-
ne geçti. Bitlis hâkimleri de bu ittifaka katılarak Türkmenler ile akrabalık kurdu. Kara Koyunlu Kara
Yusuf Bey devrinde Van Gölü, Bitlis, Hakkâri bölgesinde genel de barış ve huzur hâkim idi. Kara-
Koyunluların göçü bu devirde Bağdad, Musul, el-Cezire, Van Gölü Havzası ve Muş-Bingöl, Güney
Kafkasya ve başkentin Tebriz olduğu Azerbaycan idi.

Çağataylılar bölgeden kovulmuş, kalanlar da sindirilmişti. Bu dönemde Kara-Koyunlu Devlet’i böl-

gesel bir güç olarak Memlüklere yakın ve Osmanlı ve Karaman Oğullarında önde idi. Kara Yusuf
bilhassa Osmanlılara yakınlık göstermekteydi. Hattı zatında da bölge istikrarı için çok önemli bir
konumda bulunan Kara- Koyunlular ticaretinde canlanması ve şehirlerin gelişmesine büyük önem
vermekte ve bu yönde büyük çaba harcamaktaydılar.[8] Bitlis ve çevresindeki siyasi istikrar Timur’un
torunu Şah-Ruh’un bölgeye müdahalesiyle bozuldu. Kara Koyunlular 1415’den sonra İran içlerinde
Rey-Kazvin hattında Şirvan’da ve Fırat hattındaki ilerlemeleri dengeyi bozmuş ve coğrafya da geniş
bir hoşnutsuzluğa sebep olmuştu. Bundan rahatsız olan yerel bir Türkmen gücü de Ak-Koyunlu-

6 Guy Le Strange, Doğu Hilafetinin Memleketleri, Çev: A. Eskikurt- Cengiz Tomar, İstanbul, 2015, s. 240-vd.
7 Nizâmeddin Şâmî, Zafernâme, Çev: N. Lugal, Ankara, 1977, s.183vd.
8 F. Sümer, Kara Koyunlular (Başlangıçtan Cihan-Şah’a Kadar), I. Cilt, Ankara, 1992, s.68vd.

141
lar idi. Kara Yülük Osman Bey liderliğinde Diyarbakır, Malatya, Elazığ (Harput) üçgeninde varlığını
sürdürmeye çalışan Timur’un müttefiki bu Türkmen Ulusu, Kara Koyunlulara karşı varlık savaşı
veriyor, çoğu zamanda Memlükler’in himayesine girmeye çalışmıyorlardı. Kara Koyunlu tehdidinin
büyümesi ile bölgedeki müttefiklerini kaybetmeye başlayan Çağataylı hükümdarı bizzat müdahale
ederek Tebriz üzerine yürümüş, Kara-Koyunlu hükümdarı onunla çarpışmak için harekete geçtiği
sıra da Kasım 1420 tarihinde Ucan’da vefat etmiştir. Onun ölümü Kara Koyunlular için olduğu kadar
bölge içinde büyük kayıptı. Zira yörede tekrar Çağataylı hâkimiyeti başlamış Bitlis hâkimleri de –
Emir Şemseddin- hemen bağlılıklarını Timurlu hükümdarına sunmuşlardır.[9]

Bitlis ve Van Gölü havzasında Çağataylılar’ın yeniden nüfuz kurması Kara Koyunluları kızdırmış ve
hükümdarlık tahtına geçen İskender Mirza yerel beyleri cezalandırma siyaseti takip ile Bitlis bey-
lerini de cezalandırmıştır. Bu gelişmeler sonucu Kara Koyunlu hâkimiyetinin önemli bir döneminde
Bitlis ve havalisinde belli bir durgunluğun hâkim olduğunu ifade edebiliriz. Yöre adeta Çağatay- Kara
Koyunlu rekabeti arasında kalmışlardı. Bu dönemde bölgesel ticaret devam etmiş, iletişim, ulaşım
alanında, mimari alanda hanlar, köprüler, türbeler yapmaya devam ettiler. İskender Mirza devrinde
Van Gölü Havzası ve Bitlis’in kontrolü kardeşi Cihan-Şah’ın elinde idi. İskender Mirza’dan sonra
hükümdar olunca da yöreye gereken değeri vermiş, ticaretin gelişmesi için çalışmıştır.[10]

İlhanlılara bağlı Memlük-Suriye hattında bir sınır ulusu iken XV. asrın başında Diyarbakır merkezli
bir beylik kuran Ak-Koyunlu, Koca Yülük Osman Bey (1403-1438) devrinde güçlenerek sınırları ge-
nişletmiş, Güney’de Urfa ve Mardin’den sonra Kuzeyde Erzincan ve Erzuruma da hâkim olmuşlardı.
Osman Bey’in ölümünden sonra uzun süre iç savaş yaşayan Ak-Koyunlular da ciddi bir gelişme ol-
mamış Van Gölü ve Bitlis üzerinde ciddi tasarrufları görülmemişti. Yalnız Kara Koyunlu İskender’in
yerel emirleri incittiği bir dönemde Ak-Koyunlular ile temasa geçmiş olmaları ihtimal dâhilindedir.
Uzun Hasan’ın 1452 yılında Amid’i ele geçirip Ak-Koyunluların liderliğinde yükselmesinden sonra
Van Gölü havzasının önemini kavrayıp Bitlis ve çevresiyle yakından ilgilenmeye başladığı görülüyor.
O Kara-Koyunlular ile nihai bir savaşta yörenin konumu ve tarımın önemini kavradığından Hısn-ı
Keyfa hâkimleri üzerinden nüfusu kurmaya çalıştığını ve zaman içinde de başarılı olduğunu görü-
yoruz. 1452-1455 arasında Bitlis ile birlikte Van Gölü havzasının bağlılığını elde ettiğini ifade ede-
biliriz. [11] Uzun Hasan Bey, Kara Koyunlular ile giriştiği varlık ve yokluk savaşında Bitlis ve yöresinin
Ak- Koyunlular lehine önemli rol oynamaları ve mücadelenin kazanılmasında kritik bir konumda
olmuşlardır. En azından Kara Koyunlulara karşı lojistik destek açısından paha biçilmez katkı yap-
mışlardır. Bununla beraber Kara Koyunlular safında yerleşen bazı Bitlisliler vardı, Hasan Bey onları
cezalandırdı. Ak Koyunlu Devleti’nin Tebriz merkezli yeniden kurulduğunda Bitlis ve Van Gölü hav-
zasının yeni dünyayı oluşturan aktörlerinden biri olduğu aşikârdır.

Uzun Hasan bilhassa Akdeniz’e ulaşmada yöreye ayrı bir ehemmiyet veriyordu. Bitlis’in bu ortam-
dan nemalandığını görüyoruz. İki taraf arsında akrabalık ilişkileri kurulmuş idi. Ancak Otluk-be-
li Savaş’ının (1473) sonrasında ilişkilerde bozulma ve geriye gidiş yaşandı. Bilhassa Uğurlu Meh-
med’in babasına karşı isyanında Bitlisliler annesinin akrabaları olan Uğurlu yanında yer almışlar ve
bu yüzden de cezaya uğrayarak, bundan zarar görmüşlerdir.[12]

9 F. Sümer, Kara Koyunlular, s.116-117.

10 Ebu Bekr-i Tihrani, Kitab-ı Diyarbekriyye , Çev: M. Öztürk, Ankara, 2014, s.70vd.
11 Ebu Bekr-i Tihrani, Kitab-ı Diyarbekriyye, s.150vd.; John E. Woody, Akkoyunlular- 300 Yıllık Türk İmparatorluğu, Çev:
Sibel Özbudun, İstanbul, 1993,s.140vd.
12 Ebu Bekr-i Tihrani, Kitab-ı Diyarbekriyye,s.302,350vd.

142
Uzun Hasan Padişahın Ak-Koyunluların en güçlü aşiretlerini Van Gölü havzası ile Bitlis tarafına
yerleştirmişti. Bunların başında da Pürnek geliyordu. Nitekim ünlü Türkmen hükümdarının ölümü-
nün ardından Sultan Yakub’un dedesi Halil Mirza ile savaşında bölge Yakub Bey’i destekleyenler
Ak-Koyunlu tarihinde çok değerli bir rol --- oynamışlardır. Bununla birlikte XVI. asra girerken Coğ-
rafya ‘da yaşanan gelişmelerin, istikrarsızlıklarının etkisiyle siyasi ve sosyal yapı bozulmuş, ekono-
mi gerilemiştir. . Bu da göçü beraberinde getirmiş, Bitlisliler bilhassa Tebriz, Musul ve Bağdad gibi
kentlere göçmüşlerdir. Büyük tarihçi ve devlet adamı İdris-i Bitlisi’nin ailesinin de bu zamanlar da
Tebriz’e gidip Ak-Koyunlu hizmetine girmişler ve devlete literatür ve idari anlamda önemli katkılar-
da bulunmuşlardır. Onun fikirlerine, eserlerine baktığımız zaman İlhanlı çağının tasavvufu ve eğitim
anlayışının devlet görüşünün temsil edildiğini görüyoruz ki bunun Bitlis’e kadar uzanan bir çizgisi
olduğundan şüphe yoktur.

Kaynakça

EBU BEKR-İ TİHRANİ, Kitab-ı Diyarbekriyye , Çev: M. Öztürk, Ankara, 2014.

GUY LE STRANGE, Doğu Hilafetinin Memleketleri, Çev: A. Eskikurt- Cengiz Tomar, İstanbul, 2015.
NİZÂMEDDİN ŞÂMÎ, Zafernâme, Çev: N. Lugal, Ankara, 1977.
İBNÜ’L- EZRAK, Tarih-i Meyyafarikin ve Amid, Çev: Ahmet Savran, Erzurum, 1992.
NASIR-I HÜSREV, Sefernâme, Çev: Abdülvahap Tarzi, İstanbul, 1988.
SÜMER F., Kara Koyunlular (Başlangıçtan Cihan-Şah’a Kadar), I. Cilt, Ankara, 1992.
TURAN Osman, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, İstanbul, 1993.
WOODY John E., Akkoyunlular- 300 Yıllık Türk İmparatorluğu, Çev: Sibel Özbudun, İstanbul, 1993.

143
 YAVUZ SULTAN SELİM’İN DOĞU ANADOLU
SİYASETİ VE İDRİS-İ BİTLİSÎ

Prof. Dr. Feridun M. EMECEN

İstanbul 29 Mayıs Üniversitesi

Giriş

Safevilerin ortaya çıkışı ile Osmanlılar kendilerini içten sarsan büyük bir tehditle karşı karşıya kal-
dılar. I. Selim’in tahta geçişi ve bu tehlikeyi bertaraf etmeye yönelik askeri harekatı sonrasında Sa-
fevilere tam anlamıyla set çekmek için Doğu Anadolu’da kat’i bir hakimiyet kurma politikası devreye
sokuldu. Bu durum sadece Safevilere değil aynı zamanda Güney ve Güneydoğu Anadolu’daki bir kı-
sım bölgeleri elinde tutan Memlüklere karşı izlenecek strateji açısından da acil bir mahiyet kazan-
mıştı. I. Selim, bu maksatlarla Doğu Anadolu’daki aşiret yapısını kendisine bağlayacak yeni plan-
lamalar yaptı ve bu anlamda da meşhur tarihçi ve münşi İdris-i Bitlisî’yi görevlendirdi. Bu tebliğde
Bitlis’in de içinde bulunduğu bölgedeki Osmanlı siyasi faaliyetleri yanında merkezi devlet anlayışı
itibarıyla nasıl bir idari yapılanmanın ortaya konulduğu, bunun o dönemdeki siyasi gerekçelerinin
neler olduğu üzerinde durulacaktır.

Yavuz Sultan Selim ve kurmaylarının Safevilere yönelik yeni harekat planları içinde hiç şüphe yok ki
Doğu Anadolu’daki mevcut statüko önemli bir yer tutmuştur. Bu bölge ilginç bir şekilde Ortadoğu’da-
ki üç büyük devletin sınır kesimini oluşturması bakımından Osmanlılar, Safeviler ve Memlükler’i
yakından ilgilendiren bir özellik göstermekteydi. Safevilerin Akkoyunlu devletini yıkıp onun mirası
üzerinde hak sahibi olma iddialarının en etkili bir şekilde görüldüğü kesimi de yine Diyarbekir’den
Erzincan’a uzanan hat oluşturuyordu. Safeviler Osmanlıların bu bölgeye olan ilgilerinin stabil olma-
sına karşı daha atak davranarak Doğu Anadolu’daki Akkoyunlu bölgesinin tamamında kontrol kur-
muş bulunuyorlardı. O sırada Osmanlı sınır hattında Amasya, Trabzon sancakları hayati bir önem
arz etmeye başlamıştı. Her iki sancaktaki Osmanlı şehzadeleri 1500 yılından itibaren Osmanlıların
Batı’daki meşguliyetleri sebebiyle doğu sınırlarını daha etkili şekilde kontrol etme talimatları almış
durumdaydılar. Fakat bunlar içinde özellikle Trabzon’daki Şehzade Selim Safevilerin faaliyetlerinin
ne derecede tehlikeli olacağının farkına vararak ileride saltanata geçtiğinde nasıl bir siyaset izleye-

145
ceğinin ilk görüntülerini, bu sıradaki askeri harekatlarıyla göstermekte gecikmemiştir[1]. Osmanlılar
için Safevilerin siyasi olduğu kadar dinî /mezhebî tehdidini bertaraf etmek yolunda ilk ciddi adım-
ların I. Selim’in tahta çıkmasıyla atılmış olduğuna şüphe yoktur. Selim muhtemelen Safevilere karşı
1514’te Çaldıran’a kadar ilerlerken geçtiği bölgedeki siyasi yapılar hakkında bilgi sahibi durumun-
daydı. Bu bakımdan söz konusu kesimdeki Türkmen ve Kürt aşiretlerinin durumunu muhtemelen
yakından etüt ettirmişti. Özellikle bölgedeki Safevi baskılarından bunalan Sünni aşiretlerin Osmanlı
tarafına çekilmesinin aciliyet kesbettiği açıktı. Bunlar arasında öteden beri belirli bölgelerde küçük
idari birimler kurmuş olan Kürt beylerinin durumu öne çıkıyordu[2].

Diyarbekir bölgesindeki Akkoyunlu bakiyyesi kalabalık Türkmen gruplarının Safevilerin ana gücü-
nü oluşturmuş bulunması[3], Yavuz Sultan Selim’i Safevilere karşı çıkmakta olan Sünni aşiretlere
yöneltti. Aslında başlangıçta Maraş merkezli Dulkadıroğulları’nın desteğini arayan Selim, buradan
bir karşılık görememişti; bunun üzerine annesinin babası olan yaşlı Alaüddevle’yi devre dışı bırakıp
bu kesimde otoritesini kurduktan sonra bu defa sıra kendisine bağlı olan veya Safeviler yanında
yer alan diğer aşiretlere gelmişti[4]. Esas olan durum muhtemelen Çaldıran’dan sonra oluşan yeni
statükoyu temin etmek ve Safevi tehdidinin sınırla arasında oluşturacağı tampon bölgeyle engel-
lemek anlayışına dayanıyordu. Selim’in bu kesimdeki siyasi amaçlarının mahiyetini en iyi şekilde,
bölgeyi tanıyan vaktiyle Akkoyunlu idarecileri zümresine dahil olarak tecrübe kazanmış bulunan
İdris-i Bitlisî’yi davet etmesi açıklar.[5] Nitekim 1512’ye kadar Mekke’de kalan II. Bayezid’e sitem dolu
mektuplar gönderen, bu arada Şah İsmail’in davetini alıp ona olumlu bir cevap yazan fakat sonra
Selim’in davetine icabet ettiği anlaşılan İdris-i Bitlisî, Çaldıran savaşı sonrasında 1514 yazı ile 1516
baharı arasında Osmanlı siyasetini Doğu Anadolu’da tatbik edip hakimiyeti perçinlemeye çalışma
yolunda büyük gayret sarf edecektir. Onun Selim’e yazdığı bir raporundaki ifadeler bir bakıma Os-
manlı hükümdarının ana politikasının mahiyeti hakkında belirleyici olmuştur.

İdris-i Bitlisî’ye göre, Diyarbekir kesiminin iltihakı İstanbul’un fethine eşdeğerdir ve bu zaferin ta-
mamlayıcı unsurudur. Bu şekilde “Arap ve Acem memleketlerinin fetih” yolları açılmış olacaktır[6].
Bu cümleler Sultan Selim’in sonraki adımları ve Sultan Süleyman’ın Doğu’ya yönelik harekatları
düşünüldüğünde, oluşturulan stratejinin ve uzun soluklu planlamaların nasıl bir gerçekçi zemine
oturtulduğunu göz önüne sermesi bakımından hayli çarpıcıdır.

Öte yandan İdris-i Bitlisî, Urmiye’den Uşni’ye Diyarbakır’dan Malatya’ya ve Şiraz sınırlarına kadar
bütün Kürt beylerinin memleketlerinde söz konusu Osmanlı misyonuna uygun faaliyetlerini sür-
dürdüğünü de açık şekilde belirtmiştir. Osmanlı sultanının “istimalet-nâmesiyle” Kürt beylerini Os-

1 Bunlar için bk. F.M. Emecen, Yavuz Sultan Selim, İstanbul 2016, s.32 vd.
2 Akkoyunluların idari bölgelerindeki Kürt beylerinin durumuyla ilgili bk. S. Erşahin, “Akkoyunlu-Kürt İlişkileri”. Tarihte
Türkler ve Kürtler Sempozyumu, TTK Bildiriler, Ankara 2014, I, 101-124.
3 Akkoyunlular bir nevi Türkmen konfederasyonu şeklinde teşkilatlanmış bir görünüş arz eder: J.Woods, 300 Yıllık Türk
İmparatorluğu, Akkoyunlular, trc. S. Özbudun, İstanbul 1993. Türkmenlerin Safevilerin teşekkülünde de önemli rolleri
olduğu bilinmektedir: F. Sümer, Safevi Devletinin Kuruluşunda Anadolu Türklerinin Rolü, Ankara 1976.
4 Selim’in Dulkadıroğulları meselesiyle ilgili siyaseti için bk. F. Emecen, Yavuz Sultan Selim, s. 165-170.
5 İdris-i Bitlisî’nin Osmanlı hizmetine girişi ve faaliyetleri ile ilgili geniş bilgi: V. Genç, Acem’den Rum’a Bir Bürokrat ve
Tarihçi: İdris-i Bitlisî (1457-1520), TTK’da Basımda.
6 Bu mektubun özenli bir çevirisi için bk. V. Genç, “İdris-i Bitlisî’nin II. Bayezid ve I. Selim’e Mektupları”, Osmanlı Araştır-
maları, XLVII (2016),185-190. Bu mektup hatalı ve metinde olmayan ibarelerin eklenmesi suretiyle N. Sevgen tarafından
özet halinde tercüme edilmiş ve bu tercümedeki hatalar belgeyi aynen gördüğünü iddia eden A. Akgündüz tarafından
da aynen tekrarlanmıştır: bk. Osmanlı Kanunnameleri, 3. Kitap, İstanbul 1991, s. 208 (Mesela burada “bilad-ı Ekrat’ın
Osmanlı Devletine iltihakı İstanbul’un fethi zaferini tamamlayacak derecede ehemmiyetlidir. Zira bu bölgenin ilhakıyla
bir taraftan Irak yani Bağdad ve Basra’nın yolları diğer taraftan Azerbaycan yolları ve bir taraftan da Halep ve Şam yolları
açılmış olacaktır” şeklinde çevrilen cümle, “Diyarbekir memleketleri arasındaki o ülke [yani Amid-i Mahrûsa] yakın za-
manda gerçekleşecek fethinin ardından hassa-i şerifeye mensup olması layık olacaktır. Buranın fethi İstanbul’un fethini
tamamlayacak, Arap ve Acem memleketlerinin başlangıcını teşkil edecektir…” şeklindedir (V. Genç, “ İdris-i Bitlisî’nin II.
Bayezid ve I. Selim’e Mektupları”, s. 190).

146
manlı tarafına çekmeye çalışan İdris[7], eserinde yazdığına göre, İmadiye, Cizre, Hısnkeyf, Siird, Hizan
ve Bitlis bölgesini öncelikle dolaştı ve bu beylere tebligatı iletti. Ona göre uğradığı yerlerdeki 25 Kürt
beyinin itaatini sağlamış bulunuyordu. Bunlar arasında Bitlis hakimi Şeref Han, Sason Hakimi Ali
Bey, Namran hakimi Abdül/Abdal Bey, Hısnkeyf hakimi olup Çaldıran savaşından sonra onun elin-
den kurtulup kaçan Eyyübi Melik Halil, Hizan Hakimi Davud ve daha birkaç beyin adını özellikle
anmıştır. Söz konusu beylerin kat’i desteğini alıp onlarla mutabık kalmıştı. Yine ona göre bu bey-
ler kendilerini idare edebilecek bir Osmanlı idarecisi de istemekten geri durmamışlardı[8]. En erken
davranıp memleketinden Safevileri kovan bey ise Bitlis hâkimi Şeref Han olmuştu. Onu diğer beyler
izlemekte gecikmemişti. Kürt beyleri Siirt, Hısnkeyf, Erzen, Vestan/Ahtamar, Atak, Meyyafarikin,
Eğil, Hani, Palu, Musul, Erbil, Kerkük gibi yerlerden Safevileri çıkarmışlardı[9].

İdris-i Bitlisî’ye dayalı bu bilgilere dair onun mektuplarındaki temaslardan özellikle Bitlis’in önemli
bir yeri haiz olduğu açık şekilde anlaşılır. Zira Bitlisli Şeref Han’ın casuslarından aldığı haberler ra-
porlarındaki başlıca mehazlar olarak karşımıza çıkar. Söz konusu mektuplardan anlaşılacağı üzere,
Osmanlıların doğu Anadolu kesiminde hakimiyet tesisinin kırılma noktası merkezi Amid şehri olan
“Diyar-ı Bekr”dir. İdris-i Bitlisî, Diyarbekir kesiminin öneminden söz ederken bölgenin önemli bir
kısmının Osmanlı kontrolü altına girdiğini, söz konusu kesimin bir yanının Arap bir yanının “Ekrat”
ümerasıyla çevrili olduğunu, Ekrat ümerasından 40 kişinin Osmanlı beylerbeyinin hizmetinde, pa-
dişaha bağlı bulunduğunu, Irak-ı Arap ile Diyarbekir arasındaki Dicle ile Fırat’ın ortasına düşen Be-
riyye sahrasında sakin olan Arap ümerası ve ileri gelenlerinin tamamının da ittifak halinde Osmanlı
tarafını desteklediklerini belirtir. Kendisinin büyük gayretiyle Amid’den Musul’a kadar olan bölgede
yaşayan Ekrat topluluğu ile Azerbaycan ile Irak arasındakilerin itaatlerinin sağlandığını, Musul’dan
Luristan ve Kürdistan memleketlerine, Şiraz yakınlarına kadar haberler yolladığını ve bunları Safe-
vilerden ayırdığını da eklemiştir. Düşünülen Diyarbekir harekatı öncesinde bütün bu toplulukların
Safevilerin yardım için geliş yollarını ve derbentleri kontrol altına aldıklarını dahi bildirmiştir[10].

Bütün bu bilgilerden anlaşılan husus, İdris-i Bitlisî’nin daha 1515 sonbaharında bu bölgenin aske-
ri açıdan kontrolü için görevlendirilen Bıyıklı Mehmed Paşa ile organize şekilde hareket ettiğidir.
Diyarbakır şehrinin kuşatılması amacıyla bütün Kürt beylerinin gaza için davet edildiği, bunların
Osmanlı birlikleriyle birlikte toplandığı mektuplarındaki bilgilerden açık şekilde ortaya çıkmaktadır.
Onun Diyarbakır kalesinin fethinden sonra da bu bölgelerde faal olarak görevini sürdürdüğü bilin-
mektedir. İdris özellikle bu kesimdeki hakimiyetin tesisinde ve Kürt beylerinin Osmanlı hakimiyeti-
ne girmesinde Bitlis Hanı Şeref Han’ın etkili rolünü ortaya koymaktan çekinmez[11]. Bu anlamda biz-
zat Şeref Han’ın I. Selim’e yolladığı mektupların da önemli olduğunu belirtmekte fayda vardır. Şeref
Han casuslarının aldığı bilgeleri I. Selim’e raporlar halinde ulaştırmıştır[12]. Üstelik Şeref Han’ın daha
İdris bölgeye gönderilmeden önce, Selim’in Çaldıran sonrası Kemah kalesine yürümesi esnasında
Safevilere karşı başkaldırdığı, Şah İsmail’in emri altındaki Kürt beylerinin Erciş’in Sarısu mevkiinde
Bitlis, Sason ve Hizan beylerinin 4000 kişilik kuvveti karşısında yenilgiye uğratıldığı bilinmekte-

7 Bu siyaset için ayrıca bk. M. Ali Ünal, “İstimalet Siyaseti Çerçevesinde Osmanlı İmparatorluğu’nun Kürt Politikası”, Tar-
ihte Türkler ve Kürdler Sempozyumu Bildirileri, I (Ankara 2014), s. 141-159. Ayrıca Palu hakimlerine verilen beratlar
bu anlamda değerlendirilebilir. Bir Münşeat Mecmuası’nda (Bayezid-Veliyüddin Efendi, nr.1969) yer alan I. Selim’in üç
mektubu üzerinde M. Alanoğlu tarafından bir çalışma yapılmaktadır (“Yavuz Sultan Selim’in Doğu Anadolu Politikasına
Dair Üç Belge”, TTK, XVIII. Türk Tarih Kongresi, Bildiriler).
8 Selimşahnâme, trc. H. Kırlangıç, Ankara 2001, s.287; F.M. Emecen, Yavuz Sultan Selim, s. 171.
9 Selimşahname, s. 288-305.
10 TSMA. Nr. E. 6610’daki bu mektupta geçen bilgiler için bk. V. Genç, “ İdris-i Bitlisî’nin II. Bayezid ve I. Selim’e Mektupları”
, s. 190-196.
11 Bu mektupların çevirisi için bk. V. Genç, “İdris-i Bitlisî’nin II. Bayezid ve I. Selim’e Mektupları”, Osmanlı Araştırmaları,
XLVII (2016), 147-208.
12 J.L. Bacque Grammont – Charyar Adle, “Quarre lettres de Teref Beg de Bitlis (1516-1520)”, Der Islam, 63/1 (1986), 90-
118’de dört mektup üzerinde durulur.

147
dir[13]. İdris-i Bitlisî işte daha çok bu Osmanlı tarafına geçmesi kuvvetle muhtemel olan beyleri bir
araya getirme yolunda önemli çabalar sarf edecektir. Sultan Selim hattı zatında Diyarbekir, Mardin
gibi önemli kentleri elde etmek, bölgedeki aşiret yapılarını kendi idari kontrolü altına almak ve böy-
lece Safevileri geriye itip onların Anadolu içlerine yönelik siyasi olduğu kadar mezhebi açıdan da
fiiliyata geçirilmiş olan ihtiraslarını engellemek istiyordu. Bu amaçla giriştiği ikinci Doğu seferinde
amacı Doğu ve Güneydoğu Anadolu’daki güç ve nüfuzunun tam anlamıyla kuvvetlendirilmesiydi.
Fakat sınır hatlarındaki ani siyasi gelişmeler onu Mercidabık’da Memlük Sultan Kanşav Gavri ile
karşı karşıya getirecek ve bu defa Osmanlılar önlerinde belki de o vakte kadar tam olarak tahay-
yül bile edemedikleri yeni bir dünyanın kapılarını aralayabilecekleri önemli bir fırsat bulacaklardı.
Selim’in 1516’daki sefere arkadaki topraklardan emin olarak çıkması, Doğu Anadolu hakimiyetinin
sağlanmasıyla da irtibatlı bir durum arz etmektedir.

İşte bütün bu tarihi süreç içerisinde Doğu Anadolu ve Güneydoğu Anadolu’nun kontrolü noktasında
Diyarbekir’in Safevilerin elinden alınmasının ne kadar önemli bir stratejik hedef halinde bulunduğu
açık şekilde ortaya çıkmaktadır. Sultan Selim ikinci Doğu seferine hareket ettiğinde bir ölçüde bu
kesimlerde Osmanlı hakimiyeti zor da sağlanmış görünüyordu.

Bu sırada cereyan eden olayları hatırlayacak olursak şöyle bir manzara ile karşı karşıya kalırız. Se-
lim yeni bir sefer kararını tartışırken Doğu cephesinden pek de iyi haberler gelmiyordu. Bıyıklı Meh-
med Paşa Diyarbekir’de kontrolü kaybetmişti, Birliklerinin bir bölümü bölgeye gelen Safevi takviye
gücü karşısında tutunamamıştı. Bu haber İstanbul’a ulaştığında Sultan Selim çok kızdı hemen bir
askeri birliği önden yardım için yolladı, kendisi de sefer hazırlıklarını tamamladı. Önden hareket
eden Veziriazam Sinan Paşa ve yollanan Osmanlı birliği Kayseri’ye ulaştıklarında Bıyıklı Mehmed
Bey’in Diyarbekir kalesine kapandığını öğrenmişlerdi. 2000 kişilik kapıkulu birliği Malatya yoluyla
Diyarbekir’e geldi, Karaman Beylerbeyi Hüsrev Paşa’nın birlikleri de Diyarbekir’e hareket etmişti.
Bunlar önce Harput’u aldılar ve arkada Safevi gücü bırakmadılar.

Sonra Bıyıklı Mehmed Paşa ile birleşen bu güçler Safevilerin üzerine yürüdü. Safevilerin başında
bulunan Karahan ile Dede Kargın ovasında karşı karşıya geldiler. Osmanlı ordusunun sol kolunda
Karaçinoğlu Ahmed Bey, İdris-i Bitlisî ve onunla birlikte Kürt beyleri yer aldı. Bu kritik savaşta İd-
ris-i Bitlisî Kürt beylerini kendi sistemine göre düzenlediğini, kendisinin sağ yanına Hasankeyf, Sa-
son, Bohti, Eğil, Zirki, Merdisi beylerini; sol yanına ise Bitlis hakimi Şeref Bey, Hizan hakimi, Ataki,
Hacuki, Çemişgezek, Arapkir beylerini aldığını ifade etmektedir. Burada belki de ilk defa bu beyler
toplu olarak Osmanlı ordusunun yanında bir meydan savaşına katılmış oluyorlardı. İdris-i Bitlisî
kendi kanadının önemli işler başararak vuku bulan bozulma emarelerini önlediğini belirtirken, diğer
Osmanlı tarihçileri ilk bozgun emarelerinin aslında bu kolda görüldüğünü ve buraya kapıkulu as-
kerlerinin başındaki Silahdar Ağası Bali Bey’in yetişip bozgunu önlediğini yazarlar[14]. Her ne olursa
olsun bu kritik savaş Karahan’ın harp meydanında öldürülmesi ve Safevilerin ağır mağlubiyeti ile
sonuçlandı. Bu başarı haberi Selim’e Akşehir’e geldiği sırada iletilmişti.

13 İdris-i Bitlisî, Selimşahnâme, s. 257, 259; F.M. Emecen, s.174.

14 İdris, Karahan’ın öldürülmesinden sonra savaşın sürdüğünü belirtirken kendi kolundaki Kürt beylerinin cansiparane
savaştıklarını hatta bu sırada bir bozgunluk yaşandığını da eklemiştir. Bunun Dulkadırlı gruplarının hatasından kaynak-
landığını söyleyen İdris. Karaçinoğlu Ahmed Bey ile Çavuş Ahmed Bey’in durumu gördüklerini ve onların kahraman-
lıklarına şahit olduklarını da yazar. Ayrıca savaşın sonrasındaki gelişmelere de temas eder. Bu mektupta bazı takdim
tehirler vardır, bu bakımdan metnin dikkatli mütalaası gerekir. İdris Karahan’ın imdadına yetişmek için Tebriz’den çı-
kan birliklerin haberini verdikten sonra Şeref Bey, Davud Bey, Sason hakimi Mir Muhammed ve Zirki hakimi Mir Mu-
hammed’in askerleriyle Eyyübi Melik Halil’e yoldaş olup Hısnkeyfi ele geçirmek için harekete geçtiklerini, on altı gün
sonra burayı aldıklarını, fakat içerdeki Safevi askerlerinin üst kaleye sığındıklarını, buranın fethi için çalışıldığını, Ergani
kalesinin ise tamamen teslim alındığını, Mardin’de de Safevilerin yine iç kalede direnişlerini sürdürdüklerini ifade eder (
İdris-i Bitlisî’nin bu savaşı ve hemen sonrasını tasvir ettiği mektubu TSMA, E. nr. 8333/1’de yer alır ve V. Genç tarafından
tercüme edilmiştir: “ İdris-i Bitlisî’nin II. Bayezid ve I. Selim’e Mektupları”, s. 163-165).

148
Bu arada İdris-i Bitlisî’nin çabalarıyla oluşturulan Osmanlı nüfuzunun bölgedeki idari yapılanmada
da etkili olduğuna şüphe yoktur. Mısır seferi sırasında ve sonrasında bu kesimdeki ilk idari teşkila-
tın mahiyeti I. Selim’in uyguladığı siyaseti açık şekilde ortaya koymaktadır. Palu hakimleri gibi bazı
beylere önemli yetkiler verdiği anlaşılan Sultan Selim, bölgenin idari düzenlemeleri sırasında bu
imtiyazları merkezi idarenin genel anlayışıyla imtizaç ettirebilecek bir yapılanmaya tahvil etmiş gö-
zükmektedir[15]. Osmanlı merkezi idaresi bu yeni ilhak edilen topraklar üzerinde alışılmış teşkilatla-
rını oluştururken bölgedeki Kürt beylerini özel bir idare altında tutmayı tercih etmiştir. Muhtemelen
Mısır seferi tamamlanmadan önce 1516 sonlarında, vaktiyle İdris-i Bitlisî’nin dağıtılmasının isten-
diğini belirttiği 22 berata göre düzenlenmiş listelerde Kürt aşiretleri sıralanmış, bu aşiret yapısı bir
nevi sancak statüsü gibi kaydedilmiştir. Bu sırada Diyarbekir’e ait yerleşik Osmanlı idari sistemini
gösteren sancaklara da ayrıca yer verilmiştir. 1522’de “Elviye-i Vilâyet-i Diyarbekir” 12 livaya, “El-
viye-i Diyarbekir ma’a Kürdistan” ise 18 sancağa ayrılmıştı. Bu ikinci grubun içinde Bitlis de yerini
almıştı. Bunlar birer sancak olarak daha sonraki dönemlerde de varlığını sürdürdü. Söz konusu ilk
tanımlamalar, açık şekilde sancak sisteminin bütünlüğünü, ama aşiret bölgelerinin bunların içinde
dağınık şekilde yer edinmiş bulunduğunu gösterir.

İdarenin sabitleşme sürecinde bu kesimle ilgili yeni düzenlemeler de yapılmıştır. 1526’da aşiretlerin
bu kez “eyalet” lafzı ile anıldığı dikkati çeker. İlgili kanunname metnine göre bunlardan ilk grup Ce-
zire, Bitlis, Hısnkeyf, Soran, Hakkari, İmadiye, Çemişkezek olup beyleri “ümera’-i i’zamdan” olduğu
için kendilerine hükümlerde “alâmet-i şerife itimat edesiz” diye bir ifade kullanılmaz; ikinci grup olan
Hizan, Sason, Palu Çapakçur, Eğil, Sincar, Atak, Çermik ve Hazzo’nın hitabı ise diğer sancakbeyle-
rine benzer şekilde olmalıdır[16]. Bütün bu ilk idari teşkilatlanma aslında Sultan Selim döneminin bir
yansıması olup Kanuni zamanında yeniden eski statüleri nazarı itibara alınarak yeni bir çerçeveye
kavuşturmuştu. Söz konusu düzenlemelerle sekiz Kürt aşiret beyi irsi olarak hem kendi aşiretleri
hem de bulunduğu bölgede bir nevi sancakbeyi tayin edildi. Bunların dışındaki küçük yapıdaki bey-
ler, Osmanlı timar sistemi içindeki orta ölçekte bir yeri olan “zeamet” statüsünü haiz oldular.

Kabile aristokrasisine olan bağlılık sebebiyle beylerin irsi hakları babadan oğula devredilecek bir
statüyü haliyle öngörüyordu. Bu sistem Osmanlı genel idari yapılanmasına ait yeni ve alışılmadık
bir özellik değildi ve zaten taşra teşkilatının yapılanmasında buna benzer tatbikatlar başka yerlerde
de gerçekleştirilmişti. Yurtluk ve Ocaklık statüsü bu anlamda önemlidir. İlk teşkilatlanmada beş
büyük Kürt beyi hükümet (Cizre, Eğil, Genç, Hazzo, Palu) adı altında örgütlenmişti. Bu hükümetle-
rin sonraki kayıtlarda “eyalet” tarzında anılmaları tamamen terminoloji ile alakalı bir göstergedir.
Aslında hükümet, eyalet, sancak olsun bütün bu yapı Diyarbekir beylerbeyliğinin yetki alanı içinde
yerini almıştı. Üstelik eyalet lafzı altında zikredilen alanların birbiriyle coğrafi bütünlüğü hiç yoktu.
Osmanlı kayıtlarında bu eyaletler bir araya getirilip defterde sıralanırken konulan “Eyalet-i Kürdis-
tan” başlığı, tamamen bu durumu anlatan yani coğrafi bütünlük arz etmeyen, dağınık halde bulun-
dukları kesimde özel statüyle aşiretlerini/bölgelerini idare eden Kürt beylerini bir arada tanımlamak
üzere kullanılmıştı. İdari yapının esası Diyarbekir beylerbeyliği idi ve bu dağınık aşiret bölgeleri bu
beylerbeyliğin bünyesi içinde yerini bulmuştu[17]. Bundan dolayı bu Osmanlı dönemi terimlerinin ne
olduğunu ve ne anlam ifade ettiğini bilmeden zamanımıza yansıtmak suretiyle yapılan indî değer-
lendirmelerin hiçbir tarihi kıymeti olmadığını önemle hatırlatmalıyız.

15 Palu hakimleri ve statüleri ile ilgili bk. M. Alanoğlu, Osmanlı İdari Sistemi İçerisinde Palu Hükümeti, İ.Ü. Basılmamış
Doktora Tezi, İstanbul 2017.
16 Bu ilk döneme ait bilgiler sancak tevcih defterlerinde bulunur. Bunlarla ilgili olarak bk. O. Kılıç, “Yurtluk-Ocaklık ve
Hükümet Sancaklar Üzerine Bazı Tesbitler”, OTAM, sy.10 (1999), 119-137; M. Alanoğlu, Palu Hükümeti, s. 74-81.
17 F.M. Emecen-İ. Şahin, “Osmanlı Taşra Teşkilatının Kaynaklarından 957-958 (1550-1551) Tarihli Sancak Tevcih Defteri”,
Belgeler, Ankara 1999, s. 56, 85. Buradaki yorumlarımız daha sonraki bir araştırmada da geliştirilmiştir: bk. O. Kılıç,
“Kürdistan Tabirinin Osmanlı Uygulamasındaki Muhtevası Üzerine Bazı Tesbitler (16-18. Yüzyıllar)”, Tarihte Kürtler ve
Türkler, I, 167-212.

149
 OSMANLI-SAFEVÎ GERİLİMİNDE DOĞU ANADOLU BEYLERİ

Prof. Dr. Mehmet Ali ÜNAL

Pamukkale Üniversitesi
Fen Edebiyat Fakültesi, maunal@pau.edu.tr

Giriş

VII. yüzyılda Arap-İran mücadelesi sırasında kaynaklarda Kürtlerden bahsedilmektedir. Bunların

bir kısmının Hıristiyanlığı benimsediği büyük kısmının ise Müslüman olduğu bilinmektedir. Sel-
çuklular bölgeye hâkim oldukları sıralarda Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da güçlü aşiretlere dayanan
mahalli Kürt beyleri vardı. Bunlar Selçukluların sükûtundan sonra bölgeye hâkim olan, Timurlular,
Eyyubîler, Memluklar Karakoyunlular, Akkoyunlular gibi büyük siyasi güçlere tâbi olarak mevcudi-
yetlerini sürdürdüler. 16. yüzyılın başlarında bölgede büyük bir siyasi güç olarak ortaya çıkan Safevî
hâkimiyetine girdiler. Safevîlerin topyekûn Anadolu’yu ele geçirmeye çalışmaları Osmanlı-Safevi
mücadelesini başlatmış oldu. İki büyük devlet arasındaki siyasi ve askeri rekabet bölgede büyük
bir gerilim yarattı. Mahalli Kürd beyleri Osmanlı ya da Safevî tarafından birini tercih etmek mec-
buriyetinde kaldı. Bazıları Timur gibi Şah İsmail’in kazanacağını düşünerek Safevî saflarına katıldı.
Bazıları ise Osmanlı tarafını tercih etti.

Kürd beylerinin Sünnî mezhepten olması Osmanlıları tercih için önemli bir faktördü. Ancak bu bazen
ikinci planda kalıyordu. Meselâ Çemişgezek hâkimi Hacı Rüstem Bey Çaldıran’da Safevî saflarında
bulunuyordu. Bitlis hanları da Sünnî olmasına rağmen zaman zaman Safevî tarafına geçebiliyorlar-
dı. 1514 Çaldıran savaşı ile başlayan Osmanlı-Safevi mücadelesi 16. ve 17. yüzyıl boyunca aralıklarla
devam etti. Kanuni Süleyman döneminde İran’a üç sefer yapıldı ve sonunda 1555 yılındaki Amasya
antlaşması ile barış yapıldı. Fakat İran taht mücadelelerinin başlaması ile III. Murad döneminde
tekrar Osmanlı-Safevi mücadelesi başladı. Bu dönemde her iki taraf da karşı taraftan kendi tarafına
ümera celb etmek için uğraştılar. Safeviler Osmanlı ümerasından İran’a iltica edenlere askeri ve idari
makamlar verdikleri gibi Osmanlılar da İran’dan Osmanlılara sığınanlara idari görevler verdiler.

Bildirimizde XVI. yüzyılda Osmanlı-Safevi mücadelesinin bölgede yarattığı gerilim karşısında ma-
halli beylerin tavır ve tercihleri üzerinde durulacak ve iki tarafın birbirinden ümera celbi konusun-
daki teşebbüsleri incelenecek ve bu çerçevedeki siyasi ve askeri rekabeti değerlendirilecektir.

151
Osmanlı-Safevî Mücadelesi Öncesinde Doğu Anadolu
ve Güneydoğu Anadolu

Anadolu’nun birçok yöresi gibi, Doğu Anadolu da en eski devirlerinden beri iskân sahası olmuştur.
Çevrede yapılan kazılar ilk yerleşme tarihinin M. Ö. 11000 yıl öncesine uzandığını ortaya koymuş-
tur. Bölgenin Hurri-Mitanni, Asur, Urartu, Pers, Makedonyalılar hâkimiyetlerine sahne olduğunu
biliyoruz. Yine bütün Doğu ve Güneydoğu Anadolu uzun süre Sâsânîler ile Bizans arasında mücade-
le alanı olmuştur. VII. yüzyılın ortalarına doğru Doğu ve Güneydoğu Anadolu Müslüman Arapların
istilasına uğradı. Emeviler zamanında fütuhat daha da genişleyerek Fırat ile Ceyhan ırmakları arası
da İslam dünyasına dâhil oldu. Malatya ve Tarsus şehirleri uzun süre Elcezire valiliğine bağlı hudut
(Sugur) komutanlıklarının iki önemli merkezi durumundaydı.

Abbasiler zamanında Malatya’dan Tarsus’a uzanan hattın doğusunda kalan sugur bölgesinde pek
çok sayıda Türk de gâzâ ve cihâd’a katıldı. Bizans-İslam mücadelesi iki yüzyıldan fazla sürdü. Bu
zaman zarfında Müslüman ordular Anadolu’nun dört bir yanına yaptıkları akınlarda çok defa za-
ferler kazandılar. Bir kaç defa Bizans’ın baş şehri de kuşatıldıysa da muvaffak olunamadı. Fakat X.
yüzyılın başlarından itibaren Bizans, savunmadan saldırıya geçti. Bir süre Hamdanoğulları, özellik-
le Seyfüddevle zamanında Bizans taarruzlarına mukabele edildiyse de onun ölümü ile İslam dünya-
sını müdafaa edecek bir güç kalmadı. Nitekim Bizans, Anadolu’daki Müslüman varlığına son verdiği
gibi bununla yetinmeyerek Suriye’yi de istilaya başladı. Güneydoğu Anadolu’daki Müslüman beylik-
lerden Mervanoğulları (Diyârbekir), Mirdasoğulları (Halep) ve Numayroğulları (Harran) gibi Arap
asıllı beylikler Bizans’a vergi vermek şartıyla varlıklarını devam ettirebildiler[1].

İslam dünyası sadece askeri ve siyasi bakımdan değil, fikri ve manevi yönden de kargaşa içerisinde
bulunuyordu. Mezhep mücadeleleri almış yürümüş, İsmailîler, Karmatîler gibi ehl-i sünnet haricin-
de kalan mezhepler, İslam dinini tahribe yönelmişlerdi. Kısacası Türk istilası başladığı sırada İslam
dünyası siyasi, sosyal ve askeri cihetlerden derin bir buhran geçiriyordu. Türklerin İslam dünyasına
hâkim olmalarıyla siyasi ve sosyal yapı köklü değişikliklere uğradı[2].

XI. yüzyılın ortalarında bölgeye Türkmen akınları başladı. Malazgirt zaferinden bir süre sonra, 1085
yıllarında Doğu ve Güneydoğu Anadolu Büyük Selçuklu İmparatorluğu’nun idaresine girdi. Selçuk-
lulara tâbi olarak Erzurum ve çevresinde Saltukoğulları, Mardin ve çevresinde Artukoğulları, Di-
yarbekir çevresinde İnaloğulları ve Nisanoğulları gibi Türk hanedanları bölgeyi uzun süre ellerinde
tuttular. XII. yüzyılın sonlarına doğru ise Artuklular, Diyarbekir’e hâkim oldular. İlerleyen tarihler-
de Eyyubiler, İlhanlı, Timurlu, Karakoyunlu, Akkoyunlu ve Safevî hanedanları Doğu ve Güneydoğu
Anadolu’da hâkimiyet kurdular.

VII. yüzyılda Arap-İran mücadelesi sırasında kaynaklarda Kürtlerden bahsedilmektedir. Bunların

bir kısmının Hıristiyanlığı benimsediği büyük kısmının ise Müslüman olduğu bilinmektedir. Sel-
çuklular bölgeye hâkim oldukları sıralarda Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da güçlü aşiretlere dayanan
mahalli Kürt beyleri vardı. Bunlar kendi aralarında sürekli çatışma halindeydiler.

Siyasi bir birlik teşkil edememişlerdi. Tarihin eski devirlerinden beri bölgeye hâkim olan büyük
siyasi oluşumların yüksek hâkimiyetini kabul ederek varlıklarını sürdürmüşlerdi. Meselâ Hakkari
beyleri vilayetlerinin ömür boyu kendilerine ait olduğu konusunda Cengizoğulları’ndan Uygurca bir

1 M. Halil Yınanç, Türkiye Tarihi, Selçuklular Devri, İstanbul 1944, s.19-32.

2 Osman Turan, Selçuklular ve İslamiyet, İstanbul 1971, s.14-15.

152
emirnâme almışlardı[3]. Selçukluların sükûtundan sonra bölgeye hâkim olan Timurlular, Eyyubîler,
Memlukler, Karakoyunlular, Akkoyunlular gibi askeri kudreti yüksek siyasi teşekküller zamanında
da bir nevi vasal beylikler olarak mevcudiyetlerini sürdürdüler.

Bölgeye hâkim olan büyük güçler zaman zaman buradaki küçük beyliklere son veriyor ve toprak-
larına el koyuyorlardı. Ancak bir müddet sonra mücadeleyi mahalli Kürd beyleri kazanıyor, metbu
devlet bölgeyi idare etmek için yerli hanedanlarla anlaşmak zorunda kalıyordu. Zira yerli hanedanlar
bölgede kalabalık ve güçlü aşiretlere dayanıyorlardı. Meselâ, Mutahharten, 1379 yılında Erzincan
Emîrî olur olmaz Erzurum, Çemişgezek, İspir, Bayburd, Tercan, Kemah ve Şebinkarahisar’ı idare-
si altına almıştı[4]. Kezâ XV. yüzyılın başlarında Akkoyunlu Devleti’nin kurucusu olan Kara Yülük
Osman Bey, Çemişgezek’i Emir Yelmân oğlu Şeyh Hasan’dan almıştı. Karakoyunlu hükümdarı İs-
kender Mirzâ, babası Kara Yûsuf’un ölümünden sonra, mücadeleye atıldığı zaman, 1422 yılında
Sökmenâbâd’a geldiğinde, yanında Çemişgezek hâkimi Şeyh Hasan da bulunuyordu. Şeyh Hasan,
İskender Mirzâ’dan Akkoyunlu Beyi Kara Yülük tarafından elinden alınmış olan topraklarının geri
alınmasını istemekteydi[5]. Şeref Han da Uzun Hasan’ın Karakoyunlular ile işbirliği yapmış olan
Kürdistan Beyleri meyanında Çemişgezek Beyi Şeyh Hasan’ı da ortadan kaldırmaya çalıştığını kay-
detmektedir. Nitekim bunun için Uzun Hasan, Karakoyunlu aşîretinin güçlü kollarından biri olan
Harbendelü aşîretini Şeyh Hasan’ın üzerine yollamıştır. Harbendelüler, Çemişgezek ve çevresini
işgal etmişlerse de bir süre sonra Şeyh Hasan, beyliği topraklarını geri almayı başarmış ve Harben-
delüler’i Çemişgezek’ten kovmuştur[6].

Bütün bu istilalar ve mücadelelerden bölgede pek çok kültür mirası kalmıştır. Nitekim Osmanlı döne-
mindeki kanunnâmelerde bu bölgede hüküm süren Akkoyunlu ve Memlûk devletlerinin kanunların-
dan alınan, sosyal ve iktisâdî hayatı düzenleyen pek çok hükmün bulunması bu iki devletin bölgenin
sosyal ve ekonomik yapısında ve kültürel hayatında oynadıkları rolü göstermesi bakımından önemlidir.

Bölgede Büyük Gerilim: Çaldıran Seferi

Osmanlıların Doğu Anadolu ile ilgilenmeleri Yıldırım Bayezid zamanına kadar uzanır. Ancak XVI.
yüzyılın başlarına kadar Osmanlı hâkimiyeti Fırat’ın doğusuna geçememişti. Bu yüzyılın başlarında
Safevî hükümdarı Şah İsmail’in Doğu Anadolu’yu ele geçirip, yolladığı propagandacılarla Anadolu’da
Şiî isyanları çıkartması, Osmanlıları Doğu Anadolu ile daha yakından ilgilenmeye mecbur etti. Çün-
kü jeopolitik olarak Doğu ve Güneydoğu Anadolu’ya sahip olmadan Orta ve Batı Anadolu’da devlet
güvenliğinin sağlanması imkânsızdı. Hâlbuki Anadolu ve Rumeli’deki Osmanlı hâkimiyeti Safevîle-
rin sürekli tehdidi altında idi.

Öte yandan Osmanlı sistemi yerleşik hayata geçmiş halka dayanıyordu. Devlet ve toplum nizamını
sağlayan kanunnâmeler ve diğer hukukî düzenlemelerde esas alınan unsur reâyâ yani tarımla uğra-
şan köylüler ile şehir ve kasabalarda sanayi ve ticaretle uğraşan halk idi. Göçebeler için de muhtelif
kanunnâmeler tertip edilmiş ve hukukî durumları belirlenmiş olmakla beraber devlet, esas itiba-

3 Şeref Han, bu Uygurca emirnameyi görmüştür, bkz. Şerefnâme, Kürt Tarihi, (Çev. M. Emin Bozarslan), İst. 1990, s. 109.
4 Ebu Bekr-i Tihranî, Kitâb-ı Diyarbakriyya, (N.Lugal-F.Sümer neşri), Ankara 1969, I, s. 35.
5 Faruk Sümer, Karakoyunlular, I, Ankara 1967, s.124; bir başka kaynakta Kara Yülük Osman Bey’in Çemişgezek’i Pîr
Hüseyin Bey’den aldığı kaydedilmektedir (M. Halil Yınanç, “Akkoyunlular”, İA, I, s.258). Bu bilgiyi doğrulayacak başka
bir veriye sahip değiliz. Şeyh Hasan adı Hüseyin’le karıştırılmış olabileceği gibi, XVI. yüzyılda hüküm süren bir Pîr Hü-
seyin Bey’in bulunduğu ve Türklerdeki isim verme geleneği göz önüne alınırsa, böyle bir şahsın XV. yüzyılın başlarında
yaşamış olması zayıf da olsa bir ihtimaldir.
6 Şeref Han, Şerefnâme, s.190.

153
riyle zirâatla meşgul olanları göçebelere karşı koruyordu. Kısacası Osmanlı, yerleşik hayata geçmiş,
zirâat, sanayi ve ticaretle uğraşan toplumu temsil ediyordu. Oysa Doğu Anadolu, İran, Irak ve Ho-
rasan’ı eline geçirmiş olan Safevîler, daha çok göçebe geleneklerine göre kurulmuştu ve göçebeliği
temsil ediyordu. Nitekim Şah İsmail’in Şiî propagandacıları, Osmanlı hâkimiyeti altındaki göçebeliği
devam ettiren Türkmenler arasında fikirlerini yayma imkânı bulabilmişlerdi. Çünkü göçebe halk,
yerleşik düzeni temsil eden Osmanlı yönetimine karşı psikolojik olarak pek sıcak bakmıyordu. Bu
yüzden Anadolu Türkmenleri arasında Alevîlik de yayılmaya başlamıştı. Safevî devletinin kurucusu
Şah İsmail Anadolu’ya sahip olmak istiyordu. Orta Asya’dayken göçlerle Anadolu’ya gelen ve Ana-
dolu’da da konar-göçerliği devam ettiren Türkmenler arasında ustaca propaganda yöntemleri ile Şiî
mezhebini yaymayı başardı. Osmanlı idaresinin vergi talebi ve zirâatle uğraşan toplumu korumak
gayesiyle konar-geçerlerin hayatını tahdid edici politikası Safevî propagandası için uygun bir psiko-
lojik ortam yarattı. Şah İsmail’in halife denilen propagandacıları bu kesime müreffeh bir hayat vaat
ediyordu. Onun Hatayî mahlasıyla yazdığı nefes’ler Alevî ozanlar tarafından bestelenerek Türkmen-
ler arasında sazla çalınıp söyleniyordu. Bu nefeslerde Şah İsmail kendini “Hz. Ali’nin mazharı, yani
Allah’ın Hz. Ali bedenine girmiş şekli”, olarak sunuyordu. Şah İsmail böylece Şiîliğin temel inançla-
rını değişik bir yorum ile Anadolu Türkmenleri arasında yaymayı başardı[7].

Şah İsmail’in halife denilen temsilcilerinin Anadolu’da Türkmenler arasında yaptıkları propaganda-
lar sonuç vermekte gecikmedi. 1507 yılında Teke yöresinde büyük bir isyan çıktı. Şah Kulu denilen
bir Şiî halife etrafına topladığı Türkmenlerle mahalli Osmanlı kuvvetlerini bertaraf ettiği gibi üzerine
gönderilen düzenli askerî birlikleri de mağlup etti. Anadolu beylerbeyisi isyancıları bastırmak ister-
ken öldü. Şehzade Ahmed kumandasındaki kuvvetler de isyanı bastırmakta âciz kaldı. İsyan Orta
Anadolu’da cereyan eden topyekûn Osmanlı kuvvetlerinin iştirakiyle yapılan savaşla bastırılabildi.
Şah Kulu ve Türkmenler İran’a kaçtılar.

Doğu Anadolu’nun stratejik durumunu ve Safevî tehlikesini ilk sezen Trabzon sancakbeyi Şehzade
Selim olmuştu. O, bu durumla ilgili olarak merkezi otoriteyi ikaz etmişse de, zamanında gereken
tedbir alınmadığından başarılı olunamamış ve Anadolu’da çıkan Şahkulu isyanı güçlükle bastırı-
labilmişti. Sultan Selim tahta geçer geçmez tahtı için tehlike teşkil eden iki kardeşini ortadan kal-
dırdıktan sonra İran seferine hazırlanmaya başladı. Topladığı 100 bin kişilik bir ordu ile Şah İsmail
üzerine hareket etti. Bu durum Doğu ve Güneydoğu’da büyük bir gerilim yarattı. Yüzyıllardır bölgede
varlıklarını sürdüren Sünnî-Şâfi Kürd beyleri 10 yılı aşan bir süredir Şiîliğin aşırı bir yorumunu be-
nimsemiş olan Safevî yüksek hâkimiyeti altında yaşıyorlardı ve bu durumdan memnun değillerdi.

Çaldıran seferi arefesinde onlar bir tercihle karşı karşıya idiler. Ya Safeviler ya da Osmanlılar sa-
fında yer almaları gerekiyordu. Elbette onların büyük kısmı kazanacak olanın yanında yer almak
arzusundaydı. Bu konudaki tahminlerde Şah İsmail ağır basıyordu. Daha çocuk denilebilecek yaşta
Safevi tahtına çıkan Şah İsmail’in bütün hayatı zaferlerle doluydu. Akkoyunlu imparatorluğunu tas-
fiye etmiş, Horasan, Azerbaycan, Irak ve Doğu ve Güneydoğu Anadolu’ya hâkim olmuş; Türkmen-
lerden müteşekkil süvari ordusuyla girdiği bütün savaşları kazanmıştı. Yavuz Selim ise henüz iki
yıl önce Osmanlı tahta oturmuştu. Osmanlılar Şahkulu isyanını güçlükle bastırabilmişlerdi. Ayrıca
İran Osmanlı merkezinden çok uzaktı. Dolayısıyla böyle bir mukayese halinde Safeviler daha terci-
he şayan görünüyordu. Nitekim Çemişgezek beyi Hacı Rüstem Bey Safevilerin kendisine yaptıkları
kötülüklere rağmen Şah İsmail’in kazanacağı varsayımı ile tercihini Safevilerden yana kullanmıştı.
Şeref Han, Hacı Rüstem Bey zamanında Şah İsmail’in ortaya çıktığını ve Kızılbaş beylerinden Nur
Ali Halife’yi Çemişgezek vilâyetini istilaya gönderdiğini, Hacı Rüstem Bey’in çatışmasız topraklarını

7 Ahmet Yaşar Ocak, “Osmanlı İmparatorluğunda Din, 14-17. Yüzyıllar”, Yeniçağlar Anadolu’sunda İslam’ın Ayak İzleri,
Osmanlı Dönemi Makaleler-Araştırmalar, İstanbul 2011, s. 121-124.

154
ona terk ederek, Şah İsmail’in sarayına gidip, kendisine itaatini arz ettiğini ve Şah’ın da kendisini
Irak’ta bir yere tayin ettiğini kaydetmektedir. Bu arada Nur Ali Halife’nin[8] Çemişgezek halkına baskı
yaptığı ve Melkişî denilen Çemişgezek Beyleri sülalesinden büyük bir topluluğu öldürmeye başladığı
görülmektedir. Fakat bu durum derhal halkın tepkisine yol açmış ve Irak’ta bulunan Hacı Rüstem
Bey’e haber gönderilerek ayaklanmanın başına geçmesi istenmiştir. Bütün bunlara rağmen Rüstem
Bey, topraklarını savunmak yerine, çareyi Şah İsmail’e sığınmakta görmüş ve Çaldıran’da Şah İsma-
il’in saflarında yer almıştır. Ancak zafer Osmanlılar tarafından kazanılıp, Yavuz, Tebriz üzerine yürü-
yünce, Rüstem Bey de Yavuz Sultan Selim’e sığınıp, itaatini arz etmekten başka çare bulamamıştır.
Tebriz yolundaki Osmanlı ordusuna, Merend’e bağlı Yam denilen yerde ulaşan Rüstem Bey, itaatini
arz etmek istemişse de, Yavuz, onun ve ailesi ileri gelenlerinden 40 kişinin öldürülmesi emrini ver-
miştir[9]. Hacı Rüstem Bey’in öldürülmesinden sonra oğlu Pîr Hüseyin Bey, ne yapacağı konusun-
da bir tereddüd geçirdikten sonra Mısır Memluklerine sığınmak üzere hareket etmiş, Malatya’dan
geçerken, buranın Memlukler tarafından tayin edilmiş olan valisi Mamay’a ne yapması gerektiği
konusunda akıl danışmıştır. Bu sırada Malatya henüz memluklerin elindedir. Mamay, Memlukler’in
çöküş içerisinde bulunduğunu, oysa Osmanlıların kudret ve azametlerinin gün geçtikçe artmakta
olduğunu söyleyerek Yavuz Selim’in huzuruna çıkmasını tavsiye etmiştir. Bunun üzerine Pîr Hüse-
yin Bey, bu sırada Amasya’da bulunan Sultan Selim’in huzuruna çıkarak itaatini arz etmiştir. Yavuz
da rivayete göre, ona babasını öldürten bir hükümdarın karşısına çıkma cesaretini gösterdiğinden
dolayı hayran kalmış ve Çemişgezek Bu sırada Çemişgezek Safevi komutanı Nur Ali Halife’nin işgali
altındadır. Beyliğini kendisine tevcih etmiştir[10]. Gerçekte Yavuz Selim’in, Pîr Hüseyin Bey’in itaatini
kabul edip, ona Çemişgezek Beyliğini vermesinin sebebi, onun cesaretine olan hayranlığından çok, o
sırada Güneydoğu Anadolu’da faaliyet gösteren Safevi komutanı Ustaclu Karahan’a karşı takip edi-
len ve bölgedeki Kürd Beylerini Osmanlı yönetimine bağlamak amacı taşıyan siyasetinin yürürlüğe
konmuş olmasıdır. Bu siyasetin fikir babası ve uygulayıcısı ise İdris-i Bitlisî’dir.

Bıyıklı Mehmed Paşa ile işbirliği yapan Pir Hüseyin Bey, beyliği topraklarını kurtardıktan sonra Gü-
neydoğu Anadolu’nun Osmanlı hâkimiyetine girmesinde önemli yeri olan Bıyıklı Mehmed Paşa’nın
kumanda ettiği Osmanlı ordusu ile Ustaclu Karahan’ın kumanda ettiği Safevi kuvvetleri arasında
cereyan eden Dede-Kargın (Eski Koçhisar yakınlarında) savaşına da katılmıştır[11]. Bıyıklı Mehmed
Paşa’ya katılan diğer mahalli Kürd beylerinin kuvvetleri de Safevilerle savaşa hazırlandılar. Bu sı-
rada Şah İsmail de bölgedeki kuvvetlerini takviye etmeye başlamıştı. Bıyıklı Mehmed Paşa’nın Sa-
feviler üzerine gönderdiği Çerkes Hüseyin Bey kumandasında 2 bin kişilik kuvvet mağlup olduysa
da sonunda Mardin’e bağlı Dede-Kargın (Koçhisar=şimdiki Kızıltepe) civarındaki Koruk mevkiinde
cereyan eden ve bölgedeki bütün Osmanlı ve Safevi kuvvetlerinin katıldığı savaşta Osmanlı kuv-
vetleri kesin bir zafer kazandılar. Ölenler arasında Ustacalu Karahan da vardı. Bu savaşta Osmanlı
ordusunun sol cenahını bölgedeki Kürt beyleri teşkil ediyordu. Sağ tarafta Hüsrev Paşa kuvvetleri,
merkezde ise kapıkulu ordusu vardı. İdris-i Bitlisî zaferden sonra Yavuz Sultan Selim’e gönderdiği
raporda Kürt beylerinin gayret ve fedakârlıklarını bilhassa vurgulamaktadır[12].

8 Bugün Elazığ’ın köyleri arasında Nur Ali adını taşıyan bir köy bulunmaktadır. Oysa bu adla bir köy XVI. yüzyıldaki Harput
tahrirlerinde zikr edilmemektedir, bkz. Mehmet Ali Ünal, XVI. Yüzyılda Harput Sancağı (1518-1566), Ankara 1989, s.
232-239.
9 Şeref Han, s.191-192; Şeref Han, Yavuz’un Rüstem Bey’i öldürtmesinin sebebi olarak, Fâtih Sultan Mehmed’in Otlukbeli
seferi sırasında, Kemah üzerine yürüdüğünde, kale muhafızlarının kaleyi teslim etmek istediği halde, Rüstem Bey’in
buna engel olmasını gösteriyor. Bu sırada Yavuz’un yanında bulunan Akkoyunlu ümerasından Ferruhşad Bey bu hususu
Sultan Selim’e anlatmıştır ki bunda Akkoyunlular ile Çemişgezek Beyleri arasında Kara Yülük Osman Bey zamanlarına
kadar uzanan düşmanlığın izlerini bulmak mümkündür. Bkz. Mehmet Ali Ünal, XVI. Yüzyılda Çemişgezek Sancağı, An-
kara 1999, s. 16.
10 Şeref Han, s.192.
11 Nejat Göyünç, XVI. Yüzyılda Mardin Sancağı, İstanbul 1969, s. 24 vd.
12 Göyünç, Mardin Sancağı, s.25-29.

155
İdris-i Bitlisî, adından da anlaşılacağı üzere Bitlisli Şeyh Hüsameddin’in oğlu idi. O, Akkoyunlu Ya-
kup Bey’in hizmetinde bulunduktan sonra Şah İsmail zuhuru ve hâkimiyetini geniş bir alana yay-
ması üzerine Osmanlı Devletine sığınmıştır. Osmanlı Devleti hizmetinde mühim vazifelere getirilen
ve aynı zamanda tarihçi olan Heşt-Behişt yazarı babasının bölgedeki nüfuzundan istifade ederek
bölgenin Osmanlı hâkimiyetine kazandırılmasında ve idari teşkilatlanmada önemli görevler üst-
lendi. Çaldıran seferinden dönen Yavuz Sultan Selim Amasya’da kışlamıştı. Beraberinde bulunan
İdris-i Bitlisî’yi Güneydoğu Anadolu’ya göndererek bölgeyi Şah İsmail’e karşı ayaklandırması ve Os-
manlı hâkimiyetinin tesisi için görevlendirmişti. Çünkü Çaldıran zaferine rağmen Doğu ve Güneydo-
ğu Anadolu’daki pek çok kale ve şehir henüz Safevilerin elinde idi. İdris-i Bitlisî derhal bölgeye gide-
rek çalışmalara başlamıştır. 1515 kışı ile ilgili olarak bölgede yaptığı çalışmalara dair Yavuz Sultan
Selim’e gönderdiği raporda mufassal malumat vermektedir[13].

İdris-i Bitlisî, evvela Urmiye havalisine giderek Emir Sârim’in oğulları ile temas kurmuştur. Daha
önce de Osmanlı taraftarı olan Emir Sârim oğulları Safevilere karşı hudut muhafazası ve Safevi ta-
raftarlarının bölgeden kovulması konusunda ikna etmiştir. Ayrıca Soran hâkimi Emir Seyyid Bey’in
ve Baban Kürtlerinin Emir Sârim oğullarını himaye etmesini sağlamıştır. Müteakiben Bradost emir-
lerinden Yusuf İskender ve Sultan Ahmed’in de Osmanlılara iltihakını temin ettiği gibi, İmadiye ve
Cizre hâkimlerinin Yavuz Sultan Selim’e biatlerini gerçekleştirmiştir.

Bundan sonra Bitlis ve Hizan giderek bu havalideki Kürt beylerinin de Osmanlılara bağlanmasını
sağlamıştır. İdris-i Bitlisî ayrıca Melik Halil Eyyubî, Bitlis hâkimi Emir Şerefeddin, Hizan hâkimi
Emir Davud, Sason hâkimi Ali Bey, Namran hâkimi Abdal Bey gibi Kürt emirlerinden 25 kişiyi de
Osmanlı hizmetine kazandırmış ve bunları Diyârbekir dolaylarını Safevilerden temizlemek için ha-
rekete geçirmiştir[14]. Bu sırada Safevi taraftarları ile Osmanlılara taraftar olanlar arasında şiddetli
bir mücadele yaşanıyordu. Nitekim İdris-i Bitlisî’nin tahrikleri ile harekete geçen Diyârbekir halkı
şehirdeki Safevilerin bir kısmını katl etmişler ve bir kısmını da kovarak Yavuz Sultan Selim’e itaat-
lerini bildirmişler ve yardım istemişlerdir[15].

İdris-i Bitlisî’nin ve Bıyıklı Mehmed Paşa’nın çalışmaları karşısında Şah İsmail de boş durmamış-
tır. O da Çaldıran savaşında ölen Ustacalu Mehmed Han’ın kardeşi Karahan’ı bölgeye göndermişti.
Osmanlılara karşı mücadele edilmesi için Safevi kuvvetlerinin organizasyonu ile uğraşan Karahan,
Urfa hâkimi Durmuş Beyle birlikte 5 bin kişilik bir kuvvetle Diyârbekir’i muhasara etmişti[16].

Çemişgezek beyi Hacı Rüstem Bey’in hilafına Palu beyi Kara Cemşid Bey Çaldıran savaşı öncesinde
Osmanlılar yanında yer almıştı. Akkoyunlu devletinin yıkılmaya yüz tuttuğu sıralarda Palu’ya hâ-
kim olan Cemşid Bey kısa bir süre sonra beyliği topraklarını Safevîlere kaptırmıştı. Cemşid Bey’in
Çaldıran savaşına giderken Karaman’da Yavuz Sultan Selim’in huzuruna çıkıp itaatini arz ettiği ve
bilahare Çaldıran savaşına katıldığını görüyoruz. Onun Çaldıran zaferinden sonra kendi kuvvet ve
gayreti ve Karaçin-zâde Ahmed Bey’in yardımlarıyla Palu kalesini Safevîlerden aldığı bilinmekte-
dir[17]. Osmanlı idaresi Palu ve çevresini Cemşid Bey’e itaat ve sadakatinden dolayı hükûmet sancak
olarak vermiş, Cemşid Bey de doğudaki bütün Osmanlı seferlerine katılmıştır. 1568 Nisan’ında öl-

13 Topkapı Sarayı Müzesi Arşivi E.8333/2 nolu bu belge yayımlanmıştır. Bkz. Nazmi Sevgen, “Kürtler III”, Belgelerle Türk
Tarihi Dergisi, sayı 7, (1968), s.57-61. Ayrıca Nejat Göyünç, Mardin Sancağı, s.15, dipnot 4.
14 Nejat Göyünç, Mardin Sancağı, s.16 vd.
15 Göyünç, aynı eser, s.17.
16 Mehmet Ali Ünal, “Diyârbekir’de Osmanlı Hâkimiyetinin ve Diyârbekir Beylerbeyiliğinin Kurulması”, I. Uluslararası Oğu-
zlardan Osmanlı’ya Diyarbakır Sempozyumu 20-22 Mayıs 2004 Bildiriler, Diyarbakır 2004, s. 567-573.
17 Hoca Sadeddin, Tacü’t-Tevârîh, c. II, İstanbul 1280, s. 303; “...Cemşid Bey Mirdesi ki, râyet-i zafer-i sirâyet-i padipahî
Acem kişverine tevcîh buyurulduğu o anda ikbâl gibi istikbâl idüb nevâhi-i Karaman’da atebe-bûs olup itâata müsâra’at
göstermekle avâtıf-ı hüsrevânî ile behremend ve inâyet-i ilm-i âlem-ârâ-yı sultanî ile ser-bülend olmuş idi Palu kal’asın
darb-i şimşîr ile hüsn-i tedbîr ile Kızılbaş elinden intizâ’ ve tîğ-i berâtla kat’- ser-rîşte-i nizâ’ idüb...”

156
düğünde Cemşid Bey’in yaşı 100’ü geçiyordu. Doğu Anadolu’daki beyler arasında oldukça tecrübeli,
zeki ve basiretli bir şahsiyet olarak dikkati çeken Cemşid Bey, Kanuni zamanındaki bütün İran sefer-
lerine katılmış ve Kanuni Sultan Süleyman’ın şahsî itimadını kazanmıştır. Ayrıca zamanın ölçüleri
dâhilinde son derece dindâr ve hayırsever olduğu dikkati çekmektedir. Onun üç defa hacca gittiğini
biliyoruz[18]. Öte yandan o, Palu’da inşa ettirdiği câmi, medrese ve türbeden oluşan külliyeden başka,
Demirkapu denilen derbendde han ve tekke yaptırıp vakfettiği gibi, Diyarbekir şehrinde Dağköyü
mahallesinde de bir câmi inşa ettirmek için izin istemiştir[19]. Yine onun Harput’ta yaptırdığı hamam
ise bugün hâlâ ayaktadır[20].

Güneydoğu Anadolu’da Osmanlı İdarî Teşkilatlanması

Bıyıklı Mehmed Paşa’nın beylerbeyiliğine tayini ile Diyârbekir Beylerbeyiliğinin kurulması çalışma-
ları başlamış oldu. Beylerbeyilik toprakları Musul’a kadar uzanıyordu. 1515 Kasım’ı sonlarına doğru
(Evasıt-ı Şevvâl 921) Edirne’den Bıyıklı Mehmed Paşa’ya “nişân-ı şerîfle mu’anven” boş ahkâm kâ-
ğıtları gönderildiği ve bunların İdris-i Bitlisî tarafından doldurularak aralarındaki silsile-i merâti-
be göre sancak tevcihleri yapıldığı anlaşılmaktadır. Bunlar toplam 30 adet olup, 22’si berat, 1’inin
beylerbeyi beratı, geri kalanları da istimaletnâme’dir[21]. Bu duruma göre Diyârbekir eyaletinin idari
statüsünü tesbit edenin doğrudan doğruya İdris-i Bitlisî olduğu anlaşılır. Onun yaptığı bu düzenle-
melere göre Diyârbekir, Diyar-ı Muzar, Diyar-ı rabia, Musûl, ve Bitlis kıtalarını içerisine alan geniş
bir eyalet haline geliyordu. Bu eyalet içerisinde 3 farklı statüde sancak ortaya çıkmıştır. Klâsik Os-
manlı sancakları, Yurtluk-Ocaklık sancaklar ve Hükûmet sancaklar[22].

Yurtluk-ocaklık sancaklar bölgenin fethi sırasında hizmet ve itaatlerinden dolayı eski sahiplerine
tevcih edilmiş ve sancakbeyiliği belli bir ailenin elinde bulunan sancaklardı. Bunlarda, sancakbe-
yi, umumiyetle ölünceye kadar görev yapardı. Fakat bir kusuru veya suçu sabit görüldüğü takdir-
de yerine kardeşlerinden veya oğullarından biri atanabilirdi. Bu sancaklarda, klâsik sancaklarda
olduğu gibi tahrir yapılmakta ve timârlı sipâhi bulunmaktaydı. Ancak sancakbeyiliğini elinde
bulunduran ailenin üyelerine bazı imtiyazlı ze’âmet ve timârlar verilirdi. Ayrıca sancakbeyileri
kendilerine tahsis edilen hasları tasarruf eder ve sefer zamanında sancağı sipâhileriyle ve kendi
“kapu halkı” ile beraber savaşa katılırlardı.

Esasen yurtluk-ocaklık deyimi ve uygulaması sadece Doğu ve Güneydoğu Anadolu’ya has yeni bir
uygulama değildir. İmparatorluktaki birçok mansıp, yurtluk-ocaklık kapsamına girebilmektedir.
Burada esas olan adı geçen mansıbın irs yoluyla intikal etmesidir. Hatta makam ve mevki sahiple-
rinden biri bir suçtan dolayı ölümle cezalandırılsa dahi, yurtluk-ocaklık olarak tasarruf ettiği dirlik
oğullarına verilebilmektedir. Bu gibi durumlarda şayet mansıp sahibinin çocuğu küçük ise, büyü-
yünceye kadar kendisine bir vekil tayin edilmekte ve hakları korunmaktadır[23].

18 Mühimme 2, s. 3, “Palu hâkimi Cemşid Bey mektûb gönderüb üç defa hac etmeye niyyet idüb iki defa varub bir defa dahi
varmağa istihcarât idüb oğullarından birini yerine koya diyü buyuruldu”.
19 Başbakanlık Arşivi (BA), Rüus 209, s. 47.
20 Bkz. Ünal, “XVI. Yüzyılda Palu Hükûmeti”, XI. Türk Tarih Kong. Bildirileri (5-9 Eylül 1990), c. III, Ank.1994, s. 1071-1096.
21 Göyünç, “Diyarbekir Beylerbeyiliğinin İlk İdari Taksimatı”, Tarih Dergisi, c. XXIII, (Mart 1969), s. 26.
22 Ünal, “XVI. Ve XVII. Yüzyıllarda Diyarbekir Eyaletine Tâbi Sancakların İdarî Statüleri”, X. Türk Tarih Kongresi’ne Sunulan
Bildiriler, 1986, c. V, Ankara 1994, s. 2211-2220.
23 Ocaklık deyimi konusunda geniş bilgi için bkz. N. Göyünç, “Ocaklık Deyimi Hakkında”, Prof. Dr. Bekir Kütükoğlu’na Ar-
mağan, İstanbul 1991, s. 269-278.

157
Yurtluk-Ocaklık sancakbeyi herhangi bir sebeple padişah emriyle katledilse bile sancağı kardeşi
veya oğullarına verilirdi[24]. Hükûmet sancaklar ise, aynı yurtluk-ocaklıklar gibi, fetih sırasındaki
hizmet ve itaatlerinden dolayı eski sahiplerine tevcih edilmiş olan yerlerdir. Beylerinin ellerine san-
cakbeyiliğinin “mülkiyet üzere” tevcih edildiğini belirten bir temliknâme verilmiştir[25]. Yurtluk-o-
caklıklardan farklı olarak bu sancaklarda tahrir yapılmamaktadır. Bu sebeple timâr ve ze’âmet de
bulunmamaktadır. Hükûmet sancağın beyine “hâkim” denmekte ve yazışmalarda, “. . . hâkimine
hüküm ki,” şeklinde hitab edilmektedir. Hâkim, sefer zamanında kendisine bağlı aşîret kuvvetleri ve
kapu halkı ile birlikte savaşa katılmaktadır.

Bu arada yurtluk-ocaklık ve hükûmet sancaklar arasında bazı protokol kaideleri bulunduğu ve belirli
bir düzen içerisinde hizmet gördükleri anlaşılmaktadır[26].

Yurtluk-Ocaklık ve Hükûmet sancaklara klâsik Osmanlı sancaklarına göre bir kısım idarî imtiyaz-
ların tanınmasının bir sebebi de, bölgenin coğrafî, sosyal ve ekonomik özellikleri ile o dönemdeki
siyasî şartları idi. Doğu ve Güneydoğu Anadolu arazı yapısının dağlık ve yaylacılığa elverişli oluşu
sebebiyle ancak hayvancılıkla geçinen aşiretlerin yerleşim alanı idi. Güçlü ve kalabalık aşiretlere da-
yanan aşiret reisleri, feodal bir yapı oluşturmuşlardı. Bu yüzden Selçuklular, Timurlular, Akkoyunlu-
lar ve Safeviler gibi merkeziyetçi devletler bile mutlak olarak bölgeye hâkim olamamışlar, feodalleri
ortadan kaldıramamışlardı. Belli bir kaleyi merkez edinmiş olan beyler siyasî şartların zaruri kıldığı
hallerde bölgede kurulan güçlü devletlerin tâbiliğini kabul ederek varlıklarını devam ettirmişlerdi.

Merkeziyetçi bir politika takip ederek Doğu ve Güneydoğu Anadolu’yu mutlak olarak kontrol altına
almak mümkün değildi. Bu sebeple, Osmanlı idaresi de bu bölgedeki aşiret hayatının yaygın ve feo-
dalitenin güçlü olduğu sancaklarda askerî, mâlî ve adlî kontrolü sağladıktan sonra, eski hâkimlerine
bir takım idarî imtiyazlar tanımak yoluna gitti. Aksi türlü davranışın bölgedeki siyâsî ve sosyal istik-
rârı bozacağı, bunun da devlet için bir sürü gaileye yol açacağı düşünülmüştü.

Osmanlı-Safevi Gerilimi’nin Şiddetlenmesi: XVI. yüzyılın son Çey-

reğinde Osmanlıların İran Seferleri

Osmanlı-Safevî mücadelesine 1555’teki Amasya antlaşması ile ara verilmişti. 1576 yılında Safevi
hükümdarı Tahmasp’ın ölümü ile oğulları arasında taht mücadelesinin başlaması sebebiyle İranda
devlet düzeninin kalmadı. Bu durum Osmanlıları İran seferlerini başlatmak konusunda heveslendir-
di. Bu sırada sadrazam olan Sokullu Mehmed Paşa İran’a savaş açılmasına karşıydı. Fakat rakipleri
Sokullu’nun karşı çıkmasına rağmen 1578’de İran’a savaş açtırdılar. Osmanlı devlet adamlarından
bazıları ve padişahın musahipleri İran’da taht kavgaları hüküm sürdüğünü bundan istifade edilmesi

24 Meselâ XVI. yüzyılın ortalarında Mazgird sancağını yurtluk-ocaklık üzere tasarruf etmekte iken katledilen Ferru-
hşad Bey’in yerine sancakbeyi olarak ümeradan Kasım Bey adlı birisi tayin edilince, Pîr Hüseyin Bey’in oğullarından
Pertek sancağını aynı şekilde tasarruf etmekte olan Rüstem Bey itiraz etmiştir. Rüstem Bey itirazında, Ferruhşad Bey’in
öldürülmesinin kendi hatası sonucu olduğunu, sancağın ise, daha önce verilen taahhüdnâme gereğince Pîr Hüseyin
Bey‘in oğullarından birisine verilmesi gerektiğini öne sürmüştür. Bu itirazı haklı bulan dîvân, Mazgird’i Pîr Hüseyin
Bey’in oğullarından Pilten Bey‘e yine yurtluk-ocaklık olarak tevcih etmiştir. Bkz. Ünal, “XVI. Yüzyılda Mazgird, Pertek,
Sağman Sancakbeyileri -Pir Hüseyin Bey Oğulları- “, OTAM, Ankara 1991, s. 251.
25 Hükûmet sancak konusunda geniş bilgi için bkz. Ünal, «XVI. Yüzyılda Palu Hükûmeti», XI. Türk Tarih Kongresi, Ankara
5-9 Eylül 1990, Kongreye Sunulan Bildiriler, c. III, Ankara 1994, s. 1071-1096.
26 21 Mayıs 1583/28 Rebiülâhir 991 tarihli bir Mühimme defteri kaydına göre Pertek sancakbeyi Baysungur Bey, divân’a
mektup göndererek, “sahib-i ocak olup ve kadîmden babası ve ammusi, Eğil beyinin üstünde kendi kolunda durup hiz-
met ide gelmişlerdir diyü kendü dahi mîr-i müşârünileyhin üzerinde durmak için emr-i şerîf talep” etmesi üzerine Diyâr-
bekir beylerbeyisine durumu tahkik edip, “kadîmden ne vechile dura gelmişler ise girü olı geldüğü üzere amel” olunması
emr edilmiştir. Mühimme 49, s. 60.

158
gerektiğini düşünüyorlardı. Sadrazam Sokullu ise Süleyman Han zamanında üç İran seferi yapıldı-
ğını, pek çok hazine ve asker telef edildiğini ve bunlardan kesin bir sonuç alınamadığını, İran’a karşı
açılacak seferde bazı başarılar sağlansa bile bunun geçici olacağını ileri sürüyor, asker sayısının za-
ruri olarak artacağını ve bunlara ödenecek maaş ve ücret ile savaş masraflarının hazineye sıkıntıya
sokacağını ve dolayısıyla reayanın vergi yükünün artacağını ve en önemlisi Acem diyarı feth olunsa
bile reayasının Osmanlılara raiyyet olmayı kabul etmeyeceğini söylüyordu[27]. Sokullu sonunda bütün
söylediklerinde haklı çıktı ama haklılığını göremedi[28].

Nihayetinde padişah III. Murad ile veziriazamının arası gün geçtikçe açıldı. Musahiplerinin tesiri al-
tında kalan III. Murad İran’daki taht kavgalarını bir fırsat olarak değerlendirmek gerektiğine inanan
devlet adamlarının da telkinleriyle Safevilere karşı savaş ilan edildi. II. Şah İsmail’in bazı tavır ve
hareketleri Osmanlılara aradığı fırsatı verdi. II. Şah İsmail İran’ın Sünnî halkına ve bilhassa Şirvan-
lılara zulmü sebebiyle Şirvanlılar Osmanlılardan yardım istemekteydiler. Nitekim bunun Safevilere
karşı açılan seferin sebeplerinden biri olduğu Mühimme defterlerindeki hükümlerde açıkça ifade
edilmektedir[29]. İsmail’in ölümü ve yerine ama olan Mehmed Hudabende’nin tahta geçmesi İran’da
iç savaşı şiddetlendirmişti. Van beylerbeyisi Hüsrev Paşa da Divan’a “bu fırsat mahz-ı ganimet ve
a’dâdan intikam alacak vakittir” diye yazıyordu[30].

Divan’ın İran seferi kararından sonra Safevileri yanıltmak için seferin Gürcistan’a yapılacağı propa-
gandası yapıldı. Şark seferi için Erzurum cihetine Lala Mustafa Paşa, Bağdat cihetine de Koca Sinan
Paşa serdar tayin olundu (Aralık 1577). Yapılan plana göre Lala Mustafa Paşa Şirvan üzerine yürü-
yecek, Sinan Paşa da Bağdat ve Şehrizol tarafından İran’a girecekti. Fakat bu iki vezir birbirinin ra-
kibi olmaktan öte amansız can düşmanıydı. Yemen’in geri alınması sırasında da aynı hata yapılmış
ve uzun süre netice alınamamıştı. Nitekim çok geçmeden iki vezir birbiri ile rekabet ve birbirlerini
Divan’a şikâyet etmekten başka bir şey yapmamaya başladılar. Sonunda veziriazam Sokullu Meh-
med Paşa bir cepheye iki serdar tayinin mahzurlarını anladı ve Sinan Paşa’yı azletti.

Lala Mustafa Paşa Şark serdârı atandıktan sonra bir takım siyasî girişimlerde de bulundu. Erzu-
rum beylerbeyisi Behram Paşa’ya Gürcistan hâkimlerine istimaletnâme[31] gönderip Osmanlı tarafına
çekmeye çalışmasını emretti. Şirvan valisi Burhan Ali Sultanoğlu Ebubekir Mirza’ya sefere katılması
halinde Şirvan’ın 300 akçalık sancak olarak kendisine tevcih edileceğine dair mektup gönderildi.

Bu dönemde her iki taraf da karşı taraftan kendi tarafına ümera celb etmek için uğraştılar. Safeviler
Osmanlı ümerasından İran’a iltica edenlere askeri ve idari makamlar verdikleri gibi Osmanlılar da
İran’dan Osmanlılara sığınanlara idari görevler verdiler. Hatta Çıldır zaferinden sonra Serdar Lala
Mustafa Paşa Safevi ümerasının önde gelenlerinden Revan hâkimi Tokmak Han’a da mektup ya-
zarak Osmanlıya itaat ettiği takdirde Azerbaycan’ın kendisine babadan oğula tasarruf etmek üzere
eyalet olarak verileceğini bildirdi. Fakat Tokmak Han bu teklifi reddetti[32].

27 Peçoylu İbrahim, Tarih, c. I-II, Enderun Yayınevi, İstanbul 1980, c. II, s. 36-37.
28 Bekir Kütükoğlu, (Osmanlı-İran Siyasi Münasebetleri, İstanbul 1962, s. 27), Peçoylu’da geçen rivayetin sonradan
yakıştırıldığı kanaatindedir.
29 Mühimme Defteri 32, s. 47, hüküm 457, “… bundan akdem vilâyet-i Şirvan ehl-i sünnet ve cemâ’at altında iken Şah Tah-
masp ile varup ol vilâyete müstevli olup ehl-i İslamdan kimesnenin haşarat itmeğin ol zamanda Şirvanşah evlâdından
bazı kimesneler atabe-i aliyyeye gelüp iktisâs u ilticâ eyledüklerinde inşâallahu te’âlâ zamânı geldükde mu’âvenet ü
mazâheret olunur deyü ta’yîn olunup ri’âyet olunmuş idi…”; Ayrıca bkz. Bekir Kütükoğlu, Osmanlı-İran Siyasi Münaseb-
etleri, s. 27-29.
30 Peçoylu, c. II, s. 36.
31 Osmanlı Devleti’nin yeni fethedilen veya Osmanlı’ya tâbi olan yerlerde halkın gönlünü kazanmak, Osmanlı hâkimiyetine
ısındırmak için uyguladığı politika. Bu amaçla yazılan mektuplara istimaletnâme denirdi. Bkz. Ünal, “İstimâlet”, Osmanlı
Tarih Sözlüğü, İstanbul 2011.
32 Reyhan Şahin Allahverdi, Kafkas Fatihi Özdemiroğlu Osman Paşa, İstanbul 2016, s. 109.

159
Kürd beyleri arasında beylik tahtı için sık sık kardeş kavgaları çıkıyordu. Kaybeden taraf tahtı elde
etmek için ya Kazvin’e ya da İstanbul’a gidiyordu. Bazen iki kardeşten biri Kazvin’e diğeri İstanbul’a
müracaat edebiliyordu. Gerek Osmanlılar ve gerekse Safevîler bu tür başvuruları pek geri çevirmi-
yorlar ve kendi imparatorluklarının nüfuz alanlarını genişletmek için taht müddeilerine icabında
askerî kuvvetlerle destekleyerek beylik idaresini ele geçirmesine yardım ediyorlardı.

Kanunî’nin zamanında İmadiye hâkimi Sultan Hüseyin Bey diğer bazı Kürd beyleriyle birlikte Şehri-
zor vilayetini istila etmekle görevlendirildi. Onlar Erdelan beylerinden Me’mun Bey’i Dalam kalesin-
de kuşattılar. Barış yoluyla Mem’un Bey’i kaleden çıkararak İstanbul’a Süleyman Han’ın sarayında
göndermeyi başardılar. Bunun üzerine Me’mun Bey’in amcası Surhap, Levi, Meşile, Mehran, Tenûre,
Kelus ve Neşkaş nahiyelerini kendi topraklarına ilhak edip Şah Tahmasp’ın sarayına itaatini ilan
etti. Yeğeni Me’mun Bey Osmanlı idaresi tarafından taltif edilerek kendisine Hille sancağı verildi.
Böylece aynı ailenin bir kısmı İstanbul’a bir kısmı ise Kazvin’e bağlı olarak varlıklarını sürdürme-
ye başladılar. Surhap Bey, Osmanlı’ya iltica eden Şah Tahmasp’ın kardeşi Elkas Mirza’nın yakalan-
masında yardım ettiği için İran şahı tarafından ödüllendirildi. Me’mun’un ölümünden sonra oğlu
Muhammed Bey babasının hâkim olduğu yerlere sahip olabilmek için İstanbul’a gitti. Veziriazam
Rüstem Paşa kendisini destekledi.

Bağdad beylerbeyisi Osman Paşa’ya Erdelan üzerine yürümesi emredildi. Bu vilayetin en sağlam ve
en önemli kalesi olan Dalam kalesi kuşatıldı. İki yıl süren bu kuşatma sırasında Muhammed Bey bir
tüfek kurşunuyla öldü. Kaledekileri Şah Tahmasp tarafından yardım ediliyordu. Osman Paşa kuşat-
mayı kaldırmak zorunda kaldı. Kaleyi savunanlar da kaleyi boşaltıp kaçtılar. Bunu haber alan Baltacı
Mehmed Paşa 1562 yılında Dalam kalesini işgal etti. Böylece Şehrizor vilayeti bütünüyle Osmanlı
idaresine geçmiş oldu.

Bu arada Erdelan’da Surhap Bey’in ölümünden sonra oğulları ve torunları arasında beylik tahtı için
mücadele başlamıştı. Surhap’ın ölümünden sonra yerine oğlu Sultan Ali Bey beylik tahtına geçmiş
fakat iki sonra ölümü üzerine kardeşi Besat Bey yönetimi eline almıştı. Buna karşı Ali’nin çocukla-
rı amcasına karşı mücadeleye giriştiler. Amcalarının ölümünden sonra Sultan Ali’nin oğlu Teymur
Han Erdelan tahtına geçti. Bu sırada Osmanlı-İran savaşları devam ediyordu.

Teymur Han Osmanlıların askeri üstünlüğünü görünce Sultan III. Murad Han’a itaatini arz etti. Bu
sırada iki devlet arasında karşılıklı ümerâ celbi siyaseti devam ediyordu. Teymur Han Osmanlı ida-
resince hüsnü kabul ve iltifat gördü. Erdelan vilayeti beylerbeyilik haline getirilerek kendisine paşa
unvanı verildi. Erdelan vilayetinin gelirinden başka 100 bin akçalık haslar tayin edildiği gibi oğul-
larına da Erdelan sancakları verildi. Teymur Paşa, bazen Safevîlere bazen de Osmanlılara temayül
gösterip 1590 yılında ölünceye kadar eyaletini idare etti[33].

Ümera celbi konusunda tipik bir örnek aslen İran ümerasından olan Murad Han Bey’in Osmanlı san-
cakbeyi olarak atanmasıdır. 1 Mart 1600 (13 Şaban 1008) tarihli Maliyeden Müdevver defterler tas-
nifinde yer alan tımar tevcihlerine ait bir tezkere defterinde Harput sancakbeyiliğine Murâd Han Bey
adlı Safevî beylerinden birinin atandığı görülmektedir. Sabıka “Erdebil kulu” olan Murâd Han Bey,
Şah oğlu Haydar Mirza’yı sulh için İstanbul’a getiren Mehmed Kulu Han’ın kardeşidir. “Şah-ı Acem”
tarafından dahi Han olan Murâd Han Bey’e, “Âstâne-i sa’âdet’e itâat ve inkıyâd itdikde Tebriz’in def-
ter kethüdâlığı” verilmiş daha sonra Revan’a tâbi bir sancak 200 bin akça haslar ile tevcih edilmiş
fakat sancakbeyiliği fiilen gerçekleşmemiştir. Kendisi hakkında Tebriz muhafazasında olan Vezir

33 Şeref Han, Şerefname, s. 99-106.

160
Hasan Paşa, “hadd-i zâtında emekdârdır”, diye bildirmesi üzerine 1599 Temmuz’u sonlarında (1007
Zilhicesinin sonları) 30 bin akça ile zeâmete berât verildiği ve ayrıca Şah tarafından elçilikle gelen
kardeşi Mehmed Kulu Han tarafından mektupla bildirilmesi üzerine “mezîd-i inâyetten” bir 30 bin
akçalık zeâmete daha “ahkâm-ı şerîfe” verilmiştir. Daha sonra kardeşi Mehmed Kulu Han’ın ricası
üzerine Murad Han Bey’e Harput sancağı 7 Eylül 1599 (16 Safer 1008) tarihinden geçerli olmak üze-
re “kayd-ı hayat” şartı ve “hatt-ı hümâyûnla” verilmiştir. Murâd Han Bey’in 200 bin akçalık hasları
ile zeâmetleri toplamı 260 bin akça tutmaktadır. Fakat Harput sancağı icmallü hasları 335.390 akça
olduğundan istihkakından fazla olan 75 bin akçalık ziyâde de kendisine tevcih olunmuştur[34].

Murâd Han Bey’in Harput sancakbeyiliğinin ne kadar sürdüğünü, ölünceye kadar sancakbeyiliği
yapıp yapmadığını bilemiyoruz. Ancak Harput sancağının daha sonra da İran kökenli beylere tev-
cih edildiğini görüyoruz. 5 Mart 1631 (1 Şaban 1040) tarihli bir belgede Harput sancakbeyi olarak
Haydar Han Bey’in adı geçmektedir[35]. Haydar Han Bey hakkında açıklayıcı bilgiyi Harput Şer’iyye
Sicillerinde buluyoruz. Şubat sonu 1632 (Evâil-i Razaman 1041) tarihli bir ferman suretine göre,
Haydar Han Bey, Safevîler’den yüz çevirip Osmanlı hizmetine girmiş, bunun üzerine Harput sancağı
serdâr-ı sâbık[36] tarafından kendisine tevcih edilmiştir. Ancak bu defa sancak kayd-ı hayat şartı
ile tevcih edilmemiştir. Haydar Han Bey de, sancağının başkasına tevcih edileceği ihtimali üzerine[37]
dîvâna adam göndererek durumun açıklığı kavuşturulmasını istemiştir. Dîvân da bu hususta onu
teskin etmekte, sancağının alınması ihtimali olmadığını bildirmektedir[38].

Loristan beylerinden Muhammedî bin Cihangir Safevilere tâbi idi. Fakat bir müddet sonra Safeviler
kendisini tutuklayıp Alamut kalesine haps ettiler. On yıl bu kalede mahpus kalan Muhammedî’nın
dört oğlu Loristan’da ayaklanmalar çıkardılar. Ayaklanmaları bastırmakta güçlük çeken Şah Tah-
masp çocuklarının rehin bırakılmaları ve yılda 30 bin baş kadar at, katır ve koyun vermek şartıyla
Loristan’ın Muhammedî Bey’e verileceğini vaad etti. Bu sırada Loristan Muhammedî’nin kardeşi
Safeviler’e tâbi olan Şah Rüstem tarafından yönetiliyordu.

Kazvin’de Ustaclu Hüseyin Bey’e teslim edilen Muhammedî Bey, çocuklarına haber göndererek vaad
edilen 30 bin baş hayvanların hazırlanması için haber gönderdi. Çocukları 10 bin baş at ve koyun
hazırlayıp Kazvin’e hareket ettiler. Muhammedî Bey onların getirdikleri hayvanları muayene etmek
bahanesiyle Ustaclu Hüseyin’den izin alıp kaçtı ve Loristan’a geldi. Kardeşi Şah Rüstem kardeşinin
geldiği haberini alınca korkup idareyi bırakıp Kazvin’e gitti. Böylece Muhammedî Loristan hâkimi
oldu. Safevi idaresi bu oldu bittiği tanımak zorunda kaldı. Muhammedî Bey de Safevi şahları ile iyi
geçinme yoluna gitti. Ancak bir müdddet sonra Osmanlı-Safevi ilişkileri gerginleşince III. Murad’a
bağlılığını bildirdi. Osmanlılar Bağdad’a bağlı bazı nahiyeleri de Muhammedî’nin idaresine bıraktı-
lar. Altın nakışlı kılıçlar gönderdiler. Fakat zamanla Bağdat Paşaları ile Muhammedî arasında an-
laşmazlıklar baş gösterdi. Bu esnada Safevi Şahı Sultan Muhammed Loristan hâkiminin Osmanlı
ümerasıyla arasındaki ihtilafı değerlendirmek istedi ve Muhammedî’nin kızını oğlu Hamza Mirza’ya

34 BOA, MMD 15580, s.110.

35 Şerafettin Turan, “XVII. Yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu’nun İdarî Taksimâtı”, Atatürk Üniversitesi 1961 Yıllığı, Erzurum
1962, s. 218.
36 Burada ismi verilmeyen serdâr Hafız Ahmed Paşa’dır. Hafız Ahmed Paşa, Diyarbekir beylerbeyisi iken Bağdad’ın Safe-
vîlerin eline geçmesi üzerine 1625 yılında veziriazamlıkla İran serdârlığına tayin edilmiştir. Fakat Bağdad geri alınamamış
bunun üzerine 1626 Aralık’ında azl edilmiştir. Daha sonra 1629 yılı baharında Hüsrev Paşa veziriazam ve İran serdârı
tayin edilmiş, fakat o da Bağdad’ı almaya muvaffak olamamış ve 1636 yılında azl edilerek tekrar Hafız Ahmed Paşa
veziriazam olmuştur, bkz. Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, c. III, I. kısım, Ankara 1973, s.16-170.
37 Bu sırada serdâr ve veziriazam Hüsrev Paşa’dır ve kendisinden önce serdâr ve veziriazam olan Hafız Ahmed Paşa’nın
rakibidir. İhtimal ki, Hafız Paşa’nın tasarruflarını iptal ettirmek için uğraşmaktadır. Belli ki Haydar Han Bey bu durumdan
endişelenmiş ve sancağının elinden gideceğinden korkmuştur. Fakat bu sırada Hafız Ahmed Paşa İstanbul’da sadaret
kaymakamı ve hanedanın damadıdır. Bu sebeple Haydar Han Bey’e sancağının elinden alınmayacağı hükmünü yazdıran
da muhakkak ki, odur.
38 Ünal, “XVI. Yüzyılda Harput Sancakbeyileri”, Dünü ve Bugünüyle Harput I, Elazığ 1999, s. 93-113.

161
istedi. Muhammedî Bey bu teklife olumlu cevap verdi ve tekrar Safeviler safına geçti ve ölünceye ka-
dar Safeviler’e bağlı kaldı. Muhammedî’nin oğlu Şahverdi Safevilerle dostluk ve onlara bağlılık siya-
setini devam ettirdi. Şah Abbas Hamza Mirza’nın karısı olan Şahverdi’nin ablası ile evlendi. Böylece
Safevi hanedanıyla akrabalık bağları güçlendirilmiş oldu. Ancak Hemedan eyaletinin idaresi Bayatlı
Uğurlu Bey’e verilince Lorlarla Bayatlılar arasındaki ihtilaf canlanmış oldu. İki taraf arasında çıkan
çatışmada Bayatlı Uğur Bey ve adamları öldürüldü.

Uğurlu’nun kardeşi Şah Kulu Bey durumu Şah Abbas’a arz edince Lor üzerine sefer yapılması karar-
laştırıldı. Bizzat Şah Abbas’ın idare ettiği seferde Lorlar ağır bir mağlubiyete uğradı. Lor ve başkenti
Hürremabad’ın idaresi Mehdi Kulu Sultan Şamlı’ya verildi. Bu vaziyet karşısında Şahverdi Bağdat’a
kaçmak ve Osmanlılara sığınmak için harekete geçti. Fakat bu haber Şah Abbas’a ulaşınca Şahver-
di’nin Osmanlılara sığınmasının önüne geçmek için siyasetini değiştirdi ve ona hediyeler ve hil’atler
göndererek Safeviler’e itaatini devam etmesini sağladı[39].

39 Şeref Han, Şerefnâme, s. 66-68.

162
Sonuç

Osmanlı ile Safevî İmparatorluklar 16. yüzyılın başlarından 17. yüzyılın ortalarına kadar belirli ara-
lıklarla sürekli çatıştılar. Safevî devletinin konar-göçer zümreler arasında taraftar toplaması ve Os-
manlı idaresine karşı ayaklanmalar çıkarması Osmanlıları karşı hamleye sevk etti. Çaldıran seferi
Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da yüzyıllardır feodal bir hayat süren Kürd beylikleri üzerinde büyük
bir gerilim yarattı. Geçmişte Moğollar, Timur, Karakoyunlu ve Akkoyunlu devletleri zamanında on-
ların yüksek hâkimiyetini kabul eden Kürd beylikleri hayatiyetlerini devam ettirmişlerdi. Fakat bu
defa 16. yüzyılın iki büyük imparatorluğu karşı karşıla geliyordu ve Kürd beyliklerinin bulunduğu
bölge iki imparatorluğun çatışma alanı idi. Kürd beyleri için temel problem bu iki büyük imparator-
luktan hangisinin tercih edileceği idi. Çünkü hangisinin kazanacağını kestiremiyorlardı. 16. yüzyılın
başlarından itibaren Safevî hâkimiyeti altına giren Kürd beyleri mezhep faktöründen dolayı Safevî
idaresinden pek memnun değillerdi. Dolayısıyla Osmanlılar tarafında yer almaları beklenirdi. Ancak
Çaldıran’a gelinceye kadar girdiği bütün savaşları kazanmış olan Şah İsmail efsanevi bir hükümdar-
dı. Geçmişte Timur Osmanlıları mağlup etmişti. Gerçi Otlukbeli meydan savaşında Akkoyunluların
ağır bir mağlubiyete uğramaları üzerinden daha 41 yıl geçmişti ama bu defa şartlar Safevîlerden
yana görünüyordu. Osmanlıların İran’ istila etmeleri için kuş uçuşu 1500 km’lik yolu kat etmeleri
gerekiyordu. Osmanlıların ateşli silahları kullanarak meydan savaşının kaderini değiştirebilecekle-
rine dair bir bilgi yoktu henüz. Bu yüzden kendi topraklarından uzaklaştırılmış ve aile efradı Şah’ın
komutanı Nur Ali Halife tarafından yok edilmeye başlanmış olan Çemişgezek hâkimi Hacı Rüstem
Bey bile Şah İsmail’in kazanacağı varsayımıyla Çaldıran’da Safevîlerin safında yer almıştı.

Çaldıran zaferi sonrasında Osmanlılar Doğu ve Güneydoğu Anadolu’yu elde tutabilmeleri için ma-
halli Kürd beylerinin desteğini elde etmenin şart olduğunu fark ettiler. Bu yüzden onlara yurtluk-o-
caklı ve hükûmet denilen imtiyazlı sancaklar vererek Osmanlıya olan bağlılıklarını güçlendirmeye
çalıştılar ve istimalet siyaseti takip ettiler. Bunda da başarılı oldular zira Kürd beyleri Osmanlı sefer-
lerine katılarak ve merkezi hazineye vergi vererek üzerine düşeni yaptılar.

1578’de başlayan Osmanlıların İran seferleri sırasında da bölgede yine büyük bir gerilim meydana
geldiyse de Safevîlerin taht kavgaları sebebiyle siyasi birlikten uzak olmaları yüzünden Osmanlı-
ların askerî kudreti karşısında bir varlık gösteremeyeceğini hesap eden Kürd beyleri bu defa hangi
safta yer alacaklarına dair bir tereddüd yaşamadılar. Zaten Kürd beyliklerini çoğunluğu Osmanlılara
tâbi idiler. Sadece coğrafî konum olarak Safevîler’e çok yakın Kürd beylikleri hem İran’la hem Os-
manlılarla iyi geçinme yolları aradılar.

Osmanlılar Kürd beylerini kendi saflarında tutmaya çalışırken ilaveten Safevî ümerasından bir kıs-
mını daha celbetmeye çalıştılar ve onlara imtiyazlı sancaklar verdiler. Bölgedeki gerilim zaman za-
man yavaşlasa da 1639’daki Kasr-ı şirin antlaşmasına kadar devam etti.

Şeref Han, Şerefnâme’de Kürd beylerinin Osmanlılar ile Safevîler arasında sık sık saf değiştirmele-
rine dair pek çok örnek anlatır. Bunlar bazen Kürd beylerinin siyasi hırslarından bazen de Osmanlı
veya Safevî bürokrasinin dikkatsizliğinden kaynaklanır. İki büyük devlet arasındaki rekabet bazen
Kürd beylerini işine de yarar. Çünkü iki devlet de onları elde tutmak veya karşı tarftaysa kendi tara-
fına celb etmek için iltifat ederler. Bu da Kürd beylerinin kendi toprakları üzerinde belirli bir ölçüde
müstakil hareket etmelerini sağlar.

163
Kaynakça

Allahverdi, Reyhan Şahin, Kafkas Fatihi Özdemiroğlu Osman Paşa, İstanbul 2016.
Başbakanlık Osmanlı Arşivi, MAD 15580.
Başbakanlık Osmanlı Arşivi, Mühimme Defteri 2.
Başbakanlık Osmanlı Arşivi, Mühimme Defteri 49.
Başbakanlık Osmanlı Arşivi, Rüus 209.
Ebu Bekr-i Tihranî, Kitâb-ı Diyarbakriyya, (N.Lugal-F.Sümer neşri), Ankara 1969.
Göyünç, Nejat, “Ocaklık Deyimi Hakkında”, Prof. Dr. Bekir Kütükoğlu’na Armağan, İstanbul 1991, s.
269-278.
Göyünç, Nejat, “Diyarbekir Beylerbeyiliğinin İlk İdari Taksimatı”, Tarih Dergisi, c. XXIII, (Mart
1969), s. 23-34.
Göyünç, Nejat, XVI. Yüzyılda Mardin Sancağı, İstanbul 1969.
Hoca Sadeddin, Tacü’t-Tevârîh, c. II, İstanbul 1280.
Kütükoğlu, Bekir, Osmanlı-İran Siyasi Münasebetleri, İstanbul 1962.
Ocak, Ahmet Yaşar, “Osmanlı İmparatorluğunda Din, 14-17. Yüzyıllar”, Yeniçağlar Anadolu’sunda
İslam’ın Ayak İzleri, Osmanlı Dönemi Makaleler-Araştırmalar, İstanbul 2011, s. 84-147.
Peçoylu İbrahim, Tarih, c. I-II, Enderun Yayınevi, İstanbul 1980.
Sevgen, Nazmi, “Kürtler III”, Belgelerle Türk Tarihi Dergisi, sayı 7, (1968), s.57-61.
Sümer, Faruk, Karakoyunlular, I, Ankara 1967.
Şeref Han, Şerefnâme, Kürt Tarihi, (Çev. M. Emin Bozarslan), İstanbul 1990.
Turan, Osman, Selçuklular ve İslamiyet, İstanbul 1971.
Turan, Şerafettin, “XVII. Yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu’nun İdarî Taksimâtı”, Atatürk Üniversi-
tesi 1961 Yıllığı, Erzurum 1962, s. 201-232.
Uzunçarşılı, İsmail Hakkı, Osmanlı Tarihi, c. III, I. kısım, Ankara 1973.
Ünal, Mehmet Ali, “Diyârbekir’de Osmanlı Hâkimiyetinin ve Diyârbekir Beylerbeyiliğinin Kurulma-
sı”, I. Uluslararası Oğuzlardan Osmanlı’ya Diyarbakır Sempozyumu 20-22 Mayıs 2004 Bildiriler,
Diyarbakır 2004, s. 567-573.
Ünal, Mehmet Ali, “XVI. Ve XVII. Yüzyıllarda Diyarbekir Eyaletine Tâbi Sancakların İdarî Statüle-
ri”, X. Türk Tarih Kongresi’ne Sunulan Bildiriler, 1986, c. V, Ankara 1994, s. 2211-2220.
Ünal, Mehmet Ali, “XVI. Yüzyılda Harput Sancakbeyileri”, Dünü ve Bugünüyle Harput I, Elazığ
1999, s. 93-113.
Ünal, Mehmet Ali, “XVI. Yüzyılda Mazgird, Pertek, Sağman Sancakbeyileri -Pir Hüseyin Bey Oğul-
ları- “, OTAM, Ankara 1991, s. 239-265.
Ünal, Mehmet Ali, “XVI. Yüzyılda Palu Hükûmeti”, XI. Türk Tarih Kongresi Bildirileri (5-9 Eylül
1990), c. III, Ankara 1994, s. 1071-1096.
Ünal, Mehmet Ali, Osmanlı Tarih Sözlüğü, İstanbul 2011.
Ünal, Mehmet Ali, XVI. Yüzyılda Çemişgezek Sancağı, Ankara 1999.
Ünal, Mehmet Ali, XVI. Yüzyılda Harput Sancağı (1518-1566), Ankara 1989.
Yınanç, M. Halil, “Akkoyunlular”, İA, I, s. 263-267.
Yınanç, M. Halil, Türkiye Tarihi, Selçuklular Devri, İstanbul 1944.
 KANUNÎ SULTAN SÜLEYMAN’IN İKİNCİ İRAN SEFERİ
VE BİTLİS BÖLGESİNDE MEYDANA GELEN OLAYLAR

Doç. Dr. Muhittin KAPANŞAHİN

Erciyes Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, mksahin@erciyes.edu.tr

Giriş

16. yüzyılda, Osmanlı Türk Devleti, farklı coğrafyalardaki ülkelerin fethiyle ele geçirilen ve çok de-
ğişik ilişkilerle elde tutulan geniş topraklara hükmediyor, çeşitli halkları yönetiyordu[1]. Mısır ve
Suriye’nin fethi, sultanın, halife olması sonucunu doğurmuştu. Üstelik 16. yüzyılın başından beri
Osmanlılarla çatışma halinde bulunan Safevi hükümdarlarının temsil ettiği İran Şiileri de yenilgiye
uğratılarak; Sünniliğin zaferi kanıtlanmış oluyordu[2]. 1520’ye kadar geçen kısa süre içinde Çaldı-
ran’da Şii misyonunun geri püskürtülmesi, Kahire’nin dolayısıyla Arap dünyasının kalbinin idare al-
tına alınmasını gerçekleştirmiş, bütün bu faaliyetler Osmanlı Devleti’ne yeni bir vasıf kazandırmıştı.
Bu vasıf ona, Sünni İslam dünyasının tepkisini çeken ve büyük bir tehdit olarak algılanan Safevi dinî
düşüncesinin yayılmasını engellemek, Sünni İslam’ı takviye etmek görevini yükledi. Diğer taraftan
İslam’ın mukaddes topraklarına yönelik Hristiyanlık tehdidini ortadan kaldırmada aciz kalan Mem-
luk sultanlığına son vererek, bütün İslam dünyasının koruyucusu olma sıfatını da ön plana çıkardı[3].

Osmanlı memleketlerinde Şii düşmanlığı bütün şiddetiyle devam etmekteydi. Genel olarak Irakeyn
seferinde Azerbaycan’ın istila edilmesi ve Bağdat’ın fethi yeterli görülmüyordu[4]. Bundan dolayı Batı
ile bir anlaşma yapan Sultan Süleyman’ın Şark’a bir sefere çıkma niyeti bulunuyordu. Onun asıl
maksadı İran Şiîliğini yıkmak ve bu komşu memlekette Sünnîliği canlandırarak, Şark tehlikesini
ortadan kaldırmaktı[5].

1 Albert Howe Lybyer, Kanunî Sultan Süleyman Devrinde Osmanlı İmparatorluğunun Yönetimi, Çev. Seçkin Cılızoğlu, Sar-
mal Yayınevi, İstanbul 2000, s. 33-34.
2 Robert Mantran, “XVI. ve XVII. Yüzyıllarda Osmanlı İmparatorluğu ve Asya Ticareti”, Çev. Zeki Arıkan, Belleten, Cilt LI,
Sayı 201, 1987, s. 1433.
3 Feridun Emecen, “Sultan Süleyman Çağı ve Cihan Devleti”, Türkler, Yeni Türkiye Yay., Ankara 2002, Cilt 9 s. 501.
4 M. Tayyip Gökbilgin, “Süleyman I” İ.A., MEB, İstanbul 1979, C.XI, s.132.
5 İsmail Hami Danişmend, İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi, I-IV, Türkiye Yayınevi, İstanbul, 1971, C.II, s.255.

165
İran’a karşı yapılacak bu ikinci seferin en mühim sebebi, Osmanlıların Avrupa’da meşgul olmasın-
dan istifade eden Safavîlerin Doğu Anadolu’ya yeniden hücum edip; başta Van Kalesi olmak üzere
bazı yerleri işgal etmesi,[6] Şiîliğin Anadolu içerilerinde yayılmasını sağlayacak bir propaganda faali-
yetinden geri durmamış olmasıdır. Şah Tahmasb’ın, Kanuni’nin Avrupa’da savaşmasını fırsat bile-
rek Kafkaslardaki Sünnî-Türk yurtlarını istila etmesi, Azerbaycan, Doğu Anadolu ve Anadolu’daki
göçebe Türkmenlere karşı kuvvetli ve sinsi Şiîlik propagandası yapması, Van, Erciş ve civarındaki
kaleleri zorla işgal etmesi, Kars, Erzurum ve Erzincan bölgesinde çevreye büyük tahribatlar vermesi
ve Şirvân ülkesine kanlı baskınlar yapması gibi sebepler yeniden İran üzerine sefer yapılmasını ka-
çınılmaz hale getirmişti[7].

Kanuni’nin amacı, Doğu Anadolu’da siyasi, dinî-mezhebi birlik ve bütünlüğü sağlamak, Anadolu
coğrafyasında Şiîlik görüşünü ortadan kaldırmak, Sünnî anlayışı geliştirmek, kısaca siyasi-dini hâ-
kimiyeti sağlamak ve rakip olan Safevîler’e ağır bir darbe indirmekti[8].

Elkas Mirza’nın Osmanlıya İltica Etmesi

Sultan Süleyman H. 954 (M. 1547) yılında avlanmak düşüncesiyle Edirne’ye gitmiş ve Edirne Sara-
yı’nda bazı önemli işleri Veziriazam Rüstem Paşa ile görüşmekteydi. Bu sırada İran Şahı Tahmasb’ın
kardeşi Elkas Mirza’nın Osmanlıya sığındığı haberi geldi. O sene İran Şahı Tahmasb ile kardeşi Elkas
Mirza’nın arası açılmış ve büyük bir düşmanlık baş göstermişti[9]. Tahmasb çok mağrur bir Şahtı ve
kendi tahtına ortak gördüğü kardeşini ortadan kaldırmaya karar vermişti. Elkas Mirza, abisi Şah
Tahmab’a karşı büyük bir ordu toplama imkanına sahip değildi ve bundan dolayı Şirvan tahtını bı-
rakarak, kendisine sadık olan adamlarından birkaç kişi alıp[10] Osmanlı ülkesine sığınmak için ha-
rekete geçti. Uzun bir kara ve deniz yolculuğu yaptıktan sonra Kırım’a, oradan da Kefe’den bindiği
bir gemiyle Karadeniz boğazına geldi. Osmanlı toprağına ayak basar basmaz Padişahın eşiğine yüz
sürmeye geldiğini bildirdi. Bu haber üzerine Padişah, Edirne’den İstanbul’a geldi[11].

Padişahın İstanbul’a gelmesi Elkas Mirza’nın umudunu artırarak kırılmış olan ümitlerini yeniden
canlandırdı[12]. İstanbul’da kendisine ve adamlarına cennet gibi yerler gösterilip, hürmet edildi. Kabul
ve takdim merasimi bir gün evvel kararlaştırılınca ertesi gün usulüne göre divan kuruldu. Elkas için
selamlık askeri çıkarıldı. Devlet erkanı rütbe sırasıyla geçerken, Elkas Mirza her birini padişah zan-
nedip ayağa kalkarak tazimatını gösteriyordu. Osmanlı Padişahının gücü ve debdebesi karşısında
adeta kendinden geçmişti[13]. Tüfekçiler, divan meydanında durduktan sonra teşrifatçı çavuşlar, ağa-
larıyla birlikte gidip, Elkas Mirza’yı getirdiler. Beraberinde Seyit Azizullah adlı fazilet sahibi yaşlı bir
veziri de vardı. Elkas ile veziri ve diğer hususi adamları divan salonuna varınca Padişahın ellerinden
öptüler. Padişah da onları kabul ettikten sonra gönüllerini aldı[14]. Elkas Mirza’nın, Sultanın eşiğini

6 Mehmed Mazhar Fevzi; Haber-i Sahih, Hacı İzzet Efendi Matbaası, İstanbul 1293, Cilt 5, s. 191.
7 Danişmend, C.II, s.255; Enver Konukçu, Selçuklulardan Cumhuriyet’e Erzurum, Ankara, 1992, s.171; Asrar, a.g.e., s.115;
Kırzıoğlu, M. Fahrettin, Osmanlıların Kafkas Ellerini Fethi (1451-1590), T.T.K. Basımevi, Ankara, 1993, s.184.
8 Danişmend, a.g.e., C.II, s.255; Asrar, Ahmet, Kanunî Devrinde Osmanlıların Dinî Siyaseti ve İslâm Âlemi, Büyük Kitaplık,
İstanbul 1972, s.14.
9 Celâl-zâde Mustafa Koca Nişancı; Tabakâtü’l-Memâlik ve Derecâtü’l-Mesâlik, Haz. Petra Kappert, Wiesbaden, 1981, v.
381a; Karaçelebi-zâde, Süleyman-nâme, Bulak 1248, s. 147.
10 Celâl-zâde, v. 381a; Solak- zâde, Tarih-i Solak- zâde, Mahmud Bey Matbaası, İstanbul 1297, 507; Peçevî İbrahim; Tarih-i
Peçevî, Matbaa-i Amire, İstanbul 1283, 267.
11 Celâl-zâde, v. 381b; Gelibolulu Mustafa Âlî, Künhü’l-Ahbar, Kayseri Raşid Ef. Küt. No:920, v. 321a-b; Lütfi Paşa, Tevâr-
ih-i Âl-i Osman, Matbaa-i Âmire, Birinci Baskı, İstanbul 1341, s 435; Müneccimbaşı, III/498; Eyyubî; Menakıb-ı Sultan
Süleyman, Süleymaniye Küt. Esad ef. Koll., No:2422, v.25b.
12 Celâl-zâde, v. 381b.
13 Solak- zâde, 508; Peçevî, 267; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 321b.
14 Celâl-zâde, v. 382a; Solak- zâde, 508; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 321b.

166
gelip öpmesi menfaati ve maslahatı icabındandı. Hakikate bakılırsa vücudunu ortadan kaldırmak
lazımdı. Fakat mülteci olarak geldiği için merhametli Padişah onun kusurlarına bakmadı. Bilakis
ona mülteci ve misafir gözüyle bakarak hürmet etti. Üzüntüsünü gidermek için ona içi altınla dolu
kemerler hediye etti. Yerli ve Frenk işi sırmalı elbiseler, atlaslar ve bundan başka Şah ve Padişahlara
layık değerli hil’atler verdi. Ahır hayvanatından Arap atları, katırlar, develer verdi. Atların eyer ta-
kımları gayet kıymetli taştan süslenmiş ve üzengileri altından yapılmıştı. Kendisine bunlar verildiği
gibi vezirine, beylerine ve hizmetçilerine de hediyeler verildi[15].

Ertesi günü Elkas Mirza kurulan divana gelerek kendisine ve maiyetine karşı gösterilen hüsnü ka-
bulden ve lütfedilen ihsanlardan son derece minnettar olduğunu bildirdikten sonra Padişahın otur-
duğu tahtın basamaklarından birine yüz sürüp öptü.

Elkas için yapılan merasim çok debdebeli oldu. Ziyafet ve ikram işleri bittikten sonra Elkas Mirza,
kardeşi Tahmasb ile aralarında geçen meseleyi açtı. Onun bu sözlerinden anlaşılıyordu ki, Elkas,
Şirvan’ı kaybetmekle itibarını da kaybetmişti. Binaenaleyh Şirvan’ı yeniden almak hususunda Padi-
şahtan yardım diledi ve Padişahı Tahmasb üzerine tahrik etti[16].

İran’a Sefer Hazırlığı

Kanunî Sultan Süleyman H. 940 yılının son aylarında Bağdat seferi dolayısıyla İran toprağına gir-
miş ve H. 941 senesi Rebiülevvel ayında Isfahan hudutlarına kadar ilerlemişti. Fakat İran Şahından
gereği gibi öç alamadığı için ona karşı öfkesi geçmemişti. Bundan dolayı Padişahın da İran’a karşı
bir sefer açma arzusu vardı. Elkas Mirza’nın iltica ve istirhamı bu sefere bir bahane oldu[17]. Gerek
Elkas Mirza’nın teşviki ve gerek yukarıda anlatılan sebeplerden dolayı Sultan Süleyman, Şahın eline
geçen yerleri geri almak için sefere çıkmaya karar verdi[18]. Bunun üzerine Beylerbeyilerine ulaklar
gönderdiler ve ilkbahara hazır olmalarını bildirdiler. Beyler de toplanan Rumeli askerlerini alarak,
İpsala’dan Anadolu tarafına geçtiler[19].

Elkas Mirza ve Ulama Paşa’nın Önden Gönderilmesi

Devletin yüce divanı ordunun hareketinden önce Elkas Mirza’nın doğuya gönderilmesine ve kendi-
sine bir miktar askerle beraber Ulama Paşa’nın da verilmesini kararlaştırdılar[20]. Ulama Paşa İkinci
Bayezid Han’ın son zamanlarında Teke sancağı sipahilerinden idi[21]. O tarihte devlet kuvvetleri Şey-
tankulu adlı bir azgını sıkıştırmışlardı. O zaman Ulama da Şeytankulu’na uyarak birlikte Acem di-
yarına kaçıp, Kızılbaş olmuş ve savaştaki kurnazlığı yüzünden Acemlerin gözüne girerek, o diyarda
sultanlık mertebesine kadar yükselmişti. Fakat Şah İsmail’in tahakkümünü çekemediği için İran’ı
terk ederek, gelip Padişahın eşiğine yüz sürmüştü. Padişahın bendeleri arasına girdikten sonra bir-
çok defa şarkta Beylerbeyiliği görevinde bulunmuş ve en son Rumeli’ye aldırılarak orada kendisine

15 Celâl-zâde, v. 383a; Solak- zâde, 508; Peçevî, 268.

16 Celâl-zâde, v. 383a; Solak- zâde, 508; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 321b-322a.
17 Celâl-zâde, v. 383b; Solak- zâde, 508; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 322a.
18 İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, TTK, Ankara 1998, c. 2, s. 359.
19 Celâl-zâde, v. 383b; Lütfi Paşa, 435-436.
20 Solak- zâde, 509; Yaşar Yücel, Ali Sevim, Klasik Dönemin Üç Hükümdarı; Fatih, Yavuz, Kanunî, TTK, Ankara 1991, s. 180.
21 Celâl-zâde, v. 384a.

167
sancak inayet olunmuştu[22]. İran’a sefer yapmaya karar verilince, İranlıları yakından tanıyor diye
Ulama Paşa saraya çağrıldı ve kendisine Erzurum vilayeti Beylerbeyiliği verildi. Elkas’a da lala tayin
olundu. Elkas Mirza’ya saraydan bir bölük asker ile çadır, tuğ, sancak, davul gibi ne lazımsa verildi
ve Acem diyarına gönderildi[23].

Padişah’ın İstanbul’dan Hareketi

Padişahın sefere çıkışı 18 Safer 955 (29 Mart 1548) Perşembe günü oldu[24]. O gün birçok gemiler
Beşiktaş İskelesi’ne yanaşmıştı. Birkaç gün evvel başlayan nakliyat dolayısıyla hayvanlar, ağırlıklar,
askerler Üsküdar’da büyük bir kalabalık teşkil ediyordu. Padişah için de hareketten bir gün evvel
İbrahim Ağa çiftliğinde çadırlar kurulmuştu[25].

Sefere çıkış günü sabah güneşin doğuşuyla birlikte hareket edildi. Sabahın nurlu ve uğurlu saatinde
Kanunî ve Şehzade Sultan Cihangir, tavus gibi güzel, hızlı birer ata binerek ve Şehzade Sultan Ci-
hangir önde olduğu halde saray kapısından çıktılar[26]. Çavuşlar derhal methiyeler söylemeye ve çal-
gıcılar da çalgı çalmaya başladılar. Yedi tane altın toplu sancakla tuğlar, selam merasiminden sonra
Şehzade ile Padişah arasında olmak üzere saf nizamında sıraya kondu. Yürüyüş başlayınca tüfekçi-
ler kurusıkı atışa başladılar. Yollar, çarşılar, iskele tarafları insan topluluklarıyla dolmuştu. Padişah
iskeleye geldiğinde orada baştarde denilen otuz oturaklı bir gemi hazır bulunuyordu[27]. Padişah ge-
miye girince Tophane’den ve diğer top bulunan yerlerden toplar atıldı. Padişah büyük bir debdebe ile
Üsküdar yakasına geçince orada hazırlanan altın eyerli bir ata bindi. Bütün devlet erkanı ve selamlık
yerindeki askerler çadır kurulan yere kadar Padişaha refakat ettiler. Orada Padişah atından inip ça-
dırına girdi. Ertesi günü oradan kalktıktan sonra konak konak yürüyüşlere devam edildi[28].

Şehzadelerin Orduyu ve Padişahı Karşılamaları

Kanunî Sultan Süleyman İstanbul’dan sefere çıkarken, Şehzade Selim Manisa valiliğinde idi. Şehza-
de, ordunun hareket ettiğini duyunca karşılamaya çıktı. Ordu Rebiülevvel ayının birinci günü Eski-
şehir’in Seyitgazi kasabasına ulaştı. Babasını burada karşılayan Şehzade Selim’e Padişah, Edirne’yi
merkez yapmasını emretti. Genç ve becerikli Şehzade bu buyrukları aldıktan ve hil’atlere nail olduk-
tan sonra yeni memuriyet mahalli olan Edirne’ye hareket etti[29]. Şehzade Selim ayrıldıktan sonra Pa-
dişah devlet erkanıyla kalkarak, Seyit Battalgazi hazretlerinin türbesini ziyarete gitti. Ziyaretlerden
sonra oradaki dervişlere ve bekçilere bahşişler verdi[30].

Ertesi gün ordu buradan yürüyüşe geçerek, Rum vilayetinin merkezi olan Karaman’a geldiler. Bu-
rada Şehzade Sultan Bayezid, babasıyla buluştu. Padişah oğlunu görünce çok sevindi. Şehzade ba-
basını geçirmek maksadıyla Rum Kayserinin eski hükümet merkezi olan Kayseri’ye kadar orduya

22 Celâl-zâde, v. 384b; Peçevî, 270

23 Celâl-zâde, v. 384b; Peçevî, 270; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 322a; Mehmed Mazhar Fevzi, V/191.
24 Karaçelebi-zâde, 148.
25 Celâl-zâde, v. 384b; Peçevî, 270.
26 Celâl-zâde, v. 385a-b; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 322b.
27 Celâl-zâde, v. 385b.
28 Celâl-zâde, v. 386a.
29 Celâl-zâde, v. 386b; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 322b; Solak- zâde, 509; Peçevî, 270; Karaçelebi-zâde, 149.
30 Celâl-zâde, v. 386b-387b; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 322b; Karaçelebi-zâde, 149.

168
refakat etti[31]. Burada her sınıftan halk gelip orduyu karşıladılar. Ordu burada çadırlı ordugâh kurarak
konakladı. İki gün sonra Sivas istikametinde yürüyüşe geçildi. Padişah, Şehzade Bayezid’in Kara-
man’a dönmesine müsaade etti[32]. Ordu Kayseri’den kalktıktan birkaç gün sonra Sivas’a vardı (16 Re-
biülahir 955). Sivas şehri eskiden beri Rumların meşhur bir memleketiydi. Kuzeyden esen rüzgarlar
buradan geçtiği için havası gayet güzeldi.

Ordu Sivas’a geldiğinde Amasya valisi olan Şehzade Sultan Mustafa, babasını karşılamaya çıktı[33].
Buluştuklarında Mustafa Çelebi babasının ellerinden öptü ve onun yüksek iltifatlarına nail oldu. Pa-
dişah memleketin muhafazası için ona lazım gelen talimatı verdikten sonra Şehzade Mustafa da
babasına veda ederek, memuriyet yeri olan Amasya’ya gitti[34].

Şirvan Eyaleti ve Burhan Ali Sultan

Şirvan eyaleti bir zamanlar başlı başına sultanlıkla idare olunur bir memleketti. Sonra Safeviler bu-
ralara da saldırdılar. Hele Elkas Mirza’nın sultanlığı zamanında Acemler burada binbir türlü ah-
laksızlıklarda bulundular. Tahmasb, Elkas’ı kaçırmaya muvaffak olduktan sonra kendi oğullarından
birisini Şirvan’a Şah tayin etti. Şirvan’ın Safevilerden önceki son sultanının torunlarından Burhan
Ali Sultan, bu ülkenin karmakarışık bir hale geldiğini görünce orada durmadı ve kalkıp Osmanlı ül-
kesine gelerek Padişaha iltica etti. Padişah da onu kabul ederek kendisine dirlik verdi[35].

Burhan Ali Sultan esasen aslan yürekli ve becerikli bir zat olduğu için bu sefer sırasında ona bir
vazife verildi. Bu vazife ise Şirvanlıların Türklere yardım etmelerini temin etmekten ibaretti. Burhan
Ali Sultan bu emri alınca deniz tarafından kalkıp Şirvan’a gitti ve Türklerin Şirvan’a geleceğini Acem
idaresinden bezmiş olanlara bildirdi. Bu haber Şirvan’da güzel bir tesir yaptı. Bu fırsattan istifade
eden Burhan Ali Sultan Acemlere sezdirmeden bir miktar kuvvet tedarik etti[36]. Acemler idaresinden
hoşlanmayanlarla temasa geçerek, onların desteklerini elde ettikten sonra oradaki Acem taraftarları
üzerine saldırıp, Şirvan’ı aldı ve muhafızlarını kılıçtan geçirdi. Bu yüzden Şirvan şehri eskisi gibi
Acemlerden temizlendi[37].

Ordunun Azerbaycan ve Tebriz Yönünde İlerlemesi

Sultan Süleyman, deniz gibi coşkun ordusu ile Sivas’tan kalktıktan sonra Azerbaycan taraflarına
gitmek üzere Erzurum yolunu tuttu. Kanuni, 1548 Haziran ayı sonuna doğru Erzurum önlerine ula-
şıp, burada sekiz gün konaklamış ve Şah Tahmasb’ı “erlikle cenge” davet eden mektubunu Erzu-
rum’dan göndermiştir[38]. Elkas ile Ulama Paşa orduya öncülük yapıyorlardı. Osmanlı ordusu Adil-
cevaz yakınına gelip çadırlı ordugaha geçti. Padişahın asıl maksadı Acemlerin işgallerinde bulunan
Van kalesini kurtarmaktı. Bu kale evvelce Türk kuvvetleri tarafından alınmışken; kalede bulunan

31 Celâl-zâde, v. 387a. (5 Rebiülahir 955); Peçevî, 270.

32 Celâl-zâde, v. 387b; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 322b; Karaçelebi-zâde, 149.
33 Celâl-zâde, v. 387b; Karaçelebi-zâde, 149.
34 Celâl-zâde, v. 388a; Peçevî, 270; Müneccimbaşı, III/499.
35 Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 323a; Peçevî, 272.
36 Celâl-zâde, v. 388a; Karaçelebi-zâde, 149.
37 Celâl-zâde, v. 388b.
38 Gökbilgin, C.XI, s.132; Bekir Kütükoğlu, “Tahmasp I” İ.A., MEB, İstanbul 1979, C.XI, s.643; Konukcu, a.g.e., s.172; Kırzıoğlu,
a.g.e., s.184; Asrar, a.g.e., s.114.

169
bazı garazkar ve ihmalci adamlar yüzünden tekrar Acemlerin eline geçmişti. Padişah bu kaleyi al-
mak için Karaman askerlerini Erzurum Beylerbeyi Ulama Paşa komutasına vererek Van’a gönder-
di[39]. Kendisi de o tarafa gitmek istiyordu fakat Elkas Mirza ısrarlı istekleri ile padişahı Tebriz taraf-
larına gitmeye ikna etti. Bu sebeple ordu, bu istikamette yürüyüşe devam etti[40]. Çünkü Şah Tahmas
yine eski taktik üzere Tebriz’e kadar olan sahayı yakıp-yıkarak ve suları zehirleterek geri çekilmiş
ve meydan savaşına cesaret edemeyerek, kaçmıştı[41]. Bu sırada Tahmâsb’ın da Tebriz’de bulundu-
ğu hakkında birtakım haberler alındı. Vaktiyle «Irâkeyn» seferinde Safavî ordusuyla karşılaşmaya
muvaffak olamayan Kanunî’nin şimdi bu vaziyetten istifade etmek istemesi de pek tabii idi[42]. Türk
ordusunun ilerlediğini gören Acem casuslarından biri Şaha giderek durumu etraflıca anlattı ve bu
haberin duyulması İranlıları ürküttü. Şahın ordusu korkudan dağılmaya başladı.

Nitekim Şah hemen başının çaresine baktı. Acem vali ve komutanları kısmen çadırlara sarılarak ve
kısmen de gelin gibi çarşaflara bürünerek kaçtılar. Osmanlı ordusu, 20 Cemaziyelahir günü Tebriz’in
Şemdigazan adlı yerine gelip çadırlı ordugâh kurdu. Tebriz savaşmadan ele geçirildi. Bu bölgenin
muhafazası için Elkas Mirza’nın orada kalması uygun görüldü[43]. Refakatine ordudan okçu, tüfekçi
ve topçu kuvvetleri ayrılıp verildi. Bu kuvvetlerin iaşesi için birçok gümüş ve altın para tahsis edildi.
Padişah Acem ülkesinin alınmasını istiyor fakat alınacak yerlerin Elkas’a verilmesini uygun gör-
müyordu. Çünkü Elkas, liyakatsiz, alçak huylu ve alçak ruhlu bir adamdı. Nitekim Tebriz’e vali tayin
edildiğinde ahaliden mal ve para toplamakla beraber, işkenceler de yapmaya başlamıştı. Hatta bu
kadarla da kalmayıp günün birinde Şahın sarayını bile yağma ederek yakıp yıktı. Elkas taraftar-
ları Tebriz halkından bazı kimselere kin besledikleri için ellerine kazma alarak, gidip o biçarelerin
evlerini yıktılar[44]. Padişah bu haberi duyunca buna razı olmayıp Tebriz halkının her türlü vergi ve
tekliflerden affedilmesini ve kimseye zulüm yapılmamasını Elkas Mirza’ya emretti[45]. Bütün bu süre
zarfında Şah Tahmasb ortalarda gözükmedi[46]. Kanunî Sultan Süleyman Tebriz’de yalnızca beş gün
kalarak askerini tam bir intizam altında tutmuş, kimsenin malını yağma ettirmemiştir[47].

Şah’ın savaşa yanaşmadığını ve ele geçiremeyeceğini anlayan Kanuni, onu saklandığı yerden çıkar-
manın mümkün olmadığını gördü. Şiddetini artıran yiyecek ve yem sıkıntısından dolayı binlerce at
ve katırın ölümü üzerine Tebriz’den Van üzerine yürüdü[48].

Padişahın Tebriz’den Van’a Dönmesi ve Van Kalesinin Alınması

Ordu, 25 Cemaziyelahir 955 (1 Ağustos 1548) Çarşamba günü Tebriz’den dönerek Van’a hareket eti.
Acemler, Osmanlı ordusunun hayvanlarını açlıktan kırmak maksadıyla Van’a kadar yolun iki tara-
fındaki ekinleri yakmışlardı. Bu haber Padişaha ulaşınca orduyu dağ yolundan yürütüp, Van sahra-
sına getirdi ve göl kenarında ordugâh kurdu. Van kalesi Acem memleketinin anahtarı mesabesinde

39 Celâl-zâde, v. 388b; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 322b; Solak- zâde, 509; Peçevî, 271; Karaçelebi-zâde, 150; Mehmed Mazhar
Fevzi,V/192.
40 Solak- zâde, 509; Peçevî, 272.
41 Karaçelebi-zâde, s.150; Peçevi, a.g.e., C.I, s.272; Müneccimbaşı, Ahmed b.Lütfullah, Sahaifu’l-Ahbâr fi Vekây-i ü’l-A’sâr,
(Terc. Nedim Ahmed), I-III, Süleymaniye Ktb., Hacı Mahmud Kitaplığı, Nr. 4741, İstanbul, 1285 h, C.III, s. 499; Danişmend,
a.g.e., C.II, s. 257.
42 Danişmend, C.II, s.257.
43 Celâl-zâde, v. 389a; Peçevî, 272; Eyyubî; 26a; Mehmed Mazhar Fevzi,V/193.
44 Celâl-zâde, v. 389b; Peçevî, 273; Mehmed Mazhar Fevzi,V/194.
45 Celâl-zâde, v. 390a; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 323a; Peçevî, 273.
46 Yücel-Sevim, 180.
47 Baron Joseph Von Hammer Purgstall, Büyük Osmanlı Tarihi, (Çev. Mehmet Ata Bey, Yay. Haz. Mümin Çevik; Erol Kılıç),
Üçdal Neşriyat, İstanbul 1993, Cilt 5, s.371.
48 Celâl-zâde, a.g.e., v.316a; Peçevi, a.g.e., C.I, s.273; Danişmend, a.g.e., C.II, s.258.

170
olup, etrafa hâkim bir durumda idi[49]. İran Şahı bu kaleyi aldığında onun sağlamlaştırılmasına önem
vermiş ve birçok top ve mühimmatı getirerek, mukavemetini artırmıştı. İkinci olarak kalenin düş-
mesi halinde ailelerin esaret ve taarruzdan korunması düşüncesiyle kale muhafızlarının ailelerini
kalede bırakmayıp; hareminin bulunduğu yere göndermişti. Şah Tahmasb, Türklerin gelip bu kaleyi
muhasara ettiklerini duydu, lakin müteessir olmadı. Çünkü fikrince bu kale 12 imama mensup kim-
selerin elinde bulundukça düşmeyecekti[50].

Padişah bu kalenin daha hızlı alınması için Erzurum Beylerbeyinin emrindeki kuvvetleri yola çı-
kardı ve arkalarından da bir miktar top gönderdi. Kalenin fethine gayret edilmesi için Veziriazam
Rüstem Paşa’ya kati emirler verdi. O da gidip kuşatma hareketini sıklaştırdı ve elde bulunan topla-
rı cephelere dağıttı. Vezirleri cephelerin komutanlığına tayin etti ve tüfekçileri topçuların etrafında
yerleştirdikten sonra savaşa başladı. Top gülleleri kısmen mermerden, kısmen demir ve çelikten idi.
Bu mermiler çarptıkları duvarı dağıtıyordu. Bu yüzden kale muhafızları çok zayiat verdiler[51]. Kalenin
kuşatması 10 gün boyunca yoğun ateş altında devam etti[52].

Sağ kalanlar hayatlarını kurtarmak üzere içlerinden birkaç kişiyi kaleden gönderdiler ve muhafız-
larının hayatlarına dokunmamak şartıyla kalenin teslim edileceğini bildirdiler. Onların ilticaları Pa-
dişaha arz edilince bu istekleri kabul edildi. Kale teslim olduktan ve askerleri çıkarıldıktan sonra
oraya Osmanlı askerleri ve tüfekçiler tayin edildi. Yıkık yerlerin yapılması işlerine nezaret etmek
üzere bir vezir ile iki beylerbeyi memur edildi. Ustalar tamiratı az zamanda bitirdiler. Kaleye birçok
mühimmatla birlikte kale topları ve muhafız yerleştirdiler[53]. Bu işler bitince İskender Çelebi, beyler-
beyi salahiyetiyle buraya hâkim ve vali tayin edildi ve o bölgenin bütün işleri onun emrine verildi[54].

Acemlerin Mallara Saldırmaları

İran askerleri, Osmanlı korkusundan karınca gibi deliklere kaçarken bu sefer Adilcevaz ve Muş Ka-
leleri etrafındaki köy ve nahiyeleri basarak ahalinin mal ve davarlarını talan ettiler. Ayrıca mamur
yerlerle, zavallı halkın ibadet yerlerini yıktılar ve Ahlat’ta bulunan Müslümanları da katlettiler. Bun-
dan başka Kars Kalesi’nin tamirine memur edilen Kadiroğullarından Pasin Valisi Ali Bey ile usta ve
işçilere ansızın hücum ederek zavallı adamları kılıçtan geçirdiler[55].

Şahın adamlarının bu tecavüzleri Padişaha bildirilince o da askerini alıp Adilcevaz’a hareket etti.
İranlılar Osmanlı ordusunun hücumuna uğramaktan korkup, çekilmeye başladılar. Çekilirken o ci-
varda topladıkları ağırlıkları yollarda terk ettiler. Fakat davarları önlerine katıp götürdüler. Sonra
Türk kuvvetlerinin yetişeceğine kanaat getirince zavallı hayvanları boğazladılar[56]. Acemler en çok
dana öldürdükleri için Türk çiftçileri işbu Acemlere “Danakıran” adını verdiler. Türkler yetişince
İranlılar o günün gecesinde karanlıktan istifade ederek kaçtılar. Fakat yakalananlar birer birer kılıç-
tan geçirildiler ve o civardan Acemlerin alakasını kestiler[57].

49 Celâl-zâde, v. 390a; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 323a; Solak- zâde, 510. (Peçevi 10 Recep tarihini veriyor. Peçevî, 273.)
50 Celâl-zâde, v. 390b.
51 Celâl-zâde, v. 391a-b; Peçevî, 274; Eyyubî; 26a-b.
52 Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 323b; Solak- zâde, 510.
53 Celâl-zâde, v. 392a. (19 Receb 955)
54 Celâl-zâde, v. 392b; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 323b; Solak- zâde, 510; Müneccimbaşı, III/499.
55 Celâl-zâde, v. 392b-393a; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 323b; Peçevî, 274; Karaçelebi-zâde, 150-151.
56 Celâl-zâde, v. 393a; Mehmed Mazhar Fevzi,V/196.
57 Celâl-zâde, v. 393a.

171
Padişahın Diyarbakır’a Gitmesi ve Şah Tahmasb’ın Faaliyetleri

Kış mevsiminin yaklaşmasıyla havalar soğumuştu. Hem bu yüzden hem de İran seferinin bitmiş
olmasından dolayı Padişah, Van’dan Diyarbakır’a hareket emrini verdi. Buraları dağlık olmasından
dolayı yürüyüşün sıkıntılı olmaması için tümenlerin ayrı yollardan gitmesi komutanlara bildirildi.
Padişah Adilcevaz, Ahlat[58] ve Bitlis yolu ile Diyarbakır’a gitti. Diyarbakır’ın geniş ovasında Dicle ke-
narında bulunan Çöllük tarafında ordusuyla çadır kurdu[59].

Acemlerın Erzincan ve Civarına Saldırmaları ve Padişahın Ahmet

Paşa’yı Görevlendirmesi

Şah Tahmasb ve adamları Van’ın kaybedildiğini ve Padişahın da Diyarbakır’a gittiğini duyunca

bundan cesaret alarak saklandıkları yerlerden çıkıp Tercan ve Erzincan taraflarına kadar gittiler.
Uğradıkları yerleri yağma ettiler ve zavallı çiftçilerin kimini öldürdüler, kimini korkutup kaçırdılar.
Çoluk çocukları inletip ağlatarak, esir ettiler ve hiçbir şeye gücü yetmeyen ihtiyar kadın ve erkekleri
öldürdüler. Köylerine ziyan ve mallarına zarar vererek, Erzincan’ı yakıp yıktılar. Halk arasında fe-
sat çevirmeye başladılar[60]. İranlıların büyük acılar doğuran bu halleri üzerine Padişah, vezirlerden
Ahmet Paşa’yı çağırdı. Yeniçerileri emrine verip bunların üzerine gönderdi[61]. Padişah Diyarbakır’da
kalan kuvvetlerle Harput ve Elazığ üzerinden Erzincan’a gitmeyi kararlaştırdı[62].

Vezir Ahmet Paşa, padişahtan aldığı emirle, bölge dağlarından kuzeye giderek Kemah Kalesi’ne
ulaştı. Sonra emrinde bulunan Osman Paşa’yı öncü olarak ileriye gönderdi. Osman Paşa araziyi ta-
rayarak ve düşmana ait araştırmalarda bulunarak Erzincan’a doğru ilerledi. En son aldığı bir malu-
matta onların iki üç kilometre ileride bir dere içinde olduklarını öğrendi. Gece olunca onların olduğu
yere gitti. Acemlerin çadırlarda uyudukları görüldü. Osman Paşa gece vakti bir sürü hergele top-
ladı ve kuyruklarına kazan ve leğenler gibi eşyalar bağladı. Düşman ordugâhına sürdü. Hayvanlar
kuyruklarını oynattıkça korkularından bağırıyorlar ve koşuyorlardı. Neye uğradıklarını bilemeyen
Acemler birbirlerini kırmağa ve firar etmeğe başladılar. Türkler naralar atarak düşman çadırlarına
baskın yaptılar ve Acemleri sersem edip şaşırttılar. Oklu ve tüfekli askerler düşman çadırlarından
çıkanları karşıladılar[63]. Her iki taraf arasında büyük bir çatışma başladı. Osman Paşa Türk piyadeleri
arasında bulunuyordu. Düşmandan birçoğunu telef etti fakat bu sırada kendisi de yaralandı. Mecbu-
ren at üzerinde baskını idare etti. Düşmana zayiat verdikten sonra geri çekilmeye başladı. Bu çeki-
lişten maksadı düşmanı aldatarak büyük kuvvetlerimize doğru çekmekti. Fakat Acemler Padişahın
geldiğini sanarak korkmuşlardı. Öncü komutanın baskını tekmil İran kuvvetlerine karşı olmayıp;
emniyet tertibatına memur bir kısım kuvvete karşı yapılmıştı. Bu baskından haberdar olan Acemle-
rin büyük kısmı “Türk Padişahı geldi” diye bir çığlık kopardılar ve o gece çadırlarını bomboş bırakıp
kaçtılar[64]. Hiçbir yerde kalmayarak Gürcistan eteklerinden Karabağ’a çekildiler[65]. Bu başarılarından
dolayı Halep eyaletinin yönetimi, Osman Paşa’ya verildi[66].

58 Solak- zâde, 510.

59 Celâl-zâde, v. 393b; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 324a.
60 Celâl-zâde, v. 394a; Lütfi Paşa, 440; Peçevî, 275; Karaçelebi-zâde, 151.
61 Celâl-zâde, v. 394a; Solak- zâde, 510.
62 Celâl-zâde, v. 394b; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 324a.
63 Celâl-zâde, v. 395a; Peçevî, 275; Hammer, c. 5, s. 371; Mehmed Mazhar Fevzi,V/196-197.
64 Celâl-zâde, v. 395a.
65 Celâl-zâde, v. 395b; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 324a-b.
66 Peçevî, 276.

172
Ordunun Diyarbakır’a Gitmesi ve Bayramı Kutlaması

Erzincan’a kadar gelmiş olan Acemlerin Türk askerleri tarafından kaçırılması haberi orduda büyük
bir sevinç meydana getirdi. Mevsimin güz olması ve havaların soğuması üzerine Elazığ ile Erzincan
arasında bulunan ordunun Diyarbakır’a dönmesi için buyruk çıktı. Diyarbakır’a geliş Ramazan Bay-
ramı günlerine denk geldi. Bu bayram dolayısıyla bazı hazırlıklar yapıldı.

Yüksek taklar ve gölgelikler kuruldu. Bayram günü tan vaktinden itibaren davullar, nakkareler çal-
maya başladı. Padişah bir taht üzerine çıkıp orduya göründü. Mabeynciler, saray ağaları, mutfak ve
ahır memurları, saraçlar, Padişahın hademeleri gelip el öptükten sonra vezirler, kazaskerler, defter-
darlar, Anadolu ve Rumeli Beylerbeyleri, ordu komutanları, subaşılar, ağalar, yayabaşıları, zağarcı-
lar, sekbanlar, tüfekçiler, solaklar, silahdarlar, ulufeciler, sağ ve sol garipler, teşrifatçılar, kapıcılar
dahi el öpmek suretiyle bayramı kutladılar[67]. Bayram merasimi bittikten sonra ziyafetler başladı.
Bayram günleri geçince soğuklar düşünülerek kar korkusundan Rumeli askerleri Beylerbeyileriyle
birlikte Mardin’e, Anadolu askerleri Beylerbeyileriyle beraber Hazreti İbrahim’in doğum yeri olan
Reha yani Urfa’ya ve bir miktar askerle üçüncü vezir Mehmet Paşa da Bağdat’a hareket ettiler. Bu
gruplar gittikleri yerlere kışlamak için gönderildiler[68].

Elkas’ın Isfahan ve Keşan Taraflarına Yağmaya ve Padişahın Halep’e

Gitmesi

Kanunî Sultan Süleyman Tahmasb’ın Bitlis ve Erzincan taraflarında yaptıkları yağma ve talandan
dolayı ortaya çıkan kabul edilemez durumun intikamını almak için Elkas Mirza’yı abisinin üzerine
göndermek istedi[69]. Bu sırada ulaklar Elkas Mirza’dan bir tahrirat getirdiler. Elkas; İran askerlerinin
Osmanlıdan yıldıklarını yazmakla beraber Şahın, İsfahan, Keşan ve Kum taraflarında olan hazine-
lerini aldırdığını ve Kurçi vasıtasıyla ailesi ile varını yoğunu kaçırmak üzere topladığını, bu fırsa-
tı kaçırmamak ve o tarafları talan etmek için kendisine müsaade edilmesini rica etmişti[70]. Elkas,
askerler arasında uğursuzlukla şöhret bulduğu için Türk askerleri ondan nefret ederlerdi. Padişah
onun ricasını kabul etti. Yalnız Tebriz’i korumak üzere maiyetine verilen askerleri götürmemesini
emretti. Kendisine ordudan bir miktar asker göndereceğini ayrıca Kürtlerden ve Diyarbakır ahalisin-
den gitmek isteyen olursa onları da götürebileceğini yazdı[71].

Padişah H. 955 (M. 1548) senesinde kışı Halep’te geçirmeye karar verdikten sonra Diyarbakır’dan
hareket etti. 20 Şevval günü Halep şehrine vardı. Bu şehir Arap diyarının ruhu mesabesindeydi.
Halep şehri hem büyük hem de kalabalık bir şehirdi. Halep’in yüksek bir tepe üzerine bina edilmiş
müstahkem bir kalesi, bunun gayet yüksek kuleleri, geniş dayanıklı duvarı ve derin bir hendeği var-
dı. Şehirde birçok camiler, mabetler[72] ve birçok türbe bulunuyordu. Etrafında akar suları ile burası
çok imar görmüş bir şehirdi. Padişah maiyetindeki askerle oraya vardığında şehrin bütün ahalisi
tarafından karşılandı. Kaleden toplar atıldı.

67 Celâl-zâde, v. 395b-396a; Peçevî, 278.

68 Celâl-zâde, v. 396a; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 324b; Karaçelebi-zâde, 152.
69 Lütfi Paşa, 440.
70 Celâl-zâde, v. 396a; Solak- zâde, 510; Peçevî, 276.
71 Celâl-zâde, v. 396b; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 324b; Solak- zâde, 511; Peçevî, 277; Mehmed Mazhar Fevzi,V/198-199.
72 Celâl-zâde, v. 396b.

173
Maiyet tüfekçileri de tüfek atarak iade-i selamda bulundular. Oranın valisi Padişah için burada bağ
ve bahçeli güzel bir yer hazırlamıştı. Padişah halkı selamladıktan sonra bu hazırlanan yere gidip
yerleşti[73]. Orada bir buçuk ay kadar bir istirahatten sonra Karaman taraflarında bulunan Şehzade
Bayezid’i aldırdı. 5 Zilkade günü av maksadıyla Hama taraflarına gitti[74].

Elkas Mirza’nın Faaliyetleri ve Padişaha Hediyeleri

Bu sırada Elkas Mirza emri altındaki adamlarla Hemedan sınırını aşarak gökten inme bir bela gibi
İsfahan’a girdi. Kaçak Şahın kardeşleri Sam ve Behram’ın çocuklarıyla eşlerinin bulundukları yeri
basıp yağma ettikten sonra hazinelerine el koydu. Şahın muhafız, topçu ve cebeci gibi komutanlarının
ailelerini tutsak etti. Mallarını yağma ve mülklerini harap etti. Sonra Acemlerce zemzem derecesinde
mukaddes pınarlarının bulunduğu Kum şehriyle Keşan’ı ve Şiraz’a kadar bütün yerleri yakıp yıktı[75].
Aldığı mallardan bir kısmını Padişaha takdim etmek için listesiyle beraber veziri bulunan Azizullah’a
teslim etti ve bir mektup yazıp verdi. Böylece Muş, Ahlat ve Erzincan fukarasının intikamını aldığını
söylüyordu[76]. Padişah Hama’dan Halep’e döndükten sonra Seyit Azizullah, bu armağanları ve liste
ile beraber Elkas’ın mektubunu Padişaha verdi. O gün divan kurulup gelen mallar listeye göre teslim
alındı. Listenin baş tarafında gayet güzel yazılarla yazılmış ve süslenmiş Kur’an’lar, ayetlerin tefsiri,
hadis vesaire din kitapları ile tarihlerin adları yazılmıştı. Bu kitaplar çeşit çeşit cevahir taşlarla süslü
kılıflar içinde bulunuyordu. Bunlardan başka lal ve ateşi renkli yakutlarla güzelce süslenmiş hançer-
ler, kılıçlar ve çok masraflara mal olmuş kalkanlar vardı. Ayrıca uzun sivri mızraklar, yaldızlı nakka-
reler, gümüş ve altın üzengiler, süslü eyer takımları, kilo kilo inciler, türlü türlü elmaslar, zümrütler
ve sedefle süslenmiş yüzükler, miskler, amberler, kese kese feruzeler, bedehşan işleri, nakışlı ipek
perdeler, yaldızlı parlak sandalyeler, ipek halılar, keçeler ve daha başka Şahlara, Padişahlara layık
kumaşlar geldi. Vezir Seyit Azizullah Padişahın ellerinden öptü. Padişah da ona hil’at giydirdi. Bu
hediyeler sayılıp alındıktan sonra Padişah Veziriazamla beraber Gündüzlü civarına ava çıktı[77].

Van Valisi İskender Paşanın Hoy Şehrini Alması

Van Kalesi’nin tamiratı bitince Van Beylerbeyi İskender Paşa, Acemlerle mücadeleye başladı. Bun-
dan müteessir olan İranlılar hudutlarının muhafazası için birkaç bin kişi ile Dünbürlü Hacı adlı
birisini Hoy’a, Han yaptılar. Dünbürlü Hacı vaktiyle Osmanlı Padişahına iltica etmiş ve kendisine
sancak bile verilmişti. Sonra her nedense firar ederek, gidip aşiretiyle birlikte İran’a sığınmıştı. Bu
adam Hoy’a geldikten sonra Van’a saldırmayı planlıyordu. Fakat mevsim kış olduğu için Türklerin
askerî hareket yapmayacağını düşünerek, yan gelip rahata koyulmuştu. İskender Paşa aslan yürekli
askerleriyle, ansızın Hoy’a doğru hızlıca hareket edip Hoy Kalesi’ni kuşattı[78]. Burada bulunan İran
askerleriyle çarpışıp, büyük kısmını kılıçtan geçirdi ve Hoy şehriyle kalesini aldı. Bu haberle Padişah
çok sevindi[79]. Bu başarısından dolayı Padişah, İskender Paşa’ya hil’at ve değerli hediyeler verdi[80].

73 Celâl-zâde, v. 397a.
74 Celâl-zâde, v. 397b; Peçevî, 278.
75 Celâl-zâde, v. 397b; Lütfi Paşa, 441; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 324b; Solak- zâde, 511; Karaçelebi-zâde, 152; Müneccim-
başı, III/499.
76 Peçevî, 279; Hammer, c. 5, 372..
77 Celâl-zâde, v. 398a; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 324b; Solak-zâde, 511; Peçevî, 279.
78 Celâl-zâde, v. 398b; Solak- zâde, 512; Karaçelebi-zâde, 153; Mehmed Mazhar Fevzi,V/199-200.
79 Celâl-zâde, v. 399a; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 325a; Müneccimbaşı, III/500.
80 Peçevî, 280.

174
Tahmasb’ın Elkas Mirza’yı Esir ve İdam Etmesi

Elkas’ın Zulümleri ve Şiiliğe Dönmesi

Elkas Mirza, İsfahan taraflarını aldıktan sonra o civarda yaşayan halkı bezdirdi. Ele geçirdikleri
yerleri kardeşinin inadına yakıp yıktı. Kış olmasıyla Bağdat taraflarına uğradı. O sırada orada ve-
zirlerden Sokullu Mehmet Paşa vardı. Elkas vezirin yanında iki gün kaldı ve Kerbela taraflarına da
uğradı[81]. İmam Hüseyin’i ve daha sonra gidip İmam Ali’yi ziyaret edecekti. Orada Seyit kıyafetinde
dolaşan yobaz ve türbedarlar, dönek ruhlu Elkas’a “sen Rûmîlere varıp mürit ve yezit oldun” dediler
ve imamları ziyaret etmekten kendisini menetmeye kalktılar. Birkaç gün türbedarlarla gizli oturup
kalktı. Yavaş yavaş hakiki İslam çığırından çıkıp tövbe etmeye ve Allah Resulünün arkadaşlarına
küfür etmeye başladı. Acemler o velilere küfür etmeyi Şiiliğin icaplarından sayarlardı. Bu halin, ce-
haletin doğurduğu sapıklıktan başka bir şeye hamledilemeyeceği şüphesizdir. Böyle olmasa kendi-
lerini peygamber evladı sayan türbedarlar, nasıl o büyük atalarının arkadaşlarına söverler[82].

81 Celâl-zâde, v. 399a.
82 Celâl-zâde, v. 399b; Eyyubî; 26b; “Garip bir hikaye: İran’da Acemler tarafından uydurma şöyle bir hikâye anlatılır: Vaktiyle
İran’da azgının biri varmış. Bu adam Allah’ın rahmetinden kovulmuş şeytan mı dersin ne dersen de. Günün birinde Hak-
kın nuru güya bu adamın kalbine girmiş. Herif gözünü açıp kendine gelmiş ve bakmış ki bütün yaptıkları fenalıktan iba-
rettir. Yaptıklarına pişman olmuş derken başını açarak ve Hakka yüzünü doğrultarak öfkesi geçinceye kadar ağlamıştır.
Bunun memleketinde ermişlerden biri varmış. Herkes onun bilgisini, ahlak ve kerametini saya saya bitiremezmiş. Azgın
adam düşe kalka ermiş adamın yanına gitmiş ve ona; “Ey kendisini Hakka sevdiren baba! Benim günahım çoktur. Günah
bir denize benzetilse ben o denizde boğulmak derecesine varmış bir adamım. Eğer kusur bir ateşe teşbih edilirse ben
ateşte yanıp kül olmak derecesine gelmişim.”
Herif güya ne gibi günahlar işlemişse onları birer birer ermiş adama anlatmış. Onun bu anlattığı şeyler bir kitaba sığ-
mayacak kadar çokmuş. Sonra adam evliyaya demiş ki “sabah akşam Rabbe varsam, tövbem kabul olunur mu?”. O gün
günlerden kış günü imiş. Ermiş adam odasının bir köşesinde ateş yakmış ısınıyormuş. Bu ocağın yanı başında odun
yığılı imiş. Ermiş adam azgının dediklerini dinleyince elini odunlara uzatarak eline geçen bir incir dalını azgına vermiş ve
demiş ki; “bu incir dalıdır, al bunu götür ve bir yerde sakla. Bu ağaç yeşerip incir verene değin sen Allah’a tövbe edip iyiliğe
devam et. Ara sıra ağacı da yokla. Ağacın ne zaman incir verdiğini görürsen ve o incirden yersen bil ki, Allah günahlarını
bağışlamıştır.” Bu zat bu sözlerden başka birçok da öğütlerde bulunmuş ve öğütlerini asla ihmal etmemesini tekrar tekrar
tavsiye etmiştir. Günahkar adam, ihtiyar ermişin sözlerini iyice dinlemiş ve dediklerine de devam etmiş ve artık vaktini
namazla oruçla geçirmekle beraber bütün varını yoğunu fakirlere dağıtmış.
Sonra bulunduğu memleketi bırakmış, kalkıp başka memleketlere gitmiş. O gittiği memleketin kenarında bir dere ve
derenin kenarında münferit bir bina ve bu binanın yanı başında akar bir su varmış. Bu su bazen taşıp etrafı basarmış. On-
dan dolayı oraları yemyeşilmiş. Tövbe eden adam bundan iyi bir yer bulamayacağına kanaat getirerek birkaç gün orada
kalmış. Bir akşam o münferit evden bir ses duymuş. Tövbekar adam pencerenin bir noktasından içeriye bakmış. Odada
bir ışık ve canlı bir adamla cansız birkaç heykel görmüş. Bu heykeller Ebubekir, Ömer, Osman ve Ali’yi temsil ediyormuş.
Tövbekar naklederek diyor ki, odada gördüğüm adam elinde kılıç olduğu halde Ebubekir’i temsil eden heykele hitaben,
“Ya Ebabekir! Sen meğersem riyakar bir adammışsın. Söyle bakayım ki sen ne hakla halife oldun ve Araplar arasında
nasıl başkanlığa kondun, sonra ne yüzle sadakatten dem vurursun. Sen erkeklerin şahı olan Ali’nin yüksek bir zat old-
uğunu bildiğin halde ne diye onun kadrini alçattın. Onun Allah’ın aslanı ve peygamberin damadı olduğunu biliyordun da
niçin onun önüne geçtin ve o cihan şahına imam oldun?” gibi sözler sarf etmeye başladığını işittim. O heykele birkaç kılıç
sallayarak kafasını yere düşürdüğünü gördüm.
İçerdeki adam sonra ikinci heykele doğru yanaştı. Bu heykel, boylu, endamlı bir heykeldi. Adam bu heykele de yüzünü
çevirdi ve ona da “sen Ömer, erkek bir aslandın. Adalet gösteren bir Faruk idin. Arapların gözünde aziz idin. Adalete
yakışır mı ki, vilayet şahı senin gününde zecri muamele ve ihanet görsün. Senden sonra halife olsun ve bütün vaktini
keder içinde geçirsin?” demekle beraber o heykele de küfrü bastı ve kafasını kesip parça parça ettikten sonra Osman’ı
temsil eden heykele çatmaya başladı.
Ve ona da “Ey Affan oğlu Osman! Sana Kur’anı toplayan derler, Peygamberin iki kızını aldığın için sana iki nur sahibi ve
edepli derler. Ali’den ne kötülük gördün, ona muarız oluverdin. Ondan evvel halife olmak ve halife olduktan sonra onu
mahkum etmeye kalkışmak adaba yakışır mı?” diyerek kılıçla başını uçurdu.
Biraz vakit geçirdikten sonra Ali’yi temsil eden heykelin karşısına geçerek ona “Sen Ali’sin. Allah aslanı ve şüphesiz
velisin. Erlik meydanında senden üstün senden başka kimse yok. Sen her hakka razı olduğun için mürteza oldun. Bütün
değerli evsaf ve kemalatı kendinde topladığın için sana bir de müçteba diyorlar. Sen Hayber kahramanı bir haydarsın.
Sen neye hakkını talepten geri kaldın. Bu ettiğin iş sana yakışır mı, sen şu hareketinle arkadaşlarını bile müteessir ettin”
diye ağzını Ali’ye karşı bile bozmaya başladı.
Tövbekar adam diyor ki, gözlerim fal taşı gibi açıldı. Yanımdaki incir dalını ve öbür pırtılarımı su kenarındaki otlar arasın-
da sakladım. Yanımda nefsimi müdafaa için sakladığım kılıcı alarak ses gelen eve gidip girdim. O sözleri söyleyen herifi
birkaç kılıç darbesiyle yere serdim. Ölen adam haricilerden idi. Hariciler hem Alevileri hem de Emevileri sevmezlerdi.
Bunlar imam Ali’yi şehit edinceye kadar uğraştılar. Emevilerle de ufak tefek çarpışmalar yaptılar. Bunlar bir zamanlar
İslamiyet’i üçe ayırmışlardı. Tövbekar diyor ki, öldürdüğüm harici softa, İslam birliğinde ayrı gayrılık siyaseti takip ettiği
için vicdanım bunu çekemedi. Bu sebeple softayı öldürdüm ve yakayı ele vermemek için savuşup gittim. Bu sefer yeniden
katil oldum. Her ne kadar yaptığıma pişman oldumsa da iş işten geçmişti. Bununla beraber yine ermiş adamın öğütlerine
devam etmeye başladım.
Günün birinde incir ağacı ile öteberimi hatırladım. Her ne pahasına olursa olsun gidip ağacı aramaya karar verdim. Oraya
vardığımda ağacı buldum. Ağaç nemli toprağın tesiriyle filizlenmiş ve dallarında incir yetişmişti. Artık eski günahlarımın
bağışlandığına kanaat getirdim.” (Celâl-zâde, v. 399b-401a)

175
Sultan Süleyman H. 956 yılında Haleb’ten Diyarbakır’a giderken ordugaha gelmesi için Elkas’a adam
gönderdi. Fakat Elkas içindeki vesvese ve ihtirasından dolayı padişahın bu davetine icabet etmedi.
Bazı özürler beyan ederek gelmekten kaçtı[83]. Elkas Mirza Bağdat’tan bazen Horasan taraflarına ba-
zen İsfahan taraflarına akınlar düzenliyordu[84]. Elkas iki sefer doğru yoldan ayrılıp, Kızılbaşlık yolu-
nu tuttu. Kürdistan dağlarında kürtlerle kalkıp düştü. Kendisini serserilikten Şahlığa kadar çıkaran
Osmanlılardan nefret etmeye başladı. Allah’ın nurlu yolundan ve hak dininden uzaklaştı. Kardeşi
Şah Tahmasb’dan da çekiniyordu. Kuhistan’dan dolaşıp Şehriruz’a bağlı Kesik Çınar adlı yere gel-
diklerinde konakladılar. Şah Tahmasb’ın adamları gelerek ansızın Elkas Mirza üzerine saldırdılar.
Çoğunu kılıçtan geçirip Elkas’ı da ele geçirdiler. Önce Kahkaha Kalesi’ne hapsedilen Elkas sonunda
kardeşi Tahmasb’ın pençesine düşerek idam edilmek suretiyle belasını buldu[85].

İstanbul’a Hareket Hazırlığı ve Gürcistan’ın Tedibi

Gürcü Ülkesi ve Gürcülerin Azgınlıkları

Gürcistan, geniş ve mamur, etrafı dağlık ve ormanlık, içi büyük sularla kaplı bir ülkedir. Bu bölgenin
kuzey tarafı Şirvan kaleleriyle, güney tarafı Erzurum vilayetiyle, doğu tarafı Azerbaycan ve batısı
Karadeniz’le çevrilmiştir. Bu ülke ahalisi uzun vakitler kargaşalık içinde yaşamıştır. Gürcüler günde
birkaç dala konan bir kuşa benzerler. Kah Osmanlı Padişahına kah Acem Şahına meylederler ve ara
sıra meylettikleri tarafa isyan edip dururlar. Ahlakları düşük, tuttukları yol fesat yoludur[86].

Türk ordusu Avrupa’da savaşla meşgul iken Gürcüler, Erzurum valisi Musa Paşa’yı şehit edecek ka-
dar azıtmışlardı. Padişah tabii bu vakayı unutmadı ve Musa Paşa’nın öcünü almak için fırsat bek-
liyordu. İran seferi sırasında işin tam vaktinin geldiğini düşünerek; Erzurum Beylerbeyi Mehmet
Paşa’yı Gürcistan’ı almaya memur etti[87].

Padişahın emriyle sefere çıkan Mehmet Paşa, o yılın Recep ayında Gürcülerin Berekan Kalesi üze-
rine yürüdü[88]. Gürcüler bu kuvvetleri kale önünde karşılayarak; savaşa giriştiler fakat Türklere kar-
şı mukavemet edemeyeceklerini anlayınca kaleye sığındılar ve kendilerini orada müdafaa etmeye
başladılar. Kale yüksek bir yerde yapılmıştı. Duvarları pek sağlam ve muhafızları da çoktu. Kale
önünde yapılan muharebede, savaş yeri Gürcü ölüleriyle dolmuştu. Muhasara esnasında Türk tüfek-
çileri kalenin top bulunan yerlerini ateş altında bulunduracak surette yerleştirdikleri için düşman
topçularına göz açtırmadılar. Bu sebeple Türkler bir gece karanlığında kale duvarlarına sokuldular.
Sabah gün doğmasıyla hisara üşüştüler. Güneşin doğuşundan ikindiye kadar devam eden pek kanlı
bir savaştan sonra kaleyi aldılar[89].

Berekan Kalesi’nin çok yakınında dayanıklı bir kale daha vardı ki, bu kalenin adına Gömge deniyor-
du. Bu kalenin muhafızları savaş yapmak için hazırlandılar. Türkler de bu hali görünce kaleyi mu-
hasara ettiler ve oraya ok ve tüfek ateşleri yağdırmaya başladılar. Kaledekiler bu hale uzun müddet
dayanamayınca kale Türklerin eline geçti[90].

83 Peçevî, 282; Hammer, c.5, 373.

84 Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 324b.
85 Celâl-zâde, v. 401a-b; Solak- zâde, 512; Peçevî, 283; Müneccimbaşı, III/500; Eyyubî; 26b; Mehmed Mazhar Fevzi,V/199.
86 Celâl-zâde, v. 401b; Solak- zâde, 513.
87 Celâl-zâde, v. 402a; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 325a; Solak- zâde, 513; Peçevî, 280; Karaçelebi-zâde, 154-155; Mehmed
Mazhar Fevzi,V/200.
88 Solak- zâde, 513.
89 Celâl-zâde, v. 402a.
90 Celâl-zâde, v. 402b; Müneccimbaşı, III/500.

176
Gürcülerin o civarda Penak adlı bir kaleleri daha vardı. Onların aziz ve mukaddes saydıkları bir
adamları bu kalede gömülü olduğu için burası bir ziyaret yeri idi. Bu kalenin yüksek ve büyük kule-
leri her zaman buluttan nemli bulunuyordu. Osmanlı askerleri bu kaleyi de muhasara ederek kılıç ve
tüfekle ele geçirdiler. Bundan sonra Germek, Samagar kalelerini de ele geçirdiler. Böylece çok sayıda
kale kimisi savaşla kimisi eman ile fethedildi. Bu haberler Padişaha bildirildi ve Türk askerleri ara-
sında büyük bir mutluluğa sebep oldu[91].

Padişahın Şehzade Bayezid ile Halep Civarında Avlanmaları

Padişah ava meraklı olduğundan dolayı Halep’te bir av tertibini arzu etmiş[92] ve avda bulunmak üze-
re Şehzade Bayezid’i Karaman’dan getirtmişti. Şehzade Bayezid, babasından aldığı emir üzerine bu-
lunduğu mahalden hareket ederek, Halep’e gelip babasıyla buluştu[93]. O civarın en meşhur avcıları da
bu ava çağırılmışlardı. Padişahın av teşkilatı arasında kuşlardan Akdoğan’la Şahinleri vardı. Bunlar
gökte uçan sarı asmalar, çiller, duraçlar, keklikler, ördekler, kazlar gibi hayvanatı avlarlardı. Bu avcı
kuşlar av esnasında gözle görünmeyecek derecede göğe çıkarlardı. Doğanlar bir kuşu yakaladıkları
zaman onu çengel gibi gagalarına takarak yere indirirlerdi.

Karaya ait hayvanlardan da hızlı giden tazıları, av köpekleri vardı ki, bunlar da ceylanlar, kurtlar,
çakallar, domuzlar, ayılar, tilkiler, tavşanlar, geyikler vesaireyi avlarlardı[94]. Av günü Padişah ile Şeh-
zade ve ava iştirak eden avcılar ok ve mızraklarla mücehhez oldukları halde Bağdat, Şam ve Meskat
hayvanlarına bindiler. Av mıntıkasının gerekli yerlerinde kordon hattı tesis ettikten sonra av hay-
vanlarını serbest bıraktılar ve avcılar da gitgide av mıntıkasını daralttılar. Av hayvanları az zamanda
birçok hayvanları yakaladılar. Hayvanların bir kısmı tüfek ve mızrakla vurulmuşlar ve kimisi de diri
olarak avcılar ve av hayvanatı tarafından yakalanmışlardı. Bu av kış mevsiminde yapılmış ve Padi-
şah 1 Safer 956 (1 Mart 1549) günü Halep’e gelmiştir[95].

Padişahın Halep’ten Diyarbakır’a Gitmesi

Padişah, 1 Safer 956 (1 Mart 1549 M.) günü avdan döndüğünde devlet adamlarının katılımıyla bir di-
van kuruldu. Verilen karar ve Padişahın bir buyruğu üzerine harp malzemeleriyle teçhizatının ikmal
edilmesine başlanıldı[96]. Bu işler bittikten sonra 10 Safer 956 Perşembe günü, güneş doğduğu sırada
bütün devlet erkanı ve askerler, hareket için toplanarak Padişahın gelişini beklediler. Bu sırada Pa-
dişah bir Arap atına binmiş olduğu halde geldi[97]. Çavuşlar duaya başladılar ve halk da buna iştirak
ederek muvaffakiyetler temenni ettiler. Ondan sonra davullar, zurnalar çalındı ve tüfekler atıldı. Ha-
lep’teki kale topçuları da toplar atarak Padişahı uğurladılar.

O gün Haylan adlı konak yerine gelip çadırlarını kurdular. İki gün sonra Mercidabık’a gelerek konak-
ladılar ve burada ordunun istirahati için üç gün kaldılar. Ayın 15. günü Dürüşken adlı bir yere gelerek
burada da iki gün kaldılar. Şehzade Bayezid babasının müsaadesiyle buradan döndü. Bütün devlet

91 Celâl-zâde, v. 403a; Peçevî, 281.

92 Celâl-zâde, v. 403a.
93 Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 325a.
94 Celâl-zâde, v. 403b.
95 Celâl-zâde, v. 404a; Peçevî, 281.
96 Celâl-zâde, v. 405a
97 Celâl-zâde, v. 405a; Solak- zâde, 513.

177
erkanı Şehzadeyi geçirdiler ve ayın 20. günü Birecik karşısına gelerek çadırlı ordugâh kurdular. Bu-
rada kayıklar tedarik ettikten sonra nehirden geçit hareketi yaparak Fırat nehrini geçtiler. Padişahla
vezirler ayın 22. günü Birecik yakasına geçip Beştepe denilen yere geldiklerinde ordugâh kurdular.
Oradan kalktıktan sonra ayın 27. günü Urfa’ya geldiler[98]. Şehrin etrafında çadırlar kurdular. Ertesi
gün buradan kalkarak birkaç gün yürüyüş yaptıktan sonra 7 Cemaziyelevvel günü Elmalı denen yere
gelerek kondular ve burada birkaç gün kaldılar. Padişah bu yerde hastalandı[99].

Birkaç gün içinde sağlığına kavuştuktan sonra yürüyüşe geçildi. Ayın 10. günü Karacadağ denilen
bir yere vardılar. Karacadağ’ın havası iyi olduğu gibi suyu da zararsızdır. Bu yaylada rüzgarlar tatlı
tatlı esmekte ve çiçekler amber gibi kokmaktadır. Burası hem yüksek hem de geniştir. Ordu ayın 10.
günü gelip bu yaylada ordugâh kurdu. Burada birkaç gün istirahat edilmesinden dolayı Padişahın
hastalığı tamamıyla geçti[100].

Vezir Ahmet Paşa’nın Gürcistan Üzerine Gönderilmesi

Osmanlı ordusu İran’a gitmek üzere Karacadağ yaylasında iken Gürcülerin azıttıkları duyuldu. İki
devlet arasında bulunan Gürcülerin bazen Osmanlılara ve bazen de mevkileri icabı İranlılara mey-
letmek suretiyle iki yüzlü hareketleri ve hükümetin Avrupa ve Akdeniz’deki meşguliyeti zamanın-
daki tecavüzleri sebebiyle bunların da bu meyanda haklarından gelinmesi kararlaştırıldı. Bunları
tepelemek için Padişah vezir Ahmet Paşa’yı memur etti ve Erzurum, Karaman, Maraş, Rumeli mıntı-
kalarına ait askerleri toplayıp gitmesini emretti. O da bu Beylerbeyilerine ve sancak beylerine ulaklar
gönderip bulundukları yerden Erzurum’a hareket etmelerini tebliğ etti. Bundan sonra Padişah kendi
maiyetindeki bir miktar tüfekli askerle garipler bölüklerini Ahmet Paşa’nın emrine vererek ona da-
vul, zurna ve sancak ihsan etti[101].

Ahmet Paşa 1 Şaban günü emrine verilen askerlerle Erzurum yolunu tuttu. Gürcistan’a tertip edilen
sefere katılma emri alan kuvvetler peyderpey Erzurum’da birleştiler. Ahmet Paşa Erzurum’a var-
dığında oranın kalesindeki toplardan lüzumu kadar aldı ve 17 Şaban günü Gürcistan istikametine
yürüdü. Hareketinin dördüncü günü Tortum Kalesi’ne geldi. Bu kale gayet müstahkem, içi de asker
ve mühimmat ile dolu idi[102]. Ahmet Paşa kaleyi her taraftan kuşattı. Gereken yerlere toplar yerleş-
tirdi ve bu topların yakınında tüfekçiler için siperler kazdırdı. O gün toplar ateş açarak kaleyi sarstı.
Asker ve mühimmatın çokluğundan dolayı oradaki kuvvetin hepsi Tortum Kalesine bağlanmayıp bir
kısmı o civarda bulunan Necah ve İmrahor kalelerine gönderildi. Bu kaleler Osmanlı askerini görün-
ce hemen teslim oldular. Ayın yirmi dördüncü günü Tortum Kalesi de alındı. Kale muhafızları gelip
kalenin anahtarlarını teslim ettiler[103].

Türkler işbu üç kalenin kulelerine bayraklar çektikten sonra ilerlediler. Tortum’dan iki konak mesa-
fede Ağçekale dedikleri bir kale vardı ki bunun kuleleri birer dağa benzerdi. Paşa Gürcistan’ın kilidi
makamında olan bu kale civarına gelip çadır kurdu ve derhal kaleyi kuşattı. Gerekli yerlere toplarla
tüfekçileri yerleştirdikten sonra dehşetli bir ateş açtı. Kale muhafızları göz açamayınca Paşa, topçu-
larının himayesinde kazmacı ve lağımcılarını ileri sürdü. Bunlar top güllelerinden açılan gedikleri,

98 Celâl-zâde, v. 405b; Karaçelebi-zâde, 153.

99 Peçevî, 282; Mehmed Mazhar Fevzi,V/201.
100 Celâl-zâde, v. 406b-407a; Peçevî, 283; Karaçelebi-zâde, 154.
101 Celâl-zâde, v. 407b; Peçevî, 283-284; Karaçelebi-zâde, 155; Müneccimbaşı, III/500; Uzunçarşılı, c.2, s. 360.
102 Celâl-zâde, v. 407b.
103 Celâl-zâde, v. 408a; Peçevî, 284.

178
tahrip alet ve edevatıyla genişlettiler[104]. Hücum müfrezeleri buralardan kalenin içine hücuma kalk-
tılar. Düşman bir müddet şiddetli mukavemette bulundu ve Türklerden şehit düşenler oldu. Hücum
kıtaları bu şehitlerin öclerini almak için saldırılarına devam ettiler ve kale komutanını yakalayıp
kuleden aşağıya attılar. Sonunda kalede ne kadar muhafız varsa hepsini öldürdüler ve çoluk çocuk-
larını esir edip mallarını yağma ettiler.

Kale düştükten sonra ayın 29. günü bu kaleye bağlı ne kadar yer varsa hepsi Türklerin eline geçti.
Bundan Gürcülerin gözleri yıldığı için Eşkisu Hisarı’yla buna bağlı iki kale mukavemet etmeden ka-
lenin anahtarlarını getirip teslim ettiler[105].

Osmanlı ordusu 2 Ramazan günü buradan kalkıp Kamhıs Kalesi istikametinde yürüyüşe geçtiler[106].
8 Ramazan günü Kamhıs Kalesi civarına gelip çadır kurdular. Burası müdafaa etmeksizin teslim
oldu. Bundan sonra Ağçe, Tisgert ve Anjo hisarlarıyla bunlara bağlı bulunan 15 kale halkı Türklerin
el ve ayağına düştüler ve bu suretle canlarını kurtardılar.

Ramazan ayının 9. günü Türkler Gürcistan beylerinden Radik adlı bir sergedenin kalesine vardılar.
Radik, korkusundan mukavemet göstermeden kaleyi teslim etti. Türkler bu kaleye sancak çektiler ve
asker yerleştirdiler. Ahmet Paşa Gürcistan’dan yalnız kaleler değil birçok da şehirler aldı.

Bu esnada havalarda bir değişiklik hasıl oldu. Soğuk dolayısıyla ordu Ramazan’ın 15. günü Erzurum
istikametine hareket etti. Erzurum hudutlarına yakın Yuvana Deresi’nde Türk akıncı askerlerinin
Gürcülerden mukavemet gördükleri duyulunca Ahmet Paşa kuvvetini o tarafa çevirdi. Gürcülerin o
civarda Pertekrek ve Nabağ adlı iki kalesi vardı. Bunlar Türk akıncılarıyla şiddetli savaş ediyorlardı.
Paşa bunların üzerlerine vararak kalelerini aldı[107]. Civarda bulunan Dadaylı demekle meşhur kaleyi
ve ona bağlı yerleri de aldılar.

Ahmet Paşa, işbu Gürcistan seferinde 15 kadar kale fethedip bir kısmını yıktırdı. Tortum, Kamhıs,
Ağçekale, Yuvana ve Derezin kaleleri ehemmiyetli birer istinat noktası olduklarından dolayı burala-
ra muhafızlar koyup sancak beyleri tayin ettikten sonra Diyarbakır yolunu tuttu[108].

Padişah da 1 Şaban günü Ahmet Paşa’yı Gürcistan’a gönderdikten sonra birkaç gün daha Karaca-
dağ’da kaldı. Bu dinlenmeden sonra Diyarbakır’a doğru hareket etti ve 21 Şaban günü oraya vararak
Çolluk mevkiinde kurulan çadırlı ordugaha indi. Ahmet Paşa dönünceye kadar burada bekledi. Paşa
2 Şevval günü gelip orduya iltihak etti[109].

Padişahın İstanbul’a Dönmesi

Padişah, karşısına çıkamayan Şah Tahmasb’a yeterli darbeyi vurduğunu ve sınırları güvenceye al-
dığını düşünerek; ayrıca Gürcistan bölgesindeki fütuhatı da yeterli görerek dönmeye karar verdi[110].
Ordunun savaşlara nihayet vermesi ve kış mevsiminin şiddetlenmesi üzerine Padişah İstanbul’a
dönmek için emir verdi. 13 Şevval günü bütün kıtalar Diyarbakır’dan çekildiler. Padişah Şevval’in

104 Celâl-zâde, v. 408b.

105 Celâl-zâde, v. 409a.
106 Celâl-zâde, v. 409a.
107 Celâl-zâde, v. 409b.
108 Peçevî, 284; Karaçelebi-zâde, 155; Mehmed Mazhar Fevzi,V/202.
109 Celâl-zâde, v. 410a; Gelibolulu Mustafa Âlî, v. 325a; Peçevî, 284.
110 Mehmed Mazhar Fevzi,V/202.

179
yirmi yedisinde Bireçik’e gelerek Fırat’ın karşı yakasına geçti. Şevval’in sonuncu günü Antep’e geldi
ve burada orduyu terhis etti[111]. Yani seferberliğe nihayet verdi. Oradan Sofdağı yolu ile hareket ede-
rek Zilkade’nin 6. günü Adana’ya ve 11. günü Ulukışla’ya vardı. Şehzade Bayezid burada babasını
karşıladı. Ayın 15. günü Konya’ya geldiler ve o gece orada kar yağdı[112]. Padişah buradan da kalktı
ve her gün birer konak gitmek suretiyle 1 Zilhicce 956 (21 Aralık 1549) Cumartesi günü İstanbul’a
vardı. Her sınıf halk tarafından karşılandı. Devletin devamı için bütün alem dua etti. Birçok şairler
Padişahın muvaffakiyetine dair methiyeler yazdılar[113].

Sonuç

Kanuni, Doğu Anadolu’da çok akılcı ve gerçekçi bir yol izlemiştir. Kızılbaş-Türkmenlere açıkça dev-
let aleyhinde bulunmadıkları takdirde hiçbir baskı yapılmamasını sağlamıştır. Erzurum Şehri’nin
Doğusu’nda Kars Beylerbeyiliği’ni Diyarbakır’ın Doğusu’nda ise Van Beylerbeyiliği’ni kurmuş; bu-
günkü, Türkiye-İran sınırına yakın yerleri aşağı-yukarı 1548’de birlik beraberliği sağlayarak güven-
lik altına almıştır. Bu durum Tebriz Seferi olarak bilinen 2. İran seferinin önemli bir sonucudur.

111 Solak- zâde, 514.

112 Celâl-zâde, v. 410b.
113 Celâl-zâde, v. 411a; Peçevî, 285; Karaçelebi-zâde, 155.

180
Kaynakça

Âlî, Gelibolulu Mustafa, Künhü’l-Ahbar, Kayseri Raşid Ef. Küt., No:920.

Asrar, Ahmet, Kanunî Devrinde Osmanlıların Dinî Siyaseti ve İslâm Âlemi, Büyük Kitaplık, İstan-
bul 1972.
Celâl-zâde Mustafa Koca Nişancı, Tabakâtü’l-Memâlik ve Derecâtü’l-Mesâlik, Haz. Petra Kappert,
Wiesbaden, 1981.
Danişmend, İsmail Hami, İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi, I-IV, Türkiye Yayınevi, İstanbul 1971.
Emecen, Feridun, “Sultan Süleyman Çağı ve Cihan Devleti”, Türkler, Yeni Türkiye Yay., Cilt 9, Anka-
ra 2002.
Eyyubî, Menakıb-ı Sultan Süleyman, Süleymaniye Küt. Esad Ef. Koll. No: 2422.
Gökbilgin, M. Tayyip, “Süleyman I” İ.A., MEB, C.XI, İstanbul 1979.
Hammer, Baron Joseph Von Purgstall, Büyük Osmanlı Tarihi, (Çev. Mehmet Ata Bey, Yay. Haz. Mü-
min Çevik; Erol Kılıç), Üçdal Neşriyat, İstanbul 1993.
Karaçelebi-zâde, Abdülaziz, Süleyman-nâme, Bulak 1248.
Kırzıoğlu, M. Fahrettin, Osmanlıların Kafkas Ellerini Fethi (1451-1590), T.T.K. Basımevi, Ankara
1993.
Konukçu, Enver, Selçuklulardan Cumhuriyet’e Erzurum, Ankara, 1992.
Kütükoğlu, Bekir, “Tahmasp I” İ.A., MEB, C.XI, İstanbul 1979.
Lütfi Paşa, Tevârih-i Âl-i Osman, Matbaa-i Amire, Birinci Baskı, İstanbul 1341.
Lybyer Albert Howe, Kanunî Sultan Süleyman Devrinde Osmanlı İmparatorluğunun Yönetimi, Çev.
Seçkin Cılızoğlu, Sarmal Yayınevi, İstanbul 2000.
Mantran Robert, “XVI. ve XVII. Yüzyıllarda Osmanlı İmparatorluğu ve Asya Ticareti”, Çev. Zeki
Arıkan, Belleten, Cilt LI, Sayı 201, 1987.
Mehmed Mazhar Efendi, Haber-i Sahih, Hacı İzzet Efendi Matbaası, İstanbul 1293.
Müneccimbaşı, Ahmed b. Lütfullah, Sahaifu’l-Ahbâr fi Vekây-i ü’l-A’sâr, (Terc. Nedim Ahmed),
I-III, Süleymaniye Ktb., Hacı Mahmud Kitaplığı, Nr. 4741, İstanbul, 1285 h, C.III
Peçevi İbrahim Efendi, Peçevi Tarihi, Haz. Bekir Sıtkı Baykal, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara
1981, Cilt 1-2.
Solakzâde Mehmed Hemdemî Çelebi, Solakzâde Tarihi, (Haz. Vahid Çubuk), Kültür Bakanlığı Ya-
yınları, Ankara 1989.
Uzunçarşılı, İsmail Hakkı, Osmanlı Tarihi, Cilt 1-10, TTK, Ankara 1998.
Yücel Yaşar, Sevim Ali, Klasik Dönemin Üç Hükümdarı; Fatih, Yavuz, Kanunî, TTK, Ankara 1991.

181
 DEVLET VE EMARET: BİTLİS VE ÇEVRESİNDE
OSMANLI HÂKİMİYETİNİ DOĞRU OKUMAK

Prof. Dr. İbrahim ÖZCOŞAR

Mardin Artuklu Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, iozcosar@yahoo.com

Giriş

Bitlis ve çevresinin Osmanlı hâkimiyetine girmesiyle ilgili genel yaklaşımların kendi içinde bazı
sorunlar taşıdığı varsayımı bu bildirinin temel dayanak noktasıdır. Bu varsayım, bir üst sorunun,
Osmanlı Devleti ve Bitlis özelindeki bir alt sorunu olarak değerlendirilebilir. Daha açık bir ifadeyle
modern dönem ve sonrası tarih yazımıyla ilgili daha geniş alanlarda benzeri eleştirilerden/varsa-
yımlardan bahsetmek mümkündür.

Osmanlı Devleti’nin, Bitlis ve çevresindeki hâkimiyetinin ve sonraki süreçte izlediği politikanın, mo-
dern siyasi örüntüler ve baskılamalarla açıklanmaya çalışılması konunun anakronik düzleme hap-
solmasıyla sonuçlanmıştır. ‘Normal’ yaklaşımlar, meselenin her şey kadar genel ve her şey kadar
kendine özgü yanları olduğunu ortaya koysa da, tarih yazımına dair bilinçli veya bilinçsiz çarpıt-
maların fütursuzluğu bu ‘normal’liğin gözardı edilmesine yol açmaktadır. Osmanlı Devleti ve Bitlis
ilişkisi bağlamında değerlendirildiğinde çarpıtmanın ortaya çıktığı iki noktadan bahsedilebilir. Bun-
ların ilki bir devlet/imparatorluk olarak Osmanlı Devleti’ne dair yaklaşımların diğeri ise bölgenin
temel politik yapısı olarak emirliklere yaklaşımın çarpıklığıdır.

Bu konudaki ilk eleştiri Osmanlı Devleti’nin kendini oluşturan köklerinden bağımsız değerlendirildi-
ği yaklaşımlara yöneliktir. Bu bağlamda, Osmanlı Devleti’ni modern sömürge politikalarıyla özdeş-
leştirme veya İslamî baskıcılıkla nitelendirme gibi indirgemeci yaklaşımların sorgulanmaya ihtiyacı
vardır. Bu yaklaşıma bir örnek olarak, Hassanpour’un, Mustafa Âlî’nin Nushatü’s-Selâtîn adlı ese-
rinde “selâtîn-i sâbıka zamânlarında Ekrâd ü Etrâke beglerbegilik virilmezdi”[1] şeklindeki ifadesini

1 Gelibolulu Mustafa Âlî, Nushetü’s-Selâtîn, Haz: Faris Çerçi, İstanbul, 2015, s. 340

183
bir Osmanlı yöneticisinin Kürtlerin yönetme becerisini küçümsemesi olarak algılaması verilebilir[2].
Bu örnekte olduğu gibi, belgeleri kendi bağlamından kopararak yapılan değerlendirmeler, kuşkusuz
dönemin politik pratiğini yansıtmamaktadır. Benzeri bir şekilde Osmanlı Devleti’nde dinin oynadığı
rol vurgulanarak, dinî kimlikleri milliyetçilik karşısında güçlendirme politikası izlendiği şeklindeki
yaklaşımlar üzerinden yapılan yersiz sorgulamalar da kendi içinde anakronik problemler taşımak-
tadırlar[3]. İkinci eleştiri, modern dönem ve sonrasında Kürtlere dair araştırmaların “aşiret” üzerine
odaklanması ve bu araştırmaların saplanıp kaldıkları kavram kargaşasıdır.

Konuyla ilgili ilk çalışmaları yapanlardan Ziya Gökalp’in, Kürtlerin biricik sosyo-politik yapısı olarak
sunduğu aşireti, Durkheimci yaklaşımla ele alması ve “iptidailik” etrafında tanımlaması; sonrasında
bu yaklaşımın başka çalışmaları da etkilemesi, yakın zamana kadar konunun önemli çıkmazların-
dan birini oluşturmaktaydı[4]. Bu çıkmazın vardığı nihai nokta bazı akademisyenlerin 21. yüzyılın
başlarında bile etik sınırları zorlayan bir yaklaşımla aşiretle birlikte oldukça kolonyal bir kavram
olarak “kabile”yi kullanma cüretleridir. Ciddi bir kavram karmaşası içindeki bu tanımlamalarda aşi-
ret, oldukça oryantalist, bazen de Gökalp’in yaklaşımındaki gibi iç oryantalizm olarak niteleyebile-
ceğimiz, bir yaklaşımla siyasi iradeden yoksun, sömürülmeye hazır sosyal yapılar olarak sunuldu.
Sonraki süreçte, antropoloji-tarih sentezi çalışmalarla Kürt aşiretleri, sosyo-politik bir konfederas-
yon olarak tanımlanmaya başlandı ve Abdulla’nın yaptığı gibi aşiret İngilizce’deki “tribe” ile değil de,
Moğol-Türk kavramı olan ve aşiret konfederasyonu anlamına gelen “il” ile karşılaştırıldı[5]. Buna rağ-
men, bölgedeki politik hayatın biricik belirleyicisi olarak aşiretin sunulması, aşiret üstü Kürt politik
yapılarının ıskalanmasına sebep oldu.

Olağan dönemlerde bölgedeki politik örgütlenmenin en üst noktasını temsil etmemesine rağmen,
kriz dönemlerinde ön plana çıkması ve sosyal bilimcilerin kriz dönemlerine odaklanan çalışmaları
aşireti ön plana çıkaran sebeplerdi. Oysa bölgenin politik yapısının asıl belirleyicisi Bruniessen’in
bir kısmının neredeyse antik çağdan kalma olduğunu belirttiği “emirlikler” di[6]. Aşiret ile devlet ara-
sında “ara politik form”lar olarak nitelendirilecek “emirlikler” bölgeye hâkim olma çabasındaki im-
paratorlukların, çatışma ve ittifak bağlamında ilk elden muhataplarıydı. Bu yaklaşımın önemli bir
sebebi kuşkusuz emirliklere dair bilgi ve kaynak yetersizliğidir. Bu emirliklerin özellikle iç işleyişine
ve yönetici hanedanlarına dair bilgilerimiz o kadar azdır ki; bu konuyla ilgili bilgilerimiz, kaynakların
bize sundukları oldukça kısıtlı veriler ile 19.yüzyılda Cizre ve Mir Bedirhan vb. emirlik ve mirlere
dair çalışmalardan yola çıkarak yaptığımız değerlendirme ve genellemelere dayanmaktadır. Kürt
emirliklerinin geleneksel yapılarını, kendi dönemlerdeki devlet örgütlenmelerinin bir alt yapısı veya
şehir devletleri modelleri üzerinden anlamaya çalışmak gibi derinlikli karşılaştırmalar yapacak özel
çalışmalara ihtiyaç vardır.

Kürt emirliklerini aşiretle devlet arasında bir ara form olarak tanımlamak kendi içinde bazı sıkın-
tıları getirse de, Bitlis, Cizre, Hasankeyf ve İmadiye gibi kendine has bir şehir kültürü oluşturmuş
emirlikler ile Eyyubi, Hasanveyhi ve Mervani ilişkisinin tarihi ve coğrafi süreklilik bağlamında, mo-
dern takıntılar aşılarak, incelenmesinin ortaya çıkaracağı sonuçlar daha belirgin bir tablo oluşması-
nı sağlayabilir. Bu çalışmada yukarıda bahsedilen çarpıklıklar aşılmaya çalışılarak, Osmanlı Devle-
ti’nin Bitlis emirliği ile ilişkileri 16. yüzyıl merkeze alınarak incelenecektir.

2 Amir Hassanpour, “Kürt Kimliğinin İnşası: Yirminci Yüzyıl Öncesi Tarihsel ve Edebi Kaynaklar”, Kürt Milliyetçiliğinin
Kökenleri içinde, Ed: Abbas Vali, İstanbul, 2005, s. 140. Hassanpour, bu değerlendirmesinde Mustafa Âlî’nin “Ekrâd ü
Etrâke” ifadesindeki Türkleri görmezden gelir, cümle sadece Kürtler için kullanılmış gibi davranır.
3 Danise Natalia, Kürtler ve Devlet Irak, Türkiye ve İran’da Ulusal Kimliğin Gelişmesi, çev: İbrahim Bingöl, İst., 2009, s. 37.
4 Bkz., Ziya Gökalp, Kürt Aşiretleri Hakkında Sosyolojik Tetkikler, Haz: Şevket Beysanoğlu, İstanbul, 1992.
5 Nejat Abdulla, İmparatorluk Sınır ve Aşiret, Kürdistan ve 1843-1932 Türk-Fars Sınır Çatışması, Çev: Mustafa Aslan,
İstanbul, 2009, s.77.
6 Martin Van Bruinessen, Kürdistan Üzerine Yazılar, Çev: Nevzat Kıraç vd., İstanbul, 1993, s.207.

184
İlk İrtibatlar ve Osmanlı Hâkimiyeti

Bölgede Osmanlı hâkimiyetinin 16. yüzyılda başlaması sebebiyle Osmanlı Devleti’nin Bitlis emirliği
ile ilişkilerine dair araştırmaların odak noktasının bu yüzyıl ve sonrası oluşturmuştur. Dehqan ve
Genç’in henüz (2017) yayınlanan bir çalışmaları bize bu ilişkiyi 16. yüzyılın öncesine götürme fır-
satı vermektedir. 15. yüzyılda Bitlis Emiri Şeref b. Şah Muhammed’in Osmanlı Sultanı Fatih Sultan
Mehmed’e yazdığı bir mektup Dehqan ve Genç’in ifadesiyle “… eğer doğru açıdan bakılacak olursa
15. yüzyıla ait bu belge, geçici ve değişken ittifakların temel sorun olduğu istikrarsız Kürt sınır böl-
gelerinin erken tarihi hakkında bize daha fazla şeyler anlatabilir” niteliktedir. Sultan Mehmed’in
İstanbul’u fethinden sonraki yıllarda yazıldığı belli olan mektubun üslubu dil, belagat ve diploma-
tik açıdan İran-İslam entelektüel ortamının izleri taşır[7]. Bu mektuba dair çalışma bir bütün olarak
değerlendirildiğinde Osmanlı Devleti ile Bitlis emirliği arasındaki ilişki, yoğunluk açısından olmasa
bile hiyerarşik açıdan Anadolu’daki diğer beyliklerle kıyaslanabilir.

Yukarıda bahsedilen mektup örneğinde olduğu gibi 16. yüzyıl öncesinde rastladığımız irtibat kırın-
tılarına karşın, Osmanlı Devleti ile Bitlis Emirliği veya bölgedeki diğer politik oluşumlar arasındaki
ilişki ağı asıl itibariyle Yavuz Sultan Selim dönemindeki siyasi faaliyetler sonrasında oluştu. Bu iliş-
ki ağının oluşumunda Osmanlı Devleti’nin izlediği politika kadar bölgedeki sosyo-politik yapıların
içinde bulunduğu durum da etkili oldu. Yavuz’un doğu seferi öncesinde bölgedeki politik durumu
şöyle özetlemek mümkündür: Yüzyıllardır yerel hanedanlara dayanan ve genellikle “Emirlik” ola-
rak adlandırılan geleneksel Kürt siyasi örgütlenmeleri, 13. yüzyılda Moğol saldırılarının ardından
bir kriz yaşamaktaydı. Tüm bu kriz sürecinde geleneksel emirlikler bölgedeki iktidar boşluğunu dol-
duracak bir varlık gösteremedi[8]. Osmanlı-Safevi çatışması, Timur, Karakoyunlu ve Akkoyunlular
zamanında, kısa süreli rahatlama dönemleri haricinde, devam eden bu krizden kurtulmak için emir-
liklere önemli fırsatlar sundu.

16. yüzyılın hemen başında şahlığını ilan ederek bölgedeki hâkimiyet mücadelesine katılan Şah İs-
mail’in, Akkoyunluların varlığına son vermesinin ardından, Akkoyunlu baskısından kurtulan Kürt
hanedanları, Şah İsmail’le anlaşarak bölgede tekrar etkin olabileceklerini düşünmüşlerdi. Bu dü-
şünceyle Şah İsmail’le görüşmek için Tebriz’e giden 12 Kürt miri, tutuklanıp hapse atılıp yerlerine de
Şii emirler atanınca yeni bir baskı döneminin başladığı anlaşılmıştı[9]. Şah İsmail, mirleri tutuklaya-
rak, otoritesini Kürt hanedanlarla paylaşma niyetinin olmadığını açıkça ortaya koymuştu.

Safevilerin geleneksel Kürt yönetimlerine yönelik izlediği baskı politikasının bir başka boyutunu
“Şiilik” dayatması oluşturmuştur. Her ne kadar, mezhep unsuru Kürt emirliklerinin politikalarını
etkileyen başat faktör olmasa da, Safevi iktidarının uygulamalarıyla bunu bir baskı unsuruna dö-
nüştürmüş olması, Kürtlerde Safevilere karşı önemli ölçüde tepkiye yol açmış olmalıdır. 16. yüzyılın
başlarında Safevi hâkimiyetindeki Hasankeyf ve Bitlis’i ziyaret eden Venedikli bir tacirin anlatıla-
rında Şiilik baskısı bariz olarak göze çarpmaktadır. Venedikli tacirin anlatılarına göre, her iki şehrin
de halkı, Şii olmamalarına rağmen Kızılbaş gibi giyinip, öyle görünmeye çalışmaktadırlar[10]. İdris-i
Bidlisi de, Osmanlı’ya tabi olmaları için davette bulunduğu Kürt emirlikleri Safevilerle ilişkilerine
göre tasnif ederken, Safevilerin hem Kürtlerin geleneksel yönetimlerine yönelik baskılarının hem de
Şiilik dayatmasının üzerinde durur. İdris-i Bidlisi’nin bu değerlendirmesine göre Safevilerle ilişkileri

7 Mustafa Dehqan-Vural Genç, “Şeref b. Şah Muhammed’ten Fatih Sultan Mehmed’e Mektup”, Osmanlı Devleti ve Kürtler,
Ed: İbrahim Özcoşar-Shahab Vali, İstanbul 2017, s. 39.
8 Hakan Özoğlu, Osmanlı Devleti ve Kürt Milliyetçiliği, Çev:Nilay Özok-Gündoğan –Azat Zana Gündoğan, İst. 2009, s. 64.
9 Şeref Han, Şerefname, Çev: M.Emin Bozarslan, İstanbul 2009, s.102.
10 Tufan Gündüz, Seyyahların Gözüyle Sultanlar ve Savaşlar, İstanbul, 2012, s. 137-143.

185
bağlamında Kürtler 3 gruba ayrılmıştır: (I) Bredost Kürtleri, Soran Miri Seyyid bin Şah Ali, İmadiye
hâkimi Mir Seyfeddin ve halefi Mir Sultan Hüseyin gibi Kızılbaş ilhat ve sapıklığından fiil ve itikat
olarak yüz çevirenler; (II) Safevilere tabi olmayı reddeden ama bununla birlikte onlarla mücade-
le etmeye güç yetiremeyen önemli bir kısmı Şah İsmail tarafından hapsedilen isimlerden oluşan
Hasankeyf Miri Melik Halil Eyyubi, Bitlis Miri Şerefhan, Hizan Miri Davud, Sason hâkimi Ali Bey
ve Nemran hâkimi Abdül Bey ve İzzeddin Şir Bey gibi muhtemelen bir kısmı şeklen de olsa Şii gö-
rünenler; (III) Safevi hâkimiyetine karşı baştan beri bir mücadele içinde bulunan Buhti emirliği [11].

Safevilerin bölgede oluşturduğu baskının üçüncü ayağı, Alevi Türkmenlerin desteklenmesidir. Bu

destek bölgenin sosyo-ekonomik yapısında ciddi bir kargaşaya yol açmıştı. 12. yüzyıldan itibaren
bölgeye gelmeye başlayan Türkmenler[12], Safevilerle birlikte yoğun bir mezhepsel motivasyon ka-
zanmışlar ve daha etkin olmuşlardır. Bu süreçte bölgenin sosyo-ekonomik hayatını felç eden ve
adeta bir istilaya dönüşen Safevi destekli Alevi Türkmenlerin faaliyetleri, onların bölgedeki etkileri-
nin kırılmasını Kürtler için hayati bir meseleye dönüştürmüştür.

Emirliklerin kendi politik güçlerini tekrar elde etmek istemeleri, Şiilik ve Alevi Türkmenlerin sos-
yo-ekonomik baskısı, Kürtlerin Safevilere karşı, Bidlisi’nin ifadesiyle “mübalağa[13]” derecesindeki
tepkilerinin en önemli sebepleri olmuş, Safevilere karşı müttefik arayışına itmiştir. Sultan Selim’in,
Safevi politikasının azımsanmayacak sayıdaki Kürt destekçisini bu arayışla açıklamak mümkündür.
Yine Bidlisi’nin ifadesiyle, Şiilerin bir kısmının Safevilere karşı Osmanlı’yı bölgeye davet eden esas
amilin Kürtler olduğunu düşünmesi[14], Kürt hanedanların Safevilere karşı müttefik arayışının boyu-
tunu göstermesi açısından önemlidir[15].

Bu ortamda muhtemelen Bitlis emirliğinin menfaatleri de, Safevilere karşı denge oluşturabilecek bir
gücün bölgede etkin olmasını desteklemeyi gerektirmiş ve buna uygun politik bir tavır geliştirilmiş-
tir. Sevgen, bir mektuba dayanarak Şerefhan ile Sultan Selim arasında Çaldıran Savaşı öncesinde
ilişkilerin başladığını, Şerefhan’ın casusları aracılığıyla Safeviler hakkında elde ettiği bazı bilgileri
Osmanlı sarayıyla mektuplar aracılığıyla paylaştığını iddia etmektedir[16].

Bununla birlikte emirliklerin Osmanlı’ya tüm yönlü destekleri için belli bir güven ortamı oluşması ve
Osmanlı’nın Safevilere karşı başarılı olabileceğinin anlaşılması gerekecekti. İdris-i Bidlisi’nin aracı-
lığı ve muhtemelen hanedan ailelerine geleneksel haklarının korunacağına dair verdiği teminatlarla
oluşan güven ortamı ile Çaldıran Savaşı’nın Osmanlı’nın zaferiyle sonuçlanması ve Yavuz’un Teb-
riz’e girmesinin ardından Osmanlı Devleti’nin Safevilere karşı ittifak kurulabilecek bir güce sahip
olduğunun anlaşılması, Kürt hanedanların Osmanlı’yla ittifak kararı vermeleri için gerekli şartları
oluşturmuş görünmektedir.

Osmanlı ordusunun Çaldıran Savaşı’ndan sonra bölgeden ayrılmasının ardından Safevilerin tekrar
hâkimiyet kurma girişimleri emirlikleri, bölgede Osmanlı hâkimiyetini tesis konusunda ısrarcı ol-
maya itmiştir. Bölgenin Osmanlı hâkimiyetine girmesinde Kürtlerin rolü ve ısrarcılığı Diyarbekir ve
Mardin’in Safevi kuvvetlerinden temizlenmesi esnasında oldukça belirgin şekilde görülmektedir.
Yavuz Sultan Selim’in, Çaldıran zaferinden sonra bölgeyi Osmanlı hâkimiyetine alma konusunda

11 İdrîs-i Bidlîsî, Selim Şah-nâme, Haz: Hicabi Kırlangıç, Ankara, 2001, 237-239.
12 Gregory Abû’l-Farac, Abû’l-Farac Tarihi, c.2 , Çev: Ömer Doğrul, Ankara, 1999, s.440.
13 Bidlîsî, s. 274.
14 Bidlîsî, s. 261.
15 1890’larda İranlı Tarihçi Muhhamed Arif Mütercim tarafından kaleme alınan “Tarix-i İnqilabê İslam Beyne’l-Xasa ve’l-
Am” adlı eserde İdris-i Bidlisi, Sultan Selim’i İran’a karşı kıştırtan kişi olarak tanıtılır. Murad Ciwan, Çaldıran Savaşı’nda
Osmanlılar Safeviler ve Kürtler, İlk Kürt Osmanlı İttifakı, İstanbul, 2015, s.186.
16 Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da Türk Beylikleri, haz: Şükrü Kaya Seferoğlu-Halil Kemal Türközü, Ankara 1982, s.28.

186
çok da istekli olmadığı anlaşılmaktadır. Bir yandan merkez ordusunun isteksiz tavırları, diğer yan-
dan Batıya yapılacak seferlerin daha cazip olması gibi hususlarla açıklanabilecek bu durumun tersi-
ne dönmesinde Kürtlerin ısrarlarının da etkisi olmuştur.

Safevilerin bölgedeki yönetim merkezi olan Diyarbekir, Çaldıran Savaşı’ndan sonra Safevi valile-
rinden Karahan tarafından kuşatılmış, şehir halkı bir yılı aşkın bir süre, Osmanlı yardımı gelmeden
eşraftan Ahmed Çelebi’nin liderliği, İdris-i Bidlisi’nin yönlendirmeleri ve aşiretlerin desteğiyle Safe-
vilere karşı direnmiştir[17]. Bu esnada Dulkadiroğulları ile ilgilenen Sultan Selim, şehir halkının uzun
süre devam eden ısrarı ve İdris-i Bidlisi’nin aracılığıyla sonunda Bıyıklı Mehmed Paşa’yı görevlen-
dirmiş ve ancak bu görevlendirmeyle Osmanlı Devleti, bölgede hâkimiyet tesis etme iradesi ortaya
koymuştur. Bu gelişmenin ardından, Osmanlı ordusunun yola çıktığı ve bölgedeki Kürt emirlerinin
askerleriyle orduya katılma hazırlığı içinde olduğu haberini alan Safevi valisi Karahan kuşatmayı
kaldırarak geri çekilmek zorunda kalmıştır.

Bu süreçte bazı Kürt hanedanların Safevileri desteklediklerini belirtmek gerekir. Nitekim Karahan’ın
Diyarbekir kuşatmasına destek için Şah İsmail tarafından eski Hizan miri ile Adilcevaz ve Erciş mir-
leri yardım için gönderilir. Ahlat üzerinden Diyarbekir’e yürümek isteyen bu güçleri, Sason, Hizan
ve Bitlis mirleri 4.000 kişilik bir kuvvetle yenilgiye uğratırlar[18]. Tüm bu süreç Mardin yakınlarında
Dede Kargın denen mevkide Safevi ordusu ve Alevi Türkmen ittifakına karşı Osmanlı ordusu ve Kürt
ittifakının başarı kazanması ile sona erer. Hammer, döneme dair birçok kaynaktan Bitlis beylerinin
bu savaşta ne kadar etkili olduklarına dair bilgileri toplamıştır[19].

İttifak ve Tabiiyet Arasında Osmanlı Devleti-Bitlis Emirliği

Osmanlı Devleti’nin bölge hâkimiyetiyle sonuçlanan bu süreç, Osmanlı-Kürt ilişkisinin karşılıklı

bir ihtiyaca dayandığını göstermektedir. Kürt mirleri, hanedanlık haklarını yeniden kazanmak için
Safevilere karşı tek başlarına mücadele etmelerinin imkânsız olduğunun farkındaydılar. Safevilere
karşı bölgedeki tek dayanak Osmanlı ordusuydu. Buna karşılık, Yavuz Sultan Selim’in İran içleri-
ne ilerleyip Safevi tehlikesini tamamen bertaraf etme düşüncesi karşısında yeniçerilerin birkaç kez
isyana yeltenmeleri bölge hâkimiyetinin sadece merkez ordularıyla sağlanamayacağını göstermiş
olmalıdır. Bu da bölgede güçlü yerel kuvvetlere ihtiyacı arttırıyordu.

Osmanlı Devleti ile Bitlis emirliğinin ilişki ağlarının oluştuğu bu süreç, aralarındaki fark oldukça ince
bir çizgiden ibaret olan “ittifak-tabiiyet” kavramları çerçevesinde incelenebilir. Tarafların birbirle-
rine ihtiyaç düzeyleri aynı zamanda ilişki düzeylerini de belirleyen temel unsur olmuştur. Benzer
şekilde tarafların ilişkiyi tanımlama ve içeriğine dair yaklaşımları ve beklentileri de farklıdır. Açık
bir ifadeyle söyleyecek olursak Osmanlı “tabiiyet” temelli bir ilişki düzeyine, emirlikler ise “ittifak”
temelli bir ilişki düzeyine yakın durmaktadırlar.[20] Padişah ve hanedandan başlayıp taşraya uzanan
bir silsile ile kendi otoritesini kuran Osmanlı iktidarı, bölgede ilk bakışta merkezi yapısıyla çelişir
görünen birçok uygulamayla, bölgesel güçlere de iktidar alanları açmıştır. Bunun bir tercihten çok
şartların sürüklediği bir zorunluluğa hatta bölgenin Osmanlı hâkimiyetine alınması sürecinde böl-

17 Bidlîsî, s. 279; Hoca Sâdeddin, Tâcû’t-Tevârîh,c.II, İstanbul 1280, s. 299-303; Nejat Göyünç,“Diyarbakır” maddesi, DİA,
1994, c. 9, s.466 .
18 Hoca Sâdeddin, c:2, s.308.
19 Joseph von Hammer, Büyük Osmanlı Tarihi, Haz: Mümin Çevik, İstanbul, Tarih Yok, c.4, s177 vd.
20 Detaylı bir değerlendirme için bkz; İbrahim Özcoşar, “Sultan ve Mir: Osmanlı Kürt İlişkilerine Giriş” Osmanlı Devleti ve
Kürtler, Ed: İbrahim Özcoşar-Shahab Vali, İstanbul 2017.

187
gesel güçlerle yapıldığı söylenen, ama yazılı belgelerle henüz ispatlanamamış anlaşmalara dayandığı
açıktır[21]. Öz’ün de belirttiği gibi Osmanlıların hakim oldukları bölgelerde esnek ve pragmatik yakla-
şım sergilemeleri örneğine Bitlis ve çevresindeki Osmanlı hâkimiyetinde rastlamaktayız[22]. Özellikle
Safevilere tehlikesinin tamamen bertaraf edilmediği ilk dönemlerde bu esneklik daha belirgindir.
Osmanlı Devleti’nin bu İran politikasının devamlılığı, Kürtlerle doğru ilişki kurmasıyla alakalıydı. Bu
bağlamda, Osmanlı Devleti’nin bölgede denetim kurmak ve hâkimiyetini sürdürmek için uyguladığı
strateji “toplumsal grupların feda edilmesiyle değil, devletin bu grupları kendisiyle bütünleştirme-
si ya da meşrulaştırması ve kendine bağlaması…”[23] olarak tanımlanabilir.

Osmanlı belgelerinde “istimalet”[24] olarak isimlendirilen, Bajalan’ın oldukça isabetli bir şekilde İn-
gilizce karşılığını “soft power”[25] olarak verdiği bu strateji, Kürt hanedanların geleneksel hakları-
nı devam ettirmeleri karşılığında Osmanlı hâkimiyetini tanımaları olarak özetlenebilir. İstimalet
politikası çerçevesinde, Osmanlı Devleti’nin bölgede karşılaştığı iki sosyo-politik yapıyla, aşiret ve
emirliklerle, kurduğu ilişki düzeyi bölgede hâkimiyetini kalıcı kılacak ve aynı zamanda uzun vadede
merkeziyetçiliği tesis edebileceği ara formlarla şekillendi. Emirliklere tanınan statüler ile bir yandan
yerel güçler ile “örfi” veya “Kanun-i Kadim” olarak isimlendirilen geleneksel yapılar devam ettirilmiş
diğer yandan Kürt aşiretlerini kontrol gibi oldukça zor bir iş emirliklere ihale edilerek İran’a karşı
tampon olabilecek bir güç kazanılmıştır. Ama bu strateji uygun şartlar oluştuğunda Osmanlı merke-
ziyetçiliğinin bütün ağırlığıyla ortaya konulmasının önünde engel değildi.

Bu süreçte Bitlis emirliğinin yaklaşımı, bölgede Osmanlı hâkimiyetine nasıl bakıldığının örneği ola-
rak sunulabilir. Bitlis miri Şerefhan 1514’te Tebriz’de Sultan Selim’e bağlılığını bildirdikten sonra[26],
Bitlis kalesi ve kendi hanedanına bağlı diğer yerleri Safevilerden temizlemiş ardından, Safevilere
bağlı emirliklerle, muhtemelen stratejisini kendisinin belirlediği, bir mücadeleye girişmişti[27]. Burada
altını çizerek belirtmek gerekir ki, Şerefhan bu süreçte sadece Safevilere karşı değil aynı zamanda
Safevilerce desteklenen kendi hanedan üyelerine karşı da Osmanlı’nın desteğine ihtiyaç duymak-
taydı. Nitekim Safevi desteğiyle Bitlis’te hüküm süren kardeşi Halid’e karşı giriştiği mücadele, Ha-
lid’in Osmanlı padişahınca idamıyla sonuçlanmıştı[28]. Henüz Bıyıklı Mehmed Paşa’nın atanmadı-
ğı ve bölgede Osmanlı hâkimiyetinin tesis edilmediği bu dönemde Şerefhan, muhtemelen kendini
Osmanlı Devleti’nin bir müttefiki kabul ediyordu. Mir Şerefhan’ın bu tutumu, Osmanlı’nın bölgeye
gelmesinden beklentisinin kendi geleneksel coğrafyasındaki hanedan haklarını korumak olduğunu
göstermektedir. Bunun ötesinde bir beklentinin ne Bitlis emirliğinde ne de bölgedeki diğer hane-
danlarda mevcut olduğunu söylemek zordur. Bunun en belirgin göstergelerinden biri de, Çaldıran
Savaşı’ndan sonra İdris-i Bidlisi’nin Sultan Selim’den Beylerbeyi rütbesinden birini bölgeye yönetici
olarak ataması talebi sonrasındaki gelişmelerdir. Sultan Selim, bu talebe Kürt mirleri kendi araların-
dan birini seçsinler şeklinde karşılık vermesine rağmen, Bidlisi bütün mirlerin “yalnız ben olayım,
benden başkası olmasın” yaklaşımında olduğunu bundan dolayı Kürtlerin kendi arasında böyle bi-
rini seçmelerinin mümkün olmadığını ifade eder[29]. Hatta Selimname’de bu durum, Kürtlerin kendi
aralarında uzlaştıkları tek konunun “tevhid ve peygamberin ümmeti olmak” olduğu bunun dışında

21 Bkz. İbrahim Özcoşar, “Şehir ve İktidar: Tanzimat Öncesinde Osmanlı Mardin’inde İktidar”, Mukaddime 9 (2018), 4.
22 Mehmet Öz , XVI.Yüzyılda Bitlis Sancağı: Yönetim, Nüfus ve Vergilendirme”, IX th International Congress of Economic
and Social History of Turkey, (Dubrovnik-Croatia, 20–23 August 2002), Ankara 2005, s. 31.
23 Karen Barkley, Eşkıyalar ve Devlet Osmanlı Tarzı Devlet Merkezileşmesi, Çev: Zeynep Altok, İstanbul 2011, s. 1.
24 59 Numaralı Mühimme Defteri 114 Nolu Hüküm; Ahmed Akgündüz, Osmanlı Kanunnâmeleri ve Hukukî Tahlilleri, 3.
Kitap Yavuz Sultan Selim Devri Kanunnâmeleri, İstanbul 1991, s. 211.
25 Djene Bajalan, “Erken Modern Dönem Etno-Politikası: Şerefhan’ın Şerefname’si ve Kürt Beyleri”, Tarih Toplum Kuram, S.
1, İstanbul, 2009, s.241.
26 Bkz. Nazmi Sevgen, Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da Türk Beylikleri, haz: Şükrü Kaya Seferoğlu-Halil Kemal Türközü,
Ankara 1982, s.28.
27 Bidlîsî, s 238, 253-254.
28 Hammer, c.4, 166.
29 Şeref Han, s.320.

188
hiçbir şey üzerinde ittifak edemedikleri şeklinde çarpıcı bir dille anlatılır[30]. Bidlisi’nin bu açıklama-
larına sebep olan talep, henüz Diyarbekir alınmadan önce İdris-i Bidlisi’nin başkanlığında Hasan-
keyf Miri Melik Halil Eyyubi, Bitlis Miri Şerefhan, Hizan Miri Davud ve Sason Miri Ali Bey, Nemran
Miri Abdül Bey’in ve İzzeddin Şir Bey’in oğlu Mir Melik Abbas’ın katıldığı bir toplantıda Kürt mirle-
rince bölgedeki Safevi bakiyesiyle mücadele için yapılmıştı[31]. Kürtlerin kendi aralarında birini bey-
lerbeyi olarak kabul etmeyecekleri anlaşılınca, Bıyıklı Mehmed Paşa bölgeye vali olarak atanmıştı.
Belirtmek gerekir ki, Kürt mirlerinin bu talepleri geleneksel haklarından vazgeçmeyi düşündükleri
anlamına gelmiyor, Safevilere ve Alevi Türkmenlere yönelik Osmanlı’nın desteğini almak istedikle-
rini gösteriyordu. Bu gelişmelerin tarihsel önemi bir araya gelmeleri oldukça ender olan Kürt mirleri-
nin, Osmanlı’yla ittifak konusunda bu denli geniş birliktelik sağlamış olmalarıydı. Muhammed Emin
Zeki Bey, bu hususa dikkat çekerek Osmanlı’nın Kürt mirleriyle anlaşarak ve Kürtlerle savaşmadan
bölgede hâkimiyetini tesis etmesini tarih içinde bir istisna olarak değerlendirir[32]. Bu gelişmelerden
80 yıl sonra yazılan Şerefname’de hanedanların Osmanlı, Safevi gibi devletlerle ilişkilerine yaklaşım
tarzını gösteren bir ifadeyle, bölgeye hâkim olmak isteyen sultanların Kürtlerin ülkesine göz dik-
medikleri ve istila etmedikleri; yalnız Kürtlerin vergi ve sembolik bağlılıklarıyla yetindikleri ifade
edilir[33]. Bu bir tespitten çok beklentiyi ifade etmektedir.

16. yüzyıl boyunca yaşananlar Osmanlı Devleti ile Bitlis emirliği arasında oldukça problemli bir ilişki
ağı oluştuğunu, tarafların ister ittifak ister tabiiyet bağlamında olsun beklentilerinin karşılanma-
dığını göstermektedir. İnalcık kaynak belirtmeden, Bitlis miri Şerefhan’ın İstanbul’a gidip, Sultan
Selim’in elini öperek itaatini sunduğunu belirtir. Bu iddia başka kaynaklarca desteklenmediği için
zayıf görünse de, Şerefhan’ın bir emirlik olarak kendi hanedan haklarını devam ettirmek hususun-
da Osmanlı ile Safevi arasında oldukça pragmatist bir tavır içinde olduğunu söyleyebiliriz. 1533’te
Osmanlı Devleti ile Şerefhan arasında yaşananlar, tarafların pragmatist ilişkilerine örnek olarak su-
nulabilir. Şah İsmail’den sonra, Osmanlıyla savaşlarda Kürtlerin rolünü fark eden Safeviler, Kürtlere
yönelik politikalarında değişikliğe gitmişlerdi. Osmanlı’nın “istimalet” politikasının bir taklidinden
ibaret bu stratejiyi uygulayan Şah Tahmasb, babası Şah İsmail’in aksine, Kürt emirleriyle iyi ilişkiler
kurmaya başlamıştı[34]. Muhtemelen İstanbul’dan beklediği desteği/ilgiyi göremeyen veya bir paşay-
la anlaşamaması gibi sebeplerle Osmanlı’yla arası açılan Şerefhan için Safevilerin bu yeni politikası
cazip gelmiş olmalıdır. Anlaşılan o ki, ortam tarafların müttefik bulmasına oldukça uygundur.

Bayezid döneminde Şah-kulu isyanı, Hammer’in ifadesiyle Şeytan-Kulu isyanı, sırasında Teke’den
Safevilere iltica eden Ulama Han da, Safevileri karşı tavır almış ve “yeni vatanının hakkını Süley-
man’a satmıştı.”[35] Ulama Han’a Sultan Süleyman tarafından Hasankeyf ve Bitlis verilmiş, Diyarbe-
kir beylerbeyine de bu bölgeleri tasarruf edebilmesi için kendisine yardımcı olunması emri verilmiş-
ti. Ulama Han’a ve Osmanlı kuvvetlerine karşı Şerefhan ve Safevi kuvvetleri arasındaki mücadele
Şerefhan’ın öldürülmesiyle sonuçlandı. İlginç bir şekilde Şerefhan’ın öldürülmesinin ardından Bitlis
Ulama Han’dan alındı ve Şerefhan’ın oğlu Şemseddin’e verildi. Görünen o ki, Bağdat seferindeki Sul-
tan Süleyman bölgenin güç unsurlarının desteğine ihtiyaç duyuyordu ve Bitlis hanedanı çok uyumlu
olmasa da bölgede önemli bir güç unsuruydu. Sonraki gelişmeler ilişkilerin düzelmediğini göster-
mektedir. Nitekim Mir Şemseddin’in 2 yıl sonra, 1535’te, görevden alındı ve Bitlis klasik sancak
statüsünde yönetilmeye başlandı. Hanedan ailesi ise yeniden Safevilere sığınmak zorunda kaldı[36].
Yüzyılın ortalarında, 1552’de Osmanlı’nın Nahçıvan seferi esnasında Mir Şemseddin Safeviler lehine

30 Bidlîsî, s. 262.
31 Bidlîsî, s. 239.
32 Muhammed Emin Zeki Beg, Kürtler ve Kürdistan Tarihi, Çev: Vahdettin İnce vd., İstanbul 2010, s. 171.
33 Şeref Han, s. 24.
34 Bajalan, s. 242.
35 Hammer, c.5, s. 156. Ayrıca bkz Şeref Han, s. 313 vd; İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, c. II, s.349; Özoğlu, s.68
36 Metin Kunt, Sancaktan Eyalete 1550-1650 Arasında Osmanlı Ümerası ve İl İdaresi, İstanbul 1978, s.31; Öz, 34.

189
bölgeye akınlar düzenliyordu. Ancak sonraki yıllarda Safeviler ile de sorunlar yaşadığı anlaşılmak-
tadır[37]. Muhtemelen 1555 Amasya anlaşması sonrasında İran’ın hanedan olan ihtiyacı azalmıştı.
1561’de Şehzade Bayezid’in öldürülmesi karşılığında Osmanlı’dan bazı taleplerde bulunan Safevi-
lerin, isteklerinden biri de “Bitlis Hanı’nın, Şâh’ın hükmü altından kaçarak Bağdâd’a sığınmış olan
beş oğlunun teslimi” idi[38]. Diğer talepler reddedilmesine rağmen bu talebin yerine getirilmiş olması
konjonktürün Bitlis hanedanını oldukça önemsizleştirdiğine işaret etmektedir.

1578’de Osmanlı paşası Hüsrev Paşa ile Mir Şemseddin’in oğlu Şerefhan’ın (şerefnamenin yazarı)
görüşmeleri sonrasında Şerefhan, Bitlis emiri oldu. Bu dönemde Gürcistan ve İran seferlerinde Bitlis
emirliğinin Osmanlı ordusuna desteği, hanedan üyelerine yapılan tevcihler[39] Şerefhan’ın mirliğinin
ilk dönemleri tarafların oldukça uyumlu olduklarına işaret etmektedir. Ancak sonraki yıllarda so-
runlar yaşanması üzerine, 1596’da Hazzo beyliği verilerek Şerefhan’ın Bitlis mirliği sonlandırılmak
istendi. Tüm bu süreçte Şerefhan ile Van valisi Ahmed Paşa arasında yaşananlar, Şerefhan’ın katle-
dilmesiyle sonuçlanmış gibi görünmektedir[40]. Yerine önce oğlu Diyadin sonra kardeşi Halef atandı.

Yukarıda özetlediğimiz 16. yüzyılda Osmanlı Devleti ile Bitlis Emirliği arasındaki ilişki ağının anla-
şılması, Bitlis’in resmi statüsünün de incelenmesini gerektirir. Osmanlı hâkimiyetinin ardından böl-
gedeki yeni idari yapılanmanın merkezinde Osmanlı idaresinin yapı taşı olarak eyalet yer almaktay-
dı. Osmanlı’nın yeni hâkim olduğu, Erzurum ve Sivas’ın güneyinde kalan yerler, Diyarbekir eyaleti
olarak teşkilatlandırıldı. Bu yeni eyalet, tarafsız kalmayı seçen ya da Safeviler ile ittifaka devam eden
Kelhur, Erdalan, Baban, Şehrizor ve Mukri hariç tüm Kürt emirliklerini de içine alıyordu[41]. Eyalet üst
çatısı altında Kürt hanedanların geleneksel yönetimlerini devam ettirebilecekleri alt sistemler oluş-
turuldu. “Yurtluk-Ocaklık” ve “Hükümet” sancakları olarak isimlendirilen bu alt sistemler ile Kürtle-
rin geleneksel yapıları Osmanlı idari yapısına, gevşek bir yapılanmayla da olsa, entegre edilmiş olu-
yordu. Bu ilk yapılanmada Bitlis, Diyarbekir eyaletine bağlı bir “hükümet” olarak teşkilatlandırılmış
ve bununla Bitlis hanedanının geleneksel hakları korunmuş/tanınmıştır. Ancak Mir Şemseddin’in
görevden alınmasıyla birlikte 1535’ten itibaren Bitlis klasik sancak statüsüne alınmıştır. Böylelikle
“deftere yazılmış” ve Osmanlı merkezi sistemine dahil edilmiştir. Osmanlı taşra yönetiminde merke-
ze bağımlılık düzeyinin temel göstergesi “deftere yazılmak”tı.

Devletin kayda geçirmesi aynı zamanda bir temellük göstergesi olarak iktidar alanının tesciliydi.
Hükümet, yurtluk-ocaklık, mîr-i aşiret ve eyalet-sancak sistemleri arasındaki temel farklardan biri
de deftere yazılmaktı. Hükümetler, tımar sistemine tabi olmadıkları için tahrir yapılmadığından
başka bir ifade ile deftere yazılmadığından, merkezi iktidar ile ilişkilerinde bağımlılık düzeyi daha
azdı[42]. 1548’de Van eyaletine bağlanan Bitlis’in bu statüsü 1578’e kadar devam etmiştir. 1578’de Şe-
refhan’a ocaklık tarikiyle verilmiş olması hükümet sisteminde tahrirden muaf olma ayrıcalığını kay-
bettiğini göstermektedir. Daha sonraki dönemlerde de hükümet olarak kayıtlara geçmesine rağmen,
bir kere deftere yazılmış olmak, eyaletin gelirleri arasına kaydedilmiş olmak gelen valilerin bu ge-
lirlerden mahrum olmak istememeleri valiler ve mirler arasında çatışmalara sebep olmuş olmalıdır.

37 Faruk Sümer, Selçuklular Devrinde Doğu Anadolu’da Türk Beylikleri, Ankara 1990, 62 vd.; Mehmet İnbaşı, “XVIII. Yüzyıl-
da Bitlis Sancağı ve İdarecileri”, A. Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi Sayı 33 Erzurum 2007,s. 244.
38 Hammer, c.6, s.111-112.
39 Öz, s. 35
40 Bkz.; Mustafa Dehqan-Vural Genç, “Why was Sheref Khan Killed?”, Manuscripta Orientelia 21/2, 2015.
41 Özoğlu, s.67.
42 Özcoşar, Şehir ve İktidar, s.4-5.

190
Sonuç

Osmanlı Devleti ile Bitlis emirliği arasındaki ilişki ağının ortaya çıkardığı politik örüntü, müttefiklik
ile tabilik arasında “imparatorluk-emirlik ilişki düzlemi” olarak tanımlayabileceğimiz bir sistemdir.
Bu sistemin başlangıç noktası tek taraflı bir iradeye, çoğunlukla da öne sürüldüğü gibi sadece Os-
manlı Devleti’nin iradesine dayanmaz. Osmanlı’nın bölge hâkimiyetinde bölge yüzyıllardır varlıkla-
rını sürdüren hanedanlarının talep ve iradelerinin de etkisi olmuştur.

Bu tespit, Osmanlı Devleti ile Kürt emirlikleri arasında tüm yönlü bir uzlaşı olduğu anlamına gelme-
mekteydi. Osmanlı açısından da, önce doğu sınırını güvenceye alma ardından Bağdat-Basra hattına
ayrı bir önem atfedilmesiyle oluşan konjonktür bölge hâkimiyetini ve Kürtlerle ittifakı bir ihtiyaca
dönüştürmüştü. Sonraki yüzyıllarda, değişen koşullar merkeziyetçilik lehine fırsatlara dönüştürü-
lüp geleneksel yapılar merkeziyetçiliğe feda edilse de, 16. yüzyılda Osmanlı henüz yeni hâkim olduğu
bölgede kalıcı olmanın ön koşulunun yerel güçlere dayanmak olduğunun farkındadır. Barkley’in ye-
rinde tespitiyle ; “devletler hâkim olmaya çalıştıkları toplumun yapısını, bu toplumla aralarındaki
tahakküm ilişkisini içinde bulundukları bağlamın gerektirdiklerini hesaba katarak hareket eden
aktörlerdi”[43] ve Osmanlı Devleti de, Kürtlerle ilişkilerinde içinde bulunduğu bağlamın gereklerini
hesaba katıyordu.

Kürt emirlikleri de, ayrıcalıklarını tehlikede gördüklerinde veya konumlarına yönelik bir tehdit his-
settiklerinde Osmanlı Devleti’yle çatışmaktan çekinmedikleri gibi, İran’la ittifak kurma veya İran’a
sığınma seçeneklerine de başvurabiliyorlardı. Sonuçta; Kürtler için Osmanlı Devleti iki müttefik ada-
yından biriydi. 1532’de Şerefhan’ın İran’a sığınması bu durumun 16. yüzyıldaki ilk örneğidir. Sonuç-
ta, Safevi seçeneği 16. yüzyıl boyunca Bitlis hanedanı için Osmanlı Devleti’nde daha himaye edici bir
tavır takınmıştı. Tüm bu süreçte taraflar için Sünnilik-Şiilik ayrımı bile günümüzde iddia edildiği
kadar derin değildi ve Bitlis hanedanı Şii Safevilere sığınmakta, Osmanlı da Bitlis’e Şii bir yönetici
tayin etmede bir sıkıntı görmüyordu.

Kaynakça

ABDULLA Nejat, İmparatorluk Sınır ve Aşiret, Kürdistan ve 1843-1932 Türk-Fars Sınır Çatışması,
Avesta Yayınları, İstanbul, 2009.
AKGÜNDÜZ Ahmed, Osmanlı Kanunnâmeleri ve Hukukî Tahlilleri, c.3-4, İstanbul 1991-1992.
AYN-I ALİ EFENDİ, Kavânîn-i Âl-i Osmân der Hulâsa-iMezâmîn-i Defter-i Dîvân, İstanbul 1280.
BAJALAN Djene, “Erken Modern Dönem Etno-Politikası: Şerefhan’ın Şerefname’si ve Kürt Beyle-
ri”, Tarih Toplum Kuram, S. 1, İstanbul, 2009.
BARKLEY Karen, Eşkıyalar ve Devlet Osmanlı Tarzı Devlet Merkezileşmesi, Çev: Zeynep Altok,
Tarih Vakfı Yurt Yayınları, İstanbul 2011.
BİTLÎSİ Şükrî, Selim-nâme, Haz: Ahmet Uğur, Mustafa Çuhadar, Ahmet Gül, İsis Yay., İst.,1995.

43 Barkley, s.11.

191
BRUINESSEN Martin Van, Kürdistan Üzerine Yazılar, Çev: Nevzat Kıraç vd., İletişim Yayınları,
İstanbul, 1993.
CELALZADE Mustafa Çelebi, Tabakâtü’l Memâlik ve Derecâtü’l-Mesâlik, Haz: Ayhan Yılmaz, Kari-
yer Yayıncılık, İstanbul, 2011.
CİWAN Murad, Çaldıran Savaşı’nda Osmanlılar Safeviler ve Kürtler, İlk Kürt Osmanlı İttifakı, Aves-
ta Yayınları, İstanbul, 2015.
DEHQAN Mustafa - GENÇ Vural, “Şeref b. Şah Muhammed’ten Fatih Sultan Mehmed’e Mektup”,
Osmanlı Devleti ve Kürtler, Ed: İbrahim Özcoşar-Shahab Vali, Kitap Yayınevi, İstanbul 2017.
DEHQAN Mustafa - GENÇ Vural, “Why was Sheref Khan Killed?”, Manuscripta Orientelia 21/2,
2015.
GELİBOLULU Mustafa Âlî, Nushetü’s-Selâtîn, Haz: Faris Çerçi, Büyüyenay Yayınları, İst., 2015.
GELİBOLULU MUSTAFA ÂLÎ, Nusret-Nâme, Haz: H. Mustafa Eravcı, Türk Tarih Kurumu Yayınla-
rı, Ankara, 2014.
GÖKALP Ziya, Kürt Aşiretleri Hakkında Sosyolojik Tetkikler, Haz: Şevket Beysanoğlu, Sosyal Ya-
yınları, İstanbul, 1992.
GÖYÜNÇ Nejat,“Diyarbakır” maddesi, DİA, c.9, İstanbul, 1994.
GÖYÜNÇ, Nejat XVI. Yüzyılda Mardin Sancağı, Türk Tarih Kurumu Yayınları, Ankara 1991.
GÜNDÜZ Tufan, Seyyahların Gözüyle Sultanlar ve Savaşlar, Yeditepe Yayınları, İstanbul, 2012.
HAMMER Joseph von, Büyük Osmanlı Tarihi, Haz: Mümin Çevik, İstanbul, Tarih Yok.
HASSANPOUR Amir, “Kürt Kimliğinin İnşası: Yirminci Yüzyıl Öncesi Tarihsel ve Edebi Kaynak-
lar”, Kürt Milliyetçiliğinin Kökenleri içinde, Ed: Abbas Vali, Avesta Yayınları, İstanbul, 2005.
Hoca Sâdeddin, Tâcû’t-Tevârîh, c.II, İstanbul, 1280.
İDRÎS-İ Bidlîsî, Selim Şah-nâme, Haz: Hicabi Kırlangıç, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara, 2001.
İNALCIK Halil, Devlet-i ‘Aliyye Osmanlı İmparatorluğu Üzerine Araştırmalar 1, Türkiye İş Bankası
Yayınları, İstanbul, 2009.
KUNT, Metin, Sancaktan Eyalete 1550-1650 Arasında Osmanlı Ümerası ve İl İdaresi, Boğaziçi
Üniversitesi Yayınları, İstanbul 1978.
KÜTÜKOĞLU Bekir, Osmanlı-İran Münâsebetleri, İstanbul Fetih Cemiyeti, İstanbul 1993.
MURPHEY, Rhoads, Kanûn-nâme-i Sultânî liʿAzîz Efendi, Harvard Üniversitesi Basımevi, Har-
vard, 1985.
NATALİA Danise, Kürtler ve Devlet Irak, Türkiye ve İran’da Ulusal Kimliğin Gelişmesi, Çev: İbra-
him Bingöl, Avesta Yayınları, İstanbul, 2009
ÖZ, Mehmet, “XVI.Yüzyılda Bitlis Sancağı: Yönetim, Nüfus ve Vergilendirme”, IX th International
Congress of Economic and Social History of Turkey, (Dubrovnik-Croatia, 20–23 August 2002),
Ankara 2005.
ÖZCOŞAR, İbrahim , “Sultan ve Mir: Osmanlı Kürt İlişkilerine Giriş” Osmanlı Devleti ve Kürtler, Ed:
İbrahim Özcoşar-Shahab Vali, İstanbul 2017.
ÖZCOŞAR, İbrahim , “Şehir ve İktidar: Tanzimat Öncesinde Osmanlı Mardin’inde İktidar”, Mukad-
dime 9 (2018).
ÖZOĞLU Hakan, Osmanlı Devleti ve Kürt Milliyetçiliği, Çev: Nilay Özok-Gündoğan –Azat Zana
Gündoğan, Kitap Yayınevi, İstanbul 2009.
SEVGEN Nazmi, Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da Türk Beylikleri, Haz: Şükrü Kaya Seferoğlu-Halil
Kemal Türközü, Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü, Ankara 1982.
SÜMER, Faruk, Selçuklular Devrinde Doğu Anadolu’da Türk Beylikleri, TTK Yayınları, Ank. 1990.
ŞEREF HAN, Şerefname, Çev: M.Emin Bozarslan, Deng Yayınları, İstanbul, 2009.
UZUNÇARŞILI İsmail Hakkı, Osmanlı Tarihi, c. II, MEB Yayınları, tarih yok.

192
 1665 ‫عالقات إمارة هكاري مع إمارة بدليس حتى عام‬
‫ نزار ایوب گولی‬.‫د‬
‫ قسم التاریخ‬-‫جامع ‌ه زاخو‬

HAKKARİ AND BEDLİS EMIRATES RELATIONS UNTIL 1665

1665 YILINA KADAR HAKKARİ VE BİTLİS

EMİRLİKLERİNİN İLİŞKİLERİ

Nizar GULİ
guli_nizar@yahoo.com

Abstract

The country of the Kurdish (i.e. Kurdistan) before the Ottoman rule did not enjoy a unified system of
government. The political map of Kurdistan was distributed among a number of local Kurdish emira-
tes, presenting a kind of political system and independent diplomatic relations with their neighbors.
These emirates composed the political, economic, social and even cultural structureof Kurdistan.
This situation continued until after the Ottoman control of the region in 1515, where the Ottoman
State did not deliberately impose its system on the Kurdish Emirates. That is why; these emirates
maintained an independent system of government.

The Hakkari and Bedlis are two of the largest, most powerful and oldest among the Kurdish Emira-
tes. Because of their common borders, their relations have witnessed many cases of political coordi-
nation, dissonance and sometimes wars. Based on available references and documents, the current
study highlights the political relations between the two emirates from the beginning of their estab-
lishment after the fall of the Abbasid State (1258) until the Ottoman dominance.

193
Such a situation remained developing until 1665. This last year witnessed a shift in the Bedlis Emi-
rate, where itsmilitary and political status had been destroyed by a large Ottoman campaign, resul-
ting into being a tribal leadership. This study is based on a number of original Persian, Arabic and
Turkish references, and some of Ottoman documents classified in Muhimma Defters.

Key words: Bedlis Emirates, Hakkari Emirates, Ottoman Empire, relations

Özet

Kürtlerin ülkesi Kürdistan Osmanli devleti kontrolu altina girmeden önce birleşik ve yerleşik bir
sistem biçimine sahip değildi, bu ülke yerli bazi kürt emirlikler arasinda dağilmiş-bölünmuş duru-
mundaydi, ve bu emirliklerin kendilerine has ve özgü siyasi çikarlari vardi, komşu kürt emirlikleri
ile bağamsiz diplomatik ilişkilere sahiplerdi, bu emirlikler Osmanli devlettinden önce Kürdistanin
sosyal, ekonomik, siyasi ve hatta külturel yapisini oluştururdu, ve bu düzen 1515 Osmanli devleti
Kürdistani kontrol altina aldiktan sonrada devam etmekteydi, zira Osmanli devleti bu topraklarda
kontrol sağladikten sonra doğrudan doğruya merkezi bir anlayişla yönetmedi, bu sayede kürt emir-
likleri özgur bir biçimde kendi hukunu siyasal ekonomik külturel yaşantisini kurudular

Bu emirliklerin en büyükleri, güçlüsu ve köklüsu olan Hakkari ve Bitlisi emirlikleri idi, bunun en bü-
yük nedenlerinden bu iki emirliklerin birbirlerine komşu ve siyasi ilişkilerinin var olamasidir, ama
bazen ikili çikarlari sekteğeye oğradinda savaşamişlardir, çünki çikarlar her şeyin önundedir

Bu çalişmanin en büyük dayanağin eski kaynaklar ve belgelerdir, bu kaynaklar işiğinda bu iki emir-
liklerin siyasi yaşamini mercek altina aldik ilk koruluşundan 1258 abasi devletinin yikilişina kadar,
ve sonrasi taki Osmanli bu topraklari kontrol altina alana kadar bu iki emirlikler ilişkilerini geliştir-
diler günden güne daha siki ve ileriye guturmuşler taki 1665 senesine gelindinde, bu seneden sonra
hiç bir şey eskisi gibi olmadi, zira Bitlis emirliği büyük bir değişime uğradi çünku Osmanli devleti
bu emirliğe karşi büyük bir saldiri düzenledi ve acimasiz bir biçimde üstunden geçti, bu saldiridan
sonra bu emirliğin ne siyasi nede askeri gücu kaldi direnci kirildi ve zayif duştu, en büyük değişimde
Bitlis emirliği emirlikten aşiret reğisline-liderliğine çevirmiş oldu.

Bu çalişmada en iyi ve en eski türkçe arapça ve farsça kaynaklar kendi dillerinden çevirerek yazildi,
ayrica çalişmamizi dahada zenginleştirebilmek için Osmanli Arşivinde Muhimme Defterlerin kayd-
lari kullanilmiştir.

Anahtar Kelimeler: Bitlis Emirligi, Hakkari Emirligi, Osmanli devleti, ilişkiler.

194
‫تمهيد‪ :‬لم تكن بالد الكورد (كوردستان) قبل السيطرة العثمانية تتمتع بنظام حكم موحد انما كانت الخريطة السياسية تتوزع بين من عدد من‬
‫االمارات الكوردية المحلية لها نظامها السياسي و عالقاتها الدبلوماسية المستقلة عن جاراتها‪ .‬وكانت هذه االمارات تشكل التركيبة السياسية‬
‫و االقتصادية و االجتماعية و حتى الثقافية لكوردستان قبل السيطرة العثمانية‪ .‬واستمرت هذه الحالة بعد السيطرة العثمانية على المنطقة في‬
‫‪ ،1515‬حيث لم تعمد الدولة على فرض نظام حكمها المباشر على االمارات الكوردية وبذلك حافظت هذه االمارات على انظمة حكمها‬
‫‪.‬المستقلة‬

‫تشكل امارتا هكارى و بدليس اثنين من اكبر و اقوى و اعرق االمارات الكوردية و نظرا ً لوجود حدود مشتركة بينهما فقد شهدت عالقاتهما‬
‫‪.‬حاالت كثيرة من التنسيق السياسي و التنافر و الحروب احيانا َ‬

‫تلقي هذه الدراسة – باالستناد على المصادر والوثائق المتوفرة‪ -‬الضوء على العالقات السياسية بين االمارتين منذ بدايات تأسيسهما عقب‬
‫سقوط الدولة العباسية في ‪ 1258‬لغاية السيطرة العثمانية ثم تتابع تطور عالقاتهما خالل الفترة التالية لغاية عام ‪ .1665‬و شهدت السنة االخيرة‬
‫تحوالً في امارة بدليس حيث تعرضت الى حملة عثمانية كبيرة قضت بشكل كبير على مكانتها العسكرية والسياسية و تحولت عمليا ً الى زعامة‬
‫‪.‬عشائرية‬

‫‪:‬عالقات بين امارتي هكاري و بدليس قبل السيطرة العثمانية‪-‬‬

‫تجاور إمارة هكاري من جهتها الشمالية الغربية إمارة بدليس وهي ايضا ً إمارة نشأت في السواحل الغربية والشمالية من بحيرة وان في القرن‬
‫الذي تلى سقوط الدولة العباسية في ‪1258‬م[[[‪ .‬وان اول اشارة إلى العالقات بين إمارتي هكاري وبدليس تعود إلى عام ‪1406‬م‪ ،‬ففي هذه السنة‬
‫توجه االمير قره يوسف القره قوينلو من الشام إلى بدليس والتقى هناك باألمير شمس الدين الروزكي أمير بدليس‪ ،‬وقد تزوج األخیر من ابنة‬
‫جرد األميران حملة على القرى العائدة إلى األمير عزالدين شير الهكاري ونهبا المواشي والممتلكات هناك‪.‬‬ ‫قره يوسف[[[‪ ،‬وفي نفس السنة ّ‬
‫ويظهر من هنا ان العالقات بين إمارتي بدليس وهكاري ربما كانت متوترة قبل حدوث التحالف بين األميرين شمس الدين وقره يوسف‪ ،‬كما‬
‫‪.‬ان األمير عزالدین شير كان معینا ً من قبل الدولة التیموریة بوصفه ملكا ً على كوردستان و هذا یعنی انه ینتمی إلى الجهة المعادیة لقر‌ه یوسف‬

‫وفي ‪813‬هـ‪1410/‬م استغل السلطان احمد الجالئری (‪1382-1410‬م) فرصة انشغال قره يوسف بالحرب مع قوات اآلق قوینلو في ارزنجان‬
‫وسیطر على تبریز‪ ،‬لذا عاد قره يوسف مسرعا ً و التقى بالسلطان احمد بالقرب من تبریز‪ ،‬وكان الملك عزالدین و ابنه الملك محمد ضمن‬
‫المشاركین في هذه المعركة إلى جانب قره يوسف‪ ،‬والتی انتهت بهزیمة السلطان احمد وأسره ومن ثم مقتله بأمر من األمير قره يوسف[[[‪.‬‬
‫والیعرف موقف الملك عزالدین شیر من التطورات الالحقة في المنطقة اال ان المصادر االرمنیة تشیر إلى انه في عام ‪1419‬م اغار عزالدین‬
‫على بدلیس واحرق خمسة من قراها[[[‪ ،‬ویستنتج من هذه الروایة ان العالقات بین األمير الهكاري و قره يوسف كانت متوترة الن شمس الدین‬
‫]‪[5‬‬
‫‪.‬البدليسي كان حلیفا ً ونسیبا ً لقره يوسف‬

‫وبعد وفاة قره يوسف تولى ابنه اسكندر ميرزا الحكم اصطف كل من األمير الهكاري الملك محمد ابن عزالدين شير وأمير بدليس شمس الدين‬
‫إلى جانب األمير شاهروخ ابن تيمور لنك الذي كان في حالة الصراع مع اسكندر ميرزا ابن قره يوسف (‪1420-1438‬م)‪ ،‬فتقول المصادر‬
‫انه في آواخر شهر محرم ‪824‬هـ‪ /‬شباط ‪1421‬م ذهب الملك عزالدین شیر «الذی تتخطى عظمة أسرته من كل شرح»[[[ إلى تبریز و أعلن‬
‫والئه لشاهروخ‪ ،‬ثم توجه شاهروخ إلى بلدة بایزید فهرب حاكمها اسبند میرزا ابن قره‌یوسف وعندما وصل شاهروخ إلى وان و اخالط‬
‫استقبله «صاحب االختیار في تلك الدیار»[[[ الملك محمد ابن الملك عزالدین شیر وأمير بدلیس شمس الدین وعدد آخر من االمراء الكورد‬

‫‪1‬‬ ‫يذكر البدليسي ان اول امير من هذه االمارة هو (الملك االشرف) الذي كان قبل ذلك قائدا ً من قادة االيوبيين في الشام والذي حارب السلطان جالل الدين خوارزمشاه‬
‫وتمكن من اخراجه من بالده‪ .‬وينتقد االستاذ محمد امين زكي هذه الرواية بقوله ان االمير الذي حارب خوارزمشاه في منطقة بدليس هو نفسه الملك االشرف بن الملك العادل‬
‫االيوبي‪ ،‬وكان قد ارسل جيشا ً يقوده االمير عزالدين عمر الهكاري ونازل به خوارزمشاه والحق به هزيمة منكرة على مقربة من ارزنجان في ‪627‬هـ‪1230 /‬م و»يؤخذ من‬
‫هذا ان االمير عزالدين عمر الهكاري هو اول حاكم على بدليس»‪ .‬ومما يؤيد رأي محمد امين زكي هو ان البدليسي نفسه يذكر ان اصل امراء بدليس يصل الى شخص اسمه‬
‫(عزالدين) «الذي كان يمت بصلة النسب الى الملوك االكاسرة [الساسانيين]»!‪ ،‬ويتبين مما سبق ان اصل هذه االسرة تنتهي اما بااليوبيين او الهكاريين وال اساس للزعم القائل‬
‫بأنهم من اصول ساسانية‪ .‬ينظر‪ :‬البدلیسی‪ ،‬شرفخان ‪ ،‬شرفنامه‪ ،‬ترجمة‪ :‬محمد جمیل المال احمد الروزبیانی‪ ،‬ط‪ ،2‬دارموكریانی‪( ،‬اربیل‪ ،)2001:‬ص ‪600‬؛ زكي‪ ،‬محمد امين‬
‫‪ ،.‬خالصة تاريخ الكرد وكردستان‪ ،‬ترجمة‪ :‬محمد علي عوني‪( ،‬بغداد‪ ،)1961:‬ص ‪369‬‬
‫‪2‬‬ ‫طهرانی‪ ,‬ابوبكر‪ ،‬كتاب الدیاربكریة‪ ،‬بتصحیح و اهتمام‪ :‬نجاتی لوغال‪ ،‬فاروق سومر‪ ،‬انجمن تاریخ ترك‪( ،‬انقره‌‪ ،)1963:‬ج‪ ،1‬ص ‪32‬؛ تتوی‪ ,‬احمد بن‬
‫نصرهللا‪ ،‬تاریخ الفی‪ ،‬تحقیق‪ :‬غالمرضا طباطبائی مجد‪ ،‬انتشارات علمی وفرهنگی‪( ،‬تهران‪ ،)1382:‬ج‪ ،7‬ص ‪.5023‬‬
‫‪3‬‬ ‫حافظ ابرو‪ ،‬عبدهللا بن لطف هللا‪ ,‬زبدة التواریخ‪ ،‬تحقیق‪ :‬كمال حاج سید جوادی‪ ،‬وزارت فرهنگ‪(،‬تهران‪1380:‬هـ‪.‬ش)‪ ،‬ج‪ ،3‬ص ‪401‬؛ شیخ محه‌مه‌د‪ ،‬رابيع ‌ه‬
‫فتاح ‪ ،‬كوردستان ل ‌ه سه‌ده‌ی نویه‌می كوچی‪ /‬پازده‌ی زایینیدا‪ ،‬وه‌زاره‌تی روشنبیری‪( ،‬هه‌ولێر‪ ،)2005 :‬ل ‪.252‬‬
‫‪4‬‬ ‫‪Khachatrian, Alexander, The kurdish principaility of Hakkariya(14th-15th centuries),Iran and caucasus, vol.7,no.1,-‬‬
‫‪Brill,2009, pp 49.‬‬
‫‪5‬‬ ‫يقول البدليسي ان العالقات الجيدة بينهما استمرت حتى وفاة االمير قره يوسف في عام ‪1420‬م‪ .‬ينظر‪ :‬المصدر السابق‪ ،‬ص ‪.622‬‬
‫‪6‬‬ ‫حافظ ابرو‪ ،‬مصدر پیشین‪ ،‬ج‪ ،4‬ص ‪775‬؛ سمرقندی‪ ،‬عبدالرزاق بن اسحاق‪ ,‬مطلع السعدین و مجمع البحرین‪ ،‬تحقیق‪ :‬عبدالحسین نوائی‪ ،‬پژوهشگاه علوم‬
‫‪.‬انسانی‪( ،‬تهران‪،)1372:‬ج‪ ،3‬ص‪298‬‬
‫‪7‬‬ ‫‪.‬سمرقندي‪ ،‬همان مصدر‪،‬همان صفحة‬

‫‪195‬‬
 ‫]‪[8‬‬
‫‪.‬وقدموا الهدایا و المعروضات‬

‫من جهة اخرى خرج شاهروخ من تبریز إلى خراسان من دون ان يعيّن حاكما ً علیها الن احدا ً من ابنائه و امراء جیشه لم یتجرأ على تولی‬
‫زمام اإلدارة فيها خوفا ً من اسكندر میرزا الذی اصبح أميرا ً على اإلمارة بعد وفاة والده[[[‪ ،‬و بذلك فتح الطریق امام اسكندر میرزا للسیطرة على‬
‫تبریز في ‪824‬هـ‪1421/‬م[‪ .[[1‬و بدأ اسكندر بعد استیالئه على تبریز باالنتقام من االمراء الذین أعلنوا والئهم للدولة التیموریة‪ ،‬فالقى القبض‬
‫]‪[13‬‬
‫‪.‬على األمير شمس الدین البدليسي[‪ [[1‬وأمير هكاري الملك[‪ [[1‬محمد بالقرب من بلدة (بينكول) بواسطة أمير إمارة جمشكزك شيخ حسن بك‬

‫يذكر ابوبكر الطهراني قصة القاء القبض على الملك محمد واالمير شمس الدين على النحو التالي‪ »:‬كان عثمان بك اآلق قوينلو (‪1389-‬‬
‫‪ )1435‬قد اخرج امير جمشكزك شيخ حسن بك عن امارته و لجأ األخير الى اسكندر بك‪ ،‬فاقترح األخير توجيه حملة الى دياربكر للقضاء‬
‫على اآلق قوينلو و تعهد بارجاع إمارة جمشكزك الى االمير شيخ حسن بشرط ان يقنع امير بدليس و امير وان و وسطان بااللتحاق بجيشه‪،‬‬
‫و قال له «انك كوردي مثلهم و من بني قومهم»‪ ،‬فتمكن شيخ حسن من اقناع االميرين الذين بدؤوا بارسال قواتهم تباعا ً الى جيش اسكندر بك‪،‬‬
‫ثم توجه االميران بنفسهما الى معسكر اسكندر والتحقوا به في منطقة تسمى (احولش) الواقعة في مصافي بينكول و هناك «قام اسكندر بصيد‬
‫عظيم وفي ذلك الصيد القى القبض على امراء بدليس واخالط و وان ووسطان»[‪ .[[1‬وقد قضى اسكندر على اإلمارات الكوردیة الواقعة حول‬
‫‪)[15].‬بحیرة وان وعهد بإدارة هذه النواحی إلى ابنه (یار علي‬

‫في عام ‪ 1470‬ارسل االمير اوزون حسن اآلق قوينلو قائديه سلطان حمزة ابن جهانكير و سليمان بيژن اوغلي للسيطرة على امارتي بدليس‬
‫و بوتان و بعد حصار دام لعدة اشهر طلب امير بدليس ابراهيم بك االمان و سيطرت االق قوينلو على بدليس‪ ،‬وقد عين سليمان بيژن اوغلي‬
‫اميرا ً على بدليس وابعد امير ابرهيم مع اسرته الى مدينة (قم) االيرانية‪ ،‬و لكن في عام ‪ 1473‬امر اوزون حسن بقتل االمير ابراهيم بك‪ ،‬و من‬
‫جانبه قام احد وجهاء بدليس يدعى (محمد آغى كلهوكي) بجلب اثنين من ابناء امير بدليس المقتول ابراهيم بك من مدينة قم الى هكاري ليقوم‬
‫بترتيب حركة العادة حكم بدليس الى االسرة الشرعية‪ ،‬اال ان االبنين المذكورين قتال خالل معركة نشبت بين امير هكاري عزالدين شير و‬
‫]‪[16‬‬
‫‪.‬النساطرة‪ .‬و لكن بحلول عام ‪ 1474‬تمكنت االسرة االميرية من استعادة الحكم في االمارة‬

‫يقول البدليسي ان األمير (حسين بك المحمودي) اغار على إمارة هكاري وانتزع ناحية الباق منهم‪ ،‬ثم تمكن بمساعدة «التراكمة‪[-‬اآلق‬
‫قوينلو]» من دحر جيوش عزالدين شير الهكاري غير ما مرة «حتى انه انتزع منهم والية شنبو [هكاري]‪ ،‬فارسل عزالدين شير من يستنجد‬
‫«بحكام بدليس» الذين انجدوه بجيش كبير قاده (الشيخ أمير البلباسي) وتمكن من دحر القوات المحمودية وقتل أميرهم حسين بك‪ .‬ولكن يعود‬
‫البدليسي ليذكر في مكان آخر بان أمير بدليس الذي انجد عزالدين شير الهكاري كان األمير شرف (‪1503-1533‬م) وتمكن من دحر القوات‬
‫المحمودية التي تمكنت «بمدد من القزلباش [الصفويين]»! من الهيمنة على واليتهم[‪ .[[1‬وما يؤخذ على الرواية األخیرة ان األمير عزالدين شير‬
‫كان قد قتل في عام ‪1491‬م[‪ [[1‬وان اإلمارة في فترة السيطرة الصفوية كانت في يد األمير زاهد بك‪ ،‬كما ان البدليسي ذكر في الرواية االولى‬
‫ان الواقعة حدثت في عهد اآلق قوينلو اما في الرواية الثانية تحدث عن وقوعها في عهد القزلباش‪ .‬والمرجح ان هذه الحادثة وقعت أثناء سيطرة‬
‫‪.‬اآلق قوينلو على كوردستان الن كل من األميرين حسين بك المحمودي وعزالدين شير الهكاري توفّيا خالل هذه الفترة‬

‫‪:‬العالقات بين االمارتين في فترة السيطرة العثمانية ‪1515-1665‬‬

‫كان الصراع العثماني‪-‬الصفوي الذي بدأت بوادره منذ تأسیس الدولة الصفوية في ‪1501‬م فاتحة عهد جدید في تاریخ اإلمارات الكوردية بشكل‬
‫عام‪ ،‬فقد توغلت القوات الصفوية منذ عام ‪1507‬م في مناطق كوردستان الشمالية واحتلت عددا ً كبیرا ً من اإلمارات والزعامات الكوردية التي‬

‫‪8‬‬ ‫خواندمیر‪ ,‬غیاث الدین بن همام الدین‪ ،‬حبیب السیر فی اخبار افراد البشر‪ ،‬تحقیق‪ :‬محمد دبیر سیاقی‪ ،‬انتشارات خیام‪(،‬تهران‪1380:‬هـ‪.‬ش)‪ ،‬ج‪ ،3‬ص ‪610‬؛‬
‫‪.‬میر خواند‪ ,‬محمد بن خاوند شاه‪ ،‬روضة الصفا‪ ،‬تحقیق‪ :‬جمشید كیافر‪( ،‬تهران‪1380:‬هـ‪.‬ش)‪ ،‬ج‪ ،10‬ص ‪5349‬‬
‫‪9‬‬ ‫اضطر شاهروخ علی تعیین علی بك ابن قر‌ه عثمان آق قوینلو حاكما ً على تبریز بعد ان رفض رجاله تولی الحكم فی المدینة‪ .‬فهرب هو اآلخر خوفا ً على حیاته‬
‫قبل ان یدخل اسكندر الى المدینة‪ ،‬و یستخدم ابوبكر الطهرانی عبارة «الفرار مما الیطاق من سنن المرسلین»! للداللة على مبلغ الرعب الذی بثه اسكندر میرزا فی نفوس االمراء‪،‬‬
‫و قد وصف شاعر فارسی الموقف الغریب لشاهروخ حول ترك المدینة بعد ان هرب العدو منها قائالً‪ « :‬سكندر لشكر ما را زد و جست شه ما مملكت بگرفت و بگریخت»‬
‫اي ان اسكندر ضرب جیشنا وافلت منه‪ ،‬اما ملكنا فقد استولى على المملكة ثم هرب!‪ .‬ینظر‪ :‬طهرانی‪ ،‬مصدر پیشین‪ ،‬ج‪ ،1‬ص ‪89‬؛ خواجه محمد الكججاني‪ ،‬مجموعة تحفة‬
‫اهل البدايات وهدية اهل النهايات (مخطوط)‪ ،‬نسخة مكتبة مجلس شوراي ملي‪ ،‬رقم‪10546 :‬؛ ورقه‪91 :‬؛ میر جعفری‪ ,‬حسين‪ ،‬تاریخ تحوالت سیاسی و اقتصادی و فرهنگی‬
‫‪.‬ایران در دوره تیموریان وتركمانان‪ ،‬سازمان مطالعة و تدوین‪( ،‬تهران‪1385 :‬هـ‪.‬ش)‪ ،‬ص ‪250‬‬
‫‪10‬‬ ‫میر جعفری‪ ،‬مصدر پیشین‪ ،‬ص ‪.251-252‬‬
‫‪11‬‬ ‫طهرانی‪ ،‬مصدر پیشین‪ ،‬ج‪ ،1‬ص ‪98‬؛ البدلیسی‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ص ‪.623-624‬‬
‫‪12‬‬ ‫يقول مصدر آخر بأن اسكندر تمكن من أسر «عزالدين شير ملك الكردستاني»!‪ .‬والواضح انه دمج اسمه مع اسم والده‪ .‬ينظر‪ :‬الكججاني‪ ،‬مصدر پیشین‪ ،‬ورقه‪:‬‬
‫‪.91‬‬
‫‪13‬‬ ‫ينظر‪ :‬طهراني‪ ،‬مصدرپیشین ‪ ،‬ج‪ ،1‬ص ‪.95-96‬‬
‫‪14‬‬ ‫‪.‬ينظر‪ :‬طهراني‪ ،‬مصدرپیشین ‪ ،‬ج‪ ،1‬ص ‪95-96‬‬
‫‪15‬‬ ‫‪.‬شیخ محمد‪ ،‬ژێده‌رێ به‌رێ‪ ،‬ل ‪255‬‬
‫‪16‬‬ ‫للتفصیل ینظر‪ :‬ماجد محمد يونس‪ ،‬امار‌ه بدلیس فی العهد العثمانی‪ ،‬أطروحة دكتوراه‪ ،‬فاكولتي العلوم االنسانية‪ ،‬جامعة زاخو‪ ،7102 ،‬ص‪.54-34‬‬
‫‪17‬‬ ‫قارن بين الروايتين في‪ :‬المصدر السابق‪ ،‬ص ‪ 503-504‬وص ‪.685‬‬
‫‪18‬‬ ‫‪.‬روزبهان خنجی‪ ,‬فضل هللا‪ ،‬تاریخ عالم آرای امینی‪ ،‬تحقیق‪ :‬محمد اكبر عشیق‪ ،‬میراث مكتوب‪( ،‬تهران‪1382 :‬هـ‪.‬ش)‪ ،‬ص‪60‬‬

‫‪196‬‬
 ‫‪.‬كانت تدین بوالء إسمی لدولة اآلق قوینلو‪ ،‬ووزعت حكامها ونوابها على المدن الرئیسیة فيها‬
‫]‪[19‬‬

‫كانت بدليس في بداية السيطرة الصفوية تحت حكم األمير شرف ابن االمير شمس الدين الذي التقى في ‪1508‬م بالشاه اسماعیل وقدم والئه له‪،‬‬
‫كما حاول ان یبنی جسر للتواصل بین األمراء الكورد والدولة الصفوية‪ .‬فقد ذكر األمير شرف للشاه أثناء لقائه به بأن» الكورد یریدون تقدیم‬
‫الطاعة وانهم یریدون زیارة المرشد الكامل [اي الشاه اسماعیل]»[‪ ، [[2‬وبالفعل تمكن األمير شرف من اقناع إحدى عشر أميرا ً كورديا ً بالتوجه‬
‫إلى بلدة خوي للقاء الشاه اسماعیل‪ ،‬اال ان التطور المفاجئ كان قیام الشاه اسماعیل بإلقاء القبض علیهم وایداعهم السجن اثر تقریر أرسله حاكم‬
‫دیاربكر الصفوي محمد خان استاجلو‪ .‬كما انه أرسل حمالت إلى عدد من اإلمارات الكوردية الخضاعها للحكم المباشر‪ ،‬اذ سیّر جابان سلطان‬
‫]‪[21‬‬
‫‪.‬إلى بدلیس‪ ،‬ودیو سلطان روملو إلى هكاري‪ ،‬ویكان بك تكلو إلى جزیرة بوتان‬

‫من جهة اخرى تولى في ‪1512‬م السلطان سلیم األول العرش في الدولة العثمانية واستمر حكمه لغاية ‪1520‬م‪ ،‬وقد وضع نصب عينيه وضع‬
‫حد للتوسع الصفوي في االناضول‪ ،‬وبدأ منذ تلك المدة باإلستعداد لتجهيز حملة ضد الدولة الصفوية وتمكن من توجیه ضربة قویة لها في‬
‫معركة چالدیران (‪ 23‬آب ‪1514‬م)[‪ [[2‬وكان ذلك فاتحة مرحلة من الصراع بین الدولة العثمانية وایران لغاية منتصف القرن التاسع عشر‪.‬‬
‫ولما كانت كوردستان الساحة الرئیسیة لذلك الصراع فقد بدأ الطرفان يحسبان حسابا ً لموقف اإلمارات الكوردية من الصراع الدائر بینهما‪ .‬وقد‬
‫كلف السلطان سلیم موالنا ادریس البدليسي باالتصال باألمراء الكورد وارسال رسائل الیهم یحثهم فيها على االنتفاضة على السلطات الصفوية‬
‫‪.‬واعالن البیعة للدولة العثمانية‬

‫وفي هذا الصدد دعى البدليسي إلى «مجلس» في مدينة (بدليس) حضره عدد من األمراء الكورد «أو من ينوب عنهم»[‪ [[2‬من بینهم «األمير‬
‫ملك بك بن عزالدین شیر العباسي!!»[‪ ![[2‬وهو ابن زاهد بك‪ ،‬ويبدو انهم قرروا في هذا االجتماع ان یقوم كل أمير بالسیطرة على منطقته ً‬
‫اوال‬
‫وتطهيرها من الوجود الصفوي‪ ،‬وعلى الرغم من عدم إشارة ای مصدر إلى هذه النقطة اال ان قیام األمراء بحركات عسكریة ضد الصفويین‬
‫داخل حدود اماراتهم یدل على ذلك‪ ،‬كما اتفق الحاضرون على االستنجاد بالدولة العثمانية وتعیین قائد عثماني یقودهم في العملیات الحربیة‬
‫‪»[25].‬وذلك «الن النزاع سائدٌ بینهم بسبب الحسد‪ ،‬وال یأتمر احدهم بأمر االخر‬

‫تطبیقا ً لمقررات اجتماع األمراء المشار اليه سابقاً‪ ،‬قام اولئك األمراء بالسیطرة على اماراتهم وطرد القوات الصفوية منها[‪ ،[[2‬وما ان فرغ‬
‫السلطان سليم من القضاء على إمارة ذوالقدر حتى أرسل حاكم ارزنجان (بیقلو محمد باشا) ووالي سیواس (شادی باشا) لنجدة القوات الكوردية‬
‫في دياربكر ومع اقتراب هذه القوات ادرك قر‌ه خان عجزه عن الوقوف في وجهها‪ ،‬لذلك ترك محاصرة المدینة وهرب بجیشه إلى ماردین[‪،[[2‬‬
‫وبعد تأمین دیاربكر توجهت القوات المشتركة العثمانية‪-‬الكوردية صوب ماردین‪ ،‬وأمام هذه الحالة انسحب قر‌ه خان من ماردین إلى سهل‬
‫سنجار بعد ان نصب اخاه سلیمان بك قائدا ً علیها[‪ ،[[2‬وفي ‪ 4‬أیار ‪1516‬م وفي سهل قره‌غین دده القریبة من قوچ حصار [قزل تبة] الواقعة‬
‫]‪[29‬‬
‫‪.‬بین نصیبین واورفة وقعت معركة فاصلة اسفرت عن اندحار الجیش الصفوي ومقتل قائدها قر‌ه خان‬

‫كانت معركة (قره‌غین دده)‌ من الوقائع التاریخیة المهمة في تاریخ كوردستان ویمكن ان تعد مكملة لمعركة چالدیران النها قضت فعلیا ً على‬
‫التواجد الصفوي في القسم األعظم منها‪ ،‬وأصبحت جزءا ً من الدولة العثمانية بشكل نهائي‪ ،‬وأخذت الحامیات الصفوية في المدن والمناطق‬

‫‪19‬‬ ‫‪.‬للتفصيل ينظر‪ :‬نزار ايوب گولی‪ ،‬امارة هكاری فی العهد العثمانی ‪ ،1514-1849‬سبیریز‪( ،‬دهوك‪ ،)2017 :‬ص ‪63-64‬‬
‫‪20‬‬ ‫مؤلف مجهول‪ ،‬تاریخ عالم آرای صفوي‪ ،‬ب ‌ه كوشش‪ :‬یدهللا شكری‪ ،‬بنیاد فرهنگ ایران‪(،‬د‪.‬م‪1350 :‬هـ‪.‬ش)‪ ،‬ص ‪.121‬‬
‫‪21‬‬ ‫البدليسي‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ص ‪.756‬‬
‫‪22‬‬ ‫للمزید حول معركة چالدیران ینظر‪ :‬پارسادوست‪ ,‬منوچهر‪ ،‬شاه اسماعیل اول‪ ،‬چ‪ ،2‬شركت سهامی انتشار‪( ،‬تهران‪1381 :‬هـ‪.‬ش)‪ ،‬ص‪418-432‬؛‬
‫‪Uzunçarişli, Ismail Hakki, Osmanli Tarihi, Türk Tarih Kurumu, (Ankara:1988), Cilt.1, s. 255-257.‬‬
‫‪23‬‬ ‫‪:‬ورد ذلك في رسالة كتبها وزير االمير شرف البدليسي المدعو (محمد) الى السلطان سليم االول‪ .‬ينظر نصها في‬
‫‪Abdullah Demir,Doğu ve Güneydoğu Anadolu’nun Osmanlı Devletine İltihakı, Köprü Dergisi, No.98 ,Bahar 2007,s.173-174.‬‬
‫‪24‬‬ ‫كذا في المصادر والصيح هو ما ضبطناه سابقاً‪ .‬ينظر‪ :‬جزیه‌دار زاده‌‪ ،‬تواریخ آل عثمان‪ ،‬نسخة مكتبة على امیرى فی استانبول‪ ،‬رقم‪ ، .206:‬ورقة ‪283‬؛‬
‫خوجه‪ ,‬سعدالدین‪ ،‬تاج التواریخ‪ ،‬طبعخانه عامرة‪( ،‬استانبول‪ ،)1279 :‬ج‪ ،2‬ص ‪302‬؛ منجم باشی‪ ،‬احمد بن لطف هللا‪ ,‬جامع الدول‪ ،‬نسخة مكتبة نور عثمانیة‪ ،‬رقم‪،3172 :‬‬
‫ج‪ ،3‬ورقة‪ .317:‬ورغم تأكيد المصادر على ان ‪ 25‬اميرا ً كورديا ً حضروا االجتماع اال انه ومن خالل نفس المصادر يتبين ان عدد المشاركين في تلك االحداث كان اكثر من هذا‬
‫الرقم‪ .‬فعلى سبيل المثال تشير بعض المصادر اثناء حديثها عن هذه االحداث الى أمراء موكس‪ ،‬شيروان‪ ،‬سليماني‪ ،‬مهراني و جباقجور ايضاً‪ .‬وقد تمكن الباحث من العثور على‬
‫اسماء ‪ 31‬امارة شاركت في تلك االحداث مع ايجاد اسماء قسم من أمرائها وهم‪ 1- :‬امير بدليس االمير شرف‪ 2- ،‬االمير داوود امير خيزان‪ 3-،‬الملك خليل أمير حصن كيفا‪،‬‬
‫‪4-‬امير بهدينان االمير حسن بك وابنه االمير سلطان حسين‪ 5- ،‬امير بوتان شاه علي بك‪ 6- ،‬ملك بك ابن زاهد بك امير هكاري‪ 7- ،‬حاكم جمشگزك بير حسين بك‪ 8- ،‬سيدي‬
‫بك امير سوران‪ 9- ،‬امير برتك قاسم بك‪ 10- ،‬غازي قران ابن السلطان احمد امیر برادوست في اورمیة‪ 11- ،‬احمد بك الزرقي أمیر أتاق‪12- ،‬قاسم بك المرداسي أمیر آگیل‪،‬‬
‫‪ 13-‬احمد بك أمیر غرزان‪ 14- ،‬أمیر پالو جمشید بك المرداسي‪ 15- ،‬أمیر سعرد‪ 16- ،‬أمیر میافارقین‪ 17- ،‬محمد بك ابن علي بك أمیر ساسون‪ 18- ،‬أمیر سنجار‪ 19- ،‬محمد‬
‫بك أمیر جرمك‪ 20- ،‬امیر مالطیة‪ 21- ،‬عبدال بك امير نمران في اورفا‪ 22- ،‬قاسم بك أمیر بهنسي‪ 23- ،‬امیر خربوط‪ 24- ،‬أمیر ماردین‪ 25- ،‬شاه ولد بك امير سليماني‪،‬‬
‫‪ 26-‬ابدال بك امير موكس‪ 27- ،‬محمد بك ابن ابدال بك امير شيروان‪28- ،‬سلطان احمد بك خاجوكي واخيه اصبهان بك من جباقجور [بينكول]‪ 29- ،‬دلو بك المهراني‪30- ،‬‬
‫قاسم بك ابن صارم بك امير مكري‪31- ،‬أمیر سالهور؟!‪ .‬حول هؤالء األمراء و اسمائهم ینظر‪ :‬خوجة‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ص ‪299-313‬؛ جزيةدار زادة‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬روقة‬
‫‪284‬؛ صوالق زاده‪ ,‬محمد همدمی‪ ،‬صوالق زاده تاریخی‪ ،‬مطبعة محمود بك‪( ،‬استانبول‪ ،)1286 :‬ص ‪ .380‬البدليسي‪ ،‬المصدر السابق‪.‬ص ‪،363 ،360 ،354 ،300 ،275‬‬
‫‪.487 ،446 ،390،406‬‬
‫‪25‬‬ ‫‪.‬جزیه‌دار زاده‌‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ورقة‪283 :‬؛ خوجة‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ج‪ ،2‬ص ‪305‬‬
‫‪26‬‬ ‫للتفصيل حول هذا الموضوع ينظر‪ :‬خوجة‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ج‪ ،2‬ص ‪.305-314‬‬
‫‪27‬‬ ‫‪.‬محمد بن محمد‪ ،‬نخبة التواريخ واالخبار‪ ،‬تقويمخانه عامره‌‪( ،‬استانبول‪ ،)1276 :‬ص ‪50‬‬
‫‪28‬‬ ‫المصدر نفسه‪ ،‬ص ‪.311‬‬
‫‪29‬‬ ‫منجم باشی‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ورق ‌ه ‪317‬؛ محمد بن محمد‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ص ‪50‬؛ ‪.861 .s,E.G.A ,rimeD‬‬

‫‪197‬‬
 ‫‪.‬الكوردية تسقط واحدة تلو االخرى‬
‫]‪[30‬‬

‫وفيما يتعلق بالعالقات الهكارية –البدليسية في الحقبة الجديدية‪ ،‬يالحظ خالل عهد حكم األمير شرف وجود عالقات متباينة مع أمراء الهكاريين‪،‬‬
‫ففي الوقت الذي كان يشارك األمير سيد محمد الهكاري في مجالسه[‪ [[3‬نراه يرسل قوات في ‪939‬هـ‪1532-1533 /‬م الحتالل قلعة اختمار‬
‫الواقعة في جنوب بحيرة وان والتي كانت من اعمال إمارة بدليس وتمكن من السيطرة عليها وقتل أميرها رستم بك ابن األمير ملك بك‬
‫الهكاري[‪ ،[[3‬وكانت بلدة اختمار قد وقعت تحت سيطرة الهكارية في ‪1515‬م عندما سيطر ملك بك الهكاري عليها وطرد الحامية الصفوية‬
‫]‪[33‬‬
‫‪.‬منها‬

‫ال توجد عالقات بين اإلمارتين بعد مقتل األمير شرف في ‪1533‬م لغاية عام ‪1578‬م وذلك بسبب خروج إمارة بدليس من ايدي االسرة‬
‫الحاكمة فيها في تلك المدة‪ ،‬حيث خضعت إلى الحكم العثماني المباشر وفوضت ادارتها إلى عدد من الموظفين العثمانيين او أمراء اإلمارات‬
‫الكوردية القريبة منها‪ ،‬كما ان اإلمارتين اصبحتا جزءا ً من معسكرين معاديين‪ ،‬فقد التجأ أمراء بدليس إلى الدولة الصفوية و شاركوا في حمالتها‬
‫العسكرية ضد الدولة العثمانية‪ .‬فمثالً في شعبان ‪959‬هـ‪ /‬تموز‪-‬آب ‪1552‬م عندما بدأت الحملة الصفوية الكبيرة التي كانت تستهدف القضاء‬
‫على قوة اإلمارات الكوردية واالستیالء على مدینتی وان وارضروم االستراتیجیتین‪ ،‬أرسل الشاه طهماسب قوات بقیادة معصوم بك الصفوي‬
‫وشمس الدین البدليسي وعدد آخر من كبار قأدته على رأس ‪10‬آالف مقاتل الحتالل مدینة ارجیش وتمكنت هذه القوات في ‪ 17‬شعبان ‪959‬هـ‪/‬‬
‫‪8‬آب ‪1552‬م من الحاق الهزیمة بالقوات العثمانية المرابطة في المدینة وقتل حاكمها العثماني (قر‌ه بیری بك)‪ .‬ورغم فرض الصفويین الحصار‬
‫الشدید على قلعتها اال ان المحاصرین بقیادة أمير گورگیل ابراهيم بك البختي رفضوا االستسالم[‪ ،[[3‬كما اغار شمس الدین البدليسي على اخالط‬
‫و» قتل فيها ‪ 100‬رومي [=عثماني] و نهب ‪ 30‬الف رأس من االغنام و‪ 10‬االف رأس من الجوامیس واالبقار و ‪ 3‬آالف حصان واحرق تلك‬
‫البالد»[‪ .[[3‬ولكن في ‪1578‬م تمكنت الدولة العثمانية من كسب األمير شرفخان ابن شمس الدين البدليسي الذي كان حاكما ً صفويا ً على والية‬
‫نخجوان بعد ان وعدته بإرجاع بدليس و توابعها بطريقة الحكم الوراثـي[‪ .[[3‬وقد صدر األمر بأعطاء بدلیس إلى األمير شرفخان ونقل حاكم‬
‫بدلیس السابق إلى مدینة عادلجواز[‪ .[[3‬وفي ‪ 8‬محرم ‪986‬هـ‪ 17/‬آذار ‪1578‬م صدر األمر إلى األمير شرفخان بقطع جمیع عالقاته مع الدولة‬
‫الصفوية والتوجه إلى بدلیس مع «اوالده واهله واتباعه»[‪ .[[3‬وبنا ًء على طلب األمير شرفخان تم تكلیف األمير الهكاري زینل بك وحسن بك‬
‫المحمودي بالتوجه إلى نخجوان‪ ،‬ورغم المقاومة الصفوية إال انهما تمكنا من نقل شرفخان ورجاله إلى األراضي العثمانية[‪ ،[[3‬وفي ‪ 10‬شوال‬
‫‪986‬هـ‪ 9/‬كانون األول ‪1578‬م دخل األمير شرفخان مدینة وان واستقبل من قبل واليها خسرو باشا وبعد مدة حصل على براءة وسیف مذّهب‪،‬‬
‫]‪[40‬‬
‫‪.‬وبعد حلوله في بدلیس كلف مع ‪ 400‬من رجال العشیرة الروزكیة بحراسة الحدود‬

‫وفي عهد األمير زكريا بك وابنه يحيى بك يمكن ان نشير إلى وجود نوع آخر من العالقات مع إمارة بدليس وذلك بتوحيد وتنسيق المواقف‬
‫تجاه الصراع العثماني‪ -‬الصفوي‪ ،‬ففي عام ‪1605‬م وبعد الهزيمة المنكرة للجيش العثماني بقيادة الوزير سنان باشا جغالةزاده توجه كل من‬
‫األمير زكريا بك و ضياءالدين ابن األمير شرفخان البدليسي إلى الشاه عباس الصفوي وقدّما والئهما له[‪ [[4‬وفي ‪1617‬م قام األمير يحيى بك‬
‫الهكاري بالتنسيق مع األمير ضياءالدين البدليسي بسحب قواتهما من المعسكر العثماني‪ ،‬األمر الذي اتاح الفرصة للقوات الصفوية بقيادة قره‬
‫]‪[42‬‬
‫‪.‬جقاي خان بتسجيل انتصار كبير على القوات العثمانية‬

‫‪30‬‬ ‫علي‪ ،‬علي شاكر‪ ،‬والية الموصل في القرن السادس عشر‪ ،‬رسالة ماجيستر‪ ،‬كلية اآلداب‪ ،‬جامعة الموصل‪( ،‬الموصل‪ ،)1992 :‬ص ‪.51‬‬
‫‪31‬‬ ‫البدليسي‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ص ‪.683‬‬
‫‪32‬‬ ‫المصدر نفسه‪ ،‬ص ‪.684‬‬
‫‪33‬‬ ‫‪.‬جزيةدار زادة‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ورقة‪283 :‬؛ صوالق زادة‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ص ‪380‬‬
‫‪34‬‬ ‫روملو‪ ,‬حسن‪ ،‬احسن التواريخ‪ ،‬باهتمام‪ :‬عبدالحسین نوائی‪ ،‬بنگاه ترجمه ونشر كتاب‪( ،‬تهران‪1349:‬هـ‪.‬ش)‪ ،‬ج‪ ،3‬ص‪1351‬؛ مؤلف مجهول‪ ،‬تاریخ عالم آرای‬
‫شاه طهماسب‪ ،‬بكوشش‪ :‬ایرج افشار سیستانی‪ ،‬دنیای كتاب‪( ،‬تهران‪1370 :‬هـ‪.‬ش)‪ ،‬ص ‪.200‬‬
‫‪35‬‬ ‫منشی قمی‪ ،‬قاضی احمد‪ ,‬خالصة التواریخ‪ ،‬تحقیق‪ :‬احسان اشراقی‪ ،‬دانشگاه تهران‪( ،‬تهران‪1383:‬هـ‪.‬ش)‪ ،‬ج‪ ،1‬ص‪354‬؛ روملو‪ ،‬مصدر پیشین‪ ،‬ج‪ ،3‬ص‬
‫‪1351.‬‬
‫‪36‬‬ ‫‪Bekir Kütükoğlu, Osmanli-Iran Siyasi Munasibetleri 1578-1612, Istanbul Fetih Cemiyeti,(Istanbul:2003), s.22.‬‬
‫‪37‬‬ ‫‪: Kiliç,Orhan, XVI. Ve XVII‬أمر الى والي وان في غرة محرم ‪986‬هـ‪ 10 /‬آذار ‪1578‬م‪ .‬دفتر مهمة‪ ،32 :‬حكم رقم‪ ،168 ،‬ص‪ً .81‬‬
‫نقال عن‬
‫‪yüzyılllarda Van 1548- 1648, Van: 1997 s.73.‬‬
‫‪:‬أمر الى شرفخان [كذا] في ‪ 8‬محرم ‪986‬هـ‪17 /‬آذار ‪1578‬م‪ .‬دفتر مهمة‪ ،32 :‬حكم رقم‪ً .185 :‬‬
‫نقال عن ‪38‬‬
‫‪Kütükoğlu, A.G.E, s.69.‬‬
‫‪39‬‬ ‫البدليسي‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ص ‪.701‬‬
‫‪40‬‬ ‫‪Kiliç, XVI ve XVII yüzyillarinda Van, s.74.‬‬
‫‪41‬‬ ‫ينظر‪ :‬گولی‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ص ‪.1148-15‬‬
‫‪42‬‬ ‫منشی‪ ,‬اسكندر بك‪ ،‬تاریخ عالم آرای عباسی‪ ،‬تحقیق‪ :‬ایرج افشار‪ ،‬انتشارات امیر كبیر‪(،‬تهران‪ ،)1382 :‬ج‪ ،3‬ص ‪933‬؛ وحيد قزوینی‪ ,‬محمد طاهر بن حسین‪،‬‬
‫‪.‬تاریخ جهان آرای عباسی‪ ،‬تحقیق‪ :‬میر محمد صادق سعید‪ ،‬پژوهشگاه علوم انسانی‪( ،‬تهران‪1383:‬هـ‪.‬ش)‪ ،‬ص ‪194‬‬

‫‪198‬‬
‫ففي عام ‪1015‬هـ‪1606/‬م عندما اغار القائد الصفوي (گون ‌ه خان) على منطقة وان وعادلجواز اتصل به زكریا بك وعدد آخر من األمراء‬
‫الكورد وطلبوا منه ان یتوسط لهم لكی یحضروا إلى خدمة الشاه‪ ،‬و كان من بین هؤالء كل من عبدهللا بك حاكم خوشاب‪ ،‬زینل بك حاكم(قر‌ه‬
‫حصار)‪ ،‬مصطفى بك حاكم ماكو وزینل بك حاكم چورس‪ ،‬كذلك بعض أمراء السناجق السیما میر شرف أمير بوتان وضیاءالدین ابن‬
‫شرفخان البدليسي‪ ،‬و»قد رافق هؤالء األمراء گونه‌خان والتقوا بالشاه عباس في نخجوان وحصل زكریا بك على خلع فاخرة ومنشورا ً یعترف‬
‫‪»[43].‬فيها بحكمه على والیته‬

‫استمرت العالقات بين اإلمارتين خالل عهد األمير عمادالدين الهكاري‪ ،‬وفي ‪1637‬م عندما نشب النزاع بين أمير موكس سيدخان بك وقريبه‬
‫قورجي بك أمير كركر من جهة وأمير خيزان عبدال بك‪ ،‬ومن جهته قام األمير عمادالدين بدعم األميرين ضد أمير خيزان وتمكنا‪ ،‬بفضل‬
‫مساعدة األمير عمادالدين‪ ،‬ليس من اعادة السيطرة على إمارتيهما فحسب بل اغارا على االراضي التابعة إلمارة خيزان ايضا ً[‪ .[[4‬وعلى هذا‬
‫االساس صدرت أوامر مشددة في ‪ 13‬شعبان ‪1046‬هـ‪ 10 /‬كانون الثاني ‪1637‬م إلى أمير بدليس ابدال خان بضرورة التدخل في األمر و‬
‫«حل الفتنة بأحسن وجه» و اذا اصر أمير موكس سيدخان على تصرفاته فيجب مساعدة أمير خيزان و اخراجه من االراضي التي احتلها[‪.[[4‬‬
‫و في رسالة اخرى إلى أمير خيزان عبدال بك ذكر السلطان بانه كلف أمراء بدليس و زرقي وشيروان بأن يستخدموا القوة لطرد أميري موكس‬
‫‪.‬و كركر من االراضي المغتصبة[‪ .[[4‬وبذلك وقفت إمارة بدليس في موقف معادي إلمارة هكاري‬

‫من جهة اخرى قام األمير عمادالدين الهكاري بارسال قوات إلى موكس وسيطر عليها وطرد حليفه األمير سيدخان منها‪ ،‬ورفض األوامر‬
‫العثمانية بالخروج منها‪ ،‬وعلى هذا االساس شكلت الدولة العثمانية في ‪1639‬م قوات بقيادة والي وان حسن باشا «وعدد من األمراء‬
‫االكراد»[‪ ،[[4‬ورغم عدم ذكر اسم أمير بدليس بشكل صريح من بين هؤالء األمراء اال ان الراجح هو ان أمير بدليس كان من ضمنهم بدليل‬
‫‪-.‬ارسال أوامر اليه بوجوب المشاركة في الحملة العثمانية الستعادة إمارة موكس –كما اشرنا‬

‫وفي ‪1065‬هـ‪1655 /‬م عندما وجهت الدولة العثمانية حملة بقيادة الوزير احمد باشا إلى بدليس للقضاء على حكم األمير ابدال خان شارك‬
‫أمير هكاري عزالدين شير على رأس قوة قوامها ‪12‬الف مقاتل في تلك الحملة‪ ،‬وشكلت قواته «طليعة الجيش العثماني»[‪ [[4‬في حين رفضت‬
‫العديد من اإلمارات والزعامات الكوردية المشاركة في تلك الحملة[‪ ،[[4‬وكانت للقوات الهكارية دور كبير في القضاء على حكم األمير ابدال‬
‫خان ونهب وحرق ممتلكاته![‪ .[[5‬واليستبعد ان يكون هذا الموقف من هكاري بمثابة رد على مشاركة بدليس في القضاء على حكم األمير‬
‫‪.‬عمادالدينالهكاري‬

‫التشير المصادر إلى وجود عالقات اخرى بين اإلمارتين بعد هذه الحادثة ولعل السبب االبرز وراء ذلك يعود إلى الضربة الموجعة التي تلقتها‬
‫إمارة بدليس بعد حملة الوزير احمد باشا حيث تحولت عمليا ً من إمارة قوية إلى زعامة عشائرية ضعيفة لغاية سقوطها في منتصف القرن‬
‫]‪[51‬‬
‫‪.‬التاسع عشر‬

‫‪43‬‬ ‫‪.‬همان مصدر‪ ،‬ج‪ ،2‬ص ‪720-721‬‬

‫‪44‬‬ ‫گولی‪ ،‬المصدر السابق‪ ،‬ص‪.206-207‬‬
‫‪45‬‬ ‫امر الى امير بدليس ابدال خان في ‪ 13‬شعبان ‪1046‬هـ‪ 10 /‬كانون الثاني ‪1637‬م‪ .‬دفتر مهمة رقم‪ ،86 :‬حكم رقم‪ ،138 :‬ص ‪.80‬‬
‫‪46‬‬ ‫‪.‬أمر الى امير خيزان عبدال بك في ‪ 13‬شعبان ‪1046‬هـ‪ 10 /‬كانون الثاني ‪1637‬م‪ .‬دفتر مهمة رقم‪ ،86 :‬حكم رقم ‪ ،136‬ص‪79‬‬
‫‪47‬‬ ‫‪Sevgen, Nazmi, Doğu ve Güneyduğu Anaduluda Türk Beylıklerı, Ayyildiz Matbaasi, (Ankara:1982), s.157.‬‬
‫‪48‬‬ ‫‪.‬رحلة اوليا جلبي في كوردستان‪ ،‬ترجمة‪ :‬رشيد فندي‪ ،‬ط‪ ،2‬مطبعة محافظة دهوك‪( ،‬دهوك‪ ،)2014:‬ص ‪287‬‬
‫‪49‬‬ ‫المصدر نفسه‪ ،‬ص ‪ .284‬لقد رفض عدد كبير من االمراء الكورد المشاركة في الحملة العثمانية ضد امير بدليس النهم رأوا فيها ظلما ً و اجحافا ً كبيراً‪ .‬وقد تم‬
‫القبض فيما بعد على هؤالء االمراء و قيّدوا باالغالل والسالسل وتلقوا االهانات وكلمات نابية من قائد الحملة العثمانية‪ .‬ويقول اوليا جلبي الذي كان حاضرا ً في ذلك المجلس بان‬
‫‪.‬قائد الحملة الوزير الملك احمد باشا لما فرغ من توجيه االهانات لهم قال‪ »:‬هيا خذوا هؤالء الكفار!»‪ ،‬ولكنه لم يشر الى مصير هؤالء االمراء‬
‫‪50‬‬ ‫‪ 302-304‬ص ‪،‬قباسلا ردصملا ‪،‬يبلج ايلوا ‪:‬رظني ليصفتلل‬
‫‪51‬‬ ‫اهعضو روهدتو اهفعض ىلع لدي امم !ةرم ‪) 32‬م‪/ 1756-1809‬ـه‪ (1169- 1224‬ةرتف لالخ سيلدب ةراما يف مكحلا لوادت مت‬
‫‪: Inbaşi, Mehmet, Van valileri 1755-1835, A.Ü. Türkiyat Araştır-‬اضيا رظني ‪: BOA, A.DVNS.NŞT.d:16, s. 178- 182.‬رظني ‪.‬يلخادلا‬
‫‪maları Enstitüsü Dergisi, Sayı 29 (Erzurum: 2006)., s.205-207.‬‬

‫‪199‬‬
 ERKEN DÖNEM OSMANLI MALİYE DEFTERLERİNDE
YER ALAN; BİTLİS VE HAVALİSİNİN EKONOMİK,
SİYASİ VE SOSYAL TARİHİNE AİT BELGELER

Prof. Dr. Rıfat GÜNALAN

İstanbul Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Bilgi ve Belge Yönetimi Bölümü, rifatgunalan@gmail.com

Giriş

Başbakanlık Osmanlı Arşivi’nde, 16. yüzyıla ait muhtelif türde ahkâm defterleri bulunmakta olup
bunlardan bir gurubunu da maliye ahkâm defterleri oluşturmaktadır[1]. Bu çalışmada izlenen meto-
dolojide öncelikle maliye ahkam defterlerinin kronolojik olarak ortaya çıkış süreçleri değerlendiril-
miştir. Daha sonra Başbakanlık Osmanlı Arşivlerinin çeşitli tasniflerinde yer alan 16. Yüzyıla ait tes-
pit edilen maliye ahkam defterlerinin fiziki ve diplomatik özellikleri ortaya konulmaya çalışılmıştır.
Son olarak bu konunun temel kısmını oluşturan maliye ahkam defterlerinde bulunan Üsküdar ile il-
gili kayıtların belirlenebilmesi için, her bir maliye ahkam defterindeki hükümler, belge türlerine göre
ayrılıp ve konusal olarak tasnif edilerek Bitlis ve havalisinin 16. yüzyıldaki idari, ekonomik, sosyal ve
askeri yapısına dair belgeler tarih araştırmacılarına kaynaklık etmesi için belirlenmeye çalışılmıştır.

Maliye ahkâm defterleri baş defterdarlara verilen yetkiler neticesinde maliye ile ilgili konularda, def-
terdarların, padişah adına verdikleri hükümleri ihtiva etmektedir[2]. Ahkâm, hükmün çoğulu olup
“padişah buyruğu” anlamına gelmektedir. Osmanlılarda hükümler bizzat padişah tarafından ısdar
edilmez; Padişahın yetki verdiği makam veya bu makama bağlı daireler, onun adına hüküm verebi-
lirdi. Bu bakımdan hükümler sadrazam veya defterdarlar tarafından sadır olurdu. Defterdarlar tara-
fından yazılan hükümlerin toplandığı defterlere ise ahkâm-ı maliye denilirdi[3].

1 Bilgin Aydın-Rıfat Günalan, XV-XVI. Yüzyıllarda Osmanlı Maliyesi ve Defter Sistemi, İstanbul, Yeditepe Yayınevi, 2008,
s. 225-232.
2 İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Osmanlı Devletinin Merkez ve Bahriye Teşkilatı, Ankara, 1984, s.83.
3 Halil Sahillioğlu, Ahkâm Defteri, DİA, c. 6, s. 40-46; İdris Bostan, “Kuyud-ı Mühimmat Defterlerinin Osmanlı Teşkilat
Tarihi Bakımından Önemi, Osmanlı Türk-Diplomatiği Semineri (30-31 Mayıs 1994, İstanbul) Edebiyat Fakültesi Basıme-
vi, İstanbul 1995, s. 145.

201
Maliye ahkâm defterlerinin hangi tarihten itibaren tutulmaya başlandığına dair elimizde kesin bir
bilgi bulunmamaktadır. Ancak 15. yüzyıla ait bazı belgeler bu defter türünün mevcudiyetini gös-
termektedir[4]. Bu konuda ilk belge Fatih Kanunnamesi’dir. Maliye ahkâm defterlerinin mevcudiyeti
ile ilgili olarak değerlendirebileceğimiz diğer bir belge Darphane mukataalarına ait bir muamelat
kaydı olup 15 Şevval 887/27 Kasım 1482 tarihli bu kayıtta “hüküm verildi ki teftiş oluna, ahkâmda
mezkûrdur” şeklindeki ibare önemli bir delil teşkil etmektedir.[5]

Maliye ahkâm defterlerinin varlığına işaret eden diğer bir kayıt ise 16. yüzyılın başlarına ait olup bu
kayıtta defterin Anadolu’ya ait olduğunun belirtilmesi bu döneme ait maliye ahkâm defterlerinin
coğrafi bölge esasına göre tutulduğunu göstermektedir. II. Bayezid dönemine ait 916/1510 tarihli
belgede Anadolu ahkâm defterine kaydolunan pencik kanunnamesinden bahsedilmektedir[6].

Maliye ahkâm defterlerinin mevcudiyetini gösteren bu tür kayıtlara rağmen Fatih, II. Bayezid ve
Yavuz Sultan Selim dönemlerinden günümüze herhangi bir maliye ahkâm defteri ulaşmamıştır. Eli-
mizdeki ilk maliye ahkâm defteri Kanuni dönemi başlarına ait olup 927/1521 tarihlidir.[7]

Maliye ahkâm defterleri defterdarlar tarafından tutulduğu halde bu defterler Başbakanlık Osmanlı
Arşivi’nde yürütülen tasnif çalışmaları esnasında Divan-ı Hümayun tarafından tutulan diğer ahkâm
ve mühimme defterleri arasında tasnif edilmiş ve dolayısıyla bu defterlerin müstakil bir defter serisi
teşkil edip etmediği anlaşılamamış ve bu konuda herhangi bir çalışmanın da yapılmadığı görülmek-
tedir. 16. yüzyıl maliye ahkâm defterleri, dağılmış olduğu tasniflerde farklı bir seri adı altında ve
farklı bir isimle kaydedilmiştir. Defterdarlar tarafından tutulması ve maliye hükümlerinin suretle-
rini ihtiva etmesi sebebiyle maliye ahkâm defterleri ismi ile anılacak olan bu defter serisi, ilk kez
Kamil Kepeci tarafından tasnif edilmeye çalışılmıştır. Kepeci, içerisinde muhtelif türde hükümlerin
kaydedildiği on iki defteri, defterlerin tutulduğu müesseseyi dikkate almaksızın “Ahkâm Defterleri”
şeklinde genel bir başlık altında tasnif etmiştir.

Bu tasnifteki 61, 62, 63 ve 67 numaralı defterler maliye ahkâm defteridir. Kepeci tasnifinde yer alan
bu serideki diğer sekiz ahkâm defteri ise tahvil ahkâm defteridir. Bir grup maliye ahkâm defteri de
Maliyeden Müdevver Defterler tasnifi içerisinde dağılmış halde bulunmaktadır. Bu serideki 19322,
15367, 233, 2775 ve 7534 numaralı defterler maliye ahkâm defteridir. Kepeci ve Maliyeden Müdev-
ver Defter serilerinin dışında da bazı maliye ahkâm defterlerine tesadüf edilmektedir. Bunlardan
biri Mühimme defterleri arasında tasnif edilen 41 numaralı defter olup Anadolu Defterdarlığı’ndan
çıkan ahkâmı toplamaktadır[8]. Diğer bir maliye ahkâmı yine Başbakanlık Osmanlı Arşivi’nde yer
alan Devâir-i Evâmir-i Maliye tasnifi serisinde (D.EVM) 26278 numarada kayıtlı olup, bu defterde
birbirinden farklı tarihlere ait üç defter parçası bir arada ciltlenmiştir.

İbnü’l-Emin Dahiliye evrakı içerisinde de bir adet maliye ahkâm defter parçasına rastlanmıştır. Bu
defter MAD serisinde bulunan 19322 no da kayıtlı maliye ahkâm defteriyle aynı özellikleri taşımak-
tadır. Bu iki defter parçası aynı defterden kopmuş parçalar olmalıdır.

4 Detaylı bilgi için bkz. Rıfat Günalan, Osmanlı İmparatorluğunda Defterdarlık Teşkilatı ve Bürokrasisi, İstanbul, Kayıhan,
2009, s. 102-105.
5 Feridun Emecen- İlhan Şahin, II. Bayezid Dönemine Ait Bir Ahkâm Defteri, Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı Yay., İstan-
bul 1994, s. XIII.
6 Ahmet Akgündüz, Osmanlı Kanunnameleri ve Hukuki Tahlilleri, II. Bayezid Devri Kanunnameleri, Fey Vakfı, İstanbul
1990, s. 131.
7 Kepeci 61 nmaralı defter bir maliye ahkâm defteri olup formaları tam ve ciltli olarak günümüze ulaşmıştır. Fakat tam bir
yılı ihtiva etmemektedir. Defter Kanuni Sultan Süleyman’ın saltanatının ilk yıllarına aittir.
8 Sahillioğlu, aynı yer.

202
Önceki sayfada açıklanan serilerdeki maliye ahkâm defterlerinin birbirleriyle mukayesesi XVI. yüz-
yılda bu defterlerin diğer divan defterlerinden bağımsız bir seri oluşturduğunu ortaya koymaktadır.
Kamil Kepeci, Maliyeden Müdevver Defterler ve Mühimme Defterleri kataloglarında XVI. yüzyıla ait
12 adet maliye ahkâm defteri bulunmaktadır. Bu defterler sayfa sayısı bakımından Divan-ı Hüma-
yun tarafından tutulan diğer ahkâm defterlerinden çok daha hacimlidir. Her bir defterde bir yıllık
mali hükümler kayıtlı bulunmaktadır. Ancak bu döneme ait bazı defterler tam bir yılın hükümlerini
ihtiva etmeyip parça defterler olarak günümüze kadar ulaşmıştır.

Tablo 1: XVI. Yüzyıl Maliye Ahkam Defterleri

Seri No Tarih Sayfa Sayısı Hüküm Sayısı
KK 61 927 436 1092
İE.DH 20 934 118 276
MAD 19322 934-954 28 62
MAD 15367 943-960 18 40
KK 62 951 915 1640
KK 63 960 938 1515
MAD 233 960 138 256
MAD 2775 973-974 1984 4314
D.EVM 26278 976-987 235 673
KK 67 980 1362 4604
MAD 7534 984 1848 4256
MM 41 987 504 1076

Maliye Ahkam Defterindeki Belgelerin Türleri

XVI. yüzyıl maliye ahkam defterlerinde çeşitli belge türleri mevcuttur. 16. yüzyıl Bitlis ve Havâlîsi
hakkında yapılan bu çalışmada defter analizleri belge türlerine göre yapılmıştır. Böylece Bitlis ve
Havâlisi’nin idari, sosyal ve ekonomik açılardan durumu tam olarak ortaya konulmaya çalışılmıştır.
16. Yüzyıl Maliye Ahkam Defterlerinde; hüküm, berat, sebeb-i tahrir beratı ve hükümleri, adet ve
kanun hükümleri ile tezkireler bulunmaktadır[9].

XVI. Yüzyıl Maliye Ahkam Defterlerinde Bitlis ve Havalisi

Bitlis şehrinin tarihinin oldukça eski dönemlere kadar gittiği, tarihçilerin yaptığı çalışmalardan an-
laşılmaktadır. Bitlis tarihi hakkında gerek ülkemiz, gerekse yabancı tarihçiler önemli eserler vermiş-
lerdir[10]. Tarihçilerin verdiği bilgilerden, bugünkü Bitlis şehrinin tarihi süreç içerisinde geçirdiği de-
ğişim ve gelişimin başlangıç tarihi olarak Büyük İskender’in komutanlarından Badlis’in kendi adına
yaptırdığı kale ile başlayıp, Osmanlı Devletinin hakimiyetine geçişine kadar sürede birçok devlet

9 Geniş bilgi için bkz. Rıfat Günalan, a.g.e. s. 121-195.

10 Belazuri, Fütuhu’l-Büldan, Çev. Mustafa Fayda, Ankara 2002, s. 252; Darkot, Besim-Yınanç, Mükrimin Halil; Bitlis, İA
II, S. 657-664.; Erdoğan Merçil, Müslüman Türk Devletleri Tarihi, İstanbul 1973, s. 90-91.; Osman Turan, Doğu Anad-
olu Türk Devletleri Tarihi, İstanbul 1973, s. 90-91. Bosworth; İslam Devletleri Tarihi, Çev. E. Merçil-M. İpşirli, İstanbul
195, s. 271-275.; Ahmet Uğur, Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da Bazı Yerlerin Osmanlı İmparatorluğuna Katılması, Er-
ciyes Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, sayı 5, Kayseri 1988, s. 43-57.; Feridun Emecen, Kanuni Devri, Doğuştan
Günümüze Büyük İslam Tarihi, İstanbul 1989, c.10, s. 330-331, 341.;İlhan Şahin - Feridun Emecen, Amasya Antlaşması,
DİA, C. 3, s. 4-5.

203
tarafından zabt olunup el değiştirdiği anlaşılmaktadır[11]. Bu durum Bitlis’in ekonomik ve siyasi açı-
dan ne kadar önemli olduğunu da ortaya koymaktadır. Bitlis Osmanlı hakimiyetine Yavuz Sultan
Selim’in 1514 tarihinde Çaldıran seferi dönüşünde İdris-i Bitlisi’nin de gayretleri neticesinde girmiş-
tir. Bitlis’in mahalli idarecileri Osmanlı Devleti’ne bağlılıklarını bildirmişler ancak bu bağlılık sürekli
olmamıştır. Merkezi hükümetin bu bölgede idareyi tam olarak ele alamaması sebebiyle mahalli ida-
recilerin İran’a meylettikleri görülmektedir. Yavuz Sultan Selim zamanında Osmanlı’ya bağlılığını
bildiren Bitlis Emiri Dördüncü Şeref Han, Kanuni Sultan Süleyman zamanında İran himayesine sı-
ğınması buna örnek olarak gösterilebilir. Bitlis’in tekrar Osmanlı’ya bağlanması Kanuni’nin emriyle
1534 tarihinde Ulama Han eliyle olmuş ve 1 Haziran 1555 yılında imzalanan Amasya Antlaşması ile
de Osmanlı hakimiyeti Safivelerce tanınmıştır[12].

Bu tebliğ genel itibarıyla 16. yüzyılda Bitlis ve Havalisinin, Başbakanlık Osmanlı Arşivinde yer alan
Maliye Ahkam Defterlerinde kayda geçen maliye ile ilgili belgelerin değerlendirilmesinden oluşmak-
tadır. Bitlisin 16. Yüzyılın ikinci yarısında Amasya Antlaşması ile Osmanlı devletine bağlanması
defter ve belgelere de yansımış olup ilk maliye ahkam defterlerinde Bitlis ve Havalisine dair oldukça
önemli belgeler bulunmamaktadır. İlk belgeler 955 tarihli maliye ahkam defterinde sadece Van’a
aittir. Bu tarihten sonraki maliye ahkam defterlerinden Anadolu’ya ait maliye ahkam defterlerinde
Bitlis, Ahlat, Adilcevaz ve Erciş’e dair önemli kayıtlar tespit edilmiştir. 16. Yüzyıl mâliye ahkam def-
terlerinde bulunan belgeler kronolojik bir sıra takibiyle değerlendirilmeye tabi tutulmuştur. Öncelik-
le belgelerdeki konu başlıkları sırasıyla Bitlis, Ahlat, Erciş, Adilcevaz ve Van şeklinde tespit edilmiş
sonra bulunan belgelerin konuları kendi içerisinde özet konular olarak verilmeye çalışılmıştır.

XVI. yüzyıla ait ilk maliye ahkam defteri Kamil Kepeci tasnifindeki 61 numaralı defterdir. 927/1520
tarihli olan defterin ilk beş sayfası boş olup toplam 426 sayfadır. Defter, Rumeli bölgesine ait mali
hükümleri içermektedir. 1 Muharrem-29 Zilhicce 927/12Aralık1520 – 30 Kasım1521 tarihleri ara-
sını ihtiva eden ve 12 x 35 ebadındaki defterde Bitlis, Ahlat, Erciş, Adilcevaz ve Van’a ait belgeler
bulunmamaktadır. Maliye ahkâm defterlerinden ikincisi İbnü’l-Emin Dahiliye serisinde 20 numa-
ralı ve Gurre-i Muharrem 934 - 9 Rebiulahir 934/27 Eylül 1527 – 2 Ocak 1528 tarihleri arasındaki
mali hükümleri ihtiva eden parça defterdir. 11 x 25 cm. ebatlarındaki defter 118 sayfa olup Anadolu
ve Rumeli maliye ahkâmını ihtiva etmektedir. Bu defterde Bitlis, Erciş, Ahlat, Adilcevaz ve Van’a
dair belge tespit edilememiştir. Bu yüzyılın üçüncü defteri Maliyeden Müdevver Defterler serisinde
19322 numaralı defter olup farklı tarihlere ait iki parça defterin bir araya getirilmesiyle oluşmuştur.
Dış cildin ebadı 11.8 x 35.3 cm, ilk yirmi beş sayfanın ebadı 10.5 x 30.5 cm, son üç sayfanın ebadı
ise 10.5 x 34.1 cmdir. Defterde Bitlis Erciş, Ahlat, Adilcevaz ve Van’a ait herhangi bir kayda rastlan-
mamıştır. Dördüncü defter yine MAD serisine ait 15367 numaralı ve 943-960/1536-1552 tarihleri
arasındaki hükümleri ihtiva etmekte olup, 18 sayfalık maliye ahkâm defteri parçasıdır. Bu defterde
de Bitlis, Erciş, Ahlat, Adilcevaz ve Van’la ilgili kayıt bulunmamaktadır.

Beşinci defter Kamil Kepeci tasnifinde 62 numarada yer alıp 1 Muharrem 951 - 29 Zilhicce 951/25
Mart 1544 - 13 Mart 1545 tarihleri arasındaki hükümleri ihtiva etmektedir. 13 x 34,3 cm ebadındaki
defter 915 sayfadan müteşekkildir. Rumeli bölgesine ait mali hükümleri ihtiva eden defterde Bitlis,
Erciş, Ahlat, Adilcevaz ve Van’la ilgili kayıt bulunmamaktadır. Maliye Ahkam Defterlerinin altıncısı
Kamil Kepeci Tasnifi 63 numarada kayıtlı olup 960/1552 tarihlidir. Defter 938 sayfadan müteşekkil-
dir. Defterdeki maliye hükümleri Anadolu bölgesine aittir. Hükümler Ramazan ayında sona ermek-
tedir. 13 x 35,5 cm ebadındaki defter aynı serideki 61 ve 62 numaralı defterlerle aynı diplomatik hu-

11 Metin Tuncel, “Kuruluşunda Günümüze Kadar Bitlis Şehri”, II. Van Gölü Havzası Sempozyumu, 04-07 Eylül 2006, Bitlis
Kültür Merkezi, Ankara, 2007, s. 78-80.
12 T, Metin, a.g.t., s. 80.

204
susiyetlere sahiptir. Defterde Bitlis, Erciş, Ahlat ve Adilcevaz’la ilgili kayıt bulunmamaktadır. Ancak
Van’a ait üç belge tespit edilmiştir. Bunlardan ilk ikisi belge Konya kadısına hitaben yazılmış olup
Van seferinde bulunmayan sipahilerin tımarları mahsulünden iltizam eden mültezimlerin tahvilin-
den Hazîne-i Amire’ye akçe gelmediği için teftiş edilmesi hakkındadır[13].

Son hüküm de aynı konu da olup İçel Sancağı kadılarına hitaben yazılmış olup hükmün içeriğinde
955 yılında Van Seferinde bulunmayanların üç yıllık 957 yılında birer yıllık tımarların hasılatının
mevkûfât için tahsili emredilmektedir[14]. 7. defter Maliyeden Müdevver Defterler serisi içinde yer
alan 233 numaralı defter olup 23 Ramazan 960-29 Zilhicce 960/2 Eylül 1553-6 Aralık 1553 tarih-
leri arasındaki hükümleri ihtiva eder. 12,5 x 36 cm ebadında ve 138 sayfadan ibaret olan defter eksik
olup Anadolu ve Rumeli’ye ait hükümleri ihtiva eder. Defterde Bitlis, Erciş, Ahlat, Adilcevaz ve Van
‘la ilgili kayıt bulunmamaktadır.

Sekizinci defter Kamil Kepeci tasnifi 2775 numarada kayıtlı olup selh-i Muharrem 973 - 29 Zilhicce
973/27 Ağustos 1565 - 17 Temmuz 1566 tarihleri arasındaki hükümleri ihtiva etmektedir. 14 x 36
cm ebadındaki defter Anadolu ve Rumeli bölgesine ait mali hükümleri ihtiva etmektedir.

1984 sayfa olan defter XVI. Yüzyıla ait defterlerin sayfa ve hüküm sayısı açısından en kapsamlısı
olup defterin son kısmında bir de fihrist bulunmaktadır. Bu fihristin başlığı “Defter-i fihrist-i ah-
kâm-ı şerif-i maliye el vaki‘ fi sene 973 yevmü’s-sebt” şeklindedir[15]. Fihrist kısmı 46 sayfadır. Def-
terde Erciş’e ait 6 hüküm yer almaktadır. Bu hükümlerden 3 tanesi Van Beylerbeyi’ne hitabe yazılmış
olup 2 tanesinin konusunu Erciş ve Ahlat kalelerinin ihtiyaçları olan top dökümü için gerekli olan
bakır[16] ve top ustalarının gönderilmesi[17] son hüküm ise Erciş’te bulunan gönüllülerin ulefelerinin
ödenmesine dairdir[18]. Diğer üç belgenin ise iki tanesi Diyarbakır Beylerbeyine biri ise Küre kadısına
hitaben yazılmış olup konularını Erciş kaleleri için lazım olan bakır[19], demir[20] ve diğer ihtiyaçların
gönderilmesi oluşturmaktadır[21]. Defterde Ahlat’a dair bir hüküm bulunmakta olup bunun konusunu
Ahlat kalesinin yeniden inşası için Mustafa Paşa’ya hazineden 750 bin akçe verilmesi hakkında-
dır[22]. Maliyeden Müdevver Defterlerden 2775 nolu defterde Adilcevaz’a dair 5 hüküm tespit edil-
miştir. Bu hükümlerin konuları; Adilcevaz kalesinde görev yapan yeniçerileri ve gönüllülerin ulufe-
lerinin İstanbul’dan gönderilmesi, gönderilen ulufelerin yol boyunca korunması[23] ve Adilcevaz’da
yeni bir kale yapımı için Mustafa Paşa’ya Hazine-i âmire’den para gönderilmesi hakkındadır[24].

Defterde yer alan hükümlerden son bölümünü Van şehrine ait olanlar oluşturmaktadır. Bu şehre
dair 4 hüküm ve 2 adet Sebeb-i tahrir tespit edilmiştir. Sebeb-i tahrirlerin ilki Van Beylerbeyi Mer-
hum Kayad Paşa tahvilinden Van hazinesinden alınan borcun Hazine-i Amire’ye teslimi[25] diğe-
ri ise Van Beylerbeyi Hüseyin tahvilinden Hazine-i âmire’ye teslim edilen akçeler hakkındadır[26].
Hükümlerden ilki Van ve Adilcevaz kalelerinde nöbet tutan yeniçerilerin ulufelerinin ödenmesi[27],
ikincisi Van kalesinde ve Van Beylerbeyliğine ait olan kalelerdeki silah miktarının bildirilmesine

13 KK. nr. 63, s. 786, 820.

14 KK. nr. 63, s. 888.
15 MAD. nr. 2275, s. 1937
16 MAD. nr. 2275, s. 715.
17 MAD. nr. 2275, s. 748.
18 MAD. nr. 2775, s. 1195.
19 MAD. nr. 2775, s. 693.
20 MAD. nr. 2775, s. 709.
21 MAD. nr. 2775, s. 709.
22 MAD. nr. 2775, s. 763.
23 MAD. nr. 2775, s. 58, 1165, 1195.
24 MAD. nr. 2775, s. 763.
25 MAD. nr. 2775, s. 485.
26 MAD. nr. 2775, s. 806.
27 MAD. nr, 2775, s. 58.

205
dairdir[28]. Üçüncü hüküm Diyarbakır Beylerbeyi ve Diyarbakır Defterdarına hitaben yazılmış olup
merhum Rüstem Paşa’nın Van’daki han, hamam ve dükkanlara nazır olduğu ve devlet tarafından
mültezimleri için borç akçe alınıp gönderilmesi hakkındadır[29]. Dördüncü ve son hükümde ise; Van
gönüllülerinin ulufelerinin ödenmesi emredilmektedir[30]. Dokuzuncu defter ise Devâir-i Evâmir-i
Mâliye tasnifinde (D.EVM) 26278 numarada kayıtlı olup 976-987/1568-1579 tarihleri arasını ihtiva
etmektedir. 236 sayfa olan bu defter, üç adet maliye ahkâm defter parçasının biraya getirilmesi ile
oluşturulmuştur. İlk parça 976/1568 tarihli olup 176 sayfa, ikinci parça 981/1573 tarihli olup 43
sayfa, son parça ise 987/1579 tarihli olup 16 sayfadır. 14,5 x 43,5 cm ebatlarındadır.

Mâliye Ahkam Defterleri arasında bulunan D.EVM. 26278 numaralı defterde Bitlis, Adilcevaz ve
Van hakkında birer hüküm olmak üzere 3 belge bulunmaktadır. İlk hüküm Diyarbakır Defterdarı,
Hasankeyf ve Bitlis kadılarına hitaben yazılmıştır. Konusu Hasankeyf kadısı ve naibinin topladığı
avarız vergilerini saklamamaları ve bunların teftişi hakkındadır[31]. İkinci hüküm Bitlis ve Adilcevaz
kadılarına hitaben yazılmıştır. Hükümde, Bitlis ve Adilcevaz’ın haslarına ve bâc-ı uyur mukataasına
ber-vech-i iltizam emin olan eski eminlerin yaptıkları bel’iyat ve ketmiyatın teftişi emredilmekte-
dir[32]. Son hüküm ise Van Beylerbeyine hitaben yazılmış olup Van taraflarındaki gümüş madeninin
ihya edilmesi emredilmektedir[33].

Onuncu defter Kamil Kepeci tasnifinde 67 numarada kayıtlı olup 980/1572 tarihlidir. 43.5 x 15.5 cm
ebadındaki defter 1362 sayfa olup Anadolu ve Rumeli bölgelerine ait mali hükümleri içermektedir.

Kamil Kepeci 67 numaralı Maliye Ahkam Defterinde Bitlis’e ait 8 hüküm ve 1 tezkire olmak üzere
toplam 9 adet belge bulunmaktadır. Hükümler genel itibarıyla Bitlis sancakbeyine, Bitlis kadısına,
Diyarbakır Beylerbeyi ve defterdarına, Van Beylerbeyine hitaben yazılmıştır. Bu hükümlerden 7 ta-
nesinin konusunu; Bitlis ve Bitlis’e bağlı nahiyelerdeki âdet-i ağnam[34], resm-i yaylak mukataala-
rının iltizama verilmesi[35], iltizamla mukataaya verilen arazilere aharın dahl etmesinin engellen-
mesi[36], mültezim ve mukataa amillerinin zimmetlerindeki bakilerinin tahsili[37] ve haraç vergisinin
tahsil edilmesi oluşturmaktadır[38]. Bir hükümde ise Bitlis’teki hassa araziden bir kıta bağın tapuyla
satılması ve bağın sınırlarına dışarıdan müdahalenin engellenmesi emredilmektedir[39]. Tezkire ise
Üsküdar kadısına hitaben yazılmış olup Bitlis yaylaklarının rüsumu mukataasına amil olan Hüse-
yin’in zimmetindeki mal-ı mirinin tahsiline dairdir[40].

Kamil Kepeci tasnifinde yer alan 67 numaralı Maliye Ahkam Defterinde Bitlis havalisinden Erciş’e
dair 3 adet hüküm ve bir tane sebeb-i tahrir kaydı yer almaktadır. Hükümlerin iki tanesi Van Beyler-
beyi’ne biri ise Pertek kadısına hitaben yazılmıştır. Konularını Erciş kalesi azabları ve hisar erenle-
rinin mevaciblerinin ödenmesi[41], Erciş kalesi mustahfızlarının işledikleri güherçile[42] ve Erciş kalesi
hisarerlerinden hâne-i avarız talep edilmemesi oluşturmaktadır[43]. Sebeb-i Tahririn konusunu ise;

28 MAD. nr, 2775, s. 639.

29 KK. nr, 2775, s. 899.
30 KK. nr, 2775, s. 1267.
31 D.EVM. nr, 26278, s. 91.
32 D.EVM. nr, 26278, s. 14.
33 D.EVM. nr, 26278, s. 6.
34 KK. nr. 67, s. 668.
35 KK. nr. 67, s. 157, 173, 670.
36 KK. nr. 67, s. 157, 399.
37 KK. nr. 67, s. 674.
38 KK. nr. 67, s. 522.
39 KK. nr. 67, s. 399.
40 KK. nr. 67, s. 720.
41 KK. nr. 67, s. 744.
42 KK. nr. 67, s. 1143.
43 KK. nr. 67, s. 268.

206
Vezir-i azam Mehmed Paşa ve Merhum Pertev Paşa tahvillerinden önceden Rumeli Beylerbeyi iken
Nahcıvan seferinde Erçis sancakbeyi Ferruh Beyoğlu Ali Bey’in hazine-i amireden borç olarak al-
dığı akçelerin tekrar Hazine-i âmire’ye teslimi hakkındadır[44]. Bitlis havâlisinden Ahlat’a dair adı
geçen defterde üç adet hüküm yer almaktadır. Hükümler Van Beylerbeyi, Adilcevaz, Ahlat ve Bitlis
kadılarına hitaben yazılmıştır. Hükümlerden ilk ikisinin konusunu; Ahlat haslarının iltizama veril-
mesi[45] sonuncusunun konusunu ise; Ahlat kazasında havâss-ı hümâyuna müteallik yerlerin hiraset
ve zirâatlerinden elde edilen öşür vergisini zamanında almayıp sonradan fazlasıyla talep eden has
eminlerinin engellenmesi oluşturmaktadır[46].

Aynı defterde Bitlis havalisinden Van’a dair iki belgenin kaydedildiği görülmektedir. Bunlardan ilki
genel bir emri içermekte olup Diyarbakır, Van Beylerbeylerine, Diyarbakır Defterdarına ve Hara-
meyn-i Şerifeyn Evkafı olan yerlerin kadılarına hitaben bir hükümdür. Hükümde; Evkâf-ı mezbûre
reayasının cürm-ı cinayet, bad-ı hevâ, resm-i arûsâne, mâl-ı gâib, mâl-ı mefkûd, yava ve kaçgun,
âdet-i ağnâm, ispençe gibi hukûk-ı şer’iyyeleri ve rüsûm-ı örfiyyelerinin Harameyn-i Şerîfeyn Evkâ-
fına hasıl kaydedildiği ahardan eminler, amiller, sancakbeyi adamları, subaşılar, zuema, erbâb-ı
timâr ve gayrılarının karışmalarının engellenmesi emredilmektedir[47]. İkinci belge ise bir sebeb-i
tahrir olup konusunu Van’da bulunan gayr-ı Müslimlerin haraçlarının toplanarak Hazîne-i âmire’ye
teslimi oluşturmaktadır[48]. On birinci defter Maliyeden Müdevver Defterler serisinde 7534 numaralı
ve 984/1576 tarihli defterdir. Defterin ilk sayfasının baş kısmında “Haraca Müteallik Ahkâm-ı Şerî-
fedir sene 984” şeklinde bir başlığın altında haraçla ilgili bazı hükümler kaydedilmiştir. 16 x 44cm
ebadındaki defter 1848 sayfa olup Anadolu ve Rumeli bölgelerine ait mali hükümleri ihtiva etmek-
tedir. Defterin arka kısmında 1817. sayfada “Fihrist-i Ahkâm-ı şerîf-i mâliye tâbî‛-i Şıkk-ı Evvel
el-vâki‛ fî 25 Muharremü’l-Haram sene 984, bu bendenin mübâşereti tarihidir.” şeklinde bir başlık
altında 31 sayfalık bir de fihrist yer almaktadır.

Maliyeden Müdevver Defter Tasnifi içerisinde yer alan 7534 numaralı maliye ahkam defterinde Bit-
lis’e ait 2 hüküm yer almaktadır. İlk hüküm Erzurum Beylerbeyi ve Bitlis kadısına hitâben yazılmış-
tır. Hükmün konusunu; Bitlis ile Van arasındaki Rehva adlı mevzinin hali sahra olması ve burayı
haramilerin tutup gelen geçen reaya ve tüccara saldırmaları birçoklarını katl ve telef etmeleri sebe-
biyle buralara birkaç kefere köyü ve Kürdistan sancaklarından ve kızılbaş vilayetinden bazı reaya
yerleştirilmesi ve bunların hizmetleri karşılığı muafiyetleri oluşturmaktadır[49].

İkinci hüküm ise Van Beylerbeyi ve Diyarbakır Defterdarına hitaben yazılıp Bitlis mukataasının ilti-
zama verilmesi hakkındadır[50]. Bitlis havalisinden Erciş’e ait MAD 7534 nolu defterde 3 hüküm bu-
lunmaktadır. İlk hüküm Adilcevaz, Malazgird, Erciş sancakbeylerine ve kadılarına hitaben yazılmış
olup hükümde daha önce Hasankeyf’de oturup daha sonra perakende olup Adilcevaz, Malazgirt ve
Erciş’e giden reayanın geri yurtlarına dönmelerine mani olunmaması ve avarız vergilerine karışıl-
maması emredilmektedir[51]. İkinci Belge Bitlis, Adilcevaz ve Erciş kadılarına hitaben yazılmıştır. Bu
hüküm de Havâss-ı hümâyûndan olan göçer taifesinin cürm-ı cinayet ve bâd-ı hevâ vergisinin yılda
on bin akçe maktu kaydolunup serbestlik üzre zabt olunduğu ahardan sancakbeyi ve subaşıların
dahl etmesinin engellenmesi emredilmektedir[52]. Son hüküm Van Beylerbeyine hitaben yazılmış

44 KK. nr. 67, s. 675.

45 KK. nr. 67, s. 631, 978.
46 KK. nr. 67, s. 961.
47 KK. nr. 67, s. 17.
48 KK. nr. 67, s. 808.
49 MAD. nr. 7534, s. 139.
50 MAD. nr. 7534, s. 379.
51 MAD. nr. 7534, s. 428.
52 MAD. nr. 7534, s. 469.

207
olup Bitlis sancağına tabi Erciş kullarına katip tayin edilmesi hakkındadır[53]. Defterde Bitlis havâlî-
sinden Adilcevaz kazâsına dair 3 adet hüküm ve 1 adet berat kaydı bulunmaktadır. İlk hüküm Er-
zurum Beylerbeyine hitaben yazılmıştır. Bu hükmün konusunu Vilâyet-i Van’a tabi Bitlis, Adilcevaz,
Muşek haraç güzarlarından bazılarının Erzurum’a tabi Hınıs, (...?) ve Malazgirt sancaklarına varıp
sakin olmaları, on yıldan fazla firar edenlerin haraç vergilerinin oradaki kadılar tarafından alınması,
on yıldan az sakin olanların eski yurtlarına gönderilmesi hakkındadır[54]. İkinci hüküm Adilcevaz
sancakbeyi ve kadısına hitaben yazılmış olup has reayası ve sipahi karyeleri arasındaki sınır anlaş-
mazlıklarının giderilmesine dairdir[55]. Son hüküm ise; Adilcevaz, Malazgirt ve Erciş sancakbeyleri
ve kadılarına hitaben yazılmış olup daha önce Hasankeyf’te mütemekkin reayanın perakende olup
Adilcevaz, Malazgirt ve Erciş’e gittikleri bunların geri yurtlarına dönmelerine mani olunmaması ve
avarız vergilerinin tahsili hakkındadır[56]. Berat kaydının konusunu ise Adilcevaz (Müslim-Gayri-
müslim) halkının bütün vergilerden muaf oldukları hakkındadır[57].

MAD tasnifi içerisinde yer alan 7534 numaralı defterde Van’a dair 4 hüküm bulunmaktadır. Bu hü-
kümlerden ilki Diyarbakır defterdarına hitaben yazılmış olup Van kalesine tayin olunan topçular ve
bunlara verilecek mevacibleri hakkındadır[58]. İkinci hüküm Van Beylerbeyine hitaben yazılmıştır.
Hükümde Van güherçilesi mülteziminin zimmetinde kalan güherçilenin alınıp Erciş kalesine gön-
derilmesi emredilmektedir[59]. Üçüncü belgede Mısır Beylerbeyi ve defterdârına hitaben sadır olmuş-
tur. Belgede daha önceden Van Beylerbeyisi olup vefat eden Kayyad? Paşa’nın zimmetindeki mâl-ı
mîrînin tahsili emredilmektedir[60]. Son hüküm ise Bağdat Beylerbeyine hitaben yazılmış olup önce-
ki Van Beylerbeyi’nin Van hazinesinden aldığı borcun tahsil edilerek tekrar Van hazinesine teslimi
hakkındadır[61]. 16. yüzyıla ait 12. ve son defter Mühime Defterleri serisinde 41 numaralı ve 987/1579
tarihli maliye ahkâm defteridir. 504 sayfadan müteşekkil bu defterde Anadolu maliye ahkâmına ait
hükümler bulunmaktadır. Başbakanlık Osmanlı Arşivi’nde mühimme serisi içinde tasnif edilen ve
15.1 x 44 cm ebadındaki bu defter 29 Receb 987 – Selh-i Z 987/21 Eylül 1579 - 16 Şubat 1580 tarih-
lerini kapsamaktadır. Defterde Bitlis ve havâlîsine dair hüküm bulunmamaktadır.

Sonuç

16. Yüzyıl maliye ahkam defterlerinin incelenmesi sonucunda Bitlis ve havâlisine ait 60 hüküm, 1
tezkire, 1 nişan, 3 sebeb-i tahrir olmak üzere toplam 65 belge tespit edilmiştir. Bu belgeler konusal
olarak kendi içerisinde aşağıdaki şekilde değerlendirilerek sonuçlandırılmıştır.

Maliye ahkam defterlerinden Bitlis’e ait 13 kayda rastlanmıştır. Bu kayıtların 12 tanesi hüküm bir
tanesi ise tezkire şeklinde kayda geçirilmiştir. Tespit edilen belgelerin konuları; Bitlis ile Van arasın-
daki Rehva adlı mevzinin hali sahra olması ve burayı haramilerin tutup gelen geçen reaya ve tüccara
saldırmaları birçoklarını katl ve telef etmeleri sebebiyle buralara birkaç kefere köyü ve Kürdistan
sancaklarından ve kızılbaş vilayetinden bazı reaya yerleştirilmesi ve bunların hizmetleri karşılığı
muafiyetleri, Bitlis mukataasının iltizama verilmesi, Bitlis ve Bitlis’e bağlı nahiyelerdeki âdet-i ağ-

53 MAD. nr. 7534, s. 1331.

54 MAD, nr. 7534, s. 110.
55 MAD, nr. 7534, s. 414.
56 MAD, nr. 7534, s. 428.
57 MAD, nr. 7534, s. 443.
58 MAD. nr. 7534, s. 759.
59 MAD. nr. 7534, s. 834.
60 MAD. nr. 7534, s. 1027.
61 MAD. nr. 7534, s. 1688.

208
nam, resm-i yaylak mukataalarının iltizama verilmesi, iltizamla mukataaya verilen arazilere aharın
dahl etmesinin engellenmesi, mültezim ve mukataa amillerinin zimmetlerindeki bakilerinin tahsili
ve haraç vergisinin tahsili, Bitlis’teki hassa araziden bir kıta bağın tapuyla satılması ve bağın sı-
nırlarına dışarıdan müdahalenin engellenmesi, Vilâyet-i Van’a tabi Bitlis, Adilcevaz, Muşek haraç
güzarlarından bazılarının Erzurum’a tabi Hınıs, (...?) ve Malazgirt sancaklarına varıp sakin olmaları,
on yıldan fazla firar edenlerin haraç vergilerinin oradaki kadılar tarafından alınması, on yıldan az sa-
kin olanların eski yurtlarına gönderilmesi ile has reayası ve sipahi karyeleri arasındaki sınır anlaş-
mazlıklarının giderilmesi, Hasankeyf kadısı ve naibinin topladığı avarız vergilerini saklamamaları
ve bunların teftişi ile Bitlis ve Adilcevaz’ın haslarına ve bâc-ı uyur mukataasına ber-vech-i iltizam
emin olan eski eminlerin yaptıkları bel’iyat ve ketmiyatın teftişi hakkındadır. Tezkire ise Üsküdar
kadısına hitaben yazılmış olup Bitlis yaylaklarının rüsumu mukataasına amil olan Hüseyin’in zim-
metindeki mal-ı mirinin tahsiline dairdir.

Maliye Ahkam Defterlerinde Erciş’e ait 13 hüküm bir Sebeb-i tahrir olmak üzere 14 belge tespit
edilmiştir. Bu hükümlerin konularını; Erciş ve Ahlat kalelerinin ihtiyaçları olan top dökümü için ge-
rekli olan bakır ve top ustalarının gönderilmesi, Erciş’te bulunan gönüllülerin ulufelerinin ödenmesi,
Erciş kaleleri için lazım olan bakır, demir ve diğer ihtiyaçların gönderilmesi, daha önce Hasankeyf’de
oturup daha sonra perakende olup Adilcevaz, Malazgirt ve Erciş’e giden reayanın geri yurtlarına
dönmelerine mani olunmaması ve avarız vergilerine karışılmaması, Havâss-ı hümâyûndan olan gö-
çer taifesinin cürm-ı cinayet ve bâd-ı hevâsın yılda on bin akçe maktu‘ kaydolunup serbestlik üzre
zabt olunduğu ahardan sancakbeyi ve subaşıların dahl etmesinin engellenmesi, Erciş kalesi azabları
ve hisar erenlerinin mevaciblerinin ödenmesi, Erciş kalesi mustahfızlarının işledikleri güherçile ve
Erciş kalesi hisar erlerinden hâne-i avarız talep edilmemesi, Vezir-i azam Mehmed Paşa ve Merhum
Pertev Paşa tahvillerinden önceden Rumeli Beylerbeyi iken Nahcıvan seferinde Erçis sancakbeyi
Ferruh Bey oğlu Ali Bey’in hazine-i amireden borç olarak aldığı akçelerin tekrar hazine-i amireye
teslimi ve Erciş kullarına katip tayini oluşturmaktadır.

Maliye Ahkam Defterlerinde Bitlis havalisinden Ahlat’a dair dört adet hüküm tespit edilmiştir. Hü-
kümler; Ahlat haslarının iltizama verilmesi, Ahlat kazasında havâss-ı hümâyuna müteallik yerlerin
hiraset ve zirâatlerinden elde edilen öşür vergisini zamanında almayıp sonradan fazlasıyla talep
eden has eminlerinin engellenmesi ve Ahlat kalesinin yeniden inşası için Mustafa Paşa’ya hazine-
den 750 bin akçe verilmesi hakkındadır.

Maliye Ahkam Defterlerinde Bitlis havalisinden Adilcevaz’la alakalı 12 hüküm 1 Nişan-ı hümayun
kaydı olmak üzere 13 belge tespit edilmiştir. Bu hükümlerin konuları; Adilcevaz kalesinde görev ya-
pan yeniçerileri ve gönüllülerin ulufelerinin İstanbul’dan gönderilmesi, yol boyunca korunması ve
Adilcevaz’da yeni bir kale yapımı için Mustafa Paşa’ya hazine-i amireden para gönderilmesi, Van’a
tabi Bitlis, Adilcevaz, Muşek haraç güzarlarından bazılarının Erzurum’a tabi Hınıs, (...?) ve Malazgirt
sancaklarına varıp sakin olmaları, on yıldan fazla firar edenlerin haraç vergilerinin oradaki kadılar
tarafından alınması, on yıldan az sakin olanların eski yurtlarına gönderilmesi, has reayası ve sipahi
karyeleri arasındaki sınır anlaşmazlıklarının giderilmesi, Hasankeyf’te mütemekkin reayanın pera-
kende olup Adilcevaz, Malazgirt ve Erciş’e gittikleri bunların geri yurtlarına dönmelerine mani olun-
maması ve avarız vergilerinin tahsili, Berat kaydının konusunu ise Adilcevaz (Müslim-Gayrimüslim)
halkının bütün vergilerden muaf oldukları hakkındadır.

209
Bitlis havalisinden olan Van’a ait 19 hüküm 2 sebeb-i tahrir olmak üzere 21 belgeye rastlanılmıştır.
Belgelerin konuları: Van seferinde bulunmayan sipahilerin tımarları mahsulünden ve mültezimlerin
tahvilinden Hazîne-i Amire’ye akçe gelmediği için teftiş edilmesi, 955 yılında Van Seferinde bulun-
mayanların üç yıllık 957 yılında birer yıllık tımarların hasılatının mevkûfât için tahsili, Van Beyler-
beyi Merhum Kayad Paşa tahvilinden Van hazinesinden alınan borcun Hazine-i Amire’ye teslimi,
Van ve Adilcevaz kalelerinde nöbet tutan yeniçerilerin ulufelerinin ödenmesi, Van kalesinde ve Van
Beylerbeyliğine ait olan kalelerdeki silah miktarının bildirilmesi, merhum Rüstem Paşa’nın Van’da-
ki han, hamam ve dükkanlara nazır olduğu ve devlet tarafından mültezimleri için borç akçe alınıp
gönderilmesi, Van gönüllülerinin ulufelerinin ödenmesi, Evkâf-ı mezbûre reayasının cürm-ı cina-
yet, bad-ı hevâ, resm-i arûsâne, mâl-ı gâib, mâl-ı mefkûd, yava ve kaçgun, âdet-i ağnâm, ispençe
gibi hukûk-ı şer’iyyeleri ve rüsûm-ı örfiyyelerinin Harameyn-i Şerîfeyn Evkâfına hasıl kaydedildi-
ği ahardan eminler, amiller, sancakbeyi adamları, subaşılar, zuema, erbâb-ı timâr ve gayrılarının
karışmalarının engellenmesi, Van’da bulunan gayr-ı Müslimlerin haraçlarının toplanarak hazîne-i
âmireye teslimi, Van kalesine tayin olunan topçular ve bunlara verilecek mevacibler, Van güherçilesi
mülteziminin zimmetinde kalan güherçilenin alınıp Erciş kalesine gönderilmesi, Van Beylerbeyisi
olup vefat eden Kayyad Paşa’nın zimmetindeki mâl-ı mîrînin tahsili ve önceki Van Beylerbeyi’nin
Van hazînesinden aldığı borcun alınarak tekrar Van hazinesine teslimi şeklinde sıralanmaktadır.

Ek.1: 16. Yüzyıl Maliye Ahkam Defterlerinde Bulunan Bitlis ve Havalisine Ait Belgeler
Defterler Bitlis Ahlat Erciş Adilcevaz Van Toplam
KK. 61 - - - - - -
İE. DH. 20 - - - - - -
MAD. 19322 - - - - - -
MAD. 15367
KK.62 - - - - - -
KK.63 - - - - 3 Hüküm 3
MAD. 233 - - - - - -
4 Hüküm
MAD. 2775 - 1 Hüküm 6 Hüküm 5 Hüküm 18
2 Sebeb-i Tahrir 6
D.EVM. 26278 2 Hüküm - - 2 Hüküm 1 Hüküm 5
8 Hüküm 4 Hüküm
KK. 67 3 Hüküm 2 Hüküm 5 Hüküm 24
1 Tezkire 9 1 Sebeb-i Tahrir 5
3 Hüküm 1 Nişan
MAD. 7534 2 Hüküm 3 Hüküm 6 Hüküm 15
4
MD. 41 - - - - - -
D.BŞM. 36806 - - - - - -
12 Hüküm 13 Hüküm 1 12 Hüküm 1 19 Hüküm
Toplam 1 Tezkire 13 4 Hüküm Sebeb-i Tahrir 14 Nişan 13 2 Sebeb-i Tahrir 21 65

210
 XVII. YÜZYILIN İLK YARISINDA ŞARK
SEFERLERİNDE BİTLİS VE ÇEVRESİNİN ROLÜ

Dr. Bekir GÖKPINAR

Yıldız Teknik Üniversitesi, bgokpinar@gmail.com

Giriş

Osmanlı İmparatorluğu Anadolu coğrafyasından başlayarak XVI.-XVII. yüzyıllarda Doğu-Orta Av-

rupa, Kuzey Afrika, Kafkaslar ve Ortadoğu’da farklı ırkların ve iklimlerin bulunduğu geniş sahada
hakimiyetini sürdürmüştü. Bu durum bulunduğu jeopolitik konumu, geniş ve verimli toprakları, bol
insan gücü, potansiyel ekonomik kaynakları, kurduğu devlet idare tarzı ve şüphesiz güçlü ve dina-
mik bir ordusunun varlığı imparatorluğu dönemin bir dünya gücü haline getirmişti.[1] Bu denli geniş
coğrafyadaki toprakları koruyabilmek için kurduğu askeri savunma sisteminin gelişimini ve sür-
dürülebilmesini etkileyen faktörler her zaman önemini korumuştur. Bunların bir kısmı faaliyetleri
daha az etkilemekle birlikte hiçbir zaman tamamıyla ihmal edilemeyecek unsurlardandı. Bu unsur-
lar devletin varlığını korumakla görevli ordunun faaliyet alanını etkileyen sınırlamalar olduğu, sefer-
le ilgili değerlendirmelerin bunlar dikkate alınarak yapılması gerektiği açıktır. Her ne kadar Osmanlı
doğuda ve batıda bir savaş için büyük çaplı ordular hazırlayıp sefere çıkarabiliyorsa da sadece asker
sayısının çokluğu hiçbir zaman zaferi garanti etmediği bilinen bir durumdur. İşte ordunun gücünü
farklı ölçeklerde etkileyen faktörleri; maliyet, fiziki ve coğrafi engeller, askerin motivasyon durumu,
devletin gücü şeklinde sıralamak mümkündür. Aslında bu durum sadece Osmanlı için değil doğu ve
batıda mücadele halinde olduğu devletlerin orduları için de geçerliydi.[2] İşte Osmanlı İmparatorluğu
sefere çıkan bir ordunun yukarıda sayılan sınırlamaların etkisini asgari düzeye indirecek şekilde ül-
kenin muhtelif kaynaklarını savaş gereklerini karşılayacak biçimde organizasyonu konusunda ciddi
bir tecrübe ve sisteme sahipti. Öyle ki merkezden hayli uzak yerlerde sayısı çoğu zaman yüzbinleri
aşan hareket halindeki bir ordunun her türlü ihtiyacınının teminin planlaması yüzyılların birikimi-
nin sonucu olduğundan şüphe yoktur. Osmanlı coğrafyasının her yerinde sefer organizasyonu gayet
mükemmel işlemekte, duruma göre gerekli değişiklik süratle yapılabilmekteydi.[3]

1 Gábor Ágoston, Osmanlı’da Savaş ve Serhad, (Çev. Kahraman Şakul), İstanbul 2013, s. 111.
2 Rhoads Murphey, Osmanlı’da Ordu ve Savaş, (Çev. Tanju Akad), İstanbul 2007, s. 35.
3 Bekir Kütükoğlu, Osmanlı-İran Siyasi Münasebetleri (1578-1612), İstanbul 1993, s. 32.

211
Osmanlı Devletinde seferde bulunan bir ordunun ihtiyaçlarından sadece biri olan iaşeyi temin konu-
sunda bir çok verimli topraklar olmasına rağmen çeşitli zorluklarla karşılaşılabiliyordu. İşte çeşitli
sebeplerle ekilebilen toprakların darlığı ve coğrafi şartlardan kaynaklanan sık sık meydana gelen
kuraklık, ani mevsimsel ortalamanın üstünde yağışlar ve bunların oluşturduğu su baskınları, hay-
vanların sürüler halinde yaylak ve kışlaklara gidiş-dönüş zamanlarında ekili alanların tahrip olma-
sına sebep oluyordu. Yine XVI. yüzyıl sonunda başlayıp XVII. yüzyılda IV. Murad döneminde kontrol
altına alınabilen isyanlar sonunda köylünün ekip biçtiği toprakları terk edip daha güvenli buldukları
şehirlere göç etmesi, uzun süren İran ve Avusturya savaşlarında merkezi otoritenin zayıflaması so-
nucu devlet görevlilerinin halka yaptığı zulümler zirai üretimin düşmesiyle sonuçlanmıştır.[4]

Yukarıda ifade edilen olumsuz durumları mani olup piyasada istikrarın oluşması, zirai üretimin yük-
sek tutulması, etrafındaki devletlerle sürekli savaş halinde olan devletin ordusunun savaş gücünü
koruyabilmesi için hububat ziraat ve ticaretini çok sıkı kontrol altında tutmaktaydı.[5] Bunun sonucu
olarak da sefere çıkan bir ordunun iaşesi toplumsal ve zirai üretime mümkün olduğunca en az mü-
dahale amacı göz önünde tutularak organize edilmeye çalışılıyordu. Bu sebeple Osmanlı ordusu ia-
şesini taşıyabildiği kadarını yanında bulundurmakta, yanında getiremediğini mahalli kaynaklardan
temin ederken muhtemel savaş bölgesine en yakın sancaklardan düzenli mübayaalar yoluyla sev-
kiyat yapmaktaydı. Seferlerde iaşenin büyük kısmı askere taze olarak verilmesi hedeflendiğinden
savaş mahalline yakın alanlardan satın alınarak nakl edilmesi daha kolay olmaktaydı.[6]

Seferlerin başarısı, büyük oranda ordunun ve sınır garnizonlarının iaşe ve ikmalinin durumu ile ya-
kından ilgilidir. Osmanlı’da savaş kararı alınmasında kimi yıllarda zirai üretimin kifayet durumu et-
kili olmuştur. Sefere çıkan bir ordunun iaşe ve ikmalini temin açısından Osmanlı’nın kurduğu lojistik
sistem yukarıda da ifade edildiği gibi yüzyılların tecrübelerine bağlıdır. Osmanlı ordunun iaşesini
temin konusunda üç yöntemi kullanmaktaydı.

Birincisi, avarız hanesi denilen hane halkı vergi birimlerine “nüzül” denilen dolaysız vergiler salı-
nıyor, yani bir miktar zahire teslim etmeleri isteniyordu. İkinci yöntem olarak; önceden belirlenen
menzil noktalarına erzak getirip devletin belirlediği fiyatlar üzerinden satma yükümlülüğü getirili-
yordu ki bu tahsil şekline “sürsat” denilmekteydi. Üçüncü olarak devlet, sabit mahalli piyasa fiyatları
üzerinden zahire alımı yapıyordu ki buna “iştira” denilirdi.[7]

Burada Osmanlı sefer organizasyonlarında ordunun iaşesinin temininde önemli yeri olan nüzül ve
sürsatın biraz daha izahı gerekmektedir. Nüzül; olağanüstü hallerde ordunun ihtiyacı olan mal ve
hizmet taleplerinin karşılanması için konulmuş olan avarız vergisinin XVII. yüzyılda nakden alınan
vergiye dönüşmesi sonucu ortaya çıkmıştır. Avarız her ne kadar savaş zamanında nakden alınan
bir vergi olmakla birlikte mal ve hizmete de ihtiyaç olmaktadır. Böylelikle ayni ve nakdi olarak alı-
nan vergi haline gelmiştir.[8] Nüzül vergisi tahsil edilip ordunun geçeceği yere önceden getirilip hazır
edilmesi gerekiyordu. Nüzül emirleri maliyeye bağlı mevkufat kaleminde muhafaza edilmekte olan
defterlerden suretler çıkararak kadılara nüzül emirleri gönderilmekteydi. Tekalif emrini alan kadı
merkez kazası için mahallede kayıtlı ve avarız-hanesine dahil olan şahısları “alâ, evsat ve ednâ”
olmak üzere imkanlarına göre tevzi edip toplamakta idi. Köylerde ise köy imamı, kethüdası ve sair

4 Lütfi Güçer, XVI.-XVII. Asırlarda Osmanlı İmparatorluğunda Hububat Meselesi ve Hububattan Alınan Vergiler, İstanbul
1964, s. 1-26.
5 Ömer İşbilir, XVII. Yüzyıl Başlarında Şark Seferlerinin İaşe, İkmâl ve Lojistik Meseleleri, Yayınlanmamış Doktora Tezi,
İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul 1996, s. 9-10.
6 Murphey, Ordu ve Savaş, s. 109.
7 Halil İnalcık, Osmanlı İmparatorluğu’nun Ekonomik ve Sosyal Tarihi, C.I, 1300-1600, İstanbul 1997, s. 139.
8 Mehmet İnbaşı, Ukrayna’da Osmanlılar Kamaniçe Seferi ve Organizasyonu(1672), İstanbul 2004, s. 219.

212
ihtiyarları tarafından aynı usule uyularak tevziat yapılıyordu.[9] Gerek Anadolu ve gerekse Rumeli’de
ordunun geçeceği yollar önceden belirlendiği için, nüzül zahiresi tahsiline memur kişiler tarafından
emredilen menzile getirilerek orduda bulunan nüzül eminine teslim edilir ya da ordunun geçece-
ği yollarda askeri maksatla yapılmış zahire ambarlarında depolanırdı. Genellikle sefer güzergahına
yakın yerlerden toplanan nüzül vergisinin sınırları asker sayısı ve seferin büyüklüğüne göre bazen
genişletilebilirdi[10]. Nüzül zahiresinin oranı duruma göre değişmekle birlikte büyük kısmı arpadan
oluşmaktaydı. Arpadan sonra genellikle un önemli yer tutmakta olup bazen bunun yerine buğday da
istenebilirdi. Nüzül zahiresinin menzil anbarına taşınması reaya sorumluluğunda idi.[11]

Sürsat ise ordunun geçeceği yollar üzerinde konaklama yerleri önceden belirleniyor ve bu sırada
gerek askerin gerek yanında bulunan hayvanların iaşe ve yem ihtiyaçları tesbit edilerek bunların te-
mini isteniyordu. Bunlar hayvan yemi, saman, ot, odun, kömür yanında un, ekmek, arpa, buğday, yağ,
bal vs olabiliyordu. Yürüyüş halinde bulunan ordunun yol boyunca iaşesini sağlamak üzere halktan
alınan bu aynî vergiye “sürsat” adı verilmekteydi. Sürsat olarak menzile götürülecek zahirenin sa-
tılacağı, zahire sahibine kar, ordunun da iaşesini sağlamakta kolaylık sağlanmaktadır. Sürsat mü-
kellefiyeti nüzülün aksine mutlak bir mükellefiyet olmayıp, bedeli olan bir yükümlülüktür.[12] Nüzül
münhasıran un ve arpa olarak tahsil edilmesine karşılık, sürsat un, arpa yanında yağ, bal, koyun,
ekmek, saman, odun vs maddeleri ihtiva etmektedir. Sürsatın mükellefiyet haline gelmesi, fiyatının
devlet tarafından serbest piyasa altında belirlenmesi ve halkın bunu temin ederek satmak zorunda
olmasından kaynaklanmaktadır. XVII.yüzyıldan itibaren bir çok verginin bedeli alınmaya başlamış-
tır. Ordu güzergahına uzak olan yerlerden nakliyedeki zorluklar dikkate alınarak bedel olarak tahsil
edilip ordu hazinesine teslim edilmektedir. Yine sürsatın da bedel olarak tahsil edilmesi genellikle
vaktin darlığı ve mesafenin uzaklığı ile ilgilidir.[13]

XVII. Yüzyılın İlk Yarısında Şark Seferleri

Şark seferleri XVI. yüzyılın son çeyreğinde başlamış, karşılıklı mücadele aralıklarla devam etmiş
ve 1590 yılında İstanbul Antlaşması ile neticelenmişti. Şah Abbas, 1593 yılında başlayıp 10 yıldır
devam eden Avusturya savaşı ve bunun Anadolu’da oluşturduğu asayişsizlik ortamında ortaya çı-
kan Celali isyanları sebebi ile öteden beri Osmanlı üzerine düşündüğü harekat planları için önemli
fırsat teşkil ediyordu. 1603 yılında Nihavend şehri Şah Abbas tarafına geçmiş, Selmas’taki Kürd
Beylerinden Gazi Bey’in Tebriz Beylerbeyi Sarhoş Ali Paşa ile arasının açılması sonucu isyan edip
Şah Abbas’tan yardım istemesi ile Osmanlı-İran savaşı yeniden başlamış oldu. Ali Paşa’nın Gazi Bey
isyanını bastırmakla meşgul olurken Şah Abbas süratle gelerek Ali Paşa’yı esir alıp Tebriz şehrini
ve kaleyi almıştır (1603). Hemen sonra Revan’da düşmüştür. Öbür tarafta Avusturya savaşı devam
etmekte olup bundan başka Anadolu’da Celalilerin yayılan isyanlarından dolayı Osmanlı doğu tarafı
ile ilgilenecek durumda değildi. Cağalzade Sinan Paşa, emrindeki kuvvetlerle doğu seferine çıkıp
Revan’ı almak istemiş ancak Şah Abbas’ın yol üzerindeki yiyecek şeyleri tahrip ettirmesi ve yeni-
çerilerin Van’a dönmek için çadırını taşlayarak ısrar etmeleri üzerine Revan işini çözmeden dön-
mek zorunda kalmıştı (1604). Cağalzade Sinan Paşa, kışı Van’da geçirip Tebriz’e yürüdü. Galibiyetle
başlanan savaş, Erzurum Beylerbeyi’nin düşmanı fazla takip etmesi Şah Abbas’ın ordu merkezi-
ne yaptığı ani bir hareketle mağlup oldu, önce Van’a ve sonra Diyarbakır’a çekilip orada vefat etti

9 Güçer, Hububat Meselesi, s. 75.

10 Ömer İşbilir, “Nüzül”, DİA, C.33, İstanbul 2007, s. 311.
11 Mehmet Yaşar Ertaş, Sultanın Ordusu (Mora Fethi Örneği 1714-1716), İstanbul 2007, s. 120.
12 İnbaşı, Ukrayna’da Osmanlılar, s. 221-222.
13 İşbilir, Şark Seferlerinde İaşe ve İkmal ve Lojistik Meseleleri, s. 17.20.

213
(1605). Şirvan ve Gence tarafları Osmanlı’nın elinden çıktı.[14] Sadrazam Kuyucu Murad Paşa 29 Ni-
san 1610’da yeni bir İran seferi için yola çıktı. Tebriz yakınlarında karşılaşan iki ordu sulh meselesi
ön plana çıkarıldığından dolayı savaş olmadı. Murad Paşa bir müddet burada bekledikten sonra kışı
geçirmek üzere Diyarbakır’a döndü ve burada vefat etti (5 Ağustos 1611). Diyarbakır Beylerbeyi Na-
suh Paşa’ya Sadrazamlık mührü verildi. İran’la sulh meselesi kararlaştırıldığından sefer iptal olup,
Nasuh Paşa Safevi elçileri ile İstanbul’a gelmiştir (27 Eylül 1611). Safeviler teminat olarak 200 yük
ipek haraç vermeyi kabul etti. Her iki taraf Kanuni Sultan Süleyman zamanındaki sınırlara döne-
cekti. Dağıstan ve Şemahı Osmanlı’da kalacaktı (20 Kasım 1612).[15] Bu defa Kara Mehmed Paşa Şark
seferi için serdar tayin edildi. Safevi tarafından anlaşma şartları yerine getireleceği haberi gelmesine
rağmen sefer hazırlıkları tamamlandığı için Sadrazam Kara Mehmed Paşa sefere çıktı. Ancak Revan
seferinden istenilen sonuç alınamayınca muhasara kaldırıldı(1616).[16]

IV.Murad’ın tahta çıkması ile önce dahilde bazı idari tedbirler alarak ülkeyi nizama soktu. Akabin-
den Revan ve Bağdat seferlerine çıktı. 21 Şubat 1635’te Üsküdar’dan çıktığı Revan seferi 28 Temmuz
1635’te Revan kalesinin fethi ile sonuçlanmıştır. Revan kalesi kuşatması onbir gün sürmüş ve kale
muhafızı Emirgûneoğlu’nun padişahla görüşerek kaleyi teslim etmiştir. IV.Murad Van ve Diyarbakır
üzerinden İstanbul’a dönmüştür[17]. IV.Murad 8 Mayıs 1639 ‘da bu defa yeni bir sefer için çıkıp 197
günde Bağdat’a ulaşmıştır. 40 günlük kuşatma sonucu Bağdat tekrar alınmıştır. Bu savaş sonucı
Kasr-ı Şirin Antlaşması yapılmıştır (17 Mayıs 1639). Böylece 1623 yılında başlayıp 16 yıl süren Os-
manlı-İran savaşı 1639 yılında sonuçlanmıştır.[18]

Şark Seferlerinde Bitlis ve Çevresinin Rolü

Osmanlı seferleri batıda bahar aylarında başlayıp sonbaharda tamamlanabilirken doğuda ordunun
yürüyüşü bazen altı aydan fazla sürmekteydi. 1638-39 Bağdat seferi için 197 gün yürüyüş yapıl-
mıştı. Bunda hava durumu, arazi ve yol şartları, yanında taşımak zorunda oldukları iaşe ve mühim-
mat da etkilemekteydi. Yollarda istirahat, zahire ve mühimmatın menzillere ve sıcak savaş alanına
sevkiyatı da hesaba katılmaktaydı.[19] Bütün bunların ötesinde XVII. yüzyıl başlarında Avusturya
ve İran seferleri bir sezon içinde tamamlanamamış, uzun savaşlar dönemine girilmiştir. Avusturya
ile 1593-1606, İran ile 1603-1618 ve 1623-1639 yılları arasında aralıklara devam eden mücade-
le ordunun sürekli cepheye yakın bölgelerde kışlaklarda hazır bulunmasını gerektiriyordu. Bunun
getirdiği önemli bir zorluk da; askerler ve orduda bulunan hayvanlar için yiyecek ve yem temini,
savaş gücünü sürdürebilmek için cephane ve harp mühimmatının sürekli takviyesi olarak ortaya
çıkmaktaydı.[20] Bu sebeple Osmanlı Devletinde zahirenin toplanıp sınır kalelerine veya savaş ma-
halline sevki gerekiyordu. Bunun nakliye masrafı yüksek olduğu için uzak mahallerden ayni olan
vergiyi nakdiye dönüştürerek işi kolaylaştırma yolunu tercih ediyordu. Böylece Osmanlı yönetimi
toplanan para ile cepheye yakın yerlerden alım yapmak, yakın kalelere erzak depolamak sureti ile
bu problemi çözmeye çalışıyorlardı.[21]

14 İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, C.III/I, Ankara 1983, s. 64-66.

15 Feridun M. Emecen, İmparatorluk Çağının Osmanlı Sultanları-II, Ankara 2016, s. 160-161.
16 Emecen, Osmanlı Sultanları-II, s. 168-169.
17 Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, s. 194-198.
18 Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, s. 202-206.
19 Murphey, Ordu ve Savaş, s. 90.
20 Ömer İşbilir, “Trabzon-Erzurum Arasında Savaş Malzemesi Taşımacılığı Örneğinde İran Seferlerinin Doğu Karadeniz
Bölgesine Ekonomik Olarak Katkıları”, Uluslararası Giresun ve Doğu Karadeniz Sosyal Bilimler Sempozyumu (9-11 Ekim
2008), Ankara 2009, s. 162-163.
21 Murphey, Ordu ve Savaş, s. 109-110.

214
Devletin belli başlı yolları boyunca kurulan menzilhanelerde, kadı gözetim ve denetiminde getirilen
zahirenin depolanacağı anbarlar vardı. Bu erzak gerekli olmadığı takdirde satılır veya halka daha
sonra yenisi alınmak üzere dağıtılırdı. Büyük seferler olduğunda harekat alanı civarındaki stratejik
kalelere muazzam stoklar yapılırdı. İran seferleri için Erzurum ve Van kalelerine yapılan stoklardan
ordunun iaşesi sağlanırdı.[22] Van kalesine yapılacak stoklar da yine Erzurum ve Diyarbakır üzerin-
den yapılmaktaydı. Bu bağlamda değerlendirildiğinde Van’a ulaşmak için birinci alternatif menzil
yolu Anadolu sol koldan ayrılan Erzurum-Van arasında İran sınırında bulunan ve Van kalesinde son
bulan tali yoldur. Diğeri ise Anadolu orta kol üzerinde Diyarbakır’dan Ergani’ye uzanan tali yoldur.[23]
Katip Çelebi’de Diyarbakır-Van arasında 20 konak yeri olan yol olduğunu belirtmektedir. Bu yol Bit-
lis, Tatvan, Adilcevaz ve Erciş’ten geçmekteydi.[24] Osmanlı tarihinde Diyarbakır-Van arasında bu-
lunan yolun da bazen ordunun yürüyüşü bazen de zahire nakli için kullanıldığı bilinmektedir. 1577
yılında İran seferi hazırlıkları yapılırken serhat kalesi olan Van kalesine çok miktarda çok miktarda
zahire tedarik edilmesi gerekmiştir. Bu zahirenin önemli bir kısmı Hatay, Adana, Antep, Malatya
taraflarından alınarak Diyarbakır’da toplanmış ve buradan Van kalesine nakl edilmiştir.[25]

Diyarbakır-Van arasındaki yol IV.Murad’ın Revan seferinde de kullanılmıştır. IV.Murad’ın 1635

Revan Seferi dönüşünde Van-Erciş-Adilcevaz-Tatvan üzerinden Bitlis’e gelmiştir. Buradan Diyar-
bakır’a geçerek İstanbul’a dönmüştür. Adilcevaz-Bitlis arasındaki Osmanlı ordusu 10 Ekim 1635
tarihinde Adilcevaz’a gelmiş ve burada bir gün konaklamıştır. Adilcevaz menzilinde konaklama
esnasında Beşir Ağa, Kapıcılar Kethüdası Salih Ağa ve Mir İmad Bey birlikte Rumiyye tarafındaki
savaşta elde ettikleri esirlerle dönmüşler ve hilat giydirilerek ödüllendirilmişti. Ayni olarak alınan
nüzül vergisi bu menzilde ordunun iaşesi için kullanılmıştır.

Buradan sonra 12 Ekim 1635 tarihinde ordu Tatvan’a gelerek yine burada bir gün konaklamıştır.
Burada ordunun iaşesi daha önceden hazır olmakla birlikte buna ilave olarak Cizre hakimi 1.000
İstanbul kilesi arpayı Tatvan menziline nakl etmişti. Bu konaklama esnasında Tatvan Beyi IV.Mu-
rad’a 2.000 kile arpa, 500 kile un yanında balmumu ve diğer bazı yiyecek-içecekler hediye olarak
sunmuşlardır. Yine ertesi günü Osmanlı ordusu Bitlis’e gelip bir gün konaklamıştır (13 Ekim 1635.
Sultan IV.Murad burada Bitlis Hanı Abdal Han’ın sarayına da uğramış ve sonra otağ-ı hümayuna
geri dönmüştür. Padişah Abdal Han’a 3.000 sikke-i hasene ihsan etmiştir.[26]

Safevilerin 14 Ağustos 1633’te Van’ı kuşatması üzerine Erzurum muhafızı Halil Paşa’nın emrindeki
asker ile birlikte oraya gitmesi istendi. Halil Paşa, önce Bitlis’e ulaşmış, burada beş gün kadar bek-
ledikten sonra Adilcevaz’a geçmiştir. Burada da onbeş gün kadar kalmıştır. Halil Paşa, Van’ı kurtar-
mak için kendisine verilen görevi gayet ağırdan almış, hatta Adilcevaz’da onyedi gün daha beklemiş,
yeni bir emir gelince Erciş’e geçmiştir.[27] Bunu müteakip Şark seferi için Anadolu Beylerbeyi Meh-
med Paşa serdar tayin edilerek Van’a gönderilmiş fakat daha o gitmeden Murtaza Paşa’nın gayreti
ile İran tarafı mağlup edilerek geri çekilmişti[28]. XVII. yüzyıl ilk yarısında Şark seferleri Osmanlı’yı
sürekli meşgul eden hadiselerden biridir. Cigalazâde Sinan Paşa’nın Safevilere karşı çıktığı Şark se-
ferinde Anadolu’nun her yerinden olduğu gibi Bitlis taraflarından da asker hazırlanıp gönderilmesi
istenmiştir. 1605 bahar aylarında Şark seferi için Cezire, İmadiye, Palu, Bitlis hakimlerine ferman

22 İnalcık, Ekonomik ve Sosyal Tarih, C.I, s. 140-141.

23 Yusuf Halaçoğlu, Osmanlılarda Ulaşım ve Haberleşme (Menziller), Ankara 2002, s. 81, 94.
24 Kâtip Çelebi, Cihânnümâ, (Ed. Said Öztürk), İstanbul 2010, s. 531.
25 Güçer, Hububat Meselesi, s. 29.
26 MAD. 3458, s. 138; Yunus Zeyrek, IV.Sultan Murad’ın Revan ve Tebriz Seferi Rûznâmesi, Ankara 1999, s. 108-111; Hasan
Bey-zâde Ahmed Paşa, Hasan Bey-zâde Târîhi, Metin ve İndeks (1003-1045/1595-1635), C.III, Haz. Ş.Nezihi Aykut,
Ankara 2004, s. 1081; Süleyman Polat, IV.Murat’ın Revan Seferi Organizasyonu ve Stratejisi, Ankara 2015, s. 185-187.
27 Hasan Bey-Zâde Tarîhi, s. 1039.
28 Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, s. 192; Emecen, Osmanlı Sultanları, II, s. 286.

215
gönderilmiştir. Bu fermanlarda Şark seferine karar verildiği, emrindeki hükümet askeri ile birlikte
serdara dahil olmaları emredilmiştir. Sefer için tayin olunacak kişilerin işe yarar, sadakat sahibi,
tüfenk-endaz olmaları, ok atabilmeleri, yanlarında silahları olduğu halde acele olarak ordu-yu hü-
mayuna dahil olmaları gerektiği bildirilmiştir.[29]

Bitlis ve civarındaki kazalar Kuyucu Murad Paşa’nın 1610 yılında çıktığı İran seferinde de yine yakın
bölge olması ciheti ile asker ve iaşe tedarik alanı içerisindedir. Seferlerde iaşe tedarik yollarından
biri olan sürsat uygulamasını burada görmekteyiz. Bunu, 1610 yılında Kuyucu Murad Paşa’nın İran
seferi esnasında dönemin Bitlis hakimi Ziyaeddin Bey’e gönderilen hükümde açıkça yer almaktadır.
Söz konusu hükümde Veziriazam Davud Paşa’nın asker üzerinde serdar olarak 16 Eylül 1610 tari-
hinde Erzurum’da olacağı ve burada askere ihtiyaç olabilecek iaşenin temin edilmesi istenmiştir. Bu
iaşelerin bir kısmının Bitlis, Muş ve civar nahiyelerden bal, yağ, sirke vesair zahire değerinde olan
her ne olursa Erzurum’a getirilip askere satmaları emredilmiştir.[30]

Osmanlı seferlerinde askeri kuvvetler ya sultanın merkez ordusu ya da eyaletlerden gelen tımarlı si-
pahilerden oluşmaktaydı. Bunların sayıları savaşın koşulları ve taktik ihtiyaçlara göre farklılık gös-
termekteydi. Herhangi bir seferde bunlardan azami ölçüde yararlanmak devletin temel hedefi idi.[31]
Sultan IV.Murad’ın Revan seferi hazırlıkları yaparken Anadolu’nun muhtelif yerlerindeki beylerbe-
yi ve sancakbeylerine fermanlar gönderilip emrindeki kuvvetlerle birlikte Şark seferine katılmaları
emredilmiştir. Bu minvalde Bitlis hakimine, Erciş, Adilcevaz sancakbeylerinin kapı halkı yanında
başkaca savaşabilecek niteliklere sahip askerler hazırlamaları, bunların da techizatlarının tam ol-
ması hususunda emirler gönderilmiştir.

Bu şekilde Erciş’ten 150 nefer, Adilcevaz’dan ise sancakbeyi, alaybeyi, zeamet ve tımar sahipleri
dahil 200 neferin Şark seferi için Serdar Mehmed Paşa’nın yanına gitmeleri istenmiştir. Yine aynı
şekilde Bitlis hakiminin de Şark seferine kuvvet göndererek destek vermesi, bunların aşiret ve ka-
bilelerden savaşabilecek 100 piyade ve süvari asker ile birlikte daha önceden belirlenen noktada
orduya katılacak şekilde hazırlanmaları gerektiği belirtilmiştir.[32]

Osmanlı İmparatorluğunda sefer kararı alındığı zaman sıcak savaş mahalline yakın stratejik kale-
lerin öncelikle tamiri, bakımı yapılır, buralara zahire ve mühimmat stokları arttırılırdı. Hatta kalede
mevcut olan asker sayısı da birkaç misline çıkarılırdı.[33] İşte bu sebepledir ki uzun süren İran sefer-
leri sırasında Van kalesine etraftaki sancak ve kazalardan sürekli asker, mühimmat ve iaşe tedariki
yapılmıştır. Buraya yakınlığından dolayı da Bitlis, Tatvan ve Adilcevaz gibi sancak ve kazalar Van
kalesine gerekli tedariki yaparak muhtelif yükümlülüklerini ifa etmişlerdir. Nitekim Kuyucu Murad
Paşa’nın çıktığı İran seferi esnasında Bitlis’ten Van kalesine 1400 kile arpa istenmiş, ancak bu talep
zamanında yerine getirilememiş, bunun üzerine söz konusu arpa yerine 1400 kile buğday tedarik
edilerek Van kalesine gönderilmesi emredilmiştir.[34]

Sultan IV.Murad döneminde düzenlenen Revan ve Bağdat seferleri öncesinde de Bitlis ve etrafındaki
kazalardan serhat özelliğinden dolayı Van kalesine zahire ve mühimmat sevkiyatı yapıldığı görül-
mektedir. Ayrıca Van kalesinin muhafazasına destek amacıyla da asker de gönderilmiştir. Bunun
için Bitlis Hakimi Abdal’dan 50 nefer talep edilmiş, bunların nitelikleri de gönderilen fermanlarda

29 A.DVNS.MHM.d . 77, s. 11 (10 Za.1013/30 Mart 1605).

30 A.DVNS.MHM.d. 79, s.422.
31 Murphey, Ordu ve Savaş, s. 59-60.
32 A.DVNS.MHM.d. ZYL. 09, s. 114-115.
33 Bekir Gökpınar, Varadin Seferinde Organizasyon ve Lojistik (1716), Basılmamış Doktora Tezi, Atatürk Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü, Erzurum 2013, s. 96.
34 A.DVNS.MHM.d. 79, s.466.

216
belirtilmiştir. Öncelikle bunların işe yarar olması, savaş kabiliyetine sahip, genç, yiğit olmaları ayrıca
hepsinin tüfekleri, mühimmatları ve zahirelerinin yanlarında olması istenmiştir.[35] Yine Van kalesi
muhafazasında Bitlis hakimi kabile ve aşiretleri ile birlikte öteden beri destek verildiği bilinmekte-
dir. Bu defa yine aynı şekilde Bitlis’te bulunan aşiret ve kabileleri ile teçhizatlı şekilde Van muhafa-
zasına gitmeleri ve görev süreleri boyunca orada kalmaları konusunda hüküm gönderilmiştir.[36] Bu
sırada Revan seferi hazırlıkları devam etmekte olup, serhat kalesi olan Van kalesinin Kızılbaş tehdi-
di altında olmasından dolayı buraya muhafaza için gönderilen aşiret ve kabileler de Van Beylerbeyi
Dilaver Paşa’nın komutasında vazife yapacaklardı.[37] İlerleyen tarihlerde ise Bitlis hakiminden Van
kalesi muhafazası için istenen 50 nefere ilave olarak 150 nefer daha gönderilmesi konusunda yeni
bir emir hazırlanarak taraflara ulaştığı görülmektedir. Yine bunların da silahlı, savaş kabiliyetine
sahip, zahirelerinin yanlarında olması istenmiştir.[38]

Şark seferleri için Van kalesi her zaman stratejik bir konumda olmuş ve burada çok miktarda cepha-
ne ve zahire hazır bulundurulmuştur. Van kalesine gönderilecek cephane ve zahire ise Mardin ve Di-
yarbakır taraflarından tedarik edilmiş, Bitlis, Tatvan, Ahlat, Adilcevaz, Erciş’ten Van’a ulaştırılmış-
tır. Özellikle Erciş’te cephane ve zahireyi nakl edecek yeterli miktarda deve olmakla birlikte bunların
taşınmasında muhafaza görevi yapacak 600-700 kadar donanımlı atlı asker gerekmekteydi. Bunlar
Erciş’te bulunmadığı için Van kalesi muhafazasında görevli askerlerden gönderilmesi istenmiştir.[39]
Söz konusu cephane ve zahirenin yukarıda belirtilen güzergahlar üzerinden geçişi sırasında emni-
yetli bir şekilde sevkiyatı için sancakbeyleri ve kul ağaları görevlendirilmiştir.[40]

1633 yılında Şark seferine çıkan Serdar Mehmed Paşa döneminde de Van kalesinde zahire sıkıntısı
olduğu görülmektedir. Padişah Diyarbakır Muhafızı Ahmed Paşa’ya gönderdiği hatt-ı hümayunda
burası için gerekli zahirenin Diyarbakır ve yakın bölgelerden yeterli miktarda tedarik edilerek gön-
derilmesini emretmiştir.[41] Van kalesi muhafazasında görevli askerlerin ulufeleri hazineden nakit
olarak gönderilmiştir. Askerin iaşesi öncelikle 30 bin kile zahire temin edilip Tatvan iskelesine de-
velerle nakl edilmiş, burada bulunan gemilere yüklenerek Van kalesine sevk edilmiştir.[42]

Bu zahire yeterli gelmemiş Mardin’den 18 bin kile buğday ve 10 bin kile arpa satın alınarak Bitlis’ten
Tatvan iskelesine getirilmiştir. Burada bu kadar zahireyi alabilecek kapasitede anbarın bulunma-
ması ve mevsim şartlarının da uygun olmaması sebebiyle gemiler ile Van kalesine gönderilmesi ge-
rekmiştir. Bu zahireyi nakl etmek için Van’dan yeterli miktarda geminin Tatvan iskelesine gönde-
rilmesi, her gemiye 12’şer maslahatgüzar adamlar görevlendirilerek kış gelmeden bu işlemin ikmal
edilmesi istenmiştir.[43] Van kalesine gönderilecek hazine, zahire ve cephanenin güvenli bir şekilde
ulaştırılması için Adilcevaz Sancağıbeyi ve kul ağası tayin edilmişti. Ancak söz konusu zahirenin
Tebriz kalesine sevkiyatı ihtiyacı hasıl olmuş, bundan dolayı yine gerekli güvenliği sağlayacak yeteri
kadar askeri neferat ile birlikte mümkün olduğu kadar hızlı bir şekilde Tebriz kalesine nakli emre-
dilmiştir.[44] 1637 yılında Van kalesinde görevli askerin iaşesi için yeniden zahire talebi yapılmıştır.

35 A.DVNS.MHM.d. ZYL. 09, s. 68.

36 A.DVNS.MHM.d. ZYL. 09, s. 82.
37 A.DVNS.MHM.d. ZYL. 09, s. 103
38 A.DVNS.MHM.d. ZYL. 09, s. 26.
39 A.DVNS.MHM.d. 86, s. 33.
40 A.DVNS.MHM.d. 86, s. 33.
41 Önder Bayır, IV.Murad’ın Hatt-ı Hümayunları, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Türkiyat Araştır-
maları Enstitüsü, İstanbul 1994, s. 95.
42 A.DVNS.MHM.d. ZYL. 09, s. 61.
43 A.DVNS.MHM.d. ZYL. 09, s. 68.
44 A.DVNS.MHM.d. 86, s. 34.

217
Bu defa 10.000 kile arpa ve 10.00 kile buğday tedariki için Bitlis hakimine hüküm gönderilmiştir.
Bu zahirenin Van kalesine nakli için ise tımar erbabı görevlendirilmiş olup, ücretinin ise Mardin
Sancağı gümrük malından ödenmesi istenmiştir.[45] İlerleyen günlerde Bitlis hakimi Abdal Han’a
yeni bir hüküm gönderilerek bunlara ilave olarak Mardin anbarında olan miri zahireden 5.000 kile
arpanın satın alınarak Serdar-ı Ekrem Bayram Paşa’nın Kapıcıbaşı İsmail tarafından Van kalesine
teslim edilmesi emredilmiştir. Nakliye masrafı olarak da hazine-i amireden gönderilen 1.250 kuruş-
tan alınması gerektiği belirtilmiştir. Böylece Van kalesinde olan askerin iaşe ihtiyaçları titizlikle za-
manında tedariki konusunda hassas davranıldığı ve genellikle yakın bölgelerden temin edilmesine
özen gösterildiği anlaşılmaktadır.[46] Osmanlı uzun süren seferlerde askeri dağıtmayarak sınıra veya
savaş alanına yakın bölgelerde kış mevsimini geçirmekteydi.

Burada temel hedef hazır toparlanmış bir ordu yanında zahire ve mühimmatının da nakliye masra-
fını asgariye indirmiş olmaktaydı. Ancak çok sayıdaki askerin yerleşim merkezlerine yakın yerlerde
konaklama ve beslenme ihtiyacının karşılanması ciddi bir organizasyonu beraberinde getirmektey-
di. Kışlaklarda bulunan ordunun iaşesi etrafta bulunan kaza ve sancaklardan temin edilmekteydi.
Bu genellikle bölgenin insanını güç durumda bırakabilmekteydi. Bunun yanında askerin ve onların
hayvanlarının barınabileceği yer mekan problemi de ortaya çıkabilmekteydi.[47] Sultan IV.Murad Re-
van seferine çıkmadan önce Veziriazam Mehmed Paşa’yı Şark seferine göndermişti (1633). Veziria-
zama Şark seferi dönüşünde Van taraflarındaki Kızılbaş tehlikesini dikkate alarak ordunun bir kıs-
mının Bitlis’te kışlamasını emretmiştir. Sadece Bitlis kışlamak için yetersiz geleceğinden etrafındaki
kazalarda da kışlak olarak kullanılabilecek yerlerde kışı geçirmeleri, herhangi olumsuz bir duruma
karşı hazırlıklı olunması gerekmiştir.[48]

Bitlis kışlağında olan asker sayısı hakkında bilgi olmamakla beraber padişah düşman tehdidine kar-
şı bu sayının mümkün olduğunca yüksek olmasını istemiştir.[49] Kışlak olarak tayin edilen Bitlis’in
köy ve mezralarına başka yerlerden reaya gelip ihtilaf çıkması üzerine Bitlis Hakimi Abdal ve kadıya
hüküm gönderilerek asayişin temini konusunda gerekli hassasiyet gösterilmesi emredilmiştir. Nite-
kim Bitlis cebecilere ve davarlarına kışlak olarak tayin olunmuştur. Bu davarlara Bitlis hükümetinin
sınırları dahilinde bulunan köy ve mezralara dağılım yapıp, bunlara başka yerden müdahale edilme-
si yasaklanmıştır.[50] Yine padişah tarafından Veziriazama gönderilen bir hatt-ı hümayunda kışlakta
olan askerin halkı zulm etmemesi konusunda ikaz edilmiştir.

Sınırda olabilecek gelişmeler karşısında hemen tedbir alması, yeniçeri taifesinin zahirelerinin halk-
tan değil devlet tarafından temin edilmesi istenmiştir.[51] Osmanlı İmparatorluğunda tımar sahip-
lerinin seferlere getirmekle yükümlü olduğu tam teçhizatlı atlar ve asker sayısı kanunnamelerde
belirlenmiştir. Eyaletin beylerbeyi tarafından seferde yoklama yapılır, katılmayanların kaydı dev-
let merkezine gönderilirdi. Sefere katılmadığı tesbit edilen bir kişinin tımarı elinden alınırdı. Tımar
hakkı elinden alınan bir kişi aynı hakka sahip olabilmek için mülazemet maksadıyla beylerbeyi ile
sefer katılmak zorundaydı. Eğer yedi yıl içinde sefere katılmazsa sipahiliği kaybeder, reaya haline
gelirdi. Azil devlet tarafından, bekleyenlere yer açmak ve tımar sahiplerini seferlere katılmaya teşvik
için sıkça uygulanan bir yoldur.[52]

45 MAD. 3443, s. 3.
46 MAD. 3443, s.116,123.
47 Mehmet Yaşar Ertaş, Osmanlı Seferlerinde Olağandışı Bir Kışlak: Kastamonu, Osmanlı Tarihi Araştırma ve Uygulama
Merkezi Dergisi (OTAM), Sayı: 18, Ankara 2015, 137.
48 Önder Bayır, IV.Murad’ın Hatt-ı Hümayunları, s. 143.
49 “ve işitdim, askere kışla vermişsin; hiç olmazsa on bin yirmi bin âdem ol arada dursa olmaz mı idi? “, Bayır, IV.Murad’ın
Hatt-ı Hümayunları, s. 144.
50 A.DVNS.MHM.d. ZYL.09, s. 35.
51 Bayır, IV.Murad’ın Hatt-ı Hümayunları, s. 144-145.
52 Halil İnalcuk, “Timar”, DİA, C.41, İstanbul 2012, s. 171-172.

218
Şark seferlerinde de bu yükümlülüklerini yerine getirmeyenlerden timarlarının elinden alındığını
görmekteyiz. Adilcevaz kazası Manuk karyesinden 1000 akçe tımara mutasarrıf olan Mehmed me-
mur olduğu Tebriz seferine katılmadığı için tımarı elinden alınmıştır. Ancak Adilcevaz Alaybeyi söz
konusu tımar sahibinin serhat emekdarlarından olduğu ve Tebriz seferinde de top nakliye hizmetin-
de olduğunu belirtmiş ve bu durumda kendisine merkezden tımar beratı gelinceye kadar zabt için
kadı tarafından bir mektup verilmiştir.[53]

Sonuç

XVII. yüzyılda yapılan Şark seferlerinde Bitlis ve civarındaki kazalar gerek İran sınırına yakınlığı ve
gerekse sefer güzergahlarına yakınlığı sebebiyle önemli rol oynamıştır. Şark seferlerinde askerler
için iaşe tedariki yapıldığı gibi insan gücü temini imkanlar ölçüsünde yapılmıştır. Yine buna ilave
olarak bölgeden mühimmat da alındığı görülmektedir. Bitlis Osmanlı’nın ana kol menzili üzerinde
bulunmamaktadır. Bununla birlikte tali yol olarak seferlerde bazen yürüyüş güzerhagı üzerinde yer
almıştır. Van istikametine mühimmat ve zahire nakliyatı için de Bitlis’ten geçen tali yol kullanılmış-
tır. Özellikle Van kalesinin serhat kalesi olması ve bundan dolayı stratejik önemi civardaki yerleşim
yerlerinden buraya sürekli sevkiyat yapılma ihtiyacını ortaya çıkarmıştır.

53 AE. SAMD-I, 8/747.

219
Kaynakça

Arşiv Belgeleri
Başkanlık Osmanlı Arşivi (BOA), Babı Asafi Mühimme Defterleri (MHM.d); nr. 77, 79, 86,
Başkanlık Osmanlı Arşivi (BOA), Babı Asafi Mühimme Defterleri Zeyli (MHM.d. ZYL), nr. 09.
Başkanlık Osmanlı Arşivi (BOA), Ali Emiri (AE). Ahmed-I (SAMD-I), nr. 8/747.
Başkanlık Osmanlı Arşivi (BOA), Maliyeden Müdevver Defterler (MAD), nr. 3443, 3458.

Yazma, Araştırma ve İncelemeler

Ágoston, Gábor, Osmanlı’da Savaş ve Serhad, (Çev. Kahraman Şakul), İstanbul 2013.
Bayır, Önder, IV.Murad’ın Hatt-ı Hümayunları, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniver-
sitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü, İstanbul 1994.
Emecen, Feridun M., İmparatorluk Çağının Osmanlı Sultanları-II, Ankara 2016.
Ertaş, Mehmet Yaşar, Sultanın Ordusu (Mora Fethi Örneği 1714-1716), İstanbul 2007.
-----------------,“Osmanlı Seferlerinde Olağandışı Bir Kışlak: Kastamonu”, Osmanlı Tarihi Araş-
tırma ve Uygulama Merkezi Dergisi (OTAM), Sayı: 18, Ankara 2015, 137-149.
Gökpınar, Bekir, Varadin Seferinde Organizasyon ve Lojistik (1716), Basılmamış Doktora Tezi, Ata-
türk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum 2013, s. 96.
Güçer, Lütfi, XVI.-XVII. Asırlarda Osmanlı İmparatorluğunda Hububat Meselesi ve Hububattan
Alınan Vergiler, İstanbul 1964.
Halaçoğlu, Yusuf, Osmanlılarda Ulaşım ve Haberleşme (Menziller), Ankara 2002.
Hasan Bey-zâde Ahmed Paşa, Hasan Bey-zâde Târîhi, Metin ve İndeks (1003-1045/1595-1635),
C.III, Haz. Ş.Nezihi Aykut, Ankara 2004, s. 1081;
İnalcık, Halil, Osmanlı İmparatorluğu’nun Ekonomik ve Sosyal Tarihi, C.I, 1300-1600, İst. 1997.
----------------, “Timar”, DİA, C.41, İstanbul 2012, s. 168-173.
İnbaşı, Mehmet, Ukrayna’da Osmanlılar Kamaniçe Seferi ve Organizasyonu(1672), İstanbul 2004.
İşbilir, Ömer, XVII. Yüzyıl Başlarında Şark Seferlerinin İaşe, İkmâl ve Lojistik Meseleleri, Yayın-
lanmamış Doktora Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul 1996.
---------------, “Nüzül”, DİA, C.33, İstanbul 2007, s. 311-312.
---------------, “Trabzon-Erzurum Arasında Savaş Malzemesi Taşımacılığı Örneğinde İran
Seferlerinin Doğu Karadeniz Bölgesine Ekonomik Olarak Katkıları”, Uluslararası Giresun ve Doğu
Karadeniz Sosyal Bilimler Sempozyumu (9-11 Ekim 2008), Ankara 2009, s. 162-171.
Kâtip Çelebi, Cihânnümâ, (Ed. Said Öztürk), İstanbul 2010.
Kütükoğlu, Bekir, Osmanlı-İran Siyasi Münasebetleri (1578-1612), İstanbul 1993.
Murphey, Rhoads, Osmanlı’da Ordu ve Savaş, (Çev. Tanju Akad), İstanbul 2007.
Polat, Süleyman, IV.Murat’ın Revan Seferi Organizasyonu ve Stratejisi, Ankara 2015.
Uzunçarşılı, İsmail Hakkı, Osmanlı Tarihi, C.III/I, Ankara 1983.
Zeyrek, Yunus, IV.Sultan Murad’ın Revan ve Tebriz Seferi Rûznâmesi, Ankara 1999.

220
 SAFEVİLERDEN OSMANLIYA İLTİCA EDEN ULAMA PAŞA VE
ŞEREF HAN İLE GİRİŞTİĞİ BİTLİS HAKİMİYETİ MÜCADELESİ

Dr. Öğr. Üyesi Veysel GÜRHAN

Mardin Artuklu Üniversitesi
Tarih Bölümü, veyselgurhan@artuklu.edu.tr

Giriş

Bilindiği üzere 16 ve 17. yüzyıllar Osmanlının batıdaki fetih politikasını doğuyu da ihmal etmeye-
cek şekilde güncellediği yıllardır. Bu uzun yıllar, hanedanın/devletin kendisine rakip olarak gördüğü
Safevi varlığına karşı hakimiyet mücadelesini zirveye taşıdığı dönemler olarak da kayda geçirile-
bilir. Osmanlı doğusu olarak kavramsallaştırılabilecek bir bölgede 14. yüzyılın başından itibaren
hem tarikata hem de daha sonra kurulacak olan devlete ismini veren Şeyh Safiyüddin adlı bir şeyh,
Erdebil’de kendisine ait bir tekke kurmuştu. Bu tekke Safevi Tarikatı’nın ilk nüvesini oluşturmuş
ve büyük bir hızla devletleşme yolunda ilerleme kaydetmiştir.[1] Şeyh Safiyüddin’in torunları olarak
bilinen Hoca Ali ile Şeyh Cüneyd dedelerinden sonra büyük başarılar göstererek tarikatın gelişim
ivmesini hızlandırıp kurumsallaşmasını sağladılar. Bütün bunlar yaşanırken Osmanlı Devleti Ti-
mur’un tüm yakın doğuyu istilasına karşı koymaya çalışıyor, bir taraftan da Safevilerin Anadolu’da
taraftar bulmasını sessiz bir şekilde izlemekle yetiniyordu.[2] Timur’un koruması altında faaliyetlerini
yürüten Safevi şeyhleri ile gerek Anadolu’da, gerekse tüm Azerbaycan, İran Irak, Gürcistan ve Musul
bölgelerinde sayıları gittikçe artış gösteren tarikat üyelerinin etkinlikleri sıradan bir tarikat pratiği-

1 Safevi Devleti’nin kurulduğu sırada İslam dünyasının merkezi olan Ortadoğu’da Osmanlılarla birlikte Akkoyunlu ve
Memlüklü Devletleri boy gösteriyordu. Bu devletlerden Akkoyunlular, Karakoyunlulardan farklı bağımsız bir teşkilat ku-
rarak, “Diyarbekir” merkezli tüm İran’ı ve Doğu Anadolu’yu içerisine alan bir imparatorluk kurma çabası hevesindelerdi.
Ancak bu emelleri Otlukbeli Savaşı’nda (1473) Fatih Sultan Mehmed’e takılmıştı. Bkz. Adel Allouche, Osmanlı-Safevi İl-
işkileri, Kökenleri ve Gelişimi, Anka Yayınları, İstanbul 2001, s. 10. Memlüklüler ise Abbasi halifesinin desteğine rağmen
giderek zayıflamaya başlamış ve İslam alemindeki prestijini kaybetmişti.
2 1365 yılında Timur, doğuda birçok yeri fethederek Osmanlılara doğru hızla ilerlemekteydi. Timur, Semerkant’dan
başladığı istila hareketine Horasan, Irak, İran ve Azerbaycan’ı alarak devam etti. Osmanlılar ile miadını doldurmuş gibi
duran Memlüklülerin Timur’un hedefi haline gelmesi kaçınılmazdı. Bkz. Mustafa Kafalı, “Timur”, İA, C. XII/I, s. 339-
344. Gerçekten de Timur, Rusya’ya düzenlediği seferinden sonra yönünü Yakın Doğu’ya çevirdi ve Halep, Humus, Hama,
Dımeşk’i kuşatarak buradaki alimlerden fetihlerine dair fetva isteyip Bağdat’a girdi. Bkz. İsmail Aka, “Timurlular Devleti”,
DGBİT, C. IX, s. 193-202. Osmanlılarla karşılaştığı Ankara Savaşı ise Anadolu’da büyük bir sarsıntıya sebep oldu. Ankara
Savaşı’ndan sonra parçalanmakla yüz yüze kalan Osmanlılar ancak I. Mehmet’in çabalarıyla tekrardan toparlanabildi.
Bkz. Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, I-VII, T.T.K., Ankara 1994, C. I, s. 309-315.

221
ni aşarak devletleşme emareleri gösterince, bulundukları ülkelerden tepkiler yükselmeye başlamış,
birçok ülkeden kovulan ya da sürülen Safevi taraftarları girdikleri mücadelelerde başarısız olarak
hayatlarını kaybetmişlerdi. Şah İsmail ile devletleşme sürecini başarıya ulaştıran Safeviler, 1501
yılından itibaren güçlerini hissettirmeye başlayıp Osmanlılar için ciddi bir tehlike ve sıkı bir rakip
olduklarını göstermişlerdi.[3] Anadolu’ya halifeler gönderip Türkmen halk arasında geniş nüfuz saha-
ları edinmeleri onların en büyük avantajıydı. II. Bayezid’in yumuşak tavırları ise onlara çok sayıda
taraftar toplama fırsatı verdi. Ancak I. Selim’in iktidarı Osmanlı-Safevi çatışmasını da beraberinde
getirdi. Selim’in özellikle Anadolu’da Kızılbaş olarak bilinen tarikat mensuplarına yönelik keskin
tavırları hem ülke içinde istenmeyen durumların ortaya çıkmasına yol açtı, hem de iki devleti kar-
şı karşıya getirdi. Çaldıran Muharebesi (1514) Osmanlıların hakimiyetiyle sonuçlansa da iki devlet
arasındaki sular bir türlü durulmadı ve gerginlikler yaşanmaya devam etti.

Kanuni Sultan Süleyman dönemi Osmanlı-Safevi ilişkileri açısında ikinci önemli dönemdir. Bu dö-
nem Sultan Selim devrine nazaran İran’la ilişkilerin arttırılmaya çalışıldığı bir zaman dilimi olarak
göze çarpmaktadır. Sultan Süleyman amacı Avrupa’ya karşı çıkacağı yoğun ve zorlu seferler öncesi
arkasını güvenceye almaktı. Bu nedenle Selim zamanında İran’la kesilen tüm ticari ilişkiler tekrar
başlatıldı.[4] Bütün bu olumlu gelişmelere rağmen iki devlet arasında dostluk bir türlü inşa edilemedi
ve sonuç olarak Kanuni döneminde de İran seferleri vuku buldu.

Birbirine komşu olup aynı sahada hakimiyet kurmak isteyen bu iki devlet arasındaki ilişkiler şüp-
hesiz sadece savaşlarla geçmemiştir. Yaşanan birçok vakayla birlikte özellikle iki devlet arasında
gerginliklere yol açan ve zaman zaman hükümdarların hayal kırıklıklarına sebep olan karşılıklı ilti-
ca hareketleri de dikkat çekmektedir. Bunlardan biri de Ulama Paşa olarak bilinen bir Safevi mensu-
bunun Van’a kaçarak bir mektupla Sultan Süleyman’a itaatini bildirip Osmanlıya sığınması ile buna
mukabil Osmanlılara tabi Bitlis beyi olan Şeref Han’ın Ulama ile yaşadığı sıkıntılardan dolayı Safevi-
lere iltica etmesi vakasıdır. İkisi de önemli ailelere mensup bu iki beyin en önemli ortak özelliği daha
önce kaçarak sığındıkları devletlerden tekrar geri dönüş yaparak iltica talebinde bulunmak zorunda
kalmalarıdır. İki büyük devletin bölgede uyguladığı stratejinin yerel güç odakları üzerinde yarattığı
etkiyi göstermesi açısından ilginçlikler barındıran bu olay tebliğimizin ana konusunu oluşturmak-
tadır. Ulama Paşa, Safevi Devleti’ni oluşturan unsurlardan biri olan Tekelü Oymağı’na mensuptur.[5]
Osmanlı Devleti’nde birçok Kızılbaş isyanına katılan bu oymak, II. Bayezid’e karşı 1492’de düzen-
lenen bir suikasta karıştıkları şüphesiyle Rumeli’ye sürülmüştür.[6] Anadolu’da kalan kısımları ise
faaliyetlerine devam etmiş ve Şahkulu olarak bilinen isyanda önemli roller üstlenmişlerdir.[7] Ulama
Paşa Şahkulu isyanına katılan bu aşiret üyelerinden biri olarak bilinir. İsyanın başarısızlıkla sonuç-

3 Safevilerin kurucusu Şah İsmail, soyunu on iki imama dayandırarak dünyadaki tüm Şiileri etrafında toplamayı ve böylelikle
Türkleri, Farsları ve Arapları içerisine alan büyük bir imparatorluk kurmayı düşünüyordu. (Bkz. Vecih Kevserânî, El-Fakih
Ve’s-Sultân, Osmanlı ve Safevilerde Din Devlet İlişkisi, Çev. Muhlis Canyürek, İstanbul 1992, s. 59). İslam dünyası içerisinde
mezhebe dayalı olarak politika geliştiren devletlerden biri de Memlüklülerdir. Sünni Abbasi halifesini koruma altına alarak
tüm Sünnileri etrafında toplayabileceklerini düşünmüşler ancak işler planladıkları gitmemiştir.
4 Peçevi İbrahim Efendi, Peçevi Tarihi, Haz. Bekir Sıtkı Baykal, C. I, Ankara 1982, s. 6.
5 “Tekelü” ismi “Teke İli” adı verilen Antalya yöresi Türklerine verilmektedir. Safevi Devleti’nin kurulmasına önemli katkılar
sunan bu oymağın adı Hamitoğulları içerisindeki bir subaşıdan geldiği tahmin edilmektedir. Faruk Sümer, Safevi Dev-
leti’nin Kuruluşu ve Gelişmesinde Anadolu Türkmenlerinin Rolü, Türk Tarih Kurumu, Ankara 1999, s. 32.
6 Bekir Kütükoğlu, Osmanlı-İran Siyasi Münasebetleri, İstanbul Fetih Cemiyeti Yay., İstanbul 1993, s. 3.
7 Şahkulu veya Şeytan kulu adı verilen isyan II. Bayezid zamanında gerçekleşen ve devleti uzun süre uğraştırmış bir
isyandır. Şahkulu, Şah İsmail’in babası olan Şeyh Haydar’ın halifelerinden Hasan Halife’nin oğludur. Hasan Halife, Şeyh
Haydar’ın yanına gelerek bir süre hizmetinde çalışmış, daha sonra Teke ili olarak bilinen Antalya’ya halife olarak gön-
derilmiştir. İlk başlarda hem kendisi hem de oğlu Şahkulu, yaşadıkları zühd hayatıyla etraflarına birçok kişiyi toplamış,
hatta Osmanlı Padişahı Sultan Bayezid her sene 6-7 bin civarında para yollayarak dualarını almaya çalışmıştır. Şahkulu
bir süre sonra Osmanlı Devleti’nin içerisinde bulunduğu durumu da fırsat bilerek isyan etmiştir. İsyanı önlemekle görevli
Anadolu Beylerbeyi Karagöz Ahmed Paşa, Şah kulu tarafından Kütahya Kalesi önünde öldürülmüştür. Şahkulu bundan
sonra Osmanlı Şehzadelerinin aralarındaki saltanat kavgasından yararlanıp faaliyetlerini daha da arttırmıştır. Son olar-
ak Hadım Ali Paşa tarafından öldürülünce yandaşları dağılmış ve birçoğu İran’a kaçmışlardır. Şah kulu isyanı hakkında
daha fazla bilgi için bkz., Müneccimbaşı Ahmed Dede, Müneccimbaşı Tarihi, C. I-II, s. 427; Çağtay Uluçay, “Yavuz Sultan
Selim nasıl padişah oldu?”, Tarih Dergisi, S. 9, s. 61, İstanbul 1954.

222
lanmasıyla 917 (1511)’de İran’a doğru harekete geçen Tekelü gurubunun içerisinde olduğu kaynak-
lara yansımıştır.[8] Zorunlu olarak göçen yaklaşık 10-15 bin kişi arasında başlayan serüveni büyük
emirlerin arasına girene kadar sürmüştür. Şah İsmail’in teveccühüyle Tekelüler devlet içerisinde
parlak bir dönem yaşamış, Ulama Paşa da bu dönemde önce yasavul, sonra da eşik ağası olmuştur.
Şah Tahmasb tarafından emirü’l ümeralığa getirilen Çuha Sultan devrinde ise emirliğe yükselmiştir.[9]
Tekelüler açısından parlak geçen bu dönem entrikalar nedeniyle son bulunca,[10] Ulama ve birlikte-
kiler Şah’a isyan etmiş, Tebriz’i ele geçirerek hazineye el koymuşlardır. Şah’ın üzerine yürüdüğünü
öğrenince de haklarındaki katledilmeleri emirinden kaçarak Van’a geçmişlerdir.[11]

Bu hareketleri bir zamanlar yine kaçarak sığındıkları Safevilerden tekrar aynı yere, Osmanlılara il-
tica etmeleri anlamına gelmekteydi. Van’da güvendiği bir adamıyla Kanuni Sultan Süleyman’a gön-
derdiği mektup itaat isteğini bildirmekle birlikte aslında önceki vatanının artık yeni, sonraki vatanın
ise artık eski olduğunun ilanıydı. Sultan, Şah’a karşı beklediği fırsatı elde ettiğini düşünerek Ula-
ma’nın mektup ile bildirdiği itaati kabul edip Bitlis hâkimi olan Şeref Han’ı Ulama Paşa’yı karşılamak
üzere görevlendirmişti.

Şeref Han (yada Emir Şeref), Bitlis’te hüküm süren “Rojeki Aşireti” reisidir. Ailesi Şerefoğulları olarak
bilinir ve önce Karakoyunlulara sonra da Akkoyunlulara tabi bir şekilde Bitlis’te hükümdarlıklarını
sürdürmüşlerdir. Şeref Han, Şah İsmail’in Dulkadiroğulları üzerine düzenlediği seferden sonra diğer
Kürt beyleriyle birlikte Şah İsmail’e itaatini sunarak Safevi hizmetine girmiştir. Ancak sonraları,
özellikle Safevilerin Diyarbekir valisi olan Muhammed Ustacalu’nun şikâyetleri üzerine, Şah İsmail
tarafından yakalanarak hapsedilmiş, bu durum bazı Kürt beylerinin Safevilerden yüz çevirmelerine
sebep olurken birçoğunun da Osmanlıların tarafına geçmesine sebep olmuştur.[12] Şerefoğulları ile
birlikte birçok Kürt beyinin Osmanlı hakimiyetine geçmesinde İdris-i Bitlisi’nin rolü olduğu tarihi
bir gerçekliktir. Mevlâna lakaplı olan İdris-i Bitlisi Osmanlının bölgedeki uzlaşmacı politikasının
temsilcisi olarak görev yapmış ve bir çok Kürt Beyliği’nin Safeviler’den yüz çevirerek Osmanlı tabii-
yetini kabul etmesine ön ayak olmuştur.

Diğer Kürt Emirlikleri gibi Şeref Han da Osmanlı yönetim sistemi içerisinde hükümet olarak bilinen
farklı bir yönetim modelini kabul ederek Bitlis’te hakimiyetini sürdürmüştür. Bölgedeki aşiret yapı-
sından kaynaklı olarak yürütülen bu yönetim modeline daha çok Diyarbekir, Van ve Bağdat eyalet-
lerinde rastlamak mümkündü.[13] Klasik sancaklardan farklı olarak mahalli beylere ocaklık vermek
suretiyle tevcih edilen bu sancaklar, özellikle hudut bölgelerinde bulunan yerel güç odaklarının dev-
letin resmi görevlisi olarak sisteme katılımını ve merkezi otoriteyle ilişkilerini tabiiyet üzere dü-
zenlemeyi amaçlamaktaydı.[14] Böylelikle yerel beylerin nüfuzundan faydalanılırken aynı zamanda
devletin otoritesinin korunması ve yayılması da sağlanmaktaydı. Bitlis de bu statüde bir sancak
olup 1527 yılında Diyarbekir Eyaletine bağlı olarak kaydedilerek Şeref Han’ın idaresine verilmiş-

8 Sümer, a.g.e, s. 59.

9 Şah Tahmasb-ı Safevi, Tezkire, (Haz. Hicabi Kırlangıç), Anka Yay., İstanbul 2001.
10 Çuha Sultan’ın emirü’l ümeralığı ele geçirmesi ile birlikte Tekelüler, Safevi Devleti’nde söz sahibi olmaya başlamışlardır.
Birçok önemli mevkie kendi adamlarını getirmeye başlamış, böylece devlet içerisindeki diğer oymaklara karşı kadrolaş-
ma yoluyla üstünlük sağlamayı amaçlamışlardır. Çuha Sultan’ın ve Tekelülerin bu faaliyetleri Safevi Devleti’ni oluşturan
diğer oymaklar tarafından pek de hoş karşılanmamış, hatta Tekelülere karşı, diğer oymaklar Ustacalu, Rumlu, Zu’l kadir
ve Afşarlar’ dan meydana gelen ortak bir muhalefetin oluşmasına sebep olmuştur. Şah Tahmasb’ın da Çuha Sultan’a yüz
çevirmesi ile birlikte, Tekelüler devlet kademesinde yalnız kalarak olumsuzlukların yaşandığı döneme girmişlerdir. Bu
konuda daha fazla bilgi için bkz Şah Tahmasb, a.g.e, s. 29.
11 Sümer, a.g.e, s. 60
12 Şeref Han, a.g.e, s. 473-75.
13 Orhan Kılıç, “Yurtluk Ocaklık ve Hükümet Sancakları üzerine Tespitler”, Osmanlı _Tarihi Araştırma ve Uygulama Merkezi
Dergisi (OTAM) 10, Ankara 1999, s. 121-122; 18. Yüzyılın İlk Yarısında Osmanlı Devleti’nin İdarî Taksimâtı, Eyalet ve
Sancak Tevcihatı, Elazığ 1997, s.7.
14 Mehmet İnbaşı, “XVIII. Yüzyılda Bitlis Sancağı ve İdarecileri”, A. Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, S. 33, Erzu-
rum 2007, s. 245.

223
tir.[15] Şeref Han, kendisine Sultan tarafından kendisine verilen görev gereği Ulama’yı karşılamaya
Van’a doğru hareket ettiğinde sadece ikisi arasında cereyan eden bir gerginlik olarak kalmayacak,
iki büyük devleti de karşı karşıya getirecek olan ilk karşılama gerçekleşti. Şeref Han’ın torunu olan
ve Şerefname adlı eseri kaleme alan Şeref Han’ın anlattıklarına bakılırsa daha ilk karşılaşmada ara-
larında bir güvensizliğin oluştuğu anlaşılmaktadır. Özellikle Van halkından bazılarının Ulema ile
ilgili olarak Şeref Han’a verdikleri bilgilerin ikili arasında bir güvensizliğe sebep olduğu söylenebilir.
Şerefname’de Van halkının Ulama ile ilgili Şeref Han’a anlattıkları şöyle ifade edilmektedir:

“Ulama Sultan barış olanaklarını hazırlamaları, onun Şah’a bağlılığını yenilemeleri ve sadakati-
ni pekiştirmeleri için Şah Tahmasb’ın mürebbiyesi olan karısını kardeşiyle birlikte Şah’ın sarayına
göndermiştir. Bu Ulama Sultan son derece hileci, kurnaz ve habis bir adam olduğu için Şah’a yaklaş-
mak ve yeniden güvenini kazanmak amacıyla seni kalenin içine çekmesi ve orada sahtekâr adamla-
rıyla birlik olup sana bir eziyet vermesi mümkündür.”[16]

Yukardaki ifadelerden anlaşılacağı üzere daha ilk karşılaşmadan aralarında ortaya çıkan güvensiz-
liğe bir de Ulama’nın yakınlarının isyan ederek Van’da bulunan kaleyi ele geçirmesi eklenince Şeref
Han’ın durumdan bir an evvel kurtulma isteğinin oluştuğunu tahmin etmek zor değildir. İsyancılar
karşısında yardım isteyen ve kaleyi kuşatmayı teklif eden Ulama’ya Şeref Han’ın olumsuz cevap
vermesi aradaki husumeti arttıran sebeplerden olmuştur.[17]

Ulama Paşa’nın sağ salim bir şekilde İstanbul’a gönderilmesi sağlansa bile geçen bu süre zarfında
aralarında birtakım ihtilaf ve düşmanlıklar oluştuğu açıktı. Ulama Paşa, İstanbul’a ulaşır ulaşmaz ilk
işi kendisi gibi daha önce Safevilerden yüz çevirerek Osmanlılara tabi olan Şeref Han hakkında kötü
konuşmak ve padişahın Şeref Han’dan yüz çevirmesini sağlamak oldu.[18] Ulama’nın bu davranışının
arka planında Şeref Han ile yaşadığı kişisel sorunlar olsa da onun asıl planı Bitlis ve çevresinin hâ-
kimi olarak Osmanlıların desteğini almak ve Şah Tahmasb ile karşılaşmaktı. Her ne kadar intikam
almak istediği kişi Şeref Han gibi gözükse de asıl hedef Sah Tahmasb’ı mağlup etmek ve bütün İran’a
hakimiyet kurup Tekülülerin intikamını almaktı.

Ulama’nın Şeref Han’a karşı kullandığı en büyük argümanı Sultandan yüz çevirdiği ve emirlerini
dinlemeyerek kendisine kötülük ettiğine dair yapmış olduğu suçlamalardı. Şeref Han’ın Şah Tah-
masb’ın güvenini kazanmak için kendisini öldürmeye bile teşebbüs ettiğini iddia ediyordu.[19] Bu id-
dialarından akabinde Azerbaycan diyarlarının en kısa sürede fethedileceği garantisini vererek, Şeref
Han’ın Bitlis’ten uzaklaştırılmasını ve yerine kendisinin getirilmesini talep ediyordu. Bunun üzerine,
daha önce Safevilerden yüz çevirerek Osmanlılara tabi olan Şeref Han’ı, yine Safevilerden kaçarak
kendisine sığınan Ulama Paşa’ya tercih eden Sultan Süleyman, Bitlis emirliğinin Ulama Paşa’ya ve-
rilmesini ve kendisine yardım için bir ordunun hazırlanmasını, bu ordunun başına da Diyarbakır

15 İnbaşı, a.g.e., s. 247. Emirliklerin Kürtlerin toplumsal ve siyasal yaşamında ulaştıkları en önemli siyasal örgüt old-
uğunu iddia etmek yanlış olmayacaktır. Moğol istilası ile Akkoyunlu ve Safevi Devletlerinin Doğu Anadolu’ya yönelik
merkezîleştirme politikaları sonucunda, bölgedeki emirliklerin büyük bir kısmı gücünü yitirmiştir. Aralarındaki husu-
metlerin ön plana çıkmasıyla da Doğu Anadolu’da hiçbir Kürt Emirliği bir devlet kurabilecek siyasal güce erişememiştir.
10. Osmanlı Devleti’nin bölgeyi fethetmesi sonrasında buranın özel konumu gereği emirlikler korunmuş ve yönetici du-
rumundaki emirin konumu sağlamlaştırılmıştır11. Osmanlı öncesinde, bölgede kurulmuş olan önemli Kürt emirliklerinin
bazılarının isimleri şunlardır: Hakkâri Emirliği, Cizre Emirliği, Bitlis Emirliği, İmadiye Emirliği. Ayrıntılı bilgi için bkz.
Cabir Doğan, “XVI. Yüzyıl Osmanlı İdari Yapısı Altında Kürt Emirlikleri ve Statüleri”, SDU, Fen Edebiyat Fakültesi Sosyal
Bilimler Dergisi, Mayıs 2011, S. 23, s. 32
16 Şerefhan Bitlisi, Şerefname, Kürt Tarihi, Çev. Abdullah Yeğin, Nûbihar Yay., İstanbul 2013, C. 1. s. 449.
17 Şeref Han-ı Bitlisi, a.g.e., s. 449.
18 Şeref Han ile Ulama Paşa arasında geçen olaylar Şeref Han’ın anlatıldığı bölümde ayrıntılı bir şekilde verilmiştir. Ayrıca
ayrıntılı bilgi için bkz. Şeref Han, a.g.e, s.485-499; Fahrettin Kırzıoğlu, Osmanlıların Kafkas Ellerini Fethi (1451-1590),
Ankara 1998, s. 128-129.
19 Şeref Han, a.g.e, 487.

224
Beylerbeyi Fil Yakub’un getirilmesini emreden bir ferman yayınladı.[20] Yine bu orduya takviye olarak
çevredeki emirlere 30.000 kişilik kuvvet göndermeleri emredildi. Ulama sultan Süleyman’ın bu lüt-
fu karşısında senelik 2 milyon akçe vergi ödeyecekti.[21] Sultan Süleyman’ın Şeref Han’dan bu kadar
çabuk vazgeçmesinde Ulama’nın İran ve Azerbaycan’ın kolayca fethedileceğine dair söylemlerinin
etkisi kadar vezir-i azam İbrahim Paşa’nın Ulama ile yakın münasebeti de etkili olmuştur. Zira Ula-
ma, bir taraftan Sultan’ı kendisine meylettirmeye çalışırken diğer taraftan da dönemin veziri azamı
olan İbrahim Paşa ile iyi ilişkiler kurmuştu. Tıpku sultan Süleyman gibi İbrahim Paşa’ya da Azer-
baycan dolaylarının kendisinin yardımıyla çok kolay alınacağını söyleyerek kendisine bu diyarların
sultanlığını teklif etmişti. Ulama, İran ve Azerbaycan’da kendisinin sözünü dinleyecek birçok adamı
olduğunu iddia ederek İbrahim Paşa’yı İran’a sefere çıkmaya teşvik ediyordu. Şah Tahmasb, Ula-
ma’nın İbrahim Paşa ile olan ilişkisi hakkında tezkiresinde şunları söylemektedir:

“İbrahim Paşa ile oldukça samimi olduklarını söylerlerdi. Öyle ki İbrahim Paşa, Sultan Musta-
fa’dan çok korkuyorum diye içini dökermiş. Ulama’da cevap olarak ona, Şark diyarı boş olup Kı-
zılbaş beylerinin çoğu benimle müttefiktir. Eğer Paşa o tarafa yönelirse o toprakları ele geçirmeyi
taahhüt ederim.” [22]

Ulama Paşa’nın bu gayretleri boşuna gitmedi ve 938 (1532)’de, artık düşmanı olarak gördüğü Şeref
Han üzerine yürüdü. Yanına kendisine yardım için hazırlanan Fil Yakup komutasındaki orduyu da
alarak Bitlis önlerine kadar gitti. Şeref Han ise olanlar karşısında dayanamayarak Safevilerden yar-
dım talep etti. Üç ay süren kuşatma nedeniyle Bitlis Kalesi’ndekilerin zor anlar yaşadıkları bilinmek-
tedir. Şerefname’de bu kuşatma ile ilgili şu bilgiler verilmektedir:

“Fil Yakup ve Ulama büyük bir orduyla Bitlis Kalesi’ni kuşattılar. İki taraf arasında çıkan savaş 3
ay sürdü. Her gün güneşin doğmasıyla birlikte çarpışmaya başlıyorlar ve akşama kadar çarpışı-
yorlardı. Akşam olunca askerler barınaklarına çekilip dinleniyorlardı. Nöbetçilerde büyük bir dik-
katle nöbetini devralıyordu. Ağır topların ve büyük mancınıkların şiddetli darbeleriyle burçlar ve
surlar yıkılıp neredeyse yerle bir oldular. Kuşatma altındakilerin durumu ise yok olmaya, helake,
umutsuzluğa, savunmadan aciz kalmaya vardı.”[23]

Kuşatma altındaki umutların yitirilmesine yakın Şah Tahmasb’ın büyük bir orduyla Bitlis’e doğ-
ru geldiği haberi ulaşınca Ulama ve yanındaki Fil Yakup ellerindeki kuvvetlerin Şah’a karşı başarı
kazanmasının zor olduğunu düşünerek, bütün yüklerini (çadırlarını, silahlarını, toplarını) bırakıp
kuşatmayı kaldırdılar.[24] Şeref Han bu olaydan sonra Şah Tahmasb’a büyük bir ziyafet düzenleye-
rek çok sayıda eşsiz hediye sunup teşekkür etmiştir. Aslında Şah Tahmasb, Sultan Süleyman ile
çatışmayı ve sorunun büyümesini istemiyordu. Bu yöndeki niyetini belirtmek üzere sık sık elçiler
göndermesine rağmen çabaları karşılıksız kaldı. Sultan ısrarla Şeref Han’ın iadesini istedi ve bunun
karşılığında Ulama’yı vermeyi reddetti.[25]

Tahmasb, Şeref Han’a yardım etmek amacıyla sefere çıktığı Bitlis’ten Ulama ve yanındakilerin kaç-
ması üzerine yönünü Horasan’a çevirerek burayı istila eden Özbek Ubeyd Han’ın üzerine yürümeye
karar verince bu durumu fırsat bilen Ulama Paşa tekrar Bitlis’i kuşattı ve Şeref Han’ı mağlup ederek
öldürdü (940/1533). Bu durumu anlatan bir mektup ile birlikte Şeref Han’ın kesik başını da sefer için

20 Joseph Von Hammer; Büyük Osmanlı Tarihi, I-II-III, s. 121

21 Müneccimbaşı, a.g.e, s. 539; Allouche, a.g.e, s.150.
22 Şah Tahmasb, a.g.e, 30.
23 Şeref Han-ı Bitlisi, a.g.e., s. 455.
24 Kırzıoğlu, a.g.e, s. 129.
25 Bu dönemde karşılıklı olarak gönderilen elçilerin niteliği ve taşıdıkları mesajlarla ilgili Şah Tahmasb’ın tezkiresine bakıla-
bilir. Şah Tahmasb, a.g.e, s. 31.

225
yola çıkmış olan İbrahim Paşa’ya gönderdi.[26] Şeref Han’ın Ulama’ya yenilmesinde bazı Kürt beyle-
rinin kendisinden yüz çevirip Ulama tarafına geçmesi de önemli rol oynamıştır.[27] İlk kuşatmadan
sonra yeterli yararlılık göstermeyen beylerin Şeref Han tarafından cezalandırılmaya kalkılması, bu
beylerin yüz çevirmesine yol açmıştı. İkinci kuşatmada, Şeref Han’a gücenen bu beylerin sayısı ol-
dukça artmış, bu kişilere son olarak ordunun sağ kanat komutanı Emire Bey Mahmudi de eklenince
Şeref Han için kaçınılmaz son gelmişti.[28]

Ulama Paşa’nın kışkırtmaları sonucunda sefere çıkan İbrahim Paşa, Şeref Han’ın öldürülmesi ha-
beri üzerine, Bitlis’in yönetimini Şeref Han’ın oğlu olan Emir Şemseddin’e bıraktı[29]. Ulama Paşa’ya
da Azerbaycan Beylerbeyliği verildi.[30] İbrahim Paşa’nın Bitlis’i daha önce söz verildiği gibi Ulama
Paşa’ya değil de Emir Şemseddin’e bırakması bölge halkından gelebilecek tepkilere karşı alınmış
bir önlem niteliğindeydi. Nitekim bölgede Şeref Han’ın aşireti olan Rojeki Aşireti’nin etkisi oldukça
fazlaydı. Bu aşiretin dışından bir yöneticinin oraya atanması tehlikeli olabilirdi. Aynı zamanda böl-
gedeki Kürt aşiretlerin Osmanlı Devleti’ne bağlılığının ve güveninin artması açısından Emir Şem-
seddin’in atanması kararı oldukça isabetliydi. Aksi takdirde diğer Kürt aşiretleri de sonlarının Şeref
Han gibi olacağını düşünerek Osmanlı Devleti’nden yüz çevirebilirdi.

Ulama Paşa, daha sonra İbrahim Paşa ile İran seferine katılmış ve bu seferde birçok yararlılık gös-
termiştir. 941/1534 de İbrahim Paşa Tebriz’i ele geçirince buranın beylerbeyliğine Ulama Paşa’yı
atamıştır. Kardeşi Veli Beğ’e de Nahçivan Sancağı verilmiştir.[31] Aslında Şah Tahmasb, Osmanlı
devleti ile bir savaşa girmemek için elinden geleni yapmıştı. Ulama’nın kışkırtmalarına kulak veren
İbrahim Paşa ve Sultan Süleyman’a birkaç kez elçiler göndererek durumu anlatmaya çalışmış ve
savaşı engellemek istemişti. Bu elçilerle gönderdiği mesajlardan birinde, “Ulama bizim yanımızdan
kaçarak sizin yanınıza geldi. Siz Ulama’yı gönderinki biz de Şeref Beğ’i gönderelim. Neden Ula-
ma ve Şeref Beğ yüzünden İslam padişahları arasında nizâ çıksın”[32] diyerek asıl meselenin Ulama
Paşa ile olduğunu, Osmanlı Devleti ile bir problemin olmadığını vurgulamak istemişti. Ancak bütün
bu girişimlere Osmanlı Devleti tarafından hep olumsuz yanıtlar geldi.

Ulama Paşa, kendisinin kışkırtmalarına inanarak sefer çıkan ve her türlü desteği veren İbrahim Pa-
şa’nın da sonunu hazırlamıştır. Daha önce de bahsettiğimiz gibi İbrahim Paşa’ya Azerbaycan diyar-
larının sultanlığını vadeden Ulama Paşa, sefer esnasında İbrahim Paşa’yı şevklendirerek Padişah
adına yayınlanan ferman ve menşurlara “Serasker Sultan” unvanını kullanmasını sağlamıştır.[33] Bu
durum Sultanın İbrahim Paşa’dan şüphelenmesine ve İbrahim Paşa ile defterdar İskender Çelebi’nin
arasının bozulmasına sebep olmuştur. Ulama Paşa sadece Irakeyn seferinde değil, Osmanlı Devle-
ti’nin Avrupa’daki seferlerinde de yararlılık göstermiştir. Alman Seferi’ne katılarak önemli görevler
almıştır. Azerbaycan Beylerbeyliği’nin yanı sıra, Bosna Valiliği ve Erzurum Beylerbeyliği de yapanU-
lama Paşa,[34] birçok seferde Osmanlı kuvvetlerinin içerisinde önemli roller üstlenmiştir.

26 Peçevi, a.g.e, c I, s. 129; Uzunçarşılı, a.g.e, s. 349.

27 Şeref Han, a.g.e, s.496.
28 Tayip Gökbilgin, Arz ve Raporlarına Göre İbrahim Paşa’nın Irakeyn Seferindeki İlk Tedbirleri ve Fütühatı, Belleten
XXI/83, s. 454, Ankara 1957. Emire Bey, bu olayda Osmanlılara sığınmışsa da daha sonra orada kendisine yer edine-
meyince tekrardan Şah Tahmasb’a yöneldi. Bu durum sultanın kulağına gidince yakalatıldı ve divan da verilen kararla
idam edildi. Emire Bey hakkında daha fazla bilgi için bkz. Şeref Han, a.g.e., s. 339.
29 Peçevi, a.g.e, s. 129; Uzunçarşılı, a.g.e, s. 349.
30 Gökbilgin, a.g.e, s. 453.
31 Sümer, a.g.e, s. 62.
32 Şah Tahmasb, a.g.e, s. 31.
33 Peçevi, a.g.e, s. 139.
34 Hammer, a.g.e, c. III, s. 370.

226
Ulama Paşa’nın Bitlis üzerine yürümesi ve Şeref Han’ı yakalayarak öldürmesi Şeref Han ve ailesinin
Bitlis’teki hakimiyetlerini bir süreliğine kesintiye uğratmıştır.[35] Şeref Han’ın yerine oğlu Şemseddin
Han geçmiş ve Osmanlı Devleti ile iyi ilişkiler kurarak Bitlis’i tekrar Rojeki Aşireti’nin hâkimiyeti
altına almaya çalışmıştır. Sultan Süleyman buna rağmen, Şemseddin Han’a Bitlis’i vermemiş, ken-
disine Malatya ve çevresini tevcih etmiştir. Bu durumu kabullenmeyen Şemseddin Han babası gibi
Safevilere sığınmış ve Tahmasb’ın büyük ilgi ve alâkasıyla karşılaşmıştır. Kendisine ilk etapta “Han-
lık Payesi” ile Sarav ve çevresi, sonra da ek olarak Merağa, Demavend ve Darülmerz verilmiştir. Bu
süre içerisinde Safevilere bağlı bir bey olarak hayatını sürdürmüştür.[36]

Şerefnamenin yazarı Şeref Han ise Şemseddin Bey’in Musullu Türkmen Emir Han’ın kızı olan eşin-
den, Irak’ın Kum kentinin Kerherud kasabasında dünyaya gelmiştir (25 Şubat 1543).[37] Şah Tah-
masb’ın sarayında şehzadeler gibi eğitim alarak saray hayatına aşina hale gelmiştir. Şah Tahmasb,
kendisine bağlı beylerin çocuklarını da yanına alarak kendi sarayında eğitim gördürürdü. Bundaki
amacı bu çocukların da şehzadeler ile aynı eğitimi alarak yetişmelerini sağlamaktı. Şeref Han daha
dokuz yaşında Şah Tahmasb’ın sarayında şehzadeler ile birlikte Kur’an, fıkıh ve şeri’at dersleri gör-
müş, dindarlığa, beden ve ruh temizliğine sarılmayı, günahlardan sakınan adamlarla oturup kalk-
mayı öğrenmiştir. Buna ek olarak askerlik bilgileri de almış ve iyi bir at binicisi ve iyi bir atıcı haline
gelmiştir.[38] 1555 yılında babası Şemseddin Han’ın Safevi Devleti’ndeki görevinden kendi isteği ile
ayrılması üzerine, Rojkan Aşiretinin ittifakıyla daha 12 yaşında babasından boşalan Şirvan’a bağlı
Salyan ile Mahmudabad bölgelerinin başına geçmiştir.[39] Bu görevde üç yıl kaldıktan sonra dayısı
Hemedan Valisi Mahmudi Bey’in yanına giden Şeref Han, babasının tekrardan önemli görevlere gel-
mesi üzerine üç yıl kadar kaldığı Hemedan’dan ayrılarak Kazvin’e geçmiş, babasının kendi isteğiyle
bir kez daha görevinden ayrılması üzerine Şah tarafından babasının görevleri Şeref Han’a tevcih
edilmiştir.[40] Şeref Han bu görevinde iken halk arasında adaleti sağlamış ve Şah’ın her istediğini ye-
rine getirerek rızasını kazanmıştır. Şeref Han, “Şerefname” adlı eserinde Şah’ın kendisi hakkındaki
düşüncelerini bazı elçiler aracılığıyla şu şekilde belirttiğini yazmaktadır:

“Senin mutlak adaletin, nadir görülebilen alicenaplığın, üstün cesaretin, vatandaşlara ve bütün
insanlara olan sevgin, memleketin her tarafındaki adamlarım ve temsilcilerim nezdinde kendini
göstermiştir; bu nedenle, Allah her iki dünyada da senin yüzünü ağartsın.”

35 Şeref Han ve Ulama Paşa hakkında daha fazla bilgi için Bkz. Sayfa 46.
36 Şeref Han, a.g.e, s. 509.
37 Bekir Kütükoğlu, Vekayi‘nüvis Makaleler, İstanbul Fetih Cemiyeti Yay. , İstanbul 1994, s. 363; Osmanlı-İran Siyasi
Münasebetleri, s. 68.
38 Kütükoğlu, Osmanlı-İran Siyasi Münasebetleri, s. 68.
39 Şeref Han, a.g.e, s. 516.
40 Şeref Han, a.g.e, s. 518.

227
Sonuç

Görüldüğü üzere bu isyan, Safevi Devleti için o dönemin en önemli olaylarından biridir. Belli dö-
nemlerde İran’dan Osmanlılara doğru gerçekleşen iltica olayları, bu iki devlet arasındaki savaşların
sebepleri arasında önemli bir yer tutmaktadır. Devlet içerisindeki hakimiyet mücadelesi nedeniyle
ortaya çıkan bu isyan, daha sonra dönemin iki önemli devleti olan Osmanlılar ile Safevileri savaşa
sürüklemiştir. Şeref Han’ın da Ulama gibi Osmanlılara karşı Safevilere sığınması, iki taraf arasında
zaten gergin olan ortamı daha da kızıştırmış ve tarafların bu kişileri iade etmemeleri savaşı kaçınıl-
maz kılmıştır. Burada dikkati çeken diğer bir konu, dönemin kahramanları olan Ulama Paşa ile Şeref
Han’ın daha önceki yaşamlarıdır.

Her ikisinin de sığındıkları devletler daha önce kaçtıkları devletlerdi. Şeref Han, Safevilerden kaça-
rak Osmanlılara sığınmış, Ulama Paşa ise Şah Kulu İsyanı’nda Osmanlılar dan kaçarak Safevilere
sığınmıştı. Ancak her ikisi de daha sonra aynı yerlere geri dönmek zorunda kalmışlardı. Bu olay
Osmanlıların Kürt beyliklerinin var olduğu yerlerde uygulamış olduğu siyasetin yereldeki etkilerini
göstermesi açısından kayda değerdir. Her iki devlet de taraftarlarından sadakat beklese de bunun
siyaseten mümkün olmadığı açık bir şekilde görülmektedir.

Kaynakça

ABBASLI, Mirza; “Safevilerin Kökenine Dair”, Belleten, Sayı 158, Ankara 1976.
AKA, İsmail; “Timurlular Devleti”, Doğuştan Günümüze Büyük İslam Tarihi, C. IX, Esra Yay., Konya
1994.
ALLOUCHE Adel; Osmanlı Safevi İlişkileri, Kökeni ve Gelişimi, (Çev. Ahmet Emin DAĞ), Anka Yay.,
İstanbul 2001.
ALTUNDAĞ Şinasi; “Selim I”, İslam Ansiklopedisi, C. X, Eskişehir 1997.
AŞIKPAŞAOĞLU; Tevarih-i Al-i Osman, Osmanlı Tarihleri, Düzenleyen: Nihal Atsız, İstanbul 1947.
BAŞAR, Fahamettin; “Safeviler”, Doğuştan Günümüze Büyük İslam Tarihi, C. IX , Konya 1994.
DOĞAN, Cabir, “XVI. Yüzyıl Osmanlı İdari Yapısı Altında Kürt Emirlikleri ve Statüleri”, SDU Fen
Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, Mayıs 2011, S. 23, s. 32
GÖKBİLGİN, Tayip; “Arz ve Raporlarına Göre İbrahim Paşa’nın Irakeyn Seferindeki İlk Tedbirleri ve
Fütühatı”, Belleten XXI/83, Ankara 1957.
“Süleyman I”, ”, İslam Ansiklopedisi, C. XI, Milli Eğitim Bakanlığı Yay., Eskişehir 1997, s. 99-155.
HAMMER, Joseph Von; Büyük Osmanlı Tarihi, I-II-III.
HINZ, Walter; Uzun Hasan ve Şeyh Cüneyd, X. Yüzyılda İran’ın Milli Bir Devlet Haline Yükselişi,
(Çev. Tevfik BIYIKLIOĞLU), TTK, Ankara 1992.
KAFALI, Mustafa; “Timur”, İslam Ansiklopedisi, C. XII/I, Milli Eğitim Bakanlığı Yay., Eskişehir
1997.
KEVSERÂNÎ, Vecih; El-Fakih Ve’s-Sultân, (Osmanlı ve Safevilerde Din Devlet İlişkisi), (Çev. Muhlis
CANYÜREK), İstanbul 1992.
KIRZIOĞLU, Fahrettin; Osmanlıların Kafkas Ellerini Fethi(1451-1590), Türk Tarih Kurumu, Ankara
1998.
KILIÇ, Remzi; XVI. ve XVII. Yüzyılda Osmanlı-İran Siyasi Anlaşmaları, İstanbul 2001.
KÜTÜKOĞLU, Bekir, Osmanlı-İran Siyasi Münasebetleri (1578-1612), İstanbul Fetih Cemiyeti Yay.,
İstanbul 1993.
Vekayi‘nüvis Makaleler, İstanbul Fetih Cemiyeti Yay., İstanbul 1994.

228
MÜNECCİMBAŞI AHMED DEDE, Müneccimbaşı Tarihi, C. I-II, Tercüman Yay.
PEÇEVİ İBRAHİM EFENDİ, Peçevi Tarihi, (Haz. Bekir Sıtkı BAYKAL), C. I, Kültür ve Turizm. Ba-
kanlığı yayınları, Ankara 1982.
SOLAK-ZÂDE MEHMED HEMDEMÎ ÇELEBÎ, Solak-zade Tarihi, (Haz. Vahid ÇABUK), Kültür
Bakanlığı Yay., Ankara 1989.
SÜMER, Faruk, Karakoyunlular, Türk Tarih Kurumu Yayınları, Ankara 1984.
Safevi Devleti’nin Kuruluşu ve Gelişmesinde Anadolu Türkmenlerinin Rolü, Türk Tarih Kurumu,
Ankara 1999.
ŞAH TAHMASB-I SAFEVİ, Tezkire, (Haz. Hicabi KIRLANGIÇ), Anka Yay., İstanbul 2001.
ŞEREF HAN, Şerefname, (Çev. M.Emin BOZARSLAN), Hasat Yay., İstanbul 1990.
TEKİNDAĞ Şehabeddin, “Yeni Kaynak ve Vesikaların Işığı Altında Yavuz Sultan Selim’in İran
Seferi”, Tarih Dergisi, C. XVII/22, İstanbul 1968.
ULUÇAY, Çağatay, “Yavuz Sultan Selim nasıl padişah oldu?”, Tarih Dergisi, sayı 9-12, İstanbul
1954-1956.
UZUNÇARŞILI, İsmail Hakkı, “Bayezid II”, İslam Ansiklopedisi, C. II, Milli Eğitim Bakanlığı Yayın-
ları, Eskişehir 1997.
Osmanlı Tarihi, I-VII, T.T.K., Ankara 1994.
YINANÇ, M. Halil, “Cüneyd”, İslam Ansiklopedisi, C. III, Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları, Eskişehir
1997, s. 242-244.

229
 ‫امارة بدليس بعد مقتل االمير شرفخان الخامس‬
‫‪1601-1617‬‬

‫د‪.‬ماجد زاخوى‬
‫ماموستا ل بشكا ديروك‪ /‬فاكولتيا زانستين مروفايه تى‬
‫زانينكه ها زاخو‬

‫‪Dr. Macid ZAXOY‬‬

‫‪Mamosta li fakultiya zanisten mirovayeti‬‬
‫‪Zaningeha ZAXO‬‬
‫‪majid_zaxoy@yahoo.com‬‬
‫‪0750 45 734 96‬‬

‫امارة بدليس بعد مقتل االمير شرفخان الخامس‬

‫‪1601-1617‬‬
‫‪ :‬المقدمة‬
‫ُ‬
‫يكاد يكون الفترة األخيرة من حكم األمير شرفخان الخامس (‪ )1579-1601‬الذي يعتبر من أشهر أمراء‬
‫اإلمارة والفترة التي تلي عهده من أكثر الفترات التي مرت بها اإلمارة ضبابية‪ ,‬من حيث طبيعة العالقة مع‬
‫العثمانيين من جهة‪ ,‬وتشخيص خلفائه من األُمراء الشرفخانيين من بعده من جهة ثانية‪ ,‬فالمعروف أن شرفخان‬
‫الخامس تنازل عن السلطة واإلمارة إلبنه شمس الدين الرابع سنة ‪ ,1597‬وهذا ما يؤكد عليه األمير المؤرخ‬
‫نفسه في شرفنامته بوضوح‪ ,‬لكن المثير في األمر هو إنعدام ذكر األمير المذكور في المصادر التاريخية‪,‬‬
‫‪.‬وهناك غموض كبير يكتنف فترة تواجد هذا األمير في إدارة إمارة بدليس واألوضاع العامة فيها في عهده‬
‫أما بخصوص طبيعة العالقة مع العثمانيين فعلى الرغم من أن المتواتر بين العاملين في حقل التاريخ أن‬
‫شرفخان الخامس هو من أكثر االمراء البدليسين قربا ً من العثمانيين‪ ,‬وأنه المحبوب الذي ال يضاهيه حبا ً لدى‬
‫آل عثمان‪ ,‬ال بل ُكنا نُحبذ أن نسميه قبل اآلن بسنوات بأنه كان (األمير المدلل) للعثمانيين‪ ,‬ألنه جاء الى الحكم‬
‫في إمارته الوراثية بطلب وتفويض وجهود وحماية العثمانيين‪ ,‬لكن الحقيقة ال تبدو كذلك وخاصة في الفترة‬
‫‪.‬االخيرة من حكم هذا األمير‬
‫أما المسألة االخرى الهامة التي تستدعي االنتباه والوقوف عليها فهي سنة وتاريخ مقتل األمير شرفخان‪,‬‬
‫فقد كان ثابتا ً الى اآلن لدى المؤرخين أن شرفخان قضى أجله في سنة ‪ ,1603‬وقد تناقل عشرات المؤرخين‬
‫غير أن الوثائق األرشيفية‪ (Osmanlı Muellifleri) ,‬هذا الخطأ من ( محمد طاهر بورسلي) في مؤلفه‬

‫‪231‬‬
 ‫‪.‬صححت هذا الخطأ‬

‫كما هناك مسألة اخرى جديرة باالهتمام ايضا‪ ,‬وهي خليفة االمير شرفخان الخامس ومصير السلطة في‬
‫االمارة بعده‪ ,‬وهو في الحقيقة امر ضبابي أيضا ً رغم البحث المضني فيها والمحاوالت الجادة للخروج من‬
‫ضغط تساؤالت كثيرة وكبيرة تطرح في االذهان‪ ,‬وسنحاول قدر المستطاع الوصول الى مخرج لهذا الموضوع‬
‫‪.‬باإلعتماد على وثائق عثمانية فقيرة جدا ً من حيث رفد المعلومة التي تقضي على النقاط المبهمة والمهمة هذا‬

‫وال يجوز نسيان موضوعة ما حدث في امارة بدليس من اعمال قتل وسلب ونهب وفوضى بعد مقتل‬
‫االمير شرفخان الخامس وما خلفه ذلك االعمال الوحشية االنتقامية العثمانية من اثار سلبية ومدمرة على بدليس‬
‫‪.‬والبدليسيين‬
‫في البحث هذا سيتم التركيز بالدرجة االساس على المواضيع االنفة ذكرها‪ ,‬في محاولة لكشف الستار على‬
‫الكثير من المسائل الشائكة والعالقة والمبهمة والوصول الى استنتاجات تخدم تاريخ البدليسيين وما ادوها من‬
‫‪.‬ادوار مميزة في تاريخ المنطقة‬
‫‪ :‬أوال ‪ :‬سنة مقتل االمير شرفخان الخامس‬

‫جاء في وثيقة عثمانية طلبا ً لالمير شرفخان الخامس طالب فيها في رسالة الى المركز سنة ‪1601‬‬
‫تعين شخص إسمه (علي بك) رئيسا ً لعشائر (بيـالن وخـنداقـي) ( )‪ ,‬وهذا يعني أنه كان حيا ً في جزء من العام‬
‫المذكور‪ ,‬وفي وثيقة أخرى أرسل شقيق شرفخان (خلف خان) رسالة الى السلطان محمد الثالث في سنة ‪1601‬‬
‫يشتكي فيها للسلطان من أن “ الظالم والقاسي أحمد باشا ) )‪ ,‬قد أخذ إبن الخالد المرحوم شرفخان (تتر) والبالغ‬
‫من العمر ثمان سنوات فقط الى استانبول “ ) )‪ ,‬وهذه إشارة واضحة على إستشهاده أو مقتله و إنتهاء دوره‬
‫كأمير في بدليس في السنة نفسها‪ ,‬كما تنفي الوثيقة أي ضلوع ألخيه خلف خان في القضاء عليه طمعا ً في‬
‫السلطة‪ ,‬فكلمات “ القاسي والظالم أحمد باشا‪ ,‬والمرحوم شرفخان “ توحي بتعاطف جدي لخلف خان مع أخيه‬
‫عن مصادر أرمنية أن العثمانيون ) ‪ (M.Dehqan, V.Genç‬المقتول والمأساة التي حصل‪ ,‬وينقل الباحث‬
‫قتلوا حاكم بدليس سنة ‪ 1600-1601‬دون أن تشير تلك المصادر الى إسم األمير المقتول ) )‪ ,‬وال شك أن‬
‫المقصود هو األمير شرفخان الخامس‪ ,‬وعليه تم قطع الشك باليقين‪ ,‬وظهر بشكل ال يقبل التخمين أن االمير‬
‫‪.‬شرفخان قتل في السنة ذاتها وأن قاتله كان والي وان آنذاك أحمد باشا‬

‫‪ :‬ثانيا ‪ :‬خليفة االمير شرفخان الخامس‬

‫وليس بعيدا ً عن الموضوع يبرز مسألة شائكة أخرى ومهمة ايضا ً وهو مسألة خليفة األمير شرفخان في‬
‫حكم إمارة بدليس ومصير السلطة في االمارة بعده‪ ,‬وهو في الحقيقة امر ضبابي أيضا ً رغم البحث المضني فيها‬
‫والمحاوالت الجادة للخروج من ضغط تساؤالت كثيرة وكبيرة تطرح في االذهان‪ ,‬وسنحاول قدر المستطاع‬
‫الوصول الى مخرج لهذا الموضوع باإلعتماد على وثائق عثمانية فقيرة جدا ً من حيث رفد المعلومة التي تقضي‬
‫على النقاط المبهمة والمهمة هذا‪ ,‬فالمعروف والمتواتر أن شرفخان الخامس تنازل عن السلطة إلبنه شمس‬
‫الدين الرابع سنة ‪ 1597‬وهذا ما الشك فيه‪ ,‬ولكن المثير هنا هو إنعدام ذكر هذا االمير في المصادر التاريخية‬
‫بشكل نهائي‪ ,‬إذ من المفروض ان يكون شمس الدين الرابع هو من يدير السلطة في إمارة بدليس إبتداء من‬
‫سنة ‪ ,1597‬ويحتمل أن يكون ذلك الضبابية في عهد هذا األمير بسبب عدم قيامه بأدوار يستحق ذكرها من‬
‫قبل كتبة التاريخ‪ ,‬كما يحتمل أن يكون ذلك بسبب وقوفه بعيدا ً عن الصراع العثماني‪ -‬الصفوي‪ ,‬أو المباالته‬
‫بالسلطة والحكم واإلدارة‪ ,‬أو لربما كان شخصا ً زاهدا ً متصوفا ً غير آبه بالدنيا ‪ ,‬وتفضيله للعيش بعيدا ً عن الحياة‬
‫السياسية وأالعيبها وأتعابها‪ ,‬أو ألسباب أُخرى نجهلها على األقل لحد االن وفي الوقت الحاضر‪ ,‬لكن يبدو أن‬
‫االقرب للصحة والحقيقة هو عدم فسح المجال له من قبل أبيه شرفخان الخامس بسبب حدوث مشاكل بينه وبين‬
‫العثمانيين كما سيتضح ذلك الحقاً‪ ,‬وتمسك شرفخان‬

‫‪.‬وإستمراره في إدارة الحكم في بدليس للخروج ببدليس الى شاطئ األمان‬

‫في األرشيف العثماني ) ‪ (Maliye Mudevver‬ومن جانب آخر وجدنا في أحد دفاتر المالية العثمانية‬
‫إشارة مؤكدة الى أن (ضياء الدين إبن شرفخان) كان حاكما ً لبدليس‪ ,‬وقد تم تأريخ الوثيقة من قبل كتبتها في ‪20‬‬

‫‪232‬‬
‫رجب سنة ‪ 1009‬للهجرة‪ ,‬وهو ما يعادل يوم ‪ 25‬من كانون الثاني سنة ‪ ,) ( 1601‬وجاء في وثائق عثمانية‬
‫أخرى أن السلطان نفسه عين شخصا ً بإسم (فرهاد بك) حاكما ً على بدليس في أيار سنة ‪ ,1601‬إال أنه قتل من‬
‫قبل الجالليين ( )‪ ,‬وقد يكون لمقتله عالقة مباشرة بمقتل االمير شرفخان‬

‫‪.‬الخامس‪ ,‬بل من الوارد أن يكون قتل فرهاد بك ثأرا ً لمقتل األمير البدليسي‬
‫هنا نستذكر ما ذكرناه آنفا من أن شرفخان الخامس كان قد طلب من إستانبول تعين علي بك رئيسا ً لعشائر‬
‫بيالن وخنداقي وذلك في سنة ‪ ,1601‬أي أنه كان في السلطة أيضا ً في السنة المذكورة‪ ,‬هنا ال يُستبعد أن يكون‬
‫الطلب تلك الذي رفعه شرفخان الخامس في األيام االولى من كانون الثاني‪ ,‬كما ال يستبعد أن يكون قتله في‬
‫التاريخ الذي سبق ‪ 24‬من كانون الثاني‪ ,‬كما يجب االشارة هنا الى ان (خلف خان) شقيق شرفخان أصبح‬
‫اميرا ً لالمارة في نفس السنة‪ ,‬والدليل هو ما جاء في رسالة أرسلها قائد قوات بدليس الى السلطان محمد الثالث‬
‫(‪ ,)1595-1603‬جاء في أعلى الرسالة “ رسالة قائد قوات حاكم بدليس خلف خان “ ‪ ,‬وذلك في أواخر أيلول‬
‫سنة ‪ ,) ( 1601‬وبعد فترة أعطى خـلف خـان الحـكم مرة أخـرى إلبن أخيـه ضـياء الدين في سنة ‪,) ( 1603‬‬
‫ومما سبق يظهر أن شرفخان كان في السلطة في بداية سنة ‪ ,1601‬أتى من بعده إبنه ضياء الدين في بداية السنة‬
‫المذكورة أيضا‪ ,‬ثم فرهاد بك المعين من قبل السلطان‪ ,‬ثم أصبح خلف خان حاكما لبدليس في الثلث االخير من‬
‫‪.‬السنة نفسها إلى أن سلمها لضياء الدين مرة أخرى‬
‫وبفرضية أن األمير شرفخان الخامس لم يتخلى عن السلطة في بدليس بسبب سوء العالقة مع العثمانيين‪,‬‬
‫فان مطالبته من العثمانيين الموافقة على تعين علي بك رئيسا لعشائر بيالن وخنداقي تشير الى تهدئة االوضاع‬
‫ربما بين الطرفين في أواخر سنة ‪ ,1600‬النه ال يعقل ان يرفع شرفخان مطاليبه وهو في عداء مع العثمانيين‪,‬‬
‫‪.‬لكن هذا ال ينفي مروره بسوء العالقة مع العثمانيين في السابق‬
‫ً‬
‫لكن ما يثير الجدل هنا هو لماذا شغل األمير ضياء الدين مكان أبيه في السلطة علما أن شرفخان كان قد‬
‫فوض إبنه شمس الدين الرابع بذلك ؟ ولالجابة على هذا السؤال وغيره من التساؤالت ال بُد من القيام بتحليل‬
‫المعطيات والوقائع التاريخية وتأويلها في محاولة لإلجابة عن تلك االسئلة أو التقرب من اإلجابة على األقل‪,‬‬
‫إذ ال وجود ألجوبة قاطعة على ذلك‪ ,‬فمن جهة كان شمس الدين االبن االكبر لالمير شرفخان الخامس‪ ,‬وحسب‬
‫التقاليد الموروثة والمعروفة من المفروض أن يحتل هو مكان أبيه بدالً من أخيه ضياء الدين‪ ,‬لكن ضياء الدين‬
‫أخذ بزمام المبادرة وأصبح أميرا ً‪ ,‬هنا ال يُستبعد أن يكون ضياء الدين قد شعر بأحقيته بالحكم من أخيه‪ ,‬ومن‬
‫جهة أخرى ال يستبعد أن يكون شمس الدين الرابع قد تنازل عن حقه طواعيةً ألخيه ضياء الدين‪ ,‬وقد يكون‬
‫لمقتل أبيه اثر في ذلك فأراد العزوف عن السلطة واإلبتعاد من قتلة أبيه من العثمانيين‪ ,‬كما من الوارد جدا ً أن‬
‫يكون شمس الدين الرابع قد قتل مع أبيه ‪ ,‬أو أنه ُربما أجبر على التنازل من قبل أخيه ضياء الدين ! وفي الحقيقة‬
‫‪.‬قد نجد إجابات حقيقية لهذه االسئلة في المستقبل وقد يبقى دون إجابات إلى األبد‬
‫قد يـسأل سـائل عن سبب إعـطاء شرفخـان الخامس للسلطة من بعده إلبنـه شمـس الدين وليس ضياء الدين‬
‫؟ وهذا من جانبه يحتاج الى تفسيرات قد يشخص السبب الحقيقي كما هو‪ ,‬فحسب االعراف الموروثة كانت‬
‫السلطة تعطى لالبن االكبر لالمير‪ ,‬وبمقتضى ذلك من حق شمس الدين إعتالء عرش االمارة كما أشرنا الى‬
‫ذلك سابقاً‪ ,‬ولكن من جانب آخر وكما ذكرنا فيما مضى أن شرفخان كان قد طالب من السلطان مراد الثالث‬
‫(متفرقة) ( ) إلبنه ضياء الدين في سنة ‪ ,1592-1593‬ومن المعلوم أن صاحب المتفرقة يعمل في الديوان‬
‫الهمايوني وفي الباب العالي في استانبول‪ ,‬والبد أن الهدف من ذلك كان حصول صاحب المتفرقة على الخبرة‬
‫السياسية في الباب العالي‪ ,‬وقد يكون هدف شرفخان الخامس من ذلك إعداد ضياء الدين للسلطة فاوصى‬
‫بالسلطة البنه شمس الدين لحين انتهاء مهمة إبنه االخر ضياء الدين في إستانبول وال يُستبعد ان يكون شرفخان‬
‫قد اتفق مع إبنه شمس الدين بهذا الخصوص واطلعه على سبب توجيهه للسلطة له‪ ,‬أو ربما لغاية مجهولةً في‬
‫‪.‬نفس شرفخان لم يفصح عنها‬

‫‪ :‬ثالثا ‪ :‬أسباب تدهور العالقة بين شرفخان الخامس والعثمانيين‬

‫ولعل األهم فيما يخص الفترة وااليام األخيرة لشرفخان الخامس هو معرفة ماجرى في بدليس من أحداث‬
‫يصعب تخيلها وأسباب سوء العالقة لشرفخان الخامس مع العثمانيين صاحب الثقل السياسي والعسكري لدى‬
‫العثمانيين في كردستان تلك األيام‪ ,‬ومسببات إنتهاء العصر الذهبي لشرفخان مع العثمانيين‪ ,‬واألسباب التي‬
‫أدت الى إتخاذ العثمانيين لقرارهم الخطير بقتل أحد أهم الشخصيات الفاعلة إعتبارا ً لدى الكرد‪ ,‬وتداعيات‬

‫‪233‬‬
‫الفعل هذا على الطرفين‪ ,‬ألنه في الحقيقة كانت السنوات التي تلت كتابة شرفخان لشرفنامته لحين الوصول الى‬
‫سنة ‪ 1601‬حافلة باحداث ساخنة لم تكن بدليس تحن إليها وال لتستوعبها بسهولة‪ ,‬حيث لم تكن في خدمـة أمن‬
‫وإستقرار بدليس وال لصالح شرفخان الخامس وال العائلة الشرفخانية‪ ,‬أما سبب عدم ذكر شرفخان الخامس‬
‫لألحداث المتسارعة تلك في شرفنامته فال بد أنه لم يكن يريد الكتابة حول خالفات كانت ساخنة ومستمرة وقت‬
‫كتابته للشرفنامة وأنه لم يكن يريد إتساع الفجوة أكثر مع العثمانيين إن كتب عن خالفاته معهم‪ ,‬أما األحداث‬
‫التي تلت سنة ‪ 1597‬وهي سنة إكمال كتابة الشرفنامة فال بد أنه كان في وضع أغنته عن الكتابة بسبب‬
‫التطورات السلبية التي حدثت بينه وبين العثمانيين‪ ,‬ولم يسعفه الوقت وأنه كان مشغوالً بأمور أُخرى أبعدته‬
‫عن الكتابة‪ ,‬وخاصة األحداث التي‬

‫‪.‬ظهرت في سنة ‪ 1601‬وهو السنة التي قتل فيها‬

‫رغم فقر وقلة المعلومات من األهمية بمكان الخوض في أسباب سوء العالقة مع العثمانيين‪ ,‬وهناك‬
‫معطيات لعلها ترشد إلى معرفة ما جرى بين األمير والعثمانيين‪ ,‬أولها هو البرودة التي حصلت على العالقات‬
‫بين شرفخان والسلطان مراد الثالث سنة ‪ 1593‬إثر قرار السلطان إبعاده عن إدارة امارة بدليس‪ ,‬إذ جاء في‬
‫وثيقة عثمانية مؤرخة في ‪ 10‬آب سنة ‪ 1593‬حكم الى والية وان يؤكد أن شرفخان محلول من سنجقه وأن‬
‫شرفخان طلب إعطاء زعاماته وتيماراته ومناصب أخرى إلى رجاله‪ ,‬لذا طلب السلطان من والية وان عدم‬
‫فسح المجال أمام شرفخان وال يجوز له أن يتدخل في األمر هذا‪ ,‬وأن على والية وان التصرف في األمر حسب‬
‫القانون ( )‪ ,‬وبالتأكيد أن الرد السلطاني هذا جاء ليؤكد رفضه على الطلبات التي طالبها شرفخان منه وتنفيذ‬
‫جملة من األمور والتي كانت إعطاء متفرقة إلبنه ضياء الدين‪ ,‬وتخصيص (زعامتين) ( ) ‪ ,‬البنين آخرين‬
‫له‪ ,‬و(جاويشية) ( )‪ ,‬ألحد رجاله‪ ,‬وترقية عشرة آخرين من رجاله إلى درجة (السباهيين) ( )‪ ,‬في وظائفهم‪,‬‬
‫وإعطاء تيمارات لثالثة عشر من أصحاب الخدمة في بدليس‪ ,‬ومناصب أخرى لرجال آخرين‪ ,‬وفي نهاية‬
‫الطلب يشير البدليسي أن طلبه موجه الى” سعادة السلطان” ( )‪ ,‬أما سبب الخالف فغير معلوم وال يُعرف‬
‫منشأها بالضبط‪ ,‬ولكن قد يكون بسبب ما أسماها العثمانيون بالتدخالت في شؤون والية وان‪ ,‬لكن ما في األمر‬
‫من غرابة هو بقاء شرفخان أميرا ً في سدة إمارته لعدة سنوات أخرى‪ ,‬وبهذا فقد تحدى األمير البدليسي إستانبول‬
‫‪.‬ولم ينفذ الطلب السلطاني بحله عن إمارته‬
‫كما هناك تماس سلبي آخر في العالقات بين شرفخان الخامس والعثمانيين إثر الطلب الذي وجهه له السلطان‬
‫بضرورة تركه لبدليس وإتخاذه من خيزان مقرا ً جديدا ً إلمارته في ‪ 20‬ايار سنة ‪ ,) ( 1596‬دون معرفة السبب‬
‫وراء االمر السلطاني هذا بالضبط‪ ,‬ولكن باإلمكان تفسير أن ذلك جاء فقط إللزام شرفخان وإجباره على التقييد‬
‫بأوامر العثمانيين وإشعاره بأنه تابع للعثمانيين ويعيش ضمن الحدود السياسية للعثمانيين‪ ,‬وأنه أدنى مرتبة من‬
‫أن يتحدى قرارات الدولة‪ ,‬لكن المثير هو أن االمير شرفخان رفض ذلك القرار أيضا وبرهن في تحدي آخر‬
‫‪,‬أنه باق ويعيش كما هو يريد‬

‫‪.‬ويحكم في وطن ال يحق للعثمانيين فرض إمالءاتهم عليها‬

‫كما هناك إشارات تشير الى أن تخلي األمير شرفخان عن السلطة بعد ذلك إلبنه كان بضغط عثماني أجبره‬
‫على القيام بذلك‪ ,‬وتعرضه للعتاب من الباب العالي على خلفية تدخالته في شؤون والية وان االدارية ( )‪ ,‬هذا‬
‫ويعتقد الباحث (بكر كوتك اوغلو) أن شرفخان تنازل عن السلطة إلبنه بسبب تدخالت العثمانيين في شؤون‬
‫إمارته وخاصة في مسألة قيام شرفخان بتعينات في بدليس معتبرين ذلك من خصوصيات والية وان ( )‪ ,‬كما‬
‫ان والي وان (احمد باشا) كان قد بدأ بأقصاء من أراد أن يقصيه من عمله في بدليس‪ ,‬كما قام بسلسلة أعمال‬
‫وحشية من نهب وسلب وحرق وسجن( )‪ ,‬وال شك كان ذلك فعالً نقطة الالعودة في مسار العالقات بين األمير‬
‫والعثمانيين بعد أن اراد الدولة تحجيم دوره ‪ ,‬وإطالق يد الفوضى في إمارته‪ ,‬واإلنتقام من أمير تحدى أكثر من‬

‫‪.‬مرة قرارات إمبراطورية آل عثمان‬

‫عن مصادر أرمنية أن أمير بدليس قام بإنتفاضة ضد العثمانيين ‪ (M.Dehqan, V.Genç ),‬ينقل الباحث‬
‫سنة ‪ 1598‬ولهذا السبب قتل العثمانيون ذلك األمير ( )‪ ,‬وباتأكيد يمكن التكهن بأن إنتفاضة األمير البدليسي‬
‫كانت نتيجة حتمية لما قام به والي وان أحمد باشا من أعمال غير انسانية‪ ,‬وإنطالقا ً من ذلك فأن ما أوردته‬
‫المصادر األرمنية حول قيام أمير بدليسي بانتفاضة ضد العثمانيين أدى بشكل مؤكد إلى‬

‫‪234‬‬
 ‫‪.‬زيادة تدهور عالقة بدليس وأُمرائها مع العثمانيين‬
‫كما أن هناك إحتماالت أخرى قد يكون سببا ً لكل ما جرى في بدليس‪ ,‬إذ ال يُستبعد أن يكون شرفخان قد‬
‫جدد عالقاته مع الصفويين بنا ًء على إرثه القديم معهم بعد أن شعر بجدية العثمانيين في تأطير دوره وتصغير‬
‫شخصيته‪ ,‬كما من الوارد جدا ً شعور العثمانيين بعدم اإلرتياح من القوة والنفوذ الكبيرين لشرفخان في المنطقة‬
‫مع علمهم بأنه كان قد نشأ وتربى وتثقف مع أوالد الشاه طهماسب‪ ,‬وتحكمه بمنطقة حدودية واسعة قريبة‬
‫من الصفويين‪ ,‬كما يفرض الوقائع التاريخية آنذاك التفكيير بجدية أيضا في إحتمالية رفض شرفخان إعطاء‬
‫الضرائب للعثمانيين بإعتبار إمارته (حكومة وراثية) غير مشمولة بدفع الضرائب إال في اوقات محددة‪ ,‬وما‬
‫يدفعنا ألخذ هذا بنظر اإلعتبار هو قيام العثمانيين بعملية التحرير اإلقتصادي في بدليس سنة ‪ 1603‬مباشرة‬
‫‪.‬بعد هذه األحداث الساخنة‬
‫ومن جانب آخر قد يكون األمير البدليسي شارك في إنتفاضة الجالليين التي إندلعت في تلك الفترة ضد‬
‫العثمانيين‪ ,‬أو دعم الجالليين في حركتهم سرياً‪ ,‬أو ربما لم ينفذ طلبا ً عثمانيا ً بأتخاذ موقف معاد من حركات‬
‫‪ (M.Dehqan,‬الجالليين‪ ,‬وبالتالي إتخاذ العثمانيين لموقفهم هذا وقتلهم لألمير‪ ,‬وبهذا الصدد يذكر الباحث‬
‫أن األمير شرفخان كان قد أهدى نسخة أو نسختين من شرفنامته الى أمير امارة (كليس) (حسين )‪V.Genç‬‬
‫جانبوالذ) ( )‪ ,‬سنة ‪ ,1598-1599‬وهو السنة التي إلتقى فيها حسين جانبوالذ مع زعيم الجالليين (قره‬
‫يازجي)‪ ,‬ولهذا يحتمل أن يكون األمير شرفخان على عالقة مع الجالليين ( )‪ ,‬مع التذكير بما أوردناه سابقا ً‬
‫‪.‬عن قتل الجالليين لفرهاد بك أل ُمعين من قبل العثمانيين ليكون أميرا ً مكان شرفخان الخامس بعد تصفيتهم له‬
‫‪ :‬رابعا ‪ :‬االحداث العاصفة في بدليس بعد مقتل االمير شرفخان الخامس‬
‫كما ال يجوز هنا أن نمر مرور الكرام على تبعات سواء قيام البدليسيين بزعامة أميرهم بانتفاضة ضد‬
‫العثمانيين أو تبعات مقتل أمير شهير في كردستان من قبل العثمانيين‪ ,‬فقد تفشت وإنتشرت القتل والظلم‬
‫والفوضى واإلعتداء والعنف واإلنتقام في إمارة بدليس ربما لشهور‪ ,‬وهذا ما يظهر جليا ً في وثيقة عثمانية‬
‫على شكل رسالة شكوى مطولة أرسلها جمع من علماء الدين والوجهاء في بدليس للسلطان محمد الثالث ( )‪,‬‬
‫بعد مقتل شرفخان الخامس ( )‪ ,‬يترجون فيها إنهاء القمع ورفع الظلم والقتل في بدليس‪ ,‬وأن البكلربك أحمد‬
‫باشا وجه نيران مدافعه وبنادقه على المدينة وقتل وهلك الناس قائلين للسلطان “ أن ترفعوا هذا الظلم بجاه هللا‬
‫‪ “ ( ).‬منتظرين رحمتكم‬

‫كما أن خلف خان كان قد طالب من السلطان تخليص أهالي بدليس من قوات أحمد باشا‪ ,‬كما طالب من‬
‫البدليسيين الهدوء والخضوع لحين إنتهاء العاصفة هذا ( )‪ ,‬وما جاء في الوثيقة هذه والمطالبة الموجهة من‬
‫خلف خان للسلطان من جهة وألهالي بدليس من جهة اخرى تؤكد في ما بين سطورها على حدوث أُمور‬
‫عظيمة تفاصيلها مجهولة‪ ,‬بين العثمانيين واإلمارة وأهاليها‪ ,‬وعاصفة سلبية مؤثرة عصفت باإلمارة كلها‬
‫وأثرت عليها‪ ,‬ويحتمل كشف وإظهار هذا التعكير ودقائق ما حدث وما وقع في بدليس آنذاك مستقبالً‪ ,‬أو قد‬

‫‪.‬يبقى في حكم المجهول‬

‫ويوحي القبض على اإلبن األصغر لشرفخان (تتر) والبالغ آنذاك ثمان سنوات فقط إلى جملة أُمور‪ ,‬منها‬
‫وقوع العداوة وتجذرها بعد ذلك بين الجانبين لدرجة أن السلطان محمد الثالث لم يبدي عدم رضاءه من فعلة‬
‫أحمد باشا هذا رغم قساوتها‪ ,‬كما يوحي بوقوع حوادث عظيمة بين الطرفين كالمعارك على سبيل المثال ألن‬
‫سبي األطفال دائما يكون بعد المعارك واالشتباكات او االنتفاضات حسب أعراف الحروب‪ ,‬كما يؤكد على‬
‫أمرين هما ‪ :‬إما عدم وصول أيادي احمد باشا قاتل شرفخان الى أوالده االخرين الشبان انذاك اللذين ربما كانوا‬
‫مشاركين في معركة او انتفاضة الى جانب أبيهم وقد هربوا او اختفوا عن االنظار بعد إنتصار احمد باشا على‬
‫والدهم‪ ,‬أو ربما تم قتلهم وتصفيتهم أيضا مع أبيهم في تلك األحداث وهذا ما نميل الى ترجيحه في الحقيقة‪ ,‬وأن‬
‫‪.‬ما أنقذ (تتر) عن سيف أحمد باشا ألبتار قد يكون سنوات عمره الصغيرة ليس إال‬
‫أما بخصوص مسألة عدم العثور على قبر األمير شرفخان الخامس فقد ظل مكان تواجد رفاته لغزا ً لم نستطع‬
‫فك خيوطه على االقل لحد االن‪ ,‬ولعل المخرج من هذه المسالة هو تقديم بعض اإلحتماالت واالستنباطات‪ ,‬إذ‬
‫ال يُستبعد أن يكون جثته قد تم تهريبها من قبل أعوانه أو أقربائه ثم دفنه في إحدى المناطق المحيطة ببدليس‪,‬‬
‫سوا ًء في قرية أو مدينة‪ ,‬كما ومن الوارد جدا ً أن يكون العثمانيون قد قاموا بعد قتله باإلستيالء على جثته ودفنه‬

‫‪235‬‬
 ‫‪ ( ).‬في مكان مجهول‪ ,‬ومن المحتمل أن يتم العثور على قبره في بدليس أو مدينة أخرى في المستقبل‬

‫‪ :‬الخالصة‬

‫‪ :‬تمخضت هذه الدراسة عن وصول الباحث الى استنتاجات‪ ,‬أهمها هي‬

‫‪1.‬‬ ‫أن االمير الكبير شرفخان الخامس قتل من قبل العثمانيين عن سابق اصرار وترصد‪ ,‬ولم يمت موتة‬
‫طبيعية كما كان يُعتقد في السابق‪ ,‬وهذا ما أظهرته الوثائق العثمانية بوضوح ال تقبل الشك‪ ,‬وقد كان هذا سابقة‬
‫خطيرة في تاريخ العالقات الكردية العثمانية‪ ,‬كما عبر العثمانيون بذلك عن نكرانهم للجميل الذي قدمه االمير‬
‫‪.‬شرفخان الخامس من خدمات للدولة العثمانية‬

‫‪2.‬‬ ‫قتل االمير شرفخان الخامس في سنة ‪,1601‬ولم يمت في سنة ‪ 1603‬كما كان دارجا في السابق‪,‬‬
‫‪.‬وهذا ما افصح عنه ايضا الوثائق المدفونة في االرشيف العثماني بمدينة استانبول‬

‫‪3.‬‬ ‫كانت سنة ‪ 1601‬سنة حزن صعبة جدا للبدليسيين نظرا لما حدث فيها من احداث كانت مأساوية لهم‪,‬‬
‫وعلى رأسها كانت قتل اشهر امرائهم‪ ,‬وتشريد اغلب ابنائه أو ربما مقتلهم ايضا‪ ,‬ثم دخول بدليس في فوضى‬
‫سياسية‪ ,‬وتعرض بدليس للسلب والنهب والقتل والقصف‪ ,‬ثم سيطرة العثمانيين على زمام االمور فيها لفترة من‬
‫‪.‬الزمن‬

‫‪4.‬‬ ‫حكم بدليس من بعد االمير شرفخان ابنه ضياء الدين في بداية سنة ‪ , 1601‬ثم فرهاد بك المعين من‬
‫قبل العثمانيين‪ ,‬ثم خلف خان الذي اصبح حاكما لبدليس في الثلث االخير من السنة نفسها إلى أن سلمها لضياء‬
‫‪.‬الدين مرة أخرى‬

‫‪5.‬‬ ‫كانت هناك اسبابا عديدة الستياء العالقة بين االمير شرفخان الخامس والعثمانيين‪ ,‬لكن في الحقيقة‬
‫كانت مسألة حدوث تقرب عثماني صفوي في تلك الفترة والهدوء النسبي في عالقات الطرفين على الحدود‪ ,‬ثم‬
‫‪.‬عدم حاجة العثمانيين لالمير شرفخان من اهم تلك االسباب‬

‫‪236‬‬
 ‫‪ :‬المصادر والمراجع والهوامش‬

‫‪.‬راجع الملحق رقم ‪2‬‬

‫‪3) BAO. A.DVN. 12/54.‬‬
‫‪ :‬ينظر دراسته )‬

‫‪Reflections on Sharaf Khan's Autobiography, S 50.‬‬

‫‪ :‬ينظر الوثيقة في )‬

‫‪MAD-d-nu :07439, S 20.‬‬

‫‪ :‬نقال عن‬

‫‪M, Dehqan V. Genc, WHY WAS SHARAF KHĀN KILLED, , ıstanbul. Academıa.edu/VuralGenç.‬‬
‫أما بخصوص الجالليين فقد إستخدم العثمانيون مصطلحات عدة للتعبير عن الذين قاموا بحركات معادية‬
‫ضدها‪ ,‬منها (أشقيا‪ ,‬و حرام زادة‪ ,‬وجاللي)‪ ,‬وبخصوص المصطلح األخير فان إستخدامها جاءت بعد قيام‬
‫شخص كان يدعى بـ( شيخ جالل ) بحركة في مناطق قرب مدينة توقات ادعى فيها انه ( المهدي المنتظر)‪,‬‬
‫وذلك في سنة ‪ ,1519‬ما دأب العثمانيون الى تسمية اية حركة مناهضة لهم بعد ذلك بـ(الجالليين)‪ ,‬ومنها‬
‫ما حدث من في سنوات ‪ 1605-1606‬من إضطرابات عدة ضد العثمانيين‪ ,‬من ضمنها ما سمي بانتفاضة‬
‫العشائر الجاللية‪ ,‬وكذلك الحركة المعادية للعثمانيين والتي سميت بحركة (االمير علي ابن جان بوالذ)‬
‫اثر قتل سنان باشا الخيه االمير حسين بك ابن جان بوالذ امير امارة كليس والذي اصبح واليا على حلب‬
‫سنة ‪ 1605‬على خلفية اتهامه بعدم المشاركة في حملته في مناطق سلماس وبالتالي إسهام ذلك في خسارة‬
‫العثمانيين‪ ,‬كما اندلعت حركة باسم حركة االمير فخر الدين الدرزي في لبنان‪ ,‬وبخصوص حركة االمير‬
‫علي ابن جان بوالذ فان الصدر االعظم مراد باشا تمكن من اخمادها بالقوة في تشرين االول سنة ‪,1607‬‬
‫وقد دأب العثمانيون فيما بعد على تسمية اية حركة مناهضة لهم بـ (الجالليين)‪ .‬للتفصيل حول الحركات‬
‫‪ :‬الجاللية ينظر‬

‫‪Selcuk demır, 75 Numaralı Mühımme Defterı'nin, transkipsiyon ve değerlendırılmesı,(s 1-171),Yuksek‬‬

‫‪lisans tezi,(Erzurum:2008),S 8-25 ; Belleten C. LX,28, prof.dr.Orhan Turkdoğan,Sosyal hareketler‬‬
‫‪olarak celali ayaklanmalari, S 421-442 ; Belleten, Jean Louis bacque- grammont, 1527 Anadolu isyani‬‬
‫‪hakkinda yayinlanmamiş bır rapor,S 108-117.‬‬

‫‪.‬هروتي‪ ,‬المصدر السابق‪ ,‬ص ‪144-146‬‬

‫‪(BOA. A.NŞT. 9/26.‬‬

‫وقد نص الوثيقة على ‪ " :‬من قائد قوات حاكم بدليس خلف خان‪......‬ان حيدر الذي يملك زعامة من ستة‬
‫وعشرون الف اقجة في قرية بوالنيك التابعة لناحية موش في بدليس اصبح شقيا ومفسدا‪ ,‬لذا يجب ان ينال‬
‫جزاءه واخذ زعامته منه وازالته من مكانه وتوجيهه زعامته لشخص اخر‪ ,‬لذا يرجى منكم التفضل باصدار‬
‫امر بهذا الخصوص ولكم االمر "‪ ,‬وكتب في اعلى الزاوية اليسرى من الوثيقة " نال جزاءه " وهذا توحي‬
‫‪:‬ان العبارة هذا كتبت من قبل كتبة السلطان بعد تنفيذ العقوبة بحق المشتكى عليه‪ .‬ينظر‬
‫‪BOA. A.NŞT. 9/26.‬‬

‫‪237‬‬
 ‫‪.‬وانظر نص الوثيقة في الملحق رقم ‪8‬‬
‫‪( M. Dehqan, V. Genç, WHY WAS SHARAF KHĀN KILLED, ıstanbul. Academıa.edu/VuralGenç.‬‬
‫المتفرقة ‪ :‬منصب يعادل منصب الوزير وفي احايين امير االمراء في االعراف العثمانية‪ .‬للمزيد حول (‬
‫‪ :‬ذلك انظر‬
‫‪Midhat Sertoğlu, Osmanlı Tarıh Lügatı,Düzeltımış ve ılavelı, ıkıncı baskı,Enderun kıtabevı,(Istanbul :‬‬
‫‪1986), S 234-235.‬‬
‫‪.‬دفتر المهمة رقم ‪ ,69‬الحكم المرقم ‪) 611‬‬
‫الزعامة ‪ :‬إقطاعات اقل ايرادا من البكلربكية والسنجق بكية‪ ,‬كانت تمنح للضباط وكذلك الصحاب )‬
‫‪.‬الخدمات‪.‬ينظر ‪:‬خليل علي مراد‪,‬المصدر السابق‪ ,‬ص‪295‬‬
‫الجاويشي ‪ :‬كانوا موظفين في الديوان الهمايوني مهمتهم تنفيذ أالحكام الصادرة عن الديوان ومرافقة )‬
‫السفراء أألجانب عند إستقبالهم في الديوان‪ ,‬وأعمال ومهمات تشريفية أُخرى‪ .‬يراجع ‪ :‬يوسف إحسان كنج‬
‫‪.‬وآخرون‪ ,‬المصدر السابق‪ ,‬ص ‪334‬‬
‫السباهيين ‪ :‬هم الفرسان من اإلنكشاريين‪ ,‬وللتفصيل حولهم راجع ‪ :‬نزار قازان‪ ,‬المصدر السابق‪ ,‬ص )‬
‫‪21-52.‬‬
‫‪(B.O.A,( Bab-I Asafi,Defterhane-I Amire defterleri,Defter no : A.NŞT.d. 1138 ),S 5.‬‬
‫‪(M. Dehqan, V. Genç, WHY WAS SHARAF KHĀN KILLED, ıstanbul. Academıa.edu/VuralGenç.‬‬
‫‪.‬مؤوسسة دائرة معارف الفقه االسالمي‪ ,‬دانشنامه جهان اسالم‪(,‬ب‪.‬ج ‪ :‬ب‪.‬م)‪ ,‬ج‪ ,1‬ص‪) 785‬‬
‫‪ :‬ينظر )‬
‫‪şerefhan, ıslam Ansıklopedısı,cılt 11, (Istanbul :1979),s 427.‬‬
‫‪(A.NŞT, 9/26 ; BOA A.AMD, 1/4.‬‬
‫‪ :‬ينظر دراستهما )‬

‫‪Reflections on Sharaf Khan's Autobiography, S 50.‬‬

‫‪.‬أصبح أمير أمراء حلب سنة ‪ .1605‬هروتي‪ ,‬المصدر السابق‪ ,‬ص ‪) 144‬‬
‫‪ :‬ينظر دراسته )‬
‫‪WHY WAS SHARAF KHĀN KILLED, ıstanbul. Academıa.edu/VuralGenç.‬‬
‫‪.‬ينظر الوثيقة في الملحق رقم ‪) 8‬‬
‫كتبت في الجهة العليا من الزاوية اليمنى للوثيقة سنة (‪ )986‬باالرقام الالتينية (‪ ,)986‬اي ان الوثيقة تعود )‬
‫للسنة الهجرية المذكورة والتي تقابلها سنة ‪ 1578‬الميالدية‪ ,‬ولكن االرقام الالتينية تعني ان الرقم مكتوب عن‬
‫طريق الخطأ من =قبل القائمين على أرشفة وتصنيف الوثائق باالرشيف العثماني‪ ,‬وال شك ان الوثيقة تعود‬
‫لفترة ما بعد شرفخان الخامس مباشرة والدليل على ذلك هو ان العلماء من كتبة الشكوى كتبوا ضمن كلماتهم‬
‫في الوثيقة " المرحوم شرف خان " وهذا يؤكد أن تاريخ الوثيقة تعود الى فترة ما بعد مقتل شرفخان‪ ,‬ومن‬
‫بين هؤالء العلماء هو العالمة (أبوبكر) الذي وقع في أسفل الوثيقة بهذا الشكل وباللغة العربية " داعيكم على‬
‫اإلطالق ابو بكر المدرس باالخالصية " ويقصد مدرسة االخالصية الشهيرة في بدليس‪ ,‬وكذلك " تراب اقدام‬
‫‪.‬العلماء المولى السابق عبد السالم "‪ ,‬والعبد محمد المولى بقضاء بدليس‬
‫‪(BAO. A.DVN. 3/95.‬‬
‫‪(M. Dehqan, V. Genç, WHY WAS SHARAF KHĀN KILLED, ıstanbul. Academıa.edu/VuralGenç.‬‬

‫سيحاول الباحث بجد التقصي والبحث أكثر عن مكان تواجد قبر شرفخان الخامس في مركز بدليس )‬
‫والقرى والمدن المحيطة بها بعد تهدئة االوضاع في كردستان الشمالية انشاء هللا في سعي للعثور عليه والذي‬
‫قد يقود الى معرفة معلومات‬

‫‪238‬‬
 ‫المالحق‬

‫الملحق رقم ‪1‬‬

‫في الجهة اليسرى الرسالة التي أرسلها األمير شرفخان المؤرخ(الخامس) ألستانبول في بدايات شهر كانون‬
‫‪.‬الثاني سنة ‪ 1601‬قبل أيام من مقتله‪ ,‬يطلب فيها أختيار المسمى علي بك رئيسا ً لعشائر بيالن وخنداقي‬

‫‪239‬‬
 ‫الملحق رقم ‪2‬‬
‫في الجانب األيمن الرسالة التي أرسلها علماء بدليس الى السلطان محمد الثالث‪,‬يطلبون منه فيها أنهاء القتل‬
‫والفوضى في بدليس أثر مقتل األمير شرفخان المؤرخ(الخامس) سنة ‪,1601‬وفي الجانب األيسر الرسالة التي‬
‫أرسلها خلف خان شقيق األمير شرفخان المؤرخ الى السلطان محمد الثالث يشتكي فيها له عن قيام والي وان‬
‫أحمد باشا بالقبض على (تتر)األبن األصغر لشرفخان المؤرخ بعد مقتل األخير سنة ‪1601‬‬

‫‪240‬‬
 ‫الملحق رقم ‪3‬‬
‫الرسالة التي أرسلها قائد قوات األمير خلف خان حاكم بدليس للسلطان محمد الثالث سنة‬
‫‪1601‬‬

‫‪241‬‬
 THE EMIRATE OF BITLIS IN THE REIGN OF
ABDAL KHAN BITLISI 1617-1668

Karwan Salih WAISY

The University of Zakho, Faculty of Human sciences
History Department, salih.waisy@uoz.edu.krd
+964 750 484 22 10

Abstract

The area of Bitlis is one of the most significant areas, which has played a fundamental role in the po-
litical and military developments during the Ottoman Empire. This role was widely appeared during
the era of emir Abdal Khan Bitlisi. He was the most influential and self-governing Kurdish prince.
Hence the Ottoman Empire paid much attention to it. On the ground of that emir Abdal Khan had
generated some steps to develop his power in region and Ottoman Empire feared of his steps. Con-
sequently, the Ottoman state carefully and widely paid attention to his planes and agendas. There-
fore, this study strives to take this period into account to get a wider knowledge on how the Ottoman
authority managed with him. It must be noted that this article endeavors to examine this crucial
study according to English references comprehensively.

This study contains an introduction, two sections and results. The introduction clarifies a brief his-
tory and sort of Bitlis governing. Additionally, it clears up the Ottoman policy, relations and its atti-
tude toward emir Abdal Khan. Moreover, it illustrates Sultan Murad IV’s meeting with emir Abdal
Khan. In its endeavors of depicting the power and rule of emir Abdal Khan Bitlis, the first section of
this research explores some local dynamic forces of Bitlis. Furthermore, it is in attempts of this sec-
tion to show the power, capabilities, sources and taxes of emir Abdal Khan’s government. In addition
this section casts light on the problems emerged between the Ottoman and emir of Bitlis.

The main concentration of this article is being on the second section, which strives to clarify events
relating to emir Abdal Khan Bitli’s revolution. In its efforts, this section views behavior and attitu-
de of the Ottoman Empire to this revolution and how the Ottoman state struggled to demolish this
revolution. This section also sheds light on the suspects and transgression of emir Abdal Khan’s in
the Ottoman eyes.

243
In its final efforts, the second section explores how emir Abdal Khan was toppled up from power by
the Ottoman court. In the conclusion, it shows the results that the researcher has discovered throu-
ghout this study.

Keywords: Abdal Khan, Ottoman Empire, Bitlis, power, military operations, taxes and movement.

Introduction

In the period under discussion the emirate of Bitlis included the districts of Bitlis (center), Khalat,
Mush and Khinus. A high proportion of the inhabitants (especially of the fertile plain of Mush) were
Armenians. In fact, until quite late on the sole inhabitants of the plains and valleys were Armenians.
They had been conquered by the Seljuk Turks, but these had never settled there in any considerable
number. Seljuk settlement took place mainly on the northwestern shore of Lake Van, in Khalat, and
on a smaller scale in the city of Bitlis.

If there were Kurds here at all in Seljuk times, they stayed in the mountains; the towns and plains
remained Armenian. Apparently, Kurdish nomads took possession of the mountains of Bitlis in the
twelfth century. Their contacts with the town still consisted mainly of raiding. The Mongol invasions
(in 1231 and 1259) resulted in the partial depopulation of Bitlis; this invited new Kurdish invasion
from the southeast Several tribes in Bitlis still retain memories of having come from the southeast.

However, the region including Bitlis during the period under this study, to a great extent, was the
homeland of Kurds living in the Ottoman Empire. Some tribes fled to southern or central Anatolia
in an effort to avoid becoming caught up in the conflict. The success of the relocation of the tribes,
can therefore, partially be attributed to the difficulty of traversing the natural geographic barriers
between the northern and southern parts of the frontier.

The provinces of Bitlis, Mush and Bayezid were thus bounded by the mountainous geography of the
region, which in the Ottoman sources is at times referred to as the frontier, specifically due to its
close proximity to Russian and Iranian lands and for the fact that authority over the area was dispu-
ted by these three empires. Furthermore, the natural geographic barriers of north-eastern Ottoman
East, led to the development of a markedly different life-style, culinary tradition and culture, then
that of its southern neighbor.

The Bitlis emirate was a Prominent Kurdish emirate during the 16th and 17th centuries in what is
now southeastern Turkey. Bitlis is the name of the province and its chief city. Although a scenic city
long admired by visitors, it has very hot summers and rigorous winters. An ancient legend claims
that the city was established by one of Alexander the Great’s generals as an impregnable citadel.

It’s noteworthy to declare that the Bitlis principality was governed the province of Bitlis and its sur-
renders from 1182 to 1849. Turkish scholars described as Serazad "totally free" Kurdish emirate. The
principality was a small itself and one of the most authoritative Kurdish emirate that was founded by
the Rojaki Tribal Federation. This emirate irregularly originated from the leaders of external states,
for instance the White Sheep State (Aq Qoyunlu) (1467-1495), and Safavids (1507-1514). After the
white Sheep State dismissed, the Rojaki leaders declared their independence.

244
The political relations between Kurds and Ottoman Empire started out with the invasion of Eastern
Anatolia by Sultan Selim I (1512-1520), in 1514 afterwards the decisive defeat of the Shah Ismail of
Safavids. The preliminary Ottoman spread into eastern Anatolia in contradiction of the Safavids was
conflicted with unlimited collaboration from the Kurdish tribes in this region, who were brought into
the Ottoman sphere through the Kurdish religious expert intermediary to the Ottoman Empire, İdris-i
Bitlisi, the governor of Bitlis principality and a famous Kurdish historian and scholar (1452- 1520).

Mullah İdris-i Bitlisi sufficiently managed to contact twenty-five Kurdish princes including Soran,
Amedi, Jezire, Hasankef, Siirt, Khizan and Bitlis to turn in favor of the Ottomans and drive the Sa-
favid governors out of the Kurdish area. Hence, sixteen Kurdish tribes under İdris-i Bitlisi, made an
agreement with Ottomans. They officially agreed that Kurds would be free in their principalities that
is in a state of autonomy and would give their taxes. Besides, they would send soldiers in case of war.

As a Turkish expert Hakan Özoğlu (2004) pointed out that rather than the classical tribe institution,
emirates or confederations had a heterogeneous structure and had close relations with the state. As
a result, it would be better to approach these social constitutions as emirates. Such Kurdish emirates
which were built in (1515) under the leadership of Mullah İdrisi Bitlisi began to be limited gradually
by the Ottoman authority.

According to foreign scholars such as Martin van Bruinessen, until that time, tribe leaders were the
most powerful force throughout Kurdistan namely in Bitlis. These leaders, who had close relations
with the state, had a role to bring together the resentful ones and protect the non-tribal ones. Ad-
ditionally, for the reason that of having a de facto autonomy through the area, they could collect the
taxes and, to some extent, move freely. This is because tribes or emirates were the creature of the
state with the aim of centralizing itself.

Whatever the case might be, when in 1578, the Ottoman took control of this region, the Ottoman Sul-
tan Murad III (1574-1595), offered Sharefkhan the governorship of the Bitlis Sanjak, a region where
his family had ruled for generations. Up until 1596, the eighteen Rojaki leaders (Aghas) governed the
Emirate of Bitlis. The Rojaki leaders sustained their relative independence during the long rivalry
between Safavids and Ottoman authorities.

Conversely, in the mid-seventeenth century, Abdal Khan (1617-1668), was the head of the Bitlis emi-
rate. When he came to power this principality was insufficient and had limited forces. Hence, at the
beginning of his period, he attempted to make friendly relations with the Ottoman authority. Afterwar-
ds, Abdal Khand attempted to rebuild his emirate’s fundamental structures, such as military forces,
economy and standards of living. Consequentially, the Bitlis emirate developed beyond organization.
As a result of aforementioned, the foreign travelers such as French traveler (Jean-Baptiste Tavernier),
recognized that Abdal Khan was a most strong and influential Kurdish leader of that time. From his
perspectives, Abdal Khan did not recognize the Safavids and Ottoman authorities and was an in-
dependent. Further Ottoman traveler Evliya Celebi admired Abdal Khan as a revitalization leading
figure and a principal of a thousand arts. As Alsancakli (2016) explored Abdal Khan was a powerful,
wealthy and independent-minded ruler and his account vividly stresses the enlightened character of
the prince in addition to his patronage and practicing of various sciences and political forms.

Alsancakli (2016) stated consequently, Abdal Khan was named as a (Abdal Khan, the Greater) and it
explored that is the rule of the occupant of the throne of the spiritual path and traveler of the way of
the religious law, meaning Abdal Khan "the glorious Khan, source of generosity and justice, may God
Almighty extend the days of his State and Sultanate until the day of Judgment and the coming of the

245
end of times" . It could be showed that Abdal Khan was a wise emir. For the reason of that he knew
how to use golden opportunities and play political games in his favor.

The Ottoman authority of that time provided the Kurdish tribes a great account of self-government
in internal affairs if they would have linked the Ottoman armed forces to fight against the Safavids
in the boundaries. Afterwards, in the sixteen century, the Ottoman authority had safeguarded the
region against the Safavids of Iran and sought after decreasing the amount of self-government, whi-
ch they had provided the Kurdish principalities on the light of that the tribes were not considered as
vital to Ottoman Empire conflicts with its competitors such as the Safavids.

This attempted through the Ottomans to curtail Kurdish self-government might have impacted on
the Ottoman discriminatory attitudes to the Kurds. In the beginning of the seventeenth century, the
Safavids expanded superiority in the region again prompting the Ottomans once more to tolerate
Kurdish self-government until the inter empire transformation circumstance changed for a second
time in the mid seventeenth century. Hence, the Kurdish self-government was simply guaranteed
when the Ottoman rulers demanded their services against the Safavids pressures.

The self-government of the Kurdish emirates namely Bitlis restricted from the Ottoman’s practical
lack of tolerating local figures on the ground of the Safavids authority’s pressures in the frontiers.
The local leaders closest to the boundaries with the Iranian Safavids therefore initially contributed
some a great amount of self-government. As the sixteenth century advanced, verity prior self-gover-
nment lands were transported underneath tighter empire’s government, including Bitlis, Erzurum as
well as Van. In the seventeenth century, the Bitlis principality was the only major self-government
entity in Ottoman eastern Anatolia surrounded through empire centers. The rulers of Bitlis and Ot-
toman authority relations depicts the dynamics of the inter empire borderland of eastern Anatolia.
It was that contested and changed relationship that is clarified in here.

As Van Bruinessen (1992), points out that the emirate of Bitlis was a rather highly stratified the ge-
neral public. Its stratification reflected on a smaller scale, that of the Ottoman Empire.

1. The emir and his family could be founded on top of it;

2. Immediately below him the heads of the tribes and other notable men. Advisers were drawn from
this class, as well as some of the higher officials. A number of the tribal elite held fiefs, which gave
them independent incomes; many of these lived in town. Others probably had to live on their flocks
(herded by shepherds) and on gifts from their tribesmen. Those staying at the court were probably
supported financially by the emir.

3. A similar, but non-tribal elite consisted of high officials, men of arts and sciences (in the pay of the
emir), and religious dignitaries: Sheikhs, Seyyids, Mullahs, etc.

4. Among the common tribesmen one might distinguish two strata, although the distinction was
probably a very fluid one, and mobility may have been high: those with horses and those without.
The most excellent of these horsemen were selected as Jebeleus by the fief-holders. Together with
the slave-soldiers (Noker), the tribesmen constituted the military class. It is unclear how the Noker
were recruited.

5. A considerable number of Kurds lived in towns; Evliya identified these with the Rojeki. They were
not warriors like the other Kurds, but rather refined people. Their occupations were unclear.

246
6. There was a Kurdish peasantry (Re'aya), living in the hills and mountains. There are not any deta-
ils about them and their relations with the tribes.

7. The motor of Bitlis' economy (beside the nomads' flocks) was formed by the Christian Re'aya (ma-
inly Armenians, also some Jacobite Syrians). The sedentary peasantry was largely Armenian; so was
a large proportion of the town's population. Politically they had a low status, but many of them may
have been quite well-off: there were excellent craftsmen among them, and big merchants; others had
laid out artificial orchards that yielded high incomes.

The political figures of the emirate included not only group (2) but also group (3). This became clear
in the political transformation crisis following Abdal Khan's expulsion by Melek Ahmed Pasha. A
successor had to be chosen, and three sons of the deposed emir were the obvious candidates. A
special assembly was called to elect the successor. Besides the tribal chieftains, scholars, clergy-
men, sheikhs, 'notables' and sayyids of Bitlis were present. The Christian subjects had no say at all
in political matters, and were never, not even in times of crisis, permitted to play a military role. The
Sharafname only mentions them as a source of revenue.

Abdal Khan of Bitlis and the Ottoman Authority

The Khans of Bitlis governed the province of Bitlis as a semi-autonomous (Hukumet); this term was
used to indicate a self-government authority within the Ottoman Empire. However, the Hukumet
contrasted from other provincial structure in which it “neither provided regular military forces nor
paid taxes to the Ottoman Empire”. Additionally, the Hukumet obligated freedom appearance in its
interior affairs; likewise, the Ottoman authority required in return for self-government totality was
empire trustworthiness of the regional population in its clash with the Safavids.

In the seventeenth century, the first and foremost episode in imperial relations with the khan of
Bitlis happened when the Ottoman Sultan made a visit to Bitlis while on military operation. The
Ottoman Sultan Murad IV (1623-1640), personally headed his armed forces on an operation to re-
capture Baghdad and Yerevan from the Safavids military setting out in 1635 and ending up with
the final takeover of Baghdad in 1638. It supposedly suggested that it was in 1635; the minute that
the Ottoman Sultan Murad IV paid a visit to Bitlis and arranged a meeting with emir of Bitlis Abdal
Khan. This meeting was recorded in passing by the contemporary writer Qara Celebizade Abdul-A-
ziz Efendi who had written an account on Murad IV’s Baghdad and Yerevan operations.

Abdal Khan could take even more than his predecessors; as a young man he had pleased Sultan Mu-
rad so much that this ruler granted him for life the abscess of the entire district of Mush. This again
was a considerable sum. It could have got an impression of its order of magnitude from a (not strictly
comparable) figure in the Sharafname. A census made in the reign of Sultan Sulayman I (1520-1566)
established the revenue of Mush at 1.5 million Aqche. This figure included the tribute and abscess
of 4,000 Christian Re'aya (at 70 Aqche); excluded were those villages that were endowments or be-
longed to the crown domains.

The revenue of these lands, or part of the revenue, was to be used for the upkeep of mosques, shrines,
water-wells, etc. Another category of abscess consisted of lands originally privately owned; of which
part of the revenue had thus been endowed in order to prevent its appropriation by the state Accor-

247
ding to Van Bruinessen (1992), the emir used the abscess of Mush to pay the salary of the comman-
der of the fortress and the 200 soldiers of its garrison. Finally, the emir received the road tolls from
caravans coming into town.

The emir was not the only local man to take revenue. As Van Bruinessen stated, there were 13 zea-
mets and 124 timars in Bitlis, held by tribal men. Some of these had the military ranks of Alaybegi,
Jeribashi and Yuzbashi in the Sipahi army. According to the legal stipulations these fiefs should
supply 3,000 jebelus. In case of war these were to join the army of the vali of Van, under the standard
of their own emir. These 3,000 men that Bitlis supplied to the Ottoman army were but a fraction of
the numbers the emir could bring together for his own purposes.

Scholars of Ottoman-Kurdish relations of that time have pointed out that when the Ottoman Sultan
Murad IV was returning from occupying Yerevan. Sultan Murad had stopped in Bitlis and stayed
with its ruler Abdal Khan. They had showed that the Sultan was so satisfied with his staying with
Abdal Khan of Bitlis. They had discussed many political transformations and other developments
that took place in the region. Abdal Khan’s functioning in favor of Ottoman Empire. Sultan Murad IV
granted Abdal Khan more lands so it enabled Khan of Bitlis to collect more taxes in his own favor.
The favor that Ottoman Sultan Murad showed to Abdal Khan stands in stark contrast to later episo-
de between the khan and the sultan.

This moment of their relationship illustrates an image of appreciative patron and a loyal subject; this
image corresponds to several depictions to be deliberated moreover in the coming sections. More-
over, the historian explored the amount of self-government that the Khan of Bitlis sustained after
the sultan’s visit of Bitlis. It stated that the Khan of Bitlis had an “independent governorship” and
that “instead of having empire domains granted through the Sultan. The Khan of Bitlis had his own
private incomes. Furthermore, historian admitted that for Abdal Khan “is wholly self-government
administration and he has an amazingly large territory”.

From this time, it’s noteworthy to show that these accounts back the assumption that Bitlis was a
strong self-government entity during the mid-seventeenth century. Even though, it was ultimately
still remaining under the mechanism the Ottoman authority. In principle, the picture painted during
that time surrounding Ottoman Sultan Murad IV’s operations against the Safavids is one of a har-
monious relationship between the Ottoman Empire and self-government region of Khan in Bitlis. As
far as this researcher concern, this shows at the beginning the Khan of Bitlis relations with the Ot-
toman authority was somehow sufficient enough to impress Ottoman empire in favor of his emirate.

The Bitlis Power and Self-Government

After obtaining the Kurdish emirates support in its favor. The Ottoman authorities attempted to
make well relations with them. The Ottoman rulers attempted to keep them under their power and
encouraged them to struggle against Safavids with them. Hence, the Ottoman Empire generated two
unique and separate Sanjak kinds, the semi-autonomous (Hukumet), also family estates. Consequ-
ently Bitlis can be held as an instance of a Hukumet Sanjak that was granted a status of autonomy
within its borders, yet the emir also his subsequent army were to provide military aids namely sol-
diers to the prote if it so wished.

248
As Bitlis was a semi-autonomous region, no registrations were compiled within the Sanjak, as no ot-
her taxes as well as duties were assigned to such Sanjaks. Moreover, authority was heredity, further
they were ruled through members of the same family until no heirs remained to inherit the position.
Conversely, although tentatively the emirs of Hukumets ruled the population within their borders
autonomously, in practice, the Ottoman central government often intervened in their daily administ-
rative rule. Nonetheless, the Sanjaks were considered less autonomous in status also paid annual
taxes to the central government; they sometimes became more powerful than the Hukumet Sanjaks,
as evidenced by the Bitlis Sanjak, as compared to the Sanjak of Bayezid. However, in the Bitlis Hu-
kumet, every two or three years a different Khan from the same ruling came to power.

As Kinneir pointed out that this family feud decreased the power of the Khans of Bitlis and the regi-
on came to be influenced and dominated by the rulers of Mush that exploited the political turmoil in
the Hukumet Sanjak of Bitlis. Disputes among the ruling family members and intervention from the
Protes to check and balance the local power within the in the region, were two of the primary reasons
for the decline of power in the emirate of Bitlis.

The regions of Bitlis, Mush, and Bayezid were somehow of the hereditary of the Ottoman sanjaks,
whose status differentiated from the regular, centrally administered sanjaks. These sanjaks were re-
garded family estate (yurtluk/ocaklık) or sovereign (Hukument), and thus were not under the direct
control of the central government, particularly as their distance to the center, and their unique geog-
raphic environment placed them in a similar position to that of the Arabian Peninsula, the Albanian
Mountains and northern Ottoman Africa.

The emirs of these Sanjaks became the primary military force in the region, and they did so by exer-
ting authority over the Kurdish tribes in the region who were the primary military power of the emirs.
As being showed previously, the leaders of the Besyan tribe had created the Bayezid Emirate in the
sixteenth century by organizing the Suleymani tribes. Similarly, the muhassıl of the Khans of Bitlis,
Abdal Khan, received the support of the tribes and separated the Mush district from Bitlis, and dec-
lared it as a sovereign administrative entity during the middle of the seventh century.

Henceforth, with the purpose of finding the Khan of Bitlis within historical sociopolitical, cultural
and religious framework, it is significant to demonstrate the various local dynamics that empire
faced in the seventeenth century. In the Bitlis area, the rojaki Kurdish tribes were the leaders within
the city. They were known more for their intellectual capabilities that fore their rivalry as witnessed
by historian.

While the Rojeki were not known for their courage and military power, they had a sway over other
regional Kurdish tribes. Their authority stretched over other tribes such as the Morki, a tribe that
came to constitute the military influence of Bitlis. The multifaceted web of relations in the midst
of the tribal federation in control of Bitlis headed to inter-tribal struggles over emirate succession.
Nonetheless, this intra-confederation attempt was softened in the mid of seventeenth century by
reason of the political enlargement of Abdal Khan who was a fellow of the Rojeki community.

The Khan of Bitlis controlled a large sum of wealth as a result of the various taxes he was capable
to collect in his province. These taxes, after the addition of more land granted by Ottoman Sultan
Murad IV, amounted to more than the whole tax revenue of the empire province of Van that was near
to Bitlis and nominally responsible for Ottoman impact on Bitlis. Obtaining plenty of money owing
to these taxes generated a matter that eventually headed to the empire interference later in the se-
venteenth century. As the Khan functioned such a locally self-government head, it was his stand of

249
view that he was capable of imposing any taxes he anticipated. Abdal Khan composed the natural
head tax from non-Muslim within his emirate; however, he further generated a road tolls from cara-
vans passing through as Bitilis, a major trade corridor. These multiple sources of taxes revenue cause
friction in the region specifically through his collection of taxes from regional sheep herders. These
acts brought him into conflict with the Ottoman authorities, be it local or empire. This is on the light
of many of these pastoral groups with flocks were migrating from Bitls to the Ottoman empire regi-
ons of Erzurum and Van, hence their respective dominions’ in questions of taxation turned out to be
uncertain. Therefore, Abdal Khan’s excessive taxation stood in the face of empire authority.

It’s noteworthy to state that the trade allowed the Bitlis principality to become more commercially
active than other Ottoman provinces in the northeastern region. Furthermore, Kinneir and Çiftçi
share that there was continued commercial circulation between Bitlis, Yereven, Bagdad, Erzurum
and Tabriz, as well as with the local markets in the cities of Erzurum and Bitlis, which were well sto-
cked with numerous products. Other products, such as clothes, were either produced locally in Bitlis
or were traded from Damascus, Diyarbakir and Aleppo.

There were internal custom houses that the merchants had to pay taxes to for their commercial
products, money which then went to the local governors. As the Khan of Bitlis had supported com-
mercial and professional duties, the trade was developed in Bitlis sharply and many traders of sur-
rendering areas moved to Bitlis for business. Even though the trade routes were not always safe
to maneuver trade, this did not prevent trade from continuing in the region. Foreign travelers and
traders did however described that trade inside other province of Ottoman such as Van province was
not as well-furnished or abundant as compared to Bitlis, and that this was probably due to the fact
that the main trade routes did not pass through its nearby provinces such as the city of Van.

Even supposing the available Ottoman sources do not describe such a development, Abdal Khan
did successfully resist the dominance of the Porte, and he and his descendants, became the rulers of
Bitlis, and later, of Khan of Bitlis as well. In fact, Abdal Khan even managed to increase his power and
authority within the region more than his predecessors had .Hence; he was referred as a most power-
ful emir of Bitlis and under his power Bitlis emirated was developed gradually as well as sufficiently.

Despite so much turbulence in the countryside, many of the cities were apparently flourishing during
this period under this study, to judge by Ottoman official descriptions. Where the Ottoman central
authority was weak, the town notables or heads often stepped into the breach and asserted a qua-
si-civic independence. In the Kurdish regions along the border with Safavid Iran, hereditary chiefta-
ins or khans maintained loose ties of affiliation with the Ottoman state but were largely independent;
one of these, Abdal Khan of Bitlis, sponsored elaborate public entertainments, including tightro-
pe-walking and other acrobatic and magical feats, which Ottoman first-hand sources described in
loving detail. It is known that such performers were organized into a kind of guild, at least in the big
cities. But Evliya ran into them in the central Anatolian rural area, specifically in Bitlis .

Additionally, with the aim purpose of generating his position more sufficient in Bitlis, Abdal Khan
also constructed bridges, mosques and spiritual endowments (waqf) in Bitlis, and ruled the region
under the title of the Khan of Bitlis. Continually, he constructed his own palace and bath with enor-
mous gardens. It is a key to state that the Khan would have straightly far ahead clarified that “This
is Kurdistan; it is a law of the house of Abbas (the Abbas from which the Khan of Bitlis claimed his
consultant) to foray our neighbors”.

250
Abdal Khan a ruler whose political power was certainly limited to a small area, moreover, he was
much criticized at the Ottoman court because of his financial exactions. But even so this personage,
who had managed to amass a great fortune, impressed even sophisticated visitors from Istanbul by
the refinement of his cuisine, the lavishness of his court entertainments and the richness of his lib-
rary. Porcelain dishes, jeweled spoons and crystal ewers were used to serve food and sherbets, and
among the many exotic drinks Evliya enumerated tea, as yet a rarity in the Ottoman lands. Acrobats
showed their skills, and as a younger man Abdal Khan seems to have taken a part in such displays
him, because he was slightly lame due to a fall from a tightrope.

What is more significant is that with the aim of Abdal Khan of collecting his taxes from these regio-
nal patrol groups, he might have them chased through his armed forces even if these chase entered
into Ottoman Empire territories. For instance, Conklin (2014) has pointed out how ten thousands of
Abdal Khan’s forces headed into the region of the Kurdish Emir of Melazgird. This city was control-
led by jurisdiction of the Ottoman province in Erzurum, yet Abdal Khan’s troops reportedly took forty
thousand sheep from the region and killed three hundred of the emir’s forces. When Abdal Khan was
informed of this by the governor of van, he plainly mentioned that, “he was collecting taxes on flo-
cks”. On the one hand, Abdal Khan as the Bitlis Khan’s self-government extended moreover humble
tax gathering constitutional rights. As the Ottoman Empire similarly ceded to takeover of Islamic
judicial questions to the Khan, that was enabled the Khan of Bitlis to personally take on the Qazi
(internal Judge) of Bitlis, a highly unusual right for a governor on the light of the Qazi was normally
appointed through the empire authorities. On the other hand, in the rest of empire, the internal judge
adored a large degree of independence from the internal officials in their policymaking. Conversely,
in Bitlis, this was not the case; the Qazi’s larary was even controlled through the Khan. This degree
of encouragement meant the internal justice was exclusively at the notions of the Khan of Bitlis.

According to O'Shea an important source on geography and perception of Kurdistan, in which she
sheds light on seventeenth century Kurdistan, Kurdish towns of that time supported a flourishing
number of mosque and primary schools, where the teaching medium had been Kurdish. At that time,
the town of Bitlis, which always had a reputation for piety, possessed 110 large and small mosques,
five of which had attached important schools.

When it came to how and which religious laws were interpreted in the courts, the Khan of Bitlis
further had an impressive degree of autonomy in his relations to the empire at a great amount. The
Ottoman authority authorized the understanding of Islamic law according to the Hanafi School, one
of the four approved schools of Islamic law that was popular in the Ottoman Balkans and Western
Anatolia. In other cities in the empire, where the majority of the population was non-Hanafi, the legal
experts could follow the rulings of any of the other three schools in some cases.

This is what generates Bitlis remarkable on the light of that the emir was legalized greater internal
autonomy in its legal school and justice authority when compared to other major non-Hanafi inter-
nals in the empire as in Syria and Egypt. This was moreover mirrored by the fact that the internal
religion expert shadowed the Shafi’i school of Islam. Henceforth, the judicial, the executive and reli-
gious issues in Bitlis were under the jurisdiction of the Khan of Bitlis, when the Khan extended these
powers external of his domain, he came into conflict with the Ottoman authority.

The strenuous relationship between the Ottoman Empire and the Kurdish emirate of Bitlis high-
lights two significant matters as follow: Firstly, the collection of Kurdish tribe and the emirate that
made up the political and military structure of Bitlis were powerfully enough to sustain large degree
of autonomy in the Safavids- Ottoman borderlands by reason of their significance as the bulwark of

251
Ottoman authority against the Safavids. Secondly, the point that the Ottoman acknowledged and
approved this degree of self-government made evidences the level to which they lacked ofthese in-
ternal centers of power to maintain control in the dynamic borderlands with the Safavids. These
two mentioned considerations aid to contextualize the elite empire stand of view upon the Kurds
who represented both the burgeoning internal supremacy that desired to be stemmed as well as the
steadfast co-religionists who were the bulwark against the Safavid state.

The Movement of Abdal Khan 1655-1668

Local use of shifting allegiances was generally supportive of Ottoman rule. The question is less why
princes changed sides so as to extract concessions so much as it is a question of why so few took ad-
vantage of this opportunity. For all the supposed perspectival differences between Bitlisi and Evliya,
both were writing accounts that placed the Kurds within a framework of Ottoman governance. Evliya
might have been extolling the flexibility of a system that could impose peace on the ‘brave and war-
like’ Kurds whilst Bitlisi was asserting the independence of princes who willingly allied themselves
with ‘the foremost among the illustrious khans of Bitlis, yet both broadly had as their object of praise
the superstructure of cooperation that existed between Kurdistan and the Porte.

The leader of the movement identical to Abdal Khan of Bitlis, in 1655, seems to confirm the argu-
ments of the likes of Maria O’Shea, who criticizes ‘the economic and political patterns that exploit
and perpetuate Kurdistan’s geopolitical features. Given the Porte’s predilection for intervening in
Kurdistan, O’Shea presents it as logical that rulers identical to Abdal Khan should seek to lead a
movement. Nevertheless, this is an anachronistic misreading. Given Abdal Khan’s movement, wit-
nessed by Evliya, the traveler could be expected to old negative views of Bitlis’ leader.

As an alternative, scholars presented ‘the noble of Khan as a modern and just a prince, made sour
by the punishment meted out to him through Melek Ahmed Pasha. The movement represents a
failure of rule which turned the ruler of Bitlis into an enemy rather than its necessary consequence.
Generally, Kurdistan was loyal. When travelling in formerly Ottoman lands now under Safavid cont-
rol, Evliya noted the continued Ottoman architectural features of Nakhjevan and that joyfully on the
plain by the river Zangi ‘all over… the people were yelling “the Ottomans have come!”. Commitment to
a Sultan who often acted as the guarantor of Kurdish interests outlasted changes in borders. When
popular anti-Ottoman sentiment created a toxic atmosphere in Bitlis, Evliya fled to Melek Ahmed
Pasha and urged him to avoid Bitlis on the grounds that ‘all the Kurdish soldieries are nursing grie-
vances against you’.

Historians see that the Pasha and his notables (Kurdish Aghas) supporters were deeply confused,
thinking that they would not challenge to attack a prime minister of the Ottoman Sultan (Vizier).
The Ottoman supremacy was generally respected; only something as big as the Ottoman sacking of
Bitlis, prompting Abdal Khan’s return on an anti-Ottoman platform could turn the citizenry of Bitlis
against the Porte. This stands to support the theory of Özoğlu, that fluctuating loyalties were mostly
only relevant as signifiers ‘indicating that the Kurds were not passive partners in the state-tribe
interaction’. The movment should be read in the manner of Barkey, who argues that ‘if [elites] had
rebelled, they did so to demand that they be incorporated into the state’s privilege structure once
again’, providing a check on a system they still felt served their interests.

252
In any case, in 1655, Ottoman authority reported that Abdal Khan, Khan of Bitlis forwarded a step
for movement and revolted against the Ottoman armed forces in his areas. This rebellion was the
watershed moment that transported the previous crimes of Abdal Khan against the Ottoman state to
well-lit and graceful. The Ottoman authority had a storyline constructs of an incident against Abdal
Khan that lists his past transgressions, culminating in a confrontation between Abdal khan and the
Ottomans in 1655. Abdal Khan’s unfaithfulness challenged the empire fiction of the Kurds as the
fortification of the Sunni Ottoman state in the east regions.

In reality, the account of Abdal Khan’s insubordination and suspect loyalty to the Ottomans begins
almost immediately after he is first encountered in the chronicles. After the 1635, where he hosted
Sultan Murad IV in Bitlis also was gigantically pleased for his service. However, according to Otto-
man witness, he managed to offense the Ottoman Sultan some years to come. Referring to Abdal
Khan’s attitude to Ottoman power in the region, Ottoman authority explores that while Murad IV
was returning from his victory in Baghdad, he stayed in the region of Diyarbakir, a province nearby
Bitlis. As, he was close to Bitlis, so the Ottoman Sultan expected emir of Bitlis, Abdal Khan to visit
him to pay his respect to the victorious Sultan, conversely, Abdal Khan did not come so. The Otto-
man Sultan Murad IV was offended through this snub likewise saw it as a deed of disloyalty. Hence,
the Sultan ordered the lately appointed governor Melek Ahmed Pasha, the supporter of Evliya Ce-
lebi, to take settling of scores upon Abdal Khan. In this configuration, Abdal Khan sent an outsized
payoff of gold to Melek Ahmed Pasha and therefore he "turned a blind eye” to Abdal Khan.

The list of transgression goes moreover as it is requested that Abdal Khan motivated into Erzurum
province also raided sheep from a Kurdish pastoral group claiming he was collecting a "tax". In this
event, a warning was sent to Abdal Khan of Bitlis by Ottoman authority. Additionally, Abdal Khan
severely had responded that, “he was not an Ottoman authority; hence he was free to do as he deli-
ghted”. For that reason, the abovementioned instance headed Melek Ahmed Pasha, then a director
of Erzurum to look forward to challenging against Abdal Khan. Evenhanded as Melek Ahmed Pasha
was roughly to conduct the journey towards Bitlis, he was transferred from his governorship. After
this second event, the movement of 1655 is depicted by Evliya Celebi. At that point, Melek Ahmed
Pasha had been appointed as governor of Van a province so close to Bitlis, which was so significant
on the ground of that the province had an official oversight over the emir of Bitlis Abdal Khan and
principality of Bitlis itself.

It is within the context of this movement that the Ottoman authority's description of the Kurds be-
gins to modify, just as their reliability to the empire in the narrative begins to change. While talking
to Abdal Khan, Ottoman representative exclaims that "This is Kurdistan and your subjects are the
movement Rojaki tribe", it was at that time that the, "Movement" conducted. After hearing about
several misbehaviors and insult attitudes of Abdal Khan, Melek Ahmed Pasha summon a letter to
Abdal Khan informing him that he wished the Khan's "Kurdish obstinacy", would not get the enhan-
ced of him. The Khan of Bitlis answered his response boldly exploring that "Our horses do not drink
the water from Van". This is a demonstration of how Ottoman authority relates to symbolic disloyalty
of the head of Bitlis. For both of these symbolic actions of faithfulness, consuming the water of Van
for their horses also paying respects to a passing Sultan, had movement implications, it was through
these symbols of trustworthiness that the empire takeover and observed the boundaries.

Melek Ahmed Pasha decided to consult the notables of Van and other Kurdish figures upon the en-
gagements of Abdal Khan of Bitlis. They complained about Abdal Khan through maintaining “he is
a heretic deserving of execution a Horrify and Shiite", in the course of this gathering, a courier from
Erzurum region reached in Van province and declared that "The Khan of Bitlis, that Shiite, who is

253
under your jurisdiction, conducted an astonishment raid... (upon the) emir of Melazgird…ordered an
operation against that movement bandit". Suddenly with Abdal Khan's disloyalty on full display, he
is labeled as a Shiite and a rebel bandit. It was here, in its clearest form that the connection betwe-
en loyalty and confession in the Ottoman borderlands becomes apparent. According to Ottoman
officials Abdal Khan was disloyal towards the empire authority; moreover he was seen as a disloyal
toward the confessional order as such, is a labeled as a Shiite heretic.

These labels of disloyalty went beyond the individual of Abdal Khan, additionally soon the thoughts
about loyalty of the Kurds and their associations with Sunni Islam were reviewed. The Ottoman
authority in Kurdish areas depicts the Kurds following Abdal Khan as the "impure Yezidi Kurds, sta-
ined with movement and corruption… who have exited from the four Sunni schools of thoughts and
mingle with the errant sects.

Additionally, it claims the Rojaki were among these tribes of Yezidi Kurds that was contrary to its
description of them as pious Sunni Muslim before the movement took place. The use of the label
"Yezidi" is significant here as this religious sect was prominent among Kurds and was considered
heretical. The Yezidi religion is described as syncretic, incorporating many Christian, Islamic and
ancient Persian beliefs that headed their persecution and association with heresy.

Lastly, Melek Ahmed Pasha headed the "Ottoman armed forces of Van", against the, "Rojaki Yezidi
crowd". The battle was perplexing as "both the Khan's and the Kurdish crowd wore the same sort of
multi-colored headbands also motely jackets, like the red-headed Qizil-Pasha. This is fascinating
because it presents local level; the visual distinction between a supposedly heretic Qizil-Pasha and
Kurds became almost indecipherable. The confusion highlights how incompatible these strict empi-
re distinctions were however further how flexible these imperial differences could be.

Beyond this misunderstanding, the Ottoman officials recounted how the Khan's armed forces "Fell
prey to the sword at the hands of the Hanafi Muslim… (Also) all the Yezidi brigands had their hea-
ds cut off". Here it will be seen that the Hanefi Muslim School of Islamic law was used as a loyalty
marker; perhaps, this was a hint at how the Ottoman authorities saw the unique self-government
Shiite courts in Bitlis pervious to the movement. After this the Ottoman installed Abdal Khan's son
(Ziyaeddin), as a Khan of Bitlis. It was the acceptance of Ottoman authority that was at stake; upon
Abdal Khan’s deposition from Bitlis, his successor Ziyaeddin Khan was resultantly made to pay ‘to
renew his warrant to rule whilst the Ottoman representative Melek Ahmed Pasha would only punish
anyone who disobeys him but those who disobeyed the command of the Padishah, he would either
be killed or struck in the face until blood flowed. Thus, the language in which relations between the
center and the outside edge was expressed is relevant.

The Ottoman officials assured the khan that Melek Pasha and the other Ottoman governors of pro-
vinces along the Safavid border were very solicitous of keeping the truce and maintaining good re-
lations with the frontier tribes and especially with the Iranian provinces of Urmia and Tabriz; the
campaign must be directed at the rebellious Kurdish khan of Bitlis, Abdal Khan. The spy, who was
present, said that he did see twenty boats being readied at the dock on Lake Van, and this was evi-
dence that Evliya’s surmise was correct.

Conversely quickly afterwards, Abdal Khan escaped. And then rapidly after Abdal Khan got back to
Bitlis his astonished son begged for forgiveness from his farther, ultimately, allowing his father to
resume his position as a Khan. Conversely, ten years later, in 1665, Abdal Khan was removed from
office as recorded later in the seventeenth century through Ottoman court chronicler Abdurrahman

254
Abdi Pasha. He explored that after this new context of movement in 1665, the governor of Van,
Seyyid Yusuf Pasha, removed the, "the ruler of Bitlis who is the villain and robber Abdal", also one of
Abdal Khan's other sons, named (Bedreddin), was appointed as a Khan of Bitlis.

The skills scholars had acquired at court doubtless stood him in good stead when he accompanied
Melek Ahmed Pasha to his various Anatolian postings, and especially when he found himself at the
court of the khan of Bitlis. Once more, the work of Robert Dankoff has provided the writer with some
access to this facet of Evliya’s personality. For he has produced a congenial translation of Evliya’s
visit to Abdal Khan, a ruler whose political power was certainly limited to a small area and who mo-
reover was much criticized at the Ottoman court because of his financial exactions.

In opposition, as Dankoff has shown in his meaningfully valuable account to Evliya’s stay in Bitlis,
this enjoyment of courtly elegance and savoir-vivre was always fraught with danger. For as Evliya
himself noted, Abdal Khan could pass from genial pleasantries to dangerous suspicions within the
span of a moment, and his entourage also held some violent and power-hungry men. The Ottoman
traveler was himself an involuntary eye-witness to the murder of one of the khan’s sons by his own
brother, and in the resulting confusion, Evliya escaped across the snowy mountains of eastern Ana-
tolia. Continually, this feat he was able to accomplish only because in previous days and weeks, he
had taken the precaution of training his horses every day. Although Evliya when recounting his life
as a palace companion to Sultan Murad IV did not dwell on the dangers involved in this proximity to
absolute power, it is hard to imagine that he was not aware of them. Presumably he had been trained
to be on the alert at an early age.

Similarly, any cooperation between the principalities would have proven immensely hard for the Ot-
tomans to defend against, given the difficulty in suppressing the movement of Abdal Khan without
help even with support from other tribes. Nevertheless, the Ottomans succeeded in convincing the
principalities to cooperate; given that scholars recognized representatives of the Hakkari prince at
the court of Abdal Khan from meeting them in Diyarbakır and explicitly named Sheref Khan of the
Mahmudis and the emir of Mush as taking part in the expedition against Abdal Khan, Ottoman co-
operation with the various princes was active, regular and enabled Kurdistan to largely police itself.
Resultantly, a stable, loyal and military capable Kurdish buffer at the frontier was created and sus-
tained through Ottoman governance.

In short, in 1665, the Ottoman court in order of its authority decided to punish the Khan of Bitlis. Ac-
cording to the Ottoman court, he was struggling against Ottoman interests. Furthermore, had taken
taxes and mugged people’s privileges illegally, what is more, attempted effectively to separate the
province of Bitlis from Ottoman Empire and declared its state in Bitlis province. As result, the inde-
pendent set of mind eventually brought the same fate upon Abdal Khan as it had upon his grand-fat-
her. Abdal Khan himself was eventually dismissed by the Porte in 1665. The Khan was exiled to
Istanbul, where it is said that he led a quiet life until he was unexpectedly murdered upon the orders
of Sultan Muhammad IV (1648-87) in 1668.

Finally, the detailed account by Ottoman Officials upon the fate of the Khan of Bitlis tells an interes-
ting tale of how the Ottoman state viewed loyalty in Eastern Anatolia also how this concept altered
frequently owing to the empire internal relationships at hand. Furthermore, the explicit, relationship
between empire faithfulness and recognized labels, showcased in the Ottoman chronicled work, de-
monstrated the real power of these labels had in society. Overall, these accounts depicts that these
markers of loyalty were vital for the legitimization of force and conquest within the Ottoman Empire.

255
Conclusion

After searching on the principality of Bitlis during the role of emir Abdal Khan from 1617 to 1668,
some facts are being discovered as follow:

Even though the emirate of Bitlis was established in a narrowed geographical period and has a limi-
ted size. This emirate situated in significantly geostrategic position also preponderant in the eyes of
Ottoman authority. As a result, the Ottoman Empire paid scrupulous attention to it likewise captured
it gave to the Bitlisi family as a Sanjak, which is belonged to the Ottoman authority. Consequently, it
appeared as a free government and slightly also gradually developed. Furthermore, it had played a
key role in the political and military development in the region. This principality was recognized as a
completely free and independent by the Ottoman authority. It was named the (Hukumet).

Conversely, before taking power of this emirate by Abdal Khan, this emirate was somehow unstab-
le and underdevelopment. As it was always under the threats, risks of military campaigns of the
Ottoman and Safavids challenges. As a result when Abdal Khan took power of this principality, he
generated some key steps for advancing his emirate. This emir had strived to reconstruct palaces,
bridges, bathes and looked forward to collecting taxes. In his endeavors of collecting taxes, many
times he took people’s household as a fine, in addition to sometimes collected taxes by Ottoman
authority’s name. The outcome of these stances made Ottoman cynical of his loyalty to Ottoman
authority. For that reason, the Ottoman sent him a strong warning to encourage him to suppress the-
se misbehavior attitudes. In response to the Ottoman authority, he declared that this is Kurdistan;
he is free what he wants to do so. Accordingly, the Ottoman officials toppled him up from power and
installed one of his sons as a Khan of Bitlis.

As a result of the Ottoman Empire misbehavior and inaccurate attitude to Abdal Khan’s government,
the Khan of Bitlis quickly returned to Bitlis and retook his power through his capabilities. Abdal
Khan had strongly efforts to rescue his emirate from the Ottoman authority to maintain this aim;
he revolted against the Ottoman rulers in Bitlis region. The outcome of this revolt encouraged the
Ottoman authority to attack him and overthrow him from power in Bitlis and installed another son
of him named (Berdreddin) as a Khan of Bitlis.

Consequently; the Ottoman military forces took Abdal Khan to Istanbul, where judged and jailed
him on his prior attitude to the central authority of Ottoman also internal stances to the civilians of
Bitlis and surrounding areas. The Ottoman judge decided to punish him by hanging. Because of that
the Ottoman authority to some extent discovered that Abdal Khan was struggling against the Otto-
man interests, what is more, effectively had made an effort to liberate his emirate under the control
of Ottoman state and governed it as an independent principality. As a result, in 1668, the Ottoman
authority fulfilled its decision and hanged emir Abdal Khan of Bitlis.

256
Notwithstanding the assertion of Ottoman and some of his skin Kurds against Abdal Khan, in which
they showed Abdal Khan was a Shiite and Yezidi. He was neither a Shiite nor a Yezidi, but he was a
Sunni Muslim adhered Shafi school of Islam in addition to an independent emir of Bitlis, who stru-
ggled to liberate his emirate from Ottoman and ruled freely. As a result he revolted against Ottoman
authority, however, he did not have supporters even his family was not backing him. In other words,
his family regularly collaborated with Ottoman authority for gaining some privileges. Hence, he was
frequently toppled up from power.

Finally these verities of instances coverage in the story of Abdal Khan through historians, his tale
presents how these confessional accused ethnic labels were more flexible than the other instances
depict. The narrative of Abdal Khan illustrates the two sides of the empire relations with eastern
Anatolia. It presented how the confessional faithfulness of a specific group originates into matter
precisely when they depict their unfaithfulness to the empire. The Ottoman Empire was not dis-
turbed with new ideas of “uniqueness”, nonetheless, with the symbols and demarcates of reliability.

257
Appendixes

Resim 1 : Map of Kurdish Emirates include that of Bitlis

258
Resim 2 : A Map of Eastern Anatolia

259
Resim 3 : A text about the Glorious Adbal Khan
Reference: Alsancakli. The Šarafnāma and the Rūjikī rulers, p.3

260
Resim 4 : A Picture of Bitlis

261
References

1. Van Bruinessen, M. (1992). Agha, shaikh, and state: the social and political structures of
Kurdistan. Zed books. P.162
2. Ibid, p. 162
3. ÖZTEN, S. (2009). Early Awakening of The Kurdish National Sentiments in The Ottoman
Empire (1880-1914) (Doctoral dissertation, Middle East Technical University), p. 55.
4. Çiftçi, E. (2018). Fragile alliances in the Ottoman East: the Heyderan Tribe and the empire,
1820-1929 (Doctoral dissertation, Bilkent University) , p. 97
5. Ibid, p. 97.
6. Gunter, M. M. (2004). Historical dictionary of the Kurds. SCARECROW PRESS, INC: Lan-
ham, p.27.
7. Mardin, Ş. (1989). Religion and social change in modern Turkey: The case of Bediuzzaman
Said Nursi. Suny Press, p48.
8. Van Bruinessen. Agha, shaikh, and state, P.137
9. Ghalib, S. A. (2011). The emergence of Kurdism with special reference to the three Kurdish
Emirates within the Ottoman Empire 1800-1850 (Doctoral dissertation, University of Exe-
ter), p. 30.
10. Markiewicz, C. A. (2015). The crisis of rule in late medieval Islam: A study of Idrīs Bidlīsī
(861-926/1457-1520) and kingship at the turn of the sixteenth century (Doctoral disserta-
tion, The University of Chicago); Dimitriadou, A. (2001). Heşt Behişt of Idris Bidlisi: the reign
of Bayezid II (1481-1512) (Doctoral dissertation, University of Edinburgh).
11. Ghalib. The emergence of Kurdism with special reference, p. 30.
12. Kaya, Z. (2012). Maps into nations: Kurdistan, Kurdish Nationalism and international society
(Doctoral dissertation, The London School of Economics and Political Science (LSE), p. 98.
13. Keskin, N. (2015). How Did the Kurds of Turkey Acted Politically Against the Policies of the
Great Powers? (Doctoral dissertation, Zirve University), p. 20.
14. Akin, A. (2016). The Possibility of Justice and Peace: The Representation of 1915 and Ar-
menians in Kurdish Literature? (THE DEGREE OF MASTER OF ARTS, ISTANBUL ŞEHİR
UNIVERSITY), p. 15
15. Ibid, p. 16 ; Van Bruinessen. Agha, shaikh, and state, P.140.
16. Ozoglu, H. (2004). Kurdish notables and the Ottoman state: evolving identities, competing
loyalties, and shifting boundaries. Suny press, p. 30.
17. Alsancakli, S. (2016). The Šarafnāma and the Rūjikī rulers of Bidlīs in the 11th/17th century,
pp. 1-2
18. Ibid, p. 2.
19. Van Bruinessen. Agha, shaikh, and state, p. 169.
20. Conklin, T., & Esmer, T. (2014). The Politics of Loyalty the confessional and ethnic loyalties
of the Kurds in seventeenth-century Eastern Anatolia (Doctoral dissertation, Central Euro-
pean University), p. 4.
21. Alsancakli. the Šarafnāma and the Rūjikī rulers, pp.2-3.
22. Ibid, p.2-3.
23. Ibid, p. 3.
24. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty, p. 20
25. Ibid, p. 20

262
26. Ibid, p. 20
27. Van Bruinessen, M. M. (2000). Kurdistan in the 16th and 17th centuries, as reflected in Evli-
ya Çelebi’s Seyahatname. p. 3
28. Van Bruinessen. Agha, shaikh, and state, pp. 169-170.
29. Ibid, p. 170.
30. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty, p. 20
31. Ozoglu. Kurdish notables and the Ottoman state, p. 57
32. Van Bruinessen, M. M. (2000). Kurdistan in the 16th and 17th centuries, p.5
33. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty,, p. 22.
34. Ibid, p. 22
35. Ibid, p. 23
36. Van Bruinessen. Agha, shaikh, and state, pp. 167
37. Ibid, p. 168
38. Ibid, p. 168
39. Ibid, p. 23
40. Ibid, p. 24
41. Ibid, p. 24
42. Çiftçi,. Fragile alliances in the Ottoman East: the Heyderan Tribe and the empire, p. 97
43. Ibid, p. 97
44. Ibid, p. 97
45. Kinneir, J. M. (1818). Journey through Asia Minor, Armenia, and Koordistan in the years 1813
and 1814: With remarks on the marches of Alexander and retreat of the ten thousand. J.
Murray, p. 97
46. Ibid, p. 97
47. Ibid, p. 98
48. Ibid, p. 98
49. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty, p. 24
50. Van Bruinessen. Agha, shaikh, and state, pp. 164.
51. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty, p. 25
52. Ibid, p. 25
53. Van Bruinessen. Agha, shaikh, and state, pp. 167
54. Ibid, p. 167
55. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty, p. 25
56. Kinneir,. Journey through Asia Minor, pp. 390-395; Çiftçi,. Fragile alliances in the Ottoman
East: the Heyderan Tribe and the empire, p. 97
57. Çiftçi,. Fragile alliances in the Ottoman East: the Heyderan Tribe and the empire, p.85
58. Ibid, pp. 85-87
59. Ibid, pp. 85-87
60. Faroqhi, S., & Inalcık, H. (2003). The Ottoman Empire and its Heritage: Politics, Society and
Economy, p.78
61. Ibid, p. 53.
62. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty, p. 26
63. Faroqhi, & Inalcık. The Ottoman Empire and its Heritage, p. XIII
64. Van Bruinessen. Agha, shaikh, and state, p. 167
65. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty, p. 26
66. Ibid, p. 26

263
67. Ibid, p. 26
68. O’Shea, M. T. (2004). Trapped between the map and reality: Geography and perceptions of
Kurdistan. Routledge, p. 79
69. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty, p. 27
70. Ibid, p. 27
71. Ibid , pp. 27-28
72. Ibid , pp. 27-28
73. Ibid , pp. 27-28
74. O’Shea. Trapped between the map and reality, p. 189.
75. 7923G. (2016). Ottoman Kurdistan and its role mediating between two empires (Tripos Exa-
mination, Cambridge University) , p. 33
76. Ibid, p. 33
77. Ibid, p. 33
78. Ibid, p. 33
79. Ozoglu. Kurdish notables and the Ottoman state, p. 49
80. 7923G. Ottoman Kurdistan and its role mediating between two empires, p. 32; Barkey, K.
(1994). Bandits and bureaucrats: The Ottoman route to state centralization. Cornell Univer-
sity Press, p. 56.
81. Çiftçi,. Fragile alliances in the Ottoman East: the Heyderan Tribe and the empire, pp. 86-87
82. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty, p. 36
83. Ibid , pp. 36-37
84. Ibid , pp. 36-37
85. Ibid , pp. 36-37
86. Ibid, p. 37
87. Ibid, p. 37
88. Ibid, p. 37
89. Ibid , pp. 37-38
90. Ibid , pp. 37-38
91. Ibid , pp. 38-39
92. Ibid , pp. 38-39
93. Ibid , pp. 38-39
94. Ibid , p.39
95. Van Bruinessen. Agha, shaikh, and state, p.159.
96. 7923G. Ottoman Kurdistan and its role mediating between two empires, p. 14
97. Faroqhi, S., & Inalcık, H. (2003). The Ottoman Empire and its Heritage, p. 101.
98. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty, p. 39
99. Faroqhi, & Inalcık. The Ottoman Empire and its Heritage, p. XIII
100. Ibid, p. XIV
101. Ibid, p. XIV
102. Ibid, p. XIV
103. 7923G. Ottoman Kurdistan and its role mediating between two empires, p. 21
104. Alsancakli. The Šarafnāma and the Rūjikī rulers, pp.2-3.
105. Conklin & Esmer. The Politics of Loyalty, pp9. 39-40

264
 16. YÜZYIL SONLARINDAN, 17. YÜZYILIN ORTALARINA
BİTLİS’TE EŞKIYALIK VE ŞİDDET

Tahsin ŞAHİN
Uludağ Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, Araştırma Görevlisi

Giriş

Osmanlı tarihinde 17. yüzyıl uzun süre duraklama dönemi olarak adlandırılmıştır. Ancak günümüz-
de bu isimlendirmenin yanlış olduğu tartışmaları tarihçiler arasında yaygınlaşmıştır. Sınırların ge-
nişlemesi ya da askeri başarıları merkeze alan bir tarih yazımının bu dönemi “duraklama” olarak
ele alması şaşırtıcı değildir. Ancak 17. yüzyıl boyunca tahta çıkan on padişahın altısı tahttan indi-
rilmiş, bunlardan ikisi katledilmiştir. Yine bu dönemde bir valide sultan ve üç şeyhülislam katli de
yaşanmıştır ve gerek dünyada gerek Osmanlı özelinde pek çok yenilikler, değişimler görülmüştür.
Bu değişimler ve dönüşümler 16. yüzyılın ortalarından itibaren Osmanlı toplumunda farklı şekil-
lerde tezahür etmiş ve Osmanlı Anadolu’sunda kısa sürede Celali İsyanları denilen şiddet sarmalını
doğurmuştur. Bu çalışmada söz edilen dönemde Güneydoğu Anadolu’nun önemli bir merkezi olan
Bitlis’te yaşanan eşkıyalık olayları incelenerek, Orta ve Batı Anadolu’yla olan benzerlik ve farklılık-
ları vurgulanacaktır. Ancak öncelikle 17. yüzyılda yaşanan dönüşümler ve etkilerini görmek Bitlis’te
yaşananları anlamakta faydalı olacaktır.

Tarihsel Arka Plan

16. yüzyıla kadar dünyanın en iyi organize olmuş, en etkili ve en güçlü ordulardan biri olan Osman-
lı ordusu, yüzyılın sonlarına doğru iki cephede birden savaşmaya başlamıştı. Bir yandan doğuda
Safaviler ile mücadele eden Osmanlı ordusu (1578-1590, 1603- 1639) bir yandan da Habsburglar
ile literatürde “uzun savaş” olarak nitelendirilen bir savaşın içine girmişti (1593-1606). Bu savaşlar

265
Osmanlı maliyesini derinden sarsmıştı.[1] Savaş maliyetlerinin yanı sıra, bu dönemde ateşli silahla-
rın kullanımının artışı[2], Osmanlı maliyesine baskı yarattığı gibi sosyal hayatı da etkilemişti. Savaş
meydanlarının şanlı savaşçıları ve Osmanlı ordusunun bel kemiği olan tımarlı sipahiler ateşli silah-
lar karşısında yetersiz kalmıştı. Buna karşın Osmanlı merkezi yönetimi çareyi tüfek kullanabilen
piyade ordusunun sayısını arttırmakta aramıştı. Bu dönemde yeniçeri sayısı neredeyse üç kat arttı-
rılmıştı[3]. Yani hazinenin askerler için ödediği ücret üç katına çıkmıştı. Artan yeniçeri sayısı yeterli
olmamış olacak ki bu dönemde savaşlarda sekban adı verilen ücretli askerlerin kullanımı artmıştır.
Genellikle levendât adı verilen genç, bekar, işsiz erkeklerden oluşan bu gruplar savaş zamanı ücretli
asker olarak istihdam edilirken, savaş sonrasında terhis ediliyordu. Bu işsiz genç ve bekar kitlenin
ya da “artık nüfusun” istihdam sorunu bu dönemde yaşanan pek çok problemin temel sebebi ol-
muştu. Ellerinde silahları ile işsiz kalan bu gençlerin çok az kısmı köylerine dönmeyi tercih ederken
büyük kısmı çareyi bir bey kapısında ya da eşkıyalıkta aramaktaydı[4], ki çoğu zaman bu iki grup
arasında pek fark yoktu. Ayrıca sekbanların savaş için yola çıkıp, yolun yarısına gelmeden savaş
mahalline gitmeyip eşkıyalığa kalkıştıkları da görülmekteydi.[5]

Ordu piyade kanadı büyütülürken artık eskisi kadar işlevsel olmayan sipahi ordusu küçültülmüştür.
Basit nedenlerle tımar sahiplerinin ellerinden tımarları alınmaya başlamıştı.[6] Tımarlılara karşı bu
kadar sert uygulamaya gidilmesinin tek sebebi ordudaki işlevsizlikleri değildi. Devlet yeni bir top-
rak sistemine gidiyordu ve böylelikle artan nakit ihtiyacını karşılayabilecekti. Bu mâzul sipahiler
Anadolu’ya dönerek yeni sistem içinde kendilerine yer bulmaya çalıştılar. [7] Ancak bu arayışta en
yaygın ve pratik metotları, hali hazırda var olan Celali ordularına komuta etmek oldu. Devlet ile pa-
zarlık masasına oturarak yeni görevler edinmenin en kestirme yolu da bu idi.[8] Bu suretle dağlardaki
eşkıyalar kasaba ve daha sonra şehir kuşatacak ve hatta Osmanlı ordularını alt edecek kadar büyük
güce ulaştılar. Merkezi ordunun büyümesi, savaşların finansmanı, Anadolu’daki kaos ortamı, ve yine
bu dönemde yaşanan demografik büyüme ve iklimsel problemler Osmanlı maliyesini yeni kaynaklar
bulmaya mecbur etmişti. Yine Amerika kıtasının keşfi, yeni dünyadan Avrupa’ya gelen gümüş ve bu
gümüş bolluğunun meydana getirdiği enflasyon, devleti yeni gelir sahaları bulmaya mecbur kılan dış
etkenler olarak nitelendirilebilir. Bütün bunlar normalde savaş zamanları toplanan ve olağan üstü

1 1578-1590 arasındaki savaşlar sonucu İran’a karşı Osmanlı büyük zaferler elde etmiş ve geniş topraklar kazanmış olsa
da hem kazanılan toprakları uzun süre elde tutamamış hem de savaş ekonomisine çok zarar vermişti. Dönemin sad-
razamlarından Siyavuş Paşa, 1588’de gelirlerin, harcamaların üçte biri oranında açık verdiğini kaydetmiştir. William
J. Griswold, Anadolu’da Büyük İsyan 1591-1611, (çev. Ülkün Tansel), İstanbul, Kırmızı Yayınları, 2011, s. 19-21. Sinan
Paşa’nın İran seferinde Trabluşşam’ın vergi gelirinin yarısı (takriben 50.000 Flori) doğrudan orduya aktarılmıştır. Bekir
Kütükoğlu,Osmanlı- İran Siyasi Münasebetleri (1578-1612), İstanbul, İstanbul Fetih Cemiyeti, 1993, s. 39.
2 Bu dönemde savaş teknolojisinde yaşanan değişim literatüre askeri devrim olarak girmiştir. Askeri devrim tartışması
hakkında detaylı bilgi için bkz. Clifford J. Rogers, “The Military Revolution in History and Historiography”, in The Military
Revolution Debate, ed. Clifford J. Rogers, Westview Press, 1995, 1-10. Osmanlı tarihi açısından askeri devrim tartışmaları
için bkz. Rhoads Murphey, Ottoman Warfare, 1500-1700, London, UCL Press, 1999; Gabor Agoston, Guns for the Sultan;
Military Power and the Weapons Industry in the Ottoman Empire, Cambridge University Press, 2005.
3 1500’de 13.000 olan yeniçeri sayısı, 1600’de 38.000’e ulaşmıştı. Halil İnalcık, “Military and Fiscal Transformation in the
Ottoman Empire, 1600-1700”, Studies in Ottoman Social and Economic History, London, Variorum Reprints, 1985, s. 289.
4 Halil İnalcık, “Military and Fiscal Transformation” s. 294, Griswold, Anadolu’da Büyük İsyan, s. 40.
5 Karen Barkey, Eşkıyalar ve Devlet, Osmanlı Tarzı Devlet Merkezileşmesi, (çev. Zeynep Altok),İstanbul, Tarih Vakfı Yurt
Yayınları, 1999, s. 159.
6 Bu durum ise kısa sürede bir takım karışıklıkları doğuracaktır. Haçova Savaşı’ndan hemen sonra Çağalzade Sinan Paşa
tarafından yaptırılan ani bir yoklamada o anda orada olmayan tımarlıların hepsi firari kabul edilmiştir. Hatta sefere hiç
gelmeyenler dahi bu cezalandırmadan nasiplenmişlerdir. Firarilerin tımarlarına el konulmuştur. William J. Griswold An-
adolu’da Büyük İsyan, s. 38-39.
7 Aynı sıralarda askerin bir kısmının Macar sınırına gönderilmesinin yanı sıra bir kısmının İran üzerine giden Nasuh
Paşa’ya ve diğer bir kısmının da Anadolu’daki kaos ortamının çözülmesi için görevlendirilen Üveys Paşa oğlu Mehmed
Paşa emrine verilmesi de başka bir kargaşa yaratmıştı. Her paşa, diğer paşanın yanında sefere giden askerleri kaçak ilan
etmiş ve dirliklerini alarak yanında bulunan askerlere vermişti. Bu durum da daha sonra bir hak arayışı mücadelesine
dönerek askerler arasında çatışmalara yol açmış ve eşkıyalığın artışında önemli bir rol oynamıştı. M. Çağatay Uluçay,
XVII. Asırda Saruhan’da Eşkıyalık ve Halk Hareketleri, İstanbul, Resimli Ay Matbaası, 1944, s. 13.
8 Karen Barkey, Eşkıyalar ve Devlet, s. 145-148.

266
hal vergisi olan Avarız vergisinin sürekli hale gelmesine neden olmuştu.[9] Avarız vergisinin yanında
Osmanlı toprak sisteminde de yeni bir uygulama dikkat çekmektedir. Daha önceden özel vergi üni-
teleri için kullanılan iltizam yöntemi bu dönemde toprak için de kullanılmaya başlanmıştır.

Üç yıllık süre için belirli bir ünitenin vergisini devlete nakit olarak ödeyip, daha sonra bu süre zarfın-
da bu ünitenin vergisini toplama olarak basitçe tanımlanabilecek bu sistemin yarattığı bazı sorunlar
vardır. Bunlardan biri eski mültezim ile yenisi arasında yaşanan bir takım problemlerdir. Genellikle
toplanacak verginin zamanından önce ya da sonra toplandığından birbiri ardından gelen iki mülte-
zim ya da mütesellim pek çok defa alacak verecek kavgası etmiştir.[10] İkincisi ve daha önemli olanı
ise mültezimlerin kısa sürede kârlarını maksimize edebilme isteğidir ve pek çok problemi de berabe-
rinde getirmiş ve Anadolu’da isyanların ve eşkıyalığın artmasına sebep olmuştur. Usulsüz vergi top-
lamalardan eşkıyalığa kadar pek çok gayrimeşru faaliyetin altında yatan sebeplerden biri de budur.

16. yüzyılın sonlarında Osmanlı İmparatorluğu’nda yaşanan ekonomik sıkıntıların nedenlerinden

biri de fiyatlardaki artıştır. 1605’te fiyatların 1555’e göre dört kat arttığı tespit edilmiştir.[11] Bu anor-
mal görünen artışta yüzyılın sonunda yapılan tağşişler ve enflasyon düşünülünce aslında çok da
anormal olmadığı ancak yine de hatırı sayılır oranda fiyat artışı olduğu savunulabilir.[12]

Enflasyondan etkilenen yerel yöneticiler kendilerine yeni kaynaklar aramışlardır. Fakat bu dönem-
de yerel yöneticilerin giderleri de artmıştır. Kapılarında sekban olarak pek çok levendâtı istihdam
eden bu grup, ekonomik buhran ile baş edebilmek ve yereldeki gücünü koruyabilmek için reayadan
abartılı vergiler almış, usulsüz yöntemlere hatta eşkıyalığa başvurmaktan çekinmemiştir. Amaçları
kendi güçlerini muhafaza eden, kapılarındaki büyük sekban gruplarının sürekliliklerini sağlamaktır.
Çünkü kapı ordularını kışla usulü beslemek hayli maliyetli bir iştir.

Bir sekbanın yıllık maliyeti yaklaşık 3.000 akçe civarındaydı. Haliyle kapısında yüzlerce sekban
bulunduran bir beyin bunları kendi parasıyla karşılaması pek mümkün değildi. Bu sebeple beyler
-gönüllü yahut değil- sekbanlarının eşkıyalık, soygun tarzında faaliyetlerine destek veriyor veya
daha iyi bir ihtimalle görmezden geliyorlardı.[13]

Osmanlı Anadolu’sunda bu dönemde yaşanan diğer bir önemli gelişme de taşrada yeniçeri varlığının
artmasıdır. Kanuni’nin oğulları Selim ile Bayezid arasında yaşanan mücadele sonucunda Anadolu’da
yeniçeri garnizonları kurulmuş ve uzun süre varlıklarını devam ettirmiştir. Yeniçeriler toplum içinde
ayrıcalıklı bir konuma sahiptiler. Bu ayrıcalıklı konumu sağlayan en önemli faktör onların doğrudan
sultanın askeri olmalarıydı. Yeniçerilerin ayrıcalıklı konumuna neden olan diğer bir faktör de düzenli
maaşları yani ulufeleri idi. Bu sayede yeniçeriler ticari ortaklıklar yapabiliyor, hatta askeri güçleri-
ni de kullanarak tefecilik yapmaktan geri durmuyorlardı.[14] Yeniçerilerin genelden farklı olmalarını

9 Avarız vergisi ve halkın vergi yükü hakkında detaylı bilgi için bkz Linda Darling, Revenue-Raising and Legitimacy; Tax
Collection and Finance Administration in the Otoman Empire 1560-1660, Leiden, E.J. Brill, 1996 ve Cafer Çiftçi, “Osmanlı
–Avusturya Savaşları Esnâsında Bursa Halkının Avârız Türü Vergi Yükünden Örnekler”, Osmanlı Araştırmaları, İstanbul,
2000, ss. 247-268.
10 Uluçay, XVII. Asırda Saruhan, s.101.
11 Linda Darling, Revenue Raising, s. 37
12 Osmanlı’da görülen fiyat artışları iki temel nedene bağlanmaktadır. Bunlardan ilki literatüre fiyat devrimi olarak giren, Amer-
ika’nın keşfi ile Avrupa’ya akan gümüşün Osmanlı ekonomisine etkisi ile ortaya çıkan enflasyondur. Diğeri ise özellikle 16.
yüzyılın ikinci yarısında etkisi artarak hissedilen nüfus artışının (hatta baskısının) neden olduğu arz talep dengesizliğidir.
(Bu konuda detaylı bilgi için bkz. Linda Darling, Revenue Raising, Ömer L. Barkan, XVI. Asrın İkinci Yarısında Türkiye’de
Fiyat Hareketleri”, Belleten, Cilt: 34, 1970, ss. 557-607 ve “The Price Revolution Of The Sixteenth Century: A Turning Point
in the Economic History of the Near East, International Journal of Middle East Studies, 1975, C. 6, ss. 3-28.
13 Mustafa Akdağ, Türk Halkının Dirlik ve Düzenlik Kavgası Celali İsyanları, İstanbul, YKY, 2017, s. 337. Ayrıca bu dönemde
merkezden yöneticilere usulsüz faaliyetlerinden ötürü yazılan pek çok uyarı metni de bulunmaktadır. Örnekler için bkz
Halil İnalcık, Osmanlı’da Devlet Hukuk Adalet, İstanbul, Eren Yayınları, 2005. ss.75-91.
14 Barkey, Eşkıyalar ve Devlet, s. 72-3. Akdağ, Dirlik ve Düzenlik Kavgası, s. 302

267
sağlayan diğer bir faktör de sahip oldukları yargılanma ayrıcalığıdır. Bir kadı yeniçeri hakkında ke-
sinlikle hüküm veremez, suçlu olduğunu düşünüyorsa ancak onu İstanbul’a yeniçeriler nezaretinde
gönderebilirdi. Yeniçerinin cezasını ancak yeniçeri ağası verebilirdi.[15] Bu dönemde yeniçeri kıyafeti
giyerek bu iltimaslardan yararlanmak isteyen gençler olduğu gözlemlenmiştir.[16]

“16. yüzyılda tüm Akdeniz dünyası gibi Osmanlı İmparatorluğu’nda da nüfus büyük bir artış göster-
miştir”. Bu iddianın ilk sahibi malum olduğu üzere Fernand Braudel olmuştur.[17] Daha sonra Ömer
Lütfi Barkan bu iddiayı araştırarak Osmanlı Tarihi açısından incelemiş, böyle bir artışın var olduğu
kanısına varmıştır.[18] Ancak bu konudaki en kapsamlı çalışma Michael A. Cook tarafından yapıl-
mıştır.[19] Cook eserinde genel olarak Osmanlı’da nüfus artışının nüfus baskısına dönüşecek boyutta
olduğunu vurgulamıştır. Nüfus artışının ekilebilir arazi miktarını geçtiğini, bu sebeple gençlerin –en
azından bir kısmının- topraksız kalarak şehirlere göç ettiğini ya da başka yollar arayarak hayatlarını
sürdürmeye çabaladıklarını vurgulamıştır. Cook’un bu iddiası beğeni topladığı kadar eleştiri de al-
mıştır. Nüfus artışı konusunda Huricihan İslamoğlu, Cook’a katılmamaktadır. Ona göre nüfus artışı,
nüfus baskısı olarak değerlendirilecek kadar büyük boyutta değildir. Bu dönemde göçebelerin yoğun
bir biçimde yerleştirmesinden dolayı böyle bir izlenim olduğunu, ayrıca büyük çiftliklerin oluşması-
nın reayanın topraksız kalmış olduğu manasında gelmeyeceğini vurgulamıştır.[20] Suraiya Faroqhi ise
bu dönemde nüfus artışının yaşandığını ancak bununla birlikte bu artışın bir nüfus baskısı boyutuna
ulaşacak kadar ileri boyutta olmadığını savunur. Ona göre, köyden kente göç incelenirken köyün itici
faktörleri (push factors) yerine, şehrin cazibesine (pull factors) bakmak gereklidir.[21] Oktay Özel ise
nüfus artışı konusunda yaptığı araştırmalarla 17. yüzyılın ikinci yarısında incelediği Amasya bölge-
sinde %40’lık bir nüfus artışı tespit etmiştir. Özel’in çalışması sonrası vardığı sonuç, Anadolu’nun
ekserisinde ortalama %20 ila %40 arasında nüfus artışı olduğudur.[22] Bu ise nüfusun bir anda fazlaca
büyüdüğü ve toplumda muhtelif problemlere yol açacağına delalettir.

Bir şehrin ya da bölgenin nüfus yoğunluğu, tamamen olmasa da büyük ölçüde o bölgenin asayişinin
sağlanmasında etkilidir. Kalabalık şehirler ve bölgeler geçmişte de günümüzde de suç oranı en yük-
sek mahaller olmuştur. Celali İsyanlarının zuhur ettiği geç 16. ve erken 17. yüzyıllar Osmanlı İmpa-
ratorluğu’nda nüfusun hızlıca artış gösterdiği zamanlara tekabül eder. Bu sebeple Celali İsyanlarının
var oluş ve büyüyüş sebepleri arasında en çok gösterilen nedenlerden biri de nüfus artışıdır. Öyle ki,
bu dönemde artan nüfus demografik kriz ve hatta nüfus baskısı olarak da değerlendirilmiştir.

Söz edilen dönemde Bitlis’te nüfusun ne derecede arttığına dair sağlam verilere maalesef ulaşılama-
mıştır. Ancak Mehmet Öz’ün tahrir defterlerinden çıkardığı veriler doğrultusunda 16. yüzyılın orta-
larında Bitlis, Ahlat, Muş illerinin kırsal ile beraber nüfusunun 50.000 civarlarında olduğu tahmin
edilmektedir. Bu nüfusun %22’si merkezlerde yaşarken, %75’i kırsalda yaşamaktadır. Kalan %3 ise
göçebe cemaat mensuplarıdır.[23]

15 Akdağ, Dirlik ve Düzenlik Kavgası, s. 119.

16 Akdağ, Dirlik ve Düzenlik Kavgası, 303-4.
17 Fernand Braudel, Akdeniz ve Akdeniz Dünyası: II. Felipe Döneminde, çev: M. Ali Kılıçbay, Ankara: İmge Kitabevi: 1993.
18 Ömer L. Barkan, “Tarihi Demografi Çalışmaları ve Osmanlı Tarihi” , Türkiyat Mecmuası, İstanbul: İstanbul Üniversitesi
Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü, 1953.
19 Michael A. Cook, Population Pressure in Rural Anatolia 1450-1600, London: Oxford University Press, 1972.
20 Huricihan İslamoğlu, Osmanlı İmparatorluğu’nda Devlet ve Köylü, İstanbul: İletişim Yayınları, 2010.
21 Suraiya Faroqhi, “Krizler ve Değişim 1590-1699” , Osmanlı İmparatorluğu’nun Ekonomik ve Sosyal Tarihi, ed: Halil İn-
alcık ve Donald Quatered, İstanbul: Eren Yayınları, 2004, s: 435.
22 Oktay Özel, “Population Changes in Otoman Anatolia during the 16th and 17th Centuries: The “Demographic Crisis”
Reconsidered” , International Journal of Middle East Studies, Vol: 36 No 2, England: Cambridge University Press, 2004,
s: 186-187.
23 Mehmet Öz, “XVI. Yüzyılda Bitlis Sancağı: Yönetim, Nüfus ve Vergilendirme”, IXth International Congress of Economic
and Social History of Turkey, (Dubrovnik-Croatia, 20-23 August 2002), Ankara 2005, s. 43.

268
Öz’ün kullandığı 1540 tarihli deftere göre Bitlis merkezinde bir kale, 26 mahalle, 1 Ulu Cami ve çok
sayıda mescit ve medrese bulunmaktadır. Yine bu deftere göre Bitlis şehrinde 365 Müslüman nefer,
1124 gayrimüslim nefer kaydedilmiştir. Yine Öz’ün dikkat çektiği bir husus Osmanlı nüfus hesapla-
malarında uygulanan bir genellemeye Bitlis’in istisna oluşturduğuna dairdir.

Deftere yazılmayan vergiden muaf nüfus hesaplanırken genel nüfusun %10’u olarak tahmin edilir-
ken, Bitlis’te bu oranın %30 civarlarında olduğu tahmin edilmiştir. Öz Bitlis şehir merkezinde her
neferin gerçekte 3 ya da 4 kişiye eşit olduğu tahmininde bulunarak 1540’ta Bitlis nüfusunun 4.874
ile 6.493 arasında olduğunu belirtmiştir. [24] Bitlis şehir nüfusu kırsal nüfusunun çok altındadır. An-
cak yine de diğer bölgelere göre tarım yapılabilen toprakların az olmasının bir nüfus baskısına neden
olduğuna dair herhangi bir ibare bulunamamıştır.

Bütün bu değişimlerin yanında bu dönemde meydana gelen diğer bir önemli değişim de iklimde
yaşanmıştır. Küçük Buzul Çağ olarak literatürde değerlendirilen bu dönemde Meksika’dan Çin’e tüm
dünyayı derinden etkileyen bir iklim değişimi ve bundan dolayı ortaya çıkan afetler serisi ortaya
çıkmıştır. Daha çok bölgesel olan bu afetler, tedarik mekanizması ile yani başka bölgeden muhtaç
olan bölgenin ihtiyaçlarını karşılama yöntemi ile giderilmeye çalışılmışsa da bu dönemde gerek iç
karışıklıklar[25] ve gerek daha çok bölgenin ihtiyaç sahibi olması sebebi ile bazı problemler ortaya
çıkmıştır. İklimde yaşanan problemler temeli tarıma dayanan Osmanlı maliyesini olumsuz yönde
etkilediği gibi aynı zamanda fiyat artışlarına sebep olmuştur. [26]

Eşkıyalık ve Eşkıyaların Amaçları

Eşkıyalık her dönem ve hemen her şart altında var olan bir olgudur. Osmanlı tarihinin kuruluştan
yıkılışa kadar her döneminde doğal olarak gözlemlenmiştir. Ancak devletin denetim mekanizmala-
rının sekteye uğradığı zamanlarda başka bir ifade ile devlet çarkının doğru işleyemediği dönemlerde
eşkıyalıkta artışlar olmuştur. Ayrıca savaş zamanları gibi iç kontrol mekanizmalarının doğru çalı-
şamadığı dönemlerde eşkıyalıkta sürekli artış görülmüştür.[27] Bu dönemde devletin geçirdiği dönü-
şümler, içinde bulunduğu uzun süren savaşlar, maruz kaldığı nüfus artışı, iklimsel değişimler gibi
problemler, 16. yüzyılın son çeyreğinde artan ve özellikle 17. yüzyıla gelindiğinde inanılmaz derece-
de büyüyen bir eşkıyalık faaliyetleri zinciri ve daha sistematik ve daha karmaşık bir şiddet sarmalı
yaratmıştır. Dolayısıyla bu dönem anlaşılması daha zor bir devir halini almıştır.

Bu dönemde var olan eşkıyalık ikiye ayrılmalıdır. Birincisi her dönemde görülen bir takım kişilerin
münferit gasp, tecavüz, yaralama gibi işledikleri adi suçlar neticesinde eşkıya olarak adlandırılan
çoğunlukla genç, bekar, işsiz ya da eli silah tutabilen levendât, suhtevât ya da geçimini devam etti-
rebilmek için bu yolu tercih eden / tercih etmek zorunda kalan artık nüfustur. İkincisi ise incelenen
dönemde daha sık görülen, görevinden azlolunmuş halen görevi başında olmasına rağmen daha üst

24 1540 tarihli deftere göre Bitlis Sancağında 5 zaim, 12 tımarlı ve 130 tımar sahibi cebeli kayıtlıdır. Mehmet Öz, “XVI.
Yüzyılda Bitlis Sancağı” s. 40.
25 Uluçay, XVII. Asırda Saruhan, s.150. Örneğin, Karayazıcı’nın isyanı sırasında Mısır ve Halep Beylerbeylerinin hazine
irsaliyelerini göndermedikleri görülmektedir. Bunun gibi pek çok ayni ya da nakdi vergi ya da hububatın Anadolu’da
nakliyesi çok zor bir hal almıştı. Meryem Kaçan Erdoğan, “Karayazıcı İsyanı”, Osmangazi Üniversitesi Sosyal Bilimler
Dergisi, c:4, s.2, 2003, s. 58.
26 Sam White, Osmanlı’da İsyan İklimi, Erken Modern Dönemde Celali İsyanları, (çev. Nurettin Elhüseyni), İstanbul: Alfa
Yayınları, 2013, s.23.
27 Osmanlı’nın son yıllarında ve Cumhuriyetin ilk dönemlerinde eşkıyalık faaliyetleri yine çoğalmıştı. Ancak yine de Celali
İsyanları haline gelmemişti. Bu dönemde yaygınlaşan eşkıyalık faaliyetleri ve devletin aldığı önlemler için bkz. Serdar
Öztürk, “Eşkıyalar, Kabadayılar, Külhanbeyiler ve Silah Toplama”, Bilgi ve Bellek sayı: 5, İstanbul, 2006, ss. 136-158.

269
makamlara gelmek isteyen veya sadece mevcut konumlarını korumaya çalışan yönetici grupların
yukarıda sayılan ekonomik ve sosyal değişimler sebebiyle yaptıkları faaliyetlerdir[28]. Bitlis’te yaşa-
nan eşkıyalık vakıalarına geçmeden önce Bitlis’in farklı idare tarzından bahsetmek yerinde olacak-
tır. Osmanlı’nın geleneksel merkeziyetçi yapısından farklı biçimde idare edilen birkaç bölgeden biri
olan Bitlis’in bu yapısı, burada görülen eşkıyalık faaliyetlerini de farklılaştırmıştır. Yönetimi itibariy-
le sahip olduğu farklılık, Osmanlı genelinde yaşanan bazı problemlerin burada hiç gözükmemesine
sebep olurken, bazen de Osmanlı genelinde görülmeyen bazı vakıaların Bitlis’te ortaya çıkmasına
zemin oluşturmuştur.

Bitlis’in Farklı İdaresi

Bitlis’in Osmanlı hâkimiyetine girişi 16. yüzyıl başlarında Yavuz Sultan Selim’in Çaldıran Seferi
sırasında gerçekleşmiştir. Bundan önce Safevi Devleti’ne tabi olan Bitlis’te Osmanlı hâkimiyetinin
sağlanmasında bölgedeki pek çok yerde olduğu gibi İdris Bitlisi’nin rolü büyüktür. Bitlisi’nin gayret-
leri ile Bitlis hâkimi Şerafeddin Bey, Osmanlı saflarına geçmeyi kabul etmiştir. Ancak bu tamamen
bir ilhak değil, yarı özerk denilebilecek bir yönetim tarzı ile olmuştur. Şerafeddin Bey zaman za-
man Safevilere meyletmiş, hatta bu nedenle Kanuni Sultan Süleyman’ın Irakeyn Seferi başlamıştır
(1533-35). Bitlis hâkimlerinin bu türden hareketliliği 1555’te imzalanan Amasya Anlaşması ile biraz
olsun dizginlenebilmiştir.[29]

Bitlis yöneticilerinin bu kadar rahat davranmasına zemin hazırlayan onların Osmanlı’nın bazı böl-
gelerinde –özellikle sınır bölgelerinde- uyguladığı farklı idare tarzı olmuştur. Yurtluk- Ocaklık ve
Hükümet Sancak Sistemi[30] olarak bilinen bu sistemde bölgede bir nevi irsi sancakbeylikleri kurul-
muştur. Yurtluk Ocaklık ve Hükümet tipinde sancakların genellikle sınır bölgelerinde yer almasının
bazı nedenleri vardır. Birincisi savaşılan devlet ile Osmanlı arasında bir nevi tampon bölge oluşturan
bu sancaklar sayesinde yine lokalde güçlü olan beylerin Osmanlı saflarında hizmet etmeleri sağlan-
maktaydı.[31] Ayrıca bölgede iç karışıklıklara sebep olan yerli beylere de ocaklıklar verilerek herhangi
bir problem çıkarmaları engellenmeye çalışılmıştır.[32] Özellikle uzun yıllar savaşın yaşandığı Safe-
vi-Osmanlı hududunda bu tarz ayrıcalıklı yönetimlere diğer bölgelerden daha çok rastlanmaktadır.[33]

Bitlis de hükümet sancak sisteminin göründüğü bir Osmanlı sancağıdır. Hükümet sancakların ka-
nunnamelere göre temel özellikleri tahrir yapılmaması, tımar ve zeamet tahsisatının bulunmaması
ve Osmanlı merkezi idaresinin görevlileri konumunda olan kul taifesinin yer almamasıdır. Beyler

28 Celali isyanları ve celalilerin kim olduğu konusunda gayet ilginç ve önemli bir çalışma için bkz. Sencer Divitçioğlu, “Oyun
Teorisi Bağlamında Celali İsyanları (1596-1611), Cogito (Osmanlılar Özel Sayısı), sayı 19, 1999, s.137-145.
29 Mehmet İnbaşı, “XVIII. Yüzyılda Bitlis Sancağı ve İdarecileri”, A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, S.33, Erzu-
rum, 2007, ss. 244-245.
30 Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet Sancakları ile ilgili detaylı bilgi için bkz: Orhan Kılıç, “Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet San-
cakları Üzerine Bazı Tespitler”, Ankara Üniversitesi Osmanlı Tarihi Araştırma ve Uygulama Merkezi Dergisi, S.10, 1999,
ss. 119-137.; Orhan Kılıç, “Ocaklık” TDVİA, C.33, Ankara Türkiye Diyanet Vakfı, 2007, ss. 316-318. ; Bayram Kodaman,
“Osmanlı Devrinde Doğu Anadolu’nun İdari Durumu”, Ondokuzmayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, S. 1, 1986, s.
3-20. ; Mehmet Ali Ünal; “XVI. ve XVII. Yüzyıllarda Diyarbekir Eyaletine Tabi Sancakların İdari Statüleri”, Ziya Gökalp
Dergisi, S. 44, Aralık, 1986. ; Nejat Göyünç, “Ocaklık Deyimi Hakkında”, (XL. Türk Tarih Kongresi’ne tebliğ olarak sunul-
muştur) ; Yaşar Yücel, “Osmanlı İmparatorluğunda Desantralizasyona (Adem-i Merkeziyet) Dair Gözlemler”, Belleten,
XXVIII/152, 1974, ss. 657-708. ; Şerafettin Turan, “XVII. Yüzyılda Osmanlı İmparatorluğunun İdari Taksimatı”, Atatürk
Üniversitesi 1961 Yıllığı, 1963, ss. 210-227.
31 Kılıç, “Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet Sancaklar…” s. 122.
32 Örneğin İmadiye Hakimi Kubad Bey’in kardeşi Behram fesada tevessül etmiştir. Bunun üzerine ağabeyi Divan’a arz gön-
dererek kardeşine bir ocaklık tevcih edilmesini talep etmiş ve netice olarak Korz Sancağı tevcih edilmiştir. Kılıç, “Yurt-
luk-Ocaklık ve Hükümet Sancaklar…” s. 128.
33 Ocaklık usulü sancak tevcihi sadece Osmanlıların uyguladığı bir yöntem değildir. Safeviler de aynı şekilde Güney Doğu
Anadolu’da yerli beylere özerk ya da yarı özerk yönetimler vermekteydiler. Kılıç, “Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet Sancak-
lar…” s. 127.

270
yerel idareden sorumludur ve kendi askerleri vardır. Beylerin temel sorumluluğu savaş zamanı as-
kerleri ile beraber Osmanlı ordusunun yanında bulunmaktır. Beyler herhangi bir sebepten azledi-
lirlerse de yerlerine ailelerinden biri getirilmektedir.[34] Bütün bunlar akıllara feodal sistemi ya da
özerk yönetimi getirse de Osmanlı her zaman bu imtiyazlı bölgeleri denetlemiş ve yargı erkini ken-
disi atamıştır. Yine benzer şekilde bağlı bulundukları beylerbeyliğinden gelen müdahaleler hükümet
yöneticilerini kısıtlamıştır. Öyle ki 17. yüzyıl layihalarından biri olan Kanûn-nâme-i Sultanî li Aziz
Efendi’de Bağdat’ın kaybının gerekçelerinden biri olarak sınırdaki Ekrad beylerine beylerbeyleri ta-
rafından fazla müdahale edilmesi gösterilmiştir.

Bu durumun onlardan yeterince yararlanamamaya neden olduğu savunulmuştur.[35] Bu nedenlerle

hükümet sancakların özerk olarak nitelendirilmesi yanlıştır. Kanunnamelerde açıkça yer alan bu
kanunlara rağmen, Bitlis Hükümeti’nde uygulamada bazı farklılıklara rastlanmıştır. Hükümet san-
caklarda tahrir yapılmasının yasak olmasına rağmen, Bitlis’te defalarca tahrir yapıldığı görülmekte-
dir.[36] Yine tımar ve zeamet tahsisatının bulunmaması gerekliliğine rağmen Bitlis gelirlerinin yüzde
60’a yakını tımar ve zeamet sahiplerine tahsis edilmiştir. Hatta Bitlis’te önceleri padişah hassı da
bulunduğu bilinmektedir. Bitlis’te Hükümet sancaklarda bulunmaması gereken kul taifesinin varlığı
da 14 bölük halinde teşkilatlanmış olarak gözlemlenmiştir.[37]

Kanunnameler ile çelişen uygulamalar, Bitlis’te bazı problemlerin yaşanmasına sebep olmuştur.
Özellikle Bitlis Hanı ile Osmanlı görevlileri arasında yaşanan bazı problemler konumuza zemin ha-
zırlayan vakıalardır. Örneğin 1580 yılında Bitlis hakimi Şeref Han, sahibi olduğu hasların verimsiz-
liğinden şikayet ederek tımar arazilerinin haslarına eklenmesini rica etmiştir. Van Beylerbeyliği’ne
gönderdiği bu arz olumsuz cevaplanarak, tımarlıların hali hazırda seferde oldukları ve bu esnada
tımarlarının alınmasının caiz olmadığı söylenmiştir. On yıl sonra Şeref Han Van beylerbeyinin yet-
kisinde olmasına rağmen, Bitlis’teki tımar ve gediklere kendisi atamalar yapmıştır. Şeref Han bu
yasadışı tutumundan dolayı bir hükümle uyarılmıştır.[38]

Bitlis’te Eşkıyalık ve Şiddet

Eşkıyalık tarihin her döneminde görülür. Kimi zaman otoriteye isyan, kimi zaman kanundan kaç-
ma gibi motivasyonların sonucu olarak ortaya çıkan eşkıyalık, kimi zaman da sadece dert-i maişet
sebebi ile veya daha basit bir ifade ile karnını doyurabilmek için ortaya çıkmıştır. Ebu-zer Gıffa-
ri’ye atfedilen “Geceyi aç geçirip sabah eline kılıcını almayanın aklından şaşarım”, sözü ile eski bir
Çin atasözü olan “Açlıktan ölmektense kanunu çiğnemek daha evladır”[39] sözleri, farklı tarihlerde ve
farklı coğrafyalarda eşkıyalığın aynı şekilde tarif edilmesi, eşkıyalığın evrenselliğine işaret etmekte-
dir. Her zaman var olan eşkıyalık, bazı dönemlerde anormal biçimde yaygınlaşmış, bazı dönemlerde
de neredeyse ortadan kalkmışçasına silinmiştir. Eşkıyalığın artışı genellikle merkezi otoritenin nis-

34 I. Süleyman döneminde hazırlanan Kanunname-i Hümayun’da hükümet sancaklar hakkında şunlar denilmektedir: “…
bunlardan ma ‘ada dokuz hükümet vardır ki, hîn-i fetihde hıdmet ü ita’atleri mukâbelesinde ashâbına tevfîz ü temlîk
olunmuşdur. Mülkiyet tarîki üzere tefrîk ederler. Hatta memleketleri mefrûzü’l-kalem ve maktu’ü’ l-kademdir. Ebvâb-ı
mahsulâtı dahil-i defter-i sultani olmamışdır. İçlerinde ümera ‘-yı Osmaniyye’den ve kul taifesinden hiçbir ferd yokdur.
Cümle kendülere mahsusdur. Ve bunların ‘ahidnameleri mûcibince azl ü nasb kabul eylemezler. Amma cümlesi mutî’-i
ferman-ı Hazret-i Sultandır. Sair ümera ‘-i Osmaniyye gibi kangı eyalete tâbi’ler ise, beğlerbeğileriyle ma ‘an sefer eşerler.
Kavm ü kabile ve başka asker sahibIeridir.” Kılıç, “Yurtluk- Ocaklık ve Hükümet Sancaklar” ss. 120-121.
35 Mehmet Öz, “XVI. Yüzyılda Bitlis Sancağı”, s. 38.
36 Mehmet Öz, “XVI. Yüzyılda Bitlis Sancağı” s. 31.
37 Kılıç, “Yurtluk- Ocaklık ve Hükümet Sancaklar” s 131.
38 Kılıç, “Yurtluk- Ocaklık ve Hükümet Sancaklar” s 134.
39 Eric J. Hobsbawm, Eşkıyalar,(çev. Osman Akınhay), İstanbul, Agora Kitaplığı, 2011, s. 12.

271
peten zayıf olduğu zamanlarda ve özellikle ekonomik sıkıntılar, sel, kuraklık gibi tarımı ve üretimi
etkileyen afetler, aşırı vergilendirme gibi olumsuz durumların yaşandığı zamanlara denk gelmek-
tedir. Daha önceki bölümlerde üzerinde durduğumuz Osmanlı İmparatorluğu’nda 16. yüzyılın orta-
larından itibaren artarak devam eden problemler, 17. yüzyılda eşkıyalığın yaygınlaşmasına neden
olmaktaydı. Ancak bu dönemde ilgi çeken hali hazırda devlet görevlisi olanların yaptığı eşkıyalık
faaliyetleridir. Devlet görevlileri, devletin değişim içinde olduğu bu dönemde bazen yükselmek için,
bazen de azl olundukları görevlerine yeniden dönebilmek için bu yolu tercih etmişlerdir. Amaçları-
na ulaşmadaki başarı oranı hiç de küçümsenmeyecek derecede olan bu yasa dışı faaliyetlerin yerel
yöneticiler tarafından yapılması Bitlis özelinde de göze çarpmaktadır. İmtiyazlı yapıdan ötürü yöne-
ticinin doğrudan emrinde bulunan askerler de bu işleri kolaylaştırmaktaydı.

Yine bu dönemde yukarıda bahsedilen sebeplerden dolayı ortaya çıkan ekonomik buhran da bey-
lerin usulsüz davranışlarını arttırmalarına neden olmuştur. Örneğin, 12 Mayıs 1560’ta Erciş beyi
Hasan Bey ile Amid ve Bitlis kadılarına, Adilcevaz beyi Haydar hakkında bir hüküm gönderilmiştir.
Hükümde Haydar Bey’in şer’e mugayir davranışları ve kanuna muhalif zulümleri olduğunun bildiril-
diğinden bahsedilerek, hüküm gönderilenlerin bu konuda müfettiş tayin olundukları söylenmekte-
dir. Teftiş heyetinden bizzat Adilcevaz’a giderek bu şikayetleri araştırılması, eğer doğru ise insanla-
rın hakkını verdikten sonra İstanbul’a bildirmeleri istenmiştir.[40]

25 Mayıs 1560 yılında Bitlis beyine gönderilen bir hükümde ise kendisinin Acem diyarına giden tüc-
carların eşyalarına müdahale etmemesi emredilmiştir.[41] Ekonomik buhran ve yöneticilerin sahip ol-
dukları imtiyaz tüccarlara müdahaleyi, hatta yeniden vergi almalarını daha da kolaylaştırmaktaydı.
Neredeyse bir asır sonra Bitlis hanı olan Abdal Han hakkında Melek Ahmet Paşa’ya bölgede ticaret
yapan yeniçeriler tarafından gelen bir şikayette Abdal Han’ın sebepsiz yere mallarına el koyduğu ve
kendilerine zulm ettiğinden bahsedilmiştir.[42]

Abdal Han’ın yasadışı faaliyetleri bunlarla sınırlı kalmamakta bazı yağmalar da göze çarpmaktadır.
Ancak Abdal Han bu faaliyetleri kendi topraklarında değil Bitlis dışında yürütmektedir. Evliya Çe-
lebi’nin anlattığına göre, Melek Ahmed Paşa, 1655 yılında Abdal Han’a nasihat ederken, daha önce
Bingöl yaylağında Kürt halkının koyunlarını yağmaladığını hatırlatmıştır. Bu hareketini o zaman
gençliğine verdiğini söylemiş, ancak hala bu tarz şikayetleri duymaktan teessüf ettiğini belirtmiş-
tir.[43] Bu uyarıya rağmen Abdal Han hakkındaki şikayetler bitmek bilmemektedir. Abdal Han ile ilgili
Melek Ahmed Paşa’ya gelen diğer bir şikayette kendi eyaletindeki Malazgirt Beyi’nin topraklarına
saldırması ile alakalıdır. Malazgirt beyi Abdal Han’ın 300 adamını öldürüp 40 bin koyununu gasp
ettiğini bildirmiştir.[44] Bu şikayetler üzerine bir de bölgedeki diğer Kürt beylerinin Abdal Han hak-
kındaki görüşlerini Melek Ahmed Paşa’ya iletmişler, onun şii, hurufi ve düzenbaz olduğunu söyle-
mişlerdi. Bunun üzerine Melek Ahmed Paşa, Abdal Han üzerine sefere çıkmış ve neticesinde Abdal
Han topraklarını bırakıp kaçmak zorunda kalmıştı.

Hükümet sancağı olması sebebiyle Bitlis Abdal Han’ın oğlu Ziyaeddin Bey han olarak atanmışsa da
kardeşleri ile giriştiği taht mücadelesinde canını vermiştir. Bu sırada Melek Ahmed Paşa’nın azledil-
mesi üzerine Abdal Han, Bitlis’e geri dönmüştür. Evliya Çelebiye göre Abdal Han’ın geri dönüşüyle
beraber intikam alacağı düşüncesi Bitlis halkının korkmasına neden olmuştu. Bu nedenle halk Ab-

40 3 Nolu Mühimme Defteri, 1095 Nolu Hüküm.

41 3 Nolu Mühimme Defteri, 1117 Nolu Hüküm.
42 Yasemin Beyazıt, “Evliya Çelebi’nin Sunduğu Önemli Bir Portre: Bitlis Hanı Abdal Han”, Pamukkale Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü Dergisi, S.10, 2011, s. 70.
43 Yasemin Beyazıt, “Evliya Çelebi’nin Sunduğu Önemli Bir Portre”, s. 69.
44 Yasemin Beyazıt, “Evliya Çelebi’nin Sunduğu Önemli Bir Portre”, ss. 69-70.

272
dal Han’a görünmemiş derecede hediyeler getirmekteydi. Buna rağmen Abdal Han, Melek Ahmed
Paşa’nın Bitlis’te kendisini mağlup etmesine neden olduğu gerekçesiyle şehrin ileri gelenleri de ara-
larında olmak üzere pek çok Bitlisliyi idam ettirmiştir.[45]

Evliya Çelebi Seyahatnamesinde Abdal Han’dan uzun uzadıya bahsetmiştir. Bu sırada onun gücün-
den bahsederken savaş zamanı 50 bin asker çıkaracak güçte olduğunu söylemiştir.[46] Her ne kadar
Evliya Çelebi’nin verdiği rakamlara şüphe ile yaklaşmak gerekirse de maiyette asker beslemek bir
bey için hem zorunlu hem de zordur. Yukarıda bahsedildiği gibi beyin maiyetinde bulunan askerlerin
kışla usulü yaşadıklarını düşünmek imkansızdır. Bitlis beylerinin de bu genel duruma istisna teşkil
ettiklerini iddia etmek mümkün değildir. Kışla usulü beslenmeyen, bey maiyetlerinin Anadolu’da
yürüttükleri eşkıyalık faaliyetleri bilinmektedir. Aynı konuda Bitlis’te de şikayetler bulunması şa-
şırtıcı olmamıştır. 18 Ağustos 1568 tarihinde Diyarbekir Beylerbeyine gönderilen bir hükümde Bit-
lis Hanının maiyetindeki askerlerin eşkıyalık faaliyetlerine rastlanmaktadır. Hükümde özetle Van,
Adilcevaz ve Bitlis’te bulunması gerektiği halde, Diyarbakır’da mütemekkin olan gönüllülerin ken-
di bölüklerine gönderilmesi; gitmeyenlerin dirlikleri başkasına verilmek ve haklarından gelinmek
üzere isim ve bölüklerinin bildirilmesi istenmektedir. Diyarbakır’da bulunan bu taifeden bazıları-
nın fesâd ü şenâ‘atden hâlî olmaduklarının haberinin İstanbul’a kadar geldiği belirtilmiş ve bunların
haklarından gelinmesi emredilmiştir.[47]

Bey kapısındaki askerlerin yaptıkları eşkıyalıkların yanı sıra Osmanlı’da yaygın olarak görülen yap-
tıkları yasadışı işlerle meşhur olan diğer bir grup da yeniçerilerdir.[48] Hükümet sancağı olan Bitlis’in
kanunname gereği topraklarında her ne kadar kul taifesi bulunmaması gerekmekteyse de bulun-
duğundan yukarıda bahsedilmişti. Bitlis’te kul taifesinden olan Keçel Hüseyin’in halka yaptığı zu-
lüm biraz karmaşık biçimde İstanbul’a ulaşmıştı. 19 Mart 1566 yılında Van beylerbeyine yazılan
bir hükümde Van’da on dokuz akçelik kul gediğine mutasarrıf olup Bitlis’te oturan Keçel Hüseyin’in
eskiden Erciş kulları kethüdâsı iken fesadından dolayı kethüdâlığının elinden alındığı, ancak hapis-
ten çıkıp hem kendisine, hem de oğullarına tekrar gedikler aldığı, fakat oğullarının hizmete gelme-
diği, kendisinin de geçimsiz olduğu ve halka zulmettiği bildirilmiştir. Hükümde beylerbeyinden eğer
durum arzedildiği gibi ise Keçel Hüseyin ve oğullarının gediklerinin ellerinden alınıp başkalarına
tevcih edilmesi istenmiştir.[49]

Bu hususta Van beylerbeyi Keçel Hüseyin’in ehl-i fesad olduğu, haraç hizmetini havass-ı hümayun
emaneti verilen kişilerden satın alarak reayaya zulmettiği söylenmiştir. Defalarca tenbih olunması-
na rağmen, uslanmadığı ancak hakkından gelinemediğini yazıp, zulm ve teaddisinin nihayeti olma-
dığını bildirmiştir. Bunun üzerine 19 Ağustos 1567’de yeniden bir ferman gönderilmiştir. Bu kez Ke-
çel Hüseyin’in hapsedilip, Rodos’a gönderilmesi emredilmiştir. Burada küreğe konulacağı hükümde
yer almıştır.[50] Bunun üzerine Keçel Hüseyin yakalanıp, Van Kalesi’nde hapsedilmiştir. Ancak Keçel
Hüseyin’in Rodosa sürülmesini Diyarbakır Hızâne-i Âmire defterdarının bir mektubu erteleyecek-
tir. Defterdar mektubunda Keçel Hüseyin’in zimmetinde haraçtan ve diğer gelirlerden 430 bin akçe

45 Evliya Çelebi, Evliya Çelebi Seyahatnamesi ss. 43-44.

46 Yasemin Beyazıt, “Evliya Çelebi’nin Sunduğu Önemli Bir Portre” s. 75.
47 7 Nolu Mühimme Defteri 1941 Nolu Hüküm.
48 1650 yılında Trabzon şer’iye sicillerine yansıyan bir kayıt bu durumu gözler önüne sermektedir. Kaldıkları kervansarayın
sahibinin öldürülmesi üzerinde şüpheli olarak tutuklanan iki kardeş olan Hasan ve Hüseyin birinci odaya bağlı yeniçer-
ilerdir. Ancak torunlarının hakkını savunmak için mahkemeye gelen Halime, torunlarının yeniçeri olduğunu inkar et-
memiş, lakin onların aynı zamanda tüccar olduklarını ve bu sebeple kendi işleri ile uğraşan dürüst kişiler olduklarını
söylemiştir. İnsanların ve mahkemenin gözünde tüccar olmak dürüstlüğe işaret ederken, yeniçeri olmak bu tarz olayların
potansiyel faili olarak görülmesine neden oluyordu. Güçlü Tülüveli, “Mikrotarihçilik ve Kaynak Kullanım Problemi: Kadı
Sicilleri Örneği”, Tarih Yazımında Yeni Yaklaşımlar Küreselleşme ve Yerelleşme, İst., Tarih Vakfı Yurt Yay., 2000, s. 279.
49 5 Numaralı Mühimme Defteri, 1252 Nolu Hüküm.
50 7 Nolu Mühimme Defteri, 85 Nolu Hüküm.

273
bulunduğunu belirtmiş ve bunların tahsil olunmadan Rodos’a sürülmesi halinde mal-ı mirinin zayi
olacağını bildirmiştir. Bunun üzerine 30 Aralık 1567’de Van beylerbeyine gönderilen hükümde Keçel
Hüseyin’in hapisten çıkarılmaması ancak bu meblağın bir an önce tahsil edilmesi ve bu işlemlerin
bitimiyle beraber, eski emir mucibince Rodos’a gönderilmesi emredilmiştir.[51]

Buraya kadar sıradan bir ehl-i örf eşkıyalığı gibi görünen Keçel Hüseyin’in hikayesi 10 Temmuz
1568 tarihinde gelen bir hükümle karmaşık hale gelecektir. Hüküm Van kadısının İstanbul’a gönder-
diği bir mektup üzerine bu hüküm yazılmıştır. Kadı, Bitlis, ve Muş’un ulema ve sülehâsı, kullar ağası,
kul taifesi ve dizdarı ve azepleri ağası olup Bitlis’te sakin olan Keçel Hüseyin için, Hüseyin eğer bu
diyarın fukarasına yardım etmeseydi cümlesi, ümera subaşılarının zulmünden perakende olurlardı
demişti. Sabık mirliva Hüseyin’e garezinden dolayı “zulm ve teaddisi” vardır diye herkesten habersiz
arz sunmuştur diyen kadı, Keçel Hüseyin’in masum olduğunu ve üzerine hukuk-ı nasdan nesne za-
hir değildir demiş ve cümle vilayet halkının kendisinden razı ve kendisine kefil olduğunu bildirmiş-
tir. Ancak bunun yanı sıra miriye 430 bin akçe borcu olduğunu ve emir üzere Rodos’a gönderilirse bu
mablağın zayi olacağını vurgulamıştır. Bunun üzerine merkezden yeni Van beylerbeyine gelen hü-
kümde kadı ile beraber Keçel Hüseyin’in yeniden teftiş edilmesini ve eğer suçlu bulunursa cezasının
orada görülmesi emredilmiştir. Ancak Hüseyin’in suçsuz olması durumunda ise serbest bırakılması
söylenmiştir. Tüm bunlar yapılırken şer’den şaşmamaları gerektiği vurgulanmıştır.[52] Keçel Hüse-
yin’in bir iftiranın muzdaribi mi yoksa, Van beylerbeyi değiştikten sonra kendini aklamaya çalışan
görevini suiistimal eden bir yönetici mi olduğu bilinememektedir. Bundan sonra hakkında herhan-
gi bir kayıt bulunmamaktadır. Ancak kadının söylediklerinden bölgede her ne kadar hepsi bugüne
yansımamışsa da bölgede bu tarz suiistimallerin ve eşkıyalığın yaygın olduğu manasını çıkarabile-
ceğimiz bir ifade geçmektedir: Hüseyin eğer bu diyarın fukarasına yardım etmeseydi cümlesi, ümera
subaşılarının zulmünden perakende olurlardı…

16. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Anadolu’nun her yerinde sıradan eşkıyalık vakıalarının arttığı
bilinmektedir. Yukarıda bahsedilen ekonomik kriz, nüfus büyümesi ve iklimsel problemlerin yanı
sıra ateşli silahların halk arasında kullanımının yaygınlaşması ile bu olaylar doğru orantılı olarak
artmıştır. Bitlis’in bu genel duruma bir istisna teşkil ettiğini söylemek mümkün değildir. Fakat Bit-
lis’te sıradan eşkıyalığa dair bugüne kalan belgeler hayli az miktardadır. Bunun en büyük sebebi
Bitlis’te bunların az olması değil, Bitlis şer’iye sicillerinin olmamasıdır. Bilindiği gibi mühimmelere
yansıyan olaylar genellikle yerelde çözülemeyen, hallolması için İstanbul’a iletilen vakıalardır. Bu
nedenle 16. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Bitlis’te sıradan eşkıyalığa dair bilgilerimiz yerelden
İstanbul’a yansıyan şikayetler kadardır.

Örneğin 5 Kasım 1565 senesinde Berados beyi Hasan Bey sınırda, eşkıyalık ve hırsızlık yapan, yol-
ları kesen birkaç aşiret bulunduğunu ve bunlardan suçu sabit olanları yakalamak istediğini bildire-
rek bu konuda Van beylerbeyinin yardımını talep etmiştir. Van beylerbeyine gelen hükümde Hasan
Bey’e yardımcı olması, suçluların şer’le cezalandırılması, ancak bu yapılırken sınırda kargaşa yara-
tacak hareketlerden kaçınılması emredilmiştir.[53]

51 7 Nolu Mühimme Defteri 564 Nolu Hüküm.

52 7 Nolu Mühimme Defteri 1717 Nolu Hüküm.
53 5 Nolu Mühimme Defteri, 479 Nolu Hüküm.

274
Benzer şekilde Bitlis’te yaşanmış diğer bir sıradan eşkıyalık olayı da 16 Ekim 1568’de yazılmış bir
hükümde kendini göstermektedir. İstorki taifesi denilen göçebe grup yaylaktan Ahlat’a geldiğinde
burada halka kızılbaş geldi diyerek halkı paniğe sürüklemiş ve bu ortamdan faydalanarak onların
mallarını çalmıştır. Ahlat halkı Bitlis’e geldiğinde dahi Bitlis hakimi Haydar Han tarafından teskin
edilebilmişlerdir. Bunun üzerine bu işin failleri olan 20 genç tutuklanarak Bitlis kalesinde hapsedil-
mişlerdi. Van beylerbeyine hitaben gelen hükümde bu ehl-i fesad yirmi gencin siyaset olunması ve
emrin uygulandığının yazılarak bildirilmesi emredilmiştir.[54]

Sonuç

Osmanlı İmparatorluğu 16 yüzyılın ortalarından itibaren bir değişim içine girmiştir. Özellikle yüzyı-
lın sonlarına doğru ekonomik, askeri ve idari değişimler, nüfus artışı ve iklimsel değişim gibi etken-
lerle birleşerek Osmanlı genelinde problemli bir dönemi meydana getirmiştir. Bu dönemin Anado-
lu’daki zuhuru Timur istilası ile İstiklal Harbi arasında Anadolu’ya en karmaşık zamanını yaşatan
Celali İsyanlarıdır.

Bu çalışmaya konu olan Bitlis Sancağı büyük Celali liderleri çıkarmamış ya da onlar tarafından ku-
şatılmamıştır. Ancak örnekler gösteriyor ki, bu dönemde Anadolu’nun her bölgesinde yaşanan yerel
yöneticilerin ve askerlerin usulsüz davranışları Bitlis’te de gözlemlenmiştir.

Bitlis’i diğer Anadolu şehirlerinden ayıran bir özelliği de farklı yönetim biçimidir. Hükümet tarzın-
da yönetilmesi, Bitlis’te beylerin eşkıyalık faaliyetlerini kendi topraklarından ziyade dışarıda, başka
beylerin topraklarında sürdürmelerine neden olmuştur.

54 7 Nolu Mühimme Defteri, 2261 Nolu Hüküm.

275
Kaynakça

Arşiv Kaynakları
3 Nolu Mühimme Defteri.
7 Nolu Mühimme Defteri.
5 Numaralı Mühimme Defteri.

Araştırma ve İnceleme Eserler

AGOSTON Gabor, Guns fort he Sultan; Military Power and the Weapons Industry in the Ottoman
Empire, Cambridge University Press, 2005.
AKDAĞ Mustafa, Türk Halkının Dirlik ve Düzenlik Kavgası Celali İsyanları, İstanbul, YKY, 2017.
BARKAN Ömer L., “XVI. Asrın İkinci Yarısında Türkiye’de Fiyat Hareketleri”, Belleten,
Cilt: 34, 1970, ss. 557-607.
BARKAN Ömer L., “The Price Revolution Of The Sixteenth Century: A Turning Point in the Econo-
mic History of the Near East, International Journal of Middle East Studies, 1975, C. 6, ss. 3-28.
BARKAN Ömer L., “Tarihi Demografi Çalışmaları ve Osmanlı Tarihi” , Türkiyat Mecmuası, İstanbul:
İstanbul Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü, 1953, ss. 1-25.
BARKEY Karen, Eşkıyalar ve Devlet, Osmanlı Tarzı Devlet Merkezileşmesi, (çev. Zeynep Altok)
İstanbul, Tarih Vakfı Yurt Yayınları, 1999.
BEYAZIT Yasemin, “Evliya Çelebi’nin Sunduğu Önemli Bir Portre: Bitlis Hanı Abdal Han”, Pamuk-
kale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, S.10, 2011, ss. 67-82
BRAUDEL Fernand, Akdeniz ve Akdeniz Dünyası: II. Felipe Döneminde, çev: M. Ali Kılıçbay, Anka-
ra: İmge Kitabevi: 1993.
COOK Michael A., Population Pressure in Rural Anatolia 1450-1600, London: Oxford University
Press, 1972.
ÇİFTÇİ Cafer, “Osmanlı –Avusturya Savaşları Esnâsında Bursa Halkının Avârız Türü Vergi Yükün-
den Örnekler”, Osmanlı Araştırmaları, İstanbul, 2000, ss. 247-268.
DARLING Linda, Revenue-Raising and Legitimacy; Tax Collection and Finance Administration in
the Otoman Empire 1560-1660, Leiden, E.J. Brill, 1996.
DİVİTÇİOĞLU Sencer, “Oyun Teorisi Bağlamında Celali İsyanları (1596-1611), Cogito (Osmanlılar
Özel Sayısı), sayı 19, 1999, ss.137-145.
EVLİYA Çelebi, Evliya Çelebi Seyahatnamesi Topkapı Sarayı Kütüphanesi Bağdat 305 Numaralı
Yazmanın Transkripsyonlu-Dizini, (Haz. Y. Dağlı vd.), 5. Kitap 1. Cilt, Yapı Kredi Yayınları, 2010.
FAROQHI Suraiya, “Krizler ve Değişim 1590-1699” , Osmanlı İmparatorluğu’nun Ekonomik ve
Sosyal Tarihi, ed: Halil İnalcık ve Donald Quatered, İstanbul: Eren Yayınları, 2004, ss. 543-743.
GRISWOLD William J., Anadolu’da Büyük İsyan 1591-1611, (çev. Ülkün Tansel), İstanbul, Kırmızı
Yayınları, 2011.
HOBSBAWM Eric J., “The Crisis of the 17th Century”, Past & Present No.6, Oxford University Press,
1954, s. 44-65.
İNALCIK Halil, “Military and Fiscal Transformation in the Ottoman Empire, 1600-1700”, Studies
in Ottoman Social and Economic History, London, Variorum Reprints, 1985, ss. 283-285.
İNALCIK Halil, Osmanlı’da Devlet Hukuk Adalet, İstanbul, Eren Yayınları, 2005.
İNBAŞI Mehmet, “XVIII. Yüzyılda Bitlis Sancağı ve İdarecileri”, A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Ensti-
tüsü Dergisi, S.33, Erzurum, 2007, ss. 243-261.
İSLAMOĞLU Huricihan, Osmanlı İmparatorluğu’nda Devlet ve Köylü, İst.: İletişim Yayınları, 2010.
KAÇAN ERDOĞAN Meryem, “Karayazıcı İsyanı”, Osmangazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi,
c:4, s.2, 2003, 53-66.

276
KILIÇ Orhan, “Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet Sancakları Üzerine Bazı Tespitler”, Ankara Üniversitesi
Osmanlı Tarihi Araştırma ve Uygulama Merkezi Dergisi, S.10, 1999, ss. 119-137.
KILIÇ Orhan, “Ocaklık” TDVİA, C. ?? ss. 317-318. ; Bayram Kodaman, “Osmanlı Devrinde Doğu
Anadolu’nun İdari Durumu”, Ondokuzmayıs Üni. Eğitim Fakültesi Dergisi, S. 1, 1986, s. 3-20.
KODAMAN Bayram, “Osmanlı Devrinde Doğu Anadolu’nun İdari Durumu”, Ondokuzmayıs Üniver-
sitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, S. 1, 1986, s. 3-20.
KÜTÜKOĞLU Bekir, Osmanlı- İran Siyasi Münasebetleri (1578-1612), İstanbul, İstanbul Fetih
Cemiyeti, 1993.
MURPHEY Rhoads, Ottoman Warfare, 1500-1700, London, UCL Press, 1999.
ÖZ Mehmet, “XVI. Yüzyılda Bitlis Sancağı: Yönetim Nüfus ve Vergilendirme”, IXth International
Congress of Economic and Social History of Turkey, (Dubrovnik- Croatia, 20-23 August 2002),
Ankara, 2005, ss. 31-54.
ÖZEL Oktay, “Population Changes in Otoman Anatolia during the 16th and 17th Centuries: The
“Demographic Crisis” Reconsidered”, International Journal of Middle East Studies (IJMES), Vol: 36
No 2, England: Cambridge University Press, 2004, 183-205.
ÖZEL Oktay, “Population Changes in Otoman Anatolia during the 16th and 17th Centuries: The
“Demographic Crisis” Reconsidered”, International Journal of Middle East Studies (IJMES), Vol: 36
No 2, England: Cambridge University Press, 2004, 183-205.
ÖZTÜRK Serdar, “Eşkıyalar, Kabadayılar, Külhanbeyiler ve Silah Toplama”, Bilgi ve Bellek sayı: 5,
İstanbul, 2006, ss. 136-158.
ROGERS Clifford J., “The Military Revolution in History and Historiography”, Military Revolution
Debate, (ed. Clifford J. Rogers), Westview Press, 1995, ss.1-10.
TURAN Şerafettin, “XVII. Yüzyılda Osmanlı İmparatorluğunun İdari Taksimatı”, Atatürk Üniversi-
tesi 1961 Yıllığı, 1963, ss. 210-227.
TÜLÜVELİ Güçlü, “Mikrotarihçilik ve Kaynak Kullanım Problemi: Kadı Sicilleri Örneği”, Tarih Yazı-
mında Yeni Yaklaşımlar Küreselleşme ve Yerelleşme, İstanbul, Tarih Vakfı Yurt Yayınları, 2000, ss.
271-281.
ULUÇAY M. Çağatay, XVII. Asırda Saruhan’da Eşkıyalık ve Halk Hareketleri, İstanbul, Resimli Ay
Matbaası, 1944.
ÜNAL Mehmet Ali, “XVI. ve XVII. Yüzyıllarda Diyarbekir Eyaletine Tabi Sancakların İdari Statüle-
ri”, Ziya Gökalp Dergisi, S. 44, Aralık, 1986, ss. 32-54.
WHITE Sam, Osmanlı’da İsyan İklimi, Erken Modern Dönemde Celali İsyanları, (çev. Nurettin Elhü-
seyni), İstanbul: Alfa Yayınları, 2013.
YÜCEL Yaşar, “Osmanlı İmparatorluğunda Desantralizasyona (Adem-i Merkeziyet) Dair Gözlem-
ler”, Belleten, XXVIII/152, 1974, ss. 657-708.

277
 OSMANLI-İRAN SAVAŞLARINDA BİTLİS VE KAZALARININ
SEFER ORGANİZASYONU AÇISINDAN ROLÜ (1723-1746)

Ömer ÇAĞATAY
Bingöl Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, ocagatay@bingol.edu.tr

Giriş

Bitlis şehrinin ilk olarak ne zaman kurulduğu ve adının nereden geldiği hakkında kesin bilgi ol-
mamakla birlikte, Büyük İskender’in Badlis adındaki bir komutanının buraya bir kale inşa etmesi
sonucunda şehrin meydana geldiği kabul gören bir görüştür.[1] Coğrafi olarak şehrin önemli bir yerde
ve ticaret kervanlarının güzergâhı üzerinde olması tarihsel süreç içerisinde birçok devletin şehre
hâkim olmasına neden olmuştur. Büyük İskender döneminden sonra Selefkiler’e geçen Bitlis daha
sonraki zamanlarda Bizans ve Sasani mücadelesine de sahne olmuştur.[2]

Bitlis, Hz. Peygamber’den sonra İslamiyet’in hızla yayılmasıyla birlikte Hz. Ömer döneminde İsla-
miyet ile tanışmış, Abbasiler döneminde Hamdanîler ve Mervanîlere bağlı olarak idare edilen şehir,
XI. yüzyılda ortalarında Selçuklu idaresi altına girmiş ve 1085 yılında Sultan Melikşah döneminde
fethedilen şehrin idaresi Dilmaçoğlu Mehmed Bey’e ikta olarak verilmiştir. Ancak Dilmaçoğullarının
zayıflamasıyla Erzen ve Bitlis olarak ikiye ayrılan Beyliğin Bitlis kolu, kısa bir süre sonra Ahlatşahla-
rın ve daha sonra da Artukluların idaresinde kaldıktan sonra 1207’de Eyyübilerin hâkimiyeti altına
girmiştir. Celaleddin Harzemşah ile Alaeddin Keykubat arasında 1230’da gerçekleşen Yassıçemen
savaşından sonra da şehir, Anadolu Selçuklu Devleti’nin hâkimiyetine tanık olmuştur.[3] XIV. yüz-
yılda Şerefoğulları adlı bir ailenin hüküm sürdüğü Bitlis, Karakoyunlu ve Akkoyunlu hâkimiyetinde
kaldıktan sonra, XV. yüzyılın başında bölgeye Safeviler hâkim olmuş ve ardında bölge Yavuz Sultan
Selim döneminde İdris-i Bitlis’inin de ciddi gayreti neticesinde Osmanlı hâkimiyeti altına girmiştir.[4]

1 Metin Tuncel, ‘‘Bitlis’’, Diyanet İslam Ansiklopedisi, C.6, İstanbul 1992, s. 226; Mükrimin Halil Yinanç, Besim Darkot,
‘‘Bitlis’’, İslam Ansiklopedisi, C. 2, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul 1993, s. 659.
2 Tuncel, a.g.e, s. 226.
3 Mehmet İnbaşı, ‘‘XVIII. Yüzyılda Bitlis Sancağı ve İdarecileri’’ A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitü Dergisi, Sayı 33, Erzu-
rum 2007, s. 244; Osman Turan, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, Boğaziçi Yayınları, İstanbul 2001, s. 115.
4 İnbaşı, a.g.m., s. 244; Mehmet Demirtaş, Oktay Subaşı, Tatvan Tarihi, Mega Basım Yayın, İstanbul 2015, s. 28.

279
1718’de Nevşehir Damat İbrahim Paşa’nın sadarete gelmesiyle birlikte savaşlardan ciddi zarar gören
Osmanlı Devleti bu politikasından vazgeçerek barış siyasetini takip etmiş ve Avrupalı devletler ile
iyi ilişkiler kurmaya çalışmıştır. Ancak 1694’ten beri İran tahtında oturan Şah Hüseyin’in idare-
sinde ülkede karışıklık çıkmış, Üveys oğlu Mahmud Han, Şah Hüseyin’e karşı isyan ederek 1720’de
Kirman’ı, Yezd’i, Meşhed’i alarak 1722’de İsfahan’a yürümüştür.[5] İran’ın düştüğü bu iç karışıklıklar
sırasında Rusların, ileri de Osmanlı Devleti’nin zararına olabilecek menfaatler elde etmeleri Osman-
lı’nın zararına olacağından, 15 Mayıs 1722’de Nevşehirli Damat İbrahim Paşa nezaretinde yapılan
divanda İran üzerine savaşa çıkılmasına karar verildi.[6] Ayrıca 1723 yılında Mir Mahmud tarafından
İsfahan’ın zabtedildiği ve Şah Hüseyin’in esir edildiği haberi İstanbul’a ulaşınca Osmanlı Devleti
Kafkas, Azerbaycan ve Irak olmak üzere üç cepheden saldırıya geçti.[7]

Zahire ve Yük Hayvanlarının Temini

Osmanlı-İran savaşlarında Bitlis ve kazalarının sefer organizasyonu bakımından ciddi bir rol üst-
lendiğini görmekteyiz. Savaş kararı alındıktan sonra ordunun konaklayacağı menzillerde problem
yaşanmaması için Erzurum valisi Mustafa Paşa’ya emir gönderilmiştir.[8] Ayrıca muhtelif yerlerden
mübayaa edilen zahirenin Bitlis ve Tatvan iskelesine nakli sırasında aksaklık yaşanmaması için
emirler de gönderilerek yolların tamiri yapılmıştır.[9]

Tebriz canibine serasker olan Abdullah Paşa’nın maiyetinde Ankara, İçil, Rakka ve Kayseri muta-
sarrıflarının yeniçeri ve sipahi bölüklerinin yanında, Bitlis Hakimi Mehmed Abid Han’ın kapusu hal-
kı ve hükümetin süvari ve piyade askerileri de yer alıyordu. Mehmed Abid Han, İranlıların arkadan
yapacağı saldırıları engellemek için Tebriz’e yakın dört beş bin haneli olan Tasuc kasabında bekle-
tilmiştir. Ayrıca Tasuc, Hoy, Çors ve Gerger nahiyelerinin yollarının muhafaza görevi de Bitlis Hakimi
Mehmed Abid Han’a verilmişti. 17 Zilkade 1137 (28 Temmuz 1725) senesinde Tebriz’in fethedilmesi
esnasında da Mehmed Abid Han 400 nefer piyade ile orduda yer almıştır.[10]

Osmanlı Devleti’nde savaş organizasyonu sırasında belki de en önemli konulardan biri ordu zahi-
resinin hazırlanması gelmektedir. Bunun için Bitlis Hakimi Mehmed Emin Han’a Osmanlı-İran sa-
vaşlarında ordudaki askerlerin zahire ve et ihtiyacının karşılanması için merkezden emirler gönde-
rilmiştir. Tebriz canibi seraskeri Abdullah Paşa’nın arzı üzerine orduda askerlerin et ihtiyacı olduğu
bildirilmiş, Tebriz’in İstanbul’dan uzak olması sebebiyle, Tebriz’e yakın olan mahallerde hayvanların
tedarik edilmesi istenmiştir. Ayrıca Bitlis ve havalisinde koyunun fazlalığı münasebetiyle 20.000
res ağnamın tedarik edilip, bekletilmeden Tebriz’e irsal olunmuştur. Bu hayvanların mübayaası için
ise 20.000 guruş taraf-ı miriden verilmiştir. Yine aynı tarihli belgede Bitlis Hükümeti Hanı Mehmed
Emin’in kendi malından 30.000 kile[11] şair ile 15.000 kile hınta istenmiş olup, bu zahireden 20.000
kile şair ve 5.000 kile hınta temin edilememiştir.

5 M. Münir Aktepe, Osmanlı-İran Münasebetleri ve Silahşör Kemanî Mustafa Ağa’nın Revan Fetihnamesi, İstanbul
Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları No: 1585, İstanbul, 1970, s. 9-10; İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, C.
IV., TTK Basımevi, Ankara, 2011, s. 173.
6 Mithat Sertoğlu, Mufassal Osmanlı Tarihi Resimli-Haritalı, C. V, TTK Basımevi, Ank., 2011, s. 2436; Aktepe, a.g.e., s. 14.
7 Veysel Göger, Vekâyi’-i Pür-Sanâyi’i Bedâyi’ Adlı Eseri (İnceleme ve Metin), Marmara Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları
Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul 2009, s. XIV.
8 AE. SAMD III. 12770, 25 Ca. 1136 / 20 Şubat 1724.
9 İE. DH. 2644, 22 Safer 1137/10 Kasım 1724
10 Tarih-i Raşid ve Zeyli Raşid Mehmed Efendi Çelebizade İsmail Asım Efendi, C.III., Haz. Abdülkadir Özcan vd., Klasik
Yayınları, İstanbul 2013, s. 1414,1432,1440.
11 Bir cins hububat ölçüsü olup imparatorluğun muhtelif yerlerinde farklı ölçülerde kullanılır. Burada İstanbul kilesi kul-
lanılmış olup 25.659 kg’a denk gelmektedir. Halil İnalcık, Osmanlı İmparatorluğu’nun Ekonomik ve sosyal Tarihi 1300-
1600, C. 1, Eren Yayıncılık, İstanbul 2000, s. 444.

280
Temin edilemeyen zahirenin bahası 9.166,5 guruş edip bu meblağ Tebriz defterdarına gönderilmiş-
tir.[12] Bitlis Hakimi Adil Han’a yazılan bir emirde ise, 8.000 kile hınta, 12.000 kile şair ve 2.500 res
ağnamın tedarik edilip Tatvan iskelesiyle yoluyla Van ve Tebriz’e ulaştırılması emrolunmuştur.[13]

1723-1746 yılları arasında meydana gelen Osmanlı-İran savaşlarında Bitlis kadar kazalarının da
zahire ve et ihtiyacının karşılanmasında önemli rolü olmuştur. Adilcevaz sancağından 5.000 kile
hınta, 1.000 kile şair ve 800 res ağnam, Ahlat’tan 4.000 kile hınta, 6.000 kile şair ve 400 res
ağnam tedarik edilmiş ve Tatvan iskelesi yoluyla Van ve Tebriz’e ulaştırılmıştır. Yine aynı tarihli
belgede Adilcevaz sancağından 3.000, hınta, 5.000 kile şair ve 500 res ağnam mübayaa edilip ordu
defterdarına teslim edilmiştir.[14]

Osmanlı-İran savaşları sırasında zahire ve küçük baş hayvan sadece orduda yer alan askerler için
tedarik edilmemiştir. İran sınırında yer alan Van kalesindeki askerlerin tayinatları için Bitlis Hükü-
meti Han’ı olan Mehmed Şerif Han’a gönderilen emirde 3.000 baş koyun temin edilip Van kalesi-
ne naklolunması emrolunmuştur.[15] 11 Safer 1136 tarihli belgede ise, Van kalesinde olan askerlerin
tayinatı için Bitlis ve kazalarından 45.000 kile hınta, 50.000 kile şair ve 5.000 kantar peksimet
gönderilmiştir.[16] Mübayaa edilen zahireler için ise 4.6000.000 akçe verilmiştir.

Tablo 1: Bitlis Havalisindeki Ambarlarda Mevcut Olan Zahire

Ambar Zahire Miktar
Erciş 37.000 kile
Tatvan 44.080 kile
Adilcevaz, Ahlat ve Karmuş 19.954,5 kile
Norşin 12.724,5 kile

Osmanlı-İran savaşlarında Doğu ve Güneydoğu Anadolu bölgelerinden ciddi miktarda zahirenin

mübayaa edildiğini görmekteyiz. Mübayaa edilen zahire bazen Bitlis ve havalisindeki ambarlara ko-
nulmuştur. Tebriz canibinde olan ordu için Erzurum ve Van eyaletlerine tabi sancak ve kazalardan
50.000 kile hınta, 90.000 kile şair ve 20.000 res ağnamın mübayaa edilip, Bitlis, Erciş ve Tatvan
iskelesi ve ambarlarına nakl olunmuştur. Mübayaa edilen zahirenin bahası, nakliye ücreti ve sefine-
ye tevdi için havale olunan 35.000 guruş ise, kapıcı başı Ali yedinden verilmiştir.[17] Sadece Bitlis ve
kazalarından satın alınan zahire nakledilmemiş, aynı zamanda ambarlarda mevcut olan zahire de
Van ve Tebriz’e irsal olunmuştur.[18]

Yukarıda zikri geçen ambarlarda toplam 113.759 kile zahire olup, bu zahire Van ve Edremit’e ir-
sal olunmuştur. Bu zahireler hınta (buğday), Dakik (Un) ve bulgur’dur. Burada Bitlis ve Tatvan’ın
hem ambar hem de iskelelerinden faydalanıldığını görmekteyiz. 1723-1746 Osmanlı-İran savaşları
sırasında Diyarbakır ve Mardin’den mübayaa edilen zahirenin Tebriz ve Van taraflarına naklinde
yine Tatvan iskelesi önemli bir rol oynamıştır. Buralardan mübayaa edilen zahireler Tebriz ve Van
taraflarına özellikle Tatvan iskelesinden sefineler ile gönderilmiştir. Diyarbakır kadısı ve Diyarba-
kır’da zahire mübayaasına memur kapucubaşı Ali’ye yazılan emirde, Diyarbakır’dan mübayaa edilen

12 AE. SAMD. III. 16830, 23 CA 1138/27 Ocak 1726.

13 İE. DH. 2629, 13 Şevval 1136/5 Temmuz 1724
14 İE. DH. 2629, 13 Şevval 1136/5 Temmuz 1724
15 C.DH.3321, 8 Safer 1159/2 Mart 1746.
16 ‘‘Baha-i hınta ve şair ve bera-yı lazıme-i mevcud-u anbar der kala-i Van ki in kadar zehair kaza-i Ahlat, Adilcevaz, Erciş,
Norşin, ve Bitlis ve nahiye-i Tatvan der eyalet-i Van be mübaşir-i mübayaa ve be kala-i Van tahmil ve mevcud-u anbar
şode fermude’’. AE. SAMD. III. 14397, 11 Safer 1136/10 Kasım 1723.
17 AE. SAMD. III. 8242, 12 Şevval 1136/4 Temmuz 1724.
18 ‘‘Ücret-i nakliye-i hınta ve şair ve dakik ve bulgur ambar-ı Erciş ve Tatvan ve Adilcevaz ve Ahlat ve Karmuş ve Norşin
bera-yı vaz be sefain der hin-i irsal be Van ve Edremit be cihet-i hücec-i şer’î’’, D.MKF.D. 28464.

281
zahirenin Tatvan iskelesine ve daha sonra Tebriz’e nakli için 1.000 res davarın tedarik edilmesi
emredilmiştir.[19] Bazen de zahirenin mübayaa edildiği havalide yük hayvanlarının azlığı nedeniyle
başka mahallerden yük hayvanı alınmıştır. 29 zilhicce 1138 tarihli belgede, Diyarbakır’dan müba-
yaa edilen zahirenin nakli için Bitlis Hâkimine yazılan emirde öküz, katır, merkep ve bargirin hazır
ettirilmesi istenmiştir.[20] Adilcevaz muhafızı ve Tatvan iskelesi ambar eminine gönderilen emirde,
Diyarbakır’dan mübayaa edilen 30.000 kile şair,[21] 30.000 kile hınta ve 10.000 kile şair[22], 40.000
kile hınta ve 50.000 kile şair[23], 20.000 kile hınta ve 40.000 kile şairin[24] İran sınırında olan Van
kalesi ve Tebriz’e Tatvan iskelesi yoluyla nakli istenmiştir.

Mübayaa edilip Tatvan iskelesine gönderilen zahirenin mekari ve navl-ı sefine ücretleri, mübayaa
edilen havalinin avarız, bedel-i nüzul ve cizye mallarından karşılandığını görmekteyiz. 1136 sene-
sinde Diyarbakır’dan mübayaa edilen ve Tatvan iskelesiyle Van tarafına gönderilen zahirenin 6.000
guruş olan mekari ve navl-ı sefine ücretleri Diyarbakır eyaleti avarız ve bedel-i nüzul malından kar-
şılanmıştır.[25] 10 safer 1138 tarihli bir belgede, Tebriz canibi için Diyarbakır’dan 80.000 kile şair
mübayaa edilmiş olup, Tatvan iskelesine gönderilen şairin beher kilesi için 40’ar sağ akçeden icap
eden bahası ise, Diyarbakır avarız ve nüzul malından karşılanmıştır.[26] Yine Diyarbakır’dan mübayaa
edilip Tatvan iskelesi yoluyla gönderilen zahirenin navl-ı sefine ücreti 4.000[27] ve 1139 senesinde-
kinin ise 25.000 guruş olup Diyarbakır cizye malından verilmiştir.[28]

Ulaşım, Nakliye ve Gemi Yapımı

1723-1746 yılları arasında gerçekleşen Osmanlı-İran savaşları için mübayaa edilen zahirenin ka-
rayolu ile Van ve Tebriz’e nakledilmesinde Bitlis ve kazalarının önemli bir rolü olmuştur. Bitlis ve
havalisinden mübayaa edilen zahire buralardaki ambarlarda muhafaza edilmiş ve ihtiyaç halinde
cephe ve kalelere sevkedilmiştir. Mübayaa edilen zahirenin Van ve Tebriz’e nakledilmesinde bir kaç
yol güzergahı bulunmaktaydı. Bunlardan ilki, Beşiri-Tatvan güzergahı olup, Diyarbakır ve Mardin
havalisinden satın alınan zahire bu güzergah üzerinden Van’a nakledilirdi.[29] İkincisi ise, ya Tat-
van-Gevaş üzrerinden, ya da Adilcevaz, Ahlat ve Erciş üzerinden Van ve Tebriz’e ulaştırılması idi.
Bazı durumlarda ise nakledilen zahire yol üzerindeki Erçek ve Hoşab adlı köylerde depolanması is-
tenirdi.[30] Bitlis, Adilcevaz, Ahlat, Tatvan, Norşin, Diyarbakır ve Mardin havalisinden satın alınan
zahire öküz, katır, merkep ve bargirler ile nakledilirdi.[31] Kara yoluyla yapılan sevkiyat kadar göl üze-
rinden gerçekleştirilen de önemli idi. Van Gölü’ne kıyısı olan yerlerde liman ve iskeleler mevcut olup
ilkçağlardan beri kullanılmıştır. Osmanlı’da ilk defa Kanuni döneminde Irakeyn seferleri sırasında
Van Gölü’nde haber alma amaçlı olarak 3 kadırga yapılmıştır. XVII. yüzyılda bu iskele ve limanların
kullanımı faal bir şekilde devam etmiştir.[32]

19 AE. SAMD. III. 20915, 3 Receb 1137/18 Mart 1725

20 İE. BH. 1483, 29 Zilhicce 1138/28 Ağustos 1726
21 C. AS. 40790, 9 Receb 1154/20 Eylül 1741
22 AE. SMD. I. 4893, 6 Muharrem 1155/13 Mart 1742
23 YB 16, 6 Muharrem 1155/13 Mart 1742
24 D.MKF. D. 28716, 25 Cemaziyel evvel 1144/24 Kasım 1731
25 İE. ML. 10197, 6 Rebiül evvel 1139/1 Kasım 1726
26 C.AS. 24549, 10 Safer 1138/18 Ekim 1725
27 YB 43, 23 Safer 1137/11 Kasım 1724
28 YB 16, 6 Muharrem 1155/13 Mart 1742
29 Serdar Genç, Lale Devrinde Savaş: İran Seferlerinde Organizasyon ve Lojistik, Kitap Yayınevi, s. 33.
30 Orhan Kılıç, ‘‘Orta ve Yeniçağlarda Van Gölü’nde Nakliyat ve Ticaret’’, Uluslararası 9. Türk Deniz Ticareti Tarihi Sem-
pozyumu, İstanbul 2017, s. 8.
31 İE. BH. 1483, 29 Zilhicce 1138/28 Ağustos 1726
32 Kılıç, a.g.m., s. 4

282
Gemi ile sevkiyatın daha güvenli ve ucuz olması iskele ve limanlara olan talebi daha da artırmıştır.
Ordunun ihtiyacı olan zahirenin Bitlis, Tatvan, Ahlat, Adilcevaz, Norşin, Diyarbakır ve Mardin’den
satın alınmasından sonra Tatvan iskelesine yük hayvanlarıyla getirilmiş ve buradan sefineler ile
Tebriz’e ulaştırılmıştır. Osmanlı-İran savaşlarında Osmanlı ordusuna zahire ve mühimmat nakli
hem karadan hem de Van Gölü üzerinden gerçekleştirilmiştir.

Bölgeden toplanan tüm zahirenin neredeyse çoğunluğu Tatvan iskelesi yoluyla Tebriz canibinde
bulunan Abdullha Paşa’nın maiyetine sevk ediliyor olmasına rağmen, gemilerin yetersiz kalması
sonucu yenilerinin inşa edilmesini zorunlu kılmıştır.[33] 1723’te sefer dolayısıyla göl üzerinden zahi-
re nakledilmesi için yazılan emir neticesinde, Tatvan iskelesinde 9-10 gemi ve 7 teknenin mevcut
olduğu, ancak bunların zahire nakli için elverişsiz olduğu ifade edilmiştir.[34] Yeni gemiler inşa edilir-
ken de Tatvan iskelesi ambarında mevcut olan zahirenin Bitlis ve kazalarından tedarik edilen öküz,
merkep, katır ve bargirler ile Van’a nakledildiğini görmekteyiz.

Tatvan iskelesinde 10 kıta gemi yapımı için Hasan Efendi adında bir kişi asitane’den tayin edilmiş-
tir.[35] Hasan Efendi’ye tayinat olarak 25 çift nan, 8 kıyye güşt ve 4 kile şair Van defterdarı tarafın-
dan verilmiştir. 10 kıta geminin yapımında kullanılmak üzere tersane-i amireden 150 kantar tel, 35
kantar zift ve 35 kantar üstübü gönderilmiştir. Bu malzemelerin Hasan Efendi’ye ulaştırılması için
Trabzon’da mühimmat nakline memur Ali Ağa’ya, Trabzon ambar emini Mustafa’ya ve mütesellim
Ömer’e emir gönderilmiştir. Ayrıca Van ve havalisinde gemi yapımında çalıştırılmak için marangoz-
cunun azlığı ve kalafatçının olmaması hasebiyle asitane’den 20 nefer marangoz ve 10 nefer kalafatçı
da irsal olunmuştur.[36]10 kıta geminin yapımında çalışan 20 nefer marangoz ve 10 nefer kalafatçı
için 1.570 guruş harcırah verilmiştir. Ayrıca 20 nefer marangoza tayinat olarak 20 çift nan ve 4’er
kıyye güşt verilirken, 10 nefer kalafatçıya ise 10 çift nan ile 3’er kıyye güşt verilmiştir. Tatvan iske-
lesinde inşa edilen her bir geminin yapımı için 600 guruş olmak üzere toplam 6.000 guruş hazine-i
amireden verilmiştir.[37] Ancak verilen meblağın kifayet etmemesi üzerine kereste ve masarıf-ı saire
için taraf-ı miriden 2.000 guruş daha verilmiştir.[38]

33 C. AS. 46106, 14 Cemaziyel evvel 1137/29 Ocak 1725

34 Serdar Genç, ‘‘XVIII. Yüzyılın İlk Yarısındaki Şark Seferlerinde Van Gölü’nde Ulaşım’’, Cıepo 6. Ara Dönem Sempozyumu’’,
Nisan 2011 Uşak, s. 1408.
35 ‘‘Mezbur Hasan Efendi Tatvan iskelesine cem olunan zehairi Van’a nakl için 10 kıta sefainin Van denizinde inşa eylemek
üzere memur olup’’. MAD 3375, s. 266.
36 MAD 3375, s. 267.
37 ‘‘Masarıf-ı inşa-i sefain-i miri bera-yı nakl-i zehair-i iskele-i Tatvan ila Van be marifet-i asitane-i saadet mübaşir tayin
ve vezir-i mükerrem Abdullah Paşa muhafaza-i Van ve ser askeri an canib-i Tebriz irsal şode’’. MAD 3375, s. 267.
38 MAD 3375, s. 267.

283
Sonuç

1723-1746 Osmanlı-İran savaşlarında Bitlis ve kazalarının Osmanlı ordusuna sefer organizasyonu

bakımından önemli desteği olmuştur. Bu kapsam da, Bitlis hakiminin kapusu halkıyla birlikte katıl-
ması ve yolların muhafaza görevinde bulunması, Bitlis ve kazalarından ordunun beslenmesi için za-
hirenin tedarik edilmesi ve temin edilen zahirenin ambarlarda muhafazası ya da yük hayvanlarıyla
cepheye ulaştırılması gelmektedir. Cephede olan Osmanlı ordusuna zahirenin ulaştırılması sadece
yük hayvanlarıyla yapılmayıp, Tatvan iskelesindeki gemiler ile de gerçekleştirilmiştir. Bunun için
mevcut olan gemilerin yetersiz kalması, Tatvan iskelesinde yeni gemilerin yapımını zorunlu kılmış-
tır. Bölgeden satın alınan zahire özellikle Tatvan iskelesi yoluyla Van kalesi ve Tebriz taraflarında
olan orduya gemiler ile ulaştırılmıştır.

Kaynakça

Arşiv Kaynakları
BOA (Başbakanlık Osmanlı Arşivi)
Ali Emiri, III. Ahmed:
Nr. 8242, 14397, 16830, 12770, 20915
Ali Emiri, I. Mahmud:
Nr. 4893
Cevdet Tasnifi:
Askeriye:
Nr. 24549, 40790, 46106
Dahiliye:
Nr. 3321
İbnül Emin Tasnifi:
Bahriye:
Nr. 1483
Dahiliye:
Nr. 2629, 2644
Maliye:
Nr. 10197
Maliyeden Müdevver:
Nr. 3375
Mevkufat Kalemi:
Nr. 28464, 28716
Yabancı Arşiv:
Nr. 16, 43

284
Kaynak Eserler
Tarih-i Raşid ve Zeyli Raşid Mehmed Efendi Çelebizade İsmail Asım Efendi, C.III., Haz. Abdülkadir
Özcan vd., Klasik Yayınları, İstanbul 2013.

Araştırma ve İnceleme Eserler

AKTEPE M. Münir, Osmanlı-İran Münasebetleri ve Silahşör Kemanî Mustafa Ağa’nın Revan Fetih-
namesi, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları No: 1585, İstanbul, 1970.
DEMİRTAŞ Mehmet, SUBAŞI Oktay, Tatvan Tarihi, Mega Basım Yayın, İstanbul 2015.
GENÇ Serdar, Lale Devrinde Savaş: İran Seferlerinde Organizasyon ve Lojistik, Kitap Yayınevi.
GENÇ Serdar, ‘‘XVIII. Yüzyılın İlk Yarısındaki Şark Seferlerinde Van Gölü’nde Ulaşım’’, Cıepo 6. Ara
Dönem Sempozyumu’’, Nisan 2011 Uşak.
GÖGER Veysel, Vekâyi’-i Pür-Sanâyi’i Bedâyi’ Adlı Eseri (İnceleme ve Metin), Marmara Üniversitesi
Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi, İstanbul 2009.
İNALCIK Halil, Osmanlı İmparatorluğu’nun Ekonomik ve sosyal Tarihi 1300-1600, C. 1, Eren
Yayıncılık, İstanbul 2000.
İNBAŞI Mehmet, ‘‘XVIII. Yüzyılda Bitlis Sancağı ve İdarecileri’’ A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitü
Dergisi, Sayı 33, Erzurum 2007.
KILIÇ Orhan, ‘‘Orta ve Yeniçağlarda Van Gölü’nde Nakliyat ve Ticaret’’, Uluslararası 9. Türk Deniz
Ticareti Tarihi Sempozyumu, İstanbul 2017.
SERTOĞLU Mithat, Mufassal Osmanlı Tarihi Resimli-Haritalı, C. V, TTK Basımevi, Ankara, 2011.
TUNCEL Metin, ‘‘Bitlis’’, Diyanet İslam Ansiklopedisi, C. 6, İstanbul 1992.
TURAN Osman, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, Boğaziçi Yayınları, İstanbul 2001.
UZUNÇARŞILI İsmail Hakkı, Osmanlı Tarihi, C. IV., TTK Basımevi, Ankara, 2011.
YİNANÇ Mükrimin Halil, DARKOT Besim, ‘‘Bitlis’’, İslam Ansiklopedisi, C. 2, Milli Eğitim Basımevi,
İstanbul 1993.

285
 XVIII. YÜZYILDA ADİLCEVAZ SANCAĞI

Prof. Dr. Mehmet İNBAŞI

Erciyes Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, minbasi@yahoo.com

Giriş

Adilcevaz ve Ahlat’ın ilk sakinleri Urartular olup daha sonra Doğu Roma’nın idaresine giren böl-
ge, Halife Hz. Ömer zamanında 641 yılında Müslüman Araplar tarafından fethedildi[1]. Bölge Emevî,
Abbasî, Süleymanoğulları, Mervâniler, Ahlatşahlar, Eyyubîler, Selçuklular, Moğollar, Bitlis Hanları,
Akkoyunlular, Safevîler ve son olarak da Osmanlı idaresi altında kaldı. 1071 Malazgirt Zaferi’nden
sonra Anadolu’ya Türk akınları neticesinde, Selçuklu uç beyleri Doğu Anadolu başta olmak üzere
pek çok yeri fethettiler. Selçuklu vassalı olarak küçük beylikler, bulundukları bölgeleri idare ettiler.
Ahlatşahlar Beyliği, bölgenin yeni hâkimi olarak 1207 yılına kadar Ahlat merkez olmak üzere Adil-
cevaz, Erciş, Tatvan, Malazgirt, Eleşkirt, Van, Silvan ve Muş’u içine alan bölgede hâkim oldular[2].
Kısa süre Eyyûbîlerin ve Harezmşahların idaresinde kalan bölge, 1232’de Sultan Alaeddin Keyku-
bad zamanında Selçuklu hâkimiyetine girdi. Sultanın emri ile Ahlat ve Adilcevaz başta olmak üzere
önemli imar faaliyetleri yapıldı. Daha sonra XIV. yüzyılın ilk yarısında İlhanlı idaresi altına giren
bölgede iç çekişmeler dolaysıyla bir süre karışlıklılar devam etti. Van Gölü havzası 1387 baharında
Timur’un hâkimiyetine girdi. Timur, Adilcevaz hâkimi Hakan’a Ahlat ve civarının da idaresini verdi.
1420’de Adilcevaz ve Ahlat’ın idaresi Şahruh’un eline geçti. Şahruh’un bölgeden çekilmesi üzerine
Karakoyunlu hükümdarı İskender Bey Ahlat ve Adilcevaz’a yeniden hâkim oldu. 1467’de Akkoyunlu
Uzun Hasan bölgeyi idaresi altına aldı[3]. Ancak Otlukbeli mağlubiyeti ve Uzun Hasan’ın ölümünden
sonra bölgedeki karışıklıklar daha da arttı.

1 M. Halil Yınanç, Besim Darkot, “Bitlis”, İA. II, s. 657–658; Metin Tuncel, “Bitlis”, DİA. VI, s. 226; Mehmet Öz, “XVI. Yüzyılda
Bitlis Sancağı: Yönetim, Nüfus ve Vergilendirme”, IXth International Congress of Economic and Social History of Turkey,
(Dubrovnik-Croatia, 20–23 August 2002), Ankara 2005, s. 31.
2 Orhan Kılıç, XVI. Yüzyılda Adilcevaz ve Ahlat (1534-1605), Ankara 1999, s. 1-2; Erdoğan Merçil, Müslüman Türk Dev-
letleri Tarihi, İstanbul 1985, s. 261–267; Osman Turan, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, İstanbul 1980, s. 111–116;
Faruk Sümer, Selçuklular Devrinde Doğu Anadolu’da Türk Beylikleri, Ankara 1990, s. 47–54.
3 O Kılıç, Adilcevaz ve Ahlat, s. 3-6; Sümer, Doğu Anadolu Türk Beylikleri, s. 57–58.

287
Şah İsmail 1507’de, Van Gölü havzasını elde ederek Adilcevaz ve Ahlat’a da hâkim oldu. 1514 Çaldı-
ran Zaferi’nden sonra özellikle İdris-i Bitlisî’nin de gayreti ile bölgede Osmanlı idaresi başladı. Bitlis
emiri IV. Şerefeddin Han da Osmanlı hâkimiyetini tanıdı, ancak zaman zaman Osmanlı Devleti’ne
karşı Safevî Devleti’ne meyilli politikalar izleyerek bölgede ihtilafın çıkmasına sebep oldu. Hatta Ka-
nunî Sultan Süleyman’ın Irakeyn Seferi’ne (1533–1535) çıkmasının temel sebebi de Bitlis hâkimi
Şeref Han’ın İran’a iltica etmesi idi. Onun yerine Azerbaycan hâkimi iken Osmanlılara iltica eden
Ulama Han getirilerek bölgede yeniden istikrar sağlandı[4]. Vezir-i azam İbrahim Paşa’nın Irakeyn
seferi sırasında Haziran 1534’te Ahlat, Adilcevaz ve Erciş’in itaat ettiği haberi geldi. Nitekim 1540’ta
yapılan tahrirde Ahlat ve Adilcevaz Sancaklarının da bulunması ve Adilcevaz sancakbeyliğini Bekir
Bey’in yapması bu bölgede Osmanlı hakimiyetinin kesin olarak tesis edildiğini de göstermektedir[5].

Ancak Nahçıvan seferi sırasında 1552’de yeniden harekete geçen eski Bitlis hâkimi Şeref Han’ın
oğlu Şemseddin Han, Ahlat ve civarına baskın yaparak Osmanlı askerine zayiat verdirdi[6]. Osmanlı
ordusunun harekete geçip bölgede yeniden üstünlük sağlamasından sonra, 1555’te yapılan Amasya
Antlaşması ile sulh ve sükûn sağlandı.

İdarî Yapı

Adilcevaz 1534’te Osmanlı idaresine girdikten sonra 1540’ta tahrir yapılarak Bitlis Sancağı’na bağlı
bir nahiye olarak kaydedildi. Van’ın 1548’de kesin olarak Osmanlı hâkimiyetine girmesi ve beyler-
beyliğin kurulmasına kadar Adilcevaz, bir sancak haline getirilip Diyarbekir Eyaleti’ne bağlandı. Van
Eyaleti’nin kuruluşuyla birlikte Bitlis, Adilcevaz ve Ahlat sancakları başta olmak üzere Van Gölü
havzasındaki pek çok idari birim bu yeni kurulan eyaletin sancağı haline getirildi. Adilcevaz Sancağı,
batıdan Muş ve Bitlis, kuzeyden Malazgirt ve Eleşkirt, doğudan Erciş ve güneyden de Van Gölü ile
çevrili idi. Adilcevaz Sancağı’nın Adilcevaz, Ahlar ve Sarısu adlı üç tane nahiyesi vardı[7].

Osmanlı Devleti, Doğu ve Güneydoğu Anadolu bölgelerini hâkimiyeti altına aldıktan sonra, buralar-
da farklı bir idarî yapılanma gerçekleştirdi. Bunun temel sebebi de bölgedeki aşiret yapısından kay-
naklanmaktadır. Bunlardan birisi olan Adilcevaz da fetihten sonra başlangıçta normal haslı sancak
olarak idare edilirken, incelenen dönemde yurtluk ocaklık sancak adı altında özel bir statü verilerek
Osmanlı idaresine bağlandı.

Hükümet sancaklarda olduğu gibi yurtluk ve ocaklık sancakların da idaresinin sadece kuru bir mül-
kiyet hakkı ile mahalli beylere bırakıldığı ve uygulamada diğer sancaklar gibi muamele gördükleri
bilinmektedir. Bunların temelde bazı özellikleri vardır:[8]

• Hükümet ve yurtluk-ocaklık sancaklar, fetih sırasında hizmeti görülen mahalli beylere veya
ümeraya verilmektedir.

4 İ.H. Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi II, Ankara 1998, s. 275–276; M. Tayyib Gökbilgin, Kanunî Sultan Süleyman, İstanbul
1992, s. 69–78; Selahattin Tansel, Yavuz Sultan Selim, Ankara 2016, s. 109-113; Feridun M. Emecen, Yavuz Sultan
Selim, İzmir 2012, s. 164-170; F. M. Emecen, Osmanlı İmparatorluğunun Kuruluş ve Yükseliş Tarihi (1300-1600), İstan-
bul 2015, s. 215-219.
5 O Kılıç, Adilcevaz ve Ahlat, s. 9-10
6 Sümer, Doğu Anadolu Türk Beylikleri, 62–63.
7 O Kılıç, Adilcevaz ve Ahlat, s. 18, 22.
8 Orhan Kılıç, 18. Yüzyılın ilk Yarısında Osmanlı Devleti’nin İdarî Taksimâtı, Eyalet ve Sancak Tevcihatı, Elazığ 1997, s.7;
O. Kılıç; “Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet Sancakları Üzerine Bazı Tespitler”, OTAM. 10, Ankara 1999, s. 121–122; O. Kılıç,
“Klasik Dönem Osmanlı İdarî Sisteminde Hükümet Sancaklar; Hakkâri Hükümeti Örneği”, XIV. Türk Tarih Kongresi,
Kongreye Sunulan Bildiriler II/I, (9–13 Eylül 2002, Ankara), Ankara 2005, s. 702–710.

288
• 2. Hükümet sancaklar mülkiyet, yurtluk-ocaklık sancaklar ise arpalık ve sancak hassı olarak
tevcih edilmektedir.
• 3. Hükümet sancaklarda kul taifesi olmayıp ve tahrir yapılmayıp timar ve zeamet yok iken,
yurtluk-ocaklık sancaklarda tahrir yapılmakta ve kul taifesi bulunmaktadır.
• 4. Beyleri öldüklerinde veya hizmette kusurları görüldüğünde evladına veya akrabasından
kimseye verilir, nadiren de olsa aile dışından başkasına tevcih yapılabilirdi.
• 5. Sefere çağrıldıkları zaman bağlı bulundukları beylerbeyi ile sefere katılmak zorunda idiler.

Hükümet sancaklar özel bir statüye sahip olmakla beraber tamamen muhtar ya da bağımsız hareket
edebilecek konumda değildirler. Bu sancakları idare eden beylerin sancak üzerindeki hakkı, sadece
görünüşte ortaya çıkan bir mülkiyet hakkı idi. Osmanlı Devleti’nin bunlar üzerinde her türlü tasar-
ruf hakkı her zaman saklı kalmıştı. Nitekim hükümet, yurtluk ve ocaklık sancaklara zaman zaman
müdahale edildiği bilinmektedir. Osmanlı idaresinde XVI. yüzyılda Adilcevaz Sancağı’nda da tahrir
yapıldı. Van bölgesi ve hükümetler konusunda önemli çalışmaları bulunan Orhan Kılıç da kanun-
namedeki hükümlere rağmen devletin lüzum görmesi halinde tahrir yaptığını, sancak gelirlerinin
önemli bir kısmının da timar ve zeamet gelirlerine ayrıldığını belirtmektedir[9].

XVI. yüzyılın son çeyreğine kadar sancak statüsünü devam ettiren Adilcevaz başta olmak üzere
bölgedeki birçok idari birim, Van’ın fethedilip yeni bir beylerbeylik olarak kurulmasından sonra Van
Beylerbeyliği’ne bağlandı[10]. Van Gölü havzasında bulunan yerler de durumlarına göre, sancak, hü-
kümet, yurtluk ve ocaklık statüleri altında teşkilatlandırıldı. Bu sancaklardan zaman zaman başka
eyaletlere bağlananlar, lağvedilenler veya yeniden kurulanlar olduğu kayıtlardan anlaşılmaktadır.
Van Eyaleti’ne bağlı sancaklardan birisi olan Adilcevaz Sancağı’nın idari yapısı ve XIX. yüzyıla ka-
darki durum şu şekildedir:

Van Eyaletine Bağlı Sancaklar [11]

XVI. Yüzyıl XVII. Yüzyıl 1700–17503 1750–18154

Van (Paşa sancağı Van (Paşa Sancağı) Van (Paşa Sancağı) Van (Paşa Sancağı)
Adilcevaz Adilcevaz Adilcevaz Adilcevaz (yurtluk-ocaklık)
Ağakis Ağakis Ağakis Ağakis (Ocak)
Bargiri Bargiri (Ocak) Bargiri Bargiri (Ocak)
Bidlis Bidlis Hükümeti (Ocaklık) Bidlis Hükümeti Bidlis Hükümeti (Ocak)
Erciş Erciş (Ocak) Erciş Erciş
Espayrid Espayrit (Ocak) Espayrid Espayrid
Hakkâri Hakkâri Hükümeti (Ocak) Hakkâri (Ocak) Hakkâri Hükümeti (Ocak)
Hizan Hizan Hükümeti (Ocak) Hizan (Ocak) Hizan Hükümeti (Ocak)
Hoy Harun / Heyrûn (?) tabi Şırvi
Mahmûdî Mahmûdî Hükümeti (Ocak) Hoşâb/ Mahmûdî (Ocak) Hoşâb / Mahmûdî Hükümeti (Ocak)
Kesan Kesan (Ocak) Kesan -
Makü Kotur (Ocak) - -
Muş - - Muş
Müküs Müküs (Ocak) Müküs
Şırvi Şırvî (Ocak) Şırvi Şırvi
Pesk Şıtak (Ocak) Şıtak (Ocak)

9 Kılıç, “Hükümet Sancaklar”, s. 705–706.

10 Orhan Kılıç, XVI-XVII. Yüzyıllarda Van (1548–1648), Van 1997, s. 136–137.
11 Sancak isimleri farklı tarihlerde farklı şekillerde yazıldığı için, burada her dönemdeki yazılış şekilleri esas alınmıştır.
Alpak / Elbak, Espayrid / Asiyâb-rûd, Kârkâr / Kâkâr, Zeriki / Zıriki / Zeriği vb.

289
Selmas - Somay ma‘a Selmas Somay
Tiso Diyadin Diyadin -
Ovacık Kârkâr Kâkâr
- Zerikî (Ocak) Zıriki (Ocak) Zıriği (Ocak)
Urmi Alpak (Ocak) Elbak (Ocak)
Bradost - Belican -
Toplam 22 19 15 20

Görüldüğü üzere, XVI. yüzyılda Van Eyaleti’ne ait sancak listesinde belirtilen sancak ve hükümet sa-
yısı 22 iken XVII. yüzyılda 19, XVIII. yüzyılın ilk yarısında 15, ikinci yarısında ise yeniden 20 olarak
kaydedilmiştir. XIX. yüzyılda ise eyalete bağlı 16 sancak vardı. Sancak sayısındaki bu değişmelerin
sebebi, bazı sancakların lağvedilmesi, bazılarının da İran harplerinden sonra yeniden kurulmasıdır.
Temelde hükümet ve ocaklık statüsü verilenlerin hemen her dönemde aynı statülerini korudukları
anlaşılmaktadır. XVIII. yüzyılın ikinci yarısına kadar Adilcevaz Sancağı’nın bu durumunu devam
ettirdiği görülmektedir. XVII. yüzyılda Ayn Ali Efendi, Van Eyaleti’nin sancaklarını zikrederken
Adilcevaz’dan hass-ı mirlivâ şeklinde bahsetmektedir[12]. 1631–32 tarihli tevcihat defterinde yine
Van Eyaleti’ne bağlı olan Adilcevaz, Liva-i Adilcevaz der tasarruf-ı Behaeddin ibn Ali Beğ şeklinde
kayıtlıdır[13]. Hüseyin Hezarfen’de Livâ-i Adilcevaz hass-ı mir-livâ dört yüz elli bin üç yüz kırk altı
akçadır. Zeamet yirmi dokuz, timar yüz bir şeklinde belirtilmektedir[14].

XVIII. yüzyıl başlarında 1702’de yapılan tevcihat kayıtlarında Adilcevaz Sancağı beylerinin Van’da
bulunan dergâh-ı âli yeniçerileri için senede 3000 İstanbul kilesi buğday vermesi şart koşulmuş-
tu[15]. 1723 tarihli tevcihat kaydında daha ilginç bir duruma rastlanmış ve Adilcevaz Beylerinin
Van’da görevli olan dergâh-ı âli yeniçerilerine yıllık 3200 İstanbul kilesi buğdayın gönderilmesi,
bunun Adilcevaz’ın yıllık mahsulünden verilmesi, bunun yetmemesi durumunda da sancakbeyinin
kendi malından ikmal etmesi şartı koşulmuştu[16]. Dolayısıyla incelenen 1750-1815 yıllarına ait tah-
vil defterinde de belirtilen 3200 İstanbul kilesi (1 İstanbul kilesi buğday 25,656 kg[17]) yani yaklaşık
82.100 kg buğday göndermesi şartı aynen devam ettirilmiş ve tayin edilen beylerden bunu yerine
getirmesi taahhüdü alınarak tahvil defterine bu şart aynen kaydedilmişti.

1756-1815 yılları arasında Adilcevaz Sancağı’nın idarecileri, Başbakanlık Osmanlı Arşivi Divan-ı
Hümâyun Defterleri arasında bulunan ve vezir, beylerbeyi, sancakbeyi ve eyaletin defterdarları
gibi yüksek dereceli devlet idarecilerinin isimlerinin kaydedildiği Tahvil Defterlerindeki bilgilerden
elde edilmiştir. 1755-1815 tarihleri arasında Osmanlı Devleti’nde eyalet ve sancaklar ile kaptan pa-
şalığa tayinlerin yer aldığı bu defterdeki veriler, XVIII. yüzyılın ikinci yarısının aydınlatılmasında
ve Osmanlı idari mekanizmasının anlaşılmasında çok önemli veriler içermektedir. Bu defter, “Der
zemân-ı sadr-ı sudûrü’l-vüzerâ Mustafa Paşa ve Reisü’l-küttâb Seyyid Mehmed Avnî Efendi tâle
bekâhümâ fi 8 L sene 1169” şeklinde bir başlıkla başlamaktadır[18].

Adilcevaz Sancağı ile ilgili ilk kayıt 30 Ekim 1754 tarihine ait olup bu tarihte Adilcevaz Sancakbeyi
olarak Süleyman Paşa-zâde Esseyyid Mustafa’ya tevcih edilmiş ve bir yıl dokuz ay bu görevini yü-
rütmüştü[19]. 13 Haziran 1756 tarihli bir kayıtta ise Seyyid Mustafa Paşa’nın kız kardeşinin oğlu Mu-

12 Ayn Ali, s. 33–34.

13 Turan, “İdârî Taksimâtı”, s. 220.
14 Hezarfen Hüseyin Efendi, Telhîsü’l-Beyân s. 130.
15 O. Kılıç, Sancak Eyalet Tevcihatı, s. 195.
16 F. Başar, Osmanlı Eyalet Tevcihâtı, s. 124.
17 Bir İstanbul kilesi buğday 25,656 kg idi. Walther Hinz, İslam’da Ölçü Sistemleri, çev. Acar Sevim, İstanbul 1990, s. 51.
18 BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s. 1
19 “Liva-i mezbûr Süleyman Paşa-zâde Es-seyyid Mustafa zîde mecduhuya tevcih”, BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s. 189.

290
rad Bey’e eski şartlar geçerli olmak üzere, Adilcevaz Sancağı’nın idaresi verilmişti[20]. Adilcevaz San-
cağı’nı 18 yıl süre ile aralıksız idare eden Murad Bey ile ilgili Mayıs 1763’te yeniden ibkası yapılırken
deftere kaydedilen açıklamada çok önemli ve detaylı bilgiler verilmiştir. Buna göre; Mayıs 1763’te
ibkası yapılırken Murad Bey’in aslında yedi yıllık görevden sonra azledildiği ve bu azl konusunda da
Van valisi vezir Feyzullah Paşa’nın arzının esas alındığı, kendisi ile evlatlarının ve ailesinin başka bir
yere gönderilmesine karar verildiği[21] anlaşılmaktadır.

Murad Bey’in Adilcevaz beyliğinden azledilmesine karar verildikten sonra aynı aileden gelen başka
birisine verilmesi kararlaştırılmış iken tahvil defterinde yer alan kayda göre Murad Bey ilginç bir
mazeret ileri sürmüştür. Buna göre Murad Bey, kendisi ve ailesinin Adilcevaz kalesinden çıkıp başka
bir yere gitmesi için kendisine gönderilen tahrirat üzerine çok şiddetli olan kış şartlarını ileri sürerek
affını isteyip süre talebinde bulunmuştu. Bunun üzerine Murad Bey’in özrü ve talebi kabul edilmiş
tekrardan yeni bir tahrirat gönderilerek Adilcevaz ile ünsiyeti olan ve Murad Bey’in yerine tayin
edilen Van ağalarından Mustafa Bey, Adilcevaz’a varınca Murad Bey suçlarından dolayı pişmanlık
duyup affedilmesi talebini yenilemişti[22].

Tahvil defterinde yer alan kayda göre Murad Bey’in kış şartlarını bahane edip başka yere gitmek
istememesi ve müteakiben de suçlarının affını talep etmesinden sonra Adilcevaz’da bulunan bütün
ulema, salihler, imamlar ve hatipler, eşraf ve seyyitler, zaim ve timar sahipleri ile kale muhafızları
Murad Bey’in beyliğinden memnun ve razı olduklarını, onun beyliği zamanında şer’ ve kanuna uy-
gun hareket edip Adilcevaz’ı koruyup gözettiğini bildirmişlerdi. Bu talep üzerine Van valisi Feyzullah
Paşa’nın da yeniden Murad Bey lehine iltimas etmesi üzerine tekrar görevine tayin ve ibka edilmesi
kararlaştırılmıştı[23]. Ancak Murad Bey’in Adilcevaz Sancağı’na yeniden bey olarak atanması karar-
laştırılmış iken daha önceki defterlere müracaat olunarak beyliğinin devamı için bazı şartlar ileri
sürülmüştür. Bu şartlara göre Adilcevaz hâkimi Murad Bey’den Van kalesinin muhafazasında görev-
li olan yeniçerilere yıllık üç bin iki yüz İstanbul kilesi buğday (82.100 kg) vermek şartıyla üzerinde
bulunan Adilcevaz sancağının eski şartlar geçerli olmak üzere 21 Mayıs 1763’te Murad Bey yeniden
tayin ve ibkası yapılmıştı[24].

Mayıs 1770 tarihli tahvil kaydına göre Adilcevaz Beyi olan Murad Bey, bu defa deftere Es-seyyid
Muradullah adıyla kaydedilmiş olup kendisinden övgüyle bahsedilmektedir. Buna göre Adilcevaz
mutasarrıfı Es-seyyid Muradullah Bey’in sadık, iktidar sahibi, sancağını muhafaza edip koruduğu,
padişaha sadakat üzere olduğu Erzurum valisi vezir-i mükerrem Hafız Mustafa Paşa’nın onun lehine

20 “Liva-i mezbûre şurût-ı kadimesiyle Seyyid Mustafa refika-zâde Murad dâme izzuhûya tevcih”, BOA. A.DVN. Tahvil
Defteri 16, s.189.
21 “Hala liva-i mezbûre beyi olan Murad dâme izzuhûnun birkaç seneden berü Van vilayetlerinin neferâtı ve Van ocaklarıy-
la ülfeti olmakdan naşi keyfiyeti bundan akdem Van ahalisi mahzar ve hala Van valisi olan vezir-i mükerrem Feyzullah
Paşa hazretleri dahi arz u i’lam eylediğine binaen beylikden azl ve evlad ve iyalleriyle diyar-ı ahara nefyi..” BOA. A.DVN.
Tahvil Defteri 16, s.189.
22 “…liva-i mezbûr ahalisinin …. Olan bir kimesnenin bin neseb ve ehibbası içün arz olunmasını havi şeref-sudur olan iki
kıt’a emr-i âlişân mucibince evlâd-ı iyaliyle Adilcevaz kal’asından çıkup diyar-ı ahara gitmek içün muma ileyhe müşarun
ileyh tarafından bir kıt’a … tahrir ve irsal olunduk da şiddet-i şitayı özr iderek ber-vech ile isti’mal etmekle özrüne isğa
olunub tekraren bir kıt’a sicillatı dahi irsal dahilinde ahali-i Adilcevaz ile ünsiyeti olan Van ağalarının mahzarlarından
Mustafa Beğ nasb müteakiben tesyir olunub merkum Mustafa Beğ Adilcevaz’a vusulünde muma ileyh nedamet ve
sabıkasından infi’al ve cerayime güzeştenin afvını rica ve niyaz …”, BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.189.
23 “…cümle ulema ve süleha ve eimme ve hutebâ ve eşraf ve sadât ve zuemâ ve erbâb-ı timar ve müstahfızân ve azebân
vesair ahali ve reaya ve fukara dahi muma ileyhin vücudu ile razı ve şâkirler olub emaretine icra-yı şer’i ve kavânîn …. Ol-
unub hıfz u hıraseti memlekete kemal-i iktidarı olunduğunun cümlesi emin u salim ve kesb ü maişetlerine ? Vus’at-ı tam
olduğu cümle liva-i mezbûreye muma ileyhe ibka ve tevcih olunması babında cümle ahali mahzar eylediklerin vezir-i
müşarun ileyh tahriratıyla lehine iltimas…”, BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.189.
24 “Defterlerine müracaat olunduk da Van kal’ası muhafazasına me’mur dergâh-ı muallam yeniçerilerine senevi üç bin iki
yüz keyl-i İstanbûlî hınta vermek şartıyla liva-i mezbûr hala üzerine olduğunu mestur ve mukayyed bulunmağın zikr
olunan Adilcevaz sancağı şurût-ı kadimesi üzere yine muma ileyhe ibka ve mukarrer kılınub emr-i şerif yazılmıştır.” BOA.
A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.189.

291
arzda bulunduğu belirtilmişti[25]. Muradullah Bey’in daha önceki kayıtta olduğu gibi Van kalesinde
görevli yeniçerilere yıllık üç bin iki yüz İstanbul kilesi buğday vermek şartıyla görevinde ibka edildiği
belirtilmektedir. Murad Bey bu ikinci ibkasından sonra dört yıl daha görev yapmıştı.

Seyyid Muradullah’ın 18 yıl süren Adilcevaz beyliğinden sonra azledildiği ve yerine Teymur-zâde
Süleyman Bey’in getirildiği defterdeki kayıtlarda görülmektedir. Seyyid Muradullah Bey’in azledil-
mesinin sebebi, Tahvil defterinde “havass kurasını zabt eylediğinden maada emval-i cizyenin tah-
siline müdahale ve yerlü neferinin mevacibinin te’hirine bâis ve ol-vechile fesad ve ihtilale badi
olmakdan nâşi mezkûr azl ile” şeklinde kaydedilmiştir[26]. Buna göre devlete ait has olarak tahsis
edilen köylerin gelirini kendisi aldıktan başka cizyenin tahsiline müdahale etmesi ve Adilcevaz’da
görevli neferlerin mevaciblerini ödemekte gecikmesi üzerine azledildiği belirtilmektedir.

Seyyid Muradullah’ın azli üzerine Teymur-zâde Süleyman Bey’in Adilcevaz beyliğine tayin edilmesi
için alimler, salihler ve bir kısım askerin arzda bulunması eski Erzurum valisi halen Van Valisi vezir
Ahmed Paşa’nın da onun lehine iltimas etmesi ile daha önceki Seyyid Muradullah’a verilen şartlar
aynen geçerli olmak üzere Süleyman Bey’in tayin edildiği bildirilmektedir[27].

Teymur-zâde Süleyman Bey’in Mart -Aralık 1774 tarihleri arasında on ay kadar görev yaptıktan
sonra azledilip yerine Seyyid Muradullah’ın oğlu Süleyman Bey’in tayin edildiği görülmektedir. Bu
tayin ile ilgili olarak defterde oldukça ilginç bir kayıt vardır. Buna göre; Seyyid Muradullah Bey’den
Adilcevaz ahalisinin hoşnut ve razı oldukları halde Van’da bazı kimselerin muhalefeti üzerine azle-
dilip yerine Teymur-zâde Süleyman Bey’in tayin edildiği, ancak kısa bir süre sonra Seyyid Mura-
dullah’ın vefatı ile bölgede bazı levendat ve ekrad eşkıyasının bölgede büyük sıkıntıya sebep oldu-
ğu hatta bazılarının göç etmeye başladıkları bildirilmektedir[28]. Bu kayıttan muhtemelen uzun süre
Adilcevaz beyliği yapan Seyyid Muradullah’ın azlinden dolayı devlet idaresine karşı bir kırgınlığın
meydana geldiği, Seyyid Muradullah’ın ölümü ile bölgedeki bazı Kürt eşkıyasının harekete geçip
halka zulmetmeye başlaması üzerine halkın, eşraf ve ulemanın Muradullah ve ailesi lehine tavas-
sutta bulunduğu anlaşılmaktadır.

Muradullah Bey’in ölümü üzerine Adilcevaz beyliği meselesi yeniden gündeme gelmiş bu defa halk,
ulema, süleha ve eşraf, onun soyundan gelen oğlu Seyyid Süleyman Bey’in beyliğe tayin edilmesinin
gerektiği, bu sayede Adilcevaz sancağında görülen ve halka zarar veren eşkıyanın defedilebileceği,
Seyyid Süleyman’ın her şekilde Adilcevaz beyliğine müstahak bir kimse olduğu Adilcevaz halkı ile
zeamet ve timar sahiplerinin de onun lehine tavassutta bulunduğu, Adilcevaz naibi Yakub, Hınıs
naibi Yakub, Ahlat naibi Mehmed’den başka Bayezid sancağı halkının da arzda bulunduğu, Erzurum
valisi vezir İzzet Ahmed Paşa’nın da arzının merkeze ulaştığı defterdeki kayıtlardan anlaşılmakta-

25 “Hala liva-i mezbûr mutasarrıfı Es-Seyyid Muradullah beğ sadakatkâr ve sahib-i iktidar ve muhafaza ve muhasara-i
memlekette vücuda ile kudret veliyyü’n-nimeti beher-hal…. Ve hıdemat-ı padişahiyeye bezl-i tab ve sadakat eylediğin
hala Erzurum valisi vezir-i mükerrem saadetlü Hafız Mustafa Paşa hazretleri arz-ı hükm-i şurût-ı sabıkı üzere Van
kal’ası muhafazasına me’mur dergâh-ı âli yeniçerilerine senevi üç bin iki yüz kile-i İstanbûlî hınta vermek şartıyla ke-
makân ibka”, BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.189.
26 “Liva-i mezbûr mutasarrıfı Seyyid Muradullah Beğ havass kurasını zabt eylediğinden maada emval-i cizyenin tahsiline
müdahale ve yerlü neferinin mevacibinin te’hirine bâis ve ol-vechile fesad ve ihtilale badi olmakdan nâşi mezkûr azl ile
yerine Teymur-zâde Süleyman Bey nasb olunması ulema ve süleha ve vesayir zabitan lehine istid’a eylediklerine binaen
liva-i mezbûr mezkûrun ref’inde muma ileyh Süleyman Beğe Van muhafızı vezir-i mükerrem saadetlü Ahmed Paşa
hazretlerinin arz ve iltimasıyla şurut-ı sabıkı üzere...” BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.189.
27 “…yerine Teymur-zâde Süleyman Bey nasb olunması ulema ve süleha ve vesayir zabitan lehine istid’a eylediklerine bi-
naen liva-i mezbûr mezkûrun ref’inde muma ileyh Süleyman Beğe Van muhafızı vezir-i mükerrem saadetlü Ahmed Paşa
hazretlerinin arz ve iltimasıyla şurut-ı sabıkı üzere Van kal’ası muhafazasına dergâh-ı âli yeniçerileri senevi üç bin iki yüz
keyl-i İstanbûlî hınta vermek şartıyla tevcih olunmuştur”. BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.189.
28 “Liva-i mezbûr Seyyid Muradullah Beğden liva-i mezbûr ahalisi hoşnud ve razılar iken ahali-i Van’da ba’zı ashab-ı
ağrazın hilaf-ı ihtarıyla Liva-i mezbûr mezkur Muradullah Beğin ref’inden Teymur-zâde Süleyman’a tevcih ve mezkur
Seyyid Muradullah Beğ dahi fevt olub liva-i mezbûr bundan böyle levendât ve ekrad eşkıyası tasallut ve isal-i hisaret ve
şirred-i mazarratları zahir ve ahalisinin perakende ve perişan olacakları..”. BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.189-190.

292
dır[29]. Bu arzlar ve tavassutlar üzerine Teymur-zâde Süleyman Bey azledilerek Seyyid Muradullah’ın
oğlu Seyyid Süleyman, daha önceki Adilcevaz beylerinin yerine getirmesi gereken şartlar geçerli
olmak üzere 30 Aralık 1774’te Adilcevaz beyliğine getirilmiştir. Buna göre Seyyid Süleyman Bey’in
de önceki Adilcevaz beyleri gibi Van kalesinin muhafazasında bulunan yeniçerilere taahhüt edilen
buğdayı vermesi şart koşulmuştu.

Seyyid Süleyman Bey’in beyliği Mayıs 1775’e kadar sadece dört ay kadar sürmüş ve yerine önceki
mutasarrıf olan Teymur-zâde Süleyman Bey yeniden tayin edilmişti. Defterde belirtilen kayda göre
Seyyid Muradullah’ın azlinden sonra Teymur-zâde Süleyman Bey’in tayin edildiği ancak Seyyid
Muradullah’ın vefatı dolayısıyla Adilcevaz’da eşkıya türediği, halkın perişan olduğu belirtilerek böl-
genin ileri gelenlerinin de talebi üzerine Seyyid Muradullah’ın oğlu Seyyid Süleyman’ın tayin edil-
diği belirtilmektedir. Ancak bu açıklama yapıldıktan sonra Seyyid Süleyman Bey’in babası zama-
nında olduğu gibi Adilcevaz’ı idare etmede sıkıntı yaşadığı, taahhüt ettiği şeyleri yerine getiremediği
belirtildikten sonra Van valisi Ahmed Paşa ile Van naibi Seyyid Abdullah, Adilcevaz kazası naibi
Yakub ile başka birçok kimsenin arz ve i’lamı üzerine Seyyid Süleyman’ın azledilip yerine önceki
mutasarrıf Süleyman Bey’in Mayıs 1775’te tayin edilmesine karar verilmişti[30]. Adilcevaz Sancağını
arpalık ve ocaklık olarak tasarruf eden Süleyman Bey, Adilcevaz beylerinin yükümlülüğü olan Van
kalesinde görevli yeniçerilere yıllık üç bin iki yüz İstanbul kilesi buğday vermek şartıyla Adilcevaz
beyliğini Mayıs 1775’ten Aralık 1784’e kadar dokuz buçuk yıl sürdürmüştü.

Süleyman Bey’den Adilcevaz halkının hoşnut ve razı olup uzun bir süre görev yaptıktan sonra bu
defa yerine Seyyid Ebu Bekir’in onun yerine tayin edilmesinin her şekilde uygun olduğu ifade edi-
lerek yine Van kalesindeki dergâh-ı âli yeniçerilerine taahhüt edilen yıllık buğdayı vermek şartıyla
Adilcevaz beyliğine Aralık 1784’te tayin edilmiş ve Ocak 1786 yılına kadar bir yıl kadar bu görevini
sürdürmüştü[31]. 19 Ocak 1786 tarihli tevcihat kaydında Adilcevaz Sancağı’nı yurtluk ve ocaklık üze-
re tasarruf eden Seyyid Ebu Bekir’in maktulen öldüğü için Adilcevaz beyliği boş kaldığı belirtilerek
önceki mutasarrıf Süleyman Bey’den ahalinin memnun ve hoşnut olması, bölgenin emniyet altına
alınmasında iktidar sahibi olması sebebiyle Süleyman Bey’in yeniden tayini gündeme gelmişti[32].
Süleyman Bey’e Adilcevaz’ın yurtluk ve ocaklık olarak tahsisi konusunda Van muhafızı Ahmed Paşa
ile Van kazası naibi Mahmud’un arzı, Adilcevaz ahalisinin arzı ve babası Timur Paşa’nın da oğlu le-

29 “… müteveffa-yı merkum Seyyid Muradullah Beğin sahih sulbü oğlu Seyyid Süleyman Bey yarar ve …. Ve zabt u rabta ve
mazarrat-ı eşkıyayı def u ref’ ve sahib-i iktidar ve her veçhile mahal ve müstahak ve şayeste-i inayet olacağına binaen
liva-i mezbûr Teymur-zâde Süleyman’ın ref’inden mumaileyh Seyyid Süleyman’a tevcih olunması babında liva-i mez-
bûrun ulema sülehâ ve eimme ve hutebâ ve eşraf ve a’yan ve zabitan-ı kal’a ve neferât ve zuemâ ve erbâb-ı timar mahzar
ve Bayezid sancağı ahalisi dahi mahzar ve Adilcevaz kazası naibi Yakub ve Hınıs kazası naibi diğer Yakub ve Ahlat kazası
naibi Mehmed dahi başka başka i’lam ve Erzurum valisi vezir-i mükerrem saadetlü İzzet Ahmed Paşa hazretleri dahi
tahrir ve iltimas etmekle şurût-ı sâbıkı üzere Van kal’ası muhafazasına me’mur dergâh-ı âli yeniçerilerine senevî üç bin
iki yüz keyl-i İstanbûlî hınta vermek şartıyla ref’inden muma ileyh Seyyid Süleyman veled-i Seyyid Muradullah Beğe
tevcih olunmuştur”. BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.190.
30 “….. liva-i mezbûr mezkur Seyyid Süleyman veled-i Seyyid Muradullah ref’inden muma ileyhe tevcih olunmasını Van
muhafızı vezir-i mükerrem saadetlü Ahmed Paşa hazretleri arz ve Van kazası naibi Seyyid Abdullah ve Adilcevaz ka-
zası naibi Yakub ve başka başka i’lam ve ahalisi dahi mahzar etmeleriyle şurut-ı sabıkı üzere Van kal’ası muhafazasına
me’mur dergah-ı âli yeniçerilerine senevî üç bin ikiyüz keyl-i İstanbûlî hınta verilmek şartıyla liva-i mezbûr mezkur
Seyyid Süleyman veled-i Seyyid Muradullah’ın ref’inden muma ileyh Süleyman’a tevcih olunmuşdur”. BOA. A.DVN. Tah-
vil Defteri 16, s.190.
31 “Liva-i mezbûr ber-vech-i arpalık ve ocaklık mutasarrıf olan Süleyman Beğ’in cümle hükümette ahali ve reaya-yı ….
Kendüden cümlesi hoşnud ve razı olmalarını Seyyid Ebu Bekir zide kadruhu her veçhile zabt u rabta sahibü’l-iktidar
olduğuna binaen Van kal’ası muhafazasına me’mur olan dergâh-ı âli yeniçerilerine senevî üç bin ikiyüz keyl-i İstanbûlî
hınta verilmek şartıyla Adilcevz sancağı ber-vech-i Arpalık ve ocaklık olarak muma ileyhe tevcihi babında Adilcevaz
kazası naibi i‘lam eylediği mucibince tevcih olunub emr-i şerif yazılmıştır”. BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.190.
32 “Van kal’ası muhafazasına me’mur olan dergâh-ı âli yeniçerilerine senevî üç bin ikiyüz keyl-i İstanbûlî hınta verilmek
şartıyla liva-i mezbûr ber-vech-i yurtluk ve ocaklık mutasarrıf olan Seyyid Ebu Bekir maktulen fevt olub liva-i mezbûr
mahlul ve ve ber-vech-i ocaklık sabıka liva-i mezbûre mutasarrıf Süleyman dâme izzuhudan cümle ahali hoşnud ve razı
ve her veçhile zabt u rabta sahib-i iktidarı olduğuna binaen yine mîr-i muma ileyhe tevcihi babında hala Van muhafızı
Ahmed dâme ikbaluhu arzı ve Van kazası naibi Mahmud zîde ilmuhu i’lam ve ahalisi dahi mahzar ve hala … valisi olan
pederi vezir-i mükerrem saadetlü Teymur Paşa hazretleri dahi başka arzıyla lehine iltimas eyledikleri ecilden zikr olunan
Adilcevaz sancağı şurut-ı mezkure ile ber-vech-i yurtluk ve ocaklık mîr-i muma ileyh Süleyman dâme izzuhuya tevcih
olunub emr-i şerif yazılmıştır”. BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.190.

293
hine arzda bulunması üzerine Teymur-zâde Süleyman Bey yeniden tayin edilmişti. Yine Adilcevaz
beylerinin yükümlülüğü olan Van kalesi muhafızlarına senelik 3200 İstanbul kilesi buğday vermesi
şartı koşulmuştu. Süleyman Bey, vefatına kadar Adilcevaz beyliği 11 yıl 4 ay daha devam ettirmişti.

Tahvil kaydına göre, Teymur-zâde Süleyman Bey’in Nisan 1797 tarihinde vefat etmesi ile Adilcevaz
Sancağı’nın idaresinin mahlul olması üzerine El-Hac Hamza her yönüyle beyliğe müstahak oldu-
ğundan Adilcevaz sancağı daha önceki şartlar geçerli olmak üzere yurtluk ve ocaklık olarak kendi-
sine tevcih edilmiş ve haslarını tahsil edebilmesi için de ayrı bir hüküm yazılmıştı[33]. Yedi ay kadar
Adilcevaz Sancağı’nın yurtluk ve ocaklık olarak idare eden Hamza Bey, Van kalesinde görevli der-
gâh-ı âli yeniçerileri için de yıllık 3200 İstanbul kilesi buğdayı vermeyi kendisinden önceki beyler
gibi taahhüt etmişti.

Hamza Bey’in yedi aylık görevinden sonra vefat etmesi üzerine 10 Aralık 1797 tarihli tahvil kaydı-
na göre Van kalesindeki yeniçerilere yıllık taahhüt edilen buğdayı vermek, Van valileri maiyetinde
sefere katılmak şartlarıyla Hamza Bey’in oğlu Nurullah’ın tayin edilmesi için aşiret ve kabilelerin
arzı, Van muhafızı Mehmed Emin Paşa’nın dahi arzı ve onun lehine tavassutta bulunması üzerine
Adilcevaz Sancağı yurtluk ve ocaklık üzere daha önceki şartlar geçerli olmak üzere tayin edilmişti[34].
Nurullah Bey’in Adilcevaz Beyliği 31 Ocak 1805 yılına kadar 7 yıl sürmüştü.

1 Şubat 1805 tarihli tahvil kaydına göre Van kalesinde görevli yeniçerilere yıllık 3200 İstanbul ki-
lesi buğday vermek, Van valisi maiyetinde sefere katılmak şartıyla, Adilcevaz Sancağı’nı da yurtluk
ve ocaklık üzere tasarruf etmek üzere vefat eden Hamza Bey’in oğlu Nurullah Bey’in vefat etmesi
üzerine Yusuf b. İshak Bey Adilcevaz Sancağı’na sancakbeyi olarak tayin edilmişti[35]. Yusuf Bey’in
Adilcevaz Sancağı’na tayin edilmesi için Van valisi Feyzullah Paşa’nın da arz ve tavassutta bulun-
duğu önceki şartlar geçerli olmak üzere tayin edildiği yine tahvil kayıtlarında belirtilmektedir. Yusuf
Bey’in Adilcevaz beyliği 12 Mart 1807 tarihine kadar iki yıl devam etmiştir. Aynı zamanda kendisine
tahsis edilen haslar için de ayrıca hüküm yazılmıştı.

Adilcevaz Beyi Yusuf Bey’in Mart 1807’de vefat etmesi üzerine Adilcevaz Sancağı mahlul kalmış
ve beyliğe bu defa Mir Reşid tayin edilmişti. Bununla ilgili olarak tahvil defterinde; Yusuf Bey’in
vefatından sonra Adilcevaz Sancağı’na Van kalesi muhafazasında bulunan yeniçerilere yıllık 3200
İstanbul kilesi buğday vermek, Van valisi ile birlikte seferlere katılmak şartıyla Adilcevaz Sancağı

33 “Liva-i mezbûr sakinlerinden el-Hac Hamza zîde kadruhu Van kal’ası muhafazasına me’mur dergah-ı âli yeniçerileri
neferatına senevî üç bin iki yü keyl-i İstanbûlî hınta vermek ve ve aşayir ve kabâili rica ile Van valileri maiyyetinde sefere
eşmek şartıyla zikr olunan Adilcevaz sancağına ber-vech-i yurtluk ve ocaklık mutasarrıf olan Süleyman bilahare fevt
olub liva-i mezbûr mahlul ve muma ileyh El-hac Hamza her veçhile mahall ve müstahak ve sezadar ? inayet olduğuna
binaen zikr olunan Adilcevaz sancağı şurut-ı mezkuresiyle ber-vech-i yurtluk ve ocaklık muma ileyhe tevcih olunması
babında istid’a-yı inayet eylediği ecilden mucibince tevcih olunub emr-i şerif yazılmıştır. Hasları tedariki içün başka
tahvil yazılmıştır”. BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.190.
34 “Van kal’ası muhafazasına me’mur dergâh-ı âli yeniçerileri neferatına senevî üç bin iki yüz keyl-i İstanbûlî hınta vermek
ve ve aşayir ve kabâili rica ile Van valileri maiyyetinde sefere eşmek şartıyla zikr olunan Adilcevaz sancağına ber-vech-i
yurtluk ve ocaklık mutasarrıf olan el-hac Hamza fevt olub liva-i mezbûr mahlul ve Van’a Nurullah mutasarrıf-ı esbakının
oğlu olub yarar ve hıdemat-ı aliyyeyi icraya iktidar ve her vechile mahall u müstahak ü sezâvar-ı inayet olduğundan
Rum-ili beylerbeyliği payesiyle Van eyaletine mutasarrıf ve Van muhafızı olan Mehmed Emin Paşa’nın arz ve iltiması
mucibince zikr olunan Adilcevaz sancağı mahlulünden ber-vech-i yurtluk ve ocaklık muma ileyhe tevcih olunub emr-i
şerif yazılmıştır”. BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.190.
35 “Van kal’ası muhafazasına me’mur dergâh-ı âli yeniçerileri neferatına senevî üç bin iki yüz keyl-i İstanbûlî hınta vermek
ve ve aşayir ve kabâili rica ile Van valileri maiyyetinde sefere eşmek şartıyla zikr olunan Adilcevaz sancağına ber-vech-i
yurtluk ve ocaklık mutasarrıf olan Nurullah fevt olup liva-i mezbûr mahlulünden Van mir-i sabıkı istihkakı dame izzhuya
şurût-ı mezkure üzere tevcihini Van muhafızı veziri mükerrem Feyzullah Paşa hazretleri arz etmeleriyle mucibince zikr
olunan Adilcevaz Sancağı ber-vech-i yurtluk ve ocaklık şurut-ı mezkuru üzere muma ileyhe tevcih olunub emr-i şerif
yazılmıştır. Hasları tedariki içün başka tahvil yazılmıştır”. BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.190.

294
yurtluk ve ocaklık üzere Mir Reşid beye verildiği belirtilmektedir[36]. Mir Reşid’in yararlı ve şecaat
sahibi bir kimse olduğu belirtilerek halen Van Valisi olan Es-seyyid Derviş Mehmed Paşa’nın arz ve
iltimas etmesi ile bu göreve tayin edildiği de yine tahvil kayıtları arasında yer almaktadır. Mir Reşid,
Adilcevaz Beyliğini 12 Mart 1814 yılına kadar tam yedi yıl devam ettirmişti.

Tahvil defterinde Adilcevaz Sancağı’nın son beyi olarak kaydedilen kişi Mehmed Tahir Bey idi. Yedi
yıllık bir idareden sonra Mir Reşid’in Mart 1814’te vefat ettiği ve yerine Van naibi Mevlâna Said
ile Van valisi vezir Es-seyyid Derviş Mehmed Paşa’nın arz ve iltimasları üzerine yarar ve şecaatli,
avârız ve nüzül vergilerini tahsil etmeğe kudretli bir kimse olduğu belirtilerek Mehmed Tahir Bey’in
atanması teklif edildiğinden Adilcevaz Beyliği’ne yurtluk ve ocaklık olarak atanması hususunda hü-
küm yazılmış ve tahvil defterine de bu açıklama kaydedilmişti[37]. Mehmed Tahir Bey, Adilcevaz’a
atanırken diğer beylere şart koşulan Van kalesinde görevli yeniçerilere yıllık 3200 İstanbul kilesi
buğday teslim etmesi, Van valisi ile birlikte sefere katılması hususları da yine şart koşulmuş ve ken-
disinden bunları yerine getirmesi için taahhüt alınmıştı.

Mehmed Tahir Bey’in ne kadar daha Adilcevaz beyliğini tasarruf ettiği ne yazık ki tespit edileme-
miştir. Ancak bilinen şu ki yurtluk ve ocaklık üzere tahsis edilen Adilcevaz Sancağı’nın tayin edilen
beyleri çoğu defa aba-an-ced / babadan oğula olduğu, olmayan durumlarda ise şayet herhangi bir
suiistimali yoksa vefat edene kadar beylik yapmasına müsaade edilmişti. Dikkati çeken bir husus da
başlangıçta Adilcevaz kazası başta olmak üzere yakın yerlerdeki kaza naiblerinin hatta Erzurum va-
lilerinin arz ve tavassutu etkin iken sonraki tayinlerde Adilcevaz naibi, Van naibi ve Van valilerinin
arz ve tavassutları Adilcevaz sancağına yapılan atamalarda büyük rol oynamıştır.

Adilcevaz Sancağı’nda idari yapıda meydana gelen değişikliklere bakıldığı zaman ulemanın, eşrafın,
kaza naiblerinin ve Van valilerinin etkili olduğu anlaşılmaktadır. XVIII. yüzyılın ikinci yarısında Van
Eyaleti’ne bağlı sancaklar, sancakların statüleri ve tespit edilen ilk idarecileri ile incelenen Adilcevaz
Sancağı’nda görev yapanların isimleri aşağıda gösterilmiştir.

Van Eyaleti’ne bağlı sancaklar ve tespit edilen idarecileri;

Sancak/ Hükümet Adı İdarecinin Adı Görev Tarihi Açıklama
Van (Paşa Sancağı) Receb Paşa 1756
Adil Han-zâde Mehmed
Bidlis hükümeti 22 Ağustos 1757 Şerefhanlar sülalesi
Şeref Han
Hizan Hükümeti (Ocaklık) Muhyeddin Bey 9 M. 1158 / 16 Mart 1742 -
Hakkâri Hükümeti İzzeddin Bey 40 yıldan
İzzeddin Bey 22 Ca. 1155 / 25 Temmuz 1742
(Ocaklık) fazla beylik yaptı.

36 “Van kal’ası muhafazasına me’mur dergâh-ı âli yeniçerileri neferatına senevî üç bin iki yüz keyl-i İstanbûlî hınta ver-
mek ve ve aşayir ve kabâili ricasıyla Van valileri maiyyetinde sefere eşmek şartıyla zikr olunan Adilcevaz sancağına
ber-vech-i yurtluk ve ocaklık mutasarrıf olan mir Yusuf b İshak fevt olub liva-i mezbûr mahlul ve darende mîr-Reşid
dâme izzuhu bil-muvacehe yarar ve şeci‘ …. …. Kadir erbab-ı istihkakında olduğu Rum-ili beylerbeyliği payesi olub Van
muhafızı olan Es-seyyid Derviş Mehmed Paşa hazretleri arz ve iltimas eylediğine binaen zikr olunan Adilcevaz sancağı
mutasarrıfı mahlûlünden ber-vech-i yurtluk ve ocaklık muma ileyhe tevcih olunub emr-i şerif yazılmıştır. Hasları tedar-
iki içün başka tahvil yazılmıştır”. BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.190.
37 “Van kal’ası muhafazasına me’mur dergâh-ı muallam yeniçerileri neferatına senevî üç bin iki yüz keyl-i İstanbûlî hınta
vermek ve ve aşayir ve kabâili ricasıyla Van valileri maiyyetinde sefere eşmek şartıyla zikr olunan Adilcevaz sancağına
ber-vech-i yurtluk ve ocaklık mutasarrıf olan Mir- Reşid fevt olub liva-i mezbûr mahlul ve darende Mehmed Tahir dame
izzuhu yarar ve şeci‘ virgü ve nüzüle kadir ve her veçhile mahall ve müstahak olduğuna binaen liva-i mezbûr ber-vech-i
yurtluk ve ocaklık tevcih olunmasını Van naibi Mevlana Mehmed Said zide ilmuhu ile Rum-ili beğlerbeğliği payesi olub
hala Van muhafızı olan Es-seyyid Mehmed Derviş Paşa hazretleri başka başka arzlarıyla iltimas eyledikleri ecilden Adil-
cevaz Sancağı merkumun mahlûlünden ber-vech-i yurtluk ve ocaklık muma ileyhe tevcih olunub emr-i şerif yazılmıştır.
Hasları tedariki içün başka tahvil yazılmıştır”. BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s.190.

295
 Mir Seyyid 23 N 1155/30 Temmuz 1785 -
Hoşâb / Mahmûdî Sancağı Zeynel Bey 5 Ra. 1155 / 10 Mayıs 1742 -
Kâkâr Sancağı - - -
Zıriğî Sanc (Ocaklık) - - -
Şırvi Sancağı Şerif Süleyman 4 Ca 1147/2 Ekim 1734 -
Müküs Sancağı - - -
Şıtak Sancağı (Ocaklık) - - -
Elbak Sancağı (Ocaklık) - - -
Espayrid Sancağı - - -
Erciş Sancağı - - -
Kesân Sancağı - - -
Muş Sancağı Mehmed Mîr Bey 7 Ca 1223 / 1 Temmuz 1808 -
Adilcevaz19 (yurtluk-oc- Süleyman Paşa-zâde
13 M. 1168 / 30 Ekim 1754 1 yıl 9 ay
aklık) Seyyid Mustafa
Seyyid Mustafa refi-
ka-zâde Seyyid Murad / 15 N. 1168 / 13 Haziran 1756 18 yıl
Muradullah
Teymur-zâde Süleyman
17 Z 1187/ 1 Mart 1774 10 ay
Bey
Seyyid Muradullah oğlu
4 ay
Seyyid Süleyman
Teymur-zâde Süleyman
8 Ra 1189/ 9 Mayıs 1775 9,5 yıl
Bey
Seyyid Ebu Bekir 9 S 1199/ 22 Aralık 1784 1 yıl
Teymur-zâde Süleyman
9 S. 1199 / 22 Aralık 1784 11 yıl 4 ay
Bey
El-hac Hamza 27 L 1211/ 25 Nisan 1797 7 ay
Nurullah veled-i Hamza 20 C 1212/ 10 Aralık 1797 7 yıl
Yusuf b İshak 1 Za 1219 / 1 Şubat 1805 2 yıl
Mir Reşid 3 M 1222/ 13 Mart 1807 7 yıl
Mehmed Tahir 19 Ra 1229/ 11 Mart 1814 1814 devam
Ağakis Sancağı (Ocaklık) Mehmed ve Ahmed Bey 9 B. 1164 /3 Haziran 1751 -
Bargiri Sancağı (Ocaklık) Ömer Bey 5 Ca 1144 / 5 Kasım 1731 -
Samay Sancağı - - -
Harun / Heyrûn? Sancağı
- - -
tabi Hükümet-i Şırvî

Görüldüğü üzere, Van’a bağlı sancaklarda, hükümet ve ocaklık sistemi yaygın olarak uygulanmakta
ve idareciler aynı aileden seçilmektedir. Bunlardan bazılarının Seyyid unvanını taşıdığı görülmek-
tedir ki, bu durum bölgede Hazreti Peygamberin soyundan kimselerin bulunduğunu göstermektedir.

Sonuç

1755-1835 yılları arasındaki dönemde idarecilerini incelediğimiz Van Eyaleti’nde, idari yönden tam
bir istikrarın sağlanamadığı ve 4 aydan 18 hatta 20 yıla kadar idarecilik yapan valilerin bulunduğu,
adeta bir ocaklık sistemi gibi bazı zamanlarda idarenin bir ailenin elinde olduğu görülmektedir. Bu
da Osmanlı Devleti’nde XVIII. yüzyılın ikinci yarısında görülen idarî zafiyetin Van Eyaleti’ne yansı-
masından başka bir şey olmadığı sonucunu ortaya koymaktadır.

296
Kaynakça

Başbakanlık Osmanlı Arşivi (BOA.) Divan-ı Hümâyun Tahvil Defteri 16, s. 178–192.
BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s. 1
Ayn Ali Efendi, Kavânîn-i Âl-i Osman Der Hülâsâ-i Mezâmin-i Defter-i Divan, İstanbul 1280
Sofyalı Ali Çavuş Kanunnâmesi, Haz. Midhat Sertoğlu, İstanbul 1992
Hezarfen Hüseyin Efendi, Telhîsü’l-Beyân fî Kavânîn-i Âl-i Osman, Haz. Sevim İlgürel, Ankara
1988
Erdoğan Merçil, Müslüman Türk Devletleri Tarihi, İstanbul 1985.
Faruk Sümer, Selçuklular Devrinde Doğu Anadolu’da Türk Beylikleri, Ankara 1990.
Fehameddin Başar, Osmanlı Eyalet Tevcihâtı (1717–1730), Ankara 1997.
Feridun M. Emecen, Yavuz Sultan Selim, İzmir 2012.
F. M. Emecen, Osmanlı İmparatorluğunun Kuruluş ve Yükseliş Tarihi (1300-1600), İstanbul 2015
İ.H. Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi II, Ankara 1998
İ. Metin Kunt, Sancaktan Eyalete 1550–1650 Arasında Osmanlı Ümerası ve İl İdaresi, İstanbul
1978
M. Halil Yınanç, Besim Darkot, “Bitlis”, İA. II,
M. Tayyib Gökbilgin, Kanunî Sultan Süleyman, İstanbul 1992.
Metin Tuncel, “Bitlis”, DİA. VI.
Mehmet Öz, “XVI. Yüzyılda Bitlis Sancağı: Yönetim, Nüfus ve Vergilendirme”, IXth International
Congress of Economic and Social History of Turkey, (Dubrovnik-Croatia, 20–23 August 2002),
Ankara 2005.
Orhan Kılıç, XVI-XVII. Yüzyıllarda Van (1548–1648), Van 1997.
Orhan Kılıç, 18. Yüzyılın ilk Yarısında Osmanlı Devleti’nin İdarî Taksimâtı, Eyalet ve Sancak Tev-
cihatı, Elazığ 1997
Orhan Kılıç, XVI. Yüzyılda Adilcevaz ve Ahlat (1534-1605), Ankara 1999.
Orhan Kılıç; “Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet Sancakları Üzerine Bazı Tespitler”, OTAM. 10, Ankara
1999.
Orhan Kılıç, “Klasik Dönem Osmanlı İdarî Sisteminde Hükümet Sancaklar; Hakkâri Hükümeti
Örneği”, XIV. Türk Tarih Kongresi, Kongreye Sunulan Bildiriler II/I, (9–13 Eylül 2002, Ankara),
Ankara 2005.
Osman Turan, Doğu Anadolu Türk Devletleri Tarihi, İstanbul 1980
Selahattin Tansel, Yavuz Sultan Selim, Ankara 2016.
Şerafettin Turan, “XVII. Yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu’nun İdârî Taksimâtı”, Atatürk Üniversite-
si 1961 Yıllığı, Ankara 1963.
Tuncer Baykara, Anadolu’nun Tarihî Coğrafyasına Giriş I, Anadolu’nun İdarî Taksimatı, Ankara
1988.
Walther Hinz, İslam’da Ölçü Sistemleri, çev. Acar Sevim, İstanbul 1990.

297
Ek: BOA. A.DVN. Tahvil Defteri 16, s. 189-190

298
Harita 1 : Adilcevaz Haritası

Fotoğraf 1 : Adilcevaz Zal Paşa Camii

299
 OSMANLI DEVİRLERİNDE ADİLCEVAZ
KALESİ’NE DAİR BAZI TESPİTLER

Doç. Dr. Yaşar BAŞ

Bingöl Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, el-mek.yasarbas2000@hotmail.com

Giriş

XIV. yüzyılda Şerefoğulları hanedanının hüküm sürdüğü Bitlis bölgesi, XV. yüzyılın başında Safevi-
ler’in hâkimiyetine geçmişti. Ancak Yavuz Sultan Selim ve müşaviri İdris-i Bitlisi’nin çalışmalarının
da etkisi ile 1514 yılında gerçekleşen Çaldıran savaşını müteakiben Osmanlı hâkimiyetini benimse-
mişti.[1] Bununla beraber, bölgedeki Osmanlı İran hakimiyet mücadelesi devam etmiştir.

Osmanlılar’ın Van çevresinde etkili biçimde faaliyet göstermeleri Irakeyn Seferi yıllarına (1533-
1535) rastlar. İran seferine tayin edilen İbrâhim Paşa Halep’ten ayrılıp 14 Haziran 1534’te Han
Süvarbey menziline geldiğinde Ahlat, Adilcevaz, Erciş ve Amuk kalelerinin Osmanlı kuvvetlerine
teslim olduğu haberi kendisine ulaşmıştı.[2] Adilcevaz Sancağı, Van Beylerbeyliğine bağlı bir sancak
olarak teşkilatlandı.[3] Ancak kısa süre sonra Van bölgesi elden çıktı. Kanuni Sultan Süleyman’ın dö-
nüşü üzerine 1536 yılı başlarında İran Şahı Tahmasb geri dönerek Erciş ve Van’ı geri aldı. Adilcevaz
Sancağı ise Osmanlı idaresinde kaldı.[4]

Sancak bu tarihten 1548 yılına kadar Diyarbekir Beylerbeyliği’ne bağlı idi.[5] 1540 yılında Adilcevaz
ve Sarısu nahiyelerinden ibaret olan bu sancak, Bekir Bey’in idaresindeydi.[6] Osmanlılar 1548’deki
İran seferine kadar Van yöresiyle yeterince ilgilenemedi. İran şahının bölgedeki faaliyetleri bu ikinci
seferi gerekli kılmıştı. Kanuni Sultan Süleyman, ikinci İran seferi sırasında Sivas’tan sonra Erzin-
can- Erzurum- Hasan Kale-Eleşkirt üzerinden Van Gölü çevresi ve Adilcevaz yakınlarına gelerek

1 Mehmet İnbaşı, ‘‘XVIII. Yüzyılda Bitlis Sancağı ve İdarecileri’’ Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitü Dergi-
si, Sayı 33, Erzurum 2007, s. 244.
2 Orhan Kılıç, “Van”, Diyanet İslam Ansiklopedisi, C. 42, İstanbul 2012, s. 507.
3 Ahmet Akgündüz, Osmanlı Kanunnameleri ve Hukuki Tahlilleri, C. 5, İstanbul 1992, s. 437.
4 Orhan Kılıç, A.g.m., s. 507.
5 Ahmet Akgündüz, A.g.e., s. 437.
6 TT. 208, s. 58-64; Orhan Kılıç, A.g.e., s. 10.

301
Fotoğraf 1 : Kaleden Adilcevaz’a bakış. Foto. Faysal Özdemir.

Çadırlı Ordugâh’a geçti. Kanuninin amacı Van Kalesi’ni tekrar ele geçirmekti.[7] Erzurum üzerinden
Adilcevaz’a varıldığında Ulama Paşa ve Karaman Beylerbeyi Pîrî Paşa Van Kalesi’ni kuşatmakla gö-
revlendirildi.[8] 25 Ağustos 1548’de Van Kalesi yeniden fethedildi. Adilcevaz Sancağı tekrar Van Bey-
lerbeyliği’ne bağlandı. Ne varki, Kanuni Sultan Süleyman, dönüş yoluna girişini fırsat bilen İran Şahı
I. Tahmasb, Van’ın intikamını almak üzere aynı yıl içinde yeniden Adilcevaz Kalesi ile Muş Ovası
ve Ahlat dolaylarına saldırarak bölgeyi yakıp yıktı ve ahaliyi kılıçtan geçirdi. Haberi alan padişah
hemen kalabalık askerle Adilcevaz yönüne gitti. Fakat Şahın izine rastlamadı.[9] 1552 yılında ger-
çekleşen yeni bir taarruza karşı Erciş Beyi İbrahim ve Adilcevaz Beyi Sinan Paşazade Mustafa Bey
güçlü bir şekilde karşı koydular. Ancak Rumlar’ın İranlılarla gizli ittifakının ardından Erciş Kalesi
Şah Tahmasb’ın eline geçti. Tahkimatı yeterli olmayan Ahlat Kalesi teslim alınarak halkı kılıçtan
geçirildi. Adilcevaz ve Bargiri kalelerine saldırı devam etti. Adilcevaz Kalesi’nin şiddetle direnmesi
üzerine İran kuvvetleri geri çekildi.[10] Nihayet 1555 tarihli Amasya Anlaşması ile bölgenin Osman-
lıya ait olduğu kabul edildi. Bu tarihten itibaren Van Eyaleti, 1555-1578 arasında bir sınır bölgesi
ve beylerbeylik merkezi özelliğini korudu ve pek önemli ve stratejik görevler üstlendi.[11] Adilcevaz
Sancağı ise yüzyıllar boyunca Van, Erciş ve Muş ile birlikte genellikle Osmanlı ümerası tarafından
idare edilen önemli klasik sancaklardan biri olarak kaldı.[12]

Adilcevaz Sancağı, idari taksimatı itibariyle 1556 yılında Adilcevaz, Sarısu ve Ahlat nahiyelerinden
oluşmakta idi.[13] Bir kayda göre bu sırada Adilcevaz, Bitlis Livasına bağlıydı.[14] 1553[15] ve 1584 ta-

7 Midhat Sertoğlu-Mustafa Cezar, Mufassal Osmanlı Tarihi, C. 2, T.T.K., Ankara 2011, s. 500.
8 Orhan Kılıç, A.g.m., s. 507.
9 Peçevi İbrahim Efendi, Peçevi Tarihi, C. 1, Haz. Bekir Sıtkı Baykal, Ankara 1992, s. 196; Nazmi Sevgen, Anadolu Kaleleri,
C. 1, Ankara 1960, s. 32; Süleyman Sabri Paşa, Van Tarihi ve Kürtler Hakkında Tetebbular, Ankara 1960, s. 33.
10 Orhan Kılıç, XVI. Yüzyılda Adilcevaz ve Ahlat (1534-1605), Tamga Yayıncılık, Ankara 1999, s. 13-14.
11 Nazmi Sevgen, A.g.e., s. 32; Orhan Kılıç, A.g.m., s. 507.
12 Orhan Kılıç, “Van Eyaletine Bağlı Sancaklar ve İdarî Statüleri (1558-1740)”, Osmanlı Araştırmaları, XXI, İstanbul 2001,
s. 192, 200, 201.
13 TT., 297, 1.
14 KKA, 109, s. 1; Yasin İpek, A.g.e., s. 21.
15 A. DVNSMHM. d. 1/223.

302
rihlerinde Ahlat nahiyesi yine Adilcevaz Sancağı’nın nahiyelerindendi.[16] 17 Mart 1578’de Van Bey-
lerbeyine gönderilen fermanda Nahcivan’da sakin olan Şeref Han’a neslen bade nesl Bitlis sancağı
yurtluk ve ocaklık olarak verilmiş olduğundan, buranın beyine Adilcevaz Sancağı verilmişti.[17] Bu
durum, III. Murad’ın Van Beylerbeyi Hüsrev Paşa’nın aracılığıyla kendisine Bitlis hakimliğini ver-
mesi ile gerçekleşmişti. Böylece 3 Aralık 1578’de dört yüz adamı ile birlikte Osmanlı Devleti’ne iltica
etti. Şeref Han, 1582 yılında İstanbul’a giderek Sultan III. Murad’ın huzuruna çıktı. 23 Aralık 1592
tarihinde Bitlis, Adilcevaz, Van, Muş sancakları ve oldukça yüksek akçe ve has gelirleriyle ocaklık
statüsünde mutasarrıf oldu.[18]

Van Valisi Melek Ahmed Paşa, Bitlis Hakimi Abdal Han’ın bölge halkına zulmü ve isyanı üzerine
1655 yılında Bitlis üzerine harekete geçmişti. Bu sırada Adilcevaz ve diğer sancakların beyleri as-
kerleriyle birlikte orduya katıldılar.[19] 1711,[20] ve 1785 yıllarında Ahlat yine Adilcevaz Sancağı’nın
nahiyesiydi.[21] İran şehzadesi Abbas Mirza, 1822 yılında Van bölgesine hücum etti. Adilcevaz’ı istila
edip yakıp yıktı. Adilcevaz Kalesi’ne yapılan saldırıda on İran askerinin kellesi koparıldı. İranlılar
muzaffer olamadılar. Ama emniyetin korunması için tedbirlerin arttırılması gerekli görüldü.[22] 1844
tarihlerinde Ahlat yine Adilcevaz Sancağı’nın bir nahiyesi durumunda idi.[23]

21 Mart 1914 tarihinde Bitlis, Ahlat, Malazgird ile merkezden Erciş kazasının ilhakıyla merkezi
Adilcevaz kazası olmak üzere aynı adlı mühim bir livanın teşekkül olunacağı bildirilmişti.[24] Ancak
bu planlamanın gerçekleşmediği anlaşılıyor.

Adilcevaz Kalesi

Kalenin Konumu ve Fiziki Yapısı

Kasabanın batı kısmında bulunan Adilcevaz Kalesi, Urartular döneminde Van Gölü’nün kenarındaki
sarp kayalar üzerine kurulmuştur. Roma, Bizans, İslam devletleri zamanında iskan ve tahkim edilip,
onarımdan geçirilmek suretiyle kullanılmıştır. Selçuklular zamanında onarıldığına ve iskan edildi-
ğine dair batı tarafında bir kitabe mevcuttur. Karakoyunlu hükümdarı Cihan Şah’a ait bir kitabesi
de Ahlat tarafındaki kapısının sol tarafı üzerinde bulunmakta idi.[25] Ancak halen bu kitabeden bir
iz kalmamıştır. Adilcevaz Kalesi, iç ve dış kale olmak üzere iki kısımdan oluşmaktadır. Çok sayıda
kuleye sahip surlar, doğu tarafındaki göl kenarından başlayarak kademeli bir şekilde güneye doğru
yalçın kayalar üzerinde uzanmaktadır. Kuzey ve batı tarafında derin uçurumlar oluşturmuş kayalar
üzerinde devam etmektedir. Doğu tarafındaki yıkık surların bir kısmı sular altındadır.[26] Yaklaşık
bir yıl önce yapılan su altı çekimleri ile kalenin binlerce yıl öncesine ait bu uzantıları tespit edilmiş
durumdadır. Söz konusu tespitlere göre kalenin surları, burçları ve bunların üzerinde bir aslan veya
başka bir figürü gösteren bir taş tespit edilmiştir. Söz konusu dış surların taş yapısı daha çok Urartu-
lar döneminde kullanılan kesme taşlardır. Su içinde kalan surlar, çok geniş bir alanı kapsamaktadır.

16 A. DVNSMHM. d. 53/5.
17 A. DVNSMHM. d. 32/168.
18 Osman Gazi Özgüdenli, “Şeref Han”, C. 38, 2010, İstanbul, s. 548, 549.
19 Zafer Esin, “ XVI. ve XVII. Yüzyıllarda Bitlis Bölgesindeki Asayişsizlikler”, IV. Uluslararası Van Gölü Havzası Sempozyu-
mu (17-21 Haziran 2008 Ahlat) Ed. Oktay Belli, Ankara 2011, s. 505.
20 A. DVNSMHM. d. 118/34.
21 C. TZ. 122/6097.
22 HAT. 821/37382-D, 826/37442-İ; AE. SAMD III. 159/15576; AE. SMHD I. 128/9395; AE. SMRD IV. 2/133
23 A. MKT. 6/63.
24 DH.İ.UM.EK. 87/24.
25 Orhan Kılıç, XVI. Yüzyılda Adilcevaz ve Ahlat, Ankara 1999, s. 86; Yasin İpek, Tarihle Doğanın Buluştuğu Yer Adilcevaz,
Kayseri 2004, s. 98.
26 Yasin İpek, A.g.e., s. 98.

303
Fotoğraf 2 : Adilcevaz Kalesi, Kaynak. Seda Sayıcı, Adilcevaz’ın Tarihi Eserleri, s. 64.

Araştırma ekibinden Tahsin Ceylan’ın ifadesine göre kalenin suyun içinde bazı yerlerde 3-4 metreye
kadar yükselen kalıntıları görülebiliyor. Temellerinin ne kadar derinliğe gittiği henüz bilinmiyor. Göl
suyunun altındaki buluntular bir kilometrelik karelik alanı kapsıyor.” Gölün suyunun sodalı olması
dolayısıyla bu yapılarda bir bozulma söz konusu olmamıştır. Diğer taraftan Van YYÜ Su Ürünleri
Fakültesi’nden Dr. Mustafa Akkuş’a göre, binlerce yıllık geçmişe sahip olan Van Gölü’nün bu süreç
içinde şu anki seviyesinden yüzlerce metre aşağıya inmiştir. Suların çekilmesiyle açılan alanda bü-
yük köyler ve yerleşim birimleri kurulmuştur. Daha sonra sular 150 metre yukarıya çıkmıştır. Böyle-
ce gölün etrafında yaşayan insanlar geri çekilmiş, yapılar mevcut kalmıştır.[27]

Kalenin moloz dolgulu düzgün kesme taşlarla inşa edilmiş surların kaplama taşları halen büyük
oranda dökülmüş ve geriye duvarların moloz dolgulu yıkıntıları kalmıştır.[28] Fiziki yapı itibariyle
yuvarlaktan kareye doğru bir plana sahip olan yapının dış kale kısmında üç kapısı vardır. Kalenin
güneye açılan Ahlat kapısının kuzeyinde siyah bazalt taşı üzerine kazınmış çivi yazılı bir kitabe
mevcuttur. Bu kitabeden anlaşıldığına göre, kalenin en eski tarafı burasıdır. Doğuda Erciş kapısı (Ka-
rakuş Kapısı) ve kuzeyde Uğur Kapısı adı ile bilinen geçişi bulunmaktadır.[29]

17. yüzyılda Melek Ahmed Paşa ile gelip kaleyi inceleme imkanı bulan Evliya Çelebi, kalenin fizi-
ki konumunu hakkında önemli tespitlerde bulunmuştur. Ona göre kale, Van Gölü kenarında göğe
yükselmiş kayalar üzerindedir. Kesme taş ile yapılmış sağlam bir yapıdır. Dayanıklı eski hisarı ve
büyük suru ile süslü bir kaledir. En yüksek yerine yarım saatte çıkılır. Doğu ve güneyini kuşatan Van
Gölü, buradan küçük bir haliç gibi görünür. Sabah kuşluk vaktine kadar çekilmeyen mavi bulutlar
arasından kalenin kapısı görünmez. İç kalenin etrafında hendekler mevcut değildir. Hendek açmak
da mümkün değildir. Zira etrafı, yalçın ve yalama kayalardan müteşekkildir ve bunların bir tırnak

27 http://arkeofili.com/van-golunun-dibinde-urartu-kalesi-bulundu. Erişim. 22.10.2018.

28 Kadir Pektaş, Gülsen Baş, “Bitlis/Adil Cevaz Çevresi Yüzey Araştırması 2005”, 24. Araştırma Sonuçları Toplantısı, C. 1,
Ankara 2007, 262.
29 Yasin İpek, A.g.e., s. 98, 99.

304
Fotoğraf 3 : Van Gölünden Adilcevaz Kalesi, Fotoğraf 4 : Adilcevaz Kalesi’nin Van Gölü’nün
Foto. Faysal Özdemir içinde kalan dış kalesi ve surlarının su altı
görüntüleri. Foto. Dalgıç Cumali Birol.

iliştirecek yeri yoktur. Otuz sekiz adet metin kuleleri vardır. Birbiri içinde üç katlı kuvvetli bir demir
kapısı bulunmaktadır. Dört bin adımlık kale çevresi, kuzeye doğru yükselen bir daire şeklinde yapıl-
mıştır. Kuzeye doğru, bir top menzili uzakta yüksek bir dağ boşluğu vardır. Boşluğu kapatmak için
kaleyi o tarafa doğru yapmışlar. Ancak boşluktan kaleye bir zarar gelmesi ihtimali yoktur. Zira düş-
man topunun güllesi kaleyi aşıp göle düşer. Kalenin daha aşağısında bir kale (dış kale) daha vardır.
Burası daha alçak bir tepenin yalçın kayaları üzerinde yapılmıştır. Bir tarafı göl tarafındaki kayalar
üzerindedir. Bu aşağıdaki (dış) kalenin üç kapısı vardır. Ahlat kapısı güneye, Erciş kapısı doğuya
açılır. Bu aşağı kale dahi gayet sağlam, büyük ve dört köşe kesme taşlardan yapılmıştır ve dörtgen
şekildedir. Kayalar üzerinde kurulu kuzey tarafında gizli bir kapısı vardır ve daima kapalıdır. Dış
kalenin çevresi altı bin adımdır. [30]

İç ve Dış Kale ile Şehir Çevresinde Yerleşim

Evliya Çelebi’nin kayıtlarına göre iç kale, cephane mahzenleri, tahıl ambarları, su sarnıçları, mehter-
hane kulesi ve dizdar hanesine sahipti. Bununla beraber, bir hamam ile 70 bağsız, bahçesiz, daracık
ve toprak ile örtülü ev, Süleyman Han’ın yaptırmış olduğu bir cami ve bir han vardı. Çarşısı az ve
özdü. Dış kalede ise, bağsız, bahçesiz ve kagir yapılı 300 hane vardı. Acemler pek çok defa kaleyi ku-
şatmışlar, ancak bu yapıları aşamamışlar dolayısıyla bir şey elde edemeden geri dönmüşlerdi. Bu kı-
sımda kayaların içine doğru yerlerde bulunan mağaralar, pusu yerleri olarak kullanılıyordu. Kalenin
batısı dağlarla çevriliydi. Buraları tamamen bağlıktı. Havası latif olduğundan halkı sağlam yapılıydı.
Kıble tarafı Van gölüyle çevriliydi.

Kalenin dışındaki varoşta küçük büyük saraylar, reaya evleri ve bağ evleri ile tamamı 1100 adet
güzel ev vardı. Bunların hepsi, sekiz mahalle, yedi mihraba ayrılmıştı. Bu alanda Zal Paşa Camii
ve Hamamı vardı. Hamam, o kadar da ferah değildi. Bir hamam daha vardı, ama haraptı. Ayrıca 70
ayana mahsus hamamlar vardı. Yedi bin adet bağ mevcut idi. Şehrin doğu tarafı gayet sulak, havuzlu
ve şadırvanlı bahçelerle süslü bir gezinti yeriydi. [31]

30 Evliya Çelebi Seyahatnamesi, Haz. Seyit Ali Kahraman, Yücel Dağlı, C. IV/1, İstanbul 2010, s. 204-205.
31 Evliya Çelebi Seyahatnamesi, s. 204-206.

305
Fotoğraf 5 : Kaleden şehre bakış, Foto. Faysal Özdemir

1821-1822 yılında Van Gölü havzasına bir seyahat gerçekleştiren Seyyah Hacı Zeynel Abidin Şir-
vani de Adilcevaz ve kalesi hakkında değerlendirmeler yapmıştır. Ona göre Adilcevaz, Van Gölü’nün
kuzeyinde Ahlat’tan bir konak mesafede küçük bir kasaba idi. Üç tarafı yüksek dağlarla çevriliydi.
Sayısız bağları ve çeşmeleri vardı. Dağ başında gayet yüksek ve sağlam bir kaleye sahipti. Kalenin
içinde bir bilgiye göre 500, diğer bir bilgiye göre 1000 ev[32] bulunuyordu. Ayrıca kasabanın 12 köyü
vardı. Kasaba halkı Hanefi mezhebine mensup Türkler’den oluşmakta idi. Fakat kasabanın etrafı
Kürtlerle meskundu. Kuzey ve doğu tarafında konar göçer Yezidi Kürtleri yaşıyordu.[33]

Tablo 1: 1834 Yılında arasında Adilcevaz Kalesi, Çevresi ve Köylerinde Dükkanlar, Değirmenler ve
Alınan Vergiler
Bezzaz Dükkanı Terzi Dükkanı 1 Duhancı Dükkanı Berber Dükkanı 2 Demirci Dükkanı Eskici Dükkanı 3
10 2 2
Yevmiye para 4 Yevmiye para 5 Yevmiye para 4 Yevmiye para 3 Yevmiye para 6 Yevmiye para 1
Guruş 30 Guruş 3, para 30 Guruş 6 Guruş 4, para 20 Guruş 9 Guruş 2, para 10
Nalbend Dükkanı Çilingir Dükkanı 1 Kalaycı Dükkanı Dülger neferat 5 Muytab (Kıl do Semerci Dükkanı
1 3 kumacı) neferat 2 2
Yevmiye para 4 Yevmiye para 4 Yevmiye para 4 Yevmiye para 3 Yevmiye para 5 Yevmiye para 5
Guruş 3 Guruş 3 Guruş 9 Guruş 11, para 10 Guruş 7, para 20 Guruş 7, para 20
Benna (Mimar) Bakkal Dükkanı 2 Kahvehane 1 Meyhane (İçki Koltuk-ı sabuncı Cülha Dezgahı 22
neferet 3 üretim Yeri) 1 1
Yevmiye para 3 Yevmiye para 5 Yevmiye para 5 Yevmiye para 8 Yevmiye para 3 Yevmiye para 2
Guruş 6, para 30 Guruş 7, para 20 Guruş 3, para 30 Guruş 6 Guruş 2, para 10 Guruş 33
Yekun
Hasılat-ı Dekakin Guruş 240 Hasılat-ı hevai Guruş 67
Asiyâban 14 Yevmiye para 8 Guruş 84 Yekün Guruş 307

32 Zeynel Abidin Şirvani’nin gerçek rakamlara ulaşamadığı ve duyuma dayalı tahmini değerler verdiği anlaşılıyor.
33 Namıq Musalı, “Hacı Zeynel Abidin Şirvani Seyahatnamelerinde Van Gölü Havzası” , VII. Uluslar arası Vam Gölü Havzası
Sempozyumu (14-17 Ekim 2011), Ed. Oktay Belli, Betav, Bursa 2013, s. 352.

306
3 Kasım-2 Aralık 1834 tarihleri arasındaki aylık bir cetvele göre Adilcevaz Kalesi ve civarı ile köyle-
rinde mevcut olan dükkanların, bunları işleten esnafın sayıları ve değirmenlerin tespiti yapılmıştır.
Köylerde dükkan bulunması ihtimali az olduğu düşünülürse, ilgili kayıtlarda yer verilen dükkanların
ve esnafın esas itibariyle kale içi ve civarında yerleşik olduğu kabul edilebilir. Değirmenlerin ise,
kale içi, kasaba ve köylerinde ihtiyacı karşılayacak miktarda bulunacağı muhakkaktır. Ancak ço-
ğunlukla köylerde yer aldığını kaydetmek yanlış olmaz. Söz konusu tarihte verilen bilgilere bakılır
ise, bu sırada kale, kale çevresi, kasaba ve köylerinde muhtelif mesleklerin icra edilmekte olduğu 64
dükkandan 156 guruş, 14 değirmenden 84 guruş olmak üzere 240 guruş, hasılat-ı hevai (bad-ı heva
vergisi) olarak 67 guruş 25 para vergi geliri tahsil edilmişti. Toplam 307 guruşu bulan tahsilat kasa-
ba müdürünün aylığı olarak ayrılmıştı. Bundan 40 kuruşluk kesinti yapılmış, geri kalan 267 guruşu
kendisine teslim edilmişti (Bkz. Tablo 1).[34]

Kale Görevlileri: Mustahfızlar ve Azablar

Pek çok kalede söz konusu olduğu gibi Adilcevaz Kalesi görevli grupları, genel bir adlandırma ile bel-
gelerde mustahfız, azab, merdan veya gılman isimleri altında kaydedilmişlerdi. Bunların ana unsuru,
hem merkezden gönderilen kapıkulu yeniçerileri hem de gönüllü denilen yerli yeniçerilerdi. Osmanlı
Devleti’nin siyasi ve askeri bakımdan önemli sınır kalelerinde yeniçeri ağası bulunurdu. Adilcevaz
Sancağı’nın özellikle ilk yüzyılında Adilcevaz gönüllüleri ağası veya yeniçeri ağası olarak adlandırı-
lan bir yeniçeri amiri mevcut idi. Adilcevaz gönüllüleri ağası, sancak beyinden sonra en yetkili ma-
kam hüviyetine sahipti. Yeniçeri ağası veya Adilcevaz gönüllüleri ağasının bulunması dolayısıyla
burada sipah, kethüda yeri ve yeniçeri serdarı bulunmamakta idi.[35]

Gönüllü ya da yerli kulu taifesi arasında ise kalenin topçu, cebeci gibi meslek ehli, idari hüviyete
sahip dizdar ve diğer bazı görevli neferler bulunmakta idi. Dizdarlar, yeniçeri ağasının bulunması
durumunda kale komutanı durumda değillerdi. Buna karşılık, kalenin korunması, neferlerin zaptı,
hizmetlerin devamlılığı, mühimmatın durumu, kalenin tamiri gibi sorumlulukları vardı. [36]

Adilcevaz kulları ağasına gönderilen 9 Mayıs 1560 tarihli hükümde, yeni sancak beyi gelinceye ka-
dar kendisinin sancak idaresine vekalet etmesi istenmişti. Adilcevaz Kalesi Gönüllüleri Ağası Ağası,
21 Ocak 1564 tarihinden itibaren Van gönüllüleri ağalığına tayin edilmişti.[37]

14 Haziran 1571 tarihli bir hükme göre, Adilcevaz topçularından 8 akçe ulufeli Kılıç’a hizmetinin
mukabilinde kendisine Van tarafından bir gönüllü gediği verilmişti.[38] 12 Mart 1573 tarihinden önce
Adilcevaz Kalasi’nin dizdarlığı Ali’nin üzerinde idi.[39] 10 Mayıs 1578 tarihli bir emirde Adilcevaz
gılmanları 7. bölük cemaatinden Kaya’nın 7 akçe yevmiyeli ulufeye sahip olduğu kaydedilmişti.[40] 2
Temmuz 1580 tarihinin öncesi ve devamında Adilcevaz Kalesi gönüllüleri ağalığı Musa Ağa’nın uh-
desinde idi.[41] Ekim 1626 tarihi itibariyle halen Ahmed’in uhdesinde idi. Bu tarihten itibaren eski-
den olduğu gibi aynı şartlarla görevi uzatılmıştı. 1631 Nisanı’nın başlarında görevi 35 akçe yevmiye

34 D. BŞM. MKH. d. 43026, s. 2.

35 Orhan Kılıç, A. g. e., s. 56, 57.
36 Orhan Kılıç, A. g. e., s. 63, 64.
37 Orhan Kılıç, A. g. e., s. 57.
38 A. DVNSMHM. d. 13/1206.
39 Orhan Kılıç, A. g. e., s. 66.
40 A. DVNSMHM. d. 37/2361.
41 Orhan Kılıç, A. g. e., s. 58.

307
ile oğlu Mehmed’e tevcih edilmişti.[42] Evliya Çelebi’nin verdiği bilgilere göre, h. 1041/1632 yılında,
Adilcevaz Kalesi’nin dizdarı ve gece gündüz hazır bekleyen seçkin askerleri vardı. Altı oda kapılı
yeniçeri, iki oda topçu, bir oda cebeci mustahfızları vardı. Sipahı, kethüda yeri, ve yeniçeri serdarı
yoktu. Van Kalesi yakın olduğundan yeniçeri ağasına vekaleten bir çavuş gönderilip suçlu yeniçeri-
lerin haklarından gelirdi. İç kalede 70, dış kalede 300 hane mukimdi.[43]

20 Şubat 1676’da Adilcevaz kalesi Gönüllüler Çavuşu Cafer’in hizmeti Nimetullah’a devredilmişti.
Bu ifadeden anlaşılacağı üzere herhalde bu sırada İran baskısı ve dolayısıyla kalenin askeri ehem-
miyeti azalmış olduğun kalede yeniçeri gönüllüleri görevlendirilmemiş; onun yerine daha düşük rüt-
bede olan yeniçeri çavuşu ikame edilmişti.[44] 18 Ekim 1679’da kale camii hitabetinin mahlulundan,
görevi Çelebi oğlu Osman’a tevcih edilmişti.[45] 18 Ekim 1679’da kale camii hitabetinin mahlulundan,
görevi Çelebi oğlu Osman’a tevcih edilmişti.[46] 10 Aralık 1685’de kale azablığı gediklerinden biri Ha-
lil Mahmud’a tevcih edilmişti.[47]

Bir başka hattı hümayunda kaledeki camiin vefat eden hatibine azab ağasının arzıyla sulbi oğlu Sey-
yid Ömer Halife tayin edilmişti.[48] Yukarıda kaydedildiği gibi, kalede bir caminin de olduğu düşünü-
lür ise, kale azabından birilerinin cami imamı veya hatibi olarak vazife yapmış oldukları anlaşılmak-
tadır. 29 Nisan 1694 tarihinde Adilcevaz Kalesi’nin 117 nefer mustahfızanı mevcut idi.[49] 22 Mart
1712 tarihinde Adilcevaz Kalesi Gönüllüleri Ağası Mustafa, kendi rızası ile gönüllü gediğini Ömer
Ağa’ya devretmişti.[50] 25 Ağustos 1722 tarihli bir hükümle Ömer Ağa bu tarihten önce vefat etmiş
olduğundan gediği Süleyman Ağa’ya verilmişti.[51]

6 Ocak 1742 tarihinde halen Diyarbekir tarafında olan Adilcevaz Kalesi mustahfızlarının yoklaması
yapılmıştı. Bu sırada yapılan tespitlere göre kalenin 117 mustahfızanı, 203 azabı mevcut idi.[52] Bir
yıl sonra 26 Aralık 1742 tarihinde yeniden yapılan yoklamada aynı sayıdaki askerin mevcut olduğu
görülmüş, bunların mesleki ve idari taksimatı ayrıntılı olarak yeniden tespit edilmişti. Buna göre, iç
kale mustahfızlarından kale komutanı (dizdar) Mehmed oğlu Seyyid Ahmed’in yemiyesi 35 akçe idi.

Kendisinin dışında 12, 15 ve 13 akçe yevmiyeli herhalde esas dizdarın yardımcısı konumunda olan
üç dizdar daha görevliydi. Bunların yanında 1 kethüda, 1 katib, “fetvacı” unvanı ile bilinen gönüllü
Ağası Abdurrahman, 1’i topçu başı olmak üzere 8 topçu, 1 makaracı, muhtemelen iç kalede bulunan
camide görevli ve ordunun dini takviyesiyle sorumlu 1 imam, 1 çavuş, 1 ambarcı, 2 sucu ile birlikte
iç kalenin idari kısmında görevli toplam 30 mustahfız yer almakta idi. Bunların dışında, iç kalede 13
odaya taksim edilmiş mustahfız neferleri bulunmakta idi. Bu odalardan her birinde 1 odabaşı (bölük
başı), 3. ve 4. odaların her birinde 2 saka, 6. 7. 8. ve 13 odaların her birinde 1’er saka olmak üzere
toplam 6 saka görevliydi. Bunların dışında iç kalenin idari ekip ve meslek ehlinin yerleşik olduğu
kısımda bulunan sucu ya da geri hizmet elemanı anlamına gelen 2 saka da sayılır ise mustahfızlar
arasındaki sakaların sayısı 8 idi. Ayrıca 4. odada 1 ser kennas (süpürgeci başı), 8. odada 1 hatib ile 12.
odada 1 topçu başı görevliydi. Unvanı olmayan neferlerle birlikte odalardaki mustahfızların toplamı
87 idi. idari bölümdeki 30 mustahfız ile birlikte iç kaledeki toplam mustahfız sayısı 117’ye ulaşmakta

42 Orhan Kılıç, A. g. e., s. 65.

43 Evliya Çelebi Seyahatnamesi, s. 204-206.
44 AE. SMMD. IV. 17/1912.
45 İE. EV. 21/12507.
46 İE. EV. 21/12507.
47 AE. SMMD IV. 68/8013.
48 HAT. 1449.
49 İE. ML. 40/3842.
50 AE. SAMD III. 123/12083.
51 AE. SAMD III. 28/2643.
52 D. AMH. d. 24933, 4, 5.

308
idi. Dış kaledeki komuta biriminde 30 akçe yevmiyeli 1 gönüllü yeniçeri ağası, 16 akçe yevmiyeli 1
kethüda, 2 akçe yevmiyeli 1 katib, 12 akçe yevmiyeli 1 dizdar ve 13 akçe yevmiyeli 2 dizdar yerleşikti.
Dış kalenin en kıdemlisi yeniçeri ağası idi. Diğer üç dizdarın yevmiyeleri daha düşüktü. Bunların dı-
şında 1’i topçu başı olmak üzere 6 topçu, 1 gönüllü yeniçeri çavuşu, 1 imam, 1 hatib, 2 bevvab (kapıcı),
1 ambar katibi, 1 zimmi ambarcı, 1 zimmi neccar (marangoz), 1 meşaledar (aydınlatma görevlisi), 2
haddad (demirci) ve bu kısımdaki diğer azab neferleri ile birlikte idari ve mesleki grubun toplamı 27
askeri taifesinden oluşmakta idi. Bunların dışındaki azab takımı 6 bölükten oluşmakta idi. Birinci
bölükte 1’i reis, 1’i odabaşı, 1’i saka 7 kişi vardı. İkinci bölükte, 1’i reis, 5’i odabaşı, 5’i saka toplam
29 azab bulunuyordu. Üçüncü bölükte, 1’i reis, 5’i odabaşı, 2’si saka toplam 27 azab mevcut idi. Dör-
düncü bölük 1’i reis, 5’i odabaşı, 5’i saka olmak üzere toplam 30 kişi idi. Beşinci bölükte 1’i reis, 5’i
odabaşı, 5’i saka 40; altıncı bölükte 1’i reis 5’i odabaşı, 5’i saka 43 azab bulunmakta idi. Azabların
toplam sayısı 203 idi. Bunlar arasında zimmi askeriler de yer almakta idi.

Sayılardan anlaşılacağı üzere birinci bölüğün 1 odası 1 reisi 1 odabaşı vardı. Diğer 5 bölüğün her biri,
1 reis, 5 oda, her odanın hemen hepsi 1 odabaşı kadrosuna sahipti. Böylece 6 bölüğün toplam 6 reisi,
26 odabaşı kadrosu yerleşik idi. Bunların yanında her bölükte saka adı verilen azablar yer alıyordu.
Rakamlardan anlaşılacağı gibi 7 kişilik birinci bölükte 1 saka, 3. bölükte 2 saka olmak üzere, diğer
dört bölüğün her birinde 5’er saka yer almıştı. Azabların toplam sayılarına dahil olan 23 sakaya,
hemen her bölükte belli sayıda yer verilmişti.

Söz konusu kayıtların iç kale ve dış kale toplamına bakılır ise, kalede 1’i mustahfız, 1’i azablardan 2
hatib ve yine 1’i mustahfız, 1’i azablardan olmak üzere 2 imam görevliydi. Aynı şekilde her birinden
1’er olmak üzere 2 topçu başı ile 8 mustahfız topçu ve 4 azab topçu ile birlikte topçuların toplamı
14’e ulaşmıştı. 23 azab sakası ve 8 mustahfız sakası ile birlikte sakaların toplam 31 idi. Her bölükte
bir reis olmak üzere 6 azab reisi, 26 azab odabaşı (bölük başı) ve 13 mustahfız bölük başı (oda başı)
olmak üzere dış ve iç kalede azab ve mustahfız bölük başıların toplamı 39 idi. İlgili tablonun ince-
lenmesi suretiyle daha başka ayrıntılı toplamlara ulaşmak da imkan dahilindedir (Bkz. Tablo 2, 3).[53]

Tablo 2: 1742 Yılında Adilcevaz Kalesi Azabları ve Yevmiyeleri (Guruş)[54]

Mehmed
Seyyid Me- Mehmed Mehmed Ahmed İsmail İbrahim Yusuf Beşir Mehmed
Davud Ser
hmed Ağa 30 Kethüda 16 Katib 2 9 9 Dizdar 12
Tobi 14
Abdurrahman
Mansur Veli Mehmed Ömer Yusuf Bekir Hüseyin veledi Zülfikar İsmail Ahmed Hasan
Cafer. Dizdar
Dizdar 13 Tobi 9 Tobi 9 9 9 Tobi 9
13
Ömer Yusuf Mustafa, Veli Osman Hü- İbrahim Efendi Osman Ahmed Yusuf veledi Mustafa veledi
Tobi 8 veledi. Tobi 9 seyin Çavuş 8 İmam 17 5 Bevvab 8 Bevvab 7
Hamza,
Murad İbrahim Koca Hadim Zimmi Merd-i Zimmi Bölük (Oda-
Saka,Katib-i İdris Haddad 5
Meşaledar 7 9 Anbari 5 Neccâr 5 yı) 1
anbari 7
Veys Bekir Mustafa İsmail Yusuf Abdul- Hüseyin Bağadur Zim- Emirhan
Ali, Saka 7
Reis 12 7 Ser-i oda (1) lah 7 Mustafa 7 mi 7 Zimmi 5
Süleyman Süleyman,
Bölük (Oda- Ahmed, Hasan İsmail, Ali İsmail İbrahim Mustafa Sü-
Hasan 9 Ser-i Mahmud
yı) 2 veledi Reis 12 veledi 7 7 leyman 7
Oda (1) veledi 7
Obalı Süley- Osman Halil
Mehmed Mustafa Me- Mustafa, Me-
Osman, Saka 7 man 7, Ser-i Ser-i Oda (3) İbrahim İvaz 5
Şaban 11 hmed 5 hmed veledi 5
oda (2) 10

53 D. AMH. d. 24949, 2, 3, 6.
54 D. AMH. d. 24933, s. 4, 5; 24949, 2, 3, 6.

309
 Allahverdi7,
İbrahim, Abdurrahman, Ahmed Edhem Mehmed Osman Musta-
Saka, Ser-i Eyüb Ahmed 7
Saka 5 Saka 7 5 Saka 5 fa 7
Oda (4)
Halil, Osman Hüseyin Hızır Ahmed veledi İbrahim Ebubekir Hüseyin
Ali Hüseyin 7
veledi 7 7 Ser-i Oda (5) 7 Mahmud 7 İsmail 9 Ahmed 7
Osman
Hüseyin Musa Bölük (Oda- Mustafa Yusuf, Hasan, Musta- İsmail Abdur-
Cafer Yusuf 7 Ramazan 7
7 yı) 3 Reis 9 fa veledi 7 rahman 12
Ser-i Oda (1)
Hüseyin, Bekir
İbrahim Mustafa, İbra-
Yusuf, Saka 5 Bekir İsmail 7 Ali Hüseyin 5 Ali Sadaka 5 veledi, 8 Ser-i
Ahmed 7 him veledi 10
Oda (2)
Ahmed, Me-
Mahmud Mehmed İbra- hmed veledi. Hasan Me- Hüseyin Süleyman
Halil İsmail 5
Davud 7 him, Saka 5 10, Ser-i oda hmed 7 Mustafa 7 İbrahim 10
(3)
Ebulkasım Mustafa Me-
Merd-i Zimmi Mehmed Bali Mahmud Abdal Mustafa Abdal Bayram
Allahverdi 9, hmed 10, Ser-i
5 İsmail 5 7 7 5
Ser-i Oda (4) Oda (5)
Ali, Mustafa
Mahmud Bekdaş Hızır Bölük (Oda- İbrahim, Ali Mustafa, Halil
veledi 9 Ser-i Hamid, Saka 7
Halil 5 10 yı) 4 veledi Reis 10 veledi Hatib 11
oda (1)
Mustafa Hızır
İbrahim Os- Ali, Bayezid Ahmed, İsmail Bayezid Abdal Hüseyin,
Budak Şahin 7 8, Ser-i Oda
man 7 veledi 7 veledi 7 6 Saka 6
(2)
Ahmed Me- İdris Ahmed, 8 Abdurrahman Hasan Him-
Osman, Saka 6 Abbas, Saka 6 Kâlo Haddad 6
hmed 12 Ser-i Oda (3) Zeyneddin 6 met 7
Mustafa,
Abdal, Me-
Halıkverdi Bayram, Saka Ali Halıkver- Abdurrahman Davud Halid Mehmed
hmed veledi. 8
veledi, 7 Ser-i 6 di 7 İbrahim 7 Mahmud 10 7
Ser-i Oda (5)
Oda (4)
Hasan,
Mahmud Mustafa Mahmud Bölük (Oda-
Abdi Bekir 8 Halil Ömer 7 Mahmud bira-
Ahmed 7 Halıkverdi 7 Divane 7 yı) 5
dereş, Reis 12
Mehmed,
Ali, Saka, 9 Mehmed Musa Ebubekir, Ali, Saka 7 Ali Allahverdi Cafer Abdul-
Halil Veli 7
Ser-i Oda (1) 12 Saka 7 veledi 7 veledi, 8 Ser-i lah 7
oda (2)
Ebu Bekir, Süleyman,
Bekir Mehmed Mehmed
Yusuf Halil 7 Ali Halil 7 Yusuf veledi, 7 Ahmed veledi Osman Ömer 7
7 Şahin 7
Ser-i oda (3) 8
Abdullah,
Davud Ahmed İbrahim Os- Abdurrahman Mehmed Hü-
Ali Mehmed 8 İbrahim veledi Ömer, Saka 8
6 man 8 Ömer 8 seyin 7
5
Zülfikar Veli Osman veledi
Ömer Hüseyin Mustafa
veledi. 7 Ser-i Ömer Ahmed 9 Ali Cafer 8 8 Ebubekir Ali Ahmed 8
veledi 9 Kasım 8
Oda (4) Ali 8
Süleyman
Süleyman Ali, Mustafa Ahmed Hü- Mahmud Mustafa Me-
Halil 7 Ser-i Ali İsmail 9
Ali 8 veledi 7 seyin 8 İsmail 8 hmed veledi 8
Oda (5)
Mehmed,
Mehmed, Saka Bölük (An Ömer Osman Hüseyin,
Hızır, Saka 8 Mustafa veledi Hızır, Saka 8
14 Oda-yı) 6 Reis 11 Saka 9
8 Ser-i Oda (1)
Bekdaş, Hamza, Mustafa
Murad Musta- Ebubekir, Beşir, Ömer
İvaz Sefer 8 Ahmed veledi Ahmed veledi Osman. 7 Ser-i
fa 9 Ömer veledi 9 veledi 9
9 9 Oda (2)
Mahmud
Mehmed Ali, Ahmed Mehmed
Ahmed, Saka 7 Eyüb 8 Ali Şaban 7 Osman 8, Ser-i
Mustafa 7 veledi 7 Ahmed 8
Oda (3)
Süleyman Derviş Süley- İsmail
Murad veledi 9 Halil Ahmed 8 İvaz, Saka 9 Kaya Yusuf 8
Kaya 9 man 9 Mahmud 9

310
 Mustafa,
Ömer Osman. Mehmed Selim Hüseyin Abdullah Mustafa Ab-
Süleyman Osman Bekir 9
Ser-i Oda (4) 8 Ahmed 9 10 İsmail 9 bas 8
veledi 8
Mehmed
İbrahim Haydar, Ali Abdullah Halil Mahmud Ebu Bekir,
Bekir, 9 Ser-i Halil Ahmed 9
Mustafa 8 veledi 9 Mustafa 7 8 Saka 9
Oda (5)
Mehmed Ahmed Hasan Yevmiyye
Yusuf Sefer 5 Halil İsmail 5 Nefer 203
Osman 7 7 1620

Tablo 3: 1742 Yılında Adilcevaz Kalesi Mustahfızanı ve Yevmiyeleri (Guruş).[55]

Seyyid Ahmed Mehmed Haşim Davud Mustafa Yusuf Ahmed Halil, İsmail vele- Süleyman
Dizdar-ı kale 35 Kethüda 15 Katib 7 Dizdar 13 di Dizdar 15 Mustafa Dizdar
12
Ahmed İsmail Abdurrahman Ağa-i Gönüllüyan İbrahim, Mustafa Halil, Ebubekir Ali Mehmed
Tobi 13 Ahmed. Tobi 8 31 veledi. Tobi 9 veledi. Tobi 9 Tobi 9
Derviş Cafer Tobi Mahmud Halil. Hamza, Ahmed Ali İsmail 8 Mahmud Hüseyin Hüseyin, Kasım
10 Tobi 8 veledi.Tobi 8 Makaracı 10 vel İmam 13
Hasan, Mustafa Ali Ebubekir 7 İbrahim, Osman, Mahmud İdris Ahmed Ali, Mehmed
veledi 8 Mahmud veledi veledi 8 Çavuş 8 veledi Anbari 8
10
Hamza Abdul- Manol Zimmi 5 Mustafa Abdul- Söhrab, Sultan Bayezid Zimmi Arslan, Margros
lah 8 lah Sucı 5 vel, Zimmi 7 Sucı 5 veledi 7
Manukyan Zimmi Bölük 1 Mustafa, Me- Mustafa, Ahmed Mehmed Resul 8 Abbas Alihan 8
veledi 8 hmed vel. Ser-i veledi 8
Bölük 7
Bekir, Ahmed Abdullah Me- İsmail Allahver- Mustafa İsmail 7 İbrahim Yakub. 6, Mahmûd, Saka, 9,
veledi 8 hmed 7 di 7 Ser-i Bölük (2) Ser-i Bölük (3)
Yusuf İsmail 8 Yusuf İsmail 7 Derviş Hasan 6 Süleyman, Saka 6 Osman Hasan 8 Ali Mehmed 7
Ser-i Bölük (4)
Kasım, Saka 7 Abdurrahman, Yunus, Ali veledi Mirov Zimmi 6 Ahmed, Saka 7 Hüseyin Ebubekir
Süleyman vel. 7 7 Ser Kennas 8
İvaz Sefer 7 Ali Mehmed. 11, Halil Süleyman 9 Mustafa Hamza. Mehmed, Osman Mehmed
Ser-i Bölük (5) 8n Ser-i Bölük (6) Mahmud veledi 8 8
Şaban, Ahmed Bali, Saka 7 Abdullah Me- Mehmed, Ahmed İsmail Hamza. 8, Abdullah, Saka 7
veledi 7 hmed 7 veledi 8 Ser-i Bölük (7)
Hüseyin Ebubekir Bekir Mehmed 6 Hiron Zimmi 6 Ali, Yahya veledi Emirhan Zimmi 8 Hüseyin, 9 Saka,
7 8 Ser-i Bölük (8)
Ali, Mustafa Bekdaş Hızır 8 İbrahim İlyas 7 Ali, Şaban veledi Mehmed, Ömer 7 İbrahim Mahmud
veledi 8 9 Hatib 13
Osman Mahmud Marto, Şahin Yusuf Abdi 9 Yusuf Mustafa 8 Hüseyin İbrahim Mehmed İvaz 7
7 veledi 6 Ser-i Bölük (9) 8
Kenan Şahin 6 Süleyman İbra- Veli Mahmud 7 Yusuf Abdullah 6 Mehmed Mehmed, Hü-
him 7 Mahmud 10 Ser-i seyin veledi 9
Bölük (10)
Bekir, İbrahim Bali Mehmed 8 Ali İshak 9 Ali Ahmed 7 Mehmed Şahin 7 Yusuf Hüseyin 9
veledi 8 Ser-i Bölük (11)
Ebubekir, Osman Mehmed, Hü- Ahmed Ramazan Ali Mehmed 9 Mikail Halil 9 Ahmed Ömer 8
veledi 8 seyin veledi 9 8
Mehmed Yusuf 8 Mustafa Hasan Mehmed İbrahim Mustafa Yusuf 9 Ömer, İsmail Arslan İbrahim 9
10 Ser-i Bölük 10 veledi 9
(12)
Osman, Mustafa Cafer, Hüseyin Ahmed Maksud 9 İbrahim Şahin 9, Mustafa, Süley- Mustafa Ali 9
veledi 9 vel. Ser Tobi 9 Ser-i Bölük (13) man veledi 10
Yusuf Ahmed 9 Mehmed, Saka 10 Ömer İsmail 9 Mustafa, Habil Nefer 117 Yevmiyye 990
veledi 9

55 D. AMH. d. 24933, s. 2, 3; 24949, s. 6.

311
1742’den sonra kale azabları ve mustahfızlarının sayı ve görev olarak muhafaza edildiği anlaşılmak-
tadır. Bu çerçevede olmak üzere, azablar cemaatinden olup vefat eden es-Seyyid Osman’nın mah-
lulü olan hitabet görevi, 15 Kasım 1768’de sulbi oğlu Seyyid Ömer Reşid Halife’ye tevcih edilmişti.
Yani kale azabları Osman ve oğlu, aynı zamanda kalede imam-hatiplik görevi ile de sorumlu idi.[56] 22
Kasım 1785’de Adilcevaz iç kalesinin (kale-i ulyası) muhafazasında yine 117 nefer mustahfız ve dış
kalede (kala-i süfla) muhafazaya memur 203 azab bulunmakta idi.[57]

5 Mayıs 1797 tarihli bir fermanda Adilcevaz ve Ahlat kalelerinde zabitanıyla birlikte 2515 akçe yev-
miyeli 326 nefer mustahfız ve azab taifesinin mevcud olduğu kaydedilmişti.[58] 28 Temmuz 1799
tarihinde Adilcevaz Kalesi’nde 170’i mustahfız ve 163’ü azab olmak üzere 333 askeri taifesi mevcut
idi. Ancak III Selimin cülusu sonrasında bunların beratları yenilenmiş, azablardan 62’si, mustahfı-
zandan 85’inin beratları mutabık çıkmamıştı. Bu vesileyle yeniden durumlarının gözden geçirilmesi
ve defterlerinin hazırlanması talep edilmişti.[59] Pek tabii olarak kale azablarının görev değişimleri
daha sonraları da devam etmişti.[60] 9 Ocak 1829 tarihli bir hükme göre, kalede toplar bulunmakla
beraber bir süreden beri top imal ve atışını bilen topçu ustaları ve neferleri yoktu.

Kale idaresi, Adilcevaz yerlilerinden bir topçu başı, 3 halife ve 30 nefer topçu neferleri tertip edilmesi
konusunda Van Muhafızı İshak Paşa’dan destek istemişti. Konu Tophane Nezareti’ne bildirilmiş,
kalenin topçu neferatı kaydı bulunmadığı, ancak topçu başı vekiline 120, 3 nefer top ustalarının be-
herine 105, ve 30 nefer topçuların her birine 25’er guruş olmak üzere toplam 34 topçu neferinin gö-
revlendirilebileceği kaydedilmişti. Bunların toplam yevmiyeleri 975 akçeye ve senevi ulufeleri 2876
guruş 28 akçeye ulaşacağı beyan edilmişti. Konu nihayet karara bağlanmış söz konusu yevmiyelerin
Kiğı Mukataası malından karşılanması kararlaştırılmıştı.[61]

Kale Görevlilerinin Ulufelerinin Karşılanması Meselesi

Adilcevaz Kalesi mustahfızlarının ve azablarının ulufeleri eminlerin ve ummallerın kefaletiyle Di-

yarbekir hazinesi vergi gelirlerinden karşılanmakta idi. Dört taksitte karşılanan mevaciblerin tahsi-
linde ciddi sorunlar yaşanıyordu. Yerli kulu kale erleri ulufelerini alamadıklarından geçimlerini yap-
makta ve kale hizmetlerini yerine getirmekte güçlük çekmekteydiler. Van beylerbeyine gönderilen
bir hükümde konu dile getirilmiş, sancaktaki güherçile işletmesinin kale erleri tarafından işletilmesi
yönünde bir çözüm bulunmuştu. Buna göre, işletme karşılığında yıllık olarak miriye ödenmesi ge-
reken 200 kantar güherçilenin karşılığı, ulufeleri karşılığında Diyarbekir hazinesince kale erlerine
ödenecekti.[62] Fakat sonraki tarihlerde yapılan şikayetlere bakılır ise mevaciblerin ödenmesi sorunu
devam etmişti. Bir başka hükümde, Adilcevaz Kalesi mevacibinin Erciş Kalesi erlerinin mevacibinin
verildiği şekilde ödenmesi bildirilmişti.[63] 29 Nisan 1694 tarihli bir fermana göre, Osmanlı serhaddi-
nin nihayetinde bulunan Adilcevaz Kalesi’nin mustahfız ve azab neferatının ulufelerinden başka ge-
lirleri yok iken, mevaciblerinin yarısının ödenebileceği kaydedilmiş, ancak bu tutar da ödenememiş-
ti. Adilcevaz Kalesi’nin 117 nefer mustahfızan neferatının bu sıradaki yevmiyeleri 986 akçe ve yıllık
mevacibleri 3 yük 49.044 akçe idi. 203 azab neferatının ise günlük toplam yevmiyeleri 1653 akçe

56 AE. SMST. III. 86/6408.

57 C. AS. 1147/50973.
58 C. AS. 63/2953.
59 C. AS. 118/5304.
60 AE. SOSM. III. 7/449, 10/697, 18/1220, 19/1264, 20/1328, 81/6172, 95/7248.
61 C. AS. 571/24017.
62 A. DVNSMHM. d. 30/568.
63 A. DVNSMHM. d. 34/559.

312
yıllık 5 yük 54984 akçe idi. Fermanda mevaciblerin aksatılmadan ödenmesi bildirilmişti.[64] 22 Eylül
1713’de Adilcevaz, Muş, Ahlat ve Bitlis kalelerine ait mevaciblerin Diyarbekir Voyvodalığı malından
karşılanması talep edilmişti.[65] 31 Temmuz 1719 ve 29 Nisan 1750 tarihli iki hükümde yine Ahlat ve
Adilcevaz kalesi neferlerine ait mevaciblerin ocaklıkları olan Siverek ve Samsad mukataalarından
karşılanması emredilmişti.[66] Bunların dışında da mevaciblerin Diyarbekir emvalından olan Samsad
ve Siverek mukataası veya aynı eyaletin başka gelir kalemlerinden ödenmiş olduğuna dair kayıtlar
dikkati çekmektedir.[67] 23 Aralık 1765’da mevaciblerin Diyarbekir cizyesi malından ödenmiş olduğu
ifade edilmiştir.[68] 13 Ağustos 1811’de mevaciblerin Diyarbekir Voyvodalığı Ceska Mukataası malın-
dan karşılanması bildirilmiştir.[69]

Kale Görevlilerinin Yolsuzlukları

Pek çok yerde görüldüğü üzere Adilcevaz Kalesi erlerinden de bazı yolsuzluklara karışanlar olmuş-
tur. Diyarbekir beylerbeyine gönderilen 16 Ağustos 1568 tarihli bir hükme göre, Adilcevaz Kale-
si gönüllü taifesinden bazı kimseler, bölüklerinde hizmeti bırakıp Diyarbekir’de ikametle bir takım
gayrimeşru hareketlere girişmişlerdi. Bunların memur oldukları hizmetlerine dönmeleri, emre uy-
mayanların silahlarının alınıp dirliklerinin başkasına verilmesi ve bölükleri ile ilişkileri kesilmesi
bildirilmişti.[70] 16 Ekim 1568’de İran ile yapılan savaşta kaleyi teslim etmiş oldukları için kalelerden
ihracı emredilen Çepniler’den halen Erciş, Ahlat, Bitlis ve Adilcevaz kalelerinde mevcut olanların da
çıkarılması bildirilmişti.[71]

7 Mart 1572’de Van beylerbeyine hitaben bir hükme göre Adilcevaz halkı, kale mustahfızlarından
Emrullah’ın on beş yıldan beri ehli fesat, şirret ve eşkıyalıkla meşhur olduğunu bildirmişlerdi. Bu
şikayete binaen Sancak Beyi İbrahim’in adı geçeni muhakeme etmesi ve suçlu bulunursa cezası-
nın verilmesi için İstanbul’a gönderilmesi talep edilmişti.[72] Aynı yere yazılan 3 Aralık 1573 tarihli
bir başka hükümde ise Adilcevaz ve Erciş kullarından olup şekavet üzere bulunan Kanber, Nur ve
arkadaşlarının tedibi istenilmişti.[73] 8 Aralık 1578 tarihli hükümde şaki taifesinden olup Adilcevaz
Kalesi’nde mahpus tutulduğu sırada firar eden on dokuz kişinin sipahi olup olmadıklarının tespiti
ve suçlu olanların tedibi emredilmişti.[74] 24 Mayıs 1579 tarihinde Adilcevaz kulları Ağası Ahmed
Ağa’nın kul taifesi ile geçinememesi ve zulmetmesi dolayısıyla durumunun Van beylerbeyince teftişi
bildirilmişti.[75] Van, Adilcevaz, Erciş ve Bitlis civarındaki kalelerde görevli olup muhtelif sebeplerle
vilayeti haricinde olan 286 neferin ulufeleri üçte bire indirilmiştir.[76]

Benzer uygulamaların oldukça yaygın olduğu görülmüştür.[77] Van Mutasarrıfı Süleyman Paşa’ya 7
Mayıs 1638 ‘de gönderilen fermanda Adilcevaz Kalesi dizdarının eşkıyalık ve bozguncu olduğu, ısla-
hı için padişahın fermanı ile kaleye gidenlere top ve tüfenk ile karşılık verdiği, dolayısıyla gereğinin

64 İE. ML. 40/3842.

65 AE. SAMD III. d. 189/18242.
66 AE. SMHD I. d. 128/9395.
67 C. AS. 63/2953, 267/11091, 281/11662, 327/13574, 331/13699, 491/20494, 701/29427, 1184/52826, 1189/53087,
1211/54312,; İE. AS. 45/4073, 84/7597.
68 AE. SMST. III. 351/28211.
69 AE. SAMD III. 122/10051.
70 A. DVNSMHM. d. 7/1941.
71 A. DVNSMHM. d. 7/2281/2361.
72 A. DVNSMHM. d. 18/299.
73 A. DVNSMHM. d. 23/450.
74 A. DVNSMHM. d. 35/1009.
75 A. DVNSMHM. d. 37/2590, 33/323.
76 A. DVNSMHM. d. 23/450.
77 A. DVNSMHM. d. 25/1677, 37/2978.

313
yapılması talep edilmiştir.[78] 30 Aralık 1713’de Erciş ve Adilcevaz kalelerinin kul taifesine ait meva-
ciblerini gasb eden Kürt Sarılı ve Çepni taifesinin kalelerden ihracı, cezalandırılmaları ve mevacib-
lerin geri alınması emredilmiştir.[79]

Kale Mühimmatı

Van Kalesi’ne ulaşmak için kilit noktada ve dört yol ağzında bulunan Adilcevaz Kalesi, benzerleri
gibi çeşitli tür ve miktarda mühimmata malik idi. Kalede her türlü tehlikeye karşı yeterli miktarda
top ve sair mühimmatı hazır tutulmakta idi. Evliya Çelebi’nin tespitlerine göre, h.1041/1632 yılında
iç kalede cephane mahzenleri, büyük balyemez topları, dış kalenin limana bakan surlarındaki kule-
lerinde ise içlerine adam sığar büyük şayka topları,[80] 76 adet balyemez[81] topu ve hesapsız cephane
bulunmakta idi. Bu durum Acemlerin yüreğini sızlatıyordu.[82] 9 Ocak 1829 tarihli bir hükme göre,
Adilcevaz Kalesi, Van Kalesi’nin kilidi mesabesinde idi ve burada toplar mevcut idi.[83] 20 Şubat 1856
ve 26 Mart 1856 tarihli iki hükümde ise, Adilcevaz Kalesi’nden Van Kalesi’ne nakledilen bir topun
kundağının imali ve masrafının karşılanması talep edilmişti.[84] Bu tespitler, kalenin sınır hattına
yakın önemli kalelerden sayılıp tahkimatına dikkat edilmiş olduğunu göstermektedir.

Kalenin Onarımları

Kalenin onarımı ile ilgili ayrıntılı bilgilere ulaşılamamıştır. Bununla beraber, muhtelif zamanlarda
onarımdan geçirilmiş olduğuna dair kayıtlara rastlanmaktadır. Ahlat yolu üzerindeki kapısının sol
tarafı üzerinde yer alan Cihan Şah’a ait kitabe, kalenin onun zamanında onarılmış olduğunu gös-
termektedir.[85] 6 Haziran 1574 tarihli bir hükme göre, bu sırada tahmini 150.000 akçelik bir bütçe
ile kalenin tamiri için harekete geçilmiştir.[86] 16 Ağustos 1825 tarihinden başlamak üzere İstan-
bul, Midilli, Bergama, Kıbrıs, Bursa vs. bazı mukataalardan elde edilen gelirler, Darphane vasıtasıyla
Van, Adilcevaz ve bölgedeki sair bazı kalelerin bakım onarım işlerine tahsis edilmiştir.[87] 18 Haziran
1828’de ise Van, Ergiri, Erciş ve Adilcevaz kalelerine ait onarım işlerinin yıl sonunda tamamlanacağı
bildirilmiştir. Buna göre, çevredeki kalelerin onarımı üç buçuk yıl kadar sürmüştür.[88]

78 A. DVNSMHM. d. 87/573.
79 A. DVNSMHM. d. 80/37.
80 Şayka, ince donanma ve nehir gemilerinin bir türüdür. Altı düz büyük kayık şeklinde olup 20 ila 50 muharip alırdı.
Türkler, Karadeniz’de nehir sahillerini vurmak için kullanırlardı. Bu gemilerde küçük çaplı üç top bulunurdu. Bu toplar,
şaykalarda kullanılmaları dolayısıyla “şayka topu” adı ile bilinirdi. Bu topların küçük, orta ve büyük olmak üzere üç farklı
boyutta türleri vardı. İcabında kale kuşatmaları ve savunmalarında da kullanılırlardı (Mithat Sertoğlu, Osmanlı Tarih
Lûgati, Enderun, İstanbul 1986, s. 321).
81 Osmanlıların kullandığı eski topların en büyük çaplı olanıdır. Çoğunlukla kale dövmede kullanılmıştır (Mithat Sertoğlu,
A.g.e., s. 33).
82 Evliya Çelebi Seyahatnamesi, s. 204-205.
83 C. AS. 571/24017.
84 A. MKT. MHM. 84/29, 86/66.
85 Yasin İpek, A.g.e., s. 98.
86 A. DVNSMHM. d. 24/910.
87 MAD., 12184, s 48-53.
88 C. HR. 97/4801.

314
Sonuç

Yavuz Sultan Selim’in Çaldıran başarısına karşın, bölgedeki İran baskısı devam etmiştir. Bu tarih-
lerden itibaren Van bölgesi Osmanlı İran mücadelesinin çatışma alanlarından biri haline gelmiştir.
Kanuni Sultan Süleyman’ının 1534 yılında yaptığı ilk İran seferi sırasında kesin olarak fethedilen
Adilcevaz Kasabası, bir iki farklı uygulama dışında genellikle Van Beylerbeyliğine bağlı bir sancak
merkezi olarak kalmıştır. Bu sırada Van Beylerbeyliği’nin paşa sancağı olan Van Şehri, bölgenin
merkezi özelliğini kazanmıştır. Civarında yerleşik Adilcevaz, Erciş, Ahlat ve diğer bazı kazalar, Van
Beylerbeyliği’nin sancak merkezleri olmuşlardır. Ancak kısa süre sonra Van ve çevresi elden çıkınca,
Adilcevaz Sancağı Diyarbekir Sancağı’na bağlanmıştır. 1548 yılında gerçekleşen ikinci Irak seferi
sonrasında Van bölgesi fethedilince, yeniden Van Beylerbeyliği’ne tabi olmuştur. Bundan önce oldu-
ğu gibi, bundan sonra da Adilcevaz çevresi, Van bölgesinin savunma merkezlerinden biri olmuştur.
Adilcevaz Kalesi, bu sebeplerle 19. yüzyıl ortalarına kadar ehemmiyetini korumuştur. Urartu binası
olduğu kabul edilen Adilcevaz Kalesi’nin iç ve dış kale kısmında yeteri kadar askeri mühimmat ile
yerli gönüllü yeniçeri taifesinden azablar ve mustahfızlar hazır tutulmuşlardır. Kale sivil yerleşime
açık tutulmuş, esnaf takımı kalede yerini almıştır. Kale yakınındaki kasaba da süreç içerisinde canlı-
lığını korumuştur. Görülen eşkıyalık faaliyetleri ve İran saldırılarında, kale idaresi bölgenin güvenlik
unsuru olmuştur. Bununla beraber, bazen kale erleri, idarecileri ile sancak beylerinin, güvenliği teh-
likeye atan isyan ve eşkıyalık faaliyetlerine giriştikleri görülmüştür.

Kaynaklar

Osmanlı Arşivi Kaynakları (BOA)

A. DVNSMHM. d. 1/223, 7/1941, 2281, 2361, 13/1206 18/299, 23/450, 24/910, 25/1677, 30/568,
32/168, 33/323, 34/559, 35/1009, 37/2361,2590, 2978, 53/5, 80/37, 87/573, 118/34.
A. MKT. 6/63.
A. MKT. MHM. 84/29, 86/66.
AE. SAMD III. 159/15576.
AE. SAMD III. 28/2643, 122/10051, 123/12083, 189/18242.
AE. SMHD I. 128/9395.
AE. SMHD I. d. 128/9395.
AE. SMMD IV. 17/1912, 68/8013.
AE. SMRD IV. 2/133.
AE. SMST. III. 86/6408, 351/28211.
AE. SOSM. III. 7/449, 10/697, 18/1220, 19/1264, 20/1328, 81/6172, 95/7248.
C. AS. 63/2953, 118/5304, 267/11091, 281/11662, 327/13574, 331/13699, 491/20494, 571/24017,
701/29427, 1147/50973, 1184/52826, 1189/53087, 1211/54312,; İE. AS. 45/4073, 84/7597.
C. HR. 97/4801.
C. TZ. 122/6097.
D. AMH. d. 24933, 24949.
D. BŞM. MKH. d. 43026.
DH.İ. UM. EK. 87/24.
HAT. 1449, 821/37382-D, 826/37442-İ.
İE. EV. 21/12507.
İE. ML. 40/3842.
MAD., 12184.

315
Tapu ve Kadastro Genel Müdürlüğü Kuyud-ı Kadime Arşivi (KKA),
Tapu Defteri, Numara 109

Araştırma Eserleri ve Makaleleri

AKGÜNDÜZ, Ahmet, Osmanlı Kanunnameleri ve Hukuki Tahlilleri, C. 5, İstanbul 1992.
ESİN, Zafer, “ XVI. ve XVII. Yüzyıllarda Bitlis Bölgesindeki Asayişsizlikler”, IV. Uluslararası Van
Gölü havzası Sempozyumu (17-21 Haziran 2008 Ahlat) Ed. Oktay Belli, Ankara 2011, s. 501-506.
Evliya Çelebi Seyahatnamesi, Haz. Seyit Ali Kahraman, Yücel Dağlı, C. IV/1, İstanbul 2010.
İNBAŞI, Mehmet, ‘‘XVIII. Yüzyılda Bitlis Sancağı ve İdarecileri’’ Atatürk Üniversitesi Türkiyat
Araştırmaları Enstitü Dergisi, Sayı 33, Erzurum 2007, s. 243-261.
İPEK, Yasin, Tarihle Doğanın Buluştuğu Yer Adilcevaz, Kayseri 2004.
KILIÇ, Orhan, “Van”, Diyanet İslam Ansiklopedisi, C. 42, İstanbul 2012, s. 505-510.
KILIÇ, Orhan, XVI. Yüzyılda Adilcevaz ve Ahlat (1534-1605), Tamga Yayıncılık, Ankara 1999.
KILIÇ, Orhan, “Van Eyaletine Bağlı Sancaklar ve İdarî Statüleri (1558-1740)”, Osmanlı Araştırma-
ları, XXI, İstanbul 2001, s. 189-210.
MUSALI, Namıq, “Hacı Zeynel Abidin Şirvani Seyahatnamelerinde Van Gölü Havzası” , VII. Ulus-
lararası Vam Gölü Havzası Sempozyumu (14-17 Ekim 2011), Ed. Oktay Belli, Betav, Bursa 2013, s.
350-355.
ÖZGÜDENLİ, Osman Gazi, “Şeref Han”, C. 38, İstanbul 2010, s. 548-550.
PEÇEVİ İBRAHİM EFENDİ, Peçevi Tarihi, C. I, Haz. Bekir Sıtkı Baykal, Ankara 1992.
PEKTAŞ, Kadir, Gülsen Baş, “Bitlis/Adil Cevaz Çevresi Yüzey Araştırması 2005”, 24. Araştırma
Sonuçları Toplantısı, c. 1, Ankara 2007, 261-276.
SAYICI, Seda, Adilcevazın Tarihi Eserleri, Bingöl Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Tarih Bölümü,
Bitirme Ödevi, (Bingöl 2013).
SERTOĞLU, Midhat -Mustafa Cezar, Mufassal Osmanlı Tarihi, T.T.K. C. 2, Ankara 2011.
SERTOĞLU, Mithat, Osmanlı Tarih Lûgati, Enderun, İstanbul 1986.
SEVGEN, Nazmi, Anadolu Kaleleri, c. 1, Ankara 1960.
SÜLEYMAN SABRİ PAŞA, Van Tarihi ve Kürtler Hakkında Tetebbular, Ankara 1960.

Fotoğraf ve Web Sitesi

Faysal Özdemir, Adilcevaz Belediyesi.
Cumali Birol (Dalgıç)
http://arkeofili.com/van-golunun-dibinde-urartu-kalesi-bulundu. Erişim. 22.10.2

316
Fotoğraf 6 : İç kaleden yıkık surlar, Fot. Faysal Özdemir.

Fotoğraf 7 : Kuzeyden Kalenin görünüşü, Fot. Faysal Özdemir

Fotoğraf 8 : Davullu mağara ve yıkık surlar, Fot. Faysal Özdemir

317
 “BİTLİS’E HAN OLMAK”: OSMANLI KLASİK DÖNEMİNDE
BİTLİS BEYLİĞİNE ATANMA SÜRECİNE DAİR NOTLAR

Dr. Öğr. Üyesi Murat ALANOĞLU

Muş Alparslan Üniversitesi
Tarih Bölümü, muratalanoglu@gmail.com

Giriş

Bitlis beylerinin atanma süreci, unvan ve statülerini ele alan bu çalışmanın tarihi süreci “klasik dö-
nem” olarak tabir edilen 16. yüzyıldan 19. yüzyıla uzanan geniş bir periyodu kapsamaktadır.[1] Os-
manlı yönetim sisteminde, modern öncesi ya da batılı ifadeyle “erken modern dönem” yani Tanzimat
öncesi devir kastedilir.[2] Zira Osmanlı siyasal sisteminde 19. yüzyıl, Avrupa’nın gücü karşısındaki
kırılma, Osmanlı tarihinde de bir kopuşu ifade eder.[3] Dolayısıyla birçok değişim geçirse de merkezi
devlet aygıtının uygulanmaya konulduğu Tanzimat’a kadar devam eden Bitlis hükûmetini inceleyen
çalışma, klasik dönemi yani Tanzimat öncesini ele almaktadır.

Çalışmada Bitlis beyliğinin kuruluşu, beyliğin statüsü ve beylerin atamalarının ne şekilde yapıldığı
sorularının cevapları aranmış. Daha sonra beyler için kullanılan unvanlar ve bunların ne anlam ifade
ettikleri dönemin olayları ile bağlantılı olarak izah edilmiştir. Bilhassa 18. yüzyılda, bey atanma sü-
recinde meydana gelen değişim, tayin sırasında yaşanan tartışmalar ve devlet merkezinin bulduğu
çözüm yöntemine değinilmiştir.

1 Klasik çağın kapsam alanına dair birçok yorum söz konusudur. O. Özel, dönemlendirme olarak klasik çağın birkaç farklı
tarih taşıdığını ifade etmektedir. Bunlardan ilki Fatih’ten Kanunî dönemi sonuna kadar, diğeri de İnalcık’ın eserine isim
olan 1300-1600 arası, bir diğeri ise kuruluştan Tanzimat’a kadar uzanan süreçtir. Oktay Özel, “Modern Osmanlı Tarih
Yazımında “Klasik Dönem”, Dün Sancısı, Türkiye’de Geçmiş Algısı ve Akademik Tarihçilik, Kitap Yayınevi: İstanbul 2009,
s. 91, 93-97; Bu dönemin Tanzimat’a kadar uzanan bir süreç olduğunu Mehmet Genç’in çalışmalarına dayandırarak ifade
eden bir diğer çalışma ise Erol Özvar, “Osmanlı Tarihini Dönemlendirme Meselesi ve Osmanlı Nasihat Literatürü”, Divân,
1999/2, sy. 7, s. 150-151.
2 Virginia H. Aksan-Daniel Goffman, Erken Modern Osmanlılar, İmparatorluğun Yeniden Yazımı, Çev. Onur Güneş Ayas,
Timaş: İstanbul 2011, s. 12.
3 Feridun M. Emecen, Osmanlı Klasik Çağında Siyaset, Timaş: İstanbul 2009, s. 15-17; Feridun M. Emecen, Osmanlı İm-
paratorluğu’nun Kuruluş ve Yükseliş Tarihi (1300-1600), Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları: İstanbul 2016, s. 3.

319
Bitlis Beyliği, Osmanlı döneminde olduğu gibi Osmanlı öncesinde de bölgede varlığını sürdüren idarî
teşekküllerdendi. Zira Bitlis şehri, İlhanlıların bölgeden çekildiği 14. yüzyıldan itibaren bölgenin ye-
rel güçlerinden olan Kürt Rojeki/Rojki aşiretinden müteşekkil Şerefhanlar tarafından idare edildi.[4]
Kendi adlarına para basıp hutbe okutan Bitlis yöneticisi Şerefhanlar, Osmanlı öncesinde Karako-
yunlu, İlhanlı, Timurlu ve Eyyubî yöneticileri ile anlaşmalar yaparak kendi yerel yönetimlerini ve
idarî geleneklerini sürdürdüler. Akkoyunlular ve Safeviler ise Şerefhanlar ile anlaşma yoluna git-
meyerek Bitlis’i ele geçirmiş ve başkentlerinden idarecilerini atamışlardı. Nitekim Bitlis’teki yerel
idareyi ortadan kaldıran Safeviler, Kızılbaş valileri ile merkezi idare kurmuşlardı. 1514’te Çaldıran’da
Safevileri yenilgiye uğratan Osmanlılar, kısa bir sürede bölgedeki Kürt beylerinin de desteğini alarak
Safevi kuvvetlerini bölgeden uzaklaştırdılar. Bölgede İdris-i Bidlisi liderliğindeki bu kuvvetlerin en
önemli figürlerinden biri Bitlis beyi Şeref ve Rojeki Aşireti’ydi. 1515 Haziran’ında Safevilerin bölge-
den tamamen çıkarılması ile Diyarbekir ve çevresi Osmanlı hâkimiyeti altına girdi.

Diyarbekir’de hâkimiyetin tesis edilmesiyle 4 Kasım 1515’te Diyarbekir beylerbeyliği kuruldu.[5] Sı-
nırları oldukça geniş bir alana yayılan Diyarbekir beylerbeyliğinin sancaklarından biri de Bitlis’ti.
Bitlis “eyalet” başlığı taşıyan bir sancak olarak 22 Kasım 1515’te IV. Şeref Bey’e tevcih edildi. Bu
sırada Bitlis eyaleti, Bitlis merkez ve çevresiyle birlikte Hınıs, Tekman, Muş ve Hakkâri’ye kadar
uzanan geniş bir alana yayılmıştır.[6] Ancak Bitlis, idari teşkilatta farklı şekilde organize edilen ve yö-
netilen yerlerdendi. İlk idari taksimatı gösteren Topkapı Sarayı Müzesi Arşivi’ndeki belgelerde, Bitlis
ve diğer bazı Kürt beylerinin yönetiminde olan sancaklara “eyalet” adı verilmişti. Bu ifade ile bura-
ların yönetim farklılığı belirtilmiştir. Çünkü bu sancaklarda timar sistemi uygulanmamış ve tahrir
yapılmamıştır. Dolayısıyla Diyarbekir’in 1518’de yapılan ilk tahririnde, timar sistemi uygulanmayan
Bitlis ve diğer bazı sancaklara defterde rastlanmamaktadır.[7]

Diyarbekir beylerbeyliği kuruluştan itibaren yönetim şekli olarak iki farklı sancak tarzını ihtiva et-
mekteydi. Bunlardan ilki, yöneticileri devlet merkezi tarafından atanan klasik Osmanlı sancaklarıy-
dı. İkinci kısım ise yöneticilerinin Kürt beylerinden atandığı “eyalet” denilen sancaklardı.[8] Bu eyalet-
ler de “Cemaat-i Kürdân” veya “eyalât-ı Kürdistan” şeklinde listelenmiştir.[9] Bu şekilde eyalet olarak
kaydedilen yerlerden biri de Bitlis’ti. 1520 yılına tarihlenen bu tevcihatta Bitlis idarecisi Şeref Bey
olarak kayıtlıdır.[10] 1522’ye tarihlenen Kanunî dönemine ait bir kanunnâme mecmuasında da Diyar-
bekir’in idârî teşkilatı iki kısma ayrılmıştır. Birinci kısımda “Elviye-i Vilâyet-i Diyarbekir” başlığında
12 livâ listelenmiştir. İkinci kısımda “Elviye-i Diyarbekir ma‘a Kürdistan” başlığıyla on sekiz sancak
kaydedilmiştir. Bitlis ise ikinci kısımda yer alan Kürdistan livalarından biriydi.[11]

1526 tarihli diğer bir tevcih listesinde Diyarbekir iki kısımdan müteşekkildir. Birinci kısımda “El-
viye-i Vilâyet-i Diyarbekir” başlığıyla on sancak kaydedilmişti. Diğer kısımda ise Kürt beylerinin
idâresinde olan sancaklar toplam 18 tane olup 17’si eyalettir.

4 Şerefhanların atası Şerefüddin’in Bitlis’teki yönetimi 1300’li yıllara kadar geriye gitmektedir. Bkz. Fazlullah el-Ömeri,
el-Ta’rifu bi’l-Müstalihi’ş-Şerif, Tahkik: Hüseyin Şemseddin, Lübnan 1988, s. 54; Mükrimin Halil Yinanç, “Bitlis”, İA, c. 2,
İstanbul 1979, s. 663.
5 Nejat Göyünç, “Diyarbekir Beylerbeyliğinin İlk İdari Taksimatı”, İ.Ü.E.F. Tarih Dergisi, c. 23, sy. 23, İst. 1969, ss. 23-34.
6 Abdullah Demir, “16. Yüzyılda Safevi ve Osmanlı Hâkimiyetinde Bitlis Beyleri”, I. Uluslararası Dünden Bugüne Tatvan ve
Çevresi Sempozyumu Bildirileri”, İstanbul 2008, s. 265-266.
7 BOA, TD. 64. Hükûmet sancaklarda tahrir yapılmaması keyfiyetine dair tartışma için bkz. Murat Alanoğlu, Osmanlı İdârî
Sistemi İçerisinde Palu Hükûmeti, İstanbul Üniversitesi Sos. Bil. Ens., Yayımlanmamış Doktora Tezi, İstanbul 2017, s. 22.
8 Eyâlet ve hükûmet kavramlarının muhtevası için bkz. Orhan Kılıç, “Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet Sancaklar Üzerine Bazı
Tespitler”, OTAM, sy. 10 (1999), ss. 119-137; Murat Alanoğlu, Osmanlı İdârî Sistemi İçerisinde Palu Hükûmeti, s. 106-108.
9 Orhan Kılıç, “Kürdistan Tabirinin Osmanlı Uygulamasındaki Muhtevası Üzerine Bazı Tespitler (16-18. Yüzyıllar)”, Tarihte
Türkler ve Kürtler Sempozyumu Bildirileri, c. 1, TTK: Ankara 2014, s. 173-174.
10 TSMA d. 9772, v. 4a-5a.
11 Kanunnâme Mecmuası, Veliyüddin Efendi, No: 1969, vr. 121b.

320
Bu eyaletlerden biri de Şeref Bey idaresinde olan Bitlis’tir.[12] Bu listede yer alan bir kayıt dikkat çek-
mektedir. Çünkü burada Bitlis, Cizre, Hısnıkeyf, Soran, Hakkâri ve Çemişgezek eyaletlerinin idareci-
lerinin diğer Kürt beylerinden üstün oldukları ve bunlara yazılan ferman ve sair belgelerde elkâb ile
dualarının farklı olacağı açıkça belirtilmiştir.[13] Belirtilen farklılığın bu yedi beyliğin Osmanlı önce-
sinden devam edegelen yönetim geleneğine sahip olmasından kaynakladığı şeklinde yorumlanabilir.

1526/7 yılına tarihlenen bir diğer listede de Diyarbekir eyâleti iki kısmı ayrılmıştır. Birinci kısım El-
viye-i Vilâyet-i Diyarbekir başlığı taşımakta ve bu listede on sancak yer almaktadır. Burada ilk kez
“Vilâyet-i Kürdistan” lafzı tek başına kullanılmıştır. Fakat buradaki ifadeden Kürdistan adıyla müs-
takil bir vilâyet/beylerbeylik olduğu akla getirilmemelidir. Çünkü eyâlet başlığı ile sıralanan Kürt
beylerinin idâresindeki sancaklar, Diyarbekir beylerbeyine tabidirler. Yani Kürdistan adıyla müsta-
kil, başında ayrı bir beylerbeyi bulunan ve paşa sancağı olan bir vilâyet yoktur. Burada vilâyet-i Kür-
distan başlığı altında idârî farklılığı olan 16 eyâlet sıralanmıştır. Bu 16 eyaletten biri Bitlis’tir ve Şeref
Bey tarafından idare edildiği kayda geçmiştir.[14] İdari taksimata dair birçok listede adına rastlanan
Şeref Bey’in Bitlis hâkimliği 1531 yılına kadar devam etmiştir. Bitlis beylerinin statüsü ve beylerin
atanma sürecine geçmeden önce kısaca beyler için kullanılan unvanlara değinilecektir.

Bitlis Yöneticilerinin Unvanları: Hâkim, Han, Sancakbeyi, Mîr

Osmanlı dönemindeki ilk atamalarda Şeref Bey için “hâkim” unvanı kullanılmıştır. Şeref Bey’in 1516
yılında merkeze gönderdiği bir belgenin arkasında “Şeref Bey hâkim-i Bidlis” kaydı yer almaktadır.
Bu ve benzeri birkaç belgede Bitlis yöneticileri için hâkim sözcüğünün kullanıldığı görülmektedir.
Ancak 1535 ila 1578 yılları arasında Bitlis, klasik Osmanlı sancağı olarak merkezden atanan san-
cakbeyleri eliyle yönetildiğinden burayı yönetenlere “sancakbeyi veya mirliva” denilmekteydi.

Bitlis beyleri için “han” tabirinin ilk defa kullanılması 1531 yılına denk gelmektedir. Bitlis’in Ula-
ma’ya tevcih edilmesinden sonra IV. Şeref Bey, Safevi tarafına geçti. Ulama ve Diyarbekir valisi Fil
Yakup Paşa komutasındaki Osmanlı ordusunun Bitlis’i kuşatması üzerine yardıma gelen Şah Tah-
masb’a Ahlat’ta bir ziyafet veren Şeref Bey’e Şah tarafından bir kılıç, süslü bir kaftan ve “Şeref Han”
unvanı verildi.[15] IV. Şeref’in öldürülmesiyle yerini oğlu Şemseddin aldı. Ancak Şemseddin Bey, Bitlis
hükumeti idaresinden uzaklaştırılıp kendisine Malatya sancağının idaresi verilince bundan rahatsız
olup Safevi tarafına geçti. Safevi tarafına geçmesinden sonra kendisine de “Han” unvanı ile beyler-
beylik görevi verildi. 1578’de Şemseddin Bey’in oğlu Şeref Han’ın Safevilerden yüz çevirerek Osman-
lı tarafına geçmesiyle Bitlis tekrar ocaklık bir hükûmet olarak Şeref Han’ın idaresine verildi. Böylece
V. Şeref Bey’in İran’da kullandığı “han” lakabı bu tarihten sonra bütün Bitlis beylerine teşmil edildi
ve beyliğe atanan kimselere “han” denilmeye başlandı. Nitekim Evliya Çelebi Seyahatnâmesi’nde
önemli bir figür olarak karşımıza çıkan Abdal Han bu unvanla tanınanlardan biridir.[16]

12 TSMA d. 10057.
13 “Bu yedi nefer Kürd beyleri Kürdistan’ın ümerâ-i ‘izâmından olup bunlara yazılan âhkam-ı şerîfenin âhirinde ‘alamet-i
şerîfe i‘timâd idesiz deyü yazılmaz ve hitâb olundukda siz deyü hitâb olunur ri‘âyet olunagelmişlerdir”. TSMA d. 10057.
14 TSMA d. 5246
15 Şah tarafından IV. Şeref Han’a verilen “imtiyaz beratı” aktarılmıştır. Beratta şu ifadeler kayıtlıdır: “Bu eyâlet sahibine
gölgemizin emniyeti altında yer verdik. Kendisini Han rütbesiyle onurlandırarak onu Şeref Han olarak isimlendirdik”.
Şerefnâme, c. I, s. 457-459.
16 Yasemin Beyazıt, “Evliya Çelebi’nin Sunduğu Önemli Bir Portre: Bitlis Hanı Abdal Han”, Pamukkale Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü Dergisi, sy. 10 (Ağustos 2011), s. 67-82.

321
Yukarıda aktarılan hâkim, han ve sancakbeyi tabirleri belgelere yansıyan unvanlardı. Bunların yanı
sıra Bitlis halkının yöneticileri için kullandıkları emir veya “mîr” tabirinin de mevcut olduğunu be-
lirtmek gerekir. Zira Şeref Han, kitabında beylerin unvanını verirken yoğun şekilde mîr ve emir ta-
birini kullanmaktadır.[17]

Bitlis Han’ı Nasıl Atanır ve Azledilirdi?

Irakeyn Seferi sonrasında Kanunî Sultan Süleyman tarafından Kürt beylerinin statülerini belirleyen
1535 tarihli bir belge Topkapı Sarayı Müzesi Arşivi (TSMA) evrak kısmında 11696 numara ile kayıt-
lıdır. Bu belge, hâkim/sancakbeyinin kim olacağı ve nasıl atanacağına dair hükümler içermektedir.
Her bir Kürt beyine tuğralı ferman olarak gönderilen belgede yönetim sistemi ve yönetici atama ku-
ralı açık şekilde belirtilmiştir:

“Sancakları oğuldan oğula neslen ba’de neslin mülkiyet üzere idâre edeceklerdir. Sancak beylerin-
den herhangi birisi öldüğünde eyâleti kaldırılmayıp bütün hududu ile temliknâme-i hümâyûnum
gereği sancağın tamamı oğluna verilecektir. Şayet birden fazla oğlu varsa sancakları aralarında
eşit bir şekilde paylaştırılacaktır. Veyahut kendileri istedikleri şekilde tasarruf edeceklerdir. Sancak
beylerinden herhangi birisi kudret-i Rabbani ile vârissiz ve akrabasız vefat ederse o zaman eyâleti
hariçten olan yabancılara verilmeyecektir. Kürdistan beylerinin müşavere ve ittifakı sonucu onlar
bölge beylerinden veya beyzâdelerinden her kimi layık ve uygun görürlerse ona tevcih edilecektir”.[18]

Kürt beylerine yazılan temliknâmede yer alan bu hüküm, sonraki kanunnâme ve risalelerde de yer
alacaktır. Nitekim benzer hüküm Kanunî dönemi kanunnamesinde yer almaktadır. Buna göre san-
cak idarecisi olan Kürt beylerinden birisi ölürse yerine oğlu atanacaktı. Fakat oğlu yoksa kardeşi
veya başka bir akrabası tayin edilecekti. Eğer soyu kesilmişse artık dışardan birisine verilirdi ki
bu durumda sancak ocaklık olmaktan çıkardı.[19] Bu kanun hükmü aynı şekilde Ayn Ali Efendi ve
Sofyalı Ali Çavuş Risalelerinde de yer almaktadır.[20] Burada görüldüğü üzere sancakların hâkimle-
ri isyan, ihânet ve sefere katılmama gibi nedenler dışında görevden alınamazdı. Görevden alındık-
larında beylik ya oğullarına, ya kardeşlerine ya da aileden birine verilebilirdi. Dolayısıyla yönetim
dışardan birine verilerek ailenin mülkü ve idârî devamlılığı bozulamazdı. Neticede bu durum diğer
sancaklarda olduğu gibi Bitlis’te de yönetimi elinde tutan bir hanedan oluşturmuştur. Bitlis yöne-
timini elinde tutan bu kişilere “hanzâde” denilmiştir. Bitlis’te herhangi bir nedenle yönetici değiş-
tirmek gerekir ise bu kişi hanzâde denilen yönetici aileden gelmek zorundaydı. Öncelikle ölen veya
görevden alınan beyin oğlu, oğlu yok ise torunu, torunu yoksa kardeşi veya kardeşinin oğullarından
birisi atanırdı. Bazı durumlarda vefat eden hâkimin yerine torunun atandığı da olmaktaydı. Nitekim
21 Ekim 1797’de Bitlis hâkimi Mehmed Şeref Han’ın vefatı üzerine Bitlis kadısının merkeze yazdığı
arzda belirttiği üzere; “beyler içinde en müstahak ve halk ile uyumlu olan torunu İbrahim Bey” Bitlis
hâkimliğine atanmıştı.[21]

17 Birkaç örnek için bkz. Şerefnâme, c. I, s. 337, 408.

18 TSMA. e. 11969 (Yeni numara: 1012).
19 “Ve bunlardan birisi fevt olsa yâhud edâ-i hizmet eylese, yurdı ve ocağı olmağla, sancağı ve ocağı, evlâdına ve akrabasına
verilir; hâricden kimesneye verilü-gelmemişdir. Meğerki evlâd ü akrabası münkariz ola, ol zaman da sancak tasarruf
eylemiş bir umûr-dîde kimesneye verilür. Amma yurdluk ve ocaklık i‘tibâr olmaz, belki sâir elviye gibi tasarruf olunur”.
Osmanlı Kanunnâmeleri ve Hukukî Tahlilleri, 4. Kitap Kanunî Devri Kanunnâmeleri, s. 469, 476-477.
20 Ahmet Akgündüz, Osmanlı Kanunnâmeleri ve Hukukî Tahlilleri, 9/1 Kitap, I. Ahmed Dönemi Kanunnâmeleri, 9/II. Kitap
II. Osman Dönemi Kanunnâmeleri, Osmanlı Arşt. Vakfı: İst. 1996, s. 36-37; Sofyalı Ali Çavuş Kanunnâmesi, s. 32.
21 BOA, C. DH. 63/3145. Atama kaydında “Hükûmet-i Bitlis ber-vech-i yurtluk ocaklık” ibaresi yer almaktadır.

322
Ocaklık olarak Bitlis beyleri yani Şerefhanlara ırsî intikal ile verilen “hanlık” veya hâkimliğin nasıl
tevcih edileceğine dair kesin bir kanun yoktu. Ancak genelde sancak babadan oğula geçmekteydi.
Bazı durumlarda sancağın kardeşler arasında veya ailenin bir diğer üyesine geçtiği de olurdu. XVII.
yüzyıldaki atamalarda beylerbeyinin müdahalesinin olduğu ve karışıklık çıktığı da vakiydi. Özellik-
le XVIII. yüzyılda Bitlis beylerinin bir yılı bile bulmayan sürelerle değiştirilmesi bölgede siyasal ve
ekonomik krizlerin yaşanmasına sebep oldu. Bu nedenle Bitlis beyleri ve halkı merkeze şikâyette
bulunarak yönetime müdahalenin ve Bitlis’in idari düzenin devamının sağlanmasını talep ettiler.
Divan’da görüşülen konu için Erzurum, Van ve Diyarbekir beylerbeyine ferman yazılarak Bitlis han-
lığına yapılan tevcihlerde bir düzenleme yapıldığı ve buna uyularak irsî intikalde hakkı olan ve hal-
kın uygun gördüğü kişinin atanması emredilmişti.

Bey ataması için arz yazma yetkisi olan kişilerden biri de kadılardı. Örneğin 3 Eylül 1758’de Bitlis
kadısı Mustafa ile eski müftü Ahmed ve şehir ileri gelenlerinin imzalarını taşıyan mahzarla Adilhan-
zâdelerden Mehmed Şeref Han’ın atanmasını istemişlerdi.[22]

Bazı atamaların Van valisinin iltimasıyla yapıldığı görülmektedir. Örneğin Ağustos 1735’te Van va-
lisi Timur Paşa’ya gönderilen fermanda, Paşa’nın iltimasıyla Bitlis hâkimi atanan Selim Han’ın dev-
let hazinesine vermesi gereken paranın savaş için harcadığı belirtilmişse de bu paranın tam olarak
tahsil edilip gönderilmesi emredilmişti.[23]

Bitlis beylerinin azledilme sebeplerinden biri de ahaliye zulüm yapmaları ve adaletsiz davranmala-
rıydı. Nitekim 7 Haziran 1739 tarihli yazışmada, Bitlis hâkimi olan Süleyman Bey’in birtakım Kürt-
leri, kethüdasıyla Hınıs’a gönderdiği ve köyleri yağmalayarak bölge halkına zulüm ettiği için azil
edilmesi ve yerine Mehmed Emin Han’ın atanması istenmişti.[24] Keza 25 Mart 1765’te Bitlis hâkimi
Şeref Han, halka yaptığı zulüm ve te‘addi sebebiyle görevinden alındı ve yerine hanzâdelerden Haşim
Bey atandı.[25] Görevden alınma sebeplerinden biri de muktedir yönetici vasfının taşınmamasıydı. Bu
durum bazen sabilik/çocukluk iken bazen de yaşlı veya piri ihtiyar olmasına bağlanabilirdi. Mesela
3 Şubat 1744 tarihli kayıtta, Bitlis hâkimi olarak atanan Şeref Han’ın çocuk yaşta olduğu ve Bitlis’i
idareye kadir olmadığı anlaşıldığından yerine Burhan Bey’in tayin edilmesi uygun görülmüştü. Bur-
han Bey, gerekli görüldüğünde beş bin piyade ve süvari asker ile sefere katılma şartıyla atanmıştı.[26]

Bitlis beyliğine atanma ve azledilme sürecinin nasıl işlediğine dair bu izahattan sonra şimdi esas
konumuz olan Bitlis’in idarecilerinin atamalarına ve meydana gelen statü değişimlerine geçebiliriz.

Eyaletten Klasik Osmanlı Sancağına Bitlis

Yukarıda ifade edildiği üzere Bitlis, Osmanlı idaresinin girdiği ilk yıllarda timar sistemine dâhil ol-
mayan ve yerel beyler tarafından yönetilen bir sancaktı. Ancak 1535’te Bitlis’in bu idari statüsü de-
ğişime uğradı. Zira 1515’te eyalet veya hükümet denilen farklı bir idari statü ile Osmanlı idaresine
geçen Bitlis, bölgenin yerel idarecileri olan Şerefhanlardan alınarak merkezden atanan sancakbey-
leri eliyle yönetilmeye başlandı. Bu değişimin sebebi esasen Kanunî’nin Irakeyn Seferi’ne çıkmasına

22 BOA, AE. SMST. III. 82/6048.

23 BOA, Mühimme Defteri, No: 141, s. 17/48.
24 BOA, C. DH. 187/9349.
25 BOA, C. DH. 229/11446.
26 BOA, C. DH. 76/3779.

323
sebep olan olaylar zinciri ile ilgilidir.[27] Ulama Han ile Şeref Bey arasındaki gerginlik ve mücadeleler
devlet merkezinin Bitlis ile ilgili bu kararı almasına neden oldu. Safevilerden yüz çevirerek Osmanlı
tarafına geçen Ulama Han’ın padişahın emriyle Van’dan İstanbul’a gönderilmesi görevi Bitlis hâkimi
Şeref Bey’e verilmişti. Bu görevin yerine getirilmesi sırasında Ulama Han ile Şeref Bey arasında kimi
rahatsızlıklar yaşandı. Neticede Ulama Han’ın başkentte Şeref Bey’in Safeviler ile işbirliği içinde
olduğuna dair iddiaları nedeniyle Şeref Bey devlet merkezinin gözünden düştü ve Bitlis’in idaresi
Ulama’ya verildi. Büyük bir Osmanlı ordusu Bitlis’i ele geçirmek üzere harekete geçti.[28] Bunun üze-
rine Şeref Bey de Safevi tarafını tercih etmek zorunda kaldı ve Tebriz’de bulunan Şah Tahmasb’a
bağlılığını bildirdi. Şeref Bey, Bitlis ve çevresindeki kaleleri korumak üzere aşiret kuvvetleri ve ağala-
rını harekete geçirdi. Oğlu Şemseddin ile diğer aile üyelerini ise Ahtamar Kalesi’ne gönderdi.[29] Bitlis
sancağına beylerbeylik payesi ile atanan Ulama Paşa ve Fil Yakup Paşa, Bitlis’i ele geçirmek üzere
1532’de harekete geçtiler. Yaklaşık üç aylık kuşatmadan sonra şehri ele geçirmeye yakın Şah Tah-
masb’ın ordusuyla geldiği haberi üzerine Osmanlı kuvvetleri kuşatmayı yarıda bırakarak geri çekildi.
Şah, Ahlat’ta bir süre kaldı ve Şeref Han’ı Kürdistan beylerbeyi atayarak geniş bir alanın hakimiye-
tini verdi. Böylece Safevilerin sınır hattı biraz daha batıya kaymış oldu. Şah’ın bölgeyi terk etmesiyle
Ulama Paşa tekrar harekete geçerek Hizan üzerinden Bitlis’i kuşatmaya başladı. Şeref Han, bunlara
karşı koyamayacağını anladığından Safevi ordusundan yardım istedi. Ancak aşiret ağaları yardımı
beklemeden karşı koymak üzere mücadeleye başladılar. İlk çarpışmalar Tatik Kalesi’nin güneyinde
başladı. Şiddetli mücadelede Şeref Han ile birlikte Rojiki aşiretinden birçok kişi öldürüldü.[30]

Şeref Han’ın öldürülmesinden sonra Ekim 1533’te Rojiki aşiret ağaları Ahtamar’da bulunan Şem-
seddin’i Bitlis’e getirerek bey ilan ettiler. Şemseddin Bey, Ulama Paşa’ya karşı koyamayacağını anla-
dığından devlet merkezine başvurarak atalarının yurdunun kendisine verilmesi karşılığında devlete
sadakat ile hizmet edeceğini bildirdi. Nitekim 1534 tarihinde Bitlis hâkimi Şemseddin, Veziriazam
İbrahim Paşa ile görüştükten sonra merkeze mektup yazarak “ülkâ ve ocağımız inâyet olunub sâir
Ekrad beyleri gibi müreffehü’l-hâl olmak” ricasında bulunmuştu.[31] Bu istek üzerine Irakeyn Sefe-
ri’nin başladığı nazik durum da göz önüne alınarak Bitlis’in yönetimi Şemseddin Bey’e verildi. Bit-
lis’ten alınan Ulama Paşa ise Azerbaycan beylerbeyi olarak atandı. Böylece İran seferi için hazır-
lanan diğer Kürt beylerinin de gönlü hoş tutuldu. Bitlis hanı ile diğer Kürt beyleri Serasker İbrahim
Paşa ile birlikte Tebriz seferine katıldılar.[32]

Tebriz dönüşünde Osmanlı ordusunun Ahlat’ta konakladığı sırada Ulama Paşa, Şemseddin Bey’in
Bitlis idareciliğinden alınarak Malatya sancağına, kendisinin de Bitlis yöneticiliğine atanmasını
önerdi. Durum padişaha arz edildikten sonra bu yönde bir karar çıktı ve Malatya sancağı malikâne
olarak Şemseddin Han’a tevcih edildi. Şerefnâme’deki anlatıya göre Padişah’ın bu emrini kabul eden
Şemseddin Bey, Malatya’ya doğru yola çıkmışken Sason hâkimi Süleyman Bey’in “Bitlis’i bırakıp
Malatya’ya gitmeleri durumunda bir daha asla Bitlis’e dönemeyeceklerini ve yönetim geleneklerinin
sona ereceğini” söylemesi ve Ulama Paşa’nın sebep olduğu bu karara karşı çıkmasını salık verme-
siyle geri döndü. Dönüşte maiyetiyle birlikte Şah’a bağlılığını bildirmek üzere Tebriz’e gitti.[33] Şah
tarafından teveccühle karşılanıp “han” unvanıyla onurlandı.[34] Böylece Bitlis, Ulama Paşa’nın idare-
sine verildiği 1535’ten 1578’e kadar kırk iki yıl klasik Osmanlı sancağı olarak idarî teşkilattaki yerini

27 Feridun Emecen, “Irakeyn Seferi”, DİA, c.19, İstanbul 1999, s.116.

28 Şeref Han Bitlisi, Şerefnâme, Kürt Tarihi, c. 1, Çev. Abdullah Yegin, Nubihar, İstanbul 2013, s. 450-453.
29 Şerefnâme, c. I, s. 454.
30 Şerefnâme, c. I, s. 460-461; Abdullah Demir, “16. Yüzyılda Safevi ve Osmanlı Hâkimiyetinde Bitlis Beyleri”, s. 269-270.
31 BOA, A. DVN. (Dosya), No: 1, s. 36.
32 TSMA 4080; M. Tayyip Gökbilgin, “Arz ve Raporlarına Göre İbrahim Paşa’nın Irakeyn Seferindeki İlk Tedbirleri ve Fütu-
hatı”, Belleten, 83/XXI, Ankara 1957, s. 466-468.
33 Şerefnâme, c. I, s. 468-469.
34 Şerefnâme, c. I, s. 471.

324
aldı. Klasik Osmanlı sancağına çevrildikten bir süre sonra timar sistemine dâhil edildi ve tahrire tabi
tutuldu. Bitlis’e ait ilk tahrir kayıtları 1537 tarihini taşıyan timar icmal defterinde yer almaktadır.[35]
Bu tarihten sonra birkaç defa daha tahrir yapıldığını elimizdeki mufassal ve icmal defterlerden gö-
rebilmekteyiz.[36] Bitlis sancağı, teşekkülünden 1548 yılına kadar Diyarbekir beylerbeyine bağlı kaldı.
Ancak 1548’de Van’ın kesin şekilde Osmanlı hâkimiyetine alınması ve burada beylerbeylik teşkila-
tının kurulmasıyla Bitlis, klasik Osmanlı sancağı olarak Van beylerbeyliğine tabi kılındı. Bu tarihten
sonra Bitlis’in idarî işlemleri Van valileri tarafından yürütüldü. Nitekim 1550-1551’deki kayda göre
Bitlis, klasik Osmanlı sancağı olarak Van vilâyetine bağlı görünmektedir.[37] Bitlis sancağı, 1578’de
Şeref Han’ın Safevilerden ayrılarak ata yurdu Bitlis’e dönüşüne kadar klasik Osmanlı sancağı olarak
Van beylerbeyliğine dâhildi.[38] Osmanlı tarafına geçtikten sonra 1578 yılında Şeref Han’a gönderi-
len mektupta sancağının kendisine yurtluk-ocaklık tevcih edileceği bildirilmiştir. Bu tarihten sonra
Bitlis hükûmeti, yurtluk-ocaklık olarak Bitlis beylerine verildi.[39]

V. Şeref Han’ın Bitlis’e Dönüşü ve Ocaklık Hükûmetinin İhyası

1535’te Şemseddin Han, aşireti ile Safevi tarafına geçti ve Şah tarafından kendisine ülkenin farklı
yerlerinde görevler verildi. Şemseddin Han’ın oğlu Şeref de İran’da doğdu ve Şah’ın sarayında eği-
tim alarak büyüdü. Şemseddin Han’ın ölümü üzerine yerine oğlu Şeref Han geçti. Şah’ın hizmetinde
iken İran’da birçok yerin yöneticiliğini yaptı. Şah Tahmasb öldükten sonra sarayda gözden düştü
ve Nahcivan valiliğine atandı. Bu dönemde İran’a büyük bir sefer hazırlığında olan Osmanlılar, sınır
hattında yer alan beyleri istimâlet politikası ile yanına çekme arayışına girdi.[40] Tam da bu sırada Sa-
fevilerden hoşnutsuz olan Şeref Han ile temasa geçildi ve Osmanlı tarafına geçmesi için ikna edildi.
Van beylerbeyi Hüsrev Paşa’nın bu konuda ciddi çabalar sarf ettiği belgelere yansımaktadır. Nitekim
Van beylerbeyine 11 Kasım 1577’de yazılan mektupta Kürt beylerine istimâlet verilerek Osmanlı ta-
rafına celp edilmeleri ve Şeref Han’a babasının ülkası olan Bitlis’in yurtluk-ocaklık verilerek bunun
temin edilebileceği bildirilmişti.[41] Van beylerbeyine 10 Mart 1578’de yazılan fermanda, Nahcivan
valiliğinde bulunan Şeref Han’a Bitlis sancağı yurtluk ve ocaklık verilirse Bitlis’e geleceği bildirildi-
ğinden bir mektup ve adam göndererek Bitlis’in kendisine verildiğinin haber verilmesi emredilmişti.[42]
Bunun üzerine bir hafta sonra yazılan diğer bir emirle Bitlis’in Şeref Han’a tevcih edildiği ve zaman
geçirmeden ailesi ve aşiretleri ile Bitlis’e gelerek yönetimin başına geçmesi istenmişti.[43] 20 Ocak
1579’da gönderilen fermanda ise Bitlis’in kayıtlı haslarından toplam 505.164 akçelik gelir ile Bitlis
hükumetinin “ülkelik tarikiyle” kendisine verildiği ve beratının gönderildiği belirtilmektedir. Kendi-
sinin varıp burayı idare etmesi emredilmekteydi.[44] Beş gün sonra 25 Ocak 1579’da yazılan diğer bir
fermanda ise Şeref Han’a Osmanlı’ya itaati sebebiyle bir mektup ile birlikte süslü bir kılıç ve bir hilat
gönderilerek Bitlis hâkimliğine atandığı belirtilmekteydi.[45] Osmanlı merkezi ve Van beylerbeyinin
ısrarlı politikası ile Şeref Han, aşiretleri ile birlikte ata yurdu Bitlis’e gelmiş ve yurtluk-ocaklık olarak

35 BOA, TD. 189.

36 BOA, TD. 413, 730; Tapu Kadastro Genel Müdürlüğü Arşivi (TKGM), TT. d. 109, 202, 288, 328, 343.
37 Feridun M. Emecen-İlhan Şahin, “Osmanlı Taşra Teşkilatının Kaynaklarından 957-958 (1550-1551) Tarihli Sancak Te-
vcih Defteri I ”, Belgeler, c. XIX, sy. 23, Ankara 1998, s. 84.
38 Orhan Kılıç, XVI-XVII. Yüzyıllarda Van (1548-1648), Van 1997, s. 136-141.
39 “Bitlis sancağının yurtluk ve ocaklık tarîkle neslen ba’de neslen evlad ve ahfadına kalmak şartıyla kendisine inâyet olun-
duğu”. Bkz. BOA, Mühimme Defteri, No: 32, s. 81/163, 89/185.
40 Orhan Kılıç, “Van Eyaleti’ne Bağlı Sancaklar ve İdarî Statüleri (1558-1740)”, Osmanlı Araştırmaları, sy. 21 (2001), s. 197.
41 BOA, Mühimme Defteri, No. 32, hk. 659.
42 BOA, Mühimme Defteri, No. 32, hk. 168.
43 BOA, Mühimme Defteri, No. 32, hk. 185.
44 BOA, Mühimme Defteri, No. 32, hk. 506.
45 BOA, Mühimme Defteri, No. 32, hk. 543.

325
Bitlis’in idaresini ihya etmek üzere devralmıştı.[46] Böylece Bitlis’te Tanzimat’a kadar devam edecek
Şerefhanların idaresi yeniden başlamış oldu. Şeref Han, Bitlis ve çevresini içine alan geniş bir alanı
hükûmet sancak olarak idaresi altına aldı. İlk dönemde 505.000 akçe olan hasları bir süre sonra
yapılan eklemeler ile 1.205.372 akçe gibi dikkat çekici bir miktara ulaşmıştı.[47] Şeref Han’ın 1578’de
başlayan Bitlis hanlığı 1010/1601 yılına kadar devam etti. 1601 yılında Şeref Han, Van beylerbeyi
tarafından bilinmeyen bir sebeple idam edildi. Kendisinin bir hayli yekûn tutan muhallefâtı ise bir-
çok tartışmaya sebep oldu.[48] Bu sırada Bitlis şehrine ve ocaklık yapısına yapılan müdahale belgelere
yansımaktadır. Bitlis kadısı, müderris ve sair birkaç ulema bu durumu merkeze arz etmişti. Bitlis
halkının ve Müslümanlarının huzur ve refahı için gerekli tedbirlerin alınmasını istemişlerdi. Belge-
de durum şu şekilde belirtilmişti: “Bitlis eyâleti bir kadim ocak iken bilâ-sebeb mahza cem‘-i mâl
içün bu vilayete olan hasarât devr-i âdemden berü olmayub Sultanım hazretlerine dahi bu hayf
ma‘lum olub”. Bu ifadede görüldüğü üzere sebepsiz yere para ve mal elde etme hırsı dolayısıyla Van
idarecisi ile adamları Şeref Han’ı öldürtmüş ve Bitlis şehrini de top ve tüfek saldırıları ile harap et-
mişlerdi. Şeref Han’ın ölümünden sonra kardeşi Halef Han atanmışsa da beylerbeyinin adamlarının
müdahalesi devam ettiğinden halkın huzuru bozulmuştu. Şehrin ileri gelenleri olarak kadı, müderris
ve sair ulema merkeze arzda bulunarak bu tarz müdahalenin engellenmesini istemişlerdi.[49]

1601’de Şeref Han’ın öldürülmesinde sonra malları devlet tarafından müsadere edildi.[50] Şeref
Han’dan sonra Bitlis hükûmetinin başına önce kardeşi Halef Han, daha sonra oğlu Ziyaeddin geçti.
Ziyaeddin Han’ın yönetimi 1602-1618 yıllar arasındaydı. [51] Ziyaeddin Bey’den sonra oğlu Abdal Han
Bitlis yöneticiliğini almış ve uzun yıllar bu görevi yürütmüştür.[52] 27 Temmuz 1634’te Bitlis hâkimi
olan Han Abdal’a, Van Kalesi’nin muhafazasının öneminden bahsedildikten sonra Kızılbaş’ın Van
üzerine geldiği haber alındığından aşiret ve kabileleriyle Van muhafazasına gitmesi emredilmişti.[53]
Keza 1637’de Bayram Paşa komutasında gerçekleşen İran seferinde Abdal Han’ın Van Kalesi’nin
muhafazasında görev aldığı görülmektedir. Nitekim Osmanlı seferlerinde gösterdiği yararlılıklar
nedeniyle Bitlis hâkimi Abdal Han’a yazılan hükümde, “hükkam-ı Kürdistan’ın yarar ve namdarı
olarak Van muhafazası için aşayir ve kabaili ile harekete geçmesi” bildirilmişti.[54] Bitlis’e dair önemli
bilgiler aktaran Evliya Çelebi’nin 1655’deki Bitlis seyahatinde Abdal Han görevinin başındaydı. Ab-
dal Han, Van beylerbeyi Melek Ahmed Paşa’ya karşı olumsuz tutumlar içerisine girdiğinden 1655
Temmuz’unda Melek Ahmed Paşa komutasındaki Osmanlı ordusu Bitlis’i kuşattı. Kuşatmaya bir
süre dayanan Abdal Han, yenilginin kaçınılmaz olduğunu anlayınca Mutki’ye doğru kaçtı. Bunun
üzerine Osmanlı kuvvetleri 29 Temmuz’da Bitlis’in kontrolünü ele geçirdi. 31 Temmuz’da Bitlis’te
divan kuruldu. Bitlis’in bilgin, şeyh, müderris, ağa, tüccar vs. ileri gelenleri ile Abdal Han’ın oğulları
bu toplantıda hazır bulundu. Bitlis halkı ve şehrin ileri gelenleri, Ziyaeddin Bey’in han atanmasını
Melek Ahmed Paşa’dan talep ettiler. Paşa, bu teklifi ancak Abdal Han’ın devlette olan borçlarının
ödenmesi koşuluyla kabul edeceğini belirtti. Hatta eğer bu borçlar ödenmezse Bitlis’i ocaklıktan çı-
karıp normal Osmanlı sancağına çevirmekle tehdit etti. Bu tehdit karşısında hem Bitlis beyleri hem
de halkı karşı çıkarak borçları ödeyeceklerine dair söz verdiler. Sözlerini yerine getirmek için de Ab-
dal Han’ın Bitlis Kalesi’ndeki sarayında bulunan malları, kitapları ve diğer değerli eşyalarını mezata

46 Şerefnâme, c. I, s. 482-483.
47 BOA, KK. 262, s. 181.
48 BOA, A. DVN, No: 935, s. 8, 17; BOA, KK, No: 70, s. 370, 409, 490.
49 BOA, A. DVN, 3/95. Bu belge üzerinde herhangi bir tarih kaydı olmadığından yanlışlıkla 986/1578 olarak kaydedilmiş ise
de Şeref Han’ın idamı 1601 yılı olduğundan bundan sonraki zamana yani 1602 yılına ait olmalıdır. Bu sırada Şeref Han’ın
kardeşi Halef Bey, Bitlis hâkimiydi. Bu konunun ayrıntısı için bkz. M. Dehqan-V. Genç, “Why Was Sharaf Khan Killed?”,
Manuscripta Orientalia, XXI/2 (2015), pp. 13-19.
50 BOA, A. DVN. MHM. d. 935, s. 8,17.
51 M. Dehqan-V. Genç, “Why Was Sharaf Khan Killed?”, s. 13.
52 1631 tarihli sancak tevcih defterinde “hükûmet-i Bitlis der tasarruf-u Abdal ibn Ziyaeddin” kaydı mevcuttur. BOA, C. DH.
122/6095, s. 9.
53 BOA, Mühimme Zeyli Defteri, No: 9, s. 103/330.
54 BOA, Mühimme Defteri, No: 87, s. 113/262.

326
çıkardılar. Borçların ödenmesi üzerine Ziyaeddin Bey, Bitlis hanı ilan edildi.[55] Ancak Melek Ahmed
Paşa’nın dönmesinden bir süre sonra Abdal Han Bitlis’e geri döndü. Dönüşünde hanlığı geri almayıp
oğlu Ziyaeddin’in yönetime devam etmesini istedi. Ancak Abdal Han’ın oğulları arasında ciddi bir
çekişme de mevcuttu. Evliya Çelebi’nin Bitlis sarayında bulunduğu günlerde bizzat tanıklık ettiği
üzere Abdal Han’ın oğlu Nurruddehr, kardeşi Ziyaeddin’i Melek Ahmed Paşa ile işbirliği yapmak
suçlamasıyla hançerle öldürmüştü.[56] Daha sonra Ziyaeddin’in kanına karşı Nuruddeh de öldürül-
müştü. Oğulları arasındaki bu katliamdan sonra Abdal Han, belki de seksenli yaşlarda Bitlis hâ-
kimliğini tekrar ele geçirmişti. Abdal Han’ın idaresi muhtemelen 1664 yılında kadar devam etmişti.
Çünkü 1665 yılında Bitlis hanlık tahtına Han Abdal’ın oğlu Bedreddin’in geçtiği görülmektedir.[57] Ni-
tekim Temmuz 1665’te merkezden gönderilen hükümde, Bitlis hâkimi iken halka kötü davranması
ve sair sebeplerden görevden alınıp yerine oğlu Bedir Han’ın atandığı, Abdal Han’ın Hazzo’ya doğru
kaçtığı ve mazul Abdal Han’ın yakalanması için Diyarbekir ve Van beylerbeylerine, Hizan, Hakkâri
ve Hoşab hâkimlerine emir yazılmıştı. Abdal Han’a yardım eden kişilerin de cezalandırılacağı be-
lirtilmişti.[58] Abdal Han’ın görevden alındığını gösteren Ekim 1666 tarihli kayıtta, Bitlis eski hâkimi
Abdal Han, Şırvi sancakbeyinde 2.500 kuruş alacağı olduğunu ve bunu tahsil edemediğini bildirip
mahkemece alınmasını istemişti.[59] 1667’de Abdal Han öldürüldüğünde Bedreddin de hâkimlik gö-
revinden alındı ve yerine Abdal Han’ın diğer oğlu Şemseddin, Bitlis hanı olarak atandı. Zira Kasım
1667’de Van beylerbeyi ve kadısına yazılan hükümde, Bitlis eski hâkimi Abdal Han’ın, yeni hâkim
Şeref Han’da birkaç yıl önceden kalan 8.000 riyal kuruşun mahkeme yoluyla tahsil edilmesi isten-
mişti.[60] 1670’te Şeref Han’ın beylik yapmaya devam ettiği görülmektedir.[61] 1671’de ise Bitlis hanlı-
ğına Bedir Bey geçmiştir.[62] 1672’de görevine devam ettiğini birkaç Ermeni ile borç ilişkine girdiğini
gösteren kayıttan anlaşılmaktadır.[63] 17 Haziran 1680 tarihli bir diğer belgede Bedir Han’ın Bitlis’i
idare etmeye devam ettiği kayıtlıdır.[64]

Bitlis hakimliği için mücadeleye girişen kardeşlerin durumu üzerine 10 Aralık 1687’de Bitlis hâkimi-
ne yazılan Nâme-i Hümâyûn’da Bitlis’in önemi ve yönetiminin düzeni hakkında devletin tutumu şu
şekilde belirtilmektedir: Cenâb-ı emâret meâb eyâlet-nisâb mîr-i meâli-i intisâb huzurlarına … itti-
haf ile inha olunur ki bundan akdem Murad Han Beg ile mabeyninizde olan ahval bil cümle malu-
mumuz oldı. Ol serhadd-i mansurede fitne vukuuna şevketlü ve kerametlü ve inayetlü padişahu-
mız hazretlerinin rıza-i hümayunları olmayub ahali-i vilayet daima müreffeh ve hoş hal ve reaya
ve beraya hamişe asude ve mutmainü’l-bâl olması her vechile murad-ı hümâyûn-ı şehriyâri olub
hükûmet-i mezbûre sana ihsan olunmasın ahali-i vilayet mahzar ve rica idüb ve senden hün-i
sülûk-i me’mul olduğundan inayet-i aliyye-i padişahiden hala Bitlis hükûmeti sana tevcih olunub
emr-i şerif gönderilmişdir. İmdi inşâ‘a’llâhü te‘âlâ sen dahi bundan sonra ziyade basiret ve intibah
ile alakana hareket idüb gerek Van kullarının mevaciblerine ta‘yîn olınan akçenin vakt u zema-
nıyla tahsil ve tesliminde ve gerek reaya ve beraya fukarasının terfiye ve tanzim-i ahvallerinde
fevkal gaye takayyüd ve ihtimam eyleyüb her vechile cümle ile hüsn-i zindegânı ve melâyemet ve
melâtıfat rıza-i hümâyûn ihtilali muceb-i ahval vukuundan be gayet ihtiraz ve ictinâb eyleyüb ol

55 Evliya Çelebi, Evliya Çelebi Seyahatnamesi Topkapı Sarayı Kütüphanesi Bağdat 305 Numaralı Yazmanın Transkripsi-
yonu-Dizini, (Haz; Y. Dağlı vd.), 4. Kitap, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul 2001, s.131-152
56 Evliya Çelebi, Evliya Çelebi Seyahatnamesi Topkapı Sarayı Kütüphanesi Bağdat 307 Numaralı Yazmanın Transkripsi-
yonu-Dizini, (Haz: Y. Dağlı vd.), 5. Kitap, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul 2007, s. 14-25
57 BOA, Mühimme Defteri, No: 95, s. 47/282.
58 1660-1664 Tarihli Ordu Mühimmesi, Sächsische Landesbibliothek-Staats-und Universitätsbibliothek Dresden (SLUB)
Eb. 387, vr. 152b-153a.
59 BOA, Atik Şikâyet Defteri, No: 5, s. 66/406.
60 BOA, Atik Şikâyet Defteri, No: 6, s. 107/466.
61 BOA, Atik Şikâyet Defteri, No: 4, s. 429/1780.
62 BOA, Atik Şikâyet Defteri, No: 8, s. 28/115.
63 BOA, Atik Şikâyet Defteri, No: 8, s. 63/271.
64 BOA, MAD d. 9855, s. 72.

327
tarafların her ahvalini hakikati ve sıhhati üzer tahrir ve i‘lâm eyleyesin.[65] Van valisi Hasan Paşa’ya
Ocak 1689’da gönderilen hükümde, Van ayanı mahzar gönderip Bitlis hükümeti bundan önce Nuh
Bey’e tevcih edilmişken kul taifesi kendisinden şikâyet ederek onu istemediklerini bildirmişlerdi.
Buna karşılık merkezden yazılan hükümde “ferman-ı sabık üzere Bitlis hâkimi olan Nuh Bey’i iclas
ettürüp ahardan bir ferde müdahale ve alaka ettürmeyüp muaraza edenleri men ve def eylemek”
ifadesiyle Nuh Bey’in idaresinin tesis edilmesi ve kul taifesi ile diğer muhalefet edenler hakkında
gerekli tedbirin alınması emredilmişti.[66] Şubat 1689’da Van valisi Vezir Hasan Paşa’ya gönderilen
diğer bir hükümde, daha önce Van ayanının mahzar göndermesiyle Bitlis’e hâkim olan Nuh Han’a
kul taifesinin kışkırtması ile bazı kişiler muhalefet etmekteydi. Bunun üzerine paşaya bu kişileri
tedip ve Nuh Han’ın idaresinin tesis etmesi emredilmişti.[67]

Mayıs 1689’da ise Bitlis hâkimliği Mehmed Said Bey’e, ayan ve eşrafın isteği ile ocaklık olarak verildi
ve kendisinin iyi hizmetlerde bulunması istendi.[68] Birkaç yıl sonra Bitlis hükûmetinin yöneticisi ola-
rak tekrar Nuh Han’ı görmekteyiz. Zira 1691’de Bitlis hâkimi Nuh, merkeze gönderdiği arzda kendisi
seferde iken, hükümetine tabi bazı aşiretler kendi hallerinde olmayıp eşkıyalık yaptıkları gibi, birini
de hâkim nasb ettirdikten sonra kaleyi ele geçirdiklerini bildirmekteydi. Bunun gibi bozgunculuk ya-
panların ortadan kaldırılması ve Nuh Han’ın idaresinin yeniden tesisi için Bitlis kadısı, kale dizdarı
ve azaplar ağasına ferman yazılmıştı.[69] Ayrıca Şubat 1691’de Erzurum valisi Ömer Paşa’ya yazılan
hükümde Bitlis hükümetinin, 17 Şubat 1691’de eski hâkimi olan Nuh Han’a tevcih edildiği bildiril-
mişti. Van beylerbeyi ile Van’a bağlı Kürdistan beylerinin Nuh Han’ın idaresinin tesisi için yardımcı
olmaları belirtilmekteydi.[70] Nuh Han’a dair bir diğer kayıtta ise Bitlis hâkimi Nuh’tan halkın mem-
nun olduğu ancak Adilcevaz ve Ahlat tarafında ortaya çıkan eski hakim Mehmed Said Han’ın gelip
geçenlerin mallarına ve hayvanlarına el koyup zarar verdiği bildirilmekteydi. 1692’de bu konuda
gerekli işlemin yapılması için Van beylerbeyi Dursun Mehmed Paşa’ya emir yazılmıştı.[71]

Nuh’a dair bir kayıt ise alacak verecek meselesine dairdir. Nisan 1689’da Serkis adındaki Acem tüc-
carı divana gidip, Bitlis hâkiminde 49.680 kuruş şeri alacağı olduğunu ancak alamadığından şikâ-
yetle bu paranın mübaşir tayin edilen Daraftan Oğan’a alıverilmesi için Van valisine emir yazılmıştı.[72]
Mart 1691’de Van muhafızı vezire ve Van kadısına yazılan hükümde, zımmî tüccarın Bitlis hâkimi
Nuh Bey’in zimmetinde olan şer‘i alacağı ocakları borcu olub kırk dokuz bin kuruş tutan bu paranın
senedine istinaden tahsil edilmesi istenmişti.[73] Keza Haziran 1692’de Bitlis hâkimi Nuh’a yazılan
hükümde, daha önce Bitlis hâkimi olan Bedir Han zamanında devlete ödenen atama ücreti için, İran
Şah’ının topçubaşısı ve İranlı bir tüccardan doksan sekiz kese akçe borç alınmıştı. Bedir Bey’in ket-
hüdası Zülfikar’ın kefil olduğu bu borç sancağın ocaklık deyni olarak kaydedilmişti. Bir süre son-
ra alacaklılar paralarını istemiş, ancak Bedir Bey vefat ettiğinden borç ödenmemişti. Şeref Han, bu
paradan on kese akçe ödemiş, gerisi ise ödenmeden kalmıştı. Kalan bu paranın ödenmesi için Nuh
Han’a emir yazılmıştı. Zira bu paranın Bitlis hükümetinin ocaklık deyni olduğu belirtilmişti. Aynı
konunun takibi ve borcun ödenmesi için Van valisi Vezir Ömer Paşa’ya da hüküm gönderilmişti.[74]
Burada görüldüğü üzere Bitlis beyliğine atanmak için yerel idarecilere ve devlet merkezine ödenmesi
gereken bir meblağ vardı. Örnekte görüldüğü üzere Bitlis hâkimliğine atanmak için Bedir Bey, yeterli
paraya sahip olmadığından bunu borç ile tedarik yoluna gitmişti.

65 BOA, Nâme-i Hümâyûn Defteri, No: 5, s. 5-6. (4 Safer 1099/10 Aralık 1687)
66 BOA, Atik Şikâyet Defteri, No: 12, s. 208/933.
67 BOA, Mühimme Defteri, No: 98, s. 308.
68 BOA, Mühimme Defteri, No: 98, s. 221/784.
69 BOA, Atik Şikâyet Defteri, No: 102, s. 210/807.
70 BOA, Mühimme Defteri, No: 100, s. 142/540.
71 BOA, Mühimme Defteri, No: 102, s. 46/194.
72 BOA, Atik Şikâyet Defteri, No: 12, s. 22/109.
73 BOA, Atik Şikâyet Defteri, No: 15, s. 174/726.
74 BOA, Mühimme Defteri, No: 104, s. 23/111-112-113, 25/119

328
17. yüzyılın sonralarında Bitlis idaresinde önemli bir figür olan Nuh Han’ın ölümü ve kendisinden
sonraki atama prosedürü kayda geçen konulardandır. Bazı atamalarda beylerbeyinin arzı olmadan
sancakbeyi veya hâkimin kendi adına arz yazması ve bunun kabul edilerek buyruldu yazılmasıyla
neticelenebilmekteydi. Örneğin Bitlis hâkimi Nuh Han’ın vefatı üzerine oğlu merkeze arz yazarak
sancağın kendisine verilmesini talep etmişti. Bu arz üzerine 1 Mayıs 1701’de buyruldu yazılarak ata-
ması yapılmıştı.[75] Nuh Han’dan sonra oğulları arasında Bitlis hâkimliği için kıyasıya bir mücadele
yaşanmıştı. Bu durum merkezi devletin kayıtların yansımıştır. Mesela 3 Haziran 1701’de Nuh Han’ın
vefatından sonra yerine oğlu Mehmed Abid atanmışsa da diğer oğlu Mehmed Said muhalefet ederek
yönetimine engel olduğu belirtilmekteydi.

Halktan kısmen destek alıp kaleyi ele geçirmişti. Ancak daha sonra merkezden yazılan hükümde
Bitlis hâkimliğine Mehmed Said’in atandığı ve Van valisi Mustafa Paşa’ya bunun idaresini tesis et-
tirip başka kimseye müdahale ettirmemesi bildirilmekteydi.[76] Yukarıda aktarıldığı üzere Nuh Han’ın
vefatının ardından yerine oğlu Mehmed Abid geçmişti. Ancak halk kendisinden memnun olma-
dığında onun yerine kardeşi Mehmed Said’in geçmesini istiyorlardı. Merkezden yapılan atamada
Bitlis hükûmeti Mehmed Abid’e tevcih edildi. Bunun üzerine halk, Mehmed Said’i kaleden çıkardı
ve Mehmed Abid’in yanında toplandı. Merkezden emir gelmedikçe herhangi birinin yanında du-
rulmaması emredilmişti. Bu sırada Mehmed Abid’in tevcih beratı da gelmediğinden bir süre halk
arasında ihtilale sebep oldu. Ancak ayan, aşiret ve kabileler Mehmed Abid’in yanında yer almak-
taydı. Merkezden Mustafa Paşa’ya yazılan emirde bölgedeki hâkimlerin durumunu incelemesi için
İstanbul’dan mübaşir gönderilmişti. Konunun yerinde incelenmesi ve Hakkâri, Mahmudi ve Bitlis
hâkimlerinden halk memnun değilse ocak beyzadelerinden uygun biriyle değişmesi, değilse mevcut
hâkimlerin yerlerinde kalması ve idarelerine devam etmesi emredildi.[77]

Mehmed Said ile Mehmed Abid Beyler arasındaki çekişme uzunca bir süre devam etmiş görünüyor.
Nitekim Erzurum Valisi Ali Paşa’ya 25 Eylül 1715’te gönderilen emirde, yazılan fermana itaat etme-
yen Bitlis hâkimi Mehmed Said’i görevden alarak yerine Adil Han’ı ataması istenmişti.[78]

18. Yüzyılda Bitlis Beyliğine Atanma Süreci

17. yüzyılda, risale yazarı Aziz Efendi’nin dikkat çektiği üzere, yurtluk-ocaklık ve hükûmet sancak
idare eden Kürt beylerine, eyâlet valilerinin müdahaleleri neticesinde mevcut sistemleri bozulmuş,
bu tarz sancaklardan maddi ve askerî fayda sağlanamaz olmuştu. Sınır vilâyetlerinde özellikle Sa-
fevilere karşı başarı elde edilemediğinden başka sınırda türlü problemlere de sebebiyet verilmişti.[79]
Aziz Efendi’nin şikâyetçi olduğu durumlar kendisinden sonra da devam etti.

Devlet merkezi bu duruma bir türlü çözüm bulamadı. Neticede 18. yüzyıl başlarında şikâyetler ay-
yuka çıkınca yeniden düzenleme için girişimlere başlandı. Eyâlet valileri uyarılarak sancaklara ve
idârecilerine müdahale etmemeleri istendi. Bunun bir örneği 26 Nisan 1740’ta Erzurum valisine ve
Erzurum’daki sancak ile hükûmet beylerine gönderilen[80] fermanda ifadesini bulmuştu. Bu fermanda
durum şöyle izah edilmişti:

75 BOA, C. DH. 29/1430.

76 BOA, Mühimme Defteri, No: 112, s. 187/668.
77 BOA, Mühimme Defteri, No: 112, s. 67/210.
78 BOA, AE. SAMD. III 76/7632.
79 Kanûn-nâme-i Sultânî Li Aziz Efendi, Haz. Rhoads Murphey, Harvard University Press, Cambridge 1985, p. 33-36.
80 Bu fermanın birer sureti Van beylerbeyi ile Van’daki yurtluk-ocaklık ve hükûmet sancakbeylerine de gönderilmişti.

329
“Ecdâd-ı ‘izâmım enârallahu te‘âla berâhinihi hazerâtı zamanlarında siz ki mumâ-ileyhsiz aba
vü eslâfınız gerek ber-vech-i yurtluk ve ocaklık ihsan olunan ve gerek sancaklık üzre tevcih i‘tâ
kılınan memleketlerin hâsıl olan menâfi‘ ve avârızı ile tertib ve dâire-i nizâm ve tensîk-i ahvâl-i
intizâmlarına ihtimâm ve müstevfî kapuları halkını ve levendleri ve etbâ‘larını tesvîye ve techîze
ikdâm idüb virilen serbestiyetlerine ve azl u nasbları keyfiyetine eyâlet valileri tarafından taarruz
olunmamaktan nâşi …”.

Yukarıda ifade edildiği üzere eski dönemlerde eyâlet valileri yurtluk-ocaklık ve diğer sancakbeyleri-
nin atamalarına karışmazken bütün işlerin yolunda gittiği, bunların devlete malî ve askerî konularda
sınırsız hizmet ettikleri belirtilmişti.

Ancak 17. yüzyıldan itibaren eyâlet valilerinin sancakbeylerini atamaları için arz yazma yetkisi al-
malarıyla sistem değişmişti. Keza aynı belgede durum şöyle ifade edilmişti:

“… Bir müddetden berü azl u nasbları[81] [sancakbeyleri ve hâkimlerin] eyâlet mutasarrıflarının ar-
zıyla olup umûrlarına anlar tarafından taarruz olmak hasebiyle serbestiyet ve nizâm-ı kâdîmleri
kayd ve akd-ı ser-rişte-i intizâmları münhâl olmağla ahd-ı kâribden berü gerek hudud u sunur mu-
hafazasına ve gerek âhar me’mur kılınan mahallerde çendân bir hıdmet vücuda gelmediğin zâhir ve
bu halde müceddeden ber-vech-i muharrer za‘f-ı halinizden neş’et etdiği vâzıh ve bâhir olmağla …”.[82]

Alıntıda belirtildiği üzere eyâlet valileri, sancakbeyi ve hâkim atamalarında arz yazarak hâkimiyet
elde etmeleriyle istedikleri şekilde bu sancakların ve hükûmetlerin idâresine müdahale eder hale
geldiler. Hal böyle olunca yurtluk-ocaklık ve hükûmet sancakların idârî ve iktisadî yapısı bozulmuş-
tu. Böylece bu sancakların idârecileri devlet hazinesine para ödeyemedikleri gibi savaşlarda Osman-
lı ordusuna asker gönderemez olmuşlardı. Bunun yanı sıra serhad muhafazası zayıf kalmaktaydı.[83]
Bu duruma çözüm arayan devlet merkezi şöyle bir karar almış ve uygulanması için başta Erzurum
olmak üzere diğer eyâlet valilerine göndermişti:

“… Fimâ-ba‘d sizin eba vü eslâfa sadâkat ittisafânız eserine iktizânıza vesile olmak içün serbes-
tiyet-i kadîmden ibkâ ve nizâm-ı müstelzîminizin tecdîd ve ihyâsına irâde-i câzime-i mülûkânem
teâlluk itmeğin ba‘de‘l-yevm serbestiyetinize ve azl u nasbınız hususlarına eyâlet valileri ta’ar-
ruz etmemek üzere müceddeden ahvâlinize nizâm verildüğü hâlâ eyâlet-i Erzurum mutasarrıfı
vezirim Ahmed Paşa’ya dâhi başka emr-i şerifîmle tenbîh-i hümâyûnum olmağla …”. [84] Bu alın-
tıda ifade edildiği üzere sistemin yozlaşmasının ve istenen faydanın elde edilememesinin sebebi
yurtluk-ocaklık ve hükûmet sancakların kuruluştan itibaren sahip oldukları “serbestiyetin” ortadan
kaldırılmasıydı. Yani eyâlet valileri “kanun-ı kadîm” olan uygulamaları yok sayarak sancak ahvaline
müdahale etmekte veya haksız bir şekilde kendilerinden para talep ederek beyleri rahatsız etmek-
teydiler. Buna önlem olmak üzere divândan çıkan emirde şöyle denilmekteydi:

“… İmdi mâdam ki içlerinizden birinizin hilâf-ı şer‘-i şerîf her kangınız ve havzâ-i hükûmetinizde
olan fukara-i ra‘iyete zulm ve te‘addiniz zuhûr etmeye hükûmet ve menâsıbınız inşaallahu teâla üze-
rinizde ve evlâd ve ahfâdınız üzerlerine karardâr[dade] olup ba‘de-zin bir tarîkle vali arz ve âhar ve-
cihle âhara verilmeyeceği ve serbestiyet-i kadîmenize efrâd-ı âhardan bir ferd müdahale ve ta’arruz
etmemek üzere müceddeden virilen nizâm-ı müstahak cümlenizin malumunuz oldukda”. [85]

81 Görevden alınma ve göreve atanmaları.

82 BOA, C. DH. 275/13725.
83 BOA, C. DH. 275/13725.
84 BOA, C. DH. 275/13725.
85 BOA, C. DH. 275/13725.

330
Böylece eyâlet valilerinin bu tür sancakbeylerini ve hâkimleri ağır bir suç işlemedikçe veya halka zu-
lüm etmedikçe görevden alma ve yerlerine başka bir kişiyi göreve atama yetkisi kaldırıldı. Yönetim
yine aile içinde kalmaya devam edecek ve yurtluk-ocaklık ile hükûmet sancak idârecileri eskisi gibi
serbestiyetlerini sürdüreceklerdi. Dolayısıyla beyler eskiden olduğu gibi maddi güçlerini arttırarak
savaşlara daha fazla adam götürebileceklerdi.[86]

Mahzarın Gücü: Bitlis Ahalisinin Yönetici Seçiminde Etkisi

Şehir halkından bir grubun veya herhangi bir kurum çalışanlarının toplu imzalar ile devlet merkezi-
ne şikâyet veya isteklerine dair gönderdikleri dilekçelere arz-ı mahzar denilir.[87] Arz-ı mahzarlarda
yer alan imzalar şehrin ileri gelenlerini tanımak ve toplumsal grup/tabakalara dair fikir edinmek
açısından önem arz ederler. Ayan veya idarecinin görevinde devam edebilmesinin bir yolu da şehrin
ileri gelenlerinin devlet merkezine yazdıkları arz-ı mahzarlara bağlıydı. Nitekim yerli halkın şikâyet
ettiği bir a‘yan, mütegallibe durumuna düşebilirdi. İnalcık, mahzar ile sağlanan bu durumu “hal-
kın idareye katılması” olarak yorumlayarak[88] birisini şikâyet etmek veya bir kişiyi desteklemek için
ya da halk temsilcilerinin kendilerini yönetecek kişinin ataması konusunda yazılan arz-ı mahzarın
önemini: “Taşra halkının hayati sorunlarda sözünü duyurmak için belli bir mekanizmayı kullanma
haklarına sahip olduğunu göstermektir” cümlesiyle ifade eder.[89] Genel çerçevesi ifade edilen mah-
zarın gücü ile 18. yüzyılda Bitlis halkının yönetime katıldığını gösteren birçok örnek mevcuttur. Bu
kayıtlar daha ziyade yönetici değişimleri ve atamaları sebebiyle ortaya çıkmıştı.

18. yüzyılda Bitlis beylerinin atamalarına bakıldığında neredeyse bir yılı doldurmayan yöneticilere
rastlamak mümkündür. Zira 1755-1800 yılları arasındaki 45 yıllık dönemde 40 tane tayin kaydı
işlenmiştir.[90] Bu duruma bakıldığında yönetim zafiyeti ve istikrarsızlığı olduğu söylenebilir. An-
cak bu durumun yöneticilerin beceriksizliğinden kaynaklanmadığı aşikârdır. Zira yukarıda verilen
örneklerde görüldüğü üzere hem eyalet valilerinin müdahaleleri hem de Bitlis hanzâdelerinin iki
fırkaya ayrılmış olması bu durumda müessirdir. Nitekim 24 Nisan 1732’de Van beylerbeyi Timur
Paşa’ya yazılan fermanda bu durum ayrıntılı şekilde belirtilmiştir. Metnin hemen başında, eskiden
beri “muteber hanlık” olduğundan Bitlis hükûmetinin seferlerde çok önemli hizmetleri olduğu ifade
edilmiştir. Ancak bir müddetten beri hanları iki fırka olarak hanlık için çekişmekteydiler.[91] Öyle ki
bu çekişme nedeniyle “yılda birer ikişer kere” birbirlerini azl ettirmekteydiler. Bu sırada atamalar
dolayısıyla devlet merkezine ve eyalet valilerine verdikleri parayı ise halka yüklemekteydi. Bu şe-
kilde ağır vergi ve salgın ile karşılan halk da rahatsız olup bölgeyi terk etmekteydi. Bunun yanı sıra
Bitlis hanları, kimi ağaları yanlarına çekebilmek için bazı köyleri onlara vermişlerdi. Ağalar da bey-
lere verdikleri yüklü miktarları köylülerden çıkarmaya çalışmakta ve neticede köylülere ağır yükler
bindirmekteydi. Bu şekilde meydana gelen etkiler bölgenin perişan bir hal almasına neden olmak-
taydı. Bütün bunlar idarenin yeniden düzenlenmesi gerektiğini göstermekteydi. Aksi halde halkın
padişaha ve yönetime olan güveni sarsılmış olacaktı. Bu şekilde Timur Paşa’ya durum bildirildikten

86 BOA, C. DH. 275/13725.

87 Mehmet İpşirli, “Mahzar”, DİA, c. 27, İstanbul 2003, s. 398-401.
88 Halil İnalcık, “Adâlet ve Şikâyet Hakkı: ‘Arz-ı Hâl ve ‘Arz-ı Mahzarlar”, Doğu-Batı Makaleler II, Ankara 2008, s. 178.
89 Halil İnalcık, “Adâlet ve Şikâyet Hakkı”, s. 181.
90 18. yüzyılda Bitlis’in idaresi ve idarecilerini inceleyen çalışmasında Mehmet İnbaşı, sancak tevcih ve tahvil defterlerine
yansıyan atama kayıtları ile her bir beyin atama yılı, görevde kalma süresi ve görevden alınma sebeplerini ortaya koy-
muştur. Bkz. Mehmet İnbaşı, “XVIII. Yüzyılda Bitlis Sancağı ve İdarecileri”, Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları
Enstitüsü Dergisi, 14 (2010), s. 243-260.
91 Bitlis han ailesi içinde Şeref Han ile Selim Han soyundan gelenler arasında şiddetli bir rekabet geçimsizlik meydana
gelmiş. Bitlis yöneticiliğine atanmak için türlü yollara başvurdukları kaynaklara yansımaktadır. Bkz. BOA, A. DVNS. NŞT.
d. 16, s. 179; Mehmet İnbaşı, “XVIII. Yüzyılda Bitlis Sancağı ve İdarecileri”, s. 251-252.

331
sonra kendisinin bizzat Bitlis’e gitmesi ve durumu yerinde incelemesi istenmiştir. Bitlis’in ulema-
sı, sulehası, ağaları ve memleket ahalisinin sözden anlar kişilerini bir araya toplayarak kendilerine
durumu sorması ve bu padişah emrinin okunması emredilmişti. Böylelikle bundan sonra han olarak
atanacakların uzun süre görevde kalması ve sık sık görevden alınmamaları için hem hanzâdelerin
hem de halkın kötülük ve çekişmeden uzak durmaları temin edilecekti. Ayrıca yeni atanacak beyin
ister eski hanlardan isterse ilk defa atanacaklardan olsun layık ve müstahak olandan seçilmesi ve
müdahale veya arz ile bir şekilde azlinin önüne geçilmesi gerekmekteydi. Bitlis şehrine gelip giden
yolcu ve tüccarların da ortaya çıkacak Kürt eşkıyasından korunması emredilmekteydi.

Bölgenin eşkıyadan korunması ve şenlendirilmesi için uygun kişinin han olarak atanması için vali-
nin arz yazması ve halkın da bir mahzar ile bu kişiyi istediklerini merkeze bildirmesi talep edilmek-
teydi. Önceden yöneticilik yapmış hanlar ise yönetime müdahale etmeyecek, eskiden kendilerine ne
miktar maaş tahsis edilmiş ise yine o miktarda geçimlik verilecekti. Bu hanlar yönetimin ve halkın
uygun gördüğü bir mahalde iskân edilecekti. Böylece Bitlis’in idaresi ve idarecilerine karışmayacak-
lardı. Fakat aksi şekilde davranıp müdahaleye yeltenen olursa derhal şehrin dışına sürgün edilecek-
ti. Bu şekilde verilen emre uygun olarak Bitlis’in nizamını, halkın refah ve güveni temin emek için
bütün düzenlemeler yapılacaktı.[92]

Bitlis yönetiminde yaşanan problemlere dair bir başka belge ise 14 Temmuz 1760’ta kayda geçmişti.
Van Muhafızı Vezir Mustafa Paşa’ya yazılan fermanda, Bitlis hükûmetinin birkaç seneden beri “bazı
kimselerin şefaatiyle” hak etmeyen kişilere verildiği ve atamalarda muhafızlar ve kadıların arzları ile
ahalinin mahzarlarının dikkate alınmadığı belirtilmekteydi. Ayrıca Bitlis hanları, Van Kalesi yeniçe-
rilerinin mevacipleri olarak toplanan Bitlis gayrimüslimlerinin cizye paralarını “azl oluruz korkusuy-
la” Van defterdarına teslim etmemekteydiler. Bunun yanı sıra memleket halkına zulüm ve haksızlık
yapıldığından gelirlerde oldukça düşüşe sebep olmaktaydılar. Bu şekilde ortaya çıkan problemleri
çözmek üzere hem han ailesi içindeki konumu hem de halk nazarındaki imajı nedeniyle Mehmed
Selim Han’ın uygun olduğundan Bitlis’in idaresinin kendisine verilmesi Van valisi Şehsuvarzâde
Mustafa Paşa ve Bitlis kadı nâibi arz, Van ve Bitlis ahalileri ise iki mahzar ile merkezden istemişlerdi.
Bu istek üzerine atama yöntemi için Divân-ı Hümâyûn’daki tevcihat defterleri incelendi. İncelemeye
göre Bitlis hâkiminin ataması, Van valilerinin arzı ve Bitlis ahalisinin mahzarı ile şehrin ileri gelen-
lerinin arzı ile yapılagelmekteydi. Ancak bir süredir Bitlis halkının istekleri dikkate alınmayıp sahte
arz ve mahzarla atamalar yapılmaktaydı.

Keza hâkimlerin azline bir sebep yokken görev süreleri bir yılı doldurmadan görevden alınmaları ve
göreve atanmalarının uygun olmadığı bildirilmekteydi. 20 Şubat 1758’de “ahali fukarasının istida-
ları” ile ferman üzerine düşülen şerhle ve daha sonra Bitlis hükûmeti kadı arzı ve halkın mahzarı ile
eskiden beri yöneticilik yapan beylerden Mehmed Selim Han’a Temmuz 1759’da tevcih edilmişti.
Daha sonra Bitlis kadısı Hacı Yusuf’un arzı ve ahalinin mahzarı ile 17 Mayıs 1760’ta Haydar Han
refedilerek Adilhanzâde Mehmed Şeref Han’a hâkimlik tevcih edildi. Bu görev han üzerinde bulunup
derkenar olmuşken yapılan incelemede bu evrakın eski bey zamanında düzenlendiği ortaya çıkmış-
tı. Dolayısıyla hâkimliğe atanması gereken kişi Mehmed Şeref Han olduğu gibi bunun bir yılı dol-
madan görevden alınması da kanuna aykırıydı. Bu sırada hâkimliği almak üzere başvuran Mehmed
Selim Han, hepsinin mümtazı ve atanmaya layık olanı mıdır? Yoksa layık olmayıp halk tarafından
istenmemekte midir? Layık değilse onun yerine kim bu göreve uygundur?

92 BOA, AE. SMHD. I. 53/3256.

332
Yoksa halk hâlâ hanlarından hoşnut mudur? Bu şekilde birçok sorunun yer aldığı ferman ile Van va-
lisi Mustafa Paşa’dan Bitlis halkından gerekli kişilere sorması ve durumun ne şekilde seyrettiği hem
kendi hem de Bitlis kadısı ve halkının bir arz ve mahzarla devlet merkezine bildirmesi emredilmiştir.[93]
Bitlis hükûmetinde atamaların nasıl yapılacağına dair bir tartışma 18. yüzyılın son çeyreğinde ya-
şanmıştı. 20 Temmuz 1783’te ortaya çıkan karışıklık üzerine merkeze başvurulmuş, divândan çıkan
fermana göre eski kayıtların incelenmesi istenmişti. Defterhânedeki eski kayıtlara bakıldığında Van
eyâletine bağlı Bitlis hükûmetine yapılacak tevcihin kimin inhâsıyla[94] yapılacağına dair özel bir ku-
ral ve nizâmın olmadığı görülmüştü. Ancak önceki atamalarda şöyle bir yol izleniyordu:

Bitlis kazâsı nâibinin arzı ve inhâsı, Bitlis ahalisinin mahzârı veya arzuhalleriyle yurtluk-ocaklık
olarak tevcih edilmekteydi. Bazen de Van ve Kars Muhâfızları ile Erzurum valisinin tahrir ve ilti-
maslarıyla atama yapıldığı olmuştu. Fakat Erzurum valisinin arzıyla atama yapıldığı vaki değildi.[95]
Bu şekilde bir incelemenin yapılmasının sebebi 18. yüzyıl ortasından itibaren Bitlis hükûmetinin,
Gümüşhâne madenleri hizmeti için sorumlu tutulmasıydı. Bu nedenle Erzurum valileri Bitlis hükû-
metine ve hâkim atamalarına müdahalede bulunmaktaydı. Zira bu sırada başka bir kayıtta Bitlis hâ-
kimlerinin ocaklık olarak atandıkları ve beyzâdelerden seçildikleri belirtildikten sonra eyâlet valileri
ve diğer görevliler bu beyleri sık sık görevden alarak onları yüksek meblağlar karşılığında göreve
atadıklarından, bu yüksek parayı veren hâkimlerin taahhüt ettikleri miktarı çıkarmak için halktan
fazla vergi vs. alıyorlardı. Dolayısıyla bölge halkının bundan olumsuz etkilenerek etrafa dağıldığı ifa-
de edilmişti. Neticede bu sırada atanan hâkimlerin bir yılı doldurmadan görevden alındığı oluyordu.
Bu durum hem idârî hem de iktisadî bozulmaya sebebiyet vermekteydi.[96] Bu noktada hatırlanması
gereken husus, merkezi idâre ile yerel idâreciler arasındaki vergi toplama ve haksız menfaat edin-
me meseleleri itibarıyla sistemde başlayan değişimlerin yol açtığı, sadece bu kesimi değil neredey-
se imparatorluk genelini sarıp sarmalayan karışıklıkların zuhur etmiş bulunmasıdır. Konuyu bölge
özelinden okumak yanlış kanaate sebep olabilir, başka benzeri örnekler sistemin ortaya çıkardığı
problemlerin farklı statüdeki bölgelerde de değişik vesilelerle büyük sosyal olaylara sebebiyet ver-
miş olduğuna dair bir genel manzara sunar.

Bu başlık altında aktarılan dört belgede ifade edildiği üzere 18. yüzyılda Bitlis hâkimliğine atanacak
kişi ve görev süresi birçok defa tartışma konusu olmuş ve devlet merkezinin çözüm aradığı mese-
le halini almıştı. Bu meseleye getirilen çözüm yöntemi ise Bitlis halkının irade ve onayını dikka-
te almak şeklinde tezahür etmişti. Bitlis halkından ve görevlilerinden oluşan yaklaşık kırk kişinin
imzasını taşıyan mahzar denilen toplu dilekçeler ile Bitlis hâkimliğine atanacak kişinin uygun ve
layık olup olmadığı tespit edilmeye çalışıyordu. Böyle bir yöntem izlenerek han ailesi içerisinden
memleket işlerini ve halkın refah ile güvenini temin edecek kişi bulunacaktı. Ancak uygulamaya
bakıldığında istenen neticenin elde edilemediği sonucuna varılabilmektedir.

93 BOA, C. DH. 149/7941.

94 Resmî bir dâireden bir üst makama bir tâyin veya terfi için yazı yazma, teklifte bulunma.
95 BOA, A. DVNS. NŞT. d. 16, s. 184/1.
96 BOA, A. DVNS. NŞT. d. 16, s. 189.

333
Sonuç

Bitlis ve çevresi, 1515’te Çaldıran Savaşı sonrasında Osmanlı hâkimiyetine girdi. Bu sırada kurulan
Diyarbekir beylerbeyliğine bağlandı. Ancak Bitlis, diğer bazı Kürt beylerinin idaresinde olan yerler
gibi farklı bir idare tarzıyla yönetildi. Zira Diyarbekir beylerbeyliğinde timar sistemi uygulanan kla-
sik Osmanlı sancakları yanında aşiret yapısının yaygın olduğu ve Osmanlı öncesinde de yönetim ge-
leneği olan bazı Kürt beylerine sancaklarını yönetme hakkı verildi. Bu şekilde timar sistemine dâhil
olmayan ve tahrire tabi tutulmayan sancaklar ilk dönemlerde “eyâlet” daha sonra da yurtluk-ocaklık
ve hükûmet sancak olarak adlandırıldı.

Eyalet veya hükûmet olan sancaklardan biri de Bitlis’ti. 1515’ten 1531’e kadar Şeref Han idaresinde
olan Bitlis eyaleti, Ulama Han ile Şeref Bey arasındaki çekişme ve mücadeleden sonra Ulama Han’a
verildi. 1533’te tekrar Şeref Han’ın oğlu Şemseddin’e verildiyse de 1535’te geri alınarak Ulama Pa-
şa’ya tevcih edildi. Bunun üzerine Şemseddin Han aşiretleri ile birlikte Safevi tarafına geçti. Neti-
cede Osmanlılar Bitlis’i alarak burayı merkezden atanan sancakbeyleri ile yönetilen klasik Osmanlı
sancağına çevirdiler. Timar sistemine dâhil ederek tahririni yaptırdılar ve Bitlis Kalesi’ne yeniçeri
garnizonları yerleştirdiler. Bitlis’in bu şekilde idaresi 1578 yılına kadar yaklaşık 42 yıl sürdü.

1578’de Osmanlılar İran’a karşı başlattıkları büyük sefer dolayısıyla bölgedeki beyleri istimâlet ile
yanlarına çekmeye çalıştılar. Bu minvalde uzun süre önce babasının terk ettiği ata yurdu Bitlis, yurt-
luk-ocaklık olarak Şeref Han’a teklif edildi. Zaten Safeviler tarafından gözden düşmüş olan Şeref
Han, bu teklife sıcak baktı ve 1578’de aşiretleri ile Bitlis’e geri geldi. Böylece Bitlis sancağı yeniden
ocaklık hükûmet olarak idarî statü kazandı. Şeref Han yaklaşık 24 yıl hâkimlik yaptı ve yerini önce
kardeşine sonra da oğluna bıraktı. Şeref Han’ı önce oğlu Ziyaeddin, sonra torunu Abdal Han takip
etti. Abdal Han 1618-1664 yıllarını kapsayan yaklaşık 46 yıllık yöneticiliği ile Bitlis tarihinde ayrı
bir yere sahiptir. Abdal Han’dan sonra oğlu Bedreddin kendisinin halefi olacaktı. Bu şekilde 17. yüz-
yılda istikrarlı bir yönetimin mevcut olduğu söylenebilir.

18. yüzyılda hanların sıkça değişimi ve aile içi çekişmeler dikkat çekmektedir. Özellikle Şeref Han
ile Selim Han soyundan gelenlerin yöneticiliği ele geçirme mücadelesi hem Bitlis hem de çevresin-
de ciddi rahatsızlıklara yol açtı. Öyle ki Van yeniçerilerinin mevacibleri ödenemez olmuştu. Ayrı-
ca hâkimlik atamaları dolayısıyla devlet hazinesine ödenen paralar, vergi ve sair salmalar şeklinde
Bitlis halkının sırtına binince mevcut rahatsızlıklar giderek ciddi bir boyuta taşındı. Yerelden gelen
şikâyetlere çözüm arayan devlet merkezi, beylerin atama yöntemini değiştirdi. Atamalarda valinin
arzı yanında Bitlis kadısının arzı ve halkın görüşünü yansıtan mahzarların da dikkate alınması ve
uygun olan yöneticinin göreve getirilmesi sağlanmaya çalışıldı. Ancak birçok ferman ile önlem alın-
maya çalışıldıysa da Bitlis, istikrarlı bir yönetime kavuşturulamadı. Zira 1702-1755 arasında on bir
yönetici, bir birlerini izleyecek şekilde bir ya da iki yıl arayla yerlerini değiştirmişlerdi. 1755-1800
tarihleri arasındaki 45 yılda 40 atama kaydı işlenmiş ve bazı beyler üç-beş ay gibi kısa sürelerle
görev almışlardı. Birçok yönetici de bir yılı bulmadan yer değiştirmek zorunda kalmıştı. Bunun temel
nedeni, han ailesi içindeki çekişmedir denilebilir.

Neticede 1845 yılında Erzurum eyaletinde Tanzimat’ın uygulanması ile Bitlis beylerinin yetkileri
ilga edildi. Yerel beylerin yerine merkezden “mektepli müdürler” atanmaya başlandı. Böylece birkaç
asır süren Bitlis beyliği son bulmuş oldu.

334
 KURULUŞUNDAN 1864 VİLAYET NİZAMNAMESİ’NE
KADAR BİTLİS’İN OSMANLI İDARİ TAKSİMATI
İÇERİSİNDEKİ YERİ ÜZERİNE BİR DEĞERLENDİRME

Prof. Dr. Orhan KILIÇ

Fırat Üniversitesi, İnsani ve Sosyal Bilimler Fakültesi
Tarih Bölümü, okilic@firat.edu.tr

Giriş

Bitlis şehrinin tam olarak hangi tarihte kurulduğu yolunda maalesef net bir bilgi mevcut değildir.
Bunun en önemli sebebi, bölgenin ve şehrin eskiçağdaki tarihini aydınlatabilecek kazı çalışmaları-
nın yeterince yapılmamış olmasıdır. Yeterli olmamakla birlikte, Bitlis ve çevresinde yakın zamana
kadar yapılan kazılar çerçevesinde, ilk yerleşimin M.Ö. 4000 yıllarından itibaren Asyalı bir millet
olan ve dilleri de Türkçe’nin de içinde bulunduğu Ural-Altay dillerine benzeyen Hurriler’le başladığı
ileri sürülmektedir[1]. Bölgenin Urartu hâkimiyeti dönemi ile ilgili olarak özellikle Adilcevaz Kale-
si’nde yapılan kazılar sonucunda somut bilgilere ulaşılmıştır[2]. Urartular’ın İskitler tarafından bölge
üzerindeki hâkimiyeti kaldırıldıktan sonra Medler ve Persler’in Bitlis ve çevresine hâkim oldukları
yolunda bilgiler mevcuttur[3].

Büyük İskender’in M.Ö. 331’de Pers hâkimiyetine son vermesi, Bitlis tarihi için eski kaynakların
neredeyse tamamında zikredilen efsanevi bir bilginin de çıkış noktası olmuştur. Bu efsaneye göre
Büyük İskender’in emri üzerine kumandanlarından Lis (Badlis/Bedlis) Bitlis Kalesi’ni inşa etmiş ve
bir anlamda şehri kurmuştur. Şehrin isminin de bu kumandanın adından geldiği ileri sürülür[4]. Bit-
lis’in daha sonraları Selefkiler, Partlar ve Roma hâkimiyetine girdiği görülür[5]. M.S. 395 yılında Roma
İmparatorluğu’nun ikiye bölünmesinden sonra Doğu Roma’nın etki alanına girmiş ve 591’de yapılan

1 Recep Yaşa, Bitlis’te Türk İskânı (XII-XIII. Yüzyıl), Ahlat Kültür Vakfı Yayınları No: 2, Ankara, 1992, s. xii.
2 Bu konuda bkz. Emin Bilgiç-Baki Öğün, “Adilcevaz Kef Kalesi Kazıları”, Anatolia (Anadolu), S. VII, Ankara, 1966; Emin
Bilgiç-Baki Öğün, “Adilcevaz Kef Kalesi Kazıları”, Türk Arkeoloji Dergisi, S. XXI-I, Ankara, 1974, s. 31-35.
3 R. Yaşa, Bitlis’te Türk İskânı, s. xii.
4 Metin Tuncel, “Bitlis”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, C. 6, İstanbul, 1992, s. 226; Mehmet Öz, “XVI. Yüzyılda
Bitlis Sancağı: Yönetim, Nüfus ve Vergilendirme”, IXth International Congress of Economic and Social History of Turkey,
20-23 August 2002 Dubrovnik-Croatia, TTK yay., Ayrıbasım, s. 31.
5 R. Yaşa, Bitlis’te Türk İskânı, s. xii.

335
bir barış antlaşması ile içerisinde Bitlis’in de bulunduğu Doğu Anadolu topraklarının büyük bir kıs-
mı Sasaniler tarafından Bizans’a terkedilmiştir[6]. Bitlis şehri Hz. Ömer’in halifeliği zamanında 641
tarihinde Müslümanlar tarafından fethedilmiştir. Daha sonra Müslüman Araplar ile Bizans arasında
birkaç defa el değiştirmiştir. Bitlis, Muhammed b. Mervan tarafından doğrudan El-Cezire valiliği
topraklarına dahil edilmiştir[7].

Bitlis şehri bölgeye ulaşan Türkmen akınları üzerine 1047 yılında Selçuklu etki alanına girmiştir.
Ancak kesin olarak Selçuklu hâkimiyetine girişi 1084/1085 yıllarında olmuştur. Şehir Mervani-
ler’den alınarak Malazgirt Savaşı’na katılmış Dilmaçoğlu Mehmed Bey’e ikta olarak verilmiş ve böy-
lelikle Bitlis merkez olmak üzere bölgede Dilmaçoğlu Beyliği kurulmuştur. Bitlis ve çevresi 1192’de
Dilmaçoğlu Beyliği’nin elinden çıkıp Ahlatşahlar’ın eline geçmiş ve ardından 13. yüzyılın başlarında
Eyyubiler yöreye hâkim olmuşlardır[8].

Bitlis, 1230’da Anadolu Selçuklu hâkimiyetine girmiştir. 14. yüzyılda bölgenin Osmanlı dönemin-
deki siyasi tarihine de damgasını vuracak Rozkan/Rujeki/Ruşeki veya Ruzegiler aşireti mensubu
olan Şerefoğulları adlı bir ailenin idaresi idaresi ile tanışmıştır. Şerefoğulları, önce Karakoyunlular’a,
daha sonra 1467 yılında Akkoyunlular’a tabi olmuştur. 16. yüzyılın hemen başlarında Safevi Devle-
ti’nin kurulmasından sonra da Safeviler’in hâkimiyet alanına dahil olmuşlardır. Şeref Han tarafın-
dan ailenin kökeni Eyyubiler’e dayandırılsa da net değildir[9].

Bitlis’in Osmanlı Hâkimiyetine Girişi ve İlk İdarî Düzenlemeler

Çaldıran Savaşı öncesi Doğu ve Güneydoğu Anadolu’daki birçok yer gibi Bitlis de Safeviler’in etki
alanı içerisindeydi. Safeviler buradaki önemli merkezleri ya bizzat kendilerinin tayin ettikleri Safevi
valileri tarafından yönetiyor ya da kendilerine itaat eden beylerin idaresine veriyorlardı. Bu süreçte,
Mardin, Harput, Diyarbekir, Silvan, Hasankeyf, Çemişgezek, Eğil, Palu, Çermik ve Çapakçur Safevi
valileri tarafından yönetiliyordu[10]. Bu sırada Bitlis beyi olan Şeref’in de Safevi üst hâkimiyetini tanı-
yarak pozisyonunu koruduğunu söyleyebiliriz.

Çaldıran Savaşı öncesi süreçte Safeviler’in kendilerine karşı çıkan bazı nüfuzlu beyleri hapse attık-
ları ve çoğunlukla Şafii olan bu yerel beyler üzerinde Şiiliğe geçmeleri hususunda bir baskı uygula-
dıkları da malumdur. Bu baskılar sebebiyle hapse atılan beylerden birisi de Hasankeyf beyi Melik
Halil idi[11]. Palu beyi Cimşid Bey ise Palu Kalesi’ni kısa bir süre Safeviler’e teslim etmiş ancak daha
sonra savaşarak kaleyi geri almış ve Çaldıran Savaşı öncesi Karaman’a giderek padişaha bağlılığı-
nı sunmuştu[12]. 24 Ağustos 1514 tarihinde gerçekleşen Çaldıran Savaşı sırasında bölgedeki mahalli
beyler; Timur, Karakoyunlu, Akkoyunlu ve Safevi dönemlerinde olduğu gibi yine büyük güce itaat
ederek bu güce bağlı kalmayı tercih etmişler ve “bekle gör” şeklinde bir tavır geliştirmişlerdir. Böyle-
si bir tavır gerçekleştiren beyler arasında Şeref Bey de bulunmaktaydı.

6 Georg Ostrogorsky, Bizans Devleti Tarihi, Türkçeye çev.: Fikret Işıltan, 9. Baskı (tıpkı basım), TTK yay., Ank., 2017, s. 73.
7 Mükrimin Halil Yinanç, “Bitlis-Tarih”, İslam Ansiklopedisi, C. 2, Beşinci baskı, MEB yay., İstanbul, 1979, s. 662; Metin
Tuncel, “Bitlis, s. 226.
8 M. Öz, “XVI. Yüzyılda Bitlis Sancağı”, s. 31; M. H Yinanç, “Bitlis-Tarih”, s. 662-663; M. Tuncel, “Bitlis”, s. 226; Ayrıca bkz.
Faruk Sümer, Selçuklular Devrinde Doğu Anadolu’da Türk Beylikleri, TTK yay, Ankara, 1990, 47-62.
9 M. Öz, “XVI. Yüzyılda Bitlis Sancağı”, s. 31-32; M. Tuncel, “Bitlis”, s. 226; M. H. Yinanç, “Bitlis-Tarih”, s. 664.
10 Bekir Biçer, Kürtler, Çizgi yay., Konya, Mayıs 2014, s. 199-200.
11 Feridun M. Emecen, Yavuz Sultan Selim, Kapı yay., İstanbul, Ağustos, 2016, s. 170.
12 Hoca Saadettin Efendi, Tacü’t-Tevârih, Hazırlayan: İsmet Parmaksızoğlu, Kültür Bakanlığı yay., C. IV, Ankara, 1992, s.
250, 257; İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, C. II, 4. Baskı, TTK yay., Ankara, 1983, s. 275.

336
Net olarak Osmanlı safında olduğunu belli eden beyler; hapse atılan Hasankeyf beyi Melik Halil
ve Çaldıran Savaşı’nda Osmanlı Ordusu safında yer alan Palu beyi Cimşid Bey idi. Çemişgezek beyi
Rüstem ise Safeviler safında yer alarak savaşta bulunmuştu[13]. Çaldıran Savaşı’ndan sonra Doğu ve
Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nin Osmanlı idari sistemi içerisine dahil edilme süreci diğer bölgelerde-
kinden farklı bir şekilde gelişmiştir. Bunun en önemli sebebi Osmanlı merkezi yönetiminin bölgenin
dinamiklerini çok iyi bilmemesi ve bu konuda bilgisine itibar edilen İdris-i Bitlisî’nin bu konudaki,
yürüttüğü politikadır. Bölgede varlığını hissettiren küçük-büyük aşiret sahibi beylerin sancakların-
dan müteşekkil yeni bir vilayetin kurulması teşebbüsüne bizatihi ekrâd beyleri sıcak bakmamıştır.
İdris-i Bitlisî’nin ekrâd beyleri ile yaptığı toplantılardan da istediği sonuç çıkmamıştır. Ekrâd beyleri,
içlerinden birisinin yeni kurulacak bir vilayete beylerbeyi olarak atanmasının kendilerince sakın-
casına dikkat çekmişler ve aşiretlerinin yaşadığı alanların birer sancak haline getirilerek, sancak
beyliklerinin de ailelerinin tekelinde kalacağı bir statüyü kabullenmişlerdi[14].

İdris-i Bitlisî, Ekrâd beylerinin içerisinde bulundukları durumu kendisine;

Vücudumuzda düşmana karşı savaşacak güç yoktur (…) Ne gücümüz kudretimiz ne de savaşacak
hâlimiz var, türlü belalardan ne huzurumuz ne de sabrımız kaldı (…) Nusretin sığınağı olan sancak-
larda başımıza koruyucu bir grup göndersin. Eğer sultanın lütfu din ve mülk fırkasının gamını çek-
meye yönelmezse düşman bizim kökümüzü temelimizi kazır. Feryadımız ayyuka çıkar (…) şeklinde
izah ettiklerini kaydeder[15]. 1515 yılında yapılan bir dizi harekât sonucunda başını Bıyıklı Mehmed
Paşa’nın çektiği bir sefer organizasyonu ve ekrâd beylerinin de kısmî katkısıyla bölgedeki Safevi
unsurları temizlenmiştir. Eylül 1515’de Diyarbekir Osmanlı hâkimiyetine girmiş ve 4 Kasım 1515’te
Bıyıklı Mehmed Paşa’nın Diyarbekir beylerbeyliğine atanması ile resmen Diyarbekir Vilayeti kurul-
muştur[16]. İdris-i Bitlisî’nin Diyarbekir’in fethini bildiren mektubuna cevaben kendisine gönderilen
18-27 Kasım 1515 (Evasıt-ı Şevvâl 921) tarihli nâme-i hümayunda, Diyarbekir beylerbeyi Bıyıklı
Mehmed Paşa’ya nişân-ı şerifle, ünvanlı ancak isimleri belli olmayan boş ahkâm kâğıtları (beyaz)
gönderildiği, bunların kendisi tarafından doldurularak aralarındaki mertebeye de dikkat etmek kay-
dıyla sancak verilmesi uygun görülen beylere göndermesi istenmiştir. Boş ahkâm kâğıtları toplam
30 adet olup 22’si berat, 1’i beylerbeyi beratı, 7 tanesi ise istimalet-nâme idi. Her ne kadar beratlar
isimsiz olarak gönderilmişse de hangi beye berat, hangi beye istimaletnâme verildiği, sancaklarının
isimleri, elkabları, inamları ve raiyyetlerinin tafsilatlı bir şekilde yazılıp gönderilmesi de emredilmiş
ve bunların kayıtlarının merkezde bulunması gerektiği özellikle vurgulanmıştır[17].

İsimsiz beratlar, İdris-i Bidlîsî ve Bıyıklı Mehmed Paşa tarafından isimlendirilerek Osmanlı itaatini
kabul eden ve Diyarbekir’in ele geçirilmesinde katkıları olduğu kabul edilen mahalli beylere dağıtıl-
mıştır. Yukarıda da dikkat çekildiği üzere bu uygulama ile Osmanlı sancak tevcihi hususunda yeni
bir uygulama ile tanışmıştır. Bu tevcih şekli klasik sancak tevcihi ve tasarrufundan farklı olarak
sancakbeyliğinin irsi olarak bey ailelerinin tekelinde kalmasını içeriyordu. Bu sistem ileriki tarihler-
de sancak tevcih defterlerinde daha net ve kurumsal olarak kendini gösterecek ocaklık sistemin ilk
uygulaması olarak kabul edilebilir. Beylere ırsi olarak tevcih edilen sancaklar temelde iki ayrı gru-
ba ayrılmıştır. İlk idari taksimatı yansıtan belgelere bakıldığında istimalet-nâme suretiyle verilen 7
sancağın hükümet, diğerlerinin ise yurtluk-ocaklık oldukları anlaşılmaktadır. Hükümet sancaklar

13 F. M. Emecen, Yavuz Sultan Selim, s. 154.

14 Çaldıran Savaşı’ndan sonraki idari gelişmeler ve Ekrâd beylerinin tutumu hakkında geniş bilgi için bkz. Orhan Kılıç,
“Yavuz Sultan Selim, İdris-i Bitlisî ve Kürtler”, Yavuz Sultan Selim Dönemi ve Bursa, Editör: Nilüfer Alkan Günay, Bursa
Osmangazi Belediyesi Yayınları, Gaye Kitabevi, Bursa, 2018, s. 195 vd.
15 İdris-i Bidlîsî, Selim Şah-Nâme, Hazırlayan: Hicabi Kırlangıç, Hece yay., Ankara, Eylül 2016, s. 316-317.
16 Nejat Göyünç, “Diyarbekir Beylerbeyliği’nin İlk İdârî Taksimatı”, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih Dergisi, C.
XXIII (Mart 1969), S. 23, s. 24-25.
17 İdris-i Bidlîsî, Selim Şah-Nâme, s. 340-341.

337
ile yurtluk-ocaklık sancaklar arasındaki en belirgin fark ise hükümet sancaklarda tahriri yapılması,
yurtluk-ocaklık sancaklarda tahrir yapılmamasıdır[18]. Topkapı Sarayı Müzesi Arşivi’nde bulunan ta-
rihsiz ancak 1515/1516-1520/1521 yılları arasındaki durumu yansıttığı anlaşılan bir idari taksimat
listesinde, Yavuz Sultan Selim tarafından Bıyıklı Mehmed Paşa’ya gönderilen boş beratların İdris-i
Bitlisî vasıtasıyla kimlere dağıtıldığını görmek mümkündür. Bu listede Diyarbekir Vilayeti’ne bağlı
Kara Hamid (Paşa sancağı), Kemâh, Harput, Ruha, Arabgir, Ergani, İsbir, Bayburd ve Kiğı (Biğı) san-
cakları Vilayet-i Diyarbekir içerisinde klasik sancak statüsünde olan sancaklardır ve sayıları 8’dir.
Daha sonra yine Diyarbekir Vilayeti bünyesinde olmak kaydıyla, Cemaat-i Kürdân başlığı altında 28
adet liva kaydedilmiştir[19]. Bu sayı sancakbeyliği için gönderilen bahse konu boş berat sayısını tam
olarak karşıladığı için ilk durumu net olarak yansıttığını söyleyebiliriz[20]. Bu sancakların beylerine
bakıldığında, yukarıda anlatılan siyasi olaylarda isimleri geçen beyler olduğu görülecektir. Defter-
deki bilgilere göre, Bitlis Sancağı Şeref Bey’in idaresinde olup Cemaat-ı Kürdân grubu içindeki 28
sancaktan birisidir. Kanuni devri başlarında hazırlanan bir merkezi kanunnamede de Bitlis, “Elvi-
ye-i Vilayet-i Diyarbekir ma’a Kürdistan” başlığı ile yazılan sancakların içierisinde bulunmaktadır[21].

Kanuni Sultan devrinin hemen başları ile ilgili hazırlandığını düşündüğümüz bir merkezi kanunnâ-
mede Diyarbeki Vilayeti bünyesinde 11 klasik sancak yazılmış, Ümera-i Kürdistan başlığı ile de 19
sancak kaydedilmiştir[22]. Bu sancaklardan birisi de Bitlis (Bidlis)’tir.

1526 tarihli bir başka defterde Diyarbekir Vilayeti içerisinde Vilayet-i Kürdistan grubu içerisinde yazı-
lan 17 sancaktan birisi Bitlis’tir. Bu defterde Bitlis, Hısn-ı Keyf, Siverek, Mir Zahid veled-i İzzeddin Şir
Eyaleti (Hakkârî), Çemişgezek ve İmadiye için ayrı bir vurgu yapılarak; Kürdistan beylerinin ümerâ-i
i’zâmındandır denilmiş ve diğer sancaklara göre daha üst mertebede oldukları belirtilmiştir[23].

Bitlis’in Klasik Sancak Statüsüne Geçişi

1530’lı yılların başlarında Bitlis’in idari durumunda önemli bir gelişme yaşanır. Bu gelişme Diyar-
bekir Vilayeti içerisinde Kürdistan hükmünde yazılan sancakların statüsüne açıklık getirmesi bakı-
mından da kayda değerdir.

İran beylerinden olup, Teke Sancağı tımarlı sipahlerinden iken Şah İsmail’e sığınan Ulama Han’ın
Osmanlılar’a iltica edip Bitlis hâkimi Şeref Han ile 1534 yılı sonbaharında yaptığı mücadelede onun
ölümüne sebep olmuştu. Bu muharebede Şeref Han omuzuna aldığı bir kurşun darbesi ile hayatını
kaybetmiştir. Daha sonraki süreçte oğlu Şemseddin babasının yerine geçmiştir. Hatta 1535 yılının
sonlarında Azerbaycan üzerine hareket eden vezir-i azam İbrahim Paşa’yı Diyarbekir açıklarında

18 Yurtluk-ocaklık ve hükümet sancaklar hakkında geniş bilgi için bkz. Orhan Kılıç, “Ocaklık Sancakların Osmanlı Huku-
kunda ve İdari Tatbikattaki Yeri”, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi (Journal of Social Science), 11/1 (Ocak 2001),
Elazığ, ss. 257-274; Orhan Kılıç, “Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet Sancaklar Üzerine Bazı Tespitler”, OTAM, 10 (1999), An-
kara, ss. 119-137.
19 TS.MA, D. 9772, vr. 4b-5a. Bu defterde Diyarbekir beylerbeyi olarak (Bıyıklı) Mehmed Paşa’nın ismi zikredilmektedir.
Mehmed Paşa’nın 24 Aralık 1521 tarihinde vefat ettiği (Bkz. Mehdi İlhan, “Bıyıklı Mehmed Paşa”, Türkiye Diyanet Vakfı
İslâm Ansiklopedisi, C. 6, İstanbul, 1992, s. 117) ve bu tarihe kadar Diyarbekir beylerbeyliğinde kaldığı düşünülürse,
defterin tarihi en geç 1521’dir. Bu tür defterlerin birer bilgi notu mahiyetinde olduğu ve adeta yarı resmi bir hüviyet
taşımaları sebebiyle, Kanuni Sultan Süleyman’ın tahta geçmesinden hemen sonra yani 1520 yılında tanzim edildiğini
ancak 1515/1516-1520/1521 yılları arası durumu yansıttığını düşünüyoruz.
20 Bu sancakların isimleri ve tasarruf eden beylerin kimler olduğu hakkında bkz. O. Kılıç, Yavuz Sultan Selim, İdris-i Bitlisî
ve Kürtler, s. 205-206; Orhan Kılıç, “Kürdistan Tabirinin Osmanlı Uygulamasındaki Muhtevası Üzerine Bazı Tespitler
(16-18. Yüzyıllar)”, Tarihte Türkler ve Kürtler Sempozyumu Bildirler, edi.: Orhan Kılıç, TTK yay., Ank., 2014, s.175-176.
21 Beyazıt Devlet Kütüphanesi, Veliyüddin Efendi Kitaplığı No: 1969, vr. 118/a.
22 Beyazıt Devlet Kütüphanesi, Veliyüddin Efendi Kitaplığı No: 1969, vr. 117/b-118/a, 121/a.
23 TS.MA, D. No: 5246, vr. 7a/b.

338
karşılamış ve ondan kendisinin Bitlis hâkimi olduğu yolunda bir sultanlık emirnâmesini de almıştır.
Şemseddin Bey, İbrahim Paşa ile Tebriz’e gitmiş ancak daha sonraki süreçte durum tersine dönmüş-
tür. İbrahim Paşa’nın Irakeyn seferi sırasında Ulama Han’ın da telkinleri ile Bitlis’in Ulama Han’a,
Şeref Han’ın oğlu Şemseddin’e ise Malatya ve Maraş’ın verilmesi hususunda emr-i şerîf çıkmıştı.
Şemseddin Bey aşiretindeki bazı kişilerin bu karara itirazlarına rağmen önce Malatya Sancağı’na
gitmeye razı olmuş ancak daha sonra Şah Tahmasp’ın da etkisi ile Safeviler’e iltica etmiş ve Şah
Tahmasp kendisini “Han” lakabıyla taltif etmiştir[24].

Şah Tahmasp ve Şemseddin Bey’in birlikte hareket etmesinden endişeye kapılan Ulama Han Te-
kelü, Bitlis’i boş bırakarak sefere çıkan padişahın arkasından yürümeye devam ederek Diyarbekir
taraflarına gitmiştir. Bu durum haliyle Bitlis’in bir süre idarecisiz kalması sonucunu doğurmuştur.
Bu gelişme üzerine Amurk (Amûk), Huvit (Huyut), Poğnad (Boğnad) ve Kerenc (Kezenç/Kezinç) na-
hiyelerinin Bitlis’ten ayrılarak yeni bir sancak haline getirildiği ve Ulama Han’ın teklifi üzerine Şeyh
Emir Bılbasî’nin oğlu İbrahim Bey’e verildiği ileri sürülür. Bu gelişme üzerine Bitlis’te kalan Rozkan
Aşireti’nden bazı beyler de İran’a gitmeyi tercih etmişlerdir.

İbrahim Bey bölgedeki diğer beylerden destek bulmayınca o da Şah Tahmasp’a sığınmış ancak ora-
da da iltifat görmeyerek yeniden Osmanlı ülkesine dönmüş ve Kanuni Sultan Süleyman tarafından
affedilerek Rumeli’de bir sancak tevcih edilmişti[25]. 1534 yılına kadar bölgede Safevi etkisinin devam
ettiğini ve Osmanlı hâkimiyetinin Bitlis, Adilcevaz ve Ahlat’ta 1534’ten sonra, Van ve çevresinde ise
1548’ten sonra tam olarak tesis edildiğini de ayrıca belirtmekte yarar vardır. Bu cümleden olarak,
Bitlis’in Şah Tahmasp tarafından Emir Şeref yerine Şeref Han lakabı verilerek 1533 yılında Kürdis-
tan beylerbeyi olarak atandığı da ileri sürülür[26].

Bitlis’in Rozkan/Rojiki aşireti üyelerinden alınıp aşiret dışından birilerine tevcih edilmesi 1515’ten
itibaren uygulanan ocaklık statüsünün değişmesine yol açmıştır. Ulama Han’ın da Bitlis sancak-
beyliği uzun sürmemiştir. Nitekim 1537 yılı civarında hazırlandığı tahmin edilen bir tahrir defteri-
ne göre, Bitlis Sancağı Sinan Bey adlı bir sancakbeyinin tasarrufu ve idaresindedir[27]. 1535 yılından
sonra Bitlis tahrire de tabi tutulmuş ve klasik bir Osmanlı Sancağı haline gelmiştir[28]. Bundan dolayı
artık Diyarbekir Vilayeti içindeki Kürdistan hükmündeki sancaklar içerisinde değil, klasik Osmanlı
sancakları içerisinde yazılmaya başlanmıştır.

Mesela 1545 yılı başlarında Bitlis Sancağı, Diyarbekir Vilayeti içerisinde klasik sancak statüsün-
dedir ve İbrahim Bey tarafından yönetilmektedir[29]. 1548 yılında Van’ın fethedilmesi ve Van Vila-
yeti’nin kurulması ile birlikte[30] Bitlis Sancağı’nın Diyarbekir Eyaleti’nden ayrılarak Van Vilayeti

24 Şeref Han, Şerefname (Kürt Tarihi), Çeviren: M. Emin Bozarslan, 3. Baskı, Hasat yay., İstanbul, 1990, s. 498-509; İ. H.
Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi II, s. 352. Ayrıca bkz. Funda Demirtaş, Celâl-zâde Mustafa Çelebi, Tabakâtü’l-Memâlik ve
Derecâtü’l-Mesâlik, Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü İslam Tarihi ve Sanatları Anabilim Dalı İslam Tarihi
Bilim Dalı Basılmamış Doktora Tezi, Kayseri, Ocak 2009, s. 336-338.
25 Şeref Han, Şerefname, s. 508-511.
26 Şeref Han, Şerefname, s. 492-493.
27 M. Öz, “XVI. Yüzyılda Bitlis Sancağı”, s. 34.
28 Bitlis 1537, 1540, 1555-1556, II. Selim, III. Murad, I. Ahmed dönemlerinde tahrire tabi tutulmuştur. Bu konuda bkz. M. Öz,
“XVI. Yüzyılda Bitlis Sancağı”, s. 52; Emine Altunay, 1540 (H. 947) Tarihli Tahrir Defterine Göre Bitlis Sancağı, Ondokuz
Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyal Bilimler Eğitimi Anabilim Dalı Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, Sam-
sun, Şubat 1994; Ahmet Yılmaz, 413 Numaralı Mufassal Tapu Tahrir Defterine Göre Bitlis Sancağı (1555-1556), Selçuk
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı Yeniçağ Tarihi Bilim Dalı Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, Kon-
ya, 2010; Orhan Kılıç, 730 Numaralı Van, Adilcevaz, Muş ve Bitlis Livaları Tımar İcmal Defteri (I. Ahmed Dönemi), Fırat
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, Elazığ, 1989. BOA, TD 208
(icmal), 328, 730 (icmal), 413 (mufassal) ; TKGMA, Kuyûd-ı Kadime No: 202 (evkaf), 109 (mufassal-evkaf), 343 (icmal).
29 Topkapı Sarayı Arşivi H. 951-952 Tarihli ve E-12321 Numaralı Mühimme Defteri, Yayına hazırlayan: Halil Sahillioğlu,
IRCICA yay., İstanbul, 2002, s. 155.
30 Van’ın Osmanlılar tarafından fethi için bkz. Orhan Kılıç, XVI. ve XVII. Yüzyıllarda Van (1548-1648), Van Belediye
Başkanlığı Kültür ve Sosyal İşler Müdürlüğü Yayınları No. 6, Ankara, Eylül 1997, s. 19-20.

339
bünyesinde yazılmaya başlandığı bir sürece girilir. Van Vilayeti’nin ilk idari taksimatını yansıtan
bir sancak tevcih defterindeki bilgilere göre, Bitlis Sancağı klasik sancak statüsünde olup 17 Eylül
1548 tarihinde 356.000 akçe has ile eski Karahisar-ı Şarkî sancakbeyi olan Davud Bey’in uhde-
sinde bulunmaktadır. Bitlis Sancağı 4 Kasım 1549’da 381.630 akçe ile Melik Halil Bey’in oğlu eski
Ruha sancakbeyi Mehmed Bey’e, 13 Eylül 1550 tarihinde ise 350.500 akçe ile eski Aydın sancakbeyi
Mustafa Bey’e tevcih edilmiştir[31].

Bitlis sancakbeyliğine 16 Eylül 1567 tarihinde eski Dertenk sancakbeyi Haydar Bey 300.850 akçe
ile, 20 Ağustos 1569 tarihinde eski Erciş sancakbeyi Müferriş Ali Bey 200.000 akçe ile, 26 Mayıs
1574 tarihinde ise eski Diyarbekir Gönüllüleri ağası Mustafa Bey atanmıştır[32]. Mustafa Bey’in görev
süresi 31 Mart 1576 tarihinde halen devam etmektedir ve has geliri 264.188 akçedir. 16 Şubat 1578
tarihinde görev süresi bir kez daha uzatılmış ve Şeref Han Bitlis’e gelinceye kadar sancakbeyliği
devam etmiştir[33]. Bitlis’in 1535 yılından itibaren klasik bir Osmanlı sancağı statüsüne geçmesi ve
Diyarbekir Vilayeti bünyesindeki Kürdistan bağlantılı sancakların içinde yazılmaması, Kürdistan
kavramının coğrafya ve onun üzerinde yaşayan nüfusun etnik veya dini durumu ile ilgili olmadı-
ğını göstermektedir. Aksi bir durum olsaydı; Bitlis’in coğrafyası değişmediğine göre, klasik sancak
statüsündeyken ve Osmanlı ümerası tarafından yönetildiği zamanlarda da Kürdistan lafzı ile ilişkili
olarak ifade edilmesi gerekirdi.

Van Vilayeti’nin kurulmasından sonra artık idari taksimat ve tevcihat defterlerinde Diyarbekir Vila-
yeti bünyesinde Ekrâd beylerinin idaresinde olan ve Kürdistan ile bağlantılı olarak ifade edilen san-
caklar için Kürdistan vurgusu terk edilip sadece ocaklık (yurtluk-ocaklık veya hükümet) oldukları
belirtilmiştir. Van, Erzurum, Çıldır, Bağdad, Bosna, Adana, Trabzon ve Kafkasya’daki bazı sancaklar
ocaklık statü ile tanışan yerler olup, bu durum sadece Doğu ve Güneydoğu’ya has bir uygulama da
değildi. 1578 yılında başlayan Osmanlı-Safevi harpleri öncesinde ve sırasında Osmanlı Devleti’nin
huduttaki yerel beyleri Osmanlı saflarına çekme siyaseti uyguladığı görülür.

Van beylerbeyi Hüsrev Paşa’nın istihbaratıyla Eski Bitlis hâkimi Şemseddin Han’ın oğlu olan ve ba-
basının ölümünden sonra Nahcivan hâkimi olan Şeref Han’ın, Bitlis’in yurtluk ve ocaklık tarikiyle
kendisine verilmesi halinde Osmanlı Devleti’ne itaat edeceği öğrenilmiştir. Bu gelişme üzerin Van
beylerbeyi Hüsrev Paşa’ya 10 Mart 1578 tarihli bir hüküm gönderilerek; Bitlis’in Şeref Han’a veril-
diği, Şeref Han sancağına geldiğinde o sırada Bitlis’i tasarruf eden sancakbeyinin de Adilcevaz San-
cağı’na gitmesi emredilmiştir[34]. Şeref Han’a gönderilen 17 Mart 1578 tarihli bir hükümle de, Bitlis’in
kendisine inayet olunduğu, hiç beklemeden Safevilerle ilişkisini kesip evlâd, ahfâd ve tevabii ile
sancağına gelmesi istenmiştir[35]. Şeref Han’ın talebi üzerine Hüsrev Paşa tarafından Hakkâri hâ-
kimi Zeynel ve Mahmûdî Hasan Beyler Nahcivan’a gönderilmiş, İran kuvvetlerinin mukavemetine
rağmen Şeref Han ve adamlarını alarak 3 Aralık 1578 tarihinde Nahcivan’dan ayrılmışlardır[36]. Şeref
Han 10 Aralık’ta Van’a gelmiş ve kendisine Bitlis Sancağı’nın 505.564 akçe has ile tevcih edildiği
15 Ocak 1579 tarihli bir hüküm ile bildirilmiştir[37]. Şeref Han’ın ailesi ve eşyası Bitlis’e gönderilmiş,
kendisi ise yanındaki 400 kişilik Rojiki aşiretine mensup adamı ile Van’da kalmış ve hudut muha-
fazası ile görevlendirilmiştir[38].

31 BOA, A. RSK d. 1452, s. 264.

32 BOA, MAD 563, s. 95.
33 BOA, Kâmil Kepeci No: 262, s. 181.
34 BOA, MD 32, 81/168.
35 BOA, MD 32, hüküm no: 185; O. Kılıç, XVI. ve XVII. Yüzyıllarda Van, s. 73.
36 Bekir Kütükoğlu, Osmanlı-İran Siyâsî Münasebetleri I (1578-1590), İstanbul, 1962, s. 65; Şeref Han, Şerefname, s. 521.
37 BOA, MD 32, 276/506.
38 Şeref Han, Şerefname, s. 521-522; B. Kütükoğlu, Osmanlı-İran Siyâsî Münasebetleri, s. 75; BOA, MD 32, 352/592.

340
Yeniden Ocaklık Statüsüne Geçiş

Bitlis’in 1579 yılı başlarında yeniden Rojiki Aşireti idareci ailesi olan Şeref Han ailesinin eline geç-
mesi, 1535’ten 1579 yılı başlarına kadar süren klasik sancak statüsünü de ortadan kaldırmıştır. Ar-
tık Bitlis yeniden ocaklık sancak statüsüne girmiş ve hükümet bir sancak olarak Van Eyaleti bün-
yesinde yazılmaya devam etmiştir.

Bitlis’in klasik sancak statüsünde iken birkaç kez tahrire tabi tutulması, mîrî rejim içerisine dahil
edildiği ve tımar sisteminin uygulandığı manasına geliyordu. Sancakta tımar ve zeamet üniteleri
oluştuğu için Bitlis’in gelirlerinin artık bütünüyle Şeref Han’ın uhdesinde olmayacağı kaçınılmaz ol-
muştur. Şeref Han’ın hassı, kendisine ilk gönderilen hükümde belirtilen 505.564 akçelik meblağla
sabit kalmamış sürekli artış göstermiştir. 3 Ağustos 1579 tarihli bir sancak tevcih kaydı, bu has
gelirinin önceleri 598.808 akçe olduğu ancak daha sonra artırılarak 1.205.372 akçeye yükseldiğini
göstermektedir[39].

I. Ahmed devrinde hazırlandığı anlaşılan ancak daha önceki durumu da yansıtan bir icmal defte-
rindeki kayıtlara göre, Şeref Han’ın hasları 593.561 akçe iken daha sonra artış göstererek 1.525.180
akçeye yükselmiştir. Bu artış padişah hasları ve Bitlis Sancağı’nda yazılan Muş sancakbeyi has ge-
lirinin Şeref Han’ın haslarına ilave edilmesiyle gerçekleşmiştir. Sancaktaki padişah hassı 2.039.359
akçeden 1.430.734 akçeye düşürülmüştür. Muş sancakbeyinin 226.201 akçelik gelirinin ise tamamı
Şeref Han’ın haslarına ilave edilmiştir. Şeref Han’ın hasları sancak gelirlerinin ancak %46.19’unu,
tımar ve zeamet gelirleri ise sancak gelirinin % 19.62’sine tekabül etmekteydi.

Bitlis Sancağı’nda I. Ahmed döneminde 647.799 akçelik tımar ve zeamet geliri söz konusu idi. Bu
tarihte Bitlis’te 13 zeamet, 89 tımar mevcuttu[40]. Bunların dışında Bitlis’te 16. yüzyılın sonlarında 14
bölük halinde bir kul taifesinin bulunduğu da tespit edilmektedir[41]. Bu sebeple, Bitlis’in ikinci kez
hükümet statüsüne geçtikten sonraki süreçte, idari, mali ve askeri bakımdan hükümet sancakların
kanunnâmelerde belirtilen birçok hükmüne uymayan ve daha merkeziyetçi bir anlayışla yönetildiği
anlaşılmaktadır. Bitlis bundan sonraki süreç içerisinde Van Sancağı bünyesinde uzun bir süre hü-
kümet sancak olarak yazılmıştır[42].

Tanzimat’tan Sonraki Gelişmeler

Tanzimat’a gidilen süreçte Bitlis’in idari durumunda bir değişikliğin söz konusu olmadığına dair bazı
bilgiler bulunsa da[43], bölgede meydana gelen birtakım gelişmeler ve ocaklık sancak sahiplerinin
topraklarını genişletme eğiliminin bir sonucu olarak Bitlis’in idari yapısında fiili olarak bazı değişik-
liklerin olduğu gözlemlenmektedir. 19. yüzyılın başında Muş mutasarrıfı Selim Paşa, Bitlis Beyliği’ni
ortadan kaldırmış ve bundan sonra Bitlis, Selim Paşa ailesi tarafından idare edilmeye başlanmıştı.

39 BOA, Kâmil Kepeci No: 262, s. 181.

40 O. Kılıç, 730 Numaralı Van, Adilcevaz, Muş ve Bitlis, s. 232-234.
41 BOA, A. NŞT d. 1328, s. 5-7.
42 Bu konuda bkz. Orhan Kılıç, “Van Eyaleti’ne Bağlı Sancaklar ve İdari Statüleri (1558-1740)”, Osmanlı Araştırmaları XXI,
Enderun Kitabevi, İstanbul, 2001, s. 189-210. Orhan Kılıç, 18. Yüzyılın İlk Yarısında Osmanlı Devleti’nin İdari Taksi-
matı-Eyalet ve Sancak Tevcihatı, Elazığ, 1997, s. 68-70; Bu konudaki arşiv vesikaları için bkz. BOA, Kâmil Kepeci No:
266, s. 97; BOA, A. RSK d. 1551, s. 47-51; BOA, Kâmil Kepeci No: 523 Mükerrer, s. 76; BOA, A.RSK d. 1572, s. 30-34; BOA,
A. DVNSNŞT d. 16, s. 179-181.
43 Fazıla Akbal, “1831 Tarihinde Osm. İmparatorluğu’nda İdari Taksimat ve Nüfus”, Belleten, XV/60 (Ekim 1951), s. 626.

341
Selim Paşa’nın topraklarını genişletme faaliyeti sadece Bitlis ile sınırlı kalmamış akrabalarının elin-
de bulunan Tekman ve Hınıs sancaklarını da zorla alarak üzerine geçirmişti. Bu sırada müdürlükle
idare edilen Adilcevaz ve Ahlat’ı da ele geçirmiş ve Şirvan üzerine yürüyerek köylerini yağmalamış-
tı[44]. Bitlis beylerinin Selim Paşa tarafından itaat altına alındığını ve Bitlis’in Muş Sancağı’na bağlan-
dığını devrin seyyahlarından Brant da ifade etmektedir[45].

Tanzimat’ın ilanından önce Bitlis, Muş Sancağı’na bağlıdır ve Bitlis’teki yaklaşık seksen köy Selim
Paşa’nın oğlu Şerif Bey’in idaresi altındadır. Bitlis’in idaresi Tanzimat sürecinde belirsizliğini korur
ve bölgedeki beyler ve hanedan iç çekişmelerine sahne olur. Emin Paşa’nın 1844 yılında vefatı ve
oğlu Şerif Bey’in boş olan yurtluk-ocaklık gedikleri kendi oğullarına verilmesini talep etmesi merkez
nezdinde kabul görmemiştir. Bu durum üzerine itaatsizlikte ve uygunsuz hareketlerde bulunmuş ve
bu sebeple mütesellimlikten azl edilmiş ve yerine İstanbul’da bulunan Muşlu Hüseyin Paşa tayin
edilmiştir. Diyarbekir ve Erzurum eyaletlerinde Tanzimat’ın uygulanmasına Mart 1845’den itibaren
başlanmıştır[46]. Van Eyaleti’nin Tanzimat’a dahil edilmesi ise bir müddet ertelenmişti[47].

Devlet Salnâmesi kayıtlarına göre, Bitlis; Erzurum Eyaleti’ne bağlı Muş Sancağı’nın bir kazasıdır. Bu
durumu 1850 yılına kadar devam etmiştir. Muş Sancağı 1850 yılında, 1847 yılında teşekkül ettiri-
len Kürdistan Eyaleti’ne bağlanınca Bitlis de bu eyaletin bünyesine girmiş oldu[48]. Kürdistan Eyale-
ti’nin kurulmasının temel sebepleri arasında bölgedeki yerel beylerin etkisini kırmak, merkezileş-
meyi daha etkin kılmak, asker toplamak ve vergileri daha düzenli toplamak gibi gerekçeler vardı[49].
Bölgede bir Ermenistan kurma emellerinin de bu suretle önüne geçilmeye çalışıldığı söylenebilir.
Osmanlı Devleti’nin eyalet isimlendirmelerinde etnik ve dini unsura vurgu yapmadığı bilinir. Yavuz
Sultan Selim devrinde Suriye coğrafyasına verilen Arab Vilayeti isimlendirmesi de birkaç yıl ancak
yürürlükte kalmıştı. Bu uygulama ile bölgede uzun bir süredir ocaklık statü ile sancak tasarruf eden
beylerin konuyu etnik boyuta çekerek halk üzerinde yaratacağı menfi propagandayı kırmaya yönelik
bir tedbir olarak da düşünülebilir.

Bitlis Kazası’nın ve onun bağlı olduğu Muş Sancağı’nın Kürdistan Eyaleti’ne bağlı olma durumu 1855
yılına kadar yani beş yıl sürmüş, 1855 yılında Muş Sancağı yeniden Erzurum Vilayeti’ne bağlanmış-
tır[50]. Bu durum 1864 yılında yayınlanan Vilayet Nizamnâmesi’nde ve sonrasında da devam etmiştir.

44 Fatih Gencer, “Merkezîleşme Politikaları Sürecinde Yurtluk-Ocaklık Sisteminin Değişimi”, OTAM, C. 30, s. 49, Ankara,
2011, s. 80.
45 Zikreden: Ömer Toraman, Tanzimat’ın Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet Sancaklarda Uygulanması (1839-1864), Fırat
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enst. Tarih Anabilim Dalı Yakınçağ Bilim Dalı Basılmamış Doktora Tezi, Elazığ, 2010, s. 108.
46 F. Gencer, “Yurtluk-Ocaklık Sisteminin Değişimi”, s. 83.
47 Cabir Doğan, “Tanzimat’ın Van’da Uygulanması ve Han Mahmud İsyanı”, History Studies, Volume 3/2, 2011, s. 150..
48 Ela Özkan, 19. Yüzyılda Osmanlı Devleti’nin İdari Taksimatı (1839-1914), Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü
Tarih Anabilim Dalı Basılmamış Doktora Tezi, Elazığ, 2017, s. 39.
49 Kürdistan Eyaleti’nin kurulmasının sebepleri ve kaldırılmasına kadarki idari süreci hakkında geniş bilgi için bkz. İbrahim
Yılmazçelik, “Osmanlı Döneminde Kürdistan Eyaletinin Teşkili ve Kaldırılması (1848-1867). Dünden Bugüne Uluslara-
rası Ortadoğu Sempozyumu (Meseleler-Öngörüler-Tedbirler-Teklifler) Bildiriler, Fırat Üniversitesi Ortadoğu Araştırma-
ları Merkezi yay., Elazığ, 2107, 165-197.
50 E. Özkan, Osmanlı Devleti’nin İdari Taksimatı, s. 86.

342
Sonuç

Bitlis, 1514 Çaldıran Savaşı’ndan sonra Osmanlı hâkimiyetine girmiş, 1534 yılına kadar kısa süreli
ve belli aralıklarla Safevi hâkimiyetinde de kalmıştır. 1534 yılından sonra ise Bitlis’te kesin olarak
Osmanlı idaresinin yerleştiğini söylemek mümkündür. Osmanlı Devleti’nin Doğu ve Güneydoğu’yu
idari bakımdan yapılandırması sırasında, bölgedeki aşiret sahibi yerel Ekrâd beylerinin durumunu
dikkate alarak daha önce uygulamadığı bir idari modeli hayata geçirdiği görülür. Bu model yerel ha-
nedanların sancaklarının idaresini sürekli ellerinde tutması şeklinde izah edebileceğimiz ocaklık
uygulamasıdır. Bitlis, ocaklık uygulamasının daha fazla serbestiyet içeren çeşidi olan hükümet sta-
tüsündeki bir sancaktır. Hükümet sancaklarda tahrir yapılmaz buna karşılık ocaklık sancakların bir
diğer çeşidi olan yurtluk-ocaklık sancaklarda tahrir yapılırdı.

Bitlis’te bulunan ve ağırlıklı olarak Şeref Han ailesi olarak tanınan aile Rojiki Aşireti’ne mensuptu-
lar. Osmanlı Devleti’ne itaatleri karşılığında 1535 yılına kadar Bitlis’i ellerinde tutmuşlar ancak bu
yılda Şeref Bey’in oğlu Şemseddin’e Malatya ve Maraş teklif edilince, Şemseddin Han’ın 1579 yılı
başlarına kadar sürecek İran’a ilticası macerası yaşanmıştır. Şemseddin Bey, İran’a iltica etmeden
Bitlis Sancağı Diyarbekir Vilayeti içerisinde ayrı bir grup halinde yazılan ve ocaklık olarak tasarruf
edilen Kürdistan hükmündeki sancaklar içinde yazılmıştır.

1535 yılında Bitlis klasik Osmanlı haline getirilince Kürdistan grubu sancaklar içerisinde yazılmak-
tan çıkmış ve klasik Osmanlı sancakları içerisinde yazılmaya başlanmıştır. Bitlis’in bu özel durumu,
yaklaşık 35-40 yıl arasında idari taksimat belgelerine yansıyan Kürdistan kavramının tam olarak
neyi karşıladığını da anlamamıza yardımcı olmaktadır. Zira Osmanlı Devleti’nin Kürdistan’dan kas-
tettiğinin ne coğrafya ne de idari bir ünite ile ilgili olmadığı anlaşılmıştır. Bitlis’in coğrafyası değiş-
mediğine göre, Kürdistan lafzının, ilgili sancağın idaresinin güçlü bir aşirete sahip bir Ekrâd beyinin
idaresinde olması ile doğrudan ilgili olduğu açıkça ortaya çıkmaktadır. Bitlis Sancağı’nın benzeri bir
durumu Çemişgezek Sancağı için de geçerlidir.

Şemseddin Han’ın oğlu Şeref Han’ın 1579 yılı başlarında Osmanlı itaatine girmesi ile Bitlis Sancağı
eskiden olduğu gibi yine hükümet olarak kaydedilmiş ve bu durumunu 19. yüzyılın ortalarına kadar
devam ettirmiştir. Rojiki mensuplarının Bitlis’teki etkinlikleri ve varlıklarına da 19. yüzyılın başla-
rında Muş’u elinde tutan bir başka yerel bey tarafından son verilmiştir.

19. yüzyılın ortalarında Muş Sancağına bağlı bir kaza olan Bitlis, bu idari durumunu 1864 Vilayet
Nizamnamesi ve sonrasında da devam ettirmiştir.

343
Kaynakça

Arşiv Kaynakları

Cumhurbaşkanlığı Devlet Arşivleri Başkanlığı (BOA)

Divân-ı Hümâyûn Tahvil (A. DVNSNŞT d.)
No: 16
Bâb-ı Asafi Nişan (Tahvil) Kalemi Defterleri (A. NŞT d.)
No: 1328
Bâb-ı Asafi Ruûs Kalemi Defterleri (A. RSK d.)
No: 1452, 1551, 1572
Kâmil Kepeci Tasnifi
No: 262, 266, 523 (Mükerrer)
Maliyeden Müdevver Defterler (MAD)
No: 563
Mühimme Defterleri (MD)
No: 32
Tapu-Tahrir Defterleri (TD)
No: 208, 328, 413, 730

Tapu ve Kadastro Genel Müdürlüğü Arşivi (TKGMA)

Kuyûd-ı Kadime
No: 109, 202, 343.

Topkapı Sarayı Müzesi Arşivi (TS.MA D.)

No: 5246, 9772.

Yayımlanmış Arşiv Kaynakları

Topkapı Sarayı Arşivi H. 951-952 Tarihli ve E-12321 Numaralı Mühimme Defteri, Yayına hazırla-
yan: Halil Sahillioğlu, IRCICA yay., İstanbul, 2002.

344
Kaynak Eserler

Beyazıt Devlet Kütüphanesi, Veliyüddin Efendi Kitaplığı No: 1969.

Demirtaş, Funda; Celâl-zâde Mustafa Çelebi, Tabakâtü’l-Memâlik ve Derecâtü’l-Mesâlik, Erciyes
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü İslam Tarihi ve Sanatları Anabilim Dalı İslam Tarihi Bilim
Dalı Basılmamış Doktora Tezi, Kayseri, Ocak 2009.
HOCA SAADETTİN EFENDİ, Tacü’t-Tevârih, Hazırlayan: İsmet Parmaksızoğlu, Kültür Bakanlığı
yay., C. IV, Ankara, 1992.
İDRİS-İ BİDLÎSÎ, Selim Şah-Nâme, Hazırlayan: Hicabi Kırlangıç, Hece yay., Ankara, Eylül 2016.
ŞEREF HAN, Şerefname (Kürt Tarihi), Çeviren: M. Emin Bozarslan, 3. Baskı, Hasat yay., İstanbul,
1990.

Araştırma/İnceleme Eserler

Akbal, Fazıla; “1831 Tarihinde Osmanlı İmparatorluğu’nda İdari Taksimat ve Nüfus”, Belleten,
XV/60 (Ekim 1951).
Altunay, Emine; 1540 (H. 947) Tarihli Tahrir Defterine Göre Bitlis Sancağı, Ondokuz Mayıs Üniver-
sitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyal Bilimler Eğitimi Anabilim Dalı Basılmamış Yüksek Lisans
Tezi, Samsun, Şubat 1994;
Biçer, Bekir; Kürtler, Çizgi yay., Konya, Mayıs 2014.
Bilgiç, Emin -Baki Öğün, “Adilcevaz Kef Kalesi Kazıları”, Anatolia (Anadolu), S. VII, Ankara, 1966;
Emin Bilgiç-Baki Öğün, “Adilcevaz Kef Kalesi Kazıları”, Türk Arkeoloji Dergisi, S. XXI-I, Ankara,
1974, s. 31-35.
Doğan, Cabir; “Tanzimat’ın Van’da Uygulanması ve Han Mahmud İsyanı”, History Studies, Volume
3/2, 2011, ss. 147-162.
Emecen, Feridun M.; Yavuz Sultan Selim, Kapı yay., İstanbul, Ağustos, 2016.
Gencer, Fatih; “Merkezîleşme Politikaları Sürecinde Yurtluk-Ocaklık Sisteminin Değişimi”, OTAM,
C. 30, s. 49, Ankara, 2011, ss. 75-96.
Göyünç, Nejat; “Diyarbekir Beylerbeyliği’nin İlk İdârî Taksimatı”, İstanbul Üniversitesi Edebiyat
Fakültesi Tarih Dergisi, C. XXIII (Mart 1969), S. 23, ss. 23-34..
İlhan, Mehdi; “Bıyıklı Mehmed Paşa”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, C. 6, İstanbul,
1992.
Kılıç, Orhan; “Kürdistan Tabirinin Osmanlı Uygulamasındaki Muhtevası Üzerine Bazı Tespitler
(16-18. Yüzyıllar)”, Tarihte Türkler ve Kürtler Sempozyumu Bildirler, Editör: Orhan Kılıç, TTK yay.,
Ankara, 2014, ss. 167-212, dipnotlar, ss. 295-302.
__________; “Ocaklık Sancakların Osmanlı Hukukunda ve İdari Tatbikattaki Yeri”, Fırat Üniversitesi
Sosyal Bilimler Dergisi (Journal of Social Science), 11/1 (Ocak 2001), Elazığ, ss. 257-274.
__________; “Van Eyaleti’ne Bağlı Sancaklar ve İdari Statüleri (1558-1740)”, Osmanlı Araştırmaları
XXI, Enderun Kitabevi, İstanbul, 2001, s. 189-210.
__________; “Yavuz Sultan Selim, İdris-i Bitlisî ve Kürtler”, Yavuz Sultan Selim Dönemi ve Bursa,
Editör: Nilüfer Alkan Günay, Bursa Osmangazi Belediyesi Yayınları, Gaye Kitabevi, Bursa, 2018, ss.
195-222.
__________; “Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet Sancaklar Üzerine Bazı Tespitler”, OTAM, 10 (1999), An-
kara, s. 119-137.
__________; 18. Yüzyılın İlk Yarısında Osmanlı Devleti’nin İdari Taksimatı-Eyalet ve Sancak Tevci-
hatı, Elazığ, 1997, s. 68-70;

345
__________; 730 Numaralı Van, Adilcevaz, Muş ve Bitlis Livaları Tımar İcmal Defteri (I. Ahmed Dö-
nemi), Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı Basılmamış Yüksek Lisans
Tezi, Elazığ, 1989.
__________; XVI. ve XVII. Yüzyıllarda Van (1548-1648), Van Belediye Başkanlığı Kültür ve Sosyal
İşler Müdürlüğü Yayınları No. 6, Ankara, Eylül 1997.
Kütükoğlu, Bekir; Osmanlı-İran Siyâsî Münasebetleri I (1578-1590), İstanbul, 1962.
Ostrogorsky, Georg; Bizans Devleti Tarihi, Türkçeye çeviren: Fikret Işıltan, 9. Baskı (tıpkı basım),
TTK yay., Ankara, 2017.
Öz, Mehmet; “XVI. Yüzyılda Bitlis Sancağı: Yönetim, Nüfus ve Vergilendirme”, IXth International
Congress of Economic and Social History of Turkey, 20-23 August 2002 Dubrovnik-Croatia, TTK
yay., Ayrıbasım, ss. 31-54.
Özkan, Ela; 19. Yüzyılda Osmanlı Devleti’nin İdari Taksimatı (1839-1914), Fırat Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı Basılmamış Doktora Tezi, Elazığ, 2017.
Sümer, Faruk; Selçuklular Devrinde Doğu Anadolu’da Türk Beylikleri, TTK yay, Ankara, 1990.
Toraman, Ömer; Tanzimat’ın Yurtluk-Ocaklık ve Hükümet Sancaklarda Uygulanması (1839-1864),
Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı Yakınçağ Bilim Dalı Basılmamış
Doktora Tezi, Elazığ, 2010.
Tuncel, Metin; “Bitlis”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, C. 6, İstanbul, 1992, ss. 225-
228.
Uzunçarşılı, İsmail Hakkı; Osmanlı Tarihi, C. II, 4. Baskı, TTK yay., Ankara, 1983.
Yaşa, Recep; Bitlis’te Türk İskânı (XII-XIII. Yüzyıl), Ahlat Kültür Vakfı Yayınları No: 2, Ankara,
1992.
Yılmaz, Ahmet; 413 Numaralı Mufassal Tapu Tahrir Defterine Göre Bitlis Sancağı (1555-1556),
Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı Yeniçağ Tarihi Bilim Dalı Basıl-
mamış Yüksek Lisans Tezi, Konya, 2010.
Yılmazçelik, İbrahim; “Osmanlı Döneminde Kürdistan Eyaletinin Teşkili ve Kaldırılması (1848-
1867). Dünden Bugüne Uluslararası Ortadoğu Sempozyumu (Meseleler-Öngörüler-Tedbirler-Tek-
lifler) Bildiriler, Fırat Üniversitesi Ortadoğu Araştırmaları Merkezi yay., Elazığ, 2107, ss. 165-197.
Yinanç, Mükrimin Halil; “Bitlis-Tarih”, İslam Ansiklopedisi, C. 2, Beşinci baskı, MEB yay., İstanbul,
1979, ss.661-664.

346
 OSMANLIDAN CUMHURİYETE TATVAN İSKELESİNİN ULAŞIM
VE TİCARET FAALİYETLERİ BAKIMINDAN ÖNEMİ[1]

Prof. Dr. Mehmet DEMİRTAŞ

Bitlis Eren Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, demirtasm@gmail.com

Van Gölü’ndeki denizcilik faaliyetlerinin en iyi bilinen kısımlarından biri Osmanlı Dönemine ait ola-
nıdır. Osmanlı Devleti’nin bölgedeki hâkimiyetinin sağlamlaşması ile birlikte Tatvan-Van bağlantılı
denizcilik çalışmalarının öneminin daha da artmış olduğu, bundan sonraki gelişmelerden kolaylıkla
anlaşılmaktadır. Bu önem askeri, ticari ve siyasi özellikler göstermektedir.[2] Kanuni döneminde, Zal
Paşa tarafından Tatvan’da, Tatvan Limanı yakınında (bugünkü işletme parkının bulunduğu yerde)
müfid ve muhtasar bir kale inşa edilmişti. Bu kalenin inşasındaki temel maksat Van Gölü’ndeki faa-
liyetleri kontrol altına alarak daha güvenli bir hale getirmek ve göldeki ulaşım ve taşımacılık işlerin-
den gelir etmekti. Taht-ı Van kalesi uzun bir süre derbend olarak hizmet vermiş, Acemler Adilcevaz
ve Ahlat kalelerini istila ettikten sonra Van’a imdat gitmemesi için burayı da tahrip etmişlerdi.[3]

Van Gölü’nde faaliyet gösteren çeşitli deniz araçlarının varlığı bilinmektedir. Osmanlı Devleti bölge-
ye hâkim olduktan sonra gölde çeşitli amaçlarla çalıştırmak üzere deniz araçları inşa etmişti. Ön-
celikle devleti tehdit eden unsurların varlığını tespit etmek üzere göl yoluyla keşif çalışmaları yapıl-
mış, İran taraflarından gelebilecek tehlikeleri tespit ederek ona göre önlem alınmak istenmişti.[4] Bu
amaçla Kanuni döneminde, Irak seferine de katılmış olan Mimar Sinan’a Van Gölü’nde işletilmek
üzere gemilerin inşası görevi verilmiş, Mimar Sinan bu görev kapsamında üç adet kadırga yapmıştır.
Kanuni’nin Irakeyn seferi esnasında orduda görevli bulunan Mimar Sinan’ın bu kadırgaları inşasına
dair bilgilerin de bulunduğu ve Sâî Mustafa Çelebi tarafından kaleme alınan ve Süleymaniye Kü-
tüphanesindeki yazmalar arasında kayıtlı bulunan Tezkiretü’l Bünyan isimli eserde, Tatvan Denizi
ve Derya-yı Tatvan olarak bilinen gölde yapılan çalışmalar anlatılmaktadır. Mimar Sinan’ın yakın
dostu ve arkadaşı olan Mustafa Çelebi, Sinan’ın hatıraları mahiyetindeki eserinde kadırga inşasını
Sinan’ın ağzından vermektedir. Buna göre, Kanuni Sultan Süleyman’ın Acem diyarına sefere karar

1 Bu makale Mehmet Demirtaş, Oktay Subaşı, Osmanlıdan Cumhuriyete Vangölü Denizcilik Tarihi, (Mega Basım yayın,
Ankara 2015) isimli eserden yararlanılarak hazırlanmıştır.
2 Mehmet Demirtaş, Oktay Subaşı, Osmanlıdan Cumhuriyete Vangölü Denizcilik Tarihi, Mega Basım Yayın, Ank. 2015, s. 16.
3 Evliya Çelebi, Seyahatname-IV, Dersadet İkdam Matbaası, İstanbul 1314, s. 129.
4 Demirtaş, Subaşı, Vangölü Denizcilik Tarihi, s. 19.

347
vermesi üzerine vezir Lütfi Paşa, Van Kalesi yakınlarındaki Tatvan Denizi adıyla bilinen denizin
öbür kenarındaki kızılbaşların durumunu öğrenmek istemiş ve bunun üzerine kendisine gemiler
inşa etmesi emrini vermişti. Kendisi ve arkadaşları, şartlar elverişli olmamasına rağmen kısa süre
içinde üç kadırga yapmışlar, bunlar için yelken, demir ve kürekler temin etmişler, kadırgaları top ve
tüfeklerle donatmışlardı. Lütfi Paşa’nın emri üzerine kaptanlığı kendisinin üstlenerek sefere çıktık-
larını ve bir süre sonra kızılbaş askerlerinin durumunu öğrenerek paşaya bildirdiklerini söyleyen
Mimar Sinan, bunun üzerine paşanın kendisini taltif ettiğini ilave etmektedir.[5]

Kanuni döneminde yapılan Irakeyn seferlerinde Tatvan ve Van iskeleleri ciddi bir fonksiyon icra eder-
ken İran tehdidine karşı da Van Gölü’nden önemli oranda yararlanılmıştır. Doğu’ya yapılan seferler
esnasında, bilhassa zahire sevkiyatında Van Gölü’nden faydalanılmaktaydı. Zahire karayolu ile Tat-
van’a getirilmekte, buradan gemilerle Van’a ulaştırılarak orduya teslim edilmekteydi. Osmanlı Devle-
ti’nin İran üzerine yapılan seferleri neticesinde Tebriz Osmanlı kuvvetleri tarafından ele geçirilmişti
(Zilkade 1137). Tebriz’deki Osmanlı askerleri için bir süre sonra zahire ihtiyacı hâsıl olmuş, Anado-
lu’dan temin edilen zahirenin Tatvan İskelesi’ne süratle nakledilmesi için ilgililere emirler verilmişti.

Bu dönemde Van Kalesi’ni Van Gölü’ne bağlayan yol üzerinden iskeleye ulaşılabilirdi. İskeleden
de Erciş, Ahlat ve Adilcevaz arasında işleyen gemiler mevcuttu. Van Gölü’nde yapılacak gemilerin
masrafları ve bu gemilerde çalışacak olan tayfanın giderlerinin bazı durumlarda Diyarbekir hazine-
sinden karşılandığı görülmektedir. Genellikle odun nakliyatında kullanılan bu gemilerin tamamına
yakını devlete aitti.[6] XVI. yüzyılın sonlarına doğru göldeki deniz araçlarının sayısının arttırılması
için gayret gösterilmiştir. Bu kapsamda 1582’de gemi sayısının yediye çıkarılması için çalışmalar
yapılmıştır. Odun nakliyatında devlete ait gemilerin sayısı yeterli gelmediğinden halkın bu amaçla
gemi yapmasına izin verilmişti.[7]

Osmanlı dönemindeki en önemli iskelelerden biri Tatvan İskelesiydi. Bu iskele Van Gölü’nü bölge ti-
caretinin gelişmesi için önemli bir yer haline getirmişti. Bazı önemli kaynaklarda Van Gölü’nün adı-
nın Tatvan Denizi ve Derya-yı Tatvan olarak geçmesi[8] Tatvan’ın suyolu taşımacılığı ve ticaretindeki
ağırlığına işaret etmektedir. XVI. yüzyıl ortalarında Tatvan Limanı ve göl doğuya yapılan seferlerin
çoğunda önemli bir fonksiyon icra etmekteydi. Özellikle İran ile bu dönemde çeşitli savaşlar yapıl-
dığı ve bu ülkeye birçok seferler yapıldığı göz önünde bulundurulduğunda Tatvan İskelesinin doğu
seferleri bakımından önemi daha iyi kavranacaktır.

XVII. yüzyılda da Van Gölü kıyısındaki önemli iskelelerden olan Tatvan İskelesi Van Gölü yoluyla
yapılmakta olan ticari faaliyetler bakımından önemini muhafaza etmişti. Tatvan, iskelesiyle birlik-
te Van Eyaleti’nin sınırı olup Van Paşasının hassıydı. Subaşının hâkimiyetinde bulunan Tatvan’da
limana yakın bir yerde Kanuni döneminde inşa edilmiş olan kale bu dönemde sağlamlığını önemli
oranda muhafaza etmekteydi. Evliya Çelebi’ye göre bu kale aynı zamanda han görevi görmekte ve
Van Paşasının bir ağası iki yüz adamıyla buradan bu çevreyi idare etmekteydi. Burada görevli bir ağa
da Van Gölü’nden gelip geçen ticaret gemilerinden bac, gümrük ve öşr-i sultani adı altında vergiler
almaktaydı. Fakat çok güzel bir liman vardı. Bu nedenle burada bir bender inşa edilmesi mecburiyeti
ortaya çıkmıştı. Tatvan Limanında ticari faaliyetlerin canlılığı Van Beylerbeyi’nin buraya bir gümrük
görevlisi göndermesini gerekli kılmış olmalıdır.[9] Bu yüzyılda Van-Tatvan ve diğer iskeleler arasında
sefer yapan çok sayıda ticaret gemisi mevcuttu. Bunlardan çeşitli vergiler elde edilmekteydi.

5 Sâî Mustafa Çelebi, Tezkiretü’l-Bünyan , Süleymaniye Kütüphanesi, Hacı Mahmud Efendi, No. 4911, vr. 3b, 4a.
6 Van Kütüğü, Yayına Haz. Abdulkerim Abdulkadiroğlu, Yüzüncü Yıl Üniversitesi Yayınları, Van 1992, s. 111.
7 Demirtaş, Subaşı, Vangölü Denizcilik Tarihi, s. 22.
8 Demirtaş, Subaşı, Vangölü Denizcilik Tarihi, s. 22.
9 Evliya Çelebi, Seyahatname-IV, s. 129, 130, 132.

348
Öyle ki XVII. yüzyıl ortalarında Van Gölü’nün önemli iskelelerinden biri olan Tatvan’da bir mahke-
menin varlığına Evliya Çelebi Seyahatnamesinde rastlanmaktadır. Melek Ahmet Paşa’nın Bitlis Beyi
Abdal Han üzerine yapmış olduğu sefer esnasında hana göndermiş olduğu mektupta O’na hitaben
“bu nasihat mektubu sana ulaştığında… yağma ettiğin koyun, mal ve mülk sahiplerine geri vermek
için Tatvan’a gelip mahkemede bulunasın…” diyerek Abdal Han’ı ikaz etmektedir.[10] Buradan da an-
laşıldığı kadarıyla, XVII. yüzyıl ortalarında Tatvan’da mahkeme teşkilatı mevcuttu. Bu da Tatvan
ve iskelesinde ticari anlamda önemli bir faaliyetin yürütüldüğünü ortaya koymaktadır. Evliya Çele-
bi’den yaklaşık on yıl sonra bölgeye gelen ve Tatvan’a da uğrayan Fransız tüccar Tavernier şehirden
kısaca bahsetmektedir. Tavernier at yükü başına Bitlis’te beş kuruş, Tatvan’da da iki kuruş ücret
ödendiğini söylemektedir.[11] Bitlis’ten Tatvan’a getirilen malların bir kısmı Van Gölü yoluyla Van’a
ulaştırılmaktaydı. Buradan Van Gölü sahillerindeki iskeleler arasında ticari hayatın canlı olduğunu
ve göl yoluyla sevkiyatın yapıldığı sonucuna varmak mümkündür. Çünkü kara yolu ulaşımın henüz
gelişmediği ve büyük zorluklarla yürütüldüğü söz konusu dönemde gerek askeri gerekse ticari ula-
şım göl üzerinden gerçekleşmekteydi.

XVIII. yüzyılda da Tatvan İskelesi yoluyla Van Gölü üzerinden yapılan sevkiyat ticari hayatta olduğu
gibi denizcilik faaliyetleri bakımından da önemli bir işlev icra etmekteydi. Öyle ki 1724 tarihli bir ar-
şiv belgesinden anlaşıldığı üzere Tatvan İskelesinde on adet gemi inşa edilerek Van Gölü üzerinden
Van’a seferler yapılmıştı. Buna göre Tebriz Seferi için görevlendirilen Abdullah Paşa’nın emrindeki
askerler için gerekli olan ve Mardin, Diyarbekir taraflarından temin edilen zahirenin Tatvan İskele-
sine getirilmesi ve Van’a ulaştırılması ihtiyacı doğmuştu. Ancak Tatvan İskelesinde daha önce inşa
edilmiş olan on adet gemi ile zahire sevkinin zor olacağı düşünülmüş, bunun yerine kara yolunun
kullanılarak zahirenin sevk edilmesine karar verilmiş ve bu maksatla çeşitli çalışmalar yapılması
emredilmişti. Yaklaşık dört ay sonra aynı konu ile alakalı olarak gönderilen bir emirde söz konusu
zahirenin bir kısmının daha önce Tatvan İskelesinde inşa edilmiş olan gemilerle, bir kısmının ise
kara yolu ile Van’a gönderilmesi istenmişti.[12]

Van Gölü’nün batı ucundaki en önemli iskele olan Tatvan ile ilgili olarak Fransız tüccar ve gezgin,
şehrin Van Gölü’ne uzaklığının bir top atımlığı olduğunu söylemekte ve Tatvan Limanı’nın, her ya-
nında set oluşturan kayalar sayesinde bütün rüzgârlardan korunmuş olduğunu ilave etmektedir. Bu
durum yüz yıllar sonra Van Gölü feribot işletmesinin Tatvan’a taşınmasına yol açan en önemli du-
rumdur. Nitekim XVII. Yüzyıl ortalarında yirmi otuz büyük kayığın barınabildiği Tatvan iskelesinde
tüccarlar havanın güzel, rüzgârın elverişli olduğu günlerde Van’a götürecekleri mallarını kayıklara
yükleyerek yirmi dört saatte bu malları Van’a ulaştırmaktaydılar. Yolculuğun herhangi bir tehlike
arz etmediği göl yolu tercih edilmediğinde ise Van’a kara yolu ile ulaşmak da mümkündü. Bu durum-
da Van’a ulaşmak at sırtında sekiz günde mümkün olabilmekteydi.[13]

Van Gölü çeşitli açılardan önemli bir fonksiyon icra etmekteydi. Ülkede zaman zaman görülen sos-
yal sıkıntıların atlatılmasında da gölden yararlanıldığı söylenebilir. Osmanlı memleketinin çeşitli
yerlerinde dönem dönem kıtlıklar baş göstermiştir ve bu kıtlıklar ciddi boyutlara ulaşmıştır. Böyle
dönemlerde kıtlığın hüküm sürdüğü bölgelere süratle zahire gönderilmesi büyük önem taşımaktay-
dı. Bilhassa Van taraflarında meydana gelen kıtlıklarda Van Gölü ciddi bir işlev görmüştür. Böyle
zamanlarda göl kıyısına getirilen zahire gemilerle Van’a gönderilmekteydi. XVIII. yüzyıl ortalarında

10 Evliya Çelebi, Seyahatname-IV, s. 195.

11 Jean-Baptiste Tavernier, Tavernier Seyahatnamesi, Editör: Stefanos Yerasimos, Çeviren: Teoman Tunçdoğan, Kitap
Yayınları, İstanbul 2006, s. 291 Bu konuda ayrıca bkz. Demirtaş, “Tatvan’da Ulaşım Ve Ticaret”, Tatvan Sempozyumu
Bildirileri, s. 530, 531.
12 Demirtaş, Subaşı, Vangölü Denizcilik Tarihi, s. 25.
13 Tavernier, Seyahatname, s. 291.

349
Van’da zahire kıtlığı meydana gelmiş, Diyarbakır mübayaasından 30 bin İstanbul kilesi buğdayın mü-
bayaacı Hüseyin tarafından ayrılması ve Tatvan İskelesine nakledilmesi için merkezden emir gön-
derilmiştir. Söz konusu buğdayın Van Kalesi’nde toplanması için tedbirler alınmıştır. Bu iş için Van
Muhafızı Ali Paşa ile birlikte Tatvan İskele Emini de görevlendirilmişlerdir.[14] Burada dikkati çeken
önemli konu XVIII. yüzyıl ortalarında Tatvan’da bir iskele emininin görev yapmakta oluşudur ki, bu
durum Tatvan İskelesi’nin fonksiyonlarını göstermekte ve işlek bir iskele olmasını gerektirmektedir.

Van Gölü’nde XIX. yüzyılın başlarında, her biri ortalama olarak 20-30 kişi taşıyabilen yetmiş kadar
geminin var olduğu bilinmektedir. Bu gemiler Van’ın İskele Köyü, Erciş, Ahlat, Adilcevaz, Tatvan,
Reşadiye iskelelerine dağılmış durumdaydılar. Göldeki Akdamar, Ağadır (Gadır), adalarına insan ve
eşya taşınması işi yukarıda sözü edilen gemilerle yapılmaktaydı.[15]

Van Gölü denizcilik tarihi bakımından önemli bir gelişme buharın makinelerde kullanılmaya başla-
masıdır. Buharın makine sanayinde kullanılmaya başlaması ile dünyada denizcilik alanında büyük
bir değişim yaşanmaya başlamıştır. Bu önemli gelişmeden sonra dünya sularında faaliyet gösteren
gemilerde değişiklikler meydana gelmiştir. Buharlı gemilerin sayısı hızla artmaya başlayınca askeri
amaçlarla kullanımı dışında da sivil maksatlı olarak limanlar arasında yolcu ve yük taşınmasına
yönelik gemi seferleri daha yaygın bir hal almıştır. Bunun bir sonucu olarak Van Gölü’nde de aynı
maksatla seferler yapılması için çalışmalar başlatılmıştır. XIX. Yüzyılın ikinci yarısında Van Gölü’n-
de çeşitli işler için çalıştırılan gemiler vardı. Göldeki iş hacmi artış gösterdiğinden dönem dönem bu
gemilerin sayılarının artırılmasına çalışılmaktaydı.[16]

XIX. yüzyılda Van Gölü’nde çalışan kayıkların önemli bir bölümü Bitlis ve bağlı yerlerden odun ve
odun kömürü taşımacılığı yapmaktaydı. Yılın bazı dönemlerinde Van’dan Tatvan Limanına çeşit-
li yükler getirilmekteydi. Bu yükler özellikle Van’dan gönderilen kuru balıklar ve sodaydı. Dönüşte
Bitlis’ten gelen ticari mallar ve odunlar yine kayıklar aracılığıyla taşınmaktaydı. Seyyahların be-
lirttiklerine göre bu dönemde Van Gölü’nde taşımacılıkta kullanılan gemiler söğütten veya kavak
ağacından kötü bir şekilde yapılmışlardı. Bu gemiler yalnızca iyi havalarda rüzgâr çıktığı zaman ça-
lışabilmekteydiler. Yine bu dönemde Sorp (Reşadiye) Limanında 150-200 ton ağırlığında bir tekne
bulunuyordu. Burası yakıt ve kereste taşımacılığında kullanılan bir liman olmakla birlikte limandaki
tekne ticaret kervanlarını da taşımaktaydı.[17]

XX. yüzyıl başlarında da Van Gölü’nde gemi işletmek üzere bazı çalışmalar yapılmıştır. Bu kapsam-
da Sadrazam ve Harbiye Nazırı Mahmud Şevket Paşa’nın günlüğünde çeşitli bilgiler yer almaktadır.
Buna göre Sadrazamın, 26 Nisan 1913 günü, makamında Van Valisi Tahsin Bey’e, “Van gölünde va-
pur işletmek ve Van-Diyarbekir-Harput yolunu iyi bir şekilde inşa etmek istiyoruz” dediği kayıtlıdır.
Van Gölü’nde gemi yapımı ile ilgili olarak 1913 yılında bazı girişimlerde bulunulduğu görülmekte-
dir. Özellikle 1914 tarihinde meydana gelen Bitlis Hadisesi dikkatlerin bir kez daha gemi inşa işine
çekilmesine yol açmıştır. Bununla bağlantılı olarak Van Gölü’nde gemi inşa çalışmalarına yeniden
girişilmiş olduğu konu ile ilgili bir belgede yer almaktadır.[18]

14 BOA, C. AS-940/40790, 09 B 1154/20 09 1741.

15 Salih Mercan, “İmparatorluktan Cumhuriyete Van Gölü’nde Ulaşım ve Taşımacılık Çalışmaları”, Yüzüncü Yıl Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Sayı. 14, Van 2008, s. 12.
16 Demirtaş, Subaşı, Vangölü Denizcilik Tarihi, s. 26, 27.
17 Sorp Limanındaki teknenin yüksekliği 25 fit (1 fit 30,5 cm’dir) eni ise 50 fitten biraz büyük gibiydi. Teknede bulunan
tek direk baş kasarasında bulunuyordu. Teknenin orta yerinde güverte yoktu. Teknenin tüm çerçevesi görülebiliyordu.
Yapısı son derece ilkel olan tekneye ulaşmanın tek yolu, 30 ya da 40 fit uzunluğundaki bir kalsın üzerinden yürümekten
geçiyordu. Tekne deniz seviyesinden oldukça yüksek olduğu için bu iş son derece zahmetliydi. Tekne devlete ait değildi.
Sahibi Keleş Bey adındaki birisiydi. Bkz. Major Frederick Millingen, Kürtler Arasında Doğal Yaşam, çev. Nuray Mestçi,
Doz Yayınları, İstanbul 1998, s. 74, 75, 77.
18 BOA. DH. İD-25/19, 20 ZA 1332/11 Ekim 1914.

350
Ruslar, 1915’te bölgeyi işgalleri altına aldıkları dönemde iskeleler ve deniz taşımacılığı için birtakım
girişimlerde bulundular; hatta bir ara vapur da çalıştırdılar. Hatta yıllar sonra bile Ruslardan kalan
çeşitli araç ve gereçlerden yararlanıldığı bilinmektedir. Bu çerçevede XX. yüzyıl başlarında Van Gö-
lü’nde suyolu taşımacılığı Ruslar tarafından yapılmaktaydı. Ruslar bölgeyi işgal altında tuttukları
1915-1917 yıllarında suyolu taşımacılığı için çeşitli yatırımlar yapmış, işlettikleri tekne ve gemilerle
Anadolu’yu İran’a bağlamışlardı. Tatvan’ın Osmanlı Devletine yeniden bağlandığı 1917 yılından iti-
baren bu tesis ve ulaşım araçlarının çalıştırılmasına devam edilmiştir. Kurtuluş savaşı sırasında bu-
raya bölgeye gönderilen Ahmet Reşat, Erciş-Van-Tatvan arasındaki suyolu taşımacılığını yeniden
canlandırmıştır. Bu dönmede Van Gölü’nde makineli tüfekle donatılmış ve buharla işleyen İhsanpa-
şa Gambotu, ikisi yelkenli, üçü motorlu beş tekne ile 300’er ton kapasiteli iki ağaç duba bulunmak-
taydı. İran üzerinden gelen silah, mühimmat ve diğer lojistik malzemelerin Doğu Cephesine naklinde
yararlanılan bu tesisler Cumhuriyet döneminde de kullanılmıştır.[19]

Nitekim 22 Temmuz 1922 tarihinde çıkarılan 1705 sayılı kararname bölgedeki tesislerin canlandı-
rılması için buraya uzman bir ekip gönderilmiştir.[20] 1922 tarihli bir arşiv belgesinde Ruslar tarafın-
dan getirilen üçü büyük biri küçük motorun faaliyete sokulabilmesi için bir müfettişin gönderilerek
rapor düzenlemesi istendiği bilgisi yer almaktadır.[21] 1923 yılında gölde mevcut olan teknelerle Van,
Erciş, Tatvan iskeleleri arasında yolcu ve yük taşımacılığına başlanmıştır.[22] Osmanlı Devleti’nin son
zamanlarına kadar Van Gölü’nde denizcilik faaliyetlerinin sürdürülmesi için yapılan çalışmalardan
verimli bir sonuç elde edilemediği anlaşılmaktadır. Nitekim 19 Temmuz 1923 tarihli bir belgede bu
duruma dair bir sitemin varlığına şahit olmak mümkündür.[23]

Van Gölü ulaşımında dönüm noktası sayılabilecek gelişmelerden biri Van Gölü Feribot İşletmesinin
kurulmasıdır. Cumhuriyetin ilk yıllarına kadar, Van Gölü kıyısındaki yerleşim birimleri arasında yol-
cu ve yük taşımacılığı, resmi ya da özel kişilerin motorlu ve motorsuz küçük göl taşıtları ile düzensiz
bir biçimde yapılmıştır. 1928 yılında merkezi Van’ın Erciş ilçesinde olmak ve Bayındırlık Bakanlı-
ğı’na bağlı bulunmak üzere Van Gölü Seyrü Sefain İdaresi kurularak, göldeki trafik belli bir düzene
sokulmuştur. Bu kuruluş 1934 tarihinde kaldırılarak, göl trafiğinin yönetimi Van İli Özel İdaresi’ne
bırakılmış, daha sonra bu faaliyetler İçişleri Bakanlığı’na bağlı Van Gölü Gemi İşletme İdaresi ta-
rafından yürütülmüştür. İktisat Vekâleti’ne bağlı Van Gölü İşletmesi 1936’da kurulmuş ve işletme
merkezi aynı tarihte Erciş’ten Tatvan’a taşınmıştır.

İşletmeye, Etibank ile işbirliği yaparak; bölgedeki madenleri çalıştırmak, göl ürünlerinden yarar-
lanmak, demiryolunun bir yanda Tatvan’a, bir taraftan da Van iline ulaşması üzerine de gölde tren
feribotu işleterek vagon, yük ve yolcu taşımacılığı yetki ve görevi verilmiştir.[24] Tavan’da Feribot inşa
Tersanesi 1945 yılında faaliyetlerine başlamış ve bu maksatla çeşitli şantiye birimleri kurulmuştu.
Bunun için öncelikle gerekli malzeme, araç ve gereçler temin edilerek, Haliç Tersanesi’nden vasıf-
lı işçiler getirilmiş ve çalışmalara başlanmıştı.[25] İnşasına başlanan ilk gemiler Tatvan Feribotu ve
Gevaş gemileri olmuş, 1945’te başlayan inşa çalışmaları 1946 yılının Ağustos ayında sona ermiş ve
gemiler yüzdürülmeye başlamıştı.

19 TCDD ve Limancılık, TCDD Genel Müdürlüğü, Limanlar Dairesi Başkanlığı yayınları, Ankara 2011, s. 154.
20 TCDD ve Limancılık, s. 154.
21 BCA. 030. 018. 001. 001. 5. 22. 1, 27.07.1922.
22 TCDD ve Limancılık, s. 154.
23 BCA. 030. 0. 010. 000. 000. 156. 96. 1, 19. 07. 1923. 1935 yılında hazırlanan bir raporda yer alan bilgilere göre Ruslar
bölgeyi işgal ettiklerinde on adet makineli ve makinesiz deniz aracı ile bunların tamiri için gerekli bir atölyeden meydana
gelen bir tesis kurmuşlardı. Savaştan sonra bu tesis 1928 yılına kadar askeriyenin elinde kalmış daha sonra Ulaştırma
Bakanlığı’na, 1932’de Genel Müfettişlik kanalıyla İçişleri Bakanlığı’na bağlanmıştır. Bkz. BCA. 030. 0. 010. 000. 000. 170.
179. 2, 1935. s. 16.
24 “Bitlis” Yurt Ans-II, s. 1410.
25 Demirtaş, Subaşı, Vangölü Denizcilik Tarihi, s. 55.

351
Daha sonra Adabağ yük kosteri, Erek mavnası ve Tuğ Römorkörü’nün yapımına başlanarak kısa sü-
rede bitirilmişti. Bitlis ve Van yolcu-yük gemilerinin de faaliyete başlamasıyla ilk taşıma filosu oluş-
muştu. Buna göre Tatvan Feribotu ile gün aşırı olarak Tatvan-Van arasında ekspres seferler, haftada
bir kere de Van ve Bitlis gemileri ile karşılıklı tam göl turu (Tatvan-Gevaş-Van-Erciş-Ahlat-Tatvan
ve aynı rotanın tersi) düzenlenmeye başlamıştır.[26]

Van Gölü İşletmesi çalışanlarını dolayısıyla denizcilik faaliyetlerini ilgilendiren bir düzenleme de 1958
yılında yapılmıştır. Van Gölü denizcilik faaliyetleri için oldukça önemli olan demiryolu inşaatının ge-
liştirilmesi için de çalışmalar yapılmaya devam etmiştir. Buna göre Muş-Tatvan demiryolu inşaatına
ait iş yerlerinde çalışanların, daha önce 90 günle sınırlı olan fazla mesai yapmaları bütün yıl boyunca
ve gece-gündüz şeklinde düzenlenmesi uygun görülerek daha fazla verim elde edilmeye çalışılmıştır.[27]

Muş-Tatvan Demiryolu projesi aynı zamanda Bağdat Paktı müşterek projelerinden olan Türk-İran
Demiryolu inşaatının en önemli parçalarından birini meydana getirmekteydi. CENTO Paktı çerçe-
vesinde planlanıp inşasına karar verilen ve Birinci Beş Yıllık Kalkınma Planına alınan Türk-İran
Demiryolu müşterek projesi olarak kabul edilen hattın ilk bölümünü meydana getiren Muş-Tatvan
Hattı, 1957 yılı sonlarında müteahhidine ihale edilmiş ve 1958’de fiilen işe başlanmıştır. İnşaat,
1963’te ray döşemeye uygun hale getirilmiştir. 25 Ekim 1963 tarihinde Tuğ (Tatvan) istasyonunda
lokomotif sesleri duyulmaya başlamıştır. Ancak gerek yoldaki tamirat işlerinin bitirilememesi ge-
rekse işletme bakımından gerekli görülen noksanlıkların tamamlanmasının beklenmesi, 1964 yılı
inşaat mevsiminin çalışma mevsimine dahil edilmesini gerekli kılmış, demir yolu hattı 1963’te Tat-
van’a ulaşmış olduğu halde, resmi açılışı 1964 yılına sarkmıştır.[28] Ancak bu olay Tatvan’ın ve böl-
genin tarihinde ve denizcilik faaliyetlerinin gelişmesinde bir dönüm noktası olmuştur. Bugün hala
devam eden ve iki büyük feribotun inşa edilmesiyle yeni bir seviyeye çıkan denizcilik faaliyetlerinin
bundan sonraki seyrini ve gelişimine etkileyen önemli bir gelişme olmuştur.

26 Demirtaş, Subaşı, Vangölü Denizcilik Tarihi, s. 57.

27 BCA. 030. 0. 018. 001. 002. 148. 22. 20, 04.04.1958.
28 BCA. 030. 0. 018. 001. 002. 153. 45. 5, 14.08.1959.

352
Sonuç

Van Gölünde faaliyetlerin başlaması Van Gölü Havzasında insan yerleşmelerinin başlaması ile ya-
şıttır. Havzada yaşayan ilk insanlar Van Gölünden çeşitli şekillerde yararlanmışlardır. Bu durum
Osmanlı Devleti’nin bölgede hâkimiyet tesis etmesi ile sürmüştür. Osmanlı döneminde gölden çeşitli
bakımlardan istifade edildiğine dair çok sayıda kayıt mevcuttur. Özellikle Doğu’ya yapılan seferler
esnasında, kara yolu alternatifi olmadığından deniz yolu ulaşımı tek seçenek olarak ortaya çıkmıştır.
Başta savaş malzemesi ve asker sevkiyatı gibi faaliyetler olmak üzere bütün taşımacılık işlerinde
Van Gölü kıyısındaki en önemli doğal liman olan Tatvan ön plana çıkmıştır. Yine göldeki diğer bütün
ticari faaliyetlerde Tatvan önemli bir fonksiyon icra etmiştir. Van taraflarında meydana gelen kıt-
lıklarda, başta Diyarbakır olmak üzere çeşitli yerlerden temin edilen gıda maddeleri ve diğer yardım
malzemeleri Tatvan İskelesinden deniz araçları ile Van’a ulaştırılmıştır. Yine Bitlis ormanlarından
elde edilen odun ve odun kömürü Tatvan iskelesinden Tatvan-Van arasında faaliyet gösteren deniz
araçları ile Van taraflarına taşınmıştır. Tatvan İskelesi aynı zamanda yolcu taşımacılığında da yay-
gın bir şekilde kullanılmıştır.

Van Gölündeki deniz taşımacılığı Van Gölü Feribot İşletmesinin Tatvan’a taşınması yeni bir boyut
kazanmıştır. Van kıyılarındaki en elverişli liman olma özelliği gösteren Tatvan söz konusu işletme-
nin kurulması ile Tatvan-Van arasındaki yük ve yolcu taşımacılığında vaz geçilmez bir seçenek ol-
maya başlamıştır. Demir Yolu ağının Tatvan’a ulaşması ve feribotların inşası söz konusu faaliyetlerin
zirvesini teşkil etmektedir. Osmanlı Devleti döneminde olduğu gibi Cumhuriyet Dönemi boyunca
da Tatvan İskelesi ulaşım ve ticari faaliyetler bakımından oldukça önemli bir merkez olarak dikkati
çekmektedir. Günümüzde Türkiye’nin en büyük iki feribotu ile Türkiye ve İran arasında yapılmakta
olan ticari faaliyetlerin önemli bir kısmı Tatvan İskelesisnden gerçekleşmektedir.

353
Kaynaklar

BOA, C. AS-940/40790.
BOA. DH. İD-25/19.
BCA. 030. 018. 001. 001. 5. 22. 1.
BCA. 030. 0. 018. 001. 002. 148. 22. 20.
BCA. 030. 0. 018. 001. 002. 153. 45. 5.
BCA. 030. 0. 010. 000. 000. 156. 96. 1.
BCA. 030. 0. 010. 000. 000. 170. 179. 2.
Bitlis” Yurt Ans-II.
DEMIRTAŞ, Mehmet,Tatvan’da Ulaşım ve Ticaret, I. Uluslararası Dünden Bugüne Tatvan ve Çevre-
si Sempozyumu Bildirileri Kitabı, Ed. Mehmet Bilen, Veysel Gürhan, Ercan Gümüş, Beyan yayınları,
İstanbul 2008.
DEMİRTAŞ, Mehmet, Oktay Subaşı, Osmanlıdan Cumhuriyete Vangölü Denizcilik Tarihi, Mega
Basım Yayın, Ankara 2015.
Evliya Çelebi, Seyahatname-IV, Dersadet İkdam Matbaası, İstanbul 1314.
MERCAN, Salih, “İmparatorluktan Cumhuriyete Van Gölü’nde Ulaşım ve Taşımacılık Çalışmaları”,
Yüzüncü Yıl Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Sayı. 14, Van 2008.
MILLINGEN, Major Frederick, Kürtler Arasında Doğal Yaşam, çev. Nuray Mestçi, Doz Yayınları,
İstanbul 1998.
Sâî Mustafa Çelebi, Tezkiretü’l-Bünyan, Süleymaniye Kütüphanesi, Hacı Mahmud Efendi, No. 4911.
TAVERNIER, Jean-Baptiste, Tavernier Seyahatnamesi, Editör: Stefanos Yerasimos, Çeviren: Teo-
man Tunçdoğan, Kitap Yayınları, İstanbul 2006.
TCDD ve Limancılık, TCDD Genel Müdürlüğü, Limanlar Dairesi Başkanlığı Yay., Ank. 2011, s. 154.
Van Kütüğü, Yayına Haz. Abdulkerim Abdulkadiroğlu, Yüzüncü Yıl Üni. Yayınları, Van 1992.

354
Ekler

355
356
357
358
359
360
361
362
363
 OSMANLI DEVLETİ’NDE MİSYONERLİK FAALİYETLERİ
VE BİTLİSTEKİ ÇALIŞMALARI

Prof. Dr. Erdal AÇIKSES

Fırat Üniversitesi, İnsani ve Sosyal Bilimler Fakültesi
Tarih Bölümü, eacikses@firat.edu.tr

Suat ÖZDAĞ
Fırat Üniversitesi, Cumhuriyet Tarihi Anabilim Dalı
Doktora Öğrencisi, suatozdag09@gmail.com.tr

Giriş

Misyon ve misyoner kelimeleri Latince kökenli olup “misso” kelimesinden alınmış ve diğer dille-
re uyarlanarak “missionary-missionaire-missionör” şeklinde İngilizce, Fransızca ve Almanca gibi
dillerde de kullanılmış, Türkçeye de o dillerden geçmiştir. Misyonun lügat manası ise yetki, vekalet,
özel görev anlamına gelmektedir. Misyoner kelimesi ise görevli kimse, görevli rahip veya papaz ma-
nasına gelmektedir. Fakat misyon ve misyoner kelimeleri bugün özel anlamıyla Hristiyanların, Hris-
tiyan olmayan toplumlarda, onları kendi din ve mezheplerine kazandırmak için açılan müesseselere
misyon, buralarda açılan özel eğitilmiş kişilere de misyoner denmektedir.

Misyonerliğin özü dindir. Başlıca araçları ise, okul, matbaa, kitap, hastane vb. modern kurumlardır.
Misyonerlik, bu modern kurumların içinde derece derece yer alır ve iyi işleyen, etkin sistemin yardı-
mıyla ekonomik, ticarî çıkarlar ve siyasal, kültürel yayılmanın bir aracı olarak kullanılır[1]. Misyoner-
ler bu görevlerini, Hz. İsa’nın “Gidiniz ve yeryüzünde her yaratığa İncil’i vaaz ediniz ...” şeklinde bir
sözüne istinaden yaptıklarını belirtirler.

Hıristiyan misyonerleri, ilkleri ve Öncüleri olarak kabul ettikleri havarilerden itibaren bahse konu
edeceğimiz tarihe, hatta günümüze kadar Hristiyan misyonerliği değişimler geçirmiş ve gelişme
göstererek oldukça başarı sağlamıştır. Esas olarak misyonerlerin görevi, Hristiyan olmayanları bu

1 Uygur Kocabaşoğlu, Kendi Belgeleriyle Anadolu’daki Amerika: 19. Yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu’ndaki Amerikan Mi-
syoner Okulları, Arba Yayınları, İstanbul 1989, s.14-23.

365
dine kazandırmaktır. Fakat zaman çerisinde Hristiyan mezhepler arasındaki rekabet sebebiyle, di-
ğer Hristiyan mezheplerden kendi mezheplerine insanları çekebilmek için de faaliyet yürütmüşler-
dir. Misyonerlerin, Hz. İsa’nın, kendileri için bir emir olarak kabul ettikleri “işte ben sizi koyunlar
gibi kurtlar arasına gönderiyorum, Yılanlar gibi akıllı ve güvercinler gibi sade dil olunuz” (bab 10
ayet 14-15) şeklindeki sözlerine de oldukça dikkat etmiş ve esnek politikaları, kurnaz ve inatçı dav-
ranışlarıyla, faaliyet yürüttükleri ülkenin ve toplumların özelliklerine göre strateji değiştirerek ba-
şarılarını pekiştirmişlerdir. Misyonerler ilk geldikleri andan itibaren hemen faaliyetlerine başlamaz,
yerlerini garanti altına alıncaya kadar sessiz kalır ve ikinci plandaki görevleriyle yetinirlerdi. Daha
sonra dini telkine başlarlardı.

Misyoner teşkilatlarının yöneticilerinin belirttiklerine göre, misyoner faaliyetlerinin asıl amacı ken-
di din ve mezheplerinde yerli din adamlarıyla yerli kiliseler kurarak bit cemaat oluşturmaktır. Diğer
bütün faaliyetler (dua, seyahat, tercüme, tıbbi yardım, basın-yayın faaliyetleri vb.) ikinci planda ge-
liyordu. Yerli din adamları ve yerli kiliseler kurduktan sonra ikinci amaç ise bu kiliseler vasıtasıyla
Hristiyan olmayanları (özellikle Müslümanlara), Hristiyanlık propagandası yaparak, onları kendi
dinine katmaktı. Misyonerlerden istenen şey öncelikle gittikleri ülkenin dilini, dinini ve kültürlerini
öğrenip inceleyerek eksiklikleri belirlemek ve ona göre hareket etmekti.

Kendi din, dil ve kültürlerini yayabilmek için okul, matbaa ve hastane gibi kurumları açtıkları görül-
müştür. Bu kurumlar arasında en etkili olanları çeşitli seviyelerde açtıkları okul ve kolejlerdir. Mis-
yonerliğin kendisi ekonomik, sosyal, kültürel bir yaşam alanı yaratma çabalarının bir aracıdır. Mis-
yonerliğin aracı ise okuldur. Çünkü okul ideolojinin devamını sağlayan toplumsallaşma sürecinin bir
parçasıdır[2]. Kısacası, okul, kolej, yabancı dil kursları, hastane, dispanser, sağlık ocağı, yayınevleri,
Kızılhaç vb. kurumlar kanalıyla amaçlarına ulaşmaya çalışmaktadırlar.

Misyonerler, faaliyet için gittikleri bölgedeki halka olan yabancılıklarının da farkındadırlar. Bu se-
beple yerli yardımcılar buluncaya kadar oldukça dikkatli hareket etmişlerdir ve hatta kıyafet ve gö-
rünümlerini de değiştirerek, o topluma benzemeye gayret etmişlerdir.

Misyonerler şartlı olarak yetiştirilirlerdi ve bu eğitimleri de oldukça iyi yapılırdı. Misyonerler kendi
mensup bulundukları Hristiyan mezhebinden birini yaymak için tahsil ve terbiye görmüş insanlar-
dır. Bunlar diğer din ve mezheplerin hepsini batıl olarak iddia ederler ve üstünlük anlayışları uy-
garlıktır ve bu husustaki düşünceleri de, uygarlığın ve gelişmenin kaynağının da kendi din hatta
özellikle kendi mezhepleri olduğunu iddia ederlerdi.

Gittikleri bölgede halkın dillerini öğrenmek misyonerler için oldukça önemliydi. Bir kısım merkezler
tarafından bölgeye gönderilmeden birçok dil öğretildiği gibi bir kısmını da bölgeye gittikten sonra
öğrenmişlerdir. Özellikle misyoner çocukları bölgede doğduğu için bu dilleri ve toplumları iyi tanı-
dıkları için ikinci kuşaktan itibaren faaliyetleri daha kolay ve verimli olmuştur.

İlk andan İtibaren yetiştirecekleri papaz ve öğretmenler için bölge diliyle eğitim veren teoloji ve öğ-
retmen okulu açarak yerli yardımcılardan daha verimli bit şekilde istifade etmişlerdir. Anadolu her
dönemde Hristiyan misyonerliğin uğrak yeri olmuştur. Pavlos’tan sonra Gregory, Ermeniler arasında
Hristiyanlığı yaymış, Nasturyus’un taraftarlarıyla beraber kiliseden ayrılarak kendi mezhebini yani
Nasturi mezhebini kurarak doğuya doğru Hindistin’a kadar giderek taraftar bulmuştur.

2 Uygur Kocabaşoğlu, Kendi Belgeleriyle Anadolu’daki Amerika..., s.24.

366
Haçlı savaşlarından itibaren askeri yenilgiyi kabullenemeyen Avrupa (Hristiyanlar) bu yenilginin
öcünü almak için, içerden yapılacak propagandalarla iç kısımlarda müttefikler oluşturmaya ve
Müslümanları Hristiyan yapmak, ayrıca Müslümanlarla beraber yaşayan Hristiyanların, Müslü-
man olmalarını engellemek için birçok teşkilat kurarak, maddi yönden de oldukça iyi destekleyerek
misyonerleri göndermişlerdir. 19. yüzyıl misyonerliğin altın çağıdır. Çünkü bu çağ kapitalizmin em-
peryalizme dönüştüğü çağdır. Bu dönüşümde, misyonerlik, emperyalizmin bir aracı olmuş, önemli
ve ulvi bir amaçmış gibi lanse edilmiştir[3]. Başlangıçta dinî gayelerle Osmanlı topraklarına gelen Ka-
tolik ve Protestan misyonerleri azınlıklara tanınan geniş haklar ve yabancılara verilen kapitülas-
yonlardan da yararlanarak çalışmalarını yoğunlaştırdılar[4].

Katolikliğin liderliğini üstlenmiş olan Fransa, bu işte öncülük etmiş ve yoğun bir şekilde yıllarca
çalışarak bir alt yapı oluşturmuştur. Devletlerin nüfuzlarını yaymak için bir araç olarak görülme-
ye başlayan misyonerler, ayrı ayrı her devlet tarafından desteklenmeye başlanınca aralarında bir
mücadele de başlamıştır. Fransızlar erken başlamanın verdiği avantajları kaybetmek istemiyordu.
Bu sebeple Protestanlarla olduğu kadar kendileri gibi Katolik propagandası yapan diğer devletlerin
misyonerleriyle de mücadele etmek zorunda kalmıştır. İngiltere Doğu’da dinin oynadığı politik rolü
geç de olsa kavrayarak, Fransa gibi Osmanlı topraklarında siyasi ve idari nüfuzunu artırmak için dini
bir araç olarak kullanmaya başladı. XIX. yüzyılın başından itibaren İngiltere, Osmanlı devletine çok
sayıda Protestan papaz göndererek, misyonerlik faaliyetlerine ağırlık verdi. İngiltere’nin bu faaliyet-
lerini başta Amerika olmak üzere Almanya da destekledi[5].

Bu nüfuz mücadelesi devam ederken Amerika’da hem kendi kıtasında hem de diğer kıtalarda, nü-
fuzunun adeta öncüleri, temsilcileri durumunda olan misyonerleri daha fazla destekleyerek kurulan
cemiyetler yardımıyla bu yarışta ön saflara ulaşmıştır. Amerikalı misyonerler diğer misyonerlerden,
çok geç bir tarihte Anadolu’ya gelmiş olmasına rağmen, saha, çeşitlilik ve yoğunluk açısından en ba-
şarılı olanlardır. Ayrıca başta Ermeniler olmak üzere, faaliyet yaptıkları bütün toplumlarda oldukça
etkili olmuş ve o toplumların geleceklerine de yön vermiştir.

Anadolu’da birçok misyoner kuruluşu olmakla beraber en etkili rolü oynayan, Amerikan Board ola-
rak isimlendirdiğimiz “1810 yılında Amerika’nın Boston kentinde kurulmuş olan “American Board
of Commisioners for Foreign Mission”dur. Bu kuruluş 1819 yılında Türkiye’yi de programına alarak
misyonerlerini buraya göndermeye başlamıştır.

14 Ocak 1820’de İzmir’e varan Board misyonerlerinin Türkiye ve Türkler hakkındaki bilgileri de
oldukça kısıtlıydı. Avrupa’daki yanlı ve kindar bilgilerden etkilenen Amerikalı misyonerler de Av-
rupalılarla aynı düşüncelere sahiplerdi. Board’ın tüzüğüne göre, esas gayeleri “Dinsizler arasında
Hristiyanlığı yaymak” olduğu düşünülürse, Osmanlı Devleti’nde herkesin değişik de olsa bir dini
vardı ve misyonerler neden geldiler, diye düşünülebilir. Fakat onlar kendi dininden ve mezhebin-
den olmayanları, din sahibi olarak kabul etmedikleri için, başta Müslümanları Hristiyan yapmayı
düşündüler. Fakat kısa zamanda devletin kanunları, dinlerinin kuralları gereği bunun pek kolay ol-
madığı ve ayrıca Türkleri ve yönetimi de karşılarına almamak için buna ilk andan itibaren açık bir
şekilde cesaret edememişlerdir. Amerikalı misyonerler İzmir’e geldikten sonra çevreyi araştırarak
çalışmaları için zemin araştırmaları yaptılar. İlk andan itibaren Board misyonerlerinin düşüncesi
yerli eğitim kurumlarım oluşturmaktı. Board misyonerleri ilk geldiği andan itibaren, yayın faaliyet-

3 Uygur Kocabaşoğlu, Kendi Belgeleriyle Anadolu’daki Amerika..., s.24.

4 Ayten Sezer Arığ, “Osmanlı Eğitim Sisteminin Ermeni Milliyetçiliğinin Doğuşuna Etkisi”, Hoşgörüden Yol Ayrımına Er-
meniler Sempozyumu, Bildiriler, Erciyes Üniversitesi, 2008, C- 1,s.266.
5 Davut Kılıç, “Protestan Misyonerler ve Ermeni Olaylarına Etkileri”, Ermeni Araşt. Dergisi Sayı.29, Yıl. 2008, s.96.

367
lerine de başlayarak bazı kitap ve risalelerin dağıtımına da başlamıştı. Çok yönlü çalışmalarına ila-
veten Amerikan Board misyonerleri maddi yönden de oldukça güçlüydü ve misyonerleri de oldukça
iyi eğitilmişti. Bu husus yıllardan beri misyonerlerle içi içe yaşayan Osmanlı yetkililerinin de dikka-
tini çekmiş ve raporlarında buna da geniş bir şekilde yer vermişlerdir.

1830 yılına kadar fizibilite ve hazırlık safhasını oluşturan Board misyonerleri 1830 yılında imzala-
nan Dostluk ve Ticaret Antlaşmasıyla resmi hale getirilen Türk-Amerikan münasebetlerinden sonra
1831 yılında, Board’ın merkezî de İzmir’den İstanbul’a taşınarak, misyoner William Goodell’in baş-
kanlığında çalışmalarına başlar. Merkezlerini İstanbul’a taşıyan misyonerler faaliyetlerini de artıra-
rak özellikle de eğitime ağırlık vererek Ermeni ve Rum öğrencileri eğitmeye başlamışlardır.

Osmanlı devletinin müsaadesi olmadan birçok Protestan kilisesi ve okulları açıldı. Babıâli bunları
kapatmaya başlayınca misyonerler tarafından Osmanlı topraklarında Hıristiyanlığın taarruza uğra-
dığı feryatları yükseldi. Protestan Amerika bu konuda gayet hassas davranarak, İngiltere ile birlikte
hareket ediyordu. Babıâli de bu kez Amerika’nın husumetini ve Ermeniler lehinde müdahalesini ön-
lemek için pasif davranmak zorunda kaldı[6].

Yunanistan’ın bir devlet olarak kurulması ve Rumların merkezi otoritesi (Patrikhane’nin) ve genel-
likle belli bölgelerde toplu olarak yaşamaları Rumlar üzerinde pek etkili olamayacağı fikrini orta-
ya çıkarması üzerine, misyonerler faaliyetlerini Ermeniler üzerine yoğunlaştırmıştır. Fakat Rumlar
üzerindeki faaliyetlerini de kesmemişlerdir. Şark kilisesi dedikleri kiliselerle beraber, daha önce
bölgede etkili olan Katolik misyonerlerin de etkisiyle Katolikliği kabul edenlerin de Protestanlığa
dönmelerini sağlamak için de yoğun bir faaliyet içerisine girmişlerdir.

Tepki çekmemek için sadece okur-yazar yetiştiren okullar açarak işe başlayan misyonerler, önce
yerli halktan destek görmüş, fakat kısa zaman sonra Protestanlığa dönen cemaat üyelerine duyulan
tepkiler misyonerlere de yansımıştır. Bu tepkilere ilk andan itibaren göğüs geren Amerika’dan daha
çok Osmanlı Devleti üzerinde etkili bir gücü olan İngiltere olmuştur.

Orta, Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgesinde Amerikan misyonerleri, çalışma bölgelerindeki bütün
Ermeni köylerine ulaşmışlar hatta her Ermeni evine girmişlerdi. Bu kadar kapsamlı ve geniş bir ça-
lışmayı Osmanlı topraklarında hiçbir misyoner örgütü başaramamıştır. İngiliz ve Fransız misyoner-
lerinin çalışmaları belli noktalarda sınırlı kaldı. Amerikan misyonerlerinin çalışmaları yaygınlığı ve
derinliği bakımından Osmanlı topraklarındaki diğer misyoner örgütlerin çalışmalarını geride bıraktı.
Böylece XIX. yüzyılın üçüncü çeyreğine girilirken Osmanlı Devleti’nde örgütlenerek, faaliyetlerini
okul, hastane, matbaa gibi kurumlarla destekleyen güçlü ve etkin bir Amerikan misyoner örgüt-
lenmesi oluştu. Bütün misyonlar; eğitim, sağlık, kadınlar arası Hıristiyanlaştırma programı, erkek-
ler arası Hıristiyanlaştırma programı, yayın ve Ermeni Müslüman ilişkilerini içeren altı dalda görev
yapmaktaydılar. Her misyonda halkla ilişkiler farklılık arz ediyordu. Mesela; Batı misyonu olarak
anılan İstanbul, İzmir gibi büyük şehirlerde ilişkiler daha çok eğitim aracılığıyla gelişti. Orta ve Doğu
Anadolu’da ise fakir ve cahil halka ilk başta sağlık kuralları öğretmek, sağlık imkânları götürmek,
eğitimde ise ancak okuma-yazma düzeyine getirmek başlangıç hedefi olarak amaçlandı. Öyle ki,
Protestan misyonerler kendi mezheplerine Gregoryen Ermenileri çekebilmek için çocuklara şekerle
birlikte kitaplar vererek onları ve ailelerini kendi mezheplerine çekmeye çalışıyorlardı[7].

6 Davut Kılıç, a.g.m., s.98.

7 Davut Kılıç, a.g.m., s.98.

368
Kurdukları matbaalarda Ermeni ve Grek harfleriyle yayınlar basmışlardır. Bu yapılan yayınların ga-
yesi, genellikle Türkçe konuşan Ermeni ve Rumlara, Ermeni ve Rum harflerini öğreterek daha sonra
Ermenice ve Rumca öğretme gayretidir. Misyonerler bu dilleri kendileri de öğrenerek hem halkla
daha kolay anlaşma yoluna gitmişler, hem de o grupları azınlık psikolojisiyle toparlayarak kendi-
lerine daha kolay bağlanması ve Osmanlı Devleti’ne karşı bir koz olarak, din ve milliyetlerini daha
kolay kullanabilmeleri mümkün olacaktır, denilebilir. Bu dillerin hepsi ne de İncil’i tercüme ederek
Protestanlığı daha kolay öğretmişlerdir. Bu sebeple, misyonerlerin yapmış olduğu belki de en hayırlı
iş, bu dil çalışmaları ve İngilizce-Türkçe sözlük gibi birçok eserin ortaya çıkmasıdır, diyebiliriz. Kısa
zamanda birçok Ermeni harfli Türkçe ve Ermenice yazılmış kitaplar ve gramer kitaplarıyla ders ki-
tapları ve İnciller bastırılarak ücretsiz veya çok az fiyatlarla dağıtımı yapılmıştır.

Bu yayınların yanı sıra Protestan misyonerlerin İstanbul’da haftalık ve aylık birer gazeteleri de vardı.
Amerikan İncil kitap evi, bunların başlıca yayın merkezlerinden biriydi. Yine 1893 yılına kadar Os-
manlı devletinde 3 milyon İncil dağıtıldı. Bunun dışında dağıtılan öteki kitapların sayısı 4 milyonu
aştı. Yani 1893 yılında misyonerlerin Osmanlı topraklarında dağıttıkları İncil ve diğer kitap sayısı 7
milyonun üzerindeydi. Yapılan bu faaliyetleri Ermeniler üzerinde düşündüğümüz zaman, yeni doğan
bebekler de dâhil her Ermeni’ye ortalama yedi kitap düşer[8].

Amerika devlet olarak başta misyonerlerle ilgili hususlarda Osmanlı Devleti’ne pek tepki gösterme-
mişti. Bu hem ticaret ve yeni başlayan resmi ilişkilere zarar vermemek, hem de laik görünümüne
leke sürmemek içindi. Fakat ileriki yıllarda misyonerlerin istediği her bölgede konsolosluk açmak
dâhil, savaş gemisi gönderme[9] tehditline kadar misyonerleri koruma gayreti içerisine girmiştir.

Misyonerlerin İstanbul’a yerleşmesinden sonra başta İstanbul olmak üzere misyonerlerin ulaştığı
her yerde halktan bir tepkide gelmeye başlamıştır. Büyük şehirlerde başlayan tepkiler misyonerle-
ri yıllardan beri yaptığı tetkiklerden sonra tespit etmiş oldukları Anadolu’nun iç kısımlarına doğru
yöneltmiştir. Bu hem daha verimli ve geniş bir sahaya hitap edecekti, hem de cemaat ve devlet yö-
neticilerinin gözlerinden uzak olacaktı.

Misyonerlerin gittiği her bölgede sesler yükselmeye, tepkiler artmaya başlar. Osmanlı Devleti her-
hangi bir kimsenin dinine karışmadığı için bu hususu Hristiyanların kendi aralarındaki bir problem
olarak görür ve patrikhaneden kendileri tedbir alınmasını isterler. Fakat onlar da Bab-ı Ali’ye bunun
engellenmesinin çok zor olduğunu çünkü “Amerikalı misyonerlerin Öğrencilerden eğitim parası al-
madıkları gibi, üste para vermeleri sebebiyle her gün daha fazla kişiyi celp ettiklerinden dolayı,
bunun önlenmesinin pek mümkün olmadığını” dile getirmişlerdir.

Bu tepkiler zamanla artmış ve misyonerlere bir şey yapamayacağını anlayan Ermeniler Protestan-
lığa dönmüş olanlara karşı fiili hareketlerde bulunmaya başlamışlardır. Evlerini yakmaktan öldür-
meye varıncaya kadar birçok olay meydana gelmiştir. Olayların artması sonunda İngiltere’nin mü-
dahalesi başlamış ve Osmanlı Devleti’nden tedbir alınması istenmiştir. Aslında olayların bu denli
artmasının sebebi yıllardan beri bir cemaat olarak mevcudiyetlerini devam ettiren Ermeniler önce
Ermeni Katolik olarak bölündükten sonra 1846‘dan beri teşkilatlanan Ermeni Protestanların İngil-
tere Elçisi Lord Stratford Caning’in de himaye ve çalışmalarıyla 1850 yılında Osmanlı Devleti tara-
fından resmen bir cemaat olarak tanınmasıdır. Protestanların cemaat olarak tanınmasından sonra,
Amerikalı misyonerlerin faaliyetlerini artırmışlardır. Artık taraftar bulmakta da pek bir zorluk çek-

8 Davut Kılıç, a.g.m., s.98.

9 Bu olay Bitlis Misyoneri George Perkins Knapp’ın 1896 yılında Bitlis’te yargılanması ve sürgün edilmesi üzerine
gerçekleşmiş olup, gelişmeler doğrultusunda ABD İskenderun Limanına bir savaş gemisi göndermiştir.

369
miyorlardı. Amerikan Misyonerlerinin faaliyetleri o kadar arttı ki; 19. yüzyılın sonlarına doğru Ame-
rikan okullarının sayısı diğer devletlerin toplam sayısını geçmişti. Osmanlı topraklarında faaliyet
gösteren yabancı okulların sayıları; 72 Fransız, 83 İngiliz, 465 Amerikan, 7 Avusturya, 7 Alman, 24
İtalyan, 44 Rus, 2 İran, 3 Yunan olmak üzere 707’yi bulmaktadır.

Amerikan misyonerleri tarafından Ermenilere yönelik faaliyetlerin nasıl sürdürülmesi gerektiği so-
rusunun cevabını bulmak ve programını yapmak üzere 1860 yılında Harput’ta bir toplantı yapılmış-
tır. Bu toplantıda alınan ve yarım asra yakın bir süre uygulamada kalacak olan karara göre yapılacak
çalışmaların öncelikle üç misyon dahilinde olması benimsenmiştir. Buna göre; kabaca Trabzon’dan
Mersin’e çekilecek bir çizginin batısında kalan ve diğerlerine nispetle önceliği ve önemli bir yeri olan
ve 1832 yılında merkez haline getirilen İstanbul’a ilaveten Merzifon, İzmit, Kayseri, Bursa, Manisa
ve Sivas istasyonlarından oluşan bu bölge Batı Türkiye Misyonu olarak adlandırılmıştır. Bu bölge
zaman zaman küçük çaplı değişikliklere uğramışsa da genel olarak bütünlüğünü muhafaza etmiştir.
Sivas’ın hemen güneyinden Mersin’e, Mersin’den de Halep’e çekilen doğrular içinde kalan ve merke-
zini Antep’in teşkil ettiği, Halep, Adana, Antakya ve Maraş istasyonlarından meydana gelen üçgen
alanı ise Merkezî Türkiye Misyonu oluşturmuştur. Bu iki misyonun dışında ve doğusunda kalan top-
raklar ise Doğu Türkiye Misyonu olarak benimsenmiştir. Harput merkezli bu misyonun önde gelen
istasyonlarını ise Harput, Bitlis, Erzurum ve Mardin teşkil etmiştir[10].

Doğu Türkiye Misyonu, Osmanlı coğrafyasında Ermenilerin en yoğun ve fazla yaşadığı saha olması
hasebiyle de Amerikan Board misyonerleri için önemli bir durum teşkil etmiştir. Bölgede bulunan
Osmanlı Ermenilerinin gelişmişlik düzeyinin ve ihtiyaçlarının, başka bölgelerde yaşayan soydaşla-
rına nispeten çok daha az gelişmiş olması, Amerikan Board Protestan misyonerlerinin Doğu Anado-
lu Ermenileri üzerinde eğitim, sağlık ve sosyal alanlarda politikalar geliştirmesine kapı aralamıştır.
Bölgede meydana gelen birçok olayda Amerikan Misyonerlerinin rolü olduğu görülmüştür. Sason
İsyanı, Van İsyanı, Erzurum Olayları ve 1895 Bitlis Cuma Baskını olayları buna birkaç örnektir.

Doğu Türkiye Misyonu içinde yer alan Bitlis İstasyonu geniş vilayet sınırları ve Ermeni nüfusunun
yoğunluğu ile Amerikan Protestan Misyonerleri için çok müsait bir çalışma ortamına sahipti. Bu
yüzden Amerikan Board Misyonerler tarafından çok önemsenmiş ve Bitlis Vilayetine birçok misyo-
ner gelerek ailesiyle birlikte buraya yerleşmiş ve uzun yıllar hayatlarını burada devam ettirmişlerdir.

Bitlis’e gelen misyonerlerin başında Knapp ailesi gelmektedir. George Cushing Knapp[11]; 30 Ekim
1823 yılında Amerika’da doğan Knapp, çiftçi bir babanın oğludur. 1856 yılında ABCFM teşkilatının
bir mensubu olarak Osmanlı topraklarında misyon faaliyetleri yürütmek üzere Diyarbakır’a gelmiş-
tir. Burada yaklaşık 2 yıl kadar kalan Knapp, 1858 yılında ABCFM’nin Bitlis’te istasyon açmasıyla
birlikte bu bölgenin sorumlusu olarak Bitlis’e geçmiştir. 4 çocuğu ve eşiyle birlikte 27 yıl Bitlis’te kal-
mışlardır. 1895 yılında Bitlis’te vefat etmiştir. George Cushing Knapp’ın vefatından sonra yerine oğlu
George Perkins Knapp geçmiştir ve babasının kaldığı yerden misyon faaliyetlerine devam etmiştir.
George Perkins Knapp[12]; 13 Haziran 1863 tarihinde Bitlis’te doğan George Perkins Knapp, ABCFM
Bitlis Sorumlusu George Cushing Knapp’ın oğludur. Eğitimini 1887 yılında Harvard Üniversitesi’nde
tamamlamış ve tekrar Bitlis’e dönmüştür. Bölgedeki Ermeniler ile yakın ilişkiler kurmuştur. 1895
yılında Bitlis bölgesinde patlak veren isyan sonucunda suçlu bulunarak Halep’e sürülmüştür. Ha-
lep’ten İstanbul’a gönderilen Perkins Knapp, 1897 yılı başında 2 yıllığına Amerika’ya gitmiştir. Os-

10 Metin Hülagu, “Osmanlı’dan Cumhuriyet’e Misyoner, Ermeni, Terör Ve Amerika Çerçevesinde Türkiye”, Hoşgörüden Yol
Ayrımına Ermeniler Sempozyumu, Bildiriler, Erciyes Üniversitesi, 2008, C-3, s.105.
11 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/8/id/13198 (E. T.; 26/05/2018)
12 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/17182 (E.T.;26/05/2018)

370
manlı topraklarına tekrar döndüğünde, Harput bölgesinde çalışmalarına devam etmiştir. 1899 yılın-
dan 1910 yılına kadar Harput’ta kalmış ve tekrar Bitlis’e dönmüştür. Bir süreliğine İngiliz Konsolos
Yardımcılığı görevini de yürüten Perkins Knapp, 1915 yılında Diyarbakır’da vefat etmiştir. Alzina
M. C. Knapp[13] ise George Cushing Knapp ’ın eşi olup 20 Ocak 1920 Amerika’da doğmuştur. 6 Eylül
1855’te George Knapp ile evlenen Alzina, eşiyle birlikte Bitlis’e gelmiş ve uzun yıllar burada kalmış-
tır. Eşinin ölümünden sonra 1896 da Amerika’ya dönen Alzina Knapp, 21 Ağustos 1909 da vefat
etmiştir. George Cushing Knapp ’ın kızı olan Grace Higly Knapp[14], 1870 yılında Bitlis’te doğmuştur.
Amerika’daki Holyoke Kolejinden 1893 yılında mezun olduktan sonra O da ailesiyle birlikte uzun
yıllar Bitlis’te misyon faaliyetleri yürütmüş ve babasının kurmuş olduğu okulda öğretmenlik vazi-
fesini yürütmüştür. 14 Mart 1953 ‘te Amerika’da vefat etmiştir. Grace Knapp, soykırım meselesine
dair en sık kullanılan ve 1915 olaylarının Avrupa ve ABD vatandaşları tarafından soykırım olarak
algılanmasına sebep olan “Tragedy of Bitlis” adlı kitabın yazarıdır. Grace, I. Dünya Savaşı yıllarında
Van ve Bitlis’te bulunan Kızılhaç heyetinde hemşire olarak görev yapmıştır[15].

Knapp ailesinin haricinde Royal Merriman Cole ve Ely kardeşler Bitlis’te faaliyet gösteren önemli
misyonerlerdir. 1868 de Erzuruma gelmiş, 1884 yılından itibaren eşiyle birlikte Bitlis’e giden Royal
Merriman Cole[16], bu bölgedeki misyon faaliyetlerini 1907 yılına kadar aralıksız sürdürmüştür. Char-
lotte E. Ely[17]; 1839 yılında Philiadelphia’da doğan Charlotte Ely, Elmira Kadın Koleji’nde okuduktan
sonra Mt.Holyoke Ruhban Okulu’ndan mezun olmuştur. 3 Ekim 1868 tarihinde Bitlis’e gelen Ely,
2 yıl içerisinde Bitlis’te bir Kız Protestan Mektebi inşa ederek faaliyete geçirmiştir. Bölgedeki en
eski kız mekteplerinden birisi1dir. 1868 yılından 1915 yılına kadar istisnasız Bitlis’te kurdukları Kız
Protestan Mektebinde faaliyet sürdüren Ely, 11 Temmuz 1915 tarihinde Bitlis’te vefat etmiştir. Mary
A.C Ely[18]; 1840 yılında Amerika’da doğan Mary Ely, o da ablası Charlote gibi Elmira Kadın Koleji’n-
de okuduktan sonra Mt.Holyoke Ruhban Okulu’ndan mezun olmuştur ve ablası ile birlikte 1868’de
Bitlis’e gelmiştir. Uzun yıllar Bitlis’te misyon faaliyetlerine devam eden Mary Ely, 1913 yılında vefat
etmiştir. Amirakan Bord Teşkilatının Osmanlı Devleti’nde Misyonerlik faaliyetlerine başlamasıyla
birlikte çok geçmeden Bitlis’e de gelen Protestan Misyonerler; Bitlis’in kadim ahalilerinden olan
Gregoryen Ermeni Cemaatini, eğitim, sağlık, sosyal, dini ve ticari başta olmak üzere her konuda des-
teklediler ve bunları mezhepsel olarak yanlarına çektikleri gibi asıl amaçları olan siyasi yönden de
her şekilde kontrol etmeye başladılar.

Amerikan Board tarafından Bitlis’e ilk gönderilen misyoner George Cushing Knapptr. Knapp bu şe-
hirdeki ilk misyoner teşkilatını 1858’de kurmuştur. Mr. Knapp 1858’de Bitlis’e gelir gelmez hemen
çalışmaya başlamış ve erkekler için kendi evinde bir sınıf oluşturmuştur. Kendi evinde oluşturduğu
bu sınıfta her akşam erkek öğrencilere ders vermeye başlamıştır. Aynı şekilde Mrs. Knapp da ka-
dınlar ve kızlar için günlük ders verme sınıfları oluşturdu. İlk yıl onların yardımcısı Ermeni halkın-
dan Mr. Trowbridge idi ve onların evinin bitişiğinde kalıyordu. Misyonerler genellikle gittikleri yerde
yardımcı olarak orada bulunan yerli Hristiyanları daha çok Ermenileri seçerlerdi. Misyonerlere her
yerde olduğu gibi burada da tepkiler vardı ve bu tepkiler yine Gregorian Ermenilerinden geliyordu.
Grace H. Knapp yazdığı kitabında; “kıskanç, cahil, bilgisiz bir Gregorian Papazı babama karşı çok
şiddetli muhalefet etmiş ve bir gün babama ve yardımcılarına bir dükkânda saldırmıştır” şeklinde
anlatmaktadır. 1860 yılında yaz aylarında Bitlis’e gelen Diyarbakır İstasyonu Misyoneri Dr. Haskell
ile birlikte Mr Knapp, Bitlis bölgesinde yaklaşık 200 köy ve kasaba gezmişlerdir ki bunların 128

13 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/17180(E.T.;26/05/2018)
14 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/17183 (E.T.;26/05/2018)
15 Haluk SELVİ, “Amerikalı Misyoner George P. Knapp ve Bitlis’te Ermeni Olayları (1893- 1896)”, ErmeniAyaklanmaları
Sempozyumu (1894-1909), Bildiriler, Türk Tarih Kurumu, Ankara, 2015, s. 202.
16 https://consecratedeminence.wordpress.com/tag/royal-m-cole/ (E. T.; 26/05/2018)
17 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/16862 (E.T.;26/05/2018)
18 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/16863(E.T.;26/05/2018)

371
Ermenilere aitti. Misyonerlerin amacı bu bölgede hepsi değilse bile en az yarısını Evangelizet (Pro-
testan) yapmaktı ve bu yönde çalışmalara devam ettiler[19]. Bu faaliyetlerle birlikte Knapp, Sultan
Abdülaziz verdiği ruhsatla 1860 yılında Bitlis’te Hersan mahallesi Hristiyan kısmında bir Protes-
tan Kız Rüşdiye Mektebi açmıştır. Bu okul, Osmanlı coğrafyasında açılan en eski Protestan Rüşdiye
Mekteplerinden biri olarak kabul edilmektedir. Kurucusu olduğu bu okul Osmanlı’nın ruhsatname-
siyle yarım asırdan fazla bir süre eğitim vermiştir. Kendisi de 1895 yılına kadar açtığı ve kurduğu bu
okulun müdürlük vazifesini yapmıştır.

1862 yılında ise bu kız mektebinin yanına bir de erkek misyoner okulu açılmıştır[20]. 1860 yılında
ilk açılan okul Ruhsatlı (Fermanlı) olup bunun haricinde sonradan açılan Bitlis’teki tüm misyoner
okulları Ruhsatsız olarak açılmış ve uzun yıllar eğitimine böyle devam etmiştir[21]. George C. Knapp’ın
bu çalışmalarına 1868 yılında Bayan Misyonerler olan Charlotte E. Ely ve Mary A.Ely de katılmıştır.
Bitlis’e gelir gelmez iki yıl içinde yani 1870 yılında Bitlis’te bir Kız Protestan Mektebi inşa ederek
eğitim faaliyetlerine başlamışlardır. Ely kardeşlerin açtığı bu okul, bölgedeki en eski kız okulların-
dan bir tanesidir. Bölgedeki birçok Ermeni kız çocuğunun eğitim gördüğü bu okuldan mezun olanlar,
sonraki yıllarda Amerika’ya giderek orada eğitimine devam etmiştir. 1890 yılında bir geziye çıkan
ve Bitlis’e de uğrayıp Misyonerlere misafir olan İngiliz Gezgin Bayan Isabella L. Bird, yazdığı kitapta
bayan misyonerler ve okulları hakkında şu bilgileri vermekte[22];

“Sorumlu oldukları okulun elli yatılı elli de gün içerisinde gelen kız öğrencileri vardı. Ayrıca okula
bağlı hemen bitişiğinde bir de anasınıfı mevcuttu.”.

Eğitim konusunda önemli faaliyetler gösteren misyonerlerden biri de Royal Merriman Cole’dır. 1884
yılında ailesiyle birlikte Bitlis’e gelen Cole, Protestan Rüştiye Mektebi’nde yıllarca eğitmenlik ve ida-
recilik yapmıştır. George C. Knapp’ın ölümünden sonra da bu okulda müdürlük vazifesini üstlenmiş-
tir. Bitlis’te yaşayan birçok Ermeni’nin misyoner okullarında eğitim görmelerini sağlamış, buradan
mezun olan bir kısım Ermeni’nin, bu okullarda öğretmen olarak görev yapmasına yardımcı olmuştur.

Cole’nin Bitlis’e gelmesiyle birlikte misyonerler çalışmalarını daha da hızlandırmış, Cole ve George
Knapp ile birlikte bölgedeki tüm kaza, nahiye ve köyleri tek tek gezerek, buraların sosyal ve eğitim
durumuyla ilgili raporlar düzenlemişlerdir. Misyonerler bu doğrultuda, kendi hedeflerini belirleye-
rek çoğu da ruhsatsız olmak üzere, bölgede birçok eğitim kurumunun açılışında rol oynamışlardır.
Bilhassa Gayr-i Müslimlerin yaşadığı köylere yöneldikleri görülen Amerikalı Protestanların, Ermeni
gençler üzerinde yoğun tesirleri olduğu açıktır.

1850’li yıllardan başlamak üzere, II. Abdülhamid’in padişahlığı dönemin ortalarına kadar (1890)
Bitlis’te çoğu ruhsatsız olmak üzere 50 ‘ye yakın Protestan Mektebinin açıldığı ve bu mekteplerin
yoğun faaliyet gösterdiği görülmektedir. Osmanlı Maarif Nezaretinden yerel Maarif Müdürlükleri’ne
gönderilmiş olan yazılarda, bölgede bulunan yabancı okulların faaliyetlerinin denetlenmesi ve ruh-
sata bağlı olmayan okulların ruhsat işlemleri için başvuru yapması ve bu okullarda buluna öğrenci
ve çalışanlarla ilgili ayrıntılı bilgi istenmiştir[23]. Bu okullarda okutulan kitaplar, genellikle yurt dı-
şında getirilmekte yâda misyonerlerin gizli ve ruhsatsız olarak kurdukları matbaalarda basılmakta
ve dağıtılmaktaydı. Bitlis’te okutulan kitaplar Harput Amerikan Kolejine bağlı matbaada basılarak

19 Grace Higly Knapp, The Trajedi Of Bitlis, New York, 1919, s.99-100.
20 Şamil Mutlu, Osmanlı Devletinde Misyoner Okulları, İstanbul, 2005, s. 341.
21 BOA, DH. TMIK. M, 95 / 31-1
22 Isabella L. Bird, Journeys In Persıa And Kurdıstan, C.12, London, 1891, s. 354.
23 BOA, MF. MKT. 259/7.

372
gönderilmekteydi[24]. Maarif Nezareti, 21 Ağustos 1894 tarihinde yayımlamış olduğu bir tebliğ ile,
Hıristiyan okullarında din dersleri haricindeki tüm derslerin Osmanlı lisanı ile yapılmasına karar
vermesine rağmen Amerikan Protestan mekteplerinde bu duruma uyulmadığı; derslerin İngilizce ve
Ermenice okutulduğu görülmüştür[25]. 1903 yılında Bitlis Maarif Müdürü Ali Vefa’nın Maarif Nezare-
ti’ne göndermiş olduğu raporda Amerikan Protestan Mekteplerinde okuyan öğrencilerin tamamının
Bitlisli Ermeni vatandaşlardan oluştuğunu, derslerin ekseriyetle Ermenice yapıldığını bildirmiştir[26].

Bitlis Olayları sonrasında (1895 yılından sonra) yapılan denetimler sonucunda, Bitlis Maarif Müdür-
lüğü’nün, Bitlis Valiliği’ne sunduğu raporda da dikkat çeken hususlar mevcuttur. Bu raporda, Bitlis
vilayeti dâhilinde 50’ye yakın Amerikan Protestan okulu bulunduğu ve bu okullarda okutulan ki-
tapların tamamının ülkeye girmesi yasak olan ve denetimsiz kitaplardan oluştuğu, aynı zamanda
okullara devam eden Ermeni vatandaşların ülkeye zarar verecek tarzda eğitildiğinin gözlemlendiği
ifade edilmektedir. Raporda, Bitlis’teki Amerikan Protestanlarının bu okulları, kendi konsoloslukları
gibi addettikleri, tebliğlerini yapabilmek için okulları gece-gündüz açık tuttukları ve Maarif Neza-
reti’nin uygun bulduğu müfredat programı yerine, kendi istedikleri müfredatları uyguladıklarından
bahsedilmektedir. Okullardan istenen öğrenci listelerinin kendilerine verilmediği ve bu okullara
yaptırımlar yapılması konusunda bilgiler yer almaktadır[27].

II. Abdülhamid döneminin ortalarında Protestan misyonerlerin çabaları artık meyve vermeye baş-
lamıştı. Osmanlı Ermeni toplumu, misyonerlerden Batı kültürü ve düşüncesinden pek çok şey öğ-
rendiler. Bu da Ermeniler arasında bağımsızlık fikrinin gelişmesine sebep oldu. Hıristiyan misyo-
nerlerin faaliyetlerini yakın takibe alan Sultan II. Abdülhamid okulların birçoğunu kapatarak ruhsat
vermedi. Bu dönemde Amerikan misyonerleri on kadar okullarına ancak ruhsat çıkarabildiler. II.
Abdülhamid’in amacı bu okulları bir nebze de olsa kontrol altına almak istiyordu. Bir müddet etkili
olsa da bu durum, sonuç olarak çok başarılı olamadı. Padişahın bu tutumu Bitlis’te de etkisini gös-
termiş ve Misyoner Okulu Müdürlüğü görevini yürütmekte olan Cole, 1897 yılında Bitlis Valiliği’ne
Ruhsat almak için başvuru yapmıştır. Cole’nin yaptığı başvuruda; Bitlis’in merkez Taş Mahallesi’nde
kızlar için, Bitlis’in merkez Kızılmescit Mahallesi’nde erkekler için yardımlarla inşa edilen okulların
eğitim faaliyeti yürüttüğünü fakat bu okulların ruhsatı olmadığını beyan edilmiştir. Aynı zamanda
Cole, Bitlis’in merkez Hersan Mahallesi’nde 30 seneden beri faaliyette olan kiliselerinin avlusunda,
yaklaşık 14 sene önce erkek ve kızlara mahsus rüştiye mekteplerinin ise ruhsatsız olduğunu ifade
etmiştir. Bitlis merkez Taş Mahallesi’nde erkek ve kızlara mahsus olan mekteplerine, aldıkları emir-
ler doğrultusunda ruhsat talep ettiklerini dile getirmiştir[28].

Maarif Nezareti ve Dâhiliye Nezareti’nin işi sıkı tutması neticesinde Misyonerler faaliyet gösterdik-
leri tüm okullar için ruhsat talebinde bulununca olayın geldiği nokta daha net anlaşılmıştır. Çün-
kü Misyonerler Bitlis’in en ücra köylerine kadar çeşitli okullar açtığı gibi bunu yıllarca devletten
gizlemiş ve denetimden uzak istedikleri gibi eğitim verip Ermenileri arzuladıkları amaçlar doğrul-
tusunda yetiştirmişlerdir. 1901 yılında Amerikan Misyoneri Cole’nin, Bitlis Maarif Müdürlüğü’ne
ruhsat talep etme amacıyla sunduğu dilekçe, bu bilgilere örnek teşkil etmektedir. Cole, Bitlis’in Kul-
tik köyünde erkek ve kızlara mahsus olarak faaliyette olan Amerikan İbtidaî Mektebi’nin otuz bir,
Tatvan karyesinde erkeklere mahsus Amerikan İbtidaî Mektebi’nin yirmi beş ve Papşin karyesinde
yine erkeklere mahsus Amerikan İbtidaî Mektebi’nin on üç yıldan beri eğitim-öğretim faaliyetinde
bulunduğunu zikretmektedir. Cole, dilekçesinin devamında bu okullarda yapılan eğitim faaliyetle-

24 BOA, MF. MKT. 529 / 19.

25 BOA, MF. MGM. 5 / 20.
26 BOA, MF. MKT. 635 / 54.
27 BOA, MF. MKT. 259 / 7.
28 BOA, MF. MKT, 385 / 34.

373
rinin kendi hazırladıkları programlar doğrultusunda yürütüldüğünden bahsederek, kendine bağlı
tüm bu okullar için Maarif Nezareti’nden ruhsat talep etmektedir[29]. Misyonerler nezdinde elbette
Hıristiyan/Protestan eğitimi, ilk düşünülen konulardan biriydi. Ancak başlıca hedef, öğretmen ve
vaiz olacak gençleri yetiştirmek için içerisinde bir talim sınıfının da (training class) yer aldığı bir
yüksekokul açmaktı. 1881yılında böyle bir yüksekokul da açılmış oldu. Bu okulun 30-40 öğrenci
kapasiteli yatılı bir bölümü, bir de ortaokul kısmı vardı. Bu okul, 1882’de Msy. Knapp ile karısının
idaresindeydi. Daha sonra Antep’teki Orta Türkiye Koleji mezunlarından Kevork Kuyumcuyan ta-
rafından yönetildiği kaydedilmektedir[30]. İşin ilginç tarafı bu okulla ilgili devlet kayıtlarında hiçbir
bilgi bulunmamakta, ruhsatsız olup ve bu okulun varlığı ile ilgili bilgiler sadece Misyonerlerin bağlı
olduğu Amerikan Board arşivlerinde bulunmaktadır[31].

Bitlis’te açılan Amerikan Protestan Mekteplerinde az da olsa görülen diğer bir durum, Gayr-i Müs-
lüm tebaaya ait öğrenci varlığının yanı sıra, Müslüman çocukların da bu okullara ilgi gösterdiği ger-
çeğidir. Çünkü bu okulların amacı sadece Hristiyan çocuklar değil, aynı zamanda Müslüman ço-
cukları da Protestan yapmaktı. Bu konuyla ilgili malumat alan devlet yetkilileri tedbir alma yoluna
gitmiştir. Bu konuyla ilgili II. Abdülhamid döneminde 21 Aralık 1899 yılında yayınlanan emirde;
Müslüman çocukların, gerek Gayr-i Müslim okullara gerekse de yabancıların açmış oldukları okul-
lara devam edilmesine meydan verilmemesi konusunda açık şekilde belirtilmiştir[32].

Bitlis’te bulunan Amerikan misyonerlerinin, tüm hedeflerinde ana araç olarak kullandıkları eğitim me-
todu, vilayet dâhilindeki Ermeni ve Müslüman ahali üzerinde büyük etki yaratmıştır. Bitlis’te misyo-
nerler tarafından açılan okullarda eğitim gören birçok insan, sonraki dönemlerde o okullarda eğitmen
ya da yardımcı eğitmen statüsünde istihdam edilmeye başlamıştır. Sadece uhrevî ihtiyaçlara değil;
dünyevî yani seküler bir eğitim metodolojisiyle reel gerçeklere de hitap eden bu eğitim, Osmanlı’da uy-
gulanmakta olan taşra eğitimiyle kıyaslanamayacak ölçüde baskın bir başarı oranına sahiptir. Bitlis’te
Amerikan Board Misyoner İstasyonunun teşkili olan 1860 yılından, 1914 yılına kadar geçen sürede,
her türden ve seviye yüzlerce okul açılmış ve binlerce öğrenci bu okullarda eğitim görmüştür[33]. Os-
manlı topraklarında faaliyet gösteren Amerikan Board misyonerleri, takip ettikleri ders programları ve
derslerde okuttukları kitaplar ile öğrencileri hürriyet fikirleri ile besleyerek milli şuurlarını uyandırmayı
okullarının temel politikası haline getirmişlerdir. Başka bir ifadeyle azınlık gençlerini zihnen, Osmanlı
Devleti aleyhine faaliyetlerde bulunmaya ve devlete karşı isyan etmeye hazırlamışlardır. Mezun ol-
duktan sonra kendi mensubu oldukları toplulukların aydın kişileri olarak bağımsızlık firiklerini halk
arasında yaymaya başlayan öğrencilerin faaliyetleri, Board misyonerlerince desteklenmiştir[34].

Misyonerlerin bölgede eğitim dışında başka bir fonksiyonu da Amerika Birleşik Devletleri’ne gön-
derdikleri Ermeni öğrenciler ve göçmenler konusunda olmuştur. Türkiye’den Amerika’ya Ermeni
göçlerini Amerikan misyonerleri başlatmıştır. Misyonerler, Ermeniler arasında Yeni Dünya’ya ilgiyi
ve merakı arttırmıştır. Ermeniler misyonerlerle tanışmadan önce Amerika’yı tanımıyor ve Ameri-
ka’ya göç etmiyorlardı. 19. yüzyılın ikinci yarısına kadar Amerika’da bir Ermeni varlığı yoktu. Mis-
yonerler 1840’lardan başlayarak bazı Ermeni gençlerini seçip yükseköğrenim için Amerika’ya gön-
derdiler ve onların bir bölümünü Amerikan teoloji fakültelerinde, bir bölümünü de diğer fakültelerde

29 BOA, DH. TMIK. M, 95 / 31.

30 Ayşe Aksu, “Amerikan Misyonerlerinin Osmanlı Anadolu’sundaki Eğitim Faaliyetleri (1820- 1900) ve Bunun Osmanlı
Toplum Yapısına Etkileri”, Marmara Üni. Sosyal Bilimler Enstitüsü, (Yayınlanmamış Doktora Tezi), 2010, s. 320.
31 Ayrıntılı bilgi ve her yıl mezun olan öğrenci sayıları için bakınız; Reports of The A.B.C.F.M. “Eastern Turkey Mission,
Bitlis”, Boston.
32 BOA. DH.MKT. 2302/99.
33 İdris Yücel, “Kendi Belgeleri Işığında Amerikan Board’ın Osmanlı Ülkesindeki Teşkilatlanması”, Erciyes Üniversitesi, So-
syal Bilimler Enstitüsü, (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), 2005, s. 153.
34 Gülbadi Alan, “Amerikan Board Okullarında Yürütülen Misyonerlik Faaliyetleri” İslami Araştırmalar Dergisi, 2007.
Sayı:20, s. 465.

374
okutup yetiştirdiler. Bunlardan geri dönenleri misyoner yardımcısı olarak yanlarına aldılar[35]. Ame-
rikalı misyoner ve konsoloslukların etkisiyle bu dönemde oldukça yoğun bir Amerika göçü de baş-
lamıştır. Osmanlı Devleti bu göç olayını bir türlü engelleyememiştir. Anadolu’daki misyoner okul-
larında eğitilirken Müslüman-Hıristiyan ayrımıyla yetiştirilen Ermeni gençlerinin büyük bir kısmı,
Avrupa’daki eğitimlerinin ardından Anadolu’ya tekrar dönerek yeni kuşak Ermenilerin eğitiminde
rol aldılar. XIX. yüzyılın ikinci yarısında Avrupa’dan dönen eğitimli Ermeni gençlerinin faaliyetleri
Osmanlı Devleti’nin içinde yeniden bir yapılanma hareketine dönüştü. Bu hareket, Müslüman-Hı-
ristiyan çatışmasından Türk-Ermeni çatışmasının başlangıcını teşkil etti. Böylece, Tanzimat’a kadar
dinî cemaat statüsünde olan Ermeniler, bu okullar ve misyonerler vasıtasıyla Avrupa ile kurulan
temas sonucunda vatan, millet, millî kültür, bağımsızlık gibi kavramlardan haberdar ve bunları ideal
edinen yeni bir liberal, milliyetçi Ermeni aydın sınıfı ortaya çıktı[36].

Osmanlı Devleti yetkililerine göre Ermeniler, Amerika vatandaşlığının Osmanlı Devleti’ndeki ayrı-
calıklarından faydalanmak maksadıyla çeşitli yollarla Amerika’ya giderek tabiiyet değiştirmiş ve
tekrar memleketlerine dönmüşlerdir. Bu şekilde her türlü kanunsuz faaliyetlerinin cezalarından Os-
manlı kanunlarındaki yaptırımlarından kurtulmaya çalışmışlardır.

Göç ettirme çalışmasının Bitlis’te de çok sistematik ve düzenli yapıldığını görmekteyiz. Amerikan
Board Protestan Misyonerlerinin Bitlis’te yürütmüş oldukları faaliyetlerin bölgedeki en büyük so-
nuçlarından birisi, Bitlis Ermenilerinin, Osmanlı vatandaşlığından ayrılmak isteyerek Amerika’ya
gitme gibi bir isteğinin ortaya çıkmış olmasıdır. Hariciye Nezareti kanalıyla 1903, 1905, 1907 yılla-
rında, Bitlis’ten Amerika’ya gitmek isteyen Osmanlı vatandaşı Ermenilere rastlanmaktadır. Ameri-
kalı Misyonerlerin, Bitlis bölgesinde bulunan Ermenileri teşvik ettiği ve onların Amerika’ya gitmele-
rine yardımcı oldukları görülmektedir. Bitlis Ermenileri Harput üzerinden Mersin’e oradan da Kıbrıs
Adasına geçerek Amerika’ya gitmişler ve orada kendilerine bir ortam hazırlamışlardır. 1885 yılında
Bitlisli Vartanian ve kardeşi Reverend Avedis ABD’ye gelmiş ve Yettem’de “Armenian Library’i” kur-
muşlardır. Amerika Birleşik Devletleri’nde ilk Ermeni Evangelical Presbyterian Kilisesi 25 Temmuz
1897 tarihinde kurulmuştur. İlk yöneticisi iyi Ermenice bilen eski Bitlis misyoneri L. T. Burbanktır.
1904 yılından sonra Bitlis ve Van’dan ABD’ye Ermenilerin göçü artmıştır. Meşrutiyet ilan edildiğin-
de ABD’de Bitlis’in iki köyünden 61 aileden 326 kişi yaşıyordu[37].

Amerikalı Misyonerler, ayrıca bölgede yetim ve yardıma muhtaç birçok Ermeni çocuğa ve gence
destek olduğu ve onları himaye ettiği görülmektedir. Bitlis’teki yetim Ermeni çocukları İzmir ve Bur-
sa’daki Amerikan yetimhanelerine gönderilmek istenmiş ve bu konu Bitlis Valiliği tarafından Dâhi-
liye Nezaretine sorulmuştur[38]. Dâhiliye Nezaretinin 3 Eylül 1896 yılında bu kişilere verdiği mürur
tezkiresi ile bu yetimler Bursa ve İzmir’e gönderilmiştir[39]. Bu yetimhanelere daha sonraki yıllarda
yine birçok Ermeni yetimin Bitlis’ten gönderildiğini görmekteyiz[40]. Bitlis vilayeti dâhilinde bulunan
Ermeni yetim sayısının azımsanmayacak sayıda olması, uzak illere göndermenin zorluğu ve Dâhi-
liye Nezaretinin bu konuda göstermiş olduğu olumsuz tutumdan dolayı Misyonerler tarafından geç
de olsa Bitlis merkezde bir yetimhane kurma yoluna gitmişledir. Bitlis’teki yetimhane 1909 yılında
kurulmuştur. Bitlis şehir merkezinde yapılan ve Protestan Misyonerlere ait olan bu yetimhane, ken-

35 Bilal N. Şimşir, “Ermeni Meselesi 1774-2005”, Bilgi Yayınevi, Ankara 2007, s.17.
36 Ahmet Halaçoğlu, “XIX.Yüzyıl Sonlarında Osmanlı Devleti’nde Yaşayan Ermenilerin Evlerinde Ermeni Milliyetçiliği Hak-
kında Ele Geçirilen Dokümanlar Ve Bunun Ermeni Milliyetçiliğinin Yayılmasında Etkileri”, Hoşgörüden Yol Ayrımına
Ermeniler Sempozyumu, Bildiriler, Erciyes Üniversitesi, 2008, C-1, s.130-131.
37 Bülent Cırık, II. Meşrutiyet Döneminde Bitlis Sancağı (1908-1914) (Yayınlanmamış Doktora Tezi); Sakarya Ün. Sos. Bil.
Ens.,2015, s.347.
38 BOA, DH. TMIK. M. 12 /60.
39 BOA, A. MKT. MHM. 702 / 21.
40 BOA, A. MKT. MHM. 702 / 21.

375
dilerinin Bitlis’te tesis ettikleri misyoner okulunun bitişiğinde yapılmıştır[41]. Misyonerlerin sosyal
hayatta göstermiş oldukları faaliyetler, sadece bunlarla da sınırlı değildir. Şehirde eğitim ve siyasî
gibi alanlarda da yoğun faaliyetler yürüten misyonerler, halkla diyalog yöntemini kullanarak, bölge-
de sürekli seyahat halinde olmuşlardır. Zaman zaman İstanbul’a gidip, diğer Amerikan Misyonerleri
ile görüşmeler yaptığı görülen Bitlis Misyoneri Cole, 1902 yılında buradan Bitlis’e doktor getirmek
için yoğun çaba sarf etmiştir. Bitlis’te kendi etki alanlarının genişlemesi için çaba sarf eden misyo-
nerler, bu doktorların bölgede görev yapması, hatta Bitlis’te bölgeye de hizmet edecek bir hastane
kurulması gibi girişimler içerisinde olmuşlardır. Bu girişimlerin çoğu, Siirt’te aktif olarak faaliyet
yürüten Dominiken Rahipleri ile beraber yapılmıştır. Royal Merriman Cole tarafından İstanbul’dan
getirilen Amerikalı Vandırvayet isimli bir doktorun, 1903 yılında bölgede büyük kayıplara neden
olan depremde görev yaptığı ve depremin merkez üssü olup o dönemde Bitlis’e bağlı bulunan Malaz-
girt Kazasına gitmek için yoğun çaba sarf ettiği de bilinmektedir[42].

Misyonerlerin Anadolu’da başta Ermeniler olmak üzere diğer azınlıklara yaklaşımları sadece okul,
yetimhane ve sağlık teşkilâtları vasıtasıyla olmamış Amerika ve İngiltere’de toplanan para erzak
değişik yollarla dağıtılmıştır. Yardımların toplanması ve dağıtımında Amerika Kızılhaç Cemiyeti
önemli bir rol üstlenmiştir. Bu yardımları Amerika da Osmanlı Ermenilerinin zulme uğradıkları pro-
pagandasını yaparak ve mitingler düzenleyerek yani Türk düşmanlığı esasına dayalı olarak toplanıl-
mıştır. Toplanan bu yardımlar Anadolu’da dağıtılmak istenmiş ancak toplanan yardımların ve bun-
ların toplanmasına öncülük edenlerin Osmanlı Devleti aleyhinde bir politika izlemiş olmalarından
dolayı zaman zaman mevcut yardımların, devlet tarafından Anadolu’da Ermenilere dağıtılmasına
engel olunmuştur[43]. Bitlis ve havalisinde bulunan halka, misyonerler tarafından yapılan yardımların
bir nevi propaganda amaçlı olarak yapıldığı görülmektedir. Misyonerler doğrudan ve dolaylı olarak
Bitlis’teki Ermenilere ayni ve nakdi birçok yardımda bulunmuşlardır. Özellikle 1896 yılında Bitlis’te
yaşanan isyan olaylarından etkilenen ve mağdur olan ailelere Cole öncülüğünde para yardımı yapıl-
mıştır[44]. Daha sonraki yıllarda da bu yardımlar devam etmiştir. Yapılan bu yardımları hükümet takip
etmiş ve birçoğu İane-i Umumiye Komisyonu temsilcileri huzurunda yapılmıştır. Hükümet, yapılan
yardımlarla ilgili Bitlis vilayetinden ara ara malumat istemiştir ve bu konuda valilik tarafından ya-
pılan yardımlar konusunda detaylı bilgiler hükümete iletilmiştir[45].

Hıristiyan misyonerler dinî maksatlı faaliyetlerin gelmelerine rağmen asıl hedefleri o bölgedeki dev-
let ve milletleri emperyalist amaçlarla kendilerine bağlamak ya da yok etmektir. Milletleri ve devlet-
leri özellikle de İslam devletlerini çökertmek üzere iç isyanlar çıkarmak, kültürlerini yozlaştırmak,
faaliyet gösterdikleri yerlerdeki azınlıkları kendi ülkesinin çıkarları için nüfuzu altına almak onla-
rın başvurduğu faaliyetlerin ilklerindendir[46]. Bitlis’teki misyonerlerin de her ne kadar dini amaçlı
ve insani faaliyetler yapıyormuş gibi görünse de asıl amaçları ve çalışmaları çok farklı boyutlarda
olmuştur. Bu doğrultuda faaliyetlerde bulunan misyonerler Bitlis’te yaşanan birçok ayaklanma ve
siyasi olayın müsebbibi olmuşlar ve Ermenilerin Osmanlı topraklarında gerçekleştirdiği ayrılıkçı
hareketlerin tohumlarını atmış ve desteklemişlerdir. Misyonerlerin ilk yıllarda karıştığı ufak tefek
olaylar olsa da asıl önemli olaylar sonradan kendini göstermiştir. 1893-1895 yılları arasında Sa-
sun ve Bitlis’te meydana gelen olaylarda, birçok Müslüman ve Ermeni hayatını kaybetmiş, Ermeni
komitacıların masum halkı ayağa kaldırması ile başlayan bu olaylar Avrupa kamuoyunda masum

41 BOA, ŞD. 1895 / 21.

42 Eralp Yaşar Azap, “XIX. Yüzyılın İkinci Yarısında Bitlis Vilayetinde Amerikan Protestan Misyonerleri ve Faaliyetleri”
Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), 2016. s.51.;
BOA, DH. TMIK. M. 127/23-1,2.
43 Metin Hülagu, a.g.m., s.135.
44 BOA, DH. TMIK. M. 23 / 80.
45 BOA, DH. TMIK. M. 2 / 78.
46 Davut Kılıç, a.g.m., s.99.

376
Hristiyan Ermenilerin Müslümanlar ve Osmanlı Hükümeti tarafından katli şeklinde duyurulmuştur.
Bitlis Valiliği ve bölgedeki Osmanlı ordusuna bağlı birlikler (Sekizinci Fırka Kumandanlığı) olayların
nasıl ve kimler tarafından başlatıldığını araştırmış ve Ermeni komitacılarının yanında misyonerlerin
de bölge halkını tahrik ettiğini görmüşlerdir. 1893’te gerçekleşen Sason olaylarında P. Knapp’ın da
parmağının olduğu ortaya çıkmıştır.

Bitlis’te meydana gelen ikinci önemli olaysa “Bitlis Hadisesi” diye anılan; 13 Teşrin-i evvel 1313
(25 Ekim1895)’ te Bitlis merkezde, bazı Ermenilerin, misyonerlerin teşvikleriyle Cuma vakti Cuma
namazından çıkan ahaliye saldırması hatta kendilerine destek vermeyen birçok Ermeni’yi katlet-
meleriyle sonuçlanan olaydır. Olaylardan önce Ermenileri, Misyoner George Perkins Knapp’ın teşvik
ettiği ve Ermenilerin yapacağı her türlü ihtilalde İngiltere’nin onların yanında olduğunun bilinmesi
gerektiğinin zikredilmesi, konuyla ilgili önemli bir veriyi yansıtmaktadır. Elde bulunan veriler ışı-
ğında Bitlis’te cuma günü Cuma Namazı esnasında, Protestan Mektebi’nden çalınan ilk çanla bir-
likte Ermenilerin harekete geçtiği, namazdan çıkan Müslümanların üzerine silahlarla ateş açılması
şekline meydana gelmiştir[47]. Bitlis Vilayeti Polis Komiserliğinden 4 Kasım 1895 tarihinde çekilen
telgrafta, P. Knapp’ın, Bitlis Ermeni ileri gelenleri ile sürekli görüştüğü ve ihtilal fikrini onlara aşıla-
dığını, İngiltere’nin bu hususta Ermenilerin yanında olduğunu beyan ettiği, olaylar çıkmadan bir gün
önce Bitlis’te bulunan Protestan Kilisesi’nde, Müslümanlara saldırmak için planlar yapıldığından
bahsedilmektedir[48]. Bitlis’teki Ermeni memurlar P. Knapp’ın kendilerini hükümeti protesto etmeleri
için kışkırttığını ve Knapp’ın bu tavırlarından rahatsız olduklarını beyan eden şikâyetlerde bulun-
muşlardır. Dönemin Zaptiye Nazırı Hüseyin Nazmi Paşa, olayların tarihine dair verdiği bilgilerde,
Bitlis Komiserliğinin detaylı raporlar halinde Knapp ile ilgili bilgiler gönderdiğine değiniyor, bütün
bu delillere rağmen Knapp’ın Bitlis’ten çıkarılamadığını, tutuklanamadığını bunun sebebinin kapi-
tülasyonlar ve Sultan II. Abdülhamid’in çekingenliği olduğunu belirtmiştir[49].

Olayları çözümlemek adına bölgede bulunan misyonerlerin sorgulanmaya başlanması ve en büyük

teşvik edici gücün Misyoner Perkins Knapp olduğunun anlaşılması, kendisiyle ilgili soruşturma sü-
recinin başlamasına sebep olmuştur. Bitlisli Misyoner Perkins Knapp, ihtilal fikirlerini ve şehirde
yaşanan karışıklıklarda rolü olduğu gerçeğiyle ilgili tüm ithamları yapılan sorgularda reddetmiştir[50].
Sorgular neticesinde olaya karışan Ermenilerin verdiği ifadelerde Perkins Knapp’ın olayların baş so-
rumlusu olduğu ortaya çıkmıştır. Durum Sadarete bildirilmiş ve olay Hariciye Nezareti aracılığıyla
Amerikan elçiliğine iletilmiştir. Amerikan elçiliği bu suçlamayı kabul etmediğini bildirmiş ve bunun
üzerine Sadaretten P. Knapp’ın sadece sözlü olarak uyarılması istenmiştir[51].

Bitlis mahallinde soruşturmalar devam etmiş ve çok önemli bilgilere ulaşılmıştır. Hazırlanan ra-
porda, Amerikalı Protestan Misyoner Mister Perkins Knapp’ın, Ermeni Prensliği kurulması yolunda
1894 yılında Sason ve Talori bölgesinde çıkan isyanın reisi Hamparsum ile sürekli irtibat halinde
bulunduğu ve Ekim 1895’te Bitlis’te çıkan olaylarda bölgede bulunan Ermenilere madden yardım
ettiği, bu Ermenileri isyana teşvik etmek için bölgedeki kiliselerde, murahhasahanelerde ve kendi
evinde toplantılar düzenlediği, bazı fesat ehli ile birleşerek Müslümanların mabetlerine saldırılar
yaptırttığı, Bitlis’te bulunan memurlardan ve eşraftan devlete sadık olanlara karşı saldırı emri ver-
diği ifade edilmektedir[52].

47 Mevlüt Yüksel, “Erzurum, Bitlis, Mamuratülaziz Vilayetlerindeki Ermeni İsyanları (1890-1905)”, Ermeni Araştırmaları,
2012, Sayı 43, s. 175.
48 BOA, A.MKT. MHM. 694/2-1.
49 Hüseyin Nazım Paşa, “Ermeni Olayları Tarihi”, Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel Müd. Yayınları, Ank., 1993, s. 98.
50 BOA, A.MKT. MHM. 694/1.
51 BOA, A.MKT. MHM. 694/1.
52 BOA, A.MKT. MHM. 694 / 8.

377
Yaşanan bu olaylardan çok rahatsız olan sadık Ermeni ahaliden 94 ileri gelen, yaşanan bu olumsuz
olayları protesto etmiş ve Padişaha sadakatlerini belirten bir mektup yazmışlardır. Mektupta “Sa-
son ve Bitlis bölgesinde çıkan olaylardan bir ilgilerinin olmadığı, bazı kötü insanların cahil Ermeni
Halklarını kışkırtıp fitne başlattığını ve onları kandırdığını, 600 yıldır Müslümanlarla kardeşçe ya-
şadıklarını, Bitlis Merkezde bulunan bu kötü niyetli (misyonerler) kişiler sonunda cezalarını bul-
dularsa da Ermeniler üzerinde büyük bir utanç yükü bıraktıkları, her zaman devlete ve padişaha
sadık olduklarını” dile getirmişlerdir[53].

Amerikalı misyon mensuplarının, Misyoner Perkins Knapp önderliğinde olaylar öncesi ve sonrası
yaptıklarının bir nevi sabit hale gelmesi, Osmanlı idaresinin misyonerlere karşı bakış açısını büyük
ölçüde değiştirmiştir. Bitlis’te Amerikan Konsoloshanesi bulunmaması hasebiyle, muhakemesi ye-
relde yapılan misyonerlerden Perkins Knapp suçlu bulunmuştur. Bu doğrultuda kendisinin Bitlis’te
kalmasının sakıncalı olduğu hatta bir an evvel tevkif edilmesi gerektiği de 1895 Kasım ayında Bitlis
Valisi Ömer Sabri Bey tarafından Sadarete iletilmiştir[54].

Konu hakkında bilgisi olan Hariciye Nezareti’nden, Sadarete 25 Kasım 1895 yılında gönderilen ya-
zıda; “Amerika ile daha önce yapılan antlaşmanın dördüncü maddesi gereğince, Osmanlı memle-
ketlerinde bulunan Amerikalı vatandaşların, Osmanlı mahkemelerinde muhakeme edilmeyece-
ğini” ifade etmiştir. Bu sebeple durumun en yakın konsolosluk yardımıyla çözülmesinin gerektiği
fakat en kısa yolun, ilgili şahısların Müslüman ahaliye daha fazla zarar vermesini önlemek amacıyla
bölgeden uzaklaştırılması olduğu Hariciye Nezareti tarafından Sadarete telkin edilmiştir. Misyo-
ner Knapp’ın soruşturma süreci ile ilgili uluslararası yazışma süreci devam ederken, Hariciye Ne-
zareti’ne Amerika Hariciyesinden bir yazı gelmiştir. Bu yazıda, bölgedeki misyonerlerin suçlularının
sabit olup olmadığının net olmadığı, böyle dahi olsa kendilerinin sadece uyarılmakla yetinilmesi
gerektiği ve asla bölgeden uzaklaştırılmaması ifade edilmiştir. Bu ifadeleri içeren bir üst yazı da 9
Şubat 1896 tarihinde Hariciye Nezareti tarafından Sadarete aynen iletilmiştir[55].

Misyoner P. Kanapp’ın İran’a gitme isteği de Sadaret tarafından kabul edilmemiştir[56]. Suçu kesin
olarak ispatlanmasına rağmen Sadaretin emirleri doğrultusunda P. Knapp Bitlis’ten Halep’e gönde-
rilmiş ve 14 Nisan 1896’da Amerikan Konsolosluğu’na teslim edilmiştir[57]. Halep’ten İstanbul’a gön-
derilmiş ve Amerikan Elçiliğine teslim edilmiştir. Bu gönderilme esnasında ABD ve Osmanlı arasında
büyük bir siyasi krize sebep olmuş hatta ABD bir savaş gemisini İskenderun Limanına göndermiştir.
İstanbul’da, ABD Büyükelçiliği’nde misafir edilen George Perkins Knapp, sadece 20 günlük sembolik
bir ceza almış olup, 1897 yılında İstanbul’dan Amerika’ya gönderilmiştir[58]. Knapp’ın durumu ABD
ve İngiliz basını tarafından yakından takip edilmişti. Ermeni sorununun en önemli aşamalarından
birisi olan propaganda ayağı bu şekilde inşa ediliyordu. Özellikle New York Times, Misyoner Knapp
ile ilgili taraflı haberler yaparak, onun haksız yere itham edildiğinden ve Osmanlı Devleti’nin Er-
menilere zulmettiğinden bahsederek, ciddi manada propaganda yürütmüş, Amerikan kamuoyunu
etkilemeye çalışmıştır[59]. Bu olayların çıkmasında sadece Perkins Knapp değil, diğer misyonerlerinde
etkin rol aldığı ve birlikte hareket ettiği ortaya çıkmıştır. Royal Merriman Cole ve ona destek olan
Mrs. Charlotte E. Ely ‘nin Ermeni Eşkıyalarına yardım yaptığı, Muştaki İngiliz Konsolosuna içeriği
devlet aleyhine olan mektuplar yazdıkları ve birçok zararlı çalışmaları devlet tarafından anlaşılınca,

53 BAO. Y. A. HUS, 341/44-1.

54 BOA, A.MKT.MHM. 694 / 2.
55 BOA, A.MKT.MHM. 694 / 3.
56 BOA, A.MKT.MHM. 694 / 5-1.
57 BOA, A.MKT.MHM. 694 / 7.
58 Haluk Selvi, a.g.m., s. 214.
59 “Osmanlı Belgelerinde Ermeni Amerikan İlişkileri-II, (1896-1919]”, Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü Yayınları, Ankara,
2007, s. 84.

378
Bitlis’ten başka bir bölgeye uzaklaştırılmak istenmiştir ama bu teşebbüsler de akim kalmıştır (30
Mayıs 1895)[60]. Özellikle eğitim faaliyetleri yürüttükleri süsü veren Misyoner Royal Merriman Cole
ve Charlotte E. Ely sürekli gizliden Ermenileri desteklemiş ve kışkırtmışlardır. Bunlar sadece bir
eğitmen değil çok derin bağlantıları olan insanlardır. Bitlis’te İane-i Fukara Cemiyeti’nin faaliyetle-
rini yürüten Amerikalı Cole’n aslında bir kolu İskenderiye’de Bünyamin Helenatyan’a, diğer kolu İz-
mir’e, bir diğer kolu da Bitlis Hapishanesi’ne uzanan bir Ermeni fesat örgütünün başlıca haberleşme
vasıtası olduğu elde edilen mektuplardan anlaşılmıştır (23 Ekim 1905)[61].

Perkins Knapp 1899 yılında Amerika’dan dönerek tekrar Osmanlı coğrafyasının başka bir misyo-
ner şehri olan Harput’a gelmiştir. Burada da birçok misyon faaliyetinde bulunan Knapp, yardım-
lar ve eğitsel faaliyetler hususunda birçok konuda aktif rol üstlenmiştir[62]. Bir süre Harput’ta kalan
P.Knapp, II. Meşrutiyetin ilanından sonra 1910 yılında tekrar Bitlis’e gelmiş ve çalışmalarına kaldığı
yerden devam etmiştir. Bu sefer Misyonerliğin yanında diplomatik görevler de yürütmüştür. Erzu-
rum’a bağlı Bitlis Konsolos Yardımcılığı görevini yürüten Eşrak Sarfastiyan 11 Aralık 1911 yılında
izne ayrıldıktan sonra yerine yeni bir İngiliz Konsolos Yardımcısı görevlendirilmeyince bu iş İngiliz
Erzurum Konsolosu Mc Gregor tarafından çözüme kavuşturulmuş ve Amerikalı Misyoner Perkins
Knapp 15 Ocak 1912 yılında İngiliz Konsolos yardımcılığı görevine getirilmiş ve 1914 yılına kadar bu
görevi sürdürmüştür. Bu görevi yürütürken yine Osmanlı devleti aleyhine tavırlar takınmış, Erme-
nileri her zaman kışkırtmış ve desteklemiş, Bitlis’te yaşanan irili ufaklı tüm olayları Erzurum’daki
konsolosluğa rapor etmiş ve Batı kamuoyunu önemli derecede etkilemiştir. Knapp’ın Bitlis ve ci-
varıyla ilgili rapor ettiği olayların çoğu Bitlis’te yayımlanan “Haraç” isimli bir Ermeni gazetesinden
iktibas edilmekteydi ve çoğu taraflı haberlerdi. Ayrıca Knapp Bitlis’te yaşanan asayiş olaylarını, dev-
letin işleyişi ve görevlileri hakkındaki bilgileri, asker sayıları ve istatikleri gibi birçok önemli bilgiyi
rapor edip dışarıya iletmekteydi[63].

Knapp, Temmuz 1915 yılı itibariyle Bitlis’ten sürgün edilmiştir. Evinde kalan bir Ermeni gencin pen-
cereden bir jandarmaya ateş açarak öldürmesi sonucu bölgeden uzaklaştırılan Knapp, Kasım ayında
Diyarbakır’a sürülmüş ve bu sürgün yolcuğunu sırasında sıtma rahatsızlığına müptela olarak Diyar-
bakır’a ulaşmıştır. Kendisi, Diyarbakır Dağkapı’da Fazlı Efendi Hanı’nda konaklamış, şehre ulaştık-
tan 2 gün sonra bu Han’da vefat etmiş ve burada bulunan Protestan Mezarlığı’na defnedilmiştir[64].
Misyonerler Bitlis’i terk ettikten sonra vilayetin talebi üzerine burada bulunan misyonerlere ait bi-
nalar ve diğer tüm mülkler Dahiliye Nezaretinin izniyle jandarmaya devredilmiştir[65].

İlk bakışta dini amaçlı bir faaliyet olarak görünen ve gösterilen misyonerlik faaliyetleri zaman geç-
tikçe işin asıl rengini göstermeye başlamıştır. Osmanlı topraklarında birçok devlet ve misyoner faa-
liyet göstermiştir. En önemlisi İngiliz ve Amerikan Protestan misyonerlerinin Osmanlı Ermenilerine
yönelik faaliyetleridir. Bu iki ülke açmış olduğu birçok kurum aracılığıyla hem Ermenileri Protestan
Mezhebine çekmiş hem de Ermeni milliyetçiliğine zemin hazırlamışlardır.

Amerikan hükümetinin korumasında Ermeniler arasında Protestanlığın yayılması yolunda büyük

bir mesafe kat eden Amerikan misyonerleri, bir taraftan başta Ermeniler olmak üzere Osmanlı Dev-
leti’ndeki ayrılıkçı hareketlerin hazırlayıcı bir faktörü olurken, bir taraftan da Amerika’nın emperya-
list menfaatlerine hizmet etmişlerdir. Misyonerlerin ülkeye girmesinden sonra yaşanan her Ermeni

60 BAO.MKT.MHM, 694/1.
61 Osmanlı Belgelerinde Ermeni-Amerikan…, s. 179.
62 Haluk Selvi, a.g.m, s. 216.
63 Musa Şaşmaz, “İngiliz Konsolosları ve Ermeni Katliam İddiaları (1878-1914)”, Atatürk Araştırma Merkezi, s. 324-332.
64 Musa Şaşmaz, a.g.e, s.331.
65 DH. MKT. 2859/92-1

379
olayının arkasında misyonerlerin olduğu görülmüştür. Osmanlı topraklarında yüzyıllarca huzurlu
bir şekilde yaşayan Ermenileri, kendi dini ve siyasi çıkarlarına alet eden büyük devletler, hem Os-
manlı Devleti’ne büyük bir zarar vermişlerdir hem de Ermenilerin kaderiyle oynayıp onları telafisi
mümkün olmayan maceralara sürüklemişlerdir.

Misyonerlerin faaliyetlerinden en çok Ermeniler zarar görmüştür. İlk zamanlarda bile bunu defa-
larca dile getiren ve Padişaha bağlılıklarını vurgulayan Ermeni ahali, Misyonerlerin açmış olduğu
eğitim kurumlarında ektikleri nifak tohumlarına yenik düşmüş ve ayrılık hareketleriyle Osmanlıdan
tamamen yollarını ayırmak zorunda kalmıştır. Büyük devletler yine kendi çıkarları uğruna bir milleti
kullanmış, Ermeni Meselesi diye bir argüman geliştirmiş ve bunu yüz yıldan fazladır kullanmaya
devam etmektedirler. Bu konuda dini ve kültürel olarak sömürülen Ermeniler çok zarar görmelerine
rağmen hala işin farkında olmayıp emperyalist devletlere kendilerini kullandırmaktadırlar.

Kaynakça

Arşiv Belgeleri
BOA, A. MKT. MHM. 702 / 21.; BOA, A. MKT. MHM. 702 / 21.; BOA, A.MKT. MHM. 694 / 8.; BOA,
A.MKT. MHM. 694/1.; BOA, A.MKT. MHM. 694/1.; BOA, A.MKT. MHM. 694/2-1.; BOA, A.MKT.
MHM. 694 / 2.; BOA, A.MKT.MHM. 694 / 3.; BOA, A. MKT. MHM. 694 / 5-1.; BOA, A.MKT.MHM.
694 / 7.; BOA, DH. TMIK. M, 95 / 31.; BOA, DH. TMIK. M, 95 / 31-1; BOA, DH. TMIK. M. 12 /60.; BOA,
DH. TMIK. M. 127/23-1,2.; BOA, DH. TMIK. M. 2 / 78.; BOA, DH. TMIK. M. 23 / 80.; BOA. DH. MKT.
2859/92-1; BOA. DH.MKT. 2302/99.; BOA, MF. MGM. 5 / 20.; BOA, MF. MKT, 385 / 34.; BOA, MF.
MKT. 259 / 7.; BOA, MF. MKT. 259/7.; BOA, MF. MKT. 529 / 19.; BOA, MF. MKT. 635 / 54.; BAO.MKT.
MHM, 694/1.; BOA, ŞD. 1895 / 21.; BAO. Y. A. HUS, 341/44-1.

Araştırma Eserler
AKSU Ayşe, “Amerikan Misyonerlerinin Osmanlı Anadolu’sundaki Eğitim Faaliyetleri (1820-1900)
ve Bunun Osmanlı Toplum Yapısına Etkileri”, Marmara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü,
(Yayınlanmamış Doktora Tezi), 2010.
ALAN Gülbadi, “Amerikan Board Okullarında Yürütülen Misyonerlik Faaliyetleri” İslami Araştır-
malar Dergisi, 2007. Sayı:20.
ARIĞ Ayten Sezer, “Osmanlı Eğitim Sisteminin Ermeni Milliyetçiliğinin Doğuşuna Etkisi”, Hoşgö-
rüden Yol Ayrımına Ermeniler Sempozyumu, Bildiriler, Erciyes Üniversitesi, 2008, C-1
AZAP Eralp Yaşar, “XIX. Yüzyılın İkinci Yarısında Bitlis Vilayetinde Amerikan Protestan Misyo-
nerleri Ve Faaliyetleri” Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, (Yayın-
lanmamış Yüksek Lisans Tezi), 2016. s.51.
BİRD Isabella L., Journeys In Persıa And Kurdıstan, C.12, London, 1891.
CIRIK Bülent, II. Meşrutiyet Döneminde Bitlis Sancağı (1908-1914) (Yayınlanmamış Doktora Tezi);
Sakarya Ün. Sos. Bil. Ens.,2015.
HALAÇOĞLU Ahmet, “XIX.Yüzyıl Sonlarında Osmanlı Devleti’nde Yaşayan Ermenilerin Evlerinde
Ermeni Milliyetçiliği Hakkında Ele Geçirilen Dokümanlar Ve Bunun Ermeni Milliyetçiliğinin Yayıl-
masında Etkileri”, Hoşgörüden Yol Ayrımına Ermeniler Sempozyumu, Bildiriler, Erciyes Üniversite-
si, 2008, C-1.
HÜLAGU Metin, “Osmanlı’dan Cumhuriyet’e Misyoner, Ermeni, Terör Ve Amerika Çerçevesinde
Türkiye”, Hoşgörüden Yol Ayrımına Ermeniler Sempozyumu, Bildiriler, Erciyes Üni., 2008, C-3.

380
Hüseyin Nazım Paşa, “Ermeni Olayları Tarihi”, Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü
Yayınları, Ankara, 1993.
KILIÇ Davut, “Protestan Misyonerler ve Ermeni Olaylarına Etkileri”, Ermeni Araştırmaları Dergisi
Sayı.29, Yıl. 2008.
KNAPP Grace Higly, The Trajedi Of Bitlis, New York, 1919.
KOCABAŞOĞLU Uygur, Kendi Belgeleriyle Anadolu’daki Amerika: 19. Yüzyılda Osmanlı İmpara-
torluğu’ndaki Amerikan Misyoner Okulları, Arba Yayınları, İstanbul 1989.
MUTLU Şamil, Osmanlı Devleti’nde Misyoner Okulları, İstanbul, 2005.
Osmanlı Belgelerinde Ermeni Amerikan İlişkileri-II, (1896-1919]”, Devlet Arşivleri Genel Müdürlü-
ğü Yayınları, Ankara, 2007.
SELVİ Haluk, “Amerikalı Misyoner George P. Knapp ve Bitlis’te Ermeni Olayları (1893-1896)”, Er-
meni Ayaklanmaları Sempozyumu (1894-1909), Bildiriler, Türk Tarih Kurumu, Ankara, 2015.
ŞAŞMAZ Musa, “İngiliz Konsolosları ve Ermeni Katliam İddiaları (1878-1914)”, Atatürk Araştırma
Merkezi, Ankara, 2013.
ŞİMŞİR Bilal N., “Ermeni Meselesi 1774-2005”, Bilgi Yayınevi, Ankara 2007.
YÜCEL İdris, “Kendi Belgeleri Işığında Amerikan Board’ın Osmanlı Ülkesindeki Teşkilatlanması”,
Erciyes Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), 2005.
YÜKSEL Mevlüt, “Erzurum, Bitlis, Mamuratülaziz Vilayetlerindeki Ermeni İsyanları (1890-1905)”,
Ermeni Araştırmaları, 2012, Sayı 43.

İnternet Siteleri
http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/17182 (E.T.;26/05/2018)
http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/17180(E.T.;26/05/2018)
http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/17183 (E.T.;26/05/2018)
http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/16862 (E.T.;26/05/2018)
http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/16863(E.T.;26/05/2018)
http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/8/id/13198 (E. T.; 26/05/2018)
https://consecratedeminence.wordpress.com/tag/royal-m-cole/ (E. T.; 26/05/2018)

381
 İNGİLİZ KONSOLOS BRANT’IN RAPORLARINA GÖRE
19. YÜZYILIN İLK YARISINDA BİTLİS

Doç. Dr. Fatih GENCER

Bitlis Eren Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, fgencer@beu.edu.tr.

Giriş

19. yüzyılın ilk yarısında Bitlis Erzurum Eyaleti sınırları içerisinde yer alan ve aynı zamanda Muş
Paşalığına bağlı bir sancaktı. Yüzyılın başında şehri Osmanlı hükümetinin onayıyla Bitlis’in kadim
beyleri Şerefhanlar idare etmekteydi. Ancak Muşlu Alaaddin Bey ailesine mensup olan Muş Mu-
tasarrıfı Selim Paşa Şerefhanlara boyun eğdirmiş ve Bitlis’i kendi idaresi altına almıştı. Osmanlı
belgelerinde de durumun böyle olduğu anlaşılsa da konu ile ilgili detaylı bilgiye ulaşmak mümkün
olmamıştır. Brant bu durumu bir oldubitti olarak gösterse de neticede böyle bir değişimin merkezi
hükümetin onayını almaksızın gerçekleşmesi mümkün değildir[1].

Bu dönemde yurtluk-ocaklık statüsünde bulunan Bitlis ve Muş sancaklarında devlet otoritesinin

nispeten daha zayıf olduğu anlaşılmaktadır. Ancak bu durumu yanlış değerlendirip, bu sancakları
özerk veya imtiyazlı yönetim birimleri olarak değerlendirmek yanlış bir yaklaşım olacaktır. Çünkü
Bitlis’in yönetimine aday bir beyin meşru idareci olabilmesi için her şeyden önce Erzurum Valisi’nin
huzuruna gidip ona bağlılığını bildirmesi gerekmekteydi. Ziyaret sonrasında valinin uygun bulması
halinde o kişinin ataması yapılabilirdi. Aksi durumda bir bölgenin yönetimini zorla ele alan bey-
ler, isyancı ve işgalci olarak görülür, er veya geç cezalandırılmaktan kendilerini kurtaramazlardı.
Bu nedenledir ki yerel beylerin meşru bir yönetici olarak kabul görmeyi önemsediklerini gösteren
çok sayıda belge bulunmaktadır. İncelediğimiz dönemin tamamında Muş Beyleri Bitlis’i de yönettiği
için bu iki sancağın tarihi bir bütün olarak ele alınmalıdır. Brant göreve başladığı sırada Muş’u Emin
Paşa, Bitlis’i kardeşi Şerif Bey, Hınıs’ı ise en küçük kardeşi Kürşat idare etmekteydi. Bu kardeşle-
rin babası olan Selim Paşa 1829 yılında Erzurum Valisi tarafından idam edilmişti. Cesur ve mahir
savaşçı olan kardeşler bölge halkı ve göçebe aşiretler üzerinde etkin bir nüfuza sahiptiler. Muş çok

1 FO, 78/366, Report of a Tour through a Part of Koordistan 1 June 1839.

383
dağlık olmayan bir bölgede bulunduğu için Muş beyleri devlet otoritesini diğer beylere nazaran daha
çok hissetmekteydiler. Bu nedenle Emin Paşa ve kardeşleri diğer beyler gibi devleti uzun süre meş-
gul edecek ciddi sorunlara yol açmamışlar, olağanüstü durumlarda genellikle Osmanlı yönetiminin
yanında yer almışlardı. Örneğin 1828-29 Osmanlı-Rus Harbi’ne diğer beyler kayıtsız kalırken, Emin
Paşa komutasındaki süvarilerle birlikte Osmanlı ordusunun yanında yer almıştı. Üstelik Rus komu-
tan Paskeviç Emin Paşa’ya Ruslara hizmet etmesi karşılığında 200.000 duka ile birlikte Muş, Van
ve Beyazıt sancaklarının yönetimini teklif etmişti. Emin Paşa bu teklifi reddettiği gibi aşiretlerden
topladığı kuvvetlerle Ruslara saldırmış, çatışmalarda çok sayıda adamını kaybederek geri çekilmek
zorunda kalmıştı. Ancak onur duyduğu bu davranışını sohbetlerinde sürekli dile getirmişti[2].

Brant 1839 yılında Van Gölü havzasını gezmiş, bu sırada Bitlis’e de uğramıştı. Muş üzerinden Bit-
lis’e gelirken yol üzerinde bulunan Rahva mevkisindeki hanlara dikkat çekmiş, oldukça sağlam inşa
edilmiş hanların bakımsızlıktan harabeye döndüğünü ifade etmişti. Hanlar içerisinde en meşhur
olanının yakınında bulunan köyün adıyla anılan Aleman Hanı diğer adıyla Rahva Hanı olduğunu
belirtmişti. Oldukça geniş ve sağlam yapılı olan hanın bakımsızlıktan kubbeli çatısı çökmüş, içi çer
çöp ile dolmuştu. Kalıntıları yakından inceleyen Brant, Rahva Hanı’nın türünün muhteşem bir örne-
ği olduğuna vurgu yapmıştı. Ona göre hanların kaderlerine terk edilmesinin sebebi ticaretin gerile-
mesi ve yöneticilerin ihmalkârlığıydı. Burada rüzgâr çok şiddetli esmekte ve özellikle kışın şiddetli
kar fırtınaları çıkmaktaydı. Bu nedenle kervanların kötü hava koşullarından korunması için hanlar
arasındaki mesafe çok kısa tutulmuştu[3].

Rahva yoluyla Bitlis’e ulaşan konsolos kuzey-güney yönünde uzayan Bitlis Vadisi’ne ulaşmıştı. Va-
diden ayrılan bir kol batıya, diğer bir kol kuzey batıya, üçüncü kol ise doğuya doğru gitmekteydi.
Bitlis şehri bu üç vadinin birleştiği asıl vadi üzerine kurulmuştu. Şehrin etrafındaki kireç taşından
oluşan dağların yüksekliği bazı yerlerde iki bin fiti aşmaktaydı. Brant’a göre dağların sert görünü-
mü ve yüksekliği, vadilerin keyif veren bitki örtüsü ve şehirdeki yapıların görünümü olağanüstü bir
manzara oluşturmaktaydı. Şehrin merkezinde Bitlis’in eski beylerinin ikamet ettiği dik kaya üzeri-
ne kurulmuş olan bir kale bulunmaktaydı. Kalenin bulunduğu kaya 50-60 fite kadar yükselmekte,
kalenin surları kayayı 30 fit kadar aşmaktaydı. Kalenin mazgallı surları oldukça sağlam yapılıydı.
Brant kalenin muhkem ve ulaşılmaz görüntüsünden etkilenmiş, toplar kullanılmadan önce buranın
ele geçirilmesinin mümkün olmadığı düşüncesine kapılmıştı. Kalenin yolu dar ve dik bir geçitten
geçmekteydi. Dış surların için tamamen harabeye dönmüştü. Burada bir iki fakir aile dışında kimse
yaşamadığı için neredeyse terk edilmiş bir vaziyetteydi. Derenin konumuna göre şekillenmiş olan
sokaklar sebebiyle Bitlis epey düzensiz bir şehir görünümündeydi. Üstelik evlerin arasındaki bahçe-
ler şehri daha da karmaşık bir hale getirmekteydi. Bahçeler çok sayıda küçük dere ve kaynak sular
barındıran vadilerin kenarlarında yer almaktaydı[4].

Bitlis Kalesi’nin doğu yamacında üst üste sıralanan pazarlarda çok sayıda ticari emtia alınıp sa-
tılmaktaydı. Dükkânların arasında bulunan yollar o kadar dardı ki bazen iki insan yan yana geçe-
mezdi. Şehirdeki damları insanlar yaya yolu olarak kullanmaktaydılar. Düz damdan yapılan evlerin
tamamı kolay işlenebilen volkanik taştan yapılmıştı. Bu taşlar kare şeklinde bloklar halinde çıkarılır,
işlendikten sonra inşaatlarda kullanılırdı. Evlerin harcı genellikle çamurdan yapılırdı. Bitlis deresi
şehri ortadan ikiye ayırdığından, insanlar karşıdan karşıya tek kemerli olarak inşa edilen köprülerin
üzerinden geçerlerdi. Şehirde yaklaşık 3000 hane ikamet etmekteydi. Bunların 2000’i Müslüman,

2 FO, 78/366, Report of a Tour…

3 FO, 78/366, Report of a Tour…
4 FO, 78/366, Report of a Tour…

384
1000’i ise Ermeniydi. Şehirde minareli üç cami ve 12 tekke bulunmaktaydı[5]. Bu dönemde Bitlis’e
bağlı toplam seksen köy bulunmaktaydı ve Bitlis Muş Paşalığının üçte birini oluşturmaktaydı. Bit-
lis’in eski beyleri bakırdan paralar kestirmişlerdi ve bunlar 1839 yılında bile hala tedavüldeydi. İlk
bakışta şehrin oldukça eski bir tarihe sahip olduğunun hemen anlaşıldığını söyleyen Brant, kentin
tarihine veya kurucusuna dair kesin bir bilgiye ulaşamamıştı. Bitlisli bir Ermeni okuduğu eski kitap-
lardan Bitlis’in eski adının Salamsor olduğunu ve kurucusunun da İskender adında bir pagan oldu-
ğunu söylemişti[6]. Bitlis Beyi Şerif Bey’in konağı şehrin doğusundaki vadinin girişine kadar uzanan
kısa bir dağ kolunun üzerinde inşa edilmişti. Bu konak kaba görünüşlü ve oldukça geniş bir binaydı.
Konağın ortasında suyu bol olan dörtgen bir avlu bulunmaktaydı.

Binanın üç tarafı erkeklerin kullanımı için ayrılmıştı. Burada yönetim işlerinin yürütüldüğü kabul
odaları ve beyin makamı yer almaktaydı. Konağın dördüncü kısmı ise haremdi. Odalara avluya ba-
kan bir geçitten girilebilirdi. Geniş bir manzarası bulunan pencereler binanın dış tarafındaki du-
varlara yapılmıştı. Odaların ortasında basit ve büyük bir yassı taş bulunmakta, her iki tarafında da
divanlar yer almaktaydı. Brant’a tahsis edilen odanın içerisinde başka bir oda daha bulunmakta ve
burası genellikle beyin kabul odası olarak kullanılmaktaydı[7].

1828-29 Osmanlı-Rus Savaşı’ndan önce Bitlis, Bağdat-Erzurum arasında yürütülen büyük çaplı
ticaretin en önemli geçiş noktası üzerinde bulunmaktaydı. Hindistan’dan getirilen ürünler binler-
ce hayvanlardan oluşan kervanlarla bu yolla Erzurum’a götürülür, oradan da Anadolu’nun değişik
bölgelerine dağıtılırdı. Kervanlar Hindistan getirdikleri ürünlerini boşalttıktan sonra Irak ve Suri-
ye’de ihtiyaç duyulan ticari ürünleri yükler tekrar aynı yoldan geri dönerlerdi. Ancak savaştan sonra
Bağdat ile Erzurum arasındaki iletişim kesilmişti. Savaş Osmanlı Devleti’ni epey yıprattığı için yol
güvenliği sağlanamamış ve o zamandan beri söz konusu ticari faaliyet canlandırılamamıştı. Sonra-
sında ortaya çıkan Mısır Bunalımı yine devletin kaynaklarını tükettiğinden merkezi hükümet Bitlis
yolunu tam anlamıyla emniyetli hale getirememişti[8]. Tüm bu olumsuzluklara rağmen 1839 yılında
doğudaki sancakların önemli bir kısmını gezmiş olan Brant, ziyaret etmiş olduğu yerler arasında en
önemli ticari merkezin Bitlis olduğunu ifade etmişti. O tarihte Bitlis’te günlük tüketim maddeleri
oldukça bol ve son derece ucuzdu. Sebze ve meyve bakımından zengin olan şehirde, sınırlı miktarda
tahıl ekimi yapılır, şehrin ihtiyacı yakında bulunan ovalardan tedarik edilirdi. Bu tarihte emperyalist
devletlerin ticari varlığı doğu eyaletlerinde pek de hissedilmemekteydi. Bu nedenle Bitlis’te Avrupa
menşeli ürünlere talep yok denecek kadar az, yabancı ülkelerden getirilen malların çeşidi ve tüke-
timi oldukça sınırlıydı. İngiliz konsolos ziyaret ettiği bölgelerde özellikle İngiliz ürünlerinin satışı-
nın ne durumda olduğunu anlamaya çalışmıştı. Onun gözlemlerine göre Bitlis’te İngiliz patiskasının
satışı orta halliydi, İngiliz şalının satışı ise oldukça azdı. Anlaşıldığı kadarıyla Bitlis bu dönemde
önemli ölçüde kendi kendine yeten bir sancaktı. Bundan dolayı sancak dışından getirilen malların
sayısı çok azdı. Bunlar arasında binaların boyatılması için gereken çivit Erzurum ve İran’dan geti-
rilirdi. Ayrıca az miktarda yünlü elbise, baskılı patiska, ipek, saten ve rafine şeker de yine dışarıdan
tedarik edilirdi. Giysiler genellikle Halep, Şam ve Diyarbakır ürünleriydi. Bitlis’te kaba pamuklu ku-
maş üretilip ülkenin değişik bölgelerine satılırdı. Pamuk Şirvan, Garzan ve Hoy bölgesinden tedarik
edilirdi. Ham pamuğun pahalı olmasına ve ipliğin elle eğrilmesine rağmen yılda birkaç yüz bin parça
üretilen patiskanın fiyatı makul bir seviyedeydi. Bu nedenle İngiliz mallarının Bitlis’te rekabet şansı
çok azdı. Dağlardan önemli miktarda kitre sakızı toplanırdı. Sakız biri beyaz, diğer pembe çiçekli iki
bitkiden üretilirdi. Beyazdan beyaz sakız üretilir ve Avrupa’ya ihraç edilirdi. Pembeden üretilen ve

5 FO, 78/366, Report of a Tour…

6 FO, 78/366, Report of a Tour…
7 FO, 78/366, Report of a Tour…
8 FO, 195/175, Report on the Trade of Erzeroom for 1840, and on the State of the Pashalik, 21 January 1841.

385
rengi kahverengi olan sakız düşük kalitede olduğu için tümüyle Bitlis’te tüketilirdi. Sakız toplayanlar
bu bitkilerin köküne bir kesik atar, bu kesiklerden çıkan salgı bir iki günde katılaşır ve kullanıma
hazır hale gelirdi. Bu işten elde edilen gelir düşük olduğu için genellikle kadınlar ve çocuklar sakız
üretimiyle meşgul olurdu. Bitlis bu dönemde parlak renk üretimi ile meşhurdu[9]. Bitlis’te özellikle
kırmızıya boyanan giysiler Osmanlı Devleti’nin uzak vilayetlerine hatta Gürcistan’a bile ihraç edil-
mekteydi. Mesela Van’da üretilen basmalar sırf kırmızıya boyanması için Bitlis’e gönderilmekte, bo-
yanma işlemi tamamlandıktan sonra tekrar geri götürülmekteydi[10].

Bitlis’te birkaç gün kalan Brant Tatvan, Ahlat ve Adilcevaz’ı da ziyaret etmişti. 1839 yılında Tatvan,
Van Gölü kıyısında bulunan kırk Ermeni hanesinin yaşadığı küçük bir köydü. Burada göle oldukça
yakın eski bir kalenin kalıntıları bulunmaktaydı. Sahilden yaklaşık bir mil uzaklıkta Ortap adın-
da bir köy bulunmaktaydı. Bu dönemde yetersiz ve sınırlı da olsa Van Gölü’nden nakliye ve ulaşım
yönünden faydalanılabilmekteydi. Tatvan’da bulunan beş altı adet derme çatma tekneler bu iş için
kullanılırdı. Bu tekneler genellikle Van’dan Tatvan’a ham pamuk veya pamuklu elbiseler getirirlerdi.
Aynı zamanda Van Gölü kıyısında bulunan küçük yerleşimlerden Van’ın ihtiyacı için temin edilen
tahıl ve kereste bu teknelere yüklenerek sevk edilirdi[11].

Van Gölü kıyısında bulunan Ahlat, Şeyh Helvar adlı bir mütesellim tarafından idare edilirdi. Bu mü-
tesellim Muş Beylerine değil doğrudan Erzurum valisine bağlıydı. Esat Paşa Şeyh Helvar’ı zama-
nında Muşlu Hüseyin Paşa’ya kâhya yapmıştı. Bu kişi şeyh unvanını tarikat önderi olan babasından
almıştı. Mütesellim her ne kadar Erzurum valisine bağlıysa da Ahlat’ta Muş beylerinin nüfuzu tam
olarak hissedilmekteydi. Muşlu Emin Paşa’nın kuzenleri olup mütesellimin sürekli yanında bulu-
nan Mehmet ve Mustafa Bey belki de Ahlat’ı doğrudan yöneten kişilerdi. Çok geniş toprakları olan
kardeşlerin çok sayıda silahlı ve atlı adamları bulunmaktaydı. Kardeşlerin büyüğü olan Mehmet Bey
oldukça gaddar biriydi ve yirmi kişiyi öldürdüğü söylenmekteydi. 1835 yılında Mehmet Bey hazine
taşıyan bir kervana saldırmış ve kervandakilerin tamamını öldürmüştü. Bu gibi başına buyruk ha-
reketlere daha fazla tahammül edemeyen Erzurum Valisi Esat Paşa, Mehmet Bey’i derdest etmesi
için Van Kaymakamı İshak Paşa’ya talimat vermişti. Durumdan haberdar olan Mehmet Bey Bağdat’a
kaçmak zorunda kalmış ve İshak Paşa görevden alınıncaya kadar bir daha Ahlat’a dönememişti[12].

Yine Van Gölü kıyısında yer alan Adilcevaz’ın nüfusu 250 Müslüman ve 30 Ermeni hanesinden
oluşmaktaydı. Evleri genellikle geniş bahçeliydi ve burada kayda değer miktarda meyve yetiştirilir-
di. Adilcevaz’da ahalinin geçim kaynaklarından birisi de dokumacılıktı. Şehirde hem Müslümanlar
hem de Ermeniler dokumacılık yaparlardı. Adilcevaz müteselliminin adı Çalanganoğlu Selim’di. Bu
dönemde bölgeden hem Mansure Ordusu hem de Redif Askeri Teşkilatı için asker toplanmaktaydı.
Adilcevaz orduya 30 sipahi ve 200 redif askeri verirdi. Mütesellimin damadı Ahmet Şerif Ağa ise
redif teşkilatında yüz başıydı[13].

Bu dönemde Bitlis’in ovalık kesimleri olan Adilcevaz ve Ahlat kesimlerinde bir takım göçebe aşi-
retler bulunmaktaydı. Bunların en meşhuru Adilcevaz’ın kuzey kesimlerinde yaylamayı adet haline
getirmiş olan Haydaranlı Aşireti’ydi. Brant aşiretin reisi olan Sultan Ağa’yı da ziyaret etme fırsatını
bulmuştu. Sultan Ağa onu Erzurum valisinin kendisine hediye etmiş olduğu kabul çadırında ağır-
lamıştı. Pamuktan yapılmış olan bu çadırın tek girişi bulunmaktaydı. Siyah renkli ve keçi kılından

9 FO, 78/366, Report of a Tour…

10 FO, 78/703, Notes on the Topography, Trade and Manufactures, Agriculture, Climate and Natural History of the Pashalik
of Erzeroom, 30 April 1847.
11 FO, 78/366, Report of a Tour…
12 FO, 78/366, Report of a Tour…
13 FO, 78/366, Report of a Tour…

386
yapılmış olan harem çadırı diğerlerinden biraz daha uzakta bulunmaktaydı. Sultan Ağa’ya sadece
on çadırlık aşiret halkı eşlik etmekteydi. Böyle güçlü bir aşiret reisinin bu kadar az bir maiyet ile do-
laşması göçebe hayatına yabancı olan Brant’ı şaşırtmıştı. Düşman bir aşiretten saldırı beklenmediği
müddetçe aşiret reisinin çadırı yakınlarında korumalar tutması adetten değildi. Göçebeler otlakların
hayvanlarına yetmesi için genellikle 5 ile 10 çadırlık gruplar halinde gezerlerdi. Saldırı veya baskın
gibi olağan üstü durumlar davullar yoluyla kamptan kampa duyurulurdu. Sultan Ağa bu yolla bir
saat içerisinde savaşa hazır mükemmel teçhizatlı 150 süvari toplayabileceğini söylemişti. Hayda-
ranlı Aşireti’nin diğer bir kolu İran’da bulunmakta ve Sultan Ağa’nın kardeşi Kasım Ağa tarafından
yönetilmekteydi. Bir aşiret reisinin ölümü durumunda aşiretin önde gelenleri yeni bir reis seçmek
için bir araya toplanırlardı. Reisliğe aday gösterilenler genellikle aynı ailenin mensuplarıydı. Bunlar,
ölen reisin, amcası, kardeşi, oğlu, kuzeni veya yakınlık derecesi farklı akrabalardan oluşabilirdi. Teo-
ride ailenin en cesur ve adil olanının seçilmesi gerekmekteydi. Seçilen kişi aşiretin yönetim işini üst-
lenir, kararların alındığı ihtiyar heyetinin başı olur ama gücü tamamen eline aldığı söylenemezdi[14].

Muş, Ahlat, Adilcevaz gibi bölgelerde havaların soğumasıyla birlikte aşiretlerin köylerde kışlaması
adet haline gelmişti. Köylüler genellikler ahırlarını aşiret hanelerine verirler ve onların hayvanları-
nın yem ihtiyacını ücretsiz karşılamak zorunda kalırlardı. Erzurum valileri Babıâli’nin onayı olmak-
sızın kışlak için her yıl aşiretlerden bir miktar para almaktaydılar. Köylüler bu durumdan son derece
mustariplerse de yapabilecekleri bir şey yoktu. Örneğin Adilcevaz’a yakın Güciye Köyü on Ermeni
hanesi barındırmakta ve bunlar 12 aşiret ailesine kışlak vermekteydiler. Brant, Sultan Ağa’ya nasıl
olur da kışlak için Ermenilerin kapalı ve kirli ahırlarına kapanmaya tahammül edebildiklerini sor-
muştu. Sultan Ağa hapislik gibi algıladıkları bu durumdan son derece rahatsız olduklarını ve inşaat-
tan anlamadıkları için kendilerine ev yapamadıklarını söylemişti[15].

19. yüzyılın ilk yarısında Muş ve Bitlis’in yönetimini ele geçirmek amacıyla Muş beylerinden Emin
Paşa ve kuzeni Hüseyin Paşa arasında sürekli bir mücadele yaşandığı anlaşılmaktadır. Bu müca-
delenin önemli bir parçasını oluşturan Erzurum valileri de duruma göre iki beyden birisini azledip
yerine diğerini atamışlardı. Mesela Hüseyin Paşa bir müddet bu bölgeleri idare ettikten sonra kötü
yönetimi gerekçe gösterilerek görevden alınmış, yerine Emin Paşa getirilmişti. Hüseyin Paşa ise yıl-
mamış, Nizip Savaşı öncesinde Hafız Paşa’nın karargâhına gidip Emin Paşa ve Muş’un yönetimi ile
ilgili yanlış bilgiler vermiş ve bu şekilde rakibini alaşağı etmeye çalışmıştı. Bu durumdan haberdar
olan Bitlis Beyi Şerif Bey abisi Emin Paşa’nın azledilmesi durumunda yeni yöneticiyi Muş’a sokma-
mak için Bitlis ve çevresinden adam toplamaya başlamıştı. Şüphesiz böyle bir ihtimalin gerçekleş-
mesinden en fazla endişelenenler ise Bitlis ahalisiydi. Çünkü merkezi yönetimin emrine karşı di-
renmek isteyen Şerif Bey şehri yağmalayarak dağlara çekilebilirdi. Bu sırada Bitlis’te bulunan Brant
1833 yılından bu yana devletin merkezileşme politikalarını uygulaması, askeri reformları hayata
geçirmesi sonrasında Bitlislilerin endişelerinin çok da gerçekçi olmadığını düşünüyordu. Ona göre
özellikle Nizam Ordusu ve Redif Askeri Teşkilatı’nın bölgede varlığını hissettirmesi bu tarz tehlike-
leri olabildiğince sınırlandırmıştı[16].

Nizip Savaşı’ndan önce Emin Paşa ve kardeşleri savaşa katılmak için 2500 süvari, 600 redif askeriy-
le Hafız Paşa’nın karargâhına gitmişlerdi[17]. Ancak savaşın hezimetle neticelenmesiyle birlikte Emin
Paşa’nın Osmanlı ordusu komutanı Hafız Paşa’ya ihanet ettiği rivayetleri dört bir tarafa yayılmaya
başlamış, hatta Emin Paşa ile birlikte kardeşleri Şerif ve Murat Beyler Malatya’da tutuklanmışlardı.

14 FO, 78/366, Report of a Tour…

15 FO, 78/366, Report of a Tour…
16 FO, 78/366, Report of a Tour…
17 FO, 78/366, Brant to Palmerston, 13 May 1839.

387
Hüseyin Paşa ise entrikaları neticesinde emeline ulaşmış, savaş sonrasında Muş’un yönetimi ken-
disine verilmişti[18]. Emin Paşa’nın bölgedeki Osmanlı valilerini küçümsediği anlaşıldığı kadarıyla o
dönemde herkesin malumuydu. Paşa kendisi gibi uzun yıllar yöneticilik yapmış bir aileye mensup
birisinin küçük bir rütbeyle sınırlandırılmasını doğru bulmuyor, alt sınıftan gelenlerin daha üst mer-
tebelere yükselmesini adaletsizlik olarak görüyordu. Muhtemelen onun bu düşüncelerini kuzeni
Hüseyin Paşa çarptırarak Hafız Paşa’ya aktarmış ve onu olabildiğince karalamıştı.

Nitekim Hafız Paşa kendisini ziyarete gelen Brant’a Emin Paşa’nın memleketin sadece padişaha ait
olduğunu unutmuş gibi hareket ettiğini ve 6000 kese yaklaşık 30.000 sterlin olarak hesaplanan
Muş’un gelirlerini sakladığını söylemişti. Brant bu görüşmeden sonra zamanında Muş’u soyup böl-
geyi yıkıma götüren Hüseyin Paşa’nın Hafız Paşa’yı yanlış yönlendirdiğine dair şüphesinin olma-
dığını söylemişti[19]. Hüseyin Paşa’nın atanmasını Brant hiç de hoş karşılamamıştı. Ona göre impa-
ratorluğun doğu bölgelerinde huzur sağlanmak isteniyor, ahalinin refah seviyesinin yükseltilmesi
hedefleniyorsa yerel beylerin yönetime ortak edilmemesi ve sancakların doğrudan Babıâli tarafın-
dan atanan memurlar tarafından idare edilmesi gerekiyordu[20].

Nizip Savaşı sonrasında Babıâli Erzurum Valiliği’ne Hafız Paşa’yı atamıştı. Hafız Paşa ise Emin Pa-
şa’yı sürgüne göndermiş, Muş ve Bitlis’in yönetimini Hüseyin Paşa’ya vermişti. Hüseyin Paşa geç-
mişte olduğu gibi yine bu sancakları kötü yönetmiş, üstelik bir takım yolsuzluklara da bulaşmış
olduğu için kısa süre içerisinde azledilmişti. Yerine 1840 yılı sonlarına doğru Emin Paşa’nın kardeşi
Kürşat Bey getirilmişti[21]. Anlaşıldığı kadarıyla bu tarihten sonra Emin ve Hüseyin Paşalar dışındaki
Muş ve Bitlis sancaklarının idarecilerine vezirlik rütbesi verilmemiş, buraların yöneticileri için paşa
unvanı kullanılmamıştı. 1842 yılında kadar sürgünde bulunan Emin Paşa bu tarihte affedilmiş ve
Erzurum’a dönmesine müsaade edilmişti. Durumdan haberdar olan Muş’un Ermenileri Emin Pa-
şa’yı yönetici olarak istediklerini belirten bir mazhar hazırlayıp Erzurum’a göndermişlerdi. Bölgede-
ki Kürt aşiretlerinin de benzer bir talepte bulunması üzerine dönemin Erzurum Valisi Kâmili Paşa
onu tekrar Muş ve Bitlis’e yönetici olarak atamıştı. Ancak paşa birkaç ay sonra ölünce kardeşi Kür-
şat Bey yeniden göreve getirilmiş, kısa bir süre sonra da bu sancakların yönetimi diğer kardeş Şerif
Bey’e verilmişti. Bir müddet sonra Şerif Bey’le ilgili şikâyetler Erzurum’a iletilmiş, bunun üzerine
Kâmili Paşa ahaliye neden kötü muamele ettiğini açıklaması için Şerif Bey’i Erzurum’a çağırmıştı.
Şerif Bey emre itaat etmeyince Kâmili Paşa Şerif Bey’i azlederek, yerine Hüseyin Paşa’yı atamıştı.
Şerif Bey’in Muş’tan çıkmaması üzerine Kâmili Paşa Halil Bey ve haznedarını yönetimi ele geçirme-
leri için Muş’a sevk etmişti. Neticede üzerine gelen birliklere karşı koyamayan Şerif Bey ve kardeşi
Murat Bey kaçmak zorunda kalmışlardı[22]. Böylece Kâmili Paşa ilk etapta Bitlis, Muş ve Hınıs’a Kürt
beylerini atamamış, görevlendirdiği mütesellimler yoluyla buraları doğrudan kendi yönetimine bağ-
lamıştı. Bu mütesellimlerin her birinin bölgenin meselelerini memleketin önde gelenlerinden oluşan
bir meclise sunmalarını kural haline getirmişti. Bu yolla bölge halkının alınan kararlarda etkili ol-
ması bekleniyordu[23]. Aslında bu gelişmeler Bitlis ve Muş’ta devlet otoritesinin her geçen gün biraz
daha güçlendiğini göstermekteydi. Bu durum ise doğudaki tüm yerel beyleri son derece rahatsız et-
mekteydi. Muş’tan kaçan Şerif Bey’in Müküs Beyi Han Mahmut’a sığındığı anlaşılmıştı. Bu dönemde
Han Mahmut, Cizre Beyi Bedirhan ve Hakkâri Beyi Nurullah Bey ile oldukça yakın ilişkiler kurmaya
başlamıştı. Bunun üzerine Kâmili Paşa haklı olarak bölgedeki Kürt Beylerinin yani, Bedirhan Bey,
Nurullah Bey, Han Mahmut ve Şerif Bey’in bağımsız hareket edebilmek için ittifak kurduklarını dü-

18 FO,78/366, Brant to Palmerston, 20 July 1839.

19 FO, 78/366, Report of a Tour…
20 FO, 78/366, Brant to Palmerston 22 July 1839.
21 FO, 195/175, Report on the Trade of Erzeroom for 1840, and on the State of the Pashalik, 21 January 1841.
22 FO, 78/572, Brant to Canning, 29 May 1844.
23 FO, 78/572, Brant to Canning, 10 June 1844.

388
şünmeye başlamıştı[24]. Kâmili Paşa muhtemelen bu ittifaka Muş ve Bitlis’in dâhil olmasını engelle-
mek düşüncesiyle buraların yönetimini yeniden Hüseyin Paşa’ya vermişti. Ancak bu sancakları asıl
yöneten kişi Kâmili Paşa’nın göndermiş olduğu İbrahim Efendi adında bir kâhyadaydı. Bu adam çok
zengin ve etkili olan aynı zamanda bölge ahalisi tarafından hiç sevilmeyen biriydi[25].

Yerli ahaliden atamalarla bir türlü istenilen iyi yönetim tesis edilemiyordu. Nitekim Bitlis ve Muş’un
idaresinde İbrahim Efendi etkili olduktan kısa bir süre sonra Erzurum’a onunla ilgili çok sayıda
şikâyet aktarılmıştı. İbrahim Efendi değişik isimlerle yasal olmayan yollardan sözde vergiler top-
lamaya başlamış olduğu anlaşılmıştı. Örneğin görünüşte paşanın ihtiyaçlarını karşılamak için aylık
her köyden arpa, tereyağı, saman, ot ve koyun toplamaktaydı. Bunların çok az bir kısmı paşanın
sarayına gitmekte, geri kalanı İbrahim Efendi veya kadı adına satışa çıkarılmaktaydı. Bunun ya-
nında ilbaşı denen, kırk veya elli çadırlık göçebeleri idare eden kişilerin tamamı İbrahim Efendi’nin
yakınları arasından seçilmişti. Bu şefler keyfi olarak köylerden arpa, saman, ot, tereyağı, peynir ve
koyun alırlardı. İbrahim Efendi saçma bahanelerle her üç veya dört ayda bir köylerin kâhyalarını
değiştirirdi. Köyün büyüklüğüne göre yeni kâhya İbrahim Efendi’ye 500 veya 1500 kuruş değerinde
hediye vermek zorundaydı. Bu hediyenin parası da vergilere eklenince ahalinin ödemiş olduğu ver-
gi zamanla tahammül edilemez miktarlara yükseltilmişti. İbrahim Efendi fırıncıları fiyatı 96 kuruş
olan unu kendisinden 144 kuruşa almaya zorlamıştı. Bu nedenle fırıncıların temel tüketim madde-
si olan ekmeğin fiyatını %60 oranında yükseltmiş olmalarına da ses çıkarmazdı. Hüseyin Paşa’nın
Muş’u idare ettiği dönemde İbrahim Efendi zulmün dozunu artırmıştı. Hem Müslümanlar hem de
Ermeniler baskıcı rejimden dolayı Muş’tan kaçmaya başlamışlardı. Ancak insanlar maruz kaldıkları
haksızlıklardan Hüseyin Paşa’yı sorumlu tutuyorlardı. Bu nedenle kimliği belli olmayan kişiler tara-
fından Hüseyin Paşa’ya suikast düzenlenmiş, paşa hafifçe yaralanarak kurtulmuştu[26].

Erzurum’a iletilen yakınmalar sonrasında 1845 yılı başında Muş ve Bitlis’in idaresi Ahmet Kâşif
Efendi adından bir mütesellime verilmişti. Ancak yeni mütesellim buraları idare etmekte aciz kal-
mıştı. Ayrıca yabancısı olduğu bölgelerde görev yapmış olması hasebiyle şehirde doğru olan biten-
den de haberdar olamamıştı[27]. Bu sırada Şerif Bey’in taraftarları Kaşif Efendi’nin insanları baskı
altına aldığını iddia etmişler ve onun azledilmesi için Erzurum’a dilekçeler göndermişlerdi. Bu sıra-
da Erzurum’da Tanzimat Fermanı hayata geçirilmiş ve eyaletin farklı bölgelerinde Tanzimat’a karşı
muhalefet hareketleri belirmeye başlamıştı. Bunun üzerine Muş ve Bitlis’te isyan çıkmasını engeller
düşüncesiyle Şerif Bey buralara yeniden yönetici olarak atanmıştı[28]. Bu değişime rağmen İbrahim
Efendi hala Bitlis ve Muş’ta insanlara zulmetmeye devam etmekteydi.

Baskı o denli olmuştu ki daha fazla bu hale dayanamayan Bitlisliler aralarında seçtikleri temsilci-
lerini durumları ile ilgili bilgi vermek üzere Erzurum’a göndermişlerdi. Erzurum’a ulaşan heyet İb-
rahim Efendi’nin kendilerinden zorla 70.000 kuruş para aldığını söyleyince İbrahim Efendi hapse
atılmış, daha sonra istenilen miktarı on beş gün içerisinde ödeme koşuluyla serbest bırakılmıştı.
İbrahim Efendi’ye tanınan süre dolmuş olmasına rağmen kendilerine herhangi bir ödeme yapılma-
yan Bitlis heyeti sorunlarını burada çözemeyeceklerini anladıklarını söyleyerek, İstanbul’a gitmek
için izin istemişler, ancak onlara müsaade edilmemişti[29]. Bu esnada Bitlis’ten gelen heyetin başka-
nı sokakta yürürken atlı bir adam tarafından ezilerek öldürülmüştü. İlk etapta bu kişinin İbrahim
Efendi’nin adamı olduğu ve heyet başkanının planlanmış bir suikast sonucu öldürüldüğü söylentileri

24 FO, 195/227, Brant to Canning, 17 October 1844.

25 FO, 78/572, Memorandum Regarding the State of Moosh, 9 December 1844.
26 FO, 78/572, Memorandum Regarding the State of Moosh, 9 December 1844.
27 FO, 195/227, Brant to Canning, 8 October 1845.
28 FO, 78/613, Brant toThe Earl of Aberdeen, 8 April 1845.
29 FO, 195/227, Brant to Canning, 11 June 1845.

389
etrafa yayılmıştı. Yakalanan zanlı ifadesinde İbrahim Efendi ile hiçbir bağlantısının bulunmadığını
söylemiş, atını kontrol edemediğini, adamın ölümünün tamamen kaza olduğunu ifade etmişti. Daha
sonra serbest bırakılan bu kişi gözden kaybolmuş ve mesele tamamen unutulmuştu[30]. Konu ile ilgili
soruşturma yapan ve olaya şahit olanlarla konuşan Brant, olayın önceden İbrahim Efendi tarafından
planlandığına ve adamın öldürüldüğüne kanaat getirmişti. Anlaşıldığı kadarıyla İbrahim Efendi öz-
gürlüğü için cömertçe rüşvet dağıtmış ve bu yolla kendisine yönelik suçlamalardan kısa bir süre için
kurtulmuştu[31]. Ancak Erzurum Valiliğine Esat Paşa atandıktan kısa bir süre sonra İbrahim Efendi’yi
Bitlis’ten Erzurum’a getirtmiş ve hemen hapse attırmıştı[32]. Yeniden soruşturma yapılınca İbrahim
Efendi’nin Erzurum Valisi Bekir Sami Paşa’ya 20.000 kuruş rüşvet vererek cezalandırılmaktan kur-
tulduğu anlaşılmıştı. Esat Paşa İbrahim Efendi’den 70.000 kuruşu ödemesini istemişti. Borcunu
inkâr etmesi üzerine paşa onu zincire vurmuştu. Paşanın bu meselede son derece ciddi olduğunu
gören İbrahim Efendi mecburen kendisinden istenilen miktarı ödemek zorunda kalmıştı[33]. Tanzi-
mat reformları 1845 yılında Erzurum Eyaleti ve ona bağlı olan yerleşim yerlerinde uygulanacağı ilan
edilmişti. Bu ferman ile hayata geçirilecek yeni vergi toplama sistemi ve yeni vergilendirme usulü
padişahın bir lütfu olarak duyurulmuştu.

Ferman Müslümanlardan ve Ermenilerden eşit oranda vergi alınmasını ön görüyor, köylerdeki kışlak
usulünü ve angaryayı ortadan kaldırıyordu. Bu sırada oldukça beceriksiz bir idareci olan Bekir Sami
Paşa Erzurum valisiydi. Onun kötü yönetimi eyaletin tamamında Tanzimat karşıtlarını cesaretlen-
dirmiş ve reformlara karşı ciddi isyanlar çıkmıştı[34]. İsyanların ilki Van’da ortaya çıkmış, insanlar
Tanzimat’la ilgili talimat almak için Erzurum’a giden Van Kaymakamı Sırrı Paşa’yı dönüşünde şehre
sokmamışlardı. Hatta Bekir Sami Paşa’nın ihmalkarlığından cesaretlenen Vanlılar, Erzurum’a bir
heyet göndererek; Tanzimat’ı istemediklerini, Sırrı Paşa’yı kaymakam olarak kabul etmeyeceklerini,
sadece kendi beylerinden birini yönetici olarak görmek istediklerini, asker vermeye yanaşmayacak-
larını ve sancaklarında askerin konuşlanmasına müsaade etmeyeceklerini söylemişlerdi. Aynı şe-
kilde Kars ve Çıldır’da da ahalinin Tanzimat’tan nefret ettikleri söyleniyor, Muş ve Bitlis’te de duru-
mun pek de iç açıcı olmadığı haber veriliyordu. Bölgedeki en güçlü Kürt Beyi olan Bedirhan Bey, Han
Mahmut ile birlikte isyanları desteklediği, diğer beylerin de onlarla birlikte hareket ettikleri haber
verilmekteydi. Erzincan, Tercan, Acara ve Livane gibi bölgelerde de huzursuzluğun hâkim olduğu
bildirilmekteydi. Bekir Sami Paşa gereken tedbirleri zamanında almadığı için eyaletin önemli bir
kısmını asiler ele geçirmişlerdi[35].

Erzurum Eyaleti’nin hızlı bir şekilde kaosa sürüklendiğini gören Babıâli, atandıktan birkaç ay sonra
azletmiş, yerine daha önce Erzurum valiliği yapmış, adaleti ve sertliğiyle meşhur olan Esat Paşa’yı
atamıştı. Esat Paşa atandıktan hemen sonra Şerif Bey’i Erzurum’a davet etmiş, ona Tanzimat ilkele-
rine göre hareket etmesi ve insanları iyi davranması durumunda görevine devam etmesine müsaade
edeceğini söylemişti. Ancak padişahın sadık bir hizmetkârı gibi hareket etmemesi halinde rezil bir
halde sürgün edilmekten kendisini kurtaramayacağını tehdidini savurmayı da ihmal etmemişti[36].
Bu dönemde merkezi hükümetin tüm iyi niyetine rağmen bölge halkı ülkedeki gelişmeleri önem-
sememişler, sırf alışmış oldukları hayat tarzını sürdürebilmek için faydasını gözleriyle gördükleri
reformlara bile karşı çıkmışlardı. Halkın bu tavrı bilgisizlikten ileri gelmekle birlikte, yöneticiler ara-
sında da reformlara karşı çıkan bir takım çıkar çevreleri bulunmaktaydı.

30 FO, 195/227, Brant to Canning, 1 July 1845.

31 FO, 195/227, Brant to Canning, 9 July 1845.
32 FO, 78/613, Brant to Canning, 9 September 1845.
33 FO, 195/227, Brant to Canning, 12 December 1845.
34 FO, 78/654, Report on the Trade of Erzeroom for the Year 1845, and on the State of the Pashalik.
35 FO, 78/366, Brant to the Earl of Aberdeen, 13 June 1845.
36 FO, 195/227, Brant to Canning, 12 December 1845.

390
Bu gibiler için vatandaşın ve devletin bir önemi yoktu, düşündükleri tek şey kendilerini zengin et-
mekti[37]. İnsanların genelinin Tanzimat’a karşı çıkmalarının en önemli sebebi fermanın içeriği ile
ilgili bilgi sahibi olmamalarıydı. Yetkililer açık ve net bir şekilde Tanzimat’ı anlatmıyorlardı. Bunun-
la birlikte bölge halkının önde gelenleri insanları yanlış bilgilendiriyordu. Bunlardan biri Erzurum
Eyaleti önde gelenlerinden Cennetzade Abdullah Efendi’ydi. Üstelik bu kişi bölge halkının refahının
nasıl sağlanacağı, Tanzimat’ın nasıl uygulanacağı ile ilgili fikirlerini beyan etmek için İstanbul’a gi-
den heyet arasında yer almıştı. Abdullah Efendi İstanbul’dan dönüşünde yerel beylere Tanzimat’ın
çok kötü bir sistem olduğunu anlatmış, onları açıkça isyana teşvik etmişti[38].

Van isyanı ahali ile yapılan müzakerelere rağmen uzun bir süre çözüme kavuşturulamamıştı. Ciz-
re Beyi Bedirhan Bey’in isyanın gerçek lideri olduğu sanılıyordu. Bu yüzden onun bilgisi olmadan
Vanlıların herhangi bir koşul öne sürmeleri veya Tanzimat’ı kabul etmelerinin mümkün olmadığı
düşünülüyordu[39]. Üstelik Şerif Bey’in Bedirhan Bey ile anlaştığı, isyanı gizlice desteklediği haber
alınmıştı. Bu durumda Hakkâri, Van, Cizre, Muş ve Bitlis bölgesinin tamamında büyük bir isyan
çıkacağı zannedilmekteydi[40]. Brant konu ile ilgili raporunda Şerif Bey’in asiler ile kesin bir şekilde
anlaştığını ve ilk fırsatta isyana destek vereceğinin kesinleştiğini bildirmişti[41].

Osmanlı yönetimi tüm çabalarına rağmen Van isyanını sonlandıramamış, Bedirhan Bey ve Han
Mahmut gibi güçlü Kürt beylerinin isyanın elebaşları olduğu 1846 yılı sonunda tam olarak ortaya
çıkmıştı. Bunun üzerine yetkililer 1847 yılı başlarında askeri harekât için hazırlıklara girişmişti. Böl-
gedeki yoğun hareketliliği bizzat şahit olan Şerif Bey diğer Kürt beylerinin yanında yer almamıştı.
1847 yılı baharında Anadolu ordusu iki kol halinde ilk önce Cizre ardından Van üzerine yürümüş,
isyancı beylerin tamamı yakalanarak sürgün edilmişlerdi.

Askeri harekât tamamlandıktan sonra bölgede yeni bir idari düzenlemeye gidilerek Kürdistan Eya-
leti kurulmuştu. Esat Paşa yeni eyaletin valisi olurken, Erzurum’un defterdarı da eyaletin ekonomik
işlerini yürütmekle görevlendirilmişti. Yeni eyalet, Muş, Van, Hakkâri, Cizre, Diyarbakır’a bağlı yer-
leşim yerlerinden oluşmuştu. İsyanı sonlandıran Anadolu Ordusu’nun komutanı Osman Paşa’nın
önerisiyle Bitlis geçici bir süre yeni eyaletin merkezi olacaktı. Asıl merkez olarak düşünülen Van Gö-
lü’nün batı sahillerinde yer alan Ahlat’ta yeni bir şehir kurulması planlanmaktaydı. Ahlat’ın pozisyo-
nu büyük bir şehrin kurulması için oldukça elverişliydi ve iklimi insan sağlığı için son derece uygun-
du. Burada Hamamlar, camiler, kışlalar vali ve ordu komutanı için konaklar inşa edilecek, Anadolu
ordusunun karargâhı burada bulunacaktı. Bunun yanında Erzurum’dan Ahlat’a oradan Hakkari’de
işletilen madenlere doğru giden bir yol yapılması planlanmaktaydı. Birliklerin giyim kuşamını teda-
rik için Ahlat’ta fabrikalar kurulacaktı. Böylece Ahlat doğu eyaletlerinin en önemli merkezlerinden
biri haline getirilecekti. Brant’a göre Bitlis, eyaletin yönetim merkezi için daha uygundu. Burada hem
ordunun hem de yöneticilerin ihtiyacını karşılayama yetecek hali hazırda binalar mevcuttu. Halbuki
Ahlat’a yeni binalar inşası için çok masraf yapmak gerekecekti. Ancak bu planı öneren Anadolu Or-
dusu Komutanı Osman Paşa’nın 1847 sonunda vefat etmesiyle Ahlat’la ilgili düşünülenlerin hayata
geçirilmesi beklenmemekteydi[42]. Bölgedeki teşkilatlanma tamamlandıktan sonra yetkililer sürgün
edilmeyen Kürt beylerine üst düzey idari görev vermemişler, en fazla kaza müdürü olmalarına mü-
saade etmişlerdi. Zaten devlet otoritesi yeterince güçlendirildikten sonra Babıâli zamanla diğer bey-
leri de uzaklaştırmayı kafaya koymuştu.

37 FO, 78/653, Report of a Journey to Kars, 12 September 1846

38 FO, 78/653, Brant to Canning, 3 January 1846.
39 FO, 195/227, Brant to Canning, 12 December 1845.
40 FO, 78/653, Brant to the Earl of Aberdeen, 27 February 1846.
41 FO, 78/653, Brant to the Earl of Aberdeen, 10 June 1846
42 FO, 78/752, Report on the Trade of Erzeoom, and on the State of the Pashalik, for the Year 1847.

391
Bu planını da 1849 yılında hayata geçirmiş, Muş Beylerinden Şerif, Murat ve Kürşat beyler Esat
Paşa tarafından tutuklanıp İstanbul’a gönderilmişlerdi. Böylece Bitlis ve Muş bölgesi üzerinde dev-
letin otoritesi dışında başka bir otorite kalmamıştı. Konsolos Brant’a göre beylerin uzaklaştırılması
yerinde bir tedbirdi. Çünkü bunlar bölgede bulunduğu müddetçe devletin reform ve merkezileşme
politikalarına fırsat buldukça karşı koyacaklardı[43].

Sonuç

19. yüzyılın ilk yarısında Erzurum Eyaleti’ne bağlı olan Bitlis’te 16. yüzyılda tesis edilmiş olan idari
yapı, yani yurtluk-ocaklık sistemi hala varlığını sürdürmekteydi. Yüzyılın başlarında buranın yöne-
timini Babıâli’nin onayıyla Muş beyleri ele geçirmişti. Konsolos raporlarına göre bu dönemde Bit-
lis’te istikrarlı bir idari yapıdan bahsetmek mümkün değildi. Erzurum valilerinin atadığı yöneticiler
duruma göre sık sık değiştirilmekteydiler. Yöneticilerin tamamı Bitlis’i iyi idare edememiş, bu ne-
denle bu sancak günden güne her yönüyle daha kötüye gitmişti. Buna rağmen bizzat Brant’ın ifade
ettiği üzere Bitlis doğudaki sancaklar içerisinde en önemli ticari merkez olma konumunu muhafaza
etmişti. Bu dönem aynı zamanda idari, ekonomik ve askeri reformların hayata geçirildiği bir süreç-
ti. Bu nedenledir ki 16. yüzyılın modası geçmiş ve işlevsiz yönetim sistemi de tasfiye edilmiş, eski
idari sistemin ürünleri olan yerel beylerin tamamı bölgeden uzaklaştırılmıştı. Şüphesiz reformların
hayata geçirilmesi birçok problemlere yol açmış, merkezi hükümet uzun süre meşgul olacağı büyük
sosyal tepkiler ile uğraşmak zorunda kalmıştı. Söz konusu değişim ve dönüşümün sancılarına İngil-
tere’nin Erzurum konsolosu olan Brant bizzat şahitlik etmişti. Onun kaleminden çıkmış olan rapor-
larda gelişmeler günü gününe kaydedilmiş, olayların Osmanlı belgelerinde yer almayan ayrıntıları
ve perde arkasına yer verilmişti. Bu nedenle onun aktarmış olduğu bilgiler son derece önemlidir ve
bölge tarihiyle ilgilenen araştırmacıların başvurmak zorunda olduğu en önemli birinci el kaynaklar
arasında yer almaktadır.

Kaynakça

National Archive, Foreign Office (FO), FO, 78/366, FO, 78/572, FO, 78/613, FO, FO, 78/653, 78/654,
FO, 78/703, FO, 78/752, FO, 78/797, FO, 195/227, FO, 195/175.

43 FO, 78/797, Brant to Palmerston, 12 Nisan 1849.

392
 19. YÜZYILIN SONLARI İLE 20. YÜZYILIN
BAŞLARINDA BİTLİS VE ÇEVRESİNDE ASAYİŞ OLAYLARI

AT THE BEGINNING OF THE 20TH CENTURY WITH THE

END OF THE 19TH CENTURY SECURITY CASES IN BİTLİS

Prof. Dr. Mustafa ÖZTÜRK

İzmir Demokrasi Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, mustafa.ozturk@idu.ed.u.tr

Giriş

Bitlis Doğu Anadolu’nun önemli vilayetlerinden olup, 19. yüzyılın sonlarında Bitlis merkez sanca-
ğı olmak üzere Muş, Siirt, Genç sancaklarından oluşmaktaydı. Bitlis’in kazaları ise Ahlat, Hizan,
Mutki’dir. Merkeze bağlı Çukur, Huyut, Hizan kazasına bağlı İspayret nahiyeleri mevcuttur. Siirt
sancağının kazaları ise Eruh, Pervari, Şirvan, Garzan kazalarını ihtiva etmektedir. Eruh’un Dirgül,
Şirvan’ın Zirki ve Garzan’ın da Rıdvan nahiyeleri vardır. Genç Sancağı da merkez kaza ile birlikte
Çapakçur ve Kulp kazalarından oluşmaktadır.

Genç kazasının Gönik (Göynük), Zikti ve Piçar nahiyeleri mevcuttur[1]. Bu haliyle Bitlis’in sınırları Bit-
lis kazaları ile birlikte Siirt, Muş, Bingöl ve kısmen de Batman’a kadar uzanır. Bu haliyle Bitlis’in
siyasî, askerî, iktisadî ve kültürel bakımdan önemli bir mevkii olduğu açıktır.

Bitlis’in nüfusu başta Kürt olmak üzere Ermeni, Süryani, Keldani, Katolik ve Protestanlardan oluş-
maktadır. Gayr-i müslim ahali, genel nüfusun dörtte biri oranındadır. Hiçbir kaza, nahiye ve köy yok-
tur ki, orada Ermeni meskûn olsun da Kürt olmasın[2]. 1892-1893 yılları arasında Bitlis sancağının
nüfusu; 25.975 erkek, 20.291 kadın olmak üzere 46.266 Müslüman nüfusu vardı. Gayr-i Müslim-
lerin içinde en kalabalık olan Ermeniler 16.814 erkek, 12.670 kadın olmak üzere 29.484, Katolikler
70 erkek, 60 kadın toplam 130, Protestanlar 424 erkek 357 kadın 781 ve Süryaniler 189 erkek 153

1 Bitlis Salnameleri, Devlet, Vilayet, Maarif, (Yay. Haz.Eralp Yaşar Azap), İstanbul 2017, s. 18
2 Bitlis Salnameleri, s. 38

393
kadın ki toplam 342 nüfus idiler[3]. Buna göre gayr-i Müslimlerin toplam nüfusu 30.737 olmaktadır.
O halde Müslümanların oranı %60.08, gayr-i Müslimlerin oranı da %39,91 demektir. Ancak Bitlis’in
vilayet genelinde bu oran Müslümanlar lehine değişmektedir. Bu kısa idarî taksimat ve nüfus bilgi-
lerinden de anlaşılacağı Bitlis’te asayişi tehdit eden unsurlar, Ermeniler ve Kürt aşiretleridir.

Asayiş olaylarını yakından ilgilendirdiği için önce Bitlis’in nüfus ve sosyal vaziyetine göz atmak ye-
rinde olacaktır. Ocak 1883 (29 Safer 1300) tarihli umumi nüfus defterine göre[4] Bitlis Vilayeti, Bitlis,
Siird, Muş ve Genc Sancaklarından oluşmaktaydı. Bitlis Sancağında 44.467 yani %58,69 Müslü-
man, 30.445 yani %40,18 Ermeni meskûndu. Sancağın genel nüfusu 75.760 idi. Katolik, Protestan,
Süryani Kıpti ve Kıpti gayr-i Müslimlerin toplamı 848 nüfustur. Kısaca gayr-i Müslimlerin büyük
bölümü Ermeni’dir. Ermenilerin kadın-erkek nüfus olarak vilayete dağılımı da şöyledir: Siirt san-
cağında 11.971, Muş sancağında 53.776, Genç’te 5.166 Ermeni nüfusu mevcuttu. Vilayet genelin-
de 167.054 Müslüman, 101.358 Ermeni, 4.848 Katolik, 1498 Protestan, 1981 Süryani Kıpti Gayr-i
Müslim ve 159 Kıpti Gayr-i Müslim ki, genel toplam 276.998 nüfus yaşıyordu.

Rakamlardan anlaşılacağı gibi, Bitlis’te Ermeni nüfusun yoğun olduğu, bundan dolayı da Ermeni
eşkıyalığının ön plana çıktığı görülmektedir. Bu da merkezî otoritenin zayıflaması, idarî ve sosyal
alandaki yetersizlikler, Ermeni komitalarının faaliyetleri, yabancı devletlerin tahrik ve teşvikleri,
misyonerlerin her türlü yardımları ile bölgede Ermeni çetelerinin asayişi nasıl tehdit ettiklerini açık-
lamaktadır. Karasal iklim ile sıcak deniz kıyılarında yaşayan insanların hayat tarzları tabiî olarak
birbirinden farklıdır. Karasal ikliminin iktisadî esası, tarım ve hayvancılığa dayanır.

Tarım toplumu özelliklerinin yaşandığı dönemlerde geniş arazileri ekip biçmek, büyük sürüleri ko-
rumak, geniş bir nüfusa ihtiyaç gösteriyordu. Böyle bir ortamda insanlar hayatlarını devam ettirmek,
tabiatla ve düşmanlarıyla mücadele etmek için, daha çok kol gücüne, insan gücüne ihtiyaçları var-
dı. Bundan dolayı geniş akraba toplulukları büyük önem arzetmektedir. Hatta bu hayat şartlarında
geniş aile tipi de yeterli gelmez, kan ve soy bağı ile birbirlerine bağlı olan daha geniş topluluklara
ihtiyaç duyulur, bir soy ve nesep bağlılığı geliştirilerek aşiret kavramı etrafında birleşilir, böylece
aşiret-kabile duygu ve düşüncesi gelişir. O halde aşiret-kabilecilik düşünce ve olgusu karasal iklim-
de, çöl ikliminin hayat şartları karşısında temâyüz etmiştir.

Birlikte yaşama mecburiyetinin esası iktisadîdir. Bu iktisadî hayat tarzı insanları birlikte yaşama-
ya mecbur etmekte ve buna bağlı bir sosyal düzeni de beraberinde getirmektedir. Kısacası burada
kolektif bir hayat tarzı esastır. Kolektif hayat tarzı şöyle ya da böyle bir lidere ihtiyaç gösterir. Bu
lider çeşitli kültürlerde ve dönemlerde, dayandığı temele göre (Feodal bey, Ağa, Aşiret Reisi, Şeyh)
isimlendirilir. Böylece feodalizm denen sosyal gerçek ortaya çıkar. Burada toplumsal kontrol daha
belirgindir. Gelenekçilik, muhafazakârlık, dindarlık, ananevî değerlere bağlılık daha fazladır. Doğu
Anadolu ve özelde konumuz olan Bitlis’te bu sosyal gerçeklik bütün unsurlarıyla vardır. O halde Bit-
lis’te asayişi tehdit eden ikinci unsur, aşiretlerin yaptıkları eşkıyalık hareketleridir[5].

Coğrafî bakımdan da çoğunlukla dağlık, ulaşımı ve kontrolünün kolay olmadığı özelliklere sahip olan
Bitlis’te asayişi temin etmek büyük bir mesele idi. Kısaca özetlediğimiz sebeplerden dolayı, Bitlis ve
çevresinde asayişin temini bütün dönemlerde en önemli mesele idi.

3 Bitlis Salnameleri, s. 219

4 BOA NFS.d. 07450, s. 34-35
5 Mustafa Öztürk, Tarih Felsefesi, 3. Baskı, Akçağ yay., Ankara 2014, s. 130-132

394
Ermeni Eşkıyası

Bilindiği gibi, Bitlis, Vilâyât-ı Sitte içinde mütalaa edilmektedir. Bu vilayetler, Diyarbakır, Bitlis, Van,
Erzurum, Mamuratü’l-Aziz ve Sivas’tır. Esasen 1878 Berlin Antlaşmasında ilk defa kullanılan bu
tabir, Doğu’da kurulması planlanan bir Ermeni Devletinin sınırlarını teşkil ediyordu. Zaten Antlaş-
manın İngilizce suretinde altı Ermeni Vilayeti tabiri kullanılmış ve buralarda ıslahat yapılması, bu
ıslahatın takibi için de antlaşmayı imzalayan devletler tarafından kontrol edilmesi hükme bağlan-
mıştı. Aşağıdaki belgelerde görüleceği üzere Bitlis’te İngiliz, Fransız ve Amerikan konsolosları bu-
lunmakta, zaman zaman bölgede incelemelerde yapmaktadırlar. Bu konsolosların tarafsız gözlem
yaptıkları ve ülkelerine gerçek raporlar gönderdikleri zannedilmemelidir. Tam aksine, taraflı rapor-
larıyla ülkelerinin dış siyaseti ve hedeflerine hizmet eden, kamuoylarını Ermeniler lehine yönlendi-
ren raporlar yazıyorlardı.

Her ne kadar tebliğimizin konusu asayiş olayları ve eşkıyalık ise de Ermeni eşkıyalığının temeli,
siyasî ve uluslararası mahiyette olup, aşiret veya adi eşkıyalık hareketlerinden ayrılmaktadır. Em-
peryalizmin bölgeyi kendi siyasî menfaatleri doğrultusunda düzenlemek için bir araç olarak Erme-
ni Meselesini ortaya çıkardığı ve günümüze kadar devam ettirdiği bir mesele olduğu aşikârdır. Bu
konuda uzmanları tarafından sayısız eser verilmiş olup, meseleyi ilgili kaynaklara[6] havale etmeyi
ve asıl konumuz olan Ermenilerin bölgede yaptıkları tedhiş hareketlerini ele almayı uygun gördük.
Böylece alana yeni bilgilerle bir katkı sağlanmış olacaktır.

Yerli-yabancı kamuoylarında 1915 Sevk ve İskân konusu ön plana çıkarıldığından dolayı, meselenin
bu tarihte başladığı düşüncesi hâkimdir. Oysa Ermenilerin isyan ve yaptıkları katliamlar, 19. yüz-
yılın sonlarında başlar. Esasen bu dönemde Ermenilerin yaptıkları katliamlar ön plana çıkartılırsa,
1915’e neden ihtiyaç duyulduğu daha açık olarak anlaşılacaktır. Gerek tebliğimizde ve gerekse ya-
yımlanan arşiv belgelerinde yüzlerce belge konuyu aydınlatmaya kâfidir.

26 Ağustos 1895 (14 Ağustos 1311) tarihinde Erzincan’da Dördüncü Ordu’dan gelen şifreli telgraf ile
Sason’a taarruzda bulunan eşkıyanın yakalanması ve asayişin temini için Sason’daki askerlerin iki-
ye ayrılması, bir kısmının kaza merkezinde kalması ve bir kısmının da Sason ve Gevar nahiyelerinde
uygun görülecek mevkilere yerleştirilmeleri lüzumu belirtilmiş, komutanlara yetki verilmiştir[7].

24 Kasım 1896’da (12 Teşrin-i Sani 1312)[8] Bitlis’ten Dahiliye Nezaretine gönderilen şifre telgrafta;
Vilayette Ermeni eşkıyasının silahtan arındırılması ve girişlerinin önlenmesi için Van Gölü civarında
şüpheli görülen köyler teftiş edilmiş ve bir evde yeni icat edilmiş Ermeni eşkıyasına mahsus cins-
ten cephanesiyle beraber üç tüfek bulunmuş, ev sahipleri yakalanmış ve bunların hapsedilmeleri ve
soruşturmada Bitlis’te 9 Ermeninin fedayilerine mahsus armalarla yakalandığı ve adliyeye sevke-
dildiği bildirilmektedir[9]. Ayrıca Göle bir saat mesafede bir Ermeniye tesadüf edilmiş, silah gösterme

6 Özellikle Başbakanlık Osmanlı Arşivi tarafından yayımlanan eserler Ermenilerin yaptıkları katliamlar hakkında birinci
elden kaynaklardır. Bkz.Osmanlı Belgelerinde Ermeniler (1915-1920), Ankara 1994, Osmanlı Belgelerinde Ermeniler,
Ankara 1995, Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslarda ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi I: 1906-1918, Ankara 1995, Arşiv
Belgelerine Göre Kafkaslar’da ve Anadolu’da Ermeni Mezâlimi II: 1919-1920, Ankara 1995, Arşiv Belgelerine Göre Kaf-
kas’larda ve Anadolu’da Ermeni Mezâlimi III: 1919-1920, Ankara 1997, Ermeniler Tarafından Yapılan Katliam Belgeleri
I-II: (1914-1919), Ankara 2001, Osmanlı Belgelerinde Ermeni İsyanları I-IV, (1878-1916), Ankara 2008-2009, Osmanlı
Arşivi Yıldız Tasnifi, Ermeni Meselesi I-III, (Ed. Ertuğrul Zekâi Ökte), İstanbul 1989. Ayrıca Genelkurmay Başkanlığı,
Arşiv Belgeleriyle Ermeni Faaliyetleri I-II-1914-1918, Ankara 2005. Bitlis özelinde Ermeni katliamı hakkında bkz. Me-
hmet Törehan Serdar, Bitlis’te Ermeniler ve Ermeni Mezalimi, Bitlis 1996
7 BOA DH-MKT-00424-00062-001
8 Bundan sonra Rumi tarihlerin Miladi karşılıkları kullanılacaktır.
9 DH.ŞFR.00254.00011.001

395
cüre’etinde bulunan bu şahsın elinde bir mavzer ile yüz elli kadar kurşun bulunmuş ve Taşnakyan
Bitlis Ermeni Komitesi ibaresi olan lastik mühür bulunmuştur. Bitlis ve civarında Ermenilerin eşkı-
yalıkları ve zulümleri yaygındı. 26 Temmuz 1898 tarihinde Bitlis’ten Dahiliye Nezaretine gönderilen
bir telgrafla; Ermeni eşkıyası reislerinden ve Sirvik’in arkadaşlarından Bitlisli Hokasoğlu Secun ile
refakatinde bulunan Aleksan veled-i Makarma. Merkez hapishanesinden kaçtıkları, bunlara iltihak
eden Tatvan köylü Pari veled-i Manuk ve Karçikan kazasının Ovans köyünden Agop veled-i Marat
adlı şahısların bir köyde samanlıkta saklandıkları bilgisi üzerine, gönderilen jandarmalara ateş aç-
tıkları, bir neferi katl ve birini de yaraladıkları, teslim olmaları için kendilerine nasihatte bulunan
aynı köyden bir Ermeniyi de katlettikleri ve sonunda teslim oldukları, üç adet tüfek, bir adet rovelver
ve üçer sıralı fişeklik ve çok sayıda cephaneleriyle yakalandıkları bildirilmiştir[10].

Ermeniler o kadar kendilerinden emin ve şımarmışlardı ki, köylerine gelen tahsildarın davetine rağ-
men köy muhtarı gelmediği gibi, tahsildarı tehdit etmektedir. Bitlis Vali Vekili ve Muş Mutasarrıfı
Mehmet Bey’in 17 Şubat 1904 tarihinde Dahiliye Nezaretine gönderdiği telgrafta; Kulp kazasının
Hayan Nahiyesine bağlı Helit köyüne giden tahsildar ve jandarmanın, köyde bulunmayan muhtarı
davet ettikleri halde gelmediği, Hayan Müdürüne Ermeni Komitesinin Marat ve Kiğork imzalı Erme-
nice olarak bir mektup gönderdiği, mektupta artık hükümet işine karışmaması, aksi takdirde Sason-
lu Halil Beşar hakkında yapılan muamelenin aynısının kendisine de yapılacağını bildirmiştir. Ayrıca
Helit köyüne gelen 30 Ermeni eşkıyasının iki evi yakarak, Müslümanlardan bazılarının beslemek
üzere aynı köydeki Ermenilere verdikleri 8 baş öküzü kestikleri ve oradaki Ermenileri kendi yanla-
rına çekmeye zorladıkları, tahsilat için Suvit köyüne gönderilen bir jandarmanın 5 Ermeni eşkıyası
tarafından tehdit edildiği, bu durumun tahsilatın yapılmasını engellediği bildirilmiştir[11].

Ermeniler, Laçikan köyünde o zamana kadar eşi görülmemiş bir vahşet sergilemişlerdir. Bitlis Valisi
Ferit Bey’in mahallinde tutulan ve Nezarete gönderilen 24 Nisan 1904 tarihli rapora göre[12]; Ermeni-
ler köyü tamamen kuşatmışlar, aile ve çocuklarla birlikte bulunan Kürtleri tüfek, hançer ve balta ile
insanlığın kabul edemeyeceği vahşi bir şekilde katliam yapmışlardır. 20 erkek öldürülmüş, 1 çocuk
yakılmış, 3 erkek ve iki kadını yaralamışlar. Öldürülen Mehmet adındaki birinin kulağını kesip gö-
türmüşler, evini ateşe vermişler, dışarı çıkmaya çalışan çocukların kollarından tutup ateşe atmışlar.
Yaralı kadınlardan birinin kucağındaki bir aylık çocuğu annesinin gözleri önünde öldürerek dereye
atmışlar. Ölenlere ağlayan kadınları dövdükleri gibi yanlarında getirdikleri rakıyı içerek kadınlara ve
çocuklara göstererek gülüp eğlenmişlerdir. (Bkz. Ek 1)

Sadece Bitlis’te değil, bütün bölgede Ermenilerin isyan için büyük bir hazırlık içinde oldukları görül-
mektedir. Meselâ; 13 Şubat 1899 tarihli Kulp Jandarma Kumandanı ile Kaymakamının bildirdiğine
göre; Ermeni fedailerinin reisi şaki Sirob ile 17 kişiden ibaret olan arkadaşlarının, Sason’un muhtelif
köy ve mezralarında fedai temin ettikleri, bunların sayılarının 600’ü bulduğu, köylerden erzak aldık-
ları, kışı buralarda geçirdikleri, baharla birlikte bölgede büyük bir fesada kalkışacakları anlaşılmış-
tır[13]. Ermenilerle yapılan müsademelerde maalesef büyük kayıplar da verilmiştir. Muş Kumandanı
Ferik Salih’ten alınan 27 Nisan 1904 tarihinde Bitlis Vilayetinden Nezarete gönderilen telgrafa göre;
11 Nisan tarihinde Ermeni eşkıyası ile yapılan müsademede 21 asker şehit, 3 kayıp ve 25 de yaralı
verilmiştir, buna karşılık eşkıyanın zayiatının daha fazla olduğu bildirilmiş ve daha fazla takviye
kuvvet talep edilmiştir[14].

10 DH-TMIK-M.00056.00064.001.001
11 DH.TMIK.M.00163.00028.001.001
12 DH.TMIK.M.00168.00040.001.001
13 DH.TMIK.0067.00015.001.001
14 DH.TMIK.M.00169.00002.034.001

396
(Bkz. Ek 2) Vali Ferit Bey’in 2 Mayıs 1904 tarihinde merkeze yazdığı şifreli telgrafta, askerlerin La-
çikân’dan Şenik-Şinik ve Simal köylerine ulaşmadan önce Geligüzan’a doğru dağdan firar ve askerin
üzerine ateş ateş eden eşkıyanın takibi sırasında zikredilen zayiat verilmiştir. Yolun iki tarafından
ateş edildiğine bakılırsa askerin pusuya düşürüldüğü anlaşılmaktadır[15]. Ermeniler kendilerine yar-
dım ve yataklık yapmayan, yardım etmeyen Ermenileri de öldürüyorlardı. Bitlis Valisi Ferit Bey’in
30 Nisan 1902 tarihinde Dahiliye Nezaretine gönderdiği bir telgrafta; Muş’un Evran-Avran köyün-
den Agop adlı Ermeninin ve Peklis köyünden Haro ve oğlu Satlanik’in aynı ay içinde katlolunduğu,
bunların kendilerine iltihak etmediklerinden dolayı Ermeni eşkıyası tarafından öldürüldüklerinden
şüphe olmadığı, bu hususta yapılacak tahkikatın alelade olmayıp, etraflı bir şekilde yapılması, bir
tetkik heyeti tarafından yapılması ve en küçük bir işaretin dahi göz önüne alınması gerektiği bildi-
rilmiştir[16]. (Bkz. Ek 3) 14 Ağustos 1904 tarihinde Bitlis Valisi Ferit Bey, Nezarete gönderdiği şifreli
telgrafta; Erzurum’a bağlı Eleşkirt, Tutak kazalarıyla civar olan Bitlis’in Malazgirt kazasının Kuton
dağında 400 kadar Ermeni eşkıyası bulunduğu, 15 kadar Hazalanın Malazgirt’ten geçerek Bitlis’e
bağlı Ahlat kazasına gittiklerinin haber alındığı bildirmektedir.

Bölgede jandarma ve polisin kollar halinde devriyeye çıkması, miktarı bilinmeyen Hazalanın Rus-
ya’dan gelmiş olacağından, bunların eşkıyaya iltihak edeceklerinin bilindiği, bunların herhangi bir
yere zarar vermeden gereğinin yapılması istenmiştir[17].

Bazen askerlerin kanunsuz davranışlarına ve bunun sonunda istenmeyen olayların olmasına rast-
lanmaktadır. Sason’da bir jandarmanın bir Ermeni kadına tecavüz etmesi üzerine, Ermenilerin fena-
lık yapacakları ve yeterli asker sevkedilmesini Geliküzan Müdürü talep etmiştir. Bölgeye jandarma
takviyesi yapılmasının uygun olacağı ve adı geçen jandarmanın muhakeme edilmesi ve gerekli ce-
zasının verilmesi için Muş’a sevkedilmesi, benzer uygunsuzluklara fırsat verilmemesi için ilgililere
gerekli tembihin yapılması kararlaştırılmıştır[18].

Ermeniler, yaptıkları katliamları ve yağmalamaları, Müslümanlara atfetmekte, oysa hakikatin tam

tersi olduğu yapılan araştırmalardan anlaşılmaktadır. Bitlis Valisi Ömer Bey’in 14 Kasım 1895 ta-
rihli telgrafına göre; Bitlis Marhasa Vekili Agop, Patrikhaneye çektiği telgrafta, Hıristiyanların Müs-
lümanlar tarafından katledilip mallarının yağma edildiğini bildirdiğini fakat gerçeğin böyle olmadı-
ğını bildirmektedir. Ermenilerin özellikle Cuma günü, Müslümanların camide oldukları için hiçbir
şeyden haberlerinin olmadığını, bazı dükkânların Ermeniler tarafından ateşe verildiği, tam namaz
vaktinde Müslümanları katletmeyi planladıkları kuvvetli delillerle anlaşılmıştır[19].

Birinci Dünya Savaşında Bitlis’in Rus işgaline uğraması ile en feci katliam ve zulme düçar olmuştur.
Dönemin şahitlerinin ifadelerinden uzun uzun bahsedilen bu katliamlar, sadece Bitlis’te değil, bütün
işgal bölgelerinde yaşanmıştır. Mesela; muhacirlerden Konyalı Hasib, 27 Ekim 1914 tarihinde verdi-
ği ifadede “Ruslar tarafından istîlâya uğrayan mahaller ahâlî-i İslâmiyyesi hakkında Rus ve Erme-
ni çetelerinin yekdiğerine müsâbaka edercesine yapdıkları mezâlim öyle bir mezâlim ki, hamlini
henüz vaz‘ etmemiş kadınlara karınlarından çocukları çıkarılmak bu hâle bâ‘is Bayezidli Ermeni
çete re’îsi Soron, Erzurum meb‘ûs-ı sâbıkı Pasdırmacıyan Karkin, başlarında bulunan bin iki yüz
kadar Ermeni çete efrâdıyla İslâm köylerini dolaşıyor.

15 DH.TMIK.M.00169.00002.049.001
16 DH.TMIK.M.0169.00002.044.001
17 DH.TMIK.M.00179.00055.001.001
18 DH.TMIK.S.00045.00007.005.001
19 Başbakanlık Osmanlı Arşivi, Osmanlı Belgelerinde Ermeni İsyanları II, (1895-1896), Ankara 2008, s. 103-107

397
Güzel kadınların nâmûsunu lekedâr etdikden sonra çirkin olanları gûnâ-gûn mezâlim ile öldü-
rüyorlardı. Bu miyânda Kavak karyeli Keleş Ağa’nın gelini öldürüldükden başka, oğulları ve diğer
â’ilesi kazığa çakılmak sûretiyle itlâf olunuyordu. 28 Nisan’da Malazgird’in sukûtunda, â’ilemle
merkeze bir buçuk sâ‘at mesâfede Yaramış nâmında bir Çerkes karyesinde bulunuyordum. Rus-
ların ânî hücûmu üzerine ne karye ahâlîsi ve ne de â’ilemi halâs etmek müyesser olmadı. Yalnız
olarak Ahlat’a tâbi‘ Hulik nâmında bir Çerkes karyesine firâr edebildim. Âkıbeti orada intizâr edi-
yordum…” demektedir[20].

9 Haziran 1916 tarihli Bitlis mültecilerinden Hacı Ahmet oğlu Yunus Çavuş Yunus’un ifadesi şöyledir:
“Bu fecâyi‘ hâtıra geldikce vücûdlar lerze-nâk olur. Şubat on dokuz gecesi, sâ‘at on buçukda başla-
yan top ve tüfenk tarrakaları uykuda bulunan ahâlînin daha ziyâde kuvve-i ma‘neviyyeyi kırıyordu.
Feryâd u figân âsmâna dayanıyordu. Yunus Çavuş nâmında birisi, hânesinden çıkmış sokakda ge-
zerken birçok Rus ve Ermeni şakîlerine tesâdüf etmiş. Yol bulup firâr edememiş. Van İstînâf a‘zâsın-
dan Şaban Efendi’nin hânesine giderken yollarda pek müdhiş bir manzara karşısında tesâdüf etmiş
ve katlolunanlar hakkında envâ‘-i mezâlim icrâ edildiğini re’yü’l-ayn müşâhede eylemiş. Kadın, ço-
luk ve erkekleri mahalle başına doğru Rus ve Ermeni, Kazak ve saltadları tarafından sevkolunmuş
ve bu esnâda binlerce tüfenk sadâsı ve lâ-yu‘ad ve lâ-yuhsâ Müslüman cenâzesine rastgelmiş ol-
duğunu ve ikindi vaktinde dört Ermeni iki Rus askeri Şaban Efendi’nin hânesine bi‘d-duhûl hânede
bulunan bir Ermeni kadını Şaban Efendi kendi ağası olduğunu ve kendisinin de Ermeni bulundu-
ğunu ifâde etmiş. Gelenler kadınıyla Şaban Efendi’yi Antranik Paşa’ya götürmek lâzım geldiğini,
bunlardan ikisi gidip dört neferin hânede kaldıklarını bi’lâhire avdet eden kadın, Şaban Efendi’nin
katlolunduğu ve hânede kalan bu dört Ermeni ve Rus neferi mûmâ-ileyhin â’ilesinin ırzına tasallut
eylediklerini ve bu hânede ihtifâ eden diğer â’ilelerin feryâd u figânları âsmâna çıkdığını ve bu hâ-
nenin de mahvedildiğini ve mevcûd cenâzeler hâne derûnunda bırakılmayıp taşra atdıklarını ve bir
kadın “Hazret-i Îsa’yı severseniz beni öldürmeyiniz” yolundaki ricâsı üzerine mezbûreyi içeri götü-
rüp bi’l-âhire öldürdükden sonra çocuğuyla berâber dışarı atıldığını ve bundan bi’l-istifâde Mutki
tarîkıyle firâr etdiğini, firârından evvel aceze çoluk ve kadınların ihtiyârelerini Şeyhu’l-karîb denilen
tekyeye doldurup ihrâk olunduklarını, ekser kadınlar memelerinden mecrûh ve memeleri kesilerek
salbedildiğini, vâlidesi mecrûh memedeki bir çocuğun, sokakda vâlidesinin memesini emmekde ol-
duğunu re’yü’l-ayn müşâhade eylemişdir. Bu miyânda câmi‘lerin tavla hâline ifrâğâ ve tekyelerin
ve ale’l-husûs Küfrevî hazretlerinin merkad-i mübâreki ber-hevâ olunmuş, ulemâdan Şeyh Abdül-
gaffar Efendi’nin kafasının derisi soyulmuş, Bedi‘ü’z-zaman Said-i Kürdî ve rüfekâ-yı muhteremesi
birer sûretle gayet fecî‘âne bir tarzda şehîd edilmişler[21] ve Ser-tabîb Mustafa Bey’i on beş yirmi
nefer kadar Ermeni kadınları teğannî ile mûmâ-ileyhi askerle berâber götürmekde olduklarını ve
bu kadınların gâyet süslü bir tarzda, asker ön[ün]de raks eylemekde olduklarını ve Kömüs cihetine
doğru giden Amdol kilisesinin yanında, işe yaramayan kadın ve çocukları pek acıklı bir sûretde kat-
li‘âmla kan deryâsına boyadıklarını ve huzûzât-ı nefsâniyyelerini teskîn için genç kadınları envâ‘-i
mezâlim icrâ eylediklerini Arab köprüsünden Dikilitaş’a kadar binlerce zükûr ve inâs cenâzesi mev-
cûd olduğunu ve bu cenâzelerin kısm-ı a‘zamının müte‘addid mahallerinden pek müdhiş ve fecî‘âne
kılınç ve kurşun yaralarıyla mecrûh ve maktûl düşdüklerini görmüşdür”[22].

Ermeni ve Rus katliamları bütün şiddetiyle sürerken, halkı Ruslara meylettirmek ihanetinde bu-
lunanlar da vardır. Her yerde her zaman işbirlikçileri bulunur. 24 Mayıs 1916 tarihinde Bitlis’ten
alınan bir telgrafta, Kürtleri Ruslara ısındırmak denaetinde kullanılan Bedirhanî Kâmil’in Çukur’da,

20 Osmanlı Belgelerinde Ermeni İsyanları I, (1895-1896), Ankara 2001, s. 28

21 Burada Bediüzzaman Said-i Kürdînin ve eşinin şehit edildiği görülmektedir. Bu Said-i Kürdî, meşhur ve malûm olan
Said-i Kürdî değildir, zira o hiç evlenmemiştir. Bu husus isim benzerliğinden ibarettir.
22 Osmanlı Belgelerinde Ermeni İsyanları I, (1895-1896), Ankara 2001, s. 32-33. Bölgenin diğer kaza ve köylerinde Ermeni
ve Rusların yaptıkları katliamlar hakkında daha geniş bilgi için bu eserlerde bu eserlere müracaat edilmelidir.

398
Gölbaşı, Ağaçur Kotni, Pan/Pav, Çapkis, Meşkan, Kakito, Müştak, Siz, Zurnaçur/Zirnaçur, Kisham,
Morh-i Ulyâ, Müsürüp/Müsürü, Bizatum/Bizatun, Tahtalı-yı Boyran, Muş’un Martektuk (Mongok)
ve civâr köylerinin yakılması ve ahalîsinin Ermenilerle birlikte Ruslar tarafından imhasını, nüfuzu
ve teşebbüsüne mani olduğu şarlatanlığıyla Prens Şahofski ile Rus kumandanına bildirmesi üzerine
ele geçen halkı Bitlis’e yakın bir köyde ikâmet ettirmişler ancak açlıktan büyük kısmının öldüğü-
nü ve birkaçının da Mutki’ye kaçtıklarını bildirmektedir[23]. Ermeni isyanlarında yabancı devletlerin
konsolosları ile misyoner mekteplerinin[24] rolü bilinmektedir. Burada da konsolosların faaliyetlerine
rastlanmaktadır. Zaten 1878 Berlin Antlaşması ile altı vilayette ıslahat yapılması ve ıslahatın taraf
devletlerin müfettişleri vasıtasıyla takip edilmesi hükme bağlanmıştı. Buna dayanarak konsoloslar
istedikleri mahallere gidip her türlü faaliyette bulunabiliyorlardı.

13 Eylül 1894 tarihinde Van’dan Dahiliye Nezaretine çekilen şifreli bir telgraftan[25]; İngiltere’nin
Van Konsolosunun seyahat bahanesiyle Bitlis’e hareket etmiş ve oradan da Muş’a gideceği ifade
edilmektedir. Konsolosun şimdiye kadar tetkik edilen hareketlerinden, kendisinin Ermenileri maz-
lum göstermek fikrine hizmet edenler zümresinden olduğu anlaşılmıştır. Şimdi de Bitlis’e ve oradan
Muş’a gitmesi, Taluri meselesinin araştırılmasına yönelik olduğu anlaşıldığından yol boyunca ha-
reketlerinin tecessüs etmek üzere yanına bir zaptiye verilmesinin uygun olacağı bildirilmektedir.

Bitlis Valisi Ferit Bey’in 14 Mayıs 1904 tarihinde Nezarete gönderdiği şifre telgrafta[26]; Bitlis’teki İn-
giliz Konsolosunun Muş’a hareket ettiği, her ne kadar seyahat maksadı meçhul ise de eşkıyayı tenkil
hakkında yakından bilgi almak düşüncesinde olacağı ve hatta dağa geleceği, şimdiye kadar uzaması
asla uygun olmayan askerî harekâtın acil olarak bitirilmesi hususunun kumandana yazıldığı ifade
edilmektedir. (Bkz. Ek 4) Bitlis’in Hizan kazasında bulunan Ermeni eşkıyasından ikisinin yabancı
olmak üzere 11 kişinin Muş’tan döndüğü, Fransız Konsolosu ile görüşmek üzere Gevaş’taki Tarik
Kilisesine geldikleri hakkında akşam haber alınması üzerine, jandarmaya önemli noktalar tutula-
rak sabah baskın verilerek ele geçirilmeleri talimatı verildiği ancak bir şekilde haber alan eşkıya,
müsademeye girişerek karanlıktan istifade ile kaçtıkları, Tarik köyü ve civarındaki Ermeni köyleri
halkı korkuya kapılarak etrafa dağıldıkları ve saklandıkları, fakat kimseye dokunulmaması üzerine
herkesin evlerine döndüğü, bu müsademede şehit olan jandarma onbaşısının eşi ile üç çocuğuna
jandarma maaşı bağlanması ve buna ilave olarak 500 kuruş verilmesi arzedildiği, Van Valisi Tahir
Bey’in 8 Ağustos 1904 tarihli şifre telgrafından anlaşılmaktadır[27].

Bitlis’teki Amerikan Konsolosu da boş durmuyordu. Konsolos Mister Cool, birkaç Ermeniye İngiliz-
ce mektuplar vermiş, mektupların siyasi içerikli olduğu anlaşılmış, bunun için postada tutulmuştur.
İngilizce tercümeleri için Bitlis’te ikamete memur edilen Maarif Müfettişi Şefik Bey’in bulunduğu,
ancak durumun Mr. Cool’a aksedeceği, tercüme ettirilmesinin mahzurlu olacağı düşüncesiyle, mek-
tupların gönderildiği kimselere ulaşılamayacağı endişesiyle, ne suretle hareket edilmesi hakkında
Vali Ferit Bey, 28 Nisan 1904 tarihinde emir talep edilmektedir[28]. Yurt dışındaki gazeteler de mesele-
lerin aslına vakıf olmadan taraflı yayınlarıyla Ermenilere destek olmaktaydılar. Hariciye Nezaretinin
Londra Sefaretinden alınan 2 Mayıs 1904 tarihli telgrafı 3 Mayıs 1904’te Sadrazamlığa gönderilen
arzda; Nisan ayında Londra’da yayımlanan bir gazetede, Antonik adlı müfsidin tahriki neticesinde

23 Osmanlı Belgelerinde Ermeni İsyanları I, (1895-1896), s. 5

24 Amerikan Misyonu 1858’de Bitlis ve Mardin’de 1872’de de Van’da kuruldu. Bitlis’te Amerikan Misyoner Mektebi de
vardı. Bkz. Celal Öney, II. Abdülhamit Döneminde Anadolu’da Meydana Gelen Ermeni İsyanlarında Amerikan Misyon-
erlerinin Rolü, (Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı Basılmamış Yüksek Lisans Tezi),
Balıkesir 2010, s. 66, 128, 132,133
25 DH.ŞFR.00168.00133.001.001
26 DH.TMIK.M.00169.00002.144.001
27 DH.TMIK.M.00179.00029.001.001
28 DH.TMIK.M..00169.00002.032.001

399
Sason kazasında asker ile birçoğu Rusya ve İran’dan gelen 2000 Ermeni arasında şiddetli mücadele
ve müsademeler olduğu, Taluri havalisinde 12 köyün tahrip edildiği, bunu yapanların meçhul olduğu
şeklinde yayın yapıldığı bildirilmiştir[29]. Halbuki bu köyleri yakanların Ermeniler olduğu açık iken, ga-
zete faillerini meçhul olarak vermektedir. Tebliğimizin sınırları içinde Ermeni eşkıyasının yaptıkları
katliamları özetlemeye çalıştık. Bölgede asayişi tehdit eden ikinci husus aşiret ve ferdî eşkıyalıklardır.

Aşiret Eşkıyalıkları

Bölgenin coğrafî ve sosyal vaziyetinden dolayı aşiret eşkıyalıkları da yaygındı. Aşiretin gücünü ar-
kasına alan eşkıyalar her türlü kanunsuz harekette bulunabiliyor, askerlerle müsademeye girişe-
biliyordu. Mamuratü’l-Aziz’de 11. Kolordu Kumandan Vekili Hakkı Bey’den gelen 24 Haziran 1914
tarihli şifrede; Garzan mıntıkasında Makri ve Tapas köylerinde Pinciyar/Penciyar aşiretine mensup
eşkıya ile jandarma arasında 8-9 Haziran’da meydana gelen müsademelerde jandarmalardan iki
neferin yaralı ve birinin kaybolduğu, Siirt Jandarma Tabur Kumandanı Yüzbaşı Hacı Kâzım Efen-
di’nin yaralı olarak Kürtlerin eline düştüğü ve Kürtlerin savuştukları ve akabinde Garzan, Siirt ve
Eyvan’dan sevkedilen jandarma müfrezeleriyle, Siirt’ten gönderilen Nizamiye müfrezesinin Tapas
köyünde toplandıkları ve bir hareket yapamamış oldukları bildirilmektedir. Bu hadisenin Pincar
aşireti tarafından çıkarıldığı, hadisenin daha da yayılmaması için gerekli tedbirlerin alınması, bazı
askerî kuvvetlerin bölgeye kaydırılması talep edilmiştir[30].

Pincarlı aşireti eşkıyalarının başında Beşar Çeto ile kardeşi Cemil Çeto bulunmaktadır. Zikredilen
müsademeyi de onlar yönetmiştir. Bu hadiseden kısa bir süre önce eşkıya Alikânlı’ya saldırmak
niyetindedir. Pincarlı aşiretinin eşkıyalığının önlenmesi çok önemlidir. Bunların şiddetle ve kesin
olarak tedip edilmeleri, Beşar ve Cemil Çeto’nun mutlaka tedip edilmeleri için Harbiye Nezaretine
de emir verilmesi Bitlis Valisi Mustafa Bey’in 23 Haziran 1914 tarihli şifre telgrafından anlaşılmak-
tadır[31]. Kâğâ Kâkân Reisi Bastırmacıyan’ın 19 Haziran 1914 tarihinde İstanbul Ermeni Patrikliğine
gönderdiği telgrafta[32]; Garzan’ın meşhur eşkıyalarından Beşar ve Cemil Çeto’nun, Bedirhanî Kâmil’in
ricası ile eski vali tarafından tecil edildiği, fakat onların bundan şımararak Ermeni köylerini talan et-
mek üzere iken kendilerine karşı koyan Alikân aşiretinden 4 kişiyi öldürdükleri, kardeşleri de olduğu
halde kaymakamın himayesiyle olunmadıkları ifade edilmektedir.

İslam ve Ermeni halk hakkında pervasızca zulüm ve baskı yaptıkları, bu yüzden ziraatin mahvol-
duğu, kazada emniyet ve huzurun kalmadığı, ayrıca hükümet aleyhinde haince telkinlerde bulun-
dukları, Bitlis olaylarında Ermenilerin Kürtlere yardım etmemesine kızarak, Ermeni öldürmekle
tehdit ettikleri, Ermenilerin korkularından köylerini terkederek ailelerini mezralara kaçırdıkları dile
getirilmektedir. Bastırmacıyan’ın son sözleri; “bu ağalar aleyhinde şikâyet ahali içün ölüm daveti-
dir, bunlar hapis ya teb‘id edilmedikçe kaza yıkılacak fesaddan hâli kalmayacaktır, çare” dilemek
olmuştur ki, bu sözler dönemin ağaların halk üzerindeki tasallut ve zulmünü en güzel şekilde ifade
etmektedir. Bastırmacıyan 21 Haziran 1914 tarihinde Patrikhaneye yazdığı başka bir telgrafında
“Güzeldere Ermenilerinin şikâyetlerinden Cemil Çeto şedîden gazablanarak kardeşi Beşar’ın tali-
matıyla Ermeniler ailelerini hisar altına alub merkez kazaya öteye beruye kaçabilenleri müsellah
gulamları vasıtasıyla bi’t-ta‘kîb döğe döğe çevirüb hesabsız işkenceler yapıyorlar. Kaza Kayma-

29 DH.TMIK.M.00169.00002.108.001
30 DH.EUM.EMN.0087.00035.017, ayrıca DH.EUM.EMN.00087.00035.019
31 DH.EUM.EMN.00087.00035.035
32 DH.EUM.EMN.00087.00035.041

400
kamı bu zalimleri muhafaza ediyor. Ermeniler altı bin keyl esnane ekinlerden arazilerinden vaz-
geçtiler, bari ailelerini esaretten katilden heman kurtarılması içün çarenize emrinize manzurdur”
diyerek kendilerine yardım edilmesini istemektedir[33]. Eşkıyaların askere saldırdıkları da görülmek-
tedir. Van Valisi Bahri Bey’in 20 Temmuz 1893 tarihinde, Bitlis’te sakin Şırnaklı Mehmet Ağa ile
Batuvanlı Mehmet ve Mustafa Ağalar başlarına topladıkları eşkıya ile vilayet dahilinde bulunan
Mala Mirik-Meyrik denilen yerde bulunan Hamidiye Süvari askerine hücum ettikleri, askerin tabiî
olarak mukabele ettiği, Girivan aşiretinde yeterli kuvvet bulunması dolayısıyla sahip çıkılması lü-
zumu, Miran aşireti Reisi Mustafa Paşa tarafından Çatak Kaymakamlığına yazıldığı haberi alınmış,
Van vilayeti dahilinde bulunan aşiretlerden hiçbir ferdin bile muhasım taraflara iştirak etmemeleri
ve onların da tecavüzlerine dair fesadın büyümemesi için gerekli askerî nasihatte ve tembihte bulu-
nulması ve tedbirlerin alınması istenmiştir[34].

Bitlis’in Hizan Kazası Kürtlerinden 300’den fazla silahlı eşkıyanın Gevaş Kazasına bağlı Müküs Na-
hiyesi hududuna giderek eşkıyalıkta bulunacakları haber alınmış, Nahiye Müdürü nasihat için yan-
larına gitmiş fakat Kürtler tarafından şehit edilmiştir. Müdür Mutiullah Bey, oranın en nüfuzlu kişisi
olduğu için şehadeti bölge halkını yaralamıştır. Olayların büyümesi ihtimali karşı Gevaş Kaymakamı
yeterli kuvvet ile bölgeye gitmiş, Van’a dönmesi üzerine Nizamiye Fırka Kumandan Vekili Hüseyin
Bey gitmiştir. Bölgede herhangi bir hareketin olmaması için kuvvet kaydırılması gibi bazı askerî ted-
birler alınmıştır. Öte yandan Abdurrahman Bey’in Rusya’dan çok miktarda mavzer ve mühimmat
getirdiği, Rus kuvvetlerinin Mahmudi Kazası sınırında toplandıkları ve yer yer görüldükleri, buna
göre de tedbir alınması istenmiştir[35]. (Bkz. Ek 5)

Alınan Tedbirler

Asayişin temini için her türlü eşkıyalığın tenkili şarttı idi. Bunun için ilk olarak bölgenin askerî güç
bakımından tahkim edilmesi lazımdı. Ama belgelerden anlaşıldığına göre, elde yeterli kuvvet bu-
lunmamaktadır[36]. Bölge çok geniş olduğu için bazen Bitlis merkezindeki 200 askerden 8’er askerin
kazalara görevlendirilmesi gerekmiştir. Her şeye rağmen Jandarma, Nizamiye, Zabtiye ve Hamidiye
Alayları kumandan ve askerleri canla başla eşkıya ile çarpışıyorlardı. Meselâ bu tedbirlerden ol-
mak üzere, Hasananlı aşireti eşkıyasından Poşo, Sıtkı, Yusuf, Hüseyin Arşo, Alo İbrahim, Hüseyin ve
Çıbık Hüseyin adlı eşkıyalar 28 Aralık 1887’de yakalanarak adliyeye sevkedilmişlerdir[37].

Eşkıyalığa karşı alınan önemli bir tedbir de af müessesesidir. Siirt’in Pervari Kazasından olup bir
müddetten beri oralarda asayiş ve emniyeti ihlal eden Edyan Aşireti reislerinden 17 kişinin avânele-
riyle beraber vilayet merkezine gelerek arz-ı dehalet etmişler, yani teslim olmuşlardır. Şahsi hukuk
davaları baki kalmak üzere dehaletleri kabul edilmiştir. Kendilerine verilen tahrirat Şurâ-yı Devlete
havale olunarak Dahiliye Nezaretine oradan da Sadrazamlığa sunulmuştur. Bu kişilerin şahsi dava-
ları baki kalmış, yani işledikleri şahsi suçlar hariç, hukuk-ı umumiye yani amme davasından muaf
olmaları kabul edilmiştir[38].

33 DH.EUM.EMN.00087.00035.043
34 DH.MKT.00093.00016.002.001
35 DH.SYS.00121.00004.003.001 Van Valisi Tahsin Bey’in Dahiliye Nezaretine yazdığı 15 Eylül 1913 tarihli arzı.
36 Meselâ; Bitlis Valisi Ferit Bey, Dahiliye Nezaretine yazdığı 30 Haziran 1903 tarihli arzında, Ahlat ve Bulanık Kazalarının
bazı köylerinde hayvan hırsızlığının arttığını, askerin yetersiz olmasından dolayı asker sevkedilemediğini bildirmektedir.
DH.TMIK.00045.0007.001
37 DH.MKT.01473.00094.001.001
38 DH.MKT.00301.0048.001.001

401
Ermeni eşkıyasının tenkilinde başvurulan önemli bir husus da nasihat heyetleriydi. Nasihate gi-
denlerin bazıların öldürüldüğüne yukarıda değinildi. Ermenilere nasihat heyeti üyeleri Bitlis ve Muş
Ermeni Marhasaları ile Bitlis İdare ve Muş Cismani ve Ruhani Meclisi üyeleridir[39].

26 Eylül 1903’te Taluri ve Sason’da bulunan Ermeni eşkıyanın daha çok taraftar buldukları ve si-
lahlandıkları anlaşıldığından, bunların zararlarının önlenmesi için öncelikle haklarında aff-ı âli ilan
edilmesi, itaat etmez şekavette ısrar ederlerse yeterli miktarda jandarma ve iki tabur asker ile takip
edilip yakalanması emredilmiştir. Ancak Ermenilerin bulundukları bölge çok sar olduğundan ve en
az 6 tabur askere ihtiyaç bulunduğundan, kışın gelmesi sebebiyle de bu harekâtın tehir edilmesinin
daha münasip olacağı, Dördüncü Ordu tarafından beyan edilmiştir[40]. Keza Muş’ta eşkıyalık yapan
300’dan fazla Müslüman ve Ermeni teslim olmuşlardır[41].

Özellikle Ermeni çeteleriyle mücadelede başvurulan başka bir usul de hafiye istihdamı idi. Bitlis’ten
Maliye Nezaretine 8 Mart 1902 tarihinde çekilen bir telgrafta “Bitlis Vilâyeti dâhilinde muhtefi Er-
meni eşkıyasının takib ve teşhisi emrinde emrinde istihdâm edilmekde olan me’mûrîn-i hafiyeye
akçe i‘tâsı lâzımeden olub Vilâyetin hafiye tertibi ise kâmilen sarf edilerek mevcûdu kalmamış
olduğundan” yıl sonuna kadar 5.000 kuruş harcama yetkisi verilmesi talep edilmiş ve talep yerinde
görülerek Vilayete havale edilmiştir[42]. (Bkz. Ek 6)

Eşkıyalar daimî surette hareket halinde bulunduklarından, vilayetteki askerin ihtiyaca cevap ver-
mediği anlaşıldığından Seyyar Jandarma birliklerinin kurulması uygun bulunmuş, Miranlı Mustafa
aşiretinden kuvvetli bir jandarma müfrezesi teşkil edilerek Bohtan bölgesine gönderilmesi Dördün-
cü Ordu Müşirliğinden teklif edilmiş, Seyyar Jandarmanın hemen tahrir ve istihdamına başlanması
arzedilmiştir[43]. Bu dönemde Ermeni ve aşiret eşkıyaları ile mücadele eden, şehit veren askerîlerin
iktisadî durumları nasıldı? Daha fazla teferruata girmeden bir fikir vermesi bakımından asker maaş-
larına dair birkaç örnek vermek yerinde olacaktır. Dönem içinde Binbaşının aylığı 800 Tabur Kâtibi
ile Yüzbaşının 500’er, Çavuşun 165, Onbaşının 155, neferin 150 kuruş idi[44] (Bkz. Ek 7).

Sonuç

Karasal iklim veya daha genel bir ifade ile insanların birlikte yaşamak mecburiyetinde oldukları ik-
lim şartlarının (bu iklim çöl iklimi de olabilir) sosyal hayata olan tesirleri daha farklıdır. Böyle ik-
lim şartlarında kişi tek başına yaşayamaz. En azından bu iklimdeki iktisadî faaliyetleri tek başına
sürdüremez. Burada insan tek başına geniş arazilerini ekip-biçemez, geniş yaylalarda veya çöllerde
kendi varlığını ve sürülerini yalnız başına koruyamaz. Bundan dolayı karasal iklimde birlikte yaşa-
mak mecburiyeti vardır. Bu mecburiyetin esası iktisadîdir. Bu iktisadî hayat tarzı insanları birlikte
yaşamaya mecbur etmekte ve buna bağlı bir sosyal düzeni de beraberinde getirmektedir. Kısacası
burada kolektif bir hayat tarzı esastır. Kolektif hayat tarzı şöyle ya da böyle bir lidere ihtiyaç göste-
rir. Bu lider çeşitli kültürlerde ve dönemlerde, dayandığı temele göre (Feodal bey, Ağa, Aşiret Reisi,
Şeyh) isimlendirilir. Böylece feodalizm denen sosyal gerçek ortaya çıkar. Burada toplumsal kontrol
daha belirgindir. Gelenekçilik, muhafazakârlık, dindarlık, ananevî değerlere bağlılık daha fazla-

39 DH.TMIK.M.00169.0002.062.001
40 Bitlis Valisi Ferit Bey’in arzı DH.TMIK.M.00164.0023.0006.001
41 Vali Mustafa Bey’in 25 Mayıs 1914 tarihli telgrafı, DH.EUM.EMN.00104.0026.001
42 DH.MKT.02596.00103.001.001
43 Bitlis Valisi Hüsnü Bey’in 22 Nisan 1903 tarihli telgrafı. DH.TMIK.S.00045.0007.002.001.
44 DH.TMIK.0045.007.012.01

402
dır. Örnek olarak Anadolu’yu ele aldığımızda, bu sosyal gerçeklik görülecektir. Kıyı kesimlerde daha
rahat bir hayat tarzı hüküm sürerken ve feodal kalıntılar görülmezken, Orta ve Doğu Anadolu’da
kolektif bir hayat tarzının varlığı, muhafazakârlık ve feodal kalıntılar görülmektedir.

Karasal iklim kuşağında yaşayan insanların, varlıklarını devam ettirmek, tabiatla ve düşmanlarıy-
la mücadele etmek için, daha çok kol gücüne, insan gücüne ihtiyaçları vardı. Bundan dolayı geniş
akraba toplulukları büyük önem arzetmektedir. Hatta bu hayat şartlarında geniş aile tipi de yeterli
gelmez, kan ve soy bağı ile birbirlerine bağlı olan daha geniş topluluklara ihtiyaç duyulur, bir soy
ve nesep bağlılığı geliştirilerek aşiret kavramı etrafında birleşilir, böylece aşiret-kabile duygu ve
düşüncesi gelişir. O halde aşiret-kabilecilik düşünce ve olgusu karasal iklimde, çöl ikliminin hayat
şartları karşısında temâyüz etmiştir. Öyleyse asabiyenin temeli iktisadî şartların doğurduğu hayat
tarzıdır. Oysa sıcak iklim kuşağının rahat hayat şartlarında insanlar hayatlarını tek başlarına sürdü-
rebilirler, geniş bir akraba, boy-soy topluluğuna ve aşiret yapılanmasına ihtiyaç duymazlar, bundan
dolayıdır ki, bu bölgelerde aşiret geleneği görülmemektedir. Hemen şunu belirtelim ki, bu husus, bu
bölge insanlarının bir övünç kaynağı veya zaafı olarak değerlendirilmemelidir. Bu, tamamıyla coğ-
rafyadan kaynaklanan bir hayat tarzıdır.

Konumuz olan Doğu Anadolu, tam olarak bu özellikleri taşımaktadır. Aşiret-soy-sop şuuru, mu-
hafazakârlık, dindarlık, töre ve geleneklere bağlılık, Doğu Anadolu’nun sosyal karakteridir. Doğu
Anadolu’nun coğrafî vaziyeti ve geleneksel sosyal yapısı, merkezden uzak ve ulaşılmasının çok zor
olduğu dönemlerde, mahallî güçler başına buyruk hareket etmişlerdir. Bölgedeki yaygın aşiret yapısı,
her türlü eşkıyalığı hem kolaylaştırıyor, hem de teşvik ediyordu. Aşiretin gücünü arkasına alan ve
şımaran eşkıyalar bölgede asayişi tehdit ediyorlardı.

Bölgedeki eşkıyalık hareketleri, iktisadî ve sosyal hayatı da olumsuz yönde etkiliyordu. Posta ara-
balarının soyulması, telgraf tellerinin kesilerek haberleşmenin aksatılması, köylere baskın verilerek
hayvanların alınması, hayvanların gaspedilmesi, ziraatın yapılamaması, iktisadî ve ticarî hayatın
kesintiye, dolayısıyla halkın tabiî ihtiyaçlarını bile karşılamamasına sebep olmuştur. Elbette özel-
likle Ermeniler tarafından katledilen binlerce insanın bedeli ifade edilemez. Yerinden yurdundan
göç ettirilen insanların yaşadıklarını burada ifade edebilecek kelimeler bulmakta aciz kalmaktayız.

Aşiret ve adî eşkıyalıktan daha yıkıcı olan Ermenilerin eşkıyalıkları ve yaptıkları katliamlardır.
Malûm olan uluslararası siyasî sebeplerle tahrik ve teşvik edilen her türlü yardım yapılarak is-
yan ettirilen Ermenilerin katliamları, zannedildiği gibi, 1915’te başlamamıştır. Ermeni İsyanları
1880’lerde başlar, ilk isyanları 1895’te Sason’da görülür. Arkasından, Urfa, Bitlis, Van, Zeytun, Ada-
na isyanları halinde devam eder. Bu meyanda en çok zarar gören, katliama uğrayan şehirlerimizden
birisi Bitlis’tir. 1915’te Bitlis’in Ruslar tarafından işgali, Ermenilere büyük bir fırsat vermiş ve Bitlis
yakılmıştır. Bu itibarla Erzurum ve Van gibi Bitlis de mazlum şehirlerimizdendir. Ama her nedense,
Ermeni meselesinin yerli işbirlikçileri, Van, Erzurum ve Bitlis’in kimler tarafından yakıldığını, bura-
da nasıl katliamlar yapıldığını görmemektedirler. Çünkü kalpleri mühürlü ve gözleri kördür, kendile-
rini besleyen ağalarının emrinden çıkamamaktadırlar.

Adi eşkıyalık olayları Cumhuriyet döneminde de 1980’lere kadar devam etti. Bölgede sıkça görülen
kan davalarından dolayı dağa çıkmak bir moda haline gelmişti. Dağa çıkanlar etraflarına topladıkları
kimselerle, köylere baskınlar vererek mal gaspetmek, yolcu otobüslerini soymak gibi eşkıyalık hare-
ketlerinde bulunuyorlardı. Bu dönemlerde dillerde dolaşan mahkûm efsaneleri, halk muhayyilesin-
de birer kahramana dönüşüyordu. Hamido, Davudo, Yado, Koçero gibi eşkıyalarla dönemin gazeteleri
mülakatlar yapıyorlardı. Bu hareketler 1980’lerin ortalarından itibaren bitti.

403
Fakat emperyalizmin Ermeni eşkıyası üzerinden yürütülen siyasî hedefleri, metot ve taktikleri bit-
medi. Uluslararası emperyalizmin bölgemizdeki nihaî hedefleri gerçekleşmediği için günümüzde
aynı hedefler, aynı taktiklerle devam etmektedir. Geçmişte Ermeniler vasıtasıyla yürütülen bu faali-
yetler, günümüzde PKK ile yürütülmektedir. Geçmişte ABD, İngiliz, Fransız, Rus, Alman konsolosları
ve misyoner mektepleri, Ermenilere her türlü askerî, lojistik, idarî ve siyasî korunma desteği veri-
yorlar, iddialarını dünya kamuoyuna taşıma vazifesi yürütüyorlardı. Günümüzde aynı emperyalist
devletler, sözde Kürtlerin siyasî ve kültürel hakları adına terör örgütü PKK’ya her türlü yardım ve
desteği daha geniş bir şekilde vermektedirler.

Tarih süreklilik arzeden canlı bir vakıadır. Bizim yanılgımız, tarihte meydana gelen olayların bittiği-
ni zannetmemizdir. Bugün yaşadığımız bütün olaylar, en az 19. yüzyıldan beri devam edegelen ha-
diselerin günümüze yansımalarıdır. Şark Meselesi, Türkiye’nin parçalanması hedefi, borçlandırma,
teknoloji transferi hep geçmiş yüzyıldan gelen hadiselerdir. Emperyalizmin hedefleri olan Büyük
Ermenistan ve Büyük Kürdistan kurulamamıştır, hedeflerine ulaşamamışlardır ama vazgeçmemiş-
lerdir. Emperyalizmin nihaî hedefi Şark Meselesini kendi politikaları doğrultusunda gerçekleştir-
mektir. O da Anadolu’da eski Bizans’ı ihya etmek, Türkleri geldikleri Asya bozkırlarına sürmektir.

Kaynakça

Başbakanlık Osmanlı Arşivi (BOA)

NFS.d. 07450, s. 34-35
DH.MKT0042400062001
DH.MKT.00093.00016.002.001
DH.MKT.01473.00094.001.001
DH.MKT.00301.0048.001.001
DH.MKT.02596.00103.001.001
DH-TMIK-M.00056.00064.001.001
DH.TMIK.M.00163.00028.001.001
DH.TMIK.M.00168.00040.001.001
DH.TMIK.0067.00015.001.001
DH.TMIK.M.00169.00002.034.001
DH.TMIK.M.00169.00002.049.001
DH.TMIK.M.0169.00002.044.001
DH.TMIK.M.00179.00055.001.001
DH.TMIK.S.00045.00007.005.001
DH.TMIK.M.00169.00002.144.001
DH.TMIK.M.00179.00029.001.001
DH.TMIK.M..00169.00002.032.001
DH.TMIK.M.00169.00002.108.001
DH.TMIK.00045.0007.001
DH.TMIK.M.00169.0002.062.001
DH.TMIK.M.00164.0023.0006.001
DH.TMIK.S.00045.0007.002.001
DH.TMIK.S. 00045.007.0012.001
DH.SYS.00121.00004.003.001
DH.ŞFR.00254.00011.001
DH.ŞFR.00168.00133.001.001

404
DH.EUM.EMN.0087.00035.017
DH.EUM.EMN.00087.00035.019
DH.EUM.EMN.00087.00035.035
DH.EUM.EMN.00087.00035.041
DH.EUM.EMN.00087.00035.043
DH.EUM.EMN.00104.0026.001

Yayımlanmış Arşiv Belgeleri

Başbakanlık Osmanlı Arşivi; Osmanlı Belgelerinde Ermeniler (1915-1920), Ankara 1994
Osmanlı Belgelerinde Ermeniler, Ankara 1995,
Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslarda ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi I: 1906-1918, Ankara 1995
Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslar’da ve Anadolu’da Ermeni Mezâlimi II: 1919-1920, Ankara 1995
Arşiv Belgelerine Göre Kafkas’larda ve Anadolu’da Ermeni Mezâlimi III: 1919-1920, Ankara 1997
Ermeniler Tarafından Yapılan Katliam Belgeleri I-II: (1914-1919), Ankara 2001
Osmanlı Belgelerinde Ermeni İsyanları I-IV, (1878-1916), Ankara 2008-2009
Osmanlı Arşivi Yıldız Tasnifi, Ermeni Meselesi I-III, (Ed. Ertuğrul Zekâi Ökte), İstanbul 1989
Genelkurmay Başkanlığı, Arşiv Belgeleriyle Ermeni Faaliyetleri I-II (1914-1918, Ankara 2005

Tetkikler
Bitlis Salnameleri, Devlet, Vilayet, Maarif, (Yay. Haz. Eralp Yaşar Azap), İstanbul 2017
Mehmet Törehan Serdar, Bitlis’te Ermeniler ve Ermeni Mezalimi, Bitlis 1996
Öney, Celal II. Abdülhamit Döneminde Anadolu’da Meydana Gelen Ermeni İsyanlarında Ameri-
kan Misyonerlerinin Rolü, (Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Ens. Tarih Anabilim Dalı Basıl-
mamış Yüksek Lisans Tezi), Balıkesir 2010
Öztürk Mustafa, Tarih Felsefesi, 3. Baskı, Akçağ yay., Ankara 2014

405
Ekler

Ek 1: Ermenilerin Yaptıkları Vahşet

406
Ek 2: Ermenilerle Yapılan Müsademede Şehit ve Yaralılar

407
Ek 3: Ermeni Çetelerine İltihak Etmeyen Ermenilerin Öldürülmesi

408
Ek 4: İngiliz Konsolosunun Faaliyetleri

409
Ek 5: Hizan Kürtlerinin Eşkıyalıkları

410
Ek 6: Hafiyeler İçin Tahsisat Talebi

411
Ek 7: Jandarma Efradının Maaş ve Tahsisatı

412
 XIX. VE XX. YY. DA BİTLİS VE ÇEVRESİ’NDE HAMİDİYELİ
AŞİRETLERİN ASAYİŞ VE İNZİBAT MESELELERİNDEKİ ROLÜ
VE MESELEYE DAİR KONSOLOSLUK RAPORLARININ
DEĞERLENDİRİLMESİ

Dr. Öğr. Üyesi Mehmet Rezan EKİNCİ

Mardin Artuklu Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, Yakınçağ Tarihi Anabilim Dalı, merekinci@gmail.com

Bitlis ve Çevresi’nde Hamidiye Alayları

1878 Berlin Antlaşması’nı müteakib Şarkî Anadolu’da ve özellikle Vilayat-ı Sitte’de var olan siya-
sal-toplumsal hassasiyet, Avrupalıların Ermeniler üzerinden geliştirdikleri yoğun ilgiyle beraber
artmaya başlamıştır. Antlaşma’nın hükümetin Ermenilerin haklarının tanınması, bu halkın ve
haklarının Kürd ve Çerkeslere karşı korunmasına dair alınmış olan altmış birinci maddesinin, mev-
cut durumu daha da hassas hale getirdiği anlaşılmaktadır[1]. Ayrıca bu haliyle uluslar arası devletler,
Ermenilerin meskun olduğu Erzurum, Van, Bitlis, Diyarbekir, Ma’muretü’l-Aziz (Harput-Elazığ) ve
Sivas olarak belirtilen Vilayât-ı Sitte’de haklarının garantörlüğünü elde ederek inisiyatif almaya ça-
lışmışlardır. Burada bir şekilde yüzyıllardır var olan Müslim-Gayr-i Müslim toplumsal yaşamının
siyasallaşarak uluslar arası bir çekişme zemini bulmasının bundan sonraki olaylara etkisi irdele-
necektir. Osmanlı vesikalarında ve bu vesikalara akseden konsolosluk raporlarında yer aldığı üzere
merkezi/mahalli bürokrasi ile toplumsal katmanlardaki algı aksettirilmeye çalışılacaktır. Ermeni
haklarının korunmasına yönelik uluslar arası arenada gelişen etkiye yönelik girişimlerin Osmanlı’da
da tepkisel bir refleks oluşturduğu görülmektedir.

Aralarında Bitlis’in de bulunduğu “memalik-i mahruse-i şahaneleri dahilinde bulunan aşair-i Ek-
rad ve Urban’dan süvari-i Hamidiye Alayları’nın teşkil ve tertibi ile...” Osmanlı kuvvetlerinin arta-
cağı ve böylece binlerce hayırlar ve muvaffakiyetlerin elde edileceği ifade edilmiştir[2].

1 Berlin Kongresi, Matbaa-yı Amire, H. 1298, s. 282.

2 BOA., Y.PRK.MYD. (Yıldız Tasnifi Perakende Evrakı Yaverân ve Ma’îyyet-i Seniyye Erkan-ı Harbiye Dairesi), 12/36, 10 B
1310/28.01.1893.

413
Elde edileceği tasavvur edilen binlerce hayır ve muvaffakiyetler içerisinde, Ermeni milliyetçiliği ve
ayrılıkçı hareketlerin engellenmesi ile Avrupalı devletlerin desteğine karşı yerli muhalif bir zemin
oluşturulması yer almıştır. Bu noktada dış destekli Ermeni milliyetçiliği önünde geliştirilen formülde
Kürdlerin-Kürd aşiretlerinin başat rol oynayacağı vurgulanmıştır.

Yaver Vehbi Bey’in Kürd Aşiretleri Üzerine Raporu 1893

1892 senesinde Padişah yaveri olan Vehbi ismindeki askeri bir danışman, Osmanlı ordusuna / güç-
lerine kuvvet katması düşünülen Hamidiye Alayları’na dahil olabilecek olan Kürd Aşiretleri’nin tes-
biti için bölgeye gönderilir. Yaver Vehbi, 4. Ordu Müşiri Zeki Paşa ile beraber Erzincan’dan başlaya-
rak Kemah, Eğin, Arabkir, Mamuretü’l-aziz, Ergani Madeni, Diyarbekir, Mardin, Nusaybin, Cizre,
Siird, Bitlis, Van, Erciş merkez ve çevresini dolaşarak Erzurum’a ve oradan da tekrar Erzincan’a
döner[3]. Burada Vehbi Bey’in bizzat yaverliğini üstlendiği Padişah tarafından vazifelendirildiği vur-
gulanmalıdır. Bu durum Padişah’ın meseleye olan yakın ilgisinin anlaşılması bakımından önemlidir.

Yaver Vehbi Bey, ikinci kez yine Erzincan’dan hareketle Kiğı, Muş, Malazgird, Karakilise, Ahlat, Bit-
lis, Diyarbekir, Harput ve oradan Sivas’a uğrayarak “Anadolu ve Kürdistan’ı” gezmiş; zafer ayetle-
riyle bezeli 50 kıtanın belirlenmiş olan aşiret reislerine teslim törenine tanıklık etmiştir. Ardından
bu gezilerinden aşiretlere dair elde ettiği bulguları eldeki vesikaya göre ayrıntılı olarak hazırladığı
tablolarla raporlaştırmıştır[4]. Raporun Bitlis Vilayeti dahilindeki aşiretlerle ilgili kısmı şöyledir:

“Bitlis Vilayeti’ne tabi Mutkî ve Huyut (Khuyut) kazalarıyla Muş, Genc, Siird sancaklarının nefs-i
Muş, Bulanık, Malazgird, Varto, Sason, Genc, Eruh, Bervari-i Süfla kazaları ve Göynik, Dêrgul na-
hiyelerinde meskun Hasenanlı, Cibranlı aşiretleri ve Khuyut, Mutkî, Bilikî, Sason, Şırnak, Dêrgul,
Bervar-i Süfla ahali ve Ekradı da birçok kabilelere ayrılmış olub bunlardan yalnız Hasenanlı ve
Cibranlı ve Şırnak aşiretlerinin erkek nüfusu 13 bin 5 yüz raddesinde olarak sırf aşiret olan Hase-
nanlı ve Cibranlıdan 8 alay süvari teşkil etmiş ve diğerleri ile Bitlis Vilayeti dahilinde bulunan Silafi
(Silavi), Atmankî, Dimilî, Poran ve emsali aşair ve kabail-i sağire piyadeye elverişli bulunmuştur[5].”

1890’larda Siird, Muş ve Şırnak’ın Bitlis’e bağlı olduğu ve bu aşiretlerden hem süvari alaylarında
hem de piyade olarak yararlanmaya elverişli aşiret ve kabilelerin var olduğu tespit edilmiştir. Bun-
lardan bazılarından süvari alayları oluşturulmaya başlanmıştır. Yaver Vehbi Bey raporunun deva-
mında unvan, mevki ve nüfusları belirlenmiş olan Arab, Kürd ve müsta’reb aşiretlerden çoğunlu-
ğundan Hamidiye Süvari Alayları’nın oluşturulduğunu belirtmiştir[6]. Bunların dışında kalan aşiret
ve kabilelerin de özel bir komisyon tarafından peyderpey bu çalışma içerisinde değerlendirmeye tabi
tutulduğunu açıklamıştır. Ayrıca bölgede kendilerinden yararlanılması düşünülen Kürdlerle ilgili
özel birtakım tahlillere de girişmiştir:

“Kürdler ekseriyetle hayvan beslemek ve ziraatle iştiğal idüb umumen saltanat-ı seniye ve zat-ı
kudsiyyet-ayat hilafetpenahilerine muti’ ve sadık oldukları gibi …. nimetşinas … ve terbiyeye müs-
ta’id, zeki, vefakar, şeci’, ğayûr, misafirperver, cûndilik ve silahşörlükle harekat-ı hafife ve seferi-

3 1893 itibariyle bitirilmiş olan raporun vesikadaki geçen sene ibaresinden bu çalışmaların 1892 senesinde yapılmaya
başlandığı anlaşılmaktadır. “...memuriyet-i abidanem üzerine geçen sene 4. Orduyı hümayunları müşir-i Mehmed Zeki
Paşa kullarıyla beraber Erzincan’dan hareketle...” Y.PRK.MYD., 12/3610 B 1310/28.01.1893.
4 Vesikada mevcut rapora ekli olduğu belirtilen aşiret tabloları bulunmamaktadır. Tablolar farklı bir kanaldan padişaha
aktarılmış olabilir. “…bâlâda ve merbût cedvel-i mahsusda nam ve unvan ve mikdar-ı nüfus ve mevkileri arz ve tafsil
kılınan Arab ve Kürd ve müsta’reb aşairin kısm-ı küllisinden saye-i maa livaye-i cenab-ı tacdarilerinde Hamidiye Süvari
alayları teşkil edildiği…”Bkz. Y.PRK.MYD., 12/36.
5 Y.PRK.MYD., 12/36.
6 Müsta’reb: Arablaşmış. Bkz. Şemseddin Sami, Kamus-ı Türkî, Çağrı yay., İstanbul 1995, s. 1338.

414
yede mahir adamlardır. Kendüleri derece-i nahiyede kanaatkar oldukları gibi … icabınca fukara ve
biçaregane imdad ve muaveneti severler. Bunlardan başka … ta’b-i meşakkate mütahhamil, sala-
bet-i diniye ve … ahlak ile muttasıf olub hile ile desaisten müctenib, hasıl bir askere lazım olacak her
dürlü evsaf-ı memduhayı haizdirler[7].”

Vehbi Bey, Kürdler üzerine yaptığı tahlilde, geçim kaynaklarının ne olduğunun yanısıra sosyo-kültü-
rel birtakım olumlu özellik ve sıfatları sıralamıştır. Son tahlilde bütün bu hususların onların askerlik
yapmaları konusunda gerek/yeter-şart ve imkanları oluşturduğunu ifade ettiği görülmektedir.

Bununla birlikte bazı kötü düşüncelilerin, zararlı fikirlere sahip ecnebilerin, Kürdler hakkında ara sıra
maksatlı biçimde olağanüstü abartılara varan şikayetlerde bulunduklarını ve yayınlar yaptıklarını
belirtmiştir. Kürdlerin bir kısmının cehaletten kaynaklı küçük münakaşalar ve anlaşmazlıklar yaşa-
dığını, bu tür tutum ve davranışların icab eden mahallerde kafi miktarda mekteblerin açılarak ilim ve
fen tahsili edinmeleriyle çağın anlayışını yakalayabileceklerini vurgulamaktadır. Vehbi Bey, Kürdle-
rin yaratılış olarak zeki olduklarını, bu kavrayışla medeniyetin ilerleyişini yakalayabileceklerini ve
uyguladıkları ziraatin de bu ölçüde gelişeceğini, böylece hazineye de yarar sağlanacağını belirtmiştir.

Vehbi Bey’in Raporu’nun Ermenilerle İlgili Kısmı

Yaver Vehbi Bey, Bitlis Vilayeti’nde Kürdler ve aşiretlerinin şehir nüfusunun çoğunluğunu oluşturdu-
ğu tesbitinde bulunduktan sonra, bir hayli de Ermeni ahalisinin bulunduğunu belirterek bu halklar
arasında maksatlı biçimde huzursuzluk çıkaran kişilerin olduğunu belirtir.

Vehbi Bey’e göre, Bitlis dahilindeki Kürdlere karşı maksatlı olarak yapılan kusur ve müfteriyane
isnadlar, bazı Ermenilerin ve yabancı seyyahlarla Ermeni mekteb muallimlerinin bilinçli tahrik ve
uydurmalarından başka bir şey değildir[8]:

“Aşair ve Ekrad’ın kesretiyle beraber bir hayli de Ermeni ahalisi bulunmak sebebiyle mevkien en
ziyade mühim ve mu’tena olan Bitlis Vilayeti’nde aşair ve Ekrad ve hatta nik ve bedi (iyi ve güzel,
benzersiz) fark eden bazı erbab-ı fikr ve terbiye ve sadakat her ne emele mebni ise Ermeniler tara-
fından pek çok defalar isnad-ı kusur ve şakavetle müfteriyane hedef olmakda iselerde bu babdaki
şikayetler sarf-ı mübalağadan ve arasıra aralarda geşt ü güzar eden ecnebi seyyahlar veya bazı
Ermeni mekteb muallimlerinin eser-i tahrik ve tasni’inden (uydurma) başka bir şey değildir. Aralık-
da birkere rü-nüma olan Ermeni karışıklığı mahza bazı ecanibin ilgaat ve tesvilat makarasından
neş’et etmekde ve bunları yola getirmek asakir-i şahane sevkine ve rûz û şeb mahalli hükümetle-
rin müteyakkız tedbirli bulunmasına tavakkuf eylemekde idi. Bundan sonra ise memalik-i şaha-
nelerinin her tarafına ibraz-ı satvet (kuvvet) eyleyecek olan Hamidiye Alayları işbu gaile-i azimeyi
kamilen ber-taraf ettiği gibi saye-i .... cenab-ı cihandarilerinde bundan böyle de asayiş-i ihlal ve
tehdid idecek o gibi ahval eylemenin men-i vukuunu temin etmişdir. Şark ve Garbın mağbut (gıbta
edilmiş) ve mahsudu (kıskanılan) olan böyle muntazam bir sınıf-ı askere malikiyet-i şahanelerin-
den dolayı zat-ı kudsiyyet-ayat-ı hilafetpenahilerini min gayr-i haddin ve kemal-i ihlas-ı kalb ile
tebrike cesaret eylerim[9].”

7 Y.PRK.MYD., 12/36.
8 Y.PRK.MYD., 12/36.
9 Y.PRK.MYD., 12/36.

415
Vilayât-ı Şarkiyye’de Osmanlı kuvvetlerinin Kürd ve Urban aşiretlerinden oluşturulacak destek
kuvvetlerle arttırılmasıyla Hamidiye Süvari Alayları’nın teşkilatlandırılmasına yönelik bu girişim,
doğrudan uluslar arası destekli Ermeni meselesinin önünün alınmasına çalışılan bir tedbir olduğu
açıklanmıştır. Vehbi Bey’in ise, kendisini bölgeye Kürdlerin bu işe ehil ya da talip olup olmadığıyla
ilgili bir ön rapor hazırlamasını isteyen padişaha karşı vazifesini yaptığı görülmektedir. Yukarıdaki
ifadelere göre, Vehbi Bey’in Kürdler’den askeri alaylar oluşturma projesinden dolayı padişahı/hali-
feyi tebrik ederek cesaretlendirmeye çalışması, kendisine verilen rapor hazırlama görevinde bu fikri
açıkça desteklediğini göstermiştir.

Sadeddin Paşa’nın Anılarında Bitlis ve Çevresi’nde

Kürd-Ermeni İlişkileri
Yaver Vehbi Bey’in 1893’te tamamlanmış gözüken raporu, Bitlis ve çevresi ile ilgili olarak 1892 se-
nesinden bu yana yaşananlarla ilgili meselenin Osmanlı cenahından nasıl görüldüğünün aksettiril-
mesi açısından önemi tartışılmazdır. Zira vesika türünden buna benzer başkaca örneğe rastlamak
güçtür. Ancak bu noktada 1892’den elimizdeki 1907 konsolosluk raporlarına kadar Ermenilere iliş-
kin Osmanlı cenahından olayın nasıl görüldüğünü anlatan bölgede vazifelendirilmiş başka bir üst
düzey Osmanlı askeri bürokratı Sadeddin Paşa’nın aktarımlarına başvurmak mümkündür. Sadeddin
Paşa’nın tesbitleri, 1895 olaylarının tesiriyle uluslar arası baskının sonucunda doğuda Ermenilere
ilişkin Anadolu’da yapılması düşünülen ıslahat ile ilgili inceleme ve rapor hazırlamakla görevli teftiş
heyetlerinden birinin başkanı olması sebebiyle ayrı bir öneme sahiptir[10].

Sadeddin Paşa’nın Ahlat’tan başlayarak yazdığı 1896 tarihli anılarında, gerek Ermenilerin gerekse
Hamidiye alay mensubu Kürd aşiretlerin birbirlerinin haklarına karşı karşılıklı suistimallerine dair
birçok örnek mevcuttur. Bu örneklerden biri paşanın teftişinden pek de uzak olmayan 1901 senesinde
bir Osmanlı vesikasına aksetmiştir. Bu tarihte Bayezid Mutasarrıflığı’nda Müşir Paşa’nın kardeşi bu-
lunmaktadır. Buradaki Müşir Paşa’dan kasıt muhtemelen IV. Ordu kumandanı Hamidiye sorumlusu
Müşir Zeki Paşa olmalıdır. Zira o dönemde Müşir sıfatıyla ilk akla gelen Erzincan merkezde bulunan
ve Hamidiye Genel Kumandanı Zeki Paşa’dır[11]. Müşir Paşa’nın Bayezid Mutasarrıfı olan kardeşinin
aktardığına göre, “Tutak’da Hamidiye kaimmakamı Yusuf Binbaşı Ahmed Beğler adamlarıyla Ka-
immakam Hasan Beğ’in mahdumlarından Bahri ve Ali ve Taşdan Beğlerin ve adamlarının beynin-
de tahaddüs eden ve 2 adamın katli, birtakım adamların, hayvanların” yaralanması ile sonuçlanan
Hamidiye alaylarına bağlı iki aşiret arasında çarpışmalar yaşanmıştır. Emniyetin sağlanması va-
zifesine kaymakamlık makamına vekaleten tayin olunan Hamidiye alay kumandanıyla kaymakam
Halil Beğ de bu işte çaresiz kalmıştır. Jandarmanın bile köylere gidememekte oldukları belirtilen bu
ortamda “…Ermeniler para vesair vesaitle taaruzat-ı aşairden bir dereceye kadar masun oluyorlar
ise de fakat teb’a-i müslime pek ziyade ve mağdur olmakda bulundukları…” ifade edilmiştir[12]. Gö-
rüldüğü üzere Hamidiyeli aşiret mensuplarının aralarındaki husumetler sebebiyle yaşanan çatışma-
larda Müslüman ahali daha fazla zarar görmüştür. Yöredeki aşiret çatışmalarından Ermenilerin de
mağdur olduğu ancak bu gadrin özellikle Ermenilere yönelik olmadığı anlaşılmaktadır[13].

10 Sadettin Paşa, 17 Mart 1895 senesinde Trabzon’dan başlayan resmi gezisini Gümüşhane, Erzurum, Bitlis ve Van in-
celemeleriyle 21 Kasım 1896’da bitirir. Sami Önal, Sadettin Paşa’nın Anıları, Ermeni-Kürt Olayları (Van, 1896), Remzi
Kitabevi, İstanbul 2004, s. 7.
11 Mehmet Rezan Ekinci, “1897 Tarihli Hamidiye Hafif Süvari Alayları Taksimatı”, e-Şarkiyat İlmi Araştırmaları Dergisi/
Journal of Oriental Scientific Research (JOSR), DOI: 10.26791/sarkiat.339530, 9 (2), (2017), s. 703-724.
12 Erzurum Vilayeti’nden Dahiliye Nezareti Celilesine Mevrud Telgrafname Halli, Bab-ı Ali Daire-i Umur-ı Dahiliye Mektubi
Kalemi, BOA., DH.TMIK.M., (Dahiliye Nezareti Tesrî’i Mu’âmelât ve Islahat Komisyonu Müteferrik), 91/34, 25 Temmuz
1317/07.08.1901.
13 Bayezid Sancağı’nda yaşanmış bu münferit olaylardan bölge üzerinde bir genellemeye varılamayacağı, bununla birlikte,
örneklerin daha fazla veriyle desteklenmesinin daha sağlıklı sonuçlara ulaşılmasının önünü açacaktır.

416
Sadettin Paşa’nın Ermeni komitacılarıyla Ermeni köylülerinin aralarına mesafe koymalarına dair
Ermeni ileri gelenleri ve köylüleri ile görüşmelerinde, onlara nasihatlerde bulunduğu anlaşılmakta-
dır.[14]. Aynı şekilde Hamidiye Alay mensubu aşiretlerin Ermeni köylerini yağmalamayı bırakmaları-
na ilişkin görüşmelerini de ayrıntılı olarak aktarmaktadır[15]. Burada önemle belirtilmesi gereken bir
husus da Hamidiyeli Kürd aşiretlerinin Kürd köylerine de yağma yaptıklarıdır[16]. Bu da Hamidiyeli
aşiretlerin ve bölgedeki aşiretlerin birbirlerine karşı yaptıkları yağmakarlıkların sadece belirli bir
etnik gruba munhasır olmadığına bir örnek teşkil eder.

Bölgede oluşan hassasiyetin had safhaya ulaştığı Saadettin Paşa’nın Hamidiye subaylarından bazı
Kürd aşiret reisleri ile olan görüşmelerinde ortaya çıkmaktadır. Aşiret reisleri, Ermenilerin kendi-
lerine devletin imtiyaz vereceğinden bahsettiklerini, kendilerinin ise bu haberler doğru ise bundan
böyle rençberlerine karşı mahkum olmayı kabul edemeyeceklerini, “Eğer bu yıl buraya gelmesey-
din fena olacaktı. Fakat bizi aldatıyorsan Allahını seversen bırak aldatma” diyerek bu ifadelerin
aslını kendinden sorarlar. Paşa, “Sizin kadrinizi bilenlerdenim. Velinimet efendimizin bunlara im-
tiyaz vermeye katiyen rızası yoktur. Eğer öyle bir şey olursa sizin önünüze düşerek ilk önce öle-
cek olan benim. Bunu böyle bilin.” diyerek onları yatıştırmaya çalışmıştır[17]. Öte yandan Sadettin
Paşa’nın 1896 senesindeki Van gezisinde Ermenilere ilişkin tesbitleri Vehbi Bey’inkilerden farklı
değildir. Zira o da Ermenileri, “Kürd aşiretlerini düşmanlığa sevk etmekten ve kışkırtmaktan geri
kalmazlar” şeklinde tasvir eder. Ancak yöredeki askeri, sivil bürokratların da gafletle ve bazılarının
ise maddi beklentilerle Ermeni çıkarına hizmet ettiğini belirtir. Aynı maddi çıkar için Müslüman hal-
kın da Ermenilerden para karşılığında İran’daki komitelere evrak taşıdıklarını anlatır[18]. Hem Yaver
Vehbi Bey hem de Sadettin Paşa gibi iki üstdüzey askeri bürokratın görüşleriyle şekillenen raporlar,
devlet aygıtının resmi siyasetini belirlemek açısından önem taşımaktadır.

Konsolosluk Raporlarında Hamidiye Alayları (1907)

Hamidiye Süvari Alayları’nın teşkilatlandırılması sürecinin ön hazırlık ve ilk uygulamalarının baş-

ladığı 1890’lı yıllardan itibaren bölgede birçok gelişme yaşanır. Ermeni hadiselerinin ilk geniş çaplı
1895 hadiseleri ve 1908’de yaşanacak olan olayların hazırlayıcısı olarak hem bölgede hem de yurt-
dışında pek çok olay belirir[19]. Bilindiği üzere olaylar yurtdışında da tartışılmış ve İngiltere, Rusya
ve Fransa başta olmak üzere birçok devletin konsoloslukları ve temsilcilikleri aracılığıyla Osman-
lı merkez ve mahalli bürokrasisiyle etkileşime girmişlerdir. Burada İngiliz, Rus, Fransız sefaret ve
konsolosluklarının Diyarbekir, Bitlis ve çevresinde yaşanan olayları rapor halinde nasıl gündemleş-
tirdikleri ve bunların Osmanlı vesikalarına aksettiği yönleri ele alınacaktır. Sadeddin Paşa, Berlin
Antlaşması’nda belirlenen Avrupalı devletlerin Ermenilere hak verilmesi için ıslahat girişimlerine
yönelik 1896’da Vilayat-ı Sitte üzerine teftişlerini yaparken birçok kesimle bir araya gelir.

14 Önal, a.g.e., s. 31-36, 42-44, 59, 79-82.

15 Hamidiyeli aşiret mensupları, olayları kendilerinin değil; çevre köylülerin yaptığını iddia ederler. Öte yandan İran’dan ge-
len Ermeni komitacılarının birçok Kürdün ölümüne yol açan saldırılarına ve padişah sarayının basılması ile Trabzon’da
iki paşanın vurulmasına sessiz kalıp seyretmeleri mi gerektiği şeklinde imada bulunurlar. “Ermeni mallarının helal old-
uğuna dair ferman çıktı”ğını işittiklerini eklerler. Buna mukabil Paşa, böyle bir padişah fermanının asılsız olduğunu izah
eder. Önal, a.g.e., s. 19-23, 44-50.
16 Sadettin Paşa, 28 Ocak 1896’da Ahlat’ta Kırklar mahallesine vardığında buranın İslam halkını yanına çağırarak ma-
hallerindeki 5-6 Ermeni hanesi için onlara nasihatte bulunur. Onlar da kendilerinin zalim değil, mazlum olduklarını
hatta Hüseyin Paşa taraftarlarının birçok sığır ve koyunlarını götürmüş olduklarını nakleder. Burada adı geçen Hamidiye
alaylarına mensup Heyderan aşireti reisi Hüseyin Paşa’dır. Önal, a.g.e., s. 13-14; Erdal Çiftçi, “Bir Hamidiye Aşiret Alayı
Örneği: II. Abdülhamid Devrinde Heyderan Aşireti, Osmanlı Devleti ve Kürtler, ed. İbrahim Özcoşar ve Shahab Vali, Kitap
Yayınevi, 2017, s. 155-178.
17 Önal, a.g.e., s. 98-99.
18 Önal, a.g.e., s. 72-75, 104, 148-156.
19 Bkz. Ekinci, a.g.m. s. 703-724.

417
Bunlar içerisinde Ermeni, Kürd ve Nasturî olmak üzere yerli halktan insanlar, sivil-askeri bürok-
ratlar, Hamidiyeli aşiretler ve reisleri, Ermeni dini temsilcileri, okul yetkilileri olduğu gibi İngiliz ve
Rus konsolosları, Fransız ve Amerikan misyonerleri ile İran şehbenderi gibi birçok yetkili vardır ve
bunlarla bir araya gelerek görüşme fırsatı bulmuştur[20]. Paşa, eserinde ifade edildiği gibi birçok ke-
simden sivil, idari, askeri, idari yetkililerin de bakış açılarını aksettiren ayrı ayrı örneklere yer verir.
Bir yetkilinin resmi ağızdan bölgedeki havayı tasvir etmesi açısından, kaleme almış olduğu eseri ayrı
bir önem taşır. Mesele ile ilgili Sadeddin Paşa’nın anılarındaki aktarımları dışında bölgede konsolos-
lukların hazırladıkları ve hükümete gönderdikleri şikayet raporları da bulunmaktadır. Burada belir-
tilmesi gereken husus, bu raporların doğrudan uluslar arası arşivlerden alınmadığı, sadece Osmanlı
vesikalarına yansıyan yönüyle ele alınacak olmasıdır. Raporlardan parçalar vererek bölgede yapıla-
cakları ve yapılanları anlatan vesikada, bu raporların Osmanlı bürokrasisinde şikayet, beyanat ve
bir nota şeklinde değerlendirildiği anlaşılmaktadır. Bu sebeple raporların cevaplanmasında belirli
bir savunma refleksi çabası göze çarpar. Yanısıra ele alınan vesika Osmanlı’nın mesele hakkındaki
değerlendirmesi şeklinde görünmektedir. Ancak Avrupalı devletlerin görüşlerinin de yer almasıyla
iki tür bakışın aynı anda izlenebilmesi mevcut vesikanın önemini ortaya koyar.

Bahse konu edilen vesikada doğrudan Sadrazam imzası bulunmaktadır. Rusya ve İngiltere sefir-
leriyle olan bir görüşmelerindeki konunun Ermeni hakları olduğu ve her iki ülkenin de Hamidiye
Alayları’nın varlığına karşı açıklamalarda bulundukları belirtilir. Sadrazam ise meseleyle ilgili hü-
kümetçe tedbirlerin alındığını, dışardan tavsiye ve ihtara gerek olmadığı cevabını verir ve böylece
muhtemel bir “nota”nın önüne geçildiğini ifade eder. Aynı zamanda padişah da alayların bulunduğu
mahallerde asayiş ve inzibatın temin edilmesi, aksi halde Rusya ve İngiltere’den “nota” verilmesine
bahane edilmemesi ile ilgili bizzat ikazda bulunmuştur. Bunun üzerine şikayetlerin olduğu mahalle-
re teftiş heyeti gönderilerek sorumluların ortaya çıkarılması ile ilgili tedbirler alınır[21].

Aynı dönemde Fransız Sefareti’nin de Cizre Kazası’nda Keldanilere ait bazı köylerin aşiret reisi Ab-
dülkerim Bey tarafından zarara uğratıldığı şikayeti olmuş[22]; bu durum Diyarbekir Vilayeti tarafından
da tesbit edilmiştir. Ayrıca Bitlis, Siirt cihetinde Ömer Bey ismindeki aşiret reisinin de ahaliye karşı
benzer uygunsuz hareketleri şikayete konu olmuş, bu durum da yine mahalli idarece Bitlis Vilayeti
vekili tarafından tesbit edilmiştir[23]. Uluslar arası bir temsilciliğin raporunun derhal mahalli idarece
tasdik edilmek üzere teyidi yoluna gidilme çabaları göze çarpar. Bu durum yerelden merkeze akan
bilgilere ve uluslar arası temsilcilere olan güvensizliğin had safhada olduğu şeklinde değerlendiri-
lebilir. Konsolosluklar, olay mahallerine yakın bulundukları ya da buralarda yaşananları hemen ka-
yıt altına alarak raporlarını sefaretlerine iletmişlerdir. Konsoloslukların Vilayat-ı Sitte başta olmak
üzere çevresinde de yaşananlarla oldukça ilgili oldukları gözükmüşlerdir. Sefaretler de konsolosluk-
ların ilettikleri bilgiler üzerinden hükümeti meseleye eğilmek için zorlamışlardır. Kimi zaman ver-
dikleri notalarla Bab-ı Ali’yi sıkıştırmışlar, hatta bunu diplomatik notalara sebep oluşturulmaması
yönündeki padişahın ikazları takip etmiştir.

20 Önal, a.g.e., s. 24, 25, 37, 38, 42, 43, 79

21 Sadrazam imzalı belge, Bab-ı Ali Daire-i Sadaret Amedî Divan-ı Humayun no. 2058, BOA., Y.A.HUS. (Yıldız Sadaret
Hususi Maruzat Evrakı), 516/135, 1325 L 13/19.11.1907; Rusların bölge üzerinde kendi tasavvurları için yeni filizle-
nen milliyetçi reflekse sahip Ermenilerle ilişki geliştirmişlerdir. Osmanlının örgütlediği Hamidiye Alayları Ermeni milli-
yetçiliğinin yayılışını geciktirdiği gibi Rusya’nın bu hamlesine karşı da atılmış bir adım olmasıyla alaylar haliyle Rus
muhalefetini üzerine çekmiştir. Bkz. Janet Klein, “Devlet, Aşiret, Sülale ve 20. Yüzyıl Başında Diyarbekir’i Ele Geçirme
Yarışı” Der. Joost Jongerden-Jelle Verheij, Osmanlı Döneminde Diyarbekir’de Toplumsal İlişkiler (1875-1915), İstanbul
Bilgi Üniv.yay., İstanbul 2015, s. 153-154.
22 Abdülkerim Bey, Miran Aşireti reisi Mustafa Paşa’nın oğlu olup, babası döneminden miras kalan şiddet yöntemlerini
izleyerek çevre ve aşiretler üzerindeki hâkimiyetini arttırmaya çalışmıştır. Bkz. Janet Klein, Hamidiye Alayları, İmpara-
torluğun Sınır Boyları ve Kürt Aşiretleri, İletişim yay., İstanbul 2013, s.172.
23 Y.A.HUS., 516/135.

418
Sonuç

Ermeniler ve tebaa olarak haklarının Berlin Antlaşması ile Avrupalı devletlerin garantörlüğüne alın-
ması meseleyi siyasallaştırmıştır. Rusya, İngiltere ve Fransa’nın temsilcilikleri aracılığıyla Vilayât-ı
Sitte’de Ermeniler ve hakları üzerinden araştırma ve soruşturma ile elde ettikleri bulguları Bab-ı Ali
ile paylaşarak meseleyi yakından takip etmişlerdir. Aynı çerçevede hükümet de kendilerine iletilen
bilgilerin söylenildiği gibi cereyan edip etmediğini yerel idareden sorgulatmışlardır.

İlgili mahallerde Tahkikat komisyonlarının kurdurulmasından idarecilerin sorunlara çözüm bulma-

ya çabaladıkları sonucuna varılmaktadır. Ancak her durumda uluslar arası temsilcilerin merkeze
olan şikayetlerine göre tavır alınmamıştır. Bunun yerine iletilen olaya ilişkin mahalli idarece ayrıca
bir sorguya ve teyide başvurulmuştur. Bu da hem bölgeden gelen haberlerin niteliğine hem de ulus-
lar arası temsilcilere olan temkinin had safhada olduğunu göstermektedir. Bu temkinde, merkezin
yabancıların Ermeni meselesindeki maksatlı davrandığı ön kabulüne dayanır. Bu sebeple uluslar
arası misyonların yerel temsilcilerinden gelen bilgilerin merkezde oldukça güvensiz bir hale dönüş-
mesi anlaşılır görünmektedir.

Hükümet, Vilayât-ı Sitte’de olup bitenler ve geliştirilecek politikalarla ilgili birçok yetkiliye raporlar
düzenletmiştir. Yaver Vehbi Bey ile Sadettin Paşa bu amaçla bölgeye gönderilmiş üst düzey bürok-
ratlardandır. Yaver Vehbi Bey’in 1892 senesine dair raporunda Ermenilere yönelik tatmin edici bilgi
olmamasına karşın bu rapor daha çok bölgede Hamidiye ağının yerleştirilmesi için bir nevi zemin
etüdü niteliği taşır. Buna rağmen bölgede Ermeni huzursuzluğuna yönelik edindiği izlenimleri kısa
da olsa aktarmaktan geri durmamıştır. Bunlar ise Ermenilerin rahat durmadıkları ve çevrede huzur-
suzluk oluşturmada maksatlı davrandıklarına dair nisbeten taraflı değerlendirmelerdir. Bu noktada
belirtilmesi gereken bir eksik-kusur, Ermenilerin çevreleri ile ilişkilerine dair neden böyle bir tutum
izlediklerinin açıklayıcı tasvirlerle anlatılmamasıdır.

Sadettin Paşa’nın anılarında belirttiği birçok olay ve durumdan Müslim-Gayr-i Müslim, aşiretler,
mahalli idare, emniyet güçleri ilişkilerine ve bölge coğrafyasına dair birçok açıdan döneminin fo-
toğrafını aksettirdiği görülmektedir. Yaptığı çalışmalarda yerelde yetkili bürokratlar, dini kanaat
önderleri, Hamidiye Alay mensubu olan ve olmayan aşiret reisleri ve uluslar arası temsilciliklerin
yerel yetkilileri gibi birçok kişiyle görüşmeler yapmıştır. Paşa’nın aktarımlarında bölgede yerel bü-
rokrasinin, güvenlik görevlilerinin usulsüzlükleri dahil Müslim-Gayr-i Müslim halkın birbirleriy-
le olan güvensizliklerinin temellerine dair birçok olay nakledilir. Paşa’nın eserinde, ağır bir şekilde
siyasallaşmış ortamda toplumsal aktörlere sükunet tavsiyesi dikkate değerdir. Gerek Yaver Vehbi
Bey’in raporu gerekse Sadettin Paşa’nın hatıratı resmi yetkililerin ağzından bölgedeki havayı tasvir
etmesi açısından oldukça önemlidir. Berlin Antlaşması’nı müteakib dönemde Osmanlı bürokratla-
rının Vilayat-ı Sitte etrafında yoğun gezi, gözlem ve raporları konsolosluklarınkine benzer şekilde
eşzamanlıdır. Bu dönemde karşıt bürokrat raporları üzerinden adeta diplomatik ve psikolojik bir
harb yaşanmıştır. Yanısıra bu durum aslında Vilayat-ı Sitte’den gelen haberlerin oldukça farklı ce-
nahlardan ve adeta toplumun Ermeni meselesi üzerinden birbirine muhalif bir kompartımanlar dü-
zeyinde ayrıştığını ortaya koyan flu, gri ve belli belirsiz haberlerin dolaştığı bir ortamı tasvir eder.
Zira Hükümetin de konsolosluk raporlarındaki bilgileri mahalli idarelerce teyid etme yoluna gittiği
görülmektedir. Bunun da karşılıklı bir güvensizliğe tekabül ettiği ortadadır. Bu güvensizlik adilane
çözümler üretmek yerine sorunları daha çetrefilleştirmiştir.

419
Ekler

Ek 1: Yaver Vehbi Bey’in Raporu’ndan, Y.PRK.MYD., 12/36.

420
Ek 2: Sadeddin Paşa Hatıratı’ndan.

421
 AMERİKAN BOARD VE BİTLİS’TEKİ ÇALIŞMALARI
(AMERİKAN BOARD BELGELERİ IŞIĞINDA)

Prof. Dr. Gülbadi ALAN

Erciyes Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi
gulbadi@erciyes.edu.tr.

Giriş

Amerikan Board, Osmanlı ülkesindeki faaliyetlerini, o zamanki siyasi şartlar nedeniyle bu toprak-
ların herhangi bir noktasında teşkilatlanma gerçekleştirmeleri mümkün olmadığından 1819 yılında
Malta’da matbaa çalışmaları yürütmek için bir merkez oluşturarak başlatmıştır. Ancak çok geçme-
den Osmanlın ülkesinde ilk istasyonlarını Beyrut’ta kurmuş, bunu daha sonra, ilerleyen dönemlerde
Türkiye’de yürütülecek olan çalışmaların merkezi olan ve 1831’de İstanbul’da kurulan istasyon takip
etmiştir. Osmanlı ülkesindeki çalışmalar ilerledikçe Suriye Misyonu, Ermeni, Misyonu, Türkiye Mis-
yonu, Nasturi Misyonu, Asur Misyonu gibi farklı isimlerde, farklı tarihlerde, farklı misyon bölgeleri
oluşturulmuştur. İlerleyen dönemlerde, Osmanlı ülkesindeki çalışmaların daha sistematik hale ge-
tirilmesi amacıyla bu misyon bölgelerinin hepsi oluşturulan 4 misyon bölgesi içerisinde birleşti-
rilmiştir: merkezi İstanbul olan Batı Türkiye Misyonu, merkezi kurumları Harput’ta bulunan Doğu
Türkiye Misyonu, merkezi kurumları Antep ve Maraş’ta olan Merkezi Türkiye Misyonu ve merkezi
kurumları Samokov’da faaliyet gösteren Avrupa Türkiyesi Misyonu.

Bitlis bu teşkilatlanma yapısında önce Asur Misyonu[1] ardından da Doğu Türkiye Misyonu sınır-
ları içerisinde uzun bir dönem merkez istasyon, kısa bir süre de Van’a bağlı dış istasyon olarak yer
almıştır. Dolayısıyla Bitlis, Amerikan Board belgelerinde, örgüte mensup misyonerlerin doğrudan
çalışmalar yürüttükleri ve ikamet ettikleri bir yerleşim yeri olarak kaydedilmiştir. Bu durum bize
göstermektedir ki Bitlis Amerikan Board örgütünün Osmanlı ülkesindeki faaliyetleri çerçevesinde
önemli bir yerleşim merkezidir.

1 Asur Misyonu hakkında bkz. Gülbadi Alan, “Amerikan Board Örgütü’nün Ortadoğu Bölgesindeki Teşkilatlanmasında
Asur Misyonu’nun Önemi (1851-1860)”, IX. Uluslararası Canik Sempozyumu – Medeniyetler Merkezi ve Büyük Güçlerin
Hedefi Ortadoğu, 6-8 Nisan 2018, Bildiriler, (Yayında)

423
Bu bilgiler ışığında çalışmada, özellikle örgütün düzenli bir şekilde arşivlediği ve ağırlıklı olarak Bos-
ton’da Harvard Üniversitesi’ndeki Houghton Kütüphanesi’nde bulunan ve PABCFM kısaltmasıyla
kaydedilen belgeler, https://catalog.hathitrust.org/ adresinden hizmet veren örgüte ait yıllık rapor-
lar, www.dlir.org/ adresinden hizmet veren Digital Library for International Research (DLIR) adre-
sinde yer alan Board Personnel başlığı altındaki Amerikan Board misyonerlerine ait kimlik belgeleri
ve The Missionary Herald süreli yayını esas alınarak Bitlis istasyonunun, Asur Misyonu sınırları
içerisinde kuruluşundan itibaren, 1920’ye kadar Amerikan Board örgütünün Osmanlı ülkesindeki
çalışmaları içindeki yolculuğu hakkında ayrıntılı bilgiler verilmeye çalışılmıştır.

Bitlis, Amerikan Board resmi kayıtlarında ilk olarak 1841’de kaydedilmiştir. Mr. John B. Adger[2] ve
Harrison G. O. Dwight[3] tarafından, bölgeye yaptıkları gezi hakkında bilgi vermek için 20 Mayıs
1841’de kaleme alınan ve yine aynı yıl The Missionary Herald’da yayınlanan mektupta, Erzurum’un
güney doğusunda 54, Van’a 30 saatlik mesafede, Mr. Jackson[4] ve diğerlerine göre 1000 Ermeni ha-
nesinin yer yer aldığı, aynı zamanda etrafında da birçok Ermeni yerleşim yerinin bulunduğu, Erme-
nistan’da en keyifli şehirlerden biri[5] şeklinde ifade edilmektedir. Aynı ifadeler daha sonra Amerikan
Board Yıllık Raporları’nda, Erzurum ile etrafındaki yerleşim yerleri arasındaki mesafenin verildiği
bölümde kullanılmıştır[6].

Bu tarihten sonra Bitlis, bir merkez istasyon şeklinde teşkilatlandırılıncaya kadar gerek bölgede bu-
lunan misyonerler gerekse onların yerli yardımcıları tarafından, bölgede yapılan geziler esnasında
önemli uğrak yerlerinden biri olmuştur. Bu ziyaretlerden biri 1844’te Amerikan Board misyoneri
Josiah Peabody[7] tarafından gerçekleştirilmiş ve ziyaret esnasında şehirde aydınlanmış yani Hıris-
tiyanlığı kabul etmiş bir kişiye ulaşıldığı kaydedilmiştir[8]. Bu ziyaretten sonra Peabody, burayla olan
münasebetini kesmemiş ve 26 Ağustos’ta Ermeni asıllı yerli yardımcılarını üç ay sürecek olan, Muş,
Bitlis ve Van’ı kapsayan bir bölge gezisi ile görevlendirmiştir[9]. Yine Peabody, Van-Bayazid-Kars böl-
gesine yaptığı bir gezi esnasında Bitlis’ten geçmiş ve özellikle şehirde yaşayan 1200 Ermeni ailesi-
nin varlığı üzerine özel bir vurgu yapmıştır[10].

Bitlis’e bir başka ziyaret, Amerikan Board misyonerlerinin yerli yardımcılarından ve bölgede hiz-
met veren papaz Hohannes ve öğretmen Simon tarafından gerçekleştirilmiştir. İki kişi önce İzmir,
Beyrut, Kessab, Halep, Kilis, Antep, Maraş, Urfa, Elbistan, Yarpuz, Kayseri, Merzifon ve Samsun’u
gezmişler, daha sonra bir buharlı gemiyle Trabzon’a geçmişler ve buradan Erzurum, Hınıs, Muş, Van
ve Bitlis’i ziyaret etmişlerdir. Daha sonra Diyarbakır, Harput, Arapkir, Eğin, Divriği, Sivas, Tokat,
Amasya, Merzifon ve Samsun üzerinden İstanbul’a dönmüşlerdir[11].

Bitlis bir istasyon haline getirilmeden önce şehre misyoner gönderilmesi ilk olarak 1850’li yılların
başlarından itibaren gündeme getirilmeye başlanmıştır. Bitlis’te etkili bir şekilde faaliyet yürütebil-
mek için öncelikle bölgede konuşulan dilleri bilen veya bilmese de öğrenecek olan birkaç misyonerin

2 1834-1846 yılları arasında Amerikan Board adına İzmir’de görev yapmış bir misyonerdir.
3 1830-1861 yılları arasında Amerikan Board adına İstanbul’da görev yapan ve özellikle Anadolu’da birçok keşif gezisi
yapan misyonerdir.
4 William C. Jackson. Ocak 1836’da İzmir’e gelen, buradan görevlendirildiği Trabzon’a giden, 1839’da Erzurum’a nakledilen
Amerikan Board misyoneridir.
5 The Missionary Herald, 1841, s.462-463, 484.
6 Report of the American Board of Commissioners for Foreign Missions, Boston 1842, s.116. Amerikan Board Yıllık Rapor-
ları genelde künye olarak bu şekilde yer aldığı için bundan sonraki dipnotlarda (Report of the American Board, Yıl, sayfa)
şeklinde verilecektir.
7 1841-1864 yılları arasında önce Erzurum, ardından da İstanbul’da görev yapan bir Amerikan Board misyoneridir.
8 The Missionary Herald, 1844, s.236.
9 Report of the American Board, 1846, s.107, 117. Bu geziyle ilgili bilgi Mr. Peabody tarafından 2 Aralık 1845’te kaleme
alınan mektupta yer almaktadır.
10 The Missionary Herald, 1853, s.52.
11 Report of the American Board, 1853, s.65.

424
gönderilmesi gündeme getirilmiştir. Bu misyonerlerden ikisinin 20.000 nüfuslu Erzincan, ikisinin
100.000 nüfuslu Harput, ikisinin 25.000 nüfuslu Muş, ikisinin 160.000 nüfuslu Van ve ikisinin
20.000 nüfuslu Bitlis’e, geri kalan ikisinin de 8.000 Ermeni nüfusu barındıran Erzurum ile onun
yakınında 16.000 nüfusu barındıran Pasin için gönderilmesi gerektiği vurgulanmıştır[12]. Ancak Bit-
lis’te bir Amerikalı misyonerin daimi olarak yerleşimi, şehrin örgüt adına bir istasyon haline getiril-
mesiyle mümkün olmuştur.

Bitlis’te Amerikan Board Örgütü’nün Teşkilatlanması

Amerikan Board’un Osmanlı ülkesindeki teşkilatlanmasında Bitlis, bir istasyon veya dış istasyon
olmasa da, ilk olarak 1850 itibariyle Arapkir, Harput, Muş ve Van ile birlikte Fırat bölgesinde yer
alan Erzurum istasyonunun sorumluluğunda bir şehir olarak verilmektedir[13]. Ancak ilerleyen tarih-
lerde Bitlis, Amerikan Board teşkilatlanmasında doğrudan bir istasyon olarak yer almıştır. 17 Eylül
1858’de Tillman C. Trowbridge[14] tarafından Van’dan yazılan mektupta, Bitlis’te neden bir istasyon
kurulması gerektiği ile ilgili olarak; Muş ve Van ile kıyaslandığında sağlıklı bir iklime, rahat evle-
re ve büyük bir Ermeni nüfusa sahip olması burada bir istasyon açılması için ilk gerekçeler olarak
gösterilmiştir. Trowbridge Bitlis’e kalıcı olarak yerleşmek amacıyla şahsi eşyalarını almak için Di-
yarbakır’a giden Knapp ve eşine yolculuk boyunca eşlik etmiş ve burada da Van’da kaleme aldığı
mektuba ilaveler yapmıştır. İlavelerde Bitlis’in misyonerler açısından önemine vurgu yaparak Geor-
ge C. Knapp ve ailesine eşlik edecek başka misyonerlerin de şehre gönderilmesini tavsiye etmiştir[15].

Ayrıca bir istasyon açılması noktasında neden Muş değil de Bitlis’in seçilmesi gerektiği ile ilgili ola-
rak da birçok gerekçe gösterilmiştir. Bunlardan birincisi Bitlis’in, iklim noktasında sağlık açısından
çok meşhur olmasına rağmen Muş’un bunun aksine sağlıksız bir iklim yapısına sahip olmasıdır.
İkincisi, Bitlis’te ikamet edilecek olan evler son derece muazzam olarak gösterilirken, Muş’ta bulu-
nanların oldukça kötü durumda olduğu, bundan dolayı misyonerler için yenilerinin inşa edilmesi ge-
rektiğidir. Üçüncü olarak Bitlis’ten bir misyoner veya yerli yardımcının sorunsuz şekilde sadece bir
günlük sürüş mesafesinde ulaşabileceği Muş ve köylerinin, buradan çok rahat bir şekilde denetlene-
bilir olmasıdır. Hatta bir binek hayvanıyla, üzerinde yük olmadan Bitlis’ten Muş merkeze dokuz bu-
çuk saatte ulaşıldığı, Muş ovasında Bitlis’e en yakın köye dört saatte ulaşılabildiği kaydedilmektedir.
Dördüncüsü de Bitlis’in, Van Gölü’ne sadece dört saat mesafede, Van şehir merkezine ise iki günlük
mesafede olmasından dolayı, Van’a kadar uzanan alandaki faaliyetler için Muş’tan daha elverişli/
operasyonel bir konumda olmasıdır[16]. Şehrin bir istasyon merkezi seçilmesinin en önemli sebeple-
rinden biri olarak gösterilen iklim ve coğrafyası hakkında 19 Kasım 1859’da Dr. Nutting tarafından
yazılan mektupta da benzer bilgiler bulmak mümkündür[17].

12 Report of the American Board, 1854, s.80, 269. Aynı yıl için Bitlis’in nüfusu The Missionary Herald’da da 20.000 olarak
verilmektedir.
13 Anadolu’da ayrıca Kayseri ve Tarsus’tan İstanbul ve İzmir; Diyarbakır’ın doğusuna kadar uzanan bölgeden Antep; Tokat,
Sivas, Amasya ve Merzifon’u içine alan bölgeden Trabzon sorumlu olarak gösterilmiştir. Report of the American Board,
1850, s.100-102.
14 1855’te Osmanlı ülkesinde çalışmak için Amerikan Board tarafından görevlendirilen ve bu yıldan itibaren 1888’de
Maraş’ta ölümüne kadar sırasıyla İstanbul, Erzurum, Maraş ve Antep’te görev yapan bir misyonerdir. 1858-1859 yılları
arasında Erzurum, Van ve Bitlis’i içine alan bir araştırma gezisi yapmıştır.
15 The Missionary Herald, 1859, s.47, 49.
16 Bu sebepler, Mr. Dwight tarafından 2-8 Temmuz 1861’de kaleme aldığı ve Harput’tan Bitlis’e yaptığı 10 günlük gezi
hakkında bilgi veren kısımda belirtilmektedir. The Missioinary Herald, 1861, s.342-344.
17 The Missionary Herald, 1860, s.70.

425
Bitlis’e, Amerikan Board çalışanı olarak ilk görevlendirme Asur Misyonu’nun[18] Kasım ayında Diyar-
bakır’da yapılan 4. Yıllık Toplantısı’nda yapılmıştır. Toplantıda iki yerli yardımcının mümkün olan
en kısa zamanda büyük bir Ermeni nüfusuna sahip olan Bitlis’e gönderilmesi kararlaştırılmıştır.
Amerikan Board misyoneri olarak da ilk görevlendirme yine 1858 yılı Nisan ayında yapılan Asur
Misyonu yıllık toplantısında gerçekleştirilmiştir. 1858 yazında George C. Knapp ve Dr. Henri B. Has-
kell’in[19] eşleriyle birlikte Siirt ve Bitlis’e gitmeleri kabul edilmiştir[20].

Bitlis’te görevlendirilmek için özellikle Knapp ailesinin seçilmesinin nedeni, George Knapp’ın sağılkı
sorunlarıdır. Kanpp’ın 1857 yılı sonbaharında sık sık ateşlenmesi neticesinde doktorlar, önce bahar
aylarında bir geziye çıkmasını, sonra da Diyarbakır ovasından uzakta tepelerde bir yazlık konutta
ikamet etmesini önermişlerdir. Bu tavsiye üzerine Knapp eşiyle birlikte önce Asur Misyonu yıllık
toplantısına katılmak için Musul’a, buradan 30 Nisan’da Siirt’e gitmiş ve Bitlis’e gitmek için 25 Ma-
yıs’ta buradan ayrılmıştır. Bitlis’te Amerikan Board adına görevli yerli yardımcı Shemmas, onlara
şehirde bir ev ayarlamıştır. Siirt’ten üç gün süren bir yolculuktan sonra şehre gelen Knapp, Bitlis’i
dağların arasında, deniz seviyesinden 450-600 metre yükseklikte, halkı hamarat ve Ermenice ko-
nuşulan şirin bir yer olarak tanımlamaktadır. Şehir nüfusunu ise 50’si Yakubi, 150’si Ermeni ve geri
kalanı Müslüman olmak üzere 4.000 hane olarak vermektedir[21].

Bölgede inceleme yapan misyonerler Bitlis’i önemli bir çalışma merkezi olarak görmüşler ve yürü-
tülecek çalışmalar için bir misyoner ailesinin yeterli olmayacağı kanaatini sürekli olarak dile getir-
mişlerdir. Bu noktada görüş beyan eden ilk misyoner Trowbridge olmuştur. Trowbridge Bitlis’e kalıcı
olarak yerleşmek amacıyla şahsi eşyalarını almak için Diyarbakır’a giden Knapp ve eşine yolculuk
boyunca eşlik etmiş ve burada da –yukarıda bahsedilen- Van’da kaleme aldığı mektuba ilaveler
yapmıştır. İlavelerde Bitlis’in misyonerler açısından önemine vurgu yaparak George C. Knapp ve ai-
lesine eşlik edecek başka misyonerlerin de şehre gönderilmesini tavsiye etmiştir[22]. Bitlis’te çalışma-
lara başladıktan sonra, yeni misyonerler gönderilmesi gerektiğini belirten bir başka misyoner de G.
Knapp olmuştur. Knapp, kendisine çalışmalarda yardımcı olmak için örgüt merkezinden şehre yeni
misyonerler gönderilmesini talep etmiş ve bu talip üzerine Lysander Tower Burbank ve eşi Sarah S.
Burbank Bitlis’e görevlendirilmiş ve gönderilmiştir[23].

Ancak, Amerikan Board örgütü Bitlis’e yeni misyonerler göndermeden önce de Knapp ve ailesi, şe-
hirde yürüttüğü faaliyetlerinde çevre bölgelerde bulunan misyonerler tarafından yalnız bırakılma-
mıştır. Mesela Musul istasyonunda görev yapan Dr. Haskell ve eşi Sarah J. Brewster 1858 yılı yaz
ayının yarısını Bitlis’te geçirmişler ve burada kaldıkları süre içerisinde her Pazar günü kiralanmış
bir odada, sayıları 15 ile 50 arasında değişen dinleyici kitlesine hitap etmişlerdir. Hatta kış ayları
boyunca Knapp’a, Trowbridge eşlik etmiştir[24]. Yine şehirdeki misyonerlerin yalnızlığını gideren bir
başka misyoner ailesi de Dr. David H. Nutting ve eşi olmuştur. Bu misyoner ailesi 1860 öncesi son
iki yazı Bitlis’te geçirmişlerdir[25].

18 1851-1860 yılları arasında faaliyet gösteren bir misyon bölgesidir. Rufus Anderson, Report of the American Board ve The
Missionary Herald’dan derlediği bilgilerle Asur Misyonu hakkında ayrıntılı bilgi verdiği bölümde, misyonun faaliyette
olduğu yıl aralığını 1849-1860 olarak göstermektedir. Asur Misyonu hakkında ayrıntılı bilgi için bkz. Rufus Anderson,
History of the Missions of the American Board of Commissioners for Foreign Missions to the Oriental Churches, Vol.II,
Boston 1872, s.78-106; Alan, “Asur Misyonu…”.
19 1855-1861 yılları arasında Diyarbakır, Musul ve Mardin’de görev yapan bir Amerikan Board misyoneridir.
20 The Missionary Herald, 1858, s.123, 218.
21 Report of the American Board, 1859, s.74-75; The Missionary Herald, 1858, s.313.
22 The Missionary Herald, 1859, s.47, 49. Mr. Knapp ve ailesinin eşyalarının Diyarbakır’dan taşınması hakkında bilgi için
bkz. The Missionary Herald, 1859, s.173.
23 The Missionary Herald, 1860, s.199, 252.
24 Birkaç kez şehirdeki dini yetkililer tarafından insanların bu toplantılara katılmasının yasaklandığı, ancak Haskell’in dok-
tor olmasından dolayı her geçen gün birçok hasta tarafından bizzat evlere çağrıldığı ve Dr. Haskell’in gittiği yerlerde dini
metinler okuduğu belirtilmektedir. Report of the American Board, 1859, s.75.
25 Report of the American Board, 1860, s.80-81.

426
Bu gelişmeler çerçevesinde Osmanlı Devleti’nin en dağlık ve etrafındaki bölgeden kopuk halde bulu-
nan bir bölgesinde yer alan Bitlis[26], 1858’de Asur Misyonu’nun bir merkez istasyonu haline getirilerek
Amerikan Board örgütünün Osmanlı ülkesindeki teşkilatlanmasında yerini almıştır. Ancak bu teşki-
latlanmadaki yolculuğu dönem dönem aşağıda tespit edildiği şekilde bazı değişikliklere uğramıştır:

• 1858-1860 Asur Misyonu istasyonu

• 1860-1874 Doğu Türkiye Misyonu istasyonu
• 1875-1885 Doğu Türkiye Misyonu dış istasyonu
• 1886-1920 Doğu Türkiye Misyonu istasyonu

Bitlis’in bir merkez istasyon olarak bünyesinde yer aldığı Asur Misyonu, Amerikan Board’un 1851’de
Mezopotamya bölgesindeki misyonerlik çalışmalarını, Suriye Misyonu’ndan ayırarak Asur Misyonu
adıyla yeniden yapılandırma kararı alması neticesinde teşkil edilmiştir. Kurulduğu andan itibaren
Musul ve Diyarbakır olmak üzere iki istasyon etrafında çalışmalar başlatılmıştır. Bu durum 1858’e
kadar devam etmiş, bu yıl istasyon sayısı, Bitlis ve Mardin’in de ilave edilmesiyle dörde çıkmıştır.
1860’a kadar devam edecek olan bu yapı, aynı yıl Harput’ta yapılan toplantı sonucu Amerikan Board
teşkilatlanmasına son şekil verilip, Asur Misyonu yeni kurulan Doğu Türkiye Misyonu sınırları içine
dâhil edilinceye kadar devam etmiştir.

Bu tarihten itibaren Suriye, Batı Türkiye, Doğu Türkiye ve Merkezi Türkiye Misyonu olarak şekille-
nen yeni teşkilatlanma içinde Asur Misyonu’na ait 4 istasyon -Musul, Diyarbakır, Mardin, Bitlis- ve
çalışma bölgeleri Doğu Türkiye Misyonu sınırları içinde yer almıştır[27]. Bu durum 1874’e kadar de-
vam etmiş, aynı yıl Bitlis ve Van istasyonlarındaki çalışmalar birleştirilmiş[28] ve örgütün bölgeyle
ilgili bütün çalışma verileri 1885 yılına kadar Van istasyonu altında verilmiştir.

1886’dan itibaren yeniden Bitlis merkez istasyon haline getirilmiş ve veriler yeniden istasyon veri-
leri şeklinde verilmeye başlanmıştır. Ancak 1875-1885 döneminde Bitlis merkez istasyon olmama-
sına rağmen daima Amerikalı misyoner çalışanlar burada bulunmuşlar ve ikamet etmişlerdir.

Belgelerden tespit edilebildiği kadarıyla Bitlis’e bağlı ilk dış istasyon 1860’da Muş olarak kaydedil-
miştir[29]. Muş birkaç yıl şehrin tek dış istasyonu olarak kalmış ancak 1863’te Yoncalı ve Van[30] Bit-
lis’in dış istasyonuna dâhil edilmiştir. Amerikan Board kayıtlarından Bitlis istasyonuna bağlı dış
istasyonların yıllara göre sayısı ve kuruluş tarihleri aşağıdaki gibi tespit edilmiştir[31]:[32]

Yıl Dış İstasyon Sayı Dış İstasyonlar Kuruluş Tarihleri32

1860 1 Muş 1860
1861 1 Yoncalı 1862

26 Report of the American Board, 1910, s.120.

27 Konuyla ilgili ayrıntılı bilgi için bkz. Report of the American Board, 1861, s.5; The Missionary Herald, 1860, s.345, 347,
349; 1861, s.5.
28 Report of the American Board, 1874, s.28.
29 Papers of the American Board of Commissioners for Foreign Missions (PABCFM), Reel 552, No:14; Reel 676, No:24; Re-
port of the American Board, 1861, s.57.
30 Van 1872’de ayrı bir istasyon haline getirilecek, hatta 1875-1885 yılları arasında Bitlis’teki çalışmalar burada yürütülen
çalışmalar ile birleştirilecek ve Van merkez istasyon haline getirilecektir. Report of the American Board, 1863, s.82-83.
31 PABCFM, Reel 676, No:5, 14, 17, 21, 24, 30, 33, 36, 39, 54, 58, 62, 68, 73, 79, 85, 92, 100, 108, 114, 120; Reel 680, No:7,
16, 25, 32; Reel 685, No:245, 251, 252, 256, 258, 273, 275, 279, 296, 316; Reel 694, No:28, 58, 72, 102, 116, 122, 140, 155,
157, 300; Reel 703, No:327, 330, 334, 344, 352; Reel 712, No: 652, 653, 655, 656; Report of the American Board, 1861,
s.57; 1862, s.93, 96; 1963, s.75, 76; 1864, s.82; 1865, s.81, 86-87; 1866, s.87, 91-92; 1867, s.76, 77; 1868, s.36, 38; 1869,
s.27, 29; 1870, s.29, 30; 1871, s.41, 1872, s.33, 34; 1873, s.27, 28, 29; 1874, s.29; 1886, s.44; 1887, s.86; 1888, s.41; 1889,
s.40; 1900, s.60; 1909, s.72.
32 Bazı istasyonların kuruluşları ile ilgili Amerikan Board belgelerinde farklı tarihler verilmiştir. Bu durumda dış istasyon-
ların kayıtlarda ilk geçtiği tarih esas alınmıştır.

427
1862 1 Havadorik33 1862
1863 3 Van 1863
1864 3 Pakhaut 1866
1865 3 Pırhus34 1868
1866 4 Şeyhyakub35 1869
1867 4 Hasköy 1869
1868 4 Derkevank36 1869
1869 15 Dsaghag37 1869
1870 10 Mogonk38 1869
1871 12 Garmen 1869
1872 11 Argends 1869
187339 13 Sinemerg40 1869
1885 18 Aghagh 1869
1886 18 Sak 1869
1887 15 Kultik41 1869
1888 15 Tadvan 1870
1889 16 Gop/Kop 1870
1890 17 Arınçvank (Arunjvank)42 1871
1891 16 Khundsorkin (Hunthsarkin) 1872
1892 21 Şirvanşeyh43 1873
1893 21 Kartsor44 1876
1894 22 Tuğ14 1878
1899 21 Hant 1880
1900 20 Papshen 1882
1902 22 Shemeram 1884
1903 21 Garmouri 1885
1908 11 Leez 1888
1909 8 Sak 1889
1910 15 Tsogonk15 1889
1911 6 Tsorgounk16 1890
1912 10 Dzuvar 1902
1913 12

33 Havadarig, Havadorig, Havadrik olarak kaydedilen yerleşim yeri bugün Muş iline bağlı Derecik köyüdür. https://www.
houshamadyan.org/tur/haritalar/bitlis-vilayeti/mushkaza/yerlesimbirimi/mushdemography.html. (13.07.2018)
34 Amerikan Board kayıtlarında Pulkhus, Perkhoos Perkhoos gibi farklı şekillerde kaddedilmiş olan yerleşim yeri bugün
Ahlat’a bağlı Ovakışla köyüdür. Necmettin Elmastaş, M.Sait Şahinalp-Veysi Günal, “Bitlis İli Köy Adlarına Coğrafi Açıdan
Bir Yaklaşım”, VII. Uluslararası Van Göhü Havzası Sempozyumu (04-07 Ekim 2011), Editör Oktay Belli-Vedat Evren
Belli, Bursa 2013, s.579-580.
35 Amerikan Board kayıtlarında bazen Şeyhagob olarak verilmiş.
36 Silvan’a bağlı Derik köyüdür. https://www.facebook.com/AnatolianArmenians/posts/1128965703865146:0. (13.07.2018)
37 Amerikan Board kayıtlarında Dsaag, Dsunghag, Isavank, Dzağgavank, Dsughag gibi farklı şekillerde kaydedilen ve
Dziğag, Zağat veya Zigak olarak tarihi kayıtlarda yer alan, bugün Karakütük ismi verilen yerleşim yeri olduğu tahmin
edilmektedir. https://www.houshamadyan.org/tur/haritalar/bitlis-vilayeti/mushkaza/yerlesim -birimi/mushdemogra-
phy.html. (13.07.2018)
38 Amerikan Board kayıtlarında Mogoonk, Magoonk şekillerinde geçen, tarihi kayıtlarda Mogunk, Magonk, Mogonk olarak
yer alan bugünkü Soğucak’tır. https://www.houshamadyan.org/tur/haritalar/bitlisvilayeti/mush kaza /yerlesim-birimi/
mushdemography.html. (13.07.2018)
39 1874’ten itibaren Bitlis ve Van’daki çalışmalar birleştirilerek, şehir Van istasyonunun altında bir dış istasyon olarak
kaydedilmeye başlanmıştır. PABCFM, Reel 680, No: 45, 54, 58, 69, 80, 88-89, 105, 107, 129, 130, 152, 155; Reel 685,
No:115, 120, 138, 205.
40 Amerikan Board kayıtlarında farklı kuruluş tarihleri ile (1869, 1885, 1891) Senemerk, Sinamerg, Sinermerg olarak
kaydedilen ve tarihi metinlerde Simanerg, Sinemerk şeklinde yer alan bugünkü Darboğaz’dır. https://www.houshama-
dyan.org/tur/haritalar/bitlis-vilayeti/mushkaza/yerlesim-birimi/mushdemography.html
41 Bugün Bitlis merkeze bağlı Arıdağ köyüdür.
42 Amerikan Board kayıtları ve halk dilinde Aroonchank, Arunjvank, Arunçovank, Arçavank, Arçevank olarak geçen ye-
rleşim yeri bugün Yeşilce olarak anılmaktadır. https://www.houshamadyan.org/tur/haritalar/bitlis-vilayeti/mushkaza/
yerlesim-birimi/mushdemography.html. Bugün Ağrı ile sınırları içinde yer almaktadır.
43 Bugün Ağrı ile sınırları içinde yer almaktadır.

428
Tabloda Bitlis istasyonuna bağlı dış istasyonların isimleri, Amerikan Board kayıtlarında kaydedidil-
diği şekilde verilmiştir. Bu yüzden birçoğu misyonerler tarafından telaffuz edildiği biçimde olduğu
için Türkçe ile uygunluk göstermemektedir. Tablo incelendiği zaman Bitlis’in dış istasyon sayısının
her geçen yıl düzenli bir şekilde arttığı görülmektedir. Zirveye ulaştığı dönem ise 1890’lı yıllardır ve
22 kayıtlarda tespit edilen en yüksek rakamdır.

Bitlis’te Görev Yapan Amerikalı Misyonerler ve Yerli Yardımcılar

Bitlis, bir merkez istasyon haline getirildiği andan itibaren şehirde daima en az bir misyoner ailesi
bulundurulmuştur. Hatta 1874-1884 yıllarında yürütülen çalışmaların Van istasyonu ile birleştiri-
lerek, Bitlis’in sorumluluğunun buraya verildiği dönemde bile şehir merkezindeki Amerikalı misyo-
nerler burada ikametlerine devam ederek çalışmalarını aksatmamışlardır.

Bitlis, iki yıl Asur ve ardından Doğu Türkiye Misyonu’na bağlı bir istasyon iken hem istasyon mer-
kezi hem de dış istasyonlarındaki Amerikalı ve yerli çalışanlar hakkındaki istatistiki bilgiler, yıllara
göre Amerikan Board belgelerinden şöyle tespit edilmiştir[44].
Yıl Amerikalı Çalışanlar Yerli Çalışanlar
Erkek Bayan Toplam Papaz Vaiz Öğretmen Diğer Toplam
1859 1 1 2 - 1 - 1 2
1860 2 2 4 - 1 - 1 2
1861 2 2 4 - 1 1 - 2
1862 2 2 4 - 1 2 - 3
1863 2 2 4 - 317 1 4 8
1864 2 2 4 - 1 2 2 5
1865 2 2 4 - 1 2 4 7
1866 2 2 4 - 2 3 4 9
186718 - - - 1 - 4 5 10
1868 2 4 6 1 2 4 1 8
1869 2 4 6 1 3 20 5 29
1870 1 3 4 2 2 8 7 19
1871 1 3 4 2 2 14 - 18
1872 1 3 4 2 3 15 1 21
1873 1 3 4 2 3 21 - 26
187419 1 3 4 1 1 5 - 7
1875 1 3 4 1 1 1 - 7
1876 1 3 4 1 1 6 - 8
1877 1 3 4 1 1 3 - 5
1878 1 1 2 1 1 4 - 6
1879 1 3 4 1 1 4 1 7
1880 1 3 4 1 1 7 - 9
1881 1 3 4 1 1 7 - 9
188220 3 7 10 1 2 10 - 13
1883 1 2 3 1 1 12 - 14
1884 1 2 3 1 1 10 - 12
1885 1 3 4 2 1 26 3 32

44 Rakamlar Bitlis istasyon merkezi ve dış istasyonların toplam rakamları şeklinde verilmiştir. PABCFM, Reel 552, No:14;
Reel 676, No:4, 13, 17, 24, 30, 36, 54, 68, 73, 92, 100, 114; Reel 680, No:7, 25, 45, 58-59, 79, 105, 129, 152; Reel 685,
No:117-118, 147-148, 205, 214, 218-219, 251-253, 275, 279, 296, 316; Reel 694, No:28, 58, 72, 102, 116, 122, 140, 155,
157, 236, 277, 300; Reel 703, No:327, 330, 334, 339, 341, 344, 350-351, 352, 358; Reel 712, No:651, 652-653, 655, 656.

429
1886 1 3 4 1 1 17 4 23
1887 2 4 6 - 2 25 4 31
1888 2 4 6 - 3 27 2 32
1889 2 4 6 1 1 30 2 35
1890 3 5 8 1 6 26 - 33
1891 3 5 8 1 4 29 2 36
1892 3 5 8 1 4 31 3 39
1893 3 5 8 1 4 31 3 39
1894 2 6 8 2 5 24 3 32
1897 2 3 5 - 7 24 3 34
1898 2 6 8 - 7 24 3 34
189921 1 4 5 - 3 23 2ik 28
1900 1 4 5 - 3 23 2 28
1902 2 5 7 - 3 27 2ik 32
1903 2 5 7 - 2 24 2ik 28
1904 2 5 7 - 2 23 2ik 27
1908 1 3 4 - 7 22 4ik+1 34
1909 1 3 4 - 7 22 4ik+1 34
1910 1 3 4 - 8 16 5ik+1 30
1911 2 3 5+122 - 7 15 5ik 27
1913 2 3 5+1 - 8 16 4ik 28
1914 1 4 5 - 5 20 2ik 27

Doğrudan Bitlis istasyonuna atanarak burada çalışan veya civar bölgelerdeki bir istasyonda görevli
iken bir süre Bitlis’te görev yapan Amerikalı misyonerlerin isimleri ve belli bir süre bulundukları ve
görev yaptıkları şehirler ve yıllar şöyle tespit edilmiştir:
Görev Süresi İsim-Soyisim Görev Yerleri
1858-1895 George Cushing Knapp İzmir, Diyarbakır, Bitlis
Alzina M. Churchill Knapp
1860-1870 Lysander T. Burbank İzmir, Bitlis
Sarah S. Burbank
1868-1915 Charlotte E. Ely Bitlis, Erzurum
1868-1913 Mary A. C. Ely Bitlis
1868-1907 Royal M. Cole Erzurum, Bitlis
Lizzie Cole
1890-1915 George Perkins Knapp Bitlis, İstanbul, Harput, Diyarbakır
Anna J. Hunt Knapp
1893-1915 Grace H. Knapp İstanbul, Bitlis
1897-1898 Charles R. Ashdown Bitlis, Erzurum
Jane D. Ashdown
1902-1904 Herbert L. Underwood (Dr.) Bitlis, Erzurum
Dora E. Judson Underwood
1908-1915 Harrison A. Maynard Bitlis, Tiflis, Erivan, Gümrü23, İzmir, Beyrut
Mary E. White Maynard
1910-1915 Mary D. U. Dunlap Erzurum, Bitlis
1913-1915 Myrtle O. Shane Bitlis, İstanbul, Beyrut, Harput, Atina
1854-1875 David H. Nutting İzmir, Diarbakır, Bitlis, Urfa, Antep, Halep, Antakya
1910-1925 Grisell M. McLaren Van, Bitlis, Harput, İstanbul, Konya

Bitlis’te göreve başladıkları yıl esasına göre hayatlarına kısaca bakacak olursak, bunların başında
Knapp ailesi gelir. Knapp ailesinin neredeyse tamamı Amerikan Board çalışma merkezlerinden biri

430
olan Bitlis’te birer misyoner olarak faaliyetlerde bulunmuştur[45]. Bunlardan en önemlisi ailenin ön-
cüsü olan baba Rev. George Cushing Knapp’tır. Baba Knapp, 30 Ekim 1823 tarihinde çiftçi bir ailenin
çocuğu olarak Lyndon’da doğmuştur. 21 yaşına kadar herhangi bir eğitim alma konusunda girişim-
leri olmamış, bu yüzden ancak 31 yaşında ilahiyat eğitimini tamamlamış, 1852’de Middlebury Col-
lege’den, 1855’te Andover Seminary’den mezun olmuştur.

Andover’da iken misyoner olmaya karar vermiştir. 5 Eylül 1855’te, 30 Ocak 1820 tarihinde Pitt-
sford’da dünyaya gelen Miss Alzina M. Churchill ile evlenmiştir. Düğünden iki gün sonra 7 Eylül
1855’te Diyarbakır’da, misyoner olarak çalışmak için atanmışlar ve 27 Ekim 1855’te Boston’dan Mr.
ve Mrs. Orson P. Allen ile aynı gemide karı-koca yola çıkmışlar ve 9 Aralık 1855’te İzmir’e gelmişler-
dir. Misyonerlik çalışmalarına ilk önce 5 Nisan 1856’dan itibaren Diyarbakır’da başlamışlar, ancak
buranın havasının sağlık durumlarına elverişli olmamasından dolayı, çalışma yerlerini değiştirmeye
karar vermişler ve 1858’de 37 yıl boyunca onların evi olacak olan Bitlis’e gitmişler ve burada Ameri-
kan Board adına yeni bir istasyon açmışlardır. Mr. Knapp burada çok iyi derecede Ermenice öğren-
miş ve bu dilde vaaz veren bir din adamı olmuştur. 1864’te şehirde önce bir kilise, ardından okullar
açmışlardır. 1868’de Bitlis’te aralarına katılan ve Bitlis Kız Okulu’nda başarılı çalışmalar yapan Ely
kardeşler ile tanışmışlardır. Knapp ailesi burada daha sonra misyoner olacak olan bir erkek ve bir
kız çocuğu sahibi olmuşlardır.

Mr. Knapp, 1883’te, Van’da misyoner olarak görev yapan G. C. Raynolds ile birlikte bir gezinti sı-
rasında, bölgede bir Kürt aşiret reisi olan Musa Bey ve adamları tarafından saldırıya uğramıştır.
Knapp ailesi sağlık durumundan dolayı Bitlis’te görev yaptıkları süre içerisinde birincisi 1867-1868,
ikincisi 1885-1887 yılları arasında olmak üzere iki defa ülkelerinde izin kullanmışlardır. George C.
Knapp’ın 12 Mart 1895’te ölümünden sonra 18 Temmuz 1896’da Mrs. Knapp Amerika’ya dönünceye
kadar burada hizmet vermiştir.

Mr. Knapp, Bitlis’te görev yaptığı süre içerisinde istasyon içerisinde 21 dış istasyon açmış ve dönem
dönem buralara ziyaretlerde bulunmuştur. Ölümüyle birlikte eşi çalışmalara yalnız devam etmiştir.
Ancak ölümüne kadar bütün buralarda yürüttükleri çalışmaları sadakatle ve etkili bir şekilde yerine
getiren bir misyoner çift olmuşlardır.

Rev. ve Mrs. Knapp’ın; Arthur Churchill (D.1859-Ö.23 Ekim 1862), Elizabeth (D.9 Şubat 1861-9
Ekim 1863), George P. (D.13 Haziran 1863-Ö.Ağustos 1915), John Herbert (24 Ekim 1865), Grace
Higley (D.21 Kasım 1870) ve Edith L. Melvin (D.2 Kasım 1874) adlarında 6 çocuğu dünyaya gelmiştir.
Bunlardan George Perkins ve Grace H. de anne ve babası gibi misyoner olarak görev yapmışlardır.
Mr. Knapp’ın ölümünden bir yıl sonra Mrs. Knapp Amerika’ya dönmüş ve sağlık durumunun çalış-
maya elvermemesinden dolayı emekliye ayrılmış ve uzun süren bir hastalık döneminden sonra 21
Ağustos 1909’da Colorado Springs’te hayatını kaybetmiştir. Rev. ve Mrs. Knapp’ın oğullarından ve
Bitlis’te dünyaya gelen George Perkins de –eğitimini ülkesinde tamamladıktan sonra eşi Anna ile
birlikte- anne ve babası gibi Doğu Türkiye Misyonu’nda 1890’dan itibaren Amerikan Board’a bağ-
lı bir misyoner olarak çalışmış, çalışmalarının uzun bir dönemini Harput ve Bitlis istasyonlarında
geçirmiş, ancak 1915’te Diyarbakır’da görevlendirilmiş, buradaki çalışmaları uzun sürmemiş ve 10
Ağustos 1915’te hayatını kaybetmiş ve buraya gömülmüştür.

45 Bkz. Gülbadi Alan, Gülbadi Alan, “Amerikan Board Misyonerlerinin Diyarbakır’daki Çalışmaları ve Bölge Halkı Üzer-
indeki Etkileri”, Uluslararası Tanzimat’tan Cumhuriyet’e Diyarbakır Sempozyumu, 2-3 Kasım 2017 Diyarbakır (Yayın
aşamasındadır); Alan, “Asur Misyonu…”.

431
Yine 21 Kasım 1870’te Bitlis’te dünyaya gelen aynı ailenin kızı Grace H. Knapp, ülkesinde Mount
Holyeke kolejinden mezun olduktan sonra, mezun olduğu okulla aynı adı taşıyan Bitlis’teki Mount
Holyeke Kız Okulu’nda görev yapmak için 1893’te Bitlis’e gelmiş ve 1896’ya kadar okulda öğretmen-
lik yapmıştır. 1896-1897 döneminde Erzurum Kız Okulu’nda görev yapan Grace, sağlık nedenlerin-
den dolayı 1902’de ülkesine dönmüş, ancak 1910’da yeniden Bitlis’e gelerek çalışmalara katılmıştır.
1915’te tekrar ülkesine dönmek zorunda kalmış ve 14 Mart 1953’te hayatını kaybetmiştir[46].

Knapp ailesinin talebi üzerine Bitlis’e görevlendirilen bir başka misyoner ailesi Burbanklar ol-
muştur. Lysander Tower Burbank, 24 Kasım 1828’de doğmuş, 1857’de Williams ve 1860’ta Union
kolejlerinden mezun olduktan sonra 14 Haziran 1860’ta Amerikan Board adına misyoner olarak
Osmanlı toprakları için görevlendirilmiş ve 1838’de New York’ta dünyaya gelen eşi Sarah S. ile bir-
likte 3 Temmuz 1860’ta Boston’dan yola çıkmış, 23 Ağustos’ta İzmir’e, 13 Ekim’de Bitlis’e gelmiştir.
1866-11 Temmuz 1868 tarihleri arasını ailesiyle birlikte ülkesinde izinde geçirdikten sonra 3 Ekim
1868’de yeniden Bitlis’e gelmiştir. 1870’te ailesiyle ülkesine dönerek Amerikan Board örgütündeki
görevinden ayrılmış, 12 Mayıs 1912’de hayatını kaybetmiştir. 29 Ekim 1918’de de eşi ölmüştür. Ai-
lenin 7 çocuğu dünyaya gelmiştir. Bunlardan John Henry 7 aylıkken Bitlis’te hayatını kaybetmiştir[47].

Bitlis’te yürütülen misyonerlik faaliyetlerinde Charlotte E. ve Mary A.C. Ely kardeşler de oldukça
etkili olmuşlardır. Ülkelerinde Mount Holyeke Kız Ruhban Okulu’ndan mezun olan iki kız kardeş,
Bitlis’te çalışmak için görevlendirilmişler ve 11 Temmuz günü New York’tan yola çıkmış ve 3 Ekim
1868’de şehre gelmişlerdir. Çalışmalarda Knapp ailesi tarafından özellikle şehirdeki Ermeni kadın-
larının eğitimi için görevlendirilmişlerdir. Bazı engellerle karşılaşsalar da Bitlis’te Mount Holyoke
Kız Okulu’nu resmen açmayı başarmışlardır. Her iki kız kardeş de çalışmalarında özverili olmasına
rağmen, abla Charlotte 47 yıl boyunca aralıksız okulda hizmet vermiş, bu süre içinde 1878-23 Ağus-
tos 1879 ve 1896-11 Eylül 1897 tarihleri olmak üzere sadece iki defa ülkesine izinli olarak gitmiştir.
Mary ise 1878-1879, 1888-1889 1896-1897 ve 1909-1910 olmak üzere dört defa ülkesinde izin
kullanmıştır. İki kız kardeş zamanlarının büyük bir kısmını okuldaki faaliyetler için harcarken, bir
yandan da yardım işleriyle meşgul olmuşlardır. Mesela 1877-1878 Osmanlı-Rus Savaşı sırasında
yaşanan kıtlıkta, 30 kadar erkek yetim çocuk Bitlis’e gelmiş ve iki kız kardeş bu yetimleri şehirde fa-
kirleri için açtıkları aşevlerinde doyururlar ve şehirde henüz açılmış olan George C. Knapp Okulu’nda
barındırırlar[48]. Kız kardeşlerden Mary Ely, 1912’de Beyrut’taki bir hastanede çalışmak için Bitlis’ten
ayrılır ve bir yıl sonra burada vefat eder. Charlotte ise 1915 yılı Ekim ayında Bitlis’te 76 yaşında ha-
yatını kaybeder ve şehirdeki Amerikan misyoner kurumlarının bulunduğu alana defnedilir[49]. Onun
ölümü Bitlis’teki Mount Holyoke Kız Okulu’nun da sonu olur[50].

Amerikan Board bünyesinde bölgede uzun süre görev yapan bir başka misyoner çifti Royal M. ve
Lizzie Cole’dur. Royal Merriman Cole 12 Şubat 1839’da Stark’ta çiftçi bir ailenin çocuğu olarak dün-
yaya gelmiş, 1866’da Amherst College’den mezun olmuş, 1 Temmuz 1868’de Lizzie Cobleigh ile ven-
lenmiştir. Mrs. Lizzie Cole 6 Mayıs 1848’de Littleton’da dünyaya gelmiş, Kimball Union Academy ve
Mt. Holyoke Semenary’den mezun olmuştur. Çift evliliklerinin ardından birbuçuk ay sonra 15 Ağus-
tos 1868’de New York’tan Osmanlı topraklarına doğru yola çıkmış ve 30 Eylül 1868’de Erzurum’a

46 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/17183. (13.07.2018)
47 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/16754; http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/
items/show/collection/12/id/16755 (13.07.2018); Report of the American Board, 1860, s.81; The Missionary Herald,
1861, s.60.
48 http://bantuhd.blogspot.com/2016/10/bitlis.html. (13.07.2018)
49 Harput’ta bulunan Amerikan konsolosluğu tarafından 15 Aralık 1915’te tutulan Charlotte E. Ely’nin ölüm raporu için bkz.
PABCFM, Reel 712, No:1078. Bu raporda ölüm sebebi olarak muhtemelen Türkiye’deki genel duruma bağlı olarak ağır
zihinsel zorlama gösterilmiştir. Burada bahsedilen durum 1915 Ermeni tehciridir.
50 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/16862; http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/
items/show/collection/12/id/16863; http://bantuhd.blogspot.com/2016/10/ bitlis.html. (13.07.2018)

432
ulaşmışlardır. 1884’te, arkalarında dört çocuklarının mezarını bırakarak Bitlis istasyonuna nakle-
dilmişlerdir. Şehirde 1907’ye kadar Amerikan Board misyoneri olarak faaliyet yürüttükten sonra 29
Ağustos 1907’den ayrılmışlardır. Çiftin bölgede misyoner olarak görev yaptıkları sırada 9 çocukları
dünyaya gelmiş, bunlardan ancak dördü yaşayabilmiştir. Hayatını kaybeden çocuklarının dördünün
mezarı Erzurum’da biri Bitlis’tedir. Yaşayan dört çocuklarından biri yine anne babası gibi misyoner
olan Nellie Alice’dir[51]. Mrs. Cole 25 Aralık 1924’te, Mr. Royal Cole eşinin ölümünün ardından yak-
laşık üç ay sonra 12 Mart 1925’te ölmüştür. Doğrudan Bitlis’te görevlendirilen misyonerler içinde
şehirde en kısa süre kalan misyonerler karı-koca Charles R. ve Jane D. Ashdown olmuştur.

Charles R. 8 Haziran 1897’de Montreal’den yola çıkarak 10 Eylül 1897’de Bitlis’e gelirken, eşi Jane
Dickie 9 Ekim 1897’de yine Montreal’den yola çıkmış ve 26 Kasım 1897’de Erzurum’a ulaşmıştır.
Karı-koca Ashdown 14 Aralık 1897’de Erzurum’da evlenmişler ve Aralık 1897’de Bitlis’e gitmişler-
dir. Ancak 1898’de misyonerlikten istifa etmişlerdir[52].

Bitlis’te görev yapan karı-koca doktor ailesi Underwoodlar da şehre tıbbi anlamda önemli katkılarda
bulunmuşlardır. Mr. Herbert L. Underwood hakkında fazla bilgi yoktur. San Francisco’da dünyay ge-
len, Denver ve Cripple Creek’te eğitim görmüş, Gross Medical College’de tıp eğitimi almış olan Dora E.
Judson ile evlenmiş ve eşiyle birlikte 18 Eylül 1901’de Boston’dan Osmanlı ülkesine gelmek için yola
çıkmışlar, önce İstanbul’a buradan da 24 Mayıs 1902’de Bitlis’e ulaşmışlardır. Burada günlerini bir
yandan tıp mesleğini icra ederek, diğer yandan da Türkçe öğrenerek geçirmişlerdir. 1903’te şehirde
küçük çaplı bir hastane ve bir dispanser açmışlar ve altı ay içinde 1300 hasta tedavi etmişlerdir.
Hatta bu dönem içinde hastanenin dört tane de yatılı hastası olmuştur. Şehirde yürütülen tıbbi ça-
lışmaların masraflarının beşte dördü hastalardan alınan ücretlerle karşılanmıştır.

Aile, Şubat 1905’te Bayan Underwood ve küçük kızı Evelyn’in sağlık durumundan dolayı Erzu-
rum’un havasının daha uygun olacağı düşüncesiyle buraya nakledilmiş ve tıbbi çalışmalarını Erzu-
rum’da yürütmüşlerdir. Bitlis ve Erzurum’da görev yaptıkları süre içinde ailenin ikisi Bitlis ve ikisi
Erzurum’da olmak üzere dört çocuğu dünyaya gelmiştir: Evelyn Hope (10 Aralık 1902) ve Ernest
Arthur (4 Ocak 1904) Bitlis’te, Irene Victoria (6Temmuz 1907) ve Franklin Judson (12 Aralık 1908)
Erzurum. Aile 1909 baharında ülkesine dönme kararı almış ve 15 Nisan 1909’da ülkelerine dönerek
Amerikan Board’dan ayrılmışlardır. 1947 yılının Ocak ayının henüz başlarında Mrs. Underwood ha-
yatını kaybetmiştir. Mr. Underwood eşinin ölümünden sonra ziyaret amaçlı olarak 1948’de İstanbul
ve Bitlis’i ziyaret etmiştir[53].

Bitlis’de görev yapan bir başka misyoner ailesi Harrison Alberto Maynard ve eşi Mary White May-
nard’dır. Harrison A. Maynard, 24 Kasım 1878’de Muscotah’ta doğmuş, 1904’te Washurn College ve
1908’de Union Seminary’den mezun olmuştur. 25 Mayıs 1908’de Mary White ile evlenmiştir. Mrs.
Mary White Maynard, 9 Ocak 1883’te Charlottesville’de dünyaya gelmiş, 1905’de Washburn Colle-
ge’den mezun olmuştur. Çift evlendikleri yılın 1 Ağustosu’nda New York’tan yola çıkmış ve 12 Ey-
lül’de Bitlis’e gelmişlerdir. 1915’e kadar Bitlis’te görev yaptıktan sonra 1916’da Erivan’da Yakın Doğu
Muavenet Heyeti’nin bünyesinde Rus Ermenileri arasında çalışmaya başlamışlar, ancak şartların
çok ağır olmasından dolayı Mrs. Maynard çocuklarla birlikte buradaki görevinden ayrılarak Ame-
rika’ya dönmüştür. 1920’de yeniden eşinin yanına gelen Mrs. Maynard 1921’den itibaren Gümrü’de

51 8 Aralık 1882’de Erzincan’da dünyaya gelmiş, ailesiyle birlikte uzun süre Bitlis’te yaşamış, ancak eğitimini Amerika’da
almış ve misyoner olarak 19 Ekim 1911’de Trabzon’a gelmiş ve Öğretmen Okulu’nu (Teacher Training School) kurmuştur.
Ayrıntılı bilgi için bkz. http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/ collection/8/id/11989.
52 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/8/id/11573;
http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/8/id/11574. (13.07.2018)
53 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/17472. (13.07.2018)

433
Muavenet Heyeti’ndeki çalışmalarını sürdürmüştür. Çift burada 1924’e kadar süren hizmetlerinden
sonra aynı yıl İzmir Enternasyonal Kolej’de göreve başlamışlar ve buradaki çalışmaları 1936’da ko-
lejin kapanmasına kadar devam etmiştir. Bir süre ülkesinde tatil yapan çift Beyrut’ta görevlendi-
rilmiş ve 1937-1946 yılları arasın da da Beyrut Enternasyonal Kolej’de çalışmışlardır. 1946’da Mr.
Maynard’ın emekliye ayrılmasından sonra Amerika’ya dönmüşler ve Mr. Maynard 1952’de, Mrs.
Maynard ise 20 Ekim 1967’de ülkesinde ölmüştür[54].

Çiftin oğullarından Robert (1909) ve Richard E. (1912) Türkiye’de dünyaya gelmiştir. Hatta Robert’in
doğumu, Van’daki hastanede Dr. Clarence Douglass Ussher’in[55] denetiminde gerçekleşmiştir. Üçün-
cü oğulları John 1917’de Erivan’da, en küçük oğulları Edward 1920’de İstanbul’da doğmuştur[56].

Mrs. Mary Desiree Uline Dunlap, 27 Kasım 1882’de Güney Dakota’da dünyaya gelmiş, Oberlin Kole-
ji’nden 1906’da mezun olduktan sonra, 31 Ağustos 1910’da New York’tan beş yıllığına Erzurum’da
görev yapmak için yola çıkmış ve 21 Ekim 1910’da şehre gelmiştir. Ancak burada öngörülen süreyi
doldurmadan geçici olarak 1912’de Bitlis’e nakledilmiştir. Burada da uzun süre kalamamış ve 26
Temmuz 1915’te Woman’s Board of Missions of the Interior (WBMI)[57] bünyesinde çalışmak için New
York’a dönmüş, 1943’de Dr. Maurice Pratt Dunlap ile evlenmiş ve 13 Temmz 1970’te hayatını kay-
betmiştir[58]. 16 Ağustos 1880’de dünyaya gelen Miss Myrtle Olive Shane de, Bitlis’te görev yapan bir
başka misyonerdir. Kansas State University’yi 1904’te bitirdikten sonra, 8 yıl öğretmenlik yapmış-
tır. Amerikan Board tarafından 22 Temmuz 1913’te Bitlis’te görevlendirilmesinin ardından aynı yılın
6 Eylülü’nde Boston’dan yola çıkmış ve 21 Ekim günü Bitlis’e ulaşmıştır. 1916’da Harput’a nakledil-
miş, bir yıl sonra da özel sebeplerden dolayı ülkesine dönmüştür. 1919’a kadar bir Amerikan Board
çalışanı olarak çalışmalarına devam eden Miss Shane, bu yıl Yakın Doğu Muavenet Heyeti’nde görev
almış ve aynı yıl Gümrü’ye gelerek, 1923’e kadar heyetin Kafkas bölgesindeki çalışmalarına yardım
etmiştir. 1923-1927 yılları arasında Atina’da göçmen çalışmalarında yer almış, ardından Beyrut Kız
Okulu’nda görev yapmak için Beyrut’a gitmiş, 1 Temmuz 1929’da örgüt bünyesindeki görevinden
ayrılarak ülkesine dönmüş ve 28 Haziran 1953’te ölmüştür[59].

Doğrudan Bitlis istasyonunda görevlendirilen bu misyonerler haricinde başka istasyonlarda görevli

oldukları halde görev sürelerinin belli bir kısmını Bitlis’te geçiren misyonerler de vardır. Bunlardan
en önemlisi Dr. David H. Nutting’dir. 1829’da Randolph Centre’de doğan Rev. David Hubbard Nutting,
mesleki hayatı için kendini Ohio, Philadelphia ve New York’ta hazırlamıştır. 1854 yazında Mary Eli-
zabeth Nichols ile evlenerek, bölgenin duyduğu tıbbi misyoner ihtiyacından dolayı Amerikan Board
tarafından eşiyle birlikte Diyarbakır’a görevlendirilmiştir. 8 Ağustos 1854’te 3 aile ile birlikte Bos-
ton’dan yola çıkarak 25 Eylül 1854’te İzmir’e, 30 Kasım 1854’te Diyarbakır’a ulaşmıştır[60]. Burada
yürüttüğü çalışmaların haricinde, en yararlı çalışmalarından biri Antep, Urfa, Harput, Arapkir gibi
çevre istasyonlardaki diğer misyonerlerin yardım çağrılarına cevap vermek olmuştur. Böyle bir talep
yüzünden 1859’dan itibaren bir buçuk yıl Bitlis’te yeni bir istasyon kurma çalışması yürüten Mr. G.
C. Knapp’a yardım ederek, birkaç yıl sonra yine birkaç ayını Urfa ve çevresinde geçirmiştir[61].

54 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/17257; http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/
items/show/collection/12/id/17258. (13.07.2018)
55 1898-1915 yılları arasında Van’da doktor olarak görev yapan Amerikan Board misyoneridir.
56 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/17258. (13.07.2018)
57 Ayrıntılı bilgi için bkz. Gülbadi Alan, “Osmanlı Ülkesinde Amerikan Board Kadınları”, V. Uluslararası Canik Sempozyumu
– Geçmişten Günümüze Şehir ve Kadın Sempozyumu Bildiri Kitabı (1-3 Nisan 2016), C.I, Samsun 2016, s.711-751.
58 Amerikan Board kayıtlarında hakkındaki bilgi hem Uline hem de Dunlap soyisimleri ile ayrı ayrı verilmiştir. http://www.
dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/16843; http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit /items/show/
collection/8/id/15734 (13.07.2018)
59 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/12/id/17445. (13.07.2018)
60 Report of the American Board, 1854, s.99; The Missionary Herald, 1854, s.389; 1855, s.233.
61 Nutting ve ailesi bir buçuk yıl Bitlis’te kaldıktan sonra 31 Ekim’de Diyarbakır’a döndü. PABCFM, Reel 676, No:302. Ayrıca
hayatı hakkında ayrıntılı bilgi için bkz. Alan, “Asur Misyonu …”.

434
Grisell M. McLaren de bir süre Bitlis’te bulunan misyonerlerdendir. Ancak bu durum kendi iradesin-
den ya da örgütün görevlendirmesinden değil, dönemin siyasi olaylarıdan kaynaklanmıştır. McLa-
ren, 24 Kasım 1874’te İskoçya-Glasgow’da dünyaya gelmiş, eğitimini Ohia ve Mount Holyeke okul-
larında 1898’te tamamladıktan sonra misyoner olarak Van’da çalışmak üzere 18 Ağustos 1900’de
New York’tan yola çıkmış ve 3 Kasım 1900’de Van’a ulaşmıştır. 1909-1910 yılları arasında Antep’te
dil çalışmalarının ardından yeniden Van’a gitmiştir. 1915 olaylarında Osmanlı hükümeti yetkilileri
tarafından Bitlis’e gönderilmiş, bir süre burada kaldıktan sonra aynı yılın sonlarında Harput’a geç-
miştir. 10 Ekim 1917’de ülkesine gitmiştir [62].

Bitlis’te Yürütülen Dini Çalışmalar

Bitlis, Asur Misyonu’nun bir merkez istasyonu haline getirildiği andan itibaren şehirde 1859’da teş-
kil edilen bir ibadet yerinde[63] dini çalışmalar başlatılmıştır. Bu çalışmalar üzerinden çok geçmeden
1864’te de bir kilise açılmıştır[64].

Kilisede yürütülen faaliyetlerde her geçen yıl üye sayısı düzenli olarak artmıştır. Bitlis’te yürütülen
dini çalışmalar çerçevesinde oluşturulan dini mekânlar ve bu mekânlarda hizmet verilen cemaatle-
rin sayısı Amerikan Board belgelerinden aşağıdaki şekilde tespit edilmiştir[65]:

Yıl İbadet Yeri Ortalama Cemaat Pazar Okulu Öğrenci Kilise Üye
1859 1 20 - - - -
1860 2 15 - - - -
1861 2 30 - - - -
1862 3 52 - - - -
1863 3 59 1 44 - -
1864 3 65 1 70 1 5
1865 5 105 2 93 1 7
1866 5 161 3 112 1 7
1867 3 175 1 70 1 7
1868 5 193 3 143 1 13
1869 15 478 13 385 1 33
1870 5 360 4 260 2 84
1871 7 310 5 265 2 92
1872 14 420 11 390 2 100
1873 15 410 7 315 2 123
1874 4 200 1 150 1 105
1875 4 220 1 150 1 125
1876 1 210 1 150 1 142
1877 1 200 1 120 1 143
1878 1 210 1 210 1 152
1879 1 220 1 200 1 170
1880 1 225 1 200 1 183

62 http://www.dlir.org/archive/orc-exhibit/items/show/collection/8/id/15239. (13.07.2018)
63 Kayıtlarda şapel olarak belirtilmektedir. The Missionary Herald, 1860, s.71.
64 Tabloda da görüleceği gibi Amerikan Board belgelerinde, Bitlis’te kilise verileri 1864’ten itibaren verilmeye başlanmış ol-
masına rağmen, yıllık raporlar kilisenin kuruluş tarihini 1865 olarak vermektedir. Report of the American Board, 1874, s.28.
65 Tabloda verilen rakamlar Bitlis merkez istasyonu ve ona bağlı dış istasyonlara aittir. PABCFM, Reel 552, No:14, Reel 676,
No: 4, 13, 17, 24, 30, 36, 54, 68, 73, 92, 100, 114; Reel 680, No:7, 25, 45, 58, 79-80, 105, 129, 152; Reel 685, No: 117-118,
147-148, 205, 214, 218-219, 251-253, 275, 277, 279, 296, 316; Reel 694, No:28, 58, 72, 102, 116, 122, 140, 155, 157, 236,
277, 300; Reel 703, No:327, 330, 334, 339, 341, 344, 350-351, 352, 358; Reel 712, No:652-653, 655, 656.

435
1881 2 230 1 120 1 185
1882 4 300 4 170 2 219
1883 2 300 2 140 1 160
1884 2 300 2 140 1 160
1885 17 876 8 445 2 232
1886 19 973 7 359 1 160
1887 17 1055 - 359 2 275
1888 15 1055 - - 2 247
1889 17 1145 - 407 2 236
1890 19 1235 - 215 2 260
1891 11 928 - 447 2 273
1892 18 1095 - 295 2 250
1893 18 1095 - 295 2 250
1894 13 1135 - 180 2 277
1897 13 1135 2 180 2 277
1898 13 1135 - - 2 277
1899 12 1014 3 445 2 244
1900 12 1014 3 445 2 244
1902 16 1242 5 500 2 213
1903 15 1191 5 425 2 213
1904 15 1200 - - 2 223
1908 11 797 4 295 1 117
1909 11 797 4 295 1 107
1910 9 702 4 325 1 131
1911 7 640 4 325 1 137
1913 10 745 8 490 1 128
1914 7 425 3 168 1 132

Tablodan görülebildiği kadarıyla dini çalışmalar, Bitlis bir merkez istasyon olduğu anda itibaren
-araştırma kapsamındaki dönemde- düzenli ve istikrarlı bir şekilde yürütülmüştür. Bu çalışmaların
temelini kilise oluşturmuştur. Tabloda Bitlis istasyonu çerçevesinde iki kilisenin faaliyette bulundu-
ğu anlaşılmaktadır. Bu kiliselerden birincisi 1864’te Bitlis merkezde açılmış ve herhangi bir aksama
olmadan yıllar itibareyle hizmetini devam ettirmiştir. İkinci kilise ise 1870’te Bitlis’in önemli bir dış
istasyonu olan Havadorik’te açılmıştır. Ancak bu kilisedeki çalışmalar fazla istikrarlı olmamıştır.
Kayıtlar incelendiğinde kilisenin bazı yıllar çalışmalarını aksattığı görülmektedir.

Dini çalışmaların diğer bir önemli unsuru ibadet yerleridir. Yine tablo incelendiğinde görülmektedir
ki neredeyse istasyona bağlı teşkil edilen dış istasyonların her birinde birer ibadet yeri olacak şekil-
de sayıları artmıştır. Aynı şekilde buralarda hizmet verilen cemaatin de sayısı istikrarlı bir şekilde
artış göstermiştir. Pazar Okulu da Bitlis’te yürütülen dini çalışmalarda önemlidir.

Genelde Cumartesi sabahları, kilise olan yerlerde, kilise hizmetinden yetişkinler için önce ilahiler söy-
lenmesi ardından da dini okumaların yapıldığı ve Şabat Okulu olarak geçen bu uygulama, Amerikan
Board misyonerlerinin hizmet verdikleri yerlerde Pazar günleri gerçekleştirildiği için çalışmada Pazar
Okulu olarak kaydedilmiştir. Tablo incelendiğinde düzenli olarak bu okullarda dini hizmet alan ce-
maat sayısı verilmiş olmasına rağmen okul sayıları tespit edilemediği için verilememiştir. Ancak bu
uygulamanın Bitlis istasyonu ve bazı dış istasyonlarında hizmete dâhil edildiği görülmektedir.

436
Bitlis’te Yürütülen Eğitim Çalışmaları

Dini çalışmalardan sonra Amerikan Board’ın üzerinde en fazla durduğu ve önem verdiği bir diğer
çalışma alanı eğitim olmuştur. Bu alanda ilkokul seviyesinden başlayarak yüksekokul seviyesine
kadar laik eğitim kurumları açmaya önem vermişlerdir. İlk başlarda dini çalışmalara önem verilip ilk
misyonerlik çalışmalarının bu alanda başlatılmasına rağmen ilerleyen dönemlerde eğitim alanında-
ki çalışmalar dini alandaki çalışmaları geçmiş ve halkın çocuklarının göndermek için rağbet ettiği
okullar eğitim çalışmalarının temelini oluşturmuştur.

Zaten ilerleyen dönemlerde Amerikan Board misyonerlerinin asıl önemli adımlar attığı ve bölgede
etkisini en fazla hissettirdiği çalışmalar bu alanda gerçekleştirilmiştir. Eğitim alanında yürütülen
çalışmalar neticesinde Bitlis’te yürütülen laik eğitim faaliyetlerinin 1861-1914 yılları arasındaki
tablosal verileri aşağıdaki gibi tespit edilmiştir[66]:

Yıl Yüksek Okul Öğrenci Sayısı İlkokul Öğrenci Sayısı Diğer Toplam
Erkek Kız Erkek Kız
1863 - - - 2 30 - 15 45
1864 - - - 2 50 - 62 112
1865 - - - 2 38 - 79 117
1866 1 - 12 3 31 4 6 53
1867 1 - 12 3 37 1 8 58
1868 - - - 3 41 32 25 98
186927 2 15 20 19 169 158 37 389
1870 1 - 20 11 101 66 44 231
1871 1 - 32 10 147 34 30 243
1872 1 - 17 13 - - 30 444
1873 1 - 2228 17 - - 34 449
187429 1 - 21 4 45 67 23 156
1875 1 - 24 4 20 70 11 125
1876 1 - 20 4 40 45 - 105
1877 1 - 21 3 30 40 17 108
1878 1 - 33 4 106 34 8 181
1879 1 - 32 4 75 40 8 155
1880 1 - 24 6 95 60 - 179
1881 2 42 38 3 60 40 - 180
188230 2+2 66 58 7 154 45 8 331
1883 2 60 35 9 120 40 - 255
1884 2 50 38 9 131 50 - 269
1885 2 45 35 24 454 157 48 739
1886 2 40 40 21 491 179 52 802
1887 2 75 40 23 385 215 - 715
1888 2 75 40 23 - - - 855
1889 2 83 40 24 610 216 78 1027
1890 2 100 44 29 557 235 42 982
1891 2 100 45 22 487 247 50 784
1892 2 35 40 27 660 340 32 1107
1893 2 35 40 27 660 340 32 1107

66 Verilen rakamlar Bitlis merkez istasyonu ve ona bağlı dış istasyonlara aittir. PABCFM, Reel 676, No:27, 33, 39, 58, 62, 79,
85, 108, 120; Reel 680, No:16, 32, 54, 69, 88-89, 107, 130, 155; Reel 685, No:120, 138, 204, 222-223, 245-246, 258, 273,
277, 279, 296, 316; Reel 694, No:28, 58, 72, 102, 116, 122, 140, 155, 157, 236-237, 277-278, 300-301; Reel 703, No:327,
330, 334, 339, 341, 344, 350-351, 352, 358; Reel 712, No:652-653, 655, 656.

437
1894 2 33 25 19 604 262 9 94231
1897 2 33 25 19 604 262 - 94232
1898 2 33 25 19 604 262 - 933
1899 2 20 34 19 406 306 - 766
1900 2 20 34 19 406 306 - 766
1902 2 30 34 19 413 246 - 666
1903 2 29 37 15 386 272 658
1904 2 25 35 15 375 260 695
1908 2 32 58 14 303 135 25 553
1909 2 32 58 14 303 135 25 553
1910 2 36 48 10 316 127 - 527
1911 2 31 47 9 288 92 - 458
1913 2 12233 71 13 300 98 591
1914 2 31 41 6 286 139 489

Tablo incelendiğinde görülmektedir ki Bitlis’te ilk eğitim kurumu ilkokul seviyesinde sadece erkek
öğrencilerle 1863’te faaliyetine başlamıştır. Bitlis’te kızlar bu okullara ancak 1866’dan itibaren rağ-
bet göstermeye başlamışlar ve bu yıldan sonra da aksatmadan Amerikan Board örgütünün eğitim
faaliyetlerinden nasiplerini almışlardır. Hatta aynı yıl Bitlis’te yüksekokul seviyesinde açılan ilk eği-
tim kurumu da kızlar için açılmıştır. Erkekler için yüksekokul ancak 1881’de açılmıştır.

Tablo incelendiğinde erkekler için 1869’da açılmış ve 15 öğrenciye eğitim veren bir okul gösterilse
de bu durumun ya verileri kaydetme sırasında bir hatadan kaynaklandığı ya da okulun sadece bir yıl
eğitim verdirkten sonra kapatıldığı düşünülmektedir. Ancak büyük bir ihtimalle bu durumun kayıt
hatasından kaynaklandığı düşünülmektedir. Çünkü ilk açıldığı yıl 15 öğrenci bulabilen bir eğitim
kurumunun Amerikan Board misyonerlerince kapatılması sergilenebilecek bir davranış olarak gö-
rülmemektedir. Kızlar için açılan yüksekokul, 1866’da iki katlı güzel bir binada hizmet vermeye baş-
lamıştır. İlk mezununu dört kişi olarak 1876’da veren okul, 1914’e kadar 50’ye yakın kız öğrenci me-
zun etmiştir. Okul faaliyete geçirildiği andan itibaren paralı eğitim vermiştir. Kabul edilen öğrenciler
aldıkları eğitim hizmetinin bedeli bir şekilde ödemişlerdir. Parası olanlar para ile parası olmayanlar
da buğday, sabun, süt, taze meyve ve çıra ile veya okulda ütü, dikiş, nakış yaparak, halı ve kilim do-
kuyarak, misyonerlerin evlerinde ve okulun sınıflarında temizlik işleri yaparak ödemişlerdir[67].

İlkokul seviyesinde yürütülen eğitim çalışmaları genelde Bitlis merkez olmak üzere bütün dış istas-
yonlara yayılmaya çalışılmıştır. Okul açılmayan yerleşim yerlerindeki öğrencilerin de mevcut okul-
larda eğitim görmesi sağlanmıştır. Bu durumu, Amerikan Board belgelerinde bazı dış istasyonlarda
faaliyet gösteren herhangi bir okul kaydedilmemesine rağmen eğitim gören öğrenci sayıları veril-
mesinden anlamak mümkündür. 31 Aralık 1911 itibariyle Doğu Türkiye Misyonu’nun mevcut beş
istasyonunun (Bitlis, Erzurum, Harput, Mardin, Van) dördünde birer hastane ve Erzurum hariç geri
kalan 3’ünde Harput’ta 2, Mardin ve Van’da birer dispanser olmasına rağmen, Bitlis’te hastane ve
dispanser yoktur. Yani Bitlis’te tıbbi alanda bir çalışma yürütülmemektedir[68].

67 http://bantuhd.blogspot.com/2016/10/bitlis.html. (13.07.2018)
68 PABCFM, Reel 712, No:652.

438
Ancak Bitlis, Doğu Türkiye Misyonu içerisinde yer alan istasyonlarda tıbbi alanda çalışmalar yapıl-
mayan tek merkez olmasına rağmen, 1859’da Dr. Nutting tarafından şehirde bir dispanser açılmış ve
hastalar tedavi edilmiştir/bakılmıştır[69]. Yine Bitlis’te 1902-1904 yılları arasında her ikisi de doktor
olan karı-koca Underwood ailesi, 1903’te Bitlis’te küçük çaplı bir hastane ve bir dispanser açarak
altı aylık bir sürede 1300 hasta tedavi etmişlerdir. Ailenin sağlık nedenlerinden dolayı şehirden ay-
rılmasıyla bu çalışmalar durdurulmuştur.

Bitlis’te Amerikan Board Tarafından Yapılan Harcamalar

Amerikan Board, Bitlis’te -gerek merkez istasyon gerekse bir dış istasyon olarak- yürüttüğü faa-
liyetler için çok ciddi bir mali kaynak ayırmıştır. Yapılacak harcama kalemleri ve ne kadar olması
gerektiği, misyon bölgeleri ve buralara bağlı istasyonlardan gelen raporlar çerçevesinde belirlenmiş
ve çok fazla farklılık göstermemek kaydıyla uygulanmıştır. Harcama kalemleri genel olarak misyo-
nerler ve onlara yardım eden yerli yardımcıların maaşları, yerli kurumlar, eğitim ve kadın çalışma-
larından oluşmaktadır[70]. Bir dönem dolar ($) bir dönem Osmanlı lirası (₤-LT) üzerinden Amerikan
Board kayıtlarında verilmiş olan harcamalar yıl yıl tespit edilmiş olmasına rağmen, özellikle Doğu
Türkiye Misyonu içerisinde kurulan istasyonlar dönem dönem değişiklik göstermiştir.

Mesela 1860-1870 yılları arasında Diyarbakır, Mardin ve Musul verileri birlikte verilmiştir[71]. Ya da
bir dönem Doğu Türkiye Misyonu istasyonu iken 1862-1866 yılları arasında bir istasyon olarak ve-
rilen Arapkir, daha sonra bir dış istasyon haline getirilmiş veya Batı Türkiye Misyonu içerisinde
bir dönem merkez istasyon, bir dönem dış istasyon olarak verilen Trabzon, 1882’de Doğu Türkiye
Misyonu’nun bir istasyonu olarak verilmiştir[72]. Bu değişiklikleri tablo üzerinden düzenli olarak gös-
termek karışıklıkları sebep olduğu için, yapılan harcamaların miktarının ne olduğunu, Bitlis’in aynı
dönemde faaliyet yürütülen istasyon merkezlerine göre durumunu gösterebilmek amacıyla sadece
belli dönemlerin kayıtlarının verilmesi uygun görülmüştür. Bu çerçevede 1860-1867 yılları arasında
Bitlis ve diğer istasyonlara yapılan harcamalar dolar ($) olarak aşağıdaki gibi tespit edilmiştir[73]:

Yıl İstasyonlar Toplam

Arapkir Bitlis Diyarbakır Mardin Musul Erzurum Harput Van
1860 - 2.356 3.277 2.030 3.715 - - - 11.878
1861 - 2.025 3.833 1.475 2.286 - - - 9.869
1862 2.857 2.247 3.474 2.427 2.327 2.382 5.371 - 21.515
1863 1.843 2.532 3.546 2.365 1.137 2.237 5.271 1.839 21.150
1865 2.064 2.444 1.221 2.284 300 2.909 5.858 - 17.710
1866 863 2.568 2.050 1.668 300 3.206 7.787 675 20.047
1867 - 2.531 2.177 1.943 - 3.172 8.215 - 18.868

69 The Missionary Herald, 1860, s.70.

70 Ayrıntılı bir şekilde sınıflandırıldığında bu harcamalar; istasyonda görevli Amerikalı misyonerlerin maaşları, eğitim
için yapılan harcamalar, dış istasyonlarda yürütülen faaliyetler için yapılan harcamalar, kira ve onarım harcamaları,
inceleme gezileri için yapılan harcamalar ile posta ücreti, tıbbi alanda yapılan harcamalar, kütüphaneler için kitap alımı
gibi kalemlerden oluşmaktadır.
71 PABCFM, Reel 676, No:130-146. Ayrıca bu yıllar arasında Bitlis istasyonu için yapılan harcamalar için bkz. Alan, “Amer-
ikan Board’ın Diyarbakır’daki Çalışmaları…”; Alan, “Asur Misyonu …”.
72 Report of the American Board, 1883, s.49.
73 PABCFM, Reel 676, No:129, 130-143, 187.

439
Grafik incelendiği zaman görülmektedir ki, Doğu Türkiye Misyonu içerisinde yer alan sekiz istasyon
merkezi içerisinde %14’lük bir harcama oranı ile Harput ve Diyarbakır’ın ardından Bitlis üçüncü
sırada yer almaktadır.

1880’li yılların ortalarından itibaren Bitlis ile birlikte Erzurum, Harput, Mardin ve Van Doğu Türkiye
Misyonu’nun düzenli istasyonları haline gelmiş ve ilerleyen dönemlerde de bu durum değişmemiş-
tir. Bu istasyonlar içerisinde Bitlis’in önemini anlayabilmek/görebilmek amacıyla Doğu Türkiye Mis-
yonu sınırları içinde Amerikan Board’ın genel çalışmalar ve kadınlar arasında yürütülen faaliyetler
için ödeneklerinin[74] düzenli beş istasyon arasındaki 15 yıllık verileri ve kıyaslanması aşağıdaki şe-
kilde tespit edilmiştir[75].
Genel Çalışmalar İlk 10 Yıl 3 Yıl 2 Yıl
1860-1870 % 1888-1890 % 1893-1894 %
Bitlis 58.805 18 ¾ 55.433 17 ¾ 63.949 19 ¾
Erzurum 72.239 23 66.789 21 ½ 80.915 25 ¼
Harput 75.621 23 ½ 78.427 25 71.413 22 ½
Mardin 77.648 24 ½ 82.768 26 ½ 69.968 21 ½
Van 31.903 10 ¼ 28.985 9¼ 36.280 11
Toplam 316.216 100 312.402 100 322.525 100
Kadın Çalışmaları
Bitlis 12.676 14 10.770 13 ½ 15.535 15
Erzurum 21.390 24 18.683 23 ½ 25.450 25
Harput 27.929 32 25.453 32 31.642 31
Mardin 17.038 19 17.966 22 ½ 15.645 15
Van 9.561 11 6.527 8½ 14.613 14
Toplam 88.594 100 79.399 100 102.885 100

74 Misyonerlere yapılan harcamaların bütün istasyonlarda aynı miktarda olmasından ve misyoner sayısına göre miktarın
artması veya azalmasının, istasyon merkezlerinde yürütülen faaliyete yapılan harcama oranlarını ciddi şekilde etkile-
memesinden dolayı, istasyonlarda yürütülen faaliylerin önemini anlama noktasında bu durum yanıltıcı olduğu için bu
harcama kaleme dikkate alınmamıştır.
75 PABCFM, Reel 694, No:142.

440
Tablo incelendiğinde görülecektir ki Bitlis, beş istasyon içerisinde verilen bütün yıl aralıklarında
hem genel çalışmalar hem de kadın çalışmaları için yapılan harcamalarda dördüncü sırada yer al-
mıştır. Bu durum 20. Yüzyılda da değişmemiştir. Sıralamada Bitlis yerini korumuştur. Bu durumu
1912’de genel çalışmalar için yapılan 7.300 $- 1.659 liralık harcamaların istasyonlara göre taksima-
tına baktığımızda görmek mümkündür[76]:

1912 Yılı Doğu Türkiye Misyonu Genel Çalışma Harcamaları

İstasyon % Harcama (TL)
Bitlis 16 265.44
Erzurum 18 298.62
Harput 25 414.75
Mardin 23 381.57
Van 18 298.62

Sonuç

Sonuç olarak Anadolu coğrafyası ve Doğu Türkiye Misyonu sınırları içinde en dağlık bölgede yer
alan Bitlis, Amerikan Board’un Anadolu’da yürüttüğü faaliyetler içinde ağırlıklı olarak bir merkez
istasyon olarak yer almıştır. 1820’de Osmanlı ülkesine gelen örgütün ancak 1850’li yılların sonunda
çalışma başlattığı şehir, bölgede yer alan diğer çalışma alanları ile kıyaslandığında ise göz ardı edil-
meyecek bir öneme sahip olmuştur.

Amerikan Board, faaliyet yürüttüğü bütün alanlarda öncelikle bir araştırma yaparak, buraların
kendi çalışma amaçlarına uygun bir yer olup olmadığını tespit ettirmeye büyük önem vermiştir. Bu
noktada Bitlis, öncelikle sahip olduğu nüfusun özelliği açısından örgütün dikkatini çekmiştir. 18.
Yüzyılın ortalarında barındırdığı Ermeni nüfusu, 20. Yüzyılın başlarında buna ilave olarak çevre böl-
gelerinde bulunan Kürt nüfusu burada yürütülen çalışmaların başlatılma ve devam ettirilme sebebi
olmuştur. Çalışmalar esnasında da temasa geçilen ve hizmet verilen kitleler ağırlıklı olarak hep bu
azınlık grubu mensupları olmuştur. Şehir ve çevresinde yürütülen çalışmaların verileri incelendiğin-
de de anlaşılmaktadır ki 1860’lı yıllarda Bitlis önemli bir çalışma merkezidir. Ancak 1870’ten sonra
yakınında yer alan Van’a önem verilmeye başlanmış, hatta 1874’ten itibaren on yıllık süre boyunca
bu iki şehirdeki çalışmalar birleştirilerek Van merkez istasyon haline getirilmiştir. Bu dönemde bile
Bitlis’te her alanda yürütülen çalışmalar devam ettirilmiş, burada ikamet eden misyonerler yine şe-
hirden ayrılmamışlardır. On yılın sonunda yine iki şehirdeki çalışmalar birbirinden ayrılmış ve Bitlis
ve Van ayrı ayrı iki istasyon olarak yoluna devam etmiştir.

Sadece Bitlis şehir merkezi değil, etrafında bulunan yerleşim yerleri de Amerikan Board çalışmaları
açısından çok önemli olmuştur. Bölgedeki yerleşim yerleri birer dış istasyon olarak buraya bağlan-
mışlardır. Sayıları her geçen gün artarak devam eden bu dış istasyonların en fazla olduğu dörek 22
ile 1890’lı yıllardır. Bu da göstermektedir ki Bitlis istasyonuna bağlı dış istasyonlar vasıtasıyla geniş
bir bölge Amerikan Board’ın hizmet ve etki alanına girmiştir. Bölgedeki bu durum örgüt tarafından
görevlendirilen misyonerler aracılığıyla devam ettirilmiştir. Genelde şehirde daima bir misyoner ai-
lesinin bulunmasına önem verilmiş, bu aileler görevlendirilen bekâr misyonerler ile desteklenmiştir.
Ancak burada da ilginç bir durum ortaya çıkmıştır. Bitlis’te hizmet veren misyonerler gerek birer
misyoner eşi gerek bekâr bayanlar olmak üzere ağırlıklı olarak bayanlardan oluşmuştur.

76 PABCFM, Reel 712, No:32.

441
Zaman zaman bunlara çevre istasyonlarda görev yapan diğer misyonerler de yardımcı olmuşlar-
dır. Bitlis’te faaliyet alanı olarak çalışmalar önce ibadet yerleri, ardından kiliselerin açılmasıyla dini
alanda başlatılmış ve ilerleyen yıllarda ilkokul ve yüksekokul seviyesinde başlatılan eğitim çalışma-
larıyla desteklenmiştir. Bir dönem geçici olarak, bir dönemde kalıcı olarak şehirde görevlendirilen
misyonerler tarafından sağlık alanında da çalışmalar başlatılmasına, hatta bir hastane kurulmasına
rağmen, Doğu Türkiye Misyonu içinde yer alan istasyonlar içinde sağlık alanındaki çalışmalarda
istikrar sağlanamayan tek istasyon Bitlis olmuştur.

Yürütülen bütün bu faaliyetlerin Amerikan Board’a maddi bir yükü olmuştur. Bitlis istasyonu için
örgüt hatırı sayılır bir harcama yapmıştır. Bu harcamalar, bölgedeki diğer istasyonlara yapılan har-
camalarla kıyaslandığında Bitlis genelde hep son sıralarda yer almıştır. Bu durum Bitlis istasyo-
nunda yürütülen faaliyet alanlarının -ağırlıklı olarak din ve eğitim- diğer istasyonlarda yürütülen
faaliyet alanlarına göre daha sınırlı olmasından kaynaklanmıştır. En azından diğer istasyonlarda her
dönem sağlık alanındaki çalışmalar devam ettirilmiş, bu çerçevede gönderilen misyonerler içinde
daima sağlık personeli bulundurulmuş ve her dönem ya bir dispanser ya da teşkilatlı bir hastane
bünyesinde çalışmalar sürdürülmüştür. Netice itibariyle bu alanda yürütülen faaliyetler bu istasyon
merkezlerine yapılan harcama kalemlerinde Bitlis’e göre fazla bir alan olarak yer almıştır.

Netice itibariyle bir istasyon merkezi olarak Bitlis’te ve ona bağlı dış istasyonlar olarak bölgede
Amerikan Board’un varlığı ve yürüttüğü faaliyetler göstermektedir ki örgüt Osmanlı Devleti bünye-
sindeki -başta Ermeniler olmak üzere- azınlık unsurlara dini ve eğitim alanında verdiği hizmetlerle
farklı bir dünya görüşü kazandırmak istemiştir. Bu çerçevede Bitlis, bölgede Amerikan Board’ın her
şeyiyle belli bir dönem çalışmalar yürüttüğü ve varlığını hissettirdiği bir şehir olarak Osmanlı ülke-
sinde yürütülen misyonerlik faaliyetleri tarihinde yerini almıştır.

Kaynakça

Papers of the American Board of Commissioners for Foreign Missions (PABCFM)

Reel 552, No:14,
Reel 676, No:4, 5, 13, 14, 17, 21, 24, 27, 30, 33, 36, 39, 54, 58, 62, 68, 73, 79, 85, 92, 100, 108, 114
Reel 680, No:7, 16, 25, 32, 45, 54, 58, 59, 69, 79-80, 88-89, 105, 107, 129, 130, 152, 155, 180,
Reel 685, No: 115, 117-118, 120, 138, 147-148, 180, 185, 204, 205, 214, 218-219, 222-223, 245-
246, 251-253, 256, 258, 273, 275, 277, 279, 296, 316;
Reel 694, No:28, 58, 72, 102, 116, 122, 140, 142, 155, 157, 236-237, 277-278, 300-301;
Reel 703, No:327, 330, 334, 339, 341, 344, 350-351, 352, 358;
Reel 712, No:32, 651, 652-653, 655, 656, 1078.

Amerikan Board Yıllık Raporları

Report of the American Board, 1846.
Report of the American Board, 1850.
Report of the American Board, 1853.
Report of the American Board, 1854.
Report of the American Board, 1859.
Report of the American Board, 1860.
Report of the American Board, 1861.
Report of the American Board, 1862.

442
Report of the American Board, 1963.
Report of the American Board, 1864.
Report of the American Board, 1865.
Report of the American Board, 1866.
Report of the American Board, 1867.
Report of the American Board, 1868.
Report of the American Board, 1869.
Report of the American Board, 1870.
Report of the American Board, 1871.
Report of the American Board, 1872.
Report of the American Board, 1873.
Report of the American Board, 1874.
Report of the American Board, 1883.
Report of the American Board, 1886.
Report of the American Board, 1887.
Report of the American Board, 1888.
Report of the American Board, 1889.
Report of the American Board, 1900.
Report of the American Board, 1909.
Report of the American Board, 1910.

Süreli Yayınlar
The Missionary Herald, 1841, 1844, 1853, 1854, 1858, 1859, 1860, 1861.

Tetkik Eserler
Alan, Gülbadi, “Osmanlı Ülkesinde Amerikan Board Kadınları”, V. Uluslararası Canik Sempozyumu
– Geçmişten Günümüze Şehir ve Kadın Sempozyumu Bildiri Kitabı (1-3 Nisan 2016), C.I, Samsun
2016, s.711-751.
__________, “Amerikan Board Misyonerlerinin Diyarbakır’daki Çalışmaları ve Bölge Halkı Üzerindeki
Etkileri”, Uluslararası Tanzimat’tan Cumhuriyet’e Diyarbakır Sempozyumu, 2-3 Kasım 2017 Diyar-
bakır (Yayın aşamasındadır);
__________, “Amerikan Board Örgütü’nin Ortadoğu Bölgesindeki Teşkilatlanmasında Asur Misyo-
nu’nun Önemi (1851-1860)”, IX. Uluslararası Canik Sempozyumu –Medeniyetler Merkezi ve Büyük
Güçlerin Hedefi Ortadoğu-, 6-8 Nisan 2018 Samsun (Yayında).
Anderson, Rufus, History of the Missions of the American Board of Commissioners for Foreign Mis-
sions to the Oriental Churches, Vol.II, Boston 1872.
Elmastaş, Necmettin, M.Sait Şahinalp-Veysi Günal, “Bitlis İli Köy Adlarına Coğrafi Açıdan Bir
Yaklaşım”, VII. Uluslararası Van Göhü Havzası Sempozyumu (04-07 Ekim 2011), Editör Oktay
Belli-Vedat Evren Belli, Bursa 2013, s.576-593.

Internet Siteleri
https://catalog.hathitrust.org/
www.dlir.org/ Digital Library for International Research (DLIR)
https://www.houshamadyan.org/
https://www.facebook.com/AnatolianArmenians/posts/1128965703865146:0
http://bantuhd.blogspot.com/2016/10/bitlis.html.

443
 AMERİKAN BOARD’UN BİTLİS’TEKİ VARLIĞI
ÇERÇEVESİNDE BİTLİSLİ PROTESTAN KADIN MİSYONER
GRACE HIGHLEY KNAPP’IN FAALİYETLERİ

Dr. Öğr. Üyesi Celal ÖNEY

Muş Alparslan Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, c.oney@alparslan.edu.tr

Giriş

Bitlis, stratejik konumu sayesinde bulunduğu coğrafyaya ve çevresine hâkim olmak ve kontrol et-
mek isteyen siyasi güçlerin değil aynı zamanda Hristiyan misyoner örgütlerin de konuşlanmak iste-
diği bir şehirdi. Başta Katolik olmak üzere Protestan ve Rus işgali ile birlikte Rus Ortodoks misyoner
örgüt ağının gündeminde olan Bitlis, Osmanlı başkenti İstanbul’dan uzak olması ve kendine has
korunaklı ve ulaşımı oldukça zor bir coğrafyada kurulmuş olmasına rağmen doğu ile batıyı, güney ile
kuzeyi birbirine bağlayan yolların kesiştiği bir noktada bulunması özellikle Hristiyan misyonlar için
merkez haline gelmesinde önemli bir rol oynamaktaydı.

Batı ülkelerinden gelen Protestan ve Katolik misyonerlerin Kafkasya, İran, Nasturi, Kürt, Doğu Ana-
dolu ve Güneydoğu Anadolu misyonlarına nakledilmesinde Bitlis şehri her ne kadar misyoner da-
ğıtım merkezi rolü üstlense de şehre intikal eden misyonerlerin dil öğrenme, araziyi tanıma, iklime
alışma ve bölgedeki yerel halklar hakkında bilgi edinme konularında da misyonerlere sunduğu staj
olanağı ile de sahip olduğu değeri artırmaktaydı.[1]

19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Anadolu’nun en ücra köşelerine bile yayılmaya başlayan
ABD’li bir Protestan örgüt olan ABCFM (American Board of Commisioners for Foreing Missions)’nin
misyonerleri, rakipleri Katolik misyonerlerin Anadolu coğrafyasındaki dört yüzyıllık tecrübelerine
rağmen onları da hayret içinde bırakan bir hızla kısa sürede okul, hastane ve yetimhane ağını örme-

1 David Brever Eddy, What Next in Turkey: Glimpse of the American Board’s Work in the Near East (Boston: Taylor Press,
1913), 122–23

445
ye başlamışlardı.[2] Okyanus ötesinden kalkıp aylarca süren yolculuklara katlanarak Anadolu’nun en
ücra köylerine ulaşıp kısa sürede misyon teşkilatını konuşlandırmanın gerisinde mutlaka bir tecrü-
be ve yerel bilgileri sağlayacak bir veri kaynağı olmalıydı. ABD’li misyonerlerin Protestanlığı yaymak
amacıyla Anadolu’daki faaliyetleri gelişi güzel olmayıp belli bir sistematiğe dayandırılmakta ve ör-
gütün yayılım yönü kasten doğuya ve Osmanlı Ermenilerine doğru kaydırılmaktaydı. H. O. Dwight,
Eli Smith[3], Pliny Fisk ve Levy Parsonsgibi öncü misyonerler, örgütün ihtiyaç duyduğu yerel demog-
rafik ve coğrafi bilgileri Osmanlı coğrafyasına yaptıkları seyahatler sırasında elde ederek kitaplaş-
tırmışlardı.[4] Fizibilite dönemi olarak adlandırılan süreçte ABCFM örgütünün Osmanlı topraklarında
kimi, nasıl, neden ve nerede etki altına alacağının tartışması yapılarak örgütün geleceğinin ne yönde
şekilleneceğine karar verilmişti.

Anadolu’dan ibaret olmayan Osmanlı topraklarının tümünü misyonerlik faaliyetleri için uygun bir
saha olarak gören ABCFM örgütü, imparatorluğun sahip olduğu demografik yapının dünyanın bu
bölgesinde Protestanlığın yayılması için bir şans olarak kabul etmekteydi.[5] 19. yüzyılın ilk yarısında
Osmanlı İmparatorluğu’nun Bilad-ı Şam bölgesinde etkili olmaya çalışan ABCFM örgütü yüzyılın
ikinci yarısında ise özellikle Osmanlı İmparatorluğu’nun topraklarındaki Protestan azınlığı 1850’de
Millet olarak kabul etmesi ve Hristiyanlar arasında din değişimini bir nebze serbest bırakması ile
Anadolu coğrafyasında ağırlığını hissettirmesine neden olmuştu. Anadolu’da yerleşik Yahudileri,
Rumları, Müslümanları ve Ermenileri hedef alan örgüt, farklı nedenlerden dolayı sadece Osmanlı
Ermenileri arasında kendisine başarı şansı görerek Ermenilerin yaşadığı coğrafyaya paralel bir ya-
pılanma içerisine girmeye çalışmıştı.[6] Misyoner eşlerinin sahada erkek eşlerine yardımcı olmak için
misyona katılması ile önemli bir ivme kazanan Anadolu’daki Protestan hareket, her ne kadar asli
görevi sadece Protestanlığa insan kazandırmak olsa da bu görevin sadece dualar ile gerçekleşeme-
yeceğinin farkına kısa sürede vararak okullaşma ve sağlık ağı kurmanın yanında yetimhane inşa
etme çalışmalarına hız vermişti. ABD’den gelen eğitimli bekâr bayan misyonerlerin de ABCFM’nin
Anadolu’daki misyonlarına katılması ile birlikte Protestan propagandası yeni bir boyut kazanarak
toplumun temeli olan aileye, kız çocuklarının eğitimi ile ulaşmayı başarmıştı.[7]

2 Amerikan Board adlı Protestan misyoner örgütün özellikle Anadolu coğrafyasındaki örgütlenmesi ve meydana getirdiği
okul, hastane ve yetimhane ağı hakkında daha fazla bilgi için bknz:Uygur Kocabaşoğlu, Kendi Belgeleriyle Anadolu’daki
Amerika: 19. Yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu’ndaki Amerikan Misyoner Okulları, 3.baskı (İstanbul: İmge Kitabevi, 2000)
3 Eli Smith ve Harison Otis Dwight adlı misyonerler Anadolu coğrafyasına ayak basan ABD’li ilk misyonerlerdendi. Bu
misyonerlerin görevi Anadolu’da yaşayan halkların kimler olduğunu öğrenmek ve misyonun nerede nasıl ve kimler için
kurulacağına yardımcı olmak amacıyla bilgi toplamaktı. İzmir’den başlayan seyahat Tebriz kadar uzanmış ve elde edilen
bilgiler kendilerinden sonra bu topraklara gelecek misyonerler için adeta bir kılavuz kitabı şeklinde hazırlanarak Re-
searches in Armenia adı altında iki cilt şeklinde yayınlanmıştı.Eli Smith and H. G. O. Dwight, Researches of the Rev. E.
Smith and Rev. H.G.O. Dwight in Armenia: İncluding a journey through Asia Minor, and into Georgia and Persia, with
a visit to the Nestorian and Chaldean Christians of Oormiah and Salmas, Elibron Classics series ([Chestnut Hill, MA]:
Elibron Classics, 2005)
4 Pliny Fisk ve Levy Parsons adlı misyonerler ise Osmanlı topraklarındaki seyahatlerini Kudüs’e doğru gerçekleştirmişler-
di. Misyonerlerin gezi esansında karşılaştıklarını Amerika ile kıyas etmesi ortaya bir hayli ilginç bir eserin çıkmasına
neden olmuştur. Ayşe Aksu, Osmanlı’da İki Amerikali Misyoner: Levi Parsons ve Pliny Fisk’in Anadolu ve Kudüs seyahat
raporları, 1819-1825, Batı’nın gözüyle Türkler 14 (İstanbul: Dergâh, 2015)
5 Gerald H. Anderson, Biographical Dictionary of Christian Missions (New York: Macmillan Reference USA, 1998)
6 Cemal Yetkiner, “American Missionaries, Armenian Community, and the Making of Protestantism in the Ottoman Em-
pire, 1820-1860” (Unpublished PhD Thesis, City University of New York, Graduate Faculty, 2010), 52
7 Gülbadi Alan, “Amerikan Board Okullarında Yürütülen Misyonerlik Faaliyetleri,” Jouranal of Islamic Research 4, no. 20
(2007): 466

446
Yapılan yıllık toplantılarda ABCFM’nin Anadolu’daki geleceği hakkında misyonerler arasında süren
tartışmalar Türkiye Misyonu’nun batı, doğu ve merkezi olmak üzere üç bölgeye[8] ayrılması üzerinde
uzlaşarak misyonerlerin mıntıkaları belirlendi. Her bölgenin merkezi bir istasyonu ve bu merkez
istasyona bağlı dış istasyonlar şeklinde örgütlenme yapısına giden ABCFM örgütü[9] misyonerlerine
devamlı telkinlerde bulunarak yeni dış istasyonların tespit edilmesi ve misyon sahasının genişle-
tilmesi için çevre köylere seyahat edilmesi talebinde bulunmaktaydı.[10] Hasta, dul ve yetim tespiti
yapılan seyahatler[11] misyonerler için zorlayıcı olsa da bir hayli verimli geçerken özellikle yüzyılın

8 ABCFM’nin Anadolu’daki örgütlenmesinin ana yapısını merkez istasyonlar ve bu istasyonlara bağlı dış istasyonlar ve
ayrıca dış istasyonlara bağlı uç istasyonlar şeklinde meydana getirilen bir ağ meydana getirmekteydi. Misyon istasyon-
ları arasında bölgesel bir bölünme bu dönemde söz konusu değildi. Fakat misyonun her yıl önceden belirlenmiş farklı
merkez istasyonlarda misyonun geleceği için alınması gereken kararların tartışıldığı yıllık toplantılara katılan misyon
şeflerinin önemli bir zaman ve maddiyat kaybına yol açması ABCFM örgütünü Anadolu misyonunu 3 ana bölüme ayır-
masına neden oldu. Böylelikle 1856 yılında merkezi Antep şehri olmak üzere Maraş, Urfa, Antakya ve Halep şehirleri mi-
syonun Merkezi Türkiye Misyonu (Central Turkey Mission)’nu oluşturdu. 1860 yılında ise Erzurum, Harput, Arapkir, Van,
Diyarbakır, Mardin ve Musul şehirleri misyonun Doğu Türkiye Misyonu bölümünü oluşturdu. Örgütün batı misyonunu
(Western Turkey Mission) ise İstanbul, Edirne, İzmir, Bursa, İznik, Trabzon, Merzifon, Sivas, Tokat ve Kayseri şehirleri
meydana getirmekteydi. Üç bölgeye ayrılan Anadolu’daki ABCFM yapılanması yönetimsel olarak kolaylık ve maddi olar-
ak da tasarruf elde etmeyi umuyordu. Bu misyon bölgeleri merkezi Boston’da bulunan örgütün sekreterliğinin gözetimi
altında hareket ederek yeniden yapılanma yoluna girdiler. Daha fazla bilgi için Bknz: American Board, Condensed Sketch
of thhe Mission of the American Board in Asiatic Turkey (Boston: American Board, 1908), 17–19
9 ABCFM’nin Anadolu’daki yapılanmasının ilk dönemi veya hazırlık dönemi diye nitelendireceğimiz 1841’den 1846 yılına
kadar uzanan süre içerisinde beş önemli misyon istasyonu oluşturulmuştu. Bu istasyonlar 1831’de İstanbul, 1833’de
İzmir, 1834 Bursa, 1836’da Trabzon ve 1839’da ise Erzurum olarak belirlenmişti. Misyon merkezleri olarak kabul edilen
bu şehirlerde gelen misyonerlerin ilk işi ülkenin dilini öğrenmek, konuşulan yerel dillerden en az birine hâkim olmak,
insanların özelliklerini tanımaya çalışmak ve onlar ile iletişim kurmak, okul açmak için eldeki imkânları araştırmak ve
misyonerlerin güvenliğini sağlamak için gerekli önlemlerin neler olabileceğini ortaya çıkarmaktı. Misyonerler için en
zor aşama olan dil engeli, aşıldıktan sonra çevrelerindeki insanlar ile iletişim kurup onların güvenini kazanmanın yol-
ları aranmaktaydı. Bu sürecin en önemli parçalarından biri de İncil’in hem ülke diline hem de halk arsında konuşulan
yerel dillere çevrilmesi ve dağıtılması idi. Matbaa kullanmayı bilen misyonerler bu istasyonlarda açtıkları okullarda ih-
tiyaç duyulan yazınsal materyalin hazırlanmasının yanında halka dağıtılması planlanan kitap, broşür, afiş ve risalelerin
basılması görevini de üstlendiler. Anadolu’daki herkese Protestan propagandası yapmayı hedefleyen ABD’li misyonerler
Rum, Yahudi ve Müslümanlar arasında başarılı olamayacaklarını kısa sürede anlayarak geleceklerini Ermeni azınlığında
görerek bu topluluğa yöneldiler. Amaçları yeni Ermeni kiliseleri meydana getirmek olmayan misyonerlerin, hali hazır-
da bulunan Ermeni kiliselerini reforma etmek ve bu süreç içerisinde Ermenileri Protestanlığa kazandırarak dini kurtu-
luşlarını sağlamaktı. Bu dönem sırasında Protestan misyonerlerin karşılaştıkları en önemli sorunlardan biri de Ermeni
kiliselerinin sahip olduğu ruhban sınıfı idi. Bu sınıf her ne kadar Amerika’dan gelen ve kendilerine özellikle eğitim alanın-
da yardım etme niyetinde olduğu görünümünde olan misyonerler ile ilk başlarda iyi ilişkiler kurumuş olsa dahi ilerleyen
zamanlarda misyonerlerin gerçek amaçları öğrenilince misyonerlerin baş düşmanı haline geleceklerdi. Katolik misy-
onerlik faaliyetleri sonucu önemli bir deneyim yaşamış olup Ermeni milletinin bölünmesine şahit olan Ermeni ruhban
sınıfı Protestan misyonerlerin de aynı durumu tekrarlayacağı düşüncesiyle Protestan misyonerlik faaliyetlerine önemli
ölçüde engel olmaya başlamıştılar. Anadolu’daki Protestan misyonerlik faaliyetlerinin ilk dönemi Ermeni ruhbanının
etkisini azaltma ve okullaşma yolu ile çeşitli bölgelerde Protestan nüvenin oluşturulması işi ile meşgul olundu. 1846-
1866 yılları arasında geçen 20 yıllık bir zaman dilimini ise ABCFM’nin Anadolu’da büyüme ve organize olma sürecini
içerdiğinden dolayı misyonun ikinci dönemi olarak adlandırılabilir. Bu süreçte ABCFM’nin merkez istasyon şehri 5’ten
24’e yükseldi. Merkezi Türkiye Misyonun merkezi olarak addedilen Antep 1849 yılında, Musul 1850’de, Dicle üzerinde
bulunan Diyarbakır 1850’de, Anadolu’nun merkezinde bulunan Merzifon 1857’de, Doğu Türkiye Misyonunda bulunan
Arapkir 1853’de, Tokat, Kayseri şehirleri 1854’de, Maraş, Harput, Sivas, Halep şehirleri 1855’de Urfa, İznik, Antakya
şehirleri 1856’da Mardin, Bitlis ve Edirne şehirleri 1858’de ve son olarak 1863’de Adana şehri Amerikan misyonunun
Protestan varlığı oluşturmaya çalıştığı önemli merkezlerdi. Üçüncü dönem, 1866-1896 yılları arasında geçen 30 yıllık
zaman dilimini kapsayan bu dönemde Anadolu’nun neredeyse her şehrine yayılmış Amerikan varlığı en parlak dönemini
yaşamıştı. Eğitim alanında öğrenci sayısını artırmış, Protestan kiliselerin dağılım alanını genişletmiş ve bu kiliselere üye
olan Protestan cemaatlerin sayısını oldukça artırmış gözükmekteydi. Yine bu dönem zarfında Van şehri (1872) doğu mi-
syon bölgesinin önemli bir istasyonu haline getirilmiş, Maraş Teoloji Semineri (1871) ilk mezunlarını vererek Protestan
kiliselerinde ilk görevlerine atanmışlardı. 1872 yılında İstanbul’da kurulan İncil Evi (Bible House), misyona hem maddi
hem de siyasi destek sunarak misyonun ivmelenmesinde önemli bir rol oynamıştı. Bu dönem aynı zamanda ABCFM’nin
Anadolu’nun önemli stratejik şehirlerinde yüksekokullar, seminerler, kolejler ve tıp okullarını açtığı dönem olarak da
bilinir. American Board, Condensed Sketch of thhe Mission of the American Board in Asiatic Turkey, 12–35
10 Devrim Ümit, “The American Protestant Missionary Network in Ottoman Turkey, 1876-1914,” International Journal of
Humanities and Social Science 4, 6 (1) (April 2014): 38
11 Misyonerlerin gerçekleştirdikleri seyahatlerin çeşitli amaçları bulunmaktaydı. Bölgeyi tanımak, bölgenin doğal zengin-
liklerinin neler olduğunu tespit etmek, bölgenin coğrafi ve demografik haritalarını hazırlamak, konuşulan dillerin neler
olduğu hakkında fikir edinmek ve bölgede hâkim kişileri tespit ederek bu kişiler ile iyi ilişkiler geliştirmek bu maçlardan
bazılarıydı. Misyonerler elde ettikleri bu bilgileri düzenli bir şekilde ABCFM örgütünün Boston’daki merkezine ulaştır-
arak ayrıca bir casus vazifesi de üstlenmekteydiler. Bilgi toplama süreci misyonun genişlemesi veya hangi yöne doğru
genişlemesi gerektiği bu bilgiler ışığında gerçekleşeceği için bu süreç misyonerlerce oldukça dikkate alınmaktaydı.

447
sonlarına doğru artan Ermeni isyanları sonucu oluşan Ermeni ve Müslüman yetimler[12], ABCFM
misyonerlerine misyonun istenilen sahaya doğru genişlemesini mümkün kılmaktaydı. Misyon böl-
gesinde Protestan varlığının oluşumu ve bu varlığın nesillere aktarılmasını geleceğin anne adayları
olan kız çocuklarında gören misyonerler, kız çocuklarının eğitimine büyük önem vererek özellikle
yatılı kız okullarının bir çok misyon istasyonda açılmasını sağladılar. Bu tür okullara kaydedilen kız
öğrencilerin mümkün derecede okulda misyonerlerin etkisi altında kalması için velilere bile maaş
ödenmesi gibi birçok farklı stratejiler izleyen misyonerler, bu okullarda daha çok bayan misyoner
görevlendirmek için ABD’deki merkezden bayan misyoner[13] talebinde bulunurken aynı zamanda
kendilerine yardımcı olmaları için eğittikleri yerel yardımcıları da bu okullarda görevlendirerek yerel
halkın bu tür yatılı okullara yabancılaşmasını da engellemeye çalıştılar.[14]

Anadolu’da Protestanlığı yayma aşkı ile hizmet etmeyi hedefleyen misyonerler, gayretlerinin mey-
vesini görmek için uzun süre beklemek zorunda olduklarının farkındaydılar fakat hiçbir şeyin bu
kutsal görevden daha önemli olamayacağını zihinlerine kazımışlardı. Bazı bekâr erkek misyonerler
çalıştıkları sahada misyonerlik faaliyetinde bulunan bekâr bayan misyonerler ile evlenerek bu sü-
reyi böyle geçirmek isterken bazı misyonerler de ailelerini çalıştığı bölgeye getirerek misyonerlik
mesleğini bir aile mesleği haline getirerek birkaç nesil çalıştığı sahada hizmetini doldurmaya çalıştı.
Anadolu coğrafyasında bu tür misyonerlerin sayısı oldukça fazladır. Bu araştırmamızda incelemeye
çalışacağımız Grace H. Knapp adlı Amerikalı bayan yıllarca Bitlis’te Protestanlık propagandası gö-
revinde bulunan Knapp ailesinin Bitlis’te doğmuş bir ferdidir. Çalışmamızı Grace H. Knapp ile sınırlı
tutarak bu misyonerin Bitlis’teki ABCFM misyonu içerisindeki görevlerine ve ABD’deki yaşamı süre-
since yazdığı eserlere değinerek Grace H. Knapp’ın Bitlis’teki ABCFM misyonunun şekillenmesinde
nasıl bir katkı yaptığını ortaya çıkarmaya çalışacağız.

Grace Higley Knapp’ın Kısa Biyografisi

Grace Higley Knapp, 1870 yılının Kasım ayının 21. günü Bitlis’te doğmuştu. Papaz olan babası Ge-
orge Cushing Knapp ile yine bir misyoner olan annesi Alzina Churchill Knapp 1858 yılında Bitlis’e
gelmişlerdi. Aslında Knapp ailesi Bitlis’e hareket etmeden önce asıl görev yerleri olan Diyarbakır’da
ikamet etmekteydiler. Fakat yaz mevsimlerinde Diyarbakır’ın oldukça sıcak olması sağlıkları açısın-
dan tehlike yaratırken misyoner meslektaşlarından edindikleri bilgiye uyarak yaz mevsimi Diyarba-
kır’a göre serin geçen Bitlis’e hareket etmeyi seçmişlerdi.[15] İlerleyen yıllarda ABCFM’nin Bitlis, Erzu-
rum ve Van misyonlarında öğretmen olarak çalışacak olan Grace Higley Knapp, 12 yaşına geldiğinde
annesi tarafından tatil ve çocuklarının eğitimi için 1883 yılında Amerika’ya götürüldü.

12 Amerikalı misyonerlerin uyguladıkları genişleme stratejisinde yetimhane açmanın önemli bir yeri bulunmaktaydı. Mi-
syon, farklı bir coğrafi bölgede veya yerleşim biriminde örgütlenmek istiyorsa farklı alanlarda yetim toplanıp istenilen
bölgede yetimhane açılarak yetimlerin bu yetimhanede barındırılmasına çalışılmaktaydı. Bu durum bu alana erkek ve
bayan misyonerlerinde intikalini gerekli kıldığı için yetimhanede çalışmak için bölgeye gelen misyonerler ileriki aşam-
ada büyüyen çocuklara farklı derecede okullar açmakta ve bu okullarda çalışan misyonerlerce siyasi koruma sağlamak
amacıyla da konsolosluk hizmetlerinin talep edilmesi, farkında olmadan alanda Amerikan varlığının oluşumunu başlat-
maktaydı. 1880-1915 yılları arasında Anadolu’nun farklı alanlarında yaşanan Ermeni isyanları sonucu meydana gelen
Ermeni dul ve yetimleri, misyonerlere bu imkanı tanımıştı. ABD’li misyonerler sadece Ermenilerin barındırıldığı yetim-
haneler kurmak istemiyor aynı zamanda Doğu Anadolu’nun Rus işgaline uğraması sonucu hem Rusya’dan Anadolu’ya
göç etmek zorunda kalan Müslüman mültecilere hem de Anadolu’da Rus-Osmanlı savaşı sonucu işgale uğramış şehirl-
erde ortaya çıkan yetim nüfusuna da hizmet vermek istiyorlardı.
13 Andrea Walton, Women and Philanthropy in Education, Philanthropic and nonprofit studies (Bloomington, IN: Indiana
University Press, 2005)
14 Dana L. Robert, “The Influence of American Missionary Women on the World Back Home1,” Religion and American Cul-
ture: A Journal of Interpretation 12, no. 01 (2002), https://doi.org/10.1525/rac.2002.12.1.59 Esra Danacıoğlu, “Osmanlı
İmparatorluğunda Amerikan Board Okulları ve Ermeniler,” Çağdaş Türkiye Tarihi Arşt. Dergisi 3, no. 10 (2000): 137–40
15 Grace H. Knapp, The Tragedy of Bitlis (New York, Chicago: Fleming H. Revell company, 1919), 96–112

448
Vermont, Massachusetts, ve Illinois şehirlerinde eğitimine devam eden Grace H. Knapp, 1889 yı-
lında Mount Holyoke Semineri[16] ve Koleji’ne kayıt yaptırarak eğitimine başladı.[17] Bu okuldan 1893
yılında mezun olarak Bitlis’te 1868 yılında misyoner kardeşler Bayan Mary A. C. Ely ile Chalotte Ely
tarafından açılan ve idare edilen Bitlis Kız Semineri ya da bilinen diğer adıyla Mount Holyoke Bit-
lis Kız Semineri’nde öğretmenlik görevine başladı. Grace H. Knapp, 1893-1895, 1898-1902, 1910-
1913 yılları arasında Bitlis’te misyonerlik görevini öğretmen olarak sürdürürken diğer taraftan da
Erzurum’daki Amerikan mektebinde 1896-1898 yılları arası ve Van’daki Amerikan mektebinde ise
1913-1915 yılları arasında da öğretmen olarak görev yaptı. Osmanlı İmparatorluğu’nun Birinci Dün-
ya Savaşı’na girmesi ile misyonerler için oluşan tehlike ve Bitlis’in Ruslar tarafından işgal edilmesi
ile gelişen yabancıların sınır dışı edilmesi sürecinde Grace H. Knapp, Ekim 1915 yılında Amerika’ya
dönmek zorunda kaldı.[18] Amerika’ya dönüşünden sonra inzivaya çekilmeyerek aktif misyonerlik
yaşamına devam eden Grace H. Knapp, 1915-1919 yılları arasında ABCFM örgütü için hazırladığı
broşürleri yayınlarken aynı zamanda başta Bitlis olmak üzere Van ve Erzurum’da görevi esnasın-
da bulunurken edindiği tecrübeleri ve anılarını içeren kitaplar kaleme alarak bu kitapları yayınladı.
1916 yılında yayınladığı Van’daki Misyon[19] (The Mission at Van, in Turkey in War Time) adlı eseri-
nin yanında 1919 yılında yayınladığı Bitlis’in Trajedisi[20] (The Tragedy of Bitlis) ve Van’daki Ameri-
kan Misyonunda görevli Dr. Clarence D. Ussher ile ortak 1917 yılında yazdığı Türkiye’de Amerikalı
Bir Doktor[21] (An American Physician in Turkey) adlı kitapları misyoner Grace’in oldukça bilinen
eserleridir. Grace H. Knapp, bir yandan anılarından ibaret olan kitaplarını kaleme alırken diğer yan-
dan 1918-1923 yılları arasında Ermeni ve Suriyeliler için Amerikan Hayır Komitesinin (American
Committee for Armenian and Syrian Relief) (1919 yılında NER olarak bilenen Yakındoğu Muavenet
Örgütü) New York’taki şubesinde kadrolu yazarlık görevinde de bulundu. 1923-1940 yıları arasında
ABCFM örgütünün Boston ve Massachusetts’deki merkezlerinde The Missionary Herald adlı süreli
yayında editörlük yaptı. 14 Mart 1953 yılında 82 yaşında vefat eden Gracae H. Knapp yaşamı bo-
yunca misyonerlik görevini aktif olarak sürdürmeye çalışmış bir kişilikti.[22]

Grace Higley Knapp’ın Mount Holyoke Koleji’ndeki Arşivi Hakkında

Grace H. Knapp, ölmeden önce kişisel arşivini Mount Holyoke Koleji’ne bağışlamıştı. Bugün bu arşi-
ve kısmen çevrimiçi şekilde ulaşmak mümkündür. Ancak arşiv kurumunun koyduğu bazı kısıtlama-
lar -örneğin hazırlanmış olan arşiv sistemine üye olunması gibi- bazı belgelerin çevrimiçi erişimini
kısıtlasa da arşiv sistemi memnuniyet derecedeki evrakı çevirimiçi erişime açmıştır.[23] Amerika’da
bayan misyoner yetiştiren kurumların başında gelen ve oldukça tanınmış olan Mount Holyoke
Semineri ve Koleji sadece Osmanlı topraklarında konuşlanmış Protestan Amerikan misyonlarına
bayan misyoner göndermeyip dünyanın neredeyse tüm bölgesine yayılmış olan Amerikan misyon

16 South Hadley Mass, History of Mount Holyoke Seminary During Its First Half Century, 1837-1887 (Yayım Yeri Yok:
Springfield, Mass.: Springfield Printing Company, 1887)
17 Wikipedia, “Grace Knapp,” accessed July 11, 2018, https://wikivisually.com/wiki/Grace_Knapp
18 Five College Archives and Manuscript, “Biographical Note,” accessed July 21, 2018, https://asteria.fivecolleges.edu/find-
aids/mountholyoke/mshm218_bioghist.html
19 Grace Higley Knapp, The Mission at Van: In Turkey in War Time (New York: Privt. print. [Prospect press], 1915)
20 Knapp, The Tragedy of Bitlis
21 Clarence D. Ussher and Grace H. Knapp, An American physician in Turkey: A Narrative of Adventures in Peace and War
(London: Sterndale Classics, 2002)
22 Five College Archives and Manuscript, “Grace Knapp’s Archive’s Scope and Contents of the Collection,” https://asteria.
fivecolleges.edu/findaids/mountholyoke/mshm218_scope.html
23 Grace Knapp’ın arşiv evrakının hangi tür belgeleden oluştuğu ve bu belgelerde hangi konuların işlendiğini listeleyen
bölüm için Bknz:“Mount Holyoke Archive,” http://asteria.fivecolleges.edu/findaids/mountholyoke/mshm218.html; On-
line arşive erişmek ve arşivin arama motoruna “Bitlis” kelimesi yazıldığında Bitlis şehrinde görev yapmış tüm Amerikalı
bayan misyonerlerin erişime açık evrakına ulaşılabilinir.“Mount Holyoke Archive,” accessed July 21, 2018, https://com-
pass.fivecolleges.edu/collections/archives-and-special-collections

449
sahalarına yardımcı bayan misyoner göndermekteydi.[24] Diğer taraftan Mount Holyoke, Amerika’da
bayan misyoner yetiştiren tek merkez de değildi. Amherst, Hampshire, Mount Holyoke ve Smith ko-
lejlerinin yanında Massachusetts’teki Amherst Üniversitesi (University of Massachusetts Amherst)
de Amerika’da özellikle İkinci Büyük Dini Aydınlanma (Second Great Awakening) sonrası Protes-
tanlığın Amerika’daki ulusları birbirine bağlayan bir unsur olarak kabul edilmesi ile ortaya çıkan
misyoner örgütlere bayan misyoner yetiştiren önemli merkezlerdi.

Bu nedenle bu kurumların arşivi oldukça zengindi. Dünyanın farklı alanlarında görev yapan bu mis-
yoner, kurumla olan ilişiklilerini bitirmeyerek tecrübelerini bu okulların yayın organlarına mektup
ve resim şeklinde intikal ettirerek diğer misyoner adaylarının da hem bilgilenmesini hem de misyo-
nerlik mesleğine imrendirilmesine yardımcı olmaktaydı. Yukarıda belirttiğimiz beş kurumun sahip
olduğu arşiv) ortak bir projede (Five College Archives and Manuscript Collections) kullanıcılara açıl-
mış vaziyette bulunmaktadır. Bu arşivlerde misyonerlerin yayınlanmış ve yayınlanmamış evrakı yer
almaktadır. Bu evraklar arasında resimler, mektuplar ve broşürler önemli bir yekûn oluşturmakla
birlikte özellikle yerel tarih veya şehir tarihi çalışmalarında da kullanılabilir.

Grace H. Knapp’ın Mount Holyoke Koleji’ndeki arşivi ise yayımlanmış ve yayımlanmamış yazıları,
misyonerlik görevini yerine getirirken bulunduğu alanlarda elde etmiş olduğu fotoğraflar, misyon
merkezi ile olan yazışmalar ve kişisel bilgilerin yer aldığı bazen el yazısı ile bazen de daktilo edilmiş
belgelerden meydana gelmektedir. Bu evrakın büyük bir bölümü 1895 ve 1915 yılları arasında Grace
H. Knapp’ın Bitlis, Erzurum ve Van şehirlerinde genellikle öğretmen misyoner olarak görevleri ve bu
görevlerin icrası sürecinde edindiği tecrübeler ile ilgilidir. Grace H. Knapp’ın evrakında yer alan mek-
tuplardan bazılarını özetlemeye çalıştığımızda özellikle 1915 yılının Haziran ve Temmuz aylarında
James L. Barton’a yazdığı iki mektupta 1915 Van Ermeni isyanı sonrasında yaşananları tasvir ederek
şehirde taze yiyecek ve zahire kıtlığı hakkında bilgi vermektedir.[25] Ayrıca Osmanlı Devleti’nin dâhil
olduğu Birinci Dünya Savaşı’nın Van’da nasıl cereyan ettiği Türk, Alman ve Rus ordularının nasıl
bir düzende hareket ettiğini açıklayarak Rus ordusunun Van’a girerken önüne kattığı Müslüman
mültecilerin durumlarını ve Müslüman kadın ve çocukların Amerikan misyonuna sığınmalarını tas-
vir ederken meşhur yazar Leo Tolstoy’un kızı Alexandra Tolstoy’un şehirdeki Amerikan misyonuna
gelerek Müslüman mültecilere yardım ettiğini mektupta belirtmektedir.[26] Mektuplarda değinilen bir
diğer konu da Van’daki Amerikan misyonunu önemli ölçüde kötü etkileyen tifüs salgını ve verdiği
zarar hakkındaydı. Salgının Amerikan Hastanesi’nde sadece tedavi edilmekte olan hastaları etkile-
mediğini hastanede görevli personeli ve hatta hastanenin doktoru olan Bay Ussher’i de fena şekilde
hasta ettiğine değinilmektedir.[27]

Arşivde yer alan bir diğer evrak ise dönemin Yakındoğu Yardım Cemiyeti (Near East Relief) direk-
törü olan Bay Ernest A. Yarrow tarafından 15 Şubat 1915 tarihinde daktilo edilerek kaleme alınan
bir mektupta ise misyon okulu hakkında bilgi verilirken siyasi durum hakkında da bazı değerlen-
dirmelerde bulunulmaktadır. Grace H. Knapp’ın arşivinde bulunan 1915 yılı öncesi tarihli mektup-
ların çoğu sınıf arkadaşları ve öğretmenlerine yazdığı mektuplar olması hasebiyle mezun olduğu
okul olan Mount Holyoke Koleji’ne gönderilmiş olanlardır.[28]Bu mektuplarda Bitlis’te Mount Holyoke
Kız Semineri’nde birlikte çalıştığı ikiz kız kardeşler olan Charlotte E. ve Mary A. C. Ely ile yaşadığı
tecrübeleri anlatırken aynı zamanda Erzurum ve Van’daki Amerikan mekteplerindeki görevi esna-

24 Gökhan M. Dalyan, “Women and Women’s Role in American Missionary (A Sample of Middle East),” Journal of Turkish
Studies Volume 6 Issue 2, no. 6 (2011): 343–44, https://doi.org/10.7827/TurkishStudies.2252
25 Grace Higley Knapp, Letter from Grace H. Knapp ‘93 to Dr. James L. Barton; written in Van, Turkey, ms0809-s01-b01-
f01-i011 in Mount Holyoke College Archives and Special Collections
26 Grace Higley Knapp in Mount Holyoke College Archives and Special Collections
27 Grace Higley Knapp in Mount Holyoke College Archives and Special Collections
28 Grace Higley Knapp in Mount Holyoke College Archives and Special Collections

450
sında karşılaştığı ve ilginç bulduğu anılarını örneğin düğün adetleri, tatil dönemlerinde insanların
alışkanlıkları gibi konularda bilgi paylaşmaktadır. Grace H. Knapp, mektuplarında Bitlis’te meydana
gelen depremlerden ve bölgeye hâkim olan kış ve yaz mevsimine de değinmektedir. Arşivde Grace
Ely adlı misyonere yazılmış iki mektup yer almakla birlikte bu mektuplarda bahsedilen konu da
genellikle Bitlis’teki Amerikan mektebinde görev yapan misyoner iki kız kardeşten biri olan Mary
Ely adlı misyonerin 1913 yılındaki vefatına değinilmektedir. Grace Knapp’ın Mount Holyoke Koleji
arşivinde bulunan evrakların büyük bölümü belirttiğimiz gibi kısa hikâyeler, misyonun tanıtımı için
hazırlanmış broşürler, denemeler ve şiirlerden oluşmaktadır.[29]

Grace H. Knapp’ın Kaleme Aldığı Kitaplar Hakkında

1916 yılında yayınladığı Tragedy of Bitlis ile 1919 yılında yayınladığı The Mission At Van adlı kitap-
larının yanında ikinci yazar olarak yer aldığı ve meslektaşı Doktor Claarence D. Ussher tarafından
1917 yılında yayınlanan An American Physician in Turkey adlı kitapta Grace H. Knapp, genellikle
Bitlis, Van ve Erzurum misyon istasyonlarında yaşadığı anıları dile getirmektedir. Bitlis Amerikan
misyonunda görevli diğer misyonerlerin kitaplarına araştırmamız sürecinde rastlayamadık. Fakat
Grace H. Knapp, ABCFM’nin Bitlis istasyonunda görevli olan tek bayan misyoner olmayıp bölgedeki
yaşamı süresince Bitlis istasyonuna farklı zamanlarda Amerikalı, Alman ve bazen de İskandinav ül-
kelerinden gelen bayan misyonerler belirli süre aralıklarında görev üstlenmişlerdir.[30] Bitlis’te Knapp
ailesi dışında en uzun görev yapan bayan misyonerler Ely kardeşlerdir. Bu kardeşlerin ürettiği arşiv
ise özellikle fotoğraf ve mektuplar açısından oldukça zengin olup Grace H. Knapp’ın arşivinin bu-
lunduğu Mount Holyoke Koleji arşivinde yer almaktadır. Araştırmamızda bu misyoner kardeşlerin
elde ettiği resimleri kullanmayıp daha çok Grace H. Knapp arşivine değinerek bu misyonerin yazdığı
kitaplar hakkında bilgi toplamaya çalıştık.

Eserlerinde anılarına sıkça değinen Grace H. Knapp, görev yaptığı şehirler olan Bitlis, Van ve Er-
zurum’da halkın yaşam standardı, örf ve kültürleri hakkında bilgi verirken aynı zamanda bu şe-
hirlerin coğrafik özelliklerine de değinmektedir. Bu özellikleri sadece kitaplarına yansıtmayıp aynı
zamanda Amerika’da yaşayan eski okul arkadaşları ve öğretmenlerine gönderdiği mektuplarda da
dile getirmeye özen göstermekteydi. Eserlerinde, görev yaptığı şehirlerden biri olan Bitlis üzerinde
oldukça fazla durmakta ve bu durumu da bu şehirde doğması ve en sevdiği misyoner meslektaşla-
rı olan Charlotte E. ve Mary A. C. Ely’nin[31] bu şehirde Knapp ailesiyle birlikte çalışıyor olmalarına
bağlamaktaydı. Bitlis ve Van şehirlerinin tasvirine kitaplarında önem veren Grace H. Knapp, konu
Türklere veya Müslümanlara gelince aynı özeni göstermeyip daha çok bu şehirlerde yaşayan Ermeni
azınlık üzerinde durarak bu azınlığın özellikle de Türkler tarafından uğratıldığı kötü durumlar hak-
kında kendi kişisel gözlemleriyle bilgi vermekteydi. Yazdığı eserlerde Türklerin veya Müslümanların
hiç bir iyi haline hiçbir iyi özelliğine değinmeyen Grace H. Knapp anlattığı olayları genellikle üçüncü
şahıstan elde ettiği bilgilere göre yazdığı veya abarttığı tarafımızca tespit edilen bir unsurdur. Bu
tespit misyonerin kaleme aldığı eserlerde kullandığı iddiaları doğrulayacak veya destek sunacak re-
feranslar ortaya kaymamasından dolayı elde edilmiştir. Bitlis’in Rus işgaline uğraması ile birlikte
şehri terk edip Amerika’ya dönen Grace H. Knapp’ın kısa süre içerisinde yukarıda belirttiğimiz eser-
leri kaleme almasının nedeni ABCFM örgütünün propaganda çalışmalarına katkı veya bu dönemde

29 Grace Higley Knapp in Mount Holyoke College Archives and Special Collections
30 Knapp, The Tragedy of Bitlis, 74–93
31 Bitlis misyonu ile ilgili resimlerin büyük bir bölümü bu misyonerlerin arşivine aittirCharlotte and Mary Ely, Charlotte
and Mary Ely Papers, Mount Holyoke College Archives and Special Collections in Mount Holyoke College Archives and
Special Collections, https://compass.fivecolleges.edu/object/mtholyoke:40228

451
mali sıkıntı içerisinde olan örgütün, kiliselerden gelen bağışların artırılması yönünde kullanılabi-
lecek bir propaganda malzemesi hazırlama faaliyeti olarak kabul edilebilir. Osmanlı topraklarına
misyonerlik görevi için gelen her Protestan misyonerin, Amerika’da aldığı eğitim sürecinde Müslü-
manlara ve İslam dinene olan yaklaşımlarının, üyesi olduğu Protestan misyoner örgütün normlarına
göre şekillendiğini söylemek pek yanlış olmaz. Bu nedenle Osmanlı topraklarında çalışan Protestan
erkek ve bayan misyonerlerin Müslümanlara ve İslam dinine olan ön yargıları, kendilerini ki özel-
likle Hristiyanlığı din olarak kabul eden ilk topluluklardan biri olduğunu iddia eden Ermenilere daha
fazla samimi duygular beslemesine neden olduğunu iddia edebiliriz.

Bu iddia sadece Grace H. Knapp’ın kitap ve mektuplarının incelenmesi ile değil imparatorluğun bir-
çok farklı bölgesinde görev yapan ABCFM misyonerlerinin görev sırasında ürettiği evrakların in-
celenmesiyle de kanıtlanabilir. Yeri geldiğinde Osmanlı Devleti’nin misyonerlere sağladığı seyahat
serbestliğini Avrupa’da hiçbir devletin sağlamadığını, misyonerleri seyahatleri sırasında korumak
için yerel koruyucu kullanmayı zorunlu kılması ve mürür tezkeresinin isteyen yabancıya verilme-
sinde pek fazla zorluk çıkartılmamasını öven misyonerler, görev sahalarında çalışmaya başladık-
tan sonra ürettikleri evraklarda Müslümanlar hakkında iyi düşüncelerde olmadıklarını sıklıkla dile
getirmişlerdi. Bu durumun nedeni belki misyonun finansal açıdan güçlenmesi ve misyonerlere ge-
rekli yardımın yapılması için örgütün kiliselerinde toplanan cemaatten bağış elde etmek amacıyla
propaganda çalışmalarına yönelik olduğu söylenebilir. Ancak misyonerlerin bu tür söylemlerinde
bir kesinti yaşanmadan sanki ağızbirliği edercesine Amerika’daki cemaatlerine Osmanlı İmparator-
luğu’nu, Müslümanları ve İslam dinini karalamaya yönelik her zaman bir söylem içerisinde olmaları
oldukça şaşırtıcı bir tespitti. Misyoner yazının bu şekilde gelişmesinin önemli nedeni ise kendilerini
doğrulama gereği duymadan, yazarken kaynak gösterme zorunda olmadan ve hatta üçüncü şahıs
ağzıyla olaylara bile tanık olmadan istediğini yazabilmesi ve sorgusuz sualsiz Amerika’daki misyo-
ner yayın organlarında yayınlatabilmesinden ileri gelmekteydi. Misyoner edebiyatının ve literatü-
rünün tek yanlı bir şekilde gelişmesi ve bunun örgüte yardım olarak dönmesi her ne kadar örgüt için
maddi bir başarı sağlasa da bu misyonerlerin görev yaptığı toprakları idare eden Osmanlı Devleti’nin
batı dünyasındaki vizyonuna oldukça zarar vermekteydi.

Grace H. Knapp’ın eserlerinde de Müslüman imgesi iyi bir şekilde tasvir edilmemekle birlikte Os-
manlı Ermenilerinin durumu hakkında oldukça bilgi verilmeye çalışarak durumlarının iç açıcı olma-
dığı Amerikan misyonunun şehirde kurulması ile birlikte Osmanlı Ermenilerinin daha iyi bir duru-
ma ulaştığı iddia edilmektedir. Bitlis misyonunun Amerika’daki Mount Holyoke Koleji’nde yer alan
evrakları arasındaki fotoğraflarda misyonerlerin oldukça muntazam oldukları, misyon kurumlarının
planlı bir şekilde olduğu ve misyon okul ve yetimhanelerinde bulunan öğrencilerin gayet muntazam
olduğu gözlenebilmektedir. Elbette bu konuda misyonerlerin çabası göz ardı edilemez ancak ken-
dilerini himaye eden Osmanlı Devleti’nin o misyonu orada yaşatma gayreti de göz ardı edilemez.
Gereken güvenliğin sağlanması, belli bir döneme kadar misyon işlerine karışılmaması, ruhsatsız ku-
rumların varlığından haberdar olunmasına rağmen milletin sağlık ve eğitim ihtiyaçlarını giderdiği
sürece Osmanlı Devleti misyoner kurumlarına pek fazla müdahalede bulunmamaya özen göstermiş-
ti. Ne zaman ki bu kurumlar millet birliğini tehdit eder bir duruma geldiyse ancak o zaman müdahale
etmiştir ki o da dönemin içinde bulunduğu konjonktürün izin verdiği seviye kadar. II. Abdülhamid

452
döneminde hâkim olan siyasal konjonktür bu duruma örnek gösterilebilir[32]. Osmanlı arşivinde de
misyonerler hakkında belge bulunmadığı söylenemez. Özellikle Ermeni isyanlarının yoğun olduğu
dönemde devlet yetkilileri tarafından üretilen evrakların bir kısmına konu olan misyonerler, genel-
likle muzır evrak taşımak, Müslüman ahali arasında gezinerek din değişimini önermek, Ermenilerin
tabiiyet değişimi konusunda rol oynamak, ruhsatsız okul veya hastane açmak, Ermenilerin göçüne
yardımcı olmak ve Ermenileri devlete karşı isyana teşvik etmek gibi konularda haklarında evrak
üretilmiştir. Haklarında en fazla evrak üretilen misyoner gurubu da Amerikalı Protestan misyo-
nerlerdir.[33] Bu tür belgeleri özellikle Başbakanlık Osmanlı Arşiv dairesinin son yıllarda yayınladığı
eserlerde görebiliriz. Fakat bu belgeler incelendiğinde görülecektir ki Osmanlı yetkilileri misyonerle-
ri ülkeye girer girmez takibata aldıkları, faaliyetlerinin her aşamasını ayrıntılı bir şekilde incelediği
ve sonuç olarak hemen haklarında belge üretmeye başladıkları gerçek değildir.

Her ne zamanki misyonerler kendi halinde yaşamakta olan ve devlet tarafından sunulan güvenlik-
ten ve hürriyetten memnun olan toplulukların huzurunu kaçırmaya başladığı zaman devlet tarafın-
dan takibata uğramıştır. Eğer ki böyle bir durum söz konusu olmasa misyonerler istedikleri dereceye
kadar faaliyetlerini sürdürmüşlerdir ki bu duruma ruhsatsız bir şekilde açılan ve devamlı olarak fi-
ziksel büyümesini sürdüren okul, yetimhane ve hastane[34] gibi misyoner kurumları varlıklarını uzun
süre sürdürebilmişlerdi. Bu durum imparatorluğun sadece Anadolu coğrafyasında değil Balkanlar ve
Suriye coğrafyasında faaliyet gösteren misyonerler için de geçerliydi.

Grace H. Knapp’ın babası olan Goerge Knapp da Osmanlı belgelerinde yerini almış Amerikalı mis-
yonerlerden biriydi. Görev yaptığı Bitlis’teki Ermenileri Erzurum’daki Ermeniler gibi devlete karşı
gelmelerini öğütlemekle suçlanmış ve Bitlis’ten Halep’e sürülmüştü. Devlete misyonerler hakkında
şikâyetleri yapan sadece Müslüman ahali olmayıp aynı zamanda Ermeniler de şikâyette bulunmak-
taydı.[35] Anadolu’daki Ermeniler arasında hâkim olan Gregoryen mezhebine bağlı Ermeni kilisele-
rinde görevli ruhban sınıfı da misyonerler ile iyi ilişki içerisinde olmayıp hatta Gregoryen Ermeni
milletinin parçalanmasında suçlu olanın özellikle Protestan misyonerler olduğunu iddia ederek bu
konuda hem devlete şikâyetlerde bulunmuşlardı hem de cemaatlerinin misyonerler ile iletişim kur-
malarını yasaklamıştı.

32 Sultan II. Abdülhamid döneminde özellikle Protestan Amerikan okullarının Osmanlı topraklarındaki sayısı bir hayli art-
mış ve oldukça geniş bir coğrafyaya yayılmışlardı. Osmanlı Devleti’nin yabancı misyonerler ile olan mücadelesinin II.
Abdülhamid döneminde bir hayli fazla olmasına rağmen yabancı okulların bu derece artmasının nedeni ne olabilirdi? Bu
sorunun cevabı II. Abdülhamid döneminde izlenen siyasi anlayışta aranabilir. Osmanlı Devleti’nin uluslararası ilişkilerde
yalnız kalmak istememesi, güçlü bir şekilde dünya siyasetinde yer almaya başlayan ABD’ye yakınlaşma ihtiyacı, Os-
manlı Devleti’nin özellikle sağlık alanında yeterli hizmet sunamaması gibi nedenler II. Abdülhamid’i misyoner okullarını
kapatmaktan alıkoyan nedenler arasındaydı. Yabancı okulları kapatmaktansa bu okulların verdiği hizmetleri verebi-
lecek kalitede okul açmak ve halkının bu okulları tercih etmesini sağlamak ve böylelikle yabancı okulların kendiliğinden
kapanmasını sağlayacak bir strateji izleyecek olan II. Abdülhamid, döneminde en fazla okul açan padişah olmuştur.
Stratejisinde oldukça başarılı olan II. Abdülhamid, İttihat Terakki döneminin başlamasıyla bu projesini tam anlamıyla
gerçekleştirememiştir.
33 Karacakaya, Recep. edt et al., eds., Osmanlı Belgelerinde Ermeni Amerikan İlişkileri, T.C. Başbakanlık Devlet Arşiv-
leri Genel Müdürlüğü Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı Yayın Nu:58 (Ankara: T.C. Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel
Müdürlüğü Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı, 2007)
34 İdris Yücel, “An Overview of Religious Medicine in the Near East: Mission Hospitals of the American Board in Asia Minor,”
Journal for the Study of Religions and Ideologies 14, no. 40 (Spring 2015)
35 Amerikalı Misyoner Goerge Knapp’ın Bitlis Ermenilerini Kışkırttığı İddiasının Araştırılması, A.MKT.MHM, 694/2,
Başbakanlık Osmanlı Arşivi in Osmanlı Belgelerinde Ermeni Amerikan İlişkileri, ed. Karacakaya, Recep. edt et al., 13–19,
T.C. Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı Yayın Nu:58 (Ankara: T.C. Başbakan-
lık Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı, 2007)

453
Sonuç

Grace H. Knapp’ın ürettiği yazınsal evrak arasında yer alan kitaplarda kullanılan bilgi ve yorumlar
doğrulanmaya muhtaç olup kritiklerinin yapılması gerekir. ABCFM örgütüne maddi destek sağla-
mak ve örgütün içinden çıktığı Kongregesyonalist cemaatin her ferdini kiliseye bağış yapabilecek
oranda etkilemek için misyonerler tarafından üretilen broşür, mektup, resimli mektup, köşe yazısı,
anı, biyografi ve otobiyografi gibi yazınsal materyal birer propaganda aracı olarak başarılı bir şekil-
de kullanıldı. Her ne kadar misyoner örgüt ABCFM’nin giderleri bu malzemelerin propaganda aracı
olarak kullanılması ile belli bir ölçüde karşılandıysa da özellikle Osmanlı Devleti, 19. Yüzyılın ikinci
yarısından itibaren misyonerlerin bu tür propaganda çalışmalarından dolayı büyük zarar gördü. Os-
manlı Devleti, başta Amerika’da olmak üzere Avrupa’nın önemli şehirlerinde aleyhine yapılan kara-
lamalara ses çıkaramadı ve tekzip ettiremedi.

Günümüzde de Ermeni iddialarını ortaya atanlar haklılıklarını bu misyoner yazınına yaptıkları atıf-
lar ile kanıtlamaya çalışmaktadırlar. Bu konu hakkında yazılan kitap ve makalelerde sıklıkla başvu-
rulan misyoner yazını, kritiği yapılmadan doğru olarak kabul edilerek kullanılmakta ve batılı top-
lumun samimi ve saf duygularını kendi yanlarına çekerek Müslüman ve Türk dünyasına Hristiyan
düşmanı ve kana susamış, cahil bir toplum gözüyle bakmalarını sağlamaya çalışmaktadırlar. Geç-
mişte yapılan hataya düşmemek için misyoner yazınının araştırmacılar tarafından ele alınması ve
farklı yönlerden incelenerek bu yayınlarda ortaya konan iddialar bilimsel bir süzgeçten geçirilmeli
ve aynı ciddiyetle doğru olmadıkları kanıtlanabilmelidir.

Kanıtlama yolunda ilerlerken sadece yerel yetkililerin ürettiği belgeleri kullanarak tek yanlı olma
hatasına düşülmeden imparatorlukta misyonerlik görevinde bulunan Hristiyan dininin farklı mez-
heplerine bağlı misyonerlerin ürettiği evraklar da incelenmeli. Bu tür analizleri yapabilecek akade-
misyenlerin yetiştirilmesinde kullanılacak enstitülerin veya araştırma merkezlerinin açılmasına
önem verilmeli keza misyoner yazınının büyük bir bölümü el yazısından meydana gelmekte bu ne-
denle kaligrafiye hâkim olarak doğru bilgilere bu şekilde ulaşılabileceği unutulmamalıdır.

Diğer taraftan Osmanlı topraklarında misyonerlik görevinde bulunan misyonerlerin sahip olduk-
ları evrakları kime veya hangi kurumlara miras olarak bırakmışlarsa bunlar ile iletişime geçilip bu
evrakların en azından bir kopyasının bu araştırma merkezlerine nakledilmesine önem verilmeli ve
araştırmacıya sunulmalıdır. Son söz olarak, misyoner Grace Knapp örneğinde olduğu gibi asılsız ve
abartılı bilgiler üretilerek farklı amaçlarda kullanımının ne kadar kolay olduğunu göstermeye çalı-
şarak özellikle Osmanlı Devleti’nin bu tür propaganda faaliyetlerinden çok çektiğini ve aksini ispat-
lamakta oldukça zorlandığını belirttik. 19. yüzyıla ait özellikle dış ilişkiler ile ilgili Osmanlı belge-
lerinin incelenmesi ile görülecektir ki devlet bu tür sorunlarla uğraşmaktan girdiği dünya savaşına
yeterince konsantre olamamıştır. Bu nedenden ötürü günümüz Türkiye’si halen devam etmekte olan
iddiaları dikkate alarak bunların bilimsel olarak çürütülmesinde rol oynayacak akademisyenleri
misyoner yazınını incelemeye sevk ederek bu konuda akademisyenlere maddi destek ve teşvik sun-
maya devam etmelidir. Diğer taraftan ülkede farklı etnik guruplar arasında Hristiyan misyonerlik
faaliyetinde halen bulunmaya çalışan misyoner örgütler izlenmeli bu örgütlere bağlı misyonerlerin
özellikle sanal dünyada yer alan web sitesi, blog ve diğer sosyal medya hesaplarında ülke hakkında-
ki yazıları izlenmeye çalışılmalı yalan ve abartılı bilgilerin üretilmesine izin vermemelidir.

454
Bibliografya

Aksu, Ayşe. Osmanlı’da İki Amerikali Misyoner: Levi Parsons ve Pliny Fisk’in Anadolu ve Kudüs
seyahat raporları, 1819-1825. Batı’nın gözüyle Türkler 14. İstanbul: Dergâh, 2015.
Alan, Gülbadi. “Amerikan Board Okullarında Yürütülen Misyonerlik Faaliyetleri.” Jouranal of Isla-
mic Research 4, no. 20 (2007): 464–75.
American Board. Condensed Sketch of thhe Mission of the American Board in Asiatic Turkey.
Boston: American Board, 1908.
Amerikalı Misyoner Goerge Knapp’ın Bitlis Ermenilerini Kışkırttığı İddiasının Araştırılması, A.M-
KT.MHM, 694/2, Başbakanlık Osmanlı Arşivi In Osmanlı Belgelerinde Ermeni Amerikan İlişkileri.
Edited by Karacakaya, Recep. edt et al., 13–19. T.C. Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü
Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı Yayın Nu:58. Ankara: T.C. Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel Mü-
dürlüğü Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı, 2007.
Anderson, Gerald H. Biographical Dictionary of Christian Missions. New York: Macmillan Referen-
ce USA, 1998.
Charlotte and Mary Ely, Charlotte and Mary Ely Papers, Mount Holyoke College Archives and
Special Collections In Mount Holyoke College Archives and Special Collections. https://compass.
fivecolleges.edu/object/mtholyoke:40228.
Dalyan, Gökhan Murat. “Women and Women’s Role in American Missionary (A Sample of Middle
East).” Journal of Turkish Studies Volume 6 Issue 2, no. 6 (2011): 341–58. https://doi.org/10.7827/
TurkishStudies.2252.
Danacıoğlu, Esra. “Osmanlı İmparatorluğunda Amerikan Board Okulları ve Ermeniler.” Çağdaş
Türkiye Tarihi Araştırmaları Dergisi 3, no. 10 (2000): 131–45.
Eddy, David Brever. What Next in Turkey: Glimpse of the American Board’s Work in the Near East.
Boston: Taylor Press, 1913.
Five College Archives and Manuscript. “Biographical Note.” Accessed July 21, 2018. https://asteria.
fivecolleges.edu/findaids/mountholyoke/mshm218_bioghist.html.
Five College Archives and Manuscript. “Grace Knapp’s Archive’s Scope and Contents of the Collec-
tion.” https://asteria.fivecolleges.edu/findaids/mountholyoke/mshm218_scope.html.
Grace Higley Knapp, Letter from Grace H. Knapp ‘93 to Dr. James L. Barton; written in Van, Turkey,
ms0809-s01-b01-f01-i011 In Mount Holyoke College Archives and Special Collections.
Karacakaya, Recep. edt, Özdemir, Hüseyin. edt, Ünemlioğlu, Ümmihani. edt, Uygun, Aziz Mahmut.
edt, Kahriman, Salih. edt, Yekeler, Numan. edt, and Dilber, Seher. edt et al., eds. Osmanlı Belge-
lerinde Ermeni Amerikan İlişkileri. T.C. Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü Osmanlı
Arşivi Daire Başkanlığı Yayın Nu:58. Ankara: T.C. Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü
Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı, 2007.
Knapp, Grace H. The Tragedy of Bitlis. New York, Chicago: Fleming H. Revell company, 1919.
Knapp, Grace Higley. The Mission at Van: In Turkey in War Time. New York: Privt. print. [Prospect
press], 1915.
Kocabaşoğlu, Uygur. Kendi Belgeleriyle Anadolu’daki Amerika: 19. Yüzyılda Osmanlı İmparator-
luğu’ndaki Amerikan Misyoner Okulları. 3.baskı. İstanbul: İmge Kitabevi, 2000.
Mass, South Hadley. History of Mount Holyoke Seminary During Its First Half Century, 1837-1887.
Yayım Yeri Yok: Springfield, Mass.: Springfield Printing Company, 1887.
“Mount Holyoke Archive.” Accessed July 21, 2018. https://compass.fivecolleges.edu/collections/
archives-and-special-collections.
“Mount Holyoke Archive.” http://asteria.fivecolleges.edu/findaids/mountholyoke/mshm218.html.
Mount Holyoke College Archives and Special Collections.
Robert, Dana L. “The Influence of American Missionary Women on the World Back Home1.”

455
Religion and American Culture: A Journal of Interpretation 12, no. 01 (2002): 59–89. https://doi.
org/10.1525/rac.2002.12.1.59.
Smith, Eli, and H. G. O. Dwight. Researches of the Rev. E. Smith and Rev. H.G.O. Dwight in Armenia:
İncluding a journey through Asia Minor, and into Georgia and Persia, with a visit to the Nestori-
an and Chaldean Christians of Oormiah and Salmas. Elibron Classics series. [Chestnut Hill, MA]:
Elibron Classics, 2005.
Ussher, Clarence D., and Grace H. Knapp. An American physician in Turkey: A Narrative of Adven-
tures in Peace and War. London: Sterndale Classics, 2002.
Ümit, Devrim. “The American Protestant Missionary Network in Ottoman Turkey, 1876-1914.”
International Journal of Humanities and Social Science 4, 6 (1) (April 2014): 16–51.
Walton, Andrea. Women and Philanthropy in Education. Philanthropic and nonprofit studies.
Bloomington, IN: Indiana University Press, 2005.
Wikipedia. “Grace Knapp.” Accessed July 11, 2018. https://wikivisually.com/wiki/Grace_Knapp.
Yetkiner, Cemal. “American Missionaries, Armenian Community, and the Making of Protestantism
in the Ottoman Empire, 1820-1860.” Unpublished PhD Thesis, City University of New York, Gradu-
ate Faculty, 2010.
Yücel, İdris. “An Overview of Religious Medicine in the Near East: Mission Hospitals of the Ame-
rican Board in Asia Minor.” Journal for the Study of Religions and Ideologies 14, no. 40 (Spring
2015): 47–71.

456
Resim 1 : Grace H. Knapp'ın kişisel portresi, Mount Holyoke Koleji'nden mezun olurken çekilmiş olmalı.
Kaynak : Grace Higley Knapp Papers, Mount Holyoke College Archives and Special Collections

https://compass.fivecolleges.edu/object/mtholyoke:39657

457
Resim 2: Soldan sağa Grace H. Knapp, Mary Annie Ely ve Charlotte Ely, Bitlis'teki misyon odasının okuma
salonunda. Kaynak: Grace Higley Knapp Papers, Mount Holyoke College Archives and Special Collections

https://compass.fivecolleges.edu/object/mtholyoke:39660

458
Resim 3: Grace H. Knapp tarafından kaleme alınan "The Tragedy of Bitlis" adlı eserin
tanıtımı için hazrlanmış olan ilan 1883. Kaynak: Grace Higley Knapp Papers, Mount
Holyoke College Archives and Special Collections,

https://compass.fivecolleges.edu/object/mtholyoke:24588

459
Resim 4: Amerikan Bord Heyeti (American Board), Istanbul, "Personnel records for Grace
H. Knapp," American Research Institute in Turkey, Istanbul Center Library, online in Digital
Library for International Research Archive, Item #13200,

http://www.dlir.org/archive/items/show/13200 (accessed July 19, 2018).

460
Resim 5: Amerikan Bord Heyeti (American Board), Istanbul, “Personnel records for George
P. Knapp,” American Research Institute in Turkey, Istanbul Center Library, online in Digital
Library for International Research Archive, Item #13199

http://www.dlir.org/archive/items/show/13199 (accessed July 19, 2018).

461
 Resim 6: Grace H. Knapp'ın kaleme aldığı ve Van'daki görevi esnasında edindiği izlenimleri içeren kitap

462
Resim 7: Grace Knapp’ın yazdığı bir diğer kitap

463
 PROTESTAN MİSYONERİ CORÇ (GEORGE)’UN
BİTLİS’TEKİ KOMİTE FAALİYETLERİ (1896)

Prof. Dr. Mehmet Salih MERCAN

Bitlis Eren Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, msmercan@beu.edu.tr

Giriş

Osmanlı Devleti’nin son elli yılına damgasını vuran en önemli sorunlardan biri olan Ermeni mese-
lesi, 1877-1878 Osmanlı-Rus savaşı sırasında İngiltere ile Rusya arasındaki rekabetin yarattığı bir
emperyalizm sorunu olarak ortaya çıkmıştır. Ermeniler bundan sonra Osmanlı Devleti’nin bütün Hı-
ristiyan unsurları gibi bağımsız bir devlet kurma çabasına girmişlerdir. Osmanlı Devleti, 1877-1878
Osmanlı-Rus savaşında yenilgiye uğradıktan sonra, 3 Mart 1878 tarihinde imzalanan Ayastefanos
Antlaşması’nın 16. maddesiyle ve daha sonra onun yerini alan Berlin Antlaşması’nın 61. maddesiyle
Ermenilerle ilgili ıslahat yapmayı kabul etmişti. Böylece Ermeni sorunu uluslararası antlaşmalara
girmek suretiyle Osmanlı Devleti’nin kendi egemenlik hakları çerçevesinde çözebileceği bir iç so-
run olmaktan çıkmış, Rusya ve İngiltere’nin müdahale aracı olarak kullanacakları bir emperyalizm
sorunu haline dönüşmüştür. Aslında asırlardır Osmanlı Devleti’nin yönetimi altında yaşayan Erme-
niler imparatorluğun her tarafına dağılmışlar, korkusuzca, asayiş içinde, mal, can, ırz ve namusları
emniyet altında, mezhep açısından da tamamen serbest, huzurlu ve mesut, ekonomik açıdan ise
Müslüman tebaadan daha rahat içinde yaşamışlardır. Ticaret ve sanatla uğraşmışlar, sarraflık ve
kuyumculuk yapmışlar, öteden beri Osmanlı Devleti’nce özel hizmetlerde ve emniyet gerektirecek
işlerde kullanılmışlardır. Devletin Darphane ve Baruthane gibi önemli müesseselerinin başına geç-
mişler ve “millet-i sâdıka” olarak adlandırılmışlardır. Osmanlı Devleti Hıristiyan tebaasına karşı eşit
muamele etmiş, bunlardan birini diğerine tercih etmemiş ve birbirlerinin işlerine karıştırmamıştır.
Büyük devletlerin kendi hesaplarını gizlemek için sorunu bir insanlık ve Hıristiyanlık sorunuymuş
gibi göstermeleri Ermeni kilisesini de etkilemiştir. Başta Ermeni Patrikhanesi olmak üzere nüfus ve
toprak şartlarına bakmaksızın bağımsızlık ve muhtariyet hayali peşinde koşan Ermeniler kendileri
üzerinde oynanan oyunları görememişlerdir.[1]

1 Ermeni Komiteleri, Ankara, 2001, s. VI--VII

465
Ermeniler, 1880’li yılların sonlarına doğru teşkilatlanmalarını tamamlamışlar, komiteler kurmuşlar,
Anadolu’da isyanlar çıkararak Avrupa’nın dikkatini çekmek istemişler ve olası bir Avrupa müdaha-
lesi ile Bulgaristan gibi özerk bir yönetime kavuşmanın hayallerini kurmuşlardır.[2]

Osmanlı-Rus Harbi’nden önce bir Ermeni meselesi yoktur. Bu mesele Rusya’nın, bazı Türk şehirle-
rini işgal ettikten sonra, buradaki Ermenileri kendi emellerine âlet ederek istiklâl amacı ile Bâbıâ-
li’ye karşı kışkırtmasıyla başlamıştır. Ayastefanos ve Berlin antlaşmalarına, Ermenilerin bulunduğu
yerlerde ıslahat yapılmasına dair hükümler konulmasından sonra, bu hükümlere dayanılarak büyük
devletlerin Osmanlı Devleti’nin içişlerine müdahalelerde bulunmasıyla Ermeni meselesi ortaya çık-
mıştır. Ermeniler çeşitli vaatlerle tahrik edildiklerinden, bir takım kanlı olaylar meydana gelmiştir.
Bu olayları hazırlayan sebeplerin arasında, Protestan misyonerlerin faaliyetleri de etkili olmuştur.

Sözde, Osmanlı topraklarında yaşayan Hıristiyan azınlıkların haklarını koruma amacı güden Ameri-
ka, İngiltere ve Rusya gibi devletler; kendi menfaatleri uğruna Ermenileri kışkırtma yoluna gitmişler,
gerek Osmanlı Hükümetinin, gerekse yabancı temsilcilerin, Ermenilerin durumu ve onlara yapılan
muameleler hakkındaki gerçekleri ifade eden yazı ve mektupları, menfaatlerine ve politikalarına ters
düştüğü için kamuoylarına duyurma gereği bile duymamışlardır.[3]

İtilaf Devletleri Gelibolu’ya asker çıkardıkları günlerde, Doğu Anadolu’da Ermenilerin ayaklanması
başlamıştı. Bu bir rastlantı mıdır? Yoksa İngiltere’nin ve Rusya’nın ustaca bir tertibi mi?

Bilindiği gibi, Ermeni sorunu “Şark meselesinin bir bölümüdür. Çeşitli aşamaları vardır. Birinci Dün-
ya Savaşında bu durum yeni bir boyut kazanmıştır. Ermeniler için Osmanlı egemenliğinden kurtul-
ma anlamını taşır. İtilaf Devletleri için Ermenileri kullanarak bir savaş meydana getirmek ve Türkleri
arkadan vurmaktan başka bir anlam taşımaz. Türklere göre ise Ermeni ayaklanmaları devletin var-
lığını tehlikeye düşüren, bastırılması, bir nefis savunması zorunluluğu meydana getirir niteliktedir.

Birinci Dünya Savaşının başlaması üzerine Rus çarı Rus Ermenilerine hitaplı bir bildiri yayınlamıştı.
Bu bildiride harekete geçme zamanının gelmiş olduğunu işaret eden Çar,şöyle demekteydi: “Gele-
neksel bağlılıklar bu önemli günlerde de üzerinize düşen görevi yerine getireceğinizin garantisidir.
[4]
Bu sırada Ermeni ihtilal komiteleri de savaş amaçlarını açığa vuruyordu. Taşnaksutyun Komitesi,
Rusya Ermenilerinin Osmanlı Ermenileri için savaşacaklarını açıklıyordu. Hınçak Komitesi’nin Pa-
ris Merkezi, Osmanlı Ermenileri ile ilgili karar suretini “Yaşasın Ermenistan” diye bitiriyordu.[5] Er-
meni Komiteleri yurdun çeşitli bölgelerinde ufak çapta çete olayları düzenlemekle işe başladılar. Bü-
yük ve sistemli hareketler için ise İngiltere ve Rusya’nın emrini beklemekteydiler. Nisan ortalarında
/1915) Gelibolu’ya asker çıkartılmasından on gün önce bu emir verildi. Nisan’ın 15’inde Van’da, ayrı-
ca 17’inde Sason’da, 18’inde Bitlis’te Ermeniler ayaklandılar[6]. Bitlis Rus Konsolosunun İstanbul’daki
Rus Büyük Elçisine göndermiş olduğu 6 Ocak 1913 tarihli raporunda şu ifadeler yer almaktadır:

“Balkan Harbinin Bitlis Müslümanlarında yalnız Sılav veya umum Hıristiyanlara karşı değil, belki
bütün dünyaya karşı bir infial husule getirmiştir. Ermenilerin efkârını da heyecana getirerek onla-
rında daha mesut ve daha münevver bir istikbal ümitleri olduğu da tabiatıyla ret ve inkar edilemez”

2 Osmanlı Belgelerinde Ermeniler, (1915 – 1920), Ankara, 1995, s. XI

3 Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslarda ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi, I, 1906-1918, Ankara 1995, s. X
4 Enver Ziya Kral, Osmanlı Tarihi, IX. Cilt Birinci Meşrutiyet ve Birinci Dünya Savaşı ( 1908- 1918 ) Ank., 1999, IX, , s. 452
5 Karal, a.g..e. Gös. yer
6 Karal. Gös. yer

466
“Ermeniler geceleri hanelerinde müzakerat tertip etmekte ve Bitlis Müslümanlarının hane ve ara-
zilerini kendi aralarında taksim eylemektedirler. Zira Ermenilerin intizar ettikleri Rus askerinin
gelmesi üzerine Müslümanlar eşya, gayrimenkullerini ve memleketlerini terk ederek güneye doğ-
ru çekileceklerdir”[7] “Tehevvüre gelmiş bir halde bulunan Ermenilerin ve memurin-i ruhaniyelerin
Müslümanlarla bir arada yaşayamamaklarından ve Türklerinde Ermenilere tahammül edemeye-
ceklerinden valiye şikayet ettiklerini ben kendim bizzat gördüm ve işittim”[8]

Bitlis Rus Konsolosunun bu raporunda ve 6 Ocak 1913 tarihli raporlarında Bitlis’le ilgili çok detaylı
bilgiler içermesi, Bitlis’te Müslüman ve Ermeni çatışmasının kaçınılmaz olduğunu ortaya koymak-
tadır. Ayrıca, Bitlis ili öteden beri Ermeni Komitecilerinin faaliyetine sahne olmuş ve en çok olaylar
bu bölgede meydana gelmiştir. Çünkü Van Milletvekili Vahan Papasyan’ın sorumluluğu altında bu-
lunan ve kurulacak olan Ermeni Devleti’nin merkez topraklarını teşkil eden bu yerlerdeki Ermeniler,
diğer bölgelerden farklı bir surette yetiştirilmiş ve silahlandırılmıştı. Onun için seferberliğin ilanıyla
birlikte olaylar hemen başladı ve bir köyde askere gitmemek için, jandarmaya ateş açıldı. Yörede
olaylara organize bir şekilde gelişti[9].

İşte bu durum ve hava içerisinde gelişen bir Bitlis olayı:

Ermeni sorunu Ermenilerin kendi içinden ve ihtiyaçlarından değil, büyük devletlerin bölge üzerin-
deki çıkar hesaplarından kaynaklandığını yukarıda belirtmiştik.

Ermeni komitelerinin Van’dan sonra en çok önem verdikleri bölge Bitlis ve Muş çevreleri idi. Burası
özellikle yılın her mevsiminde işlek bulunan ve ulaşım için en elverişli durumdaki Van-Diyarba-
kır-Halep-İskenderun yolu üzerinde olduğu ve Muş_Telori gibi eskiden beri Ermeni ayaklanmala-
rında ün yapmış yerleri içerdiği için değerlidir. Onun için komiteler bu bölgeye pek çok önem vermiş-
ler, örgütlerin tertiplenmelerini düzenlemek ve yönetmek için en yetenekli adamlarını, delegelerini
buralara atamışlardır. Patrikhane, Meşrutiyet’in ilanından hemen sonra ve daha önce Bitlis bölgesi-
ne en seçkin papazlarını, dini başkanlarını gönderiyordu.[10]

Gerek Van gerek Bitlis ili, öteden beri komite hareketlerine ve eylemlerine, Ermeni ayaklanmalarına
pek elverişli bir çevre olmuş, en büyük kanlı olaylar bu yörelerde çıkmış, Ermenilerin büyük bir saygı
gösterdikleri yerli, Kafkasyalı çete başları bu bölgede gruplarını örgütleyerek en korkunç ayaklan-
maları bu yörelerde çıkarmışlardır. Patrikhanenin, komitelerin Osmanlı yönetimine karşı, Avrupa’ya
yaptıkları yakınma ve başvurularında da hep bu ildeki talanlardan katliamlardan söz edilmiş, ısla-
hat sorununda yine bu iller öne sürülmüştür. Ermenilerin hükümete Osmanlı Devleti’ne karşı olan
tutumlarını anlamak için yalnız bu bölgeyi incelemek yeterlidir. Bu bölgeler hemen denilebilir ki, bir
gün bile ayaklanmalardan, Ermenilerin taarruzlarından kurtulamıyordu. En ünlü komite başkanları
bu bölgede dolaşarak, halkı ayaklanmalar için maddi ve manevi yönlerden hazırlamışlar, memleketi
düzenlikten, güvenden yoksun göstermek için kendilerine eylem bölgesi olarak bu illeri seçmişlerdi.

Buralarda komite örgütleri aslında vardı, Meşrutiyet’in ilânından sonra bu örgütler daha çok gelişti-
rildi. Köyler varıncaya kadar çete ve fedai örgütleri, komite merkezleri kuruldu. Ermeniler tamamıyla
komitelerin verdiği direktifle harekete başladı: Her köyü genç okul öğretmenleri, papazlar yönetiyor,
komite müfettişleri, sürekli olarak denetleme bölgelerini dolaşarak silah ve başka sorunlara ilişkin

7 Yusuf Hikmet Bayur, Türk İnkılâbı Tarihi II, Ankara, 1991, s. 27

8 Bayur, gös. yer
9 Selahattin Tansel, Mondros’tan Mudanya’ya Kadar, Ankara, 1977, I, s. 114
10 Ermeni Komitelerinin Amaçları Ve İhtilal Hareketleri, ( Meşrutiyet’in İlanından Önce ve sonra), Askeri Tarih ve Stratejik
Etüt Başkanlığı Yayınları, Anakara, 2003, s.148

467
komite kararlarını bildiriyor, köylüler arasındaki anlaşmazlıkları, komite yönergesine uygun olarak
çözümlüyor, halkın hükümete yaklaşmasın, resmi dairelere başvurmasını yasaklıyor, silah bulma
işi sürüncemeye bırakanları, hükümete başvuranları cezalandırıyor ve gereğinde ölüm cezası bile
veriyordu[11]. Hınçak komitesinin Bitlis’te eli, ayağı ve hatta bölge bakanı durumunda olan Amerikalı
Misyoner Corc, Bitlis ve Çevresinde ihtilal olaylarını düzenlemekle görevlidir.

Misyoner Corc, Bitlis’te ayaklanma başlatmak amacıyla, Ermeni ileri gelenlerini ve Ermenileri ki-
lisede toplantıya çağırır; Corc ve Ermeni ileri gelenleri “İngilizler her zaman Ermenileri himaye et-
tiklerini, her vilayette ihtilâl çıkarılacağını, burada bugün camilerin basılıp bir ayaklanma çıkarıl-
masının lüzumlu olduğu, beylik verilmesinin böyle bir ayaklanmanın çıkmasına bağlı olduğunu”
söyleyerek Ermenileri kışkırttıkları bir sırada Ermeni ileri gelenlerinden Basmacıyan Manuk ayağı
kalkarak: “Her kim millet için canını feda ederse şehit olur. Bu yolda can verenlerin aileleri hiçbir va-
kit darlık çekmeyeceklerdir. Millet onları mükâfatlandıracaktır” şeklindeki konuşma üzerine Cuma
günkü olay, bunların kışkırtmalarından ileri geldiği birkaç Ermeni tarafından ihbar edilmiştir. İşte
bu toplantı sırasında gelişen olaylar:

13 Teşrinievvel 1311 (25 Ekim 1895) Cuma günü sabahı Bitlis’teki Karmerak Ermeni kilisesi hınca
hınç dolmuştu. Bu toplantıda her zamankine benzemeyen bir fevkaladelik vardı. Bütün Ermeni ileri
gelenlerinde başka çevre köylerden ve kazalardan Ermeniler gelmişti. Biraz sonra içeriye kara sakal-
lı, hafifçe esmer birisi girdi, herkes hürmetle ayağı kalktı. Bu gelen, Protestan misyonerlerinden Corc
idi. Corc, Hıncak komitesinin eli, ayağı ve ihtilalın o taraflarda bakanı idi. Corc etrafına vakurla selam
verdikten sonra hitabet kürsüsüne çıktı, bir iki kez öksürdükten ve insanları manyetizma eder gibi
herkesi şöyle bir süzdükten sonra başladı:

- Biliyor musunuz? Bu sıralarda Ermeni Milletinin tarihi yazılıyor! Bu tarihi şöyle veya böyle yaz-
mak, şerefle açıp, şerefle bitirmek sizin Ermeni kavmi necibinin elindedir. Anadolu’nun her tarafında
isyan başlamıştır. Payıtahtaki ihtilallar yeniden canlanmıştır. Ermenistan bayrağı her tarafta dalga-
lanıyor, bu bayrağın üzerinde istiklal, hürriyet ve barbar Türklere lanet yazılıdır. Bütün düveli mu-
azzama sizinle beraberdir. İngiltere sizlere en yeni silahlardan göndermiştir. Bu silahları ben pekâlâ
biliyorsunuz ki davaya hizmet edenlere verdim. Silahı olmayan bana müracaat etsin vereyim [12]

Hınçak komitemiz, kahraman sedasını bütün âlemi medeniyete duyurmuştur ve size lâzım olan si-
lahlarla beraber para da temin etmiştir. Bu gün barbar Müslümanların Cuma günüdür. Vahşilere
bugün kendi köhne ve bayağı dinlerince camilere dolarlar. Bugün Ermenistan’daki bütün memleket-
lerin camilerine kahramanlarımız hücum edecektir. Komitenin bana verdiği emir ve talimat muci-
bince bende işte Allah’ın evinde ve Allah’la İsa’nın huzurunda size emrediyorum. Bugün burada da
camiler basılacak ve barbarlar itlaf edilecektir. Bugün siz de camileri basıp kan dökmelisiniz ki bey-
lik ve istiklâl alasınız.[13] Bugün öğle ezanı okunmadan evvel vahşiler dükkânlarını kapatıp camilere
dolacaktır. siz de silahlarınızı alacaksınız dükkânlarınızı kapatacaksınız, bugün daha geceden hem
namaz kılmak, hem de alış veriş etmek için şehre biriken Kürtler ve aşiret ayıları da gelmişlerdir.
Bunların gelmesi planımızın tatbiki için hayırlı olmuştur. Evlerinizde ve dükkânlarınızda bulunan
eşyanın bir kısmını, bu Kürtlerin ve aşiretlerin çadır kurdukları hanların yakınına koyacaksınız. Bir
kısım da Türk mahallerinin münasip mahallelerine atıp saçacaksınız. Kadınlarınızın bir takımı Türk
mahallelerine gidip Kürtlerin ve aşiretlerin Türk dükkânlarını yağma ettiklerini söyleyecektir.

11 A.g.e. s. 149-150
12 Hüseyin Nazım Paşa, Hatıralarım, Ermeni Olaylarının İç yüzü, İstanbul, 2003, s. 127
13 BOA. Y.P.UM. Dosya: 5/55,1

468
Bu suretle Türklerle Kürtlerin arası açılmalıdır. Hükümet memurlarına da Türklerin ve Kürtlerin Er-
meni mallarını yağma ettiklerini iddia eyleyeceksiniz. Anlıyor musunuz? Bir taraftan bu propaganda
yapılırken barbarlar Cuma namazından çıkmadan hücum edip katliam edeceksiniz. Bugün bir Türk
öldüren, Ermeni tarihinin parlak bir sayfasını yazmış ve cennette Allah’ın en güzel bir meleği olarak
kendisine yer hazırlamış olacaktır. Gaziler ölünceye kadar medeniyet âleminin takdirini kazanacak,
şehitler İsa peygamberin havarileri gibi şöhret ve şan alacaktır.[14]

Size söyleyeceklerim bunlardan ibarettir. Allah ve İsa peygamber yardımcınız olsun”.

Bu nutku Ermeniler derin bir huşuu ve dini bir atmosfer içersinde dinlediler, Hıncakyanın emrini
harfiyen tatbik edeceklerini söylediler.

Kiliseden çıkmadan evvel birisi bağırdı:

- Hey kardeşler! Bugün barbarlar Cuma namazında iken pis kanlarını akıtacağımıza şurada İsa
Peygamber namına yemin edelim.
Bütün cemaat hep bir ağızdan cevap verdi.
Barbarları Cuma namazında tepeleyeceğimize İsa Peygamber adına yemin ederiz!
Cemaat gitmeye hazırlanıyordu; Corc tekrar seslendi:
Hepinizin silahı var mı? Olmayanlar Hınkhoren kilisesine gelsinler, silah verelim.
Birçok sesler işitiliyordu; soruyorlardı:
Şimdi girsek silâh alabilir miyiz?
Hay hay vakit geçirmeyiniz.
Bitlis Ermeni ileri gelenlerinden Basmacıyan Hacı Manok ayağa kalktı; heyecanlı bir sesle bağırdı:

“Yaşasın Ermeni milleti! Kardeşler; bu gün her kim millet için canını feda ederse şehit olacaktır.
Şehit olanların ailesi de hiçbir vakit idaresiz, ekmeksiz, parasız kalmayacaktır. Vakit geçiyor; şimdi
hepimiz gidip bize burada verilen talimat doğrultusunda işe başlayalım: Allah yardımcımız olsun.
Hepimiz kanımızın son damlasına kadar uğraşacağımıza yemin ederiz.” Cemaat dağıldı.

25 Ekim 1895 (13 teşrinievvel 1311) Cuma günü Bitlis Müslüman mahallelerinin sokaklarında oy-
nayan çocuklar ve su taşıyan kadınlardan başka kimse görünmüyordu. Vakit öğleye yaklaşmıştı, her
kes abdest alıp Cuma namazına koşuyordu.[15]

Ezanlar okundu halk huşu ile camilere dolarak ibadet koyuldu. Şehir sessiz ve sakin, sanki uykuya
dalmıştı. Bu sırada Ermeni mahallesinde her zamankinden farklı bir telaş ve heyecan dikkati çe-
kiyordu. Ermeniler bütün dükkânlarını kapatmışlardı. Bitlis camileri hınca hınç dolduğundan ce-
maatin büyük bir bölümü dışarıda namaz kılmak zorunda kalmıştı. Çünkü hariçten bir çok aşiret,
alış veriş yapmak ve Cuma namazını eda etmek için Bitlis’e gelmişlerdi. Ermeni mahallesinde telaş
ve heyecan arttı; komiteciler silahlandılar ve kalabalık bir halde, askeri intizam ile hareket ederek
camilere doğru yöneldiler. Bir kısmı da dükkânlarındaki kıymetli mallarını evlerine taşıyıp ehemmi-
yetsiz kısımlarını sokaklara yığdılar ve Müslüman mahallesinin ötesine berisine dağıttılar.[16]

Müslümanlar Cuma namazını ikinci rekâtında iken, Ermeni kiliselerinden çan çalmaya başladı ve
akabinde de üç el silah sesi işitildi. Bu, hücum emri idi Bütün Ermeniler silahlarını çekerek camilere

14 Hüseyin Nazım Paşa, Ermeni Olayları Tarih, I, Anakara, 1994, s. 174

15 BOA. HR. SYS. Dosya: 2857/85,3
16 Nazım Paşa, a.g.e. s.130; Ahmed Hocaoğlu, Arşiv ve Vesikalarıyla Tarihte Ermeni mezalimi ve Ermeniler, s. 272

469
hücum ettiler. Aslında çoktan beri Ermenilerin bir karışıklık çıkaracağını sezmiş olan Müslümanlar,
çan ve silah sesleri, işitince namazlarını bozarak camilerden çıkmaya ve canlarını müdafaaya ha-
zırlanmışlardı. Kürtlerle aşiretlerin hepsi silahlıydı; Ermeniler, camilerden boşalan ahalinin üzerine
kurşun yağdırmaya başlayınca ahali de mukabeleye mecbur oldu.

Mücadele tam bir ölüm kalım savaşı haline dönüştüğü sırada asker ve jandarma kuvvetleri yetişerek
olayları bastırdı; taraflardan birçok ölü ve yaralı vardı. Camilerde bu kavgalar böyle başlayıp kanlar
dökülürken şehrin çeşitli noktalarından koşup gelen kadınlar ve çocuklar yetişiniz yangın var! Bitlis
yanıyor diye feryat ediyorlardı.[17] Asker ve Jandarmanın yetişmesiyle mahallelerine çekilen Ermeni-
ler bir taraftan kundak atarak şehrin her tarafında yangın çıkarıyor, bir taraftan da dükkânlarına ve
evlerine dönen Türklerin üzerine saldırarak rast geldiklerini öldürüyorlardı Asker ve zabıta kuvvet-
leri bir taraftan yangın söndürmeye, diğer taraftan Ermeni ihtilalcılarını dağıtmaya çalışıyorlardı.

Komitecilerin maksadı her ne olursa olsun bu gün kati bir sonuç elde etmekti; onun için yangın sön-
dürmekle meşgul olan zabıtanın dalgınlığından istifade ederek Müslüman mahallesine taarruzlarını
artırdılar. Kürtler ve aşiretler, jandarma ve asker kuvveti müdahale etmeseydi daha ilk hamlede bu
komitecilerin üzerine hücum edeceklerdi. Müslüman mahallelerine Ermenilerin hücumunu gördük-
çe sinirleri pek gergin bir hale gelmişti. Nihayet zabıta ve asker şehrin her iki tarafını kuşatma altına
alan yangınla uğraşırken iki taraf birbirlerine girdi. Silah sesleri, kadın ve çocuk çığlıkları, Bitlis’in
üzerine çöken yangını kızıl karanlığı altında yankı bulurken, her iki taraf insanlıktan çıkmış canavar
haline gelmişti;[18] artık silahlarını yere attılar iki taraf yumruklarıyla, dişleriyle ve tırnaklarıyla dövü-
şüyor ve boğuşuyordu. Asker ve jandarma büyük bir metanet ve itidal sarfıyla yangınları söndürmüş,
muharebe meydanına gelmişti. Genç teğmen gür sesi ile bağırarak; Müslüman kardeşler! Dağılın
evlerinize dönün! Komitecileri bulmak, terbiye etmek bizim hakkımızdır. [19]

Türkler, bu sese uyarak dağıldılar; Ermeniler silahlarını çekerek askere de hücum etmek istediler.
Genç subay Ermenilere, eğer şimdi dağılmazsanız ateş açacağım! Ve bu sözlere Nişan al kumanda-
sında ilave etti. Kumandanın şakası olmadığını anlayan Ermeniler çil yavrusu gibi dağıldılar[20]

Mahalle cesetlerle dolmuştu; Müslümanlardan birisi kadın olmak üzere 38 ölü ve 35 yaralı vardı.
Ermenilerden 139 kişi ölmüş ve kırk kişi yaralanmıştı.[21] Ölüler ve yaralılar kaldırıldı, komitecilerden
bir kısmı yakalandı, diğerleri mahallelerine ve kiliselerine kaçıp ikinci bir isyan ve ihtilala hazırlan-
maya başladılar. Bu olayda on gün sonra Bitlis’teki bir polis karakolu komiserinin odasına bir kadın
girdi; Vartuhi isimli bu kadın Bitlis Ermeni tüccarlarından Kiğork Ağanın zevcesiydi. Ağlıyordu, he-
yecandan konuşamıyordu. Komiser babacan bir adamdı. Onu bütün Bitlis ahalisi severdi.

Şefkatle kadına sordu:

Ne istiyorsun madam? Ne oldu? Madam, şu suyu iç, sakinleş anlat bakayım.

Komiser baba! Ben Kiğork Ağa’nın hanımıyım; kocam kan revan içersinde yatıyor; devletine, padi-
şahına ne kadar sadakatlidir kocacığım siz bilirsiniz? O hiç komitelerle düşüp kalkmamıştır. Hiçbir
gün onların müzevirliklerine karışmamıştır. Rica ediyor ki siz gidesiniz. Beraber gitsek olur mu? İs-
terseniz ben önce gideyim, siz gelirsiniz.

17 BOA. A.MKT. MHM. Dosya: 619/7,3

18 Nazım Paşa, a.g.e. s.129; Hocaoğlu, a.g.e. s.273
19 BOA. .A.MKT. MHM. Dosya: 619/13; Ermeni Olayları Tarihi, I, Ankara, 1994, 1175
20 BOA. Y.PRK. UM. Dosya: 33/75, 2
21 BOA. Y.A.HUS. Dosya: 33860, 2

470
Siz gidiniz, ağlamayınız, Saye-i şahanede o fesatların hepsi terbiye olur.

Kadın çıktı gitti; komiser yarım saat sonra Kiğork Ağanın hanesinde bulunuyordu. Kiğork Ağa kırk
beş yaşlarında sevimli iyi huylu bir adamdır. Bitlis’in Yel meydan mahallesindeki hanesinde karı ve
çocuklarıyla mesudane bir ömür sürmektedir. Komiser odadan içeriye girince zayi ettiği fazla kan
hesabıyla siması balmumu gibi sararan Kiğork Ağanın dudaklarında hazin bir tebessüm canlandı;
gözleri parladı ve hafif bir sesle: Ne iyi etmişsiniz komiser baba geldiğinize çok teşekkür ederim dedi.

Komiser her zamanki babacan tavrıyla hal ve hatır sordu:

-Geçmiş olsun Kiğork ağa; adam aldırma sende geçer! Yaran ağır mı be Kiğork Ağa?
-Ağır da söz mü? Az kaldı postu bırakacaktım. Kurşun kulağımdan girdi ensemden çıktı.
- Kiğork ağa kim vurdu seni, nasıl oldu bu iş?
- Avadik oğlu Nazar isimli bir müfsit vardır, bilir misin?
-Nasıl bilmem? Komitecileri sağ eli.

- Bu adam gece gündüz ev ev gezer, herkesi komiteye aza yapmak ister; para toplar, aza yazılmak
istemeyeni ölümle korkutur. Bana da birkaç sefer geldi, ben kendisini evime bile kabul etmek iste-
medim, geçen gün çağırdım. Nazar, kardeşim, bu sevdadan vazgeç! Bu yaptığın iş değildir, şimdiye
kadar Türklerden ne kötülük gördün; kiliselerimize, mekteplerimize mi karıştılar? Dilimize, mi bir
şey söylediler? Şurada başımız ağrısa Türklere koşarız. Derdimiz olsa deva ararız. Bize her vakit
iyilik ederler. Allah devlet millete zeval vermesin. Rahat- rahat yaşıyoruz.” dedim, o dinlemiyordu.
Ertesi günü gene evine gittim; nasihat ettim dedim ki:

- Nazar; meşhur meseledir, su testis su yolunda kırılır, bir gün yakayı ele verirsin, seni hükümet asar,
yahut ölünceye kadar kürek cezasına çarpılırsın, çoluğuna çocuğuna bari acı!

Nazar sözlerime gülüyordu; rovelverini çekti.

- Seni şimdi burada gebertirim; demek ki hem kendi milletine hizmet etmek istemiyorsun, hem de
hafiyelik edeceksin de hükümete beni haber vereceksin ha! Öyle ise şimdi evimden çık git; fakat
ayrın sabaha kadar Corc’un yanına gidip komiteye kayıt edilmezsen ve aidatını vermezsen akşama
öldürürüm, dedi.

Ben tabii gitmedim; adam palavra atıyor öldürecek adam öldürür, fazla söylemez; ısıracak köpek di-
şini göstermez, dedim. Dün akşam dükkânımı geç kapadım. Ahbaplarla biraz laf attık, bir iki tane de
yuvarladık, bilirsin ben rakı içmesini sevmem. İki üç tek attım, Allah’a ısmarladık, dedim, ayrıldım.
Tam bizim mahalleye yaklaştığım zaman karşıdan Hamazasapap göründü, arkasında da birisi vardı
tanıyamadım. Hamazasapap Nazarın kayınbiraderidir. Bunlar beni görünce iki el silah atıldı. Kur-
şunlardan birsi sağ kulağıma isabet etti; bereket versin bizim iki Müslüman almış beni getirmişler.
Onlar olmasaydı muhakkak öldürürlerdi.

- Geçmiş olsun Kiğork Ağa! Büyük kaza atlatmışsın; doktorlar ne diyorlar?

- Tehlikeyi geçirdin dediler. Komiser biraz daha oturduktan sonra kalktı; makamına geldi Hamazapı
aramaya başladı; fakat bu adamın bir daha izi bulunamadı.

471
Bu olayı müteakip eden günlerde komite faaliyetlerini daha ziyade kabul etmeyenleri yaralayıp kat-
lediyordu. Protestan misyoneri Corc ise teşkilatına devam etmekten çekinmiyordu. Kiğork Ağa’nın
yaralanmasını ve Hamazap’ın kaybından sonra Ermeni’lerden kadın, erkek beş kişi daha gelerek
önümüzdeki Cuma günü de camilerin basılacağını ve komitenin faal azasından bir takım adamla-
rın isimlerini haber verdiler. Bunların yanında Corc’un hizmetçisi Sürüpe de vardı; tevkif edilenler
adliyeye verildi. Yalnız mel’aneti, hıyaneti bütün komite azalarından fazla olan Corc hapsedileme-
di. Çünkü Protestan misyoneri idi. Kapitülasyonlarla onlara bin kat daha kuvvet ve dokunulmazlık
hediye edilmişti. Misyoner Corc’un hizmetçisi Sürüpe tevkif edilince komiserlik odasına getirildi,
komiser kendisini sorgulamaya başladı.

- Söyle bakalım Sürüpe Efendi! Burada doğru söz söyleyen kazanır, cezası af edilir yahut hafifler,
yalan söyleyen yakasını kurtaramaz; zira hükümet doğru ile yalanı tefrik eder.

- Efendim, ben böyle işlere karışmak istemezdim; fakat beni mister Corc ile Basmacıyan Hacı Manok
kandırdılar: Bir taraftan komiteciler;

- Eğer bizimle beraber olmazsan seni öldüreceğiz, diyorlardı.

Diğer taraftan mister Corc ile Basmacıyan

- Şu Kiğork Ağa’yı öldürürsen sana yüz altın vereceğiz; bu Kiğork ağa ile ailesi milletimizin düşmanı,
barbarların sadık köpeğidir. Hem bunu öldürürsen gazi olursun, ahrette de doğru cennete gidersin,
diyorlardı. Gaziliği, cenneti, cehennemi bir tarafa bırak komiser babacığım ah! Şu yüz altın mükâfat
yok mu? İnsanın aklını, fikrini alıyor. Ben çileden çıktım, şeytana uydum. Geçen gün Nazar’ın ka-
yınbiraderi Hamazasap bana geldi; Sürüpe dedi, gel benimle beraber Kiğork’u ahrete gönderelim.
Kiğork ağanın dükkânı geç vakte kadar açıktı. Köşede onun çıkmasını bekledik. Arkadaşları vardı
dükkânda rakı içiyorlardı, nihayet dükkân kapandı. Kiğork ağa mahallesine yaklaştı. Biz öbür so-
kaktan önüne geçtik, ben Hamazasapp’ın arkasında idim, roververimi çıkardım; ateş ettim. İkinci
kurşunda Kiğork:

- Oof anam yandım! Diye yere yuvarlandı, öte taraftan iki kişi koştular. Biz Kiğork’u öldü diye bırak-
tık. Hamazasap’la beraber kaçtık. Bu işte Hamazasap’ın kabahati yoktur, kurşunu atan benim.

Sürüpe, ifadesinde Corc’un İngiltere’den silah getirttiğini ve ikinci bir ihtilal hazırlığını bildirdi. Diğer
tevkif edilenlerin ifadeleri de bunu teyit ediyordu.

Hapsedilen Ermenilerin ve misyoner Corc’un evlerinde aramalar yapıldı. Birçok silah, cephane, evrak
bulundu, evrak arasında komitenin talimatnameleri, tedhiş mektupları, Avrupa’dan, Amerika’dan ve
Türkiye’nin muhtelif mıntıkalarındaki komitelerden gelen emir ve uygulama talimatnameler ile pat-
layıcı maddelerle yaralayıcı aletler ele geçirilmiştir. Misyoner Corc’dan başka Ermeni ileri gelenleri
ve olayda ilişkileri bulunanlar göz altına alınarak, tahkikat evrakları Adliyeye verilmiştir. Adliyede
bunlar hakkında tutuklama kararı verdiğinden tutuklanmışlardır.

Cinayetini itiraf eden Sürüpe’nin, komite hakkında hükümete daha ziyade izahat vereceği ve hazır-
lanacak olayları önceden bildireceği anlaşıldı, zaten Kiğork ağa da iyileşmiş ve şahsi hukuk iddiasın-
dan feragat etmişti. Sürüpe’nin tahliyesiyle hakkında takibat yapılmaması kararı, komiser kendisine
bildirir ve komiser kendisine bir takım nasihatlerde bulundu. Sürüpe ayrılırken, komisere, yalnız
sizden şunu rica ediyorum ki Hamazasap’ı takip etmeyiniz. Onun kabahati yoktur; hep kabahat o
mel’un eniştesi Nazar’dadır. Nazarı ne yaparsanız yapınız. Bilirsiniz?

472
Hamazap da Corc’un hizmetçisidir. On seneden beri ona hizmet etmekteydi, devletine ve milletine
hainlik etmeği kabul etmediğinden Corc kendisini kovdu; şimdi biz Vali Paşa’ya bir arzuhal verece-
ğiz, Corc’u ihbar edeceğiz. Hakikati söyleyeceğiz. Bu olay sonrası ikin bir isyan Cami baskını önlen-
miş oldu. Bitlis olayları sırasında, Ermenileri tahrik edenler ve kilise de Müslümanlara saldırı kara-
rını alan komite ve içersinde olan Bitlis Piskopos vekili hakkında mahkemeye aleyhte ifade verecek
ve hükümete ihbarda bulunacağı düşünülen, Haçik’in susturulması için, yüz altın lira karşılığında
Ovadis’in Osep ve arkadaşları tarafından öldürülmesine karar verilmiş, içki içme bahanesiyle tenha
bir yere götürülen Haçik, içki alemi sonrasında öldürülmüştür. Haçik’in öldürülmesi olayını, Bitlis
Polis Komiserliğini 18 Ağustos 1896 tarihli şifreli telgraf ile hükümete bildirerek olaylar hakkında
bilgi verilmiştir.

Polis Komiserliğinin 18 Ağustos 1312 (1896) Tarihli Şifreli Raporu

17 Ağustos gecesi saat bir sıralarında Bitlis Ermenilerinden Haçik’in (piskopos vekili hakkında bazı
ihbarlarda bulunulmasından ötürü) Sapkar denilen yerde tabanca ile Ermeniler tarafından yaralan-
dığı haber alınması üzerine derhal olay yerine gidilmiş yaralının ifadesi alınmıştır.

Yaralı Haçik ifadesinde: Piskopos vekili aleyhinde mahkemede şahitlik ettiğinden bütün Ermeni-
lerin kendisine düşman olduklarını, Ermeni ileri gelenlerinden Havakyan Ovadis efendinin adamı,
kızılmescit mahallesinden Osep ve altı arkadaşı kendisini kandırıp Sapkar denilen yere götürdük-
leri, orada içki içtiklerini, dönüşte üzerine iki el silah atıp yaraladıklarını söylemiştir. Yapılan mua-
yenesinde Haçik’in karnından yaralandığı, kurşunlardan birinin karnından girip sağ taraftan çıktığı
görülmüştür. Yaralı beş saat sonra ölmüştür.

Yukarıda adı geçen Haçik, Ovadis efendinin adamı Osep ve arkadaşları tarafından öldürülmüştür.
Ovadis efendinin Ermeni ayaklanmaları hakkında hükümete her hangi bir ihbarda bulunacağı düşü-
nülerek, adı geçen şahıs planlı olarak öldürülmüştür. Öldürme olayını gerçekleştirmek amacıyla yüz
lira (altın lira) Osep ve arkadaşlarına verilmiş olduğu, yapılan tahkikat sonucu anlaşılmıştır. Katil
Osep ile Ovadis Efendi yakalanarak göz altına alınacağı ve tahkikat evrakının verildiği arz olunur.[22]

Müfsitlerin Mahkemeleri ve Olaylar Hakkında Tahkikat Raporları

Bitlis Vuku bulan Hadiselerle İlgili Sadettin Paşa ile İbrahim ve Ce-
mal Beylerden Teşekkül Tahkikat Komisyonu Raporu [23]

Bitlis Ermenilerini Diyarbakır, Erzurum, Van komitecileri ihtilâl ve isyana sürüklemişlerdir. Bitlis’te-
ki Amerikan kolejinin de ihtilal tahrik ve teşvikte önemli yeri vardır. Bu kolejli Bitlis’te Amerika’ya
gitmiş bir Ermeni açmıştır., Bitlis Koleji bu Amerikalının Bitlis’te doğmuş ve çocukluğunu orada ge-
çirmiş olan oğlu Corc’un idaresindedir. Bitlis’e on beş yirmi saat uzaktaki köylerden gelen Ermeni
çocukları burada yatılı olarak okutmaktadırlar. Misyoner Corc Ermeni çocuklarının kafalarını hü-
kümet aleyhine ihtilâl ve isyan düşünceleriyle doldurup köylerine göndermektedir. Buradan mezun
olanlar yakınlarına, kavuşmalarına da ihtilal ve isyan fikrini aşılamışlar, Ermenileri bağımsızlık ha-
yaline sürüklemiş, Osmanlı Devleti ve Türk Milleti’ne düşman etmişlerdir.

22 Hüseyin Nazım Paşa, Ermeni Olayları Tarihi I, Ankara, 1994, s. 175 Hocaoğlu, a.g.e., s.277
23 BOA. HR. SYS. Dosya: 2791/46; Hüseyin Nazım Paşa, a.g.e. Gös. Yer; Hocaoğlu, a.g.e. s. 275-276

473
Misyoner Corc ile piskopos vekili Ermenilerin ileri gelenlerine, onlarda Ermeni halkına Hınçak ko-
mitesinin programını telkin ederek ayaklanma düşüncesini zihinlerine yerleştirdikten sonra fedai
kaydına başlamışlardır. Bundan sonra her taraftan fedailer Bitlis’e dolmuşlar; hayali vaatlerle cesa-
retlenmişler; devlet memuru Ermeniler istifa edip vazifelerinden ayrılmışlardır.

Gümüşhane olayının çıktığı 13 Ekim Cuma günü Müslümanlar camilerde hutbe dinlerken Protestan
kilisesindeki kilise çanının ilk kez çalınmasında, Ermenilerin ileri gelenleri görünürlerden çekilip
şuraya buraya gizlenmişler, eşyalarını öteye beriye dökerek yangın çıkarmaya kalkışmışlardır. Bir
taraftan da evlerine silahlarını alarak camilerin kapılarına doğru ilerlemeye başlamışlardır. Bu sıra-
da Ermenilerin her taraftan birden hücuma geçmelerinin işareti olan kilisenin çanlarının üçüncü kez
çalınmasından önce pencerelerden durumu gören İslâm kadınları çocuklarını camilere göndermiş-
ler, Ermenilerin hücuma geçmek üzere oldukları haberini vermişlerdir.

Bu haber üzerine Müslümanlar Ermenileri kapı önünde silahlı ve hücuma hazır görünce çatışma
başlamıştır. Ermenilerin silah kullanmaktaki korkaklığı, Müslümanların ise; iyi silah kullanmaları
sonucu, Ermenilerin tasarladıklarını yapmasına imkan bırakmamıştır. Müslümanlar böyle bir du-
rumla karşılaşacaklarını akıllarına getirmediklerinden yanlarında bıçak, sopa ve değnekten başka
silah olmadığı halde çarpışmışlardır.

Memurlar, komutan ve askerlerin aldıkları tedbirlerle, ayaklanma iki saat sürmüştür.

Bu kargaşalıkta Müslümanlardan 38 ölü 135 yaralı, Ermenilerden 136 ölü, 40 yaralı olmuştur.Yan-
maya başlayan dükkanlar, kısa zamanda söndürülmüş, yayılmasına meydan verilmemişti. Hanlar-
daki eşyalardan kayıp olan yoktur, ancak dükkanlardaki eşyadan ufak tefek kayıplar olmuştur.

Olaydan bir gün sonra hükümete sadakatinden dolayı, komite tarafından idama mahkum edilmiş
olan idare meclisi üyesi Ağaçyan efendinin yerine kardeşi Kiğork’a misyoner Corc’un hizmetçisi ta-
banca ile ateş ederek yaralanmıştır. Corc’un hizmetçisinin elinden tabanca alınarak yakalanmıştır.
Kiğork’un yarası da iyileşmiştir. Bitlis’teki olay çevreye de sıçramış, Bitlis’in kaza ve köylerinde de
ayaklanmalar başlamış ve bu ayaklanmalarda, İslamlardan 88 ölü, 38 yaralı, Ermenilerden 171 ölü,
49 yaralı olduğu, alınan tahkikat raporlarından anlaşılmıştır.

Ermeni ayaklanmasının önlenmesi elbette hükümetin vazifesidir. İslâmların bu işe karışlaması, hü-
kümetin vazifesi olan önleme işini kendilerinin yapmak istemelerinden ileri gelmemiştir. Bunun asıl
sebebi; Ermenilerin olaylardan önce tenhalarda rast geldikleri İslamları öldürmeleri, Müslüman kız-
larını kaçırıp ırzlarına tecavüz etmeleri; en son Müslümanların Cuma Namazı kılmak için camilerde
toplandıkları bir sırada tecavüze kalkışmaları ve nihayet züht ve takvasıyla İslamların büyük saygı
duydukları Şeyh Haydar Efendinin Ermeniler tarafından korkunç bir şekilde vahşice şehit edilmesi,
bardağı taşıran son damla olmuş İslamları nefis müdafaasına zorlamıştır.

Bu düşüncelerin doğruluğunu İslam ölü ve yaralıları arasında birçok kadın ve çocuğun bulunması is-
pat edecek mevaddan olmaktadır.[24] Sorgu Hakimi Mehmed Emin, Albay Sadık, Yarbay Abdurrahim
Nafiz, Beyoğlu Sorgu Hakimi Ohennes Torosyan’dan kurulu tahkikat heyetinin 22 Eylül 1312 (1896)
tarihli raporun, araştırma hakkında şu bilgileri vermektedir:

24 BOA. Y.A.HUS. Dosya: 338/60, Hocaoğlu, a.g.e., s. 217; Ermeni olayları Tarihi, s. 175

474
Diğer yerlerde olduğu gibi, Bitlis’te de İslamlarla Ermeniler birbirleri ile hoşça geçinmekte ve tabii-
yete aykırı hiçbir tutum ve davranışları görülmemek iken bazı kötü niyetli ve karıştırıcı Ermenilerin,
aldatma ve kandırmaları sonucu olarak, Bitlis Ermenilerinden bir takım aklı yufkaları fikirlerini ze-
hirleyerek karışıklık ve kargaşalık çıkarmak ve sorumluluğu Müslümanlar yüklemek için gereken
yerlere fedailer ve cani serseriler gönderip ihtilal komiteleri ve çeteler teşkil etmiş, cinayetler düzen-
leyerek ayaklanma çıkarmak istemişlerdir.

Ermeniler, zaptiye erlerinden Osman’ı sebepsiz yere öldürmüşlerdir. Persah köyü civarında bir İslam
tacirin üzerine hücum ederek malını gasp etmişlerdir. Ermeniler Ahlat kasabasındaki hapishanenin
kapısını kırıp mahkumları kaçırdıkları gibi Bitlis’in Hersan mahallesinde babası ile yolculuk eden bir
İslam kadını zor kullanarak kaçırmışladır. Ermeniler bir taraftan da umumi efkarı heyecanlandıra-
cak söylentiler yayarak asayiş ve emniyeti bozacak davranışlara girmişlerdir.

İslamları tahkir edici bir dil kullanmaya başlamışlardır. Ermeniler, mahkeme mübaşiri Recep ağa
ile zaptiye erlerinden Şaban’ı vazifeleri başında iken sövüp sayarak tahkir etmişlerdir. Ermeniler
Bitlis postanesi kapısında zaptiye erlerinden Musa ile kanun askerini (inzibat eri) ağza alınmayacak
küfürlerle tahkir etmişlerdir. Liz, Karavi, Sakavi adındaki Ermeni köylerine vergi tahsili için giden
zaptiye erlerini sövüp sayarak köylerinden kovmuşlardır. Ermeniler Kelerlu köyünde ezan okunma-
sına engel olmuşlardır.[25] Bitlislilerin üstün saygı gösterdikleri Şeyh Haydar Efendi de Ermeniler ta-
rafından şehit edilmiştir. Karaağıl köyü civarında iki İslam da yine Ermeniler şehit etmişlerdir. İdare
Meclis ve mahkeme üyeliklerine seçilmiş Ermenileri tehdit ederek istifa ettirmişler, yeniden devlet
memurluğuna girmek isteyenlere zor kullanarak engel olmuşlardır. Ermeniler İslamlarla olaylar çı-
karmaya, asayiş ve emniyeti bozacak davranışların her gün biraz daha artırmaya çabalamışlardır.
Ermeniler, birbirlerine yazdıkları mektuplarda dahi ihtilalcı fikirler aşılayarak yeni yeni olaylar çı-
karmaya çalışmışlardır.[26]

Bitlis olaylarını araştırmak üzere görevlendirilen tahkikat heyeti, olayları yerinde inceleyerek, görgü
tanıklarını dinlemiş, sanık ifadeleri ile karşılaştırmıştır. Yapılan tutuklamalardan bazılarının yersiz
olduğu Görülerek, bu durumda olanların serbest bırakılması temin edilmiştir. Bitlis’te meydana ge-
len bu olayın yatıştırılması ve çevreye yayılmasını önlemek amacıyla af çıkarılmış ve olaya karışan
altmış kişi serbest bırakılmıştır. Cmilere hücum edenlerden elinde silahla yakalananlar ile bu olay
öncesi diğer bazı olaylara karıştıkları tespit edilenler tutuklanmıştır.

Merkeze 11 Teşrini evvel 312 No:22

Bitlis vilayeti makamı Adliyesinde icra kılınan genel teftiş sırasında hazırlanan rapor derdest takdim
bulunmuş ise de dairei istintakiye’ce taht tevkifte tutulan zirde muharrerul esami altı nefer hakkında
icra edilen tahkikatın, emniyetine binaen şimdiden arzına muşaraat kılındı şöyle ki: Bitlis hadisesi
ehiresinden dolayı tevarihı nuhtetife ile tevkife aldırılmış olan Bakaliyan Serkis, Varbeyan Espator
ve terzi Ohniyokoğlu Nazar ve Bakalıyan Sirop ve Haçmanokyan Karapıt ve Avadisyon Nazar, isimli
şahıslar hakkında müddeti medideden beri icra edilmiş olan tahkikat evrakı ladet tetkik, Makomond
Serkis ve Erbeyan Nazar’ın yevmi vakada camii kebir üzerine müsallahan hücum etmiş olan yüzden
fazla mütecaviz Ermeniler meyanında Makomon’un dahi silahlı bıdest olarak mevcut bulunması ve
diğer üç neferle beraber harekatı ihtilaliye ve fesadiyenin mürettip ve müşevviklerinden bulunduk
da aledderecat ihbarat vuku bulmuş olduğu anlaşılması ise de vakiayı mebus anhadan dolayı der-
dest bulunmasından Ermenilerden katıl ve silah bıdest olanlar müstesna olmak ve yine muhakeme-

25 BOA. Y.MTV. Dosya: 117/22; Hocaoğlu, a.g.e., s. 275

26 BOA. Y.MTV. Dosya: 130/97; Mehmed Hocaoğlu, Arşiv vesikalarıyla Tarihte Ermenilerin Mezalimi, İstanbul 1976, s. 279

475
lerine bakılmak üzere teşvikat ve tefevvuhatta bulunanların müekkaten ve mükeffelen ihlayı sebilin
müvafıkı meslahat olacağı hakkında Bitlis vilayeti aliyesinin işarı üzerine, Meclis Mahsusa Vükela
kararıyla, bilistizan iradei seniyei hazreti hilafetpenahi şeref mütaalluk buyurulduğu, Dahiliye Neza-
reti celilesinden vilayeti müşarunileyhaya varıd olup bir sureti Zeylen İstinaf Müddei Umumiliğine
tebliğ olunmuş olan tahriratı aliye de izbar buyurulmuş ve eşhası mevkafei merkumeden Bakalyan
Sirop ve Hacımanokyan Karapıt ve Avadisyan Ebğiyazar’ın fiil ve hareket, teşvikat ve tefevvuhat-
tan ibaret bulunması olduğu gibi yevmi vakiada ve aynı zamanda camii kebir üzerine müsallahan
hücum edip, ehz ve girift ile tevkife aldırılmış olan altmış nefer raddesindeki mevkufinin ber veçhi
maruzu iradei merhameti adeti hazreti hilafetpenahinin şeref sudurunun müteakip tahliyeleri icra
kılınmış olduğu halde, sebilleri ihla kılınmış olan Ermeniler müsallahan, camii üzerine hücum et-
miş bulunan üç neferle teşkifat ve tefevuhatta bulunan diğer üç kişinin ahiren celp ile tevkiflerini
icap ettiren esbabı müstantikliğinden istizah olundukta, merkumun iradesi seniyenin şeref zuhuri
tarihinden sonra tevkif olunmuş olduklarından, hükmü iradenin bunlara şamil olamayacağı beyanı,
takibatı kanuniye ye devam olmaktaydı ki cevabı verilmiş ve silah bidest olarak camii kebir üzerine
hücum etmiş olan cümlesi hakkında, bir siyakta ihbarat vukuuyla cerayımı müşterekeden ad olun-
ması lazım gelen maznunların kaffesi bittahliye yalnız üç neferin fiil ve hareketleri dahi, istinaf ve
tevkif muamelesinin icrasında nispet ve adalet görülmemiş olduğu gibi kusur üç neferin fiil ve ha-
reketleri dahi teşvikat ve tefevvuhat derecesinde olup ahkam iradei seniyeden istifade hakları der-
kar bulunmasıyla bunlarla guya marrularz müsallahhan camii kapısına hücum etmiş oldukları iddia
olunan üç neferin, evvelce emsalleri misillü muekkaten ve mükeffelen ihlayı sebilleri müvafık adl ve
hikmet olacağı mütalaasında bulunmakta ise de, her halde emir ve ferman hazreti veliyulemridır.[27]

Olayla İlgili Alınan İfade Tutanakları

Kondoktorliyos Veledi Avadis

Vakadan bir gün evvelki Perşembe günü Karmerak kilisesine giderek murahhashane odasında bil
müşavere; yarın Cuma’dır. Camilerin kapısına gidelim. İslamları keselim. Her yerde Camilerin ka-
pılarına gidip İslamları kesecekler, biz de burada keselim diye söyleyenlerin bulunduğu, Tücaryan
Ekoyik, cami kapısına ve doğrudan camiye hücum eden bazılarında Rolor ve tüfek ve bazılarının da
aleti cariha bulunduğu, İslamları vurun öldürün diyerek ve kurşun attırdığı, Avadis’inde bulunan-
lardan olduğu, camii Kebir cemaatinin ve kızıl mescit mahalleli bevvap İbrahim Efendi ve kahveci
Recep ve Tanlı mumcu Abdullah ve Abdülmecit Efendi ve zeydanlı Bakkal Veli ile maznunlardan
Hemzak’ın, ifadelerinden de anlaşılmıştır. Ancak adı geçen şahıs olay sırasında evinde olduğunu
iddia ederek suçlamaları ret etmiştir.[28]

Bitlis’in Hersan Mahallesi ahalisinden ve Ermeni milletinden Osıp oğlu Hamazap veledi Vartanın
ber vechi alınan ifadesidir. 1 teşrinisani 311

- İsmin ve pederin ismi nedir. Nerelisin ve ne işle meşgulsün, kaç yaşındasın, okuma, yazmak
bilirmisin?;
- İsmin Hamazap, pederim ismi Vartandır. Bitlis’in Heresan mahallesinden ve Ermeni milletinde-
nim, sanatım, dülgerliktir. 22 yaşındayım, Ermenice okuryazarım.
- Mahallenizde sakin, bakalyan Kiğork ağanın ne suretle cerh olduğunu bilirmisin?
- Evet bilirim.

27 BOA. (başbakanlık Osmanlı Arşivi) Y.PRK. AZN, Dosya: 16/54, s. 1-2-3

28 BOA. Y.PRK. AZN, Dosya: 16/54, s. 2

476
- Ne suretle cerh olmuş ise tarif et:
- Ben ve Sirop veledi Münas ve Mamiri veledi Ohanıs ve Sıtrak Bedikyan Martos veledi Makdisazi-
miyan cümlemiz Mardirosun kapısı önündeydik Kiğork ağa Cercis Kerkorbey hanesinden çıktı bize
selam verdi ve Mardiros ile konuştu, bizden ayrıldı. Merkum Kiğork ağa, Kakonun hanesi kurbuna
vardığında, bizden Mamiri işte gidiyor, ben de gidip vuracağım dedi, ve arkasından giderek roloru
Kiğork ağanın üzerine endaht ederek yere düşürdü ,biz cümlemiz firar ettik.
- Siz orada yani Mardrosun kapısı önünde niçin durmuştunuz?
- Ben söyleyiş için duruyordum, lakin diğerleri Kiğork ağayı vurmak için bekliyorlardı.
- Mabri ve diğerleri, merkum Kiğork ağa’yımı bekliyorlardı?:
- Evet, öldürmek için idi.
- Öldürmek için olduğunu nerden biliyorsun?
- Bundan iki gün önce mistir Corc beni ve Mabri ile Siropu ve zozanyan oğlu Straki ve Mardrosu
hanesine çağırdı, Obdis efendi Şuhkiyan Sirop ve Bakaliyen Serkiz orada idiler. .mistir Corc bize
hitaben işte biz sizi fedai yazdık, size maaş tertip ettik, sizden her kim Bakalyan kirok ağayı öldü-
rürse dinimizce gazi olur ve kendisine yüz lira para verilir dedi. Bizde o vakitten beri takibatta idik.
- Mistir Corc ve tadat ettiğim eşhaslar daha size başka bir talimat verdimi?
- Evet biz fedai olduğumuz için İslam büyüklerinden veyahut memurlardan her hangisini tenhada
gördüysen öldürmemiz içinde talimat almıştık. Ve hatta bundan beş altı ay öncesi büyük bir ihtilal
çıkacak idi. Hükümet tedbir etti bir şey çıkmadı.
- O ihtilal neden çıkacak idi ve nasıl olmuştur?
- Bu talimatı mistir Corc vermiştir; mahalleden ve sair yerden geçen İslam kadınlarına taarruz
ediniz, belki bir ihtilal çıkarırsınız ve beylik olursunuz diye talimat vermişti.[29]
- Sizi ve bu fedaileri kimler pazar etti ve ne talimat verirlerdi?
- Bu fedailer mistir Corc ve Ermeni büyükleri belirleri idi, ve mistir Corc’un yanına giderek isim-
lerimizi deftere kayıt ediyoruz, ve hatta bize mükâfat olarak para vereceklerini ve bunları beylik
olduğunda her birimizi memur tayin edeceklerini vaat ederdiler.[30]
- Sen bunların fedai olduğunu nereden biliyorsun?
- Bunlar deftere kayıtlıdır, kayıt defterini gördüğüm gibi, kendileri de bana söylediler, daha çokları
var ama isimlerini bilmiyorum.
- Bu fedai kaydı için kimler reis, kimler azadır?
- Reis mistir Corc idi ve azaları, Avadis efendi ve biraderi Agop ve Şekliyan Sirop ve Bakkalyan Ser-
kis ve Basmacılı Hacı Manok, bunlar aza idiler.
- Bunlar nerede ve ne vakit tecemmu ederlerdi?
- Bunlar mitir Corc’un hanesinde tecemmu ederlerdi ve ayda bir veya iki kere, lüzumuna göre
tecemmu ederlerdi.
- Pekala, bu Kiğork ağa’yı katletmek kastıyla macera olsun diye vurduğunu beyan etmişsin, şayet
adam ölseydi ne diyecek idiniz?
- Şayet Kiğork ağa ölseydi, İslamlar mahalleye hücum ettiler, Kiğork ağayı öldürdüler diye şayia
çıkaracaktık. Çünkü böyle talimat almıştık, hatta Kiğork ağa yere düştüğünde biz öldü zannettik ve
mahallede İslamlar mahalleyi bastı Kiğork ağa’yı öldürdüler biz kaçtık diye söylemiştik.
- Yeni Bakkalyan Kiğork ağayı ne için Ermeniler öldürmek istiyor idi, mistir corc’un bunda fikri
neydi?
- Ermeni efkârı fesadiyesine devlet ve milleti İslami’ye aleyhinde bulunmadığı ve taloriye (Telori
olayları için) toplanan yardıma para vermediği için kendisini ve yahut ailesinin kâffesini öldürmek
istiyorlar idi.
- Pek ala bu mistir Corc ile Ermeniler ne fikirdeydiler ve devlet aleyhinde ne gibi bulundular?:

29 BOA. Y.PRK. AZN. Dosya: 1654, s. 3-2

30 BOA. Y.PRk. AZN. Dosya: 1654, s. 3-3

477
- Bunlar umumen bir gaile çıkarmak için daima ifsadatla bulunurlar idi ve telori vukuatına, bunlar
meydana koydular ve hatta telori’de bulunan reis ve eşkıya, Hambarsun ile beraber çok muhabe-
releri vuku bulmuş idi, ve bu Telori vukuatında kendileri ve merkum Hambarsun tertip ettiler, olay
oldu kan döküldü, baktılar ki bu meskur vukuatta buraları beylik olmadı, Ermeni büyükleri daima
mistir Corcun un yanına gelip başka olaylar tertibi için konuşurlar ve mistir Corc dahi onların
hanelerine gider gelirdi. Nihayet İslamlar Cuma günü camide iken, birden kilisesinden çalınacak
birinci çanın tecemmu etmesi, ve ikincisinde Ermeniler dükkanları kapatmalarına, ve üçüncüsün-
de de camilere hücum etmelerine işaret koydular; ve her cami için mahsus adamlar tayin ettiler,
ve çoktan beri fedai yazmakta idiler. Cuma günü işte gördünüz Ermeniler camileri basarak ihtilalı
meydana koydular ve her kim Ermeni’den ölür ise şehit olacağını ve olmadıysa gazi olacağını ve
onların ailesine idare ve yardım etmek için para, vesaire verileceğini ve 6 vilayet beylik olacağını ve
İngiliz Ermenilerle beraber olduğunu söyleyerek milleti tahrik ve teşvik ederlerdi.
- Merkum mistir Corc’tan başka beyan ettiğin muharrik ve münşevvik Ermeniler kimlerdir?
-Merkum mistir Corc ve Abdis efendi ve Şahkiyan Sirop ve Bakkalyan Basmacıyat Maktis Hacma-
nok, Kakosyan Hacik ve biraderi Abdis Mekçiyan, Muşih Kağniyan, Vartan ve oğulları Moşih ve
Baron Emedyan Osıp ve biraderi Ohanis ve Mehnosliyon ve Bakmiyan Sızak ve Çakciyan Vartan
bile bunları tanırım, daha çokları vardır, velhasıl bütün Ermeni milleti bu fikirdedir. Onları da bü-
yükler yani Ermeni büyükleri ile mistir Corc tahrik etti ve hatta Evadis efendinin biraderi Karapıt,
karşılaştıkları vakit, Ermenilerin yüzlerine tükürüp her yerde ihtilal çıktı siz daha burada duru-
yorsunuz yine bir vukuat çıkarmıyorsunuz diye söyledi; onlarda dediler sen merak etme işte yarın
cumadır camileri basacağız, olayı öyle güzel tertip ettiklerini söylediler; velhasıl daima bunların
yani Ermeni milletinin efkarı fesat edip vukuat çıkararak beylik kendilerine verilsin ve altı vilayette
Ermenistan olsun diye sai ederler idi.
- Sizden başka fedai kimlerdi?
- Ben ve tadat ettiğim adamlardan başka çok fedai vardır cümlesini tanımlamam. .Ancak Emedyan
Osıp ve Terzi Erzurumlu Patros ve biraderi ismini bilmem ve Asar Kariciyan ve Rabağyan Ertin ve
Tağniyan Vartanın oğulları Moşin ve Baron ve Tımurcu kakonun oğulları Ertin ve Kerikor ve Asar
Kostin ve biraderi Simsun ve terzi Eğbabiyan Liyon ve Vanlı dülger Haçik’te fedai oldular; bunları
tanırım ve mistir Corcun hanesinde isimlerini bilmediğim dört kişi köylü fedai vardır, ve mistir Corc
Mambri ve diğer fedailere birer Roler vermiştir ve Umumu fedailerde de silah vardır.[31]
- Ermeni karyelerine fesat vermek veyahut fedai yazdırmak için kimler oralara yani Ermeni köyle-
rine gidiyorlardı?
- Mistir Corc, Hazhaziyan Makreviç Hını’sa, Bakkalyan Sirop Bulanık cihetine, Hançerli oğlu Oha-
nıs Muş ovasına, Makçiyan Moşik, Ahlât cihetlerine gönderildi. Bunlar oralarda bir karışıklık çıksın
diye gönderilmiştir.
- Senin beyan ettiğin mistir Corc tarafından verilen silah nerededir?
- Ben mezkûr silahı hanemde sakladım, gidip gösterebilirim. Kiğork ağanın cerh olduğu gün firar
ederken düştüm, çakmağı kırıldı.
- Burada menfi bulunan Rumları bilirmisin?
- Evet, bilirim ve onlarda fedaidirler; bunlardan birisi Yorgi’dir, halen mistir corc’un yanındadır;
mistir Corc onlara da silah vermiştir.
- Mistir Corc’un hanesinde kimler fedaidirler?
- Merkumun hanesinde, Muş ovasında, Sason, Ekber ve Yoncalı dolaylarında bir çok fedai vardır,
Petros, Bitlis’li Ohanıs, Yorgi, Hazhazyan Nazar, bildiklerim fedailerdir.
- Düşün fesat ve fedai meselesine dâhil olanlar kimlerdir?
- Tadat etmiştim, Hazhazyan Nazar ve Sırtak, fesat ve olaylara sebebiyet verenlerdir.

31 BOA. Y.PRK. AZN. Dosya: 1654, s. 4

478
- Başkalarını biliyormusun?
- İş bu ifadeleri alınan kıraat oldu muvafık ise tasdik edermisin?
- Okuduğunuzu dinledim ifademdir, taktiken imza ederim.
Hemzasp veledı Vartan
İş bu ifade huzurunuzda zapt olunduğu tasdik olunur.[32]
3 Teşrinievvel 1312

Birerman Muradman Murat Polis Polis Komiser Naibi Komiser

Makreviç Murad Haki, Tevfik Muhittin Medat Hilmi
Meclis idare azasından, Vasfi
İş bu suret aslına mutabıktır, 3 Teşrini evvel 311

Maznun Bakalyan Serkis

Yanında birkaç garip müsellah Ermeni olduğu halde, üç yüz on bir senesi Teşrini evvelin on üçüncü
günü Hanghoren kilisesinde mistir Corc, millete hitaben; İngiltere bizimle beraberdir. Bunca gaile çı-
kardılar. Henüz beylik olmadı; bu gün her yerde camileri basıp İslamları katledeceklerdir, siz de ca-
mileri basıp kan dökmelisiniz ki burası beylik olsun. Hak kazansın, dediğinde hazır bulunanlardan,
camii basıp kan dökenlere bir zara geldiği takdirde, çocuk ve aileleri besleyeceklerini kararlaştırdık-
larını söyleyenlerin bulunduğu, muhbir Haciğin ve fesat çıkaranlardan ve vakayı maluniyeye ön ayak
olanlardan olduğunu, muhbire Nakşu namı Ermeni karısının ve müsellah olduğu halde Cami kapısına
hücum edenlerden ve camiden çıkanı öldürünüz diyenlerden olduğu; Zeydanlı kadının ve camii kebir
kapısı önünde refikleriyle beraber müsallahen, İslamları vurun diyerekten vurmakta olduğu; kantarcı
Receb’in ve müsellah olduğu halde vurun sizi görelim; bu gün bizim günümüzdür ölüm her yerde birdir,
diye hem teşvik ve hem de silah istimal ettiği, kahveci Recebin olay günü ifsadatta bulunduğunu; Os-
man efendinin; mistir Corc tarafından ahaliye bir takım ifsadat vermek üzere kiliseye davet edilmesini
ve zaten Avadis efendinin biraderi Karapıt der saadetten buraya geldiğinde almış olduğu emirde, bir
ihtilal çıkarmadıkça bu işin önü alınamayacağı, kendisine sefa geldin için gidenlere söylemesine bina-
en, vakiayı malumenin evvelki Perşembe günü Karmerak kilisesinde toplanma gününde, Cuma günü
camilerin üzerine hücumla, diğer vilayetlerde olduğu gibi buraca da bir ifsadat çıkarmağa karar vermiş
olanlardan olduğu; beş kişiyi ve benimle beraber bazı köylüleri çağırıp karyenizde fedai olarak kaç
kişi varsınız? Hükümet tarafından istenen vergilerinizi vermeyiniz ve gelen zaptiyelere karşı geliniz.
Zira bu civarlar Ermenistan olmakta ve bunun için İngiltere devleti her surette bizi himaye etmekte
olduğunu, beyan edenlerden olduğu; Sak karyeli Avadis ve Melkomun.ve mürettep ihtilal ve teşvikçisi,
fesat olduğu, Mutkili Eylonun perşembe günü Karmerak kilisesine giderek murahhashane odasında
bil müşavere; yarın cumadır camilerin kapısına biz de gidelim; İslamları keselim, her yerde camilerin
kapılarına gidilip İslamları kesecekler; biz de burada keselim, diye söyleyenlerden olduğu; Necaryan
Teğo bey ve diğerleri murahhashane odasında müşaverei fesadiyle de bulunduğu; kunduracı Avinin ve
Haremüre’nin, murahhashane odasında müşaverei fesadiye toplantılarına katıldıklar, ayrıca sairei fe-
sadiye olayını planlayanlar: Taştoylu Sağo ve Ahlatlı Karip ve Muradiyan Murad efendi ve komisyoncu
Musa ve Saklı Melkuk ve Kızıl mescit mahalleli Nakşon ve Hırolu Vartan ve Taşlıkasap İsmail ve Os-
man efendi, ve maznunlardan Mambiri ve Hezasık, cümlesindendir. Merkum vakianın zuhurunda eski
handaki odasında bulunduğunu bilbeyan inkarı cürüm etmiştir. Merkumun silahla yakalananlardan
olduğu; polis komiserliğinin ol bapta ki 22 teşrini evvel 312 tarihli jurnalı işle müeyyittir.

32 BOA. Y.PRK. AZN. Dosya: 1654, s. 5

479
Bakalyan Sirop: Daima milletin tahrik ve teşvik ederek korkmayın, İngiliz bize yardımcıdır. İslam-
ları camilerde basınız kan dökünüz ki beylik alalım, telkininde bulunulduğu, Misak veledi Avadis
ve Arcan Ebdop beylik için, canlarını feda edeceklerini ve Bitlis’te vukuat çıkarılacağını ve İngiliz-
lerin kendileri ile beraber olup, kendilerini de fedai yazılacaklarını; asker miktarının kendilerinden
sual edildiği; ve martını tüfeği celp ve tedarikinde bulunduklarına dair, Basmaçiyan Hacımanuk ve
Bakalyan Serkis ve mistir Corc ve saire taraftarlarından memur olan bir kıta mükellef; merkum Na-
zardan Naktan, Taş mahalleli Osman efendinin altı vilayet kendilerine verilerek beylik olacaklarını,
beyliklerini yarın öbür gün ilan edileceği, ve bunu sağlamak için de, Bitlis’te bir vukuat çıkaracakla-
rını, beylik için padişah tarafından ferman verildiğine dair Emedyan Osıp ve Şohkiyan Servik yazmış
olduğu mektubun irsal ve tebliğince tevessut ettiğini; Binali’nin Bulanık cihetinin ifsadatına memur
edildiği ve her vakit müsallahan toplayıp İslamları keselim kan dökelim İngiliz bizimle beraberdi,
beylik olsun diye tembihat ve nasihat icar ettiği; ve bizler burada durumu umumi köylülere tenbihati
icra etmişiz. Umumu köylü Ermeniler dahi, köy üzerine hücum götürüp İslamları keseceklerine daha
sairi ifsadattta bulunanlardan, Basmaçiyan Haçmanuk, Karmerak kilisesinde ve mürahhashanee-
esinde okunan mektup münderecatlarında, oralarca bir karşılık ve fesat çıkarmak gerektiği beyan
edilerek, Bulanık cihetine mistir Corc tarafından memur edildiği, adı geçen kişinin yaptığı çalışma ve
ifsadatı müsbet olduğunu söylemekte idiler.

Maznun merkum üç yüz on bir senesi Ağustos evasatında, Bulanık cihetine gidip alış verişiyle meş-
gul olduğunu bilbeyan inkarı cürüm etmiştir.[33]

Maznun Terzi Ohkiyan Nazar

Mistir Corc’un davet vakiası ve Obdis efendinin biraderi Karapıt dersadetten buraya gelişi sırasında
almış olduğu emre göre, ihtilal çıkarmadıkça bu işin önünü alınamayacağını, kendisine sefa geldiği-
ne gidenlere söylemesine binaen, vakıayı malumenin evvelki perşembe günü Karmerak kilisesinde
toplanarak camilerin üzerine hücumla; diğer vilayetlerde olduğu gibi buraca da bir ifsadat çıkarmağa
karar vermiş olanlardan olduğu; Eşeryan İskenderin kendisini çağırıp karyenizde fedai olarak kaç
kişi varsınız? Hükümet tarafından istenilen vergileri vermeyiniz ve gelen zaptiyelere karşı geliniz;
zira bu civarlar Ermenistan olmakla, ve bunun için İngiliz devleti her suretle bizi himaye etmekte
olduğunu açıkça beyan edenlerden olduğu; Sak karyeli Ovidıs ve Melkonun; ve vakiayı malumeye
sebebiyet verenlerden ver her vakit milleti toplayıp İslamları keselim ve kan dökelim, İngiliz bizimle
beraberdir ve sözde beylik için fesadatı saire de bulunduğu; bakırcı İkon ve harekatı sairei ihtilaliye-
si, Nil karyeli kahya Hacikin ve Kaştoylu Sağo ve Hersan mahalleli komisyoncu Musa ve Sak karyeli
Melkon ve Hartlı Vartan ve Harsan mahalleli Seviş ve Hatuniye cami cemaati ve Hersan mahal-
leli bakkal Yusuf ve mecruh Kiğork ve manzumlardan Mamiri ve Karapıt’ın ifadatı mazbutalariyle
müspettir. Muznun merkum Nazar, olay günü hasta olduğunu ve evinde bulunduğunu beyan ederek
hanesinde keyifsiz olduğunu beyanla inkarı cürüm etmiş olduğu maruzdur.[34]

Esbitoryan erbiyan : Her vakit milleti toplayıp İslamları keselim ve kan dökelim ve İngiliz bizim-
le beraberdir. Beylik olsun diyenlerden olduğu ifsadatı saire de bulunduğu, bakırcı İkonun ve diğer
refikleriyle beraber müsalahan camii kebirin kapısına doğru gidenlerden ve katl ve ihtilala tahrik
edenlerden olduğu, taş mahalleli Abdullah bin Abdülaziz’in ve harekatı sairei ihtilaliyesi hacei camii
şerifi cemaatinden malumu esami zevatın ihbaratı mazbutlarından anlatılmıştır.

33 BOA: Y.PRK. AZN. Dosya: 16/54, s.96, S. 5

34 BOA. Y.PRK. AZN. Dosya: 1654, s. 6-1

480
Merkum vakanın zuhurunda eski handaki odasında olduğunu beyanla inkarı cürüm etmiştir. Mer-
kumun silahlı olarak yakalananlardan olduğu, dahi Polis Komiserliğinin 22 teşrini evvel 311 tarihli
muamelei jurnalinden dahi anlaşılmakta bulunduğu mağruzdur, ferman[35]

Hacı nokyan karapet: İstanbul’dan geldiğinde uğradığı Ermeni köylerinde, her yerde gaile ve ihtilal
çıkarılıyor, kendilerinde onlar gibi kan dökmeleri için tahrik ve teşvikte bulunmuş ve beylik olma-
ları mutlaka kan dökülmesine bağlı olup bu bapta örgütten emir getirmiş olduğunu ve İngilizlerin
kendilerini himaye ettiğini ve her taraf Ermeniler ihtilal de olup kendilerini de ihtilal çıkarmaları,
biraderleri marifetiyle millete tebliğ eylediğini işitmiş olduğunu; Kızıl Mescit mahalleli Hacik veledi
Abrik Avadis efendinin biraderi Karapıt efendiyi karşılamak için gidenlerin, çifte kavak namı mevkia
gittiğinde Karapet efendi biraderlerine bu beyanlarda bulundu: Ermeniler, siz peyade boş yere vakit
geçirmişsiniz, İstanbul da vesaire vilayetlerde bu kadar adam öldürdüler, vukuat çıkardılar, siz ise
burada bir vukuat çıkarmadınız diye oradaki Ermenilerin yüzüne tükürdüğünü; Ermeniler camilere
hücum ve İslamları darp ve cerh eylemelerine asıl sebebiyet verenler,Ümidiyan Osıp ve Timura, Ka-
konun oğlu Ertin ve Basmaçiyan Makdis Haçmanuk ve terzi Ohik oğlu nazar ve Esvaduryan Misak
ve Erbiyan ve Avadis efendiyle biraderi Karapıt ve Ağup ve Evakim ve Şohkiyan Sirop ve Kandiban
Ağup ve Murat ve Tashazyan Misak ve pederi Makreviç ve Makciyan Moşih ve Bakalyan Sirop ve
Kondoktur livan namlı eşhas olup her ne kadar bu adamlar memleket içinde olsalar bu fesadatın
nihayeti gelmeyeceğini ve kendileri gibi fakirlerin ayak altında kalacağı, ve isimlerini tadat eyledi-
ğim adamlar Hakhoran- Karmerak kilisesinde bil içtima, İslamları keselim ve kan dökelim şeklinde
konuşmalarda bulundukları; Hersanlı İğa veledi Aspatorun ve Avadis efendinin biraderi Karapıt der
saadetten geldiği vakit karşılamaya giden Ermenilerin yüzlerine tükürüp, her yerde ihtilal çıktı siz
daha burada neye duruyorsunuz bir vukuat çıkarmıyorsunuz diye söylemiş, ve onlarda sen merak
etme işte yarın cumadır camileri basacağız öyle güzel bir tertip ettik ifadatta bulunmuş oldukları
Hemzasp veledi Vartanın ifadatı vakialarından anlaşılmıştır.[36]

Nacaryan Agop veledi Ovidisin zapt edilen ifadesidir. 25 teşrin evvel 311

-İsmin ve pederin ismi nedir? Nerelisin? Hangi devlet tebaasından olup kaç yaşındasın ve sanatın
nedir okur- yazarmısın? Sen buraya ne için geldin ise beyan eyle ihbaratıneden ibaret ise bir tafsil
beyan eyle?

-İsmim Agop, pederimin ismi Avadistir. Bitlis’in taş mahallesinden ve Ermeni milletinden devleti
Aliye tebaasındanım. Yirmi beş yaşındayım, sanatım tüccarlıktır, okuryazarım, sadakatım hasebiyle
ihbar için buraya geldim. Geçen perşembe günü vakiadan bir gün evvel Karmerak kilisesine bir ta-
kım Ermeniler geldiler ben de oraya gittim. Murahhashane odasında Ovidis efendinin bıraderi Agop
ve Evakim şohkiyan, Serup ve oğlu Livan Bakalyan Serkiz ve Kenderyan Artin ve Ağup ve Mağçiyan
Serkis ve Hazhaziyan Sıtrak ve Nazar Basmaçiyan, Makdis Haçmanok ve Zozaniyan Murad ve Kon-
doktor Bovan, Vanlı Kiğork ve oğlu Makreviç, Beşiryan Obdis ve Murad Kakosyan Hacik ve Ovidis
Kağniyan, Makdis Vartan, oğlu Baruk ve Rolger Hacik ve pek çok Ermeniler orada var idiler. İsimle-
rini tadat eylediğim adamlar birbirleriyle müşavere ediyor idiler.

Yarın cumadır camilerin kapısına gidelim İslamları keselim. Her yerde camilerin kapısına gidilip İs-
lamları kesecekler Biz de burada keselim diye söyler idiler; bende orada idim işittim, asıl Ermenilere
fesat veren onların büyüğü mistir Corc ile isimlerini beyan eylemiş olduğum adamlardır ve perşembe
günü mistir Corc dahi merkumlarla beraber mürahhashane de idiler.

35 BOA. Y.PRK. AZN. Dosya: 1654, s. 6 -2

36 BOA.Y.PRK.AZN. Dosya: 16/54, s. 7

481
Ermenileri tahrik ve teşvik ediyor idi. İslamları öldürün ki size beylik verile; İngiliz bizimle beraber-
dir diye söyler idi. İsimlerini beyan etmiş olduğum Ermeniler dahi tasdik eder idiler; bunlar çoktan
beri işbu fesatta idiler. Hatta Hazhazyan Makreviç dahi burada iken merkumlarla beraber cemiyetle
birlikte çalışırdı.

-Hazhaziyan Makreviç şimdi nerededir ve ne gibi cemiyet yapar idi?

-Hazhaziyan Makreviç şimdi Hınıs kazasındadır. Orada fesad icra etmek için gitmiştir ve cemiyetleri
dahi beyan eylemiş olduğum ifsadatındandır.

-İş bu ifadelerin alenen kıraat edildi kendi ifadelerin olduğuna tastikan imza edermisin daha bir
diyeceğin varmıdır?

-İş bu ifadeler, kendi ifadelerim olduğunu daha bir diyeceğinin kalmadığını tastikan imza ederim.
Taş mahallesinden Gargan Ağup veledi Avadıs.[37]

Maznun Avadis efendinin oğlu İğazar:

Bir hesap meselesi nedeniyle Bulanık kazasına gittiğinde, Yoncalı karyesinde Vilayet meclisi azası
Nazar namı şahısla karşılaştığımda “bu günler Bitlis’te ne havadis vardı” diye sordu. Bilmediği ce-
vabını verdiğimde, merkum hayır biliyorsunuz ama şimdilik Ermeni milletinden iktiza ediyorsunuz;
lakin umumu havadisler bizim meselemiz olmuştur” cümlesinden birisi budur ki, Devleti Ali’nin ga-
zap yüzüyle bir takım guyan müfsit Ermeniler müeyyet kalebentliğe hasp ve menfi ettiyse de icra-
sına muvaffak olamayıp bizi af etti; hâlbuki af etmeseydi bile yine biz kendi fikrimizden bir dakika
bile geri kalmayacağımız meydandadır. İnşallah yakın zamanda altı vilayette olduğu gibi bizim bu
havaliye güneş yakında doğacaktır. Zira bu kadar servetimiz var iken Müslümanların boyunduruğu
altında bundan böyle yaşamak istemeyiz, çünkü İngiliz devleti, bizim gibi büyüklere kati bir surette
yazmış ki; hemen her tarafta isyana başlayınız ki beylik kararı verilsin, beylik kararı bu sırada arza
gitmiştir, isyanınız göründüğünde tasdik olacağı şüphesizdir. Bununla beraber bu isyanların bedeli
olarak şayet bize beylik verilmezse, cümleten isyanlar canlanacaktır. Bu bapta her şeyimizi feda
edeceğimiz dahi şüphesizdir ve bir de üç senelik erzak tedarik etmişiz ki şayet bir felakete duçar
olduğumuzda onunla idare edelim. Bizim bu fedakârlığımız bilinir ki bu kış zarfında hıntanın (arpa)
her kilo iki yüz kuruşa çıktıysa da tedarik ettiğimiz parayla zahire tedarik ettik. Mevcut zahiremizin
mescitli karyeli İğan Tağe tarafından depolanmıştır. Bu hafta cumasında Bitlis’çe vukuat çıkaca-
ğı, Basılmaçiyan Hacımanuk, Bakalyan Serkis ve Protestan ileri gelenlerinden mistir Corc teşvik ve
Dabağyan Ertin ve Sohkiyan Sirop ve Kerkoban Ebkişa ve bıraderi Cercis ve Timurcu oğlu Kakonik,
oğulları Ertin ve Kerikor ve Atar vartan ve Pedram Obdis efendi tarafından tanzim ve memhur olan
bir kıta mektup Bakalyan Sirop ağa vasıtasıyla tarafıma takdim kılınmış, yapılan mutalalar aşikar
olarak gerçekleşmektedir. Artık bizim bir gizli işimiz kalmadı, aleni surette uğraşıyoruz,. uğraştığı-
mızın birisi bu dur ki, İslamları çoluk çocuklarını yollarda gördüğümüz sırada darp ediyoruz ise de
ne hükümetçe ve nede kendi taraftarlarından sual olunmuyor. Bu ise konsolosların baskısındandır..
Böyle gördüğümüz sırada bizim boş durmamız adeta edepsizliktir. Hemen Mescitli karyeli İğan ağa
ile görüşün, kendi karyesi ahalisinin sayımını yaparak bize bildirsin, Ermeni nüfusu İngiliz devle-
tinden sual olunmuştur. Balon vasıtasıyla esliha gönderecektir. Ona göre malumat verelim ve hatta
sürmeli atılması pek ağır olduğu için onun yerine martini tüfeği gönderilmesini isteyelim,

37 BOA. Y.PRK. AZN. Dosya: 16/54, s. 7

482
Erzurum’da ki Kağniyan Enuş’a tahriren beyan eyledik ve tahriratın yerine teslim eylediğini bize
malumat vermiştir. Böyle olduğu surette; sen nasıl dersin Bitlis’te bir havadisat yoktur, gördüm ki
bizden ihtifa ediyorsun, halbuki sizin içtima ettiğiniz her sözü derhal işitiyoruz diye kendisine ifade
eylediğini; Osman efendiyle beraber yoncalı karyesinde Nazar ile görüştüklerinden (Bitlis’te yeni ha-
vadis nedir demesiyle,” kendileri bir şey işitmedim” cevabını vermeleriyle merkum (nasıl bir şey yok-
tur bize altı vilayet verildi beylik oldu, niçin saklıyorsunuz yarın öbür gün ilan olunur ve hatta bana
Sirop Bakalyan vasıtasıyla Bitlis’ten Basmaçiyan Haçmanok, Vamdiyan, ve Şokliyan Siroptan kağıt
geldi bu çıkmış olan vukuat yüzünden bize beylik verildi ve altı vilayet bizim oldu. Bizde Bitlis’te bir
vukuat çıkarmak için İslamları ara sıra darp ve tahrik ediyoruz, ancak mukabele edemiyorlar, çün-
kü devletleri mahf olduğunu ve altı devlet, İslam devleti (Osmanlı Devleti) üzerine hücum etmekte
olduğunu bildiklerinden bir şey demiyorlar ve Mescitli karyesinde bulunan İğan isimli şahısla görü-
şüp mezkur karye bizimle beraber olduğu için İngiltere’den esliha celbi zümnünda karye ahalisi kaç
neferden ibaret olduğunu bildir) diye yazmış oldukları ifade ettiğini İsmail bin Ali’ye söylemişlerdir.

İfadei müktezasına himmet buyrulması babında.[38]

Bitlis Komiserliğ’nin 7 Kasım 1311 (1895) Tarihli Telgrafı:

Bitlis’li Ermenilerinden Serabp, Hamzazp, ve Mampiri tarafından vilayete yapılan ihbar:

Bitlis Vilayeti Celilesine:

Üç yıldan beri Protestan misyoneri Corc’un hizmetindeyiz. Son olaydan üç gün önce, Corc Pisko-
pos Agop’a yazdığı mektup’ta “Islahat yapılacağına dair İstanbul’dan vilayete telgraf geldiğini yadı”
Mektubu Piskopos Agop’a verdik, Piskopos’ta “Ermenistan’ı müjdeleyen mektubu aldım” diye yazılı
karşılığı bize verdi. Biz de Misyoner Corc’a teslim ettik [39]

Bu ihbarnameyi verenler daha sonra komite tarafından idam edilmişlerdir. İstanbul Ermeni Patrik-
hanesi bütün Ermeni murahhaslarına gönderdiği talimatta, komitenin emrine tam olarak uyulma-
sını emretmiş ve bu emir hilafında hareket edecekleri aforozla tehdit ettiği gibi, esasen bu gibilerin
komite tarafından idam edileceklerini de bildirmişti. Papazların katli patrikhanenin bu yoldaki ta-
mimine tamamen mutabakat sağlıyordu.[40]

Hemrasp ve Ersin imzalı muhavvel arzuhalde mevkuf oldukları beyan olunanlardan Bakalyan Serkis
yanında birkaç garip müsallaha Ermeni olduğu halde üç yüz on bir senesi Teşrinievvelin on üçüncü
günü Hankhoren Kilisesinde gelmiştir. Corc’un millete hitaben İngiltere bizimle beraberdir. Bunca
gaile çıkardılar Henüz beylik olmadı. Bu gün her yerde camileri basıp İslamları katledeceklerdir, siz
de camileri basıp kan dökmelisiniz ki burası beylik olsun, hak kazanasınız; dediğinde hazır bulunan-
lardan, kan dökenlerden zarar görecek olanların, çocuk ve ailelerini besleyeceklerini kararlaştırdık-
larını söyleyenler bulunduğu, muhbir Haçık’ın ve fesat çıkaranlardan ve vakayı malumeye ön ayak
olanlardan olduğunu muhbire Nakşo namı Ermeni karısının da cami kapısına hücum edenlerden ve
camide çıkanı öldürünüz diyenlerden olduğu; ve Gaydalı Ferlik, camii Kebir kapısı önünde refikala-
rıyla beraber müsellehan İslamları vurun diyerekten vurmakta olduğu; Kantarcı Receb’in vurun sizi
görelim. Bu gün bizim günümüzdür ölüm her yerde birdir diye hem teşvik ve hem de silah istimal
ettiği; Kahveci Recebin ve saire güne ifsadatta bulunduğu; Osman efendinin mistir Corc tarafından

38 BOA. Y.PRK. AZN. Dosya: 16/54, s. 8

39 Hocaoğlu, a.g.e., s. 274-275
40 BOA. Y.PRK. AZN. Dosya: 16/54, s. 9/1

483
ahaliye bir takım ifsadat vermek üzere kiliseye davet edilmesi ve zaten Avadisi efendinin biraderi
karabet der saadetten buraya gelmesinde almış olduğu emir yeni bir ihtilal çıkarmadıkça bu işin
önü alınamayacağı, kendisine sığa gelen ve gidenlere söylemesine binaen, vakayı malumenin ev-
velki Perşembe günü Karmerak Kilisesinde tahminen Cuma günü camilerin üzerine hücum ettiler.
Diğer vilayetlerde olduğu gibi buraca bir ifsadat çıkarmağa karar vermiş olanlardan olduğu; Bişiryan
İskenderin, kendisini çağırıp karyenizde fedai olarak kaç kişi varsınız. Hükümet tarafından matlup
olunan tekalifi (vergiyi) vermeyiniz ve zaptiyelere karşı geliniz. Zira bu civarlar artık Ermenistan
olacaktır ve bunun için İngiltere Devleti her surette bizi himaye etmekte olduğunu beyan edenlerden
olduğu; Sak karyeli Evadis ve Melhon’un da mürettep ihtilal muharriki ve fesatçısı olduğu; Mutki-
li Eylonun da Perşembe günü Karmerak Kilisesine giderek murehhashane odasında bil müşavere,
yarın Cuma’ dır. Camilerin kapısına gidelim, İslamları keselim, her yerde camilerin kapılarına gidi-
lip İslamların kesecekler biz de burada keselim, ve bunu söyleyenlerden olduğu ,Necaryan Ağugün
ve yevmi mezkurde murahhashane odasında devamlı müşaverede bulunduğu; kunduracı Obinin ve
harekatı sairei fesadiyesi ve hatta Taştoylu Sağo ve Ahlatlı Karip ve Muradyan Murad efendi, ve
komisyoncu Musa ve Saklı Melkom ve Kızıl mecitli Nakşo ve zoravlı Vartan ve Taşlı kasap İsmail ve
Osman efendi ve maznunlardan macera ve ihbarat vakıaları cümlesindendir. Bu vakanın zuhurun-
da, eski hanedeki odasında bulunduğunu, söyleyerek inkârı cürüm etmiştir. Merkumun silah perest
olanlardan olduğu, polis komiserliğini ol baptaki 22 teşrini evvel 311 tarihli jurnalile de müeyyettir.

3 Eylül 312/1916[41]

Olayla İlgili Tutuklanan ve Oğlu Tarafından Af Talebinde Bulanan Dilekçe.

Fehametli Efendim Hazretleri

Devleti Aliyei Osmaniye tebaasından ve Ermeni milletinden pedram ohikyan nazarı bendeleri hiçbir
vakit Ubudiyet ve sadakat noktasından ayrılmayarak iş ile meşgul iken vukuatı müteellimeyi mü-
teakip tahtı tevkife alınmıştı Umumı mahbusinin iradei seniyei hazreti tacidari, tahliye olundukla-
rından pederim kulları da tahliye edilmiş ise de on beş gün sonra tekrar celp ve tevkif edilip şimdiye
kadar mevkuftur. Meni ihtilat devam eylemesinden kendisiyle görüşüp hiç olmasa umuru heyetiniz
için sual cevap mümkün olmuyor. En kebiri hane de kulunuz bulunmaktayım, iş ve gücünüz yüz
üstüne kalıp mağduriyet ve perişaniyet derecesini tecavüz etmiştir. Nan parasına muhtacım. Aman
efendim, elaman pedram kölelerinin tahliyesi sebiline ferman buyrulmasıyla, hanemiz halkını bir
sebafiye bir sebatiye bir netice verilmesi ve kullarını hasret ve iştiyaktan vürut ile kederden tahlisi
ve ihya buyrulması babında, Padişahı âlem penahı şevketmaap efendimiz hazretlerinin adalet ve
merhametine sığınarak arz, keyfiyet ve nigahı daveri efhamilerine yüz sürmeye içtizar eyledim.[42]

Ol bapta ve her halde emir ve ferman zatı hazreti menhul emridir. Eylül 1312

41 BOA. Y.PRK.AZN. Doysa: 16/54, s. 10

42 BOA. Y.PRK. AZN. Dosya: 16/54 , s. 9-/2

484
Sonuç

Yukarıda belirtilen olayların meydana gelmesinde Bitlis’teki Amerikan kolejlinin de önemli yeri var-
dır. Bu kolej Bitlis’ten Amerika’ya gitmiş bir Ermeni açmıştır. Bitlis kolejli bu Amerikalının Bitlis’te
doğmuş ve çocukluğunu orada geçirmiş olan oğlu Corc’un idaresindedir. Bitlis’ten on beş, yirmi saat
uzaktaki köylerden gelen Ermeni çocukları burada yatılı olarak okumaktadır.. Misyoner Corc Ermeni
çocuklarının kafalarını hükümet aleyhine ihtilal ve isyan düşünceleriyle doldurup köylerine gönder-
mektedir. Buradan mezun olanlar yakınlarına, komşularına da ihtilal ve isyan fikrini aşılamışlar,
Ermenileri bağımsızlık fikrine sürüklemiş, Osmanlı Devleti ve Türk Milletine düşman etmişlerdir.[43]

Misyoner Corc ile piskopos Vekili Ermenilerin ileri gelenlerine, onlarda Ermeni halkına Hınçak ko-
mitesinin programını telkin ederek ayaklanma düşüncesini zihinlerine yerleştirdikten sonra fedai
kaydına başlamışlardır. Bundan sonra her taraftan fedailer Bitlis’e dolmuşlar; hayali vaatlerle cesa-
retlenmişler; devlet memuru Ermeniler istifa edip vazifelerinden ayrılmışlardır.[44] Bitlis’te meydana
gelen bu olay sonucu Müslümanlardan seksen altı ölü ve otuz sekiz yaralı; Ermenilerden yüz yetmiş
bir ölü, kırk dokuz yaralı vukua gelmiştir.[45]

Bitlis’te meydana gelebilecek yeni olayların önlenmesi için, o sırda Anadolu Islahatı Müfettişi Şakir
Paşa, tarafından gönderilen askeri birlikler çıkabilecek olayları önlemiş, ancak Bitlis çevresinde bazı
olaylar devam etmiştir. Şakir Paşa, buradaki müftü, ulema ve ayanlar ile nahiye müdürleri ve bazı
mahallelerin muhtarlarını vilayet merkezinde topladı. Geliş gayesini anlattıktan sonra, Devlet’in
isyanı bastırmaya gücünün yettiğini, bu maksatla rediflerin silah altına alındığını, isyanı bastırma
işinin devlete olduğunu özellikle belirti. Dolayısıyla isyana kimsenin karışmamasını isteyen Şakir
Paşa, bu hususu bütün Müslüman ahaliye duyurulmasını emretti.

Ayrıca Ermeni ileri gelenleri ile de bir toplantı yaptı.[46] Bu arada, Bitlis olaylarının çıkmasına sebep
olan başta misyoner Corc, piskopos vekili ve diğerleri tutuklanmıştı. Ancak Misyoner Corc, hakkında
verilecek karar için tahkikat sonucunun beklenmesi ve tahkikat sonucunda işlem yapılmak üzere
misyoner Corc’un İstanbul’da yargılanacağı bildirilmiştir.

Bu gelişmeler üzerine, Amerikan Büyükelçiliği, Bitlis’te karışıklık çıkardığı için Diyarbakır üzerin-
den sevk edilecek olan Misyoner Corc’a, yapılan uygulamayı protesto ederek kendisinin konsolosluk
görevlilerine teslim edilmesi istenir,[47]bu ilk talep savuşturulur. Ancak, Amerikan Maslahatgüzarın-
dan, İskenderun’da Amerikan ajan konsolos Valker’a 24.4. 1896 tarihinde çekilen telgrafta; “Corc’un
teslimini tekrar talep ediniz ve durumu bana derhal telgrafla bildiriniz emri üzerine”, Corc’un tekrar
teslimi istenir. Hariciye Nezareti, Halep valiliğine çekiği 24 Nisan 1896 tarihli telgrafta, Misyoner
Corc’un İskenderun Amerikan Konsolos Memuru Warkel’e teslim edilmesi istenir. Halep Valisi Raif
beyin Hariciye Nezareti’ne çektiği telgrafta; verilen emir üzerine, misyoner Coc’un, 25 Nisan 1896
tarihinde Amerikan konsolosluğuna teslim edildiği bildirilir. Bitlis olaylarının müsebbibi misyoner
Corc’a, hiçbir ceza uygulanmaz, sadece Bitlis’ten uzaklaştırılmış olur.

43 Hüseyin Nazım Paşa, Ermeni Olayları Tarihi I, Ankara, 1994, Osmanlı Ar5şivi Dairesi Başkanlığı Yayını, No: 15, s.174
44 A.g.e. Gös. yer; Hocaoğlu, s.276
45 Hüseyin Nazım Paşa, a.g.e. s175
46 Ali Karaca, Anadolu Islahatı ve Ahmet Şakir Paşa (1838- 1899),İst., 1993, s.67, (Eren Yayıncılık ver Kitapçılık Ltd. Şti.)
47 BOA, A.MKT.MHM, Dosya: 536/14

485
Kaynakça

Arşiv Belgeleri
Başbakanlık Osmanlı Arşivi (BOA)
Yararlanılan Kaynaklar:
Başbakanlık Osmanlı Arşivi (BOA)
Y.PRK. AZN. Dosya: 16/54-1 , BOA. Y.PRK. AZN. Dosya: 16/54-2
Y.A.HUS. Dosya: 338/60
Y.MTV. Dosya: 117/22
Y.PRK. AZN. Dosya: 1654
A.MKT. MHM. Dosya: 619/13
HR. SYS. Dosya: 2791/46

Diğer Kaynaklar
Ali Karaca, Anadolu Islahatı ve Ahmet Şakir Paşa (1838- 1899),İstanbul, 1993,, (Eren Yayıncılık
ver Kitapçılık Ltd. Şti.)
Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslarda ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi, I, 1906-1918, Ankara 1995
(Başbakanlık Basımevi)
Enver Ziya Kral, Osmanlı Tarihi, IX. Cilt Birinci Meşrutiyet ve Birinci Dünya Savaşı ( 1908- 1918 )
Ankara, 1999, IX,( Türk Tarih Kurumu Basımevi
Ermeni Komiteleri, (Yayına hazırlayanlar: Necati Aktaş vd.), Ankara, 2001, (Başbakanlık Basımevi)
Ermeni Komitelerinin Amaçları Ve İhtilal Hareketleri, ( Meşrutiyet’in İlanından Önce ve sonra),
Askeri Tarih ve Stratejik Etüt Başkanlığı Yayınları, Anakara, 2003 (Başbakanlık Basımevi)
Hüseyin Nazım Paşa, Hatıralarım, Ermeni Olaylarının İç yüzü, İstanbul, 2003, (Selis Kitapları)
Hüseyin Nazım Paşa, Ermeni Olayları Tarihi I, Ankara, 1994, ( Osmanlı Ar5şivi Dairesi Başkanlığı
Yayını, No: 15)
Mehmed Hocaoğlu, arşiv Vesikalarıyla Tarihte Ermeni Mezalimi ve Ermeniler, İstanbul, 1976,
(Anda Dağıtım)
Osmanlı Belgelerinde Ermeniler, (1915 – 1920), Ankara, 1995, (Başbakanlık Basım Evi)
Selahattin Tansel, Mondros’tan Mudanya’ya Kadar, I, Ankara, 1977,(Başbakanlık Basımevi)
Yusuf Hikmet Bayur, Türk İnkılâbı Tarihi II, Ankara, 1991 ( Türk Tarih Kurumu Basımevi)

486
 RUS GENERALİ Y. V. MASLOVSKİ’NİN HATIRATINDA BİTLİS

Doç. Dr. Cavid QASIMOV

Azerbaycan Bilimler Akademisi
Şarkiyat Enstitüsü (Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi)

Doç. Dr. Mehmet PINAR

Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi

Giriş

I.Dünya Savaşı Rus askeri tarihçilerin daha çok ilgilendiği alanlardan biridir. Özellikle, I. Dün-
ya Savaşı’nın başlanmasından hemen sonra Osmanlı Devleti ile Çarlık Rusya arasında kanlı harp
meydanına çevrilen Kafkas Cephesi Rus askeri tarihçiler tarafından araştırılan alanların başında
gelmektedir. Sovyetler Birliği döneminde Rus Askeri Akademilerinde okutulan derslerde Kafkas
Cephesi’nde vuku bulan savaşlar sürekli olarak anlatılmıştır. Bunun ana nedenleri Çarlık Rusya’nın
I. Dünya Savaşı sırasında yalnız Kafkas Cephesi’nde başarılı olmasıdır.

Doğu Anadolu’nun büyük bir kısmını işkâl eden Çarlık Rusya 1917 Şubat Devriminden sonra böl-
geden çekilmek zorunda kalmıştır. I. Dünya Savaşı sırasında Doğu Anadolu’da bulunan askeri bir-
liklerde görev yapan Rus subayları ve karargâh çalışanları tarafından çeşitli günlükler ve hatıratlar
kaleme alınmıştır. Bu hatıratlar içerisinde, Y.V. Maslovski, ve F.İ.Yelisev’in kayıtları çök önemlidir.
Y.V. Maslovski, ve F.İ.Yelisev’in hatıratları Doğu Anadolu’daki Rus işkalı ile ilgili verdiği bilgiler dola-
yısıyla oldukça geniş ve ciddi bir birinci elden kaynak niteliğindedir. Bu hatıratlar sonraki yıllarda
Rus askeri tarih çalışmaları için öncelik kaynaklar olmuştur. Özellikle Sovyetler Birliği’nin önemli
askeri tarihçileri H.G. Korsun, A.A. Kersnovski, ;.V. Kozmenko, İ.İ. Rostunova, A.O. Artutyunyan, O.P.
Ayranetov ve başkaları Rus subaylarının hatıratlarını çok önemsemişlerdir. I. Dünya Savaşı sıra-
sında Doğu Anadolu’daki Rus işkâlı ile beraber ermeni çeteleri tarafından Müslüman ahaliye karşı
yapılan soykırım hareketlerinin araştırılmasında Rus subaylarının hatıratları ile beraber Tiflis’te
bulunan Rus askeri karargâha sunulan raporlar da çok önemlidir.

487
Bu raporlar Doğu Anadolu’daki Rus işkâlı ve bundan güç alan ermeni çetelerinin utanıverici soykı-
rım hareketlerinin araştırılması için önemli kaynaklardan biridir. Zikredilen konu çok geniş oldu-
ğundan dolayı bildiride sınırlandırmaya gitmek zorunda kaldık. Bildiride, Y.V. Maslovski’nin hatıra-
tının ışığında Bitlis ve onun civarının Rus ordusu tarafından işgal edilmesi ve bundan cesaretlenerek
Müslüman ahaliye karşı soykırım yapan ermeni çeteleri ile ilgili bilgi verilmiştir

Kafkas Cephesi

Birinci Dünya Savaşı başlandığı zaman Osmanlı Devleti ile Çarlık Rusya farklı askeri bloklarda yer
alıyorlardı. Almanya tarafında yer alan Osmanlı Devleti alman gemilerinin boğazları kullanarak 29
Ekim 1914.yılında Karadeniz’e açılmasına ve buradaki Rus limanlarının bombardıman edilmesine
ortam hazırladı. Bu olaydan derhal sonra Çarlık Rusya, Osmanlı Devleti ile olan diplomatik ilişkile-
rini derhal kesti. Rus Kafkas Ordularının bir bölümüne sınıra gidilmesi ve Türk birliklerine saldırıl-
ması emri verildi. Bu gelişmeleri 2 Kasım 1914 yılında II. Nikola’nın manifestosu takip etti. Kafkas
Cephesi’ndeki ilk çarpışmalar 10 Kasım 1914 tarihinde başladı[1].

Rus ordusunun Osmanlı sınırlarına saldırması sonucunda oluşan Kafkas Cephesi, kuzeyde Kafkas
Dağları ve Karadeniz, doğuda Hazar Denizi, güneyde Güney Azerbaycan’a kadar olan sahayı kap-
samaktaydı. Fakat Savaş sırasında Kafkasya Cephesi, Doğu Anadolu içlerine kadar genişlemiş,
Trabzon, Bitlis, Muş ve Van şehirlerine kadar yayılmıştır.[2] Kafkas Cephesi’nin kurulmasında hem
Osmanlı Devleti’nin, hem de Çarlık Rusya’nın strateji hedefleri vardı. Osmanlı Devleti’nin Kafkas
Cephesi’nde başarılı olmakla şu maksatlara ulaşmak istiyordu:

• Kafkaslar vasıtasıyla Hazar denizi kıyılarına ulaşmak ve Hazar Denizi’nden başlayarak Orta
Asya’da yaşayan, Türklerle temasa geçerek Turancılık planını gerçekleştirmek;
• 1877-1878.yılları arasında gerçekleşen Rus-Osmanlı savaşı sonucunda Rusya’ya bırakılan
Kars, Ardahan, Artvin ve Batum’u geri almak;
• Rusya’nın kontrolü altında olan Kafkasya Müslümanlarının ayaklanarak kendi topraklarını
kurtarmasına yardım etmek;
• Çarlık Rusya’nın Kafkas Cephesi’ne güç transferi yapmak zorunda bırakarak Almanların Doğu
Cephesi’ndeki hareketlerini hafifletmek[3].
• Kesin bir zaferle Rusya savaş dışına itilecekti. Böylece asırlardan beri süre gelen mağlubiyet
sürecine son verilecek ve Türk Milleti’nin kendine olan güveni yeniden tesis edilecekti;
• Osmanlı Devleti, Güney Kafkasya üzerinde kaybettiği nüfuzu tekrar kazanacaktı;
• Rusya savaş dışına itildikten sonra Irak ve Suriye Cepheleri’nde İngiltere ile daha rahat müca-
dele edilebilecekti[4];

Rusya’nın yenilmesi aynı zamanda yıllardır Türk devletinin başına bela olan Ermeni komiteleri ve
çetelerinin susturulmasına imkân verecekti;

1 Şahin Doğan, Rus Kaynaklarına Göre Doğu Anadolu’daki Ermeni Faaliyetleri (1914-1918), Kahramanmaraş Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisan Tezi, 2007, s.19
2 https://tr.wikipedia.org/wiki/Kafkasya_Cephesi
3 Gökhan Durak, Birinci Dünya Savaşı’nda Osmanlı Devleti’nin Kafkas Siyaseti Ve Sarıkamış Harekâtı, Akademik Sosyal
Araştırmalar Dergisi, Yıl: 3, Sayı: 9, Mart 2015, s. 507
4 Selçuk Ural, 1914-1915 yıllarında Kafkas Cephesi’nde yaşanan askeri olayların Türk basınındaki yankıları, Atatürk Der-
gisi, Cilt 4, Sayı 4 (2005), s,67

488
Çarlık Rusya’nın Kafkas Cephesi’ndeki strateji hedeflerini ise şu şekilde özetleyebiliriz:

• Doğu Anadolu’yu istila ederek Güneyde İskenderun’dan Akdeniz’e ulaşmak[5];

• Trabzon’u aldıktan sonra kıyı yolu ile İstanbul’a kadar uzanmak[6];
• Doğu Anadolu yönünden ve Dicle-Fırat havzasından Basra Körfezi’ne çıkmak[7];

Kafkas Cephesi’nin açılmasından önce hem Osmanlı Devleti, hem de Çarlık Rusya askeri kurumları
tarafından çeşitli planları yapılmıştı. Osmanlı askeri kurmaylarının planına göre Kafkas Cephesinde
başarılı olmak için ilk önce aşağıdakiler yapılmalı idi:

• Sarıkamış’ta bulunan Rus birliklerinin yok edilmesi;

• Ardahan ve Batum’un ele geçirilerek daha sonra bu istikametten Tiflis’e ulaşmak;
• İran Azerbeycanı’nı, Culfa ve Nahçıvan’ı ele geçirerek bu istikametten Bakü, Yelizavetpol ve Ku-
zey Kafkasya’ya ulaşmak[8];

Çarlık Rusya askeri kurmayları tarafından İstanbul ve Boğazların alınması için bir çıkarma harekâtı
düzenlemeyi planlamıştı. Rusların Kafkasya’daki askeri birlikleri bu planın gerçekleşmesi için yar-
dımcı olacaktı. Fakat Çarlık Rusya’nın tasarlanan bu askerî harekâtı gerçekleştirecek ne ulaşım araç-
larına ne de yeterli sayıda çıkarma birliklerine sahip olamadı için bu plân sadece kâğıt üzerinde kaldı.
Bu bakımdan Çarlık Rusya’nın Kafkasya’da bulunan askeri birlikleri tarafından yapılan askeri ha-
rekât planına göre Rus Ordusu Kars – Sarıkamış – Erzurum istikametinde ilerleyecek ve böylece Türk
mevzilerinin içlerine girerek mevziler dağıtılacaktı. Ayrıca, Türk Ordusu’nun kanatlardan yapabilece-
ği saldırıları hesap eden Rus komutanlığı Rus birliklerinin Oltu ve Kağızman istikametinde hareket
etmesini de bu plâna dâhil etmişlerdi. Anadolu’nun içlerine doğru yapılacak bu hareket eğer başarıya
ulaşırsa Rus Ordusu, geniş bir hareket sahasına kavuşacak aynı zamanda ele geçirilecek bu bölge
daha sonra Mezopotamya ve diğer önemli noktalara yapılacak saldırılar için bir temel oluşturacaktı.

Kafkas Cephesi ile İlgili Rus askeri Tarih Araştırmaları

Sovyetler Birliği’nin çeşitli askeri akademilerinde çalışma yapan Rus askeri tarihçiler tarafından
Kafkas Cephesi ile ilgili çok önemli çalışmalar yapılmıştır. Bildiride, Y.V. Maslovski, H.G. Korsun ve
F.İ.Yelisev tarafından yapılan çalışmaların değerlendirilmesi yapılacaktır.

N. G. Korsun’un Kafkas Cephesi ile İlgili Çalışmaları

Nikolay Georgiyeviç Korsun’un Sovyetler Birliğinin yetiştirdiği en önemli askeri tarihçilerden biridir.
Kendisi 1877. yılında Çarlık Rusya’sına bağlı olan Kars vilayetinde askeri kazak ailesinde doğdu[9].
1895. yılında Voronej şehrinde bulunan Mihayılovski Kadet askeri okulunda askeri eğitime başla-
dı. 1897.yılında topçu subay olarak okuldan mezun olduktan sonra Çarlık Rusya’nın Kuban vilaye-

5 Gökhan Durak, a.g.m. s.508

6 Gökhan Durak, a.g.m. s.508
7 Gökhan Durak, a.g.m. s.508
8 Şahin Doğan, Rus Kaynaklarına Göre Doğu Anadolu’daki Ermeni Faaliyetleri (1914-1918), Kahramanmaraş Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisan Tezi, 2007, s.19
9 П. Сидоров, Н. Г. Корсун // Военно-исторический журнал. 1977. №2. С. 116.

489
tinde bulunan atlı-kazak askeri birliğinde göreve başlar. Daha sonra eğitimini Askeri Akademide
devam ettirerek, 1905 yılında birinci kategoride Genelkurmay Akademisi’nden mezun oldu. N.G.
Korsun1905-1907. yıllarında Kuzey Kafkasya’da bulunan 252. Piyade Anapa Rezerv Taburunda
görev yaptı[10]. Daha sonra 1907.yılında Kafkas Askeri Bölge Karargâhına kıdemli yardımcısı olarak
atanır. N.G. Korsun 1914-1918. yıllarında Kafkas Cephesinde önemli görevler yapmış ve Çarlık Rus-
ya’nın yıkılmasından sonra 1919. yılından itibaren Bolşevik Rusya’nın askeri hizmetine geçmiştir.
Kendisi 1922.yılından 1954.yılına kadar Sovyetler Birliği’nin önemli askeri eğitim birimi olan M.V.
Frunze adına Askeri Akademide dersler vermiştir[11]. N.G. Korsun 1958.yılında vefat etmiştir. N.G.
Korsun’nun Kafkas Cephesi ile ilgili yayınladığı eserler:

• Sarıkamış Harekâtı (Сарыкамышская операция)-1937[12];

• Erzurum Harekâtı (Эрзерумская операция)-1938[13];
• Eleşkirt ve Hemedan Harekâtı (Алашкертская и Хамаданская операции)-1940[14];
• 1. Dünya Savaşı Kafkas Cephesi üzerine (Первая мировая война на Кавказском фронте)-1946[15]

N.G. Korsun’un iki önemli çalışmasında(Erzurum Harekâtı ve Birinci Dünya Savaşı Kafkas Cephesi
üzerine) Rus ordusunun Doğu Anadolu’daki işgallerinin genel olarak değerlendirilmesi yapılmakta-
dır. Özellikle, bu çalışmalarda Rus ordusu tarafından Erzurum, Muş, Van, Bitlis ve Bayburt’un istila
edilmesi askeri strateji olarak anlatılmaktır. Aynı zamanda müellif bu çalışmalarda Rus ordusuna
askeri istihbarat sağlayan ermeni çetelerinden de bahsediyor. Fakat yazar Ermenilerden çete olarak
değil, Rus ordusunun yardımcı küvetleri olarak bahseder.

Fyodor İvanoviç Yelisev’in Kafkas Cephesi ile İlgili Çalışmaları

Fyodor İvanoviç Yelisev 1892’de Çarlık Rusya’nın Kuban vilayetinde kazak ailesinde doğdu. 1910.
yılından itibaren Yekaterinodar’da bulunan Birinci atlı Çepegi alayında gönüllü olarak askeri göre-
ve başlar[16]. Fakat kısa bir zamanda Orenburg’da bulunan kazak askeri okulunun sınavlarını kaza-
narak iyi bir eğitim almıştır. Askeri okulu bitirdikten sonra Fyodor İvanoviç Yelisev Türküstan’da
bulunan Merv şehrine gönderilmiştir. Birinci Dünya Savaşı’nın başlanmasından sonra Hazar denizi
vasıtasıyla Bakü şehrine gelerek bir dönem burada bulunmuş ve daha sonra Tiflis şehrinde bulu-
nan askeri karargâhta göreve başlamıştır[17]. Birinci Dünya savaşı sırasında askeri karargâhta görev
yapmasından dolayı tüm olayları inceleme fırsatında bulunmasına fırsat oluşturmuştur. Diğer mes-
lektaşları gibi 15 Aralık 1917’de Erzincan Ateşkes Antlaşmasının imzalanmasından sonra Rusya’ya
dönmüş ve 1918’de Rusya’da patlak veren iç savaşta Bolşeviklere karşı savaşan Beyazların yanında
yer almıştır. Fakat Beyazların yenilmesi sonucunda Fyodor İvanoviç Yelisev Rusya’nı terk ederek
Fransa’ya yerleşmiştir[18]. II. Dünya Savaşı’ndan sonra Fransa’nı terk ederek çeşitli Avrupa ülkesinde
muhacir hayatı yaşamıştır. Daha sonra Amerika Birleşik Devletlerine yerleşmiştir. 1987.yılında Nyu

10 П. Сидоров, a.g.m. s.117

11 П. Сидоров, a.g.m. s.117
12 Н. Г. Корсун, Сарыкамышская операция. — М.: Воениздат НКО СССР, 1937. — 164 с.
13 Н. Г. Корсун, Эрзерумская операция. — М.: Воениздат НКО СССР, 1938.
14 Н. Г. Корсун, Алашкертская и хамаданская операция, РККА им. М.В. Фрунзе. - М. : Воениздат, 1940. - 200 с., 11
15 Н. Г. Корсун, Первая мировая война на Кавказском фронте. Оперативно-стратегический очерк. — М.: Военное
издательство Министерства Вооруженных Сил Союза ССР, 1946. — 98 с.
16 К. К. Семенов. Серия: Военные мемуары. Москва: Издательство «Вече», 2015, 541 стр.
17 Ф. И. Елисеев. Казаки на Кавказском фронте 1914-1917: Записки полковника Кубан. казачьего войска в
тринадцати брошюрах-тетрадях. — М.: Воениздат, 2001. — 308 с
18 К. К. Семенов. Серия: Военные мемуары. Москва: Издательство «Вече», 2015, 541 стр.
К. К. Семенов, g.a. e, s.76

490
York şehrinde vefat etmiştir[19]. Fyodor İvanoviç Yelisev tarafından askeri tarihle ilgili çeşitli kitaplar
yayınlanmıştır. Kafkas Cephesi ile ilgili yazmış olduğu “ Kazaklar ve Kafkas Cephesi“ isimli eseri
Fransa’da yayınlanmıştır. Eser dört bölüm, kayıtlar ve illüstrasiyalardan oluşuyor[20].“ Kazaklar ve
Kafkas Cephesi“ eserinin içerik kısımları:

• Birinci bölüm: Savaşın başlanması, Türkiye’de ilk askeri operasyonlar ve Bayezid’in elegeçirilmesi;
• İkinci Bölüm: Van şehrinin işğalı ve Van katliamı, Erzurum operasyonu;
• Üçüncü Bölüm: Nenehatu’nun istila edilmesi(1916);
• Dördüncü Bölüm: Kafkasya’da sonuncu zafer(1917)

Y. V. Maslovski’nin Kafkas Cephesi ile İlgili Çalışmaları

Yevgeni Vasileviç Maslovski 4 Ekim 1876.yılında Çarlık Rusya’da doğdu. Askeri eğitimini Tiflis Ka-
det Kolordusu ve Mikhailovsky Topçu Okulu’nda (1898) aldı. İlk görevine Kars arazi topçu tugayında
başlamış ve daha sonra Kafkas Rezerv Topçu Tugayı’nda görevine devam etmiştir. Y.V. Maslovski
daha sonra eğitimini Askeri Akademide devam ettirmiş ve 1906’da Nikolayev Genelkurmay Aka-
demisi’nden mezun olmuştur[21]. Mezun olduktan sonra Kafkas Askeri Bölgesi’nde bulunan çeşitli
askeri birliklerde görev yapmıştır. Daha sonra Birinci Dünya savaşı sırasında Kafkas Cephesi’nin
komutanı General Yudiniç’in Tiflis’deki karargâhında çok önemli görevlerde bulunmuştur.

Yevgeni Vasileviç Maslovski 15 Aralık 1917’de Erzincan Ateşkes Antlaşmasının imzalanmasından

sonra Rusya’ya dönmüş ve 1918’de Rusya’da patlak veren iç savaşta yer almıştır. İç savaşın Bolşe-
vikler tarafından kazanılmasından sonra Rusya’nı terk etmek zorunda kalmıştır ve muhacir olarak
Fransa’ya yerleşmiştir[22]. 24 Ocak 1971’de Fransa’nın Mentona şehrinde vefat etmiştir[23]. Yevgeni
Vasileviç Maslovski tarafından 1933.yılında kaleme alınan “I. Dünya Savaşı Kafkas Cephesini konu
eden Kafkas Cephesindeki Büyük Savaş(1914-1917 yıllarında)” isimli eserde Kafkas Cebesi’ndeki
olaylar irdelenmiştir[24]. Yevgeni Vasileviç Maslovski, “I. Dünya Savaşı Kafkas Cephesini konu eden
Kafkas Cephesindeki Büyük Savaş(1914-1917 yıllarında “ isimli kitabını Rusya’da değil, Avrupa’da
mühacir hayatı yaşadığı dönemde yayınlamıştır. Dört bölümden oluşan kitabda Rus askerlerinin
Doğu Anadolu’dakı işkalleri ve özellikle Van şehrinin istila edilmesinden sonra yaşanan katliamın
boyutu ile ilgili tavsilatlı bilgi vermiştir. Yevgeni Vasileviç Maslovski kendi kitabında Kafkas Cep-
hesinde tarafların güç dengesi ile ilgili de bilgi vermiştir. Yevgeni Vasileviç Maslovski’nin bilgilerine
dayanarak Kafkas Cephesinde Rusların askeri durumunu şu şekilde özetleyebiliriz: Kafkas ordusu (I.
Kafkas Kolordusu, 66. Yedek Tümeni, 1. 2. ve 3. Plaston Tugayları, 1. ve 2. Kazak Tümenleri ve bir Si-
birya Süvari Tugayı olarak ayrılmıştı. Bu güçlerin gerisinde de Tiflis’te 2. Türkistan Kolordusu vardı.
Genel olarak 160 binlik Rus ordusu 100 tabur ile 117 bölük ve 250 toptan ibarettir. Genel olarak bu
tabur ve bölükler 100.000 asker ve 15.000 atlı birliklerden ibaretti. Rusların geri hizmetlere ayırdığı
150.000 kişilik bir kuvvet bulunmaktaydı.)[25];

19 К. К. Семенов, g.a. e, s.76

20 Ф. И.Елисеев. Казаки на Кавказском фронте 1914-1917: Записки полковника Кубан. казачьего войска в тринадцати
брошюрах-тетрадях. — М.: Воениздат, 2001. — 308 с
21 Николай Рутыч, Биографический справочник высших чинов Добровольческой армии и Вооруженных Сил Юга
России. Материалы к истории Белого движения М., 2002, s.56
22 Николай Рутыч, g.a. e. s 60
23 К. К. Семенов. Серия: Военные мемуары. Москва: Издательство «Вече», 2015, 541 стр.
24 Евгений Васильевич Масловский ,Мировая война на Кавказском фронте 1914—1917 г. Париж, 1933.
25 Евгений Васильевич Масловский ,Мировая война на Кавказском фронте 1914—1917 г. Париж, 1933.

491
• Ermeni Gönüllü Tugayları (4 Ermeni taburundan oluşmaklaydı);
• Gürcü gönüllüleri (2 Gürcü taburdan oluşmaklaydı);
• Ermeni milisleri;

Savaş sırasında Kafkasya’daki Rus ordusu Kafkasya’nın genel valisi Vorontsov Daşkov’un komuta-
sında bulunmaktadır. Fakat aslında Kafkasya’daki askeri birlikler General Nikolay Nikolayeviç Yudi-
niç tarafından komuta ediliyordu[26]. Fyodor İvanoviç Yelisev Kafkas Cephesinde bulunan Osmanlı or-
dusu ile ilgili bilgiler vermiştir. Verilen bilgilere göre Kafkas Cephesinde Osmanlı ordusunun durumu:

• Üçüncü Ordu
• İkinci Ordu
• Kafkas Ordular Grubu
• Kafkas İslam Ordusu

Kafkas Cephesinde Osmanlı ordusu 190 bin askerden, 60.000 hayvan, 168 top ve 44 makineli tü-
fekten oluşan bir güce sahipti.

Ermeni Çetelerinin Bitlis ve Civarındaki Soykırım Faaliyetleri

Yevgeni Vasileviç Maslovski, “I. Dünya Savaşı Kafkas Cephesini konu eden Kafkas Cephesindeki Bü-
yük Savaş(1914-1917 yıllarında “ isimli kitabıda Ermeni çeteleri tarafından Van, Muş ve Bitlis’de
müslüman ahaliye karşı yapılan katliam faaliyetleri ile ilgili bilgi yer almaktadır. Müellife göre I.
Dünya Savaşı’nın başlanmasından hemen sonra Ermeni komiteleri tarafından Rusya’dan getirilen
silahlarla Van, Muş ve Bitlis’de isyan hazırlığı içerisine girmişler. Ermeni komiteleri tarafından is-
tisnasız her köyde isyan çıkarmışlar, Müslümanları katletmeye başlamışlardı. Yevgeni Vasileviç
Maslovski’e göre Ermeni çeteleri tarafından genel olarak özellikle de Bitlis ve civarındakı Müslüman
ahaliye karşı şu şekilde katliam uygulanmıştır:

• Çocukların kafalarının kesilmesi;

• Hamile kadınların karınlarının deşilerek çocukların öldürülmesi;
• Yaşlı ve genç farka etmeden kadınlara tecavüz edilmesi;
• İnsanların kafalarının, burunlarının, kulaklarının kesilmesi, gözlerini çıkarılması, derilerinin
yüzülmesi ve üzerlerine gazyağı döküleler yakılması[27];

Yevgeni Vasileviç Maslovski’e göre Birinci Dünya Savaşı sırasında Ermeni çeteleri tarafından Muş
Sancağı’nda Müslüman halka karşı uygulanan soykırım faaliyetleri başta Çarlık Rusya olmakla İn-
giltere, Fransa ve ABD tarafından sürekli olarak desteklenmiştir. Ermeni çeteleri Muş Sancağı’nda
Müslüman halka karşı soykırım faaliyetlerinde bulunduğu sırada[28]:

• İngiliz, Rus, Amerikan ve Fransız subayları tarafından askeri bakımdan eğitilmişler;

• Bölgedeki Ermeni kilise ve manastırları üs olarak kullanmışlar;
• Çarlık Rusya’nın bölgeyi işgalinden cesaret almışlar;

26 Евгений Васильевич Масловский ,Мировая война на Кавказском фронте 1914—1917 г. Париж, 1933.
27 Евгений Васильевич Масловский ,Мировая война на Кавказском фронте 1914—1917 г. Париж, 1933.
28 Евгений Васильевич Масловский ,Мировая война на Кавказском фронте 1914—1917 г. Париж, 1933.

492
Sonuç

Rus askeri tarihçileri tarafından Birinci Dünya Savaşı Kafkas Cephesi ile ilgili çok önemli çalışmalar
yapılmıştır. Bu çalışmalar Sovyetler Birliği’nin çeşitli askeri Akademilerinde görevde bulunan aske-
ri tarihçilerle beraber, çeşitli siyasi nedenlerden dolayı Avrupa’ya muhaceret etmek zorunda kalan
Çarlık Rusya subayları tarafından da yapılmıştır. Sovyetler Birliği’nde yapılan çalışmalarda dönemin
siyasi şartlarından dolayı taraf tutulmuş ve önemli gerçeklikler göz ardı edilmiştir. Fakat Avrupa’da
bulunan Çarlık Rusya subayları ise Doğu Anadolu’da ermeni çeteleri tarafından Müslüman ahaliye
karşı uğrulanan mezalimin esas destekçisinin Rus askeri birlikleri olduğunu kendi hatıratlarında ve
çalışmalarında önemle arz etmişlerdi.

Kaynakça

DOĞAN Şahin, Rus Kaynaklarına Göre Doğu Anadolu’daki Ermeni Faaliyetleri (1914-1918), Kahra-
manmaraş Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisan Tezi, 2007
DURAK Gökhan, Birinci Dünya Savaşı’nda Osmanlı Devleti’nin Kafkas Siyaseti Ve Sarıkamış Ha-
rekâtı, Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, Yıl: 3, Sayı: 9, Mart 2015, s. 507
URAL Selçuk, 1914-1915 yıllarında Kafkas Cephesi’nde yaşanan askeri olayların Türk basınındaki
yankıları, Atatürk Dergisi, Cilt 4, Sayı 4 (2005), s,67
Сидоров П. Н, Г. Корсун // Военно-исторический журнал. 1977. №2. С. 116
РУТЫЧ Николай, Биографический справочник высших чинов Добровольческой армии и
Вооруженных Сил Юга России. Материалы к истории Белого движения М., 2002, s.56
СЕМЕНОВ К. К, Серия: Военные мемуары. Москва: Издательство «Вече», 2015, 541 стр.
Масловский Евгений Васильевич, Мировая война на Кавказском фронте 1914—1917 г.
Париж, 1933.
ЕЛИСЕЕВ Ф. И, Казаки на Кавказском фронте 1914-1917: Записки полковника Кубан.
казачьего войска в тринадцати брошюрах-тетрадях. — М.: Воениздат, 2001. — 308 с
КОРСУН Н. Г. Сарыкамышская операция. — М.: Воениздат НКО СССР, 1937. — 164 с.
КОРСУН Н, Г. Эрзерумская операция. — М.: Воениздат НКО СССР, 1938.
КОРСУН Н, Г. Алашкертская и хамаданская операция, РККА им. М.В. Фрунзе. - М. :
Воениздат, 1940. - 200 с., 11
КОРСУН Н. Г , Первая мировая война на Кавказском фронте. Оперативно-стратегический
очерк. — М.: Военное издательство Министерства Вооруженных Сил Союза ССР, 1946. — 98 с.
https://tr.wikipedia.org/wiki/Kafkasya_Cephesi

493
 II. ABDÜLHAMİD DÖNEMİ BİTLİS VİLAYETİNDE
ISLAHAT ÇALIŞMALARI VE NAHİYE TEŞKİLATI

Dr. Danyal TEKDAL

Pamukkale Üniversitesi, tekdaldanyal@gmail.com

Giriş

Osmanlı Devleti’nde ıslahat kavramı, devlet erkânı için değişik zaman dilimlerinde farklı beklen-
tileri karşılamıştır. Devlet, her dönem ihtiyaç duyduğu kadar değişikliği hayat geçirmiştir. Klasik
dönemde de ihtiyaç duyuldukça devlet kurumlarında yenilik yapılmış olmakla beraber bu kavram,
Osmanlının son dönemi kadar devlet erkânının gündemini işgal etmemiştir. Özellikle savaş mey-
danlarında alınan askerî başarısızlıklardan sonra ıslahat kavramı daha sık gündeme gelir olmuştur.
Askeri başarısızlıkların temelinde gerekli modernizasyonun yapılmadığı kanısına varıldıktan sonra
ilk ıslah hareketlerine de askeri kurumlardan başlanılmıştır. Zamanla askeri ıslahatların tek başına
yetersiz kaldığı anlaşılarak toplumsal alanda da bazı değişikliklerin yapılması için girişimler olmuş-
tur. Özellikle II. Mahmud dönemi bu açıdan kırılma noktası olarak kabul edilebilir. Tanzimat Ferma-
nı ve Islahat Fermanı ile yasal bir çerçeveye oturtulmaya çalışılan yenilikler, I. Meşrutiyet’in ilanı
ve Kanun-ı Esasi’nin kabulü ile anayasal bir güvenceye kavuşmuştur. Böylece toplumun tamamına
teşmil edilen hukukî eşitlik kavramı ile milliyetçi hareketlerin önü alınıp, devlet yıkılmaktan kurta-
rılacaktı. Lakin durum bu minvalde gelişmedi. 1877-1878 Osmanlı-Rus Harbi neticesinde yaşanan
hezimet ve kayıplar, Osmanlı Devleti vatandaşı olup, azınlık olarak tanımlanan birçok milletin ara-
sında bağımsızlık sevdasını filizlendirdi. Savaştan sonra Balkanlardaki bazı milletlerin bağımsızlı-
ğını kazanması ve bazılarının ise özerk bir statüye kavuşması, Anadolu’daki Ermenilerin de bu dü-
şünceye kapılmasında önemli bir etken oldu. Ayastefanos ve Berlin Antlaşmalarının ilgili maddeleri
(16. ve 61.madde) ile Ermenilerin yaşadığı yerlerde ıslahat yapılması ve Kürtler ile Çerkezlere karşı
korunması yükümlülüğünü Osmanlı Devleti üzerine almıştır. Bu konudaki gelişmelerin takipçiliğini
de anlaşmaya imza atan diğer ülkeler yapmıştır. Bu maddelerin hayata geçirilmesi konusunda dış
ülkelerin müdahaleleri, Ermenilerin bağımsızlık hedefine ulaşılacağına olan inançlarını perçinlemiş
ve bulundukları yerlerde yüzyıllardır süregelen dengeleri bozmalarına sebep olmuştur. Ermenilerin
yoğun olarak yaşadığı ve Vilayet-i Sitte olarak isimlendirilen Doğu ve Güneydoğu Anadolu’daki altı
vilayette (Diyarbakır, Sivas, Erzurum, Van, Mamuratülaziz/Elazığ ve Bitlis) reform yapılması için dış
ülkelerin baskısı sonucu Islahat Lâyihası hazırlanarak belli bir plan dâhilinde hayata geçirilmiştir.

495
Lâyihanın en önemli ve maliyetli kısmını oluşturan nahiyeler konusu, 1871 tarihli vilayet nizam-
namesindeki idarî yapılanmada da yer aldığından, bu konuda daha hızlı mesafe alınmıştır. Osmanlı
Devleti’nin merkez ve taşra idaresi konusunda değişim sürecinde olduğu bir zaman diliminde lâyi-
hanın hayata geçmesi, devletin genelinde olduğu gibi Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nde de bir
süredir yürüttüğü merkezileşme gayretlerini –Balkanların aksine- olumlu etkilemiştir.

Vilayet-i Sitte ıslahatı konusunda yapılan çalışmalar sınırlıdır. Konu ile ilgili çalışmalardan ilki Bay-
ram Kodaman’ın Sultan II. Abdülhamid Devri Doğu Anadolu Politikası isimli eserdir. Eserde Doğu
Anadolu Bölgesi’nin Osmanlı Devleti hâkimiyetindeki idaresi ve II. Abdülhamid dönemindeki konu-
mu ile Ermeni meselesinin arka planı ele alınmıştır. Bölgede hayata geçirilen Islahat Lâyihası da Er-
meni meselesi ile irtibatlı olarak ele alınmıştır. Bu konu ile ilgili ilk çalışma olması açısından oldukça
önemli olan bu eser, daha sonra yapılan çalışmaların büyük bir kısmına ilham kaynağı olmuştur.
Konu ile ilgili yapılmış diğer bir çalışma olan Zekeriya Türkmen’in Vilayât-ı Şarkiye (Doğu Anadolu
Vilayetleri) Islahat Müfettişliği (1913-1914) isimli çalışması, Doğu Anadolu’daki ıslahat faaliyetlerini
Ermeni meselesi odağında ele almış ve bu kapsamda Islahat Lâyihası’na da değinmiştir. Fakat ya-
zar, eserin ana temasını 1913-1914 tarihlerindeki ıslahat müfettişliğine yoğunlaştırmasından dola-
yı, çalışmamıza referans olan tarih aralığındaki gelişmelere pek değinmemiştir. Islahat Lâyihası’nın
içeriği ve uygulanması konusunda yapılmış en kapsamlı çalışma hiç kuşkusuz Ali Karaca’nın Ana-
dolu Islahâtı ve Ahmet Şâkir Paşa (1838-1899) isimli çalışmadır. Söz konusu çalışmada, Ahmet Şâ-
kir Paşa’nın müfettişliğe getirilmesi süreci ifade edildikten sonra lâyihanın 32 maddesi paylaşılmış
ve bu maddelerin Erzurum, Sivas ve Van vilayetlerinde hayata geçiş süreci detaylarıyla aktarılmıştır.
Karaca, her ne kadar çalışmasını bu üç vilayet üzerine yoğunlaştırmış ise de konu içinde gerektikçe
diğer üç vilayetten de bahsetmiştir. Bahse konu olan üç vilayetin dışında kalan Diyarbakır, Mamu-
ratülaziz ve Bitlis vilayetleri ile ilgili –diğerleri için yaptığı gibi- ayrı bir konu başlığı açmamış olması
ve çok detaya girmemiş olması, bizi Bitlis vilayeti için bu çalışmayı inşa etmeye yönlendirmiştir. Bu
açıdan bakıldığında yaptığımız çalışma, Karaca’nın değinmediği birçok detayı da gün yüzüne çıkar-
mayı hedeflemiştir. Aynı zamanda bu çalışmanın, lâyihanın Mamuratülaziz ve Diyarbakır vilayetle-
rindeki uygulanma süreci ile ilgili yapılacak çalışmalar için de ilham kaynağı olması umulmaktadır.

Osmanlı Taşra İdaresinde Değişim ve Nahiye Teşkilatı

Osmanlı Devleti’nin klasik yönetim biçiminde ülke, bir takım eyaletlere bölünmüştür. Birkaç sanca-
ğın bir araya getirilmesiyle oluşan eyaletlerin başına beylerbeyi/vali tayin edilmiştir[1]. Bu dönemde
taşra teşkilatı idarî yönden, eyalet, sancak ve kaza esasına göre oluşturulmuştur. Bunların her birin-
de yürütme ve yargı kurumunun temsilcileri görev yapmıştır[2]. Eyalet ve vilayet kavramları yer yer
birbirinin yerine kullanılabilmiştir. Ama vilayet kavramının idare literatüründe eyalet kavramının
yerini tam olarak alması 8 Ekim 1864’de ilan edilen Tuna Vilayeti Nizâmnâmesi’yle[3] gerçekleş-
miştir[4]. 1864 yılındaki bu düzenlemeyle vilayet sancaklara, sancaklar kazalara, kazalar köylere bö-
lünmüştür. Sırasıyla vali, mutasarrıf, kaymakam ve muhtarlarla buraların idaresi sağlanmıştır. Vali

1 Musa Çadırcı, Tanzimat Döneminde Anadolu Kentlerinin Sosyal ve Ekonomik Yapısı, TTK Yayınları, Ankara 1997, s.10.
2 Halime Doğru, XVIII. Yüzyıla Kadar Osmanlı Kentlerinin Sosyal ve Ekonomik Görüntüsü, Anadolu Üniversitesi Yayınları,
Eskişehir 1995, s.192.
3 Bu nizâmnâme 4 bölümden müteşekkildir. Nizâmnâmenin tam metni için bkz. Düstûr, Tertip I, C.I, Defa-i Sânîye, İstan-
bul Matbaa-i Amire, H.1282 (M.1865), s.517-536; Nizâmnâme, daha önce Niş, Silistre ve Vidin’den oluşmuş Tuna vilay-
etinde uygulamaya konulmuştur. Bu nizâmnâme ile eyalet yerine artık vilayet kavramı idarî bir terim olarak kullanılmaya
başlanmıştır. Abdülhamit Kırmızı, Abdülhamid’in Valileri-Osmanlı Vilayet İdaresi 1895-1908, Klasik Yayınları, İstanbul
2007, s.26; Nizâmnâme ile ilgili detay ve değerlendirme için bkz. Selda Kaya Kılıç, “1864 Vilayet Nizâmnâmesi’nin Tuna
Vilayetinde Uygulanması ve Mithat Paşa”, Tarih Araştırmaları Dergisi, C.24, S.37, 2005, s.99-111.
4 Kırmızı, a.g.e., s. 26.

496
kendi altındaki bütün idarî birimlerden sorumlu kişilerin başı olarak konumlanmıştır[5]. Bu nizâm-
nâmede belirtilen sistem, Fransız departman sistemine[6] çok benzemektedir. Nizâmnâme ile birlikte
vilayetler bu sisteme dâhil olmaya başlamıştır.

İlk olarak Bosna, Erzurum ve Şam vilayetlerindeki başarılı örnek uygulamalarını müteakip bütün
vilayetleri kapsayacak şekilde bazı değişikliklere gidilmiş ve 1867’de “Vilâyet Nizâmnâmesi” adı
altında yeni bir metin oluşturularak uygulama safhasına taşınmıştır[7]. 1864 yılından itibaren, Ru-
meli’de 10 vilayet (44 sancak), Osmanlı Asya’sında 16 vilayet (74 sancak) ve Osmanlı Afrika’sında 1
vilayet (5 sancak) bu sisteme dâhil olmuştur[8]. Nizâmnâmeye, ilerleyen zamanda ihtiyaç duyuldukça
talimatlar eklenmiştir. Özellikle 1868’de hazırlanan Girid Nizâmnâmesi’nden sonra 1867 Nizâmnâ-
mesi’nde de bazı değişiklikler hâsıl olmuştur. Nihayetinde gerekli değişiklikler yapılarak 22 Ocak
1871’de “İdâre-i Umûmîyye-i Vilâyat Nizâmnâmesi” adıyla yayımlanmıştır[9]. Bu nizâmnâme ile vi-
layet idarî yapısı büyükten küçüğe doğru vilayet (vali), sancak (mutasarrıf), kaza (kaymakam), nahiye
(müdür) ve köy (muhtar) olarak sınıflandırılmıştır[10]. İhtiyaca binaen bu nizâmnâmeye ek olarak 21
Şubat 1876 tarihinde kırk maddelik bir metin “İdâre-i Umûmîyye-i Vilâyatlar Hakkında Talimat”
adıyla vilayetlere gönderilmiştir[11]. 1871 tarihli nizâmnâme ile 1913 yılında İttihad ve Terakki ta-
rafından çıkarılacak yeni kanuna kadar, yaklaşık kırk iki yıl sürecek yeni bir döneme girilmiştir[12].

Nahiye, idarî ve coğrafî anlamda küçük veya büyük bir çevreyi/bölgeyi, bazen de çok geniş bir alanı
ifade eden bir terimdir[13]. Tanzimat öncesinde sancaklar, idarî-askerî bakımdan tımar nahiyelerine
ayrılmıştır. Bunun yanında kadı nâiblerinin yetki alanı anlamında adlî-kazaî nahiyelerin varlığın-
dan da bahsedilebilir. Böylece Tanzimat öncesi dönemde Osmanlı taşra idaresinde idarî-askerî ve
adlî-idarî-kazaî bakımlardan iki tür nahiyenin olduğu ifade edilebilir. Bundan maksat, askeri köken-
li bey ile ulemâ kökenli kadı ikilisi ile taşra idaresinde dengeyi sağlamaktır[14]. Modern anlamda nahi-
ye teşkilatı ise 1871’de kabul edilen “İdâre-i Umûmîyye-i Vilâyat Nizâmnâmesi” ile ilk defa Osmanlı
idarî yapısına yönetim birimi olarak girmiştir. Söz konusu nizâmnâme ile hayata geçirilen yeni idarî
birim tamamen mahalli bir yapıyı esas alıyordu. Nahiye müdürü olmak için mahallin yerlisi, 25 ya-
şını doldurmuş okur-yazar bir Osmanlı vatandaşı olmak ön şarttı. Müdür olacaklar, mahallin valisi
tarafından atanmak üzere Dâhiliye Nezareti’ne sunulur ve buradan onay alındıktan sonra asaleten
tayini gerçekleştirilirdi. Nahiyelerin köyler üzerinde herhangi bir denetim ve yönetim yetkisi yoktu.
Nahiye müdürü yerelde devletin temsilcisi olarak görev almıştır. Nahiye müdürüne yardımcı olma-
sı için yerelden seçilen azalar ile yılda dört defa toplanacak bir de nahiye meclisi kurulmuştur[15].
Nahiye meclisi ve azaların seçimi ile ilgili yetkili komisyonca zamanla nizamnameyi tamamlayıcı
bazı kararlar alınmıştır. 1880 yılında Hariciye Nezareti bünyesinde teşkil edilen komisyonca alınan
karar gereği, nahiye meclisine yerelden seçilecek üye sayısının 4-6 arasında olması uygun görül-
müştür. Bunun yanında adı geçen meclisin haftada bir kere toplanması ve nahiyelerde jandarma

5 Engelhardt, Tanzimat ve Türkiye, Kaknüs Yayınları, İstanbul 1999, s.185; Kırmızı, a.g.e., s.32.
6 III. Napolyon’un Fransa’sı vilayet idare sistemine verilen isim olup, beş aşamalı bir idarî yapılanmayı esas almıştır. Bu
sistemin Osmanlı Devleti’ndeki karşılığı vilayet, sancak, kaza, nahiye ve karye olarak adlandırılmıştır. Her ne kadar şekil-
sel olarak benzeşiyor ise de Osmanlı Devleti’nin coğrafi birimlerinin genişliği ve idarî olarak alt birimlere kadar nüfuz
edememesi noktasında Fransa’daki uygulamadan ayrılmaktadır. Kırmızı, a.g.e., s. 32.
7 Düstûr, Tertip I, C.I., s.608-624.
8 İlber Ortaylı, Türkiye Teşkilât ve İdare Tarihi, Cedit Neşriyat, Ankara 2008, s.430
9 Düstûr, Tertip I, C.I., s.625-651; 1864 yılındaki nizâmnâme ile birlikte Tuna (Bulgaristan) vilayetinde uygulama safhasın-
da elde edilen başarılı neticeler 1871 Nizâmnâmesi’nin teşekkülünü ve uygulama alanının genişlemesini sağlamıştır.
İlber Ortaylı, İmparatorluğun En Uzun Yüzyılı, Timaş Yayınları, İstanbul 2010, s.175.
10 Kırmızı, a.g.e., s. 31.
11 Kırmızı, a.g.e., s. 34.
12 Mehmet Seyitdanlıoğlu, “Yerel Yönetim Metinleri (VI): 1871 Vilayet Nizâmnâmesi ve Getirdikleri”, Çağdaş Yerel Yönetim-
ler Dergisi, Eylül 1996, S.5/5, s.90
13 M.Tayyib Gökbilgin, “Nahiye”, İslam Ansiklopedisi, Cilt 9, MEB Basımevi, İstanbul, 1964, s. 37.
14 Biray Çakmak, “Osmanlı Taşrasında Yönetilme Kaygıları: Karahallı Mülkî Nahiyesi’nin Kuruluşu”, Cumhuriyet Tarihi
Araştırmaları Dergisi, Yıl 10 Sayı 19 (Bahar 2014), s.6.
15 Ortaylı, Türkiye Teşkilât …, s.432.

497
istihdamının sağlanması yönünde de karar alınmıştır[16]. Zamanla yapılan eklemeler ile birlikte deği-
şikliğe uğrayan nahiye teşkilatının yapısı ile ilgili düzenlemeler Islahat Lâyihası’nın 7.maddesinden
16.maddesine kadar olan kısımda detaylı bir şekilde ele alınmıştır. Nahiye heyetlerinin nasıl teşkil
edileceği, nahiye müdür ve muavinin seçiminde nelere dikkat edileceği, nahiye meclisi azalarının
seçimi ve sayısı gibi hususlar hakkında gerekli içerik düzenlenerek bu konuda standart bir idarî
yapının inşa edilmesi amaçlanmıştır. Böylece devlet sathındaki idarî uygulamalarda birliktelik sağ-
lanması yolunda önemli bir adım daha atılmıştır.

Bitlis Vilayetinin Teşekkülü

Bitlis’te vilayet teşkilatının oluşumunda bazı gelişmelerin süreci hızlandırdığı söylenebilir. Bunlar-
dan birisi, 1877-1878 Osmanlı – Rus Savaşı (93 Harbi) neticesinde imzalanan Ayestefanos ve Berlin
Anlaşmaları ile toprak kayıplarının yaşanması; diğeri savaş neticesinde Doğu Anadolu Bölgesi’ndeki
Ermenilerin can ve mal güvenliğinin devletin garantisi altına alınmasıyla buradaki idarî yapının ola-
sı Ermeni olayları karşısında seri bir şekilde müdahale edebilecek bir statüde yeniden teşkil edilme-
yi zorunlu kılmasıdır[17]. Öte taraftan Bitlis vilayetinin teşekkülünün sağlayacağı faydalar konusunda
vilayetten Dâhiliye Nezareti’ne yazılan raporda[18] Bitlis’in civardaki diğer yerleşim birimlerindeki
asayiş sorunlarının çözümü noktasında –bulunduğu konum itibariyle- önemli bir görev yükleneceği
ifade edilmiştir. Bu zorunluluklar ve askerî/siyasî gelişmelerin akabinde Bitlis vilayetinin teşekkü-
lüne hız verilmiştir. Bitlis’in vilayet merkezi olarak belirlenmesinde merkez sancak nüfus miktarının
da etkili olduğu hususu gözden kaçırılmamalıdır. Zira sancak merkezi nüfus oranlarına bakıldığında
büyükten küçüğe doğru Bitlis (46.075), Muş (37.325), Genç (22.700) ve Siirt (19.860) nüfusa sahiptir.
Bu oranlara kaza ve nahiye ile köy nüfusu da eklendiğinde nüfus Bitlis’te (109.655), Siirt’te (106.115),
Muş’ta (81.325) ve Genç’te (52.898) olmaktadır. Vilayet toplam nüfusu ise 349.992’dir. 1881 yılı iti-
bariyle Bitlis’e komşu diğer vilayetlerin nüfus oranlarına bakıldığında Erzurum’un 559.025, Mamu-
ratülaziz’in (Elazığ) 381.346, Diyarbakır’ın 369.030 ve Van’ın 119.860 olduğu görülmektedir[19]. Bu
değerlere bakıldığında, Bitlis’in nüfus oranı açısından orta ölçekte bir vilayet olarak planlandığı ifade
edilebilir. Yeni bir vilayetin teşekkülünde, idarî, malî, sosyal vs. açıdan çok ince hesaplamaların ya-
pılması zorunluydu. Söz konusu hususlar dikkate alınarak uzun bir çalışma neticesinde “Teşkilat
Defteri” olarak isim bulmuş ve bu haliyle Şûrâ-yı Devlet’e takdim edilmiştir[20]. Bitlis vilayetinin ku-
ruluş çalışmaları, 30 Kasım 1879 tarihinde tamamlanmıştır[21]. Fakat vilayetin bir bütün olarak te-
şekkülü ve kurumsallaşması daha sonraki yıllara sarkmıştır. Bundan dolayı devlet salnamelerine de
ancak 1880 yılında bağımsız vilayet olarak yansımaya başlamıştır[22]. Devlet salnamelerini esas alan
yabancı kaynaklarda da 1880 yılı kabul edilmiştir[23]. Yeni kurulan Bitlis vilayeti, doğu, kuzeydoğu ve
güney yönünden Van vilayetine, kuzeyde Erzurum, batı ve kuzetbatıda Diyarbakır ve Mamuratülaziz
ve güneyde Musul vilayetleri ve Mardin sancağı ile komşu olmuştur[24]. Bitlis ile birlikte Rumeli’de

16 Komisyon ayrıca müdür tayini, nahiyelerin nüfusu ve bağlı bulunduğu kaza/sancağa uzaklığı gibi birçok konuda karar
almıştır. Kararın tam metni için bkz. BOA. DH. MKT. (Dâhiliye Nezâreti Mektûbî Kalemi Belgeleri) 1333/17, 27 N 1297 (2
Eylül 1880), BOA. DH. MKT. 1333/34, 29 N 1297 (4 Eylül 1880).
17 Bitlis İl Yıllığı 1967, s.12; Enver Ziya Karal, Osmanlı Tarihi, C. I-VIII, TTK Yayınları, Ankara 1983, s.331.
18 BOA. ŞD.( Şûrâ-yı Devlet) 1874/23, 29 Ra 1298 (1 Mart 1881).
19 Kemal H. Karpat, Osmanlı Nüfusu (1830-1914), Timaş Yayınları, İstanbul 2010, s.310-313.
20 BOA. ŞD.284/46, 26 Ş 1297 (3 Ağustos 1880); BOA. ŞD. 1874/23, 29 Ra 1298 (1 Mart 1881).
21 BOA. ŞD. 1874/23, 29 Ra 1298 (1 Mart 1881); Darkot ise 1879 tarihini teyit etmekle beraber Aralık ayında kurulduğunu
aktarmıştır. Besim Darkot, “Bitlis”, İA, C.2, İstanbul 1979, s. 659; Bu tespitler ile paralel olarak başka kaynaklarda da 1879
tarihi geçmektedir. Vatan Memleket İlaveleri “1952-1953 Bitlis İlavesi”, 1953, s.11; Osman Yalçın, Siirt-Bitlis, Özyürek
Yayınları, İstanbul 1952, s.19.
22 SDA (Salnâme-i Devlet-i Aliye) H. 1297 (1880), s. 237.
23 Richard G. Hovannisian, Armenian Baghesh/Bitlis and Taron/Mush, Mazda Publisher, California, 1980, s.3.
24 SVB (Salnâme-i Vilayet-i Bitlis), H.1310 (M.1892), s. 132.

498
Kosova ve Arap Yarımadası’nda Musul ile Beyrut vilayetleri kurulmuştur[25]. Bitlis vilayetini oluştu-
ran sancak, kaza ve nahiyelerine bir bütün olarak bakıldığında, 4 sancak, 15 kaza, 5 nahiye, 2.167
köy ve 76.551 haneden müteşekkil bir vilayetin oluştuğu ifade edilebilir.

Sancak düzeyinde dağılıma bakıldığında ise Bitlis merkez sancağının, Karçıkan, Hizan, Ahlât ve
Mutki kazalarıyla Çukur nahiyesinden; Siirt sancağının, Rıdvan, Eruh, Pervari, Şirvan ve Garzan ka-
zalarıyla Beşiri ve Zerki nahiyelerinden; Muş sancağının, Malazgirt, Bulanık, Varto kazalarıyla Kesur
ve Handeris nahiyelerinden; Genç sancağının ise, Kulp, Sason ve Çabakçur kazalarından oluştuğu
görülmektedir[26]. Bitlis, bağımsız bir vilayet olarak bilinmesinden sonra bile kendisine bağlanan
kaza/nahiye/köylerin idarî ve malî açıdan daha önce bağlı bulundukları yerlerden ayrılma süreci
aşamalı olarak tamamlanabilmiştir[27]. Hatta bazı yerler daha sonra tekrar eski konumuna geri döne-
rek ayrılmıştır[28]. Bu durum, vilayet sathında bazen nahiye bazen de köy statüsünde Osmanlı Devle-
ti’nin yıkılışına kadar devam etmiştir[29].

Islahat Lâyihasının Bitlis’te Hayata Geçmesi

3 Mart 1878 tarihli Ayastefanos Antlaşması’nın 16.maddesi ve 13 Temmuz 1878 tarihli Berlin Ant-
laşması’nın 61.maddesi gereği Ermenilerin yoğun olarak yaşadığı yerlerde ıslahat yapılması ve on-
ların Kürtler ile Çerkezlere karşı korunması taahhüt edilmiştir. Bu maddelerin gereği olarak anlaş-
maya imza atan ülkelerin işin takipçisi olması üzerine ıslahat konusunun bir an önce uygulanması
için baskılar yapılmaya başlanmıştır. Islahattan beklentinin Ermenilere bağımsız bir devlet kurmak
olduğu algısı, devlet ricalinin genelinde hâkimdi[30]. Bundan dolayı ıslahat işleri zamana yayılmak
istenmiştir. 1879 yılında İngiltere’nin Osmanlı Devleti’ne verdiği dokuz maddelik Islahat Lâyiha-
sı’nda yer alan hususların uygulanması için yaptığı baskılar neticesinde Anadolu’ya ve özellikle Er-
menilerin yoğun olarak yaşadığı yerlerde görev yapacak yabancı bir genel valinin tayini gündeme
gelmiştir[31]. Böylece Vilayet-i Sitte’deki Ermenilerin İngiltere’nin etkisi altına alınması planlanmıştır.
1880 yılında baskılar netice vermiştir. İngiliz generallerinden birisinin de içinde bulunduğu bir teftiş
heyeti Anadolu’yu teftiş için gönderilmiştir. İngiltere’nin ıslahat konusundaki ısrarı ve baskısı bu
tarihten sonra da devam etmiştir. 28 Ekim 1892 tarihli Sadaret tezkiresinde de açıkça ifade edildiği

25 Vecihi Tönük, Türkiye’de İdari Teşkilatın Tarihi Gelişimi ve Bugünkü Durumu, İçişleri Bakanlığı Yay., Ank. 1945, s. 128, 129.
26 Yerleşim yerleri ile ilgili diğer detaylar için bkz. BOA. ŞD. 1874/23, 29 Ra 1298 (1 Mart 1881).
27 Örneğin, Diyarbakır vilayetine bağlı Beşiri, Hevidan ve Bicar nahiyeleri, Teşkilat Defteri’nde Bitlis’e bağlı olduğu ifade
edilmesine rağmen ancak 1880 yılının ilk aylarında Bitlis vilayetine bağlanabilmiştir. BOA. ŞD. 1874/23, 29 Ra 1298 (1
Mart 1881).
28 Bunu örneklendirecek olan yerleşim birimi Bitlis merkez sancağına bağlı Karçıkan kazasıdır. Vilayet teşkilat defterinde
Bitlis’e bağlı görünen Karçıkan kazası, bir süre sonra Van’a bağlanmıştır. Bitlis vilayeti, bu kazayı çalışılan dönemin
sonuna kadar bir daha kendine bağlayamamıştır. BOA. ŞD. 1874/24, 28 Ra 1298 (28 Nisan 1881); BOA. ŞD. 1875/38, 24
N 1301 (18 Temmuz 1884); BOA. ŞD. 1877/26, 25 L 1305 (5 Temmuz 1888).
29 Bitlis vilayeti teşekkül ederken Diyarbakır vilayetinden alınarak Bitlis’e bağlanan Beşiri nahiyesine tabi dört köy, 1884
tarihinde tekrar Diyarbakır vilayetine iade edilmiştir. BOA. ŞD. 1463/18, 16 S 1307 (12 Ekim 1889).
30 Bu konuda 27 Ekim 1879 tarihinde Tevfik Paşa’nın Paris Sefaretine hitaben kaleme aldığı yazıda, özetle ıslahattan mak-
sadın Bulgaristan’da olduğu gibi Doğu vilayetlerinin Osmanlı Devleti’nden ayırmak olduğu ve ilerde Ermenilere bağımsız
bir devlet kurdurmak amaçlandığı açıkça ifade edilmiştir. Tevfik Paşa ayrıca yapılması düşünülen ıslahatın sadece bu
bölgeler için değil, devletin tamamı için yapılmasının daha uygun olacağını dile getirmiştir. Yazının tamamı için bkz. BOA.
Y.PRK.EŞA. (Yıldız Perakende Evrakı Elçilik ve Şehbenderlik Maruzâtı) 22/76, 14 R 1313 (4 Ekim 1895); Kodaman’da
benzer düşünceler paylaşmıştır. Ona göre yapılacak ıslahatlar ile Ermeni cemaatine muhtariyet verilerek güçlenmesi
sağlanacak ve Osmanlı Devleti parçalanma sürecine girdiği gibi İngiltere’nin güdümünde bağımsız bir Ermeni devleti
kurulacaktır. Bayram Kodaman, Sultan II. Abdülhamid Devri Doğu Anadolu Politikası, Türk Dünyası Araştırma Enstitüsü
Yayınları: 67, Ankara 1987, s.137.
31 Yabancı ülkeler, Doğu Anadolu’da 1913-1914 tarihlerinde hayata geçirilen ıslahat çalışmalarında bu amaçlarına ul-
aşmışlardır. Zira Van-Bitlis-Harput ve Diyarbakır bölgesi genel müfettişliğine Norveçli Binbaşı Nicolas Hoff; Trabzon-Er-
zurum ve Sivas bölgesi genel müfettişliğine de Hollandalı Doğu Hindistan sömürgeleri memurlarından Westenenk 28
Nisan 1914 tarihinde genel müfettiş olarak atanmıştır. Zekeriya Türkmen, Vilayât-ı Şarkiye (Doğu Anadolu Vilayetleri)
Islahat Müfettişliği (1913-1914), TTK. Yayınları, Ankara 2006, s.58.

499
üzere merkezî hükûmet, Ermenilerin yaşadığı yerlerde ıslahat gibi bir niyete sahip değildir. Fakat
İngiltere’nin ısrarından dolayı bu konuda –niyetleri olduğuna dair- bazı cevaplar vermek zorunda
kalmıştır[32]. 1895 yılına gelindiğinde ise İngiltere, Anadolu vilayetleri için bir genel komiserin gö-
revlendirilmesi için Bâbıâli’ye baskı kurmaya başlamıştır. 40 maddelik bir proje üzerinde çalışmalar
yürütülürken genel komiser yetkisine sahip olacak Anadolu Islahatı Umûmi Müfettişliği kurularak
müfettişliğine Yaver-i Ekrem Müşir Ahmet Şâkir Paşa 27 Haziran 1895 tarihinde tayin edilmiştir[33].
Şâkir Paşa’ya, uygulanmak üzere bir de “Islahat Lâyihası” ve talimatname verilmiştir. Şâkir Paşa’ya
verilen görevde ona yardımcı olmak ve onun denetim görevini icra etmesini kolaylaştırmak amacıyla
bazı komisyonlar da kurulmuştur.

Yapılacak ıslahat çalışmalarını Şâkir Paşa başkanlığındaki Islahat Teftiş Heyeti denetlemiş, heye-
tin belirttiği hususları Islahat Teftiş Komisyonu incelemiş ve işlerin hızla yürütülebilmesi için de
Tesri-i Muamelât Komisyonu faaliyette bulunmuştur. Bu komisyonların yanında ilk teftiş, adliye,
sıhhiye, mülkiye ve askeriye gibi değişik birçok konuda görev yürütmek üzere heyetler de faaliyette
bulunmuştur[34]. Heyet ve komisyonların istekleri doğrultusunda yereldeki meclis ve görevliler de ge-
rektikçe görev icra etmiştir. Vilayetlerde görevli bu görevli ve heyetler Islahat Lâyihası’nın ne ölçüde
uygulanıp/uygulanmadığına dair her ayın başında merkeze rapor göndermekle görevli kılınmıştır[35].
Tanzimat ve Islahat Fermanı’nın yayımlanmasından sonra gayrimüslimlerin devlet dairelerinde is-
tihdamları –bir önceki yüzyıla göre- hız kazanmıştır.

1878 Berlin Antlaşması’nı müteakip Vilayet-i Sitte’de yapılacak reform kapsamında, nüfus nispe-
tinde gayrimüslimlerin devlet kurumlarında istihdamı için çabalar yoğunlaşmıştır. Fakat bu alanda
yapılan çalışmalar yavaş ilerlediğinden 1895 yılında Vilayet-i Sitte için Islahat Lâyihası yayımlan-
mıştır. Lâyihanın 16 fasıl ve 32 maddeden oluşan maddeleri istihdam ile birlikte başka konularda da
düzenleme yapmıştır[36]. Bunlar tablo halinde şöyle gösterilebilir:

Tablo 1: 20 Ekim 1895 Tarihli Islahat Lâyihası İle İlgili Fasıl, Konu ve Maddeler
Fasıl No Konusu İlgili Maddeler
1. Vilayetler ve mutasarrıflar 1. ve 2.madde
2. Kaymakamlıklar 3. ve 4.madde
Vilayetlerde istihdam olunacak Müslim ve gay-
3. 5.madde
rimüslim memurların miktarı
4. Sancak ve kaza meclisi 6.madde
5. Nahiyeler 7., 8., 9., 10., 11., 12., 13., 14, 15. ve 16.maddeler
6. Adliye 17., 18. ve 19.maddeler
7. Polis 20. ve 21.madde
8. Jandarma 22. ve 23.madde
9. Köy bekçileri 24.madde
10. Hapishaneler ve tahkikât-ı evveliye heyeti 25. ve 26.madde

32 BOA. Y.PRK. BŞK. (Yıldız Perakende Mabeyn Başkitabeti Evrakı) 28/11, 06 R 1310 (28 Ekim 1892).
33 Şâkir Paşa’ya yetkilerini kullanırken gerektiğinde şiddete başvurma yetkisi de verilmiştir. II. Abdülhamid’in Şâkir Paşa’ya
olan güveni ve işin nezaketi, kendisine olağanüstü bir güven ile birlikte çok geniş yetkilerin de verilmesini sağlamıştır.
BOA. Y.EE. (Yıldız Esas Evrakı) 81/6, 1 Ca 1313 (20 Ekim 1895); Ali Karaca, Anadolu Islahâtı ve Ahmet Şâkir Paşa (1838-
1899), Eren Yayıncılık, İstanbul 1993, s.54-61.
34 Karaca, a.g.e, s.58.
35 Raporların düzenli gönderilmediği anlaşılmaktadır. Zira bu konuda yoğun bir yazışma cereyan etmiştir. Yazışmalarda
çoğunlukla aylık gönderilmesi gereken raporların ya gönderilmediği ya da geç gönderildiğine vurgu yapılmıştır. Bu uy-
arılar işe yaramış olacak ki Bitlis vilayeti hakkında daha sonra kaleme alınan bazı raporlarda bu işin düzene girdiği ifade
edilmiştir. BOA. Y.PRK.BŞK. 16/46, 11 Z 1306 (9 Temmuz 1889); BOA. DH. MKT. 1700/25, 27 C 1307 (18 Şubat 1890);
BOA. DH. MKT. 1700/91, 28 C 1307 (19 Şubat 1890); BOA. DH. TMIK.S. (Dâhiliye Nezâreti Tesri-i Muamelât ve Islâhat
Komisyonu) 9/26, 16 Z 1314 (18 Nisan 1897).
36 Layihanın içeriği hakkında daha detaylı bilgi için bkz. BOA. Y.PRK.BŞK. 41/28, 16 Za 1312 (11 Mayıs 1895); BOA.
Y.PRK.A.(Yıldız Perakende Sadâret Evrakı) 10/101, 29 Z 1313 (12 Mayıs 1896); Karaca, a.g.e, s.217-222.

500
11. Aşâir ve ekrâdın teftişi 27.madde
12. Hamidiye Süvari Alayları 28.madde
13. Emlak senedâtı 29.madde
14. Vergi tahsilâtı 30.madde
15. Aşar 31.madde
16. Teftiş komisyon-ı dâimisi 32.madde

Lâyihanın maddelerini uygulamak üzere görevlendirilen Şâkir Paşa’nın 24 Ağustos 1895’te bölgeye
gelmesiyle çalışmalar ivme kazanmıştır. İlk olarak Erzurum vilayetinde başlatılan ıslahat çalışma-
ları kısa zaman içinde birçok vilayeti kapsar hale gelmiştir. Bu kapsamda Bitlis vilayetinde -diğer
vilayetlerde olduğu gibi- idarî, beledî, adlî ve askerî alanlarda gayrimüslim istihdamı hızlı bir şekilde
yapılmıştır. Ağustos ayından Kasım ayına kadar geçen üç ay zarfında lâyihada belirtilen hususların
hemen hemen tamamı ile ilgili vilayet genelinde düzenlemelerin yapılmaya başlandığı görülmekte-
dir. Düzenlemelerin ne kadarının hayata geçirildiği ve ne kadarının bekletildiği gibi konularda Tes-
ri-i Muamelat Komisyonu, Şâkir Paşa’dan ve Bitlis valisinden düzenli olarak rapor talep etmiştir[37].
Bu kapsamda 20 Ekim ve 1 Kasım 1896 tarihlerinde Şâkir Paşa ile 16 Ekim ve 13 Kasım 1896 ta-
rihlerinde Bitlis Valisi Ömer tarafından gönderilen rapor ve şifreli telgraflarda lâyiha maddelerinden
hangisinin ne şekilde hayata geçirildiği, bu konuda ne ölçüde mesafe alındığı gibi konularda detaylı
bilgiler paylaşılmıştır[38]. Şâkir Paşa’nın gönderdiği raporda ayrıca hedeflenen ıslahatın hayata ge-
çirilmesinde gerekli olan ödeneğin temini için -vilayet idaresindeki idarî değişiklik dâhil- birçok
konuda yapılması gerekenler detaylarıyla aktarılmıştır[39]. Tavsiye edilen değişiklik ve ortaya konan
gayret, lâyihanın hayata geçirilmesi hususunda Şâkir Paşa’nın ne kadar samimi olduğunu göster-
mektedir. Lâyihanın yürürlüğe girdiği yıl olan 1895 yılı itibariyle gayrimüslim nüfusun vilayet gene-
lindeki oranına bakıldığında % 29.5 olduğu görülmektedir[40].

İlerleyen yıllarda bu oran azalarak 1904 yılında % 26’ya düşmüştür. Vilayet sathında yapılan gayri-
müslim tayinlerinde de genel itibariyle bu oran dikkate alınmıştır[41]. Nüfus oranı nispetinde temsili-
yet için kadrolar boşaldıkça gayrimüslimler istihdam edilmiştir[42]. Lâyihanın ilgili maddeleri gereği
-Vilayet-i Sitte’nin genelinde olduğu gibi- Bitlis vilayetinde şu çalışmalar yapılmıştır:

Lâyihanın birinci maddesine istinaden Bitlis’te vali muavinliği için gayrimüslimlerden birisinin ta-
yin edilmesiyle ilgili hazırlıklar yapılmış ve vali vekilliğine 31 Kasım 1896 yılında Ankara Valisi Eski
Muavini Rum-Katolik Andon Efendi tayin edilmiştir[43]. Sancak merkezlerine ise –ikinci madde gere-
ği- gayrimüslim mutasarrıf vekili tayini yapılmıştır. 1896 yılının Mart ayında Muş’a bir gayrimüslim
mutasarrıf vekili tayini için tavsiyede bulunulmuştur[44]. 1899 yılında Muş sancağı mutasarrıf vekili
olarak Agob Efendi’nin adı zikrolunurken Genç sancağında ise Cercis Efendi’nin bu görevi yürüttüğü
görülmektedir[45]. Lâyihanın üç ve dördüncü maddesine istinaden 1896’da Vilayet-i Sitte dâhilindeki

37 BOA. DH. TMIK.S. 1/65, 11 Ca 1314 (18 Ekim 1896); Başkente gönderilen raporlar birleştirilerek genel itibariyle Vilay-
et-i Sitte’de bu konuda alınan mesafe tespit edilmeye çalışılmıştır. Çalışmadan amaçlanan hem yapılan yatırımların
dönütünü almak hem de yabancı ülkelere bu konuda verilecek raporlar için veri sağlamaktır. Bu konu hakkında 12 Mart
1896 tarihinde düzenlenen rapor için bkz. BOA. Y.PRK.A. 10/104, 29 Z 1313 (12 Mart 1896).
38 BOA. DH. TMIK.S. 1/57, 11 Ca 1314 (18 Ekim 1896); BOA. DH.TMIK.S. 1/71, 13 Ca 1314 (20 Ekim 1896); BOA. Y.PRK.
ASK. (Yıldız Perakende Askerî Maruzâtı) 116/21, 11 C 1314 (17 Kasım 1896); Söz konusu olan raporlar ilerleyen yıllarda
gönderilmeye devam edilmiştir. 24 Ocak 1904 tarihinde Bitlis Vali Vekili Mehmed adına gönderilen şifreli yazıda, lâyiha
maddeleri ile ilgili gelişmeler madde madde ifade edilmiştir. BOA. DH.TMIK.S. 51/7, 16 Za 1321 (3 Şubat 1904).
39 Rapordaki diğer detaylar için bkz. BOA. DH. TMIK.S. 3/9, 16 C 1314 (22 Kasım 1896).
40 Karpat, a.g.e., s.322, 323; Bitlis’in 1814-1914 yılları arasındaki gayrimüslim nüfus oranı için bkz. Danyal Tekdal, II.Ab-
dülhamid Döneminde Bitlis Vilayeti (İdarî ve Sosyal Yapı), Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (Basılmamış
Doktora Tezi), Denizli 2018, s. 162.
41 BOA. DH. UMVM. (Dâhiliye Nezâreti Umûr-ı Mahlliye-i Vilayât Müdüriyeti) 83/1, 24 Za 1321 (11 Şubat 1904).
42 Bu konuda kati bir şekilde hakkaniyet çizgisinin aşılmamasına imtina edilmesi hususunda Şâkir Paşa’ya talimat verilm-
iştir. Kadroları işgal edenlerden hak etmeyenlerin hemen işden el çektirilmesi ve yerlerine gayrimüslimlerin istihdamının
sağlanması istenmiştir. BOA. İ..DUİT (İrâde Tasnifi Dosya Usulü) 146/26, 19 S 1313 (11 Ağustos 1895).
43 Karaca, a.g.e, s.163,164; SDA, H.1314 (M.1896), s. 760.
44 BOA. Y.PRK.A. 10/104, 29 Z 1313 (12 Mart 1896).
45 SVB, H.1317 (M.1899), s.156, 218.

501
15 kazaya, gayrimüslim kaymakam vekili tayin için onay çıkmıştır[46]. Aynı yıl içinde Şirvan kazası-
nın kaymakamı Müslüman, vekili ise gayrimüslimlerden seçilmiştir[47]. Lâyihanın sekizinci maddesi
gereği 1896’nın Mart ayında Eruh’a gayrimüslim bir kaymakam vekili tayini için gerekli düzenleme-
lere başlanmıştır[48]. Aynı yılın Aralık ayında ise Eruh’un üç nahiyesine gayrimüslim müdür muavini
tayin edilmiştir[49]. 1897 Ocak ayında Genç’e tâbi Oğnut nahiyesi müdür muavinliğine Hristiyan Avak
Ağa seçilmiştir[50]. Vilayet genelinde gayrimüslim istihdamı konusundaki çabalar sonucunda lâyiha-
nın beşinci maddesi gereği meclislerde de temsiliyetin sağlanmasına gayret edilmiştir. Buna göre
(Ortodoks) Ermeni murahhası, vilayet idare meclisinin doğal/daimi üyesi olarak görevlidir[51]. Aynı
mecliste sayıları bazen iki bazen de üç olan Ermeni azalar görev yapmıştır[52].

Sancak idare meclislerindeki durum da aynıdır. Mahkemelerde de en az iki gayrimüslim azanın

bulundurulmasına dikkat edilmiştir[53]. 1896 yılı itibariyle Bitlis vilayetindeki toplam memur sayısı
513’tür. Bu memur sayısının gayrimüslim nüfus oranına (% 26) göre karşılığı 133’tür. 133 kişinin
19’u polis ve diğer 114’ü de diğer dairelere pay edilmiştir[54]. Belediye meclisinde de en az iki gayri-
müslim aza bulunmuştur[55]. Her nahiyede lâyihanın on yedinci maddesi gereğince ahalinin arasın-
daki sorunları barış ile çözümlemek üzere muhtarın başkanlığında bir İhtiyar Meclisi kurulmuştur.
On sekizinci madde ile de Nevahi Meclisleri nahiyede, İhtiyar Meclisleri de köylerde sulh hâkimliği
görevini icra etmeye başlamışlardır.

Lâyihanın on dokuzuncu maddesi gereği adlî teşkilatın iş ve işleyişinin teftişi için ihdas edilen adliye
müfettişliği, Osmanlı Devleti’nin diğer vilayetlerinde olduğu gibi Bitlis’te de oluşturulmuştur. Bitlis’e
görevlendirilen bütün müfettişler Van ve Bitlis vilayetlerinin ikisi için tayin edilmiştir. 1896 yılında
bu makamda Ahmed Zühdü Bey varken bir yıl sonrasında yerine Van İstinaf Mahkemesi Ceza Dai-
resi Reisi Halil Hulusi Efendi tayin edilmiştir[56].

Lâyihanın yirmi ve yirmi birinci maddesi gereği polis teşkilatına gayrimüslimlerin istihdamına hız
verilmiştir. 1896’da vilayet genelindeki 82 polisten 21’i gayrimüslimlerdendir[57]. 1898’de boş olan
komiser ve polis kadrolarına Bitlis’teki gayrimüslimlerin tayin edilmesi çalışmaları, talep eden
olmadığından neticesiz kalmıştır. Bu yüzden vilayet, İstanbul’dan boş kalan kadroların doldurul-
masını istemiştir[58]. 1904 yılı itibariyle vilayet polis teşkilatının toplam mevcudu 106’dır. Bunların
17’si gayrimüslimdir[59]. Yirmi birinci madde ayrıca her nahiyeye yeterli miktarda polis memurunun

46 Gayrimüslim nüfusu yaklaşık olarak 1/3 oranında olan Ovacık, Hınıs, Gürün, Suşehri, Adilcevaz, Gevaş, Şatak, Gevad,
Ahlât, Hizan, Bulanık, Silvan, Palu, Arabgir ve Çarsancak kazalarına gayrimüslim kaymakam vekili tayini için onay çık-
mıştır. Daha sonra yapılan düzenleme ile Şirvan’da bu listeye eklenmiştir.
BOA. DH. TMK.S. 4/30, 05 B 1314 (20 Aralık 1896).
47 Serkiz Efendi, 750 kuruş maaş ile bu göreve tayin edilmiştir. Aynı tarihte Diyarbakır vilayetinde Silvan ve Palu; Mamu-
ratülaziz’de Arabkir ve Çarsancak; Erzurum’da Kığı ve Bayburd; Van’da Gevaş ve Şatak kazalarına da kaymakam vekili
tayin edilmiştir. BOA. DH. TIMIK.S. 2/92, 10 C 1314 (16 Kasım 1896).
48 BOA. Y.PRK.A. 10/104, 29 Z 1313 (12 Mart 1896).
49 Medro, Şamas İsa ve Moşe Ağalar tayin edilmiştir. BOA. DH. TMIK.S. 3/101, 28 C 1314 (4 Aralık 1896).
50 BOA. DH. TMIK.S. 6/82, 23 Ş 1314 (27 Ocak 1897).
51 Ermeni Murahhas Vekili Rahip Horan 1889’da, Eğişe Efendi ise 1898-1900 yıllarında zikrolunan meclisteki çalışmalara
katılmıştır. BOA. DH. ŞFR. (Dâhiliye Nezâreti Şifre Kalemi Belgeleri) 140/40, 24 H 1305 (6 Temmuz 1889); SVB, H.1316
(M.1898), s. 103; H.1317 (M.1899), s.107; H.1318 (M.1900), s. 107.
52 İdare meclisinde azalık yapanlar ise şunlardır: Haçik Ağa, Avidis Efendi, Kigork Efendi, Ağacan Efendi. SVB, H.1310
(M.1892), s.107; H.1316 (M.1898), s.103; H.1317 (M.1899), s.107; H.1318 (M.1900), s. 107.
53 1898 yılında İstinaf Mahkemesinin gayrimüslim azaları Karabet Efendi ile Agob Efendi; Bidayet Mahkemesinin ise
Mığırdıc Efendi ile Apot Efendi’dir. SVB, H.1316 (M.1898), s.111.
54 Kadrolar tespit edildikten sonra başvurular alınmaya başlanmış ve tayin süreci başlatılmıştır. Vilayet mektubî kalemine
Agob Efendi alınmıştır. BOA. DH. TMIK.S. 4/32, 5 B 1314 (10 Aralık 1896).
55 1898 yılında belediye dairesinde Başeryan Murad Ağa ile Kakosyan Haçik Efendi aza olarak görev yapmışlardır.
SVB, H.1316 (M.1898), s.116.
56 Halil Hulusi Efendi’nin bu göreve getirilirken 43 yaşında olduğu, Arapça, Farsça ve Fransızca bildiği, Hukuk Mektebinden
çok iyi bir derece ile mezun olduğu ifade edilmiştir. BOA. İ.AZN. (İrâde Azınlık). 27/9, 09 Ra 1315 (8 Ağustos 1897)
57 BOA. DH. TMIK.S. 3/83, 25 C 1314 (1 Aralık 1896).
58 BOA. DH. TMIK.S. 21/20, 17 Ca 1316 (3 Ekim 1898).
59 BOA. DH. TMIK.S. 51/1, 16 Za 1321 (3 Şubat 1904).

502
istihdamını da ön görmektedir. Bu maddenin gereği olarak nahiyelere kısa zamanda polis istihda-
mı sağlanmıştır[60]. Bitlis’te ıslahat lâyihasının yirmi ikinci ve yirmi üçüncü maddeleri gereği 1896
yılının Nisan’ında jandarma teşkilatında önce durum tespiti yapılmıştır. Yapılan tespite göre top-
lam jandarma sayısı 1.054’tür. Bunun 684’ü Müslüman ve 370’inin de gayrimüslimlerden olması
gerektiği belirlenmiştir. Buna göre istihdamı fazla yapılmış olan Müslümanlardan 264 kişinin mes-
lekten çıkarılıp, yerine gayrimüslimlerin istihdamının gerektiği ifade edilmiştir[61]. Daha sonra jan-
darma sayısında yapılan düzenleme ile gayrimüslimler için ayrılan kadro sayısı 295 olmuştur[62]. Bu
kontenjanlar için başvurular alınmış ve ilk etapta 1896 yılının Kasım ayında 50, Aralık ayında 22
olmak üzere toplam 72 gayrimüslim askerin kaydı yapılmıştır[63]. 1896 yılının Aralık ayında merkez
jandarma alayına Hristiyanlardan 4 kişinin daha istihdam edildiği raporlanmıştır[64].

1897 yılının Ocak ayına kadar Bitlis’te jandarma için ayrılan kontenjanlara kaydını yapan gayri-
müslim vatandaş sayısı 162 olmuştur. Aynı tarihte Mamuratülaziz vilayetine 83, Diyarbakır’a 144,
Sivas’a 162 ve Erzurum’a 60 kişinin başvuru yaptığı bildirilmiştir[65]. Her köyde masrafları kendile-
rince karşılanan yerelden bir bekçinin görevlendirilmesi lâyihasının yirmi dördüncü maddesi gereği
zarurî kılınmıştır. Böylece küçük çaptaki adlî olaylara yerinden çözüm üretilmiş olacaktır[66]. Görev-
lendirilecek bekçilerin nüfus nispetinde ve teftiş komisyonunca tayinlerine karar verilmiştir[67]. 1896
yılının Ekim ayı itibariyle vilayet genelindeki 2.167 köyden ancak 142 köye bekçi tayin edildiği ve
bunlardan 31’nin gayrimüslimlerden seçildiği bildirilmiştir[68]. Aralık ayında Siirt sancağında 167 köy
bekçisinin tayin edildiğini ve bunlardan 11 kişinin gayrimüslim olduğu bildirilmiştir[69]. Aynı şekilde
Genç sancağında ise 21’i Hristiyan olmak üzere toplam 137 köy bekçisi tayin edilmiştir[70].

Lâyihanın yirmi altıncı maddesi gereği kısa zamanda Tahkikât-ı Evveliye Heyeti kurulmuş ve gö-
revine başlamıştır[71]. 1897 yılı itibariyle Bitlis vilayeti genelinde 16’sı erkek ve 8’i kadın olmak üzere
toplam 24 adet hapishane vardır[72]. Yirmi beşinci maddede belirtildiği üzere hapishane ve tevkif-
haneler denetlenmiş ve bu konuda gerekli düzenlemelerin yapılması için raporlar düzenlenmiştir.
1902 yılında Osmanlı Devleti’nin geneli için vilayetlerden hapishane ve mahkûmların durumu ile
ilgili rapor talep edilmiştir. Bu talebe Bitlis Valisi Hüseyin Hüsnü adıyla kaleme alınan raporda ya-
pılması gerekenler maddeler halinde arz edilmiştir[73].

60 BOA. DH. ŞFR. 210/66, 31 My 1313 (12 Haziran 1896); 1892, 1897, 1898 ve 1900 yıllarında nahiye bazındaki polis istih-
damı için son kısımdaki tablolara bakınız.
61 Meclis-i Vükelâ’da alınan karar gereği Müslümanlardan daha önce suça karışmış olanlar ile jandarma mesleğini icra ede-
meyenlerden gerektiği kadar kişinin isminin gönderilmesi ve bu suretle gayrimüslimlere yer açılması uygun görülmüştür.
BOA. MV. (Meclis-i Vükelâ Mazbataları) 87/14, 17 L 1313 (1 Nisan 1896).
62 BOA. DH. TMIK.S. 4/84, 16 B 1314 (21 Aralık 1896).
63 BOA. DH. TMIK.S. 4/39, 07 B 1314 (12 Aralık 1896).
64 Alınanların isimleri Artin, Kirkor, Arpeyan ve Agob’dur. BOA. DH. TMIK.S. 3/101, 28 C 1314 (4 Aralık 1896).
65 BOA. DH. UMVM. 83/1, 24 Za 1321 (11 Şubat 1904).
66 Sivas vilayetinden, tütün kaçakçılarının verdiği zarar ve kaçakçılığın önlenememesi hakkında iletilen malumata bi-
naen, Dâhiliye Nezareti köy bekçiliğinin halen teşkil edilmemesinden dolayı bu sorunun devam ettiğini bildirerek derhal
bekçilerin istihdamını istemiştir. Yani yereldeki bazı sorunların çözüm merci olarak köy bekçileri gösterilmiştir. Bu örnek
bekçilerden beklentilerin neler olduğunu da ortaya koymaktadır. Konu ile ilgili diğer detaylar için bkz.
BOA. DH. TMIK.S. 25/46, 5 S 1317 (15 Haziran 1899).
67 Bekçi isimleri, köyün bağlı bulunduğu nahiye müdürünün teklifi ve vilayet valisinin uygun görüşü ile teftiş komisyonuna
arz edildikten sonra komisyonca uygun görülenler sadaretin onayına sunulurdu. Buradan çıkan karar ile tayin süreci
tamamlanmış olurdu. Eğer köy doğrudan kaza ya da sancağa bağlıysa buradaki idare meclisinin alacağı karar teftiş
komisyonuna sunulurdu. 1897 yılı itibariyle Bitlis’te nahiye teşkilatının tamamlanmaya ve köy bekçilerinin tayinler-
ine başlandığı bildirilmiştir. BOA. Y.PRK.UM. (Yıldız Perakende Umûm Vilayetler Tahriratı) 36/37, 08 Ca 1314 (15 Ekim
1896); BOA. DH. TMIK.S. 2/2, 27 Ca 1314 (3 Kasım 1896); BOA. DH. TMIK.S. 5/59, 1 Ş 1314 (5 Ocak 1897).
68 BOA. DH. TMIK.S. 3/83, 25 C 1314 (1 Aralık 1896).
69 BOA. DH. TMIK.S. 3/101, 28 C 1314 (4 Aralık 1896).
70 BOA. DH. TMIK.S. 4/97, 16 B 1314 (21 Aralık 1896).
71 BOA. DH.TMIK.S. 1/57, 11 Ca 1314 (18 Ekim1896); BOA. DH. TMIK.S. 2/128, 13 C 1314 (19 Kasım 1896); Tahkikat-ı
Evveliye Heyetlerinin görev ve yetkilerine dair bir de talimat hazırlanarak vilayetlere gönderilmiştir. Talimatın bir sureti
için bkz. BOA. DH. TMIK.S. 35/34, 16 C 1319 (30 Eylül 1901).
72 Tevfik Güran, Osmanlı Devleti’nin İlk İstatistik Yıllığı 1897, T.C.B.D.İ.E., Ankara, s.90.
73 BOA. DH. TMIK.S. 37/56, 28 M 1320 (7 Mayıs 1902).

503
Lâyihanın yirmi yedinci maddesi gereği aşiretlerin yaylak ve kışlaklara çıkarken meydana getirdik-
leri asayiş sorunlarına çözüm üretileceği ifade edilmiştir. Göçebe aşiretlere, geçecekleri resmi güzer-
gâhlar belirlenmesine rağmen birçok aşiret buna uymayarak alışageldikleri güzergâhları kullanmayı
tercih etmişlerdir. Sorunların çoğu da zaten bundan kaynaklanmıştır. Şikâyetlerin önemli bir kısmı
Ermeni köylülerden gelmiştir. Öyle ki Ermeni Patrikhanesi, bu konu ile ilgili 13 Temmuz 1895’te
Adliye ve Mezahib Nezaretine yazdığı yazıda, sebep oldukları asayiş olayları ve ahaliye verdikleri
zarardan dolayı göçebe aşiretlerin bu işten vazgeçirilmesini talep etmiştir. Talep yerinde görülme-
miştir. Buna mukabil bazı tedbirlerin alınmasına karar verilmiştir[74]. Bu minvalde aşiretlerin iskânı
için nahiye statüsü verilmesi ve aşiret liderlerine de müdürlük payesinin verilerek yerleşik düzene
geçmesi hususunda onlara kolaylık sağlanmıştır[75]. Bu statüde bedava arazi verilerek yerleşik hayata
geçirilen Muş sancağı dâhilindeki Hasananlı ve Ciranlı Aşiretleri, eski alışkanlıklarını bırakıp zira-
atle uğraşmaya başlamışlardır[76]. Ayrıca Hamidiye Alayları kapsamında bazı aşiretlerin değerlendi-
rildiği ve bu sayede aşiretlerin denetim altına alındığı da ifade edilebilir. Devletin göçebe aşiretler
konusunda yaşadığı diğer sıkıntılar ise nüfus sayımı ve vergi toplama işi olmuştur. Aşiretlerin iskân
edilmesi bu konularda da mesafe alınmasını sağlamıştır. Aşiretlerin iskân edilmesi konusundaki
çabalar, devletin yıkılışına değin devam etmiş fakat bu alışkanlık tamamen sonlandırılamamıştır.

Lâyihanın yirmi sekizinci maddesi gereği Hamidiye Süvari Alayları hakkında bazı düzenlemeler ya-
pılmıştır. Bölgedeki yerel idareci ve Müslüman köylülerden gelen şikâyetlere ek olarak bir de Erme-
nilerin ve konsoloslukların şikâyetleri gelince, Şâkir Paşa, Hamidiye Alayları ile ilgili üç ay süren bir
tahkikat yapmış ve sorunları çözümüyle birlikte lâyiha olarak hazırlamıştır[77]. Lâyihadaki öneriler
ve artan şikâyetler neticesinde 1896’da 121 maddeden oluşan yeni bir nizâmnâme hazırlanarak, bu
alaylar yeniden düzenlenmiştir[78].

Lâyihanın yirmi dokuzuncu maddesi gereği Bitlis merkez sancak ve bağlı sancaklarda emlak sene-
dâtını tetkik etmek üzere defter-i hâkani müdürü başkanlığında ikisi Müslim ve ikisi gayrimüslim
olmak üzere tedkik-i emlak komisyonu kurulmuştur[79]. Lâyihanın otuzuncu maddesi çerçevesinde
gayrimüslimlerden vergi tahsildarı sınıfına da alımlara başlanmıştır. Bu kapsamda 1896 yılının
Ekim ayında vilayet genelinde çalışan toplam 82 tahsildardan 21’inin gayrimüslimlerden seçilme-
sine karar verilmiştir. Aynı ay içinde 19’u işe alınmıştır[80]. Aralık ayında ise 2 kişi daha alınarak
kadro tamamlanmıştır[81]. Lâyihanın otuz birinci maddesi uyarınca aşar vergisinin iltizam usulünce
toplanması istenmiştir. Bu konuda Müslim/gayrimüslim tebaanın nüfus yoğunluğu da dikkate alı-
narak mültezimlere aşarlar ihale edilmiştir. Bu konuda her ne kadar zaman zaman şikâyetler söz ko-
nusu olmuşsa da sıkıntılar giderilmeye çalışılmıştır[82]. Yukarıda bahse konu olan maddeler dışında,
başkentte Teftiş Komisyon-ı Daimisi kurulmuştur[83]. Gayrimüslimlerin istihdamları ile ilgili ortaya
konan çalışmalar ve neticelerine toplu olarak bakıldığında, her ne kadar Islahat Lâyihası ile hedefle-

74 BOA. A.MKT. MHM. (Sadaret Mektûbî Kalemi Mühimme Evrakı) 723/15, 24 Za 1312 (18 Haziran 1895).
75 David Mc Dowel, Modern Kürt Tarihi, Doruk Yayınları, İstanbul 2004, s.364.
76 Daha önce Diyarbakır vilayeti dâhilindeki bazı küçük aşiretlerin de iskân edildiği ve bundan beklenen neticenin alın-
masına dayanılarak Bitlis vilayetindeki aşiretlerin de iskân edilmesinin gerekliliği dile getirilmiştir.
BOA. DH. MKT. 1742/25, 27 Za 1307 (15 Temmuz 1890).
77 Karaca, a.g.e., s.178.
78 Layiha 88 ve zeyli 41 olmak üzere toplam 121 madde ve 18 kısımdan oluşmuştur. Layiha hakkında teferruatlı bilgi için
bkz. Bayram Kodaman, “Hamidiye Hafif Süvari Alayları (II. Abdülhamid ve Doğu Anadolu Aşiretleri)”, İstanbul Üniversi-
tesi Edebiyat Fakültesi Tarih Dergisi, S.32, İstanbul 1979, s.452-453.
79 BOA. Y.PRK. ASK. 116/21, 11 C 1314 (17 Kasım 1896). 1896 tarihinde bu komisyonun kurulmuş olduğu bilgisi pay-
laşılmıştır; BOA. DH. UMVM. 83/1, 24 Za 1321 (11 Şubat 1904).
80 BOA. DH. TMIK.S. 3/83, 25 C 1314 (1 Aralık 1896).
81 BOA. DH. TMIK.S. 3/105, 28 C 1314 (4 Aralık 1896),
82 Aşar ihalelerinin köy köy yapılmaya başlandığı raporlanmıştır. BOA. Y.PRK.UM. 36/37, 08 Ca 1314 (15 Ekim 1896);
BOA. DH. UMVM. 83/1, 24 Za 1321 (11 Şubat 1904).
83 Komisyon önceleri altı kişi ile kurulmuş iken daha sonra üç kişi ile çalışmalarına devam etmiştir.
BOA. DH. UMVM. 83/1, 24 Za 1321 (11 Şubat 1904).

504
nen istihdam tam olarak gerçekleşmemiş ise de bu konuda ciddi bir mesafe alındığı ifade edilebilir.
İstihdam noktasında yetkililerce ortaya konan gayret, yereldeki bazı engellerin aşılmasına yetme-
miştir. Zira bu konudaki en başta gelen engel, gayrimüslimlerin gönüllü olmamasıdır. Söz konusu
olan isteksizlik merkezî hükûmetin dikkatinden kaçmamıştır. Gayrimüslim vatandaşların jandarma
ve polislik mesleğine gönüllü olmamalarının altında yatan sebepler Bitlis vilayetinden sorulmuştur.
Cevaben gayrimüslimlerin sanat ehli olmaları ve maaşlarının zamanında ödenmemesinden kaynak-
lı bir isteksizliğin olduğu bilgisi paylaşılmıştır[84].

Maaş sorunun çözülmesi halinde, jandarma ve polisliğe gayrimüslimlerin rağbetinin artacağı Şâkir
Paşa tarafından özellikle vurgulanmıştır[85]. Burada gayrimüslimlerin isteksizliğinin bir sebebi daha
vardır. O da komiteci Ermenilerin devlet kapısında istihdam edilen memurları hoş görmediğidir. Bu
sebeptendir ki kamu kuruluşlarında görev yapan Ermeniler, tehditle görevi bırakmaya zorlanmıştır.
Bitlis’te söz konusu olan şartlarda bir yandan boşalan kadrolara gayrimüslimler yerleştirilmeye ça-
lışılırken öte taraftan ise maaşların zamanında ödenebilmesi için ödenek aktarımına çalışılmıştır.
Böylece soruna kalıcı çözümler üretilmeye çabalanmıştır. Devlet kadrolarında görev yapan gayri-
müslimlerin yıldan yıla sayısının artış kaydetmiş olması bu çabaların karşılık bulduğunu göster-
mektedir. Yukarıda made madde açıklandığı üzere Islahat Lâyihası büyük oranda vilayet sathında
uygulamaya alınmıştır. Lâyihanın uygulanmaya başlanmasıyla gayrimüslimlere idarî makam ve
meclislerin büyük oranda açılmış olması Müslüman ahali tarafından çok da hoş karşılanmamıştır.
Zira birçok kadrodaki Müslüman görevden alınarak yerine gayrimüslim olanlar yerleştirilmiştir. Os-
manlı Devleti’nin biraz da mecburiyetten hayata geçirmek zorunda kaldığı lâyiha taşra idaresinde
ciddi bir değişim dönüşüm sağlamıştır. Lâyiha, bir yandan yeni idarî düzenin teşekkülüne katkı sağ-
lamayı öte taraftan da gayrimüslimlerin istihdamıyla onların devletle olan bağlarını güçlendirmeyi
hedeflemiştir. Islahat Lâyihası’nın bir diğer hedef kitlesi olan köylerdeki ahaliyi tekrar devlet dene-
timine alma çabası ise lâyihanın 7.maddesinden 16.maddesine kadar olan kısmı ile teşkili planlanan
nahiye teşkilatı sayesinde sağlanmıştır.

Bitlis’te Nahiye Teşkilatının Yaygınlaşması ve Bunun

İdarî Yapıya Etkisi

Nahiye teşkilatı, kısmen özerk bir idareyi esas almasından dolayı Balkanlardaki milliyetçi kışkırt-
maların artmasına sebep olabileceği endişesiyle Osmanlı Devleti yetkililerince aslında sıcak kar-
şılanmamıştır. Balkanlarda hâkimiyet tesis etmek isteyen ülkelerce bu idarî yapının teşekkülü
noktasında Osmanlı Devleti’ne sürekli baskı yapılmış olması, işin politik kısmının daha baskın ol-
duğu algısını güçlendirmektedir. Nahiye konusunda Osmanlı Devleti’nin Balkanlar için sergilediği
çekimser tavrın aksine, Doğu ve Güneydoğu Anadolu’daki –özellikle göçebe- aşiretlerin kontrol al-
tına alınması amacıyla planlı ve istekli bir surette yeni nahiyelerin kurulması sağlanmıştır. Göçebe
aşiretlerin ciddi bir nüfus oranını oluşturduğu Bitlis vilayetinde nahiye sayısının zamanla büyük bir
artış sağlamış olması, merkezî hükûmetin bu konuda istekli olduğu tezini doğrulamaktadır. Merke-
zileşme gayretlerinin olgunlaşma evresini yaşadığı II. Abdülhamid döneminde Doğu Anadolu Böl-
gesi ve dolayısıyla Bitlis’te sancak ve kazalarda uygulanagelen reform çabalarının kırsal kesime nü-
fuz etmesinin en önemli yolu nahiye teşkilatının tesis edilmesinden geçmekteydi. Nahiye sayısının
artırılmasında merkezileşme gayretlerine katkı sağlayacak olan yönetme ve güvenlik kaygısının ön

84 Durum Sadaret ve Dâhiliye Nezareti’nce bilinmektedir. Sadaret, duruma çare bulması için meseleyi Dâhiliye Nezareti’ne
aktarmıştır. Detaylar için bkz. BOA. DH. TMIK.S. 24/75, 20 Z 1316 (1 Mayıs 1899).
85 BOA. DH. TMIK.S. 24/2, 4 Za 1316 (16 Mart 1899).

505
planda olduğu ifade edilebilir. Zira nahiye müdürlerinin büyük oranda aşiret liderleri veya o bölge-
deki nüfuzlu beylerden seçilmiş olması, bir yönüyle yarı federatif bir geleneğe alışmış olan bu kişiler
ile devlet arasında yeniden resmi bir bağın kurulmasına vesile olmuştur. Öte taraftan ise bunların,
kendilerini devletin bir unsuru olarak görmeleri ve dolayısıyla yasalara uyma ve düzenli vergi verme
yönündeki iradelerinin gelişimine katkı sağlamıştır. Bu açıdan değerlendirildiğinde, vilayet sathında
kısa zamanda nahiye sayısının bu denli artış göstermesinin önemli bir sebebi de açıklanmış olmak-
tadır. Bitlis’te nahiye yönetim merkezleri seçilirken bazı hususlara dikkat edilmiştir. Bunlar, vilayet,
liva ve kaza merkezlerine üç saat mesafeden daha uzakta olması[86], idare merkezi olarak seçilen
köylerin bulunduğu jeopolitik konum, civardaki aşiret nüfusunun hacimce fazla olması ve askeri
birliklerin ulaşılabilirliğinin –güvenliğinin- kolay olmasıdır[87]. Bu şartları haiz olan köylerin nahiye
statüsüne alınması daha kolay olmuştur.

1871’den itibaren Bitlis’te nahiye isimleri resmi kayıtlara yansımaya başlamıştır. Aynı yıl Bitlis ka-
zasına bağlı tek nahiye olan Mutki’den bahsedilmektedir. Bu nahiyenin başında müdür olarak Em-
rullah Ağa ve mal kâtibi olarak da Kasım Efendi’nin ismi zikrolunmuştur[88]. Bitlis’in vilayet olduğu
1879 yılından 1909 yılına kadar neredeyse her seneye ait nahiye sayısı bilgisine ulaşılabilmekte-
dir. Nahiye sayısındaki değişim seyrinin takibi için vilayetin idarî yapısındaki değişimin bilinmesi
önemlidir. Zira Bitlis, II. Abdülhamid döneminde ciddi bir idarî değişim yaşamıştır. Bu kapsamda
kazadan vilayete geçişin sağlandığı 1879 yılından Islahat Lâyiha’sının hayata geçtiği 1895 yılına
kadar vilayete bağlı nahiyeler ile ilgili şöyle bir tablo ortaya çıkmaktadır:

Tablo 2: 1879-1895 Yılları Arasında Bitlis Vilâyetindeki Nahiye Sayısı Değişim Tablosu
1879-80 1881 1882-86 1887 1888 1889 1890 1892-93 1894-95
Sancak
Nahiye Nahiye Nahiye Nahiye Nahiye Nahiye Nahiye Nahiye Nahiye
Çukur Çukur Çukur Çukur Çukur Çukur Çukur Çukur Çukur
Bitlis -- -- -- Huyut Huyut Huyut Huyut Huyut Huyut
-- -- -- -- -- -- -- İspayirt --
Kesur Kesur Kesur Kesur Kesur Kesur -- Kesur --
Muş Handeris Handeris Handeris Handeris Handeris Handeris -- Handeris --
-- -- Dergül -- -- -- -- Elmalı --
-- -- -- -- -- -- Rıdvan Rıdvan Rıdvan
Zerki Zerki Zerki Zerki Zerki Zerki Zerki Zerki Zerki
Siirt Beşiri Beşiri Beşiri -- Beşiri -- -- -- --
-- Pervari Pervari Dergül Dergül Dergül Dergül Dergül Dergül
-- Haban Haban Reşkotan Reşkotan Reşkotan -- -- --
-- -- -- Pencinar -- Bicar -- Bicar --
Genç -- -- -- Zekti -- Zekti Zekti Zekti Zekti
-- -- -- Göynük -- Göynük Göynük Göynük Göynük
Toplam 5 7 8 10 8 10 7 12 7

1879-1895 yılları arası idarî yapıdaki gelişmelere bakıldığında, nahiye sayısında ciddi bir artışın
olduğu ifade edilebilir. 1879 yılında 5 olan nahiye sayısı, yıldan yıla artış göstererek 1887’de 10’a
ulaşmıştır. Nahiye sayısındaki değişikliğin bir sebebi, Reşkotan, Badigan ve Pencinar gibi yarı göçe-

86 BOA. DH. TMIK.S. 2/94, 10 C 1314 (16 Kasım 1896).

87 Hizan kazasına tabi Uçum nahiyesi merkezi güvenlik kaygılarıyla 1902’de Bandır köyüne taşınmıştır. BOA. DH. ŞFR.
283/127, 30 Ni 1318 (13 Mayıs 1902); BOA. DH. ŞFR. 286/12, 25 My 1318 (7 Haziran 1902).
88 SVE (Salnâme-i Vilayet-i Erzurum) H. 1288 (M. 1871), s. 76.; Bir sonraki sene müdürlüğe Mustafa Efendi getirilm-
iştir. Kasım Efendi ise yerinde kalmıştır. Salnâmeler takip edildiğinde 1872’den 1877 yılına kadar Bitlis kazasının idarî
yapısında nahiye isminin zikrolunmadığı görülmektedir.

506
be aşiretlerin nahiye statüsüne alınmasıdır[89]. Böylelikle asayiş sorunlarına sürekli sebebiyet veren
aşiretlerin kontrol altına alınması amaçlanmıştır[90]. Nahiye sayısındaki değişikliğin bir diğer sebebi
ise komşu vilayetlerin mülkî sınırlarındaki değişikliklerdir. Vilayetin teşekkülünden 1888 yılına ka-
dar Siirt sancağına bağlı olan Rıdvan kazasının Beşiri nahiyesi, 1889 yılında Diyarbakır vilayetine
bağlanarak Bitlis’ten ayrılmıştır[91]. Yukarıdaki tabloya girmediği halde varlığı yazışmalara yansımış
olan Kulp kazasına bağlı Badıgan nahiyesi, daha önce Diyarbakır’a bağlı Silvan kazasından alın-
mıştır[92]. Buradaki Badıgan Aşiretinin sebep olduğu asayiş sorunlarının bir türlü önü alınamayınca
nahiye tekrar Silvan’a bağlanarak Bitlis’ten ayrılmıştır[93]. Bu örnekten yola çıkarak mülkî sınırların
değişimini etkileyen en önemli etmen olan asayiş ile ilgili düzenlemelerin, nahiyelerin bağlanacağı
kaza/sancak merkezinin tayininde de etkili olduğu ifade edilebilir.

1895 yılının ortalarından itibaren uygulamaya konulan Islahat Lâyihası ile birlikte nahiye teşkilatı-
nın yaygınlaştırılması çabalarının yoğunluk kazandığı görülmektedir. Bu kapsamda önceki tarihler
ile kıyaslanmayacak düzeyde sayısal bir artışın kaydedildiği ifade edilebilir. Bitlis vilayetinde 1896
yılından 1910 yılına kadar nahiye sayısındaki sayısal artış tablo olarak şöyle gösterilebilir:

Tablo 3: 1896-1910 Yılları Arasında Bitlis Vilayeti Dâhilindeki Nahiye Sayısı

1896 1897 1898-1903 1904 1905-1909 1910
Nahiye Nahiye Nahiye Nahiye Nahiye Nahiye
Sıra No Sancak İsmi
Sayısı Sayısı Sayısı Sayısı Sayısı Sayısı
1 Bitlis 3 4 7 7 8 7
2 Muş 3 8 8 10 8 10
3 Siirt 3 10 10 10 10 10
4 Genç 3 5 5 5 5 5
Toplam 12 27 30 32 31 32

Tablo 3’e bakıldığında, Islahat Lâyihası’nın hayata geçirilmesinden bir süre sonra nahiye sayısın-
da ciddi anlamda bir artışın kaydedildiği görülmektedir. Bu kapsamda özellikle 1897 yılındaki artış
göze çarpmaktadır. Bu yıl 12 olan nahiye sayısı, 27’ye çıkmıştır. Osmanlı Devleti’nin ekonomik ola-
rak sıkıntıda ve Yunanistan ile savaşta olduğu bir zaman diliminde ciddi bir maliyet getiren nahiye
teşkilatının yaygınlaştırılması için ortaya konan çabalar, bölgedeki merkezileşme politikasının uy-
gulanması konusunda merkezî hükûmetin kararlılığını ortaya koymaktadır.

1894’te Mutki’ye bağlı Huyut ve Çukur nahiyeleri 1896’da Bitlis merkez sancağına bağlanmıştır.
1897 yılında ise Çukur nahiyesinin Nurşin olarak isim değiştirdiği ve onunla beraber Simek, Şa-
tak ve Rabat nahiyelerinin merkez sancağa bağlı olduğu görülmektedir. Siirt merkez sancağına tâbi
Rıdvan nahiyesi, 1896 yılında Garzan’a bağlanmıştır. Genç sancağına tâbi Göynük nahiyesinin ismi
karışıklığa sebebiyet verdiği gerekçesiyle Oğnut olarak değiştirilmiştir[94].

89 Bu aşiretler, Bitlis’te Ermeni köylerinin yoğun olduğu Sason, Siyan ve Kulp civarındaki yaylaklara gelirlerdi. Buradaki
meskûn halkın bağ, bahçe ve ziraatına verdikleri zararlardan dolayı huzursuzluklar çıkardı. Mayevsriy, a.g.e., s.213.
90 Reşkotan’da nahiye tesis edilmeden önce askerî hazırlıkların yapıldığı görülmektedir. Burada aşiretler yüzünden meyda-
na gelen olaylara yerinde müdahale edebilmek için 1883 yılında 1.000 askerin barınabileceği ve içinde fırın, hapishane
gibi birçok müştemilatın olduğu bir kışla yapılmıştır. Bu girişimle, bölgede sürekli asayiş sorunları üreten ve bir kısmı
göçebe olan Bekran, Reşkotan ve Badıgan Aşiretlerinin durdurulması amaçlanmıştır. Kışlanın tamamlanmasından sonra
buranın müstakil bir müdürlük haline getirilmesi talepleri gelmeye başlamıştır. Nihayetinde 1887 yılından sonraki kayıt-
lara Reşkotan artık bir nahiye merkezi olarak geçmeye başlamıştır. BOA. ŞD. 2464/20, 08 Ca 1300 (17 Mart 1883).
91 Beşiri’nin bu konumu Osmanlı Devleti’nin sonuna kadar devam etmiştir. BOA. ŞD. 1463/18, 16 S 1307 (12 Ekim 1889).
92 Bu gelişme, Meclis-i Vükelâ’nın kararıyla gerçekleşmiştir. Karar için bkz. BOA. MV. 54/28, 10 L 1307 (30 Mayıs 1890).
93 Öte taraftan başka bir arşiv vesikasında ise bu idarî değişikliğin bizzat aşiret reislerinin talebiyle gerçekleştiği ifade
edilmiştir. BOA. MV. 54/28, 10 L 1307 (30 Mayıs 1890); Bu aşiret mensupları Silvan Kaymakamının evini soymakla da
suçlanmışlardır. Daha geniş bilgi için bkz. BOA. ŞD. 1460/30, 09 L 1312 (5 Nisan 1895).
94 Söz konusu değişiklik, Erzurum ve Antep’te de aynı isimde yerleşim yeri olduğu ve bundan dolayı sıkıntıların yaşandığı
konusunda Telgraf ve Posta Nazırlığının ifadesiyle gerçekleşmiştir. Değişiklik kararı her ne kadar 1894 yılında alınmış
ise de bunun resmi kayıtlara geçmesi ileriki yıllarda gerçekleşebilmiştir. BOA. ŞD. 2636/37, 05 S 1312 (8 Ağustos 1894).

507
Bitlis’te nahiye teşkilatının tamamlanmasını müteakip kurumların inşa süreci başlamıştır. Bu kap-
samda her nahiyede birer hükûmet konağının inşası ya da geçici merkezlerin kiralanarak biran önce
hizmete sokulması için hazırlıklara başlanmıştır[95]. Zira devlet hâkimiyetinin yerelde görünen yüzü
hükûmet konaklarıdır. 1898 yılı itibariyle Siirt sancağı ve ona bağlı Şirvan ile Garzan kazalarındaki
toplam 10 nahiyede hükûmet konağının hizmette olduğu ifade edilmiştir[96]. 1908 yılı içindeki yazış-
malar takip edildiğinde Rabat nahiyesinde de hükûmet konağı olduğu anlaşılmaktadır[97].

İlerleyen yıllarda nahiyelerin tamamına hükûmet konakları açılmıştır[98]. Nahiyelerin tamamında bu

hizmetin kiralık binalarda yürütüldüğü görülmektedir. Bu noktada devletin, yeni bina inşa etmek-
tense kiralık binalar ile daha düşük maliyetle bu işi sürdürmeyi tercih ettiği anlaşılmaktadır.

Her nahiyede bir de belediye teşkilatının kurulması ve belediye binasının inşası yönünde yapılan
girişimler 1901 yılı itibariyle boşa çıkmıştır. Aynı yıl içinde Vilayet-i Sitte içindeki nahiyelerin han-
gilerinde belediye dairesi ve binası olduğuna dair Dâhiliye Nezareti’nin yazısına Bitlis vilayeti, hiçbir
nahiyede henüz teşkilatın tesis edilmediği cevabını vermiştir[99]. Çalışılan dönemin sonuna kadar na-
hiyelerde belediye teşkilatının tesis edildiğine dair bir kayda rastlanılmamıştır.

Nahiye sayısındaki artış ve buralarda devlet kurumlarının ihdas edilmesi ile devletin yereldeki
gücü görünür olmaya başlamıştır. Aynı zamanda devletin idaresinden umudunu kesip yerel aşiret
beylerinin tahakkümü altında yaşamaya alışmış bölgedeki halkın tekrar devletin hukukuna güven
duymaya başladığı ifade edilebilir. Zira devletin hâkimiyeti tesis edildikçe, halkın şikâyet telgrafları
sayısı ve mahkemelere müracaat sayısı artış göstermiştir.

Bununla beraber halkın kurulu nizama tekrar rücû’ etmeye başladığı ve bu kapsamda devletin ilgili
meclislerinde yer edinmeyi imtiyaz olarak gördüğü tespit edilmiştir. Bahse konu olan gelişmeler, bir
süredir devletin genelinde yürütülen merkezileşme gayretlerinin Bitlis taşrasında da olumlu sonuç
vermeye başladığını göstermektedir. Devlet hâkimiyetinin tesisi ise buraların idarî anlamda usulün-
ce yönetilmesini ve vergilerin düzenli olarak toplanmasını sağlamıştır.

Taşradaki bu gelişmeler, kaza, sancak ve vilayet yöneticilerinin başını en çok ağrıtan nahiye ve köy-
lerdeki asayiş olaylarının önünün alınmasına ciddi anlamda katkı sunmuştur.

95 1897 yılında bu konuda somut adımlar atılmaya başlanmıştır. 1897 yılının Ekim ayında Tesri-i Muamelat Komi-
syonu’ndan Şâkir Paşa’ya Erzurum, Mamuratülaziz ve Bitlis vilayetlerinde hükûmet konaklarının inşası konusunda
tereddüte mahal olmadığı yönünde bilgi ulaşmıştır. Bunun üzerine Şâkir Paşa’da Dâhiliye Nezareti’ne Bitlis’teki her na-
hiyeye birer hükûmet konağının inşası için 12 Kasım 1897 tarihinde yazı yazmıştır.
BOA. DH. TMIK.S. 15/46, 7 C 1315 (4 Ekim 1897); BOA. DH. TMIK.S. 15/67, 20 C 1315 (16 Kasım 1897).
96 BOA. DH. TMIK.S. 18/41, 20 Za 1315 (12 Nisan 1898).
97 Rabat nahiyesindeki hükûmet konağının tamire ihtiyaç duyması üzerine yazışmaya konu olmuştur. Tamirat için gerekli
olan 4.568 kuruşluk ödenek Maliye Nezareti’nden talep edilmiştir. Bina tamirat gerektirdiğine göre bu tarihten daha eski
bir tarihte hizmete açılmış olmalıdır. BOA. DH. MKT. 1277/55, 12 B 1326 (10 Ağustos 1908).
98 1914 yılı itibariyle mevcut 32 nahiyenin tamamına aylık 40 kuruştan yıllık 480 kuruşluk kira bedeli ile hükûmet konak-
ları kiralık binalarda hizmet yürütmektedir. Nahiyelerin isimleri ve hükûmet konaklarının kiralanmaya başlandığı tarih
ile ilgili kayıtlar için bkz. BOA. DH.MB.HPS. (Dâhiliye Nezâreti Mebânî-i Emîriye ve Hapishâneler Müdüriyeti) 29/36, 28
Ş 1333 (11 Temmuz 1915).
99 BOA. DH. MKT. 2452/19, 24 L 1318 (14 Şubat 1901); BOA. ŞD. 1889/5, 26 L 1318 (16 Şubat 1901).

508
Nahiyelerde Heyetlerin Seçimi ve Diğer Görevliler

Islahat Lâyihası’nın 8.maddesi gereği nahiyelerin sevk ve idaresi için yereldeki nevahi meclisi aza-
larının içinden müdür ve muavini tayin edilmiştir. Seçilen müdürün asaletinin tasdiki için vilayetin
onayı gerekirdi[100]. Müdüre yardımcı olması için yine azaları orada mütemekkin olan halktan nahiye
meclisi oluşturulmuştur. Lâyihanın 13.maddesi uyarınca nahiye meclisi azalarının yarısı her sene
yenilenecektir. Müdür, muavin ve nevahi meclisindeki azaların seçimi noktasında Şâkir Paşa, işin
teftiş kısmını yerine getirmekle görevlendirilmiştir[101]. Yani yapılan işlemlerin nizamname ve lâyiha-
ya uygun olup olmadığı denetlenmiştir. Müdürün yanında resmi yazışmaların takibi ve diğer işler
için bir de kâtip görev icra etmiştir. Nahiyenin güvenlik işine önceleri sadece jandarma bakarken
daha sonra polisler de istihdam edilmiştir.

Nahiye müdürlerinin seçimi ile ilgili her ne kadar yerelden tayin yapılması gerektiği ile ilgili lâyiha
maddesi var ise de uygulamada bazı istisnai durumların yaşandığı kayıtlara geçmiştir. Bu konuda
nahiye defteri tanzim edilirken yerelden tayini düşünülen Rabat nahiyesi müdürünün uygun ola-
mayacağına dair Bitlis idare meclisinin kararı ve ıslahat komisyonun onayı ile merkezden tayini ka-
rarlaştırılmıştır. Buna gerekçe olarak da nüfusunun dörtte üçünü Müslüman aşiretlerin oluşturduğu
Rabat nahiyesinin dağınık olması ve aşiretlerin içinde bu makamı temsil edebilecek donanımda bir
müdürü çıkarabilecek potansiyelinin olmamasıdır[102]. 1899’da Rabat nahiyesi gibi yeni teşkil edilmiş
olan Malazgirt kazasına tabi Nureddin ve Sultantemur nahiyesi müdürlerinin de aynı gerekçelerle
merkezden tayin edilmesine karar verilmiştir[103].

Alınan karar kısa zamanda hayata geçirilmiştir. Böylece üç nahiye müdürü de merkezden tayin edil-
miştir. 1902 yılı itibariyle teşkil edilmiş olan 30 nahiyeden 3’ünün müdürü merkezden 27’si ise ye-
relden tayin edilmiştir[104]. Bu örneklerden yola çıkılırsa gerektiğinde lâyiha maddelerinin yereldeki
şartlar dikkate alınarak esnetilebildiği görülmektedir.

1895 yılında hayata geçen Islahat Lâyihası ile yeni oluşturulacak ve mevcut nahiyelere görevlen-
dirilecek müdür, müdür muavini ve azalardan oluşan nahiye heyetlerinin isimlerinin kayıtlı olduğu
nahiye defterlerinin tanzim edilmesi istenmiştir. Defterlerin biran önce düzenlenip gönderilmesi is-
teğine binaen Bitlis vilayeti de hazırlıklara başlamıştır. Bu defterin oluşturulması süreci ciddi bir ha-
zırlık gerektirdiğinden 20 Ekim 1896 tarihinde ancak tamamlanabilmiş ve onay için Dâhiliye Neza-
retine gönderilmiştir[105]. Dâhiliye Nezareti ise onay sürecinin tamamlanabilmesi için Sadarete havale
etmiştir. Buradaki incelemede, düzenlenen defterin bazı hususlarının lâyihaya aykırı olduğu tespit
edilmiş ve düzeltilmesi için 25 Kasım 1897 tarihinde Dâhiliye Nezareti’ne iade edilmiştir. Sadaretin
düzeltilmesini istediği husus nüfus nispetinde aza tayinidir.

100 BOA. DH. TMIK.S. 14/52, 12 Ca 1315 (9 Ekim 1897).

101 BOA. DH. TMIK.S. 8/80, 25 Za 1314 (27 Nisan 1897).
102 BOA. A.MKT.MHM. 678/23, 30 M 1314 (11 Temmuz 1896); BOA. DH. TMIK.S. 28/79, 29 Ş 1317 (2 Ocak 1900);
BOA. DH. TMIK.S. 32/22, 08 B 1318 (1 Kasım 1900).
103 Nüfusun büyük bir kısmının Müslüman olmasından dolayı müdürün de Müslüman olması gerektiği ifade edilmiştir.
BOA. DH. TMIK.S. 25/22, 17 M 1317 (28 Mayıs 1899); BOA. DH. TMIK.S. 27/46, 16 C 1317 (22 Ekim 1899).
104 BOA. DH. ŞFR. 273/73, 27 Ke 1317 (9 Ocak 1902); Bir önceki yıl Tesri-i Muamelat Komisyonu’ndan da geçerek Sa-
darete iletilen bir öneriye bakıldığında, merkezî hükûmetçe tayin edilen müdürlerin halka tarafsız davrandığı ve görevini
hakkıyla yerine getirmeye gayret ettikleri anlaşılmaktadır. Zira Rıdvan nahiyesi ve Siirt sancağına tabi dokuz nahiye
müdürünün yerelden seçilmesinden vazgeçilerek merkezden tayin edilmesinin Islahat Lâyihası’nın uygulanması ve hiz-
metin gereğince yerine getirilmesi noktasında önem arz edeceği ifade edilmiştir. Ayrıca bu öneriye gerekçe olarak mevcut
müdürlerin hem cahil hem de tarafgir oldukları dile getirilmiştir. BOA. DH. TMIK.S. 35/68, 1 Ş 1319 (13 Kasım 1901).
105 Bitlis ve Diyarbakır vilayetlerinden adı geçen defterlerin gönderildiği lakin diğer vilayetlerden bu yönde bir gelişmenin
olmadığı ifade edilerek onların da biran önce defterleri göndermesi talep edilmiştir.
BOA. DH. TMIK.S. 2/45, 04 C 1314 (10 Kasım 1896).

509
Nahiyelere seçilen azaların yarısının Müslim diğer yarısının ise gayrimüslim olmasının lâyihanın
dokuzuncu maddesine aykırı olduğu ifade edilerek aza sayısının dörtten üçe indirilmesi, nüfusun ço-
ğunluğunu oluşturan kesimin iki, diğerinin ise bir aza seçmesinin sağlanması gerektiği bildirilerek
defterin tekrar düzenlenmesi istenmiştir[106]. Yazışmalar takip edildiğinde 1898 yılının Kasım ayına
kadar halen yeni defterin düzenlenip gönderilmediği görülmektedir[107]. 1899 yılının Şubat ayında
vilayetçe düzenlenip gönderilen defterin, onaylanma süreci uzadığından tasdiki için Bitlis’ten telg-
raflar gönderilmeye başlanmıştır[108]. Zira defter Mayıs ayına kadar halen onaylanmamış olduğundan
görevlilere maaşları ödenememiş ve bu durum da şikâyetlere sebebiyet vermiştir[109]. Nihayet 12 Ma-
yıs’ta defterin onaylandığına dair cevap yazılarak maaşların ödenmesine izin verilmiştir[110].

Bitlis’teki nahiye sayısında meydana gelen sayısal artışın yanında, personel bakımından da iyi ik-
mal edildiği görülmektedir. Personel arasında gayrimüslimlere ayrılan kontenjanların ise peyder pey
doldurulmaya başlandığı görülmektedir. 1896 yılının Kasım ayı itibariyle teşkilatı tamamlanmış 13
nahiyeden birisine müdür olarak Boğos isminde birisi, diğerlerine muavin olarak da Humi, İdhan,
Yedu, Halu, Milo ve Hokas isimli kişiler tayin edilmiştir[111]. Aralık ayında ise Huyut nahiyesi müdür
muavinliğine Temed Ağa tayin olmuştur[112]. Aynı şekilde teşkilatı kurulması planlanan nahiyelerin
güvenliği için 1897’de 30 polis istihdamı için hazırlıklar yapılmıştır. Alımı planlanan polislere aylık
150 kuruşluk bir ödeme yapılması için ödenek teminine çalışılmıştır[113]. Yapılan icraata bakılırsa za-
man kaybedilmeden lâyihanın uygulanmaya başlandığı anlaşılmaktadır. İlerleyen zaman diliminde
nahiye teşkilatları ihtiyaç duyduğu personeli hızlı bir şekilde istihdam etmiştir. Bu açıdan düşünül-
düğünde 1899 yılına ait nahiye, müdür ve diğer personel isimleri ile meclis azaları hakkında şöyle
bir tablo karşımıza çıkmaktadır:

Tablo 4: 1899 Yılı İtibariyle Bitlis Vilayetindeki Nahiyelerde Görevli Personel ve Nahiye Meclisi
Üyeleri
Nahiye İsmi Müdür Müdür Vekili Nahiye Meclisi Azaları Kâtip Polis
Abdülmecid Ağa-Abdülaziz
Nurşin Zaman Han Ağa Kaspar Efendi Yasin Efendi --
Ağa-Faki İsmail Efendi
Abdürrezzak Mehmed Ağa- Mehmed Abdürrezzak
Rabat Temo Ağa --
Efendi (V) Ağa-Hüseyin Ağa Efendi
Hasan Çavuş-Şeyh Nadir Efen- Zeyneddin
Simek Yakub Ağa Bedros Ağa --
di-Mosis Ağa Efendi

106 BOA. DH. TMIK.S. 16/71, 7 Ş 1315 (1 Ocak 1898); Burada kanaatimizce müdür muavininin seçilen dört azanın içinden
olması gerektiği hususunda bir karışıklık yaşanmıştır. Zira müdür ve seçilen dört aza ile birlikte toplam beş olan nahiye
heyetine müdür muavinin dışarıdan seçilmesi ile bu sayı altı olmuştur. Oysa muavin azaların içinden seçilseydi böyle bir
sıkıntı yaşanmayacaktır. Muavin seçiminde bazı sıkıntıların yaşandığı yazışmalara konu olmuştur. Bunlardan birisi de
azaların içinden muavinlik için istekli çıkmazsa nasıl bir yol izleneceğidir. Bu konu ile ilgili Şâkir Paşa’ya 20 Nisan 1897
tarihinde görüşü sorulmuş, kendisi de layihanın ilgili maddesine göre bir yol izlenmesi gerektiğini hatırlatmıştır. Yazışma
ile ilgili daha detaylı bilgi için bkz. BOA. DH.TMIK.S. 8/107, 4 Z 1314 (6 Nisan 1897).
107 BOA. DH. TMIK.S. 22/2, 01 B 1316 (15 Kasım 1898).
108 Nahiye görevlilerinin vilayetten sürekli maaşlarını talep etmesi üzerine, vilayet valisi adına Dâhiliye Nezareti’ne telgrafla
durum arz edilip, biran önce defterin tasdiki talep edilmiştir. BOA. DH. TMIK.S. 23/42, 08 L 1316 (19 Şubat 1899).
109 BOA. DH. TMIK.S. 25/57, 10 S 1317 (20 Haziran 1899).
110 Verilen cevapta defterin usulünce doldurulduğu lakin bir hususun lâyihaya uymadığı ifade edilmiştir. Söz konusu olan
husus Rıdvan nahiyesi hakkındadır. Garzan kazasına tabi Rıdvan nahiyesinin gayrimüslim nüfusu Müslim nüfustan faz-
la olduğu halde müdürü Müslim ve muavini gayrimüslimlerden tayin edilmiştir. Ayarıca iki azanın Müslim ve bir azanın
ise gayrimüslimlerden tayin edildiği ifade edildikten sonra mevcut durumun tam tersine düzeltilmesi istenmiştir. BOA.
DH. TMIK.S. 25/22, 17 M 1317 (28 Mayıs 1899).
111 BOA. DH. TMIK.S. 3/83, 25 C 1314 (1 Aralık 1896).
112 Aynı tarihte Huyut nahiyesine bağlı beş köye de Hristiyan bekçi görevlendirilmiştir.
BOA. DH. TMIK.S. 4/25, 04 B 1314 (9 Aralık 1896).
113 Polislerin maaşı için 150 kuruş x 30 kişi x 12 ay = 54.000 kuruş ve diğer masraflar için 27.400 kuruş olmak üzere
yıllık toplam 81.400 kuruşluk ödenek Dâhiliye Nezaretince talep edilmiştir. Polislerin tayinlerine kısa zaman içinde
başlandığına göre ödenek ile ilgili talebin olumlu karşılandığı anlaşılmaktadır.
BOA. DH. TMIK.S. 11/97 17 S 1315 (18 Temmuz 1897); BOA. DH. TMIK.S. 29/32, 9 Za 1317 (11 Mart 1900).

510
 Receb Ağa-Faki Musa Efen-
Şatak Münhal Ömer Ağa di-Hasan Efendi-Şeyh Bayezid Münhal --
Efendi
Hüseyin Efendi-Hurşid
Misik Münhal -- Münhal --
Ağa-Murat Ağa
Mahmud Ağa-Agob Ağa-Mu-
Hakif Ohannes Ağa Şahin Ağa Münhal --
rad Ağa
Uçum Sadullah Bey İğo Ağa Faki Yusuf Efendi-Boğos Ağa Nezir Efendi --
Faris Ağa-Hacı Faris Ağa-Mu-
İzakpor Hüseyin Ağa (V) Kaspar Ağa Ali Efendi --
rat Ağa
Faki Mehmed Efendi-Arslan
Akcan Yusuf Ağa Karabet Ağa Said Efendi --
Bey-Nado Ağa
Molla Cündi Ahmed Ağa-Faki Nadir Efendi-
Ziyaret Kigork Ağa İbrahim Efendi --
Efendi Kerbo Ağa
Abdullah Ağa-Ali Ağa-Bağo
Liz Halef Efendi Hurşid Ağa Münhal Ahmed Bey
Ağa
Derviş Ağa-Resul Ağa-Said
Karaköy Said Ağa Yusuf Ağa Münhal --
Ağa-Mehmed Ağa
Mustafa Ağa-Süleyman
Üstükran-ı
Mustafa Ağa Süleyman Ağa Ağa-Mehmed Ağa-Mehmed Münhal Halid Efendi
Ulya
Ağa
Sultantemur Münhal -- -- Münhal --
Nureddin Münhal -- -- Münhal --
Ömer Ağa-Hasan Ağa-
Hüseyni Hasan Ağa Somi Ağa Ömer Efendi --
Mahmud Ağa
Hacı Abdullah Arif Ağa-Ahmed Ağa-Mirzo
Rıdvan Melkon Efendi Ahmed Efendi --
Ağa Ağa
Şeyh Mehmed Hatib Ağa-Sado Ağa-Abdo
Barih Ohan Efendi Münhal --
Efendi Ağa
Şeyh Seyfeddin Efendi-Ömer
Malafan Reşi Ağa Beydo Ağa Münhal --
Ağa-Ferho Ağa
Abdürrahman İsmail Ağa-Hüseyin Keleş
Dergül Moşo Ağa Yusuf Efendi --
Ağa Ağa-Yağmur Ağa
Mahmud Ali Ağa-Faki Ahmed
Fındık Hacı Reşid Ağa Muro Ağa Münhal --
Efendi-Süleyman Ferho Ağa
Teymur Ağa-Hasan Ağa-İbra-
Lodi Abdullah Ağa Şemas İsa Ağa Münhal --
him Ağa
Hamid Ağa-Derviş Ağa-Ali
Hasras Haco Ağa Münhal Münhal --
Ağa
Molla Mustafa Efendi-Hüseyin
İskanbo Münhal Milo Ağa Münhal --
Ağa-Derviş Ağa
Hamo Ağa-Yasin-Hacı Ali Mehmed
Menar Kasım Ağa Hokas Ağa --
Efendi Efendi
Ahmed Efendi-Hüseyin
Oğnut Keko Ağa Avak Ağa Ahmed Efendi --
Ağa-Mehmed Ağa
Mansur Ağa-İskender Abdullah
Valir Hüseyin Bey Şerif Ağa --
Ağa-Ferho Ağa Efendi
İsa Ağa-Hasan Ağa-Ahmed Mehmed
Mizan Faki Ali Efendi Ohannes Ağa --
Bey Efendi
Şemas Artin Bedirhan Ağa-Ömer Keko Ağa-
Farki Süleyman Ağa Vasfi Efendi --
Ağa Ömer Ağa
Şeyh Hasan Ahmed Ağa-Molla Mehmed
Pirhankök Mahmud Ağa İbrahim Efendi --
Efendi Efendi-Selim Ağa

Tablo 4’e bakıldığında nahiyelerin büyük bir kısmında meclislerin oluşturulmuş olduğu ve muavin-
lerin tayin edilmiş olduğu görülmektedir. Bunun yanında kâtip ve polisler de görevlendirilmiştir. Bir
önceki yıldan farklı olarak iki yeni nahiye isminin kayıtlara geçtiği görülmektedir. Bunlar Sultante-
mur ve Nureddin nahiyeleridir. Bu nahiyelerin ismi kayıtlara geçmesine rağmen müdür, müdür veki-
li, kâtip, polis ve meclis azası gibi herhangi birisinin görev yaptığına dair bir kayda rastlanmamıştır.

511
Simek, Hakif ve Uçum nahiye meclisleri dışındaki diğer yerlerde gayrimüslim üyenin bulunmadığı,
adı geçen bu nahiye meclislerindeki gayrimüslim sayısının ise bir olduğu anlaşılmaktadır. Bir önceki
yıl Misik ve Hakif nahiyeleri müdürleri gayrimüslim iken bu yıl Misik nahiyesinin münhal olduğu
Hakif nahiyesinin ise konumunu devam ettirdiği görülmektedir. Bunların dışındaki nahiyelerin ta-
mamının müdürü Müslüman’dır. Müdür vekili olarak ise 17 gayrimüslim vazife almıştır. Bir önceki
yıl nahiye meclisi azası dört olan Karaköy ve Üstükran-ı Ulya nahiyelerine ek olarak Şatak nahiye
meclisi üye sayısının da dörde çıktığı görülmektedir. Bunların dışındaki nahiyelerin aza sayısı üçtür.
Rabat ve İzakpor nahiyelerinin müdürlükleri vekâletle yürütülmektedir. Diğer nahiyelerin hiçbirinde
olmayan tek vergi kâtibi Rıdvan nahiyesinde bulunmaktadır.

Bir önceki yıl görevlendirilen polis sayısı dokuz iken bu yıl içinde sayının ikiye düştüğü anlaşılmak-
tadır. Yeni teşkil edilen nahiyeler ile birlikte 5 nahiyede müdür olmadığı, önceki yıl 28 nahiyede 18
kâtip ve 9 polis görev yaparken, bu sene nahiye sayısı 30’a çıktığı halde kâtip sayısı 16’ya ve polis
sayısının da 2’ye düştüğü görülmektedir. Polis sayısındaki düşüşte maaş ödenememesinin etkili ol-
duğu ifade edilebilir. Zira 1898 ve 1899 yıllarında tayini yapılan komiser ve polislerin iki yıldır maaş
alamadıkları ve bundan dolayı mağduriyetlerin yaşandığına dair yazışmalar olmuştur[114]. Aylık al-
dıkları maaşlar ile geçinen ve başka iş ile meşgul olmaları yasak olan bu meslek grubunun iki yıl gibi
uzun bir süre maaş almaması büyük oranda başka iş alanlarına yönelmelerine sebep olmuş olabilir.
Maaşların düzenli ödenebilmesi için yapılan müdahalelere rağmen 1903’de Muş’a bağlı Üstükran-ı
Ulya nahiyesi polisi olan Musa isimli kişi yedi ay maaş almadığını beyanla şikâyetçi olmuştur[115].

Bu tablo, ödenek konusunun kalıcı olarak çözüme kavuşturulamadığını ortaya koymuştur. Nahiye-
lere polis istihdamında yaşanan ödenek sorunları hemen çözüme kavuşturulamamıştır. Zira 1905
Mayıs’ında ilave olarak alınan altı nahiye ve dokuz kaza polisinin istihdamı için lüzum görülen öde-
nek tedarik edilemediğinden bütçeye ilave ödenek talep edilmiş ve 1907 yılının Haziran ayı itiba-
riyle bu konuda henüz bir netice alınamadığı bildirilmiştir[116]. İki yılı aşkın bir süre ödenek ile ilgili
sorun çözüme kavuşturulamıyor ve polislere maaşları ödenemiyorsa polis istihdamında istikrardan
bahsetmek pek mümkün görünmemektedir. Müdürlük makamında bulunanların içinde ulema sını-
fının kullandığı bazı unvanları taşıyanların olması dikkati çekmektedir. Bunlardan 2’si şeyh, 1 molla,
2’si hacı ve 1’si fakı[117] unvanlıdır. Aynı şekilde meclis üyeliği yapan kişilerin arasında ise 3 şeyh, 2
molla ve 5 fakı unvanı taşıyan vardır. Devletin onayı ile ulema sınıfı veya bu sınıfla iltisaklı kişilerin
müdürlük ve azalık görevini icra ediyor olması, bunların toplum içindeki statülerini ortaya koymak-
tadır. Bu kişilerin nüfuzundan dolayı taşrada yürütülmekte olan bir düzenlemede daha hızlı sonuç
alınmasına sunacakları katkı, belli ki devlet yetkililerinin dikkatinden kaçmamıştır. Bunların dışın-
da kalıp, Müslim ve gayrimüslimlerin içinden seçilen müdür, muavin ve meclis üyelerinin büyük
çoğunlukla “ağa” ve “efendi” unvanını kullandıkları görülmektedir. Ağa unvanlı kişilerin büyük bir
kısmının bulundukları çevrede nüfuzlu kişiler olduğu ifade edilebilir. Zira bölgedeki aşiret beyleri-
nin büyük çoğunluğunun “ağa” unvanlı olduğu bilinmektedir. Nahiyelere görevlendirilen müdür ve
muavinlerinin Müslim/gayrimüslim olmalarını belirleyen temel etmen olan nüfus oranları ile ilgili
verilere bakıldığında şöyle bir tablo ortaya çıkmaktadır:

114 Islahat Lâyihası gereği istihdamları sağlanan polislerin (nahiye polisleri dâhil) maaşları ve diğer masrafları için yıllık
376.220 kuruşluk bir ödeneğe ihtiyaç hâsıl olmuştur. Bu ödeneğin bir an önce vilayete aktarılması için Zabtiye Nezareti
ile Dâhiliye Nezareti arasında yazışmalar olmuştur. Bu yazışmalarda özetle iki yıldır maaşların ödenemediği ve biran
önce mağduriyetin giderilmesi gerektiğinden bahsedilmiştir. BOA. DH. TMIK.S. 28/81, 09 N 1317 (11 Ocak 1900).
115 Dâhiliye Nezareti, konunun çözümü için durumu Bitlis vilayetine havale etmiştir.
BOA. DH. MKT. 773/38, 13 B 1321 (5 Ekim 1903).
116 BOA. DH. TMIK.S. 69/47, 11 B 1325 (20 Ağustos 1907).
117 Fakı, medreselerde müderristen ders alan kişilere denir. Bu kişiler okuyacağı kitapları tamamlayıncaya kadar bu unvanla
çağrılır ve halk arasında isimleri bu unvanla birlikte zikrolunurdu. Kişi, eğitimini tamamlamadan medreseden ayrılmış
ise toplum, kişinin bu unvanını ilerleyen yaşlarında da kullanmaya devam ederdi.

512
Tablo 5: 1896-1900 Yılları Arasında Bitlis Vilayeti Nahiyelerinin Nüfus Miktarı ile Müdür ve Mü-
dür Vekillerinin İsimleri
Bağlı
Gay- Nahiye Müdürü
Sıra Olduğu Nahiye Müslim Toplam Müdür Vekili
rimüslim (1898-1899-
No Sancak/ İsmi Nüfus Nüfus (1898-1899-1900)
Nüfus 1900)
Kaza
Yakub Ağa-
Bedros Ağa- Bedros
1 Bitlis Simek 233 0 233 Yakub Ağa-
Ağa- Bedros Ağa
Yakub Ağa
Münhal- Mün- Ömer Ağa- Ömer
2 Bitlis Şatak 69 0 69
hal-Ömer Ağa Ağa-Hasan Ağa
Zaman Han Ağa- Kaspar Efendi-
3 Bitlis Nurşin 707 0 707 Zaman Han Ağa- Kaspar Efendi-
Zaman Han Ağa Kaspar Efendi
Beşar Ağa-Ab-
dürrezzak Temo Ağa- Temo
4 Bitlis Rabat 146 0 146
Efendi-İbrahim Ağa- Temo Ağa
Efendi
Sadullah Bey-
İgo Ağa- İgo Ağa-
5 Hizan Uçum 41 157 198 Sadullah Bey-
İgo Ağa
Sadullah Bey
Ohannes Ağa-
Şahin Ağa- Şahin
6 Hizan Hakif 41 177 218 Ohannes Ağa-
Ağa- Şahin Ağa
Ohannes Ağa
Haçador
İslam Bey-Mün-
7 Ahlât Misik 41 186 227 Ağa-Mün-
hal-Münhal
hal-Münhal
Abdullah Ağa- Şemas İsa Ağa- Şe-
8 Eruh Lodi 443 26 469 Abdullah Ağa- mas İsa Ağa- Şemas
Abdullah Ağa İsa Ağa
Hacı Reşid Malon Muro Ağa-
9 Eruh Fındık 379 131 510 Ağa- Hacı Reşid Muro Ağa- Muro
Ağa-Münhal Ağa-
Abdurrahman
Ağa- Abdurrah- Muşo Ağa- Muşo
10 Eruh Dergül 2.175 0 2175
man Ağa- Abdur- Ağa- Muşo Ağa
rahman Ağa
Münhal-Raşi Beydo Ağa- Beydo
11 Garzan Malafan 536 183 719
Ağa- Raşi Ağa Ağa- Beydo Ağa
Şeyh Muhammed
Efendi- Şeyh Mu-
Ohan Efendi- Ohan
12 Garzan Barih 0 80 80 hammed Efendi-
Efendi- Ohan Efendi
Şeyh Muhammed
Efendi
Şâkir Efen- Melkon Efendi-
13 Garzan Rıdvan 123 824 947 di-Hacı Abdullah Melkon Efendi-
Ağa-Münhal Melkon Efendi
Haco Ağa- Haco Münhal- Münhal-
14 Şirvan Hasras 567 0 567
Ağa- Haco Ağa Münhal
Hacı Resul Efen-
Milo Ağa- Milo Ağa-
15 Şirvan İskanbo 862 0 862 di-Münhal-Mün-
Milo Ağa
hal
Kasım Ağa-
Hokas Ağa- Hokas
16 Şirvan Menar 340 281 621 Kasım Ağa-
Ağa- Hokas Ağa
Kasım Ağa
Hasso Ağa-
Münhal-Sumi Ağa-
17 Siird Hüseyni 37 37 74 Hasan Ağa-
Sumi Ağa
Hasan Ağa

513
 Keko Ağa- Keko Avak Ağa- Avak
18 Genç Oğnut 53 170 223
Ağa- Keko Ağa Ağa- Avak Ağa
Hüseyin Bey-
Şerif Ağa- Şerif Ağa-
19 Genç Valir 104 19 123 Hüseyin Bey-
Şerif Ağa
Hüseyin Bey
İsa Ağa-Faki Ali Ohannes Ağa-
20 Genç Mizan 25 61 86 Efendi- Faki Ali Ohannes Ağa-
Efendi Ohannes Ağa
Şeyh Hasan
Efendi- Şeyh Mahmud Ağa-
21 Çabakçur Pirhankök 323 0 323 Hasan Efen- Mahmud Ağa-
di- Şeyh Hasan Mahmud Ağa
Efendi
Süleyman Ağa- Münhal-Şemas
22 Kulb Farki 0 220 220 Süleyman Ağa- Artin Ağa- Şemas
Süleyman Ağa Artin Ağa
Molla Cündi
Efendi- Molla
Münhal-Kigork Ağa-
23 Muş Ziyaret 0 597 597 Cündi Efen-
Kigork Ağa
di- Molla Cündi
Efendi
Yusuf Ağa- Yusuf Münhal-Karabet
24 Muş Akcan 22 423 445
Ağa- Yusuf Ağa Ağa- Karabet Ağa
Mehmed Emin
Efendi-Hüseyin Münhal-Kaspar
25 Muş İzakpor 15 388 403
Ağa (V)-Fethullah Ağa- Kaspar Ağa
Efendi (V)
Kasım Ağa-Halef
Hurşid Ağa- Hurşid
26 Bulanık Liz 29 1.589 1.618 Efendi-Halef
Ağa- Hurşid Ağa
Efendi
Süleyman Süleyman Ağa- Sü-
Üstükran-ı
27 Varto 213 0 213 Ağa-Mustafa leyman Ağa-İsmail
Ulya
Ağa-Mustafa Ağa Ağa
Said Ağa- Said Yusuf Ağa- Yusuf
29 Varto Karaköy 320 0 320
Ağa- Said Ağa Ağa- Yusuf Ağa
Sultante- ---Münhal-Mün-
29 Malazgirt 343 0 343 ---Münhal-Münhal
mur hal
---Münhal-Esad
30 Malazgirt Nureddin 52 590 642 ---Münhal-Münhal
Bey (V)
Top. 8.239 6.139 14.378

Nahiye nüfusları ile ilgili veriler 1896 yılına aittir. Aynı yıla ait vilayetin toplam nüfusu ile ilgili Kar-
pat’ın paylaştığı rakam 465.568’dir[118]. Bu oranlara göre nahiye nüfusunun, vilayetin genel nüfusuna
göre oranı % 3.1 olarak hesaplanmıştır. Nahiye nüfuslarının tamamının ulaştığı rakama bakıldığın-
da genel nüfus içinde çok küçük bir yerde olduğu görülmektedir. Fakat nahiye merkezlerinin etki-
sindeki köy ve mezralar da hesaba katıldığında bahsedilen oranın çok üzerine çıkılacaktır. Nahiye
merkezlerinin seçiminde etki alanı ve jeopolitik konumun dikkate alındığı daha önce zikrolunmuştu.
Bu çerçeveden bakıldığında nahiyelerde hedeflenen reformun etki alanının genişliği daha iyi an-
laşılacaktır. Tablo 5’e bakıldığında nahiye müdürü, vekili ve meclis üyelerinin belirlenmesinde en
önemli faktörün nüfus yapısı olduğu görülmektedir. Lâyihanın 9.maddesi gereği yapılan tayinlerin
her nahiyede aynı şekilde uygulanmadığı ifade edilebilir. Nüfusunun tamamının gayrimüslim oldu-
ğu Simek, Şatak, Nurşin, Rabat[119], Dergül, Hasras, İskanbo, Pirhankök, Üstükran-ı Ulya, Karaköy ve

118 Karpat, a.g.e, s.326, 327; Aynı yıla ait başka bir arşiv belgesinde ise toplam nüfus 310.000 olarak paylaşılmıştır. Yalnız
arşiv belgesinde bazı yerlerdeki tahririn halen tamamlanamadığı detayı da paylaşıldığından bu rakamın eksik olduğu
anlaşılmaktadır. BOA. Y. EE. 81/22, 25 Ş 1313 (10 Şubat 1896).
119 1 Ocak 1900 tarihinde bu nahiye ile ilgili yanlışlığın düzeltilmesi için merkezdeki teftiş komisyonundan Bitlis vilayetine
yazı gönderilmiştir. BOA. DH. TMIK.S. 28/79, 29 Ş 1317 (2 Ocak 1900).

514
Sultantemur[120] nahiyelerine tayin edilen müdür, muavin ve meclis azaları isimlerine bakıldığında lâ-
yihada belirtilen hususların her nahiyede aynı şekilde uygulanmadığı sonucuna ulaşılmaktadır. Zira
adı geçen nahiyelerin hiçbirinin müdürü gayrimüslim değildir. Müdürlüğüne gayrimüslim tayin edil-
meyen Simek, Nurşin, Rabat, İskanbo nahiyelerinin müdür vekilliğine gayrimüslim tayin edilmiştir.

Nahiye müdürlerinin çeşitli sebeplerle sık sık değiştirilmeleri bu makamların çoğunlukla vekâletle
idare edilmesine sebep olmuştur. 8 Temmuz 1909 tarihinde Dâhiliye Nezareti’ne Bitlis vilayetinden
yazılan telgrafta, nahiyelerin büyük bir kısmının vekâletle idare edilmesinden dolayı beklenen güzel
neticelerin elde edilemediği ifade edilerek gönderilen nahiye müdürleri defterinin bir an önce onay-
lanması talep edilmiştir[121]. Nahiye müdürleri hakkında da şikâyetler olmuştur. Genç sancağına tabi
Oğnut Nahiyesi Müdürü Halilan Aşiretinden Halil Ağa’nın adamlarıyla ahaliye zulüm ettiği hakkın-
da başkente şikâyet ulaşmıştır[122].

Nahiye müdürlerinin diğer devlet memurları gibi daimi bir kadro ile tahsisatının yapılmış olması,
aynı şekilde özlük haklarına da sahip olmasını sağlamıştır. Bu kapsamda dönem içinde yaygın ola-
rak kullanılan bir tayin çeşidi olan becayiş uygulamasının onlar için de uygulandığı görülmektedir.
1894 yılının Ağustos ayında Dâhiliye Nezareti’nden Bitlis vilayetine yazılan yazıda Huyut Nahiyesi
Müdürü Mehmed Sabri Efendi ile Göynük Nahiyesi Müdürü Ahmed Fuad Efendi’nin becayişi uy-
gun görülmüştür[123]. Nahiye müdürlerinden bulundukları yörede asayişin sağlanabilmesi hususunda
yardımcı olması istenmiştir. Nihayetinde görevli oldukları muhitte asayiş olaylarının önü alınama-
dığı durumlarda nahiye müdürü görevden alınabilmiştir. Nahiye müdürlerinin ehliyetsiz olması da
görevden alınmasına sebep olmuştur[124]. Müdürlerin görevden alınmasının diğer sebeplerine bakıl-
dığında kaza kaymakamı ile geçinememe, şikâyet, görevi kötüye kullanma ve aşar ihalesine hile ka-
rıştırmak gibi gerekçeler sayılabilir[125]. 1890’da Huyut nahiyesindeki asayiş olaylarının önü alınma-
yınca Bitlis Valisi Rauf tarafından Dâhiliye Nezareti’ne yazılan şifreli telgrafla nahiye müdürünün
görevden alınması istenmiştir[126]. Yazışmalar takip edildiğinde Huyut Nahiye Müdürü Hüseyin Hüs-
nü Efendi’nin kısa bir süre sonra istifa ettiği görülmektedir[127]. Yerine tayin edilen Hamdullah Efen-
di’nin de bu görevde uzun süre kalamadığı tespit edilmiştir. Zira göreve başlamasının üzerinden bir
yıl geçmeden o da görevden alınmış ve yerine Mehmed Sabri Bey tayin edilmiştir[128]. Huyut nahiyesi
üzerinden verilen bu örnek başka nahiyeler için de geçerlidir[129].

120 Bu nahiye ile ilgili yanlışlığın düzeltilmesi için 12 Mayıs 1899 tarihinde Bitlis vilayetine merkezden yazı yazılmıştır. Yan-
lışlığın merkezî teftiş kurullarınca anlaşılarak düzeltilmesi yoluna gidilmiştir. Lakin bürokrasinin hantallığı bazı şeylerin
düzeltilmesi için daha uzun bir zaman dilimini zorunlu kılmıştır. BOA. DH. TMIK.S. 25/22, 17 M 1317 (28 Mayıs 1899).
121 BOA. DH. MKT. 2898/6, 25 B 1327 (12 Ağustos 1909).
122 Vilayet, müdür hakkında soruşturma başlatmıştır. BOA. DH. MKT. 699/6, 01 S 1321 (29 Nisan 1903).
123 BOA. DH. MKT. 269/52, 06 S 1312 (9 Ağustos 1894).
124 Ehliyetsizlik gerekçesiyle merkeze bağlı Çukur Nahiyesi Müdürü Mehmet Ali Efendi ve Rabat Nahiyesi Müdürü Mustafa
Efendi görevden alınmış ve yerlerine Said Efendi ile Derviş Efendi tayin edilmiştir.
BOA. DH. MKT. 1804/37, 18 C 1308 (29 Ocak 1891); BOA. DH. TMIK.S. 72/81, 28 S 1326 (1 Nisan 1908).
125 Garzan kaymakamı ile aralarında sorun yaşandığından Rıdvan Nahiyesi Müdürü Mehmet Şâkir görevden alınmıştır.
Yapılan soruşturma neticesinde nahiye müdürünün haksız yere görevden alındığı ortaya çıkmıştır. Haksız yere görevin-
den alınan bir diğer nahiye müdürü ise İspayirt Nahiyesi Müdürü İbrahim Edhem Efendi’dir. Müdürlerin ikisi de göreve
iade talebinde bulunmuştur. BOA. DH. MKT. 2084/108, 23 Ca 1315 (20 Ekim 1897); BOA. DH. MKT. 615/39, 19 Ş 1320
(21 Kasım 1902); Vilayet dâhilindeki nahiyelerden birisine müdür olarak tayin edilen Tahir Bey’in görevi kötüye kullanma
suçundan dolayı mahkeme kararıyla 75.600 kuruş tazmini ve bir yıl hapis yatmasına karar verilmesinden dolayı atama-
sının iptali yoluna gidilmiştir. BOA. A.MKT.MHM. 681/14, 17 Za 1314 (19 Nisan 1897); İspayirt Nahiye Müdürü Kerim
Han, şikâyet üzerine görevinden alınmıştır. BOA. DH. TMIK.S. 36/111, 29 Z 1319 (9 Mart 1902).
126 BOA. DH. ŞFR. 147/49, 11 Ka 1306 (23 Aralık 1890).
127 Yerine Hamdullah Efendi 500 kuruş maaş ile tayin edilmiştir. BOA. DH. MKT. 1754/22, 07 M 1308 (23 Ağustos 1890).
128 500 kuruş maaş ile tayin edilmiştir. BOA. DH. MKT. 1816/91, 27 B 1308 (8 Mart 1891).
129 Yukarıda 1898, 1899 ve 1900 yıllarına ait nahiyelerde görev yapan personel listeleri kıyaslandığında İzakpor, Rabat, Liz
ve Üstükran-ı Ulya nahiye müdürlerinin benzer şekilde sıklıkla değişime uğradığı görülmektedir. Sıklıkla değişen nahiye
müdürlerinin aksine –az da olsa- uzun süre görev yapan nahiye müdürleri de vardır. Nurşin nahiyesi müdürlüğünü –
tespit edebildiğimiz kadarıyla- 1898’dan 1906 yılına kadar Zaman Han Ağa yürütmüştür.
BOA. DH. MKT. 1090/43, 23 R 1324 (16 Haziran 1906).

515
Sonuç olarak vilayet valilerinin bile muayyen sürelerini doldurmadan görev değiştirdikleri bir du-
rumda sancak mutasarrıfları, kaza kaymakamları ve dolayısıyla nahiye müdürlerinin de aynı şekilde
sık sık değişikliğe uğraması olağan karşılanmalıdır. Bu tablo, genel itibariyle II. Abdülhamid dö-
neminin taşra idarî yapısında sıklıkla karşılaşılan bir durumdur[130]. Nahiyelerde görevli personelin
aldığı maaşlara bakıldığında aynı görevi yaptığı halde nahiye personelinin eşit maaş almadığı gö-
rülmektedir. 1887 yılı itibariyle Çukur, Huyut, Kesur, Handeris, Zerki, Reşkotan ve Göynük nahiye-
lerinin müdürlerine 500 kuruş maaş verilirken Vergül ve Zekti nahiyesi müdürüne 344 ve Pencinar
nahiyesi müdürüne ise 296 kuruş maaş ödenmiştir[131]. Nahiyelerin büyük bir kısmında sadece müdür
varken Huyut nahiyesinde ise müdür, kâtip ve odacı ile birlikte toplam üç kişinin görev yaptığı gö-
rülmektedir. Nahiye müdürlerine verilen maaşlar ile ilgili 1900 yılı itibariyle paylaşılan bilgiye göre
Bitlis vilayeti dâhilindeki Hazzo, Geligüzan ve Talori nahiye müdürlerine 250 kuruş maaş verilirken,
Vilayet-i Sitte dâhilindeki diğer nahiye müdürlerine ise 190 ile 700 kuruş arasında değişen bir maaş
ödenmiştir[132]. Yani nahiye müdür maaşları konusunda sadece Bitlis’te değil Vilayet-i Sitte’deki diğer
yerleşim birimleri arasında da uygulama birliği yoktur. Daha sonra 1910 yılı için vilayetlerin sınıf
düzeyine göre maaşlara standart getirilmiştir. Buna göre; birinci sınıf bir vilayet ise nahiye müdürü-
ne 800 kuruş, ikinci sınıf ise 700 ve son olarak üçüncü sınıf ise 600 kuruş maaş ödenecektir[133]. Bitlis
vilayetinde 1909 yılının Şubatı’na kadar nahiye müdürlerinin aldığı maaşlar aylık 250 kuruştur. 2
Mart 1909’da merkezî hükûmetin aldığı karar gereği 1910 yılı için maaşlar 600 kuruşa çıkarılmış-
tır[134]. Nahiye müdürlerine ödenecek maaşlar ile ilgili sıkıntılar yaşanabilmiştir. Zira nahiye teşekkü-
lü sürecinde sürekli yeni nahiyelerin oluşumu yıllık düzenlenen bütçelerde sürekli açıkların oluşma-
sına sebep olmuştur. Bütçenin gelir-gider dengesinin bozulmaması adına maaş ödemelerinin yer yer
bir yıl yapılmadığı, bu konuda yapılan yazışmalardan anlaşılmaktadır[135]. Nahiye meclisinin seçtiği
nahiye müdürlerinin vilayetçe tasdik-i memuriyetlerine kadar maaşlarının yarısının ödenmesi uy-
gulaması, mağduriyetlere sebebiyet verdiğinden değiştirilmesi yoluna gidilmiştir[136].

Islahatın bir unsuru olarak görülen eğitim konusunda, bölgeye ciddi yatırımların yapıldığı görül-
mektedir. Hedeflendiği üzere, vilayet sathındaki nahiyelerin tamamına okul açılmıştır[137]. Okulların
iş ve işlemleri takip edilerek, bu konuda başkente sıklıkla raporlar gönderilmiştir[138]. Nahiyelerde
yaşayan nüfusun eğitilmesi ve devletin resmi tedrisatından geçirilmesi, merkezileşme gayretleri-
nin bir parçası olarak da değerlendirilebilir. Zira gelecek nesillerin devletin istediği şekilde yaşam

130 II.Abdülhamid dönemi Bitlis’te yaklaşık 30 yıllık bir sürede 15 defa vali değişikliği yaşanmış ve 14 vali görev yapmıştır.
Bir vali 3-5 yıl arası görev yapabiliyorken bu süre Bitlis’te 2 yıl civarında olmuştur. Tekdal, a.g.t., s. 46.
131 BOA. ŞD. 2523/1, 27 M 1305 (15 Ekim 1887); 1894 yılındaki başka bir kayıtta Huyut ve Göynük nahiyelerinin müdürl-
erine 500 kuruş ödendiği geçmektedir. BOA. DH. MKT. 269/52, 06 S 1312 (9 Ağustos 1894); 1895 yılına ait başka bir
belgede Bicar nahiyesi müdürü için de 296 kuruş maaş ödendiği kaydedilmiştir.
BOA. DH. MKT. 396/63, 20 M 1313 (13 Temmuz 1895)
132 BOA. DH. MKT. 2381/143, 03 R 1318 (31 Temmuz 1900); 1902’de Bitlis’ten Dâhiliye Nezareti’ne gönderilen şifreli telgrafa
göre ise Bitlis vilayeti dâhilindeki nahiye müdürlerinin tamamı 250 kuruş maaş almaktadır. Yukarıdaki tablo, 1900 ve
1902’deki veriler birlikte değerlendirildiğinde yıldan yıla ödenen maaşlar oranlarının değiştiği tespiti yapılabilmektedir.
BOA. DH. ŞFR. 273/73, 27 Ke 1317 (9 Ocak 1902).
133 Aynı kararda nahiye kâtiplerine de aylık 200 kuruş maaş ödenmesi uygun görülmüştür.
BOA. DH. MUİ. (Dâhiliye Nezâreti Muhaberât-ı Umûmiye İdaresi) 2/27, 17 Ş 1327 (3 Eylül 1909).
134 Karar, 6 Mart’ta Bitlis’e yazılmıştır. BOA. DH. MKT. 2759/85, 14 S 1327 (7 Mart 1909).
135 1898 yılı itibariyle nahiye müdürlerine bir yıldır maaş ödenemediği ifade edilmiştir.
BOA. DH. TMIK.S. 17/17, 6 L 1315 (28 Şubat 1898).
136 Maaş olarak 260 kuruşluk miktar belirlenmiş olup, bunun yarısı asaletleri tasdik oluncaya kadar ödenmiştir. BOA. DH.
TMIK.S. 9/7, 08 Z 1314 (10 Mayıs 1897); BOA. A.MKT.MHM. 681/32, 21 M 1315 (2 Haziran 1897).
137 Nevahi teşkilatının kurulmasından ve buralara müdürler atanmasından sonra Şâkir Paşa’nın ıslahat lâyihalarında da
geçtiği üzere vilayete tabi bütün nahiyelere birer ibtidaî okulu ve yanında mescid açılması ve bu okullara da 100 kuruş
maaşla birer öğretmen tayin edilmesi (ayrıca 100 kuruş da diğer masraflar için olmak üzere aylık 200 kuruş bütçeyle
açılması) için yoğun çalışmalar yürütülmüştür. Bu konuda dönem içinde valilerin raporlarında da bu konuya yer ver-
diğine şahit oluyoruz. Bitlis Valisi Mehmed Rauf Şerif Efendi’nin 3 Eylül 1890 tarihli raporunda “Islâhâtdan maksad her
nâhiyeye birer mescid ile mekteb-i ibtidâ’îyenin bi’t-teşkîl şâkirdânı tedrîs etmek ve ahâliye şe’â’ir ve şerâ’it-i İslâmiye
telkîn ile lâzıme-i hâl ve itâ’atkâriyeye taksîm etmek üzere erbâb-ı liyâkât ve iktidârdan birer mu’allim tevzîf ve ta’yîni…”
denilerek buraya tayin edilecek öğretmenlerin özelliklerini ve eğitimden beklentisini de ifade etmiştir.
BOA. A. MKT. MHM. 752/5, 17 L 1312 (13 Nisan 1895).
138 BOA. DH. TMIK.S. 10/94, 14 M 1315 (15 Haziran 1897).

516
inşa etmesinin yolu bu yönde planlanmış eğitim sisteminden geçmektedir. Bu açıdan bakıldığında
merkezî hükûmetin, nahiyelerdeki eğitim yatırımlarının arka planı da anlaşılmış olacaktır. Açılan
her nahiye okulunun ihtiyaçları giderilerek buraya öğretmen tayin edilmeye gayret edilmiştir. 1901
yılı itibariyle mevcut 30 nahiyenin tamamına okul açılarak, 18’ine öğretmen görevlendirilmiştir[139].
1905 yılına gelindiğinde ise Bitlis merkeze bağlı bütün nahiyelerde ve 41 köyde birer sıbyan/ibtidaî
okulu mevcut olup, bunlardan da 10’u usûl-i cedîde ve 29’u usûl-i atika üzere eğitim vermektedir[140].

Bütün yetersizliklerine rağmen en ücra nahiye ve köylere kadar okul açılmış olması, devletin bu
konudaki kararlılığını ortaya koymaktadır. Okullar ile hedeflenen en önemli amaçlardan birisi olan
devletin hâkimiyetinin yerelde hissedilmesinin büyük ölçüde sağlandığı ifade edilebilir. Bununla be-
raber gelecek neslin devletin tedrisatından geçirilmesi –dolayısıyla bölgede yürütülen politika çer-
çevesinde yetiştirilmesi-, gelecekte bölgedeki değişim dönüşümü sağlayacak olan kadrolar ile devlet
arasındaki iletişimin daha kolay sağlanmasına ciddi katkı sağlamıştır.

Sonuç

Vilayet-i Sitte’nin tamamında olduğu gibi Bitlis’te de Islahat Lâyihası uygulanmıştır. Uygulama
esnasında gelenekten gelen bazı sıkıntılarla karşılaşılmıştır. Bölgede yürütülmekte olan merkezi-
leşme politikalarının önündeki en önemli engel, hiç şüphesiz yüzyılların birikimi olarak toplumda
yer edinmiş –örf/gelenek olarak da bilinen- uygulamalardır. Bunların değiştirilmesi amacıyla taş-
rada nahiye teşkilatını tesis etmek ve bunu mümkün olduğu kadar yaymak hedeflenmiştir. Merkezî
hükûmetin vilayetin idare merkezi, bağlı sancak ve kazalarda hedeflediği reformların hayata geçi-
rilmesinin taşra ayağını, nahiye ve köyler oluşturmuştur. Bu kapsamda nahiyelerin teşekkülüne hız
verilmiştir. Nahiye sayısının artmasında dinamo etkisini gösteren bir diğer husus ise 1895 yılında
kabul edilen Islahat Lâyihası’nın uygulanma safhasına alınmasıdır. Lâyihanın ilgili maddeleri (8-16
arasındaki maddeler) gereği mevcut nahiyelerin sorunlarına çözüm bulunmaya çalışılırken öte ta-
raftan ise neredeyse her sancak ve kaza dâhilinde yeni nahiye merkezlerinin kurulmasına hız veril-
miştir. Ortaya konan çabanın merkezî hükûmet ve yabancı devletlerce sürekli denetleniyor olması,
bu konuda kısa zamanda sonuç alınmasını sağlamıştır.

Nahiye teşkili noktasında verilen bütün çabalara rağmen bazı hususların lâyiha maddelerine göre
sahada yürütülemediği görülmüştür. Bunların başında müdür tayini ve nahiye meclisine seçilecek
azaların etnik ve dini yapıya göre tayini hususudur. Bu hususta yerelden seçilmesi gereken müdür-
lerin bazılarının merkezden tayin edildiği, meclislerdeki aza dağılımının nüfus nispetinde olması
gerekirken bazı nahiyelerde bu şekilde olmadığı tespit edilmiştir.

Devletin bu dönemde dışarıda maruz kaldığı savaşlar ve toprak kayıpları, içerde ekonomik anlamda
sıkıntıların yaşanmasına sebebiyet vermiştir. Yaşanan sorunlar, nahiye görevlilerine yapılması ge-
reken ödemeler konusunda da ciddi sıkıntılar yaşatmıştır. Devlet yetkililerinin sıkıntıların çözümü
noktasında gayretleri yeterli olmamıştır. Bütün aksaklık ve yetersizliklerine rağmen nahiye teşki-
latının Bitlis’teki her sancak ve kaza dâhilinde teşkil edilmiş olması, merkezi hükûmetin denetim
ve yönetiminden uzak bir yaşama alışmış olan taşra ahalisinin itaat altına alınmasına ve vergilerin
düzenli olarak toplanmasına katkı sağlamıştır.

139 BOA. DH. TMIK.S. 51/3, 16 Za 1321 (3 Şubat 1904).

140 BOA. MF. MKT. 86/8, 02 R 1323 (6 Haziran 1905).

517
Bazı nahiye merkezlerine hacimli asker barındırabilecek kışlaların yapımı ile yereldeki asayiş so-
runlarına çözüm üretilmiştir. Aynı şekilde daha güçlü bir yönetim için nahiyelerde hizmete konan
hükûmet konakları ise devletin taşradaki hâkimiyetinin sembolü olmuştur. Sonuç olarak nahiye
teşkili ile hedeflenen kırsal alandaki merkezileşme ve dolayısıyla denetimi sağlama çabaları büyük
oranda başarıya ulaşmıştır.

Kaynakça

Arşiv Belgeleri (Başbakanlık Osmanlı Arşivi- BOA)

Dâhiliye Nezâreti Muhaberât-ı Umûmiye İdaresi (DH.MUİ) 2/27.
Dâhiliye Nezâreti Mebânî-i Emîriye ve Hapishâneler Müdüriyeti (DH. MB.HPS.) 29/36.
Dâhiliye Nezâreti Tesri-i Muamelât ve Islâhat Komisyonu (DH. TMIK.S) 1/57; 1/65; 1/71; 2/2; 2/45;
2/92; 2/94; 2/128; 3/9; 3/83; 3/101; 3/105; 4/25; 4/30; 4/32; 4/39; 4/84; 4/97; 5/59; 6/82; 8/80;
8/107; 9/7; 9/26;10/94; 11/97; 14/52; 15/46; 15/67; 16/71; 17/17; 18/41; 21/20; 22/2; 23/42; 24/2;
24/75; 25/22; 25/46; 25/57; 27/46; 28/79; 28/81; 29/32; 32/22; 35/34; 35/68; 36/111; 37/56; 51/1;
51/3; 51/7; 69/47; 72/81.
Dâhiliye Nezâreti Şifre Kalemi Belgeleri (DH.ŞFR) 140/40; 147/49; 210/66; 273/73; 283/127;
286/12.
Dâhiliye Nezâreti Umûr-ı Mahalliye-i Vilayât Müdüriyeti Umûm Vilayât (DH.UMVM) 83/1.
Dâhiliye Nezâreti Mektûbî Kalemi Belgeleri (DH.MKT) 269/52; 396/63; 615/39; 699/6; 773/38;
1090/43; 1277/55; 1333/17; 1333/34; 1700/25; 1700/91; 1742/25; 1754/22; 1804/37; 1816/91;
2084/108; 2381/143; 2452/19; 2759/85; 2898/6.
İrâde Azınlık (İ.AZN) 27/9.
İrâde Tasnifi Dosya Usulü (İ..DUİT)146/26.
Sadaret Mektûbî Kalemi Mühimme Evrakı (A.MKT. MHM) 681/32; 723/15; 752/5.
Şûrâ-yı Devlet (ŞD) 284/46; 1460/30; 1463/18; 1874/23; 1874/24; 1875/38; 1877/26; 1889/5;
2464/20; 2523/1; 2636/37.
Maârif Nezâreti Mektûbî Kalemi (MF.MKT) 86/8; 302/15.
Meclis-i Vükelâ Mazbataları (MV) 54/28; 87/14.
Yıldız Esas Evrakı (Y.EE) 81/6; 81/22.
Yıldız Esas Kâmil Paşa Evrakı (Y.EE.KP) 4/398.
Yıldız Perakende Sadâret Evrakı (Y.PRK.A) 10/101; 10/104.
Yıldız Perakende Askerî Maruzâtı (Y.PRK.ASK.) 116/21.
Yıldız Perakende Mabeyn Başkitabeti Evrakı (Y.PRK.BŞK) 16/46; 28/11;41/28.
Yıldız Perakende Evrakı Elçilik ve Şehbenderlik Maruzâtı (Y.PRK.EŞA) 22/76.
Yıldız Perakende Umûm Vilayetler Tahriratı (Y.PRK.UM) 36/37.
Salnâme-i Vilayet-i Erzurum (SVE) Sene H. 1288 (M. 1871).
Salnâme-i Vilayet-i Bitlis (SVB) Sene H.1310 (M.1892); H.1316 (M.1898), H.1317 (M.1899), H.1318
(M.1900).
Salnâme-i Devlet-i Aliye (SDA) Sene H. 1297 (M.1880); H.1298 (M.1881); H.1302 (M.1885);
H.1305 (M.1888); H.1306 (M.1889); H.1307 (M.1890); H.1312 (M.1894); H.1313 (M.1895); H.1314
(M.1896); H.1315 (M.1897); H.1316 (M.1898); H.1317 (M.1899); H.1318 (M.1900); H.1319 (M.1901);
H.1320 (M.1902); H.1321 (M.1903); H.1322 (M.1904); H.1323 (M.1905); H.1324 (M.1906); H.1325
(M.1907); 1326 (M.1908); H.1328 (M.1910).

518
Araştırma ve Kaynak Eserler
Bitlis İl Yıllığı 1967.
Çadırcı, Musa, Tanzimat Döneminde Anadolu Kentlerinin Sosyal ve Ekonomik
Yapısı, TTK Yayınları, Ankara 1997.
Çakmak, Biray, “Osmanlı Taşrasında Yönetilme Kaygıları: Karahallı Mülkî
Nahiyesi’nin Kuruluşu”, Cumhuriyet Tarihi Araştırmaları Dergisi, Yıl 10
Sayı 19 (Bahar 2014), s.3-25.
Darkot, Besim, “Bitlis”, İA., C.2, İstanbul 1993, s.657-661.
Düstûr, Tertip I, C.I, Defa-i Sânîye, İstanbul Matbaa-i Amire, H.1282 (M.1865).
Doğru, Halime, XVIII. Yüzyıla Kadar Osmanlı Kentlerinin Sosyal ve Ekonomik
Görüntüsü, Anadolu Üniversitesi Yayınları, Eskişehir 1995.
Engelhardt, Tanzimat ve Türkiye, Kaknüs Yayınları, İstanbul 1999.
Güran, Tevfik. Osmanlı Devleti’nin İlk İstatistik Yıllığı 1897, T.C.B.D.İ.E., Ankara.
Gökbilgin, M.Tayyib “Nahiye”, İslam Ansiklopedisi, Cilt 9, MEB Basımevi,
İstanbul, 1964, s. 37-39.
Hovannisian, Richard G., Armenian Baghesh/Bitlis and Taron/Mush, Mazda
Publisher, California 1980.
Karal, Enver Ziya, Osmanlı Tarihi, C. I-VIII, TTK Yayınları, Ankara 1983.
Karaca, Ali, Anadolu Islahâtı ve Ahmet Şâkir Paşa (1838-1899), Eren Yayıncılık,
İstanbul 1993.
Karpat, Kemal H., Osmanlı Nüfusu (1830-1914), Timaş Yayınları, İstanbul 2010.
Kodaman, Bayram, “Hamidiye Hafif Süvari Alayları (II. Abdülhamid ve
Doğu Anadolu Aşiretleri)”, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih
Dergisi, S.32, İstanbul 1979, s.427-480.
…………………., Sultan II. Abdülhamid Devri Doğu Anadolu Politikası, Türk
Dünyası Araştırma Enstitüsü Yayınları: 67, Ankara 1987.
Kılıç, Selda Kaya, “1864 Vilayet Nizâmnâmesi’nin Tuna Vilayetinde Uygulanması
ve Mithat Paşa”, Tarih Araştırmaları Dergisi, C.24, S.37, 2005, s.99-111.
Kırmızı, Abdülhamit, Abdülhamid’in Valileri-Osmanlı Vilayet İdaresi 1895-
1908, Klasik Yayınları, İstanbul 2007.
Mc Dowel, David, Modern Kürt Tarihi, Doruk Yayınları, İstanbul 2004.
Ortaylı, İlber, Türkiye Teşkilât ve İdare Tarihi, Cedit Neşriyat, Ankara 2008.
……………, İmparatorluğun En Uzun Yüzyılı, Timaş Yayınları, İstanbul 2010.
Seyitdanlıoğlu, Mehmet, “Yerel Yönetim Metinleri (VI): 1871 Vilayet
Nizâmnâmesi ve Getirdikleri”, Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, Eylül
1996, S.5/5, s.89-103.
Tekdal, Danyal, II.Abdülhamid Döneminde Bitlis Vilayeti (İdarî ve Sosyal Yapı),
Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (Basılmamış Doktora
Tezi), Denizli 2018.
Tönük, Vecihi, Türkiye’de İdari Teşkilatın Tarihi Gelişimi ve Bugünkü Durumu,
İçişleri Bakanlığı Yayını, Ankara 1945.
Türkmen, Zekeriya, Vilayât-ı Şarkiye (Doğu Anadolu Vilayetleri) Islahat
Müfettişliği (1913-1914), TTK. Yayınları, Ankara 2006.
Vatan Memleket İlaveleri “1952-1953 Bitlis İlavesi”, 1953.
Yalçın, Osman, Siirt-Bitlis, Özyürek Yayınları, İstanbul 1952.

519
Ekler

Ek 1: BOA. Y.PRK.A. 10/101 29 Z 1313 (12 Mayıs 1896) Erzurum, Van, Bitlis, Diyarbakır, Mamu-
ratülaziz ve Sivas vilayetlerinde uygulanmak üzere hazırlanan Islahat Lâyihası’nın ilk sayfası.

520
Ek 2: BOA. A.DVN. MKL. 13/27, 29 Ra 1293 (24 Nisan 1876) Matbu İdare-i Nevahi
Nizamnamesi. (Belge orijinal tarihi 30 Ra 1293).

521
Ek 3: BOA. Y.PRK. ASK. 116/21, 11 C 1314 (17 Kasım 1896). Bitlis’te Islahat Lâyihası gereği yapılan çalışmala-
rın konu konu aktarıldığı Bitlis Valisi Ömer tarafından gönderilmiş 13 Kasım 1896 tarihli şifreli telgraf sureti.

522
Ek 4: BOA. Y.PRK.UM. 36/37, 08 Ca 1314 (15 Ekim 1896). Müfettiş Şâkir Paşa’nın, Bitlis
vilayetinde Islahat Lâyihası’nın tatbikine başlandığına dair gönderdiği telgraf sureti.

523
Ek 5: BOA. DH. TMIK.S. 3/9, 16 C 1314 (22 Kasım 1896) Müfettiş Şâkir Paşa’nın,
Bitlis vilayetinin mülkî ve idarî teşkilatına ait teftiş raporu.

524
Ek 6: BOA. MF. MKT. 302/15, 29 B 1313 (15 Ocak 1896) 1896 yılı itibariyle Bitlis
vilayetinde irade gereğince yeni teşkil edilen nahiye isimleri ile nüfus miktarları.

525
 BİTLİS’TEN AMERİKA’YA ERMENİ GÖÇÜ VE AMERİKA’DA
ERMENİ DİASPORASININ FAALİYETLERİ (1878-1915)

ARMENIAN MIGRATION FROM BITLIS TO THE UNITED

STATES OF AMERICA AND ACTIVITIES OF THE ARMENIAN
DIASPORA IN THE UNITED STATES OF AMERICA (1878-1915)

Prof. Dr. Selim Hilmi ÖZKAN

Yıldız Teknik Üniversitesi
Eğitim Fakültesi, shilmi@yildiz.edu.tr

Giriş

Ermeniler tarihi süreç içerisinde Kafkaslar, İran ve Anadolu’nun çeşitli bölgelerinde dağınık şekilde
yaşamışlardır. Roma, Bizans, Selçuklu ve Osmanlı dönemlerine şahit olan Ermeniler, bu süreçte en
rahat ettikleri dönem Selçuklu ve Osmanlı hakimiyeti dönemleridir. Bilhassa Osmanlı hâkimiyetin-
de yaşadıkları dönemde hem dini hem de siyasi özerkliğe sahip olmuşlardı. Bunda Osmanlı devleti-
nin takip ettiği “millet sistemi” politikasının payı büyüktür. Fakat zaman içerisinde Papalık ve Fener
Rum Patrikliği Ermeni kilisesi üzerinde tahakküm kurmak istedi. Bilhassa Fransa ve İngiltere’nin
çalışmaları sonucu bir kısım Ermeni Protestan ve Katolik mezhebine geçti. Bu durum karşısında
Ermeni Patrikliği Ermenilerin daha önce olduğu gibi kendi mezhebi üzerine kalması için direndi.
Osmanlı yönetim de patriklik gibi düşünüyordu. Hem Patrikhane hem Osmanlı yönetimi bu alanda
çalışma yaptıysa da bunda tam anlamı ile muvaffak olamadılar.

Netice itibarıyla XIX. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Ermeni toplumu kendi benliklerini korumak
için milliyetçilik ipine sarıldı[1]. Bu durum beraberinde başka sorunları getirdi. Şimdilik konumuz sı-
nırları dışında kalan bu alana girmeyeceğiz. Osmanlı toplumu ile Ermenilerin arasına giren üçüncü
şahıslar iki toplum arasındaki büyünün bozulmasına neden oldu. Dış baskıların artması, huzur or-
tamının ortadan kalkması ve iki toplumun birbirine olan güvenlerinin sarsılması sonucu Ermeniler

1 Nedim İpek, “Anadolu’dan Amerika’ya Ermeni Göçü”, Osmanlı Tarihi Araştırma ve Uygulama Merkezi Dergisi(OTAM), S.
6, Ankara, 1995, s. 257.

527
başta Amerika Birleşik Devletleri olmak üzere yurtdışına göç etmeye başladılar. Yapılan araştırma-
lara göre Amerika’ya göç eden Ermenilerin sayısının 50.000’e kadar ulaştığı ifade edilmektedir. Me-
sela Çiçek’in tespitlerine göre 1899-1914 yılları arasında 51.950 Ermeni, Amerika’ya göç etmiştir.
1899 öncesi ve 1914 sonrası göç edenleri de dikkate aldığımız zaman Amerika’ya göç eden Ermeni
sayısının 70.000’e ulaştığını ifade edebiliriz[2].

Bu çalışmada genel bir göç olgusundan daha çok, Ermenilerin genelde yurtdışına özelde ise Ameri-
ka Birleşik Devletlerine göç etme nedenleri birinci elden kaynaklara dayalı olarak ortaya konmaya
çalışılacaktır. Siyasi olaylara girmeden Arşiv kaynaklarına yansıdığı şekli ile göçün nedenleri ve so-
nuçları tartışılacaktır. Arşiv belgelerindeki bilgiler dönemin kaynakları, seyahatnameler ve hatıra-
lara yansımaları ile birlikte daha sonra ortaya konan çalışmalardaki bilgiler ışığında karşılaştırmalı
olarak incelenecektir. Konunun sınırları ise XIX. yüzyıldaki Bitlis vilayet sınırlarını kapsamaktadır.
Bu bağlamda Bitlis’in 1879 yılında Vilayet merkezi olması ile birlikte merkez kaza olan Bitlis ile
birlikte Siirt, Muş ve Genç sancakları, sancağın kazaları olan Ahlat, Hizan ve Mutki’de konumuzun
sınırları kapsamındadır. Fakat daha çok Bitlis şehir merkezi konunun çekirdeğini oluşturacaktır.
Bitlis şehri, Bitlis sancağı ve vilayetin yönetim merkezidir. Bu dönemde Bitlis Sancağı; merkez kaza,
Ahlat, Hizan ve Mutki kazalarından, Muş Sancağı; merkez kaza, Malazgirt, Bulanık, Varto ve Sason
kazalarından, Siirt Sancağı; merkez kaza, Eruh, Pervari, Şirvan ve Garzan kazalarından, bir diğer
sancak olan Genç ise merkez kaza, Capakcur ve Kulp kazalarından oluşmaktadır. Ermeniler, Bitlis
vilayetinin yukarıda zikrettiğimiz yerleşim birimleri ile köylerin hemen hemen tamamına dağılmış
bir şekilde yaşamaktaydılar[3]. Bitlis’ten Amerika’ya Ermeni göç olgusu işenirken daha önceki yapı-
lan birçok göç çalışmaları incelenmiştir. Tekrara düşmemek için bu çalışmada daha önceki araştır-
malarda ele alınan konulara fazla girilmemiştir. Sadece Bitlis özelinde Ermeni göçü ve bazı münferit
konular üzerinde durulmuştur.

Bitlis’in Osmanlı Hâkimiyetine Geçişi: Bitlis’in

İdari ve Toplumsal Yapısı

Bitlis şehri miladi 641 yılında Hz. Ömer döneminde İslam egemenliğine girmiştir. Selçukluların böl-
geye egemen olması ise 1047 yıllarındadır. 1071 Malazgirt savaşı sonrası Anadolu’da ilerleyen Sel-
çuklu Türkleri 1085 yıllarında Bitlis ve çevresinde tam hâkimiyeti kurmuşlardır. Yavuz Sultan Selim
Çaldıran seferi dönüşünde bölgeye gelerek bölgenin Osmanlı hâkimiyetine girmesini sağladı. Bun-
da İdris-i Bitlisi’nin de gayretleri vardır. Osmanlıların bölgede tam egemenlik kurması Kanuni’nin
1534 Irak seferi sırasındadır. Bitlis bu tarihten sonra Erzurum Eyaleti Muş sancağına bağlı bir kaza
statüsünde idare edilmiştir. XIX. yüzyılın sonlarına doğru Osmanlı idari yapısındaki değişiklikler
ile birlikte Bitlis 1879 yılında Siirt, Muş ve Genç sancakları ile birlikte Vilayet hüviyetine kavuş-
muştur. Vilayet merkezi olan Bitlis sancağı merkez kaza, Ahlat, Hizan ve Mutki kazalarından mey-
dana gelmekteydi[4]. Osmanlı Devleti egemen olduğu coğrafyanın etnik, dini, kültürel ve sosyolojik
yapısının her zaman korunmasından yana olmuştur. Bu nedenle Osmanlı Devleti Bitlis ve çevresine
de egemen olduktan sonra bölgenin toplumsal yapısı üzerinde oynama yapmamıştır. Bunun doğal
bir sonucu XIX. yüzyılın sonlarına doğru Ermenilerin yoğun şekilde yaşadıkları yerlerin başında da

2 Ahmet Akter, Tehcir Öncesinde Anadolu’dan Amerika’ya Ermeni Göçü, IQ Kültür Sanat Yayıncılık, İstanbul, 2007, s.
24vd; Kemal Çiçek, “Türk-Amerikan İlişkilerinde Ermeni Diasporasının Önemi”, http://www.ermenisorunu .gen.tr/turkce/
makaleler/makale63.html. Erişim: 24 Mayıs 2010.
3 Kasım Ertaş, “1915’ten Önce Bitlis Vilayetinde Ermeniler ve Vilayetin İdari Hayatındaki Konumları”, Şırnak Üniversitesi
İlahiyat Fakültesi Dergisi, C. VIII, S. 16, (2017/1), s. 79.
4 Bitlis Vilayet Salnamesi, H. 1310, s. 133.

528
Bitlis ve çevresi gelmekteydi. Fakat 19. yüzyıla gelindiğinde Bitlis şehir merkezinin hem mahalle sa-
yısında hem de mahallelerin demografik yapısında büyük bir değişiklik söz konusudur. 16. yüzyılın
ortalarında 26 olan mahalle sayısının 4’e düştüğü görülmektedir. Bunlar; Hersan, Kızıl Mescid, Taş
ve Zeydan mahalleleridir. Mahallelerin demografik yapısındaki değişime gelince, 16. ve 17. yüzyılda
Müslümanlar ile Ermeniler farklı mahallelerde ikamet ederken 19. yüzyılda Müslümanlar ile Er-
menilerin aynı mahallelerde ikamet ettikleri görülmektedir. Bitlis merkez kazasındaki Ermenilerin
şehir merkezinin dışında, merkez kazaya bağlı Güzeldere ve Tatik nahiyeleri ile bu nahiyelere bağlı
köylerde yoğun olarak yasadıklarını ifade edebiliriz[5]. Müslümanlar ile aynı mekânı kullanan Erme-
niler, Anadolu’nun diğer yerlerinde olduğu gibi Bitlis ve çevresinin de iktisadi, sosyal ve kültürel
kalkınmasına katkıda bulunmuşlardır.

Bitlis Ermenileri ve Amerika’ya Göç Etme Nedenleri

XIX. yüzyılın sonlarında resmi kayıtlara göre Bitlis’in toplam nüfusu 351.640 kişidir. Bu konuda çok
fazlı rakamlar olmakla birlikte konumuzun sınırlılığı açısından en genel çizgileri ile nüfus durumunu
vermekle yetineceğiz. Bu nüfustan 237.392’si Müslüman, 103.715’i Ermeni, 10.533’ü de diğer olarak
kayda geçmiştir. 1895 tarihli bir arşiv kaydına göre, tahriri yapılamayan aşiretlerin ve kabilelerin
nüfusu hariç, Osmanlı Devleti’nin nüfusu 17.704.984’dür. Bunun 13.000.000 (% 75.12)’u Müslüman,
873.693 (% 4.93)’ü Ermeni’dir. Ülke nüfusuna oranla %5 civarında olan Ermeni nüfusu vilâyet-i
sitte kapsamında bölgesel olarak ise %17 civarındadır. Yer yer bu rakam %25-30’lara kadar çık-
maktadır. Bitlis vilayet genelinde ise %35-40 civarındadır. Ermeni kaynakların verdiği bilgilere göre
20. yüzyılın başında Bitlis vilayeti 681 yerleşim birimine dağılmış, 510 kilise, 161 manastır ve 207
eğitim kurumuna sahip, yoğun bir Ermeni nüfusunu barındırmaktadır[6]. Fakat Ermeniler Osmanlı
coğrafyasının hiç bir yerinde çoğunluğu oluşturmamaktadırlar. Bu tarihi gerçeğe rağmen Ermeniler
çoğunlukta yaşadıkları yerlerde hâkimiyeti ellerinde bulundurmak için çeşitli faaliyetlere giriştiler.
İsteklerini elde edemeyeceğini anlayınca da yurt dışına göç etmeyi en kısa yol olarak görmüşlerdir.
Ermenilerin başta Amerika Birleşik Devletleri olmak üzere yurt dışına gitmek istemelerinde birçok
neden vardır. İpek’e göre ise Ermenilerin Amerika’ya göç etmeleri üç grupta toplanmaktadır.

Birincisi Amerikalı misyonerlerin çalışmaları sonucu 1840’lı yıllardan sonra göç edenler. Bu gruptan
bir kısmı tekrar geri gelerek Ermeniler arasında milliyetçilik fikirlerinin yayılmasında etkili olmuş-
lardır. İkincisi ise küçük tüccar ve esnaflar. Bunlarda yeni kıtadaki insan gücüne olan ihtiyaç sonra-
sı misyonerlerin tazyiki ve daha önce buralara gidenlerin anlatımları sonucu yeni bir hayat kurma
amacıyla göç etmişlerdir. Üçüncü grupta ise isyanlar sonrası istediğini elde edemeyen çete liderleri
ve isyanlara katılanlardır[7]. Bu gruptakilerin göç etme nedenlerinin en temel argümanı ise Hamidiye
Alaylarının kurulması ve II. Abdülhamit’in çalışmalarının etkisidir. Çünkü bölge üzerinde oynanmak
istenen oyunları zamanında fark eden II. Abdülhamit, muhtemel bir isyan sırasında bölgenin Müslü-
man halkını Ermeni çetelerinden korumak amacı ile Hamidiye Alayları’nı kurdu. Hamidiye Alaylarının
kurulmuş olması uzun süredir hazırlık içerisinde olan Ermenilerin planlarını alt üst etti. Çünkü Erme-
niler Doğu Anadolu’da bir isyan yapmak için uzun süredir bir hazırlık içerisinde idiler. Bunun için de
Ermeniler 1891 tarihinden itibaren Hamidiye Alaylarının kaldırılması için istekte bulunmuşlardır[8].

5 Kasım Ertaş, “19. Yüzyılda Bitlis’te Ermeniler ve Toplumsal Hayattaki Konumları”, Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, C.
16, S. 60, s. 221.
6 Ertaş, a.g.m., s. 79.
7 İpek, a.g.m., s. 260.
8 BOA, DH.TMIK.M.., 143/15-18; Hasan Babacan, Ermeni Sorunu Üzerine Makaleler, Afyon Kocatepe Üniversitesi Yayın-
ları, Afyonkarahisar, 2007, s. 24.

529
Bitlis Ermenileri de yukarıda saymış olduğumuz gerekçeler çerçevesinde Amerika Birleşik Devletle-
ri’ne göç etmişlerdir. Bitlis Ermenilerinin bir kısmının firaren yurtdışı ve Amerika’ya göç ettiklerini
görüyoruz. Firaren ve pasaportsuz olarak yurtdışına ve Amerika Birleşik Devletlerin giden Erme-
nilerin dışında birçok Ermeni de kendi istekleri ile Amerika’ya göç etmek için müracaatta bulun-
muştur. Tabii ki araştırmamızın çeşitli yerlerinde ifade ettiğimiz gibi misyonerlerin faaliyetleri de
Ermenilerin göç etme istekleri üzerine etkili olmuştur. İncelemiş olduğumuz bazı belgelerden anlı-
yoruz ki misyonerlerin çalışmalarından Ermeni ileri gelenleri rahatsız olmuşlardır. Çünkü bu kim-
seler -ileride ortaya çıkabilecek olumsuzlukları sezmiş olmalılar ki- daha Ermeni isyanın başlangıç
aşamasında dersaadete gönderdikleri telgraflar ile rahatsızlıklarını dile getirmişlerdir[9].

Başta Amerikalı misyonerler olmak üzere Katolik ve Protestan misyonerler bölgede yaşayan Erme-
niler ile her zaman yakından ilgilenme ihtiyacı duymuşlardır. Mesela İstanbul Ermeni patrikhanesi
12 Nisan 1897 tarihinde Bitlis Ermeni murahhasahanesine teslim edilmek ve Bitlis’te yaşayan fakir
Hristiyanlara dağıtılmak üzere Amerikalı misyonerlere çeşitli elbiseler göndermişlerdir (Bkz. Tablo
1)[10]. Bu elbiselerin bir kısmı Amerikan misyonerleri tarafından özellikle Bitlis Taş ve Hersan Mahal-
lesi ile Gölyanı ve Ahlat kazası yetimlerinden olup İzmir Alman yetimhanesinde yaşayan Protestan
Ermenilere dağıtılmak üzere İzmir’e gönderilmiştir[11]. Mesela bu ilginin bir tezahürü olarak İngilte-
re’nin Bitlis viskonsolu 1903 yılı içerisinde Bitlis’te bulunan Ermeni manastırına defaatle gelerek
buradaki çocuklara verilmek üzere 15 lira yardımda bulunmuştur[12]. Benzer şekilde 19 Eylül 1904
tarihinde Muş’a giden Amerikan konsolosu buradan Diyarbakır’a geçmiş buradan da Bitlis Ameri-
kan mektebi muallimi Kolber ile tekrar Bitlis’e dönmüştür[13].

Osmanlı yönetimi Amerikalı misyonerlerden rahatsızlığını çoğu zaman dile getirmiştir. Bunlardan
bir kısmı da sınır dışı edilmişlerdir. Bitlis’te misyoner olarak görev yapan Knapp ailesi fertlerinden[14]
George Perkins Knapp tehcir edilmeden önce Ağustos 1915 tarihinde sorgu sırasında öldüğü iddiası
ile Amerika ile Osmanlı yönetimi arasında sorun olmuştur. Knapp Diyarbakır’a götürülürken bölge-
de yaygın olana salgın hastalık sonuzu ölmüştür. Fakat Amerikan yönetimi Osmanlı yönetimine 15
Eylül 1915 tarihinde sözlü nota vererek Osmanlı yönetimini bu ölümden sorumlu tutmuştur. Daha
sonraki yazışmalardan da anlıyoruz ki Amerikalılarca Knapp’ın ölümü salgın hastalık sonucu değil,
jandarmaların işkencesi veya zor şartlar altında seyahet ettirmeleri sonucu geçekleşmiştir. Çünkü
Osmanlı yönetiminin gerekli adımları atmadığı iddiasındadır. Bunun için de bu kişilerin sorgulan-
ması ve cezalandırılması için defaatle girişimlerde bulunmuştur. Osmanlı hükümetinin bu işin üze-
rine gitmediği gerekçesiyle 7 Nisan 1920 tarihinde tekrar sözlü bir nota vermiştir[15].

Tablo 1: Dersaadette Ermeni Patrikhanesinden Bitlis’teki Hristiyanlara dağıtılmak üzere Amerikalı

misyonerlere gönderilen elbiseleri gösteren cetvel[16]
Nazuş Gömlek Don İçlik Gecelik Salta Yelek Çocuk Elbisesi Sagu Pantolon Bulga
581 466 297 325 46 44 296 309 92 77 98

Misyonerlerin çalışmalarının göç üzerinde etkisi ile birlikte Amerika Birleşik Devletlerine göç eden
Ermenilerin temel argümanı buralarda daha rahat bir yaşam sürebileceklerine olan inançlarıdır.

9 BOA, HR.SFR.1…, 112/4.

10 BOA, DH.TMIK.M.., 31/63-1, 2.
11 BOA, DH.TMIK.M.., 40/20.
12 BOA, DH.TMIK.M.., 148/8 (11 Ağustos 1903).
13 BOA, Y..PRK.UM.., 71/9.
14 Merril D. Peterson, “Starving Armenians”: America and the Armenian Genocide, 1915-1930 and after,
Univesity of Virginia Press, USA, 2004, s. 21.
15 BOA, HR.İD.., 1666/64, 65, 66, 67, 68.
16 BOA, DH.TMIK.M.., 31/63-1.

530
Bazı Ermenilerin ise eşlerinin daha önce Amerika’ya göç etmelerinden dolayı eşinin yanına git-
mek arzusuyla bilhassa Ermeni kadınların göç için başvurduklarını görüyoruz. Bunlara da zorluk
çıkarılmadan izin verilmiştir[17]. Amerika’ya göç etmek için müracaat eden Ermenilerin bazen hangi
mezhebe mensup oldukları da not olarak düşülmüştür. Kadim Ermeni mezhebine mensup olanlar
ise sadece Ermeni cemaatinden falan kişi şeklinde belgelerde zikredilmiştir. Belgelere yansıdığı ka-
darıyla Bitlis’te yaşayan Ermenilerden kendi kadim cemaatleri dışında daha çok Proteston ve Ka-
tolik cemaatine mensup olanların göç etmek için müracaatta bulunduklarını görüyoruz. Amerika’ya
göç etmek için müracaat eden Ermenilerin yurtdışına çıkışlarına, üzerlerinde herhangi bir emlak ve
göçlerine mani bir durumları yoksa fotoğrafları alındıktan ve ülkeye tekrar dönmeyeceklerine dair
mukavelename imzalatıldıktan sonra genelde izin verilmiştir. Göç etmek için müracaat edenlerin
Osmanlı tabiiyetinden de çıkacakları da kendilerine ifade edilmiştir.

Amerika’ya göç etmek isteyenlerin daha çok ailesi ile birlikte gitmek istediklerini görüyoruz. Bundan
şunu anlıyoruz ki ailesi ile gitmek isteyenlerin bir daha Osmanlı sınırlarına dönmemek üzere gitmek
istemektedirler. Çünkü 12 Ekim 1896 tarihinde Ermenilerin yurtdışına gitme sebeplerini araştırmak
üzere kurulan komisyonun kararı ve 18 Ekim 1896 tarihinde Meclis-i Vükelâda Ermenilerin çeşitli
nedenlerle yurt dışına göç etmelerinin sebepleri üzerine yapılan araştırma sonucu; Ermenilerin yurt
dışına göç ettikten sonra bir daha Osmanlı sınırların dönmeyeceklerine dair kefil bırakmak şartı ve
patrikhaneden alacakları bir belgeye göre göçlerine müsaade edileceği, bunun dışında ticaret mak-
sadı ile ailesiz gidenlerin bu uygulamanın dışında tutulacağı ve gidecek Ermenilerin fotoğraf ve eş-
kâlleri de kayıt altına alınacağı kararlaştırılmıştır[18].

Bazı belgelerde aileden kaç fert ile gideceklerine dair bilgiler de mevcuttur. Mesele Bitlis Zeydan ma-
hallesinden Avakim veled-i Serkis[19] ile Kızıl Mescid mahallesi ahalisinden İsrail veled-i Begos’un[20]
ailelerinden yedi kişi ile birlikte Amerika’ya göç etmek için müracaatta bulunduğu ve bunların da
göçüne mani bir durum olmadığı için Amerika’ya göçlerine izin verildiği bilgisi mevcuttur. Ameri-
ka’ya gitmek için müracaat edenlerin bir kısmının bu fikirlerinden daha gitmeden vazgeçtiklerini
görüyoruz. Mesela bunlardan Siron veled-i Ağaçan Amerika’ya gitmekten vaz geçmiş ve pişmanlığı-
nı ifade ederek 13 Ocak 1903 tarihli arzuhali ile tekrar Osmanlı tabiiyetine dönmek için müracaatta
bulunmuştur. Yapılan tahkikat sonrası bu ve buna benzer olanların tekrar Osmanlı tabiiyetine kabul
edildiklerini görüyoruz. Çünkü göç edeceklerin Osmanlı tabiiyetini terk etmeleri mecbur olmayıp
bunun idari bir tedbir olarak uygulandığını anlıyoruz[21].

Göç eden Ermenilerin geride bıraktıkları emlak ve mülkleri büyük sorun teşkil etmiştir. İzinle terk-i
tabiiyet ile gidenlerin gitmeden önce üzerlerinde mal ve arazi olmadığı tespit edilmiştir. Fakat ka-
çak(firaren) yollardan Amerika’ya gidenlerin durumları daha sonraki yıllarda sorun teşkil etmiştir.
Mesela 13 Mayıs 1903 tarihinde dokuz sene önce kaçak yollardan Amerika’ya giden Agop veled-i
Bidros’un yeğeni amcasının validesinin vefatı sonrası evindeki 240 şamdan, 175 mum ve özel eş-
yaların kendisine verilmesi ile müracaatta bulunmuştur. Fakat bu şekilde ülkeyi terk edenlerin Os-
manlı vatandaşlığından çıkıp çıkmayacağı konusu netlik kazanmadığı için bu konuda tereddütte
düşülmüştür. Bu eşyaların ne olacağı konusunda dâhiliye nezaretinden görüş istenmiştir. Osmanlı
yönetimi Osmanlı tabiiyetinden çıkanların veya kaçak yollardan gidenlerin emlak-ı metrukelerini
muhafaza altına almıştır. Terk-i tabiiyet ile gideceklerin üzerlerindeki mal durumlarını sorgulama
amacı da daha sonra çıkabilecek sorunları önlemek içindir. Bunu vilayetler ile dâhiliye nezareti ara-

17 BOA, DH.TMIK.M.., 252/8-3; BOA, DH.TMIK.M.., 255/32-5; BOA, DH.TMIK.M.., 255/32-3; BOA, DH.TMIK.M., 255/32-6.
18 BOA, Y.PRK.BŞK., 48/27; BOA, İ.DH, 1340/1314/Ca-46; BOA, Y..PRK.TKM, 48/48; BOA, MV, 89/61.
19 BOA, DH.TMIK.M.., 205/8.
20 BOA, HR.TH.., 301/73.
21 BOA, DH.TMIK.M.., 137/35.

531
sındaki yazışmalardan anlıyoruz. Buna rağmen kaçak yollardan gidenlerin malları daha sonraki dö-
nemlerde sorun olmaya devam edecektir[22]. Bu durumu göze alan hükümet 13 Mayıs 1903 tarihinde
Erzurum, Bitlis, Sivas, Mamuretülaziz, Diyarbakır, Van, Ankara, Adana, Halep ve Hüdavendigar vi-
layetlerine yazmış olduğu bir yazıda Amerika ve diğer ülkelere firaren giden Ermenilerin mallarının
tespitini istemektedir[23]. Aslında 31 Aralık 1896 tarihinden itibaren Amerika ve diğer ülkeler giden-
lerin iki ay içerisinde dönmedikleri takdirde Osmanlı tabiiyetinden çıkacaklarına dair kanun olsa da
bunun uygulaması konusunda tereddütler ortaya çıkmıştır[24]. Defter-i Hakan-i nezareti tarafından
dâhiliye nezaretine yazılan 20 Aralık 1904 tarihli yazıdan anlıyoruz ki Amerika’ya gittikten sonra
kendine tanınan süre içerisinde dönmeyip Osmanlı vatandaşlığından çıkarılan Ermenilerin malları-
nın veresesine intikali boşta kalan arazisinin de devlete geçeceği ifade edilmiştir[25].

Tablo 2: Bitlis’ten Amerika’ya Göç Etmek İçin Müracaat Eden Ermeniler

Adı ve Lakabı Mezhebi Yıl
Siron veled-i Ağaçan1 31 Ağustos 1902
Karakin veled-i Serkis2 Protestan 22 Haziran 1902
Vartan veled-i Ağaçan3 Protestan 11 Haziran 1903
Haçik veled-i Hakop4 9 Şubat 1904
Haçik veled-i Hakop b.Kelos 9 Şubat 1904
Haçik veled-i Hakop b. Vertan 9 Şubat 1904
İsrail veled-i Begos5 14 Nisan 1904
Arşak veled-i Manuk6 Protestan 17 Nisan 1904
Sine Kerim veled-i Mayak7 Protestan 14 Haziran 1904
Nubar bint-i Ohannes ve Kızı Hay-
14 Haziran 1904
akanos bint-i Aleksan8
Dikran veled-i Ağyab9 25 Aralık 1904
Georges veled-i İsrail10 Protestan 26 Aralık 1904
Ariş veled-i Mosis11 Protestan 31 Aralık 1904
Osib veled-i Karican12 Protestan 1 Ocak 1905
Moşih veled-i Haçik13 Katolik 6 Mayıs 1905
Haruf veled-i Karabet14 18 Temmuz 1905
Selvi bint-i Isbator (Oğlu Dikran ve kızı
19 Ağustos 1905
Paşva ile birlikte) 15
Avakim veled-i Serkis16 3 Eylül 1905
Apriyan veled-i Kariçan17 8 Ocak 1906
Karabet veled-i Tevrik18 8 Ocak 1906
Fıstık bint-i Parsih19 26 Nisan 1906
Oseb veled-i Karabet20 Protestan 13 Ekim 1906
Mıgırdıç veled-i Melik21 26 Ekim 1906
Dikran veled-i Simon22 Protestan 9 Aralık 1906
Miran veled-i Bagdasar23 12 Ağustos 1907
Armu ve Ailesi24 12 Ağustos 1907
Marta bint-i Vartan25 12 Ağustos 1907
Ağvatı bint-i Vartan26 28 Kasım 1907
Tekvan ile Mahdumu Bidros27 28 Kasım 1907
Simon veled-i Vartan29 28 Kasım 1907
Yaldız bint-i Melkon30 28 Kasım 1907
Manoşak bint-i İbratan31 28 Kasım 1907
Kazası/Mahallesi
Kızıl Mescid M. (Bitlis)
Kızıl Mescid M. (Bitlis)
Kızıl Mescid M. (Bitlis)
Hersan M. (Bitlis)
Hersan M. (Bitlis)
Hersan M. (Bitlis)
Kızıl Mescid M. (Bitlis)
Hersan M. (Bitlis)
Hersan M. (Bitlis)
Hersan M. (Bitlis)
Zeydan M. (Bitlis)
Hersn M. (Bitlis)
Zeydan M. (Bitlis)
Kızıl Mescid M. (Bitlis)
Hersan M. (Bitlis)
Hersan M. (Bitlis)
Hersn M. (Bitlis)
Zeydan M. (Bitlis)
Hersan M. (Bitlis)
Taş M. (Bitlis)
Hersan M. (Bitlis)
Zeydan M. (Bitlis)
Kızıl Mescid M. (Bitlis)
Hersan M. (Bitlis)
Baş M. (Muş Sancağı)
Çakar M. ( Muş Sancağı)
Kızıl Mescid M. (Bitlis)
Kızıl Mescid M. (Bitlis)
Gölyanı K28. (Bitlis)
Kızıl Mescid M. (Bitlis)
Hakif K. (Bitlis)
Gölyanı K. (Bitlis)

22 BOA, DH.TMIK.M.., 143/15-1, 4.

23 BOA, DH.TMIK.M.., 143/15-5.
24 BOA, DH.TMIK.M.., 143/15-13.
25 BOA, DH.TMIK.M.., 143/15-15, 17.

532
Osmanlı Yönetimi’nin Göçü Önleme Çabaları

Ermenilerin yurt dışına gitmeye başlamaları Osmanlı Devletini endişelendirmiştir. Bu endişenin

nedeni göç eden Ermenilerin tekrar Amerikan pasaportu ile geri döneceği ve yurt dışında Osmanlı
imajını sarsacağı düşüncesidir. Tabiî ki Anadolu’dan göçen nüfusun meydana getireceği üretim ve
vergi kaybını da buna eklemek gerekir[26]. Bunun için de yurt dışına giden Ermenilerin gitme neden-
lerini araştırmak için bir komisyon kuruldu. Bu komisyon başkanlığına da 12 Ekim 1896 tarihinde
İntihab-ı Memurîn Komisyonu Reisi Hüseyin Hamdi Bey iki bin kuruş maaş ile atanmıştır[27]. Erme-
nilerin çeşitli nedenlerle yurt dışına göç etmeleri 18 Ekim 1896 tarihinde Meclis-i Vükelâda da gö-
rüşülmüştür. Buna göre Ermenilerin yurt dışına göç ettikten sonra bir daha Osmanlı sınırların dön-
meyeceklerine dair kefil bırakmak şartı ve patrikhaneden alacakları belgeye göre göçlerine müsaade
edileceği ifade edilmiştir. Bunun dışında ticaret maksadı ile ailesiz gidenler bu uygulamanın dışında
tutulmuş ve gidecek Ermenilerin fotoğraf ve eşkâlleri de kayıt altına alınması kararlaştırılmıştır[28].
Kaçak olarak gidenlerin ise 31 Aralık 1896 tarihinden itibaren iki ay içerisinde dönmedikleri takdir-
de Osmanlı tabiiyetinden çıkacaklarına dair bir de kanun çıkarılmıştır[29].

Yurtdışına göç eden Ermenilerin çeşitli şekilde propaganda faaliyetlerinde bulunacağını veya çeşitli
nedenlerle tekrar Osmanlı topraklarına gelerek tedhiş faaliyetlerine katılacağını fark eden Osman-
lı yöneticileri, başta İstanbul olmak üzere çeşitli yerlerde çıkabilecek isyan hareketleri karşısında,
tedbir olarak Erzurum, Diyarbakır, Van, Bitlis, Trabzon ve Sivas gibi vilayetlere çekmiş olduğu telg-
raflar ile Ermenilerin yurtdışına göç edenlerin miktarlarını bildirmesi[30] ve çıkaracakları isyanlar
konusunda da tedbirli olmalarını istemiştir. Tüm bu tedbirlere rağmen yurtdışına Ermeni göçü ön-
lenememiştir. Ermenilerin yurtdışına göç etmelerinin önlenememesinin nedenleri arasında Osmanlı
Devleti’nin tavizkar ve ihmalkâr tutumunu da sayabiliriz. Mesela 2 Şubat 1910 tarihinde Muş mu-
tasarrıflığı, çekmiş olduğu telgrafta bölgedeki jandarma kuvvetlerinin azlığından bahsetmektedir.
Çünkü buradaki kuvvetlerden bir kısmı İran hududuna bir kısmı da Diyarbakır’a aktarılmıştır[31].

Amerika’ya Göç Eden Bitlis Ermenilerinin Buradaki Faaliyetleri ve

Geri Dönme Çabaları

Yurt dışına giden diğer Ermeniler gibi Amerika Birleşik Devletleri’ne de giden Ermenilerin bir kısmı
geri gelmek için gayret içerisine girmişlerdir. Amerika’ya gidenlerin bir kısmı Amerikan vatandaşı
olur olmaz geri gelme teşebbüsüne girişmişleridir. Geri gelen Ermenilerin birçoğu geri döndükleri
zaman bir takım şekavet ve fesad olaylarına karıştıkları için devlet bunların geri dönmelerine sıcak
bakmamıştır. Çünkü 1830 tarihli Türk-Amerikan Ticari Antlaşmasına göre Amerikan vatandaşları
Türk mahkemelerinde muhakeme edilemiyorlardı. Osmanlı tabiiyetini terk ettikten sonra Amerikan
vatandaşı olan bu Ermeniler de böylece rahatça ülke içerisinde tedhiş olaylarını yönlendirebilecek-
lerdi[32]. Amerikan vatandaşlığına geçen Ermeniler, Marsilya konsolosluğundan veya İskenderiye ye-
rel idaresinden aldıkları vize ile bir Amerikalı sıfatıyla Osmanlı sınırlarına rahatça girebiliyorlardı.
Bunlardan bir kısmının da İran üzerinden Osmanlı sınırlarına girmek için teşebbüste bulundukla-

26 BOA, HR.SYS, 2860/80 (5 Kasım 1896).

27 BOA, Y.PRK.BŞK., 48/27; BOA, İ.DH, 1340/1314/Ca-46; BOA, Y..PRK.TKM, 48/48.
28 BOA, MV, 89/61.
29 BOA, DH.TMIK.M.., 143/15-13.
30 BOA, Y..PRK.BŞK, 56/106.
31 BOA, DH.MUİ, 44/-2/20.
32 İpek, a.g.m. s. 264.

533
rını görmekteyiz[33]. Mesela 26 Temmuz ve 24 Ağustos 1894 tarihlerinde Trabzon, Van, Bitlis, Erzu-
rum, Musul, Bağdat, Diyarbakır, Sivas, Ankara, Aydın ve Mamuratülaziz(Elazığ) vilayetlerine çekilen
bir telgrafta birçok Ermeni’nin İran ve Rusya hududundan Osmanlı topraklarına girdikleri ifade ile
bunların girişlerine müsaade edilmemesi ve girenlerin sayılarının bildirilmesi istenmektedir. Fakat
sınırdan girenler hakkında belgelerde net bir rakam bulunmamaktadır[34]. Mesela 3 Ağustos 1894
tarihinden önce Erzurum vilayetine çekilen bir telgraf ile daha önce Rusya’ya göç eden 3900 Er-
meni’nin Rusya ve İran üzerinden Van ve Trabzon yolu aracılığı ile tekrar Osmanlı sınırlarına gi-
recekleri tespit edildiği için bunların girişlerine asla izin verilmemesi istenmektedir[35]. 30 Temmuz
1894 tarihinde Trabzon, Van ve Erzurum vilayetlerine çekilen telgraf ile daha önce yurt dışına göçen
Ermenilerin Rusya ve İran hudutlarından Osmanlı sınırlarına girmek istemeleri üzerine Ermenilerin
sınırdan kesinlikle içeri alınmaması ve pasaport verilmemesi emredilmektedir[36]. Devlet yurt dışına
çıktıktan sonra ticaret gibi çeşitli bahaneler ile geri gelmek isteyenlerin ancak kendi işleri ile iştigal
edeceklerini teminat altına aldıktan sonra müsaade etmiştir[37].

Amerikan vatandaşı olarak geri dönen Ermeniler rahat bir şekilde ülkenin güven ve asayişini sar-
sıcı ve yıkıcı faaliyetlere iştirak ediyorlardı. Dolayısıyla, Osmanlı yönetimi bunlardan tabii olarak
kaygılanmakta ve kuşkulanmaktaydı. Bu nedenle Osmanlı Devleti, tabiiyet değiştirenleri yeniden
tebaalığa kabul etmemek suretiyle sorunu çözmeye çalışmıştır. Söz konusu tehlikeyi önlemek iste-
yen Osmanlı hükumeti, ABD Hariciye Nezaretine verdiği notayla, ABD pasaportlu Ermenilerin geri
dönüşlerinin Montroe doktrinine aykırı olduğunu ve bunların Türkiye’ye sokulmayacaklarını bil-
dirdi. Fakat buna rağmen ABD Hariciye Nazırı, 24 Ağustos 1893 tarihli cevabı notasında Montroe
doktrininin yalnız Güney Amerika’yı ABD aleyhine vuku bulacak bir Avrupa nüfuzundan korumak
maksadıyla olduğu, Ermeni göçü meselesinde aynı kanunun tatbikinin söz konusu olmadığı, ABD
uyrukları arasında fark bulunmadığı, bir Amerikan vatandaşının Osmanlı topraklarında ikamet et-
mek hakkından yoksun bırakılamayacağını bildirmiştir[38]. Bu cevap her zaman olduğu gibi ABD’nin
çifte standart uygulamalarına da güzel bir örnektir.

Sonuç ve Değerlendirme

Ermenilerin Bitlis şehrinin kurulduğu yıllardan itibaren burada yaşadıkları kaynaklarda geçmek-
tedir. Bölgenin Osmanlı egemenliğine geçmesinden sonra Ermenilerin sosyal, iktisadi, siyasi, dini
ve diğer yaşam alanlarında çok fazla bir değişiklik yaşanmamıştır. Tam aksine Ermeniler toplum-
sal alanda Müslümanlar ile birlikte şehrin iktisadi, idari, siyasi ve sosyal kalkınmasına katkı sağla-
mışlardır. Fakat 19. yüzyılın sonlarına doğru artan misyonerlik çalışmaları sonucu Osmanlı sınırla-
rında yaşayan Ermeniler ile Müslümanların arasına husumet girmiştir. Bazı devletler ileri giderek
Ermenileri Osmanlı Devleti ve toplumuna karşı kışkırtmışlardır. Bu kışkırtmalar sonrası Osmanlı
egemenliğinde yaşayan Ermenilerden bir kısmı başta Amerika Birleşik Devletleri ve Rusya olmak
üzere yabancı ülkelere göç etmişlerdir. Amerika Birleşik Devletlerine göç edenlerden bir kısmının
Amerikan vatandaşlığını kazandıktan sonra tekrar yaşadıkları coğrafyaya bir Amerikalı gibi gelerek
kanunsuz işlere bulaştıklarına şahit oluyoruz. Bu kişiler şekavet olaylarına bilerek karıştıktan sonra
da Amerikan vatandaşlarına tanınan ayrıcalıklardan yararlanmak için çaba içerisine girmişleridir.

33 BOA, İ..HUS, 1326/R-20.

34 BOA, A.MKT.MHM, 532/29; BOA, DH.MKT, 274/73.
35 BOA, A.MKT.MHM, 532/29.
36 BOA, A.MKT.MHM, 532/29 (3 Ağustos 1894).
37 BOA, A.MKT.MHM, 532/29 (7 Aralık 1894).
38 İpek, a.g.m., s. 265.

534
Kaynakça

Arşiv Kaynakları
Bitlis Vilayet Salnamesi, H. 1310.
BOA, A.MKT.MHM, 532/29.
BOA, DH.MKT, 274/73.
BOA, DH.MUİ, 44/-2/20.
BOA, DH.TMIK.M.., 31/63, 40/20, 128/14, 132/48, 137/35, 143/15, 147/74, 148/8, 162/31; 168/20,
188/37; 189/19; 200/81, 204/8, 205/8, 213/42, 213/43, 223/5, 232/19, 233/47, 252/8, 255/32.
BOA, HR.İD.., 1666/64, 65, 66, 67, 68.
BOA, HR.SFR.1…, 112/4.
BOA, HR.SYS, 2860/80.
BOA, HR.TH.., 298/45, 301/73, 304/41, 312/78, 92, 115, 322/105, 339/116.
BOA, İ..HUS, 1326/R-20.
BOA, İ.DH, 1340/1314/Ca-46.
BOA, MV, 89/61.
BOA, Y..PRK.BŞK, 48/27; 56/106.
BOA, Y..PRK.TKM, 48/48.
BOA, Y..PRK.UM.., 71/9.

Diğer Kaynaklar
Akter, Ahmet, Tehcir Öncesinde Anadolu’dan Amerika’ya Ermeni Göçü, IQ Kültür Sanat Yayıncılık,
İstanbul, 2007.
Babacan, Hasan, Ermeni Sorunu Üzerine Makaleler, Afyon Kocatepe Üniversitesi Yayınları, Afyon-
karahisar, 2007.
Çiçek, Kemal, “Türk-Amerikan İlişkilerinde Ermeni Diasporasının Önemi”, http://www.ermenisoru-
nu .gen.tr/turkce/makaleler/makale63.html. Erişim: 24 Mayıs 2010.
Ertaş, Kasım, “19. Yüzyılda Bitlis’te Ermeniler ve Toplumsal Hayattaki Konumları”, Elektronik Sos-
yal Bilimler Dergisi, C. 16, S. 60, ss. 217-233.
Ertaş, Kasım, “1915’ten Önce Bitlis Vilayetinde Ermeniler ve Vilayetin İdari Hayatındaki Konumla-
rı”, Şırnak Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, C. VIII, S. 16, (2017/1), ss. 77-99.
Peterson, Merril D., “Starving Armenians”: America and the Armenian Genocide, 1915-1930 and
after, Univesity of Virginia Press, USA, 2004.
İpek, Nedim, “Anadolu’dan Amerika’ya Ermeni Göçü”, Osmanlı Tarihi Araştırma ve Uygulama Mer-
kezi Dergisi(OTAM), S. 6, Ankara, 1995, ss. 257-280.

535
 ERMENİLERCE BİTLİS VİLAYETİNDE YAPILAN ZULÜM
VE KATLİAMLARIN ŞEKİL VE YÖNTEMLERİ

Prof. Dr. Osman AKANDERE

Necmettin Erbakan Üniversitesi
oakandere@konya.edu.tr

Giriş

Türk tarihinin önemli meselelerinden birisi yakın dönemdeki Türk-Ermeni ilişkileridir. Bilindiği üze-
re Ermeniler, Osmanlı Devleti’ne tabii olarak asırlarca huzur içerisinde yaşamışlar, pek çok önemli
mevkilerde de görevler ifa etmişlerdir. Hatta Osmanlı’ya sadakatlerinden dolayıdır ki kendilerine Mil-
let-i Sadıka da denilmiştir. Fakat sadık millet diye tanımlanan Ermeniler[1], XVIII ve XIX. yüzyıllarda
dünyada meydana gelen köklü değişikliklerinde etkisiyle bağımsız bir devlet olma yolunda faaliyet-
lere başlamışlar, Osmanlı Devleti’ne karşı isyan hareketlerine girişmişlerdir. Özellikle Fransız İhtilâ-
liyle ortaya çıkan milliyetçilik akımı Osmanlı gayrimüslim tebaasında bağımsızlık yönünde fikirlerin
oluşumunda oldukça etkili olmuştur. Ermeniler Doğu Anadolu’da bir Ermeni Devleti kurma yönün-
de çalışmalar başlatmışlardır. Bundan sonraki süreçte Ermeni meselesi Rusya tarafından 3 Mart
1878’de Ayastefanos Antlaşması ile siyasî gündeme sokulmuştur. Rusya’nın Ermenilerin hamiliğine
soyunması İngiltere ve Fransa gibi devletleri de harekete geçirmiş ve nihayetinde 13 Temmuz 1878’de
Berlin Antlaşması ile Ermeni meselesi uluslararası bir hüviyet kazanmıştır. Böylece Rusya’nın ya-
nında İngiltere ve Fransa gibi devletlerde Ermenilerin hamiliğini elde etmiş, bu durum ilgili devlet-
ler tarafından Osmanlı Devleti’nin iç işlerine karışma noktasında bir fırsat olarak telakki edilmiştir.
Nitekim bir takım gerekçeler ileri sürülerek her fırsatta Ermeniler üzerinden Osmanlı Devleti’nin
iç işlerine karışılmıştır. Ayrıca bu devletler, Ermenileri, para ve silah noktasında da destekleyerek

1 Ermeniler ifadesi bundan sonrada sık sık kullanılacaktır. Burada belirtilmelidir ki Ermeniler denilirken bütün bir millet
değil, devlet aleyhine faaliyet yürütüp isyana kalkışanlar, çetecilik faaliyetlerinde bulunanlar kastedilmektedir. Bütün bir
milleti katliamların sorumlusu olarak değerlendirmek doğru bir yaklaşım tarzı değildir; suçun şahsiliği ilkesine de uygun
düşmez. O sebepledir ki aşağıda sık sık kullanılacak olan Ermeniler ifadesinden çetecilik faaliyetlerinde bulunanlar an-
laşılmalıdır. Zira Osmanlı’ya bağlı ya da Ermenilerin faaliyetlerini onaylamayan da pek çok Ermeni vardı.

537
kışkırtmışlar, Osmanlı’ya karşı isyan etmeleri hususunda cesaretlendirmişlerdir[2]. İngiltere, Fransa
ve Rusya gibi büyük devletler tarafından desteklenen Ermeniler, Vilayet-i Sitte de bir Büyük Erme-
nistan oluşturma yönündeki çabalarını hızlandırmışlar, bu maksatla da cemiyet, teşkilat ve çeteler
vücuda getirmişlerdir. Ermeniler, Hınçak, Ramgavar ve Taşnak Sütyun gibi komiteler teşkil etmek
suretiyle Büyük Ermenistan idealine ulaşmak için Osmanlı Devleti hudutları içerisinde katliamlara
başlamışlardır. Özellikle de I. Dünya Savaşı ve Millî Mücadele döneminde Anadolu’nun pek çok yerin-
de masum Müslüman-Türk halkını katletmişlerdir. Bu çalışmada Bitlis vilayetine bağlı Muş Sancağı
ve kazalarında Ermenilerin Türklere uyguladıkları katliamların yöntemleri üzerinde durulacaktır.

Zulüm ve Katliamların Şekil ve Yöntemleri

Birinci Dünya Savaşı yıllarında Rusya’nın Doğu vilayetlerimizden bir kısmını işgal ettiği bilinmekte-
dir. Bitlis vilayeti ve bu vilayete bağlı Muş Sancağı da Rus işgaline maruz kalmıştır. Nitekim bu işgal
sürecinde Ermeni ve Rusların Muş sancağı merkezi başta olmak üzere, Malazgirt, Bulanık, Hizan
gibi kazalarında ve bu kazalara bağlı köy ve mahallelerde Türk ve Müslüman ahaliyi yok etmek ama-
cıyla yağma ve katliamlara girişmişlerdir.

Rus işgalleri ile hızla artan ve işgal altındaki yerlerde yaşanan bu zulüm ve katliamlar sürecinde
Ermeniler ve Rus askerleri, akla gelebilecek insanlık dışı bütün zulüm ve katliam yöntemlerini de-
nemişlerdir. Nitekim köyleri ateşe vererek insanları samanlığa doldurup canlı canlı yakmışlar, bazı
çocuk ve erkeklerin kol ve bacaklarını kesip canlı ateşe atmışlar, kız çocukları ve kadınlara tecavüz
etmişler, hastaları dipçiklerle öldürmüşler, insanların üzerinden atla geçip kılıçtan geçirmişler, mu-
hacirlerin üzerinde şarapnel patlatmışlar, mal sahiplerinin mallarını ellerinden zorla alıp, verme-
yenleri ölünceye kadar dövmüşler ve hapse mahkûm etmişler, ayrıca bazı yerlerdeki camileri kilise-
ye çevirmişlerdir[3]. Yine Ermeniler Taşnaksutyun, Hınçakyan ve Arminak cemiyetlerince kurdukları
birçok çeteyle Bitlis ve civarında zulüm ve katliamlar yapmışlardır.

Bölgede Müslüman kızların bekâretlerini izale etmişler, birçok hamile kadınların karınlarını bıçakla
yırtarak yavrularını çıkarıp öldürmüşler; birçok kadınların memelerini, dudaklarını burun ve kulak-
larını kesip öldürmüşler, ahalinin gözlerini kızmış şişlerle çıkarıp, bir hayli işkenceden sonra öldür-
müşler, küçük küçük çocukları anne ve babalarının gözleri önünde sıcak su içinde kaynatıp anne ve
babalarına yedirdikten sonra onları da öldürmüşler, yer altında İslam hanelerine açtıkları lağımlar
vasıtasıyla İslam hanelerini bombalamışlardır[4].

Bir Kurban Bayramı günü Müslüman ahalinin camide ve bayramlaşmada bulundukları sırada, aha-
liyi esir almışlar, görülmemiş vahşet ve katliam yapmışlar, üç yaşından on yaşına kadar olan çocuk-
ları kolları bağlı olarak beraberlerinde gezdirdikten sonra ot yığını üzerine oturtup üzerlerine gaz-
yağı döküp yakmışlardır. Ermenilerce Bitlis vilayetinde yapılan zulüm ve katliamlar envai şekilde
gerçekleştirilmiştir. Nitekim Bitlis ve civarında birçok kadınların derisi yüzülerek ağaçlara asılmış,
erkeklerin diri diri, gözleri oyulup ağaçlara bağlanarak nişan alınmış, çocuklar yarılarından kesilmiş,
bütün kadın ve kızlara tecavüzle, erkek, kadın, çocuk tek nüfus kalmayıncaya kadar herkes katle-

2 Ergünöz Akçora, Van ve Çevresinde Ermeni İsyanları (1896-1916), Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı Yay., İstanbul 1994,
s. XV; Ramazan Tosun, “Ermeni Meselesinin Ortaya Çıkışı ve Mahiyeti”, Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Der-
gisi, S:14, Güz-2004, s. 144-151; Özcan Mert, “Osmanlı İdaresinde Ermeniler”, İstanbul Üniversitesi Atatürk İlkeleri ve
İnkılâp Tarihi Enstitüsü Dergisi Yakın Dönem Türkiye Araştırmaları, Y: 2/2003, S: 3, s. 150-154.
3 Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslar’da ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi I (1916-1918), Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel
Müdürlüğü Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı yayını, Ankara 1995, s belge No: 11, s. 118-119
4 Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslar’da ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi, s.199.

538
dilmiş, başları kesilmiş, memeleri kopartılmış, yarı kesilmiş çocuklar analarının kucaklarına uza-
tılmıştır. Rus askerleri ve Ermeni çetecilerin Bitlis merkezinde ve civarında gerçekleştirdiği zulüm
ve katliamlardan bir kısmı da şöyle gerçekleştirilmiştir: Ermeniler ve Rus askerleri girdikleri köyleri
servetinden, canından, malından, ırzından ve mukaddesatından mahrum olarak harabe bir halde
bırakmışlar, her şeyi yağmalamış, ziraat aletlerini bile imha etmişler, kuru araziden başka bir şey
bırakmamışlardı Ele geçirdikleri erkekleri katletmişler, süngü ile gözlerini parçalamışlar, insanları
koyun boğazlar gibi kesmişler, cesetleri kuyulamışlar, tüyler ürperten eza, cefa ve işkence yapmış-
lardı. Yedi yaşından başlayarak kız ve kadınların namusuna ilişilmemiş kimse bırakmamışlar ve bu
kadınların çoğu korkudan vefat etmişlerdir.

Köylerin kabristanlarını yıkmışlar, camilerini tahrip etmişler, minberi yıktıktan sonra ahır yapmış-
lar, pislik içinde bırakmışlar, yine camilerin minberlerini yıkarak kiliseye çevirmişler ve minareye
çan takmışlardır. Yine Ermeni çetecileri ile Rus askerlerinin Bitlis vilayeti havalisinde yaptıkları me-
zalimleri, bu katliam ve mezalimden kurtulanların anlattıklarına göre şöyleydi:

Rus kuvvetleriyle birleşen “insan kasabı” Ermeniler, girdikleri yerleri “selhane gibi cesetlerden ge-
çilmez halde” bırakmışlar; paraları, kıymetli şeyleri tamamen işkenceyle yağmalamış, bütün varlık-
ları talan etmişlerdi. İslamiyet’e yaptıkları küfürlerle, hakaretlerle camii ve medreseleri ateşlemiş,
İslâmları katletmekten büyük zevk almışlardı. Ahalinin silahlarını toplayıp, burun ve kulaklarını,
bacaklarını, kafalarını kesmiş, karınlarını yarmış, kılıçtan geçirmişler, hayvan biçimi parçalamış,
çocukları diri diri ateşe atmış, kılıçlarını daha dilleri dönmeyen çocuklarla, ayak atamayan ihtiyar-
lara indirip kaldırmaktan pek zevk almışlardı.

Bazılarının derilerini tulum çıkarmışlar, kesik kafaları süngülere takmışlar, bazılarını da kütük
üstünde doğramışlardı. İnsanları kuyulara doldurmuşlar, kadınları ve çocukları tandır damlarına
doldurup yakmışlar, enkazın altında kalanlar günlerce inleyerek telef olmuşlardır. Gene kadın ve
çocukları damlara doldurup yakmışlardır. Kadınlara lisana gelmeyecek tecavüzlerde bulunmuşlar,
zorla götürmek istedikleri kız ve kadınlardan gitmemek için direnenleri vahşi surette katletmişler-
dir. Kimisinin butlarını yarıp içine pislik doldurmuşlar; memeleri, burunları kesilmiş ve her nasılsa
kurtulmayı başarmış kadınlar çırılçıplak edilmişlerdi ve gelinceye kadar telef oluyorlardı. Çocuklar
karlar üzerinde ölüme terk edilmiş insanlar açlıktan ölmüşlerdi.”[5]

Yaşadıkları topraklarda Müslümanlardan asırlarca iyilik ve insaniyet gören Ermeniler, Birinci Dünya
Savaşı yıllarında Rusların işgal ettiği bütün vilayetlerde onlarla birlikte Müslüman halkı yok etme
kararı alarak insanlık dışı zulüm, mezalim ve katliamlarda bulunmuşlardı. Ermeni mezalim ve kat-
liamlarının yoğun olarak yaşandığı vilayetlerden birisi de Bitlis’ti. Gerek Bitlis ‘te ve gerekse bu vi-
layetin bir sancağı olan Muş’ta Ermeniler akla hayale gelmeyecek yöntemlerle masum ve günahsız
kadın, çoluk, çocuk ve ihtiyarları katletmişlerdir.

Ermenilerin o kadar kin ve nefret dolu olarak hareket ettiklerini Bitlis ve Muş civarında bulunan
Mübarek İslâm büyüklerinin mezarlarını, camileri ve tekkeleri tahrip etmelerinden anlamaktayız.
Camilerimiz, mescit ve türbeler yakılmış, yıkılmış ve pisletilmiştir. Katlettikleri masum ahalinin
malını ve değerli ziynet eşyaları ve paralarını da işkencelerle almışlardır. Milyonlarla ifade edilen
nakit paranın yanı sıra onca değerli ziynet eşyalarını da almışlardı. Bilhassa ele geçirdikleri köy,
kasaba ve hatta Bitlis ve Muş gibi şehir merkezlerinde Müslüman kadın ve kızlara tecavüz ederek
onları kirletmişler, büyük bir kısmını yanlarında götürmüşler, götüremedikleri kadın ve kızların da

5 Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslar’da ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi, s.199.

539
kafalarını keserek, saçlarından hanelerin önüne asmışlardı. Akla hayale gelmedik ve anlatılmayacak
yöntemlerle tecavüze maruz kalan kadın ve kızlarımız hatta yedi sekiz yaşlarındaki kız çocukları
tecavüzlerin tesiriyle ölmüşlerdi. Neredeyse namusuna ilişilmeyen kadın kalmamıştı[6].

Ermenilerin uyguladıkları korkunç vahşete dayanamayan çocuklu ve ihtiyar kadınlardan aklını kay-
beden ve intihara mecbur olanların sayısı hayli fazladır. Çok sayıda çocuk kırbaçların ve çizmelerin
altında ezilerek ölmüştür. Ermeni çetecileri ve Rus askerleri tarafından öldürülen Müslüman ahali
adeta ot öbekleri misali üst üste yığılarak yakılmış, hatta diri diri yakılmışlardır. Yine birçok yerde
kadın ve kızları ayırarak, erkek ve çocukları tezek yığınları içinde yakmışlardır.

Çocukları süngü uçlarına takarak öldürmüşlerdir. Esir aldıkları asker ve ahaliyi aç ve susuz bırak-
mışlardır. Açlığa ve susuzluğa dayanamayan başta hasta ve yaralılar olmak üzere çocuk, kadın, ihti-
yarlarlar adeta kurumuş ağaç dallarına dönerek susuzluktan ve açlıktan ölmüşlerdir. Ermeni zulüm
ve katliamlarını yaşamak zorunda kalmış olan pek çok çocuk korkudan yürekleri patlayıp ölmüştür.
Öyle ki bir yaşındaki bir çocuğun parmağındaki altın yüzüğü almak için, kız çocuğunun parmaklarını
kesip götürecek kadar insanlıktan çıkmışlardır.

Ermeni zulüm ve katliamlarından kadın ve kızlarını korumak isteyen Müslüman halk, bacalarda, ze-
min altındaki zahire kuyularında, dağlardaki mağaralarda ve dere içlerinde, kuyularda gizlenmişler-
dir. Yine Ermeniler yakıp yıktıkları pek çok köyün kabristanlarını yıkmışlar, mezarları tahrip etmiş-
lerdir. Ermeniler Bitlis ve Muş civarındaki katliamlarında girdikleri her köy ve mahallelerde yaşayan
Müslüman ahalinin büyük bir kısmını kılıçtan geçirmişlerdi. Özellikle din adamlarını buldurarak
envai işkence ve zulümlerle katlediyorlardı. Din adamalarını öldürmelerindeki maksatlar Müslüman
halkı tahrik ederek ülke içinde bir ihtilale, kargaşaya sebep olmaktı.

Yaptıkları her vahşette İslamiyet’e küfürler ediyorlar, Yaşasın Ermenistan, kahrolsun Osmanlılar di-
yerek katliamlar yapıyorlardı[7]. Ermeniler ve Ruslar tarafından Bitlis ve Muş havalisinde çok sayıda
camii, tekke, medrese ve mektep yakılıp yıkılarak tahrip edilmiştir. Bu çerçeve de 16 civarında camii
tahrip edilerek, yakılmış yıkılmıştır. Hatuniyye Camii gibi camilerde minareleri yıkılarak tavla yani
ahır yapılmıştır. Ayrıca 3 tekke, 4 ziyaretgâh, 4 medrese, 5 mektep, 2 han, 4 resmi daire binası 6 Polis
karakolu, 6 depo, 3 hamam ve 2 depoyu yakıp, yıkarak tahrik etmişlerdir[8].

Katliamlarında sık sık başvurdukları bir yöntem de seçtikleri hamile kadınların karınlarını delerek,
çocuklarını çıkarıyorlar ve onları havalara atarak nişan alıyorlardı. Bütün insanların hatta hayvan-
ların bile hayâ edeceği bir şekilde kız ve kadınları erkeklerin önünde soyarak tecavüz ediyorlar ve
sonra da karınlarını yırtıyorlar, mahrem yerlerine tüfeklerini sokuyorlardı. Henüz çocuk yaşlarında-
ki kız çocuklarına da tasallut ediyorlar, onların namuslarını kirletiyorlardı.

Bu tecavüz edilen ve katledilen çocuklar arasında on yaşına gelmemiş yüzlerce kız çocuğu bulunu-
yordu. Irza tecavüz ve çocukları öldürme ve parçalama konusunda Ermeniler Ruslardan daha fazla
kötülük yapıyorlardı. Rus askerleri de Ermenilerden geri durmayarak, göz oymak, burun kesmek,
kadınların memelerini süngülemek gibi vahşetler sergilemişlerdir.

6 Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslar’da ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi, s.238.

7 Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslar’da ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi, s.254-255.
8 Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslar’da ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi, s.230-231.

540
Bitlis Vilayet’inde Ermenilerce Yapılan Katliam Çeşitleri

Yakmak Suretiyle Gerçekleştirilen Katliamlar

Ermeniler, Büyük Ermenistan hayali ile gerek I. Dünya Savaşı gerekse de Millî Mücadele döneminde
Anadolu’nun pek çok yerinde büyük bir vahşete sebep olmuşlar, masum Müslüman-Türk halkını
tandırlara atmak ve gazyağı ile yakmak suretiyle şehit etmişlerdir. Örneğin 25 Ekim 1914 tarihin-
de Ruslar ve Ermeni çeteciler “Saray kazasının Mirkeho karyesi ahalisini ya’ni zükur ve inâs ve
çocukları bütün tezek içerisine gaz dökerek bunları kâmilen ihrâk emişler ve yine 7 Ocak 1915
tarihinde Yamanyurd karyesiyle, Heretil ve Bilecik karyesinde zükûr ve inâsı kâmilen hanelerinde
yakmışlardır. Ve yine 31 Aralık 1915’de Muş’un tahliyesi esnasında Azakiplur nahiyesinin Örü-
ma(n) karyesindeki zükur, inas ve çocuklar ihrak edilmiş”tir.

Ermenilerin masum Türk ve Müslüman halkını yakarak öldürmelerine dair 4 Mart 1915 tarihli bir
belgede de şunlar anlatılmaktadır[9]:

“Van ve Bitlis’in işgali esnasında Ermeni çeteciler tarafından İslâm ahaliye yapılan zulümler hakkın-
da Mardin Mutasarrıflığı tarafından yapılan tahkikata göre mezâlimden kurtulanların ifadelerinde ,
Ermeni ve Rus çetelerinin, teslim olmak isteyen ahali, çoluk ve çocukları feci surette kesip parçala-
dıkları, teslim olmuş olan köylerdeki ahaliyi katlettikleri, çocuklar da dahil ahâliyi ekmek yapımında
kullanılan ve tandır tâbir olunan fırınlarda yaktıkları ve Vanlı komiteci Aramek’in çetesi tarafından,
yetmiş seksen hanelik bir köy ahalisinin teslim olmalarına rağmen tamamen katlettikleri..”

Hizan kazasının Horos karyesi, Uçum nahiyesine bağlı Nurs ve Avnik, End mezra-i End yaylası, Hirit
karyesi, Kulpik(Gülpik) karyesi, Hakif nahiyesine bağlı Korsu(h) ve Sükur karyeleri ve Hizan’ın mer-
kezi Karasu’da Ermeni ve Rusların yaptıkları dehşetli mezalimden kurtulabilenlerin ifadelerine göre:

“Ermeniler tarafından birçok kadınların derisi yüzülerek ağaçlara asılmış, erkeklerin diri diri göz-
leri oyulup ağaçlara bağlanarak nişan alınmış, çocuklar yarılarından kesilmiş, bütün kadın ve kız-
lara tecavüzle, erkek, kadın, çocuk tek nüfus kalmayıncaya kadar herkes katledilmiş, başlar ke-
silmiş memeleri koparılmış, yarı kesilmiş çocuklar analarının kucaklarına uzatılmıştı. Aralarında
Bediü’z-zaman Said-i Kürdi’nin de bulunduğu Uçum nahiyesi köyleri reislerinden teslim olmala-
rını istemişlerdi. Cemhanı ve Gayda tekkeleri, içlerinde ne kadar aceze-i nisvan ve çoluk çocuk ve
ihtiyarlar var ise cümlesi yakılmış, Karasu Hükümet Konağı yakılmış, Kürt mezaliminden şikâyet
eden Ermeniler, emsalleriyle kıyaslanmayacak vahşetde bulunmuşlar, girdikleri köylerde emval
ve eşya namına bir şey koymamışlar, öldürdüklerinin insan şeklinden çıkarılmış na’şlarını bırak-
mışlardı ve köyler adeta insan na’şından yapılmıştı.”[10]

Yine Dâhiliye Nezareti Emniyyet-i Umumiye Müdüriyetine gönderilen bir yazıda Ermenilerin zulüm
ve katliamları şöyle anlatılıyor:

“Hizan kazâsının Hirit İslâm karyesi ahalisindeniz. Bitlis’in Simek nahiyesinden ilerleyen düşman,
sabahın sâ-at üç dört raddelerinde karyemize hücum etdi. Kuvvetin altmış kadarı Rus Kazakı,
mütebâkisi piyâde ile civar köylerden iltihâk etmiş Ermeniler idi. Karyeye girer girmez evlere ateş
verdiler. Biz köyden kaçmış idik. Tutabildikleri erkekleri katlettiler. Kadın, kız ve çoluk-çocukları

9 İsmet Binark, Ermenilerin Türklere Yaptıkları Mezalim ve Soykırımın Arşiv Belgeleri, TBMM Kültür, Sanat ve Yayın
Kurulu Yayını, Ankara 2007, s. 52.
10 Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslar ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi, s.188-189.

541
bir mahalle doldurdular. Akşama doğru düşman girdiği Simek nahiyesine doğru çekiliyordu. Kalan
Ermeni ve Rus piyadelerinden bir kısmı ateş etmeğe başladılar ve ancak bir çocuk kurtulabildi.
Mütebâkilerin kâffesini mah u telef ettiler. Emval ve eşya namına hiç bir şey bırakmayarak cüm-
lesi alıp gittiler. İşte uzaktan gördüklerimiz bunlar olduğunu ve gelen çocuğu istiçvâb ederek bu
surette işittiğimizi ma’a’l- kasen arz eyleriz.”[11]

Rusların Bitlis ve Muş’u işgal etmelerinden sonra bu iki şehir arasında ikamet etmekte olan aşiret-
ler de Ermeni katliamına maruz kalmışlardır. Huyut Aşireti reisi Nuh Bey’in ifadesinden anlaşıl-
dığına göre katliam sırasında Dirhas, Kolusık (Kilisik), Tehsmir, Zigak, Varişhah (Varthah), Üçtav,
Zirket, Nok, Marnik, Kürd, Habuban (Habiban), Avzit (Avzut), Kotni, Pav, Çapkis, Ağdad, Sipannan
(Sipanuk), Sospert, Til, Yekmal, Norgah köyleri Ermeniler tarafından yakılmıştır. Aynı şekilde Adil-
cevaz’ın Armudlu Köyü’nden Haydaranlı aşireti reisi Hüseyin bin Süleyman ile Asyak kabilesi reisi
Yüzbaşı Hamza Ağa’nın ifadelerinden, Haydaranlı aşiretinin bulunduğu altı yüz köyün Ermenilerce
harabeye çevrildiği anlaşılmıştır. Adilcevaz’ın Kalaiçi Mahallesi’nden Ali bin Derviş, Sadık Çavuş
ve Mahmud, verdikleri ifadelerde Ermenilerin Rus Kazak askerleri ile birlikte mahalleyi ateşe ver-
diklerini anlatmışlardır[12]. Bitlis Vilayeti Muş Sancağı Azakpur Nahiyesi’ne tâbi Bardik karyesinden
Abdullah bin Şebab’ın verdiği ifâdesi şöyle kayıtlara geçmiştir;

“18 Şubat 1916‟da Rusların köyümüze yaklaşdığı gelen muhâcirlerin ve askerlerin ifâdelerinden
anlaşıldı. Herkes canını kurtarmak içün köyden kaçdı. Köyümüzden benimle berâber Ömer bin
Şebab, Tâhir, Memi bin Cevher, Şeyh Mehmed ve birâderi Molla Yusuf, kâin birâderi Molla Ahmed,
ailelerimizi çıkardıkdan sonra biraz eşya alıp sabaha yakın çıkmak istedikse de sabahleyin elli
altmış Kazak, köyümüze girdiler. Bizim teslim feryâdlarımıza kulak virmeyerek ateş etmeğe baş-
ladılar. Ben köyün yanında bulunan ağaçlar ve çalılıklar arasına gizlenerek ölümümü bekledim.
Göremediler. Köyde hicret idemeyen aceze ile berâber arkadaşlarımı öldürdüler.

Berâberlerinde bir kaç yük de gaz yağı var idi. Bir kaç saat içerisinde köyü yakarak def„ olup git-
diler. Ben ertesi gece ağaçlıkdan çıkdım ve kendimi Huyut‟a attım. Çoluk çocuğumu bitab-ı gâib
etdim. İki ay aradıkdan sonra bulabildimse de sekiz nüfûsdan ancak üç kişi kalmışdı. İki küçük
çocuğumu yollarda terketmişlerdi. Diğer ihtiyâr vâlidem ve bir birâderimle birâderimin çocuğu aç-
lıkdan, sefâletden, hastalıkdan ölmüşlerdi.”[13]

Ermenilerin Müslüman ahaliyi cami ve tekkelere doldurarak yaktıklarına ilişkin Bitlis vilayeti bün-
yesinde cereyan etmiş olan facialar da mevcuttur. Nitekim konuyla ilgili bir anlatımda şunlar dile
getirilmekteydi: “Bunların hepsi Bitlis vak’ası karşısında ve bu manzara önünde hepsini unutur. Bu
fecayi’ hâtıra geldikçe vücûdlar lerze-nâk olur.Şubat on dokuz gecesi, sâ’at on buçuk’da başlayıp
top, tüfenk tarakaları uykuda bulunan ahalinin daha ziyade kuvve-i ma’neviyye-yi kırıyordu. Feryâd
u figan âsmana dayanıyordu(…) bundan bi’l-istifâde Mutki tarikiyle firâr etdiğini, firarından evvel
aceze çoluk ve kadınların ihtiyarelerini Şeyh’ulkarîb denilen tekyeye doldurup ihrak olunduklarını
ekser kadınlar memelerinden mecruh ve memeleri kesilerek salbedildiğini, vâlidesi mecruh meme-
deki bir çocuğun, sokakda validesinin memesini emmekte olduğunu re’yü’lan müşâhede eylemişdir.
Bu miyânda câmi’lerin tavla halinde ifrâğâ ve tekyelerin ele’l-husûs Küfrevi hazretlerinin merkad-i
mübareki ber-heva olunmuş, ulemadan Şeyh Abdülgaffar Efendi’nin kafasının derisi soyulmuş…”[14]

11 Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslar ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi, s.192.

12 Yılmaz Karadeniz, Bitlis ve Muş’ta Ermeni Mezalimi(1913-1919), Yeni Türkiye, Sayı: 60, Yıl 2014, s. 11.
13 Yılmaz Karadeniz, “Muş Sancağı’nda Ermeni Mezalimi(1915-1918), History Studies, Ortadoğu Özel Sayısı, İst. 2010, s.193.
14 Binark, Ermenilerin Türklere Yaptıkları mezalim ve Soykırım’ın Arşiv Belgeleri, s. 157-158.

542
Ermeniler Müslüman ahaliyi katletmekle kalmayıp işgal ettikleri, yakıp yıktıkları köy ve mahalleler
de bulunan cami ve tekkeleri de yakmışlardır. Nitekim Hizan’da bulunan Cemhanı Tekkesi ile bölge-
de çok bilinen ve tanınan Gayda Tekkesini yakmışlardır. Gayda Tekkesinin yakılması ilgili Dâhiliye
Nezareti Emniyet-i Umumiye Müdürlüğüne yazılan bir şikâyet dilekçesinde şöyle anlatılmaktaydı:

“Gayda tekkesi, bir düzün ortasında olan ufacık bir tepenin üzerindedir. Tekkenin yüz kadar odası
bulunuyordu. Burada akşam ve sabahları yüzlerce, binlerce fukara ve gelip geçen misafir bu oda-
larda ağırlanarak ihtiyaçları giderilirdi. Tahminen Mart başları idi Bitlis’in Simek köyünden gelen
kuvvetlerle Reşadiye’den gelen Van kuvveti Hizan sınırındaki Cemhanı tekkesini alt üst etmiş,
yaktıktan sonra birleşerek Gayda üzerine geliyorlardı. Akşam olduğundan ortalık kararmıştı. Saat
tahminen akşam sekiz civarında idi. Gayda’ya hücum ettiler(…)Tekkeye ilk hücumu yapan asıl kuv-
vet altmış kişiydi. Bu kuvvetler ermeni ve Rus piyadelerinden oluşmuş, Aram Paşa komutasında
bulunuyorlardı. Orada bulunan ikmal jandarmaları biraz silahla karşılık verdilerse de başarı elde
edemediklerinden oradan ayrıldılar. Bu canavarlar tekkeye girdiler. Ne kadar çaresiz insan, çoluk
çocuk, ihtiyar var ise hepsini bir araya topladılar. Saat yirmi otuz civarlarında idi. Büyük bir ateşin
yükselmekte olduğu görüldü. Tekke içerisindeki bütün adamlar uyuyorlardı. Bizler de bir saat me-
safedeki tepelerde bulunuyorduk. Tekke yanarken düşman kuvvetleri o civarlarda bulunan bütün
köylere yayılarak ne kadar insan ellerine geçirdilerse hepsini kılıçtan geçirdiler, İşte Ermenilerin
ve Rusların sergiledikleri mezalim. Bunlar insanı parçalamaktan, çoluk çocuk öldürmekten, diri
diri gözlerini oymaktan ve ateşte yakmaktan utanmadıkları gibi, din uğruna da her türlü hakareti
yapıyorlardı. Gayda tekkesini ve tekkede bulunanları bu şekilde yakmışlardı”[15].

Bitlis Vilayeti ve Muş Sancağı’nda Ermenilerin Müslüman halka karşı yaptıkları katliamlar sırasında
tahrip edilerek kullanılamaz hale getirilen cami sayısı on altı olarak kayıtlara geçmiştir. Bazı camiler
ise hayvan barınağına çevrilmiştir. Gökmeydan, Kirafiye, Gazi Bekye ve Şerifiyye medreseleri tahrip
edilmiştir. Tüccar Han’ı ve Aşağı Kal’a Hamza Han’ı tamamıyla tahrip edilmiştir. Şeyh Emin Efendi
ve Şeyh İbadullah Bedehşani tekkeleri harabeye çevrilmiştir. Gökmeydan, Kızılmescid, Çarşubaşı ve
Hersan İbtidai mektepleri ile Marmut Sultani mektebi harap edilerek kullanılamaz hale getirilmiştir.
Arap, Alemdar, Safer Bey, Diyadin, Şorpınar ve Hatuniyye köprüleri tahrip edilmiştir. Zeydan, Çarşı,
Kurupınar, Saparkur, Kömüs ve Zeydan Karakolhaneleri yakılarak tahrip edilmiştir.

Süngü, Bıçak, Balta vb. Kesici Aletler Kullanmak Suretiyle Gerçek-

leştirilen Katliamlar
Ermenilerin katliam girişimleri I. Dünya Savaşı esnasında hız kazanmıştır; fakat öncesinde de Ana-
dolu’da pek çok katliam girişiminde bulunmuşlardır. Ermeniler, büyük devletlerinde yardımıyla ba-
ğımsız devletlerini ortaya çıkarabilmek için Osmanlı’nın ortadan kalkması gerektiği fikri üzerinde
yoğunlaşmışlar, bunu gerçekleştirmek için de Osmanlı’nın öz unsuru olan Müslüman-Türk nüfus
üzerinde planlı bir şekilde katliam hareketlerine girişmişlerdir. Pek çok Müslüman-Türk’ü süngü,
bıçak, balta ve benzeri kesici aletlerle hunharca katletmişler, akla gelmeyecek işkence metotları-
nı Müslüman-Türkler üzerinde uygulamışlardır. Aşağıda verilen örnekler, Ermeni vahşetinin hangi
boyutlarda olduğunu açıkça ortaya koymaktadır.

“Muş halkından Mehmet Resül’ün yeminle zapt olunan ifadesidir: Ben asker olarak harpte bulunu-
yordum. Aldığım yaralardan dolayı, Bitlis cihetine doğru çekilen müfrezeyi takip edemeyerek be-
nim gibi yaralı ve sakat olan diğer üç askerle birlikte geri kaldık. Bir müddet sonra Rus kazaklarının

15 Mehmet Törehan Serdar, Gazilerin Dilinden Bitlis’te Ermeni Mezalimi, Bitlis Valiliği Yayınları, Bitlis 2005, s. 63.

543
rehberi olan Ermeni çeteleri yanımıza geldiler. Arkadaşlarımızdan Harput’lu Hüseyin isimli askerin
gözlerini çıkararak “kalk bak Osmanlı askeri geliyor mu? Dediler; sonra zavallıyı kurşunla şehid et-
tiler. Diğer askerin de sağ yanından derisinin bir kısmını yüzerek çanta şekline koydular. Bu biçareye
de “elini sok, bu çantada padişahınızın parası var mı? Diye bir takım işkenceler yaparak şehit ettiler.

Üçüncü arkadaşımızı da yere yatırarak tenasül uzvunu kestiler ve ağzına koyarak “bu boruyu çal
size Osmanlı askerinden imdat gelsin “yollu hakaretleri müteakip onu da şehid ettiler. Beni alarak,
bir dereye götürdüler, yaktıkları ateşle tüfeklerin şişlerini iyice kızdırdıktan sonra yirmi dört yerim-
den dağladılar. Feryat ve yalvarmalarıma katiyen ehemmiyet vermiyorlardı. Rus kazakları ve erme-
ni çeteleri ile birlikte Bitlis’e doğru yola çıktık. Yolda firari kafilelerine tesadüf ettik. Ermeniler bu
müdafaasız kadın ve çocuklarla ihtiyarlara şiddetle saldırıyor, yürekleri parçalayacak bir vahşetle
şehid ediyorlardı…[16]” Ermeni katliamları ve zulümlerinden kurtulmak amacıyla yaşadıkları Bitlis’i
terk etmek zorunda kalan Ali bin Süleyman’ın 28 Mayıs 1916’da verdiği ifadesinde gerek kendisinin
ve gerek çevresinin uğradığı zulüm ve katliamları şöyle anlatmıştır:

“Bitlis’in esnâ-yı istilâsında ale’s-sabah düşmanın takarrübünden vaktiyle haberdar olan gerek
Van Ermenileri ve gerekse Bitlis Ermenileri Ruslarla beraber memleketimiz üzerine hücum ede-
rek katli’âm gibi vakşiyâne surette ahali-i İslamiyye sabî ve sıbyanlarını kesmeye başladılar. Fır-
sat bularak firar edeceğimiz bir noktadan Ermeniler karşımıza çıkarak kimisini öldürüp,, kimisini
mecruh ederk men’ ettiler. O sırada o hainler tarafından kâ’im biraderim on yaşındaki ali vâlidesi
Rebişe Hatun’u ve Mazoran Şeyhi Şeyh Ahmed ve haremini ve hizmetkârını ve komşumuzdan
Ahmed oğlu Receb’i ve yetmiş-seksen yaşlarında mahallemiz ahalisinden Hasan ile mahdumu ve
hastane perakendelerinden iki asker efradını bunların cümlesini gözümün önünde et parçası gibi
doğradılar. Hatta canımı kurtarmak havliyle firâr ettiğim zaman âgûşumda bulunan yeğenim süt
emziren çocuğu çekip havaya attığı zaman bir iki kılıç hamlesiyle iki pâre eylediler. Kardaşımla
beraber onyedi nüfus idik. Beş kişi can kurtarabildik. Ma-bâkisi telef edilip Ermeniler elinde esir
kaldılar. Bakire kızların beş-on kişi tarafından iffet ve ismetlerini paymal ederek, ağızlarından, bu-
runlarından ve bacaklarından kanlar akarak yerlerde süründürdüler. Ve mâ-hâsılı ta’dâda gelmez
zulümleri irtikâp ederek, üç-beş kişi Müslümanları bir ipe bağlayarak nişân usulü ittihâz etmek
suretiyle kurşunnla telef ettiler”[17]

Hani kasabasında sakin Bitlis mültecilerinden Mehmed Resul’ün 5 Haziran 1916 tarihli ifadesinde
Ermenilerin yaptıkları katliamlar şöyle anlatılmaktadır: “Oradan geçip akşam Til karyesine vâsıl
olduk. Evvelce durmuş oldukları Muş sancağının Akçan nâhiyesine merbût Karameşe karyesi
ahâlîsinden iki İslam kadınını Ermeniler berâber getirmişlerdi. Bu kadınları ortaya getirdiler. Her
ikisi dahi hâmil idiler. İki Rus neferiyle iki Ermeni geldiler. Kadınların karınlarındaki çocukların
oğlan veya kız olduğuna dâ’ir iki mecidiye üzerine bahsetdiler. Kadınların karınlarını fecî’ bir sû-
retde kama ile yardılar. Birisinin karnından bir oğlan çocuğu çıkdı. Diğerinin karnındaki “mudga”
olduğu için anlaşılmadı ve bunun üzerine birçok da münâkaşa etdiler[18].” Muş Jandarma efrâdından
ve Muş’un Kala Mahallesi ahalisinden Mevlüd oğlu Mahmud’un 6 Haziran 1916 tarihli ifadesine ba-
kıldığında da Ermenilerin bölgedeki katliamları şöyledir: “…Kazanan karyesine gitdik. Orada ahâlî-i
İslâmiyyenin hemen kâffesi duruyordu ve ahâlî-i merkûmenin erkeklerini cem’ ile bir hâneye ve
kadınlarını toplayıp diğer bir hâneye doldurdular. Beni de yine bir eve koydular. Ben pencereden

16 Bu anlatımlar için bkz. Ermeni Kümitelerinin A’mal ve Harekât-I İhtilaliyyes-I İ’lân-I Meşrutşyet Evvel ve Sonra,
Başbakanlık Basımevi, Ankara 1983, s.393-394. İsmet Binark, Ermenilerin Türklere Yaptıkları Mezalim ve Soykırım’ın
Arşiv Belgeleri,TBMM yayını, Ankara 2007, s.53-53; Mehmet Törehan Serdar, Bitlis’te Ermeniler ve Ermeni Mezalimi,
Bitlis 1996, s.319-320.
17 İsmet Binark, Asılsız Ermeni İddiaları ve Ermenilerin Türklere Yaptıkları Mezâlim, Türkün Mavi Kitabı, Ankara Ticaret
Odası Yayını, Ankara 2005, s.138.
18 Katliam Belgeleri, C.: I, s. 104.

544
temâşâ etdim. Rus ve Ermeniler birlikde olduğu halde bir yere toplandılar. Habsetdikleri İslâm
erkeklerini birer birer çağırdılar. Birçoğundan para aldıktan sonra, her birini bir türlü işkence ile
öldürdüler. İşkenceyi de şu suretle yaptılar. Bir kısmının gözlerini oydular, bir kısmının derisini
yüzdüler, bir kısmının kollarını kesip karınlarına takıp oynatdılar. El-hâsıl her birisine bir sûret-
le icrâ-yı azâb ve vahşet ederek kemâl-i hakâretle ve beşeriyetin kabûl edemeyeceği bir tarz-ı
hûn-rîzânede umûmunu katletdiler[19].”

Ermenilerin 1915-1916 tarihleri arasında Bitlis’te yaptıkları katliamdan kurtulabilenlerin ifadeleri-

ne göre katliam yöntemleri insanlık sınırlarını aşmıştır. “Yırtıcı canavar ve zincirden boşanmış ayı-
lar gibi köylere saldırıp bir anda ortalığı kan deryasına döndüren Rus ve Ermenilerin kadın ve er-
kek dinlemeyerek önlerine gelen çaresizleri parçaladıkları, bütün işe yarar gelin ve kadınlarımızın
hukuklarına taarruz ettikleri görülmüştür. Molla Kulaç Köyü’nde yirmiyi mütecaviz çocuklarımızı
ilk önce kuzu keser gibi zebh edip hamile kadınlarımızdan bir ikisini karınlarını kama ile sökerek
ceninleri süngü üzerinde pederlerine (papaz) gösterdikleri, Müslüman ahaliden kimisinin kafasını,
kollarını, burunlarını, kulaklarını kestikleri, gözlerini çıkardıkları, derilerini yüzdükleri ve üzerlerine
gazyağı dökerek yaktıkları kaydedilmiştir. Bölgede cereyan eden katliamlarla ilgili olarak bir belgede
bu vahşeti görmek mümkündür. Ermenilerin 1916’da iki hamile Müslüman kadını köye getirdikleri,
iki Rus ve iki Ermeni’nin gelerek kadınların karınlarındaki çocukların oğlan veya kız olduğuna dair
iki mecidiye üzerine bahse girdikleri anlatılmıştır. Kadınların karınlarını feci bir surette kama ile
yardıkları, birisinin karnından bir oğlan çocuğu ve diğerinin karnında mudga olmuş bir çocuk çıktığı
için münakaşa ettikleri kaydedilmiştir.”[20]

Bitlis’in Taş Mahallesi’nden Münteha binti Monla Abdullah şöyle ifade vermiştir; “Oğlu Fâris ceb-
ren hâneden alınıp götürülmüş, hayat ve memâtı mechûldür. Fâris’in on yaşındaki oğlu Kadir ve
on iki yaşındaki Tevfik, kurşunla katl ve on yaşındaki Şerif, Ermeniler tarafından duvara vurulup
kafası çizmelerle, tüfenk dipçikleriyle ezilmek sûretiyle vahşiyâne bir şekilde katledilmişdir. Dayısı
Tâhir’in oğlu Dursun’un zevcesi Mintan ve Zinet nâm kadınların ırzına taarruz edilmiş ve Zinet
nâm kadın, defâatle cebren götürülüp fiili şenî icrâ edilmiş ve amcazâdesi Esad dahi kılıçla parça
parça edilmişdir. Ve hânesi eşyası kâmilen yağma edilmiş ve her türlü vahşetler bu hâne hakkında
irtikâb olunmuşdur.”[21]

Muş’lu Sofi Mehmed Efendi’nin ifâdesinden Ermenilerin Müslüman ahaliye yaptıkları vahşetin bo-
yutlarını anlamak mümkündür. İfade aynen şöyledir;

“Ruslar Muş’a civâr olan ve hicret idemeyen karyelerdeki Müslüman ahâlîyi de Muş‟un bir mahal-
lesi dimek olan Çiriş Karyesi‟nde toplamışlardır. Mikdârları binlere bâliğ olan bu zavallıların çek-
mediği eziyet, görmediği zulm kalmamışdır. Bunların burada ictimalarından maksad, muhâfaza-i
nâmûs ve hayatları içün değil, çalışdırılmaları içündür. Bir de şehevât-ı nefsâniyyelerini söndür-
mek içündür. Sekiz yaşından yukarı hiç bir kız çocuğu bikrini muhâfaza idememişdir. Ben firâr it-
mezden mukaddem, bir kız meselesinden dolayı bunlar müdhiş bir felâkete dûçâr oldular. Masûm,
güzel bir kız çocuğu içün muhâfızlardan bir Rus ile bir Ermeni kavga itmişler. Ermeni bir gece bu
Rus neferini öldürmüş; diğer arkadaşlarıyla berâber bunu İslâmların üzerine atmışlar.

Kumandan birkaç adam gönderip mes‟eleyi tedkîk itmek istemiş, meselenin ne mâhiyyetde bu-
lunduğunun anlaşılmaması içün Ermeni muhâfızları ertesi gice köyün muhtelif cihetlerinden ate-

19 Katliam Belgeleri, C.: I, s. 107.

20 Karadeniz, Muş Sancağı’nda Ermeni Mezalimi, s.192.
21 Karadeniz, Bitlis ve Muş’ta Ermeni Mezalimi, s. 13.

545
şe başlamışlardı. Rus neferlerinden bir kaçı da bu ateşle vurulmuş, İslâmlar isyân itdi diye civârda
bulunan Muşlu Sinbat‟ın kumandası altında olan Ermeni taburu köye girmiş, çocukların ve ka-
dınların feryâdlarına kulak asmayarak ve cins ve sinn tanımayarak beş yüz kadar İslâm öldürül-
müşdür. Birçok da mecrûh vardır.”[22]

Yine Rus askerleri ve Ermeni çetecilerinin Bitlis ve civarında yaptıkları katliamlardan yaşları küçük
olan ve savunmasız durumda olan çocuklar da nasiplerini almışlardır. Nitekim konuyla ilgili bir an-
latımda şunlar dile getirilmektedir: “Rus kıta’âtının mağlûben hezimeti üzerine Bitlis’e duhulümüz-
de şehrin he’yet-i mecmuası yek-nazarda bir levhâ-i hûnîn-i fecâ’at arzetmiştir. Öyle bir levha ki:

…Ahlatlı Kasab oğlu Ahmed’in on altı yaşındaki kızı Aslı’nın bikrini izale etmek, ismetini yırtmak
istedikleri halde nâmûsunu kemâl-i selâbet ve celâletle müdâfa’a gazâp-nâk olan cellatlar bir ko-
lunu kılıçla vücudundan ayırmış iseler de sebâtını ihlâl etmeyerek firara başladığı sırada Arap
köprüsü civârında kurşunlarla o iffet mücessimini öldürmüşlerdir ve hiçbir surette müdafâ’a kud-
retine mâlik olmayan ma’sûm bir çok insan yavrularının kafalarını duvarlara çarpıp çizmelerle
ezerek katletmeleri levâyıh-ı fecâ’tın en kanlı, en şenî’ en nefret-âver, en müessir numunelerinden-
dir. Hânelerde, bağçeler arasında parçalanmış ve vücûdlarından ayrılmış, kafalar, kollar, bacaklar,
kadın saçları, pek küçük çocuk cenâzeleri, kanlı gömlekler, elbise parçaları yatak bozuntuları ve
şehirden firârları günü katlettikleri yirmi kadar erkek Müslümanın kanlar içerisindeki cesedleri
târih-i beşerin eşk-i te’essürle tahrîr ve tersim edeceği muvahhaş mü’ssif işkâl irae ediyor…”[23]

Bitlis Vilayetine bağlı Muş ve Bulanık çevresinde 20. yüzyılın başlarında yaşanan Ermeni vakaların-
dan bir diğeri ise Muş’tan kaçıp Diyarbakır’ın Hani kasabasına mülteci olarak gelen Muş jandarma
efradından ve Kale Mahallesi sakinlerinden 37 yaşındaki Mevlüd oğlu Mahmut’un anlattıklarıdır.
Rus esaretinden kurtularak geldiğini ifade eder. Devamla esaretten kurtuluşundan ve yol boyunca
başına gelenleri Hani Müdürü İsmail’e şu ifadelerle aktarmıştır; “Ermeniler on nefer kadar var idi.
Hatta bunlardan Bulanıklı Keşiş oğlu Kinyaz ve Abri karyeli Gazar ve Gülan karyeli Bedo ve Muşlu
Melkon oğlu Vano‟yu tanıdım. Ermeniler beni öldürmek istediler.

Asker olduğum için Rus neferleri bırakmadılar. Fakat fenâ hâlde beni darp ve tahkir ettiler. Ora-
dan beni aldılar, Molla Davud karyesine gittik. Beni zâbitâna gösterdikten sonra bir hânede habs
ettiler ve üzerime altı nefer nöbetçi diktiler. Gece oldu mu bir nefer beni bekler, beşi köyün içine
giderlerdi. İslâm gelin ve kızları toplayıp getirir, bunları cebren oynatır. Ve şarap içirdikten sonra
muâmele-i nâ-meşrûa yaparlardı ve bana hitaben, bak işte Müslümanların hâli hep böyle olacak
der, kemâl-i hiddet ve şiddetle din ve imanımızı seb ve şetm ederlerdi. O geceyi bu suretle geçirdik.
Sabahleyin oradan çıkacağımız sırada zaten pek az olarak gidememiş, kalmış bulunan köy halkını
hep kestiler ve birçok işkencelerle öldürdüler.”[24]

Bitlis vilayeti ahalisinden Molla Hasan Batuki efradından Şeyh Yusuf Efendi’nin hizmetinde bulu-
nan Sofi Mehmet Efendi’nin 25 Mayıs 1916’da verdiği ifade aynen şöyledir;

“Bu zât, Rusların elinde bulunan Muş’dan firâra muvaffak olmuş ve Muş ahvâ- line dâir en sahîh
malûmâtı virmişdir. Rusların Muş istîlâsında Kal’a Mahallesi ahâlîsi hicrete muvaffak olmuşlarsa
da Kotanlı Mahallesiyle Süflâ Mahallesi hicret idememişlerdir.

22 Yılmaz Karadeniz, Muş Sancağı’nda Ermeni Mezalimi,(1915-1918), History Studies, Ortadoğu Özel Sayısı, 2010, s. 195.
23 Binark, Asılsız Ermeni İddiaları ve Ermenilerin Türklere Yaptıkları Mezâlim, Türkün Mavi Kitabı, s.161.
24 İrşat Sami Yuca, Eda Yuca, 20. Yüzyılda Muş Bulanıkta Ermeni Olayları, İçtimaiyat, Cilt 1, sayı 1, Kasım 2017, s. 77-78.

546
Sâir mahalleler kısmen hicret idebilmişlerdir. Ruslar, İslâm unsurunu Kotanlı ve Süflâ mahallesine
doldurmuşlardır ve gûyâ bu sûretle Ermeni çetelerinin tecâvüzlerinden kurtarmak istemişlerdir.
Bunlar içün bir mikdâr muhâfız efrâd tefrîk itmişlerse de muhâfızların esâslı bir terbiyeye mâlik
olmamaları ve işin içine menfaat meselesi girdiği için, zulm ve tecâvüzün arkası alınamamışdır.
Giceleri bir takım evlerin soyulması bir takım nâmûsların pây-mâl idilmesi tevâlî idüb gitmekde,
hiç bir genç kadın muhâfaza-i nâmûsa muvaffak olamamakdadır. Ermeni çete rü’esâsından Muşlu
Sinbat, bir Ermeni taburu kumandanıdır. Rus kumandanını tanımayacak kadar nüfûza mâlikdir.
Bunun maiyyetinde Muşlu Kasab oğlu Aram, Muşlu Mercanyan Hayk, Muşlu Kunduracı Arslan’ın
kardaşı Kigork, Süronk karyeli Misak, vaktiyle mebûsluğa namzedliğini vaz iden Muşlu Keşiş oğlu
Agop bulunmakdadırlar. Bunların yapmadığı zulm ve rezâlet kalmamışdır.

Hükûmete mürâcaat idulub bunlardan şikâyetin hiç bir tesîri yokdur. Bilakis bu cânîlerin küçük
bir ihbârıyla derhâl bir âile söndürülmekdedir. Zâten Rus kumandanı bütün ehl-i servetden olan-
ları habsetmişdir. Paralarını dayak altında tamamen teslîm itmeyenler, ölüncüye kadar dayak ve
habse mahkûmdur. Bunlardan Minâre mahalleli Sâdık Efendi ile Kal’a mahallesinden Muhâsebe
İkinci Kâtibi Abdal Efendi dayakla öldürülmüşlerdir. Servetleri bunlar için büyük bir belâ olmuş-
dur. Tamamen paralarını ve zî-kıymet eşyalarını teslîm itdikden sonra habsden çıkan bir zavallı
içün bir Ermeninin küçük bir ihbârıyla tekrâr habse sokulmak, dayak yemek umûr-ı âdiyye ve
mü- kerreredendir. Sonra her gün ihtiyâr, genç bütün Müslümanlar toplandırılarak sırtlarına as-
kere erzâk taşındırılmakdadır. Ve’l-hâsıl Muş’dan çıkamamak felâketine dûçâr olanlar içün, Muş
hakîki bir cehennem olmuşdur”[25].

Ermenilerin Bitlis ve civarında yaptıkları katliamlarda o kadar acımasızlık göstermişlerdir ki henüz

üç aylık olan bebekleri bile öldürmüşlerdir. Nitekim Bitlis’in Taş mahallesinde yapılan Müslüman
ahali katliamlarında böyle bir hadise vukuu bulmuştur. Buna göre;

“İsmail oğlu Mehmed’in 90 yaşındaki babası şehit edilmiş, hanesi Ermeniler tarafından yağma
edilmiştir. Yine bu mahalleden Kamil Efendi evinden alınarak kurşunla öldürülmüştür. Zavallının
kayınvalidesi ve biraderi ile 3 aylık çocuğu ve hanesinde çalışan Rukiye aynı canilerin vahşetine
kurban olmuşlardır. Taş mahallesinde oturmakta olan Faris, evinden alınıp götürülmüş ve yaşayıp
yaşamadığı meçhul kalmıştır. Faris’in 10 yaşındaki oğlu kadir ve diğer oğulları Tevfik ve Şerif’in
başlarını tüfeğin dipçikleriyle ezmek ve çizmeleriyle çiğnemek suretiyle vahşi bir şekilde katletmiş-
lerdir. Yine Faris’in dayısı Tahir oğlu Dursun’un karıları Mentan, Kişniş ve Ziynet namlarındaki ka-
dınların defalarca namuslarına tecavüz edilmiş, amcazadesi Esad kılıçla parçalanmıştır.”[26]

Ermenilerin Türk ve Müslüman ahaliyi çaktıkları demir kazıklar üzerine oturtarak öldürdüklerine
ilişkin bilgileri Bitlis’in Zeydan mahallesinde oturan Faris Sürüm’ün ifadelerinde bulmaktayız. İfade
de geçen bu hadise şöyle cereyan etmiştir[27] :

“Bitlis’in Ruslardan kurtulma günleriydi. Sürekli olarak çarpışıyorduk. Bizler çarpışmadayken

Ruslar ve Ermeniler şehirde rastladıklarını kesiyorlardı. Mermutlu Mahallesinde Sütlü Bulağ’ın
yanında iki katlı bir ev vardı. Müslümanlar korkularından oraya sığınmışlardı. O vahşi Ermeniler,
oradaki korumasız insanların hepsini kestiler. Kesin sayılarını bilmiyorum ama kesilen Müslü-
manlar o kadar çoktu ki, kapının eşiğinden kan akıyordu. Alt katta cesetleri koyacak yer kalmadı-
ğından üst kata taşımışlardı.

25 Karadeniz, “Muş Sancağı’nda Ermeni Mezalimi, s. 22.

26 Serdar, Bitlis’te Ermeniler ve Ermeni Mezalimi, s.311.
27 M. Törehan Serdar, Bitlis’in İşgali ve Kurtuluşu, Yüzüncü Yıl Üniversitesi Yay., Bitlis 1995, s.98-99.

547
Daha sonra Bitlis’i Ruslardan geri aldıktan sonra Rus birliklerini takibe başladık. Düşman Ahlat’a
çekiliyordu. Tatvan’la Ahlat arasında Zığak(Sarıkum) köyüne vardığımızda gördüğümüz vahşet
karşısında göz yaşlarımızı tutamadık. Ermeniler tarafından yerlere ucu sivri demir kazıklar çakıl-
mış, başta hamileler olmak üzere kadınlar karın üstü kazıklara oturtulmuştu. Kazıklar kimilerinin
karnından girmiş, sırtlarından dışarı çıkmıştı. Bu vahşeti ölene kadar unutmayacağım”

Suda Boğmak Suretiyle Gerçekleştirilen Katliamlar

Ermenilerin Muş’ta icra ettikleri katliamların bir diğer şekli de onları suda boğmak şeklinde olmuş-
tur. Nitekim binden fazla Müslüman ahaliyi sözde iskân ettirmek amacıyla götürdükleri Murat Neh-
rinde tamamen öldürmüşlerdir. Nitekim bu facia şöyle anlatılmaktadır[28]:

“Üç Şubat tarihinde Muş Sükût etdi. Muş, Ermeni şakilerinin bir cevelângahı olmuş, kanına susamış
canavar gibi etrafa saldırıyor, “Hani İslâmlar nerededir diyerek” bir gazapla arıyorlardı. Rast geldik-
leri İslâmları tutuyorlar meclis ittihâz etdikleri bir mahalde topluyor. “Hiss-i intikâm” deyu bağırı-
yorlardı. Gerek kadın ve gerek tesadüf etdikleri bi-çarelere “Bakınız burada da bir İslâm var. Geliniz
bunu da öldürünüz” yolunda arkadaşlarını çağırıyorlardı. Muhadderâtdan güzel kadınların namus-
ları pây-mâl olunuyor. İhtiyareleri, ihrâk bi’n-nâr ederek diyar-ı ademe gönderiliyordu.(…) Muş ova-
sının Akcan nahiyesinden mürurlarında Çeharincûr tarikiyle Muş’un Sekâvi karyesine muvâsalat
eden Rus ve Ermeni çeteleriyle üç sâ’at miyânelerinde vukû’a gelen müsâdeme esnâsında kafileden
tefrik etdikleri bini mütecâviz erkek ve kadın ve çocukların Bazen karyesinde iskân etmek iğfaliyle
götürdükleri Murad nehrinde Gölhazar denilen ma’rûf göle kamilen ilkâ ..”

Bitlis merkezi ve Muş civarındaki köylerde vahşice katliamlar ve zulümler yapan Ermeniler masum
ve günahsız çocukları bile öldürmekten çekinmemişle, hatta öldürdükten sonra cesetleri sokaklara
atılarak köpeklere yedirmişlerdir. Bitlis’in Hersan mahallesinde cereyan eden bir olay Ermenilerin
bu vahşetini anlatmaktadır. Şöyle ki:

“Hurlulu Reşit oğlu Mehmet’in annesi Nigar isminde kadın Ermeniler tarafından kama ile kesilerek
şehit edilmiş, bu adamın hanesinde bulunan Ahmet Ağa’nın masum kız çocuğu da aynı akibete
uğradıktan sonra cesedi sokağa atılarak köpeklere yedirilmiştir.

Hülafayı Nakşibendiyyeden haydar Efendi, Medine kadın, damadı Halid ve oğlu Ali, Molla Meh-
med, İbrahim ve Osman’ın hanesine iltica eden Reşit ve karısı ile üç kız, üç erkekten ibaret olan
çocukları, yine bu mahalleden Yusuf be karısıyla altı çocuğu, 14 yaşındaki Hasan, Hasan oğlu
Ahmet, Salih oğlu İbrahim, Haydar oğlu Abdülmecit ve Abdülaziz, Molla Ali oğlu Mehmed, Fakih
Mehmed ve iki oğlu, kızı ile karısı, Molla Resul, Yusuf, Mehmed, Tevfik, Aziz ve Şefik namlarındaki
şahıslar kılıç ve balta ile Ermeni komitecileri tarafından feci bir şekilde parçalanmışlardır.[29]”

Ermenilerin yaptıkları zulüm ve katliamların boyutu ve bu katliamları yaparken uyguladıkları yön-

temler o kadar büyük ve acımasız ki, adeta taş üstünde taş, baş üstünde baş bırakmamışlardır. Özel-
likle küçük yaştaki çocukların bile akla hayale gelmeyecek yöntemlerle öldürüldüklerini görmek-
teyiz. Nitekim Bitlis’in Taş mahallesinde yapılan katliamlarda çocuklar acımasızca katledilmiştir.

28 Binark, Ermenilerin Türklere yaptıkları Mezalim ve Soykırımın Arşiv Belgeleri s.157.

29 Mehmet Törehan Serdar, Bitlis’te Ermeni Mezalimi, Bitlis Valiliği yay., Bitlis 2001, s.12-13.; Ayrıca bkz. Hüdavendigar
Onur, Millet-i Sadıka’dan Hayk’ın Çocuklarına Ermeniler, Kitabevi yay., İstanbul 1999, s.145.

548
Nitekim Taş mahallesinden Recep oğlu Sufi Veli şunları anlatmaktadır[30];

“Taş mahallesinden recep oğlu Sufi Veli’nin Amcası Keşiş, kızları Hediye ve Cemile, küçük kardeş-
leri on beş yaşındaki Said, on üç yaşındaki Hanid, yedi yaşındaki Cemil ve beş yaşındaki Darip, Rus
ve Ermeniler tarafından kılıç ve kamalarla kesilmişlerdir. Evi yağma edilmiş ve eşi Cemile’nin alt-
mış lirası alınmıştır. Aynı mahallede oturan Binacı Mahmud’un karısı Nesibe’nin kafası Ermeniler
tarafından kesilmiştir. Bu kadının beş yaşındaki oğlu Şükrü kılıçla kesildikten sonra tenasül ale-
ti kesilerek bu zavallı çocuğun ağzına sokulmuştur. Yine bu kadının on yaşındaki kızı Cemile’nin
gözleri oyulmuş ve kafası kesilmiştir.”

Silahla Öldürmek Suretiyle Gerçekleştirilen Katliamlar

Ermeniler I. Dünya Savaşı esnasında Rus kuvvetlerini takviye etmişler, onların safında Türklere
karşı çarpışmışlar, pek çok köyde silahla öldürmek suretiyle katliamlar gerçekleştirmişlerdir. Erme-
nilerin Müslüman ahaliyi silahla, kurşunlayarak öldürmeleri konusunda Bitlis Polis Memuru Hacı
Mehmet oğlu Hasan Efendi, ifadesinde şu bilgileri vermektedir[31]:

“Bitlis işgal edildiğinde gece vazife de idim. Kız kardeşim gelip, şehrin düşmanlar tarafından basıl-
dığını söyledi. Arkadaşlarla sokağa çıktığımızda, kaçışan halkı gördük. Binlerce tüfek ve mitralyöz
patlaması duyuluyordu. Ailemi kurtarmak için Bitlis’ten yarım saat mesafede olan Arap Köprüsü
denilen yere gitmeye mecbur kaldım. Arkamızda Rus birlikleri ve Ermeni çeteleri, kendilerinden
kurtulmak için kaçışan bütün Müslümanları kuvvetli bir ateş ile durdurup, öldürüyorlardı. Diğer
taraftan Rus askerleri istisnasız herkesi atları ile çiğniyorlardı. Rus süvarilerinin haykırışları ile
karışan ümitsizlik çığlıkları ve çocukların feryatları her köşeden yükseliyordu.”

Taş Mahallesi’nden Münteha binti Monla Abdullah da verdiği ifadesinde kurşunlanarak öldürülen-
leri anlattığı ifadesinde şunları dile getirmiştir; “Oğlu Fâris cebren hâneden alınıp götürülmüş, ha-
yat ve memâtı mechûldür. Fâris’in on yaşındaki oğlu Kadir ve on iki yaşındaki Tevfik, kurşunla katl
ve on yaşındaki Şerif, Ermeniler tarafından duvara vurulup kafası çizmelerle, tüfenk dipçikleriyle
ezilmek sûretiyle vahşiyâne bir şekilde katledilmişdir. Dayısı Tâhir’in oğlu Dursun’un zevcesi Min-
tan ve Zinet nâm kadınların ırzına taarruz edilmiş ve Zinet nâm kadın, defâatle cebren götürülüp
fiili şenî icrâ edilmiş ve amcazâdesi Esad dahi kılıçla parça parça edilmiş¬dir. Ve hânesi eşyası
kâmilen yağma edilmiş ve her türlü vahşetler bu hâne hakkında irtikâb olunmuşdur ”.

Irza Geçip Öldürmek Suretiyle Gerçekleştirilen Katliamlar

Ermeniler Müslüman-Türklere katliam uygularken Müslüman kadınlarının da ırzlarına tasallut et-
mişler, pek çok kadının ırzına geçmişler ve türlü eziyetler neticesinde onları şehit etmişlerdir. Örne-
ğin Muş’lu Hacı Ali Abdülbaki, Hacı Ahmetoğlu Yunus Çavuş ve Arkadaşlarının Yeminli ifadelerinde
şunlar anlatılıyordu:

“Muş’un düşüşünü müteakip Ermeni Eşkıyası, sanki kana susamış vahşi hayvanlar gibi şehrin et-
rafını “İntikamımızı aldık” diyerek dolaştılar ve rastladıkları her Müslüman’ı merhametsizce kat-
lettiler, Kadınların ırzına geçip diri diri yakıldı. Muş’un eşrafından Hacı Murad ve Reşid’le birlikte
Yunay’lı Hacı Mehmed ve Cafer, Timur, Abdullah, Yusuf Mehmed Han ve Nadir Han koyunlar gibi
boğazlandılar… Ermeniler ayrıca Mevkelli yoluyla İç Anadolu’ya doğru göçe mecbur kalan Müslü-

30 Serdar, Gazilerin Dilin’den Bitlis’te Ermeni Mezalimi, 2005,83.

31 Serdar, Bitlis’te Ermeniler ve Ermeni Mezalimi, s.322.

549
manlara da saldırdılar. Hastalar, çocuklar ve yaşlı kadınların yığıldığı tekke Manastırı’nda diri diri
yakıldılar. Göğüsleri kesilen genç kızlar, daha sonra idam edildiler. Yaralı yatan bir çocuğun ağzına
Ermeniler tarafından kesilip getirilen annesinin memesi koyuldu.

Şeyh Abdülgaffar Efendi adındaki bir din adamı, işkenceler içerisinde kafa derisi yüzülürken öldü.
Doktor Mustafa Bey, Yirmi kadar Ermeni eşkıyasının yüze yakın çocuğu önünde şarkı söyleyip dans
eden kadınlarla birlikte gördüklerini ve batı köprüsüyle Dikili Taş arasında birçoğu boğazlanmış
binlerce erkek, kadın cesetlerini gördüğünü yeminle beyan etti[32]” 4 Mart 1915 tarihli Kaymakam
Kemal Bey imzalı bir belgeye göre Mergehu köyünden; Süviş eşi Hacı kızı Nadire, Zerko eşi Kulu kızı
Hani ve Silo eşi Telli kızı Zaliha’nın ırzlarına geçilmiş ve şehit edilmişlerdir.[33]

1914’te Bitlis’ten Dâhiliye Nezareti’ne gönderilen yazıda, jandarma efrâdından Haydar’ın Ermeni-
lerce katledildiği bildirilmiştir. 1916’da Hani kasabasında sakin Muş mültecilerinden Abdurrah-
man Çavuş oğlu Mehmet Resul isimli şahsın anlattıkları tüyler ürpertici olarak kayıtlara geçmiştir.
Muş’un Süfla Mahallesinden olduğunu söyleyen Mehmet Resul, on iki gün önce Muş’un Çakar Ma-
hallesi’nden Keşiş oğlu Aram, Baş Mahallesi’nden Bağdasar Gürüp oğlu Aleksan ve Avukat Hırant
Efendi oğlu Hırant’ın kendisini bir dereye götürdüklerini, yolda rastladıkları sekiz yüz Müslüman
muhacirin (Rus işgali sebebiyle Muş’u terk etmişlerdir) Ermeni ve Ruslarca doğrandığını anlatmıştır.
Bu olayda, Muş’un Ziyaret karyesinde olan Ermeni’yi tanıdığını ve bunların kadın ve kızlara her türlü
zulmü yaptıklarını gözleriyle gördüğünü anlatmıştır.

Ermenilerin Rus askerleriyle birlikte kızların üstlerini çıkartıp zorla rükûa gitmelerini emrettikleri,
daha sonra fiil-i şenide bulundukları, içlerinde bulunan Müslüman Kazan Türklerinden Abdülmelik
tarafından sağ kurtulduğunu anlatmıştır.[34] Eski polis memuru Hasan Çubuk tarafından verilen ifade
de Ermenilerin camide bile kadın ve kızlara tecavüz ettikleri anlatılmaktadır. Nitekim polis memuru
Hasan Çubuk ifadesinde şunları söylemiştir:

“Ermeniler Bitlis’te büyük bir mezalime başladılar. Ben o tarihlerde Bitlis’te bulunuyordum. Ben
Bitlis’teki Sultaniyeden mezun olmuştum. Savaş çıktığı zaman beni askere aldılar. Erzurum ve
Pasinler’de savaştıktan sonra Bağdat’a giderken Bitlis’te suya düştüm. Hastalandığım için Bit-
lis’te kalmıştım. Onun için mezalime bizzat şahit oldum. Zaten işgalden evvel halkın bir kısmı göç
etmişti. Geri kalanlar ise katliama tabi tutuldular. Polat Efendi ve ailesi Ermeniler tarafından kat-
lettiler. Polat Efendinin evindeki bütün erkekler Ermeniler tarafından kesildi. Kadın ve kızlar Er-
meniler tarafından toplanarak Aynelnarut Camisine götürüldüler. Orada onlara günlerce tecavüz
ettikten sonra öldürüldüler.”[35].

Ermeniler Bitlis’te kadın ve genç kızların yanında henüz çocuk yaşta olan kızlara da tecavüz edip, öldür-
müşlerdir. Nitekim Bitlis’li Hacı Said Aldanmaz’ın ifadesinden Ermenilerin henüz çok küçük kız çocuk-
larına tecevüz ettikleri anlaşılmaktadır. İfadesinde Hacı Said Aldanmaz bu olayı şöyle anlatmaktadır:

“Ruslar Bitlis’i işgal etmeden evvel bizler şehirden ayrılmıştık. O sıralarda ben 13 yaşındaydım.
Arap Köprüsünden Dulhan’a(Sarıkonak) kadar yol üzerinde bırakılmış bir ila beş yaşları arasında
1000 kadar çocuk vardı. Şehirde kalanlar ise korkunç bir katliama maruz kalmışlardı. Bilhassa Er-

32 Serdar, Gazilerin Dilinden Bitlis’te Ermeni Mezalimi, s. 46-47.

33 Askeri Tarih Belgeleri Dergisi, Y: 31, S: 81, 1982, Belge Nu: 1819, s. 85-91;
Arşiv Belgeleriyle Ermeni Faaliyetleri, C.: I, s. 61-64.
34 Karadeniz, “Muş Sancağı’nda Ermeni Mezalimi, s. 192. ; Ayrıca bkz. Binark, Ermenilerin Türklere Yaptıkları Mezalim ve
Soykırım’ın Arşiv Belgeleri, s.52.
35 Serdar, Bitlis’te Ermeniler ve Ermeni Mezalimi, s. 325.

550
meni komutanı Antranik, kendi elleriyle 16 tane çocuk ve kadın süngülemişti. Rus işgalinden evvel
de Ermeniler köylerde katliamlar yapmaktaydılar. İşgalden sonra bu katliamlara daha fazla hız
verdiler. Benim hatırlayabildiğim kadarıyla Hersan Mahallesinde ikamet etmekte olan 9 yaşındaki
Hatice adındaki çocuk annesinin kucağından alıp götürülmüş, Ermeniler tarafından çocuk oldu-
ğuna bakılmaksızın alçakça tecavüz edilmiştir. Bu çocuğu annesinin kucağından alıp götürerek
tecavüz eden Ermeninin ismi Hako’ydu. Celkanlı Hako olarak bilinirdi.” [36]

Zehirlemek Suretiyle Yapılan Öldürmeler

Ermenilerin katliam yöntemleri değişik şekillerde olmuştur. 1916’da Muş mutasarrıfı Servet Bey’in
kahvesine konulan zehir ile öldürülmek istenmesi bu olaylardan sadece bir tanesini oluşturmak-
tadır. “Ermenilerin bu ay içerisinde bir yevm-i mahsûsları oluyordu. Bu münâsebetle Mutasarrıf
Servet Bey Ermeni murahhassını ale’l-usûl ziyârete gitdi. Hiyânet ve hîlelerini her türlü vesâ’itde
icrâdan utanmayan ve fikr-i habâsetlerini akılları kesmedikce kahpecesine îkâ’dan çekinmeyen
Ermeniler, Servet gibi dâhî-i idâreyi de kahve ile zehirlemek yolunu tutmuşlardı. Ârzû ve niyyât-
larını derhâl fi’ile koydular. Sâf ve zavallı Servet zehirden bî-haber kahveyi içdi. Avdetinde bütün
bütün değişmiş idi. Bir sâ’at evvel insanlara telkînâtda bulunan zavallı şimdi herkesden imdâd
bekler bir vaz’iyyetde yatağında kıvranıyor ve istimdâd uman gözleriyle etrâfını süzüyordu. Derhâl
doktora ihbâr ve mes’elenin ifşâ idilmemesi emrolunuyordu. O zaman serbest yanına giden jan-
darma kumandanı Behcet Efendi ile ahz-ı asker şube reisi Nizâ- miye Yüzbaşısı İsmâil Efendi’ye
her hâlde bu meselenin ketmolunmasını ve ifşâ idilmemesini tenbîh etmiş idi. Doktor tedâvîye
devam idiyor ise de tesîr pek yolunda olmuyordu.”[37]

Ermeni çetecilerin ve Rus askerlerinin önünden kaçan bazı Müslüman ahali kendi bölgelerinde bu-
lunan ve muhtemelen Amerikan Board olarak bilinen Protestan okullarına sığınmışlar, burada ken-
dilerine ikram edilen ekmek ve yemekleri(Yahni) yemişler ve yemekten sonra hemen hemen tamamı
ağızlarından kanlar gelmek suretiyle ömlmüşlerdi. Bu sığınmacı Müslümanlar bu Amerikan mües-
sesesinde bilerek ve kasıtlı olarak zehirlenmişlerdi[38].

Sonuç

Yakın dönem Türk tarihinin önemli meselelerinden birisi olan Ermeni meselesinin önemli bir boyu-
tu da, iddialar üzerine şekillenen katliam mevzusudur. Yukarıda vermiş olduğumuz örnekler açıkça
göstermektedir ki Ermeniler, Rusya, İngiltere ve Fransa gibi büyük devletlerinde kışkırtmaları ne-
ticesinde Doğu Anadolu’da Büyük Ermenistan kurma gayreti içerisinde olmuşlar, Büyük Ermenis-
tan’ı kurma noktasında bölgenin Müslüman-Türk ahalisini kendilerine tehdit olarak görmüşlerdir.
İşte bu sebeptendir ki bölge nüfusu üzerinde planlı bir şekilde katliam hareketlerine girişmişlerdir.
Ermeniler, Bitlis merkezinde ve Bitlis vilayetine bağlı kaza, nahiye ve köylerinde Müslüman-Türk
ahaliyi toplu olarak yakmışlardır. Pek çok Müslüman-Türk’ü süngü, balta, bıçak ve benzeri kesici
aletlerle hunharca katletmişlerdir. Pek çok Müslüman kadınının ırzına geçmişler, çocukları katlet-
mişler, her türlü fenalığı yapmışlardır. Yukarıdaki örnekler Ermeni katliamımın boyutlarını gözler
önüne sermektedir.

36 Serdar, Bitlis’te Ermeniler ve Ermeni Mezalimi, s. 326.

37 Karadeniz, Muş Sancağı’nda Ermeni Mezalimi, 193.
38 Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslar’da ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi, s.199.

551
Kaynakça

Yayınlanmış Arşiv Belgeleri

Arşiv Belgelerine Göre Kafkaslar’da ve Anadolu’da Ermeni Mezalimi I (1916-1918), Başbakanlık
Devlet Arşivleri Genel Müd. Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı yayını, Ankara 1995, s belge No: 11.
Ermeniler Tarafından Yapılan Katliam Belgeleri (1914-1919), Cilt:I, Başbakanlık Devlet Arşivleri
Genel Müdürlüğü Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı Yayın Nu:49, Ankara 2001.
Ermeniler Tarafından Yapılan Katliam Belgeleri (1914-1919), Cilt:II, Başbakanlık Devlet Arşivleri
Genel Müdürlüğü Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığı Yayın Nu:50, Ankara 2001.

Dergiler
Askeri Tarih Belgeleri Dergisi (ATBD)

Kitaplar
AKÇORA, Ergünöz, Van ve Çevresinde Ermeni İsyanları (1896-1916), Türk Dünyası Araştırmaları
Vakfı Yay., İstanbul 1994.
BİNARK, İsmet, Asılsız Ermeni İddiaları ve Ermenilerin Türklere Yaptıkları Mezâlim, Türkün Mavi
Kitabı, Ankara Ticaret Odası Yayını, Ankara 2005.
BİNARK, İsmet, Ermenilerin Türklere Yaptıkları Mezalim ve Soykırımın Arşiv Belgeleri, TBMM
Kültür, Sanat ve Yayın Kurulu Yayını, Ankara 2007.
Ermeni Kümitelerinin A’mal ve Harekât-ı İhtilaliyyes-ı İ’lân-ı Meşrutşyet Evvel ve Sonra, Başba-
kanlık Basımevi, Ankara.
ONUR, Hüdavendigar, Millet-i Sadıka’dan Hayk’ın Çocuklarına Ermeniler, Kitabevi Yay., İst. 1999.
SERDAR, M. Törehan, Bitlis’in İşgali ve Kurtuluşu, Yüzüncü Yıl Üniversitesi Yay., Bitlis 1995.
SERDAR, Mehmet Törehan, Bitlis’te Ermeniler ve Ermeni Mezalimi, Bitlis 1996.
SERDAR, Mehmet Törehan, Bitlis’te Ermeni Mezalimi, Bitlis Valiliği Yay., Bitlis 2001.
SERDAR, Mehmet Törehan , Gazilerin Dilinden Bitlis’te Ermeni Mezalimi, Bitlis Valiliği Yay., Bitlis
2005, s.63.

Makaleler
KARADENIZ, Yılmaz, “Muş Sancağı’nda Ermeni Mezalimi(1915-1918), History Studies, Ortadoğu
Özel Sayısı, İstanbul 2010.
KARADENIZ, Yılmaz, Bitlis ve Muş’ta Ermeni Mezalimi(1913-1919), Yeni Türkiye, Sayı: 60, Yıl
2014.
MERT, Özcan, “Osmanlı İdaresinde Ermeniler”, İstanbul Üniversitesi Atatürk İlkeleri ve İnkılâp
Tarihi Enstitüsü Dergisi Yakın Dönem Türkiye Araştırmaları, Y: 2/2003.
TOSUN, Ramazan, “Ermeni Meselesinin Ortaya Çıkışı ve Mahiyeti”, Selçuk Üniversitesi Türkiyat
Araştırmaları Dergisi, S:14, Güz-2004.
YUCA, İrşat Sami, Eda Yuca, 20. Yüzyılın Başlarında Muş Bulanıkta Ermeni Olayları, İçtimaiyat,
Cilt 1, sayı 1, Kasım 2017.

552
 BİTLİS SÜRYANİLERİNİN BÖLGE HALKI
VE OSMANLI İDARESİ İLE İLİŞKİLERİ (1889-1920)

Arş. Gör. Muhammed UĞURLU

Bitlis Eren Üniversitesi, İslami İlimler Fakültesi
İslam Tarihi ve Sanatları Anabilim Dalı, ugurlumuhammed@hotmail.com

Rahmetullah YEŞİLÇAY
Bitlis Eren Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü
Yakınçağ Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Öğrencisi, rhmt-13@hotmail.com

Bitlis Süryanilerinin Bölge Halkı İle İlişkileri

Süryani-Ermeni İlişkileri
Osmanlı imparatorluğu büyük bir coğrafyaya hükmettiği için aynı coğrafyalarda bulunan farklı mil-
let ve dinlere sahip insanlar bir arada yaşamışlardır. Aynı dine mensup insanlarında kendi içinde
farklı mezhepleri benimsemeleriyle farklılıklar çoğalmıştır.[1] Bitlis vilayetinde bulunan Süryani, Er-
meni ve Kürt nüfusunun aynı yerde birlikte yaşamaları da aynı coğrafyada farklı milletlerin yaşadı-
ğına örnektir. Aynı coğrafyada farklı unsurlar oldukları için de aralarında anlaşmazlıkların çıkması
da kaçınılmaz olmuştur.

Bitlis’te bulunan Süryanilerin, Ermenilerle olan ilişkileri XIX. yüzyıla kadar farklı mezhep ve kül-
türlerin farklılıklarından ziyade özellikle XIX. yüzyılın sonlarında gelişen Ermeni olayları ile farklı
bir boyut kazanmaya başlamıştır. Ermenilerin, Osmanlı İmparatorluğuna karşı isyan hareketleri-
ne başlamaları ile Süryanilerle olan ilişkilerini doğrudan etkilemeye başlamıştır. Nitekim bu karşı
ayaklanmalar bölge halkının da Ermenilere karşı farklı bir tavır izlemelerinin önünü açmıştır. Sür-
yaniler bu konuda bölgedeki müslümanlar tarafında durarak Ermenilerin ayaklanmalarına karşı ol-
muşlardır. Süryanilerin bu tavrına karşılık Ermeniler baskı ile onları kendi taraflarına geçirmek is-
teseler de bu baskıları başarısızlıkla sonuçlanmıştır. Bundaki temel nedenlerden biride Süryani din

1 Ramazan Turgut, “Bir Halkın Göç Hikâyesi: Süryanilerin XX. yüzyılda Türkiye’den Avrupa’ya Göç Süreci”, Mukaddime
Dergisi, S.7, 2016, s. 280.

553
adamlarının isyana karşı, ortaya net bir tavır koymaları olmuştur.[2] l. Dünya savaşı sırasında 1915
senesinde yaşanan Ermeni olaylarında fazlasıyla etkilenen Süryanilerde bu olayların gelişmelerin-
den etkilenmiş ve büyük kayıplar vermişlerdir. Süryaniler uğradıkları zulüm ve ölümleri ise “Seyfo”
olarak adlandırmışlardır. Seyfo kelimesi Süryanilerin kullandıkları dilde kılıç manasındadır.[3]

Bitlis’te ticaretle uğraşan Süryani halkı ticaret yaparken farklı vilayet ve devletlere seyahat etmiş-
lerdir. Bitlis Süryanilerinden olan Hasro Efendi ticaret dolayısıyla Rusya devletine gidip gelenlerden
biridir. Ticaret dolayısıyla vilayet dışına çıkan Hasro Efendi, 1893 yılında Osmanlı Devleti’ne olan
bağlılığını göstermek için Rusya’da üç kilise ve İran’daki Ermenilerin haberdar edilerek bir ittifaka
davet edildiğini, kurulacak bu ittifakla birlikte belli bir güç oluşturularak Osmanlı Devleti’ne karşı
yapılacak bir harekatın haberini vermiştir.

Bu gelişme talimatlarının da İngiltere tarafından yürütüldüğünü, Ermenilerin direk olarak Lond-

ra’dan emir alarak hareket ettiğinin bilgisini vermiştir. İngiltere’nin, Ermeniler için on bin silah gibi
bir yardımında bulunacağından bahsetmiştir.

Erzurum, Sason ve Van bölgelerinde bulunan casusların olduğunu, casuslar sayesinde bilgi aldıkla-
rının da ihbarını yapmıştır.[4] Osmanlı Devleti içerisinde gelişen Ermeni hareketlerine kayıtsız kalma-
yan Süryani halk, devlete olan sadakatinden dolayı devlete zarar verecek faaliyetlerin gün yüzüne
çıkmasına yardımcı olmuştur. Ermeni olaylarının hız kazanması ile ilerleyen yıllarda yeni sorunlar
ortaya çıkmaya başlamıştır. Bitlis’te bulunan bazı Ermeniler kendilerini Süryani olarak göstermek
istemişlerdir. Kendi kimliklerini beyan ederken kendilerini Süryani mezhebine mensup olarak kayıt
ettirmek istemişlerdir. Ancak bu durumun fark edilmesinin ardından önüne geçilmiş ve gerekli iş-
lemlerin yapılması için zamanın Bitlis görevlilerine ikazda bulunulmuştur.[5]

Süryani ve Ermeniler arasındaki anlaşmazlık ve çatışmalardan bir diğeri ise bölgedeki ekonomik du-
rum olmuştur. Bölgede çıkan çatışmaların tek nedenini din-mezhep ve millete dayalı olduğunu söy-
leyenler yabancı konsolosluklar ve casusların bölgeyi karıştırmak istemelerinden kaynaklanmıştır.[6]

Süryani-Kürt İlişkileri
Bitlis bölgesinde yaşayan Kürtler ve Süryaniler arasında anlaşmazlıklar çıkmıştır. Bu anlaşmazlıklar
içerisinde genel itibari ile göçebe Kürtlerin, Süryanilere saldırmaları ve gasp etmeleri gibi sorunlar
baş göstermiştir. Göçebe Kürtler tarlalarında çalışan Süryanilere saldırılarda bulunmuşlardır. Bu
saldırılar arasında iki kişinin tarladaki Süryani erkeklere ve hamile kadına saldırmaları gibi şid-
detli olaylarda yaşanmıştır. Bu saldırılar neticesinde Süryaniler durumu devlete bildirerek yardım
istemişlerdir.[7] Bitlis’te bulunan Süryani ve Kürtler arasındaki temel anlaşmazlıkların kaynağı eko-
nomik sorunlardan dolayı gerçekleşmiştir. Dini ve etnik unsurlardan dolayı gerçekleşen anlaşmaz-
lıkların olması gibi durumları temel neden haline getiren kişiler bölgede bulunan dış devletlerin ca-
susluk faaliyetlerini yürütenler olmuştur. Anlaşmazlıkların dini ve etnik olmadığının, temel itibari
ile ekonomiden kaynaklandığını, bu anlaşmazlıklarda din ve etnik unsur dikkate alınmadan saldırı-
lar karşısında Süryani ve Kürt aşiretlerinin birbirleriyle başka bir Kürt ya da Süryani aşiretine karşı
birleşerek ittifak kurdukları görülmüştür.[8]

2 Bülent Özdemir, Süryanilerin Dünü Bugünü l. Dünya Savaşı’nda Süryaniler, Türk Tarih Krm., 3. Baskı, Ank. 2014, s. 90.
3 Turgut, a.g.m., s. 277.
4 BOA, Y.A.HUS., Nr. 275/77.
5 BOA, DH. MKT., Nr. 1195/77.
6 Özdemir, a.g.e., s. 50.
7 BOA, DH.TMIK.M., Nr. 73/94.
8 Özdemir, a.g.e., s. 50.

554
Bitlis Süryanilerinin Osmanlı İdaresi İle İlişkileri

Osmanlı imparatorluğunun yıkılışını hızlandırmak için dış devletler imparatorluk içerisinde olan
farklı etnik ve dini unsurları bir koz olarak kullanmış ve durumu yıkılışın tamamlanmasına kadar
devam ettirmişlerdir.[9] Osmanlı Devleti’nde bulunan azınlıklar içerisinde özellikle Ermeniler isyana
teşvik edilmiştir. Dış devletler Bitlis’te bulunan Ermenilerin ayaklanması sırasında bölgede yaşayan
Süryanilerinde, Ermenilere destek vermeleri için Süryani halka baskı yapmıştır.[10]

Bitlis Süryani halkından Rusya’da ticaretle uğraşanlar, Bitlis’te bulunan Ermenilerin isyan için İngil-
tere’den emir aldıklarını, direkt olarak İngiltere’den verilen emirlere uyulduğuna dair Bitlis Valiliğine
ihbarda bulunmuşlardır.[11] Dış devletlerin özellikle Osmanlı Devleti’nin son zamanlarında azınlıkları
isyan etmeye teşvik etmeye çalışmaları Süryaniler üzerinde etkili olmamıştır. Süryaniler devlete sa-
dık kalmışlardır.[12] Bölgede gelişecek olan isyan ve kışkırtma faaliyetlerini Osmanlı Devleti’ne ihbar
etmeleri bunu destekler niteliktedir.

Bitlis’te yaşayan Süryaniler kendilerinden zorla bölgede para alındığını, gasp edildiklerini ve bölge-
deki görevli askerlerinde saf dışı bırakıldığını, zor durumda olduklarını belirtmiş, kendi din adamları
vesilesiyle devletten yardım talebinde bulunmuşlardır.[13] Süryani hanelerine de taarruzun olduğu
belirtilmiştir.[14] Osmanlı Devleti, Süryanilere yapılan bu usulsüzlükler nedeniyle Bitlis Valiliği’ne ge-
reğinin yapılmasını ve gerekirse asker yardımının da yapılacağını belirtmiştir.[15] Süryanileri katle-
den katillerin bulunmasında Osmanlı Devleti gerekli takibatı uygulamıştır.[16] Bitlis bölgesinde Sür-
yanilere zarar verecek bir gücün olmasına izin verilmemiştir.

Süryani inancı kendi içinde mezheplere bölünmüştür.[17] Katolik mezhebine mensup olan Midyatlı
Rahip Cercis’in, Bitlis’teki Süryanileri de Katolik yapmak istemesi üzerine devlet bu duruma müda-
hil olarak Rahip Cercis’in tekrar memleketi olan Midyat’a gönderilmesine karar verilmiştir. Bölgede
mezhepsel baskıların önüne geçilmiştir.[18] Osmanlı Devleti, Süryani Patriğine para yardımında bu-
lunmuştur.[19] Bölgedeki dini inançların yaşatılmasına destek vermiştir.

Bitlis dışında Süryanilere ve Ermenilere karşı gerçekleştirilen tecavüz saldırılarına karşılık Osmanlı
Devleti bölgeye asker sevk ederek güvenliği sağlamıştır.[20] Osmanlı Devleti; Bitlis, Mameratülaziz ve
Diyarbakır bölgelerinden daha önce firar eden Süryanilerden geri dönenlere yardım etmiştir.[21] Ma-
meratülaziz, Diyarbakır ve Bitlis’ten yaklaşık olarak 4.000 Süryani yurt değiştirmiştir. Bunlardan
bir kısmı İstanbul Beyoğlu’nda bulunan Süryani Kilisesinin yanına iskân ettirilmiştir. Yurt değiş-
tirenler arasında bulunan bir kısım tekrar eski yerine geri dönmüştür. 4.000 kişilik grup içinden
Marsilya’ya giden bir grup ise yolda paraları bittiği için muhtaç duruma düşmüşlerdir. Kendilerini bu
durumdan kurtarması için Osmanlı Devlet’inden yardım istemişlerdir.[22]

9 Deniz Bayburt, “Milli Mücadele Dönemi’nde Süryaniler”, Akademik Bakış Dergisi, C. 3, S. 6, Yaz 2010, s. 48.
10 BOA, DH. ŞFR., Nr. 553/61.
11 BOA, Y.PRK.DH., Nr. 6/16. BOA, Y.A.HUS., Nr. 275/77.
12 Mehmet Çelik, “Süryaniler”, DİA, C. 38, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, İstanbul 2010, s. 177.
13 BOA, DH.H., Nr. 15/33.
14 BOA, DH. ŞFR., Nr. 267/55.
15 BOA, DH.MKT., Nr. 1293/60.
16 BOA, DH. ŞFR., Nr. 315/102.
17 Yavuz Ercan, Osmanlı Yönetiminde Gayrimüslimler, Turhan Kitabevi, Ankara 2001, s.90-91.
18 BOA, DH.TMIK.M., Nr. 122/26.
19 BOA, MV., Nr. 214/67.
20 BOA, DH.ŞFR., Nr. 188/90.
21 BOA, MV., Nr. 123/26.
22 BOA, DH.MKT., Nr. 2680/81.

555
Bitlis, Diyarbakır ve Mameratülaziz bölgesinde yaşayan Süryaniler aynı yerde yaşayan Ermenilerle
eşit haklara sahip olmak için Ermenilere verilen mürur tezkiresinin kendilerine de verilmesini iste-
miş, bu konu hakkında Osmanlı Devleti mürur tezkiresi almak için başvuran ehli namus Süryanilere
tezkirenin verilmesini kararlaştırmıştır.[23] Mürur tezkiresi ile Osmanlı Devleti içerisinde izinli bir şe-
kilde seyahat etmek[24] ve Ermenilerle de eşit haklara sahip olarak yaşamak istemişlerdir.

Sonuç

Osmanlı Devlet’ine bağlı Bitlis vilayeti içerisinde bulunan farklı din ve milletlere ev sahipliği yap-
mıştır. Bitlis vilayetinde bulunan Süryaniler, burada bulunan Kürtler ve Ermeniler olmak üzere fark-
lı milletlerle birlikte yaşamışlardır. Farklı etnik ve kökenden olmaları aralarında anlaşmazlıkların
çıkmasını da beraberinde getirmiştir. Osmanlı’nın yıkılış süreci içerisinde olması, aynı zamanda
dış devletlerin Osmanlı’yı bir an önce yıkmak istemeleri de Osmanlı’da bulunan farklı etnik ve dini
inançlara sahip insanları kullanarak, Osmanlı Devleti toprakları içerisinde isyan faaliyetlerinin çık-
masına teşvikte bulunmuşlardır.

Bitlis’te bulunan Ermeni isyanları sırasında Süryaniler, Ermenilerle ittifak kurmak yerine kendi din
adamlarının da ortaya koyduğu net bir tavırla bu isyan hareketleri içerisinde olmayacaklarını söy-
lemişlerdir. İsyan hareketleri sırasında Osmanlı Devlet’ine sadık kalan Süryaniler isyan ile ilgili bazı
gizli bilgileri de devlete ihbar etmişlerdir.

Bu bilgiler arasında dış devletlerin Ermenileri kullandığını, özellikle Ermenilerin, İngiltere’nin direk-
tiflerine uyduklarını ihbar etmişlerdir. Bitlis’te bulunan Kürtler ile anlaşmazlıkları ekonomik çatış-
malardan meydana gelmiştir. Ayrıca yaşanan bazı ekonomik tehditler karşısında Kürt aşiretleri ile
ittifak kurarak başka bir Kürt aşiretiyle de savaştıkları görülmüştür.

Genel olarak tabiiyeti altında bulunduğu Osmanlı Devleti’ne sadık kalmış ve bölgede bulunan farklı
millet ve dini inançlara sahip insanlarla barışçıl bir politika izlemişlerdir.

23 BOA, DH.TMIK.M., Nr. 113/38.

24 Mübahat S.Kütükoğlu, “Mürur Tezkiresi”, DİA, C. 32, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, İstanbul 2006, s. 60.

556
Kaynakça

Başbakanlık Osmanlı Arşivi

BOA, DH.H., Nr. 15/33.
BOA, DH.MKT., Nr. 1195/77.
BOA, DH.MKT., Nr. 1293/60.
BOA, DH.MKT., Nr. 2680/81.
BOA, DH.ŞFR., Nr. 188/90.
BOA, DH.ŞFR., Nr. 267/55.
BOA, DH.ŞFR., Nr. 315/102.
BOA, DH.ŞFR., Nr. 553/61.
BOA, DH.TMIK.M., Nr. 113/38.
BOA, DH.TMIK.M., Nr. 122/26.
BOA, DH.TMIK.M., Nr. 73/94.
BOA, MV., Nr. 123/26.
BOA, MV., Nr. 214/67.
BOA, Y.A.HUS., Nr. 275/77.
BOA, Y.PRK.DH., Nr. 6/16.

Kitaplar ve Makaleler
BAYBURT, Deniz, “Milli Mücadele Dönemi’nde Süryaniler”, Akademik Bakış Dergisi, C. 3, S. 6, Yaz
2010, ss. 45-72.
ÇELİK, Mehmet, “Süryaniler”, DİA, C. 38, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, İst. 2010, ss. 175-178.
KÜTÜKOĞLU, Mübahat S., “Mürur Tezkiresi”, DİA, C. 32, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, İstanbul
2006, ss. 60-61.
ÖZDEMİR, Bülent, Süryanilerin Dünü Bugünü l. Dünya Savaşı’nda Süryaniler, Türk Tarih Kurumu
Yayınları, 3. Baskı, Ankara 2014.
TURGUT, Ramazan “Bir Halkın Göç Hikâyesi: Süryanilerin XX. yüzyılda Türkiye’den Avrupa’ya Göç
Süreci”, Mukaddime Dergisi, S.7, 2016, ss. 275-294.
ERCAN, Yavuz, Osmanlı Yönetiminde Gayrimüslimler, Turhan Kitabevi, Ankara 2001.

557
 İNGİLTERE’NİN BİTLİS YARDIMCI KONSOLOSLUĞU:
FRANCİS EDWARD CROW DÖNEMİ

BRITAINS’S BİTLİS PROVINCE VICE-CONSULAR:

FRANCIS EDWARD CROW PERIOD

Dr. Emel DEMİR GÖRÜR

Dicle Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü
emeldemirgorur@gmail.com.

İngiltere’nin Bitlis Yardımcı Konsolosluğu’nun Açılışı

İngiliz Dış İşleri Bakanlığı, 1895 yılında Bitlis Vilayeti’nde yardımcı konsolosluk düzeyinde temsil-
ciliğini bulundurmaya karar vermiştir. Bunun üzerine 1 Haziran 1895’de Bitlis Vilayeti’ne ilk İn-
giliz Yardımcı Konsolosu olarak Charles Seymour Hampson atanmıştır[1]. Böylelikle İngiltere, Bitlis
Vilayeti’nde Erzurum Genel Konsolosluğu’na bağlı yardımcı konsolosluk düzeyinde konsolosluğu-
nu bulundurmaya başlamıştır. Charles Seymour Hampson, görevine hemen başlayamamış, bu süre
zarfında Erzurum’da ikamet etmiştir. İngiltere’nin Erzurum Genel Konsolosu John Hicks Graves[2],
Hampson’ın biran evvel görev bölgesine gitmesi için Erzurum Valisine başvurmuş ve seyahati es-
nasında Hampson’ın yanına bir koruma verilmesini talep etmiştir. Erzurum Valisi, bölgede yaşanan
olağanüstü durum nedeniyle almış olduğu talimat gereği resmi bir görevli ya da herhangi bir Avru-
palının seyahat etmesinin uygun olmadığını belirtmiştir[3]. Erzurum’da kalmaya devam eden Ham-
pson, bu süre zarfında Bitlis’teki konsolosluğun teşkili için çalışmalar yapmış, Erzurum Konsolosu
Graves aracılığıyla Dersaadette’ki İngiliz Büyükelçiliği’nden bazı isteklerde bulunmuştur. Muş’ta

1 The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1897, Edited by Edward Hertslet,
K.C.B. and Edward Cecil Hertslet ESQ., Seventieth Publication, London, p. 125; The Edinburgh Gazette, 18 June 1895,
Issue 10684, p. 969; The Edinburgh Gazette, 8 September 1896, Issue 10812, p. 865; TNA., F.O. 424/188, No. 262/2,
Yardımcı Konsolos Hampson’dan Sir. P. Currie’ye, 6 Eylül 1896, s. 228. Hampson, Bitlis Vilayeti Yardımcı Konsolosluk
görevini üstlenmeden önce 1892 yılında Erzurum’da vekil konsolosluk yapmıştır. Hampson’ın bölge ve bölge insanını
tanıyan bir kişi olduğu görülmektedir. Bkz; TNA., F.O. 195/1766, No. 1, 2 Ocak 1892, s. 6. Charles S. Hampson’un 1892
yılından İngiltere’nin Erzurum Vekil Konsolosu olarak yazdığı raporlar için bkz; TNA., F.O. 195/1766.
2 18 Aralık 1891 tarihinde Erzurum’a konsolos olarak atanmıştır. Bkz; The Foreign Office List: Forming a Complete Diplo-
matic and Consular Handbook for 1891, Compiled by Edward Hertslet, C.B., Seventieth Publication, London, p.113-114.
3 TNA., F.O. 195/1892, 7 Haziran 1895, s. 105-106.

559
ikamet eden Protestan Ermeni ailelerinden birine mensup ve Harput Amerikan Koleji mezunu Ha-
gop Merzoian (Mırziyan)’ın Bitlis Konsolosluğu’nda dragoman olarak çalışması için izin istemiş,
konsolosluğun çeşitli ihtiyaçlarının karşılanması ve kavas atanması için para gönderilmesini talep
etmiştir[4]. Erzurum Valisi kısa süre içinde Muş’a gitmek üzere Erzurum’da bekleyen Hampson’ın
görev bölgesine gitmesi için gerekli şartları sağlamış[5], Hampson, 16 Temmuz 1895’te Erzurum’dan
ayrılmıştır[6]. 20 Temmuz 1895’te Muş’a varmış ve faaliyetlerine başlamıştır. Ancak Hampson’ın
elinde atandığına dair berat olmadığı için Muş Mutasarrıfı, Hampson’ı resmi olarak tanımamıştır.
Bunun üzerine Hampson, 21 Temmuz’da Büyükelçi Currie’ye telgraf çekerek kısa süre içinde Bab-ı
Âli’den berât alınmasını ve Bitlis Valiliği’ne ulaştırılmasını istemiştir[7]. Büyükelçi Currie, 1895 yılının
Ağustos ayında Bab-ı Âli’den berâtı alabilmiştir[8].

Bitlis Vilayeti İngiliz Konsolosluğu, Bitlis Vilayeti’nin merkezinde değil Muş Sancağı’nda açılmış-
tır. Erzurum Genel Konsolosu Graves, Sason’da bulunan Amerikan misyonerlerinin bölgede uzun
süre kalmasını beklemediğinden Sason’a yakın bir noktada İngiliz Konsolosluğu’nun bulunmasının
daha iyi olacağını Büyükelçi Currie’ye bildirmiştir. Yapılan yazışmalar sonrasında Muş’un Bitlis’e
göre daha merkezi bir noktada olması ve konum itibariyle Muş’un Sason bölgesinde yapılan yardım
faaliyetlerini sık denetleneme imkânı sunmasından dolayı konsolosluğun Muş’ta açılmasına, kon-
solosun Muş’ta ikamet etmesine karar verilmiştir[9].

Foreign Office List’lere baktığımızda 1903 yılı ile birlikte Bitlis Vilayeti’ne atanan konsolos Walter
John Heathcote’ın “Bitlis’te ikamet etmek” üzere atandığı ibaresine yer verilmiştir[10]. Konsolos Heat-
hcote, göreve ilk başladığında Muş’ta ikamet etmiştir[11]. 1904 yılının sonu itibariyle Bitlis’e geçmiş ve
İngiltere’nin Bitlis Konsolosluğu, Muş Sancağı’ndan merkez sancağa taşınmıştır[12]. Bitlis Vilayeti’nde
İngiliz Konsolosluğu açılmadan önce ise Bitlis Vilayeti ile ilgili bilgiler Bitlis’te ikamet eden Ameri-
kan Misyoneri Knapp tarafından merkeze bildirilmiştir[13]. Zira bölgedeki Amerikan misyonerlerin,
İngilizlerin haber kaynağı olduğunu da görmekteyiz.

İngiltere’nin Bitlis Yardımcı Konsolosları

Charles Seymour Hampson: 1 Haziran 1895’de Muş’ta ikamet etmek üzere Bitlis Vilayeti Yardımcı
Konsolosu olarak atanmıştır. Bitlis’teki görevinden sonra 1 Ağustos 1896’da Manastır’a Yardımcı
Konsolos olarak atanmıştır[14]. Hampson, Manastır’a atanmasına rağmen Eylül 1896 tarihinde hala
Bitlis Vilayeti’nde olduğunu görmekteyiz[15]. James Henry Monahan: 1 Ağustos 1896’da Muş Sanca-
ğı’nda ikamet etmek üzere İngiltere’nin Bitlis Vilayeti Yardımcı Konsolosu olarak atanmıştır[16].

4 TNA., F.O. 195/1892, No. 105, 9 Haziran 1895, s. 150-151.

5 TNA., F.O. 195/1892, 8 Haziran 1895, s. 108.
6 TNA., F.O. 195/1892, 16 Temmuz 1895, s. 232.
7 Bitlis Yardımcı Konsolosu Hampson’un Büyükelçiliğe gönderdiği 24 Temmuz 1895 tarihli ilk gönderisi için bkz; Ek 1.
8 TNA., F.O. 195/1892, No. 157, 18 Ağustos 1895, s. 361; No. 8, 4 Ağustos 1895, s. 362.
9 TNA., F.O. 195/1892, No. 175, 2 Eylül 1895, s. 429-430.
10 The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1907, Edited by Godfrey E. P. Hertslet,
Eightieth Publication, London, p. 256.
11 TNA., F.O. 195/1972, 23 Mayıs 1904, s. 251; 25 Mayıs 1904, 253; 22 Mayıs 1904, 269.
12 TNA., F.O. 195/2173, No. 55, Sir No. O’Conor’dan Walter John Heathcote’a, 21 Aralık 1904, s. 389.
13 TNA., F.O. 78/4332, No.2/1, The Rev G.C. Knapp’ten Yardımcı Konsolos Devey’e 9 Mayıs 1889, s, 152-153.
14 The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1897, Edited by Edward Hertslet,
K.C.B. and Edward Cecil Hertslet ESQ., Seventieth Publication, London, p. 125; The Edinburgh Gazette, 18 June 1895,
Issue 10684, p. 969; The Edinburgh Gazette, 8 September 1896, Issue 10812, p. 865.
15 TNA., F.O. 424/188, No. 262/2, Yardımcı Konsolos Hampson’dan Sir. P. Currie’ye, 6 Eylül 1896, s. 228.
16 TNA., F.O. 78/4741, 6 Aralık 1896, s. 364-365; The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular
Handbook for 1896, Edited by Edward Hertslet, K.C.B. and Edward Cecil Hertslet ESQ., Sixty-ninth Publication, London,
p. 171; The London Gazette, 4 September 1896, Issue: 26774, p. 4987.

560
Francis Edward Crow: 12 Mayıs 1897’de Bitlis Yardımcı Konsolosluğu’na atanmıştır[17]. Crow, 22 Şu-
bat 1898’de görevi Yardımcı Konsolos Monahan’a devretmiştir[18].

James Henry Monahan: Monahan’ın ikinci yardımcı konsolosluk dönemi 22 Şubat 1898 günü Bitlis
Vilayeti’ne dönmesiyle başlamış ve konsolosluğun sorumluluğunu Crow’dan devralmıştır[19]. Monahan
1898 yılı Eylül ayında Hayfa’ya atanmıştır[20]. 1898 yılı Ekim ayında Bitlis Vilayeti’nden ayrılmıştır[21].

Hagop Mirzoyan: Monahan’ın Bitlis’ten ayrılması üzerine Monahan’ın tercümanı Hagop Mirzoyan
bölgede gelişen olaylarla ilgili Büyükelçiliğe ve Erzurum’daki genel konsolosluğa bilgi vermiştir. İlk
gönderisini 8 Kasım 1898’de kaleme almıştır[22]. 1899 yılında da konsolosluğu Hagop Mirzoyan’ın
idare ettiğini görmekteyiz[23].

Frederick George Freeman: 27 Ekim 1901’de Bitlis Yardımcı Konsolosu olarak atanmış, bu görevi-
ni 17 Mayıs 1903 yılına kadar devam ettirmiştir. 5 Eylül 1902’de bölgede Amerikan menfaatlerini
korumakla suçlanmıştır. 24 Nisan 1903’de İskenderiye’ye transfer olmuş ve İngiliz delegesi olarak
Mısır Karantina Teşkilatı dâhilinde yer almıştır[24].

Walter John Heathcote: 20 Nisan 1903’de Bitlis’te ikamet etmek üzere Bitlis Vilayeti Yardımcı Kon-
solosu olarak atanmıştır[25]. 1 Eylül 1905’de ise Burgaz, Eski Zağra, Filipe’yi içine bölgede görev yap-
mak üzere Yardımcı Konsolos olarak atanmıştır[26].

Arthur Bernard Geary: 1905’de İstanbul’da Yardımcı Konsolos tercümanlığı görevinde bulunmuştur.
26 Kasım 1905’de Bitlis Vilayeti Yardımcı Konsolosluğu’na atanmıştır. Bu görevini 25 Ekim 1906’ya
kadar sürdürmüştür. 13 Mayıs 1907’de Çanakkale Yardımcı Konsolosluğu’na atanmıştır[27]. Arthur
Bernard Geary ile Reader William Bullard arasında resmi olarak herhangi bir konsolos atanmamış-
tır. Arthur Bernard Geary, Bitlis Vilayeti’nden ayrıldıktan sonra görevi dragomanı Erşak Safrastiyan
devralmış, Safrastiyan konsolos yetkisiyle çalışmaya başlamıştır. 1907 yılında ise Diyarbakır İngiliz
Konsolosu William Beauchamp Herad, Bitlis Vilayeti’ne gelerek bölge hakkında raporlar yazmış, bü-
yükelçiliği bilgilendirmiştir. William Beauchamp Herad, Bitlis Vilayeti’nden ayrıldıktan sonra Saf-
rastiyan, bu görevi devralmış, konsolos yetkisiyle çalışmaya devam etmiştir[28].

Reader William Bullard: 1 Ocak 1911’de Bitlis Yardımcı Konsolosu olarak atanmıştır[29]. Bu görevin-
den sonra 1912’de Trabzon Vilayeti’ne yardımcı konsolos olarak atanmıştır. Kaynak olarak kullandı-

17 The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1899, Edited by Edward Hertslet,
K.C.B., Seventy-Second Publication, London, p. 93.
18 TNA., F.O. 195/2021, No. 2, 28 Şubat 1898.
19 TNA., F.O. 195/2021, No. 2, 28 Şubat 1898.
20 TNA., F.O. 195/2021, 29 Eylül 1898, s. 210.
21 TNA., F.O. 195/2021, 14 Ekim 1898, s. 213.
22 TNA., F.O. 195/2021, No. 18, 8 Kasım 1898, s. 228.
23 TNA., F.O. 195/2021, No. 3, 22 Ocak 1899, s. 13.
24 The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1905, Edited by Godfrey E. P. Hertslet,
Seventy-eighth Publication, London, p. 123.
25 The London Gazette, 13 May 1904, Issue: 27676, p. 3079; The Edinburgh Gazette, 17 May 1904, Issue 11620, p. 539; The
Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1907, Edited by Godfrey E. P. Hertslet,
Eightieth Publication, London, p. 256.
26 The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1907, Edited by Godfrey E. P. Hertslet,
Eightieth Publication, London, p. 256.
27 The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1908, Edited by Godfrey E. P. Hert-
slet, Eighty-First Publication, London, p. 234.
28 Musa Şaşmaz, İngiliz Konsolosları ve Ermenilerin Katliamı İddiaları (1878-1914), Atatürk Araştırma Merkezi Yayınları,
Ankara 2013, s. 317-318.
29 The London Gazette, 24 March 1911, Issue: 28479, p. 2421; The Edinburgh Gazette, 28 March 1911, Issue 12341, p. 332;
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1913, Edited by Godfrey E. P. Hertslet,
Eighty-Seven Publication, London, p. 203.

561
ğımız Foreign Office List’te Bullard’ın aynı zamanda 1909, 1910, 1911, 1912 yıllarında İstanbul’daki
Büyükelçilikte 3. Büyükelçi Dragomanı olarak görev yaptığı yazmaktadır[30]. Bu ihtilaflı bilgilerden
hareketle Bullard’ın Bitlis’e atanmış ancak Bitlis’te göreve başlamamış olabileceğini düşünmekteyiz.

Foreign Office List’lerde en son Bitlis Yardımcı Konsolosluğu’nda Reader William Bullard’ın adını
görmekteyiz[31]. 1914 ve 1915 yıllarına ait Foreign Office List’lerde Bitlis’te İngiliz Konsolosluğu’nun
olduğu belirtilmiş ancak bu görevi kimin yürüttüğüne dair herhangi bir bilgi verilmemiştir[32]. İngil-
tere ile Osmanlı Devleti arasında savaş patlak vermeden önce İngiltere Hükümeti, 1 Ekim 1914’de
Bitlis Vilayeti Yardımcı Konsolosluğu’na Charles Walter de Bois Maclaren’i atamış ancak bu atama
krizin patlak vermesi üzerine gerçekleşmemiştir[33].

Musa Şaşmaz, “İngiliz Konsolosları ve Ermenilerin Katliamı İddiaları (1878-1914)” adlı kitabında
Erzurum Konsolosu McGregor’un uzun yıllar Amerikan Misyoneri olarak çalışan George C. Knapp’i
1912’de Bitlis Konsolosluğu’na atadığını ve Knapp’in bu görevini 1915 yılı da dâhil olmak üzere de-
vam ettirdiğini belirtmiştir[34].

Francis Edward Crow Dönemi

Francis Edward Crow’dan önce Bitlis Vilayeti Yardımcı Konsolosluğu’nda bulunan James Henry Mo-
nahan, 6 yıldır izin kullanmadığını belirterek 15 Nisan 1897 tarihi itibariyle izin kullanmak istediğini
Erzurum Konsolosu Graves ve Büyükelçi Currie’ye iletmiştir. Monahan, yerine konsolos olarak birinin
atanmasını talep etmiştir. 23 Şubat 1897’de İngiliz Dış İşleri izin isteğini onaylamış, Monahan’ın yeri-
ne konsolos olarak Francis Edward Crow’un atanması uygun bulunmuştur[35]. Crow, 12 Mayıs 1897’de
Bitlis Konsolosluğu’na atanmıştır[36]. Erzurum’da bulunan Crow, 14 Mayıs 1897’de Bitlis’e varmıştır[37].
Monahan, Crow’un Bitlis’e gelmesinin ardından 15 Mayıs 1897’de Bitlis’ten ayrılmıştır[38].

Francis Edward Crow’un Bitlis Vilayetine Dair Gözlem, Rapor ve

Değerlendirmeleri
Francis Edward Crow, görev yapmış olduğu 1 yıl içinde pek çok telgraf çekmiş[39], rapor hazırlamış[40]
ve gönderi kaleme almıştır[41]. Crow, göreve gelir gelmez bölgedeki Kürtler hakkında çalışmalar yap-
mış, bilgi toplamış Bitlis yakınlarındaki Kürtlerin yağmacılık hareketlerinden özellikle Mutki/Mu-

30 The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1913, Edited by Godfrey E. P. Hertslet,
Eighty-Seven Publication, London, p. 203.
31 The London Gazette, 24 March 1911, Issue: 28479, p. 2421; The Edinburgh Gazette, 28 March 1911, Issue 12341, p. 332;
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1913, Edited by Godfrey E. P. Hertslet,
Eighty-Seven Publication, London, p. 203.
32 The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1914, Edited by Godfrey E. P. Hert-
slet, Eighty-Seventh Publication, London, p. 52; The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular
Handbook for 1915, Edited by Godfrey E. P. Hertslet, Eighy-Eighth Publication, London, p. 52.
33 The London Gazette, 1 Ocak 1915, Issue: 29026, p.47; The Edinburgh Gazette, 5 Ocak 1915, Issue 12758, p. 21.
34 Musa Şaşmaz, a.g.e., s. 323, 236.
35 Musa Şaşmaz, a.g.e., s. 306.
36 The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1899, Edited by Edward Hertslet,
K.C.B., Seventy-Second Publication, London, p. 93.
37 TNA., F.O. 195/1981, 14 Mayıs 1897, s. 84.
38 TNA., F.O. 195/1981, 16 Mayıs 1897, s. 83.
39 Crow, ilk telgrafını 14 Mayıs’ta çekmiştir. Bkz; TNA., F.O. 195/1981, 14 Mayıs 1897, s. 84.
Konsolos Crow’un ilk telgrafı için bkz; Ek 2.
40 İlk raporunu Mayıs 1897’de yazmıştır. Bu raporunda Erzurum’dan Bitlis Vilayeti’ne giderken seyahati esnasında
karşılaştığı olaylar bölgedeki Kürtler ve Ermeniler hakkında bilgi vermiştir. Bkz; TNA., F.O. 195/1981, No.13, 19 Mayıs
1897, s. 89- 96.
41 15 Mayıs tarihli gönderisi için bkz; TNA., F.O. 195/1981, No.10, 15 Mayıs 1897, s. 74.

562
diki Kürtleri hakkında ayrıntılı yazılar yazmıştır[42]. Bölgede yaşanan yağmacılık hareketlerinden
bahsetmiştir[43]. Crow, Temmuz 1897’de İngiltere’nin Van Konsolosu Elliot ile Van sınırında bir araya
gelmiş, kışın bölgede yapılacak yardımlar konusunu görüşmüşlerdir[44]. 15 Temmuz’da Bitlis’e geri
dönmüştür[45]. Crow, görev yaptığı süre dâhilinde toplamda 28 rapor kaleme almıştır. Bu raporlardan
özellikle 3’ünü yapmış olduğu teftiş gezileri sonrası hazırlanmıştır. Bu 3 rapor Bitlis Vilayeti hakkın-
da ayrıntılı bilgi vermesi açısından oldukça önemlidir. Bunlar Sason ve Genç; Ahlat, Bulanık ve Ma-
lazgirt; Hizan Kazası ile ilgili hazırlamış olduğu kapsamlı raporlardır. Çalışmamızın bundan sonraki
kısmı bu raporlar ışığında ele alınacaktır.

Konsolos Francis Edward Crow’un Genç Sancağı ve

Sason Kazası Gezisi
Francis Edward Crow, 7 Haziran 1897’de Sason ve Genç’e gitmek için İstanbul’daki Büyükelçilik-
ten izin almıştır. Crow, bu gezisinde Gregoryan otoritelerinin bölgeye dair verdikleri acıklı raporların
doğru olup olmadığını incelemek, 1895 yılında başlayan ve 2 yıldır devam eden yardım faaliyetle-
rinin sonuçlarını görmek ayrıca bölgede yaşanan din değiştirme olayların gönüllülük esasına göre
yapılıp yapılmadığını yerinde incelemek istemiştir. Gerekli izinleri aldıktan hemen sonra Sason ve
Genç’e hareket etmiştir. Seyahati esnasında kendisine konsolosluğun Ermeni Dragomanı Hagop
(Agop) Efendi eşlik etmiştir. Crow, bu seyahatiyle ilgili Temmuz 1897’de ayrıntılı bir rapor kaleme
almıştır. Raporunda Muş Ovası’nın durumu, yapılan yardım faaliyetleri ve bu hususta karşılaşılan
problemler, din değiştirme hadiseleri, ziyaret ettiği köylerin nüfusu, geçim kaynakları, bölgede bulu-
nan hayvanların türü ve sayısı da dâhil olmak üzere ayrıntılı istatistiki bilgiler vermiştir[46].

Crow’un Nahiye ve Köylere Yaptığı Gezi ve Yardım Faaliyetleri

Konsolos Crow, Osmanlı Devleti’nin Anadolu’daki en zengin tahıl ambarlarından ve en verimli vergi
kaynaklarından biri olan Muş Ovası’ndaki 150 Hıristiyan köyün siyasi ve maddi durumunu incele-
miştir. Yolculuğu sırasında Genç Dağlarının güney yamaçlarında ve Sason’un dağlık kısımlarında,
Diyarbakır Ovası yakınındaki göçebe ve yerleşik Kürtlerin durumlarını, tutum ve mizaçlarını ince-
leme fırsatı bulmuştur. 1895 yılında Muş Sancağı’nın dağlık kısımları, Kulp ve Sason (Hazo) Kaza-
ları, Talori bölgesi ve Genç Sancağı’nın bazı yerlerindeki Ermenilere yönelik yardımlar yapılmıştır.
Konsolos Crow, Sason’da yardım yapılan Kegashen, Semal, Shenigh (Şenig), Ghelieguan (Geleguzan),
Aliantsik (Aliank), Aghpig, Hitengh[47], Khartk, Ispergank, Purkh, Dowalink, Klovid, Khiloghink köy-
lerini ziyaret etmiştir[48]. Sason’dan sonra Kulp üzerinden Genç’e geçmiştir. Crow, Genç’te yardım ya-
pılan Ishkhuntsor, Onguznagh, Ardyonk (Ardkhonk), Sevit, Gremoré, Kebgervank köylerini ve Kulp
Kazası’nın merkezi Passur’u da ziyaret etmiştir. Crow’un bölgeye gittiğinde de yardım faaliyetlerinin
devam ettiği, yardımlar dâhilinde giyecek, hayvan, kalacak yer/barınak ve çeşitli alet tedariki yapıl-
mıştır. İngiliz, Amerikan, Ermeni ve Türk yardım kaynakları bölgeye 17.000 lira para dağıtmışlardır.
14 köy yeniden inşa edilmiş, 35 köy kısmen restore edilmiş, 14.000 kişinin kalması için kalıcı yerler

42 TNA., F.O. 195/1981, No. 47, 28 Haziran 1897, s. 109.

43 TNA., F.O. 195/1981, No. 54, 15 Temmuz 1897, s. 116.
44 TNA., F.O. 195/1981, 14 Temmuz 1897, s. 115; TNA., F.O., 195/1981, No. 56, 21 Temmuz 1897, s. 123.
45 TNA., F.O. 195/1981, No. 55, 16 Temmuz 1897, s. 122.
46 TNA., F.O. 424/192, 35/1, Yardımcı Konsolos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 14 Temmuz 1897, s. 49; No.35/2, Sir P. Currie’den
Salisbury Markisi’ne, 10 Temmuz 1897, s. 49-60.
47 Konsolos Crow, Hitengh, yakınlarındaki Kürt köyleri olan Kodzozvank ve Hargurgh köylerinden bahsetmiş ancak bu
köyler hakkında ayrıntılı bilgi vermemiştir. Bkz; TNA., F.O. 424/192, No.35/2, Sir P. Currie’den Salisbury Markisi’ne, 10
Temmuz 1897, s. 51.
48 İngiltere’nin Bitlis Vilayeti Yardımcı Konsolosu Crow, diğer İngiliz konsoloslarının da yaptığı gibi yer adlarını İngilizce ses
yapısına uygun olarak yazmıştır. Bu nedenle Crow’un raporlarında geçen Hıristiyan köy isimlerini tespit etme noktasın-
da zorluklar yaşadık ve bunu mukabil çalışmamızda Crow’un yazdığı özel isimlere riayet ederek, yanlış bilgi vermekten
imtina etmeye çalıştık.

563
oluşturulmuş, yaklaşık 14.000 kişiyi içeren 1.773 aileye öküz, tahıl ve 49 köye para yardımı yapıl-
mıştır. Konsolos Crow, Rev. R. M. Cole (Cool) ve diğer Amerikan misyonerler bölgede yoğun yardım
çalışmalarında bulunmuştur[49]. Konsolos yardım faaliyetlerinin uzamasının halkın üzerinde tembel-
lik yaratabileceği, bu durumun da tarımsal üretimi zarara uğratabileceği, hasat zamanının yaklaştığı
için yardımlarının bir an evvel azalmasının gerekli olduğunu belirtmiştir. Ayrıca konsolos bireysel
yardımların devam edeceğini, yardım için elde kalan paranın ise Genç ve Sason’daki sakinlerinin
refahları arttırmaktansa acil sıkıntıların giderilmesinde ve Ahlat, Hizan ve diğer yerlerde açlık çeken
nüfusa verilmesini önermiş bu durumun daha faydalı olacağını belirtmiştir.

Din Değiştirme Olayları

Konsolos Crow’un raporlarında gördüğümüz üzere özellikle 1895 yılında Bitlis Vilayeti’nde pek çok
Hıristiyan, Müslüman olmuştur. Genç’in güney dağlarına doğru uzanan Diyarbakır Ovasının yamaç-
larında ve Çapakçur istikametinde Arduşin ve Genç’e giden yol üzerindeki, Sarum Su Vadisi’nde ve
vadinin yakınındaki dağlık kısımlarda ikamet eden Ermeniler İslamiyet’i benimsemişlerdir. Konso-
los bu kişilerin hayatlarını kurtarmak için Müslüman olduklarını ve bu durumun Lice Kaymakamı
tarafından da onaylandığını iddia etmiştir. Crow, Peçar Nahiyesinin batı kısmında Müslümanlığı ka-
bul eden köyleri ve ardından Zihtek Nahiyesini ziyaret etmiştir. Hıristiyanlığa geri dönmek isteyen-
lerin özgürce dinlerine dönebilecekleri yönünde hükümetten gelen emir üzerine Diyarbakır Vilayeti
dâhilindeki Lice’ye bağlı yerlerde Müslümanlığı kabul eden Ermeniler ile Genç Sancağı’nda Ahmet
Bey’in korumasında[50] olan Müslümanlığı kabul eden Nurshen (Norşen), Andeo ve Mizagh Köyleri de
tekrar Hıristiyanlığa dönmüşlerdir.

Konsolos Crow, raporunda Peçar’la ilgili ayrıntılı bilgiler vermiştir. Konsolos, bölgede önemli bir
şahsiyet olan Ahmed Bey[51] ile pek çok defa görüşme fırsatı bulmuş ve kendisini beyefendi, aydın
ve liberal görüşlü biri olarak tanımlamıştır. Crow, bölgedeki en güçlü Kürt beylerinden Peçar’ın ve-
kil müdürü ve Ahmed Bey’in kuzeni Dahar Bey’le ilgili de bilgiler vermiştir. Konsolos, Dahar Bey’in
bölgedeki diğer Kürtlerin ve Genç Mutasarrıfı üzerinde etkisinin olduğunu ve yağmacı, saldırgan
ve ölüm tehdidi ile Riz, Murdarik, Izmough, Hagenchur ve Peçar köylerindeki halkı dinlerini değiş-
tirmeye zorladığını ve tekrar Hıristiyanlığa dönerlerse öldüreceği yönünde tehditler savurduğunu
iddia etmiştir. Konsolos, Peçar Nahiyesi’ndeki bazı köylerin 18 ay içinde Hıristiyanlığa döndüklerini,
Dahar Bey’in koruması altında olanların ise Müslüman kaldıklarını belirtmiştir. Hükümet tarafın-
dan ise 7 kişinin din değişliği dışındakilerin din değişiklikleri kabul edilmemiştir[52]. Mutasarrıf, din
değiştirmenin gönüllü olup olmadığını sorgulamak için bölgeye gitmiş, 7 kişi isteyerek Müslüman
olduklarını mutasarrıfa bildirmişler ve mutasarrıf bu kişilerin adlarını kaydetmiştir. Konsolos aslın-
da bu kişilerin Dahar Ağa’dan korktukları için bu şekilde cevap verdiklerini, 7 din değiştirmenin de
problemli olduğunu iddia etmiştir.

Fırat nehrinin güney sınırında Genç’in batısında yer alan Zihten Nahiyesi, Konsolos Crow’un ziyaret
ettiği yerlerden biridir. Konsolosun belirttiği üzere nahiye 40 aileyi içeren 6 köyden oluşmaktadır ve
nahiyenin büyük bir kısmı Kürtlerden müteşekkildir. Konsolos Zihten’deki din değiştirme hadisele-

49 Konsolos Dragomanı Hagop Efendi ile Amerikalı Misyoner Mr. Cole’un Şubat 1313 (Şubat-Mart 1897)’de Bitlis’teki Hıris-
tiyan muhtacine yönelik yaptıkları yardımların türü ve miktarı için bkz; Ek 3.
50 Crow, Ermenilerin, Kürtlerden para karşılığında “hafirlik” adı altında koruma satın aldıklarını belirtmiştir. Bkz; TNA., F.O.
424/192, No.35/2, Sir P. Currie’den Salisbury Markisi’ne, 10 Temmuz 1897, s. 53.
51 Konsolos Crow, Kürt olan Ahmed Bey’in Türkçe bildiğini ve hizmetinde 45 adamı olduğu belirtmiştir. Bkz; TNA., F.O.
424/192, No.35/2, Sir P. Currie’den Salisbury Markisi’ne, 10 Temmuz 1897, s. 54.
52 Bedros Mirzonian (Riz’in Headman-Müdür), Dono Tamoyan, Tomas Guendjoyan, Bado Maradyan, Boghos Harchjan, To-
mas Vartanyan ve Bedros Hassoyan. Bkz; TNA., F.O. 424/192, No.35/2, Sir P. Currie’den Salisbury Markisi’ne, 10 Temmuz
1897, s. 55.

564
rine değinmiş, bölgede ikamet eden Ermenilerin hemen hemen tamamının Müslüman olduklarını,
Valer köyünde ikamet eden 6 ailenin ise tekrar Hıristiyanlığa döndüğünü belirtmiştir. Crow, Zih-
ten’de herhangi bir yağma ve katliam olmadığını, Zihten’deki Ermeni nüfusunun bölgedeki en güçlü
Kürt güçleri olan Valer’in Müdürü Hüseyin Bey’in, Gırnos’un Ağası Şerif’in ve Valer’in Muhtarı Mo-
nah Elias’ın etkisi altında olduklarını belirtmiştir. Konsolos, Müslümanlığı benimseyen bölge halkı-
nın Hıristiyanlığa dönmeyi arzu ettiklerini ancak bir papazı görmelerine ve dinlerine dönmelerine
izin verilmediğini, çocukların vaftiz edilmediğini evlilik ve cenaze törenlerinin Müslüman ritüelleri-
ne göre yapıldığını iddia etmiştir. Ancak konsolos, Müslüman olan bu kişilerin hükümet tarafından
Müslümanlıklarının resmi olarak kabul edilmediğini, sünnet edilmediklerini bilgisini de vermiştir.

Konsolos, raporunda din değiştirme hadiselerine dair pek çok örnek olay yazmıştır. Bizde makalemiz
dahilinde bazı örneklere yer vermeye çalıştık. Bunlardan bazıları şöyledir; hükümet bölgede nüfus-
larını gizleyerek vergi kaçıran Ermenilerin nüfuslarını tespit etmek ve askeri muafiyet vergisini kay-
detmek (bedel-i askeriye) için Sicil Memuru Haydar Efendi’yi görevlendirmiştir. Haydar Efendi, Er-
meni nüfusunu tespit etmek amacıyla Ermenilere, hükümetin kişi başına 1 liralık yardım yapacağını
söylemiş ve böylelikle doğru erkek nüfusunu tespit etmiş, vergi borçlarını hesaplanmıştır. Bu olay
sonrasında Ermeni köylüler Müslüman olmuş ve Müslüman oldukları için ödenmemiş vergi borçları
silinmiştir. Konsolos Crow ise, bu uygulamanın Ermenilere yüklü bir borç çıkarmak suretiyle onları
zor duruma düşürmek için yapıldığını ve böylelikle Müslüman olmalarının sağlanmaya çalışıldığını
iddia etmiştir. Kısa süre sonra Müslüman olan ve borçtan kurtulan bazı Ermeniler tekrar Hıristi-
yanlığa dönmüşlerdir. Ermenilerin tekrar eski dinlerine dönmeleri üzerine bu ailelerin kayıtlarda
sahtecilik yaptıkları belirtilmiş ve ailelerden 8.600 kuruş ödeme yapmaları istenmiştir.

Konsolos Crow, Gırnos’da[53] Müslüman olan Ermenileri ziyaret etmek istemiş, ancak Crow, bölgede
ikamet eden Şerif Ağa’nın köydeki Ermenileri görmesini engellediğini belirtmiştir. Konsolos, Erme-
nilerle görüşmek isteyince Şerif Ağa’nın kendi çadırına Ermeni kılığına girmiş 5 Kürt’ü gönderdiğini
ve bu kişilerin doğru düzgün Ermenice bile bilmediklerini belirtmiştir. Bu kişilerin Hagop Efendi’yi
evlerine davet etmeleri üzerine Hagop Efendi, evleri ziyaret etmiş, ancak ziyaret ettikleri evlerin Er-
menilere ait olmadığını evlerin Kürt evleri olduğunu iddia etmiştir. Konsolos, Gırnos’taki Ermenile-
rin kendisi ile görüştürülmek istenmediğini iddia etmiştir.

Konsolos Genç’te İslamiyet’i kabul eden aileleri sıralamış, Genç Sancağı’na bağlı Peçar Nahiyesi’n-
deki Peçar Köyü’nde 10, Riz’de 50, Murdarik’te 9, İzmongh’da 3, Hergenchur’da 1 aile; Genç Sancağı
Zihten Nahiyesi’nde Diaribogh’ta 7, Daregeni’de 7, Kupar’da 5, Chimaynih’e 6, Valer’de 8, Gırnos 5 aile
ve toplamda 900 kişinin Müslüman olduğunu ve bu istatistiklere Çapakçur’un dâhil edilmediğini
belirtmiştir. Konsolos, bölgedeki sükûnetin sağlanması için Kürt Ağalarına cezalar verilirse istenilen
sonuçlar elde edilebileceğini Peçar’daki Dahar Bey’in ve Gırnos’daki Serif Ağa’nın şiddetli bir cezaya
çarptırılmasının gerekli olduğunu, her ikisinin de bölgeden uzaklaştırılmasını, nahiye müdürlüğü-
nün Ahmed Bey’e verilmesinin daha uygun olacağını, Hıristiyanların dinlerini özgürce yaşamaları
için önde gelen Kürtlerden güvence alınmasının şart olduğunu belirtmiştir[54]. Konsolos Dahar Ağa ve
Reis Şerif Bey hakkında şikâyetleri Osmanlı makamlarına iletmiş ve bu hususun incelenmesini is-
temiştir. Ancak yapılan tahkikat neticesinde konsolosun ifade ettiği vakıaların herhangi bir hakikati
olmadığı, İslam’ı seçen Ermenilerin sonra yine Hıristiyanlara döndükleri, dinlerini serbestçe icra
ettikleri tespit edilmiştir[55].

53 Konsolos Crow’un belirtmiş olduğu üzere köyde 25 Kürt ve 5 Ermeni aile ikamet etmektedir. TNA., F.O. 424/192, No.35/2,
Sir P. Currie’den Salisbury Markisi’ne, 10 Temmuz 1897, s. 56.
54 TNA., F.O. 424/192, 35/1, Yardımcı Konsolos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 14 Temmuz 1897, s. 49; No.35/2, Sir P. Currie’den
Salisbury Markisi’ne, 10 Temmuz 1897, s. 49-60.
55 BOA., A.MKT.MHM., 620/49, 1 Teşrin-i Sani 1313/ 13 Kasım 1897.

565
Kürtler
Konsolos Crow bölgedeki Kürt aşiretleri hakkında bilgi vermiştir[56]. Konsolos, Muş Sancağı’nda ve
Genç’te Badikanlı (Badıgan) ya da Khilanli Aşireti, Diyarbakır ve Sason arasında Bakiranlı ve Rash-
kotanlı (Reşkotan); Muş Ovası’nın güney kısmında Khouit Dağından Kürt Sasonu’ndaki Surb Mars-
tover dağına kadar olan bölgede Balaklı Aşireti; Zihten, Petchar ve Çapakçur’da Dimli Aşireti; Lice
sınırında Haverdanlı Aşireti, Haverdanlıların bulunduğunu belirtiştir. Bölgedeki Koçerlerin Sarum
Su Vadisine evler inşa ederek yerleşik hayata geçmeye başladıkları bilgisini vermiştir. Konsolos, Sa-
son ve Genç’teki Kürt Aşiretlerin oldukça sessiz olduklarını, bu aşiretler hakkında herhangi olumsuz
bir şey duymadığını, Sason’daki Aghpig ve Hitengh, Kulp’taki Jigsi Ermenilerinin, Kürt komşularıyla
dostça yaşadıklarını, Sason ve Genç’in diğer kısımlarında yaşam biçimleri makul olduğunu belirt-
miştir. Ağaların bölgelere göre dağılımını yazan konsolos, Kulp Su Vadisi’nde Yusuf Ağa ve Hüseyin
Ağa, Kulp’ta Ardgonk ve Talori arasında iyi karakterde olduğunu belirttiği Süleyman Ağa’nın ikamet
ettiğini belirtmiştir. Bazı etkili Kürtlerin Pasur yakınlarında yaşadıklarını ve bu Kürtlerin Hıristiyan-
lara koruma sağladıklarını ve yerleşik Kürtlerin kanunsuzluğunu kontrol ettiklerini, Sasonlu Kürtle-
rin vahşi olduklarını ancak Talori’deki Ermenilere koruma sağladıklarını iddia etmiştir.

Konsolos, yılın belli mevsimlerinde özellikle kıştan yaza geçerken göçebelerin meralara doğru ha-
reket ettiğinde sorunlar yaşandığını ve bölgeyi ziyareti sırasında birçok göçebenin hareket halinde
olduğunu ancak şiddet ya da hırsızlık olduğuna dair herhangi bir şikâyet duymadığını, Sasunli ve
Mudikiler haricindeki Kürtlerin kontrol altında olduğunu ve hükümetten gelen emirleri dinledikleri-
ni belirtmiştir. Ayrıca konsolos, Kürtler ve Ermenilerin bağlı olduğu dövüş içgüdülerinin aralarında
bir sempati bağı oluşturduğu çıkarımında bulunmuştur.

Konsolos Crow’un Sorunların Çözümüne Yönelik Yaptığı Öneriler

Konsolos, tarımın çöküşünü ve Ermenilerin mevcut durumunun 5 ana bozukluktan kaynaklandığını,
sorunların çözümünün ise çok zor olmadığını belirtmiştir. Beş sorun ve çözüm önerisi sıralamıştır;

1. Vergi Sistemi: “Vergiler yıllık açık arttırmaya çıkarılır. Vergi toplama görevi köylülerin kendisi
ya da vicdanı elvermeyen bir mültezim tarafından alınırsa herhangi bir problem olmaz. Ama eğer
mültezim çoğu olayda olduğu gibi maddi çıkarları ön planda, köyle kişisel bağı bulunmuyor ise
vurgunculuk yapar ve sonuç felakettir.” Konsolos, mültezimlerin hizmetlileri ve atlarıyla birlikte
köye gittiğini ve yaklaşık 4 ay ücretsiz bir şekilde köyde ikamet ettiklerini bunların dışında yasal
vergi, üretimin yaklaşık yüzde 11 ¾’ü iken mültezimlerin köylülerden üretimin %25 civarında vergi
aldıklarını iddia etmiştir. Konsolos Crow, köylüler ve köylülerin mallarını sadece bir kişinin tekeli-
ne bırakan bu sistemin mültezimi bir yıl için köyün diktatörü yaptığını, eğer yeni bir vergi sistemi
oluşturulacaksa köy ve yerel yönetim arasında bu konunun müzakere edilmesini, üretimin hasat
zamanında hükümet memurları tarafından doğru bir şekilde ölçülmesini ve bu miktarın genel kabul
görmesini önermiştir.

2. Vergi İhlali: Konsolos alınan vergilerin çok fazla olmadığını, uygun bir şekilde alınması durumun-
da kimsenin zorlanmayacağını belirtmiştir. Bir daireden gelen görevlilerin vergi talep ettiklerini ve
aynı zamanda başka bir görevlilerinde tüm erkek nüfusu yollarda çalıştırdığını, sonuç olarak köylü-
lerin tefecilerin pençesine düştüklerini ya da malları 4/1’i değerlerine tahsildarlar tarafından Kürt-
lere ıskartaya çıkarıldığını iddia etmiştir. Konsolos, daha varlıklı kişilerin kendilerine ek olarak fakir
komşularının ve bölgede bulunmayan eşhasında vergilerini ödediğini iddia etmiştir.

56 Bitlis Vilayeti dâhilindeki aşiretlerin isimlerini gösteren harita için bkz; Ek 4.

566
3. Angarya Suistimali: “Bu vergi yolların inşası için tamamen belediye reisinin kontrolündedir. Bir
köyde iş yapabilecek adamlar kaydedilmiştir ve kaydedilen kişiler 3 de 1 oranında çağrılarak kısım
kısım çalışmaktadırlar. Her kişi 4 gün çalışmalı ya da 12 kuruş para vermelidir.” Konsolos, bu duru-
mun kanunlara uygun olduğunu ancak bu uygulamanın çeşitli su istimallere neden olduğunu ifade
etmiştir. Konsolos Crow, bir köyde kaydedilen sayının yaklaşık yarısı ya da 3/1’i arasındaki kişinin
çağırdığını ödeme yapmazlar diye 10/15 gün çalıştırıldığını ve sonucunda firarlar yaşandığını, bu
durumun nüfus üzerinde önemli bir kayba neden olduğunu belirtmiştir.

4. Jandarmalar ve memurların yaptığı suiistimaller: Crow, jandarma ve devlet memurlarının devlet

hizmeti için Ermeni köylerine gittiklerinde bölgede masrafsız yaşadıklarını, en iyi şeyleri aldıkları
halde hiç para ödemediklerini ve halka kötü davrandıklarını, az görülmekle birlikte kadınlara karşı
saldırganlık yaptıkları iddia etmiştir. Crow, bu durumun çaresinin çok zor olmadığını, Muş’ta yakla-
şık 80 Hıristiyan jandarmanın bulunduğunu, bunların sayısının arttırılmasını ve Hıristiyan köyle-
rinde Hıristiyan jandarmaların görev yapmasının daha uygun olacağını önermiş ve bu uygulamanın
köylüler için büyük bir şans olacağını belirtmiştir.

5. Genel Güvensizlik: Konsolos, Kürtler nedeniyle Ermeni köylerinde güvenlik olmadığını, korumasız
bir şekilde ticaret yapmanın, herhangi bir nedenle seyahat etmenin güvenli olmadığını belirtmiştir.
Özellikle göçebe Kürtlerin dağlardan ovalara indikleri yaz aylarında yapılan seyahatlerde malların
kaybolma, çalınma riskinin olduğunu iddia etmiştir. Zaptiyelerin güvenliği sağlama hususunda et-
kisiz olduklarını belirten konsolos, yerel hükümetin de bu duruma bir çare bulamadığını, Van tica-
ret kervanlarının ise rotalarını değiştirdiklerini, gölü botlarla geçerek kuzeydoğudaki tehlikelerden
kurtulduklarını belirtmiştir. Yerel hükümet çalıntı malları kurtarmak için girişimlerde bulunmuş,
kaymakama malları kurtarmaları için emirler vermiştir.

Konsolos kaymakamın bunu yapma gücene sahip olmadığını, göçebe ve yerleşik Kürtlerin ancak bir
beye, bir ağaya, bir paşaya doğrudan itaat edebileceklerini belirtmiştir. Konsolos hükümetin, paşa-
ları, beyleri ve ağaları kendi aşiretlerinin yaptıklarından sorumlu tutmasını ve emirlerin doğrudan
Rezah Ağa, Hüseyin Paşa ve diğerlerine gönderilmesini önermiştir. Konsolos bu şekilde yağmacılı-
ğın biteceğini ve çalınan malların bulunacağını ve güvensiz ortamın anında son bulacağını belirt-
miştir[57]. Konsolos Crow, Haziran 1897 tarihli bu raporuna ek olarak aynı yılın Ağustos ayında Muş
Sancağı’ndaki halkın, gezdiği köylerin durumu, vergi toplama sorunu, bölgedeki yöneticilerin liya-
katsizliği hakkında ek bir gönderi daha kaleme almıştır. Bu gönderisinde Muş’ta bulunan Khasskeui,
Sagdun, Pergevank, Mogunk, Khavadorik, Pertagh, Arenj, Ziaret, Hebian, Ardyouk, Sokhum, Alizo-
lum, Hogunk, Nurshen, Vartims köylerinde özellikle vergi toplama hususunda karşılaşılan zorluklar,
yapılan baskıları kaleme almıştır[58].

Edward Crow’un Ahlat, Bulanık ve Malazgirt Gezisi

Francis Edward Crow, 1897 yılının Ağustos ayında Ahlat, Bulanık ve Malazgirt Kazalarını ziyaret
etmiş ve yapmış olduğu gezi ile ilgili Eylül 1897’de ayrıntılı bir rapor kaleme almıştır[59].

57 TNA., F.O. 424/192, 35/1, Yardımcı Konsolos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 14 Temmuz 1897, s. 49; No.35/2, Sir P. Currie’den
Salisbury Markisi’ne, 10 Temmuz 1897, s. 49-60.
58 TNA., F.O. 195/ 1981, No. 22, 22/1, Yardımcı Konsolos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 14 Ağustos 1897, s. 150-153.
59 TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 198-204.

567
Ahlat Kazası
Konsolos Ahlat’ta Kidzvagh[60], Zaghag[61], Aghag[62], Teont (Teğut-Taşharman)[63], Subrasor (Sıfra-
sor-Kınalıkoç)[64], Koshtian (Kuştiyan-Alakır)[65], Madnavank[66], Hersonk (Hersonk-Tuvadamı), Ak-
rag, Jemaldin (Cemaleddin), Gerkhoos[67], Zaghque (Zağği-Seyrantepe), Aghaz adlı Ermeni köylerinin
her birini ziyaret etmiştir[68]. Konsolos Crow, Ahlat Kazası ile ilgili istatistiki bilgiler verdikten sonra
Ahlat’ta yürütülen yardım faaliyetlerine değinmiştir[69]. Yardım komitesi bölgede yaklaşık 700 lira
harcamış, bu paranın 200’ü arpa ve maddi yardımlar için kullanılmış geri kalan 500 lirasına öküz
alınmıştır. Konsolos yardım fonuyla alınan sığırların ise Haydaranlı Kürtler tarafından çalındığını
iddia etmiştir. Konsolos, bazı Kürt ağaların ve hizmetlilerin yıllardır para karşılığında Ermenileri
koruduklarını, ancak kazanın tamamında güvensizlik hâkim olduğunu, pek çok köyde Ermenilerin
evlerinde kalmaktan korktuklarını ve kendilerine kalmak için barınak araştırdıklarını ve sığırlarını
bırakıp, yerlerini terk ettiğini yazmıştır[70].

Konsolos Crow, Hasenanlı Hamidiye Kürtlerinin Ahlat Kazası’na bağlı Zağaç Karyesi ahalisinin hay-
vanlarını gasp ettikleri, kadınların ırzlarına tasallut ettikleri, Ayas Bey ve diğerlerinin Erzurum ker-
vanıyla Bitlis’e zahire nakledenlere tecavüz ettikleri suçlamalarını içeren bir muhtıra hazırlamış ve
ne suretle bunları yaptıkların izahını istemiştir. Bu muhtıranın üzerine Bitlis Valiliğince soruşturma
başlatılmıştır. Erzurum kervanıyla Bitlis’e zahire nakledenlere Ayas Bey ve diğerleri tarafından ya-
pıldığı iddia edilen tecavüz olayına dair herhangi bir malumat ile Bulanık civarında herhangi bir
vukuat olmadığı tespit edilmiştir. Ayrıca fesat olaylarında teşebbüsleri olduğu anlaşılan Ermeni-
lerden 2’sinin katil ve 27’sinin ise siyasi suçlardan dolayı tutuklu bulundukları görülmüş, yapılan
incelemeler sonucu suçlamaların asılsız olduğu tespit edilmiştir.

1897 yılının Haziran ayında Zağan Karyesi’nde Hasenanlı Rıza Ağa ile Süleyman Ağa’nın adamla-
rından 21 süvarinin hayvan gasp etmeleri üzerine takibat yapılmıştır. Yapılan takibat neticesinde,
gasp ettikleri kısmen geri alınmış, çıkan çatışmada reis ve yardımcısı yaralanmıştır[71].

60 Konsolos gezdiği köyler hakkında bazı önemli bilgiler vermiştir. Bu hususta, Kidzvag’da 70 Ermeni’nin bulunduğunu,
köyün Haydaranlı Kürtlerinin lideri Hüseyin Paşa tarafından yağmalandığını bölge halkının Van’da bulunan Kürtlerden
para, koyun ve buğday karşılığında koruma satın aldıklarını, köyde herhangi bir okulun bulunmadığı ve halkın kedi
aşarını hesaplayamayacak kadar cahil olduğunu yazmıştır. Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 199.
61 Konsolosun raporunda belirtmiş olduğu üzere Zaghag 200 evden oluşan bir Ermeni köyüdür. İçinde bir Protestan öğret-
menin de yer aldığı bazı Ermeniler siyasi suçtan dolayı tutuklanmışlardır. Mahkemeye çıkarılmak üzere Ahlat’taki diğer
siyasi mahkumlarla birlikte Bitlis Hapishanesine transfer edilmişlerdir.
Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 199.
62 Konsolosun belirttiği üzere 25 haneli Ermeni köyü olan Aghag, birkaç kez yağmalanmış, jandarmalar yağma esnasında
çalınan öküzleri kısa süre içinde yakalamışlardır. Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 199.
63 Konsolosun raporunda belirtmiş olduğu üzere Teont, 100 evden oluşan bir Ermeni köyüdür.
Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 200.
64 Crow, Subrasor’u yaklaşık 40-50 evden oluşan bir Ermeni Köyü olarak tanımlamıştır.
Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 200.
65 Konsolosun belirttiği üzere 40 haneli Ermeni köyü olan Koshtian, 21 Ağustos 1897’de saldırıya uğramış, tüm koyunlar
ve 40 öküz çalınmıştır. Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 200.
66 Konsolosun belirttiği üzere Madnavank, eski bir manastırın olduğu ve uçurumun yüzünde 20 kayadan kazılmış ev bulu-
nan ermeni köyüdür. Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 200.
67 Konsolos, Hersonk’da 30, Akrag’da 6, Jemaldin’de 20, Gerhood’de 100 Ermeni hanenin bulunduğunu yazmıştır. Crow,
Zaghque ve Aghaz’ın hane sayısına dair herhangi bir bilgi vermemiştir.
Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 200-201.
68 TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 198-204.
69 Crow’un belirttiği üzere Kaymakamlığını Fuad Bey’in yaptığı Ahlat Kazası’nda yaklaşık 8.000 Hıristiyan ve 6.000 Kürt
yaşamakta, kazada 19 Ermeni köyü ve 14 Kürt Köyü bulunmaktadır.
Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 198.
70 TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 198-199.
71 BOA., HR.SYS., 2792/59, 23 Eylül 1897.

568
Bulanık Kazası
Konsolos Bulanık’ta[72] Piran, Khrabsekir, Latar, Nirbar, Machithi, Yunjalon, Hanzavheikh, Karakiss,
Teghad, Goyahh, Khoshgeldi, Liz köylerini[73] ziyaret etmiş, bölgenin 1895-1896’da yaşanan olaylar-
dan çok etkilenmediğini, Hıristiyan köylerinin Hasenanlı Kürtlerinin tekelinde olduğunu belirtmiştir.

Konsolos, Bulanık’ta güvenlik konusuna odaklanmış, Hakkari’de yaşanan olaylardan dolayı askeri
birliklerin geri çekildiğini, bölgede jandarmanın dışında toplam düzenlilerin sayısının 25 olduğunu,
herhangi ciddi problemin çıkması durumunda bu sayının yetersiz kalacağını belirtmiştir. Emrinde
bir hayli kişi bulunan Malazgirt’te konuşlanan Bahaddin Paşa’nın da kaymakamı desteklediğini, bir-
liklerin hareketinin Erzincan’da bulunan Müşir Zeki Paşa’nın emirlerine bağlı olduğunu belirtmiştir.
Konsolos, bölgedeki güvenlik zafiyetine rağmen Zeki Paşa’nın herhangi bir problem vuku bulduğun-
da birlikleri bölgeye göndereceğinin iyi bilindiğini raporunda yazmıştır.

Malazgirt Kazası
Konsolos, Bulanık’ın doğusunda yer alan hemen hemen tamamı Kürtlerden oluşan Malazgirt Ka-
zasını ziyaret etmiştir[74]. Konsolos, Malazgirt’in asayiş durumuyla ilgili bilgi vermiş, Muş tahrirat
müdürü ve Malazgirt’in vekil kaymakamı Nuri Bey’in görevli olduğu dönemde bölgenin tamamen
kontrolden çıktığını, Nuri Bey’in bölgenin yönetimini mutasarrıflığa yani Bahaddin Paşa’ya bıraka-
rak Malazgirt’ten ayrıldığını belirtmiştir. Bunun üzerine Bahaddin Paşa geniş çalışma grubuyla bir-
likte Ahlat, Bulanık ve Malazgirt’te sükûneti sağlamak, bozukluğu gidermek amacıyla Malazgirt’e
geçmiştir. Malazgirt’teki problem bölgedeki iki önemli aşiret olan Haydaranlı ve Hasenanlı Kürtleri-
nin arasındaki dostane ilişkilerin askıya alınmasından kaynaklanmış, iki aşiret arasındaki sorun ise
Hamidiye Alaylarındaki rütbe ve üstünlük mücadelesinden kaynaklanmıştır. Konsolos bu nedenler-
den dolayı iki aşiretin sürekli çatışma halinde olduklarını ve birbirlerini öldürdüklerini belirtmiştir.
Bitlis Valisi tekrarlanan bu olaylar sonucunda iki önemli Hamidiye kumandanı olan Süleyman ve
Beşar (Beshar) Ağa’yı onlara karşı yapılan suçlamalarla ilgili bilgi almak için Erzincan’a göndermiş-
tir, Fetullah Bey’de aynı amaç için telgraf celbi alıştır. Adı Ahlat, Bulanık ve Malazgirt’te terör faali-
yetlerine karışan Reza Ağa, suçlamalara cevap verilmesi için Bitlis’e çağrılmıştır. Bahaddin Paşa’nın
Malazgirt’teki görevi iki aşiretin disiplinsizliğini geçici olarak kontrol etmiş, 1896 baharı itibariyle
aşiretlerin arasındaki savaş hali durmuştur.

Konsolos Crow, Erzincan’daki müşirin Hamidiyelerin silahlarının toplatılması için emirler verdiğini,
Bahaddin Paşa’nın da bu durumu kabul ettiğini belirtmiştir. Bu olayların üzerine Hamidiye Komu-
tanı Fetullah Bey, askerlerine birliklerinden ayrılmalarını tek kalmalarını, eğer paşanın talimatları-
nı uygularlarsa onları cezalandıracağı tehdidinde bulunmuştur. Bunun üzerine jandarmalar sorunu
askeri komutanlığa yönlendirmiş, konsolosun deyimiyle bu emir uygulanmadan rafa kaldırılmış-
tır. Crow, Malazgirt’teki pek çok memurun, Hamidiyelerin ve diğer Kürtlerin başıbozukluğundan
ve bunlara ceza verilmemesinden ötürü öfkelendiklerini ve bu nedenden dolayı da istifa ettiklerini

72 Konsolos Bulanık’ta 25 Ermeni ve 21 Kürt köyü bulunduğunu, Hıristiyan nüfusunun yaklaşık 18.000 ve Kürt nüfusunun
8.500 kişi olduğunu iddia etmiştir. Hasenanlı Aşireti ile Hamidiyelerin Bulanık sınırında ve Malazgirt civarında, Bulanık
Kazası Kaymakamı Bilal Bey’in de kazanın kuzeyinde Gop’ta ikamet ettiği bilgisini raporunu vermiştir.
Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 201.
73 Konsolosun belirttiği üzere Khrabsekir’de 50 Ermeni, Nirbar’da 20 Ermeni, Machithi’de 80 Ermeni, Karakiss 70 Ermeni,
Teghad’da 150 Ermeni, Goyahh’da 50 Kürt-20 Ermeni, Khoshgeldi’de 70 Ermeni, Liz’de 300 Ermeni hane bulunduğunu
Latar’ın nüfusunun ise yarısının Kürt yarısının Ermeni olduğunu belirtmiştir. Konsolos Piran’da 1891 yılında 50 hand-
eden oluşan Ermeni nüfusunun bulunduğunu ancak 1897 yılı itibariyle 5 Ermeni aile kaldığını yazmıştır. Konsolos, Yun-
jalon ve Hanzavheikh köylerinin hane sayılarına dair herhangi bir bilgi vermemiştir.
TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s.202.
74 Konsolosun belirtmiş olduğu üzere kazada 17 Hıristiyan köyü, 80 Kürt köyü, yaklaşık 4.500 Ermeni, 20.000 kadar Kürt
nüfus bulunmaktadır. Malazgirt’te bulunan Haydaranlıların 6.000, Hasenanlıların 3.000 kişiye sahip olduğunu belirt-
miştir. Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 200/2, 30 Eylül 1897, s. 203.

569
belirtmiştir. Konunun çözüme kavuşturulması için konu müşire yönlendirilmiştir. Nihayetinde Ha-
midiyelere karşı yapılan şikâyetler asılsız bulunmuş ve memurların istifalarını geri çekmeleri is-
tenmiştir. Ardından Kaymakam Bilal Bey’in başkanlığında Bulanık’ın sivil yetkilileri ile memurlar
Kürt soyluların ve Hamidiye Alaylarının denetimden uzak aşırılıkları ve cezalardan muaf tutulma-
ları hakkında şikâyetleri içeren bir mazbata yazmışlardır. Konsolos bu olay ile ilgili herhangi bir
önlem alındığına dair bir şey duymadığını ancak mazbatanın İstanbul’a gönderileceğini belirtmiştir.
Bu olay mukabilinde konsolos, Bab-ı Âli’nin Hamidiyelere Egho Köyü’nün aşarını para vermeksizin
verdiğini, haydut, zalim ve kötü huylu olduğu yönünde söylentiler olduğunu iddia ettiği Hamidiye
Komutanı Fetullah Bey’in, 1897 yılı içinde pek çok köyün çiftçisi olduğunu bu durumun Bab-ı Âli’nin
emirlerine ve reform projesine taban tabana zıt bir uygulama olduğunu belirtmiştir.

Konsolos Crow ise, Osmanlı Hükümeti’nin bölgede sıkıyönetim oluşturmazsa ya da eşkıyaların ha-
reketlerini askeri birliklerle bastırmazsa bölgede beklenen hiçbir gelişmenin kaydedilemeyeceği-
ni, mahkemelerin prosedürlerden dolayı engellendiğini ve bu durumunda Reza Ağa gibi suçlula-
rın mahkûmiyetlerinin sıkıntıya girdiğini belirtmiştir. Ayrıca konsolos, Türk kaynaklarından aldığı
bilgiye göre Malazgirt bölgesinde Reza Ağa ve onun kardeşi Fetullah Bey’in bölgenin “kralı” ola-
rak görüldüğünü yazmıştır. Ayrıca konsolos, 1896’da Van’da yaşanan huzursuzluklarda Ahlat ve
Bulanık’taki köylerin yok edilmemesinin nedeninin Kürtlerin Rus askerlerinin yaklaşımlarından
korkmalarından, bölgenin işgal edilebileceği düşüncesinden kaynaklandığını ve Kürtlerin bu fırsatı
kaçırdıkları için pişmanlık duyduklarını, Ermenilerin ise Kürtlerin ilk fırsatta başladıkları işi bitire-
ceklerini söylediklerini iddia etmiştir.

Hizan Kazası Gezisi

Francis Edward Crow, Eylül ayında Hizan Kazasını ziyaret etmiş ve Ekim 1897’de ayrıntılı bir rapor
kaleme almıştır[75].

Hizan
Konsolos 5 nahiyeden müteşekkil Hizan Kazası’nı gezmiş, kazada 7.000 Ermeni olduğunu ve Erme-
nilerin 1895’de İslamiyet’i kabul ettiklerini ancak kısa süre içinde birkaç istisna dışında tamamının
Hıristiyanlığa geri döndüklerini belirtmiştir. Konsolos bu din değişikliğinin Kürtler arasında büyük
kızgınlığa neden olduğunu ve büyük köylerdeki Ermenilerin vilayetin başka yerlerine göç ettiklerini
rapor etmiştir. Hizan’daki Kürt Aşiretlerinden bahseden konsolos, kazada Hizanlı), Saidanlı ve Alikanlı
adlarında 3 Kürt aşiretinin olduğunu belirtmiştir. Konsolos, Celalaettin zümresine ait bölgenin yerlileri
olan Hizanlıların yerleşik olduğunu ve Hıristiyanların Müslüman olmasının esas unsurları oldukla-
rını belirtmiştir. Göçebe olan Alikanlı ve Saidanlı (Saidanlı) Aşiretlerinin ise 1895’den önce hükümet
tarafından diğer Kürt ve Ermeni sakinlerin şikâyetleri üzerine Cizre’ye sürgün edildiklerini ve 1895
yılında bu grupların Hamidiye Alaylarına alındıklarını ve Teghenis, Shinetsor (Şinitzor)ve Mamerdan
vadilerine saldırıda bulunduklarını iddia etmiştir. Konsolos raporunda bölgenin ileri gelenleri ve aile-
leri hakkında bilgi vermiştir. Hizan’da ünlü bir isim olan Şeyh Celaleddin ve ailesinden bahsetmiştir.

“Hizan Kürtleri, Şeyh Celaleddin torunları olduklarını kabul etmektedirler. Şeyh Celaleddin’in türbe-
si Hizan ovasındadır ve bölge halkı mezarına büyük saygı duymaktadırlar. Uzak vilayetlerden insan-
lar türbeyi ziyaret etmektedirler. Şeyhin kemiklerine mucizeler atfedilmektedir. Türbenin yakının-
dan geçen Müslüman ve Hıristiyan yolculara ekmek dağıtılmaktadır. Şeyh, Türk- Rus Savaşı’na (93.

75 TNA., F.O. 424/192, No. 203/1, Yardımcı Konsolos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 18 Ekim 1897, s. 206-213.

570
Harbi) yakın 70’li yıllarda ünlemiştir. Aşiretin lideri Celalattin’in 30 yaşındaki kuzeni Muhammed
Reşittir. Ancak Kürtler şeyhin en küçük oğluna büyük saygı duymaktadırlar. Bu aile Hizan’da tüm
gücünü korumaktadır. Bunlar kendi bölgelerinde yağmacılık faaliyetinde bulunmamaktadırlar.”

Konsolos Crow, Mamerdan’da Aşiret Lideri Celalettin’in oğlu Seyh Said Ali’yi ziyaret etmiştir[76]. Kon-
solos, Şeyh Said Ali’yi 20 yaşlarında, eğitimsiz ve kaba, tembel ve duygusal biri olarak tanımlamış-
tır. Konsolos, şeyhin çok zengin olduğunu, komşu aşiretler ve kendi üyeleri arasında kendisine genel
bir saygı duyulduğunu belirtmiştir. Konsolos, Hizan Nahiyesi’ndeki Ermeni Ov Köyü’nden bahsetmiş
1895 yılında yerle bir edildiğini yazmıştır.

Yeghehis Nahiyesi
Konsolos Crow’un belirttiği üzere 11 Hristiyan köyün bulunduğu Yeghesis Nahiyesi’ndeki Hıristi-
yanların tamamı 1895’de Müslüman olmuş, Müslüman olan köylüler 1896’da hükümetin önceki
dinlerine dönebilecekleri yönünde emir vermesi üzerine Ermeniler Hıristiyanlığa geri dönmüşlerdir.

Shinetsor (Şinitzor) Nahiyesi

Konsolos Crow’un belirttiği üzere Shinetsor ya da Dur-i Mervan vadisinde yer alan nahiyede 16 Er-
meni köyü bulunmaktadır. Nahiyede din değiştirme hadiseleri vuku bulmuş, bölge halkı 1895’de
İslamiyet’i benimsemiş bir yıl sonra ise tekrar Hıristiyanlığa dönmüşlerdir. Crow’un raporunda Hı-
ristiyanlığa tekrar dönen Ermenilerin, dinlerini yaşama noktasında özgür oldukları, bu hususta Kürt
komşularının herhangi bir müdahalelerine maruz kalmadıklarını görmekteyiz. Konsolos, Hizan Ka-
zası kaymakamlığını yürüten Nuri Bey’in iyi icraatlarından bahsetmiştir. Nuri Bey’in Kürtler tarafın-
dan yağmalanan yerleri iyileştirdiğini, ardından Siirt’e vekil mutasarrıf olarak atandığını Siirt’te de
önemli işler yaptığını ve mutasarrıfın her şeyi düzenleyeceğini inandığını yazmıştır.

Konsolos, Celaleddin Kürtlerinin, Ermeni köylerini Müslümanlığı benisedikleri için koruduklarını,

Alikanlıların ise sınırsız eylem özgürlüğüne sahip olduklarını iddia etmiştir. Konsolos Shinetsor’da-
ki Ermenilerin, Hizan’daki diğer dindaşları ile karşılaştırıldığında maddi durumlarının çok kötü ol-
duğunu, Shinetsor’dakilerin Hizandaki diğer dindaşlarından çok fakir olduklarını ve derhal bölgeye
yardım yapılmasının gerekliliğini raporunda yazmıştır.

İsparit (Spiert) Nahiyesi

Konsolos raporunda nahiye hakkında istatistiki bilgiler verdikten sonra din değişikliği meselesine
odaklanmıştır[77]. Bölgede din değiştirme hadiselerini diğer yerler ile kıyaslandığında oldukça az ol-
duğunu 25 Hıristiyan köyden yalnızca 11 kişinin Müslüman olduğunu, bu kişilerinde kısa süre için-
de tekrar eski dinlerine döndükleri belirtmiştir. Bölgenin coğrafi özeliklerinden bahseden konsolos,
doğal yapısından dolayı bölgenin tarıma uygun olmadığını, bu nedenle bölgedeki Hıristiyanların bir-
çoğunun çalışmak için İstanbul’a gittiklerini, ancak 1895’deki olaylar nedeniyle bu kişilerin evlerine
geri döndüklerini belirtmiştir.

Konsolos sadece Hizan’da değil bütün Ermeni köylerinde dikkate değer bir fakirlik olduğunu ve zor

76 Konsolos, Şeyh Said Ali’nin yazları Alikanlı Koçer Kürtlerin çadırlarında geçirdiğini, kaldığı yerin Ov kalıntılarının ar-
asında İsparit Vadilerini Mamerdan’dan ayıran yüksek bir platoda olduğunu belirtmiştir. TNA., F.O. 424/192, No. 203/1,
Yardımcı Konsolos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 18 Ekim 1897, s. 208.
77 Konsolos Crow’un belirttiği üzere nahiyede 25 Ermeni, 20 Kürt köyü bulunmaktadır. Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 203/1,
Yardımcı Konsolos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 18 Ekim 1897, s. 209.

571
şartlar nedeniyle genç ve güçlü, eli ayağı sağlam olan Ermenilerin “Gurbet” adı verilen ülkenin başka
kısımlarına göç ettiklerini, para kazanmak ve gelir elde etmek amacıyla topraklarından uzaklaştık-
larını belirtmiştir. Konsolos, raporunda yerel hükümet ile Ermeniler arasında vuku bulan bazı olay-
lara yer vermiştir. İsparit’teki devlet yetkililerinin, bölge halkının Ermeni İhtilal Partisiyle (Hınçak)
ilişki içinde olduğu zannına kapıldıklarını bu bilginin yanlış olduğunu ve hükümetin tahsildarlar
vasıtasıyla halka ceza verdiğini iddia etmiştir. Konsolos, bir Ermeni’nin de 1896’da Van’da Kürtlere
karşı savaşırken öldüğünü, tahsildarların adamın evinin kapısını kırdığını ve adamın tüm tahılları-
nı sattığını ve ödenmemiş vergi borçlarını bu şekilde aldıklarını raporunda kaleme almıştır. Ayrıca
raporunda vergi tahsilinde yaşanan sorunları sıralamaya devam etmiş, Eylül ayında tahsildarların,
Voruk’da yaşlı bir rahibi, Ermeni ihtilalcilere destek verdiği gerekçesiyle dövdüklerini, rahibin 70
kuruş için koyunlarının 6’sını, buğdayında 43 gode’sini (koyunun pazar değeri 240 ve buğdayın pa-
zar değeri ise 301 kuruştur) sattığını iddia etmiştir. Olayı tam araştırmayan konsolos rahibin zarar-
sız göründüğünü, ihtilalcilerle ilişkisi olmadığını iddia etmiştir. Konsolos, yine İsparit Nahitesi’yle
ilgili olarak duymuş olduğu bir bilgiyi aktarmış, Van’daki Müküs Kürtlerinin 1897 Temmuz ayında
Godentz’deki koyunları çaldığı ve bu kişilerin yakalanmadığını belirtmiştir. İsparit’teki din değiştir-
me olayları hakkında da bilgi veren konsolos, Hıristiyanlıktan Müslümanlığa dönen ailelerden sade-
ce birinin tekrar Hıristiyanlığa döndüğünü, yaklaşık 30 kişinin Müslüman kaldığını ve bu durumun
onların özgür iradelerinden kaynaklandığını belirtmiştir.

Mamerdan Nahiyesi
Konsolos, Mamerdan’daki din değişikliği meselesi üzerine odaklanmıştır[78]. duymuş olduğu bir bil-
giyi aktararak 1895’den önce Mamerdan’da 163 ailenin olduğunu, huzursuzluklar nedeniyle 100
ailenin bölgeyi terk ettiğini, 3 ailenin Müslüman olduğunu, bölgede 60 Hıristiyan ailenin kaldığını
yazmıştır. Müslüman olan ailelerinde Celaleddinin en küçük kuzeni Şehmuz’un baskıları altında İs-
lam’ı kabul ettiklerini iddia etmiştir. Bu kişilerin bazı istisnalar haricinde Mayıs 1897’de Hıristiyan-
lığa döndüklerini, Mamerdan’da hiçbir kilise ve papaz bulunmadığını belirtmiştir.

Konsolos Crow, Mamerdan da vergilerin miktarı, vergi toplama sistemi ve alınan gayr-ı resmi ver-
gi türlerinden bahsetmiştir. Konsolos, vergilerin Ermenilerin istediği gibi düşük olduğunu ve 1897
yılının ilk döneminde vergilerin oldukça rahat bir şekilde toplandığını belirtmiştir. Konsolos 1897
yılının ilk döneminde rahat bir şekilde toplandığını, Ermenilerin istedikleri gibi hafif vergi ödedikle-
rini, durumlarının oldukça iyi olduğunu belirtmiştir. Ancak konsolos, vergi toplama işinin Kürtlere
bırakıldığından beri uygulamalarda zorlukların yaşandığını ifade etmiştir. Konsolosun iddia ettiği
üzere Alikanlı Ağalar tarafından her Ermeni ailesinden yıllık düzenli olarak alınan vergiler şöyledir:

Alınan vergi türü Gümüş Kuruş Değeri

1 Koyun 50
3 gümüş mecidi 60
5 çift çorap 15
1 balya beyaz bez 30
Yünlü Eşyalar 25
Buğdayın 3 godes 10
10 koyun ve kış ayları boyunca 1 katır 150
1 load of pears 20
30 gün işçilik 90
Toplam 450

78 Konsolos Crow’un belirttiği üzere Mamerdan’da 12 Ermeni köyü bulunmaktadır. TNA., F.O. 424/192, No. 203/1, Yardımcı
Konsolos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 18 Ekim 1897, s. 210.

572
Konsolos, yukardaki vergilere ek olarak gayr-ı resmi bir şekilde vergi alındığını, ağanın, ölüm, evlilik,
doğum olaylarında ailelerden para aldığını, ailelerin ödeme yaptıklarını iddia etmiştir. Ayrıca kon-
solos, Ermenilerin kız evlatları evlendiğinde 20 kuruş, bir Ermeni ailesinin iki üyesi ayrıldığında her
biri 50 kuruş ağaya ödeme yaptıklarını ve ölüm olaylarında ölen kişinin varisi yoksa mirasın ağaya
kaldığını eğer varis varsa yarısının ağaya kaldığını iddia etmiştir. Ayrıca konsolos ağaların, hüküme-
tin Mamerdan’daki Ermeni köylerine muhtar atama hakkını kabul etmediklerini, hükümetin aday-
larını kabul etme ve reddetme ayrıcalığın kendilerinde olduğunu savunmuşlardır. Konsolos, ağaların
önemli bir hediye almalarıyla birlikte adayları destekleyebileceklerini de belirtmiştir.

Konsolos 23 Eylül 1897’de Surp Haç Manastırını ziyaret etmiştir. Manastırın önemi, tarihi ve bölge
halkı ile ilgili bazı önemli bilgiler vermiştir.

“Güney Doğu Hizan’ın uzak köşesinde Botan Dağlarının (Doğruyol Dağı, Kapılı Dağı) sınırında Bo-
tan Çayı tarafından çevrili yerde eski Ermeni Manastırı Surb Hateh ya da Holy Cross (Surp Haç
Manastırı) yer almaktadır. Manastır, Vanhier (Panor) Dağının yamaçlarında önemli mevkide yer
akmaktadır. Manastırın tarihi 12. yüzyıla ulaşmaktadır. Manastır zengin ekilebilir ve mera ara-
zilerine sahiptir. Mısır tarlaları ve çayırları vardır. Dağ tarafındaki dağın dibinde dere kenarına
kadar uzanan birkaç dönümünde güzel bir ormanlık alan bulunmaktadır. Yoksulluk ve ülkenin
düzensizliği nedeniyle altı yıl önce (1891) dini görevliler manastırı terk etmiş, Ermeni bekçi ve ailesi
ise manastırı korumakla, ayrıca manastırın yakınındaki Abarantz Köyündeki Ermeni köylülere
yardım etme ve toprakları hasat etme ile sorumlu tutulmuşlardır. Gregoryan topluluğu, manastır ve
manastırın kilisesine çok saygı duymaktadırlar. Manastır’ın önemi Muş Ovası’nın batı ucunda yer
alan Surb Garabet Manastırı ile aynı derecededir.”

Konsolos, 1895’de Alikanlı Aşireti’nden 200 takipçisi olan Koçer Kürdü Dahar Ağa’ın manastırın
bulunduğu Abarazntz’ı kuşattığını, hem manastır hem de manastırın toprakları işgal ettiğini, Ma-
nastırın bekçisi ve ailesinin Müslüman olduğunu ve hükümetin bu din değişikliğini resmi olarak ta-
nıdığını yazmıştır. Konsolos, benzer uygulamaların Hıristiyanların ikamet ettiği köylerde ve kilise-
lerde yapıldığını 500’ü aşkın kişinin barınabileceği iyi binaların ağıla dönüştürüldüğünü yazmıştıe.
Konsolos, köyü ve manastırı ziyaret ettiğinde Dahar Ağa ile karşılaşmıştır[79].

Konsolos, kilisenin Dahar Ağa’nın ağılına dönüştüğünü belirtmiştir[80]. Konsolos köyde din değiş-
tirme hadiselerin yaşandığını, Müslüman olan 14 ailenin tekrar Hıristiyanlığa döndüklerini ve bu
ailelerin ise bölgede kalmayıp vilayetin diğer bölgelerine göç ettiklerini, Hıristiyanlığa dönen 6 Hı-
ristiyan ailenin köylerinde kaldıklarını yazmıştır.

79 Konsolos, Dahar Ağa ile ilgili ayrıntılı malumat vermiştir. Konsolos, Dahar Ağa’nın Ermeniler tarafından terk edilen
manastır ve toprakları Koçer Kürtlerinin akınlarından koruyan koruyucu olarak hareket ettiğini, yaptıklarını haklı
göstermeye çalıştığını belirtmiştir. Dahar Ağa ve bazı aile üyelerinin kendisini ziyaret ettiğini ve Dahar Ağa’nın iğrenç
görünümlü biri olduğunu, Bitlis’te yetkililer tarafından diğer Kürtlerle kavga ettiği için hapsedildiğini 1895’de hapisten
kaçmış ya da serbest bırakılmış olabileceğini, 1895’de yaşanan problemin en büyük müsebbibi olduğunu iddia etmişitir.
Konsolos, Dahar Ağa’nın köylerdeki kiliselere yaptığından dolayı özür dilemeye niyetinin olmadığını, Hıristiyanların ken-
di dini törenlerini evlerinde yapmaya zorlandıklarını, İsparit’teki bir papazın Dahar Ağa ve ailesini ziyaret ettiğini ancak
Dahar Ağa’nın kiliseleri kullanmalarına izin vermediğini belirtmiştir.” Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 203/2, Yardımcı Kon-
solos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 18 Ekim 1897, s. 207-213.
80 “Kilise mihrabı ve şapel kışın yakıt olacak kullanılacak tezeklerle doldurulmuştur. Manastır ise Müslüman olan bekçi ve
Kürt aileler tarafından işgal edilmiştir. Kilise ve çevresi Dahar Ağa’nın buğday ve saman deposuna dönüşmüştür. Mihrap
mutfak eşyalarının konulduğu büfeye dönüşmüştür. Mihrap yerinin ve nefin zemini buğday ve arpa ile kaplıdır. Yan ko-
ridorlar samanlar ile kapanmıştır. Papaz elbiseleri, kaplar ve diğer aksesuarlar Kürtler tarafından el konulmuştur. Kutsal
kitaplar ve arşivler kısmen telef olmuştur. Geri kalanlar-kalıntılar Kürt çocuklarına oyun oynamaları için verilmiştir.”
Konsolos, kilisenin durumuyla ilgili ayrıntılı malumat vermiştir. Bkz; TNA., F.O. 424/192, No. 203/2, Yardımcı Konsolos
Crow’dan Sir P. Currie’ye, 18 Ekim 1897, s. 211.

573
Hizan Nahiyesi
Konsolos Crow, Hizan Kazasını bizzat gezmiş, kazaya dair raporunda Hizan Nahiyesi’nde yaşanan
din değişikliği hadiselerine odaklanmış, Hegon, Andentz, Hobantz köylerinde yaşanan din değiştir-
me hadiselerine dair örnekler vermiş, Ermenilerin evlerinden ayrılıp başka yerlere yerleştirilmesine
olanak sağlanmasını önermiş, bu değişikliğin onlar için faydalı olabileceğini belirtmiştir[81]. Konsolos
duyduğu şikâyetlere de raporunda yer vermiş, 6 Ermeni köyündeki halkın “Şeyh Hasan’ın baskısı
altında” Müslüman olduklarını, kısa süre içinde ise birkaç aile haricinde, diğerlerinin Hıristiyanlığa
döndüklerini belirtmiştir. İngiliz Dış İşleri Bakanlığı, Crow’a Hizan Kazası’na dair hazırlamış olduğu
rapor nedeniyle teşekkürlerini iletmiştir[82]. Yaklaşık 1 yıl Bitlis Vilayeti’nde görev yapan Crow, 22
Şubat 1898’de Bitlis Vilayeti’nden en son gönderisini yazmış ve ardından görevi Yardımcı Konsolos
Monahan’a devretmiştir[83].

Sonuç

Francis Edward Crow, görev yaptığı süre dâhilinde ayrıntılı istatistiki bilgiler içeren pek çok gönderi
ve rapor kaleme almış, Dersaadet’teki Büyükelçilik ve Erzurum’daki Genel Konsolosluğa yüzlerce
telgraf göndermiştir. Özellikle Sason ve Genç; Ahlat, Bulanık ve Malazgirt; Hizan Kazası gezileri ve
ardından hazırlamış olduğu raporlar bölge tarihi açısından oldukça önemli bilgiler ihtiva etmektedir.

Konsolos Crow, Haziran 1897’de Genç Sancağı ve Sason’da yaptığı gezi hatta kendine görev addet-
tiği teftiş neticesinde Muş Ovası’nın durumu, yapılan yardım faaliyetleri ve bu hususta karşılaşılan
problemler, din değiştirme hadiseleri, ziyaret ettiği köylerin nüfusu, geçim kaynakları, hayvanların
türü ve sayısı da dâhil olmak üzere ayrıntılı istatistiki bilgiler vermiştir. Ancak Genç Sancağı ve
Sason gezisinde sadece Ermeni köylerini gezmiş, Müslüman köylerini gezmemiş, köylerle ilgili her-
hangi bilgi vermemiştir. Crow, Haziran ayındaki gezisinin ardından 1897 yılının Ağustos’unda Ah-
lat, Bulanık ve Malazgirt Kazalarını ziyaret etmiştir. Özellikle Ahlat ve Bulanık’taki pek çok Ermeni
köyüne gitmiş, köyler ile ilgili ayrıntılı bilgiler vermiştir. Crow, hemen hemen tamamı Kürtlerden
oluşan Malazgirt Kazası’ndaki köyler ile ilgili bilgi vermemiş, Hasenanlı ve Haydaranlı Aşiretleri
arasındaki husumet ve aşiretlerin faaliyetlerine yer vermekle yetinmiştir. Crow, 1897 yılının Eylül
ayında Hizan Kazası’nı gezmiştir. Bölgedeki Ermeni köyleri ve Kürt aşiretleri olan Hizanlı, Saidanlı
ve Alikanlı aşiretleri ile ilgili malumat vermiştir.

İngiliz Konsolosluk belgeleri, genel anlamda sosyo-ekonomik tarih ve şehir tarihi araştırmaları açı-
sından oldukça külliyatlı ve kıymetli bilgiler içermektedir. Bu minvalde Bitlis konsolosluk belgeleri de
Bitlis Vilayeti’nin sosyo-ekonomik tarihi açısından önemli bir kaynak konumundadır. Ancak özellikle
Ermenilerle meskûn olan vilayetlerde İngiliz Konsoloslarının dragomanları ekseriyetle Ermeni idi ve
bu kişilerin beyanları çoğu zaman örneklerini gördüğümüz üzere İngiliz diplomasisinde güvenli bilgi
kaynağı olarak addediliyorlardı. Bu durumu Bitlis Vilayeti konsolosluk belgelerinde gördüğümüz gibi,
Crow’un yaptığı teftişlerde daha çok Ermeni köylerini gezdiği ve Ermeni dragomanı sayesinde Ermeni-
lerle daha çok iletişime geçtiği, dragomanının beyanlarına birebir inandığı, tek taraflı bir bakış açısıyla
olayları yazdığı açık bir şekilde görülmektedir. Bu nedenle önemli bir kaynak konumunda olan İngiliz
Konsolosluk belgelerini okurken, değerlendirirken, yazarken dikkat etmemiz gereken en önemli husus
belgelerde yazan bilgilerin tenkit süzgecinden geçirilmesi ve bu bilgilere ihtiyatlı yaklaşılmasıdır.

81 TNA., F.O. 424/192, No. 203/2, Yardımcı Konsolos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 18 Ekim 1897, s. 207-213.
82 TNA., F.O. 424/192, No.218, Salisbury Markisi’nden Sir P. Currie’ye, 30 Kasım 1897, s. 226.
83 TNA., F.O. 195/2021, No. 2, 28 Şubat 1898.

574
Kaynakça

Arşiv Kaynakları

Başbakanlık Osmanlı Arşivi (BOA)

A.MKT.MHM., 620/49, 1 Teşrin-i Sani 1313/ 13 Kasım 1897.
HR.TH 190/27, Lef 3, 2 Mart 1312/ 14 Mart 1896.
Y.PRK.UM., 19/64, Lef 2, Teşrin-i Sani 1306/ Kasım-Aralık 1890.

The National Archieves-İngiliz Milli Arşivi (TNA)

F.O. 78/4741, 6 Aralık 1896.
F.O. 195/1766, No. 1, 2 Ocak 1892.
F.O. 195/1892, No. 1, 24 Temmuz 1895; No. 8, 4 Ağustos 1895; No. 105, 9 Haziran 1895; 7 Haziran
1895; 8 Haziran 1895; 16 Temmuz 1895; No. 157, 18 Ağustos 1895, s. 361; No. 175, 2 Eylül 1895.
F.O. 195/1972, 23 Mayıs 1904; 25 Mayıs 1904, 22 Mayıs 1904.
F.O. 195/1981, No.10, 15 Mayıs 1897; No.13, 19 Mayıs 1897; No. 22, 22/1, Yardımcı Konsolos
Crow’dan Sir P. Currie’ye, 14 Ağustos 1897; No. 47, 28 Haziran 1897; No. 54, 15 Temmuz 1897; No.
55, 16 Temmuz 1897; No. 56, 21 Temmuz 1897; 14 Mayıs 1897; 16 Mayıs 1897; 14 Temmuz 1897.
F.O. 195/2021, No. 2, 28 Şubat 1898; No. 3, 22 Ocak 1899; No. 18, 8 Kasım 1898; 29 Eylül 1898; 14
Ekim 1898.
F.O. 195/2173, No. 55, Sir No. O’Conor’dan Walter John Heathcote’a, 21 Aralık 1904.
F.O. 424/188, No. 262/2, Yardımcı Konsolos Hampson’dan Sir. P. Currie’ye, 6 Eylül 1896.
F.O. 424/192, 35/1, Yardımcı Konsolos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 14 Temmuz 1897; No.35/2, Sir P.
Currie’den Salisbury Markisi’ne, 10 Temmuz 1897; No. 54, Sir P. Currie’den Salisbruy Markisi’ne, 2
Ağustos 1897; No. 200/2, 30 Eylül 1897; No. 203/1, Yardımcı Konsolos Crow’dan Sir P. Currie’ye, 18
Ekim 1897; No. 218, Salisbury Markisi’nden Sir P. Currie’ye, 30 Kasım 1897.
F.O. 78/4332, No. 2/1, The Rev G.C. Knapp’ten Yardımcı Konsolos Devey’e 9 Mayıs 1889.

Gazete
The Edinburgh Gazette, 18 June 1895, Issue 10684; 8 September 1896, Issue 10812; 17 May 1904,
Issue 11620, p. 539; 28 March 1911, Issue 12341; 5 Ocak 1915, Issue 12758.
The London Gazette, 4 September 1896, Issue: 26774; 13 May 1904, Issue: 27676, p. 3079; 24
March 1911, Issue: 28479; 1 Ocak 1915, Issue: 29026.

Kitaplar
Şaşmaz, Musa, İngiliz Konsolosları ve Ermenilerin Katliamı İddiaları (1878-1914), Atatürk Araştır-
ma Merkezi Yayınları, Ankara 2013.
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1891, Compi-
led by Edward Hertslet, C.B., Seventieth Publication, London.
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1896, Edited
by Edward Hertslet, K.C.B. and Edward Cecil Hertslet ESQ., Sixty-ninth Publication, London.
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1897, Edited
by Edward Hertslet, K.C.B. and Edward Cecil Hertslet ESQ., Seventieth Publication, London.
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1899, Edited

575
by Edward Hertslet, K.C.B., Seventy-Second Publication, London.
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1905, Edited
by Godfrey E. P. Hertslet, Seventy-eighth Publication, London.
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1907, Edited
by Godfrey E. P. Hertslet, Eightieth Publication, London.
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1908, Edited
by Godfrey E. P. Hertslet, Eighty-First Publication, London.
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1913, Edited
by Godfrey E. P. Hertslet, Eighty-Seven Publication, London.
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1914, Edited
by Godfrey E. P. Hertslet, Eighty-Seventh Publication, London.
The Foreign Office List: Forming a Complete Diplomatic and Consular Handbook for 1915, Edited
by Godfrey E. P. Hertslet, Eighy-Eighth Publication, London.

576
Ekler

Ek 1: İngiltere’nin Bitlis Yardımcı Konsolosu Hampson’un Büyükelçiliğe

gönderdiği 24 Temmuz 1895 tarihli ilk gönderisi

Kaynak: TNA., F.O. 195/1892, No. 1, 24 Temmuz 1895, s. 294

577
Ek 2: Francis Edward Crow’un 14 Mayıs 1897 Tarihli İlk Telgrafı

Kaynak: TNA., F.O. 195/1981, 14 Mayıs 1897, s. 84.

578
Ek 3: Bitlis Valisi Ömer Sabri Bey’in İngiltere’nin Konsolos Dragomanı Hagop (Agop)
Efendi ile Misyoner Mr. Cole (Cool)’un Bitlis Vilayeti’nde Hıristiyan Muhtacine Yönelik
Yaptıkları Yardımları Gösterir Tesri-i Muamelat Komisyonu’na Gönderdiği Cetvel

Kaynak: BOA., HR.TH., 190/27, Lef 3, 2 Mart 1313/ 14 Mart 1897.

Ek 4: Bitlis Vilayeti dâhilindeki aşiretlerin isimlerini gösteren harita

Kaynak: BOA., Y.PRK.UM., 19/64, Lef 2, Teşrin-i Sani 1306/ Kasım-Aralık 1890.

579
 ADANA VALİSİ İSMAİL HAKKI BEY’İN “RAPORLARIM” ADLI
ESERİNDE BİTLİS KAZASI İLE İLGİLİ BULGULAR (1912)

Prof. Dr. Zeynel ÖZLÜ

Gaziantep Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, Yakınçağ Tarihi Anabilim Dalı

Kerim TİRYAKİ
Gaziantep Üniversitesi, Tarih Bölümü
Yakınçağ Tarihi Anabilim Dalı, Doktora Öğrencisi

Giriş

Doğu Anadolu’nun tarihî kentlerinden biri olan Bitlis, Dicle nehrinin bir kolu olan Botan suyuna
karışan Bitlis çayının Güney Doğu Toroslar arasında açtığı bir vadi üzerinde, denizden 1400-1500
metre yükseklikte konumlanmıştır. Kent, coğrafi yapısı itibarıyla bulunduğu bölgenin komşu bölge-
ler olan İran ve Kafkasya ile bağlantısını kolaylaştırmıştır. Ayrıca bu vadi yapısı ticari bir güzergâhın
oluşumuna da zemin hazırlayarak, zaman içerisinde çevre bölgelerle ticaretin gelişimine de katkı
sağlamıştır[1]. Kentin bu coğrafi özelliği tarihte birçok uygarlığın ilgi odağı olmasına yol açmıştır.

Bu araştırmada ise XIX. yüzyılın getirdiği siyasi ve sosyal koşullar nihayetinde 1912 yılında bölgeye
müfettiş vali olarak gönderilen Babanzâde İsmail Hakkı’nın hazırlamış olduğu rapor çerçevesinde,
Bitlis ve havalisinin barındırdığı toplumsal yapı, eğitim durumu, demografik durum, konuşulan dil-
ler, üretim faaliyetleri, ormancılık, madencilik ve zirai faaliyetler, ulaşım, eğitim kurumları ve bölge-
nin ekonomik durumu hakkında bilgi verilecektir.

1 Metin Tuncel, “Bitlis”, DİA, C.6, İstanbul 1992,s. 225./M.Halil Yinanç-Besim Darkot, “Bitlis”, İA, C.2, MEB Yayınevi, İstan-
bul 1979, s.658.

581
Osmanlı Döneminde Bitlis ve Havalisinde Merkezi Otoriteyi
Sağlama Çabaları

Tanzimat öncesinde uygulanan yurtluk- ocaklık sistemine yoğun olarak sarp dağlık bölgeler olan
Palu’dan başlayıp Diyarbakır’ın önemli dağlık kısımlarına kadar olan bölge ile Bitlis, Muş, Van, Hak-
kari, Bayezid ve Çıldır gibi bölgeler dahil edilmiştir. Bu bölgelerdeki yerel Kürt beylerine tanınan im-
tiyaz dönemin şartları içerisinde sınır güvenliğinin sağlanması konusunda devlete fayda sağlamış-
tır. Ancak devletin merkezi otoritesi zayıflayınca bölgedeki beyler başlarına buyruk hareket etmeye
başlamışlardır ve devletin düzenlediği seferlere katılmaları gerektiği halde katılmamışlardır. Örne-
ğin 1828-1829 Osmanlı- Rus savaşına Bohtan, Revanduz, Baban ve Hakkâri beyleri katılmamıştır.
Böylece Sivas’tan, İran ve Arabistan sınırlarına kadar bölgenin denetimi Kürt beylerinin denetimine
geçmiştir[2]. Yurtluk-Ocaklık sisteminin idari ve ekonomik açıdan bölgedeki yerel beylere sağladı-
ğı ayrıcalıklar devlet kaynaklarının da israfına yol açmaya başlamıştır. Dolayısıyla yerel beylerin
yerine bu bölgelere merkezden memurların atanması, devlet gelirlerinin doğrudan hazineye akta-
rılmasını sağlayacağından devlet bölgede merkezileşme çabasına girişmiştir[3]. II. Mahmut döne-
mi(1808-1839) itibarıyla başlayan merkezileşme faaliyeti ülkenin her bölgesinde olduğu gibi doğu
vilayetlerinde de kendini hissettirmeye başlamıştır. II. Mahmut, 1833’de Reşit Paşa’yı Sivas vali-
liğine tayin ederek, paşaya, Sivas’tan Van’a, Hakkâri’nin batsından Musul’un kuzeyine kadar olan
bölgenin denetimi verilmiştir. Yapılacak olan bu bölgedeki yerel güçleri merkezi denetime tâbi hale
getirmektir[4]. Yapılan idari düzenlemeler sırasında pek çok isyanlar meydana gelmiştir. Bu isyanlar
içerisinde en önemlileri; Bedirhan Bey, Said Bey, Revanduzlu Kör Mehmet Paşa ve Soran aşireti reisi
Mir Muhammet isyanlarıdır[5].

Reşit Paşadan sonra Hafız Paşa bu bölgede göreve getirilmiştir[6]. Amaç yine Doğu Anadolu’daki ya-
pıyı, merkezi yapı içerisine dâhil etmektir. Fakat bu dönemde de yine isyanlar yaşanmıştır. Dola-
yısıyla Tanzimat döneminin Doğu Anadolu kentlerine yönelik sağlamaya çalıştığı merkezileştirme
çalışmasının pek olumlu sonuç vermediği gözlenmiştir. Bu dönemde merkezileştirme politikasına
karşı yaşanan en önemli isyanlardan biri de İmadiyeli İsmail Paşanın isyanı olmuştur[7]. II. Abdül-
hamit dönemi, kendinden önceki dönemden gelen azınlık konuları, Doğu Anadolu’daki merkezileş-
meye karşı takınılan tutumlar ve özelliklede 1878 Berlin Antlaşmasının “Ermenilerin yaşadığı doğu
vilayetlerinde (“Vilayet-i sitte” olarak adlandırılan Erzurum, Van, Ma’mürat’ül- aziz, Diyarbakır, Si-
vas ve Bitlis) Ermeniler konusunda ıslahat yapılması” meselesinin yoğun olarak yaşandığı bir dönem
olmuştur[8]. Dolayısıyla bu dönemde doğu politikasında; misyoner ve siyonist faaliyetlerle mücadele,
Kürt ve Arap topluluklarının sorunlarını çözme, merkezi yapıyı koruma, İngiltere ve Rusya’nın bölge-
ye yönelik politikalarını engelleme ve bunların kışkırttığı Ermeni faaliyetlerini engelleme çalışmaları
yer almıştır[9]. II. Abdülhamit, Ermeni faaliyetlerini takip etmenin dışında Doğu Anadolu’da karışık-

2 Fatih Gencer, “Merkezileşme Politikaları Sürecinde Yurtluk- Ocaklık Sisteminin Değişimi” Ankara Üniversitesi Dil ve
Tarih-Coğrafya Fakültesi Tarih Bölümü Tarih Araştırmaları Dergisi, S.49, 2011, s. 78.
3 Fatih Gencer, a.g.m , s. 81-82.
4 Bernard Lewis, Modern Türkiye’nin Doğuşu, Türk Tarih Kurumu Yayınları, Ankara 2004, s. 105./ Fatih Gencer, “Merkezi-
yetçi Düzenlemeler Bağlamında Bedirhan Bey Olayı”, Basılmamış Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler En-
stitüsü Tarih (Yakınçağ Tarihi) Anabilim Dalı, Ankara 2010, s. 19-20.
5 İbrahim Yılmazçelik, “XIX. Yüzyılda Diyarbakır Eyaletinde Yönetim Halk Münasebetleri”, Prof. Dr. Bayram Kodaman’a
Armağan, Eser Ofset Matbaacılık, Samsun 1993, s. 387./ Hakan Sinan, Osmanlı Arşiv Belgelerinde Kürtler ve Kürt
Direnişleri 1817-1867, Doz Yayınları, İstanbul 2007, s. 68./ V. Minorsky, Kürtler – Kürdistan, (Çev.: Kamuran Fıratlı), Doz
Yayınları, İstanbul 2004, s. 99.
6 Fatih Gencer, a.g.t, s.48.
7 Cabir Doğan, “II. Mahmut Dönemi Osmanlı Merkezileşme Politikasının Doğu Vilayetlerinde Uygulanması”,
Turkish Studies, Volume 6/4 fall 2011, s. 516.
8 İ.Hami Danişmend, İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi, Türkiye Yayınları, İstanbul 1972,C.4, s.318./ Stanford J.Shaw-Ezel
Kural Shaw, Osmanlı İmparatorluğu ve Modern Türkiye, C.2, E Yayınları, İstanbul 2000, s. 238-239.
9 M. Latif Salihoğlu, Türk- Kürt Kardeşliği, Gençlik Yayınları, İstanbul 1992, s. 22.

582
lığı engellemek için Ermeni Kilise ve okullarından yayılan ayrılıkçı akımları kontrol altına alabilecek
tedbirler üretmeye çalışmıştır. 1890’lı yıllarda “aşiret alayları” adı verilen yerel birlikler oluşturarak,
Doğu Anadolu’daki Ermeni faaliyetlerini önlemeye çalışmıştır[10]. II. Abdülhamit’in Doğu Anadolu’ya
yönelik halifelik makamını da kullanarak, bölge halkından oluşturduğu hamidiye alayları bölgedeki
ermeni faaliyetlerinin önlenmesinde ve Rusya’nın doğuyu ilhak etme girişimine önemli bir engel
oluşturmuştur. Fakat bu etkinin 1909 yılında II. Abdülhamit döneminin sona ermesiyle azalmaya
başladığı görülmüştür. İttihat ve Terakki cemiyetinin aşiret alayları politikası eskiye oranla verimin
düşmesine yol açmaya başlamıştır[11]. Bu politika değişiminde İttihat ve Terakki cemiyetinin Erme-
ni faaliyetlerine karşı Doğu Anadolu’da merkezi yapıyı güçlendirici politika benimsemesinin etkisi
bulunmaktadır. İttihat ve Terakki Cemiyeti doğu illerinde öncelikle hamidiye alaylarını, “Aşiret Hafif
Süvari Alayları” şekline dönüştürmeye çalışmıştır. Bu dönüşüm bu bölgedeki aşiretlerin meşrutiyet
yeniliklerine karşı tutum sergilemelerine yol açmıştır[12]. Dolayısıyla bu durum asayiş sorununu or-
taya çıkarmıştır. İttihat ve Terakki Cemiyeti doğuda hem asayişi sağlamak hem de halkın sosyal ve
ekonomik problemlerini çözmek için idari reformlar yapmaya çalışmıştır.

İlk olarak bölgedeki mutasarrıf, kaymakam vb. memur sınıfını yenileme programını başlatmıştır.
Böylece halkın bürokratik işleyişten kaynaklanan sorunlarını çözmek istemiştir. Bunun yanı sıra
bölgedeki Ermeni faaliyetlerine karşı da etkili tedbirlerin alınması yönünde faaliyetlere girişilmiştir
ve özellikle Van, Bitlis ve Erzurum’a tayin olunacak memurların tecrübeli, bilgili, siyasi konulara
vakıf, milli çıkarlar konusunda duyarlı kişilerden olmasına özen göstermişlerdir[13]. Buna ilaveten
Jandarma birliklerinin günün koşullarına göre yeniden yapılandırılması ve bölgede ıslahatları ger-
çekleştirmek için müfettişlik teşkilatı faaliyete geçirilmiştir[14]. Bu teşkilat bünyesinde İttihat Terakki
hükümetine bağlı birçok kişinin müfettişlik görevi üstlendiği ve farklı bölgelerde ıslahat programı
için teftiş yaptığı muhtemeldir. Bu bağlamda çalışmaya esas aldığımız “Raporlarım” adlı eserin ya-
zarı olan Babanzâde İsmail Hakkı Bey’in de 1912’de İttihat ve Terakki hükümeti tarafından Bitlis ve
çevresini teftiş amaçlı görevlendirildiği anlaşılmaktadır.

Babanzâde İsmail Hakkı Bey

Babanzâde İsmail Hakkı Bey, Süleymaniyeli Babanzâde Mustafa Zihni Paşa’nın oğlu olup, babasının
Bağdat’ta memuriyeti sırasında 1876 yılında doğmuştur. Lise öğrenimini Galatasaray Sultanisinde
tamamlamıştır. Bir süre Mekteb-i Mülkiye’de okuyup, daha sonra Mekteb-i Hukuka geçerek bura-
dan mezun olmuştur[15]. Mezuniyetinden sonra önce İkdam Gazetesi yazarlığı, daha sonra II. Meş-
rutiyet itibarıyla 1908 seçimlerinde Bağdat mebusu seçilerek[16] politikayla birlikte Hüseyin Cahit’in
kurduğu Tanin gazetesinde yazarlık yapmıştır[17]. Politik yaşamında özellikle dış politika alnında
yazdığı makalelerle önemli bir isim haline gelen Babanzâde İsmail Hakkı 1910 yılında Hakkı Paşa

10 Bayram Kodaman, “ Hamidiye Hafif Süvari Alayları, II. Abdülhamit ve Doğu Anadolu Aşiretleri”, Tarih Dergisi, Edebiyat
Fakültesi Yayınları, İstanbul 1979,S. 32, s.453.
11 M. Şerif Fırat, Doğu İlleri ve Varto Tarihi, Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayınları, Ankara 1983, s. 151-152.
12 Fahrettin Altay, 10 Yıl Savaşı,(1912-1922) ve Sonrası, İnsel Yayınları, İstanbul 1970, s.53-65.
13 Erdal Aydoğan, İttihat ve Terakki’nin Doğu Politikası (1908-1918), Ötüken Yayınları, İstanbul 2005, s.55-66.
14 Zekeriya Türkmen, Vilayat-ı Şarkıyye (Doğu Anadolu Vilayetleri) Islahat Müfettişliği 1913-1914,
TTK Yayınları, Ankara 2006, s.15-16.
15 Ali Çankaya Mücellidoğlu, Yeni Mülkiye Tarihi ve Mülkiyeliler, Mars Matbaası, C.1, Ankara 1968, s. 996./ Büyük Larousse
Sözlük ve Ansiklopedisi, Milliyet Gazetesi Yayını, C.3, İstanbul 1993, s.1162.
16 Aykut Kansu, 1908 Devrimi, İletişim Yayınları, İstanbul 2002, s.346.
17 Ali Çankaya Mücellidoğlu, a.g.e. , s.996./ Babanzâde İsmail Hakkı, Beyrut’tan Kuveyt’e Irak Mektupları, (yayına Haz:
Murat Çulçu), Büke Yayınları, İstanbul 2002, s.11

583
kabinesinde Maarif nazırlığı görevine getirilmiştir[18]. 1911’de meclis feshedildikten sonra, 1912’deki
seçimler sonucunda Divaniye mebusu olarak meclise tekrar girmiştir[19]. Gazeteci, yazar, politikacı,
düşünür kimliğiyle çok yönlü bir kişiliğe sahip olan Babanzâde İsmail Hakkı 1913 yılında ders ver-
mekte iken kalp krizi sonucunda vefat etmiştir[20].

Babanzâde İsmail Hakkı Bey’in Bitlis Kazası ile İlgili Tespitleri

Nüfus

Bitlis kazası dahilinde 4113 hane var olup[21], İslam ve Hristiyan olmak üzere nüfus 53580 kadar
olduğu ifade edilmiştir. Nüfusla ilgili araştırmalara bakılacak olursa; 1912’den önce 1892-93 genel
nüfus sayımına göre Bitlis vilayetinin genel toplamı 276.998’dir. Bu nüfusun 167.054’ü Müslüman,
101. 358’i Ortodoks Ermeni, 4.945’i Katolik,1.498’i Protestan, 1981’i Süryani 159’u da Çingene ola-
rak verilmektedir[22]. 1911’de Müslüman nüfus 402.013, 1911-12 yıllarında 408.703, 1912-13 yılla-
rında 415.504 olarak verilmiştir[23]. Ermeni nüfusu ise 1893’te 101.358, 1910-11 yıllarında 90.219
olarak verilirken,[24]1912’de patrikhane kayıtlarına göre ermeni nüfusunun 180.000 olduğu dile ge-
tirilmiştir. Patrikhane verilerinin siyasi amaçla abartılı olduğu ifade edilmiştir[25]. Konunun sınırı ba-
kımından nüfus konusunda dar kapsamlı olarak verilen değerlerdeki farlılıkların dönem itibarıyla
Ermeni faaliyetlerinin yarattığı olumsuzlukların bir sonucu olması muhtemeldir.

Coğrafî Durumu

Arazi yapısı genelde dağlık ve engebeli olup, bu dağ ve tepeliklerde çoğunlukla değerli maden ya-
taklarının olduğunu gösteren bulgular bulunmaktadır. Çukur nahiyesinin bir kısım arazisi olan “
Çukurova” denilen yer ve Güzeldere’ye yayılan vadi bölümleri ise düzlüktür[26].

Etrafı gayet yüksek dağlarla çevrili olup, üç koldan gelen kaynak sularının[27] birleştiği dar bir vadide
bulunmaktadır. Su ve havası hoş ve sağlıklı olup, manzarası güzeldir. Kasabadan akan Bitlis çayı ve
onun kolları olan Hersan, Rahva, Altunkalbur ve Kömüs dereleri kentin önemli su kaynaklarıdır[28] ve
Dicle nehrine karışmaktadırlar. Dicle nehrine akan bu suların akış yolunda çok çeşitli maden suları-
nın da yoğun bir şekilde var olduğu gözlenmektedir.

18 Faysal Mayak, “ Babanzâde İsmail Hakkı’nın Tanin’de Yayımlanmış Makalelerine Göre Osmanlı Devleti ve Dış Politika
(1911)”, The Journal of İnternational Social Research, Volume 3/11 Spring 2010, s. 422.
19 Babanzâde İsmail Hakkı, a.g.e, s.12.
20 Ali Çankaya Mücellidoğlu, a.g.e., s. 997.
21 Adana Valisi İsmail Hakkı Bey, Raporlarım, Adana Osmanlı Matbaası, ( tarihisiz), s.19
22 Kemal H. Karpat, Osmanlı Nüfusu(1830-1914), (çev: Bahar Tırnakçı),Timaş Yayınları, İstanbul 2010, s.274-275.
23 Justin Mccarthy, Müslümanlar ve Azınlıklar,(çev; Bilge Umar), İnkılap Kitabevi, İstanbul 1998, s.43.
24 Hikmet Özdemir, Kemal Çiçek, Ömer Turan, Ramazan Çelik, Yusuf Halaçoğlu, Ermeniler Sürgün ve Göç, TTK Yayınları,
Ankara 2005, s.15-16.
25 J. Mccarthy, a.g.e,s. 47-49.
26 Süphan dağının batısında yer alan süte depresyonu, Nemrut Dağının kuzeyinde uzanan Ahlat Ovası ve Bitlis masifi ile
Nemrut Dağı arasındaki Rahva düzlüğü ilin başlıca düzlük alanlarıdır; Necmettin Elmastaş, “ Bitlis İli Jeotermal Su Kay-
nakları”, Doğu Coğrafya Dergisi, C.13, S.19,Ocak 2008, s.92.
27 Bitlis’te yer alan kaynak suları şunlardır; Çukur, Nemrut, Ilıcaköy, Alemdar, Köprüaltı, Değirmen, Şölüm, Tatvan, Alpit,
Antalan, Kindik, Soğaz, Gülçindağ, Kadıköy, Yıldızköy bu kaynaklar düşük sıcaklıkta olduğu için ısıtma ve kaplıca turiz-
minde kullanılmaktadır; Necmettin Elmastaş, a.g.m, s. 93.
28 Adnan Alkan, “Bitlis Şehrinin Çevre Sorunları ve Alınması Gereken Önlemler”, Doğu Coğrafya Dergisi, C.20, S.33, Ocak
2015, s.28

584
İdarî Durum

Bitlis dahil olmak üzere, Osmanlı vilayetlerinin idari yapılanmasının 1842’den itibaren şekillendi-
rilmeye çalışıldığı bilinmektedir. 1858 talimatnamesi, 1864 vilayet nizamnamesi ve 1871 vilayet
nizamnamesiyle ülke idaresi daha sistemli bir hale getirilerek; vilayetlerin livalara, livaların kazala-
ra, kazaların nahiyelere, nahiyelerin ise köylere ayrılması şeklinde bir idari sınıflandırma yapılmış-
tır.[29]. Buna ilaveten 1820’lerden sonra Bitlis’in Muş vilayetine bağlı bir sancak konumunda olduğu
bilinmektedir. 1864’ten itibaren ise Çıldır, Kars, Beyazid, Van, Bitlis, Muş ve Erzincan sancakları
Erzurum vilayetini oluşturmuşlardır[30]. 1879 yılında Bitlis merkez durumuna getirilerek, Muş, Siirt,
Çapakçur (Bingöl) sancakları Bitlis’e bağlanmıştır. 1908’de Bitlis vilayeti 4 sancak ( Merkez, Muş,
Siirt, Genç), 17 kaza, 48 nahiye ve 2.040 köyden oluştuğu bilinmektedir. 1911 yılında ise 4 sancak,
17 kaza, 49 nahiye, 2.030 köyden meydana gelmiştir[31].

Araştırmaya esas alınan eserde Bitlis kazasının, merkeze bağlı Çukur, Şetek, Simek nahiyeleriyle
birlikte 519 adet köyden oluştuğu dile getirilmiştir. Görüldüğü gibi idari yapılanmada sınırların de-
ğişmesi nedeniyle zamanla köy sayısında farlılıklar ortaya çıkmıştır.

Kentin Mimarisi

Şehrin ortasında Büyük İskender’in komutanlarından “Limak” isminde bir generale atfen yapıldığı
rivayet edilen harap bir kale bulunmaktadır. Bu kalenin yansıra Adilcevaz Sahil Kalesi, Adilcevaz
Kef Kalesi, Ahlat Sahil Kalesi, Eski Kale, Tatvan Kalesi de şehrin önemli kaleleri arasında yer al-
maktadır[32]. Kasabanın engebeli, gayet meyilli yamaçlar üzerinde pek dağınık ve düzensiz bir şekilde
inşa edilmiş olması ve şimdiye kadar hiçbir yardım görmemiş bulunmasından dolayı sokakları pek
düzensiz dar bir halde kalmıştır. Kasabanın dâhilinde Hazo (Hatuniye), Şerefiye (Tüccarlar), Arasa,
Yusufiye, Şeyh Garip, Baş, Karahan, Mütavlar, Duhan, Küfündür, Zal Paşa, Koğol Zal Paşa, Gökay
Köyü hanları, Han, Hüsrev Paşa, Han Sarayı, Saray hamamları Ulu cami, Kızıl, Alemdar, Dört San-
dık, Aynel Barut, Şerefiye, Gökmeydan, Kureyşi, Sultaniye, Hatuniye, Nuhiye, Emir Bayındır, İsken-
der Paşa, Kadı Mahmut ve Hizan Camileri ve tekke ile adını burada sayamayacağımız kadar önemli
kervansaray, mescid, külliye, kümbet gibi diğer yapılar yer almaktadır[33].

Ziraat-Ticaret- Sanayi

Arazisi dağlık ve engebeli olan bu kazanın yalnız Çukur ve Güzeldere denilen bölgelerinde biraz zi-
raata uygun yerler bulunmaktadır. Diğer kısımlarının ise bölge halkının zirai ihtiyacını temin edecek
bir yapıya sahip olmadığı belirtilmiştir.

29 Van sancağı kazaları; Erciş, Adilcevaz, Mekin, Karcikan, Vusgan, Gevaş...., Muş sancağı kazaları; Çukur, Mutki, Varto,
Bulanık… şeklinde tasnif edilmiştir. Bitlis’e ait ilçelerin Muş dahilinde olduğu görülmektedir. Sadık Fatih Torun, “Tanzi-
mat’tan Meşrutiyet’e Türkiye’de Kaza Yönetimi (1842-1876)”, Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü, Ankara 2005, s.42 vd.
30 M. Salih San, a.g.e , s.152.
31 Yılmaz Öztuna, Büyük Türkiye Tarihi, C. 12, Ötüken Yayınevi, İstanbul 1979, s.65-66, 84-93.
32 Bitlis İl Yıllığı, Bitlis Valiliği İl Kültür ve Turizm Müdürlüğü, Bitlis 2007, s.63-66.
33 Bitlis İl Yıllığı, s.79-115.

585
Bu vilayette ilgili dönem içinde yaklaşık bir buçuk yıla yakın bir zamandan beri bir ziraat müdürü-
nün, fen memurlarının ve bir öğretmenin görev yaptığı dile getirilmektedir. Buna ilaveten fen me-
murlarının yeni zirai yöntemleri yapacak araçlara sahip olmaması, bölge halkına yeni yöntemlere
göre ziraat uygulamalarını öğretememesine yol açtığı görülmüştür. Dolayısıyla bu memurların bölge
halkına faydası olmadığı ifade edilmiştir. Böyle eksikliklerin bulunduğu bu gibi yerlerde ziraat me-
murlarının bulundurulmasının dayandığı etkenleri ve bu memurları burada bulunduran hükümete
akıl erdirmenin mümkün olmadığı ifade edilmiştir. Bu bağlamda burada bulunan memurlara verilen
maaş ve harcırahların külfete yol açtığı gibi memurların burada atıl bırakılması da kendilerinden
beklenen istifadeyi engellemektedir. Dolayısıyla bu memurların, kendilerinden istifade edilebilecek
bölgelere gönderilmesinin daha iyi olacağı belirtilmiştir. Nezaretin bölge için yapmayı planladığı fa-
aliyetleri vakit geçirmeden yapması gerekliliği dile getirilmiştir. İlgili dönemde yapılması düşünülen
ziraat deposunun da hızlı bir şekilde oluşturulmasının gerekliliği üzerinde durulmuştur.

Kasabada anılmaya değer belli başlı bir sanat dalının olmadığı belirtilmiştir. Küçük ölçekli kuyum-
culuk, doğramacılık[34], taşçılık[35] vb. sanat dalları var olduğu dile getirilmektedir. Fakat bu alanlarla
meşgul olan kişilerin kendi geçimlerini dahi zor sağladıkları ifade edilmiştir.

Bölgenin ziraata olan uygunsuzluğu nedeniyle kasabaya münhasır olmak üzere vilayet halkında ti-
caret fikrinin oluşması durumu ortaya çıksa dahi öyle büyük ölçekli iş yapabilecek, fazla paralı ve
o nispette karlı işlere girişebilecek derecede kişiler olmadığı dile getirilmiştir. Dolayısıyla ticaretin
gelişmesi için bir zeminin de oluşamadığı ifade edilmiştir.

İlgili dönemden yirmi otuz sene önce Bitlis’te boyacılık, dokumacılık[36] sanatlarının oldukça ileri bir
seviyede olduğu ve bu durumun hem kasabada hem de memlekette önemli ölçüde bir zenginliğin
oluşmasını sağladığı belirtilmiştir. Ancak daha sonra Avrupa üretimi olan bezlerin ve boyaların bu-
ralara girmesiyle bu sanat dallarında gerilemenin olduğu ifade edilmiştir. 1900’lü yıllarda ise bu sa-
nat dallarının tamamen ortadan kalktığı dile getirilmiştir. Dolayısıyla bu sanatlarla geçinen binlerce
ailenin önemli ölçüde sefalete düştüğü, işsizliğin arttığı, huzur ve asayişin bozulduğu belirtilmiştir.

Sosyal ve Ekonomik Durum

Kazadaki genel anlamda zenginlik durumunun kötü bir durumda olduğu ifade edilmiştir. Kasaba
halkı içinde ihtiyacını temin edebilecek kişilerin pek az olduğu dile getirilmiştir. Halkın çoğunluğu-
nun büyük bir mahrumiyet içinde yaşadığı bilinmektedir. Kasabadaki evlerin yapılarının elverişli
olmasına rağmen köylerdeki yapıların büyücek birer köstebek yuvası gibi çok düzensiz olduğu belir-
tilmiştir. Kasabada iş ihtiyacı fazla olmasına rağmen iş imkanının çok düşük düzeyde olduğu ifade
edilmiştir. Kasaba ve köylerde bulaşıcı ve tehlikeli hastalıkların, sarhoşluğun, hatta kumarbazlığın
yok denecek kadar az düzeyde olduğu dile getirilmiştir. Fakat genel olarak sağlık kurallarına uyma-
ma, yetersiz beslenme gibi etkenlerin günden güne insanların zayıflamalarına, fiziki yetersizlikleri-

34 Doğramacılık alanında özellikle baston yapımı gelişmiştir. Ceviz, kiraz ve vişne ağaçlarının işlenmesiyle meşhur Ahlat
bastonları üretilmektedir. Sultan Sökmen, Bitlis El Sanatları, Bitlis Eren Üniversitesi Yayını, Bitlis 2016, s. 227-231.
35 Taş işlemeciliğinde kullanılan yörede “ kırmızı taş” olarak adlandırılan Ahlat taşı magmatik bir taş olup, kırmızı, si-
yah, kül, gri, açık sarı, beyaz, koyu kestane ve açık kahverengi renklerde bulunan taşlardır. Bitlis’te cami, medrese, han,
hamam vb. yapıların mimarisinde kullanılmaktadır. Sultan Sökmen, a.g.e, s.215.
36 Dokumacılıkta halı ve kilim dokumacılığı ön plandadır. Ayrıca bölgeye has olan “ Cicim” dokumacılığı gelişmiştir. Cicimler
yüzü ve tersi ayrı görüntü veren, atkı ve çözgü ipliği dışında yüzeyde süsleme yapmak amacıyla ya bir ya da birden fazla
sayıda desen ipliği kullanılarak dikey tezgahlarda yapılan dokumalardır. H.Ö. Barışta, Türk El Sanatları, Kültür Bakanlığı
Yayınları, Ankara 1998, s. 119.

586
nin oluşmasına yol açtığı dile getirilmiştir. Özetle insanlarda şeklen değişiklikler oluşmaya başla-
mıştır. Bu durum insanların hayat ve faaliyetlerine de pek etkili bir surette olumsuz etki göstermiştir.
Memuriyet ve diğer medeni insanlarla ilgili hiçbir tarafta bir eser ve hayat bulunmadığı belirtilmiştir.
Bölgede birinci derecede ziraat, hayvancılık, arıcılık daha sonra dokumacılık ve madencilik gibi bir-
kaç kaynağa dayalı olarak ekonomik seviyenin gelişebilme ihtimalinin olduğu dile getirilmiştir. Fa-
kat halkın mahrumiyet içerisinde olmasından dolayı gelişimin yavaş olacağı ifade edilmiştir.

Konuşulan Diller

Bölgenin genel lisanı olarak Kürtçenin yoğunlukta olduğu, Ermenicenin de hemen hemen genel an-
lamda kullanılan diller arasında olduğu ifade edilmiştir. Kasabada kısmen de olsa Türkçenin de ko-
nuşulduğu dile getirilmiştir. Konu sınırı bakımından konuşulan diller hakkında sayısal veriler üze-
rinden hareket etmek mümkün görünmemektedir. Konu bağlamında Ermenice, Kürtçe ve Türkçenin
varlığının, Ermeni, Kürt ve Türklerin tarihi süreçte bölgede yaşamış olmasının bir sonucu olduğu
zikredilebilir [37]. Buna ilaveten bölgede Ermenicenin yoğun kullanılmasının 19. Yüzyıl ve öncesinde
bölgede Ermenilerin yoğun olarak bulunmasıyla ilgili olduğu iddia edilmiştir[38].

Türklerin de Anadolu’ya girişinin Doğu Anadolu’dan olması ve ilk Türk yerleşiminin buradan başla-
ması nedeniyle Türkçenin kullanımı da tarihsel olarak bu bölgede köklü bir geçmişe sahiptir.

Ulaşım

Bu bölgede arıcılık, hayvancılık için geniş bir uygulama alanı bulunmaktadır. Dokumacılık, maden-
cilik için de her türlü araç ve gerecin bolca olduğu dile getirilmiştir. Yalnız bunlardan tam anlamıyla
faydalanmak için birçok eksik bulunduğu, en önemlisinin de ulaşıma elverişli yolların eksik olduğu
ifade edilmiştir. Dolayısıyla bu vilayetin en fazla muhtaç olduğu ve en çabuk yapılmasına ihtiyaç
duyduğu şeyin yol olduğu belirtilmiştir. Şimdiye kadar bu vilayet dâhilinde inceleme yapılan dö-
nemden on beş sene önce açılan ve uzunlukları fazla olmayan yolların bulunduğu dile getirilmiştir.
Bu yollar geçen zaman içerisinde atıl bir şekilde kalmış ve yıpranmışlardır. Bu eski yollardan başka
yol namına herhangi bir çalışmanın yapılmadığı dile getirilmiştir. Bu bağlamda bölgenin yol ihtiyacı
önemli ölçüde kendini göstermiştir. Dolayısıyla bu vilayet dâhilinde ne oranda ehemmiyet ve süratle
ve ne kadar fazla olmak üzere yol inşa edilir ise buradaki yaşamın ve faaliyetlerin o oranda ehemmi-
yet ve süratle gelişmeye başlayacağı ifade edilmiştir.

Rusya hududu gerisinde, “Kürdistan’ın” merkezi hükmünde bulunan ve ilk olarak müdafaa ve taar-
ruz vasıtalarımızı hazırlayacak olan bu vilayeti bir an önce ihya etmenin, canlandırmanın, memleke-
tin ve halkın geleceğinin selameti için zorunlu olduğu belirtilmiştir. Hükümetin “kuvvetli, haşmetli
ve muhterem” olabilmesi için ona destek olan ellerin, onu müdafaa edecek kuvvetlerin kuvvetli ve
faal olması gerekliliği ifade edilmiştir. Böyle olmaz ise kuşatılma durumlarında ufak bir çarpışmanın
adi bir rüzgârının dahi memleketi derhal zayıflığa düşüreceği ve keşmekeş edeceği belirtilmiştir. Bu
duruma mani olunması için çalışmanın zorunluluğu dile getirilmiştir. Bu vazife hakkıyla yerine ge-

37 Melek SarıGüven, “ 19. Yüzyıl Osmanlı İdari Yapısı İçinde Ermeni- Kürt İlişkilerine Genel Bir Bakış”, The Journal of Aca-
demic Social Science Studies, Aralık 2017, s. 341-358.
38 Kemal H. Karpat, a.g.e, s.140.

587
tirilmez ise tarih önünde vatana karşı yerine getirilmesi gereken sorumluluğu yapmamaktan dolayı
büyük bir töhmet altında kalınacağı ifade edilmiştir. Bu vilayetin en mühim yolunun Bitlis – Diyar-
bakır yolu olduğu dile getirilmiştir. Fakat ne yazık ki bu kısmın büyük bir hatanın kurbanı olarak
umumi bir yol derecesine ulaşamamış olduğu belirtilmiştir. Dolayısıyla bir an evvel tashih ve tamir
olması gerektiği belirtilmiştir.

Ayrıca vilayet merkezinde bir sanayi mektebi oluşturmanın gerekliliği dile getirilmiştir. Her ne su-
retle olur ise olsun böyle bir müessesenin meydana getirilmesi çalışmalarına başlanmasının bü-
yük bir zorunluluk olduğu ifade edilmiştir. Bu çalışmanın yapılması konusunda 30 Teşrîn-i evvel
1326(12 Kasım 1910/M) tarih 415 numaralı tahrirat ile dile getirilen talebin dikkate alınmasının
zorunluluğu ifade edilmiştir. Göze görünen umumi ihtiyaçların, gözlemlerin ve bunlarla ilgili görüş-
lerin yazılması durumunda raporun pek uzun olacağı dile getirilmiştir. Kısaca bahsedilecek olursa
vilayetin genel durumu hakkında az çok bilgi verileceği ifade edilmiştir.

Ormancılık

Bu memleketin en mühim ve kaçınılmaz ihtiyaçlarından birisinin ormanlar olduğu belirtilmiştir. Bu-

ralarda ormanların azlığı nedeniyle kereste bulmanın müşkül bir durum ortaya çıkardığı ifade edil-
miştir. Bulunsa bile olağanüstü pahalı olması münasebetiyle tedariki çok zordur. Bundan dolayı bi-
naların, inşaatların bambaşka bir şekilde ve sağlık kurallarına katiyen uymayacak bir tarzda yapıldığı
belirtilmiştir. Rumeli’de, hain, cahil baltaların bölgedeki ormanları gereksiz bir şekilde kesip, mahvet-
mekte olduğu gözlendiğinde, buradaki acı veren mahrumiyetin insanın nazarında kıymet ve ehemmi-
yetinin daha fazla önem kazandığı dile getirilmiştir. Rumeli’de de yakın bir zamanda bu akıbete uğ-
ranılmaması için ağaçların katledilmesine karşı tedbirlerin alınmasının zorunlu olduğu belirtilmiştir.

Madencilik

Vilayetin birçok bölgesinin dağlık, engebeli bir coğrafyaya sahip olmasının yanı sıra vilayet dâhilin-
de çeşitli türde zengin, büyük maden yataklarının[39] olduğu ifade edilmiştir.

Çoğu yerlerde yeryüzünde görülen madenden bu yer altı kaynaklarından gerekli istifade yollarını te-
min edebilmek içinde yol ile şimendifere olan ihtiyacın ilk olarak göze çarptığı belirtilmiştir. Yeryü-
zünde saklanmış olan bu hazinelerimizden tam olarak istifade etmek için yolun gerekliliği üzerinde
durulmuştur. Yollar olmadan bunlardan istifade etmenin mümkün olmadığı belirtilmiştir.

Vilayetin, medenileşmek ve ilerlemek için gerekli olan bütün vasıtalardan mahrum olduğu, vilayette
servet ve genel refahı sağlayacak sebeplerin meydana gelmesinin ve artış göstermesinin mümkün
görünmediği belirtilmiştir. Bununla birlikte komşularımızın ve çevremizin, medeniyet için gerekli
olan şeyleri kendilerine rehber kabul ederek, gözle görülür adımlar atarak, medenileşme ve ilerleme
yolunda durmayıp ilerlediği ve gözlerini kamaştıran bu kıymetli definelerimize karşı ağızlarını bü-

39 Özellikle de demir madeni bakımından zengin bir bölge olduğu geçmiş dönemlerden itibaren bilinmektedir. Hatta bu
konuda seyyahların eserlerinden de bilgiler edinildiği dile getirilmiştir. Ayrıca Bitlis’te önemli demirci ustalarının da
yetiştiği bilinmektedir. Ümit N. Özcan, “Anadolu’da Türk Demircilik Sanatı ve Bitlis’in Demirciliği”, Bitlis Eren Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, C.6,S.2, Aralık 2017, s. 277.

588
yük bir aç gözlülükle açmış bulundukları belirtilmiştir. Komşu ülkelerin hiç durmadan kapmak iste-
dikleri, kendi memleketimizin de bu zenginliklerden gafil bulunduğu sürece bu pahalı hazinelerden
onların istifade edeceği dile getirilmiştir.

Üretim ve İmar Faaliyetleri

Üretim ve imar faaliyetinin toplumun ilerlemesi için önemli bir unsur olduğu ifade edilmiştir. Bu
unsurları yerine getirmeyen milletlerin yokluğa mahkûm olacağı dile getirilmiştir. Çünkü tekamülün
ve dünyayı kapsayıcı tabii kanunların, kabiliyetsiz ve uyuşuk insanlara karşı bir tufan, her tarafı
kapsayan salgın hastalık gibi olduğu belirtilmiştir. Üretim ve imardan bir fayda sağlanması için her
şeyin bir usul ve intizam içinde bir program ve meslek dahilinde olması gerekliliği ifade edilmiştir.
Böylece hem emeklerin boşa gitmeyeceği hem de engellerin oluşamayacağı belirtilmiştir.

Memurların çalışmaya ve düzene alışması için uygulanacak muntazam programın mütemadiyen

takip ve teftiş edilmesi gerekliliği dile getirilmiştir. Böylece memurlarda hak ve vazife fikrinin kökle-
şeceği belirtilmiştir. Zira insanların bir kontrol ve bir programa tabi olmamaları durumunda daima
az çalışmayı tercih ve tatbik etmek istedikleri ifade edilmiştir.

Her memurun vazife ve salahiyetinin bir an önce belirlenmesi ve açıklanmasının düzen açısından
önemli olduğu belirtilmiştir. Bir memurdan en ufak bir sorumluluğu bile esirgemenin esef verici du-
rumlar yaratacağı belirtilmiştir. Bu hususta söylenecek konular çok olmasına rağmen o kısma ait
açıklamaların hepsinin bu raporun sonuna ilave edilecek “ idare-i hazıramız teşkilatındaki adem-i
tevafuk ile noksanlar” başlığı altındaki bahiste açıklanacağı dile getirilmiştir.

Bu vilayet dâhilinde emlak ve arazi kaydının ne kadar berbat bir halde olduğu hakkında ayrıca bir
rapor takdim edileceği ifade edilmiştir. Bunun bir an önce yeniden sağlam bir esasa dayanarak ıslah
çaresine bakmanın zorunlu olduğu belirtilmiştir. Nüfus kaydının da yeni baştan ve esaslı bir surette
düzenlenmesi gerektiği dile getirilmiştir.

Bölge ahalisi Kürtlerin askerlik yapmama eğiliminde olduğu ve ilgili tarihte de Kürtlerin askere zo-
raki olarak gönderildiği ve bu duruma karşı kesin bir çare bulmak gerektiği dile getirilmiştir. Bütün
bu konuları hatırda tutmak ve zaman kaybını önlemek için fihrist tarzında bir çalışmanın yapılması
gerekliliği belirtilmiştir. Bu vesile ile buralarda da ecnebi işgal hükümetlerini aleyhimizde söz söyle-
meye zorlayacak sebeplerin ve olayların ortaya çıkmasının önlenmesi için alınacak tedbirlerin öne-
mine değinilmiştir. Ayrıca bunun için hükümetin de bu tedbirlere riayet etmesi istenmiştir.

Bitlis’te Eğitim Öğretim Durumu

Merkez vilayette ilgili dönemde Müslüman halka ait bir tane yatılı ve bir tanede yatılı olmayan okul,
bir yatılı öğretmen okulu, eskiden beri mevcut bir askerî lise, bir kız lisesi ve dönem içinde açılanlar-
la birlikte sayısı on ikiye ulaşan erkek ve bir de kız ilkokulu bulunduğu belirtilmiştir. Buna ilaveten
bölgede bir sanayi mektebinin kurulmasının bölgeye fayda sağlayacağı da ifade edilmiştir[40].

40 Adana Valisi İ. Hakkı, a.g.e,s. 24

589
Bitlis’te Ermenilere ait on bir ilkokul olduğu belirtilmiştir. Buna ilaveten farklı bir çalışmada 1908’de
12 tane Ermeni okulunun olduğu, I. Dünya savaşından önce de 17 adet Ermeni gregoryen okulunun
var olduğu dile getirilmiştir [41]. Yine azınlık kapsamında Bitlis’te 6 rüşdiye, 7 ilk ve ortaokul kurul-
muştur[42]. Ayrıca ilgili dönemden önce 1890’lı yıllarda Bitlis Akademisinin açıldığı ve okula Antep
mezunu Kevork Kuyumcan’nın müdür olarak atandığı belirtilmiştir[43]. 1881’de aslen Erzurumda ku-
rulan Sansariyan Ermeni okulunun diğer bölgedeki Ermeniler üzerinde de etkisi olduğu bilinmekte-
dir[44]. Ermenilere ait okul sayısı verilerine bakıldığında araştırmaya esas alınan eserde okul sayının
diğerlerine göre az sayıda verildiği görülmüştür. Ayrıca bu okulların Amerikan misyonerler, Ruslar
ve Ermeni kilise ile işbirliği içerisinde Ermeni isyanlarının başlamasında etkili olduğu bilinmektedir.

Amerikan misyonerlerinin idaresinde olmak üzere kız ve erkeklere mahsus biri lise ve diğeri ilkokul
derecesinde iki mektep ile yine bunların idaresinde bir de yetimhane bulunmaktadır[45]. Buna ilave-
ten Amerikan misyonerlerinin bu havalide 1860-1890 yılları arasında gerek ruhsatlı gerek ruhsat-
sız olmak üzere toplam 23 adet kız ve erkek okulları, 1903’te birer adet yatılı ve yatılı olmayan kız
okulu, 2 adet erkek ve kız ilkokulu, 1adet erkek okulu, 1 adet yetimhane açtıkları bilinmektedir[46].
Eserdeki okul sayıları ile diğer araştırmalardaki sayılar arasında farklılıklar arz etmektedir. İlgili dö-
nemde önceki dönemlerden kalan okulların birçoğunun ruhsatsız olması ve misyonerlerin faaliyet-
lerinin engellemesi amacıyla okul sayılarının azaltılmış olması muhtemeldir.

Merkez kazaya bağlı köylerde üç İslam ve iki Hıristiyan İlkokulu var ise de her yerden daha fazla
eğitime muhtaç olan bu bölgenin merkezi okul bakımından önemli derecede fakir olduğu belirtil-
miştir. Diğer livalar ile merkeze bağlı kazalarda bu alandaki noksanların mahiyetine bir göz atarak,
sırası geldikçe bu konu üzerinde ayrıntılı bir şekilde durulacağı belirtilmiştir. Bundan dolayı bu ko-
nuyla ilgili olarak maarif nezaretine “19 Teşrîn-i evvel 1326 tarih(1Kasım1910/M) ve 404 numaralı
tahrirat ile bir suret” gönderildiği ve takdim edilen bu rapor hükümlerinin kabul ve tatbiki yönünde
nezaretten yardım talebinde bulunulduğu ifade edilmiştir.

Memurlar

Bu bölgede yaşayan halk içerisinde “hayat ve Meşrutiyeti” sahipleneceklerin öncüsü olarak memur
sınıfı görülmüştür. Çünkü ahalinin son derece yokluk içerisinde olduğu belirtilmiştir. Dolayısıyla
halkın herhangi bir etken olmadan uyanabilmesinin mümkün olmadığı dile getirilmiştir. Halkın,
meşrutiyet ile ilgili beklentilerinde ümit ettiğini şimdiye kadar bulamamış olması, onun faydalarını
ve iyiliklerini fiilen görüp hissetmediği için onun hakkında açık bir fikre sahip olamadığı ifade edil-
miştir. Dolayısıyla halkın bu konuda mazur görülmesi gerektiği dile getirilmiştir. Bu konuda halkı
bilgilendirecek kesimin memurlar olduğu belirtilmiştir. Bu meselenin uzun ve acı verici etkiye sahip
olması nedeniyle raporda konuyu hakkıyla izah etmenin mümkün olmadığı, başka bir zaman ve ze-
minde ayrıntılı olarak açıklanmasının gerekli olduğu belirtilmiştir.

41 Mehmet Törehan Serdar, Bitlis’te Ermeniler ve Ermeni Mezalimi, Yüzüncü Yıl Üni. Yayınları, Bitlis 1996, s. 217,226.
42 Halit Ertuğrul, Azınlık ve Yabancı Okulları Türk Toplumuna Etkisi, Nesil Yayınları, İstanbul 1998, s. 138.
43 Necmettin Tozlu, Kültür ve Eğitim Tarihimizde Yabancı Okullar, Akçağ Yayınları, Ankara 1991, s.128.
44 Necmettin Tozlu,a.g.e, s.116-118.
45 Adana Valisi İ. Hakkı, a.g.e, s. 28-29.
46 Şamil Mutlu, Osmanlı Devleti’nde Misyoner Okulları, Gökkubbe Yayınları, s. 306-307,312-314.

590
Tatvan Köyünün Durumu

Tatvan Köyünün, Van gölü sahilinde elli kadar haneyi kapsayan bir Ermeni köyü olduğu belirtilmiş-
tir. Köy “köyden ziyade büyükçe köstebek yuvalarından ibaret birer insan ini” ne benzetilmiştir. Ev-
lerin köstebek yuvalarına benzediği, ışık alacak hiçbir yeri olmadığı, alçak tavanlı pis ve kokuşmuş
olduğu belirtilmiştir. Hayvanların bile barınmasına uygun olmayan bu evlerde veya ahırların içinde
insanlarla hayvanların bir arada yaşadığından bahsedilmiştir. Bundan dolayı bu havalideki insanla-
rın ilkel bir yaşam içinde oldukları dile getirilmiştir. Beslenme yöntemlerinin, tarımsal yaşayışın ve
çiftçiliğin son derece ilkel olduğu belirtilmiştir. Köydeki yaşam düzeyinin sonraki devirlere ve hali
hazırdaki döneme denk ve layık olmadığı dile getirilmiştir. Dolayısıyla bölge havalisindeki insanla-
rın, geçmişten bugüne geçirdiği devirler, yaşadığı gelişmeler dikkate alındığında ilgili dönemde köy-
de yaşamakta olan insanların önceki dönemlere nazaran kötü bir yaşam içinde olduğu belirtilmiştir.

İlgili yıllarda Bitlis-Tatvan arasının dört saatlik bir mesafede olduğu dile getirilmiştir. Van ve Bitlis
vilayetlerinin Van gölü sahilinde en işlek bir iskele mevkiinde olmasına rağmen bugüne kadar bir
yol yapılmadığı ve medenileşme adına hiçbir eser meydana getirilmediği ifade edilmiştir. Bu köyle
Rumeli köyleri arasında kıyaslama yapıldığında Rumeli’deki en adi bir köyün bunun yanında olduk-
ça muntazam bir şekil ve tarzda olduğu ifade edilmiştir. Ancak Tatvan köyünün Van gölü sahilinde
parlak bir geleceğe sahip bir iskele mevkiinde yer aldığı dile getirilmiştir. Muhtemelen bir gün bura-
sının veyahut Van gölü sahilinde yer alan Ahlat’ın zamanın zoruyla merkezi bir yer olabileceği an-
latılmıştır. Van ile Bitlis vilayetlerinin nüfus oranlarının azlığı, yıllık gelirleri itibarıyla ayrı ayrı birer
il olabilecek niteliğe sahip olmadıkları belirtilmiştir. Bu iki vilayetin birleştirilmesinin daha faydalı
olacağı dile getirilerek, bu konunun ayrıntılarına girilmeyeceğine değinilmiş ve Tatvan veya Ahlat’ın
merkez vilayet olmasının daha iyi olacağı belirtilmiştir.

Tatvan’dan yine Van gölü sahilinde bulunan ve merkez vilayete bağlı Ahlat kazasına gidildiğinden
bahsedilerek, Ahlat ile Tatvan arasındaki mesafenin altı saat olduğu ve yolunun muntazam olmadığı
belirtilmiştir. Bu yolun tabii bir şekilde açılmış izlerden oluştuğu, bölgedeki insanların buraya hiçbir
emeğinin geçmediği ifade edilmiştir.

591
Sonuç

Doğu Anadolu illerimizden Bitlis, siyasi, sosyal ve ekonomik yönü ile geçmişten günümüze devletle-
rin tarihinde önemli bir yer işgal etmiştir. İlk Çağ uygarlıklarından, Bizans’a daha sonra ise Türklerin
Anadolu’ya yerleşmesiyle beraber Türk Devletlerinin hakimiyet sahası içerisinde yer almaya başla-
mıştır. Osmanlı Devleti’nin son dönemlerinde Bitlis, milliyetçilik akımının etkisi ve batılı devletlerin
kışkırtmalarıyla karışıklıkların en çok yaşandığı bir kent olmuştur. Bu nedenle Osmanlı Devleti Bitlis
dâhil olmak üzere Doğu Anadolu’da merkezi otoritesini güçlendirme çabası içerisine girmiştir. Bunu
sağlamak için de ilgili dönemlerin şartlarına göre farklı uygulamalar yapmaya çalışmıştır. Tanzimat
öncesinde merkezden atanan valiler vasıtasıyla merkezileşmeyi sağlamak istemiştir. Tanzimat dö-
neminde de çıkarılan vilayet nizamnameleriyle bölgenin idari yapısını merkezden idare edilen bir
niteliğe büründürmek istemiştir. En son olarak da İttihat Terakki Cemiyeti Doğu Anadolu’da asa-
yişi sağlamak, buradaki toplumsal problemlere çözüm bulmak amacıyla idari ıslahatlar yapmaya
çalışmıştır. Islahatlar kapsamında en önemli faaliyet müfettişlik teşkilatının kurulması olmuştur.
Bu teşkilat bünyesinde müfettiş vali sıfatıyla Babanzâde İsmail Hakkı Bey, Bitlis ve havalisini teftiş
amacıyla gönderilmiştir. Yapmış olduğu incelemeler neticesinde Bitlis’te yaşayan İslam ve Hıristi-
yan unsurların nüfusu, konuşulan diller, bölgenin ziraî durumu, şehrin mimarî yapılanması ve İslam
ve Hıristiyan unsurlara ait okullar hakkında önemli bulgular sunmuştur.

Bitlis’te yaşayan insanlar arasında Türk, Ermeni ve Kürt unsurların bulunduğu, konuşulan dillerin
de bu doğrultuda Türkçe, Ermenice ve Kürtçe olduğundan bahsedilmiştir. Bölgenin ulaşım sorunun-
da en önemli etkenin yolların bakımsızlığı olduğu ve ulaşım alanında gelişmeyi sağlamak için böl-
gede bir sanayi mektebinin fayda sağlayacağı ifade edilmiştir.

Bitlis’in mimari durumu içerisinde evlerin sağlıksız, mahallerin dar ve bakımsız şartlar içerisinde
kalmış olmasının yarattığı olumsuzluklar belirtilmiştir. Bölgenin eğitim kurumları hakkında bilgi
verilirken, bölgede yaşayan Ermenilere ait okullardan ve Osmanlının son dönemlerinde açılmış olan
Amerikan misyoner okullarından bahsedilmiştir. Ermenilerin ve Amerikan misyonerlerinin kurmuş
olduğu bu okulların bölgede asayişin bozulmasına yol açtığı ve asayişi sağlamak içinde İttihat-Te-
rakki hükümetinin bölgede ıslahat çalışmaları başlatmasına zemin hazırladığı dile getirilmiştir. Hal-
kın dönem itibarıyla sosyal, kültürel gelişmişlik düzeyi hakkında bilgi verilirken, halkın gelişmeler
karşısında yetersizliği üzerinde durulmuştur. Dolayısıyla bunu sağlayacak olan kesimin memurlar
olacağı dile getirilirken bu kesimin de bölgede yetersiz olduğu ifade edilmiştir. Hatta mevcut olan fen
memurlarından bölgedeki teknolojik yetersizlikten dolayı tam anlamıyla yarar sağlanamadığı belir-
tilmiştir. Bu durumun aynı zamanda hükümete de ekonomik yönden zarar verdiği dile getirilmiştir.

Buradan hareketle İsmail Hakkı Bey’in gözlemleri 1912 yılı zarfında Bitlis ilinin içinde bulunduğu
şartların aydınlatılmasında fayda sağlayacak bilgilerin ortaya çıkmasını sağlamıştır.

592
Kaynakça

Kitaplar
Adana Valisi İsmail Hakkı Bey, Raporlarım, Adana Osmanlı Matbaası, (tarihisiz).
Altay Fahrettin, 10 Yıl Savaşı,(1912-1922) ve Sonrası, İnsel Yayınları, İstanbul 1970.
Aydın Sıtkı, Bitlis Tarihi, Sanat Kitabevi, İstanbul, 1967.
Aydoğan Erdal, İttihat ve Terakki’nin Doğu Politikası (1908-1918), Ötüken Yayınları, İst. 2005.
_______________________, Beyrut’tan Kuveyt’e Irak Mektupları, (yayına Haz: Murat Çulçu), Büke
Yayınları, İstanbul 2002.
Barışta H.Ö., Türk El Sanatları, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara 1998.
Çağatay Neşet, Başlangıçtan Abbasilere Kadar (dinî-içtimaî-iktisadî-siyasî açıdan) İslam Tarihi,
TTK Basımevi, Ankara 1993.
_____________, İslam Ulusları ve Devletleri Tarihi, TTK Yayınları, Ankara 2002.
Baykara Tuncer, Anadolu'nun Tarihi Coğrafyasına Giriş-Anadolu'nun İdari Taksimatı, Türk
Kültürünü Araştırma Enstitüsü, Ankara 1988.
Bayrakdar Mehmet, Bitlisli İdris, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara 1991.
Danişmend İ.Hami, İzahlı Osmanlı Tarihi Kronolojisi, C.4, Türkiye Yayınları, İstanbul 1972.
Erken Sabih, Türkiye’de Vakıf Abideleri ve Eski Eserler-II, Vakıflar Genel Müdürlüğü Yayınları,
Ankara 1977.
Ertuğrul Halit, Azınlık ve Yabancı Okulları Türk Toplumuna Etkisi, Nesil Yayınları, İstanbul 1998.
Erzen Afif, Doğu Anadolu ve Urartular, TTK Yayınları, Ankara 1986.
Evliya Çelebi Seyahatnamesi, IV, (Çev. Zuhuri Danışman), Danışman Yayınları, İstanbul 1970.
Fırat M. Şerif, Doğu İlleri ve Varto Tarihi, Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yay., Ankara 1983.
Göyünç Nejat, XVI. Yüzyılda Mardin Sancağı, TTK Basımevi, Ankara 1991.
Günaltay Şemsettin, İran Tarihi, TTK Basımevi, Ankara 1948.
________________, Yakın Şark Anadolu, TTK Basımevi, Ankara 1946.
Hınz Walther, Uzun Hasan ve Şeyh Cüneyt,( neşr: T. Bıyıklıoğlu) TTK Basımevi, Ankara 1992.
Hoca Sadeddin, Tâcü’t- Tevârih, (neşr; İsmet Parmaksızoğlu) Kültür Bakanlığı Yay., Ankara 1992.
Hovannisian Richard G., Tarihte Kentler ve Ermeniler Bitlis ve Muş, (çev: Zülal Kılıç), Aras
Yayncılık, İstanbul 2016.
Kafesoğlu İbrahim, Büyük Selçuklu İmparatoru Sultan Melikşah, MEB Basımevi, İstanbul 1973.
Kansu Aykut, 1908 Devrimi, İletişim Yayınları, İstanbul 2002.
Karpat Kemal H., Osmanlı Nüfusu (1830-1914), (çev: Bahar Tırnakçı), Timaş Yay., İstanbul 2010.
Kılıç Orhan, XVI. ve XVII. Yüzyıllarda Van (1548-1648),Van Belediye Başkanlığı Kültür ve Sosyal
İşler Müdürlüğü Yayınları, Van 1997.
Köymen Mehmet Altan, Selçuklu Devri Türk Tarihi, TTK Yayınları, Ankara 1993.
Lemerle Paul, Bizans Tarihi, (çev: Galip Üstün), İletişim Yayınları, İstanbul 2013.
Lewis Bernard, Modern Türkiye’nin Doğuşu, TTK Yayınları, Ankara 2004.
Mccarthy Justin, Müslümanlar ve Azınlıklar,(çev; Bilge Umar), İnkılap Kitabevi, İstanbul 1998.
Memiş Ekrem, Eski Çağ Türkiye Tarihi, Çizgi Kitabevi, Konya 2005.
Minorsky V., Kürtler – Kürdistan, (Çev.: Kamuran Fıratlı), Doz Yayınları, İstanbul 2004.
Mutlu Şamil, Osmanlı Devleti’nde Misyoner Okulları, Gökkubbe Yayınları, İstanbul 2005.
Mücellidoğlu Ali Çankaya, Yeni Mülkiye Tarihi ve Mülkiyeliler, C.1, Mars Matbaası, Ankara 1968.
Nizameddin Şamî, Zafername, (neşr: Necati Lugal), TTK Basımevi, Ankara 1987.
Ostrogorsky Georg, Bizans Devleti Tarihi, ( çev: Fikret Işıltan), TTK Basımevi, Ankara 1995.
Özdemir Hikmet, Kemal Çiçek, Ömer Turan, Ramazan Çelik, Yusuf Halaçoğlu, Ermeniler Sürgün ve
Göç, TTK Yayınları, Ankara 2005.

593
Öztuna Yılmaz, Büyük Türkiye Tarihi, C.12, Ötüken Yayınevi, İstanbul 1979.
Sakaoğlu Necdet, 20.Yüzyıl Başında Osmanlı Kentleri, Deniz Kültür Yayınları, İstanbul 2010.
Salihoğlu M. Latif, Türk- Kürt Kardeşliği, Gençlik Yayınları, İstanbul 1992.
San M. Salih, Doğu Anadolu ve Muş’un İzahlı Kronolojik Tarihi, TKAE, Ankara 1992.
Serdar M. Törehan, Rüyalar Şehri Bitlis, Bitlis Valiliği Yayınları, İstanbul 2000.
Bitlis’te Ermeniler ve Ermeni Mezalimi, Yüzüncü Yıl Üniversitesi Yayınları, Bitlis 1996.
Sevim Ali-Yaşar Yücel, Türkiye Tarihi Fetih, Selçuklu ve Beylikleri Dönemi, TTK Yay., Ankara 1989.
Sevgen Nazmi, Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da Türk Beylikleri, Türk Kültürünü Araştırma
Enstitüsü, Ayyıldız Matbaası, Ankara 1982.
Shaw Stanford J.-Ezel Kural Shaw, Osmanlı İmparatorluğu ve Modern Türkiye, C.2, E Yayınları,
İstanbul 2000.
Sinan Hakan, Osmanlı Arşiv Belgelerinde Kürtler ve Kürt Direnişleri 1817-1867, Doz Yayınları,
İstanbul 2007.
Sökmen Sultan, Bitlis El Sanatları, Bitlis Eren Üniversitesi Yayını, Bitlis 2016.
Sözen Metin, Anadolu Kentleri, Creative Yayıncılık, İstanbul 2000.
Sümer Faruk, Karakoyunlular, TTK Yayınları, Ankara 1984.
Şeref han, Şerefname, (çev: Mehmet Bozaslan), Hasat Yayınları, İstanbul 1990.
Tansel Selahattin, Yavuz Sultan Selim, MEB Basımevi, Ankara 1969.
Tozlu Necmettin, Kültür ve Eğitim Tarihimizde Yabancı Okullar, Akçağ Yayınları, Ankara 1991.
Turan Osman, Selçuklular Tarihi ve Türk İslam Medeniyeti, Turan Neşriyat, İstanbul 1969.
Türkmen Zekeriya, Vilayat-ı Şarkıyye (Doğu Anadolu Vilayetleri) Islahat Müfettişliği 1913-1914,
TTK Yayınları, Ankara 2006.
Uçar Şahin, Anadolu’da İslam- Bizans Mücadelesi, İşaret Yayınları, İstanbul 1990.
Umar Bilge, Türkiye’nin İlkçağ Tarihi, E.Ü. Basın Yayın Yüksek Okulu Yayınları, İzmir 1982.
Uzunçarşılı İ. Hakkı, Anadolu Beylikleri ve Akkoyunlu, Karakoyunlu Devletleri, TTK Yayınları,
Ankara 1988.
Üçok Bahriye, İslam Tarihi Emevîler-Abbasîler, Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Yayınları,
Sevinç Matbaası, Ankara 1968.
Vasiliev Alexander A., Bizans İmparatorluğu Tarihi, (çev: Arif Müfid Mansel), C.I, Maarif Matbaası,
Ankara 1943.
Woods John E., 300 yıllık Türk İmparatorluğu Akkoyunlular, Milliyet Yayınları, İstanbul 1993.
Yaşa Recep, Bitlis’te Türk İskanı, Ahlat Kültür Vakfı Yayınları, Ankara 1993.
Yılmazçelik İbrahim, XIX. Yüzyılın İlk Yarısında Diyarbakır(1790-1840), TTK Basımevi, Ank. 1995.
Yinanç Refet, Dulkadirli Beyliği, TTK Basımevi, Ankara 1989.
Yücel Yaşar, Timur’un Ortadoğu-Anadolu Seferleri ve Sonuçları (1393-1402), TTK Basımevi,
Ankara 1989.
Yücel Yaşar-Ali Sevim, Klasik Dönemin Üç Hükümdarı Fatih-Yavuz-Kanuni, TTK Basımevi,
Ankara 1991.
Zeydan Corci, İslam Uygarlıkları Tarihi, (çev: Nejdet Gök), C.1, İletişim Yayınları, İstanbul 2013.

594
Makaleler
Alkan Adnan, “Bitlis Şehrinin Çevre Sorunları ve Alınması Gereken Önlemler”, Doğu Coğrafya Der-
gisi, C.20, S.33, Ocak 2015, s.11-36.
Doğan Cabir, “II. Mahmut Dönemi Osmanlı Merkezileşme Politikasının Doğu Vilayetlerinde Uygu-
lanması”, Turkish Studies, Volume 6/4 fall 2011, s.505-521.
Elmastaş Necmettin, “ Bitlis İli Jeotermal Su Kaynakları”, Doğu Coğrafya Dergisi, C.13 Ocak 200,
s.89-104.
Gencer Fatih, “Merkeziyetçi Düzenlemeler Bağlamında Bedirhan Bey Olayı”, Basılmamış Doktora
Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih (Yakınçağ Tarihi) Anabilim Dalı, Ankara
2010.
Gencer Fatih, “ Merkezileşme Politikaları Sürecinde Yurtluk- Ocaklık Sisteminin Değişimi” Ankara
Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Tarih Bölümü Tarih Araştırmaları Dergisi, S.49, 2011,
s. 75-96.
Karaaslan Nasuhi Ünal, “Hamdânîler”, DİA, C.15, İstanbul 1997, s.446-447.
Kodaman Bayram, “Hamidiye Hafif Süvari Alayları, II. Abdülhamit ve Doğu Anadolu Aşiretleri”,
Tarih Dergisi, Edebiyat Fakültesi Yayınları, İstanbul 1979, S. 32, s. 427-480.
Kodaman Bayram, “Osmanlı Devrinde Doğu Anadolu’nun İdari Durumu”, Ondokuz Mayıs Üniversi-
tesi Eğitim Fakültesi Dergisi, C.1, S. 1, Ocak 1986, s. 3-20.
Mayak Faysal,“Babanzâde İsmail Hakkı’nın Tanin’de Yayımlanmış Makalelerine Göre Osmanlı
Devleti ve Dış Politika (1911)”, The Journal of İnternational Social Research, Volume 3/11 Spring
2010, s. 421-437.
Özcan Ümit N., “Anadolu’da Türk Demircilik Sanatı ve Bitlis’in Demirciliği”, Bitlis Eren Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, C.6, S.2, Aralık 2017, s.263-292.
SarıGüven Melek “ 19. Yüzyıl Osmanlı İdari Yapısı İçinde Ermeni- Kürt İlişkilerine Genel Bir Bakış”,
The Journal of Academic Social Science Studies, Aralık 2017, s.341-358.
Sevim Ali, “Dilmaçoğulları” DİA, C.9, İstanbul 1994, s.301-302.
Torun Sadık Fatih, “Tanzimat’tan Meşrutiyet’e Türkiye’de Kaza Yönetimi (1842-1876)”, Yüksek
Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara 2005.
Tufantoz Abdurrahim, “Mervânîler”, DİA, C.29, Ankara 2004, s.230-232.
Tuncel Metin, “Bitlis”, DİA, C.6, İstanbul 1992,s. 225-228.
Yılmazçelik İbrahim, “XIX. Yüzyılda Diyarbakır Eyaletinde Yönetim Halk Münasebetleri”, Prof.
Dr.Bayram Kodaman’a Armağan, Eser Ofset Matbaacılık, Samsun 1993, s.3381-3396.
Yinanç M. Halil-Besim Darkot, “Bitlis”, İA, C.2, İstanbul 1979, s.657-664.
Yinanç M. Halil, “Ermeniye”, DİA, C.4, İstanbul 1988, s.317-327.

Ansiklopedi
Bitlis İl Yıllığı, Bitlis Valiliği İl Kültür ve Turizm Müdürlüğü, Bitlis 2007.
Büyük Larousse Sözlük ve Ansiklopedisi, Milliyet Gazetesi Yayını, C.3, İstanbul 1993.
Doğuştan Günümüze Büyük İslam Tarihi (Hulefâ-i Râşidîn ve Emevîler), (İlmi Müşavir ve redaktör:
Hakkı Dursun Yıldız), C.2, Kombassan Yayınları, Konya 1994.
Doğuştan Günümüze Büyük İslam Tarihi (Abbasiler), C.3, Kombasan Yayınları, Konya 1994.

595
 II. MEŞRUTİYET BİTLİS’İNDE TOPLUMSAL CİNSİYET VE
KENTSEL ASAYİŞ: 1913/1914 TARİHLİ CERÂİM
CETVELLERİNE GÖRE BİTLİS’TE ŞİDDET SUÇLARI

Öğr. Gör. Cem DOĞAN

Ardahan Üniversitesi
Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi, dogancem1@hotmail.com

Toplumsal Bir Analiz Kategorisi Olarak Şiddet

Fiziksel şiddet insanlık kadar eski bir olgudur ve bu özelliğini günümüzde de korumaktadır. Din-
lerin Habil ile Kabil anlatısından bu yana şu ya da bu sebeple insanlar birbirleriyle çekişmişler, bu
çekişmeler kimi kez toplu kıyımlara, savaşlara veya daha gündelik seviyede bireysel intikam olay-
larına kadar uzanmıştır. İnsanlık tarihiyle birlikte ortaya çıkmış olan şiddet olgusu, birçok bireysel
ve toplumsal öğe ile birlikte karmaşık bir yapı ortaya koymaktadır. Bu nedenle şiddet olgusunu ta-
nımlamak ve ortaya çıkarmak da kolay olmamaktadır. Kendini çok farklı biçimlerde gösterebilen
şiddet olgusu, günümüzde gerek bireysel ve gerekse toplumsal boyutta sık sık karşılaşabileceğimiz
bir olgudur. Baskı, eziyet, korkutma, sindirme, öldürme, cezalandırma, başkaldırı, her toplumda de-
rece derece fakat sürekli bir biçimde günlük yaşamda rastlanan şiddet türleridir.[1]

Şiddet içgüdüsel olarak var olan ve çevre etkenlerden kaynaklanan bir davranış olarak görülür.
Şiddete yol açan temel etkenler anne, baba, çocuk, aile ilişkisi, nesillerdir sürdürülen şiddet içeren
davranışlardır. Sosyal, kültürel ve ekonomik faktörler şiddet oluşumunda rol oynarlar. Her geçen
gün şiddetin günlük yaşamımızda daha çok yer aldığı görülmektedir. Şiddetin bu denli yoğun olarak
günlük yaşamda yer alması da şiddetin kanıksanmasına yol açmaktadır. Şiddet ayrıca bir problem
çözme aracı olarak kullanıldığından, bu kanıksama şiddetin birçok boyutta kullanılmasına ve çok
çeşitli şekillerde karşımıza çıkmasına neden olmaktadır.[2] Bu bağlamda, şiddetin tarihteki görü-
nümlerini farklı evreler içinde izlemek az çok mümkündür. Pieter Spierenburg’a bakılacak olursa,
ilk olarak yetişkin erkekler şiddeti kendi tekellerine almışlar, kadınları ve çocukları örgütlü şiddet
kullanımından dışlamışlardır. Bu sürecin, bir erkek etkinliği olarak avlanma ve bir kadın etkinliği

1 Faruk Kocacık, “Şiddet Olgusu Üzerine”, C. Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, cilt: 2, sayı: 1, 2001, s. 1.
2 Oğuz Polat’tan akt. Remzi Koçöz, “Şiddet Üzerine”, Ankara Barosu Dergisi, sayı: 1, 2011, s. 247.

597
olarak sebze toplamanın ayrışmasıyla aynı zamanda başladığı varsayılmaktadır. Daha sonra as-
kerî-tarımcı toplumlarda, seçkin savaşçılar şiddeti tekellerine alarak diğer toplumsal grupları, esas
olarak ruhban sınıfını ve köylüleri dışlamışlardır. İlk durumun kökeninde psikolojik ikna varken,
ikinci durum başka bir tekelleşmeyle, silah taşıma tekeliyle pekiştirilmiştir. Üçüncü aşamada, gö-
rece özerk seçkin savaşçı grupları, giderek daha geniş örgütlere boyun eğmek zorunda kalmışlardır.
Şiddet, bugün devletler dediğimiz kurumlar çerçevesinde tekelleşmiştir.[3]

Şiddetin çeşitli tanımlarında karşılaşılan ortak öğeler şunlardır: Kişinin canını acıtmak, yaralamak,
öldürmek, mala zarar vermek amacıyla güç kullanmak; yasaya aykırı fiziki güç kullanmak; yasaya
aykırı bir hedefe varmak için şiddet kullanmak ya da şiddet kullanma tehdidinde bulunmak; genelde
kabul gören yasa ve ahlak ilkelerine aykırı biçimde fiziksel yok etme, gereksiz yere kırma, yok etme
eylemleri; toplumsal ilişkilerde kabul edilebilirlik sınırlarını aşan zorlama eylemidir.[4]

Fiziksel şiddet en çok saptanan ve gözlenen şiddettir. Fiziksel güç kullanarak karşısındakini hırpa-
lamak, dövmek eylemleriyle başlayan fiziksel şiddet ölümle sonuçlanan olaylara da neden olabilir.
Fiziksel şiddet dayaktan çok daha fazlasını içeren bir davranıştır ve çok daha dramatik sonuçlara yol
açabilir. Bir tokatla başlar ve çeşitli aletlerin kullanıldığı olaylara kadar uzanır.

Fiziksel şiddet tanımı mağdurun sağlığını olumsuz etkileyen ve vücutta iz bırakan lezyonların ve ya-
ralanmaların bulunması şeklinde yapılabilir.[5] Fiziksel şiddet psikolojik şiddetin çok daha ötesinde,
insanın bedensel bütünlüğüne yönelik gerçekleştirilen saldırıları içerir. Çoğunlukla öfke patlaması
anında beliren fiziksel şiddet, kontrol edilmesi hayli güç olduğundan şiddet eylemine maruz kalan
kişinin ölümüyle sonuçlanabilir. Öte yandan, fiziksel şiddeti kendi içinde iki temel kategoriye ayır-
mak mümkün görünmektedir. Ben bunlardan ilkine “nesne tabanlı şiddet” diyeceğim.

Nesne tabanlı şiddet, saldırgan tarafın elinde karşı tarafın bedeninde yapılacak tahribatı artırıcı
aletlerle gerçekleştirilen şiddet türüdür. Burada saldırganın amacı çoğu kez hasmındaki fiziksel ya-
ralanmayı pekiştirerek alınacak tepkiyi azaltmak üzerine kuruludur. Hemen her türden katı cisim
nesne tabanlı şiddetin aracı olabilir ancak bu çoğu zaman delici ve kesici aletler yahut da silahtır.
Fiziksel şiddetin ikinci biçimi ise “nesne bağımsız şiddet” olarak adlandırılabilir. Burada karşı tarafta
meydana getirilmesi tasarlanan bedensel lezyon yumruk, tokat, tekme ya da ısırmak gibi saldırga-
nın kendi uzuvlarıyla gerçekleştirdiği saldırı sonucunda gözlemlenir.

Şiddetin toplumsal yapı içerisindeki çeşitli dinamiklerden beslenmesi, onun bir analiz kategorisi
olarak kurgulanmasına olanak tanır. Hiç şüphesiz, bunda şiddetin doğrudan suçla yani kanun koyu-
cunun getirdiği yasaların ihlaliyle yakından ilgili olması en belirleyici etkendir.

Şiddet değişkenlik göstermekle birlikte kaçınılmaz biçimde suçu doğurur, iktidarın doğası gereği
toplumu düzenleyen yasalar yapmakla mükellef olması ise şiddet-suç bağıntısını cezayla ilişkilen-
dirir. Aşağıdaki başlık altında bu konu daha detaylı tartışılacak, şiddet suçları Bitlis yerelinde göz-
lemlenen fiziksel şiddet olayları çerçevesinde kategorize edilecektir.

3 Pieter Spierenburg, Cinayetin Tarihi: Ortaçağ’dan Günümüze Avrupa’da Bireysel Şiddet (çev: Yiğit Yavuz). İstanbul: İl-
etişim Yayınları, 2010, s. 10-11.
4 Necmettin Özerkmen, “Toplumsal Bir Olgu Olarak Şiddet”, Akademik Bakış Dergisi, sayı: 28, 2012, s. 3.
5 Neugebaer’den akt. Oğuz Polat, “Şiddet”, Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Hukuk Araştırmaları Dergisi, cilt: 22,
sayı: 1, 2016, s. 25.

598
Suç İstatistikleri Neyi Anlatır?: Fiziksel Şiddete
Bağlı Suç Tipolojileri

Uğur Alacakaptan’ın da altını çizdiği gibi, suç, belli bir yer ve belli bir çağda var olan toplumun ko-
şullarının yarattığı bir toplum olayıdır. Adı geçen toplum koşulları değiştikçe, suç sayılan eylemlerin
sayı ve özelliklerinde de bir değişiklik ortaya çıkar.[6] Şu halde, suç tipolojilerinden bahsederken ol-
dukça geniş yelpazeye yayılan bir dizi eylemi düşünmek ve hatta belki henüz işlenmemiş olsa da suç
kategorisine girme potansiyeli taşıyan edimleri de göz önünde bulundurmak gerekiyor.

Gerçekten de, suç kavramından zamana, mekâna ve toplumsal kültüre bağlı olarak değişkenlik gös-
terebilen eylemleri kastediyoruz. Örneğin, ilkçağda Babil toplumunda “tapınak fahişeliği” adı verilen
bir eylem biçimi mevcuttu. Buna göre, kadınlar hayatlarının belirli bir döneminde kutsal amaçlar
için fuhuş yapmak durumundaydı ve Babil halkı ya da yetkililer bundan herhangi bir rahatsızlık
duymuyordu. Hâlbuki Yunan tarihçi Herodotus, Babillilerin uyguladığı bu gelenekten bahsederken
şöyle söylemekten kendini alamamıştı:

“Babillilerin en yüz kızartıcı âdeti şöyledir: Her yerli kadın, hayatında bir kereye mahsus olmak üze-
re, Venüs Tapınağı’nda oturmak ve bazı yabancılarla cinsel ilişkiye girmek zorundadır… Fakat çok
daha önemli kısmı şudur: Birçoğu Venüs Tapınağı’nda, başlarında şerit biçiminde bir taçla otururlar-
ken birçoğu girer ve birçoğu çıkar… Kadına doğru giden her yöne düz bir çizgi halinde geçitler çizilir
ki yabancılar bu geçitlerden geçerek seçimlerini yaparlar. Bir kadın yerine oturduğunda, bir yabancı
kucağına bir parça gümüş atana ve tapınağın dışında onunla yatana dek evine dönemez”.[7]

Esasen, bu uygulama kentsel uzmanlaşmanın temel biçimleri ilk olarak tapınak içinde, yine bu kut-
sal bölgelerde gerçekleşen rasyonalleştirme ve hizaya sokmanın gelişimiyle birlikte ortaya çıkmış
olabilir. Fahişelik de rahibelerin bekâret ayinlerinde kullanılmasından türemiş olabilir; tapınak fahi-
şeliği geleneği Hindistan gibi ülkelerde günümüze kadar korunmuş olduğu gibi, o zamanlar da İştar,
Aphrodite, Venüs, İsis gibi aşk tanrıçalarının tapınakları âşıkların gözde buluşma yerleriydi. Tapı-
nak fahişeliği Heredotos’u dehşete düşürmüştü, çünkü öyle görünüyor ki, Babil’de evli olanlar dâhil
bütün kadınlar en azından yılda bir kere tapınakta fahişelik yapmakla mükellefti; çirkin olanları,
birileri acıyıp da onlarla yatana kadar tapınakta yaşamak zorundaydı.[8]

Heredotos her ne kadar söz etmese de, kendi ülkesinde bu türden bir edim muhtemelen cezasız
kalmazdı. Görülebileceği gibi, suç yalnızca zamana değil topluma ve ahlak prensiplerine göre de de-
ğişiklik gösterebilen bir olgudur. Modern dönemde de yukarıdaki örnekte olduğu gibi sosyal davra-
nış kurallarından türeyen birçok davranış motifi saygısızlık, toplumsal ahlak ilkelerini ihlal etme ve
nihayet suç kategorisi altında ele alınmıştır. Ancak modern dönemin suç ve ceza algısındaki temel
ölçeği belirleyen şey eski çağlarda olduğu gibi kısas ya da kişisel intikam arzusunun doğurduğu şid-
det olmaktan ziyade devletin bireysel meselelerde şiddet uygulama tekelini ele geçirmesi nedeniyle
kanunlar olmuştur.

6 Uğur Alacakaptan, Suçun Unsurları. Ankara: Sevinç Matbaası, 1975, s. 2.

7 Herodotus, Histores D’Hérodote. Paris: Librairie de L. Hachette et Cie, 1860, s. 78.
8 Lewis Mumford, Tarih Boyunca Kent Kökenleri, Geçirdiği Dönüşümler ve Geleceği (çev: Gürol Koca ve Tamer Tosun).
İstanbul: Ayrıntı Yayınları, 2013, s. 141.

599
Osmanlı Devleti de Tanzimat Fermanı’nın ilanıyla birlikte şer’i hukuku destekler mahiyette birtakım
yeni kanunlar getirmiştir. Buradaki başlıca değişim, devlet mekanizmasının cezalandırma usulle-
rinde bedensel acı çektirme ve ıstırap vermenin yerini para cezası gibi daha modern uygulamala-
rın almaya başlamasıdır. Ancak devlet yetkilileri modern cezai müeyyidelerin yanı sıra eskil hukuk
sistemindeki kimi cezalandırma pratiklerini korumayı sürdürmüştür. Mesela cinsel ahlaka ilişkin
suçlarda görülen sürgüne yollama, hırsızlık ya da yolsuzluk gibi eylemlere karşı verilen prangaya
cezası ya da kalebentlik ve yine birtakım hafif suçlara karşılık olarak değnekle “te’dib” etme yani
edeplendirme, ıslah etme gibi uygulamalar bunlardan birkaçıdır.

Diğer taraftan, bizi burada ilgilendiren asıl mesele iktidarın suçlara karşı biçtiği cezaların içeriğin-
den ziyade fiziksel şiddetten doğan suçların hangi kategoriler altında tertip edildiğidir. Burada bu
konuyla ilgili olmak üzere tartışılacak üç farklı arşiv metni mevcut. Bunlar, 1913 yılının Temmuz
ve Ağustos aylarıyla 1914 yılının Ocak’ında Bitlis’te meydana gelen suçların kayıt altına alındığı
“cerâim cetvelleri” yani suç istatistik metinleridir. Bu metinlerde yer alan suç formlarını şu şekilde
tablolaştırmak mümkündür:

Sıra Numarası Suçun Cinsi

1 Devletin emniyet-i hariciyesini ihlal
2 Devletin emniyet-i dâhiliyesini ihlal
3 Kat‘-ı tarik (Yol kesme)
4 Kat‘-ı tarik yataklığı (Yol kesmeye yardım etme)
5 Sirkat-i emvâl-i miriyye (Devlet malını çalma)
6 Rüşvet
7 Amden katl (Kasıtlı öldürme)
8 Min gayr-i ta’mid katl (Kasıt olmadan öldürme)
9 Darben telef-i naks (Yaralayarak ölüme sebebiyet verme)
10 Katl-i emval
11 Katl-i kasdî‘
12 Katle tasaddi (Öldürme girişimi)
13 Ta’til-i uzuv (Organ kesme)
14 Cebren fi’il-i şen‘î (Irza tecavüz)
15 Cebren kız kaçırmak
16 Sahtekârlık
17 Kalpazanlık
18 Kundakçılık
Hilaf-ı memnuiyyet icra-yı nâriye imal, def‘ ve hatta tehdit (İzinsiz olarak ateş yakıp söndürmek
19
ve tehdit)
20 Iskat-ı cenin (Çocuk düşürme)
21 Gece cemaatle tarik-i ammda hırsızlık (Kamusal alanda toplu hırsızlık)
22 Meskûn mahalde duvar delerek ya (da) kapı kırarak hırsızlık
23 İhake kasdıyla teşhir-i silah (Korkutma amacıyla silah göstermek)
24 Me’murîn-i zabıtaya ve askerlere şetm ve hakaret
25 Mahbus kaçırmak ve ihfa-yı erbâb-ı cinâyet
26 Bila-salahiyet müfsit-i resmiyede bulunmak (Yetkisiz olarak resmi işlere karışmak)
27 Kalb akçe sürücülüğü
28 Darb ve cerh (Saldırma ve yaralama)
29 Min-gayr-i kasd telef-i nakşa sebebiyet vermek (Kazaen cinayet)
30 Min-gayr-i kasd cerh ve ta’til-i uzuv (Kazaen yaralama ve uzuv kesme)
31 Hetk-i ırz ve iğfâl-i bâkir (Irza geçme ve bekâret bozma)
32 Fuhşiyata tahrik ve alenen fi’il-i şen‘i
33 Emval-i nizam haricinde habs ve tevkif
34 Umûr-ı hukukiyyede yalan şahadet demek
35 Zemm ve kazf (Dedikodu ve iftira)

600
36 Şetm ve hakaret ve iftira
37 Dolandırıcılık
38 Sirkat-i adiye (Adi hırsızlık)
39 Yankesicilik ve ahzlık
40 Hayvan hırsızlığı
41 Emniyeti suiistimal
42 Kumarhane ve piyango küşadı
43 Nassın mal ve emlak ve erzakını ika’ ve telef
44 Muhterikli ve emanet eşya ve evrak-ı resmiye ahzı
45 Bila-ruhsat matbaa küşadı ve evrak-ı muzırra neşri ve tedrisi ve ale’l-ıtlak cerâim-i matbuat
46 Çocuk tebdil ve sirkati
47 Telgraf muhaberatını ihlal
Meşrubat-ı muzırra ve semmiyat ve eşya-yı menuiyye füruhtu (Zararlı içecekler ve zehir ve yasak
48
eşya satmak)
49 İmtiyazât-ı mezhebiyye-ye ta’arruz
50 Âsâr-ı kadimiyyeyi tahrip
51 Mürur tezkiresi ve pasaport sahtekârlığı
52 Serserilik
53 Sarhoşluk
54 Cünha ve kabayih-i muhtelife1

Yukarıdaki tabloda da görüldüğü gibi, cerâim cetvellerinde öngörülen suçların toplamı 54’tür. Si-
yasi olaylara karışmak, devletin itibarını zedelemek, sahtekârlık ya da kalpazanlık gibi daha ziyade
maddi kazanç sağlamak amacıyla gerçekleştirilen eylemler hariç tutulacak olursa istatistiklerde yer
alan suçların birçoğunun ya doğrudan ya da dolaylı bir biçimde bireysel şiddetle bağlantılı olduğu
göze çarpmaktadır. Tabloda dikkati çeken nokta, öldürme ve yaralama eylemlerine farklı kategoriler
altında sürekli yer verilmiş olmasıdır. Örneğin, “katle tasaddi” yani öldürme girişimi, “amden katl”
(kasıtlı öldürme), min gary-i ta’mid katl (kasıt olmadan öldürme), “darben telef-i naks” (yaralaya-
rak ölüme sebebiyet verme) ve “ta’til-i uzuv” (organ kesme) gibi birçok farklı şiddet suçu ayrı ayrı
tanımlanmıştır. Ayrıca serseriliğin ve sarhoşluğun da bireylerin şiddete olan eğilimlerini artıracağı
düşünülmüş olmalıdır. II. Meşrutiyet dönemine ait suç istatistiklerinde yer alan başlıca suçları tanı-
dığımıza göre aşağıda 1913/1914 yılı cetvellerindeki suç oranlarını değerlendirebiliriz.

Beş Minareli Kentte Şiddet

Theodor Adorno’nun Minima Moralia’da söylediği, oldukça meşhur ve muhtemelen hepimizin de

aşina olduğumuz bir önermesi vardır: “Yanlış hayat doğru yaşanmaz”.[9] Adorno bu önermesini fel-
sefi bağlamda tartışsa da burada ele alınacak konu açısından bakıldığında suçluların durumu da
benzer bir deyiş çerçevesinde düşünülebilir. Bir hayat ne kadar yanlış olabilir? Ya da yanlış olduğu
düşünülen bir hayatın akışını tersine çevirmek mümkün müdür? Şiddet ve onunla bağlantılı olmak
üzere suçluluk perspektifinden okunduğunda kimi zaman “yanlış hayatlar”ın doğru ya da “doğru
hayatlar”ın yanlışa doğru yol aldığı gözden kaçmaz. Kötü eylemlerini terk ederek yeni bir yaşama
başlasa da suçluların hayatları çoğu kez “yanlış”tır. Bilhassa fiziksel şiddete başvurmakla tanınan
kimselerin bu özelliği onların toplumsal yaşantılarında şiddet eylemlerini tekerrür edecekleri yolun-
da genel bir kanı doğurur.

Öte taraftan, tarih boyunca şiddetin eril bir kimliğe sahip olduğu bilinmektedir. Suç istatistiklerinde

9 T. W. Adorno, Minima Moralia (çev: Orhan Koçak ve Ahmet Doğukan). İstanbul: Metis yayınları, 2012, s. 162.

601
kadınların karıştığı şiddet olayları sayıca ya çok azdır ya da hiç yoktur. Kadınlar daha ziyade zina
ve fahişelik gibi cinsel ahlaka ilişkin suçların veyahut da iftira, yalancı şahitlik ve sözlü atışmaların
özneleri olarak bu metinlerde yer alırlar. Bitlis yerelinde görülen şiddet suçlarına baktığımızda da bu
iddiayı doğrular nitelikte istatistiklere rastlıyoruz. Aşağıda, Bitlis’te bahsi geçen zaman aralığında
kayıt altına alınan olayların dağılımından şöyle bir tablo elde ediyoruz:

Suç Toplam Adet Cinsiyet Tarih

Kadın Erkek Temmuz 1913 Ağustos 1913 Ocak 1914
Kat‘-ı tarik (Yol kesme) 15 - 15 1 14 -
Amden katl (Kasıtlı öldürme) 60 1 59 37 10 13
Min-gayr-i ta’mid katl (Kazaen
44 - 44 12 23 9
öldürme)
Darben telef-i naks (Yaralayarak
28 - 28 6 13 9
ölüme sebebiyet)
Katl-i kasdî (Planlı öldürme) - - - - - -
Katle tasaddi 53 2 51 20 19 14
Ta’til-i uzuv (Organ kesme) 3 - 3 3 - -
Cebren fi’il-i şen’i (Irza tecavüz) 6 - 6 2 1 3
Cebren fi’il-i şen’iye tasaddi (Irza
8 - 8 4 4 -
tecavüze teşebbüs)
Cebren kız kaçırmak 47 - 47 17 19 11
Darb ve cerh (Darp ve yaralama) 710 24 686 307 239 1642

Yukarıda ele alınan 11 farklı suç kategorisi, bu dönemde Bitlis’te meydana gelen asayiş olaylarında
gözlemlenen fiziksel şiddetin toplamda 710 vakayla en çok darp ve yaralama olaylarında yoğun-
laştığını göstermektedir. Öte yandan, 24 vakayla kadınların bu suça çok küçük ölçüde iştirak ettiği
görülüyor. Arşivde “amden katl” olarak verilen kasıtlı öldürme şiddete bağlı suçlar sıralamasında
ikinciliği almaktadır. Bu suçta da gelenek bozulmamış, kasıtlı olarak adam öldürenlerin 59’u erkek
ve yalnızca 1 tanesi kadın olmuştur. Bir kimseyi öldürmeye çalışma eylemini anlatan “katle tasad-
dî”ye ilişkin verilere baktığımızda, toplamda meydana gelen 53 olaydan yalnızca 2’sinde kadınların
dahli olduğunu görüyoruz.

Diğer suçlarda da kadınların hiç payı yoktur. Ayrıca zorla kız kaçırma oranının da yüksek olduğu
göze çarpmaktadır. Geleneksel evlenme olan görücülük usulünün haricinde kalan bu evlenme türü
her ne kadar kayıtlara kızların “cebren” kaçırıldığı yolunda geçirilmişse de bu kızlardan bazıları-
nın kendi istekleriyle evlenmeyi arzuladıkları kimselere kaçtıkları düşünülebilir. Diğer bir ihtimal
de buradaki kız kaçırma eyleminin evlenmek maksadından ziyade ırza tecavüz amaçlı olmasıdır ki,
bu durumda bu kızların hepsinin dönemin eşkıyalık geleneklerinde “dağa kaldırma” olarak anılan
kız kaçırma olaylarına maruz kaldığı sonucuna varabiliriz. Yukarıdaki istatistiklere ilişkin bir grafik
oluşturulduğunda ortaya şu şekilde bir görüntü çıkar:

602
Daha önce de belirttiğim gibi, fiziksel şiddet içeren suç eylemlerinde kadınların rolü erkeklerinki-
ne kıyasla oldukça düşüktür. Bu durumun temel izahını geleneksel ataerkil toplum yapısında ara-
mak gerekiyor. Modern dönemle birlikte devlet tedricen şiddeti tekeline almaya başlasa da kamusal
alanların görünür aktörleri olan erkeklerin fiziksel şiddete kadınlara kıyasla çok daha fazla başvur-
duklarını görmek şaşırtıcı olmasa gerek. Kamusal alanlarda kurulan ilişkilerin başlatıcısının erkek-
ler olması, kadınların ise daha ziyade özel alanla çevrelenmiş bir toplumsal evrende hayatlarını sür-
dürmeleri doğal olarak suç istatistiklerinin de eril bir sonuç vermesine yol açmıştır.

Sonuç

Bir toplumdaki suç oranları, o toplumun yaşayışı, gündelik pratikleri ve iktidarın suça ilişkin algıla-
rını okumak adına bize çok şey anlatır. Şiddete ve onunla bağlantılı olmak üzere suça olan eğilim,
suça ilişkin tutulan istatistiklerden gözlemlenebilir. Bunlar ilk bakışta her ne kadar tekil şiddet olay-
ları olarak görünse de nihayetinde toplumsal etkileşimin ve kamusal-özel alan ayrışmasının izlerini
taşırlar. Doğal olarak, toplumun geleneksel yaşam biçimlerine, ataerkinin farklı görünümler altında
tezahür etmesine, sosyoekonomik faktörlere ve insanlar arası ilişkilere göre değişkenlik gösteren
oranlarda şiddetle karşılaşırız.

Bu noktada durup fiziksel şiddetin kamusal-özel alan ayrışması bağlamında toplumsal uzamda den-
gesiz bir dağılım gösterdiğini vurgulamak gerekiyor. Gerçekten de, yukarıda ele aldığım Bitlis örneği
bize kamusal alanların kullanımının daha ziyade kime ait olduğunu göstermesi açısından hayli çar-
pıcıdır. Verilere göre, toplumsal alanların kullanımı doğrultusunda suç oranları erkeklerde oldukça
yüksektir. Bir bakıma, fiziksel şiddete dayanan eylemlerden doğan suç unsuru erkeklerin tekeline
alınmış gibidir. Bu durumun temel izahı ise yukarıda Pieter Spierenburg’un da değindiği noktaya,
yani şiddetin hangi dönemde kimlerin tekeli altına alındığına işaret etmektedir.

603
İlkçağlardan günümüze gelene dek “dışarı”nın hâkimi, orada tasarrufta bulunma hakkını elinde tu-
tan aktör erkekler olmuş; bu durum da kadın ve çocukları fiziksel şiddet kullanımını kısıtlayan bir
faktör olmuştur. Şiddetin fiziksel boyutunun iktidar kurumlarına aktarılması süreci ise aynı nüfus
sayımı konusunda olduğu gibi devleti oluşturan ve yöneten asıl toplumsal unsurun erkekler oldu-
ğunda müşterek bir fikir birliğinin doğmasına neden olmuştur. Sonuç olarak, II. Meşrutiyet Bitlis’i-
nin yerel örneklerinde de gördüğümüz gibi fiziksel şiddet geniş ölçekte yetişkin erkeklerin dışında
kalan nüfusu kapsamayan bir form kazanmıştır.

Kaynakça

B.O.A., DH.EUM.MTK., 15/25, 11 Rebiülahir 1332 (9 Mart 1914).

B.O.A., DH.EUM.MTK., 9/40, 24 Zilhicce 1331 (24 Kasım 1913)
B.O.A., DH.EUM.MTK., 9/44, 24 Zilhicce 1331 (24 Kasım 1913)
Faruk Kocacık, “Şiddet Olgusu Üzerine”, C. Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, cilt: 2, sayı: 1, 2001.
Herodotus, Histores D’Hérodote. Paris: Librairie de L. Hachette et Cie, 1860.
Lewis Mumford, Tarih Boyunca Kent Kökenleri, Geçirdiği Dönüşümler ve Geleceği (çev: Gürol Koca
ve Tamer Tosun). İstanbul: Ayrıntı Yayınları, 2013.
Necmettin Özerkmen, “Toplumsal Bir Olgu Olarak Şiddet”, Akademik Bakış Dergisi, sayı: 28, 2012.
Oğuz Polat, “Şiddet”, Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Hukuk Araştırmaları Dergisi, cilt: 22,
sayı: 1, 2016.
Oğuz Polat’tan akt. Remzi Koçöz, “Şiddet Üzerine”, Ankara Barosu Dergisi, sayı: 1, 2011.
Pieter Spierenburg, Cinayetin Tarihi: Ortaçağ’dan Günümüze Avrupa’da Bireysel Şiddet (çev: Yiğit
Yavuz). İstanbul: İletişim Yayınları, 2010.
T. W. Adorno, Minima Moralia (çev: Orhan Koçak ve Ahmet Doğukan). İstanbul: Metis yayınları,
2012.
Uğur Alacakaptan, Suçun Unsurları. Ankara: Sevinç Matbaası, 1975.

604
 I. DÜNYA SAVAŞI: BİTLİS-MUŞ HATTI ÇATIŞMALARININ
VİYANA BASININA (DEUTSCHES VOLKSBLATT VE
NEUİGKEİTS WELT BLATT) YANSIMALARI

Doç. Dr. Erdem KARACA

Bitlis Eren Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, erdm.karaca@hotmail.com

Giriş

Üçlü İtilaf Devletleri’nin Osmanlı (Türkiye) Devleti’ne yönelik politikaları, bilhassa 20. yüzyılın baş-
larından itibaren son derece yıpratıcı ve yıkıcı bir etkiye sebebiyet vermiştir. Bunlardan Fransa,
Doğu Hıristiyanlarının hamiliği rolünü üstlenmiş ve Suriye’yi gelecekteki sömürgesi olarak nitelen-
dirmiştir. İngiltere ise, Osmanlı’yı Mısır’dan çıkarmış, aynı zamanda Güney Arabistan’a yerleşmiş ve
Kıbrıs’ı ele geçirmiştir. İngiltere’nin bu tutumu, Osmanlı yönetiminin Londra’ya karşı olumlu bakış
açısını ortadan kaldırmıştır.[1]

Bloğun diğer bir üyesi olan Rusya’ya bakıldığında; yüzyıllardır süren sıcak denizlerde bir liman elde
etme gayreti/hedefi, öncelikle üç yönde kendini göstermiştir; bunlar İstanbul, Basra ve İskenderun
idi. 1877-78 savaşı ve Şarki Anadolu’da ele geçirdiği topraklar onu İskenderun hedefine bir hay-
li yaklaştırmıştır. Ancak, İngilizler, İskenderun limanının karşısındaki Kıbrıs adasını işgal ederek
Rusların atılımını önlemek istemişlerdir. Buna karşın, çıkarlarını korumak isteyen Ruslar, faaliyet-
lerine devam ederek Ermeni, Slav ve Kürtlere yönelik propagandalarına hız vermişlerdir.[2] Böylece,
Büyük Savaş öncesi Rusya, Fransa ve İngiltere’nin Osmanlı iktidarının kaynağı olan Küçük Asya’ya
yönelik ilgisi daha da artmıştır.

1 “Die Türkei im Weltkriege”, Streffleurs Militärblatt, 7. November 1914, Nr. 36, s. 10.
2 Ermenistan olarak nitelendirilen Şarki Anadolu topraklarının doğal verimliliği, coğrafyadaki metallerin ve minerallerin
çeşitliliği ve zenginliği, son yıllarda Fransız ve Rus kapitalistlerini ülkeyi ekonomik açıdan istismar etmeye teşvik et-
miştir. Arazi bir zamanlar büyük ormanlarla kaplıydı. Ancak, zamanla sadece Karadeniz kıyısındaki zengin orman varlığı
korunabilmiştir. bkz.“Das türkisch-russische Grenzgebiet in Asien”, Streffleurs Militärblatt, 7. Nov. 1914, Nr. 36, s. 13-14.

605
Bu da, demiryolları inşası ve yer altı ve yerüstü kaynakları konularındaki[3] teşebbüslerinden açık bir
biçimde anlaşılmaktaydı. Diğer taraftan, Balkan Savaşı esnasında düşman kuvvetlerinin Çatalca’da
durdurulması halkın kendine güven duymasına vesile olmuş, geleceğe daha umutla bakılmasına im-
kân vermiştir. Ordunun savunma ve silah gücünün artırılması temel düşünce haline gelmiştir.

İngiltere, Rusya ve Fransa, Almanlarla yürütülen yenilenme çalışmalarını büyük bir endişeyle izle-
miştir. Çok geçmeden, Rusya, İstanbul Kolordusunun Alman Korgeneral Liman v. Sanders’in emrine
verilmesine karşı sert bir tavır takınmıştır. Zira, bu durum İstanbul Boğazı’nın Alman kontrolüne
geçmesi demekti. Geri adım atmak zorunda bırakılan Türkiye, yine de Genelkurmay Başkan Yardım-
cılığı görevine Alman Bronsart’ı getirmiştir.

Enver Paşa’nın ortaya çıkışı/yükselişi, memur ve subay kadrolarının gençleştirilmesi, ordunun kök-
lü bir biçimde yeniden örgütlenmesi, ordudaki siyasi faaliyetlerin yasaklanması ve her şeyden önce
Alman askeri misyonunun atanması, yeni dönemin en önemli gelişmeleriydi.

Bu durum, kısa bir süre sonra nispeten faydalı etkilere yol açmış ve Osmanlı Ordusu’nun ciddiye
alınmasının önünü açmıştır. Ordunun sevk ve idaresi, 1912 Balkan Savaşı’yla kıyaslanmayacak ka-
dar ileri bir düzeye taşınmıştır. Almanya’nın aksine, deniz kuvvetlerinin yeniden yapılanması için
anlaşmaya varılan İngiltere ise, samimiyetten uzak bir tavır içerisine girmiştir.

Dünya Savaşı başladıktan sonra, İngiliz Amiral Limpus’un 15 Eylül 1914’te Türkiye aleyhinde ha-
rekete geçmesi üzerine, İstanbul yönetimi 28 Eylül’de Çanakkale Boğazı’nı kapatma kararı almıştır.
Diğer taraftan, iki asırdır Türkiye’nin (Osmanlı) can düşmanı olan Rusya, onu Avrupa’nın dışına it-
mek için her yolu denemiş, yanı sıra elinden geldiğince Asya’da da yıkım yapmaktan geri kalmamış-
tır. 27-28 Ekim 1914 günlerinde Karadeniz’de tatbikat yapmakta olan Türk gemilerini takip eden ve
bütün tatbikatları engellemeye çalışan Rus filosu, son olarak 29 Ekim’de Türk filosuna karşı saldır-
gan bir tutum içerisine girmiştir.

29 Ekim 1914’te Karadeniz’deki Türk ve Rus savaş gemilerinin karşılıklı atışları ile süreç değişmiş
ve Türkiye, daha fazla formaliteye gerek kalmadan, hâkimiyetleri altındaki milyonlarca Müslüman’a
da sıkıntı çektiren Üçlü İtilafa karşı savaşa girmiştir. Denizlerde başlayan savaş, kısa sürede Mısır
ve Kafkas bölgelerine doğru genişlemiştir.

Türk donanması, savaşın ilk gününde -aslında Büyük Petro’nun günlerinden beri- Karadeniz’de, Rus
donanmasının saldırılarına karşı enerjik bir şekilde tepki göstermiş, Ruslara ağır kayıplar verdirerek
29 Ekim’de unutulmaz bir başarı elde etmiştir. Odessa ve Sebastopol’da, silah mevzileri/depoları ve
beş petrol rezervuarı imha edilmiştir. Bu arada İtilaf devletlerinin elçileri İstanbul’dan ayrılmışlardır.
Kafkasya sınırına doğru ilerleyen Türk ordusu ise, Trabzon ve Erzurum’u ana üs olarak tayin etmiş-
tir. Önlem alan Ruslar da, Kafkasya sınırı boyunca tahkimat yapmaya başlamışlardır.

3 I. Dünya Savaşı’na girildiği yıllarda Osmanlı Devleti’ndeki demiryolları sahipliği şöyleydi: %31’i Osmanlı’ya aitken, %37
Alman, %20 Fransız ve %11 İngiliz şirketlerinin elindeydi. Rusya ise Sarıkamış demiryolu hattına odaklanmış bulunuyor-
du. Madencilik alanında da, sırasıyla Fransız, İngiliz ve Alman sermayesi baskın durumdaydı. Diyarbakır ve Erzurum’un
en çok imtiyaz sahibi iller olduğu kaydedilmiştir. bkz., Nihat Falay, “2. Dünya Savaşı Öncesi ve Sırasında Osmanlı İmpar-
atorluğu ve Doğu Anadolu,Uluslararası Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu Bildiriler Kitabı (2014: Bitlis), C.
1, TTK Yayınları, Ankara, 2017, s. 480-481, 483.

606
Çar Nikola ise, Türkiye’ye karşı savaş ilânı dolayısıyla, ataları tarafından kendisine verilen misyonu
içeren ve Karadeniz’de tarihsel sorunların çözümüne giden bir yolun başlangıcından söz ettiği bir
manifesto yayımlamıştır. Bununla bağlantılı olarak, Tiflis’teki emperyal Rus valisine, Kafkasya’da-
ki sınırı geçip Türkiye’ye saldırmak üzere emir verilmiştir. Eş zamanlı olarak İngiliz donanmasının
Akdeniz’deki hareketliliğinde de bir artış gözlemlenmiş, Akabe bombalanarak Sina Yarımadası’na
yönelik girişimler başlamıştır.[4]

Kafkas Cephesinde Vaziyet

Rus ordusunun, 1 Kasım 1914’de sınırı geçmesi ile Doğu Cephesi’nde harekât başlamıştır. Saldırıyı
karşılayacak olan Türk III. Ordu Kumandanlığı’nın bu cephedeki toplam gücü 189.562 insan, 60.877
hayvan nispetindeydi. İaşe, silah, cephane ve malzeme bakımından çok noksan durumda bulunan
Türk ordusu, sayısal bakımdan da Rus ordusuna nazaran daha geri durumdaydı.[5]

Cephede, mevcutları dörder bin civarında olan altı Ermeni alayı Rus Ordusu’nda görev yapmaktay-
dı. Birinci Ermeni Alayı, Antranik komutasında; İkinci Alay, Armen Garo (Karakin Pasdırmaciyan)
komutasında Iğdır tarafında; Üçüncü ve Dördüncü Alaylar, Hamazaps ve Keri komutalarında Sarı-
kamış ve daha sonra Oltu cephelerinde; Beşinci Alay Prens Argoutian komutasında Van cephesinde
ve Altıncı Alay Avşaryan komutasında Malazgirt-Bitlis hatlarında gerçekleşen çarpışmalarda yer
alacak şekilde konuşlandırılmışlardı.

Bölgenin engebeli arazisini iyi bilen Ermeni birlikleri özellikle öncülük görevi ile Rus kuvvetlerine
önemli hizmetlerde bulunmuşlardır. Sarıkamış Harekâtına katılan Yarbay Şerif Bey, Ermeni gönüllü
kuvvetlerinin Rus Ordusuna desteğinden bahsederken; “Rusların barış döneminde Kafkasya’da si-
lahlandırdıkları Ermeni çeteleri 1914’te savaş ilanı üzerine ordu birlikleri arasında Bayezid, Eleşkirt
ve Pasin sınırlarını geçmişlerdi. Ordu birlikleri ile bağlantılı olmaları yüzünden bu çeteler özellikle
Karakilise-Tutak yönünde bizim aleyhimize önemli işler görmüşlerdi.” tespitlerinde bulunmuştur.[6]

Ruslar kadar, Osmanlı Devleti de Kafkas Cephesi’ne büyük önem vermekteydi. Çünkü, Rusların, Bas-
ra Körfezi’ne inerek İngiliz kuvvetleri ile birleşmesini önlemek, İran üzerinden Hindistan’a varmak
ve İngiliz sömürge yollarını denetim altına almak arzusuna sahipti. Aynı zamanda, Kafkasya’daki
Türklerin ve Müslümanların Ruslara karşı bağımsızlık mücadelelerini desteklemek, Berlin Antlaş-

4 Rus askeri çevreleri, Türkiye’nin silahaltında yarım milyon, yedekte ise 300 bin asker rezervine sahip olduğunu tahmin
etmiştir. Diğer taraftan, İran Büyükelçisi, Rus Hükümeti’nden, Fars topraklarından Rus askerlerinin derhal geri çağrıl-
ması talebinde bulunmuştur. Böylece Müslümanlar için yabancı işgalinden kurtulma vaktinin geldiği düşünülmüştür.
bkz. “Die Türkei im Weltkriege”, Streffleurs Militärblatt, 7. November 1914, Nr. 36, s. 10-13.; Boğazın mayınlanarak tama-
men kapatılması emri Weber Paşa’ya verilmiştir. Ayrıca Hariciye Nezareti, İngiliz Sefareti’ne bir nota vermiş ve savaşan
ülke gemilerinin tarafsız ülke konumundaki Osmanlı Devleti limanları ve sularında uyması gereken şartları 14 madde
halinde bildirilmiştir. bkz., Ali Kaşıyuğun, “Osmanlı Devleti’nin I. Dünya Savaşı’na Girmesi İçin Almanya’nın Takip Ettiği
Stratejiler”, Uluslararası Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu Bildiriler Kitabı (2014: Bitlis), C. 1, TTK Yayınları,
Ankara, 2017, s. 80-81.; İngiliz ve Fransız savaş gemilerince takip edilen Alman Goben (Yavuz) dretnotu ve Breslau (Mi-
dilli) kruvazörü Çanakkale Boğazı’ndan içeriye girmişlerdir. İtilaf güçleri gemilerin derhal teslimini istemişlerdir. Bunun
üzerine Almanya, Amiral Souchon’un Osmanlı Donanmasında görevlendirilmesi karşılığında adı geçen savaş gemiler-
ini Osmanlı Devleti’ne satmaya karar vermiştir. Böylece gemiler 80 milyon mark karşılığında satın alınmış ve Amiral
Souchon, Bahriye Nezareti emrince donanma birinci komutanlığına atanmıştır (9 Eylül 1914). bkz., Ozan Tuna, “Amiral
Souchon’un Donanma Komutanı Olması ve Rus Limanlarının Bombalanması (29 Ekim 1914), Uluslararası Birinci Dünya
Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu Bildiriler Kitabı (2014: Bitlis), C. 1, TTK Yayınları, Ankara, 2017, s. 199-200.
5 İsmail Eyyüpoğlu, “91.Yılında Sarıkamış Taarruzu”, A. Ü. Türkiyat Arşt. Enstitüsü Dergisi, Sayı 31, Erzurum, 2006, s. 95.
6 Sarıkamış, Oltu ve Kağızman havalisinekonuşlandırılan Ermenigönüllü alayları, teçhiz edilerek, Narman, Kötek, Pasinler,
Karakilise, Bayezid istikametinde harekete geçirilmiştir. Bu alaylar, geçtikleri İslâm köylerini yağma ve talan etmişlerdir.
Hatta, beşikteki çocuğa varıncaya kadar ahaliyi katletmişlerdir. Bu zulmü duyan daha gerilerdeki köylerin Müslüman
ahalisiyerlerini yurtlarını terk ederek iç bölgelere göç etmek zorunda kalmışlardır. bkz., Muammer Demirel, “Sarıkamış’ta
Ermeni Olayları”, A. Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, Sayı 31, Erzurum, 2006, s. 108-109.

607
ması ile kaybedilen toprakları geri almak, Bakü, Ortadoğu ve Hazar petrollerini kontrol altına almak,
Türk dünyasını birleştirmek ve Ermenilerin katliam ve zulümlerini önlemek istemiştir.[7]

Rus varlığını bölgeden çıkarmak için seferber olan Osmanlı Devleti, 22 Aralık 1914’te Sarıkamış
Harekâtı’nı başlatmıştır. Ne var ki, harekâtın kaderini Kasım 1914’te gerçekleşen Köprüköy ve Azap
Muharebeleri belirlemiştir. Zira Erzurum merkezli III. Ordu, Köprüköy ve Azap Muharebeleri’nde
Ruslara karşı üstünlük sağlayarak sınırdan içeri girmiştir. Ruslar, bu anda Sarıkamış’ta büyük öl-
çekli askeri güç bulundurmuyorlardı. Şayet, III. Ordu Komutanı Hasan İzzet Paşa, Köprüköy ve Azap
Muharebeleri’ni kazandıktan sonra harekâta devam etseydi Sarıkamış’ı alma olasılığı çok yüksekti.
Böylece bir ay sonra yapılacak Sarıkamış taarruzuna gerek kalmayabilirdi. Ne var ki, Hasan İzzet
Paşa birlikleri Erzurum’a çekerek savunma stratejisi uygulama yoluna gitmiştir.[8]

Ruslar, Şarki Anadolu’da iki güzergâhı/yolu işgal ve kontrol etmenin gereğine inanmışlardır. Bunlar-
dan ilki; Kars’tan Erzurum’a Zivin (Sarıkamış’ta Kale), Köprüköy ve Hasankale (Pasinler) üzerinden
geçerken, ikincisi de; Erivan’dan başlayıp Bayezid, Karakilise ve Eleşkirt’e ulaşan hat idi. Son hat,
bilhassa Aras Vadisi’nden başlayıp Fırat Vadisi’nin güneyine kadar uzanmaktaydı. İçerisine Tutak
ve Malazgirt’i alan bu hat, Bitlis’i de tehdit etmekteydi. Aynı zamanda Ruslar, Musul yolunu bloke
ettikten sonra, güçlü bir orduyla Erzurum’u geçerek Harput ve Diyarbakır’a da ilerleyebilirdi.[9]

Nitekim, Sarıkamış başarısızlığının ardından harekete geçen Rus ordusu, 1915 yılı Ocak ayının ba-
şında, III. Ordu’nun takviye almasına fırsat vermeden, Türk savunma hattını aşarak Erzurum’u ele
geçirmek için Köprüköy-Erzurum yönünde saldırıya geçmiş, uzun ve kanlı savaşlardan sonra 16
Şubat 1916 günü Erzurum’a girmiştir. İlerleyişe devam eden Ruslar, 17 Şubat’ta Muş’u, 2 Mart’ta da
Bitlis’i işgal etmiştir. Rus Kafkas Ordusu, Oğnut-Muş-Bitlis hattına ulaştığı esnada, Mustafa Kemal
Paşa da XVI. Kolordu Komutanı olarak Diyarbakır’a ulaşmıştır (27 Mart 1916). II. Kafkas Tümeni
ve bir süvari alayından oluşan Rus kuvvetleri, Bitlis’in 10-15 km. güneyine kadar (Şeyh Ömer-Hür-
müz-Yukarı Ölek hattına) ilerlemeyi başarmıştır. Rus kuvvetlerine karşı Mustafa Kemal Paşa’ya
bağlı XVI. Kolordunun V. Tümeni Kamboş-Şetek-Şeyhcuma hattında savunma vaziyeti almıştır.[10]

Diğer taraftan, Rus Kafkas Ordusu IV. Kolordu Komutanı Tümgeneral Abatsiyev’in, Bitlis Harekâtı
hakkında verdiği malumatlar Müslüman ahalinin maruz kaldığı zulmün büyüklüğünü gözler önüne
sermiştir. Abatsiyev, “[…] Birçoğu Türkiye Ermeni’si olan Ermeni birliklerine gelince, Bitlis’in alınma-
sının üçüncü gününde, gönüllülerin Müslümanlara yönelik kesintisiz tecavüzlerden dolayı bu birliği
şehrin dışına çıkarmak zorunda kaldım ve Bitlis-Muş arasındaki konaklama yerine gönderdim. […]
Tatvan’da ise şöyle bir olayın yaşandığını biliyorum: Evlerden birinde avcı taburları ve Ermeni gö-
nüllüleri birlikte konaklamışlardı. Avcı taburu yirmiden fazla Müslüman çocuğu eve alarak yemek
vermişler. Avcı taburu keşfe gönderildiklerinde bütün çocukları doğranmış bir şekilde bulunmuş.
Yokluklarında evde sadece Ermeniler varmış. […] soruşturma sonunda bunu Ermenilerin gerçekleş-

7 Bahattin Demirtaş, “Tarih Yazımında Hatırat ve Günlüklerin Yeri ve I. Dünya Savaşı’nda Kafkas Cephesi Örneği”, Tarih ve
Gelecek Dergisi, Cilt 3, Sayı 1, Nisan 2017, s. 169.
8 Hümmet Kanal, “Sarıkamış Harekâtı Esnasında Cephede Yaşananlar ve Anadolu’ya Etkileri”, Ankara Üniversitesi Dil ve
Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi, 54, 2 (2014), s. 90.
9 Rus ordusu, böyle bir harekât için yeterince güçlü değildi ve Türk karşı saldırısı neticesinde çökecekti. Bu arada bir Rus
kıtası İran üzerinden Van istikametinde Türk topraklarına girmiştir. Türkiye bu girişim karşısında akıllıca ve temkinli
hareket etmiştir.Çoruh Vadisive Batum yönünde daha küçük ölçekli operasyonlarını başlatmıştır. bkz. “Das türkische
Vordringen im Kaukasus”, Deutsches Volksblatt (Mittag-Ausgabe), 27. Januar/Ocak 1915, Jahre/Yıl: 27, Nr. 9363, s. 3.
10 Mustafa Kemal Paşa, Sason ve Mutki bölgelerinde bulunan Milis Kuvvetleri’ne 6 Nisan 1916’da talimat göndererek:
Mutki’deki milislerin Hacı Musa Bey komutasında toplanmasını; Sason’daki milislerin Mahbuban ve Tabuk üzerinden
Sason’a gelen istikametleri korumasını; Mutki ve Sason bölgelerindeki müfrezelerin V. Tümen Komutanı’nın emrinde
kalmasını ve bölgede bulunan en büyük mülkiye memurlarının milis müfrezelerinin idaresini sağlamaya yardımcı olma-
larını istemiştir. bkz, Haluk Selvi, Bülent Cırık, “Milli Mücadelede Bitlis ve Çevresi (1918–1921)”, Akademik İncelemeler
Dergisi, Cilt 9, Sayı 1, Sakarya, 2014, s. 208.

608
tirdiğini kesinlikle tespit ettim. Ama ne yazık ki suçlular ortaya çıkarılamadı. Ermeni gönüllüler me-
seleyi öyle karışık hale getirdiler ki, işin içinden çıkmak mümkün olmadı.”[11] kaydını, adeta tarihe bir
itiraf ve kanıt olarak düşmüştür.

Bitlis-Muş Hattında Çatışmalar

Nisan-Temmuz 2016
22 Nisan 1916 günü İstanbul’dan paylaşılan resmi açıklamalara göre; gerçekleştirilen sürpriz taar-
ruz sonucunda, Bitlis’in hemen güneyindeki Mutki mevkiinde bulunan düşman kuvvetleri, yüzlerce
ölü ve yaralıyı geride bırakarak Bitlis’ten kaçmaya zorlanmıştır. Muş’un batısındaki Kozma Dağı’nda
dört saat süren savaştan sonra da Rus kuvvetleri tekrar doğuya doğru atılmıştır. Aşkale’nin doğu-
sundaki çatışmalarda ise, Rusların saldırıları durdurulmuş, yürütülen karşı saldırı ile ağır kayıplar
vererek geri çekilmeleri sağlanmıştır. Trabzon’dan güneye doğru ilerlemeye çalışan bir düşman kuv-
veti de Cevizlik mevkiinde durdurulmuştur.[12]

25 Nisanda, bir “düşman” (Rus) tugayı üç koldan Bitlis’in güneyinde sağ kanattaki (Türk) mevzile-
re saldırmıştır. Çatışmalar sekiz saat sürmüştür. Mevzilere 300 metre kadar yaklaşıldığı bir anda,
gerçekleştirilen bir saldırı neticesinde Rus kuvvetleri büyük kayıplara/başarısızlığa uğratılmış ve 2
km kuzeye atılmışlardır.[13] Aynı gün, Kozma Dağı’nın kuzeyine mevzilenmiş olan Türk kuvvetlerine
saldıran Rus kuvvetleri, yedi saat süren savaştan sonra, esir de vererek, çekilmek zorunda bırakıl-
mıştır.[14] 29 Nisan tarihli resmi raporda; Ruslar, Erzurum’un güneybatısındaki birliklerini geri çekil-
diğini, buna karşın Bitlis bölgesindeki güçlerinin güneye doğru ilerlediğini bildirmişlerdir. Böylece
Ruslar, Bitlis’te bir aydan fazla bir süredir yakın yüksekliklerde sabitlemekle meşgulken, yaşanan
savaşları sadece keşif devriyeleri arasında gerçekleşen küçük çarpışmalar olarak tasvir etmek is-
temiştir. İddia edilen ileri hareketleri, bu nedenle, siperlerinin tahkimatından başka bir şey değildi.[15]

Rusların bildirdiğine göre; “Ermenistan” (Şarki Anadolu) boyunca Türkler karşı taarruza geçmiş-
tir. Erzincan, Erzurum, Bayburt ve Bitlis’e karşı Türkler saldırılarını artırmışlardır.[16] Kaydedilen
çatışmalar neticesinde Bayburt, Gümüşhane ve Erzincan köyleri Rusların eline geçmiştir. Yine de,
Rusların kanlı kayıplar pahasına elde ettikleri ilerlemeler, bu cephedeki “genel durumumuzu” (Türk
kuvvetlerinin) etkileyecek biçimde olmamıştır. Rus ordusunun resmi kayıtlarında yer alan “geri çe-
kilmemiz” hakkındaki abartılar, esasında durumdan kaynaklanan bir zorunluluk idi. Bu nedenle,
geri çekilmekle ilgili bilgilerin yer aldığı raporlar asılsızdı. Ruslar, çekilme hareketini bir kaçış olarak
tasvir etmeye çalışmışlardır. Oysa, düşman ateşi tarafından tahrip edilen iki gömme (sabit) topun dı-
şında, ordumuzun hiçbir şey kaybetmediğini belirtmek gerekirdi. Çok sayıda esir de elde edilmiştir.

11 Mehmet Salih Mercan, “Birinci Dünya Savaşı Sırasında Van Gölü Çevresinin İşgalini Hazırlayan Ermeni Olayları ve
Rusların İşgali”, Uluslararası Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu Bildiriler Kitabı (2014: Bitlis),
C. 2, TTK Yayınları, Ankara, 2017, s. 232.
12 Der Krieg der Türken mit dem Vierverband, (Neuigkeits) Welt Blatt, 26. April/Nisan 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 95, s. 5.
13 Der türkische Kriegsbericht”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 29. April 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 98, s. 7.; Bitlis’teki Rus kuv-
vetlerinin savunma amaçlı kurulduğu/konuşlandırıldığı belirtilmiştir. bkz, “Vor grossen Kampfen im Kaukasus”, (Neuig-
keits) Welt Blatt, 6. Mai/Mayıs 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 104, s. 6.
14 29-30 Nisan tarihlerinde Aşkale’nin batısında da saldırıya geçen Ruslar, ilk eteptasiperlerden birini işgal etmeyi
başarmıştır Ancak, gerçekleşen karşı saldırıdan sonra kaybedilen siper geri alınmıştır. bkz, “Der Krieg der Türkei mit
dem Vierverband: Kaukasusfront”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 3. Mai 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 101, s. 5.
15 Russische Erfindungen über angebliche Truppenkampfe bei Erzerum”, (Neuigkeits) Welt Blatt,
14. Mai 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 111, s. 8.
16 Der Krieg der Türkei mit dem Vierverband. / Die Offensive der Türken in Armenien.”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 7. Juni/
Haziran 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 130, s. 5.; “Die Gegenoffensive der Türken im Kaukasus”, Deutsches Volksblatt
(Morgen-Ausgabe), 7. Juni 1916, Jahre: 28 (Viyana), Nr. 9853, s. 3.

609
Erzincan’ın kaybı üzüntü verici, ancak, genel operasyonlar üzerinde hiçbir etkisi olmayacaktı. Muş
ve Bitlis bölümlerinde durum değişmemiştir. Kısa süre sonra gelişecek olan operasyonlar, Rusların,
yayınlarında ne kadar yanıltılmış, ne kadar aceleci olduğunu gösterecekti.[17]

Ağustos 2016

Milli Haber Ajansı’nın 2 Ağustos günü Kafkas Cephesiyle ilgili İstanbul’dan bildirdiği malumata
göre; Bitlis ve Muş bölgesinde “düşmanın” (Rusların) 7 piyade ve 4 süvari alayı ile beş gün boyunca,
30 top ve obüs desteğinde, sürdürdüğü sürekli saldırılar geri püskürtülmüştür. Saldırılar neticesinde
Ruslar 3000 kayıp vermiştir.

1 Ağustos’ta, takviye ettikleri kuvvetlerle yedi saat süren bombardımandan sonra saldırıya geçen
Ruslar tekrar büyük kayıplar vermişlerdir. Saldırıya bağlı olarak (Türk) “birliklerimizin” pozisyonları
bir miktar geriye alınmıştır.

“Düşmanın”, özellikle Erzincan’ın batısına doğru ilerleme eylemi başarısız kılınırken, Pulathane
(Trabzon) işgalden kurtulamamıştır. Karadeniz kıyısında uçan bir Rus uçağı ise vurularak düşürül-
müştür. Ele geçirilen uçakla birlikte, bir deniz subayı ve bir asker yakalanmıştır.[18]

3 Ağustos tarihli beyanata göre; Erzurum’un yaklaşık 80 kilometre güneyindeki Oğnut’a karşı Rus-
ların saldırısı durdurularak, topçular tarafından dövülmüştür. Bitlis ve Muş bölümünde ise herhangi
bir değişiklik olmamıştır.[19]

4 Ağustos tarihli beyanata göre; “müfrezelerimiz”, Bitlis’in güneyindeki yüksek alanlarda kuvvet-
lendirilmiş bir çizgide bulunan düşmana saldırmış ve ilk hattaki siperleri ele geçirmiştir. Muş’un
güneyindeki Rus birlikleri de konumlarından atılarak, doğuya doğru sürülmüştür. 2 subay, 1 bölük
komutanı ve 40 asker esir alınmıştır.[20]

6 Ağustos tarihli beyanata göre; “düşmanın” şiddetli direncine rağmen, Bitlis’in 6 km güneybatısın-
daki Nebat Dağı ele geçirilmiştir. Aynı şekilde, Bitlis’in güneydoğusundaki Kurtik Dağı’na yönelik
saldırı da başarıyla devam etmekteydi. Muş yönünde 5 Ağustos’ta gerçekleştirilen saldırı ise, çok
dik olan Kozma Dağı’nda sona ermiştir. Düşmanı takip eden “birliklerimizin” bir kısmı, Muş’un 16
km doğusunda bulunan Kızılağaç köyüne yerleşmiştir. Çatışmalar esnasında, 1 teğmen, 200’den
fazla asker esir alınmıştır. 2 adet 15 santimetrelik obüs ve 5 adet sahra topu, 6 makineli tüfek ele
geçirilmiştir.[21]

7 Ağustos tarihli beyanata göre; Bitlis, Muş ve Oğnut yönünde başlatılan saldırı yavaş da olsa uy-
gun bir vaziyette ilerlemekteydi. Bitlis’e yönelik saldırılar sonucunda, Bitlis’in güneyinde yer alan
tüm düşman mevzileri ele geçirilmiştir. Ayrıca, Muş’un 8 km güneyinde “düşmana” karşı yapılan

17 Die russisch-türkischen kampfe im Kaukasus und in Persien”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 30.
Juli/Temmuz 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 173, s. 8.
18 “Der türkische Kriegsbericht. Schwere Kämpfe an der Kaukasusfront.”, (Neuigkeits) Welt Blatt,
4. August/Ağustos 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 177, s. 8.
19 “Der türkische Kriegsbericht. Kaukasusfront.”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 5. August 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 178, s. 8.
20 “Der türkische Kriegsbericht. Erfolge der Türken im Kaukasus.”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 6. August 1916,
Jahre: 43 (Viyana), Nr. 179, s. 9.
21 “Der türkische Kriegsbericht. Neue Erfolge der Türken in Persien und im Kaukasus.”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 8. August
1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 180, s. 7.

610
saldırı başarıyla taçlandırılmış ve Muş’a çekilmeleri sağlanmıştır. Muş’un kuzeybatısındaki birlikler
Murat Nehri’ne ulaşmıştır. 6 Ağustos’taki saldırı sırasında, Oğnut’un güneydoğusunda, bir top ve
dört mühimmat vagonu ele geçirilmiş, 200 Rus askeri yakalanmıştır. Erzincan ve Kelkit hatlarında
çeşitli noktalarından gerçekleşen düşman karşı saldırıları, “birliklerimizin” direnişi karşısında ağır
kayıplar verdirilerek durdurulmuştur.

8 Ağustos’ta, yoların ve iletişim hatlarının kullanılamaması ve mevsimin yarattığı güçlükler nede-

niyle bir zamanlar Bitlis ve Muş bölgesinde yerleşen Rus güçleri, “birliklerimizin” baskısı ve şiddetli
saldırıları karşısında yavaş yavaş geri çekilmeye zorlanmış, çok sayıda silah, tüfek ve esir elde edil-
miştir. Bitlis ve Muş’un güneyinde, düşmanın şimdiye kadar en inatla savunduğu dağ silsilesi bir
gün önce tamamen ele geçirilmiştir. 7-8 Ağustos gecesi “askerlerimiz” Bitlis şehrini geri almışlardır.
Türk birlikleri, Murat yönünde kaçan düşmanı takip etmiş, Muş ve Bitlis’e yerleşmeyi başarmıştır.[22]

9 Ağustos tarihli beyanata göre; “Sağ kanadımız” Muş’un kuzeyindeki geçitlere (Buglan Geçidi) doğ-
ru ilerleyişini sürdürmüş ve Oğnut Köyü’nün (Kiğı’ya bağlı) batısındaki düşman mevzilerine 8 km’lik
bir hatta pozisyon almıştır.[23] Buglan Geçidi’nin doğu girişini savunan düşman birlikleri, söz konusu
geçişin doğusundaki Ziyaret Köyü’ne doğru itilmiştir.

10 Ağustos tarihli beyanata göre; Bitlis’in kuzeyi, doğusu ve batısı tamamen ele geçirilmiştir. Rahovo
(Rahva) Geçidi’nde tutunmaya çalışan düşman güçleri ile de savaşılmıştır. “Birliklerimizin” bir diğer
kısmı, Van Gölü’nün batı sahilleri yönünde geri çekilmekte olan düşmanı şiddetli bir takibe almıştır.

Diğer taraftan, Kiğı istikametinde ilerleyen birlikler, 9 Ağustos’ta Kiğı’yı Ruslardan geri almıştır.
Kiğı’nın güneyinde, aralarında 2 teğmenin de bulunduğu 80 ceset tespit edilmiştir. Ayrıca, sekiz
kişiden müteşekkil “devriyemizden” biri, Kiğı’nın kuzeyinde 20 kişilik bir düşman devriyesiyle çar-
pışmış ve 18’ini esir almıştır. “Düşmanın” merkez ve sol kanadını sağlamlaştırma teşebbüslerine ise
devam ettirilen hücumlarla izin verilmemiştir.[24]

11[25], 12[26] ve 13 Ağustos tarihli beyanatlara/haberlere göre; Tatvan’ın güneyinde yüksek alanlarda
mevzilenmiş olan “düşman” kuvvetleri, “birliklerimiz” tarafından Ahlat’ın kuzeyine doğru sürülerek,
Tatvan ve kuzeyindeki yamaçlar elde edilmiştir. Böylece, Bitlis’in kuzeyinde, 30 km’lik bir mesafede
düşmandan hiçbir iz kalmamıştır. Muş’ta da “düşman” askerleri hem bozguna uğratılmış, hem de
esirler ele geçirilmiştir. Çatışmalarda, pek çok tüfek ve mühimmat da elde edilmiştir.[27] “Petit Jour-
nal”in Tiflis’ten bildirdiğine göre: Türk ilerleyişi Bitlis ve Muş’un kuzeyine doğru geçmiştir. Ayrıca,

22 Der türkische Kriegsbericht. Kaukasusfront.”, “Hoher Erfolg der Türken bei Bitlis im Kaukasus über die Russen.”, “Ein-
marsch der Türken in Müsch und Bitlis.”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 10. August 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 182, s. 6, 8.; 12
Ağustos günü yapılan açıklamada, Murat Nehri’nin kuzeyine sağlam bir şekilde ayak basılmıştır. bkz, “Der Krieg Der
Türkei mit dem Vierverband.”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 15. August 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 186, s. 7.
23 Türkischer Tagesbericht. Kaukasusfront.”, Deutsches Volksblatt (Morgen-Ausgabe), 11. August 1916,
Jahre: 28 (Viyana), Nr. 9917, s. 2.
24 Der türkische Kriegsbericht. Weiteres Vordringen der Türken an der Kaukasussront.”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 12. August
1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 184, s. 8.; “Die Kämpfe der Türken.”, Deutsches Volksblatt (Morgen-Ausgabe), 14. August
1916, Jahre: 28 (Viyana), Nr. 9920, s. 2.
25 Askerlerimizin bir kısmı”Van Gölü’nün batısında yer alan Tatvan’da kalan Rus kuvvetlerine saldırmış, kuzeye doğru at-
mıştır. bkz, “Türkei. Der türkische Generalstabsbericht.”, Innsbrucker Nachrichten, 13. August 1916, Nr. 374, s. 1-2.; “Türk-
ischer Generalstabebericht”, Allgemeiner Tiroler Anzeiger, 14. August 1916 (Mittags-Ausgabe), 9. Jahrgang, Nr. 375, s. 1.;
“Kafkas Cephesi’nde sağ cenahta harekatımız emniyetle tevsi ediyor. Bir kısım kıt’atımız (Van) Gölü’nün garp kenarında
(Tatvan) cenubunda kalan Rus kuvvetlerini baskın neticesinde şimale atmıştır. Muş’un şimalinden geçen (Murat) suyuna
kadar olan arazi düşmandan tathir edildi. (Oğnut) ile (Kiğı) ve garbındaki mıntıkada düşman kıt’atı muhtelif istikametlerde
ric’atına devam ediyor.” bkz, “Tebliğ-i resmi”, Tercüman-ı Hakikat, 11 Ağustos 1916, Nr: 12687, s. 2.
26 Bir kısım askerlerimiz”, Van Gölü’nün batısındaki Tatvan’a baskın yaparak Rus kuvvetlerini kuzeye doğru atmıştır.bkz,
Türkischer Kriegsbericht”, Grazer Tagblatt, 13. August 1916 (Zweite Morgen-Ausgabe), 26. Jahrgang, Nr. 223, s. 23-24.
27 Türkischer Tagesbericht. Kaukasusfront.”, Deutsches Volksblatt (Morgen-Ausgabe), 15. August 1916, Jahre: 28 (Viyana),
Nr. 9921, s. 2.; “Die Türkei und ihre Feinde.Kaukasusfront”, Pilsner Tagblatt, 15. August 1916, 17. Jahrgang, Nr. 225, s. 3.

611
Türk karşı saldırısı, Kafkas Cephesi’nin tamamına yayılmıştır.[28] 1917 Mart ayında Rusya’da ihtilal
başlayınca Kafkaslarda önemli gelişmeler meydana gelmiş, müzakerelere başlayan Rus-Türk he-
yetleri 18 Aralık 1917’de Erzincan Mütarekesi’ni imzalamaya karar vermişlerdir. Kısa süre sonra,
başta Evliye-i Selase olmak üzere daha evvel kaybedilmiş olan topraklarını geri almak niyetinde
olan Enver Paşa, Erzincan Mütarekesi’nin geçersizliğini ilân ederek, Türk birliklerine yeniden ilerle-
me emrini vermiştir (5 Şubat 1918). Birliklerin, bütün cephe genelinde harekâta başlaması 12 Şubat
günü gerçekleşmiştir.[29]

Türkiye ve Almanya’nın giderek artan baskısı sonucunda Sovyet rejimi ile 3 Mart 1918’de Brest-Li-
towsk Barış Antlaşması imzalanmıştır. Böylece Rus işgali altındaki Türk toprakları kurtarılmıştır.
Ayrıca, Kars, Ardahan ve Batum vilayetleri de tekrar anavatana katılmıştır. Ancak, Almanya’nın
Kafkaslardaki hammadde kaynaklarına sahip olma isteğine karşılık, Osmanlı’nın da Kafkaslar üze-
rinden Orta Asya Türkleri ile bağlantı/ilişki kurma amacına matuf politikalar izlemesi üzerine iki
müttefik zaman zaman sıcak çatışmanın eşiğine kadar gelmişlerdir.[30]

Bitlis-Muş Zaferinin Önemine Dair

Hülasa; 16. Kolordu Kumandanlığına getirilen Mustafa Kemal Paşa, hazırlıkları tamamladıktan son-
ra, 2 Ağustos 1916’da taarruza geçmiş; düşmanı tutunabildiği yerlerden söküp atarak, 7 Ağustos’ta
Muş’un, 8 Ağustos’ta Bitlis’in, 10 Ağustos’ta da Tatvan’ın geri alınmasını sağlamış ve düşmanı 40-
50 km kadar daha gerilere çekilmek zorunda bırakmıştır. Kasım ayına kadar harekâtını sürdüren 16.
Kolordu, Gevaş’ı (Gölü’nün güneyi) da geri almıştır. Ancak ordunun iaşesinin yetersiz olması sebe-
biyle ileri harekât durdurulmuştur.[31]

Değerlendirmelere göre, Türk birlikleri, Rusları ve onların Ermenistan’daki ilerlemelerini beklenen-

den daha hızlı durdurmayı başarmıştır. Birkaç gün önce/içerisinde “müttefik birlikler” tarafından
elde edilen başarılar, an itibarıyla güney cephesinde büyük bir ilerlemeyle taçlandırılmıştır. Zira,
Türkler, Bitlis-Muş Cephesi’ni ve iki önemli merkezi ele geçirmeyi başarmışlardır. Artık Van Gö-
lü’nün batısı ellerine geçmiştir. Ele geçirilen Bitlis, Van Gölü’nün hemen batısında, Muş ise Bitlis’in
kuzeybatısında yer almaktaydı. Türkler tarafından fethedilen kıyı şeridi yaklaşık 5-7 km ve Bitlis’e
olan mesafe ise yaklaşık 25 km idi. Son raporlara/haberlere göre, Rusların artık Türk birliklerine
galip gelemediği ve durduramadıkları ortaya çıkmıştır.

Zorlu “Ermenistan” (Şarki Anadolu) ve Anadolu’nun tamamı boyunca İstanbul’a doğru ilerlemenin
hayali -ki; hala Rus gazetelerinin dile getirdiği-, ateşli bir hayal gücünün ürününden başka bir şey
değildi. Türklerin son dönemdeki başarıları Rusları böyle bir girişimi gözden geçirme noktasına
getirmiştir. Ancak, Türklerin Galiçya’ya asker gönderdiğinin farkına varan “düşman” (Rus-İngiliz),
böylesine bir bölünmenin Türklerin güçlerini zayıflatamayacağına inanmış ve bundan büyük sevinç
duymuştur. Binaenaleyh, Ruslar, birkaç hafta boyunca bölgede iyi bir yer edinebildiler. Zira, iyi bir

28 Der türkische Vormarsch im Kaukasus.”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 25. August 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 194, s. 7.; Bitlis’in
kuzeyinde “gönüllülerimiz” bir düşman keşifkuvvetinipüskürtmüştür. bkz, “Der türkische Kriegsbericht.”, (Neuigkeits)
Welt Blatt, 11. Februar 1917, Jahre: 44 (Viyana), Nr. 33, s. 4.
29 Selma Yel, “Mondros Mütarekesi ve Elviye-i SelaseninTahliye Edilmesi”, Turkish Studies (International Periodical For
the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic),Volume 3/4 Summer 2008, s. 923-924.
30 Kemal Özden, “Birinci Dünya Savaşı Sırasında Osmanlı İmparatorluğu ile Alman İmparatorluğu Arasındaki Ziyaret Di-
plomasisi”, Uluslararası Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu Bildiriler Kitabı (2014: Bitlis), C. 1, TTK Yayınları,
Ankara, 2017, s. 126-127.
31 Abdulaziz Kardaş, “I. Dünya Savaşı Dönemi’nde Van’ın İşgali veKurtuluşu (1915-1918)”,ASOS Journal (Akademik Sosyal
Araştırmalar Dergisi), Yıl: 3, Sayı: 10, Mart 2015, s. 185.

612
demiryolları vardı. Tahkimatın inşa edilmesi için zeminin doğal koşullarından nasıl yararlanacak-
larından da mükemmel şekilde anlıyorlardı. Oysa Türkler, Rusların süratli bir şekilde aldığı önlem-
lere karşı koyma imkânına sahip değildi. Yine de, Ruslar, batıya doğru attığı her adımda, kendi du-
rumlarını daha da kötüleştirirken, Türkler istikrarlı bir şekilde gelişmiştir/ilerlemiştir. An itibarıyla,
Rus üstünlüğünün belli bir dereceye kadar dengelendiği zaman gelmiş gibi görünüyordu. Zira, Muş
dağlık bölgesindeki Rus mevkileri/mevzileri savunma yapmak için mükemmeldi. Türk askerlerinin
fetihleri, Rusların sahip olduğu avantajlara rağmen, “müttefiklerimizin” güçlü bir üstünlüğe sahip
bulunduğunu göstermekteydi. Muş ve Bitlis’in ele geçirilmesi “Ermenistan’daki” savaş durumunu
doğru bir şekilde aydınlatmaktaydı. Bu sadece ikincil bir savaşmış gibi görülse de, başarısı o kadar
büyüktür ki, olduğundan daha büyük bir öneme sahip olduğu reddedilemezdi.[32]

Bulgar Genelkurmay Başkanı “Vpenni Izvestia”ya verdiği beyanatta, Türklerin Tahran’a doğru iler-
lemesini bir zafer olarak değerlendirmiştir. İran’da Rus ordusunu yendikten/avladıktan sonra, onları
Basra Körfezi’nden uzak tuttuğu gibi, Van Gölü’nün güneybatısından 100 kilometre ilerleyerek, Muş
ve Bitlis gibi önemli merkezleri ele geçirerek, bölgeden kovmuştur. Açıklamasında, güneyde, Bağ-
dat’a yönelik operasyonlarda bulunan Rus kuvvetlerinin de yenildiğini ve böylece; Türklerin bütün
bu başarılarının, Türk ordusunun mücadeleci ve atak ruhunun tamamen bozulmamış olduğunu ve
Küçük Asya’daki Rusların artık Türk taarruzuna dayanacak yeterli güce sahip olmadığını ispatlar
nitelikte gördüğünü de belirtmiştir.[33]

Sonuç

Haberlerinin tamamına yakınını resmi beyanatlar çerçevesinde kaleme alan (Neuigkeits) Welt Blatt
ve Deutsches Volksblatt gazeteleri, Osmanlı Devleti’nin/Türkiye’nin itilaf devletleri yanında savaşa
girmesini doğru ve haklı bir adım olarak ve de büyük bir sevinçle dile getirmiştir.

Rusya, İngiltere ve Fransa’nın Osmanlı’ya yönelik yıpratıcı ve yıkıcı politikalarının ardı arkası kesil-
memekteydi. Bu durum 20. yüzyıla girildiğinde adeta zirveye çıkmıştı. 27-28 Ekim 1914 günlerinde
Karadeniz’de tatbikat yapmakta olan Türk gemilerini takip eden ve bütün tatbikatları engellemeye
çalışan Rus filosu, son olarak 29 Ekim’de Türk filosuna karşı saldırgan bir tutum içerisine girmiştir.
Ancak, bu süreç/durum, Karadeniz’deki Türk ve Rus savaş gemilerinin 29 Ekim 1914’te karşılıklı
atışları ile değişmiş ve Türkiye, daha fazla formaliteye gerek kalmadan, hâkimiyetleri altındaki mil-
yonlarca Müslüman’a da sıkıntı çektiren Üçlü İtilafa karşı savaşa girmiştir.

Girişilen savaşta Kafkas Cephesi büyük önemi haiz bir konumdaydı. Osmanlı’nın/Türkiye’nin, Rus-
ların, Basra Körfezi’ne inerek İngiliz kuvvetleri ile birleşmesini önlemesi, aynı zamanda, Kafkas-
ya’daki Türklerin ve Müslümanların Ruslara karşı bağımsızlık mücadelelerini desteklemesi, Berlin
Antlaşması ile kaybedilen toprakları geri alması, Bakü, Ortadoğu ve Hazar petrollerinin kontrolünü

32 “Die Eroberung von Bitlis und Müsch.”, Deutsches Volksblatt (Morgen-Ausgabe), 16. August 1916, Jahre: 28 (Viyana), Nr.
9922, s. 2-3.; 1916 yılında Almanya’ya giden Başkomutan Vekili İsmail Enver Paşa, Bad Kreuznach’daki Genel Karargâh’ı
ziyaret etmiştir. Görüşmede bulunduğu Alman Orduları Başkomutanlarından General Feldmareşal Paul von Hinden-
burg’un, İttifak Devletleri Ordularının tek elden yönetilmesi isteğine, “Harbin kesin sonucu Avrupa’da alınacaktır ve ben,
oradaki mücadele için tüm güçlerimi kullanmaya hazır halde bulunacağım” diyerek, Hindenburg’un yaklaşımına destek
vermiştir. Talep üzerine, kısa bir süre sonra da 19. ve 20. Tümenlerden oluşan 15. Kolordu Galiçya’ya hareket etmiştir.
Diğer taraftan, İran (300 bin Rus), Irak ve Mısır (200 bin İngiliz) cephelerinde toplamda 500 bin itilaf askeri Osmanlı
Ordusu karşısında bulunmaktaydı. bkz., Mehmet Serez, “Alman İttifakı ve Osmanlı İmparatorluğu’nun Birinci Dünya
Savaşı’na Girmesi”, Uluslararası Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu Bildiriler Kitabı (2014: Bitlis), C. 1, TTK
Yayınları, Ankara, 2017, s. 466-467.
33 “Der Krieg der Türkei mit dem Vierverband.”, (Neuigkeits) Welt Blatt, 19. August 1916, Jahre: 43 (Viyana), Nr. 189, s. 6.

613
sağlaması, Türk dünyasını birleştirmesi ve Ermenilerin katliam ve zulümlerini önlemesi, yerine ge-
tirmesi gereken yükümlülükler haline gelmiştir. Tersine, asırlardır İstanbul, Basra ve İskenderun
yönünde mevzi elde etmek isteyen Rusların da, sıcak denizlerde bir liman elde etme amacı Kafkas ve
Karadeniz hattını daha da kritik seviyeye çıkarmıştır. Ruslar, Kafkas Cephesi’nde ilerlerken bölgeyi
iyi bilen ve Osmanlıya düşman olan Ermenilerden de en etkili bir biçimde yararlanmıştır.

Erzurum (16 Şubat 1916), Muş (17 Şubat) ve Bitlis (2 Mart) şehirlerini ele geçiren Ruslar, Diyarbakır
istikametinde ilerlemek için adeta gün saymaya başlamışlardır. Doğru planlama, sevk ve idareyle
harekete geçen Türk genelkurmayı ve ordusu, Rusların bu beklentisini boşa çıkarmıştır. Mustafa
Kemal Paşa’nın yönetiminde, Nisan ayında Mutki’den başlatılan sürpriz taarruzun ardından Ağus-
tos ayının sonuna doğru Bitlis, Tatvan, Muş geri alınarak Oğnut, Kiğı mevkiine kadar varılmıştır.

Bitlis ve Muş’un geri alınması esasında düşünüldüğünden daha büyük bir önemi haizdir. Zira, Şarki
Anadolu ve Anadolu’nun tamamı boyunca İstanbul’a doğru ilerlemenin ateşli bir hayaline sahip bu-
lunan Ruslar, o andan itibaren böyle bir girişimi gözden geçirme noktasına getirilmiştir. Deutsches
Volksblatt’ta da belirtildiği gibi, “Bu sadece ikincil bir savaşmış gibi görülse de, başarısı o kadar bü-
yüktür ki, olduğundan daha büyük bir öneme sahip olduğu reddedilemezdi.”

Gazeteler haberlerini neşrederken, itilaf devletlerine karşı aynı cenahta mücadele verildiğinden
olsa gerek, Türk ordusunun girişmiş olduğu çatışmalarda, operasyonlarda; “genel durumumuz”,
“birliklerimiz”, “müfrezelerimiz”, “sağ kanadımız”, “devriyemiz” gibi ifadeler kullanılmış, elde edilen
başarılardan büyük mutluluk duyulmuştur. Ruslar için ise ağırlıklı olarak “düşman”, “düşmanımız”
ifadelerine yer verilmiştir. Buna karşın, Anadolu’nun doğusunu “Ermenistan” olarak nitelendiren
gazetelerin, Osmanlı’da kullanılan “Şarki Anadolu”, “Vilayât-ı Sitte/Şarkiye” ve “Elviye-i Selâse” ta-
nımlamalarına neşriyatlarında yer vermemiş olması dikkate değer bir yaklaşımdır.

Diğer taraftan, çalışmamızda tespit edildiği kadarıyla; Bitlis’in kurtuluş gününün 8 Ağustos olarak
kabul edilmesine karşın, Tatvan’ın kurtuluş gününün, Genelkurmay Başkanlığı’ndan Bitlis Valiliği’ne
gönderilen resmi yazıda 16 Şubat (1918) şeklinde belirtilmiş olmasında bir çelişki var gibi görün-
mektedir. Zira, Avusturya basınında ve Tercüman-ı Hakikat’te, İstanbul’daki merkez birimlerden
teyit edilerek verilen haberlerde, Tatvan için 11 Ağustos tarihi tek tarih olarak kayıtlara geçmiştir.

614
Kaynakça

(Neuigkeits) Welt Blatt

Deutsches Volksblatt
Allgemeiner Tiroler Anzeiger
Grazer Tagblatt
Innsbrucker Nachrichten
Pilsner Tagblatt
Tercüman-ı Hakikat
“Die Türkei im Weltkriege” / “Das türkisch-russische Grenzgebiet in Asien”, Streffleurs Militärblatt,
7. November/Kasım 1914, Nr. 36, s. 10-16.
Demirel, Muammer, “Sarıkamış’ta Ermeni Olayları”, A. Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi,
Sayı 31, Erzurum, 2006, s. 105-118.
Demirtaş, Bahattin, “Tarih Yazımında Hatırat ve Günlüklerin Yeri ve I. Dünya Savaşı’nda Kafkas
Cephesi Örneği”, Tarih ve Gelecek Dergisi, Cilt 3, Sayı 1, Nisan 2017, s. 165-182.
Eyyüpoğlu, İsmail, “91.Yılında Sarıkamış Taarruzu”, A. Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi,
Sayı 31, Erzurum, 2006, s. 93-103.
Falay, Nihat, “2. Dünya Savaşı Öncesi ve Sırasında Osmanlı İmparatorluğu ve Doğu Anadolu, Ulus-
lararası Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu Bildiriler Kitabı (2014: Bitlis), C. 1, TTK
Yayınları, Ankara, 2017, s. 472-492.
Kanal, Hümmet, “Sarıkamış Harekâtı Esnasında Cephede Yaşananlar ve Anadolu’ya Etkileri”, An-
kara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi, 54, 2 (2014), s. 87-114.
Kardaş, Abdulaziz, “I. Dünya Savaşı Dönemi’nde Van’ın İşgali ve Kurtuluşu (1915-1918)”, ASOS
Journal (Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi), Yıl: 3, Sayı: 10, Mart 2015, s.176-192.
Kaşıyuğun, Ali, “Osmanlı Devleti’nin I. Dünya Savaşı’na Girmesi İçin Almanya’nın Takip Ettiği Stra-
tejiler”, Uluslararası Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu Bildiriler Kitabı (2014: Bitlis),
C. 1, TTK Yayınları, Ankara, 2017, s. 59-88.
Mercan, Mehmet Salih, “Birinci Dünya Savaşı Sırasında Van Gölü Çevresinin İşgalini Hazırlayan
Ermeni Olayları ve Rusların İşgali”, Uluslararası Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu
Bildiriler Kitabı (2014: Bitlis), C. 2, TTK Yayınları, Ankara, 2017, s. 211-242.
Özden, Kemal, “Birinci Dünya Savaşı Sırasında Osmanlı İmparatorluğu ile Alman İmparatorluğu
Arasındaki Ziyaret Diplomasisi”, Uluslararası Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu Bil-
diriler Kitabı (2014: Bitlis), C. 1, TTK Yayınları, Ankara, 2017, s. 89-136.
Selvi, Haluk ve Bülent Cırık, “Milli Mücadelede Bitlis ve Çevresi (1918–1921)”, Akademik İnceleme-
ler Dergisi, Cilt 9, Sayı 1, Sakarya, 2014, s. 205-231.
Serez, Mehmet, “Alman İttifakı ve Osmanlı İmparatorluğu’nun Birinci Dünya Savaşı’na Girmesi”,
Uluslararası Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu Bildiriler Kitabı (2014: Bitlis), C. 1,
TTK Yayınları, Ankara, 2017, s. 451-472.
Tuna, Ozan, “Amiral Souchon’un Donanma Komutanı Olması ve Rus Limanlarının Bombalanma-
sı (29 Ekim 1914), Uluslararası Birinci Dünya Savaşı’nın 100. Yılı Sempozyumu Bildiriler Kitabı
(2014: Bitlis), C. 1, TTK Yayınları, Ankara, 2017, s. 199-224.
Yel, Selma, “Mondros Mütarekesi ve Elviye-i Selasenin Tahliye Edilmesi”, Turkish Studies (Inter-
national Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic), Volume 3/4,
Summer 2008, s. 922-948.

615
Ekler

Ek 1:

616
EK-2: “Das türkisch-russische Grenzgebiet in Asien.”, Streffleurs Militärblatt, 7.
November 1914, Nr. 36, s. 13-16. (Asya’daki Türk-Rus sınır bölgesi.)

Ek 3:

617
 ERZURUM KONGRESİ’NDE BİTLİS VİLAYETİ DELEGELERİ

Dr. Öğr. Üyesi Mustafa ŞEHİTOĞLU

Muş Alparslan Üniversitesi
m.sehitoglu@alparslan.edu.tr.

Öğr. Görevlisi Nevzat ERDOĞAN

Muş Alparslan Üniversitesi
n.erdogan@alparslan.edu.tr.

Giriş

Birinci Dünya Savaşı’na son dönemde kaybettiği toprakları geri alabilme ümidi ile giren Osmanlı
Devleti, savaştan yenik çıkmış ve Mondros Ateşkesini imzalamak zorunda kalmıştı. Mondros bir
ateşkesten daha çok teslimiyet anlaşması niteliğinde şartlar içermekteydi. Ateşkes sonrası Ana-
dolu’da başlayan İtilaf Devletleri işgallerine karşılık iki önemli tepki oluşuyordu. Birincisi Kuvva-i
Milliye hareketi ve ikincisi de Yerel Cemiyetlerin oluşumudur. Bu cemiyetler hem Kuvva-i Milliye
hareketini destekliyor hem de Anadolu’daki yerel kongrelerin toplanmasını sağlıyorlardı. Böylece
milli bilincin uyanmasına ve yayılmasına yardımcı olmuşlardı.

Mondros Mütarekesi’nin Vilâyât-ı Sitte maddesi ile Ermenilere verilmesi tasarlanan Doğu Anado-
lu’nun savunması ve bütünlüğünün sağlanması için, İstanbul’da 2 Aralık 1918’de “Vilâyât-ı Şarkiyye
Müdafaa-ı Hukuk Cemiyeti” adında bir cemiyet oluşturuldu.[1] Vilâyât-ı Şarkiyye Müdafaa-ı Hukuk
Cemiyeti’nin Erzurum şubesi 10 Mart 1919’da Esat Paşa Mahallesi’ndeki Asar-ı Terakki Okulu’nda
kuruldu. Cemiyetin başkanlığını Raif (Dinç) Efendi, sekreterliğini ise Cevat (Dursunoğlu) Beyin yaptı-
ğı 19 kişilik yönetim kurulu vardı. Erzurum şubesinin propaganda yayın aracı Albayrak Gazetesiydi.[2]
Diğer taraftan Pontus Rum Cemiyeti’nin Karadeniz’de kurmayı planladığı Pontus devleti emellerine
karşı ise 12 Şubat 1919 tarihinde Trabzon vilayetinde “Trabzon Muhafaza-i Hukuk-u Milliye Ce-

1 Rahmi Çiçek, “Erzurum Vilayet Kongresi’nde Alınan Kararlar ve Etkileri”, Atatürk Yolu, Ankara Üniversitesi Türk İnkılâp
Tarihi Enstitüsü Dergisi, 1991, Cilt II, Sayı: 7, s. 513.
2 Yücel Çil, Erzurum Kongresine Katılan Delegeler, Atatürk Araştırma Merkezi Yay. Ankara 2005, s. 3.

619
miyeti” kuruldu.[3] Bu cemiyet, 28 Mayıs 1919’da yaptığı kongreden bir gün sonra; her türlü işga-
le karşı silahlı teşkilat kurmaya ve Vilâyât-ı Şarkiyye ile ilişkilerin geliştirilmesine karar vermişti.[4]
Mondros Ateşkesinden sonra Doğu Anadolu’da bir Ermenistan devleti ile Karadeniz’de bir Pontus
Rum Devleti kurma teşebbüsleri karşısında, birlikte hareket etmek amacıyla, Doğu Anadolu Müda-
faa-i Hukuk-ı Milliye Cemiyeti Erzurum şubesi ve Trabzon Muhafaza-i Hukuk-ı Milliye Cemiyeti 23
Temmuz 1919 tarihinde Erzurum Kongresi’nin toplanmasına önayak oldular.[5]

Kongre hazırlıklarına başlayan Vilâyât-ı Şarkiyye Müdafaa-ı Hukuk Cemiyeti[6], Erzurum şubesi 29
Mayıs 1919 tarihinde bir toplantı düzenledi. Toplantı neticesinde Trabzon ile birlikte yedi vilayetin
katılımıyla genel bir kongrenin toplanmasına karar verildi. Bir gün sonra 30 Mayıs 1919 tarihinde
başta Trabzon olmak üzere Diyarbakır, Elazığ, Van, Bitlis ve Sivas’a telgraflar çekilmişti.[7] Erzurum
Kongresi toplantısı için çekilen telgraflar, Türkiye’de yaşayan herkesi milli mücadele davasına davet
etmekteydi. Ayrıca ortak tarih ve kültür vurgusu yapılarak, ayrılıkçı fikirlere itibar edilmemesinin
son derece önemli olduğu vurgulanmaktaydı.[8]

Mustafa Kemal Paşa, Anadolu’daki teşkilatlanmalara karşı ilgisiz değildi. Bu sebeple 01 Haziran
1919 tarihinde Bitlis Valisi’nden Vilâyât-ı Şarkiyye Müdafaa-ı Hukuk Cemiyeti’nin nerelerde şube-
leri bulunduğunu, bunların birbirleriyle ilişkileri bulunup bulunmadığını sormuştu.[9] Erzurum Kong-
resi’nden önce Vilâyât-ı Şarkiyye Müdafaa-ı Hukuk Cemiyeti ilk olarak 17 Haziran 1919 tarihinde
21 delegenin katılımıyla bir Vilayet Kongresi[10] topladı. Beş gün süren çalışmalar neticesinde “He-
yet-i Faale” adı verilen cemiyete bağlı bir kurul oluşturuldu.[11]

Bu heyet Erzurum Kongresi’nin 10 Temmuz 1919’da toplamasına karar verdi. Ancak Vilayetlerden
delegelerin gelişi geciktiği için Kongre bu tarihte yapılamamıştı.[12] Vilayet-i Şarkiye Müdafaa-i Hu-
kuk-u Milliye Cemiyeti Erzurum Şubesi yönetim kurulu 10 Temmuz 1919 tarihinde gönderdiği bir
tezkere ile Mustafa Kemal Paşa’dan Cemiyet’in başına geçerek müteşebbis heyetin başkanlığını ka-
bul etmesini istedi.[13] Vilâyât-ı Şarkiyye Müdafaa-ı Hukuk Cemiyeti ve Erzurum halkının çok anlam-
lı ve nazik bir tavrı ile “Muhterem Mücahit” dedikleri Mustafa Kemal Paşa’yı, cemiyetin Heyet-i Faal
Başkanlığı’na, Rauf Bey’i de ikinci başkanlığa seçmişlerdi.[14] Bu isteği kabul eden Mustafa Kemal’in
askerlikten istifa ederek Erzurum Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti’nin başına geçişi, Erzurum’da yayım-
lanan Albayrak Gazetesinde 14 Temmuz 1919 günü ilan olundu.[15]

3 Orta Doğu Toplumsal Araştırmalar Kuruluşu, Anadolu ve Rumeli’de Gerçekleştirilen Ulusal ve Yerel Kongreler ve Kongre
Kentleri Bibliyografyası, T.B.M.M. Kültür, Sanat ve Yayın Kurulu Yay. C. 1, Ankara 1993, s. 8.
4 Esin Dayı, “Erzurum Kongresi’nin Türk Tarihi’ndeki Yeri ve Önemi”, Atatürk Dergisi/Journal of Atatürk, C.III, Sayı: 4 2003, s. 2.
5 Seyithan Altaş, Devrim Tarihi-1, Nobel Akademik Yayıncılık, Ankara 2011, s. 188.
6 Mustafa Kemal, Cemiyetin savunduğu fikir ve faaliyetleri ile ilgili olarak şunları söylemektedir: “Vilâyât-ı Şarkiyye Ce-
miyeti’nin kurtuluş çaresi çalışmalarını 3 noktada tespit etmişti. 1) Katiyen göç etmemek. 2)Hemen ilmî, iktisadî, dinî
teşkilat yapmak. 3) Saldırıya uğrayacak doğuyu korumada birleşmek. Bkz.: Nutuk (1919-1920), Türk Devrim Tarihi En-
stitüsü, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul 1972, C.1, s. 4.
7 Haluk Selvi, Milli Mücadele’de Erzurum (1918-1923),Atatürk Araştırma Merkezi, Ankara, 2000, s. 101.
8 Mustafa Gül, Erzurum Kongresi, Ankara Üniversitesi Türk İnkılap Tarihi Ens. Yayınlanmamış Doktora Tezi, 1985, s. 89.
9 Halil İbrahim Yıldırım, Atatürk’ü Etkileyen Olaylar, Kum Saati Yayınları, İstanbul 2009, s. 495.
10 Erzurum Vilayet Kongresi, yayınladığı on sekiz sayfalık raporun öneminin yanında toplanışı ve aldığı kararlarla Erzurum
Kongresinin temelini oluşturması bakımından önemli bir yere sahiptir. Bkz.: Rahmi Çiçek, a.g.m.,s. 513-537.
11 Rahmi Çiçek, a.g.m., s. 516.
12 Orta Doğu Toplumsal Araştırmalar Kuruluşu, Anadolu ve Rumeli’de Gerçekleştirilen Ulusal ve Yerel Kongreler ve Kongre
Kentleri Bibliyografyası, s. 10.
13 Halil İbrahim Yıldırım, a.g.e., s. 495.
14 Esin Dayı, a.g.m., s. 8.
15 Orta Doğu Toplumsal Araştırmalar Kuruluşu, a.g.e., s.10.

620
Tablo 1: Kongre hazırlıkları ile görevli “Heyet-i Faale”[16]
Mustafa Kemal Paşa ( Başkan )
Rauf Bey ( II. Başkan )
Hoca Raif Efendi (üye)
Emekli Binbaşı Süleyman (üye)
Emekli Binbaşı Kazım (üye)
Gazeteci Necati (üye) Albayrak Gazetesi sahibi
Dursun Beyzade Cevad (üye)
Daha önce 10 Temmuz’da toplanması düşünülen ama ertelenen Erzurum Kongresi 23 Temmuz
1919 Çarşamba günü toplandı. 23 Temmuz sabahı delegeler, Kongre’ninyapılacağı Kilise Mahalle-
si’nde bulunan Ermenilerden kalma külliyenin bir kısmını oluşturan Sultani Mektebi[17] bahçesinde
toplandı. Kongre binasının bahçesinde Şiran Delegesi ve Müftüsü Hasan Fahri (Polat) Efendi’nin
okuduğu Arapça açılış duasından sonra kongrenin ilk oturumu saat 11.00’da Trabzon ve Altı Doğu
Vilayetinin temsilcilerinin katılımı ile başladı.[18] Bu vilayetler; Erzurum, Van, Diyarbakır, Bitlis,
Elazığ, Sivas illeriydi. Ancak, Diyarbakır ve Elazığ delegeleri, İstanbul Hükümetine bağlıvalilerin
engellemeleri sebebiyle kongreye katılamamışlardı.[19] Elviye-i Selase (Kars, Oltu, Ardahan, Artvin
ve Batum) adına Erzurum’a gelen üç temsilci ise, Mondros Mütarekesi’ne aykırı düşeceği gerekçe-
siyle, Kongre’ye temsilci olarak alınmamışlardır.[20]

Raif Efendi’nin divan başkanlığında açılan Kongrede yapılan yoklamada toplam 56 kişinin katıl-
dığı tespit edildi. Raif Efendi yoklamadan sonra başkanlık seçimine geçilmesini istedi. Başka ada-
yın olmadığı Kongre Başkanı seçimi için yapılan gizli oylamada Mustafa Kemal Paşa oy çokluğu ile
Kongre Başkanı seçildi.[21] Erzurum Kongresi on altı gün sürmüş ve 7 Ağustos 1919 tarihinde sona
ermiştir. Kongre neticesinde tüm yurdu ilgilendiren önemli kararlar alınmıştır. Alınan kararlar bir
bildiri ile duyurulmuştur. Mili bilincin uyanmasında ve yayılmasında önemli bir aşama olan kong-
reler süreci aynı zamanda milli mücadelenin kurumsallaşmasını da sağlamış oluyordu. Erzurum
Kongresi de aldığı kararlar ile bu sürece önemli bir katkı sunmuştu. Bu dönemde Milli Mücadele ha-
reketinde rollerin de netleşmeye başladığını görmekteyiz. Erzurum Kongresi bu konuda bir dönüm
noktasıdır. Erzurum Kongresi kararları Anadolu’nun diğer bölgelerine de cesaret kaynağı olmuştur.
Mustafa Kemal daha sonra TBMM’de yaptığı konuşmada bu kongrenin önemini ortaya koyacak ve
Milli Mücadelenin temel felsefesinin Erzurum Kongresi kararları olduğunu ifade edecektir. Hatta
Mustafa Kemal, Milli Mücadele sürecinde izleyeceği dış politikanın esaslarını da Erzurum Kongre-
si’nde tespit ve ilan etmişti.[22]

16 Mustafa Gül, a.g.t., s. 80.

17 Erzurum Kilise Kapı semtinde, Kongre Caddesinde yer almaktadır. XIX. Yüzyılın sonlarında okul olarak yaptırılan bina-
da, 23 Temmuz 1919 tarihinde Erzurum Kongresi yapılmıştır. 1920-1921 yıllarında Sanat Okulu, 1922-1923 yıllarında
Sultani (Lise), 1924 yılında İlkokul olarak kullanılmıştır. 1925 yılında geçirdiği yangında binanın tüm ahşap kısımları
yanmış, onarılan yapı 1940 yılında Atatürk Yapı Sanat Okulu olarak açılmıştır. 1998 yılından itibaren Anadolu Güzel
Sanatlar Lisesi, 2006 yılından itibaren de Sosyal Bilimler Lisesi olarak kullanılmaktadır. Binanın ikinci katında bulunan
salon ve iki oda 1960 yılında Atatürk ve Erzurum Kongre Müzesi olarak düzenlenmiş ve ziyarete açılmıştır.,: http://erzu-
rumansiklopedisi.com, 04 Temmuz 2018, Bkz.: Ek-6.
18 S. Esin Dayı, a.g.e., s. 8.
19 Coşkun Alptekin, “Erzurum Kongresi”, Atatürk Devrimleri Enstitüsü Dergisi, C.III, 1978, s.35-36.
20 Orta Doğu Toplumsal Araştırmalar Kuruluşu, a.g.e., s.25.
21 Mahmut Goloğlu, Milli Mücadele Tarihi-I Erzurum Kongresi, İş Bankası Kültür Yayınları, İstanbul 2011, s. 90.
22 Hamdi Gürler, Paşaların Gözüyle Milli Mücadele, Vadi Yayınları, Ankara 2007, s. 91-146-204-344.

621
Bitlis Vilayeti Delegasyonu
[23]

23 Temmuz 1919 tarihinde toplanan Erzurum Kongresi’ne katılan 50’nin üstü delege sayısı konu-
sunda çeşitli rakamlar mevcuttur. Bazı kaynaklarda delege sayısı 53-64 kişi olarak da verilmek-
tedir.[24] Genel Kurmay Başkanlığı Harp Dairesi Atatürk Arşivi belgelerinde delege sayısı 62 olarak
verilmiştir. Erzurum Kongresi ile ilgili olarak en geniş araştırmaya sahip M. Fahrettin Kırzıoğlu ise
Bütünüyle Erzurum Kongresi adlı eserinde Kongre tutanaklarına dayanarak kongreye 63 delegenin
katıldığını ifade etmekte ve delegelerin sayılarını şu şekilde vermektedir:
Erzurum ( Erzurum, Bayburt, Ağrı, Yusufeli, Kiğı ) : 20
Trabzon ( Trabzon, Rize, Giresun, Ordu, Gümüşhane ) : 18
Sivas ( Sivas, Amasya, Tokat, Şebinkarahisar ) : 13
Bitlis ( Bitlis, Muş, Siirt, Bingöl ) : 4
Van Vilayeti : 2
Erzincan Sancağı Mutasarrıflığı : 6
Toplam : 631

Tablo 2: Bitlis Vilayeti (Bitlis, Muş, Siirt, Bingöl, Kısmen Şırnak ve Genç) Delegeleri[25]
Erzurum Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti Yönetim Kurulu
Merkez Süleyman Bey (Hatunoğlu)
Başkanı (Emekli Binbaşı)
Siirt Müderris Hafız Mehmed Cemil (Aydın) Ulemadan
Siirt Hafız Mehmet Hilmi (ÇORAPSIZ) Müftü Naibi
Merkez İsmail Efendi

Süleyman (HATUNOĞLU)
Kars’ın tanınmış “Hatunoğulları” ailesinden olan Süleyman Bey 1861 yılında Edirne’de doğdu. Eği-
tim hayatını askeri okullarda tamamlayıp, Harbiye’den mezun oldu. Orduda çeşitli birliklerde görev
yaptı. Osmanlı toprağı Girit adasının Yunanlılar tarafından işgali ile başlayan 1897 yılındaki Döme-
ke Meydan Savaşı’na katıldı. Bitlis’te on yıl Askerlik Şubesi Başkanlığı yaptı. Balkan Savaşlarında
görev aldı. I. Dünya Savaşı’nda Doğu’da Ruslar ile mücadele ederek, Bitlis’in kurtuluşunda önemli
yararlılıklar gösterdi. Savaş sonrası Bitlis’te kalarak, muhacirlikten dönen yöre halkının sağlık ve
belediye hizmetlerine yardımcı oldu. Mondros Mütarekesi’nden sonra Kasım 1918’de binbaşı rütbe-
siyle emekliye ayrıldı. Daha Sonra Erzurum’a gelerek Narmanlı Mahallesinde Hacıömeroğlu Nazım
Bey’in evinde ikamet etti.[26] İlk toplantısını 6 Mart 1919 tarihinde yapan Vilâyât-ı Şarkiyye Müda-
faa-ı Hukuk Cemiyeti, Erzurum şubesi kurucu üyeliği ve muhasipliği görevlerini yaptı.[27]Süleyman
Bey, 17-25 Haziran 1919’da yapılan Erzurum Vilayet Kongresi’ne katılmış ve kongre salonunda yö-
netim kurulu üyeliğine seçilmiştir. Vilayet-i Şarkiye Müdafaa-i Hukuk-u Milliye Cemiyeti Erzurum
Şubesi Başkanı İl Yönetim Kurulu tarafından oluşturulan kongre hazırlıklarıyla görevli beş kişilik
yürütme kurulunda görev aldı.[28] Erzurum Umumi Kongresi öncesi yapılan hazırlık çalışmalarında,
hiçbir fedakârlıktan çekinmemiş, gelen misafirlerin ağırlanması hususunda gece gündüz çalışmıştır.

23 Bkz., Ek-1. “Bitlis Vilayeti 1900’lerde 13 kaza,30 nahiye, 2107 köye sahip olup, Doğu Anadolu’da nüfus yoğunluğu itibari-
yle beşinci büyük vilayettir. Bitlis Vilayetinde Müslüman nüfusun yanında, Ermeni, Süryani ve Keldani nüfusu da bulun-
maktadır.1881-1882 sayımında nüfusu 276.998, 1906-1907 yılındaki nüfus sayımında 297.660, 1914 yılında yapılan
sayımda ise nüfusu 437.479’dur.”, Erdal Aydoğan, İttihat ve Terakki’nin Doğu Politikası (1908-1918), Ötüken Yayınları,
İstanbul 2007, s.21.
24 Mahmut Goloğlu, a.g.e., s. 88.
25 Mahmut Goloğlu, a.g.e., s. 200-201. ; Yücel Çil, a.g.e., s. 27; Orta Doğu Toplumsal Araştırmalar Kuruluşu, a.g.e., s. 36.
26 Yücel Çil, a.g.e., s. 158.
27 Rahmi Çiçek, a.g.m., s. 514-515.
28 Mahmut Goloğlu, a.g.e., s. 72.

622
Erzurum Kongreye Vilayet-i Şarkiye Müdafaa-i Hukuk-u Milliye Cemiyeti Erzurum Şubesi tarafın-
dan Bitlis delegesi olarak seçilmiştir. Kongre sonunda Vilayet-i Şarkiye Müdafaa-i Hukuk-u Milliye
Cemiyeti Erzurum Şubesi Başkanı Raif Dinç[29] Temsil Heyeti’ne seçilince onun yerine Şarki Anadolu
Muhafaza-i Hukuk-u Milliye Cemiyeti’nin Erzurum Şubesi İdare Heyeti Başkanı oldu.[30]

Erzurum’dan Sivas’a gidecek olan Mustafa Kemal Paşa başkanlığındaki Temsil Heyeti’nin masrafla-
rını karşılamak üzere Nizamname gereğince müdafaa-i Hukuk Cemiyeti tarafından 1000 lira veril-
mesi gerekiyordu. Ancak kongre sırasında yapılan masraflardan dolayı ekonomik sıkıntı içerisinde
bulunan cemiyetin en çaresiz olduğu bir anda, Süleyman Bey hayatı boyunca biriktirebildiği 900
altın lirayı adı hiçbir şekilde anılmamak kaydıyla, Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti’ne bağışlamıştır. Bu
parayı verirken de şöyle demiştir: “Ben altmış yaşını geçmiş bir adamım. Allah’ın rızasından milletin
selametinden başka bir dileğim yoktur.” Bu davranışıyla Milli Mücadele’nin fedakâr isimlerinden
biri olarak tarihteki yerini almıştır.[31]On beş ay boyunca Şarki Anadolu Müdafaa-i Hukuku-u Milliye
Cemiyeti’nin Erzurum Şubesi Başkanlığı’nı yürüten Süleyman Bey, Mustafa Kemal Paşa’ya “Fahri
Hemşerilik” veren ve son Osmanlı Mebuslar Meclisi’ne Erzurum Milletvekili adayı gösteren karar-
ları, başkan olarak imzalamıştır. Kasım 1920’de akrabası Hatunoğlu Haydar Bey ile birlikte Kars’a
giderek Kaleiçi Mahallesi’nde Evliya Camii’ne yakın bir evde hayatını sürdürürken, 1925 yılında ve-
fat etmiştir. Mezar Kars’ta Tayyare Meydanı yanındaki şehitliktedir.[32]

Müderris Hafız Mehmed Cemil (AYDIN)

Müderris Hafız Mehmed 1878’de Siirt’te doğdu. Babasının adı Mehmet, annesinin adı Halime’dir. Med-
rese eğitimi almış, Kur’an-ı Kerim’i ezbere bilen ilmi ve edebi yönü güçlü bir âlim olarak bilinmektedir.
Şiir ile yakından ilgilenmiş ve yazmış olduğu şiirlerin bir kısmı Siirt’te yerel gazetelerde yayınlanmıştır.
Eski Bağdat ve Şam Valisi Rizeli Ali Rıza Paşa’nın bir gazeline nazire olarak yazdığı “Doğruluk” adlı
şiirinde kendisini “Mardin Sabık Orta Mektebi Müdürü” olarak belirtmiştir.[33] 7 Mart 1922 tarihinde
Mustafa Kemal’e duyduğu hayranlık dolayısı ile Arapça-Osmanlıca yazmış olduğu “Kemaliye” isimli
methiyesi oldukça meşhurdur. Bu methiyenin orijinali Ankara Atatürkçü Düşünce Derneği’nin arşi-
vinde bulunmaktadır. Müderris Hafız Mehmed Cemil Bey’in yazmış olduğu bu methiye 15 Mart 2000
tarihinde “Siirt’in Yeni Sesi Gökkuşağı” isimli yerel gazete yayınlanmıştır. Yine 3 Kasım 1945 tarihinde
“Siirt” isimli yerel gazetede “Büyük Cumhuriyet Bayramını Kutlama” isimli şiiri yayınlanmıştır. İlme
verdiği değer ve katkı neticesinde soyadı kanunu ile birlikte Aydın soyadını almıştır.[34]

29 Mektebi Nüvvâb mezunudur. İspir Kazası, Urfa Sancağı, Beyazıt Livası, Gümüşhane Sancağı Niyabeti Şer’iyeliği, Evkâf
Mahkemesi Kadılığı Kalem Müdürlüğü, Erzurum Vilâyeti Merkez Kadılığı, Bitlis Vilâyeti Kadılığı, Osmanlı Meclis-i Mebu-
san II. ve III. Dönem Erzurum Mebusluğu, Erzurum Hey’et-i Temsiliye Azalığı, Erzurum İl Genel Meclisi Daimî Komisyon
Üyeliği, TBMM II. Dönem Erzurum, V. Dönem Zonguldak, VI. Dönem Rize, VII. ve VIII. Dönem Erzurum Milletvekilliği yap-
mıştır. Evli ve dört çocuk babasıdır. Mondros Mütarekesi’nden sonra Erzurum’a dönmüştür. Erzurum Kongresi’ne katıldı
ve birinci günde kongreye başkanlık etmiştir. Sivas Kongresi’ne katılıp, Heyet-i Temsiliye Üyeliğine seçilmiştir. TBMM’nin;
II. Dönemlerinde “Raif”, V.-VIII. Dönemlerinde ise “Raif Dinç” olarak kayıtlara geçmiştir. Ölüm Tarihi: 30.10.1949. Bkz.:
TBMM Albümü (1920 - 1950), TBMM Basın ve Halkla İlişkiler Müdürlüğü Yayınları, C:I., Ankara 2010, s. 94.
30 Zeki Sarıhan, Kurtuluş Savaşı Günlüğü II,Türk Tarih Kurumu Yay. Ankara 1994, s. 46.
31 Yücel Çil, a.g.e., s. 160.
32 Yücel Çil, a.g.e., s. 160.
33 Yücel Çil, a.g.e., s. 161.
34 Yücel Çil, a.g.e., s. 161-162.

623
Siirt Müdafaa-i Hukuk Derneği, Müderris Hafız Mehmed Cemil Bey’i kardeşi Halil Hulki Bey[35] ta-
rafından kurulmuştur. Halil Hulki Bey’in Siirt milletvekili olarak seçilmesinden sonra bu derneğin
faaliyetlerini Hafız Mehmed Cemil Bey sürdürmüştür. Müderris Hafız Mehmed Cemil Bey, Erzurum
Kongresi’nin bitimine iki gün kala 5 Ağustos 1919 tarihinde Bitlis Vilayetini temsilen Siirt delegesi
olarak katılmıştır. Kongrenin sonunda ilan edilen Kongre Beyannamesi’nde de imzası vardır. Kong-
renin kapanışında Kur’an-ı Kerim okumuştur. Evli ve İzzettin İlmi adında bir oğlu olan Müderris
Hafız Mehmed Cemil Bey, 18 Şubat 1948 tarihinde vefat etmiştir.[36]

Hafız Mehmet Hilmi (ÇORAPSIZ)

Erzurum’un İspir İlçesi Cenker (Düzköy) köyünde 1876’da doğdu. Babası Erzurum Gümrük Med-
reseleri Müderrisi Hacı Recep Efendi, annesi Zeliha hanımdır. Mehmet Hilmi Efendi ilk eğitimini
babasından aldı. Medrese eğitimini tamamladıktan sonra Ali Paşa Camii’nde imam ve vaiz olarak
göreve başladı. Bilgisi ve şahsiyeti ile kısa sürede yükselerek 1918 Erzurum Fetvahanesinde Müftü
Naibi oldu.[37] Aynı zamanda Erzurum Darû’l Hilafe Mektebi’nde muallimlik yaptı. Vilayet-i Şarkiye-i
Müdafaa-i Hukuk-i Milliye Cemiyeti Erzurum Şubesi idare heyetinde bulundu. Cemiyetin teşkilat-
lanmasında büyük hizmetler yaptı. Erzurum Kongresine (Siirt Delegeleri güvenlik sebebiyle gele-
meyeceklerini bildirmeleri ve muvafakat etmeleri üzerine) Bitlis Vilayetini temsilen Siirt Delegesi
olarak katıldı. Kongre sonunda ilan edilen Kongre Beyannamesini imzaladı.[38] Hafız Mehmet Hilmi
Çorapsız Erzurum Müftü Naibi görevinde iken 1943 yılında hastalandı ve malulen emekli oldu. Evli
ve iki çocuk babası olan Mehmet Hilmi Efendi 28 Nisan 1945 tarihinde vefat etti. Erzurum Asri
mezarlığına defnedildi.[39]

İsmail Efendi
Erzurum Kongresi zabıt kayıtları incelendiğinde, 3 Ağustos 1919 Pazar günü yapılan dokuzuncu
toplantının ikinci oturumunda on bir maddelik Cemiyet Nizamnamesi görüşülürken söz alarak fikir
beyan ettiği ve Kongre Divan Kâtiplerinden Süleyman Necati’nin el yazısı ile tuttuğu zabıtın ikinci
sayfasında İsmail Efendi’nin adı Bitlis delegesi olarak geçmektedir. Bunun dışında yapılan araştır-
malarda hakkında yakınları dahil herhangi bir bilgi ve belgeye ulaşılamamıştır. Ancak Kongreye
katıldığı kongre tutanaklarından kesin olarak anlaşılmaktadır.[40]

35 1869’da Siirt’te doğdu. Babasının Adı Mehmet Annesinin adı Halime’dir. Rüştiye ve Medrese eğitimi aldı. Arapça ve
Farsça bilmektedir. Müderrislik ve Siirt Rüştiyesinde Öğretmenlik yaptı. Bidayet Mahkemesi Üyeliği, Siirt Merkezi Nüfus
Sayımı Encümeni Başkanı, Siirt Müftüsü, Hazarı Ahtar Medresesinde Müderris, İdadi Müdür Vekili, Ziraat, Evkaf Maarif
Komisyonları Başkanı olarak görev yaptı. İttihat ve Terakki Fırkası Üyesi ve Siirt İdare Heyeti Başkanı, Merkez Heyeti
Üyesi ve Siirt Sorumlu Kâtibi Vekili, Siirt Müdafaa-i Hukuk Teşkilatı Kurucusu ve Başkanı görevlerini yaptı. Osmanlı
Meclis-i Mebusanı’na IV. Dönem Siirt Mebusu seçilmiş ve daha sonra TBMM’ne I. Dönem Siirt Milletvekili katılmıştır.
TBMM’nin; I. ve II. Dönemlerinde “Halil Hulki Efendi”, III. ve IV. Dönemlerinde, “Halil Hulki Bey”, V. ve VI. Dönemlerinde
ise “Halil Hulki Aydın” olarak kayıtlara geçmiştir. Evli, 8 Çocuk babasıdır. Ölüm Tarihi: 04.06.1940., Bkz.: TBMM Albümü
(1920 - 1950), a.g.e., s. 55-68.
36 Yücel Çil, a.g.e., s. 162.
37 Yücel Çil, a.g.e., s. 163.
38 Yücel Çil, a.g.e., s. 164.
39 Yücel Çil, a.g.e., s. 164.
40 Yücel Çil, a.g.e., s. 157.

624
Sonuç

Milli Mücadelenin oluşumunda Mondros Ateşkesine gösterilen tepkilerden biri olan kongreler sü-
recinin en önemli ayağı da Erzurum Kongresi’dir. Erzurum Kongresi, doğu illerinin milli bütünlüğe
verdiği katkıyı göstermesi bakımından önemlidir. Bu kongreye katılan delegelerin ortaya koydukları
irade, Ermeni ve Rum idealleri ile oluşturulan uluslararası oyunun bozulması anlamına gelmekte-
dir. Erzurum Kongresi, Milli Mücadelenin başlangıç safhasında, doğu illerinin Anadolu hareketine
verdiği desteğin resmi belgesi olarak tarihe geçmiştir. Bu tarihi vesikaya destek verme konusunda
yaşanan birçok sıkıntı ve engellemelere rağmen, Bitlis Vilayeti delegeleriyle yer almıştır.

Çalışmamızda Bitlis Vilayeti delegelerinin Kongreye katılımları ile Milli mücadeleye verdikleri des-
teğin, Milli birlik açısından önemine dikkat çekmeye çalıştık. Şarki Anadolu Muhafaza-i Hukuk-u
Milliye Cemiyeti’nin Bitlis şubesi ile başlayan Erzurum Kongresi’ne katkı verme süreci, delegelerin
özverili ve sorumlu davranışları ile Kongrenin gerçekleştirilebilmesi ve meşruiyet kazanması bakı-
mından önemlidir. Bitlis Vilayeti, Kongre’de alınan karar gereği oluşturulan Temsil Heyeti’nde iki
kişi ile yer alarak Milli Mücadeleye olan desteğine devam etmiştir.

Bitlis delegelerinin Erzurum Kongresine katılmaları ve kongre sonrası oluşturulan temsil heyetinde
yer almaları, Bitlis Vilayetinin Milli Mücadeleye tam desteğinin resmi kanıtı olmuştur. Bu durumu
gören ve Bitlis yöresine olan inancı güçlenen Mustafa Kemal Paşa, Erzurum Kongresi’nden aldığı
yetki ile 13 Ağustos 1919’da Diyarbakır ve Bitlis bölgelerinde bulunan bazı kişilere mektup yazarak,
onları milli mücadele saflarına davet ediyordu.[41] Çünkü Erzurum Kongresi Bitlis Vilayeti halkının
Milli Mücadeleye destek vereceğini göstermişti.

41 Orta Doğu Toplumsal Araştırmalar Kuruluşu, a.g.e., s.10.

625
Kaynakça

Coşkun Alptekin, “Erzurum Kongresi”, Atatürk Devrimleri Enstitüsü Dergisi, C.III, 1978.
Esin Dayı, “Erzurum Kongresi’nin Türk Tarihi’ndeki Yeri ve Önemi”, Atatürk Dergisi/Journal of
Atatürk, C.III, Sayı: 4 2003.
Erdal Aydoğan, İttihat ve Terakki’nin Doğu Politikası (1908-1918), Ötüken Yayınları, İstanbul
2007.
Halil İbrahim Yıldırım, Atatürk’ü Etkileyen Olaylar, Kum Saati Yayınları, İstanbul 2009.
Haluk Selvi, Milli Mücadele’de Erzurum (1918-1923),Atatürk Araştırma Merkezi, Ankara, 2000.
Hamdi Gürler, Paşaların Gözüyle Milli Mücadele, Vadi Yayınları, Ankara 2007.
http://erzurumansiklopedisi.com, 04.Temmuz 2018.
Mahmut Goloğlu, Milli Mücadele Tarihi-I Erzurum Kongresi, İş Bankası Kültür Yayınları, İstanbul
2011.
Mustafa Gül, Erzurum Kongresi, Ankara Üniversitesi Türk İnkılap Tarihi Enstitüsü, Yayınlanma-
mış Doktora Tezi, 1985.
Nutuk (1919-1920), Türk Devrim Tarihi Enstitüsü, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul 1972,C.1.
Orta Doğu Toplumsal Araştırmalar Kuruluşu, Anadolu ve Rumeli’de Gerçekleştirilen Ulusal ve Yerel
Kongreler ve Kongre Kentleri Bibliyografyası, T.B.M.M. Kültür,
Sanat ve Yayın Kurulu Yay. C. 1, Ankara 1993.
Rahmi Çiçek, “Erzurum Vilayet Kongresi’nde Alınan Kararlar ve Etkileri”, Atatürk Yolu, Ankara
Üniversitesi Türk İnkılâp Tarihi Enstitüsü Dergisi, 1991, Cilt II, Sayı: 7.
Seyithan Altaş, Devrim Tarihi-1, Nobel Akademik Yayıncılık, Ankara 2011.
TBMM Albümü (1920 - 1950), TBMM Basın ve Halkla İlişkiler Müdürlüğü Yayınları, C:I., Ankara
2010.
Yücel Çil, Erzurum Kongresine Katılan Delegeler, Atatürk Araştırma Merkezi Yay. Ankara 2005.
Zeki Sarıhan, Kurtuluş Savaşı Günlüğü II, Türk Tarih Kurumu Yay. Ankara 1994.

626
Ekler

Ek-1: Bitlis Vilayeti

627
Ek-2: Raif Dinç - Vilayet-i Şarkiye Ek-3: Hafız Mehmet Hilmi Çorapsız
Müdafaa-i Hukuk-u Milliye Cemiyeti Bitlis Vilayeti Delegesi
Erzurum Şubesi Başkanı

Ek-4: Süleyman Hatunoğlu Bitlis Ek-5: Müderris Hafız Mehmed Cemil

Vilayetin Delegesi Aydın Bitlis Vilayeti Delegesi

628
Ek-6: Kongre’ninyapıldığı Kilise Mahallesi'nde bulunan Ermenilerden kalma Sultani Mektebi

629
 BİRİNCİ TBMM’DE BİTLİS
MİLLETVEKİLLERİ VE FAALİYETLERİ

DEPUTIES OF BITLIS AND THEIR ACTIVITIES IN THE FIRST

GRAND NATIONAL ASSEMBLY OF TURKEY (TBMM)

Doç. Dr. Abdulaziz KARDAŞ

Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, a.kardas@yyu.edu.tr

Birinci TBMM’de Bitlis Milletvekilleri ve Faaliyetleri [1]

Tarihin en eski yerleşim merkezlerinden biri olan Bitlis, jeopolitik konumu nedeniyle sık sık düşman
istila ve işgallerine maruz kalmıştır. Zira Bitlis, Güney Anadolu dağ sistemini oluşturan Toroslar’ın
Türkiye-İran sınırı ile İskenderun Körfezi arasında geçit sağlayan çok önemli bir konuma sahiptir.
Yine Bitlis’in doğu-batı ticaret yollarının birleştiği bir noktada kurulmuş olması ve tarihi İpek Yo-
lu’nun buradan geçmesi, şehrin stratejik önemini de artırmıştır.

Bu nedenle Bitlis daha ilk çağlardan itibaren komşu ülkelerin sahip olmak için yarıştığı ve bu uğurda
büyük mücadeleler verdiği bir şehir konumunda idi.[2] XIX. yüzyılda da Bitlis stratejik önemini koru-
muştur. Bu sırada Rusya Ortadoğu’da söz sahibi olmak ve Akdeniz’e inerek sıcak denizler üzerinden
daha geniş bölgelere yayılmak istiyor ve bu amacına ulaşmak için sayısız plânlar yapıyordu. Rusya
Osmanlı hâkimiyeti altındaki azınlıklarla da irtibata geçerek onların Osmanlı’ya karşı teşkilatlan-
malarını sağlıyordu. Rusya Birinci Dünya Savaşı’nın başlamasıyla hemen planlarını uygulamaya
koyma amacıyla Osmanlı sınırını geçerek batıya doğru ilerlemeye başlamış ve bunun sonucunda
3 Mart 1916 tarihinde Bitlis işgal edilmiştir. Bitlis’in işgalini önlemek amacıyla büyük mücadele-
ler veren 3. Ordu’nun yanında yer alan gönüllü milis kuvvetlerinin faaliyetleri takdire şayandır. Bu

1 Bu konuyla ilgili detaylı bilgi için bkz, Abdulaziz Kardaş, Birinci Dünya Savaşı ve Türkiye Cumhuriyeti’nin Kuruluşunda
Bitlis ve Çevresinde İz Bırakanlar, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, An-
kara 2004, s.121-145.
2 “Bitlis”, Yeni Türk Ansiklopedisi II, Ötüken Yayınevi, İstanbul 1985, s.406.

631
kuvvetlerin mücadeleleri Ruslar’ın doğu sınırını geçmesiyle başlamıştır. Birliklerin hareketinde milli
bağımsızlık bilinci ve vatan aşkının getirdiği manevi dinamikleri etkili olmuştur. Beş ay kadar düş-
man işgali altında kalan Bitlis’i kurtarma çalışmaları veren milletvekillerinin yanında mülkî-idari
amirler, din adamları, eğitimciler ve aşiret reisleri tarafından oluşturulan Kuvâ-ı Milliye birlikleri,
Mustafa Kemal Paşa’nın 16. Kolordu Komutanı olarak bölgeye atanmasıyla mücadelelerine ağırlık
vermeye başlamıştır. Bu dağınık mücadeleler Mustafa Kemal Paşa tarafından düzenlenmiş ve ama-
cına ulaşmıştır. Birinci Dünya Savaşı’ndan hemen sonra başlayan bağımsızlık mücadelelerinde de
Bitlis milletvekillerinin büyük katkısı olmuştur.

TBMM Seçimleri ve Meclis’in Açılması

Mustafa Kemal Paşa’nın 16 Mart 1920’de İstanbul’un işgal edilmesi ve 18 Mart’ta Meclis-i Mebu-
san’ın kendi kendini feshetmesinden[3] sonra, vilayetlere, müstakil livalara, kolordu kumandanlık-
larına Anadolu ve Rumeli Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti adına seçimler hakkındaki bildirisini yayım-
layarak yapılacak seçimlerde uyulacak esasları bildirdi. Belirlenen esaslar çerçevesinde seçimler
yapılarak Ankara’da toplanacak, Kurucu Meclis için milletvekilleri seçimi yapılmıştır. Seçimin ar-
dından, 23 Nisan 1920’de yeni seçilenlerle İstanbul Meclis-i Mebusanı’ndan gelen milletvekillerin
katılımıyla Ankara’da olağanüstü yetkilerle donatılmış olan Büyük Millet Meclisi toplandı.[4]

Mustafa Kemal Paşa’nın seçimler hakkında yayınladığı bildirilerden sonra tüm seçim bölgelerinde
olduğu gibi Bitlis’te de seçimler yapıldı. Yapılan seçimler neticesinde Bitlis’ten Arif Hikmet (Özde-
mir), Derviş Zülfikar (Sefunç), Hüseyin Hüsnü (Orakçızade), Resul Sıtkı, Sadullah Fevzi (Eren), Şaban
Vehbi (Öztekin) ve Yusuf Ziya’dan oluşan milletvekilleri Birinci Dönem Meclis çalışmalarına katıl-
mak üzere Ankara’ya gönderilmişti.[5]

Arif Hikmet Bey (ÖZDEMİR)

Arif Hikmet Bey (Özdemir)1885’te Bitlis’te doğdu. Murat Ağa ve Gülşen Hanım’ın oğludur.[6] İlk ve
orta öğrenimini Bitlis Sıbyan Mektebi’nde ve Bitlis Askeri Rüştiyesi’nde tamamladı.[7] Daha sonra 13
Kasım 1903’te polis memuru olarak devlet hizmetine girmiştir.[8]

28 Mart 1905’te Bitlis merkez polis memurluğuna atanan Arif Bey, 30 Haziran 1909’da komiser
yardımcılığına yükseldi. Üç sene Bitlis Polis Komiserliği’ne vekâlet ettikten sonra Siirt Belediye Re-
isliği vekâletine getirildi. Bu görevini dört yıl yürüten Arif Bey daha sonra bu görevden ayrılarak bir
süre serbest meslekte çalıştı.[9] Arif Bey, bu sırada başlayan Birinci Dünya Savaşı’na katılarak, Bitlis
ve çevresinin Rus-Ermeni işgali altına girmemesi için harekete geçen yörenin diğer illeri gelenleriy-
le birlikte büyük ve etkili mücadeleler vermiştir. Birinci Dünya Savaşı sırasında göstermiş olduğu
yararlılıklarından dolayı Osmanlı Hükümeti tarafından ödüllendirildi. Tercümeyi halinde “Umumi
Harbte hizmetime mukafatten harb madalyasıyla taltif edilmişim”[10] şeklinde yer almaktadır. Bitlis,

3 Sacit Karaibrahimoğlu, Türkiye Büyük Millet Meclisi, Ege Matbaası, Ankara 1968, s. 25.
4 Ahmet Demirel, İlk Meclisin Vekilleri (Milli Mücadele Döneminde Seçimler), İletişim Yayıncılık, İstanbul 2010, s.75.
5 Ergünöz Akçora, “Bitlis’te Rus-Ermeni Mezalimi ve Bitlis’in Kurtuluşu”, Askeri Tarih Bülteni, XII/24, Şubat 1988, s.104.
6 BOA, DH. SAİD, 192/134.
7 BOA, DH. SAİD, 192/134.
8 Fahri Çoker, Türk Parlamento Tarihi Milli Mücadele ve TBMM 1. Dönem (1919-1923) III, Türkiye Büyük Millet Meclisi
Vakfı Yayınları, Ankara s. 171.
9 TBMM Arşivi, TBMM Azasının Tercüme-i Hâl Kağıdı Örneği, Dos. No.52
10 TBMM Arşivi, TBMM Azasının Tercüme-i Hâl Kağıdı Örneği, Dos. No.52

632
Milli Mücadele Dönemi’nde işgal esnasında çektiği acıları bir tarafa bırakarak ve Mustafa Kemal
Paşa’nın Bitlis için yaptıklarını unutmayarak O’nun Erzurum Kongresi’nde aldığı kararları destekle-
mişti. Kongre için seçtikleri delegelerden Emekli Binbaşı Süleyman Bey, Hacı Hafız Mehmet Efendi
ve Hafız Cemil Efendi’yi Erzurum’a göndermişti. Aynı şekilde Sivas Kongresi hazırlıkları devresinde
Bitlis’te bulunan birçok aşiret Mustafa Kemal Paşa’ya ve dolayısıyla Milli Mücadele’ye destek ver-
mişlerdi.[11] Bu bağlamda Arif Hikmet Bey 1919 yılında başlayan Milli Mücadeleye katılarak Türkiye
Büyük Millet Meclisi’nin I. Dönemi için 3 Nisan 1920 tarihinde yapılan seçimlerde Bitlis Mebusu
seçildi. 23 Nisan 1920’de toplanan 1.TBMM’de Bitlis’i temsil eden yedi mebustan biri olmuştur[12].
Seçim tutanağının 8 Temmuzda kabulü üzerine 16 Ağustos 1920’de Meclis çalışmalarına katıldı.

Büyük Millet Meclisi’nde İçişleri, Sağlık ve Sosyal Yardım ve İktisat Komisyonları’nda çalıştı. Ayrı-
ca mecliste farklı zamanlarda beşinci ve dördüncü şube azalıklarına seçildi.[13] Üç sene bu görevleri
yürütmüştür. Arif Hikmet Bey’le arkadaşları, meclisin 9 Kasım 1922 tarihli oturumunda Vilayat-ı
Şarkiye ulemasında Bitlisli Bediüzzaman Molla Said Efendi’nin Anadolu gazilerini ve Meclis’i âli-
yi ziyaret etmek üzere İstanbul’dan Ankara’ya geçerek meclisi ziyaretinde milletvekillerince karşı-
lanmasını teklif etmiş ve teklifi meclisçe memnuniyetle karşılanarak, alkışlarla kabul edildi.[14] Arif
Hikmet Bey ve arkadaşları, meclisin 15 Nisan 1923 tarihli oturumunda İstiklâl Mücahedesinde gös-
termiş oldukları hizmetten dolayı Büyük Millet Meclisi memurlarının İstiklal Madalyası ile ödüllen-
dirilmeleri hususunda bir takrir sunmuşlardı.[15] TBMM’nin I. Dönemi’ndeki mebusluk görevi sona
erince memleketi olan Bitlis’e dönerek aldığı açık aylığı ile yaşamını sürdürdü.

Milli Mücadele yıllarında yapmış olduğu hizmetlerinden dolayı da TBMM tarafından “İstiklâl Ma-
dalyası” ile ödüllendirilmiştir.[16] Bu ödüllendirme ile ilgili yazışma Bitlis Valiliği’nin TBMM’ye ceva-
ben yazmış olduğu telgrafta şu şekilde geçmektedir:

Büyük Millet Meclisi Riyaseti’ne!

c.12.9.1341 tarih ve 552 no’lu tahrirâtta;

1- Bitlis Mebus-ı Sabıkı Arif Bey namına vurud eden İstiklâl Madalyası’nın bugün meram-ı mah-
susuna ilk tealik edildiğini arz ederim.
2- Cevaben Büyük Millet Meclisi Riyaseti’ne yed-i malumât-ı Dahiliye Vekaleti’ne malumattır. Bit-
lis Valisi Namına M.[17]

Hilâl-i Ahmer Cemiyeti’nin vatani ve insani gayelerle Bitlis’te şube kurması 1925’te gerçekleşmişti.[18]
Arif Hikmet Bey, aynı zamanda Hilal-i Ahmer Cemiyeti üyesi olarak da görev yapmaktaydı. Arif Hik-
met Bey, Bitlis Hilal-i Ahmer Reisliği görevinde faal bir rol üstlenmiş ve cemiyetin daha faal olması
için çalışmıştı. Cemiyet’in Bitlis Şubesi’nin 1925’te 15.623 kuruş geliri ve 3.000 kuruş da giderleri
olduğu hesaplanmıştı. Aynı yılda 11.443 kuruş Merkezi Umumiye’ye gönderilmişti. 1926’da Bitlis
Hilâl-i Ahmer’in gelir ve gider bütçeleri 530’ar lira olarak hesaplanmıştı.[19]

11 Nejat Göyünç,, Cumhuriyet Türkiye’si ve Doğu Anadolu, Anadolu Basın Birliği Genel Merkezi Yayını,Ankara 1985, s.14.
12 Yurt Ansiklopedisi, İstanbul 1982, Cilt 2, s. 1395.
13 TBMM ZC, D:1, C. 9, İçtima:2, (2.3.1337), s. 18-19; TBMM ZC., D:1, C. 28, İ: 1, (1.3.1339), s. 21.
14 TBMM ZC., D:1, C. 24, İ: 135, ( 9.11.1338), s. 439.
15 TBMM ZC., D:1, C. 24, İ: 135, (15.4.1339), s. 152.
16 TBMM ZC., D:2, C. 2, İ: 4, (14.8.1339), s. 53-57.
17 TBMM Arşivi, TBMM Azasının Tercüme-i Hâl Kağıdı Örneği Dos.No.52
18 1926-1927 Türkiye Cumh. Devlet Salnâmesi, Matbuat Umum Müdüriyeti, İst. 1927, s. 713; Varlık, 24 Eylül 1341/1925.
19 Hilâl-i Ahmer Cemiyeti Merkez Umumisi 1926 Senesi Hilâl-i Ahmer Meclisi Umumisine Takdim Edilen Rapor, s. 92-93.

633
1 Mart 1926 tarihinde yapılan Belediye Seçimleri’nde Bitlis Belediye Başkanlığı’na seçildi. Bu görevi
uzun süre sürdürmüştür. 25 Aralık 1933 yılında belediye başkanlığı görevinden ayrıldı. Daha sonra
CHP İl Genel Meclisi üyeliği, ardından da Bitlis Daimi Komisyon üyeliğine getirildi. Bitlis halkevinin
açılmasından sonra halkevi başkanlığı için yapılan seçimde TBMM Birinci Dönem Bitlis milletvekili
ve C.H.F. İl İdare Kurulu başkanı Arif (Özdemir) Bey[20] seçilmiştir[21]. Arif Bey, zaman kaybetmeden
çalışma şubelerini oluşturmuş ve 22 Mart 1934’te C.H.F. Genel Sekreterliği’ne halkevinin açıldığını
bildiren şu mektubu göndermiştir: “Evimiz komite şubeleri faaliyete başlamışlardır. Dil, Tarih, Ede-
biyat şubesince talimattaki şeraite uygun olarak sıraya bırakılmış olan konferanslardan birincisi
16 Mart 1934 Cuma günü ümera, zabitan, memurin ve halk muvacehesinde verilmiştir. Bundan
sonra her hafta Cuma günleri de konferanslara devam edilecektir”.[22] C.H.F. Genel Sekreterliği’nin
cevabı ise şöyle olmuştu: “Halkevinizin Ülkü yolunda çalışmaya başladığını bildiren mektubunuzu
memnuniyetle okuduk. İçten gelen bir heyecan ve gayretle milli kültür seviyemizin yükseltilmesi
için halkevlerinin yüklendiği vazifenin kutsiyet ve ehemmiyeti göz önünde bulundurularak daima
aynı heyecan ve aynı tazelikle bu çalışmaların devamını bekliyoruz”.[23] Arif Bey, 26 Nisan 1936 tari-
hine kadar halkevi başkanlığını yürütmüştür.[24] Bu tarihten sonra Bitlis valiliğine tayin edilen Hasan
Fehmi Suerden, halkevi başkanlığını üzerine almıştır. Daha sonra CHP Bitlis İl Başkanlığı’na seçildi.
Bu sırada yapılan seçimlerde ikinci kez Bitlis Mebusu seçilerek TBMM’nin 8. Devre çalışmalarına 5
Temmuz 1946 tarihinde iştirak etmiştir.[25]

İdare alanında uzman olan Arif Hikmet Bey dönem içinde 17 Kasım 1948 tarihinde vefat etti.
TBMM’nin 3 Aralık 1948 Cuma günkü 14’üncü birleşiminde başkanlık divanına sunulan Bitlis Mil-
letvekili Arif Özdemir’in vefatına dair Başbakanlık tezkeresi şu şekilde idi:

Büyük Millet Meclisi Yüksek Başkanlığı’na!

Bitlis Milletvekili Arif Özdemir’in 17 Kasım 1948 tarihinde öldüğü ve İçişleri Bakanlığı’ndan alınan
24 Kasım 1948 tarih ve 23302/10-17 117 sayılı tezkerede bildirilmiştir.

Teesürle arz ederim Başbakan Hasan Saka[26]

Bu tezkere üzerine meclis başkanı Raif Karadeniz Bey’in isteğiyle arkadaşlarının hatırasına hürme-
ten 2 dakika saygı duruşu yapıldı.[27]

Derviş Zülfikâr Bey (SEFUNÇ)

1880’de Bitlis’te doğdu. Şehrin ileri gelenlerinden olan Zülfikârzâde Faris Bey’in oğludur[28]. Annesi
Yadigar Hanım’dır. Derviş Bey ilköğrenimini Bitlis Sıbyan Mektebi’nde tamamladıktan sonra Bitlis
İdadisi’ne devam etmiştir. Geniş tarım arazisine sahip bir ailenin çocuğu olan Derviş Bey öğrenim
hayatının bitiminden sonra tarım ve hayvancılıkla uğraştı. Bu sırada ticari faaliyetlerle de meşgul
oldu. Bu sırada bucak müdürlüğü için yapılan seçimde Duhan (Narlıdere) Bucak Müdürlüğü’ne seçildi.

20 TBMM Arşivi, Dosya No:52.

21 BCA. 490.01.1672.837.1. S. 43.
22 BCA. 490.01.919.579.3. S. 30.
23 BCA. 490.01.919.579.3. S. 28.
24 BCA. 490.01.971.755.3. S. 7.
25 TBMM Arşivi, TBMM Azasının Tercüme-i Hâl Kağıdı Örneği, Dos. No. 52
26 TBMM Arşivi, Dos.No.52, Bitlis Valiliğinin 1341 tarihli telgrafı.
27 TBMM Tutanak Dergisi, 8. Dönem, Cilt 14, s. 6
28 TBMM Arşivi, TBMM Âzasının Tercüme-i Hâl Kağıdı Örneği, Dos. No.53

634
Derviş Bey, Bucak Müdürlüğü görevini yaparken başlayan Birinci Dünya Savaşı’na katıldı. 1915
yılında bizzat kendisinin komuta ettiği 400-500 kişilik Gönüllü Milis Birliği’yle Van Cephesi’nde
Rus ve Ermeni birliklerine karşı mücadele vermiştir. Düşman birliklerinin Bitlis yönündeki inatçı
ilerleyişlerine karşı yoğun ve büyük bir mücadele vermiştir. Van Cephesi’nden döndükten sonra
emrindeki milis kuvvetleri ile birlikte Diyarbakır-Bitlis yolunun güvenliğini sağlamak amacıyla Kır
Serdarlığı (yol ve çevre emniyeti) görevini üstlenmiştir. Gerek savaş sırasında ve gerekse savaş son-
rasında kendisine verilen görevlerdeki başarılarından dolayı, Mustafa Kemal Paşa’nın isteğiyle Er-
zurum Kongresi’ne çağrılan Bitlis Hey’eti’ne fahri üye olarak katılmıştır. İttihat ve Terakki Murahhas
üyesi olan Derviş Bey, Milli Mücadele döneminde 1. TBMM için yapılan seçimlerde Bitlis Mebusu
seçilerek kurtuluş mücadelesi veren vatanseverlerin yanında yer almıştır. Bu şekilde Bitlis’in köklü
ve geniş ailelerinden olan “Zülfikârzâdeler”in Mustafa Kemal Paşa ve arkadaşlarının yanında yer
almasında büyük rol oynamıştır.

13 Kasım 1920’de meclisteki görevine başladı. 1.TBMM’de Tasarı Komisyonu’nda çalıştı. Bu komis-
yonda başarılı ve yararlı çalışmalarda bulunmuştur. TBMM’nin 1.Dönem’deki Mebusluk görevi sona
erince memleketine dönmüştür. Bu sırada TBMM’nin II. Dönemi için 3 Temmuz 1923 (1339) tarihin-
de yapılan seçimlerde tekrar aday olmuşsa da başarılı olamadı.[29]

Mustafa Kemal Paşa tarafından Siirt’in Sason Kazası’na kaymakam olarak atanmıştır. Derviş Bey
yörede Milli Hükümet aleyhinde baş gösteren ayaklanmalarda hükümet kuvvetlerinin yanında yer
alarak isyanların bastırılmasında rol oynamıştır. Bir buçuk yıl süren kaymakamlık görevinden istifa
ederek Diyarbakır’da oluşturulan Genel Müfettişlik’te görev almıştır.[30] 1934 yılı başındaki hastalığı
sebebiyle Diyarbakır’daki görevinden ayrılarak memleketi olan Bitlis’e döndü. 20 Temmuz 1934 ta-
rihinde burada vefat etti.[31] Mezarı Bitlis’teki Tahşut Mezarlığı’nda bulunmaktadır.

Ailesi soyadı kanunuyla SEFUNÇ soyadını almıştır.

Hüseyin Hüsnü Bey (ORAKÇIZÂDE)

Hüsnü Bey 1887’de Bitlis’te doğdu. Genç Sancağı polis memurlarından Orakçızâde Süleyman Nazif
Efendi’nin oğludur[32]. Annesi Pakize Hanım’dır.

Hüsnü Bey ilköğrenimini Bitlis İbtidai Mektebi’inde, orta öğrenimini de Bitlis Mülki ve Askeri Rüş-
tiyesi’nde tamamladı. Öğrenimini tamamladıktan sonra 13 Eylül 1902 senesinde Genç Sancağı Tah-
rirât Kalemi’nde kâtip olarak devlet hizmetine girdi.

4 Haziran 1908 yılında aynı sancakta İdare Hey’eti Başkatipliği’ne getirildi. 11 Haziran 1913 yılında
ise Huyut Bucağı Müdürlüğü’ne seçildi. Bu görevdeyken Bitlis İl İdare Kurulu Başkatip yardımcılığı-
na getirildi. 27 Haziran 1917 tarihinde ise başkatipliğe yükseltildi.[33]

Hüsnü Bey başkatiplik görevindeyken TBMM’nin I. Dönemi için yapılan seçimlerde Bitlis Mebu-
su seçilerek Milli Mücadele’ye katıldı. 16 Ağustos 1920 tarihinde de meclis çalışmalarına katıldı.
Mecliste, Dilekçe, İç Tüzük Komisyon’larında ve Memurin Muhakematı Tetkik Heyeti’nde çalıştı. 3.
Toplantı yılında Dilekçe Komisyonu’nun katipliğini yaptı. Son toplantı yılında Başkanlık Divanı için

29 TBMM Arşivi, Bitlis Milletvekilleri Dosyası , Dos. No. 53, 4 Temmuz 1339 tarihli Bitlis Vilayeti Seçim mazbatası örneği.
30 Çoker, a.g.e. Cilt 3, s. 171
31 Çoker, a.g.e. Cilt 3, s. 172.
32 B.O.A.DH-SAİD-0172-417 (Sicil-i Ahvâl Varakası)
33 Çoker, a.g.e. Cilt 3, s. 173

635
yapılan seçimde Divan Katipliği’ne seçildi.[34] Hüseyin Hüsnü Bey ve arkadaşları Konya’da meydana
gelen hadiseden etkilenip Ankara’ya göç eden bir kısım Bitlisli muhacirlerin iaşe ve iskânlarına ba-
kılmaması üzerine Bitlis Muhacirlerinin İaşe ve İskânlarına Dair bir takrir sunmuştur.[35]

Hüseyin Hüsnü Bey TBMM’nin 1. Dönemi’nin 11 Ağustos 1923’te sona ermesiyle meclisten ayrıldı.
Hükümetten kendisinin bir memurluğa atamasını istemesi üzerine 7 Mayıs 1924 yılında Ankara
İmar ve İskân Müdürlüğü’ne atandı.

12 Ağustos 1924 yılında Yumurtalık Kaymakamlığı’na getirildi. Ancak ilçenin bucak haline getiril-
mesiyle 10 Mart 1927 tarihinde Yabanat (Kızılcahamam) Kaymakamlığı’na nakledildi. 23 Ağustos
1930’da Göksun, 1932’de ise Elbistan Kaymakamlığı’yla görevlendirildi. 1 Eylül 1933 tarihinde bu
görevden istifa ederek emekliye ayrıldı[36]. Bundan sonra Elazığ’a yerleşen Hüseyin Hüsnü Bey kitap-
çılıkla uğraştı. Hayatının geri kalan kısmını bu meslekte geçirdi. 21 Kasım 1947 tarihinde vefat etti.
Vefatıyla ilgili olarak Elazığ Valiliği’nin TBMM Genel Sekreterliği’ne göndermiş olduğu yazı şu şekil-
deydi:

TBMM Genel Sekreterliğine!

TBMM’nin 1.Döneminde Bitlis’ten Milletvekili olarak meclise katılan Orakçızade Süleyman Nazif
oğlu 1887 (1303) doğumlu H.Hüsnü Orakçıoğlu’nun 1947 yılında vefat ettiği yaptırılan soruştur-
madan anlaşılmıştır.

Bilgilerinize arz ederim.

Elazığ Valisi Zekeriya ÇELİKBİLEKLİ[37]

Resul Sıdkı Bey

Resul Sıdkı Bey,1862’de Bitlis’te doğdu. Resul Sıdkı Efendi Bitlis ahalisinden Sofrasorzâde Ağası
olarak bilinen Hamza Ağa’nın oğludur[38]. Zamanında Bitlis Vilâyetinde devletin resmi okulu bulun-
madığından tahsiline özel hocaların yanında başladı. Ancak daha sonra açılan Sıbyan Mektebi’ne
kaydoldu. Özel hocalardan din eğitimi aldı. Bunun yanında Arapça, Farsça ve Ermenice öğrendi.

Resul Sıdkı Bey13 Mayıs 1880 yılında Bitlis Vilayeti Mektupçuluk Kalemine aday memur olarak
devlet hizmetine girdi. Bundan sonra Vilâyet Evrâk Müdür Muavinliği’ne başladı. Bu görevde çalı-
şırken Özel İdare Başkatipliği’ne atandı. Resul Sıdkı Bey, 1911 yılına kadar Bitlis vilâyeti yönetimi-
nin çeşitli kademelerinde katip, memur ve müdür yardımcılığı görevlerinde çalıştı. 9 Aralık 1911’de
Vilâyet Evrâk Genel Müdürlüğü’ne getirildi. Buna ek olarak Mülgan Nahiyesi Bucak Müdürlüğü’ne
seçildi. Bundan sonra Bitlis Vilayet merkezine bağlı Simek Nahiyesi Müdürlüğü yaptı.

1912 yılında Şirvan kaymakamı Şevki Bey, Muş Sancağı 3. Komiseri Yasin ve jandarma yüzbaşıla-
rından Ali Bey ile birlikte Mali İşler Tahkikâtı’nda görev aldı[39]. Buradaki vazifesi sona erince Bulanık
Kazası Mali İşlerinde çalıştı. Bu görevdeyken adı geçen kazanın kaymakamlığına atandı. Bu sırada

34 Çoker, a.g.e.Cilt 3, s.173

35 TBMM ZC., D:1, C. 6, İ: 104, (28.11.1336), s. 88.
36 TBMM Arşivi, TBMM Azasının Tercüme-i Hâl Kağıdı Örneği, Dos. No. 54
37 TBMM Arşivi, Bitlis Milletvekilleri Dosyası, No.54, Elazığ Valiliği’nin 3 Şubat 1969 tarihli yazısı.
38 BOA. DH- SAİD 55/127
39 BOA. DH- SAİD 55/127

636
Ahlat ve Hizan kazalarının mali işlerini de ek görev olarak yürütmeye başlamıştır. 20 Mayıs 1913
tarihinde devlet dairelerindeki başarılı hizmetlerinden ve bu tarihte meydana Kürt-Ermeni sorunu-
nun çözülmesinde göstermiş olduğu çabalardan dolayı “Hizmet Madalyası” ile ödüllendirilmiştir.
Bundan sonra Huyut Bucak Müdürlüğü ve Malazgirt Kaymakamlığı görevlerinde bulundu. 3 Ekim
1914 yılında Vilâyet Nüfus Müdürlüğü’ne atanan Sıdkı Bey Ruslar’ın Bitlis’i işgalleri esnasında Bitlis
Vilayeti’ndeki halkın daha güvenli merkezlere tahliye edilmesinde görev aldı.

Daha sonra Diyarbakır’a yerleşti. Bu sırada Mardin’de oluşturulan Göçmen İşleri Komisyonluğu’nda
memur olarak görev aldı. 8 Ağustos 1916 yılında Bitlis’in Rus işgalinden kurtarılmasından sonra bu-
radaki Vilayet Nüfus Müdürlüğü görevine geri döndü. Bu sırada Osmanlı Devleti’nin Mebusan Mecli-
si’nin son dönemi için yapılan seçimlerde Bitlis Mebusu seçildi. Ancak Osmanlı Mebusan Meclisi’nin
kapatılması nedeniyle göreve başlayamamıştır. Bu sırada Anadolu’da başlayan Milli Mücadele Ha-
reketine katıldı ve Heyet-i Temsiliye kararlarına uyarak TBMM için yapılan seçimlere “Mudafaa-i
Hukuk” adına katılarak Bitlis Mebusu seçildi. Resul Sıdkı Bey Heyet-i Temsiliye kararlarına uyarak
23 Nisan 1920 tarihinde Ankara’ya geldi ve meclis çalışmalarına katıldı. Mecliste İç İşleri, Tapu
Kadastro Komisyonları ve Memurin Muhakematı Tetkik Komisyonları’nda çalıştı. Bu dönem içinde
Sıdkı Bey Meclis Kürsüsünden beş konuşma yaptı. Bir soru ve bir kanun önergesi verdi. Resul Sıdkı
Bey ve arkadaşı Bitlis Mebusu Sadullah Fevzi Bey, 4 Temmuz 1920’de meclis riyasetine verdikleri
takrirde; Bitlis’te Bitlis’te dört iptidai mektebinin kurulmasını istediler. Bu talep aynı oturumda Ma-
arif Encümeni’ne havale edildi.[40] İptidai Mektebinin kurulması için Bitlis Vilayetine yazı yazılmıştı.[41]

Resul Sıdkı Bey, TBMM için yapılan 2. Dönem seçimlerinde tekrar Bitlis’ten Mebus seçilmiştir. Bu-
nunla ilgili olarak Bitlis seçim kurulunun oluşturduğu 4 Temmuz 1923 (1339) tarihli seçim mazba-
tası şu şekildeydi: “İntihâb-ı Mebusan Kanunu mucibince Bitlis Vilayetinde icra kılınan intihâbat
neticesinde beldede miktarı insiyahın görüşüldüğü üzere 67 rey Resul Bey ve 7 rey Derviş Bey ve 1
rey yüzbaşı İhsan Beyin kazanmış oldukları, Ahlat, Hizan, Mutki kazaları Heyet-i teftişiyelerinin
ol bâbtaki mazbatalarından ve merkez kasaba ile mülhak nevahi ve kazanın mani-i münakkıd
kılınan rey pusulalarının tezyif ve tetkikatından anlaşılmış ve nihayeti aliye-i mumaileyhden ve
Mudafaa-ı Hukuk namzedlerinden Resul Bey’in ekseriyeti kati ile Mebus intihab kılınmış olduğu-
nu tastik iş bu mazbata tanzim ve takdim kılındı.” Fi 4 Temmuz 1339 (1923)[42].

Bu tarihte yapılan incelemeler sonucunda Resul Sıdkı Bey, Büyük Millet Meclisi azalığına kabul edi-
lerek 12 Ağustos 1923’te meclis çalışmalara katıldı. Böylece 2. Dönem içinde de meclis çalışmaları-
nı sürdürmüştür[43]. Milli Mücadele’nin kazanılmasından sonra Lozan Barış Antlaşması görüşmeleri
başladı. Türk temsilcilerinin barış plânı ve özellikle Musul Meselesi ile ilgili olarak mecliste yapılan
tartışmalarda Resul Sıdkı Bey ve Derviş Bey’in de aralarında bulunduğu 132 milletvekili meclise şu
öneri sunmuşlardır:

Riyaset-i Celileye

“1-İttilaf devletlerinin Lozan Konferansı neticesi olarak Heyet-i Murahassamıza tevdi ettikleri
muahede projesi istiklâlimizi muhil şeraiti ihtiva ettiğinde şayan-ı kabul değildir. İttilaf devletleri
bu projenin kabulünde ısrar ettikleri halde tekliflerini katiyen red ederiz. Bu takdirde harb milleti-
miz için zaruri olur.

40 TBMM ZC., D:1, C. 2, İ: 27, (4.7.1336), s. 172.

41 TBMM ZC., D:1, C. 2, İ: 34, ( 14.7.1336), s. 327-328.
42 TBMM Arşivi, Bitlis Milletvekilleri Dosyası. No.55
43 TBMM Arşivi, Bitlis Milletvekilleri Dosyası, No.55, Komisyon Belgesi No.1

637
2- Pek mühim ve hayati olan Musul Meselesinin hâllini muvakatten talik ve Avrupa hudutlarımızı
tespit etmek için Heyet-i Murahasamızın ve Heyet-i Vekilemizin verdikleri izahata mutali olduk.
Mali ve iktisadi ve idari mesailde memleket ve milletimizin hukuk-ı hayatiye ve istiklaliyesini tam
ve emin olarak istihsal eylemek esas dahilinde sulh teşebbüsatına devam olunmasını ve Heyet-i
Vekilenin Heyeti murahasaya mezkur esasa göre vazife ve talimat vermesini teklif ediyoruz.

Bilcümle memalikimizin sureti tahliyesi şart-ı kafidir. Ancak neticenin her ne olacaksa bir an evvel
iraesine intizar ederiz.”. 6 Mart 1339 (1923)[44].

Resul Sıdkı Bey ve arkadaşları İttilaf devletlerinin Türk topraklarının tahliyesini barış için şart ko-
şarken, başta Musul Meselesi olmak üzere güney sınırının çözümünü ileri bir tarihe erteleme ta-
raftarıdırlar. Milli hâkimiyetimiz için gerektiğinde savaşa yeniden başlamak ve bu suretle milletin
geleceğini kısıtlayan antlaşma maddelerinden kurtulma çabasındadır. Öncelikle batı sınırının tespit
edilmesi hususunda Türk Heyeti’ne gerekli yetkilerin verilmesini isteyenler arasında yer almıştır.

Resul Sıdkı Bey 1. Toplantı yılından sonraki ara vermede 30 Ağustos 1924’te vefat etmiştir.

Sadullah Fevzi Bey (EREN)

Sadullah Fevzi Bey 1865’te Bitlis’te doğdu. Babası Bitlis’in illeri gelenlerinden olan “Müftüzâdeler”
ailesinden Şeyh Abdülmelik Efendi, annesi Atike Hanım’dır. Müftüzâde ailesi Bitlis’in en eski ve ilim
alanında yöre halkının aydınlanmasında en çok hizmet veren ailelerindendir.

Sadullah Fevzi Bey, ilköğrenimini Bitlis’te bulunan Sıbyan Mektebi’nde tamamladı. Daha sonra Vi-
layet’te tanınmış hocaların yanında öğrenimine devam etti. Bu sırada Arapça ve Farsça öğrendi.
Öğrenimini bu şekilde tamamlayan Sadullah Bey bir süre aylıksız olarak İl Bidâyet Mahkemesi Ka-
lemi’nde çalıştı. 21 Aralık 1881 tarihinde aynı mahkemenin ikinci kâtipliğine atandı.

İki yıl bu görevde çalıştıktan sonra Zabıt Kâtipliği’ne getirildi. Bu görevde altı yıl çalıştıktan sonra
Nisan 1889 tarihinde Sorgu Hâkimi kâtip yardımcılığına yükseltildi. Bir süre sonra Sorgu Hâkim
vekilliği de ek olarak kendisine verildi[45].

Sadullah Fevzi Bey 20 Kasım 1889 tarihinde her iki görevinden de ayrıldı. Bir süre serbest meslek-
lerde çalıştıktan sonra 1895’te Bitlis İstinaf (Üst) Mahkemesi fahri üyeliğine getirildi. İki yıl süreyle
görevde kalan Sadullah Bey Nisan 1897’de adliyedeki görevinden ayrılarak İl Nüfus Müdürlüğü’ne
atandı. 9 Ocak 1910’da yapılan düzenlemede memuriyetini korudu. Sadullah Bey bu görevdeyken
Osmanlı Mebusan Meclisi’nin 2. Dönemi için 28 Nisan 1912’de yapılan seçimde Bitlis Mebusu se-
çildi. Sadullah Fevzi Bey, Bitlis ve çevresinde etkili olan ve Bitlis Hâdisesi olarak bilinen hadiseden
dolayı Medine’ye sürgün edilmiş ve daha sonra affedilerek Bitlis’e dönmüştür. Bilindiği gibi Osmanlı
Devleti’nin son döneminde Rus tahrik ve desteğiyle altyapısı iyice hazırlanan isyan 8 Mart 1914’te
başlamıştı.[46] Bitlis Hâdisesi’yle ilgili üç isim dikkat çekmekteydi. Başta Gayda Tekkesi Şeyhi Şeha-
beddin, aynı tekkenin idarî işleriyle meşgul amcazâdesi Seyyid Ali ve şeyhin halifesi Molla Selim
gelir. Bunlar yöre halkını hükümete ve ıslahatlara karşı ayaklandırmak amacıyla çeşitli faaliyetlerde
bulunmuştu. Bölgenin yapısı ve Rusların buradaki emellerinden dolayı isyanın tehlikeli bir hal al-

44 TBMM Gizli Celse Zabıtları, Cilt 4, s. 150-191

45 TBMM Arşivi, TBMM Azasının Tercüme-i Hâl Kağıdı Örneği, Dos. No. 56
46 Tanin 1914.

638
masına yol açma ihtimalini göz önünde bulunduran Hükümet zamanında harekete geçerek[47] isyanı
bastırmıştı.[48] İsyanın liderlerinden Molla Selim tutuklanmış ve sorgulanmak üzere Bitlis’e götürü-
lürken yandaşları tarafından jandarmanın elinden zorla alınmıştı.[49] Bölgeden gelen takviye jandar-
ma birliklerinin müdahalesiyle isyan tamamen bastırılmış (Tanin 1914) ve Molla Selim, üç arkadaşı
ile Bitlis’teki Rus Konsolosluğu’na sığınmıştı (Tanin 1914). Birinci Dünya Savaşı başladıktan sonra
Rusya bu kişileri kayıtsız ve şartsız olarak hükümete teslim etmişti.[50]

Mustafa Kemal Paşa’nın 19 Mayıs 1919’da Samsun’a çıkmasıyla başlayan Milli Mücadele’ye katıla-
rak Sivas Kongresi’nde Bitlis Delegesi olarak bulundu ve Heyet-i Temsiliye üyeliğine seçildi.[51]

Osmanlı Mebusan Meclisi’nin son dönemi için yapılan seçimde tekrar Bitlis Mebusu seçilmiş ise
de meclise gitmeyerek Milli Mücadele veren vatanseverlerin yanında kalmayı tercih etti. Bu konu
ile ilgili olarak TBMM Genel Sekreterliği’nce İçişleri Bakanlığı Müsteşarlığı’na göndermiş olan yazı
şu şekilde idi; “Sadullah Fevzi Efendinin Millet Meclisi Mebusluğu’nun ikinci devre-i intihâbiyesi-
ne musadif olan 14 Nisan 328 tarihinde Bitlis merkez livası Mebusluğu’na bi’l-intihâb mayıs 328
içinde vazifeye başladığı ve meclisin vuku’u feshine mebni 23 Temmuz 328 tarihinde mebusluktan
infisal ettiği ve bu müddet zarfında kendisine mecmâen 15 bin kuruş mebusluk tahsisatı tevsiye
kılındığı ve tahsisatından aidat-ı tevkifâtı yapıldığı 4. devre-i intihâbiyede dahil livadı mezkur me-
busluğuna intihâb edilmiş ve 16 Mayıs 336 (1920) tarihinde TBMM’ye iltihak etti’’. [52]

19 Mayıs 1919 yılında Samsun’a çıkarak milli bilinci uyandırıp bağımsızlık meşâlesini yakan Mus-
tafa Kemal Paşa, vatansever halkın desteği olmadan bir yere varılamayacağını, Milli İrâdenin sesine
kulak verilmeden istenen sonuca ulaşılamayacağını çok iyi biliyordu. Bu nedenle Paşa, gerek Bit-
lis’in düşman işgalinden kurtuluşu sırasında ve gerekse kurtuluştan sonraki dönemlerde yöre halkı
üzerinde nüfuz sahibi olan aşiret reisleri, mebus ve din adamı gibi kişilerle yakından ilgilenerek,
onları Milli Mücadele çizgisi üzerinde birleşmeye çalışmıştır.

Mustafa Kemal, bu çabasını “Nutuk” adlı eserinde şu şekilde anlatmaktadır;

“Efendiler, Diyarbakır ve Bitlis havalisinde efkârı tenvir maksadıyla oralarda ordu komutanı olarak
bulunduğum sıralarda kısmen şahsen tanıdığım rüesâya hususi mektuplar yazdım ve Van, Baye-
zit, civarlarında bulunan bazı aşiret rüesâsiyle da temas ve irtibatlar temin ettim’’ [53].

Mustafa Kemal Paşa, Nutku’nda belirttiği gibi Bitlis’ten Erzurum Kongresi çalışmalarına çağrılan
ve Heyet-i Temsiliye’de isimleri geçen şahıslar arasında Son Osmanlı Mebusan Meclisi üyelerinden
olan Sadullah Fevzi Bey de yer almaktadır.

Sadullah Fevzi Bey’le irtibata geçen Mustafa Kemal Paşa, 13 Ağustos 1335 (1919) tarihinde O’na bir
mektup gönderdi. Paşa mektubunda; Osmanlı Devleti’nin içinde bulunduğu son durum hakkında
bilgi verdikten sonra, Erzurum’da toplanan ve milli gayelere yönelik çalışan bir kongrenin düzenlen-
diği, burada halkımızı içte ve dışta temsil etmek gayesiyle bir heyetin oluşturulduğu ve kendisinin
de bu heyete üye seçildiğini bildirdi.[54]

47 BOA, MV, D.No:234, G.No:53.

48 Tanin 1914.
49 Tanin 1914.
50 BOA, HR.SYS, D. No:79, G. No:6
51 Çoker, a.g.e. Cilt 3,s.177
52 TBMM Arşivi, Bitlis Milletvekilleri dosyası, No.56, 25 Teşrin-i sani 39 (1923) tarihli belge
53 Mustafa Kemal Atatürk, Nutuk, Ankara 1927, s. 48.
54 Mustafa Kemal Atatürk, Nutuk, Ankara 1927, s. 37.

639
Erzurum Kongresi’nden sonra Sivas’ta doğu ve batı illeri ile Trakya’nın yani bütün vatanın birli-
ğini sağlamak amacıyla ulusal bir kongrenin toplanmasına karar verildi. Sivas Kongresi için doğu
illerinden yeniden temsilci seçmenin zor olduğunu gören Mustafa Kemal tek çıkar yol olarak Vi-
layat-ı Şarkiye Mudafa-ı Hukuk Cemiyeti’nin Temsil Heyeti’ni Sivas’a götürmek ve kongreye kat-
mak şeklinde olduğunu gördü. Sivas’taki kongrede Heyeti Temsiliye üyeliğine seçilen Sadullah Bey
ile Musa Bey katılmamışlardır. Mustafa Kemal, Nutuk’unda, “azadan Mutki aşiret reisinin Mutki
dağlarından çıkmaktan mutevehş olduğunu bizzat biliyordum. Siirt Mebusu Sadullah Bey ortada
yok”[55] demektedir. Mazhar Müfit Bey, Heyeti Temsiliye’ye üye seçilen arkadaşlar şunlardı; “Sadul-
lah Efendi Sabık Bitlis Mebusu, Hacı Musa Bey Mutki Aşiret Reisi demekte ve Hacı Musa Bey
mehasım aşiretlerin herhangi bir menfi hareketinden çekindiği için kongreye gelememiş, Bitlis eski
mebusu Sadullah Efendi de rahatsızlığı münasebetiyle arz-ı itizar etmemiştir”[56] demektedir.

Her iki kaynaktan da anlaşıldığına göre Sadullah Bey Milli Mücadele’ye karşı değildi. Ancak ra-
hatsızlığı nedeniyle Temsili Heyeti üyesi olarak Sivas Kongresi’ne katılamamıştır. Nitekim bir süre
sonra TBMM’nin 1.Dönemi için yapılan seçimlere katılarak Bitlis Mebusu seçildi ve bu şekilde
TBMM’ye katılarak meclis çalışmalarında görev aldı. Gümrü Antlaşması’ndan sonra 12 Temmuz
1921 tarihinde Doğu Anadolu ve düşman işgalinden kurtarılan bölgelerden kaçan göçmenler için
kurulan “Göçmenler Komisyonu”nda görev aldı.

Doğu cephesinde Ermeniler’e karşı yapılan askeri harekâtın başarıyla sonuçlanmasından sonra “Vi-
layat-ı Şarkiye Muhacirleri”ni memleketlerine göndermek için Erzurum, Trabzon, Van, Bitlis, Er-
zincan, Genç, Gümüşhane, Rize, Batum ve Ordu milletvekilleri TBMM’de bir toplantı yapmışlardır.[57]
Meclisteki bu toplantıda adı geçen vilayetlerin temsilcileri kendi aralarında meseleye çözüm getir-
mek için uzun uzun tartışmalar yaptılar. Bu tartışmalar sonunda sorunun hükümetle ortak çalışma
sonucunda çözüleceği kararına vardılar.

Hükümet memleketlerine dönmek isteyen göçmenlere başta iaşe olmak üzere yol masrafları, taşıma
araçları sağlama, yıkılan evlerini tamir etmek için inşaat malzemesi olarak ucuz kereste sağlama v.s
gibi olanaklar sağlamıştır. Bu faaliyetlerle Rus Ermeni işgali altında tahrip edilen yerleşim yerlerini
tamir etmek ve buraları yaşanır hale getirmek amaçlanmıştır. Hükümet, 1921 yılında Doğu Vilâyet-
leri Mültecileri’nden 81.668 kişiyi yerlerine göndermek için girişimlerde bulunmuşsa da bunların
ancak 30.713’nü yerleşim yerine ulaştırılmasını sağlayabilmiştir[58]. Sadullah Fevzi Bey ve arkadaş-
ları meclisin 23 Nisan 1921 tarihli 24. Oturumunda, 23 Nisan’ın siyasi tarihte önemli bir yere sahip
olduğunu ve bu tarihin Büyük Millet Meclisinin yıldönümü olması hasebiyle bu tarihin milli bay-
ram olarak kabul edilmesini teklif ettiler. Diğer mebusların da aynı düşüncede olması ile bu kanun
teklifi aynı oturumda kabul edildi.[59] Sadullah Fevzi Bey, 6 Mart 1922 yılında Başkumandanlık emri
ile seçim bölgesinde yararlı işler yapmakla görevlendirildi. Bu sırada TBMM İktisat Komisyonu’n-
da yararlı hizmetler verdi. Meclise iki kanun önerisinde bulundu. Sadullah Fevzi Bey 6 Mart 1923
Salı günü yapılan TBMM’nin gizli oturumunda 41 arkadaşıyla birlikte güney ve Suriye sınırlarının
Fransızlarla daha sonra halledilmek üzere Lozan Barış Projesi’nin dışında bırakılması gerektiğini
savunmuştur.[60] Sadullah Fevzi Bey bu dönemin sonunda milletvekilliği sona erince Bitlis’e döndü ve
özel işleriyle uğraşmıştır. 17 Mart 1933 tarihinde vefat etti. Ailesi EREN soyadını almıştır.

55 Mustafa Kemal Atatürk, Nutuk, Ankara 1927, s. 49

56 Mazhar Müfit Kansu, Erzurum’dan Ölümüne Kadar Atatürk’le Beraber I, TTK Yayını Ankara 1988, s.112-113
57 İhsan Güneş, Birinci Tbmm’nin Düşünce Yapısı (1920-1923), Eskişehir 1985, s.339
58 Güneş, a.g.e. s. 341
59 TBMM ZC., D:1, C. 10, İ: 24, (23.4.1337), s. 69-70.
60 TBMM, Gizli Celse Zabıtları, Cilt 4, s. 150-191.

640
Şaban Vehbi Bey (ÖZTEKİN)
1888’de Bitlis’te doğdu. Şaban Vehbi Bey, Bitlis Belediye Reisi Hacı Salihzâde Abdullah Nuri Efen-
di’nin oğludur. Annesi Hatun Hanım’dır. İlk ve orta öğrenimini Bitlis Sıbyan Mektebi’nde ve Askeri
Rüştiyesi’nde orta dereceyle tamamlayarak mezuniyet belgesini almıştır.[61]

17 Temmuz 1906’da Adilcevaz Müdür yardımcısı olarak Posta Telefon Telgraf idaresinde devlet hiz-
metine girdi. Daha sonra 1907-1914 yılları arasında Genç, Muş, Bitlis, Başkale ve Van PTT merkez-
lerinde posta memuru olarak görev yaptı. Ziraat ve telgraf alanlarında uzmanlaşmıştır.

1914’te başlayan Birinci Dünya Savaşında 11’inci Kolordu’nun 33. Fırka Askeri Posta Merkezi’ne
atanarak vatan hizmetinde bulunmuştur. Bu görevdeyken TBMM’nin I. Dönemi için yapılan se-
çimde Bitlis Mebusu seçilerek 16 Ağustos 1920 tarihinde meclis çalışmalarına katıldı. Şaban Veh-
bi Bey’in mebus seçilmesiyle birlikte PTT Müdürlüğü’nün TBMM Kâtipliği’ne gönderdiği 144 no’lu
yazışma şu şekildeydi;

BMM Kâtib-i Umumiliği Canib-i Aliyesine

BMM Azasından Bitlis Mebus-ı Sabıkı Vehbi Bey idaremizde sebk eden hizmetlerinden dola-
yı ba-istidanâme müracaatla mezuliyet maaşı talebinde bulunmuş olduğundan tanzim edilecek
müddeti hizmet cetveline ilave edilmek üzere mebusluk hizmetinin işâr buyrulmasını istirham
ederim efendim. 16 Mayıs 1926

Posta Telgraf ve Telefon Müdürü Umumisi Hasan[62]

Bu talebe karşılık olarak verilen yazışma ise şu şekildeydi; Mumaileyh 16 Ağustos 336 tarihinde
meclise ilhak ve 11 Ağustos 339 tarihinde infak etmiş, almış olduğu mebusluk tahsisatından aidatı
teadiye tetkik ettirmediği muhasebe kaydından anlaşılmıştır efendim.[63]

Şaban Vehbi Bey,6 Aralık1920’de Yozgat’a gidecek olan Ankara İstiklâl Mahkemesi üyeliğine seçil-
di. Buradaki görevi sona erdiğinde Ankara’ya geri dönerek meclis PTT Komisyonunda çalıştı. 3.ve 4.
Toplantı yıllarında bu komisyonun kâtipliğini yaptı.[64] Bu sırada meclise dört soru önergesi vermiştir.
Şaban Vehbi Bey, Bitlis’te bir idadi mektebinin kurulması için meclisin 25 Kasım 1920 tarihli 102.
Oturumunda bir takrir sundu. Bu teklif Maarif Encümeni (Milli Eğitim Komisyonu)’ne havale edildi.[65]
Şaban Vehbi Bey 21 Ağustos 1921 tarihindeki rahatsızlığı nedeniyle üç ay süreyle geçici izne ayrıl-
mak istemiştir. Bu dileğinin gerçekleşmesi için yazılı talepte bulunmuş ve bunun üzerine kendisine
izin verilmiştir. İzin belgesi şu şekildeydi;

Hey’eti Umumiye’ye Ankara 21.8.337

Bitlis Mebusu Vehbi Efendinin mazeret katiyesine mebni üç ay müddetle mezun olduğu Divan Ri-
yasetince tensib edilmiş olmakla keyfiyet Heyeti Umumiyenin rıza-ı tavsiyesine arz olunur efendim.[66]

61 BOA. DH- SAİD 160/449 (Sicil-i Âhvâl Varakası)

62 TBMM Arşivi, Bitlis Milletvekilleri Dosyası No. 57 Belge no.4
63 TBMM Arşivi, Bitlis Milletvekilleri Dosyası No.57, 16 Mayıs 1926 tarihli belge, Belge No.1
64 Çoker, a.g.e., s. 179.
65 TBMM ZC., D:1, C. 6, İ: 102, (25.11.1336), s. 33.
66 TBMM Arşivi, Bitlis Milletvekilleri Dosyası, No.57, 21 Temmuz 1337(1921) tarihli belge. Belge No.2

641
Milletvekilliği sona erince yeniden hizmet isteğinde bulunması üzerine Ankara Posta Havale baş
memurluğuna atandı. Bu görevden 18 Mayıs 1930 tarihinde emekliye ayrılan Şaban Vehbi Bey
memleketine döndü ve başka bir işle meşgul olmamış.

Şaban Vehbi Bey,27 Ekim 1963 yılında vefat etti[67].

Yusuf Ziya Bey

1882’de Bitlis’te doğdu. Babası Koçzade Aşireti’nin ileri gelenlerinden Hacı Ömer Suat Ağa’dır. An-
nesi Hediye Hanım’dır.[68] Ziya Bey ilköğrenimini Bitlis Sıbyan Mektebi’nde tamamladıktan sonra
öğrenimine Bitlis Sultanisi’nde devam ederek tamamladı.

Öğrenim hayatından sonra ticaretle meşgul olmaya başladı. Kısa süre Bitlis Eğitim Müdürlüğü’nde
başkâtiplik yaptıktan sonra siyasete atıldı. Bu dönemde bağımsız bir Kürt Devleti’ni kurmayı amaç-
layan milli varlığa zararlı gizli derneklerle ilişki kurmuştur.

Azınlıkların kurduğu cemiyetlerin yanında Kuvva-i Milliye aleyhinde olan cemiyetler de vardı. Bu
cemiyetlerden biri de Kürt Teali Cemiyetidir. Kürt Teali Cemiyeti, 1918’de kurulmuş olup, Osmanlı
Devleti’nin can çekişmesi sırasında Wilson Prensiplerinden yararlanarak bölücü bir amaç gütmüş-
tür. Daha doğrusu yabancılar doğuda karışıklık çıkarıp ulusal bilinci işlemez kılmak için, Müslüman
olan kişileri devlete karşı kışkırtmışlar ve onları ayaklandırmak istemişler.[69]

Osmanlı Devleti’nin parçalanması üzerine bağımsız bir Kürt Devleti kurmaya çalışan ve İstan-
bul’daki Kürt Teali Cemiyeti’ne üye olanlar arasında Yusuf Ziya Bey ve Cibranlı ve Halit Beyler de
bulunuyordu. Yusuf Ziya, bu sırada TBMM’nin 1.Dönemi için yapılan seçimlere katılarak Bitlis Me-
bus’u seçildi ve 16 Ağustos 1920’de Millet Meclisi çalışmalarına katıldı. Bu suretle Mustafa Kemal
Paşa önderliğinde başlayan Milli Mücadeleye katılmıştır.

Birinci Dünya Savaşı’nda Osmanlı Devleti’nin yenilmesiyle ortaya çıkan ve milli mücadele hareke-
tini zor duruma düşüren asayişsizliği önlemek amacıyla TBMM, Hıyanet-i Vataniye Kanunu çıkar-
dı. Bu kanuna işlerlik kazandırmak amacıyla da İstiklal Mahkemeleri kuruldu. Memleketin farklı
noktalarına kurulan İstiklal Mahkemeleri’nin faaliyetlerine başlayarak Milli Mücadele aleyhindeki
hareketleri engellemeye başladı. Yusuf Ziya Bey, 25 Kasım 1920’de İstiklâl Mahkemeleri’nin Kas-
tamonu şubesinde görevlendirilmiştir.[70] Görevlendirilen diğer üyeler Refik Şevket Bey, Fikret Bey
ve Necip Beydi. Yusuf Ziya Beyin 25 Kasım 1920’de şubeye atanması şu şekilde olmuştu; mahkeme
üyelerinden Dr. Tevfik Rüştü (Aras) Bey Kastamonu’ya vardıktan kısa bir süre sonra Moskova’ya de-
lege olarak görevlendirilmişti. Fikret Bey de izinli olarak mahkemeden ayrılmıştı. Bunların yerlerine
Bitlis Mebusu Yusuf Ziya ve Mardin Mebusu Necip Beyler seçilmişlerdir[71]. Bu şekilde Yusuf Ziya Bey
İstiklal Mahkemesi üyesi oldu.

Yusuf Ziya Bey, bu görevdeyken Milli Mücadele’ye karşı olanların zararlı çalışmalarına engel olmuş-
tur. Ziya Bey, TBMM’nin 20 Ocak 1923 tarihli birleşiminde Bitlis, Diyarbakır, Muş, Siirt vd. illerde
İstiklâl Mahkemeleri’nin kurulmasıyla ilgili olarak; bunların kurulmaları ve uygulamaları ile böl-

67 TBMM Arşivi, Bitlis Milletvekilleri Dosyası, No.57, Bitlis Emniyet Müdürlüğü’nün 24 Ocak 1969 tarih ve
142 sayılı yazısı, Belge No. 3
68 TBMM Arşivi, TBMM Azasının Tercüme-i Hâl Kağıdı Örneği, Dos. No. 58
69 Yücel Özkaya, “Ulusal Bağımsızlık Savaşı Boyunca Yararlı ve Zararlı Dernekler”, Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi, Cilt
4, S.10, s.139- 186, Ankara 1987
70 Çoker, a.g.e., s. 180.
71 Ergün Aybars, İstiklâl Mahkemeleri (1920-1927), İzmir 1988,Cilt 2, s.87-88

642
geler arasında farklılık olmaması gerektiğine ve her yerde kanunların eşit bir şekilde uygulanması
gerektiği konusunda görüş belirtti. Bu konudaki görüşlerini TBMM’nin gizli oturumunda şu şekilde
dile getiriyordu; “... o bölge halkından olarak itiraf ederim ki bölgede yer yer bir aşiret ağası, birer
müstebit, birer mütegallibe yaşadığı görüldüğünü; bu ağaların her birinin 300-400 hatta 2000 ki-
şilik silahlı kuvveti olduğunu, bir asker kıtasından firar edince ağaya sığınarak silahını da teslim
ettiğini, bu durumu yerel hükümetin, memurların, herkesin bildiğini ancak kimsenin bir şey yapma-
dığını, eğer İstiklâl Mahkemesi ağaya hükmünü yaptırabilecekse kuruluşunu memnunlukla kabul
edeceğini, sadece tehdit unsuru olarak kullanılacaksa bir yararı olmayacağına, yöre halkının câhil
fakat hain olmadığını, ancak câhilliği ile ağanın emrini yaptığını hükümetin ağanın baskısını kabul
ettiğini onun için önce hükümetin bölgede egemenliğini kurması gerektiğini[72] ifade ediyordu. Bu
suretle hükümet, bütün vatandaşlara adaletiyle tam hakim olacaktı.

Yusuf Ziya Bey mecliste Mali Kanunlar, İktisat, Anayasa, İçişleri Komisyonları’nda ve Memurin Mu-
hakemâtı Tetkik Heyeti’nde çalıştı. Meclisin 2.Toplantı yılında 3.Şube’nin kâtipliğini yaptı.

Müdafaa-i Hukuk Grubu’nun kurulmasından sonra muhalefetteki 2.Grup’ta yer alan Ziya Bey özel-
likle saltanat ve halifelik yanlısı konuşmaları ile dikkat çekiyordu. Dönem içindeki konuşma sayısı
19’dur bunların 16’sı meclisin gizli oturumunda yapmıştır. Ayrıca değişik konularda 6 soru önergesi
vermiştir[73]. Ziya Bey’in verdiği 7 kanun önergesinden hiçbiri kanunlaşmadı.

Yusuf Ziya Bey, Mehmet Akif’in şiirinin milli marş olarak kabul edilmesi için meclisin 12 Mart 1921
tarihli oturumunda teklif sunanlar arasında yer aldı.

Yusuf Ziya Bey’in teklifi; “Kâffei ervahı islâm üzerinde kıraati heyecanlar tevlit edecek derecede
icazkâr olan büyük İslam Şairi Mehmet Akif Beyin marşının takdiren kabulünü teklif eylerim.”-
şeklindeydi. Yapılanoylama sonucunda Mehmet Akif Bey’e ait marşoy çokluğu ile Milli Marş olarak
kabul edildi.[74] Antalya milletvekili (Maarif Vekili) Hamdullah Suphi Bey’in yaptığı atamalar için ver-
diği gensoru görüşmelerinde vekile 68 ret oyuna karşı 75 oyla güven belirtildi ise de vekil bu güveni
yeterli bulmayarak çekildi. Yusuf Ziya Bey 6 Mart 1923 tarihinde TBMM’de yapılan gizli görüşmede;
Lozan Barış Görüşmeleri sırasında Türk Heyeti’ne dayatılmaya çalışılan barış projesi ile ilgili dü-
şüncelerini açıklamıştır. Millet olarak yıllarca felaketlere maruz kalındığına dikkat çekerek ancak
milletin bağımsız yaşamayı arzuladığını ve uğurda gerekirse her yola başvurulmasının gerekliliğini
anlatmıştır. Yusuf Ziya Bey Musul Meselesi’ne gelince; buranın coğrafi olarak Türkiye Cumhuriye-
ti’ne bağlı olduğunu, sosyal ve siyasi yapı gibi özellikleri bakımından İngiliz mandası altında yaşa-
maya tahammül edemeyeceğini, bu nedenle buna izin de verilemeyeceğini anlatarak; asırlardan beri
bölgede Kürtler ve Türkler’in beraber yaşadıklarını ve birbirlerinden ayrılmalarının mümkün olma-
dığını anlatarak konuşmasına şöyle devam etmiştir: “Bir insanın ikiye bölmek veyahut herhangi
bir parçasını ayırmak mümkün değil ise Musul’u Türkiye’den ayırmak öylece mümkün değildir”[75]
diyerek Musul’u bırakmanın mümkün olmadığını anlatmaya çalışmıştır.

Yusuf Ziya Bey 1923 ilkbaharında Ankara’dan İstanbul’a giderek Kürt Teali Cemiyeti’ne mensup ki-
şilerle temas kurmuştur. Gerek buradaki teşkilâta mensup üyelerden ve gerekse taşradaki cemiyet
üyelerinden bilgi almıştır. Bu konuyla ilgili olarak dönemin istihbaratı şu bilgileri aktarmıştır;

72 TBMM Gizli Celse Zabıtları, Cilt 3, S. 1, s. 1201-1209; Çoker, a.g.e. Cilt 1, s. 397
73 Çoker,a.g.e. Cilt 3, s. 188
74 TBMM ZC., D:1, C. 9, İ: 6, (12.3.1337), s. 89.
75 TBMM Gizli Celse Zabıtları, Devre 1, Cilt 4, s.163. (1923-1934)

643
“Bitlis Mebusu Yusuf Ziya Bey ve Reşit Ağa ve yüzbaşı Cemaleddin Efendi ile diğer Kürtlerin işti-
rak ettiği, Şehzadebaşı’ında Reşit Ağanın bacanağı Mehmet Efendinin hanesinde 20/21 Nisan Salı
günü akşamı bir ictima olmuştur. Bu ictimada Reşit Ağanın taraftarlarının vaziyeti ve muhakeme-
leri söz konusu edilmiştir”[76]. Bu toplantıda Yusuf Ziya, tespit edilen konuları Ankara’ya döndüğünde
uygun şartlar altında meclis gündemine getireceğini söylemiş ve her yönden gereken çalışmaları
yapacağını vaad etmiştir[77].

Bu belgelerden anlaşıldığına göre cemiyetin faaliyetlerini organize eden Reşit Ağa’dır. Reşit Ağa’nın
Erzurum’daki Cibranlı Miralay Halit’le bağlantısı olduğu da anlaşılmaktadır. Kürt Teali Cemiyeti’nin
icra kuvveti olan Cibranlı Halit ve Yusuf Ziya, siyasi maksatlarını gizleyerek dini kisveye bürünüp
zehirli fikirlerini bu yoldan Şeyh Said’le Kürt-Zaza şubelerinin şeyh ve hocalarına aşılamışlardır. İş
dine ve maneviyata intikal ettiği için dinin en büyük hamisi sayılan ve Cibranlı Halid’in eniştesi olan
Şeyh Said emir-el-mücâhiddin adı altında isyanın başına geçerek manevi nüfuzunu kullanmıştır[78].

Milletvekilliği sona eren Yusuf Ziya Bey Erzurum’a giderek Cibranlı Halit’le birlikte plânlar yapmaya
başlar ve aşiretleri silahlandırmaya karar verirler. Bunun için yurt dışında olan Berzan-Neyri Şeyhi
Mahmut ve Simko’nun eliyle İngilizler’in yardımlarını temin edeceklerdi.[79] Saltanatın kaldırılması
Cumhuriyet’in ilanı ve halifeliğin kaldırılması gibi inkılaplar bu cemiyetin amaçlarına ulaşmasında
önemli bir propaganda malzemesi oldu. Bu nedenle kısa zaman zarfında birçok taraftar toplamışlar-
dır. Halkın din, ırk ve namus duygularını tahrik ettiler. Bu nedenle cahil halk ve bazı aşiret ağaları
onları desteklemeye başlamıştır. Ekim 1924’te Pasinler’de meydana gelen deprem nedeniyle Erzu-
rum’a giden Mustafa Kemal Paşa burada yürütülen gizli çalışmalardan haberdar edildi. Paşa, Anka-
ra’ya döndüğünde Yusuf Ziya, Cibranlı Halit ve arkadaşlarının yakalanmasını emretti.

Bu sırada Yusuf Ziya cemiyetin Doğu Anadolu’daki durumunu anlamak için Erzurum’a gelmişti, tam
bu sırada Paşa’nın emri ile yakalanarak kuvvetli bir müfreze eşliğinde Hınıs, Varto ve Muş üzerin-
den Bitlis’e götürülerek buradaki Divan-ı Harbi Örfisi’ne sevkedilmiş[80]. Burada yapılan yargılamada
Ziya Bey, suçunu itiraf ederek cemiyetin diğer üyelerinin isimlerini açıkladı. Açıkladığı isimler ara-
sında Mutki Aşiret Reisi Musa Bey de bulunuyordu. Bunun üzerine Musa Bey hemen tutuklanarak
muhakeme edildi. Ancak suçunu ispatlayacak delil olmadığı ve hükümet aleyhine hiçbir faaliyette
bulunmadığı için serbest bırakıldı.

Bu sırada Bitlis Vali Vekâleti’ne 2. Ordu Komutanı Kazım (Dirik) Paşa atanmıştır.[81] Kazım Paşa Bit-
lis’te asayişi sağladıktan sonra halkın bu tip tahriklere katılmaması için yoğun çaba sarf etti.

Şeyh Said İsyanı’na katılan asiler isyanı bastırmak üzere bölgeye sevk edilen askerlerden kaçarken
Muş ve Bitlis’e doğru akmaya başlamışlar. Bunun üzerine Muş Vali Vekili Sırrı Bey iki bölük seyyar
ve bir bölük sabit jandarma ile Muş eşrafından toplanan kuvvetlerle Bidri Aşireti Reisi Hasan Ağa’nın
kuvvetleri Murat Köprüsü üzerinden Varto’ya kadar asileri kovalamışlardır[82]. Yusuf Ziya Bey saltanat
ve halifeliği savunmasının yanında milli mücadele boyunca vatanın kurtulması için diğer vekil ar-
kadaşlarıyla çalıştı. Özellikle Musul’un İngiltere mandasındaki Irak’a bırakılmaması için mecliste en
çok direnen şahıslardan birisi idi.

76 TİTE Arşivi, K: 67, G:140, B: 140-01; TİTE Arşivi, K:63, G: 110, B: 001. (23 Mart 1339 tarihli belge)
77 TİTE Arşivi, K:63, G: 110, B: 001.
78 Mehmet Şerif Fırat, Doğu İlleri ve Varto Tarihi, Ankara 1983, s.164
79 Fırat, a.g.e. s. 166 vd.
80 Fırat, a.g.e. s. 167
81 Kâzım Doğan Dirik, Vali Paşa Kâzım Dirik Bandırma Vapuru’ndan Halkın Kalbine, Gürer Yayınları, İst. 2008, s.169.
82 1973 Muş İl Yıllığı, Cumhuriyetin 50. Yılında Muş, Muş 1973, s.6; Fırat a.g.e. s. 189.

644
Ancak Cibranlı Halit ve Şeyh Said’le tanışmasıyla onların etkisinde kaldı. Milli mücadele sırasında
başladığı çizgiyi Cumhuriyet’ten sonra koruyamadı. Siyasi ve dini hislerinin etkisinde kaldı. Şeyh
Said isyanın hazırlayıcıları arasında olmasına rağmen isyandan bir sene önce Mustafa Kemal Pa-
şa’nın emriyle tutuklanmıştı. Yusuf Ziya’nın Şeyh Sait isyanındaki bu rolü, O’nun önceki birçok ya-
rarlı hizmetlerini de gölgelemiştir. Tutuklu bulunduğu Bitlis Cezaevi’nde isyanla ilgisi olduğu gerek-
çesiyle Bitlis Divan-ı Harp’inde yapılan yargılama sonucunda idam cezasına çarptırılmış, bu ceza
diğer suçlularla birlikte 14 Nisan 1925’te Bitlis’te yerine getirilmiştir[83].

Sonuç

Tarihin en eski yerleşim merkezlerinden biri olan Bitlis, jeopolitik konumu nedeniyle sık sık düşman
istila ve işgallerine maruz kalmıştır. 1916’da Rus işgalinden sonra yeniden toparlanmaya başlamış-
tır. Özellikle Bitlis’in düşman işgalinden kurtarılması için verilen mücadelede Mustafa Kemal Paşa
ve yöre halkının katkısı büyük olmuştur. Milli Mücadele’de de Bitlis’in rolü ve katkısı tartışılmazdır.
Bu dönemde BMM’nin I. Dönemi için yapılan seçimlerinde Bitlis’ten 7 milletvekili seçilerek meclis
çalışmalarına katıldı. Bunlardan Arif Hikmet Bey, Mecliste İçişleri, Sağlık ve Sosyal Yardım ve İkti-
sat Komisyonlarında çalıştı. Derviş Bey, Mecliste Tasarı Komisyonunda çalıştı. Hüseyin Hüsnü Bey,
Mecliste, Dilekçe, İçtüzük Komisyonlarında ve Memurin Muhakematı Tetkik Heyetinde çalıştı. III.
toplantı yılında Dilekçe Komisyonunun Kâtipliğini yaptı. Resul Sıdkı Bey, Mecliste İçişleri, Tapu-Ka-
dastro, Dillekçe Komisyonlarında ve Memurin Muhakematı Tetkik Kurulunda çalıştı.

Sadullah Fevzi Bey, Mecliste Doğu ve düşmandan kurtarılan bölgelerden muhacirler için kurulan
komisyonda görev aldı. Ayrıca İktisat Komisyonunda çalıştı. Şaban Vehbi Bey, Yozgat İstiklal Mah-
kemesi üyeliğine seçildi. Mecliste de P.T.T Komisyonunda çalıştı. Yusuf Ziya Bey, Mecliste Mali Ka-
nunlar, İktisat, Anayasa, İçişleri Komisyonlarında ve Memurin Muhakematı Tetkik Heyetinde ça-
lıştı. Mecliste ikinci grupta yer aldı. Böylece Türkiye Cumhuriyetinin kurulmasında ve cumhuriyet
ideolojisinin ve kuruluş felsefesinin yerleşmesinde yaşatılmasında Bitlis Milletvekillerinin katkısı
ve rolü büyük olmuştur.

Kaynakça

Arşivler
Başbakanlık Osmanlı Arşivi
Başbakanlık Cumhuriyet Arşivi
TBMM Arşivi
TİTE Arşivi
Kızılay Arşivi

83 M. Abdülhaluk Çay, “2. Meşrutiyet Sonrası İhanet Şebekeleri 1”, Türk Kültürünü Araştırma Dergisi, S. 217, s. 88, Ankara
1980; Çoker, a.g.e. Cilt 3, s.181

645
Resmi Yayınlar
TBMM Gizli Celse Zabıtları
Türkiye Hilâl-i Ahmer Cemiyeti Merkez Umumisi 1926 Senesi Hilâl-i Ahmer Meclisi Umumisine
Takdim Edilen Rapor
1926-1927 Türkiye Cumhuriyeti Devlet Salnâmesi, Matbuat Umum Müdüriyeti, İstanbul 1927

Kitap, Makale ve Gazeteler

“Bitlis”, Yeni Türk Ansiklopedisi II, Ötüken Yayınevi, İstanbul 1985.
1973 Muş İl Yıllığı, Cumhuriyetin 50. Yılında Muş, Muş 1973.
AKÇORA, Ergünöz, “Bitlis’te Rus-Ermeni Mezalimi ve Bitlis’in Kurtuluşu”, Askeri Tarih Bülteni,
XII/24, Şubat 1988.
AYBARS, Ergün, İstiklâl Mahkemeleri (1920-1927) II, İzmir 1988.
ÇAY, M. Abdülhaluk, “2. Meşrutiyet Sonrası İhanet Şebekeleri 1”, Türk Kültürünü Araştırma Dergi-
si, S. 217, Ankara 1980.
ÇOKER, Fahri, Türk Parlamento Tarihi Milli Mücadele ve TBMM 1. Dönem (1919-1923) III, Türkiye
Büyük Millet Meclisi Vakfı Yayınları, Ankara1998.
DEMİREL, Ahmet, İlk Meclisin Vekilleri (Milli Mücadele Döneminde Seçimler), İletişim Yayıncılık,
İstanbul 2010.
DİRİK, Kâzım Doğan, Vali Paşa Kâzım Dirik Bandırma Vapuru’ndan Halkın Kalbine, Gürer Yayınla-
rı, İstanbul 2008.
FIRAT, Mehmet Şerif, Doğu İlleri ve Varto Tarihi, Ankara 1983.
GAZİ Mustafa Kemal, Nutuk, Ankara 1927.
GÖYÜNÇ, Nejat, Cumhuriyet Türkiye’si ve Doğu Anadolu, Anadolu Basın Birliği Genel Merkezi
Yayını, Ankara 1985.
GÜNEŞ, İhsan, Birinci TBMM’nin Düşünce Yapısı (1920-1923), Eskişehir 1985.
KANSU, Mazhar Müfit, Erzurum’dan Ölümüne Kadar Atatürk’le Beraber I, TTK Yayını Ank. 1988.
KARAİBRAHİMOĞLU, Sacit, Türkiye Büyük Millet Meclisi, Ege Matbaası, Ankara 1968.
KARDAŞ, Abdulaziz, Birinci Dünya Savaşı ve Türkiye Cumhuriyeti’nin Kuruluşunda Bitlis ve Çev-
resinde İz Bırakanlar, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans
Tezi, Ankara 2004.
ÖZKAYA, Yücel, “Ulusal Bağımsızlık Savaşı Boyunca Yararlı ve Zararlı Dernekler”, Atatürk Araştır-
ma Merkezi Dergisi, C: A4, S.10, Ankara 1987.
Tanin Gaz.
Varlık Gaz.
Yurt Ansiklopedisi II, İstanbul 1982.

646
 BİTLİS MİLLETVEKİLLERİNİN
I. DÖNEM I. YASAMA YILI FAALİYETLERİ

ACTIVITIES OF BITLIS DEPUTIES DURING THE FIRST TERM

THE FIRST LEGISLATION YEAR OF TURKISH PARLIAMENT

Dr. Öğr. Üyesi Mustafa BOSTANCI

Kastamonu Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, mustafabostanci066@hotmail.com

Salih BOSTANCI
Gazi Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü
salihbostanci66@gmail.com

Giriş

5000 yıllık bir tarihe, kültüre ve medeniyete sahip olan Bitlis; büyük devlet adamlarının, siyaset-
çilerinin, ilim ve tasavvuf adamlarının yetiştiği bir şehirdir. Öyle bir şehir ki, şairlere ilham olmuş,
İsfahan’a denk tutulmuştur[1]. Bitlis el-Cezire düzlüklerini Doğu Anadolu’nun merkezi platolarına,
oradan İran ve Kafkasya’ya bağlayan ve Güneydoğu Torosları aşan yol üzerinde bulunmasından do-
layı eskiden beri ticaret kervanlarının güzergâhı olmuştur.

Bitlis şehrinin nüvesini teşkil eden kalenin yerinde ilk defa kimlerin yerleşmiş olduğu bilinmemekle
beraber bütün eski kaynaklarda tekrar edilen bir efsaneye göre bu kaleyi Büyük İskender’in emri
üzerine onun kumandanlarından Badlis kurmuş ve şehrin bugünkü adı da bu kumandanın adından
gelmiştir. İskender döneminden sonra Selefkiler’e geçen Bitlis, daha sonra da Sasaniler’le Romalılar
arasında sık sık el değiştirmiş, Roma İmparatorluğu’nun ikiye bölünüşünden sonra da Doğu Roma
sınırları içerisinde kalmıştır. Şehir Halife Ömer zamanında Müslümanlar tarafından fethedilmiş,
Emevi ve Abbasiler döneminde de İslam hâkimiyeti sürmüştür. 1047’de şehir Selçuklu hâkimiyeti-

1 M. Törehan Serdar, “Milli Mücadelede Bitlis”, Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi, C. 12, S. 35, Temmuz 1996, s. 545.

647
ne girmiş, Bitlis’in kesin olarak Büyük Selçuklu Devleti’ne katılması ise 1085’te Melikşah zamanın-
da gerçekleşmiştir. XIII. yüzyıl başlarında Bitlis’e Eyyubiler hâkim olmuş, daha sonra da Moğollar
1231’de Bitlis’i de ele geçirerek tahrip etmişlerdir. Sultan I. Alaeddin Keykubad Bitlis’i 1232’de Ana-
dolu Selçuklu Devleti sınırları içine katmıştır. XIV. yüzyılda Şerefoğulları adlı bir sülalenin hüküm
sürdüğü Bitlis önce Karakoyunlular’a, sonra da Akkoyunlar’a tabi olmuştur. Ardından Safeviler şeh-
re hâkim olmuşlar, Yavuz Sultan Selim’in Çaldıran seferi dönüşünde (1514) Bitlis’teki mahalli beyler
Osmanlı Devleti ne bağlılıklarını bildirmişlerdir. Bitlis, 1534’te kesin olarak Osmanlı topraklarına
katılmıştır. Kanuni döneminde imzalanan Amasya Antlaşması ile de Bitlis üzerindeki Osmanlı hâ-
kimiyeti Safeviler’ce tanınmıştır.

Şehir, 1879’da yeni kurulan Bitlis vilayetinin merkezi olmuştur. Bitlis, I. Dünya Savaşı sırasında 1
Mart 1916-8 Ağustos 1916 Rus işgali altında kalmıştır[2]. Birinci Dünya Savaşı sırasında Bitlis Cep-
hesinde Ruslara karşı bölge halkını savaşa teşvik eden Mustafa Kemal Paşa, Milli Mücadele sırasın-
da da bölge aşiretleri ile irtibata geçerek onları bağımsızlık savaşına dâhil etmeyi başarmıştır. Bölge
halkının Milli Mücadelenin yanında duruşunu gösteren en önemli tarihi kayıtlar, önce Osmanlı Hü-
kümetine sonra da TBMM Başkanlığına çekilen telgraflarda açıkça görülmektedir[3]. 1927’de yapılan
ilk nüfus sayımında nüfusun 9050’ye düşmesi üzerine 1929’da bir kaza merkezi haline getirilerek
Muş vilayetine bağlanan Bitlis, 1936’da Bitlis vilayeti yeniden kurulunca vilayet merkezi olmuştur[4].
I. BMM’ye (66) seçim çevresinden (349) milletvekili seçilmiş olup İstanbul Mebusan Meclisinden
(Malta’dan gelenler dâhil) gelen (88) milletvekili ile sayı (437) ye ulaşmıştır. Ancak (34) milletvekili
Meclise katılmadan istifa ettiğinden I inci Dönemin toplam milletvekili sayısı (403) olmuştur[5].

Bitlis Mebusu Yusuf Ziya Bey’in, Meclise İştirakinin Tehirinden

Dolayı Özür Telgrafı

Mustafa Kemal Paşa’nın 19 Mart 1919’da Vilayetlere ve Müstakil livalara ve Kolordu Kumandanlık-
ları’na seçim hakkında yayınladığı bildiriden sonra tüm seçim bölgelerinde olduğu gibi Bitlis’te de
seçimler için ön hazırlıklara başlanmıştır. Seçim aşaması Hey’et-i Temsiliye tarafından çok dikkatli
bir şekilde takip edilmiştir. Bütün seçim bölgeleriyle sıkı telgraf haberleşmeleri yapılmıştır. Nihayet
Bitlis Valisi, Hey’et-i Temsiliye Riyasetine 12 Nisan 1920’de çektiği telgrafta Bitlis Vilayetine ait se-
çimlerin neticelendiğini, Siirt Livasında, 20 Nisan’da; Muş Livasında, 15 Nisan’da ve Genç Livasında
da 20 Nisan’da son bulacağını bildirmiştir.

Yapılan seçimler neticesinde Bitlis’ten beş yeni milletvekili seçilmiştir. Bu milletvekillerinden; Arif
Hikmet Bey 48, Derviş Bey 47, Hüseyin Hüsnü Bey 48, Şaban Vehbi Bey 47 ve Yusuf Ziya Bey 48 oy
almışlardır[6]. Bitlis milletvekilleri Meclis çalışmalarına zamanında katılamamışlardır. Bitlis Mebusu
Yusuf Ziya Bey, bu hususta Meclis Başkanlığı’na gönderdiği telgrafta; “İslamiyet’in muazzam kürsi-i
reha ve halâsı etrafında toplanan imanlı kardeşlere bu uzak yurdun hürmet ve selâmını takdime ta-
vassut ile kesb-i fahreyler ve Meclisin mücahedatına teehhür-ü iştirakimden mütahassıl ıstırabımı

2 Metin Tuncel, TDV İA, “Bitlis” Maddesi, C. 6, s. 225-227.

3 Haluk Selvi, Bülent Cırık, “Milli Mücadelede Bitlis ve Çevresi (1918–1921)”, Akademik İncelemeler Dergisi, Cilt: 9, Sayı:
1, Yıl: 2014, s. 205; Bitlis’in kurtuluşunda Mustafa Kemal Paşa’nın rolüyle ilgili bkz. Fahri Çeliker, “Bitlis’in Kurtuluşu ve
Mustafa Kemal Paşa”, Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi, C. III, S. 8, Ankara, 1987, s. 379-392.
4 Tuncel, a.g.m., s. 227.
5 Fahri Çoker, Türk Parlamento Tarihi-Milli Mücadele ve TBMM I. Dönem 1919-1923-, Türkiye Büyük Millet Meclisi Vakfı
Yayınları No: 4, C. 1, Ankara 1995, s. 39.
6 Sedat Işık, Birinci Dönem Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde Bitlis Milletvekilleri (Biyografileri ve Faaliyetleri), Atatürk
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, Erzurum, 2011, s. 44-45.

648
arz eylerim.” diyerek Meclise gecikmesinden dolayı üzüntülerini dile getirmiştir. Meclis Reisi Mustafa
Kemal de Bitlis mebuslarının hemen hiçbirisinin gelemediğini, bunun da harcırah tedariki hususunda
bazı müşkülâta maruz kalmalarından kaynaklandığını, vilâyet makamından da böyle bir bilgi geldi-
ğini belirterek, “bu müşkül bertaraf edilince bu arkadaşlarımız hemen hareket ederler” temennisin-
de bulunmuştur. Konya Mebusu Arif Bey ise vilâyetten oraya harcırah gönderilmesini, burada Ziraat
Bankasına verilmesini ve oraya bildirilmesini ve onların temin etmesini tavsiye etmiş, Mustafa Kemal
de Maliye Vekili ile görüşüp bu hususu temine çalışacağını bildirmiştir[7]. Nitekim 14. İçtimada Bitlis
azalarının harcırahlarının temini için Meclis Reisinin Maliye Vekili ile görüşmeleri kararlaştırılmıştır[8].

Bitlis Valiliğinin BMM’nin Açılışı Münasebetiyle Mevlit Okutuldu-

ğuna ve Meclise Muvaffakiyet Temennisine Dair Telgrafı

Meclisin 3.6.1336 tarihli 23. İçtimaında Bitlis Valisi Hüseyin Hüsnü Paşa tarafından gönderilen bir
telgraf okunmuştur. Telgrafta; milli emellerin başarılarının yüce güzelliklerinden olarak milletin çe-
tin işlerini görüşmeye başlayan Büyük Millet Meclisi’nin açılış ve içtimaını tebrik etmek için me-
murlar ve halkın katılımıyla cuma namazını müteakip mevlid-i nebevi okunarak bu suretle Meclisin
azim ve iradesinde tam bir başarıya ulaşması hakkında makbul dualar edildiği bildirilmiştir[9].

Bitlis Mebuslarının Takrirleri

Vilâyat-ı Şarkiye muhacirlerine yardım edilmesi hakkındaki takrir

19. İçtimada Malatya Mebusu Lütfi Beyle arkadaşlarının verdiği, Vilayat-ı Şarkiye muhacirlerine
yardım edilmesi hakkındaki 22 Mayıs 1336 tarihli takrirde Malatya, Siirt ve Van Mebuslarıyla bir-
likte Bitlis Mebusları Sadullah ve Şevket Beylerin de imzası vardır. Bu takrirde, Diyarbakır, Elaziz,
Sivas, Kayseri, Kırşehir gibi başlıca şehir ve kasabalardaki Vilayat-ı Şarkiye göçmenlerinin son de-
rece acıklı bir mahrumiyet ve sefalet içinde oldukları belirtilmiştir. Takrirlerinde ayrıca, bu kişile-
rin geçim ve iaşeleri için devlet hazinesinden önemli miktarda tahsisat verilmiş ise de, Muhacirin
İdaresi ismiyle bir teşkilat kurulup, bu tahsisatın bir kısmının bu idarenin dolgun maaşlarla tayin
edilen memurlarına ve müstahdemlerine verildiği ve bir kısmının da bunlardan bazılarının hile ve
desiseleriyle çalınarak mültecilerin ellerine pek azının kaldığı yazılmış, bu muhacirlerden, bulun-
dukları yerlerde barınamayıp memleketlerine geri dönmek isteyenlere hükümetçe nakliye araçları
ve zaruri masraflarını giderebilecek kadar yardımda bulunulması ve mahalli devlet birimlerince de
ihtiyaç kadar tohum ve zirai aletler verilmesi, bu suretle sosyal hayatlarını sürdürebilecekleri tavsiye
edilerek; “mesele milletin bîr uzvu muazzezi olan muhacirin gibi bir kütle-i sefaletin imdadı hayatına
yetişmekten ibaret olduğu cihetle bunların müstaceliyet kararı ile mevki-i tatbika vazı için Heyet-i
İcraiyeye tevdiini arz ve teklife müsaraat eyleriz.” denmiştir. Takrir Sosyal Yardımlaşma ve Dâhiliye
Encümenlerine havale edilmiştir[10].

7 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 1, İçtima Senesi: 1, 13. İçtima, 9.5.1336 Pazar, s. 239.
8 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 1, İçtima Senesi: 1, 14. İçtima, 11.5.1336 Salı, s. 254.
9 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 2, İçtima Senesi:1, 23. İçtima, 3.6.1336 Perşembe, s. 66.
10 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 2, İçtima Senesi: 1, 19. İçtima, 22.5.1336 Cumartesi, s. 4-5.

649
Bitlis Mebusu Resul Beyin, Konya’da bulunan Vilâyat-ı Şarkiye mu-
hacirleri maaşlarının tesviye ettirilmesine dair takriri
Meclisin 29. Oturumunda Resul Sıtkı Bey, 5 Temmuz 1336 tarihli bir takrir sunarak Konya’daki Vi-
layat-ı Şarkiye muhacirlerinin maaşlarının tesviye ettirilmesi gereğine işaret etmiştir. Resul Sıtkı
Bey, Konya’da bulunan Vilâyatı Şarkiye muhacirlerinin yaklaşık otuz bin nüfus olup bunların bü-
yük bir kısmının sefalet ve perişanlık içinde yuvarlanmakta olduklarını, bin beş yüz kuruş olarak
tahsis edilmiş olan ve yalnız ev kiralarına dahi yetmeyen maaşlarının tesviye edilmediğini, hatta
bazı memurların muhacirlere verilmekte olan beş, on kuruşa göz diktiklerini belirtmiş ve iskân ve
iaşelerinin temin edilerek maaşlarının kesintiye uğratılmaksızın muntazaman tesviye edilmesini
teklif etmiştir. Takrir Dâhiliye Vekâleti’ne havale edilmiştir[11]. Bu arada Meclisin 30. İçtimaında Bitlis
Mebusları İkinci Komiser Arif, Eşraftan Zülfikarzade Derviş, Meclis İdare Başkâtibi Hüsnü, Telgraf
Memurlarından Vehbi ve Tüccardan Yusuf Ziya Beyler seçim mazbatalarını almışlardır[12].

Haymana’da muhacirinden dört şahsın katledildiğine dair Bitlis

Mebuslarının takririnin Dâhiliye Vekâletine tevdiine dair Dâhiliye
Encümeninin mazbatası
Mazbata’da, muhacirlerin vakti ve zamanıyla mahallerine sevk ve iadesine ve sair tafsilata dair olan
takririn sonuçlandırılması ve Haymana kazası dâhilinde iskân edilmiş olan muhacirlerin zorla yer-
lerinden çıkarılması ve bu sırada yerli halk tarafından dört şahsın bu yüzden katledilmiş olduğu
hakkında Bitlis Mebusu Sadullah Beyle üç arkadaşı tarafından Büyük Millet Meclisi Riyasetine tak-
dim olunup aciliyet kararıyla Dâhiliye encümenine havale edilen 5 Temmuz 1336 tarihli takririn
okunduğu belirtilmiş ve “muhacirinin mahallerine sevkine ve iaşelerinin teminine dair olan takrir
Malatya Mebusu Lûtfi Bey ve rüfekası tarafından verilmiş olan takrirle ba mütalaaname Büyük Mil-
let Meclisine takdim edilmiş olduğundan maktul dört şahsın katilleri hakkındaki tahkikat ve taki-
batın ifa ve inbası hususu Umur-u Dâhiliye Vekâletine tebliğ buyurulmak üzere işbu takririn Büyük
Millet Meclisi Riyaset-i Celilesine takdime karar verildi” denmiştir[13].

Bitlis Mebusu Resul Beyin, Konya’da bulunan Vilâyatı Şarkiye

muhacirleri maaşlarının tesviye edilmesine dair takriri ve Dâhiliye
encümeni mazbatası
Konya’daki muhacirlere dair Bitlis mebusu Resul Beyin takriri kıraat edildiğine ve Konya’da muha-
cirlerin eskiden olduğu gibi maaşlarının tesviyesi hususunun Dâhiliye ve suiistimali görülen mal
müdürü hakkında tahkikat icrası lüzumunun Maliye Vekâleti Celilelerine havalesine dair Dâhiliye
Encümeni mazbatası okunmuştur.

Mazbataya göre; sefaletlerine mahal kalmamak üzere eskiden olduğu gibi maaşlarının tediyesi için
tashihan tebligat ifasının Dâhiliye ve hırsızlığı bildirilen Akşehir Mal Müdürü hakkındaki tahkika-
tın hızlandırılması ve takibiyle neticesinin bildirilmesinin de Maliye Vekâletine havale buyurulması
dolayısıyla Başkanlık makamına takdimine karar verilmiştir[14].

11 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 2, İçtima Senesi:1, 29. İçtima, 6.7.1336 Salı, s. 200-201.
12 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 2, İçtima Senesi:1, 30. İçtima, 8.7.1336 Perşembe, s. 207.
13 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 3, İçtima Senesi:1, 45. İçtima, 9.8.1336 Pazartesi, s. 147.
14 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 3, İçtima Senesi:1, 45. İçtima, 9.8.1336 Pazartesi, s. 148.

650
Bitlis Mebusu Resul Bey ve rüfekasının takriri
Aşar Vergisi hakkındaki kanunun “bedeli ihalenin tayininde teslis usulüne müracaat olunacaktır.
İşbu teslise 329 ve 330 seneleriyle 335 senesi bedelât-ı ihalesi esas ittihaz edilecektir” şeklindeki 2.
Maddesi görüşülürken Bitlis Mebusları Resul Bey ve Sadullah Bey bir takrir vererek; Vilâyat-ı Şar-
kiye’den Erzurum, Van, Bitlis vilâyetlerinin düşman tarafından istilâ edildiği ve ahalisinin büyük bir
nüfus kaybına maruz kaldığı ve kalan ahalisinin de göçe mecbur olarak dört sene felâket içinde do-
laşmış olduğu ve bu suretle de birçok nüfusunu kaybettiği ve birçok ahalisinin de henüz muhaceret
halinde bulunduğu belirtilerek, yüz haneden ibaret olan bazı köylerin bu gün beş, on haneye indiği,
harpten evvel mamur ve yüz haneyi bulan bir köyün hissesinin bu beş on haneden aranmasının
hiç bir yönüyle adalete tevafuk edemeyeceği ifade edilerek böyle istilâya uğrayan yerlerin nazar-ı
dikkate alınarak kanundaki bu fıkranın çıkarılmasını teklif etmişlerdir. Bu takrir Meclis tarafından
nazar-ı dikkate alınmıştır[15].

Bitlis Mebusu Resul Bey’in, Konya’da bulunan Vilâyat-ı Şarkiye

muhacirleri maaşlarının tesviye ettirilmesine dair temenni takririne
Dâhiliye Vekâletinin cevabı
Meclisin 54. İçtimaında Bitlis Mebusu Resul Bey’in, Konya’da bulunan Vilâyat-ı Şarkiye muhacirle-
rinin maaşlarının tesviye ettirilmesine dair temenni takririne Dâhiliye Vekili Dr. Adnan verdiği ce-
vapta; bu takrir üzerine umum vilâyat ile müstakil mutasarrıflıklara yazılan telgrafta, savaş yüzün-
den mecburi hicret ve çeşitli zorluklara uğrayan eşraf ve zenginlerden birçok zevata tahsis edilen
muhacirin maaşlarının kesilmesine meydan ve imkân bırakmamakla beraber her ay muntazaman
mutlaka tesviyesi lüzumunun emredilmiş olduğu ve böyle muhalif emir ve muameleye cüret edenler
hakkında da derhal kanuni takibat yapılacağı bildirilmiştir[16].

Meclisin 54. İçtimaında, hukuk-u esasiye ve tahsisat hakkında Hukuk-u Esasiye Encümeninin ka-
nun teklifi ve mazbatasının “Heyet-i Umumiye içtimaının hitamında her daire-i intihabiye mebus-
ları içlerinden iki zatı bilintihap Heyet-i Umumiyeye arz ile daimi bir heyet teşkil olunur. Daimi he-
yet, yalnız hukuk-u esasiyeye müteallik kavanini vaz ve tedvin etmemek üzere, Heyet-i Umumiyeye
ait bilcümle vezaifi sene-i içtimaiye nihayetine kadar ifa eder” şeklindeki 4. Maddesi görüşülürken,
Bitlis Mebusu Resul Bey ve arkadaşları bu maddenin; “Heyet-i Umumiye içtimaının hitamında yal-
nız Kanunu Esaside tebdilat icrasına salâhiyettar olmayarak Heyeti Umumiye mahiyetinde ifa-yı
vazife etmek ve her daire-i intihabiye azalarınca tefrik olunmak ve ihtilafat Meclis Riyasetince kura
keşidesiyle halledilmek üzere iki mebus daimi heyet azasını teşkil eder. Tefrik olunmadığı halde
Mecliste kalmak isteyen mebuslar, daimi heyet azası gibi ifa-yı vazife eder ve tazminat alır. Daire-i
intihabiyelerine gidecek olanlar harcırahlarını alarak mebdei içtimaya iştirak için sekiz ay mezun
addedilirler” şeklinde tadil edilmesini teklif etmişlerdir. Bu takrir kabul edilmiştir[17].

Bitlis Mebusu Sadullah ve Resul Beylerin muhacirin tarafından

verilen dilekçelerin ekli olarak takdim edildiğine ve bu muhacirlerin
memleketlerine sevkine dair takriri
Meclisin 55. İçtimaında Bitlis Mebusu Sadullah ve Resul Beylerin de aralarında bulunduğu bir
grup Mebus tarafından, muhacirler tarafından verilen dilekçelerin ekli olarak takdim edildiğine ve
bu muhacirlerin memleketlerine sevkine dair bir takrir verilmiştir. Takrirde; Erzurum, Van, Bitlis

15 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 3, İçtima Senesi:1, 45. İçtima, 10.8.1336 Salı, s. 168-171.
16 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 3, İçtima Senesi:1, 54. İçtima, 21.8.1336 Cumartesi, s. 364.
17 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 3, İçtima Senesi:1, 54. İçtima, 21.8.1336 Cumartesi, s. 381-382.

651
Vilâyetleri mültecileri tarafından Başkanlık Makamına verilen dilekçelerde bu mültecilerin sefalet
ve felâkete duçar kaldıklarının bildirildiği belirtilmiştir. Ayrıca, miktarı yaklaşık on bin nüfusa ula-
şan bu mültecilerin vaktinde mahallerine sevk ve iaşeleri temin edilmediği takdirde çoğunluğunun
mahv ve telef olacağı bildirilmiş ve bu biçarelerin hayatlarının kurtarılması için acilen bir çare bu-
lunması istenmiştir[18]. Konuyla ilgili yapılan görüşmeler sırasında Bitlis Mebusu Resul Bey bir takrir
daha vererek, şurada, burada ölüme mahkûm bırakılan Vilâyat-ı Şarkiye muhacirlerinin iskân, sevk
ve iaşelerini tetkik ve idare için Van, Bitlis, Erzurum mebuslarından ikişer zatın asgari bir harcırah
verilmek şartıyla bu işte memur edilmelerini teklif etmiş, ancak bu teklif kabul edilmemiştir. Netice-
de takrir Dâhiliye Vekâletine havale edilmiştir[19].

Bitlis Mebusu Resul Beyin, Konya’da bulunan Vilâyat-ı Şarkiye

Muhacirleri maaşlarının tesviye ettirilmesine dair takriri hakkında
Maliye Vekâleti tezkeresi.
Meclisin 63. İçtimaında Bitlis Mebusları Sadullah ve Resul Beylerin verdiği takrir okunmuştur.
Takrirde; muhacirlerin vakit ve zamanıyla mahallerine sevk ve iadesi esbabının tamamlanması ve
tafsilât-ı saireye dair yaklaşık bir ay evvel takdim edilmiş olan takririn aciliyet kararıyla Dâhiliye
Encümenine tevdi edildiği, Dâhiliye Encümeninin şimdiye tadar erteleyerek vakit geçirmiş ve mu-
hacirlerin sefalet içinde perişan edilmesine sebebiyet verdiği ve Haymana kazasında muhacirlerin
zorla mahallerinden ihraç ve bu sırada yerli halk tarafından dört şahsın da bu yüzden katledilmiş
olduğunun işitildiği belirtilerek takririn bu gün neticeye bağlanması ve şimdiye kadar geciktirilme-
sinin sebebinin encümenden tahkiki teklif edilmiştir.

Maliye Vekili Ferit Bey ise verdiği cevapta; Konya Vilâyetinde bulunan muhacirlerin masraflarının
ödenmesinin muhtelif tarihlerde vilayet defterdarlığına tebliğ edildiği gibi aylık toptan yevmiye al-
makta olan Vilâyat-ı Şarkiye mültecilerinin dönüş zamanının yaklaştığı şu sırada kesilmesinin kötü
tesir nokta-i nazarından caiz bulunmadığı ve esasen verilen yevmiyelerin ailelerinin iaşelerini temin
için aileleri namına verilmesi gerekeceği cihetle dönüş zamanlarına kadar ödenmesinin devamı ge-
reğinin de 29 Temmuz 1336 tarihli telgrafla Konya vilâyeti defterdarlığına bildirilmiş ve Akşehir Mal
Müdürü hakkında icra kılınan tahkikatı kapsayan fezleke suretinin de eklenmiş olduğunu belirtmiş-
tir. Bitlis Mebusu Resul Bey de bu cevap karşısında bu meselenin bitmiş olduğunu söylemiştir[20].

Bitlis Mebusu Yusuf Ziya Beyle rüfekasının, muhacir ve mültecilerin

askerliklerine dair teklifi kanunisi (2/120 mükerrer)
Madde 1. Muhacir ve mülteciler hicret ettiği tarihten itibaren altı ay sonra taht-ı silaha alınırlar.
Madde 2. Muhacir ve mültecilerin işleriyle Hicret Vekâleti memurdur.

Bu maddeler kabul edilmiştir[21]. Öte yandan, BMM’nin 9. İçtimaında Yusuf Ziya Bey tarafından; “Pos-
ta ve telgraf memurlarının mücazatı”, “posta ve telgraf memurlarının ücretlerinin tezyidi” ve “Posta
ve telgraf memurlarının terfihleri” hakkındaki üç adet kanun teklifi sunulmuş ve Meclis Reisi tara-
fından Layiha Encümenine gönderilmiş[22], ardından da Muvazene-i Maliye ve Dâhiliye Encümenle-
rine havale edilmiştir[23].

18 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 3, İçtima Senesi:1, 55. İçtima, 22.8.1336 Pazar, s. 402
19 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 3, İçtima Senesi:1, 55. İçtima, 22.8.1336 Pazar, s. 405.
20 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 4, İçtima Senesi:1, 63. İçtima, 11.9.1336 Cumartesi, s. 78.
21 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 5, İçtima Senesi:1, 90. İçtima, 25.10.1336 Pazartesi, s. 161.
22 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 5, İçtima Senesi:1, 91. İçtima, 27.10.1336 Çarşamba, s. 208.
23 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 5, İçtima Senesi:1, 94. İçtima, 4.11.1336 Perşembe, s. 278.

652
Bitlin mebusu Hüsnü Reyle arkadaşlarının Bitlis muhacirlerinin
iaşe ve iskânlarına dair takriri
BMM’nin 104. İçtimaında verilen takrirde; Konya’dan Ankara’ya göç eden bir kısım Bitlis göçmen-
lerinin iaşe ve iskânlarına bakılmamak yüzünden han köşelerinde, sokak ortalarında pek elim ve
dayanılmaz bir sefalet halinde bulunmakta olduklarının görüldüğü belirtilmiş ve memleketin sabırlı
ve dayanıklı evlâtları olan ve kendilerinden gelecekte pek çok istifadeler edileceği belli bulunan bu
mültecilerin mümkün olduğunca ve ivedilikle iaşe ve iskânlarının temini hususunun Dâhiliye vekâ-
letine bildirilmesi teklif edilmiştir. Teklif nazar-ı dikkate alınarak Dâhiliye Vekaleti’ne tebliği hususu
Meclis tarafından kabul edilmiştir[24].

Bitlis mebusu Yusuf Ziya Beyle rüfekasının, muhacir ve mültecilerin

askerliklerine dair teklif-i kanunisi ve Layiha Encümeni mazbatası
(2/125 M.)
BMM’nin 111. İçtimaında görüşülen ve muhacirlerin askerlikten tecillerine dair bu takrir, Layiha
Encümeni mazbatasıyla Müdafaa-i Milliye Encümenine havale edilmiştir[25].

Bitlis mebusu Hüsnü Beyle arkadaşlarının Bitlis muhacirlerinin

iaşe ve iskânları hakkındaki takririne Dâhiliye vekâletinden mevrut
cevabi tezkere
BMM’nin 113. İçtimaında Dâhiliye Vekili adına Sıhhıye Vekili Dr. Adnan Bey tarafından verilen
cevapta; Konya’da ikamet ederken Ankara’da bulunan akrabalarının yardımı ile gelmiş olan sekiz
hanede elli üç nüfus Bitlis ve Erzincan mültecilerinin Ankara’nın İbadullah Camiinde iskân edildi-
ği, şehir dâhilinde ev bulmak mümkün olmadığından civar bağlardan uygun olanlarında kalmaları
kendilerine tebliğ olunduğu halde kabul etmedikleri ve izinsiz bulundukları yerden ayrılmak sure-
tiyle akrabalarına gittikleri belirtilmiş, bu ailelerin oturum ve iaşelerindeki sorunlarının buradaki
akrabaları tarafından kolaylaştırılması suretiyle buraya kadar sevk masrafları verilerek besleme ve
barınmalarının sağlanmasına çalışıldığı ifade edilerek, “maahaza hâdisei âhire dolayısiyle gelmiş
ve ahvali sabika-i içtimaiyeleriyle gay-ri mütenasip bulunmuş olanlar için bedeli icarı muhacirin
tahsisatından tediye kılınmak üzere muktazi ve münasip beş altı hane ihzarı için keyfiyetin polis
idaresine tebliği lüzumu Ankara vilâyeti muhacirin müdüriyetinden 8 teşrinisani 1336 tarih 801 ve
74 numaralı müzekkere ile makamı vilâyete arz edilmiş ise de hâlâ boş hane olmadığı cevaben bil-
dirilmiş olmasına binaen bağ hanelerinde, ikameti kabul etmedikleri halde şehir dâhilinde şimdilik
mebani-i umumiyede kalmaları ıstırarına katlanmaları lüzumunu arzeylerim efendim” denmiştir.

Bu izahat üzerine söz alan Hüseyin Hüsnü Bey, “bu sual takriri değildir. Bitlis muhacirlerinin iaşe ve
iskânları için bir temennidir. Maamafih cevaptan bir şey yapılmadığı anlaşılıyor. Her halde iaşe ve
iskânları hakkında bir muamele yapılmasını teklif ederiz” diyerek verilen cevabı yetersiz bulmuştur.

Yozgat Mebusu Süleyman Sırrı Bey de; bunları bağ ve bahçelerde iskân etmenin bütün ağaçları kö-
künden mahvetmek anlamına geldiğini, hatta darülmuallimini bağda açtıklarını ve darülmuallimin
müstahdemininin bağdaki bütün meyve ağaçlarını keserek yaktıklarına dair sahiplerinin şikâyetle-
rinin bulunduğunu ifade ederek, bu hususta ilgililerin nazar-ı dikkatini çekmiş ve şehirde yer yoksa
köylerde iskân edilmelerini tavsiye etmiştir.

24 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 6, İçtima Senesi:1, 104. İçtima, 28.11.1336 Pazar, s. 88.
25 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 6, İçtima Senesi:1, 111. İçtima, 9.12.1336 Perşembe, s. 275.

653
Bunun üzerine söz alan Meclis Reisi de, “Mümkün olan muavenetin icra ve ifası hususunda ayrıca
tezkere yazarız. Bu bapta yapılacak başka muamele yoktur” diyerek tartışmaya nihayet vermiştir[26].

Bitlis Mebusu Hüsnü Beyle arkadaşlarının Bitlis muhacirlerinin

iaşe ve iskânları hakkındaki temenni takririne Dâhiliye Vekâletin-
den mevrut ikinci cevabi tezkere
BMM’nin 123. İçtimaında Bitlis muhacirlerinin iaşe ve iskânları hakkındaki temenni takririne verdi-
ği ikinci cevabi tezkeredeDâhiliye Vekili adına Sıhhiye Vekili Adnan Bey; haklarında buradaki akra-
baları tarafından taahhüt edilen muavenet ve emri iştigallerine delâletten başka idarece bir masraf
ihtiyarı caiz olmayan bu ailelerin emsalinden farklı olarak kasaba civarında müsait ve münasip bağ-
larda veyahut dâhili kasabada icar ile tedarik olunacak evlerde ibateleri lüzumu Ankara Müdüriyeti-
ne yazılmış ise de bulunacak bağlara kendilerinin gitmeğe muvafakat etmedikleri ve hatta polis ida-
resince de yapılan araştırmaya rağmen kasaba içinde kiralık hane tedarikinin mümkün olamadığı ve
kendilerinin de bildirmeksizin iskânlarını terkle mahaller arasındaki akrabaları yanına gittikleri ve
başka müracaatta bulunmadıkları cevabı alındığı ifade edilmiş ve “mültecilerden yalnız hasta veya
malûl yahut pek küçük çocuklara iaşe yevmiyesi verilebileceği ve Muhacirin İdaresince bundan faz-
la ve bunun gayrisine muaveneti müsmire ifasının kabil olamayacağı derkâr bulunduğundan bunun
haricinde ne gibi muavenet icap edeceği ve mucib-i şikâyet bir madde varsa Muhacirin Müdüriyeti-
ne müracaat lâzım geleceğinin tefhimini rica ederim” denilerek Bitlis muhacirleri için yapılabilecek
her şeyin yapıldığı belirtilmiştir[27].

Konya Mebusu Refik Beyle arkadaşlarının Sevr Sulh Muahedesinin

cebren tatbiki ihtimaline karşı Hükümetçe ne gibi tedbirler ittihaz
edildiğinin gizli bir celsede Meclise bildirilmesine dair takriri

Meclisin 24. 5. 1336 Pazartesi günkü 20. İçtimaında aralarında bir Bitlis Mebusunun da bulunduğu
bir grup milletvekili bir takrir vererek sulh şartlarının daha fazla vakit geçirilmesine meydan veril-
meyerek belirledikleri esaslar dairesinde ve acilen nazar-ı dikkatte alınmasını teklif etmişlerdir. Bu
şartlar şunlardır:

1. Başta İngiliz olmak üzere düşmanlarımızın hazırladıkları mahut şerait-i sulhiye daha doğrusu
hükm-ü idamı tatbik ve infaz için dâhilden ve hariçten üzerimize taslit edilmiş ve edilecek kuva-yı
tahribiyeye mukabele etmek üzere kuva-yı hâkikiyei milliyemizin derhal ve bilâ ifate-i vakit tanzim
ve her türlü tecavüzü kahhar darbeleriyle ezecek bir halde bulundurulması hususunda muhterem
İcra Heyet-i Vekillerinin ve betahsis Müdafaa-i Milliye Vekâletinin bu maksad-ı esasiye mütedair
olarak şimdiye kadar vâki olan teşebbüsat ve istihzaratından Meclisin haberdar edilmesi.

2. Dört taraftan muhat olduğumuz mehailike karşı bilhassa İzmir ve Adana vilâyetlerimizde namus
ve istiklâl-i millimizi aylardan beri müdafaa eden milli kahraman ve fedakâr kuvvetlerimizin acilen
takviyesiyle beraber Yunan gibi ezici, yıkıcı ve yakıcı tahripkâr bir düşmanın tecavüz ve tasallutuna
takaddüm edilerek Yunanlıların sevgili ve bedbaht İzmir’imizden, Fransızların feyyaz yurtlarımız-
dan tard edilmesi esbabının her şeye tercihen temin edilmesi.

26 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 6, İçtima Senesi:1, 113. İçtima, 13.12.1336 Pazartesi, s. 333-334.
27 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 7, İçtima Senesi:1, 123. İçtima, 27.12.1336 Pazartesi, s. 52.

654
3. Bu esas dairesinde Heyet-i İcraiyemizce şimdiye diye kadar yapılan tedabirden Meclis-i Ali’nin ha-
berdar edilmesi için bir celse-i hafiye akdedile.”Takrirde ayrıca, milletin ve memleketin istikbalinin
izahı ve bu suretle esas vazife ve tarihiyemize bihakkın başlandığının gösterilmesi teklif edilmiştir[28].

Bitlis Mebusu Resul Beyle arkadaşının Seçim Dairelerinde posta

muamelatının bir an evvel tanzim edilmesine dair takrirleri
Takrirde, “ayrıldığımız güne kadar daire-i intihabiyemizde posta, telgraf muhaberatı pek intizamsız
bir halde bulunuyordu. Şimdiye kadar bunun kesb-i salâh eylediğine ihtimal veremiyoruz. Çünkü
memurların yedi, sekiz aylık maaşları, posta müteahhitlerinin külliyetli matlubatı müterakim bu-
lunuyordu” denmiş ve haberleşmenin süratle temini ve selâmeti için memurlarla, müteahhitlerin
taleplerinin tesviye ettirilerek bu duruma son verdirilmesi teklif edilmiştir[29]. Bu takririn Posta ve
Telgraf Müdüriyeti’ne gönderilerek meselenin anlaşılması kararlaştırılmıştır.

Bitlis Mebusu Resul Beyle arkadaşının, Bitlis’te dört iptidai mektebi

küşadına dair takriri.
Bitlis’te dört iptidai küşadı hakkındaki bu takrir Maarif Encümenine gönderilmiştir[30].

Bitlis Mebusu Resul Bey’in Bitlis’te 4 iptidaî mektebi küşadına dair

takriri hakkında Maarif Vekâleti tezkeresi.
BMM’nin 34. İçtimaında Bitlis’te dört iptidai mektebi küşadı hakkında Resul Bey ve arkadaşları ta-
rafından verilmiş takrire dair Maarif Vekaleti’nin Tezkeresinde Maarif Vekili Rıza Nur tarafından;
Bitlis Mebusu Fevzi ve Resul Sıtkı Beylerin, Bitlis vilâyetinde hiç bir mektep olmadığı, hiç olmazsa
Bitlis kasabasında dört iptidaî açılması dolayısıyla gerekli tahsisatın verilmesi hakkında verdikleri
takririn Bakanlık makamına havale edildiği bildirilmiş ve “iptidai mekteplerin tesis ve idaresi Tedri-
sat-ı İptidaiye kanunu mucibince ahaliye ait olup bu da hususî bütçe ile temin edileceğinden o yolda
ifa-yı muamele edilmesinin Bitlis Vilâyetine yazılmış olduğunu arz ile takdim-i ihtiramat eylerim
fendim” denmiştir[31].

Bitlis mebusu Vehbi Beyin, Bitlis’te bir İdadi Mektebi küşadına dair
takriri
Yine BMM’nin 102. İçtimaında verilen takrir, Maarif Encümenine havale edilmiştir[32]

Bitlis mebusu Yusuf Ziya Beyle rüfekasının, Bitlis ve Van vilâyetleri

ve mülhakatında mektep kuşat edilmemesi esbabının beyanına dair
Maarif vekâletinden sual takriri
BMM’nin 111. İçtimaında verilen bu takrirde; “muavenet faslı; bütçesi açık, muhtaç-ı muavenet olan
mahallere ait olduğuna; mevzu-u müzakere bulunan mahallere sarfına mahal olmayacağına kaniyiz.
Mevzuubahis tahsisatın mevzuu lehinde sarfını Bitlis ve Van vilâyetleri ve mülhakatında mektep
kuşat edilmemesi esbabının Maarif Vekili Bey tarafından izahını arz ve teklif eyleriz” denmiştir.

28 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 2, İçtima Senesi:1, 20. İçtima, 24.5.1336 Pazartesi, s. 25-26.
29 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 2, İçtima Senesi:1, 26. İçtima, 3.7.1336 Cumartesi, s. 155.
30 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 2, İçtima Senesi:1, 27. İçtima, 4.7.1336 Pazar, s. 172.
31 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 2, İçtima Senesi:1, 34. İçtima, 14.7.1336 Çarşamba, s. 327-328.
32 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 6, İçtima Senesi:1, 102. İçtima, 25.11.1336 Pazartesi, s. 33.

655
Konuyla ilgili söz alan Maliye Vekili Ferit Bey; Vilâyat-ı Şarkiye mektepleri meselesine bakacağını
vadetmiş ve böyle izahatla vakit geçirmeğe gerek olmadığını belirterek bu meseleyi beraber görüş-
meyi teklif etmiş, ayrıca, meseleyi halledeceğini söyleyerek takririn geri alınmasını rica etmiştir. Yu-
suf Ziya Bey de takriri geri almıştır[33].

Mebusluğa intihap edilen zevatın memuriyetlerinin devam edip et-

meyeceğine dair Ankara valiliği tezkeresi, mebusluğa intihap edilen
memur ve muallimlerin memuriyetlerinin devam edip etmeyeceği-
nin bildirilmesine dair Eskişehir mutasarrıflığının tezkeresi
Konuyla ilgili olarak Bitlis Mebusu Sadullah Fevzi’nin de aralarında bulunduğu bir grup mebusun
verdiği takrirde; seçim hakkında tebliğ edilen esasların belli olduğu, belirlenen şekle bakarak seçim
yapılması ve bu meyanda askerlerin de bulunmasının gerektiğinin açık bulunduğu, diğer memurlar
gibi askerlerin de resmi sıfatlarından tecrit mecburiyetini ihdas etmenin birçok istifalara ve yeniden
birçok seçimlere sebebiyet vereceği belirtilerek, ilk Meclis-i Mebusanın açılışında olduğu gibi bu
devrenin de fevkalâde önemi dolayısıyla memurların izinli addedilmesi teklif edilmiştir[34].

Memur iken mebus olanların bazılarının yerine diğerlerinin tayin

edildiğine ve bu da eşitliği ihlal olduğuna dair Bitlis Mebusu Resul
Bey ve Arkadaşlarının takriri
Bitlis Mebusu Resul Bey, memur iken mebus olanlardan bir kısmının memuriyeti baki kaldığı halde
diğer kısmının yerlerine başkaları tayın olunmakta olduğunun haber verildiğini, eğer böyle bir şey
var ise bunun eşitliğe aykırı ve kanuna mugayir olduğunu belirterek, şayet mebus olanların memu-
riyetlerinin baki kalması gerekiyorsa müşterek görevler kısmından bulunanların vazifelerinin Hazi-
nenin menfaati noktasından maaşsız ve müstakil memurların vazifelerinin de vekâletle idare etti-
rilmesini teklif etmiştir. Yapılan müzakereler neticesinde, Aydın Mebusu Dr. Mazhar Bey’in “Memur
iken mebus olanlar müstafi addolunurlar. Mebuslardan memuriyete tayin edileceklere karar-ı sabık
veçhile muamele olunur” şeklindeki teklifi kabul edilmiştir[35].

Memur mebuslardan bir kısmının memuriyetinin baki kaldığına,

diğer kısmının yerlerine başkalarının tayin olunduğuna dair Bitlis
Mebusu Resul Beyle arkadaşlarının temenni takriri hakkında Bü-
yük Millet Meclisi Riyaseti tezkeresi.
BMM’nin 44. İçtimaında konuyla ilgili okunan BMM Başkanlık tezkeresinde aşağıdaki hususlar yer
almıştır:

Mebuslukla Memurluk Hakkındaki Takrire Heyet-i Vekilenin Cevabı

BMM İkinci Başkanı Celalettin Arif Bey tarafından verilen cevapta; “Bitlis Mebusu Resul Beyle rü-
fekası ve ayni mealde Kayseri Mebusu Osman Beyle rüfekası tarafından Meclise takdim ve 14 Tem-
muz 1336 tarih ve 305 numaralı tezkere-i samilerine leffen tevdi olunan takrir suretleri Heyet-i
Vekilede mütalaa olundu. Hem memuriyet ve hem de mebusluğun bir zatın uhdesine cami caiz ola-
mayacağı hakkında Heyet-i Vekilenin 18 Haziran 1336 tarih ve 37 numaralı karan bilûmum vekâ-

33 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 6, İçtima Senesi:1, 111. İçtima, 9.12.1336 Perşembe, s. 283.
34 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 2, İçtima Senesi:1, 24. İçtima, 5.6.1336 Cumartesi, s. 83.
35 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 2, İçtima Senesi:1, 30. İçtima, 12.7.1336 Pazartesi, s. 263-265.

656
letlere tamimen tebliğ kılınmış idi. Sahib-i takririn müracaat-ı vakıaları üzerine mezkûr kararın bir
sureti mumaileyhime bera-yi tefhim irsal kılınmış ve şimdiye kadar mezkûr kararname ahkâmına
tevfikan muamele icra edilegelmekte olduğunun da mumaileyhime tebliği tekarrür etmiş olmakla
ifa-yı muktazasını rica ederim.” denmiştir[36].

Bitlis mebuslarının, Van posta ve telgraf memurlarının maaş alama-

maları sebeplerine dair Dâhiliye Vekâletinden sual takriri.
Meclisin 45. İçtimaında,Van posta ve telgraf memurlarının maaş alamadıkları sebeplerine ilişkin
Genel Müdürlükten bilgi istenmesine dair Bitlis mebuslarının takriri, Dâhiliye Vekâletine havale
edilmiştir[37].

3.7.1.Bitlis Mebusları Yusuf Ziya, Vehbi ve Mehmet Arif Beyler ile

arkadaşlarının Büyük Millet Meclisi azası harcırahlarından yüzde
kırk tenzilât yapılması sebeplerinin aydınlatılmasına dair takriri.
Meclisin 58. İçtimaında verilen takrirde yüzde kırk tenzilât kararının evveline teşmili suretiyle har-
cırahların eksiltilmesinin her türlü adil ve hakka ve hukuka aykırı olduğu belirtilerek kararın umu-
ma teşmil edilmemesinin ve kabul tarihinden itibaren tatbik edilmemesinin nedenlerinin aydınla-
tılmasını teklif etmişlerdir. Konu Meclis gündemine alınmıştır[38].

Büyük Millet Meclisi azası harcırahlarından yüzde kırk tenzilât ya-

pılması esbabının tenvir edilmesine dair takriri ve bu bapta Divanı
Riyasetçe ittihaz edilen karar hakkında Büyük Millet Meclisi Riya-
seti tezkeresi
Meclisin 64. İçtimaında BMM Reisi Mustafa Kemal Bey konuyla ilgili olarak aşağıdaki kararı meclis
Genel Kuruluna sunmuştur:

“Büyük Millet Meclisi aza-yı kiramının almış oldukları ve alacakları azimet harcırahlarının tadili
ahirden evvelki harcırah kararnamesine göre hesaplanarak tahakkuk edecek miktardan yüzde otu-
zunu teberru suretiyle terk etmeleri ve bilumum aza harcırah hesaplarının bu esasa göre tasfiyesi
Divanı Riyasetçe tezekkür edilerek bu hususun taht-ı karara alınmak üzere Heyeti Umumiyeye arzı
tensip olunmuştur”[39].

Aralarında Bitlis Mebuslarının da bulunduğu 80 Mebusun Muhtelif

yerlerde azamî mukavemetin ihzarı için salâhiyet-i mahsusayı haiz
zevatın acilen teşkilâta memur edilmesi hakkındaki takriri.
Meclisin 62. İçtimaında verilen takrirde, düşmanın üstünlüğü karşısında milletin askeri teşkilât
haricinde kalan bilcümle kaynaklarından da istifade ihtiyacının daha derin bir surette hissedildiği,
cephe gerilerinde birçok müdafaa ve mukavemet kaynaklarına malik olduğu şüphesiz olan bazı vilâ-
yet ve livaların daha müessir, daha geniş bir iştirakini temin etmenin Büyük Millet Meclisi’nin en
esaslı, en hayati vazifelerinden olduğu, bundan dolayı, gerek Konya’da, gerekse cephe gerilerindeki

36 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 3, İçtima Senesi:1, 44. İçtima, 7.8.1336 Cumartesi, s. 111.
37 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 3, İçtima Senesi:1, 45. İçtima, 9.8.1336 Pazartesi, s. 139.
38 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 3, İçtima Senesi:1, 58. İçtima, 4.9.1336 Cumartesi, s. 503.
39 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 4, İçtima Senesi:1, 63. İçtima, 11.9.1336 Cumartesi, s. 109.

657
livalarda azamî mukavemetin hazırlanması için de Büyük Millet Meclisi tarafından izinli ve özel yet-
kiye sahip zevatın acilen teşkilata memur edilmesi vatanın selâmeti adına teklif edilmiştir. Takrir
Cumartesi görüşmelerine alınmıştır[40].

Bitlis Mebusu Vehbi Bey’in, Bitlis Vilâyetinde münhal bulunan mu-

tasarrıflarla kaymakamlıkların tayin yapılmaması esbabının beya-
nına dair Dâhiliye Vekâletinden sual takriri
BMM Reisi Mustafa Kemal tarafından takrir Dâhiliye Vekâleti’ne gönderilmiştir[41]. Bu arada BMM’nin
81. İçtimaında Ziya Bey, Kavanin-i Maliye Encümenine[42], Arif Bey, Dâhiliye Encümeni ve İktisat En-
cümeni Azalığına[43] seçilmişlerdir.

Bitlis Mebusu Yusuf Ziya Bey’in Garzan köprüsünün tamirine dair

Siirt Mebusu Mustafa Sabri Efendinin kanun teklifine Nafia Vekâ-
letinin cevabi tezkeresinin reddiyle köprünün inşası lüzumunun
taht-ı karara alınmasına dair takriri
BMM’nin 95. İçtimaında Bitlis Mebusu Yusuf Ziya Bey, Nafia Vekâletinin cevabının reddiyle köp-
rünün inşası lüzumunun karar altına alınmasını teklif eden bir takrir sunmuş ve bu takrir Mecliste
kabul edilerek, Muvazene Encümenine, lâzım gelen parayı bütçeye koyması için, tevdi edilmiştir[44].

Öte yandan BMM’nin 99. İçtimaında Bitlis Mebusları Hüseyin Hüsnü Bey ile Vehbi Bey ve arkadaş-
ları tarafından Dersim hakkında Dâhiliye ve Maliye Vekâletlerinden açıklanması istenen aşağıdaki
teklif sunulmuştur:

1. Dersim’e tayin olunacak memurların sureti tayini hakkında 6 Eylül tarihindeki sual takririne
cevap verilmediğinin esbabı.
2. Sene-i haliye aşarının aşaire verilmeyip aşair üzerinde takarrür eden ihalelerin feshedilmesi-
nin esbabı.
3. Dersim’de ne gibi uygunsuzlukların şu sıralarda vukua geldiğinin esbabiyle Hükümetin buna
karşı ne gibi tertibatta bulunduğu.
4. Kürdistan’da bir takım propagandacıların dolaştığının doğru olup olmadığı, doğru olduğu tak-
dirde Hükümetçe ne gibi tedabire tevessül edildiğinin beyanı.

Takrirle ilgili yapılan görüşmeler neticesinde yeniden gündeme geçilmiştir[45].

Bitlis Mebusu Hüsnü Beyin, İstiklâl mahkemeleri İntihabatına ait

mesailin diğer mevadda tercihen müzakeresine dair takriri
BMM’nin 100. İçtimaında verilen bu takrir[46], kabul edilerek yeniden açılacak olan iki mahkeme ile
diğer mahkemeler için gereken 7 azanın seçimi kararlaştırılmıştır[47].

40 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 4, İçtima Senesi:1, 62. İçtima, 9.9.1336 Perşembe, s. 42-43.
41 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 4, İçtima Senesi:1, 73. İçtima, 26.9.1336 Pazar, s. 352.
42 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 5, İçtima Senesi:1, 81. İçtima, 11.10.1336 Pazartesi, s. 27.
43 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 5, İçtima Senesi:1, 81. İçtima, 11.10.1336 Pazartesi, s. 30.
44 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 5, İçtima Senesi:1, 95. İçtima, 1.11.1336 Cumartesi, s. 307.
45 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 5, İçtima Senesi:1, 99. İçtima, 18.11.1336 Perşembe, s. 428.
46 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 5, İçtima Senesi:1, 100. İçtima, 20.11.1336 Cumartesi, s. 441.
47 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 6, İçtima Senesi:1, 101. İçtima, 22.11.1336 Pazartesi, s. 3.

658
Bitlis mebusu Vehbi Beyin, Bitlis Çiftçilerine birer çift öküz itasına
ve Ziraat bankasından para ikraz edilmesine dair takriri
BMM’nin 102. İçtimaında verilen takrir, Muvazene-i Maliye Encümenine havale edilmiştir[48].

Bitlis mebuslarının Diyarbakır Caddesinde kâin Alemdar Köprüsü-

nün tamir edilmesine dair takrirleri
BMM’nin 105. İçtimaında verilen bu takrir, Bitlis, Diyarbakır Caddesinde bulunan Alemdar Köprü-
sünün tamiri için masraflarının bütçeye dâhil edilmesi hakkında olup, Meclis tarafından Bakanlar
Kuruluna gönderilmiştir[49].

Bitlis Mebusu Arif Beyin, Diyarbakır caddesinde kâin Alemdar köp-

rüsünün tamir ettirilmesine dair temenni takririne Nafia Vekâletin-
den mevrut cevabi tezkere
BMM’nin 123. İçtimaında Nafia Vekili İsmail Fazıl tarafından verilen cevapta; I. Dünya Savaşında Rus-
ların istilâsıyla tahrip edilen Bitlis-Diyarbakır yolu üzerindeki Alemdar köprüsü hakkında vuku bulan
soruya cevaben ilgili müfettişlikten gönderilen telgrafta mezkûr köprünün kenar ayaklarının kârgir dö-
şemesinin ahşap olarak 800 Lira ile tamiri kabil olduğu bildirildiği ve gelecek sene hemen tamirata baş-
lattırılmak üzere 1337 senesi bütçesine mezkûr köprü için gerekli tahsisatın konacağı belirtilmiştir[50].

Sonuç

Doğu Anadolu’da oldukça önemli bir konumda bulunan Bitlis,İskender döneminden itibaren Roma,
Hz. Ömer ile birlikte İslam Devleti, Emevi, Abbasi, Büyük Selçuklu, Eyyubi, Anadolu Selçuklu, Ka-
rakoyunlu, Akkoyunlu ve Osmanlı hâkimiyetinde kalmıştır. 23 Nisan 1920’de açılan BMM’ye Bit-
lis’ten, 2’si Son Osmanlı Meclisinden olmak üzere 7 milletvekili gönderilmiştir. Bu milletvekilleri
Meclis’te oldukça yoğun çalışmalar yapmışlardır. Bunlar arasında özellikle Yusuf Ziya Bey, sunduğu
takrirler ve kanun teklifleriyle dikkat çekmiştir. Zabıt cerideleri incelendiğinde I. Dönem için seçilen
bu mebuslar Bitlis’i en iyi şekilde temsil etmişlerdir. Zira milletvekilliği yaptıkları dönem çok önem-
liydi. Harb-i Umumiden yeni çıkmış, işgal edilmiş, yanmış-yıkılmış bir ülkenin istiklal ve istikbal
mücadelesini başarılı bir şekilde yapmışlardır.

Bu dönem milletvekilleri memleketin umumi meseleleri ile ilgilendikleri gibi aynı zamanda Bitlis’i
ve bölgeyi ilgilendiren hususlarla da alakadar olmuşlardır. Bitlis milletvekillerinin üzerinde durdu-
ğu ve takrir sunduğu konular arasında; Vilâyat-ı Şarkiye muhacirlerine yardım edilmesi, muhacir
ve mültecilerin askerlikleri, seçim dairelerinde posta işlerinin bir an evvel düzenlenmesi, Bitlis’te
dört iptidai mektebi ve bir idadi mektebinin açılması, memur iken mebus olanların bazılarının ye-
rine diğerlerinin tayin edildiği ve bunun da eşitliği ihlal olduğu, Van posta ve telgraf memurlarının
maaş alamamalarının sebepleri, Büyük Millet Meclisi azası harcırahlarından kesinti yapılmasının
sebeplerinin aydınlatılması, Garzan Köprüsünün tamiri, Bitlis Çiftçilerine birer çift öküz verilmesi ve
Ziraat bankasından kredi verilmesi gibi hususlar bulunmaktadır.

48 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 6, İçtima Senesi:1, 102. İçtima, 25.11.1336 Pazartesi, s. 33.
49 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 6, İçtima Senesi:1, 105. İçtima, 29.11.1336 Pazartesi, s. 117.
50 BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 7, İçtima Senesi:1, 123. İçtima, 27.12.1336 Pazartesi, s. 58.

659
Milletvekilleri bu konularla ilgili Meclise takrir verdikleri gibi bunların takibatı ve neticelendirilmesi
için de gayret sarfetmişlerdir. Bu konular arasında üzerinde en fazla durulan husus Vilâyat-ı Şarki-
ye muhacirlerine yardım edilmesi bahsidir. Birinci Dünya Savaşı’nda Vilayat-ı Şarkiye’de bağımsız
Ermeni devleti kurmak için bölgedeki Müslümanlar öldürülmüş, kalanlar da göçe zorlanmıştır. Ocak
1916’da Bitlis’e giren Ruslar, kenti yakmış ve sivil halka yönelik korkunç bir katliama girişmiştir.
Rus işgali ve Ermeni çetelerinin saldırıları nedeniyle Müslümanlar köylerini, bütün mal varlıklarını
geride bırakıp kaçmaya başlamışlardır. Sadece Bitlis mültecilerinin sayısı resmi kayıtların çok üze-
rindedir. Ülkenin her köşesine dağılan bu mülteciler büyük bir dram yaşamıştır.

Sayıları 1,5 milyonu bulan bu insanlar gittikleri yerlerde birçok sorunla karşılaşmışlardır. Bunlardan
bir kısmı hayatını kaybetmiş, hayatta kalabilenler çok zor şartlarda yurtlarına dönebilmişlerdir. İşte
Bitlis milletvekilleri bu şekilde çok büyük acılar yaşayan bu göçmenlerin durumlarının bir nebze
olsun düzeltilmesi için mecliste yoğun bir mesai harcamışlardır. Netice itibariyle, Büyük Millet Mec-
lisi’nin açılışı ile millet iradesine dayalı hür ve bağımsız yeni bir Türk Devletinin kuruluşu gerçek-
leşmiş ve bu kuruluşta, Bitlis Milletvekilleri de kendi sorumluluklarını en iyi şekilde yerine getirerek
önemli ölçüde pay sahibi olmuşlardır.

Kaynakça

BMM Zabıt Ceridesi, Devre: 1, C: 1-8, İçtima: 1.

BMM Gizli Celse Zabıtları, Devre: 1, C. 1, İçtima: 1, 17 Teşrinievvel 1336(1920).
BMM Gizli Celse Zabıtları, Devre: 1, C. 1, İçtima: 1, 24 Teşrinievvel 1336(1920).
Çeliker, Fahri, “Bitlis’in Kurtuluşu ve Mustafa Kemal Paşa”, Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi, C.
III, S. 8, Ankara, 1987, s. 379-392.
Çoker, Fahri, Türk Parlamento Tarihi-Milli Mücadele ve TBMM I. Dönem 1919-1923, Türkiye Bü-
yük Millet Meclisi Vakfı Yayınları No: 4, C. 1, Ankara 1995.
Işık, Sedat, Birinci Dönem Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde Bitlis Milletvekilleri (Biyografileri ve
Faaliyetleri), Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı, Basılmamış Yük-
sek Lisans Tezi, Erzurum, 2011.
Selvi, Haluk; Cırık, Bülent, “Milli Mücadelede Bitlis ve Çevresi (1918–1921)”, Akademik İncelemeler
Dergisi, Cilt: 9, Sayı: 1, Yıl: 2014, s. 205-231.
Serdar, M. Törehan “Milli Mücadelede Bitlis”, Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi, C. 12, S. 35, Tem-
muz 1996, s. 545-549.
Tuncel, Metin TDV İA, “Bitlis” Maddesi, C. 6, s. 225-228.

660
 CUMHURİYET DÖNEMİ’NDE SASON VE SASON İSYANLARI

Özlem KARAPINAR
Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Tarih Bölümü
Doktora Öğrencisi, ozlem_karapinar_89@hotmail.com

Giriş

Klasik Osmanlı Devleti döneminde Doğu Anadolu Bölgesi’nde yerel eşraf ve aşiretler merkezi otori-
teyle mümkün mertebe uyumlu bir ilişki geliştirirken Tanzimat süreciyle birlikte merkezin taşraya
hâkim olma ve ilişkilerini resmi çerçevede sürdürmek istemesi, yerel güçlerle iktidar erklerini kar-
şı karşıya getirmişti. Özellikle Doğu Anadolu’daki yerel güçler merkezi otoritenin hâkimiyet saha-
sından sıyrılabilmek için yeni bir güç arayışına girmişlerdi. Merkezi otorite bu yeni güç odakları
karşısında hâkimiyet alanını güçlendirmek için daha sınırlı bir idari yapılanmaya gitti. Bölgedeki
yerel güçler ve aşiretler bu yeni yapılanma karşısında güç devşirmek adına yerel bir direniş eylemine
geçmişlerdi. Merkezi otoritenin hâkimiyet alanını kontrol etmede kullandığı en önemli aygıt müfet-
tişlikler olmuştu. XIX. yüzyılda Osmanlı Devleti, Doğu Anadolu Bölgesi’nde otoritesini kurmak adına
bu yerel güçlerle çatışmaya girdiği gibi dönem dönem de otoritesini kurmak adına bu güçlerle işbir-
liğine gitmişti. Aşiret varlığı coğrafyanın bir gerçekliği olarak görüldüğünden derinlemesine bir şe-
kilde çözüm üretilememesi bu yapısal sorunları Cumhuriyet dönemine intikal ettirmişti. Cumhuriyet
ile birlikte ulus-devlet bağlamında yeni bir yapılanmaya gidilmesi Osmanlı’nın son dönemlerinden
itibaren sorun olan aşiretlerin yeni rejimle karşı karşıya gelmesine yol açmıştı.

Cumhuriyet’in kendi iç dinamiklerini harekete geçirmesi bölgede yeni yapılanmaları da beraberinde

getirmişti. Şeyh Said yeni rejime karşı bölgedeki yerel güçleri ilk defa ciddi anlamda merkezi otori-
teye karşı örgütleyen bir eyleme dönüştü. Yeni rejimin kadroları bu örgütlenmenin tabana yayılma-
ması için Şark Islahat Planını devreye sokmuştu. Bu yeni plan hükümetin yerel güçler karşısında eli-
ni kuvvetlendirmesine karşın Şeyh Said isyanın da destek alan Sason coğrafyasındaki yerel güçler
iktidar odaklarıyla karşı karşıya gelmişlerdi. Bölgenin dağlık olmasının avantajları çok iyi kullanan
yerel güçler kısa zamanda iktidarla mücadele edecek bir konuma gelmişlerdi. İktidar bu yerel direniş
karşısında askeri güç kullanımın yanında Umumi Müfettişlikler kanalıyla ekonomi, eğitim, bayın-
dırlık ve sağlık alanında bir dizi yatırımlar gerçekleştirmişti.

661
Bu çalışmamızda Sason’daki yerel direniş karşısında askeri, ekonomik, sağlık ve bayındırlık alanında
bölgedeki nüfuzunu güçlendirmek isteyen iktidar erklerinin bölge halkından nasıl bir karşılık bul-
duğunu, askeri önlemlerin tek başına bu isyan eylemini bastıramamasının gerçekliğini tartışmaktır.

Cumhuriyet Dönemi’nde Sason

Cumhuriyet’in ilk yıllarında Siirt Vilâyeti’nin eski kazalarından biri olan Sason Kazası’nın kuruluş
tarihi tespit edilememiştir. Kazanın eski adı Kabilcoz’dur.[1]1871 Diyarbekir Salnamesine göre Siirt’e
bağlı 4 kazadan biri de Sason’dur. Sason bir süre Muş’a bağlanmış ve Sason’dan Muş ovasına yer-
leştirilen halk ile hem ova tarıma açılmış, hem de aşiretler arası nüfus ve güç dengeleri sağlanmış-
tır. Bu dönemde Muş Vilâyeti’nin giderlerinin karşılanabilmesi için Sason’dan alınacak Aşar Vergisi
gelirlerine de ihtiyaç duyulmuştur. Nitekim Cumhuriyetin ilerleyen yıllarında bu ekonomik öncelik
ortadan kalkınca yeni idari yapılanmada Sason’un coğrafi özellikleri dikkate alınarak, önce Siirt’e
daha sonra da Batman’a bağlanmıştır. Bundan ötürü ekonomik, coğrafi ve kültürel özellikleri dikkate
alınarak, Sason tarih içerisinde idarî bakımdan şöyle bir süreç yaşamıştır: Sason, vilayet teşkilatları-
nın kurulmasından sonra önce Diyarbakır Vilâyeti Siirt Sancağı’na, daha sonra sırasıyla Bitlis Vilâ-
yeti Siirt Sancağı’na, Bitlis Vilâyeti Muş Sancağı’na ve 1924’te bağımsız sancakların il yapılmasıyla
da Muş Vilâyeti’ne bağlanmıştır.[2]

Dersim isyanında olduğu gibi Sason isyanları sırasında da İsmet İnönü ve Celal Bayar Başbakanlık
makamında bulunmaktaydı. 1935-1937 tenkil harekâtlarında İsmet İnönü Hükümeti, 1938 tedip ha-
rekâtında ise Celal Bayar Hükümeti bulunmaktaydı. Birinci Umum Müfettişliği emrinde idare olunan
askerî harekât neticeleri hemen hemen her gün Başvekâlete gönderilen raporlarla hükümet ve Genel-
kurmaya bilgilendirilmişti. Neticeler raporlarla takip edilmiş ve gerekli tedbirler öngörülmüştü.

Cumhuriyet Dönemi’nde Sason’un Nüfusu

1935’te Sason kazası (1415 km2), Muş Vilâyeti’ne bağlanmıştı. Sason’da aynı yıl yapılan seçimlerde
şehirlerde 665 erkek, 438 kadın ve toplamda 1.148 kişinin, köylerde ise 5.700 erkek, 6.301 kadın
ve toplamda 12.001 kişi olduğu görülmekteydi. Kaza nüfusu 6.365 erkek, 6.784 kadın olmak üzere
13.148 kişi oluşturmaktaydı. Yüz ölçümü 1.415 ve nüfus yoğunluğu da %9 olarak belirlenmişti.[3]

Cumhuriyet ile birlikte Sason’a bağlanan Hazo nahiyesi, 1938’de Kozluk adıyla Sason ile birlikte ayrı
iki kaza şeklinde Siirt vilayetine bağlanmıştır. 1940’da Siirt’e bağlı bulunan Sason, aynı yıl yapılan
seçimlerde nüfusun 1.161’i şehirde, 7.378’i köyler de olmak üzere toplamda 8.539 kişinin yaşadığı
görülmekteydi.[4] Osmanlı Devleti’nin son yıllarında ve Cumhuriyet’in ilk yıllarındaki bu değişimle-
rin en önemli nedenlerinden biri, bölgede meydana gelen yaygın siyasal olaylar olmuştur. Bir diğer
neden de, Osmanlı Devleti dönemindeki geniş alanları kapsayan vilayet sisteminin idari yapıda tam
olarak oturtulamamasıdır. Bunun yanı sıra bölgede uzun yıllar bağımsız yaşayan aşiret beylerinin
merkezi otoriteye karşı çıkması da sık sık vilayet ve kazaların sınırlarının değiştirilmesine yol aç-

1 Güney Doğu Birinci Genel Müfettişlik Bölgesi, Cumhuriyet Matbaası, İstanbul, 1939, 241.
2 1967 Siirt İl Yıllığı, Siirt 1967, 161.
3 Genel Nüfus Sayımı 1935, Muş Vilayeti-Kat’i ve Mufasal Neticeler, LX, Başbakanlık İstatistik Direktörlüğü Ankara, 1936
4 1973 Siirt İl Yıllığı, Siirt 1973, 18.

662
mıştır. 1940’dan sonra idari yapılanmada uzun süre bir değişiklik olmadı. 16 Mayıs 1990’da Resmi
Gazete’de yayınlanan 3647 sayılı kanunun 2. maddesine göre Batman’ın il olmasıyla Sason ve Koz-
luk’un Batman’a bağlanması kararı alınmıştır.[5]

Sason’da Askeri Harekât ve Alınan Tedbirler

Osmanlı Devleti döneminde Ermeni ayaklanmalarıyla adından söz ettiren, oldukça ilkel bir hayat
sürdüren[6] Sason’un; Cumhuriyet döneminde de 1925-1937 arasındaki küçük ayaklanmalara sahne
olduğu görülmektedir.[7] Bu devirlerde esaslı ve belli başlı bir hareket yapıldığına rastlanmamakla
beraber, yapılan mahallî ve mevziî hareketlerin yetersizliği itaatsiz halkı cumhuriyet devrine kadar
aynı halde getirmişti.[8] Sason’da yaşayan halk“askere gitmez, vergi vermez, kendine göre bir düzen
içinde ve ilkel koşullarda yaşar”dı. Bunun başlıca nedenlerinden biri de ulaşım olanaklarının kısıtlı
olmasıydı.[9] Birkaç eşkıyanın, arazinin sarplığına dayanarak çevresine etkili bir durum alan bölge
halkı, 1925’te Şeyh Said isyanı ile beraber ayaklanmıştır. Fakat yapılan genel tedip hareketleri al-
tında ezilmiş ve idareten yasak bölge olarak kabul edilmiş, Asi-Küsküt, Herürük bölgeleri o zaman
boşaltılmış ise de, daha sonraları yapıldığı gibi etkili bir tedip hareketi yapılamamıştır.[10]

Şeyh Said’in tedibi hareketinden sonra ayaklanma dolayısıyla, batıya nakledilmiş olan aşiret re-
islerinin “Kovuşturmaları Erteleme Kanunu”nun yayınlanması üzerine tekrar yerlerine dönmeleri-
ne karar verilmiştir. Bundan sonra Sason’da yavaş yavaş itaatsizlikler ve saldırışlar baş göstermiş
öteye beriye dağılan eşkıya ve yandaşları, yasak bölgede yeni baştan toplanmaya başlamıştır. Bu
bölge civarında suç işleyen cürüm erbabının sığınacak yeri halini almış ve artık bu bölgeye askeri
kuvvetler giremez hale gelmişti.[11]

Şeyh Said isyanı ve isyandan sonra devam eden, olayların çıkışından 23 Kasım 1927’ye kadar geçen
zaman zarfında Diyarbekir, Elâziz, Van, Bitlis, Hakkâri, Mardin, Urfa, Siirt, Bayazıt ve Malatya vilâ-
yetleri ile Besni, Hınıs ve Kiğı kazalarındaki eşkıyalık hadiselerine doğrudan doğruya veya dolaylı
olarak katılanlar, işleği suçlar hakkındaki takibat ertelenmiştir.[12] Bu isyanın bastırılmasından sonra
kısa bir süre Sason ve çevresinde önemli asayiş sorunları yaşanmamıştı. Ancak 1927’nin ortalarında
Melefanlı Mehmet Ali Yunus idaresindeki Hersan, Kerho, Silinti köylerinde yaşayan halk, 26 Mayıs
1927’de batı vilâyetlerine iskân edilme kararına karşı bir isyan çıkarmıştı.[13] İsyan, başladıktan kısa
bir süre sonra bölgeye gönderilen askeri birliklerce bastırılmıştı. İsyanın etkili olduğu bölge Mutki
ve Sason’u kapsayan çok dağlık bir alan olduğundan, asilerin tümü yakalanamamıştı. Bu nedenle
sonraki yıllarda da küçük çaplı isyanlar baş göstermişti. Şeyh Said isyanının bastırılmasından sonra
Cumhuriyet yönetimi, bölgede kalıcı bir sükûnet sağlamak için 1927’de Birinci Umumî Müfettişliği
kurmuştur.[14] Şeyh Said isyanı esnasında Genç bölgesi hariç diğer bölgeler harp alanıydı.

5 M. Attilâ Attillâ, Umut Kent Batman, Dicle Üniversitesi Basımevi, Diyarbakır, 1995, 101.
6 Doğu Anadolu’da Toplumsal Mühendislik Dersim-Sason (1934-1946), (Haz: Tarih Vakfı Yurt Yay.), İstanbul, 2010,397.
7 Özgür Körpe, Osmanlı’dan Cumhuriyet’e Ayaklanmalar, Paraf Yayınları, İstanbul, 2013, 319.
8 Genel Kurmay Belgelerinde Kürt İsyanları, Kaynak Yayınları, İstanbul, 2012, 141.
9 Alpay Kabacalı, Tarihimizde Kürtler ve Ayaklanmaları, Cem Yayınevi, İstanbul, 1991, 54.
10 BCA, 030.10.115.804.16.
11 BCA, 030.10.115.804.16.
12 TBMM Kavanin Mecmuası, Devre:3 İctima:1 C:VI, TBMM Matbaası, Ankara 1928, 163; Düstur, Üçüncü Tertip, IX, Mat-
baacılık ve Neşriat Türk Anonim Şirketi Yayınları, İstanbul, 1931, 804-805.
13 Sertaç Solgun, Menemen Olayı Sonrasından İkinci Dünya Savaşına Türkiye’nin İç Güvenliği (1931-1939), (İstanbul
Üniversitesi, Atatürk İlkeleri ve İnkılâp Tarihi Enstitüsü, Atatürk İlkeleri ve İnkılâp Tarihi Anabilim Dalı Basılmamış
Doktora Tezi), İstanbul, 2010, 300.
14 Cumhurbaşkanlığı Arşivi, A IV-16-6, D 65, F 87.

663
Buna Sason’da dâhildi. Sason’daki Kürtler bağımsızlıklarını koruyarak Hazo, Kabilcoz ve Mutki
bölgelerinde mevzilendiler ki buraları daha sonra onların isyan merkezleri olacaktır.[15] Bunun üze-
rine Birinci Umumî Müfettişliği, bölgesinde bulunan vilâyetlerin durumunu incelemek üzere Ekim
1929’da bir toplantı yapmıştır.[16] Şeyh Sait İsyanı’na destek verenler Şark İstiklâl Mahkemesi’nde-
[17]
yargılanmıştır ve bu yargılamada birçok Sasonlu (Kabilcoz) da bulunmaktaydı.[18]

1930’da Melefanlı Mehmet Ali Yunus ölünce yerine Ali Yunus’un oğlu Abdurrahman geçmiştir. Bu
dönemlerde çatışmalar aralıklarla devam eder. Ağrı harekâtının da başlaması üzerine bu durumu
fırsat bilen Sasonluların yeni baştan başlayan itaatsizlikleri uzayıp gitmiş ve devlet yükümlülükle-
rini yerine getirmekten tamamen çekinmişlerdi.[19] Sason’da yaşanan olaylardan sonra Siirt Valiliği
buradaki yol ve köprülerin yapımına önem vererek çalışmaları hızlandırmıştı.[20]

Yapılan bu harekâtta Asi Küsküt ve Herürük bölgeleri eylemcilerden temizlenmiş ve güven sağlan-
mıştır. Güvenlik kuvvetlerinin etkili tedbirleri sonucu bir süre sessiz kalan eylemciler, bölgedeki gü-
venlik önlemlerinin etkin şekilde sürdürülememesi nedeniyle itaatsizlikler devam etmiştir.[21]

Sason’da devlet kontrolünün sağlanamaması burada kaçakçılık faaliyetleri, çeteler ve bazı aşiret-
lerin sebep olduğu asayişsizlik durumunun devam etmesine neden oluştur. Mutki’de isyan çıkaran
Melefanlı Mehmet Ali Yunus’un oğlu Abdurrahman ile arkadaşları Sason’a sığınmış ve buradaki
aşiretleri devlete karşı harekete geçirmeye çalışmıştı.[22] Sason’daki bu durum hükümet yetkililerinin
dikkatini çekmiş, Şeyh Said isyanına katılıp da yakalanmayanların, aynı gaye ve amaç için tekrar
isyana başlayacakları öğrenilmiş olduğundan, 1932’de II. Alay ve II. Seyyar Jandarma taburu ile bu
bölgede bir askeri harekâtın düzenlenmesine karar verilmiş ve bu harekâta Eylül’de başlanmıştır.
Bu bölgenin taranmasında 200’den fazla silah toplanmış ve birlikler girdikleri köy ve evleri tahrip
etmişlerdir. Ancak havaların soğumaya başlaması nedeniyle bu harekât durdurulmuştur.

1933 Temmuz’unda Muş’ta bulunan VII. Seyyar Jandarma Taburu’ndan bir bölüğün himayesinde
tütün imhasına giden “Tütün İnhisar Memurları” Halikan ve Harbak bölgelerinde Sason eşkıyasının
saldırılarına uğramıştı. Buna karşı Muş valisinin VII. Seyyar Jandarma Taburu ile yaptığı harekât
neticesiz kalınca bu hareketi zaaf sayan Sason eşkıyası bundan sonra büsbütün itaatsizliği ele al-
mıştır. Bunun üzerine 12 Eylül 1933’te çıkarılan kararnâme ile Mustafa Kemal’in de onayıyla Sason
ve Mutki bölgesinde evleri dağınık olan ve eşkıyaya yataklık etmek suretiyle memleketin asayişini
bozmaya yeltenen 350 ev halkının, Trakya’ya nakil ve iskânlarına karar verilmiştir.[23] Bu bölgeler-
de yapılan aramalarda tahminen 200’e yakın silah toplanmış, aramaların yapıldığı sıralarda, kı-
şın şiddetli bir şekilde bastırması üzerine bu harekâta son verilmiş ve askeri kuvvetler birliklerine
dönmüşlerdi.[24] Nisan 1935’te hükümet bölgedeki aşiretlerin gücünü kırmak maksadıyla ellerindeki

15 Garo Sasoni, Kürt Ulusal Hareketleri ve 15. Yüzyıldan Günümüze Ermeni-Kürt İlişkileri, MED yay., İstanbul 1992, 197.
16 Cumhuriyet, 22 Eylül 1929.
17 4 Mart 1925’te çıkartılan takrir-i sükûn kanunu üzerine istiklâl mahkemesi Diyarbekir’de kurulmuş ve mahkeme heyeti:
Başkan: Denizli mebusu Mazhar Müfit Kansu, Üye: Kırşehir mebusu Lütfi Müfit Özdeş, Üye: Urfa mebusu Ali Saip Ur-
savaş, Savcı: Balıkesir mebusu Süreyya Örge Evren’den oluşmuştu. (Karerli Mehmet Efendi, 1. Dünya Savaşı, İstiklâl
Mahkemeleri, Koçgiri, Şeyh Sait ve Dersim’e Dair Yazılamayan Tarih Anılarım, Derleyen: Ali Riza Erenler, Fam Yayınları,
İstanbul, 2013, s.103.
18 “Şark İstiklâl Mahkemesi’nde”, Diyarbekir, 4 Şubat 1926; Mahmut Akyürekli, 1925 Diyarbakır-Elazığ Gerekçe ve Hüküm-
leriyle Şark İstiklal Mahkemesi Kararları, I, Nübihar Yayınları, İstanbul 2014, 186-190.
19 BCA, 030.10.115.804.16.
20 Diyarbekir, 17 Ağustos 1931.
21 Veli Fatih Güven, Türkiye’de Siyasi Kürtçülük Hareketleri (1923-1995), (Hacettepe Üniversitesi, Atatürk İlkeleri ve
İnkılâp Tarihi Enstitüsü, Atatürk İlkeleri ve İnkılâp Tarihi Anabilim Dalı, Basılmamış Doktora Tezi), Ankara, 1999, 120.
22 Umumî Müfettişler Konferansında Görüşülen ve Dâhiliye Vekâletini İlgilendiren İşlere Dair Toplantı Zabıtları ile Rapor ve
Hulâsası 1936, Yayına Hazırlayan: M. Bülent Varlık, Dipnot Yayınları, Ankara 2010, 101.
23 BCA, 080.18.1.3.39.62.13.
24 Şadillili Vedat, Türkiye’de Kürtçülük Hareketleri ve İsyanlar, I, Kon Yayınları, Ankara, 1980, 146.

664
silahları toplamayı düşünüyordu. Bu bölgenin önemli aşiretleri Siirt’in batısı ile Sason, Diyarbakır’ın
Silvan ilçesi ile Dicle nehrinin kuzeyi arasındaki bölgede yaşayan Raçkotan ve Raman aşiretleriydi.[25]
Sason’da bulunan bu gibi bazı aşiret mensupları ve Mutki isyanının lideri olan Melefanlı Mehmet Ali
Yunus’un oğlu Abdurrahman’ın denetimindeki bir kısım eşkıya ile yerel halk[26] 1935 Nisan’ı içerisin-
de Sason’un köylerine hayvan sayımı için giden sayım memurlarını bölgeden kovmuştur.[27]

Emekli Kurmay Albay Reşat Hallı, Sasonluların itaatsizliği büsbütün ele aldıklarını ifade ettikten
sonra ekliyor; “Bu itaatsizliği 1935 Nisan’ında hayvan sayımına giden devlet memurlarını kovmak,
öğüt vermeye giden heyet içinde ilçe kaymakam vekilini öldürmek ve müftüyü yaralamak suretiyle
ayaklanma niteliğini almış ve tedibe giden mahalli kuvvetlere silahla karşı koyacak derecede ileri
götürülmüştü.”[28] Daha sonrasında Sason Kazası’nın asi mıntıkasına giden yoklama memuru 17 köy-
den 14 köyün ihtiyarlarıyla sadece 560 hayvan yazmıştır. Üç köy katiyen hiçbir şey yazdırmamış ve
“biz fakiriz hükümet bize versin” demişlerdir. Memur asi mıntıkada Bitlis, Garzan ve Beşeri kazaları
ile Hazo bölgesinin bazı köylerine ait on bin kadar kaçak hayvan gördüğünü de bildirmişti.[29]

Bunun üzerine Garzan’dan Sason olaylarını bastırmak amacıyla yola çıkarılan askeri birliğin Ha-
zo’ya uğrayarak oradaki jandarmalarla birlikte hareket etmek üzere Mutki’den gelecek kuvvetler-
le irtibat kurmaları emredilmişti. Sason İsyanı’nın başlaması ile Muş Valiliği de buraya 70 kişilik
bir kuvvet göndermişti.[30] Gönderilen bu 70 kişilik askeri birliğin uğradığı taarruza rağmen kuvvet
sevkine lüzum olmadığı ve kaymakam vekilinin bizzat mahalline giderek işi yerinde tetkik etme-
si buyrulmuştu. Bu 70 kişilik askeri birliğin 200 kadar silahlı asi tarafından sarıldığı, kaymakam
vekili Rıdvan ile kaza müftüsünün esir edildiği, asilerin kaza merkezini basacaklarını duyurdukla-
rı, askeri birlikten henüz bilgi olmadığı gibi subayla beraber bir kısmının dışarıya çıkmış oldukları
ve diğer kısmının kurtarılmasına çalışıldığı bildirilmişti. Bu askeri birliğin isyan edenler tarafından
malum olan şekilde taarruza uğraması karşısında devlet otoritesinin muhafazası ve isyan edenleri
tamamen ortadan kaldırmak için kuvvet sevkinden başka bir çare görülmemiş ve kuvvet sevkinin
gerekliliği VII. Komutanlığa bildirilmişti.[31] Bu vaziyet karşısında ilk tedbir için yakınlık hasebiyle
Mutki’den subayın, kumandasında 30 kişilik bir askeri birlik ile takviyesine emir verilmiştir. Garzan
ve Kulp kazalarından kuvvetler ve subay kumandasından da birer askeri birliğin tahkiki gerektiği
kaymakamlığa yazılmıştır.[32]

21 Mayıs 1935’te askeri birlik komutanı Yüzbaşı Mustafa’nın Sason

Kaymakam Vekâleti’ne göndermiş olduğu rapor:
Kaymakam vekili Rıdvan, Jandarma kumandanı Mustafa, Kaza müftüsü Abdullah, Maliye Tahsil-
darı Ziya, nüfus kâtibi Salih ve Belediye Kâtibi Mehmet beraber oldukları halde askeri birliği Hov
Köyü’nde bırakmışlardır. Harbak ve Çat köylerinin arzusu ile jandarma gelmeden kendileri yalnız
geldikleri takdirde hükümetin dileklerini tamamıyla yerine getireceklerine dair aralarında konuş-
muşlardı. Köyden çıkmadan arkadaşları ve jandarma kumandanına Harbak köylüleri ateş etmiş-

25 Turan Bozkurt, Atatürk’ün Doğu Politikası ve Kürt İsyanları, Alioğlu Matbaacılık, İstanbul, 2011, 184.
26 Sason’da isyan edenlerin kimler olduğu ile ilgili olarak 23 Mayıs 1935’te Sason kaymakamlığının İçişleri Bakanlığı’na
gönderdiği raporda; “Alınan malumata göre halen şerirlere baş olarak Harbak Köylü Tatar Hacı Badik ile Hazo köylü
Rizko, Asrık köylü Sabri, Halilanlı Halil bir arada toplanarak görüşmüş ve konuşma neticesi Garzan’ın Melefan nahiyeli
Ali Yunus oğulları ile Mutki, Kerho, Şinik ve civar köylüleri ile Harpi köylü Şaki Çiro kardeşlerine kendilerine iltihak
için adamlar saldıkları istihbar kılındı. Asi mıntıkası hayvanları ile beraber dağlardaki mağaralara çekilmişlerdir”. (BCA,
030.10.115.804.3.)
27 BCA, 030.10.115.804.16.
28 Kabacalı, a.g.e.,54.
29 BCA, 030.10.115.804.3.
30 BCA, 030.10.115.804.3.
31 BCA, 030.10.115.804.3.
32 BCA, 030.10.115.804.3.

665
lerdir. Komutan tabancasıyla kendisini müdafaa etmiş ve köylüleri geri çevirmeyi başararak askeri
birliğe katılmıştır. Derhal askeri birlik ile harekete geçmiş, ancak etrafları sarılmıştı. Beş saat devam
eden karşılıklı çarpışmada huruç hareketi yapılarak Sason’un kuzeyindeki hâkim dağlar komutan ve
askerleri tarafından tutulmuştur. Sason birliğinden olan onbaşı sol bacağından yaralanmıştır. Ko-
mutan, bu olayda başka zayiat olmadığını, asi mıntıka köylerinin isyan fikriyle bu lüzumsuz olaya
sebebiyet verdiklerini, kuvvetlerinin köylülere oranla azlığını dille getirmiştir.

Kuvvet istenmesine müsaadelerini istemiş ve halen Kaymakam vekili ile arkadaşının vaziyetleri-
nin meçhul bulunduğu bildirmiştir.[33] Garzan Kaymakamlığı’nın Hazo Telgraf Müdüriyetinden aldığı
bilgiye göre ise; Harbak Köyü’nde kaldıkları bildirilen Kaymakam Vekili Rıdvan ve arkadaşlarından
kaymakam vekili ile belediye kâtibinin öldürülmüş ve diğerlerinin de yaralı olarak askeri birliğe ka-
tılmış oldukları bildirilmiştir.[34]

Meydana gelen bu olaydan sonra harekete geçen askeri birlik Sason’a 15 km mesafedeki Hov Köyü’ne
ulaşmıştır. Şehit edilen kaymakam vekili Rıdvan Gökmen ile arkadaşı Belediye kâtibi Mehmet’te 25
km mesafedeki Harbak Köyü’nde taarruza uğradığı, Kaymakam vekilinin diğer arkadaşlarından kaza
müftüsü Abdullah’ın hafif yaralı, maliye tahsildarı Ziya ile nüfus kâtibi Salih’in de kazaya bağlı Hazo
bölgesine sığındıkları öğrenilmiştir.[35] Sason’daki olayın çıkmasıyla Dâhiliye Vekâleti, Birinci Umumî
Müfettişliği’ne telgraf çekerek; kendisinin en kısa zamanda Sason’a gitmesini ve rapor hazırlamasını
emretmiştir. Bunun üzerine Birinci Umumî Müfettişi Abidin Özmen Sason’a hareket etmiştir.[36]

Hazo’da bulunan Muş Vali vekili R. Türeli, Sason hadisesinin sebep ve sebeplerinin mahallinde ince-
lenmesi, sükûnetin geri dönüşü, olay için gerekli olan tedbirlerin ne olması gerektiğinin incelenmesi
ve sunulması için 24 Mayıs 1935 günü Muş’tan hareket etmiştir.[37]Türeli, bu olay dolayısıyla Ha-
zo’nun taşıdığı önemi göz önüne alarak işe buradan başlamak gerektiğini düşünmüştür. Jandarma
kumandanı Binbaşı Ziya ile önce Hazo’ya, ardında da herhangi bir sıkıntı yaşamadan Sason’a var-
mıştır. Olayı düzenleyen ve kışkırtan zanlıların, olayın ardı sıra gelen Hazo karakolunca gözaltına
alınan Hazolu Şeyh Abdurrahman ile aynı köyden ve olan Mustafa Çeto’nun olduğundan şüphelen-
diklerini bildirmişlerdir.[38]

7 Haziran 1935’te Cumhuriyet gazetesi Muş’ta bir olay yaşandığını ve birkaç haydudun Sason Kay-
makamını ve iki jandarmayı şehit ettiğini belirten bir haber yapmıştır. Habere göre; Sason kazasın-
da, civar dağ sırtlarında oturan adamlardan vergi alınamadığını öğrenen kaymakam vekili Rıdvan,
bunları nasihatle yola getirmeğe karar vermiş, refakatine müftü ile iki tahsildar ve iki de jandarma
alarak bu mıntıkaya gitmiştir. Fakat bu adamların kaymakam vekilini öldürdüğünü, müftüyü yara-
ladığını ve iki jandarmayı da şehit ettiğini belirtmiştir.[39]

8 Haziran 1935’te çıkan Cumhuriyet gazetesinde de kaymakamın öldürülme olayında bir kasıt ol-
madığını kaymakamın köydeki kavgada bilinmeksizin vurulduğunu belirten bir haber yayınlanmış-
tır. Haber de; Harbat köylüleri Hov’a gelerek kaymakamı köylerine davet etmişlerdir. Kaymakam ve-
kili de bu davete icabet etmiş, jandarma müfrezesini çok geride bırakarak Harbat’a gitmiş ve geceyi

33 BCA, 030.10.115.804.3.
34 BCA, 030.10.115.804.3.
35 BCA, 030.10.115.804.3.
36 BCA, 030.10.115.804.3.
37 Birinci Umumî Müfettişliği’nin 24 Mayıs 1935’teki Dâhiliye Vekâleti ve Komutanlığa bildirdiği raporda; “Muş ve Sason’a
harekettim hakkındaki emirleri bu gün saat 14’te aldım. Yarın sabah erkenden hareket etmek üzere hazırlanıyorum.
Beraberimde asayiş müdürü ve hususî kalem müdürü Hikmet bulunacaktır. Merkezdeki işlere istihbarat müdürü Burhan
bakacaktır.” (BCA, 030.10.115.804.3.)
38 BCA, 030.10.115.804.4.
39 Cumhuriyet, 7 Haziran 1935.

666
orada geçirmiştir. Ertesi gün köyden ayrıldığı sırada şahsî bir münazaa olmuş, bu sırada kaymakam
vekilinin de bilinmeksizin yaralandığı ve öldüğü belirtmiştir.[40] 8 Haziran 1935’te çıkan Ulus gaze-
tesi de Sason hadisesinin nasıl olduğunu anlatan bir haber yayınlamıştır. Sason Kaymakam Vekili
Rıdvan’ın sayım ve gizli nüfuz yazımı işleri için 21 Mayıs 1935’te yanına Sason müftüsünü, şarbaylık
sekreterini, finans alımcısını, jandarma komutanı ve birkaç jandarmayı alarak Hov köyüne gitmiş ve
bu köyde iken Harbat köylüleri tarafından kendi köylerine çağrılmıştır. Kaymakam vekili, jandar-
maları çok geride bırakarak arkadaşlarıyla beraber bu köye gitmiş ve geceyi Harbat’ta geçirmiştir.
Ertesi gün kaymakam vekili köyden ayrıldıktan sonra, yerli memurlar ve bazı köylüler arasında kay-
makam vekilinin bilinmeksizin yaralandığını ve öldüğünü belirtmiştir. Ayrıca, öldürülmüş ve işken-
ce görmüş jandarmanın olmadığını da eklemiştir.[41]

İsmet İnönü, hükümetin bölgedeki çalışmalarını tespit etmek bölgede ihtiyaç duyulan yeni yapı-
lanmaları ve sorunları tespit etmek, çözmek ve bazı incelemelerde bulunmak maksadıyla bir doğu
gezisi planlanmıştır.[42]1935 yazında Doğu ve Güneydoğu Anadolu ile Karadeniz Bölgesi’ni kapsayan
uzun bir inceleme gezisine çıkmıştır. Başvekil, bu incelemeler sırasında yanına aldığı Dışişleri Ba-
kanı Tevfik Rüştü Aras ve Jandarma Genel Kumandanı General Kazım Paşa ile Diyarbakır’ı ziyaret
edip, buralarda incelemelerde bulunduktan sonra 5 Temmuz’da asayiş sorunlarının yaşandığı Siirt
Vilâyeti’ne geçmiştir.[43] Gezi sonrasında İnönü, hazırladığı raporunu Mustafa Kemal ve İcra Vekilleri
Heyeti’ne (Bakanlar Kurulu) sunmuştu. İnönü’nün hazırladığı raporda Siirt ile ilgili olarak; Halkın
içine girilmesinin, Mutki ve Sason gibi bütün Siirt Vilâyeti’nde önemli bir iş olduğunu, kesinlikle
halkın içine girilmesi gerektiğini belirtmiştir. Aynı zamanda halkın daha çok kendi ağalarının eline
baktığını ve halkın içine girmek için buralarda seyyar doktorların tesirli bir tedbir olduğunun göz
önüne alınması gerektiğini söylemiştir.[44]

İsmet İnönü’nün Sason ve Mutki için düşündüğü bu tedbirlerin yanında nüfuz ve otoritesine saldırı
niteliğindeki faaliyetlere karşı askeri tedbirlere de başvurulmuştur. Bu amaçla, II. Tümen Birlikleri
(ikişer taburlu üç alay) VII., X., XI., Seyyar Jandarma Taburları ve VIII. Seyyar Jandarma Taburu’nun
Süvari Bölüğü tarafından bu bölgede hemen bir hareketin yapılması kararlaştırılmışsa da, ordu bir-
liklerinin almış olduğu acemi erlerin henüz yetişmemiş olması nedeniyle bu harekâta ancak 16 Ekim
1935’te başlanabilmiştir.[45] Bu hareketler sırasında eşkıya mağaralara ve bölge dışına dağılmış ve
hiçbir yerde toplu bir direnme gösterilememiştir. Harekâtın devamı sırasında önemsiz bir iki çar-
pışma olmuş, mesele de haledilmiş olduğundan birliklerin garnizonlarına dönmeleri emredilmiştir.[46]
Ancak, şakilerin bu bölge tekrar yerleşmesine engel olmak için Cemal Madanoğlu’nun taburunu
Hazo’da, VII. Seyyar Jandarma Taburu’nu da Sason’da bırakmışlardır. VII. Seyyar Jandarma Tabu-
ru’na, sonradan X. Seyyar Jandarma Taburu’nun da katılması ile her iki tabur tarafından kışın dahi
bölgenin belli başlı yerlerine baskın yapılmıştı. Diyarbakır’daki Umum Müfettişlik böyle uygun gör-
müştü. İki günde bir yasak bölgeye çıkışlar yapılacak, direnenler tedirgin edilip dirençleri kırılacaktı.
Ne var ki bu işin kolay olmadığı sonradan anlaşılacaktır. Çünkü bölge Türkiye’nin en sarp doğasını
oluşturuyordu.[47] Bu zaman içerisinde isyancılar mağaralarda saklanmışlar ve bazıları da bölgenin
dışına çıkmışlardır. Yapılan çarpışmalarda 1 jandarma ve 4 sivil, isyancılardan da 27 kişi ölmüş, 6
kişi yaralanmış, 59 kişi yakalanmış, 890 kişi de kendiliğinden teslim olmuş ve bu arada 57 tüfek

40 Cumhuriyet, 8 Haziran 1935.

41 Ulus, 8 Haziran 1935.
42 Hüseyin Koca, Yakın Tarihten Günümüze Hükümetlerin Doğu-Güneydoğu Anadolu Politikaları Umumî Müfettişliklerden
Olağanüstü Hal Bölge Valiliğine, Mikro Yayınları, Konya 1998, 424.
43 Cumhuriyet, 6 Temmuz 1935.
44 İsmet Paşa’nın Kürt Raporu, (Dizi-Yazı),(Yay: Saygı Öztürk), Hürriyet, 8 Eylül 1992; Saygı Öztürk, İsmet Paşa’nın Kürt
Raporu, Doğan Kitap Yayınları, İstanbul 2012, 31.
45 BCA, 030.10.115.804.16.
46 Türkiye Cumhuriyetinde Ayaklanmalar (1923-1938), Genelkurmay Basımevi, Ankara, 1972, 156.
47 Cemal Madanoğlu, Anılar (1911-1938), Çağdaş Yayınları, İstanbul 1982, 87-188.

667
toplanmıştı. VII. Kolordu Komutanı G. Deniz’in 25 Ekim 1935’te gönderdiği Sason raporunda sabit
jandarma kuvvetleri Şigo bölgesinde 80 kadar çoluk, çocuğa rastlandığını ve bir kısım silahlı ile de
çatışma yapıldığını bildirmiştir. Jandarma kuvvetlerinin Ekim 1935 sonlarında isyan çıkaran aşiret
reislerinden Tatarı Badik ve sarp dağlara sığınanlara karşı yapılan çarpışmalarda II. Tümen tara-
fından gönderilen tayyarelerle isyancılar bombalanmıştı. Bunlar arasında Tatar Badik ve kardeşleri
bulunduğu tahmin edilmiş ve bunlar takip edilmiştir.[48]

Sason harekâtı ile ilgili olarak Birinci Umumî Müfettişlikten alınan raporlara göre; Sason’da topla-
nan Koh, Şat, Harbak, Balo ve Cindo köyleri halkından 25 kadın, 22 erkek ve 25 kız çocuğu 16 Kasım
1935’de Silvan bölgesindeki iskân yerlerine gönderilmişlerdi.[49] Yasak bölge içinde kuvvetler tara-
fından şimdiye kadar 170 ev tahrip edilmiş, 475 darı, 390 şalgam, 129 tütün tarlası ve nakli müm-
kün olmayan binlerce kilo darı ve otla 500 kadar arı kovanı imha olunduğunu belirtmiştir. Sason
harekâtına dair Birinci Umumî Müfettişlikten alınan rapora nazaran Karmeliç Dağı’nda aramalara
devam edilmiş ve Reşkotan bölgesine kaçan asilerden yakalanıp Hazo’ya getirilenlerin 531 kişi ol-
duğu Sason’da da 100 kişinin bulunduğu ve bunların iskân yerlerine sevkine başlandığı belirtilmiş-
ti.[50] Sason harekâtı esnasında yakalanarak iskân yerlerine gönderilenlerin 160’ı erkek, 194’ü kadın,
165’i kız, 177’si de erkek çocuk olmak üzere 696 kişi olduğu Birinci Umumî Müfettişliğinin verdiği
raporlardan anlaşılmaktaydı.[51]

Yapılan bu birinci safha harekât mıntıkasında bulunan Harbak, Şat ve Koh köyleri halkından ka-
çanlar, kuvvetler bu bölgeden çekildikten sonra tekrar köylerine gelerek tahrip edilen evlerini ta-
mir ederek yerleşmeye başlamışlardır. Malaşeref mıntıkasındaki harekâttan sonra Malako, Şigo ve
Çalkış dağları çevresinde esaslı bir tarama daha yapılması Kolordu Komutanlığından istenilmiştir.[52]

Sason harekâtına dair Birinci Umumî Müfettişlikten alınan bir diğer raporda ise; Melefan bölge-
sinden toplanan 48 kadın 38 kız ve 65 erkek çocuk olmak üzere 182 nüfusun 10 Kasım 1935’de
Garzan’dan Silvan’a gönderildikleri, bu günlerde diğer bir kafilenin daha sevk edileceği bildirilmiş-
tir. Sason harekâtına dair Birinci Umumî Müfettişlikten alınan rapora nazaran yukarı Şat Köyü’nün
mezrası olan Cindo köyünden 22 kadın, 14 erkek, 16 kız ve erkek çocuk, Harbak köyünden de 1 erkek
çocuk tutularak iskân yerlerine gönderilmişlerdi.[53]

Umumî harekâttan sonra sıra ile kıtalar garnizonlarına dönmüşlerdir. Bölgenin ikamet mevcudi-
yetini elde tutmak için kışın da gözlemlemelere devam etmek üzere Sason’da bir seyyar tabur ve
bunu takiben de Hazo ve Melefan sahasına da diğer bir seyyar tabur yerleştirilmiştir. Bunlar bir
aralık birleşerek büyük kıtaların çekilmesiyle yerlerine dönen halkı takibe koyulmuşlardır. Kışın da
bu taburlar bölgeyi şakilerden temizlemek işine devam etmişlerse de Hov-Rabi hattının kuzeyine
geçememişlerdir. Melefan mıntıkasında ise Şelaş Dağı-Ziyaret Tepesi hattının güney kısmına hâkim
olabilmişlerdir. Son bir takipte Hazo’dan hareket edip Norşin-Şattan kuzeye doğru tepeleri taraya-
rak Rabi-Hov hattına varan iki seyyar tabur, karşılarında 150 silahlı ile çatışma mecburiyetinde
kalmış ve bu suçluların Halkis Dağı’na çekilmesi üzerine askeri birlik eldeki kuvvet ve vesaitle takibi
ileri götüremediğinden Hazo’ya dönmüşlerdir.[54] Devlet kuvvetleri karşısında hiçbir varlık göstere-
meyen eşkıya kaçmak mecburiyetinde kalmıştır. Bu son harekette eşkıyanın baskısı altında ezilen
yoksul ve masum halk da devlet kuvvetlerine çok yardımcı olmuştur. Halkın desteğini sağlayan dev-

48 BCA, 030.10.115.804.12.
49 BCA, 030.10.115.804.13.
50 BCA, 030.10.115.804.12.
51 BCA, 030.10.115.804.11.
52 BCA, 030.10.115.804.10.
53 BCA, 030.10.115.804.13.
54 BCA, 030.10.116.805.1.

668
let kuvvetleri Sason’da toplanan bütün eşkıyaları ve kanun kaçaklarını ele geçirmiştir. Eşkıyalarla
yapılan müsademede devlet kuvvetlerine yardımda bulunan üç kişi ölmüştür. Bundan sonra Sason
halkı göçmen olarak başka yerlere iskân edilmiş, burası yasak bölge ilan edilmiştir.[55]Bu isyan kısa
sürede bastırılmıştır.[56] Yasak bölgede faaliyetleri görülen çetelerin, harekât sonunda bu bölge için
tespit edilen kuvvetlerle ve müşterek hareketlerle sıkı surette takibe alınılması, yasak bölgeye gir-
melerine, yerleşmelerine ve kuvvetlenmelerine meydan bırakılmadan, tek başınayken yok edilme-
leri istenmiştir. Bu suretle ilkbaharda yeniden bir hareket yapılmak mecburiyetinde kalınmaması
için gerekli tedbirlerin alınması, icraatın yapılması ve sonuçların bildirilmesi de istenmiştir.[57] Bu-
nun üzerine yasak bölgede yapılacak harekette VII. Kolordu ile birlikte hareket edilmesi için Birinci
Umumî Müfettişliğe emir verilmiştir. Bu harekete katılacak Siirt’teki X. Seyyar Jandarma Taburu 28
Ocak 1936’da Siirt’ten Melefan’a hareket etmiştir.[58]

Sason yasak bölgesinde 31 Ocak 1936’dan itibaren başlayarak sürdürülen harekâtın, devam etmesi
hususunda kararnâme çıkmıştır.[59] Bunun üzerine 2 Şubat 1936’da yasak bölge de baskın tarzın-
da yapılan harekâtta Kozik, Rabi, Libnik ve Dilbi mıntıkalarında sıkıştırılan eşkıya ile yapılan çar-
pışmada eşkıyadan dördü ölü ele geçirilmiş, iki er yaralanmış iki er de şehit düşmüştür. Harekâta
devam eden askeri birlik, 3 Şubat 1936’da Şelâşi Dağı’ndan yasak bölgeye gittiklerini gördüğü dört
isyancıdan birini daha öldürmüştür. Yapılacak istihbaratla elde edilecek bilgilere göre hareket edil-
mek üzere askeri birliklere X. Seyyar Jandarma Taburu Melefan’da, VII. Seyyar Jandarma Taburu ile
sonradan düzenlenmiş bölük de Hazo’da toplamıştır.[60]

7 Nisan 1936’da Kemal Gedeleç Birinci Umumî Müfettişliğe gönderdiği rapor da, geçen sonbahar-
da Sason’da II. Tümence bir hareket yapıldığını ve VII. Kolordu Komutanlığı harekete iştirak eden
zabitlerin potin ve elbiselerini eskittiklerinden Hakkâri tarafında harekete sevk edilen zabitlere ve-
rildiği gibi bunlara da 50-60 şar lira ikramiye verilmesi arzusunu belirtmiştir. Millî Müdafaa ve Dâ-
hiliye’nin verecek parası ve hatta kanunî şekli bulmaya imkânı olmadığını dile getirmiş ve zabitan
listesini de bildirerek eğer uygun bulursa Başbakana arz edilmesini istemiştir. Rapora ayrıca Sason
hareketine iştirak eden subay ve askerî memurların rütbe ve sayısını da eklemiştir.[61] Bu rütbe ve
sayılar şöyledir: 1 Tuğgeneral, 3 Albay, 4 Yarbay, 14 Binbaşı, 38 Yüzbaşı, 30 Teğmen, 13 Asteğmen,
17 Yarsubay, 7 Askerî memur olmak üzere toplam 127 kişidir.[62]

26 Haziran 1936’da Hov Köyü ile mezra arasında Ömerik oğlu Hatip ve kardeşi Ziver Vezir oğlu
Uni adlarında ikisi silahlı ve beşi silahsız yedi kişi, Harbi Köyü’nde Tatar Bedik ile görüşmek üzere
giderlerken Harbak Köyü’nün kuzeyindeki mevki de Tatar Bedik ve kardeşi Amo’yla tesadüfen kar-
şılaşırlar. Tatar Bedik bunlara niçin geldiklerini sormuş, yeni yapılan yol faaliyetini durdurmak için
ameleye ateş etmelerini teklif etmiş ve bunu Ali Yunus oğlu Abdurrahman’ın haber gönderdiğini
söylemiştir. Ancak bu yedi kişi Tatar Bedik’in bu yöndeki teklifini kabul etmeyeceklerini hata hükü-
mete yardım edeceklerini söylemişlerdir. Bunun üzerine Tatar Bedik’in hiddetlendiğini ve omzun-
daki silahını indirdiğini gören bu yedi kişiden Ömerik oğlu Ziver ile kardeşi Hatip, daha evvel silaha
davranarak Tatar Bedik’i ve kardeşinin oğlu Amo’yu öldürmüşlerdir. Tatar Bedik’in yardımcıları ile

55 Mansur Işıkbol, Atatürk Dönemi’nde Doğu’da Meydana Gelen Olaylar ve İçyüzü (1924-1938),
Ekrem Matbaası, Adana, 2011, 69.
56 Yılmaz, a.g.e.,119.
57 BCA, 030.10.115.804.17.
58 BCA, 030.10.115.804.18.
59 BCA, 030.18.1.2.64.32.2.
60 BCA, 030.10.115.804.19.
61 4 Temmuz 1937’de Yüksek Başvekâlete yollanan bildiride 1935’deki Sason harekâtına katılanların eklenen listede kısa
künyeleri yazılı olan subayların o zaman isimlerinin listeye eklenmesi unutulduğundan bunlara da elbise, ayakkabı yıpr-
anma bedeli olarak para ile nişan ya da madalya verilmesi için Kor komutanlığa teklif edilmişti.( BCA, 030. 10.70.461.2.)
62 BCA, 030.10.49.321.9

669
aralarında meydana gelen çarpışmadan sonra yalnız Tatar Bedik’in kafasını alarak silahlarıyla ilçe
merkezine gitmişlerdir. Öldürülen Tatar Bedik’ten elde edilen 185676 sayılı Türk mavzeriyle kardeşi
oğlu maktul Amo’dan alınan 12809 sayılı değişikliğe uğramış Türk mavzerlerini ve Tatar Bedik’in
kesilen kellesiyle birlikte kaza merkezine teslim etmişlerdir. Arşiv belgelerinde, Tatar Bedik’in öldü-
rülmeye muvaffak olanın adının Hatip olduğu belirtilmiş, ancak Sason ahalisinin verdiği bilgilerden
Halil olarak bildirildiği anlaşılmıştır[63].

1935 Sason isyanından sonra bölgede harekât başlamış, devam eden şekavet hareketleri sonucun-
da, harekât, 1936 yılında da devam etmişti. 10 Temmuz 1936’dan sonra Beşiri, Silvan ve Garzan böl-
gelerine nakledilmiş olan halkın göçmen muamelesine tutulmak kaydı ile iskân ettirilmelerine karar
verilmiş, isyan bölgesinin bu yerlere yakın olması, Dâhiliye Vekâletini düşünceye sevk etmişti, Dâ-
hiliye Vekâleti, aynı zamanda bunları Batı Anadolu ve Trakya’ya nakletmeyi de düşünmüştü. Daha
sonraları isyan bölgesi yasak bölge olarak ilân edilmiş, Malato Dağı’ndan itibaren Sason Dağı’nın
güney batıya doğru olan kısmını takip ederek Sason’un Güneno Köyü’nun 2 km. doğusundan kuzey
batıya doğru yönelmek sureti ile Çalkış Dağlarından geçen tepeler hattını takiben Hov, Harbak, Yu-
karı ve Aşağı Şat Köylerini yasak bölge içinde bırakarak Hazro Bucak merkezinin 2 km. kuzeyinden
doğuya doğru yönelerek, Norşin Köyü’nün kuzeyine ve oradan da batıya yönelmek suretiyle Sinas
Dağı üzerinden Malato Dağı’na uzanan hattın teşkil ettiği çevre, yasak bölge sınırları içerisinde bı-
rakılmıştır.[64] Yasak bölge de yaşayan halk, geçici olarak Silvan, Kulp, Lice, Beşiri ve Garzan kazaları
içinde yerleştirilmiştir. Buraya yerleştirilmiş olan 350 evden tahminen 2400 kişinin belirtilen bu
yerlerde iskân edilmeleri Dâhiliye Vekâletince 6 Ekim 1936’da onaylanmıştır.[65]

Dâhiliye Vekâleti, Bakanlar Kurulu Kararı ile Eskişehir, Kocaeli, Zonguldak, Çankırı, Bolu, Bursa,
Bilecik, Kütahya, Afyon, Balıkesir, Aydın, Manisa, Burdur, Isparta ve Muğla illeri dikkate alınarak,
Sason bölgesinde ve yasak bölge hudutları içerisinde bulunan halkın, bu illere iskânının teminini,
Sıhhat ve İçtimai Muavenet Vekâleti’nden istemiştir. Bu bölgelerde bulunanlar (tahminen sayıları
2700 kişi) , 6 Ekim 1936’da Bakanlar Kurulu Kararı ile gerekli hazırlıklar yapıldıktan sonra, batı
illerine nakillerine başlanmıştır.[66]

Uzunca süren bu çalışmalarda Sason yasak bölgesi halkından kalanların kısmen bu bölgeye sığın-
mış olmaları ihtimali üzerine 23 Kasım 1936’dan itibaren takip müfrezesi ile Harpak, Kozik, Norşin,
Melefan kuzeyi Silent ve Kerho bölgelerinde tarama yapılmış ve 137 isyancı öldürülmüş, 42 tanesi
yaralanmış, 900 kişi de kendiliğinden teslim olmak zorunda kalmıştır.[67] Yapılan harekâtta jandar-
madan 14 yaralı, nizamiye birliklerinden 21 şehit, iki yaralı ve halktan iki şehit, beş yaralı verilmiş
bir hayvan ölmüş iki hayvan yaralanmıştır. Eşkıyaya da 155 ölü, 24 yaralı verdirilmiş, 39 kişi yaka-
lanmış, 849 kişi de kendiliğinden teslim olmuş, bu arada 52 tüfek toplanmıştır.[68]

Sason ve çevresine yapılan askerî harekât havaların soğumaya başlamasıyla durdurulmuş ve VIII.
Seyyar Taburu Mardin’e, VII. Jandarma Taburu Silvan’a alınmış, X. Jandarma Taburu ise yasak böl-
genin korunması ve baskı altında bulundurulması için Hazo ve Melefan’da bırakılmıştır. Bundan
sonra takip harekâtı hakkında çeşitli görüşler ileri sürülmüştür. Siirt Valiliği, halen yasak bölgeye
civarındaki Hazo’da bir tabur, Melefan’a da bu taburun süvari bölüğü bırakılmış olmasına rağmen

63 Sason kaymakam vekilini şehit eden isyancı Harbaklı Tatar Bedik’in 26 Haziran 1936’da Gökkozlu Halil tarafından
öldürüldüğü ve kafası kesilerek ilçe merkezine getirildiği Sason’dan bildirilmiştir.(BCA, 030.10.116.805.2.)
64 Aslı Cihangiroğlu, Atatürk Dönemi Türkiye’de İskân Çalışmaları (1923-1938), (Fırat Üniversitesi, Sosyal Bilimler En-
stitüsü, Tarih Anabilim Dalı, Basılmamış Doktora Tezi), Elazığ, 2010, 179.
65 BCA, 030.18.1.2.68.80.1.
66 Vedat, a.g.e.,147-148.
67 Vedat, a.g.e.,148.
68 Genel Kurmay Belgelerinde Kürt İsyanları,247.

670
kışın bütün şiddetti ile hüküm sürmesi ve arazinin çok dağlık ve sarp olması askerî bir harekât ola-
nağına engel olmuştur. Fakat bunun dışında jandarma ve milis müfrezelerin yapabilecekleri takip
hareketi gerekliydi. Çünkü eşkıya, kışı geçirmek için yasak bölgeye sığınmış, dağlardaki mağaralara
girmiştir. Bu durum eşkıyanın, önümüzdeki üç aylık kış mevsiminde tamamen imha edilebilmeleri,
etkisiz askeri harekât yapmaktan ziyade çete takibatı şeklinde muhtelif kollardan hareket edebile-
cek jandarma yaya müfrezeleri ile mümkündü. Bunun içinde teşkil edilecek 20’şer ve 30’şar mevcut-
lu jandarma müfrezelerini, Bitlis sınırından başlayarak Hazo’ya ve Hazo’dan Sason kuzeyine kadar
devam eden yasak bölge boyunca gereken yerlere yerleştirerek, oralardan yapılacak kuvvetli istih-
barat teşkilatının verimli çalışmasına göre yasak bölge dâhiline baskılar yapmak suretiyle eşkıyayı
imha etmek mümkün olurdu.

Yasaklı bölge olarak kabul ve ilan edilen Sason ve çevresi halkından olanların batıya nakledilecekle-
rin sayısı dolmuştu. Ancak, karar haricinde elde edilen ve ileride de çıkması muhtemel görülen 750
kişiden otuzar ailenin Bursa, Balıkesir ve İzmir; yirmi beşer ailenin Manisa ve Aydın; on altışar aile-
nin Isparta, Kütahya ve 15 ailenin de Denizli vilayetlerine yerleştirilmeleri istenmişti. Bu istek İcra
Vekilleri Heyeti’nin 25 Haziran 1937 tarihli toplantısında onaylanmıştır.[69] Bu iskân işi bittikten son-
ra, bölgede kalan isyancılarla 23 Kasım 1936’dan sonra Harpak, Norşin, Silent ve Torho bölgelerinde
şiddetli çarpışmalar olmuş, 137 isyancı öldürülmüş, 42 tanesi yaralanmış, 900 kişi de kendiliğinden
teslim olmak zorunda kalmıştı. İsyan bastırıldıktan sonra, VII. Jandarma Taburu yasak bölgeyi gö-
zaltında tutmak için, Hazo ve Melefan’da bırakılmış ve böylelikle bir isyan daha bastırılmıştır.[70] Ni-
san 1937 sonlarında Birinci Umumî Müfettişliğinin, Dâhiliye Vekâleti’ne sunduğu raporda; Sason’da
yapılan işin memleket için hayırlı olduğunu, öteden beri bir şekavet yuvası ve doğuda bir çıban olan
bölgenin birden fazla seri hareketlerle temizlenemeyeceğinin tecrübe ile sabit olduğunu, bununla
beraber bir buçuk senedir ara ara takiplerle iyi sonuçlar alındığını belirtmiştir. Birinci Umumî Mü-
fettiş Abidin Özmen tarafından Dâhiliye Vekâleti’ne gönderilen ve 24 Ağustos 1937’de işleme alınan
raporda asayiş ile ilgili olarak; “Asayiş işinde geçmiş senelere göre oldukça görünür bir iyilik vardır,
olgu ve adetleri gerek sayı, gerek önem bakımından çok azalmış ve küçülmüştür. Yalnız herhangi bir
olguya karşı gösterilen hassaslık ve bazı hallerde alınan tedbirler, asayişin bozulmasından dolayı
olmayıp, muhitte tam emniyet hâsıl edilmemiş olmasından ileri gelmektedir.”[71]denmiştir.

Bu bölgede öteden beri yapılmış olan büyük ve küçük hareketlerde daima nizamiye birliklerinin bu-
lunması gerek eşkıya gerekse taraftarları ve halk üzerinde yıldırıcı bir etki yapmıştır. Büyükçe bir
bastırma işi yalnız jandarmaya bırakıldığı zaman, eşkıya takibi ve sonuçlandırılması hususunda bir
kesinlik olmadığı his ve kanısı bu asiler üzerinde de yer etmiştir.[72]

1937 harekâtının asıl hedefi, Arziyo Dağı’nda olan Ali Yunus’un oğlu Abdurrahman’dı. Bunun için
batıdan bu bölgeye giriş harekâtının 20/21 Eylül 1937 gecesinde başlanması kararlaştırılmıştır. Ka-
rarlaştırılan günde III. Tabur Çirto ve Altır’ı; I. Tabur Kerho civarını; seyyar jandarma taburlarından
oluşan Batı Grubu ise, Asi ve Küsküt civarını ele geçirmişlerdir. XVIII. Alay’ın II. Taburu da Rezi ve
Selaş Dağı hattında bulunmaktaydı. Bu harekât iki safha halinde cereyan etmişti. İlk safhaya X. ve
VII. Seyyar Jandarma Taburları ile başlanmış ve sonradan Erciş’ten getirtilen XI. Seyyar Taburu’nun
da katılımıyla takip ve baskılara daha sıkı bir suretle devam edilmiştir. Türk kuvvetleri bu baskın-
lar sırasında bölgede büyük bir direnişle karşılaşmışlardır[73]. Ancak bölgenin genişliği ve arazinin
de zorluğu karşısında takibin sıkıntılı olması ve bu davanın kış gelmeden evvel sona erdirilmesi

69 BCA, 030.18.1.2.76.60.19.
70 Vedat, a.g.e.,148.
71 Cemil Koçak, Umûmî Müfettişlik (1927-1952), İletişim Yayınları, İstanbul, 2010, 100.
72 Uğur Koparan, Kürt İsyanları, Nokta Yayınları, İstanbul, 2014, 275.
73 Cumhurbaşkanlığı Arşivi, A IV-16-13, D 65, F 14-131.

671
maksadıyla bölgedeki kuvvetlerin artırılmasına lüzum görülmüştür. Bu maksatla Genelkurmay Baş-
kanlığı’nın kararı ve emri üzerine Bitlis’teki XVIII. Alay’ın ve Siirt’teki alaydan bir taburun iştiraki
istenmiştir. Aynı zaman da topçu bataryası, Piyade Havan bataryası ve muhabere malzemesi gibi
diğer harp silah ve vasıtalarıyla da takviye edilmiş olan bütün kuvvetlerin bir emir komuta altında
sevk ve idaresine karar verilmiştir. Bu tarzda teşkil edilen takip komutanlığı mevcut kuvvetleri ile
1937’ye ait harekâtın ikinci safhasına 20/21 Eylül 1937’den itibaren başlamıştır.[74]

16 Ekim 1937’deki kararnameyle Sason bölgesindeki harekâtı yapan VII., X., XI., Seyyar Taburlarıyla
Siirt ve Bitlis Vilâyetleri sabit jandarma erlerinden terhise tabi olanların, harekât sonuna kadar ter-
hislerinin ertelenmesi Reis-i Cumhur Mustafa Kemal Atatürk’ün onayıyla kabul edilmiştir.[75]

Kasım 1937 başına kadar devam eden bu çetin mücadeleden kesin sonuç alınamamış[76] olmakla be-
raber mevsimin elverişsizliği ve birliklerin yorgun düşmüş olmaları nedeniyle harekâta son verilme-
si gerekiyordu. Bu maksatla birlikler, garnizonlarına dönme emri verildi. Bu yıl Ekim’e kadar yapılan
harekâtta; jandarmadan 38 şehit, 57 yaralı, nizamiye birliklerinden 3 şehit, 5 yaralı, halktan 7 şehit,
10 yaralı, 17 hayvan ölmüş, 7 hayvan yaralanmış, 8 tüfek ve 40 mermi kaybolmuştu. Eşkıyadan da;
273 ölü 52 yaralı verdirilmiş, 283 kişi yakalanmış, 748 kişi kendiliğinden teslim olmuş ve bu arada
39 tüfek ve 140 mermi toplanmıştır.

Sason bölgesinde üç yıldan beri muhtelif kuvvet ve tertiplerle yapılmış olan ve henüz kati bir sonuca
bağlanmamış bulunan harekât devlete oldukça pahalıya mal olmuştur. 70 şehit, 100 yaralı insan,
19 ölü, 7 yaralı hayvan, gibi mühim zayiata sebep olmuştur. Buna mukabil şimdiye kadar yapılan
hareketlerde 451 ölü, 79 yaralı verdirilmiştir. 380 kişi diri tutulmuş ve teslim olan 2497 kişi de
batıya nakil olunmuştur.[77] Siirt Vilâyeti’nden 11 Mart 1938’de alınan bilgiye göre Hazo’ya ve Sa-
son’a iç bölgeden sığınan 550 kişinin ödeneksizlik sebebiyle geçinme ihtiyaçlarını göremediğini ve
bu vaziyetin devam etmesi halinde bütün bir kış sarf edilen mesainin heba olmasına sebep olacağı
düşünülmüştür. Birçoklarının tekrar kaçmaması için Sason ve Beşeri kaymakamlıklarına bin liranın
gönderilmesi istenmiştir. Büyük emek ve masraflarla elde edilen yasak bölge halkının, bildirilen uy-
gun olmayan yaşayış şartları karşısında dağılmamaları için istenen paranın biran önce gönderilmesi
Sıhhat ve İçtimai Muavenet Vekâletinden rica edilmiştir.[78]

5 Nisan 1938’de Sason ve çevresi halkından batıya nakil edilmeleri kabul edilen 1500 kişinin Eski-
şehir, Kütahya ve Kırklareli vilâyetlerindeki pancar ekimine elverişli ve Şeker Fabrikaları civarında-
ki köylerde Aydın, Manisa, Bursa ve merkez kazası hariç olmak üzere İzmir vilâyetleri dâhilindeki
ziraat mıntıkalarına serpiştirme suretiyle iskân edilmeleri kararlaştırılmıştır.[79]

74 BCA, 030.10.115.804.16.
75 BCA, 030.18.1.2.79.86.6.
76 Derya Yaylalı, Cumhuriyet Dönemi Bölücü Faaliyetler İçinde Ağrı Dağı Ayaklanmaları (1926-1939), (Selçuk Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyal Bilgiler Öğretmenliği Anabilim Dalı Yayınlanmamış YL Tezi), Konya 2007, 25.
77 BCA, 030.10.116.805.16.
78 BCA, 030.10.116.805.25.
79 BCA, 030.13.1.2.82.29.3.

672
Sonuç

Osmanlı Devleti’nin tamamen parçalanmasından sonra Anadolu coğrafyasında kurulan Türkiye

Cumhuriyeti Devleti, Osmanlı Devleti’nden farklı olarak daha milli ve daha laik bir devlet anlayışına
sahip olmuştur. Bu millileşmiş ve laikleşmiş devlet yapısına karşı çıkan kesimler de olmuştur. Bu
kesimlerin devletle mücadeleleri yıllarca devam etmiştir.

Cumhuriyet döneminde Sason’un ilk gündeme gelmesi Şeyh Said isyanı ile olmuştur. Bu isyandan
kaçan eşkıya Sason’a sığınmış burada da itaatsizliği ellerine almışlardır. Bu durum Ağrı harekâtı-
nın başlaması ile daha da hız kazanmıştır. Devlete karşı yükümlülükler yerine getirilmiyor, askere
gidilmiyor, vergi verilmiyordu. Sason tabii şartlarının avantajı sayesinde tarih boyunca bu isyancı-
lara doğal bir kale olmuştur. Hükümet, bölge halkı ile çok fazla irtibata geçmemiş onlarla doğrudan
temas kurmak yerine aşiret reisleri ile irtibat halinde olmuştur. Halkta bu durumu fırsat bilerek hü-
kümete karşı bir güç haline gelmiştir. Sason ve çevresinin isyan bölgesi olmasın da bölge halkının
yanı sıra hükümetin bu bölge de görevlendirdiği memurların da etkisi olmuştur. Memurların bölge
üstünde bir hâkimiyet kuramaması asayişsizlikle sonuçlanmış ve hareketlerle bu durum düzeltil-
meye çalışılmıştır. Bölge halkının sürekli isyan etmesinden ve isyanların bastırılmasında yaşanılan
sıkıntılardan dolayı, askerî, idarî, ekonomik gibi tedbirler alınmıştır. Hareketler sonucun da elde edi-
len isyancılar batı vilayetlerine göç ettirilerek bölge isyancılardan temizlenmeye çalışılmıştır.

Bu bölgenin, yer şekli özellikleri bakımından kanun kaçaklarının barınmasına elverişli olması, ka-
nunları uygulamak ve halkın güvenliğini sağlamakla görevli birimlerin işini iyice zorlaştırmıştır.
Hükümet görevlilerinin görevlerini gerektiği gibi yerine getirmediklerinden ötürü, bölge halkının
itaatsizliği büyük bir isyanına dönüşmüştür. Bu halk, yanlarına topladıkları diğer isyancılarla yıllar-
ca hükümete karşı direnmişlerdir. Cumhuriyet Dönemi’nde özellikle 1925-1938 arasında Sason ve
çevresinde aralıklarla baş gösteren bu isyanlar koşullardan dolayı yaklaşık 12 yıl sürmüştür.

Kaynakça

Arşivler
Başbakanlık Cumhuriyet Arşivi
Cumhurbaşkanlığı Arşivi
RESMİ YAYINLAR
1967 Siirt İl Yıllığı, Siirt, 1967.
1973 Siirt İl Yıllığı, Siirt, 1973.
Düstur, Üçüncü Tertip, IX, Matbaacılık ve Neşriyat Türk Anonim Şirketi Yayınları, İstanbul, 1931.
Genel Nüfus Sayımı 1935, Muş Vilayeti-Kat’i ve Mufasal Neticeler, LX, Başbakanlık İstatistik Genel
Direktörlüğü Ankara, 1936.
Güney Doğu Birinci Genel Müfettişlik Bölgesi, Cumhuriyet Matbaası, İstanbul, 1939.
TBMM Kavanin Mecmuası, Devre:3 İctima:1 C:VI, TBMM Matbaası, Ankara 1928.

673
Gazeteler
Cumhuriyet
Diyarbekir
Ulus

Kitaplar ve Makaleler
AKYÜREKLİ, Mahmut, 1925 Diyarbakır-Elazığ Gerekçe ve Hükümleriyle Şark İstiklal Mahkemesi
Kararları, I, Nübihar Yayınları, İstanbul, 2014.
ATTİLLÂ, M. Attilâ, Umut Kent Batman, Dicle Üniversitesi Basımevi, Diyarbakır, 1995.
BOZKURT, Turan, Atatürk’ün Doğu Politikası ve Kürt İsyanları, Alioğlu Matbaacılık, İstanbul, 2011.
CİHANGİROĞLU, Aslı, Atatürk Dönemi Türkiye’de İskân Çalışmaları (1923-1938), (Fırat Üniversi-
tesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Tarih Anabilim Dalı, Basılmamış Doktora Tezi), Elazığ, 2010.
Doğu Anadolu’da Toplumsal Mühendislik Dersim-Sason (1934-1946), (Haz: Tarih Vakfı Yurt Ya-
yınları), İstanbul, 2010.
Genel Kurmay Belgelerinde Kürt İsyanları, Kaynak Yayınları, İstanbul 2012.
GÜVEN, Veli Fatih, Türkiye’de Siyasi Kürtçülük Hareketleri (1923-1995), (Hacettepe Üniversitesi,
Atatürk İlkeleri ve İnkılâp Tarihi Enstitüsü, Atatürk İlkeleri ve İnkılap Tarihi Anabilim Dalı, Basıl-
mamış Doktora Tezi), Ankara, 1999.
IŞIKBOL, Mansur, Atatürk Dönemi’nde Doğu’da Meydana Gelen Olaylar ve İçyüzü (1924-1938),
Ekrem Matbaası, Adana, 2011.
İsmet Paşa’nın Kürt Raporu, (Dizi-Yazı),(Yay: Saygı Öztürk), Hürriyet, 8 Eylül 1992.
KABACALI, Alpay, Tarihimizde Kürtler ve Ayaklanmaları, Cem Yayınevi, İstanbul, 1991.
Karerli Mehmet Efendi, 1. Dünya Savaşı, İstiklâl Mahkemeleri, Koçgiri, Şeyh Sait ve Dersim’e Dair
Yazılamayan Tarih Anılarım, Derleyen: Ali Riza Erenler, Fam Yayınları, İstanbul, 2013.
KOCA, Hüseyin, Yakın Tarihten Günümüze Hükümetlerin Doğu-Güneydoğu Anadolu Politikaları
Umumî Müfettişliklerden Olağanüstü Hal Bölge Valiliğine, Mikro Yayınları, Konya 1998.
KOÇAK, Cemil, Umumî Müfettişlikler (1927-1952), İletişim Yayınları, İstanbul, 2010.
KOPARAN, Uğur, Kürt İsyanları, Nokta Yayınları, İstanbul, 2014.
KÖRPE, Özgür, Osmanlı’dan Cumhuriyet’e Ayaklanmalar, Paraf Yayınları, İstanbul, 2013.
MADANOĞLU, Cemal, Anılar (1911-1938), Çağdaş Yayınları, İstanbul, 1982.
ÖZTÜRK, Saygı, İsmet Paşa’nın Kürt Raporu, Doğan Kitap Yayınları, İstanbul, 2012.
SASUNİ, Garo, Kürt Ulusal Hareketleri ve 15. Yüzyıldan Günümüze Ermeni-Kürt İlişkileri, MED
Yayınları, İstanbul, 1992.
SOLGUN, Sertaç, Menemen Olayı Sonrasından İkinci Dünya Savaşına Türkiye’nin İç Güvenliği
(1931-1939), (İstanbul Üniversitesi, Atatürk İlkeleri ve İnkılâp Tarihi Enstitüsü, Atatürk İlkeleri ve
İnkılâp Tarihi Anabilim Dalı Basılmamış Doktora Tezi), İstanbul, 2010.
ŞADİLLİLİ, Vedat, Türkiye’de Kürtçülük Hareketleri ve İsyanlar, I, Kon Yayınları, Ankara, 1980.
Türkiye Cumhuriyetinde Ayaklanmalar (1923-1938), Genelkurmay Basımevi, Ankara, 1972.
Umumî Müfettişler Konferansında Görüşülen ve Dâhiliye Vekâletini İlgilendiren İşlere Dair Top-
lantı Zabıtları ile Rapor ve Hulâsası 1936, Yayına Hazırlayan: M. Bülent Varlık, Dipnot Yayınları,
Ankara, 2010.
YAYLALI, Derya, Cumhuriyet Dönemi Bölücü Faaliyetler İçinde Ağrı Dağı Ayaklanmaları (1926-
1939), (Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyal Bilgiler Öğretmenliği Anabilim Dalı
Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Konya, 2007.

674
Ekler

Fotoğraf 1 : Ali Yunus oğlu Abdurrahman

675
Fotoğraf 2 : Ali Yunus ve Ailesi Yerel Giysileriyle

676
Fotoğraf 2 : 1936’dan Yapılan Harekâtın Krokileri

677
678
 İKİNCİ DÜNYA SAVAŞI YILLARINDA
CHP TEFTİŞ RAPORLARINA GÖRE BİTLİS (1939-1945)

BITLIS ON THE INSPECTIONAL REPORTS OF CHP

DURING WORLD WAR II (1939-1945)

Doç. Dr. Uğur ÜÇÜNCÜ

Karadeniz Teknik Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, elmek:uucuncu@ktu.edu.tr.

Giriş

Osmanlı Devleti’nin son döneminde ortaya çıkan Umumi Müfettişlikler, Cumhuriyet’in kurulduğu ilk
yıllardan itibaren uygulanmıştır. Türkiye Cumhuriyeti’nde Umumi Müfettişlikler filen 20 sene(1927-
1947), hukuken 25(1927-1952) sene sürmüştür.[1] Siyasi parti teşkilatlarının içyapı denetim aracı
bakımından önemli olan Parti müfettişliği, CHP tarafından İttihat ve Terakki Cemiyeti’nden esin-
lenilerek 1923’te kabul edilmiştir. Partinin yetişmiş eleman eksikliği ve okuma yazma oranının dü-
şüklüğü nedeniyle müfettişler aracılığıyla Parti örgütlerinin denetimini sağlamak amaçlanmıştır.[2]
1925’te alınan bir kararla bütün ülke 14 mıntıkaya ayrılmış ve her birinin başına müfettişler atan-
mıştır. 1927 Nizamnamesinde ise müfettişlere Parti teşkilatında geniş ve önemli yetkiler verilmiştir.[3]
1931’de CHP Nizamnamesinde yapılan düzenleme ile Parti idare heyeti azalarının, milletvekillerinin
ve Partiye üye kişilerin müfettişlik görevlerine atanabileceği ifade edilmiş, müfettişlerin görevleri ve
teftiş sürelerinde düzenleme yapma yetkisi Parti Genel Sekreterliğine bırakılmıştır.[4]

1 Ferit Yücebaş, “İç Denetim Sağlama Aracı Olarak Umumî Müfettişlikler”, Yüzüncü Yıl Üniversitesi Sosyal Biilimler En-
stitüsü Dergisi, 1/34, Van 2017, http://www.yyusbedergisi.com/dergi/ic-denetim-saglama-araci-olarak-umumi-mufetti-
slikler-birinci-umumi-mufettislik-ornegi20171025124632.pdf, e.t. 12.06.2017; Engin Çağdaş Bulut, “Devletin Taşradaki
Eli: Umumi Müfettişlikler”, Cumhuriyet Tarihi Araştırmaları Dergisi, S.21, Bahar 2015, s. 84.
2 Erhan Alpaslan, Tülay Aydın, “CHP Parti Müfettişi Mitat Aydın’ın Teftiş Raporlarına Göre Maraş(1940-1942), Cum-
huriyet Tarihi Araştırmaları Dergisi, S.22, Güz 2015, s. 364; Metin Kopar, “CHP Teftiş Raporlarına Göre II. Dünya Savaşı
Yıllarında Gaziantep”, Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2011, 10/3, s. 1038.
3 Güneş Şahin, “CHP Parti Müfettişlik Raporları’na Göre Kırşehir’de Siyasi, Sosyal ve Ekonomik Hayat(1936-1947), Çanak-
kale Araştırmaları Türk Yıllığı, S.21, Güz 2016, s. 82.
4 Mehmet Karayaman, Zeynep Yılmaz, “CHP Parti Müfettişlik Raporlarına Göre Bayındır”, İzmir Araştırmaları Dergisi, S.4,
İzmir 2016, s.127.

679
21 Haziran 1939’da kabul edilen teftiş talimatnamesine göre ise müfettişler, bölgesindeki Parti teş-
kilatını, kazalara kadar senede en az iki kere teftişten geçirecek, mümkün olan nahiye ve köyleri de
teftiş edecektir. Meclisin tatil olduğu süre hariç en az altı ay bölgelerinde bulunmak zorunda kala-
caklardır. Partiyi ilgilendiren seçim ve kongreler sırasında orada bulunacak, gerektiğinde kongrelere
başkanlık edecektir. Teftişleri sırasında Parti dışında kalan teşkilat ve kuruluşların yolsuzluklarına
rastlarlarsa durumu Genel Sekreterliğe bildirecektir. Parti müfettişleri, bölgeleri içinde Parti teşkilat
ve mensupları arasında ve Parti mensuplarıyla mahalli hükümet memur ve teşekkülleri arasında
uyumu da korumaya çalışacaklardır.[5]

Parti müfettişlerinin görev ve yetkileri Umum İdare Heyeti tarafından hazırlanmakta ve Genel Baş-
kanlık Divanınca onaylanan bir talimatname ile tayin edilmekteydi.[6] Parti müfettişliklerinin geniş
yetkileri vardır. İl örgütleri üç ayda bir bağlı bulundukları müfettişliğe rapor sunmaktaydılar.[7] Mü-
fettişler ise bir yıl içinde iki rapor hazırlayarak Genel Merkeze iletmek zorundaydılar.[8] 1938-1945
yılları arasında İsmet İnönü’nün Cumhurbaşkanlığının ilk yıllarını kapsayan ve Milli Şef Dönemi
olarak adlandırılan[9] süreçteki müfettişlik raporlarının sayısında ciddi artış olmuştur. Bunun en
önemli sebepleri teftiş bölgelerinin artırılması, tek parti rejiminin oturması, İsmet İnönü’nün bürok-
rasi işlerindeki titizliği, İkinci Dünya Savaşı yıllarında toplumsal, ekonomik ve siyasi yaşamın her
alanında artan devlet müdahalesi gösterilebilir.[10] Müfettişlikler, Demokrat Partinin iktidara gelme-
siyle birlikte 1952’de verilen yasa tasarısıyla kaldırılmıştır. 29 Kasım 1952 tarihli Resmi Gazete’de
yayınlandığı gün hukuki anlamda lağvedilmiştir.[11] Teftiş raporları, Başbakanlık Cumhuriyet Arşi-
vinde, CHP evrakları başlığı altında bulunmakta ve parti müfettiş raporları olarak tasnif edilmekte-
dir.[12] Parti müfettiş raporlarında bölgenin genel durumu, parti örgütlenmesi, mali ve iktisadi vazi-
yeti, kongre ve seçim çalışmaları, Halkevlerinin faaliyetleri, partililerle halk arasındaki ilişki, eğitim,
sağlık ve sosyal yardım faaliyetleri, halkın istek ve şikâyetleri gibi konu başlıkları bulunmaktadır.[13]

Tevfik Temelli ve Ahmet Süreyya Örgeevren’in Raporuna Göre Bitlis

ve Kazaları

Bitlis’in Genel Vaziyeti

Bitlis Mebusu Tevfik Temelli ve S. Örgeevren Ağustos 1939’da seçim bölgelerine gitmişlerdi. Bitlis
Vilayetinin Mutki, Ahlat, Tatvan kazalarıyla Kotum, Reşadiye, Adilcevaz nahiyelerinde incelemeler-
de bulunmuşlardır. Bitlis-Hizan yolunun yolculuğa elverişli olmaması nedeniyle Hizan’ı inceleye-
memişlerdir. Bu araştırma gezisi sırasında halk ve devlet görevlileriyle temaslar kurmuşlar, halkın
kendilerinden talepleri merkezinde bir teftiş raporu hazırlamışlardır. Farklı başlıklar altında hazırla-
dıkları teftiş raporunu 2 Nisan 1940 tarihinde CHP Genel Sekreterliğine sunmuşlardır.[14]

5 CHP Teftiş Talimatnamesi, Ulus Basımevi, Ankara 1939, s. 3-5.

6 CHP Nizamnamesi, Zerbamat Basımevi Ankara 1943, S.10; Serhat Bal, “CHP Parti Müfettişlik Raporlarının Değerlendi-
rilmesi: Balıkesir Örneği”, Belgi, II/6, Yaz 2013, s. 733.
7 Alpaslan, Aydın, a.g.m., s.365.
8 Caner Yüce, Mehmet Karayaman, “CHP Parti Müfettişlik Raporlarına Göre İkinci Dünya Savaşı Yıllarında Yozgat”, Ul-
uslararası Bozok Sempozyumu( 5-7 Mayıs 2016), Bozok Üniversitesi Yay., Yozgat 2016, s. 339-340.
9 Osman Akandere, Milli Şef Dönemi, İz Yay., İstanbul 2016, s.1.
10 Hüseyin Çetin, CHP Parti Müfettişlik Raporlarına Göre Tek Parti Döneminde Aydın, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi,
Adnan Menderes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Aydın 2015, s.4.
11 Cemil Koçak, Umumi Müfettişlikler(1927-1952), İletişim Yay., İstanbul 2010, s.282-287.
12 Mehmet Karayaman, “CHP Parti Müfettişleri Raporlarına Göre Uşak(1935-1950), Uşak Üniversitesi Sosyal Bilimler Der-
gisi, 10/3, Eylül 2017, s.465.
13 Karayaman, a.g.m., s.465-466.
14 BCA, 490.01/627-61.1, lef.18.

680
Yollar
Bitlis Vilayeti merkezini kasabalara, kasabaları köylere bağlayan yaz, kış arabalarla yolculuğa elve-
rişli yollar adeta yok durumdadır. Yaz mevsiminde Bitlis’ten kaza merkezlerine giden yollar yağmur-
lu zamanlarda seyahati ya tamamen durdurmakta ya da çok zor duruma getirmektedir.[15] Kış mev-
simlerinde ise yollar ulaşıma müsait değildir. Çok karlı zamanlarda hayvanlarla dahi ulaşım tehlikeli
bir durum oluşturmaktadır.[16]

İdari İşler
Bitlis merkez dahil olmak üzere bütün kaza merkezlerinde imar meselesi dikkat çekmektedir. Bitlis
merkezi 1914-1918 Harb-i Umumi sırasında 4.000 haneden oluşmaktaydı. Savaş sırasında Rus iş-
galine maruz kalarak yakılıp yıkılmıştır. Hali hazırda ancak 2.000 hane kalmıştır. Yanmış ve yıkıl-
mış kâgir ve damları topraktan evlerin enkazları kaldırılmamıştır. Her tarafta taş ve toprak yığınları
şehrin manzarasını kötüleştirmiş, sokakları daraltmıştır. Bu yakılan yıkılan evler emvali metrukeye
ait olup arsalar ihtiyaç sahiplerine dağıtılmamış olduğundan enkaz yığınları kaldırılmamıştır.[17] Bit-
lis Belediyesi, bütçesinin yetersizliği nedeniyle enkazları temizleyememektedir. Yıkıntıların ortadan
kaldırılabilmesi için Belediye Başkanının da ifade ettiği gibi arsalar ya halka ya da mahalli idarelere
verilmelidir. Bitlis çarşısında eski tahta kepenkli çok sayıda evkafa ait dükkan vardır. Bunlar bakım-
sızlıktan amaçlarına uygun çalışmamaktadır.[18] Şehirdeki akaratın önemli bir kısmını teşkil eden bu
dükkânlar şehrin manzarasını daha geriye götürmektedir.

Şehrin en acil ihtiyacı enkaz yığınlarının kaldırılmasıdır. Halen yaptırılmamış olan şehrin harita ve
imar planı çizdirilmelidir. Raporda bunların yapılmasıyla birlikte şehrin, çalışkan halkın desteğiyle
hızla gelişeceği ifade edilmiştir.[19] Raporda Bitlis’in Türkçe konuşan bir Türk şehri olduğuna vurgu
yapılmıştır: “Bitlis şehri Türktür ve Türkçe konuşur.”[20]

Eğitim
Asayişin memnuniyet verici olduğu Bitlis’te maarif teşkilatı şehir ve kaza merkezleri ve birkaç na-
hiye ile sınırlıdır. Köylerde ise okul yoktur. Kasabalarda, okullar Ahlat hariç üçer sınıflı ve tek öğret-
menlidir. Okulların bulunduğu yerlerde dahi eğitim öğretim oranı düşüktür. Özellikle kız çocukların
eğitimine önem verilmemektedir. Bitlis’in 125.000 liralık gelirinin 29.000 lirası maarife ayrılmak-
tadır. Bu paranın 24.000 liradan fazlası öğretmen maaşlarına gitmektedir. Ancak 5.400 lirası diğer
zaruri eğitim ihtiyaçlarına tahsis edilebilmektedir. Bu bütçeyle ve mahalli tedbirlerle maarifin güç-
lendirilmesi mümkün görülmemektedir. Dağınık ve küçük köylere okul açmak da uygun değildir.[21]
Raporda bu olumsuz durum belirtildikten sonra Bitlis Vilayeti içinde köylünün Türkçe konuşmasını
sağlamak adına kaza ve nahiye merkezlerinden köylere kadar ortak yatılı ve yatısız köy okulların
kurulması önerilmiştir. Bununla beraber okulların kurulabilmesi için Merkezin eğitim işini üstlen-
mesi zarureti ifade edilmiştir.[22]

15 BCA, 490.01/627-61.1, lef.18.

16 BCA, 490.01/627-61.1, lef.19.
17 BCA, 490.01/627-61.1, lef.20.
18 BCA, 490.01/627-61.1, lef.20.
19 BCA, 490.01/627-61.1, lef.20.
20 BCA, 490.01/627-61.1, lef.20.
21 BCA, 490.01/627-61.1, lef.23.
22 BCA, 490.01/627-61.1, lef.24.

681
Sağlık
Vilayette sağlık ve sosyal yardım faaliyetleri yok denecek kadar azdır. Bitlis’te tek bir sağlık mü-
dürü vardır. Üç beş yataklı Vilayet Hastanesinin doktoru olmadığından bu vazifeyi sağlık müdürü
yerine getirmektedir. Halk, bir operatör doktorun Vilayet Hastanesine tayin edilmesini ve gönderil-
mesini istemektedir. Civar vilayetlerden ancak Diyarbakır’da uygun sağlık teşkilatı vardır. Bitlis’te
ameliyata ihtiyaç duyulan hastalar oraya gönderilmektedir. Fakat Bitlis-Diyarbakır yolu yüzlerce
kilometrelik mesafe olduğu için kamyonlarla gönderilen hastaların çoğu yollarda kalmaktadır. Kış
mevsimlerinde ise yol aylarca karla kaplı bulunduğundan ameliyat edilmesi gereken hastalar adeta
ölüme terk edilmektedirler.[23]

Tarım ve İktisadi Hayat

Vilayet arazisinin çoğu dağlık ve kıraçtır. Tarım faaliyetleri vadilerle Ahlat ve Adilcevaz ovalarıyla
sınırlanmış gibidir. Hayvancılık yapmaya müsait olan arazide kış mevsiminin uzun ve sert geçmesi
hayvan sahiplerini daha ılımlı iklim alanlarına gitmeye zorlamaktadır. Bitlis’te geleneksel ev sanayi
öne çıkmaktadır. Yağ, bal, balmumu, hayvan yetiştiriciliği görülmektedir. Zengin meşe ormanları
bulunmaktadır.[24] Zahire ihtiyacı mahallinden temin edilememekle beraber Bitlis; Van-Ahlat-Diyar-
bakır, Muş-Diyarbakır yolları üzerinde önemli bir transit merkezi yapısından dolayı iktisadi ve ticari
yönden şark bölgesi içinde ileri durumda olduğu söylenebilmektedir.[25]

Halkevleri
Vilayette faal olarak Bitlis Halkevi vardır. Halkın Halkevine ilgisi fazla değildir. Halkevinde az sa-
yıda çalışanların önemli bir kısmı memur ve kısmen yerli gençlerdir. Bu durumun sebebi Halkevi
Binasının daha yeni yapılmış olmasıdır. İlerleyen aylarda faaliyetlerin artması ve beklenen ulusal
faydaların gerçekleşmesi ümidi terk edilmemelidir.[26]

Adliye Teşkilatı
Vilayetin Hizan, Tatvan ve Mutki kazalarında adli teşkilat(mahkeme) yoktur. Buralarda en azından
bir sulh mahkemesi kurulması zaruridir. Ahlat kazasında bir sulh mahkemesi varsa da üç senedir
hakimsiz bulunmaktadır. Kazanın mahkeme işleri Bitlis mahkemesinde görülmektedir. Bu durum
da gerek Ahlat’ın uzak olması gerekse Bitlis’teki adliye teşkilatının zayıf bulunması nedeniyle so-
runlar doğurmaktadır. Bitlis’teki mahkemenin icra memurluğu iki senedir lağvedilmiştir. Bu iş, asli
vazifesinin yanı sıra mahkeme başkatibi tarafından yapılmaktadır. Bitlis Cumhuriyet Savcısı, mer-
kezle beraber beş kazanın savcılık işlerini yürütmektedir.

Savcının Bitlis’ten ayrıldığı zamanlarda adeta mahkeme işleri durmaktadır. Bu nedenle Vilayet adli
teşkilatı yapılıncaya kadar cumhuriyet savcılığına bir yardımcı tahsis edilmelidir. Başkatip, sorgu
hakimliği vazifesini de yürütmektedir. Birçok işi yapan Başkatibin katipleri ise yoktur. Celp müza-
kerelerinden zimmet defterlerine kadar bütün büro işleri hâkimin üzerindedir. İlginç olan 8 dairesi
bulunan Bitlis Adliyesinin tek bir odacısı dahi yoktur.[27]

23 BCA, 490.01/627-61.1, lef.24.

24 BCA, 490.01/627-61.1, lef.24.
25 BCA, 490.01/627-61.1, lef.25.
26 BCA, 490.01/627-61.1, lef.25.
27 BCA, 490.01/627-61.1, lef.26.

682
Raporda adli teşkilata dair bazı tavsiyeler yapılmaktadır. Buna göre Vilayet dâhilinde adli teşkilatın
oluşturulması elzemdir. Kazalardan yolsuzluk nedeniyle mahkemeye gelenler büyük zorluk yaşa-
maktadırlar. Teşkilat eksikliği nedeniyle davalar yıllarca sürmektedir.[28] Bunlardan başka Tatvan
kazasına bağlı Reşadiye nahiyesinin Gevaş’a, Ahlat’a bağlı Adilcevaz nahiyesinin Erciş’e, Patnos’a
bağlı Sarısı nahiyesinin adliye işleri Bitlis’e bağlanmalıdır.[29]

Cezaevi
Raporda Bitlis cezaevinin içler acısı bir durumda olduğu ifade edilmiştir:[30]

“Ceza evi denilen mahal: Eski Bitlis kalesinin dik bir sırtının böğründe açılmış bir mahzendir. Bu in
halindeki mahzen evvelce askerî eşyanın depo edilmesi için kullanılmış ve fakat içine konan malze-
me az zaman sonra çürüdüğü için terk ve tahliye edilmiştir. Şimdi hapishane olarak kullanılmakta
ve havadan, zıyadan mahrum olmakla beraber küçük bir bahçesi değil avuç içi kadar bir havlusu bu-
lunmayan bu inin içine yüzlerce vatandaş atılmaktadır. Türkiyede eşine tesadüf edilemeyecek olan
bu ceza evine giren suçlu, suçsuz insanların bir çoğu verem olarak hayata veda etmekte olduklarını
mahallî memurlardan ve mevkuflardan işittik.” Durum ortaya konulduktan sonra Bitlis’te uygun bir
hapishane binasının inşa edilmesi gerektiği ifade edilmiştir.[31]

Memurların Lojman Sorunu

Başta Mutki ve Tatvan olmak üzere Bitlis’te en önemli ihtiyaçlardan biri devlet memurlarının otu-
rabilecekleri ev eksikliğidir. Memurlar, köy halkının ikamet ettikleri inlerde oturmak zorundadırlar.[32]
Bir memurdan verimli hizmet alınması, ancak ailesiyle birlikte gecesini rahat geçirebileceği bir eve
sahip olmasıyla mümkündür. Bu nedenle Doğuya gönderilen memurlar, ya görev yerine gelmemenin
çarelerini aramakta ya da bir an evvel başka yerlere gitmek için her türlü vasıtalara başvurmak-
tadırlar. Kaza merkezlerinde memurların oturabilecekleri iki, üç odalı birer katlı memur evlerinin
yapılması için Devletin gerekli tedbirleri alması zaruridir. Yapılacak lojmanlarla Doğu vilayetlerinde
halka modern bina ve medeni meskenler açısından örnek olunabilecektir. Devlet otoritesi buralarda
ziyadesiyle artacaktır.[33]

Kazalara Dair Genel Malumat

Mutki
Rapora göre Mutki merkez kasabası harap ve geri kalmış birer küçük köy halindedir. 80 senelik kaza
olan Mutki’nin merkezi şu ana kadar üç dört defa değiştirilmiştir. Şimdiki merkezi Hor köyüdür. Köy
15 evden oluşmaktadır. Hükümet Dairesi, toprak damlı, insan eliyle tutulabilecek kadar alçak yedi
odadan oluşmaktadır.[34] Hor’a iki üç kilometre yakında Mirdağ köyünde yeni bir Hükümet Binası
inşa edilmektedir. Hor köyünde ancak 7 köy evi ve üç sınıflı ve tek öğretmenli bir ilk okul bulunmak-
tadır. Okuldaki öğrenciler hakkında şu ifadelere yer verilmiştir:

28 BCA, 490.01/627-61.1, lef.26.

29 BCA, 490.01/627-61.1, lef.26-27.
30 BCA, 490.01/627-61.1, lef.27.
31 BCA, 490.01/627-61.1, lef.27.
32 BCA, 490.01/627-61.1, lef.27.
33 BCA, 490.01/627-61.1, lef.28.
34 BCA, 490.01/627-61.1, lef.20.

683
“Bu mektebde okumuş ve okumakta olan çocuklarla görüştük. Zeki, Türkçeyi öğrenmişler ve Türk
olduklarını söylüyorlar. Hatasız okuyub yazıyorlar. Evlerinde ana ve babaları ise Türkçe konuşma-
yı da bilmemektedirler.” Mutki dağlarındaki köyler, “haşin dağ köylüleri” olan Kürtlerle meşhurdur.
Kaza merkezi, Bitlis’in 22 kilometre güneybatısında Mutki dağları silsilesinin sınırındadır. Mutki’yi
Vilayet merkezine bağlayan yol çok kötüdür. Bütün kaza halkı Kürtçe, Zazaca, Arapça, Süryanice?
konuşmaktadır. Türkçe bilen ise çok azdır.[35]

Tatvan
Tatvan kaza merkezi Van Gölünün hemen kenarında Bitlis merkezin kuzeyinde 23 kilometre me-
safede olup 45 haneden ibarettir. Hükümet binası dört odalı kiralık bir hanedir. Üç sınıflı ve tek
öğretmenli bir ilkokul bulunmaktadır. Tatvan’a bağlı her biri üç, beş evden oluşan ve Kürtçe konuşan
yaklaşık 100 köyü bulunmaktadır. Kaza merkezi Van Gölü işletmesinin olduğu Tuğ civarına alınmak
üzeredir. Şimdiki merkeze üç dört kilometre uzaklıktaki bu yeni merkezde modern bir Hükümet ko-
nağı ve ilk okul binası yapılmaktadır.[36] Fakat gerek Hükümet konağının gerekse ilkokul binasının
yapıldığı yerde hiç mesken yoktur. Memurların, aileleri ile nerede oturacakları düşünülmelidir.[37]

Ahlat
Ahlat kaza merkezi olan Ahlat kasabası Van Gölü kenarında çok bereketli bir araziyi kapsamaktadır.
Yedi mahalleden oluşan eski tarihi Ahlat kazası halkı Türkçe konuşmaktadır. Köylerde ise Türkçe,
Çerkezce ve Kürtçe konuşulmaktadır. Arazi verimli olmakla birlikte, zaten az sayıda olan nüfusun
önemli bir kısmı topraksızdır. Ahlat’a hemen muhacir iskan edilmeli, yine topraksız veya toprağı
az olan çiftçilere arazi verilmelidir. Zira halkın da talebi bu doğrultudadır. Yapılan incelemelerden
anlaşılmıştır ki yerli halka toprak verilememesinin sebebi Ahlat’ta birçok arazinin tapu kaydının
bulunmamasıdır. Bu durum kaza mal müdürüne uygun bir dille bildirilmiştir.[38]

Adilcevaz Nahiyesi
Bitlis’te en eski kaza merkezi Adilcevaz’dır. Van Gölü civarında ve Ahlat ile Erciş kazaları arasında
sulak ve bereketli bir araziye sahiptir. 400 haneden fazla olan nahiye merkezinde bir ilk okul vardır.
Halkı Türk’tür ve Türkçe konuşmaktadır. Köylerde ise Türkçe, Çerkezce ve Kürtçe konuşulmaktadır.
Adilcevaz’ın içinden güzel ve bol suyu bulunan bir dere akmaktadır. Adilcevaz’a birkaç kilometre
mesafede kaynağı olan ve yüksek bir yerden düşen bu dere, kazanın elektrik enerjisini karşılayabi-
lecek potansiyele sahiptir.[39] Halk kasabalarının eskisi gibi kaza olmasını ısrarla talep etmektedir.
Adilcevaz nahiye merkezi, Mutki ve Tatvan kaza merkezlerine göre şehir gibidir. Büyük, temiz, ge-
lişmiş, arazisi bereketlidir. Adilcevaz’da sıtma ve trahom hastalıkları vardır. Halk acilen bir doktor
istemektedir. Kaza yapılırsa doktor ihtiyacının giderilmesi de kolaylaşacaktır.[40]

35 BCA, 490.01/627-61.1, lef.21.

36 BCA, 490.01/627-61.1, lef.21.
37 BCA, 490.01/627-61.1, lef.22.
38 BCA, 490.01/627-61.1, lef.22.
39 BCA, 490.01/627-61.1, lef.22.
40 BCA, 490.01/627-61.1, lef.23.

684
Tokat Mebusu Hasip A. Aytuna’nın Raporuna Göre Bitlis ve Çevresi

Tokat Mebusu Hasip A. Aytuna, Halkevleri ve Halkodalarını teftiş maksadıyla 1941-1942 yıllarında
iki sene Mayıs-Eylül ayları arasında CHP Bitlis Bölgesi Müfettişliği görevinde bulunmuştur. Bölge-
de yaptığı incelemeler neticesinde Halkevi ve Halkodalarına dair raporlarını değişik tarihlerde sun-
muştur. Raporlarını tamamlama adına Bitlis, Siirt ve Van Vilayetlerinin farklı özelliklerini ortaya
koyan ve belirli başlıklar altında ele alınan 71 sayfalık raporunu 2 Şubat 1943 tarihinde CHP Genel
Sekreterliğine sunmuştur.[41]

Eğitim
Rapora göre Bitlis’te zorunlu eğitim tatbik edilememektedir. Kazalarda birer okul olmakla birlikte
köyler eğitim müesseselerinden mahrumdur. Son iki, üç senedir çok sayıda öğretmen silah altına
çağrılmıştır. Bu durum ilkokullarında eğitimi olumsuz etkilemiştir. Askere gidenlerin yerine özel
idareler, yeni öğretmenler tayin edememişlerdir. Sadece köylerde ve nahiyelerde değil kaza ve vila-
yet merkezindeki halk arasında da çocuklarını okutma arzusu her geçen gün artmaktadır. Fakat kız
çocuklarında durum farklıdır. Üçüncü sınıfa geldiklerinde kız çocukları ailelerince okuldan alınmak-
tadırlar.[42] Halkın kazalarda, nahiyelerde ve köylerde anadili olarak çoğunlukla Kürtçe konuştukları
dikkate alınırsa, maarif işlerinde Türkçe’nin yayılması adına önemli tedbirler alınması gerekmekte-
dir. Bu doğrultuda ilkokul binaları ve öğretmen lojmanları yaptırılmalı, nahiye merkezlerinde yatılı
bölge ilkokulları açılmalıdır. İlkokullara gidecek olan öğrencilere parasız kitap, kalem, defter veril-
meli, mümkünse elbise, ayakkabı temin edilerek okul sevdirilmelidir.

Okullara Merkezden idealist öğretmenler veya Köy Enstitüsü mezunları gönderilmeli, maaşlarına
zam yapılmalıdır. Öğretmenlere her türlü kolaylık tanınmalı, emirlerine birer radyo verilmelidir. Öğ-
retmenlerin varsa orta ve lise çağındaki çocuklarına Devlet okullarında parasız yatılı öğrenci olarak
kabul edilmeleri sağlanmalıdır. Yeniden açılacak okulların programlarına ziraat ve sanat dersleri
konmalıdır.[43] Bitlis’te bir Köy Enstitüsü, Ahlat veya Adilcevaz’da ise kısmen Köy Enstitüsü özelli-
ğinde İnşaat Usta Okulu açılmalıdır. Öğretmenlerin görev süreleri üç yıldan fazla olmamalıdır. Okul
içindeki uğraşlarının dışında Halkevlerinde görev yürütmeleri, halkın aydınlatılmasında rol almaları
kendilerine bildirilmelidir.[44] Böylece bu okullar sayesinde bölge halkı eğitimli ve kültürlü hale gele-
cek, Kürtlük duygusundan uzaklaşacaktır.[45]

Sağlık
Halkın inlerde ilkel ve zorlu tabiat koşullarında yaşamaları sağlıklı yaşam anlayışının olmaması so-
nucunu doğurmaktadır.[46] Yine kadercilik ve mutlak tevekkül sağlık durumunu olumsuz etkilemek-
tedir. Halkın bulaşıcı hastalıklardan korunma çabası olmadığı için trahom, bazı yerlerde ise fren-
gi hızla yayılmaktadır. Köylü sıtmanın kininle tedavi edildiğini görmüş ve anlamıştır. Bu nedenle
kinini kullanmaktadır. Fakat trahom ve frengi tedavisine zor kullanılmadıkça yaklaşmamaktadır.
Trahomla mücadele uzun süreli olduğundan halk bu tedavi sürecinden uzak durmaktadır.[47] Halk di-

41 BCA, 490.01/627-61.1, lef.38-39.

42 BCA, 490.01/627-61.1, lef.87.
43 BCA, 490.01/627-61.1, lef.88.
44 BCA, 490.01/627-61.1, lef.90.
45 BCA, 490.01/627-61.1, lef.89.
46 BCA, 490.01/627-61.1, lef.80.
47 BCA, 490.01/627-61.1, lef.54.

685
linde Ahlat’taki trahom için “Ahlatın körü, Adilcevazın müzeviri” sözleri dahi söylenmektedir.[48] Hal-
kın sağlığını olumsuz etkileyen en önemli sebeplerden biri de sağlık teşkilatı eksikliğidir. Kazalarda
doktorsuzluk, eczanesizlik, vilayet merkezinde tam teşekküllü hastanelerin olmayışı bulaşıcı has-
talıkların tedavi edilememesi, acil müdahalelerin yapılamamasını beraberinde getirmektedir. Her
kazaya ve nahiyelere en azından halkı yönlendirebilecek sağlık memurları gönderilmelidir.[49] Bitlis’te
bu hastalıkla mücadele için bir sağlık müzesi açılmalıdır. Bu müze sayesinde halk bulaşıcı hastalık-
lara karşı tedbirli hale getirilmelidir.[50]

Tarım ve Ekonomi
Bitlis, tarımda eskiden beri kendi ihtiyaçlarını karşılayamamaktadır. Hizan ve Ahlat kazaları, mah-
sulün iyi olduğu yıllarda vilayeti besleyecek derecede hububat yetiştirebilse de bir önceki sene mah-
sul iyi olmamıştır. Bu nedenle Bitlis, Diyarbakır’dan ofis stoklarından ve Muş’tan yardım alarak ek-
mek sıkıntısını giderebilmiştir. Bitlis’te içinde bulunulan yıl ekim durumu önceki senelere göre daha
iyidir. Yağmurlar ve iklim şartları uygun olması halinde bir sonraki yıldaki tarımsal üretim için Bitlis,
Hükümetten çok az ihtiyaç talep edecektir.[51]

Bitlis’te tarımın gelişmemesinin nedenleri vardır. Her şeyden önce tarım geleneksel yöntemlerle ya-
pılmaktadır. Tarımın modern şekilde yürütülebilmesi için halk teşvik edilmelidir. Ekinlere zarar ve-
ren yaban domuzları, çekirgeler ve böceklere karşı etkili tedbirler alınmalıdır.[52] Tarımı teşvik etmek
için Bitlis’e tarımsal makineler gönderilmelidir. Tarım makineli ve modern usullerle yapılmalıdır.
Tarımda sulamaya da önem verilmelidir.[53] Çiftçilerin mahsullerinin afetlere karşı sigortalanmaları
da yerinde bir girişim olacaktır.[54]

Bitlis, Harb-i Umumiden önceki ticari önemini kaybetmiştir. Bunda özelikle güney ve doğu kervan
yollarının kapanması etkili olmuştur.[55] Bitlis’in iktisadi kalkınmasına yardım etmek için hammad-
desi mevcut olan yün, deri, bez, kumaş fabrikaları ve imalathaneleri açılmalıdır. Bitlis yakınlarında
bulunan sulardan kükürt ve farklı madenler çıkarılabileceği dikkate alınmalıdır. Ahlat veya Adilce-
vaz’da Van Gölü suyundan sütkostik üretimi için tesisler yapılabilir. Yine aynı yerlerde kayısı, erik
ve elma konserve imalathaneleri açılabilir. Tatvan’da her türlü motor tamirine ve bazı makinelerin
yedek parçalarını yapmaya elverişli büyük bir atölye açılmasına veya mevcut atölyenin genişletil-
mesine ve buna bir okul eklenmesine ziyadesiyle ihtiyaç vardır. Van Gölü kenarında mazot ve petrol
de vardır. İşgal zamanında Ruslar Van Gölü kenarında kuyular açmışlar ve işletmişlerdir. Bu duru-
mun yeniden incelenmesi yararlı olacaktır.[56]

Halk ve Toplumsal Yaşam

Bitlis Vilayet merkezinde oturan halk kendilerini Türk kabul etmekte ve çoğunlukla Türkçe ko-
nuşmaktadır. Bununla beraber kervancılık ve ticaret yapıp iş icabı köylü ile temas kuranlar Kürtçe
öğrenmişlerdir. Bitlis’te yerli halk kendi arasında Türkçe konuşurken, Türkçeyi bilmeyen veya az
bilen köylüler ile Kürtçe konuşmaktadırlar. Hatta Müftü Abdulkadir’in çarşı içinde köylülerle Kürt-

48 BCA, 490.01/627-61.1, lef.82.

49 BCA, 490.01/627-61.1, lef.81.
50 BCA, 490.01/627-61.1, lef.82.
51 BCA, 490.01/627-61.1, lef.83.
52 BCA, 490.01/627-61.1, lef.84-85.
53 BCA, 490.01/627-61.1, lef.86.
54 BCA, 490.01/627-61.1, lef.87.
55 BCA, 490.01/627-61.1, lef.92.
56 BCA, 490.01/627-61.1, lef.97.

686
çe konuştuğu görülmüştür. Yine Devlet dairelerinde çalışan yerli memurların iş sahipleriyle Kürtçe
konuşmaları, Kürtçenin vilayet merkezinde tutunmasına ve çok konuşulan dil olmasına neden ol-
maktadır.[57] Bitlis’in Mutki ve Hizan kazalarındaki halk Kürt kabul edilmektedir. Buralardaki halkın
konuştuğu dil de Kürtçedir.[58] Ahlat kazasıyla Adilcevaz nahiyesi halkı çoğunluk itibariyle Türk’tür.
Kendilerini Türk olarak görmekteler ve Türkçe konuşmaktadırlar. Buralardaki halkın renkleri, yüz
çizgileri ve kafa teşekkülleri Türklere daha çok benzemektedir. Adetlerde ve temizlik anlayışında da
Türklerle çok ortak noktalar bulunmaktadır.[59]

Raporda Bitlis’in de içinde bulunduğu müfettişlik bölgesine dair bazı uyarılarda bulunulmuştur. Ay-
tuna, iki senelik gözlemleri sonucunda kendilerini Kürt telakki eden ve bazı “kıt anlayışlı” memur-
ların halka yaptıkları telkin ve kötü uygulamalar nedeniyle Kürtlük anlayışının arttığını belirtmiştir.
O an itibariyle Devlete ve kanunlara tamamen bağlı olan halkın kendilerini Türk saymayarak ve
Türkçe konuşmayarak aradaki bağı zedeledikleri uyarısında bulunmuştur. Her geçen gün dil ve an-
layış açısından Türklerden uzaklaştığını ileri sürdüğü Bitlis’te ve diğer Vilayetlerdeki Kürtlerin dil
ve kültürel açıdan Türklere yakınlaştırılması hatta Türkleştirilmesi için bazı tedbirlerin alınması-
nı istemiştir. Bitlis ve çevresindeki Kürtlerle ortak tek noktanın İslamiyet olduğunu hatırlatmıştır.
Bundan hareketle Türkleşmenin başarılı olunmasına kadar belirli süre dini inanca önem verilmesini
istemiştir. Yine bölgedeki memurların yerli olmamasını önermiştir.[60]

Rapora göre Vilayet merkezinden uzaklaşıldıkça, kazalarda ve özellikle köylerde, ilkel bir yaşantı
dikkat çekmektedir.[61] Bu durum yerleşim yerlerinde, kıyafette, beslenmede, kullanılan aletlerde göze
çarpmaktadır. İnsanlar, taş devrinden kaldığı söylenebilecek inlerde ilkel bir vaziyette, sağlıksız şe-
kilde yaşamaktadırlar. Halkın yemeği darı, arpa, çavdar ve kısmen buğdaydan yapılmış çamur gibi
bir ekmek ile sulu ayrandan ibarettir. Kıyafetleri ise: Yama yama üstüne dikilmiş ve çoğu yeri par-
çalanmış vücudu örtemeyen paçavralardır. Halkın üst başı pis ve perişan, yaşadıkları yer pislik ve
çöplük manzarası taşımaktadır. İlkellik ve gerilik köylülerin bütün işlerinde açıkça göze çarpmakta-
dır.[62] Tarım çok sınırlı yapılmakta, çoğu yerde ancak aile ihtiyacı ölçüsünde kalmaktadır.[63] Çobanlık,
çok yaygın ise de beslenilen hayvanların ürünlerinden yeterince faydalanılamamaktadır.[64] Sosyal
yaşamda zorluk çekenlerin başında topraksız köylüler ve memurlar gelmektedir. Hayat pahalılığı ve
ağır geçim yükü, en ziyade onları ezmektedir.[65]

Bitlis’te köyler genellikle 5, 10, 15, 20, 25 haneden oluşmaktadır. Köyler içme suyundan başka hiçbir
sağlık ve doğal şarta uyulmadan kurulmuştur. Çoğu yerde halk, tarlasına yakın yerleri ve bazen tarla
kenarlarını seçerek 3-5 kulübe yapmış ve buraları çiftliğe benzer hale getirmiştir. Köylerin bir kısmı
ise ana yollardan uzak, dağ başlarında tepeler arasındaki dereler içindedir.[66] Köylerin küçük ve il-
kel olmaları, buralara yol, okul ve kültürün girmesini engellemiştir. Beslenmede, giyimde, ev ve aile
hayatı yaşama tarzında ve çocuk bakımındaki koyu muhafazakarlık, gerilik, ilkellik dikkat çekicidir.
Doğum oranları çok fazla olup, doğanların neredeyse yarısı birinci ve ikinci çocukluk devrelerinde
ölmektedir. Öyle ki: “Ölen bir çocuktan ziyade kaybolan, çalınan veya ölen bir hayvana acımak; çok
yayılmış bir duygu ve anlayış haline gelmiştir.”[67]

57 BCA, 490.01/627-61.1, lef.49.

58 BCA, 490.01/627-61.1, lef.49.
59 BCA, 490.01/627-61.1, lef.49.
60 BCA, 490.01/627-61.1, lef.51-52.
61 BCA, 490.01/627-61.1, lef.52.
62 BCA, 490.01/627-61.1, lef.52.
63 BCA, 490.01/627-61.1, lef.52.
64 BCA, 490.01/627-61.1, lef.52.
65 BCA, 490.01/627-61.1, lef.52.
66 BCA, 490.01/627-61.1, lef.56.
67 BCA, 490.01/627-61.1, lef.57.

687
Birden fazla kadınlı erkeklere rastlanmaktadır. Bunun sebebi iş ve çiftçilik hayatının zaruretinden kay-
naklanmaktadır. Evlenmelerin, doğumların ve ölümlerin usulüne göre tescil edilmediklerinden Bele-
diye nüfus kayıtlarında birçok karışıklıklar meydana gelmiştir. Nüfusta kaydı olmayanlar vergilerden
ve askerlikten kaçmaktadırlar. Yine bazı göçerlik hayatı yaşayanlar da kayıtsız nüfus arasındadırlar.[68]

Adliye
Bölgede, halk, adliye teşkilatının genel olarak zayıf çalıştığına, hâkimlerin ve bazı yerlerde savcıların
meşru olmayan çıkarlar sağlamak amacıyla taraf tuttuklarına dair şikâyette bulunmuşlardır. Adli-
yecilerle sivil idare amirleri arasında çoğunlukla şahsi otorite meseleleri yüzünden geçimsizlikler
yaşanmaktadır.[69] Kanunların sağlıklı işletilememesi halkı olumsuz etkilemektedir. Halka göre: “Ka-
nunlar, çok mülâyim ve babaca muamele yapmaktadır. Halbuki eşkıya, öldürmektedir.”[70]

Raporda adli işlerin düzeltilmesi adına bazı tavsiyeler sunulmuştur. Rapora göre adliye teşkilatı,
sivil idare teşkilatıyla ahenkli çalışması için, mahallin en yüksek idare amirlerine bağlanmalıdır.
Bitlis’e ve diğer bölge vilayetlerine gönderilecek adliyecilerin, vazifelerindeki milli ve vatani sorum-
luluğu anlamaları adına kısa bir kursa tabi tutulmalıdır. Kazalarda asliye mahkemeleri kurulma-
lı, mahkemeler süratle neticelendirilmelidir. Adliye teşkilatı sıklıkla teftiş edilmelidir. Memurların
mahkemeleri için Vilayet merkezinde karma bir mahkeme kurulmalıdır.[71]

Yollar
Diyarbakır’la Siirt, Bitlis, Muş, Tatvan arasındaki yollarda, yaz aylarında hususi kamyonlar, insan
ve eşya taşımaktadırlar. Hususi kamyon sahipleri, benzin, yedek malzeme, lastik bulunamaması
bahanesiyle yolcu ve eşya nakliyesini çok pahalıya yapmaktadırlar. Eşyayı kilo başına 30-40 ku-
ruşa taşımaktadırlar.[72] Bitlis ile kazalar arasındaki irtibat Ocak ayından itibaren kesilmektedir. Bu
durum bazı yerlerde Mayıs, Haziran ortalarına kadar sürmektedir. Yaz aylarından Eylül ayına ka-
dar kamyonlar, sık sık arızalanmalarına rağmen yolculuk yapabilmektedirler. Yağmurların başla-
dığı Ekim’den Mayıs ve Haziran’a kadar kamyon seferleri aksamaktadır. Bölgeye gelen veya oradan
başka yerlere giden memur, tüccar vs. at sırtında ve büyük sıkıntılarla yolculuk yapmak zorunda
kalmaktadırlar. Bu şartlarda çok defa büyük ve ağır eşya taşınamamaktadır. Yollarda konak yerleri
de ciddi sorundur. Diyarbakır’dan kamyonlarla gelen yolcuların gecelemek mecburiyetinde kaldıkla-
rı Beşiri’deki dinlenme mekanı çok elverişsizdir. Her türlü böceğin bulunduğu odalarda yolcular iyi
şekilde istirahat edememektedirler.[73]

Garzan ile Bitlis arasındaki dere yolu, Vilayete giden tek yoldur. Birçok yerleri dar ve arızalıdır. Hem
ticari hem de askeri açıdan tek yol olması nedeniyle daha kolay geçilebilir hale getirilmelidir. Bitlis
ile Tatvan arasındaki 25 kilometrelik yolun Bitlis tarafındaki 10-15 kilometrelik kısmı taşlık, bozuk
ve arızalıdır.Bu yollar Devlet tahsisatıyla ve Nafia Vekaleti tarafından ulaşıma uygun hale getirilme-
lidir. Bitlis-Muş kara yolunun tesviyesi yapılmıştır. Fakat İlkbaharda eriyen karlar ve yağan yağ-
murların meydana getirdiği seller nedeniyle bu yolun Muş vilayetindeki kısımları, pek çok yerlerde
bozulmuştur. Nafia Vekaleti bu yolda büyük menfezler yapmalıdır.[74]

68 BCA, 490.01/627-61.1, lef.57-58.

69 BCA, 490.01/627-61.1, lef.74.
70 BCA, 490.01/627-61.1, lef.75.
71 BCA, 490.01/627-61.1, lef.76.
72 BCA, 490.01/627-61.1, lef.40.
73 BCA, 490.01/627-61.1, lef.41.
74 BCA, 490.01/627-61.1, lef.42.

688
Van Gölü batı sahilinde Tatvan’daki Tuğ iskelesinden kalkan 60’şar tonluk iki vapurla bir küçük
şilep tarzındaki motorla Van seferi yapılmaktadır. Bu gemilerin kapasitelerinin birkaç misli yolcu ve
eşya taşımak zorunda kalmaları yolculuğu tehlikeli kılmaktadır. Kışın şiddetli fırtınalar da yolculuğu
zorlaştırmaktadır. Tehlike anında gemilerin, durumlarını Van’a veya diğer iskelelere bildirecek telsiz
araçları, can kurtarma tertibatı da yoktur.

Haftada bir ya da iki sefer yapabilen gemiler yetersiz kaldığından yolcu izdihamı yaşanmaktadır. Bu
durumun önlenmesi için Van Gölüne daha büyük gemiler gönderilmeli, hiç olmazsa insanların ayrı,
eşya ile hayvanların da farklı gemilerle taşınması sağlanmalıdır.[75] Raporda yolların iyileştirilmesi
adına bazı öneriler yapılmıştır. Buna göre Vilayetler hatta kazalar arasındaki yollar devlet yolu hali-
ne getirilmelidir. Askerlik hizmeti tarzında bir iş mükellefiyeti getirilmelidir. Hususi kamyon taşıma-
cılığındaki fahiş fiyatların önlenebilmesi için ise sabit bir tarifeye geçilmelidir.[76]

CHP ve Halkevleri
Bitlis’te 1942 yılı başı itibariyle parti teşkilatı hala kurulamamıştır. Bu durum aydınlar ve yerli va-
tandaşlar arasında bölge halkına güvenilmediği şeklinde yorumlanmaktadır. Halbuki Bitlis’te Parti
teşkilatı kurulursa halkın sosyal seviyesinin ve siyasi bilincinin kuvvetlendirilmesine faydalı ola-
caktır.[77] Rapora göre Parti teşkilatı, Bitlis’teki vatandaşları milli birlik ve Parti ilkeleri çatısı altında
birleştirecektir. Bununla beraber oluşturulacak Parti başkanlıkları birkaç sene CHP Genel Sekreter-
liği tarafından tayin edilmelidir. Parti başkanları aynı zamanda Halkevi reisliği görevini de yürüt-
melidir. Bitlis mebuslarından birinin Halkevi ve Parti Başkanı olarak görevlendirilmesi mümkündür.[78]

Bitlis Halkevleri ve Halk Odalarında bulunanlar milli gayeleri tam kavrayamamışlardır. Çoğu memur
olup hatır için vazifeler almaktadırlar. Şubelerde ise eleman eksikliği nedeniyle sadece şeklen faali-
yet gösterilmektedir. Özellikle kadınlar açısından büyük eksiklik bulunmaktadır.[79] Bu nedenle Bit-
lis’teki Halkevinde Temsil Kolları, kadın rollerini erkeklere vermektedir. Halkevi radyosu sayesinde
faaliyetler halka ulaştırılmaktadır.[80]

Erzincan Milletvekili Feyzi Kalfagil’in Raporlarına Göre Bitlis ve

Kazaları

Bitlis’in Genel Vaziyeti

Bitlis’in ve kazalarının genel durumu hakkında Muş Bölgesi Müfettişi Erzincan Milletvekili Fey-
zi Kalfagil, 14 Mart 1945’te CHP Genel Sekreterliğine bir rapor sunmuştur.[81] Rapora göre Bitlis’in,
merkez ilçe nüfusu 32.271’dir. Merkez ilçe dışında Hizan, Mutki, Tatvan ve Ahlat’tan oluşan dört
ilçesi, Narlıdere, Çukur, Şimek ve Şetek isimlerinde dört bucağı ve 124 köyü vardır. Kazalarıyla bir-
likte genel nüfus 83.520’dir.[82] Eskiden Bitlis şehri ticari anlamda önemli bir noktadaydı. 1944 yılı
itibariyle göçler nedeniyle şehrin nüfusu Diyarbakır, Elazığ ve diğer yerlere dağılarak azalmış, eski

75 BCA, 490.01/627-61.1, lef.45.

76 BCA, 490.01/627-61.1, lef.46.
77 BCA, 490.01/627-61.1, lef.100.
78 BCA, 490.01/627-61.1, lef.101-102.
79 BCA, 490.01/627-61.1, lef.103.
80 BCA, 490.01/627-61.1, lef.104.
81 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.1.
82 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.2.

689
ticari canlılık kalmamıştır.[83] Bitlis şehrinin sakinlerinin çoğu eski zaman dilimlerinde civar ilçeler-
den gelmişlerdir.[84] Bitlis’te Cengiz zamanında, Buhara’dan gelmiş Özbek soyundan Gebol, Kake, ve
Şefkati adlarında üç aile bulunmaktadır. Örneğin yeni kurulan CHP İdare Kurulu Üyesi ve Halkevi
Başkanı Ziya Bey, Gebollerdendir. İdare Kurulu üyesi yedeklerinden Kasım ise Kakelerdendir.[85] Bitlis
merkezine bağlı köy ve bucaklar halkı Kürt olup anadilleri Kürtçe’dir. Tarımdan ziyade hayvancılıkla
uğraşmaktadırlar.[86] Bitlis Valiliğinden bildirildiğine göre il merkezinde 31, merkeze bağlı köylerde 4,
merkezin Çukur bucağında 4, Şetek bucağında 2, Simek bucağında 32, Hizan ilçesinde 46, Tatvan’da
20, Ahlat’ta 3, Mutki’de 6 olmak üzere Ermeni iken ihtida etmiş 148 kişi vardır. Valiliğin verdiği
rakamlar Kaymakamlık verileriyle uyuşmamaktadır.

Kaymakamlığa göre Tatvan’da 20 değil 8, Ahlat’ta 3 değil 10 mühtedi vardır. Mutki’de Valilik 6 kişi
göstermişken Kaymakamlığa göre ilçede 27 evde yaklaşık 100 Ermeni mevcuttur. Raporda Kayma-
kamlıkların rakamlarının daha sağlıklı olduğu kaydı vardır. Bununla beraber Ermeni mühtedilerin
sayısı önemsenmemiştir:[87]“İster il makamının ve isterse kaymakamların verdikleri miktarları ele
alalım, bunların yekûnlarının mühim olmadığı, yerli Türk ve Kürtlerle evlenip kaynaştıkları, bu iti-
barla durumlarının bizler için tehlikeli bulunmadığı anlaşılır.”

Raporda Bitlis’te tütüncülük, bağcılık ve dokumacılık hakkında da malumat verilmiştir. Rapora göre
Bitlis bölgesinin merkez ilçesi özellikle Simek bucağında, Mutki ilçesi, Hizan ilçesinin Hirit ve İz
köylerinde önceden beri Doğu tütünü adı altında Akhisar tütünleriyle mukayese edilebilecek özel-
liklere sahip tütün yetiştirilmektedir. Tütün ekicileri bilgi ve tecrübeleriyle tütünlerinin kalitesini
artırmışlardır. Son üç dört senede hububatın değerinin artması üzerine halk tütün yerine buğday ve
darı yetiştirmeye başlamıştı. Tütün, ihmal edildiğinden üretim 1943’te 50 tona kadar inmişti. Tekel
idaresinin teşvikleri sayesinde üretim 1944’te önceki seneye göre 3 kat artmıştır. Raporda tütüncü-
lüğün Bitlis halkı için umut verici olduğu belirtilmiştir.[88]

Bitlis’te bağcılık 1.500 rakıma kadar yapılmaktadır. Öteden beri Bitlis için önemli gelir kaynakların-
dandır. Üzümler kurutulmayıp komşu illere yaş olarak ihraç edilmektedir.[89] Üzüm üreticileri gele-
neksel tarım yapmaktadırlar. Bitlis merkezde 60 dekarda 45.000, Hizan’da 40 dekarda 30.000 Re-
şadiye’de 20 dekarda 20.000 ton ortalama ürün elde edilmektedir. Hizanlılar Muş’a, Reşadiyeliler
de çoğunlukla Van’a satmaktadırlar.[90]

Bitlis merkezde dokumacılığa ilgi vardır. Hizan, Mutki ve Tatvan ilçesinin Reşadiye bucağında köy-
lüler el tezgâhlarında yün ve kıldan elbise dokumaktadırlar. 1942 yılında İktisat Bakanlığınca gön-
derilen 55 tezgahın 22’si merkezde, 12’si Hizan’da, 10’u Ahlat’ta, 7’si Tatvan’da 3’ü ise Mutki ilçe-
lerindedir.[91] Her ay tezgah başına hükümet tarafından ikişer paket iplik verilmekte ise de bu miktar
merkezde çalışanlara yeterli gelmemektedir. Bunlardan bazıları Mardin’de üretilen ipliklerden satın
almaktadırlar. Ancak bunlar pahalı ve kalın olduğundan çok tercih edilmemektedirler.[92]

83 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.2.

84 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.2.
85 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.2.
86 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.2.
87 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.3.
88 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.4.
89 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.4.
90 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.5.
91 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.5.
92 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.6.

690
Kazaların Genel Vaziyeti

Ahlat
Muş Bölgesi Müfettişi Erzincan Milletvekili Feyzi Kalfagil 6 Aralık 1944’te Ahlat’ın genel durumunu
ortaya koyan bir rapor sunmuştur.[93] Onun raporuna göre Ahlat’ın genel durumu şöyledir: Ahlat’ın,
doğusunda Van Gölü, kuzeyinde Suphan Dağı ve Malazgirt, batısında Bulanık Ovası ve güneyinde
Nemrut Dağı vardır. 1940 sayımına göre toplam nüfusu 12.519’dur. Merkez nüfusu 2.857’dir. Adil-
cevaz ve Misk adlarında iki nahiyesi ve 55 köyü vardır.[94] Merkez kasaba, Ergizan, Harabeşehir, Tah-
tı Süleyman, Tunus, Kırklar, İki Kubbe, ve Kulaksız mahallelerinden oluşmaktadır. Halkı tamamen
Türk’tür ve Türkçe konuşmaktadır. Merkezin 12 köyünden 6’sı Hının, Patnos, Sıfrasor, Sor, Kuşhane
ve Esonk köyleri de Türklerden oluşmaktadır. Bunların içlerinde çiftçilik yapmak suretiyle yerleşen
Kürtler de bulunmaktadır. Geriye kalan 6 köy aslen Kürt’tür. Bunların %70’i Türkçe bilmektedir. Ah-
lat’ın tamamında toplamda 5 Çerkez, 7,5 Türk ve 42,5 Kürt köyü vardır.[95] Bitlis Valiliğinin bildirdi-
ğine göre Ahlat’ta 3, Ahlat Kaymakamına göre 9 kadın, bir erkek olmak üzere 10 Ermeni mühtedisi
bulunmaktadır. Bunlar Türklerle evlenerek kaynaşmışlardır.[96] Geçmişten beri Ahlat’ta değişmeyen,
bozulmayan en önemli husus Türklüktür.[97]

Toprağı verimli, suları iyi, kışı Bitlis kadar sert değildir. Cevizi, vişnesi, elması, armudu ve kayısısı
meşhurdur. Van Gölünde sefer yapan gemiler haftada beş gün Ahlat’taki iskeleye uğramaktadırlar.
Bir zamanlar çok gelişmiş Türk yurdu olan Ahlat şimdiki halde mütevazi bir kasaba haline gelmiş-
tir. Halkı değişik sebeplerden dolayı göç etmiştir. Raporda Ahlat’ta kalan Türklerin ihmal edilmiş
olduğu ifade edilmiş ve kazanın kalkınması adına bir köy enstitüsü açılması önerilmiştir.[98] Merkez
kasaba halkı buğday, arpa ve çavdarla karışık buğday, köylerdeki halk ise bunlara ek olarak kumdarı
ekmektedirler.[99] Ahlat’ta %1 oranında sıtma vardır. Biri Harabeşehir mahallesinde tek öğretmenli,
biri Merkez mahallesinde 5 öğretmenli, diğeri Adilcevaz’da üç öğretmenli olmak üzere üç okul bu-
lunmaktadır. Misk nahiyesi ile köylerinde okul yoktur.[100]

Kaymakam İstanbul doğumlu 30-35 yaşlarında 1933 yılı mezunu Hulki Metin’dir. Kaymakam, gö-
rev vasıflarını taşımayan biridir.[101] Jandarma Komutanı Yüzbaşı Celal Ertekin’dir. Hükümet hakimi
Ezineli Vehbi Göksel’dir. Jandarma Komutanı ve Hükümet tabibi hakkında vatandaşlar tarafından
kanunsuz uygulamalarda bulunduklarına dair şikâyetler yapılmıştır.[102]

Tatvan
Muş Bölgesi Müfettişi Erzincan Milletvekili Feyzi Kalfagil 6 Aralık 1944’te Tatvan’ın genel duru-
munu ortaya koyan bir rapor sunmuştur.[103] Raporuna göre Tatvan’ın genel durumu şöyledir: Tatvan,
Van Gölünün güney batısı sahilinde, Reşadiye ve Kotun adlı iki nahiyesi, 94 köyü 32.271 nüfusu
olan, merkez nüfusu memurlar hariç 303 bulunan bir kazadır. Merkez kaza göçmen ve yerliler olarak
ikiye ayrılmaktadır.

93 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.12.

94 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.13.
95 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.13.
96 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.14.
97 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.13-14.
98 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.14.
99 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.14.
100 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.15.
101 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.15.
102 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.18.
103 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.19.

691
Göçmenler: Rize ve Sürmene’den Hükümet tarafından getirilip iskân ettirilmişlerdir. Bitlis Vilayetine
göre bunlar 39 hanede 204 kişidirler. 8.433 dekar toprak, birer ev, bahçelik yeri, sanatkâr olanlara
ayrıca dükkân ve yer tamir bedeli verilmiştir. Hayvanları için ahır yeri tedarik edilmemiş, kendilerine
tahsis edilen toprakların fazla olduğu gerekçesiyle tapularının iptali için Tatvan Mal Müdürlüğün-
ce aleyhlerinde mahkemeye gidilmiştir. Göçmenler kendilerine verilen toprakların verimsizliğinden
şikâyet etmektedirler. Bu topraklar yerine, verimli araziler ve hayvanları için ahır talep etmekte-
dirler. Göçmenlerden alınan malumata göre 1934 yılında Sürmene’den Tatvan’a 20 hane gelmiştir.
Bunların 11 hanesi orada barınamadığından daha sonra Van’da iskan edilmişlerdir. Tatvan’da ise 9
hane kalmıştır.[104] 1935 yılında Rize’den Bakanlar Kurulu Kararı ile 24 hane Tatvan’da iskan edil-
miştir. Bir süre sonra 7 hane daha getirilmiştir. Sayıları şimdiki halde 200’ü bulmuştur. Kendilerine
verilen topraklardan tarımda yeterince istifade edemediklerinden daha çok sanat ve memurlukla
uğraşmaktadırlar.[105] Göçmenlerin İskele Yolu etrafında sıralanmış, bir katlı, iki odalı, bir mutfak-
tan ibaret, üstleri saç olan 40 adet ev Hükümet tarafından kendilerine verilmiştir. Evleri temiz ve
sağlıklıdır. Ortalama her evde 7-8 çocuk bulunmakta olup 10-12 çocuklular az değildir. Kendilerine
verilen araziye mısır, arpa, buğday ve fasulye ekmektedirler. Evlerinde Karadeniz şivesini andıran
Türkçe konuşmaktadırlar. Van İşletmesinde ustalık işleri dışardan gelenlerde, amelelik ise yerli-
lerdedir. Raporda Karadenizlilerin Van İşletme Müdürlüğünün bulunduğu iskele civarındaki Tuğ’da
talep ettikleri arazinin verilmesi önerilmiştir. 68 köyü Kürt olan ve Kürtçe konuşulan o havalide
“Türklüğe bir beşik ve Türkçenin yayılmasına amil olabilecek bulunan bu zeki, açıkgöz ve çalışkan
halka” taleplerinin karşılanmasının önemli olduğu belirtilmiştir.[106]

Tatvan’ın yerlileri, Merkez kazada 25 haneden oluşmaktadır. Bunlardan sadece 10 evde Türkçe ko-
nuşulmaktadır.[107] Diğerlerinin de birkaçı hariç Türkçe bilmekle beraber anadilleri Kürtçedir. Merkez
kazanın iki kilometre uzağında Urtab köyünde 35, 6 kilometre uzağındaki Tuğ köyünde 25 yerli ev
vardır. Halkı Mutki kazasından gelme olup aslen Kürt’tür.[108] 4 haneden oluşan 35 nüfuslu Ahlat’tan
gelen Türklerden oluşan Adabağ köyü hariç diğer 68 köy de Kürt’tür.[109] Bitlis Vilayetinden alınan
malumata göre 20, Tatvan Kaymakamlığına göre ise merkezde 4, Reşadiye nahiyesinde 4 olmak
üzere 8 ihtida etmiş ve yerlilerle evlenip kaynaşmış Ermeni vardır.[110]

Tatvan kaza merkezi, Tuğ’a nakledilecektir. Hükümet Konağının çatı, cam ve boya işleri tamamla-
namadığı için henüz nakil yapılamamıştır. Tuğ, Van Gölü İşletmesine 2, Tatvan’a 6 kilometre mesa-
fededir. İşletmenin otel ve atölye de dahil 12 binası, arka ve yakın tarlalarda işçilerin yaptırdığı 7-8
ev vardır.[111] Tatvan ile Tuğ arası ve sahil kısmı bataklıktır. Bu da sıtmanın yaygın olmasına neden ol-
maktadır.[112] Kaza merkezinde ve Reşadiye nahiyesinde birer olmak üzere iki okul vardır. Merkezdeki
okul iki dershaneli, beş sınıflı ve iki öğretmenlidir. Bununla beraber öğretmenlerden biri askerdedir.[113]
Tatvan Kaymakamı Palulu 1935-1936 mezunu Lütfi Bingöl isminde, evli, temiz, namuslu fakat biraz
tembel biridir. Sulh Mahkemesi Hakimi 1938 mezunu İzmirli 25-26 yaşlarında temiz fakat kayma-
kam gibi tembel hareket eden Rüstem Aksu’dur.[114] Jandarma Komutanı Emrullah Gürkan, Erzincan-
lı, namuslu ve görevinde başarılı biridir.[115]

104 BCA, 490.01/627-63.2, lef.73; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.20.

105 BCA, 490.01/627-63.2, lef.74; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.21.
106 BCA, 490.01/627-63.2, lef.75; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.21-22.
107 BCA, 490.01/627-63.2, lef.75; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.22.
108 BCA, 490.01/627-63.2, lef.76; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.22.
109 BCA, 490.01/627-63.2, lef.76; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.22.
110 BCA, 490.01/627-63.2, lef.76; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.22.
111 BCA, 490.01/627-63.2, lef.76.
112 BCA, 490.01/627-63.2, lef.79; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.25.
113 BCA, 490.01/627-63.2, lef.79; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.25.
114 BCA, 490.01/627-63.2, lef.79; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.25.
115 BCA, 490.01/627-63.2, lef.80; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.25.

692
Mutki
Muş Bölgesi Müfettişi Erzincan Mebusu Feyzi Kalfagil Aralık 1944’te Mutki kazasına dair bir ra-
por sunmuştur. Rapora göre: Mutki kazasının genel nüfusu 19.733’tür. 3 nahiyesi, 102 köyü olan
Mutki kaza merkezi, Şeyh Ömer dağlarının kuzey eteklerinin bitiminde Nizin, Miritek ve Abutak
mahallelerinden oluşmaktadır. 8’i memur evi olmak üzere 49 ev bulunmaktadır. Evler kerpiçten ve
sağlıksızdır. Memurların aile sayısı olan 100 kişi haricinde merkezin yerli nüfusu 293’tür. Bunların
%30’u Türkçe bilmektedir. Huyut nahiyesinin Muş’a yakınlığı nedeniyle %40’ı Türkçe konuşabil-
mektedir. Diğer yerlerde ise bu oran azalmaktadır. Mutki’nin genelinde ana dil Kürtçe, Zazaca ve
kısmen Arapça’dır.[116] Kışın Siirt’te yazın Bitlis’te konaklayan ve Kürtçe konuşan 400 çadırdan olu-
şan Alikan Aşireti vardır.[117]

Hizan’da Bitri, Şigo, Tarman, Buban, Mürsel, Kola, Ama, Tap, Şin, Velo, Mahmut, Keyboran, Azdo,
Şefkat, Musi, Teter/Celâli, Kaşak isimlerinde 17 aşiret vardır.[118] Zazalar, kadın erkek 3.000 kişi ka-
dardır. Meydan, Merment, Niç, İrengoti, Punut, Keyburan, Herpus, Totak, Virkok, Mezraa, Salansor,
Kavlikan, Yukarı Aspincir, Hersan, Torh, Irak Tatarik, Urus, Nizin köylerinde oturmakta ve beş aşi-
retten oluşmaktadırlar. Bu aşiretler: Buban, Kusan, Keyburan, Yernan? ve Zenderli’dir.[119] Hepsi Za-
zaca, Kürtçe ve Türkçe kelimeleri ihtiva eden aynı lehçeyi konuşmaktadır. Edebiyatları yoktur. Müs-
lüman ve Şafilerdir. Palu ve civarındaki Zazalar gibi Yaratıcıya “homa, homay, homayto” değil Allah
demektedirler. Mutki’nin Sason’a yakın kısımlarında Şeyho ve Bidri aşiretleri Arapça konuşmakta-
dırlar. Kürtler Zazalarla Arapların oturdukları köy ve teşkil ettikleri aşiretler dışındakilerini oluştur-
maktadırlar. Dillerinin temeli Farsçadır. İçerisinde Türkçe ibareler de bulunmaktadır. Edebiyatları
yoktur, dinleri Şafidir.[120] Mutki Kaymakamlığına göre Ermeniler Niç köyünde 8, Mermer köyünde 6,
Kinza köyünde 2, Aspincir köyünde 3, Huyut nahiyesinde 8 olmak üzere toplam 37 evde tahminen
100 kişi civarındadır.[121] Akdarı ve gilgili ekimi fazla olup, buğday çok az ekilmekte, arpaya ise hiç
rağbet edilmemektedir. Huyut nahiyesinde iki seneden beri mısır ekilmektedir. Halk darı ekmeği
yemektedir. Şalü şapik denilen şalvar, yelek veya cekete benzeyen keçi kılından ve koyun yününden
dokunmuş elbise ile bir çeşit sandal altı kendirden, üstü kıldan örülmüş ayakkabı giymektedir.[122]

Mutki’nin Kaymakamı, Akhisar Geyve’sinden hukuk mezunu 35 yaşında Şerafettin Devran’dır. Ha-
kim Hasan Ali Vural, Jandarma Komutanı ise Mehmet Müfit Tarkan’dır.[123]

Hizan
Muş Bölgesi Müfettişi Erzincan Mebusu Feyzi Kalfagil’in Şubat 1944’te Hizan ilçesine dair raporuna
göre: Hizan, Sinegir, Ava Berhan, Hıştır ve Panor dağlarıyla çevrilidir. İki nahiyesi, 127 köyü ve 11.170
nüfusu vardır. Hizan kaza merkezi Karasu adıyla anılmaktadır. Aşağı Karasu, Nevalkere ve Mehme-
deciran adlı iki tepenin eteklerinde ve amfiteatr şeklinde yapılmış kerpiç evlerden oluşmaktadır. Hü-
kümet konağı da burada bulunmaktadır. Yukarı Karasuyu ise Belediye sınırı içindedir. İki Karasu 135
evden ve 1940 sayımına göre memurlar da dâhil 420 nüfustan oluşmaktadır. Tahminen merkezde
%35, nahiye ve köylerde %10 oranında halk Türkçe bilmekle beraber ana dilleri Kürtçe’dir.[124]

116 BCA, 490.01/627-63.2, lef.68; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.27.

117 BCA, 490.01/627-63.2, lef.69; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.27.
118 BCA, 490.01/627-63.2, lef.68; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.27.
119 BCA, 490.01/627-63.2, lef.68; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.27.
120 BCA, 490.01/627-63.2, lef.69; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.27.
121 BCA, 490.01/627-63.2, lef.70; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.29.
122 BCA, 490.01/627-63.2, lef.68; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.27.
123 BCA, 490.01/627-63.2, lef.69; BCA, 490.01/1574-408.2, lef.27.
124 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.31.

693
Halk kumdarı, buğday, ak darı ve arpa ekmektedir. Mutki yaylalarında yazın konaklayan Alikan aşi-
retinin bir kısmı buranın Karuültin ve Ava Barkan yaylalarında beş ay kadar kalmaktadır. Kışın ise
Siirt’in Garzan mıntıkasına kadar gitmektedir.[125] Adliyede 6’sı ceza olmak üzere 38 dava dosyası
vardır. Bir senede iki öldürme vakası yaşanmıştır. 6 ceza davasının çoğu ise hırsızlıktır. Ceza davası-
nın azlığı halkın işiyle gücüyle meşgul olduğunun göstergesidir.[126] Hizan Kaymakamı Cevdet Yurd-
daş, Sulh Hâkimi Celal Özülgen, Jandarma Komutanı Yüzbaşı Çankırılı Mehmet Aşıcı’dır. Hizan’ın
memurlar açısından ahengi iyidir.[127]

Adilcevaz Nahiyesi
Muş Bölgesi Müfettişi Erzincan Milletvekili Feyzi Kalfagil, 13 Mart 1944’te Adilcevaz’ın genel duru-
munu ortaya koyan bir rapor sunmuştur.[128] Onun raporuna göre Adilcevaz’ın genel durumu şöyledir:
Geçmişte kaza olan Adilcevaz nahiyesi önce Van’a ardından Ahlat kazasına nahiye olarak bağlan-
mıştır. Merkezi Diğiz, Kale Boynu, Orta, Çayır, Drakpor, Hıdırşah ve Alacaatlı isimlerinde 7 mahalle,
625 ev, tamamı Türk 3.022 nüfustan oluşmaktadır. Adilcevaz nahiyesinin genel nüfusu ise 5.809
olup 28 köyü vardır.[129] 28 köyünden İran muhaciri olan Koçeri köyü Türktür. Haskündürük köyünün
yarısı Türk, diğer yarısı Kürt’tür. Kogus köyünün tamamı ise Çerkez olup Türkçe bilmektedir. Geriye
kalan 25 köyle Haskündürük köyünün yarısı Kürt’tür, %70’i Türkçe bilmektedirler.[130]

8 senedir Adilcevaz’da olan ve civarı iyi tanıyan Nahiye Müdürü Nusret Onat’a göre: 1936’da
Kars’tan gelen ve 24 hanede oturan 165 nüfus Türk’tür. Halkı çok çalışkan ve iyi çiftçidir. Kogus
köyündeki Çerkezler 1287’de Dağıstan’dan gelerek iskân edilmişlerdir. Anadilleri Çerkezce olup
Türkçe bilmektedirler. Kaymakamın beyanının aksine Haskündürük köyünün yarısı değil tamamı
Türk’tür. Manik, Murhus, Uri, Cihangir, Afa Deresi, Verangazi, Gültepe, Ukarakol, Dizdar, Perto, Aygır
Gölü adlarında 12 köy ise aslen Türk ve yerlilerden oluşmaktadır.[131] Soyca Türk oldukları halde civar
yerlerden gelip yerleşen bazı Kürtlerin etkisi altında evlerinde Kürtçe konuşmaya başlamışlardır.
Raporda bu durum örneğinden yola çıkarak Doğunun Kürtleştiği iddia edilmiştir.[132]

Nahiye Müdürünün verdiği listeye göre biri erkek, altısı kadın olmak üzere ihtida etmiş ve Türklerle
evlenip kaynaşmış 7 Ermeni vardır.[133] Adilcevaz’da sırasıyla kayısı, ceviz, kiraz, vişne, elma, armut,
kara ve ak dut yetiştirilmektedir. Özellikle ceviz ve kayısı Malazgirt, Bulanık, Erciş, Tutak kazalarıyla
Bitlis’e sevk edilerek satılmaktadır veya zahire, yağ ve yün ile değiştirilmektedir. Köylüler ise koyun,
keçi, sığır, manda besleyerek geçinmektedirler. Yaptıkları yağı, peyniri ve yünü merkez nahiyede
tüccarlara satmaktadırlar.[134]

Adilcevaz nüfus, iktisadi ve coğrafi durum itibariyle kaza olabilecek bir yerdir.[135] Kaza olması ha-
linde Adana gibi dışarıda bulunup memleketlerine dönecek 200 hanenin olduğu belirtilmektedir.
Yine 1927’de Adilcevaz’dan ayrılmış olan 32 köylü Sarısı nahiyesi, kaza olması halinde yeniden
Adilcevaz’a bağlanması faydalı olacaktır.[136] Adilcevaz’da 5 sınıflı, üç öğretmenli bir ilkokul vardır.

125 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.31.

126 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.32.
127 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.32.
128 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.7.
129 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.8.
130 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.8.
131 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.8.
132 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.9.
133 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.10.
134 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.9.
135 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.9.
136 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.10.

694
Öğretmenlerden biri verem hastası olup çalışamayacak durumdadır. Diğer ikisi ise çalışmaktadır.[137]
Adilcevaz’ın en önemli sorunlarından biri %50 oranındaki sıtma hastalığıdır. Bunun sebebi evlerin
bulunduğu Van Gölü sahilinin üç kilometrelik kısmının bataklık olmasındandır. 1944 Mart ayında
halkın yardımıyla dörtte birine kanallar yapılmışsa da derin ve geniş açılamadığından bunlar çök-
müş ve yine o yerler bataklık haline gelmiştir.[138]

Nahiye Müdürü Harputlu Nusret Onat’tır. Çok temiz, namuslu, çalışkan, halk tarafından sevilmiş,
çevreyi tanımış ve tecrübeli biridir. Halkevi başkanlığı görevini de 4 seneden beri başarıyla yürüt-
mektedir.[139] Belediye Reisi, Kahramanbeylerden temiz ve dürüst olarak tanınmış Bekir Yiğit’tir. Na-
hiye Karakol Komutanı Erganili Zülfikar Alpor’dur.[140]

Sonuç

Bitlis Mebusları Tevfik Temelli ve Ahmet Süreyya Örgeevren’in, CHP Bitlis Bölge Müfettişi Hasip
Aytuna’nın, CHP Muş Bölgesi Müfettişi Erzincan Mebusu Fevzi Kalfagil’in raporlarında 1939-1945
yıllarında Bitlis merkez ve Ahlat, Tatvan, Mutki ve Hizan kazalarıyla Adilcevaz nahiyesinin coğraf-
yası, nüfusu, ekonomisi, sosyo kültürel hayatına dair değerli bilgiler verilmiştir. Tespit edilen sorun-
lara ise çözüm önerileri sunulmuştur.

Raporlardan çıkarılan en önemli sonuç, Bitlis ve çevresinin genel durumunun ve sorunlarının tes-
pitidir. Buna göre Bitlis ve çevresinde hemen her alanda ciddi sorunlar vardır. Bitlis merkezde dahi
yollar dört mevsim ulaşıma uygun değildir. Van Gölü üzerindeki su ulaşımında feribot eksikliği dik-
kat çekmektedir. Tarım geleneksel metotlarla yapılmaktadır. Bu da verimin yetersizliğine neden
olmaktadır. Bitlis merkezde Harb-i Umumiden kalma enkazlar halen kaldırılmamıştır. Halkın mes-
kenleri pek çok yerde in gibi ilkel ve sağlıksız durumdadır. Sağlık teşkilatı yetersizdir. Bu durum da
bölgede salgın hastalıklarının yayılmasını kolaylaştırmaktadır. Eğitim müesseseleri yetersiz, okuma
yazma oranları oldukça düşüktür. İktisadi ve ticari hayat geridir. Bölgede adliye teşkilatı yetersiz
olup mahkemelerin işleyişi çok yavaştır. İdari amirlerin önemli bir kısmı kanunsuz işlere bulaşmış,
işini layıkıyla yerine getirmekten uzaktır. Bitlis’teki memurların ise en önemli sorunu mesken sı-
kıntısıdır. Bu sorunlar kaydedildikten sonra çözüm önerileri sunulmuştur: Yollar halkın yardımıyla
yeniden işler hale getirilmelidir. Hükümet, Bitlis ve çevresinde tarımın makineli ve modern halde
yapılmasına dair girişimlerde bulunmalıdır. Şehir merkezindeki enkaz alanları halk ve Belediye ta-
rafından biran önce kaldırılmalıdır. Memurlara lojmanlar yapılmalıdır. Bu lojmanlar inlerde yaşayan
halka da yaşam alanı örneği olacaktır. Sağlık kadrosu artırılmalı, halk sıhhat açısından yönlendi-
rilmelidir. Eğitim hayatı yapılacak girişimlerle yeniden canlandırılmalıdır. İktisadi açıdan özellikle
konservecilik, madencilik, tarım ve ticaret olanakları en üst seviyeye çıkarılmalıdır. Adliye teşkilatı
zenginleştirilmeli, yeni mahkemeler kurulmalı, modern bir cezaevi yapılmalıdır.

Çalışmadan elde edilen önemli sonuçlardan biri de Hükümetin Bitlis’te ulus devlet çabasının ortaya
konmasıdır. Raporlarda o an için sorun olmadığına inanılan Kürtlük şuuru ve Kürtçenin yayılma-
sının zamanla tefrikayı beraberinde getireceğine inanılmıştır. Kürtçenin ve Kürtlük bilincinin böl-
gede yayılmasının sebepleri tespit edilmiş ve bunun engellenmesi için bazı öneriler sunulmuştur.

137 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.10.

138 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.10.
139 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.10.
140 BCA, 490.01/1574-408.2, lef.11.

695
Buna göre, Kürtlük şuuru ve Kürtçülüğün yayılmasının en önemli sebebi, bölgedeki memurların ve
Türk tüccarların Kürtlerle temas kurarken Kürtçe konuşmalarıdır. Yine idari amirlerin bazı yanlış
uygulamaları özellikle Kürtçenin bölgede yaygınlaşmasına yol açmaktadır. Bunun engellenmesi için
özellikle eğitim müesseselerinin yaygınlaştırılması tavsiye edilmiştir. Bu sayede bölgenin eğitim ve
kültür hayatının gelişeceğine ve Kürtlük duygusunun zayıflayacağına inanılmıştır. Bitlis’te özel-
likle Ahlat, Tatvan ve Adilcevaz’da bulunan Türk köyleri ön plana çıkarılmış, bu köylerin bölgede
Türklüğün yayılması için çok önem arz ettiği vurgulanmıştır. Bir raporda ise Kürtlük duygusunun
eritilmesine kadar İslam inancının kullanılması tavsiye edilmiştir. Raporlardan anlaşılacağı üzere
bölgede Kürt kimliği zayıflatılarak Türk kimliği çatısı altında halk toplanmaya çalışılmıştır. Bunda
da en önemli vasıta eğitim görülmüştür. Bitlis’te ve kazalarında tespit edilen Ermeni mühtedilerin
ise Türk ve Kürtlerle evlenerek eriyeceklerine inanılmıştır. Böylece az sayıda Ermeni’nin tehlike ola-
mayacağı vurgulanmıştır.

Kaynakça

AKANDERE Osman, Milli Şef Dönemi, İz Yay., İstanbul 2016.

ALPASLAN, Erhan, Tülay Aydın, “CHP Parti Müfettişi Mitat Aydın’ın Teftiş Raporlarına Göre Ma-
raş(1940-1942), Cumhuriyet Tarihi Araştırmaları Dergisi, S.22, Güz 2015, s. 363-391.
BAL, Serhat, “CHP Parti Müfettişlik Raporlarının Değerlendirilmesi: Balıkesir Örneği”, Belgi, II/6,
Yaz 2013, s. 731-741.
BCA, 490.01/1574-408.2, lef.1-7-32.
BCA, 490.01/627-61.1, lef.18-28, 38-39, 40-58, 74-90, 10-103.
BCA, 490.01/627-63.2, lef.69-80
Bulut, Engin Çağdaş, “Devletin Taşradaki Eli: Umumi Müfettişlikler”, Cumhuriyet Tarihi Araştırma-
ları Dergisi, S.21, Bahar 2015, s. 83-110.
ÇETİN, Hüseyin, CHP Parti Müfettişlik Raporlarına Göre Tek Parti Döneminde Aydın, Yayınlanma-
mış Yüksek Lisans Tezi, Adnan Menderes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Aydın 2015.
CHP Nizamnamesi, Zerbamat Basımevi Ankara 1943.
CHP Teftiş Talimatnamesi, Ulus Basımevi, Ankara 1939.
KARAYAMAN, Mehmet, “CHP Parti Müfettişleri Raporlarına Göre Uşak(1935-1950), Uşak Üniver-
sitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10/3, Eylül 2017, s.459-496.
KARAYAMAN, Mehmet, Zeynep Yılmaz, “CHP Parti Müfettişlik Raporlarına Göre Bayındır”, İzmir
Araştırmaları Dergisi, S.4, İzmir 2016, s.125-141.
KOÇAK, Cemil, Umumi Müfettişlikler(1927-1952), İletişim Yay., İstanbul 2010.
Kopar, Metin, “CHP Teftiş Raporlarına Göre II. Dünya Savaşı Yıllarında Gaziantep”, Gaziantep Üni-
versitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2011, 10/3, s. 1037-1055.
ŞAHİN, Güneş, “CHP Parti Müfettişlik Raporları’na Göre Kırşehir’de Siyasi, Sosyal ve Ekonomik
Hayat(1936-1947), Çanakkale Araştırmaları Türk Yıllığı, S.21, Güz 2016, s. 79-108.
YÜCE, Caner, Mehmet Karayaman, “CHP Parti Müfettişlik Raporlarına Göre İkinci Dünya Savaşı
Yıllarında Yozgat”, Uluslararası Bozok Sempozyumu( 5-7 Mayıs 2016), Bozok Üniversitesi Yay.,
Yozgat 2016, s. 338-350.
YÜCEBAŞ, Ferit, “İç Denetim Sağlama Aracı Olarak Umumî Müfettişlikler”, Yüzüncü Yıl Üniver-
sitesi Sosyal Biilimler Enstitüsü Dergisi, 1/34, Van 2017, http://www.yyusbedergisi.com/dergi/
ic-denetim-saglama-araci-olarak-umumi-mufettislikler-birinci-umumi-mufettislik-orne-
gi20171025124632.pdf, e.t. 12.06.2017.

696
 CHP PARTİ MÜFETTİŞİ FEYZİ KALFAGİL’İN
BİTLİS RAPORLARI (1944-1945)

Doç .Dr. Ercan ÇAĞLAYAN

Muş Alparslan Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, caglayanercan@gmail.com.

Giriş

Bir ulus-devlet olarak kurulan Cumhuriyet Türkiye’sinde ülkenin coğrafi, fiziki, iktisadi, siyasi, kül-
türel, etnik ve demografik bakımdan tüm yönleriyle ilgili bilginin üretilmesi ve üretilen bilgiler doğ-
rultusunda politikalar benimsenmesi için daha kuruluştan itibaren çok sayıda rapor hazırlanmıştır.
Hazırlanan raporların ekserisi Vilayat-ı Şarkiye olarak adlandırılan Doğu ve Güneydoğu bölgeleri
hakkında kaleme alınmıştır. Raporlar farklı isimler ve başlıklar şeklinde ele alınmakla birlikte, li-
teratürde daha çok ‘Şark Raporları’ veyahut ‘Kürt Raporları’ başlıklarıyla yer almışlardır. Raporlar,
daha ziyade, başbakan, bakan, Genel Kurmay Başkanı, milletvekili, umumi müfettiş, vali, kaymakam,
milli eğitim müdürü, vb. gibi mülki ve askeri kişilerin yanı sıra Türk Ocakları, Halkevleri ve Halkoda-
ları gibi kurumlar tarafından hazırlanmıştır. Cumhuriyet Halk Partisi’yle ilişkili farklı kişi ve kurum-
larca hazırlanan raporlar, 1925 Şeyh Said olayı ile tek parti iktidarının sonuna dek olan tarih ara-
lığında yoğunluk kazanmıştır.[1] Bu çalışmada Başbakanlık Cumhuriyet Arşivi’nde yer alan bir belge
esas alınarak Cumhuriyet Halk Partisi Muş bölgesi müfettişi ve Erzincan mebusu Feyzi Kalfagil’in II.
Dünya Savaşı yıllarında Bitlis hakkında kaleme aldığı raporlar doğrultusunda Bitlis ve ilçelerinin ik-
tisadi, siyasi, sosyal, kültürel ve demografik durumu ortaya konulacaktır. Çalışmanın ana kaynağını

1 Tek parti döneminde bölge hakkında hazırlanan raporlar ile ilgili detaylı bilgi için bkz. Mehmet Bayrak, [Haz.], Açık-Gizli/
Resmi-Gayriresmi Kürdoloji Belgeleri, Özge Yayınları, Ankara, 1994; Belma Akçura, Devletin Kürt Filmi: 1925-2009 Kürt
Raporları, New Age Yayınları, İstanbul, 2009; Mehmet Bayrak, Kürtlere Vurulan Kelepçe: Şark Islahat Planı, Özge Yayın-
ları, Ankara, 2009; M. Bülent Varlık, Umumi Müfettişler Toplantı Tutanakları-1936, Dipnot Yayınları, Ankara, 2010;
Hüseyin Yayman, Şark Meselesinden Demokratik Açılıma Türkiye’nin Kürt Sorunu Hafızası, SETA Yayınları, Ankara,
2011; Faik Bulut, Dersim Raporları, Evrensel Basım Yayın, Genişletilmiş 5. Baskı, İstanbul, 2013; “Doğu Sorunu” Nec-
meddin Sahir Sılan Raporları (1939-1953), [Der. Tuba Akekmekçi-Muazzez Pervan], Tarih Vakfı Yurt Yayınları, İstanbul,
2010; Doğu Anadolu’da Toplumsal Mühendislik Dersim-Sason (1934-1946), Tarih Vakfı Yurt Yayınları, İstanbul, 2010;
Kürt Sorunu ve Devlet: Tedip ve Tenkil Politikaları (1925-1947), [Der. Tuğba Yıldırım], Tarih Vakfı Yurt Yayınları, İstanbul,
2011; Dersim Harekâtı ve Cumhuriyet Bürokrasisi (1936-1950), [Der. Tuba Akekmekçi-Muazzez Pervan], Tarih Vakfı Yurt
Yayınları, İstanbul 2011; Doğu Anadolu ve Cumhuriyet Bürokrasisi (1939-1951), [Der. Tuba Akekmekçi-Muazzez Per-
van], Tarih Vakfı Yurt Yayınları, İstanbul, 2011; Dersimlilerden Mektuplar (1941-1953), [Der. Tuba Akekmekçi-Muazzez
Pervan], Tarih Vakfı Yurt Yayınları, İstanbul, 2012.

697
oluşturan belge, Feyzi Kalfagil’in 6 Aralık 1944 tarihli ve 36 sayılı Ahlat ilçesi, 11 Aralık 1944 tarihli
Mutki ilçesi, 12 Aralık 1944 tarihli Hizan ilçesi, 13 Aralık 1944 tarihli ve 39 sayılı Adilcevaz ilçesi
ve 14 Mart 1945 tarihli ve 61 sayılı Bitlis ilinin genel durumu hakkındaki raporlardan oluşmaktadır.
Bu raporlarda Kalfagil, Bitlis merkez, Ahlat, Adilcevaz, Hizan ve Mutki’nin coğrafi, iktisadi, siyasi ve
demografik yapısı hakkında ayrıntılı malumat vermektedir. Kalfagil, detaylı bir biçimde hazırladığı
raporlarında Bitlis vilayetinin ve vilayete bağlı kazaların coğrafi konumu ve temel geçim kaynakları;
vilayetteki nüfus ve bu nüfusun etnik ve dilsel dağılımı; vilayet ve kazalarda bulunan resmi kurumlar
ve yerel bürokrasi; vilayetteki Ermeniler, Araplar ve Kürtler ile vilayette geniş bir nüfus ve nüfuza
sahip olan aşiretler ve şeyhler ve en nihayetinde vilayette konuşulan diller hakkında detaylı bilgiler
vermektedir. Bu çalışmanın temel amacı, Bitlis hakkında daha önce hiçbir yerde yayımlanmamış
olan arşiv belgelerinden hareketle Bitlis’in II. Dünya Savaşı yıllarındaki durumuna yakından mercek
tutmaktır. Çalışmanın temel kaynaklarını CHP parti müfettişi Feyzi Kalfagil’in hazırladığı beş rapor
oluşturuyor. Çalışmanın esas kaynağını mevzu bahis raporlar oluşturmakla birlikte konunun daha
iyi anlaşılması için söz konusu dönemde Bitlis vilayetinin ve Bitlis Halkevi’nin CHP Genel Sekreter-
liği ile yaptıkları yazışmalar da referans olarak kullanılacaktır.

Tek Parti Raporlarında Bitlis

Yukarıda ifade ettiğimiz üzere, 1925 Şeyh Said olayından sonra Vilayat- Şarkiye hakkında çok sayı-
da rapor hazırlanmıştır. Hazırlanan raporlarda Bitlis’e detaylı yer verildiğini müşahede etmekteyiz.
Bilhassa başbakan İsmet İnönü (1935), Hasan Reşit Tankut (1940) ve CHP Genel Sekreteri Memduh
Şevket Esendal’ın (1942) bölge hakkında hazırlamış oldukları raporlar Bitlis hakkında detaylı ma-
lumat barındırmaktadır. Yanı sıra 1936 yılında Ankara’da gerçekleştirilen Umumi Müfettişler Top-
lantısı’nda kayda geçen toplantı tutanaklarında da Bitlis ile ilgili ayrıntılı bilgilerin mevcut olduğunu
belirtmek gerekiyor. Bahsi geçen raporlardan İsmet İnönü’nün raporunda Bitlis’in etnik yapısı, nü-
fusu, iskân ve arazi durumu, iktisadi ve kültürel yapısı ve en nihayetinde vilayetin siyasi temayülüne
dek çok teferruatlı bilgiler yer almaktadır. İsmet İnönü, Şark seyahati vesilesiyle 7 Temmuz 1935
tarihinde Bitlis, Ahlât, Adilcevaz ve Tatvan’a uğradığında Bitlis için “Yegâne ve en kuvvetli Türk
merkezi, Türk şehri” dedikten sonra[2] Bitlisin “devlet kuvveti ile vücuda getirilmiş bir Türk şehri ve
merkezi” olduğunu itiraf ediyordu: “Bitlis, Hizan ve Mutki arasında suni olarak daima devlet kuvveti
ile vücuda getirilmiş bir Türk şehri ve merkezidir. Yine ancak devlet tedbiri ile bir Türk merkezi ola-
rak durabilir. Bırakılırsa az zamanda Bir Kürt köyü haline gelmesi ve bu suretle Mutki, Hizan, Şirvan,
Garzan mıntıkasının Türkçe işitecekleri bir yer olmaksızın kütle olmaları muhtemeldir.” İnönü, Bit-
lis’in “kuvvetli bir Türk yuvası ve kalesi” olduğunu, eğer olmasaydı onu yaratmak gerektiğini ifade
ediyordu: “Bitlis olmasaydı bizim onu yaratmamız icap edecekti.

Bu mülahazanın neticesi şudur: Bitlis’i kuvvetli bir merkez olarak bir Türk yuvası ve kalesi halin-
de tutmalıyız. Bitlis halkı etrafındaki Kürt mıntıkayı hulul etmeye [geçmeye] alışkındır. Onların bu
hassası Türk kültürü için bize bulunmaz bir yardımcıdır. Etrafındaki bir iki kaza ile Bitlis vilayetini
süratle iade etmeliyiz. Merkezin imarı evkafın çarşıyı imar etmesi, orta mektebin kuvvetli tutulması,
Ağırceza Mahkemesi, Halkevi’ne yardım gibi ufak tedbirlerle şehir canlı tutulabilir. Şimendiferin
Bitlis’ten geçmesini tercih etmeliyiz. Gerek şimendifer işçileri ve işyerleri, gerekse Kürt ve Arap mın-
tıkalarında ufak yerli memurluklar Bitlislilere hasredilebilir.” Devamında başbakan İnönü, kuzeyden
ve güneyden gelebilecek kültürel ve siyasal yayılmaya karşı Bitlis’in “esaslı bir dayanak noktası”

2 İsmet İnönü, Defterler [1919-1973], c. I, (Haz. Ahmet Demirel), YKY, 3. Baskı, İstanbul, 2008, s. 168.

698
olduğunu belirtiyordu: “Eğer ufak bir endüstri merkezi yapabilirsek, iptidai maddelerin [hammadde-
lerin] toplanma ve pazaryeri olarak Bitlis Türk kültürü etrafa çok müessir olacaktır. Bu halde Bitlis
kuzeyden veya güneyden kültürel veya siyasal yayılmaya karşı esaslı bir müdafaa nokta-i istinadı
(dayanak noktası) kalır. Bitlis’in tarihi vazife için emniyet vericidir...”[3]

İsmet İnönü, Bitlis’in “yegâne ve kuvvetli bir Türk merkezi” olması için iskân politikasına önem ve-
rilmesi gerektiğini ifade ederek iskân politikasının iyi bir biçimde uygulanmadığı takdirde “bütün
düşünce”lerinin akamete uğrayacağını açıklıkla dile getirmekten imtina etmiyordu. Bu bağlamda
Bitlis’ten sonra Tatvan’a uğrayan İnönü, Trabzon’un Sürmene ilçesinden getirilerek bölgeye yerleş-
tirilen Sürmeneliler ile ilgili olarak şunları söylemesi işin ciddiyetini göstermesi bakımından önem
taşımaktadır: “Tatvan’da Sürmene’den getirilen muhacirleri ve onların evlerini gördüm. İlk görüşte
insana iyi tesir yapan bu muhacir köyü şikâyetlerle doludur. Evlerin dışına konan kiremitler karı tut-
muyor. Taban toprak, pencereler muhafazasız ve Sürmeneliler[in] mühim kısmı sanatkâr oldukları
için geçimlerinden mustariptirler. Karadeniz’in bu nüfusunu geçindirmeyen kalabalık mıntıkasına
bir nefes ve geçim yeri olarak düşündüğümüz Van Gölü kenarından ilk yerleştirdiğimiz Sürmeneliler
memnun olamazlarsa bütün düşünce akamete uğrayacaktır [neticesiz kalacaktır].”[4]

5-22 Aralık 1936 tarihlerinde Ankara’da Dâhiliye Vekâletinde gerçekleştirilen Umumi Müfettişler
Toplantısı’nda da Bitlis’in çok teferruatlı yer tuttuğunu tutanaklardan anlamak mümkündür.[5] Bit-
lis, Birinci Umumi Müfettişlik mıntıkasındaki sekiz ilden biri olması hasebiyle toplantıda sıklıkla
gündeme gelmiştir. Tutanaklarda, Bitlis ve bölgedeki diğer vilayetlerdeki Kürt nüfusun kesafetinden
hareketle Doğu’da bir “Kürtlük Davası” olduğunun kabul edilmesi ve mevzu bahis meselenin üzerin-
de esaslı bir şekilde durulması gerektiği ifade edildikten sonra tarihte Türk olan bölge insanının ye-
niden “ırki hüviyetleri”ni tanımları için kuvvetli kültür hareketleri, idari ve iktisadi tedbirlerle temsil
[asimile] edilmelerinin elzem olduğu belirtiliyordu. Bunda muvaffak olmak için özetle şu tedbirlerin
veyahut politikaların benimsenmesi gerektiği açık bir biçimde ifade ediliyordu:

1. Doğu bölgelerinde devlet bütçesiyle yatılı ve kuvvetli elemanlı köy okulları açmak, 2. Türklük
merkezlerinde iktisadi hâkimiyeti ellerinde tutacak kuvvetli ticaret evleri kurmak, 3. Doğuya gön-
derilecek memurların seçiminde çok dikkatli davranmak, eğitim, sağlık vd. özlük haklarını iyileştir-
mek, yerli ve bilhassa Kürtlüğe mütemayil [eğimli] memurlara devlet kademelerinde yer vermemek,
4. Demiryolu hatlarının her iki tarafında “toplu ve kuvvetli Türk köyleri” kurmak ve her yıl ihtiyaç
dâhilinde muhacir yerleştirmek, 5. Ağa, reis, seyit ve şeyhlerin belli bir plan ve program dâhilinde
aileleriyle birlikte Batı’ya iskân etmek, 6. Göçebe aşiretleri yerleşik hayata geçirmek, 7. Halkevlerine
önem vermek, okuma evleri açarak halka ajans, gazete ve mecmua okutmak, bilgi ve kültüre hitap
eden seyyar film ve temsil işlerine yer vermek ve Türkçe şarkı ve Türküler öğretmek, 8. Tahsildarlık,
muhtarlık, bekçilik gibi işlerin Türkçe bilenlere ve Türküm diyenlere hasretmek, 9. Her kazada dok-
tor, ebe ve sağlık teşkilatı bulundurmak.[6]

Bitlis hakkında kısa da olsa bilgi veren raporlardan biri de Hasan Reşit Tankut tarafından 16 Ekim
1940 tarihinde hazırlanan rapordu. Tankut, Siirtlilerin “Cumhuriyet’in sarsılmaz ve yıkılmaz oldu-
ğuna inanmışa benzediklerini” söylese de Siirt’in henüz tam manasıyla rejime bağlı olmadığını da
not ediyor: “Fakat bu vilâyetimiz Türk Milletinden bir parça olduğuna henüz inanmış değildir. Burası
Ankara’ya takdir ve hayranlıkla bakıyor. Fakat gönlünden bir zerre bile verme[i]yor. Binaenaleyh

3 Saygı Öztürk, İsmet Paşa’nın Kürt Raporu, Doğan Kitap, 5. Baskı, İstanbul, 2008, s. 31-32.
4 Öztürk, a.g.e., s. 32.
5 Tutanakların tam metni için bkz. Varlık, a.g.e.
6 Varlık, a.g.e., s. 29-32.

699
endişeli günlerde bu mıntıka için fazla dikkat ve ihtiyat ayırmak lazımdır.” Bu durumun Bitlis için de
geçerli olduğunu söyleyen Tankut, Bitlis hakkındaki gözlem ve tespitlerini şu cümlelerle ortaya ko-
yuyor: Siird’in bu karakteristiğini Bitlis şehrine kadar takip edebiliriz. Şafii mezhebinin gevşemez di-
siplini altında ezilmiş olan Türk dilli Bitlisliler vatan muhabbetini din ve ayin çerçevesinden sıyırıp
çıkaramadıkları için Türklüklerini ancak bir derviş vecdi içinde taziz edebiliyorlar. Fakat artık onlar
Ankara’ya yönelmişler. Birkaç sene sonra, ileriye doğru beş on adım, onları da bir Sivas, bir Kayseri
Türkü yapabilecektir. On iki on üç sene evvel burada his edebildiğim Mir Şeref ruhunu bu sefer duy-
madım. Şerefname’nin sahifelerini ve onun için de Kürt destanlarını artık okumadıklarını veya daha
az heyecan duyarak okuduklarını sanıyorum. Bu sefer Bitlis’in çehresini oldukça munis buldum.[7]

Bitlis hakkında bazı bilgilere CHP Genel Sekreteri Memduh Şevket Esendal tarafından hazırlanan
raporda da tesadüf etmekteyiz. 6 Mayıs 1942 tarihinde CHP Genel Sekreterliği’ne atanan Esendal,
1942 yılının Eylül ve Ekim aylarında beş hafta sürecek Şark Vilayetleri gezisine çıktı. CHP Genel
Sekreteri sıfatıyla Elazığ, Bingöl, Muş, Bitlis, Van, Siirt, Diyarbakır, Mardin, Urfa, Antep, Maraş ve
Malatya’nın da olduğu on iki vilayeti gezen Esendal, bölgedeki gözlemlerini Memduh Şevket Esen-
dal’ın Doğu İllerine Yaptığı Gezinin Raporu adıyla raporlaştırdı.[8] Esendal, Van seyahati dönüşünde
Bitlis’e uğradı. Tatvan’da kalan Esendal, Nemrut dağına çıkıp içindeki gölü göremediğine üzüldü-
ğünü ifade ederek Bitlis’e geçti. Esendal, Bitlis’e dair gözlem ve betimlemelerini şu cümlelerle dile
getiriyor: Bitlis’i bana çok öğmüşlerdi. Ben burayı daha açıklık bir yerde sanmıştım. Dağların daha
yüksekçe bir yerine kurulmuş olsaydı bence daha güzel olurdu. Bitlis’i bir dar boğazın çukurları sırt-
ları arasına yayılmış ve dağılmış buldum. Burada toplu bir şehir kurulabileceğini ve kurulsa güzel
olacağını sanmam. Ayrı ayrı evler, bahçeler içinde köysü güzel bir yer olabilir gibi gördüm.

Doğruca Halkevine indik. Oraya toplanmış memurlar ile oturup şehrin ve çevresinin yemeklik ih-
tiyaçlarını görüşüp düşündük. Yüzde yirmi beşlerden topladıkları bu şehrin yemekliğine bile yeti-
şecek kadar çok değildi. Şimdiden Muş’un yardımını istiyorlardı. Burada yaptığımız hesaplara göre
Bitlis’in yemlik ve yemeklik ve tohumluk olarak 1160 ton buğdaya muhtaç olduğunu Diyarbakır’a
varınca Ticaret Vekâletine yazıp bildirdim. Buralara biraz tohum yardımı yapıldı ve yüzde yirmi
beşler yerine bırakıldı ise de başkaca yardım yapılamadı. Bunun için bu kışı sıkıntı içinde geçire-
ceklerini sanırım. Nerelerden ne bulup yiyeceklerini bilmem. Benim gezdiğim bölgede bu Bitlis ile
Hakkâri’nin durumu bu kış çok ağır olacağını sanırım.

Yeni yaptığımız Halkevlerini Van’da olduğu gibi Bitlis’te de tamire muhtaç halde gördüm. Bitlis Hal-
kevi çatısı çok kar yağan yerler için yatkın yapıldığından biraz çökmüş gibi idi. Oralarda gezen Parti
mimarı bunu görmüş ve zararsız bulmuş olması da beni rahatsız etti. Yeniden gelip görmesi ve çatıyı
pekiştirmesi için emir verdim. Yaz tatili olduğu için Halkevinde çalışan öğretmen arkadaşların çok-
ları orada yoklardı. Yalnız Reis olan genç bir Müdür ile görüştüm. Bitlisli olan bu genç ile gene genç-
lerden Belediye Reisi ve Belediyede gördüğüm tüccar azasından birkaç genç, bana Bitlis’in adam
bakımından yoksul olmadığı fikrini verdi.

Kış aylarında halkı bir yere toplamak kolay olmı[a]yacağını sanırım. Çok dağınık olan bu mahalle-
lerin birinden kalkıp bir başkasına gitmek ve kadınları götürmek yalnız geceleri değil gündüzleri
bile kolay olmı[a]yacaktır. Bunun için Bitlis Halkevimizin temsil ve konferansları pek parlak olmı[a]
yacağını sanıyorum. Bu böyle olmaklar beraber Halkevi Reisi olan genci ateşli ve umutlu gördüm.

7 BCA, 490.01/1015.916.4.
8 Raporun tam metni için bkz. BCA, 490.01/571.2274.1. Esendal’ın raporu hakkında geniş bir değerlendirme için bkz.
Nizam Önen, “Bir Tek Parti Dönemi Politikacısının Gözünden Cumhuriyet’in “Doğu” Meselesi ve Bürokrasinin Hali: CHP
Genel Sekr. Memduh Şevket Esendal’ın Doğu Gezisi”, Tarih ve Toplum Yeni Yaklaşımlar, S. 12, [Bahar 2011], ss: 153-198.

700
Bu adamların çalışmalarını artırmak için paraca yardımlarda bulunuyor ve istedikleri şeyleri yap-
mı[a]ya çalışıyoruz. Bitlis’te kaldığımız günlerde, ben Vali konağında kaldım. Abidin Özmen de Hal-
kevinin bir odasında kaldı. Vali konağı çok elverişsiz olduğu için hem ben rahatsız oldum, hem de
Vali ve evindekiler rahatsız oldular. Bu şartlar altında her gidilen yerden bir ayak önce kaçmak dü-
şüncesi işi unutturacak kadar ileri gidiyor. Bizde her şehre ufarak olsun birer otelcik yapmak için, işe
nereden başlamak doğru olacağını kestirebilsem çalışmı[a]ya hemen başlı[a]yacağım.

Her gidilen yerde kalınabilecek bir oda, yalnız bir kap yemek işini başaramaz isek gidip görmeleri-
mizi ve istediğimizi yapamı[a]yacağız. Valinin evinde kalan, onun çoluğu, çocuğu ile tanışan, onun
yemeğini yiyen, onu odasından ve yatağından çıkaran ben, ne kadar çalışsam, Valiye söz söylemekte
çekingen ve hesaplı olduğumu görüyorum. Halkevlerimizde misafir kalmak da evlerde kalmaktan
farksızdır. Yatak getiriyorlar, yemek getiriyorlar, para da almıyorlar. Yarın değiştirilmesini isteyece-
ğimiz adamların ekmeklerini yemiş, arkadaşlıklarını yapmış bulunuyorsunuz.

Yemeğe, içmi[e]ye bakmı[a]yarak ben söyli[e]yeceğim sözü söylemi[e]ye çalıştım ise de bunun üzün-
tüsünü de çektim.[9] Raporlardan anlaşılacağı üzere Kemalist rejim, Vilayat-ı Şarkiye’de olduğu gibi
Bitlis’te de öncelikle Kürt nüfusun kesafetinden şikâyet ediyor. Buradan hareketle Kemalist elitler,
bölge genelinde ve Bitlis’te Kürt nüfusun etkisini azaltmak için eğitim, kültür, ulaşım ve iskân poli-
tikalarını devreye sokuyor. Kuşkusuz, bu politikalardan murad edilen ise asimilasyonu daha ivedi ve
etkili bir biçimde işleterek vilayette etnik, demografik, iktisadi ve kültürel üstünlüğü Türk nüfusun
lehine dönüştürmek olduğu söylenebilir.

Feyzi Kalfagil Raporlarında Bitlis Vilayeti

Bitlis Merkez Kazası

Feyzi Kalfagil, raporun başında Bitlis ilinin merkez, Hizan, Mutki, Tatvan ve Ahlat olmak üzere dört
ilçeden oluştuğunu ve merkez ilçesinin de merkez bucağı hariç Narlıdere, Çukur, Şimek ve Şetek
diye dört bucaktan ve 124 köyden teşekkül ettiğini belirtiyor. Bitlis vilayetinin nüfusu hakkında da
bilgi veren Kalfagil, Bitlis ilinin merkez ilçesi hariç diğer ilçelerin toplam nüfusunun 32.271, merkez
ilçe dâhil vilayetin toplam nüfusunun 85.520 ve Bitlis şehrinin şimdiki merkez nüfusunun 12.002
olduğunu söylüyor. Kalfagil, vilayetin birinci umumi harpten evvelki nüfusuna ait hiçbir resmi malu-
matın olmadığını ve nüfus kütüklerinin istila zamanında tamamının “mahv” olduğunu, bazı zevattan
alınan malumata göre şehrin harpten önceki nüfusunun 55.000 kadar olduğunun tahmin edildiğini
ve bunun da üçte ikisinin Türk ve üçte birinin Ermeni olduğunu kaydediyor.[10]

Bitlis şehrinin sakinlerinin çoğunun eskiden civar illerden geldiğini belirten Kalfagil, esnafın köy-
lülerle alış-veriş yaparken Kürtçe konuştuklarını, hemen hepsinin Türkçe bildiğini, aralarında ve
evlerinde yine Türkçe konuştuklarını, Bitlis iline bağlı köy ve bucakların halkının Kürt ve ana li-
sanlarının da Kürtçe olduğunu söyler. Devamında Kalfagil, Bitlis’te Cengiz zamanında, Buhara’dan
gelme Özbek soyundan Gebol, Kako ve Şefkati diye üç ailenin mevcut olduğunu ve bu ailelerin parti
ve halkevi yönetiminde görev aldıklarını ifade eder. Bu bağlamda Kalfagil, yeni kurulan parti idare
kurulu üyesi ve Halkevi Başkanı Ziya Bey’in Gebollerden, idare kurulu üyesi yedeklerinden Kasım ise
Kakelerden olduğuna dikkat çeker.[11]

9 BCA, 490.01/571.2274.1.
10 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 2.
11 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 2.

701
Kalfagil, Bitlis merkez hakkında hazırladığı raporda “Ermeniler” alt başlığı altında Bitlis’teki Erme-
nilerle ilgili olarak şu bilgilere yer veriyor: İl makamından, Ermenilerin tekessür edip etmediklerini
[artıp artmadıklarını] anlamak için 1934 ve 1944 senelerindeki miktarlarını sormuştum. Aldığım
cevapta ilin 1934-1936 senelerinde ilçe olması sebebi ile bunların mevcudunu gösterir dosyanın
bulunmadığı, ondan sonra yapılan tespit neticesine göre Ermeni iken ihtida etmiş il merkezinde 31,
merkeze bağlı köylerde 4, merkezin Çukur bucağında 4, Şetek bucağında 2, Simek bucağında 32 ve
ilçeleri Hizan’da 46, Tatvan’da 20, Ahlat’ta 3 ve Mutki’de 6 cem’an [toplam] 148 mühtedi mevcuttur,
denilmektedir. Ancak ilin, ilçelerde gösterdiği mühtedi miktarlarını bunların kaymakamları tarafın-
dan bildirilen adetlere uymamaktadır.

Faraza il makamı Tatvan’da bunları 20 gösterdiği halde kaymakamın beyanına binaen ilçede 8 mü-
htedinin olduğu, il makamı cevabında Ahlat’ta 3 olan adetlerinin bura kaymakamının bildirisine
göre 10’a yükseldiği, il makamınca mühtedilerin Mutki’deki sayıları 6 gösterildiği halde kaymaka-
mı ilçede 27 evde 100 kadar Ermeni’nin mevcut bulunduğunu göstermiştir. Daha yakından takip
etmeleri ve en son malumatı vermeleri dolayısı ile kaymakamların bildirdikleri rakamlardan daha
sıhhatli olması muhtemeldir. İster il makamının ve isterse kaymakamların verdikleri miktarları ele
alalım. Bunların yekûnlarının mühim olmadığı, yerli Türk veya Kürtlerle evlenip kaynaştıkları, bu
itibarla durumlarının bizler için tehlikeli bulunmadığı anlaşılır.

Bitlis ilinde Yahudi yoktur.[12]

Halkın ekseriyetle ziraat ve hayvancılıkla iştigal ettiğini söyleyen Kalfagil, Bitlis vilayetinin ticari
önemine dikkat çekerek şunları söylüyor: “Eskiden Bitlis şehri il havalisi ile Siirt ve Muş illerinin
ticaret merkezi, Bağdat ve Şam gibi cenup mıntıkalarından gelecek ticari malzeme için de Van, Er-
zurum ve Trabzon havalisinin transit merkezi olduğu, bu suretle ticaretini oldukça inkişaf etmiş bu-
lunduğu, o vakitlerde Türklerden de zengin tüccarlar olduğu öğrenilmiştir. Bugün hicret dolayısıyla
şehrin nüfusu halkı Diyarbakır, Elazığ ve diğer yerlere dağılarak azalmış, eski ticaret faaliyeti de
kalmamış.”[13] Bitlis’in nüfusu, demografik yapısı ve ticari önemi hakkında bilgi veren Feyzi Kalfa-
gil, akabinde Bitlis’teki tütün, bağcılık ve dokumacılık hakkında teferruatlı bilgiler veriyor. Kalfagil,
meşhur Bitlis tütünüyle ilgili olarak şunları söylüyor:

Bitlis bölgesinin merkez ilçesi ile (bilhassa Simek bucağında) Mutki ilçesi ve Hizan ilçesinin Hirit ve
İz köylerinde kadimen ve vasfı itibari ile (Doğu) tütünü namı altında, garbın (Aksihar) tütünleriyle
mukayese edilebilecek evsafı haiz tütün yetiştirilmekte olup senelerin verdiği tecrübe ile hem ekin-
ciler bilgilerini artırmışlar ve hem de yetiştirdikleri tütünlerin nefasetini ilerletmişlerdir. Son 3-4
senede hububatın kıymetinin çok artışı dolayısı ile halk tütün yerine buğday, darı ekmeye başlamış,
tütünü ihmal ettiklerinden yalnız Simek bucağında 300 ton ve diğer yerlerle birlikte 450 tonluk is-
tihsali 1943’te 50 tona inmiştir. İnhisar idarecisinin memlekette tütün ve sigara imal eder bir atölye
tesis etmiş olmak, vaktinde avans dağıtmak, aldığı tütünlere iyi bedel (faraza 1943-1944’te kilosunu
azami 270, ortalama 200 kuruştan almıştır) vermek vesaire gibi kolaylıklar göstermesi sureti ile
halkı tütüncülüğe teşvik ve terkip eylemesi neticesi istihsal artmıştır. Muş da dâhil olmak üzere
1943 senesinde 68.727 kilo yerine 1944’te 200.000 kilo tütün alınmış ve böylece istihsal geçen
seneye nazaran 3 misline yükselmiş ve halk memnun kalmıştır. Velhasıl Muş da dâhil olmak üzere
Bitlis ilinin mezkûr yerleri, halk için tütün noktayı nazarından servet membaı teşkil edecek iyi bir
tütün mıntıkası haline geleceği umulmaktadır.[14]

12 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 3.
13 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 2.
14 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 3-4.

702
Kalfagil, Bitlis tütünü hakkındaki bilgilerden sonra Bitlis’te bağcılıkla ilgili malumat vererek Bitlis
merkezde 60, Hizan’da 40 ve Reşadiye’de 20 olmak üzere toplam 120 dekarlık bir alana sahip olan
Bitlis bağlarının bakımsız olduklarını kaydeder. Raporun devamında Kalfagil, Bitlis’teki bağcılıkla
ilgili şunları söyler: Bitlis’te bağcılık 1500 rakıma kadardır; ondan sonra hiçbir üzüm tatlılanmaz ve
olmaz. Bu rakım altında ilin bağcılığı eski ve yeni mühim mevki yer alır. Civarda bağ yetiştiren mın-
tıka az olmak sureti ile üzüm her zaman müşteri bulmakta ve karlı olmaktadır. Mevcut üzüm Bitlis
merkezine, Muş’a ve Van’a ihraç edilerek sarf edilmekte olup kurutma yapılmamaktadır. Eskiden
Ermeniler zamanında Bitlis merkez ilçesinin Simek, Şatak, Narlıdere köylerinin hemen hepsinde
bağ yetiştirilmekte ve gene teksirine devam edilmekte olduğu asarından meşhuttur. Bitlis kasaba-
sında Dideban tepesi sırtlarında birçok bağlıklar tesis edildiği halde sonradan tahrip neticesinde
hiç kalmadığı görülmektedir. Hali hazırda bağcılık yalnız Narlıdere bucağının Bucan, Kasrik, Ker-
meta, Riclek, Destumi köyleri ile Şetek bucağının Lirt ve Surin köylerinde yapılmaktadır. Başka da
merkezde hatta kasabada da yoktur. Hizan ilçesinin Hakif bucağı merkez ve mücaviri köyleri ile
Reşadiye bucağının Kesendere havalisindeki bazı köylerinde kısmen bağ yetiştirilmekte ve Hizanlı-
lar Muş’a, Reşadiyeliler de ekseriyetle Van’a ihraç etmektedirler. Tımar ve bakım itibari ile kâmilen
acemi olan halk ve çiftçi ne bağ tesisini ve ne de bağ yetiştirip bakmayı bilmemektedir. Daha ziyade
bağcılığa heves olmaması için mühim tesir yapmaktadır.[15]

Bitlis’teki bağcılık durumu ile ilgili bilgilerden sonra Kalfagil, dokumacılık hakkında bilgi vermekte-
dir. Bitlis’teki dokumacılık hakkında Kalfagil, şu bilgileri paylaşmaktadır: İl merkezinde dokumacılı-
ğa heves vardır. Hizan, Mutki ve Tatvan ilçesinin Reşadiye bucağında köylüler kendi el tezgâhları ile
yün ve kıldan elbise (şalü şapik: şal şalvar, şapik ise yelek ceketimsi bir şeydir ve gayet dayanıklı ve
güzeldir.) dokumaktadır. 1942 yılında iktisat bakanlığınca ile gönderilen 55 tezgahın 22’si merkez-
de, 12’si Hizan’da, 10’u Ahlat’ta ve 3’ü Mutki ilçelerindedir. Bunların merkezdekilerin çalışma kabi-
liyeti iyidir. Hizan ilçesinin Hakif bucağının bazı köylerinde de bu tezgâhlarla dokuma yapılmakta-
dır. Diğer ilçelerdekilere hükümetçe verilen ipliklerin pahalı olmasından, kendi ördükleri ipliklerin
de tezgâhların gelmemesinden çalışmamaktadırlar.

Tezgâhlar için her ay tezgâh başına hükümetçe ikişer paket iplik verilmekte ise de merkezde çalışan-
lara kâfi gelmemektedir. Bunlardan bazıları Mardin ilinde imal edilen ipliklerden almaktadır. Ancak
bunlar pahalı ve kalın olduğundan hesaplarına gelmemektedir. Toprak mahsulleri vergisinden 1943
ve 1944 seneleri alınan vergilere bakılacak olursa 1944’te yalnız %10 vergi alınıp mecburi mübayaa
[satın alma] olmadığı halde 1943’teki 1.309.166 kiloya yakın ve 178.794 kilo noksanı ile 1.130.372
kilo vergi tarh ve tahsil edildiği anlaşılır. Bu vergilerin 1943 yılında tahsili için 70.000 lira 53 kuruş
sarf edildiği halde 1944 yılında 25.001 lira 56 kuruş noksan ile 45.653 lira 97 kuruş harcanmıştır.[16]

Adilcevaz Nahiyesi
CHP Parti Müfettişi Feyzi Kalfagil, Bitlis merkez hakkındaki raporunun hemen akabinde Adilcevaz
Nahiyesi ile ilgili teferruatlı bir rapora yer vermiştir. Raporunda Adilcevaz nahiyesinde beş sınıflı ve
üç öğretmenli bir ilkokulun mevcut olduğunu belirten Kalfagil, geçmişte kaza olan Adilcevaz’ın yeni-
den kaza olmasının gerekliliğini şu cümlelerle ortaya koymuştur: Adilcevaz nüfus, iktisadi ve coğrafi
vaziyet itibarı ile kaza olacak bir yerdir. Esasen evvelce kaza imiş, bir müddet evvel Van’a ve 1926
tarihinde de Bitlis’e bağlı bir nahiye olmuş, anlatıldığına göre [1]943 senesinde ölen 1255 doğum-
lu Diğiz mahallesi Mustafa adındaki şahıs kendisini bildiğinden beri Adilcevaz Belediye teşkilatı da
olan bir kaza olarak gördüğünü söylemiş olduğuna bakılırsa bu yoldaki mazisini resmi kayıtla tes-

15 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 4-5.

16 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 5-6.

703
pit edememesine rağmen uzaklara götürmek mümkündür. Uzak köylerinden faraza Yorşin köyün-
den Adilcevaz’a sekiz, Ahlat’a da dört ki tam on iki saatte kaza merkezine gidilmek zahmet ve diğer
külfetlere katlanılıyor. Kaza olmasını bekleyip de merkez kentlerine dönecek yalnız Adana’da 30 ve
diğer yerlerle birlikte 200 ev halkı varmış. Dâhiliye vekâleti de kaza olmasına kanaat getirmiş oldu-
ğunu söylemektedirler. Sonra 32 köylü Sarısu nahiyesi [1]927 tarihine kadar Adilcevaz’a bağlı olduğu
ve beş saat mesafede bulunduğu halde Ahlat’a uzaktır diye yedi saat mesafedeki Patnos kazasına
bağlanmış. Adilcevaz kaza olduktan sonra nahiyenin de yakınlığı bakımından eskisi gibi buraya bağ-
lanması her bakımdan faydalı olacağını da anlatıyorlar. Partimizce bu meselenin takibi yerinde olur.[17]

Kalfagil, Adilcevaz nahiyesinin idari yapısı hakkında şunları söyler:

Adilcevaz nahiyesi Van Gölü’nün şimali garbisinde evvela Van’a sonra da Ahlat kazasına 1936 ta-
rihinde nahiye olarak bağlanmış, daha evvel de epeyce bir müddet kaza olarak bulunmuş, tarih bo-
yunca mukadderatı daima Ahlat’ınkinden farklı olmamış, onun iyi ve fena günlerine ortak olmuş,
merkezi Diğiz (köy gibi ayrı), Kale boynu, Orta, Çayır, Drakpor, Hıdırşah ve Alaçatlı diye 7 mahalle
625 ev ve hepsi Türk 3.022 nüfustan ibarettir. Nahiyenin umum nüfusu 5.809’dur. 28 köylü vardır.[18]

Kalfagil, Ahlat Kaymakamı Hulki Metin ile Adilcevaz nahiyesi müdürü Nusret Onat’dan aldığı bilgi-
ler doğrultusunda Adilcevaz nahiyesinin nüfusu ve demografik yapısı hakkında şu bilgilere yer ver-
miştir: Ahlat Kaymakamı Hulki Metin’in beyanına nazaran 28 köyünden İran muhaciri olan Koçeri
köyü Türk’tür, Haskündürük köyünün yarısı Türk, diğer yarısı Kürt’tür, Koğuş isimli köyü de tama-
men Çerkez’dir, hepsi Türkçe bilirler. Geriye kalan 25 köyle Haskündürük köyünün yarısı Kürt’tür,
% 70 Türkçe bilirler. Sekiz seneden beri Adilcevaz’da bulunduğu için muhiti iyi tanımış bulunan ve
itibarla ifadesi daha sıhhatli görülen nahiye müdürü Nusret Onat’a göre ise: Kaymakamın dediği gibi
Koçeri köyü 1936 yılında Kars’tan gelme, 24 hanede 165 nüfus tamamen Türk’tür.

Halkı gayet çalışkan ve hakkı ile çiftçidirler. Bu köyde eskiden meşhur Kör Hüseyin Paşa otururmuş,
hazineye ait olduğu için arazisi bu Kars muhacirlerine verilmiştir. Kogus köyü de Çerkez’dir. 1287’de
Dağıstan’[dan] gelerek bu köye iskân edilmişlerdir. Ana lisanları Çerkezce’dir. Hepsi Türkçe bilirler.
Ancak kaymakamın beyanına muhalif olarak Hüskündürük köyünün yarısı değil hepsi ve Manik,
Murhus, Uri, Cihangir, Afa deresi, Verangazi, Gül tepe, Ukarakol, Dizdar, Perto, Aygır gölü diye 12 köy-
deki halkın esasları Türk’tür ve yerlidirler. Köy arazileri de kendilerine aittirler. Soyca Türk oldukları
halde civar yerlerden gelen ve yerleşen bazı Kürtler’in tesiri altında Kürtçe evlerinde bile hâkim olma-
ğa başlamıştır. Fakat hemen hepsi Türkçe bilirler. İsimlerinin çoğu Türkçe olan ve halkının da hepsi
Türkçe bilen bu köyler ahalisi eski devirlerin ihmalkâr hareketleri neticesi Kürtleşmek gibi elim akıbe-
te uğradıklarına ve şarkın bütün Kürt olan halkının da bu şekilde Kürtleştiğine canlı bir misal olabilir.
Nahiye müdürünün Kaymakama aykırı olan beyanlarından birkaçı da: Kazıp köyünün 26 evinden 14
ev (tahminen 100 kişi) halkı Kars’tan gelme Türk, diğerleri civar vilayetlerden gelme Kürttürler. Aşa-
ğı Suphan köyünde 1936’da İran’dan iltica ederek iskân edilmiş 12 hane (tahminen 15 şahıs) halkı
Kars’tan gelme Türk’tür, diğer 16 ev Kürt’tür. Orans, Parkat, Arın, Karakeşişi, Eşkesorikli, Norşin, Peş-
ne kömür, Yukarı Suphan ve Anşakpur adlı on köyü de tamamen Kürttürler. Arazileri Ermenilerden
kalmadır. Henüz tevzi edilmemiştir. (…)Yine nahiye müdürünün verdiği listeye göre biri erkek, altısı
kadın olmak üzere ihtida etmiş ve Türklerle evlenip kaynaşmış yedi Ermeni mühtedisi vardır.[19]

17 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 9-10.

18 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 8.
19 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 8-10.

704
Adilcevaz nahiyesinin nüfus ve demografik yapısının akabinde Kalfagil, Adilcevaz’ın iktisadi yapısı
hakkında bilgi vermektedir: Adilcevaz’da meyvecilik rağbettedir. (…) kayısı, ceviz, kiraz, vişne, elma,
armut, kara ve ak dut yetiştirilmektedir. Bilhassa kayısı taze ve kurutulmuş ve cevizi olduğu gibi
civar köylere Malazgirt, Bulanık, Erciş, Tutak kazaları ile Bitlis’e sevkle satar ve zahire yağ veya yün
ile mübadele ederler. Nahiyenin şimalinde Sütoy yaylası vardır. Hayvancılıkla (koyun, keçi, sığır,
manda besleyerek) geçinirler. Edindikleri yağ, peynir ve yünü merkez nahiyeye götürüp veya gelen
tüccarlara satarlar.[20]

Kalfagil, Adilcevaz’ın en mühim sorununun sıtma olduğunu söyler:

Adilcevaz’ın en mühim dertlerinden biri merkezinde % 50 nispetinde sıtma bulunmasıdır. Sebebi

evlerin Van gölü sahiline muvazi olarak uzadığı üç kilometrelik sahil kısmının baştan aşağı bataklık
oluşudur. Müteaddit defalar ait olduğu vekâlete yazılmış, ancak mahallinde tedbir alınması tavsiye
edilmiştir. 1944 Mart ayında halkın himmeti[y]le ¼ kısmına kanallar yapılmış ise de derince, geniş
ve fenni şekilde açılamadığından (makine ve bu işten anlayan fen erbabı ve işçi olmadığı için) bunlar
çökmüş ve yine o yerler bataklık haline gelmiştir. Sıtma bura halkını kasıp kavurmaktadır. İcap eden
fedakârlığın yapılması elzemdir.[21]

Feyzi Kalfagil, Adilcevaz raporunda son olarak nahiye müdürü, belediye reisi ve karakol komuta-
nı hakkında bazı bilgilere yer vermektedir. Nahiye müdürü Harputlu Nusret Onat’ın çok temiz, na-
muslu, işgüzar, çalışkan, halkça sevilmiş, muhiti kavramış ve tecrübeli biri olduğunu ve maaşının
arttırılmasının yerinde olacağını söyler. Belediye reisinin halktan, eski bir kahraman beylerinden
temiz, dürüst, hamiyetli olarak tanınan ve sevilen Bekir Yiğit olduğunu söyler. Kalfagil, reisin ilkokul
mezunu 35-36 yaşlarında olduğunu ve nahiyede suyolları, patika ve her mahallede hela yaptırdığını;
fakirlere çok yardım ettiğini ve belediye reisliğini de 30 lira maaşla ifa ettiğini kaydeder. Mali vazi-
yeti müsait olduğu halde bu miktar para ile hizmet etmesinin de reisin feragatini gösterdiğini söyler.
Son olarak Kalfagil, nahiye karakol komutanının Erganili Zülfükar Alpor olduğunu ve çevrede temiz,
namuslu ve vazifenas olarak tanındığını ifade eder.[22]

Ahlat Kazası
Muş bölgesi müfettişi Erzincan milletvekili Feyzi Kalgafil 6 Aralık 1944 tarihli ve 36 sayılı raporun-
da Ahlat kazasının umumi durumu hakkında bilgi vermiştir. Kalfagil, Ahlat’ın coğrafi, idari ve de-
mografik yapısı ile ilgili şu bilgilere yer vermektedir: Ahlat Van gölünün garp tarafındadır. Şarkın’da
göl, şimalinde Süphan dağı ve Malazgirt, garbinde Bulanık ovası ve cenubunda Nemrut dağı vardır.
Hafif meyilli bir arazi üzerinde kurulmuştur. [1]940 sayımına göre umum nüfusu 12.519, merkez ka-
zasının nüfusu 2.857’dir. Adilcevaz ve Misk diye iki kazası, 55 köyü, 1600 kilometre murabbası ara-
zisi vardır. Nüfus kesafeti [yoğunluğu] 7,8’dir.

Merkez kasaba, yekdiğerinden epeyce ayrı, Ergizan, Harabe şehir, Tahtı Süleyman, Tunus, Kırkar
kale, İki kubbe ve Kulaksız diye mahallelere ayrılmıştır ve tamamen Türk’tür ve Türkçe konuşuyor-
lar. Kaza merkezinin mevcut 12 köyünden 6’sı, Hınıs, Patnos, Sıfrasor, Sor, Kuşhane ve Esonk köy-
leri Türk’tür. Bunların içlerinde rençberlik sureti ile yerleşen Kürtler de bulunur. Geriye kalan diğer 6
köyü aslen Kürt’tür. Bunların da % 70’i Türkçe biliyorlar.

20 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 9.
21 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 10.
22 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 10-11.

705
Adilcevaz nahiyesinde merkez 7 mahallesi ile 28 köyünden İran muhaciri olan Koçeri köyü Türk’tür,
Haskündürük köyünün yarısı Türk, diğer yarısı Kürt’tür. Kagus isimki köyü de tamamen Çerkez’dir,
hepsi Türkçe bilirler. Geriye kalan 25,5 köyü Kürt’tür. % 70’i Türkçe bilirler. Misk nahiyesinin mer-
kezi de % 100 Türkçe bilmekle beraber aslen Kürt’tür. Mevcut 15 köyünden Türkçe de bilen Hulik,
Develik, Yoğurtyemez ve Akçaviran isimli dört Çerkez köyü vardır. Diğer 11 köyü Kürt’tür.

Şu hale göre Adilcevaz’daki Koguz köyünü de Misktekiler’e ilave edersek bütün Ahlat çevresinde 5
Çerkez, 6 Ahlat merkezinde, 1,5 Adilcevaz’daki 7,5 Türk ve 42,5 Kürt köyü mevcut olduğu anlaşılır.
(…) Bütün Ahlat’ta Bitlis Valiliği’nin verdiği cevaba göre 3, Ahlat kaymakamına göre ise 9 kadın, bir
erkek ki on Ermeni mühtedisinin mevcut ve bunların da Türklerle evlenerek kaynaştıkları anlaşıl-
mıştır.[23] Akabinde Kalfagil, Ahlat’ın tarih boyunca yaşamış olduğu istilalara ve yıkımlara rağmen
ortaçağdan itibaren Türk olduğunu ve Türk kaldığını ancak son zamanlarda halkın önemli bir kıs-
mının çeşitli sebeplerle göç ettiğini, kalanların ise fakir olduklarını belirterek Ahlat’ın eski önemine
kavuşması için hükümetin kazaya “ehemmiyet” vermesinin elzem olduğunu şu cümlelerle dile geti-
riyordu: Evliya Çelebi’nin mahalleleri birbirine bağlar ve bahçelerle bitişik olduğunu söylediği Ahlat
Orta Çağ’ın büyük şehirlerinden biri ve kültür merkezi imiş.

Mevkiinin, büyük göçler yolu üzerinde bulunması hasebi ile tarihte çeşitli vakalara sahne olmuş, çok
defalar imar görmüş, yakılmış, yıkılmış, türlü kılıklara girmiştir. Gâh iyi gâh fena günler geçirmiş,
sayısız sahip değiştirmiş, birçok tesirlere maruz kalmış olmasına rağmen değişmeyen, bozulmayan
ve olduğun gibi kalan bir karakteri vardır: Türk’tür.

Hakikaten şarkta Türk kalan Van, Diyarbakır ve saire gibi kendisi de Türk olan hüviyetini etrafı
Kürtlerle muhat olduğu halde hiçbir gün kayıp etmemiş, çağlar boyunca milli varlığını korumak
imkânını daima bulmuştur. (…) Bir zamanlar bir uca ta Erciş kalesine dayanan bu mamur ve geniş
Türk yurdu anlattığımız sebeplerle bu gün maalesef mütevazi bir kasaba halindedir. Halkı muhtelif
sebeplerle göç etmişlerdir. Bu gün içinde kalıp da yaşayanlarının umumiyetle fakir ve memleketleri
gibi ihmal edilmiş oldukları bir hakikattir. Türklük için beşik ve kale olan bu diyara ve onun halkına
çok ehemmiyet vermeli, cumhuriyetin feyizlerinden şimdilik hiç olmazsa bir köy enstitüsü açılarak
buraya bir canlılık ve faide temin etmelidir.[24]

CHP Parti müfettişi Kalfagil, kaza merkezinde iki ve Adilcevaz nahiyesinde bir olmak üzere kazada
toplam üç okulun bulunduğunu; Misk nahiyesi ile köylerinde hiç okul olmadığını belirterek kazayı
dolaşırken karşılaştığı ihtiyar çiftçilerin Cumhuriyet yönetimine olan bağlılık ve memnuniyetlerine
de yer veriyordu: Merkezin harman yerlerinde dolaşırken 60 ile 70’lik çiftçi ihtiyarların eski zaman-
la cumhuriyet devrini, bilhassa asayiş ve sükûn bakımından mukayese ederek memnuniyetlerini
izhar etmekte oldukları ve canımız, malımız hükümetindir, razıyız Allah serfiraz etsin, ona zeval
vermesin, eskiden eşkıya korkusundan hiçbir şeyimizden emin değildik, dedikleri de bir hakikattir.
Ancak sükûn ve asayişi temin etmek kafi gelmez, kendilerini müreffeh kılacak çareleri aramalı ve
bunları tatbik etmeliyiz. Bu çiftçiler bu sene toprak mahsulleri vergi tarhındaki usulü de geçen sene-
kine nazaran fazlaca beğendiklerini söylemişlerdi.[25]

Ahlat’taki bazı ihtiyar insanların Cumhuriyet yönetimine bakışıyla ilgili bilgilerden sonra Kalfagil,
raporda Ahlat’ın yöneticileri hakkında bilgilere yer veriyordu:

23 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 13-14.

24 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 13-14.
25 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 14.

706
Kaymakamı Hulki Metin [1]933 mezunu, İstanbul’da doğmuş, eski İstanbul hâkimlerinden Mehmet
Zarif’in oğlu, 30-35 yaşlarındadır. Bu zat Karaburun ve Arpaçay kaymakamlıklarında da bulunmuş,
sebebini tespit edemediğim bir yolsuzluğundan ötürü bir müddet vekâlet emrinde kalmış, kendisini
beğenmiş, muhiti hakir görmekte ve şark hizmetine ben talip oldum, istesem gelmezdim, demek su-
reti ile dayanağı olduğunu ve bu hizmetimden nasıl olsa bir sene kaldı, o da bitecek, deyip bu hizmeti
angarya ad ve iş yapmak niyetinde olmadığı, gölde banyo yaptığından saçlarının sarımtırak olduğu
ve saireyi jestlerle ifade eden, kelimenin tam manasıyla züppe bir kimsedir. Daire mesai zamanının
büyük bir kısmının alenen tavla oynamakla geçirmektedir. Halk nazarında kıymeti sıfırdır.

24.08.1944’de Ahlat’a gittiğim zaman kendisinin tahminen iki aydan beri Halkevimizin üst kattaki
reis odasını işgal ettiği ile yatıp-kalkmakta olduğunu gördüm. Birkaç kişi Z. T. isminde halkça kötü
tanınmış bir kadının ara sıra temizlik yapmak ve çamaşır yıkamak maksadı ile Halkevine gelerek üst
kata çıkıp bir iki saat kadar kaldığını ve gürültü yapılıyor gibi çıkışmaları olan kaymakamdan kork-
tukları için yukarı kata çıkamadıklarını, fakat zahiri hal kaymakamın bu kadınla münasebette bulun-
duğunu gösterdiğini söylemişlerdi. Yaptığım diğer tahkikata göre bu kadının Halkevine ara sıra ça-
maşır ve oda temizliği maksadı ile geldiği ve halkın da Halkevine şüphe ve şayia dolayısı ile zina damı
ismini verdikleri tahakkuk etti. Ancak Halkevinde kaymakamın bu kadınla temasta bulunduğunu hiç
kimse kat’i bir delile istinaden söyleyemedi. Yaptığım tahkikattan kuşkulanan kaymakam kadınla
kendisinin münasebeti olmadığını ifade etmek sureti ile diğer birileri temasını ima etmişti. Hakikaten
bu kadının Hükümet doktoru[i]le münasebeti olduğunu söyleyenler de vardır. Bu kadın aynı zamanda
bir mahalle muhtarıdır ve ikinci gidişimde dispansere hademe olarak da alındığını duydum. Ahlat’ta
Bitlis mebusları ile bulunan Vali Asım Türeli’ye de keyfiyeti anlatmıştım. Bana kaymakama Halkevini
tahliye etmesini bir ay evvel kendisinin de söylediğini, karısı henüz gelmemiş olmakla beraber evli
olduğu için bu kadınla münasebetine ihtimal vermediğini, ancak kaymakamın Halkevinin bir odasını
daimi şekilde işgal etmesi ve böyle kötü ahlaklı olarak tanınmış bir kadını velev ki diğer maksatlar-
la eve getirtip dedikodulara sebep olmasını doğru bulmayarak dönüşümde birinci Umumi Müfettiş
sayın Avni Doğan’a anlatmış, o da derhal tahliye etmesi için kendisine bir şifre çekmişti. Kaymakam
bundan gücenerek Halkevi reisliği vazifesinden hiçbir esasa istinat etmediğini, esasen benim de ken-
disinden hoşnut olmadığımı anladığını (hâlbuki ben işin hakikatini incelemekten başka bu hususta
hiçbir şey söylemiş ve ima etmiş değilim), ve Halkevinden alakasını külliyen kestiğini ve benim te-
veccühümü kazanan Hususi Muhasebe memuru İbrahim Yurddaş’a (benim teveccühümü kazandığı
yolunda bir imanın dahi bulunmadığına bakılırsa bu kısmı da hırs ve gadap neticesine yazmış ve
haline bakmadan güya istihza yolunu tutarak kendi kıymetini bir kere daha meydana koymuştur.) bu
vazifeyi terk ettiğini umumi müfettişliğe yazıp Halkevinden ayrılmış olduğunu öğrendim.

Üç ay kadar yatıp kalktığını ve son gidişimde de evinde bir lüksünü kullandığını bildiğim bu şahsın
Halkevi ile külliyen alakamı kestim, şeklindeki cevabından sonra da sözünde durmayarak Halkevi-
nin lüksünü kullanmak sureti ile müteneim olması menfaatine ne kadar düşkün olduğunu ve Hal-
kevi işleri ile yalnız yatıp kalkmak ve her şeyinden istifade etmekten başka alakası olmadığını ve
istifadesine mani olunca da türlü türlü hezeyanlar savurmakta ve bu husus Halkevi ile külliyen ala-
kamı kestim şeklinde partinin kendi hükümet adamına yakışmayan ve parti ve onun kültür ocağına
verdiği kıymet derecesini gösteren telakkilerini ifade etmekte beis görmemiş bulunduğunu açıkça
göstermiştir. Hulasa bu zat orada oyun oynamak ve göle girmek gibi eğlenceler ile gün geçirmekte
ve kaymakamlık vasıflarından hiçbirisinde mevcut bulunmamaktadır.

Selefi olup Kula kaymakamlığına nakledilen Feyzi Tugay’dan da biraz bahsedeyim. Malatyalı ve İçel
Mebusu Şefik Tugay’ın kardeşi olan bu zatı geçen sene Ahlat’ta görmüştüm. Bu sene temas ettiğim
halkın bir kısmı bunun hemşerisi olan ve ekmek, çay ve şeker tevsiindeki suiistimalinden hakkında
takibat yapılıp evvela tevkif ve sonra da salıverilen İsmail İpekçi’yi himaye ve aleyhinde şehadet

707
edenleri tehdit ve hatta dövdüğünü, asabiyülmizaç olduğunu herkese sövüp saydığını ve Atatürk’ün
ölüm gününde biraz geç kalan adliye başkatibi Yusuf Polat’a siktir eşekoğlu eşek burası mahalle
kahvesi midir, diye hakaret ettiğinden duruşmasının Bitlis asliye ceza mahkemesinde devam ettiğini
söyledikleri gibi temiz, doğru bulunduğunu anlatanlar da vardır. Bu zat daha ziyade Vali ve sonra
Bitlis müddei umumisi tarafından da kabahatli olduğu söylenen eski hâkim Nail İnal ile de geçine-
memiş ve onu da dövmek teşebbüsünde bulunmuştur. Görüştüğüm bütün halk halen Gördes’e nakil
edilip giden eski hâkimleri ismi geçen [1]939 mezunu, İzmirli Nail İnal’ın vazifesine temiz ve doğru
olmak gibi birçok vasıflarından bahsederek memnuniyetlerini beyan etmiş ve bir kısmı eski kayma-
kam Feyzi Tugay’ın halka fena muamelesini tenkit etmesi neticesi aralarının açıldığını söylemişler-
dir. İkinci gidişimde bu hâkimin ayrılarak yerine Maden Hâkimi Sabri Çınar’ın gelmek üzere bulun-
duğunu öğrendim. Burada ismi geçen kaymakam Feyzi Tugay’dan iki evvel kaymakamlık yapan ve
halen Diyarbakır Vali muavini bulunan Mazlum Yöğül’den sitayişle bahsetmeden geçemeyeceğim:
Ahlat’ta ancak altı aylık kısa bir zamanda 22 dükkan, Halkevi ve belediye binası yaptırıyor.

Muhitin rengine uygun taşlarla ve göle yakın, muvazi ve bir sıra halinde yapılmış bu eserler ve bil-
hassa Halkevi binası görülmeğe değer bir tarzdadır. Maalesef ayrılması ile çok güzel olan salonun
üst kısmı seneler geçtiği ve dört kaymakam değiştiği halde örtülmemiştir. Bu da iyi idarecilerle ih-
malkâr, gün geçirenleri açıkça göstermektedir.

Binaların inşasında bizzat nezaretle çalışmış, betonları yaparken eli berelenmiş, eldiven takmış, yır-
tılmış yine uğraşmış, hatta bir aralık duvardan düşecek olmuş, yakalanarak kurtarılmış, eski çarşı
yerinin yeni yapılan yere naklinden mutazarrır olanlardan üç kişinin şikâyet, üstelik bunlardan bi-
rinin lisanen tecavüzüne maruz kaldığı halde yine eserlerini itmama gayret sarf etmiştir. Bu gün
Ahlat’ta yenilik namına ne varsa onundur. Hatta sahil kenarına diktirdiği yüzlerce akasya fidanları
girmesiyle terk ve kurumuştur. Bu arkadaşı mümkün ise takdir zammında tebrik etmeli ve imar ka-
biliyeti olan bir kazaya kaymakam ve hatta bir vilayete vali gibi müstakil bir vazifeye aldırıp istifa-
deye çalışılmalıdır. Jandarma komutanı yüzbaşı Celal Ertekin’dir. Aslen Dağıstan’lıdır. Bursa’da bü-
yümüş ve Mutki’den naklen gelmiştir. Hediye kabul ve halktan çok ucuza yağ ve saire temin ettiğini
ve bir yaralanma hadisesinden de para aldığını duydum.

Hükümet hekimi Vehbi Göksel’dir. Ezine’lidir. Yaralama hadisesinde jandarma komutanı ile müşte-
reken para ve evlenme muamelelerinden kanunsuz olarak 15 lira kadar aldığını işittim.[26]

Hizan Kazası
Feyzi Kalfagil’in hazırladığı raporlardan bir diğeri, Hizan kazasının umumi durumu hakkındaki bil-
gileri ihtiva etmektedir. Raporun başlangıç bölümünde Kalfagil, Hizan ile ilgili şu bilgilere yer ver-
mektedir: Hizan kaza heyeti umumiyesi, Sinegir, Ava Berhan, Hıştır ve Panor dağ silsileleri ile çevrili
bir mıntıkadır. İki nahiyesi, 127 köyü, 11.170 nüfusu vardır. Hizan kaza merkezi Karasu namı ile
anılır ve aşağı yukarı Karasu diye iki kısma ayrılır. Aşağı Karasu yan yana olan Nevalkere ve Meh-
medeciran isimli iki tepenin eteklerinde topluca ve anfiteatr şeklinde yapılmış, kerpiçten evlerden
ibarettir. Hükümet konağı da burada bulunmaktadır. Yukarı Karasuyu ise belediye hududu dâhilinde
ve fakat aşağı Karasu’dan ayrı bulunan diğer bir mahallesi teşkil etmektedir. Her iki Karasu 135
evden ve [1]940 sayımına göre memurlar da dâhil 420 nüfustan ibarettir. Tahminen merkezde %
35, nahiye ve köylerde % 10 nispetinde Türkçe bilirler. Ana lisan Kürtçedir. Yaşayışları çok basittir.

26 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 15-18.

708
En çok kumdarı, sonra mahlut, buğday çok az ak darı ekip yerler. Şalü şapik denilen yün ve keçi kı-
lından dokunmuş, şalvar ve yelek ceketimsi bir şeyle ayaklarına harik denilen alt kısmı kendirden ve
üstü kıldan örülmüş sağlam ayakkabı giyerler. Mutki yaylalarında da yazın konaklayan Alikan aşi-
retinin bir kısmı buranın Karültin ve Ava Barkan yaylalarında beş ay kadar kalırlar ve kışın Siirt’in
Garzan kaza mıntıkasına giderler. Bu kabilenin Siirt’ten göçer olduklarına dair aldıkları nüfus teske-
relerini bahane telakki ederek Mutki askerlik şubesi reisi ile Bitlis askerlik daire reisi taraflarından
askere sevk edilmedikleri ve suistimallere yol açıldığını Mutki raporunda arz etmiştim.[27]

Kalfagil, Hizan’ın adli durumu hakkında bilgi verirken kazada asayişin berkemal olmakla birlikte
bir sene içerisinde sadece birkaç münferit olayın meydana geldiğini söyler: “Derdest 6 ceza, müte-
bakisi hukuk olmak üzere 38 dosyası var. Bir senede iki öldürme olmuş, 6 ceza davasının ekseriyeti
hırsızlıktır. Ceza davasının bilhassa azlığı halkın iş ve gücü ile meşgul olduğunu ve kanunlara ve
hükümete muti bulunduklarını göstermektedir.”[28]

Feyzi Kalfagil, Hizan’la ilgili hazırladığı raporun son bölümünde Hizan’daki yöneticler hakkında
bilgi vermektedir. Kalfagil, konuyla ilgili olarak şunları söyler:

Kaymakam Cavdet Yurddaş isimli genç, anlayışlı, çalışmak isteyen bir arkadaştır. Eski Hakkâri va-
lisi Fuat Yurddaş’ın kardeşidir. Sulh hakimi Celal Özülgen Bitlis hakim muavini iken orada diğer bir
arkadaşının iğfalatına kapılarak reise karşı gelmiş olduğu için Hizan’a salahiyetle (bu tabir adliyede
vekalet kelimesinin mukabilidir) gönderilmiş. Kendisini iyi bir genç olarak gördüm. Bitlis müddei
umumisi Asım Erkan da temiz fakat tecrübesiz olduğunu ve Bitlis’te iken diğer bir arkadaşının iğfa-
latına kapılarak reise karşı gelip ahenksizliğe sebep olduğunu söyledi. Jandarma komutanı yüzbaşı
Çankırılı Mehmet Aşıcı vazifesinde olduğu için göremedim. Aleyhinde söylenen yok. Kazanın me-
mur bakımından ahengi şimdilik iyidir.[29]

Mutki Kazası
CHP Muş bölgesi parti müfettişi Feyzi Kalfagil’in Bitlis dosyasında hazırladığı son rapor Mutki ka-
zasının umumi teftişine ait bilgiler ihtiva ediyor. Raporun sonuç kısmında Kalfagil, “Şark’ın mahrum
yerlerinden biri olan” Mutki’ye Halkodası yapmanın elzem olduğuna vurgu yaparak raporunu niha-
yetlendiriyor. Raporun hemen girişinde Kalfagil, Mutki ile ilgili şunları söylüyor:

Umum nüfusu 19.733, nahiye adedi 3 ve köy miktarı 102 olan bu kaza merkezi, Şeyh Ömer dağları-
nın şimal eteklerinin (Salman kolu) bitiminde yeni yapılmış güzel bir hükümet dairesi ile bu binadan
en son evleri sağ ve sollu yaya olarak on beşer dakika çeken Nizin, Miritok ve Abutak diye üç ma-
halleden ibarettir. Çok seyrek olan evlerinin adedi memurların 8 evi de dâhil 49’dur. Kerpiçten yapıl-
mış ve gayrı sıhhidir. On adet memur evi yapılmak tasavvuru vardır. Bu çok isabetli bir iş olacaktır.
Memurlara aile efradı yekûnu olan 100 şahsı hariç tutarsak merkezin yerli nüfusu 293’tür. Bunların
% 30’u Türkçe biliyor. Huyut nahiyesinin Muş’a yakınlığı ve orayla teması dolayısı ile % 40’ı Türkçe
bilmektedir. Diğer nahiye ve köylerinde bu nispet çok azalmaktadır.

Akdarı ve kumdarı (gilgil) fazlaca, buğday çok az ekilmekte, arpaya ise hiç rağbet gösterilmemekte
ve Huyut nahiyesinde iki seneden beri mısır ziraati yapılmaktadır. Halkın yedikleri darı ekmeğidir.

27 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 20.

28 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 20-21.
29 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 21.

709
Şalü şapik denilen şalvar, yelek veya ceketimsi ve keçi kılından ve koyun yününden dokunulmuş
elbise ile bir nevi sandal veya pantolonsu ve altı kendirden ve üstü kıldan örülmüş ayakkabı giyerler.
Hayvanlarına çıra dedikleri gilgil sapı ile meşe yaprağı yedirmektedirler.[30]

Kaza hakkındaki bu bilgilerin akabinde Kalfagil, kazadaki, etnik gruplar, konuşulan diller ve kaza-
daki aşiretler ile ilgili bilgiler vermektedir:

Mutki’nin bütün bölgesinde ana lisan olarak Kürtçe, Zazaca ve nispeten Arapça konuşuluyor. (…)
Hizan’da Bitri, Şigo, Tarman, Buban, Mirsel, Kola, Tap, Şin, Vele, Mahmut, Keyboran, Azde, Şefkat,
Musi, Teter, Celali, Kaşak diye 17 aşiret vardır. Zazalar kadın, erkek üç bin kişi kadardırlar. Meydan,
Merment, Niç, İrengoti, Funut, Keyburan, Herpus, Totak, Virkok, Mezraa, Salansor, Kavlikan, Yukarı
Aspincir, Hersan, Tork, Irak Tatarik, Urus, Nizin köylerinde otururlar. Bunlar beş aşiret halindedir.
Onlar da Buban, Kusan, Keyburan, Yaman ve Zenderlidir. Rivayete göre Mutki’nin Hersan köyün-
de beş kardeş varmış. Bu beş kardeş yukarda mezkûr köylere dağılarak çoğalmış ve bu beş aşireti
meydana getirmişlerdir. Hepsi aynı lehçeyi konuşurlar. Zazaca’da Kürtçe ve Türkçe kelimeler vardır.
Edebiyatları yoktur. Allah’a taparlar. Peygamberleri Muhammed’dir. Kur’an mukaddes kitaplarıdır.
Allah’a Allah derler, yani Palu ve havalisindeki Zazalar gibi homa, homay, homayto demiyorlar, bu-
radaki Zazalar (dümbüli)dirler. Dinlerine de dümbüli diyorlar. İzafe edilecek bu isimle bir mevki veya
köy olmadığı, ancak zazaca dilinin ismi dümbüli olduğu için kendilerini böyle anmaları neticesi çı-
karılabilir. Mutki’nin Sason’a yakın kısımlarında Şeyho ve Bidri aşiretleri Arapça konuşurlar. Kürtler
Zazalarla Arapların oturdukları köy ve teşkil ettikleri aşiretlerden gayrisini ve geriye kalan nüfusunu
teşkil ederler. Lisanlarının esası Farsçadır. Türkçe kelimeleri de muhtevi karışık bir lisandır. Edebi-
yatı yoktur. Dinleri Zazalarınkinin aynı ve şafiidir. (…) Mutki kaymakamlığına göre Niç köyünde 8,
Mermer köyünde 6, Kinza köyünde 2, Aspincir köyünde 3, Huyut nahiyesinde 8, Kiceman 27 evde
nüfusları tahminen 100 kadar Ermeni vardır. Hâlbuki Bitlis vilayetinin cevabında Mutki’de 6 müh-
tedinin mevcut olduğu bildirilmiştir.[31]

Kalfagil, bölgedeki göçebe hayattan dolayı kazada binlerce kaçak askerin varlığından bahsetmekte
ve bunda askerlik şubeleri ile jandarmanın da etkisinin olduğunu söylemektedir: Kışın Siirt’te, yazın
Bitlis’te konaklayan ve Kürtçe konuşan 400 çadır halkından mürekkep Alikan aşireti vardır ki (bir
kısmı Hizan yaylalarında da kalır) ellerinde Siirt nüfusundan göçer olduklarına dair alınmış nüfus
teskerelerine istinaden ora askerlik şube reisi binbaşı Nuri Okan ve bu sevk etse bile Bitlis askerlik
dairesi reisi Tuğbay Nusret onları menfaat mukabilinde ve 1111 numaralı askerlik kanununun 2.
maddesinin 12. fıkrasının yanlış tatbik ederek ve askere sevk etmeyerek vazifelerini suiistimal et-
mektedirler. Böylece Siirt de dâhil benim bölgemde 15000 asker kaçağı olduğunu haber aldım. Bun-
da halkın mümanaat göstermesinden ziyade bilhassa askerlik şubelerinin ve biraz da jandarmanın
dahli vardır.[32] Kalfagil, Mutki’de asayiş ve nizamın mükemmel olduğunu bunun temel sebebinin de
halkın iş ve gücünde olup kanunlara muti olmalarına bağlar:

Adliyesinde iki senede bir öldürme, üç beş hırsızlık, on kadar fiili müessir olduğunu, davaların çoğu-
nu her yerde olduğu gibi ahkâmı şahsiye ve arazi meselelerinin teşkil ettiğini, ceza evinin olmadığını,
esasen infazı lazım gelen dört ilam bulunduğunu, kiralanan bir yerde hasat sonrası bu cezaların in-
faz edileceğini hâkim söyledi. Ceza davalarının bilhassa böyle bir yerde öldürmek, hırsızlık ve mü-
essir fiillerin hemen hiç denecek derecede bulunması asayiş ve nizamın mükemmeliyetine ve halkın

30 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 23.

31 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 23-25.
32 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 24-25.

710
iş ve gücünde meşgul ve kanunlara muti olduklarını dalalet eder.[33] Mutki raporunun son bölümünde
Kalfagil, Mutki’deki yerel bürokratlar hakkında şu bilgileri paylaşıyor: [Mutki’nin Kaymakamı] Akhi-
sar Geyvesinden, hukuk mezunu, tahminen 35 yaşında Şerafettin Davran’dır. Zeki, vaziyeti kavramış
olmakla beraber biraz palavracı gibi görünüyor. Halk aleyhinde bir şeyler söylemedi. Ancak birbir-
lerini zahiren idare etmelerine rağmen hâkim Hasan Ali Vural kendisinin daha evvel harbiyeden
arkadaşı olan jandarma komutanı Mehmet Müfit’le elbirliği ederek halka şiddet politikasını takip
ettiklerini ve hatta suiistimal yaptıklarını ve bekâr olan kaymakamın jandarma komutanının karısı
ile münasebette bulunduğunu ima yollu anlattı.

Ankara hukuk mezunu olan bu hâkim Hasan Ali Vural eşhası mütegayyibeye [kayıp şahıslara] ait
yerin sebze ekmek için kendisine idareye verilmesinden muğber olduğu ve haddi zatında kendisinin
de salahiyetinden istifade ederek ufak tefek menfaatler temin ettiğini duydum. Jandarma komutanı
ismi geçen Müfit Tarkan’dır. Harbiye mezunu, yüzbaşı ve gençtir. Kaymakamla harbiyeden arkadaş
olur samimi görüşüyorlar. Sui istimalini kimseden işitmedim.[34]

Sonuç

Erken Cumhuriyet döneminde Kemalist karar alıcılar tarafından bilhassa Vilayat-ı Şarkiye bölgesi
hakkında onlarca rapor hazırlandı. Mevzu bahis dönemde Vilayat-ı Şarkiye hakkında hazırlanan
çok sayıda raporda Bitlis’in önemli bir yer işgal ettiği müşahede edilmektedir. Dönemin başbakanı
İsmet İnönü, Bitlis’in “devlet kuvvetiyle vücuda getirilmiş bir Türk şehri” olduğunu ve şehrin bu vas-
fını korumak için eğitim, kültür, adliye, iskân, ulaşım ve endüstri alanlarında yapılacak teşebbüsler-
le mümkün olabileceğini ifade ediyordu. Umumi Müfettişler toplantısında Bitlis daha çok nüfus ve
demografik yapısıyla gündeme gelmiştir. Toplantıda, Bitlis’te Türk nüfusun baskın olması için böl-
geye Türk iskânının gerçekleştirilmesinin elzem olduğu ve bunun için de şehre şimendifer hattının
uzatılmasının gerekli olduğu vurgulanıyordu. Hasan Reşit Tankut, 1940 yılında hazırladığı raporda
Bitlis’in Mir Şeref ruhundan bir eser kalmadığını, benimsenecek politikalarla birkaç yıl sonra Bitlis-
lilerin “Sivas ve Kayseri Türk’ü” gibi olacaklarını söylüyordu. CHP Genel Sekreteri Memduh Şevket
Esendal ise Bitlis’in kuruluş yerinin şehirleşmeye pek müsait olmadığını belirttikten sonra Bitlis’teki
halkevinin çalışmalarına ağırlık vermesinin önemi üzerine yoğunlaşıyordu.

Kuşkusuz, tek parti döneminde Bitlis hakkında en detaylı rapor hazırlayanlardan birinin CHP Erzin-
can mebusu Muş bölgesi müfettişi Feyzi Kalfagil olduğunu söylemek mümkündür. Kalfagil’in rapor-
larından hareketle Bitlis’in II. Dünya Savaşı yıllarında iktisadi ve kültürel manada çok geri olduğu;
vilayette sıtmanın yaygın olduğu; vilayet halkının çeşitli nedenlerden ötürü başka yerlere göç ettikle-
rinden vilayetin nüfusunun azaldığı; vilayette Ermeni nüfusun neredeyse kalmadığı ve kalanların da
ihtida ettikleri ve dolayısıyla hükümet için bir “sorun” ve “tehlike” teşkil etmedikleri; Kürtlerin Erme-
nilerden kalan arazilere yerleşmelerinden dolayı vilayet ve kaza merkezlerinin de Kürtleştiği gibi so-
run ve tespitlerin yer aldığını müşahede etmekteyiz. Yanı sıra Bitlis ve bağlı kazalardaki yerel bürok-
rasinin yeterince verimli çalışamaması ve bölgeye atanan üst düzey memurların bazılarının liyakatli
olmamaları ve işlerini devlet terbiyesine muğayir bir biçimde ifa etmeleri Bitlis’teki iktisadi, kültürel
ve demografik sorunların çözümünü zorlaştırdığı ve hatta kronik hale getirdiği söylenebilir. Tüm bu
sorunlar karşısında hükümetin, Bitlis’te başta CHP teşkilatı ve halkevleri/halkodaları olmak üzere
vilayetteki tüm kurumlarıyla toplumsal bir dönüşüm için çaba harcadığı müşahede edilmektedir.

33 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 25.

34 BCA, 490.01/273.1095.2., s. 25.

711
Kaynakça

Başbakanlık Cumhuriyet Arşivi

BCA, 490.01/571.2274.1.
BCA, 490.01/273.1095.2.
BCA, 490.01/1015.916.4.
Telif Eserler
Akçura, Belma, Devletin Kürt Filmi: 1925-2009 Kürt Raporları, New Age Yayınları, İstanbul 2009.
Akekmekçi, Tuba-Pervan, Muazzez, [Der.], “Doğu Sorunu” Necmeddin Sahir Sılan Raporları (1939-
1953), Tarih Vakfı Yurt Yayınları, İstanbul 2010.
__, [Der.], Doğu Anadolu ve Cumhuriyet Bürokrasisi (1939-1951), Tarih Vakfı Yurt Yayınları,
İstanbul 2011.
__, [Der.], Dersim Harekâtı ve Cumhuriyet Bürokrasisi (1936-1950), Tarih Vakfı Yurt Yayınları,
İstanbul 2011.
__, [Der.], Dersimlilerden Mektuplar (1941-1953), Tarih Vakfı Yurt Yayınları, İstanbul 2012.
Doğu Anadolu’da Toplumsal Mühendislik Dersim-Sason (1934-1946), Tarih Vakfı Yurt Yayınları,
İstanbul, 2010.
Bayar, Celal, Şark Raporu, (Sadeleştiren: Nejat Bayramoğlu), Kaynak Yayınları, İstanbul 2006.
Bayrak, Mehmet, [Haz.], Açık-Gizli/Resmi-Gayriresmi Kürdoloji Belgeleri, Özge Yayınları, Ankara
1994.
__, Kürtlere Vurulan Kelepçe: Şark Islahat Planı, Özge Yayınları, Ankara 2009.
Bulut, Faik, Dersim Raporları, Evrensel Basım Yayın, Genişletilmiş 5. Baskı, İstanbul, 2013.
Çağlayan, Ercan, Kemalist Ulus-Devletin İnşası: Eğitim, Kültür, Mekân ve İskân Politikaları, Açılım
Kitap, İstanbul 2018.
__, “Cumhuriyet Döneminde Muş, Bitlis ve Van’a Yapılan İskân Çalışmaları (1923-1938)”, Tarih
Okulu Dergisi (TOD), Yıl: 8, Sayı: XXII, (Haziran 2015), ss. 269-293.
Çalışlar, İzeddin (Yay. Haz.), Dersim Raporu, İletişim Yayınları, İstanbul, 2010.
İnönü, İsmet, Defterler (1919-1973), haz: Ahmet Demirel, 3. Baskı, Yapı Kredi Yayınları, İstanbul
2008.
Önen, Nizam, “Bir Tek Parti Dönemi Politikacısının Gözünden Cumhuriyet’in “Doğu” Meselesi ve
Bürokrasinin Hali: CHP Genel Sekreteri Memduh Şevket Esendal’ın Doğu Gezisi”, Tarih ve Toplum
Yeni Yaklaşımlar, S. 12, [Bahar 2011], ss. 153-198.
Öztürk, Saygı, İsmet Paşa’nın Kürt Raporu, Doğan Kitap, 5. Baskı, İstanbul 2008.
Varlık, M. Bülent, [Haz.], Umumi Müfettişler Toplantı Tutanakları-1936, Dipnot Yayınları, Ankara,
2010.
Yayman, Hüseyin, Şark Meselesinden Demokratik Açılıma Türkiye’nin Kürt Sorunu Hafızası, SETA
Yayınları, Ankara, 2011.
Yıldırım, Tuğba, [Der.], Kürt Sorunu ve Devlet: Tedip ve Tenkil Politikaları [1925-1947], Tarih Vakfı
Yurt Yayınları, İstanbul, 2011.

712
Ekler

Ek 1: Erzincan Mebusu Feyzi Kalfagil’in Bitlis ve İlçeleri Teftiş Raporları (1944-5).

713
 Ek 1’in devamı

714
Ek 1’in devamı

715
 Ek 1’in devamı

716
Ek 1’in devamı

717
 Ek 1’in devamı

718
Ek 1’in devamı

719
 Ek 2: Hasan Reşit Tankut 16 Ekim 1940 tarihli Raporu

720
Ek 2’nin devamı

721
 YEREL BASINA GÖRE 27 MAYIS 1960 DARBESİ’NİN
BİTLİS’TEKİ YANSIMALARI

Dr. Öğr. Üyesi Bilal TUNÇ

Ağrı İbrahim Çeçen Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, btunc@agri.edu.tr

Giriş

Türkiye’de DP’nin iktidara geliş sürecinin tam olarak anlaşılması ve tek parti iktidarına nasıl son
verildiğinin nasıl olduğunun açıklanabilmesi için Türk siyasal hayatında çok partili hayata geçiş
süreci ayrıntılı bir biçimde ele alınmalıdır. Bu bağlamda Cumhuriyet’in ilk dönemleri ele alındığın-
da, bu devirde çok partili hayata geçiş denemelerinin olduğu görülmektedir. CHP’den sonra açılan
Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası (TCF) bu amaçla açılmıştır[1]. Daha sonra da Serbest Cumhuriyet
Fırkası (SCF) kurulmuştur[2]. TCF ve SCF bu dönemde kurulup, daha sonra kapatılan partilerdir. 1924
yılında kurulan TCF’nin kurucusu Kazım Karabekir’dir. Uzun süreli olamayan bu parti, 5 Haziran
1925’te kapatılmıştır[3].

Türk siyasi tarihinde çok fazla uzun süreli varlık sürdüremeyen TCF’den sonra 1930 yılında yeni
bir parti daha kurulmuştur. Çok partili hayata geçişte ikinci bir aşama olan bu partinin adı SCF’dir[4].
Bu tarihlerde CHP dışında varlık göstermeye başlayan yeni partiyle beraber ülkedeki siyasal so-
runların giderilebileceği ve ülkede çok acil olarak yapılması gereken mali ve ekonomik reformların
kolay olarak yürürlüğe konulacağı düşünülmekteydi. Bilhassa yeni parti SCF’nin mutedil olan siyasi
yaklaşımının Türkiye’nin Avrupa ülkeleri nezdindeki algısını ciddi bir biçimde değiştirerek bu ül-
kelerin Türkiye’ye karşı bakışını olumlu bir hale getireceği sanılıyordu. Dönem itibarıyla Türkiye’de
tek partinin yöneticileri, halkın sorunlarından son derece uzaktılar ve bu durum da yeni kurulan
partilerin halk tarafından ilgiyle karşılanmalarına ortam hazırlamaktaydı. Bundan dolayı, Serbest

1 Tevfik Çavdar, Türkiye’nin Demokrasi Tarihi (1839-1950), 3. Baskı, İstanbul:İmge Kitabevi, 2013, s.263.
2 Bernard Lewis, Modern Türkiye’nin Doğuşu, 5. Baskı, (Çev. Prof. Dr. Metin Kıratlı), Ankara: Türk Tarih Kurumu
Yayınları, 1993, s.278-279.
3 Cemalettin Taşkıran, Atatürk Döneminde Demokrasi Denemeleri (1925-1930), Ankara Üniversitesi Türk İnkılap
Enstitüsü Atatürk Yolu Dergisi, 4/14 (1994), s.259-260.
4 Erik Jan Zürcher, Modernleşen Türkiye’nin Tarihi, (Çev. Yasemin Saner Gönen), 7. Baskı, İst., İletişim Yay., 2000, s.261.

723
Fırkanın çağrıları ve söylemleri halk arasında ciddi destek görmüştür[5]. Netice itibarıyla yeni bir parti
olarak kurulan ve gerçekten de halk arasında destek gören SCF, 17 Kasım 1930 tarihinde kendini
feshetmiştir. Söz konusu partinin kendisini feshetmesiyle beraber Erken Cumhuriyet Dönemi çok
partili hayata geçiş denemeleri nihayet bulmuştur[6].

Her iki partinin kapatılmasıyla birlikte Türkiye’de 1946 yılına kadar tek partili yaşam süreci yeni-
den egemen olmuştur. Bu dönemlerde yeni kurulan devletin siyasi, sosyal, ekonomik vb. sorunlar-
dan dolayı henüz çok partili hayata hazır olmadığını ortaya çıkmaktadır. Bu nedenle 1924 ve 1930
yıllarında kurulan iki önemli fırka kapatılmak zorunda bırakılmıştır. Esasında bu siyasal hadiseler,
inkılâpçı Mustafa Kemal'in kafasında tasarlanan çağdaşlaşma amacının bir uygulaması veya dene-
mesi olarak değerlendirilebilir[7].

Çok partili döneme geçiş anlamında istenilen sonuç elde edilemediği için 1923’ten 1946’ya kadar
CHP’nin tek parti hâkimiyeti egemen olmuştur. Bu yüzden kişi hak ve hürriyetleri gereğinden fazla
sınırlandırıldı ve CHP, ülkenin tek hâkimi konumuna geldi. Bu dönemlerde rejim katılaşmış, hükü-
met kendi siyasetinden memnun ve bu siyasetin doğruluğundan emin görünüyordu. Dışarıdan bakı-
lırsa bu durum, değişmeyecek gibi görünüyordu. Kemal H. Karpat’a göre; bu katılaşmış, sıkı kontrol
altına alınmış, bütün kudreti elinde toplamış görünen rejimde alttan alta kültürel, siyasi, ekonomik
ve toplumsal evrim devam ediyordu. Cumhuriyet rejimi hayatta kalabilmek ve yeni bir rejim olarak
varlığını haklı gösterebilmek için birtakım toplumsal ve ekonomik güçler yaratarak bunları hareke-
te geçirmişti[8]. Netice itibarıyla Mustafa Kemal Atatürk devrinde demokrasiyi geliştirmek amacıyla
gerçekleştirilen çok partili hayata geçiş denemelerinden istenilen sonuç elde edilemediğinde; yuka-
rıda ifade edildiği gibi Türkiye’de 27 yıl boyunca CHP’nin başta olduğu tek parti yönetimi egemen
durumunda olmuştur. Böylece 1938 yılına kadar devletin ve partinin lideri Gazi Mustafa Kemal Ata-
türk olmuş, onu takiben 1946’ya kadar İsmet İnönü devlet ve parti başkanlığı yapmış ve değişmez
başkan ve “Milli Şef” olarak Türkiye’yi on iki yıl boyunca yönetmiştir.

İsmet İnönü dönemi olan II. Dünya Savaşı ve ondan sonraki yıllarda halkın yönetimden genel ma-
nada memnun olmadığı söylenebilir[9]. Bu memnuniyetsizlik ve ülkede siyasi yönden uygun bir duru-
mun bulunmayışı, kuruluşundan itibaren DP’nin halk tarafından benimsenmesinde ve parti olarak
büyümesinde önemli bir faktör olmuştur.

27 Mayıs 1960 Askeri Darbesi

Türk siyasal hayatında DP’nin iktidarda olduğu dönemlerde 27 Mayıs 1960’ta yapılan bir askeri
darbe neticesinde halkın oylarıyla yani ulusal egemenlik ilkesi doğrultusunda iktidara gelen parti-
nin varlığına son verilmiştir. Malum olduğu üzere; 27 Mayıs Askeri Darbesi, ordu içindeki küçük bir
grup tarafından gerçekleştirilmiş olup; orduda emir komuta zinciri içinde yapılmamıştır. Bu durum,
ordu içinde büyük bir grubun da bu darbeyi desteklemediğini açıkça göstermektedir. Şevket Sürey-
ya Aydemir’in verdiği bilgilere göre; 27 Mayıs Askeri Darbesinin asıl lideri ve darbecilerin teşkilat-

5 Feroz Ahmad, Modern Türkiye’nin Oluşumu, 11. Baskı, Çev. Yavuz Alogan, İstanbul: Kaynak Yayınları, 2012, s.80.
6 Barış Ertem, Siyasal Bir Muhalefet Denemesi Olarak Serbest Cumhuriyet Fırkası, ODTÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyal
Bilimler Araştırmaları Dergisi, 2010 1(2), s.71.
7 Taşkıran, Atatürk Döneminde Demokrasi Denemeleri (1925-1930), s.265
8 Kemal H. Karpat, Türk Demokrasi Tarihi (Sosyal, Kültürel, Ekonomik Temeller), (Ed. Nevin Akbıyık), İstanbul: Timaş
Yayınları, 2010, s.162.
9 Olcay Özkaya Duman, Türk Dış Politikası ve Bu Politikanın Dinamiklerine Etki Eden Dış Gelişmeler, “Demokrat Parti
Dönemi”, Atatürk Üniversitesi, Atatürk İlkeleri ve İnkılâp Tarihi Enstitüsü, Atatürk Dergisi, 2012 1(1), s.301.

724
lanmasını sağlayan asıl kişi Tümgeneral Cemal Madanoğlu‘dur. Ancak Cemal Madanoğlu‘nun rütbe-
sinin orgenerallikten küçük olması dolayısıyla emir komuta zincirinin bozulacağı tehlikesi belirmiş
ve bu nedenle darbecilerin başına Orgeneral Cemal Gürsel getirilmesi sağlanmıştır[10].

27 Mayıs Askeri Darbesi, içinde birtakım gariplikleri barıdıran bir hadisedir. Bunlardan birisi, ordu
içinde söz konusu darbeyi istemeyenlerin çoğunlukta olmasıdır. Ayrıca harekete sırasında bu dar-
beye karşı ciddi tepkilerin varlığı da bunlardan birisidir. Örneğin darbeye karşı direnişi engellemek
amacıyla, ilk olarak Tümgeneral Selahattin Kaplan komutasındaki 28. Tümen, Tuğgeneral Yusuf De-
mirdağ komutasındaki Zırhlı Eğitim Merkezi, Süvari Yarbay Reşit Çölok komutasındaki 43. Süvari
Alayı, Binbaşı Hakkı Bozok komutasındaki Tank Taburu etkisiz hale getirilmiştir. İkincide ise, ordu
evindeki subaylar teslim alınmıştır. Ancak burada çatışmalar çıkmış, Ankara 27 Mayıs‘a bu seslerle
uyanmıştır[11]. Böylece bir darbenin olduğu anlaşılmış ve darbe ülke genelinde büyük bir şok etkisi
yapmıştır. 27 Mayıs 1960 Askeri Darbesi ile Türkiye, yeni bir olayla yani darbe denilen hadiseyle
tanışmış ve darbe gününde halkın daha önceden alışık olmadığı hadiseler yaşanmıştır. Bunlardan
birisi, darbe sabahının ilk saatlerinde, Cumhurbaşkanı Celal Bayar, TBMM Başkanı Refik Koraltan ve
İçişleri Bakanı Namık Gedik başta olmak üzere DP milletvekillerinin gözaltına alınarak Harp Okulu
binasına götürülmesi ve geriye kalan Adnan Menderes ise Kütahya yolunda tutuklanarak Harp Oku-
lu‘na getirilmesidir. Adı geçen kişiler, devrin cumhurbaşkanı, başbakanı ve bakanı olan önemli aktör-
leridir. Darbe mefhumu ile mezkûr şahıslar, hiç de hak etmedikleri bir muameleye tabi tutulmuşlardır.
Böylece, halkın oylarıyla iktidara gelen DP’nin iktidarına askeri darbeyle son verilmiş oluyordu.

Darbe sabahı Cumhurbaşkanı Celal Bayar, kendisine yönelik istifa tekliflerini, “Seçimle geldim, an-
cak seçimle giderim” diyerek reddetmiştir. Celal Bayar‘ın bu çıkışı üzerine Cemal Madanoğlu, yap-
tıkları darbeyi meşru bir zemine oturtmak için yeni bir planı yürürlüğe koymuş ve geçici bir anayasa
hazırlatmıştır. Komisyonun başkanlığını Sıddık Sami Onar yapmıştır[12]. Aralarında önemli Anayasa
hukukçularının bulunan kişilerin hazırladığı geçici anayasa ile TBMM‘ye ait tüm görev ve yetkiler
darbeyi yapan Milli Birlik Komitesi‘ne devredilmiştir. Hükümet, çalışmalarının gizli olacağı belirti-
len Milli Birlik Komitesi’ne karşı sorumlu tutulmuştur. Böylece ülkenin yönetimi geçici bir süreliğine
askeriyenin denetimine bırakılmış oluyordu.

27 Mayıs 1960 Asker Darbesinin Bitlis’teki İlk Yansımaları

Türk siyasi tarihinin mühim bir aşamasını oluşturan ve tek parti devrinden sonra ülkedeki demok-
ratik ve liberal hareketlerin ilerlemesinde önemli bir katkıları olduğu düşünülen DP’nin iktidarı bir
askeri darbeyle bitirilmiştir. 1950, 1954 ve 1957 yıllarında yapılan milletvekili genel seçimlerinin
tamamında Bitlis ilinde birinci parti olan DP yönetimine karşı yapılan darbeye karşı Türkiye ge-
nelinde olduğu gibi Bitlis’te de hem olumlu hem de olumsuz eleştiriler olmuştur. Bitlis vilâyetinde
darbeye karşı olan tepkiler, vilâyetin gazeteleri olan Tasvir Efkâr, Dideban, Yeşil Bitlis ve Yeni Dide-
ban’da bariz bir biçimde görülebilmektedir. Yukarıda adı geçen gazetelerin DP devrindeki yayınları-
na bakıldığında bunların çoğunlukla iktidar yanlısı bir yayın politikası takip ettikleri anlaşılmakta-
dır. Lakin 27 Mayıs Askeri Darbesi’nden sonra bu gazetelerin yazılarının içeriklerini değiştirdikleri
ve darbeyi övücü yazılar kaleme aldıkları görülmektedir. Gazetelerin yayın politikalarında yaptıkları
bu değişiklikler, dönem itibarıyla basın organlarının içinde bulundukları durumu göstermesi ba-

10 Şevket Süreyya Aydemir, Menderes’in Dramı (1899-1960) , Ankara: Remzi Kitabevi, 2016, s.456.
11 Ümit Özdağ, Menderes Döneminde Ordu-Siyaset İlişkileri ve 27 Mayıs İhtilali, İst.: Boyut Yayın Grubu, 2004, s.240-241.
12 Yıldönümünde 27 Mayıs’ı Hatırlatmak, Türkiye Çalışmaları Grubu, Ankara: SDE Yayınları, 2010, s.10.

725
kımından çarpıcıdır. Başta Tasvir-i Efkâr ve Dideban olmak üzere Bitlis’teki gazetelerinin verdiği
bilgilere göre, 27 Mayıs 1960 Askeri Darbesi’nin etkileri ülke genelinde olduğu gibi Bitlis’te de cid-
di bir etki yapmıştır. Bitlis halkı darbenin olduğunu öncelikle radyodan daha sonra da Yeni Dide-
ban gazetesinin “Türk Hava, Deniz ve Kara Silahlı Kuvvetleri Dün Gece Yarısından Sonra İdareye
Muvakkatten El Koymuş Bulunmaktadır” haberiyle öğrenmiştir[13]. Darbenin hemen akabinde Bitlis
Valiliği lağvedilmiş ve Bitlis Askeri Valiliği oluşturulmuş ve buraya Garnizon Kumandanı Kurmay
Albay Raşit Pasin adındaki birisi atanmıştır. Askeri Valilik tarafından darbeyle ilgili olarak 1 Nolu
Tebliğ yayınlanmış ve bu tebliğle sokağa çıkma yasağı getirilmiş ve bütün siyasi faaliyetler men
edilmiştir. 1 Nolu Tebliğ’in ardından hemen Bitlis Askeri Valiliği’nin tebliğidir başlığıyla daha birçok
bildiri yayınlanmıştır. 28 Mayıs 1960 tarihinde yayınlanan 5Nolu Tebliğ ile uyulması gerek kurallar
açık bir biçimde ortaya konulmuştur[14].

Askeri Vali Kurmay Albay Raşit Pasin imzalı olarak yayınlanan 5 Nolu Bildiride şu talimatlar yer
almaktadır[15]:

Transit geçen posta arabaları ile hasta arabaları Garnizon Kumandanlığından izin almak suretiyle
sefere çıkabilirler.
Devlet memurları bugün saat 09.00’dan itibaren vazifelerine başlayacaklardır.
Birahane, kahvehane, tiyatro ve sinema gibi umuma açık yerlerin kapalı kalmaları devam edecektir.
Beş kişiden fazla toplulukların bir araya gelip konuşmaları ve her türlü siyasi toplantılar yasaktır.
Dükkânlar ve içki vermemek suretiyle lokantalar açık bulunacaktır.

Şehir halkının asayişinin muhafazasında gösterdikleri sükûn ve anlayışa teşekkür eder, devamını
rica ederim (Bitlis Garnizon Kumandanı Kurmay Albay Raşit Pasin).

Bu maddeler, Bitlis’te sokağa çıkma yasağının ve her türlü siyasi faaliyetin men edildiğini ortaya
çıkarmaktadır. Ayrıca, mezkûr bildiriyle vatandaşlara çok büyük yasaklar getirildiği de anlaşılmak-
tadır. Söz konusu 5 Nolu Bildirinin hemen akabinde çok sayıda yeni tebliğler ilan edilmiştir. Sadece
28 Mayıs’ta 1960 tarihinde birkaç tebliğin ilan aynı gün edildiği görülmektedir[16]. Bu arada, Bitlis’te
milletvekilleri olan Nusrettin Barut ile Rıfat Bingöl de Ankara’da gözaltına alınmışlardır. Bitlis’te
bazı yöneticiler ve partililer de derdest edilmişlerdir. Bu durum, Bitlis’te darbe etkilerinin ne ölçüde
görüldüğünü ortaya çıkarması kapsamında önemli bir durum arz etmektedir.

Bitlis Askeri Valiliği 30 Haziran 1930 tarihinde 6 Nolu Bildiriyi yayınlamış ve darbe karşısında hal-
kın sağduyulu davrandığını söyleyerek onlara teşekkür etmiştir. Söz konusu bildiriyle Askeri Vali
Garnizon Kumandanı Reşit Palin, halkın göstermiş olduğu anlayışın bölgede huzur ve asayişin sağ-
lanmasına katkısı olmuştur. Garnizon kumandanın bildirisinden halkın darbeye karşı tepkili olduğu
ve darbe karşıtı hareketler içerisinde bulundukları anlaşılmaktadır. Bu durum da 6 Nolu Tebliğin 1
nolu maddesinde görülmektedir. Maddeye göre, “Fena niyetli ve menfaatperest şahıslara kulak asıl-
maması ötede beride gevezelik yaparak emniyet ve huzuru bozacak insanlara kıymet verilmemesi
memleketin menfaatti icabıdır. Her vatandaşın huzur ve emniyetle kendiişleriyle meşgul olmalarını
rica ederim. Şehir ile köyler arasında fena maksatla gidip gelenlerin dinlenmemesini, aksi takdirde
elebaşı olmaya sebebiyet verecek şahısların mesul tutulacağını. Dini ibadetleri propaganda vasıtası
yapanları yakından takip etmekteyim. İnanç ve vicdan hürriyeti fena maksatlar maksat edilmemeli-

13 Yeni Dideban, 27 Mayıs 1960, Sayı: 221.

14 Tasviri Efkâr, 28 Mayıs 1960, Sayı: 813.
15 Yeni Dideban, 28 Mayıs 1960, Sayı: 222.
16 Tasviri Efkâr, 29 Mayıs 1960, Sayı: 814.

726
dir. Muhterem halkın bu hususları nazarı dikkate çekerim[17]”. İfade edildiği gibi, halk içinde darbeye
karşı olanlar vardır ve bu da Garnizon Kumandanlığı tarafından açık bir biçimde bilinmektedir. Buna
karşı olarak da kumandanlık tarafından söz konusu tebliğ yayınlanmış ve vatandaşların bu tür işlere
kalkışması yasaklanmıştır.

Darbe sonrasında Bitlis genelinde çok sayıda yasakların uygulanmaya konulduğu görülmektedir. Bu
yasaklar kapsamında 30 Mayıs 1960 itibarıyla Bitlis genelindeki bütün resmi araçların ne sebeple
olursa olsun şehir dışına çıkmaları yasaklanmıştır. Bu araçların çıkmaları gerekirse, söz konusu va-
sıtalara Garnizon Kumandanlığı tarafından uygun bulunması durumunda gerekli izinlerin verileceği
bildirilmiştir[18]. Bu durum, Askeri Valilik tarafından çok sayıda yasağın uygulanmaya konulduğunu
ve her şeyin kumandanlığın denetimine alındığını ortaya çıkarmaktadır.

Yukarıda ifade olunduğu üzere 27 Mayıs Askeri Darbesi’nden sonra ülke genelinde birçok yasaklar
oluşturulmuş ve bunlar her gün gazete ve radyolar marifetiyle tebliğler halinde halka duyurulmuş-
tur. Bu yasakların başında güvenlik kuvvetleri dışında silah bulundurma ve taşıma yasağı gelmek-
tedir. Bitlis Askeri Valiliği tarafından 31 Mayıs 1960 tarihinde yayınlanan 41 Nolu Tebliğ ile silahı
olan herkesin 10 Haziran 1960 tarihine kadar Bitlis Emniyet Müdürlüğüne İlçe Jandarma Komutan-
lıklarına teslim edilmesi istenmiştir[19].

27 Mayıs 1960 Asker Darbesinin Haziran Ayında Bitlis’teki Durumu

Bitlis’teki gazetelere göre, 27 Mayıs Askeri Darbesi’ne karşı çıkıp tepkilerde bulunanlar olduğu gibi
darbe lehinde gösteriler de olmuştur. Bu bağlamda 1 Haziran 1960 tarihinde Bitlis’te gençler tara-
fından otobüs, jeep ve kamyonlar bayraklarla donatılmış ve orduyu övücü tezahüratlar atılmıştır[20].
Söz konusu gösteriler başta Yeni Dideban ve Yeşil Bitlis gazeteleri olmak üzere bütün yayın organları
tarafından övgüyle gösterilmiştir. Bu durum, gazetelerin yayın politikalarında darbenin ne derecede
etkili olduğunu ortaya çıkarmaktadır. Zira bu gazeteler darbeden önce DP iktidarını övücü yazılar
yazmaktayken; darbeden hemen sonra eski iktidarı ciddi bir biçimde eleştiren yazılar yazmaya baş-
lamışlardır. 2 Haziran 1960 tarihinde Askeri Valisi Kurmay Albay Raşit Pasin, ildeki gazeteciler-
le bir araya gelmiş ve darbe sonrası ilde yaşanan gelişmelerle alakalı olarak onlara bilgi vermiştir.
Darbenin ilk gününden beri görevde olduğunu bildiren Askeri Vali, il genelinde huzur ve sükûnun
sağladığını ve huzuru bozacak şeylere karşı her türlü önlemi aldığını söylemiştir. Aynı gün Garnizon
Kumandanlığı bir tebliğ daha yayınlanmış ve sokağa çıkma yasağının saatlerini değiştirmiş ve bu
saatleri 23.00 ile 03.00 saatleri olacak şekilde yeniden düzenlenmiştir[21].

Bu durum, darbenin ilk günlerinde uygulanan bazı yasakların vatandaşlar arasında rahatsızlık
uyandırdığı ve söz konusu durumdan dolayı da uygulamaya konulan bazı yasakların yumuşatılma-
ya çalışıldığı şeklinde değerlendirilmektedir. Bitlis’te bu gelişmeler yaşanırken; 3. Ordu Komutanlığı
tarafından bütün ülkeyi ilgilendiren bir bildirinin yayınlandığı görülmektedir. Bu tebliğde darbenin
neden yapıldığı bildirilmiş ve ülkede kardeşkanının akıtılmasını engellemek amacıyla darbe yapıl-
dığı ifade edilmiştir. Burada dikkat çeken şey ise, Bitlis’te olduğu gibi ülke genelinde de darbeye

17 Yeşil Bitlis, 30 Mayıs 1960, Sayı:2104; Yeni Dideban, 30 Mayıs 1960, Sayı:223.
18 Yeni Dideban, 31 Mayıs 1960, Sayı: 224; Tasviri Efkâr, 31 Mayıs 1960, Sayı: 817.
19 Tasviri Efkâr, 1 Haziran 1960, Sayı: 818.
20 Yeni Dideban, 2 Haziran 1960, Sayı:226.
21 Dideban, 3 Haziran 1960, Sayı: 621; Tasviri Efkâr, 4 Haziran 1960, Sayı: 821; Yeni Dideban, 3 Haziran 1960, Sayı:227;
Yeşil Bitlis, 4 Haziran 1960, Sayı: 2108.

727
karşı ciddi bir tepkinin varlığıdır. Yani halkın içinden bazıları darbe karşıtı bir tavır sergilemişlerdir
ve bu da 3. Ordunun bildirisinde açık bir biçimde yer almıştır. Bununla ilgili olarak tebliğde şu ifade
yer almaktadır: “Maalesef bazı müfrit partili ve bedbaht vatandaşların şahsi ihtiraslarına kapılarak
kışkırtıcı konuşmalarda bulundukları tespit edilmiş ve gereken tedbirler alınmıştır. Bu gibi bozgun-
cu hareketlere katiyen müsaade edilmeyecektir[22]”. Buradan çok açık bir biçimde görülebileceği çok
sayıda DP’liler darbe aleyhinde olmuşlardır ve bu da Bitlis’te olduğu gibi diğer yerlerde de Milli Gü-
venlik Komitesi’nin raporlarına yansımıştır.

8 Haziran 1960 tarihinde Bitlis Garnizon Komutanlığı tarafından yeni bir tebliğ yayınlanmış ve bu
bildiride bazı önemli memurlukların nasıl yürütüleceği karara bağlanmış ve bazı kurumların lağ-
vedildiği belirtilmiştir. Buna göre, Bitlis Belediye Başkanlığı Meclisi, Bitlis Belediye Başkanlığı En-
cümenliği, Bitlis Valiliği Encümenliği, Bitlis’e bağlı ilçelerin belediye başkanlıkları, encümenlikleri,
il özel idare müdürlükleri ile Bitlis genelinde bulunan bütün muhtarlıklar ve ihtiyar heyetlerinin
tamamı geçersiz hale getirilmiştir. Bunların lağvedilmesiyle beraber Belediye Başkanlığı göreviyle
encümenliklere Asker Vali ve Asker Kaymakamlıklara verilmiştir. Yani, Bitlis’teki bu önemli görev-
lerin tamamına Askeri Vali Kurmay Albay Raşit Pasin’in talimatlarıyla yeni kişiler atanmıştır. Ay-
rıca Bitlis Belediye Başkanlığı görevi de Askeri Valiliğin himayesine alınmıştır. Bu arada Bitlis’teki
çok sayıda muhtar görevden alınmış ve yerlerine Asker Vali ve kaymakamların tespit ve tayin ettiği
kişiler atanmıştır[23]. Söz konusu düzenlemeler ve atamalar, ülke genelinde olduğu gibi Bitlis’te dar-
benin ne derecede etkin bir duruma geldiğini ortaya çıkarmaktadır.

Darbe sonrasında Bitlis’teki halkın bir bölümünün darbe karşıtı oldukları ve buna önlem olarak Bit-
lis Askeri Valiliği’nin önlem amaçlı bazı tebliğler yayınladığı yukarıda ifade edilmişti. Bu bağlamda,
Bitlis Askeri Valiliği ve Garnizon Kumandanlığı tarafından yeni bir bildiri daha yayınlanmıştır. Söz
konusu bildiride, eski iktidar mensupları tarafından kardeş kavgasına yol açacak hareketler olduğu
ve partililerin zararlı faaliyetler içinde olduğu ifade edilmiştir. Bilhassa bunların engellenmesi için
mahalli idare amirleri tarafından gerekli önlemlerin de alınacağı bildirilmiştir[24]. Bu durum, yukarıda
da diğer örneklerde açıklandığı üzere söz konusu darbenin ülke genelinde olduğu Bitlis vilâyetinde
de bazı insanlar tarafından istenmediği ve tepkiyle karşılandığı şeklinde değerlendirilmektedir.

Yukarıda izah edildiği üzere, 27 Mayıs Askeri Darbesi’nden sonra Bitlis Valiliğine Garnizon Komuta-
nı olan Kurmay Albay Raşit Pasin atanmış ve mevcut Bitlis Valisi olan Muhsin Gökkaya da görevden
alınmıştı. Raşit Pasin’in bu görevi 9 Haziran 1960 tarihine kadar devam etmiştir. 9 Haziran tarihiyle
de Bitlis Valiliğine Vefa Poyraz atanmıştır. Bu arada, Bitlis eski Valisi olan Muhsin Gökkaya da Ça-
nakkale Valiliğine tayin edilmiştir[25]. Vefa Poyraz, 15 Haziran’da Bitlis’e gelerek göreve başlamıştır.
Valilik yanında Bitlis Belediye Başkanlığı görevini de üstlenmiştir[26]. Böylece, adı geçen Valinin bu
göreve atanmasıyla beraber Valilik yeniden sivil bir idarenin denetimine geçmiştir olarak yorumla-
nabilir. Darbeden sonra Milli Birlik Komitesi, 28 Nisan ile 27 Mayıs 1960 arasında geçen süre içeri-
sinde yüzlerce gencin öldürüldükten sonra kamyonlarla mezarlıklara getirilip gizlice gömüldüğünü
iddia etmiştir. Bu nedenle de söz konusu gençler “Hürriyet Şehitleri” olarak adlandırılmıştır. Aka-
binde de darbe sonrası bunlar için törenler düzenlenmiştir. Bu kapsamda, 9 Haziran 1960 tarihinde
Bitlis’te de anma törenleri yapılmış ve Hürriyet Şehitleri için Mevlut okutulmuştur[27]. Söz konusu
durum, darbenin insanlar üzerinde ne derecede bir etki gösterdiği ve halkın doğruluğu hiçbir zaman

22 Tasviri Efkâr, 1 Haziran 1960, Sayı: 822.

23 Yeni Dideban, 9 Haziran 1960, Sayı: 233.
24 Dideban, 10 Haziran 1960, s.628.
25 Yeni Dideban, 10 Haziran 1960, Sayı: 229; Tasviri Efkar, 10 Haziran 1960, Sayı: 821.
26 Yeşil Bitlis, 16 Haziran 1960, Sayı: 234; Dideban, 16 Haziran 1960, Sayı: 234.
27 Tavir-i Efkar, 10 Haziran 1960, Sayı: 821.

728
kanıtlanmayan bu tür olayları kabul etmeye mecbur edildiği şeklinde yorumlanmaktadır. Darbe-
den sonra Doğu Anadolu Bölgesi’nin bütün yönetimi Milli Birlik Komitesi’nin denetimine alınmış
ve Doğu Bölgesi Milli Birlik Komitesi Başkanlığı oluşturarak başkanlığına 3. Ordu Komutanı Korge-
neral Danyal Yurdatapan atanmıştır. Merkezi Erzurum’da olan Başkanlık tarafından doğu illerinde
incelemeler yapılmıştır. Bu bağlamda, 3. Ordu Komutanı Korgeneral Danyal Yurdatapan 12 Haziran
1960’ta Bitlis’e gelmiş ve burada temaslarda bulunmuştur. Dideban gazetesine göre ziyaretleri sıra-
sında kendisine büyük bir ilgi gösterilmiştir[28].

Adı geçen gazete, darbeden hemen önce Hükümet yanlısı yayınlarıyla bilinmektedir. Darbeden son-
ra bu gazetenin darbeyle ilgili olumlu yazılar kale alması, darbeden dolayı basın organlarının yayın
politikalarını nasıl değiştirdiklerini gözler önüne sermektedir. Darbenin ilk günü Ankara’da gözaltı-
na alınan ve derdest edilen DP’li iki milletvekili olan Nusrettin Barut ile Rıfat Bingöl 12 Haziran 1960
tarihine kadar Genel Kurmay Başkanlığı binasında tutulmuşladır. Bu tarihten itibaren ise DP’li bü-
tün vekiller Genel Kurmay Başkanlığı’ndan alınarak Yassıada’ya sevk edilmişlerdir. Bunlar arasında
Bitlisli mebuslar da yer almıştır[29].

Gazetelerin verdiği bilgilere göre, Türkiye’de darbeye karşı aleni olmasa da büyük bir tepki bulun-
maktadır. Bunun farkında olan Milli Birlik Komitesi de birtakım önlemler almak zorunda kalmıştır.
Bunlardan birisi de Askeri Mahkemelerin etkin bir biçimde faal hale getirilmesidir. Bu kapsamda
Bitlis’te Milli İnkılap Hareketlerine ve Milli Birlik Komitesi emirlerine riayet etmeyen ve menfi pro-
paganda yapan şahıslar hakkında yapılacak tahkikatın askeri mahkemelerce yapılması kararlaştı-
rılmıştır[30]. Milli Birlik Komitesi’nin Bitlis şubesinin bu kararı, halkın darbeye tepkisini ve bakışını
bariz bir biçimde ortaya koymaktadır.

Darbe döneminde ülkenin büyük bir kesiminde olduğu gibi Bitlis ilinde de devletin altın stokunu
takviye etmek için alyans, küpe, kolye, bilezik ve ziynet eşyalarını hazineye bağışlamak amacıyla
Bitlis’te faaliyetler yürütülmüştür. Vatandaşların bağışladığı altınları kabul etmek üzere Bitlis As-
kerlik Şubesi Başkanlığı’ndan bir heyet, bağışlanan altınları makbuz karşılığında almıştır. Aynı ta-
rihlerde Bitlis Jandarma Kumandanlığı mensupları olan subay, astsubay, erat ve eşleri tarafından
da 43 adet altın ve yüzük orduya verilmiştir[31]. Ayrıca, bu olaya katılımı arttırmak gayesiyle Siirt
Garnizon Kumandanlığı tarafından bütün bölgeye uçakla bildiriler atılmıştır[32].

Yukarıda ifade edildiği üzere, darbeden sonra Bitlis’te bulunan çok sayıda muhtar ve ihtiyar heyeti
görevden alınmış ve yerlerine yenileri atanmıştır. Bu bağlamda, İnönü Mahallesi muhtarlığına Cemil
Yeter (Muhtar), Raşit Kalkancı (Asil Üye), Nuri Haymancı (Yedek Üye) ve Şükrü Çelik (Asil Üye); Zey-
dan Mahallesi Muhtarlığına Faik Özvural (Muhtar), Hakim Saydan (Asil Üye), Barlı Asil (Asil Üye), M.
Nezir Zülfikar (Asil Üye) ve Necati Katkı (Yedek Üye); Taş Mahallesi Hayrettin Yalçın (Muhtar), Lütfü
Örnekli (Asil Üye), İsmail Berber (Asil Üye), Tevfik Özel (Yedek Üye) ve Ferit Özdemir; Hersan Mahalle-
si Abdullah Demirçin (Muhtar), Yaşar Süzen (Asil Üye), Maşallah Kara (Asil Üye), Ahmet Birgül (Yedek
Üye) ve Sait Aldanmaz(Yedek Üye)[33]. Söz konusu düzenleme, darbe sonrası devlet kurumlarının nasıl
değiştirildiğini ve önceki vazifede olan insanların görevden ne şekilde uzaklaştırıldıklarını göstermek-
tedir. 16 Haziran 1960 tarihinde 7. Kolordu Kumandanı General Cemal Tural, Bitlis’e gelerek burada
birtakım temaslarda bulunmuştur.

28 Dideban, 13 Haziran 1960, Sayı: 631.

29 Tavir-i Efkar, 10 Haziran 1960, Sayı: 823.
30 Dideban, 15 Haziran 1960, Sayı: 624; Yeni Dideban, 14 Haziran 1960, Sayı: 232; Tavir-i Efkar, 14 Haziran 1960, Sayı: 826.
31 Yeşil Bitlis, 14 Haziran 1960, Sayı: 2117; Yeni Dideban, 14 Haziran 1960, Sayı: 232.
32 Tavir-i Efkar, 14 Haziran 1960, Sayı: 827.
33 Dideban, 17 Haziran 1960, Sayı:235.

729
Adı geçen kişi Bitlis’e gelmeden önce günlerce bu gezinin duyurusu yapılmış ve bütün vatandaşlar-
dan Valilik önünde toplanarak konuşmaları dinlemeleri istenmiştir. Dideban gazetesine göre, Bitlis
halkı ordu mensuplarına çok güvenmekte ve sevmektedir. Bu sevgilerini göstermek için de büyük
bir kitlenin alana geldiğini ve hatibi dinlediklerini iddia etmiştir. Gazeteye göre, siyasetin tamamen
dışında olan bu etkinliğe sadece şehir merkezi değil; ilçe, nahiye ve köylerden de çok sayıda kişi
gelerek General’i dinlemek istemişlerdir[34]. Dideban gazetesi, bu etkinliği şehirde bayram havası adlı
başlıkla duyurmuştur[35]. Söz konusu haber, gazeteler üzerinde darbenin ne derece etkili olduğunu ve
gazetecilerin yayın organları üzerinde ne gibi bir etkide bulunduğunu ifşa etmektedir.

27 Mayıs Askeri Darbesi’nden sonra Milli Birlik Komitesi tarafından Bitlis ilinde gözaltına alınmış
bulunan eski iktidar mensuplarının suiistimallerini ortaya çıkarmak amacıyla bir komisyon kurul-
duğu ifade edilmişti. Bu komisyon başta Ankara olmak üzere bütün illerde de faaliyete başlamıştı.
İllerdeki söz konusu araştırmaları hızlandırmak amacıyla ayrıca tetkik komisyonları da oluşturul-
muştur. Bu arada il ve ilçelerde görev yapan komisyonlarla alakalı olarak yeni bir tüzük de hazır-
lanmıştır[36]. Yeşil Bitlis gazetesine göre, söz konusu komisyon Bitlis’te çok aktif olarak yer almıştır.

11 Haziran 1960’ta Bitlis’e yeni bir Vali atanmasına rağmen; Askeri Vali olan Raşit Pasin görevine
devam etmiş 17 Haziran 1960 tarihinde yayınladığı tebliğle görevinin bittiğini ifade etmiştir. Söz
konusu tebliğde Askeri Vali Bitlis halkına teşekkürlerini sunmuş ve vazifesinin nihayete erdiğini
ifade etmiştir[37]. Böylece, Bitlis vilâyetinin ve belediyesinin yönetimi sivil bir iradeye devredilmiştir.

Sonuç

27 Mayıs 1960 askerî müdahalesi, Türkiye’nin çok partili hayata geçişiyle başlayan demokrasi tari-
hine ağır bir zarar veren ve Türkiye’de darbelerle muhtıraları başlatan bir süreç olmuştur. Nitekim
söz konusu askeri darbeyle seçimle ve halkın oylarıyla iktidara gelen partiye son verilmiş ve Türki-
ye’de demokrasi alanında atılan adımların ciddi bir şekilde durmasına ortam hazırlamıştır. 27 Ma-
yıs 1960 tarihinden sonra da Türkiye’de askeri darbelerle demokrasi süreci bazı tarihlerde akamete
yani kesintiye uğramıştır.

Günümüzde etkileri ve durumu hala tartışılan 27 Mayıs Askeri Darbesi, ülke genelinde olduğu gibi
Bitlis ilinde de hem demokrasinin hem de insan hak ve özgürlükleri açısından ciddi zararları olmuş-
tur. Bilhassa Bitlis vilâyetinde 10 yıl boyunca yapılan başta milletvekili genel seçimleri olmak üzere
belediye meclisi seçimleri, il genel meclisi seçimleri ve muhtarlık seçimlerinin tamamını kazanan
ve adı geçen 10 yıllık süre içerisinde Bitlis tarihinde mühim izler bırakan DP’nin iktidarının askeri
darbeyle sonlandırılması, halk nazarında ciddi etkiler bırakmıştır. Bu durum, metin içinde açıkça
gösterildiği gibi devrin basınında aleni bir biçimde gözlemlenebilmektedir.

34 Dideban, 17 Haziran 1960, Sayı: 235; Yeşil Bitlis, 17 Haziran, Sayı: 2116.
35 Yeni Dideban, 17 Haziran 1960 , Sayı: 234.
36 Yeşil Bitlis,17 Haziran 1960, Sayı: 2216.
37 Tasviri Efkar, 18 Haziran 1960, Sayı: 830.

730
Kaynaklar

Araştırma ve İnceleme Eserleri

AHMAD, Feroz, Modern Türkiye’nin Oluşumu, 11. Baskı, Çev. Yavuz Alogan, İstanbul: Kaynak
Yayınları, 2012.
AYDEMİR, Şevket Süreyya, Menderes’in Dramı (1899-1960), Ankara: Remzi Kitabevi, 2016.
ÇAVDAR, Tevfik, Türkiye’nin Demokrasi Tarihi (1839-1950), 3. Baskı, İst.: İmge Kitabevi, 2013.
DUMAN, Olcay Özkaya, Türk Dış Politikası ve Bu Politikanın Dinamiklerine Etki Eden Dış Geliş-
meler, “Demokrat Parti Dönemi”, Atatürk Üniversitesi, Atatürk İlkeleri ve İnkılâp Tarihi Enstitüsü,
Atatürk Dergisi, 2012 1(1), ss.298-313.
ERTEM, Barış, Siyasal Bir Muhalefet Denemesi Olarak Serbest Cumhuriyet Fırkası, ODTÜ Sosyal
Bilimler Enstitüsü Sosyal Bilimler Araştırmaları Dergisi, 2010 1(2), s.71-92.
KARPAT, Kemal H., Türk Demokrasi Tarihi (Sosyal, Kültürel, Ekonomik Temeller), (Ed. Nevin Akbı-
yık), , İstanbul: Timaş Yayınları, 2010.
LEWİS, Bernard, Modern Türkiye’nin Doğuşu, 5. Baskı, (Çev. Prof. Dr. Metin Kıratlı), Ankara: Türk
Tarih Kurumu Yayınları, 1993.
ÖZDAĞ, Ümit, Menderes Döneminde Ordu-Siyaset İlişkileri ve 27 Mayıs İhtilali, İstanbul: Boyut
Yayın Grubu, 2004.
TAŞKIRAN, Cemalettin, Atatürk Döneminde Demokrasi Denemeleri (1925-1930), Ankara Üniver-
sitesi Türk İnkılap Enstitüsü Atatürk Yolu Dergisi, 4/14 (1994), ss.255.260.
ZÜRCHER, Erik Jan, Modernleşen Türkiye’nin Tarihi, (Çev. Yasemin Saner Gönen), 7. Baskı, İstan-
bul: İletişim Yayınları, 2000.
Yıldönümünde 27 Mayıs’ı Hatırlatmak, Türkiye Çalışmaları Grubu, Ankara: SDE Yayınları, 2010.

731
Gazeteler
Yeni Dideban, 27 Mayıs 1960, Sayı: 221.
Tasviri Efkâr, 28 Mayıs 1960, Sayı: 813.
Yeni Dideban, 28 Mayıs 1960, Sayı: 222.
Tasviri Efkâr, 29 Mayıs 1960, Sayı: 814.
Yeşil Bitlis, 30 Mayıs 1960, Sayı:2104.
Yeni Dideban, 30 Mayıs 1960, Sayı:223.
Yeni Dideban, 31 Mayıs 1960, Sayı: 224.
Tasviri Efkâr, 31 Mayıs 1960, Sayı: 817.
Tasviri Efkâr, 1 Haziran 1960, Sayı: 818.
Yeni Dideban, 2 Haziran 1960, Sayı:226.
Dideban, 3 Haziran 1960, Sayı: 621.
Tasviri Efkâr, 4 Haziran 1960, Sayı: 821.
Yeni Dideban, 3 Haziran 1960, Sayı:227.
Yeşil Bitlis, 4 Haziran 1960, Sayı: 2108.
Tasviri Efkâr, 1 Haziran 1960, Sayı: 822.
Yeni Dideban, 9 Haziran 1960, Sayı: 233.
Dideban, 10 Haziran 1960, s.628.
Yeni Dideban, 10 Haziran 1960, Sayı: 229.
Tasviri Efkar, 10 Haziran 1960, Sayı: 821.
Yeşil Bitlis, 16 Haziran 1960, Sayı: 234.
Dideban, 16 Haziran 1960, Sayı: 234.
Tavir-i Efkar, 10 Haziran 1960, Sayı: 821.
Dideban, 13 Haziran 1960, Sayı: 631.
Tavir-i Efkar, 10 Haziran 1960, Sayı: 823.
Dideban, 15 Haziran 1960, Sayı: 624.
Yeni Dideban, 14 Haziran 1960, Sayı: 232.
Tavir-i Efkar, 14 Haziran 1960, Sayı: 826.
Yeşil Bitlis, 14 Haziran 1960, Sayı: 2117.
Yeni Dideban, 14 Haziran 1960, Sayı: 232.
Tavir-i Efkar, 14 Haziran 1960, Sayı: 827.
Dideban, 17 Haziran 1960, Sayı:235.
Dideban, 17 Haziran 1960, Sayı: 235.
Yeşil Bitlis, 17 Haziran 1960, Sayı: 2116.
Yeni Dideban, 17 Haziran 1960, Sayı: 234.
Yeşil Bitlis,17 Haziran 1960, Sayı: 2216.
Tasviri Efkâr, 18 Haziran 1960, Sayı: 830.

732
 BİTLİS SENATÖRLERİNİN CUMHURİYET
SENATOSUNDAKİ FAALİYETLERİ (1961-1980)

Doç. Dr. Şerif DEMİR

Siirt Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, tanzimat1839@gmail.com

Giriş

27 Mayıs askeri müdahalesiyle birlikte devletin siyasal fonksiyonları ve hukuki yapısı sorgulanma-
ya başlandı. Demokrat Partinin ülkeyi böyle bir darbe eşiğine sürüklemesinde hukuki düzeninden
kaynaklanan eksikliklerin olduğu düşünüldü. Bu amaçla yeni bir anayasal düzene geçmek için hazır-
lıklara başlandı. Böylece CHP ile askeri kadrolar birlikte yeni bir hukuki düzenin temellerini attılar[1].
Sivil ve askerlerin katkı sundukları yeni anayasa 9 Temmuz 1961’de halk oylamasıyla kabul edildi.
Böylece 1924 Anayasası tamamen yürürlükten kalkarken yerine yeni bir anayasal dizen tesis edilmiş
oldu. Yeni Anayasa’yla birlikte devlet erkleri arasındaki güç ve denge yeniden düzenlendi. Buna göre
yasama ve yargıda önemli bir değişim gerçekleşirken, yürütmenin gücü sınırlandırıldı. Benimsenen
yeni seçim sistemleriyle siyasi istikrar bozularak tek başına bir partinin iktidara gelmesi zorlaştı ve
askeri vesayetin gölgesinde kurulan zoraki koalisyonlarla zayıf iktidarlar dönemi başladı.

Cumhuriyet Senatosu’nun Kuruluşu

27 Mayıs’ı gerçekleştiren askerler, 27 Mayıs rejimini güvence altına alacak pek çok yeni kurum tesis
ettiler. Bu kurumlar arasında Milli Güvenlik Kurulu, Anayasa Mahkemesi ve Cumhuriyet Senatosunu
saymak mümkündür. Cumhuriyetin ilanıyla birlikte 1924 Anayasasında parlamenter sistem oldukça
güçlü bir şekilde tesis edilmişti. 1961 anayasasıyla parlamento ve yasama faaliyetlerinin sınırları ye-
niden belirlendi. Buna göre yasama faaliyetini sürdüren TBMM, kendi içinde Millet Meclisi ve Cum-

1 Ayşe Güneş-Ayata, “The Republican People’s Party”, Turkish Studies, Vol. III/1, (2002), p. 103

733
huriyet Senatosu olarak iki bölüme ayrıldı[2]. Halkın seçtiği milletvekillerinin faaliyet göstereceği bir
meclisin yanında üyelerinin bir kısmının asker olan bir senatonun tesis edilmesiyle yasama kısmen
kontrol altına alınmış olacaktı. Cumhuriyet Senatosu genel oyla seçilen 150 üye ile Cumhurbaşkanı
tarafından seçilen 15 üyeden oluşuyordu. Ayrıca eski Cumhurbaşkanları yaş kaydı gözetilmeksizin
Cumhuriyet Senatosunun tabii üyesiydiler (Madde 70)[3]. Askeri idareden sivil yönetime geçişte bir ara
formül olarak 23 MBK üyesi ömür boyu senato tabii üyesi oldular. Senatonun tabii üyeleriyle seçilmiş
diğer üyeler arasında hiçbir hukuki farklılık yoktu. Senatoya farklı kanallardan üye olarak gelmiş bü-
tün senatörler aynı sorumluluk anlayışıyla hareket etmek durumundaydılar.

Senato seçimleri de Millet Meclisi seçimleri gibi aynı şartlarda yapılırdı (Madde 71). Anayasaya
göre Senato üyesi olabilmek için kırk yaşını doldurmuş, yüksek öğrenim mezunu, milletvekili seçil-
meye herhangi bir engeli olmayan her vatandaş senato üyesi olabilirdi. Cumhurbaşkanı tarafından
seçilecek üyeler, çeşitli alanlarda dikkat çekici hizmetleriyle ülke tarafından tanınan ve 40 yaşını
doldurmuş kişilerden olmalıydı (Madde 72)[4]. Cumhuriyet Senatosuna genel oyla seçilen üyeler 6
yıl görev yaparlardı. Görev süresi dolan üyeler tekrar aday olabiliyorlardı. Senatonun genel oyla ve
Cumhurbaşkanı tarafından seçilen üyelerin 3/1’i iki yılda bir yenilenirdi (Madde 73). Zaruri şartlar
oluştuğunda seçimler en fazla bir yıl geriye bırakılabilirdi (Madde 74). Seçimler Yüksek Seçim Kuru-
lunun yönetim ve denetimi altındaydı (Madde 75). Cumhuriyet Senatosu üyeleri diğer Millet Meclisi
üyeleri gibi üye seçilmeye engel bir suçtan hüküm giymeleri veya Meclis çalışmalarına özürsüz ve
izinsiz katılmadığı durumda kendi meclisinin alacağı karara göre üyeliği sona erebilirdi (Madde 80).

Cumhuriyet Senatosu üyeleri kanun teklifi yapabilir, kendi tekliflerini komisyonda savunabilirdi
(madde 91). Kanunların yasalaşmasında Cumhuriyet senatosunun önemli bir görev ve sorumluluğu
vardı. Millet Meclisi tarafından görüşülerek karara bağlanan bir kanun teklifi, senato gündemine
gelerek görüşülürdü (Madde 92). Özellikle anayasa değişikliklerinin senatonun onayından geçme-
den kabul edilmesi mümkün değildi[5]. Cumhurbaşkanlığı seçimi gibi özel şartlarda Millet Meclisi ile
Senato üyeleri ortak toplantılar da yapabilirlerdi. 15 Ekim 1961 seçimleri sonrasında ilk 26 Ekim’de
toplanan Cumhuriyet Senatosu, 19 dönem görev yaptı. Bu süre zarfında Cumhuriyet Senatosu, si-
yasal kavgalar, askeri vesayet ve sıklıkla yaşanılan darbe girişimlerinin gölgesinde görev ve sorum-
luluğunu yerine getirmeye çalıştı. 19 Ağustos 1980’e kadar açık kalan Senatonun, demokrasimiz
içerisindeki yeri, katkıları ve etkisi kapsamlı bir şekilde değerlendirilmelidir. Demokrasimizin çok
daha iyi anlaşılabilmesi için bir darbe anayasasıyla tesis edilip bir başka darbe anayasasıyla kaldırı-
lan böyle bir kuruma neden ihtiyaç duyulduğu ve neden kurumsal kimliğine son verildiğinin de çok
daha iyi analizinin yapılması gerekir.

Bitlis Senatörleri

Cumhuriyet senatosuna genel seçimle belirlenecek 150 senatörün seçim bölgeleri 50’şer kişi üze-
rinden A, B ve C olmak üzere üç bölgeye ayrıldı. Bu seçim bölgelerinde yer alan şehirlerin nüfusuna
göre o şehri temsil edecek senatörlerin miktarları belirlendi. Buna göre Bitlis’in C grubu seçim böl-
gesinde yer alarak bir senatörle temsil edilmesine karar verildi.

2 Suna Kili-A.Şeref Gözübüyük, Türk Anayasa Metinleri, Türkiye İş Bankası Yay., İstanbul 2000, s.187; Enver Ziya Karal,
Türkiye Cumhuriyeti Tarihi 1918-1965, TTK, Ankara 1981, s. 231
3 Yılmaz Altuğ, “The Development of Constitutional Thought in Turkey”, Modern Turkey: Continuity and Change, Yay. A.
Evin, Leske Verlag, Opladen 1984, s.145
4 ResmîGazete, S. 10816, (31 Mayıs 1961), s. 4205
5 Sacit Karaibrahimoğlu, Cumhuriyet Senatosu Almanağı ve Tarihçe, Alkan Matb., Ankara 1973, s.38

734
1961-1980 yılları arasında senatoda Bitlis adına 5 farklı senatör görev yaptı. Bu senatörler Cevdet
Geboloğlu (1961-1964), Ziya Nami Şerefhanoğlu (1964-1967), Mehmet Orhan Kürümoğlu (1968-
1973), Kâmran İnan (1973-1979) ve Mehmet Sedat Özcan’dır (1979-1980).

Cevdet Geboloğlu (1961-1964)

1921 Bingöl/Çapakçur’da doğan Cevdet Geboloğlu, VIII. dönem Bitlis milletvekilliği yapan Mehmet
Ziya Bey ile Cemile Hanım’ın oğludur. İlk ve orta öğrenimini Safranbolu, Bitlis ve Trabzon’da ta-
mamladıktan sonra 1945’te İÜ Tıp Fakültesini bitirdi. Doktor olarak Bitlis’te çalışmaya başlayan Ge-
boloğlu, askerlik görevini tamamladıktan sonra Ankara’da görevine devam etti. İstanbul’a uzmanlık
eğitimi için giden Geboloğlu, tekrar Bitlis’e dönerek devlet hastanesinde iç hastalıkları uzmanı ola-
rak çalıştı. Geboloğlu 27 Mayıs askeri müdahalesi sonrasında siyasetle ilgilenmeye başladı.

Kurucu Meclis’te Bitlis İl temsilcisi olarak görev yapan Geboloğlu, 15 Ekim 1961 seçimleri sonra-
sında Yeni Türkiye Partisi’nden Bitlis adına Cumhuriyet Senatosuna seçildi. Senatoda Sosyal İşler
Komisyonunda kâtip üye olarak çalıştı[6].

Geboloğlu, Genel kurulda çoğunlukla sağlık işleri ve sosyal konuları içeren 14 konuşma yaptı ve 16
kez de sözlü ve yazılı soru önergesi verdi. Bu faaliyetlerinde Geboloğlu, Bitlis’in sosyo-ekonomik
bakımdan geri kalmışlığına vurgu yaparak iktisadi açıdan geliştirilebilmesi için önerilerde bulundu.
Örneğin,14 Aralık 1961’de senatoya verdiği sözlü soru önergesiyle Geboloğlu, 16 Eylül 1925 tarihli
“Fırat nehrinin doğusunun yabancılar için yasak bölge ilan edilmesi” uygulamasının kaldırılıp kal-
dırılamayacağını sordu. Hükümet adına içişleri Bakanı Topaloğlu, yasağın hafifletilmesine rağmen
devam edeceğini söylemesine itiraz eden Geboloğlu, zamanın değiştiğini turizmin ekonomik geliş-
medeki önemini vurguladıktan sonra doğunun “yatırımlardan kendine düşen hisseyi almamış, eği-
time en çok muhtaç olduğu halde eğitime en az yer verilmiş” bir bölge olduğunu ifade etti. Geboloğlu,
doğunun sahip olduğu turizm potansiyeline dikkat çekerek bölgede yabancılara yönelik konulan
kısıtlamaların mutlaka kaldırılması gerektiğini söyledi[7].

İnönü Hükümeti programı hakkında söz alan Geboloğlu, Doğu Anadolu’nun ekonomik durumunu
bir kez daha gündeme getirerek, bölgenin ekonomik kalkınması için planlı ve ciddi programlarla ele
alınması gerektiğini söyledi. Bu sorunun çözümü için Geboloğlu, özel sektörün doğuda yatırım yap-
ması için vergi muafiyetleriyle teşvik edilmesini önerdi[8].

Cevdet Geboloğlu 23 Ekim 1962’de Gümrük ve Tekel Bakanlığına bir soru önergesiyle Bitlis Tütün
Fabrikasının genişletilip modernleşmesinin düşünülüp düşünülmediğini sordu. Bakan Öztrak, Bitlis
Tütün Fabrikasının bölgede ki tütün üretiminin üzerinde bir kapasiteye sahip olduğu için bir ge-
nişletmenin düşünülmediğini söyledi. Bakanın açıklamalarına karşı Geboloğlu, Bitlis Tütün Fabri-
kasının yarı kapasiteyle çalışmasında bölgenin ihtiyacı olan ulaşım alt yapısının tamamlanmamış
olmasından kaynaklandığını, bölgede esaslı bir yol yapımı ve kapsamlı bir teşvikle fabrikanın tam
kapasiteyle çalıştırılabileceğini söyledi. Bakan Öztrak, fabrikanın tam kapasite çalışmasının temi-
niyle birlikte fabrikanın modernize edilerek daha da geliştirilebileceği sözünü verdi[9]. 1964 yılı İmar
ve İskân Bakanlığının bütçesi görüşmelerinde söz alan Geboloğlu, konuyu Bitlis şehrine getirdi. Bit-
lis’in geri kalmış, yılların mahrumiyetini çekmiş ve kendi kaderiyle baş başa bırakıldığını iddia eden

6 Fahri Çoker, Türk Parlamento Tarihi Cumh. Senatosu Üyelerinin Özgeçmişleri, c.I, TBMM yay., Ank. 1998, s. 145-146
7 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D1. C.I, B.19, (4 Ocak 1962), s. 278-279
8 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.1, c.IV, B.76, (4 Temmuz 1962), s.394
9 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.2, c.VII, B.26, (8 Ocak 1963), s. 611-614

735
Geboloğlu, Atatürk’ün bölgede bir üniversite açma isteğinin gerçekleştirilmediğini, bölgenin sahip
olduğu muazzam turistik imkanlarından da faydalanılmadığını söyledi. Bitlis ve çevresinin kalkın-
ma ve imarı için birçok bakanlığın koordineli bir şekilde çalışarak bölgeyi turistik ve tabii kaynak-
ları bakımından geliştirecek bir planlamanın mutlaka yapılması gerektiğini belirtti[10]. 1962 bütçesi
hakkında çeşitli eleştirilerde bulunan Geboloğlu, Hükümetin programında söz verdiği huzuru ülke-
ye getiremediğini belirterek sürgüne tabii tutulan 55 ağanın mağduriyetinden söz etti[11]. Geboloğlu
bu ağaların mağduriyetini temmuz ayında bir kez daha Senato gündemine taşıdı[12]. Senatoda doğu
vilayetlerinde yaşayan vatandaşlara karşı olumsuz bir dil kullanılmasını eleştiren Geboloğlu, ülke
bütünlüğü içinde bir bölge insanlarını ötekileştiren ve ayırımcılık yapan zihniyete şiddetle karşı ol-
duğunu ortaya koydu[13]. Geboloğlu, zamanla din adamlarının eğitimi ve özlük haklarını da gündeme
getirerek konu üzerinde hassasiyetle durdu[14].

Geboloğlu 23 Ekim 1962’de Millî Eğitim Bakanlığına Ankara ve OTDÜ üniversiteleri giriş sınavla-
rında başarılı/başarısız olan öğrencilerin mezun oldukları liseler hakkında bir soru önergesi verdi.
Bakanın verdiği bilgilere göre bu sınavlarda en başarısız olan on beş liseden birisi de Bitlis lisesiydi.
Liselerin neden başarısız olduğu üzerinde kısa bir müzakere sonrasında Senatör Geboloğlu sözü Bit-
lis lisesine getirerek, bu lisede öğretmen olmadığını hatta yardımcı öğretmenin de bulunmadığını,
öğretmen olarak görev yapan kişilerin kesinlikle öğretmenlik vasıflarından çok uzak olduğunu söy-
ledi. Bu sorunun bir an önce bakanlık tarafından çözülmesini istedi. Bakan Hatipoğlu, büyük şehir-
lerde görev yapan öğretmenleri doğuya göndermekte zorluk çektiklerini, bu sorunu aşmak için bütün
öğretmenlerin mahrumiyet bölgelerinde görev yapmalarını zorunlu hale getirecek bir yasa hazırlığı
içinde olduklarını açıkladı. Geboloğlu bu sorunun çözümü için böyle bir yöntemin son derece yerinde
olduğunu belirterek Bakana teşekkür etti[15]. Cevdet Geboloğlu’nun senato üyeliği 7 Haziran 1964’te
Senatonun üçte bir yenileme seçimlerinde sona erdi. XIII. dönem milletvekili seçimlerinde AP’den
bir dönem milletvekilliği yapan Geboloğlu, 1 Ağustos 1980’de emekliye ayrılana kadar çeşitli sağlık
kurumlarında doktorluk görevini sürdürdü.

Ziya Nami Şerefhanoğlu (1964-1967)

1914 Bitlis/Türkmen Kadıköy’de Mehmet Sait Efendi ve Hanife Hanım’ın evladı olarak dünyaya gel-
di. İlk ve orta öğretiminden sonra Şerefhanoğlu, 1940’da Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesinde
eğitimini tamamladı. Askerlik vazifesi sonrasında 1947’da İstanbul’da avukatlığa başladı ve siyase-
te girdi. Bitlis’ten 1950’de DP adayı, 1954’te de bağımsız aday olarak milletvekili seçimlerine katıldı
fakat başarılı olamadı. 1961 genel seçimlerine CHP listelerinden aday adayı oldu fakat CHP genel
merkezi tarafından aday gösterilmedi.

10 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.3, c.XVIII, B.42, (9 Şubat 1964), s.994-995
11 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.1, c.I, B.28, (2.2 1962), s. 576-577; 27 Mayısçılar doğunun sosyo-ekonomik
yapısını düzelterek feodal bir yapılanmaya son vermek için 485 aşiret ileri gelenlerini toplayarak Sivas’ta bir kampta
topladılar. Uzun bir inceleme ve istihbarat birimlerinin verdiği raporlar sonrasında 55 kişi belirlenerek sürgününe gön-
derilerek Sivas Kampı dağıtıldı. Avni Özgürel, “Kürt Sorununda Kavşak: 49’lar Davası”, Radikal, 03 Ocak 2010
12 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.1, c.IV, B.76, (4 Temmuz 1962), s.395
13 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.2, c.VII, B.16, (12 Aralık 1962), s.315-317
14 Yeni Türkiye Partisi Senato Grubu adına 1962 Diyanet İşleri Başkanlığının bütçesi hakkında söz alan Cevdet Gebeloğlu,
din ve laikliğin toplum için öneminden söz ederek, din adamlarının almış oldukları maaşların artırılması, din adamlarına
yeni kadroların verilerek sayılarının artırılmasını isteyerek, dini eğitimin daha kaliteli ve nitelikli insanların yetiştirilmesi
için İmam-Hatip, İslam Enstitüsü ve İlahiyat fakültelerine gereken önemin verilmesini istedi. Cumhuriyet Senatosu, Tu-
tanak Dergisi, D.1, c.I, B.29, (3 Şubat 1962), s. 642-643. Temmuz ayında yeni hükümet programı görüşülürken Gebeloğlu,
din adamlarının özlük haklarının düzeltilmesini bir kez daha talep etti. Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.1, c.IV,
B.76, (4 Temmuz 1962), s.395. Sayın Gebeloğlu 1964’te bir kez daha din adamlarının özlük haklarını senato gündemine
getirdi. Gebeloğlu, Diyanet İşleri Teşkilat Kanunun beş bakan değişmesine rağmen hala çıkarılmadığını hatırlatarak din
adamlarının kamu da çalışan diğer görevlilere göre daha düşük maaş aldıklarını bu durumun kısa sürede düzeltilmesini
istedi. Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.3, c.XVII, B.23, (3 Ocak 1964), s.215-216
15 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.2, c.VIII, B.30, (22 Ocak 1963), s.113-116

736
Ziya Nami Şerefhanoğlu 7 Haziran 1964’te Bitlis Cumhuriyet Senatosu yenileme seçimlerine ba-
ğımsız aday olarak katıldı ve başarılı oldu. Senatoda Bayındırlık, Ulaştırma ve İmar-İskân ile İçiş-
leri komisyonlarında çalıştı. Şerefhanoğlu’nun senato gündeminde Bitlis adına pek bir faaliyetine
rastlayamadık. Şerefhanoğlu’nun senatörlüğü döneminde devam eden bir adli dava nedeniyle[16]·
mahkeme Senato’dan, 11 Temmuz 1967’de Devletin güvenliğini tehlikeye düşürmekten dokunul-
mazlığının kaldırılmasını talep etti[17]. Dokunulmazlığının kaldırılması talebi üzerine Şerefhanoğlu
yurt dışına çıktı[18]. Senato Başkanlığının yaptığı incelemeler neticesinde Şerefhanoğlu’nun 28 Mart
1967-30 Mayıs 1967’de Cumhuriyet Senatosu çalışmalarına katılmadığı tespit edilerek hakkında
soruşturma açıldı. 22 Temmuz 1967’de Anayasa’nın 80. Maddesi İçtüzüğün 149. Maddelerine göre
genel kurulda yapılan uzun görüşmeler neticesinde Senato Şerefhanoğlu’nun izinsiz ve mazeretsiz
genel kurula katılmadığı için 9 oya karşı 41 oyla senato üyelik sıfatının düşürülmesine karar verdi[19].
Böylece Şerefhanoğlu’nun senatörlük görevi sona ermiş oldu.

Mehmet Orhan Kürümoğlu (1968-1973)

4 Şubat 1927’de Bitlis/Adilcevaz’da Mehmet Emin Bey ve Suphiye Hanım’ın evladı olarak dünyaya
geldi. İlk ve orta öğretimini tamamladıktan sonra 1955’te Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesini
bitiren Kürümoğlu, askerlik görevini tamamladıktan sonra 1962’de Bitlis’te avukat olarak çalışmaya
başladı. 2 Haziran 1968’de yapılan Cumhuriyet Senatosu yenileme seçimlerinde AP adayı olarak
Bitlis senatörü seçildi. Senatoda Milli Eğitim ve Dilekçe Karma Komisyonunda üye olarak çalıştı.
1971’de Başkanlık Divanı kâtip üyeliğine seçildi. Bu esnada Naim Talu tarafından 15 Nisan 1973’te
kurulan yeni hükümette 26 Ocak 1974 tarihine kadar Köy İşleri Bakanlığı görevinde bulundu.

Orhan Kürümoğlu, görev süresince senatonun en çok dikkat çeken ve en aktif senatörlerinden birisi
oldu. Genel Kurulda 104 kez aktif bir çaba içine giren Kürümoğlu’nun bu kadar yoğun çalışmasında
hukukçu kimliğiyle birlikte zaman zaman Adalet Partisi Grup sözcüsü olarak da görev yapması etkili
oldu. Kürümoğlu, anayasa değişikliklerinden genel kurulda üslup tartışmalarına kadar birçok konu-
da fikir beyan etti. Kürümoğlu ülke gündemine ilişkin konularda sıklıkla fikir ürettiği gibi Bitlis’in
temel sorunları ve şehrin ihtiyaçlarını da senato gündemine taşıyarak çözüm arayışı içerisine girdi.

Kürümoğlu, senato genel kurulunda Bitlis’in sağlık sorunlarına dikkat çekerek şehirde uzman he-
kim olmamasını, şehrin ihtiyaç duyduğu donanımlı ve liyakat sahibi memurların şehre gelmemesini
sıklıkla eleştirdi[20]. Şehrin doktor ihtiyacının Mecburi Hizmet Kanununun çıkarılmasıyla çözülebi-
leceğini iddia eden Kürümoğlu, önemli olan bölgede görev yapacak doktorların gönüllü olmalarıdır
dedi[21]. Ülkenin ve Bitlis’in gelişmesinin eğitime verilen önemle olacağına Kürümoğlu’na göre, Türki-
ye’nin kurtuluşu, millî eğitime önem verilerek yüksek öğretimle mümkün olabilirdi[22]. Eğitimin değe-
ri ve yüksek öğretimin gerekliliğini sıklıkla vurgulayan Kürümoğlu, Atatürk’ün Van gölü çevresinde
üçüncü bir yeni üniversite kurulması için vasiyeti olduğunu bu isteğin bir vefa borcu olarak bir an

16 Bu dava Musa Anter’in siyasete yönelik eleştirilerine destek veren 49 kişi hakkında açıldı. Bu kişiler hakkında ağır ceza-
da 25 kişi yargılandı ve beraat etti. Kalan 24 kişi idamla yargılanarak beraat ettiler. 1965’te Türk Ceza Kanunu’nun 141.
ve 142. Maddelerine göre “Yabancı devletlerin müzahereti ile milli duyguları yok etmeye ve zayıflatmaya matuf cemiyet
kurmaktan” tekrar dava açıldı. Avni Özgürel, “Kürt Sorununda Kavşak: 49’lar Davası”, Radikal, 03 Ocak 2010
17 Ziya Nami Şerefhanoğlu bu davalarda cemiyetin lideri olduğu iddia ediliyordu. A. Özgürel, agm, Radikal, 03 Ocak 2010
18 Yasama faaliyetinin devam ettiği bu dönemde Şerefhanoğlu Senato Başkanlığına 23 Şubat 1967 tarihli dilekçesinde
Belçika’da eğitim gören oğlunu görmek için 20 gün izin istedi. Şerefhanoğlu, Berlin’den gönderdiği ikinci bir dilekçeyle
15 gün daha izninin uzatılmasını talep etti. Senato Başkanlık Divanı her iki talebi de uygun bularak işleme koydu. Şeref-
hanoğlu, Beyrut’tan gönderdiği bir dilekçeyle seyahatini uzak doğuya taşıyacağından iki ay süreli yeni bir izin talebinde
daha bulundu. Başkanlık Divanı Şerefhanoğlu’nın ısrarla iznini uzatarak yurda dönmemesi üzerine bu talebi oy birliğiyle
reddetti. Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.7, c.XLIII, B.93, (22 Temmuz 1967), s. 427-428
19 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi D.7, c.XLIII, B.93, (22 Temmuz 1967), s. 447; F. Çoker, age, c.I, s. 539-540
20 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.7, c.XLIII, B.58, (3 Temmuz 1968), s. 312
21 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.10, c. LXIII, B.33, (31 Ocak 1971), s.611-612
22 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.8, c.XLIX, B.19, (14 Ocak 1969), s.672-673

737
önce hayata geçirilmesini talep etti[23]. Cumhuriyetin 50. yılı nedeniyle Sivas’ta Cumhuriyet Üniver-
sitesi kurulması konusu gündeme geldiğinde Kürümoğlu, Sivas’ta yeni bir üniversite kurulmasına
memnun olduğunu fakat bu vesileyle Atatürk’ün vasiyetini hatırlatarak Tatvan’da bir «Doğu Üniver-
sitesi» kurulmasını teklif etti. Kürümoğlu, Tatvan’da kurulacak üniversitenin Van Gölü çevresinde,
Hakkâri- Van- Bitlis- Muş- Bingöl- Siirt vilâyetlerini de kapsayacak tarzda bölgeye hitap edeceğini
iddia etti[24]. Bitlis’in ekonomik bakımdan gelişmesini çok önemseyen Kürümoğlu, çeşitli vesilelerle
Bitlis’i senato gündemine taşıdı. Örneğin Enerji Bakanına verdiği soru önergesiyle, “Nazik gölü pro-
jesi, Nemrut projesi, soda sanayii, Bitlis’te maden faaliyetleri ve enerji konusu” gibi projelerin bir an
önce hayata geçirilmesi için bilgi istedi ve bakandan daha fazla çaba göstermesini talep etti[25].

Kürümoğlu Bitlis’in en önemli ekonomik faaliyeti olan tütün ve tütün işletmeciliğini de yakından
takip etti. Kürümoğlu, Bitlis’te çok kaliteli bir tütün yetiştiriciliği olduğu halde yöreye fazla bir eko-
nomik katkısının olmadığını söyledi. Kürümoğlu’na göre; Bitlis’te tütün üreticiliğinin arzu edildiği
düzeyde olmamasında; 1. Tütün ekim sahalarının dar olması, 2. Tütün ekiminin ilkel usullerle ya-
pılması çok etkili olmaktaydı. Köylü üretimde yaşadığı zorluk ve sıkıntılara ilave olarak tütün nak-
liyesinde de zorlanıyordu. Kürümoğlu’na göre, şehirde yeterli ulaşım alt yapısı olmadığından halk,
tütünleri fabrikaya taşırken son derece ilkel taşıma yöntemleri kullanmak zorunda kalıyordu. Ayrıca
Bitlis’te bir tütün ıslah istasyonuna ihtiyaç duyuluyordu. Bitlis’te üretilen tütünün özel sektöre sa-
tışına da imkân tanınmamasını eleştirten Kürümoğlu, tütünleri sadece Tekel satın alabildiği için
yörede bir rekabet imkanının olmamasından halkın olumsuz etkilendiğini belirtti. Kürümoğlu, Bitlis
Tekel Tütün Fabrikasının da mutlaka modernize edilmesi gerektiğini çünkü fabrikada çok eski ma-
kinalarla imalat yapıldığını ifade etti[26].

Kürümoğlu’nun senato üyeliği 14 Ekim 1973 yenileme seçimiyle sona erdi[27].

Kâmran İnan (1973-1979)

1929’da Bitlis/Hizan Gayda köyünde doğan İnan, Bitlis Milletvekili Selahattin İnan (1950-1960) ile
Mecbure Hanım’ın oğludur. İnan ilk ve orta öğreniminden sonra 1951’de Ankara Üniversitesi Hukuk
Fakültesini tamamladı. Eğitimine yurt dışında devam eden İnan, 1953’te Cenevre Üniversitesi Siya-
sal Bilgiler Fakültesi ve aynı üniversiteden 1955’te Hukuk diplomaları aldı. Yurda dönüşünde İnan,
Dışişleri Bakanlığında göreve başladı. Askerlik vazifesinden sonra Dışişleri Bakanlığının NATO Da-
imî delegeliğine getirildi. Siyasete atılana kadar İnan, Dışişleri Bakanlığında farklı kademelerde çe-
şitli görevlerde bulundu. Kamuran İnan 14 Ekim 1973’te yapılan Cumhuriyet Senatosu yenileme
seçimlerinde AP listesinden Bitlis senatörü seçildi. Cumhuriyet Senatosunda Dışişleri, Turizm ve
Tanıtma Komisyonu Başkanlığı yaptı. Ayrıca Türkiye- AET Karma Komisyon Başkanlığı, Senato Dış
İşleri Komisyon Başkanlıklarının yanında konunun uzmanı olarak parlamentolar arası birlik top-
lantılarına da katıldı. İnan, BM Genel Kurulunda da TBMM’yi temsilen görev aldı. Ayrıca Başbakan
Süleyman Demirel’in 21 Temmuz 1977’de kurduğu koalisyon hükümetinde Enerji ve Tabii Kaynak-
lar Bakanlığı görevinde de bulundu.

Kamran İnan AP içerisinde ve Senato’da eğitimi, tecrübesi ve birikimleriyle öne çıktı. AP adına grup
sözcüsü ve Bakan olarak da genel kurula hitap eden Kamran İnan, konuşmalarını ağırlıklı olarak dış
politika üzerine yaptı. Bitlis şehri ve Bitlislilerin sorunlarını meclise fazla taşıyamayan İnan, ulusal

23 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.12, c.VII, B.17, (4 Ocak 1973), s. 599-600
24 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.12, c.X, B.43, (14 Mart 1973), s.247-248
25 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.8, c. LI, B.31, (3 Şubat 1969), s.355
26 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.8, c. LIII, B.59, (9 Mayıs 1969), s.357-358
27 F. Çoker, age, c.II, s.147-148

738
konulardan söz ederken örnekleri bazen Bitlis’ten verirdi. Örneğin devletin yaptığı bir israfa dikkat
çekerken İnan, bu parayla son derece güç şartlar altında okuyan Ahlat ilçesine bir lise yaptırıla-
bileceğini söyledi. Devletin imkanlarının dikkatli kullanılması için ikazlarda bulunurken İnan, bu
paraların Bitlis’in Hizan ilçesinde ekonomik durumu son derece zor şartlarda yaşayan insanların
vergisiyle temin edildiğini hatırlattı[28]. Hükümeti ve sorumlu devlet görevlilerini eleştirirken İnan,
devletten Bitlis’te yatılı okul yapılması için 10 yıldır talepte bulunduklarını fakat olumlu bir sonuç
alamadıklarını ve 30 bin nüfuslu bir ilçenin hala yolunun olmadığı için hastaların at sırtında geti-
rilirken canlarını kaybettiğini söyledi[29]. Kamuran İnan 4 Haziran 1979’da bir dış görev için Senato
üyeliğinden istifa etti. Kamran İnan 18 Temmuz 1979’de, BM Cenevre Ofisine Daimî Delege ola-
rak büyükelçilik görevine getirildi. 1983’te merkeze alınan İnan, 25 Temmuz 1983’te emekli olarak
bürokrasiden tamamen ayrıldı. 1983’te tekrar siyasete giren İnan, Milliyetçi Demokrasi Partisi ve
Anavatan Partilerinde milletvekilliği ve bakanlık görevlerinde bulundu[30].

Mehmet Sedat Özcan (1979-1980)

15 Ocak 1936’da Bitlis’e bağlı Varto’da Fikri Bey ile Zinnet Hanım’ın oğlu olarak dünyaya geldi. Meh-
met Sedat Özcan 1956’ya kadar ilk ve orta öğretimini tamamladı. Bu arada Özcan, Bitlis ve Van’da
vekil öğretmenlikler yaptı. Askerlik vazifesini tamamladıktan sonra Özcan, 1960-1965 yılları ara-
sında Ankara’da çeşitli bakanlıklarda memurluk görevlerinde bulundu. Aynı dönemde Ankara Üni-
versitesi Hukuk Fakültesinde okudu. 1965’te memleketine dönen Özcan, serbest avukat olarak ça-
lışmaya başladı. Bu arada siyasetle de ilgilenen Özcan, AP saflarından İl İdare Kurul üyeliklerinde
bulundu. Özcan 14 Ekim 1979’da Cumhuriyet Senatosu üçte bir yenileme seçimlerinde AP’den Bitlis
senatörü seçildi. Senatoda Bayındırlık, Ulaştırma ve İmar-İskân Komisyonlarında üye olarak çalıştı.
12 Eylül 1980 askeri darbesiyle yasama kurumları kapatılınca Özcan’ın senato üyeliği de sona erdi[31].

Sonuç

Türkiye 1961 Anayasasıyla birlikte çift meclisli bir parlamenter düzene geçildi. Yasama görevini
gerçekleştirecek olan TBMM, Millet Meclisi’nin yanında Cumhuriyet Senatosuyla iki aşamalı bir
yapıya kavuştu. Bu dönemde yasama yürütme karşısında bir denge unsuru haline getirilirken, ya-
sama da kendi içinde ve üstünde bir kontrole açılmış oluyordu. Cumhuriyet senatosuyla yasama
kendi içinde kontrol edilirken, yasamanın üzerinde tesis edilen Anayasa Mahkemesiyle de bir dene-
tim sağlanmıştı. Cumhuriyet Senatosunun üyeleri üç farklı kaynaktan geliyordu. Bu kaynaklardan
en önemlisi bu çalışmaya esas alınan genel seçimle gelen 150 senatördür. Bu senatörler içerisinde
Bitlis temsilcisi de vardı. Milli iradeyle gelen bu senatörlerin yanında darbeci askerlerden oluşan,
ömür boyu görev yapan tabii senatörlerde yer aldılar. Bu tabii senatörlerin dışında Cumhurbaşkanı
tarafından ülkenin tanınan ve alanında saygı duyulan isimler arasından 15 kontenjan senatörü de
seçiliyordu. Böylece parlamenter sistem üzerinden 27 Mayıs rejimi koruma altına alınmış oluyordu.

19 yıllık senato tarihinde Bitlis, beş senatör tarafından temsil edildi. Bu senatörler içerisinde en uzun
süre Kamran İnan (6 yıl) en kısa süre Mehmet Sedat Özcan (1 yıl) görev yaptı. Bu üyeler içinde Meh-
met Orhan Kürümoğlu ile Kamran İnan senatörlükle birlikte bakanlık görevlerinde de bulundular.

28 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.13, c.XV, B.53, (3 Mayıs 1974), s. 165-16
29 Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi, D.13, c.XVI, B.60, (10 Mayıs 1974), s.514
30 F. Çoker, age, c.II, s. 279-280
31 F. Çoker, age, c.II, s.651-652

739
Beş senatörden dördü sağ gelenekten gelen partiler içerisinde siyaset yapmayı tercih ettiler. Yal-
nız Ziya Nami Şerefhanoğlu bağımsız olarak girdiği senatodan görev süresini tamamlamadan sıra
dışı bir şekilde Senato tarafından görevi sona erdirilerek ayrıldı. Kamran İnan’da görev süresi içinde
istifa ederek senatörlük vazifesini sona erdirdi. Son senatör Mehmet Sedat Özcan’da görev süresi
içindeyken askeri müdahaleyle senato dağıldığından görev süresini tamamlama imkânı bulamadı.

Bitlis adına siyaset yapan beş senatör içerisinde Bitlis’in sorunlarını en fazla senato gündemine
Cevdet Gebeloğlu ile Mehmet Orhan Kürümoğlu taşıdı. Bu senatörler şehrin sosyal ve ekonomik
sorunları ve bu sorunlara yönelik çözüm önerileriyle Bitlis’in senatoda sesi oldular. Kamran İnan,
sıklıkla genel kurulda konuşmasına rağmen Senato konuşmalarında ağırlıklı olarak dış politika ve
uluslararası sorunlarından söz etmeyi tercih etti. Senatoda İnan’ın siyasetteki ağırlığına uygun Bitlis
adına yeterli bir çaba gösterdiğini söylemek mümkün değildir. Bitlis adına görev yapan Ziya Nami
Şerefhanoğlu görev süresince hakkında devam eden bir hukuki davayla meşgul olduğundan genel
kurulda pek konuşmadığı gibi Bitlis adına kayda değer bir çalışması da olmadı. Aynı şekilde Bitlis
adına görev yapan en son senatör Mehmet Sedat Özcan’da görev süresinin ilk yılında senato asker-
ler tarafından dağıtıldığı için senatoda fazla bir varlık göstermeye zaman bulamadı.

Kaynakça

ALTUĞ Yılmaz, “The Development of Constitutional Thought in Turkey”, Modern Turkey: Continu-
ity and Change, Yay. A. Evin, Leske Verlag, Opladen 1984, pp. 131-149
Cumhuriyet Senatosu, Tutanak Dergisi (Bütün Olarak Tarandı)
Cumhuriyet Senatosu Albümü, TBMM Basımevi, Ankara 1966
Cumhuriyet Senatosu Albümü, TBMM Basımevi, Ankara 1968
Cumhuriyet Senatosu Albümü, TBMM Basımevi, Ankara 1974
Cumhuriyet Senatosu Albümü, TBMM Basımevi, Ankara 1976
Cumhuriyet Senatosu Albümü, TBMM Basımevi, Ankara 1977
ÇOKER Fahri, Türk Parlamento Tarihi Cumhuriyet Senatosu Üyelerinin Özgeçmişleri, c.I-II, TBMM
yay., Ankara 1998
GÜNEŞ-AYATA Ayşe, “The Republican People’s Party”, Turkish Studies, Vol. III/1, (2002), p. 102-121
KARAİBRAHİMOĞLU Sacit, Cumhuriyet Senatosu Almanağı ve Tarihçe, Alkan Matb., Ankara 1973
KARAL Enver Ziya, Türkiye Cumhuriyeti Tarihi 1918-1965, TTK, Ankara 1981
ÖZGİŞİ, Tunca, Türk Parlamento Tarihinde Çift Meclis: Cumhuriyet Senatosu Örneği (1960-1980),
İÜ Atatürk İlkeleri ve İnkılap Tarihi Enstitüsü, Atatürk İlkeleri ve İnkılap Tarihi ABD, (Yayınlanma-
mış Doktora Tezi), İstanbul 2011
ÖZGÜREL Avni, “Kürt Sorununda Kavşak: 49’lar Davası”, Radikal, 03 Ocak 2010
RESMÎGAZETE, S. 10816, (31 Mayıs 1961), s. 4201-4210
SAVCI Bahri, “Yeni Bir Anayasa Rejimine Doğru Gelişmeler-I”, AÜSBF Dergisi, c.XVI, S.1, (1961),
s.2-101
TBMM Albümü 1920-2010, c.IV, Gökçe Ofset Matbaacılık, Ankara 2010

740
 CUMHURİYET DÖNEMİNDE BİTLİS’İN
İDARİ YAPISI VE NÜFUSU (1923-1970)

ADMINISTRATIVE STRUCTURE AND POPULATION

AT THE BİTLİS IN THE REPUCLICAN ERA (1923- 1970)

Arş. Gör. Harun AYDIN

Ağrı İbrahim Çeçen Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi
Tarih Bölümü, haaydin@agri.edu.tr

Giriş

Bitlis Türkiye’nin Doğu Anadolu Bölgesi sınırları içinde yer alan kadim bir yerleşim yeridir. Doğu’da
Van Gölü, Batı’da Muş, Güneyde Siirt ve Kuzeyde ise Ağrı illeriyle çevrilidir. Tarih boyunca Bitlis
farklı isimlerle anılmıştır. Farz-ı misal Asurlar “Bit-liz”, Persler ile Yunanlar “Bad-lis ya da Bad-La-
is”, Bizanslılar “Bal-Lais-on ya da Baleş”, Araplar “Bad-Lis”, Ermeniler ise “Peğeş ya da Pağişi” ola-
rak zikretmişlerdir.[1] Birçok devletin Bitlis bölgesine farklı dönemlerde egemenlik sağlamışlardır,
Urartular, Asurlular, Medler, Persler, Romalılar, Bizanslılar, Eyyubiler, Ermeni Krallıklar ve Osmanlı
İmparatorluğunun hâkimiyeti altına girmiştir.[2] Osmanlı Devleti döneminde 1220- 1670 yılları ara-
sında Şerefhanoğlu sülalesi Bitlis’in yönetiminde büyük söz sahibi olmuşlardır.[3]Osmanlı egemen-
liğindeki Bitlis, bir süre sonra Osmanlı egemenliğinde çıkıp Safevi hâkimiyetine girmiş, ancak 1514
Osmanlı – İran Savaşı sırasında Yavuz Sultan Selim tarafından Osmanlılara bağlanmıştır.[4] Akabin-
de Kanuni Sultan Süleyman döneminde kısa süreliğine el değiştiren Bitlis 1534 yılında kesin olarak
Osmanlı sınırlarına dâhil edilmiş olup 1555’te Amasya antlaşması ile Osmanlı’nın toprağı olduğu
İran tarafından kabul edilmiştir.[5]

1 Yurt Ansiklopedisi İl İl Türkiye, Dünü, Bugünü, Yarını,” Bitlis” C.II, İstanbul, Anadolu Yayıncılık,1982, s.1379-1388.
2 Kenan Arınç, “Bitlis’te Nüfus Hareketleri”, Türk Araştırmaları Dergisi, C.33, S.12,(1997), ss.49-78.
3 Abdüsselam Uluçam, “Ortaçağ ve Sonrasında Van Gölü Çevresi Mimarlığı II “Bitlis Kültür Bakanlığı Yayınları Sanat Es-
erleri/ 288, Ankara 2000, s.14.
4 Yurt Ansiklopedisi, 1391.
5 Metin Tuncel.”Bitlis”, Diyanet İslam Ansiklopedisi C.6,Diyanet Vakfı Yayınları, İstanbul 1992, s.227.

741
1527 yılında sancak teşkilatı kurularak Diyarbekir Vilayeti’ne bağlanmış ve bu dönemde idarecisi
Şeref Han idi.[6] 1548 tarihinde Kanuni Sultan Süleyman’ın Tebriz seferi sırasında bölge beylerbeyliği
olarak idari taksimata tabi tutuldu.[7] Bitlis klasik Osmanlı sancağı olarak Van Beylerbeyliğine bağ-
lanmıştır.[8]Bitlis 1537- 1538 tarihli icmal defterinde vilayet olarak gösterilmiş olup 1579 tarihinde
Bitlis Yurtluk olarak yönetilmeye başlanmıştır.[9]Bitlis tarihsel süreç içinde idari yapısı olarak çeşitli
değişikliklere tabi tutulmuştur. 18 yüzyılda dönemin bazı kaynaklarında Bitlis’te erbab-ı tımar, zu-
emâ, alaybeyi, mustahfız gibi Osmanlı yönetimi içinde yer alan yapılardan önemle bahsedilmiştir.[10]

19. yüzyılda Osmanlı Devleti ile İran arasında yeniden sorunlar başlamıştır. Osmanlı Balkanlardaki
sorunlarla uğraşırken İran Bitlis ve çevresini ele geçirmeye çalışmıştır. Salgın hastalıklar nedeniyle
işgalden vazgeçmiştir.[11]Akabinde ise 28 Temmuz 1823 tarihinde imzalanan antlaşma ile savaştan
önceki sınırlar geçerli sayılmıştır. Bitlis 19. Yüzyılda halen Van Eyaletine bağlı durumdadır. [12]1846-
1847 yılı Devlet Salnamesinde Bitlis Erzurum Eyaletinin Van livasına bağlı iken 1861- 1862 se-
nesinde ise Erzurum Eyaleti’nin Muş Sancağına Bağlı bir kazadır.[13] 1882 yılı devlet Salnamelerine
göre Bitlis Sancağı: Bitlis Kazası, Ahlat Kazası, Hizan Kazası ve Mutiki Kaza’dır.[14]Osmanlı İmpara-
torluğu’nun son dönemi itibariyle Bitlis şehrinin nüfusu 20.000 den azdır. 1868’de Taylor tarafın-
dan verilen aile sayısına (4000 aile) dayanılarak yapılan tahmin 20.000 kadardır. Daha sonraki
dönemlerde Bitlis’e uğrayıp nüfus tahmininde bulunan kişiler nüfusun 30.000 rakamının üstünde
olduğunu belirtmişlerdir. Vital Cuinet’in eseriyle 1310 ( 1892- 93) tarihli Bitlis vilayet salnamesi
şehir nüfusunu vermemekle beraber kaza nüfusunun ilkinde 38.836 ikincisinde ise 44.000 olduğu-
nu belirtmiştir.[15] 1881-1882-1893 Osmanlı Genel sayımı Bitlis vilayetine bağlı Bitlis Merkez San-
cak, Siirt, Muş sancak ve Genç sancakları bulunmaktadır. Bitlis Vilayette toplam Müslüman sayısı
73.823 kadın, 93.731 erkektir. Rum nüfusu bulunmamaktadır. Ermeni kadın 45.581 erkek 55.777
kişidir. Katolikler 2171 kadın 2777 erkektir.[16]

1897 tarihli Bitlis Vilayet Salnamesinde Bitlis Merkez Kazanın nüfusu 44.109 ve Sancağın 77.008
olduğu Bitlis vilayeti totalde 318.911 kişi olduğu kaydedilmiştir.[17] 1877 tarihinde Bitlis vilayetinin
nüfusu 189.684 kişi erkek 148.958 kadın olmak üzere toplam nüfusu 338.642 kişidir. Keldani 58
ve Süryani ise 31 kişidir. Ermeni nüfusu erkek 56.621 kadın ise 44.965 kişidir. Katolik erkek 2413
kadın 2225 kişidir. Protestan 949 erkek ve 877 kadındır. İslam 126.643 erkek ve 98.129 kadındır.[18]

1906 yılın yapılan nüfus sayımına gören Müslüman kadın 108.820 erkek 89.036 kişidir. Ermeni
kadın 50.538 erkek 39.861 kişidir.[19]1914 yılı nüfus sayımında Bitlis: Ahlat, Hizan, Mutki, Siirt, Eruh,
Pervari, Şirvan, Garzan, Genç, Çapakçur, Kulp, Bulanık, Sason, Malazgird ve Varto’dan oluşmaktadır.

6 Mehmet İnbaşı. “XVIII. Yüzyılda Bitlis Sancağı ve İdarecileri, A.Ü. Türkiyat Arşt. Enstitüsü Dergisi, S.33,2007, s.245.
7 Şeref Han, Şerefname Osmanlı- İran Tarihi, Mehmet Emin Bozarslan (Çev), Ant Yayınları,İstanbul 1971, s.199.
8 Orhan Kılıç, “Van”, Diyanet İslam Ansiklopedisi(DİA), C.42,Diyanet Vakfı Yayınları, İstanbul 2012, s.509.
9 Mehmet Törehan Serdar, Bitlis, Bitlis Valiliği İl kültür ve Turizm Müdürlüğü Yayınları. No.15, Bitlis 2000, ss.50- 51.
10 İnbaşı, a.g.m, s.246.
11 Tuncel, a.g.m. 227.
12 Hüseyin Saraçoğlu- Mehmet Zeydin Yıldız, “XIX Yüzyılda Günümüze Bitlis İlinin İdari ve Demografik Gelişimi, II. Van
gölü Havzası Sempozyumu” Bitlis Valililiği İl Kültür Turizm Müdürlüğü Kültür Yayınları, 2007, s.273.
13 Musa Çadırcı, Tanzimat Döneminde Anadolu Kentlerinin Sosyal ve Ekonomik Yapıları, Türk Tarih Kurumu Yayınları,
Ankara 1997, ss.250-252.
14 Ebru Polat, H.1310(M.1892) ve H.1316.1317.1318(M.1898,1899,1900)Tarihli Bitlis Vilayet Salnamelerinin Transkripsi-
yonu ve Değerlendirilmesi, (Yayınlanmamış Yüksek lisans Tezi), Erciyes Üniversitesi SBE, 2006, s.349.
15 Yurt Ansiklopedisi, s.227.
16 Kemal H.Karpat, Osmanlı Nüfusu 1830- 1914, Timaş Yayınları, İstanbul 2010, s.274
17 Polat,a.g.e 182.
18 Osmanlı Devleti’nin İlk İstatistik Yıllığı - 1897, T.c Başbakanlık Devlet İstatistik Enstitüsü Yayınları, Tarihi İstatistikler
Dizisi C. 5, Yay. Haz.: Tevfik Güran, , Ankara 1997, ss.23-38.
19 Karpat,a.g.e, s.339.

742
Bitlis vilayetinin toplam nüfusu, Müslüman 309.999 ermeni 114.704, Ermeni Katolikler, 2.788, Pro-
testanlar 1.640 ve Süryaniler de 3.992 kişidir.[20] 1 Mart 1916 tarihinde Bitlis Ruslar tarafından işgal
edildi.8 ağustos 1916 tarihinde ise yeniden anavatana katıldı. Milli Mücadele yılarlında Bitlis: Siirt,
Genç ve Muş sancaklarını kapsayan bir vilayettir.[21]

Bitlis’te Demokrat Parti Dönemi Öncesi İdari Alandaki Düzenlemeler

20 Nisan 1924’te 85 Sayılı Teşkilatı Esasiye Kanunu’nda çeşitli değişiklikler yapılarak 1921 Ana-
yasası ile var olan livalar vilayet statüsüne dönüştürülmüş ve Cumhuriyet döneminde Türkiye 74
vilayet ve 325 kazaya ayrılmıştır.[22] Cumhuriyet ilk dönemlerinde vilayet konumunda olan Bitlis 12
Haziran 1929 yılında Muş’a bağlanmıştır. Ahlat ve Tatvan kazaları ise Van’a bağlanmıştır.[23] Bitlis ili
ilçe konumuna getirildiği zaman ilçeye ilk Kaymakam Sıtkı Bey tayin edilmiştir.[24]Akabinde ise Bitlis
Kaymakamlığına Yahya Ömer Bey 1930- 1936 yılları arasında atanmıştır.[25]Cumhuriyet döneminde
Bitlis’in idari yapısında çeşitli değişikler meydana gelmiştir. 1936 yılında Muş iline bağlı Bitlis ilçesi
2885 numaralı kanun ile Muş vilâyetinin Bitlis, Mutki ve Van Vilâyetinin Ahlat Kazaları ile Hizan
ve Kotum Kazalarından teşekkül etmek ve merkezi Bitlis Kasabası olmak üzere Bitlis Vilâyeti kurul-
muştur.[26] Bitlis Valiliğine ise Hasan Fehmi Süerdem atanmıştır.[27] Mezkur yerleşim biriminin Hizan
kasabası yapılan idari taksimat sonucunda kaldırılmıştır.[28]

Bitlis ili sınırları içinde Hizan ve Kotum adları ile yeni ilçelerin kurulması kabul edilmiştir. Yeni ku-
rulan Sarısu nahiyesine ise Ahlat’a bağlı 32 köy bağlanmıştır. Bağlanan yerleşim yerleri: Aktepe
(Nahiye Mer.), Karaşeyh, Aktereşan, Varende, Dizginkale, Kucak, Adalabat, Kegam, Daşkın, Köse-
ler, Mendesor, Aliömer, Gençali, Kazan, Ürküt, Bilekurtikan, Karavit, Karabulak, Zirekli, Mollafad-
lı, Mecuyan, Karakilise, Arzıgah, Çabutlu, Kolikler, Armutlu, Danzit, Karabasorik, Heksor, Gültepe,
Tazekent, ve Yekmal’dır. 2885 sayılı kanun ile Bitlis ili Hizan Kazasına bağlanan nahiye ve köyler:
Antalan, Ardök, Ardas, Ağur, Azğur, Akunus, Az, Besi, Balekan, Gük, Darnus, Gülpik, Gayda, Hup,
Gorus, Hirit, Hörmas, Halapur, Hizan, Hindinis, Hematan, İz, Karasusüfla, Karasuülya, Kilibiyan,
Külat, Kekülan, Herninazar, Kemalan, Mezreverdebin, Mezreaz, Miştar, Manvan, Nevalali, Purunus,
Pans, Peküran, Patiyar, Pelesur, Receban, Selluh, Şahbalut, Şım, Tağıkkavan ve Tanılan yerleşim
birimleri Eski Bitlis Kazasından alınıp yeni kurulan ilçeye bağlanmıştır.[29] 2885 Sayılı kanun ile Ko-
tum nahiyesi kurulmuş ve Eski Bitlis’e bağlı 10 Köy ve Reşadiye Nahiyesine bağlı 11 yerleşim birim
yeni kurulan birime bağlanmıştır. Bu dönemde çok fazlı sınır değişiklikleri gerçekleşmiştir. Reşa-
diye Nahiyesine, Gevaş’a bağlı 73 yerleşim birimi bağlanmıştır. Tatvan Kazasına ise Ahlat’a bağlı
11 yerleşim birimi bağlanmıştır.[30] Bitlis ilinde yapılan idari taksimat sonucu yerleşim birimlerinin
sınırlarında bazılarında daralma olurken bazılarında ise genişleme meydana gelmiştir. Bitlis ili Mut-
ki Kazası içinde merkezi (İğik) Köyü olmak ve İğik Nahiyesi kurulmuştur. İğik Nahiyesine bağlanan
köyler : İğik Cemani, İğik (Nahiye Merkezi), Kerho, Silint, Hersan, Turhi, Dilek, Ziyaret, Zender, Züan,

20 Karpat,a.g.e, ss.367-368
21 Yurt Ansiklopedisi, ss.1389-1395.
22 Fatih Özçelik, Bilal Tunç, Demokrat Parti Döneminde Ağrı’da Yapılan Düzenlemeler (1950- 1960), Ordu Üniversitesi
Sosyal bilimler Dergisi. 7(3), 463-477, Kasım 2017, s.46.
23 Resmi Gazete,11 Haziran 1929, S.1213, s.7518; Yurt Ansiklopedisi, s.1390.
24 Resmi Gazete, 5 Ekim 1929, S.1311, s.8536.
25 Resmi Gazete,1 Ekim 1932, S.2214, s.1899;Yurt Ansiklopedisi, s.1396.
26 Resmi Gazete, 4 Ocak 1936, S.3197, s.5902.
27 Yurt Ansiklopedisi, s.1396.
28 Resmi Gazete,22 Şubat 1936, S.6135, s.3239.
29 Resmi Gazete, 7 Nisan 1936, S.3273,ss. 6292-93.
30 Resmi Gazete, 7 Nisan 1936, S.3273, ss.6293- 94.

743
Tiphi, Kolanis, Dölek. Kurtiyan, Mezra, Kaşan, Sisar, Kayseran ve Av Haraf köyleri bağlanmıştır.[31]
Bitlis vilâyetine bağlı Kotum Kazasının merkezi şimdiki bulunduğu Kotum köyünden kaldırılarak
çevresi içindeki Tatvan Nahiyesinin merkezi olan Tatvan Köyüne ve Tatvan Nahiyesi merkezi de
Kotum Köyüne kaldırılmış ve her ikisi de yeni merkezlerinin adlar ile anılmak üzere ilişik bir ve iki
numaralı cetvellerde yazılı köyler yeni nahiye ve kaza merkezlerine bağlanmıştır. Merkezi Tatvan
Köyünden Kotum Köyüne kaldırılan yeni Kotum nahiyesine bağlanacak köyler: Kotum, Hiyarlan,
Süllü, Serhaç, Sapor, Kamer, Paşaelmalı, Kurtikan, Şükranis İz, Hanelmalı, Mezrea, Tug, Engesor,
Kerp, Nil, Balekan, Sak, Taştop ve Top köyleri Tatvan Nahiyesine bağlandı. Eski Tatvan Nahiyesine
bağlı : Tatvan ,Adabağ, Ağak, Aleman, Çilhor,Hahrif, Kizvak, Sorgun, Şamiran, Urtap, ve Zigak köy-
leri ise yeni kurulan Tatvan merkezine bağlanmıştır.[32] Bitlis vilâyeti Mutki kazasının Meydan köyü
merkez olmak üzere Meydan adıyla yeniden bir nahiye kurulmuş ve bu nahiye 21 köyü ile birlikte
Mutki kazasına bağlanmıştır.

Bitlis vilâyetinin merkez kazasının Kasrik köyü merkez olmak üzere Narlıdere adıyla yeniden bir na-
hiye kurulmuş ve adları yazılı 7 köy Bitlis merkez kazasından ve 6 köy de Mutki kazasından alınarak
bu nahiyeye verilip Bitlis merkez kazasına bağlanmıştır. Mutki kazasına bağlı bulunan İğik nahiye
merkezi aynı nahiye içindeki Kölanis köyüne kaldırılmıştır.[33] Bitlis ilindeki Kasrik, Destomi, Mir-
yanis, Kermate, İngöl, Riclek ve kor köyleri yeni kurulan Narlıdereye bağlanmıştır. Mutki kazasına
bağlı Aynhart, Mezrea, Ziyaret, Zendere, Zizan ve Dölek ise Narlıdere kazasına bağlanmıştır.[34] Mutki
Kazasının Meydan Köyünde Meydan adıyla yeniden kurulan Nahiyeye bağlanacak Köyler: Meydan,
Tatlik, İrak, Herpus, Tatan, İrankoti, Punut, Herpi, Niç, Merment, Keyburan Danzik, Mirsunk ve Misi
yeni kurulan nahiyeye bağlanmıştır.[35] Bitlis iline bağlı Mutki Kazasının Merkezi Hur köyünden Mir-
tağ köyüne kaldırılmıştır.[36]Demokrat Parti dönemi öncesinde Bitlis ili ve ilçelerinde dönemin şartla-
rına göre önemli düzenlemeler yapılmıştır.

Bitlis’te Demokrat Parti Dönemi ve Sonrası İdari Alandaki

Düzenlemeler (1950- 1970)

Demokrat Parti döneminde (1950-1960) Bitlis de yer alan yerleşim yerleri nüfusun artmasına bağlı
olarak idari olarak değişikliklere gidilmiştir. Bitlis İli Tatvan İlçesinin Reşadiye Bucağına bağlı Ava-
tağ Köyünün tüzel kişiliği kaldırılarak mahalle halinde Ünsüz Köyüne bağlanmıştır.[37] Akçıra, Arin,
Arinçkus, Murhus (Morhus), Cihangir, Dizdar, Eşkesarih, Hashündürük (Haskündürük), Horans, Ka-
rakeşiş, Kazuk, Koçiri,Köğüs,Murhuz, Norşin, Nordincik,Parkat (Parğat), Peşnekömür (Peştekömür),
Yukarısüphan, Banzıt, Harabasork) (Harabasork) -Hekesor. Karaseyh Mollafadılı,Reşedar yerleşim
birimleri ise Adilcevaz’a bağlanmıştır.[38] Ağrı iline bağlı Sarısu Nahiyesi 27 Mayıs 1954 tarihinde
Bitlis iline bağlı Adilcevaz ilçesine bağlanmıştır.[39] Yapılan idari taksimat sonucunda Bitlis sınırların-
da genişlemeler meydana gelmiştir. Bu dönemde tapu ve kadastro alanında düzenleme yapılmıştır.
Tapusu olmayan bütün yerlerin tapulama işlemleri yapılmıştır. Bu bağlamda Bitlis ilinin merkez ka-
zalarının tapu kadastro işlemleri yapılmış ve Bitlis ilinin gerçek haritası ortaya çıkarılmıştır.

31 Resmi Gazete,26 Şubat 1936,S.3242, s.6154.

32 Resmi Gazete,3 Mayıs 1937, S.3594, s.8014
33 Resmi Gazete, 29 Aralık 1938, S.4097, s.11035.
34 Resmi Gazete,29 Aralık 1938, S.4097, s.11038.
35 Resmi Gazete,29 Aralık 1938, S.4097, s.11038.
36 Resmi Gazete,25 Mayıs 1939, S.4215, s.11809.
37 Resmi Gazete,21 Kasım 1951, S.7962,s.2283.
38 Resmi Gazete, 3 Mart 1953, S.8349, s.5704.
39 BCA, Yer No: 245.20.19, ;Resmi Gazete, 19 Haziran 1954, S.8733, s.9666.

744
Bu kapsamda Bitlis iline bağlı merkez kazaları 5602 Sayılı Tapulama Kanuna göre tapu altına alın-
mıştır.[40] Bitlis vilâyetinin Ahlat Kazasına bağlı Misk nahiyesi adı Purhus olarak değiştirilmiştir.[41]
Bitlis Vilâyeti Merkez Kazası Simek Nahiyesinin Sanis Köyüne bağlı Iristak Mahallesinin bu köyden
ayrılarak aynı nahiyenin Alpert Köyüne, bağlanmasına karar verilmiştir.[42] Fakat 27 Şubat 1956 tari-
hinde Bitlis ili Adilcevaz ilçesine bağlanan Sarısu Nahiyesi yeniden Ağrı iline bağlanmıştır.[43]Böylece
Bitlis ilinin idari sınırları yeniden daralmıştır. Bitlis vilâyeti Tatvan Kazası Reşadiye Nahiyesinin
Pertevküt köyüne bağlı Televir, H. Engesor, İnzan ve Kirdivan Mahalleleri birleştirilmesine karar
verilmiştir.[44] 1955 yılına kadar sınırlarda çok fazla değişiklik meydana gelmemiştir. Fakat Bitlis iline
bağlı Simek Nahiyesine bağlı Sanis Köyünün İristak Mahallesi bu köyden alınarak Alpert köyüne
bağlanılmıştır.[45] Bitlis vilâyeti Merkez Kazası Simek nahiyesine bağlı İnip köyünün bu nahiyeden
alınarak Bitlis Merkez Kazası Merkez Nahiyesine bağlanılmasına karar verilmiştir.[46]

Bitlis vilâyeti Hizan Kazası Uçum Nahiyesinin merkezi olan Simos Köyüne bağlı İndis, Armayis ,
Meydan, Kiziran , Vastis, Müceh, Mut, Şinahpur, Kundis, Kaniş, Arat ve İremiş mahalleleri birleş-
tirilmesine karar verildi[47] bu dönemde yapılan idari düzenlemeye göre Bitlis 4. Bölge içinde yer al-
mıştır.[48] Bitlis iline bağlı Adilcevaz ilçesi Merkez Nahiyesine bağlı Arın köyü Arın adında Nahiyeye
dönüştürülmüştür. Ve bu Nahiyeye Arın, Arınçküs, Horans, Hekesor, Harahasorik, Kazık, Karakeşiş,
Mollafadıl,Norşin,Peşnekömür,Parkat ve Karaşeyh yerleşim yerleri bağlanmıştır.[49] Bitlis iline bağ-
lıAdilcevaz, Ahlat, Tatvan, ilçeleriüçüncü sınıf ilçeler ve Hizan ve Mutki ilçeleri ise ikinci sınıf ilçeler
konumuna getirilmiş olup Bitlis Beşinci bölge içinde yer almıştır.[50]

Bitlis ili Merkez Kazası Şetek Nahiyesine bağlı Kereme köyü ile Siirt iline bağlı Şirvan Kazası Ceviz-
lik Nahiyesine bağlı Ormanlı köyü iki vilayet arasında sınır olarak kabul edilmiştir.[51] Bitlis’de hizmet
sürelerinde değişikliğe gidilmiştir. Merkezde çalışma zorunluluğu 3 yıl, Adilcevaz 2, Ahlat 2, Hizan
2, Mutki 3, Tatvan’da ise hizmet süresi 2 yıl olarak kararlaştırılmıştır.[52]

Bitlis’in Nüfus Yapısı (1923- 1970 )

Türkiye Cumhuriyeti kurulduktan sonra il nüfus sayımı 28 Ekim 1927 tarihinde yapılmıştır.1927
nüfus sayımına göre Bitlis ilinin toplam erkek nüfusu 47.543 kadın ise 43.088 kişi olup toplam
90.631 kişidir. Dönem itibariyle yüzölçümü 16.507 km² ve nufüs yoğunluğu ise 5,4 kişidir.Bitlis’in
yerleşim birimi sayısı 1015’dir[53].Türkiye geneline bakıldığı vakit erkek nüfusunun kadın nüfus ora-
nından fazla olduğu illerin başında gelmektedir. İdari bakımdan Osmanlı Devletinin son dönemle-
rinde Bitlis vilayetine bağlı bir sancak merkezi olan Muş, Cumhuriyetin ilanından sonra il haline
getirilmiş ve Bitlis de Muş’a bağlanmıştır. 1935 yılında yapılan düzenlemelerle Muş ve Bitlis iki ayrı

40 Resmi Gazete, 14 Temmuz 1954, S.8750, s.9666.

41 Resmi Gazete,28 Nisan 1955, S.8992, s.11729.
42 Resmi Gazete,21 Haziran 1955, S.:9034, s.12186.
43 BCA, Yer No:256,13,6;Resmi Gazete,2 Nisan 1956, S.9274, s.13987.
44 Resmi Gazete,6 Haziran 1956, S.9325, s.14490
45 Resmi Gazete, 21 Haziran 1955, S.9034, s.12186.
46 Resmi Gazete,17 Mayıs 1955, S.9008, s.11884.
47 Resmi Gazete, 13 Ocak 1956, S.9206, s.13366.
48 Resmi Gazete, 15 Ocak 1958,S.9808,s.18491.
49 Resmi Gazete,13 Ağustos 1959, S.10278, s.22357.
50 Resmi Gazete, 21 Haziran 1965, S.12028, ss. 3- 4.
51 Resmi Gazete,2 Mayıs 1960, S.10494, s.1265.
52 Resmi Gazete, 18 Mart 1968, S.12851, s.5.
53 Devlet İstatistik Enstitüsü, 1927 Umumü Nüfus Sayımı, s.22

745
il olarak belirlenmiştir[54] Türkiye’ de ikinci nüfus sayımı ilk sayımdan sekiz yıl sonra yapılmıştır. Bu
doğrultuda 1935 genel nüfus sayımı verilerine göre Bitlis’in nüfusu 55.408 olarak belirtmektedir.[55]
Bitlis’te 1927 yılından 1935 yılına kadar yaklaşık 35.223 kişi azalmıştır. Nüfus azalmasının sebebi
bu dönemde Bitlis’in, Muş iline bağlı bir ilçe olmasıdır. 1940 yılı genel nüfus sayımında Bitlis ilinin
nüfus artış oranları şu şekildedir; Şehirde yaşayan toplam erkek nüfusu 10.037, kadın 7.077 ve top-
lam 17.114 kişidir. Bitlis’in Nahiye ve Köylerde yaşayan toplam nüfusu erkek 26.014 kadın 25.697 ve
toplam 51.711 kişidir. Toplam erkek nüfusu 56.051 ve kadın 32.774 olmak üzere yekun 68.825’dir.
Yüzölçümü 5482 km olup nüfus yoğunluğu ise 13 kişidir.[56] Toplam köy sayısı 1935 yılında 266 olup
1940 yılında ise bu sayı 237’dir.[57]Beş yıllık süre zarfında Bitlis ilinin nüfus artışı 13.417 kişi olmuştur.

Bu dönemde ilin nüfusunda artış olmuştur. Akabinde yapılan 1945 nüfus sayımına göre Bitlis vilaye-
tinin şehirde yaşayan nüfusu miktarı erkek 9970 kadın 6929 toplam 16.899 kişidir. Bucak ve muh-
tarlıklarda yaşayanlar erkek 27.940 kadın 27.111 olmak üzere toplam 55.051 kişidir. Toplam erkek
nüfusu 37.910 kadın 34.040 olup toplam 71.950 kişidir. Yüzölçümü 6.939 km² ve nüfus yoğunluğu
ise 10 kişidir.[58]1940 yılında muhtarlık sayısı 237 iken 1945 yılında ise 240 olmuştur.[59] Türkiye’de
yapılan beşinci nüfus sayımı Demokrat Parti döneminde 22 Ekim 1950 tarihinde yapılmıştır.1950
genel nüfus sayımına göre Bitlis vilayetinin şehirde yaşayan toplam nüfus miktarı 18.947 kişidir.
Bucak ve köylerde ise toplam 69.687 kişidir. Toplam nüfus miktarı 88.634 kişidir. Yüzölçümü 6.939
km² olup yoğunluk ise 13 kişidir.[60] Bu dönemde yerleşim yeri sayısı 240’dır.[61]Bu dönemde yerleşim
birimlerinde idari olarak herhangi bir değişiklik meydana gelmemiştir. Fakat bir önce ki nüfus sayı-
mına göre ilin nüfusunda zamla meydana gelmiştir. 23 Ekim 1955 yılı nüfusu sayımına göre şehirde
yaşayan erkek 15.736 kadın 12.729 olup toplam şehir nüfusu 23.465 kişidir. Nahiye ve köylerde
yaşayan erkek nüfus miktarı 58.479 kadın olup toplam 52.708 olup toplam 111.187 kişidir. Bitlis’in
yüzölçümü 6970 km² ve nüfus yoğunluğu ise 16 kişidir.[62]

Bu dönemde nüfus yoğunluğu değişiklik göstermiştir. Bunun sebebi ile bazı yerleşim yerlerinin Ağrı
ve Muşa bağlanmasıdır. 23 Ekim 1960 tarihinde yapılan genel nüfus sayımına göre şehirde yaşa-
yan erkek 18.748 kadın 15.522 toplam 34.270 kişidir. Bucak ve Köylerdeki nüfus erkek 49.012 ka-
dın 45.684 ve toplam 94.696 kişidir. Toplam Bitlis nüfusu erkek 67.760 kadın 61.206 olup toplam
128.966 kişidir. Yüz ölçümü 6.706 km² olup nüfus yoğunluğu 19 kişidir. Köy sayısı ise 252’dir.[63]Bu
dönemde köy sayısında artış meydana gelmiş olup nüfus yoğunluğu ise artmıştır. 24 Ekim 1965 ta-
rihinde yapılan nüfus sayımına göre şehirde yaşayan erkek 24.010 kadın 19.803 olup toplam 43.813
kişidir. Köy nüfusu miktarı erkek 56.986 kadın 53.270 olup toplam 110.256 kişidir. Toplam erkek
nüfusu 80.996 kadın 73.073 olup toplam 154.069 kişidir. Yüzölçümü 6.707 km² olup nüfus yoğun-
luğu ise 22 kişidir. Köy sayısı ise 261’dir.[64]

54 Darkot, B. “Muş” , İslam Ansiklopedisi, C.8, Eskişehir 1997, s.744- 747; Tuncel, M. “Muş” Türkiye Diyanet Vakfı İslam
Ansiklopedisi 31, İslam Araştırmaları Merkezi, İstanbul 2006, s.370.
55 Yurt Ansiklopedisi, s.1384.
56 Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü, 20 Ekim 1940 Genel Nüfus Sayımı,
Devlet Basımevi, İstanbul 1941,s.12.
57 Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü, 20 Ekim 1940 Genel Nüfus Sayımı,
Devlet Basımevi, İstanbul 1941, s.48.
58 Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü,21 Ekim 1945 Genel Nüfus Sayımı,
Devlet Basımevi, İstanbul 1950, s.16.
59 Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü, 22 Ekim 1950 Genel nüfus Sayımı,
Devlet Basımevi, İstanbul 1953, s.39.
60 Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel müdürlüğü,22 Ekim 1950 Genel Nüfus Sayımı,
Devlet Basımevi, İstanbul 1953, s.12.
61 Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü, 22Ekim 1950 Genel Nüfus Sayımı, Ankara 1953 ,s.33.
62 Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü, 23 Ekim 1955 Genel Nüfus Sayımı,
Devlet Basımevi, Ankara 1960, s.92.
63 Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü,23 Ekim 1960 Genel Nüfus Sayımı, Ankara 1963, s.112.
64 Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü, 24 Ekim 1965 Genel Nüfus Sayımı,
Devlet Basımevi, Ankara 1968,s.130.

746
Sonuç

Doğu Anadolu Bölgesinin önemli şehirlerinden biri olan Bitlis tarihin ilk dönemlerinden beri önemli
bir yerleşim merkezi konumdadır.1923 yılından 1970 yılına kadar idari anlamda büyük değişimler
meydana gelmiştir. Mezkûr yerleşim biriminde nüfusun artmasına bağlı olarak yerleşim sayısı da
yıllara göre değişiklik göstermiştir. Osmanlı Devleti’nde ilk nüfus sayımı askeri amaçlı olarak 1831
tarihinde II. Mahmud döneminde yapılmıştır.

Cumhuriyet Döneminde Bitlis ilinin idari yapısında daralmalar ve ihtiyaç halinde bazı değişiklikler
meydana gelmiştir. Türkiye’de yapılan ilk nüfus sayımı 1927 yılından 1970 yılına kadar yapılan nü-
fus sayımlarında ise Bitlis vilayetinin nüfusunda artış ve azalmalar meydana gelmiştir.12 Haziran
1929 tarihinde Bitlis ili Muş iline bağlanıp ilçe konumuna getirilmiştir. Tarihsel olarak önemli olan
bir şehir Osmanlı devleti döneminde kendine bağlı olan bir ile bağlanmıştır. Muş’a bağlandıktan
sonra yüzölçümünde önemli değişiklikler meydana gelmiştir.1936 yılında yeniden Muş vilayetinden
ayrılarak il konumuna getirilmiştir.

Demokrat Parti (1950-1960) döneminde Bitlis’te tapu ve kadastro çalışmaları yapılmış ve ilin ger-
çek haritası çıkarılmıştır. Bu dönemde yapılan önemli bir değişiklik ise ile komşu olan bazı yerleşim
birimlerinin komşu illere bağlanılmasıdır. Yapılan değişiklik sonucunda ilin sınırlarında daralmalar
meydana gelmiştir. Bitlis tarihi dokusu ve idari yapısıyla kadim bir şehir olmasına rağmen, Ekono-
mik anlamda geri kalmışlık ve işsizlik nedeniyle göç veren bir yerleşim birimidir. Nüfus çok fazla
değişiklik göstermemekte aksine durağan bir yapıya sahiptir.

747
Kaynakça

Arşiv Belgeleri
Başbakanlık Cumhuriyet Arşivi
BCA, Yer No: 245.20.19
BCA, Yer No:256,13,6

Süreli Yayınlar
Resmi Gazete

Kitap ve Makaleler
Arınç, Kenan , “Bitlis’te Nüfus Hareketleri”, Türk Araştırmaları Dergisi, C.33, S.12, 1997, ss.49-78.
Çadırcı, Musa, Tanzimat Döneminde Anadolu Kentlerinin Sosyal ve Ekonomik Yapıları, Türk Tarih
Kurumu Yayınları, Ankara 1997.
İnbaşı, Mehmet “XVIII. Yüzyılda Bitlis Sancağı ve İdarecileri”, A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitü-
sü Dergisi, S.33, 2007, ss.243-261.
Karpat, Kemal H., Osmanlı Nüfusu 1830- 1914, Timaş Yayınları, İstanbul 2010.
Osmanlı Devleti’nin İlk İstatistik Yıllığı- 1897, T.C. Başbakanlık Devlet İstatistik Enstitüsü Yayınla-
rı, Tarihi İstatistikler Dizisi C. 5, Yay. Haz.: Güran, Tevfik, Ankara 1997.
Özçelik, Fatih, Tunç, Bilal, Demokrat Parti Döneminde Ağrı’da Yapılan Düzenlemeler (1950- 1960),
Ordu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi. 7(3), Kasım 2017, ss.463-477.
Polat, Ebru H.1310(M.1892) ve H.1316.1317.1318(M.1898,1899,1900) Tarihli Bitlis Vilayet Sal-
namelerinin Transkripsiyonu ve Değerlendirilmesi, (Yayınlanmamış Yüksek lisans Tezi), Erciyes
Üniversitesi SBE, 2006, s.349.
Saraçoğlu Hüseyin – Yıldız, Mehmet Zeydin, “XIX Yüzyılda Günümüze Bitlis İlinin İdari ve De-
mografik Gelişimi, II. Van gölü Havzası Sempozyumu” Bitlis Valililiği İl Kültür Turizm Müdürlüğü
Kültür Yayınları, 2007, ss.271-284.
Serdar, Mehmet Törehan, Bitlis, Bitlis Valiliği İl kültür ve Turizm Müd. Yayınları. No.15, Bitlis 2000.
Şeref Han, Şerefname Osmanlı- İran Tarihi, Mehmet Emin Bozarslan (Çev), Ant Yayınları, İst. 1971.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Kurumu Genel Müdürlüğü. 1927 Umumi Nüfus Sayımı,
Ankara: Başbakanlık Yayınları.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü. (1936). 20 Ekim 1935 Genel Nüfus
Sayımı, “Kati ve Mufassal Neticeler Ağrı Vilâyeti, İstanbul: Devlet Basımevi.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü. (1950). 22 Ekim 1950 Genel Nüfus
Sayımı, Ankara: Devlet Basımevi.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü. (1953). 21 Ekim 1945 Genel Nüfus
Sayımı. Ankara: Devlet Basımevi.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü. (1960). 23 Ekim 1955 Genel Nüfus
Sayımı, İstanbul: Devlet Basımevi.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Genel Müdürlüğü. (1968). 24 Ekim 1965 Genel Nüfus
Sayımı, Ankara: Devlet Basımevi.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Kurumu Genel Müdürlüğü. (1937). 20 Ekim 1935 Genel
Nüfus Sayımı, Ankara: Başbakanlık Yayınları.

748
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Kurumu Genel Müdürlüğü. (1943). 20 Ekim 1940 Genel
Nüfus Sayımı, Ankara: Başbakanlık Yayınları.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Kurumu Genel Müdürlüğü. (1950). 21 Ekim 1945 Genel
Nüfus Sayımı, Ankara: Başbakanlık Yayınları.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Kurumu Genel Müdürlüğü. (1951). 22 Ekim 1950 Genel
Nüfus Sayımı, Ankara: Başbakanlık Yayınları.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Kurumu Genel Müdürlüğü. (1961). 23 Ekim 1955 Genel
Nüfus Sayımı, Ankara: Başbakanlık Yayınları.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanlık İstatistik Kurumu Genel Müdürlüğü. (1963). 23 Ekim 1960 Genel
Nüfus sayımı, Ankara: Başbakanlık Yayınları
Uluçam, Abdüsselam, “Ortaçağ ve Sonrasında Van Gölü Çevresi Mimarlığı II “Bitlis Kültür Bakanlı-
ğı Yayınları Sanat Eserleri/ 288, Ankara 2000.

Ansiklopedi
Darkot, Besim, “Muş” , İslam Ansiklopedisi, C.8, Eskişehir 1997, s.744- 747.
Kılıç, Orhan “Van”, Diyanet İslam Ansiklopedisi(DİA), C.42,Diyanet Vakfı Yayınları, İst. 2012, s.509.
Tuncel. Metin, “Bitlis”, Diyanet İslam Ansiklopedisi C.6,Diyanet Vakfı Yayınları, İst. 1992, s.227.
Tuncel, Metin. “Muş”,Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, C.31, İslam Araştırmaları Merkezi,
İstanbul 2006, s.370.
Yurt Ansiklopedisi İl İl Türkiye, Dünü, Bugünü, Yarını,” Bitlis” C.II, İst., Anadolu Yayıncılık,1982.

749
 BİTLİS’TE BEŞ İKTİSADİ SORUN VE ÇÖZÜM PAKETİ

Prof. Dr. İrfan KALAYCI

İnönü Üniversitesi, İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi
İktisat Bölümü, irfan.kalayci@inonu.edu.tr

Giriş

Türkiye’nin iktisat tarihi, iller ve bölgeler için bir aynadır. Bu aynada Bitlis’in, sosyo-ekonomik kal-
kınma bakımından Doğu Anadolu Bölgesi’nin süreğen (kronik) “ters talihi”ni yaşayan illerden biri
olduğu görülmektedir. Sosyo-ekonomik kalkınmada talih halen ters ise, yerel kültürel tarih ne kadar
eski ve zengin olursa olsun bu gerçeğin gölgesinde kalmaktadır.

Gelip geçmiş Cumhuriyet hükümetlerince uygulanan “dengesiz kalkınma modelleri” yüzünden böl-
gesel kalkınma eşitsizlikleri derinleşmiş ve bundan Bitlis payına düşeni fazlasıyla almıştır.

Bitlis, sosyo-ekonomik gelişmişlikte en zayıf / en geri kalmış şehirlerden biridir. Bu nedenle onun
yerel / bölgesel kalkınması artık serbest piyasacılığın insafına terk edilmemeli; merkezi-yerel planla-
macılığın olanaklarıyla ivme kazanmalıdır.

Bu çalışmanın konusu ve amacı; kadim bir şehir olan Bitlis’in genel sosyo-ekonomi görünümü ışı-
ğında günümüzde de süren beş temel iktisadi sorununu belirleyerek olası çözüm için somut öneriler
sunmaktır. Burada, genel sorunlardan özel-iktisadi olanları ayıklamak anlamında tümdengelim dü-
şünce yöntemi; sorunları olduğu gibi teşhis ederek uygulanabilir politikalara ulaşmak anlamında ise
pozitiften normatif bilime doğru bir inceleme yöntemi izlenmiştir.

751
Bitlis Ekonomisi ve Başat Beş Sorunu
Bitlis, TÜİK’in İstatistiki Bölge Birimleri Sınıflandırmasına (İBBS) göre, 12 tane “Düzey 1” içinde “TRB”
koduyla ve iki bölümden oluşan “Ortadoğu Anadolu”da yer almakta; 26 tane “Düzey 2” içinden (Van,
Muş ve Hakkari ile birlikte) “TRB2”ye dâhil edilip 81 il (Düzey 3) arasında da “TRB23” olarak ad-
landırılmaktadır. Ayrıca Türkiye’ye özgü iktisadi kalkınma tekniği bakımından 4 kademeye ayrılan
sosyoekonomik gelişmişlikte ise en az gelişmiş bölgeyi tanımlayan “4.kademede” konumlanmakta-
dır. Tarihsel düzlemde feodal ağırlıklı yapısıyla ortalama kapitalist bir şehir olmaya çalışan Bitlis’in
sosyo-ekonomik karnesine bakıldığında, işsizlikten yoksulluğa, düşük gelir düzeyinden göç verme
ve sanayisizleşmeye kadar beş temel sorunun öne çıktığı ve öteden beri devam ettiği görülmektedir.

Çeşitli Endeksler Işığında Bitlis’in Kalkınma Düzeyi

Bitlis’in ekonomisi ve yerel kalkınma düzeyi hakkında fikir vermesi bakımından bazı göstergeler
rehber olabilir. Örneğin, Kalkınma Bakanlığı’nın uzun aralıklarla hazırladığı “Sosyo-ekonomik Ge-
lişmişlik Endeksi” (SEGE), TÜİK’in genellikle yıllık hazırladığı “İllerde Yaşam Endeksi” (İYE) ve
URAK’ın iki yıllığına hazırladığı “İllerarası Rekabetçilik Endeksi” (İRE).

i-SEGE 2011: Sosyo-ekonomik gelişme endeksi konulu araştırmada 8 alt başlık (demografi, istih-
dam, eğitim, sağlık, rekabetçi ve yenilikçi kapasite, mali, erişilebilirlik ve yaşam kalitesi yani refah)
altında 61 gösterge bulunmaktadır. Yeni teşvik sisteminde yer alan bölgesel teşvik uygulamalarında,
SEGE-2011 kapsamındaki il sıralamaları esas alınmaktadır. Böylece yatırımcıların yer seçimi ka-
rarları, illerin teknoloji düzeyleri, bölgeler arası işgücü hareketleri gibi ulusal gelişmeyi de doğrudan
etkileyen pek çok alanda büyümenin bölgesel kaynaklarını tetikleyecek olan bölgesel teşviklerin
doğruluğu sağlanabilmektedir. Bitlis, SEGE-2011 sıralamasına göre, (-1,4003 şeklinde son derece
düşük endeks değeriyle) Türkiye’nin en gelişmiş (yukarıdan aşağıya) “76.” ilidir; bir başka deyişle, en
az gelişmiş yani en geri kalmış (aşağıdan yukarıya doğru) “6.” ilidir: Gelişmişlikte 75 ilin gerisinde,
sadece 6 ilin ise ilerisindedir.[1]

ii-İYE 2015: İllerde yaşam endeksi; konut, çalışma hayatı, gelir ve servet, sağlık, eğitim, çevre, gü-
venlik, sivil katılım, altyapı hizmetlerine erişim, sosyal yaşam ve yaşam memnuniyeti olmak üzere
yaşamın 11 boyutunu kapsamakta ve 41 gösterge ile temsil edilen bu boyutları tek bir bileşik endeks
yapısı içinde sunmaktadır. Endeks 0-1 arasında değer almakta ve 1’e yaklaştıkça daha iyi bir yaşam
düzeyini ifade etmektedir. Buna göre Bitlis, yaşam endeksinde (0,2765-0,3952 puan grubuna denk
düşerek), Türkiye’de 81 il arasında en yaşanabilir 68.sıradadır.[2]

iii-İRE 2009-2014: İllerarası rekabetçilik endeksinin 2009-2010 sonuçlarına göre en rekabetçi 74.
il olan Bitlis; 2010-2011 döneminde 1 basamak düşerek 75. sırada yer almış; 2011-2012 döneminde
tekrar 74.sıraya yükselmiştir. 2012-2013 sonuçlarında bu sırasını korumuştur. 2013-2014 döne-
minde yine 1 basamak düşerek 1,24’lük genel endeks değeri ile 75. sırada yer almıştır. Rekabetçilik
gücünü oluşturan dört alt endeks incelendiğinde; genel endeksin 1,07’lik kısmının “beseri sermaye”-
den, 0,44’lük kısmının ise “yasanabilirlik”ten geldiği; fakat “üretim ve ticaret”in “-0,31” gibi olumsuz
bir katkısı olurken, “yenilikçilik”in “0,04” gibi sembolik çok az katkıda bulunduğu görülmektedir.[3]
(Bkz. Grafik 1.)

1 TC Kalkınma Bakanlığı, İllerin ve Bölgelerin Sosyo-ekonomik Gelişmişlik Sıralaması Arşt. (SEGE-2011), Ankara 2013.
2 TÜİK, “İllerde Yaşam Endeksi 2015”, Haber Bülteni, S.24561, 22 Ocak 2016.
3 URAK-Uluslararası Rekabet Araştırmaları Kurumu, İllerarası Rekabetçilik Endeksi 2016, s.28 ve 108 https://www.urak.
org/2016/12/29/2016-illerarasi-rekabetcilik-endeksi/

752
Grafik 1: Bitlis’in Rekabetçilik Endeksi: 2009-2014
Kaynak: URAK, 2016.

Bitlis’in Beş İktisadi Sorunu

Bitlis’in iktisadi sorunlarından en ağır olanları; işsizlik, yoksulluk, düşük gelir düzeyi, göç, feodal
yapıyla birlikte sanayisizleşme şeklinde sıralanabilir:

i-Yüksek İşsizlik: 2013 yılında işsizlik oranının %10,6 olarak gerçekleştiği Bitlis, en fazla işsize sa-
hip 16.il; %46,5’lik işgücüne katılım oranı ile en fazla çalışabilir nüfus barındıran 65.il; %41,5’luk is-
tihdam oranı ile en fazla istihdam eden 66.il olmuştur.[4] Doğu Anadolu Kalkınma Ajansı’nın (DAKA)
istihdam raporunda belirtildiği gibi, 2013’te TRB2 Bölgesi, %41,1’lik istihdam oranı (istihdamın,
kurumsal olmayan çalışma çağındaki nüfusa oranı) ile 26 Düzey 2 Bölgesi arasında 23. sırada yer
almıştır. Bölgedeki 62 bin işsizin %9,7’si tarım sektöründe, %46,7’si sanayi sektöründe ve %25,8’i
hizmetler sektöründe yer almıştır. Bunların dışında, işsizlerin %1,6’sı 8 yıl önce işten ayrılmış ve
%16’sı daha önce hiç çalışmamıştır. Aynı yıl TRB2 Bölgesi, %10,6 işsizlik oranı ile 26 bölge ara-
sında 7.sırada yer almıştır. Bu yılda Bitlis’in % 2,9’u, (TRB2 Bölgesi’ndeki toplam 2.082.470 kişinin
%1,8’lik kısmı) 4/b (esnaf) sigorta kapsamında yer almıştır. Genel oranlara bakıldığında, TRB2 Böl-
gesi’nde işgücü ve istihdam oranları yüksek görünse de işsizlik oranı da Türkiye ortalamasından
oldukça fazladır. Görünen işsizlik durumunun nedenleri arasında kayıt dışı istihdam ve mevsimlik
iş göçünün olduğu düşünülmektedir.[5]

4 TÜİK, Seçilmiş Göstergelerle Bitlis 2013, Ankara, 2014.

5 DAKA-Doğu Anadolu Kalkınma Ajansı, TRB2 Bölgesi İstihdam Mevcut Durum Analizi, 2014.

753
ii-Yoksulluk ve Gelir Bölüşümü Adaleti Çelişkisi: Bitlis, Türkiye ortalamasına göre yoksul ve yoksun
olmak dışında gelir düzeyinin düşük olduğu ve bu gelirin de –en ılımlı ifadeyle- hakça bölüşülme-
diği bir ekonomidir. Bu önermeyi destekleyen resmi veriler bulunmaktadır. Örneğin, önemli refah
ölçütleri arasında sayılan “kişi başına elektrik tüketimi” Bitlis için (2012 yılında) 784 (Türkiye de-
ğeri 2577) kWh; “bin kişi başına düşen otomobil” Bitlis için (2013’te) 21 (Türkiye değeri 121) adet;
“ısıtma sistemi kat kaloriferi olan hanehalkı oranı” Bitlis’te (2011) % 0,8 (Türkiye değeri % 25,6)
oranındadır.[6] Ayrıca her bölge için “eşdeğer hanehalkı kullanılabilir kişi medyan geliri”nin (tüm
kişi gelirlerinin en ortasında yer alan gelir düzeyi) %50’si temelinde hesaplanan yoksulluk sınırına
göre, gelire dayalı göreli yoksulluk oranının en yüksek olduğu bölgeler TR62 (Adana, Mersin), TR61
(Antalya, Isparta, Burdur) ve TR21 (Tekirdağ, Edirne, Kırklareli) olurken, bu oranının en düşük oldu-
ğu bölgeler ise TR81 (Zonguldak, Karabük, Bartın), TR33 (Manisa, Afyon, Kütahya, Uşak) ve TR90
(Trabzon, Ordu, Giresun, Rize, Artvin, Gümüşhane) bölgeleri olurken; Bitlis’in içinde yer aldığı TRB2
alt bölgesi ise, %7.9-10.4 puanları arasında orta yerlerde konumlanmıştır[7] (bkz. Harita 1).

Harita 1: Medyan (Ortanca) gelirin yüzde 50’si temelinde göreli yoksulluk oranı, (%), İBBS 2. Düzey, 2016
Kaynak: TÜİK, 2017.

Öte yandan, gelir dağılımı eşitsizliği ölçütlerinden olan ve değeri 0-1 arasında hesaplanan (sıfıra
yaklaştıkça gelir dağılımında eşitliği, 1’e yaklaştıkça gelir dağılımında bozulmayı ifade eden) “Gini
katsayısı” Türkiye’de 2016 yılı itibarıyla (OECD ülkeleri arasında en kötü oranlardan biri) 0,404
iken, bu değerin en düşük olduğu bölgeler; TR81 (Zonguldak, Karabük, Bartın) ve TRA1 (Erzurum,
Erzincan, Bayburt) ve TR42 (Kocaeli, Sakarya, Düzce, Bolu, Yalova); en yüksek olduğu bölgeler ise
TR62 (Adana, Mersin), TR10 (İstanbul) ve 0,412 ile TRB2 (Van, Muş, Bitlis, Hakkari) oldu.[8] Demek
ki, bu verilere göre, düşük gelir düzeyine karşın çelişkili bir şekilde gelir bölüşümü daha hakça so-
nuçlar verebilmektedir.

6 TÜİK, Seçilmiş Göstergelerle Bitlis, 2013, Ankara, 2014.

7 TÜİK, “Gelir ve Yaşam Koşulları Araştırması Bölgesel Sonuçları 2016”, Haber Bülteni,S. 24580,25 Eylül 2017.
8 TÜİK, a.k.

754
Bir diğer refah karşılaştırma ölçütü olarak, en yüksek gelire sahip yüzde 20’lik grubun gelirinin en
düşük gelire sahip yüzde 20’lik grubun gelirine oranı şeklinde hesaplanan “P80/P20 oranı”na göre,
2016’da Türkiye’deki en zengin yüzde 20’lik grubun geliri en yoksul yüzde 20’lik grubun gelirinin 7,7
katı olurken, bu oranının en düşük olduğu bölgeler TR81 (Zonguldak, Karabük, Bartın), TR42 (Koca-
eli, Sakarya, Düzce, Bolu, Yalova), TRC1 (Gaziantep, Adıyaman, Kilis) bölgeleri; en yüksek olduğu böl-
geler ise, TR62 (Adana, Mersin), TR10 (İstanbul) ve “7,7 katla” TRB2 (Van, Muş, Bitlis, Hakkari) (7,7)
bölgeleri oldu.[9] Bu resmi veriler dışında, ayrıca, yine 2016’da; Türkiye genelinde ve Bitlis özelinde
orta sınıfın gelirinin eridiği, oransal olarak azalan yoksulluğun aslında daha da derinleştiği, nüfusun
en yoksul % 5’inin toplam gelirin ancak % 1’inin altında yani yıllık ortalama 3500 TL (en zengin %
5’inin ise toplam gelirin % 20’nin üstünde yani 81000 TL) aldığı ve böylece gelir uçurumunun en
çok bu iki kutupta keskinleştiği[10], sürekli yoksulluk oranının % 15’e dayandığı, nüfusun yaklaşık %
70’nin mali sıkıntı (borçla) yaşadığı[11] ve en önemlisi de verilerin hesaplanma yönteminin hükümeti
memnun edecek şekilde değiştirildiği bir gerçektir.

iii-Düşük Kişi Başına Düşen Gelir Düzeyi: Kişi başına gayrisafi katma değer (kbGSKD), 2011’de
Türkiye ortalaması 9244 $ iken Bitlis’in de içinde yer aldığı TRB2 bölgesinde bu (neredeyse 3’te
1’ine karşılık olmak üzere) 3515 $ idi.[12]Türkiye’de ortalama yıllık eşdeğer hanehalkı kullanılabilir
kişi geliri 2016’da 19.139 TL iken, en düşük olduğu bölgelerden biri TRB2 (Van, Muş, Bitlis, Hakkari)
olmuştur (bkz. Harita 2).[13]

Harita 2: Ortalama yıllık eşdeğer hanehalkı kullanılabilir fert geliri, İBBS 2. Düzey, 2016
Kaynak: TÜİK, 2017.

9 TÜİK, a.k.
10 İsmet Özkul , “Gelir dağılımında en zengin yüzde 5’ten başka gülen yok”, Dünya Gazetesi, 19 Eylül 2017.
11 Fortune Turkey, “Gelir dağılımı eşitsizliği arttı”, 18 Eylül 2017
http://www.fortuneturkey. com/gelir-dagilimi-esitsizligi-artti-47605
12 TÜİK, Seçilmiş Göstergelerle Bitlis 2013, Ankara, 2014.
13 TÜİK, “Gelir ve Yaşam Koşulları Araştırması Bölgesel Sonuçları 2016”, Haber Bülteni,S. 24580, 25 Eylül 2017.

755
iv-Göç akışı: Türkiye’de göç haritası incelenirse, görülecektir ki, göç hareketi baskın olarak Doğu’dan
Batı illerine doğrudur. Bitlis, 8850 km²’lik alanda (2017 yılında) 342 (merkez nüfusu 70) bin insanın
yaşadığı bir şehirdir. Her Doğu şehri gibi verdiği göçün aldığı göçten fazladır. 2013’te net göç hızı
“binde -14” (= % - 0.14) ile 81 il arasında en fazla göç veren 10.ildir.[14] Bu tarihte en fazla göç verenin
(net “binde -33” ile Tokat) ve en fazla göç alanın (net binde 39.8 ile Gümüşhane) olduğu Türkiye’de
göçü etkileyen yapısal etmenlerin (işsizlik, akrabalık ilişkileri, töre olayları, vb.) dışında devresel
etmenler (doğal felaketler, iktisadi kriz, terör olayları, memur atamaları, vb.) de vardır. Türkiye’nin en
kalabalık 55. şehri olan Bitlis’te yıllık nüfus artış hızı (2012-13) “binde -0.3” olarak gerçekleşmiştir.
2008’de 12 bin kişi göç alıp 21 bin kişi göç vermiş (göç farkı -9 bin) olan Bitlis; 2014’te ise 11 bine
17 bin (fark -6 bin) göç hareketine sahne olmuştur. 2017’de Bitlis’in toplamdaki nüfusu % 0,07 art-
mıştır.[15] Özellikle iş-aş arayışı için doğduğu topraklardan koparak Batı’ya doğru göç etmek zorunda
kalmak Doğulu ve dolayısıyla Bitlisli halk için iktisadi bir gerçeklik olsa da, bünyesinde olumsuz
sosyo-psikolojik sonuçlar taşıyan bir olgudur.

v-Feodalite ve Sanayisizleşme: Genelde Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da ve özelde Bitlis’te bölgesel

tarihin bir parçası ya da bütün Cumhuriyet hükümetlerini uğraştırmış olan (eski resmi ideolojinin
tanımıyla) “Şark meselesi”nin (yeni adıyla “Kürt sorunu”nun) bir uzantısı olarak halen bir feodal
yapı var. Halk dilinde adı “ağalık” olan feodalite, köy ve şehirlerde büyük toprak mülkiyetini elinde
tutarak “aşiret”[16] bazında politik güç sağlanması demek olup bölgenin gerilemesinde önemli bir et-
men olmuştur. Yakın zamana kadar yaygın bir gözlemin konusu olarak, her kim yüzlerce / binlerce
dönüm arazi sahibi ve yüzlerce “maraba” çalıştırıyorsa, o, kendi bölgesinde ve döneminde politik
partilerin temsilcisi (il/ilçe başkanı, milletvekilli vs.) olabiliyordu. Ayrıca, feodalizmle özdeşleştiri-
len toprak mülkiyeti, mülki idareyi de etkilemek anlamına geliyordu. Sosyo-ekonomik ve/ya eko-
nomi-politik yapısal durum ve/ya devresel değişimle birlikte Doğu’daki feodaller yani aşiretler de
(ağalar da) -şekil ve yön bakımından- değişmiş, fakat Batı-Doğu arasındaki gelişmişlik farkı ya da
makası pek değişmemiştir. Bitlis ve çevresinde –daha önce hiç olmayan ve birer gelişmişlik simgesi
sayılan- havaalanı ve üniversitelerin hizmete açılması, Batı bölgelerinin de her zamankinden daha
fazla ilerlemesi nedeniyle sözkonusu makası kapatmadığı gibi farkı da derinleştirmiştir.

Bitlis için de geçerli olmak üzere, Doğu’da toprak mülkiyetinin yarattığı büyük sermaye birikimi ve
rantlar, daha büyük kârlar vaat eden metropollere akınca yerel sanayi önemli bir mali destekten
mahrum kaldı ve sadece devlet bütçesindeki düşük payıyla yetinmeye başladı. Bitlis ve yöresinde
mevcut sanayileşmeme ya da sanayisizleşme sorunun bir kaynağı da budur.[17]

Tüm bu olumsuz resmin net bir görüntüsü olarak Bitlis’in yer aldığı TRB2 bölgesi 2008 itibariyle
sanayinin Bölge GSKD toplamından aldığı % 15,8’lik pay ile 26 alt bölge içerisinde 24. sırada yer
almaktadır. TRB2 bölgesindeki sanayi işletmelerinin %93’ünün –ArGe maliyetlerinden kaçınan ve
yüksek katma değer yaratamayan- küçük ölçekli olması bir handikaptır.

14 TÜİK, Seçilmiş Göstergelerle Bitlis 2013, Ankara, 2014.

15 Nufusu.com, “Bitlis nüfusu”, https://www.nufusu.com/il/bitlis-nufusu
16 Burada adı geçen, doğal olarak “Kürt aşireti”dir. Konuyla ilgili 1992’de bölgede alan çalışması yapan Bruinessen’in
tanımıyla, aşiret, –ataerkil klan ve sülale şeklinde bölünmüş olarak-, gerçek ya da gerçek olduğu varsayılan ortak bir
ataya dayanan ve akrabalık temelinde örgütlenmiş, genellikle toprak bütünlüğü olan kendine özgü bir iç yapıya sahip
sosyo-politik (sosyo-ekonomik) bir birimdir. (Martin van Bruinessen, Ağa Şeyh Devlet, Çev. B. Yalkut, 8.b., İletişim yayın-
ları, İstanbul, 2013, s.82.)
17 Bölgeyle ilgili ayrı bir çalışmanın konusu olan, feodalite eksenli sanayisizleşme sorunun temel nedenleri arasında; böl-
genin dış destekli terörle anılması, ülkedeki pazar payının düşük ve özellikle limanları sayesinde pazar payı daha yüksek
olan Marmara ve Ege bölgelerine yerlere uzak olması, kâr mantığı ile hareket eden kapitalist yatırımcılar için çekici
olmayışı, vb. öne çıkmaktadır.

756
Bitlis’te bulunan 558 işyerilik 5 adet Küçük Sanayi Sitesi ise yerel ekonominin çarklarını zorla çe-
virmektedir.[18] Sanayi endeksinin düşük olmasına koşut olarak Bitlis 2013’te sadece 2.3 milyon $
ithalat (bu sembolik değerle Türkiye’de en az ithalatla 5.şehir); 6.6 milyon $ ihracat (Türkiye’de en az
ihracatla 6. şehir) yapabilmiştir.[19]

İktisadi Sorunlara Karşı Çözüm Önerileri

Yukarıda Bitlis özelinde anılan temel iktisadi sorunlar ve türevleri çoğunlukla yerel değil millidir,
içiçedir, birbirini besleyerek büyütmektedir. Türkiye’de her bölge mevcut sorunları ve olası çözüm-
leriyle kendine özgüdür.

Çözümün Niteliği (Nasıl?)

Birçok iktisadi sorunu bulunan Bitlis çözüm anlamında çeşitli fırsat kapılarına açıktır. Bu fırsat ka-
pılarından birincisi, Bitlis’in, kıtalararası ticaret rotalarından oluşan ve geniş kapsama alanına gir-
diği “Yeni İpek Yolu”; ikincisi, arz gizilgücü yüksek olan turizm seçenekleri ve üçüncüsü de etkin bir
şekilde uygulanabilecek bölgesel iktisat politikalarıdır:

a-Yeni İpek Yolu üzerinde bulunan Bitlis, inşa edilecek yeni karayolu ve demiryolu ağlarıyla özellikle
Çin, Rusya, Kafkas ve Orta Asya ağırlıklı ticari malların ülkeye ve oradan da Orta Doğu ve Kuzey Af-
rika (MENA) bölgesine taşınmasına ve dağıtımı için stratejik bir güzergâh haline getirilebilir.

b- Bitlis’in kendi ekonomisinde katma değer yaratacak düzeyde turizmde ilerlemesi ve özdeşleştiril-
diği başta sağlık, kültür, inanç ve gastronomi gibi yeni turizm varış noktalarına (destinasyonlarına)
dönüşebilmesi için çevre bağlantıları da geliştirilmelidir.

c- Daha da önemlisi, Bitlis’te Doğu Anadolu’nun yapısı ve özelliği gereği devlet ağırlıklı olmak üzere,
kamu-özel işbirliğine (KÖİ) dayalı yatırım projeleri hayata geçirilecekse bu projelerin haksız rant
paylaşımına yol açmamasına özen gösterilmeli ve bu özen ahlak zemininde hükümetler-üstü bir
devlet politikasına dönüştürülmelidir. Zaten bölgede cereyan eden terör sorunu çözüldüğü oranda
da can ve mal güvenliği sağlanacak ve güvenliğin olduğu yerde de yatırımlar canlanırken, üretim-is-
tihdam-tüketim-tekrar üretim şeklinde doğurgan döngü çalışabilecektir.

Çözümün Niceliği (Ne gibi?)

i-Bitlis’epozitif ayrımcılıkyapılmalı: Merkezi bütçeden illere aktarılacak harcamalar bakımından
gelişmiş illerden gelişmemiş illere doğru cömert harcamalar yapılmalıdır. Bu ilkeyle hareket edi-
lirse Bitlis’e pozitif ayrımcılık yapılmış olacaktır. Daha somut olarak; a-feodal yapıyı kırmak üzere
–hükümetlerin genellikle çekinceyle yaklaştığı- tarım reformu kapsamında yoksul köylüye toprak
dağıtılmalı; b- “yap-devret” gibi KÖİ yöntemleriyle anahtar teslimi fabrikalar inşa edilmeli; c- sanayi
ve üniversite, tarım-üniversite, hizmetler-üniversite işbirliği kapsamında TÜBİTAK ve SODES türü
projelerin dağıtımında Bitlis ve bölge üniversitelerine öncelik tanınmalıdır.

18 DAKA, TRB2 Bölgesi Sanayi Mevcut Durum Analizi, 2014. http://www.daka.org.tr/panel/files/files /TRB2%20B%C3%-
B6lgesi%20Sanayi%20Mevcut%20Durum%20Analizi.pdf
19 TÜİK, Seçilmiş Göstergelerle Bitlis 2013, Ankara, 2014.

757
ii- Göç kanalları tıkanmalı; dış ticaret kanalları açılmalı:Zorunlu göç dalgalanmalarına en açık iller-
den biri, net göç oranı negatif olan Bitlis’tir. Bunu önlemek için Hükümet metropollere ayırdığı şişkin
yatırım bütçesini kırparak bu bölgeye aktarmalı; örneğin, İstanbul’u daha fazla yapay gökdelenler,
rant ve suç şehri haline getirmeye aday popüler Kanal İstanbul Projesi’ni durdurmalı, böylece Bitlis
ve az gelişmiş birçok şehrin daha fazla göç vermesini engellemelidir. Bitlis, Orta Doğu’da yeniden
yapılaşan Irak ve İran gibi iki büyük ülkeyle olan sınır kapısı olmak bağlamında dış pazarları geniş-
letilmeye uygun bir ildir. Her ne kadar 2013 verilerine göre Bitlis’in bölge ihracatı ve ithalatı içindeki
payı çok düşük ve Türkiye iller arasındaki ihracat ve ithalat sırası 76.ve 77.lik[20] ise de; dış ticaret
teşvikleri ve son zamanlarda terör olaylarının dışına çıkarılması sayesinde şehrin istikrarlı gelişme
aksı ve gizilgücü kullanılırsa bölgesel ticaretteki payı ve Türkiye (hem nicel hem de nitel bağlamda)
sıralaması rahatlıkla yükselebilir.

iii-KİT ayarında BİT’ler kurulmalı: Neoliberal politikaların bir parçası olan özelleştirme uygulama-
ları, zayıf bir yerel ekonomi olmasından dolayı Bitlis için yanlıştır. Yerel yönetim, en iddialı olabilece-
ği madencilik alanında –Kamu İktisadi Teşebbüsleri (KİT) benzeri- Belediye İktisadi Teşebbüsleri
(BİT) kurarak bir ilki gerçekleştirebilir ve hatta bölgede model bile olabilir. Ayrıca, -ikinci en iddialı
olabileceği turizm alanında- mevcut olanlara ek olarak gizilgüç turizm varış noktaları için tanıtım
seferberliğine girişerek seçenek kaynaklar bulmalıdır. DAKA’nın raporlarında da vurgulandığı gibi,
Bitlis, Tatvan ağırlıklı olarak, volkanik bir alan üzerinde kurulu olması nedeniyle sınai hammadde ve
metalik maden yatakları (başta pomza, perlit, çimento, disten, fosfat, kuvarsit ve grafit) bakımından
zengin bir ildir. Katma değerin özellikle sanayi sektöründe yaratıldığı dikkate alındığında, Bitlis’in
yeraldığı TRB2 bölgesinin katma değerinin artırılması için sanayi sektörünün mutlaka geliştirilmesi
gerektiği ortadadır. Katma değerin artırılması için metalik olmayan mineral ürünler, kauçuk ve plas-
tik ürünler, fabrikasyon metal ürünler, ağaç ve mantar ürünleri imalatı gibi bölgenin öne çıktığı sek-
törlere yoğunlaşılmalıdır. MİGEM kayıtlarına göre, işletme ruhsatı alan işletme sayısı 311 olup 2012
kayıtlarına göre, işyeri açma ve çalışma ruhsatına sahip işletme sayısı (%70’i Bitlis’te olarak) 240’tır.[21]
İlgili bakanlıkların destekleriyle bu işletmelerden sermaye ve insan kaynaklarını birleştirerek Bitlis
ve bölge madenciliğinin gelişmesinin bir simgesi olarak KİT büyüklüğünde özel fabrikalar kurması
beklenebilir.

iv- Yerel sermaye yine yerel ekonomiye çekilmeli: Bitlis, Yeni İpek Yolu üzerinde konuşlanmış Orta
Doğu ve Kafkas ülkelerine yakın bir konumdadır ve bu nedenle lojistik bir öneme sahiptir. Bu, Bitlisli
işadamlarının öz sermayeleriyle kendi bölgesinde üretim ve dış pazarlama yapmaları için bir gerek-
çedir. Bitlis ve bölge kökenli işadamları yatırımlarını bölgeye çekip yeni üretim-istihdam alanları
demek olan imalat fabrikalarına dönüştürmeli; böylece gelir düzeyinin artmasına ve gelir bölüşü-
münün iyileşmesine katkıda bulunmalı;

v-Yerel kalkınma için markalaşma ve demokratik baskı: Bitlis tarım ve turizmde (2T) çeşitli marka-
laşma atakları sergileyebilir; çünkü bunun için belirli bir gizilgüce sahiptir. Toplumun üst düzeyde-
ki temsilcileri olan Bitlis Eren Üniversitesi (BEÜ), DAKA ve sivil toplum örgütleri (sendika, dernek,
vakıf) ise; siyasetçiler ve yöneticiler üzerinde demokratik kurumsal-örgütsel baskı kurarak şehrin
kalkınması için önerdiği sağlam projelerin ivedilikle uygulanmasını izlemelidir:

20 DAKA, TRB2 Bölgesi Dış Ticaret Mevcut Durum Analizi,2014 http://www.daka.org.tr/ panel/files/files/TRB2%20B%C3%-
B6lgesi%20D%C4%B1%C5%9F%20Ticaret%20Mevcut%20Durum%20Analizi.pdf
21 DAKA, TRB2 Bölgesi Madencilik ve Enerji Mevcut Durum Analizi, 2014 http://www. daka.org.tr/panel/files/files/
TRB2%20B%C3%B6lgesi%20Madencilik%20ve%20Enerji%20Mevcut%20Durum%20Analizi.pdf

758
a-Bu çerçevede Bitlis’in en çok özdeşleştirildiği ve en çok verimli olabileceği –üretim, istihdam ve
gelir depoları sayılan- bitkisel ve hayvansal üretim sahaları demek olan tarımdan başlanmalıdır.
(DAKA raporunda da belirtildiği gibi, TRB2 Bölgesinde canlı hayvan değeri ve hayvansal ürünler
değeri toplamının bölgenin tarımsal üretim içindeki payı %84 iken Türkiye’de bu oran %51 düze-
yindedir. Bölge tarımsal üretimde kişi başına canlı hayvanlar değeri bakımından ülke ortalamasının
oldukça üstünde seyir ederken, kişi başına bitkisel ve hayvansal üretim noktasında Türkiye orta-
lamasının altında kalmaktadır. Bu durum bölgede yapılan tarımsal faaliyetlerin verimli bir şekilde
yapılmadığının göstergesidir.[22])

b-Devam eden mevsimsel yerel etkinlikler (Tatvan Doğu Anadolu Fuarı, Bitlis Kültür Fuarı, Ahlat
Kültür Haftası Şenlikleri, Adilcevaz Ceviz Reçeli ve Kültür Etkinlikleri Festivali, Uluslararası Van
Denizi Su Sporları Festivali, vb) Bitlis’in kültür turizmini desteklerken, ilin ve çevresinin (Nemrut
Krateri, Sapgör, Tatvan, Ahlat, Rahya, vb.) gelişmeye açık kış sporları için de (Turizm Stratejisi
2023’te belirtilen) 25 merkezden biri olması yerel turizminin ne kadar çeşitlilik arz ettiğini gös-
termektedir. Ayrıca, BEÜ’nün UNESCO nezdinde hazırladığı “Uluslararası Jeopark Projesi” başarılı
olduğunda, dünyanın en büyük ikinci krater gölü olma özelliğine sahip Nemrut Krater Gölü, Bitlis’in
–doğa ve kış sporlarının da yapılabileceği- görünen bir turizm markası olarak Türkiye’de 2.ulusla-
rarası jeopark olacaktır.[23]

c- Bitlis inanç turizmi (Selçuk dönemi camiler, kitabeler, Osmanlı dönemi medreseler, mescitler) ve
gastronomi (Van Gölü Havzası’nın bir bileşeni olarak Bitlis mutfağı) açısından da zengindir: Evliya
Çelebi Seyahatnamesi’nde Bitlis’te yapılan 28 adet pilav çeşidi anlatılır. Bitlis mutfağının en önemli
yemekleri arasında Büryan kebabı, Gebol ve Afşor çorbaları geçer ve bunlar önemli yerel gastrono-
mik marka değerlerini oluşturmaktadır.[24]

d-Bitlis ekonomisinde çarpan etkisi bulunan ve üretimi devresel dalgalanmalarla değişen bileşen-
lerden biri de arıcılıktır. Belli bir arazi ve fazla sermaye gerektirmeyen, genellikle aile işi olarak ayrı
istihdam gerektirmeyen arıcılık, çoğunlukla alt ve alt-orta sınıf tarafından yapılmaktadır. TÜİK’in
2014 verilerine göre 150’si Mutki’de, 105’i Bitlis’te ve 350’si Hizan’da olmak üzere Bitlis toplamın-
da arıcılık yapan 710 işletme bulunmaktadır. Bitlis Arı Yetiştiricileri Birliği ve Hizan Bal Üreticileri
Birliği’ne kayıtlı yaklaşık 1.250 arı yetiştiricisi vardır. Bitlis 2007’de toplam balın yaklaşık %3’ünü
(2185 ton), 2012’de kuraklığın da etkisiyle sadece %0,6’sını üretebilmiştir. 2014’te bu oran %1,4’e
(1429 ton) yükselmiştir. Bitlis AB Katılım Öncesi Mali Yardım Aracı – Kırsal Kalkınma Bileşeni olan
IPARD programı kapsamında yer almadığı için maalesef en az 5.000 ve en çok 250.000 Avro olan
arıcılık ve bal üretiminin geliştirilmesi desteklerinden yararlanamamakta, salt bakanlık destekle-
riyle yetinmektedir.[25] GZFT’nin konusu olan arıcılık / bal üretimi (bkz. Tablo 1) Bitlis ekonomisi açı-
sından ciddi bir gizilgüç taşımakta olup özel olarak desteklenmelidir.

22 DAKA, TRB2 Bölgesi Tarım Mevcut Durum Analizi,2014 http://www.daka.org.tr/ panel/files/files/ TRB2%20B%C3%-
B6lgesi%20Tar%C4%B1m%20Mevcut%20Durum%20Analizi.pdf
23 DAKA, Nemrut Krater Gölü ve Çevresinin Uluslararası Jeopark Ağına Katılımı İçin Gerekli Fizibilite Çalışmaları(TRB2/16/
DFD/0006) http://www.daka.org.tr/panel/files/files/yayinlar/Nemrut%20Krater .pdf
24 DAKA, TRB2 Bölgesi Turizm Mevcut Durum Analizi, 2014 http://www.daka.org.tr/panel/files/files/ TRB2%20B%C3%-
B6lgesi%20Turizm%20Mevcut%20Durum%20Analizi.pdf
25 Yunus Ertan ve Kerem Akın, Bitlis Arıcılık Raporu, DAKA, http://www.daka.org.tr/panel/ files/files/ yayinlar/bitlis_arici-
lik_raporu.pdf

759
 Tablo 1: Bitlis’te Arıcılık için GZFT Çözümlemesi
Kaynak: Ertan ve Akın, a.k.

Bu bilgiler ışığında, burada, kaliteli balın kurumsal simgesi olarak “Bitlis Bal Bankası”nın (BBB) ku-
rulması önerilebilir. BBB, Türk Standartları Enstitüsü ve uluslararası patent ve standart kuruluşlarla
işbirliği yaparak balın üretim, verimlilik, pazarlama ve tüketim aşamaları için geliştirilen modern
teknik ölçütlere göre sertifika vererek yerel bal üretici ve tüketicilerini güven ve koruma şemsiyesi
altına alabilir. Ayrıca BBB, bir ihtiyacı karşılaması ve başarılı olması halinde bal üreten diğer iller ve
Milli Bal Bankası’nın (MBB) kurulması için de öncülük edebilir.

Sonuç

Her şehir gibi Bitlis de ‘küresel vizyon – yerel kalkınma” hedefine sahiptir. 2023 Bölge Planı da bu
hedefi desteklemektedir. Bitlis’in dâhil olduğu TRB2 bölgesinin yakın gelecekteki amacı; “2023’te;
beşeri sermayesini geliştirmiş, etkin üretimle ekonomide yapısal dönüşümü ve büyümeyi sağla-
mış, oluşan sosyal refahtan herkesin adil bir şekilde faydalandığı, doğal ve kültürel mirasını koru-
yarak kullanan, yaşam kalitesi yüksek, jeo-ekonomik konumu ile çevresine etki edebilen, güvenle
yaşanan bir bölge olmak”tır.[26] Bitlis kadim bir şehirdir, iktisadi sorunları da kadimdir; o halde poli-
tik çözüm paketi de, yüksek ve adaletli refahı hak eden tüm Türkiye ve Bitlis halkı için ödünsüz-uy-
gulanmalıdır. Bitlis’te –yerel tarihiyle özdeş olan- beş minareden biri eksikse, o halde iktisadi so-
runlarından da en azından biri bitmelidir. Eğer önlem alınmazsa, merkezi yönetim bakımından Bitlis
ili Tatvan ilçesi statüsüne indirilecek, Tatvan da Bitlis statüsüne çıkarılacak; yani Şırnak-Cizre ya da
Hakkari-Yüksekova için üst siyaset katında dillendirilen (mülki idare anlamında) yer değiştirmeler
üçüncü defa bu bölge için konuşuluyor olacaktır.

26 DAKA, 2014-2023 Dönemi TRB2 Bölgesi Bölge Planı, Mart 2014, s.25
http://www.daka. org.tr/panel/ files/files/yayinlar/trb2_2014_2023_bp.pdf

760

View publication stats