Академический Документы
Профессиональный Документы
Культура Документы
ამოსუნთქვამდე
თბილისი
2023
ჩემი ლექსები არის გრძნობებზე, წინაღობებზე, პროტესტზე,
იმედზე და უიმედობაზე...
დანარჩენის განსჯა თქვენთვის მომინდია
სიყვარულით,
მირანდა
რედაქტორი
საშა გველესიანი
ტექნიკური რედაქტორი
ამირან გოდერძიშვილი
ტიპოგრაფიკა
პაატა მამფორია
ISBN ????
ამოსუნთქვამდე
სარჩევი
ჩემიანებს
დე, შენს წიაღში დამაბრუნე! – ემბრიონს ვგავარ...�����������������������21
დე, ორსულად ვარ შენზე ������������������������������������������������������������������������ 22
დედა წაგართვეს���������������������������������������������������������������������������������������� 23
დე, არა მცალია ������������������������������������������������������������������������������������������ 24
დედას�������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 24
„შენ ჩემო უჩემო დედაჩემო“�������������������������������������������������������������� 25
მე-შენში, შენ კი ჩემში დაიწყე������������������������������������������������������������ 25
მშობლებს������������������������������������������������������������������������������������������������������ 26
მამას���������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 26
მა, მინდა ლექსი დავწერო შენზე������������������������������������������������������ 27
მამიკოს���������������������������������������������������������������������������������������������������������� 28
შენი სიკეთე დამდევს და დამაქვს���������������������������������������������������� 29
ჩვენი ბავშვით ვზომავ�������������������������������������������������������������������������� 29
ახლა ორი გულისცემით���������������������������������������������������������������������� 30
ჩემი ფერადი ბავშვი���������������������������������������������������������������������������������� 30
შვილს���������������������������������������������������������������������������������������������������������������31
შვილს�������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 32
ჩემს პრინცესას�������������������������������������������������������������������������������������������� 34
შვილს�������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 35
შენი სათამაშოები���������������������������������������������������������������������������������� 36
პატარა ხელებს ფრთებივით იქნევ�������������������������������������������������� 36
წლები ბავშვობასთან გაცილებს და������������������������������������������������ 37
ბავშვი უხდება რადგან სულსაც, სახლსაც ხუნდებად���������������� 38
რწმენა
შიშველმა ილოცე �������������������������������������������������������������������������������������� 39
მამაო ჩვენო�������������������������������������������������������������������������������������������������� 40
3
მირანდა ერისთავი
4
ამოსუნთქვამდე
5
მირანდა ერისთავი
სატრფიალო
თითების ჩამრთველი ������������������������������������������������������������������������������ 90
კლდის არა, ვარსკვლავის ქიმი ვარ������������������������������������������������ 90
გიყვარდეს – ის, ვისაც უყვარხარ�������������������������������������������������������91
სხვასთან როგორი გულუხვი ხარ �����������������������������������������������������91
ჩემში სიყვარულის გამო ასახულო�������������������������������������������������� 92
ფიქრი საფეთქლებს უფრო აფეთქებს�������������������������������������������� 92
რომც მოინდომო – ვეღარც დამმალავ������������������������������������������ 93
შენ მეუბნები როგორ გავსებ და�������������������������������������������������������� 93
ჩვენ ერთმანეთში ჯვარივით ვართ გამოსახული����������������������� 93
შენც წყენასავით ჩამიდე გულში�������������������������������������������������������� 93
დარიანივით გწერდი პაო,ლოს �������������������������������������������������������� 94
ცა შენში ეძებს თავის დასაყრდენს �������������������������������������������������� 94
არც „ჰო“-ს აღარ მწერ და აღარც „არა“-ს�������������������������������������� 95
შენც იცი, როგორ გადავიღალე�������������������������������������������������������� 95
კაბა ტყუილივით მოკლეა და�������������������������������������������������������������� 96
საუბარი წარ-სულთან������������������������������������������������������������������������������ 96
ლექსებს კი არა, იარებს ვიწერ���������������������������������������������������������� 97
შენზე ტკივილები არ რჩებიან������������������������������������������������������������ 97
წახვედი, მოხველ და ისევ წახვალ���������������������������������������������������� 97
წეღან რომ წარბები წყენისგან შეჰყარე���������������������������������������� 98
მე ასი წელი სულაც არ მინდა������������������������������������������������������������� 98
წყალსაც წავუღივარ, – ვერც ვსაუბრობ ���������������������������������������� 98
ვეღარ ავედით ვერც არარატზე �������������������������������������������������������� 98
6
ამოსუნთქვამდე
რა ვალეტინი – კოვალენტური���������������������������������������������������������� 99
მოდი, ვთქვათ „დილა სიყვარულისა“ �������������������������������������������� 99
სამას-სამოც-და – ხუთ დღეში������������������������������������������������������������ 99
გულმაც შენსავით მითვალისწინა���������������������������������������������������100
თოვს და მზესავით შენს დაკარგვას ვერ ვეგუები ���������������������100
შენ – არა, მე ისევ ცუდად ვარ ����������������������������������������������������������� 101
მე ვარ შენი სულის ნანგრევები��������������������������������������������������������� 101
გადაუწერელი პირჯვარივით �����������������������������������������������������������102
ხშირად გრძნობაც ხდება ეპიკური �������������������������������������������������103
ვიყავი აქ და შენ მოხვედი ჩემში იქედან���������������������������������������103
დროს ჩვენც მივყვებით �����������������������������������������������������������������������103
შენ კი არადა, ჩემი თავიც აღარ მინდება.�������������������������������������104
კვლავ მტრედებივით ვკვებავ შენს ლოდინს�������������������������������104
თუ ვერ მოვდივარ, თოვლს ვუშვებ შენთან ���������������������������������105
ქარი ხმაურით მოედო ქუჩებს�����������������������������������������������������������105
გზა შენსკენ უფროა დღეს შორი�������������������������������������������������������106
არ შემიძულო! ვერ გადავიტან ���������������������������������������������������������106
ვერ გიწყობ განწყობის თეორიებს �������������������������������������������������107
ვაბრალებ განწყობის თეორიებს�����������������������������������������������������107
სულ რომ წრესავით მიარე�����������������������������������������������������������������107
მოდი�����������������������������������������������������������������������������������������������������������107
მინდა ვიყვირო, დავლეწო რამე �����������������������������������������������������108
მივყვები შენგან დროის ვაგონებს���������������������������������������������������108
საუკუნო უკუნს უკვე უკან-უკან მივყავართ �����������������������������������108
თვალის ჩაკვრით, ჩაკრის გახსნით�������������������������������������������������108
გშიმშილობ შიმშილისნაირად���������������������������������������������������������109
გიშვებ�������������������������������������������������������������������������������������������������������������109
სტყუი და მტყუანს აქეთ მიწოდებ����������������������������������������������������� 110
ნაგვიანდება ქარის ხიდებთან����������������������������������������������������������� 110
რაც შეგხვდი, გავიყავ ოთხად და����������������������������������������������������� 110
ჩადრიან გოგონას������������������������������������������������������������������������������������� 110
7
მირანდა ერისთავი
8
ამოსუნთქვამდე
9
მირანდა ერისთავი
10
ამოსუნთქვამდე
11
მირანდა ერისთავი
ნუ გეშინია სიმარტოვის�����������������������������������������������������������������������165
ზღვა ისევ შენსავით ღელავს�������������������������������������������������������������165
მორწმუნეც ვარ და წარმართიც�������������������������������������������������������166
ვიყოფთ სიცოცხლეს, სულ რომ გვყოფნის ���������������������������������166
ჰაერი მოვწიოთ სიგარის მაგივრად�����������������������������������������������166
ნეკნი���������������������������������������������������������������������������������������������������������������167
ზეთისხილის ფერი გაქვს და ბევრის მთქმელი თვალები�������168
ვინც შევიყვარე, თვითონაც მეტრფის �������������������������������������������168
მადას კარგავ�������������������������������������������������������������������������������������������169
მათხოვე სხეული���������������������������������������������������������������������������������������169
რაც გაგიცანი�����������������������������������������������������������������������������������������������170
ერთს ერთს არ ვუმატებ და მაინც ორია ������������������������������������������� 171
მე შენ მიყვარხარ, – სწორედ ამიტომ��������������������������������������������� 171
ვარ ჩემი სხეულის პატიმარი�����������������������������������������������������������������172
„გაბამს ყველა“�������������������������������������������������������������������������������������������173
როგორ მიყვარხარ, – მეც კი არ ვიცი���������������������������������������������173
რა უცაბედად შემისულ-ხორცდი �����������������������������������������������������173
ლურჯი 7 საათია�����������������������������������������������������������������������������������������174
ჩაის ვსვამ �������������������������������������������������������������������������������������������������174
ვიხდენთ ყველაფერს რაც სხვისია �������������������������������������������������175
მოდი���������������������������������������������������������������������������������������������������������������175
სული გაფრენილი მტრედებია ���������������������������������������������������������176
თუმც ჩემი არ ხარ�����������������������������������������������������������������������������������176
ცოლობა – გაბედნიერება, თუ სასჯელი? �����������������������������������������176
ვიცი, არ მოხვალ წლების იქითაც ���������������������������������������������������177
მე შენ მიყვარხარ�����������������������������������������������������������������������������������178
თვალებს არასოდეს გავახელდი�����������������������������������������������������179
ცხოვრება ისეთი ლამაზი რამეა�������������������������������������������������������179
... იუდასავით მაკოცე ბოლოს�����������������������������������������������������������179
არ ვართო სიყვარულს – შევთანხმდით მაშინვე;�����������������������180
მექეცი ბავშვურ აკვიატებად���������������������������������������������������������������180
12
ამოსუნთქვამდე
ძველი რვეულიდან
ყველგან შენ გეძახი������������������������������������������������������������������������������� 191
წადი!..������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 191
მე = 1 = 2 = 3 = 1������������������������������������������������������������������������������������������������� 191
13
მირანდა ერისთავი
14
ამოსუნთქვამდე
15
მირანდა ერისთავი
16
ამოსუნთქვამდე
ისე უბრალოდ���������������������������������������������������������������������������������������������241
კვლავ ვუსმენ სიჩუმე-სიბნელის გაკვეთილს������������������������������ 242
ვპაროლდები, რომ შენს E-mail address-ს მოვერგო���������������������� 242
ღამეა ახლაც... ������������������������������������������������������������������������������������������ 243
მიდიხარ, მაგრამ ხან დარდი, ხან ფეხი გერევა ������������������������ 244
მიყვარდი მზემდის თუ ცამდის���������������������������������������������������������� 244
ერთგული მოღალატე ���������������������������������������������������������������������������� 244
ეს მერამდენედ გაგთქვეს თვალებმა�������������������������������������������� 245
მიძღვნები
ბებიას������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 246
ბედნიერება ჩემთვის ������������������������������������������������������������������������������ 246
ირმას ������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 247
თამთუნას���������������������������������������������������������������������������������������������������� 248
გიორგის������������������������������������������������������������������������������������������������������ 248
ნინოს������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 249
ლაზარეს������������������������������������������������������������������������������������������������������ 250
ანდრიას ������������������������������������������������������������������������������������������������������ 250
მირ(ანდ)რია�����������������������������������������������������������������������������������������������251
სხვადასხვა
თუკი მოგვინდება����������������������������������������������������������������������������������253
დასჯილი ღმერთი������������������������������������������������������������������������������������ 254
მარო მაყაშვილის ხსოვნას �������������������������������������������������������������� 258
უძღები შვილი�������������������������������������������������������������������������������������������� 259
ლექსის ქურდებს�������������������������������������������������������������������������������������� 259
ხან პუტინს, ხან ისევ რეიგანს აცვია������������������������������������������������ 260
მინდა რომ მქონდეს მაჯა მაგარი �������������������������������������������������� 260
დგას�������������������������������������������������������������������������������������������������������������261
ადამიანი �������������������������������������������������������������������������������������������������� 262
სახლი საბნის ქვეშ������������������������������������������������������������������������������������263
ტკივილი მეგრძნო – დიდხანს ვეძებე��������������������������������������������263
17
მირანდა ერისთავი
18
ამოსუნთქვამდე
19
მირანდა ერისთავი
20
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს
21
მირანდა ერისთავი
22
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს
დედა წაგართვეს
შენ ამბობ, რომ დედა წავიდა;
მე ვამბობ, რომ დედა წაგართვეს.
შენ გინდა, რომ ისევ თავიდან
დაიწყო და როგორც წარმართებს
23
მირანდა ერისთავი
დედას
დედი, ვიცი, ახლა გძინავს –
დარდიანს და სიზმრიანს,
მე კი მინდა, როცა გცივა –
გადაგისხა სისხლიდან:
მზე, ღიმილი, ცისარტყელა –
შენიდან რომ მაწვიე,
შენ რომ მყავხარ- ისე მცხელა,
ნეტავ, რა გამაციებს!..
24
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს
„შენ ჩემო უჩემო დედაჩემო“,
შენ თუ ვერ, –
მე შენში გამიმართლა,
რამდენი დღეა და ეს დედის დღეც,
დედი, კვლავ უშენოდ დამიღამდა...
მე-შენში, შენ კი ჩემში დაიწყე
მზეობა, – ყველა დარდს რომ ვუშველო,
მე მიყვარს ყველა დაბადების დღე –
რაც კი არ მოვა, დედი, უშენოდ!..
25
მირანდა ერისთავი
მშობლებს
ჩემი ცხოვრების მუსიკა ხართ,
ჩემი იმედების მელოდია...
რადგან ჩემი გესმით უსიტყვოდაც,
რადგან, ვიცი, მუდამ მელოდებით...
მამას
მა, სად ხარ? –
უშენო წამები მაციებს,
ხელებიც ძველებურად გამეყინა,
ვითვლი კვლავ შენამდე დღეებს და მანძილებს, –
ღმერთო, რამდენია(?!)
26
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს
მა, მინდა ლექსი დავწერო შენზე, –
(მაგრამ სად არის გულს რაც უნდოდა?!)
"შენს გვერდში დგომას ვერაფრით შევძლებ, –
ვით გაჯიბრებას უსასრულოსთან“...
27
მირანდა ერისთავი
მამიკოს!
მამაც ხარ და მამა ღმერთიც,
ზუსტად ვიცი მასეა,
მამა მირანდასია და
მირანდა მამასია...
28
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს
შენი სიკეთე დამდევს და დამაქვს
გზებზე, – ჩემს წინ რომ გადაშლილია
ვამაყობ, შენ რომ გეძახი მამას –
ვამაყობ, მე რომ მამას შვილი ვარ...
ჩვენი ბავშვით ვზომავ
დღეებს დაშორების –
(ათი კვირისაა უკვე შენი შვილი);
ფერად ფანქრებით და სათამაშოებით
დღეებს ვაფერადებ, –
რომ არ შევიშალო...
დღეებს ვაფერადებ,
თუმცა ყოველ ღამე –
დამდევს მოლოდინი,
შენზე ფობიები;
უშენობას ვიღებ ფოტოაპარატით,
ბავშვის სურათებს კი- ეხოსკოპიებით...
ნეგატივებია
ეხოც,
ფიქრიც,
ფირზეც;
მარტო ფერადი ხართ შენ და ჩვენი შვილი;
მოდი, დაბრუნება მალე დააპირე –
თორემ უშენობით მართლა შევიშლები...
29
მირანდა ერისთავი
ახლა ორი გულისცემით,
ორი სულით დავდივარ,
შვილო, რადგან შენა მყავხარ –
ქრება ყველა დარდი და...
30
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს
შვილს
ვხოხავ აფუასავით,
ფისოსავით ვტირი,
ხან ვღუღუნებ ჩიტივით,
დამიღია პირი;
31
მირანდა ერისთავი
ჭუპა-ჭუპას თუ ვშვებით
მეც და ჩემი იხვებიც –
მთელი დღე რომ დამტოვონ
წყალში, არ დავიღლები;
დედა თუ გამებუტა, –
როცა მე ვეურჩები –
ვეხუტები და ვკოცნი
მოთხუპნული ტუჩებით;
შვილს!
მინდა სულში სითბოდ ჩაგეღვარო,
(დღემდე მახსოვს მამის ხელის სიცხე),
რა იცი, იქნებ ვეღარ დაგეხმარო –
შვილო, ხვალე როცა შენც დაიწყებ
32
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს
33
მირანდა ერისთავი
ჩემს პრინცესას
შენი კულულები მიყვარს,
შენი ოქროსფერი თმები,
მითხარ, სხვა მზე რაღად მინდა, –
როცა შენი მზერით ვთბები(?!)
34
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს
შვილს
ახლა შენი სუნთქვის ნაცვლად
ეს დრო უნდა ვთვალო,
სად ხარ ჩემო პრინცესუნავ,
ჩემო ტკბილო ქალო?!
35
მირანდა ერისთავი
შენი სათამაშოები
ჩამისახლდნენ ლოგინში,
სულ ღუღუნებ და იცინი,
ტირი –
როცა მოგივლის...
დავიძინებ იმ ბალიშზე,
ჩვენ რომ ერთად გვეძინა, –
რომ მეც ვნახო ეგ სიზმრები –
შენი სიზმარეთიდან!
პატარა ხელებს ფრთებივით იქნევ
ჩანჩქერზე უფრო მეტად მჩქეფარე...
ანგელოზი ხარ, პატარავ, იქნებ
და ღმერთს ზეციდან გამოეპარე...
36
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს
წლები ბავშვობასთან გაცილებს და,
ცდილობ დედა შენშიც მიიმგვანო,
ადრე დედა ძალით გაძინებდა, –
ახლა ვერ იძინებ შვილის გამო...
37
მირანდა ერისთავი
ბავშვი უხდება რადგან სულსაც, სახლსაც ხუნდებად, –
შვილის საწოლში წავიფარე მხრებზე საბანი.
ხელით ვეძებდი სიბნელეში ჩასახუტებლად
ბავშვს და საწოლში თურმე ბავშვი სულაც არ არის...
38
ამოსუნთქვამდერწმენა
შიშველმა ილოცე
ილოცე! შიშველმა ილოცე!
შიშველმა და არა დახურულ
სამოსში, არ გინდა სიმორცხვე, –
ღმერთი ხომ შიშველსაც გნახულობს...
შიშველმა ილოცე!
არ გინდა
სამოსი, არც მძივი გიშერის,
მაგ შენი ტანსაცმლის მაგივრად –
შიშველმა ილოცე! გიშველის!
39
მირანდა ერისთავი
მამაო ჩვენო
მამაო ჩვენო,
რომელიც ხარ შენ ცათა შინა,
ცაში რა გინდა, –
ბრუნდებიან თვითონ ჩიტებიც...
გეძებ, გლოცულობ, ისე როგორც დიდი ხნის წინათ! –
მჭირდები!
თანანადებნი მომიტევენ –
არ ვიმჩნევ თუმც კი –
(ვადუღებ ცრემლებს, ისე როგორც დამშრალ ჩაიდანს);
მითხარი ჩემგან ცოდვასა, თუ სასწაულს უცდი –
ჩავიდენ!
40
ამოსუნთქვამდერწმენა
აღსარება (აღSORRYება)
რა ათი მცნება? – ათჯერ ათს გცოდავ
ყველა სიტყვაში, ყველა ნაბიჯზე,
სინანულიც კი არა მიპყრობს ცოტა, –
ღმერთო, იმდენჯერ გადაგაბიჯე..
თან მიხაროდა, თან რაღაც მწყინდა,
სციოდათ თოვლის გამო იფანებს,
ნათელს იღებდა იესო წყლით და
მე წყლით ცოდვაც ვერ ჩამოვიბანე...
41
მირანდა ერისთავი
ნუ მიბრაზდები, –
მიტყდება გული,
მემსხვრევა ფრთები,
მიქრება რწმენა,
მე ხომ გპატიობ, არ არის რთული –
შენც მაპატიე ყველა ეს წყენა!
ათი მცნება
1.
ათ მცნებას ვარღვევთ ათასჯერ დღეში –
ასე მივყვებით ჩვენ ჩვენს აღმართებს,
წერია: -მარტო მე ვარო ღმერთი –
ჩვენ კი მის ნაცვლად
ყველას ვაღმერთებთ.
42
ამოსუნთქვამდერწმენა
2.
არ ჰქმნაო თავსა შენისა კერპი, –
წერია, ჩვენ კი ვკერპობთ, ვაკერპებთ...
ოღონდაც რამე არ გავაკეთოთ, –
და სიკეთესაც აღარ ვაკეთებთ.
3.
ნუ მახსენებთო, ტყუილ-უბრალოდ, –
ჩვენ კი ტყუილზეც გახსენებთ მოწმედ,
და მარხვის დროსაც „ვჭირისუფალობთ“, –
სხვის დასანახად ვბუტბუტებთ ლოცვებს...
4.
ექვს დღეს აკეთე, რა საქმეც გინდა,
მეშვიდე დღე კი აქციეთ წმინდად, –
ჩვენ კი „ვსაქმობთ“ და არა გვაქვს ერთი
დღე კი არადა, საათიც შენთვის!
5.
პატივ ეცითო მამას და დედას –
ჩვენ ჩვენი დედის გინებას ვბედავთ...
6.
არა კაც კლაო, –
ჩვენ კი ასობით
ვკლავთ სიტყვით,
როგორც კლავდნენ უწინ ბევრს
და ღმერთს კი არა, – მთელი არსებით
ვემსახურებით მხოლოდ ლუციფერს...
7.
არ იმრუშოვო! – ჯვარდაუწერელ
ყველა სიყვარულს ჰქვიაო ცოდვა,
მაგრამ მრუშობა უფრო ის არის, –
უსიყვარულოდ რომ ცხოვრობ ცოლთან...
43
მირანდა ერისთავი
8.
არა იპარო! – მცნებაა მერვე, –
ჩვენ კი ვიპარავთ დროს, ფულს თუ ნერვებს..
9.
ცილს ნუ სწამებო, – ჩვენ კი სულ ვჭორავთ,
ვინც არ მოგვწონს ან ჩვენზე მეტია,
რადგან ღმერთისგან ძალიან შორს ვართ –
ან კი ჩვენგან შორს თვითონ ღმერთია!
10.
არ გინდოდეთო არავის ცოლი,
არვის ქონება,
ხარბი გონებით, –
ჩვენ კი ისეთი თვალებით დავალთ,
მშიერ-მწყურვალი რომ ვეგონებით...
შიში მაშორე, უფალო.
სიკვდილის შიში, ამინ! –
შვილი არავის მოუკლა,
არც დააობლო არვინ...
44
ამოსუნთქვამდერწმენა
ნუ დაამშიებ,
ნუღარც ატირებ –
ნურც ბავშვს, ნურც მოხუცს, ან სხვა უმწეოს,
და ათი მცნება, ვისაც არ ახსოვს,
გულში ათასჯერ გადაუწერე.
45
მირანდა ერისთავი
პირ-ჯვრის წერიდან
ჯვრის წერამდე უცბად წაიწევ,
თუ ხარ უპირო,
ან ჯვარს პირთან აღარ დაიწერ.
პირჯვარდაწერილს, თუმც ჯვარდაუწერს
როცა ღმერთი გვნახავს, რა მოხდება?
გაგვიშვებს (გული სად გაუწევს) –
ჯოჯოხეთისკენ თუ სამოთხესთან?
შენ გჯერა, იესო რომ იყო ქართველი,
მე ვფიქრობ- იუდა უფროა, ასე რომ...
რადგანაც ისევე როგორც ბევრ სხვა ერში –
ჩვენც სულ ძმას ვყიდით და ამითა ვარსებობთ.
46
ამოსუნთქვამდერწმენა
მე – უფრო-უფრო...
შენ – არც თუ ისე!
სერობის სუფრა –
ის და იესო...
გულს ნათლისღების თოვლი აფითრებს,
ზეცაც წვება, – რომ იორს დანებდეს;
გზა გოლგოთამდე შორია ვიდრე,
იორამდე ან იორდანემდე.
47
მირანდა ერისთავი
მძღოლია ღმერთი
ცხოვრების მატარებელი მიდის,
თან თითო მგზავრი აკლდება გზებზე,
სიცოცხლე არის ლამაზი მითი,
სულ გადარჩენის მიზეზს რომ ეძებს...
იყო სიყალბე და მეტი
მეტი გაოცება ცათა,
რადგან არსად ჩანდა ღმერთი
და ჩვენც აღარაფრის გვწამდა...
48
ამოსუნთქვამდერწმენა
ღმერთიდან უღმერთობამდე
იყო სიტყვა,
სიტყვა ღმერთთან,
სიტყვა ღმერთი იმ თავიდან,
მერე იყო ადამი და კაენი და აბრამები,
სანამ ჩვენ ღმერთს, და ღმერთი კი
ჩვენს ხასიათს ისწავლიდა –
სულ ყველაფერს თავს კი არა,
ადამის ვაშლს ვაბრალებდით...
იყო სიტყვა,
ღმერთთან,
ღმერთი,
იყო არა და იყო რა,
გაქრა სიტყვა, რაც ვერ ითქვა –
და ჩვენც თან გადაგვიყოლა...
49
მირანდა ერისთავი
კვართი
რად მოხვდნენ, ან რა ძალა ინახავთ
ღვთისმშობლისა და ქრისტეს პერანგებს
საქართველოში, როცა კინაღამ
ერი მოკლეს და კაცი ვერ აგნებს
წელიწადის ყველა დღეს და
დღეში ასჯერ ჯვარს გაცმევთ,
მაგრამ მოდის აღდგომა და...
გზა ხელახალ ჯვარცმამდე...
ღმერთი
ვიცი, გგონია ვბოდავ სხვებივით,
გინდაც ვბოდავდე, –
შენ რას განიცდი,
ჩემში სულივით გამომწყვდეულა
ყველა გოლგოთა, ყველა კრწანისი...
50
ამოსუნთქვამდერწმენა
ღმერთი განკაცდა
ერთხელ,
ათასჯერ,
ახლაც ჩემშია, ჩემს ლექსებს ისმენს
რადგან ღმერთობა ვერ აპატიეს,
და ღმერთობისთვის ჯვარს აცვეს ისევ...
დავწინაურდი! –
ახლა უკვე ღმერთზეც დიდი ვარ
დავწინაურდი სამსახურში,
მეამაყება...
ახლა, მგონია, ღმერთზეც დიდი ვარ...
ვიცი, დამღუპავს სულელური ამპარტავნება –
სულის სიმჩატე დიდი ტვირთია...
დავწინაურდი,
უდროობას და გზის სიშორეს ვიმიზეზებ, –
რომ არ ვესტუმრო ღვთის სახლს ხშირ-ხშირად;
დავწინაურდი,
ახლა ბევრი ფული ვიშოვნე, –
და არ დავკარგო! – იმის შიშში ვარ...
51
მირანდა ერისთავი
დავწინაურდი –
გზებად მექცა ვიწრო ბილიკი,
და ღმერთი მსტუმრობს, –
იმის ნაცვლად მე რომ ვეახლო,
დღეს შეიცვალა ყველაფერი უკვე პირიქით –
გადაბუგულხარ ცინიზმისგან, სულის ვენახო!
2007
52
ამოსუნთქვამდერწმენა
ცრუ ქრისტიანი
ეკლესიაში დავდივარ ხშირად
მარხვებს არ ვარღვევ, ვკითხულობ ლოცვებს,
მამაო ჩვენო, მე აღარ მშია –
„პურს არსობისას“ აქეთ მე მოგცემ...
53
მირანდა ერისთავი
მასკარადი ტაძარში
მასკარადია ტაძარში თითქოს,
და ღმერთით ვაჭრობს მღვდელს თუ „მოშივდა“,
აქ პატიებას ყველა არ ითხოვს –
აქ თვითონ მღვდელიც ღმერთის როლშია.
54
ამოსუნთქვამდერწმენა
55
მირანდა ერისთავი
შეხედავ, ყველა ბავშვი ქრისტეა,
და ღვთისმშობელი- ვინც ბავშვს აღმერთებს.
ბავშვობის მერე ჯვარცმა იწყება
და გოლგოთის გზის დიდი აღმართი.
მესია
შენზე ფიქრი ძველებურად
ისევ შემომესია,
დრო ხომ მიქრის შენ სადა ხარ,
ისავ, ჩვენო მესიავ!
56
ამოსუნთქვამდერწმენა
შეგვეწყალე, შეგვეწიე
შენს მოდგმას, ეკლესიას,
აღდგომა ხომ შეგიძლია –
აღსდეგ, ჩვენშიც, მესიავ!
მოვდივარ შენთან და ცოდვებს ვიხდი –
გიტოვებ ფეხთან- როგორც ზვარაკებს,
ჩემში გამშრალი ცრემლების ხიდი
თვალის დათხრამდე მალაპარაკებს...
57
მირანდა ერისთავი
ღმერთო, ნურავის მოუკლავ შვილებს,
თუმც სიკვდილია სულ ყველას ბოლო.
არაფერია იმაზე მძიმე –
როცა მამა შვილს ბავშვივით გლოვობს...
შობა უდედოდ
დღეს შობაა და
ბევრი ვითომ კეთილშობილი
ტოვებს შობილებს
ურნაში, თუ სადმე გზისპირზე...
შვილებსა ცვლიან კომფორტსა, თუ ავტომობილში,
და არ ადარდებთ ბავშვი ცის ქვეშ თუ კი იტირებს...
შობა, თუ აბორტი
იმდენი დევნა არ ჰქონიათ,
როგორც ღვთისმშობელს,
არცერთ დედას და არც იმ გოგოს, ღვთის რომ არ სჯერა,
და ცივ ბეთლემში ღმერთი მაინც ყველას გვიშობა, –
ჩვენი სულების სახსნელად, თუ გადასარჩენად...
59
მირანდა ერისთავი
2023
ორიათას ოცდასამი წლის წინ მოგვი გვაუწყებდა
ქრისტეშობის ღამესა და სხვა ღმერთსა და სხვა ოცნებას,
მერე იყვნენ ჰეროდე და, იუდა და პილატენი,
არაფერი არ შეცვლილა გამოკლება-მიმატებით...
არაფერი არ შეცვლილა
არც შობით, არც აღდგომებით –
ყველა ცოდვა კვლავ ჩვენშია
და სულ იმას ვანდომებდით
60
ამოსუნთქვამდერწმენა
იესო უფასოდ
„ზოგს მღვდელი მოსწონს, ზოგს მღვდლის ცოლი,“
ზოგი მღვდლისკენ არც კი იხედება, –
არცერთი არ არის მოსაწონი,
ჰოდა, მიდი, შენც დრო იხელთე და
მოასწრე რაც არის მოსასწრები;
„ზოგს მღვდელი მოსწონს, ზოგს მღვდლის ცოლი,“
ზოგს კი ხიბლავს მხოლოდ მონასტერი...
61
მირანდა ერისთავი
ყოველდღე ხელს ვიბანთ პილატეს მაგვარად,
ჩვენც ვიცით ვინ ვართ და ვინ ვისზე მეტნი ვართ,
იესო ასჯერ და ათასჯერ აღმდგარა –
ჩვენს გულში ვერა და რომ ვერ ჩაეტია.
ღმერთი ვითომღა გვწამს და –
ვერ ვარჩევთ ტყუილ-მართალს,
ვიღაც ქრისტეს სისხლს სვამს და
ზიარებადა ნათლავს...
უკვე ბოდვა არის ლექსიც შეიძლება, –
როცა მიხვდები რომ გრძნობაც გაიაფდა,
ღმერთი ღმერთი არის და არ შეიცვლება
არც შენს პილატესთან, არ შენს კაიფასთან...
აღარა მჯერა შენი ასეთ დროს,
და ვუერთები მაგ დროს წარმართებს,
ღმერთო, თუ სადმე მართლა არსებობ, –
შვილს, დედას, მამას ნურვის წაართმევ!!!
62
ამოსუნთქვამდერწმენა
ჯანდაბას ყველა! – რასაც ანგრევ,
მაგრამ პატარებს,
ღმერთო, რატომ ჰკლავ,
რა შეგცოდეს ასე ბავშვებმა?!
უკვე იმდენი ჯოჯოხეთი გამოგვატარე –
რომ დედამიწა ახლა ბრუნავს ცეცხლის გარშემო.
63
მირანდა ერისთავი
სევდიანი ღმერთი
შენს თვალებს შევცქერი სუფთას და დარდიანს,
სანთლებში ჩამწვარან ყველა იმედები,
ცრემლები ღაწვებზე, ო, ისე დაგდიან –
მე რომ ღმერთი ვიყო, ვერ გაგიმეტებდი
ცრემლებისთვის ახლაც
სისხლივით რომ გწვეთავს,
ცრემლებისთვის რამაც,
მომიყვანა შენთან...
64
ამოსუნთქვამდერწმენა
ღმერთო...
ღმერთო! გთხოვ, ნუ გამიმეტებ –
ნუ დამაობლებ დედით!
ბედი ისეთი რამეა –
მომეცი მაგის ბედი!
65
მირანდა ერისთავი
„დაწერილ არს რომ ჯვარს უნდა ვეცვა,“ –
სთქვი და ეწამე კიდეც, უფალო!
თვითონ მზეც შენი სისხლივით წვეთავს
და დილის ზეცას ჭირისუფალობს.
66
ამოსუნთქვამდერწმენა
ბართლომე
წლებმა წარსული თითქოს დათოვეს,
მაინც ჩვენს ცოდვად გამოკეტილა –
ის რომ ვაწამეთ ერთ დროს ბართლომე,
რომ გავატყავეთ ჯვარზე გვერდულად.
განმანათლე
შეიყვარე უფალი შენი გულით, სულით და გონებით, –
ბიბლიიდან
ქრისტიანად მონათლული მქვია, მაგრამ
ისე ვცხოვრობ,
თითქოს ქრისტეს ვერც ვცნობდე...
მე კი არა, ალბათ, ღმერთო, შენც ვერ მეტყვი
მერამდენედ უარგყავ და შეგცოდე...
67
მირანდა ერისთავი
მონათლული,
მონათლული მქვია მაგრამ
დიდი გზაა მაინც ღვთიურ მადლამდე...
რადგანაც სულს ქრისტიანი წყალთან ერთად
სული წმინდის ძალით უნდა ნათლავდეს...
განმანათლე,
გამინათე შენსკენ გზები,
შევჩვეულვარ ცოდვებსა და ვერ ვთმობ!
განმანათლე,
განმანათლე,
განმანათლე,
ღმერთო!..
დღეს ნინოობა,
ხვალ დღე უჯარმელის,
ან დღესასწაულებს, მითხარ, რა გამოლევს,
ღმერთსაც, ერთმანეთსაც ისევ ვუჯანყდებით, –
ვარიგებთ იუდას უფასო ამბორებს.
68
ამოსუნთქვამდერწმენა
69
მირანდა ერისთავი
წინაპართ ღირსი
იყო თევდორე, იყო ცოტნე, იყო დავითი,
იყო ხანძთელი, გორგასალი და მითრიდატე...
ჩვენ მათ ღვაწლსა და შემართებას აქ ვით დავითვლით,
ან მცირე ლექსში ყველას ვით დატევ...
70
ამოსუნთქვამდერწმენა
უფლისაგან წამოსულო,
წადი ისევ უფალთან!!!
იწვი
სიძვით
და თვალებში ვნების ცეცხლმაც იმატა,
გიხმობს ვიღაც ყალბი ფიცით –
გკოცნის ყელთან,
ყვრიმალთან.
იქნებ,
გრძნობის დეფიციტმა
ვნებებისკენ გიბიძგა?! –
და
დ
ა
ე
შ
ვ
ი
ასვლის ნაცვლად,
ამ ცხოვრების კიბიდან?!.
71
მირანდა ერისთავი
ხარ მეძავი, –
უფრო სწორად,
გულცივობის შედეგი,
შეგიძულეს! –
და შენც შენს თავს
სხვისი ფეხით შესდექი
შეგიძულეს
და სიძულვილს
„სიყვარულად “
გიძღვნიან,
თუმცა წრფელი სიყვარულის
არაფერი იციან...
მაგრამ, ნახე!
გიხმობს ღმერთი, –
ვისაც მართლა უყვარხარ,
უფლისაგან წამოსულო,
წადი
ისევ
უფალთან!
ევას ვნებანი
მე ვარ ევა,
მევალება
ღვთის მერე შენ მწამდე,
ციდან ერთად გამოგვიშვეს,
ერთად მივალთ ცამდე!
72
ამოსუნთქვამდერწმენა
მაპატიე,
რომ ჩემს გამო
მოგაცილეს ედემს;
მაპატიე,
რომ გიყვარდი
და, რომ ასე მენდე!..
მტკივა ცოდვა, –
ან კი ტკივილს
რა დამიამებს?!
ბოდიშს გიხდით
ჩემგან შობილ
ადამიანებს.
და-ძმა ცოლ-ქმრად
გიჟურ ვნების გამო ვიქეცით,
გამოგვაგდეს,
სანამ ჩვენით გამოვიქეცით.
73
მირანდა ერისთავი
გორავს თავქვე
სისხლი,
როგორც ცოდვის ნაყოფი,
დაისაჯა შვილი –
ჩემი ყოფნა-არ ყოფნით!..
მე ქალი ვარ,
ჰოდა, ღმერთო, ნუღა მენდობი!
ორჯერ მოგკალ:
ქმედებით და უმოქმედობით.
მე ქალი ვარ! –
ყველა ცოდვა ჩემში ბინადრობს!
მაშ, დამსაჯეთ! –
რადგან
არ მსურს თავი ვიმართლო!
2006.12.11
1
ევა-ნიშნავს სიცოცხლეს
74
ამოსუნთქვამდერწმენა
ანდერძს გწერთ, –
თუ კი მოვკვდი უეცრად
გული არ დაგწყდეთ, გლოვა არ მინდა...
მეც იქ მივდივარ სადაც აქამდე
ბევრი ჩემსავით უკვე წავიდა...
მიყვარდით ყველა,
მყავდა ვინც მსურდა –
მშობლები, და-ძმა, ჩემი შვილები...
ყველა სურვილიც თვითონ ასრულდა –
სანამდე სიკვდილს დავაპირებდი...
75
მირანდა ერისთავი
ყვავილები
ერთმანეთს ხშირად ყვავილებს ვჩუქნით, –
თუ ვულოცავთ, ან პატივს მივაგებთ,
და მე მაშინებს ყვავილი თუ კი,
აცილებს ვინმეს საფლავისაკენ.
ცხოვრებას ხშირად ხელიდან ვუშვებთ,
გვიმსხვრევენ ფრთებს და ვამსხვრევთ ნაჭუჭსაც,
და თვალებს, როგორც ჩატეხილ შუშებს –
ვაგროვებთ მუჭში, სანამ დავხუჭავთ.
76
ამოსუნთქვამდერწმენა
დღეც დღესასასწაულია!
დღეც – დღესასწაულია, თუმც მონოტონურად
ვატარებთ ყველა დღეს პირ-უტყვად მეტყველნი
ვაკეთებთ – რაც გვითხრეს, ან მონას ტონი რად
სჭირდება, ასრულებს, რასაც კი ეტყვიან.
კეთილშობილი
კაცის იერით
დაძვრება ყველგან სულით მევაჭრე –
როცა იძინებს ვიღაც მშიერი,
და სამართალსაც პურსაც ვერ ვაჭმევთ...
77
მირანდა ერისთავი
შიში მაშორე, უფალო.
სიკვდილის შიში, ამინ! –
შვილი არავის მოუკლა,
არც დააობლო არვინ...
ცუდად ვარ! ვგავარ ბერიკაცს!
შენ, ჩემო ძმაო, რა გიჭირს.
გადმოვდგი წინ და ვერ მიმაქვს
უკანვე ჩემი ნაბიჯი.
მაინც არავინ მითვალისწინა –
კბილი კბილის წილ და სისხლი სისხლთან!
ალბათ თვალია იმ თვალის წილაც –
ცრემლს ცვარივით რომ სისხამზე ისხამს.
ზოგჯერ ცხოვრება ისე გვაწნავს ხელს
და ჩვენს სურვილებს არ ადასტურებს –
ვუწვებით ფეხთან დროის საწნახელს
და ვწურავთ სულში ალადასტურებს.
საფერებელი საფერავითაც
სახლს ვივსებთ,
გვიხმობს მერე მარანიც.
გაიხედავ და მარტო ხარ ისევ,
გაიხედავ და არვინ არ არის...
78
ამოსუნთქვამდერწმენა
უთუოდ მოთოვს! –
თოვლი ღმერთია
თან თეთრწვერა და თან ისევ თოთო.
ცაში რომ დღემდე ვერ დაეტია –
დღეს ისევ მოვა! უთუოდ მოთოვს!
თოვლი
თოვს! თითქოს დედა თავის საცერით
ფქვილივით თოვლს სცრის ჩვენთვის ასე რომ...
თოვლზე იმდენი ლექსი დაწერეს, –
ნეტავ, მე რაღა უნდა დავწერო.
79
მირანდა ერისთავი
ლექსი და ღმერთი – ჩემთვის ერთია.
ლექსია კაცს და ღმერთს შორის ხიდიც,
ღმერთი ლექსებშიც ვერ ჩაეტია –
პოეტი კი ლექსს – ლუკმისთვის ჰყიდის...
80
ამოსუნთქვამდერწმენა
ტრიალი
გავდივართ მუდამ გზას მტყუან-მართალს,
დროშიც დავდივართ მხოლოდ წრიულად,
და ვიწყებთ ისევ ხელახლა ათვლას
ყოველ წუთსა და ყოველწლიურად.
ჩვენ ახლა ვცხოვრობთ იმ სამყაროში –
ყველას ყველა რომ ფეხზე ჰკიდია...
გვინდა მოვასწროთ რითაც ვხარობდით –
არადა საქმე მართლა კიდეა...
81
მირანდა ერისთავი
ვბრაზობდი! მსურდა, თავსაც დავსხმოდი –
ისე ვიყავი გულზე მოსული.
გადაჭედილი იყო ტრანსპორტი:
იჯდა უ-სულო, იდგნენ ორ-სული.
დღეს ისევ თოვდა ფასანაურთან,
მე კი თოვლშიაც ვეღარ გავძელი,
ხელიდან წასვლას, მითხარ, რა უნდა –
თავის აყვანა ხელშია ძნელი!
82
ამოსუნთქვამდერწმენა
ცა ოცნებების სასაფლაოა –
ჩვენ – მესაფლავე საკუთარ სუნთქვის,
და რადგან მიწაც ცასთან ახლოა –
აქაც ერთმანეთს საფლავებს ვუთხრით.
პირამიდას პირამდე რომ მუმიებით გატენიან, –
ქარტეხილით გატეხილი ქვით რომ ცვლიან გარდენიას –
მაშინ მოვა ვიღაც დაწერს მთლად უსახურ სახარებებს,
სიხარბეთა სარბიელზე მსახურს სახელს ახარებენ,
და თვით სახარბიელოც კი გადიქცევა საღარიბოდ –
სადაც არის საღორე და საქათმე და საძაღლეთი –
მოვა ვიღაც მოკრძალებით და ახალი აკრძალვებით.
უსახურთა სახარებით ხარბ მსახურს რომ აძევებდნენ.
უხარებელ სახარებამ ხრამებშიც რომ იხარხაროს –
და არავინ აღარა თქვას – ღმერთო, მე შენ მიყვარხარო!
83
მირანდა ერისთავი
ჩვენი სისუსტეები
ხშირად ისეთი რამეა, –
შური შორს შეგატოპინებს,
მაგ დროს ისეთი ღამეა
და ღამის უტოპიები...
84
ამოსუნთქვამდერწმენა
3 ოთახიანი დრო
სამ ოთახიანი ბინა მაქვს,
წარსულის,
აწმყოსი,
მომავლის,
უშენოდ არც ვიცი ვინა ვარ,
ბოლომდე თავიც ვერ მოვაბი –
სიცოცხლეს;
და ფიქრით ბოდიალს
ვიწყებ დროში -როგორც ქუჩაში;
წლები ისე მიდი-მოდიან –
წუთებს ძლივს ვიგროვებ მუჭაში;
სუიციდი სარკეში
მინდა ერთი სროლით დამთავრდეს სიცოცხლე
ჩემსა და ჩემს შორის –
სარკეში არეკლილ,
მაგრამ სანამ წავალ, მე შენგან კი არა, – იცოდე! –
რომ ჩემი თავისგან წავედი...
85
მირანდა ერისთავი
იცოდე, მიყვარდი,
მიყვარხარ ამ წამსაც –
შენს გამო ვიტანდი სიცოცხლეს უგულოს,
შენს გარდა სხვა ღმერთი
არც მსურდა! არც მწამდა, –
მაგრამ დრო დადგა, რომ სარკიდან ვუყურო
86
ამოსუნთქვამდერწმენა
87
მირანდა ერისთავი
88
ამოსუნთქვამდერწმენა
უფულო უფალო
ჩემი უფულო უფალი ხარ –
უფრო უფერულად ნაფერები,
ჩემი თვალების უფსკრული და
სულის უსასრულო ნაპირები.
89
მირანდა ერისთავი
თითების ჩამრთველი
შენი თითებია ჩამრთველი,
შეხება – ანთება-ჩაქრობა!
და ხშირად სულ მოკლე ჩართვაა –
თუ სველს მეხები, ან ახლოს ხარ.
მაკოცე! არ მელაპარაკო! –
რომ მიხსნი გულს, თმებს და სამაგრებს.
შენი თითებია რომ მაქრობს –
ჩამაქრე! ამანთე! ჩამაქრე!
კლდის არა, ვარსკვლავის ქიმი ვარ –
მივყვები შენს სულის ნაპრალებს.
ჩვენს შორის რომ ქრება ქიმია –
ფიზიკურ გადაღლას ვაბრალებთ.
90
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
გიყვარდეს – ის, ვისაც უყვარხარ,
გინდოდეს – ის, ვინც შენ გაღმერთებს,
ვინც გაგხდის სიცოცხლის უნახავს
და ვინც გაგისწორებს აღმართებს.
გიყვარდეს – ვინც
შენთვის ზღვას ლახავს,
ვინც ზეცას დაგიფენს ფიფქებად,
ვისი სისუსტეც და ძალაც ხარ,
და ვინც შენი ძალაც იქნება.
სხვასთან როგორი გულუხვი ხარ,
ჩემთვის სიტყვასაც კი ვერ იმეტებ.
მეყრები მიწის გორახებად,
მარგებ ზედ საფლავის პერიმეტრებს.
91
მირანდა ერისთავი
ჩემში სიყვარულის გამო ასახულო,
გამო, რომ ჩემშიაც გამოგაზაფხულო.
ფიქრი საფეთქლებს უფრო აფეთქებს,
კოლგოტს რომ მისდის, – გრჩება თვალი შენ,
ბევრს ხომ არა გთხოვ, მოდი ამ ერთხელ –
ბეჭდით თუ არა – თვალით დამნიშნე.
92
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
რომც მოინდომო – ვეღარც დამმალავ,
ვართ ერთი ხაზის გარდა – ტეხილიც,
ნეკნი კი არა, ყველა მალა ვარ
შენი -უშენოდ გადატეხილი.
შენ მეუბნები როგორ გავსებ და
მე გეუბნები როგორ მაკლიხარ.
შენ ჩემში ხედავ ღმერთთან მსგავსებას,
მე გეუბნები – ჩემი ნაკლი ხარ.
ჩვენ ერთმანეთში ჯვარივით ვართ გამოსახული
გარეთ მზეა და ჩვენ კი ვეღარ გამოვზაფხულდით
შენც წყენასავით ჩამიდე გულში,
მე – შეგეფარე როგორც მონასტერს;
სიყვარულისთვის ხომ შემხვდი გუშინ –
ეს სიძულვილი სადღა მოასწრე?
93
მირანდა ერისთავი
დარიანივით გწერდი პაოლოს
დღიურს,
მძივივით გაწყდა! დასრულდა!
ძველი ლექსივით ვეღარ გპოულობ
და ისევ ისე
გრითმავ წარსულთან...
ცა შენში ეძებს თავის დასაყრდენს,
ჩემს სურვილებსაც ბოლო არ უჩანს,
მინდა, ჩემს სულში ისევ დასახლდე
და მერქვას შენი სახლი და ქუჩა.
94
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
არც „ჰო“-ს აღარ მწერ და აღარც „არა“-ს,
მაინც ვერ ვხვდები, რას მემდურები,
ჩვენც დღეს თუ არა,
ჩვენც დღეს თუ არა –
დავტოვებთ მიწას როგორც მდგმურები.
შენც იცი, როგორ გადავიღალე
ამ ყველაფრით და უყველაფრობით,
და გულიც ისე შეჭამა ხვალემ –
ავი ძაღლივით უყეფავს ლოდინს.
95
მირანდა ერისთავი
კაბა ტყუილივით მოკლეა და –
ვინ ჩივის, მოკლდება სულგრძელობაც,
ვურევთ მოხიტოში
მაკიატოს,
ვუჩივით დარდსა და უძილობას...
საუბარი წარ-სულთან
გული შენსკენ მორბის,
მე კი თავს გარიდებ.
მაინც მგონია, რომ დაკეტილ კარიდან
ისევ შემოდიხარ
და დღე გვაქვს ფერადი,
აქ რომ ხარ –
ვერ ხვდება ჩვენს გარდა ვერავინ.
96
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ლექსებს კი არა, იარებს ვიწერ,
გაშენებ ჩემშიც ქვითა და ხრეშით.
ვინახავ მუჭით სიცარიელეს –
გამარჯობად რომ ტოვებდი ხელში.…
შენზე ტკივილები არ რჩებიან –
(ტკივილს ბავშვობიდან ვითმენდი),
როცა გხედავ თვალის ფანჯრებიდან –
ჩამქრალი სახლებივით ვინთები.
წახვედი, მოხველ და ისევ წახვალ,
მოგაქვს ტკივილიც ორი ამდენი,
გკოცნი (ჩვენს-არა) ვიღაცის სახლთან –
და გტოვებ ფიქრის
კორიანტელით.
97
მირანდა ერისთავი
წეღან რომ წარბები წყენისგან შეჰყარე –
შენ ჰგავდი ღმერთსა და მე ვგავდი ერკემალს.
შენ არა! ცა არის, ძვირფასო, ჩემს მხარეს
ჩემს მხარეს არის და გადავრჩე ეგება...
მე ასი წელი სულაც არ მინდა, –
მე მარტოობის ერთი დღეც მყოფნის,
ცასავით წმინდა, მოვედი ციდან –
და ვკვდები, როგორც ცოდვის ნაყოფი...
წყალსაც წავუღივარ, – ვერც ვსაუბრობ!
ვტოვებ ოცნებებსაც – ცის საკურთხებს.
მოდის ვიღაცა და ჩემზე უფრო
გკეტავს თავისში და გისაკუთრებს.…
ვეღარ ავედით ვერც არარატზე –
ზღვაც შეუსმელი აკი გვრჩება დღეს,
ერთ დღეზე მეტი ვერ დააარსეს –
რომ გყვარებოდი გაგიჟებამდე...…
98
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
რა ვალეტინი – კოვალენტური
ბმის დროსაც ყველას როდი უმართლებს...
დგას სიძულვილის მკვეთრი კონტური
სიყვარულიდან სიყვარულამდე...
მოდი, ვთქვათ „დილა სიყვარულისა“
„დილა მშვიდობის“ თქმების მაგიერ, –
„დღე მშვიდობისაც“ მოდი, შეცვალოს
სიგიჟისა და გრძნობის მაგიამ.
სამას-სამოც-და – ხუთ დღეში
რამდენი დღე გიყვარვარ?
თუ გიყვარვარ, – ნუ წყვეტ ჩემთვის
ყვავილს-რომ გაიხარა.
99
მირანდა ერისთავი
სიყვარული ცისარტყელის
ყველა ფერზე მეტია –
ამოვიდა მაინც ყელში –
გულში ვერ ჩაეტია...
გულმაც შენსავით მითვალისწინა –
მომცა გზა შენთან შემორიგების,
ღმერთი კი არა – იმ მთვარის წინაც –
ვიცი, გუშინაც შენ რომ იდექი.…
თოვს და მზესავით შენს დაკარგვას ვერ ვეგუები –
რით აკავებენ, ნეტავ, ლექსით მდიდარ შეიხებს.
მე კი ამ თოვლშიც ისე მეწვის ხელის გულები –
როგორც პირველად – შენს თვალებზე როცა შეიხე...
100
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
შენ – არა, მე ისევ ცუდად ვარ,
შენ – არა! მე ისევ მოგისმენ.
შევხვდებით, აქ – არა! უფალთან!
ხვალ არა! ზეგ არა! როდისმე!
მე ვარ შენი სულის ნანგრევები,
შუქი ჩამსხვრეული შუშებიდან,
ქარს რომ აბლაბუდით აკავებდი,
ან ამ ჭუჭრუტანით უშვებდი და
101
მირანდა ერისთავი
გადაუწერელი პირჯვარივით
შუბლთან მიმიშვი და შემიტოვე,
პატარა ბავშვივით პირჯავრიანს
უკვე აღარ გესმის ჩემი თორემ –
102
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ხშირად გრძნობაც ხდება ეპიკური, –
ჩემში ცხრაკლიტულით მიგარაზე,
ახლა, იცი, როგორ მეფიქრები (?!) –
ვდარდობ შენზე-როგორც წიქარაზე...
ლურსმნით თვალებს სთხრიან კიდევ კედელს,
დრო კი სადღაც მიჰქრის მარხილებით,
ერთ დროს თვალებში რომ გამოგკეტე –
ძილში სიზმრებივით მეხილები.
ვიყავი აქ და შენ მოხვედი ჩემში იქედან,
სიცოცხლე არის გამარჯვების გარდა ფიასკოც,
ჩვენი სიგიჟე ერთმანეთში გადაიკვეთა –
რადგან მინდა, რომ ყელზე
ყელი გადამინასკვო.
დროს ჩვენც მივყვებით, – ვით ჩაუბმელ ზამთრის მარხილებს,
ვერ გამოვედით ამ ცხოვრების მძიმე ძილიდან;
მე გეუბნები: ვერ შევხვდებით, – ისევ გმარხულობ!
შენ მეუბნები: შევხვდეთ! –
ჩემთვის მარხვა ხსნილია!
103
მირანდა ერისთავი
შენ კი არადა, ჩემი თავიც აღარ მინდება.
წვიმა კი იკლებს ფანჯრებსა და სახლის სახურავს,
აღარ მახარებს არც ეს დილა, არც დაბინდება,
შენ კი არა და – საკუთარ თავს აღარ ვნახულობ.
კვლავ მტრედებივით ვკვებავ შენს ლოდინს,
ვუყრი დღეებად დროის ნამცეცებს,
ხმის ჩახლეჩვამდე გეძახი: მოდი! –
და შენით სავსე თვალებს ვაცეცებ.
104
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
თუ ვერ მოვდივარ, თოვლს ვუშვებ შენთან,
თუ არა გჯერა -ზეცას ახედე.
შორსა ვარ მაგრამ მე ისე გხედავ –
ვერავინ გხედავს ასე ახლოდან.
ქარი ხმაურით მოედო ქუჩებს
და ისე დაჰქრის სულსაც აგირევს.
ვაღებ ფანჯრებს და ქარს სახლში ვუშვებ,
ძვირფასო, დღესაც მე შენს მაგიერ...
105
მირანდა ერისთავი
გზა შენსკენ უფროა დღეს შორი –
სულ ცოტა ნაბიჯი კიდეა;
მთვარე კი – ჩამდგარი
ჩვენს შორის –
ადამის ვაშლივით ჰკიდია.
არ შემიძულო! ვერ გადავიტან, –
რადგან მიყვარხარ ღმერთის მაგვარად,
მიშორებ, როგორც მკვდარ ადამიანს,
ან საქმესავით უცბად მაგვარებ...
106
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ვერ გიწყობ განწყობის თეორიებს –
მარტო მყოფს ყოფნა მსურს მარტყოფული,
შენთვის რომ ბოლოდან მეორე ვარ –
ვიცი, –
შენ ყოველდღე მატყობინებ.
ვაბრალებ განწყობის თეორიებს –
რომ დღეს ისევ ისე განვწყობილვართ,
დღეს უკვე ბოლო მეორედ ვარ –
შენი სურვილების საწყობიდან...…
სულ რომ წრესავით მიარე
თქვი შენს გულს როდის მომიტან,
ყველა გზა რომში კი არა –
ყველა გზა მოდის რომიდან.
მოდი,
ხეც უკუღმა დავრგოთ,
გუბეში ცაც ხომ ჰგავს შედევრს;
დავშორდეთ!
თუ გინდა, კარგო!
დავშორდეთ, –
ანუ კვლავ შევხვდეთ.
107
მირანდა ერისთავი
მინდა ვიყვირო, დავლეწო რამე,
კბილებს ვაჭერ, რომ კვლავ არ წამომცდე...
და უშენობის უთვალავ ღამეს –
ვაბარებ, როგორც მძიმე გამოცდებს...
მივყვები შენგან დროის ვაგონებს,
თუმცა მიმაჩნდი ყოველთვის სახლად,
რადგან ყვირილით ვერ გაგაგონე –
ჩემი სიჩუმით ვიყვირებ ახლა.
საუკუნო უკუნს უკვე უკან-უკან მივყავართ,
საკვამურთან მაინც ვუკმევთ
საკმეველის საკმარისს
ცას და ვცადეთ უფრო მეტი ამ ცის გამო გვეცადა
საწადელის გამოცდაც და მოცდაც გამოგვეცადა...
თვალის ჩაკვრით, ჩაკრის გახსნით
ვხსნით გონებას, გულს და ღილებს, –
ხარ ჩაკრული ღვინის მსგავსი –
ჩაკრულოს რომ გვაღიღინებს...
108
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
გშიმშილობ შიმშილისნაირად,
მშვიდობით, შენ და ჩვენს ნაყინებს!
პური ხარ, წყალი, თუ ჰაერი –
გშიმშილობ, ჩემგან რომ წახვიდე...
გშიმშილობ,
არც გყლპავ,
არც კიდევ
მიდიხარ, გინდა რომ დარჩე გულს ;
გშიმშილობ! იცი, ვერ დაგიკლებ, –
და სხვასთან მაგზავნი დამშეულს...
გიშვებ
შენ დღეს წახვედი –
ან უფრო ადრე,
ან არც მოსულხარ, იქნებ არასდროს.
მე ამ ყველაფერს „გაგიშვი“-ს ვარქმევ,
რომ ამ შენს წასვლებს დროში გავასწრო.
109
მირანდა ერისთავი
სტყუი და მტყუანს აქეთ მიწოდებ
დამცინავ ტონით,
დამცავ იერით...
ნეტავ, იცოდე,
უშენოდ როგორ,
უშენოდ როგორ
დავცარიელდი...
ნაგვიანდება ქარის ხიდებთან
ნაგვიანები ვნების ირაო,
გრძნობას რომელიც არ იყიდება –
ერთი საათით მაინც ვქირაობთ.
რაც შეგხვდი, გავიყავ ოთხად და
მივიღე ასეთი დაყოფა:
შენამდე,
შენიდან
შენთან ან
უშენო, – იგივე არყოფნა!
ჩადრიან გოგონას
გრძნობა გადაეცი ანათემას, –
ჩადრში ისე ძლიერ იმალები,
მაგრამ მაგ თვალებით ანათებ და
მაგრამ მაგ ლამაზი ყვრიმალებით
110
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ოქმი
ოქმსა ვწერ, ვიღაცას ლექსები ჰგონია,
ვსწავლობ მუხლებსა და შენს მზერას მუხლებზე,
ცხოვრება პატარა ბორკილის რგოლია
ზოგისთვის, ზოგს კლავენ, ზოგს თვალებს უხვევენ.
ოქმს ვადგენ, –
მკვლელობა 109-ე მუხლია,
შენს შემთხვევაში კი სასჯელსაც ვუმატებ,
რადგანაც, ძვირფასო ამ ჩემი მუხლიდან
ისევ დიდი გზაა ჩემსავე გულამდე...
სიყვარულის მათემატიკა
მინდა შენს თვალებთან გატოლება,
ვეძებ – რა ფორმულით აიხსნები,
მრავალცვლადიანო განტოლებავ –
პლიუს უსასრულო ხარისხებით...
111
მირანდა ერისთავი
ტანგენს-კოტანგენსში ახლართული
ტანგო ვიცეკვოთ და გავაბოლებთ...
ვეძებ შენს თვალებში კვადრატული
ყველა განტოლების პარაბოლებს...
112
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ფარაონს
გარეთ ცივა, მზეებს ფარავს თოვლი,
მე კი სულს კვლავ შენით ვიამინდებ,
ჩემი ფიქრების ხარ ფარაონი –
ჩვენთვის ვაშენებდი პირამიდებს.
113
მირანდა ერისთავი
ღამეა, მთვარე მოირკალება,
ვიღაც ვიღაცის გამო გვივიწყებს,
შენი სურვილის მოჰიკანებმა
ჩემში ხელახლა გამოიღვიძეს...
კოსმოსში
თან მეძებ, თანაც მერიდები, –
ჰოდა, მასე იყოს, არ დაგიდევ,
მივყვებით სხვადასხვა მერიდიანს –
ვაშენებთ ჩვენს შორის
ანტარქტიდებს;
114
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
დღეს თითქმის იანვრის შვიდია,
შობაა! დამთავრდა მარხვის დღეც,
ბავშვური ძილივით მშვიდი ვარ, –
და ჩემში იესოს ვაღვიძებ...
ყოველთვის ბოროტს სიკეთე სჯობდა,
თუმც მტერზე მეტად გიმტრეს მოყვრებმა,
მინდა მოვიდეს ისეთი შობა,
რომელსაც ჯვარცმა აღარ მოჰყვება...
საცაა ქრისტეს შობა დადგება –
ჩვენ კი ჩვენს ცოდვებს ვჭირისუფალობთ,
სულ არაფერი არ მინდა შენგან –
ჩვენს სულებშიაც იშვი უფალო!..
მინდა, ისევ მოგეფერო,
გითხრა რამე...
სიყვარული დაგაღვარო კოცნებად,
დრო მიდის და...
მოდის ისევ შობის ღამე –
ქრისტესავით იბადება ოცნება...
115
მირანდა ერისთავი
ნატკენი მუხლივით
ხან მავსებ წვეთ-წვეთ, ხან მუჭებით,
(მივამსხვრევ საკუთარ ნაჭუჭებს),
ღია თვალებივით სულ მრჩები, –
რამდენიც სიკვდილის დროს დაგხუჭე...
ვოლტი თუ ამპერი
დღეები უშენოდ მოდიან,
ვეღარ ვგრძნობ ცა არის რა ფერის,
დამძაბავ რამდენი ვოლტით, ან
დენს მარტყამ რამდენი ამპერით...
116
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
წუთი წუთსა და წელი წელს მისდევს,
გულს უნდა შენთან ყოფნას ბედავდეს,
ჩაგიფიქრებ, რომ ამიხდე ქრისტეს
დაბადებიდან დაბედებამდე...
ვიღაც ვიღაცის გამო გვივიწყებს
და გულში დარდად მოიკლაკნება,
წარსულთან ერთად გამოიღვიძეს
შენი სურვილის მოჰიკანებმა...
შენზე ფიქრების მომადგა ფლოტი,
ყველა სიტყვაში შენ ხარ ისევე,
და, რომ გავუძლო უაზრო ლოდინს –
სასვენ ნიშნებთან ერთად ვისვენებ...
117
მირანდა ერისთავი
შემორჩი თითებს, თვალის ბადურებს, –
თითქოს თამაშობ ჩემში ბოულინგს,
წახვედი შენ და სხვა მიფათურებს
სულში ხელებს და ვეღარ მპოულობს...
მინდა მნახო, ან ხშირად მომწერო, –
რომ გენატრები ისევ ძალიან,
ქრისტეს სისხლივით დასდის ბროწეულს –
დღე, როცა ჩემთვის არა გცალია...
შემიყვარდი და ბავშვივით მიკვირს,
სულ შენთან ყოფნის მიპყრობს მანია,
გალაქტიონის ქარი ქრის ირგვლივ,
და ცას რომ ხატავს – ფიროსმანია...
წლები მირბიან ისე უბრალოდ, –
მოდის ახალი და მიდის ძველი,
დალოცე ყველა, ყველა, უფალო, –
ვინც კი ბავშვურად ახალ წელს ელის...
118
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
️
ეს დღეც აივსება ამბოხებით, –
რადგან ისევ ასცდი გულის ლიმიტს,
დამპირდი და მაინც არ მოხვედი –
საპირველაპრილო ტყუილივით.
ეს დრო კარტივით არიგებს –
დღეებს გაფრენილს ჩიტებად,
ღმერთს კვლავ სწირავენ ტარიგებს, –
თუმც ღმერთს მსხვერპლი არ სჭირდება...
არც მსურხარ, აღარც მიზიდავ,
აღარც მინდა, რომ მწამდე.
შენ ხარ მართალი მიწიდან,
მე ვარ მართალი ცამდე...
ბოტიჩელი
ვიცი, შენც ცოცხლად დამმარხავ და...
(ერთ დროს ხომ დამარხეს ანტიგონეც...)
რადგანაც ისე არ მიყვარხარ,
რადგანაც ისე არ გიგონებ...
119
მირანდა ერისთავი
შენთვის – კი,
სხვისთვის ქალიც ვერ ვარ,
(თუმც მჯერა ვენერას დაბადების),
და როგორც ყველა პრიმა ვერა,
ვიცი, მხოლოდ შენით გადავრჩები...
მირაბელ
მირაბელ,
თვალები მინაბეს
მტრედებმა, მზეებს რომ აყრიდი..
მირაბელ,
ოღონდაც მინატრე, –
შენს გამო სულსაც კი გავყიდი...
120
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ქარი ყმუოდა
ქარი ყმუოდა ვითარცა მგელი,
ფანჯრებს კაწრავდა წვიმა ბავშვივით.
და მეც ბავშვივივით ყოველ წამს გელი, –
ვდგავარ ბავშვივით ხელებგაშლილი...
121
მირანდა ერისთავი
არ ვარ ვინც გიყვარდა, ამჯერადაც
გამიშრა სისხლიც, უჯრედებიც;
მაგრამ შენ ჩემი არ გჯერა და...
ადრეც მარტო თვალებს უჯერებდი...
ლექსს შენს გარეშე ყოველთვის ვგმობდი,
ვითხოვ მეტს ბედის მწერალისაგან;
ყველა გზა მაინც შენამდე მოდის, –
შენამდე ანუ მწევერვალისაკენ;…
ჩემი ჰობი არის მინუსიდან
პლიუს უსასრულო გზა შორეთის –
არ მიყვარს რუბიკონები და
არც სხვისგან შექმნილი ჩარჩოები.
რუბიკონი
მოდი, რუბიკონი გადავლახოთ; –
მოდი, წილი უკვე ნაყარია;
დრო გვაქვს ისედაც პატარა ხომ –
თან ეს დროც არ იცდის რა ხანია
122
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
123
მირანდა ერისთავი
ამორძალი
უფლება არა გვაქვს ამორძალებს
გვიყვარდეს, სახეზე ამაფარა
კანონი ღმერთმა, თუმც მამოძრავებს
შენდამი ლტოლვა და ანაბარა
124
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ჩვენი ანატომია
შენთვის გავიხადე ამ ტანის და
მერე თვითონ გულის პერანგები,
გავხდი შენი სულის ამტანი და
გული, -რასაც მაინც ვერ აგნებდი.
გიცმევ ჩონჩხებად და
ტვინის ძვლებით,
მინდა, ჩემს ტვინშიაც ფათურობდე –
ბოლოს როცა ვეღარ გივიწყებდი –
დამრჩი გუგებში და ბადურებზე...
125
მირანდა ერისთავი
ცხოვრების მატარებელი გადის, –
თავის მგზავრი ჰყავს ყველა რკინიგზას;
ზოგიერთები ირჩევენ მარტივს,
რკინის კაცი კი ირჩევს რკინის გზას.
კვლავ უპასუხო წერილად მრჩები, –
შენზე ფიქრები არ მთავრდებიან,
მსურს წაგიკითხო ლექსები ჩემი –
თოვლის უსიტყვო ბარათებიდან...
ჩვენი ქიმია
ჩვენ ვართ ქიმიური ატომები, –
სხვადასხვანაირი ვალენტობის,
გუშინ ელექტრონებს ვატოლებდით,
დღეს კი უკვე ისე არ მენდობი, –
126
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
არის მიყვარ-ხარ-ხარ,
არის გიყ-ვარვარ-ვარ,
ერთია ხარხარი.
მეორე ვარვარი,
მე მიყვარს შენით რომ
ვ-ხარ-ობ და
ვ-ხარხარ-ებთ,
რომ ხარ და
რომ მყავ-ხარ
ესაა მთავარი.
თუმცა შენამდე გზა გახდა შორი, –
მაინც მადლობას ვწირავ მაცხოვარს, –
რომ ჩემს საფლავზე თარიღებს შორის,
შენთვის დეფისის ხაზად მაცხოვრა;
127
მირანდა ერისთავი
თან მაგიჟებ და თან დარდს მიქარვებ, –
შენი შეხებაც არის მეწყერი,
არ ვიმჩნევ,
თუმცა ისე მიჩქარებ
გულს, –
რომ თვითონაც ვეღარ ვეწევი...
გსვამდი მწყურვალის სიხარბით –
შენ კი ვერც ახლა მიწამე,
შენ-მიწად,
მე – ცად მიყვარდი,
მიწა მაქციე მიწადვე...
გული სულ შენსკენ მეძახდა, –
სულ რომ შენს თვალებს ვეუბნო;
მინდოდა, მეც ცად მეცადა,
შენ ცად გიყვარვარ, –
მე უფრო...
ფარდობითობა ყოველთვის მძულდა,
ფარდობით დროსაც არ შევეფარდე...
წლები სჭირდება მიხვიდე გულთან
და წამი – გულის გაჩერებამდე...
128
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
მიდიან წლები, –
მე ისევ აქ ვარ,
ხვალ მეც გავყვები დროის გასტროლებს;
მოდიხარ, ჯვარზე ხელახლა მაკრავ –
რომ ძირს ჩამოყრილ მხრებში გავსწორდე.
სიცოცხლე ქარის წისქვილებს ჰგავს და,
ხან მკლავს და ხან კი მივყავარ მდორედ;
შენც, როგორც ყულფი – წაქცეულ სკამთან, –
ცისკენ გახელილ თვალებით მტოვებ...
გადავიქეცი შუშის შიშებად, –
აკვარეუმის გულს ვტეხავ შეშლილს,
როცა სისხლი და ცრემლი მიშრება –
ოქროს თევზივით ვფართხალებ შენში...
ცხოვრება სკამი და ყულფია,
ჩვენ მუდამ სკამისკენ მივილტვით.
კაცი ხან პანდორას ყუთია,
ქალი – კი ევაც და ლილიტიც...
129
მირანდა ერისთავი
ზოგი ღმერთს,
ზოგი ქვეყანას,
ზოგიც სხვის ქალაქს ჰყიდიდა,
შენ, დიდო დედამიწელო, –
გადმოხტი
გალაქტიკიდან!
გალაქტიკების გალავნის
კარი ღიაა ხვალეთის,
ვიღაცა სკამით დარბის და
ვიღაცა გიჟის ხალათით.
ვუშლიდი ყველას გულს, კარტს, თუ მკლავებს,
დამდევდნენ ყველგან კაცები ლოშნით,
და ესმერალდას ჩემში რომ ჰკლავდნენ –
გეძებდი ყველა კვაზიმოდოში...
მე შენთან ყოფნა დღეს აღარ მშია,
უგემურ დღეებს ეჭვები ღეჭენ,
რადგან დუმილი ოქროა ხშირად –
მე ვაგდებ ჩვენი დუმილის ბეჭედს.
130
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
დამღალეს ცხოვრების აღმართებმა,
შენ კი დაღლილი ხარ ფერებაში;
შენა ხარ ვენერას დაბადება,
მე ვარ თვითმკვლელობა ვენერასი...
ჩამქრალ ბადურებშიც იბადები,
ჩემში შერჩენილო თარიღებით,
სახლი ვარ მე შენთან მიმატებით, –
დააკაკუნე და გავიღები.
ოჯახურ ჯახირში
ჯახუნობს აქ კარიც,
გულს უნდა აჯანყდეს –
და ვახშობ მაშინვე.
ადრე მეშინოდა მე შენი დაკარგვის,
ახლა კი, –
მე შენთან ცხოვრება მაშინებს.
131
მირანდა ერისთავი
გვექცევა ჭერიც და კედლებიც,
ვგავარ ცას თვალებში ჩახურულს,
კარი ვარ და არ ვიკეტები –
მინდა, რომ შენ გამიჯახუნო...
დამღალეს ცხოვრების აღმართებმა,
შენ კი დაღლილი ხარ ფერებაში;
შენა ხარ ვენერას დაბადება,
მე ვარ თვითმკვლელობა ვენერასი...
ვახშმებით ვახშობდით
ჩვენს შორის ხანძარსაც,
(წლებში გვაქვს სხვაობა, –
ისე ვართ ტოლები),
გრძნობები მიგვქონდა
თვალების ტაძართან, –
და ყელთან აკრძალულ
ლტოლვებად ვტოვებდით.
თვალებით გაცილებ –
შენ გასცდი ჰორიზონტს,
მთელი გზა გიყურებ –
შენ კი ეს არ გინდა!
და სანამ იქნება კვლავ შენი მოსვლის დრო –
თვალები მრჩებიან გზებზე შენს მაგივრად,
132
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
მოდიხარ ბრუნდები, –
მე ასეც ვიცოდი!
შენზე ოცნებები მკვდრებშიც ხომ სულს დგამენ,
შენა ხარ ყველა დღე და წამი სიცოცხლის,
სამყაროს ბოლო და ჩემს ამოსუნთქვამდე...
მე მინდა იდგე ჩემს ფანჯარასთან –
მელოდებოდე თოვლში მუხლამდე,
სამყარო ისე დაპატარავდა,
რომ აღარ გვყოფნის ერთს რომ ვუყვარდეთ...
გილოცავ წლებს თმებზე შენაყარს –
ყველა წელს, ყველა დღეს, ყველა წამს,
შენა ხარ, შენა ხარ, შენა ხარ,
რაც მიყვარს, რაც მომწონს, რაცა მწამს,
133
მირანდა ერისთავი
მე უშენობას რა დამიამებს, –
შენ გაღმერთებ და ღმერთთან კი ვცოდავ;
რა ცოტა გვყოფნის ადამიანებს, –
მაგრამ, ვაი, რომ არ გვაქვს ის ცოტაც.
ცხოვრება სულყველას თავის წილს მიუტანს,
ხიდამდე ასული ცაც ხტება ხიდიდან,
ვერცხლს დღემდე ხარკივით ვუხდიდი იუდას,
თუმც ჩემში იესოს ყოველ დღე ჰყიდიდა...
ჩაის ვსვამ
ჩაის ვსვამ,
ვიყრი უშენობას ჩაის კოვზებით,
და კარაქივით პურზე ვუსვამ შენთან ბოდიალს,
მოფრინდებიან შენზე ფიქრის ანგელოზები
და წამიყვანენ დედამიწის კალაპოტიდან...
134
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
მინდა
მინდა თავგზა ამიბნიო
ისევ შენი ნახვით,
მინდა იყოს ეგ თვალები
მარტო ჩემი სახლი...
135
მირანდა ერისთავი
გამაშიშვლე!
გამაშიშვლე!
დავიღალე თამაშით...
გამაშიშვლე! –
ჩამომხსენი ნიღბები...
ნუ რწმუნდები ჩემს უძლეველ ძალაში,
მეც შენსავით განვიცდი და ვიღლები...
სხეულის სახლი
წამო, ჩემს სხეულში დაგპატიჟო,
„ფეშენებელური“ სახლი ვარ.
წამო, სიყვარულით გაგაგიჟო,
სიცოცხლე გაჩუქო ახლიდან...
136
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ძილი ნებისა, სიყვარულო, –
ღამე დიდია,
ოქროს თევზივით დაცურავენ სულში ეჭვები,
ვინც გვყვარებია, – გვტოვებენ და სხვასთან მიდიან.
და ვინც არ გვიყვარს – მასთან ყოფნას უხმოდ ვეჩვევით.
ძილი ნებისა,
ვეჯახები ღამის ჯებირებს –
ვიწყებ ფიქრებში ხეტიალს და დილამდე ლოდინს
ძილი ნებისა,
ლოცვასავით დაგიზეპირე –
მოდი...
137
მირანდა ერისთავი
ნოემბერი
უცებ მიილია ამ წამს ნოემბერიც,
მოდის დეკემბერი თავის მაცილებით.
სითბოდ გავიყოლებ შენ რომ მომეფერე
გუშინ და თვალებით სახლში მაცილებდი...
გულს,
რომ, ვიცი, სადღაც ისევ მელოდები,
(შენი თვალებია ჩემი განაჩენი )
მექეც სიყვარულად, ლექსად, მელოდიად
და რომ შემიყვარე, – ვიცი, გადავრჩები...
შენ იცი ჩემი თვალების ფასი,
მე შენს ხელებში ვეძებ დასაყრდენს,
უშენო ყველა წუთია ფარსი,
მინდა რომ ჩემთან, ჩემში ჩასახლდე...
138
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
რა გინდა
რა გინდა, თქვი, ასე უბრალოს
ჩემთან, ან გიყვარვარ რის მერე?
ჩემთვის რომ სულ ჭირისუფალობ, –
მე რომ შენს თვალებთან ვისვენებ...
რა გინდა, რა გხიბლავს
რას ეძებ?!
(მე შენში ვპოულობ იმედებს);
მიყოფ სულს, ლუკმას თუ სარეცელს,
სხვა კი ტალახსაც ვერ იმეტებს...
139
მირანდა ერისთავი
ყველანი მტოვებენ თავისით, –
ვისაც კი საკმეველს ვუკმევ;
წერტილი იმდენჯერ დამისვი, –
მრავალწერტილი ვარ უკვე...
უძილო ღამეებს მაყვედრი, –
ერთმანეთს რომ ვეღარ ვკვეთავთ;
ზედ რომ ჩამომამხე საყდრები –
დღეს ცაღა მაშორებს ღმერთთან.
ხალი
ხელი ხალებისკენ გაგირბის და
გხიბლავს ჩემი ხალთა-„ბოდი არტი“
მინდა შენი ხმის გაგება და
შენს დაძახილზე რომ მოვტრიალდე...
140
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ჩემი ჰობი არის მინუსიდან
პლიუს უსასრულო გზა შორეთის –
არ მიყვარს რუბიკონები და
არც სხვისგან შექმნილი ჩარჩოები.
მე ვარ დაცემული ანგელოზი,
ვცოდავ, თვალები მაქვს ლუწი ფერის,
ღმერთი, მე კი არა, –
აგერ რომ ზის –
ისაა,
მე კიდევ – ლუციფერი...
141
მირანდა ერისთავი
თვალებს, ვით ტყვეებს ჩემსკენ აპარებ,
(მაწუხებს შენი გამეწყერება);
დღეს გადამხდები, – როგორც ზღაპარი –
ხვალ რომ ლექსებად დამეწერება...…
არავინ მიყვარდა მარტივად,
არც იყვნენ შენს გარდა – საჩემოდ,
გაშალე ხელები! – მოვდივარ,
ჯვარს გაცვა –
ჩემს გადასარჩენად...
წავედი, მაგრამ დარჩენას მთხოვდა
გული და უცბად დაცარიელდა;
შეგხვდები სადღაც დეკემბრის თოვლთან,
ან სადმე ქვეყნის დასალიერთან...
არის მინდები და ცივი ამინდები,
მაგრამ უფრო მეტი არიან უნდები.
უნდა-ს კანონივით დამიდებენ –
და მეც ვერ ვბრუნდები:
142
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ზღაპრის სასაფლაოზე
გუშინ ღილებს, ახლა ნერვებს,
ხვალ თქვი რაღას დამაწყვეტ,
შენზე ფიქრი კომბლესავით
ვთალე, ჭერში დავაწყვე...
143
მირანდა ერისთავი
გიპოვნე,
სულში შემოგეკედლე,
შენი თვალების ვაღებ დარაბებს...
და როცა შენშიც ვეღარ ვეტევი, –
მინდა სულ უფრო დავპატარავდე...
ვგიჟდები მარტოობისგან –
რომ მომახვიე მძივად,
რა ბედნიერი ვყოფილვარ,
რომ არ გიცნობდი წინათ..
144
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ღალატი
თითქოს და ქალღემერთი იყო, –
ირგვლივ ვნებას აფრქვევ სხივად:
როცა ქმარს სხვასთან იყოფ –
შენსას კი არა და! – სხვისას...
პაემანი ქმართან
ოჯახურ დღეებმა დაგვღალეს –
მზის ნაცვლად „მზიანი ღამეა“ –
და ცოლს ისე – ვითომ საყვარელს –
ქუჩაში მინიშნავ პაემანს...
145
მირანდა ერისთავი
ოჯახი, თუ...
ოჯახს ვქმნით და გრძნობა სადღაც ქრება, –
სიტყვაც, ტონიც მძიმე ხდება თითქოს,
საყვედური ჩაანაცვლებს ქებას, –
აღარ ვთხოვთ და მარტო მისგან ვითხოვთ...
146
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ოჯახური პირამიდა
როცა სიძულვილი ინსტიქტად გაქვს
უკვე ქცეული და ძლივსღა მიტან,
როცა მუმიების გროვად იქცა
ჩვენი ოჯახური პირამიდა...
147
მირანდა ერისთავი
ძალადობა ოჯახში
ჩვენ ვგმობთ ყველა ძალადობას გარეთ, –
თუმც ოჯახში სიტყვის თქმაც კი გვაშინებს;
ჩავიკეტავთ ჩვენს თავშივე კარებს –
და ჩვენს ბულინგს ჩვენთან ვკეტავთ სახლშივე...
ორმაგი სტანდარტები
ჩვენ ორმაგი სტანდარტებით ვცხოვრობთ,
ჭაობში ვართ, – სხვასაც ვუშლით ფრენას,
თუ ცუდია, – სხვაა ცუდი მხოლოდ,
კარგი მარტო ჩვენ ვართ!..
148
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
თვალებს გარიდებ
თვალებს ვხუჭავ, რომ ვერ მიხვდე რას ვგრძნობ, –
არ გამამხილონ ჩემმა თვალებმა,
და გულს მიჩქარებს შენს ცხელ მკლავებში
ოქროს თევზივით აფართხალება...
მზე თითქოს ფეხის წვერებზე დადგა –
შენს სუნთქვას ჩემი სუნთქვით ვეხები,
თვალებს გარიდებ რადგანაც გამთქვავს –
თუკი შენს თვალებს გადავეყრები.
149
მირანდა ერისთავი
150
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
151
მირანდა ერისთავი
ახლაც მარტო ვარ, მარტო სრულებით,
დამდევს დარდები შენზე ტიალი,
თუმცა ერთად ვართ მაინც სულებით –
შენ ჩემს სიზმრებში დახეტიალობ...
152
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
შენა ხარ ჩემი მოტივაცია,
ჩემი ოცნება,
ჩემი ხალისი,
მაგრამ რადგანაც დღეს ვერ გიპოვნე, –
გადაგინახავ ისევ ხვალისთვის...
ოჯახური იდილია
შენ გამუდმებით თვრები.
ან ჩუმად ხარ, ან გძინავს,
მეც აღარ მენატრები,
თუმცა მიყვარდი წინათ...
და არეული სახლი –
მხრებზე ტვირთივით მაწევს,
ბავშვებს ვუვლი და დაღლილს –
ერთი სული მაქვს დავწვე...
იდიალური ცოლის
ვირგებ როლსა თუ ნიღბებს,
და ყველა გამოწვევას
ცხოვრებისაგან ვიღებ...
153
მირანდა ერისთავი
იდეალური ქმარი
დათვრები, როგორც წინათ,
და მოაკითხავ სახლ-კარს –
ცოლ-შვილს რომ უკვე სძინავს...
დღეს ის ბოლო ძაფიც გაწყდა,
რასაც მოვყვებოდი შენსკენ;
რა ახლოს ვყოფილვარ ცასთან –
ალბათ, გაფრენასაც შევძლებ...
მთელი ცხოვრებაა გეძებ,
ძლივს ერთხელ შემომხვდი სადღაც,
მთელი ცხოვრებაა გეძებ….
სად ხარ?!.
154
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
გამოჩნდი, მინდა რომ გხედავდე –
არ ვდარდობ აღარც თუ გათენდა
გამოჩნდი!
(სადა ხარ ნეტავი?)
ჩვენს მავთულხლართებთან...
155
მირანდა ერისთავი
უშენობის ნაპასიდან –
უშენობის ლომკაში;
ამ ცხოვრებას რა ფასი აქვს, –
შენ ხომ უკვე მომკალი...
უშენობის ნაპასიდან
უშენობის ლომკაში,
ერთი ნახვით შემიყვარდი, –
ერთი მზერით მომკალი...
უკვე სიზმრებშიც აღარ მიმართლებს –
(არ გამართლება ჩემი ჰობია),
ნეტავ, დღეს მაინც თავს თუ დავიხსნი –
შენი სურვილის ძალადობისგან...
მზის ბილიკს მოვდევდი შენთან,
მაგრამ მზე ჩაეშვა ზღვაში...
რა ახლოს ყოფილა ღმერთთან, –
თუ თვითონ ღმერთია ბავშვი...
156
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ჩემი ფიქრები მხოლოდ შენა ხარ,
შენ სხვასთან და მეც სხვებისთვის ვცხოვრობ,
რას არ მივცემდი, კვლავ რომ მენახე –
თვალდახუჭული გნახულობ მხოლოდ.
დრო წინ და უკან ბავშვივით დარბის,
(ნეტავ დაჯდეს და აღარ იაროს!)
ქარი იტაცებს ფანჯრიდან ფარდებს,
რომ იალქნებად ააფრიალოს...
თუ წასვლა გინდა, წადი ვინ გიშლის...
რა საბაბს ეძებ, ან რა მიზეზებს;
თუ მართლა მოხველ ჩემი გულისთვის, –
მითხარი ჩემში რას, ან ვის ეძებ...
157
მირანდა ერისთავი
სულ ორი დღეა გამოჩნდი ჩემთვის, –
მგონია, მთელი ცხოვრება გიცნობ,
და თავს ვიტყუებ ვითომ გიყვარვარ,
ვითომ გჭირდები, სულ ვითომ, ვითომ...
როცა ხელს გიშვებ – მაშინ მოდიხარ ჩემთან,
როცა არ მყოფნი – მტოვებ მარტოს და უკან;
შენი სხეულის სითბო და გემო მრჩება –
უთქმელ სიტყვად და ყელში გაჩხერილ ლუკმად
უნდა დავშორდეთ! – ასეთია დღეს ჩემი ნება!
ხვალ სურვილებიც სანთლებივით ჩამოდნებიან!
მატარებელი ლიანდაგზე ქალივით წვება
და დარდს მიათრევს ჩაბარგებულ ჩემოდნებიანს.
158
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
რატომ აღარ მწერ უკვე არაფერს, –
როცა ვერ ძლებდი გუშინ უჩემოდ,
გადავუფრენდი ახლა ქარაფებს, –
რადგან არ ვიცი თავს რით ვუშველო...
არა აქვს აზრი ვისთან, ან სად ხარ,
მრჩები უთქმელი გრძნობის სიმბოლოდ,
დავეძებ შენი თვალების საყდარს, –
ღმერთი იქ მაინც იქნებ ვიპოვნო...
რადგან შეხვედრებს დაედო ტაბუ, –
შენზე სურვილებს ვაშენებ, ვანგრევ,
ჩვენ ის დარდი გვკლავს, რასაც ვერ ვამბობთ, –
რა გაამთელებს გატეხილ ფანქრებს..…
159
მირანდა ერისთავი
ხელს რომ გკრავ, –
თითქოს ჩემს თავსა ვქურდავ
(ვცდილობ, უშენოდ ისევ ვიცხოვრო) –
და გაძარცვული მივდივარ, ხურდად
მოწყალება რომ სხვისგან ვითხოვო!
თავში ფიქრების ქარაშოტია,
დუშაშს ვნატრობ და ვისვრი იაქებს,
შენი თვალების მწვანე შუქია –
თვალებს რომ მჭრის და მაფორიაქებს...
არადა ვიცი, სადმე თუ გნახე,
წამეკიდები სულში ვნებებად,
რა ადვილია დაკარგო სახე,
რა ძნელი – დავრჩეთ პიროვნებებად!
დიდ ვნებებს დიდი დარდი სდევს მხოლოდ,
სჯობს, რომ გავჩერდეთ სანამ შევტოპავთ,
თუ არ გიყვარვარ, მინდა რომ გთხოვო –
არარსებული ცოდვის შენდობა...
160
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
არ დაგვიწყია, მაგრამ მგონია,
რომ გადასცილდე ზღვარს, არ აპირებ,
ზღვა გადმოსული კალაპოტიდან,
კვლავ უბრუნდება თავის ნაპირებს...
ღამე შენს სურვილს ისევ მოიტანს,
და კაბასავით ტანზე მატოლებს,
სჯობს, რომ მიყვარდე ისევ შორიდან,
მე თუ ვერ შევძლებ, –
შენ მიმატოვე...
როდესაც გრძნობა ებრძვის გონებას
და ვეღარ ხვდები რაღა აკეთო,
ან ყველა კარი უნდა გააღო,
ან ყველა კარი უნდა ჩაკეტო!
ლექსი კი არა ფიქრიც შორია,
ყოფნას არ ყოფნა სჯობია იქნებ,
ვიღაც სულ შენი დირიჟორია –
და როგორც აწყობს ჯოხს ისე გიქნევს.
161
მირანდა ერისთავი
წამომათენდი ამ ერთ კვირა დღეს,
როცა არ მქონდა დარდი სიცოცხლის
და ისე სწრაფად ამეკვიატე, –
არადა გუშინ არც კი გიცნობდი...
ხშირად სხვას ვთესავ და სულ სხვას ვიმკი,
ვუსმენ ხმას მარტო სხვისი გულების,
და რომ გადავრჩე – მივდივარ იქით,
სადაც შენ მყავხარ და მეგულები...
162
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ეს დღეც გავიდა! –
წარსულში მრჩები...
იქნებ,
ხვალეში მაინც გიპოვნო,
შენა ხარ
ჩემთვის
ყველაზე ჩემი, –
ყველაზე დიდი გრძნობის სიმბოლო...
მოდი,
გთხოვ!
გაჩუქებ ჩემს სხეულს ბებერო, –
ცოდოა საფლავის მიწა რომ აყარონ,
სულს ძლიერ მოუნდა სიკვდილებს ეფეროს,
შენ კი, – ჩემზე მეტად გიყვარს ეს სამყარო...
კეთილო მოხუცო,
შენ მაინც მიშველე!
სხეული წაართვი სიკვდილის განაჩენს,
რადგანაც ტკივილის ქვებს ისე მიშენენ –
რომ თვითმკვლელობითაც ძნელია გადავრჩე...
163
მირანდა ერისთავი
თუ იცი, როგორ მესაკუთრები,
(უშენობისგან მჭირს აპათია),
და მაპატიე, თუ კი შენზეა
ყოველი ლექსი რაც მაბადია...
იხდიან
იხდიან ტანზე თუ
იხდიან ქალებში,
ქორწილებს იხდიან,
დღეობებს იხდიან,
ქელეხსაც იხდიან,
მადლობას იხდიან
თუ ბოდიშს იხდიან,
საქვეყნოს იხდიან,
თუ სასჯელს იხდიან,
სახადსაც იხდიან,
კერპადაც იხდიან...
მიზნადაც იხდიან,
ხდა არის სულყველგან...
164
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
არ ვიცი რა არის ამ ქვეყნის აზარტი,
წვანან და იწვიან წიწვები ასანთით
„იასამანი სულმთლად ლურჯია,
ყვავილებიან – ტოტებიანად,“
შენი სილურჯე ზეცას უჭირავს
და შენთვის უკრავს ფორტეპიანოს...
ნუ გეშინია სიმარტოვის, –
ისეც მარტო ხარ,
ნუ ეძებ იმედს სხვის თვალებში –
როგორც ძველ რითმებს...
მისტიურია მარტოობა,
და თუ ვერ ითმენ, –
და სხვა
(ვით ცურვა – ღამის ზღვაში)
ისევ გწყურია,
დაიმახსოვრე რომ ყველანი მაინც მარტო ვართ –
და ყოველივე უდაწყებო დასასრულია...
ზღვა ისევ შენსავით ღელავს
და მიაქვს სილურჯე ცამდე,
შენა ხარ სურვილი ყველა –
რომელიც მსურდა და მწამდა!
165
მირანდა ერისთავი
მორწმუნეც ვარ და წარმართიც
ვუსმენ (გულს ვერა) ბეთჰოვენს,
სიმშვიდე რატომ წამართვი,
მე ხომ ცოტა ხნით გეთხოვე...
ვიყოფთ სიცოცხლეს, სულ რომ გვყოფნის,
ვიყოფთ სარეცელს, დარდს თუ სინათლეს,
პარადოქსია – მაგრამ გაყოფით –
უფრო ვმრავლდებით,
უფრო ვიმატებთ...
ჰაერი მოვწიოთ სიგარის მაგივრად
გინება შევცვალოთ ზრუნვით და ფერებით
შავ -თეთრი ფერების დანახვა რად გვინდა
სამყარო სავსეა ლამაზი ფერებით.
166
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ნეკნი
ვიღაცისათვის მხოლოდ ნეკნი ვარ,
შენთვის ლავიწიც, ყვრიმალიც, თეძოც...
მე უშენობა ისე მეტკინა –
მინდა, დაბრუნდე და ისევ მძერწო...
167
მირანდა ერისთავი
ზეთისხილის ფერი გაქვს და ბევრის მთქმელი თვალები,
ლიმნის ბოლო ნაჭერივით გიყვარს სიტყვის დაჭერა,
დაიღლები გრძნობების და ვნების გულში ტარებით –
შენ მაინც ის აირჩიე, ვინც შენ გიყვარს ან გჯერა...
ვინც შევიყვარე, თვითონაც მეტრფის
(მინდა მზის სხივით ზეცა დავკაწრო) –
ზოგს ეშინია მუდმივად ღმერთის, –
მე კი ყოველთვის ღმერთთან ვძმაკაცობ...
168
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
მადას კარგავ,
მადაგასკარს
უმზერ ისევ მორიდებით.
გინდა ნახო ჰავაი და მაროკო და ფლორიდები.
საქართველო, საფრანგეთი
იტალია, სეიშელი –
ღვთაებრივი
სიყვარულის ცისარტყელით შეიშლები.
ჩინეთი, თუ ინდოეთი,
მიანმა თუ ნეპალია –
ღმერთი მაინც ერთია და
ბევრი ავტოკეფალია.
თუ გაჰყვები ეკვადორს და
გრძედებსა და მერიდიანს –
დაინახავ დედამიწაც
ზეცასავით ფერადია...
მათხოვე სხეული
მე არ ვარ შენსავით ნაზი და ქალური
და არც შენებურად ვასხივებ განთიადს
მინდა საღამოსთვის რაღაც დაქალური,
გთხოვო და უარი არ მითხრა...
169
მირანდა ერისთავი
რაც გაგიცანი
რაც გაგიცანი ვეღარ ვიძინებ,
ვეღარც ვმეტყველებ უკვე ქართულად,
მარგალიტების გამწყდარა მძივი
და გზებზე წვიმად მიმოფანტულა...
170
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
მე შენ მიყვარხარ, – სწორედ ამიტომ
ვგრძნობ რომ არსებობ მთების გადაღმა;
სული ზეცაზე მაღლა ავიდა, –
რომ დაგინახოს ახლა სადა ხარ...
171
მირანდა ერისთავი
172
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
„გაბამს ყველა“
გახედავ და... ისევ „გაბამს“ ვიღაცა,
ვერა მალავს შენთან სექსი რომ სურს,
რომ „აგაგდოს“, – მაგარ კაცსაც მიბაძავს,
თანაც თვალში თვალს გაგიყრის ბოზურს...
როგორ მიყვარხარ, – მეც კი არ ვიცი,
შენთვის, ძვირფასო, სულსაც გადავდებ,
ნეტავი, შენც თუ ასე განმიცდი,
ნეტავი, შენც თუ ასე გადარდებ...
რა უცაბედად შემისულ-ხორცდი,
რა უცაბედად ამებნა თავგზა...
მთელი სიცოცხლე მხოლოდ შენ გიცდი,
მთელი სიცოცხლე მხოლოდ შენ მწამხარ...
173
მირანდა ერისთავი
ლურჯი 7 საათია
ლურჯი 7 საათია,
მაისია თხუთმეტი,
მთვარემ ღამე გაათია, –
მე სული მეხუთება
7 საათია დილის,
ჭიკჭიკებენ ჩიტები,
ცვარი ქალივითა ტირის, –
მე კი კვლავ შენ მჭირდები...
ჩაის ვსვამ,
(ჩაისვამ თუ კი გველს უბეში), –
ვერ ვხვდები ასეთ დროს ამასხა რამ,
გველი იქით იყოს, დღეს ბევრი მაცინა
ამ მასხარამ...
174
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ვიხდენთ ყველაფერს რაც სხვისია, –
ჩვენსას ვერ ვგუობთ,
თვითონ ინები მუდამ ვეძებთ გარეთ იანებს,
ერთად ყოფნა რომ გვყოფნის (აღარ) –
მივდივართ სხვასთან –
და მერე ის სხვა გვაორებს ან გვაერთიანებს!
მოდი!
მოდი!
ეგ მზერა კაბასავით ჩამაცვი ტანზე,
და ქარებივით ამირიე თმებში თითები,
მოდი! კოცნების კოცონებად, –
დღემდე თუ გავძელ –
ახლა უშენოდ ვეღარ ვიქნები...
დატოვე ყველგან –
კვალს სტოვებენ თოვლზე როგორაც, –
რომ მერე, როცა ჩემგან წახვალ, –
სადღაც, როგორღაც,
175
მირანდა ერისთავი
ამ კვალს გამოჰყვე, –
ისევ ჩემთან,
ისევ ჩემამდე –
სიკვდილებიდან
შენს თვალებში
დაბადებამდე...
სული გაფრენილი მტრედებია
ზეცისკენ...
შენზე ოცნებები მრავლდებიან, –
შენ კიდევ...
თუმც ჩემი არ ხარ, –
ყოველთვის გეტრფი,
(ჩვენ საერთო გვაქვს მხოლოდ ეს ზეცა),
„გამოიგონეს იმიტომ კერპი,
რომ ვიღაცისთვის თაყვანი ეცათ...“
176
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ვიცი, არ მოხვალ წლების იქითაც, –
არ მოხვალ დღეს და არ მოხვალ ხვალეც,
შენზე ფიქრები ყველა სიტყვისას
ჭლექიანივით ამომახველებს;
ყველა დღეს,
წუთებს
ჩემგან მიყავხარ,
ქრები შენც, ზღვაც და ჩვენი რიკოთიც.
და ეს ლოდინი
(ისე მიყვარხარ), –
თვალებს მთლიანად ამომიკორტნის...
177
მირანდა ერისთავი
მე შენ მიყვარხარ
ახლა არა! – მხოლოდ ხანდახან,
დღე გამოშვებით,
დღეში ერთხელ
ხან საათობით;
ხან ლექსებსა გწერ, ხან ჩუმად ვარ, ხანაც გხატავ და..
ხანაც ვიხსენებ რომ ვხვდებოდით, რომ ვკამათობდით...
მე შენ მიყვარხარ,
ვეჭვიანობ, ჰოდა, ამიტომ
ან როდის ერთხელ მდომებია შენი გაყოფა,
შენ მართალი ხარ მაშინაც კი როცა არ გითმობ,
მაშინაც როცა ყოფნას უდრის თვითონ არ ყოფნაც...
178
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
მე შენ მიყვარხარ,
ვეჭვიანობ, ჰოდა, ამიტომ
ან როდის ერთხელ მდომებია შენი გაყოფა,
შენ მართალი ხარ მაშინაც კი როცა არ გითმობ,
მაშინაც როცა ყოფნას უდრის თვითონ არ ყოფნაც...
თვალებს არასოდეს გავახელდი,
უშენოდ, –
ან რად გინდა თქმა!
ცაშიც ამოდიან ბალახები...
ცაშიაც გუბდება ტბა...
ცხოვრება ისეთი ლამაზი რამეა,
მაგრამ ჩვენ მივდივართ სულ რთული ბილიკით;
მზე არის ქუჩებში და მაინც ღამეა;
სიყვარულს ვარქმევთ და –
ვაკეთებთ პირიქით...
... იუდასავით მაკოცე ბოლოს,
როცა ჩაიდე ღალატი გულში...
ყველა ზღაპარს აქვს თავისი ბოლო
ჩვენი ზღაპარიც დამთავრდა გუშინ...
179
მირანდა ერისთავი
არ ვართო სიყვარულს – შევთანხმდით მაშინვე;
შევთანხმდით იმასაც – რომ მეც, შენც სხვა გვიყვარს;
მაგრამ, შეგეჩვიე და უკვე მაშინებს –
რომ გრძნობა თავის გზით
და სხვა გზით წაგვიყვანს...
მექეცი ბავშვურ აკვიატებად,
სულ შენ დაგეძებ,
სულ შენ განგიცდი...
გიჟს ვგავარ,როცა გაგვიანდება; –
უფრო ვგიჟდები –
როცა სხვა გიცდის...
180
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ახლა ისე ბარდნის და ის ამინდია, –
გნატრობ – ხასიათზე შენი ერთგულების;
სისხლში ოცნებები ისე დამიდიან
შენზე,
უშენობას ვეღარც ვეგუები...
მინდა ისევ მოგეფერო,
გითხრა რამე...
სიყვარული დაგაღვარო კოცნებად,
დრო მიდის და...
მოდის ისევ შობის ღამე –
ქრისტესავით
იბადება
ოცნება...
შენთან ყოფნის ოქროსფერი დღეები
შემოდგომას ფოთლებივით გასცვივდა,
ისევ მინდა ეგ თვალები,
ხელები!
სხვა სიცოცხლე არც მინდოდა,
არც მინდა!.
181
მირანდა ერისთავი
გუშინდელ დღეში დაგვრჩა აპრილი,
ჩვენც გავცდით ყველა ზღვარს და ნაპირებს,
შენ არ მოხვედი –
მაგრამ დამპირდი.
ხოდა მოდი,
რომ –
აღარ დამპირდე...
სხვა რას გაიგებს შენ ჩემთვის ვინ ხარ, –
ვის ესმის ჩემი სულის ხმაური?
მე გავიღვიძებ, –
როცა შენ გძინავს –
რომ შენს სიმშვიდეს დავუგდო ყური...
შენზეა რასაც შენამდეც ვწერდი,
რადგან სახლობდი სულში მანამდეც,
შენ ჩემი სისხლის ხარ ყველა წვეთი
ყველა წუთი ხარ
აწ და მარადის...
182
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
მუზამ დამტოვა
წახვედი რადგან, –
ჩავცქერი მე ჩემს სიცარიელეს,
ჩანჩქერი ფეხის წვერებზე დადგა
და უშენობას
მითვალიერებს...
შენი შავი თმების ზღვა და
შავ-ზღვისფერი თვალები
მირჩევნია ყველა სხვასთან
ხელის გულზე ტარებას...
მერამდენედ ავედევნე შენს ჩრდილს,
ან რამდენი ღამეები ვთვალე...
თუ სიზმარში ერთხელ მაინც შემრჩი –
არ გავახელ
არასოდეს
თვალებს...
ვერასოდეს გაგიმეტებ ღალატისთვის,
გინდაც ვიყო შენზე ფიქრით დაღლილი,
ღამეს ტანზე შემოვიცმევ ხალათივით,
და ქუჩებში
შენს ნაკვალევს
დავივლი...
183
მირანდა ერისთავი
როცა სიტყვები კარგავენ ძალას,
როცა არაკი აღარ არაკობს, –
სჯობია, მაშინ,
რომ გულში სადღაც –
ჩემთვის დუმილით გელაპარაკო...
დამაქვს შენზე დარდი,
ყველგან, როგორც ტვირთი; –
რად არ გამიმართლდი,
რად არ გაგიკვირდი (?!)
სიგიჟესავით მომივლი და
სიგიჟესავით მემართები,
სულში გამითოვდი თოვლივით და...
ახლაც სიგიჟემდე მენატრები!..
მენატრები თვალებიდან თვალებამდე,
შეხვედრიდან შეხვედრამდე გნატრობ,
ჩემში რადგან სიყვარულად დაიბადე –
მინდა ჩემთვის იარსებო მარტო!..
შენი თვალების მოლურჯო ზღვაში
ჩავძირავ ჩემი ოცნების გემებს...
184
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ჩვენ დედამიწა თვალებით დაგვაქვს,
ღმერთს კი ხელებით ზეცა უჭირავს,
და ბრმის თვალები სხვა თვალებს არ ჰგავს –
მასში სამყარო მხოლოდ ლურჯია...
ლურჯია ყველა:
მზეც,
ბნელი ღამეც
და ყველაფერი რაც კი ტრიალებს
ბრმა უფრო ხედავს,
ვიდრე ჩვენ ვამჩნევთ
ჩვენი თვალებით ადამიანებს!..
გრძნობა რომელიო,
ფიქრი რომელიო,
ვნებაც პოეტური მინდა მომერიოს,
მინდა მომერიოს შენით აღმაფრენა,
შენი სიყვარული
და სხვა არაფერი...
185
მირანდა ერისთავი
მიყვარხარ...
მე შენ მიყვარხარ
ხან ხშირად და –
ხან კი ხანდახან,
დღე გამოშვებით,
დღეში ერთხელ,
ხან საათობით...
ხან ლექსებსა გწერ,
ხან არაფერს (!)
ხანაც გხატავ და...
ხანაც ვიხსენებ რომ მკოცნიდი,
რომ ვკამათობდით...
მე შენ მიყვარხარ,
ვეჭვიანობ, ჰოდა, ამიტომ!
(ან როდის ერთხელ მდომებია შენი გაყოფა),
შენ მართალი ხარ, – მაშინაც კი როცა არ გითმობ,
მაშინაც როცა ყოფნა უდრის თვითონ არ ყოფნას...
186
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
თვალებით ყველგან დაგეძებ ისევ –
(შენმა სურვილმა წამომიარა);
ვიტყუებ თავს რომ –
გხედავ და გისმენ, –
ვიტყუებ-მეთქი, –
მართლა კი არა...
ისე აცივდა, –
მოთოვს იქნება,
(როგორ არ მსურდა სადმე გამეშვი);
მექეცი დღიურ მოთხოვნილებად –
დაგეძებ ფიქრშიც,
ძილშიც,
მკლავებშიც...
წლები მიდიან თავისით,
მიჭირს ბავშვობის მიგნება;
საათს უკუ-სვლით ავითვლი –
დრო წინ დაბრუნდეს იქნება!
...ისე გაღმერთებ და გეტრფი, –
როგორც ფიროსმანი ფერებს –
ზეცით ავივსები შენთვის –
რომ ზედ დაგეღვარო მერე...
187
მირანდა ერისთავი
ცრემლებს,
გულისტკენას ხელის კვრებით,
ეჭვებს გადამალულს ჩემოდანში
თუმცა აღარასდროს შევრიგდებით,
მაინც მინდა გულში ჩემად დამრჩე...
ეს გზები ყოველ დღე სულ სადღაც მიდიან,
მე და შენც მივყვებით
სხვადასხვა მდინარეს,
მზეა, –
მაგრამ მაინც ცუდი ამინდია! –
რადგან თვალწინ მიდგას
შენს მკლავზე მძინარე
ქალი და
188
ამოსუნთქვამდესატრფიალო
ზღაპრიდან
ზღაპარია
და მეც ნაცარს ვქექავ,
გადაფერფლილს
კვლავ დავეძებ ლტოლვებს,
ისევ მესმის შენი გულის ფეთქვა,
მე რომ დამიტოვე...
189
მირანდა ერისთავი
მყვარებოდი,
ჰყვარებოდი
ვის უშლიდა? –
ჩემს სიზმრიან თვალებს...
ოცნებები საბალახოდ მივუშვი და...
კომბლესავით ვთალე...
..................................................................
იყო არა... გინდაც იყოს ზღაპარი
მე მარტო შენ მაოცებ
ჭირი იქა
ლხინი აქა,
აქ არის...
მაკოცე...
შენც იცი, ყველა გზა რომ გადის ლექსებზე,
გზები ხომ სულ რომში, ან ჯვართან მიდიან...
შენთან, თუ უშენოდ შევძლებ, თუ ვერ შევძლებ –
არ ვიცი! ვიცი, რომ-ჩვენს შორის ხიდია!
190
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ყველგან შენ გეძახი,
შენ დაგეძებ, –
რომ ისევ მენდო და დამიჯერო...
მინდა ვიანკესო შენს თვალებზე,
იქნებ,
შენი მზერა
დავიჭირო!..
წადი!..
წადი! – მერე რა, რომ მენატრები,
წადი! – მერე რა, რომ მჭირდები,
წადი! – ოღონდ ისევ დამიბრუნდი! –
როგორც ბრუნდებიან ჩიტები...
მე = 1 = 2 = 3 = 1
მე ქალი ვარ
ერთში – ბევრი
და დავეძებ ჩემს თავს,
მერე ყველას ვეჯიბრები
და მომყავხარ ჩემთან!..
191
მირანდა ერისთავი
მერე...
მერე...
ვ-ორ-სულდები
და სამნი ვართ მერე:
ქალი პლიუს
ცოლი,
ბავშვი
ვქმნით საყვარელ ფერებს...
ზღაპარია, თან არც არის ზღაპარი, –
მიფრინავენ ჩიტები...
ოცნებები უკვე სულსა ღაფავენ –
მჭირდები!!!
192
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
წვიმა წაიქცა და
ცრემლად დაიღვარა,
თითქოს ქალი იყო
გზებზე მობაკუნე...
მერე მლოცველივით აჰყვა ნარიყალას,
და იქ –
გულწასული
კოცნით
მოაბრუნეს...
შენ რომ არა მყავდე
მერე რა და? –
ვერ გავძლებ დამდეგ აპრილამდე...
ჰოდა!
დამეღვარე ფერებად, რომ
სულში
ხანძარივით
აბრიალდე...
მინდა რომ შეგიგრძნო ჭეშმარიტად,
რა ვქნა ვეღარ ვუძლებ ჩემო ლოდინს!
ხშირად მწვერვალზე რომ ვერ ავდივართ,
ქვებად იშლება და თვითონ მოდის!..
193
მირანდა ერისთავი
დაგიწყვეტ სუნთქვას შეკრულს ღილებით –
ბეწვის ხიდებით ჩემთან თუ ივლი,
შენთვის იმდენი თუ ვეღირები, –
რაც მე მიჯდება შენთან დუმილი.
სახლში ვეღარ დავეტიე
დღესაც, – ისევ გაველ ურდოდ,
გარეთ ჩვენი ამიდია –
მოდი, ერთად გავველურდეთ...
მთელი დედამიწა ბარდელია
სიყვარულებისგან გაძარცვული
ბილწიც,
წაბილწულიც რამდენია
ანგელოზის ნიღბით გადაცმული...
194
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
მინდა გტკიოდე,
რომ უკეთ მიგრძნო,
რომ უკეთ მიხვდე
როგორ განგიცდი...
მე მთელს სამყაროს მივცემდი შენთვის,
შენ
რას მისცემდი
ერთი
ქალისთვის(?!)...
გინდაც ცა ვერ ვნახო
შენი თვალებიდან, –
ჩემთვის ეგ სიცოცხლეც
კარგი ამინდია...
რადგან ოცნებები
არსად მთავრდებიან,
შენზე ოცნებები
რადგან არ მიდიან...
195
მირანდა ერისთავი
იმ ქვეყნად ვის რა წაუღია,
ხოდა მეც წავიღებ
ვიცი,
ვერას...
ყველა დღე დღესასწაულია
სანამ შენ მყავხარ და
შენი მჯერა...
გაჟღენთილია შენით ჰაერი
რაღაც მინდოდა
შენთვის რომ მეთქვა...
მიყვარდი,
მიყვარ...
და მეყვარები,
ყველგან შენა გგრძნობ,
გსუნთქავ
და
გფეთქავ...
მინდა შენს სუნთქვას ვსუნთქავდე,
ასე ვითვლიდე წამებს, –
შენი ღიმილით ვთბებოდე,
შენი თვალები მწვავდეს!..
196
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
უკვე შემოდგომამ აურია,
ამინდები გახდნენ ცრემლიანი
მთელი დედამიწის ხმაურიდან
მარტო შენ ერთი ხარ ჩემიანი...
მზე სხივთა ფუნჯით ზეცას ხატავს და...
მერე ცაშივე ტოვებს სიცოცხლეს,
მინდა უჩემოდ იყო ხანდახან,
რომ ჩემთან ყოფნის ფასი იცოდე...
ვეღარ გავექეცი დეპრესიას,
სული ვეღარაფერს შევაფარე,
შენი თვალების ეკლესია
მითხარ, ასე რატომ შემაყვარე...
მინდა სახლი,
სახლი მინდა
ცაზე ლურჯი,
ოცნებები ფანჯრებად რომ ეღებოდეს...
წყალი მინდა წვეთ-წვეთობით
შენი მუჭის...
სხეულზე რომ კოცნა-კოცნად მეღვრებოდეს...
197
მირანდა ერისთავი
გამიმართლდი და...
გამი-სიმართლდი,
კვლავ შენზე ვფიქრობ
და
შენ გიგონებ...
მე შენ მიყვარდი –
სანამ გნახავდი,
რადგან
მანამდე
გა-მო-გი-გო-ნე!..
შენს სუნთქვასა და თბილ ხმას ვიხუტებ,
და ყელზე ვიხვევ,-თითქოს მძივია,
მინდა, ყოველთვის ასე მიყვარდე –
რადგან სხვაგვარად არ შემიძლია...
მინდა,
ყოველთვის ღამე გითენო,
და ღმერთის მსგავსად მხოლოდ შენ მწამდე...
რადგან მიყვარხარ ზუსტად იმდენად –
რამდენიც არის მიწიდან ცამდე...
198
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ჯერ დაგტოვე და...
მერე გეძებდი,
გულთან შენს მეტი ვერვინ მივუშვი,
ფოთლები,
როგორც ოქროს თევზები, –
ცურავენ ცის ლურჯ აკვარიუმში...
მიყვარხარ
ლამის გავგიჟდე მონატრებისგან
შენზე ფიქრები სისხლში გამიჯდნენ,
როგორ არ მინდა,
მაგრამ მინდები,
მაგრად მინდები
ყოველ ნაბიჯზე...
199
მირანდა ერისთავი
წეღანაც...
ახლაც...
მე შენზე ვფიქრობ,
ნეტავ, მოვყავდე ნაბიჯს შენამდე, –
რადგან მიყვარხარ,
რადგან მიყვარხარ,
რადგან მიყვარხარ
გა-გი-ჟე-ბა-მდე!..
ტანზე შემოვიცვამ
შენი ტანის სიცხეს,
რომ გავუძლო მერე
ზამთრისებურ ლოდინს, –
დედამიწა ბრუნვას
მარტო შენთვის იწყებს,
ღამეც მარტო შენზე
სიზმრებისთვის მოდის...
200
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ვეღარც აგავსებ და ვერც დაგიტევ,
ახლა ჩემი თავიც მებევრება,
სიკვდილი ისე ფრთხილად მიტევს,
თითქოს კი არა მკლავს, –
მეფერება...
ჩემო სიყვარულის იდილიავ,
შენ ხარ სულ ყველაფრის დასაწყისი,
ღმერთის პოვნა უფრო ადვილია, –
შენ როგორ გიპოვნო ის არ ვიცი.
რომ გიყვარდე,
შენთვის რას, –
იცი, რას არ ვიზამდი (?!)...
ოღონდ გა-მი-მიზეზდი და...
ოღონდ გა-მი-მიზანდი...
201
მირანდა ერისთავი
მექეცი მირაჟად
და
აკვიატებად, –
ოცნებაც კოშკებად სულ შენთვის იგება,
სანამ ვიარსებებ
შენს დაგვიანებას
დავუცდი, –
როდისმე ამიხდე იქნება...
მტკივიხარ
და,
ვიცი,
არც დამიამდები,
ან რა დამავიწყებს შენს თვალებს –
დარდიანს (?!)...
ქოლგები,
როგორც ადამიანები, –
მხრებში ამოხრილნი წვიმაში დადიან...
ისევ მჭირხარ და
ისევ მჭირდები, –
ხან ტკივილი ხარ,
ხან განკურნება...
თბილ ქვეყნებიდან
როგორც ჩიტების, –
მე ველი ისე
შენს დაბრუნებას...
202
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ჩვენი ერთად ყოფნის წუთები დამთავრდნენ,
დამრჩა მხოლოდ შენით სავსე სურათები,
ო, როგორ განვიცდი!
ო, როგორ მადარდებს! –
რომ შენთვის დღითი დღე
ასე ვსულერთდები...
შენ
კაბად მეტმასნება შენზე
იასამნისფერი ფიქრი,
უშენოდ ვეღარ შევძლებ! –
შენზე უშენობა მიკვირს...
203
მირანდა ერისთავი
პატარა ანგელოზს
ანგელოზის სახე გაქვს და...
ღვთისმშობელის თვალები,
მაგრამ ქალი გქვია რადგან, –
ვეღარ დაემალები
სიყვარულებს –
შენს წინ დაღვრილს,
ლექსებად თუ წვიმებად,
ღმერთს რომ არა ჰქონდეს სახლი, –
შენში დაიძინებდა...
204
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
დღეს დაბრუნება არის გვიანი,
თუმც ისევ შენი თვალებით ვთბები,
ვხედავ სიკვდილი
ჩემს წინ ფრიალებს, –
როგორც
ქალღმერთის
გაშლილი თმები...
მკვდრების ქალაქი
დღეს ქალაქი გაივსო
მაცხოვრებელ ცხედრებით,
ყველგან მკვდრები დადიან,
სადაც გაიხედები,
205
მირანდა ერისთავი
სისხლივით
გამირბი სისხლივით
გადაჭრილ ვენიდან,
მეც სულ თან დაგყვები
ბავშვივით პატარა,
ხომ იცი უშენო დღეებს რომ ვერ ვიტან,
ხომ იცი! –
უშენოდ ან რატომ მატარებ...
206
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
მინდა
მინდა,
წყალივით
ჩამოგეღვარო,
თანაც დაგაჩნდე სულზე ლაქებად,
მინდა სიგიჟით –
ღვინის მაგვარით,
დაგათრო სანამ დავიკარგები,
შენს ლექსებსა თუ
ლექსივით ხმაში,
როცა ოცნებებს თმებივით გავშლით,
როცა ოცნებებს კარტივით გავშლით...
როცა, ოცნებებს ფრთებივით გავშლით...
მინდა,
სანამდე შემომტმასნია
სველ კაბასავით სხეულზე ვნება,
შენი თვალები შემომასიო
ყივჩაღებად, ან...
უფლის განგებად...
207
მირანდა ერისთავი
ვხედავ, რომ ხელიდან წყალივით მისხლტები,
თვალებში შემომრჩი ცრემლივით გამომშრალ,
ნეტავ ვის აღმერთებ,
ჩემს ნაცვლად ვის ეტრფი,
ან ასე შეცვლილი
ნეტავი, რატომ ხარ...
თითქოს დავშორდით,
და მაინც გეძებ,
გული შენს ნახვას ყოველ წამს ითხოვს,
ახლაც გიხსენებ,
რადგან ვგრძნობ თმებზე,
შენი ხელებით აწეწილ სითბოს...
208
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ვგრძნობ, რომ მყიდიან და ჩემთვის ვღელავ,
მჩუქნიან ყალბ და თბილ-თბილ ხალათებს,
გინდა გამწიროს ამ ქვეყნად ყველამ, –
მე
ვიცი,
შენ რომ
ვერ მიღალატებ!..
ახლაც ვიგონებ დღეებს იისფერს,
და შენს თვალებში მთების სიმწვანეს,
სული ზეცისკენ ისე მიიწევს,
რომ ვეღარა ვძლებ ცოდვილ მიწაზე...
თუ ვეღარ გნახე,
ვეღარ ვიპოვნი
ღმერთს სხვის თვალებში, –
ვეძებო გინდაც,
შენთვის სიკვდილსაც კი დავიპყრობდი,
სიცოცხლეც მხოლოდ შენს გამო ღირდა...
209
მირანდა ერისთავი
ვეღარ ავუწყვე ცხოვრებას ფეხი,
მატარებელი დღეს ისევ გამცდა,
ქარი ალუბალს ტოტებს ატეხავს,
გულს კი არ სტოვებს ტკივილის განცდა...
მომაღწევ, თუ კი ასე გინდა,
შემინარჩუნოა ძნელი.
365 დღიდან
ერთია ახალი წელი...
შენგან გაქცევა, ვიცი, ვიჩქარე,
იყავ და არა,
არა იყავ რა...
იასამნების ლურჯი ჩანჩქერი
შენი სულიდან გადმოიღვარა...
ვერ გავუგე ამ ცხოვრებას –
კვაზიმოდო კუზიანს,
აგერ რომ ზის ანგელოზიც –
აქილევსის ქუსლი აქვს...
210
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
აღარც სახე მაქვს
აღარც სახელი,
და არც ცხოვრება მე რომ ვინატრე,
სხეული როგორც ნაგავსაყრელი
ამ სულზე ისე შემოვიმაგრე...
ვგრძნობ, რომ არ გავზრდილვარ სულაც,
თუმც წლებს დრო მძივივით მახვევს,
ვცხოვრობ – როგორც სხვებს უნდათ,
ვირქმევ სხვის შერქმეულ სახელს...
211
მირანდა ერისთავი
რა საჭიროა ფული,
თუ გაქვს ჰაერი, პური...
რა საჭიროა ქალი –
თუ არ გაგექცა თვალი...
რა საჭიროა ვნება, –
თუ კაცი მაინც კვდება...
რა საჭიროა დარდი,
მზე თუ ცრემლად არ დაგდის
რა საჭიროა ღელვა,
ისეც მოვკვდებით ყველა,
საჭირო არ ხარ შენც კი, –
რადგან ხვალ ვიღაც შეგცვლის,
რა საჭირო ვარ თვითონ, –
არადა მუდამ ვითხოვ,
რომ დაინახოს ყველამ
საჭიროება ჩემი
და სული ზეცისხელა
მხოლოდ შენ როგორ გეტრფის...
რა საჭიროა ფიცი,
ვიცი,ისედაც ვიცი,
რომ გაგიჟდები თუკი
ვეღარა მნახავ ხვალე,
საჭირო რომ ვარ შენთვის, –
სამყარო დაიღალა –
ჩემთან მუდმივი ჩხუბით,
გაუთავებელ ხვეწნით, –
საჭირო არ ვარ! –
ყველა
საჭიროებას ვებრძვი...
212
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
213
მირანდა ერისთავი
ცა არის ახლა ისეთი ბაცი,
თურმე მზისაგან ზეცაც ხუნდება,
დიდი ხანია ბავშვობას გავცდი,
თუმცა მინდოდა კვლავ დაბრუნება:
დედის თვალებთან,
მამის მკლავებში,
ანდა ზღაპრებში, – როგორც ფერია,
მაგრამ მზემ სხივებს ხელი გაუშვა
და ახლა დილაც ღამის ფერია...
214
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ხანდახან მთაც და ზღვაც კი ერთია,
ერთ სიტყვას ნიშნავს სიღრმეც, სიმაღლეც,
ხანდახან თვითონ კაციც ღმერთია
და ზღვის ტალღები ზეცას მიარღვევს...
215
მირანდა ერისთავი
216
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ოცნებად მყოფი გამისამართლდი,
სულში გგრძნობ ისევ, და კვლავ გიგონებ
სანამ გნახავდი, უკვე მიყვარდი –
რადგან მანამდე გამოგიგონე...
თითქოს გამოჰყევ ტალღებს სიღრმიდან
და გამიბევრდი სულში ცოტადან
თურმე უშენოდ ყოფნაც მიღირდა –
რომ შენთან ყოფნის ფასი მცოდნოდა...
217
მირანდა ერისთავი
სანამ მოხვიდოდი სიზმრებით ვცხოვრობდი,
თვალები მეხუჭა დღედაღამ...
ვნახე სიმარტოვეც, ყალბიც და ბოროტიც
და ღმერთიც-რომელიც შენა ხარ...
შენთან სიახოლოვე რა კარგია,
ყველაფერს განვიცდი ისევ ახლად...
ორივემ სამოთხე დავკარგეთ რომ, –
მხოლოდ ერთმანეთში დაგვესახლა...
თვალე! თუ გინდა თვალე –
ჩემი სურვილები შენზე...
ზეცით ამოვივსებ თვალებს,
და ზედ მოგახურებ მხრებზე...
მინდა გავფრინდე, შემასხი ფრთები,
ზეცად მიქციე გულის გალია
შენი თვალების მზეებით ვთბები
და სულში შენი თმების ქარია...
218
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
მიამბეთ
სიცივის დამახურეთ საბნები,
სიცხე გადამხადეთ ტანიდან,
მიამბეთ ზღაპრებად ამბები,
თუ როგორ დავიწყო თავიდან
თუ გიყვარვარ, –
მომიწყვიტე ეს მზე ციდან,
მომიწყვიტე –
როგორც ზეცის გვირილა,
მიყვარხარ და რომ გიყვარდე ეს მეც მინდა,
ან რა გასაკვირია...
219
მირანდა ერისთავი
მომიწყვიტე,
ჩამოვფურცლავ მზეს ამ სხივებს –
„ვუყვარვარ, თუ არ ვუყვარვარ“-ს კითხვაში,
მომიწყვიტე,
გევედრები
მომიწყვიტე!
მომიწყვიტე, ან სიმართლე მითხარი...
ბევრჯერ
ბევრჯერ გადავწყვიტე, რომ აღარ მეფიქრა
შენზე, შენს თვალებზე...
ბევრჯერ სიყვარული შენთვის განკუთვნილი –
სულ სხვას შევთავაზე...
220
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
იესოსავით აღვდგები!
დაგნებდი ისე,
როგორც დამპყრობლებს დანებებია ციხე უალყოდ.
მითხარ, ძვირფასო, რად გამაღმერთე –
ახლა თუ ასე უნდა უარმყო?!.
გრძნობა გვიზიდავდა,
ვნება გვაშორებდა,
ერთად დავდიოდით
მაინც ქაშუეთთან...
ხან ვმხიარულობდით,
ხანაც ვკამათობდით,
დრო კი თამაშობდა
ბედის კამათლებით...
221
მირანდა ერისთავი
სიყვარულის ქრონოლოგია,
ანუ შენ თორმეტივე თვეში!..
დიდხანს გეძებდი, გნახე იანვარს,
ჩვენს ირგვლივ იწვა თოვლი ველებად,
მე შენით მივხვდი, კარგო, ვინა ვარ –
და, თქვი, უშენოდ რა მეშველება?!.
222
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
სექტ-ოქტ-ნოემბერს
სულ კაშკაშას შევასხავ ფერებს,
შენს გვერდით მყოფი
მთელს სამყაროს შევასხვაფერებ...
223
მირანდა ერისთავი
მინიატურები ქუჩიდან
ქარი, როგორც გულკეთილი მეფე,
მიმოაბნევს ოქროსავით ფოთოლთ...
ყველფერი უცებ იცვლის ელფერს!
დღეს ქარია? –
ხვალე უკვე მოთოვს...
უერთმანეთოდ ვიწყებთ ცხოვრებას,
მაგრამ შენს სახეს თვალებიდან,
თქვი, ვინღა წაშლის...
ო, როგორ ქრება, რაც გვგონია მარადიული –
ორიოდ წამში...
224
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
თუკი დაგკარგავ
ისე წმინდა ხარ,
ისე დიადი, –
ვერ გამოგხატავს კაცის გონება,
მოვედი შენთან,
რომ შენს თვალებში
მეხილა ქვეყნის გაცისკროვნება...
თვითონ სამყაროც, –
შენ რომ გადარებ, –
უფერულდება, კარგავს თავის ხიბლს,
ღიმილის რკალი შემომატარე,
ან მაგ თვალების შუქი დამისხი...
თუკი დაგკარგავ,
ჩემი ცხოვრება
დაკარგავს თავის რიტმს და კალაპოტს,
თუკი დაგკარგავ,
დავკარგავ თავსაც, –
გავხდები ქვეყნის სალაპარაკო...
თუკი დაგკარგავ, –
ჩაენაცვლება ჩემი ცხოვრების ნიავს ქარები...
თუკი დაგკარგავ –
ვეღარ დავტკბები
მე ამ სამყაროს სიანკარეთი...
225
მირანდა ერისთავი
..............................................................
მერე თუ სულში მოვარდება
შენი მონატრების ქარიშხლები, –
მაგ მწველი მზერით დაფერფლილი
შენს წინ ფიანდაზად გავიშლები!..
მოდი, სიმარტოვევ,
სანამ ჩამომიჭკნა
ამ შეციებული სულის ალვის ხენი...
მოდი, სიმარტოვევ!
მარტო ნუ დამტოვებ! –
უთქმელ ქაოსისგან
შენ მაინც დამიხსენი!!!
226
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
შენს დუმილს ჩავჩრი პირში ჩემს დუმილს,
დედა რომ აჭმევს პატარა მართვეს.
შენა ხარ ჩემი თავშესაფარი, –
რომელიც ჩემი სურვილით დავთმე.
რაც უფრო შორს ხარ, შენზე ფიქრები
ისევ იმატებს, ისევ ახლდება,
შენა ხარ ჩემი სურვილი ყველა
არასოდეს რომ აღარ ახდება...
ვერ ვურიგდები ბედის განაჩენს,
ირგვლივ სიყალბის ვუყურებ ორკესტრს,
და გეჭიდები ხავსს რომ გადავრჩე!
ან რა გადავრჩე – მე უკვე მომკლეს!
ყველას ვუღიმით, ვინც ჩვენს გარშემო
სიყვარულითა ბრუნავს...
მეც ვფლობდი მუდამ კაცის მოხიბვლის
რაღაც ჩემეულ უნარს!
227
მირანდა ერისთავი
თუ არ იქნები აღელვებული
მართალი გრძნობის ტალღით,
თუნდ ნებივრობდე ვნების მორევში –
ცხოვრება მაინც დაგღლის...
228
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ისე გამრავლდი შენ ჩემს ლექსებში,
ჩემო სიცოცხლევ,
ჩემო არაკო!
რომ გადავწყვიტე მრავლობით რიცხვში –
ანუ თქვენობით გელაპარაკო!
ისე მიყვარდი, რომ შენ მოგანდე
ჩემი გრძნობების გარდა სხეულიც,
შენ მოგიხმობდა ყოველ ცისმარე
გული – ლოდინად გადაქცეული...
ყველა მომწონდა,
ყველა მხიბლავდა, –
თუკი შენ რამით გგავდა...
მაგრამ ვერავინ ვერ შევიყვარე
ძვირფასო, მე შენს გარდა...
შენი თვალების მზეს მივეფიცხები,
ირგვლივ რომ სინათლედ იფრქვევა,
ვერ ვთბები ამ ქვეყნის თაკარა სიცხეთი –
გამათბო იქნება...
229
მირანდა ერისთავი
შეციებულ ბეღურათა გუნდი
ნაყოფივით გამოისხა ხემ,
ღმერთი თუ ხარ და სამყაროს უდრი –
ჩემს ფიქრშიაც გა-მო-ი-სა-ხე!
მინდა დაგშორდე,
სანამ ღამე დღეს დაადნება,
სულ შენ გაჩუქებ ჩვენს ტკბილ წარსულს –
არ მენანება!
სულ შენი იყოს
სიზმრებშიაც რომ აღარ მდიო!
და შენგან წასვლა
შენგან წასვლა
რომ მაპატიო!
230
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
231
მირანდა ერისთავი
მოკლე ტალღებით და მაღალი სიხშირით
ცხოვრება მიტევს და სიკვდილში მახედებს,
ღმერთო, ხომ გეძახდი,რატომ არ მიშველე,
რომ ავცილებოდი უსახურ სახეებს..
232
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
წვიმს! –
ზეცა ანთებს წვიმის კელაპტრებს,
სძინავს ღამესაც, წვიმით გალეშილს,
ბოლოს დუმილით გელაპარაკეთ, –
რომ არ მინდოდა სადმე გამეშვით...
წვიმს!!!..
გარეთ გავალ
თავს შევაფარებ,
თავს შევაფარებ
წვიმის სასახლეს...
წვიმს!!!..
აი,უკვე წვიმაში ვდგავარ,
რადგან გულიდან გამომასახლეთ!!!..
2007.06.06
233
მირანდა ერისთავი
შენი დუმილი ყელში ბურთივით
მეჩხირება და არ მაძლევს იმედს,
საინტერესო არის ვიცოდე –
თუ გყვარებია საერთოდ ვინმე...
გამოგონილი გრძნობებისთვის,
გთხოვ, ნუ განმკიცხავ!!!
გამოგონილი გრძნობებით გწერ უკვე ბარათებს –
თითქოს მიყვარხარ, მენატრები ისევ ძალიან;
რომ უშენობის დარდი ვეღარ მალაპარაკებს,
და, რომ განვიცდი,რადგან შენთვის აღარ მცალია...
...მე ვიტყუები! –
მაგრამ ამას თუკი შემამჩნევ, –
დამაჯერე, რომ ყველაფერთან ერთად კარგიც ხარ,
დამაჯერე, რომ არ მიიტან ტკივილს შენამდე,
და ტყუილისთვის რომ არ განმკიცხავ!!!..
2007.17.02
234
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ქარი-მზარეული,თუ ქარი-გადია
მაფცქვნის ტანსაცმელს და საკაზმებს მიმატებს,
რომ დღეს პაემანზე როდესაც გამსინჯავ, –
გეგემრიელო და უფრო შეგიყვარდე...
შენებური ხასიათი დამჩემდა,
შენებური სილაღითა ვხარობ...
ერთხელაც არ დავიჩივლებ გამჩენთან
რომ ჩემს ნაცვლად სულ სხვა შეიყვარო...
235
მირანდა ერისთავი
გონება სავსეა
გონება სავსეა ინფორმაციებით –
მინდა რომ გავფილტრო...
უშენო ხეტიალში ისევ მაციებს და
გადის დრო...
მინდა მაკიაჟი
მინდა მაკიაჟი გამიკეთოთ –
სადღესასწაულო.
ისეთი მაკიაჟი, რომ ამ დღეის ხიბლი
სხვა დღესაც წავუღო...
არ მსურს შუქ-ჩრდილები,
დრომ ისეც ჩრდილებში გამხვია...
არ მსურს შუქ-ჩრდილები, –
სიბნელე წამიშალეთ სახიდან!
236
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
არ მინდა ჩრდილები! –
ღიმილი მომიხატეთ ტუჩებზე!
ღიმილის კონტური ყველაზე მკვეთრი, თან ბაცია...
ღიმილი ხშირად ხომ სითბოს და სიხარულს უჩვენებს,
ტირილს კი, ო, ტირილს მერეც კი მაცლიან...
ღამის სანაპირო
ღამის სანაპიროს შევუყევი,
რომ შენთვის კენჭებივით შემერჩია
სიტყვები უთქმელობით შეურყვნელი
და მთქმელი იმის, რაც შენ – ერთშია...
237
მირანდა ერისთავი
აღარ მსურს, რომ თავი გავფლანგო
აღარ მსურს!
არც მინდა კვლავ მსურდეს!
გიპოვნე, მაგრამ სჯობს დაგკარგო,
ის რაც დაიწყება, – დასრულდეს!
სულში ჩამიწყდა უშენობით სიმი გიტარის,
ისე დაგშორდი, ვერაფერი ვეღარ გითხარი...
238
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
დარდისგან უმწეოდ შეკრული მუშტები
კედელზე მოფერებად უფეროდ იშლება,
თავს დღეს ვეღარაფერს, ვიცი ვერ ვუშველი,
სამყაროს შემოვრჩი ეჭვად და შიშებად...
თუ უჩემობით მოცახცახე ცალად რიალობ,
და ვეღარ უძლებ მონატრებას, დარდად მოწოლილს,
კვლავ დამიძახე და მე მზად ვარ ავაბრიალო
შენს გასათბობად ტრფობისა და კოცნის კოცონი...
ეს დღეც გათენდა წვიმების მარშით,
ზეცა გაიხა, სადღაც მეხია
ღრუბლად აჭრილი შავი ზღვა ცაში
მზეს ძაძებივით შემოეხვია...
239
მირანდა ერისთავი
ჩემთან ხარ თუ ჩემს გარეშე,
უკვე აღარ მაწუხებს,
შენ ჩემში ხარ, და მეც ვერ ვგრძნობ
ტკივილსა და მარწუხებს...
შენგან სიშორე დაეტყო სულსაც,
ვეღარ ვიყუჩებ, ჩემო იარებს...
თუ კვლავ აქვე ხარ და არ წასულხარ,
გთხოვ, კიდევ ერთხელ შემომიარე!..
ჩამომიქროლე სიცოცხლის მარშით,
ყველა შენ გეტრფის ფიცის დადებით,
ერთადერთებში ერთ-ერთი რომ არ იყო მაშინ, –
ჩემს სიცოცხლესაც გიწილადებდი...
ცა გვათოვს გულუხვად თმებში,
სანაცვლოდ არაფერს ითხოვს,
თუ რამე მიყვარდა შენში –
ისიც ჩემეული იყო...
240
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ჩემს თავს რაღაც ცუდი ხდება,
ვიღუპები მემგონი! –
აღარ მესმის ჩამი-ჩუმი
ჩემი ჩუმი მეგობრის...
ძვირფასო, შენ ხარ ჩემი სულის დიდი ნაწილი,
ვერ დაგვაშორებს ვერასოდეს დრო და მანძილი...
ისე უბრალოდ
პირი დაუღია ქალაქს
სახლებს კბილებივით ვუთვლი,
ცოტაც და დამთავრდება, ალბათ,
სიცოცხლე –
გაწელილი წუთი...
მონატრებითა და სევდით,
სულს რომ გამეტებით სუსხავს,
ცოტაც და მინდება მეტი,
ცოტაც და მინდება სულ სხვა...
241
მირანდა ერისთავი
კვლავ ვუსმენ სიჩუმე-სიბნელის გაკვეთილს,
ისეთი ვერაფერი მასწავლეს იმ წლებმაც,
ეს ღამეც ნამგალა მთვარეთი გაკვეთეს
და ცა ვარსკვლავების სისხლისგან იცლება...
ვპაროლდები,
რომ შენს E-mail address-ს მოვერგო
მე მინდა, შენში შევაღწიო,
მინდა რომ გაგხსნა,
ვპაროლდები, რომ შენს ხასიათსს,
„E-mail address“-ს რამით მოვერგო...
ბოლოს? –
Sent messages-ს ვესტუმრები,
მაგრამ რად მინდა? –
ისეც ვიცი რომ მთელს შენს სხივებს
ჩემსკენ აგზავნი...
242
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ღამეა ახლაც...
ღამეა ახლაც ისეთი ბნელი –
რომ მთელს სამყაროს შავ ფერში ახვევს.
ცხოვრებისაგან არაფერს ველი, –
ვეღარ ვგრძნობ მე ჩემს სულსა და სახეს...
243
მირანდა ერისთავი
მიდიხარ, მაგრამ ხან დარდი, ხან ფეხი გერევა,
გაურბი თავსაც, ეკედლები დროს, – როგორც საყდრებს,
შენსავით ბევრი, ბევრი იყო, მაგრამ ვერავინ
ვერ შეძლო ისე მყვარებოდა, – როგორც შენ ადრე...
მიყვარდი მზემდის თუ ცამდის, –
შენ კი გამფლანგე და მხარჯე;
ცოტა ხნით მაინც ხომ გწამდი –
მამლის ყივილამდე სამჯერ...
ერთგული მოღალატე
ყველა სიყვარულს და განშორებას
დიდი ტკივილი ახლავს,
სხვისი ცოლი ვარ,
მაგრამ, ძვირფასო,
მე შენ მიყვარხარ ახლაც.
244
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან
ეს მერამდენედ გაგთქვეს თვალებმა
ეს მერამდენედ უარყავ ფიცი
კმარა, გეყოფა, გეყოს წამება –
დამნაშავე ხარ, თვითონაც იცი...
მე კი შეგინდობ ამ უღმერთობას
მაგ შენი სულის ცოდვილ პატიმრებს –
ალალი იყოს ჩემი შენდობა –
მე რომ შეგინდობ, სხვაც გაპატიებს...
245
მირანდა ერისთავი
ბებიას
დამთავრდა შენზე სიზმრები,
როგორც ზღაპარი ოდესღაც,
ვაი, რა სწრაფად ვიზრდებით,
ბებო გვიკვდება როდესაც...
ბედნიერება ჩემთვის
ბედნიერება ვისთვის რა არის, –
ჩემთვის კი ჩემი სამი შვილია,
რაც შვილები მყავს, შენც იცი, ღმერთო! –
შენთან ერთხელ არ დამიჩივლია...
246
ამოსუნთქვამდემიძღვნები
ირმას
მზეს თვალებით ატარებ და გშვენის –
ყველაფერში პირველი ხარ რადგან,
გაზაფხული დაიბადა შენით, –
გაზაფხული შენით დაიბადა...
247
მირანდა ერისთავი
თამთუნას
დაცა ხარ და დედიკოც,
სულ სიკეთით გვწყალობ,
ჩემო დიდი იმედის
დიდო ნაპერწკალო...
ჩაანაცვლეს ბაჭიები
ახლა ჩვენმა შვილებმა,
უკან დაგვრჩა თოჯინებით
ჩვენი დედა-შვილობა.
გიორგის
მშობლების შრომა უკვე დაფასდა
შენით,-ყველაფერს მარტო ერევი...
მინდა, რომ გვექცე ერთი ათასად
შენი შვილების დავტკბეთ ფერებით...
248
ამოსუნთქვამდემიძღვნები
ნინოს
მახსოვს შენი დაბადების
ყველა მომენტი,
მე შენამდე –
შენ კი ჩემთან
როგორ მოხვედი...
წლები მიდის,
წლებთან ერთად სწრაფად იზრდები,
მინდა, სუფთა სული გქონდეს,
სუფთა მიზნები...
ერთად ვხარობთ,
ბევრი კარგი კიდევ წინ არის, –
ჩემო შვილო,
ჩემო მზეო, სახემცინარო...
249
მირანდა ერისთავი
ლაზარეს
ვითვლი დროსა და მანძილებს,
სანამ კვლავ შენთან წამოვალ,
ზოგიერთისთვის ლაზარევ,
ჩემთვის კი უფლის წყალობავ...
ანდრიას
ხარ ტკბილზე უტკბესი ნაყოფი,
და თან ყველა ცისკრის გაღება...
ხარ ჩემი ჰაერი სამყოფი
ბოლო წუთამდე რომ გამყვება...
250
ამოსუნთქვამდემიძღვნები
მირ(ანდ)რია
დედა, დედას ამბობ და
ლექსი რომ თქვა ადრეა,
ხარ ღვთისმშობლის დალოცვა
ბურთა ბიჭი ანდრია...
251
მირანდა ერისთავი
დაბაჯბაჯებ ტიტინით –
გვეძებ, მარტო თუ რჩები,
ძუძუს ჭამ და იცინი
მოთხუპნული ტუჩებით...
252
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
თუკი მოგვინდება
სამყაროს ვუცვლით ფერს,
ვჩუქნით ორქიდეას
ღმერთს – არა, ლუციფერს.
ვსხდებით ოჩოკოჩთან
და ვჩეხავთ ოჩოხეს,
ფული თუ კვლავ მოგვრჩა –
ვანათებთ ჯოჯოხეთს.
ახლაც ვაღიარებ:
ისევ დედა მიცავს
და თავს დამტრიალებს,
როგორც დედამიწა...
253
მირანდა ერისთავი
შეხე რა მთა-ტბებით,
შეხე რა სრუტეა,
ჩვენ არ დავმთავრდებით,
სხვა თუ დასრულდება.
დასჯილი ღმერთი
ღმერთი დედამიწას კენწლავდა
და მეზობელ პლანეტებს ვაწუხებდით,
მერე გაიბუტა ზეცასთანაც, –
აღარ დაგვაძინა არც წუხელის.
ბოლოს იმდენი ქნა, ბათუსავით
კუთხეში ბავშვივით დავაყენეთ,
ახლაც კუთხეშია ატუზული,
და ჩვენ კი იმდენად ამაყი ვართ –
მისი დასჯა ვეღარ დავასრულეთ
ღმერთსაც ვერ ვპატიობთ – ცეროდენას,
და დღემდე ჩუმად, ხან ქაოსურად –
ჩვენთან შერიგებას ელოდება.
ღმერთო, მაპატიე ყველა ცოდვა
ნათქვამიც, თავთან ვერ გამხელილიც!
ღმერთო, დამიხუჭე თუ კი ცუდად
თვალები მაინც მაქვს გახელილი!
254
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
უკვე იმდენი რამე შეგცოდე –
ალბათ, ვერასდროს გამოვისყიდი.
ხიდი რომ გვექცა კედლად ზეცამდე –
დავწვი დუმილის გამო ის ხიდიც.
255
მირანდა ერისთავი
ცოდვა ჰგავს ვირთხას –
მოთხუპნულს მიწით
შენდობას ვითხოვ.
შენ – ნდობას მიწვდი.
შემინდე თუ კი ფეხი დამიცდა,
ისიც შემინდე – თუ კი შენ სტყუი.
ცოდვად მაწვება მხრებზე ღამის ცა
და როგორც მგელი – მთვარეს შევყმუი!
256
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
ხან სულს უფასოდაც არიგებენ,
ხან კი ფასეულის ფასს ადრიან,
ტყუილს, – რომ გვტენიან ბარიგები –
მარტო ცარიელი ფასადია.
257
მირანდა ერისთავი
მიუკარებელ იუნკერივით
მუდამ იბრძოდა გული ბოლომდე,
საქართველოსაც
მკვდარი შვილივით
მკვდარი შვილებით
ხშირად გლოვობდნენ.
ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე
რადგან დღემდე ვართ მგლების ხახაში, –
ისევ გვიკლავენ დაუბადებლად –
ათასჯერ მოკლულ მარო მაყაშვილს.
258
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
უძღები შვილი
შენ მუდამ იყავ და იქნები შვილი უძღები –
რომ გაექეცი გაჭირვების დღეებს ურთულესს,
მძიმე ცხოვრებას რომ ვერა და ვეღარ ვუძლებდით –
შენ დედას ტვირთი შენი მხრებით შეუმსუბუქე.
ლექსის ქურდებს
ვინ ჩივის რითმებს, –
ლექსს ჰპარავენ ხშირად ავტორებს.
და ლექსიც ითმენს
იმ ბავშვივით- რომ მიატოვეს.
259
მირანდა ერისთავი
ხან პუტინს, ხან ისევ რეიგანს აცვია
საბჭოთა კავშირის რეინკარნაცია.
მინდა რომ მქონდეს მაჯა მაგარი
და ვიყო შენი მოჯამაგირე.
260
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
დგას
მონატრება –
მონა თვრება
მეფის მაგივრად,
მეფიქრება და
მეფე ქრება,
როგორც მაგია.
ღაწვებთან აწვება სულს მარტი,
შეიკრავ გაღეღილ საკინძეს
ყულფივით! არავის უყვარდი!
არავის უყვარდი! გაგიძლეს!
ნაკლებად მადარდებს უკვე რა მაცვია,
ჩუმად ვარ მეტადრე –
არც თმა მსურს ჩავიწნა.
რადგანაც ყოველი მეორე კაციდან –
შიშველსა გხედავენ,
რაც გინდა ჩაიცვა.
საათი ისრით წამდაუწუმ ხატავს წამით წრეს.
სულზე თუ ვერა, – შენზე ფიქრში ბევრჯერ წამისწრებ...
261
მირანდა ერისთავი
კვირტის კერტი მკერდით დააქვს
სწყალობს მართლის გარდა ფარსსაც,
ემდურება ზამთრის დალაქს –
ხეებს თმა რომ გადაპარსა.
ადამიანი
მორგებული ვართ დროის ამინდზე,
რადგან ღმერთის და თიხისგანა ვართ.
ვიღებთ ციურს და მაინც ვამიწებთ,
ვიღებთ საზრდოს და ვტოვებთ განა... ვალს.
262
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
ტკივილი მეგრძნო – დიდხანს ვეძებე,
მაგრამ აღარ მსურს ვცადო ჰო, კიდევ,
მინდოდა ლექსი წასულ დედებზე –
ჯანდაბას ლექსი! – შენ არ მომიკვდე.
263
მირანდა ერისთავი
წახვედი შენ და სიშორის სევდა
უფრო გამძაფრდა, არ დამიამდა!
ჩემში გრძელდები შენ უკვდავ ღმერთად!
მე ვკვდები შენთვის ადამიანად!
დღეს, მჯერა, ბევრი მოიგონებს გარდაცვლილ დედას,
საფლავს თუ არა- ცას მიაპყრობს მზერას ნაღვლიანს,
დედამიწა თუ არის ჩვენი ცოცხალი დედა,
მაშინ ეს ზეცა – გარდაცვლილი დედის სახლია.
უშვილო დედებს
დედის დღეს გილოცავთ, დედებო! –
შვილი რომ უდედოდ დატოვეთ!
მე ახლა ჩემს შვილებს თითებს და
ზღაპრებს და ოცნებებს ვატოლებ.
264
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
მე შენ კი არა! – ვულოცავ ჩემს თავს
დედი, რომ მყავხარ გვერდით იმედად,
ღმერთმა ყველაზე ძვირფასი დედა,
ვიცი, რომ ჩემთვის გამოიმეტა.
თუ კი ვიწყებ სადმე ბორძიკს,
დედას ვფიცავ,
დედა მიცავს
დედაენა,
დედა ბოძი,
დედაკაცი,
დედამიწა...
ემიგრანტ დედებს
დედი, დიდი გავიზარდე, –
ტისმებს უკვე მე ვიკრავ! –
შვილი დღის და ღამის ამბებს
ამცნობს დედას, ემიგრანტს.
265
მირანდა ერისთავი
266
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
დედობა დიდი გმირობა არის,
სამი შვილი მყავს, დედა ვარ – ნული.
დედაც და ღმერთიც ისაა მაინც, –
ვინც სხვის შვილებსაც შვილივით უვლის.
სამი მარტია,
ღმერთიც სამობით,
ჩვენ კი სულ დედას ვახსენებთ ხშირად:
– დედას გაფიცებ!
– დე, შენც წამოდი!
– დედა, მიშველე! მაჭამე! მშია!
ჯერ მომილოცავ გაზაფხულს,
მერე სამ მარტს და მარტის რვას!
ბოლოს კი შენით დაზაფრულს
დამტოვებ
მარტის
პატიმრად.
უჯაროდ
ვუჯერებთ,
ვკარგავთ სახელს,
ტანკით გვკლავს, ჩვენ კიდევ ტანკსა ვტირით.
რუსეთი ყოველთვის კანონს არღვევს-
იმ გიორგიევსკის ტრაქტატივით.
267
მირანდა ერისთავი
იდგა რუსების
იკარუსები
სისხლის კანონით
იქვე ჯარებით,
თქვენი სურვილით ვინც გარუსდებით, –
გახსოვდეთ! –
რუსეთს თქვენც ეჯავრებით!
დედის დღეს გილოცავთ იმათაც –
ვისაც ფიცზე მეტად გაგინეს.
ვინც დედას აგინებს, – მივმართავ:
ილოცეთ, გინების მაგიერ!
აქ რუსთაველური წესებია –
და რუსთა ველურ წესს
ვის ატენით!
ჯანდაბას თქვენი ჰესები და
ჯანდაბას თქვენი მილსადენი!
ბევრი იფიცებს ტყუილზე ღმერთსაც, –
როცა ამართლებს თავის სიბილწეს.
მე კი მგონია, მოდიხარ ჩემთან –
როცა ვდგავარ და დედას ვიფიცებ.
268
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
2 მარტი
ორი მარტია, –
ხვალ დედის დღეა
(როცა ყველა დღე არის შვილების),
რომ ვერ გიბრუნებ ძალიან ვღელავ –
დე, ამაგს, შენ რომ არ იშურებდი.
გულის მდგმური
გრძნობას გიხდიდი მუდამ ხარკივით
ყოველდღიურად, ყოველ კვირა დღე –
რა გსურდა, სანამ გამოვარკვიე –
მე შენი გული დავიქირავე.
269
მირანდა ერისთავი
მარტი
მარტო მარტს მოვისხამ მანტიად, გავრისკავ!
მარტინიც რად მინდა, ჰაერიც დამათრობს,
ყველა მარტი არის ჩემთვის სულ ქალისა
ყველა მარტი მართლაც მართობს და რვა მარტობს.
270
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
სა-ქა-რთველო
შენ – მზეებს,
ის – წვიმებს,
მე კი სულ ქართ ველი,
შენ გქვია
მას ჰქვია
მე მქვია
ქართველი!
ფიქრებში გართულო,
მარტივო, ხან რთულო,
მიყვარხარ!
მიყვარხარ
შენ, სულო,
ქართულო!
გავატან მტერს ვერა! – და ვერც ამ ქართ ველებს...
ღმერთო, შენ გვიშველე, გვიშველე ქართველებს!
როდის იქნება, რომ ისევ გაგამრთელოთ!
იხარო!
იდიდო! –
ჩემო საქართველო!
ხვალაც არ მოაკლო ღვინო მარანს, რთველო!
დღეს კი გაუმარჯოს
შენს
ჩემს
საქართველოს!
271
მირანდა ერისთავი
გიშრის ბრასლეტი
გუშინ სიყვარულს მიხსნიდი და
დღეს კი იგნორებს
ისე მახვედრებ –
აღარც მჯერა შენი, ასე რომ...
ხან მგონია, რომ
შენც სხვებივით გამოგიგონე –
და არ არსებობ!
ღმერთობა გვსურს და ქრისტეს ვედრებით –
გვიყვარს აღდგომა ჯვარცმის გარეშე,
გრძნობას კენკავენ თეთრი მტრედები
მოსვლა და წასვლა დგანან კარებში..
272
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
საქრისტველოს
ყოველთვის, ყოველ წუთს
სულ ჯვარზე გაკრავენ
ოთხივე კუთხიდან,
შიგნიდან,
გარედან...
სულ იმას ცდილობენ კბილს როგორ გაგკრავენ –
არავინ არ გყავს მშვიდობის გარანტად...
ჯვარცმულო ღმერთივით
ოთხივე კუთხიდან,
რა დალევს იუდას, რა დალევს ჰეროდეს –
მინდა რომ ყოველთვის (იმდენსა გკორტნიან)
შენი გადარჩენის ღმერთივით მჯეროდეს.
273
მირანდა ერისთავი
წამო,დაგპატიჟო სასეირნოდ
სველი ქვაფენილი გასარკულა,
წამო და სიყვარულს შემოგფიცებ
ღამისა და თოვლის გასაგონად...
ჩემი ლექსები მოყვებიან
ჩემზე, შენზე და ვეშაპებად
როგორ გადაიქცა ჩვენი გრძნობა, –
როცა ერთმანეთში ვეშვებოდით,
274
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
გხუჭავ თვალებში – რომ არ გამექცე! –
ირგვლივ კლდეები და ლოდებია;
შენგან ნაფერებ საფეთქლებზე –
მარტო ცრემლებიღა გორდებიან...
გინდოდა შენთან ახლოს გყოლოდი –
(მეც მომანდომე შენი სურვილი),
და შეჩვეული მხოლოდ მხოლობითს
ჩასახლდი ჩემში ჩემი სულივით...
275
მირანდა ერისთავი
ხმა
იყო წვიმები და ან- ბან- გან-დონ –
ბგერა შენი ხმებით გაჟღენთილი;
როცა ჩემი სული თავად განდე –
და როგორც პირველი გაკვეთილი –
პირიქით და პირ-აქეთაც
შენს ცხელ კოცნებს ვითვლი,
და იმსხვრევა უკარებოდ
უკარებას მითი...
276
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
მე მიხარია, რომ შენ აღარც მწერ,
რომ დაწყებამდე თვითონ დასრულდა
რა ჩავიფიქრე ნეტავ ახალ წელს –
რომ ასრულდა და თან არ ასრულდა.
ქრისტე აღსდგაო, – ვხარობთ და გვიკვირს,
და მეც ვიჯერებ, –
მინდა რომ მწამდეს!
მაგრამ იმდენი ბოღმაა ირგვლივ –
რომ ჯვარს აცვამენ და ქრისტეს ცამდე –
– აღარ უშვებენ აღდგომის დღესაც,
და ზედ ჰკიდებენ ცოდვებს, ყვედრებას –
რომ ნალურსმევი ხელიდან წვეთავს
სისხლივით ქრისტეს ჩუმი ვედრება...
ხშირად არ ქონა უფრო მეტია –
აივსებ ზეცით სულის დარაბებს,
რა ძნელია რომ იყო ღმერთი და
სხვისი გულისთვის დაპატარავდე.
277
მირანდა ერისთავი
თოვს, – ყველა ცოდვა ქრება უკვალოდ;
მოდის ზამთარი ღვთისმშობლის მუცლით,
დალოცე ყველა, ყველა, უფალო, –
ვინც შობასა და ახალ წელს უცდის...
მე თვით სიკვდილსაც დავამარცხებ
ძლიერ მარტივ სვლით, –
ლეშს რომ მივუგდებ –
და სულს ზეცის იქით გავისვრი...
ღმერთო, სადა ხარ, –
მე იმდენს გეძებ,
ნუთუ არადა არ გესმის ჩემი.
არა ხარ
მაღლა!
ჩემთან,
თუ გვერდზე! –
სიტყვა იყავ და სიტყვადვე რჩები!
278
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
ფსკერი
დღეს შენთვის უკვე ფსკერი ვარ,
შენ ჩემთვის ისევ ცა ხარ,
ჩემი თვალების კერია
ჩააქრე!_სანამ წახვალ...
ცა ჩემთვის შენიდან იწყება,
ღმერთიც შენს თვალებში ვიწამე.
მესროლე ტყვიების ის წყება –
მიწას რომ კვლავ მაქცევს მიწადვე.
ცრემლივით დამშრალი რძე ხარ,
ჩემი დამსხვრეული ფრთებიც,
ჩემში სულ შიშველი წევხარ –
და გულის ბუხართან თბები...
279
მირანდა ერისთავი
ნუ შევატოვებთ ფარას ევროპას,
ნურც რუსეთს
და ნურც ფარისევლობას.
ან
დგას წინამძღოლად ფარის ევროპა,
ხან რწმენა,
ხანაც ფარისევლობა.
დედამიწა სულ ორსულობს ჩვენზე, –
დაგვატარებს გაბერილი მუცლით.
მამა ღმერთი კი უჩვენოდ ვერ ძლებს
და ჩვენს ცაში დაბადებას უცდის.
როგორც ღმერთია
ჩვენში სამობით –
ისე სამია ქვეყნად უფალიც:
ჭირის-უფალი,
თავის-უფალი,
და თვითონ ყველა ხელის-უფალი!
280
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
სიყვარულს თუ მესვრიან –
ტკივილს მარტოც გავზიდავ.
იყო ტყვია,
დღეს ია
მიმზერს ვაზნის ვაზიდან.
სარკე ვარ
მე შენი სარკე ვარ! მიყურე! –
უყურე შენს ნაკლოვანებებს!
არ გინდა სიბრმავე, სიყრუე –
ჩემშიაც შენ გახმოვანებენ!
281
მირანდა ერისთავი
გალაკტიონი
ყველა გამირბის,
მეც მსურს გავექცე
ჩემს თავს თუ თავთან მარტო დარჩენას,
სუნთქვაშეკრული ვეკვრი სარეცელს –
და რომ ვერ მოვკვდი კიდევ_ არ მჯერა!
დედასა სცვლიან დედინაცვალით,
მამაც და სხვებიც ბევრჯერ იცვლება
დედის გემო, თუ დედის ნასწავლი
გაგვყვება, ხანაც დაგვავიწყდება.
282
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
აგერ სია,
აგრესია
რამდენია,- ნახე თვითონ..
ვითომ გვიყვარს!
ვითომ ვზრუნავთ!
ვითომ!
ვითომ!
ვითომ!
ვითომ!
ცრემლივით დამშრალი რძე ხარ,
ჩემი დამსხვრეული ფრთებიც,
ჩემში სულ შიშველი წევხარ –
და გულის ბუხართან თბები...
როგორც ყვითელი კვერცხის წიწილი –
მზე ტეხს ნაჭუჭს და გამოდის გარეთ,
შენი თმები და შენი სიცილი
აგიჟებს კარში დარჩენილ ქარებს.
283
მირანდა ერისთავი
12 წლის ხარ
მარტო შენ იცი რა მოხდა გზაში –
სიკვდილის მიზეზს შენთან დამარხავ,
თორმეტი წლისა შენ იყავ ბავშვი,
(პედოფილისთვის, ალბათ, დამაც ხარ).
ორი ფეხი გვაქვს და სულ ფეხს ვითრევთ,
დავბადებულვართ თითქოს უფეხოდ.
და პურის ნაცვლად, სული გვაქვს ვიდრე –
გვინდა სხვებს ძვლებიც გადავუტეხოთ.
284
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
მზის შვილებს
მე შენს გულს და მზიან თვალებს დავუმიზნებ,
რომ მიმიღო შენი სულის მეგობრად.
შენ კი არა, ეს მე მჭირდა დაუნიზმი, –
რადგან თავი შენზე მეტი მეგონა.
ხშირად მკვდარი ვართ და მაინც გვკლავენ –
ვიმსხვრევით ხელშიც როგორც შუშები,
ან ვემსგავსებით ქაღალდის ნავებს –
ბავშვობაში რომ ერთად ვუშვებდით...
285
მირანდა ერისთავი
სიღნაღი
სიღნაღს სურს მტრების რისხვად ღელავდეს
და ალაზნის ველს ზღვის ფერებს ურჩევს,
მერე კი ყველა სიღნაღელამდე
კვლავ კედელ-კედელ დაივლის ქუჩებს.
მზე თითქოს ღმერთის კალატოზია –
სხივები ბეწვის ხიდებს ძერწავენ.
და შუქის სახლიც- ქალაქს რომ სძინავს,
ცათამბჯენივით ადის ზეცამდე!…
286
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
ხშირად ცასავით მიწაც იელვებს –
რომ ერთმანეთი ჩვენც არ მოგვბეზრდეს!
და ჩემში როგორც სიცარიელეს –
როგორც არაფერს- გხატავ მოლბერტზე...
287
მირანდა ერისთავი
შენ ისევ ოცნებობ ლუვრზე და მონმარტზე,
რადგან აქ ცხოვრება სამგლე და სალომეა.
მოჭრილი თავივით ლარნაკით მოგართმევ
მზეს! ოღონდ იცეკვე, იცეკვე სალომეა!
აბუქებ სულ ყველა წვრილმანს, –
და მაინც ჩემს გულში სახლობ,
მე ერთი ნაბიჯით წინ ვარ,
შენ – ერთი ნაბიჯით ახლოს!
ღვთაებრივი კომედია
ჩაანაცვლა უღმერთომ,
შენთან ყოფნის მომენტიდან
მსურს გზა გადავუკეტო
ქვეყნად ყველას ამ დილიდან
ვინც შენიდან წამიყვანს,
ჩემი ყველა სიკვდილი და
უკვდავების წყალი ხარ.
ხშირად ბრაზისგან თვალს ვეღარ ვახელთ,
(ვეღარ იცლები პირო, ვნებებად);
რა ცუდია, რომ სულ ვკარგავთ სახეს –
და მაინც ვრჩებით პიროვნებებად.
288
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
ღმერთო, ამავსე შენით,
ვეძებ სიცოცხლის მიზეზს,
სხვა ყველა დანარჩენი
თავისით მოდის ისეც...
ვიყავ
ლოლიტაც,
La Vita-ც
ლილიტებიც,
მარტოც გავყოლილვარ დროს და
ასაკს კენტად,
ნასროლ ტყვიასავით ხშირად მირიდებდი,
მაინც ვერ მტოვებდი სხვების ასაკენკად...
მოდი, შემეყარე ისევ,
მიწა შეარყიე ჩემში,
ზეცად ჩამომექეც! – გისევ
ფიქრად, სანამ ისევ შემშლი.
289
მირანდა ერისთავი
წერილი გამოგონილს
რაც კი ვისწავლე წერა – სულ გწერდი,
ფიქრებშიც რამდენს გელაპარაკე
და ვერ დაგისვამ ვერასდროს წერტილს –
როგორც უსვამენ ლექსს, თუ არაკებს...
კვარა
გულის გოლი გაიტანა კვარამ,
ყველა გოლი, ნახე, ვა, რა ცხელია,
საქართველოს დამარცხება კმარა !
დღეს ჩვენა გყავს ხვიჩა კვარაცხელია!
290
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
პირობა
წუხელაც სიყვარულზე ვსაუბრობდით,
შენს მხარზე ბავშვივით რომ ჩამეძინა,
არ ვიცი სხვას სხვისგან რა უნდა და...
მე კი ახლაც მახსოვს, ამას წინათ
ხარ ნიშნები ძახილთა
და თან სულის ქაოსიც,
ზეცა ჩვენი სახლის და
ჩემი სასაფლაოსი...
291
მირანდა ერისთავი
ეგ დუმილია, რომ მანგრევს, –
და სულ ვეღარ ვიგებ რა გჭირს –
შენგან მიტოვებულ საგნებს
მტვერი დასდებია სახლში...
ვიღაცისათვის ლექსია,
ჩემთვის კი არის ლექს-აბი,
გულს მარხვასავით ვარღვევდი,
მერე ტკივილით ვკემსავდი.
292
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
მონის Moneyფესტი
გვაქვს მონა-პოვარი, ან თვითონ მონა ვართ,
მხარს ვუჭერთ მუდმივად მონობის მანიფესტს,
ვუწუნებთ ჩვენზე სუსტს, ლაღსა თუ ონავარს –
კანის ფერს, მონა-ყოლს, ან ა-მონა-რიდებს.
გვყავს მონა-ლიზა
და გვყოლია მონა-რქიც
თუ გვსურს, იმდენს ვიზამთ –
ვათრიოთ მონა რქით.
ვწირავთ (დე-მონებს-აც),
გვიჯობს თავს უფალი,
ვრჩებით თან მონებად, –
თან თავისუფალი.
293
მირანდა ერისთავი
294
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
შვილს!
შვილო, რა უცბად გაზრდილხარ, –
წლებიც რა უცბად მიდიან,
ჩემი სიცოცხლისს აზრი და
ჩემი ცხოვრების მითი ხარ...
ეგ პაწაწინა ხელები,
ეგ პაწაწინა ფეხები –
მიჭირავს ახლაც (შენ გძინავს), –
თან გკოცნი, თან გეფერები...
ჩემო შვილო, შენზე კარგი
რაღა უნდა ვიპოვნო?
ლაზარე ხარ – სიცოცხლის და
დიდი რწმენის სიმბოლო...
ლაზარე ხარ,
რა ზარი ხარ –
ლაზათი გაქვს ლაზური
აზრიანი თვალები გაქვს,
სახე ანგელოზური...
295
მირანდა ერისთავი
ახლა გძინავს –
კათეტერით ვენები გაქვს ნატკენი.
„ლაზარეო!“ – დაგიძახებს
ქრისტე და შენც აღსდგები...
ზოგი იბრძვის – გაამთელოს,
ზოგიც ბრაზით ჩუმდება...
იყიდება საქართველო,
ან ლეკვივით ჩუქდება...
ფვლა
ისევ ხარ დაუ-ფვლ-ელი,
უ-ფალ-ო, უსა-ფლავ-ო,
თან ამ წუთისო-ფლ-ელი
თანაც დაუსაბამო.
296
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
რადგან ეს გული დაიღალა ამდენი მოცდით,
რადგანაც წყდება შენთან ყოფნა შუბლის ძარღვივით,
რადგან არათუ მთელს სხეულზე –
აღარსად მკოცნი,
რადგანაც ხმაში აღარ მრჩება შენი ძახილი...
კაბა და კაბარე
მე კაბას –
და სუნთქვას გაბარებ –
შენ კი თვალს აპარებ რუსის ქალს,
არის სმა, ცეკვა და კაბარე –
მეღვრები სხეულში მუსიკად.
297
მირანდა ერისთავი
გამსახურდიები
ცხოვრება ისე აირია –
სამშობლო
ჰგავს სახლს ურდოების,
ღმერთო, გვაჩუქე ან ილია,
ან დიდი გამ-სახ-ურდიები!
ხან ფეხი იმდენჯერ დაგიცდება –
ძნელია, ყოველთვის მყარად იდგე,
გიწევს სულ რაღაცის დამტკიცება,
მიჰყვები ცხოვრების პარადიგმებს.
298
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
კაბა კანონივით ირღვევა და
სუნთქვა ჰალსტუხივით შეიკვრება,
რომ იყოს ბევრი სიმღერა და
ბევრი გაბუტვა და შერიგება.
მიმზერ ამრეზილი ამნეზიით,
ნეტავ, რად მოგბეზრდი ასე ადრე?
მინდა, ალესილი ალერსივით
ყელთან დანასავით ასრიალდე!
დღემდე ვერაფერი მეთილისმა
მაგ შენი თვალების გიშერივით,
მტკვარში ჩაკიდულმა მთელ თბილისმაც
იცის – მე ყოველთვის გიშველიდი...
299
მირანდა ერისთავი
ბეჭდებით როგორც „იარლიკებით“
„რას იტყვის ხალხის“ –
ჩვენც ვართ მიზანში,
ბედნიერების იერს ვირგებდით –
ან „ხალხის თვალში“ სხვას რას ვიზამდით.
წიგნს ნუ ხევ! ხელი გაწიე! –
იხმარე აკურატულად!
ზოგიერთისთვის განძია,
ზოგისთვის – მაკულატურა
დღეს ხელოვნებაც გახელოვნურდა.
გხუჭავ – გახელილ თვალის მახემდე,
ხელებთან – სულის სახელურებთან
მოვდივარ, შენ კი კედელს მახვედრებ.
გრძნობა იყო სათუთი –
სანამ გავსათითოვდით,
სიხარულის სხვა წუთით
მერე თავსაც ვირთობდით.
300
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
ლოყასთან იუდას ამბორს ვიგონებდი,
ვუსმენდი პილატეს, ხალხსა თუ ჰეროდეს,
და შენი თვალების აბორიგენები
ჰაერში მომწყდარი ცრემლივით მელოდნენ.
ეძღვნება ბატონ ბათუ დანელიას და მის ბეღურებს
წეღან ვკვდებოდი, როგორც ადრე – შენთან ომის დროს,
გავუნაწყენდი კვლავ დუმილის გამო იფანებს.
და დედასავით მამამ ისევ სულზე მომისწრო –
რომ ვკვდებოდი და სიკვდილისგან გამოვიპარე...
ნეტავ, მოხვიდე, არ მექცე ოხვრად, –
და სუნთქვასა და თავსაც არევდე,
მზადა ვარ ჩემში დუმილად მოგკლა,
ან დუმილივით გავსამარევდე.
301
მირანდა ერისთავი
უპანაშვიდოდ
მე უკვე დიდი ხანია მოვკვდი! –
შენ კი გლოვა ჯერ არც დაგიწყია,
თუ კი ვარსკვლავიც არ რჩება მოგვთან, –
შენც წადი! – ეს რა გასაკიცხია.
მე უშენობა ისევ მერევა –
როგორც ძილის დროს თვალებზე რული,
ვარღვევ დუმილის ყველა დერეფანს –
შენზე აზრებით გაბეზრებული.
302
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა
უბრალოვ ჯვარზე და უბრალოვ ემბაზშიც,
შენ გვჯობნი უფალო, უბრალოებაშიც!
შენთან მე ისევ თავს ვგრძნობ ვალდებულს, –
დარდით თუ არა,
დარდის მაგვარით,
შენ კი ყოველთვის არდაბადებულ
შვილივით
მკლავ და – ისე მაგვარებ!
დავდივარ ფეხშველა,
ფეხს შველა, გრძნეულო, –
უნდა და მითხარი,
თუ იცი, სად არის?!
სულ ჩამონგრეულა
სულ ჩამონგრეულა
ღმერთთან საცალფეხო
ცა და ცის საყდარი!
გინდა, რომ სულში ჩამიძვრე,
გულშიც დაიწყო თარეში,
თითქოს მარჭობდე ჩანგლის წვერს –
ისე მიყურებ თვალებში.
303
მირანდა ერისთავი
ხშირად არ ქონა უფრო მეტია –
აივსებ ზეცით სულის დარაბებს,
რა ძნელია რომ იყო ღმერთი და
სხვისი გულისთვის დაპატარავდე.
304