Вы находитесь на странице: 1из 304

მირანდა ერისთავი

ამოსუნთქვამდე

თბილისი
2023
ჩემი ლექსები არის გრძნობებზე, წინაღობებზე, პროტესტზე,
იმედ­ზე და უიმედობაზე...
დანარჩენის განსჯა თქვენთვის მომინდია

ვუძღვნი ყველას – ვისთანაც სიყვარული და ლექსი მაკავშირებს.

სიყვარულით,
მირანდა

რედაქტორი
საშა გველესიანი

ტექნიკური რედაქტორი
ამირან გოდერძიშვილი

ტიპოგრაფიკა
პაატა მამფორია

გარეკანზე გამოყენებულია ამერიკელი ფოტოგრაფის


მაიკლ ლევკოფის (Michael Levkoff) ფოტო

ISBN ????
ამოსუნთქვამდე

სარჩევი

ჩემიანებს
დე, შენს წიაღში დამაბრუნე! – ემბრიონს ვგავარ...�����������������������21
დე, ორსულად ვარ შენზე ������������������������������������������������������������������������ 22
დედა წაგართვეს���������������������������������������������������������������������������������������� 23
დე, არა მცალია ������������������������������������������������������������������������������������������ 24
დედას�������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 24
 „შენ ჩემო უჩემო დედაჩემო“�������������������������������������������������������������� 25
 მე-შენში, შენ კი ჩემში დაიწყე������������������������������������������������������������ 25
მშობლებს������������������������������������������������������������������������������������������������������ 26
მამას���������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 26
 მა, მინდა ლექსი დავწერო შენზე������������������������������������������������������ 27
მამიკოს���������������������������������������������������������������������������������������������������������� 28
 შენი სიკეთე დამდევს და დამაქვს���������������������������������������������������� 29
 ჩვენი ბავშვით ვზომავ�������������������������������������������������������������������������� 29
 ახლა ორი გულისცემით���������������������������������������������������������������������� 30
ჩემი ფერადი ბავშვი���������������������������������������������������������������������������������� 30
შვილს���������������������������������������������������������������������������������������������������������������31
შვილს�������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 32
ჩემს პრინცესას�������������������������������������������������������������������������������������������� 34
შვილს�������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 35
 შენი სათამაშოები���������������������������������������������������������������������������������� 36
 პატარა ხელებს ფრთებივით იქნევ�������������������������������������������������� 36
 წლები ბავშვობასთან გაცილებს და������������������������������������������������ 37
 ბავშვი უხდება რადგან სულსაც, სახლსაც ხუნდებად���������������� 38

რწმენა
შიშველმა ილოცე �������������������������������������������������������������������������������������� 39
მამაო ჩვენო�������������������������������������������������������������������������������������������������� 40

3
მირანდა ერისთავი

აღსარება (აღSORRYება) ���������������������������������������������������������������������������41


 თან მიხაროდა, თან რაღაც მწყინდა �����������������������������������������������41
გახსოვდეს, ქრისტეს არ სცემდა დედა ���������������������������������������������� 42
ათი მცნება ���������������������������������������������������������������������������������������������������� 42
ათი მცნებაა ასჯერ რომ ვარღვევთ ���������������������������������������������������� 44
 შიში მაშორე, უფალო.�������������������������������������������������������������������������� 44
ათი მცნება ღმერთს ���������������������������������������������������������������������������������� 45
 პირ-ჯვრის წერიდან ������������������������������������������������������������������������������ 46
 პირჯვარდაწერილს, თუმც ჯვარდაუწერს ������������������������������������ 46
 შენ გჯერა, იესო რომ იყო ქართველი �������������������������������������������� 46
 მე – უფრო-უფრო...�������������������������������������������������������������������������������� 47
 გულს ნათლისღების თოვლი აფითრებს �������������������������������������� 47
მძღოლია ღმერთი ������������������������������������������������������������������������������������ 48
 იყო სიყალბე და მეტი���������������������������������������������������������������������������� 48
ღმერთიდან უღმერთობამდე���������������������������������������������������������������� 49
კვართი����������������������������������������������������������������������������������������������������������� 50
 წელიწადის ყველა დღეს და �������������������������������������������������������������� 50
ღმერთი���������������������������������������������������������������������������������������������������������� 50
დავწინაურდი! – ახლა უკვე ღმერთზეც დიდი ვარ �������������������������51
ცრუ ქრისტიანი�������������������������������������������������������������������������������������������� 53
მასკარადი ტაძარში���������������������������������������������������������������������������������� 54
ღმერთს შველას ვერ ვთხოვ������������������������������������������������������������������ 55
 შეხედავ, ყველა ბავშვი ქრისტეა�������������������������������������������������������� 56
მესია���������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 56
 მოვდივარ შენთან და ცოდვებს ვიხდი�������������������������������������������� 57
 ღმერთო, ნურავის მოუკლავ შვილებს�������������������������������������������� 58
შობა უდედოდ���������������������������������������������������������������������������������������������� 58
შობა, თუ აბორტი���������������������������������������������������������������������������������������� 59
2023������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 60
იესო უფასოდ �����������������������������������������������������������������������������������������������61
 ყოველდღე ხელს ვიბანთ პილატეს მაგვარად ���������������������������� 62

4
ამოსუნთქვამდე

 ღმერთი ვითომღა გვწამს და�������������������������������������������������������������� 62


 უკვე ბოდვა არის ლექსიც შეიძლება������������������������������������������������ 62
 აღარა მჯერა შენი ასეთ დროს ���������������������������������������������������������� 62
 ჯანდაბას ყველა! – რასაც ანგრევ����������������������������������������������������� 63
სევდიანი ღმერთი�������������������������������������������������������������������������������������� 64
ღმერთო...����������������������������������������������������������������������������������������������������� 65
 „დაწერილ არს რომ ჯვარს უნდა ვეცვა“ ���������������������������������������� 66
ბართლომე �������������������������������������������������������������������������������������������������� 67
განმანათლე ������������������������������������������������������������������������������������������������ 67
 დღეს ნინოობა������������������������������������������������������������������������������������������ 68
აფხაზეთო, უშენობა მტკივა�������������������������������������������������������������������� 69
წინაპართ ღირსი���������������������������������������������������������������������������������������� 70
უფლისაგან წამოსულო, წადი ისევ უფალთან!!! �����������������������������71
ევას ვნებანი�������������������������������������������������������������������������������������������������� 72
 ანდერძს გწერთ �������������������������������������������������������������������������������������� 75
ყვავილები ���������������������������������������������������������������������������������������������������� 76
 ცხოვრებას ხშირად ხელიდან ვუშვებთ������������������������������������������ 76
დღეც დღესასასწაულია �������������������������������������������������������������������������� 77
 კეთილშობილი���������������������������������������������������������������������������������������� 77
 შიში მაშორე, უფალო.�������������������������������������������������������������������������� 78
 ცუდად ვარ! ვგავარ ბერიკაცს������������������������������������������������������������ 78
 მაინც არავინ მითვალისწინა�������������������������������������������������������������� 78
 ზოგჯერ ცხოვრება ისე გვაწნავს ხელს�������������������������������������������� 78
 უთუოდ მოთოვს! ������������������������������������������������������������������������������������ 79
თოვლი ���������������������������������������������������������������������������������������������������������� 79
 ლექსი და ღმერთი – ჩემთვის ერთია. �������������������������������������������� 80
ტრიალი�����������������������������������������������������������������������������������������������������������81
 ჩვენ ახლა ვცხოვრობთ იმ სამყაროში���������������������������������������������81
 ვბრაზობდი! მსურდა, თავსაც დავსხმოდი ������������������������������������ 82
 დღეს ისევ თოვდა ფასანაურთან������������������������������������������������������ 82
ცის მესაფლავე, იგივე მე-ცა-ფლავე �������������������������������������������������� 82

5
მირანდა ერისთავი

 ჩვენი სისუსტეები ������������������������������������������������������������������������������������ 84


3 ოთახიანი დრო���������������������������������������������������������������������������������������� 85
სუიციდი სარკეში���������������������������������������������������������������������������������������� 85
თავი არ მოიკლა, შვილო������������������������������������������������������������������������ 87
გარეთ ვეღარ ვუშვებთ ბავშვებს���������������������������������������������������������� 88
უფულო უფალო������������������������������������������������������������������������������������������ 89

სატრფიალო
თითების ჩამრთველი ������������������������������������������������������������������������������ 90
 კლდის არა, ვარსკვლავის ქიმი ვარ������������������������������������������������ 90
 გიყვარდეს – ის, ვისაც უყვარხარ�������������������������������������������������������91
 სხვასთან როგორი გულუხვი ხარ �����������������������������������������������������91
 ჩემში სიყვარულის გამო ასახულო�������������������������������������������������� 92
 ფიქრი საფეთქლებს უფრო აფეთქებს�������������������������������������������� 92
 რომც მოინდომო – ვეღარც დამმალავ������������������������������������������ 93
 შენ მეუბნები როგორ გავსებ და�������������������������������������������������������� 93
 ჩვენ ერთმანეთში ჯვარივით ვართ გამოსახული����������������������� 93
 შენც წყენასავით ჩამიდე გულში�������������������������������������������������������� 93
 დარიანივით გწერდი პაო,ლოს �������������������������������������������������������� 94
 ცა შენში ეძებს თავის დასაყრდენს �������������������������������������������������� 94
 არც „ჰო“-ს აღარ მწერ და აღარც „არა“-ს�������������������������������������� 95
 შენც იცი, როგორ გადავიღალე�������������������������������������������������������� 95
 კაბა ტყუილივით მოკლეა და�������������������������������������������������������������� 96
საუბარი წარ-სულთან������������������������������������������������������������������������������ 96
 ლექსებს კი არა, იარებს ვიწერ���������������������������������������������������������� 97
 შენზე ტკივილები არ რჩებიან������������������������������������������������������������ 97
 წახვედი, მოხველ და ისევ წახვალ���������������������������������������������������� 97
 წეღან რომ წარბები წყენისგან შეჰყარე���������������������������������������� 98
 მე ასი წელი სულაც არ მინდა������������������������������������������������������������� 98
 წყალსაც წავუღივარ, – ვერც ვსაუბრობ ���������������������������������������� 98
 ვეღარ ავედით ვერც არარატზე �������������������������������������������������������� 98

6
ამოსუნთქვამდე

 რა ვალეტინი – კოვალენტური���������������������������������������������������������� 99
 მოდი, ვთქვათ „დილა სიყვარულისა“ �������������������������������������������� 99
 სამას-სამოც-და – ხუთ დღეში������������������������������������������������������������ 99
 გულმაც შენსავით მითვალისწინა���������������������������������������������������100
 თოვს და მზესავით შენს დაკარგვას ვერ ვეგუები ���������������������100
 შენ – არა, მე ისევ ცუდად ვარ ����������������������������������������������������������� 101
 მე ვარ შენი სულის ნანგრევები��������������������������������������������������������� 101
 გადაუწერელი პირჯვარივით �����������������������������������������������������������102
 ხშირად გრძნობაც ხდება ეპიკური �������������������������������������������������103
 ვიყავი აქ და შენ მოხვედი ჩემში იქედან���������������������������������������103
 დროს ჩვენც მივყვებით �����������������������������������������������������������������������103
 შენ კი არადა, ჩემი თავიც აღარ მინდება.�������������������������������������104
 კვლავ მტრედებივით ვკვებავ შენს ლოდინს�������������������������������104
 თუ ვერ მოვდივარ, თოვლს ვუშვებ შენთან ���������������������������������105
 ქარი ხმაურით მოედო ქუჩებს�����������������������������������������������������������105
 გზა შენსკენ უფროა დღეს შორი�������������������������������������������������������106
 არ შემიძულო! ვერ გადავიტან ���������������������������������������������������������106
 ვერ გიწყობ განწყობის თეორიებს �������������������������������������������������107
 ვაბრალებ განწყობის თეორიებს�����������������������������������������������������107
 სულ რომ წრესავით მიარე�����������������������������������������������������������������107
 მოდი�����������������������������������������������������������������������������������������������������������107
 მინდა ვიყვირო, დავლეწო რამე �����������������������������������������������������108
 მივყვები შენგან დროის ვაგონებს���������������������������������������������������108
 საუკუნო უკუნს უკვე უკან-უკან მივყავართ �����������������������������������108
 თვალის ჩაკვრით, ჩაკრის გახსნით�������������������������������������������������108
 გშიმშილობ შიმშილისნაირად���������������������������������������������������������109
გიშვებ�������������������������������������������������������������������������������������������������������������109
 სტყუი და მტყუანს აქეთ მიწოდებ����������������������������������������������������� 110
 ნაგვიანდება ქარის ხიდებთან����������������������������������������������������������� 110
 რაც შეგხვდი, გავიყავ ოთხად და����������������������������������������������������� 110
ჩადრიან გოგონას������������������������������������������������������������������������������������� 110

7
მირანდა ერისთავი

ოქმი ���������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 111


სიყვარულის მათემატიკა������������������������������������������������������������������������ 111
ფარაონს������������������������������������������������������������������������������������������������������� 113
 ღამეა, მთვარე მოირკალება������������������������������������������������������������� 114
კოსმოსში����������������������������������������������������������������������������������������������������� 114
 დღეს თითქმის იანვრის შვიდია������������������������������������������������������� 115
 ყოველთვის ბოროტს სიკეთე სჯობდა������������������������������������������� 115
 საცაა ქრისტეს შობა დადგება����������������������������������������������������������� 115
 მინდა, ისევ მოგეფერო ����������������������������������������������������������������������� 115
ნატკენი მუხლივით ����������������������������������������������������������������������������������� 116
ვოლტი თუ ამპერი������������������������������������������������������������������������������������� 116
 წუთი წუთსა და წელი წელს მისდევს ��������������������������������������������� 117
 ვიღაც ვიღაცის გამო გვივიწყებს ����������������������������������������������������� 117
 შენზე ფიქრების მომადგა ფლოტი ������������������������������������������������� 117
 შემორჩი თითებს, თვალის ბადურებს������������������������������������������� 118
 მინდა მნახო, ან ხშირად მომწერო������������������������������������������������� 118
 შემიყვარდი და ბავშვივით მიკვირს����������������������������������������������� 118
 წლები მირბიან ისე უბრალოდ��������������������������������������������������������� 118
 ეს დღეც აივსება ამბოხებით ������������������������������������������������������������� 119
 ეს დრო კარტივით არიგებს��������������������������������������������������������������� 119
 არც მსურხარ, აღარც მიზიდავ ��������������������������������������������������������� 119
ბოტიჩელი ��������������������������������������������������������������������������������������������������� 119
მირაბელ�������������������������������������������������������������������������������������������������������120
ქარი ყმუოდა����������������������������������������������������������������������������������������������� 121
 არ ვარ ვინც გიყვარდა, ამჯერადაც�������������������������������������������������122
 ლექსს შენს გარეშე ყოველთვის ვგმობდი�����������������������������������122
 ჩემი ჰობი არის მინუსიდან�����������������������������������������������������������������122
რუბიკონი�����������������������������������������������������������������������������������������������������122
შობას გილოცავ, სიყვარულო �������������������������������������������������������������123
ამორძალი���������������������������������������������������������������������������������������������������124
ჩვენი ანატომია�������������������������������������������������������������������������������������������125

8
ამოსუნთქვამდე

 ცხოვრების მატარებელი გადის�������������������������������������������������������126


 კვლავ უპასუხო წერილად მრჩები���������������������������������������������������126
ჩვენი ქიმია���������������������������������������������������������������������������������������������������126
 არის მიყვარ-ხარ-ხარ �������������������������������������������������������������������������127
 თუმცა შენამდე გზა გახდა შორი�������������������������������������������������������127
 თან მაგიჟებ და თან დარდს მიქარვებ �������������������������������������������128
 გსვამდი მწყურვალის სიხარბით �����������������������������������������������������128
 გული სულ შენსკენ მეძახდა���������������������������������������������������������������128
 ფარდობითობა ყოველთვის მძულდა �������������������������������������������128
 მიდიან წლები �����������������������������������������������������������������������������������������129
 სიცოცხლე ქარის წისქვილებს ჰგავს და���������������������������������������129
 გადავიქეცი შუშის შიშებად����������������������������������������������������������������129
 ცხოვრება სკამი და ყულფია �������������������������������������������������������������129
 ზოგი ღმერთს �����������������������������������������������������������������������������������������130
 ვუშლიდი ყველას გულს, კარტს, თუ მკლავებს ���������������������������130
 მე შენთან ყოფნა დღეს აღარ მშია �������������������������������������������������130
 დამღალეს ცხოვრების აღმართებმა���������������������������������������������� 131
 ჩამქრალ ბადურებშიც იბადები ������������������������������������������������������� 131
 ოჯახურ ჯახირში������������������������������������������������������������������������������������� 131
 გვექცევა ჭერიც და კედლებიც�����������������������������������������������������������132
 დამღალეს ცხოვრების აღმართებმა����������������������������������������������132
 ვახშმებით ვახშობდით�������������������������������������������������������������������������132
 თვალებით გაცილებ�����������������������������������������������������������������������������132
 მე მინდა იდგე ჩემს ფანჯარასთან�������������������������������������������������� 133
 გილოცავ წლებს თმებზე შენაყარს������������������������������������������������ 133
 მე უშენობას რა დამიამებს�����������������������������������������������������������������134
 ცხოვრება სულყველას თავის წილს მიუტანს������������������������������134
ჩაის ვსვამ�����������������������������������������������������������������������������������������������������134
მინდა �������������������������������������������������������������������������������������������������������������135
გამაშიშვლე�������������������������������������������������������������������������������������������������136
სხეულის სახლი �����������������������������������������������������������������������������������������136

9
მირანდა ერისთავი

 ძილი ნებისა, სიყვარულო�������������������������������������������������������������������137


ნოემბერი �����������������������������������������������������������������������������������������������������138
 შენ იცი ჩემი თვალების ფასი�������������������������������������������������������������138
რა გინდა�������������������������������������������������������������������������������������������������������139
 ყველანი მტოვებენ თავისით�������������������������������������������������������������140
 უძილო ღამეებს მაყვედრი�����������������������������������������������������������������140
ხალი���������������������������������������������������������������������������������������������������������������140
 ჩემი ჰობი არის მინუსიდან����������������������������������������������������������������� 141
 მე ვარ დაცემული ანგელოზი������������������������������������������������������������� 141
 თვალებს, ვით ტყვეებს ჩემსკენ აპარებ�����������������������������������������142
 არავინ მიყვარდა მარტივად �������������������������������������������������������������142
 წავედი, მაგრამ დარჩენას მთხოვდა�����������������������������������������������142
 არის მინდები და ცივი ამინდები�������������������������������������������������������142
ზღაპრის სასაფლაოზე ���������������������������������������������������������������������������143
მოხეტიალე სული ვარ მხოლოდ���������������������������������������������������������143
არა მაქვს უფლება მიყვარდე ���������������������������������������������������������������144
ღალატი���������������������������������������������������������������������������������������������������������145
პაემანი ქმართან ���������������������������������������������������������������������������������������145
ოჯახი, თუ...���������������������������������������������������������������������������������������������������146
ოჯახური პირამიდა�����������������������������������������������������������������������������������147
ძალადობა ოჯახში �����������������������������������������������������������������������������������148
ორმაგი სტანდარტები�����������������������������������������������������������������������������148
+18 / სექსიდან სექსამდე���������������������������������������������������������������������������148
თვალებს გარიდებ �����������������������������������������������������������������������������������149
 One night stand girl – ანუ ერთი ღამის მეძავი�����������������������������������150
+18 / Meta Sex-ანუ ის რაც სექსის მიღმაა ��������������������������������������������� 151
ჩვენი შეგროვებული წუთები�����������������������������������������������������������������152
 ახლაც მარტო ვარ, მარტო სრულებით �����������������������������������������152
 შენა ხარ ჩემი მოტივაცია �������������������������������������������������������������������153
ოჯახური იდილია �������������������������������������������������������������������������������������153
 დღეს ის ბოლო ძაფიც გაწყდა�����������������������������������������������������������154

10
ამოსუნთქვამდე

 მთელი ცხოვრებაა გეძებ���������������������������������������������������������������������154


 გამოჩნდი, მინდა რომ გხედავდე�����������������������������������������������������155
 უშენობის ნაპასიდან�����������������������������������������������������������������������������156
 უშენობის ნაპასიდან�����������������������������������������������������������������������������156
 უკვე სიზმრებშიც აღარ მიმართლებს���������������������������������������������156
 მზის ბილიკს მოვდევდი შენთან�������������������������������������������������������156
 ჩემი ფიქრები მხოლოდ შენა ხარ ���������������������������������������������������157
 დრო წინ და უკან ბავშვივით დარბის���������������������������������������������157
 თუ წასვლა გინდა, წადი ვინ გიშლის...�������������������������������������������157
 სულ ორი დღეა გამოჩნდი ჩემთვის�������������������������������������������������158
 როცა ხელს გიშვებ – მაშინ მოდიხარ ჩემთან�����������������������������158
 უნდა დავშორდეთ! – ასეთია დღეს ჩემი ნება �����������������������������158
 რატომ აღარ მწერ უკვე არაფერს���������������������������������������������������159
 არა აქვს აზრი ვისთან, ან სად ხარ���������������������������������������������������159
 რადგან შეხვედრებს დაედო ტაბუ���������������������������������������������������159
 ხელს რომ გკრავ �����������������������������������������������������������������������������������160
 თავში ფიქრების ქარაშოტია�������������������������������������������������������������160
 არადა ვიცი, სადმე თუ გნახე �������������������������������������������������������������160
 დიდ ვნებებს დიდი დარდი სდევს მხოლოდ���������������������������������160
 არ დაგვიწყია, მაგრამ მგონია ��������������������������������������������������������� 161
 ღამე შენს სურვილს ისევ მოიტანს��������������������������������������������������� 161
 როდესაც გრძნობა ებრძვის გონებას��������������������������������������������� 161
 ლექსი კი არა ფიქრიც შორია����������������������������������������������������������� 161
 წამომათენდი ამ ერთ კვირა დღეს �������������������������������������������������162
 ხშირად სხვას ვთესავ და სულ სხვას ვიმკი�����������������������������������162
 ეს დღეც გავიდა!�������������������������������������������������������������������������������������163
მოდი, ბებერო, სხეული გამიცვალე ���������������������������������������������������163
 თუ იცი, როგორ მესაკუთრები�����������������������������������������������������������164
იხდიან�����������������������������������������������������������������������������������������������������������164
 არ ვიცი რა არის ამ ქვეყნის აზარტი �����������������������������������������������165
 „იასამანი სულმთლად ლურჯია �������������������������������������������������������165

11
მირანდა ერისთავი

 ნუ გეშინია სიმარტოვის�����������������������������������������������������������������������165
 ზღვა ისევ შენსავით ღელავს�������������������������������������������������������������165
 მორწმუნეც ვარ და წარმართიც�������������������������������������������������������166
 ვიყოფთ სიცოცხლეს, სულ რომ გვყოფნის ���������������������������������166
 ჰაერი მოვწიოთ სიგარის მაგივრად�����������������������������������������������166
ნეკნი���������������������������������������������������������������������������������������������������������������167
 ზეთისხილის ფერი გაქვს და ბევრის მთქმელი თვალები�������168
 ვინც შევიყვარე, თვითონაც მეტრფის �������������������������������������������168
 მადას კარგავ�������������������������������������������������������������������������������������������169
მათხოვე სხეული���������������������������������������������������������������������������������������169
რაც გაგიცანი�����������������������������������������������������������������������������������������������170
ერთს ერთს არ ვუმატებ და მაინც ორია ������������������������������������������� 171
 მე შენ მიყვარხარ, – სწორედ ამიტომ��������������������������������������������� 171
ვარ ჩემი სხეულის პატიმარი�����������������������������������������������������������������172
„გაბამს ყველა“�������������������������������������������������������������������������������������������173
 როგორ მიყვარხარ, – მეც კი არ ვიცი���������������������������������������������173
 რა უცაბედად შემისულ-ხორცდი �����������������������������������������������������173
ლურჯი 7 საათია�����������������������������������������������������������������������������������������174
 ჩაის ვსვამ �������������������������������������������������������������������������������������������������174
 ვიხდენთ ყველაფერს რაც სხვისია �������������������������������������������������175
მოდი���������������������������������������������������������������������������������������������������������������175
 სული გაფრენილი მტრედებია ���������������������������������������������������������176
 თუმც ჩემი არ ხარ�����������������������������������������������������������������������������������176
ცოლობა – გაბედნიერება, თუ სასჯელი? �����������������������������������������176
 ვიცი, არ მოხვალ წლების იქითაც ���������������������������������������������������177
 მე შენ მიყვარხარ�����������������������������������������������������������������������������������178
 თვალებს არასოდეს გავახელდი�����������������������������������������������������179
 ცხოვრება ისეთი ლამაზი რამეა�������������������������������������������������������179
 ... იუდასავით მაკოცე ბოლოს�����������������������������������������������������������179
 არ ვართო სიყვარულს – შევთანხმდით მაშინვე;�����������������������180
 მექეცი ბავშვურ აკვიატებად���������������������������������������������������������������180

12
ამოსუნთქვამდე

 ახლა ისე ბარდნის და ის ამინდია ��������������������������������������������������� 181


 მინდა ისევ მოგეფერო������������������������������������������������������������������������� 181
 შენთან ყოფნის ოქროსფერი დღეები������������������������������������������� 181
 გუშინდელ დღეში დაგვრჩა აპრილი ���������������������������������������������182
 სხვა რას გაიგებს შენ ჩემთვის ვინ ხარ�������������������������������������������182
 შენზეა რასაც შენამდეც ვწერდი�������������������������������������������������������182
 მუზამ დამტოვა ���������������������������������������������������������������������������������������183
 შენი შავი თმების ზღვა და�������������������������������������������������������������������183
 მერამდენედ ავედევნე შენს ჩრდილს���������������������������������������������183
 ვერასოდეს გაგიმეტებ ღალატისთვის�������������������������������������������183
 როცა სიტყვები კარგავენ ძალას �����������������������������������������������������184
 დამაქვს შენზე დარდი���������������������������������������������������������������������������184
 სიგიჟესავით მომივლი და �����������������������������������������������������������������184
 მენატრები თვალებიდან თვალებამდე �����������������������������������������184
 შენი თვალების მოლურჯო ზღვაში�������������������������������������������������184
 ჩვენ დედამიწა თვალებით დაგვაქვს ���������������������������������������������185
 გრძნობა რომელიო �����������������������������������������������������������������������������185
მიყვარხარ... �����������������������������������������������������������������������������������������������186
 თვალებით ყველგან დაგეძებ ისევ �������������������������������������������������187
 ისე აცივდა�������������������������������������������������������������������������������������������������187
 წლები მიდიან თავისით�����������������������������������������������������������������������187
 ...ისე გაღმერთებ და გეტრფი �����������������������������������������������������������187
ამტკივდი შენც და უშენობაც�����������������������������������������������������������������188
 ეს გზები ყოველ დღე სულ სადღაც მიდიან�����������������������������������188
ზღაპრიდან���������������������������������������������������������������������������������������������������189
 შენც იცი, ყველა გზა რომ გადის ლექსებზე ���������������������������������190

ძველი რვეულიდან
 ყველგან შენ გეძახი������������������������������������������������������������������������������� 191
წადი!..������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 191
მე = 1 = 2 = 3 = 1������������������������������������������������������������������������������������������������� 191

13
მირანდა ერისთავი

 ზღაპარია, თან არც არის ზღაპარი �������������������������������������������������192


 წვიმა წაიქცა და���������������������������������������������������������������������������������������193
 შენ რომ არა მყავდე �����������������������������������������������������������������������������193
 მინდა რომ შეგიგრძნო ჭეშმარიტად ���������������������������������������������193
 დაგიწყვეტ სუნთქვას შეკრულს ღილებით�����������������������������������194
 სახლში ვეღარ დავეტიე�����������������������������������������������������������������������194
 მთელი დედამიწა ბარდელია �����������������������������������������������������������194
 მინდა გტკიოდე���������������������������������������������������������������������������������������195
 გინდაც ცა ვერ ვნახო ���������������������������������������������������������������������������195
 იმ ქვეყნად ვის რა წაუღია�������������������������������������������������������������������196
 გაჟღენთილია შენით ჰაერი���������������������������������������������������������������196
 მინდა შენს სუნთქვას ვსუნთქავდე���������������������������������������������������196
 უკვე შემოდგომამ აურია���������������������������������������������������������������������197
 მზე სხივთა ფუნჯით ზეცას ხატავს და...�������������������������������������������197
 ვეღარ გავექეცი დეპრესიას���������������������������������������������������������������197
 მინდა სახლი��������������������������������������������������������������������������������������������197
 გამიმართლდი და...�������������������������������������������������������������������������������198
 შენს სუნთქვასა და თბილ ხმას ვიხუტებ�����������������������������������������198
 ჯერ დაგტოვე და... ���������������������������������������������������������������������������������199
მიყვარხარ ���������������������������������������������������������������������������������������������������199
 ტანზე შემოვიცვამ �������������������������������������������������������������������������������� 200
 ვეღარც აგავსებ და ვერც დაგიტევ���������������������������������������������������201
 ჩემო სიყვარულის იდილიავ �������������������������������������������������������������201
 რომ გიყვარდე�����������������������������������������������������������������������������������������201
 მექეცი მირაჟად������������������������������������������������������������������������������������� 202
 მტკივიხარ������������������������������������������������������������������������������������������������ 202
 ისევ მჭირხარ და������������������������������������������������������������������������������������ 202
 ჩვენი ერთად ყოფნის წუთები დამთავრდნენ����������������������������203
შენ������������������������������������������������������������������������������������������������������������������203
პატარა ანგელოზს������������������������������������������������������������������������������������ 204
 დღეს დაბრუნება არის გვიანი���������������������������������������������������������� 205

14
ამოსუნთქვამდე

მკვდრების ქალაქი���������������������������������������������������������������������������������� 205


სისხლივით�������������������������������������������������������������������������������������������������� 206
მინდა ������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 207
 ვხედავ, რომ ხელიდან წყალივით მისხლტები�������������������������� 208
 თითქოს დავშორდით ������������������������������������������������������������������������ 208
 ვგრძნობ, რომ მყიდიან და ჩემთვის ვღელავ ���������������������������� 209
 ახლაც ვიგონებ დღეებს იისფერს �������������������������������������������������� 209
 ვეღარ ავუწყვე ცხოვრებას ფეხი �����������������������������������������������������210
 მომაღწევ, თუ კი ასე გინდა�����������������������������������������������������������������210
 შენგან გაქცევა, ვიცი, ვიჩქარე����������������������������������������������������������210
 ვერ გავუგე ამ ცხოვრებას�������������������������������������������������������������������210
აღარც სახე მაქვს��������������������������������������������������������������������������������������� 211
 ვგრძნობ, რომ არ გავზრდილვარ სულაც������������������������������������� 211
 რა საჭიროა ფული���������������������������������������������������������������������������������212
არა ომს! – StopWar �����������������������������������������������������������������������������������213
ტყვიით თვალებს გვთხრიან ახლა �����������������������������������������������������213
 ცა არის ახლა ისეთი ბაცი �������������������������������������������������������������������214
 ხანდახან მთაც და ზღვაც კი ერთია�������������������������������������������������215
ჩვენს შორის 9 საათი არის���������������������������������������������������������������������216
 ოცნებად მყოფი გამისიმართლდი �������������������������������������������������217
 თითქოს გამოჰყევ ტალღებს სიღრმიდან�������������������������������������217
 სანამ მოხვიდოდი სიზმრებით ვცხოვრობდი �����������������������������218
 შენთან სიახოლოვე რა კარგია �������������������������������������������������������218
 თვალე! თუ გინდა თვალე�������������������������������������������������������������������218
 მინდა გავფრინდე, შემასხი ფრთები ���������������������������������������������218
მიამბეთ���������������������������������������������������������������������������������������������������������219
 თუ გიყვარვარ�����������������������������������������������������������������������������������������219
ბევრჯერ ������������������������������������������������������������������������������������������������������ 220
იესოსავით აღვდგები�������������������������������������������������������������������������������221
 გრძნობა გვიზიდავდა���������������������������������������������������������������������������221
სიყვარულის ქრონოლოგია, ანუ შენ თორმეტივე თვეში!..������ 222

15
მირანდა ერისთავი

მინიატურები ქუჩიდან ���������������������������������������������������������������������������� 224


 თუკი დაგკარგავ������������������������������������������������������������������������������������ 225
უთქმელ ქაოსისგან შენ მაინც დამიხსენი���������������������������������������� 226
 შენს დუმილს ჩავჩრი პირში ჩემს დუმილს���������������������������������� 227
 რაც უფრო შორს ხარ, შენზე ფიქრები������������������������������������������ 227
 ვერ ვურიგდები ბედის განაჩენს������������������������������������������������������ 227
 ყველას ვუღიმით, ვინც ჩვენს გარშემო ���������������������������������������� 227
სახელდახელო მინიატურები – შენ �������������������������������������������������� 228
 ისე ძალიან შემიყვარდი – მინდა დაგშორდე����������������������������230
როგორ მოგატყუო, მაშინ როცა... �����������������������������������������������������231
სამი საათია ღამის...���������������������������������������������������������������������������������231
 მოკლე ტალღებით და მაღალი სიხშირით����������������������������������232
თავს შევაფარებ წვიმის სასახლეს!!��������������������������������������������������233
 შენი დუმილი ყელში ბურთივით������������������������������������������������������234
გამოგონილი გრძნობებისთვის, გთხოვ, ნუ განმკიცხავ!!!��������234
რომ გავგემრიელდე და უფრო გიყვარდე... ����������������������������������235
 შენებური ხასიათი დამჩემდა������������������������������������������������������������235
გონება სავსეა�������������������������������������������������������������������������������������������� 236
მინდა მაკიაჟი�������������������������������������������������������������������������������������������� 236
ღამის სანაპირო����������������������������������������������������������������������������������������237
 აღარ მსურს, რომ თავი გავფლანგო ��������������������������������������������238
 სულში ჩამიწყდა უშენობით სიმი გიტარის����������������������������������238
 დარდისგან უმწეოდ შეკრული მუშტები����������������������������������������239
 თუ უჩემობით მოცახცახე ცალად რიალობ ��������������������������������239
 ეს დღეც გათენდა წვიმების მარშით����������������������������������������������239
 ჩემთან ხარ თუ ჩემს გარეშე�������������������������������������������������������������� 240
 შენგან სიშორე დაეტყო სულსაც ���������������������������������������������������� 240
 ჩამომიქროლე სიცოცხლის მარშით �������������������������������������������� 240
 ცა გვათოვს გულუხვად თმებში�������������������������������������������������������� 240
 ჩემს თავს რაღაც ცუდი ხდება �����������������������������������������������������������241
 ძვირფასო, შენ ხარ ჩემი სულის დიდი ნაწილი���������������������������241

16
ამოსუნთქვამდე

ისე უბრალოდ���������������������������������������������������������������������������������������������241
 კვლავ ვუსმენ სიჩუმე-სიბნელის გაკვეთილს������������������������������ 242
ვპაროლდები, რომ შენს E-mail address-ს მოვერგო���������������������� 242
ღამეა ახლაც... ������������������������������������������������������������������������������������������ 243
 მიდიხარ, მაგრამ ხან დარდი, ხან ფეხი გერევა ������������������������ 244
 მიყვარდი მზემდის თუ ცამდის���������������������������������������������������������� 244
ერთგული მოღალატე ���������������������������������������������������������������������������� 244
 ეს მერამდენედ გაგთქვეს თვალებმა�������������������������������������������� 245

მიძღვნები
ბებიას������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 246
ბედნიერება ჩემთვის ������������������������������������������������������������������������������ 246
ირმას ������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 247
თამთუნას���������������������������������������������������������������������������������������������������� 248
გიორგის������������������������������������������������������������������������������������������������������ 248
ნინოს������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 249
ლაზარეს������������������������������������������������������������������������������������������������������ 250
ანდრიას ������������������������������������������������������������������������������������������������������ 250
მირ(ანდ)რია�����������������������������������������������������������������������������������������������251

სხვადასხვა
 თუკი მოგვინდება����������������������������������������������������������������������������������253
დასჯილი ღმერთი������������������������������������������������������������������������������������ 254
 მარო მაყაშვილის ხსოვნას �������������������������������������������������������������� 258
უძღები შვილი�������������������������������������������������������������������������������������������� 259
ლექსის ქურდებს�������������������������������������������������������������������������������������� 259
 ხან პუტინს, ხან ისევ რეიგანს აცვია������������������������������������������������ 260
 მინდა რომ მქონდეს მაჯა მაგარი �������������������������������������������������� 260
 დგას�������������������������������������������������������������������������������������������������������������261
 ადამიანი �������������������������������������������������������������������������������������������������� 262
სახლი საბნის ქვეშ������������������������������������������������������������������������������������263
 ტკივილი მეგრძნო – დიდხანს ვეძებე��������������������������������������������263

17
მირანდა ერისთავი

 წახვედი შენ და სიშორის სევდა������������������������������������������������������ 264


 უშვილო დედებს������������������������������������������������������������������������������������ 264
 მე შენ კი არა! – ვულოცავ ჩემს თავს���������������������������������������������� 265
 თუ კი ვიწყებ სადმე ბორძიკს������������������������������������������������������������ 265
ემიგრანტ დედებს ������������������������������������������������������������������������������������ 265
 დედობა დიდი გმირობა არის���������������������������������������������������������� 267
 სამი მარტია �������������������������������������������������������������������������������������������� 267
 ჯერ მომილოცავ გაზაფხულს ���������������������������������������������������������� 267
 უჯაროდ ���������������������������������������������������������������������������������������������������� 267
 იდგა რუსების������������������������������������������������������������������������������������������ 268
 დედის დღეს გილოცავთ იმათაც ���������������������������������������������������� 268
 აქ რუსთაველური წესებია ���������������������������������������������������������������� 268
 ბევრი იფიცებს ტყუილზე ღმერთსაც���������������������������������������������� 268
2 მარტი �������������������������������������������������������������������������������������������������������� 269
გულის მდგმური���������������������������������������������������������������������������������������� 269
მარტი������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 270
სა-ქა-რთველო�������������������������������������������������������������������������������������������271
გიშრის ბრასლეტი������������������������������������������������������������������������������������ 272
 ღმერთობა გვსურს და ქრისტეს ვედრებით�������������������������������� 272
საქრისტველოს ���������������������������������������������������������������������������������������� 273
მივფრინდეთ ფანტელთა სამოთხესთან!..�������������������������������������� 274
 ჩემი ლექსები მოყვებიან�������������������������������������������������������������������� 274
 გხუჭავ თვალებში – რომ არ გამექცე!�������������������������������������������� 275
 გინდოდა შენთან ახლოს გყოლოდი�������������������������������������������� 275
ხმა������������������������������������������������������������������������������������������������������������������276
 პირიქით და პირ-აქეთაც�������������������������������������������������������������������� 276
 ქრისტე აღსდგაო, – ვხარობთ და გვიკვირს ������������������������������ 277
 ხშირად არ ქონა უფრო მეტია���������������������������������������������������������� 277
 თოვს, – ყველა ცოდვა ქრება უკვალოდ �������������������������������������� 278
 მე თვით სიკვდილსაც დავამარცხებ���������������������������������������������� 278
 ფსკერი������������������������������������������������������������������������������������������������������ 279

18
ამოსუნთქვამდე

 ცა ჩემთვის შენიდან იწყება �������������������������������������������������������������� 279


 ცრემლივით დამშრალი რძე ხარ���������������������������������������������������� 279
 ნუ შევატოვებთ ფარას ევროპას������������������������������������������������������ 280
 დგას წინამძღოლად ფარის ევროპა �������������������������������������������� 280
 დედამიწა სულ ორსულობს ჩვენზე������������������������������������������������ 280
 როგორც ღმერთია ������������������������������������������������������������������������������ 280
 სარკე ვარ �������������������������������������������������������������������������������������������������281
გალაკტიონი ���������������������������������������������������������������������������������������������� 282
 დედასა სცვლიან დედინაცვალით�������������������������������������������������� 282
 აგერ სია���������������������������������������������������������������������������������������������������� 283
 ცრემლივით დამშრალი რძე ხარ����������������������������������������������������283
 როგორც ყვითელი კვერცხის წიწილი������������������������������������������283
12 წლის ხარ������������������������������������������������������������������������������������������������ 284
 ორი ფეხი გვაქვს და სულ ფეხს ვითრევთ������������������������������������ 284
მზის შვილებს �������������������������������������������������������������������������������������������� 285
 ხშირად მკვდარი ვართ და მაინც გვკლავენ�������������������������������� 285
სიღნაღი ������������������������������������������������������������������������������������������������������ 286
 მზე თითქოს ღმერთის კალატოზია������������������������������������������������ 286
სხვისი მუზა შემიყვარდა������������������������������������������������������������������������ 287
 ხშირად ცასავით მიწაც იელვებს ���������������������������������������������������� 287
 შენ ისევ ოცნებობ ლუვრზე და მონმარტზე���������������������������������� 288
 აბუქებ სულ ყველა წვრილმანს�������������������������������������������������������� 288
 ღვთაებრივი კომედია ������������������������������������������������������������������������ 288
 ხშირად ბრაზისგან თვალს ვეღარ ვახელთ�������������������������������� 288
 ღმერთო, ამავსე შენით ���������������������������������������������������������������������� 289
 ვიყავ ���������������������������������������������������������������������������������������������������������� 289
 მოდი, შემეყარე ისევ���������������������������������������������������������������������������� 289
წერილი გამოგონილს���������������������������������������������������������������������������� 290
კვარა ������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 290
პირობა ���������������������������������������������������������������������������������������������������������291
 ხარ ნიშნები ძახილთა �������������������������������������������������������������������������291

19
მირანდა ერისთავი

 ეგ დუმილია, რომ მანგრევს�������������������������������������������������������������� 292


 ვიღაცისათვის ლექსია������������������������������������������������������������������������ 292
 მონის Moneyფესტი ��������������������������������������������������������������������������������293
ბერნედეტას! – გზააბნეულ გოგონას! ���������������������������������������������� 294
შვილს!���������������������������������������������������������������������������������������������������������� 295
 ჩემო შვილო�������������������������������������������������������������������������������������������� 295
 ზოგი იბრძვის������������������������������������������������������������������������������������������ 296
ფვლა ������������������������������������������������������������������������������������������������������������ 296
 რადგან ეს გული დაიღალა ამდენი მოცდით ���������������������������� 297
კაბა და კაბარე ������������������������������������������������������������������������������������������ 297
გამსახურდიები������������������������������������������������������������������������������������������ 298
 ხან ფეხი იმდენჯერ დაგიცდება ������������������������������������������������������ 298
 კაბა კანონივით ირღვევა და������������������������������������������������������������ 299
 მიმზერ ამრეზილი ამნეზიით������������������������������������������������������������ 299
 დღემდე ვერაფერი მეთილისმა������������������������������������������������������ 299
 ბეჭდებით როგორც „იარლიკებით“����������������������������������������������300
 წიგნს ნუ ხევ! ხელი გაწიე!������������������������������������������������������������������300
 დღეს ხელოვნებაც გახელოვნურდა����������������������������������������������300
 გრძნობა იყო სათუთი��������������������������������������������������������������������������300
 ლოყასთან იუდას ამბორს ვიგონებდი�������������������������������������������301
 ცაო, სანამ მხრებზე მეხურები�����������������������������������������������������������301
 წეღან ვკვდებიდი, როგორც ადრე – შენთან ომის დროს�������301
 ნეტავ, მოხვიდე, არ მექცე ოხვრად�������������������������������������������������301
უპანაშვიდოდ �������������������������������������������������������������������������������������������� 302
 მე უშენობა ისევ მერევა����������������������������������������������������������������������302
 უბრალოვ ჯვარზე და უბრალოვ ემბაზშიც ����������������������������������303
 შენთან მე ისევ თავს ვგრძნობ ვალდებულს�������������������������������303
 დავდივარ ფეხშველა��������������������������������������������������������������������������303
 გინდა, რომ სულში ჩამიძვრე������������������������������������������������������������303
 ხშირად არ ქონა უფრო მეტია����������������������������������������������������������304

20
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს

დე, შენს წიაღში დამაბრუნე! –


ემბრიონს ვგავარ...
დე, შენს წიაღში დამაბრუნე,
გავუსუსურდი
და ეს ცხოვრება ფიქრშიაც მტკივა...
დე, ჩემზე ისევ ხელმეორედ გადაორსულდი, –
რადგან არ ვიცი ამ ქვეყნად ვინ ვარ...

დე, შენს წიაღში დამაბრუნე


ვპატარავდები გაზრდის მაგიერ –
ემბრიონს ვგავარ...
დე, დამაბრუნე შენს წიაღში
და იქ მაცხოვრე, –
იმის შემდეგაც
ცხრა თვე რომ გავა...

...დე, დამაბრუნე შენს წიაღში,


მატარე- მუცლით, –
ბოლოს ბუდეში ბრუნდებიან თვითონ ჩიტებიც,
დე, შენს წიაღში დაბადებას- ხელახლა ვუცდი,
მჭირდები!

21
მირანდა ერისთავი

დე, ორსულად ვარ შენზე


გაორებული ვცხოვრობ, –
რადგან შენ მყავხარ, დედა, –
ორ-სულადა ვარ შენზე –
ვგძნობ, ჩემში როგორ ფეთქავ...

ვგრძნობ, ჩემში როგორ ფეთქავ,


დამყვები, სადაც წავალ, –
შენზე
ფეხ-ვმძიმობ,
დედა –
შენიდან ვიღებ ძალას...

ახლაც გგრძნობ ჩემში ყველა


სისხლის წვეთს როგორ ათბობ,
ჩემში ხარ და რომ ვღელავ –
ვიცი, შენა გრძნობ მარტო...

ვიცი, შენა გრძნობ როგორ –


გატარებ
გულის მუცლით,
მთელი ქვეყანა ბორგავს, –
შენს დაბადებას უცდის...

მე კი სულ მინდა შენზე,


შენზე ორ-სულად ვიყო –
სხვაგვარად როგორ შევძლებ –
თუ შენთან არ გავიყოფ:

დღეებს მზიანს თუ ცივებს –


ღამეს სიზმრებად გაშლილს,
დე, თუ კი შეგაციებს –
ღიმილს ჩავიცვამ მაშინ...

22
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს

ორსულადა ვარ შენზე –


თვალებში მყავხარ ტყუპად,
დე, სანამ მყავხარ, –
შევძლებ –
რომ მე არ დავიღუპო!

დედა წაგართვეს
შენ ამბობ, რომ დედა წავიდა;
მე ვამბობ, რომ დედა წაგართვეს.
შენ გინდა, რომ ისევ თავიდან
დაიწყო და როგორც წარმართებს

სჩვევიათ, შენ იწყებ რიტუალს –


გწყურია სულ დედის მაგვარი.
და ქალში დაეძებ-ვითომაც,
დედაა და ასე აგვარებ

ტყუილით წარსულს, რომ ხელახლა


კვლავ უდედობა არ აგტკივდეს...
მაგრამ წლებმა ისე შელახა,
რომ უკვე შენეულ ტაქტიკებს

ახლა ვეღარავის აჯერებ,


უკვე აღარავის სჭირდები –
და თვალებს, როგორც ცივ ფანჯრებზე, –
ცრემლად ასკდებიან ჩიტები...

დაეძებ დედას და რატომღაც


იჯერებ, რაც სწამდათ წარმართებს;
შენ ამბობ, რომ დედამ დაგტოვა, –
მე მჯერა, რომ დედა წაგართვეს...

23
მირანდა ერისთავი

დე, არა მცალია


ხშირად რომ მირეკავ, ხშირადვე გპასუხობ:
– მერე დაგირეკავ! დე, არა მცალია!
– ნუ თიშავ! მითხარი! დღეს მოხვალ სახლში, ხო?!
რა ჭამე დღეს, შვილო?
დალიე წყალი, ან... (?!)

და ასე გრძელდება წლებია, რა მოსთვლის.


და გზებიც დედიდან – დედასთან მიდიან.
"ჩასული არ იყო, მალევე ამოდი!
შვილო, არ გაცივდე, ცუდი ამინდია!"

ტექსტი იგივეა, ხმაა მოწყენილი, –


ხან დაღლილია და ხან – მკაცრი ძალიან.
მაინც დამირეკე, დედი, ყოველ დილით! –
დარეკე! რომც გითხრა: „დე, არ მცალია!“

დედას
დედი, ვიცი, ახლა გძინავს –
დარდიანს და სიზმრიანს,
მე კი მინდა, როცა გცივა –
გადაგისხა სისხლიდან:
მზე, ღიმილი, ცისარტყელა –
შენიდან რომ მაწვიე,
შენ რომ მყავხარ- ისე მცხელა,
ნეტავ, რა გამაციებს!..

მინდა ახლა შენთან ვიყო,


შევეხიზნო სიზმრის ტყეს,
დედი! შენი დღე დაიწყო,
შენი დაბადების დღე...

24
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს

შენ კი... ისე ტკბილად გძინავს,


(რა გაჩუქო? – არ ვიცი),
ჩამოგაბნევ ვარსკვლავთა მძივს –
დაბადების ღამისთვის...


„შენ ჩემო უჩემო დედაჩემო“,
შენ თუ ვერ, –
მე შენში გამიმართლა,
რამდენი დღეა და ეს დედის დღეც,
დედი, კვლავ უშენოდ დამიღამდა...

გზა-გზა გეძებდი და ვაგროვებდი,


ლურჯი ცრემლებივით შენთვის იებს,
გეძახდი და ვეღარ გაგონებდი –
როცა ჩემს დუმილსაც დღემდე იგებ...

ვიცი, რომ გაივლის ეს დრო უცებ,


მინდა უშენობა შევაჩერო,
ნეტავ, უჩემობას როგორ უძლებ,
უჩემო და ჩუმო დედაჩემო...


მე-შენში, შენ კი ჩემში დაიწყე
მზეობა, – ყველა დარდს რომ ვუშველო,
მე მიყვარს ყველა დაბადების დღე –
რაც კი არ მოვა, დედი, უშენოდ!..

25
მირანდა ერისთავი

მშობლებს
ჩემი ცხოვრების მუსიკა ხართ,
ჩემი იმედების მელოდია...
რადგან ჩემი გესმით უსიტყვოდაც,
რადგან, ვიცი, მუდამ მელოდებით...

რადგანაც სიცოცხლე მაჩუქეთ და


თქვენი გზები ჩემით გრძელდებიან,
მინდა სიხარულებს მაშუქებდეთ
მაგ მზიან თვალების მზეებიდან...

მაგრამ დახუნძლულხართ შვილებად და


შვილზე უფრო ტკბილი ნაყოფითაც,
და ახლა რადგან ბევრთან გიყოფთ –
ჩემთვის უკვე ძლივსღა სამყოფი ხართ...

ღმერთმა დაგილოცოთ ყველა წელი,


ზრდიდეთ ერთს კი არა ბევრ თაობებს
მხოლოდ ერთსა გთხოვთ და გეხვეწებით: –
თქვენით ნურასოდეს დამაობლებთ!

მამას
მა, სად ხარ? –
უშენო წამები მაციებს,
ხელებიც ძველებურად გამეყინა,
ვითვლი კვლავ შენამდე დღეებს და მანძილებს, –
ღმერთო, რამდენია(?!)

26
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს

თითებს ცხელი სუნთქვით აქ არვინ არ მითბობს,


სევდასაც კოცნებით არავინ არ მიშლის,
ისეთს ხომ არაფერს არ ვითხოვ? –
მამასთან გამიშვით!

შენ მაინც გამიშვი სიზმრის ლაბირინთო,


იქ სადაც მამის გულს საათი დარაჯობს,
მსურს,მა,შენს ხელებში თმები ამილინთო
და აღარ დაგშორდე არასდროს...

წვიმებმა წალეკეს ირგვლივ არე-მარე


მე კი დარდისაგან ცრემლიც კი გამიშრა,
მა,შენს მონატრებას ვერსად დავემალე –
აღარსად გამიშვა!!!
ინგლისი, 2007


მა, მინდა ლექსი დავწერო შენზე, –
(მაგრამ სად არის გულს რაც უნდოდა?!)
"შენს გვერდში დგომას ვერაფრით შევძლებ, –
ვით გაჯიბრებას უსასრულოსთან“...

შენით ვისწავლე- კარგი რაც არის, –


დამყვები ყველგან ვით გულის ფეთქვა,
ჩემი ბავშვობის ფერად ზღაპარში –
ყველა გმირს „ჩემი მამიკო“ ერქვა...

27
მირანდა ერისთავი

მაგრამ ცხოვრება გვთავაზობს სულ სხვას –


და დრო რომ გადის - ვერ, ან არ გვჯერა,
პატარა გოგოს მამა რომ უყვარს –
იმ მამიკოსთან მინდა დარჩენა...

მამიკოს!
მამაც ხარ და მამა ღმერთიც,
ზუსტად ვიცი მასეა,
მამა მირანდასია და
მირანდა მამასია...

ყველა ლექსში შენს სულსა სდებ,


რომ იცოცხლონ შენს მერეც,
მინდა, რომ დროც შეაჩერო, –
მინდა რომ დროც შეჩერდეს...

როცა ვცდილობ კარგი ვიყო –


შენზე ვფიქრობ მაშინვე,
შენთან ყოფნა ძლიერ მიყვარს,
უშენობა მაშინებს...

რადგან მყავხარ, მუდამ გეტრფი


დრომ რაც უნდა ჩამოჰკრას,
შენ ხარ ჩემი მამა ღმერთი –
მამა ღმერთს კი რა მოკლავს

28
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს


შენი სიკეთე დამდევს და დამაქვს
გზებზე, – ჩემს წინ რომ გადაშლილია
ვამაყობ, შენ რომ გეძახი მამას –
ვამაყობ, მე რომ მამას შვილი ვარ...


ჩვენი ბავშვით ვზომავ
დღეებს დაშორების –
(ათი კვირისაა უკვე შენი შვილი);
ფერად ფანქრებით და სათამაშოებით
დღეებს ვაფერადებ, –
რომ არ შევიშალო...

დღეებს ვაფერადებ,
თუმცა ყოველ ღამე –
დამდევს მოლოდინი,
შენზე ფობიები;
უშენობას ვიღებ ფოტოაპარატით,
ბავშვის სურათებს კი- ეხოსკოპიებით...

ნეგატივებია
ეხოც,
ფიქრიც,
ფირზეც;
მარტო ფერადი ხართ შენ და ჩვენი შვილი;
მოდი, დაბრუნება მალე დააპირე –
თორემ უშენობით მართლა შევიშლები...

29
მირანდა ერისთავი


ახლა ორი გულისცემით,
ორი სულით დავდივარ,
შვილო, რადგან შენა მყავხარ –
ქრება ყველა დარდი და...

შენზე ფიქრი და ოცნება


მხდის ძლიერს და გაბედულს –
ველოდები შენგან პირველ
ჩემს მუცელში ნაფეხურს...

მარტო შენი გულისათვის


ცხოვრებას გულს ვაყოლებ,
მერეც, – შვილო, სადაც წახვალ –
ჩემს გულს გამოგაყოლებ...

ჩემი ფერადი ბავშვი


შენა ხარ ჩემთვის ზეცაზე ლურჯი,
წყაროზე სუფთა,
მზეზე ბრდღვიალა,
ცისარტყელაზე უფრო ფერადი,
პირამდე სავსე ღვინის ფიალა...

შენა ხარ ყველა „უფრო"-ზე მეტი,


გსუნთქავ,
შეგხარი –
ყველა ფიქრისას,
შენთან წუთები გაჩერდეს მინდა –
მაგრამ დღეები სადღაც მიქრიან...

30
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს

შენა ხარ ჩემი ფერადი ბავშვი


ყველა ფერი ხარ!
ყველა აკორდი!
როცა არ მყავდი მაინც შენ იყავ –
ჩემში რომ გგრძნობდი და სულ გნატრობდი!

შენა ხარ ჩემი პატარა ღმერთი, –


(ვიცი, არ მიწყენს ღმერთი ამაზე), –
შენა ხარ ჩემი ყველა იმედი,
ბედნიერება და სილამაზე...

შენა ხარ ერთი!


ხო, ერთადერთი! –
ნეტავ, რა მომკლავს შენი ყურებით,
ტუჩებზე გემოდ დამყვება ყველგან
შენი პატარა ხელის გულები!

შვილს
ვხოხავ აფუასავით,
ფისოსავით ვტირი,
ხან ვღუღუნებ ჩიტივით,
დამიღია პირი;

ვლოკავ, გემოთი ვსწავლობ –


ჩემს გარშემო საგნებს;
თვალს თუ მომაშორებენ –
ვიპარები სადმე;

31
მირანდა ერისთავი

კიჭები მაქვს იმდენი –


მიყვარს ვინმეს თუ ვკბენ;
თმებიც რამდენს დავწიწკნე –
არც კი მახსოვს უკვე;

სარკეს იმდენს ვუყურებ –


თვითონაც მცნობს მგონი
და ვიცინით როგორც კი
მარტო ვრჩებით ორნი;

ფაფებს როცა არა ვჭამ –


შიგ ფაფაში ვბანაობ –
რადგან არ მიჯერებენ –
თავს რომ ვიქნევ არაო;

ჭუპა-ჭუპას თუ ვშვებით
მეც და ჩემი იხვებიც –
მთელი დღე რომ დამტოვონ
წყალში, არ დავიღლები;

დედა თუ გამებუტა, –
როცა მე ვეურჩები –
ვეხუტები და ვკოცნი
მოთხუპნული ტუჩებით;

შვილს!
მინდა სულში სითბოდ ჩაგეღვარო,
(დღემდე მახსოვს მამის ხელის სიცხე),
რა იცი, იქნებ ვეღარ დაგეხმარო –
შვილო, ხვალე როცა შენც დაიწყებ

32
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს

ცხოვრებას სწორად, თუ შეცდომებით,


(შეცდომაც აქციე გაკვეთილად), –
შეგეძლოს შენზე სუსტის შეცოდება!
შეგეძლოს სიკეთის გაკეთება! –

მაშინაც, სხვები თუ ვერ ამჩნევენ;


შენს სულს არ დაადო ბორკილები!
შენში ცუდი ფიქრი შეაჩერე –
თორემ ხელმეორედ მოგიკვდები!

თორემ ხელმეორედ მოგიკვდები, –


მე კი მინდა შენში გაგრძელება!
ცხოვრება ვერასდროს მოგერევა! –
მაშინაც, როცა შენ გეძნელება!

ცხოვრება ყველაზე მარტივია –


ნურცერთი ნაბიჯი შეგაშინებს,
თუ გინდა მიაღწიო წარმატებას –
სწორი დრო, ადგილი შეარჩიე...

სწორი ნაბიჯები შეარჩიე! –


რადგან სავსე არის ჭაობებიც
შენს თვალზე ცრემლები შეაჩერე! –
თუ ჩემით როდისმე დაობლდები...

მინდოდა ამ ლექსში ჩამეტია


შენთვის ყველა სიტყვა დარიგების!
ხვალ იქნებ საერთოდ ჩუმად ვარ და
ხვალ იქნებ საერთოდ არ ვიქნები!

33
მირანდა ერისთავი

ჩემს პრინცესას
შენი კულულები მიყვარს,
შენი ოქროსფერი თმები,
მითხარ, სხვა მზე რაღად მინდა, –
როცა შენი მზერით ვთბები(?!)

ფერადი თვალებით შენი


და შენი სუნთქვითა ვსუნთქავ, –
ყველა სიყვარულზე ლექსი –
შენ ხარ რაც ოდესმე უთქვამთ...

შენი თათოები მიყვარს,


მაგ ტკბილ ყელზე უფრო მეტად...
როცა დაიბადე მაშინ –
მაშინ გამიღიმა ბედმა...

შენი ფეხუნები მიყვარს,


მინდა ყველგან გავყვე მათ კვალს,
შენი შემხედვარე, შვილო,
მითხარ,რაღა მომკლავს ახლა(?!)...

შენი სიცილები მიყვარს,


ჩემო მოტიტინე ქალო, –
როცა მეუბნები „დედა,
მე უფრო მი-კა-ქალო“...

...შენა ხარ ჩემი ყველა


სუნთქვაც, ოცნებაც და დარდიც,
და შენ ჩემთვის გაჩნდი რადგან, –
მანამდე შემიყვარდი...

34
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს

შვილს
ახლა შენი სუნთქვის ნაცვლად
ეს დრო უნდა ვთვალო,
სად ხარ ჩემო პრინცესუნავ,
ჩემო ტკბილო ქალო?!

რაც შენი ძმა დაიბადა, –


ვეღარ გაძლევ იმდენს,
სიყვარულს და მოფერებას –
შენც დიდივით ითმენ...

ახლა უკვე ყველა თამაშს


დედობანას არჩევ,
ბაჭიას და დათუნიას
შენც შენს ძუძუს აჭმევ..

ასეირნებ „შენს შვილებს“ და


დედასავით ღელავ,
ჩემო პატარა დედიკოვ
ჩემო ფუსფუსელავ...

ახლა ისე მენატრება


ეგ ტიკტიკი ჩემო –
ლამის შენთან გამოვიქცე,
ვერვინ გამაჩეროს...

მინდა დარდი რომ გავფანტო


თუმც დამწყვიტეს გული:
– არ სცალიაო ქალბატონს –
და თავის შვილებს უვლის...

35
მირანდა ერისთავი


შენი სათამაშოები
ჩამისახლდნენ ლოგინში,
სულ ღუღუნებ და იცინი,
ტირი –
როცა მოგივლის...

ახლაც ჩემს წინ აბრდღვიალდი


ცისარტყელის ფერებად
როგორ მიყვარს შენი კოცნა
თათოების ფერება...

ვიცი, მერე შენც რომ წახვალ,


გაფრინდები სხვა მხარეს,
დამიტოვებ შენით სავსე
ნაფერადებ სამყაროს...

დავიძინებ იმ ბალიშზე,
ჩვენ რომ ერთად გვეძინა, –
რომ მეც ვნახო ეგ სიზმრები –
შენი სიზმარეთიდან!


პატარა ხელებს ფრთებივით იქნევ
ჩანჩქერზე უფრო მეტად მჩქეფარე...
ანგელოზი ხარ, პატარავ, იქნებ
და ღმერთს ზეციდან გამოეპარე...

36
ამოსუნთქვამდეჩემიანებს

გემოეპარე, რომ გაგვიღიმო


და გაგვარიდო ფიქრებს მწუხარეს,
გამოიპარე, რომ გაგვიმხილო,
ღმერთს რომ ყველანი ისევ ვუყვარვართ...

შენთან თამაში მათრობს და მართობს,


როცა იცინი, მეც სიცილს ვიწყებ,
ძვირფასო, როცა ისწავლი ქართულს, –
ღუღუნის ენა არ დაგავიწყდეს...


წლები ბავშვობასთან გაცილებს და,
ცდილობ დედა შენშიც მიიმგვანო,
ადრე დედა ძალით გაძინებდა, –
ახლა ვერ იძინებ შვილის გამო...

საჭმელს ტოვებდი, რომ ბევრი იყო, –


(დედის ნახელავი სხვა ყოფილა);
საჭმელს ახლაც ტოვებ- ცოტაა და,
გინდა ხვალ რომ შვილებს ამყოფინო...

დედა რომ საბანს გიკეცავდა –


გვიან მოსულს, დაღლილს ღრიანცელით,
ახლა შენ თვითონვე იქეც სახლად –
და შვილის მოსვლამდე ღია რჩები...

ადრე გღლიდა დედის ერთგულება:


დედის ზრუნვა, დედის სიკარგე და
ახლა ბრაზობ თუ სხვა ეგულება
შვილს და სხვასთან ერთად იკარგება...

37
მირანდა ერისთავი

დედობა დედას გაცილებს და, –


გინდა შვილი მაინც მიიმგვანო,
ადრე დედის კოცნა გაღვიძებდა –
ახლა შენ იღვიძებ შვილის გამო...


ბავშვი უხდება რადგან სულსაც, სახლსაც ხუნდებად, –
შვილის საწოლში წავიფარე მხრებზე საბანი.
ხელით ვეძებდი სიბნელეში ჩასახუტებლად
ბავშვს და საწოლში თურმე ბავშვი სულაც არ არის...

ღმერთო, ნურასდროს ნუ გაგვიჩენ სიცარიელეს –


ყველგან, სადაც კი ჩვენ დავარქვით ბავშვის ადგილი...
რადგანაც ჩვენი დედამიწა ისევ ტრიალებს –
იყოს თეფშებზე დარჩენილი ბავშვის სადილიც...

38
ამოსუნთქვამდერწმენა

შიშველმა ილოცე
ილოცე! შიშველმა ილოცე!
შიშველმა და არა დახურულ
სამოსში, არ გინდა სიმორცხვე, –
ღმერთი ხომ შიშველსაც გნახულობს...

შიშველმა ილოცე, ნეკნებად


აანთე სანთელები შენშიაც,
დღეს ცოდვის განბანვა გექნება, –
მოყევი, რაც ღმერთთან შეგშლია!

შიშველმა ილოცე!
არ გინდა
სამოსი, არც მძივი გიშერის,
მაგ შენი ტანსაცმლის მაგივრად –
შიშველმა ილოცე! გიშველის!

მოეშვი ხატებთან დაჩოქილ


ლოცვებს გადაზუთხულს, ბანალურს,
ღმერთმა ხომ სიშიშვლე გაჩუქა:
ილოცე! ვითომა ბანაობ.

39
მირანდა ერისთავი

მამაო ჩვენო
მამაო ჩვენო,
რომელიც ხარ შენ ცათა შინა,
ცაში რა გინდა, –
ბრუნდებიან თვითონ ჩიტებიც...
გეძებ, გლოცულობ, ისე როგორც დიდი ხნის წინათ! –
მჭირდები!

მომეცი პური, ან რა პური –


სულაც არ მშია;
ისე ვანგრიე აღარც დარჩა ჩვენს შორის ხიდი;
მამაო ჩვენო, რომელიც ხარ შენ ცათა შინა –
გყიდი!

თანანადებნი მომიტევენ –
არ ვიმჩნევ თუმც კი –
(ვადუღებ ცრემლებს, ისე როგორც დამშრალ ჩაიდანს);
მითხარი ჩემგან ცოდვასა, თუ სასწაულს უცდი –
ჩავიდენ!

გთხოვ, დამიხსენი ბოროტისგან, მამაო, ამინ!


ან რა ბოროტი, ბოროტება თვითონ ჩვენშია.
წუთისოფელი გააჩერე ორიოდ წამით. –
სანამ შევშლილვარ...

დაგეძებ ცაში, ხან ტაძარში, ხანაც რუკაზე;


სუნთქვა მეკვრის და ვეღარავინ ვეღარ გვიშველის!
მამაო ჩვენო, თან გიხმობ, და თანაც ზურგს გაქცევ –
რაც უნდა იყოს, – წმინდა იყოს სახელი შენი!

40
ამოსუნთქვამდერწმენა

აღსარება (აღSORRYება)
რა ათი მცნება? – ათჯერ ათს გცოდავ
ყველა სიტყვაში, ყველა ნაბიჯზე,
სინანულიც კი არა მიპყრობს ცოტა, –
ღმერთო, იმდენჯერ გადაგაბიჯე..

საკუთარ თავზე აღარც ვბრაზდები, –


ვღებულობ მძიმეს და ცოდვებიანს,
და გეკითხები:- ღმერთო, რას მდევნი, –
კუზიანები არ სწორდებიან...

მღვდლებმაც თავისი ღმერთი გიწოდეს, –


მოდიან ჩემთან და აღსარებებს
მთხოვენ, თუმცა კი სულ არ გიცნობენ –
ქრისტიანებად თავს ასაღებენ...

ვანთებ სანთელს და ვბუტბუტებ ლოცვებს,


ვუყურებ ჩამქრალ კანდელს მტრედიანს,
და გევაჭრები, დღეებს თუ მომცემ –
კვლავ შენსავით რომ გათენდებიან...

აღარ გადმოგხსნეს აღარც ჯვარიდან,


არც კვერცხებს წითლად აღარ ღებავენ,
მეც ვითვლი რამდენ ცოდვას ჩავიდენ –
აღსარებიდან აღსარებამდე...


თან მიხაროდა, თან რაღაც მწყინდა,
სციოდათ თოვლის გამო იფანებს,
ნათელს იღებდა იესო წყლით და
მე წყლით ცოდვაც ვერ ჩამოვიბანე...

41
მირანდა ერისთავი

გახსოვდეს, ქრისტეს არ სცემდა დედა!


არა, არ მცემო, დედიკო, მტკივა!
თმებს ნუ მაწიწკნი,
ყურს ნუ ამიწევ!
რატომ მიყვირი?-მაკოცე ფრთხილად
(და არა როცა სიცხე ამიწევს)!

ნუ მიბრაზდები, –
მიტყდება გული,
მემსხვრევა ფრთები,
მიქრება რწმენა,
მე ხომ გპატიობ, არ არის რთული –
შენც მაპატიე ყველა ეს წყენა!

დე, აღარ მცემო! სულს ძლივს მივათრევ,


ტკივილებისთვის ნუღა მიმეტებ,
მაცადე გაზრდა და გაგიმართლებ
ამ ცხოვრებაში ყველა იმედებს.

დე, მომეფერე! მაკოცე ბევრი!


გთხოვ, ნუღარ მატკენ ნურაფერს მეტად!
შენთვის თუ მართლა შვილია ღმერთი –
გახსოვდეს, ქრისტეს არ სცემდა დედა!

ათი მცნება
1.
ათ მცნებას ვარღვევთ ათასჯერ დღეში –
ასე მივყვებით ჩვენ ჩვენს აღმართებს,
წერია: -მარტო მე ვარო ღმერთი –
ჩვენ კი მის ნაცვლად
ყველას ვაღმერთებთ.

42
ამოსუნთქვამდერწმენა

2.
არ ჰქმნაო თავსა შენისა კერპი, –
წერია, ჩვენ კი ვკერპობთ, ვაკერპებთ...
ოღონდაც რამე არ გავაკეთოთ, –
და სიკეთესაც აღარ ვაკეთებთ.
3.
ნუ მახსენებთო, ტყუილ-უბრალოდ, –
ჩვენ კი ტყუილზეც გახსენებთ მოწმედ,
და მარხვის დროსაც „ვჭირისუფალობთ“, –
სხვის დასანახად ვბუტბუტებთ ლოცვებს...
4.
ექვს დღეს აკეთე, რა საქმეც გინდა,
მეშვიდე დღე კი აქციეთ წმინდად, –
ჩვენ კი „ვსაქმობთ“ და არა გვაქვს ერთი
დღე კი არადა, საათიც შენთვის!
5.
პატივ ეცითო მამას და დედას –
ჩვენ ჩვენი დედის გინებას ვბედავთ...
6.
არა კაც კლაო, –
ჩვენ კი ასობით
ვკლავთ სიტყვით,
როგორც კლავდნენ უწინ ბევრს
და ღმერთს კი არა, – მთელი არსებით
ვემსახურებით მხოლოდ ლუციფერს...
7.
არ იმრუშოვო! – ჯვარდაუწერელ
ყველა სიყვარულს ჰქვიაო ცოდვა,
მაგრამ მრუშობა უფრო ის არის, –
უსიყვარულოდ რომ ცხოვრობ ცოლთან...

43
მირანდა ერისთავი

8.
არა იპარო! – მცნებაა მერვე, –
ჩვენ კი ვიპარავთ დროს, ფულს თუ ნერვებს..
9.
ცილს ნუ სწამებო, – ჩვენ კი სულ ვჭორავთ,
ვინც არ მოგვწონს ან ჩვენზე მეტია,
რადგან ღმერთისგან ძალიან შორს ვართ –
ან კი ჩვენგან შორს თვითონ ღმერთია!
10.
არ გინდოდეთო არავის ცოლი,
არვის ქონება,
ხარბი გონებით, –
ჩვენ კი ისეთი თვალებით დავალთ,
მშიერ-მწყურვალი რომ ვეგონებით...

ათი მცნებაა ასჯერ რომ ვარღვევთ, –


და ღმერთს ვიხსენებთ მარტო მითივით,
ათი მცნებაა ყველგან რომ დაგვდევს
და სხვისკენ ვიშვერთ ათი თითივით...


შიში მაშორე, უფალო.
სიკვდილის შიში, ამინ! –
შვილი არავის მოუკლა,
არც დააობლო არვინ...

44
ამოსუნთქვამდერწმენა

ათი მცნება ღმერთს


ათსავე მცნებას უკან გიბრუნებ
ან გიდგენ ათ წესს შენც რომ დაიცვა:
არ მოკლა ბავშვი!
არც დააობლო!
არც მიატოვო! –
ცაც რომ დაიქცეს.

ნუ დაამშიებ,
ნუღარც ატირებ –
ნურც ბავშვს, ნურც მოხუცს, ან სხვა უმწეოს,
და ათი მცნება, ვისაც არ ახსოვს,
გულში ათასჯერ გადაუწერე.

აღარ დაუშვა ამდენი ომი! –


სისხლის რუებმა წალეკეს ზეცაც –
და დაალაგე სამყარო ისე,
ჩვენ რომ ვალაგებთ - ბავშვი რომ წეწავს.

არ გამოგზავნო იესო კიდევ –


მეორედ მოსვლა სულ არ გვჭირდება,
სამყარო იმდენ სიბრაზეს იტევს –
ქრისტეს ხელახლა მიაჭედებენ...

მეცხრე მცნებაა დაიცვა ყველგან


ჩემი მცნებები ციდან მიწამდე.
მეათე მცნება: დასაჯე ყველა –
ვინც, შენს ათ მცნებას არ დაიცავენ.

45
მირანდა ერისთავი


პირ-ჯვრის წერიდან
ჯვრის წერამდე უცბად წაიწევ,
თუ ხარ უპირო,
ან ჯვარს პირთან აღარ დაიწერ.


პირჯვარდაწერილს, თუმც ჯვარდაუწერს
როცა ღმერთი გვნახავს, რა მოხდება?
გაგვიშვებს (გული სად გაუწევს) –
ჯოჯოხეთისკენ თუ სამოთხესთან?


შენ გჯერა, იესო რომ იყო ქართველი,
მე ვფიქრობ- იუდა უფროა, ასე რომ...
რადგანაც ისევე როგორც ბევრ სხვა ერში –
ჩვენც სულ ძმას ვყიდით და ამითა ვარსებობთ.

რადგანაც ქალისთვის ღმერთიც კი გავთელეთ –


შენ ამბობ: ადამი ქართველი კაცია,
მე კი ვთვლი, კაენიც ბევრი გვყავს ქართველებს, –
ძმას ასე ჩვენსავით არავინ არ სწირავს.

ჩვენში ცოდვა ისე შევნიღბეთ გარედან,


ვამხელთ სხვას და ჩვენს სულს- ვერც ვამჩნევთ
ნაკლოვანს,
რომ შეიძლებოდეს მარიამს არა და –
ერთმანეთს ქვითა და სიტყვებით ჩავქოლავთ.

46
ამოსუნთქვამდერწმენა

ჰეროდე ტახტისთვის ყველაფერს კადრულობს,


ჩვენც ვწირავთ სკამისთვის- (თუ ხვდებით ქარაგმებს).
პილატე დღესაც კი ხელს იბანს ქართულად –
და ქრისტეს მოკვლისთვის პასუხსაც არ აგებს.

მუდამ თომასავით ურწმუნო თვალებით


ერთმანეთს ხელებზე ჭრილობებს ვუსინჯავთ,
პეტრეს სიტყვასავით ორ წუთში ვთავდებით –
მამალი სამჯერ რომ იყივლებს სულშიაც.

გვწამს ხატი, ღმერთი კი გულებში მივჩქმალეთ,


ერთმანეთს საქმისთვის კვლავ ვთელავთ წიხლებით,
ვშორდებით ერთმანეთს სინათლის სიჩქარით
და ვტოვებთ ქვეყანას
ღვთისმშობლის წილხვედრილს...


მე – უფრო-უფრო...
შენ – არც თუ ისე!
სერობის სუფრა –
ის და იესო...


გულს ნათლისღების თოვლი აფითრებს,
ზეცაც წვება, – რომ იორს დანებდეს;
გზა გოლგოთამდე შორია ვიდრე,
იორამდე ან იორდანემდე.

47
მირანდა ერისთავი

მძღოლია ღმერთი
ცხოვრების მატარებელი მიდის,
თან თითო მგზავრი აკლდება გზებზე,
სიცოცხლე არის ლამაზი მითი,
სულ გადარჩენის მიზეზს რომ ეძებს...

გაჩერებაა უკვე მეხუთე,


ვიღაც ამოდის და ვიღაც ჩადის,
წარმოგიდგინე, რომ ჩამეხუტე,
მაგრამ მგზავრებში შენ სულ არ ჩანდი...

მატარებელი კი ჩქარა მიდის,


ითვლის წამებს და
ითვლის საათებს,
დღეს ენაცვლება ყოველთვის ბინდი,
ის რაც იწყება –
უნდა დამთავრდეს!..

მეც მატარებლის მგზავრი ვარ ერთი,


სულ ჩასვლა მინდა,
თანაც ვერ ვბედავ,
ამ მატარებლის მძღოლია ღმერთი,
და
რამდენ ხანში
ჩამომსვამს
ნეტავ (?!)...


იყო სიყალბე და მეტი
მეტი გაოცება ცათა,
რადგან არსად ჩანდა ღმერთი
და ჩვენც აღარაფრის გვწამდა...

48
ამოსუნთქვამდერწმენა

ღმერთიდან უღმერთობამდე
იყო სიტყვა,
სიტყვა ღმერთთან,
სიტყვა ღმერთი იმ თავიდან,
მერე იყო ადამი და კაენი და აბრამები,
სანამ ჩვენ ღმერთს, და ღმერთი კი
ჩვენს ხასიათს ისწავლიდა –
სულ ყველაფერს თავს კი არა,
ადამის ვაშლს ვაბრალებდით...

იქვე იყო დავითი და


იყო ნოე, მერე მოსე,
მერე იყო შობა ღვთის და
ქრისტეს მადლით შევიმოსეთ.

ახლა ვხედავ ყველაფერი


უკან მიდის, – უკუნია!
ქრისტეს შობი-დან, თუ მდელი,
რომელი საუკუნეა?!

იყო სიტყვა,
ღმერთთან,
ღმერთი,
იყო არა და იყო რა,
გაქრა სიტყვა, რაც ვერ ითქვა –
და ჩვენც თან გადაგვიყოლა...

ახლა არის სიჩუმე და


უღმერთოდ ვკლავთ სულს ღმერთიანს.
ღვთის სიყვარულს ვიჩემებთ თან –
ჩვენთვის ღმერთიც სულერთია...

49
მირანდა ერისთავი

კვართი
რად მოხვდნენ, ან რა ძალა ინახავთ
ღვთისმშობლისა და ქრისტეს პერანგებს
საქართველოში, როცა კინაღამ
ერი მოკლეს და კაცი ვერ აგნებს

საკუთარ ეზოს, მამა-პაპის ძვლებს,


და ვაგებთ, როცა სიმტკიცე გვმართებს,
ერთი მითხარი, მამას გაფიცებ,
რა უნდა ჩვენთან ამ წმინდა კვართებს...

პასუხს გავიგებთ, თუკი დავკარგავთ


თავს და ქრისტეში ისევ ვიშობით: –
რატომ ვინახავთ იესოს კვართს და
რა უნდა ჩვენთან პერანგს ღვთისმშობლის...


წელიწადის ყველა დღეს და
დღეში ასჯერ ჯვარს გაცმევთ,
მაგრამ მოდის აღდგომა და...
გზა ხელახალ ჯვარცმამდე...

ღმერთი
ვიცი, გგონია ვბოდავ სხვებივით,
გინდაც ვბოდავდე, –
შენ რას განიცდი,
ჩემში სულივით გამომწყვდეულა
ყველა გოლგოთა, ყველა კრწანისი...

50
ამოსუნთქვამდერწმენა

ხშირად ვგრძნობ, ღმერთი, რომ თვითონ მე ვარ,


გულწრფელად ვამბობ, მართლაც ასეა, –
თუმცა ამისთვის გამკიცხავს ყველა
და ჯვარს მაცვამს, ან სიტყვით გამსრესავს...

თვითონ ქრისტეც ხომ კაცის სხეულში


ვერავინ იცნო, ვერვინ მიიღო,
მითხარ ილია,
მითხარ გრანელი –
ღმერთი თუ არა, აბა ვინ იყო (?!)

ღმერთი განკაცდა
ერთხელ,
ათასჯერ,
ახლაც ჩემშია, ჩემს ლექსებს ისმენს
რადგან ღმერთობა ვერ აპატიეს,
და ღმერთობისთვის ჯვარს აცვეს ისევ...

დავწინაურდი! –
ახლა უკვე ღმერთზეც დიდი ვარ
დავწინაურდი სამსახურში,
მეამაყება...
ახლა, მგონია, ღმერთზეც დიდი ვარ...
ვიცი, დამღუპავს სულელური ამპარტავნება –
სულის სიმჩატე დიდი ტვირთია...

დავწინაურდი,
უდროობას და გზის სიშორეს ვიმიზეზებ, –
რომ არ ვესტუმრო ღვთის სახლს ხშირ-ხშირად;
დავწინაურდი,
ახლა ბევრი ფული ვიშოვნე, –
და არ დავკარგო! – იმის შიშში ვარ...

51
მირანდა ერისთავი

დავწინაურდი –
გზებად მექცა ვიწრო ბილიკი,
და ღმერთი მსტუმრობს, –
იმის ნაცვლად მე რომ ვეახლო,
დღეს შეიცვალა ყველაფერი უკვე პირიქით –
გადაბუგულხარ ცინიზმისგან, სულის ვენახო!

ღმერთი მესტუმრა ამ ღამესაც


(დღისით ვმუშაობ),
მესტუმრა ისევ და ზარს რეკავს კარზე ქარებად,
მას სურს, რომ გული ერთხელ მაინც გადავუშალო, –
მე კი არ მინდა არც გულის, არც კარის გაღება...

ღმერთი მესტუმრა! – და ზარს უკვე მეათედ რეკავს,


(უძილარი ვარ, მასპინძლობას ხვალაც მოვასწრებ),
ღმერთო, ვიძინებ, ხვალ მითხარი, რაც უნდა გეთქვა, –
თუ მოვახერხე, ვესტუმრები ხვალ შენს მონასტერს...

ღმერთი მესტუმრა! – ცის მიღმიდან დედამიწაზე,


და ელვის შუქით ჩემი სახლი დიდხანს ეძია,
ეწყინა, რადგან არ მივიღე და არ ვიწამე
და ჩემს ფანჯრებთან აქვითინდა, როცა მეძინა...

2007

52
ამოსუნთქვამდერწმენა

ცრუ ქრისტიანი
ეკლესიაში დავდივარ ხშირად
მარხვებს არ ვარღვევ, ვკითხულობ ლოცვებს,
მამაო ჩვენო, მე აღარ მშია –
„პურს არსობისას“ აქეთ მე მოგცემ...

ფული მაქვს ჩემთვის, სხვებისთვის-ხურდა;


ვერთობი, როცა მინდა გავერთო,
მაქვს ყველაფერი, რაც კი გულს უნდა, –
შენსავით ვცხოვრობ მიწაზე, ღმერთო!

შენსავით ვცდილობ მიყვარდეს ყველა,


მაგრამ სიბრაზეს ვეღარ ვეშვები,
მიყვარს გართობა, ღვინის დალევა,
გინებაც მიყვარს: „წადი, მე შენი..."

ვერ ვიტან სომეხს, ინდოელს, თურქსაც,


სპარსელს, ებრაელს, არაბს და ჩინელს...
ევროპელობა მინდოდა მუდამ –
საქართველოში რად გამაჩინე (?!)

ვერ ვეგუები უშნოს და ღარიბს,


ვერც უპატრონოს და ვერც უშვილოს,
ნუ მთხოვ საცოდავს ავუბა მხარი, –
შენს გაჭირვებულს შენვე უშველე (!)
......................................................................
ეკლესიაში დავდივარ ხშირად,
ვანთებ სანთლებს და ვემთხვევი ხატებს...
გარეთ კი ისევ ვიღაცას შია
და ცივ ღამეებს ქუჩაში ათევს...
2007

53
მირანდა ერისთავი

მასკარადი ტაძარში
მასკარადია ტაძარში თითქოს,
და ღმერთით ვაჭრობს მღვდელს თუ „მოშივდა“,
აქ პატიებას ყველა არ ითხოვს –
აქ თვითონ მღვდელიც ღმერთის როლშია.

შეხვალ და ხედავ თეატრ-ტაძარში


მღვდელმთავარს ოქროს სამოსს აცმევენ,
აქ მომსწრე ხდები უფლის გაძარცვის,
იმისაც- ჯვარზე როგორ აცვამენ

ქრისტეს მეასედ, თუ მეათასედ


დღეს ამის დათვლა არც ღირდეს იქნებ (!)
უფალო, ახლაც ვერ დაგაფასეს –
მღვდელი შენს ჯვარცმას კვერთხივით იქნევს...

შენი არა სწამთ, უფრო შურთ შენი,


დიდ ღიპიანს, თუ დიდ ჯიპებიანს,
ყველას აწუხებს ღმერთობის სენი
და ჯვარზე გაკრულს გეჯიბრებიან...

შენი სახელით ხალხს კვლავ ხოცავენ


კლავენ სინათლეს, ეტრფიან წყვდიადს.
ღმერთო, სადა ხარ? – ნუთუ ხატსა და
ეკლესიებში გამოგამწყვდიეს (?)
........................................................................
მასკარადია ტაძარში დიდი, –
ხალხს შეატოვა მღვდელმა გოლგოთა,
თვითონ კი ქრისტეს ყოველდღე
ჰყიდის
ხან ვერცხლში,
ხანაც
ვიღაც გოგოსთან...

54
ამოსუნთქვამდერწმენა

ღმერთს შველას ვერ ვთხოვ


ღმერთს შველას ვერ ვთხოვ,
მას უფრო უჭირს! –
სისხლად იცლება, ჯვარზეა ისევ...
შეშვერილი მაქვს პატარა მუჭი
და წვეთ-წვეთობით
სისხლს ხელში ვივსებ...

ღმერთს შველას ვერ ვთხოვ, ან რაღა ვთხოვო,


თვითონაც ხედავს თუ რამე მიჭირს...
ღმერთისაგან მაქვს ყოველი დილა
სინათლის ფერს რომ თვალებით ვიჭერ...

ღმერთს შველას ვერ ვთხოვ, მაგრამ მადლობა? –


ვერც კი დავითვლი მმართებს იმდენი,
წუხელ რომ ღამეს თეთრად ათოვდა
და მეც რომ თოვლთან ერთად ვიდექი, –
მარტო ეგ რად ღირს?

მე ჩემსას ვამბობ, სხვაც თავის სათქმელს,


ან რა გამოლევს სიტყვას და ფერებს...
ვიღაც ტაძარში ყიდულობს სანთლებს –
რომ ამ სანთლებთან ივაჭროს მერე

ჯანმრთელობაზე, ფულზე თუ ბედზე, –


სხვა რაღა გვინდა სულით უპოვართ...
ყველა თავისთვის თავისას ეძებს...
შენ კი, უფალო!..
2009.05.09

55
მირანდა ერისთავი


შეხედავ, ყველა ბავშვი ქრისტეა,
და ღვთისმშობელი- ვინც ბავშვს აღმერთებს.
ბავშვობის მერე ჯვარცმა იწყება
და გოლგოთის გზის დიდი აღმართი.

გოლგოთისაკენ მიდის ყველა გზა, –


დრო მეც მაწამებს გინდაც არ მსურდეს,
ცხოვრება განა მართლა ზღაპარს ჰგავს, –
რომ ბოლოს მუდამ კარგად დასრულდეს...

შეხედე წყვილებს, ჯვარს რომ იწერენ –


სინამდვილეში იყოფენ ჯვარცმას...
სიცოცხლე არის წასვლა მიწიდან,
ღმერთობა, –
როცა შენ თვითონ წახვალ!..

მესია
შენზე ფიქრი ძველებურად
ისევ შემომესია,
დრო ხომ მიქრის შენ სადა ხარ,
ისავ, ჩვენო მესიავ!

ხალხი შენ რომ ჯვარზე გაცვა


დღესაც ტალახს გესვრიან,
ღმერთის ძარცვა,
ვერცხლზე გაცვლა
ჩვევად გვექცა, მესიავ...

56
ამოსუნთქვამდერწმენა

შენი გზა რომ ავირჩიოთ,


ვიცით, უკეთესია,
მაგრამ არა! სხვისთვის ვიცლით,
შენთვის არა, მესიავ!

არ გვიყვარდეს ჩვენი მოძმე,


უკვე ჩვენი წესია,
შევეჩვიეთ ჯვარზე რომ სძლებ
და კვლავ გაცვამთ, მესიავ...

ვლოცულობთ თან ვერ ვაჩერებთ


ენას მწარეს, გესლიანს...
ვაი, რა კარგო საჩინოვ,
ვაი, ჩვენო მესიავ...

შეგვეწყალე, შეგვეწიე
შენს მოდგმას, ეკლესიას,
აღდგომა ხომ შეგიძლია –
აღსდეგ, ჩვენშიც, მესიავ!


მოვდივარ შენთან და ცოდვებს ვიხდი –
გიტოვებ ფეხთან- როგორც ზვარაკებს,
ჩემში გამშრალი ცრემლების ხიდი
თვალის დათხრამდე მალაპარაკებს...

მაწუხებს შენთან შეხების სიცხე –


ახლოს ხარ, თან მკლავს შენგან სიშორე,
ზეთის მაგივრად კვლავ ცოდვით გიცხებ
ფეხებს და მერე თმებით გიმშრალებ.

57
მირანდა ერისთავი

განმწმინდე! გიწმენდ ფეხებს მაცხოვარს, –


(იუდას მზერა თმაზე შემახმა);
და ჩემს ცოდვებზე მეტად მაცხარებს
ის- რომ ჩემს გამო გყიდის ხელახლა.


ღმერთო, ნურავის მოუკლავ შვილებს,
თუმც სიკვდილია სულ ყველას ბოლო.
არაფერია იმაზე მძიმე –
როცა მამა შვილს ბავშვივით გლოვობს...

შობა უდედოდ
დღეს შობაა და
ბევრი ვითომ კეთილშობილი
ტოვებს შობილებს
ურნაში, თუ სადმე გზისპირზე...
შვილებსა ცვლიან კომფორტსა, თუ ავტომობილში,
და არ ადარდებთ ბავშვი ცის ქვეშ თუ კი იტირებს...

მერე ზეციდან დაბრუნდება ბავშვების ცრემლი –


და შობის ღამეს ან მოთოვს და ანაც იწვიმებს,
არ უხარიათ არც შობა, არც ახალი წელი, –
ბავშვებს – უდედოდ დაბადებულ ფერად წიწილებს...

დღეს შობაა და თოვლის პაპის ნაცვლად, საჩუქრად –


უცდიან
დედებს, დედის თვალებს და დედის მკლავებს, –
რომ ისე ძლიერ მოუჭირონ და არ გაუშვან –
მაგრამ არ მოდის დედა, ჰოდა, ხელახლა კლავენ
ყველა ოცნებას, რასაც შობის ღამე მოიტანს!
ყველა ოცნებას – რასაც ჰქვია: „დედა მოვიდა!“...
58
ამოსუნთქვამდერწმენა

...დღეს მიტოვებულ ბავშვებივით ყლაპავდა ცრემლებს,


და უღვთისმშობლოდ არ ეძინა ღმერთსაც ღამეში,
დედას ეძებდა მიტოვებულ ბავშვივით მერე –
ყველა გამვლელში...

შობა, თუ აბორტი
იმდენი დევნა არ ჰქონიათ,
როგორც ღვთისმშობელს,
არცერთ დედას და არც იმ გოგოს, ღვთის რომ არ სჯერა,
და ცივ ბეთლემში ღმერთი მაინც ყველას გვიშობა, –
ჩვენი სულების სახსნელად, თუ გადასარჩენად...

მაგრამ ვიღაცა ისევ ისე იკეთებს აბორტს,


ჰკლავს არგაჩენილ შვილს და მასში ღმერთსაც იებად,
გასამართლებლად ტირის, ათას მიზეზსაც ამბობს,
და გვაჯერებს, რომ ეპატიება...

დღეს შობა არის!


არა კაც ვკლათ!
ვშობოთ! დავბადოთ!
გამოვაღვიძოთ ღვთისმშობელი-ჩვენში რომ სძინავს,
რადგან ის ბავშვიც იმ გოლგოთას გადის აბორტით, –
რაც გაიარა თვითონ ქრისტემ დიდი ხნის წინათ...

დღეს შობა არის,


ჰოდა, არა! – სულ ყველა აბორტს!
საკუთარ შვილის სიკვდილს ან რად უნდა ვბედავდეთ!
არცერთ გოგონას არ დევნიან (და ვდევნით რატომ) –
როგორც ღვთისმშობელს თავის შვილის დაბადებამდე...

59
მირანდა ერისთავი

დღეს შობა არის!


ჰო-შობას და არა-აბორტებს!
აბორტი არის შვილისა და ღმერთის დეპორტი.
დღეს შობა არის!
მინდა, ღმერთო, ჩვენშიც დაბრუნდე,
შემოდი!

2023
ორიათას ოცდასამი წლის წინ მოგვი გვაუწყებდა
ქრისტეშობის ღამესა და სხვა ღმერთსა და სხვა ოცნებას,
მერე იყვნენ ჰეროდე და, იუდა და პილატენი,
არაფერი არ შეცვლილა გამოკლება-მიმატებით...

არაფერი არ შეცვლილა
არც შობით, არც აღდგომებით –
ყველა ცოდვა კვლავ ჩვენშია
და სულ იმას ვანდომებდით

დროს, რომ ღმერთი ამოგვეცნო,


დროს, რომ ღმერთი გვყვარებოდა
არაფერი არ შეცვლილა
შობის პირველ ხარებიდან...

ორიათას ოცდასამი წლის წინ ღმერთი დაიბადა,


იყო ბრძოლა იუდასთან, პილატესთან, კაიაფთან...

ორიათას ოცდასამი წლის შემდეგაც


შობას ვხარობთ –
მარიამი გვჩუქნის ღმერთს და
გვთხოვს, შვილივით შევიყვაროთ,

60
ამოსუნთქვამდერწმენა

რომ დღეს მაინც არ ვაკეთოთ


საქმეები ჰეროდესი...
... დღეს შობაა, ჰოდა, ღმერთო,
ჩვენს გულშიაც გელოდებით!..

იესო უფასოდ
„ზოგს მღვდელი მოსწონს, ზოგს მღვდლის ცოლი,“
ზოგი მღვდლისკენ არც კი იხედება, –
არცერთი არ არის მოსაწონი,
ჰოდა, მიდი, შენც დრო იხელთე და
მოასწრე რაც არის მოსასწრები;
„ზოგს მღვდელი მოსწონს, ზოგს მღვდლის ცოლი,“
ზოგს კი ხიბლავს მხოლოდ მონასტერი...

მაინც არცერთია მოსაწონი,


მღვდელიც და მონასტერის
მონაზონიც –
ტაძრებში იმიტომ დადიან, რომ
ატარონ ღვთის გამო მსახურება,
და არა მისთვის, რომ წაბილწონ ან
წაშალონ ღვთის გამოსახულება...

ზოგს მღვდელი მოსწონს და ზოგს მღვდლის ცოლი,


ზოგი მონაზონთან იხიდება,
ვერცხლს ვინღა დაეძებს, ღმერთი ისე
გაუფასურდა, – ვერც იყიდება...
..............................................................................
ღამეს დიალოგი გაუბამს სულთან, რომ:
სიცოცხლე აღარ ღირს – ადრე რაცა ღირდა,
ღმერთი ახლა ისე გაუფასურდა, რომ –
იუდაც აღარ მოდის ღმერთის გასაყიდად...

61
მირანდა ერისთავი


ყოველდღე ხელს ვიბანთ პილატეს მაგვარად,
ჩვენც ვიცით ვინ ვართ და ვინ ვისზე მეტნი ვართ,
იესო ასჯერ და ათასჯერ აღმდგარა –
ჩვენს გულში ვერა და რომ ვერ ჩაეტია.

დრო გადის და ყველას თავის წილს მიუტანს,


ხიდამდე ასული ცაც ხტება ხიდიდან,
ვერცხლს დღემდე ხარკივით ვუხდიდი იუდას, –
მაგრამ ის ღმერთს ჩვენში ყოველ დღე ჰყიდიდა...


ღმერთი ვითომღა გვწამს და –
ვერ ვარჩევთ ტყუილ-მართალს,
ვიღაც ქრისტეს სისხლს სვამს და
ზიარებადა ნათლავს...


უკვე ბოდვა არის ლექსიც შეიძლება, –
როცა მიხვდები რომ გრძნობაც გაიაფდა,
ღმერთი ღმერთი არის და არ შეიცვლება
არც შენს პილატესთან, არ შენს კაიფასთან...


აღარა მჯერა შენი ასეთ დროს,
და ვუერთები მაგ დროს წარმართებს,
ღმერთო, თუ სადმე მართლა არსებობ, –
შვილს, დედას, მამას ნურვის წაართმევ!!!

62
ამოსუნთქვამდერწმენა

ნუ გაიმეტებ ასე იოლად


ნურც პატარებს და ნურც ვითომ დიდებს,
დედამიწა ხომ ისე დიდია –
თუ მოინდომებ ყველას დაიტევს...

აღარ ვიწამებ, რომ შენ არსებობ,


გადავიქცევი უცებ წარმართად, –
ღმერთო,
რომ ერთხელ
მეც სხვების მსგავსად –
შვილი, დედა, ან მამა წამართვა...


ჯანდაბას ყველა! – რასაც ანგრევ,
მაგრამ პატარებს,
ღმერთო, რატომ ჰკლავ,
რა შეგცოდეს ასე ბავშვებმა?!
უკვე იმდენი ჯოჯოხეთი გამოგვატარე –
რომ დედამიწა ახლა ბრუნავს ცეცხლის გარშემო.

ცასავით შორს ხარ, – თან გვიმცირებ შენამდე მანძილს;


თუ კი ღმერთი ხარ – რაღად გვწირავ –
მღრღნიან ეჭვები,
ყველაზე დიდი ტრაგედია ის არის მაინც
რომ ბავშვებს ჰკლავ და ჩვენც ამ ტკივილს უხმოდ ვეჩვევით.

და მაინც ასე ნუ გაწირავ, ღმერთო, პატარებს,


ჩვენივე ცოდვა ჩვენ მოგვკითხე დღესაც,
ასე რომ...
ქვეყნად იმდენი ჯოჯოხეთი – გამოგვატარე,
რომ როცა ბავშვს ჰკლავ – აღარ მჯერა, შენ რომ არსებობ!

63
მირანდა ერისთავი

სევდიანი ღმერთი
შენს თვალებს შევცქერი სუფთას და დარდიანს,
სანთლებში ჩამწვარან ყველა იმედები,
ცრემლები ღაწვებზე, ო, ისე დაგდიან –
მე რომ ღმერთი ვიყო, ვერ გაგიმეტებდი

ამდენ ტკივილისთვის, – გულში რომ ინახავ,


მაგრამ ღმერთი არ ვარ,
არც არსად მინახავს
ღმერთი,
რომ ჩემთვის დღეს პასუხი გაეცა:
თუკი გაგაჩინა, რიღასთვის გაგექცა, –
როცა შველას ითხოვ,
იღუპები როცა,
როცა ერთი სიტყვა
უდრის ათას ლოცვას...

შენს თვალებში ვხედავ


მზეებს წვიმით წაშლილს,
ნეტავ ღმერთი ვიყო, –
გიშველიდი მაშინ...

შენს თვალებში ვხედავ


ცაც რომ შიშველია,
რომ თვითონ ხარ ღმერთი
და ვერ გიშველია –

ცრემლებისთვის ახლაც
სისხლივით რომ გწვეთავს,
ცრემლებისთვის რამაც,
მომიყვანა შენთან...

64
ამოსუნთქვამდერწმენა

ღმერთო...
ღმერთო! გთხოვ, ნუ გამიმეტებ –
ნუ დამაობლებ დედით!
ბედი ისეთი რამეა –
მომეცი მაგის ბედი!

ღმერთო, თუ მართლა გიყვარვარ –


მიცოცხლე მამაც დიდხანს –
მინდა, სულ ლექსებს მიწერდეს,
ლოცვაც ლექსებად გითხრას!

გთხოვ, ნურაფერს ნუ მოაკლებ


ჩემს უსაყვარლეს ძმას,
დებს! –
თუ გსურს რომ შენი ბოლომდე,
მართლა ბოლომდე მწამდეს!

შვილებს ნურასდროს წამართმევ, –


უკვე მაჩუქე რადგან,
სიცოცხლე მინდა მაგათთვის
ეს სულიც მიდგას მათგან...

ღმერთო, თუ რამეს აპირებ –


გთხოვ,
ჩემებს
ხელს
ნუ
ახლებ!
მე მოვალ ყველას მაგიერ –
მხოლოდ მე და-მი-ძა-ხე...

65
მირანდა ერისთავი

ოღონდ მანამდე ერთსაც გთხოვ –


არ მითხოვია რაც კი:
გულს ნუ მოუკლავ ნურავის
ჩემი
იმქვეყნად
წასვლით!!!


„დაწერილ არს რომ ჯვარს უნდა ვეცვა,“ –
სთქვი და ეწამე კიდეც, უფალო!
თვითონ მზეც შენი სისხლივით წვეთავს
და დილის ზეცას ჭირისუფალობს.

ვერ დავაღწიეთ თავი ცოდვიდან,


რადგან ჯვარს გაცვამთ კვლავაც ამჯერად,
ნეტავ, მარიამს ეს რომ სცოდნოდა –
გაგაჩენდა, თუ გადაგარჩენდა(?)

ნეტავ, მარიამს წუთით რომ ეგრძნო –


რომ ატარებდა მუცლით შენს ჯვარცმას
კვლავ დაგბადებდა,თუ როგორც დედას –
შენი წამების დარდი შეჭამდა...

ჯვარზე ხარ უკვე ორიათას წელს


და ეწამები,-რადგან „წერილ არს“,
შენმა ლურსმნებმა ზეცაც გაკაწრეს –
და ეს მზეც შენი სისხლის წვეთია...

66
ამოსუნთქვამდერწმენა

ბართლომე
წლებმა წარსული თითქოს დათოვეს,
მაინც ჩვენს ცოდვად გამოკეტილა –
ის რომ ვაწამეთ ერთ დროს ბართლომე,
რომ გავატყავეთ ჯვარზე გვერდულად.

ზოგსა ვმარხავდით ცოცხლად უღელთან,


ვწვავდით, ვაჭრიდით თავს და ნაწილებს.
ადამიანო, ასე უღმერთო,
მითხარ, რად გაჩნდი, ან რა გაძინებს!

ხშირად ქრისტე რომ ვერსად ვეძიეთ –


ქრისტიანს ვკლავდით უფრო ველურად, –
ერთმანეთში რომ ვერ ჩავეტიეთ, –
ერთმანეთისგან გამოვქცეულვართ.

ბევრი დავთვალეთ ბართლომეს ღამე –


(ბართლომეს დღე არ გამოკვეთილა),
რადგანაც დღესაც ვატყავებთ ჯვარზე
სხვებსაც ბართლომეს გამო გვერდულად...

განმანათლე
შეიყვარე უფალი შენი გულით, სულით და გონებით, –
ბიბლიიდან
ქრისტიანად მონათლული მქვია, მაგრამ
ისე ვცხოვრობ,
თითქოს ქრისტეს ვერც ვცნობდე...
მე კი არა, ალბათ, ღმერთო, შენც ვერ მეტყვი
მერამდენედ უარგყავ და შეგცოდე...

67
მირანდა ერისთავი

მონათლული,
მონათლული მქვია მაგრამ
დიდი გზაა მაინც ღვთიურ მადლამდე...
რადგანაც სულს ქრისტიანი წყალთან ერთად
სული წმინდის ძალით უნდა ნათლავდეს...

მაშ მოგიხმობ, ზეციერო, განმანათლე!


მონათლული, მაგრამ მაინც უღმერთო...
განმანათლე, რომ შენს ძალას სხვებთან ერთად
გულით, სულით და გონებით ვუმღერო...

განმანათლე,
გამინათე შენსკენ გზები,
შევჩვეულვარ ცოდვებსა და ვერ ვთმობ!
განმანათლე,
განმანათლე,
განმანათლე,
ღმერთო!..


დღეს ნინოობა,
ხვალ დღე უჯარმელის,
ან დღესასწაულებს, მითხარ, რა გამოლევს,
ღმერთსაც, ერთმანეთსაც ისევ ვუჯანყდებით, –
ვარიგებთ იუდას უფასო ამბორებს.

და ასე გრძელდება წლებია – რა მოსთვლის,


დღეს წმინდანს ვუძღვნით და ვატარებთ უღმერთოდ...
ერთ დროს რომ ვიყავით შვილები სამოთხის –
დღეს გვინდა ერთმანეთს ძაღლივით ვუყეფოთ.

68
ამოსუნთქვამდერწმენა

არავის არა აქვს იმდენი ეს წმინდა,


დღე და არც იმდენი არა ჰყავს წმინდანი, –
იმდენი მორწმუნეც რომ გვყავდეს დღეს მინდა,
ან გვყავდეს ათასში ერთი ქრისტიანი.

ჩვენ კი ვლოცულობთ და ერთმანეთს ვერ ვიტანთ,


იწვიან სანთლებიც უხმოდ და უღვენთოთ,
დღეს ნინოობაა, ხვალ კიდევ სხვა წმინდა
დღე მოდის ლოცვად და ვაღამებთ უღმერთოდ...

აფხაზეთო, უშენობა მტკივა


აფხაზეთო,უშენობა მტკივა,
ვერ ვიშორებ სევდასა და ფიქრებს,
შენს გარეშე ვეღარ ვხვდები ვინ ვარ –
დაგიბრუნო იქნებ...

მომენატრა შენი ზღვა და ზეცა,


თუმც ცა ყველას ერთი გვაქვსო, – კი თქვეს,
ქარი აშლილ ნერვებს უფრო წეწავს
და მიმატებს უპასუხო კითხვებს...

ისევ შავად იქუფრება სივრცე,


(სოხუმის ზღვა, მჯერა, ახლაც მშვიდია)
მე სიცოცხლე კვლავ უშენოდ მიწევს,
ახლაც, როცა 2007 – ია...

ვერ ვბრუნდები და ზღვასავით ვღელავ,


თუმც შენს ძახილს დიდ ხმაურშიც ვიგებ,
ვერ ვბრუნდები,გზას მიკეტავს ყველა
დაგიძახებ, – შენ მოხვიდე იქნებ!..
2007.12.21

69
მირანდა ერისთავი

წინაპართ ღირსი
იყო თევდორე, იყო ცოტნე, იყო დავითი,
იყო ხანძთელი, გორგასალი და მითრიდატე...
ჩვენ მათ ღვაწლსა და შემართებას აქ ვით დავითვლით,
ან მცირე ლექსში ყველას ვით დატევ...

მაგრამ გვიმზერენ მატიანის ქონგურებიდან


უკვე წინაპრად წოდებული ერის კაცები –
„მამულის ტრფობა არ გაქრესო თქვენს გულებიდან,
უკვე თქვენ ხართო ჩვენს მაგივრად ქვეყნის დამცველნი.“

მწარე კრწანისთან პატარა კახს მკერდი ულეწეს,


ჩამქრალ თვალებში მაინც ჩანდა სხივი ნათლისა,
სამას არაგველს და ცხრა ძმა ხერხეულიძეს
არ ასვენებდათ ბედი ქართლისა...

„მამულზე ზრუნვა უნდა იყოს თქვენთვის მთავარი,


მამულისათვის უნდა იყოთ მუდამ ფხიზელი,“ –
გვმოძღვრავს, გვასწავლის, გვევედრება მეფე თამარი
და უსახელო უფლისციხელი...

ქვეყნის ხსნისათვის საუბრობდა ის მუდამ ღმერთთან,


იყო მდიდარი ქვეყნის დარდით და ქვეყნის ჯავრით.
„მარად და ყველგან, საქართველოვ, მე ვარო შენთან“ –
თქვა და წიწამურს მიაშურა მან მძიმე ჯვარით.

ის გვავედრებდა ენას, მამულს, სარწმუნოებას,


ის გვასწავლიდა ქვეყნის დაცვას ოფლით და სისხლით
და მეც, უფალო, გევედრები, ჩემი ცხოვრება
ისე წარმართო, –
შვილი ვიყო წინაპართ ღირსი!..

70
ამოსუნთქვამდერწმენა

უფლისაგან წამოსულო,
წადი ისევ უფალთან!!!
იწვი
სიძვით
და თვალებში ვნების ცეცხლმაც იმატა,
გიხმობს ვიღაც ყალბი ფიცით –
გკოცნის ყელთან,
ყვრიმალთან.

გიყურებ და აღარ მჯერა,


რომ ღვთის მსგავსად ვშობილვართ,
მითხარ, ასე რად დაეცი,
ქალო, დედიშობილავ!

იქნება, ვერ ამოგივსო


გული პირველ ტრფიალმა –
ამაღლების ნაცვლად დაგცა
და მთლად გაგატიალა...

იქნებ,
გრძნობის დეფიციტმა
ვნებებისკენ გიბიძგა?! –
და






ასვლის ნაცვლად,
ამ ცხოვრების კიბიდან?!.

71
მირანდა ერისთავი

ხარ მეძავი, –
უფრო სწორად,
გულცივობის შედეგი,
შეგიძულეს! –
და შენც შენს თავს
სხვისი ფეხით შესდექი

შეგიძულეს
და სიძულვილს
„სიყვარულად “
გიძღვნიან,
თუმცა წრფელი სიყვარულის
არაფერი იციან...

მაგრამ, ნახე!
გიხმობს ღმერთი, –
ვისაც მართლა უყვარხარ,
უფლისაგან წამოსულო,
წადი
ისევ
უფალთან!

ევას ვნებანი
მე ვარ ევა,
მევალება
ღვთის მერე შენ მწამდე,
ციდან ერთად გამოგვიშვეს,
ერთად მივალთ ცამდე!

72
ამოსუნთქვამდერწმენა

მაპატიე,
რომ ჩემს გამო
მოგაცილეს ედემს;
მაპატიე,
რომ გიყვარდი
და, რომ ასე მენდე!..

მტკივა ცოდვა, –
ან კი ტკივილს
რა დამიამებს?!
ბოდიშს გიხდით
ჩემგან შობილ
ადამიანებს.

ჩვენ კი, ადამ, გავიხსენოთ


რა გზაც ვიარეთ –
გავიხსენოთ, –
ვერ ვუშველით
თუმც ამ იარებს.

გახსოვს, როგორ გადავიქეც


შენთვის ედემად,
იმ გარდასულ დღეთა ცეცხლი
ახლაც მედება;

და-ძმა ცოლ-ქმრად
გიჟურ ვნების გამო ვიქეცით,
გამოგვაგდეს,
სანამ ჩვენით გამოვიქეცით.

73
მირანდა ერისთავი

დღეს კი, ადამ,


ნახე, ჩვენს შვილს
ჯვარს ალურსმავენ,
მივეშველოთ,
თორემ მტრები რას არ უზამენ?!
მსურს, ვუშველო,
მაგრამ ცოდვა წარსულს მაჯაჭვებს...
მსურს, ვუშველო,
მაგრამ, ვაი! –
უკვე ჯვარს აცვეს!

გორავს თავქვე
სისხლი,
როგორც ცოდვის ნაყოფი,
დაისაჯა შვილი –
ჩემი ყოფნა-არ ყოფნით!..

ევნო ქრისტე ჩვენთვის,


ანუ მშობლებისათვის,
ევა1 ვარ, თუ სიკვდილი ვარ –
მოველ რისათვის...

მე ქალი ვარ,
ჰოდა, ღმერთო, ნუღა მენდობი!
ორჯერ მოგკალ:
ქმედებით და უმოქმედობით.
მე ქალი ვარ! –
ყველა ცოდვა ჩემში ბინადრობს!
მაშ, დამსაჯეთ! –
რადგან
არ მსურს თავი ვიმართლო!
2006.12.11
1
ევა-ნიშნავს სიცოცხლეს
74
ამოსუნთქვამდერწმენა


ანდერძს გწერთ, –
თუ კი მოვკვდი უეცრად
გული არ დაგწყდეთ, გლოვა არ მინდა...
მეც იქ მივდივარ სადაც აქამდე
ბევრი ჩემსავით უკვე წავიდა...

მიყვარდით ყველა,
მყავდა ვინც მსურდა –
მშობლები, და-ძმა, ჩემი შვილები...
ყველა სურვილიც თვითონ ასრულდა –
სანამდე სიკვდილს დავაპირებდი...

რაც შეეხება საფლავს, მე მინდა –


მართლა საერთოდ არსად არ მქონდეს!
ბავშვობიდანვე საფლავს ვერ ვიტან –
ეს არის ჩემი ბოლო აკორდი...

გთხოვთ, გაუძელით ტკივილს ჩემეულს –


არ მინდა დარდი ცრემლისდამდენი,
ვაძლევ ჩემს თვალებს, ჩემ გულს, ჩემს სხეულს –
დონორად ვისაც გამოვადგები...

რომ ისევ თქვენთან დავიდო ბინა –


ვუშველო ბრმას, თუ სხვა თვალებდათხრილს
რომ ისევ გულით მიყვარდეს ვინმე –
ან ვიყო ვინმეს სულისთვის სახლი...

75
მირანდა ერისთავი

ყვავილები
ერთმანეთს ხშირად ყვავილებს ვჩუქნით, –
თუ ვულოცავთ, ან პატივს მივაგებთ,
და მე მაშინებს ყვავილი თუ კი,
აცილებს ვინმეს საფლავისაკენ.

სხვისთვის თუ ჩვენთვის, ჩვენთვის, თუ სხვისთვის,


ვარჩევთ ყვავილებს – რომ გათბეს სახლი,
მაგრამ ყვავილებს ყოველთვის მისდით
გული, საფლავზე ცრემლებად დაყრილს.

სანთლები თავთან თავისთვის ბოლავს, –


ვგლოვობთ სიცოცხლეს, გაწყვეტილს მძივად,
ვემშვიდობებით საფლავს და ბოლოს
მკვდარს-ცოცხალ ყვავილს მსხვერპლივით ვწირავთ.


ცხოვრებას ხშირად ხელიდან ვუშვებთ,
გვიმსხვრევენ ფრთებს და ვამსხვრევთ ნაჭუჭსაც,
და თვალებს, როგორც ჩატეხილ შუშებს –
ვაგროვებთ მუჭში, სანამ დავხუჭავთ.

ასე იქნება ხვალ, როგორც დღესაც,


ჩვენს ნაცვლად სათქმელს ალბათ, სხვა იტყვის;
გარედან-არა! შიგნიდან ტყდება
გული-ახალი დაბადებისთვის!

76
ამოსუნთქვამდერწმენა

დღეც დღესასასწაულია!
დღეც – დღესასწაულია, თუმც მონოტონურად
ვატარებთ ყველა დღეს პირ-უტყვად მეტყველნი
ვაკეთებთ – რაც გვითხრეს, ან მონას ტონი რად
სჭირდება, ასრულებს, რასაც კი ეტყვიან.

დროს ვკარგავთ, გვჯერა, რომ ახალი მოვა დღე, –


წლებს სხვისი სურვილის ახდენას ვანდომებთ,
ჩვენს მიზნებს ვერა და...სხვას გულშიც მოვარტყამთ –
შევაყრით ჩვენ გულში გახლეჩილ ატომებს...

დღე – სასწაულია, ველით სხვა სასწაულს;


ხელებში შევყურებთ ღმერთს, არსთა გამრიგეს, –
და იმის მაგივრად თავს რამე ვასწავლოთ, –
დავდივართ და რჩევებს გულუხვად ვარიგებთ...


კეთილშობილი
კაცის იერით
დაძვრება ყველგან სულით მევაჭრე –
როცა იძინებს ვიღაც მშიერი,
და სამართალსაც პურსაც ვერ ვაჭმევთ...

დრო კი მდიდრული მანქანით მიჰქრის


და ეჯახება (მასზე) ქვეითებს,
მაგიჟებს მშიერ ბავშვებზე ფიქრი, –
სამართალი რომ სადღაც ქეიფობს.

77
მირანდა ერისთავი


შიში მაშორე, უფალო.
სიკვდილის შიში, ამინ! –
შვილი არავის მოუკლა,
არც დააობლო არვინ...


ცუდად ვარ! ვგავარ ბერიკაცს!
შენ, ჩემო ძმაო, რა გიჭირს.
გადმოვდგი წინ და ვერ მიმაქვს
უკანვე ჩემი ნაბიჯი.


მაინც არავინ მითვალისწინა –
კბილი კბილის წილ და სისხლი სისხლთან!
ალბათ თვალია იმ თვალის წილაც –
ცრემლს ცვარივით რომ სისხამზე ისხამს.


ზოგჯერ ცხოვრება ისე გვაწნავს ხელს
და ჩვენს სურვილებს არ ადასტურებს –
ვუწვებით ფეხთან დროის საწნახელს
და ვწურავთ სულში ალადასტურებს.

საფერებელი საფერავითაც
სახლს ვივსებთ,
გვიხმობს მერე მარანიც.
გაიხედავ და მარტო ხარ ისევ,
გაიხედავ და არვინ არ არის...

78
ამოსუნთქვამდერწმენა

ხან ემსგსვსება ოჯახიც სოროს,


შენ აქ და მერე იქ ძმაც აურევს,
ნახევრად მწარე ცხოვრებით ვცხოვრობთ –
ვსვამთ ნახევრად ტკბილ ქინძმარაულებს.

ვწურავთ წუთებად დროს, – როგორც ყურძენს,


ვწრუპავთ ხან ღვინოს, ხანაც ბადაგებს.
ხან გვიყვარს, ხან კი ერთმანეთს ვუძლებთ,
ხან ცხოვრებასაც ვეღარ ვალაგებთ.


უთუოდ მოთოვს! –
თოვლი ღმერთია
თან თეთრწვერა და თან ისევ თოთო.
ცაში რომ დღემდე ვერ დაეტია –
დღეს ისევ მოვა! უთუოდ მოთოვს!

ხვალ კი მზე სხივით ჯვარს აცვამს თოვლსაც,


გაჭუჭყავს ცოდვის მეტანიები,
რომ ქრისტესავით აღდგება როცა, –
ცაც გაალურჯოს ღმერთმა იებით.

თოვლი
თოვს! თითქოს დედა თავის საცერით
ფქვილივით თოვლს სცრის ჩვენთვის ასე რომ...
თოვლზე იმდენი ლექსი დაწერეს, –
ნეტავ, მე რაღა უნდა დავწერო.

79
მირანდა ერისთავი

მაგრამ ცრის, ციდან იცრება თოვლი –


და თოვლს მივყავართ სადღაც აწმყოდან:
ვაკეთებთ გუნდებს –
თოვლს თვალით ვწონით –
ხვალ მზეზე პურის გამოსაცხობად.

ღამით კი ქარი, როგორც ამჯერად


დაივლის, დაჰგვის ზამთრის ნასუფრალს,
ვერ ვხედავ თოვლს და მაინცა მჯერა, –
ფეხაკრეფით რომ არსად წასულა.


ლექსი და ღმერთი – ჩემთვის ერთია.
ლექსია კაცს და ღმერთს შორის ხიდიც,
ღმერთი ლექსებშიც ვერ ჩაეტია –
პოეტი კი ლექსს – ლუკმისთვის ჰყიდის...

ეს იგივეა – ადგეს ქრისტე და


იუდაც თავად გახდეს – უდაოდ,
და თავი ხალხში ლუკმა-პურისთვის
ოცდაათ ვერცხლად დაახურდაოს.

ვყიდით თავსა და ლექსს გახედნილებს, –


ტატოს მერანით ყველგან მოვედეთ,
ლუკმა-პურისთვის,
ლუკმა-პურისთვის
ნუ აყიდინებთ
ლექსებს პოეტებს!!!

80
ამოსუნთქვამდერწმენა

ტრიალი
გავდივართ მუდამ გზას მტყუან-მართალს,
დროშიც დავდივართ მხოლოდ წრიულად,
და ვიწყებთ ისევ ხელახლა ათვლას
ყოველ წუთსა და ყოველწლიურად.

ასე ვეჩვევით ტრიალს და ვიცავთ


წესად და ვბრუნავთ თავის გარშემოც,
და მზადა ვართ რომ ეს დედამიწაც
ტრიალის გამო გადავაშენოთ.

ასეთ ბრუნვაში ვკლავთ, ვერკინებით –


ვწყვეტავთ სიცოცხლის ძაფებს – გაბმულებს.
მანამდე, სანამ ვინმე გინებით
ჩვენც საფლავებში ამოგვაბრუნებს.


ჩვენ ახლა ვცხოვრობთ იმ სამყაროში –
ყველას ყველა რომ ფეხზე ჰკიდია...
გვინდა მოვასწროთ რითაც ვხარობდით –
არადა საქმე მართლა კიდეა...

გვაქვს უფრო მეტი გაუცხოება,


შუშის თვალების დიდი კედელი,
ვანგრევთ და ვკეტავთ სახლს უცხოვრებლად.
ვკეტავთ გზებსაც და ჩვენც ვიკეტებით!

ერთმანეთთანაც ისე გავცივდით –


გაღიმებასაც ვარქმევთ სიკეთეს
და რომ დავმალოთ ბევრჯერ ნაცვეთი –
სახე – უსახურ ნიღბებს ვიკეთებთ.

81
მირანდა ერისთავი

ვაქრობთ გულსაც და გულის ხანძარსაც,


ვანგრევთ ოჯახებს, სახლებს, მაკეტებს.
და ღმერთიც თითქოს ჩვენა გვბაძავს და –
აღარაფერსაც აღარ აკეთებს.


ვბრაზობდი! მსურდა, თავსაც დავსხმოდი –
ისე ვიყავი გულზე მოსული.
გადაჭედილი იყო ტრანსპორტი:
იჯდა უ-სულო, იდგნენ ორ-სული.


დღეს ისევ თოვდა ფასანაურთან,
მე კი თოვლშიაც ვეღარ გავძელი,
ხელიდან წასვლას, მითხარ, რა უნდა –
თავის აყვანა ხელშია ძნელი!

ცის მესაფლავე, იგივე მე-ცა-ფლავე


ჩვენ ყოველ დილით ვდგებით მკვდრეთით და
ვიწყებთ ახალი დილის დამარხვას.
ცა – ეს გათხრილი საფლავებია –
ოცნებების და ღმერთის სამარხი.

და მიწის ნაცვლად ზეცას ვაბარებთ


ჩვენს აუხდენელ ოცნების გვამებს...
ცა ოცნებების სასაფლაოა –
სადაც ღრუბლები საფლავებს ჰგვანან.

82
ამოსუნთქვამდერწმენა

ჩვენ – სურვილებს და მზეებსა ვმარხავთ,


რასაც კი მოვკლავთ – ცისკენ ვაცილებთ,
და კომბლესავით ვალაგებთ მაღლა –
რაც ვთალეთ, – მაგრამ ვერ მივაღწიეთ.

ცა წვიმის ცრემლმა ისე გალახა –


მკვდარს კი არადა, ცოცხლებსაც გვყოფნის,
და ცის საფლავის ლურჯმა ბალახმაც
მუც(ლ)ადვე მოკლა თავის ნაყოფი.

ცა ოცნებების სასაფლაოა –
ჩვენ – მესაფლავე საკუთარ სუნთქვის,
და რადგან მიწაც ცასთან ახლოა –
აქაც ერთმანეთს საფლავებს ვუთხრით.


პირამიდას პირამდე რომ მუმიებით გატენიან, –
ქარტეხილით გატეხილი ქვით რომ ცვლიან გარდენიას –
მაშინ მოვა ვიღაც დაწერს მთლად უსახურ სახარებებს,
სიხარბეთა სარბიელზე მსახურს სახელს ახარებენ,
და თვით სახარბიელოც კი გადიქცევა საღარიბოდ –
სადაც არის საღორე და საქათმე და საძაღლეთი –
მოვა ვიღაც მოკრძალებით და ახალი აკრძალვებით.
უსახურთა სახარებით ხარბ მსახურს რომ აძევებდნენ.
უხარებელ სახარებამ ხრამებშიც რომ იხარხაროს –
და არავინ აღარა თქვას – ღმერთო, მე შენ მიყვარხარო!

83
მირანდა ერისთავი

ჩვენი სისუსტეები
ხშირად ისეთი რამეა, –
შური შორს შეგატოპინებს,
მაგ დროს ისეთი ღამეა
და ღამის უტოპიები...

ჯიბრის ჯებირი ჯიბესაც


და კაცსაც აცარიელებს, –
რადგან სულს ვეღარ პოულობ –
და დასდევ მატერიალებს...

ბოღმა და ოხვრაც ოხრად გვაქვს,


ვძღებით, – როდესაც სხვას შია,
გვგონია, რაც ვართ ჩვენ ვართ და
სულ ყველა ჩვენთან ვალშია...

ხშირად აღება გვიყვარს და, –


რომ გავცეთ – არ გვემეტება,
მაგრამ დრო სწრაფად გადის და
წლებიც ერთ წამში ეტევა...

კვლავ ვკლავთ ღმერთს, –


არ თუ ვერ ვიწამეთ, –
ვაწამებთ! – სული რომ აღმოხდეს,
ჯოჯოხეთებს ვტოვებთ მიწაზე, –
დავეძებთ ზეცაში სამოთხეს.

84
ამოსუნთქვამდერწმენა

3 ოთახიანი დრო
სამ ოთახიანი ბინა მაქვს,
წარსულის,
აწმყოსი,
მომავლის,
უშენოდ არც ვიცი ვინა ვარ,
ბოლომდე თავიც ვერ მოვაბი –

სიცოცხლეს;
და ფიქრით ბოდიალს
ვიწყებ დროში -როგორც ქუჩაში;
წლები ისე მიდი-მოდიან –
წუთებს ძლივს ვიგროვებ მუჭაში;

სამ ოთახიანი ბინა მაქვს –


წარსულის,
მომავლის,
აწმყოსი,
თან სულ ერთ ოთახში მძინავს, თან
ეს სამი ოთახიც არ მყოფნის...

სუიციდი სარკეში
მინდა ერთი სროლით დამთავრდეს სიცოცხლე
ჩემსა და ჩემს შორის –
სარკეში არეკლილ,
მაგრამ სანამ წავალ, მე შენგან კი არა, – იცოდე! –
რომ ჩემი თავისგან წავედი...

85
მირანდა ერისთავი

იცოდე, მიყვარდი,
მიყვარხარ ამ წამსაც –
შენს გამო ვიტანდი სიცოცხლეს უგულოს,
შენს გარდა სხვა ღმერთი
არც მსურდა! არც მწამდა, –
მაგრამ დრო დადგა, რომ სარკიდან ვუყურო

თვალებს – შენიანს თუ შენსას! –


(ვაღიარებ),
ხელებს უფრო ცივს თუ... –
ვიდრე ეს ტყვიები,
ვისროდი, შენც იცი, მაგრამ ნატყვიარზე
მტკივა უფრო მეტად, –
შენ რომ გეტკიები...

სარკეში ვუყურებ სასხლეტს და ამ ნერვებს –


სულ ცოტაც და სისხლი იფეთქებს ზღვასავით,
მკვლელის და მსხვერპლის ფიქრს კადრივით ვანელებ
და რასაც განვიცდი –
განცდაც კი არ არის...

არ არის! -ამიტომ ხვალინდელ ამინდზეც


ვდარდობ,
მაშინებს, – რომ შენც გამიმეორებ!
მაგრამ თავს ვერ ვიკლავ, –
ტყვიებმა დამინდეს,
ან აღარ მესროლა სარკიდან მეორემ!!!

86
ამოსუნთქვამდერწმენა

თავი არ მოიკლა, შვილო!


ბავშვი ხარ და ბავშვურად ცდილობ,
უაზროდ გადახვევას გზიდან,
თავი არ მოიკლა, შვილო! –
დედა სიყვარულით გზრდიდა...

თავი არ მოიკლა, შვილო,


გზა არის ისედაც წუთის,
დედას შენთან ყოფნა შველის,
დედა შენს ნაბიჯებს უცდის!..

თავს იკლავ ვისთვის, ან რისთვის?


ვინ ღირს შენს ცრემლად, ან სისხლად?
გარეთ გაზაფხული გიცდის, –
ჩიტებს კვირტებივით ისხავს...

თავი არ მოიკლა, არა!


იყვირე! გულში რას იდებ!
თავი არ მოიკლა, არა! –
სასხლეტი მოაშორე თითებს!!!..

დააგდე, ეგ თოკიც, დანაც,


ისედაც სიცოცხლე გვაქვს წუთის,
დარდმა თუ აგიტანა, –
იყვირე! ეს სიკვდილს უდრის!

თავი არ მოიკლა, არა! –


რადგან დედასაც კლავ ამით,
კმარა, სისულელე, კმარა!
ისედაც სიცოცხლე გვაქვს წამის!

87
მირანდა ერისთავი

...ცაში გაფრენას ნუ ცდილობ, –


არვინ არ ბრუნდება ციდან,
თავი არ მოიკლა შვილო!
დედა გაჭირვებით გზრდიდა!..

გარეთ ვეღარ ვუშვებთ ბავშვებს


ზოგი სხვის მოხუცებს უვლის –
აქ ვეღარ შოულობს საჭმელს,
წვალებით ნაშოვნი ფულით
თავის შვილს შორიდან არჩენს...

ზოგი ავღანეთში მიდის,


ზოგი „ქალობს“, ზოგიც „ბერობს“,
მრავლდება მშიშარა, ფლიდი,
შენ კვდები, ქართველო ერო...

გზები აგვერია რადგან, –


გვართმევენ სულსა თუ მიწას,
ვიღაც სამაჩაბლოს კარგავს,
ვიღაც ვითომ მარხვას იცავს.

გაივსო ქუჩები ნაგვით,


ირანიც, თურქეთიც აქ გვყავს –
მივეცით გაგვაჩნდა რაც კი –
ვჩუქნით ჩვენს თავსა, თუ სახლ-კარს...

ვჩუქნით წინაპრების საფლავს,


მიწებს მათი სისხლით ნაღებს, –
მინდა, ვიყვირო და რა ვთქვა(?!) –
დრო თვითონ დაარქმევს სახელს...

88
ამოსუნთქვამდერწმენა

ან კი რა უნდა ვთქვათ მეტი, –


უკვე ჩაგვაფურთხეს სულში,
ბედი რას გვიშველის, ბედი –
კარტს წინ ჩვენი ნებით ვუშლით...

გაივსო ქუჩები მსხვერპლით –


რას უცდით, მოგვკალით ბარემ!
მოდიან ერთობიან სხვები, –
კაიფით აბრუებენ ბარებს...

უფულო უფალო
ჩემი უფულო უფალი ხარ –
უფრო უფერულად ნაფერები,
ჩემი თვალების უფსკრული და
სულის უსასრულო ნაპირები.

ბერჯერ ჯვარცმასავით მტკიებიხარ,


(გცოდავ ამ უაზრო აზრებითაც),
ქარში გასროლილი ტყვიები და
დროის ცარიელი ვაზნები ვარ.

ჩემი უფულო უფალი ხარ,


(ფულს ვითხოვთ, ნაცვლად რომ უფალს ვუხმოთ),
ჰოდა, ჩემს სულ ყველა ფულზე ლოცვას
უფალო,
არასდროს უპასუხო!...

89
მირანდა ერისთავი

თითების ჩამრთველი
შენი თითებია ჩამრთველი,
შეხება – ანთება-ჩაქრობა!
და ხშირად სულ მოკლე ჩართვაა –
თუ სველს მეხები, ან ახლოს ხარ.

ჰგავს შენი კოცნები ოცნების


კოშკების უცაბედ მსხვრევის ხმას.
„ქარი ქრის! ქარი ქრის“ კი არა –
ჩემი ხარ! ჩემი ხარ! ჩემი ხარ!

შენი თითებია რომ მანთებს –


კანზეც კი ოდნავი შეხებით.
ტალღა ვარ და თავი მომანდე,
შემოდი-სადამდეც შემყვები.

მაკოცე! არ მელაპარაკო! –
რომ მიხსნი გულს, თმებს და სამაგრებს.
შენი თითებია რომ მაქრობს –
ჩამაქრე! ამანთე! ჩამაქრე!


კლდის არა, ვარსკვლავის ქიმი ვარ –
მივყვები შენს სულის ნაპრალებს.
ჩვენს შორის რომ ქრება ქიმია –
ფიზიკურ გადაღლას ვაბრალებთ.

90
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


გიყვარდეს – ის, ვისაც უყვარხარ,
გინდოდეს – ის, ვინც შენ გაღმერთებს,
ვინც გაგხდის სიცოცხლის უნახავს
და ვინც გაგისწორებს აღმართებს.

გიყვარდეს – ვინც
შენთვის ზღვას ლახავს,
ვინც ზეცას დაგიფენს ფიფქებად,
ვისი სისუსტეც და ძალაც ხარ,
და ვინც შენი ძალაც იქნება.

ჰკიდიხარ! – ვინც არ გეკიდება!


იცხოვრე შენც, ჰო, მის გარეშე,
შენში ნუ ხსნი ნოეს კიდობანს –
და ვისაც ჰკიდიხარ – გაუშვი!


სხვასთან როგორი გულუხვი ხარ,
ჩემთვის სიტყვასაც კი ვერ იმეტებ.
მეყრები მიწის გორახებად,
მარგებ ზედ საფლავის პერიმეტრებს.

სხვასთან სულ იღვრები თავმდაბლობით,


სხვასთან – ო, ისეთი სულგრძელი ხარ,
გუშინ რომ სიყვარულს თამაშობდი –
ვგრძნობ, რომ სიცოცხლე არ უწერია.

სხვასთან მზეს თვალებში ჩარაზავ და,


ჩემთან სიამაყეს აუვსიხარ,
ჩემთვის დახვეწილი არამზადა –
სხვისთვის სინდისი და ნამუსი ხარ.

91
მირანდა ერისთავი

უკვე სხვის კარებზე აზარუნებ, –


დაეძებ შენსავით ნიღბიანებს.
უწყლო მიწასავით დავბზარულვარ –
შენ კი – სიკვდილივით იგვიანებ.


ჩემში სიყვარულის გამო ასახულო,
გამო, რომ ჩემშიაც გამოგაზაფხულო.


ფიქრი საფეთქლებს უფრო აფეთქებს,
კოლგოტს რომ მისდის, – გრჩება თვალი შენ,
ბევრს ხომ არა გთხოვ, მოდი ამ ერთხელ –
ბეჭდით თუ არა – თვალით დამნიშნე.

მოვდივარ შენთან ირმის ნახტომით,


გახატავ კოცნის თანავარსკვლავედს.
სულში ისეთი ნაღმი დატოვე,
რომ მზისგან უკვე
აღარც ვასხვავებ.

მოდი, რომ ხელი ისევ მომკიდო, –


მსურს მეც ცასავით შენში დავმიწდე,
მიყვარხარ, ჰოდა ზუსტად მაგიტომ –
აღარ ვდარდობ, რომ ფეხი დამიცდეს.

ვდგები მუხლზეც და ყირამალაზეც


შენთვის – შენ კი არც გესაკუთრები.
ნეტა, მკოცნიდე ყველა მალაზე,
და ყელთან – უფრო განსაკუთრებით.

92
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


რომც მოინდომო – ვეღარც დამმალავ,
ვართ ერთი ხაზის გარდა – ტეხილიც,
ნეკნი კი არა, ყველა მალა ვარ
შენი -უშენოდ გადატეხილი.


შენ მეუბნები როგორ გავსებ და
მე გეუბნები როგორ მაკლიხარ.
შენ ჩემში ხედავ ღმერთთან მსგავსებას,
მე გეუბნები – ჩემი ნაკლი ხარ.

შენი თვალები ყველას მერჩია, –


ვცდილობდი ჩემშიც მე შენს – დამალავს,
რომ სულ გვეცხოვრა ერთმანეთში, ან
ერთ სახლში –
ერთი გულის ამარა.


ჩვენ ერთმანეთში ჯვარივით ვართ გამოსახული
გარეთ მზეა და ჩვენ კი ვეღარ გამოვზაფხულდით


შენც წყენასავით ჩამიდე გულში,
მე – შეგეფარე როგორც მონასტერს;
სიყვარულისთვის ხომ შემხვდი გუშინ –
ეს სიძულვილი სადღა მოასწრე?

93
მირანდა ერისთავი


დარიანივით გწერდი პაოლოს
დღიურს,
მძივივით გაწყდა! დასრულდა!
ძველი ლექსივით ვეღარ გპოულობ
და ისევ ისე
გრითმავ წარსულთან...


ცა შენში ეძებს თავის დასაყრდენს,
ჩემს სურვილებსაც ბოლო არ უჩანს,
მინდა, ჩემს სულში ისევ დასახლდე
და მერქვას შენი სახლი და ქუჩა.

ან მერქვას შენი გზა და ბილიკი,


ან დაგყვებოდე სულყველგან საგზლად,
ან ყველაფერი ვიყოთ პირიქით –
და ყოველ წუთას მირევდე თავგზას...

შენზე მინდებით სავსე ვარ მუდამ.


და ცხოვრებასაც უშენოდ მივდევ.
მაგრამ ჩემს მინდებს ანაცვლებს „უნდა“
და მიკლავს „შენთან მინდას“ ამინდებს.

ცას შენს თვალებში სურს, რომ დასახლდეს,


მე კი გნატრობ, რომ ჩემთვის ცად იქცე,
ბრმა ვარ და შენში ვეძებ დასაყდენს –
რომ არ წავიქცე.

94
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


არც „ჰო“-ს აღარ მწერ და აღარც „არა“-ს,
მაინც ვერ ვხვდები, რას მემდურები,
ჩვენც დღეს თუ არა,
ჩვენც დღეს თუ არა –
დავტოვებთ მიწას როგორც მდგმურები.

დავტოვებთ ჩვენც და არვინ იდარდებს


არც შენს „ჰო“-სა და არც შენს „არებ“-საც,
სხვა დარეკავს და სხვავე გააღებს
შენს ნაცვლად მერე სახლის კარებსაც.

რადგან თოვლი ხარ – აღარ მოსცრის ცაც,


(თვალს უთოვლოდაც აფახულებენ).
მე რომ დავტოვე შენთან მოსვლისას –
მტოვებ იგივე ნაფეხურებით...


შენც იცი, როგორ გადავიღალე
ამ ყველაფრით და უყველაფრობით,
და გულიც ისე შეჭამა ხვალემ –
ავი ძაღლივით უყეფავს ლოდინს.

იცი და მაინც შენ არჩევ დუმილს –


გინდა, რომ უფრო მეტად მომწყურდე,
სიყვარულს ისევ შორიდან უვლი –
თამაშობ ჩემთან დუმილის წუთებს...

იყოს თამაში! – ვაგრძელებ ყიალს –


(ვუსმენ დუმილს და გაჩენილ იჭვებს),
როგორც ჰაერში გასროლილ ტყვიას –
ჰაერში – ვერა! ჩემს გულში გიჭერ.

95
მირანდა ერისთავი


კაბა ტყუილივით მოკლეა და –
ვინ ჩივის, მოკლდება სულგრძელობაც,
ვურევთ მოხიტოში
მაკიატოს,
ვუჩივით დარდსა და უძილობას...

დავლევთ და ისევ გავიხსენებთ


იმ ძველ სიყვარულს და გიჟურ ვნებას, –
მერე კი კოცნის
კვალს წაგიშლი
ტუჩთან – პომადად რომ ითხუპნება.

საუბარი წარ-სულთან
გული შენსკენ მორბის,
მე კი თავს გარიდებ.
მაინც მგონია, რომ დაკეტილ კარიდან
ისევ შემოდიხარ
და დღე გვაქვს ფერადი,
აქ რომ ხარ –
ვერ ხვდება ჩვენს გარდა ვერავინ.

ხანაც, ვითომ, რეკავ, –


მე ყურმილს არ ვიღებ,
ვაცოცხლებ წარსულში დარჩენილ თარიღებს.
და დუმილს რომ გზავნი, – ხმაურობს რაოდენს.
აღვიძებს,
აგიჟებს
ჩემს არარაობებს!

96
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


ლექსებს კი არა, იარებს ვიწერ,
გაშენებ ჩემშიც ქვითა და ხრეშით.
ვინახავ მუჭით სიცარიელეს –
გამარჯობად რომ ტოვებდი ხელში.…


შენზე ტკივილები არ რჩებიან –
(ტკივილს ბავშვობიდან ვითმენდი),
როცა გხედავ თვალის ფანჯრებიდან –
ჩამქრალი სახლებივით ვინთები.

ვგავარ ქალს ჰიჯაბით, ფარანჯებით


და ფარდით დაბურულ ოთახებს,
ვიცი, უჩემოდაც გადარჩები,
მე რა ვქნა -ფრთებიც რომ მომტეხეს.

რჩება ათასერთი ღამეც, ცაც და


ჩნდება იმდენივე ნაბიჯი...
მე შენზე ლექსიც კი გამიბაცდა
შენ კი – უჩემოდაც რა გიჭირს.


წახვედი, მოხველ და ისევ წახვალ,
მოგაქვს ტკივილიც ორი ამდენი,
გკოცნი (ჩვენს-არა) ვიღაცის სახლთან –
და გტოვებ ფიქრის
კორიანტელით.

97
მირანდა ერისთავი

შენ კი მიდიხარ მიკედლებული


(ჩემზე – კი არა) სხვაზე, დაღლილიც.
თითქოს ალიკაპს მიკეთებ – გულიც,
მოგყვება უკან ერთგულ ძაღლივით...


წეღან რომ წარბები წყენისგან შეჰყარე –
შენ ჰგავდი ღმერთსა და მე ვგავდი ერკემალს.
შენ არა! ცა არის, ძვირფასო, ჩემს მხარეს
ჩემს მხარეს არის და გადავრჩე ეგება...


მე ასი წელი სულაც არ მინდა, –
მე მარტოობის ერთი დღეც მყოფნის,
ცასავით წმინდა, მოვედი ციდან –
და ვკვდები, როგორც ცოდვის ნაყოფი...


წყალსაც წავუღივარ, – ვერც ვსაუბრობ!
ვტოვებ ოცნებებსაც – ცის საკურთხებს.
მოდის ვიღაცა და ჩემზე უფრო
გკეტავს თავისში და გისაკუთრებს.…


ვეღარ ავედით ვერც არარატზე –
ზღვაც შეუსმელი აკი გვრჩება დღეს,
ერთ დღეზე მეტი ვერ დააარსეს –
რომ გყვარებოდი გაგიჟებამდე...…

98
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


რა ვალეტინი – კოვალენტური
ბმის დროსაც ყველას როდი უმართლებს...
დგას სიძულვილის მკვეთრი კონტური
სიყვარულიდან სიყვარულამდე...


მოდი, ვთქვათ „დილა სიყვარულისა“
„დილა მშვიდობის“ თქმების მაგიერ, –
„დღე მშვიდობისაც“ მოდი, შეცვალოს
სიგიჟისა და გრძნობის მაგიამ.

ვიპოვნოთ ის, რაც დაგვიკარგია,


ვაშენოთ – რაც კი ქვებით ვანგრიეთ,
მოდი, ვთქვათ „ღამე სიყვარულისა“ –
„ღამე მშვიდობის“ თქმების მაგიერ.


სამას-სამოც-და – ხუთ დღეში
რამდენი დღე გიყვარვარ?
თუ გიყვარვარ, – ნუ წყვეტ ჩემთვის
ყვავილს-რომ გაიხარა.

სიყვარულის ერთი დღისთვის


არ ღირს მთელ წელს ელოდო.
სიყვარულზე დაუკარი,
დაუკარი, ჰელლადოს!

99
მირანდა ერისთავი

სიყვარულის თეთრი რაში


თუმც ბევრს ძვირად უჯდება –
მინდა, მაინც ვიყოთ ცაში
მფრინავ ფერად ბუშტებად...

სიყვარული ცისარტყელის
ყველა ფერზე მეტია –
ამოვიდა მაინც ყელში –
გულში ვერ ჩაეტია...

ახლაც მთვარე არაგვში რომ


ცდილობს ღამეს ღებავდეს –
სიყვარული ჩვენც აღვნიშნოთ
გათენ-დაღამ-ებამდე...


გულმაც შენსავით მითვალისწინა –
მომცა გზა შენთან შემორიგების,
ღმერთი კი არა – იმ მთვარის წინაც –
ვიცი, გუშინაც შენ რომ იდექი.…


თოვს და მზესავით შენს დაკარგვას ვერ ვეგუები –
რით აკავებენ, ნეტავ, ლექსით მდიდარ შეიხებს.
მე კი ამ თოვლშიც ისე მეწვის ხელის გულები –
როგორც პირველად – შენს თვალებზე როცა შეიხე...

100
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


შენ – არა, მე ისევ ცუდად ვარ,
შენ – არა! მე ისევ მოგისმენ.
შევხვდებით, აქ – არა! უფალთან!
ხვალ არა! ზეგ არა! როდისმე!

შენ – არა! მე – ისევ (ეს სახლიც)


გნატრულობთ მიწიდან ჭერამდე
შენ-არა, მე ისევ გეძახი:
მინდა, რომ ღმერთივით მჯეროდე.

მე – არა! იხარე შენ ისევ, –


როდესაც გავხდები სამიწე,
დავლიოთ! დღეს ჭიქა შემივსე –
სანამ ხვალ საფლავზე წამიქცევ...


მე ვარ შენი სულის ნანგრევები,
შუქი ჩამსხვრეული შუშებიდან,
ქარს რომ აბლაბუდით აკავებდი,
ან ამ ჭუჭრუტანით უშვებდი და

ჩემამდე მაინც არ მოვიდა


არც წვიმა, არც სხვა ბარიერი,
მე ვარ შენი კედლის ბზარები და
თვალებამოთხრილი შპალიერი.

მე ვარ შენი კედლის სურათები


გადაცხუნებული – ცხონებული,
დამტვერილ-დამტვრეული სურები და
ღვინო-შენი წინა ცხოვრებიდან.

101
მირანდა ერისთავი

მე ვარ ამოყრილი იატაკი,


ჭერი დაქცეული წვიმებისგან,
გუშინ ძველ საფლავს რომ მიადექი –
მე იმ საფლავშიაც მძინებია...

შენ კი – ჩემი სულის სამოთხე ხარ, –


მთელი დედამიწის სიუხვეთი,
სანამ ბალახივით ამოვხეთქავ
შენთვის, –
კედლებს ბზარად მივუყვები...


გადაუწერელი პირჯვარივით
შუბლთან მიმიშვი და შემიტოვე,
პატარა ბავშვივით პირჯავრიანს
უკვე აღარ გესმის ჩემი თორემ –

ისევ დავრჩებოდი შენს თვალებთან,


ვივლიდი შენი ხმის იალქნებით,
სანამ დიდ სიყვარულს (შენში თუ ვერ)
ჩემს გულში მაინც მივაგნებდით...

ირგვლივ სიცხე არის გაგანია,


გაბარებ ამ გულის ანგარიშებს,
შენ კი პირჯვრის ნაცვლად, ნაგანივით –
თითს მადებ, შუბლთანაც აღარ მიშვებ!

102
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


ხშირად გრძნობაც ხდება ეპიკური, –
ჩემში ცხრაკლიტულით მიგარაზე,
ახლა, იცი, როგორ მეფიქრები (?!) –
ვდარდობ შენზე-როგორც წიქარაზე...


ლურსმნით თვალებს სთხრიან კიდევ კედელს,
დრო კი სადღაც მიჰქრის მარხილებით,
ერთ დროს თვალებში რომ გამოგკეტე –
ძილში სიზმრებივით მეხილები.


ვიყავი აქ და შენ მოხვედი ჩემში იქედან,
სიცოცხლე არის გამარჯვების გარდა ფიასკოც,
ჩვენი სიგიჟე ერთმანეთში გადაიკვეთა –
რადგან მინდა, რომ ყელზე
ყელი გადამინასკვო.


დროს ჩვენც მივყვებით, – ვით ჩაუბმელ ზამთრის მარხილებს,
ვერ გამოვედით ამ ცხოვრების მძიმე ძილიდან;
მე გეუბნები: ვერ შევხვდებით, – ისევ გმარხულობ!
შენ მეუბნები: შევხვდეთ! –
ჩემთვის მარხვა ხსნილია!

103
მირანდა ერისთავი


შენ კი არადა, ჩემი თავიც აღარ მინდება.
წვიმა კი იკლებს ფანჯრებსა და სახლის სახურავს,
აღარ მახარებს არც ეს დილა, არც დაბინდება,
შენ კი არა და – საკუთარ თავს აღარ ვნახულობ.

შენ კი არადა ჩემი თავიც ყელში მაქვს უკვე


ამოსული და ძლივსღა ვიჭერ რომ არ გადამცდეს.
შენ მაინც გითვლი ჩემში, როგორც გაჩხერილ ლუკმებს, –
და ვღეჭავ დღეებს – განუცდელად განცდილ განსაცდელს.

შენ კი არა და ჩემი თავიც უკვე მაშინებს


და რითმის ხათრით გიწერ ახლაც სიტყვა „მამკოდას“
რომ გაგიცანი, რად არ მიხვდი ნეტა მაშინვე –
რომ შენთან თავის დასაკარგი თავიც არ მქონდა...


კვლავ მტრედებივით ვკვებავ შენს ლოდინს,
ვუყრი დღეებად დროის ნამცეცებს,
ხმის ჩახლეჩვამდე გეძახი: მოდი! –
და შენით სავსე თვალებს ვაცეცებ.

ასე ღამდება ყოველი დღე და –


რა დამაძინებს – არ მოხვალ თუკი,
არა ხარ, მაგრამ ყველგან შენ გხედავ –
ლოდინისაგან არ ქრება შუქიც.

თუმც უშენობის დამყვება ლანდი,


ვერა, ვერ გეტყვი მაინც აუგს შენ –
და მტრედებივით ვკვებავ შენს ლოდინს, –
სანამ მოხვალ და ხელით აუქშევ...

104
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


თუ ვერ მოვდივარ, თოვლს ვუშვებ შენთან,
თუ არა გჯერა -ზეცას ახედე.
შორსა ვარ მაგრამ მე ისე გხედავ –
ვერავინ გხედავს ასე ახლოდან.

თუ ვერ გნახულობ, მოვდივარ წვიმად –


გიკოცნი სახეს, ყელსაც შევყვები,
და წვიმასავით კოცნა რომ მცვივა –
შენს კანზე დნება ერთი შეხებით...

თუ ვერ მოვდივარ, გიგზავნი ქარებს –


და შენი თმების ვუშვებ იალქნებს,
ვხმაურობ შიგნით, ვხმაურობ გარეთ –
და შენც ჩემსავით გაფორიაქებ.

თუ ვერა გხედავ -ვენთები მზედ და


გიხატავ სხეულს სხივთა ფუნჯებით,
შენი თვალების ვიქცევი ფერად –
სანამ თვალებშიც ჩაგეხუჭები.

და თუ მოვედი – შენში ჩაკეტილს


ვაღებ კარებს და არ გაცლი გასვლას,
სუნთქვაშეკრული გეკრობი კედელს –
გაჩერებული საათის მსგავსად.


ქარი ხმაურით მოედო ქუჩებს
და ისე დაჰქრის სულსაც აგირევს.
ვაღებ ფანჯრებს და ქარს სახლში ვუშვებ,
ძვირფასო, დღესაც მე შენს მაგიერ...

105
მირანდა ერისთავი

დაგეძებ როგორც წყაროს წყალს უშრეტს, –


მაგიჟებს შენი სულის მაგია;
მოდის წვიმა და მე სახეს ვუშვერ, –
ძვირფასო, ისევ მე შენს მაგიერ...


გზა შენსკენ უფროა დღეს შორი –
სულ ცოტა ნაბიჯი კიდეა;
მთვარე კი – ჩამდგარი
ჩვენს შორის –
ადამის ვაშლივით ჰკიდია.


არ შემიძულო! ვერ გადავიტან, –
რადგან მიყვარხარ ღმერთის მაგვარად,
მიშორებ, როგორც მკვდარ ადამიანს,
ან საქმესავით უცბად მაგვარებ...

ვიყავით მთელი და ამ გაყოფით,


სხვა მნიშვნელიანს ვგავართ წილადებს,
გთხოვ, შენი გრძნობა – ერთი სამყოფი
ისევ მომეცი და მიწილადე...

შენთვის მზად ვიყავ (ნუ მასულერთებ),


თავიც და სულიც რომ გამეყიდა,
ხარ ბოლო მეფე შენ ასურეთის, –
უბრძოლველად რომ გარბის ქვეყნიდან.

106
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


ვერ გიწყობ განწყობის თეორიებს –
მარტო მყოფს ყოფნა მსურს მარტყოფული,
შენთვის რომ ბოლოდან მეორე ვარ –
ვიცი, –
შენ ყოველდღე მატყობინებ.


ვაბრალებ განწყობის თეორიებს –
რომ დღეს ისევ ისე განვწყობილვართ,
დღეს უკვე ბოლო მეორედ ვარ –
შენი სურვილების საწყობიდან...…


სულ რომ წრესავით მიარე
თქვი შენს გულს როდის მომიტან,
ყველა გზა რომში კი არა –
ყველა გზა მოდის რომიდან.


მოდი,
ხეც უკუღმა დავრგოთ,
გუბეში ცაც ხომ ჰგავს შედევრს;
დავშორდეთ!
თუ გინდა, კარგო!
დავშორდეთ, –
ანუ კვლავ შევხვდეთ.

107
მირანდა ერისთავი


მინდა ვიყვირო, დავლეწო რამე,
კბილებს ვაჭერ, რომ კვლავ არ წამომცდე...
და უშენობის უთვალავ ღამეს –
ვაბარებ, როგორც მძიმე გამოცდებს...


მივყვები შენგან დროის ვაგონებს,
თუმცა მიმაჩნდი ყოველთვის სახლად,
რადგან ყვირილით ვერ გაგაგონე –
ჩემი სიჩუმით ვიყვირებ ახლა.


საუკუნო უკუნს უკვე უკან-უკან მივყავართ,
საკვამურთან მაინც ვუკმევთ
საკმეველის საკმარისს
ცას და ვცადეთ უფრო მეტი ამ ცის გამო გვეცადა
საწადელის გამოცდაც და მოცდაც გამოგვეცადა...


თვალის ჩაკვრით, ჩაკრის გახსნით
ვხსნით გონებას, გულს და ღილებს, –
ხარ ჩაკრული ღვინის მსგავსი –
ჩაკრულოს რომ გვაღიღინებს...

108
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


გშიმშილობ შიმშილისნაირად,
მშვიდობით, შენ და ჩვენს ნაყინებს!
პური ხარ, წყალი, თუ ჰაერი –
გშიმშილობ, ჩემგან რომ წახვიდე...

გშიმშილობ,
არც გყლპავ,
არც კიდევ
მიდიხარ, გინდა რომ დარჩე გულს ;
გშიმშილობ! იცი, ვერ დაგიკლებ, –
და სხვასთან მაგზავნი დამშეულს...

გიშვებ
შენ დღეს წახვედი –
ან უფრო ადრე,
ან არც მოსულხარ, იქნებ არასდროს.
მე ამ ყველაფერს „გაგიშვი“-ს ვარქმევ,
რომ ამ შენს წასვლებს დროში გავასწრო.

არც გყვარებივარ – ვიგრძენი გუშინ,


და ამ ყველაფრის გარდაც გეკიდე, –
და მდგმურივით რომ შესახლდი გულში –
არქმევდი: რომ მე გადაგეკიდე...

შენზე ლექსების ვგავარ გარეკანს –


(ჩვენ ერთმანეთში ვეტრფოდით გიჟებს),
და სანამ შენი წასვლით გავრეკავ –
შენს ჩემგან წასვლებს ვუყვირი: „გიშვებ!“

109
მირანდა ერისთავი


სტყუი და მტყუანს აქეთ მიწოდებ
დამცინავ ტონით,
დამცავ იერით...
ნეტავ, იცოდე,
უშენოდ როგორ,
უშენოდ როგორ
დავცარიელდი...


ნაგვიანდება ქარის ხიდებთან
ნაგვიანები ვნების ირაო,
გრძნობას რომელიც არ იყიდება –
ერთი საათით მაინც ვქირაობთ.


რაც შეგხვდი, გავიყავ ოთხად და
მივიღე ასეთი დაყოფა:
შენამდე,
შენიდან
შენთან ან
უშენო, – იგივე არყოფნა!

ჩადრიან გოგონას
გრძნობა გადაეცი ანათემას, –
ჩადრში ისე ძლიერ იმალები,
მაგრამ მაგ თვალებით ანათებ და
მაგრამ მაგ ლამაზი ყვრიმალებით

110
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

ვიცი, გადაფარავ მაინც მნახველს


გინდა ჩადრში სულ მთლად ჩაიმარხე...
...მზეს სურს შენი მზერით პირს იბანდეს,
(შენი მსგავსი მხოლოდ ჭადრებია)...
გარეთ ახლა ისე ძლიერ ბარდნის, –
შენც კი გაგათეთრებს ჩადრებიანს...

ოქმი
ოქმსა ვწერ, ვიღაცას ლექსები ჰგონია,
ვსწავლობ მუხლებსა და შენს მზერას მუხლებზე,
ცხოვრება პატარა ბორკილის რგოლია
ზოგისთვის, ზოგს კლავენ, ზოგს თვალებს უხვევენ.

ზოგს წლობით სვამენ და ზოგნი კი წვებიან, –


მზესთან, თუ ვნებებით სხვადასხვა შეზლუნგზე,
მე კი დავიღალე ოქმების წერით და
ეს თავისუფლება შენთანაც შევზღუდე...

ოქმს ვადგენ, –
მკვლელობა 109-ე მუხლია,
შენს შემთხვევაში კი სასჯელსაც ვუმატებ,
რადგანაც, ძვირფასო ამ ჩემი მუხლიდან
ისევ დიდი გზაა ჩემსავე გულამდე...

სიყვარულის მათემატიკა
მინდა შენს თვალებთან გატოლება,
ვეძებ – რა ფორმულით აიხსნები,
მრავალცვლადიანო განტოლებავ –
პლიუს უსასრულო ხარისხებით...
111
მირანდა ერისთავი

შენი მზერის ყველა მახვილ კუთხე –


მართი კუთხითა მაქვს გაკვეთილი,
უკვე მერამდენედ დაგიზუთხე –
როგორც საზეპირო გაკვეთილი...

ახლაც შენი გულის წერტილიდან


ერთი რადიუსის ვხატავ წირებს,
ეს წრფე(ლი)ც ისეთი წყვეტილია
– უკვე მათ გადაბმებს შევეწირე...

ამდენ ხარისხებში აყვანილის


მიჭირს შენგან ფესვის ამოღება,
თავი ბევრჯერ ხელში აყვანილი
უშენოდ აღარსად არ მომყვება...

ჩვენი კათეტები რომ შეჯამდეს


გიწერ პითაგორის თეორემას,
შენ რომ მიმატოვო, ან შეგჯავრდე –
მე თავს შეგაყვარებ მეორედაც...

ტანგენს-კოტანგენსში ახლართული
ტანგო ვიცეკვოთ და გავაბოლებთ...
ვეძებ შენს თვალებში კვადრატული
ყველა განტოლების პარაბოლებს...

მოდი, უსასრულოდ გაქციო, ან


ამოგხსნა! რომ მეტი არ გაგრითმო!
ჩემო სიყვარულის აქსიომავ,
ჩემო ერთადერთო ალგორითმო...

112
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

ფარაონს
გარეთ ცივა, მზეებს ფარავს თოვლი,
მე კი სულს კვლავ შენით ვიამინდებ,
ჩემი ფიქრების ხარ ფარაონი –
ჩვენთვის ვაშენებდი პირამიდებს.

ჩვენთვის ვაშენებდი პირამიდასს,


(ახლა იმ ადგილას თუთა ხარობს),
გყვარობდი ვნებით, მიამიტად
ვეტრფოდი შენში ტუტანხამონს...

მერე ქვიშებში თუ წითელ ზღვასთან –


ვხატავდით სხეულით ლაბირინთებს,
მერე გამექეცი ვიღაც სხვასთან, –
ცივი უარივით ამირიდე...

მერე იყო სფინქსთან კავშირები,


ვეძებდით საჰარის ოაზისებს –
კოცნები, სუნთქვის გახშირება –
ნეტავ, ის ვნება თუ მოვა ისევ...

მაგრამ დრომ წაიღო ნეტარება, –


ქვიშის საათები გამოცალა,
ვეღარ მოვდიოდი შენს თვალებთან,
როგორც ჩემს ერთადერთ
სალოცავთან...

...ხომ გავცდით რამდენ ათასწლეულს,


(ჩვენი აჩრდილები ჰგვანან ცოცხლებს),
ახლაც მე მუმიად გადაქცეულს –
შენი სიყვარული გამაცოცხლებს...

113
მირანდა ერისთავი


ღამეა, მთვარე მოირკალება,
ვიღაც ვიღაცის გამო გვივიწყებს,
შენი სურვილის მოჰიკანებმა
ჩემში ხელახლა გამოიღვიძეს...

კოსმოსში
თან მეძებ, თანაც მერიდები, –
ჰოდა, მასე იყოს, არ დაგიდევ,
მივყვებით სხვადასხვა მერიდიანს –
ვაშენებთ ჩვენს შორის
ანტარქტიდებს;

გიყვარს ჩემზე წყნარი ოკეანე,


მე კი მიზიდავენ ჩანჩქერები..
რას არ ვაკეთებდი, რომ გენახე, –
შენ კი დაშორებას მაჩქარებდი...

ეს გზები მაინც ფერადია, –


(აღარ დავიფარე ზღვით კერტები),
მივყვებით სხვადასხვა მერიდიანს
მერე პოლუსებში ვიკვეთებით...

მერე მზის სისტემის მაკეტებით


წავალთ, რომ შევხვდეთ ავატარებს,
აქ რომ სულ არაფერს ვაკეთებდით, –
იქ დროს ერთმანეთში გავატარებთ...

114
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


დღეს თითქმის იანვრის შვიდია,
შობაა! დამთავრდა მარხვის დღეც,
ბავშვური ძილივით მშვიდი ვარ, –
და ჩემში იესოს ვაღვიძებ...


ყოველთვის ბოროტს სიკეთე სჯობდა,
თუმც მტერზე მეტად გიმტრეს მოყვრებმა,
მინდა მოვიდეს ისეთი შობა,
რომელსაც ჯვარცმა აღარ მოჰყვება...


საცაა ქრისტეს შობა დადგება –
ჩვენ კი ჩვენს ცოდვებს ვჭირისუფალობთ,
სულ არაფერი არ მინდა შენგან –
ჩვენს სულებშიაც იშვი უფალო!..


მინდა, ისევ მოგეფერო,
გითხრა რამე...
სიყვარული დაგაღვარო კოცნებად,
დრო მიდის და...
მოდის ისევ შობის ღამე –
ქრისტესავით იბადება ოცნება...

115
მირანდა ერისთავი

ნატკენი მუხლივით
ხან მავსებ წვეთ-წვეთ, ხან მუჭებით,
(მივამსხვრევ საკუთარ ნაჭუჭებს),
ღია თვალებივით სულ მრჩები, –
რამდენიც სიკვდილის დროს დაგხუჭე...

ხან მწყალობ და ხანაც მიწყრები,


ვკვდებოდი წუხელაც წუხილით,
ორ წუთში თქვი რად გავიწყდები
ბავშვობის ნატკენი მუხლივით...

ვერ გხედავ და აღარ დავეძებ


რომ ვიწყებ სულ მუდამ ფორიაქს,
ფრთებიღა ვიყავ და დამლეწეს, –
მაქციეს შენს ბუტაფორიად,

უკვე აღარა აქვს არაფერს


აზრი,-ჰოდა აღარც მაღელვებს,
რომ დრო სულ ყველაფერს დაარქმევს
თავისვე შერჩეულ სახელებს...

ამ დღემაც უშენოდ იარა,


ლოცვებად ანთია გირჩები,
ნატკენი გულივით კი არა, –
ნატკენი მუხლივით გირჩები...

ვოლტი თუ ამპერი
დღეები უშენოდ მოდიან,
ვეღარ ვგრძნობ ცა არის რა ფერის,
დამძაბავ რამდენი ვოლტით, ან
დენს მარტყამ რამდენი ამპერით...

116
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

სიმძლავრის რამდენი ვატებით,


მყავხარ, რომ გულში ვერ მიგჩქმალე,
ადრე რომ სიხარულს მმატებდი –
დღეს უსწრებ
სინათლის სიჩქარეს!..

გავცვალოთ ჩვენ ჩვენი მუხტები,


და რთული ვაქციოთ მარტივად,
ერთმანეთს ხომ ასე ვუხდებით,
და მაინც ცალ-ცალკე დავდივართ...


წუთი წუთსა და წელი წელს მისდევს,
გულს უნდა შენთან ყოფნას ბედავდეს,
ჩაგიფიქრებ, რომ ამიხდე ქრისტეს
დაბადებიდან დაბედებამდე...


ვიღაც ვიღაცის გამო გვივიწყებს
და გულში დარდად მოიკლაკნება,
წარსულთან ერთად გამოიღვიძეს
შენი სურვილის მოჰიკანებმა...


შენზე ფიქრების მომადგა ფლოტი,
ყველა სიტყვაში შენ ხარ ისევე,
და, რომ გავუძლო უაზრო ლოდინს –
სასვენ ნიშნებთან ერთად ვისვენებ...

117
მირანდა ერისთავი


შემორჩი თითებს, თვალის ბადურებს, –
თითქოს თამაშობ ჩემში ბოულინგს,
წახვედი შენ და სხვა მიფათურებს
სულში ხელებს და ვეღარ მპოულობს...


მინდა მნახო, ან ხშირად მომწერო, –
რომ გენატრები ისევ ძალიან,
ქრისტეს სისხლივით დასდის ბროწეულს –
დღე, როცა ჩემთვის არა გცალია...


შემიყვარდი და ბავშვივით მიკვირს,
სულ შენთან ყოფნის მიპყრობს მანია,
გალაქტიონის ქარი ქრის ირგვლივ,
და ცას რომ ხატავს – ფიროსმანია...


წლები მირბიან ისე უბრალოდ, –
მოდის ახალი და მიდის ძველი,
დალოცე ყველა, ყველა, უფალო, –
ვინც კი ბავშვურად ახალ წელს ელის...

118
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

️
ეს დღეც აივსება ამბოხებით, –
რადგან ისევ ასცდი გულის ლიმიტს,
დამპირდი და მაინც არ მოხვედი –
საპირველაპრილო ტყუილივით.


ეს დრო კარტივით არიგებს –
დღეებს გაფრენილს ჩიტებად,
ღმერთს კვლავ სწირავენ ტარიგებს, –
თუმც ღმერთს მსხვერპლი არ სჭირდება...


არც მსურხარ, აღარც მიზიდავ,
აღარც მინდა, რომ მწამდე.
შენ ხარ მართალი მიწიდან,
მე ვარ მართალი ცამდე...

ბოტიჩელი
ვიცი, შენც ცოცხლად დამმარხავ და...
(ერთ დროს ხომ დამარხეს ანტიგონეც...)
რადგანაც ისე არ მიყვარხარ,
რადგანაც ისე არ გიგონებ...

119
მირანდა ერისთავი

შენთვის – კი,
სხვისთვის ქალიც ვერ ვარ,
(თუმც მჯერა ვენერას დაბადების),
და როგორც ყველა პრიმა ვერა,
ვიცი, მხოლოდ შენით გადავრჩები...

...მაგრამ სანამ ასე ჩემთვის ვივლი,


მრჩები უკან, როგორც ბოტიჩელი;
შენს გამო ვუძლებ ყველა ტკივილს, –
შენ კი, – ვერასოდეს მომირჩები...

მირაბელ
მირაბელ,
თვალები მინაბეს
მტრედებმა, მზეებს რომ აყრიდი..
მირაბელ,
ოღონდაც მინატრე, –
შენს გამო სულსაც კი გავყიდი...

მირაბელ, შენს თვალებს მზიანებს


დავეძებ ყველგან ვით საკურას,
რადგანაც მე დავიგვიანე,
მოვიდა სხვამ დაგისაკუთრა...

მირაბელ, შენღა თუ მიშველი, –


მივყვები ცარიელ ვაგონებს,
შენით მშიერი თუ შიშველი
სხვას დავდევ, ვინც შენს თავს მაგონებს...

120
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

მირაბელ, შენც იცი, რომ გნატრობ, –


„რა მიყავ სიმშვიდე წამართვი“,
მზადა ვარ ტაძრებში მოგხატო,
ან გავხდე შენს გამო წარმართი...

მირაბელ, ცხოვრებამ გამრიყა,


არ ჩანხარ მჭირდები მე როცა,
გაქციე ღმერთად და რა მიყავ (?!) –
დამტოვე, – რომ უნდა მელოცა...

ქარი ყმუოდა
ქარი ყმუოდა ვითარცა მგელი,
ფანჯრებს კაწრავდა წვიმა ბავშვივით.
და მეც ბავშვივივით ყოველ წამს გელი, –
ვდგავარ ბავშვივით ხელებგაშლილი...

დღეს ქარბორბალა გამაჩანაგებს,


შენი ლოდინი დამაწყვეტს თვალებს
და ამ სიჩუმეს ცრემლით ანაგებს –
შენი მკერდიდან პეშვებით დავლევ...

ცოტაც და ფიფქებს ჩაიცვამს ვერხვი,


სცივათ ქუჩებსაც თოვლით გალეშილს
თოვლის სიჩუმე ხეივანს შეხრის –
როგორ არ მსურდა თოვლში გამეშვი...

მერე დათბება აპრილის სუნთქვით, –


და მზე შენსავით ფესვებს გაიდგამს
როგორ მიყვარხარ – არ, ვერ თუ სულ ვთქვი –
სანამ გავედი შენი კარიდან...

121
მირანდა ერისთავი


არ ვარ ვინც გიყვარდა, ამჯერადაც
გამიშრა სისხლიც, უჯრედებიც;
მაგრამ შენ ჩემი არ გჯერა და...
ადრეც მარტო თვალებს უჯერებდი...


ლექსს შენს გარეშე ყოველთვის ვგმობდი,
ვითხოვ მეტს ბედის მწერალისაგან;
ყველა გზა მაინც შენამდე მოდის, –
შენამდე ანუ მწევერვალისაკენ;…


ჩემი ჰობი არის მინუსიდან
პლიუს უსასრულო გზა შორეთის –
არ მიყვარს რუბიკონები და
არც სხვისგან შექმნილი ჩარჩოები.

რუბიკონი
მოდი, რუბიკონი გადავლახოთ; –
მოდი, წილი უკვე ნაყარია;
დრო გვაქვს ისედაც პატარა ხომ –
თან ეს დროც არ იცდის რა ხანია

ყველა დღეს, წუთს და საუკუნეს –


(თუ გინდა დავდგები შენს შეგირდად)
კოჭი ვისაც გინდა გაუგორე –
მაინც ვერ მიაღწევ, რაც შენ გინდა;

122
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

მოდი, წილი უკვე ნაყარია –


ვიცი, მიღალატებ, ხო „შენც ბრუტუს“,
წავაგე უკვე რა ხანია –
ჰოდა, რაზე უნდა გაგებუტო...

მოდი, რუბიკონი გადავლახოთ,


გავუსწროთ მზესა და გალაქტიკებს...
მოდი, სხვა სამყარო დაგანახო –
მერე მაგ ღალატსაც გაპატიებ...

შობას გილოცავ, სიყვარულო


შობას გილოცავ, სიყვარულო,
ღმერთი დიდია...
დღეს ჩვენ თუ აღარ,-ადრე მისი მრავალს სჯეროდა,
შენით სავსე და ცარიელი შენგან მივდივარ –
რადგანაც უკვე გრძნობა გახდა მრავალჯერადი...

შობას გილოცავ, სიყვარულო, „ქარის მოტანილს“,


ქარის მაგივრად ახლა უკვე გიშვებ ქარიშხლით...
როგორ მჯეროდა, რომ გიყვარდი, –
(ალბათ, ბოდვამდის) –
როცა ჩაგჭიდე ხელი, სწორედ მაშინ გამიშვი...

შობას გილოცავ, სიყვარულო,


შობა ჩვენია...
დღეს მე პირველად შობის ღამეს ღმერთთან ვიყავი...
ვლაპარაკობდი მასთან, როგორც შენთან მჩვევია,
თან მართალი და თან დაღლილი ყველა სიყალბით...

123
მირანდა ერისთავი

შობას გილოცავ, სიყვარულო, თუმცა მივდივარ...


(მე შენში მხოლოდ სიყვარულს და სინათლეს ვეტრფი),
შობას გილოცავ სიყვარულო, ღმერთი დიდია...
შობას გილოცავ შენს თვალებში ნაშობი ღმერთის...

ამორძალი
უფლება არა გვაქვს ამორძალებს
გვიყვარდეს, სახეზე ამაფარა
კანონი ღმერთმა, თუმც მამოძრავებს
შენდამი ლტოლვა და ანაბარა

ვრჩები ისე, როგორც განაჩენი


თავის, და ჯანდაბას დანარჩენი, –

რომ მერე შენთან, მე რომ დავლევ –


ირგვლივ ცა იქნება მოთოვლილი,
შევქმნით ჩვენს საკუთარ მელოდრამებს
და უკანასკნელი ფოთოლივით

შეგრჩები ხელში, არ დავიღლები,


(მე შენში დავტოვებ ანაბეჭდებს);
მერე ერთად ყოფნის თარიღებიც
გაქრება და სულზე დამაბიჯებს

დრო, – რადგან მე ვარ ამორძალი,


(რადგან შემიყვარდი მე ხომ ნებით...)
რადგან შენთან ყოფნა ამიკრძალეს, –
სადმე შორიახლოს მეყოლები...

124
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

ჩვენი ანატომია
შენთვის გავიხადე ამ ტანის და
მერე თვითონ გულის პერანგები,
გავხდი შენი სულის ამტანი და
გული, -რასაც მაინც ვერ აგნებდი.

მერე გაგაყოლე სისხლით ვენებს,


გულის ჩაგიკეტე პარკუჭები,
ჩემში დეენემად გაგათენე –
ქრომოსომებივით გაქუჩებდი.

მერე გავიარეთ ნიკაპიდან


შენი ნეკნი, ჩემი ლავიწები
შენი მაჯა ისე მიკავია, –
ჩემში გულის ცემად დაიწყები.

გიცმევ ჩონჩხებად და
ტვინის ძვლებით,
მინდა, ჩემს ტვინშიაც ფათურობდე –
ბოლოს როცა ვეღარ გივიწყებდი –
დამრჩი გუგებში და ბადურებზე...

რომ არ გამოგიშვა ფილტვებიდან –


გკუმშავ ჩემში როგორც დიაფრაგმებს,
როცა დაბადებად მინდები – ამ
გულს ან საშვილოსნოს მიგამაგრებ;

უკვე შენში ისე ავიხლართე, –


ალბათ, ამტკივდება თავი მალე,
მოდი, კიდევ ერთხელ, ჩემი ხათრით –
ჩემს ჰიპოდერმისში დაიმალე...

125
მირანდა ერისთავი


ცხოვრების მატარებელი გადის, –
თავის მგზავრი ჰყავს ყველა რკინიგზას;
ზოგიერთები ირჩევენ მარტივს,
რკინის კაცი კი ირჩევს რკინის გზას.


კვლავ უპასუხო წერილად მრჩები, –
შენზე ფიქრები არ მთავრდებიან,
მსურს წაგიკითხო ლექსები ჩემი –
თოვლის უსიტყვო ბარათებიდან...

ჩვენი ქიმია
ჩვენ ვართ ქიმიური ატომები, –
სხვადასხვანაირი ვალენტობის,
გუშინ ელექტრონებს ვატოლებდით,
დღეს კი უკვე ისე არ მენდობი, –

სულ მთლად გამომგლიჯე ოქსიდები.


მაქციე ფტორად, გოგირდმჟავად,
გეთქვა და თავად მოგცილდები, –
შენ რომ ნერვები არ მოგეშალოს...

ან კი ასე რატომ მემტერები, –


ხომ მითხარ შენთვის სულს ვბადებო,
ყველა ელემენტო მენდელევის, –
ჩემო ნიტრატო, თუ სულფატებო...

126
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

ყველგან ბარიუმის ჰიდროქსიდს და


ნატრიუმის ტუტეს უერთდები,
მე კი ოქსიდივით მაორთქლებ, ან
შენთვის ყოველ ცდაზე ვსულერთდები...

...ვდუღვარ შენში ყველა შენაერთად,


დავდევ ცილებსა და ამინმჟავებს,
მე ვარ მოლეკულა შენთან ერთად,
მარტო – ატომივით დავიშალე...


არის მიყვარ-ხარ-ხარ,
არის გიყ-ვარვარ-ვარ,
ერთია ხარხარი.
მეორე ვარვარი,
მე მიყვარს შენით რომ
ვ-ხარ-ობ და
ვ-ხარხარ-ებთ,
რომ ხარ და
რომ მყავ-ხარ
ესაა მთავარი.


თუმცა შენამდე გზა გახდა შორი, –
მაინც მადლობას ვწირავ მაცხოვარს, –
რომ ჩემს საფლავზე თარიღებს შორის,
შენთვის დეფისის ხაზად მაცხოვრა;

127
მირანდა ერისთავი


თან მაგიჟებ და თან დარდს მიქარვებ, –
შენი შეხებაც არის მეწყერი,
არ ვიმჩნევ,
თუმცა ისე მიჩქარებ
გულს, –
რომ თვითონაც ვეღარ ვეწევი...


გსვამდი მწყურვალის სიხარბით –
შენ კი ვერც ახლა მიწამე,
შენ-მიწად,
მე – ცად მიყვარდი,
მიწა მაქციე მიწადვე...


გული სულ შენსკენ მეძახდა, –
სულ რომ შენს თვალებს ვეუბნო;
მინდოდა, მეც ცად მეცადა,
შენ ცად გიყვარვარ, –
მე უფრო...


ფარდობითობა ყოველთვის მძულდა,
ფარდობით დროსაც არ შევეფარდე...
წლები სჭირდება მიხვიდე გულთან
და წამი – გულის გაჩერებამდე...

128
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


მიდიან წლები, –
მე ისევ აქ ვარ,
ხვალ მეც გავყვები დროის გასტროლებს;
მოდიხარ, ჯვარზე ხელახლა მაკრავ –
რომ ძირს ჩამოყრილ მხრებში გავსწორდე.


სიცოცხლე ქარის წისქვილებს ჰგავს და,
ხან მკლავს და ხან კი მივყავარ მდორედ;
შენც, როგორც ყულფი – წაქცეულ სკამთან, –
ცისკენ გახელილ თვალებით მტოვებ...


გადავიქეცი შუშის შიშებად, –
აკვარეუმის გულს ვტეხავ შეშლილს,
როცა სისხლი და ცრემლი მიშრება –
ოქროს თევზივით ვფართხალებ შენში...


ცხოვრება სკამი და ყულფია,
ჩვენ მუდამ სკამისკენ მივილტვით.
კაცი ხან პანდორას ყუთია,
ქალი – კი ევაც და ლილიტიც...

შველას რომ ვერ ხედავ უფლისგან, –


იღლები შენს თავთან კამათით,
ცხოვრება სკამი, ან ყულფია,
ან გზაა წაქცეულ სკამამდის...

129
მირანდა ერისთავი


ზოგი ღმერთს,
ზოგი ქვეყანას,
ზოგიც სხვის ქალაქს ჰყიდიდა,
შენ, დიდო დედამიწელო, –
გადმოხტი
გალაქტიკიდან!

გალაქტიკების გალავნის
კარი ღიაა ხვალეთის,
ვიღაცა სკამით დარბის და
ვიღაცა გიჟის ხალათით.

შენ! დიდო დედამიწელო,


ირმის ნახტომის მეწილევ,
გალაქტიკისკენ მივფრინავ,
წამოდი, შენც დამეწიე...


ვუშლიდი ყველას გულს, კარტს, თუ მკლავებს,
დამდევდნენ ყველგან კაცები ლოშნით,
და ესმერალდას ჩემში რომ ჰკლავდნენ –
გეძებდი ყველა კვაზიმოდოში...


მე შენთან ყოფნა დღეს აღარ მშია,
უგემურ დღეებს ეჭვები ღეჭენ,
რადგან დუმილი ოქროა ხშირად –
მე ვაგდებ ჩვენი დუმილის ბეჭედს.

130
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


დამღალეს ცხოვრების აღმართებმა,
შენ კი დაღლილი ხარ ფერებაში;
შენა ხარ ვენერას დაბადება,
მე ვარ თვითმკვლელობა ვენერასი...


ჩამქრალ ბადურებშიც იბადები,
ჩემში შერჩენილო თარიღებით,
სახლი ვარ მე შენთან მიმატებით, –
დააკაკუნე და გავიღები.

მაგრამ მაგ გულს სხვა სახლს უგებენ და...


არ ველი მე გრძნობის ნასუფრალებს,
ჩემი გადაღლილი გუგებიდან –
გიშორებ და თვალებს ვასუფთავებ...


ოჯახურ ჯახირში
ჯახუნობს აქ კარიც,
გულს უნდა აჯანყდეს –
და ვახშობ მაშინვე.
ადრე მეშინოდა მე შენი დაკარგვის,
ახლა კი, –
მე შენთან ცხოვრება მაშინებს.

131
მირანდა ერისთავი


გვექცევა ჭერიც და კედლებიც,
ვგავარ ცას თვალებში ჩახურულს,
კარი ვარ და არ ვიკეტები –
მინდა, რომ შენ გამიჯახუნო...


დამღალეს ცხოვრების აღმართებმა,
შენ კი დაღლილი ხარ ფერებაში;
შენა ხარ ვენერას დაბადება,
მე ვარ თვითმკვლელობა ვენერასი...


ვახშმებით ვახშობდით
ჩვენს შორის ხანძარსაც,
(წლებში გვაქვს სხვაობა, –
ისე ვართ ტოლები),
გრძნობები მიგვქონდა
თვალების ტაძართან, –
და ყელთან აკრძალულ
ლტოლვებად ვტოვებდით.


თვალებით გაცილებ –
შენ გასცდი ჰორიზონტს,
მთელი გზა გიყურებ –
შენ კი ეს არ გინდა!
და სანამ იქნება კვლავ შენი მოსვლის დრო –
თვალები მრჩებიან გზებზე შენს მაგივრად,

132
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

რომ მუდამ მხედავდე მეტრშიაც ათასში,


მხედავდე ლანდად და მხედავდე წერტილად,
და მე კი უშენოს ამ შენში გადასვლით –
ბოლოს ეს თვალებიც ლოდინით მწყდებიან...

მოდიხარ ბრუნდები, –
მე ასეც ვიცოდი!
შენზე ოცნებები მკვდრებშიც ხომ სულს დგამენ,
შენა ხარ ყველა დღე და წამი სიცოცხლის,
სამყაროს ბოლო და ჩემს ამოსუნთქვამდე...


მე მინდა იდგე ჩემს ფანჯარასთან –
მელოდებოდე თოვლში მუხლამდე,
სამყარო ისე დაპატარავდა,
რომ აღარ გვყოფნის ერთს რომ ვუყვარდეთ...


გილოცავ წლებს თმებზე შენაყარს –
ყველა წელს, ყველა დღეს, ყველა წამს,
შენა ხარ, შენა ხარ, შენა ხარ,
რაც მიყვარს, რაც მომწონს, რაცა მწამს,

ყველა დღე შენია ისედაც –


და ჩემთვის შენ დღესასწაულობ –
ეს გულიც გრძნობით რომ ივსება –
მინდა რომ შენს დედას წაუღო,

133
მირანდა ერისთავი

წაუღო უთვალავ კოცნად, თან –


მის ყელთან მძივივით დამარცვლო, –
რადგანაც სიცოცხლე მოგცა მან,
აკოცე – სიცოცხლის სანაცვლოდ;


მე უშენობას რა დამიამებს, –
შენ გაღმერთებ და ღმერთთან კი ვცოდავ;
რა ცოტა გვყოფნის ადამიანებს, –
მაგრამ, ვაი, რომ არ გვაქვს ის ცოტაც.


ცხოვრება სულყველას თავის წილს მიუტანს,
ხიდამდე ასული ცაც ხტება ხიდიდან,
ვერცხლს დღემდე ხარკივით ვუხდიდი იუდას,
თუმც ჩემში იესოს ყოველ დღე ჰყიდიდა...

ჩაის ვსვამ
ჩაის ვსვამ,
ვიყრი უშენობას ჩაის კოვზებით,
და კარაქივით პურზე ვუსვამ შენთან ბოდიალს,
მოფრინდებიან შენზე ფიქრის ანგელოზები
და წამიყვანენ დედამიწის კალაპოტიდან...

მერე ივსება სევდისაგან ღვინის ბოთლები


და მეშინია რომ სხვებივით შენც არ მომბეზრდე
წამომინდება შენთან ლექსი, ბოდვა ბოდლერის,
და შენს სხეულზე ხატვა ისე, როგორც მოლბერტზე...

134
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

წამომიმინდები, როგორც ღმერთი წყალზე მავალი,


ვეწევი ჰაერს, ჩილიმივით ვურტყამ ნაპასებს,
მინდა, იცოდე შეიძლება შეგვხდეს მრავალი, –
მაგრამ ჩემსავით შენ ვერავინ ვერ დაგაფასებს...

მინდა
მინდა თავგზა ამიბნიო
ისევ შენი ნახვით,
მინდა იყოს ეგ თვალები
მარტო ჩემი სახლი...

მინდა სუნთქვას რომ მიკრავდე,


როცა მიხსნი ღილებს;
მინდა შენთან ერთი წუთი –
მთელ სიცოცხლედ ღირდეს...

მინდა კოცნის კოცონებად


წამეკიდო მხრებზე,
შენი თითის ანაბეჭდებს
ჩემს თითებზე ვეძებ...

მინდა შენი თვალებიდან


გადმომისხა ზეცა,
შენთვის პიგმალიონივით
ჩემგან ქალსა ვძერწავ!..

135
მირანდა ერისთავი

გამაშიშვლე!
გამაშიშვლე!
დავიღალე თამაშით...
გამაშიშვლე! –
ჩამომხსენი ნიღბები...
ნუ რწმუნდები ჩემს უძლეველ ძალაში,
მეც შენსავით განვიცდი და ვიღლები...

ნუ ირწმუნებ ჩემს უდარდელ ლაპარაკს,


ტრაგიკოსი კომიკოსის როლში ვარ...
მონატრებამ დარდი შემომაპარა,
შენთან ყოფნა მომწყურდა და მომშივდა...
გამაშიშვლე!
ჩამომხსენი ნიღაბი,
შენს თვალში რომ გულცივ ქალად მაქცია...
გამაშიშვლე!..
დავიღალე სიყალბით –
უდარდელი სხეული რომ მაცვია!..

სხეულის სახლი
წამო, ჩემს სხეულში დაგპატიჟო,
„ფეშენებელური“ სახლი ვარ.
წამო, სიყვარულით გაგაგიჟო,
სიცოცხლე გაჩუქო ახლიდან...

წამო, ჩემს თვალებში გასეირნო,


გულშიც გამოგიღო სარკმელი,
წამო, ტუჩებთანაც მიგიყვანო, –
როგორც ერთი კარგი სათქმელი...

136
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

წამო, ჩემს სხეულში დაგაძინო,


ფიქრად დაგახურო საბანი,
წამო, ჩემს სისხლშიაც გაგატარო, –
როგორც სულ ცხელ-ცხელი ამბავი...

წამო, თუ ცრემლი გადაგრეცხავს –


დარდი ფეხის თოკზე დამკიდე,..
წამო და გულსაც გადაგიშლი,
სულსაც გადაგიშლი, ან კიდე...

წამო, ჩემს სხეულში დაგპატიჟო,


გრძნობის ობობებმა დამქსელა,
წამო, იმ ვნებებით გაგაგიჟო,
რითაც თვითონ უკვე სავსე ვარ...

წამო, ჩემს სხეულში დაგასახლო,


ერთისთვის ეს სახლი დიდია,
წამო,სხვა სამყარო დაგანახო, –
სანამ გამყიდიან, –
მყიდიან!


ძილი ნებისა, სიყვარულო, –
ღამე დიდია,
ოქროს თევზივით დაცურავენ სულში ეჭვები,
ვინც გვყვარებია, – გვტოვებენ და სხვასთან მიდიან.
და ვინც არ გვიყვარს – მასთან ყოფნას უხმოდ ვეჩვევით.

ძილი ნებისა,
ვეჯახები ღამის ჯებირებს –
ვიწყებ ფიქრებში ხეტიალს და დილამდე ლოდინს
ძილი ნებისა,
ლოცვასავით დაგიზეპირე –
მოდი...

137
მირანდა ერისთავი

ნოემბერი
უცებ მიილია ამ წამს ნოემბერიც,
მოდის დეკემბერი თავის მაცილებით.
სითბოდ გავიყოლებ შენ რომ მომეფერე
გუშინ და თვალებით სახლში მაცილებდი...

ფეხთან წამომიჯდა გრძელი ზამთრის სუსხი,


შენს ცხელ ხელის გულებს ვნატრობ, ბუხარი და
შენი ლექსები რომ მხრებზე წამოვისხა
ისე მომინდა და ისღა უხარია

გულს,
რომ, ვიცი, სადღაც ისევ მელოდები,
(შენი თვალებია ჩემი განაჩენი )
მექეც სიყვარულად, ლექსად, მელოდიად
და რომ შემიყვარე, – ვიცი, გადავრჩები...

მოდის ზამთარი და შენც თვალს მოეფარე,


(ჩვენზე ჭორებისგან წერენ მატიანეს);
როგორ ტკბილი იყო შენთან ნოემბერი –
ნეტავ საათივით უკან დატრიალდეს...


შენ იცი ჩემი თვალების ფასი,
მე შენს ხელებში ვეძებ დასაყრდენს,
უშენო ყველა წუთია ფარსი,
მინდა რომ ჩემთან, ჩემში ჩასახლდე...

მინდა, რომ ჩემთან ჩემში ჩასახლდე,


მკოცნი მხარზე და სხეულით მეკვრი –
ყველა დღე შენთან უდრის ახალ წელს –
მე ვარ თოვლი და შენა ხარ მეკვლე...

138
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

მე ვარ თოვლი და გადნები სულზე –


ვდნები შენს კანთან ოდნავ შეხებით,
და თუ გავქრები ამ გაზაფხულზე –
მარტში მარტივით ისევ შევხვდებით...

შენ იცი ჩემი თვალების ფასი –


(ვირეკლავ ზღვებს და ზეცის კამარას);
თვალებს დავხუჭავ და ვივლი ასე –
შენი ხელების სითბოს ამარა...

რა გინდა
რა გინდა, თქვი, ასე უბრალოს
ჩემთან, ან გიყვარვარ რის მერე?
ჩემთვის რომ სულ ჭირისუფალობ, –
მე რომ შენს თვალებთან ვისვენებ...

რა გინდა, რა გხიბლავს
რას ეძებ?!
(მე შენში ვპოულობ იმედებს);
მიყოფ სულს, ლუკმას თუ სარეცელს,
სხვა კი ტალახსაც ვერ იმეტებს...

რა გინდა, – ასე რომ მპატიობ, –


(გფლანგავ და კარტივით გარიგებ),
წავაგე ცხოვრების პარტიაც
და დედოფალში ვცვლი პაიკებს...

ვიღლები, სულ ქაოსურია


ცხოვრება ჩემთვის და მატია.
შენ იცი ცოდვილი სული ვარ,
იცი და ღმერთივით მპატიობ...

139
მირანდა ერისთავი


ყველანი მტოვებენ თავისით, –
ვისაც კი საკმეველს ვუკმევ;
წერტილი იმდენჯერ დამისვი, –
მრავალწერტილი ვარ უკვე...


უძილო ღამეებს მაყვედრი, –
ერთმანეთს რომ ვეღარ ვკვეთავთ;
ზედ რომ ჩამომამხე საყდრები –
დღეს ცაღა მაშორებს ღმერთთან.

ხალი
ხელი ხალებისკენ გაგირბის და
გხიბლავს ჩემი ხალთა-„ბოდი არტი“
მინდა შენი ხმის გაგება და
შენს დაძახილზე რომ მოვტრიალდე...

თითებზე თითებს გატოლებ და


(თითქოს საქმე არ მაქვს ამის მეტი);
შენ ხარ ისეთი განტოლება –
ამოუხსნელად რომ გამისხლტები

ხელებს ხალებისკენ აპარებ და


მეც კოცნას გიტოვებ მძევალივით...
შენთან ლაპარაკი ზღაპარი და
შენთან სიახლოვე-მწვერვალია...

140
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

ვცდლობ, თვალი მაინც აგარიდო.


გულში ვიმახსოვრებ ამ დიქციებს;
სხვების მზერა როგორც აპარატი –
ერთად სურათივით გვაფიქსირებს...


ჩემი ჰობი არის მინუსიდან
პლიუს უსასრულო გზა შორეთის –
არ მიყვარს რუბიკონები და
არც სხვისგან შექმნილი ჩარჩოები.


მე ვარ დაცემული ანგელოზი,
ვცოდავ, თვალები მაქვს ლუწი ფერის,
ღმერთი, მე კი არა, –
აგერ რომ ზის –
ისაა,
მე კიდევ – ლუციფერი...

ასჯერ ასი ცოდვა ჩავიდინე,


მამლის ყივილამდეც ვერ მოგყევი...
ჩემთვის ანთებული ჩაიდანი –
აორთქლდა! – შენ მაინც მელოდები...

გული ტყვიასავით გამივარდა,


გზები მეძახიან გამრუდების,
შენგან წამოსული კრავი ვარ და –
ვიცი, ბოლოს შენთან დავრუნდები...

141
მირანდა ერისთავი


თვალებს, ვით ტყვეებს ჩემსკენ აპარებ,
(მაწუხებს შენი გამეწყერება);
დღეს გადამხდები, – როგორც ზღაპარი –
ხვალ რომ ლექსებად დამეწერება...…


არავინ მიყვარდა მარტივად,
არც იყვნენ შენს გარდა – საჩემოდ,
გაშალე ხელები! – მოვდივარ,
ჯვარს გაცვა –
ჩემს გადასარჩენად...


წავედი, მაგრამ დარჩენას მთხოვდა
გული და უცბად დაცარიელდა;
შეგხვდები სადღაც დეკემბრის თოვლთან,
ან სადმე ქვეყნის დასალიერთან...


არის მინდები და ცივი ამინდები,
მაგრამ უფრო მეტი არიან უნდები.
უნდა-ს კანონივით დამიდებენ –
და მეც ვერ ვბრუნდები:

ხელებთან,-რომლითაც მთელი ღამ მეფერე,


თვალებთან რომლითაც უსიტყვოდ მიგებდი,
არასდროს მინდოდა მეცხოვრა მეფურად,
სულ გლახის სამოსელს ვირგებდი...

142
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

ბევრია უნდა და რა ცოტა გვჭირდება –


მე ისიც მყოფნის რომ არსებობ;
ლოდინი ხელიდან აკენკეს ჩიტებმა –
ასე რომ...

ზღაპრის სასაფლაოზე
გუშინ ღილებს, ახლა ნერვებს,
ხვალ თქვი რაღას დამაწყვეტ,
შენზე ფიქრი კომბლესავით
ვთალე, ჭერში დავაწყვე...

იყავ არა, არც ყოფილხარ


ზღაპარი თუ არაკი,
როგორც ქოში კონკიასი –
ღამით სადღაც დაგკარგე...

უშენობის ნაცარს ვქექავ,


ვებრძვი დევს ცხრათავიანს.
სხვა მიყვარდი, ახლა ვხედავ
შენში სხვა ადამიანს...

იყავ არა, არც ყოფილხარ


(თუმცა დღემდე მაოცებ)
ცხადში არ ხარ და დაგეძებ
ზღაპრის სასაფლაოზე.

მოხეტიალე სული ვარ მხოლოდ


მოხეტიალე სული ვარ მხოლოდ,
და მარტოობა უფრო მამუნჯებს.
შენც ხეტიალში გიპოვნე ბოლოს –
როგორც ცხოვრების დიდი საუნჯე...

143
მირანდა ერისთავი

გიპოვნე,
სულში შემოგეკედლე,
შენი თვალების ვაღებ დარაბებს...
და როცა შენშიც ვეღარ ვეტევი, –
მინდა სულ უფრო დავპატარავდე...

მოხეტიალე სული ვარ მხოლოდ,


შენი დაკარგვა მაინც მაშინებს.
უშენოდ მბჟუტავ ჭრაქივით ვბოლავ,
ჩავქრები, –
თუკი შენგან გამიშვებ...

არა მაქვს უფლება მიყვარდე


არა მაქვს უფლება მიყვარდე,
არა მაქვს უფლება გდიო,
ზეცა დაღლილი წვიმებით
ახლა ფეხებთან გდია...

გამოიდარებს ვიცი, ხვალ


დამყვება შენი გემო, –
ვატრიალებდი სამყაროს
მარტო შენ ერთის გამო...

გინდ ვერ მივიდე მწვერვალთან


ჩემი ჰობია მწამდე,
ავუტანივარ წერას და
შენზე ლექსსა თუ წადილს...

ვგიჟდები მარტოობისგან –
რომ მომახვიე მძივად,
რა ბედნიერი ვყოფილვარ,
რომ არ გიცნობდი წინათ..

144
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

ღალატი
თითქოს და ქალღემერთი იყო, –
ირგვლივ ვნებას აფრქვევ სხივად:
როცა ქმარს სხვასთან იყოფ –
შენსას კი არა და! – სხვისას...

ხან კი გსურს სიზმარი იყოს, –


და დარდს შენთვის ჩუმად შესვავ, –
როცა ქმარს სხვასთან იყოფ: –
სხვისას კი არა და... – შენსას!

აღარ მოვყვები და ცოლიც, –


ხშირად გვყავს, – მაინც არ გვყოფნის –
და სხვა ქმრიან ქალებს დავდევთ, –
ცოლს კი ვერ ვთმობთ – თუნდაც ყოფილს!

ორმაგ სტადარტებით ვცხოვრობთ: –


ჩვენს ღალატს ვგმობთ, სხვისას ვბედავთ,
დირეს ვერ ვპოულობთ ჩვენსას, –
სხვის თვალში კი ბეწვსაც ვხედავთ...

პაემანი ქმართან
ოჯახურ დღეებმა დაგვღალეს –
მზის ნაცვლად „მზიანი ღამეა“ –
და ცოლს ისე – ვითომ საყვარელს –
ქუჩაში მინიშნავ პაემანს...

და როგორც კი ვრჩებით მარტონი –


როცა ცა ჭერივით დაგვყურებს,
გრძნობებს თითებივით მატოლებ –
ვკარგავ თავს, კოცნებს და საყურეს.

145
მირანდა ერისთავი

ადრე თუ პარიზს და სენ-ტროპეს


ვნატრობდით, დღეს – ვურევთ! ვპაექრობთ!
ერთმანეთშიც ისე შევტოპეთ –
რომ დავრჩით ჩვენც უერთმანეთოდ.

ვთვრებით დღეს სხვაგვარი დათრობით,


და სულს მხდი კაბების მაგივრად.
ადრე საკუთარ ჭერს ვნატრობდით –
დღეს ჩვენი სახლიდან გავრბივართ.

ოჯახი, თუ...
ოჯახს ვქმნით და გრძნობა სადღაც ქრება, –
სიტყვაც, ტონიც მძიმე ხდება თითქოს,
საყვედური ჩაანაცვლებს ქებას, –
აღარ ვთხოვთ და მარტო მისგან ვითხოვთ...

თუ სიცილით ვაჯერებდით ქუჩებს,


ვაგროვებდით ლამაზ წუთს, თუ კადრებს; –
დღეს ყვირილიც აღარ გვესმის უკვე, –
უსიტყვობაც გვანგრევს...

მერე, (რადგან ჭორაობით დაგღლის


ჩვენზე), – როცა ტრფობით სისხლი გვიდუღს,
ოჯახს ვქმნით, რომ – „რას იფიქრებს ხალხი“ –
„საყვარლების“ მოგაკრავენ ტიტულს...

ოჯახს ვქმნით და... ჩვენ ვცივდებით უფრო, –


თბილი სიტყვაც გვენანება ხშირად,
(ერთმანეთს ვჭამთ და არაფერს ვუთმობთ) –
ერთად ვართ და ერთად ყოფნა გვშია...

146
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

ოჯახს ვქმნით და სიყვარულის ნიშნად,


შვილებსა თუ სადარდებელს ვაჩენთ, –
თუ ცოლ-ქმრობა მარტო უღელს ნიშნავს, –
მოდი, ისევ საყვარლებად დავრჩეთ...

ოჯახური პირამიდა
როცა სიძულვილი ინსტიქტად გაქვს
უკვე ქცეული და ძლივსღა მიტან,
როცა მუმიების გროვად იქცა
ჩვენი ოჯახური პირამიდა...

როცა ბევრი გარეთ ჩვენს ბედს ნატრობს


და ჩვენს „სხვისთვის შექმნილ იდილიას“,
და ჩვენმა სახლმა იცის მარტო
შენს გამო რამდენჯერ მიტირია...

როცა ჩვენ ჩვენი გზით გავუბერეთ,


და სხვა სურვილები გვინდებიან,
როცა ჩვენი ყველა საუბარი
ჩხუბი, ან კი ბეწვის ხიდებია...

როცა ვგრძნობ როგორ გკიდივარ და


შენი ზიზღისაგან ვეღარ მიცავ,
როცა უკან-უკან მივდივართ და
უკუღმა ტრიალებს დედამიწა –

მაშინ, მაშინ მინდა, რომ გავიქცე –


სადმე გადავფრინდე ქარაფებზე
რომ აღარ ვიფიქრო აღარც შენზე,
არც ჩვენზე და აღარც არაფერზე...

147
მირანდა ერისთავი

ძალადობა ოჯახში
ჩვენ ვგმობთ ყველა ძალადობას გარეთ, –
თუმც ოჯახში სიტყვის თქმაც კი გვაშინებს;
ჩავიკეტავთ ჩვენს თავშივე კარებს –
და ჩვენს ბულინგს ჩვენთან ვკეტავთ სახლშივე...

ორმაგი სტანდარტები
ჩვენ ორმაგი სტანდარტებით ვცხოვრობთ,
ჭაობში ვართ, – სხვასაც ვუშლით ფრენას,
თუ ცუდია, – სხვაა ცუდი მხოლოდ,
კარგი მარტო ჩვენ ვართ!..

სხვისგან ვითხოვთ ერთგულებას ხურდად, –


და ღალატებს დავატარებთ ჯიბით;
როცა ცოდვა ვერ ვუპოვეთ უფალს, –
ღმერთობისთვის ვსჯიდით...

ჩვენ ორმაგი სტანდარტებით ვცხოვრობთ, –


თვალშიც, მხარზეც ეშმაკები გვიზიან,
კარგი სხვისგან უნდა მოვითხოვოთ, –
სამარეც ვერ გაასწორებს კუზიანს...

+18 / სექსიდან სექსამდე


სექსიდან სექსამდე გკიდივარ, –
სექსის დროს მაღმერთებ – ვიცით ეს!
ჩვენს შორის უფსკრულის ხიდია,
სიცივეც!

148
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

მაგიჟებს უშენო ჰაერიც


ეგ შენი სიჩუმეც.
არ ვგავართ ერთმანეთს საერთოდ
და მაინც გიჩემებ...

უშენო დღეების ნაკაწრებს


ყელშივე ვიშრობდი
სექსიდან სექსამდე რა გაძლებს –
მშვიდობით!

თვალებს გარიდებ
თვალებს ვხუჭავ, რომ ვერ მიხვდე რას ვგრძნობ, –
არ გამამხილონ ჩემმა თვალებმა,
და გულს მიჩქარებს შენს ცხელ მკლავებში
ოქროს თევზივით აფართხალება...

თვალებს გარიდებ, თან ტანით გეკვრი


ვიცი, ვერ შევცვლი მაინც განაჩენს
ქარში გაისმის ზარების რეკვა –
მინდა გადავრჩე...


მზე თითქოს ფეხის წვერებზე დადგა –
შენს სუნთქვას ჩემი სუნთქვით ვეხები,
თვალებს გარიდებ რადგანაც გამთქვავს –
თუკი შენს თვალებს გადავეყრები.

149
მირანდა ერისთავი

One night stand girl – ანუ ერთი ღამის მეძავი


გუშინ ისე გიჟდებოდი ჩემზე, –
დღეს კი უკვე არც პასუხობ სალამს,
ყველაში და ყველაფერში გეძებ –
სად ხარ?

წუხელ ასე გაგიჟებდი თუკი, –


მიხლართავდი თმებს, სუნთქვას, თუ თითებს –
უშენობის ახლა მახრჩობს თოკი, –
ვითმენ...

შენზე ფიქრი არ მასვენებს ახლაც –


ვიწყებ შენთვის უსასრულო ლოდინს,
ჩემი გული გადაიქცა სახლად –
მოდი!

ვიშლი თმებს და ნერვებს, როგორც კარტებს,


გასაფრენი არც ცა მაქვს, არც ფრთები,
ფიქრშიც ერგულ ძაღლივით შენ დაგდევ, –
ვკვდები...

შენს გარეშე რომ ვისუნთქო – შევძლებ,


თუმც ცხოვრება გადაიქცა მდორედ,
გუშინ კი და, – დღეს არც ფიქრობ ჩემზე –
ერთი ღამის მეძავივით მტოვებ...

150
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

+18 / Meta Sex-ანუ ის რაც სექსის მიღმაა


არსებობს სექსი სხეულებსა და
არსებობს სექსი გონებებს შორის.
რაც ახლოს არის ჩვეულებად გვაქვს, –
მისკენ მივილტვით რაც არის შორი.

როცა შენც შორს ხარ,


ვიწერ სხეულზე თითებით ლექსებს –
(თან შენ გიგონებ),
და ასე ჩემთვის ჩუმად გიკითხავ
ჩემს დაუწერელ ლექსის სტრიქონებს...

და მერე შიშველ კერტებს ეხება


ფიქრებისა თუ ლექსის პერანგი,
ისე დაგროვდა უთქმელი სიტყვა, –
ისევ დუმილით ვილაპარაკოთ...

ან რა აზრი აქვს სიტყვას, ან ფიქრებს,


შინაგან პროტესტს თუ ამბოხებას...
როცა რა მინდა იმას ვერ იგებ, –
და სექსის იქით აღარ მომყვები...

როცა იშლება საწოლი სცენად –


და ვირგებთ წასულ ვნებებს ნიღბებად,
და ორიოდე წუთში მთავრდება –
ის რაც არც იყო და არც იქნება...

...ისევ მარტონი ვრჩებით ჩვენს დარდთან,


ჰაერის ნაცვლად ტრიალებს ბოლი...
და უცაბედად ეშვება ფარდა,
როგორც ყოველი სპექტაკლის ბოლოს...

151
მირანდა ერისთავი

...თუმც აუხსნელი რჩება ისევე,


ვინა ვარ შენთვის ან ჩემთვის ვინ ხარ,
არსებობს სექსი სხეულების და
არსებობს სექსი სხეულებს მიღმა...

ჩვენი შეგროვებული წუთები


დაფრინავენ რითმები და ტვინში
როგორც ჭორი, – ლექსიც აგორდება,
პოეზიის საღამოა მშვიდი –
გუშინ ამ დროს წუთებს ვაგროვებდით...

და ვურევდით ოთახსა, თუ ვნებას, –


გატოლებდი თვალებსა თუ თითებს,
ვიხსენებდით პიკასოს, თუ რემბრანტს,
გიყვებოდი ლექსებსა, თუ მითებს.

მაგრამ მერე გაირბინა დრომ და


გაიზმორა შენს მკვლავებზე დილა –
როგორც ჩვენი სიყვარულის ბოდვა –
ჩემს ფეხებთან კაბასავით გდია –

წუხანდელი ოცნება, თუ შფოთი –


რომ იქნება ყველაფერი უკეთ,
შენს მაგივრად ისევ ღამე მოდის –
მუჭში მიყრის ჩვენს შეგროვილ წუთებს...


ახლაც მარტო ვარ, მარტო სრულებით,
დამდევს დარდები შენზე ტიალი,
თუმცა ერთად ვართ მაინც სულებით –
შენ ჩემს სიზმრებში დახეტიალობ...

152
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


შენა ხარ ჩემი მოტივაცია,
ჩემი ოცნება,
ჩემი ხალისი,
მაგრამ რადგანაც დღეს ვერ გიპოვნე, –
გადაგინახავ ისევ ხვალისთვის...

ოჯახური იდილია
შენ გამუდმებით თვრები.
ან ჩუმად ხარ, ან გძინავს,
მეც აღარ მენატრები,
თუმცა მიყვარდი წინათ...

და არეული სახლი –
მხრებზე ტვირთივით მაწევს,
ბავშვებს ვუვლი და დაღლილს –
ერთი სული მაქვს დავწვე...

ასე იქნება ხვალაც –


რაც იყო დღეს და გუშინ,
ვირგებ სიჩუმის ხალათს –
და ჩემს ბედს ვწყევლი გულში...

იდიალური ცოლის
ვირგებ როლსა თუ ნიღბებს,
და ყველა გამოწვევას
ცხოვრებისაგან ვიღებ...

153
მირანდა ერისთავი

იდეალური ქმარი
დათვრები, როგორც წინათ,
და მოაკითხავ სახლ-კარს –
ცოლ-შვილს რომ უკვე სძინავს...

ბარბაცით მიხვალ სკამთან –


სახლს გაუღიმებ, ჩათვლემ,
და გაიღვიძებ დილით –
სამსახურისთვის ადრე...


დღეს ის ბოლო ძაფიც გაწყდა,
რასაც მოვყვებოდი შენსკენ;
რა ახლოს ვყოფილვარ ცასთან –
ალბათ, გაფრენასაც შევძლებ...

ალბათ, გაფრენასაც შევძლებ, –


რაღა გამაჩერებს აქეთ (?!)
შენზე ვგიჟდები და ყველა
სიგიჟეს შენს სახელს ვარქმევ...

დამაწყდა ნერვებიც უკვე, –


მოვკვდები, ვერ გნახავ თუკი!
მჭირდება მე შენი სუნთქვა –
და ვსუნთქავ მე შენი სუნთქვით...


მთელი ცხოვრებაა გეძებ,
ძლივს ერთხელ შემომხვდი სადღაც,
მთელი ცხოვრებაა გეძებ….
სად ხარ?!.

154
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

მთელი ცხოვრებაა გეძებ, –


თითებით, თვალებით, გვერდზე….
ხომ ხედავ უშენოდ ძლივს (და,
უფრო სწორად რომ ვთქვათ, ვერ) ვძლებ…

მთელი ცხოვრებაა გეძებ, –


თუმცა ვერ გპოულობ ჯერაც
მთელი ცხოვრებაა გეძებ
გიპოვნი
ერთხელაც,
მჯერა…


გამოჩნდი, მინდა რომ გხედავდე –
არ ვდარდობ აღარც თუ გათენდა
გამოჩნდი!
(სადა ხარ ნეტავი?)
ჩვენს მავთულხლართებთან...

გამოჩნდი! მომწერე რას შვრები,


(ლოცვები ღმერთამდე ადიან),
გამოჩნდი! ხომ ვიცით საზღვრები –
საზღვრები ისეც ხომ ცხადია...

გამოჩდი დამღალა ლოდინმა


აღარ მსურს უშენოდ დაღამდეს
შენ თუ არ, მაშინ მე მოვდივარ –
ნახვამდის!

155
მირანდა ერისთავი


უშენობის ნაპასიდან –
უშენობის ლომკაში;
ამ ცხოვრებას რა ფასი აქვს, –
შენ ხომ უკვე მომკალი...


უშენობის ნაპასიდან
უშენობის ლომკაში,
ერთი ნახვით შემიყვარდი, –
ერთი მზერით მომკალი...


უკვე სიზმრებშიც აღარ მიმართლებს –
(არ გამართლება ჩემი ჰობია),
ნეტავ, დღეს მაინც თავს თუ დავიხსნი –
შენი სურვილის ძალადობისგან...

ნეტავ, დღეს მაინც ვნახო მსგავსებით


სიტყვა შენზე და შენშესაფერი,
რა კარგია რომ ლექსი არსებობს
სულისთვის, – როგორც თავშესაფარი...


მზის ბილიკს მოვდევდი შენთან,
მაგრამ მზე ჩაეშვა ზღვაში...
რა ახლოს ყოფილა ღმერთთან, –
თუ თვითონ ღმერთია ბავშვი...

156
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

მზე ზღვის ლურჯ ჰორიზონტს ერთვის,


მზე ზღვაში დასველდა – გაშრა,
შენ თვითონ გახდები ღმერთი,
თუკი შეგიყვარა ბავშვმა...

ზღვა შენი გულივით ფეთქავს,


მე ვარ ისევ შენით სავსე,
მზე ჩადის თან ისე თითქოს, –
ღმერთმა გაიარა წყალზე...


ჩემი ფიქრები მხოლოდ შენა ხარ,
შენ სხვასთან და მეც სხვებისთვის ვცხოვრობ,
რას არ მივცემდი, კვლავ რომ მენახე –
თვალდახუჭული გნახულობ მხოლოდ.


დრო წინ და უკან ბავშვივით დარბის,
(ნეტავ დაჯდეს და აღარ იაროს!)
ქარი იტაცებს ფანჯრიდან ფარდებს,
რომ იალქნებად ააფრიალოს...


თუ წასვლა გინდა, წადი ვინ გიშლის...
რა საბაბს ეძებ, ან რა მიზეზებს;
თუ მართლა მოხველ ჩემი გულისთვის, –
მითხარი ჩემში რას, ან ვის ეძებ...

157
მირანდა ერისთავი

გაგიშვებ, წადი, თუ არ გჭირდები,


რა საჭიროა თავის მართლება,
მოფრინდებიან ისევ ჩიტები –
და ლექსიც ისევ დაიბადება...


სულ ორი დღეა გამოჩნდი ჩემთვის, –
მგონია, მთელი ცხოვრება გიცნობ,
და თავს ვიტყუებ ვითომ გიყვარვარ,
ვითომ გჭირდები, სულ ვითომ, ვითომ...

თანაც მწყინს როცა არ მწერ არაფერს,


და თვალებს შენზე ფიქრი მისევდავს„
რაც გინდა იყოს ღმერთი გფარავდეს! –
მე ხომ მიყვარხარ უკვე ისედაც...


როცა ხელს გიშვებ – მაშინ მოდიხარ ჩემთან,
როცა არ მყოფნი – მტოვებ მარტოს და უკან;
შენი სხეულის სითბო და გემო მრჩება –
უთქმელ სიტყვად და ყელში გაჩხერილ ლუკმად


უნდა დავშორდეთ! – ასეთია დღეს ჩემი ნება!
ხვალ სურვილებიც სანთლებივით ჩამოდნებიან!
მატარებელი ლიანდაგზე ქალივით წვება
და დარდს მიათრევს ჩაბარგებულ ჩემოდნებიანს.

158
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


რატომ აღარ მწერ უკვე არაფერს, –
როცა ვერ ძლებდი გუშინ უჩემოდ,
გადავუფრენდი ახლა ქარაფებს, –
რადგან არ ვიცი თავს რით ვუშველო...

მაგრამ ამოდის ზეცაზე მთვარე, –


დარდები მიპყრობს ორი ამდენი,
და ვეღარაფერს ვეღარა მშველის
ვერც ვარსკვლავების კორიანტელი..

და ყველაფერი კვლავ მიმითითებს,


რომ მივაშურო ისევ ქარაფებს, –
რადგანაც შენი დუმილი მკლავს და
ასე უაზროდ მალაპარაკებს...


არა აქვს აზრი ვისთან, ან სად ხარ,
მრჩები უთქმელი გრძნობის სიმბოლოდ,
დავეძებ შენი თვალების საყდარს, –
ღმერთი იქ მაინც იქნებ ვიპოვნო...


რადგან შეხვედრებს დაედო ტაბუ, –
შენზე სურვილებს ვაშენებ, ვანგრევ,
ჩვენ ის დარდი გვკლავს, რასაც ვერ ვამბობთ, –
რა გაამთელებს გატეხილ ფანქრებს..…

159
მირანდა ერისთავი


ხელს რომ გკრავ, –
თითქოს ჩემს თავსა ვქურდავ
(ვცდილობ, უშენოდ ისევ ვიცხოვრო) –
და გაძარცვული მივდივარ, ხურდად
მოწყალება რომ სხვისგან ვითხოვო!


თავში ფიქრების ქარაშოტია,
დუშაშს ვნატრობ და ვისვრი იაქებს,
შენი თვალების მწვანე შუქია –
თვალებს რომ მჭრის და მაფორიაქებს...


არადა ვიცი, სადმე თუ გნახე,
წამეკიდები სულში ვნებებად,
რა ადვილია დაკარგო სახე,
რა ძნელი – დავრჩეთ პიროვნებებად!


დიდ ვნებებს დიდი დარდი სდევს მხოლოდ,
სჯობს, რომ გავჩერდეთ სანამ შევტოპავთ,
თუ არ გიყვარვარ, მინდა რომ გთხოვო –
არარსებული ცოდვის შენდობა...

160
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


არ დაგვიწყია, მაგრამ მგონია,
რომ გადასცილდე ზღვარს, არ აპირებ,
ზღვა გადმოსული კალაპოტიდან,
კვლავ უბრუნდება თავის ნაპირებს...


ღამე შენს სურვილს ისევ მოიტანს,
და კაბასავით ტანზე მატოლებს,
სჯობს, რომ მიყვარდე ისევ შორიდან,
მე თუ ვერ შევძლებ, –
შენ მიმატოვე...


როდესაც გრძნობა ებრძვის გონებას
და ვეღარ ხვდები რაღა აკეთო,
ან ყველა კარი უნდა გააღო,
ან ყველა კარი უნდა ჩაკეტო!


ლექსი კი არა ფიქრიც შორია,
ყოფნას არ ყოფნა სჯობია იქნებ,
ვიღაც სულ შენი დირიჟორია –
და როგორც აწყობს ჯოხს ისე გიქნევს.

161
მირანდა ერისთავი


წამომათენდი ამ ერთ კვირა დღეს,
როცა არ მქონდა დარდი სიცოცხლის
და ისე სწრაფად ამეკვიატე, –
არადა გუშინ არც კი გიცნობდი...


ხშირად სხვას ვთესავ და სულ სხვას ვიმკი,
ვუსმენ ხმას მარტო სხვისი გულების,
და რომ გადავრჩე – მივდივარ იქით,
სადაც შენ მყავხარ და მეგულები...

მაგრამ დღეების უაზრო წყება


თავის ცხოვრების წესებს მთავაზობს
და სურვილებიც თავისით ქრება –
არც მდომებიხარ თითქოს არასდროს!!!

არადა უკვე შენითა ვსუნთქავ –


(სხვები რჩებიან რადგან სხვებადვე),
თვალებს ვხუჭავ და მოგყვები უკან –
შენი თვალებით მინდა ვხედავდე...

შენი თვალებით მინდა ვხედავდე...


გადავცდე დროს და ყველა კალაპოტს,
და უსასრულოდ გათენებიდან
გათენებამდე გელაპარაკო...

162
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


ეს დღეც გავიდა! –
წარსულში მრჩები...
იქნებ,
ხვალეში მაინც გიპოვნო,
შენა ხარ
ჩემთვის
ყველაზე ჩემი, –
ყველაზე დიდი გრძნობის სიმბოლო...

მოდი, ბებერო, სხეული გამიცვალე


მოდი, ბებერო!
სხეული გამიცვალე,
ვიცი, ჩემზე მეტად ცხოვრება შენ გშია,
სული დარდისაგან დამიცალე,
სანამ სულ შევშლილვარ!

მოდი,
გთხოვ!
გაჩუქებ ჩემს სხეულს ბებერო, –
ცოდოა საფლავის მიწა რომ აყარონ,
სულს ძლიერ მოუნდა სიკვდილებს ეფეროს,
შენ კი, – ჩემზე მეტად გიყვარს ეს სამყარო...

კეთილო მოხუცო,
შენ მაინც მიშველე!
სხეული წაართვი სიკვდილის განაჩენს,
რადგანაც ტკივილის ქვებს ისე მიშენენ –
რომ თვითმკვლელობითაც ძნელია გადავრჩე...

163
მირანდა ერისთავი


თუ იცი, როგორ მესაკუთრები,
(უშენობისგან მჭირს აპათია),
და მაპატიე, თუ კი შენზეა
ყოველი ლექსი რაც მაბადია...

რადგანაც ჩემგან ძალიან შორს ხარ,


ვსარგებლობ შენზე ფიქრის უფლებით,
ნეტავ როდის, ან მართლა თუ მოხვალ, –
ან თუ როდისმე დამეუფლები...

იხდიან
იხდიან ტანზე თუ
იხდიან ქალებში,
ქორწილებს იხდიან,
დღეობებს იხდიან,
ქელეხსაც იხდიან,
მადლობას იხდიან
თუ ბოდიშს იხდიან,
საქვეყნოს იხდიან,
თუ სასჯელს იხდიან,
სახადსაც იხდიან,
კერპადაც იხდიან...
მიზნადაც იხდიან,
ხდა არის სულყველგან...

ხდა არის სულყველგან:


რომ გავხდით ასეთი.
წვება და იწვება,
წიწვებად ასანთი...

164
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


არ ვიცი რა არის ამ ქვეყნის აზარტი,
წვანან და იწვიან წიწვები ასანთით


„იასამანი სულმთლად ლურჯია,
ყვავილებიან – ტოტებიანად,“
შენი სილურჯე ზეცას უჭირავს
და შენთვის უკრავს ფორტეპიანოს...


ნუ გეშინია სიმარტოვის, –
ისეც მარტო ხარ,
ნუ ეძებ იმედს სხვის თვალებში –
როგორც ძველ რითმებს...

მისტიურია მარტოობა,
და თუ ვერ ითმენ, –
და სხვა
(ვით ცურვა – ღამის ზღვაში)
ისევ გწყურია,
დაიმახსოვრე რომ ყველანი მაინც მარტო ვართ –
და ყოველივე უდაწყებო დასასრულია...


ზღვა ისევ შენსავით ღელავს
და მიაქვს სილურჯე ცამდე,
შენა ხარ სურვილი ყველა –
რომელიც მსურდა და მწამდა!

165
მირანდა ერისთავი

როგორც უკაპიტნო გემი,


უშენოდ ბორიალს ვიწყებ,
ტუჩებზე დამყვება გემოდ
მაგ შენი სხეულის სიცხე.

ზღვა ისევ შენსავით ღელავს,


ზეცა ემსგავსება შეშლილს,
შენა ხარ სურვილი ყველა –
რაც დღემდე ყოფილა ჩემში...


მორწმუნეც ვარ და წარმართიც
ვუსმენ (გულს ვერა) ბეთჰოვენს,
სიმშვიდე რატომ წამართვი,
მე ხომ ცოტა ხნით გეთხოვე...


ვიყოფთ სიცოცხლეს, სულ რომ გვყოფნის,
ვიყოფთ სარეცელს, დარდს თუ სინათლეს,
პარადოქსია – მაგრამ გაყოფით –
უფრო ვმრავლდებით,
უფრო ვიმატებთ...


ჰაერი მოვწიოთ სიგარის მაგივრად
გინება შევცვალოთ ზრუნვით და ფერებით
შავ -თეთრი ფერების დანახვა რად გვინდა
სამყარო სავსეა ლამაზი ფერებით.

166
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

მოდი, დავივიწყოთ შური და სიხარბე, –


არა ღირს ნივთებზე გავცვალოთ გრძნობები
ვაბოლებ ცხელ ჰაერს, როგორც ღერ სიგარეტს
და დაახლოვების მაგივრად გშორდები...

მინდა, რომ გიყვარდე – არადა ვერ მიტან,


მინდა, რომ ჩემს სისხლშიც შენ იყო საერთოდ,
გადახსნილ მაჯებში შეგიყვან ვენიდან,
რადგანაც ბევრი გვაქვს,
ბევრი გვაქვს საერთო...

ნეკნი
ვიღაცისათვის მხოლოდ ნეკნი ვარ,
შენთვის ლავიწიც, ყვრიმალიც, თეძოც...
მე უშენობა ისე მეტკინა –
მინდა, დაბრუნდე და ისევ მძერწო...

მაგრამ არც ვხვდებით, არც ვიკვეთებით –


(მოვხსენით ერთად ყოფნის რეკორდიც)
შენს შიშველ სხეულს – ცხელი კერტებით
ვგრძნობდი და უფრო მეტად გეკვროდი...

რადგან ბევრისთვის ვარ მხოლოდ ნეკნი,


დავეძებ შენთან შეხვედრის მოტივს,
მაგიჟებს, როცა სხეულით მეკვრი –
მოდი...

167
მირანდა ერისთავი


ზეთისხილის ფერი გაქვს და ბევრის მთქმელი თვალები,
ლიმნის ბოლო ნაჭერივით გიყვარს სიტყვის დაჭერა,
დაიღლები გრძნობების და ვნების გულში ტარებით –
შენ მაინც ის აირჩიე, ვინც შენ გიყვარს ან გჯერა...

მინდა, მუდამ გიბრწყინავდეს


ეგ თვლები მზიანად;
რასაც უნდა მიაღწიო –
დარჩი ადამიანად!


ვინც შევიყვარე, თვითონაც მეტრფის
(მინდა მზის სხივით ზეცა დავკაწრო) –
ზოგს ეშინია მუდმივად ღმერთის, –
მე კი ყოველთვის ღმერთთან ვძმაკაცობ...

მსურდა, რატომღაც შენც რომ მყოლოდი –


(შენთვის დავეშვი ალბათ მიწამდე);
გადააჭარბე თუმც შენც მოლოდინს –
და ის გზა შენვე გამომიგზავნე...

ჩემს წინ იღვრება ღვინისფრად ბოთლი,


(ღვინოსთან ერთად შენს ლექსს შევსვამდი);
ვინც მდომებია – თავისით მოდის –
(არავინ მსურდა თუმცა შენსავით)...

შენთან თამაში ლექსშიც მინდება, –


დანარჩენს ალბათ, თვითონ მიხვდები...
ჯერ ლექსებს ვწერ და მერე მიხდება, –
(მაშინებს ის რომ შენც ამიხდები);

168
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


მადას კარგავ,
მადაგასკარს
უმზერ ისევ მორიდებით.
გინდა ნახო ჰავაი და მაროკო და ფლორიდები.

გელანდება გრენადა და გრელანდია გალანტური,


გვინეაშიც, გამბიაშიც გინდა, დრო რომ გაატარო.

არ გეტკინოს, არგონავტო, არგენტინა, ერიტრეა! –


ეროტიულ ლექსს თუ არა, სიყვარულს ხომ ერითმება.

საქართველო, საფრანგეთი
იტალია, სეიშელი –
ღვთაებრივი
სიყვარულის ცისარტყელით შეიშლები.

ჩინეთი, თუ ინდოეთი,
მიანმა თუ ნეპალია –
ღმერთი მაინც ერთია და
ბევრი ავტოკეფალია.

თუ გაჰყვები ეკვადორს და
გრძედებსა და მერიდიანს –
დაინახავ დედამიწაც
ზეცასავით ფერადია...

მათხოვე სხეული
მე არ ვარ შენსავით ნაზი და ქალური
და არც შენებურად ვასხივებ განთიადს
მინდა საღამოსთვის რაღაც დაქალური,
გთხოვო და უარი არ მითხრა...

169
მირანდა ერისთავი

მინდა საღამოსთვის შენი ხმა მათხოვო,


შენი ხმა ყველას და ყველაფერს იზიდავს
მე კი სიყვარულის და სითბოს მათხოვარს –
ხომ იცი, ვერავინ ვერ მამჩნევს ისედაც...

მინდა რომ ჩამაცვა ეგ შენი სხეულიც,


შენც იცი, ჩემსაში ვერ მამჩნევს ვერავინ,
მინდა შენი თმებიც ახვევ-დახვეული
თვალებიც მზესავით ცხელი და ფერადი...

მინდა, რომ მოვხიბლო მაგ შენი ქალური


ღვთაებრივ სხეულით სამყარო ამ ერთხელ
ეს ერთი თხოვნა მაქვს შენთან დაქალური,
არ მითხრა უარი,
უარი არ მითხრა!..

გთხოვ, ერთი საათით მათხოვე სხეული


ხომ ხედავ ასეთს რომ არავინ არ მამჩნევს,
ერთი წამით მაინც ხელგადახვეული, –
მეც მინდა ვიყო, რომ სიძულვილს გადავრჩე...

რაც გაგიცანი
რაც გაგიცანი ვეღარ ვიძინებ,
ვეღარც ვმეტყველებ უკვე ქართულად,
მარგალიტების გამწყდარა მძივი
და გზებზე წვიმად მიმოფანტულა...

რაც გაგიცანი ვეღარც ვისვენებ


და მთელს სხეულზე ცეცხლად მედები,
თუ არ წავედი ჩემით ისევე,
ვიცი, ტკივილად გადამედები...

170
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

რაც გაგიცანი, სულშიც გაწვიმდა


სულ შენზე ვფიქრობ, მინდა, არ მინდა...
ღამემ მზის სხივთა მძივი გაწყვიტა
და ვარსკვლავებად მიმოაბნია...

ერთს ერთს არ ვუმატებ და მაინც ორია


ჩემიდან
ჩემამდე
დღეს უფრო შორია,
ვიდრეა მანძილი, ძვირფასო, ჩვენს შორის,
ერთს ერთს არ ვუმატებ და მაინც ორია, –
ხშირად მცდარი არის და ვარქმევთ ჭეშმარიტს...

ჩემიდან შენამდე ზეცაც კი ერთია


თვალებში გირეკლავ და შენით ვსავსეობ,
მაკლიხარ, რადგან დღეს
შენ
შენზე მეტი ხარ,
მეტი ხარ – რადგან დღეს
შენ ჩემშიც არსებობ...


მე შენ მიყვარხარ, – სწორედ ამიტომ
ვგრძნობ რომ არსებობ მთების გადაღმა;
სული ზეცაზე მაღლა ავიდა, –
რომ დაგინახოს ახლა სადა ხარ...

მე შენ მიყვარხარ-ვიცი, ეს განცდა


ბოლოს ჩემამდე მაინც მოგიყვანს,
მინდა ყოველგვარ საზღვარს გადავცდე,
რომ „ათას ერთი ღამე“ მოგიყვე...

171
მირანდა ერისთავი

შენით ვსუნთქავ და შენით ვსავსეობ,


ცრემლს გასაშრობად მზის სხივზე ვკიდებ,
მე შენ მიყვარხარ –
რადგან არსებობ;
რადგან არსებობ –
გიპოვნი კიდეც...

ვარ ჩემი სხეულის პატიმარი


ვარ ჩემი სხეულის პატიმარი
და მთელი სიცოცხლე მომისაჯეს
სულო, თუკი შეძლებ, წადი ბარემ
რაღას ელოდები, ან რა სარჩელს...

რაღას ელოდები ან რა სარჩელს,


მიწას ასე რატომ შეხიზვნიხარ?
წადი! – მართლა თუ გსურს, რომ გადარჩე,
წადი! – სანამ ფრენა შეგიძლია...

საკანში სულის მოწამვლა და


თვითმკვლელობა ერთი მიზანია..
როცა ჰაერი და საზრდო გინდა, –
ბნელი გვირაბებით გიგზავნიან...

სინათლეს როგორც, ბოლო იმედს


თვალების სარკმლიდან ვეფიცხები,
ნეტავ, მზეს შემოჰყვეს წამით ვინმე –
და მას გავაღმერთებ, გეფიცები!..

ვარ ჩემი სხეულის პატიმარი,


და მთელი ცხოვრება აქა ვრჩები,
სულო, სანამ ისევ ადრე არის, –
გაფრინდი და მართლა გადარჩები...

172
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

„გაბამს ყველა“
გახედავ და... ისევ „გაბამს“ ვიღაცა,
ვერა მალავს შენთან სექსი რომ სურს,
რომ „აგაგდოს“, – მაგარ კაცსაც მიბაძავს,
თანაც თვალში თვალს გაგიყრის ბოზურს...

იწყებს ლამაზ, ტკბილ-მეგობრულ ლაპარაკს


და გრძნობებად ნათლავს თავის ლტოლვებს,
ტუჩებსა და ხელებს შენსკენ აპარებს –
„შეგაბამს“ და... მერე მიგატოვებს...

„გაბამს“ ყველა – დიდებიც, პატარებიც,


ცდილობენ რომ „დაგაბოლონ“ საუბრით...
რომ „აგაგდონ“ ღმერთსაც შეგადარებენ –
თუმცა თვალი შენს სხეულზე გაურბით...


როგორ მიყვარხარ, – მეც კი არ ვიცი,
შენთვის, ძვირფასო, სულსაც გადავდებ,
ნეტავი, შენც თუ ასე განმიცდი,
ნეტავი, შენც თუ ასე გადარდებ...


რა უცაბედად შემისულ-ხორცდი,
რა უცაბედად ამებნა თავგზა...
მთელი სიცოცხლე მხოლოდ შენ გიცდი,
მთელი სიცოცხლე მხოლოდ შენ მწამხარ...

173
მირანდა ერისთავი

ლურჯი 7 საათია
ლურჯი 7 საათია,
მაისია თხუთმეტი,
მთვარემ ღამე გაათია, –
მე სული მეხუთება

შენზე ფიქრი ფანჯრებიდან


დილის ფერებს შემოჰყვა,
ოცნებები არ რჩებიან,
რადგან მალე შენ მოხვალ...

7 საათია დილის,
ჭიკჭიკებენ ჩიტები,
ცვარი ქალივითა ტირის, –
მე კი კვლავ შენ მჭირდები...

ზეცას ლურჯი ფერი ფარავს –


მაისია თხუთმეტი
მე ვიცი, რომ დღეს თუ არა –
ხვალე დავიღუპები!


ჩაის ვსვამ,
(ჩაისვამ თუ კი გველს უბეში), –
ვერ ვხვდები ასეთ დროს ამასხა რამ,
გველი იქით იყოს, დღეს ბევრი მაცინა
ამ მასხარამ...

174
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


ვიხდენთ ყველაფერს რაც სხვისია, –
ჩვენსას ვერ ვგუობთ,
თვითონ ინები მუდამ ვეძებთ გარეთ იანებს,
ერთად ყოფნა რომ გვყოფნის (აღარ) –
მივდივართ სხვასთან –
და მერე ის სხვა გვაორებს ან გვაერთიანებს!

მოდი!
მოდი!
ეგ მზერა კაბასავით ჩამაცვი ტანზე,
და ქარებივით ამირიე თმებში თითები,
მოდი! კოცნების კოცონებად, –
დღემდე თუ გავძელ –
ახლა უშენოდ ვეღარ ვიქნები...

მოდი, ლექსებად დამეწერე სხეულზე სულმთლად


გაფანტე
სევდა,
ცრემლი,
ეჭვები...
საყურეებად გამიკეთე ჩურჩული ყურთან,
და მაგ თითების ანაბეჭდები

დატოვე ყველგან –
კვალს სტოვებენ თოვლზე როგორაც, –
რომ მერე, როცა ჩემგან წახვალ, –
სადღაც, როგორღაც,

175
მირანდა ერისთავი

ამ კვალს გამოჰყვე, –
ისევ ჩემთან,
ისევ ჩემამდე –
სიკვდილებიდან
შენს თვალებში
დაბადებამდე...


სული გაფრენილი მტრედებია
ზეცისკენ...
შენზე ოცნებები მრავლდებიან, –
შენ კიდევ...


თუმც ჩემი არ ხარ, –
ყოველთვის გეტრფი,
(ჩვენ საერთო გვაქვს მხოლოდ ეს ზეცა),
„გამოიგონეს იმიტომ კერპი,
რომ ვიღაცისთვის თაყვანი ეცათ...“

ცოლობა – გაბედნიერება, თუ სასჯელი?


გენდერული თანასწორობა – ოჯახი
ყველაზე ხშირად ქალის უფლებები ოჯახში ირღვევა –
შარლოტა გილმანი, „ქალი და ეკონომიკა.“

ჩვენი თაფლობის თვე კვირაც ვერ გაგრძელდა,


თან არც გემო ჰქონდა თაფლის, რომ ვსინჯავდით
ვთმობდით და ბოლოს რომ დავუთმეთ არცერთმა –
ამოგვიტრიალდა ოჯახის ფინჯანი.

176
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

ვერ ვაწყობთ აწეწილ ნერვებს და ოთახებს,


ოჯახის ხელებში საპონად ვილევით,
უძილო თვეებმა, ო! როგორ მომტეხეს,
ცოლობის აღვირი მიჭირავს კბილებით...

სულ გადაირია ცხოვრების ამინდი,


ნეტავი, ოდესმე თუ გამოიდარებს(?)
ძვირფასო, რადგანაც ვიკისრე – ავიტან
ცოლობის განაჩენს, რომ გამომიტანე.


ვიცი, არ მოხვალ წლების იქითაც, –
არ მოხვალ დღეს და არ მოხვალ ხვალეც,
შენზე ფიქრები ყველა სიტყვისას
ჭლექიანივით ამომახველებს;

ვიცი, ოცნება მშიერ ჩიტივით


დღეებს აკენკავს მუჭიდან ჩემი, –
რა ძნელი არის სულის ტკივილი, –
როცა შენს გარდა ვერავინ მშველის...

ყველა დღეს,
წუთებს
ჩემგან მიყავხარ,
ქრები შენც, ზღვაც და ჩვენი რიკოთიც.
და ეს ლოდინი
(ისე მიყვარხარ), –
თვალებს მთლიანად ამომიკორტნის...

177
მირანდა ერისთავი

ვიცი, უშენოდ დიდხანს ვიქნები –


მაგრამ არ ვიღებ არც სხვა მნახველებს, –
შენზე ვდარდობ და
შენზე ფიქრები
ჭლექიანივით ისევ მახველებს!


მე შენ მიყვარხარ
ახლა არა! – მხოლოდ ხანდახან,
დღე გამოშვებით,
დღეში ერთხელ
ხან საათობით;
ხან ლექსებსა გწერ, ხან ჩუმად ვარ, ხანაც გხატავ და..
ხანაც ვიხსენებ რომ ვხვდებოდით, რომ ვკამათობდით...

მე შენ მიყვარხარ,
ვეჭვიანობ, ჰოდა, ამიტომ
ან როდის ერთხელ მდომებია შენი გაყოფა,
შენ მართალი ხარ მაშინაც კი როცა არ გითმობ,
მაშინაც როცა ყოფნას უდრის თვითონ არ ყოფნაც...

ახლა ვერ გხედავ, ნეტავ ვისთან, ნეტავ სადა ხარ,


ნეტავ ვიცოდე ვისით, ან კი რითი ერთობი,
რადგან მიყვარხარ უფრო ხშირად ვიდრე ხანდახან,
რადგან მე ვცოცხლობ მხოლოდ შენი ერთადერთობით.

ხან ლექსებსა გწერ, ხან ჩუმად ვარ, ხანაც გხატავ და..


ხანაც ვიხსენებ რომ ვხვდებოდით, რომ ვკამათობდით...

178
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

მე შენ მიყვარხარ,
ვეჭვიანობ, ჰოდა, ამიტომ
ან როდის ერთხელ მდომებია შენი გაყოფა,
შენ მართალი ხარ მაშინაც კი როცა არ გითმობ,
მაშინაც როცა ყოფნას უდრის თვითონ არ ყოფნაც...

ახლა ვერ გხედავ, ნეტავ ვისთან, ნეტავ სადა ხარ,


ნეტავ, ვიცოდე ვისით, ან კი რითი ერთობი,
რადგან მიყვარხარ უფრო ხშირად ვიდრე ხანდახან,
რადგან მე ვცოცხლობ მხოლოდ შენი ერთადერთობით.


თვალებს არასოდეს გავახელდი,
უშენოდ, –
ან რად გინდა თქმა!
ცაშიც ამოდიან ბალახები...
ცაშიაც გუბდება ტბა...


ცხოვრება ისეთი ლამაზი რამეა,
მაგრამ ჩვენ მივდივართ სულ რთული ბილიკით;
მზე არის ქუჩებში და მაინც ღამეა;
სიყვარულს ვარქმევთ და –
ვაკეთებთ პირიქით...


... იუდასავით მაკოცე ბოლოს,
როცა ჩაიდე ღალატი გულში...
ყველა ზღაპარს აქვს თავისი ბოლო
ჩვენი ზღაპარიც დამთავრდა გუშინ...

179
მირანდა ერისთავი


არ ვართო სიყვარულს – შევთანხმდით მაშინვე;
შევთანხმდით იმასაც – რომ მეც, შენც სხვა გვიყვარს;
მაგრამ, შეგეჩვიე და უკვე მაშინებს –
რომ გრძნობა თავის გზით
და სხვა გზით წაგვიყვანს...

არ ვართო სიყვარულს – მითხარი ხო-ასე!


ჰოდა, თუ ასეა, ნუ ეძებ ამ თითებს...
გავერთოთ სანამდეც სიცოცხლეს მოვასწრებთ,
ისე რომ –
ერთმანეთს არაფერს დავპირდეთ,...

სიყვარულს არ ვართო – მითხარი ათასჯერ


ვნატრობთ „დუ შაშებს“ და ვაგორებთ „იაქებს";
გული ხურდასავით ბერვჯერ რომ დავხარჯეთ –
ისევ თავს გვახსენებს და გვაფორიაქებს...


მექეცი ბავშვურ აკვიატებად,
სულ შენ დაგეძებ,
სულ შენ განგიცდი...
გიჟს ვგავარ,როცა გაგვიანდება; –
უფრო ვგიჟდები –
როცა სხვა გიცდის...

180
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


ახლა ისე ბარდნის და ის ამინდია, –
გნატრობ – ხასიათზე შენი ერთგულების;
სისხლში ოცნებები ისე დამიდიან
შენზე,
უშენობას ვეღარც ვეგუები...


მინდა ისევ მოგეფერო,
გითხრა რამე...
სიყვარული დაგაღვარო კოცნებად,
დრო მიდის და...
მოდის ისევ შობის ღამე –
ქრისტესავით
იბადება
ოცნება...


შენთან ყოფნის ოქროსფერი დღეები
შემოდგომას ფოთლებივით გასცვივდა,
ისევ მინდა ეგ თვალები,
ხელები!
სხვა სიცოცხლე არც მინდოდა,
არც მინდა!.

181
მირანდა ერისთავი


გუშინდელ დღეში დაგვრჩა აპრილი,
ჩვენც გავცდით ყველა ზღვარს და ნაპირებს,
შენ არ მოხვედი –
მაგრამ დამპირდი.
ხოდა მოდი,
რომ –
აღარ დამპირდე...


სხვა რას გაიგებს შენ ჩემთვის ვინ ხარ, –
ვის ესმის ჩემი სულის ხმაური?
მე გავიღვიძებ, –
როცა შენ გძინავს –
რომ შენს სიმშვიდეს დავუგდო ყური...


შენზეა რასაც შენამდეც ვწერდი,
რადგან სახლობდი სულში მანამდეც,
შენ ჩემი სისხლის ხარ ყველა წვეთი
ყველა წუთი ხარ
აწ და მარადის...

182
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


მუზამ დამტოვა
წახვედი რადგან, –
ჩავცქერი მე ჩემს სიცარიელეს,
ჩანჩქერი ფეხის წვერებზე დადგა
და უშენობას
მითვალიერებს...


შენი შავი თმების ზღვა და
შავ-ზღვისფერი თვალები
მირჩევნია ყველა სხვასთან
ხელის გულზე ტარებას...


მერამდენედ ავედევნე შენს ჩრდილს,
ან რამდენი ღამეები ვთვალე...
თუ სიზმარში ერთხელ მაინც შემრჩი –
არ გავახელ
არასოდეს
თვალებს...


ვერასოდეს გაგიმეტებ ღალატისთვის,
გინდაც ვიყო შენზე ფიქრით დაღლილი,
ღამეს ტანზე შემოვიცმევ ხალათივით,
და ქუჩებში
შენს ნაკვალევს
დავივლი...

183
მირანდა ერისთავი


როცა სიტყვები კარგავენ ძალას,
როცა არაკი აღარ არაკობს, –
სჯობია, მაშინ,
რომ გულში სადღაც –
ჩემთვის დუმილით გელაპარაკო...


დამაქვს შენზე დარდი,
ყველგან, როგორც ტვირთი; –
რად არ გამიმართლდი,
რად არ გაგიკვირდი (?!)


სიგიჟესავით მომივლი და
სიგიჟესავით მემართები,
სულში გამითოვდი თოვლივით და...
ახლაც სიგიჟემდე მენატრები!..


მენატრები თვალებიდან თვალებამდე,
შეხვედრიდან შეხვედრამდე გნატრობ,
ჩემში რადგან სიყვარულად დაიბადე –
მინდა ჩემთვის იარსებო მარტო!..


შენი თვალების მოლურჯო ზღვაში
ჩავძირავ ჩემი ოცნების გემებს...

184
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


ჩვენ დედამიწა თვალებით დაგვაქვს,
ღმერთს კი ხელებით ზეცა უჭირავს,
და ბრმის თვალები სხვა თვალებს არ ჰგავს –
მასში სამყარო მხოლოდ ლურჯია...

ლურჯია ყველა:
მზეც,
ბნელი ღამეც
და ყველაფერი რაც კი ტრიალებს
ბრმა უფრო ხედავს,
ვიდრე ჩვენ ვამჩნევთ
ჩვენი თვალებით ადამიანებს!..


გრძნობა რომელიო,
ფიქრი რომელიო,
ვნებაც პოეტური მინდა მომერიოს,
მინდა მომერიოს შენით აღმაფრენა,
შენი სიყვარული
და სხვა არაფერი...

სულმთლად წამეკიდე სულზე ქაოსურად –


შენზე ფიქრებისგან
ღამეც დაორსულდა...
შენზე ფიქრებისგან
აზრსაც ვეღარ ვაწყობ:
შენ ხარ გუშინდელიც,
ხვალინდელიც,
აწმყოც...

185
მირანდა ერისთავი

მიყვარხარ...
მე შენ მიყვარხარ
ხან ხშირად და –
ხან კი ხანდახან,
დღე გამოშვებით,
დღეში ერთხელ,
ხან საათობით...
ხან ლექსებსა გწერ,
ხან არაფერს (!)
ხანაც გხატავ და...
ხანაც ვიხსენებ რომ მკოცნიდი,
რომ ვკამათობდით...

მე შენ მიყვარხარ,
ვეჭვიანობ, ჰოდა, ამიტომ!
(ან როდის ერთხელ მდომებია შენი გაყოფა),
შენ მართალი ხარ, – მაშინაც კი როცა არ გითმობ,
მაშინაც როცა ყოფნა უდრის თვითონ არ ყოფნას...

ახლოს რომ მყავდე, რას ვიზამდი, იცი?


(სადა ხარ?) –
თვითონ ზეცაზე დაგიწერდი ლექსებს,
არაკებს,
რადგან მიყვარხარ უფრო ხშირად, –
ვიდრე ხანდახან, –
რადგან
მე
შენი
სიყვარული
მალაპარაკებს...

186
ამოსუნთქვამდესატრფიალო


თვალებით ყველგან დაგეძებ ისევ –
(შენმა სურვილმა წამომიარა);
ვიტყუებ თავს რომ –
გხედავ და გისმენ, –
ვიტყუებ-მეთქი, –
მართლა კი არა...


ისე აცივდა, –
მოთოვს იქნება,
(როგორ არ მსურდა სადმე გამეშვი);
მექეცი დღიურ მოთხოვნილებად –
დაგეძებ ფიქრშიც,
ძილშიც,
მკლავებშიც...


წლები მიდიან თავისით,
მიჭირს ბავშვობის მიგნება;
საათს უკუ-სვლით ავითვლი –
დრო წინ დაბრუნდეს იქნება!


...ისე გაღმერთებ და გეტრფი, –
როგორც ფიროსმანი ფერებს –
ზეცით ავივსები შენთვის –
რომ ზედ დაგეღვარო მერე...

187
მირანდა ერისთავი

ამტკივდი შენც და უშენობაც


შენზე ფიქრებისგან გადავიწვი,
სული ვეღარაფერს შევაფარე,
როგორ დაგივიწყო არც კი ვიცი,
თავი ასე რატომ შემაყვარე (?!)...

სულმთლად აირია შენით გზები,


ამტკივდი შენც და უშენობაც,
მიყვარხარ და თან მეზიზღები,
ვცდილობ როგორმე ვუშველო ამ

ცრემლებს,
გულისტკენას ხელის კვრებით,
ეჭვებს გადამალულს ჩემოდანში
თუმცა აღარასდროს შევრიგდებით,
მაინც მინდა გულში ჩემად დამრჩე...

სისხლში შენზე დარდი ჩამისახლდა,


(ვეღარ გავაჩერე ეს ქარებიც),
არ ვიცი, შენ რას იგრძნობ სხვასთან,
მე კი სხვებთანაც შენ მეყვარები...


ეს გზები ყოველ დღე სულ სადღაც მიდიან,
მე და შენც მივყვებით
სხვადასხვა მდინარეს,
მზეა, –
მაგრამ მაინც ცუდი ამინდია! –
რადგან თვალწინ მიდგას
შენს მკლავზე მძინარე
ქალი და

188
ამოსუნთქვამდესატრფიალო

სისხლივით დამივლის სიბრაზე, –


როდესაც ვუყურებ თქვენს შიშველ ფერებას,
გიტოვებ სიყვარულს
დამსხვრეულ მინაზე –
და
როგორც
ბავშვობა –
გშორდები
ნელ-ნელა...

ზღაპრიდან
ზღაპარია
და მეც ნაცარს ვქექავ,
გადაფერფლილს
კვლავ დავეძებ ლტოლვებს,
ისევ მესმის შენი გულის ფეთქვა,
მე რომ დამიტოვე...

შენი მზერა შემომაცვდა ტანზე,


და კონკიას სადღაც დამრჩა ქოშიც,
მარტო შენი სიყვარულით გავძლებ
მებადურის ქოხში...

დავიკარგე უღრან ტყეში თითქოს,


ახლა შვიდი ჯუჯაც ვეღარ მიცავს
მინდა მომცე
შენი გულის სითბო,
შენი დედამიწა...

189
მირანდა ერისთავი

მყვარებოდი,
ჰყვარებოდი
ვის უშლიდა? –
ჩემს სიზმრიან თვალებს...
ოცნებები საბალახოდ მივუშვი და...
კომბლესავით ვთალე...
..................................................................
იყო არა... გინდაც იყოს ზღაპარი
მე მარტო შენ მაოცებ
ჭირი იქა
ლხინი აქა,
აქ არის...
მაკოცე...


შენც იცი, ყველა გზა რომ გადის ლექსებზე,
გზები ხომ სულ რომში, ან ჯვართან მიდიან...
შენთან, თუ უშენოდ შევძლებ, თუ ვერ შევძლებ –
არ ვიცი! ვიცი, რომ-ჩვენს შორის ხიდია!

ჩვენს შორის ხიდია, იქნება კედელიც,


ბევრი ვაკაკუნე – არავინ გააღო!
ბევრია სათქმელი, თუ საკეთებელი –
მაგრამ აღარ ვიცი რა გელაპარაკო...

190
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


ყველგან შენ გეძახი,
შენ დაგეძებ, –
რომ ისევ მენდო და დამიჯერო...
მინდა ვიანკესო შენს თვალებზე,
იქნებ,
შენი მზერა
დავიჭირო!..

წადი!..
წადი! – მერე რა, რომ მენატრები,
წადი! – მერე რა, რომ მჭირდები,
წადი! – ოღონდ ისევ დამიბრუნდი! –
როგორც ბრუნდებიან ჩიტები...

მე = 1 = 2 = 3 = 1
მე ქალი ვარ
ერთში – ბევრი
და დავეძებ ჩემს თავს,
მერე ყველას ვეჯიბრები
და მომყავხარ ჩემთან!..

მერე გაორებული ვარ! –


ვარ ქალიც და ცოლიც,
და ჩემს ყველა სურვილს უკვე
ქმრის თვალებით ვწონი...

191
მირანდა ერისთავი

მერე...
მერე...
ვ-ორ-სულდები
და სამნი ვართ მერე:
ქალი პლიუს
ცოლი,
ბავშვი
ვქმნით საყვარელ ფერებს...

მერე ისევ ვხდები ერთი! –


ვხდები მხოლოდ დედა,
ცოლიც
ქალიც
ქრება ჩემთვის –
მარტო ჩემს შვილს ვხედავ!..
...........................................................
ვიყავ ერთიც,
ბევრიც,
ორიც...
სამიც ვიყავ ბოლოს,
მერე ისევ ერთი გავხდი, –
დედა დავრჩი
მხოლოდ!


ზღაპარია, თან არც არის ზღაპარი, –
მიფრინავენ ჩიტები...
ოცნებები უკვე სულსა ღაფავენ –
მჭირდები!!!

192
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


წვიმა წაიქცა და
ცრემლად დაიღვარა,
თითქოს ქალი იყო
გზებზე მობაკუნე...
მერე მლოცველივით აჰყვა ნარიყალას,
და იქ –
გულწასული
კოცნით
მოაბრუნეს...


შენ რომ არა მყავდე
მერე რა და? –
ვერ გავძლებ დამდეგ აპრილამდე...
ჰოდა!
დამეღვარე ფერებად, რომ
სულში
ხანძარივით
აბრიალდე...


მინდა რომ შეგიგრძნო ჭეშმარიტად,
რა ვქნა ვეღარ ვუძლებ ჩემო ლოდინს!
ხშირად მწვერვალზე რომ ვერ ავდივართ,
ქვებად იშლება და თვითონ მოდის!..

193
მირანდა ერისთავი


დაგიწყვეტ სუნთქვას შეკრულს ღილებით –
ბეწვის ხიდებით ჩემთან თუ ივლი,
შენთვის იმდენი თუ ვეღირები, –
რაც მე მიჯდება შენთან დუმილი.


სახლში ვეღარ დავეტიე
დღესაც, – ისევ გაველ ურდოდ,
გარეთ ჩვენი ამიდია –
მოდი, ერთად გავველურდეთ...

ნუ ვკლავთ ჩვენში სიფერადეს


ამ ცხოვრების ეშაფოტით,
რომ გვეგონა მივფრინავდით –
თურმე დაბლა ვეშვებოდით...

ახლაც ისევ იმ ფერს ვნატრობ –


შენსას! (ხან ჭრის დამაც ჯოკერს!),
მოდი! მე შენს იმპერატორს –
შენს თვალებთან დამაჩოქე...


მთელი დედამიწა ბარდელია
სიყვარულებისგან გაძარცვული
ბილწიც,
წაბილწულიც რამდენია
ანგელოზის ნიღბით გადაცმული...

194
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

ზეცა დამამსხვრიეს ოცნებად და,...


ვიღაც გახურდავებს,
ვიღაც გხმარობს...
ყველგან მარტო მიცემ-მოცემაა
და ყალბად ნათქვამი
მიყვარხარო...


მინდა გტკიოდე,
რომ უკეთ მიგრძნო,
რომ უკეთ მიხვდე
როგორ განგიცდი...
მე მთელს სამყაროს მივცემდი შენთვის,
შენ
რას მისცემდი
ერთი
ქალისთვის(?!)...


გინდაც ცა ვერ ვნახო
შენი თვალებიდან, –
ჩემთვის ეგ სიცოცხლეც
კარგი ამინდია...
რადგან ოცნებები
არსად მთავრდებიან,
შენზე ოცნებები
რადგან არ მიდიან...

195
მირანდა ერისთავი


იმ ქვეყნად ვის რა წაუღია,
ხოდა მეც წავიღებ
ვიცი,
ვერას...
ყველა დღე დღესასწაულია
სანამ შენ მყავხარ და
შენი მჯერა...


გაჟღენთილია შენით ჰაერი
რაღაც მინდოდა
შენთვის რომ მეთქვა...
მიყვარდი,
მიყვარ...
და მეყვარები,
ყველგან შენა გგრძნობ,
გსუნთქავ
და
გფეთქავ...


მინდა შენს სუნთქვას ვსუნთქავდე,
ასე ვითვლიდე წამებს, –
შენი ღიმილით ვთბებოდე,
შენი თვალები მწვავდეს!..

196
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


უკვე შემოდგომამ აურია,
ამინდები გახდნენ ცრემლიანი
მთელი დედამიწის ხმაურიდან
მარტო შენ ერთი ხარ ჩემიანი...


მზე სხივთა ფუნჯით ზეცას ხატავს და...
მერე ცაშივე ტოვებს სიცოცხლეს,
მინდა უჩემოდ იყო ხანდახან,
რომ ჩემთან ყოფნის ფასი იცოდე...


ვეღარ გავექეცი დეპრესიას,
სული ვეღარაფერს შევაფარე,
შენი თვალების ეკლესია
მითხარ, ასე რატომ შემაყვარე...


მინდა სახლი,
სახლი მინდა
ცაზე ლურჯი,
ოცნებები ფანჯრებად რომ ეღებოდეს...
წყალი მინდა წვეთ-წვეთობით
შენი მუჭის...
სხეულზე რომ კოცნა-კოცნად მეღვრებოდეს...

197
მირანდა ერისთავი


გამიმართლდი და...
გამი-სიმართლდი,
კვლავ შენზე ვფიქრობ
და
შენ გიგონებ...
მე შენ მიყვარდი –
სანამ გნახავდი,
რადგან
მანამდე
გა-მო-გი-გო-ნე!..


შენს სუნთქვასა და თბილ ხმას ვიხუტებ,
და ყელზე ვიხვევ,-თითქოს მძივია,
მინდა, ყოველთვის ასე მიყვარდე –
რადგან სხვაგვარად არ შემიძლია...

მინდა,
ყოველთვის ღამე გითენო,
და ღმერთის მსგავსად მხოლოდ შენ მწამდე...
რადგან მიყვარხარ ზუსტად იმდენად –
რამდენიც არის მიწიდან ცამდე...

რადგან მიყვარხარ ზუსტად იმდენად –


რამდენსაც ღმერთიც ვერ მოთვლის თვითონ
რომ შემიყვარდი – უკვე მითია
და შენც მითხარი –
გიყვარვარ ვითომ...

198
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


ჯერ დაგტოვე და...
მერე გეძებდი,
გულთან შენს მეტი ვერვინ მივუშვი,
ფოთლები,
როგორც ოქროს თევზები, –
ცურავენ ცის ლურჯ აკვარიუმში...

შენ კი სადა ხარ, თავს ვის აფარებ,


ვეღარ გიპოვნე ვეღარც ამჯერად,
გადამხდი როგორც კარგი ზღაპარი, –
რომელიც მჯერა, და თან არც მჯერა...

შენით ვცოცხლობ და შენით ვღონდები,


გეძებ მაშინაც, -როცა არ გეძებ;
ოქროს თევზები-როგორც ფოთლები –
ჰკიდია ტოტზე –
როგორც ანკესზე...

მიყვარხარ
ლამის გავგიჟდე მონატრებისგან
შენზე ფიქრები სისხლში გამიჯდნენ,
როგორ არ მინდა,
მაგრამ მინდები,
მაგრად მინდები
ყოველ ნაბიჯზე...

როგორ არ მინდა, შენს ჩრდილებს ვდიო, –


მაშინ, როცა შენ არც კი გადარდებ,
ჩემში გათენდი როგორც ეს დილა –
და აღარ მინდა რომ დამაღამდე...

199
მირანდა ერისთავი

არ მინდა, რომ ხვალ მექცე წარსულად, –


თუმც მომავალი, ვიცი, არა გვაქვს,
წეღანაც, როცა ჩემთვის გახსენე –
თავი მოიკლა მთებში არაგვმა...

წეღანაც, როცა ხელებს ვურევდი


ფოთლებს ისედაც ქარში აწეწილს,
ძლიერ მომინდა შენი ყურება
და გულზე დარდად შემომაწექი...

წეღანაც...
ახლაც...
მე შენზე ვფიქრობ,
ნეტავ, მოვყავდე ნაბიჯს შენამდე, –
რადგან მიყვარხარ,
რადგან მიყვარხარ,
რადგან მიყვარხარ
გა-გი-ჟე-ბა-მდე!..


ტანზე შემოვიცვამ
შენი ტანის სიცხეს,
რომ გავუძლო მერე
ზამთრისებურ ლოდინს, –
დედამიწა ბრუნვას
მარტო შენთვის იწყებს,
ღამეც მარტო შენზე
სიზმრებისთვის მოდის...

200
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


ვეღარც აგავსებ და ვერც დაგიტევ,
ახლა ჩემი თავიც მებევრება,
სიკვდილი ისე ფრთხილად მიტევს,
თითქოს კი არა მკლავს, –
მეფერება...

ვეღარ მიპოვნია ჩემი სახე, –


ან ამდენ ნიღბებში რას იპოვნი (?)
თვალებს შეგნებულად აღარ ვახელ,
რადგან ცა წამართვეს გასაფრენი...

რადგან ცა წამართვეს გასაფრენი,


მიჯობს, დედამიწა გავიცაო,
მაგრამ აღარ მინდა არაფერი,
მინდა ყველაფრისგან დავიცალო...
2010.29.10


ჩემო სიყვარულის იდილიავ,
შენ ხარ სულ ყველაფრის დასაწყისი,
ღმერთის პოვნა უფრო ადვილია, –
შენ როგორ გიპოვნო ის არ ვიცი.


რომ გიყვარდე,
შენთვის რას, –
იცი, რას არ ვიზამდი (?!)...
ოღონდ გა-მი-მიზეზდი და...
ოღონდ გა-მი-მიზანდი...
201
მირანდა ერისთავი


მექეცი მირაჟად
და
აკვიატებად, –
ოცნებაც კოშკებად სულ შენთვის იგება,
სანამ ვიარსებებ
შენს დაგვიანებას
დავუცდი, –
როდისმე ამიხდე იქნება...


მტკივიხარ
და,
ვიცი,
არც დამიამდები,
ან რა დამავიწყებს შენს თვალებს –
დარდიანს (?!)...
ქოლგები,
როგორც ადამიანები, –
მხრებში ამოხრილნი წვიმაში დადიან...


ისევ მჭირხარ და
ისევ მჭირდები, –
ხან ტკივილი ხარ,
ხან განკურნება...
თბილ ქვეყნებიდან
როგორც ჩიტების, –
მე ველი ისე
შენს დაბრუნებას...
202
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


ჩვენი ერთად ყოფნის წუთები დამთავრდნენ,
დამრჩა მხოლოდ შენით სავსე სურათები,
ო, როგორ განვიცდი!
ო, როგორ მადარდებს! –
რომ შენთვის დღითი დღე
ასე ვსულერთდები...

შენ
კაბად მეტმასნება შენზე
იასამნისფერი ფიქრი,
უშენოდ ვეღარ შევძლებ! –
შენზე უშენობა მიკვირს...

ყველგან შენს სახეს ვლანდავ,


შენს ტუჩებს,ღიმილს, თვალებს...
სულში იმდენი მყავხარ, –
რომ ვეღარც დაგითვალე...

ისევ ოცნებად მრჩები,


თავში მომდიხარ აზრად,
შენ იმდენს ცოცხლობ ჩემში, –
არც გიცხოვრია, ალბათ...

თითქოს გივიწყებ მაგრამ


წამომცდი ყველგან ლექსშიც,
ვიღაცა შენს გულს მპარავს, –
თან –
შენი არც კი ესმის...

203
მირანდა ერისთავი

პატარა ანგელოზს
ანგელოზის სახე გაქვს და...
ღვთისმშობელის თვალები,
მაგრამ ქალი გქვია რადგან, –
ვეღარ დაემალები

სიყვარულებს –
შენს წინ დაღვრილს,
ლექსებად თუ წვიმებად,
ღმერთს რომ არა ჰქონდეს სახლი, –
შენში დაიძინებდა...

ხშირად როცა ლაპარაკობ,


ან ბავშვურად იცინი,
მთელი დედამიწა თბება, –
სადღაც ქრება სიცივე...

ქარი მარტო იმიტომ ქრის


რომ ეფეროს შენს გრძელ თმებს,
ნეტავ, წამით შეგეყარო –
და ის წამი შეჩერდეს!!!!

ცისკენ ვისვრი ოქროს ფოთოლს


და კვლავ შენს კვალს დავეძებ,
თოვლი ვიყო, –
შენთვის მოვთოვ –
რომ გაკოცო თვალებზე...

ანგელოზის სახე ხარ და,


ღვთისმშობელის ვედრება,
მე იმ ღმერთის მჯერა მხოლოდ –
შენში რომ ირეკლება...

204
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


დღეს დაბრუნება არის გვიანი,
თუმც ისევ შენი თვალებით ვთბები,
ვხედავ სიკვდილი
ჩემს წინ ფრიალებს, –
როგორც
ქალღმერთის
გაშლილი თმები...

მკვდრების ქალაქი
დღეს ქალაქი გაივსო
მაცხოვრებელ ცხედრებით,
ყველგან მკვდრები დადიან,
სადაც გაიხედები,

დღეს ქუჩები უფრო ჰგავს


ჯოჯოხეთის ნასუფრალს,
ხალხი დაჩონჩხ-ჩხრიალებს,
მღვდელი მარხვით გასუქდა...

აქ ზოგს ჯვარზე აცვამენ,


ზოგს კი ფული აცვია,
გაძარცულს თუ ძარცვავ შენც, –
მაშინ დიდი კაცი ხარ...
...................................................
დღეს ქალაქის ქუჩები
ჰგავს სანაგვეს სამარხავს,
თუ მშიერი ვერ მოკვდი,
ვიღაც ცოცხლად დაგმარხავს...

205
მირანდა ერისთავი

სისხლივით
გამირბი სისხლივით
გადაჭრილ ვენიდან,
მეც სულ თან დაგყვები
ბავშვივით პატარა,
ხომ იცი უშენო დღეებს რომ ვერ ვიტან,
ხომ იცი! –
უშენოდ ან რატომ მატარებ...

ხომ იცი, უშენო ოცნებაც არ მიყვარს,


ვიძინებ,-სიზმრებში მაინც რომ ამიხდე,
გრძნობა ისეთია, – ხან ცაში აგიყვანს,
ხან კი შეიძლება ტკივილად გაგიხდეს...

ხომ იცი, მწყურიხარ,


წყურვილს ვერ გადავრჩი,
ნუ მტოვებ სისხლივით –
ვენიდან გადაჭრილ...

ნუ მტოვებ, ხომ იცი,


რა ძლიერ მიყვარხარ,
მაგრამ სისხლი მდის და...
სისხლს
ჩემგან
მიყავხარ...

206
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

მინდა
მინდა,
წყალივით
ჩამოგეღვარო,
თანაც დაგაჩნდე სულზე ლაქებად,
მინდა სიგიჟით –
ღვინის მაგვარით,
დაგათრო სანამ დავიკარგები,

შენს ლექსებსა თუ
ლექსივით ხმაში,
როცა ოცნებებს თმებივით გავშლით,
როცა ოცნებებს კარტივით გავშლით...
როცა, ოცნებებს ფრთებივით გავშლით...

არეულ სახლში ვზივარ და მინდა


მინდა სიგიჟე,
შენთან შეხება,
არეულ სახლში, სადაც სარკმელიც
ყველა გამვლელში მხოლოდ შენ გხედავს...

მინდა, რომ ჩემი თმების სურნელი


თითებში სიცარიელედ აგყვეს,
და ჩემთან ერთად ყოფნის სურვილი,
გექცეს ჰობივით,
საყვარელ საქმედ...

მინდა,
სანამდე შემომტმასნია
სველ კაბასავით სხეულზე ვნება,
შენი თვალები შემომასიო
ყივჩაღებად, ან...
უფლის განგებად...

207
მირანდა ერისთავი

ახლაც მე შენზე ოცნებით ვტკბები


მტკივა უშენო წამების სივრცე,
მინდა, რომ
შენში
სისხლის ერთ წვეთად,
ან მაგ თვალების მზეებად ვიქცე...


ვხედავ, რომ ხელიდან წყალივით მისხლტები,
თვალებში შემომრჩი ცრემლივით გამომშრალ,
ნეტავ ვის აღმერთებ,
ჩემს ნაცვლად ვის ეტრფი,
ან ასე შეცვლილი
ნეტავი, რატომ ხარ...

სულში აირივნენ ქარები ქაოსად,


ვყვირი და ვერ მამჩნევს
ბრმა და ყრუ სამყარო...
მინდა სულ ყველაფერს ხაზი გადავუსვა
და ჩემი სიცოცხლე
სისხლივით დავღვარო...


თითქოს დავშორდით,
და მაინც გეძებ,
გული შენს ნახვას ყოველ წამს ითხოვს,
ახლაც გიხსენებ,
რადგან ვგრძნობ თმებზე,
შენი ხელებით აწეწილ სითბოს...

208
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


ვგრძნობ, რომ მყიდიან და ჩემთვის ვღელავ,
მჩუქნიან ყალბ და თბილ-თბილ ხალათებს,
გინდა გამწიროს ამ ქვეყნად ყველამ, –
მე
ვიცი,
შენ რომ
ვერ მიღალატებ!..


ახლაც ვიგონებ დღეებს იისფერს,
და შენს თვალებში მთების სიმწვანეს,
სული ზეცისკენ ისე მიიწევს,
რომ ვეღარა ვძლებ ცოდვილ მიწაზე...

ქარმა წაიღო ოცნების ფრთები,


და წეწავს ახლაც სულში იალქნებს,
მე ახლაც ჩვენი წარსულით ვთვრები,
ახლაც მხოლოდ შენ მაფორიაქებ...

თუ ვეღარ გნახე,
ვეღარ ვიპოვნი
ღმერთს სხვის თვალებში, –
ვეძებო გინდაც,
შენთვის სიკვდილსაც კი დავიპყრობდი,
სიცოცხლეც მხოლოდ შენს გამო ღირდა...

209
მირანდა ერისთავი


ვეღარ ავუწყვე ცხოვრებას ფეხი,
მატარებელი დღეს ისევ გამცდა,
ქარი ალუბალს ტოტებს ატეხავს,
გულს კი არ სტოვებს ტკივილის განცდა...


მომაღწევ, თუ კი ასე გინდა,
შემინარჩუნოა ძნელი.
365 დღიდან
ერთია ახალი წელი...


შენგან გაქცევა, ვიცი, ვიჩქარე,
იყავ და არა,
არა იყავ რა...
იასამნების ლურჯი ჩანჩქერი
შენი სულიდან გადმოიღვარა...


ვერ გავუგე ამ ცხოვრებას –
კვაზიმოდო კუზიანს,
აგერ რომ ზის ანგელოზიც –
აქილევსის ქუსლი აქვს...

210
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


აღარც სახე მაქვს
აღარც სახელი,
და არც ცხოვრება მე რომ ვინატრე,
სხეული როგორც ნაგავსაყრელი
ამ სულზე ისე შემოვიმაგრე...


ვგრძნობ, რომ არ გავზრდილვარ სულაც,
თუმც წლებს დრო მძივივით მახვევს,
ვცხოვრობ – როგორც სხვებს უნდათ,
ვირქმევ სხვის შერქმეულ სახელს...

დრომ კი გაიტანა ყველა


გოლი მზის ბურთივით ცაში,
ზღვა დღეს ისევ ისე ღელავს, –
როგორც შენს თვალებში მაშინ...

მინდა რომ დავწყვიტო მძივი,


დროის ბორკილად რომ დამთრევს, –
მინდა ღამე შევსვა ცივი,
მზის სხივთა ღვინით დავთვრე...

ახლაც შენზე ფიქრი მაწვიმს,


სიცოცხლე შენს გამო ღირდა,
მინდა უშენობის წლები –
ჩამომხსნა ნადავლივით მხრიდან...

211
მირანდა ერისთავი


რა საჭიროა ფული,
თუ გაქვს ჰაერი, პური...
რა საჭიროა ქალი –
თუ არ გაგექცა თვალი...
რა საჭიროა ვნება, –
თუ კაცი მაინც კვდება...
რა საჭიროა დარდი,
მზე თუ ცრემლად არ დაგდის
რა საჭიროა ღელვა,
ისეც მოვკვდებით ყველა,
საჭირო არ ხარ შენც კი, –
რადგან ხვალ ვიღაც შეგცვლის,
რა საჭირო ვარ თვითონ, –
არადა მუდამ ვითხოვ,
რომ დაინახოს ყველამ
საჭიროება ჩემი
და სული ზეცისხელა
მხოლოდ შენ როგორ გეტრფის...
რა საჭიროა ფიცი,
ვიცი,ისედაც ვიცი,
რომ გაგიჟდები თუკი
ვეღარა მნახავ ხვალე,
საჭირო რომ ვარ შენთვის, –

სამყარო დაიღალა –
ჩემთან მუდმივი ჩხუბით,
გაუთავებელ ხვეწნით, –
საჭირო არ ვარ! –
ყველა
საჭიროებას ვებრძვი...

212
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

არა ომს! – StopWar


ცა კი არა, ომი ჰქვია იმ ტიხარს –
პაწაწინა ირაჩკა და საშკებო!
რატომ ჩქარობთ,
ღმერთთან რისთვის მიდიხართ,
უბავშვობოდ ჩახოცილო ბავშვებო...

გუშინ დედა გაცინებდათ... ასე რომ –


დღეს კი დედის ტირილიც არ გაცალეს ...
(ღმერთო, სად ხარ, თუ კი მართლა არსებობ –
დედამიწა ბავშვებისგან დაცალეს!)

გაკოჭილ ბავშვს ვიღაც შუბლში აჭედებს,


დედას უკლავს, აწამებს და აშინებს.
წამებისთვის ბავშვს, ღმერთო, რად აჩენდი –
დაგეტოვა ცაშივე...

დედის ნაცვლად დედამიწა იხუტებს –


ყრიან თავქვე როგორც უფრთო ჩიტები, –
უბავშვებო ჰაერი სულს მიხუთავს! –
ღმერთო, სად ხარ? როცა ასე გვჭირდები!

P.S – ეძღვნება პატარა საშას და


ყველა ომში გარდაცვლილ ბავშვს

ტყვიით თვალებს გვთხრიან ახლა


უკადრებელიცა გვკადრეს,
ღმერთიც გააჩუმეს მაღლა,
სიტყვით გვაბრმავებდნენ ადრე,
ტყვიით თვალებს გვთხრიან ახლა...

213
მირანდა ერისთავი

ოცი პროცენტი აქვს რუსსო, –


ოთხმოც პროცენტთანაც დასვეს,
თუ არ გაჩერდებით, სულსო,
ყველას ამოგხდითო ასე...

ადრე „კომბლე“ ერქვა ზღაპარს,


მგელი გვაშინებდა ტყიდან,
ახლა წითელქუდას ცალ თვალს
წითლად უფერადებს ტყვია...

გული ვეღარ ითმენს ამდენს,


პროტესტს კი არავინ ისმენს,
ისევ ცხრა აპრილი დადგეს,
ისევ ჯვარს გააკრეს ქრისტე...


ცა არის ახლა ისეთი ბაცი,
თურმე მზისაგან ზეცაც ხუნდება,
დიდი ხანია ბავშვობას გავცდი,
თუმცა მინდოდა კვლავ დაბრუნება:

დედის თვალებთან,
მამის მკლავებში,
ანდა ზღაპრებში, – როგორც ფერია,
მაგრამ მზემ სხივებს ხელი გაუშვა
და ახლა დილაც ღამის ფერია...

დიდი ხანია ბავშვობას გავცდი...

214
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


ხანდახან მთაც და ზღვაც კი ერთია,
ერთ სიტყვას ნიშნავს სიღრმეც, სიმაღლეც,
ხანდახან თვითონ კაციც ღმერთია
და ზღვის ტალღები ზეცას მიარღვევს...

ხანდახან მთასაც ზომავ სიღრმეთი,


თუ თვითონა ხარ ამ მთის მწვერვალზე,
ხან სულ არაფრით ისე იღლები
თითქოს ახვედი ზეცის წვერამდე...

ხანდახან ზღვისას ვხედავთ სიმაღლეს


როცა ფსკერიდან ვიწყებთ გადათვლებს,
ხან ისე ძლიერ გინდა გიყვარდეს –
რომ არც დაიწყოს და არც დამთავრდეს...

ხან გამრავლება უდრის გაყოფას,


ხან გამოკლება ჰგავს მიმატებას,
ხან სიცოცხლეა – თვითონ არ ყოფნაც
ვინც არა კვდება –
არც იბადება!

ხანდახან მეც და შენც კი ერთნი ვართ


ხან ნაკლები ვართ და ხან მეტნი ვართ...
...................................................................
ხან აურიოს უნდა ამინდმაც,
წვიმა წვეთებში მზეებს ინახავს,
ხან „მინდა“-ს ვამბობ, როცა არ მინდა,
ხან „მეზიზღები“-ს – როცა მიყვარხარ!

215
მირანდა ერისთავი

ჩვენს შორის 9 საათი არის


ჩვენს შორის 9 საათი არის
დროის კედელივით აღმართული
არის სიყვარულიც, ვნებაც არის
რაღაც ღვთაებრივი აღმაფრენაც...

ატლანტის ლურჯი ოკეანე


ჩემიდან შენამდე სივრცეს ზომავს
შენთან როცა დღეა ადრიანი –
მაშინ ჩემთან უკვე ძილის დროა...

ახლაც შენზე ფიქრში გამეღვიძა,


მზე ცაზე ჰკიდია სარეცხივით,
მე შენზე სიზმრების ღამეც მიყვარს
ოცნების ცისფერი სარეცელი

მე შენზე დარდიც შემიყვარდა


ლოდინი წუთებში გადათვლილი
ფიქრი იმაზე რომ შენი ვარ და
გრძელი მონატრების გაკვეთილი...

ყველგან შენს ღიმილს დავეძებ და


შენი თვალების განთიადებს,
ისე მინდა ახლა შენს სხეულში
სისხლის ნაკადივით დავტრიალდე...

ისე მინდა ახლა შენს ხელებზე


კოცნა მუჭა-მუჭა დაგიყარო
რომ ერთად ბევრი ვიცინოთ და
პატარა ბავშვებივით გავიხაროთ...

216
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

მინდა! მინდა ახლა ბევრი რამე,


მინდა შენს გრძნობებზეც ვინადირო,
მაგრამ არის მხოლოდ დიდი ღამე
და ამ ღამისფერი სინამდვილე...

არის მარტოობის ასი წელი,


ზოგჯერ ას წელს უდრის ერთი წუთიც,
სულო, სიზმრებისკენ გამიძეხი,
სულო, გამიძეხი! რაღას უცდი?!

მინდა, შენთან მინდა გაგიჟებით


(შუბლსა ვდებ გაყინულ მაგიდაზე)
თვალებს დავხუჭავ და ოცნებებში
ამ სინამდვილიდან გაგიტაცებ...


ოცნებად მყოფი გამისამართლდი,
სულში გგრძნობ ისევ, და კვლავ გიგონებ
სანამ გნახავდი, უკვე მიყვარდი –
რადგან მანამდე გამოგიგონე...


თითქოს გამოჰყევ ტალღებს სიღრმიდან
და გამიბევრდი სულში ცოტადან
თურმე უშენოდ ყოფნაც მიღირდა –
რომ შენთან ყოფნის ფასი მცოდნოდა...

217
მირანდა ერისთავი


სანამ მოხვიდოდი სიზმრებით ვცხოვრობდი,
თვალები მეხუჭა დღედაღამ...
ვნახე სიმარტოვეც, ყალბიც და ბოროტიც
და ღმერთიც-რომელიც შენა ხარ...


შენთან სიახოლოვე რა კარგია,
ყველაფერს განვიცდი ისევ ახლად...
ორივემ სამოთხე დავკარგეთ რომ, –
მხოლოდ ერთმანეთში დაგვესახლა...


თვალე! თუ გინდა თვალე –
ჩემი სურვილები შენზე...
ზეცით ამოვივსებ თვალებს,
და ზედ მოგახურებ მხრებზე...


მინდა გავფრინდე, შემასხი ფრთები,
ზეცად მიქციე გულის გალია
შენი თვალების მზეებით ვთბები
და სულში შენი თმების ქარია...

218
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

მიამბეთ
სიცივის დამახურეთ საბნები,
სიცხე გადამხადეთ ტანიდან,
მიამბეთ ზღაპრებად ამბები,
თუ როგორ დავიწყო თავიდან

ცხოვრება რომელიც აწეწეს


წარსული-მომავლის დროებით,
მიამბეთ თუ როგორ დაგშორდეთ
მუდმივად თუ ვერა – დროებით!

მიამბეთ ზამთარში ვინ აქრობს


მზის ამ ზაფხულისფერ ნათებას
მიამბეთ!
ცხოვრების ღამეზე –
რატომ ერთხელაც არ გათენდა!

მიამბეთ! მე მზად ვარ ვუსმინო


თქვენს გაუთავებელ ლაპარაკს
მიამბეთ!
თორემ ამ დუმილმა
კითხვის ნიშნებისგან დამფარა!..


თუ გიყვარვარ, –
მომიწყვიტე ეს მზე ციდან,
მომიწყვიტე –
როგორც ზეცის გვირილა,
მიყვარხარ და რომ გიყვარდე ეს მეც მინდა,
ან რა გასაკვირია...

219
მირანდა ერისთავი

მომიწყვიტე,
ჩამოვფურცლავ მზეს ამ სხივებს –
„ვუყვარვარ, თუ არ ვუყვარვარ“-ს კითხვაში,
მომიწყვიტე,
გევედრები
მომიწყვიტე!
მომიწყვიტე, ან სიმართლე მითხარი...

ბევრჯერ
ბევრჯერ გადავწყვიტე, რომ აღარ მეფიქრა
შენზე, შენს თვალებზე...
ბევრჯერ სიყვარული შენთვის განკუთვნილი –
სულ სხვას შევთავაზე...

ბევრჯერ აირია ჩემი გზები


და ვეღარ ვხვდებოდი როგორ მევლო...
მაგრამ შენი ხმა ჩამესომდა –
კვლავ ჩემსკენ წამოდი როგორმეო...

ბევრი შეცდომა დამიშვია, –


თუმცა რას ვუშველი?!.
ცხოვრება ხომ დიდი თამაშია, –
თანაც წარუშლელი...

ან კი თუ ბევრ ტკივილს ვუჩიოდი


სხვისთვის რა აზრი აქვს...
სამყარო ჩემით, თუ უჩემობით
მაინც ლამაზია!..

220
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

იესოსავით აღვდგები!
დაგნებდი ისე,
როგორც დამპყრობლებს დანებებია ციხე უალყოდ.
მითხარ, ძვირფასო, რად გამაღმერთე –
ახლა თუ ასე უნდა უარმყო?!.

საკუთარ კერპებს ამსხვრევდნენ ხშირად


(მაგრამ კერპებს ხომ არ აქვთ სულები)
რად დამანგრიე, იქნება იმად –
რომ ყველა სურვილს ვერ გისრულებდი?!

ღმერთობის მერე ნუ გამაწამებ!


ვერ ვთმობ სიმაღლეს და ვერც იმ წამებს
ნუთუ არ გახსოვს რომ თვითონ ქრისტეც
ჯერ აწამეს და მერე იწამეს?

მაგრამ თუ მაინც მგზავნი გოლგოთას –


გზას ღმერთისაგან უკვე დატკეპნილს, –
მე დაგანახებ ჯვარცმულ გოგოდან
იესოსავით როგორ აღვდგები!..


გრძნობა გვიზიდავდა,
ვნება გვაშორებდა,
ერთად დავდიოდით
მაინც ქაშუეთთან...
ხან ვმხიარულობდით,
ხანაც ვკამათობდით,
დრო კი თამაშობდა
ბედის კამათლებით...

221
მირანდა ერისთავი

მე ახლაც შევხარი ხეებს კვირტებიანს


გულში კი გრძნობები ისევ ინთებიან
ისევ ღუღუნებენ მტრედების გუნდები,
მე კი თუ დაგტოვებ, –
აღარ დავბრუნდები!

სიყვარულის ქრონოლოგია,
ანუ შენ თორმეტივე თვეში!..
დიდხანს გეძებდი, გნახე იანვარს,
ჩვენს ირგვლივ იწვა თოვლი ველებად,
მე შენით მივხვდი, კარგო, ვინა ვარ –
და, თქვი, უშენოდ რა მეშველება?!.

შეგხვდი და... მერე წამიც მებევრა


რომ უშენობით მეტარებინა,
გრძნობითა ვსვამდით რძისფერ თებერვალს
და დავფრინავდით ნეტარებისგან...

ახლა ჩვენს ირგვლივ უკვე მარტდება,


მითხარ უშენო მარტი ვით ფასობს
შენი ღიმილი კვლავ მენატრება
დაბრუნდი მარტთან ერთად, ძვირფასო!..

მაგრამ თუ გრძნობის ჩაგიქრა ცეცხლი


და დაბრუნებას აღარ აპირებ, –
ვეღარ შევხვდები გულანთებული
კვირტაფეთქებულ ლამაზ აპრილებს...

თუმც გამოგონილ სიდარბაისლით


ავიტან, ალბათ, ამ დიდ ტკივილსაც
და გავაგრძელებ იმ გზას მაისშიც, –
რომელიც დღემდე გამომივლია...

222
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

მაგრამ თუ მერე ივნისს და ივლისს


შენზე ოცნებებს ვეღარ მოვეშვი,
თუ სურვილები ვეღარ გაივლის
და გადავეშვი გრძნობის მორევში –

მე შენ მოგძებნი ცხელ-ცხელ აგვისტოს, –


რომ შევაფარო შენს ჩრდილქვეშ თავი
და გავაგრძელოთ ისევ იმ გრძნობით
ჩვენი რომანის ბოლო ქვეთავი...

სექტ-ოქტ-ნოემბერს
სულ კაშკაშას შევასხავ ფერებს,
შენს გვერდით მყოფი
მთელს სამყაროს შევასხვაფერებ...

ოქროსფერ სივრცეს შემოგახვევ ტანზე მანტიად


და შემოგწირავ სულ ყველაფერს რაც მაბადია...

...მაგრამ ვაი, რომ დროც დადგება


მერე დეკემბრის!
დრო უშენობის –
ანუ შენგან არდადეგების!..
2006.28.11

223
მირანდა ერისთავი

მინიატურები ქუჩიდან
ქარი, როგორც გულკეთილი მეფე,
მიმოაბნევს ოქროსავით ფოთოლთ...
ყველფერი უცებ იცვლის ელფერს!
დღეს ქარია? –
ხვალე უკვე მოთოვს...

ყინვას და თოვლს ისევ სითბო შეცვლის


გაიღვიძებს ბავშვის სული მზეში,
და დედის რძეს – თოვლს
მიწიდან მოსწოვს,
გაბრწყინდება სიხარულით –
ეტყობა რძე მოსწონს...

როცა ძუძუ გაუშრება დედას


მზე შიმშილით ატირდება წვიმებად
და ცრემლებად გადაქცეულს იქვე
რბილ ღრუბელზე ტკბილად ჩაეძინება...


უერთმანეთოდ ვიწყებთ ცხოვრებას,
მაგრამ შენს სახეს თვალებიდან,
თქვი, ვინღა წაშლის...
ო, როგორ ქრება, რაც გვგონია მარადიული –
ორიოდ წამში...

224
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

თუკი დაგკარგავ
ისე წმინდა ხარ,
ისე დიადი, –
ვერ გამოგხატავს კაცის გონება,
მოვედი შენთან,
რომ შენს თვალებში
მეხილა ქვეყნის გაცისკროვნება...

თვითონ სამყაროც, –
შენ რომ გადარებ, –
უფერულდება, კარგავს თავის ხიბლს,
ღიმილის რკალი შემომატარე,
ან მაგ თვალების შუქი დამისხი...

ვერ შევლევივარ იმ გაზაფხულებს,


შენს თვალებში რომ მწვანედ იშლება,
თუკი დაგკარგავ, –
ჩემი არსება
აირევა და მთლად შეიშლება!..

თუკი დაგკარგავ,
ჩემი ცხოვრება
დაკარგავს თავის რიტმს და კალაპოტს,
თუკი დაგკარგავ,
დავკარგავ თავსაც, –
გავხდები ქვეყნის სალაპარაკო...

თუკი დაგკარგავ, –
ჩაენაცვლება ჩემი ცხოვრების ნიავს ქარები...
თუკი დაგკარგავ –
ვეღარ დავტკბები
მე ამ სამყაროს სიანკარეთი...

225
მირანდა ერისთავი

..............................................................
მერე თუ სულში მოვარდება
შენი მონატრების ქარიშხლები, –
მაგ მწველი მზერით დაფერფლილი
შენს წინ ფიანდაზად გავიშლები!..

უთქმელ ქაოსისგან შენ მაინც დამიხსენი!


მოდი, სიმარტოვევ!
ნუღა მიმატოვებ, –
შენ ჩემს სულს მარილივით უხდები!
მოდი, სიმარტოვევ! –
მიხსენ ქაოსისგან, –
თუ არ შეწუხდები...

რადგან დავიღალე დროის და სივრცისგან,


(საკუთარ თავსაც ვეღარ ვეგუები),
რადგან, თუმცა ჩემზე ბევრი რამ იციან,
მაინც ვეღარ მცნობენ მეგობრები...

მოდი, სიმარტოვევ,
სანამ ჩამომიჭკნა
ამ შეციებული სულის ალვის ხენი...
მოდი, სიმარტოვევ!
მარტო ნუ დამტოვებ! –
უთქმელ ქაოსისგან
შენ მაინც დამიხსენი!!!

226
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


შენს დუმილს ჩავჩრი პირში ჩემს დუმილს,
დედა რომ აჭმევს პატარა მართვეს.
შენა ხარ ჩემი თავშესაფარი, –
რომელიც ჩემი სურვილით დავთმე.


რაც უფრო შორს ხარ, შენზე ფიქრები
ისევ იმატებს, ისევ ახლდება,
შენა ხარ ჩემი სურვილი ყველა
არასოდეს რომ აღარ ახდება...


ვერ ვურიგდები ბედის განაჩენს,
ირგვლივ სიყალბის ვუყურებ ორკესტრს,
და გეჭიდები ხავსს რომ გადავრჩე!
ან რა გადავრჩე – მე უკვე მომკლეს!


ყველას ვუღიმით, ვინც ჩვენს გარშემო
სიყვარულითა ბრუნავს...
მეც ვფლობდი მუდამ კაცის მოხიბვლის
რაღაც ჩემეულ უნარს!

მაგრამ ვგრძნობდი, რომ ნამდვილ სიყვარულს


ქვეყნად ვერაფრით შეცვლი,
თუ კი არ გიყვარს, ვერ შეიყვარებ
ვერც ოქროთი და ვერცხლით...

227
მირანდა ერისთავი

თუ არ იქნები აღელვებული
მართალი გრძნობის ტალღით,
თუნდ ნებივრობდე ვნების მორევში –
ცხოვრება მაინც დაგღლის...

ალბათ, სჯობია, დავრჩეთ ბავშვებად


დრო ყველა ტკივილს წაშლის.
სჯობია ვნებით დაბლა








გრძნობით ვიფრინოთ ცაში...

სახელდახელო მინიატურები – შენ!


შენ ხარ ჰაერი სულს რომ გამითბობს,
მე უშენობა მომკლავს, ან შემშლის...
ჰოდა, ამიტომ, სწორედ ამიტომ –
შეგისუნთქავ
და...
დაგტოვებ
ჩემში!..

228
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


ისე გამრავლდი შენ ჩემს ლექსებში,
ჩემო სიცოცხლევ,
ჩემო არაკო!
რომ გადავწყვიტე მრავლობით რიცხვში –
ანუ თქვენობით გელაპარაკო!


ისე მიყვარდი, რომ შენ მოგანდე
ჩემი გრძნობების გარდა სხეულიც,
შენ მოგიხმობდა ყოველ ცისმარე
გული – ლოდინად გადაქცეული...


ყველა მომწონდა,
ყველა მხიბლავდა, –
თუკი შენ რამით გგავდა...
მაგრამ ვერავინ ვერ შევიყვარე
ძვირფასო, მე შენს გარდა...


შენი თვალების მზეს მივეფიცხები,
ირგვლივ რომ სინათლედ იფრქვევა,
ვერ ვთბები ამ ქვეყნის თაკარა სიცხეთი –
გამათბო იქნება...

229
მირანდა ერისთავი


შეციებულ ბეღურათა გუნდი
ნაყოფივით გამოისხა ხემ,
ღმერთი თუ ხარ და სამყაროს უდრი –
ჩემს ფიქრშიაც გა-მო-ი-სა-ხე!

რადგან არ ღირს უღმერთოდ და უმიზნოდ


გავირბინო ამ ცხოვრების ბილიკი,
რადგან არ მსურს
რომ დღეს ჩემი სიმართლე
ალე იყოს პირაქეთ, ან პირიქით...

ისე ძალიან შემიყვარდი – მინდა დაგშორდე


აღარ მჭირდება არც ეს ფუნჯი,
არც ეს მოლბერტი,
ისე ძალიან შეგეჩვიე, –
უკვე მომბეზრდი...
აღარაფერი აღარ მტკივა,
აღარ მაშფოთებს –
ისე ძალიან შემიყვარდი –
მინდა, დაგშორდე!

მინდა დაგშორდე,
სანამ ღამე დღეს დაადნება,
სულ შენ გაჩუქებ ჩვენს ტკბილ წარსულს –
არ მენანება!
სულ შენი იყოს
სიზმრებშიაც რომ აღარ მდიო!
და შენგან წასვლა
შენგან წასვლა
რომ მაპატიო!

230
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

როგორ მოგატყუო, მაშინ როცა...


როგორ მოგატყუო, როცა ხშირად
თავსაც ვერ ვთამაშობ, ვეთვისები,
როცა შენთან ყოფნა ისე მშია,
როგორც სიყვარული მეტისმეტი...

როგორ მოგატყუო, დაგემალო,


როცა ჯერ თავიც ვერ მიპოვნია,
როგორ დაგიძახო აგერ ვარო,
როცა სიყვარულის სიმფონია

დღემდე ვერ შევქმენი, სხვების მსგავსად


და ვერც შენთან ყოფნა შევითავსე,
როგორ მოგატყუო, ან კი რა ვთქვა
ასე მარტივმა და შენით სავსემ...
2008.19.02

სამი საათია ღამის...


„სამი საათია ღამის,
სულში მარტოობა მტეხავს“ –
ლამის გავგიჟდე,ლამის,
რადგან შენ გიგონებ ეხლაც...

რადგან კვლავ ვიხსენებ როგორ


მარგებდი სხეულზე თვალებს
და ქარის უცნაურ როკვას,
რიტმში რომ ბევრჯერა ცვალეს

231
მირანდა ერისთავი

როგორ აყოლებდი სიტყვებს,


სიტყვებს მრავლისმთქმელს,თუ უთქმელს
როგორ უარმყავი იქვე,
როცა მე მიყვარდი უკვე...

სამი საათია ღამის,


ისარი ოთხისკენ იწევს,
მე კი გავგიჟდე ლამის
რადგან შენ გიგონებ ისევ...

სამი საათია ღამის...


2007.12.31


მოკლე ტალღებით და მაღალი სიხშირით
ცხოვრება მიტევს და სიკვდილში მახედებს,
ღმერთო, ხომ გეძახდი,რატომ არ მიშველე,
რომ ავცილებოდი უსახურ სახეებს..

ვერ ავცდი თუმცა კი ბევრიღა ვეცადე,


გავცლოდი ღამეებს მწარეს და წამლიანს,
ღმერთო,რა შორია მიწიდან ზეცამდე,
როდესაც ზეციდან მიწამდე წამია.

ღმერთო,რა ძნელია სხეულის ატანა –


დაბადებიდანვე სულებს რომ გვიმძიმებს,
ღმერთო, რა ხმამაღლა ხითხითებს სატანა,
როგორი სისწრაფით მატულობს სიცივეც...

ღმერთო, რა ხედია, ასე ვინ დახატა


„მთვარის გატაცება“ ღრუბლების ჯარიდან,
სანამ თავს მოვიკლავ, წამით კვლავ დავხედავ
სამყაროს, – თუხთუხა ჟანგიან ჩაიდანს...

232
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

რომ მერე იქ,სადაც წამიც კი იყოფა,


გავუყვე სიკვდილის ციცაბო ნაპირებს. –
მწვერვალზე ძლივს-ძლივს და წვალებით მივხოხავ,
რომ ქვებს დავენარცხო
და... ცაში ავფრინდე...

თავს შევაფარებ წვიმის სასახლეს!!!


ზეცა ჩაღვრილა წვიმის წვეთებში
წვიმა ცრემლებზე უფრო წრფელია
თუმცა უთქვენოდ წამსაც ვერ ვძლებდი
ახლა ჩვენს შორის ხუთი წელია...

წვიმს! – ახლა უკვე თითქმის ყველა დღე


წვიმა ძველ სევდას უფრო ამძაფრებს
მინდა,რომ ისევ თქვენით ვღელავდე
და გიკოცნიდეთ ლამაზ წამწამებს...

წვიმს! –
ზეცა ანთებს წვიმის კელაპტრებს,
სძინავს ღამესაც, წვიმით გალეშილს,
ბოლოს დუმილით გელაპარაკეთ, –
რომ არ მინდოდა სადმე გამეშვით...

წვიმს!!!..
გარეთ გავალ
თავს შევაფარებ,
თავს შევაფარებ
წვიმის სასახლეს...
წვიმს!!!..
აი,უკვე წვიმაში ვდგავარ,
რადგან გულიდან გამომასახლეთ!!!..
2007.06.06

233
მირანდა ერისთავი


შენი დუმილი ყელში ბურთივით
მეჩხირება და არ მაძლევს იმედს,
საინტერესო არის ვიცოდე –
თუ გყვარებია საერთოდ ვინმე...

გამოგონილი გრძნობებისთვის,
გთხოვ, ნუ განმკიცხავ!!!
გამოგონილი გრძნობებით გწერ უკვე ბარათებს –
თითქოს მიყვარხარ, მენატრები ისევ ძალიან;
რომ უშენობის დარდი ვეღარ მალაპარაკებს,
და, რომ განვიცდი,რადგან შენთვის აღარ მცალია...

მე ვიტყუები, რადგან არ მსურს რომ დაგიქციო


ოცნების კოშკი თეთრ ღამეთა ფონზე ნაგები,
რადგან არ მინდა შენც გარგუნო ის ტკივილები,
მე რომ მქონია
ხშირად ნაგემი...

...მე ვიტყუები! –
მაგრამ ამას თუკი შემამჩნევ, –
დამაჯერე, რომ ყველაფერთან ერთად კარგიც ხარ,
დამაჯერე, რომ არ მიიტან ტკივილს შენამდე,
და ტყუილისთვის რომ არ განმკიცხავ!!!..
2007.17.02

234
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

რომ გავგემრიელდე და უფრო გიყვარდე...


კვლავ შენსკენ მოვდივარ ნაბიჯარეული,
მაგრამ ქარბორბალა, ქუჩის მზარეული,
მტვერს უხვად მაყრის და სიცხარეს მიმატებს, –
რომ გავგემრიელდე და უფრო გიყვარდე...

თმები მიწისაგან სულ გადამიმლაშდა,


თვალებშიც ცრემლები სიმწვავედ პილპილებს...
ძვირფასო, ამ ქარმა დღეს ისე იმატა,
რომ გავბრაზდები და დუღილად ვიტირებ...

ქარი-მზარეული,თუ ქარი-გადია
მაფცქვნის ტანსაცმელს და საკაზმებს მიმატებს,
რომ დღეს პაემანზე როდესაც გამსინჯავ, –
გეგემრიელო და უფრო შეგიყვარდე...


შენებური ხასიათი დამჩემდა,
შენებური სილაღითა ვხარობ...
ერთხელაც არ დავიჩივლებ გამჩენთან
რომ ჩემს ნაცვლად სულ სხვა შეიყვარო...

ერთხელაც არ დავიჩივლებ გამჩენთან,


თუ კი ბედი უშენობას მარგუნებს;
რადგან სული შენი ჩემთან დარჩება და –
ბოლოს,
ისევ,
ჩემსკკენ
შემოგაბრუნებს

235
მირანდა ერისთავი

გონება სავსეა
გონება სავსეა ინფორმაციებით –
მინდა რომ გავფილტრო...
უშენო ხეტიალში ისევ მაციებს და
გადის დრო...

ქარი მაწვიმს თავზე, როგორც ფოთოლცვენა,


ფრთებს ვშლი...
მინდა საკუთარი თავის გატაცება
მთებში!

მინდა მზეზე ასვლაც სხივთა კიბეებით,


ძვირფასო, სადა ხარ?
წუთო, წლებად სწრაფად რატომ მიბერდები, –
შეჩერდი ხანდახან!

მინდა მაკიაჟი
მინდა მაკიაჟი გამიკეთოთ –
სადღესასწაულო.
ისეთი მაკიაჟი, რომ ამ დღეის ხიბლი
სხვა დღესაც წავუღო...

არ მსურს შუქ-ჩრდილები,
დრომ ისეც ჩრდილებში გამხვია...
არ მსურს შუქ-ჩრდილები, –
სიბნელე წამიშალეთ სახიდან!

236
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

არ მინდა ჩრდილები! –
ღიმილი მომიხატეთ ტუჩებზე!
ღიმილის კონტური ყველაზე მკვეთრი, თან ბაცია...
ღიმილი ხშირად ხომ სითბოს და სიხარულს უჩვენებს,
ტირილს კი, ო, ტირილს მერეც კი მაცლიან...

გთხოვთ, ისევ ჩამისხით თვალებში სინათლე,


სინათლე ჩემს თვალში მსურს თვალებს ახელდეს,
ჩახატვის მაგივრად, სულით გამომხატეთ
სულით გამომხატეთ ჩემსავე სახეზე!..

ღამის სანაპირო
ღამის სანაპიროს შევუყევი,
რომ შენთვის კენჭებივით შემერჩია
სიტყვები უთქმელობით შეურყვნელი
და მთქმელი იმის, რაც შენ – ერთშია...

ჰოდა, რომ ავივსე პირის ჯიბე


კენჭებით მევე რომ მაოცებდა,
გულს შენკენ სწრაფვაში გავეჯიბრე
და გრძნობა კვლავ ისე გაორკეცდა,

რომ ვეღარ შევძელი შენთვის მეთქვა


ის დარდი ასე რომ მაწამებდა
და ვეღარ შევძელი გამოტყდომა
შენს კითხვად აპრეხილ წამწამებთან...
....................................................................
მე ახლაც ღამის ზღვას შევცქერი
და ვზომავ სიბნელის სიღრმეებს,
დღეს კი რისი თქმაც ვერ შევძელი,
ხვალ აუცილებლად გიმღერებ!..

237
მირანდა ერისთავი


აღარ მსურს, რომ თავი გავფლანგო
აღარ მსურს!
არც მინდა კვლავ მსურდეს!
გიპოვნე, მაგრამ სჯობს დაგკარგო,
ის რაც დაიწყება, – დასრულდეს!

სულით და გონებით მიყვარხარ,


გულთან კი, რა ვქნა და ვერ გიშვებ,
მივხვდით ვინა ვარ და ვინა ხარ,
მივხვდით შენ მე ვარ და მე კი შენ.

ახლა,თუმც დუმილი აჯობებს,


რომ ამ განშორებას მოვაბა, –
ბოლო მზერასავით გაჩუქებ:
„გისურვებ ბედნიერ მომავალს!“...


სულში ჩამიწყდა უშენობით სიმი გიტარის,
ისე დაგშორდი, ვერაფერი ვეღარ გითხარი...

ვერ გამოგიტყდი რომ მიყვარდი უკვე მაშინვე,


რომ უშენობა უფრო მომკლავს ვიდრე მაშინებს...

დარდის ჭიქაში სინანულის ღვინოს დავისხამ


და შენს ჩრდილებთან სადღეგრძელოს შევსვამ ხვალისას.

238
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


დარდისგან უმწეოდ შეკრული მუშტები
კედელზე მოფერებად უფეროდ იშლება,
თავს დღეს ვეღარაფერს, ვიცი ვერ ვუშველი,
სამყაროს შემოვრჩი ეჭვად და შიშებად...

დღეის სინათლე სიცოცხლის სიშავეს


უფრო აშკარას და ნათელს ხდის,
სხვა თუ ვერას გვაკლებს, თავს თვითონ ვიშავებთ
თუ მქონდა სიმრთელე, აღარ ვარ ნატეხიც...

ეს ლექსიც ცრემლებში დავლამბე,


სევდად მივაღვარე ფურცლებს...
ცოტაა-რაც ახლა გაგანდეთ,
ბევრია – რასაც მე ვუძლებ...


თუ უჩემობით მოცახცახე ცალად რიალობ,
და ვეღარ უძლებ მონატრებას, დარდად მოწოლილს,
კვლავ დამიძახე და მე მზად ვარ ავაბრიალო
შენს გასათბობად ტრფობისა და კოცნის კოცონი...


ეს დღეც გათენდა წვიმების მარშით,
ზეცა გაიხა, სადღაც მეხია
ღრუბლად აჭრილი შავი ზღვა ცაში
მზეს ძაძებივით შემოეხვია...

239
მირანდა ერისთავი


ჩემთან ხარ თუ ჩემს გარეშე,
უკვე აღარ მაწუხებს,
შენ ჩემში ხარ, და მეც ვერ ვგრძნობ
ტკივილსა და მარწუხებს...


შენგან სიშორე დაეტყო სულსაც,
ვეღარ ვიყუჩებ, ჩემო იარებს...
თუ კვლავ აქვე ხარ და არ წასულხარ,
გთხოვ, კიდევ ერთხელ შემომიარე!..


ჩამომიქროლე სიცოცხლის მარშით,
ყველა შენ გეტრფის ფიცის დადებით,
ერთადერთებში ერთ-ერთი რომ არ იყო მაშინ, –
ჩემს სიცოცხლესაც გიწილადებდი...


ცა გვათოვს გულუხვად თმებში,
სანაცვლოდ არაფერს ითხოვს,
თუ რამე მიყვარდა შენში –
ისიც ჩემეული იყო...

240
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან


ჩემს თავს რაღაც ცუდი ხდება,
ვიღუპები მემგონი! –
აღარ მესმის ჩამი-ჩუმი
ჩემი ჩუმი მეგობრის...


ძვირფასო, შენ ხარ ჩემი სულის დიდი ნაწილი,
ვერ დაგვაშორებს ვერასოდეს დრო და მანძილი...

ისე უბრალოდ
პირი დაუღია ქალაქს
სახლებს კბილებივით ვუთვლი,
ცოტაც და დამთავრდება, ალბათ,
სიცოცხლე –
გაწელილი წუთი...

ცოტაც და დასცვივდება ხეებს


წლები გახუნებულ ფერში,
ცოტაც და გამოგიწვდი ხელებს,
რომ ისევ ამივსო პეშვი

მონატრებითა და სევდით,
სულს რომ გამეტებით სუსხავს,
ცოტაც და მინდება მეტი,
ცოტაც და მინდება სულ სხვა...

241
მირანდა ერისთავი


კვლავ ვუსმენ სიჩუმე-სიბნელის გაკვეთილს,
ისეთი ვერაფერი მასწავლეს იმ წლებმაც,
ეს ღამეც ნამგალა მთვარეთი გაკვეთეს
და ცა ვარსკვლავების სისხლისგან იცლება...

ვპაროლდები,
რომ შენს E-mail address-ს მოვერგო
მე მინდა, შენში შევაღწიო,
მინდა რომ გაგხსნა,
ვპაროლდები, რომ შენს ხასიათსს,
„E-mail address“-ს რამით მოვერგო...

მინდა, შენს Inbox-ს წავეპოტინო


და გავიგო რას გიგზავნიან,
ან რითი სურთ შენი დასპამვა...

მერე Drafts-შიაც შევიდოდი


რომ მენახა –
რას ინახავ, როგორ ივსები...

ბოლოს? –
Sent messages-ს ვესტუმრები,
მაგრამ რად მინდა? –
ისეც ვიცი რომ მთელს შენს სხივებს
ჩემსკენ აგზავნი...

242
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

ღამეა ახლაც...
ღამეა ახლაც ისეთი ბნელი –
რომ მთელს სამყაროს შავ ფერში ახვევს.
ცხოვრებისაგან არაფერს ველი, –
ვეღარ ვგრძნობ მე ჩემს სულსა და სახეს...

თითქოს ვიღაცამ დახვრიტა ზეცა –


და ვარსკვლავებად მოჟონავს სისხლი,
სხვა ჩემს სიცოცხლეს უჩემოდ ძერწავს
და რომ ვარსებობ, რატომღაც მიკვირს.

არეულია როლი, თუ სცენა,


ვიღაც ცხოვრების კანონებს მიდგენს.
საკუთარ თავთან ზურგითა ვწევარ,
ან რა აზრი აქვს პირისპირ ვიდგე...

რას შვცვლი თუკი ღამეს გავათევ,


ღამე ყველაფერს შავ ფერში ხატავს,
ვაგორებ დღეებს, როგორც კამათლებს
და ვიბრძვი მხოლოდ საკუთარ თავთან...

თითქოს ვიღაცამ დახვრიტა ზეცა,


დილა სისხლიან გზაზე აგდია,
სხვა ჩემს ცხოვრებას უჩემოდ ძერწავს
და რომ ვარსებობ –
მხოლოდ ფაქტია...

243
მირანდა ერისთავი


მიდიხარ, მაგრამ ხან დარდი, ხან ფეხი გერევა,
გაურბი თავსაც, ეკედლები დროს, – როგორც საყდრებს,
შენსავით ბევრი, ბევრი იყო, მაგრამ ვერავინ
ვერ შეძლო ისე მყვარებოდა, – როგორც შენ ადრე...

მიდიხარ, ჰალსტუხს ყელთან იჭერ, -ყულფია თითქოს,


დუმხარ! დუმილი უფრო გახრჩობს (თუმცა ვის როგორ),
გიხსენებ, შენი ანარეკლი თვალებში მიდგას –
რომ როცა წახვალ, ჰაერივით გამოგიზოგო


მიყვარდი მზემდის თუ ცამდის, –
შენ კი გამფლანგე და მხარჯე;
ცოტა ხნით მაინც ხომ გწამდი –
მამლის ყივილამდე სამჯერ...

ერთგული მოღალატე
ყველა სიყვარულს და განშორებას
დიდი ტკივილი ახლავს,
სხვისი ცოლი ვარ,
მაგრამ, ძვირფასო,
მე შენ მიყვარხარ ახლაც.

სხვისი ცოლი ვარ,


თუმც ქმრის სარეცელს
მე მეძავივით ვიყოფ:
მინდა, რომ ფიქრში მაინც დავეცე
და შენთან ერთად ვიყო.

244
ამოსუნთქვამდე ძველი რვეულიდან

თურმე გრძნობები არ იკარგება,


აწმყოს წარსულით ვლამბავ,
და შვილს ვუყვები ზღაპრის მაგივრად
ჩვენი ტრფიალის ამბავს...

მე ერთგული ვარ გარდასულ ტრფობის,


ქმრის ერთგულადაც მთვლიან,
მაგრამ რადგანაც თავს ვუღალატე –
მე მოღალატე მქვია!
2007


ეს მერამდენედ გაგთქვეს თვალებმა
ეს მერამდენედ უარყავ ფიცი
კმარა, გეყოფა, გეყოს წამება –
დამნაშავე ხარ, თვითონაც იცი...

ეს მერამდენედ აფეთქდა ნუში


ეს მერამდენედ გდიეს თვალებმა –
ეს მერამდენედ გამოჩნდი გულში
დამნაშავე ხარ, თანაც თავნება...

მე კი შეგინდობ ამ უღმერთობას
მაგ შენი სულის ცოდვილ პატიმრებს –
ალალი იყოს ჩემი შენდობა –
მე რომ შეგინდობ, სხვაც გაპატიებს...

P.S – გაზეთით თუ ვიმსჯელებ, 10-12 წლისამ დავწერე ალბათ.

245
მირანდა ერისთავი

ბებიას
დამთავრდა შენზე სიზმრები,
როგორც ზღაპარი ოდესღაც,
ვაი, რა სწრაფად ვიზრდებით,
ბებო გვიკვდება როდესაც...

ვაი, რა სწრაფად ვიზრდებით,


ქრება ბავშვობა ნაფერი,
ფერად დღეების მაგივრად
სიცოცხლე ხდება სხვა ფერი...

ორი დღე ვეღარ გნახულობ


სიზმრად, ფხიზლობენ ვერხვებიც;
ბებო, დღეს მაინც მესტუმრე,
სანამ ზეცაში შევხვდებით

ბედნიერება ჩემთვის
ბედნიერება ვისთვის რა არის, –
ჩემთვის კი ჩემი სამი შვილია,
რაც შვილები მყავს, შენც იცი, ღმერთო! –
შენთან ერთხელ არ დამიჩივლია...

დედა რომ არა, მამა რომ არა, –


რა გაუძლებდა შენგან სიშორეს –
(თუმც ღმერთი არ ვარ, -მაგრამ ჩემს მშობლებს, –
შევადარებდი მხოლოდ ღვთის მშობლებს)

246
ამოსუნთქვამდემიძღვნები

რადგან იმედად დამყვება და-ძმა –


როგორც სინათლე დედის ლოცვების, –
ღმერთო, მიმყოფე ყოველთვის კარგად –
ამრავლე თავის ანგელოზებით...

ყველა გზა თუმცა შენამდე მოდის, –


მე აღარ მინდა ცაში გამოგყვე,
რადგანაც, ღმერთო, შენი წყალობით –
უკვე აქა მაქვს ჩემი სამოთხე...

ირმას
მზეს თვალებით ატარებ და გშვენის –
ყველაფერში პირველი ხარ რადგან,
გაზაფხული დაიბადა შენით, –
გაზაფხული შენით დაიბადა...

რადგან შენ ხარ ჩემი სულის ნაწილი,


სისხლითაც და თვალებითაც გირეკლავ,
დრო მიდის და...
ლოდინით რას გვაწვალებ –
ირმა ხომ ხარ, –
მოგიყვანონ ირმებმა...

...გაზაფხული შენთან ერთად სახლობს და –


თან დამყვები ყველგან ლამაზ ბედად,
მე კი, რადგან ვეღარ გხედავ ახლოდან –
შენს მაგივრად ვეფერები დედას!

247
მირანდა ერისთავი

თამთუნას
დაცა ხარ და დედიკოც,
სულ სიკეთით გვწყალობ,
ჩემო დიდი იმედის
დიდო ნაპერწკალო...

შვილებსა ზრდი, შეჰხარი


ჩემებსა თუ საკუთარს,
ყველაფერი შენა ხარ
თამთუნია, თამთუნა!

ჩაანაცვლეს ბაჭიები
ახლა ჩვენმა შვილებმა,
უკან დაგვრჩა თოჯინებით
ჩვენი დედა-შვილობა.

გიორგის
მშობლების შრომა უკვე დაფასდა
შენით,-ყველაფერს მარტო ერევი...
მინდა, რომ გვექცე ერთი ათასად
შენი შვილების დავტკბეთ ფერებით...

მინდა, რომ იყო ლაღი, ჯანმრთელი,


ყველა დღე, წუთი და ყველა წამი...
ყოველთვის გეთქვას შენი სათქმელი,
ღმერთი გფარავდეს ყოველთვის, ძამი...

248
ამოსუნთქვამდემიძღვნები

ნინოს
მახსოვს შენი დაბადების
ყველა მომენტი,
მე შენამდე –
შენ კი ჩემთან
როგორ მოხვედი...

მერე იყო ღუღუნები,


ციებ-ცხელება,
შენი ტკბილი სიცილები
ცისარტყელებად...

მერე შენი ბაჯბაჯები,


ენა ტიკტიკა:
„დედა, ყველგან წამიყვანე
სადაც მიდიხარ!“

წლები მიდის,
წლებთან ერთად სწრაფად იზრდები,
მინდა, სუფთა სული გქონდეს,
სუფთა მიზნები...

ერთად ვხარობთ,
ბევრი კარგი კიდევ წინ არის, –
ჩემო შვილო,
ჩემო მზეო, სახემცინარო...

ბევრი მოვა შენთან კარგი,


ბევრიც ნიღაბით, –
მაგრამ მაინც სულ ყველასთან
კარგი იყავი...

249
მირანდა ერისთავი

მიხმობს შენი ნაბიჯები


მარტო დარჩენილს,
შვილო, როცა დაგჭირდები
შენთან გავჩნდები!

ლაზარეს
ვითვლი დროსა და მანძილებს,
სანამ კვლავ შენთან წამოვალ,
ზოგიერთისთვის ლაზარევ,
ჩემთვის კი უფლის წყალობავ...

ლაზარეს შაბათს თუ ჰქვია


ყველასთვის დიდი დღეობა,
ჩემთვის ყველა დღე შენია
და ჰქვია ლაზარეობა...

ღმერთმა მართალ გზით გატაროს,


სწყალობდე გლახაკს, მშიერსო,
დაცემა ნუ შეგაშინებს –
წამოგაყენებს იესო!

ანდრიას
ხარ ტკბილზე უტკბესი ნაყოფი,
და თან ყველა ცისკრის გაღება...
ხარ ჩემი ჰაერი სამყოფი
ბოლო წუთამდე რომ გამყვება...

250
ამოსუნთქვამდემიძღვნები

ყველაზე ძვირფასი კადრია, –


შვილო, რომ მოხვედი შენ ჩემთან,
ნინო, ლაზარე და ანდრია
რომ გახდით სამად და ერთ ღმერთად...

ტიტინებ, ხითხითებ, ბაჯბაჯებ,


აძინებ დათვებს, თუ აუებს...
ნინოს და ლაზარეს აბრალებ –
რასაც გატეხავ თუ აურევ...

მინდა, იხსენებდე მაშინაც


და-ძმას, – როცა ივლით უჩემოდ...
და წყენის მაგივრად ყოველთვის
ერთმანეთს სიყვარული უჩვენოთ...

უკვე ორი წლის ხარ! – გქონოდეს


სიცოცხლე სავსე და ფერადი...
გიყვარდეს, სიკეთით ცხოვრობდე –
და კარგში ვერ გჯობდეს ვერავინ!..

...შენთვის, ო, ისეთი მზე მინდა! –


არვის რომ ჰქონია აქამდე...
ღმერთმა დაგილოცოს გზები და
წმინდა მარიამი გფარავდეს!..

მირ(ანდ)რია
დედა, დედას ამბობ და
ლექსი რომ თქვა ადრეა,
ხარ ღვთისმშობლის დალოცვა
ბურთა ბიჭი ანდრია...

251
მირანდა ერისთავი

დაბაჯბაჯებ ტიტინით –
გვეძებ, მარტო თუ რჩები,
ძუძუს ჭამ და იცინი
მოთხუპნული ტუჩებით...

ამბობ „ავოს“, „აუას,


მღერი მარტო „არაოს“,
ფიას ჭამა “ აუნდა“
„ნწა“ კი – წარამარაო...

გიყვარს ნინო, ლაზარე


პულტს ხელიდან არ აგდებ,
სახლი თუკი აყარეს
შენ ხელახლა „ალაგებ“...

შენს ტკბილ ენას შევხარი,


შენს ყელს, ბურთა თათოებს,
სულ რომ კუდში დამდევ და
მარტოს წუთით არ მტოვებ...

... ხარ ოცნება რომელიც


ათასჯერ მინატრია:
ჩემი გაგრძელება ხარ –
ჩემი მირ(ანდ) – ანდრია...

252
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


თუკი მოგვინდება
სამყაროს ვუცვლით ფერს,
ვჩუქნით ორქიდეას
ღმერთს – არა, ლუციფერს.

ვსხდებით ოჩოკოჩთან
და ვჩეხავთ ოჩოხეს,
ფული თუ კვლავ მოგვრჩა –
ვანათებთ ჯოჯოხეთს.

ერთმანეთს ვახარებთ ერთ-ორ, ან სამ-ოთხ დღეს,


აქ ვკლავთ და ზეცაში დავეძებთ სამოთხეს.

ახლაც ვაღიარებ:
ისევ დედა მიცავს
და თავს დამტრიალებს,
როგორც დედამიწა...

აღარ გამიგრძელდე ლექსშიც მეტად, თორემ


თავს ვეღარ დავაღწევ შენზე მეტაფორებს.

ვეღარ მოვიცილებ სულში ოვაციებს, –


თუკი ერთხელ მაინც სახლში მომაცილებ.

მინდა, რომ ვეფერო სულ შენს მეფურ თითებს,


მაგრამ ვერ გპოულობ როგორც ნეფერტიტებს.

253
მირანდა ერისთავი

სიცხე გაქვს? გაციებს? – სვი აბი ციების –


ცუდად ვართ, გვაწუხებს სულ ამბიციები.

შეხე რა მთა-ტბებით,
შეხე რა სრუტეა,
ჩვენ არ დავმთავრდებით,
სხვა თუ დასრულდება.

დასჯილი ღმერთი
ღმერთი დედამიწას კენწლავდა
და მეზობელ პლანეტებს ვაწუხებდით,
მერე გაიბუტა ზეცასთანაც, –
აღარ დაგვაძინა არც წუხელის.
ბოლოს იმდენი ქნა, ბათუსავით
კუთხეში ბავშვივით დავაყენეთ,
ახლაც კუთხეშია ატუზული,
და ჩვენ კი იმდენად ამაყი ვართ –
მისი დასჯა ვეღარ დავასრულეთ
ღმერთსაც ვერ ვპატიობთ – ცეროდენას,
და დღემდე ჩუმად, ხან ქაოსურად –
ჩვენთან შერიგებას ელოდება.


ღმერთო, მაპატიე ყველა ცოდვა
ნათქვამიც, თავთან ვერ გამხელილიც!
ღმერთო, დამიხუჭე თუ კი ცუდად
თვალები მაინც მაქვს გახელილი!

254
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

ღმერთო, მაპატიე თუკი ცოტა


განგაზოგადე, ან გაკურთხე, ან (...),
ღმერთო, მაპატიე თუ კვლავ გცოდავ
და გაქცევ მარტო ჩემს საკუთრებად.

ღმერთო, მაპატიე თუ კი ხშირად


მრცხვენიხარ გატეხილ სახელივით.
თუ კი შენთან ვარ და მაინც მშია,
თუ ბრმა ვარ – თვალებგახელილიც.


უკვე იმდენი რამე შეგცოდე –
ალბათ, ვერასდროს გამოვისყიდი.
ხიდი რომ გვექცა კედლად ზეცამდე –
დავწვი დუმილის გამო ის ხიდიც.

უკვე იმდენი ცოდვა მაქვს მხრებზე-


თავს თუ არ დავხრი, წელში მომხრიან.
ხშირად მტრებშიაც მეგობრებს ვეძებთ-
ხშირად კი მტერი ჩვენი მომხრეა.

უკვე იმდენი ცოდვა მაქვს შენთან


რომ თვალს კი არა, გულსაც გარიდებ –
და სხვებისთვის რომ ზღაპრებად შეგთხზავ –
მხოლოდ შენ ჰგავხვარ ურჩხულს გარედან.

არადა ურჩხულს ჩემს თავში ვებრძვი,


ვმალავ და ვუსვამ პუდრს თუ პომადებს.
მე ვარ ეშმაკის მუდმივი კერძი
და გიწვავ ტუჩსაც – თუ კი მომადებ.

255
მირანდა ერისთავი

მე ვარ ეშმაკი და შენ კი არა –


ჩემში ვატარებ მხოლოდ ჯოჯოხეთს,
და ანგელოზი – რომ შენ გიარა
და რომ მფარველობს ყველას ოჯახებს-

მერე ჩემსავით ეცემა ისიც,


ცოდვით კი არა, ტვირთის ტარებით –
ჩვენ რომ ვაბრუებთ ერთმანეთს ფიცით –
და სიყვარულშიც ღმერთს ვედარებით.

ბოლოს სულ ყველა ვეცემით, ალბათ, –


ზოგი ცოდვით და ზოგიც მზის სხივით,
ერთმანეთს ვრჩებით გადამხდარ ამბად,
ან თვალებს ვწყდებით ქრისტეს სისხლივით.


ცოდვა ჰგავს ვირთხას –
მოთხუპნულს მიწით
შენდობას ვითხოვ.
შენ – ნდობას მიწვდი.

მიწვდი რომ მივწვდე


მე კვლავ ცას მტვერად, –
სანამ დრომ ისევ
გამა(ცალ)მტვერა.


შემინდე თუ კი ფეხი დამიცდა,
ისიც შემინდე – თუ კი შენ სტყუი.
ცოდვად მაწვება მხრებზე ღამის ცა
და როგორც მგელი – მთვარეს შევყმუი!

256
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


ხან სულს უფასოდაც არიგებენ,
ხან კი ფასეულის ფასს ადრიან,
ტყუილს, – რომ გვტენიან ბარიგები –
მარტო ცარიელი ფასადია.

ხშირად „გვტუზავენ“ ან „ვიჯოკრებით“,


ჩიტსაც არ უშვებენ „ზაბორებზე“,
ტვინი გადაგვივსეს „ბიჩოკებით“, –
ისე წარამარა „გვაბოლებენ“.

ვიცი, ბევრი ბრძოლა დაგვჭირდება


(ბრძოლას შეეწირნენ ძმა ბიჭებიც),
ძნელია
ნიჭიერ ნაბიჭვრებთან
გათვალო ცხოვრების ნაბიჯები.

მაგრამ ბრძოლა თუა, ბრძოლა იყოს!


მეფეც მიჰყოლია იმ პაიკებს.
არვის აღარ უნდა შენი სიტყვა –
ჰოდა, შენც შენს თავთან იპაექრე.

დრო რადგან სულ მარტო აწმყოშია, –


უგორე შენს თავსაც კამათლები,
ცამდე მართალიც რომ იყო ხშირად –
სხვის თვალში მაინც ვერ გამართლდები.

257
მირანდა ერისთავი

მარო მაყაშვილის ხსოვნას


დრო – წარსულს,
ჩვენ კი წიგნსაც აღარ ვშლით,
მივდივართ სადაც ქარი წაგვიღებს,
პატარა გოგოს, მარო მაყაშვილს,
დავეძებთ ჩვენშიც კვლავ მოხასლისედ.

მაგრამ ისვრიან ისევ ყუმბარებს –


და სასიკვდილოდ ბავშვსაც ვიმეტებთ,
პატარა გოგო დღიურს უბარებს
თავის ოცნებებს, თავის იმედებს.

პატარძალივით თეთრი კაბები


თოვლად ედება ისევ კოჯრის გზებს,
რადგან ქართველი ახალგაზრდები
მიწიდან მუხის მსგავსად მოგვგლიჯეს.

მიუკარებელ იუნკერივით
მუდამ იბრძოდა გული ბოლომდე,
საქართველოსაც
მკვდარი შვილივით
მკვდარი შვილებით
ხშირად გლოვობდნენ.

ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე
რადგან დღემდე ვართ მგლების ხახაში, –
ისევ გვიკლავენ დაუბადებლად –
ათასჯერ მოკლულ მარო მაყაშვილს.

258
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

უძღები შვილი
შენ მუდამ იყავ და იქნები შვილი უძღები –
რომ გაექეცი გაჭირვების დღეებს ურთულესს,
მძიმე ცხოვრებას რომ ვერა და ვეღარ ვუძლებდით –
შენ დედას ტვირთი შენი მხრებით შეუმსუბუქე.

ჰო, გაიქეცი ერთ დღეს როგორც შვილი უძღები –


და თვით უძღები დღემდე ცდილობ ჩვენ რომ გვაძღობდე,
ცხოვრებას ებრძვი, ხან ნებდები ხანაც უძღვები –
და მხოლოდ შენი ჩრდილი აღწევს დღეს ჩემს აწმყომდე.

შენ გაექეცი მამას, დედას,


და-ძმებს პატარებს,
უჩვენო წლებს და გზის სიშორეს დღემდე უწყრები,
ცხოვრების ტვირთი შენს სუსტ მხრებზე გადაატარე
უძღები შვილი მერე გახდი დედა უძღები.

და ახლა შვილებს ეფერები


აბრუნებ სითბოს –
რაც დედას თითებს გამოაძრე ოქროს რგოლივით,
და სინამდვილე რადგან მსვერპლად ყოველ დღე გითხოვს –
რჩები უძღები, თან ღმერთივით გამოგონილი.

ლექსის ქურდებს
ვინ ჩივის რითმებს, –
ლექსს ჰპარავენ ხშირად ავტორებს.
და ლექსიც ითმენს
იმ ბავშვივით- რომ მიატოვეს.

259
მირანდა ერისთავი

ითმენს, თან ტირის,


ლექსს ჰგონია დედა აშვილებს
და თუ შეხედავ – ვის ჰგავს ლექსი –
იცნობ მაშინვე.

ჰოდა, წადით და თქვენს თავს რამე თვითონ უშველეთ,


და ლექსის ნაცვლად ბავშვი, ძაღლი, კატა იშვილეთ.

ლექსის ქურდობა – ქურდობაა თანაც უნიჭო,


ეს იმას ჰგავს, რომ ნავს იპარავ – თანაც უნიჩბოდ.

ლექსის ქურდობა სიყვარულად რა ვქნა არა მწამს –


ლექსის ქურდობა არ უხდება არცერთ ავაზაკს.

ჰოდა, ლექსს ავტორს ნუ მოუკლავთ – როგორც ჰეროდე.


ლექსის წერასაც – როგორც ჯვარცმას – ისე ელოდეთ.

რადგანაც სიტყვა ღმერთი არის ლექსში


ხიდებად –
არც იპარება!
არცა კვდება!
არც იყიდება!


ხან პუტინს, ხან ისევ რეიგანს აცვია
საბჭოთა კავშირის რეინკარნაცია.


მინდა რომ მქონდეს მაჯა მაგარი
და ვიყო შენი მოჯამაგირე.

260
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


დგას
მონატრება –
მონა თვრება
მეფის მაგივრად,
მეფიქრება და
მეფე ქრება,
როგორც მაგია.


ღაწვებთან აწვება სულს მარტი,
შეიკრავ გაღეღილ საკინძეს
ყულფივით! არავის უყვარდი!
არავის უყვარდი! გაგიძლეს!


ნაკლებად მადარდებს უკვე რა მაცვია,
ჩუმად ვარ მეტადრე –
არც თმა მსურს ჩავიწნა.
რადგანაც ყოველი მეორე კაციდან –
შიშველსა გხედავენ,
რაც გინდა ჩაიცვა.


საათი ისრით წამდაუწუმ ხატავს წამით წრეს.
სულზე თუ ვერა, – შენზე ფიქრში ბევრჯერ წამისწრებ...

261
მირანდა ერისთავი


კვირტის კერტი მკერდით დააქვს
სწყალობს მართლის გარდა ფარსსაც,
ემდურება ზამთრის დალაქს –
ხეებს თმა რომ გადაპარსა.

სისხამს ისხამს სხივზე ნაყოფს –


მზეს – ვით მწიფე ატამია,
და ვენებში ვნების სამყოფს
არაგვს უსხამს ადამიანს.

მთავარეც თითქოს წარმართია –


ქვებს დაეძებს სათაყვანოდ,
სხვა მარტინი სწვავს მარტიანს –
და სძულს იქვე, – სადაც ჰყვარობს.

მერე არის აპრილი და


ვნება უფრო მაისური
და ვარდება ნაპირიდან
გული, კაბა, მაისური...

ადამიანი
მორგებული ვართ დროის ამინდზე,
რადგან ღმერთის და თიხისგანა ვართ.
ვიღებთ ციურს და მაინც ვამიწებთ,
ვიღებთ საზრდოს და ვტოვებთ განა... ვალს.

ვიშორებთ ყველას ვინც მოდის ახლოს,


ვიღებთ კანონად – რაც სხვამ არღვია,
და ისე ვანგრევთ, რომ აღარც გვახსოვს
დედამიწა რომ ჩვენი სახლია.

262
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

სული გვაქვს, თუმცა სხეულად ვრჩებით,


ყველა მშვიდობაც რჩება ომადვე,
მარტო უსულოს ვაფასებთ ჩვენში –
სულის ბოლომდე ამოხდომამდე.

სახლი საბნის ქვეშ


ჩემ შვილს, ანდრიას

სახლი საბნის ქვეშ დავიდეთ ერთად


შემოვისახლეთ შენი ნივთებიც.
საბნის ქვეშ არც თუ ძალიან ბნელა,
ერთად ვთამაშობთ, ერთად ვინთებით...

ვიცინით ერთად, გიკოცნი სულმთლად


პატარა თითებს, ყელს თუ ფეხუნებს.
იღვრები სითბოდ სულში, თუ სულთან –
არის სილაღის დიდი ფერხული.

მერე თამაშიც გბეზრდება ალბათ,


რადგან იღლები იმ ყველა როლით,
მოიგდებ მხრებზე მანტიად საბანს
და მტოვებ როგორც იმპერატორი.


ტკივილი მეგრძნო – დიდხანს ვეძებე,
მაგრამ აღარ მსურს ვცადო ჰო, კიდევ,
მინდოდა ლექსი წასულ დედებზე –
ჯანდაბას ლექსი! – შენ არ მომიკვდე.

263
მირანდა ერისთავი


წახვედი შენ და სიშორის სევდა
უფრო გამძაფრდა, არ დამიამდა!
ჩემში გრძელდები შენ უკვდავ ღმერთად!
მე ვკვდები შენთვის ადამიანად!


დღეს, მჯერა, ბევრი მოიგონებს გარდაცვლილ დედას,
საფლავს თუ არა- ცას მიაპყრობს მზერას ნაღვლიანს,
დედამიწა თუ არის ჩვენი ცოცხალი დედა,
მაშინ ეს ზეცა – გარდაცვლილი დედის სახლია.

უშვილო დედებს
დედის დღეს გილოცავთ, დედებო! –
შვილი რომ უდედოდ დატოვეთ!
მე ახლა ჩემს შვილებს თითებს და
ზღაპრებს და ოცნებებს ვატოლებ.

დედის დღეს გილოცავთ, დედებო! –


შვილებს რომ ტვირთივით იშორებთ!
რომ გკლავთ, თან უსიტყვოდ ნებდებით,
უდედო შვილების სიშორეს...

დედის დღეს გილოცავთ, დედებო! –


ვისი შვილიც ღმერთთან წავიდა
რომ უძლებთ დარდს, რომ არ ნებდებით –
გმირი ხართ პირველი წამიდან!

264
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

დედის დღეს გილოცავთ დედებო, –


ვინც შვილი დაკარგეთ აბორტით!
დედობა გაღირსოთ უფალმა –
ვინც მუდამ შვილებსა ნატრობდით!


მე შენ კი არა! – ვულოცავ ჩემს თავს
დედი, რომ მყავხარ გვერდით იმედად,
ღმერთმა ყველაზე ძვირფასი დედა,
ვიცი, რომ ჩემთვის გამოიმეტა.


თუ კი ვიწყებ სადმე ბორძიკს,
დედას ვფიცავ,
დედა მიცავს
დედაენა,
დედა ბოძი,
დედაკაცი,
დედამიწა...

ემიგრანტ დედებს
დედი, დიდი გავიზარდე, –
ტისმებს უკვე მე ვიკრავ! –
შვილი დღის და ღამის ამბებს
ამცნობს დედას, ემიგრანტს.

265
მირანდა ერისთავი

კომბლესა და გოჭის ამბავს


ბებო აღარ მიყვება
გუშინ ისე გააბრაზა
დედი, შენმა სიტყვებმა.

ყველგან მამა დამატარებს,


სხვებს რომ დედა დაჰყვებათ –
ჩვენი სახლი გადაიქცა
სათამაშო სახლებად.

ბებო საჭმელს მაინც მაჭმევს,


როცა ვამბობ:-არ მშია!
გუშინ მკითხა ერთმა ბიჭმა:
– დედაშენიც ცაშია?

დედი, როცა მეძინება


შენს ტანსაცმელს ვიხუტებ.
ეს სახლიც და უშენობაც
უკვე სუნთქვას მიხუთავს.

წუხელ სიცხემ ამიწია,


სულ მეწვოდა ლოყები,
შენ კი როგორც ამას წინათ –
მარტო სიზმრად მოხვედი.

აღარ მინდა აღარც ქუდი,


არც ფული, არც წინდები
მაგის ნაცვლად
შენ დაბრუნდი –
სანამ დამავიწყდები

266
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


დედობა დიდი გმირობა არის,
სამი შვილი მყავს, დედა ვარ – ნული.
დედაც და ღმერთიც ისაა მაინც, –
ვინც სხვის შვილებსაც შვილივით უვლის.


სამი მარტია,
ღმერთიც სამობით,
ჩვენ კი სულ დედას ვახსენებთ ხშირად:
– დედას გაფიცებ!
– დე, შენც წამოდი!
– დედა, მიშველე! მაჭამე! მშია!


ჯერ მომილოცავ გაზაფხულს,
მერე სამ მარტს და მარტის რვას!
ბოლოს კი შენით დაზაფრულს
დამტოვებ
მარტის
პატიმრად.


უჯაროდ
ვუჯერებთ,
ვკარგავთ სახელს,
ტანკით გვკლავს, ჩვენ კიდევ ტანკსა ვტირით.
რუსეთი ყოველთვის კანონს არღვევს-
იმ გიორგიევსკის ტრაქტატივით.

267
მირანდა ერისთავი


იდგა რუსების
იკარუსები
სისხლის კანონით
იქვე ჯარებით,
თქვენი სურვილით ვინც გარუსდებით, –
გახსოვდეთ! –
რუსეთს თქვენც ეჯავრებით!


დედის დღეს გილოცავთ იმათაც –
ვისაც ფიცზე მეტად გაგინეს.
ვინც დედას აგინებს, – მივმართავ:
ილოცეთ, გინების მაგიერ!


აქ რუსთაველური წესებია –
და რუსთა ველურ წესს
ვის ატენით!
ჯანდაბას თქვენი ჰესები და
ჯანდაბას თქვენი მილსადენი!


ბევრი იფიცებს ტყუილზე ღმერთსაც, –
როცა ამართლებს თავის სიბილწეს.
მე კი მგონია, მოდიხარ ჩემთან –
როცა ვდგავარ და დედას ვიფიცებ.

268
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

2 მარტი
ორი მარტია, –
ხვალ დედის დღეა
(როცა ყველა დღე არის შვილების),
რომ ვერ გიბრუნებ ძალიან ვღელავ –
დე, ამაგს, შენ რომ არ იშურებდი.

ხვალ დედის დღეა,


დე, ეს დღეც შენ გგავს –
(მე კი ვერა და ვერ გასახელე),
მუდამ ცასავით მაშორებს შენგან –
სულ უდროობის გზაგასაყარი.

ხვალ მოგხვევ ყელზე ხელების კაუჭს,


რომ მოვალ შენთან ბავშვობის ხიდით,
თუმც ვიცი, დარდით გაჩენილ ნაოჭს
ყვავილებით ვერ გამოვისყიდი...

გულის მდგმური
გრძნობას გიხდიდი მუდამ ხარკივით
ყოველდღიურად, ყოველ კვირა დღე –
რა გსურდა, სანამ გამოვარკვიე –
მე შენი გული დავიქირავე.

შეხვედრაც გახდა ბოლო სადგური,


ვსვით ერთმანეთი ღვინის ბაკლებით,
და დღეს კი როგორც ყველა სხვა მდგმური
გულიდან გულში მივიბარგები.

269
მირანდა ერისთავი

მივდივარ რადგან ვერ გიხდი ქირას,


ანდა ვერ ვუვლი შენს გულს გემოზე,
ამოგივარდი თვალებში ქარად
და სულ გაგხადე რაც კი გემოსა.

სულს სწვავს სიცხადის მწარე სიცხარე,


გახდა ცხოვრებაც აკი „ბარხატის“,
რადგან შენ გულში ვეღარ ვიცხოვრებ –
მივდივარ ჩემი ბარგი-ბარხანით.

მარტი
მარტო მარტს მოვისხამ მანტიად, გავრისკავ!
მარტინიც რად მინდა, ჰაერიც დამათრობს,
ყველა მარტი არის ჩემთვის სულ ქალისა
ყველა მარტი მართლაც მართობს და რვა მარტობს.

მარტია, მეც ვურევ მარტივად მარტივით,


შევხარი ატმებს და ტყემლებს და
ჩვენს ჭერამს,
ზამთარს ჩავაბარე ყველა ნორმატივი
და ვგიჟობ-მეტი რა შემრჩება.

შენც მოდი! – მოვედოთ


ცას, ირმის ნახტომებს,
ვატოლოთ ვნებებად სუნთქვა და თითები,
ოცნების მაგივრად დარდების ნაღმს ვტოვებთ,
ვქრებით და სულ აღარ ვინთებით.

270
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

სა-ქა-რთველო
შენ – მზეებს,
ის – წვიმებს,
მე კი სულ ქართ ველი,
შენ გქვია
მას ჰქვია
მე მქვია
ქართველი!
ფიქრებში გართულო,
მარტივო, ხან რთულო,
მიყვარხარ!
მიყვარხარ
შენ, სულო,
ქართულო!
გავატან მტერს ვერა! – და ვერც ამ ქართ ველებს...
ღმერთო, შენ გვიშველე, გვიშველე ქართველებს!
როდის იქნება, რომ ისევ გაგამრთელოთ!
იხარო!
იდიდო! –
ჩემო საქართველო!
ხვალაც არ მოაკლო ღვინო მარანს, რთველო!
დღეს კი გაუმარჯოს
შენს
ჩემს
საქართველოს!

აღარ მსურს მბჟუტავი ცეცხლივით ვბოლავდეთ –


გავასწროთ მაღლა – ცას,
დაბლა მთებს,
დღეს მარტის ერთია და მარტის ბოლომდე
გავგიჟდეთ! დაე, მარტს დაბრალდეს!

271
მირანდა ერისთავი

გიშრის ბრასლეტი
გუშინ სიყვარულს მიხსნიდი და
დღეს კი იგნორებს
ისე მახვედრებ –
აღარც მჯერა შენი, ასე რომ...
ხან მგონია, რომ
შენც სხვებივით გამოგიგონე –
და არ არსებობ!

ვინც კი შენსავით შევიყვარე –


აქეთ ბრალს მდებდით,
(ჩემგან რა შორს და ამავე დროს
თან რა ახლოს ხარ).
შენი სიტყვებად დამარცვლული
გიშრის ბრასლეტი
მკლავზე მაქვს, ნიშნად,
სახრჩობელად,
იმ დღის სახსოვრად...


ღმერთობა გვსურს და ქრისტეს ვედრებით –
გვიყვარს აღდგომა ჯვარცმის გარეშე,
გრძნობას კენკავენ თეთრი მტრედები
მოსვლა და წასვლა დგანან კარებში..

272
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

საქრისტველოს
ყოველთვის, ყოველ წუთს
სულ ჯვარზე გაკრავენ
ოთხივე კუთხიდან,
შიგნიდან,
გარედან...
სულ იმას ცდილობენ კბილს როგორ გაგკრავენ –
არავინ არ გყავს მშვიდობის გარანტად...

დღესაც სულ რაც შეგვაქვს –


იგივე გამოგვაქვს,
რუსეთს კვლავ პაიკად
ქვეყნებსა სწირავენ,
გმირები კვდებიან
ბოროტის მაგივრად,
ქვეყანა კი რჩებათ ბრიყვებს და ტირანებს!

ცდილობენ ყოველთვის ძმები რომ წაგვკიდონ,


(ასე ადვილია ბრძოლაში მოგება),
იმდენჯერ გაწამეს – ღმერთი და წალკოტი
აღარ სურთ – იწამონ
აღარც იმ მოგვებმა.

ჯვარცმულო ღმერთივით
ოთხივე კუთხიდან,
რა დალევს იუდას, რა დალევს ჰეროდეს –
მინდა რომ ყოველთვის (იმდენსა გკორტნიან)
შენი გადარჩენის ღმერთივით მჯეროდეს.

273
მირანდა ერისთავი

მივფრინდეთ ფანტელთა სამოთხესთან!..


წამო,დაგპატიჟო სასეირნოდ,
გარეთ ფანტელების თეატრია,
ლამპიონების შუქ-ჩრდილებში
ფიფქები ერთმანეთს შენატრიან...

წამო,დაგპატიჟო სასეირნოდ
სველი ქვაფენილი გასარკულა,
წამო და სიყვარულს შემოგფიცებ
ღამისა და თოვლის გასაგონად...

წამოდი, თორემ თეთრი ზეცა


ამდენ ბარდნისაგან გამოთხელდა,
წამო, სანამ თოვლი ჰაერს ძერწავს –
მივფრინდეთ ფანტელთა სამოთხესთან!..


ჩემი ლექსები მოყვებიან
ჩემზე, შენზე და ვეშაპებად
როგორ გადაიქცა ჩვენი გრძნობა, –
როცა ერთმანეთში ვეშვებოდით,

როგორ ფარსი იყო იმედები,


ჩემსკენ გადმოდგმული ნაბიჯებიც,
როგორ ადვილად მიმეტებდი:
ნერვებზეც როგორ მაბიჯებდი

ჩემი ლექსები მოყვებიან,


როგორ ჩამოინგრა ჩვენი ჭერი
და ერთად გაფრენის/ფრენის ნაცვლად
ფრთები უცბად როგორ შემაჭერი...

274
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

ჩემი ლექსები მოყვებიან –


(რადგან ლექსი სულის სამყოფია)
ან კი რა არის მოსაყოლი?
ჩვენს შორის არაფერიც არ ყოფილა!


გხუჭავ თვალებში – რომ არ გამექცე! –
ირგვლივ კლდეები და ლოდებია;
შენგან ნაფერებ საფეთქლებზე –
მარტო ცრემლებიღა გორდებიან...

არ მინდა არც სადმე რომ წამომცდე, –


და მერე ვიღაცამ გაგკრას კბილი;
გიცმევ მხრებზე როგორც თბილ სამოსელს, –
შენთვის კლოუნივით „გაკრასკული”;

დღეს მაქვს, ხვალ სურვილიც არ მექნება –


ვიცხოვრო უშენოდ ამის მეტი,
ხელიდან ან კიდევ საფეთქელთან
თუ კი ტყვიასავით გამისხლტები...


გინდოდა შენთან ახლოს გყოლოდი –
(მეც მომანდომე შენი სურვილი),
და შეჩვეული მხოლოდ მხოლობითს
ჩასახლდი ჩემში ჩემი სულივით...

ჩემში ჩასახლდი და თვითონ მე კი


ჩემი თავიდან შენგან გამიშვი
რომ გავმხდარიყავ მე შენი ნეკნი
შენ კიდევ ღმერთი, ან გილგამეში...

275
მირანდა ერისთავი

გადის წლები და მოდის ფინიში –


მოდის სიკვდილი - მაყუდებს კედელს!
მახარებს ის რომ სულთან მიმიშვი –
პარალელური წრფეებიც კვეთენ.

ხმა
იყო წვიმები და ან- ბან- გან-დონ –
ბგერა შენი ხმებით გაჟღენთილი;
როცა ჩემი სული თავად განდე –
და როგორც პირველი გაკვეთილი –

ვსწავლობდი- შენს ხმას, შენს სულს, თითებს,


ღვინოს და შენს თვალებს ბუხრის შუქთან
ახლა უშენობას ისე ვითმენ –
გუშინ იმ გოგოსიც ისე მშურდა –

შენ რომ გეკვროდა და გახელებდა


შენც რომ არ აკლებდი ცხელ -ცხელ მზერებს;
როგორც ტატუები სახელებად –
შენი ხმა სხეულზე დავიწერე...

იყო წვიმები და ან-ბან-გან-დონ –


ირგვლივ სახეების სიჭრელე და –
როგორ შეიძლება არ დავბადო –
ლექსი შენი ხმით რომ იწერება...


პირიქით და პირ-აქეთაც
შენს ცხელ კოცნებს ვითვლი,
და იმსხვრევა უკარებოდ
უკარებას მითი...

276
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


მე მიხარია, რომ შენ აღარც მწერ,
რომ დაწყებამდე თვითონ დასრულდა
რა ჩავიფიქრე ნეტავ ახალ წელს –
რომ ასრულდა და თან არ ასრულდა.


ქრისტე აღსდგაო, – ვხარობთ და გვიკვირს,
და მეც ვიჯერებ, –
მინდა რომ მწამდეს!
მაგრამ იმდენი ბოღმაა ირგვლივ –
რომ ჯვარს აცვამენ და ქრისტეს ცამდე –
– აღარ უშვებენ აღდგომის დღესაც,
და ზედ ჰკიდებენ ცოდვებს, ყვედრებას –
რომ ნალურსმევი ხელიდან წვეთავს
სისხლივით ქრისტეს ჩუმი ვედრება...


ხშირად არ ქონა უფრო მეტია –
აივსებ ზეცით სულის დარაბებს,
რა ძნელია რომ იყო ღმერთი და
სხვისი გულისთვის დაპატარავდე.

გინდა იყავი დიდების შუქი,


ან ღვთაებრივი სახე ლუვრიდან.
შენც გაგტეხავენ-კარივით-თუ კი
ვერ გაგაღებენ სახელურითაც.

277
მირანდა ერისთავი

და ასეთ ყოფნას ერქმევა „ვითომ“,


(ბოლოს მოვკვდებით ყველა მაინც ხომ),
ხშირად მსხვეპლებიც იმსხვრევა თვითონ –
ჩვენც ვმთავრდებით, რომ ისევ დავიწყოთ!


თოვს, – ყველა ცოდვა ქრება უკვალოდ;
მოდის ზამთარი ღვთისმშობლის მუცლით,
დალოცე ყველა, ყველა, უფალო, –
ვინც შობასა და ახალ წელს უცდის...


მე თვით სიკვდილსაც დავამარცხებ
ძლიერ მარტივ სვლით, –
ლეშს რომ მივუგდებ –
და სულს ზეცის იქით გავისვრი...


ღმერთო, სადა ხარ, –
მე იმდენს გეძებ,
ნუთუ არადა არ გესმის ჩემი.
არა ხარ
მაღლა!
ჩემთან,
თუ გვერდზე! –
სიტყვა იყავ და სიტყვადვე რჩები!

278
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

ფსკერი
დღეს შენთვის უკვე ფსკერი ვარ,
შენ ჩემთვის ისევ ცა ხარ,
ჩემი თვალების კერია
ჩააქრე!_სანამ წახვალ...

ბევრჯერ ღმერთივით გაგენდე,


(შენ დაწვი ჩემი ხატიც), –
ვტეხდი უგულო საკეტებს –
რა გულშიც შენად გყავდი.

და ფსკერი უკვე რაკი ვარ,


შენთვის, გახსოვდეს ესეც:
ცხოვრება ბუმერანგია –
და შენც მოგისვრის ფსკერზე.


ცა ჩემთვის შენიდან იწყება,
ღმერთიც შენს თვალებში ვიწამე.
მესროლე ტყვიების ის წყება –
მიწას რომ კვლავ მაქცევს მიწადვე.


ცრემლივით დამშრალი რძე ხარ,
ჩემი დამსხვრეული ფრთებიც,
ჩემში სულ შიშველი წევხარ –
და გულის ბუხართან თბები...

279
მირანდა ერისთავი


ნუ შევატოვებთ ფარას ევროპას,
ნურც რუსეთს
და ნურც ფარისევლობას.

ან


დგას წინამძღოლად ფარის ევროპა,
ხან რწმენა,
ხანაც ფარისევლობა.


დედამიწა სულ ორსულობს ჩვენზე, –
დაგვატარებს გაბერილი მუცლით.
მამა ღმერთი კი უჩვენოდ ვერ ძლებს
და ჩვენს ცაში დაბადებას უცდის.


როგორც ღმერთია
ჩვენში სამობით –
ისე სამია ქვეყნად უფალიც:
ჭირის-უფალი,
თავის-უფალი,
და თვითონ ყველა ხელის-უფალი!

280
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


სიყვარულს თუ მესვრიან –
ტკივილს მარტოც გავზიდავ.
იყო ტყვია,
დღეს ია
მიმზერს ვაზნის ვაზიდან.

სარკე ვარ
მე შენი სარკე ვარ! მიყურე! –
უყურე შენს ნაკლოვანებებს!
არ გინდა სიბრმავე, სიყრუე –
ჩემშიაც შენ გახმოვანებენ!

შენს როლებს ვერგები მშვენივრად,


ვასაღებ ჩემად შენს ტალახსაც,
ეს ჩემი ცოდვებიც შენია,
მე შენ ვარ, – თუ შეძლებ დანახვას.

შენი მაქვს სიწმინდეც, სიბილწეც,


შენია – რაზეც მე ბრალს მდებდი,
შენსავით მიყვარს და ვიფიცებ,
შენსავით მტკივა და ვბრაზდები!

მიყურე სულშიც და სხეულზეც! –


სარკე ვარ! – შენში რომ ვშუშდები!
და თუ სიმახინჯეს ვერ უძლებ
შენსას –
ჩამამსხვრიე მუშტებით!

281
მირანდა ერისთავი

გალაკტიონი
ყველა გამირბის,
მეც მსურს გავექცე
ჩემს თავს თუ თავთან მარტო დარჩენას,
სუნთქვაშეკრული ვეკვრი სარეცელს –
და რომ ვერ მოვკვდი კიდევ_ არ მჯერა!

მზერით გავარღვევ ფრენისთვის ფანჯრებს,


ვეძებ ზეცაში რაც აქ მაკლდა მე,
რა ცუდია, რომ ვერავინ მამჩნევს –
როგორ ვაკლდები ლექსის აკლდამებს.

ვაღებ ზეცას და ვაღებ დარაბებს,


მსურს, გაამართლოს ამ ცდამ მორიგმა,
ჩემს მარტოობის დავიდარაბებს
გულშიც ჩავიქრობ_თავს რომ მოვიკლავ.

ლექსებს დამსხვრეულ ფრთებივით გავშლი,


ჩემმა დამტოვეს ღამე ცხენებმაც,
ტატოს მერანით მივფრინავ ცაში_
რომ ავცდე სულშიც გამეწყერებას.


დედასა სცვლიან დედინაცვალით,
მამაც და სხვებიც ბევრჯერ იცვლება
დედის გემო, თუ დედის ნასწავლი
გაგვყვება, ხანაც დაგვავიწყდება.

282
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


აგერ სია,
აგრესია
რამდენია,- ნახე თვითონ..
ვითომ გვიყვარს!
ვითომ ვზრუნავთ!
ვითომ!
ვითომ!
ვითომ!
ვითომ!

შვილი კი სულ გვყავს ღმერთად, უღელად,


და არც არსებობს შვილინაცვალი,
ჰოდა, ამიტომ შვილებს სულ ყველას
ღმერთო, სიცოცხლე დიდხანს აცალე!..


ცრემლივით დამშრალი რძე ხარ,
ჩემი დამსხვრეული ფრთებიც,
ჩემში სულ შიშველი წევხარ –
და გულის ბუხართან თბები...


როგორც ყვითელი კვერცხის წიწილი –
მზე ტეხს ნაჭუჭს და გამოდის გარეთ,
შენი თმები და შენი სიცილი
აგიჟებს კარში დარჩენილ ქარებს.

283
მირანდა ერისთავი

12 წლის ხარ
მარტო შენ იცი რა მოხდა გზაში –
სიკვდილის მიზეზს შენთან დამარხავ,
თორმეტი წლისა შენ იყავ ბავშვი,
(პედოფილისთვის, ალბათ, დამაც ხარ).

მაგრამ მაგ გულმა შეწყვიტა ფეთქვა


და რაპუნცელის თმებს აღარ უშვებ,
ახლა იმ თმებით ადიხარ ღმერთთან
და ცრემლით გვიმსხვრევ თვალების შუშებს...

ზღაპრის ფერია იყავი იქნებ,


ან სულით ჯუჯას ჩააკვდი სადღაც,
დროც შეეჩვევა უშენო ფიქრებს
და შენს საფლავზე აგანთებს სანთლად.

ასე რომელმა დაგწყევლა ბედმა,


რად ვერ დაგიცვა ჯვარმა, გიშერმა,
თქვი, ასე როგორ გაგტაცეს დედას –
რომ უფლისწულმაც ვეღარ გიშველა...


ორი ფეხი გვაქვს და სულ ფეხს ვითრევთ,
დავბადებულვართ თითქოს უფეხოდ.
და პურის ნაცვლად, სული გვაქვს ვიდრე –
გვინდა სხვებს ძვლებიც გადავუტეხოთ.

ერთი გული გვაქვს და პირიც ერთი,


სულ გვინდა ცუდი სხვას დავუპიროთ,
საკუთარ ეგოს ღმერთივით ვეტრფით
ვცხოვრობთ უგულოდ,
ვცხოვრობთ უპიროდ.

284
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

ფეხს ვითრევთ, – თითქოს ფეხი მოგვტეხეს,


მივყვებით დროს ვით მორიგ გოლიათს,
და მაგ დროს მჯერა, რომ ჩვენს ოთხფეხებს
ოთხი ფეხი და ორი გული აქვთ.

მზის შვილებს
მე შენს გულს და მზიან თვალებს დავუმიზნებ,
რომ მიმიღო შენი სულის მეგობრად.
შენ კი არა, ეს მე მჭირდა დაუნიზმი, –
რადგან თავი შენზე მეტი მეგონა.

აღარ ვითვლი არც ცრემლს, არც შენს ქრომოსომებს,


შენს ღიმილშიც ვხედავ მხოლოდ მაცხოვარს,
სანამ ღმერთი სიკვდილს ტანზე მომაზომებს, –
მინდა შენი სიხარულით მაცხოვრო.

ვრჩები შენი სიმარტივის


ანაბარა,
ვეძებ შენთან მეტ საყრდენს და მეტ ტიხარს,
რადგან მარტო ქრომოსომის რიცხვით არა,_
ჩემთვის ყველა სიყვარულზე მეტი ხარ.


ხშირად მკვდარი ვართ და მაინც გვკლავენ –
ვიმსხვრევით ხელშიც როგორც შუშები,
ან ვემსგავსებით ქაღალდის ნავებს –
ბავშვობაში რომ ერთად ვუშვებდით...

285
მირანდა ერისთავი

ან დაჭმუჭნული ქაღალდის ბედით –


ხშირად ნაგვის ყუთს თვითონ ავიცდენთ,
კარგი მოგვეცი ცოტაზე მეტი! –
და ცუდს ნუ მოგვცემ, ღმერთო, ამის მეტს!

ქარი გაგდებულ ჰგავს კნუტის კნავილს,


ნეტა, ეს გუბეც აღარ გაშრეს რომ –
ჩვენი ქაღალდის პატარა ნავით
ვიმოგზაუროთ დროის გარშემო.

სიღნაღი
სიღნაღს სურს მტრების რისხვად ღელავდეს
და ალაზნის ველს ზღვის ფერებს ურჩევს,
მერე კი ყველა სიღნაღელამდე
კვლავ კედელ-კედელ დაივლის ქუჩებს.

ფეხაკრეფით და მშვიდი ნაბიჯით


აივლის ნისლით გომბორის კალთებს,
აქ ყველა კარი და ყველა ბურჯი
ღვთის მოლოდინში ღამეებს ათევს.

დგას მეფესავით ციხე-ქალაქი


თან თავის ჯარით გაჰყურებს ველებს,
და სიყვარულის გრძელი არაკით
ზრდის შეუპოვარ ძლიერ ქართველებს!


მზე თითქოს ღმერთის კალატოზია –
სხივები ბეწვის ხიდებს ძერწავენ.
და შუქის სახლიც- ქალაქს რომ სძინავს,
ცათამბჯენივით ადის ზეცამდე!…

286
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

სხვისი მუზა შემიყვარდა


თითქოს მართლა ჩემი ხარ და...
არ მაძინებ ღამესაც.
სხვისი მუზა შემიყვარდა –
ჩემი სადღაც გამექცა.

სხვისი მუზა შემიყვარდა, –


ჯერ მიყვარდა პოეტი,
რა ვიცოდი თუ სიყვარულს
ორივესთან ვპოვებდი.

თვითონ ლექსებს შეხიზნულა,


ხოლო მე კი ტყვეობას,
დამიტოვა თავის მუზა –
გულში მემკვიდრეობად...


ხშირად ცასავით მიწაც იელვებს –
რომ ერთმანეთი ჩვენც არ მოგვბეზრდეს!
და ჩემში როგორც სიცარიელეს –
როგორც არაფერს- გხატავ მოლბერტზე...

დრო მიდის, გულიც დროსავით ტყდება,


მივყვები შენგან დროის ქარიშხლებს.
ვიქეც უწიგნო წიგნების ყდებად
შენს ხელში- სანამ ხელსაც გამიშვებ.

მიდიხარ, მტოვებ ცას მიწის მაგვარს,


აღარ გაბრუნებ, ან კი უკვე ვერ!
თუმც, ბავშვებივით, განიშნებ: აქ ვარ! –
ცაში თვითმფრინავს ხელს რომ უქნევენ.

287
მირანდა ერისთავი


შენ ისევ ოცნებობ ლუვრზე და მონმარტზე,
რადგან აქ ცხოვრება სამგლე და სალომეა.
მოჭრილი თავივით ლარნაკით მოგართმევ
მზეს! ოღონდ იცეკვე, იცეკვე სალომეა!


აბუქებ სულ ყველა წვრილმანს, –
და მაინც ჩემს გულში სახლობ,
მე ერთი ნაბიჯით წინ ვარ,
შენ – ერთი ნაბიჯით ახლოს!


ღვთაებრივი კომედია
ჩაანაცვლა უღმერთომ,
შენთან ყოფნის მომენტიდან
მსურს გზა გადავუკეტო
ქვეყნად ყველას ამ დილიდან
ვინც შენიდან წამიყვანს,
ჩემი ყველა სიკვდილი და
უკვდავების წყალი ხარ.


ხშირად ბრაზისგან თვალს ვეღარ ვახელთ,
(ვეღარ იცლები პირო, ვნებებად);
რა ცუდია, რომ სულ ვკარგავთ სახეს –
და მაინც ვრჩებით პიროვნებებად.

288
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


ღმერთო, ამავსე შენით,
ვეძებ სიცოცხლის მიზეზს,
სხვა ყველა დანარჩენი
თავისით მოდის ისეც...


ვიყავ
ლოლიტაც,
La Vita-ც
ლილიტებიც,
მარტოც გავყოლილვარ დროს და
ასაკს კენტად,
ნასროლ ტყვიასავით ხშირად მირიდებდი,
მაინც ვერ მტოვებდი სხვების ასაკენკად...


მოდი, შემეყარე ისევ,
მიწა შეარყიე ჩემში,
ზეცად ჩამომექეც! – გისევ
ფიქრად, სანამ ისევ შემშლი.

მოდი, ამიმღვრიე მზერა,


ყელთან აიწყვიტე კოცნად,
მოდი, სანამ შენი მჯერა –
დანარჩენიც მერე – როცა

მოხვალ! შემეყარე დარდად,


შენთვის გამათენე ღამედ,
მოდი არ მოსვლების გარდა –
ჩემთვის გააკეთე რამე...

289
მირანდა ერისთავი

წერილი გამოგონილს
რაც კი ვისწავლე წერა – სულ გწერდი,
ფიქრებშიც რამდენს გელაპარაკე
და ვერ დაგისვამ ვერასდროს წერტილს –
როგორც უსვამენ ლექსს, თუ არაკებს...

გამოგიგონე და შენც არსებობ –


ვგრძნობ შენს გემოს და ყველა საქციელს,
მარტო შენ მყავხარ, ჩემო, ასე რომ, –
შენს თავს ვერასდროს ჩამომამაცილებ!

მივდევ ცხოვრებას მძიმეს და მუხთალს,


ვეძებ შენს სიცილს და შენს ქარაგმებს,
გამოგიგონე, ჰოდა, რა მოხდა –
ხანდახან მაინც მელაპარაკე...

კვარა
გულის გოლი გაიტანა კვარამ,
ყველა გოლი, ნახე, ვა, რა ცხელია,
საქართველოს დამარცხება კმარა !
დღეს ჩვენა გყავს ხვიჩა კვარაცხელია!

უკვე გვექცა ქვეყნის სანუ-კვარად,


თავად ჰქარგავს სახელსაც და სვე-ბედს,
გაუმარჯოს ხვიჩას! Salut, კვარას! –
ჩვენს (კ)ვარ-სკვლავს და ჩვენს ფეხბურთის მეფეს.

ამაყად ჩანს საქართველო გარედან –


მადლობა შენ! – ამ მზიანი ღამისთვის.
ცის კარშიც თუ ქართულ გოლებს გაიტან –
ქართული ცაც შენს მზის გოლებს დაითვლის.

290
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

პირობა
წუხელაც სიყვარულზე ვსაუბრობდით,
შენს მხარზე ბავშვივით რომ ჩამეძინა,
არ ვიცი სხვას სხვისგან რა უნდა და...
მე კი ახლაც მახსოვს, ამას წინათ

გრძნობებს პირობით რომ მპასუხობდი,


თითქოს და დიდი საქმე იყო,
ბოლომდე რომ არ ასრულებდი,
რასაც მპირდებოდი სიტყვის მიღმა...

ახლაც შენზე ფიქრებს ავეკიდე,


სულში აირია ამინდები,
ნეტავ, მერემდენე ღამეს კიდევ
ლექსებს ხურდასავით დამპირდები.

ნეტავ, მერამდენე ღამეს კიდევ


ლამაზ სიზმარივით აგიტაცებ,
ახლაც შენი ბოლო ლექსი მიდევს,
ცხოვრებით დამტვერილ მაგიდაზე...
2007


ხარ ნიშნები ძახილთა
და თან სულის ქაოსიც,
ზეცა ჩვენი სახლის და
ჩემი სასაფლაოსი...

291
მირანდა ერისთავი


ეგ დუმილია, რომ მანგრევს, –
და სულ ვეღარ ვიგებ რა გჭირს –
შენგან მიტოვებულ საგნებს
მტვერი დასდებია სახლში...

სახლში მეც გელოდე ბევრი,


როგორც დედაშენი ადრე...
და რომ დაგეძებდი მერე –
ღმერთიც გამოექცა საყდრებს...

ღმერთიც გამოექცა საყდრებს, –


(და გამოჰკერვია ზეცას),
მე კი ძველებურად მანგრევს
და ნერვებს ბოლომდე წეწავს

შენი დუმილი და ფიქრი –


როცა ვეღარ ვიგებ რა გჭირს,
ჩვენი ოცნებების იქით, –
ისევ გელოდები სახლში...


ვიღაცისათვის ლექსია,
ჩემთვის კი არის ლექს-აბი,
გულს მარხვასავით ვარღვევდი,
მერე ტკივილით ვკემსავდი.

292
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

მონის Moneyფესტი
გვაქვს მონა-პოვარი, ან თვითონ მონა ვართ,
მხარს ვუჭერთ მუდმივად მონობის მანიფესტს,
ვუწუნებთ ჩვენზე სუსტს, ლაღსა თუ ონავარს –
კანის ფერს, მონა-ყოლს, ან ა-მონა-რიდებს.

Money per მანიფესტ,


მონა-ყარ მონა-ხაზს –
(მონა ყარს) მონა ხაზს
მაინც თუ გასცდება –
ის თავის გზას მაინც
მონა-ხრავს
მონა-ხავს
მონ-ურა!-დ თუ არა, –
ჩვენს მონა-კაწრებად!

გვყავს მონა-ლიზა
და გვყოლია მონა-რქიც
თუ გვსურს, იმდენს ვიზამთ –
ვათრიოთ მონა რქით.

მონა რომ აგებს და


თან პასუხს რომ აგებს,
მონა-სტერს მონ-ეტებს –
მონურად მონა-გებს

ვწირავთ (დე-მონებს-აც),
გვიჯობს თავს უფალი,
ვრჩებით თან მონებად, –
თან თავისუფალი.

293
მირანდა ერისთავი

ბერნედეტას! – გზააბნეულ გოგონას!


რომ ხედავდი თავად ბავშვი ვინმეს დედას
შენც ეძებდი საკუთარი დედის მკლავებს,
მაგრამ დედამ მიგატოვა, ბერნედეტა, –
(შვილებს ასე მიტოვებით ხშირად კლავენ).

რადგან გულში დიდი დარდი ვერ ეტევა:


დადიოდი – ყველგან სითბოს ეძებდი;
ვიღაცისთვის ღმერთი იყავ, ბერნედეტა!
ვიღაცისთვის – ნარკომანი, მეძავი...

ხელს გკრავდნენ და მიეჯაჭვე სხვებზე მეტად


ნარკოტიკებს- დაეძებდი მეგობარს!
გზები უფრო აურიე, ბერნედეტა, –
ფარსი იყო, რაც სიმართლე გეგონა!

თვითმკვლელობის სურვილს ბერვჯერ აეკიდე, –


ვერ უძლებდი სუსტი მხრებით იარებს,
ფრენა გსურდა ანგელოზის ანარეკლს და
მაინც მარტომ მძიმე გზებით იარე.

ბოლოს შენი რვა წლის შვილიც რომ წაგართვეს –


წაიყვანეს უპატრონო ბავშვებში,
უდედობა ჩაანაცვლა შვილზე დარდმა –
ახლაც შვილზე ტკივლის ეთამაშები...

თავი ისევ სიკვდილისთვის გემეტება


მიუყვები ამ ცხოვრების ქარაფებს!
როგორ მინდა რომ გიშველო ბერნედეტა –
როცა ღმერთი არ აკეთებს არაფერს!

294
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა

შვილს!
შვილო, რა უცბად გაზრდილხარ, –
წლებიც რა უცბად მიდიან,
ჩემი სიცოცხლისს აზრი და
ჩემი ცხოვრების მითი ხარ...

ეგ პაწაწინა ხელები,
ეგ პაწაწინა ფეხები –
მიჭირავს ახლაც (შენ გძინავს), –
თან გკოცნი, თან გეფერები...

მინდა, რომ ყველამ იგემოს


რაც ღმერთმა შენით მაღირსა:
ტკბილი გემო და სუნები
შვილის ყელ-ცხვირ-პირ-სახისა...

შენა ხარ ჩემი ფესვები,


შვილო, და სულის კენწეროც...
მინდა, შუბლზეც და თვალებშიც
ბედნიერება გეწეროს...


ჩემო შვილო, შენზე კარგი
რაღა უნდა ვიპოვნო?
ლაზარე ხარ – სიცოცხლის და
დიდი რწმენის სიმბოლო...

ლაზარე ხარ,
რა ზარი ხარ –
ლაზათი გაქვს ლაზური
აზრიანი თვალები გაქვს,
სახე ანგელოზური...

295
მირანდა ერისთავი

შენით ღმერთსაც ვეზიარე


ვძლიე სიზმრებს საზარელს,
ხარ დედიკოს ანგელოზი
და ნინუცას საზალე...

ახლა გძინავს –
კათეტერით ვენები გაქვს ნატკენი.
„ლაზარეო!“ – დაგიძახებს
ქრისტე და შენც აღსდგები...


ზოგი იბრძვის – გაამთელოს,
ზოგიც ბრაზით ჩუმდება...
იყიდება საქართველო,
ან ლეკვივით ჩუქდება...

ფვლა
ისევ ხარ დაუ-ფვლ-ელი,
უ-ფალ-ო, უსა-ფლავ-ო,
თან ამ წუთისო-ფლ-ელი
თანაც დაუსაბამო.

ფლო-ბისაგან ვ-ფლო-ბთ ფულ-ს და


ფალ-ოსსა და სა-ფლავ-ებს
და სო-ფელ-საც იმით ვ-ფლო-ბთ,
რასაც ვრგავთ და ვა-ფლავ-ებთ.

ისევ ფვლა და ფლ-ობაა,


ფულ-ია და ფალ-ოსი.
უ-ფულ-ო და უ-ფალ-ი
უ-ფვლ-ელ უსა-ფლა-ოსი.

296
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


რადგან ეს გული დაიღალა ამდენი მოცდით,
რადგანაც წყდება შენთან ყოფნა შუბლის ძარღვივით,
რადგან არათუ მთელს სხეულზე –
აღარსად მკოცნი,
რადგანაც ხმაში აღარ მრჩება შენი ძახილი...

პირველ აპრილის ტყუილივით გამოგიგონებ,


გამო, გოგენის, ან ვან გოგის ფერში ავინთოთ!
რადგან არასდროს აღარ მოხვალ ჩემთან იგივე! –
პირველ აპრილის ტყუილივით, მოდი ამიტომ!

კაბა და კაბარე
მე კაბას –
და სუნთქვას გაბარებ –
შენ კი თვალს აპარებ რუსის ქალს,
არის სმა, ცეკვა და კაბარე –
მეღვრები სხეულში მუსიკად.

ერევა ბოლი ჩვენს ზმანებებს –


მსურს შენში სისხლივით გამიშვა,
(მე ჯერ არ!) შენ გინდა დამნებდე,
და ელი თუ მოგცემ ამის შანსს.

არის კაბარე და კაბიდან


ხტება გულიც, მკერდიც, მუხლებიც,
მიყვარხარ, товарищ капитан!
მიყვარხარ, ნეტავი, თუ ხვდები!

297
მირანდა ერისთავი

გამსახურდიები
ცხოვრება ისე აირია –
სამშობლო
ჰგავს სახლს ურდოების,
ღმერთო, გვაჩუქე ან ილია,
ან დიდი გამ-სახ-ურდიები!

ისეთი დროა დღეს! –


გონს აგირევს! –
და ბოლოს მაინც ჩვენ ვზიანდებით!
ღმერთო, გააცოცხლე კონსტანტინე,
ან აღარ მოგვიკლა ზვიადები!


ხან ფეხი იმდენჯერ დაგიცდება –
ძნელია, ყოველთვის მყარად იდგე,
გიწევს სულ რაღაცის დამტკიცება,
მიჰყვები ცხოვრების პარადიგმებს.

იდარდო წინასწარ, – არას მოგცემს –


ფეხქვეშ დამსხვრეული შუშებია,
ირგებ ყოველდღიურ პარადოქსებს –
გულში ტკივილად რომ შუშდებიან.

და მეც აგიჩემე უკვე რახან –


მინდა, სულ მიყვარდე გაგიჟებით,
შენში ჩემს ადგილს თუ ვეღარ ვნახავ –
თვალზე ცრემლებივით გაგიშრები...

298
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


კაბა კანონივით ირღვევა და
სუნთქვა ჰალსტუხივით შეიკვრება,
რომ იყოს ბევრი სიმღერა და
ბევრი გაბუტვა და შერიგება.


მიმზერ ამრეზილი ამნეზიით,
ნეტავ, რად მოგბეზრდი ასე ადრე?
მინდა, ალესილი ალერსივით
ყელთან დანასავით ასრიალდე!


დღემდე ვერაფერი მეთილისმა
მაგ შენი თვალების გიშერივით,
მტკვარში ჩაკიდულმა მთელ თბილისმაც
იცის – მე ყოველთვის გიშველიდი...

ისე აილინთე შენს ნდომებში –


დრომაც ვერ გაიგო რა ბირთვს გინთებს.
და ყველა უაზრო შეცდომებით
თავად აეხლართე ლაბირინთებს.

ჩემგან (რაც არ უნდა აურიო) –


მაინც არასოდეს გაგიშვებდი
გულში უშენობის ხმაურია –
გარეთ უშენობის ქარიშხლები.

299
მირანდა ერისთავი


ბეჭდებით როგორც „იარლიკებით“
„რას იტყვის ხალხის“ –
ჩვენც ვართ მიზანში,
ბედნიერების იერს ვირგებდით –
ან „ხალხის თვალში“ სხვას რას ვიზამდით.


წიგნს ნუ ხევ! ხელი გაწიე! –
იხმარე აკურატულად!
ზოგიერთისთვის განძია,
ზოგისთვის – მაკულატურა


დღეს ხელოვნებაც გახელოვნურდა.
გხუჭავ – გახელილ თვალის მახემდე,
ხელებთან – სულის სახელურებთან
მოვდივარ, შენ კი კედელს მახვედრებ.


გრძნობა იყო სათუთი –
სანამ გავსათითოვდით,
სიხარულის სხვა წუთით
მერე თავსაც ვირთობდით.

დღეს კი როგორც იარებს –


სხივებს გავთლი ტოტების,
მოდი, გამომიარე –
სანამ გავთითოვდებით...

300
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


ლოყასთან იუდას ამბორს ვიგონებდი,
ვუსმენდი პილატეს, ხალხსა თუ ჰეროდეს,
და შენი თვალების აბორიგენები
ჰაერში მომწყდარი ცრემლივით მელოდნენ.


ეძღვნება ბატონ ბათუ დანელიას და მის ბეღურებს

ცაო, სანამ მხრებზე მეხურები


ჭკებთან, ყვავებთან და ვასაკებთან,
ისევ გამოგზავნე ბეღურები
ჩემთან წიწიბურის ასაკენკად!

უღელს საკუთარ თავს მარტო ვუწევ,


მიწას – ზეცისაკენ მეყურება,
ისე არ გამაქრო, ღმერთო, უცებ –
რომ არ გამაცილონ ბეღურებმა...


წეღან ვკვდებოდი, როგორც ადრე – შენთან ომის დროს,
გავუნაწყენდი კვლავ დუმილის გამო იფანებს.
და დედასავით მამამ ისევ სულზე მომისწრო –
რომ ვკვდებოდი და სიკვდილისგან გამოვიპარე...


ნეტავ, მოხვიდე, არ მექცე ოხვრად, –
და სუნთქვასა და თავსაც არევდე,
მზადა ვარ ჩემში დუმილად მოგკლა,
ან დუმილივით გავსამარევდე.

301
მირანდა ერისთავი

უპანაშვიდოდ
მე უკვე დიდი ხანია მოვკვდი! –
შენ კი გლოვა ჯერ არც დაგიწყია,
თუ კი ვარსკვლავიც არ რჩება მოგვთან, –
შენც წადი! – ეს რა გასაკიცხია.

მე უკვე დიდი ხანია მოვკვდი! –


ცოცხლად მმარხავდი- თუმცა მანამდეც,
და როგორც მკვდრების ცოცხალი მორგი
საკუთარ სხეულს ძლივსღა დავათრევ...

გიკოცნი შუბლს და თვალების გიშერს


(თუმცა კი აქეთ უნდა მამშვიდო),
და შენ კი ისევ ადვილად მიშვებ –
უსამძიმროდ და უპანაშვიდოდ...


მე უშენობა ისევ მერევა –
როგორც ძილის დროს თვალებზე რული,
ვარღვევ დუმილის ყველა დერეფანს –
შენზე აზრებით გაბეზრებული.

რომ ბოლოს, როცა ისევ გავაფრენ


(ვიცი, ვაფრენდი ისეც ამდენ ხანს), –
შენ გააკეთებ ისევ არაფერს,
და ჩემში ხმაურს მაინც ატეხავ.

მივდივარ! – სადღაც ზეცის გადაღმა,


რომ გავექცე თავს, შენ და მეგობრებს!
რა ძნელია, რომ ჩემი არა ხარ! –
როცა ყოველთვის ჩემი მეგონე!

302
ამოსუნთქვამდესხვადასხვა


უბრალოვ ჯვარზე და უბრალოვ ემბაზშიც,
შენ გვჯობნი უფალო, უბრალოებაშიც!


შენთან მე ისევ თავს ვგრძნობ ვალდებულს, –
დარდით თუ არა,
დარდის მაგვარით,
შენ კი ყოველთვის არდაბადებულ
შვილივით
მკლავ და – ისე მაგვარებ!


დავდივარ ფეხშველა,
ფეხს შველა, გრძნეულო, –
უნდა და მითხარი,
თუ იცი, სად არის?!
სულ ჩამონგრეულა
სულ ჩამონგრეულა
ღმერთთან საცალფეხო
ცა და ცის საყდარი!


გინდა, რომ სულში ჩამიძვრე,
გულშიც დაიწყო თარეში,
თითქოს მარჭობდე ჩანგლის წვერს –
ისე მიყურებ თვალებში.

303
მირანდა ერისთავი


ხშირად არ ქონა უფრო მეტია –
აივსებ ზეცით სულის დარაბებს,
რა ძნელია რომ იყო ღმერთი და
სხვისი გულისთვის დაპატარავდე.

გინდა იყავი დიდების შუქი,


ან ღვთაებრივი სახე ლუვრიდან.
შენც გაგტეხავენ-კარივით-თუ კი
ვერ გაგაღებენ სახელურითაც.

და ასეთ ყოფნას ერქმევა „ვითომ“,


(ბოლოს მოვკვდებით ყველა მაინც ხომ),
ხშირად მსხვეპლებიც იმსხვრევა თვითონ –
ჩვენც ვმთავრდებით, რომ ისევ დავიწყოთ!

304

Вам также может понравиться